GRICE ITALO A/C C COL

 

Grice e Collini: la ragione conversazionale e l’implicatura conversazionale del naturismo -- naturalismo e naturismo – scuola di Firenze – filosofia fiorentina – filosofia toscana -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Firenze). Filosofo fiorentino. Filosofo toscano. Filosofo italiano. Firenze, Toscana.  Grice: “If you love birds, you love Collini – he loved ‘pterodattili,’ though and made nice drawings of them, as they fought with ‘uomini’!” Discendente di una nobile famiglia, studia a Pisa. Si trasferì a Coira. Collini venne descritto come scontroso, spesso in litigio. A lui si deve la descrizione dello pterodactylus, un rettile volante, o pterosauro o pterodattilo. Denuncia il fanatismo durante le guerre rivoluzionarie francesi in Europa. Grice: “I often wondered why the conte would flee his family seat in lovely Tuscany for the darker landscapes of the North – till I found out the reason: he had helped one of his noble friends (Ottavio) to do some evil-act on a nobile gentildonna (Malspina): so he had no choice!”. Altro Italiano non ricordato dal Lucchesini, forse perchè assai più tardi aggregato all'Accademia, è C. Narra il Denina che, mentre ea Pisa, aiuta a Domenico Eusebio Chelli, da famglia civile di Livorno, nel ratto della marchesa Gabbriella Malaspina, sicchè dovette fuggirsene. Dopo essersi fermato a Coira, va a Berlino raccomandato da una signora M. (egli stesso non ne dà che l’iniziale) abitante in Firenze, amica di famiglia e sorella della Barberina. Accolto da questa, ormai signora Coccei, con molta benevolenza, attesea studiare, e con baldanza, quando Voltaire venne a Berlino, si presenta a lui, che lo riceve amorevolmente dicendogli, la Toscana è stata una nuova Atene e i toscani sono stati i nostri maestri. Gli si raccomandò per trovare un'occupazione e n’ebbe lusinghiere promesse. Ma il tempo scorreva e il conte ha fretta, sicchè pensa di valersi, oltre che della ballerina, anche di una celebre cantante, l’Astrua, che gli ottenne il posto di segretario dello stesso Voltaire. Stette con lui copiando i suoi lavori e leggendogli la sera il Boccaccio e l'Ariosto – l’uno pienamente con tento dell'altro. “Mon secrétaire», scrive il Voltaire al Thiriot, “est un florentin, très-aimable, tres-bien né, et qui merite, mieux que moi, d'être de l'Académie della Crusca. È compagno al FILOSOFO poeta anche nella sua fuga dalla Prussia e nelle sue pe regrinazioni e vicissitudini per la Germania, la Francia e la Svizzera. Ma nper una lettera nella quale scherzava su mad. Denis, si separa da Voltaire, che tuttavia continua a volergli bene e a corrisponder con lui; e sulle raccomandazioni del Voltaire passa al servizio dell'elettor palatino, che lo fece suo bibliotecario e segretario dell'Accademia di Mannheim. Scrive saggi sulla storia della Germania e su quella del Palatinato, ma più ch'altro di mineralogia. È lodato anche un suo volume di Lettres sur les Allemands, pubblicato anonimo a Mannheim, cui un altro dove seguirne sulla letteratura tedesca. E là dove aveva trovato una seconda patria e una onorevole residenza, mori nel 1806. All'Accademia,alla quale forse furono ascritti anche altri Ita liani oltre quelli ricordati qui e più addietro,e cui è da aggiun gere G. B. Morgagni (3), si riferisce questo brano di lettera del [C. stesso nel suo Mon séjour auprès de Voltaire et Lettres inédites que m'écrivit cet homme célèbre,ecc.,Paris,Collin, confessa la fuga dalla patria e dalla famiglia, m a ne dà per m o tivo una giovanile vaghezza di conoscere il mondo e gli uomini. L'esemplare tipo dell'animale ora conosciuto come Pterodactylus antiquus è stato uno dei primi fossili di pterosauro scoperti e il primo ad essere identificato. Il primo esemplare di Pterodactylus fu descritto dallo scienziato italiano C., sulla base di un scheletro fossile, portato alla luce dai calcari di Solnhofen, di Baviera. C. è il curatore della Naturalien Kabinett, o camera delle meraviglie -- l'antenato del moderno concetto di Museo di Storia Naturale --  nel palazzo di Carlo Teodoro, elettore di Baviera, a Mannheim. Il campione è stato affidato alla raccolta, dal conte Friedrich Ferdinand zu Pappenheim, dopo essere stato recuperato da un calcare litografico nella cava di Eichstätt, La data effettiva della scoperta e l'ingresso del campione nella collezione è sconosciuto. Non è stato menzionato in nessun catalogo della collezione, quindi deve essere stato acquistato nell’anno della descrizione di C.. Ciò potrebbe rendere il fossile il primissimo pterosauro descritto. È descritto una seconda specie chiamata Pterodactylus micronyx -- oggi conosciuto come Aurorazhdarcho micronyx --- che però è stata inizialmente scambiata per un fossile di crostaceo.  Ricostruzione di Wagler su uno stile di vita acquatico per Pterodactylus C., nella sua prima descrizione del campione di Mannheim, conclude che si tratta di un animale volante. In realtà, C. non riusciva a capire di che tipo di animale si tratta, ma lo accosta ad uccelli e pipistrelli, per via di alcun affinità anatomiche. Più avanti lo stesso C. ipotizzò addirittura che potesse trattarsi di un animale acquatico. Tale ipotesi non venne avanzata su rigori scientifici ma su una supposizione di C. che pensa che le profondità dell'oceano potevano ospitare animali stravaganti. L'idea che gli pterosauri sono animali marini persiste ancora in una minoranza di scienziati tra cui Wagler, che pubblica nel suo "Anfibi", un articolo che vede gli pterosauri come animali marini con ali disegnate come pinne, ispirandosi ai moderni pinguini. Wagler si spinse fino a classificare lo Pterodactylus, insieme ad altri vertebrati acquatici (come plesiosauri, ittiosauri e monotremi), nella classe “Gryphi”, tra uccelli e mammiferi. Prima ricostruzione di uno pterosauro al mondo ad opera di Hermann. È Hermann che per primo dichiara che il lungo quarto dito della mano dello Pterodactylus vienne usato per sostenere una membrana alare. Hermann è allertato da Cuvier dell'esistenza del fossile di C., che è stato catturato dagl’eserciti di occupazione di Napoleone e inviato alle collezioni francesi a Parigi, come bottino di guerra. In seguito alcuni commissari politici francesi sequestrarono i tesori d'arte e gli oggetti di valore scientifico. Hermann in seguito invia una lettera a Cuvier, dove vi è scritta la sua interpretazione del fossile (anche se lui non aveva esaminato personalmente), dichiarando che l'animale dove trattarsi di un mammifero, e invia anche una bozza di come doveva apparire in vita l'animale. È la prima ricostruzione per uno pterosauro. Hermann disegna l'animale con una membrana alare che si estendeva dalla fine del quarto dita fino alle caviglie e ricoperto da pelliccia -- all'epoca il fossile non presenta ne segni di membrana alare ne di pelliccia. Hermann nel suo schizzo aggiunge anche una membrana tra il collo ed il polso, come quella presente oggi nei pipistrelli. Cuvier d'accordo con questa interpretazione, e su suggerimento di Hermann, pubblica questa nuova descrizione. In uno scritto Cuvier dichiara che non è possibile mettere in dubbio che il lungo dito serve a sostenere un membrana che, allungandosi all'estremità anteriore di questo animale, forma una buona ala. Tuttavia, contrariamente a Hermann, Cuvier è convinto che l'animale fosse un rettile.  In realtà l'esemplare non è stato sequestrato dai francesi. Infatti, dopo la morte di Carlo Teodoro, il fossile è portato a Monaco di Baviera, dove Moll ottene un'esenzione generale della confisca per le collezioni bavaresi. Cuvier chiede a Moll il permesso di studiare il fossile, ma è informato che il pezzo non è trovato. Cuvier pubblicò una descrizione un po' più a lunga, in cui l'animale vienne chiamato "Ptero-dactyle" e confuta l'ipotesi di Blumenbach, che sostene che l'animale è un uccello marino.   Ricostruzione inesatta di P. brevirostris, da parte di Von Soemmerring. Contrariamente a rapporto di von Moll, il fossile non è mancata; fu oggetto di studio da parte di Samuel Thomas von Sömmerring, che tenne una conferenza pubblica sul fossile il 27 dicembre 1810. Nel mese di gennaio del 1811, von Sömmerring scrisse una lettera al Cuvier deplorando il fatto che era da poco stato informato della richiesta di Cuvier per informazioni. La sua conferenza fu pubblicata nel 1812, e in essa von Sömmerring diede alla creatura il nome di Ornithocephalus antiquus. Qui l'animale fu descritto come un mammifero simile ad un pipistrello ma con caratteristiche da uccello. Cuvier in disaccordo con tale descrizione, lo stesso anno fornì una lunga descrizione nella quale ricordò che l'animale era in realtà un rettile.[24] È rinvenuto un secondo esemplare di Pterodactylus, ancora una volta a Solnhofen. Questo esemplare rappresentato da un giovane fu descritto nuovamente da von Soemmerring, come Ornithocephalus brevirostris, per via del muso corto, avendo tuttavia capito che si trattava di un esemplare più giovane (oggi si sa che questo fossile appartiene ad un altro genere di pterosauro, probabilmente un Ctenochasma). Von Sommerring fornì anche uno schizzo dello scheletro[9] che in seguito si rivelò essere sbagliato e impreciso, in quanto von Soemmerring aveva scambiando il metacarpo per le ossa del braccio inferiore, il braccio inferiore per l'omero, il braccio superiore per lo sterno e lo sterno per una scapola. Tuttavia Soemmerring rimase per sempre fedele alla sua idea dello Pterodactylus. Lo avrebbe sempre immaginato come un animale simile ad un pipistrello, anche se a seguito di alcune ricerche nel 1860 ammise che l'animale era un rettile. Tuttavia l'immaginario collettivo dell'animale rimaneva quello di una creatura quadrupede, goffa a terra, ricoperta di pelo, a sangue caldo e con una membrana alare che si attaccava alle caviglie.[26] In epoca moderno alcuni di questi elementi sono stati confermati, alcuni smentiti, mentre altri rimangono ancora oggi in discussione.  