Powered By Blogger

Welcome to Villa Speranza.

Welcome to Villa Speranza.

Search This Blog

Translate

Monday, February 10, 2025

LUIGI SPERANZA -- GRICE ITALO A-Z C COR

 

Luigi Speranza -- Grice e Corrado: la ragione conversazionale e  la dieta di Crotone e la semiotica magica– scuola d’Oria – filosofia brindisese – filosofia pugliese -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Oria). Filosofo brindisese. Filosofo pugliese. Filosofo italiano. Oria, Brindisi, Puglia. Grice: “I like Corrado; of course we have the beefsteak, the English do; but Corrado philosophised on the near ‘cibo pitagorico’ a Crotone and produced a philosophical cookbook for the noblemen!” --  Uomo di grande cultura, fu soprattutto grande gastronomo e uno dei maggiori cuochi che si distinsero tra il '700 e l'800 nelle corti nobiliari di Napoli, simbolo del suo tempo nella variegata realtà partenopea. E il primo cuoco che mette per iscritto la "cucina mediterranea", il primo, a valorizzare la grande cucina regionale italiana.  Scrisse “Il cuoco galante”, definito all'epoca un libro di alta cucina, testo richiesto in tutto il mondo dalle principali autorità dell'epoca, e ristampato per ordini del principe per ben 6 volte.  Preparava elegantissimi banchetti in principio alla corte di Don Michele Imperiali Principe di Francavilla presso il palazzo Cellamare di Napoli, dove coordinava un piccolo esercito di maggiordomi, domestici, volanti e paggi e preparava i pranzi o le cene con particolare assortimento di vivande accoppiandole con tanta fantasia e particolari accorgimenti architettonici ed artistici al fine di formare una coreografia sontuosa e raffinata.  Figlio di Domenico e di Maddalena Carbone. Rimasto orfano per la morte del padre, ancora adolescente, divenne paggio alla corte di Michele Imperiali che era Principe di Modena e Francavilla Fontana, Marchese di Oria e Gentiluomo di camera di S.M. il Re delle due Sicilie, che lo condusse a Napoli dove risedette per diversi anni. Appena maggiorenne, entrò a far parte della Congregazione dei Padri Celestini nel convento di Oria.  Dopo l'anno di noviziato, fu chiamato dal Superiore Generale De Leo nella residenza napoletana di San Piero in Maiella, dove si specializzò negli studi di filosofia. Dallo stesso padre generale fu avviato, anche, allo studio delle scienze naturali e dell'arte culinaria, per la quale divenne famoso. Non diventò mai sacerdote per cui, dopo la soppressione degli ordini religiosi si stabilì a Napoli, ove risedette per oltre cinquant'anni, insegnando la lingua francese ai figli delle famiglie aristocratiche della città, pubblicando contemporaneamente molte sue opere che gli diedero successo e notorietà. Per i molti impegni che ebbe a Napoli, non tornò più ad Oria, anche se non mancarono momenti di nostalgia per la lontananza dalla sua famiglia e dalla sua città natale.  Il Principe di Francavilla gli attribuì la mansione di Capo dei Servizi di Bocca -- antica mansione con cui veniva chiamato colui che era preposto a sovrintendere alla cucina, alla preparazione delle vivande e all'organizzazione dei banchett --  di Palazzo Cellamare, sito sulla collina delle Mortelle prospiciente il golfo di Napoli e della famiglia del Principe, poiché molti illustri personaggi di un certo livello e rango, che venivano a Napoli, invitati a mensa poterono constatare la fama di questa opulenta ospitalità più spagnolesca e tipicamente partenopea che era in uso al tempo.  Parlando del suo lavoro Vincenzo Corrado così si esprimeva:  «L'abbondanza, la varietà, la delicatezza delle vivande, la splendidezza e la sontuosiotà delle tavole richiedevano una schiera di uomini d'arte, saggi e probi. Questa mastodontica organizzazione, era guidata proprio da lui. Alle sue dipendenze lavoravano un maestro di casa, un maestro di cucina ed un maestro di scalco che aveva il compito di acquistare, di cucinare, di dissodare e di trinciare ogni tipo di animale, mentre una schiera di cuochi, rispettando la gerarchia allora in uso, lavorava secondo la propria specializzazione (oggi le grandi cucine dei Ristoranti hanno i cuochi di rango): vi era il cuoco friggitorie, quello per le insalate, il pasticciere, il bottigliere e il ripostiere. Tutti questi erano aiutati da una serie di sguatteri e di serventi che avevano il compito di girare intorno al tavolo per esibire lo spettacolo fantasioso delle portate prima ancora di servirle. Tutta questa organizzazione era coadiuvata da un piccolo esercito di maggiordomi, domestici, volanti e paggi che interveniva non appena il servizio di cucina consegnava le varie portate artisticamente decorate. C., a seconda degli ospiti del Principe preparava i pranzi o le cene con particolare assortimento di vivande accoppiandole con tanta fantasia e particolari accorgimenti architettonici ed artistici al fine di formare una coreografia sontuosa e raffinata. Egli stesso ci descrive queste splendide composizioni con pregevole gusto e raffinatezza, lasciando, anche, delle visioni grafiche. Gli elementi decorativi della tavola erano affidati al maestro ripostiere che usava gusto artistico e genialità: grandi vasi in porcellana ricolmi di fiori variopinti, alzate di cristallo e argento a tre o quattro piani colmi di dessert o frutta o fiori o ortaggi, bianchi gruppi di porcellana raffiguranti scene arcadiche o bucoliche; puttini d'argento; gabbiette dorate con piccoli uccellini cinguettanti; coppe di cristallo di varie fogge in cui guizzavano pesciolini tra foglie di rose ed altri fiori. Il centro veniva racchiuso da una cornice di frutta, di fiori freschi e di ortaggi, secondo la stagione variante, disposti, intervallati da piccole spalliere di agrumi in porcellana con ortolani nell'atto di raccoglierli. La composizione era la sintesi di un artista di provata esperienza, di raffinata fantasia e di vivace estro, capace di accoppiare tanti svariati elementi fondendoli insieme a formare uno spettacolo di gran gusto e di particolare gradevolezza. Il valore del tavolo di gala completato dal vasellame, cristalleria e argenteria di grande pregio era inestimabile. Questo senso artistico, anche, nell'arte culinaria C. lo aveva ereditato da un suo antenato letterato di mestiere. Ma per quanto dotato di una cultura autodidatta, di vivacità d'ingegno, di originalità e di una particolare facilità nell'insegnamento, se non avesse avuto la fortuna di conoscere Don Michele Imperiali, che ne coltivò le particolari doti incoraggiandolo a scrivere della sua specifica arte per tramandarla ai posteri, probabilmente sarebbe rimasto un ottimo organizzatore, un appassionato gastronomo, ma la sua fama si sarebbe estinta con lui.  Le opere “Il cuoco galante’. Il primo libro vegetariano della nostra storia. il credenziere: colui che si prendeva cura della credenza. L'opera fu sottoposta a ben 7 ristampe. Prodotta in 7500 copie, Dalla dedica si ricava il leitmotiv dello scritto nonché la filosofia in cui credeva l'autore, che è di questo tenore: il “buon gusto nella tavola” inteso come “sano pensare”. Di questo trattato di gastronomia, il successo fu istantaneo e inaspettato, in quanto la precedente opera gastronomica, La lucerna dei cortigiani, stampata presso Napoli e dedicata a Ferdinando II duca di Toscana, non era riuscita ad attirare l'interesse del pubblico che la trascurò ignorandola.  Invece grande successo ottenne la prima edizione del "Cuoco Galante" che si esaurì rapidamente, tanto che il Principe ne ordinò una seconda edizione che ebbe eguale successo. Intanto Vincenzo Corrado migliorò e ampliò il testo di questa opera e ne preparò una terza edizione.  La fama del libro superò i confini del Regno di Napoli e dell'Italia; infatti dall'estero giunsero richieste da tutti quegli stranieri che avevano conosciuto ed apprezzato il Corrado alla corte degli Imperiali, per cui si pervenne ad una quarta edizione, seguita dalla quinta e infine la sesta pubblicata. Assolute novità introdotte dall'autore erano allora la patata, il pomodoro, il caffè e la cioccolata.  Altre saggi: Incoraggiato dal successo del Cuoco Galante, il Principe spinse l'autore a pubblicare nel un Credenziere del buon gusto, del bello, del soave e del dilettevole per soddisfare gli uomini di sapere e di gusto. Egli scrive e pubblica inoltre “Il cibo Pitagorico”, “Trattato sulle patate”, “Manovre del cioccolato” e “Manovra del caffè”; “Trattato sull'agricoltura e la pastorizia ed infine, “Poesie baccanali per commensali”. -- è il faro della cucina moderna della nobiltà a cavallo del periodo della rivoluzione francese. Egli privilegia i personaggi di rango in visita alla mensa del principe con opulenta ospitalità. Orbene in questo contesto di sfarzo godereccio, di lusso e di differenze sociali abissali, rimase fin abbagliato dalla nobiltà, la gente ricca e potente, verso la quale nutre sempre sentimenti di grande reverenza se non addirittura di venerazione. Proprio per riconoscenza al Principe, dando alle stampe i suoi due libri, confessa. “Questi due libri che del buon gusto trattano, con la guida e norma scrissi, e pur mercé la tua generosità mandai alle stampe, e tu di propria mano ne *segnasti* il titolo “Il Cuoco Galante” -- l'uno e “Il credenziere del buon gusto” l'altro, tutti e due a te li porgo come frutto di un albero dalla mano piantato. Mio Scopo egli è di richiamare alla memoria dei nobili uomini dei quali tu fosti la gloria l'ornamento alla memoria e la lode. Ah? Ma qual Tu fosti non basterebbe di dire di cento e mille lingue, per cui io stimo meglio il tacere e con il silenzio benedire gli anni che ti fu appresso.  L'organizzazione dei magnifici banchetti e delle cene lussuose gli diedero l'appellativo di “il cuoco galante”. La cosa straordinaria è che dietro gli scenari di un favoloso pranzo o cena vi era una preparazione, quasi orchestrale della quale il direttore era il filosofo. Alle sue dipendenze vi era una vera e propria squadra di addetti alle cucine formata da precettori cuochi e servienti. La presentazione estetica, oltre al gusto, acquista la sua importanza in cucina, ed dedica grande spazio alle decorazioni e al modo di imbandire le tavole dei banchetti. Nell'opera sono anche presentati i sorbetti, in vari gusti, ed il caffè, che, a differenza dall'attuale espresso, veniva bollito in apposite caffettiere.  Precettori un precettore di alloggio e sistemazione posti per gli invitati, un precettore di preparazione dei cibi, un precettore abile con utensili domestici, che aveva la mansione di far provviste e comperare il necessario al mercato per le mense, di dissodare e di affettare ogni tipo di carne o pesce. Chef e Cuochi “Il cuoco friggitore”, il cuoco per le insalate, il pasticciere, il bottigliere, il ripostiere. Serventi lavapiatti, camerieri, maggiordomi, domestici, volteggianti e giullari che intervenivano non appena il servizio di cucina consegnava le varie portate artisticamente decorate.  Non era solo una semplice cena, era un vero e proprio spettacolo, fuori dall'immaginato. A volte comprendeva l'utilizzo di 100 persone per altrettanti o più invitati.  I banchetti o le cene con caratteristiche e assortimenti di piatti erano accoppiate con tanta inventiva e particolari astuzie architettoniche ed eleganti al fine di plasmare una scenografia sfarzosa e affinata.  Egli stesso nelle sue opere e nei suoi diari ci descrive queste splendide composizioni culinarie come opere d'arte, quasi uno spreco consumarle. Bicchieri e coppe di cristallo, posate in argento intagliate, tovaglie di pizzo fiorentino, buche e composizioni floreali, piatti in porcellana di Capodimonte. Termini culinari "Il Cuoco Galante", proprio nella terza edizione, alfine di una maggiore comprensione, spiega alcuni termini "cucinarj" usati per la preparazione delle varie pietanze, ne riportiamo un esempio:  Bianchire: Far per poco bollire in acqua quel che si vuole; Passare: Far soffriggere cosa in qualsiasi grasso; Barda: Fetta di lardo; Inviluppare: Involgere cosa in quel che si dirà; Arrossare: Ungere con uova sbattute cosa; Stagionare: Far ben soffrigere le carni o altro; Piccare: Trapassar esteriormente con fini lardelli carne; Farsa: Pastume di carne, uova, grasso ecc.; Farcire: Riempire cosa con la sarsa; Adobare: Condire con sughi acidi, erbette, ed aromi; Bucché: Mazzetto d'erbe aromatiche che si fa bollire nelle vivande; Salza: Brodo alterato con aromi, con erbe, o con sughi acidi; Colì: Denso brodo estratto dalla sostanza delle carni; Purè: Condimento che si estrae dai legumi, o d'altro; Sapore: La polpa della frutta condita, e ridotta in un denso liquido; Entrées: Vivande di primo servizio; Hors-dœuvres: Vivande di tramezzo a quelle di primo servizio; Entremets: Vivande di secondo servizio; Rilevé: Vivande di muta alle zuppe, potaggi, o d'altro.  Pitagora nell’atto, che dalla cattedra nella nostra italica scuola dettava sistemi, che riguardavano quanto mai fosse fuori di esso lui, e di noi per pascere l’animo e l'intelletto, non trascure di sistemare peranche ciò che meglio, e piu opportunamente al nutrimento ed alla conservazione del meccanico nostro vivere conducesse. E però dettando il canone o la legge, come dir si voglia, per la cucina delli suoi mentati, non di *carni* di animali ei ditte quadrupedi, o volatili, o di pelei imbandite vengano le mente di quanti han voglia di più lungamente, e più lanamente vivere, ma soltanto di vegetabili erbe, di radici, di foglie, di fiori. Ebbe cotesso filosofante la somma disgrazia di non essere da ogni filosofo inteso, come sovente la savia donna stobeo sua moglie e espose li g luf'J\ l&- r menti: e com’egli la tras-migrazione dell’anime avesse ingegnata, così dalli silenziari scolari suoi, e da parecchi altri prevenuti da quel di lui fatto sistema si divieta del cibo animalesco, e la preferizione del solo cibo erbaceo furon pref nel sinistro senso di una supertiziosa venerazione, cK egli aveffe per l’animale, nella macchina del quale l’anima dell’uomo dopo la morte fojfcro tras-migrate. Ma ’ che chefané di ciò, egli è indubitata cosa, che il cibo erbaceo fallo più confacenti all’verno, per cui vedef la più parte dei Naturalifi a quella opinione indicimata, che l'uomo naturalmente non è carnivoro. E se noi ponghiamo mente al parlare dell’antica filosofia, rilevaremo con tutta chiarezza che le frutta della terra defluiate vennero al nutrimento dell'uomo, e che sopra del pesce, dell’animale terrestre, e del volatile n eh he lo fie[fio uomo soltanto il domini; Jlcchè l efifierfii poi dati alcuni uomini ad alimentarsi di animali j'offe fiata una necessità di alcuni luoghi, oppure un lusso! Non senza ragione quindi la italiana gente, ansi avvedutamente oggi più che in altro tempo la legge pitagorica ha ripigliata ad oficrvare con tutto impegno nella cucina del filosofo galante, e nelle mensa: e le nazioni anche più culte, che da Italia sono lontane, han preso il gufo di dare al corpo nutrimento più sano, gusiosso, e facile per mezzo dell’erba. Ed ecco perciò tutta la scuola cucinaria pofia in movimento per inventar un nuovo modo a poter preparare e condire l’erba per mezzo di altri fingili vegetabili, onde non solamente grato al palato si renda il semplice pitagorico cibo, ma eziandio pofia sioddisfarsii al lusso nell' imbandire laute Menfie da filmili siempìicità compofie. E quesio è il fine della mia filosofia, difiefio, ed a comune uso e utilità. Vero egli è, che non tutti li vegetabili dei quali ferie preferìve qui la preparazione filano li più perfetti, e giovevoli ai nutrimento nostro. Ma ciò ha dovuto farsi per accomodarsì af gufo comune, ed alla moda presiente della tavola fu,di che qualunque Aristarco non avrà che opporre. Nella mia filosofia volendosi imitare la filmile semplicittà della materia del soggetto, con sempiice e chiaro discorso si da la pratica come ogni erba italiana dando il suo proporzionato condimento con fughi di carne, con latte Animali, e di fórni, con butirro, con olio, con uova, e con altr’erbe odorifere e gusiofe debano preparar f. E intanto per a et tare, ad ogni articolo alcuna cosa verrà premefi, che rifguarda la natura, e le virtù del vegetabile di cui fe ne voglidn preparare la vivanda. E già qui fiegue in prima, la maniera di far i brodi, i  coli e le buri neceJTarj pel condimento: ed in secondo luogo h nòta del vegetabile del quale nella mia filosofia fe ne preferivo il modo di prepararli: avendo io in ciò fare procurato di mettere in J'alvo anche il Injjo nell' imbandire con simili generi una mensa di formalità e gala, e nel tempo Jìeffo di soddisfare il gusto delicato dei nobili, e di provvedere alla conservazione dell’utterato. INDICE: Velli Brodi, Coli, e Purè p. I Velli Coli a Velie Purè i tutta la c minarla prepa- ragione de’ vegetabili, Lattuca, Spinaci, Cavolo Cappuccio, Selleri, Zucca, Zucca lunga ia Delle Zucche Vernine ivi Cavai fiore Finocchi Iudivia Cardoni Cavoli Torgi Carciofi Broccoli Boraggine Senape Cipolle ivi Rape Ravanelli CicoriaPetronciane Pafiinacbe Pomidoro Cedriuoli Peparoli Pifelli Sparaci Raperortzpli Velli Ceci Fave Faggioli 3^ De//** I-enfe 39 Funghi Tartufi Erba per condiment, Maggiorana, Targone, Pimpinella, Santa Maria Crefcione Origano Timo Acetofa Salvia Menta Cerfoglio Porcellana Bafiltco Ruta Sambuco Rosmarino Tralci Vite Zafferano Anafi Cappari Scalogne Dettagli Rafano o Ramolaccio Bettonica Idea dell'ufo delle frutta ivi. Grice: “My favourite chapter from ‘Il cuoco galante’ is the philosophical one, on Pythagoras! I vitto pitagorico consiste l’erba fresca, la radice, il fiore, la frutta, il seme, e tutto cid che dalla terra produce per nostro nutrimento. Vien detto pittagorico poiche Pitagora, com’ è tradizione, di questi prodotti della terra soltanto fece uso. Pitagora mangia l’erba semplice e naturale, ma gli uomini de’ nostri di li vogliono conditi, e manovrari; ed io nel voler conversare con distinzione dell’erba procuro eseguire l’uno, e soddisfare l’altro, con escludere le carni, e di servirmi del condimento, anche pitagorico, com'è il ſugo di carne, il lasase, le uova, l’olio, ed il burirro per compiacere qualche particolar palato, servirmi pure delle parti più delicate degli animali.  Molte fonti filosofica suggeriscono l'idea di un'origine mitica comune per la semiotica e la filosofia: entram­be le pratiche, infatti, figurano come doni di Apollo e sono a lui variamente collegate. Così, per esempio, Platone nel Simposio: "In verità, Apollo scoprì l'arte del tiro con l'arco e la medicina e la divinazione". È molto suggestivo, dal punto di vista semiotico, che le due pratiche primordiali che inaugurano un sapere basato sui segni, siano avvertite come originariamente collegate. E un effettivo stretto colle­gamento esse lo trovano nella figura antichissima dello ia­tromantis, il filosofo-cum-medico-indovino, che unisce in sé le facoltà di un veggente e la capacità di curare le malattie. L'appellati­vo del filosofo come iatromantis è riferito in prima istanza allo stesso dio Apollo; ma passa poi a una serie di filosofi in vario modo legati al dio, che uniscono al dono della mantica e della medicina, anche quello di effettuare delle purificazioni. Un elemento fondamentale che caratterizza la figura del­l filosofo iatromantis è la sua capacità di usare una procedura dia­gnostica: trattandosi di un veggente, egli è in grado di individuare la causa nascosta (il segnato) di una malattia (il segnante), causa che è da at­tribuirsi sempre a un intervento sopra-naturale. In epoca antichissima, la malattia è concepita infatti come miasma, come contaminazione, dovuta a un contatto con un'entità  divina o demonica. Si tratta di una concezione (vale la pena sottolineado) che affonda le radici in una religione italica pre-olimpica, animistica e demonica; cfr. Lanata; Detienne; Dodds; Lloyd; Parker. Un'ampia panoramica sul movimento magico e catartico era già stata fornita dagli studi del Rohde. Per questa ragione, c'è bisogno di un filosofo-cum-medico-indovino, in grado di leggere i segni che gli rendono accessibile il mondo delle forze oscure e sopra-naturali alle quali è imputato il presente stato di contaminazione; in se­guito alla sua diagnosi, il filosofo-cum-iatromantis [those spots mean measles,  black cloud means rain] può indicare gli stru­menti magici atti a purificare il miasma. Questa concezione è ben iliustrata da una notizia di un filosofo della scuola pitagorica a Crotona, Poliistore, che cita le "Memorie pitagoriche"."L'aria, secondo i pitagorici, è piena di anime. Ed essi le conside­rano demoni ed eroi e pensano che siano essi a inviare agli uo­mini i sogni e i segni premonitori (semeia) e le malattie, e non solo agli uomini, ma anche alle greggi e agli altri animali da pa­scolo. E a questi demoni ed eroi sono dirette le cerimonie ca­tartiche e apo-tropaiche e tutta la mantica e i vaticini e tutto ciò che è di tal genere" (Diog. Laert., Vitae, D-K). Va notato, di sfug­gita, che il carattere italico molto arcaico della concezione espressa dal brano è garantito dal riferimento al bestiame coinvolto nelle stesse vicende della comunità umana. C'è la rappresentazione di una comunità agricola in cui uomini e bestie formano una unità inscindibile (Cfr. Deticnne. Sono presenti in questo passo tutti gli elementi di una semiologia SACRA e magica abbinata a una filosofia esoterica e medicina magica. I demoni sono la fonte delle malattie che affliggono gli uomini. Ma, contemporaneamente, sono anche la fonte dell'informazio­ne che concerne il mondo in-visibile o in-perceptibile, in-sensibile, inviando agli uomini i segni (compreso quel particolare tipo di segno che sono i so­gni) dai quali si rende riconoscibile l'origine della malattia. Del resto il circolo comunicativo si chiude attraverso gli speciali segni che gli uomini sono chiamati a produrre: i riti catartici e apo-tropaici. In particolare, le cerimonie apo-tro­paiche sono costituite dalla recita di epoidai, cioè di formu­le verbali incantatorie, ritenute idonee a scongiurare il ma­le. Si tratta di segni linguistici che da una parte chiudono il circuito comunicativo con il sopra-naturale, dall'altra sono efficaci, nel senso che intendono agire sul mondo e non rispecchiarlo.Grice: “Oddly, my mother was keen on Mrs. Beeton, I’m keen on Signore Corrado!”  La cucina e la credenza, ad esami parlando, son sorelle gemelle, poichè le due appartengono al buon gusto del cibo, e le due nacquero, cresceron, e s’ingrandirono nello stesso temp, e nella nostra Italia che in altri luoghi, sotto i fastosi e dominanti romani, e divennero tutte e due arti d’ingegno, di piacere, e di utile; ed il cuoco ed il credenziere debbono esser d'accordo nel loro, quantunque dissimile, lavoro. Della estesa ed elevata cucina se n’è discorso abbastanza. Dico abbastanza ma non già al fine; e compimento, poichè ciò accade quando non vi saranno più uomini al mondo. Ora vengo a trattare di quanto la credenza include, e di quanto un credenziere dee esser fornito. E se nel dar l’istruzione per la cucina pensai e scrissi da cuoco, ura collo stesso metodo filosofo da credenziere. Come tale intendo ragionare al dilettante. Procuro di aggiugnere quanto di bello, di buono, e di dilettevole mi ha potuto suggerire la fantasia. Gradisci dunque, o cortese mentato, questa mia fatica, e sappi, ch’io resto soprabondevolmente pagato col piacere di avervi servito. Vivi felice. Vincenzo Corrado. Corrado. Keywords: la dieta di Crotone, il cibo pitagorico, il concetto di conversazione galante, gala --.  Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Corrado” – The Swimming-Pool Library. Corrado.

