GRICE E PORZIO

 Græcæ lingue Grammaticam ab omnibus   fere dixerim expectatam simul et expetitam, à quamplurimis  frustra promissam, à nonnullis vero quibusdam veluti deli-  neamentis duntaxat adumbratam, nec ab aliquo satis adhuc  expressam, non tam explicaturus, quam editurus aggredior.  Grande quidem ac perarduum opus nostrisque viribus impar;  sed non inaccessum : nec enim omnium omnino difficultatum  ambages, syrtesque superare contendimus, sed (P. 2) faciliorem  quandam ac brevem hujusmodi Grece lingue notitiam  methodum instituimus.    CAPUT I.  De Literis, earmque divisione, ac Pronunciatione.    Quoxiam vulgaris hec Grecorum lingua suam, ut par    est, originem non inficitur, ac fœcundam illam linguarum 1:    parentem ἑλληνίδα διάλεκτον, matrem agnoscit, non mirum si ad  ipsam tanquam ad fontem existimem recurrendum, et plu-  rima ex ipsa deprompta censeam referenda.   Habet igitur hæc quoque suas viginti et quatuor literas, ut  illa, paritérque dividit eas in Vocales, et Consonantes. Vocales  quidem septem agnoscit, a, e, n, t, o, v, ω. ex quibus sex pro-  prias diphthongos for(P. 3)mat at, av, ει, ευ, ot, ov: ex impropriis  tamen preter n, w, et νι, nullas alias admittit. Jam Consonan-  tes sunt decem et septem, 8 9 60x Au vEmpoactoy d,  ex quibus quaedam tenues r x r; quaedam aspiratæ 0 9 χι  quedam medie f y 2; quedam duplices ὅ E ; quedam  denique immutabiles À u ν p.    et    20    25    8 PORTII    Quod attinet ad pronunciationem, miror quosdam doctos  licet et non vulgari præditos eruditionis varietate ed temeri-  tatis devenisse, ut germanam, integram, ac πατροπχοάδοτον  recentiorum Graecorum pronunciationem, chimericis nescio   3 quibus ducti conjecturis, totis viribus ausi fuerint quam sane  temerario judicio, sic irrito conatu pervertere, ac deturpare.  Profecto si Grecis maternæ linguæ flexiones, et una cum  lacte acceptos haustosque sonos et accentus puros et intactos  audes denegare, (P. 4)cur barbariseos concedas, cur extero cui-   ο que qui aliarum Nationum aecentus suo nativoque accommo-  dat, toto, ut aiunt, ccelo à recta earumdem Nationum aberrans  pronunciatione atque deflectens. Verum hæc obiter tetigisse  sat erit, pluribus enim prosequi, et vehementius in eos invehi  præsens prohibet institutum, ac brevitatis amor.   i3 Quare ut eo redeat, unde parum aberravit oratio, dicam  de literis in particulari, et primo quidem de A, quæ ore debet  proferri pleno, numquam depresso. Neutro omnia in plurali  hac litera terminantur, quidam etiam in singulari, præci-  puéque Verbalia, ut atvcux no0ti0 à «vo, πάλαια lucta à πα-   4) Àxiée. Item omnia fere nomina substantiva, et non verbalia  fwminini generis, ut μοῦσα Musa, κάψα calor, dix sitis, etc.  Est praeterea terminativa Aoristi tam activi (P. b) quam passivi  modi Indicativi, ut ἔχαμα feci, ἐγοάφθηκα scriptus sum.Sic etiam  desinunt omnia adverbia, ut xx22 benè, σεφὰ doclà, &aímux  es egregió, et hujusmodi plura.   B, effertur ut V Consonans, nec ponitur nisi in medio vel  initio dictionis, numquam in fine. Quod autem β sonet V  Consonans ex hoc maxime constat, quod Greci dum B Lati-  norum pronunciationem volunt exprimere, in nominibus præ-   3) cipue quibusdam ab ipsis Italis mutuatis, et à græcaliterali  quam longe distantibus non utuntur fj, sed uz, quod apud illos  sonat b, ut videre est in dictione bombarda quam nostri  Græci sic scribunt µπομπάρδα.   l', varie sonat pro varietate vocalium quibuscum alligatur ;   3; Na cum a, o, o, et ου, eodem prorsus effertur modo, quo, g  Latinorum in ga, go, et qu : At cum i, z, v, ot, (P. 6) e et αι  editur ut gÀ, vel ghiè Italorum, et ut gue et gui Gallorum.  Jante aliam 7 posita, et ante, sonat ut» ut ἄγγελος angelus,  αγκαλλιόζω amplector.   # A, densiori quodam spiritu, quam D Latinorum edi debet.  Hispani ad hanc pronunciationem maxime omnium accedunt.   E, valet E. In hanc vocalem terminantur præcipue Voca-    GRAMMATICA 9    tivi singulares Nominum Masculinorum, quorum Nominativus  est in ος, ut xa: bone, ἄτυχε improbe, etc. Item secundae  persone numeri pluralis Verborum cuiuscunque sint modi,  sicut etiam secunda persona numeri singularis Imperativi,  ut «zu: fac, λέγε dic. Item tertia persona Aoristi tam activi ;  quam passivi numeri singularis modi Indicativi. Græci nostri  carent c clauso, uno namque sono, eóque aperto, ut reliquas  omnes vocales, edunt.   (P. 1) Z, suaviuseffertur Latinorum Z, æquivaletquesimplici  8, cum in medio dictionis ponitur, ut in hac voce, Musa. Z 10  insuper post r, sonat c, ut in hac voce, ἔτζι constat, et in aliis  pluribus.   H, sonat I, et non E, ut quibusdam placet, eruditis quidem  alioqui viris, at non Grecis, quibus inauditus est hujusmodi  sonus, et omnino peregrinus. Est terminativa nominum tan- 15  tum generis fœminini, et precipue adjectivorum, ut καλὴ  bona, ἄσποη alba. Item tertiæ persone numeri singularis  Verborum modi Subjunctivi, subscripta « ut διά νὰ κάωῃ ut  faciat.   0, funesta litera, et à solis fere Græcis proferenda, cha- 20  racteribus aliarum linguarum, vel vocibus exprimi scriptis  minime nequit, videtur tamen accedere ad prolationem s,  balbutientium.   (P. 8) I, valet I, in quam desinunt omnia fere neutra, quæ  derivantur à græcoliterali in tov, ut ψωμί à φωμίον: κλαδὶ à κλα- 35  div. δακτυλίδι à ὁχκτυλίδιον. Item omnia diminutiva in κι, ut  ανθρωπαάκι homunculus, et alia innumera.   K, æquivalet C, sed diverso modo; nam cum a, o, o, ov,  sonat ca, co, et cu : at cum i, v, €, v, εἰ, ot, et αι, correspondet  qui et que Gallorum, vel etiam italico chí et chie. K, post y 5  ety, profertur ut g, verbi gratia τὸν κόσμον, et αγκάλι͵ ton gos-  mon, et angáli dicemus.   A, valet L, ac semper eundem retinet sonum ante quascun-  que vocales, et diphthongos posita, licet quibusdam videatur  aliter exprimenda ante «, voluntenim tunc idem prorsus sonare, 3:  quod gli Italorum, vel // Hispanorum. Utrumque sonum non  improbo.   (P.9)M, sonat M, quæ si ponatur anter, variat illius sonum,  ita ut proferatur ut b, ut constat in voce µπαμπακι, bambáki,  id est bombyx. 40   N, quanvis ante a, €, ο. o, αι et ου, Sonet na, me, πο, nu;  attamen ante :, οι, ει et υ (in nobilioribus saltem presentis    10 ΡΟΒΤΙΙ    Grecis locis) sonum gni Italorum, vel duplicis nn Hispa-  norum prz se ferre videtur. N, ante π æquivalet m, et x b,  exempli gratia τὸν πατέοα patrem. pronunciamus tom batéra.  Est insuper finalis accusativi singularis primæ et secundae   5 declinationis, et omnium genitivorum numeri pluralis, item-  que Nominum neutrorum in ον.   E, effertur ut cs, non vero (ut perverse quidam) tanquam  gs.   O, sonat O, ore aperto prolata. In hanc desinunt quamplu-   io rima nomina neutrius generis, ut ἄλογο equus, etc. quee de-  berent terminari in ον, (P. 10) si spectetur eorum origo.   II, valet P, sed post µ vel v, respondet B Latinorum, ut  patet in dictione murs mitto, pémbo, et aliis. Vertitur ali-  quando in ο ut βλάπτω, βλάφτω noceo, γλύπτω γλύφτω scalpo, et   15 alia non pauca.   P, æquivalet R, initio dictionis semper spiritu aspero no-  tatur, . cum vero sunt duo (ut fere contingit in medio alicujus  dictionis) primum leni notatur spiritu, secundumautem aspero.  Ponitur interdum loco À, ut στέλνω otéws mitto ; sed hoc ni-   + mis corrupte : melius agitur dum p vertitur in À, præcipue in  dictionibus externis dicendo σκλίµα pro σκρίµα Italico, id  est gladiatura, etc.   3, sonum 8, refert cum sibilo, estque terminativa omnium  prorsus nominum ac participiorum generis masculini, ut   25 ἀντώνιος Antonius, στέκοντας Slans : item accusativorum om-  (P.11)nium tam masculini, quam foeminini generis numeri plu-  ralis, ut τοὺς 42205; bonos, ταῖς ἀτνχίχις iniquitates : itemque  nominativorum pluraliumgeneris fceminini, ut αρεταῖς virtutes,  µανάδες matres, etc. Ponitur etiam in fine secundæ person:   3ο omnium Verborum activorum numeri singularis, ut δέρνεις  verberas, κλέγτεις furaris, et omnium temporum activa et  passive significationis eiusdem numeri (si imperfectum pas-  sivum excipias) ut &ov:; verberabas, ἔδηρες verberasti, éózo-  θηκες verberatus es, et hujusmodi.   3s T, mystica, ac salutaris litera sonat T, verum posita post v  sonum 0, assumit, ut ἄντρον antrum quasi andron, et ἐναντίον  contrarium enandíon.   Y, idem munus subit quod, I, estque finalis quorundam gra-  vitonorum generis neutrius, ut γλυχν dulce, βαρὺ grave : item   # et eorum qua derivantur à græcaliterali lingua in voy, (P. 12)  ut dixzu à ὀέκτυον, et reliqua plura.   $, sonum habet F, vel ph, ut φέονω fero.    GRAMMATICA 11    X, sonus hujus literæ scriptura nequit ostendi, qui tamen  Florentinorum C noverit, ejusdem literæ pronunciationem  non ignorabit, quanvis non tam aspere sit edenda. Sane si  chi Gallicum careret sibilo, et Italicum sci, non longe dista-  rent à Greco y.   V, valet ps, ut Ψαλμός Psalmus.   Q, idem przstat quod O, estque terminativa omnium Ver-  borum activa significationis tam presentis quam futuri, ut  ayamà Qo, θέλω αγαπήσει amabo. Mutatur non raro à Græca-  literali in hac vernacula lingua in ov, ut ζωμίδιον jusculum,  Couuí, à πωλῶ Vendo, πουλῶ, et à μιμὼ simia, μαϊμοὺ, etc. Atque  heec de literis, jam nonnulla dicamus de Diphthongis.    Αι, correspondet Latinæ diph{P. 13)thongo, c, in hanc ter-  minantur prima, secunda, et tertia persona singularis przesentis  Verborum tam passivorum, quam deponentium. Item et tertia  persona pluralis ejusdem temporis, et nominativi pluralis no-  minum fcemininorum, et masculinorum prima, et secundae  declinationis.   As, ut plurimum sonat af, ut αὐτὸς épse aftos, interdum  vero a6, ut avr aula, quasi An. Quare quoties post «v se-  quitur 8, ἔ, c, 7, 9, x, edenda erit ut a/, si vero post ipsam po-  nantur vocales, vel cæteræ alive consonantes, supradictis  exceptis pronuncianda erit ut a6.   Ει, facit 2, estque terminativa secunde et tertie persons  presentis, et futuri activi Verborum barytonorum, ut γρά-  peus γράγει, et θέλεις γράψεις, θέλει γραψει. —   Εν, effertur ut ef, modo ut :6. (P. 14) quando autem debeat  pronunciari ut ef, quando vero ut «5 observanda est supra-  dicta regula de αυ.   Οι, æquivalet etiam i. Cuius terminationem amant omnes  nominativi plurales nominum terti: et quarte declinationis.   Ον, correspondet ow Gallorum, ac sonat « Italorum. Hanc  terminationem habet secunda persona imperfecti modi indi-  cativi passive significationis. item omnes fere genitivi singu-  lares nominum masculini generis, et neutrius, si barvtona  excipias in 2; et 7;, et quæ desinunt in «. Item nonnulla no-  mina fœminina ut μαϊμοὺ simia, etc.    10    ο    $    20    25    30    35    12 PORTII    CAPUT IL.    De Avcentibus οἱ Spiritibus.    Tres habet vernacula hæc Graecorum lingua ut literalis   (P. 15) accentus, acutum videlicet ut λόγος, gruvem ut zu, et  5 tandem eircumflexum ut zu.   Loci accentuum sunt quatuor, ultima, penultima, antepo-  nultima, et præantepenultima. Ultima tres recipit accentus,  non quidem omnes simul cum una dictio unius tantum sit  capax accentus, sed potest vel acutum, vel gravem, vel cir-   ω cumflexum, prout ratio exigit, suscipere.   Accentum gravem habent omnia monosyllaba ut τὶς, νὰ, δα,  etc. Item adverbia in +, quæ derivantur ab adverbiis græco-  literalis linguæ in à; cireumflexe, ut cogz docte, À σονῶς, «ax  bene, à 22)5:, et hujusmodi plura. Nomina etiam neutra dis-   15 8vIlaba in 4, ut κεοὶ cera, voovi corpus, et alia.   Accentum circumflexum suscipiunt genitivi tam singula-  res, quam plurales, in quorum recti ultima ac(P. 16)centus est  vel acutus, vel gravis, vel circumflexus, ut 0co; Deus, θεοῦ,  vw, honor, τιμῆς, Y, αρεταῖς virtutes, τῶν αρετῶν. Eundem ob-   s) Servant accentum accusativi plurales nominum secundæ de-  clinationis, et omnia verba circumflexa.   Penultima etiam duos admittit accentus acutum videlicet  et cireumflexum : hunc suscipit cum penultima est naturá  longa, et ultima brevis in dictionibus plerunque dissyllabis,   i5 ut μοῦσα, θαῦμα, etc. item in iis, quæ terminantur in ovzs, ut  αἰῶνας S@CUTUM, a, ὤνας certamen, et in participiis verborum  circumflexorum, ut χτυπῶντας verberans, αγαπῶντας amans, et  sic de reliquis.   Acutum vero requirit cum utraque est vel brevis, vel   3) longa, ut λόγος verbum, γώρχις urbes, vel longa per ap-  positionem, ut (άῤῥος fiducia. Omnia neutra plurisyllaba  in «, habent accentum (P. 17) acutum in penultima, ut παιγνίδι  ludus, ἀνλρωπακι homunculus. Item omnia plurisyllaba cujus-  cunque sint generis, dummodo habeant ultimam longam   3; acuuntur in penultima, sicuti et omnia verba quæ non sunt  circumflexa, ut ὀννατώνο corroboro, σταλερώνω confirmo, et  alia.   Antepenultima duntaxat acuitur, si ultima fuerit brevis,  ut ἄνλρωπος lomo. Ceterum nonnulli et recentioribus Græcis   1, non solent respicere ad ultimam syllabam, sed Latinorum    GRAMMATICA 13    more habita ratione quantitatis penultimæ, antepenultimam  acuunt si penultima fuerit brevis, ut ἁγιώτατη sanctissima  pro ἁγιωτάτη, ἄδικους injustos pro ἀθίκους, etc. Melius tamen  videtur et elegantius regulas accentuum observare literalis  grammaticæ, ad quam velim confugias.   Præantepenultima vero acutum agnoscit et circumflexum,  acutum (P. 18) quidem in iis, quorum penultima est in «x, ut  ἀναγκάλλιασις exultatio, ἐνύχτιασεν nox facta, est, quasi ια, uni-  cam efficiat syllabam, et in προπαροξυτόνοι, quibus additur  particula νε, ut κάαμετε, χάμετενε facitis : circumflexum autem in 1  iis quorum penultima circumflectitur, et iis additur articulus  cum particula νε, ut εἰδατονε vidi illud.   Jam spiritus in hac ipsa lingua iidem penitus sunt qui in  græca literali, lenis videlicet, et asper, iisque eodem modo  in utraque lingua utendum est. Quare non parum sumet uti- 15  litatis, et commodi tam in orthographia, quam in nominum  declinatione, inflexionéque verborum is, Qui grainmaticam  græcam apprimè calluerit.    (P. 19) | CAPUT III.    De Partibus Orationis. 4)    Cux octo sint Orationis partes, Articulus scilicet, Nomen,  Pronomen, Verbum, Participium, Propositio, et Conjunctio,  de iis singillatim habendus erit sermo, si prius dixerimus quot  casus ac numeros vernacula Græcorum lingua admittat.   Quatuor igitur in quocünque numero casus agnoscit, no- s  minativum, genitivum, accusativum, et vocativum. Geniti-  vus ultra propriam significationem retinet etiam Dativi, ut  σοῦ δίδω tibi do. Accusativus vero non raro ponitur loco geni-  tivi, et præcipue pro articulo cà», ut % τιμήτους pro ἡ τιμήτων  honor illorum, et dicunt ἕνα κομμάτι dou pro bou, idest, so  Jrustulum panis.   (20) Duo tantum sunt numeri tam Verborum quam nomi-  num, singularis videlicet, et pluralis : respuit namque dua-  lem numerum h:ec lingua, utpote solis Atticis proprium, à  quorum melliflua suavitate quanvis longe distet, suas tamen ss  habet et Musas et gratias.   Articuli nominibus præfigi debent; sed quando : hoc opus  hic labor est. Cæterum vel usus optimus erit præceptor, vel  tua temet materna lingua docebit. Nam si tua lingua articulis    14 PORTII    utitur, ubi eos ponere in ipsa conaberis, ibidem collocabis in :  greca. Exempli causa, si Gallice loquens dicas, la feste de  Nostre Dame, eadem græce vertens enunciabis cum arti-  culo ἡ ἑορτὴ τῆς θεοτόκου: 8i vero dicas, nous avons grande  s Feste absque articulo, dices etiam græcè, ἐμεῖς ἔχομεν μεγάλην  ἑορτὴν, nullo præposito articulo. |  (P.21)Adverte tamen in nomine, 9::;, semper præponendum  esse articulum, quanvis in aliis linguis non praeponatur, di-  cendum enim semper est ó θεὸς cum articulo, unde cum dicunt  10 gloria tibi Deus, addentes articulum aiuntdezx σοι ὁθες. —  Adverte etiam Grecos vulgares carere articulis postposi-  tivis, pro quibus Latinorum more relativis qui, quce, quod,  utuntur, postponentes ὁποῖος, ὁποῖα, ὁποῖον, ac præfigentes ar-  ticulos, ὁ, 7», τὸ, ut ὁ Πετρος 6 ónoio; Petrus qui.  i$ Tres sunt articuli præpositivi, à quibus genus nominum  dignoscitur, ó masculini generis, ἡ foeminini, et τὸ neutrius.  Sic autem flectuntur,    Masc. Fam. Neut.  