Paleobiologia Classi d'età  Esemplare giovane di P. antiquus Come molti altri pterosauri (in particolare il Rhamphorhynchus), l'aspetto degli esemplari di Pterodactylus varia a seconda dell'età e in base al livello di maturità. Le proporzioni di entrambe le ossa degli arti, le dimensioni e la forma del cranio e le dimensioni e il numero dei denti possono stabilire a quale classe di età appartiene l'animale. In passato queste differenze morfologiche hanno portato a credere che si trattassero di specie distinte con caratteristiche anatomiche differenti. Recenti studi più dettagliati e che utilizzano nuovi metodi per misurare le curve di crescita degli esemplari noti, hanno stabilito che in realtà vi è un'unica specie di Pterodactylus ritenuta valida ossia, P. antiquus. Il più giovane e immaturo campione di P. antiquus (da alcuni interpretato come facente parte di una seconda specie chiamata Pterodactylus kochi) possiede pochi denti e i pochi che possiede hanno una base relativamente ampia. I denti di altri esemplari di P. antiquus hanno denti più stretti e numerosi (fino a 90).Tutti i campioni di Pterodactylus possono essere suddivisi in due diverse classi di età. Nella prima classe, rientrano gli esemplari i cui crani hanno una lunghezza complessiva che va dai 15 ai 45 millimetri di lunghezza. Nella seconda classe, invece, rientrano gli esemplari i cui crani hanno una lunghezza complessiva che va dai 55 ai 95 millimetri di lunghezza, ma sono ancora immaturi. Questi due primi gruppi di dimensione erano a loro volta classificati come giovani e adulti della specie P. kochi, fino a che un nuovo studio ha dimostrato che anche quelli che si credevano "adulti" erano comunque esemplari immaturi, e probabilmente appartengono ad un genere distinto. Una terza classe è rappresentata da esemplari specie tipo P. antiquus, così come un paio di grandi esemLplari isolati, una volta assegnati a P. kochi che si sovrappongono P. antiquus per dimensioni. Tuttavia, tutti i campioni di questa terza classe mostrano anche segni di immaturità. L'aspetto degli esemplari completamente maturi di Pterodactylus esemplari rimane tuttora sconosciuto, oppure potrebbero essere stati erroneamente classificati come un genere diverso. Crescita e riproduzione  Bacino fossile di un grande esemplare, riferito alla dubbia specie P. grandipelvis Le classi di crescita degli esemplari di P. antiquus mostrano che questa specie, come il contemporaneo Rhamphorhynchus muensteri, probabilmente allevava i piccoli in determinate stagioni e questi crescevano costantemente durante tutta la vita. Quindi la riproduzione e il conseguente allevamento dei cuccioli avveniva ad intervalli regolari e probabilmente in ogni stagione. Molto probabilmente poco dopo la nascita i cuccioli erano già in grado di volare ma dipendevano ancora dai genitori per la nutrizione. Questo modello di crescita è molto simile a quello dei moderni coccodrilli, piuttosto che alla rapida crescita dei moderni uccelli. Stile di vita Dal confronto tra gli anelli sclerali di P. antiquus con quelli di moderni uccelli e rettili si è scoperto che lo Pterodactylus aveva uno stile di vita diurno. Questo coinciderebbe con la sua nicchia ecologica, che lo vedrebbe come un predatore simile all'odierno gabbiano, evitando inoltre la competizione con altri pterosauri suoi contemporanei che in base agli anelli sclerali sono stati giudicati notturni, come il Ctenochasma e il Rhamphorhynchus. Paleoecologia Durante la fine del Giurassico, l'Europa era un arcipelago asciutto e tropicale ai margini del mare Tetide. Il calcare fine, in cui gli scheletri di Pterodactylus sono stati ritrovati, è stato formato dalla calcite delle conchiglie e degli organismi marini. Le varie aeree tedesche dove sono stati ritrovati gli esemplari di Pterodactylus erano lagune situate tra le spiagge e le barriere coralline delle isole europee Giurassiche nel Mare Tetide. I contemporanei di Pterodactylus, includono l'avialae Archaeopteryx lithographica, il compsognatide Compsognathus, svariati pterosauri come Rhamphorhynchus muensteri, Aerodactylus, Ardeadactylus, Aurorazhdarcho, Ctenochasma e Gnathosaurus, il teleosauride Steneosaurus sp., l'ittiosauro Aegirosaurus, e i metriorhynchidi Dakosaurus e Geosaurus. Gli stessi sedimenti in cui sono stati ritrovati gli esemplari di Pterodactylus hanno riportato alla luce anche diversi fossili di animali marini quali pesci, crostacei, echinodermi e molluschi marini, confermando l'habitat costiero di questo pterosauro. L'enorme biodiversità di pterosauri presenti nei Calcari di Solnhofen, indica che quest'ultimi si erano differenziati tra di loro occupando ogni possibili nicchia ecologica disponibile. Fischer von Waldheim, Zoognosia tabulis synopticus illustrata, in usum praelectionum Academiae Imperialis Medico-Chirurgicae Mosquenis edita. Schweigert, G., Ammonite biostratigraphy as a tool for dating Upper Jurassic lithographic limestones from South Germany – first results and open questions, in Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie – Abhandlungen, Bennett, S. Christopher, New information on body size and cranial display structures of Pterodactylus antiquus, with a revision of the genus, in Paläontologische Zeitschrift. Bennett, S.C., Year-classes of pterosaurs from the Solnhofen Limestone of Germany: Taxonomic and Systematic Implications, in Journal of Vertebrate Paleontology, Bennett, S.C., [Soft tissue preservation of the cranial crest of the pterosaur Germanodactylus from Solnhofen], in Journal of Vertebrate Paleontology, Jouve, S., Description of the skull of a Ctenochasma (Pterosauria) from the latest Jurassic of eastern France, with a taxonomic revision of European Tithonian Pterodactyloidea], in Journal of Vertebrate Paleontology,Frey, E., and Martill, D.M., Soft tissue preservation in a specimen of Pterodactylus kochi (Wagner) from the Upper Jurassic of Germany, in Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie, Abhandlungen, Cuvier, G., Mémoire sur le squelette fossile d'un reptile volant des environs d'Aichstedt, que quelques naturalistes ont pris pour un oiseau, et dont nous formons un genre de Sauriens, sous le nom de Petro-Dactyle, in Annales du Muséum national d'Histoire Naturelle, Paris, Taquet, P., and Padian, K., The earliest known restoration of a pterosaur and the philosophical origins of Cuvier's Ossemens Fossiles, in Comptes Rendus Palevol, Cuvier, (Pterodactylus longirostris) in Isis von Oken, Jena; Kellner,"Pterosaur phylogeny and comments on the evolutionary history of the group", in Buffetaut, E. and Mazin, J.-M., Evolution and Palaeobiology of Pterosaurs. Geological Society of London, Special Publications,  London; Unwin, On the phylogeny and evolutionary history of pterosaurs", in Buffetaut, E. & Mazin, J.-M., Evolution and Palaeobiology of Pterosaurs. Geological Society of London, Special Publications, London, Bennett;2 Juvenile specimens of the pterosaur Germanodactylus cristatus, with a review of the genus], in Journal of Vertebrate Paleontology,Vidovic e D. M. Martill, Pterodactylus scolopaciceps Meyer (Pterosauria, Pterodactyloidea) from the Upper Jurassic of Bavaria, Germany: The Problem of Cryptic Pterosaur Taxa in Early Ontogeny, in PLoS ONE, Vidovic e David M. Martill, The taxonomy and phylogeny of Diopecephalus kochi (Wagner) and ‘Germanodactylus rhamphastinus’ (Wagner), in Geological Society, London, Special Publications, Unwin, The Pterosaurs: From Deep Time, New York, Pi Press, Brougham, Dialogues on instinct; with analytical view of the researches on fossil osteology. Knight's weekly vol. Ősi, A., Prondvai, E., & Géczy, B. The history of Late Jurassic pterosaurs housed in Hungarian collections and the revision of the holotype of Pterodactylus micronyx Meyer  (a ‘Pester Exemplar’). Geological Society, London, Special Publications, C. Sur quelques Zoolithes du Cabinet d'Histoire naturelle de S. A. S. E. Palatine & de Bavière, à Mannheim." Acta Theodoro-Palatinae Mannheim 5 Pars Physica, Wagler, Natürliches System der Amphibien Munich, Cuvier, G., [Reptile volant]. In: Extrait d'un ouvrage sur les espèces de quadrupèdes dont on a trouvé les ossemens dans l'intérieur de la terre, in Journal de Physique, de Chimie et d'Histoire Naturelle, von Sömmerring, Über einen Ornithocephalus oder über das unbekannten Thier der Vorwelt, dessen Fossiles Gerippe Collini im 5. Bande der Actorum Academiae Theodoro-Palatinae nebst einer Abbildung in natürlicher Grösse im Jahre 1784 beschrieb, und welches Gerippe sich gegenwärtig in der Naturalien-Sammlung der königlichen Akademie der Wissenschaften zu München befindet", Denkschriften der königlichen bayerischen Akademie der Wissenschaften, München: mathematisch-physikalische Classe, Cuvier, G. (1812). Recherches sur les ossemens fossiles. I ed. p. 24, tab. Sömmering, T. v., Über einen Ornithocephalus brevirostris der Vorwelt, in Denkschr. Kgl. Bayer Akad. Wiss., math.phys. Cl., Padian, The case of the bat-winged pterosaur. Typological taxonomy and the influence of pictorial representation on scientific perception", in: Czerkas, S. J. and Olson, E. C., eds. Dinosaurs past and present. An exhibition and symposium organized by the Natural History Museum of Los Angeles County. Natural History Museum of Los Angeles County and University of Washington Press, Seattle and London ^ Wellnhofer, Die Pterodactyloidea (Pterosauria) der Oberjura-Plattenkalke Siiddeutschlands. Bayerische Akademie der Wissenschaften, Mathematisch-Wissenschaftlichen Klasse, Abhandlungen, Schmitz, L.; Motani, R., Nocturnality in Dinosaurs Inferred from Scleral Ring and Orbit Morphology, in Science, Weishampel, D.B., Dodson, P., Oslmolska, The Dinosauria (Second ed.). University of California Press. Biografia Steve Parcker John Malam, Dinosauri e altre creature preistoriche. Altri progetti Collabora a Wikimedia Commons Wikimedia Commons contiene immagini o altri file su Pterodactylus Collabora a Wikispecies Wikispecies contiene informazioni su Pterodactylus Collegamenti esterni (EN) Pterodactylus, su Enciclopedia Britannica. Pterodactylus, su Fossilworks.org.  Biologia Portale Biologia Paleontologia Portale Paleontologia Rettili Portale Rettili Categoria: Pterosauri.  