 

Luigi Speranza -- Grice e Corsano: la ragione conversazionale (Roma).  Filosofo romano. Filosofo lazio. Filosofo italiano. Roma. Il pensiero di Bruno nel suo svolgimento storico; a cura di Adele Spedicati users.png Galatina, : Congedo, mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui 2. : Il pensiero di..  users.png Galatina, : Congedo, 1999 mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac:Controlla la disponibilità qui 6. : Umanesimo e rel...   users.png Napoli, : Guida mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Bayle, Leibniz e la ...CORSANO, Antonio   users.png Milano : Signorelli, mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui De la causa, princip...BRUNO, Giordano   users.png mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui G. B. Vico / Antoni...CORSANO, Antonio   users.png Napoli, : Libreria Scientifica, mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Leibniz / Anton...users.png Bari, : Laterza,  mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac:Controlla la disponibilità qui Giambattista Vico / ... users.png Firenze, : Sansoni, stampa 1940 mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui  tutti checked_false.png Il pensiero educativo del Rinascimento italiano / Antonio Corsano, Maria Ricciardi Ruocco  users.png Firenze, : La Nuova Italia mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Il pensiero educativ...  users.png Bari : Laterza mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Il pensiero religios...CORSANO, Antonio   users.png Galatina, : Congedo, 2002?- rgrafbi.png Grafica Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Opere scelte / Anton...   users.png Bologna, : Cappelli- mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Storia del problema ..   users.png Bari, : Laterza, mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui U. Grozio : l'umanis...   users.png Bari, : Laterza, mas.png Materiale a stampa Lo trovi qui: Univ. di Salerno Opac: Controlla la disponibilità qui Umanesimo e religion... <18... 11 - 20 di 19 risultati tro. Antonio Corsano. Corsano. Refs.: L. Speranza, “Grice e Corsano”, The Swimming-Pool Library. Corsano.

 