Sing. No. ohic. No. hac. No. ro hoc.  20 Ge. τοῦ Ge. ri Ge. τοῦ  Acc. toy AC. Tv AC. To  Voc. © Voc. © Vo. «©  (P.22)Pl.No. ci hà ^ No. ai vel ἡ να No. τὰ hcc  Ge. τῶν Ge. τῶν Ge. τῶν  25 Ac. TOUS Ac. ταῖς vel τῆς AC. Ta  Vo. © Vo. o Vo. à    Ex his facile colligi potest quam malé alii notent in plurali  articulum f@mininum per οἱ diphthongum, quæ soli masculino  generi convenire debet. 5 vel τῆς videtur Ionica loquutio,   30 cujus est mutare in η, nec temere usurpari potest pro αἱ et  Tai.  CAPUT IV.  De Nomine.    Qv.x de Nominum divisione inseri hoc loco possent, utpote   as Satis dilucida ex aliorum grammaticis, ne in iis recensendis   tempus terere videar prætermittam. Dicam tantum qu:  propria censeo in hac lingua.   Variæ igitur multiplicésque sunt (P. 23) nominum termina-    GRAMMATICA 15    tiones, quæ varias etiam sortiuntur declinationes, quarum  numerus licet communiter quaternarius assignetur, à me ta-  men majoris claritatis ergo sextuplex tradetur. Erunt quippe  declinationes quatuor ἰσοσύλλαξοι, id est parisyllabæ, una par-  tim ἰσοσύλλαξος, et partim περιττοσύλλαξος, quæ in plurali tantum 5  incrementum suscipit, altera demum omnino περιττοσύλλαθος,  qui in utroque numero incrementum admittit.   PRIMA nominum declinatio est tantum masculinorum in a;  et ης, quorum genitivus in ov, licet satis barbare, et nimis  corrupte apud vulgus exeat in a, vel in η, juxta terminatio- 10  nem nominativi, cum id proprie contingat in accusativo ad-  dito y, quam tamen nonnulli abjiciunt. Pluralis est in auc, ge-  nitivus in à», accusativus et vocativus, ut nominativus.    (P. 24) Exemplum ín az.  Sing. Plur. 15  No. ὁ τχµείας promus. .. No. οἱ ταμείχις  Ge. τοῦ ταμείου Ge. τῶν ταμειῶν  ACC. Toy ταμείαν Αο. τοὺς ταµείαις  Voc. à ταμεία Vo. — à ταµείαις  Exemplum n ης. 20  Sing. Plur.  Nom. ὁ κλέφτης fur. Nom. οἱ χλέφταις  Gen. τοῦ χλέφτου Gen. τῶν κλεφτῶν  Acc. Toy χλέφτην Acc. tous «Jta;  Voc. ὦ κλέφτη Voc. ὦ κλέφταις 25    Adverte quædam nomina propria in ας oxytona posse termi-  nare genitivum singularem et in ov, et in a, ut ὁ Πυλαγορας, τοῦ  Πυθαγόρου, et Πυθχγόρα, quædam vero in a; circumflexa retinere  tantum x in genitivo, ut ó Λουκᾶς, τοῦ Λουκά, etc.   SEcuNDA declinatio foemininis duntaxat gaudet nominibus, 3o  quorum nominativus est in x vel », genitivus in ας vel v;  juxta recti voca(P.25)lem. Accusativus autem in ἂν vel vy  prout fuerit ultima vocalis nominativi.    Exemplum £n a.    Sing. Plur. 35  No.  49Jíz amicitia. Nom. » φιλιαῖς  Ge. τῆς φιλιᾶς ! Gen. τῶν φιλιῶν    1. Dans l'édition originale, le texte porte της φιλιᾶς et x φιλιαῖς.    16 PORTII    AC. | rhv qUuxy Acc. ταῖς φιλιαῖς  Vo. © φιλιά Voc. © suis  | Exemplum in η.  Sing. Plur.   5 Nom. ἡ γνώμη opinio. No. 5$ γνώµαις  Gen. τῆς γνώμης Ge. τῶν γνωμῶν  Acc. τὴν γνώµην AC. ταῖς γνώμαις  Voc. © γνώµη Vo. © γνώμαις    Nota híc vocativum singularem et pluralem similem esse  10 utrique nominativo ; quod non contingit in prima declina-  tione, in qua vocativus singularis amittit ;. Item genitivum  pluralem notari semper accentu circumflexo, ut fit etiam in  prima.  (P. 26) TERTIA declinatio omnia genera nominum complec-  i3 titur, quorum masculina, muliebria, et communia termina-  tionem habent in ος, neutra vero in ον, vel in o, genitivus sin-  gularis in ov, accusativus in ov, et vocativus in e.    Exemplum masculinorum ín os.    Sing. Plur.   40 No. 6 λογισμὸς cogitatio. No. οἱ λογισμοὶ  Ge.  roù λογισμοῦ Ge. . rà» λογισμῶν  Acc. toy λογισμὸν Ac. τοὺς λογισμοὺς  Voc. ὦ λογισμὲ Vo. | à λογισμοὶ   Exemplum fœmininorum in os.   25 Sing. Plur.  No. ἡ ἔρημος Solitudo. Nom. ἡᾗ ἔρημοι  Ge. τῆς ερήμου Gen. τῶν ἑρήμων  Acc. τήν ἔρηαον Acc. rai; ἐρήμους  Voc. ὦξρημε Voc. à ἔρημοι    ο Hoc eodem modo flectuntur communia additis præpositivis  articulis ó et 2, ut ὁ et % παρθένος tírgO, τοῦ καὶ τῆς παρθένου, etc.    (P. 21) Exemplum neutrorum in ον.  Sing. Plur.  No. ro ὀένδρον arbor. Nom. τὰ δένδρα  35 Ge. τοῦ δένδρου Gen. τῶν δένδρων  AC. τὸ 0cyJpoy Acc. τὰ ὄκνδρα    Voc. à δένδρον Voc. à δένδρα    GRAMMATICA 11    Sciendum autem hic est nomina neutra tres casus habere  similes in quocünque numero, rectum videlieet, accusativum  et vocativum ; quod non tam verum est in hac declinatione,  quam etiam in cæteris aliis, quæ neutra nomina continent.   QvanTA declinatio est masculinorum in ας et ης, quorum  flexio partim convenit cum nominibus prim:e declinationis,  partim vero cum nominibus tertie. Horum igitur genitivus  singularis est in ου, accusativus et vocativus in « vel η juxta  terminationem nominativi.    (P. 28) Exemplum in ας.   Sing. s Plur.  No. 6 σχλιχκας cochlea. No. οἱ σαλιάχοι  Ge. τοῦ σχλιάκου Ge. τῶν σαλιάκων  Acc. toy σᾶἄλιακα Ac. τοὺς σαλιάκους  Voc. © σᾶλιακχα Vo. o σαλιάχοι    Exemplum £n ης.    Sing. | Plur.  No. | 6 µάστορικ artifex. Νο. οἱ µαστόροι  Ge. τοῦ µαστόρου Ge. τῶν µαστόρων  AC. τὸν µαστορη | AC. Ἅτοὺς µαστόρους  Vo. | Ó µάστορη Vo. — à µαστόρη    Animadvertas velim in hac declinatione semper nominati-  vum, et vocativum pluralem debere acui in penultima: voca-  tivum vero singularem acui in antepenultima si nomen sit  trisyllabum, si vero quadrisyllabum in præantepenultima,  sive quod idem est servare semper accentum sui nominativi,  ut ex allatis exemplis licet colligere.   (P.29)QuiNTA declinatio amplectitur tam masculina in az et  7; barytona, quam in τς ὀζύτοναχ, et foeminina in +, quorum obli-  qui singulares retinent.recti vocalem ablata ς in masculinis,  et addita in foemininis. Pluralis vero nominativus est pluri-  syllabus in ade; vel οὔδες, genitivus in ων, accusativus et voca-  tivus similes sunt nominativo.    Exemplum ín as,    Sing. Plur.  N. — ó µασκαρὰς nugator. N. οἱ 202020  G. τοῦ µασκαρὰ α. τῶν µασκαράδων  Δ. τὸν µασκαρὰ Α. τοὺς µασκαράδες  V. ὦ µασχαρὰ γ. ὦ µασκαραθες.    MEYER. GRAMM. GRECQUE. 3    5    10    30    35    18 PORTII    Exemplum in xs.    Sing. Plur.  No. 6 χριτῆς judez. No. οἱ χριταθες  Ge. τοῦ xp Ge. τῶν κριτάδων  s ACC. Toy χριτὴ Acc. τοὺς χριτάδες  Voc. ῥὦ κριτή Voc.  ó κριτάδες,  (P. 30) Exemplum ὃν ις.  Sing. Plur.  No. 6 xps domínus. No. oi χυροῦθες  10e. τοῦ χύρι Ge. τῶν κυρούδων  Acc. τὸν χύρι Acc. τοὺς κυροῦδες  Voc. à χύρι Voc.  & χυροῦδες    Adverte composita ex isto nomine χύρις ut νοιχοκύρις; Χαραθο-  χύρις, etc. formare nominativum pluralem in ide; non in οὔδες,  15 dicimus enim νουιοχύριδες, καραβοκύριδες retinentes t, in omnibus  obliquis.  Exemplum feminini in a.    Sing. Plur.  No.  #ucyx mater. No.  * µανάδες  s) Ge. τῆς μάνας Ge. . tà» μανάδων  Acc. hy μάνα Ac. ταῖς µανάδες  Voc. ὦ µάνα Vo. ὠμανάδες    Ex quibus colligi potest nomina in ας et ης masculina, et   foeminina in « habere nominativum pluralem in ἄδες sola  e; vero masculina in & in oie.   (P. 31) Sexra, et ultima declinatio continet tantum nomina  περιττοσύλλαθα neutrius generis, quorum terminatio est α vel :,  genitivus plurisyllabus in ου, ac cæteri casus ut nominativus.  His addi possunt nomina neutra in v.    30 Exemplum in a.  Sing. Plur.  Νο. ro κρίμα peccatum. No. | tà κρίµατα  Ge.  roù κριµάτου Ge. τῶν κριμάτων  AC. To χρίµα AC. τὰ xpipata  35 Vo. © χρίµα Vo. à κρίµατα    Adverte hzc nomina desinentia in x, posse etiam terminare  genitivum singularem in ος juxta regulam græcoliteralis    . GRAMMATICA 19    grammaticæ, ut si quis pro χριµάτου diceret κρίµατος, pro στο-  µάτου στὀµατος, et sic de reliquis.    Exemplum in ι.    Sing. Plur.  Nom. τὸ rx puer. Νο. τὰ παιδιὰ $  Gen. τοῦ παιδιοῦ Ge. . rà» παιδιῶν  (P.31) Acc. τὸ παιδὶ Acc. τὰ παιδιά  Voc. o παιδί Voc. © παιδιὰ    Observandum est hoc loco apud quosdam non circumflecti  genitivum singularem, et pluralem nominum desinentium in 10  i quum dicunt τοῦ παιδίσυ, et τῶν παιδίων cum accentu acuto.  Verum communis usus utrósque circumflectit, quem etiam  sequendum esse censemus, cum ipse hac in re non minimi sit  ponderis, ac momenti.    APPENDIX PRIMA 15  De Heteroclytis, Verbalibus et Numeralibus.    HETEROCLYTA nomina dicuntur, qu: vel novam sortiuntur  flexionem in plurali diversam à singulari, vel genus mutant  aut accentum, vel peculiarem quendam declinandi modum,  irregula(P.33)rem tamen constituunt. Ad primum genus hete- 1ο  roclvtorum revocari possunt omnia nomina foeminina in ες,  quorum flexionem unius exemplo satis ediscere poteris.    Exemplum n s.    Sing. Plur.  Nom. 7 πίστις fides. No. nn πίσταις i5  Ge. τῆς πίστις Vel πίστεως Ge. τῶν πίστεων  Ac. τὴν πίστιν Acc. tais; πίσταις  Vo. © πίστι Voc. o πίσταις    Ex nominibus masculinis in ος, nullum reperio quod sit  heteroclytum, prater nomen λόγος, quod in singulari mascu- ao  lini est generis, in plurali veró neutrius, et sic declinatur.    Sing. Plur.  No. 6 Àdyos verbum. No. ra λόγια  Ge.  roù λόγου Ge. τῶν λογίων  Acc. τὸν λόγον Acc. τὰ λόγια 33    Voc. Joy: Voc. à λόγια    [ S    20 .  PORTII    (P. 34) Huic addi potest nomen fœmininum ὄξοδος, quod cum  sit tertie declinationis, variat tamen in plurali terminationem  accusativi, communiter enim pro cai; ὄ-οδους, ponitur cai; ózo-  da, quæ est terminatio accusativi pluralis secundæ declina-   s tionis.   At vero neutra omnia in os, ut à/o; flos, κέρδος lucrum, etc.  et nonnulla in ον, ut δέν2ρον arbor, loco « in nominativo plu-  rali reponunt »; dicimus enim 2» lores, γέρδη lucra, et δέν-  en arbores, quorum genitivus est in à» circumflexe.   ο. Nomen ῥίγας Ret, quanvis quinte declinationis, quia ta-  men accentum mutat, et terminationem in genitivo singulari,  ideo non immerito inter heteroclyta annumeramus. Dicetur  igitur in genitivo pro τοῦ ῥίγα juxta regulam τοῦ pro; ; caeteri  casus tam singulares, quam plurales sequuntur flexionem   15 quintze declinationis.   (P. 35) Nomina propria virorum in οὓς et ως, ac mulierum in  ov et à, non declinantur nisi in singulari, et retinent ου vel ω in  omnibus obliquis. At vero substantiva in o2; in utroque nu-  mero declinantur. Singula propriis exemplis elucescent.    20 Evemplum virorum in οὓς et w:.  Sing. Sing.  No. 0 [ησοῦς Jesus. No. ὁ Mivyo; Minos.  Ge.  roù [ησοῦ Ge. ro0Mówg —  Ac. τὸν [ησοῦν Αο. τὸν Μίνων  2: Vo. o [ησοῦ Vo. à Mw    Exemplum mulierum in ov et o.    Sing. Sing.  No. 7" μαϊμοὺ simia. No. 75» Avo Latona.  Ge. Tr μαϊμοὺ Ge. τῆς Aro  30 AC. τὴν μαϊμοὺ Ac. την Λιτὸ  Vo. à μαϊμοὺ Vo. ὦ Λιτὼ    Exemplum substantivorum in οὓς    Sing. Plur.  Nom. ὁ νοῦς mens. Nom. οἱ νόοι  35 Gen. τοῦ νοῦ Gen. τῶν νόων  (Ρ. 90) Acc. τὸν vov Acc. τους νόους  Voc. ὦ vou Voc. ὦ νόοι    Nomen item nou; et πολὺ heteroclytum est, licet foemininum    GRAMMATICA 21    πολλὴ nequaquam sit, cum observet regulas secundæ declina-  tionis. Quare sit exemplum masculini πολὺς, et neutrius πολὺ.    Sing. Plur.  Nom. ὁ πολὺς multus. No. οἱ πολλοὶ  Gen. τοῦ πολλοῦ Ge. τῶν πολλῶν 5  Acc. Toy row Ac. τοὺς πολλοὺς  Voc. o πολὺ ' Vo. © root.  Sing. Plur.  No. τὸ πολυ muwultwm. Νο. τὰ πολλὰ  (49. τοῦ πολλοῦ Ge. τῶν πολλῶν 10  Acc. ro πολὺ Acc. τὰ πολλὰ  Voc. o πολὺ Vo. ὦ πολλὰ    His adde omnia nomina in u; barytona ut βαρὺς, γλυὺς, et  alia, qua sic flectuntur.    (P.31) Sing. Plur. 45  No. ὁβαρὺς gravis. No. οἱ βαρεῖς   Ge. τοῦ βαρυοῦ Ge. τῶν βαρυῶν   Acc. roy βαρὺν Acc. τοὺς βαρεῖς   Voc. à βαρὺ Voc. o βαρεῖς.    Neutra eorum in v, non sunt irregularia sed pertinent ac »  reducuntur ad ultimam declinationem, et eodem modo decli-  nantur quo desinentia in i. atque hæc de heteroclytis.   Verbalia quædam deducuntur à presente versa o in r, si  aliqua praecedat consonans, vel simplex vocalis, sic à v:xo for-  matur νίκη victoria, et à βοῶ for clamor : si vero vocalem o, ss  praecedat diphthongus ευ, tunc ο, mutatur in a, et v inc, unde  à ὀρυλεύω fit δουλεία servitus, et à φτωχεύω φτωχεία paupertas.  Verum siante o, ponaturov diphthongus, o quidem vertitur  in nat vu abjicitur, ut zxow» audio, a«or, auditus.   (P.38) Ex verbis in γω, quorum penultima est ευ, formantur 30  etiam verbalia in », rejecta v, ut ex φεύγω φυγή fuga. Ea vero  quæ vel solam e habent, vel junctam cum in penultima, mu-  tant o in oc, ε in ο, et abjiciunt « ut λέχω λόγος verbum, σπείοω  σπόοος Semen. Sunt etiam alia verba in γω, quorum penultima  est in x, et hiec verbale formant in t, ut ozye φαγὶ, cibus, et ss  additione ro, φαγιτὸ. Verba etiam in ὁῶ circumflexa verbalia  habent in t, ut τραγουδῶ CAO, τραγοῦλι cantus, et lolo da floreo,  λουλοῦδι flos. At in νῶ, et 0o formant verbalia in ος, ut πονῶ do-  leo, πόνος dolor, et ποθῶ desidero, πόθος desiderium. Tandem    22 PORTII    ex verbis in uw effingi possunt verbalia in µα rejecta v, ut à  κάμνω facio, κάµωμα factum.   Quædam autem suam desumunt originem ab aoristo activo,  et hæc vel desinunt in ux et uo;, vel in i, velin ua.   s (P.39) Verbalia in ya et µός formantur à prima persona aoristi   - primi, qui si fuerit in σα verborum barytonorum formabit  guum verbale ponendo inter set x, u, ut ἀνούω audio, aoristus  primus est ἄχουσα, hinc interposita u, inter c et a, fit ἄχουσμα  auditio, et versa ux in uo; ακουσμὸς nominis fama. Dixi ver-   10 borum barvtonorum, quia. aoristi verborum circumflexorum  mutant simpliciter ox in uz, et rejiciunt c, si fuerit augmen-  tum syllabicum, ut κινῶ, ἐκίνησα; ox in ua, et ablato e, aug-  mento syllabico, xéaux motus.   Verbum δένω ligo, quanvis barytonum, et aoristum habeat   15 in σα, ejus tamen verbale exit in ux, et non in cua, ut ἔδεσα,  Œua vinculum, et additione τι, δεμάτι fasciculus.   Si ultima aoristi fuerit in λα, vel ρα formanda erunt verbalia  in ua, et voc, interpositione u, εἰ ablatione (P. 40) augmenti,  quod si ejus penultima fuerit ει, rejicienda est ι. si vero n   0 tantum verti debet in α, ut σπείρω semino, ἔσπειρα. antpux Se-  men, δαίρνω verbero, ἔδηρα, ὀαρμός verberatio.   Tandem verbalia in τς, τα, et wo deducuntur à secunda per-  sona ejusdem aoristi mutando ε in :, et abjiciendo e, si fuerit  augmentum syllabicum, ut ab εκίησες, Ἀίνησις motus, ab ἐπορ-   35 πάτησε: Gmbulasti, ποοπατησιὰ ambulatio, et ab ἔκλεψες furatus  es, Χλεψιμιό furtum. Adverte tamen caracteristicam v, ver-  tendam esse in c, ut*ab éxcues judicasti fit κοίσις judicium,  mutata v in £,e in ν et rejecto augmento.   Atque hæc de derivatione verbalium substantivorum, nam   30 de adjectivis infra suo loco dicendum. Illud tantum addo ex  ipsis substantivis derivari alia nomina substantiva in ox,  έζα, οὔλα, et όπουλον, quæ dimi(P. 41)nutionem significant, ut à  ματι OCUÎUS, µατάκι OCellus, à καρδιὰ cor, καρδίζα corculum,  à ψυχη anima, ψυχούλα animula, et ab εὐκγγέλιον evangelium,   35 εὐχγγελιόπουλον evangeliolum, etc.   Jam dicamus de numeralibus, quorum aliqua sunt cardina-  lia, ut loquuntur, alia ordinis.   Cardinalia sunt hæc :    Masc. Fam. Neut.  10 Sing. Ν. ἕνας unus. µία una. ἕνα UNUM.  (1. ἑνὸς vel ἐνοῦ μιᾶς ἑνοῦ    À. ἕναν vel ἔνχνε. μίαν ἔνχ.    GRAMMATICA 23    Hinc composita masculini generis καθένας unusquisque, xavé-  vas nullus, vel κανεὶς à literali εἷς, et foeminini πασαµία unaqueæ-  que, et χαµία nulla, et neutrius καθένα, et per syncopem xat  unumquodque, et χανένα mullum, eodem prorsus modo flec-  tuntur, quo primitiva ἕνας, µία, ἕνα paritérque carent numero 5  plurali, et vocativo.   (P.42) Avo duo, est omnino indeclinabile omnisque generis,  cum dicatur οἱ, αἱ καὶ τὰ δύο, in omnibus casibus solos articu-  los variando; reperitur tamen interdum genitivus τῶν duo  duorum. 10   Τρεῖς tres, est commune, cujus genitivus cpu, acc. τρεῖς.  Neutrum habet τὰ τρία tria. ge. τριῶν. acc. τρία.   Técoape; quatuor, etiam est masculini ac fceminini generis,  ge. τεσσάρων. acc. técoapes. Neutrum est τὰ τέσσαρα. ge. τεσ-  σάρων. acc. τέσσαρα. Atque ab his usque ad ἑκατὸν centum sunt is  indeclinabilia, ut πέντε quénque, & sex, ἑφτὰ septem, óxzo octo,  one novem, déxa decem, ἔνδεκα undecim, δώδεκα duodecim,  (ὁριατρία vel δεκατρεῖς tredecim, δεκατέσσαρα Vel δεκατέσσαρες qua-  tuordecim, apud modernos Grecos declinantur,) δεκαπέντε  quindecim, δεκάξη sexdecim, δεκαφτὰ septemdecim, δέκα ὀκτὼ 30  decem et octo, δέκα ἐννειὰ decem et movem, (P. 451) εἴιοσι viginti,  εὔνοσι ἕνα viginti unum etc. τριάντα triginta, σαράντα quadra-  ginta, πενήντα quinquaginta, ἑξήντα sexaginta, ἑδδομήντα sep-  tuaginta, ὀγδοήντα octoginta, ἑνενήντα nonaginta, ἑκατὸ cen-  tum. Hinc jam incipiunt declinari oi διακόσιοι, n διακόσιαις, τὰ ss  διακόσια ducenti, etc. τριακόσιοι trecenti, etc. χίλιοι, χίλιαις,  χίια mille, hinc δύο χιλίαδε duo mille, τρες χιλιάδες  tria millia, récoures χιλιάδες quatuor millia, etc. usque  ad ἕνα μιλιοῦνι millionem generis neutrius, unde déo μιλιούνια  duo milliones et sic deinceps. 