Syncretism and Style Hypnerotomachia Poliphili and the Italian Renaissance Garden. Most of the history of Western philosophy and theology from Parmenides through H^el has attempted to resolve the inherent contradictions between sensation and cognition, \Tsibih- ty and ideahrt'. However, the paradoxes, antinomies, and incon- gruities that arise in this quest f)erennially inform numerous paradigms that underUe the history of art and ideas. This study— promenade through the landscapes and gardens, paintings and poems that have inspired me—proposes a sketch of the implications of such poh'semic and equivocal conventions as the\- relate to the histor)' of landscape architectiu-e. The origin of modem European landscape architecture vs-as contemp>oraneous with the rediscover)' of the beaut)' of nature in the early Renaissance. In The Civilization of the Renaissance in Italy, Burckhardt describes this paradigm shift in the perception of the external world, the moment in which the distant Wew, the "land- scape" proper, was first valorized: But the unmistakable proob of a deepening effect of nature on tbe human spirit began with Dante. Not only does he awaken in us by a few \-igorous lines the sense of the morning airs and the trembling light on the distant ocean, or of the giandeur of the stoim-beaten torest, but he makes tbe ascent of k)fty peaks, with the only possible obfect of en^vying the view—the first man, peihaps, since the days of antiquity who did so.' This appreciation of natural beauty, couched in the poetry of the sublime, was further instantiated in the work of PETRARCA, often cited as the first humanist, indeed the first "mod- ern" man. His relation to the landscape was intense and manifold, poetic and practical, as he was a gardener whose favorite site of med- itation was his own gardens at Fontaine-de-Vaucluse. He describes them in one of his letters: I made two gardens for myself: one in the shade, appropriate for my studies, which I called my transalpine Parnassus; it slopes down to the river Sorgue, ending on inaccessible rocks which can only be reached by birds. The other is closer to the house, less wild, and situated in the middle of a rapid river. I enter it by a litde bridge leading from a vaulted grotto, where the sun never penetrates; I believe that it resembles that small room where CICERONE some- times went to recite; it is an invitation to study, to which I go at noon.^ Two gardens, one for each side of his temperament, inspired either reverie or melancholy; two gardens, one for each extreme of nature, extensive and picturesque or protective and chthonic; two gardens, one leading towards the empirical, the other towards the spiritual. For PETRARCA, as for CICERONE, his predecessor in literature and garden- ing, the landscape was a major source of inspiration, both literary and empirical; for while these gardens evoked the great sites of clas- sic culture, they also constituted a rudimentary botanical laboratory and collection, where Petrarch experimented with different varieties of plants according to meteorological and astrological conditions, geographic placement, seasonal growTih, and so forth. He also used these gardens to amass collections of rare plants. As Gaetane Lamarche-Vadel demonstrates in Jardins secrets de la Renaissance, such secret gardens, "appertain to the double register of the fictive and the real, the physical and the mystic; they echo with the adam- ic garden, the paradigmatic place and origin from which gardens draw their spiritual energy. It is precisely for this reason that the study of gardens necessitates formal, cultural, and psychological analyses: the symbolic significance of any garden is derived from, yet surpasses, its formal characteristics, and can only be grasped in relation to the artistic works that both inspired and were inspired by the site. Petrarch's most celebrated consideration of the landscape is the description of his ascent of Mont Ventoux, recounted in a letter to Dionisio da Borgo San Sepolcro, written in 1336. In this text, he explains the reason for this difficult ascent: "My only motive was the wish to see what so great an elevation had to offer."4 Though inspired by literary motives—specifically, the tale in Livy's History of Rome^zx recounts Philip of Macedon's ascent of Mount Haemus in Thessaly, with its attendant views—the experience shifted from the literary to the sensory, where revelation becomes visual. Indeed, the subsequent history of landscape architecture often reveals mythical tales, literary inspirations, and pictorial models behind the creation of gardens; here, Petrarch's visionis already predisposed to concep- tual density by being couched in myth and history. "At first, owing to the unaccustomed quality of the air and the effect of the great sweep ofviewspread out before me, I stood like one dazed. I beheld the clouds under our feet, and what I had read of Athos and Olympus seemed less incredible as I myself witnessed the same things from a mountain of less fame."^ The force of the poet's vision surpasses all previous literary descriptions. Is it the poet's unique, hyperbolic sensibility, or the inherent magnificence of nature, that is at work here? Or is there a third term that mediates the poetic imagination and the natural world? The letter continues with a detailed appreciation of the mul- tiplicity and uniqueness of the natural world Petrarch witnessed, until the moment he realizes, in a flash of intuition, that the ascent of the body must be accompanied by a concomitant ascent of the soul. Thus, opening a copy of Augustine's Confessions he had with him, he felicitously chanced upon the following passage: "And men go about to wonder at the heights of the mountains, and the mighty waves of the sea, and the wide sweep of the rivers, and the circuit of the ocean, and the revolution of the stars, but themselves they consider not."^ This is the ironic moment of revelation, where experience becomes allegory and visibility becomes a metaphor for spirituality: I dosed the book, angry with myself that I should still be admiring earthly things who might long ago have learned from even the pagan philosophers that nothing is wonderftil but the soul, which, when great itself, finds noth- ing great outside itself. Then, in truth, I was satisfied that I had seen enough of the mountain; I turned my inward eye upon myself, and from that time not a syllable fell from my lips until we reached the bottom again. The three major realms that informed early humanist sensibility were thus interwoven in an allegory of spiritual revelation: inspira- tion from antiquity, sensitivity to nature, and salvation within Christianity. Certain technical, mathematical, and financial consider- ations would be added to these preconditions to localize and system- atize such apperceptions in the creation of the Italian Renaissance garden. The consequent transmigration and intercommunication of symbols and allegories would henceforth enrich all the arts, radical- ly impelling some of them towards their modern forms.^ Within these rubrics, the major influences on the Renaissance transformation of man's relation to nature could be schematized as follows. The theological revolution of Francis of Assisi redeemed nature's state of grace. His "Canticle of Creatures"—indeed, every act of his life—expressed a mystical rela- tion to a cosmos in which all nature was a reflection of God; thus nature itself was the foundation of spiritual values. As Cassirer explains in The Individual and the Cosmos in Renaissance Phibsophy, a book that will serve as a metaphysical guide to the current study: With his new. Christian ideal of love, Francis of Assisi broke through and rose above that dogmatic and rigid barrier between "nature" and "spirit." Mystical sentiment tries to permeate the entirety of existence; before it, barriers of par- ticularity and individualization dissolve. Love no longer turns only to God, the source and the transcendent origin of being; nor does it remain confined to the relationship between man and man, as an immanent ethical relation- ship. It overflows to all creatures, to the animals and plants, to the sun and the moon, to the elements and the natural forces. In this unscholastic "nature mysticism" we find one of the origins of Western ecological and environmental thought. (Indeed, Pope John Paul 11 proclaimed Francis the patron saint of ecologists.) Yet, more immediately, he not only redeemed the state of nature in a postlapsarian world, but praised nature—specifically the picturesque and fertile central Italian landscape of Umbria—with a glorious and beatific lyricism that has inspired those who would transform nature according to human desire and volition into a new form that would become the "humanist" garden. Yet the major paradigm at work in establishing new ways of experiencing and re-creating the landscape did not stem from theo- logical transformations; rather, they arose from the rediscovery of antiquity and the consequent valorization and appropriation of pagan mythology. This is especially the case insofar as such myths express a profound connection to the natural world, as evidenced most notably in OVIDIO (si veda)’s Metamorphosis, Apuleius's The Golden Ass, Virgil's Eclogues and Georgics, and the writings of Pliny, Cicero, and Horace, with the latter's crucial notion of ut pictura poesis. The rise of a new literary scenarization accounted for the expression of a spe- cific sense of place within nature such that the genius A?a would once again have a voice, as in ALIGHIERI (si veda)’s Inferno, BOCCACCIO (si veda)’s Decameron (describing the Villa Palmieri near Florence), Erasmus's Convivium religiosum, and especially in Petrarch, for whom, as Cassirer notes: "The lyrical mood does not see in nature the opposite of physical reality; rather it feels everywhere in nature the traces and the echo of the soul. For Petrarch, landscape becomes the living mirror of the Ego."