Luigi Speranza -- Grice e Corsini: la ragione conversazionale e l’implicatura conversazionale della filosofia in roma antica – scuola di Fellicarolo – filosofia modenese – filosofia emiliana -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Fellicarolo). Filosofo modenese. Filosofo emiliano. Filosofo italiano. Fellicarolo, Modena, Emilia-Romagna. Grice: “I like Corsini; if we at Oxford had a sublime history as they do in Italy, we surely would be philosophising about it! Corsini taught philosophy at Pisa and spent most of his efforts in deciphering what the Romans felt interesting about Greek philosophy!” Grice: “Corsini also explored the roots of Roman philosophy from the earliest times – ab urbe condita,’ as the Italians put it!” Studia nel Collegio dei padri scolopi fananesi, dove in seguito entra quale novizio e  si trasferì nel Noviziato di Firenze.  Le sue capacità lo portarono a diventare docente di filosofia a soli vent'anni presso la stessa scuola. Si trasferì quindi a Pisa dove insegna. Eletto Superiore Generale e dovette trasferirsi a Roma.  I principali campi di studio ai quali si applica furono: la filosofia, la cronologia, l'epigrafia, la filologia e la numismatica ma si interessò anche di matematica, di logica, di fisica, di idraulica, di didattica, di storia e di lettere antiche e moderne. Altre opere: “Illustrazione relativa alle recensioni su De Minnisari e Dubia de Minnisari pubblicate ne gli Acta Eruditorum; “Illustrazione relativa all'Epistola ad Paulum M. Paciaudum, pubblicata negli Acta Eruditorum”; “Ragionamento istorico sopra la Valdichiana” (Firenze); “Index notarum Graecarum quae in aereis ac marmoreis Graecorum tabulis observantur” (Firenze); “De Minnisari aliorumque Armeniae regum nummis et Arsacidarum epocha dissertation” (Firenze); A. Fabbroni, Vitae Italorum...,  Pisis  E. de Tipaldo, Biografie degli italiani illustri,  X, Venezia); Dizionario biografico degli italiani. Elogio di C. (con lettere di Fananese a Rondelli). Fanani nianae, quod in ditione est oppidum Ducum provinciae Ateftinorum Fri, III. Non. natus eft C. optimis quidem parentibus, honestissimaque familia, quippe quae jamdiu civitate Mutinensi donata fuerat. Is ubi primum adolevit Sodalitatem hominum Scholarum Piarum, quos praeceptores puer in patria habuerat, ingressus est. Multa diligentia, multoque labore in humaniorum litterarum [cf. Grice, Lit. Hum.], philosophiae ac theologiae studiis Florentiae se exercuit apud suos; et cum omnes condiscipulos gloria anteiret, ab omnibus tamen in deliciis habebatur. Erat enim bonitate suavitateque morum prope singulari; et cum plurimuin faceret non solum in excolendis studiis, sed etiam in officiis omnibus religiosi hominis obeundis, minimum tamen ipse de se loquebatur. Vix ferre poterat Eduardus peripateticos quofadam horridos, durosque oratione et moribus, quibuscum versari cogebatur; intelle xeratque jam falsos hujusmodi sapientiae magistros de veritate jugulanda potius, quam de fendenda assidue certantes, philosophiam artem fecisse subtiliter et laboriose infaniendi. Relictis igitur disputandi spinis, ad Academiam se convertit, cujus ratio inquirendi verum libero folutoque judicio, et fine ulla contentio ne et pertinacia non poterat non magnope reprobari homini natura leniſſimo. Nec forum in philosophorum libris corum dogmata, quae disputationibus huc et illuc trahuntur, ut ipse per se perpenderet, inveſtigavit C., sed etiam philosophiae adminicula et an ſas, qualem Xenocrates geometriam appellabat, in Euclide, Apollonio et Archimede quae sivit. Quo in itinere felicem adeo habuit exitum, ut fervore quodam aetatis impulsus, břevi condere potuerit libellum de circulo quadrando, quem ad Guidam Grandium mi fit. Novit in eo Grandius eximium et admirabile adolescentis ingenium, eumdemque hortatus est, ut pergeret porro in eo studio, quod ceteris et studiis et artibus antecede ret, et in quo ipse futurus effet excellens. At C. praeſertim trahebatur ad humaniores litteras, quibus a puero mirifice dedicus fuerat, quaſque vel in sublimiorum disciplinarum occupationibus, ne obsoleſcerent, legendo renovaverat. Itaque moleste tulit demandatam fibi a majoribus fuisse provinciam tradendi publice FIRENZE philosophiam, quasi ad ea detru deretur, quae sui non essent ingenii. Principio sequi coactus est Goudinium, cui brėvi substituit Hamelium. Atque hos auctores sic interpretatus est, ut facile intelligeretur non eſſe ex illorum doctorum numero, pud quos tantuin opinio praejudicata poteſt, ut etiam fine ratione valeat auctoritas eo rum, quos ſequi ſe profitentur. Poftremo ad ſcholae fuae utilitatem et ornamentum maxime pertinere exiſtimavit, fi e multis, quae ſunt in philoſophia et gravia et utilia a recentioribus praefertiin FILOSOFI tracta ta, quantum quoque modo videretur deli geret, in quo adoleſcentes exerceret. Sa pienter etiam faciebat, quod ipſos non ſolum quibus luminibus ab illa omnium laudanda rum artium procreatrice Philoſophia petitis a mentem illuſtrare, fed etiam quibus virtuti bus omnem vitam tueri deberent fedulo e rudiebat. Quare minime eſt mirandum fi in tantam claritudinem brevi pervenerit, ut fuis et Florentinis vehementer carus, quibuſdam vero hominibus nudari ſubfellia ſua, et cor nicum oculos configi dolentibus eſſet invim diofifſimus. Fuerunt et nonnulli (tantum in vidia, aut inſcitia potuit ) qui apud eos, quorum munus eſt providere, ne quid er roris in religionem moreſque irrepat, Corſi nium accufarunt, multa illum tradere, in exponendis praeſertim Gassendi et Cartesio ſententiis, a recta religione abhorrentia. Stomachatus eft homo religiofiflimus, caftif fimuſque obtrectatorum temeritatem. Hos ve ro ut falſae et iniquae inſimulationis publi ce convinceret, utque ab omni metu diſci pulos fuos liberaret, ftatuit in lucem profer re, quae in ſchola et domi iiſdem expoſue rat. Quod cum praeftitiffet, id evenit, ut alteros reprehendiſſe poeniteret, alteri fe di diciſſe gauderent. Inſcripfit opus: Inſtitutio nes philoſophicae ad ufum Scholarum Piarum, et illud in quinque volumina diſtribuit si ma mum continet hiſtoriam philoſophiae et lo gicam; ſecundum verfatur in indagandis prin cipiis, et tanquam feminibus unde corpora funt orta et concreta, horumque proprieta tibus et qualitatibus; agit tertium de cor poribus inanimatis, quae caelo, aere, ri et terra continentur; examinat quartum animata corpora, multipliceſque eorum fpecies, et elementa metaphyſicae tradit; quia tum denique morum doctrinam complectitur. Nec folum in conficiendis his libris res no vas inveſtigavit C., fed etiam eas, quae funt ab antiquis traditae, quarum cognitionem eo utiliorem putavit, quod faepe. philoſophos nova proferre judicamus, cum pervetera proferant. Praeter quam quod in ea erat opinione C., illi, fitum eſt veritatem invenire, fingulas nofcen das effe diſciplinas, ut ex omnibus, quod probabile videri poſſit, eliciat, praeſertim cum doceamur a ſapientiffimis viris, nullam fectam fuiffe tam deviam, neque philoſopho rum quemquam tam delirantem, qui non vi derit aliquid ex vero. Nec modo quid fibi probaretur, fed aliorum etiam fententias, et quid cui propo quid in quamque ſententiam dici poſſet, pera fecutus eſt, quod ea modeſtia praeſtitit, ut: non vincere maluiſſe, quam vinci oſtenderid. Hanc opinionum varietatem ex fuis fone tibus fincere deductam, ut potentius in die fcipuloruin animos influeret, non modo ora, vine diſpoſuit., ſed etiam claritate et nitore, LATINO SERMONE illuſtravit. Praeclare enjin, CICERONE: mandare quemquam litteris cogitationes fitas, qui eas nec difponere poffit, nec illuftra-: re, nec delectationé. aliqua lectorem allicere, hominis est. intemperanter abitentis otio et like cris. Sunt nonnulli qui in hiſce. Insitus, rionibus dum pleniflimo ore laudant ima menſam prope eruditionis copiam,, politio remque elegantiam, quibus ornantur, defide; rare videntur abditiorem 'reconditioremque tractationem earum rerum, quae primum ii) phyſica tenent locum, quales ex. gr. ſunt Trotus., Newtoniana' attractia, harumque lo ges, non tam.ut ceteros, quam ut ſe ipſum, qui nunquam adduci potuit, ut Newtoni fententiae affentiretur, convinceret. Sed ii meminiſſe debent quibus ſcripſerit:C., hribuſque temporibus ſcripferit. Quoniam ve to plurima ſunt in phyfica, quae fine 'gea metriae ope tractari non poffunt, hoc quo que adjumențum a fe afferri oportere diſci pulis ſuis putavit. Itaque Philoſophicis Ma thematicas Institutiones adjecit, in quibus fi ordinem excipias (initium enim facit a pro portionibus, quas nemo ignorat difficillimam effe geometriae partem) cetera ſatis belle procedunt. Neque multo poft retexuit hoe ipſum opus, in quo eo elaboravit attentius, quod fperabat aditum fibi facturum ad mu nus tradendi mathematicas diſciplinas in LIZIO Florentino. Acceptum illud cum plauſu fuit propter dilucidam brevitatem atque ele gantiam, licet in eo acutiores peritioreſque geometrae pauca quaedam jure ac merito teprehenderint. Praeſtantiam, quam conſe cutus fuerat C. in rebus geometricis, yoluit ad hydroſtaticam transferre; cumque fedulo evolviffet quae in ea facultate ſcris ptis mandaverant poft GALILEI (vide), BRUNI Torricellius, Michelinius, Guglielminius, Grandius, alii. que pauci, in ſcenam prodire non dubitavie fuftinens perſonam non modo conſiliarii et arbitri de dirigendis avertendiſque aquis, ſed etiam ſcriptoris. Etenim ex ejus officina prow diit liber, qui infcriptus eft: Ragionamenti intorno allo stato del Fiume Arno e dell' acque della Valdinievole, quique editus fuit fum ptibus. Marchionis Ferronii, cujus cauffam praeſertim defendebat. Spe dejectus Eduar dus perveniendi in LIZIO Florentini docto rum numerum, qui praeter modum iis tem-. poribus. creverat, animum ad Academiam Piſanam convertit, petiitque dari ſibi va cuum eo tempore logicae interpretis locum. Celeriter quod optabat impetravit, propte rea quod Joannes Gaſto Magnus Etruriae Dux eximiam illius ſcientiam in omni re philo ſophica cognoverat. Vir non tam doctrina praeſtans, quam docendo prudens (etenim quaedam etiam ars, eſt docendi ) magno erat emolumento ſtudiofis adoleſcentibus, qui non uſitata frequentia fcholam illius celebrabant. Cum vero de fchola in otium folitudinem que se conferret, tempus potiffimum conſu mebat in augendis. perficiendiſque ſuis Phi lofophicis Institutionibus, abſolvendoque, quod inſtituerat, opere de Practica Geometria. Ins ter haec magna fuit amnis Arni inundatio,ut fi inundationes excipias, quae annis acciderunt, nul lam unquam majorem fuiſſe conſtaret. Pere vaſerat opinio per animos Florentinorum huic luctuofae calamitati cauſſam praefertim dediffe Clanis aquas in Arnum deductas, et quae ad eaſdem moderandas aquas facta fue rant opera. Hunc errorem ut eriperet Edu. ardus, utque perſuaderet eadem opera fuiſſe utiliffima ac faluberrima, libro expoſuit qua lis fuiſſet, et quis eſſet ſtatus Claniae val lis, quidque conſultum et actum ad fua uſque tempora, ut peſti lentiſſima regio convaleſcere aliquando et fa nari poſſeti, utque controverſiae inter finia timos Principes de dirigendis aquis ejuſdem regionis tollerentur. Piſis erat C. con tubernium cum Alexandro Polito, qui hum maniores litteras profitebatur, cujuſque vi tam ſupra explicavimus. Hominis Graecis et Latinis litteris eruditiffimi exemplum et vo. ces, ſelectiſſimorumque librorum copia, qua is abundabat, C. per fe jam flagran tem vehementiffime incenderunt ad eas ar tes, quibus ab ineunte aetate deditus fuerrat, celebrandas. Sciebat Graece, cujus ſermonis elementa juvenis Florentiae acce perat a ſodali ſuo Franciſco Maria Baleſtrio, fed non luculenter. Itaque multo ſudore ac labore in arte grammatica primum ſe exer euit, poftea Graeca multa convertit in LATINVM, Graecorumque libros et eos pracſer tim, qui res geſtas et orationes ſcripſe runt, utilitatem aliquam ad dicendum aucu- | pans, ftudiofiffime legebat. Cum vero ei eſſet perſuaſum ingentes ac prope immenſos cam pos illi proponi, qui eloquentiae ceterife que humanioribus litteris vacare cupit, acom mico hac de re aliquando ſciſcitanti reſpon dit: percipiendam ei effe omnem antiquitatem, cognoscendam hiſtoriam, omnium bonarum artium ſcriptores et doctores et legendos et pervolu tandos, et exercitationis cauſa laudan.los, in terpretandos, corrigendos, refellendos; diſputan dumque de omni re in contrarias partes, et quid quid erit in quaque re, quod probabile videre poffit, eliciendum atque dicendum. Hujuſmodi exercitationes, quas diu incluſas habuit, Core finius in veritatis lucem tandem proferre ſe poffe putavit, cum Faſtos Atticos illustrandos fuſcepiſſet; magnum ſane opus et prae clarum, quod omnem fere Athenienfium hi ftoriam complecti debebat, cum qua philofophiae, omniumque laudatarum artium hi ſtoria arctiſfime eſt conjuncta. Diviſit illud ipſum opus in partes duas, quarum prio rem veluti apparatum Faftorum effe voluit, quod in illa fuſe lateque ea exponerentur, quae commode in ipfis Faftis, ad quos ta men pertinebant, 'exponi haud poffe vide bantur. Agit itaque de Archontum inſtitu tione, numero, varietate, muneribus et re rie, de Archontico anno, atque ordine men fium Athenienfium. Cum vero Archontigiis annus non in menſes ſolum, ſed in Pryta nias etiam diviſus eſſet, ac Tribuum Athe nienfium fingulae aequali temporis, annique parte Prytaniae munere fungerentur, de ie pſarum Tribuum ac Prytaniarum numero, ordine ac ſerie, deque Atticae populis, ex quibus illae conſtabant, eruditiſſime differit. Neque ab his ſeparandam putavit tractatio nem de Athenienſium Senatu et Ecclefiis, dcque Proedrorum, ac Epiſtatum numero, diſtinctione et officiis. Tranſit inde ad contexendam Archontum ſeriem diſtinguens eponymos a pseudeponymis. Quam diſtinctionem licet nonnulli agnoverint, nemo tamen exſtitit, qui Pſeudeponymorum Archontum feriem illuftrandae Atticae hiſtoriae maxime neceffariam recenſere tentaverit. Agit de mum de civilibus Graecarum gentium annis, ipfarumque menfibus, cyclis atque periodo, cum antea declaraſſet tempus, verumque di em, quo varia Athenienſium feſta peragi et redire confueverant. Id facere neceſſe fuit propterea quod eadem fefta, veluti perſpi cuae certaeque temporis notae, rerum gefta rum memoriaé ſaepiffimè a ſcriptoribus adji ciuntur. Haec quidem in priori operis par te. In fecunda vero Fafti exponuntur a pri ma Olympiade, qua Coroebus palman retus lit, uſque ad Olympiadein cccxvi. Causa fuit juſta C. praetereundi antiquiora tempora, quod iſta laterent craſſis occultata tenebris, et circumfuſa fabulis. Ne tamen primam Athenienfis imperii formam deſpice. re videretur (nam Athenis initio Reges, inde perpetui Archontes, mox decennales, tandemque annui imperarunt) qui Reges et Archontes perpetui, et qua aetate fuerint in Prolegomenis perſecutus eft. Ceterum Fa. ftos fic contexuit C., ut nullum ad nos pervenerit nomen Archontum, Olympioni čarum et Pythionicarum, nulla lex, neque pax, neque bellum, neque caſus neque res illuſtris et memoranda populi Athenien fis, quae in iis ſuo tempore non fit notata. Interdum etiam attigit Spartanorum, Phoceli fium, Thebañoruin, aliorumque Graecorum gefta, conſilia, pugnas, diſcrimina, quod ca maxime ſint Atticae hiſtoriae conjuncta. Graecos vero philosophos, poetas, oratores, cete roſque tum pacis, tum inilitiae artibus claros viros ita commemoravit, ut quibus Olympicis annis, et quo loco in lucem fint editi, vitam que ' finierin't intelligi poffit. Atque haec o Innia capitulatim ſunt dicta. Etenim nimis lon gus effem fi praecipua, et nova vellem deſcri bere, quae in his Faftis continentur. Nihil poſuit in iis C. fine locuplete auctori täte et teſte, aut faltem ſine probabili conje: ctura; quodque difficillimum fuit, fcriptorum Graecoruin loca aut vitiata aut minime intel lecta, aut mutilata'ſic reſtituit, illuſtravit, fupplevitque, ut dubitari poffe videatur plus ne jis reddiderit luminis, quam ab iiſdem aco ceperit. Neque minori perſpicientia Athe nienfium nummos vidit, ex quibus non pau. ca quidem in rein ſuam hauſit; ſed multo plura e marmoreis monumentis fumpfit, ta li modo dirimens controverſiam, quae ex fufcitata fuerat a ſummis viris Spanhemio, et Gudio, nummis ne, an inſcriptionibus princeps locus dandus effet in explicandis ri tibus, feſtis, Numinibus, ludis, magiſtrati bus, rebuſque geſtis Athenienfium. Inter nobiliores inſcriptiones, quas refert Corfi nius, et miro prorſus acumine atque eru ditione explicat, et interdum etiam fupplet, eft Florentina quaedam apud Riccardios ile luſtrandis Athenienfium Tribubus maxime idonea. Sed haec mirifice corrupta erat, au gebatque corruptelam collocatio. Etenim cum ex tribus fragmentis conſtaret, imperi tus artifex fic illa in pariete diſpoſuerat, ut media pars primae, finiſtra mediae, dextera vero omnium poftremae partis locum Occu paret. Vidit haec mala Corſinius, qui 2 tutiſſime indagabat omcia, iifque remedia goadhibuit. At puduit Joannem Lamium ſe non adeo lynceum fuiffe, cum ufus effet sadem inſcriptione in ſuis ad Meurfium Scholiis, et ex pudore orta eſt invidia. Ex quo intelligi poteſt quare is debitas mun quam tribuerit laudes operi, quod omnium judicio longe multumque ſuperat quidquid in hoc rerum Atticarum genere ſcripſerunt Sigonius, Scaliger, Petavius, Petitus, Sponius, et vel ipfi Meurfius, et Dodwellus, quorum errorés dum faepe corrigit C., et dum minime ab iis animadverſa pro fert, fatis declarat iiſdem detrahere voluiffe Haerentem capiti multa cum laude coro nam. Rumor erat ea parare Lamium, quibus fpe rabat hominibus fe probaturum, C. in emendanda illuſtrandaque Riccardiana in fcriptione ſurripuiffe fibi fegetem et mate riem gloriae ſuae. Porro Lamius poft edi tas Corſinii emendationes fupponere cogita verat in locum impreſſae jam paginae in I. Meurſii operum volumine, quae prae fe fe rebat inſcriptionem corruptam, aliam pagi nam, in qua emendatior inſcriptio legebatur; C.: 1 bancque mutationem, omnibus occultari pof ſe putaverat, quod Meurſii liber nondum efe ſet in vulgus editus. Non latuit certe Core finium, in cujus manus pervenit etiam pria mum impreffa pagina, qua omnem a fe prow pulſare poterat injuriam. Id ut audivit Lami mius aliam rationem iniit perficiendi confi lii ſui. Dedit ad Angelum Bandiniun litte ras plenas iracundiae ac minarum, ſpecie qui dem ut ea, quae jamdiu ſepoſuerat ad Riccardianum marmor explanandum, aliquando proferret; re autem ipſa ut quae a C. didicerat, perpaucis additis aut mutatis, le ctori aut occupato aut indiligenti vendita Yet pro ſuis. Atque id utrumque ſcriptorem conferenti luce clarius eft. Quare mirari ſa tis non poffum hominis frontem, qui furti C. infimulet in eo loco, in quo ipfo cum re aliena, atque etiam cum telo eſt de prehenſus. Atque haec an. v. ſunt geſta, cum Fafti Attici anno ſuperiori lu cem vidiſſent. Sed tamen res defenſionem apud multitudinem potuit habere uſque ad cum annum, quo Meurſii opera cum Lamii animadverſionibus vulgata funt fimul universa. Tum enini primum jejuna illa marmoris interpretatio, quam ante annos xxII. Lamius in l. operum volumen intulerat, lecta eft.: ad calcem vero ejus voluminis ſecundae Aucto ris curae in eum lapidem, et quaſi retra Statio quaedam ante dictorum edita eſt. Qua in mantiſſa bina extant indicia Corſinii cauffam mire tuentia, alterum quod nihil hoc in loco proponatur, quod non ille in Faſtorum libro occupaverit; alterum quod mantiſſae characteres ab ejuſdem voluminis characteribus forma et figura longe abſunt, teſtanturque non niſi poſt annos multos quam liber fuerat impreſſus, diſtractis jam aut obſoletis formis illis prioribus, additam eſſe appendicem, de qua meminimus. Sed jam fatis multa de homine meo quidem judicio paucis comparando, niſi regnum in litteris, quod FIRENZE perdiu tenuit, malis inter dum artibus et clarorum virorum vexatione confirmandum putaſſet. Quamvis in Fa. Hujus rei narrationen pluribus etiam verbis exa pofitam vide in libello cujus eſt infcriptio: Paffatem po Autuntile, quo in libcllo Si quis est qui dictum in se ir clemencius Exis. Atis Articis elaborare C, maxime glorio fum fuerit, non minorem tamen laudem rea portavit ex Agoniſticis Differtationibus, de qui bus Ludovicus Muratorius, intelligens ſane. judex, dicere folebat, poſſe eas per ſe ſo las aeternum nomen Auctori comparare. His Diſſertationibus oftendere voluit C., quo tempore Graeci celebrare conſueverunt ludos Olympicos, Pythicos, Nemeaeos, et Iſthmiacos, quod tempus eatenus fuerat vel incompertum, vel faltem obſcurum. In hoc autem non mediocrem utilitatem chronolo giae et hiſtoriae ſe allaturum putavit, quod iiſdem ludis fcriptores uterentur ad notanda deſignandaque rerum geſtarum tempora. Ab Olympicis exordiens, qui ceteros fplendore et frequentia ſuperabant, breviter cos percurrit, quos ab Hercule primum inſti tutos Trojano bello deſiiſſe, moxque ab. Iphito reftitutos iterum intermiffos fuiffe fcriptores narrant. Etenim illud caput eſſe videbatur, ut de Olympiade illa quaereret, qua Coroe bus palmam accepit, et quae prima dicitur, omnes Exiflimayit ele, fit exiſtimet Reſponſum,  d.ctum effe, qu'a lacris prior quod ab illa ceterarum Olympiadum ordo et feries incipiat. Hanc celebratam fuiſſe putat an. periodi Julianae  circiter folftitium aeſtivum, plenilunii tempo re, qui mos ſemper manſit non folum anti quioribus, quibus civiles Graecorum anni lunares erant, fed recentioribus etiam, qui bus ſolares anni a Romanis ad Graecos tran. fierunt. Primus is erat anni menſis, in quem incidiffent Olympici ludi. Quinque diebus eorum certamina abſolvebantur, inter quae curſus, quo, uno certatum eſt ad Olympia dein uſque, primas tenebat. Neque. in Aelide folum, fed et in aliis Graeciae ur bibus fumma cum populi frequentia ac faca. crorum caeremonia Olympici celebraba ntur, donec v. ineunte reparatae falutis faeculo, jidem cum Pyticis. ſublati fuerunt., Pyticos primum inftituit Apollo, eofque jamdiu in-. termiffos, confecto. Criſſenfi bello, Olympiade. Amphictyones revocarunt. Ii dem Olympicorum inſtar pentaéterici erant; neque ſecundis annis, aut quartis, ut Petavius et Dodwellus, exiſtimarunt, ſed tertiis, hiſque exeuntibus circa Elaphebalionis menfis finem, tum Delphis, tum in aliis Graeciae urbibus peragi confueverunt, Proxime poft Pythia Olympiade ſcilicet Lill. inſtaura ta fuerunt Nemea, quorum origo reperitur a ſeptem Argivis ducibus, qui ad lenien dum defiderium pueruli Archemori a ſerpen te occiſi funebres hoſcę agones ante Olympiadem primam prope Ne meaeum nemus inftituerunt. At Nemeadem illam, ex qua veluti cardine ceterae infe quentes numerari coeperunt, in annum Olympiadis LxxII. poft Marathoniam pu gnam incidiffe fatis probabiliter Eduardus af firmat. Nemeades aeſtivae aliae, aliae hibere nae, omnes vero trietericae fuerunt; eaeque alternis annis ita peragebantur, ut hibernae quidem in medios ſecundos, aeſtivae vero in quartos ineuntes Olympiadum annos in currerent. Cum Nemeis ludis quaedam erat Iſthmicis a Theſeo, ut ferțur, conſtitutis fia militudo. Funebres erant ambo, ambo trie terici, et qui utrolibet in certamine viciſſent apio coronabantur, Ithmici quoque alii em rant aeſtivi, non tamen alii hiberni, ut qui dem Dodyellus putabat, fed verni brabantur illi primis Olympiadum annis Hea catombeone menſe, hi Thargelione, exeun te fere tertio Olympico anno. Sic definivit C. tempora quatuor illuſtrium Graea ciae ludorum, patefaciens obſcura et ignota vel ipſis chronologiae luminibus Scaligero Petavio, et Dodwello, quorum auctoritate abreptus ipfe in primo Faſtorum Atticorum libro Pythiades ſecundis Olympicis annis cona cefferat. Agoniſticis hiſce Differtationibus, veluti faftigium operis, idem adjecit feriem Hieronicarum alphabetico, ut dicitur, ordi ne diſpoſitam, et Dodwelliana longe ube riorem accuratioremque. Nam feptuaginta. ſupra centum vitores recenſuit, qui Dod weilum prorſus fugerant; fonteſque indic cavit (in quo Dodwelli diligentia ſaepiffi, me deſiderabatur ) unde uniuſcujufque vin ctoris nomen, aud patria, aut aetas, aut tertaminis genus, quo viciffet, hauriebatur. Hoc opus vehementer adeo Auctori fuo pro batum erat, ut vir modeftiffimus in eo quo daininodo gloriari videretur. Etenim, ut At rico fcripfit CICERONE, fua cuique Sponfa,fuus quiqua Quoniam autein tumuin his Agoniſticis Diſſertationibus, tum in Faltis ſcribendis faepe uſus eſt C. ſubſidio marmoreorum monumentorum, in quibus multae occurrunt notae, quarum neque fa cilis, neque prompta fuit explicatio, fepara tum opus. a ſe expectare putavit Graecarum antiquitatum ftudiofos, quo in opere non ſolum ex marmoreis, fed etiam ex aereis Graecorum tabulis: varias eorum notas colli geret, haſque explicaret atque illuſtraret. Quae dum animo verſaret, fcriptionique jam manum admoviffet, ecce in lucem prodit Scipionis Maffeii liber de Graecorum figlis l.z pidariis, in quo trecenta fere vocum com pendia ingeniofe: feliciterque enodantur.. Cum C. ab amico librum accepiſſet, ei epi ſtolam fcripfit (relata haec fuit in volumen. diarii Litteratorum. Florentiae editi ) in qua ſummas tribuit Maffejo laudes, quod primus ex omnibus materiem hanc ſeorſim tractandam füfceperit,, magnam in illam con ferens.eruditionis copiam, et acre: prudenſ que judicium.. Non, propterea tamen: ſpar tam, quam fibi ſumpſerat, ille deſeruit, quia, ut ait Auſonius, is crat campus, in quo alius alio plura invenire poteft, nemo om. nia. Et plura certe C.  invenit, cum mille fere notas, aut numerorum vocum que compendia uno volumine colligere po tuerit et explicare illo ſuo acutiffimo inge nio, cui inquirenti et contemplanti omnia occurrere ſe ſeque oftendere videbantur. Ut vero delectatione aliqua alliceret adoleſcen tes, quibus inſuavis fortaſſe et aſperior via deri poterat ſiglarum inveſtigatio, poftquam multa eruditiſſime praefatus effet de notarum origine, vi, utilitateque, opportune ſparſit in toto libro non pauca ad hiftoriam, geos graphiam, chronologiam, ac mythologiam ſpectantia. Ex quibus aliiſque diſciplinis ube riora etiam hauſit, ut ornaret dissertatio nes ſex, quas, abſoluta univerſa notarum ſerie, confecit, ut eſſent operis corollarium. Explicant illae inſignes quaſdam Chriſtianac et profanae antiquitatis inſcriptiones, ficque explicant, ut facile exiſtimari queat, eum qui non comprehenderit rerum plurimarum ſci entiam, quique judicio certo et ſubtili non fit praeditus, in his antiquitatis ftudiis ſatis callide verſari et perite non poſſe. Inſcriptit C. hoc ſuum opus: Norse Graecorum five vocum et numerorum compendia, quae in gereis atque marmoreis Graecorum, tabulis obſer vantur, dedicavitque Cardinali Quirinio, a quo pecuniam ad illud ipſum evulgandum dono accepit. Etenim his temporibus haud illi magna res erat, quae vix fatis efle vide batur ad vitam ſuſtentandam, neceſſarioſque. libros emendos. Praepoſitus dialecticae ſcholae, nihil aliud annui ſtipendii obtinuit nifi octingentos denarios. Hoc eſia fatum videtur nobiliilimae. quidein diſcipli nae, ut pote quae per omnes diſciplinas ma: nat ac funditur, ut qui illam profitentur me: diocribus afficiantur praemiis. Vel ipſi Graeci, quamvis ellent aequi liberalium artium aeftimatores, minam, eſſe voluerunt inerce dem Dialecticorum. Coin.nodiori in ftatu res C. eſſe coeperunt cum traductus fuit ad metaphyſi cam atque ethicam docendam. Tunc eniin ipfius ftipendium erat bis millenorum et am plius denariorum, poſteaque illud ipſum ad quatuor. mille ducentos quinquaginta uſque pervenit, cum proſperae. res multae confecutae fuiſſent. Satis ſuperque id erat homi ni temperato ad vitam beatiſſimam; videba turque libi ſuperare Craffum divitiis. Quan tum vero ſorte ſua contentụs, quantiſque a moris vinculis Academiae Piſanae obftrictus effet, ex eo conjici poteſt, quod mortuo Lu dovico Muratorio Mutinenfis Ducis bibliothe cae praefecto in illius locum fuccedere recu favit, quamvis liberaliſſime ipfius Ducis ver bis invitaretur. Quo cognito ab Emmanue le Comite Richecourtio, qui Franciſci I. Cae faris nomine res Etruriae adminiſtrabat, ipſe fingularibus verbis ei gratias agendas cenſuit, eidemque prolixe de ſua non modo, fed et Cae aris voluntate pollicitus eſt. Id non potuit C. non fumme eſſe jucundum; utque viro de fe et de Sodalitate ſua bene ſemper merito gratum fe oftenderet dedica vit illi PLUTARCO opus de Placitis Philoſopho. tum a se LATINVM factum, vitaque Scriptoris, fcholiis, et diſſertationibus ornatum. Causam ſuſcipiendae novae interpretationis ei dem dederunt naevi quidam, quibus maçı lantur Budaei, Xylandri, et Crụſerii honi num ceteroquin doctiſſimorum interpretationes; ſuſceptam vero ita perfecit, ut ver bu pro verbo reddiderit, multaque etiam attulerit de fuo, quae funt diverfo chara ctere notata, ne attenuata nimis diligentia perſpicuitati officeret, et ne res ipfa omni LATINAE orationis dignitate cultuque deſtitu ta ſordeſceret. In limine operis Plutarchi vi tam ex illius aliorumque veterum ſcriptis a ſe diligentiſſime colletam, et feriem philo ſophorum, quorum placita a Plutarcho pro feruntur, aetatemque, in qua vixerunt, ex. poſuit. Singulis vero operis capitibus brevia adjecit commentaria, quae aut mutilos et hiulcos Plutarchi locos ſupplent, aut de pravatos emendant, aut obſcuros atque per plexos, opportune allatis aliorum philoſo phorum ſententiis, illuſtrant. Siquando au tem longioris eſſe orationis putavit Corſi nius lucem aliquam afferre rebus obſcuriſſi mis, cum non Heraclitus ſolum, ſed et quiſ que fere antiquitatis philofophorum, quo rum ſententias coarctavit et peranguſte re ferſit PLUTARCO, Exotélv8 cognomen me reatur, hujuſmodi illuſtrationes ad finem li bri rejecit. Quo in loco voluit etiam recenfere illuſtriores ſententias, quae propriae di cuntur recentiorum philoſophorum, cum ea rum tamen manifeſta appareant veſtigia in Plutarchi libro, quod profecto ad veterum gioriam amplificandam plurimum valet. Ta les ſunt attractionis leges, vireſque, ut di cuntur, centripeta et centrifuga, Charteſiani vortices, lunae phaſes, maculae, quod que haec fit terra multarum urbium et mone tium, converfio folis, planetarum, fiderum que certa quadam celeritate ac periodo cir ca axes ſuos, natura, coſtans motus, rever lioque cometarum, telluris motus, quodque ex eo cauſſa ' maris aelus repetenda fit jegew’ewe explicatio, aliaque hujuſmodi mul ta tum ad corporum, tum ad animi na turam pertinentia. Profecto nihil dulcius erat Corfinio quam per abdita remotioris antiqui• tatis permeare, et inde nova et inexpecta ta deferre, quae hominibus contemplanda bono in lumine exhiberet. Nam, ut Ari ſtoteles inquit, fuo quiſque artifex ftudio atque opera impenſius delectatur. Cum igi tur accepiffet ab Antonio Franciſco Gorio amiciſſimo ſuo graphidem eximii cujųſdam anaglyphi, quod Romae viſitur in Aedibus Farneſianis, non magnopere hortandus fuit, ut in illo exponendo elaboraret. Exhibet hoc ſuperiori in parte Herculem cuin Eų. ropa, Hebe, Satyriſque quieri, voluptati que poſt exantlatos labores indulgentem, in inferiori vero tripodem Apollini ſacrum, Ar givae