30   Ordinalia sunt πρῶτος primus, δεύτερος secundus, τρίτος  tertius, τέταρτος quartus, πέµπτος quintus, ἔχτος sextus, ἔδδομος  septimus, ὄγδοος octavus, ἔννατος nonus, δέχατος decimus, ἐνδέ-  χατος wndecimus, δωδέκατος duodecimus, δέκατος τρίτος tertius  decimus, δέκατος τέταρτος decimus quartus, etc. εἰκοστὸς vige- s;  simus, εἰκοστὸς πρῶτος vigesimus primus, etc. (P. 44) τριακοστὸς  trigesimus, τεσσαρακοστὸς quadrigesimus, πεντηκοστὸς quinqua-  gesimus, ἑξηκοστὸς Sexagesimus, ἑβδομηκοστὸς septuagesimus,    1. P. 43, ligne 12 de l'édition originale, le texte porte μιλῶν, puis  μιλιούνια. — P. 44, 1. 6, il a διακοσιστὸς. Dans un cas comme dans l'autre  ce sont de simples fautes d'impression.    24 PCRTII    ὀγδοηκοστὸς OCtuagesimus, ἐννενηκοστὸς nomagesimus, ἑκατοστὸς   centesimus, δικκοσιοστὸς ducentesimus, τριακοσιοστὸς trecente-   Simus, τετρχκοσιοστὸς quadringentesimus, etc. χιλιοστὸς mille-   simus, χιλιοστὸς πρῶτος millesimus primus, et quæ sequun-  5 tur.    APPENDIX SECUNDA.  De Adjectivis, Comparativis et S'uperlativis.    AnjECTIVA Sunt quae propriis ac substantivis nominibus   præfiguntur : horum autem quedam sunt in ος, quædam in   10 ης: alia in a5, alia in ig, alia denique in υς. De uniuscujusque  terminatione singillatim agendum hoc loco.   Et primo quidem adjectiva in o; (P. 45) pertinent ad tertiam  declinationem, quorum si terminatio fuerit in o; purum, quod  Scilicet non subsequitur consonans, sed vocalis, aut diphthon-   15 gus, foeminina desinent in «, ut ἄγριος ferus, &yovx fera, ἄγριον  Jerum. Unum excipe óydoo; octavus, ὀγδόη octava. Si vero  Sint in o; non purum, habebunt fceminina in v, ut καλὸς, xa35,.  καλὸν bonus, bona, bonum, qux ad secundam declinationem  revocari debent, neutra vero in ov tertize declinationis.   e; Adjectiva in ης quædam sunt prime, quaedam quintæ de-  clinationis, utraque fœmininum formant vel in pu secunde  declinationis, ut κλέφτης fur, κλέγτρια. ἀκαμάτης negligens, ἄχα-  µάτρια : Vel in σα illud addendo, ut χωράτης rusticus, χωριάτησσα  rustica, etc., quæ semper retinent accentum penultimæ sui   s»; masculini, ut patet in exemplis allatis, exceptis duntaxat (P.46)  adjectivis in ϱης, quorum fœminina non observant accentum  penultimæ, ut διχκονάρης mendicus, διακοναριὰ mendica et ψω-  µατάρης Tnendazx, ψωµαταριὰ, etc. atque hsc omnia neutris  carent. ᾿   x» At vero in ας sunt quinte declinationis, et formant fœmi-  nina aliquando in αινα ut pxyxs VOTAX, φάγαινα voraz; Sæpis-  sime in ica, ut βασιλιὰς Imperator, βασίλισσα Imperatriz,  ῥίγας Rex, ῥίγισσα Regina, et alia plura quæ neutrum penitus  ignorant.   33 Que desinunt in & ad sextam declinationem referuntur, et  habent fceminina in iz secundæ declinationis, neutra vero in  , sextæ declinationis, ut pæzpis, µαχριὰ, μακρὶ longus, longa,  longum. Nomen κύρις Dominus, foemininum habet χυρὰ, non  vero κυρία, nec format neutrum inc |   40 Tandem adjectiva in w sunt etiam sextæ declinationis, ex    GRAMMATICA 25    quibus for(P. 47)mantur fœminina in eix secund: declina-  tionis, et neutra in ? sextæ, ut γλυκὺς, γλυκεῖα, γλυκὺ dulcis, et  dulce. Bzpu;, xotix, βαρὺ gravis, et grave, et hujusmodi  plura.   Jam Comparativa in repos, et Superlativa in raro; ex iis præ- 5  cipue deducuntur adjectivis, quorum terminatio est in ος, ες,  et v; ; alia enim explicant sua comparativa, vel per πλέα vel  per µεγαλήτερος; », o», Superlativa vero per µεγαλώτατος, n, ov, ut  cum dicimus πλέα ἀκαμάτης negligentior, µεγαλώτατος φαγὰς eda-  cissimus, et ó µεγαλήτερος ἄοχοντας τῆς χώσας tota urbe nobilior. 10   Quá tamen ratione Comparativa, et Superlativa formentur  ab adjectivis in ος, «c, et us, quaeve litera dematur, mutetür-  que vocalis sequentibus clarum fiet exemplis.   (P.48) ( ἄγριος ἀγριώτερος &ypworzros sylvestris  ος $ ἔνδοζος ἐνθοξότερος ἐνδοξότατος gloriosus 15  σοφὸς, σοφώτερος, σοφώτατος, SUDIENS.  ις | μακρίς, µακρίτερος, µακρίτατος, longus.  u; | βαρὺς, βαρύτερος, βαρύτατος, gravis.   Ex his facile colligere potes, adjectiva in ος, quorum pe-  nultima est longa, servare o, in comparativis ac superlativis ;  mutare vero in o, cum sit brevis.   Adverte etiam in hac lingua, ex adjectivis in o; non purum,  formari quidem comparativa in τερο:, et superlativa in raros,  sed mutari o in η, in solis comparativis : sic à καλὸς bonus fit  χαλήτερος ?elior, à γοντοὺς CTASSUS, χοντρήτερος C'assior, à usya-  λος Magnus, µεγαλήτερος major, etc. Posset aliquis dicere hujus-  modi comparativa desumi à foemininis καλη, χοντρή, et µεγάλη  addito recos, sed tunc cave ne dicas superlativa «a4Zracos, χον-  τρήτατος, et µεγαλήτατος, hæc enim semper respi(P. 49)ciunt mas-  eulina; quare dicendum erit καλώτατος optimus, χοντρότατος 30 —  crassissimus, et μεγαλώτατος maximus.   Adverte item adjectivum φίλος non habere comparativum in  τερος, et Superlativum in τατος, sed illa exprimere per µεγαλήτε-  pos, et µεγαλώτατος, Ut pod εἶνχι τοῦτος µεγαλήτερος φίλος οδί hic  mihi magis amicus, et µεγαλώτατος φίλος amicissimus. 33   Ex adjectivis in uz, πολὺ: tantum est irregulare, hujus enim  comparativum est vel πολλότερος à moo; inusitato, vel περισ-  σότερος à περισσὸς, undein plurali περισσότεροι major pars, vel  plerique : superlativum vero πολλότατος quan multus à πολ-  λ2ς. Atque hæc de gradibus comparativis et superlativis, super- 4o  est ut nonnulla dicamus de adjectivorum derivatione, ut com-  pletam de illis habeamus doctrinam.    te    J    26 PORTII    Adjectiva quaedam sunt primitiva (P. 50) ut χαλὸς bonus,  quædam derivata ut Tewxónow parvus Turca. À primiti-  vis deducuntur alia, quæ diminutiva dicuntur, quorum ter-  minationes sunt in ούτζυιος, n, ov, et in όπουλος, α; ov, ut καλὸς   s bonus, καλούτζιχος, n, ον, subbonus, a, um. et ῥωμπὸς græcus,  ῥωμηόπουλος, α, ον, greculus, a, um, et similia.   A substantivis feminini generis in «, modo exeunt adjec-  tiva in as, ut à γλῶσσα lingua, γλωσσὰς loquax : modo in κὸς ut  à καρδιὰ COT, καρδιακὸς cordialis : modo in pw ut à βάρκα   ιο cymba, βαρκάρης portitor: modo in ov, ut à γυναῖκα mu-  lier, γυναικούλης muliebris: modo in τερὸς, ut a ζημιὰ dam-  num, ζημιατερὸς damnificus ; et tandem in vos, ut à χαπέλα sa-  cellum, καπελάνος sacrarii custos.   Item præstandum est si à neutris deducenda sunt adjectiva,   15 cum hac tamen differentia, quod nominativo (P. 51) plurali  addenda sint, p;, roc, ινὸς et paxo;, ubi in foemininis soli nomi-  nativo singulari imponebantur, sic à χέρατα cornua, additione  v, fit κερατὰς cornutus, à παραμύθια fabulæ, additione  pns, παραμνθιάρης fabulosus, à γέεια barba, γενειάτος barbu-   so tus, à ψώματα mendacia, ψωμµατωὸς, et ψωματάραος mendax,  et hujusmodi plura.   Substantiva foeminina in », modo sua formant adjectiva in  ηρὸς, ut τόλμη audacia, τολμηρὸς audax ; modo in ερὸς, ut βλάβη  noxia, βλαθερὸς noxius; modo in repos, ut λύπη tristitia, λυπη-   as τερὸς tristis : modo in τικὸς, et vc, ut cum honor, τιμητοιὸς et τί-  µιος honorificus, et denique in pa; verso v in «, ut µήτη nasus,  µηταρας nasutus.   Sic etiam à substantivis in o; deduci possunt adjectivain ερὸς,  ut à dodo; dolus, δολερὸς dolosus, à φόθος timor, φοθερὸς timendus   30 etc. in οιὸς, ut à τέλος finis, τελιχὸς finalis, τόπος locus, (P. 52) το-  rexos localis, et alia : in vc, ut ab οὐρανὸς calum, οὐράνιος cc-  lestis : in εινος, ut ab aeco; aquila, ἀετεινὸς aquilinus : in vos, ut  ab ἄνθρωπος homo, ἀνθρωπωὸς humanus ; et tandem in ιάροιος,  ut à ῥόζος nodus, ῥοζιάρικος NOOSUS, κμπος κομπιάρικος, et similia.   ss À neutris in ον fiunt adjectiva in ένιος et ενος, ut à ξύλον li-  gnum, ξυλένιος, et ξύλινος ligneus : item in coc, ut à πρόσωπον  persona, προσωπικὸς personalis. At neutrorum in «, adjectiva  exeunt vel in dom, ut ypœu accipiter, γερακάρης accipitra-  rius : vel in ἄτος, ut μουστάκι MyStAT, µουστακάτος mystacem   0 habens magnum : vel in ταος, ut σχυλὶ canis, σχυλίτοιος σαπέ-  nus : vel sæpissime in ac, ut ψάρι páscís, ψαρὰς piscator, µου-  λάρι mulus, μουλαρὰς mulio, et hujusmodi plura.    GRAMMATICA 27    Fœminina in &, quæ non sunt verbalia habent adjectiva  simpliciter in ræos,ut πόλις urbs, πολιτινὸς urbanus,(P.53) ver-  balia vero si sint in os mutant ç in v, ut χίνησις motus, κινητυκὸς  motivus ; si vero in φις, vel Ex. i vertetur in g, et E in x, ut  βλάψις (quod tamen non est in usu) βλαντικὸς damnificus, et s  φύλαζις conservatio, φυλακτικὸς conservativus.   Sunt etiam non exigui numeri adjectiva, quæ suam des-  umunt originem à verbis, quorum alia sunt in aro;, alia in prog,  alia in χρὸς, quædam in της, et Tes, alia demum in τὸς; ho-  rum autem formationem is omnium optime tenebit, qui græ- 10  coliteralem grammaticam in primis calluerit: Verum ne rudis  et Tyro, et τῶν ἑλληνικῶν µαθηµάτων penitus ἄγευστος ab hac nostra  Græco-vulgari lingua longe videatur arceri, has sibi regulas  observandas proponat.   Primum adjectiva in aro; derivari à presenti mutato ω in 15  a, et addita τος, ut à φεύγω fugio, φευγαάτος fugitivus : (P. 54) item  in »oo; mutato o in », ut a πνίγω Su[foco, πνιγηρὸς suffocato-  rius: item in µος, et precipue a verbis in do versa ζω in pros,  ut à γνωρίζω COJNOSCO, γνώριμος cognitus : item in xo; muta-  tione ω in «, ut à γράφω scribo, γραφυὸς, qui pertinet ad so  scripturam.   Secundoadjectiva in τυκὸς, τῆς et vo; deduci à prima persona  aoristi activi versa ultima syllaba in ræos, τῆς et τὸς, rejectó-  que augmento, ut ab ἐκίνησα movi, fiunt κινητικὸς motivus,  κωητὴς MOVENS, et κωητὸς Mobilis, ἀγάπησα amavi, ayamncos t5  amabilis, ἀγαπητῆς amans, ἀγαπητιαὸς amatorius, unde ἄγα-  run amasia, et similia. Quod si ultima aoristi exierit in £a,  vel da,tunc in formandis adjectivis E verti debet in x et ψ, in  vel φ et a, in τικὸς, τῆς et τος, ut ab ἔσμιχα miscui, fit σμικτὸς  mixtus, σμικτικὸς admixlivus, et ouixrns miscens sic ab ἔγραψα 30  deduci possunt γραπτὸς scríptus, yp&(P.55)prn; scriptor, et  γραφτικὸς qui scribi potest, et ita de reliquis.    CAPUT V.    De Pronomine.    Ῥποπονινα dividi solent in primitiva, possessiva, demon- ss  strativa, relativa, composita, interrogativa, et infinita.   Primitiva sunt tria, ἐγὼ prim» persons : ἐσὺ {u, Secun-  dz persons; τοῦ sui, tertiæ persons. Hæc autem sic flec-  tuntur.    28 PORTII    Sing. Nom. εγὼ ego.  Gen. poo mei, et mihi.  Acc.  é£u£yx vel μὲ me.  Plur. Nom. ἐμεῖς nos.  5 Gen. ἐἑμῶν et ἐμᾶς mostrum vel nobis.  Acc. ἐμᾶς νε] μᾶς nos.  Sing. Nom. cv tu.  Gen. σοῦ tui et tibi.  Acc. ῥἐτένα vel oc te.  10 (P. 56) Plur. No. ἐσεῖς VOS.  Gen. ἐσᾶς vel σᾶς vestrum et vobis.  Acc. ἐσᾶς vel σᾶς vos.  Sing. Gen. τοῦ sui vel sibi.  Acc. 1680.  45 Plur. Gen. τῶν suorum vel sibi ipsis.  ACC. cov; SUOS.    Ubi adverte duo priora primitiva habere genitivum plura-  lem similem accusativo; posterius vero carere utroque nomi-  nativo, atque hac omnia tria privari vocativo. Item accusa-   «0 tivum τὸν, quum  postponitur alicui verbo assumere :, ut  εἴδατον vidi illum, εἴδατονε.   Possessiva sunt sex, ἐ)ιιόσμου, ἐδικήμου, ἐδικόμου, meus, mea,  meum : ἐδικόσσου, ἐδικήσου, ἐδικόσου tuus, tua, tuum: ἐδιιόσ-  του, ἐδικήτου, ἐδικότου SUUS, δα, SUUM : ἐδικόστου quum ad fce-   :; minina tantum refertur assumit non ineleganter pro του,  της, Videlicet ἐδιχόστης, εδικήτης, ἐδικότης, non solum in singu-  lari, sed (P. 57) etiam in pluraliéduxóguas, ἐδιχήμας, doux; noster,  nostra, nostrum : ἐδικόσσα:, ἐλικήσας, ἐλικόσας vester, ves-  tra, vestrum : ἐδικόστων, ἐδικήτων, ἐλικότων vel ἐδιχόστους, &ui-   30 τους, ἐδικότους €0rum, earum, eorum. Horum masculina, et  neutra ad tertiam pertinent declinationem, foeminina vero ad  Secundam, et µου, σου, του, µας, σας, των et τους, remanent im-  mutata in omnibus obliquis, ut ἐδιχόσμου, ἐδικαῦμου, ἐδιχόνμου, etc.  Dicitur etiam éCwósuov,' δικήµου, δικόµου, ablata e, si præ-   3; cipue preecedat vocalis, vel diphthongus, ut εἶναι δικόµου τὸ  χαρτι, liber est meus.   Demonstrativa sunt duo, τοῦτος vel ἐτοῦτος hic, ἐκεῖνς vel  χεῖνος ille, tertiæ declinationis, quarum fœminina τούτη h&c,  et εκείνη illa, secundae ; et neutra τοῦτο, et ἐχεῖνο hoc, et illud   # tertiæ. Animadvertas rogo, genitivum singularem et plura-  lem juxta regulam non debere circumftlecti, cireumfle(P. 58)cti    GRAMMATICA 29    tamen apud quosdam vel additione alicujus syllabæ, ut fit in  genitivo singulari τούτου Aujus, τουτουνοῦ, τούτης, rournvis, et  in plurali τούτων horum, couzow ; vel sine ulla additione, ut  quum dicunt ἐχεινοῦ pro éxeivou, ἐκεινῆς pro ἐχείνης, et ἐκεινῶν pro  ἐχείνων.   Relativa quatuor enumerari possunt αυτὸς, αὐτὴ, «vro ἔρδο,  ipsa, ipsum, quod interdum sumitur pro £y», ἐσν et exeivos :  ἔποιος, ἔποιχ, ὅποιον, vol ἔγοιος, Éyoux, ὅγοιον quicunque, queæ-  cunque, quodcunque : ὁποῖος, ὁποῖα, Onoicy Qui, qua, quod,  et correspondet articulo literali ὃς, 7, 0 et ἔστις quisquis,  cujus genitivus ὄτωος, accusat. ὅτια, et non plus ultrà.   Ex relativo αὐτὸς, αὐτὴ, αὐτὸ deducuntur composita tria.  Prime persone ἁπατόσμου vel ἁατόσμου eo ipse, αἀτήμον vel  ἁπατήμου, ego ipsa. Secundæ personæ ἁπατόσσου vel ἀτόσσου  iu ipse, ἁπατήσου tu ipsa : et tertie personæ (P.59) ἁπατόστου  vel ἀτόστου Se 2pse, ἁπατήτου vel ἁπατήτης 56 ipsa.   Hec pronomina solum habent utriusque numeri rectum,  obliquis carent, et genere neutro, verum id tantum admittit  tertia persona, cum reperiatur ἁπατότου et ἁπατάτα. Cæteri  casus desumi debent à sequentibus. Et quidem prim: per-  sona. |   Sing. Gen. ἐμαυτοῦμου met ipsius.  ACC. ἐμαμτένμου Me ipsum.   Plur. Gen. ἐμαυτοῦμας nostrum ipsorum.  ACC. ἐμαυτόνμας mos {ρδοδ.    Secundae persona.  Sing. Gen. ἐμαντοῦσου fui ipsius.  Acc. ἐμαυτόνσου Le ipsum.  Plur. Gen. ἐμαυτοῦσας vestrum ipsorum.  ACC. ἐμαντόνσας VOS $psos.    Tertiæ verd persons.  Sing. (Gen. ἐμαυτοῦτου sui ipsius.  Acc. ἐμκχυτόντου Se ipsum.  Plur. Gen. ἐμαυτοῦτους vel éuavroëruv.  Acc. ἐμαυτόντους Vel ἐμαντόντων.    (P.60) Nota hujusmodi pronomina primæ, et secundæ per-  sonæ communia esse maribus ac foeminis immutato prono-  mine µου et σου : tertiæ vero non item, cum pro του foeminina  Sibi adsciscant της, ut τοῦ ἐμχυτοῦτης, et τὸν ἑμαυτόντης, atque    0    pm»    ——    5    20    35    30 PORTII    id tantum fieri debet in singulari, nam in plurali utriusque  generis nomina omnino conveniunt.  Interrogativa pronomina sunt haec τὶς quis et qua, com-  munis generis: ri quid? neutrius ποῖο vel mot; quis  saut qualis? omnis generis ita ut fcemininum exeat in  a, ut ποῖα QUO ? et neutrum in ον, ut ποῖον, quale? de flexione  ποῖος, nulla potest esse difficultas, ideo ponemus tantummodo  declinationem τὶς et «i.    Masc. et Fœm.  ιο Séng. N. ris quis et quæ? Plur. N. rives qui?  G. τίνος G. τίνων  À. τίνα À τήας.  (5. 61) - Neut.  Sing. Nom. τὶ quid?  45 Gen. τίνος  Acc. rti.    Neutrum plurali caret, pro quo usurpatur ποῖα, ut ποῖα πραγ-  para qua res? Differt τις à τοὰς non tantum syllabis in recto,  et in obliquis accentu, cum τωὰς habeat genitivum ro, et ac-   s) cusativum rox, verum etiam significatione, nam cruz; signi-  ficat aliquem, vel nullum, nec est interrogativum, ut «is.   A pronomine ποῖος derivatur κάποιος, χάποια, χάποιον aliquis :  ἔποιος vel ὅγοιος quisquis, et à τις ὅστις quicunque, quæ reti-  nent suorum, ut ita dicam, parentum declinationem.   :3 Demum tria sunt pronomina que dicuntur infinita, δεῖνα  talis et tale, omnis generis. gen. deivoz. acc. dx, caeteris ca-  Tet. τέτοιος, τέτοια, τέτοιον lalis, et ταδεποιὸς, ταδεποιὰ, ταδεποιὸ  talis (Ρ. 62) et fale, atque hæc declinantur integré per omnes  casus et numeros, masculina quidem et neutra juxta tertiae,   30 foeminina vero juxta secundæ declinationis modos, ac for-  mam.   