^° If one were to formulate this sensibility in relation to the his- tory of landscape architecture, it might be said that the new form of garden is no longer delimited by either cloister walls or restricted cosmological symbolism (the latter allegorically corresponding to the medieval hortus conclusus, or closed garden), but rather by the limits of the imagination responding to the very act of human per- ception. Rather than serving as a static allegorical form, the garden reveals the dynamic, creative relation between humanity and nature. The view shifts from the interior (the cloister, the soul) to the exte- rior, encompassing not only the ambient scene, but also distant views; space is no longer treated as metaphoric, but is revealed in its localized and particularized reality. Nature incarnate, in its vast mul- tiplicity, offers sites of pleasure and wonder, terror and awe—prefig- uring the fiiture aesthetic distinctions of the picturesque, the beau- tifiil, and the sublime. Coincident with this new sensibility was the development of a system of pictorial representation—the quattrocento rediscovery and refinement of linear perspective—that both drew upon and informed the multifarious Renaissance modes of appreciating the landscape." The intersection of mathematics, technology, and aes- thetics in perspectival representations constitutes a major structure that articulates the reciprocal influences between landscape, garden, literature, and painting, one that marlcs the subsequent history of landscape architecture. Here, the varied and often incompatible beauties (ancient and modern) of nature and painting interacted and enriched each other's iconographies. Specifically, three works of ALBERTI (si veda) codified the intricate interrelations between perspective and vision, pictorial representation and landscape architecture: Delgoverno delta famiglia (c. 1430), a treatise on family life that celebrated the advan- tages of country living, thus instilling a taste for gardens and the landscape; Delia pittura (1436), which codified the system of linear perspective; and De re aedificatoria, which, in establishing "rational" architectural rules based on ancient models (notably Vitruvius), necessarily dealt with the question of gardens and sites, with a particular attention to and fondness for the Italian land- scape.^^ For Alberti, the most important aspect of choosing a build- ing site was a sloping terrain with open perspectives from which the countryside could be seen. Though the view into the garden was protected by enclosures, the slope of the terrain established views of the distant landscape. Furthermore, the garden was conceived in direct relationship with the villa as a sort of prolongation of the architecture, thus bringing the outdoors in, all the while linking the cultivated garden with the wild spaces beyond to establish an archi- tectonic continuity between the natural and the human realms. Such strategies, both structural and narrative, offer a dynamic, com- plex synthesis linking the constructed, geometrized spaces of habita- tions with the non-geometric, organic realms of the natural world. Alberti's text proffers many of the characteristics of the humanist gardens of the Italian Renaissance:'^ the use of perspective in the deployment of objects and space, grottos and the "secret garden," symmetrical plantings, groves, clipped and sculpted plants (topiary and espalier), architectural details, and statues of mytho- logical figures as invocations of ancient culture, surprise effects caused by both perspectival and technical means, and especially the myriad uses of water—fountains, pools, canals, panerres, troughs, water staircases and theaters, hydraulic organs and automata, even artificial rain and water jokes {giochi d'acqua). It was through the use of water that both illusion and motion were introduced into land- scaf)e architecture, creating the sort of instability, surprise, and evanescence that would become central to the baroque sensibility, with its taste for motion, dematerialization, dissimulation, and contradiction.'** This irmiijdng of artifice, theatricality, and nature was well expressed in that epoch by the sixteenth-century philosopher JacofK) Bonfadio, influenced by Petrarch: "I have done much that nature, combined with an, has turned into artifice. From the two has emerged a 'third nature,' to which I can give no name."'' Such a "third nature" might well be a synonym of the garden itself, for how- ever "natural" a garden may be (as in the ideal of the eighteenth-cen- tury EngUsh garden, where the desire to dissimulate all artifice estab- hshed a simulacrum of wild nature), its forms always evince aesthetic, even painterly, paradigms (even true for the notion of "vir- gin" nanire in the North American landscape, as will be explored in a subsequent chapter). Yet this "third nature" is never a purely for- mal artifact: it is always enmeshed in both philosophical and narra- tive systems, as exemplified by Petrarch's appreciation of the land- scape. Henceforth, the history of landscape architecture will entail the intertwining and hybrid histories of poetry, literature, philoso- phy, painting, sculpnire, architecture, surveying, hydrauhcs, and botany. In order to grasp the conceptual and cultural systems that influenced the sensibilities, as well as the forms, that underlie the Italian Renaissance humanist garden, a synopsis of the philosophical trajectory of the Platonic ACCADEMIA of Florence, found- ed by FICINO under the auspices of the Medici, is in order. The principal foundational tenets of Renaissance ontology and epis- temology were expressed by Nicholas Cusanus in De docta ignorantia, the initial systematic philosophical study that began to modify the relatively rigid and often dogmatic closure and hairsplitting of medieval scholasticism. According to medieval thought, the closed, ordered, hierarchical universe, that "great chain of being" of ecclesiastic Aristotelianism, was one with a moral and religious systemof judgment and salvation in which the role of epis- temology was a ftmction of man's limited place in that system.'^ Though Cusanus's writings never called the theological foundation of this system into question, they did entail a radical epistemologi- cal shift, insofar as the relation between absolute divinity and finite humanity was no longer taken as dogmatically posited, but was rather analyzed according to human limitations. This revision of the ontological ratio between the absolute and the empirical implies an indeterminable conceptual relation to infinity. Cusanus's key princi- ple—expanding on certain nominalist analyses—is that there exists no possible proportion between the finite and the infinite, thus loos- ening the bond that had held together scholastic theology and logic within a homogeneous system. As a result of this separation of realms (human from divine, relative from absolute infinity), the syl- logistics of speculative theology and metaphysics would henceforth become disciplines distinct from logic and mathematics, prefiguring the materialistic quest for a universal systematization of knowledge that culminated in the ideal of the Cartesian mathesis universalis. The amor Dei intellecttmlis (the intellectual component of the love of God, prefiguring the notion of "Platonic love" that inspired the neoplatonism of the Florentine Academy) established a new mystical theology. Yet, by strictly delimiting such mysticism to its proper the- ological domain—the ultimately unknowable realm of the dens absconditus, the hidden god—the ftiture development of the worldly sciences would not be impeded. Theology and mathematics would henceforth proffer incompatible yet complementary worldviews. Central to this speculation is the principle of the docta ignorantia, a "learned ignorance" based not on passive mystical con- templation but on active mathematical thought, revealing the unknowable nature of divinity, which can only be expressed in con- tradiction and antithesis. This results from the unfathomable nature of God, such that the maximal ontological conditions of existence are constituted by a qualitative, not a quantitative, determination whence the cognitive paradoxes that result from all intellectual attempts to resolve the divine mysteries. All human thought oper- ates according to finite determinations, generating predicable and measurable differences; yet beyond any given determination, an absolute term can always be postulated, even if it is not deter- minable. However, between the finite and the infinite there is no common term, thus no possible predication. This is a metaphysics of maximal contradiction, of complicatio, not explicatio. The infini- ty of the godhead is unpredicable and inexpressible. Whence the necessity of differentiating between the infinite and the indefinite, wherein the mutually exclusive relation between the ideal, uncondi- tioned, indeterminable realm of the divine and the empirical, con- ditioned, determinable realm of the human. Where the axiomatic knowledge of mathematics fails, the limits of comprehensibility end, and the realm of negative theology begins. Knowledge, for Cusanus, was the progression of thought towards its incomprehensible limits, in the attempt to understand the fundamental ontological contradictions of existence. Whence the notion of the coincidentia oppositorum, the coincidence of oppo- sites—the very form of such ignorance—which is the outcome of this new metaphysical speculation, revealing the limits of the ancient philosophical dichotomy of immanence and transcendence, thought and being. The infinity of the godhead is indeterminable yet appar- ent to human knowledge precisely in terms of our "learned igno- rance," which evolves an intuition of what surpasses the limits of human cognition. As Jaspers explains: "Speculative thinking must remain the thinking of the unthinkable, it must preserve an unresolvable tension. The fundamental concept remains paradoxi- cal."'7 Thus the docta ignorantia establishes a worldly, human domain of knowledge, apart from theological speculation, differen- tiating the calculable and operable mathematical infinity from the impenetrable infinity of God. Here, knowledge becomes an active function of the dynamics of attempting to connect the impercepti- ble universal to the sensible particular, with its attendant concrete symbolizations. Not only did this system offer a foundation for modern science and mathematical speculation, but it also estab- lished the grounds for a new, "rationalized" aesthetics, as explained by Cassirer: The De docta ignorantia had begun with the proposition that all knowledge is definable as measurement. Accordingly, it had established as the medium of knowledge the concept of proportion, which contains within it, as a condi- tion, the possibility of measurement. Comparativa est omnis inquisitio, medio proportionis uteris. But proportion is not just a logical-mathematical concept: it is also a basic concept of aesthetics Thus, the speculative-philosophical, the technical-mathematical, and the artistic tendencies of the period converge in the concept of proportion. And this convergence makes the problem of form one of the central problems of Renaissance culture.'