Junonis Sacerdotem, atque alatam Virginem, et Herculem demum ipſum ſe ſe expiantem, ut purus ad Deorum conci lium afcenderet. Hinc et illinc anaglyphum ornant binae columnae cum Graeca inſcrie ptione, quae multis verſuum decadibus Her culis geſta commemorat: in ſupremo tan dein anaglyphi loco octodecim hexametra car mina exculpta ſunt, quibus Herculis labores et certamina declarantur. Praeclariſſimi hujus monumenti explicationem Eduardus libello quem ad Scipionem Maffejum inſtituit, com plexus eſt; ex eoque judicari poteft, vehe mens afiiduumque ftudium ipfi copiam eru ditionis dediſſe, naturam vero tribuiſſe in genium ad conjiciendum divinandumque fa ctum. Et fane divinationis cujuſdam vide illum potuiſſe laceras ac depravatas multorum verſuum lacinias feliciſſime corri gere atque ſupplere. Magnae antiquitatis ar gumentum praebere ſuſpicatus eſt Doricam dialectum, qua exarata eſt inſcriptio, ne- ! que ipfe affirmare. dubitat opus paullo poſt Alexandri tempora', antequam Q. Flaminius priſtinam Graecis libertatem redderet, perfe &um fuiſſe. Sed aliter alii ſentiunt qui bus nunc plerique affentiri videntur. Hoc ipſo ferme tempore Corſinius ejuſdem Gorii poſtulationibus Diſſertationes quatuor con ceſſit, quae impreſſae funt ab illo in vi. vo lumine Symbolarum litterariarum. Extricat pri ma epigraphen ſculptam in labro interiori cujuſdam crateris ahenei Mithridatis Eupa toris, qui crater in muſeo Capitolino, Vide Winkelman, Monumenti antichi inediti Trel. Prelim. Idem quaedam alia notat in quibus deceptum fuiſſe C. arbitratur Sic interpretatur C.  mire involutam in. ſcriptionem: Regis Mithridatis Eupatoris Regni anno 54. Eupatoriftts GYMNASII-- hoc eft civibus Eupatoriae, qui IN GYMNASIO certarunt -- ſenectutem conſeival, quod erat ad laudem vini, quo plenus crater vi &ori con cedebatur. Alii aliter interpretanda extrema pracſertim inſcriptionis verba exiſtimarunt, quorum fententiam plerique nunc fequuntur affervatur. Secunda patefacit obſcuros igno ratoſque dies natalem et fupremum Plato nis, qua occafione aliorum etiam virorum illuſtrium Archytae, Philolai, Iſocratis, Ly fiae, Dionis, et Socratis aetates et tempora perſequitur. Explicat tertia adverſam par tem numiſmatis Antonini Caeſaris, in qua Prometheus humanum corpus ex luto fin gens, et Pallas capiti mentem, papilionis imagine expreſſam, inſerens confpiciuntur. Curioſa ſunt quae excogitavit C., ut perſuaderet hominibus morem repraeſentandi humanam mentem ſub papilionis imagine non ex miris hujus volucris affectionibus et natura, non ex ipſa animi immortalitate, circuitu, aut tranſmigratione, non ex Chal daicae, Graecaeque fapientiae fontibus, non ex arcanis amoris myſteriis, fed ex fola ar tificum imperitia profluxiſſe. Cum enim unum idemque nomen pſyches papilionem et ani nium deſignet, rudis artifex, qui primus ani mum exprimendum ſuſcepit, non putavit hu jus ideam poffe melius excitari, quam obje eta imagine illius rei, quacum is commune nomen habet. Quarta Diſſertatio demum in eo verſatur, ut oftendat mentitam et falfam effe LATINAM quamdam inſcriptionem, quae Piſis vilitur in Scortianis aedibus. Summi labores, quos C. impendit in conficien dis, quos retulimus, libris, magna compen ſati fuerunt gloria, ut unus e multis, qui illuſtrandae Graecae praefertim antiquitati ſe ſe dederunt, excellere judicaretur. Cujus de praeſtanti in hoc rerum genere doctrina tan ta etiam judicia fecit Scipio Maffejus, quan ta de nullo; cujus teſtimonii auctoritas ma xima reputari debet non folum quod ab hox mine prudentiſſimo proficifcitur, fed etiam quia figulus invidens figulo, faber fabro, ut eſt Heſiodi dictum, alterius laudi et gloriae | minime favere ſoleat. Ex mutua opinione doctrinae, fimilitudineque ftudiorum orta eft inter cos jucundiffima amicitia, cujus tanta vis fuit, ut C. aeſtate an.quamvis non bene valens, Veronam venerit aliquot menſes commoraturus apud amicum. Quo tempore inter eos fuit familiariſſima focietas, et communicatio ftudiorum. Dono accepit C. a Maffejo tercentum fere Graecas inſcriptiones (has Chici1shullius collegerat, et fecundae Afiaticarum antiquitatum parti reſervaverat ) ea conditio; ne, ut eas Latine redderet atque illuſtraret, Satisfecit ille aliqua ex parte promiffo ſuo, cum anno inſequenti edidiſſet eas inſcriptio. nes, quae ad Athenas ſpectabant; eaſdem que iterum cum commentariis edidit quam driennio poft, ut eſſent ornamento quarto Faftorum volumini. Nono menſe poftquam in Etruriam rediit C., moritur Alexander Politus, quocum ille ita vixit, uit. quem pauci ferre poterant propter difficilli mam naturam, hujus fine offenfione ad fum. mam fenectutem retinuerit benevolentiam. Mortuo autem Polito neque inquirendum neque conſultandum fuit quis illi ſucceſſor in Academia Piſana daretur, cum omnium oculi ftatim in C.conjecti fuiſſent. Ita hic exeuntė poftquam octodecim fere annos philoſophiam tradidif ſet, munus docendi humaniores litteras li bentiſſimo animo ſuſcepit. Initio propoſuit fibi (nam muneris ratio, et adolefcentium utilitas ab eo poftulabant, ut cum Graecis Latina conjungeret ) explanare Plutarchi parallelas ROMANORVM vitas, ut inde occaſionem ſumeret utriuſque populi leges inter ſe conferendi. Memoriter dicebat e ſuperiori loco, quod ad praeceptoris et ſcholae dignitatem plurimum tum conferre putabatur; et quae tradebat inſignita e rant luminibus ingenii, et conſperſa erudi tionis ſententiarumque flore. Genus dicen di erat quiétum et lene, purum et elegans, ut maxime teneret eos qui audiebant, et non folum delectaret, fed etiam fine fatieta te delectaret. Nulli diſcipulorum aditum ſermonem, congreſſumque fuum denegabat, quin immo eos bis in hebdomada domum ſuam invitabat, ut in ftudiis exerceret ROMANORVM ANTIQVITATVM. Domi etiam tradebat metaphyſicam, quo onere non placuit Academiae Moderatoribus illum libe rare niſi  quo quidem tem pore Venetiis evulgavit ſuas Inſtitutiones Me taphyficas. In his adornandis illud unum pro pofitum fibi fuit, ut in animis adoleſcentium rectas de animae immortalitate, arbitrii li bertate, Dei exiſtentia, ceteriſque naturalis theologiae dogmatibus notiones infereret, quibus in gravioribus aliis diſciplinis veluti praeſidiis uti pofſent, quibuſque caverent a peſte quadam hominum non tam religioni, quam reipublicae infeſta, quae rationem per vertendo ubique venenatas opiniones diffe minare non veretur. Subaccuſent aliqui, fi lubet, C., quod nimis, parcus fuerit in pertractandis quibuſdam rebus, quae in ca, in qua nunc ſumus, luce ignorari mi nime poſſe videntur; omnes profecto uno ore fateri debent tales effe hafce Inſtitutio nes, ut cupidi metaphyſicae nullibi poffint refrigerari ſalubrius atque jucundius. Poftre mum hoc operum fuit, quae C. Phi loſophiae dicavit, nifi dicere velimus, eti am cum minime videretur tum maxime ila lum philofophari conſueviſſe, Quod declarant ejus Latinae orationes ad Academicos Piſanos refertae Philoſophorum fententiis, faluberri ma praecepta, quibus adoleſcentes ad omne officii munus inftruebat, doctiflimoruin Philoſophorum familiaritates, quibus ſemper flo ruit, et ars illa diſtinguendi vera a falſis, colligendi ſparſa, eaque inter ſe conferendi, diligenter examinandi omnium rerum verbocum rumque pondera, nihilque afferendi fine evi denti ratione, aut faltein probabili conjectu ra in qua arte quantum inter omnes un Aus excelleret, praeſertim oftendebat, in vetuftatis monumenta inquireret. Hujus inquiſitionis uber fane fructus fuit Diſſertatia illa de Minniſari, aliorumque. Armeniae Regim nummis, Et. Arſacidarum epocha, quam idem in lucem extulit. Difficulta tis maximae fuit oftendere Minniſari num mum, quem praecipue illuſtrandum C. ſuſceperat, ad illum fpectare Maniſarum Armeniae et Meſopotamiae. Regem, de quo Dio Caffius in libro ROMANAE HISTORIAE mentionem fecit, et Arſacidarum epocham uon in Parthiae. folum, fed etiam in: Arme niae regum nummis inſcriptam fuiffe, eam. que ab anno Urbis conditae Dxxv. initium duxiſſe. Antea quidem doctiſſimorum viro rum Uſſerii, Petavii, Noriſii, Spanhemii, Vaillantii, et Froelichij fententia fuerat, ſe rius. Arſacidarum imperium incepiſſe, adver ſus quam ſententiam C. ita pugnavit, ut veritas non minus quam modeſtia eluxe rit. Quoniam vero in antiquitatis ftudio multae res inter fe ita nexae et jugatae funt, ut, inventa una, aliae, quae prius latebant, ſe ſe contemplandas offerant, ean ob rem Corfinius in Minniſari regis num mo explicando varia ſcriptorum loca corri gere et ſupplere, verum Darii genus expo nere, Tiridatem alterum, Arfamem, aliof que Armeniae Reges Vaillantio prorſus in cognitos proferre potuit. Res in hac Differ tatione contentae, non fine laude oppugnatae fuerunt a Jeſuitis Froelichio et Zacharia, reſponditque ad ea, quae objecta fuerunt, ſine iracundia C.. Eteniin veritatis unice amans alios a fe diffentire haud ini quo ferebat animo, ſemperque deteſtatus eſt eos, qui ſuis ſententiis quaſi addicti et con. fecrati etiam ea, quae plane probare non poſſent, conſtantiae, non veritatis cauſſa de. fenderent. Propugnationem quoque Corſinii libello (*) ſuſcepit ejus convictor et fodalis Huic titulus eſt. Lettere critiche di un Pafton r Arcade ad un Accademico Erruſco nelle quali ſi ſciola gono le difficoltà fane contro un'opera del Reverendiſſia mo Padre Corſini nel Tom. IX. della Storia leveraria of lialia &e, in Pisa in Carolus Antoniolius, qui quidem non me. diocria adjumenta illi praebuit, cum pluri mum valeret in omni genere ftudiorum quae ipſe excolebat. Magni quoque Acade miae fuit Antoniolii opera in Graecis littea ris tradendis toto illo ſexennio, quo C., coactus capeſſere, ſummum Sodalitatis fuae magiſtratum, bona Principis cum ve nia, et fine ulla ſtipendiorum jactura Piſis abfuit. Hic Romam venit menſe. ardens. defiderio indicia veteris memoriae, quibus mirabiliter urbs. illa abun dat (quacumque enim quis ingreditur in aliquam hiſtoriam veftigium ponit ) cogno ſcendi. Sed raro ei poteſtas dabatur huic ſuo. deſiderio, fatisfaciendi, cum podagrae dolori bus ſaepiſſime vexaretur, et munus ſuum diligentiſſime exequi vellet. Quanta vero pru dentia ac dexteritate fuerit in tractandis ne. gotiis, quanta aequitate in conſtituendis, temperandiſque, ſi res pofcebat, conſtitutis jam legibus, quanta humanitate erga omnes, quantaque vigilantia ac providentia in con fulendo rebus. praeſentibus, praecavendoque futuras, fatis praedicari non poteft. Cum autem nihil ſine aliorum conſilio agere ei mos eſſet, et facilitate ſumma uteretur in füos adjutores procuratoreſque, inde norza nulli materiem ſumpſerunt falſae criminatio nis, quod ad aliorum magis quam ad ſuun arbitrium res Familiae adminiftraret. Omnino totum fe tradidit Sodalitati, to tamque fic rexit, ut oblitus commodorum ſuorum omnibus proſpexerit. Non eſt credi bile quanto animi dolore angeretur, fi ali quis ſuorum in crimen vocabatur. Horrebar enim homo innocentiſſimus vel ipfam pecca ti ſuſpicionem. Sed non propterea fontibus iraſcebatur, hofque clementia magis atque manſuetudine, quam animadverſione et ca ftigatione ad frugem revocare ſtudebat. Cum vero feveritatem, fine qua reſpublica adıni niftrari non poteſt, adhibere cogebatur, similis, ut praeclare admonet CICERONE, legum erat, quae ad puniendum non iracundia, fed aequitate ducuntur. In his occupationi bus muneris ſui, ne plane ceſſäre a fcriben do videretur, extare voluit explicationem đuarum Graecarum inſcriptionum, quae mus ſeum ornant Bernardi Nanii Veneti Senatoris. quam feliciter id praeftiterit, perſcrutata prius litterarum priſcarum, quibus illae con fcriptae ſunt, forma atque vi, facile judica bunt ii, qui ſunt harum deliciarum amato Tes. Tentaverat eamdem rem Franciſcus Za nettus, ſed longiſſime aberravit a vero ejus interpretatio. Ipſe C. cum Anconae effet ineunte eoque prae ſente cum multis aliis detecta fuiſſent atque agnita corpora Sanctorum Cyriaci, Marcelli ni et Liberii, quos ſingulari obfequio ea dem civitas venerațur, incitatus fuit, ut ali quid laboris impertiret illorum Sanctorum illuſtrandae hiſtoriae, definiendoque praeſer tim tempori, quo tranſata eorumdem cor pora fuerunt in eum, ubi nunc jacent, lo cum, et quo Anconae coli coeperunt. Haec C., edito commentariolo, accidiffe - ftendit exeunte faeculo et ex ipfis an tiquitatis monumentis quibus ſententiam ſuam confirmavit, quatuor Anconitanorum Epiſcoporum nomina in lucem protulit, quaç uſque ad id tempus fuerant incognita, Per pauca in hoc commentariolo attigit de S, Liberio, quod ejus hiſtoriam involutam tenebris et fabulis exiſtimabat, Mox cum ei aliquid luminis affulfiſſet, et monumentorum ope, et mirabili illa ſua conjiciendi arte pa tefacere potuit Liberium fuiſſe unum ex fo ciis S. Gaudentii Abfarenſis Epiſcopi, qui circiter an. MxXxx. Anconam venit, fo litariam vitam acturus in ſuburbano mona ſterio Portus Novi. Harum rerum inventio multis laudibus. celebrata fuit a Scriptoribus annalium Camaldulenſium: pergrata quo que fuit. Benedicto XIV. pro ejus. fingulari ftudio in Anconitanam Ecclefiam. Hic cum ſaepe ad congreffum colloquiumque ſuum invitaret Eduardum, quod ejus ſummum in genium, fuaviffimos. mores, atque eximiam probitatem et nofſet et diligeret, ſaepe quo que ipſum hortabatur,, ut ea pergeret man dare litteris, quae abdita Chriſtianae anti quitatis patefacerent. Sed fuerunt juftae ca uffae quare. C. amantiffimis. Pontificis M. conſiliis minime obtemperavit; et quid quid fubciſivorum temporum incurrebat, quae perire non patiebatur, libentiffime concedebat ſuis priſtinis ftudiis. Ruſticabar cum eo in Tuſculano, quando epiſtolam ſcripſit ad Paullum Mariam Paciaudium, in qua plura de Gotarzis eximio nummo, ejuſque, Bar danis, et Artabani Parthiae Regum hiſtoria perſecutus eſt, et pro jure noftrae amicitiae ab ipſo poftulabam, ut in otio, quod raro da batur, et peroptato illi dabatur, ceffaret a libris et a ftilo. Verum cuin is eſſet ut fi ne his ftudiis vitam inſuavem duceret, di cere folebat hujuſmodi ſcriptiones non pre mere, ſed relaxare animum. Et relaxatione certę aliqua ille indigebat, cui grave adeo erat, quod multi appetunt, ceteros regendi munus, ut onus Aetna majus ſibi ſụſtinere videretur. Poterat quidein illi eſſe lovaniens to recordatio multorum benefactorum, inas ter quae maximum illud reputari debet quod eo ſexennio, quo ad Sodalitatis gum. bernaculum ſedit, viginti domus, five cole legia conſtituta sunt. Interim advenit tem pus, quo magiſtratu fe abdicare, et extre mos auctoritatis fuae fructus capere debe bat in provehendo digno viro, qui fibi fuc cederet. Verum minime illi: contigit, ut funt ancipites variique casus comitiorum, quem optabat, exitus. Peractis comitiis, fine mora rediit ad Academiam Piſanam et ad il lamºquietam in rerum contemplatione et co gnitione maxime poſitam degendae vitae rae tionem, qua qui frueretur, negabat ei aliquid deeffe ad beatė vivenduin. Liber de Praefe. ctis Urbis ei erat in manibus; Graecas in fcriptiones in Aſia repertas, quas, ut ſupra retulimus, a Scipione Maffejo dono accepe rat, quafque jampridem Latinas fecerat, co pioſis commentariis explicabat; aderat diſci pulis ſuis; veniebat frequens in Academiam, afferebat res multum et diu cogitatas, facie batque fibi audientiam hominis erudita, com pta et mitis oratio. Idem efflagitatu et coae tu amicorum inftituta. hoc tempore opera abrupit, ut explicationem lucubraret cujuf dam nummi recens in Auſtria reperti, in quo erat nomen et imago Sulpiciae Dryan tillae Auguſtae. Conjecit ille feminam hanc libertam fuiſſe, libertatémque accepiffe a Sul picio quodam, ab eoque in Sulpiciam ģen tem receptam; nupfiffe demum Carinó fcea leftiffimo Imperatori. Haec porro incerta. Illud unuin ſine ulla dubitatione colligi pof fe videtur ex nummi fabrica, characterum forma, feminaeque ornatu, illum ipſum num mum cuſum fuiſſe inter Elagabali et Diocle tiani imperium, proptereaque Dryantillam ad aliquem Imperatorum, qui illo intervallo re gnarunt, pertinere. Neque his contentus Edu ardus voluit etiam excutere hiſtoricorum et rei nummariae interpretum mire inter fe dif ſidentes opiniones de Aureliani ac Vaballa thi imperio atque aetate, ac poftremo ſuam ſententiam proferre. Fuit haec, Aurelianum exeunte Julio, vel ineunte Auguſto imperium ſuſcepiſſe, eaque multis et gravibus confirmatur argumentis. Ad ex vero diluenda, quae contra dici poterant ex illorum ſententia, qui praeſertim niti vide bantur lege quadam data a Claudio VII. Kal. Novembris Antiochiano et Orfito Con ſulibus, ut ſerius Aurelianum inchoaffe im perium perſuaderent, diſtinguit Conſules or dinarios a ſuffectis. Hac autem conſtabilita diſtinctione, quae maxime apta erat non fo lum ad id, quod requirebat, ſed etiam ad expediendos alios, quos vel ipſe Scaliger in diffolubiles in Chronologia exiſtimaverat now dos, concludit eamdem legem editam fuiffe anno quando An tiochianus et Orfitus ſuffecti Conſules erant, minime vero anno cclxx. iiſdem Confuli bus ordinariis. Nec minor difficultas erat o ſtendere, qui fieri potuerit, ut Aurelianus ad vil. Imperii annum perveniffe dicatur, et explicare locum Euſebii, qui tradit in ejuſdem tempora incidiffe in. Antiochenam Synodum: exploratnm eft enim hanc Sya nodum anno cclxix. incoeptam et abſolutam fuiſſe. Feliciter haec praeftitit Corſi nius, cum probaſſet Aurelianum anno et ultra antequam a legionibus poft mortem Claudii Imperator fieret, ab ipfo Claudio deſtinatum ſibi fuiſſe ſucceſſoreni, adeoque ampla poteſtate donatum ut ab hoc tema pore nonnulli ejus Imperii initium ſumere potuerint. Quae vero de Vaballatho diſream ruit C. haec ferme ſunt. Illum Ze nobia procreavit ex Athena priori viro, ejuf demque nomine ab uſque dum Claudius in Gothicum bellum uni ce intentus vixit, Orientis imperium te H4 ut nuit. Ex quo factum eſt, ut quae hoc tem pore cuſa funt Vaballathi numiſmata, Impe. satorem Caefarem Auguftum illum nominent. Poftquam vero ille deſciviſſet a matre, Aureliano adhaereret, huic quidem conjun octus in nummis repraefentari voluit, minime vero paludamento, radiata corona, fplendi doque Augufti nomine decoratus, ſolo Im peratoris contentus. Praetereo alia multa Scitu digniſſima in hac Diſſertatione conten ta, ne, cum nimis longus in recenfendis ſcriptis operibus fuerim, videar oblitus con ſuetudinis et inſtituti mei. Hujus libelli (cil ra liberatus C. totus in eo fuit, ut ab Solveret ſeriem Praefectorum Urbis ab Urbe con dita ad annum afque five a Chri fto nato DC. Etenim poſteriora tempora mi nime inquirenda putavit, quibus, penitus fere exſtincto Urbanae Praefecturae fplendo re ac dignitate, nonniſi tenue nomen, ac leviſſima priſtinae majeſtatis umbra ſuperfuit; ex quo fiebat, ut nihil inde lucis facra et profana ſperare poffet hiſtoria, cum contra uberrimam fplendidiffimamque utraque acci. peret ex veterum Praefectorum ferie, horumque aetate rite conſtituta. Ut vero non utilitate ſolum, ſed etiam jucunditate lecto res invitaret C., operi varia opportu ne admifcuit, quae marmora et ſcriptores, quorum teftimoniis ubique fere utitur, cor rigunt et illuſtrant, interpretumque falſas opiniones atque errores emendant. Non ego ſum neſcius multos anteceſſiſſe Corſinium in hujuſmodi pertractando argumento; ex qui bus omnibus, ac praefertim Jacobo Gotho fredo ac Tillemontio plurima in rem ſuam tranftulit. Sed ii exiguis finibus operam fuam continuerunt, fi unum excipias Feli cem Contelorium, qui contextam a Panvi. nio Praefectorum ſeriem ad annum uſque traduxit. Tale tamen non fuit Contelorii opus, quin eadem de re aliquid politius, copiofius, perfectiuſque proferri a C. potuerit. Et protuliffe certe ipſum oportet, cum magna fuorum laborum prac conia ab intelligentibus viris reportaverit. Mi rari hi tantummodo viſi ſunt quod aut is in gnoraverit hac ipſa in re plurimum quoque elaboraſſe Almeloveenium, aut quod hujus fcripta conſulere praetermiſerit. Id profecto et praeſtitiſfet abundantius et copiofius pro poſitae fibi rei ſatisfacere potuiſſet, neque poftea ventofiffimi homines triftem fuftinuif fent notam calumniatorum, qui nullo in pre tio ob pauca quaedam a C. praetermif ſa hujus opus habendum inflatis buccis clamitarunt. Ne hi verbofis fibi famam ad quirerent ſtrophis vel apud imperitam mul titudinem, factum eſt diligentia Cajetani Mari nii, qui librum Bononiae edidit, quo non folum eorum obftitit injuriis, verum etiam nova a ſe inſcriptionum ope detecta Praefectorum Urbis nomina in lucem protulit. Sed ad C. revertor, qui dum fine intermiſſione obſequebatur ftudiis ſuis et adoleſcentium utilitati, oblitus vide batur fe jam fenem factum (quando enim typis mandavit librum de Praefectis Urbanis ſexageſimum primum aetatis annum agebat ) et infirma aegraque valetudine effe. Sed ac Hujus eſt inſcriptio: Difefa per la ſerie de' Pree fetti di Roma del Ch. P. Corfini contro la cenſura farie. le nelle offervazioni ſul Giornale Piſano, in cui le della Serie si suppliſce anche in affai luoghi e le emenda. In Bon logna e AQUINO (si veda) in 4. Vide Pilanas Ephcm meridcs eidit miſerabilis caſus, qui repente ipſi onga nem ſpem non folum litteris, ſed etiam na: turae vivendi praecidit. Erat haec conſuetu. do Academiae Piſanae, ut qui humaniores lite teras profitebantur, Kalendis Novembris, quo tempore inftaurari ftudia folebant,  LATINAM  om rationem haberent ad vehementius inflamman dam cupidam doctrinarum juventutem. Di cebat eo ipſo die Eduardus (vertebat tunc annus tertius fupra fexageſimum hujus fae tuli ) de viris, qui et ſcriptis editis, in ventiſque rebus in Academia maxime florue runt, eaque erat oratio, ut nunquam is di xiſſe melius judicaretur. Cum eo pervenirſet, ut exultaret in immenſo GALILEI (si veda) laudum campo, repente apoplexis ipſum perculit, ac ſemivivum reliquit. Dolore hujus caſus o ſtenſum eft quantum ille Academiae eſſet ac ceptus. Aegre domum deductus, ibi quatri duo cum morte conflictatus eſt. Quinto die, multis adhibitis remediis, levari coepit, ac praeter ſpem paullatim convaluit. Ut arden ter deſideraret priſtinas recuperare vires, efficiebat ille fuus ſingularis amor in Aca demiam, cui majus ſe non poſſe munus afferre videbat, quam fi inſtitutum juſſu Prin cipis biennio fere ante opus de ejuſdem Academiae ortu, progreſſu ac vicibus ad umbilicum perduceret. Plurima collegerat at que vulgaverat ad hanc hiſtoriam pertinen tia vir diligentiſſimus Stephanus Maria Fa bruccius Juris civilis in eadem Academia do ctor, quae quidem ampla et bella materies effe poterant ad novum aedificandum opus. Hoc igitur ſubſidio inſtructus Eduardus, ala cer ſe ſe ad rem accinxit. Et primo quidem ILLUSTRIVM ITALICORVM GYMNASIORVM ori ginem ſubtexuit, diſſerenfque quatuor prio ribus capitibus de prima GYMNASII PISANIi institutione, neque ab xi. neque a xiv. Chris fti faeculo, ut multi ſcripſerunt, fed ab ine unte XIII. vel exeunte xii. illam repeten dam effe exiſtimavit. Ex hoc tempore ad annum uſque, quo anno Fa bruccius contendit coepiſſe Academiam Piſa nam, hanc fi nullam dicere nolumus, mi nimain certe fuiſſe oportet. Conſecutae des inceps yices multae, ut ipſa modo langues ſcere, modo ad interitum properare, vires vitamque modo recuperare, ac faepe etiam veluti extorris ſedem mutare viſa fuerit, Quae omnia octo conſeqılentibus capitibus perſecutus eft Eduardus. Cum vero Acade miae res, imperante Coſmo I. ceteriſque.non solum Mediceis, sed etiam Lotharingis Principibus, feliciflime proceſſiſſent, quibus ab his beneficiis, ſplendore atque gloria aucta, quibuſque gubernata legibus consuetudinibusque, variis interdum pro temporum varietate, exposuit in quatuordecim capitibus, quo rum nonnulla adumbrata magis quam de fçripta videntur. Haec omnia primam ope ris partem conficere debebant, cum refer vafſet alteram, quam tamen minime attigit, Doctorum vitis. Dum haec scripta legebam videbatur mihi pofſe ab Auctore defiderari major rerum copia, magiſque apta ac preſ fa oratio. Inest quidem in omnibus C. scriptis luxuries quaedam, quae, ut in herbis ruſtici ſolent, depaſcenda erat; quod fi eft vitium in omni oratione, maximum tamen eſt in hiſtoria, in qua pura et illu fțris brevitas expetitur. Eodem tempore, quo Eduardus in Academiae historiam incumbebat, ne plane superioris aetatis Audia de servisse videretur, epistolam fcripfit ad ami cum et collegam fuum Franciſcum Albi zium, in qua de Auſonii Burdigalensi consulatu egit, Desperaverant vel ipsi chronologiae Patres Panvinius et Pagius, computationem quamdam annorum ah. Auſonio factam in e pigrammate, ad Proculum, in quo, ab Urbe condita ad consulatum suum annos enumeravit, conciliari posse, cum Varroniana epocha, ideoque, novam excogitarunt epocham XIII. annis Varroniana pofte riorem, qua non solum Ausonium, sed etiam Arnobium usos fuisse scripserunt. Horum aliorumque Auſonii interpretum errorem ut corrigeret Eduardus, probare debuit. Auſonium non Romanum, modo, fed et Bur digalenſem geffiffe consulatum, et Romanorum et Burdigalenfium Consulum fastos conscripsisse. Qua distinctione constabilita, facile fuit oftendere eumdem Aufonium in ea pigrammate, quod ad Heſperium filium ini fit cum Romanis faſtis, de Romano, a ſe ges: ſto consulatu, in epigrammate autem illo, quod est ad Proculum, de patrio, municipali, quinquennali (etenim in municipis omnibus majores magiſtratus quinquennales eſſe ſolebant) de Burdigalenſi nimirum con. ſulatu locutum fuisse. Hanc epistolam secuata est altera ad Joannem Chrysostomum Trom. bellium Canonicum Regularem, in qua do nummo quodam ab Athenienſibus Livia Augustae dicato, illiuſque aetate differens, feminam illam non ſupremis tabulis, ſed matrimonii jure a marito nomen Auguſtae accepiſſe pluribus monumentis comprobat. Quae quidem aliaque ex abditiſſima antiqui. tate deprompta, quae fparfit C. in hac epiſtola, ut jucunda lectoribus, ita iif dem plena moeroris fore arbitror, quae in extrema pagina ejuſdem epifolae Trombel lius adnotavit. Scribit enim ille: Dum extre mam hujus epiſtolae partem edimus, monemur, eodem fere tempore, quo Brixiae egregius Maza zuchellius, inclytum Corfinium noftrum Pisis apoplexi repente ereptum. Eheu litterae aflicłae ! o amicos incomparabiles ! o annum vere calami 10fum et peffimum ! Dies, quo illum apople xis iterum invafit, fuit v. ante poft quem caſum tribus ferme diebus vixit fine ſenſu, Sepultanta tus eft in Aede S. Euphraſiae totius Acade miae luctu, quae hanc calamitatem acerbif fime doluit, doletque adhuc reminiſcens ſe orbatam homine, in quo plurimae erant lit terae eaeque interiores, divinum ingenium, ac induſtria fumma; fruebatur vero nominis celebritate, ut hac fola muneris fui fplendorem tueri potuiſſet. Atque haec vi tae decorabat dignitas et integritas. Quan tả gravitas mixta comitati in yultu et moribus ! quantum pondus in verbis ! ut nihil inconſideratum exibat ex ore ! quam diligen ter inquirebat in fè ſe, atque ipſe ſe ſe ob Servabat I Oinnino tantus erat in ipso ordo, conſtantia, et moderatio dictorum omnium atque factorum, ut probitatem et religio nem prae se ferret, et ad omne virtutis de cits natus videretur. Quidquid come loquens, et omnia dulcia dicens mirabiliter ad se diligendum omnium ani mos alliciebat; si vero in familiari sermo ne a quopiam dissentiret, contentiones disputationesque vitabat, quod non tam na turae quam virtutis erat. Etenim iracun diae aculeos aliquando sentiebat, sed hos perpetuus cupiditatum domitor frangebat, pla neque occultabat. Secum ipse vivens animi triftitiam frequenter patiebatur, praeſertim si contemplaretur misera, in quae incidimus, tempora, quibus corrumpere, et corrumpi saeculum vocatur. Quod vero nonnulli per verſe adeo abuterentur philofophia, ac prae ſertim metaphyſica, ut ea animos a religio ne avocarent, tanto illum perfundebat horrore, ut vehementer poenitere eum non nunquam videretur industriae suae, quam in erudienda juventute ad recentiorum philoſo phorum dogmata inſumpſerat. Quae quidem poenitentia injurioſa mihi videtur; omnium artium parenti philosophiae, quasi ejus culpa, quae deflebat mala C., accidif ſent. Etenim ſunt unicuique ſcientiae: certi fines ac termini ab omnium rerum modera tore Deo constituti, quos qui tranfilit, nae ille devius in praecipitem locum ruat necese est. Sed ad C. revertor, de cujus laudibus non eft tacendum ſummae illum bonitati ingenuitatique ſummam dexterita tem, ſi oportuiſſet, conjűxisse. Liberalis minimeque cupidus pecuniae hanc facile a se extorqueri patiebatur. Virorum litteris illus ftrium amicitias ftudiofillime coluit, amavitque in primis Trombellium et Paciaudium, quo rum mentionem fupra fecimus, quorumque conſuetudinis magnum cepit fructum eo prae sertim tempore, quo Romae fuit. Dolui in pſum combufliffe, quas ab amicis accipere solebat, epistolas, quia ſciebam in iis erudita multa contineri: eae quidem mihi non me diocri subsidio futurae fuiſſent huic explican dae vitae. De qua fatis erit dictum, fi hoc unum addam, eumdem ineditas reliquiffe bi nas Dissertationes de S. Petro Igneo, et B. Joanne delle Celle; librum de civitatibus, quarum mentio sit in graecis nummis, ſex que Latinas orationes habitas in Academia Piſana, ex quibus lenitas ejus fine nervis cognoſci potest. Opere: “Instıutiones philosophicae, ac Mathemaricae ad ufum Scholarum Piarum: Florentiae typis Paperini, continens physicam generalem, continens libros de coelo Es mundo, continens tractarum de anima, E metaphysicam  continens ethicam vel moralem continens institutiones mathematicas Editae iterum fucrunt hae institutiones in V. mos diſtributae Bononiac ex ty pograghia Laclii a Vulpe cum hoc titulo Cl. Reg: Scholarum Piarum, et in Pisana Academia Philosophiae Professoris Institutiones Philosophicae ad un fum scholarum Piarum edirio altera auctior et emendarior; Ragionamenti intorno allo fato del fiume Arno, dell acque della Valdinievole, In Colania appresso Heng Werergroot, in 4. “Elementi di Matiemasica, ne' quali sono con migliori ardine e nikovo metodo dimostrare le più nobili e necesaria proposizioni di Euclide, Apollonio, e Archimede, Ch. Reg. delle Scuole Pie: in Firenze. nella Stamperia di S. A. R. per li Tartini, e Frasa ahi in 8. Hace elementa mathematica edita secundo fuerunt Year I 2 1 netiis apud Antonium Perlinum, in qua edie tione quaedam mutata ſunt, emendatufque error, quo cao ptus fuerat Auctor, dum in priori editione exposuit propoíitionem XXXV Venetae huic editioni a djc&us est ejusdem Auctoris liber della Geometria Pranica; Ragionamento Istorico Sopra la Valdichiana, in cui si descrive la antica e presente suo stato” (Firenze, Moucke); “Faſii Anici in quibus Archonium Athenienfium sea ries, Philosophorum, aliorumque illustrium Virorum deras arque praecipua Acicae historiae capita per Olympicos annos disposita describuntur, novisque observationibus illustrantur: ACl. Reg. Scholarum Piarum in Pisana Academia Philosophiae Professore, Florentiae, ex typographia. Giovannelli ad insigne Palmae in Platea S. Eliſabeth. ex Imperiali typographia Cl. Reg. Scholarum Piarum in Acadeo mia Pisana Philosophiae Profeſoris