Illud observatione dignum hoc loco censui μοῦ, σοῦ, τοῦ, μὲ,  σὲ, τὸν, τῶν, τῆς et τοὺς: enclyticas appellari voces, quod vel pro-  prium amittant accentum, vel illum ad præeuntem, ac præ-   3; cedentem syllabam remittant. Hoc autem tribus modis, ut  plurimum potest contingere.   Primo si antepenultima præcedentis dictionis acuatur, vel  penultima accentum habeat circumflexum, ut τὰ »piuat& µου  peccata mea, ἡ Μοῦσα σου Musa tua, τὰ λόγια του verba sua, etc.   4 — SecundoSsi vox antecedens enclyticam accentum habeat acu-  tum in penultima, vel gravem in ultima, pronomina illa peni-    GRAMMATICA 31    tus quidem(P.63) suum deponunt accentum, at gravis transit  in acutum, ut ó λόγος του verbum suwm, τὸ πουλίµου avis  mea: circumflexus tamen remanet immutatus, ut κινῶ cc mo-  veo te : idem præstatur si ultima prioris vocis acuatur.   Tertio et ultimo usus obtinuit in enclyticis pronominibus ;  suum ipsorum accentum retinere, quando præpositionibus  conjunguntur, vel conjunctionibus disjunctivis, ut διὰ σὲ  propter te, non διά σε, et ñ μὲ σκοτώνω ἡ σέ ἐλευθερώνω vel me  occido, vel te libero, et similia.    CAPUT VI. 10  De Verbis.    Ur facile est hodiernae Grecs lingue Verborum conju-  gationes exponere, cum multiplicem illam tot temporum, modo-  rümque respuerit distinctionem, ita quoque (P. 64) perarduum  esse constat eadem in certas distribuere classes, certísque 5  sedibus collocare, tam ob defectum futuri, quam propter di-  versam finalium characteristicarum varietatem, ne dicam  corruptionem. Ceterum antequam ad istam terminationum  farraginem deveniamus, non abs re videbitur nonnulla præ-  mittere, quæ ad faciliorem Verborum notitiam requiruntur. so   Verba igitur omnia vel sunt activa, quorum nota est o,  et formant passiva in µαι, vel passiva ab activis deducta,  vel neutra qux desinunt in «e, sed nullum efficiunt passi-  vum in µαι, vel demum deponentia, quæ vocem ac sonum  habent passivum, at significationem activam; rejiciantur ss  ergo ab hac lingua verba communia, seu, ut Grammatici  loquuntur, media. Sunt etiam alia verba quas dicuntur im-  personalia, non (P. 65) quod nullius sint persons, cum effe-  rantur in tertia persona; sed quod ad nullam certam, et deter-  minatam personam referantur, ut quum dicimus πρέπει νὰ 30  ἀκολουθήσωμεν τὴν ἀρετὴν, καὶ νὰ ἀφήσωμεν τὴν χακίαν Oportet  ut virtutem sequamur , vititmque relinquamus, illud  "pere: nullam habet personam, quam certo et definite res-  piciat.   Dividuntur supradicta verba duas in partes, quarum una ss  nuncupatur barytonorum, altera circumflexorum, verba  nanque in ut, nec per somnium quidem vidit unquam praesens  Grecia. Utraque verba duos habent, ut nomina, numeros  singularem et pluralem, tres personas, quinque tempora,    32 PORTII    quorum tria sunt simplicia Præsens, Imperfectum, et Per-  fectum, duo vero composita, Plusquam-perfectum, et Futu-  rum, modos item quinque Indicativum, (P. 66) Imperativum, :  Optativum, Subjunctivum, et Participium. Carent Infinitivo  s pro quo utuntur Subjunctivo. Verba quc vulgo appellantur  auxiliaria, quibus supradicta illa tempora composita expri-  muntur duo precipue sunt θέλω volo, et ἔχω habeo, hoc  quidem utimur ad exprimendum Plusquam-perfectum, illo  vero Futurum et præsens Optativi, per suum Imperfectum  10 ἤθελα vellem.   Jam barvtonorum  Conjugationes tradamus, quarum  numerus à varia Perfecti, seu aoristi terminatione colligi  debet. Cum igitur Perfectum modo exeat in φα, modo in £a,  et cx, modo in quatuor liquidas À, u, v, o, pro hujusmodi   is quadripartita Perfecti desitione, quatuor etiam nos bary-  tonorum conjugationes instituemus.   Prima est in (o, βγω, πω, qu, et cro, ut αλείθω ungo,  νίόγω lavo, λάμπω (P. 67) fulgeo, γράφω scribo, ἀνάφτω  accendo, perfectum habet in dz, ut ἄλεψα unti, ἔνιψα   ο lavavi, ἔλαυψα affulsi, ἔγραψα scripsi, ἄναψα accendi. Ad  hane conjugationem revocari possunt verba in eu» vel εὔχω  et πώγω, ut βασιλεύω vel βασιλεύγω regno, et σκηύγω inclino,  quorum perfectum apud quosdam Græcos exit in ja, ut εδασί-  Asa pro εξασίλευσα regnavi, et ἔσκνψα inclinavi, fortassis .   >; Similitudo soni ευσα et ex, eos in hujusmodi mutationem,  vel potius errorem induxit.   Secunda in γω, xo, Χνω, Χτω, χω; yv», σσω et ζω precipue  trisyllabum et dissyllabum, et quod ante £ assumit «, ut  πνίγω Suffoco, πλέκω mnecto, δείκνω ostendo, τρέχω curro, pixco   404040; σποώχνω impello, ów»ro persequor, τάσσω pro-  mailto, κράζω et φωνάζω voco seu clamo, perfectum habet  in £a, üt ἔπνξα suffocavi, ἔπλεα meri, ἔθειῖα ostendi, ἔτρεξα  cucurri, &iza jeci, ἔσπρω(Ε. 68)2z impuli, ἔλιωζα persequutus  Sum, ἔταία promisi, ἔχραζα et ἐφώναξα vocavi, seu clamavi.   x;  lertia in do, 0», o purum, et in ζω quadrisyllabum, et  precipue quod habet ι ante 5, ut προδίλω prodo, ἀλέθω molo,  ακούω QUO, σκοτειιαζω adumbro, et γνωρίζω cognosco, per-  fectum efficit in σα, ut ἐπρόλωσα prodidi, ἄλεσα molui,  ἄχουσα QUdivi, εσκοτείνιχσα aduinbravi, et ἐγνώρισα cognovi.   # Ad hanc conjugationem spectant omnia verba in ώνω à græco-  literali deducta in όω, et omnia illa quæ in Græco-vulgari  assumunt v ante o, ubi prius desinebant in o purum, ut    GRAMMATICA 33    τελειώνω perficio, ἐτέλειωσα perfeci, dem ligo, ἔδεσα ligavi,  ἐνλύνω Vestio, &iusx vestivi, et alia quae per o purum scri-  bebantur, ut raie, δέω, et ἐνδύω.   Quarta denique continet verba in 4», po, vo, co, ut νάλλω  canto, κάµνω facio, κρίνω judico, «cito corrum(P. 69)po, per- 5  fectum vero in /z, ua, vx, cz, ut &ixAx cantavi, ἔκαμα feci,  &oux judicavi, &usx corrupi. Ubi adverte quum duplex  est aux in presente, perfectum primum tantum ser-  vare, ut evo ver bero, ἔδηια verberati, etc.    MODUS CONJUGANDI T)    VERBA BARYTONA.  Verbi Activi Indicativi.    Pres. Sing. γράφω, γράφεις, γράγει Scribo.  Plur. yoxqous, γράφετε, γράφουσι, vel γράφουνε.  Tertiæ persons pluralis numeri, quod in : desinit, 1:  additur more Attico v, si precipue subsequatur  vocalis.  Imp. Sing. έγραφα, ἔγραφες, ἔγραφε Scribebam.  Plur. ἐγράφομεν, ἐγράγετε, cypAqast vel ε εγράφανε.  (P. 10) Perf. Bing. ἔγραψα, ἔγραψες, ἔγοαψε, scripsi. 20  Plur. efiam ἐγράφε TE M ird vel ejoa.  Plusq. Sing. είχα γοάφψει, εἶγες γράψει, i yoxyat scripseram.  Plur. εἴχαμεν Ὑοάψει, εἴχετε ypxLe, εἴχασι vel εἴχανε  7px a.  Vel alio modo. 203    Sing. εἶχα γραμμένα, εἶχες γραμμένα, etys γραμμένα Scrép-  seram.  Plur. εἴγαυεν γραμμένα, εἴγετε γοαμμένα, εἴγασὶ Vel εἴγανε  . γραμμὲνχ.  Fut. Sing. θέλω γράφει, θέλεις γράψει, θελει γράψει scribam. 30  J'lur. 0έλομεν γράψει, Deere γράφει, θἔλουσι γράψει.    Vel aliis magis corrupté.    Sing. 0ὲ px Vo, 0: γράψεις, 6& γράφει scribam.  Plur. 0 γράφομεν, 0€ γράφετε, 0: γράβονσι.    MEYER. GRAMM. GRECQUE. 3    34 PORTII  (P.71) Imperativi.  Pres. Sing. γράφε scribe. 25 γοάψει scribat.  Plur. à; yoxbouss, γράψετε, ἃς γράψονσι.  Formatur à tertia persona perfecti Indicativi ablato  5 e augmento Svllabico : caret proprió prima persona,  cam tamen mutuatur ab optativo addita particula ας, ut  as οάψ scribam, et significationem habet indetermi-  natam, et indifferentem.    Optativi.    10 Pres. Sing. ἄνποτες νὰ vel as yoXbe, ἄμποτε νὰ γράψης, νὰ  yox uténam scribam.  Plur. ἄμποτες νὰ γράψωυεν, νὰ γράψετε, νὰ γραψουσι.  Imper.Sing. Y0:x γράψει, Ἴρελες γράψει, Ίθελε γράψει scri-  berem.   15 (P. 72). Plur. Ἰθέχαμεν Ύραψει, θέλετε yodba, Ἰθέλασι γοάγει.  Dicitur etium ἅμποτες νὰ &yox?z, vel a; ἔγραφα, et tunc  idem est cum imperfecto indicativi. Sic etiam reliqua  tempora eadem sunt cum supradictis indicativi appo-  sita tantum particula a; vel aumo:zez va.    20 Suljunctivi.   Pres. Sing. νὰ γράφω, νὰ γράφῃς, vx yoxyn "t scribam.  Plur. νὰ Ὕοάγωμεν, νὰ γράφετε, νὰ ynxoust.   Est etiam aliud præsens ab aoristo, seu perfecto  indicativi formatum, cujus significatio non est aded   25 præsens ac determinata ut prior, sed indifferens maxi-  méque in usu apud recentiores Græcos, hoc modo.  Sing. vx ypxlo, νὰ yox Voz, νὰ ypxbr ut scribam.   (P. 13) Plur. νὰ ypxbœuer, νὰ γράφετε, νὰ γράψουσι.   Reliqua tempora sunt eadem, quæ in indicativo   30 additis tantüm particulis νὰ, et διὰ νὰ, ut ἂν δὲ,  αἀγκαλὰ καὶ licet, ὅταν cin, et ἀνισωσγαὶ δὲ.   Nota tamen plusquam-perfectum, præter illum mo-  dum quo exprimitur in indicativo posse etiam sic  efferri, scilicet ἂν Ίθελα γράψει δὲ scripsissem, et tunc   jj idem est cum imperfecto optativi.   Futurum etiam diversis modis, præter illum decantatum  indicativi, pro varietate sermonis usurpatur. Nam  cum Latine dicimus, cun scripsero, Græcè vertetur  ὅταν θέλω γράψει vel où γράφω, χαλὰ xxi θέλω ἔχει yoxu-   T μένα licet scripsero, et reliqua.    (P. 14)    GRAMMATICA 39  Infinitivi.    Præsens, et alia tempora eadem omnino sunt cum tempori-    bus subjunctivi, retenta sola particula να, ut vx yzxlo    scribere, νὰ ἔγραφα, etc.    Participii.    Præsens, et alia tempora duobus modis exprimuntur vel    Præs.    simpliciter, et indeclinabiliter mutando o præsentis  indicativi in o, etaddita syllabay:zs, ut γράφω scribo, ypz-  φοντας SCribens, et hoc participium est omnis generis,  vel mutuando participium ἔστοντας, et praesens subjunc-  tivi, ut ἔστοντας καὶ vx γυάψω scribens, vel cuin. scri-  berem, ita ut verbum νὰ γράφω varietur quod nume-  rum, et personam cum opus fuerit. Reperitur etiam  apud nonnullos Græcos quoddam participium in µενος,  quod li(P. 1ó)cet vocem habere videatur passivam,  revera tamen activam sibi vindicat significationem,  formatur ab imperfecto activo indicativi ablato aug-    [d    3    mento, et addita syllaba μενος, ut à πηγαίνω 60, ἐπήγαινα '    ibam, fit participium myxwxuevos iens.  Verbi Passivi Indicativi.    Sing. γράφουαι, γοάφεσαι, γράφεται Scribor.    Plur. γραφουμεσΏεν vel γραφόμεβα, γραφοῦσθε Vel /ράγεσθε,    γράφονται. |  Imp. Séng. ἐγράφουμουν, éyoxmouoou, ἐγοάφουνο vel ἐγράφετον  scribebar.  Plur. ἐγραγούμεσθεν, ἐγραφοῦσθε vel εγράφεσύε, ἐγραφουντον  vel ἐγραφονούντασι *. 1  Perf. Sing. ἐγράφρηκα, εγράφθικες, ἐγράφθηκε Scriptus fui.  Plur. ἐγραφθήκαμεν, ἐγραφθήκατε, ἐγραφθήκασι vel ἐγραφθή-  κανε.  (P. 163) Vel alio modo elegantiore.    Sing. ἐχράφθην, ἐγράφθης, ἐγοάφη.  Plur. ἐγράφθηµεν, ἐγράφθητε; ἐγραφθησαν.    1. P. 75, I. 18, l'édition originale porte ἐγραφονύντασι.   2. P. 76 de l'édition originale, le texte porte eus 029i, ai /AUEY Πραφθή,  θελεις 402301, θέλει γραφθή, θέλουσι ypag95, ἴβελε γοαφθὴ. L'iota souscrit est  tombé dans l'impression. Cf. p. 25 de l'éd. princeps, plus haut p. 15, qui  correspond à la p. 25 de l'éd. pr.    20    ob    30    36 PORTII    Plusq. Sing. εἶχα γραφθῇ, εἶχες 7paQ0h, εἴχε γραφθῇ scriptus  eran vel fueram.  Plur. εἴχανεν γραφθῇ, εἴχετε γραφθῇ, εἴχασι γραφθὴ.  Fut. Sing. θέλω γραφθῇ, θελεις γραφΏῇ, θέλει γραφθῇ scribar.  5 Plur. θέλοµεν γοαφθῇ, θέλετε γραφθῇ, θέλονσι γοαφθῇ.  Imperativi.  Pres. Sing. γράφου scribare, xs γραφθῇ scribatur.  Plur. a; Ὑραφθοῦμεν (γραφβῆτε) s Ὑραφθοῦνε vel ἆς  γραγθοῦσι.  10 Optativi.  Pres. et Imp. Síng. #chx γραφθῆ, fürs; γραφθῇ, ἴθελε γραφθὴ  utinam. scriberer.  Plur. Ἰθέλαμεν γραφθῇ, θέλετε γραφθῇ, Ἰθέλασι γραφθῇ.  (P.77) Reliqua tempora sunt eadem cum indicativo appositis  15 tantum particulis ἄμποτε vx vel a;. Adde tamen  plusquam-perfectum posse etiam exprimi hoc modo.  Plusq. Sing. à; ἵμουν γραμμένος, n, ον, &s Yrou γραμμένος,  &s ἦτον γραμμένος, tinam scriptus essem.  Plur. à; Ἴμεσθεν γραμμένοι, ax, a. à ἤσθενε γραμμένοι,  20 ἃς ἤτονε γραμμένοι. |  Subjunctivi.  Pres. Séng. νὰ γραφθῶ, νὰ γραφθῆς, νὰ γραφθῇ ut scribam.  Plur. va γραφθοῦμεν, vx γραφθῆτε, vx γραφθοῦσυ.  Reliqua ut in indicativo cum particulis illis νὰ, διανα,  25 ἂν, σὰν, etc. Infinitivus convenit cum subjunctivo.  Participii.  Pres. Sing. γραμμένος, γραμμένη, γραμμένον Scriptus, a, um.  (P. 18) Plur. γραμμἔνοι, γραμμέναις, γραμμένα scripti, ta, ta.  Desumitur hujusmodi participium à perfecto passivo  30 participii græcoliteralis ablato augmento syllabico,  utà γεγραμμµένος ablato γε, remanet γοαμμένος, sic à νενιχη-  µένος victus ablato νε fit wxruévos, et sic de omnibus  passivæ vocis.    De Verbis Circumflexis.    s | Due sunt verborum circumflexorum conjugationes, qua-  rum prima est in εις ete, secunda vero in & et à. Utraque  habet perfectum in σα, sed penultima modo est e, modo x, modo  denique «. Pro quo   Adverte in prima Conjugatione penultimam perfecti tunc    GRAMMATICA 31    assumere η, quando penultima præsentis est longa, ut τραγουδῶ  CGnO, ἐτραγούδησα Cecini, πατῶ Calco, ἐπάτησα calcavi. Ex-  (P.79‘)cipe χωρῶ capio, ἐχώρεσα cepi. Quando vero est brevis,  penultimam perfecti exire in e, saltem ut plurimum, ut πονῶ  doleo, ἐπόνεσα dolui, καλῶ voco, ἐκάλεσα vocavi, βαρῶ per- s  culio, ἐδάρεσα percussi, etc.   In secunda conjugatione penultima perfecti sæpissime est  in », ut αγαπῶ GO, ἀγάπησα απιαυὲ, νικῶ VÍnCO, ἐνίκησα  vici, et alia innumera; excipe γελῶ rideo, ἐγέλασα Τ18ὲ, διφῶ  sitio, ἐδίψασα sitivi, πεινῶ esurio, ἐπείνασα esurivi, χαλῶ des- 10  iruo, ἐχάλασα destruxi, σχολὼ vaco, ἐσχόλασα vacavi, ῥιγῶ  frigeo, ἐρίγασα frigui, quoa consumo, ἐφύρασα consumpsi :  et quadam verba in ερνῶ, ut ζερῶ vomo, ἐξέασα VOMUI,  κερῶ infundo, ἐκέρασα infudi, περνῶ Supero, ἐπέρασα SUpe-  ravi : item monosyllaba ut exo disrumpor, ἔσκασα disrup- 15  tus sum, σπῶ vello, ἔσπασα velli, quorum composita retinent  eandem penultimam. ἐπαινῶ vero, et καταφρονῶ ha(P. 80)bent  c, in penultima preteriti ut ἐπαίεσα laudavi, ἐκαταφρόνεσα  contempsi. Hzc autem sunt penitus anomala βαστῶῷ duro  vel tolero, ἐδάσταζα duravi vel toleravi, πετῶ volo, ἐπέταξα 20  volavi, et ejus composita.    Exemplum Verbi Circumflexi in εἲς.    Verbi Activi Indicativi.  Pres. Sing. πατῶ, πατεῖς, πατεῖ calco.  Plur. πατοῦμεν, πατεῖτε, πατοῦσι Vel πατοῖνε. 25  Imp. Sing. ἐπάτουν, ἐπάτειες, ἐπάτειε calcabam.  Plur. ἐπατούσαμεν, ἐπατεῖτε, ἐπατοῦσαν.  Perf. Sing. ἐπάτησα, ἐπάτησες, ἐπάτησε, calcavi.   . Plur. ἐπατήσαμεν, ἐἑπατήσατε, ἐπάτησαν vel ἑπατήσασι.  Plusq. Sing. εἶχα πατήσει, εἶχες πατήσει, εἶχε πατήσει calcaveram. xo  (5.81) Plur. εἶχαμεν πατήσει, εἴχετε πατήσει, εἴχασι πατήσει.   Fut. Sing. θέλω πατήσει, θέλεις πατήσει, θέλει πατῆσει calcabo.  Plur. θέλοµεν πατήσει, θέλετε πατήσει, θέλουσι πατήσει.    Imperativi.  Pres. Sing. πάτησε calca tu. à; πατήση calcet ille. 35  Plur. à; πατήσωµεν, πατήσετε, ἃς πατήσουνε.    1. P. 78, 1. 15, l'édition originale porte a; et à.— P. 79,1. 7, penulti.  à la fin de la ligne, avec un point.    38    PORTII    Cæteri modi et tempora conveniunt cum Indicativo, additis    de more particulis illis διακριτικαῖς vx, διανὰ, ἄνποσες, etc.  ut constat ex Darytonis.    Participii.    s Pres. πατῶντας, omnis generis et indeclinabile formatur à    (P. 82)    Pres.    10  Imp.    Plusq.    20  Fut.    præsenti indicativi addita tantum syllaba vraz, ut πατῶ,  πατῶντας calcans.    Verbi circum/lexi Passivi Indicativi.    Sing. πατοῦωαι, πατειέσαι͵ πατεῖται Vel πατειέται calcor..    Plur. πατειούμεσθεν, πχτειοῦσθε vel πατειέσθε, πατειοῦνται.  Sing. ἐπατειούµουν, ἐπατειούσου; ἐπατειοῦντο Vel ἐπατειέτον  calcabar. |  Plur. ἐπατειούμεσθεν; ἐπατειοῦσθε Vel ἐπατειέσθε, επχτειοῦνταν.  Sing. επατήθηνα vel ἐπατήθην, ἐπατήθηκες vel ἐπατήθης,  ἐπατήθηκε vel επατήθη calcatus fui.   Plur. ἑπχτηβήκαμεν vel ἐπατήθωμεν, ἐπατηθήκατε vel έπα-  τήθητει ἐπατηθήκασι vel ἐπατήθησαν.   Sing. εἶχα πατηθῆ, εἶχες πατηθῆ, εἶχε πατηθὴ calcatus fue-  Tam.   Plur. εἴχαμεν πατηβῆ, εἴχετε πατηθῆ, εἴχασι πατηθῇ.  Sing. θέλω πατηβῆ, θέλεις πατηβῆ, θέλει πατιθῆ calcabor.    (P. 83) Plur. θέλοµεν πατηθῇ, θέλετε ravra, θέλουσι πατηθη.    Imperativi.    Pres. Sing. πατήσου calcare lu. à; nazv95, calcetur ille.    25    Plur. xs πατηθοῦμεν, πατηθῆτε, a; πατηθοῦνε vel πατηθοῦσι.  et reliqua ut in γράφοµαι.    Participii.    