^ In the arts, this is most apparent in the relation between theory and practice in VINCI (si veda) and ALBERTI (si veda), the latter of whom had direct links with Cusanus, utilizing Cusanus's specula- tions in his own work. Yet while Cusanus was mainly preoccupied with mathematical and cosmological issues, the philosophers of the Platonic Academy of Florence were especially concerned with the role of beauty as a spiritual value and so extended his studies into other realms. Following Cusanus, beauty was deemed an objective value determined by measure, proportion, and harmony. Beauty might exist as an intelligible sign of God, but it is gauged according to human proportions, values, and limits. A year before his death, Cosimo de’ MEDICI (si veda) wrote, in a letter to FICINO (si veda). "Yesterday I arrived at my Villa Carreggi, not to cultivate the fields, but my soul. "'9 This sentiment—where inner and outer nature exist in reciprocal symbolic resonance—was fully in accord with FICINO (si veda)’s philosophical temperament, as it was in the Medici's Villa Carreggi in Florence where Ficino founded his famed Academy. Here, the gardens provided a site of retreat. inspiration, meditation, and discourse, while the villa ofifered a ver- itable compendium of the arts, with its library, music room, and gal- leries of artworks. This would suggest not only that nature and its aesthetic simulacrum, the garden, played a major role in Ficino's philosophy, but also that a consideration of his philosophical system might bear upon our understanding of the landscape and develop- ments in landscape architecture of the period. On the basis of an expanded model of the principle of the coincidence of opposites, Ficino demonstrated the central place of man in the universe. In his cosmology, the soul is the privileged midpoint between the intellectual and the sensible world, mediating the higher and lower realms, dynamically embracing the universe through the process of knowing and self-determination. The soul is the means by which the universe reflects upon itself through a dynamic unity, as opposed to the static hierarchy posited by scholas- ticism. Whence the new status of the dignity of man, who is seen (following Plato's tripartite schematization of the soul) to share attributes with both the lower and the higher beings, midway between the cosmic mind and the cosmic soul above, and the realms of nature and of pure, formless matter below. As the terms of this hierarchy are emanations of God (following Plotinus's mystical read- ing of Plato, and hardly distant, either intellectually or geographi- cally, from Saint Francis's nature mysticism), all cosmic zones par- ticipate in, and somehow symbolize, divine creation. All realms of existence are therefore interconnected, and the cohesion of the cos- mos is reflected in the microcosm of human intelligence. As Cassirer writes of a Ficino dialogue between God and the soul: God says: "I fill and penetrate and contain heaven and earth; I fill and am not filled because I am fullness itself. I penetrate and am not penetrated, because I am the power of penetration. I contain and am not contained, because I myself am the faculty of containing." But all these predicates claimed by the divinity are now equally attributable to the human soul}° As such, fact becomes truth, and the world becomes meaningful, through the ^rf of cognition; symbols can be effectively derived from all facts, objects, and events; thought is liberated to become a cre- ative, and not merely reflective, activity. Inspired by the theory of love developed in Plato's Symposium and Phaedrus, FICINO (si veda) places mystical love (in a manner very differ- ent from that of Saint Francis's more immediately sensual and intu- itive mysticism) at the center of his system, as a cosmological, and not a psychological, principle. Erwin Panofsky elaborates: Love is the motive power which causes God—or rather by which God caus- es Himself—to effuse His essence into the world, and which, inversely, caus- es His creatures to seek reunion with Him. According to Ficino, amor is only another name for that self-reverting current {circuitus spiritualise from God to the world and from the world to God. The loving individual inserts himself into this mystical circuit.^' Whence the much misunderstood notion of ;he highest form of love, "Platonic love," that "divine madness" which is the source of poetic inspiration and genius as introduced by Plato, enriched by Plotinus, Augustine, and the twelfth-century Neoplatonists, and transformed by Ficino. Such love entails a desire guided by cogni- tion, which seeks as its ultimate goal the beauty diffused throughout the universe. The contradictory and oppositional totality of love is symbolized by the two Venuses, celestial and natural, representing sacred and profane love: beauty as supercelestial, intelligible, and immaterial, and beauty as particularized and perceptible in the cor- poreal world.^^ Within this context, three sorts of love are possible: amor divinus (divine love, ruled by the intellect), amor humanus (human love, ruled by all the other faculties of the soul), and amor ferinus (bestial love, which is tantamount to insanity). Love is the factor that mediates the higher and lower worlds, transcendence and immanence, cognition and perception. Cassirer stresses the import of this theory for an incipient humanism: This contradictory nature of Eros constitutes the truly active moment of the Platonic cosmos. A dynamic motif penetrates the static complex of the uni- verse. The world of appearance and the world of love no longer stand simply opposed to each other; rather, the appearance itself "strives" for the idea. Love is both psychological and theological, human and divine, con- templative and active, intellectual and passional; it achieves a central epistemological status due to its vast, synthesizing function; it is ontologically all-encompassing precisely because of its profoundly paradoxical nature—a complex scenario that will be dramatized, in a manner crucial to the subsequent history of landscape architecture, in Francesco Colonnas Hypnerotomachia Poliphili, discussed later in this chapter. In this context, the entirety of creation is an emanation of God, therefore the realm of nature is no longer deemed evil, for only nonbeing is evil. Panofsky: Thus the Realm of Nature, so full of vigour and beauty as a manifestation of the "divine influence," when contrasted with the shapelessness and lifelessness of sheer matter, is, at the same time, a place of unending struggle, ugliness and distress, when contrasted with the celestial, let alone the super-celestial world.^ The human soul is the site of the reflection and expression, if not quite the resolution or synthesis, of these universal antinomies and oppositions. The spiritual is present in the natural world, such that, a fortiori, nature offers itself for human expression in terms of what Panofsky terms zpaysage moralise {moraliTjed landscape). As such, the- ological and cosmological symbolism is not at all obviated by the real- ism and perspectivalism of quattrocento art. Quite to the contrary, it offers a supplemental semiotic layer to imagery and allegory, adding the realm of "perspective as symbolic form," as Panofsky stated it, to previous symbolic systems. In fact, within this theological cosmology, all symbols and objects are simultaneously moralized and humanized. This transformation of vision and knowledge holds great promise for the arts, and especially for landscape architecture, insofar as the benevolence of the natural world is now theorized as a modality of divine love, and thus connected to what will later be subsumed under the rubric of the sublime through the human act of contemplation. In this theory of Platonic love, the artists of the Renaissance found a system that expressed their most profound aesthetic con- cerns, notably that the eternal values of beauty and harmony they sought need be expressed through material forms. Thus the artist is necessarily a mediator of the spiritual and the sensible realms. The very nature of artistic creativity, in all its complexity, paradox, and multiplicity, was expressed therein. Cassirer delineates what is aes- thetically at stake: The enigmatic double nature of the artist, his dedication to the world of sen- sible appearance and his constant reaching and striving beyond it, now seemed to be comprehended, and through this comprehension really justified for the first time. The theodicy of the world given by Ficino in his doctrine of Eros had, at the same time, become the true theodicy of art. For the task of the artist, precisely like that of Eros, is always to join things that are sepa- rate and opposed. He seeks the "invisible" in the "visible," the "intelligible" in the "sensible." Although his intuition and his art are determined by his vision of the pure form, he only truly possesses this pure form if he succeeds in realizing it in matter. The artist feels this tension, this polar opposition of the ^5 elements of being more deeply than anyone else. This new metaphysics of art was in great part based upon the notion of the representable order of nature. The subsequent imaging of the world became a function of the profound affinities between mathe- matical research and aesthetic production, insofar as they both share a sense of form, based on the newly representable order of the cos- mos. Cassirer: "For now, the mathematical idea, the a priori' of pro- portion and of harmony, constitutes the common principle of empirical reality and of artistic beauty. "^^ And as Cassirer insists, regarding the primacy of form in the Renaissance poetry of writers such as Dante and Petrarch, such lyricism does not express a preex- istent reality with a standard form, but creates a new inner reality by giving it a new form: "stylistics becomes the model and guide for the theory of categories."