Differtationes. Agonisticae, quibus Olympiorum, Phychiorum, Nemeurum, ale que Isthmorum lempus inquiriiur ac demonftrarur: Aco redit Hieronicarum catalogus eduis longe uberior Es accurarior. Florenciae ex typographia Imperiali. In cxtrema pagina hujus libri öxhibetur integra feries menfium Macedonicorum, Atticorum, et Romanorum ad de mondirandun veruna corum ficum ac connexionem; quam ſeriem hoc quoque in loco nos exponemus, quia rem gratam antiquitatis ſtudioſis facturos arbitramur. Series enim a C. contexta differt nonnullis in nienſibus ab ca quam Scaliger, Uſterius, Petavius, Dodwellus, aliique descripferunt, i Macedonici Atrici Romani Lous Gorpiaeus Hyperbercraeus Dlus Apellaeus Audynaeus Peritius Dystrus Xanthicus Artemisius Daiſius Panemus Hecatombeeon Meragirnion Boedromion Pyanepſion Maemacterion Pofideon Gamelion Anthefterion Elaphebolion Murychion Thargelion Scirrhophorion Julius Augustus September October November December Januarius Februarius Marrius Aprilis Majus Junius Lettere intorno al saggio di Maffei intitolato: Graecorum Siglae lapidariae. Extat del Giornale de’ Letterati pubblicaro in Firenze notae graecorum, five vocum Ex numerorum compen dia, quae in aereis atque marmoreis Graecoruin rabulis ob. fervantur. Collegii, recenſuit, explicavit, eaſdemque cabu las opportune riluftravia C. Cl. Reg. Scholas) rum Piarum in academik Piſina Philoſophiae Profesor. Accedunt Differtationes ſex, quibus marmora quaedam rum facra cum profana exponuntur ac emendantur. Florentine Tographio Imperiali in fol. Plutarchi de Placitis Philofophorum libri V. Larine reddidit, recenſuir, adnotationibus, variantibus lectionibus, diferrationibus illuſtravit C. Cl. Reg. Schoe laruan Piarum in Pisana Acad. Philosophia Professor Flo. seniige ex Imp. Typographio, Disertationes quibus antiqua quaedam insignia moc sumente illuſtrantur. Vide eas, Symbolarara litercriarum Antonii Francisci Gorii. Herculis quies et expiatio in eximio Farnesiano mere more expresa: in fol. Inscriptiones Articae nunc primum ex Cl. Maffeii Schea dis in lucem editae latina interpretatione brevibusque observationibus illuſtratae Cler. Regul. Schole sunr Puarum in Academia Pisana Philosophiae Professore. Florenciae ansio ex typographio Jo. Pauli Giovannel li in 4. Solecta ex Graeciae Scriptoribus in usum ſtudiosae Juvent. sutis, Florentiae ex Imperiali rypographio ir 8. Inſtitutiones Metaphyſicae in ufus Academicos auctore Eduardo Corfi:n0 Clericorum Regularium Scholarum Piaruz in Academia Pifana. Philoſophiae Profeſore. Vesieriis ex Typographia Balleoniana in 12 C. Cl. Reg. Scholarum Piarum in Accodemia Pisana humaniorum litterarum Profeſſoris de Minni fari aliorumque Armeniac Regum nummis, et Arſacidarum Epocha Differtario Liburni typis Antonii Santini et Sociorum in 4. Spiegazione di due antichiſſime inſcriçroni Greche indie ricare al Reverendiffimo Padre Anton Franceſco Vezzofi, Prepoſto Generale de Cherici Regolari, Lettore nella Seo pienza Romana, ed Eſaminatore de' Vefcovi da Edoardo Corfini Ch. Reg. delle Scuole Pie. In Roma, nella Stamperia di Giovanni Zempel; Relazione dello scuoprimento e ricognizione fatta in Ancona dei Sacri Corpi di S. Ciriaco, Marcellino, e Lia berio Proiettori della Circà; e Riflefroni ſopra la translazione, ed il culto di queſte Sanci. In Roma, nellu Stamperia di Zempel in 4. Eduardi Corfini Cler. Regul. Scholarum Piarum, En in Academia Piſana humaniorum literarum Profeffuris Dis Seseario, in qua dubia adverſus Minniſari Regis nummum, et novam Arſacidarum epocham a Cl. Erasmo Froelichio s. J. proposita diluuntur. Romae ex typographio Palla dis in 4. C. Cler. Regul. Scholarum Piarum et in Academia Pisana humaniorum lirerarum Profeſoris ad Cles riflimam virum Paulum Mariam Paciaudium Epiſtola, ir qua Gotarzis Parthiae Regis nummus hactenus ineditos expli Catur, et plura Parthicae hiſtoriae capita illustrantur. Romae, in Typographio Palladis. Excudebant Nicolaus et Marcus Palearini ir 4.Cl. Reg. Scholarum Piarum in Pifar:& Academia humaniorum litterarum Profeſoris Epiftolae rres, quibus Sulpiciae. Dryantillae, Aureliani ac Vaballathi Avea guſtorum nummi explicantur et illuſtrantur. Liburni apud Jo. Paullus Fanthechiam ad fignum Verit. in 4. Series Praefeciorum Urbis ab Urbe condira ad annum uſque sive a Chriſto naro DC. collegit, rem cenſuit, illuſtravir Eduardus Corſinus Cler. Reg. Scholarum Piarum in Academia Piſana humaniorum liuerarum Professor Pisis excudebar Joh. Paulus Giovane nelius Academiae Pifunae Typographus cum Sociis in 4. Notizie Iſtoriche intorno a S. Liberio ſepolto e venera 10 nella Cattedrale della città di Ancona all' Eminentiffimo Signor Cardinale Acciajuoli Veſcovo di detta città. In Are cona nella Sramperia Bellelli in 4.  Cl. Reg. Scholarum Piarum, in Academia Piſana humaniorum litterarum Profeſoris Epiſtola de Burdigalenfi Aufonii Confulatu. Piſis Exe cudehar Joh. Paulus Giovannellius Academiae Pifanae inyo pographus cum Sociis in 4. Clericor. Regular. Scholarum Pia rum Ex- generalis, et in Pifana Univerſitare Primarii Les coris ed Joannem Chryſostomum Trombellium canonicorum Regularium Congregationis S. Salvatoris Ex-generalem et S. Salvatoris Bononiae Abbatem Epistola, Bunoniae,  ex typographia Longhi in 4; Disertazione sopra S. Pietro Ignes, sopra il B. Giovanni delle Celle; De Civitatibus, quarum mentio sit in Graecis nummis, Pars I. Historiae Academiae Pisenae, Latinae Orationes VI, Ad Academicos Pisanes; Les Storcien.s et leur logique, Actes du Colloque de Chan­tilly, Vrin, Paris Al, D.J.The Philosophy ofAristotle, Oxford University Press, Ox­ ford (tr. it. La filosofia di Aristotele, Lampugnani Nigri, Milano) AMANDRY, La mantique apollinienne à Delphes. E5sai sur lefonction­ nement de roracle, Thèse (Bibliotèque des Écoles Françai­ ses de Athènes et de Rome), Paris"Oracles, littérature et politique", in Revue des études an­ ciennes. AllENs,Aristotle's Theory  of Language and Its Tradition. Benjamins, Amsterdam-Philadel­ phia AlusTOTELE Opere. I. Organon (trad. di G. Colli), Einaudi, Torino ARluGHEITI, Epicuro. Opere, Einaudi, Torino AVl BELLOSO Le discours divinatoire", in Actes sémiotiques - Bulletin, BARATIN, M. 1981 "Origines stolciennes de la théorie augustinienne du signe", in Revue des études latines, BARATIN, M.-DESBORDES L'analyse linguistique dans l'antiquité classique, 2 voli., Klincksieck, Paris BARNES, J.-BRUNSCHWIG, J. et alii  Science and Speculation. Studies in Hellenistic theory and practice, Cambridge University Press, Cambridge BARTHES "L 'ancienne rhétorique", Communications, La retorica antica, Bompiani, Milano) BARTHES, MARTY, Orale/scritto", in Enciclopedia, Einaudi, Torino, BARTHES, R. -MAURIÉS,"Scrittura", in Enciclopedia, Einaudi, Torino, BELARDI l/linguaggio nella filosofia di Aristotele, K.LibreriaEditri­ ce, Roma BENVENISTE Le vocabulaire latin des signes et des présages", in Le vocabulaire des institutions indo-européennes Il. Pouvoir, droit, religion, Les Éditions de Minuit, Paris, Il voca­bolario delle istituzioni indoeuropee, Einaudi, Torino, BERNARDELLI Teorie del segno in S. Agostino, Bologna, ma­noscritto BERREITONI, "Il lessico tecnico del I e III libro delle Epidemie ippocrati­ che", in Annali della Scuola Normale Superiore di Pisa, BLOCH, Les prodiges dans l'antiquité classique, Paris (tr.it.Prodigi e divinazione nel mondo antico, Newton Compton, Roma) BOCHENSKI Ancient Forma/ Logic, North-Holland, Amsterdam, Formale Logik, K. Alber, Freiburg (tr. it. La logicaforma­ le, voli. 2, Einaudi, Torino) BoiSACQ, Dictionnaire étymologique de la langue grecque, C. Winter, Heidelberg (BoNFANTINI "Pragmatique et abduction", in Versus, BoNFANTINI, PRONI, L'abduzione, numero monografico di Versus,  BoNoMI, La struttura logica de/ linguaggio, Bompiani, Milano BoiTERO, "Symptomes, signes, écritures", in J.-P. Vernant (ed.), Di­ vination et rationalité, Seuil, Paris (tr. it. Divinazione e ra­ zionalità, Einaudi, Torino, BoucHÉ-LECLERQ, Histoire de la divination dans /'antiquité, 4 voli., Paris BoURGEY,Observation et expérience chez les médecins de la collection hippocratique, Vrin, Paris, Observation et expérience chez Aristote, Paris BRATESCU, G. 1975 "Éléments archa"iques dans la médecine hippocratique", in La Collection hippocratique et son role dans l'hf.stoire de la médecine, "Colloques de Strasbourg, Brill, Leiden,  La théorie des incorporels dans /'ancien stolcisme, Vrin, Paris BRISN Du bon usage du dérèglement", in J.P. Vernant, Di­ vination et rationalité, Seuil, Paris (tr. it. Divinazione e ra­ zionalità, Einaudi, Torino, Bmtv, Sextus Empiricus, Against the Logicians, The Loeb Classi­ CALABRESE "Lineamenti per una storia delle idee semiotiche", in Ca­abrese-Mucci, Guida alla semiotica, Sansoni, Milano CALABRESE, 0.-MUCCI, Guida alla semiotica, Sansoni, Milano CALBOLI, Cornifici, Rhetorica ad C. Herennium, Patron, Bologna CAMBIANO, Storiografia e dossograjia nella filosofia antica, Tirrenia Stampatori, Torino CAMPBELL THOMPSON, "Assirian Prescriptions for the Head", in The American Journal of Semitic Languages and Literatures, CAllDONA, Antropologia della scrittura, Loescher, Torino CARLIER, Divinazione", in Enciclopedia, Einaudi, Torino, CARNAP, Meaning and Necessity, The University of Chicago Press, BllÉHIER, E. cal Library, London Chicago (tr. it. Significato e necessità, Laterza, Bari, "La logica stoica in alcune recenti interpretazioni", in Elen­ CELLUPRICA, v. chos,  CoLLI, La nascita della filosofia, Adelphi, Milano, La sapienza greca, vol. l o, Adelphi, Milano CONTE, Premessa del curatore" alla traduzione italiana di W .C. e M. Kneale, The Development of Logic, Clarendon Press, Oxford (tStoria della logica, Einaudi, Torino) "Fenomeni di fenomeni", in Galli, Interpretazione ed Epistemologia, Atti del Colloquio sulla Interpreta­ zione, Macerata, Marietti, Torino, CoNTE, "La pragmatica linguistica", in C. Segre (ed.), Intorno alla linguistica, Feltrinelli, Milano, CORTASAS Pensiero e linguaggio nella teoria stoica del lekton", in Ri­ vista di Filologia, CousiN, Études sur Quintilien I et II, Boivin and C., Paris CRAHAY, R. La littérature oraculaire chez Hérodote, Liège et Paris, "La bouche de la vérité", in J.-P. Vernant (ed.), Divination et rationalité, Seuil, Paris (tr. it. Divinazione e razionalità, Einaudi, Torino, ClIS, Aspetti semiologici latini tra Cicerone e Quintiliano. A Ila ricerca del paradigma indiziario, tesi di laurea, Bologna CROOKSHANX L'importanza di una teoria dei segni e di una critica del linguaggio nello studio della medicina", in C.K. Odgen­ I.A. Richards, The Meaning of Meaning, Routledge and  Kegan Paul, London (tr. it. Il significato del significato, Il Saggiatore, Milano) CuRc1o, Le opere retoriche di Cicerone, Acireale (rist. "L'Erma" di Bretschneider, LACY, "Meaning and Methodology in the Hellenistic Philosophy", in The Phi/osophical Review, LACY, PH. "The Epicurean Analysis of Language", in Jour­nal of Philology, "Piato", in T.A. Sebeok (ed.), Encyclopedic Dictionary oj Semiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York-Amster­ dam, DE LACY, PH. ed E.A. "Ancient Rhetoric and Empirica! Method", in Sophia, Philodemus: on Methods of Inference, Bib1iopolis, Napoli DEL CORNO, D. "Mantica, magia, astrologia", in M. Vegetti (ed.), Ilsapere degli antichi, Boringhieri, Torino, DELCOURT, L'oracle de Delphes, Payot, Paris; DELEDALLE, G. DELEUZE, Logique du sens, Les Éditions de Minuit, Paris (tr. it. Logi­ ca del senso, Feltrinelli, Milano) DE MAURO,  Introduzione alla semantica, Laterza, Bari 1971 Senso e significato, Laterza, Bari Plato 's Sophist. A Philosophical Commentary, North-Hol­ DE RuK, L.M. land, Amsterdam-Oxford-New York DETIENNE, De lapensée religieuse à la pensé ephilosophique. La notion de Dafmon dans le pytagorisme ancien, Les Belles Lettres, Paris; Les maitres de la vérité dans la Grèce archafque, Maspero, Paris (tr. it. I maestri di verità nella Grecia arcaica, Later­ za, Roma-Bari, DETIENNE, M.-VERNANT, Les ruses de l'intelligence - La métis des Grecs, Flamma­ rion, Paris (tr. it. Le astuzie dell'intelligenza nell'antica Grecia, Laterza, Bari) DI BENEDETTO, "Tendenza e probabilità nell'antica medicina greca", in Cri­ tica storica, Il medico e la malattia, Einaudi, Torino DI BENEDETTO, V.-LAMI, Ippocrate. Testi di medicina greca, Rizzo1i, Milano DI CESARE, La semantica nella filosofia greca (pref. di T. De Mauro), Bulzoni, Roma "Il problema logico-funzionale del linguaggio in Aristote­ le", in Trabant (ed.), Logos Semantikos I, de Gruyter, Berlin-Gredos, Madrid, DIELS, H.-KRANz, Die Fragmente der Vorsokratiker, Weidmann, Berlin(tr.it. I Presocratici. Testimonianze e frammenti, Laterza, Bari,DILLER "Opsis adlon ta phainomena", in Hermes, DINNEEN, An Introduction to Genera/Linguistics, Holt, Rinehart and Wiston, New York (tr. it . Introduzione alla linguistica ge­ nerale, Il Mulino, Bologna) Dodds,The Greeks and the lrrational, University of California Press, Berkeley-Los Angeles (tr. it. l Greci e /,irrazionale, La Nuova Italia, Firenze) DUBARLE, D. Logique et épistémologie du signe chez Aristote et chez les Sto"iciens", in E. Jo6s, La Scolastique, certitude et re­ cherche: en hommage à Louis-Marie Regis, Bellarmin, Montréal, DUCHROW, "Signum und superbia beim jungen Augustin", in Revue des études augustiniennes, Eco, U. 1Segno, ISED1, Milano Trattato di semiotica generale, Bompianit Milano "Corna, zoccoli, scarpe. Alcune ipotesi su tre tipi di abdu­ zione", in U. Eco-T.A. Sebeok (eds.), Il segno dei tre, Bompiani, Milano, Semiotica efilosofia del linguaggio, Einaudi, Torino "Aristotle: Poetics and Rhetoric", in Sebeok Encyclopedic Dictionary ofSemiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York-Amsterdam,  "Latratus canis'\ in Micro Mega, I, Eco, U.-LAMBERTINI, MARMO, C. -TABARRONI, "On Animai Language in the Medieval C1assification of Signs"t in Versus, EDELSTEIN, Piato's Seventh Letter, Brill, Leiden ENGELS, "La doctrine du signe chez Saint Augustin"t in Studia Pa­ tristica, EvANs-PRITCHARP Witchcraft, Orac:'sand Magieamong theAzandet Oxford tr. it. Stregoneria, oracoli e magia tra gli Azande, Angeli, Milano, FAOOT, "Medicina e probabilità", in Kos, lF'EIUU, "Saggio di classificazione degli oracoli", in Athaeneum,  FESTA lframmenti degli stoici antichi, Laterza, Bari FLACELIÈRE, R. 1950 "Le délire de la Pythie est-il une legende?", in Revue des Études Anciennes, LII, FONTENROSE, The Delphic Oracle. lts Responses and Operations, with a Catalogue of Responses, University of California Press, Berkeley-Los Angeles-London FREGE, Ober Sinn und Bedeutung", in Zeitschriftfur Philosophie und philosophische Kritik (tr. it."Senso e denotazione", in A. Bonomi, ed., La struttura logica de/ linguaggio, Horn­ piani, Milano) FiuEDRICH, J. 1954 Entzifferung verschollener Schriften und Sprachen, Sprin­ ger-Verlag, Berlin (tr . it . Decifrazione delle scritture e delle lingue scomparse, Sansoni, Firenze FROHN, W. 1986 "Hippocrates", in T.A. Sebeok (ed.), Encyclopedic Dictio­ nary ofSemiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York­ Amsterdam, GENEITE, Mimologiques. Voyage en Cratylie, Seuil, Paris GERNET, Anthropologie de la Grèce antique, Maspero, Paris (tr. it Antropologia della Grecia antica, Mondadori, Milano) GLIDDEN  "Epicurean Semantics", in Syzttesis. Studi sulrepicurei­ smo greco e romano, offerti a Marcello Gigante, Gaetano Macchiaroli, Napoli, GOLDSCHMIDT, V. 1953 Le système stofcien et l'idée de temps, Vrin, Paris GOLTZ, Studien zur altorientalischen und griechischen Heilkunde, Wiesbaden GRAESER, "The Stoic Theory of Meaning", in Rist, The Stoics, University of California Press, Berkeley (Cal.),GRIMALDI Semeion, Tekmerion, Eikos in Aristotle's Rhetoric", in American Journal ofPhilology, GRMEK, Les maladies à l'aube de la civilisation occidentale, Payot, Paris (tr. it. Le malattie all'alba della civiltà occidentale, Il Mulino, Bologna GRMEK, M.D.-ROBERT Dialogue d'un médecin et d'un philologue sur quelques passages des Épidémies VII", in R. Joly (ed.), Corpus Hip­ pocraticum, "Actes du Colloque Hippocratique de Mons Mons, pp. 275-290 GROUPE Rhétorique générale, Larousse, Paris (tr. it. Retorica gene­ rale. Le figure della comunicazione, Bompiani, Milano, 1976) HALLER Untersuchungen zum Bedeutungsproblem in der antiken und mittelalterischen Philosophie", in Archiv fur Begriff­ sgeschichte HALLIDAY, Greek Divination. A Study of /ts Methods and Principles, Argonaut. lne., Chicago (ried. HANKE, M. 1986 "G. Weltrings 'sEMEION' in der aristotelischen, stoischen, epikureischen und skeptischen Philosophie", in Kodikas/ Code, HEINIMANN, NomosundPhysis. HerkunftundBedeutungeinerAntithe­ se im griechischen Denken des 5. Jahrhunderts, Friedrich Reinhardt, Base) HERZFELD, Divining the Past", in Semiotica, Divination", in T.A. Sebeok (ed.), Encyclopedic Dictio- nary of Semiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York­ Amsterdam,; HURST, lmplication, Mind; IRIGOIN, J. 1983 "Préalables linguistiqu:!s à l'interprétation des termes te­ chniques attestés dans la collection hippocratique", in F. Lasserre-Ph. Mudry (eds.), Formes de pensée dans la Co/­ lection Hippocratique, "Actes du l V Colloque international hippocratique (Lausanne 21-26 sept. 1981)", Droz, Genève, IRWIN, "Aristotle's eoneept of signification", in M. Schofield-M. Nussbaum (eds.), Language and Logos. Studies in ancient Greek philosophy presented to G.E.L. Owen, Cambridge University Press, Cambridge JACKSON, The Theory of Signs in St. Augustine's De doctrina Chri· stiana", in Revue des études augustiniennes JAEOER, Paideia. DieFormungdesgriechischenMenschen,de Gruy­ter, Berlin-Leipzig (tr. it. Paideia. La formazione dell'uo­ mo greco, La Nuova Italia, Firenze JOLY "Un peu d'épistémologie historique pour hippocratisants", in M.D. Grmek (ed.), Hippocratica, "Actes du Colloque hippocratique de Paris  Éditions CNRS, Paris, pp. 285-298 KENNEDY, G. 1969 Quintilian, Twayne, New York KERÉNYI, Problemi intorno alla Pythia", in Apollon, Dilsseldorf (tr. it. in Atti del Convegno su "L'infallibilità: i suoi aspetti fi­ losofici e teologici, Roma KNEALE, The Development of Logic, Clarendon Press, Oxford (tr. it. con una "Premessa" di Conte, Storia della logica, Einaudi, Torino KltETZMANN, History of Semantics", in Encyclopedia ofPhilosophy (P. Edwards ed.), vol. VII, The Macmillan Company and The Free Press, New York, pp. 358-406 1971 "Piato on the correctness of names", in American Philoso­ phica/ Quarterly, LABAT, Manue/ d'épigraphie akkadienne. Signes, Syllabaire, Idéo­ grammes, Pane Geuthner, Paris 1 Traité akkadien de diagnostics et de pronostics médicaux, Paris-Leiden LANATA Medicina magica e religione popolare in Grecia fino all 'età di lppocrate, Edizioni dell'Ateneo, Roma LANZA, Scientificità della lingua e lingua della scienza in Grecia", in Belfagor, Lingua e discorso neii,Atene delleprofessioni, Liguori, Na­ poli "Quelques remarques sur le travail linguistique du méde­ cin", in F. Lasserre-Ph. Mudry (eds.), Formes de pensée dans /a Collection Hippocratique, "Actes du IV Colloque international hippocratique (Lausanne, Droz, Genève LEAR., 1. Aristot/e and Logica/ Theory, Cambridge University Press, Cambridge LE BLOND Logique et méthode chez Aristote. Étude sur la recherche des principes dans la physique aristotélicienne, Vrin, Paris (ried. LESZL, Linguaggio e discorso, in M. Vegetti, Il saperedegli antichi, Boringhieri, Torino, LICHTENTHAELER, En 1981 comme en 1948: relations de causalité expérimen­ tales et analogies hippocratiques", in F. Lasserre-Ph. Mu­ dry (eds.), Formes de pensée dans la Col/ection Hippocrati­ que, "Actes du IV Colloque international hippocratique (Lausanne, 21-26 sept. 1981)", Droz, Genève, LIEB, "Das 'semiotische Dreieck' bei Ogden und Richards: eine Neuformulierung des Zeichenmodells von Aristoteles", in Trabant, Logos Semantikos l, de Gruyter, Ber­ lin-Gredos, Madrid,LITÉ Oeuvres complètes d'Hippocrate, Adolf M. Hakkert, Am­ sterdam LIVERANI, M. 1963 Introduzione alla storia deJrAsia anteriore antica, Centro di Studi Semitici, Roma LWYD Grammar and Metaphysics in the Stoa", in A.A. Long (ed .), Problems in Stoicism, The Athlone Press of Univer­ sity of London, London, LLOYD Early Greek Science. Thales to Aristotle, Chatto and Win­ dus, London; La scienza dei Greci, Laterza, Bari, 1978) Magie, Reason, Experience. Studies in the Origin and Deve­ lopment of Greek Science, Cambridge University Press, Cambridge (tr. it. Magia, ragione, esperienza. Nascita e forme della scienza greca, Boringhieri, Torino) LoNG Language and Thought in Stoicism", in A.A. Long (ed.), Problems in Stoièism, The Athlone Press of University of London, London, Aisthesis, Prolepsis and Linguistic Theory in Epicurus", in Bulletin of the lnstitute of Classica/ Studies of the Univer­ sityofLondon, Long, Problems in Stoicism, The Athlone Press of University of London, London LoNIE The Hippocratic Treatises "On Generation •, "On the Natu­ re of the Chi/d", .,Diseases IVU, Walter de Gruyter, Berlin­ New York LoRENZ, K.-MI1TELSTRASS, On Rational Phi1osophy of Language: the Programme in Plato's Cratylus Reconsidered", in Mind, LoTMAN, Ju.M.-UsPENSKu, Tipologia della cultura, Bompiani, Milano Lucci, Filodemo di Gad L'orizzonte linguistico del sapere in Aristotele e la sua tra­ LUOARINI, L. sformazione stoica", in //pensiero,  l.UKASmWICZ, Aristotle,s Syllogisticfrom the Standpoint ofModern For­ ma/ Logic, Oxford University Press, Oxford MALONEY, G.-FROHN, Concordantia in Corpus Hippocraticum!Concordances des oeuvres hippocratiques, voli. 1-V, Olms-Weidmann, Hil­ desheim-ZOrich-New York MANE1TI, Cicero ", in Sebeok, Encyclopedic Dictionary of Semiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York-Amster­ dam, Quintilian", in T.A. Sebeok (ed.), Encyclopedic Dictio­ nary of Semiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York­ Amsterdam, MANuu, MARKUS, St. Augustin on Signus", in Phronesis MARQUAND The Logic of the Epicureans", in Studies on Logic by Members of the Johns Hopkins University, Boston, pp. l-Il Medicina e antropologia nella tradizione antica, Loescher, Tori no "Medico e malattia", in M. Vegetti, Il sapere degli an­ tichi, Boringhieri, Torino, "Traducibilità e molteplicità dei linguaggi nel Deplacitis di Galeno", in G. Cambiano Storiografia e dossografia nellafilosofia antica, Tirrenia Stampatori, Torino MARTINELLI, Sulla semiotica epicurea. Il uve signis di Filodemo e la po­ lemica contro la scuola stoica, Università di Bologna, ma­ noscrit to MARTINET É/éments de linguistique générale, Armand Colin, Paris (tr. it. Elementi di linguistica generale, Laterza, Bari, MATES, Diodorean lmplication", in The Philosophical Review, "Stoic Logic and the Text of Sextus Empiricus", in Ameri­ can Journal of Philo/ogy, Stoic Logic, University of California Press, Berkeley-Los Angeles-London M E LAZ OZ La teoria del segno nel PORTICO", in Lingua e Stile, MIGNUCCI, Il significato della logica stoica, Patron, Bologna 1966 "L'argomento dominatore e la teoria dell'implicazione in Diodoro Crono", in Vichiana MoRPuRoo-TAGLIABUE, Linguistica e stilistica di Aristotele, Edizioni deli'Ateneo, Roma MoRRow Studies in the P/atonie Epistles, Bulletin 43, University of Illinois Urbana, Illinois MtilER, An Introduction to Stoic Logic", in J.M. Rist (ed.), The Stoics, University of California Press, Berkeley-Los Ange­ les-London, 0EHLER, Aristotle", in T.A. Sebeok (ed.), Encyc/opedic Dictionary of Semiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York-Am­ sterdam, pp. 52-54 PAGLIARO, A. 1956a Nuovi saggi di critica semantica, D'Anna, Firenze-Messina l956b "Il problema del segno nella filosofia antica", in Filosofia del linguaggio, Edizioni deli'Ateneo, Roma 1957 La parola e l'immagine, Edizioni Scientifiche Italiane, Na­ poli PARKE, The Oracles of Zeus: Dodona, Olympia, Ammon, Black­ well, Oxford PARKE, H.W.-WORMELL, The Delphic Oracle, 2 voli., Oxford PARKER Miasma: Pollution and Puriflcation in Early Greek Reli­ gion, Clarendon Press, Oxford PEIRCE, CH.S. 1 93 1 Collected Papers, Harvard University Press, Cambridge Mass. Semiotica. l fondamenti della semiotica cognitiva (M.A. Bonfantini - L. Grassi - R. Grazia, eds.), Einaudi, Torino Le leggi dell'ipotesi (M.A. Bonfantini - R. Grazia - G. Pro­ ni, eds.), Bompiani, Milano PELLEGRINI, Le système divinatoire astrologique: la temporalité en que­ stion", in Actes sémiotiques-Bulletin PÉPIN, SYMBOLA, SEMEIA, OMOIOMATA. A propos de De Interpreta­ tione l, 16a 3-8 et Politique VIII 5, 1340a 6-39", in Aristo­teles - Werk und Wirkung. Band l. Aristoteles und seine Schule, W. de Gruyter, Berlin PINGBORG, J. 1975 "Classica) Antiquity: Greece", in T.A. Sebeok (ed.), Cur­ rent Trends in Linguistics, vol. XIII, Mouton, L'Aia-Pari­gi PLEBE, Introduzione alla logica formale, attraverso una lettura lo­ gistica di Aristotele, Laterza, Bari Pom.ENZ, M. 1948 Die Stoa, Vaudenhoeck und Ruprecht, Gttingen (tr. it. La Stoa, Nuova Italia, Firenze PRANTL Geschichte der Logik im Abendlande, S. Hirzel, Leipzig PRETI, G. 1956 "Sulla dottrina del smeion nella logica stoica", in Rivista critica di storia della filosofia, PRIETO, Pertinence et pratique. Essai de sémiologie, Éditions de Mi­ nuit, Paris (tr. it. Pertinenza e pratica, Feltrinelli, Milano, 1 976) PRON1, Genesi e senso dell'abduzione in Peirce", in Versus RAMAT, Gr. hieros, scr. isirah e la loro famiglia lessicale", in Die Sprache, 8 REGENBOGEN, Eine Forschungsmethode antiker Wissenschaft", in Quel­ len und Studien zur Geschichte der Mathematik, l, 2, Ber­ fin, ora in Regenbogen, 0., Kleine Schriften, C.H. Beck'sche Verlagsbuchhandlung, Mtinchen, 1961 REY, Théories du signe et du sens, 2 voli., Klincksieck, Paris "What does semiotic come from?", in Semiotica 52, pp. RIST, Stoic Philosophy, Cambridge University Press, Cambridge Epicurus. An Introduction, Cambridge University Press, Cambridge RlsT, J.M. The Stoics, University of California Press, Berkeley-Los Angeles-London ROBERT, "La pensée hippocratique dans les Épidémies", in F. Las­ serre-Ph. Mudry (eds.), Formes depensée dans la Collec-tion Hippocratique, "Actes du IV Colloque international hippocratique (Lausanne)", Droz, Genè­ ve, ROHDE, Psyche. Seelencult und Unsterblichkeitsglaube der Grie­ -94 chen, Freiburg (tr. it. Psiche. Fede nell'immortalitàpresso i Greci, Laterza, Bari, 1982) RoMEo, Heraclitus and the Foundations of Semiotics", in Versus Ross Aristotle, Methuen, London (tr. it. Aristotele, Feltrinelli, Milano  Roux, Delphes. Son oracle et ses dieu.x, Belles Lettres, Paris Russo Sesto Empirico, Contro i logici, Laterza, Bari SANDBACH, E.H. 1971a "Phantasia Kataleptike", in A.A. Long (ed.), Problems in Stoicism, The Athlone Press of the University of London, London, Ennoia and Prolpsis in the Stoic Theory of Knowledge", in A.A. Long, Problems in Stoicism, The Athlone Press of the University of London, London, SANTA.MBR.OGIO, M. 1984 "Minima Methodica", in Kos, SAUSSUR.E, F. DE 1916 Cours de linguistique générale, Payot, Paris (tr. it. di T. De Mauro, Corso di linguistica generale, Laterza, Bari) ScHIMIDT Stoicorum Grammatica, Adolf M . Hakkert, Amsterdam (ried . 1 967) SEBEOK, T.A. 1976 Contributions to the Doctrine of Signs, Indiana University, Bloomington (tr. it. Contributi alla dottrina dei segni, Fel­ trinelli, Milano, TheSignandltsMasters,UniversityofTexasPress,Austin SEBEOK, Encyclopedic Dictionary of Semiotics, Mouton/de Gruyter, Berlin-New York-Amsterdam SEDLEY, D. 1973 "Epicurus, On Nature, Book XXVIII", in Cronache Erco­ lanesi On Signs" in J. Barnes-J. Brunschwig et alii (eds.), Science and Speculation. Studies in Hellenistic theory and practice, Cambrige University Press, Cambridge, SIMONE Semiologia agostiniana", in La cultura, SISSA, G. 1981 "La Pizia delfica: immagini di una mantica amorosa e bal­ samica", in Aut Aut Il segno oracolare, una parola divina e femminile", in F. Baratta-F. Mariani (eds.), Mondo classico. Percorsi possi­ bili, Longa, Ravenna TAYLOR The Analysis of EPISTEME in Plato's Seventh Epistle Mind THAOAR.D Semiotics and Hypothetic Inference in C.S. Peirce", in Versus, 19/20, pp. 163-172 TmvEL, A. 1975 "Le 'divin' dans la collection hippocratique", in La Collec­ tion Hippocratique et son role dans l'histoire de la médeci­ ne, Strasbourg Brill, Lei­ den, TuoMPsoN Assyrian Medicai Texts, Oxford TODOROV, Théories du symbole, Seuil, Paris (tr. it. Teorie del simbo­ lo, Garzanti, Milano À propos de la conception augustinienne du signe", in Re­ vue des Études augustiniennes, VANCE Augustine", in Encyclopedic Dictionary of Semiotics, in Sebeok (ed.), Mouton/de Gruyter, Berlin-New York­ Amsterdam, vANCE STAIANO Medicai semiotics: Redefining and Ancient Craft", in Se­ miotica, VEGETTI, Teoria ed esperienza nel metodo ippocratico", in // Pensie- ro Nascita dello scienziato", in Be/fagor, Il coltello e lo stilo, Il Saggiatore, Milano 1983 Tra Edipo e Euclide. Forme del sapere antico, Il Saggiato­ re, Milano VEGETTI Opere di lppocrate, Utet, Torino VERBEK. La philosophie du signe chez les Stolciens", in Les Stofciens et leur logique, Chan­tilly, Vrin, Paris VERNANT, La divination. Contexte et sens psychologique des rites et des doctrines". in JournaldePsychologie normale etpatho­ /ogique, luglio-settembre, VERNANT, Parole et signes muets", in J.-P. Vernant (ed.), Divination et rationalité, Seuil, Paris (tr. it. Divinazione e razionalità, Einaudi, Torino VERNANT, Divination et rationalité, Seuil, Paris (tr. it. Divinazione e razionalità, Einaudi, Torino VIANO Studi sulla logica di Aristotele: l'orizzonte linguistico della logica aristotelica Rivista critica di storia della filoso­fia La dialettica di Aristotele Rivista di filosofia La dialettica stoica Rivista di filosofia VOLLI, U. 1979 La retorica delle stelle, L'Espresso Strumenti, Roma WALD Le rapport entre signum et denotatum, dans la conception d'Augustin", in S. Chatman-U. Eco-J.M. Klinkenberg (eds.), A semiotic landscapelpanorama sémiotique, Mou­ ton. The Hague-Paris-New York, WEINOARTNER, R.H. 1969 "Making Sense of Cratylus", in Phronesis, WENSKUS, o. 1983 "Vergleich und Beweis im 'Hippokratischen Corpus' ", in F. Lasserre-Ph. Mudry, Formes de pensée dans la Collection Hippocratique, "Actes du IV Colloque interna­ tional hippocratique (Lausanne, 21-26 sept. 1981)", Droz, Genève WELTRING, G. 1910 Das SEMEION in der aristotelischen, stoischen, epikureischen und skeptischen Philosophie, Hauptmann, Bonn (ried. in Kodikas/Code) ZELLER, E. 1865 Philosophie der Griechen in ihrer geschichtlichen Entwick- -68 lung, Fues's Verlag, Leipzig (voli. I-III)Odoardo Corsini. Edoardo Corsini. Silvestro Corsini. Corsini. Keywords: Romolo e Remo, segni naturali, segni artificiale, i segni, il segno di Romolo. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Corsini” – The Swimming-Pool Library. Corsini.