Pres. πατηµένος, πατηµένη, marruévoy, calcatus, a, um. à Græ-    30    co-literali πεπατηυένος priore syllaba recisa : vel (ut mo-  rem geram iis qui Græco-literalem grammaticam non  legerunt,) ab ἐπάτησα perfecto activo indicativi, mutata  σα in µενος, quia penultima est longa, nam quum est  brevis remanet c, et vertitur tantuma in µενος, ut patet  in ἐκάλεσα VOCAVI, καλεσμένος vocatus. quod etiam verum  est in Verbis barytonis, quorum præte(P. 84)ritum  est in σα, ut ὁμόνοιασα conveni, ὁμονοιασμένος qui cum  alio convenit : quorum autem preteritum est in  Ya, $ vertunt in µ et « in µενος ut ἔγραψα scripsi,    GRAMMATICA |. 89    γοαμμένος Scriptus : quorum in £x (dummodo non ve-  niant ab aliquo præsente in £o) mutant Ein y, et a in  µενος, ut ἐδιάλεία selegi, Φιαλεγωένος selectus; dixi dum-  modo non veniant ab aliquo presente in ζω, quia  tunc £ transit in z, ut à κράζω 9000, É«oata, χρασµένος, 5  φωνάζω Clamo, ἐφώναία, φωνασμένος clamatus, etc. imo  in iis, quæ derivantur à verbis in σσω mutant E præ-  teriti in 4, ut τάσσω promitto, ἔταξα, ταµμµενος promis-  sus. Tandem ubi sunt immutabilia À et p, observantur  mutatione « in μένος, et ablatione augmenti syllabici  si fuerit, ut éjaAa (P. 85) cecini, 'aXu£vo; cantatus, ἔσ-  πειρα Semáinavi, enzoucvos seminatus. Ubi duo adverte  primum penultimam perfecti in ρα, verti semper in α  in participio passivo, ut patet in exemplo posito, et in  aliis infinitis. Secundum verbum yaiooux leor, ex-  cipi ab hac regula, utpote anomalum, cujus perfec-  tum est ἐχάοηκα lavtatus sum, participium autem pas-  sivum χαρούμενος lœtus.  Sola præterita in px formant participia passiva in µενος mu-  tando α in e, ut ἔκαμα feci, καμωμένος factus. Sed in vx ver- 20  tunt v in p, et α in μένος ut ἔχρυα judicavi, χριµένος judi-  catus.   Hic modus formandi participia passiva à perfecto activo fa-  cilior sinecontroversia, aptiórque ad instruendum tyronum  animos videtur illo, quem tradidit P. Hieronymus Germanus οὔ  Societatis Jesu in Dictionario (P. 86) suo Italo-Græco ani-  madversione 4. de formatione participiorum, nam cum dicat  participium passivum formandum esse à presente passivo  mutando αι in e, et addendo vs, ut à 7ozgoua inquit, fieri de-  bet yoxpouevos. Deinde vertendo qo in p, ypauuévos Scriptus, 30  non unum nobis effingit participium, sed plura, præterquam  quod etiam non tradit regulam generalem pro omnibus aliis  verbis, ut patet in σθείροµαι corrumpor, cujus participium  est φθαρµένος corruptus, et in χαλοῦμαι destruor, cujus par-  ticipium χαλασμένος destructus, nec potest dici quomodo for-  mari possint à præsente. Hæc autem obiter dixi non ut talis  tantíque Viri auctoritati derogarem, qui optime omnium nos-  tris hisce seculis arcana hujus Grece linguæ penetravit,  multósque nobis Gordianos nexus mira dilucidáque brevitate  dissolvit, sed ut faciliorem (P. 87) meo judicio, incipientibus  viam aperirem ad participiorum passiva: vocis efformatio-  nem.    —    0    [d  Π    5    J    =    _    10    40 PORTII    Circumflexorum in à; Exemplum.  Verbi Activi Indicativi.  Pres. Sing. ἀγαπῶ, ayxr2;, cyxni amo.  Plur. αγαποῦμεν, αγαπάτε, ἀγαποῦσι vel αἀγαποῦνε.  5 Imper. Sing. αγάπουν, αγαπας, ἄγαπα. amabam.  Plur. ἀγαπούσαμεν, ayant, αγαποῦσαν.  Perf. Sing. ἀγάπησα, αγάπησες, ἄγάπησε amavi.  Plur. αγαπήσαµεν, αγαπήσατε, αγαπήσασι vel ἀγαπήσανε.  Plusq. Síng. cya αγαπήσει, εἶχες ἀγχπήσει, εἶχε ἀγαπήσει απια-  10 veram.  Plur. εἴχαμεν ἀγαπήσει, εἶχετε ἀγαπήσει, εἶχασι αγαπήσει.  Fut. Séngy. Jo ἀγαπήσει, θέλεις αγαπήσει, (P. 88) θέλει αγαπήσει  amabo.  Plur. θέλοµεν αγαπήσει, θέλετε αγαπήσει, θέλουσω ἀγαπήσει.    15 Imperativi.    Pres. Sing. αγάπησε vel αγάπχ ama tu. à; ἀγαπήσῃ amet  ille. .    Plur. x αγαπήσωμεν, ἀγαπήσετε vel ἀγαχπᾶτε, as αγαπή-  cow. Cetera vide ut in barvtonis.    20 Participii.    Pres. Sing. ἀγαπῶντας amans. ab αγαπῶ accentu immutato,  et addito tantum vrac, est omnis generis, et numeri.    Verbi Passivi Indicativi.  Pres. Sing. ἀγαποῦμαι, ἀγαπᾶσαι, αγαπᾶται Qmor.    25 Plur. ἀγαπούμεσθεν, ayxnào0:, αγχποῦνται.  Imp. Sing. ἀγαπούμουν, ἀἄγαπουσου, œyxroïro, Vel ayznárov  amabor.    (P. 89')Plur. αγαπούμεσθεν, ἀγαπᾶσθε, γαποῦνταν.  Perf. Sing. ἀγαπήθηκα, αγαπήθηλες, αγαπήθηκε amatus fui.    30 Plur. αγαπηθήκαυεν, αγαπηθήκατε, αγαπηθήκασι.  Plusq. Sing. sx ἀγαπηδὴν εἶχες αγαπηθὴ, εἶχε ἀγαπηθὴ amatus  fueram.    Plur. εἴχαμεν αγαπηθη, εἴχετε cyan, εἴχασιν xyxnrfin.    1. P. 89, lignes 7-8 de l'édition originale, le texte porte εἴχες 7yorx9z,  eus ἀγαπχθᾳ. De même &yarr0, sans iota souscrit, à tout le paradigme du  plur. du plusq., du futur et de l’impér. prés., où le texte donne aussi fac  ut amaris, —P.90 et 91, on lit σταθῃ dans le texte, à tout le paradigme.    GRAMMATICA 41    Fut. Sing. θέλω ἀγαπηθῇ, θέλεις œyarrôn, θέλει αγαπιθῇ amabor.  Plur. Θέλομεν ἀγαπυβῇ, θέλετε ἀγαπηθὴ, θέλουσιν yaris.    Imperativi.    Pres. Sing. ἀγαπήσου fac ut ameris. a; αγαπηθῇ ametur ille.  Plur. à; αἀγαπιβοῦμεν, αἀγαπηβῆτε, às αγαπιβοῦν. Reli- 5  qua ut in Barytonis.    Participii.  Pres. ἀἂγαπημενος, ἀγαπημένη, ayamrutvo amatus, a, um. vide    quæ (P. 90) diximus in participio verbi πατοῦμαι. Atque  hzc de circumflexis. 10    Dx ΥΕΕΒΟ SUBSTANTIVO εἶμχι. DE AUXILIARIBUS θέλω ET ἔχω,  ALIÍSQUE VERBIS ANOMALIS.    Verbi S'ubstantivi Indicativi.    Præs. Sing. eux, εἶσαι, εἶναι Sum.  Plur. εἴμεσθεν, εἶσθε, εἶναι. 15  Imp. Sing. ἥμουν, ἤσουν, ἦτον eram.  Plur. ἦμεσθεν, rate, ἦταν vel ἧσαν.  Perf. Sing. ἐστάθικα, ἑστάθγχες, ἑστάθηκε fui.  Plur. ἐσταθήκαμεν, éorafiaate, ἐσταθήχασι vel ἑσταθήκανε.  Plusq. Sing. εἶγχα σταθῇ, εἶχες σταθῇ, εἶχε σταθῇ fueram. 20  Plur. εἴχαμεν aza05, εἴχετε σταθῇ, € yav: σταθῇ.  Fut. Sing. θέλω σταθῇ, θέλεις σταθῇ, θέλει σταθῇ ero.  (P.91) Plur. θέλοµεν σταθῇ, θέλετε σταθῇ, θέλουσι σταθῇ.  Dicitur etiam non incongrué :  Sing. θέλω emma, θέλεις tsar, θέλει εἶναι. 25  Plur. θέλοµεν εἶσθαι, θέλετε εἴσλχι, θέλουσιν εἰσθαι.  Imperativi.  Pres. Sing. à: εἶσχι sis tu. à; etvx sit ille.  Plur. ἂς εἴαεσθεν, a; εἶσθε, a; εἶνχι͵ et cætera ut in  Indicativo. 30  Participii.  Pres. ὄντας cum sim, omnis generis, numeri, et personæ.    Dicitur etiam ἔστοντας vel ἔσσοντας, sed uná cum par-  ticula xai, et aliquo verbo.    42 PORTII  Verbi θέλω Indicativi.  Præs. Sing. θέλω, ἠέλεις vel Οἳς, θέλει vel 6: volo.  Plur. θέλοµεν vol θέωεν, θέλετε vel (PD. 0902) θέτε, βέλουσιν vel  θεσι͵ et dou vel μα  ὁ Imper. 2111. ἔθελα vel Ἰθελα, ἔθελες, ἔθελε volebam.  Plur. ἐθέλαμεν, ἐθέλετε, θέλανε vel εθέλασι.  Perf. Sing. ἐθέλησα vel ἠθέλησα, ἐθέλησας, ἐθέλησε volui.  Plur. εθελήσαμεν, ἐθελήσατε; ἐβελήσανε vel εθέλησαν, vel  ἐθελήσασι.  10 Plusq. Séng. etyx θελήσει, εἶχες θελήσει, εἶγε θελήσει. volue-  ram, etc.  Fut. Sing. θέλω θελήσει, θέλεις θελήσει, θέλει θελήσει volem, etc.  Imperativi.  Pres. Sing. rue vx θέλης fac ut velis. az wxun vx θέλη velit  15 ille.  Plur. A; wxumuzs νὰ θἔλωμεν, κάμε νὰ θελετε; Ga κάμουν νὰ  θέλουνε, vel &; γάμουσι νὰ θέλονσι.  Dicitur etiam in secunda persona singulari κάμε vx θε-  Añons, etc.    «o (P. 93) Participü.  Pres. θέλοντας, volens. omnis generis, numeri, ac persona.    Verbé £y» Indicativi.    Ῥγωβ. S'ing. Exo έχεις, ἔχει habeo.   Plur. 2422221 ἔχετε, ἔχονσι VO] ἔχουνε.  2; Imp. Sing. είχα, ειχες, ειχε habebam.  Plur. εἴγαμεν, εἴχετε, εἶχανε Vel εἴχατι.   Perfecto proprio, et plusquam-perfecto caret, pro quibus  utitur perfecto, et plusquam-perfecto verbi κοατῶ teneo,  ut ἐκράτησα habui veltenui, εἶχα κοατήσει habueram,   30 vel tenueram.   Fut. Sing. θέλω ἕ ys θέλεις ἐ ἔχειν θέλει ἔχει habebo.   Plur. ο λομεν à ἔχει, θέλετε ἔχει, 0έλουσιν ἔχει.    (Ρ. 94) Imperativi.  Praes. Sing. ἔχε habe. Z; &ya habeat ille.  jb Plur. ας ἔχωμεν, ἔχετε, a5 ἔχουσι Vel ἔχουνε,  Participii.  Pres. ἔχοντας habens. omnis generis, numeri, ac persons.    GRAMMATICA 43    Age jam anomalorum aliorum precipua flexiones in  medium afferamus.  Anomala, quæ potui in hac lingua notare, quanvis ordine   alphabetico ad majorem eorundem cognitionem, ac distinc-  tionem collegerim, ac distribuerim, generatim tamen reduci s  possunt ad illa, quae desinunt in zv», quorum perfectum in  σα, Ut ἁμαστάνω pecco, ἁμάρτησα peccavi.ltem in αίνω quo-  rum perfectum modo est in v«z, modo in σα ut inferius  patebit. item in ένω, quorum perfectum in εσα, et denique  omnia composita verbi ἔχω, quæ eandem cum illo sor(P. 95)- 10  tiuntur conjugationem. Jam singula ordine literarum  exponamus.  A    Ἀμαρτανω pecco. perf. ἁμάρτησα peccavi.   Ανηξαίνω ascendo. perf. ὠνέδηια ascendi. imperativi pra- 45  sens ἀνέθα ascende. Nota βαίνω simplex non reperiri, sed  ejus composita frequenter apud nostros Græcos usurpari ; quæ  tamen omnia sunt anomala.   Avyxerew) Tresuscito alios. perf. ἀνάστησα resuscitavi. At  ἀνχστένουαι Surgo. perf. habet αναστάθηκα suriexi, et impe- 2  rativum ἀνχστάσου Surge.   Αποζγαίνω finem. sortior. perf. ἀπόθγα vel αποθγῆκα, val  ar rex finem sortitus sum.   Adam augeo. perf. αὔξησα et αὐξαίνω, πὔξησα. |   Ἀφήνω, relinquo. perf. ἄφησα, reliqui. 25   B   Βάξω, βάλλω vel favo pono. perf. ἔθαλχ posui. et imperat.  βαλε pone.   (P. 96!) Βιζάνω sugo. perf. εξίζασα suxi.   Βλέπω video. perf. ειδα vidi. unde fut. θελω εἰδῇ videbo. 30   Βόσκω pasco. perf. ἐθόσκησα pascui. [όσκομαι vero pascor. |  perfectum habet ἐδοσκήθηκα pastus sum.   r   Γδήνω spolio. perf. ἔγδησα spoliavi.   A 35   Δένω lígo. perf. ἔδεσα ligavi.   Δίόω vel δίω do. perf. ἔδωκα vel ἔλοσα dedi. imperat.    +    1. P. 96, 1. 3 de l'éd. orig., le texte porte sidz. — P. 97, 1. 10 de  l'éd. orig., le texte porte εὐτύχησα.    44 PORTII    do; da. et in plurali dore date. passivum δίδοµαι habet  ἐλώθηχα datus sum. imper. ὁόσου tradaris.  Διαθαίνω transeo. perf. éduerxa transii. cujus secunda per-  gona ἐδιάθηκες et ἐδιάδης, et tertia εδιάθηκε vel ἐδιάθη. atque hoc  s observandum est in omnibus compositis verbi βαίΐνω.    E   Εμπαίω éngredior. perf. ἦμπα vel ἐμπῆχα ingressus sum.  imperativus ἕαπα ingredere.   (P. 97) Entruyziyo acquiro. perf. ἐπίτυχα acquisivi.   10 Ἑὐγαίνω 63160. perf. wvya vel εὐγῆκα exivi. fut. θέλω εὔχει.  imperat. εὖγα été.   Εὐρίσκω invenio. perf. wwox vel nüoma inveni. fut. θέλω  ever inveniam. imperat. eux. Eodem modo conjunguntur  ejus composita, ut ζανανρίσκω reperio. perf. ἐξαναῦύμα Te-   15 perí, etc.  Εὐτυχαίνω feliciter ago. perf. evroyvaa feliciter egi.  Z   Ζεσταίνο calefacio. inperfectum habet εζεσταυα et ἐζέστανα   calefaciebam. perf. εζέστασα culefeci. et participium pas-  20 Sivum ζεσταμένος calefactus.  H   Hzeopo scio. perf. ἔμαθα scivi. fut. θέλω µαθει sciam. imper.  ἤξευρε Vel µαάθε scias, vel xaus vx uaonc fac ut scias. subjunct.  νὰ µάθω, vel νὰ Ἠξεύρω, ut sciam. participium passivum µαθη-   25 µενος SOlitus vel assuefactus.  K   (P. 98!) Καίω «ro. imperfectum ἔχαια urebam et xavyo.  uro. imperf. ἔκανγα. perfectum habent ἔκαψα ussi. pas-  sivum xzioux uror. habet imperf. ἐκαίουμουν urebar. et   30 καύγομαι, ἐκαύγουμουν, at perfectum utriusque est ἐκάηκα usius  sum. imperat. xæbou urere, e; καῇ uratur ille. subjunct.  να xxy& ut urar. partic. καμμµένος ustus.   Καταθχίνω vel κατηθαίω descendo. perf. ἐκατήθηκα descendi.  vide quz diximus in διαθαίνω.   3$  Καταλαμθάνω comprehendo. perf. ἐκατάλαθα comprehendi.  imper. χατάλαθε comprehende.   Keodaíwo lucror. perfect. ἐκέρησα vel éxépóewea lucratus  sum.    1. P. 98 de l'éd. or., κατά finit la 1. 14, et λαθε commence la ligne 15,  mais au lieu de trait d'union, il y a écrit κατά. avec un point.    GRAMMAIICA 45    À    λαθχίνω lateo. perf. ἐλαθα latui.  Aayaiw» sortior. per. ἔλαχα sortitus sum.  Λέγω dico. perf. einx dixi. fut. θέλω eine: dicam.    M 5   (P. 99) Μαζώνω colligo. perfect. éuxburx collegi.   Μαθαίω disco. perfect. Eux9x didici. imperat. µαθε disce.  subjunct. yx uxo ut discam.   Μεταλάθω communico et communicor. perf. ἐμετάλαδα com-  munionem dedi vel accepi. 10    pat  C»    Ἐκναθλαστάνω vel ζανχθλασταίνω germino. perf. ἐξαναθλάστησα  germinavi.   Ἐαναθλέπω iterum video. perf. ἐζανᾶδα iterum vidi. imperat.  ἔαναειδε iterum vide. 15   Ξαναλέγω repeto. perf. ἐξαναπα repetii.   Ἐαναψυχαίνω hilaresco. perf. ἐξαναψύχησα exhilaratus sum.   Ἐαπερνῶ &xcello. perf. ἐξαπέρασα excellui. imperat. ξαπέρασε  excelle.   Ἐεθυμαίνω animo deficio. perf. ἐξεθύμησα animo defeci. 20.   Ἐεπέφτω prœterlabor. perf. ἐξέπεσα præterlapsus sum.   (P. 100) Ξερνῶ evomo. perf. ἐξέρασα evomui.   Ἐεχάνω obliviscor. perf. &éyacx oblitus sum.    Il   Παγω, πχγαίνω Vel πηγαίω eo. imperf. ἐπήγαινα ibam. perf. 25  eria ivi. imperat. us, 1. subjunct. νὰ rayo ut eam. πάγω  autem fit per syncopen à παγαίνω, unde retinet syncopen in  omnibus personis, et numeris, ut πάγω, πᾶς, nz. plur. πᾶμεν,  πᾶτε, πᾶσι Vel πᾶνε.   Παθαίνω patior. perfect. ἔπχθχ passus sum. imperat. mate 30  vel πάθχυε patiare. Hanc eandem flexionem sequuntur ejus  composita χακοπαθχύω mala, tolero, etc.   Πέφτω cado. perf. ἔπεσα cecidi. Sic omnia ejus composita.  Πιάνω accipio. perf. ἔπιχσα accepi. imperat. ruse et ἔπαρε,  accipe. item et ejus composita. 35  Πίνω bibo. perf. ἥπιχ vel ἔπιχ bibi (P. 101). imperat. ru   bibe. subjunct. yz πιῶ ut bibam.   Πνεω $piro. perf. ἔπνευσα spiravi.   Ποδαίνω vel ποδήνω ocreas induo. perfect. ἐπόδῃσα ocreas  indui. 40    40 _.PORTII    P  Pryxo» ad regulam dirigo. perf. ἐριγάρησα ad regulam  direxi. Est verbum Italicum à Græcorum vulgari lingua  usurpatum; Sicut et sequens.  5 Páuzxoo discriméni ezpono. perfect. ἐῤῥιξικάρησα discri ini    e. posui.  by    Σθειῶ extinguo et extinguor. perf. ἔσθησα extinzi et extinc-  lus Sum. at actyo, ἔσέισα idem significat.  10. Σιανω accomiorlo. perf. ἔσιασα accommodavi.  Σχχώγω incurvor. perf. ἔσκνψα incurvatus sum, tanquam  à σκυγτω.  Σταννιάρω Stanno illino. imperfect. ἐσταννιάρζα. perf. ἐσταννιά-  ρισα stanno illinivi. B |  4$ (P. 102) Ὑτεχομαι Sto. perf. ἑσταβηχα steti. imperat. στέχον  vel στάσον sta. subj unct. yx σταθώ ut stem.  Σωπχίνω taceo. perf. ἐσώπασα (acui. imperat. σῶπα lace.  subjunct. νὰ σωπασω ut taceam.    | | T  ων Ἰασσάρω lao. imper. ἑτασσάρζα taxabam. perf. ἑτασσχρισα  ἰαταυὲ. est verbum mutuatum ab Italis. |  Toy» Mmanduco preter propriam, germanämque flexio-  nem, hanc quoque sibi communiter usurpat. τοώγω, τοῶς;  sp». plur. τρῶμεν, cw», τωῶσι Vel -τοῶνε. imperf. ἔτρογα  a; mandiucabanmn, ἔτρως, ἔτρο. plur. ἐτρώγαμεν, ετρῶτε, ἐτρώγοσι  vel ἐτρώγχνε. perf. £jxyx manilitcavi, £yxz;, £x. plur. ελάγαμεν.  Entre, ἐφάγανε vel ἐνᾶτι. fut. θέλω φάγει manducabo. imperat.  GXJE manducea, a2; 92 manducet ille. subjunct. νὰ y,  ut manducen.  30 (P. 103) Y  Ὑπαγω €0, dicitur per syncopen πάγω. imperf. ἐπήγχινα ibam,  à πηγαίνω. perf. ἐπῆγα ivi, etc. vide supra in mzye.-  o.  Φεύγω fi gio. perf. ἔφνγα figi. imperat. 927e futJe.  .:3$ — düxy» vel οτανω assequor. perf. ἔθασα assequutus sum.  X  Xay» perdo. perf. ἔχασα perdidi.  X204» ore aperto conjicio. imperfectum £/zcxa, et non plus  ultra.    1. P. 102, 1. 15 de l'éd. orig., le texte porte ἐτρ" y.at.    GRAMMATICA 41    : Xopzatyo Saturo. perf. ἐχόρτασα saturavi.  Χύνω effundo. perf. ἔχυσα effudi.    y  V7» concoquo. perf. ἔψησα concozi.    Q 5  Οφεαίνω adjuvo. perf. ὠφέλισα adjuvi ab ὠφελῶ. Atque hiec  omnia sunt fere anomala verba, quorum (P. 104) praeterita,  vel alia tempora propri: conjugationis præcepta non obser-  vant, vel aliquo alio modo à communi ceterorum regula,   et forma deficiunt. | | 10    CAPUT VIII    De Temporum Grece lingue vulgaris efformatione.    Posr rudem, simplicémque temporum cognitionem, recta  instituti postulat ratio, ut ampliorem clariorémque de illis  methodum tradamus, ac non solum de generali eorum for- 15  matione, sed etiam de speciali doctrinam proponamus.   Ut autem ab iis, qua omnibus veluti propria sunt et  communia, suum sibi sumat initium præsens tractatus, illud  tanquam certum, immotümque constituere placet, omnia  preterita tempora, quorum nomine (P. 105) proprie appel- 30  landa censeo imperfectum, et perfectum, nullum aliud præter  Syllabicum, quod vocant augmentum admittere.   Hoc autem augmentum iis tantum preteritis addi con-  suevit, quorum presens incipit à consonante, ut λέγω dico,  &zyx dicebam. Hoc ipsum augmentum ὁ syllabico fieri in- 95  terdum solet temporale, quum videlicet vertitur € in »,  dicendo 7/syx pro ἔλεγα. Verum id Græcos est imitari literales  ac veteres, non autem recentiorum Grecorum linguá loqui  vernaculá.   