^'' This claim may be generalized for the textu- al arts (philosophy, rhetoric, and dialectics) and extrapolated for the visual arts. It was, indeed, a model for the new nature of thought, where style is not a formal effect bounded by the limitations of sheer representation, but rather where representation itself is a creative act. Within this context, the garden would no longer be conceived as merely a microcosmic or Edenic symbol, nor as a theological alle- gory of the body of the Virgin. In a sense, every theory of the micro- cosm is a theory of mimesis, of levels of representation. Henceforth, there would be a reciprocal relationship between the mimetic activ- ity of art and the perception of nature, such that, concurrently, art would attempt to represent nature, and nature would be seen according to the work of art. Consequently, mimesis would play a decreasing metaphysical role in the light of the new theories of human creativity and productivity. Mediating this reciprocity, the garden would be a "third nature," simultaneously patterned upon the idealizations of art and reinventing the way that the landscape was experienced. This aes- thetic was summed up by Giordano Bruno in Eroicifuroi: "Rules are not the source of poetry, but poetry is the source of rules, and there are as many rules as there are real poets. "^^ "Nature" had always been, and would always be, invented. But now, the verity of this perpetual reinvention, its cultural inexorability, was recognized and thematized as a function of artistic creativity. The ultimate extrapolation of this mode of philosophical specula- tion was achieved by Giovanni Pico della Mirandola (1463-94), a disciple of Ficino who joined the Florentine Academy a quarter of a century after its inception. ^9 Xhe radical aspect of Pico's thought was the reversal of the relation between being and becoming or acting in the cosmic hierarchy, aproblem predicated on the role of freedom. In the scholastic universe, every being, including the human being, had a fixed place in the cosmic hierarchy; the sphere of human voli- tion and cognition was strictly delimited and conditioned. For Ficino, to the contrary, though man's role in the universe was to rec- ognize and celebrate the entirety of creation, human difference and dignity consisted in man's role as a metaphysical mediator between the higher and lower realms. Pico radicalized and potentialized this mediative role by positing the entirety of the cosmic hierarchy as man's proper place. Thus man, endowed with no essential particu- larities, no longer had a fixed place in the cosmic hierarchy: the placement of each person within the cosmos was a function of indi- vidual activity, so that man could degenerate towards the beasts or ascend towards God, according to the value of his acts. Human nature consisted precisely in not having a predefined nature or form. In this proto-existentialist philosophy, man's being is defined as becoming; man's essence is constituted by the unique trajectory of each individual existence. In this system, where existence precedes essence, coincide the roots of both Pascalian anguish and existential optimism; the origins of both a theological anxiety at the eclipse of God and the joys of a radical liberation of the human soul. Though the system still operated within a Christian ethos, it established the preconditions for a secular realm of thought. This openness towards the world implied that human volition and knowledge must traverse the entire cosmos in order to achieve individual spiritual fiilfillment. As Pico wrote, concerning the creation of man, in his Oration on the Dignity ofMan, At last the best of artisans ordained that that creature to whom He had been able to give nothing proper to himself should have joint possession of what- ever had been peculiar to each of the different kinds of being. He therefore took man as a creature of indeterminate nature and, assigning him a place in the middle of the world, addressed him thus: "Neither a fixed abode nor a form that is thine alone nor any function peculiar to thyself have we given thee, Adam, to the end that according to thy longing and according to thy judgment thou mayest have and possess what abode, what form, and what functions thou thyself shalt desire. The nature of all other beings is limited and constrained within the bounds of the laws prescribed by Us. Thou, con- strained by no limits, in accordance with thine own free will, in whose hand We have placed thee, shall ordain for thyself the limits of thy nature. We have set thee at the worlds center that thou mayest from thence more easily observe whatever is in the world. We have made thee neither of heaven nor of earth, neither mortal nor immortal, so that with freedom of choice and with honor, as though the maker and molder of thyself, thou mayest fashion thyself in whatever shape thou shalt prefer. Thou shalt have the power to degenerate into the lower forms of life, which are brutish. Thou shalt have the power, out of thy soul's judgment, to be reborn into the higher forms, which "'° This self-transforming, metamorphosing nature is ever-changing, establishing no fixed form. In the aesthetic realm, Pico's theory of total potentiality and mutability justified a renaissance of artistic cre- ativity, with a newfound juxtaposition and inmixing of forms, styles, and symbols. This metaphysics of action and creativity is at the ori- gin of an aesthetic lineage leading to the baroque and culminating in romanticism. It is interesting to note that Pico's philosophy was dramatized by the Spanish humanist Juan Luis Vives (1492-540) in Fabula de homine (c. 1518), where the full mimetic powers of protean man are acted out on the stage of the Roman gods. After imitating the gamut of natural forms, man achieves a quasi-apotheosis: "The gods were not expecting to see him in more shapes when, behold, he was made into one of their own race, surpassing the nature of man and relying entirely upon a very wise mind Man, just as he had watched the plays with the highest gods, now reclined with them at the banquet."^' But this theatricality did not end with the allegori- cal staging of theology in a mythical setting; Vives also considered the implications of this apotheosis, entailing newfound powers of human creativity in relation to the observation of the natural world, claiming, all that is wanted is a certain power of observation. So he will observe the nature of things in the heavens in cloudy and clear weather, in the plains, in the mountains, in the woods. Hence he will seek out and get to know many things about those who inhabit such spots. Let him have recourse to garden- ers, husbandmen, shepherds and hunters ... for no man can possibly make all observations without help in such a multitude and variety of directions.'^ This protean ontology was not lost on the natural sciences. The specificity of landscape would be determined with increasing preci- sion following the development of the new sciences of geography, astronomy, meteorology, botany, zoology, etcetera; furthermore, the physical sciences would increasingly serve the arts, with all their the- ological and metaphysical symbolism, however archaic or obscure. Already in this epoch, the hortus conclusus, the enclosed clois- ter gardens of the medieval monasteries, gave way to the secret gar- dens of the Renaissance, and later to the more systematically orga- nized botanic gardens, initiated in Venice in the fifteenth and sixteenth centuries, with their increasingly open collections of in- digenous and exotic plants. When the first public botanic garden was created in Padua in 1545, the secret garden gave way to the pub- lic garden. As explained by Gaetane Lamarche-Vadel, The secret garden henceforth became a laboratory of minutious observations of all the states of plants' growth, of their reactions to the seasons, climates, and adoptive soils. Petrarch already gave himself over to such scrupulous experimentations and annotations in his gardens at Vaucluse, The attempts at transplanting pursued a century later accelerated and changed in scale: the '' exchanges were no longer local but intercontinental. Unknown roots from the New World arrived to be planted in the ancient earth of the Old World; new names of plants abounded; exotic herbs, spices, and produce transformed cuisine; old maladies found cures; the eye received novel pleasures. What arrived to incite mystery and wonder slowly gave way to knowledge and order: the notion of the world as a closed microcosm was replaced by the con- cept of an infinite universe, open to sensory observation and increas- ingly rational classification. Each new botanical discovery demand- ed a place on the cosmic great chain of being; as the examples became more and more numerous, and less and less coherent with the previously contrived system of botanic knowledge, the old cate- gories became insufficient to the task, forcing both a new system of classification and ultimately an entirely new conception of the cos- mos (coherent with analogous discoveries in the other sciences, notably those of the great Copernican and Galilean astronomical revolutions). Under the stress of an increasingly heterogeneous empirical field of objects collected, beginning in the fifteenth centu- ry, from the corners of the earth—including all the orders: animal, vegetable, mineral—the old system of classes was subverted and transformed. These objects decorated both cabinets of curiosity and gardens (living, outdoor cabinets of curiosity), radically transform- ing the order of nature—including the aestheticized reordering of nature that is the garden—in a scenario of hybridization beyond any adequately totalizing knowledge. Hybrid species gave rise to hybrid thoughts. However, as this process of demythification was a slow one (evolving over the centuries), each epoch bore a particular ratio of the inmixing of myth and science—a ratio that would remain crucial to all aesthetic representations and transformations of the landscape. Ficino's notion that all of creation is divine and beautiful opened the way for the historicizing of knowledge, which is one of the key tenets of humanist thought, no longer restricted to the Christian limitations of scholastic scholarship. For if all cosmologi- cal levels of the universe participate in divine goodness and beauty, then by extension all historical moments of thought participate, albeit partially, in universal truth. The result was a new syncretism, most immediately effected by Ficino in a reconciliation of Platonic and Aristotelian systems, but also extending to the positive recon- sideration of such thinkers as Plato, Moses, Zoroaster, Hermes