 

Luigi Speranza -- Grice e Cortese: la ragione conversazionale e l’implicatura conversazionale del segno naturale -- del principio del significato – scuola di Milano – filosofia milanese – filosofia lombarda -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Milano). Filosofo milanese. Filosofo lombardo. Filosofo italiano. Milano, Lombardia. e alpinista. Grice: “I love Cortese; first he wrote on Frege, whose views on ‘aber’ are very much like mine on ‘but’! – But then he also wrote on ‘irony,’ alla Socrates – as per Kierkegaard’s example, “He’s a fine fellow! => He’s a scouncrel --, and most ‘theoretically,’ as the Italians put it – on the ‘principle of meaning’ – significato – which had me thinking – I very freely speak of the principle of conversational helpfulness, but somehow, principle of ‘signification’ sounds obtuse! Signification seems too natural to require a principle! If helpfulness and benevolence are evolutionary traits, they are certainly NOT ‘instituted’ as principles, even if they are requirements for trust and the ‘institution of decisions’!” “I am anything but a contractualist, and principle has to be taken with a pinch of salt!” If I speak of a rational constraint, the idea of a principle evaporates: it’s conversation as rational cooperation – as I put it – as different from and stronger than ‘conversation as mere cooperation’ – but this slogan frees us from a commitment to the existence of a ‘principle’ to which we might want later to provide with some sort of ‘psycho-logical’ validation!” Di una famiglia originaria di Sant’Angelo Lodigiano. Si laurea a Trieste e Milano sotto Bontadini e Noce. Insegna a Trieste. Studia Kierkegaard, Gioberti. Italianismi in Kierkegaard. Altre opere: “Kirkegaardiana” (Milano); “Esistenzialismo e fenomenologia” SEI, Torino); “Protologia e temporalità, Gregoriana, Roma); “Kierkegaard” (Milan); “Del principio di creazione o del significato” Liviana, Padova, Kierkegaard” (La scuola, Brescia); “Ironia” (Marietti, Genova); La Creazione: Un'apologia accidentale della filosofia” (Marietti, Genova); “Il negozio del sapone, Liviana, Padova); “Enten-Eller ([Victor Eremita” (Adelphi, Milano); “L'attrice” (Antilia, Treviso); “Un discorso edificante” (Marietti, Genova); Il naturale e il sovra-naturale (Padova); Ermeneutica” (Lint, Trieste), “Il responsabile” – “Eden” – “Introduzione all’introduzione” del Gioberti – “Frege: signare il concetto”; “Liberalismo”Meteorologia branca delle scienze dell'atmosfera Lingua Segui Modifica Ulteriori informazioni Questa voce o sezione sull'argomento meteorologia non cita le fonti necessarie o quelle presenti sono insufficienti. La meteorologia[1] (dal greco μετεωρολογία, letteralmente "studio dei fenomeni celesti"[2]) è il ramo delle scienze dell'atmosfera e della Terra che studia i fenomeni fisici che avvengono nell'atmosfera terrestre (troposfera) e responsabili del tempo atmosferico.   Cumulonembo calvus, nube convettiva in atmosfera StoriaModifica Magnifying glass icon mgx2.svg Storia della meteorologia.  Rappresentazione di venti e meteorologia in una tavola degli Acta Eruditorum del 1716 Il termine deriva dal greco μετεωρολογία, meteōrología, da μετέωρος metéōros, "elevato" e λέγω légō, "parlo", quindi "discorso razionale intorno agli oggetti alti": la parola μετέωρος ha un'etimologiaincerta, forse derivato dal termine metá in italiano ‘’oltre’’ e ourea ovvero il termine arcaico greco per ‘’montagne’’ quindi Oltre i Monti [3], o forse da μετά metá "con, dopo" e αἴρω áirō "alzo".[4] Dopo le prime intuizioni dei greci si è dovuto attendere fino alla seconda metà del XX secolo quando, con l'arrivo dei calcolatori elettronici, l'uomo ha avuto la possibilità di eseguire in un tempo ragionevole le tante operazioni di calcolo che caratterizzano l'elaborazione a mezzo di un modello meteorologico. Gli oggetti che cadono dal cielo più frequentemente sul nostro pianeta sono le idrometeore, vale a dire particelle costituite da acquanella sua forma liquida (pioggia) o solida (neve, cristalli di ghiaccio, grandine o neve tonda).  DescrizioneModifica  Circolazione generale dell'atmosfera  Ciclone extratropicale  Fronte caldo  Fronte freddo  Fronte occluso In particolare lo studio dell'atmosfera è lo studio sia sperimentale dei suoi parametri fondamentali (temperatura dell'aria, umidità atmosferica, pressione atmosferica, radiazione solare, vento), attraverso l'uso di osservazioni e misurazioni dirette e indirette a mezzo di stazioni meteorologiche, palloni, sonde, razzi e satelliti meteorologici equipaggiati della necessaria strumentazione, sia teorico, facente cioè uso dell'astrazione propria del linguaggio della fisica matematica per la quantificazione delle leggi fisiche o processi (appartenenti alla fisica dell'atmosfera) che intercorrono tra essi.  I due approcci confluiscono nel risultato finale ovvero l'ideazione, l'implementazione e l'inizializzazione di modelli matematici in grado di ottenere una previsione o prognosi a breve scadenza dei vari fenomeni atmosferici (nubi, perturbazioni, vento, precipitazioni tramite i cosiddetti modelli meteorologici) su un dato territorio (previsione del tempo).  Tempo meteorologico e climaModifica Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Tempo meteorologico, Clima e Variabilità meteorologica. Obiettivo della meteorologia è quello di misurare direttamente i parametri fisici atmosferici istantanei e cercare di fornire previsioni su determinati eventi atmosferici futuri, studiando dunque i fenomeni di breve durata che caratterizzano il tempo meteorologico; la raccolta di dati sul lungo periodo è utile invece a livello climatologico studiando l'andamento medio del tempo atmosferico di una regione in un certo lasso temporale: mentre il tempo atmosferico è definito come l'insieme delle condizioni atmosferiche in un certo istante temporale su un dato territorio, il clima invece è l'insieme delle condizioni meteorologiche medie di un territorio su di un arco temporale di almeno 30 anni, come stabilito dall'Organizzazione Meteorologica Mondiale (OMM): talune analisi che si riferiscono in primis all'ambito meteorologico non possono dunque essere estese all'ambito climatologico essendo questo una media statistica sul lungo periodo, oggetto di studio di quella scienza affine che è appunto la climatologia; quindi mentre la meteorologia ha come finalità ultime la comprensione dei fenomeni atmosferici a breve scadenza con relativa previsione, la climatologia studia invece i processi dinamici che modificano le condizioni atmosferiche medie a lunga scadenza, come ad es. i cambiamenti climatici.  Principali fenomeni meteorologiciModifica Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Fisica dell'atmosfera. L'atmosfera terrestre è un gigantesco sistema termo-fluidodinamico, accoppiato con il sistema oceanico, la biosfera e la criosfera, e mosso da una sorgente di energia termica sotto forma di radiazioni che è il Sole. La natura dinamica e intrinsecamente caotica o turbolenta dell'atmosfera si esplica attraverso la circolazione generale dell'atmosfera e una serie innumerevole di fenomeni atmosferici che quotidianamente osserviamo. Gran parte di questi fenomeni possono essere inclusi in tre grandi categorie di processi:  i processi di redistribuzione del calore, sia in verticale attraverso il trasferimento radiativo e convettivo, sia in orizzontale (a piccola, media e larga scala) attraverso i venti e la circolazione generale dell'atmosfera. i processi atmosferici coinvolti nel ciclo dell'acqua, innescati a loro volta dai processi radiativi, quali evaporazione, condensazione, nubi, precipitazioni e i fenomeni perturbativi ad essi associati (a piccola, media e larga scala) quali fronti meteorologici, cicloni extratropicali, cicloni tropicali, temporali, rovesci, tornado ecc. i processi legati all'elettricità atmosferica, come i fulmini. Le prime due categorie di processi sono intimamente connesse giacché evaporazione, condensazione e formazioni cicloniche contribuiscono anch'esse al trasporto dell'energia nel sistema sia in verticale che in orizzontale e allo stesso tempo da essi innescati.  I vari fenomeni meteorologici sono classificati all'interno della cosiddetta scala dei moti atmosferici a seconda delle dimensioni del territorio, del tipo di analisi richiesta e dell'intervallo temporale di interesse in cui essi insistono.  StrumentazioniModifica  Strumentazione di una stazione meteorologica  Satellite meteorologico(Meteosat) Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Stazione meteorologica. L'uomo ha anche costruito nuovi strumenti per osservare le varie interazioni; i seguenti strumenti sono stati approvati dall'Organizzazione Meteorologica Mondiale (OMM), e molti di essi vengono utilizzati in ogni stazione meteorologicamondiale:   radiometri e scatterometri localizzati su satelliti meteorologici misurano l'energia elettromagnetica reirradiata dal pianeta verso lo spazio esterno, fornendo quindi un'immagine dello stato dell'atmosfera e della presenza di nuvole termometri (es. a minima e massima), per la misurazione della temperatura; igrometri, per la misurazione dell'umidità; psicrometri, per la misurazione dell'umidità; termoigrometri, per la registrazione della temperatura e dell'umidità; pluviometri/pluviografi, per la misurazione delle quantità di pioggia; nivometri, per la misurazione dell'accumulo di neve al suolo; anemometri, per la misurazione della forza e della direzione dei venti; trasmissometri, per la misurazione della visibilità; palloni sonda per radiosondaggi: attraversano verticalmente l'atmosfera per ottenere profili verticali di pressione, temperatura, umidità e vento (sono per ora la principale fonte di dati per i modelli meteorologici); boe galleggianti e navi meteorologiche, per l'osservazione delle condizioni meteorologiche in mare aperto; radar meteorologici. Irradiano energia elettromagnetica e ricavano informazioni sull'atmosfera analizzando le caratteristiche del segnale da essa riflesso. Sono utilizzati per individuare eventi di precipitazione, stimarne l'entità e prevederne l'evoluzione a breve termine (nowcasting), e in alcuni casi per sondare la struttura interna delle nubi. Possono essere installati a terra o su satellite; satelliti meteorologici, cioè satelliti che ruotano attorno alla terra per inviare al suolo immagini del movimento delle nubi e le mappe della temperatura. I satelliti si dividono in geostazionari e a orbita polare. Si possono visualizzare le immagini dei satelliti su molti siti web. Previsioni meteorologiche Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Previsione meteorologica.  Manica a vento, uno dei simboli della Meteorologia  Immagine del NOAA  Carta meteorologica di previsione a 500 hp Le previsioni meteorologiche si ottengono solitamente dalla seguente procedura:  osservazione e misurazione delle variabili atmosferiche (es. velocità e direzione del vento, temperatura dell'aria, umidità, pressione); trascrizione, studio ed elaborazione dei dati rilevati su carte sinottiche o assimilando i dati attraverso modelli matematici che girano su calcolatori numerici, dove in quest'ultimo caso, viene prodotta la situazione meteorologica di un determinato momento, chiamata analisi; prognosi futura a partire dalle carte sinottiche oppure facendo evolvere la condizione iniziale tramite uso dei modelli matematici meteorologici (previsione). Ambiti di studioModifica All'interno della disciplina vi sono vari ambiti di studio:  la meteorologia sinottica che studia in maniera qualitativa e quantitativa l'evoluzione delle condizioni atmosferiche di vaste porzioni dell'atmosfera stessa (superiori ai 1000 km) tramite l'uso di carte meteo, nozioni empiriche, metodo delle analogie ecc. la meteorologia dinamica che, partendo dalle equazioni di base della fluidodinamica, cerca di spiegare formazione e sviluppo dei fenomeni osservati (detta anche meteorologia fisica o teorica). la meteorologia numerica, si occupa di definire e affinare i modelli numerici di previsione meteorologica la meteorologia satellitare, che si avvale delle analisi di telerilevamento atmosferico e quindi dei relativi dati trasmessi a terra dai satelliti meteorologicicome ad esempio i satelliti Meteosat. la radarmeteorologia che si avvale dei dati raccolti dai radar meteorologici dislocati sul territorio per affrontare la previsione meteo a brevissima scadenza (nowcasting). la meteorologia aeronautica, che si occupa principalmente dei fenomeni rilevanti per la navigazione aerea; la meteorologia spaziale che si occupa del cosiddetto tempo meteorologico spaziale in alta atmosfera; la meteorologia ambientale che studia pollini e dinamica degli inquinanti in atmosfera; l'agrometeorologia che studia le relazioni tra tempo atmosferico e agricoltura[5]; Meteorologi famosiModifica Edmondo Bernacca Andrea Baroni Plinio Rovesti Guido Caroselli Mario Giuliacci Guido Guidi Paolo Sottocorona Paolo Corazzon Luca Mercalli Andrea Giuliacci Daniele Izzo NoteModifica ^ Anche se spesso viene usata, la grafia metereologia non è corretta, come dimostra l'etimologia greca; cfr. anche l'abbreviazione meteo. ^ meteorologìa in Vocabolario, su Treccani Con la stessa etimologia delle antiche divinità della cosmogonia greca Ouranos (Cieli) e Ourea (Montagne) ^ Franco Montanari, Vocabolario della lingua greca, Torino, Loescher, Mariani Clima e agricoltura Rivista I tempi della terra su itempidellaterra.org. Navarra, Le previsioni del tempo, Il Saggiatore,  Agrometeorologia Atmosfera Anticiclone Avvezione Barometro Carta meteorologica Circolazione atmosferica Formula ipsometrica Fisica dell'atmosfera Igrometro Isobara (meteorologia) Isoterma (meteorologia) Grandine Ghiaccio Geopotenziale Legge della persistenza Legge della compensazione Meteorognostica Nube Neve Pressione atmosferica Precipitazione (meteorologia) Promontorio di alta pressione Riscaldamento stratosferico Storia della meteorologia Stazione meteorologica Saccatura Satellite meteorologico Strato limite Teoria del caos Temperatura Termometro Tempo (meteorologia) Umidità Variabilità meteorologica Vortice polare Altri progettiModifica Collabora a Wikisource Wikisource contiene sulla meteorologia Collabora a Wikiquote Wikiquote contiene citazioni di o su meteorologia  «meteorologia» Collabora a Wikinotizie Wikinotizie contiene notizie di attualità su meteorologia meteorologia Meteorologia, su hls-dhs-dss.ch, Dizionario storico della Svizzera. Modifica su Wikidata ( EN ) Meteorologia, su Enciclopedia Britannica, Encyclopædia Britannica, Inc. Da questa sezione sono stati rimossi e reinseriti ripetutamente alcuni link vietati. Organizzazioni nazionaliModifica Meteo Aeronautica Servizio Meteorologico dell'Aeronautica Militare AMPRO Associazione Meteo Professionisti Organizzazioni internazionali World Meteorological Organization Organizzazione Meteorologica Mondiale (EN) European Centre for Medium-Range Weather Forecasts Centro europeo per le previsioni meteo a medio termine (EN) Eumetnet Raggruppamento di 29 servizi meteo nazionali europei (EN) Eumetsat Organizzazione europea per i satelliti meteorologici European Meteological Society Portale Meteorologia: accedi alle voci di Wikipedia che trattano di meteorologia Ultima modifica 3 mesi fa di Pav03 Storia della meteorologia Meteorologo Previsione meteorologica Wikipedia Il contenutoGrice: Can a sign have a different meaning for utterer and recipient? – If so, why do we keep calling communication – signare seems to be still good enough! -- Alessandro Cortese. Cortese. Keywords: del principio del significato, Kierkegaard, soap, sapone, actress, attrice, edifying discourse, discorso edificante, naturale/sopra-naturale/preter-naturale, Paul Carus, hyperphysical. Those spots means she has the devil inside her. Praeter-natural implicatura, supra-natural implicature, non-natural implicature, natural implicature. “Del significato”, ironia socratica, sapone, Savona, signare il concetto, sovrannaturale, liberalismo, il responsabile. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Cortese” – The Swimming-Pool Library. Cortese.