Illud etiam non te lateat, Verba, quæ initio presentis ao  scribuntur p, illam reduplicare post ε, augmentum syllabi-  cum, in omnibus preteritis, ut ῥαντίζω aspergo, ἑῤῥαντιζα  aspergebam, et ἐῤῥαντισα aspersi.   Animadverte tandem in verbis compositis ex aliqua præ-  positione, (P. 106) quæ incipiat à consonante, semper in præ- 3;  teritis illis augmentum svllabicum fieri ante ipsam præ-  positionem, nullá penitus præpositionis elisá vocali, ut  καταθέχοµαι iJNOT, ἐκαταδέχουμουν dignabar, εἰ ἑκαταδέχθηκα    48 PORTII    dignatus sum. Hxc quidem in communi, jam singula in  particulari examinemus, et in primis activa.    De presente.    Præsens, quod potissima est totius verbi radix, et cardo,  sad cujus characteristicam reliqua tempora, tanquam ad  immotum axem, amussfinque suspiciunt, quum activum est  exit in «», quod deinde mutatum in ο, format passivum  in µαι. Ab illius finali consonante dependet characteristica  preteriti, ut vidimus in Conjugationibus, et ab ejusdem  10 inchoativa præteritorum nascitur augmentum syllabicum.    (P. 107) De Imperfecto.    Imperfectum à præsente deducitur mutando o in a, et  addendo cum ratio postulaverit, augmentum syllabicum, ut  γοάφω Scribo, ἔγραγα scribebam. Caeterum id tantum verum   5 est in verbis barytonis, nam in circumflexis aliter prorsus  dicendum, cum o, presentis transeat in ow in imperfecto,  ut ru honoro, ετίµουν honorabam. id vero commune est  quibuslibet imperfectis, propriam sui presentis characte-  risticam observare et penultimam, excipe ἔχω, εἶχα in cujus   2 penultima additur ε.    De Perfecto, seu Aoristo.    Perfectum, quod vicem gerit Aoristi, cujus olim apud  illa Græciæ vetusta lumina, ac sapientie decora non infre-  quens usus fuit, augmentum habet idem cum imperfecto,   2; si (P. 108) presens incipiat à consonante, ut γράφω scribo,  ἔγραψα scripsi : observat item eandem penultimam, utpote  ab eodem praesente deductum, mutatione ω in α, et charac-  teristicæ presentis in characteristicam preteriti qua septu-  plex est ψ, E, e, À, p, v, p, ut supra diximus in conjugatio-   so nibus barytonorum, pro quibus tantum hæc regula traditur.  Nota tamen perfectum in quarta Conjugatione, cum duplex  fuerit finalis consonans presentis, postremam abjicere, sic  Yu cano, habet ἔψαλα cecini : «apw» facio, Exaux feci :  géov fero, ἕφερα tuli. et alia hujusmodi. Rursusquum penultima   3; presentis ejusdem Conjugationis est per αι diphthongum,  quam deinde sequatur duplex liquida pv, vertitur in v in  perfecto, ut daíow) verbero, &vox verberavi : hoc ipsum  observat πέρνω accipio, licet penultima sit per e, habet enim  perfectum ἐπῆρα (P. 109), accepi. Caeterum αι ante unicam ν,    GRAMMATICA 40    vel amittit x in perfecto, ut χλαίω tepesco ,' &xyx ἱεριιὲ,  vel vertitur sepissime in vy, Ut óouvopzxtw OTRO, Opopyryx  ornavi, Ὑοντραίνω crassum fucio vel crassus flo, εχόν-  zpryx, etc. Verbum γενω sano, habet perfectum ἔγιανα sunavi,  ne coincideret cum ἔγενα sanabam imperfecto. Reliqua præte- :  rita irregularia vide in anomalis. In dissyllabis quarte  conjugationis ε praesentis, si praecipue deriventur à Graco-  literalibus, observatur quidem in perfecto sed assumitur  ulterius «, ut μένω Slo, &uswz. Steti , στέλνω mitto, ἔστειλα misi,  σπέονω SEMNO, ἔσπειρα Seminavi, etc. De præteritis cir-  cumflexorum fusius egimus supra exponentes eorum Conju-  gationes.    [d    0    De Plusquam-perfecto.    Plusquam-perfectum conflatur ex imperfecto εἶχα verbi  Eye, et par(P. 10)ticipio passivo neutro, quod remanet sine  flexione, ut εἶχα Joxuusyx SCcripseram, Gallice J avois escrit.  eyx Sicut avois variatur quidem in omnibus numeris, et  personis, at “γραμμένα et escrit manent penitus immutata.  Vel etiam eidem imperfecto εἶχα addendo γράψει item in-  variatum, aliud effinges plusquam-perfectum, frequens et 29  ipsum apud recentiores Graecos.    De Futuro.    Futurum (proh teihporum vicissitudinem) ubi quondam  apud veteres Grecos parens quodammodo reliquorum erat,  et αοχτὰὸν Aoristi, cujus vicem in hac lingua praeteritum 25  gerere superius insinuavimus; modo emendicatam aliunde  tenet significationem, atque ab eodem Aoristo deriva-  tionem.   Duplici autem modo potest à (P. 111) praeterito futurum  effingi. Primo ablato augmento syllabico, et versa à in ω, 30  ac addendo particulam 6, ut ab éypzlx scripsi, facies GE  γὐάψω scribam, ita ut γραφω varietur per singulos numeros et  personas, invariata particula 6. Vel   Secundo sumendo verbum θέλω, et addendo tertiam per-  Sonam supradicti futuri, ita ut θέλω flectatur per omnes 38  numeros, et personas; minime vero quod additur, ut θέλω  yoxpa scribam, γυάψει remanet immutatum ubique.   Penultima futuri est semper eadem cum penultima per-  fecti, excipe παγω et πέρνω, quorum perfectum penultimam  habet in », sed futurum in x, ut énzyx ivi, θέλω πάγει vel θὲν w  πάγω bo, et ἐπῆρα accepi, ^w παρει vel (tv πάρω accipiam.    -    5    MEYER. GHAMM. GRECQUE. 4    DO PORTII    (P. 112) Appendix de particula 0: vel Ge.   Quanvis frequentior sit apud hodiernos Grecos usus  futuri secundo modo explicati, et particula 6: vel 6:4 aut θέν  per syncopen ita dicatur, sicut et #% pro ήθελα volebam, quia   » tamen non raro reperies futurum primo modo traditum, quod  affinitatem quandam cum Græcoliterali futuro præseferre  videtur, iccirco pauca de dictarum particularum usu censeo  disserendum.   Est igitur particula θὲ, sicut et verbum θέλω, quando abso-   1) ute ponitur, nullique particula superaddita, specialis nota  futuri. Dixi, absoluté, nam si cum particula νὰ conjungatur,  ut θέλω νὰ yox lo, non denotat futurum, sed definitam quandam  animi constitutionem ad scribendum.   Dicitur autem 6:, quum verbum incipit à consonante, m,   1; duntaxat ex(P. 113)cepta, ante quam ponitur θέν, ut θὲν πάρω  accipiam. Quod si verbum inchoet à vocali, vel diphthongo,  tunc utendum erit particula 6€”, ut 66A ἀγαπήσω amabo.   Observes obiter rogo, hujusmodi particulam 6t, vel verbum  θέλω, quum construuntur, reponi ante pronomina, et articula,   2) ut id. tibi faciam, si juxta Graecorum vulgus loqui velimus,  dicemus θέλω σου τὸ κάμει Vel θὲ σου τὸ xau.    De Passivis, ac primiim de Prosente.   Activorum sic exposita figuratione, par est, ut etiam ad  passiva gressum faciamus, et in primis de primario eorum   ο” tempore, videlicet de presente quam paucissimis agere  aggrediamur.   Præsens ergo passivum desinit semper in µαι ab activo  deductum, cujus w si sit verbi barytoni mutatur (P. 114) in o,  si vero circumflexi in οὗ diphthongum, et additur pu, ut   30 θέρνω verbero, δέονουαι verberor, »wà moveo, κινεῦμαι moveor.   Secunda persona est in ox, quomodo imitatur flexionem  verborum in µι passive vocis Græcoliteralis grammatice :  Formatur in barytonis à prima presentis passivi, mutando  o in e, et uat in ox, ut zozcouat SCribor, γοάφεσαι scriberis.   35 Dixi in barytonis, quia in circumflexis secunda persona præ-  sentis passivi formari debet à secunda præsentis activi, cum  hoc tamen discrimine, quod in prima conjugatione circum-  flexorum post ει, addenda sit ε cum accentu acuto, et post s,  αι, Ut πουλεῖς vendis, πουλειέσαι venderis : in secunda vero   w facile fiat addendo tantum αι, ut ayxra; amas, αγαπᾶσαι  amaris.    GRAMMATICA 91    Tertia fit à secunda, mutata σαι in ται, ut θέρεσαι verbe-  raris, δέρνεται verbe(P.115)ratur, πουλειέσαι venderis, πουλειέται  venditur, etc.   Prima pluralis est. semper in ούμεσθεν, mutato ubi fuerit o  in ου, et µαι in µεσθεν, ut γράγομαι, Ὑγραφουμεσθεν, vel retento o, 5  ut γράφοµαι, Ὑραφόμεσθεν, his enim duobus modis exprimitur  prima persona pluralis.   Secunda fit à prima pluralis ablata µε et v, ac retenta σθε,  ut γραφούμεσθεν, γραφοῦσθε : vel à secunda singularis, mutando  σαι in σθε, ut γράφεσαι, ypxqes0s, possumus namque uti utra- 10  que ad libitum.   Tertia deducitur à secunda pluralis vertendo σθε in νται,  ut γραφοῦσθε, γραφοῦνται: vel à prima singularis mutatione µαι  in vrat, Ut γράφομαι, /οάφονται.    De Inperfecto passivo. 15    Imperfectum passivum est semper in ouuow, à prima pluralis  presentis (P. 116) passivi mutando µεσθεν in pov», et addendo  augmentum syllabicum, si verbum incipiat à consonante,  ut ραφούμεσθεν, ἐγράφουμουν SCribebar. Secunda est in σου à  prima ejusdem mutata pow in σου, ut ἐγράγουνυοων, ἐγράφουσου. 20  Tertia vero à secunda mutando σου in vro, ut ἐγράφουτου,  ἐγράφουντο. Vel alias à tertia singularis presentis, vertendo  ται in τον addendóque syllabicum augmentum, ut γράφεται,  ἐγοάγετον.   Prima pluralis fit à prima singularis, addito σθεν, et mu- ?5  tato ουν in €, ut ἐγοάγουμονν, ἐγραφούμεσθεν. Secunda à prima  pluralis ablata µε et v, ut ἐγοαφούμεσθεν, ἐγωαφοῦσθε. Vel à  secunda singularis mutando «cose» in eo, ut ἐγράφουσον,  ἐγράφεσθε. Tertia denique à tertia singularis vertendo ον in    ave, Vel aot, ut ἐγράφουντον, ἐγραφούντανε, vel ἐγραφούντασι. 30  (P. 111) De Perfecto Passivo.    Perfectum passiva vocis, quod Aoristo penitus passivo  veterum Græcorum non tam significatione respondet, quam  flexione ab activo formatur hoc modo. Debet prius verti x in  0r«z vel Gw, quae est propria terminatio omnium penitus præ- 35  teritorum passivæ vocis, tum si fuerit ) verti in », si £ in y,  si ; debet tolli, preterquam in verbis tertiæ conjugationis,  si ν etiam ejicienda, si vero À et o retinendæ, quantum ad p,  raro reperiuntur perfecta activa in µα, Sed si fuerint, ut    )2 PORTII    &aux feci, carebunt tamen perfecto passivo quare ut dica-  inus, fictus Sum non utimur verbo κάμνομαι, Sed yivvouuat,  cujus perfectum est &yzv//rza. Jam penultima perfecti passivi  eadem est cum penultima activi, ut ἔγραγα scrépsé, ἐγοάφθηκα   ὅ vel ἐγράφθη» scriptus (P. 118) sum : εφύλαξα Custodivi, ἐφνλάχθηκα  vel £u) Xy ry custoditus fui, &tvrax Movi, &uyr rz vel ἐἑχι-  νήθην motus sum. ὀνομάτισα noménavi. ὀνοματίσθηκα vel ovo-  µατίσθην nominatus fui, ëbaix cantavi, ἐφαάλθηκα cantatus  fui, etc. Id quidem ita fere contingit; sed quia nonnulla sunt   10 perfecta passiva quie. penultimam activi non retinent, ideo  hie singillatim referam verba, quorum perfecti activi et  passivi eadem est cum presente penultina.   Verba activa in απω, αξω, αφω : etm. εξω Ec): Οπω. Gov,  vy», retinent in utroque perfecto vocalem, quæ in præsente   ιν procedit β, π. 2. idem faciunt in zz», axym, αχω : exm, ym,  εχω : ατως, x00, xm) : Em. Ed, Ot εἶω.   Verba autem in aZ», εζω, ζω, οζω, Em, et vo, vel In duo  σσ, quorum perfectum activum est in σα, observant quidem  ubique eandem penultimam, sed assumunt ; ante θα, ut   20 (P. 119) κολάζω punio, ἐκόλασα punivi, ἐκολάσθηκα punitus  sum, etc. quorum vero perfectum activum est in £z, candem  etiam habent in utroque penultimam, sed assumunt zy ante  Graz, Ut κραζω UOCO, ἔκραξα COCA, Exoxy'mex vocatus fui.   Verba in eo» vel ενω barytona diversam habent in   . 25 utroque perfecto penultimam, nam in activo e presentis, ut  plurimum additur ;, vel rarius mutatur in x, in passivo vero  semper vertitur in x, ut sim Seméno, ἔσπειρα SCminavi,    4  PIS    εσπάρρηκα sennalus fui, στέλνω illo, ἔστευα uisi, ἐσταλ--  θηκα issus Sun : Ct πέρνω accipio, ἐπῆρα accepi, ἐπάορηκα   30 acceptus fui. φέρνω autem porto, et ejus composita habent  ἔρερα portavit, et ἐέρύηκα portatus fui.   Verba in a» faciunt perfeetum passivum in άλμα, in  ανω, in rex; et verba in ew» habent oz, praeter (P.120!)  γώνω abscondo, quod habet ἐχώσθηκα assumpta ; ante Ora :   35 in xi» vero perfectum formant in ἄσθηκα, ut λαθαύω, xs  (21.   Tandem circumflexa, quorum activum perfectum est in zzz,  passivum est in θα : quorum in εσα, modo.in εθηκα, modo in  sx, si precipue penultima præsentis sit brevis : quorum   40 autem activum est in «zz, passivum est in ao0rxx, ut γελῶ de-    1. P. 129, 1. 4 de l'ed. orig., le texte porte élabasüge.    GRAMMATICA 3    cipio, ἐγέλασα decepi, ἐγελάσθηκα deceptus fui. Ceterum hujus  temporis flexio, cum sit facilis et eadem omnino cum illa per-  fecti activi et Aoristi primi passivi Græcoliteralis, retice-  bitur, et lectores ad illa remittentur. Anomala vide supra  suo loco.   Superest fortassis aliquid dicendum de plusquam perfecto,  et futuro passivo : Verüm quia hæc conveniunt cum activis,  mutata tantum voce activa Verbi in passivam scilicet (P. 121)  yoxha in 7pxy)i [sic], lectorem admonemus, ut adeat illa,  ficque finem imponimus temporum formationi. t0    c    CAPUT IX    De Adrerbits.    Posr tractatum de Verbis adverbiorum sequitur expositio,  ita quippe se habere videntur adverbia ad ipsamet verba,  ut epitheta vel adjectiva ad substantiva; quare sicut hæc 1:  sine substantivis, sic illa sine verbis consistere nequeunt.   Adverbia igitur. ut plurimüm desinunt in x, à nominibus  neutrius generis desumpta, ut ἐξαίσιχ egregie, καλὰ bene, etc.  pauca in ως, ut ὡσκαθὼς quemadmodum o; ut, ὀμπρῶς ante,  vel coram. quam exigua in o, ut ἔπανω surswm, χάτω in- 90  frà : rarissima vero in ου, ut ἀξάηνον derepente, πιτακτοῦ data  opera, etc.   (P. 122) Est quidem ex adverbiis aliud quantitatis interro-  gativum, ut πόσον, quantum? cui respondet τόσον tantum,  πολὺ Thultum, ὀλίγο parum, χαμπόσον Vel καμποσάκι aliquan- 35  tulum. Sunt etiam quædam Ordinis, seu Ordinalia, ut ποῶτον  vel πρῶτα primo, δεύτερον secundO, τρίτον, tertio, etc.   Est item aliud quantitatis adverbium compositum ex goox  vel βολὰ, et aliquo numerali nomine, vel adjectivo, ut µία  goox Semel, duo φοραῖς bis, τρὶς oxi; ter, συχναὶς φομαὶς fre-3)  quenter, πολλαῖς βολαῖς multoties, et alia plura.   Aliud dicitur qualitatis interrogativum, ut πῶς quomodo?  cujus redditivum est, ἔτζι sic. aliud veluti signum, ot nota,  ut καλα ben?, ὀρθὰ rectè, xx«x male, ἄτνγα prave, et his si-  milia. 35   Jam czetera adverbia vel sunt Temporis, ut σήμερον hodie,  αὔριο cras, μεθαύ(Β. 123) post crastinum, 40: heri, ποοχθῖς  nudiustertius, τώρα nunc, «oyx Sero, απέχει postea, πέουσι    54 PORTII    anno superiore, παρενονς slatim, et quæ sequuntur. vel Loci,  ut εκεῖ vel aus (bi, απεεὶ vel απαντοῦ inde, ποὺ ubi, πούπετας  alicubi, απάνω sursum, 2470 deorsum, ὀμπροστὰ vel ὀαπρῶς  ante, αποπίσο retrorsum, £o híc, et alia. vel Hortandi,   sut ἐλάτε venite, a; eia, γειάσου euge. vel Similitudinis,  ut ᾠσγαθὼς quemadinodum, ὡς sicut, ὧσὰν vel σὰν, ὡσκαθὼς  tanquam : vel Intensionis (sic; ut πολλὰ multum, dura vehe-  menter, ὑπεοπεμίσσα superabundanter : vel Remissionis, ut  αγχαμνα V€nmisse, ayxhx Sensi, μετὰ βίας vir : vel Dubi-   dv landi, ut. ἂν an, τάγα forle, τὸ λοιπὸ) igitur. vel Afftr-  mandi, ut vai vel ναίσκε certe : vel Asseverandi, ut ὁλότελα  penitus, ἁπαληθηνα vere : vel. Negandi, ut ὄχι vel ὅσνε, et  ὄγεσκε Non, o£) vol dE non, uz vel μὴν ne, μήτε vel απδὲ neque,  GUTE 1161116, azour, VOL zx«oux nondum.   i5. (P. 124) Reperies quiedam adjectiva neutra in v, que  transeunt in adverbia, ut τὸ ταχὺ mane, τὸ [ox22 vespere,  et nonnullos etiam accusativos singulares, ut την νύχτα noctu,  την YXu:ox) die, etc. His adde interjectiones yov, et ὀϊμενα  hei mihi, et alia.    ου . CAPUT X  De Præpositionibus.    Izres est expers recens hæc Græcorum lingua gravissimæ  difficultatis, quam antiqua literalis suis in præpositionibus  experitur ob innumeras fere variásque illarum significa-   25 tiones, ac casus, quibus cum alligantur. Nostre siquidem præ-  positiones, quæ octo precipue recensentur, eundem semper  casum, accusativum videlicet optant, unicimque vel ad  plurimum duplicem sibi significationem asciscunt. Sunt  autem hz, (P. 19201) εἰς, πρὸς, μετὰ vel μὲ, aro, διὰ vel γιὰ, κατὰ,   30 δίχως vel χωοῖς, ὡς.   EG regit accusativum, et significat ên, motum scilicet in  locum, ac statum in loco, ut εἰς τὸν 2voxvoy idem valet ac £n  cœlum, et ên ccelo, εἰς ἔπχινόν του in suam. laudem, εἰς την  Pour, lom.   3 Πώς quanvis literalis, non construitur tamen in hac lingua  nisi cum accusativo, significitque ad, erga, vel adversus, ut   π.