Trismegistos, Orpheus, Pythagoras, Virgil, and Plotinus. Further- more, the implications of this intellectual openness and mobility were vast for both philosophical historicism and a theory of natural religion: the fact that consciousness must survey the entirety of the universe implied the necessity of discerning the truth value of every system of thought. Christian or otherwise, insofar as they all partake of a vaster universal truth. Pico's syncretism was even greater than that of Ficino, including not only Ficino's sources but also the Greek, Latin, and Arabic commentators of Aristotle, as well as the Jewish Cabalists. Furthermore, and crucial for modern hermeneu- tics, Pico went beyond the medieval scheme of interpreting scripture at four different levels—literal, allegorical, moral, and anagogical according to a hermeneutic centered on the master narrative of the Bible. Rather, he argued for a multiplicity of meanings to scripture, as heterogeneous and polyvalent as the complexity of the universe to which they pertained. In Pagan Mysteries of the Renaissance, Edgar Wind discusses the implications of Pico's conceptual revolution for art and aesthetics. The notion of the deus absconditus, the hidden God, implies that no single symbolization of God can be adequate, for God is fundamen- tally nonrepresentable. Witness Cusanus's discussion, in De docta ignorantia, of the many names of the pagan gods: All these names are but the unfolding of the one ineffable name, and in so far as the name truly belonging to God is infinite, it embraces innumerable such names derived from particular perfections. Hence the unfolding of the divine name is multiple, and always capable of increase, and each single name is related to the true and ineffable name as the finite is related to the infinite.^'* As Wind suggests, "Poetic pluralism is the necessary corollary to the radical mysticism of the One. This polytheistic, or at least poly- morphic, vision of the deity achieved the reconciliation of theologi- cal opposites in the hidden God, necessitating an application of the intellectual syncretisms of Ficino and Pico. Yet those irreconcilable opposites, w^hich previously could only have been united within God, could now be provisionally reconciled in human conscious- ness. But insofar as this central theological doctrine could only be stated in the form of a paradox, its manifold expressions, whether conceptual, symbolic, pictorial, or ornamental, needed to share the conceptual and ontologicaJ equivocation of its foundation. This would be the source of a new iconographic richness in the arts. Pico was intimately familiar with the ancient pagan mystery religions being rediscovered during his time, as well as with the role of initiation in the acquisition of knowledge; indeed, he had planned to write a book on the subject entitled Poetica theobgia. He discerned the various formal levels of these mysteries—ritualistic, figurative, and magical—all of which were continuously intermin- gled during the Renaissance. Within these systems, truth was always hidden, to be revealed only to the initiated through hieroglyphs, fables, and myths. The dissimulation of truth was a protection against profanation; revelation was thus a function of disguise, dis- simulation, concealment, equivocation, and ambiguity. Wind's analysis of the much-admired Renaissance maxim, ^^- tina lente (make haste slowly), which originated in Aulus Gellius's Nodes Atticæ, is a concrete case in point. This oxy- moron simultaneously sums up, at a poetic level of understanding, the metaphysical principle of divine totalization, the epistemological principle of the limits of human comprehension, and a certain eth- ical principle for regulating one's earthly existence. Here, the meta- physical is reduced to representable (and thus apparently compre- hensible) oxymoronic hieroglyphs or emblems—such as a dolphin around an anchor, a butterfly on a crab, an eagle and a lamb, and countless others—all intended, "to signify the rule of life that ripeness is achieved by a grovi^ih of strength in which quickness and "^*^ steadiness are equally developed. Metaphysics is thus expressed in the realm of popular imagery by reducing philosophy to the emblematic. The result of this reduction of the cognitive to imagery is that while aesthetics always implies a metaphysics, metaphysics is no longer the prime guarantor of aesthetics. This is apparent, for example, in a seminal^'' book in the his- tory of Western gardens, Francesco Colonna's Hypnerotomachia Poliphili (The Strife of Love in a Dream). Here numerous versions oifestina lente are illustrated; each one provides a unique nuance to the idea, specifically attuned to the demands of the narrative. As Wind explains, these emblems in fact serve as part of the initiatory mechanism of the allegory. The plan of the novel, so often quoted and so little read, is to "initiate" the soul into its own secret destiny—the final union of Love and Death, for which Hypneros (the sleeping i,rosfuneraire) served as a poetic image. The way leads through a series of bitter-sweet progressions where the very first steps already foreshadow the ultimate mystery oi Adonia, which is the sacred mar- riage of Pleasure and Pain.^^ The coincidence of opposites is revealed through sundry conjunc- tions, such that not only the marvels and miracles of the world, but also its most commonplace objects, reveal human destiny. Needless to say, if basic imagery is thus manipulated, the most complex forms of expression—the arts, including landscape architecture—^will bear witness to similar metaphysical formations and deformations. These techniques lead to the realm ofwhat, as Cassirer reminds us, Goethe referred to as an "exact sensible fantasy,"^^ where science, nature, and art coalesce in an empirical realm that utilizes its own standards, paradigms, and forms; where abstraction and vision merge; and where fantasy and theory, literature and metaphysics, share a com- mon ground of expression. If poetry and images were but a veil upon the truth, they nev- ertheless offered an alternate entry into the theological system, a means of circumventing the obvious social restrictions of a more the- ological approach. This syncretism was reciprocal: "An element of doctrine was thus imparted to classical myths, and an element of poetry to canonical doctrines. Thus there obtained a hybridization of elements within imagery; theological connotations were granted to secular figures, and, conversely, sacred scenes evinced secular and contemporary truths. What Wind termed a "transference of types'' was in fact more than a stylistic feature of Renaissance art; it estab- lished an epistemological overture that indicated the metaphysical foundations of a major lineage of subsequent art and aesthetics. This syncretism was not lost on the arts. Though earlier hybrid works were evident in both pastoral dramas and mystery plays, the first Gesamtkunstwerk proper, in the contemporary sense of the term, was the opera, developed at the end of the sixteenth century, with the appearance of Peri's Euridice created in Florence in 1600, and Monteverdi's Orfeo created in Mantua in 1607. Monteverdi utilized all the resources of the art, ancient or new. This distinc- tion between old and new, most honored around 1600, held little value for him. Thus on every page one finds archaic connections of tunes, traditional procedures of writing and orchestration, as well as modulations, dissonances, enharmonics, and chromaticisms engendered by tonality, by Greek metrics, and by the rhythmics of declamation. But what pertained uniquely to Monteverdi was his knowledge of gauging, choosing, blending, and ordering all these elements to create a moving and animated work with great lyrical inspiration."*^ Beginning with Orfeo, Monteverdi established a musical synthesis of court airs, madrigals, recitative, canzone, and arioso; this entailed a corresponding scenographic synthesis of the varied arts. As the Cartesian mathesis universalis sought the synthesis of the sciences in a unified theory, so would the opera syncretize the arts on the spatially homogeneous, but stylistically heterogeneous, stage of baroque drama. And yet, structurally speaking, it might be argued that the humanist garden of the Italian Renaissance is the major precursor of the totalizing artwork, insofar as it already served as the ground, synthesis, and scenarization of all the other arts. “Hypnerotomachia Poliphili” of Colonna was published in Venice in 1499."^^ The tale consists of the phantas- mic quest of Poliphilus, presented as an initiatory erotic drama couched in the form of a dream, recounting the protagonist's expe- riences and tribulations as he searches for his beloved Polia. Beginning in the anguishing soHtude of a wild, dark, labyrinthine forest, he finally emerges, by invoking divine guidance, into a beau- tiful, sunny landscape of absolute perfection. Here he discovers a world filled with gardens and palaces, containing enigmatic and emblematic monumental sculptures and ruins representing the arts of the ancient cultures of Egypt, Greece, and Rome, such as pyra- mids, obelisks, and temples, all evincing a perfection lost in the con- temporary epoch. The archaic is brought into the service of the arcane. The allegory then thickens as Poliphilus continues his Neoplatonic quest towards love and truth, encountering five girls representing the five senses, a queen symbolizing free will, and final- ly two young women symbolizing reason and volition. After visiting the palace, guided by the latter two women, he is taken to the three palace gardens, which are ultimate expressions of human artifice: gardens of glass, silk, and gold. This passage is worth quoting at length, as the descriptions of gardens in the Hypnerotomachia Poliphili are of inestimable importance in the subsequent history, imaginary and practical, of landscape architecture. When we arrived at the enclosure of orange trees, Logistic said to me: "Poliphilus, you have already seen many singular things, but there are four more no less singular that you must see." Then she led me to the left of the palace, to a beautiful orchard as large in circumference as the entire dwelling where the queen made her residence. Around it, all along the walls, there were