 

Luigi Speranza -- Grice e Corvaglia: la ragione conversazionale,  il pessimismo e l’implicatura di Tantalo – scuola di Melissano – filosofia leccese – filosofia pugliese-- filosofia italiana – Luigi Speranza (Melissano). Filosofo leccesse. Filosofo pugliese. Filosofo italiano. Melissano, Lecce, Puglia. Grice: “I love Corvaglia – or corvus in diluvio, as he called himself! – a very Italian philosopher and thus interested in the history of Italian philosophy, especially Vannini – the fact that he wrote plays on philosophical subjects – La casa di Seneca – helps!”  Opera nel campo della filosofia del rinascimento. Tra gli studi filosofico-scientifici si distinguono per vastità e profondità i volumi Le opere di Vanini e le loro fonti, e Vanini Edizioni e plagi, risposta polemica condotta contro le veementi critiche ricevute Porzio.  Pubblica il romanzo Finibusterre, trasfigurazione quasi sacra della sua amata terra e del popolo del Basso Salento, ch'egli incitava con ogni mezzo, anche se spesso travisato e intralciato e persino calunniato a crescere, per migliorare materialmente e moralmente. Il romanzo fu ben accolto dalla critica. Benedetto Croce, a cui Corvaglia lo aveva dedicato, rimarcò "lo sfondo storico rappresentato in modo assai vigoroso" e il "trattamento dei caratteri e degli effetti". Con maggiore puntualità Annibale Pastore (già suo professore all'Torino) gli confidava di sentire emergere nella sua mente, attraverso figure e temi del romanzo, ricordi sepolti, "struggente malinconia", un mondo molto simile a quello del Manzoni, "anch'esso celato alla superficie, soffuso d'ironia-limite", e tuttavia turbato da altri affascinanti caratteri, quali: "il sorprendente realismo, la perfetta armonia, l'effusione poetica, l'occhio acuto e sicuro, che scruta l'animo umano fin nelle più remote pieghe".  Si dedica totalmente alla filosofia del Rinascimento, animato dal bisogno di trarre alla luce obliterate sorgive  e percorrendo il movimento spesso alquanto sconosciuto della filosofia, che dal Rinascimento risale fino al Medio Evo.  S'apre nella sua vita uno spiraglio di fiducia verso gli uomini impegnati, e si prestadoverosamente secondo la sua fede politica all'attività politica, accogliendo e votandosi alla cultura mazziniana, cui rimane Fedele.. È di questo periodo la pubblicazione, tra l'altro, dei Quaderni Mazziniani: “Noi Mazziniani”, “Mazzini ed il Partito di Azione”, “L'Acherontico retaggio”, “Il Partito Repubblicano italiano”, il discorso Ai giovani, la conferenza (edita da Laterza) su Giuseppe Mazzini. Dopo la proclamazione della Repubblica, però, si allontana da ogni azione politica, ritenendola del tutto estranea e lontana dall'ideale da lui vagheggiato e sperato. Si trasferisce a Roma, nell'ambiente culturale a lui più consono, ritornando agli studi tra i suoi libri, dove soltanto sente di vivere senza alcun compromesso, in assoluta libertà.  Cascata di S.M. di Leuca. Scaligero, un saggio di "speleologia". Saggio su Cardano. Su iniziativa del comune di Melissano, è stato avviato un "Biennio di Studio su Corvaglia", al fine di approfondirne e divulgarne la conoscenza. Alla realizzazione del progetto collaborano, come protagonisti, anche l'Amministrazione Provinciale di Lecce, l'Università degli Studi del Salento e l'Istituto Comprensivo Statale di Melissano, che chiuderanno il biennio dei lavori, organizzando un Convegno su Corvaglia", al fine di dibattere argomenti di particolare interesse presenti nella sua opera. A tale riguardo si sta già operando non solo sul piano della ricerca specialistica e accademica, ma anche sulla promozione d'iniziative, che coinvolgano biblioteche e settori culturali degli enti locali, creando opportunità per sviluppare in maniera articolata e organica la ricognizione e la valorizzazione del patrimonio culturale salentino in generale e melissanese in particolare, lasciato in eredità da Corvaglia.   La casa di Seneca- Commedia di L. Corvaglia. Altre opere: “La casa di Seneca” (Tipografia Fratelli Carra, Matino (Lecce); “Rondini (dedicata "Al mio povero innocente Nova, fuggevole visione di un Infinito", che avvampa e dilegua in vicenda amara di avventi senza natale"; Tipografia Fratelli Carra, Matino (Lecce); “Tantalo” Tipografia Fratelli Carra, Matino (Lecce), Santa Teresa e Aldonzo (L. Cappelli Editore, Bologna); Rondini- Commedia; “Romanzo Finibusterre, Editrice Dante Alighieri, Milano); “Le fonti della filosofia di Vanini” (Anphitheatrum Aeternae Providentiae, Società Dante Alighieri, Milano); “Introduzione semi-seria dialogata per il lettore Vanini” (Edizioni e plagi, Tipografia Carra di Casarano); “Ricognizione delle opere di G.C. Vanini, in "Giornale Critico della Filosofia Italiana”; La poetica di Scaligero nella sua genesi e nel suo sviluppo, in "Giornale Critico della Filosofia Italiana", Quaderni Mazziniani; “Noi Mazziniani” Tipografica di Matino (Lecce), “Mazzini e il partito d' azione (critica), Tipografica di Matino (Lecce), “ L'acherontico retaggio (con l'elogio della vita comune), Tipografica di Matino (Lecce), Quaderni Mazziniani n° 4. Il partito repubblicano italiano, Tipografica di Matino (Lecce). Discorso tenuto a Lecce nel Teatro Paisiello. Giuseppe Mazzini, Discorso commemorativo tenuto a Lecce nel Teatro Apollo, Laterza, Bari,"Rinascenza salentina", Un Paese del Sud. Melissano. Storia e tradizioni popolari, Tipografia di Matino. Meridionalista e Polemista, La Poetica di Giulio Cesare Scaligero nella sua genesi e nel suo sviluppo, Musicaos Editore, Sulla Poetica di G.C. Scaligero. Convegno sy Corvaglia. Il pensiero politico di Corvaglia. Popolo Sacralità Religiosità.  Wikipedia Ricerca Tantalo personaggio della mitologia greca, figlio di Zeus, legato al famoso supplizio Lingua Segui Modifica Nota disambigua.svg Disambiguazione – Se stai cercando altri significati, vedi Tantalo (disambigua). Tàntalo Tantalus by J.Heintz the Elder, jpg Tantalo Nome orig.Τάνταλος SessoMaschio Luogo di nascitaLidia ProfessioneRe di Lidia Tàntalo (Τάνταλος) è un personaggio della mitologia greca.  Re di Lidia (o della Frigia) che per i suoi numerosi peccati fu punito dagli dei e gettato nel Tartaro, la sua punizione è divenuta una figura retorica con cui si indica una persona che desidera qualcosa che non può raggiungere.  EtimologiaModifica Secondo Platone, accordandosi alla radice greca τλα-/τλη- del verbo greco τλάω (che significa "soffrire"), il nome Tantalo deriverebbe da talànatos(infelicissimo) Genealogia Modifica Figlio di Zeus o di Tmolo[4] e della ninfa Pluto sposò la ninfa Dione[2] (figlia di Atlante) o Eurinassa (figlia di Pattolo) o Euritemiste (figlia di Xanto) o Clizia  (figlia di Anfidamante) e fu padre di Pelope, Brotea, Niobe e Dascilo[10].  MitologiaModifica Tantalo visse presso il monte Sipylos in Anatolia, dove fondò la città di Tantalis[11].  Il banchetto di Tantalo I misfattiModifica Tantalo, che grazie alle sue origini era ben voluto dagli dei si rese responsabile di diverse offese nei loro confronti e violò le regole della xenia cercando di rapire Ganimede, rubando dell'ambrosia che in seguito distribuì ai suoi sudditi ed organizzando il furto di un cane d'oro creato da Efesto e posto a guardia di un tempio di Zeus a Creta (di tale furto l'artefice materiale fu Pandareo ma Tantalo giurò il falso ad Hermes, inviato dagli dei proprio per recuperare l'animale; secondo un'altra versione il cane era in realtà Rea trasformata in quel modo da Efesto).  Il re infine organizzò un banchetto a cui invitò gli dei stessi e, per mettere alla prova la loro onniscienza, uccise suo figlio Pelope e lo fece servire come pasto: Demetra, disperata per la perdita della figlia Persefone, non si accorse di nulla e consumò parte di una spalla del ragazzo, ma gli altri dei notarono immediatamente l'atrocità e gettarono i pezzi di Pelope in un calderone[13].  Il supplizioModifica  Il supplizio di Tantalo Gli dei punirono Tantalo gettandolo negli inferi[12] e condannandolo ad avere per sempre una fame e una sete impossibili da placare  schiacciato dal peso di un masso, legato ad un albero da frutto e immerso fino al collo in un lago d'acqua dolce: appena prova ad abbeverarsi il lago si prosciuga e non appena prova a prendere un frutto i rami si allontanano o un colpo di vento li fa volare lontano.  Il sepolcro di Tantalo sorgeva sul monte Sipylos ma gli onori gli furono pagati ad Argo, la cui tradizione locale sosteneva anche di possedere le sue ossa[3].  Miti successiviModifica I mitografi successivi cercarono in tutti i modi di discolpare gli dei da un possibile atto di cannibalismo stravolgendo in tutto la storia di Tantalo: secondo tale versione, infatti, egli era un sacerdote che rivelò ogni segreto ai non iniziati, al che colpirono suo figlio con una malattia orrenda. I chirurghi di allora, con varie operazioni, riuscirono a ricostruire il corpo originale anche se di lì in poi esso portò innumerevoli cicatrici.  Filosofia Il mito di Tantalo venne successivamente ripreso dal filosofo Arthur Schopenhauer nella sua opera più nota, Il mondo come volontà e rappresentazione, come esempio della eterna insoddisfazione dell'uomo per cui "contro un desiderio che viene appagato ne rimangono almeno dieci insoddisfatti; la brama dura a lungo, le esigenze vanno all'infinito mentre l'appagamento è breve e misurato con spilorceria".  Curiosità. Il furto dell'ambrosia a vantaggio degli esseri umani lo accomuna a Prometeo, ma in questa veste il suo mito si trasforma da peccatore a benefattore. Tantalo, alla stregua di Licaone, era uno dei re originali a cui era concesso, con il favore degli dei, di condividerne la mensa: il suo gesto viene visto come un atto di separazione fra divinità e umanità, che verrà poi ripreso da molti altri miti come nel caso di Achille. Il supplizio di Tantalo viene citato anche da Primo Levi in Se questo è un uomo nella frase: "Si sentono i dormienti respirare e russare, qualcuno geme e parla. Molti schioccano le labbra e dimenano le mascelle. Sognano di mangiare (...). È un sogno spietato, chi ha creato il mito di Tantalo doveva conoscerlo." Oriana Fallaci, in Se il sole muore, cita il mito di Tantalo dal momento che nella missione Apollo 11l'astronauta Michael Collins sarà costretto ad avvicinarsi alla Luna senza avere la risposta a: "Com'è la Luna? Assomiglia alla Terra? È più bella? Più brutta? Che effetto fa camminarci?". La tortura di Tantalo viene ripresa anche da Thomas Mann in La montagna incantata. Un personaggio dell'opera, la signora Stohr, riferendosi al prolungarsi indefinito delle prescrizioni per le cure, afferma: «[omissis] Dio buono si è sempre allo stesso punto, lo sa anche lei. Si fanno due passi avanti e tre indietro... Quando uno ha fatto cinque mesi, arriva il vecchio e gliene rifila altri sei. Ah, è la tortura di Tantalo. Si spinge, si spinge e quando si crede d'essere in cima...». È evidente la confusione che la signora, avvezza alle gaffes, fa tra Tantalo e Sisifo. L'interlocutore, il sarcastico e dotto umanista Settembrini, risponde sul punto: «Oh, brava e generosa! Finalmente concede al povero Tantalo un diversivo. Per variare gli fa spingere il famoso pietrone! È un atto di vera bontà! [omissis]». Ne La valle dell'Eden John Steinbeck fa dire a Kate: "Chi era quello che non riusciva a bere da un setaccio? Tantalo?". Tantalo appare come sostituto di Chirone nel secondo libro della Saga di Percy Jackson Il mare dei mostri. Il tantalio, elemento chimico di numero atomico 73, prende il nome da Tantalo, e si trova sotto il niobio, il cui nome deriva proprio da sua figlia Niobe. Platone, Cratilo, Igino, Fabulae Pausania il Periegeta, Periegesi della Grecia, su theoi Scholia ad Euripide, Oreste Tzetzes a Licofrone,Scholia ad Euripide, Oreste, Pausania il Periegeta, Periegesi della Grecia, III, 22.4, su theoi Igino, Fabulae Apollodoro, Biblioteca, III, 5.6, su theoi.com. il Scolio ad Apollonio Rodio, Le Argonautiche, Plinio il Vecchio Naturalis historia, Diodoro Siculo, Biblioteca Historica, su theoi Pindaro, Olimpiche, 1.60 ff, su perseus.tufts Euripide, Oreste  Liberale, Metamorfosi Apollodoro, Biblioteca, Epitome II, 1, su theoi Tzetze, a Licofrone Pindaro, Olimpiche, 1, 59-63. BibliografiaModifica Fonti primarie Esiodo, Teogonia Pausania, Pindaro, Olimpica III, 41 Igino, Fabulae Graves, I miti greci, Milano, Longanesi Cerinotti, Miti greci e di roma antica, Prato, Giunti, Ferrari, Dizionario di mitologia, Litopres, UTET, Carassiti, Dizionario di mitologia classica, Roma, Newton, Prometeo Issione Tizio Sisifo Altri progettiModifica Collabora a Wikimedia Commons Wikimedia Commons contiene immagini o altri file su Tantalo Collegamenti esterniModifica Tantalo, su Treccani.it – Enciclopedie on line, Istituto dell'Enciclopedia Italiana. Modifica su Wikidata Carlo Gallavotti, TANTALO, in Enciclopedia Italiana, Istituto dell'Enciclopedia Italiana Tantalo, su Enciclopedia Britannica, Encyclopædia Britannica, Inc. La storia di Tantalo, su haidukpress.Portale Mitologia greca: accedi alle voci di Wikipedia che trattano di mitologia greca Ultima modifica 3 giorni fa di Nicola Gotti Enomao re di Pisa nella mitologia greca, figlio di Ares  Clitennestra personaggio della mitologia greca, moglie di Agamennone e amante di Egisto  Minia re e fondatore di Orcomeno in Beozia nella mitologia greca  Wikipedia Il contenutoAlles Wollen entspringt aus Bedürfniß, also aus Mangel, also aus Leiden. Diesem macht die Erfüllung ein Ende; jedoch gegen einen Wunsch, der erfüllt wird, bleiben wenigstens zehn versagt: ferner, das Begehren dauert lange, die Forderungen gehen ins Unendliche; die Erfüllung ist kurz und kärglich bemessen. Sogar aber ist die endliche Befriedigung selbst nur scheinbar : der erfüllte Wunsch macht gleich einem neuen Platz : jener ist ein erkannter, dieser ein noch unerkannter Irrthum. Dauernde, nicht mehr weichende Befriedigung kann kein erlangtes Objekt des Wollens geben: sondern es gleicht immer nur dem Almosen, das dem Bettler zugeworfen, sein Leben heute fristet, um seine Quaal auf Morgen zu verlängern. – Darum nun, solange unser Bewußtseyn von unserm Willen erfüllt ist, solange wir dem Drange der Wünsche, mit seinem steten Hoffen und Fürchten, hin- gegeben sind, solange wir Subjekt des Wollens sind, wird uns nimmermehr dauerndes Glück, noch Ruhe. Ob wir jagen, oder fliehn, Unheil fürchten, oder nach Genuß streben, ist im Wesentlichen einerlei: die Sorge für den stets fordernden Willen, gleichviel in welcher Gestalt, erfüllt und bewegt fortdauernd das Bewußtseyn; ohne Ruhe aber ist durchaus kein wahres Wohlseyn möglich. So liegt das Subjekt des Wollens beständig auf dem drehenden Rade des Ixion, schöpft immer im Siebe der Danaiden, ist der ewig schmachtende Tantalus. Luigi Corvaglia. Corvaglia. Keywords: Tantalo, Schopenhauer, Sisifo, assurdo, Camus, tragico. Refs.: Vanini, Bordon, poetica, Mazzini, Pomponazzi, Cardano --. Luigi Speranza, “Grice e Corvaglia” – The Swimming-Pool Library. Corvaglia.