ὸς &uzyx AU ine, erga me, adversus me, etc.    i    1. P. 125, 1, 5 de l'éd. originale, le texte porte οὐρανον.       GRAMMATICA n9    Μετὰ, et per syncopen μὲ correspondet præpositione cum,  ut µετὰ κείνους Cum illis, μὲ πολλοὺς cum multis. Adverte tamen  ut plurimum tunc uti µετὰ, quum ponitur ante nomina, quae  incipiunt à vocali, μὲ vero quum incipiunt à consonante.   Aro idem valet quod a vel ab, e vel ex, et quanvis Græco- 5  literalis, non observat tamen eundem casum, sed accusativo  gaudet, eliditürque (P. 120) ipsius o, si nomina præeat quorum  principium est vocalis, secus autem si sit consonans, ut απ᾿  éxtiyou; QD illis, ἀπὸ τὸν θεὸν ἔρχονται ἕλα τὰ καλὰ, à Deo omnia  bona procedunt. 10   Aux, et corrupte γιὰ significat per, ob, vel propter, ut du  vel yx τὰ τοονέσι« γίνεται κάθε ποᾶγμα per, vel propter pecu-  niam omnia fiunt. Solet autem interdum addi particula τα,  præpositioni διὰ vel γιὰ, quum precipue præcedit prono-  mina, ut διὰ τὰ pas propter mos, διά τ ἐκείνους οὗ illos; vel 15  etiam λόγου, cum pronominibus tantum, et genitivis μοῦ,  σοὺ, τοῦ, τῆς, τῶν, σᾶς, μᾶς, etc. ut dix τοῦ )όγουμου propter me,  διὰ τοῦ λόγουσας propter vos, et sic de reliquis, quo in casu  tantum genitivum gubernat.   Kara nunquam significat contra, sed secundium, vel juxta, 3  sempérque postulat accusativum, ut κατὰ τὸν τρόπον secundum  modum, ἔκαμες γατὰ τὴν γνώμην uou fecisti juxia meam opi-  nionem.   (P. 121). Δίχως vel χωρὶς æquivalet absque, vel sine, ut  δίχως danpx Sine pecunia, χωρὶς ἐλπίδα absque spe, χωρὶς ἄλλο 35  absque dubio.   Ὡς denique valet usque, ut ñ φωνή σον ἔσωσεν ὡς τὸν οὐρανὸν  clamor tuus usque ad celum pervenit. videtur desumpta  à Graeca literali, ἕως.   Hæ quidem sunt præpositiones, quibus maxime vulgaris 30  Grecorum lingua in simplici oratione uti consuevit; sunt  tamen alie à Greca literali mutuate, que in composita  duntaxat oratione reperiuntur, in primis avri, ut ὠντιστέκομαι  resisto, πρὸ ut ποοφέρνω offero : παρὰ, ut παρακούω non obedio :  σὺν Ut σύντροφος SOCiUS, et συντρέχω CONCUTTO : &yx, ut 35  ἀναπείθω persuadeo : ἐν, ut ἐγκαρθιώνω animum. confirmo, et  ἐγκασδιακὸς intimus, seu ex corde : περὶ, ut περικυκλώνω obsideo :  et ὑπὲρ, Ut ὑπερπερίσσα satis supérque, et alia.   Cæterum ut Latinas possis præpo(P. 128)sitiones Græco-  vulgares efficere, non abs re erit illas in medium proferre a 4o  vel ab et abs. e vel ex ἀπὸ, ut supra. Absque δίχως vel χωοὶς,  ut supra. Ad ποὸς vel εἰς. Apud κοντὰ vel aw adverbia loci,    20 PORTII    quae conjuncta cum pronominibus prime, secundæ, et tertiæ  personæ regunt genitivum, ut χοντά σου tpud Le, κοντα του  apud illum swzas2 apud me : cum aliis vero exigunt accu-  sativum addita praepositione εἰς, ut χοντὰ εἰς τοὺς παλαιους αρλκῖ  "5 antiquos. Hxc tamen praepositio εἰς amittit ει diphthongum,  et σ eonjuncta cuin articulo subsequente, ut κοντὰ στην πόοταν  apud portam, σιιὰ στὸν χάωπον prope campum. Ante  ὀμπρυστὰ Vel ὀμπιῶς adverbia, quie juncta cum supradictis  pronominibus amant genitivum, ut ὀμποοσταμου ante me,  10 ὀμποῶς σου ante te, etc. cum aliis autem, accusativum apposita  item præpositione εἰς, ut ὀαποοστὰ (P. 129) εἰς τὸν κόσμον ante  mowurndum,óunpàs; εἰς τὰ αάτιχμου ante meos oculos. Antequam,  ποὶν vx cum subjunctivo, ut ποὶν νὰ «zuo, antequam faciam.  . Clam, κρυγὰ Vel χωστὰ adverbia, quæ cum pronominibus  15 illis regunt genitivum, ut γωστάμου clam à me; cum reliquis  vero accusativum adjuncta praepositione amo, ut ἐπβρατο  κρυφὰ «mo τοὺς d)Àou; accepi illud clam ab aliis. Contra,  ἐναντίον adverbium, quod optat genitivum cum dictis pronomi-  nibus, ut ἐναντίον σου contra te, accusativum vero cum reliquis  2 addita item præpositione eig, ut εναντίον ets τὸν οὐρανὸν contra  ccelum. Coram, ὀμποιστὰ vel ὀαπρῶς, vide ante. Circa,  circiter, et circum, τριγνοου adverbium, quod postulat geni-  tivum cum supra recensitis pronominibus, ut τοιγνρου µου  circa me; accusativum autem cum reliquis apposita item  25 præpositionc εἰς, ut τρι/ύρου ei; την χώραν Circa, vel circum  (P. 130) regionem. Cis, vel citra, ἀαπεθὼ aro cum accusativo,  ut ἀπεδὼ ἀπὸ ταῖς Άλπαις CÍS, vel citra. Alpes. Citm, µετὰ vel  με, ut supra. µαζι vel avzxux adverbia, quæ cum pronomini-  bus illis volunt genitivum ; cum reliquis vero accusativum  30 adjuncta przepositione μὲ vel μετὰ, ut µαζι μὲ τοὺς ἄλλους Una  cum aliis. ἀντάμα μὲ τὸν ἄνδρα της Simul cum, viro suo.  De, τοιγύνου, vide quæ diximus supra in circum, et cérca.  E vel ex, vide, a vel ab. Erga rco; vide ad. Extra, ὅτω  vel &o adverbium, quod dupliciter construitur vel absolute  35 cum accusativo, ut ὄξῳ τὰ uazix σου extra sint lui oculi quod  fit quum imprecamur alteri, vel cum præpositione ἀπὸ, ut  ὄξῳ ἀπὸ τοῦτο Eye χάθε πρᾶγμα, Cvlra id omnia habeo, et hic  modus loquendi frequentior est, et æquivalet, preter.  In ci, ut suprà. Inter, ἄνχμεσα adverbium, quod positum cum  40 dictis (P. 131) pronominibus genitivum gubernat, ut avapsoz  του énter illum, cum aliis vero accusativum, interposita præ-  positione εἰς, ut ἀνχμεσα εἰς τὸν λχὸν inter populum, ἀνάμεσα εἰς    GRAMMATICA DT    τοῦτο inter hoc, id est interim. Infrà, ἀπὸ κάτω adverbium  loci ponitur cum genitivo ante pronomina μοῦ, σοῦ, τοῦ, τῶν;  τοὺς. etc. cum accusativo vero ante reliqua nomina appo-  sita præpositione ἀπὸ, ut αποκάτω «m5 τὸν fiyx infra Re-  gem, etc. Intra, µέσα genitivo gaudet cum relatis pronomi- 5  nibus; cum cæteris aecusativo addita praepositione εἰς, ut  µέσα εἰς τὴν Καρθίαν µου intra, cor meum. Ob διὰ vel γιὰ, vide  in dux.   Per, et propter, διὰ vel γιὰ. vide δια, ut suprà. Post vel  pone, ὕστεα adverbium, quod cum illis sæpius repetitis 10  pronominibus genitivum adoptat, ut ὕστερά σου post te; cum  aliis vero, accusativum, apposita item præpositione ἀπὸ,  ut Ἴλθα ὕστερχ an ὅλους (P. 132) post omnes veni. Proter,  vide extra. Palam, vide coram. Prae, vide supra, vel  super. Pro, quum significat defensionem, dicitur διὰ vel γιὰ 15  cum accusativo, ut ài σένα πολεμῶ propter te pugno : quum  vero idem sonat quod vice, vel loco alterius, utimur his  vocibus, εἰς τὸ ποδάοι, Vel ei; τὸν τόπον cum genitivo, ut ó πάπας  εἶναι εἰς τὸ ποδάρι, Vel εἰς τὸν τόπον τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν γῆν Papa vicem  Dei gerit in terris. utimur interdum etiam præpositione »  αντὶ, Sed hoc modo, exempli causa, pro pisce dedit mihi car-  nem, avi vx pod Juan ψάοι, μ᾿ ἔλωκε xpéxs. Procul, μακρὰ cum  genitivo, si præcedat toties enumerata pronomina, ut µακοά  µου procul à me, cum accusativo vero, si cætera antecedat,  interposita præpositione ἀπὸ, ut uaxox ἀπὸ τὰ µάτιαωου procul a;  ab oculis meis.   Sub, vel subter, vide infra. super, et suprà ἐπάνω vel  απάνω adverbium. construitur cum genitivo, si præfigatur  (P. 133) pronominibus prime, secunde, et terti? personæ.  ut απανωμου Supra, me, επάνω σου Supra te, etc. cum accusa- 30  tivo vero, si aliis preponatur, interposita prwepositione «ei,  Ut εἶχεν az els τὸ χεφάλι του ἕνα στεφάνι, habebat supra caput  suum, coronam.   Tenus, vel usque, ὡς vide suprà in ὡς.   Versus πρὸς cum accusativo. Ultra, vel trans ἀπέκει απὸ 35  cum accusativo, ut απεκεῖ ἀπὸ τὸ mozzuc ultra, vel trans flu-  vium. Dicitur etiam απόπερα, vel réox cum genitivo, ut  απόπερα, Vel πέρα τοῦ rorauco trans flumen.    D8 PORTII    CAPUT XI.  De Conjunctionibus.    Post exactam præpositionum inquisitionem, superest jam  ut extremam omnium Orationis partem, ac minimam que  » Conjunctio dicitur, ob illius præcipuum munus, (P. 134) con-  nectendi scilicet reliquas Orationis partes, absolvamus. Sunt  autem ex Conjunctionibus quzdam copulativæ, ut xat et aur  vel uz sed, αἀκόμι etiam. aliæ vero Disjunctivæ, ut η vel :  aliæ Continuativze ανισωσχαὶ δὲ, zv vel x an : quaedam subcon-  |(0tinuativae. ut ἐπειδῇ vel ἐπειδὴ καὶ quoniam seu quando-  quidem, sx postquam : nonnullæ Causales, ut διὰ we vel νὰ  ut, διὰ τὶ vel γιὰ zi enim aut quia : alite Dubitativæ, ut τάχα  forte, τάχα νὰ un numquid, τὸ λοιπὸν igitur. alie Collectivæ,  ut τὸ λοιπὸν ergo, διὰ vel γιὰ τούτο propterea : quaedam denique  15 Expletivæ, quae tantum ad ornatum orationis spectant ac nu-  merum, non ad significationem, ut dx x, etc. Atque haec de  omnibus orationis partibus singillatim sumptis.    (P. 135) CAP. XII ET ULTIMUM.  De Syntaxi Lingue Grece Vulgaris.    2 "Vidimus jam singulas orationis partes examinantes, quo-  modo dividantur, flectantur, ac conjungantur, quásve in  partes secentur, ac quibus in classibus collocentur; nunc qua  ratione cum aliis jungi, ac inter se connecti debeant, quà  polliciti sumus brevitate sermonem instituemus.    23 De Concordantiis.    Tres etiam assignamus in hac lingua Concordantias, ut  apud Latinos. Prima est nominativi cum Verbo in numero, et  persona, ut ἐγὼ yox» 6/0 scribo, ἐκεῖνος παίζει ille ludit, ἐσεῖς  μιλεῖτε VOS loquimini.   3; Secunda est Adjectivi cum substantivo, ut σοφὸς ἄνθρωπος  homo doctus, (P. 190) xxx rox boni adolescentes, καλῆς          GRAMMATICA 59    συντροφιᾶς bonc conversationis, etc. Substantiva quae ma-  teriam significant solent sæpissime accusativo efferri cum  praepositione απὸ, loco adjectivorum, ut ζώνη «mo πετζὶ pro  nezGirom cingulus ex pelle, ῥοῦχον ἀπὸ τρέχαις pro τρίχινον vestis  ex pilis ; quod fit per ecclipsin participii subintelligendo χαµω-  µένη Vel καιωμένον facta vel factum. Adjectiva semper præ-  poni debent substantivis unà cum articulo, ut τὸ μικρὸ παιδὶ  paruus puer, ὁ πρῶτος dy)owro; primus homo : Quod si ali-  quando postponatur, duplicandus est articulus, et apponendus  tam substantivo, quam adjectivo, ut φέρεµου τὸ ῥοῦχο τὸ xoxxtyoy 10  affer mihi vestem purpuream.   Tertia Relativi cum antecedente, in genere, et numero, ut  εἶδα τὸν Πέτρον, τοῦ ὁποίου ἐμίλησα, vidi Petrwm quem alloquutus  fui. et aliquando in casu, ut τὰ λόγια, τὰ ὁποῖα verba, qua.  Si ponatur (P. 137) relativum inter dua nomina substantiva 15  diversorum generum potest his duobus modis construi,  exempli causa, sydus quod, vel quam vocant Capream,  communi Graecorum lingua dices τὸ ἄστρον, τὸ ὁποῖον Vel ὁποῦ  (quod est relativum indeclinabile, omnis generis, et nu-  meri) κράζουν αἶγα Vel τὸ ἄστρον ὁποῦ τὸ χράζουν Vel vv» xoxbouv 20  ἁι/χ.   E duobus substantivis ad diversa pertinentibus, si in ora-  tione ponantur aliud est nominativi casus, alterum vero  genitivi, ut τὸ xocui τοῦ Πέτρου, corpus Petri, τὸ πετδὶ τοῦ  βουδιοῦ bovis pellis. Interdum tamen iste genitivus transit in 25  accusativum, ut 7 τωήτους pro n τιαήτων honor eorum, ἕνα  ποτήρι νερὸ pro νεροῦ poculum aqueæ, et similia.    Qt    De Pronominibus μοῦ, σοῦ, τοῦ, ἐμένχ Vel μὲ, ἐσένα vel ot,  ἐμᾶς Vel μᾶς, ena; vol σᾶς, τὸν, την, τὸ, τῶν», τοὺς, ταῖς, ta.    Horum pronominum unà cum(P. 138) Verbis constructio, 30  quoniam aliquantulum difficilis esse videtur, cum certa quæ-  dam regula tradi non possit, quando preponenda sint vel  postponenda, seu quando ε ἐμένκ potius dicendum quam yz, vel  ἐσενκ quam σε, ut ἐσᾶς quam σᾶς, idcirco de his nonnulla  observatione digna exponere merito judicavi. 35   Certum itaque in primis, monosyllaba illa pronomina sive  primæ sint, sive secundæ, sive tertiæ personæ nunquam  ipso orationis initio collocari, sed elegantiüs semper post  ipsum verbum poni, vel post aliquod nomen, vel post parti-  culam dev vel de non, ut ἀγαπῶτα, ἀγαπῶτους, etc. amo illa «o    60 PORTII    vel illos, etc. ἐγὼ σᾶς uzx ego dixi vobis, δὲν μοῦ Ἄάμνει χρεία,  non est mihi opus, βλεπει µε videt me, et hujusmodi plura.  Certum secundo primos illos accusativos primae, et secunde  personæ eusyx videlicet et ἐαᾶς, ésivx et εσᾶς, (P. 139) poni  5 semper in ipso orationis, periodíque principio unà cum μὲ et  μᾶς, σὲ et σᾶς, Ut ἐωένχ μὲ ἂγητᾶ 0 πατέρας µου me amat pater  meus, ἐσένα σὲ wo te odio habet, ἐμᾶς μᾶς κοάζει παιδιά του nos  vocat filios suos, ἐσᾶς σᾶς χράζει ἐχθρούς του vos appellat ini-  mcos 81108. quæ loquutiones correspondent Italicæ phrasi vel  10 Gallicæ, cum quibus habet maximam affinitatem, quum  dicunt. α noi ci chiama sui flgliuoli, il nous appelle ses  enfans, et similia. Vides igitur hujusmodi accusativos cum :,  conjungi cum monosyllabis μὲ, σὲ, ua; et σᾶς, qui statim illos  subsequuntur. Nominativi tamen ἐμεῖς et ἐσεῖς, ponuntur abso-  15 lute initio periodi, ut eueis ψωμὶ dev ἔχομεν καὶ ἡ κάτα πίτα  σύρνει ΠΟ ΏαπιεΏὲ non habemus, et felis trahit placentam,  est adverbium ! Græco-vulgare in filios, qui bona patris pau-  peris lautius quam par sit profundunt, et opipare vivunt.  Certum insuper µονοσύλλαθα illa (P. 140) pronomina μοῦ,  20 Go0, τοῦ, μᾶς, σᾶς, τῶν, et τους, etc. Si simul esse contingant  cum aliquo adjectivo, poni inter adjectivum, et substantivum,  ut ὁ πρῶτος µας φίλος primas noster amicus, αἀγαπημένε µου vis  Πέ mi dilecte, % γακαῖς τους γλώσσαις male illorum lin-  gua, etc. Item sumi pro pronominibus possessivis ἐδικόσμου;  25 ἐδικόσσου, ἐδικόστου 136115, tuus, suus, etc. Verum tunc non  ponuntur absolute, ut possessiva, sed uná cum alio nomine,  ut quum dicimus, liber meus, zo βιξλίον uo», at cum dicimus,  hic liber est meus, quia meus est solus et non cum alio no-  mine, nos dicemus, ἐτοῦτο τὸ βιέλίον εἶνχι δικόμου, et non τοῦτο τὸ  30 βιθλίον uoo εἶναι. |  "ertum quarto monosyllabos illos accusativos μὲ et μᾶς, σε  οἱ σάς, ταῖς et τοὺς, tam ante verbum collocari posse, quam post,  Ut ἐγὼ σᾶς τὸ ἐδιάξασα τὸ γράμμα, et ἐγὼ ἐθιάξασά σας τὸ γράμμα. eo  vobis legi epistolam. Quod si hujusmodi accusativi particulae  35 isti δὲν vel δὲ(Ρ. 141) non, ὡσὰν vel σὰν sicut, vel adverbiis «202;  quemadmodum, été sic, σήµερον hodie, αὔοιον Cras, τώρα nunc,  et aliis adverbiis loci jungantur, tunc verbo postponi minimé    1. (Sic). Lisez proverbium. — De même plus haut, ligne 6, il faut  lire probablement zyarzz pour αγητᾷ que porte le texte. Une ligne plus  bas, l'original donne μισᾶ. — Enfin, 1. 11, le texte porte, au lieu de 4  mous appelle, nous nous appelle.    GRAMMATICA 61    possunt, sed tantum præponi, ut δὲν μᾶς τὸ ἔστειλες τὸ βιθλ΄ον  non nisisti nobis librum, σήμερον σᾶς εἶπα νὰ μὴν ευγαίνετε hodie  vobis diré ne exeatis, nec enim bene dicemus, δὲν τὸ ἔστειλές  µας, NEC σήμερον εἶπχ σας.    De quibusdam Nominibus qua (sic) genitivum regunt, vel 5  accusativum, ubi etiam de ablativo absoluto.    Omnia nomina Comparativa, si praecipue cum pronomi-  nibus primitivis construantur, verbalia item in τικὸς una cum  nominibus, qua dignitatis habent significationem, ignora-  rationis, participationis, similitudinis, ac communicationis, tv  et utilitatis genitivum adoptant, ut εχεῖνος εἶνχι σοφώτε:ός µου ile  est sapientior me; ἐτοῦτο εἶναι φανε(Ῥ. 142)ρωτικὸν τῆς ἀγαπης |,  id est significativum amoris : ὁ ispéxs εἶναι ἄξιος τιμῆς Sacerdos  est dignus honore; ἁμαθῆς τῶν ἑλληνικῶν γοχμµατων ignarus  Grecarum literarum, σύντρογος καλῶν ἀνθρώπων bonorum  hominum socius, ὅμοιος τοῦ λεονταριοῦ Leoni similis, τὰ καλὰ  εἶναι xotyx τῶν φίλων bona sunt amicis communia, et similia.   Ea item quæ dicuntur numeralia ordinis genitivum requi-  runt, ut Φεύτερός µου mihi secundus, πρῶτος των primus inter  illos, etc. Quæ tamen construi etiam possunt cum accusativo 20  posità praepositione amo, ut ὕστερος ar” ὅλους postremus omnium,  πρῶτος ar ὅλους primus omnium, et sic de reliquis.   Profecto, ut uno verbo dicam, omnia sive Comparativa sint,  sive superlativa, sive plenitudinem significent, vacuitatem,  utilitatem, et similia, si cum pronominibus jungantur, utplu- 25  rimuni postulant genitivum, si cum aliis nominibus accusati-  vum (P.143) cum præpositione aro, ut απ) Sous τοὺς ἕλληνας, ὅπου   fav εἰς τὴν Τροίαν, δυνατώτενος, Vel δυνατώτατος ἦτον ὁ Αχιλλεύς, OM-  nibus Grecis qui extiterunt in expeditione Troiana fortior  fuit, vel omnium Græcorum fortissimus fuit Achilles. No- 3;  men γεμάτος, ut plurimum habet post se accusativum sine ulla  præpositione, ut γεότος ἔννοιχις curarum plenus : At evxvzio;  contrarius genitivum amat cum primitivis pronominibus,  cum aliis vero accusativum uná cum praepositione εἰς, ut  εἶναι &yxyzioz µου 63 mihé contrarius. et εναντίος εἰς Soo; COn- 35  trarius omnibus. φίλος denique semper reperitur cum geni-  tivo, ut sic: τοῦ 0ευὺ amicus Dei.   Instrumentum, causa, modus, et excessus debent in hac    -    3    1. Le texte ici porte ἀγότης. Cf. p. 60, note 1.    62 PORTII    lingua exprimi accusativo, cum præpositione, uz, vel μετὰ,  vel etiam interdum cum διὰ, vel γιὰ, si preesertim causam  significare velimus, ut ἐκτύπησα cou! μὲ τὸ ῥᾳθδὶ baculo illum  percussi, τὸν εἶδα μὲ w2)ó par (P. 144) oculo illum vidi   5 benigno, ἐσκότωσε τὸν ἐχθούν του μὲ τὸ σπαθὶ hostem suum gladio  interemit; νικᾶ Sous μὲ την φωνήν του sua voce reliquos superat;  διὰ τῆν δειλιὰν, Vel γιὰ τὸν φόξον ἔχασε v. ἅρματά τον PTŒ pavore  perdidit arma.   Tempus item, et mensura tam loci, quam ponderis sim-   10 pliciter accusandi casu efferuntur, ut τὴν ἡμέραν xal τὴν νύκτα  δὲν χάωνει ἄλλο παρὰ νὰ dudar, die, ac nocte nil aléud facit  quam legere, ἡ Ῥώμῃ εἶνχι parca ἀπὸ τὴν Φράντζαν ἐκατὸ λέγαις  Roma distat à Gallia centum leucis, βαρεῖ τριάντα λίτραις est  ponderis triginta librarum.   5 Jamablativum absolutum, pro quo Græci literales utuntur  genitivo, nostri Græco-vulgares penitus ignorantes, nec  genitivum usurpant, nec alium casum, sed vel ipso nudo no-  minativo utuntur, ut υισεύοντας ἐγὼ ἀπὸ τὴν εκλησίαν ἔπεσεν ñ  στέγη τοῦ σπιτιοῦ σου (liscedente me ab Ecclesia cecidit tectum   2 fie domus, vel loquutionem resolvunt per ἔταν vel σαν, po-  nentes verbum in im(P. 145)perfecto, ut ὅταν vel aav ἐμίσευα  ἀπὸ τὴν ἐκκλησιὰν ἔπεσεν, etc. cum discederem ab Ecclesia ceci-  dit, etc.    De Constructione Verbi Activi.    2;  Nonnimis laborandum erit in tradendis regulis verborum  activorum. Omniasiquidem verba activæ significationis postu-  lant ante se nominativum agentem, et post se accusativum,  vel genitivum patientem. Genitivum quidem utuntur hujus-  modi Græciæ regiones Peloponesus, Creta, Chius, Zacynthus,   30 et omnes penitus Græciæ insule. Accusativo vero gaudent  Attica, Thessalia, Macedonia, Thracia, et omnes prorsus  Continentis provincie, atque incola. Quum igitur verseris in  Insulis, utere post verbum genitivo, accusativo vero quum  fueris in Continente.   33 — Adverte tamen, quanvis iis? qui in Insulis sunt post verbum  activum (P. 146) genitivum, quem person: vocant, admit-  tant (res enim apud omnes, ac semper ubique ponitur in    1. Il faut évidemment lire τόν.  2. Leçon de l'original pour zi. 'l'oute cette phrase est d'une construc-  tion pénible et confuse. Postverba doit être lu en deux mots.    GRAMMATICA 63    accusativo, ut axoo» τὰ λόγια σου, non τῶν λόγιων Gov,.QUdio  tua verba) id verum esse precipue, quum postverba se-  quuntur pronomina illa primitiva μοῦ, σοῦ, τοῦ, et tantum in  numero singulari, ut δὲν μοῦ a«os: non me audit; nam in plu-  rali dicunt cum accusativo, δὲν uz; εἶπε τίποτες, niil nobis s  dixit, licet in singulari dicerent, δέν uoo eine τίποτες!. Quod si  alia subsequantur pronomina, vel nomina, modo genitivum  ponunt, modo accusativum, ut ακούω τὸν llézpoy non τοῦ  Πέτρου audio Petrum, et ui τοῦ Μάρκου, et non τὸν Maoxov,  nisi dicas μὲ τὸν Μάρχον, alloquor Marcum, vel loquor cum  Marco.   Quando autem statuendus sit post verbum activum geni-  tivus, vel accusativus optima regula est, si animadvertamus  ad linguam Gallicam, vel Italicam. nam si post verbum acti-  vum ponatur particula à, tunc sem(P. 14í)per in Græco 15  vulgari reponi debet post verbum genitivus, ut /'ay dit à  Francois, ἐγὼ εἶπα τοῦ Φραγκίσκου, non τὸν Φραγκίσχον. Si vero  talis particula non ponatur, utendum tunc erit accusativo,  vel genitivo juxta distinctionem Græciæ locorum superius  insinuatam, ut je vous ay fait la grace, ego vobis gratiam 20  feci, secundum Insularum habitatores dices, ἐγὼ σοῦ τήν ἕκαμα  τήν χάοιν, et secundum Continentis incolas, ἐγὼ σὲ τήν ἔχαμα  τὴν yXow, qua loquutio correspondet huic Italice, la gratia  ve l'ho fatta.   Prætereà sciendum, verba, quæ apud Latinos, vel Grecos 25  literales exigunt post accusativum rei dativum persons,  apud Grecos vulgares usurpare pro dativo persons, vel  genitivum ut loquuntur Insularum cultores, vel accusa-  tivum ut Continentis incolæ, exempli causa, ego dedi tibi  librum dices, vel éyà σοὺ τὸ ἔδωχα τὸ βιθλίον, (P. 148) velso  ἐγὼ σὲ τὸ ἔδωχα τὸ βιθλίον.   Rursus verba, quie duos sibi accusativos adsciscunt apud  Latinos, et ἕλληνας, apud vulgares Graecos, vel ambos retinent,  ut loquitur omnis Continens, aut mutant accusativum per-  sonæ in genitivum, ut phrasis est omnium Insularum, verbi 35  gratia, ego te doceo grammaticam, dicetur ἐγὼ σὲ, vel σοῦ  μαθαίνω τὴν γραμματικήν.   Jdem fit aliquando, si verba apud Latinos regant ablativum  cum praepositione a vel ab, et accusativum, ut aufero à te  vestem, ἐγὼ σὲ, vel σοῦ πέονω τὸ ῥοῦγον. dixi aliquando, quia ut w    0    1. Voyez au commentaire pour l'établissement du texte.    64 PORTII    plurimüm pro ablativo ponitur accusativus cum præpositione  aro, ut «accepi à Petro tuas literas, ἐγὼ ἔλαξα ταῖς γραγαῖς σου  ani τὸν Πέτρον, il habeo à te, € χω το ar ἐσένχ, et alia.  Idem etiam præstari debet , Si verbum apud Latinos accusa-  ; tivum regat et genitivum, vel ablativum sine ulla præpo-  sitione, ut empleo ollam denariorum, γελίζω τὸ :ζουκάλι amo  τορνέσια, et (D. 149) émpleo vas aquá, γεμίζω τὸ αγγεῖον ἀπὸ  woo. in quibus tainen sape sæpius reticetur aro, dicendo sim-  pliciter τορνέσια et νερὸ.    *    10 De Constructione Verbi passivi, neutri, ac Deponentis.    Quemadmodum activae vocis verbum exigit ante se nomi-  nativum agentem, et post se accusativum patientem, ita é  contra passivæ vocis verbum postulat ante se nominativum  patientem, post se vero accusativum agentem uná cum   i5 preepositione απὸ, ut τὸ &uzzt τραθιζεται ἀπὸ τὰ dÀojx CUTTUS  trahitur ab equis. Semper igitur in passivis casus personæ  verbi activi, quum videlicet duplicem requirit casum post se,  vertendus est in nominativum, manente altero immutato,  Ut εγὼ σὲ uaÜziw τὴν yrauuarwry, passive redditur, ἐσν µαθαίνεσαι   20m ἑμένχ τὴν γηαμματικὴν, tu doceris à me grammaticam, etc.  ut apud Latinos.   (P. 150) Ex verbis neutris, vel Deponentibus, quaedam  absolute ponuntur sine ullo casu, ut Er vivo, πορπατῶ am-  bulo, στέκοµαι S00, οιμούμαι dormio : quidam vero requi-   2; runt post se aliquem casum, ut ἀρέσκει µου placet mihi, τὶ  φαὐεταίσας, quid. vobis videtur, et alia, quie genitivum, aut  accusativum postulant pro diversitate pr&sentis Grecis re-  gionum, si eosdem casus, vel alios requirant Latinorum verba  vel neutra, vel deponentia ; et tunc Constructio erit eadem   30 quam jam recensuimus in verbis activis.    De Verbis εἶμαι, φαίνοµαι, et aliis, tum de Verbo Impersonali,  de Modis, Gerundiis, ac quibusdam loquutionibus.    Verbum εἶμαι sum duos habet nominativos ante, et post se,   ut ó Αοιστοτέλης ἅτονε μεγαλος φιλόσοφος, Aristoteles erat magnus  35 Philosophus. eodem modo construitur verbum φαίνομαι t i-  deor, λέγουαι dicor, «oxzopzt vocor, λογοῦμαι nun(P.151)cu-  por, et similia, quæ preeter illos duos nominativos admittunt  etium genitivum, vel accusativum juxta supradictam loco-    GRAMMATICA 60    rum Græciæ distinctionem, sicut Latina dativum, ut αὐτὸς  pod εἶναι, Vel φαίνεταί µου καλοπίγερος ἄνλρωπος ipse mihi est,  vel videtur vir idoneus. Vel etiam accusativum cum præ-  positione aro, si Latina regant ablativum cum praepositione  à vel ab, ut justus ab omnibus vocatur, vel reputatur  beatus, ὁ δίκαιος χράξεται͵ Y, κρατειέται µακάριος am’ 02095.   Verbum impersonale duplicis est speciei activae nimirum  et passivæ. Utrunque impersonalis verbi genus, vel ponitur  absolute sine ullo casu, ut βρέχει pluit, λέγουνε fertur ; vel cum  aliquo casu ut apud Latinos, verbi gratia, pertinet ad me,  ἐγγίζει µου, non licet vobis, δὲν σᾶς πρέπει, mon curatur de  anima, δὲν ἐννοιάζεται διὰ τὴν ψυχήν. Ubi adverte verba imper-  sonalia utpluri(P. 152)mum sumi à tertia persona plurali prze-  sentis indicativi activi, ut pro scribitur dicunt γράφουνε scri-  bunt, pro vivitur, ζοῦνε vivunt, et alia. Dixi ut plurimüm  quia reperitur interdum, et quidem raro aliquod impersonale  desumptum à tertia persona plurali presentis indicativi  passivi, ut κοιμοῦνται dormitur.   Modorum usus pervius est unicuique ut apud Latinos. In  usum tamen hi precipue veniunt indicativus, imperativus, 20  et subjunctivus, qui vicem gerit infinitivi, et exprimitur per  particulam νὰ, ut Θέλω νὰ τὸ «auo volo illud facere : cui  interdum praeponitur articulus τὸ, et ponitur loco nominis,  ut τὸ vx χάμεις pro τὸ κάνωμα σου tuum factum. Similem loquu-  tionem habent Græci literales, ut τὸ ποιεῖν pro ποίηυα, et Itali, 25  il fare, pro il fatto. Hujusmodi modus semper ponitur post  aliud verbum, sicut infinitivus apud Latinos; vel alias resol-  vitur per ἔτι vel πῶς, (P. 153) ut scio te fecisse hoc, vulgo  possumus dicere, ἠξεύρω πῶς, vel ὅτι τὸ ἔκαμες, quod ἔτι et πῶς  videtur correspondere Italico che vel Gallico que. Ponitur 3o  etiam zat pro ὅτι, ut λογιαζω vat τὸ ἔμαθες, pro ὅτι τὸ ἔμαθες, puto  te illud didicisse. Jam quaenam particula, vel Conjunctio  unicuique modorum tribuatur, et quomodo inter se discre-  pent, vide supra in Conjugationibus barytonorum.   Gerundiis caret utraque Greca lingua, fruitur vero Latina. 3;  Ea autem sic in vernaculam Graecorum dialectum vertenda  censemus. Gerundia in do, resolvuntur in participia, ut  amando αγαπῶντας, dicendo λέγοντας, etc. Gerundia in dum  exprimuntur aliquando per dix νὰ, si illa praecedat praepositio  ad, ut ad habendum διὰ νὰ ëyr : aliquando per oz, vel 4o  zyxuzgx onov, Si præcedat praepositio inter, ut inter am-  bulandum, σὰν ἐπορπάτουνα, id est dum ambularem : inter    ct    0    pi    )    MEYER. GRAMM. GRECQUE. $    60 PORTII    dicendum ἀνχμεσα ὁποῦ ἐμῶμε cum loqueretur, et similia.  et ali(P. 154)quando per πρέπει, si à Latinis efferantur abso-  lute sine ulla praepositione, ut faciendum mihi est, πρέπει  νὰ άνω, tObis agendum, πρέπει vx Ἰάμετε, etc. Hic modus  5 loquendi non aberrat à modo loquendi Italorum, vel Gal-  lorum, dum dicunt, mi bisogna fare, il me faut Jaire,  cum hoc tamen discrimine, quod in dictis linguis verbum  consequens est infinitivi modi, et nunquam mutatur, at  in Graeca vulgari verbum quod subsequitur πρέπει est sub-   10 junctivi modo, variatürque ac construitur cum personis,  quie comitantur gerundia in dum, ita ut si persona sit singu-  laris, et prima, verbum etiam erit primæ persone numeri  singularis, et sic de reliquis. Tandem gerundia in di, sim-  pliciter efferuntur per vx cum subjunctivo, ut lempus est   i5 und, 22160; εἶναι yx naue! sciendi sum cupidus, επιθναῶ va  µεθω, etc.   Veniamus jam ad peculiares, quasdam loquutiones. Quum  Latine dici(P. 155)mus, quod tibi scripserim, vernaculo  Graecorum sermone sic efferemus, διὰ τί σοῦ £yoxlx, vel ὃτι σοῦ   ο0 ἔγραγα, Vel τὸ vx σοὺ Eyux pz, Vel ἔστοντας καὶ νὰ σοῦ ἔγραφα, prior  et secundus loquendi modus conformior Latinæ loquutioni  videtur.    De nonnullis adverbiis, ac particulis, quæ vel nominibus,  vel Verbis præjfiguntur.    a;  Uttotum communis Grece linguæ syntaxeos absolvamus  tractatum, brevibus precurremus nonnullas voces, quarum  notitia non parum juvatur is, qui aditum sibi fieri vult ad  hujusmodi linguæ Græcæ svntaxim. Dicamus ergo prius de  Xunoes inam, quod adverbium est optandi, ponitürque   s) unà cum νὰ, et constituit in verbis peculiarem modum, qui  dicitur optativus, reperitur cum perfecto, et imperfecto, ut  ἄμποτες νὰ τὸν ἔκραξες, utinam. illum. vocasses, ἄμποτες νὰ τὸν  ἔθλεπα, utinam illum viderem.   (P. 156) ‘Av, vel à fit à Græcoliterali sw, sé, ac pariter regit   3; subjunctivum, tempus amat id, quod nos in verbis barytonis  diximus habere indifferentem quandam, ac indeterminatam  significationem, ut ἂν σὲ πιέσω δὲ te capiam, non & σὲ πιάνω : ἂν  σὲ εὑρήσω δὲ Le. reperiaan, non ἂν σὲ εὑρίσκω. Conjungitur præ-    1. Certainement pour πάμενε] voyez page 159 de l'original, plus loin  p. 68, 1. 7 sqq.    GRAMMATICA 67    terea cum omnibus  preeteritis, ut xv &xux δὲ feci, ἂν ἔγραφε, δὲ  scribebat, ἂν θέλει 2ώσει δὲ dabit, et reliqua.   Aro, quanvis praepositio significans a vel ab, in compo-  sitione tamen alicujus verbi, vel nominis non semper  eandem retinet significationem; nam interdum denotat per-  fectionem, ut arocs)swm perficio, τελειώνω quippe simplex  füure tantum significat, sed cum aro perfecte finire, utque  Latini dicunt, rem reddere omnibus numeris absolutam.  interdum vero finem quodammodo præ se ferre videtur, ut  αγοτοώγω finem. comedendi facio, unde adverbia αποφαγχ  post pran(P. 151)dium, et απόθειπνα post canam. ct tandem  penitus, seu de, ut anses penitus amputo, et ἀποχεφαλίδω  decollo, et alia.   *A; adverbium hortandi, si ponatur cum imperfecto efficit  modum optandi, ut a: ἔθλεπα utinam viderem; caeterum ας  nota est imperativi, seu potius subjunctivi, ut 2; κάμη faciat.  Videtur autem derivari à Græcoliterali ἄφες, unde per synco-  pen z:. quare quum dicimus 2; 1% idem valet ac sine ne, ut  videam, qui quidem loquendi modus frequens est in sacris  paginis, praecipue in Evangelio, ds: ἴδωμεν, εἰ ἔργεται Ηλίας  σώσων αὐτὸν, quem imitati Græci- -vulgares dicunt, a; ἰδοῦμεν ἂν  ἔρχεται ὁ Has διὰ νὰ τὸν ἐλευβερώσῃ.   Adverte tamen hujusmodi ἄς, non poni in secunda persona  imperativi, sed tantum in prima, et tertia. Quia videlicet,  aptior imperandi persona videtur secunda, non prima, et  tertia, unde et Itali quum magnates alloquuntur solent ob-  sequii, et revereniP. 15K)tiæ causa uti tertia persona, ne  loquentes secundá persona, videantur aliquomodo illis impe-  rare. Est igitur a4; subjunctivi potius nota, quam imperativi.   A&, vel 3. deductum fortasse fuit ab se ablata diph-  thongo ου. Dicitur autem 05», quum ponitur ante vocales et  " diphthongos, imo οἱ ante aliquas consonantes, videlicet ante  B, 7; ὃ, 0, 4.0, 7,9, y : d vero ante reliquas consonantes. Regit  indicativum tantum, quia in reliquis modis non utimur οὲν,  sed uz», vel uz, ut uz» κάµης ne facias.   Να aliquando est adverbium demonstrandi, et regit geni-  tivum si praecedat pronomina primitiva numeri singularis,  ut νά σου ecce tibi, accusativum vero si sint numeri pluralis,  et ante alia nomina, ut vx σας ecce vobis, νὰ τὸν Mézos» ecce  Petrum. Aliquando est conjunctio causalis, ab ἵνα deducta,  unde ut illa subjunctivum expostulat, qui, ut diximus, vicem  etiam gerit (P. 159) infinitivi. Atque hinc fit, ut aliqui dicant    20    25    30    68 PORTII GRAMMATICA    conjunctionem vz signum esse, ac notam infinitivi. Verum  quo firmo, stabilíque nitantur fundamento non video. Inter-  dum denique νὰ solet esse particula repletiva, et ornatus  causa maxime apud Chios, qui dicunt ἐκεινὰ pro exi, τουτονὰ   5 pro τοῦτον, quam etiam replicantes satis molliter sonant &xewavz,  et τουτονανα.   Νε item particula est quæ nihil significat, et tantum ad or-  natum ponitur orationis, idque duntaxat à Chiis, non in qui-  buslibet nominibus, sed tantum in articulis et pronominibus   ιο masculinis et foemininis, ubi reperiatur finalis litera v, ac in  prima, secunda, et tertia persona verborum numeri pluralis,  ut pro εἴλατιν, εἴδατηνε Dro τοῦτον, τούτονε, DTO τούτων, τουτωνῶνε,  pro γράφοµεν, γράγομενε, pro λέγετε, λέγετενε, et sic de reliquis.   Ωσάν demum vel ox, aut ez, idem significat quod Latine   i5 CUm, vel post(P. 160)quam, ac postulat subjunctivum, ut  σὰν yox|yn; cum  scripseris, σὰν ἔλθω postquam venero, et  similia.   Interjectio ὄχου, veloiusvx hei mihi regit accusativum, ut  ὀϊμένα τὸν xaxouooy heu me infelicem. At ὦ modo requirit   so nominativum, vel vocativum, ut ὦ πεγχλη duoruyix Ó magnam  calamitatem, ὦ καλὲ ἄνβρωπε Ó bone vir, modo vero geniti-  vum, et tunc vim habet admirationis, ut à τοῦ θαύματος Ó rem  admirandam, idest Papæ.   Atque haec de Syntaxi linguæ Græcæ communis, metho-   ο” dicáque ejusdem institutione, majore qua potui dilucidäque  brevitate, ac studio ad Dei omnipotentis gloriam, Fidei Catho-  licae propagationem, Proximorum utilitatem, nec non ad  φιλογλώσσων περιεργείαν.