 

Luigi Speranza -- Grice e Corvino: la ragione conversazionale a Roma – filosofia italiana – Luigi Speranza (Roma). Filosofo italiano. Imbevuto di discorsi socratici, insigne per le sue attività politiche e militari, scrittore e protettore di poeti. C. studia in Atene con Orazio e poi coltivò l’eloquenza, la grammatica, la poesia. C. e incluso nelle liste di proserizione perchè avversario di Cesare, ma salva la vita. C. combattò con Bruto e Cassio a Filippi, poi si unì ad Marc'Antonio.In seguito, C. strinse rapporti con Ottaviano. C. e console, combattè ad Azio ed ebbe comandi in Oriente. Per una vittoria sugl'Aquitani, C. consegue il trionfo.C. rimase però sempre fedele alle antiche convinzioni politiche, e perciò, dopo sei giorni dalla nomina, abbandona l’ufficio di praefectus urbis. C. e curator aquarum. A nome del Senato, C. salutò Augusto "pater patriae."Corvino fu capo di un circolo filosofico al quale appartennero Tibullo e Ligsdamo.C. scrive carmi bucolici e orazioni. Come oratore, C. e molto lodato da Tacito e Quintiliano.C. compose un’opera storica, probabilmente di memorie.Alcuni hanno rilevato influssi dell’Epicureismo, altri di Posidonio, nel lungo frammento che ci rimane di un poema sulla caccia ("Cynegetica") composto da Grattio, vissuto al tempo di Augusto.Ma abbiamo elementi troppo scarsi per determinare le direttive del suo pensiero. Del poeta Linceo (probabilmente questo era uno pseudonimo), Properzio, suo amico e rivale in amore, dice che attingeva la sua sapienza ai libri socratici e che avrebbe potuto trattare del corso delle cose, del sistema del mondo e di problemi, escatologici e naturali. Marco Valerio Mesalla Corvino. Corvino.

 

No comments:

Post a Comment