parterres planted in cases, intermixing box-trees and cypresses, that is to say a cypress between two box-trees, with trunks and branches of pure gold, and leaves of glass so perfectly imitated that they could have been taken for nat- ural. The box-trees were topped with spheres one foot high, and the cypress- es with points twice as high. There were also plants and flowers imitated in glass, in many colors, forms and types, all resembling natural ones. The planks of the cases were, as an enclosure, surrounded with slides of glass, gild- ed and painted with beautifiil scenes. The borders were two inches wide, trimmed with gold molding on top and bottom, and the corners were cov- ered with small bevels of golden leaves. The garden was enclosed with pro- truding columns made of glass imitating jasper, encircled by plants called bindweed or morning glory with white flowers similar to small bells, all in relief and of the same colored glass modeled after nature. These columns rested against squared and ribbed pillars of gold, sup- porting the arcs of the vaulting made of the same material. Underneath, it was trimmed with glass rhombuses or lozenges, placed between two moldings. Upon the capitals of the protruding columns were placed the architrave, the frieze, and the cornice in glass, figures in jasper, as well as the moldings around it, golden rhombuses with polished and hammered foliage, such that the rhombuses were a third as wide as the thickness of the vaulting. The ground plan and the parterre of the garden were made of compartments composed of knotwork and other graceftil figures, mottled with plants and flowers of glass with the luster of precious stones. For there was nothing nat- ural, yet there existed, nevertheless, an odor that was pleasant, fresh and fit- ting the nature of the plants that were represented, thanks to some compound with which they were rubbed. I long gazed upon this new sort of gardening, and found it to be very strange.^^ The brilliance and genius of this pure artifice invokes Poliphilus's admiration and wonder; the inherent artificiality of mimesis is revealed. While this garden was never imitated in its totality, it established a certain sensibility, and many of its elements have served as models for both details and major elements throughout the his- tory of landscape architecture—as well as in the subsidiary art of pastry making, with its parallel history. Poliphilus's discovery of these artificial wonders continued: "Let us go to the other garden, which is no less delectable than the one which we just showed him." This garden was on the other side of the palace, of the same style and size as the one made of glass, and similar in the disposition of its beds, except that the flowers, trees, and plants were made of silk, the col- ors imitating those of nature. The box-trees and the cypresses were arranged as in the preceding garden, with trunks and branches of gold, and underneath were several simple plants of all types, so truly crafted that nature would have taken them for her own. For the worker had artificially given them their odors, with I know not what suitable compounds, just as in the glass garden. The walls of this garden were made with singular skill, and at incredible cost. They were assembled with pearls of equal size and value, upon which was spread a stalk of ivy with leaves of silk, branches and small creeping runners of pure gold, and the corymbs or raisins of its fruit of precious stones. And, equidistant around the wall were squared pillars, with capitols, architraves, friezes and cornices of the same metal, resting upon it as ornaments. The planks that served as slides were made of silk embroidered with gold thread, depicting hunting and love scenes so surprisingly portrayed that the brush could not have done better. The parterre was covered with green velour resembling a beautiful field at the beginning of the month of April. 45 They then enter a third garden, in which is located a golden trian- gular obelisk, decorated on its three sides: Logistic turned towards me and said: "Celestial harmony consists of these three figures, square, round, and triangular. Know, Poliphilus, that these are ancient Egyptian hieroglyphs, which have a perpetual affinity and conjunc- tion, signifying: 'the divine and infinite trinity, with a single essence.' The square figure is dedicated to the divinity, because it is produced from unity, and is unique and similar in all its parts. The round figure is without end or beginning, as is God. Around its circumference are contained these three hieroglyphs, whose property is attributed to the divine nature. The sun which, by its beautifiil light, creates, conserves, and illuminates all things. The helm or rudder which signifies the wise government of the universal through infi- nite sapience. The third, which is a vase full of fire, gives us to understand a "4° participation of love and charity communicated to us by divine goodness. The Neoplatonic resonances are worth noting. Continuing his quest, Poliphilus is confronted with three doors, representing the major paths of life, leading towards either the glory of God, the plea- sures and wonders of the world, or love. As Poliphilus chooses the last—justifying the text's extreme voluptuousness—he is led to the most perfect garden of all, Cythera, residence of the goddess of Love (and historic site of the Greek cult of Aphrodite): "That region was dedicated to merciful nature, intended for the habitation and dwelling of beatified gods and spirits."47 The description of the gar- dens of Cythera is so complex as to escape precise visualization and defy synopsis, yet it has inspired much of the Western imagination of landscape architecture. Here, the new Renaissance sense of nature combines with the contemporary exigencies of the arts: cosmic symbolism is reflected in architectural detail, the fecund sensuality of nature is circumscribed by the most rigorously geometricized geography, and the beauty of the landscape is accentuated, or even simulated, by the most refined artifice of the artisan's craft. Each aspect of this site inaugurates a type of perfection later to become stereotypical. The island is circular, with crystalline earth, beaches surrounded with ambergris, and its circumference is defined by ordered plantings of cypresses and bilberry bushes trimmed to perfection every day. The island's river has a shore adorned with sand mixed with gold and precious stones, and banks planted with flowers and citrus trees. The island's major divisions are mathemat- ically organized and separated by porphyry enclosures of artificial foliage and knotwork decorations interspersed with marble pilasters; each of these divisions delimits a different sort of planting: oak, fir, shrubs formed into figures representing the powers of Hercules, pine, laurel and small shrubs, apple and pear, cherry, heart-cherry and wild-cherry, plum, peach and apricot, mulberry, fig, pomegran- ate, chestnut, palm, cypress, walnut, hazelnut, almond and pista- chio, jujube, sorb, loquat, dogwood, service, cassia, carob, cedar, ebony, and aloes. In what appears as a prototypical version of Michel Foucault's "Chinese encyclopedia"—where the introduction of fantastic ele- ments shatters empirical taxonomy—the animals to be found there are no less diverse, so as to maintain the Utopian aspect of the site: satyrs, fauns, lions, panthers, snow leopards, giraffes, elephants, griffins, unicorns, stags, wolves, does, gazelles, bulls, horses, and an infinity of other species (excepting only those that are poisonous or ugly). Furthermore, the decorations within the sundry orchards, prairies, and parterres offer nearly the entire gamut of what shall become the standard features of Western landscape architecture: trellises, bowers, altars, decorative bridges, topiary, sculptural and architectural features, and fountains. There are herb gardens con- taining a variety of medicinal plants as vast as that of medieval clois- ter gardens, including absinthe, birthwort, mandragora, fiimitory, devil's milk, sumac, betony, calamint, lovage, St.-John's-wort, night- shade, peony; and also aromatic and edible plants such as lettuce, spinach, sorrel, rocket, caraway, artichokes, chervil, peas, broad beans, purpura, pimpernel, anise, melons, gourds, cucumbers. chicory, watercress, etcetera. The flowers in the prairies, whose description evokes the millefleurs backgrounds of medieval tapestries such as the unicorn cycles, are no less varied, and the parterres, plant- ed with extremely complex, interlaced, and varied patterns of flowers and other plants, have become classic models for subsequent gardens. Finally, there is the veritable "source" and destination of the quest, the mystical fountain ofVenus (which, most tellingly, remains unillustrated, but for a schematic ground plan), with columns made of precious stones, detailed carvings, and zodiacal and mythological symbols. The source of the water could itself be seen as an allegory for the "third nature" that characterizes the art of gardens: The cover of this marvelous fountain was made of a rounded vault like an overturned coupe without a foot, all of a single piece of crystal, whole and massive, without veins, flaws, hairs, kerfs, or any macula whatsoever, purer than the water spouting from the solid, artless, raw, unpolished rock, just as nature made it."** The Italian Renaissance produced copies, however flawed, of certain aspects of these gardens. Henceforth, mathematics and mythology would join within the art of landscape architecture. Yet, however imperfect the imitation, an entire worldview was evident in these gardens. As Gaetane Lamarche-Vadel remarks, The visions freed by the reveries are not always images of paradise lost; they also sometimes prefigure models of a perfection yet to come. The island where Poliphilus ends his journey is one of those: Venus, in concert with mathe- matical reason, conceived the plans for this garden. Fecundity is allied with order, measure, and proportion."*? The metaphysical allegory is always upheld by the most extreme sen- suality and preciosity. Indeed, one of the inscriptions on the foun- tain may serve as an epigraph for the entirety of the Hypneroto- machia Poliphili: "Delectation is like a sparkling dart. No synopsis of the Hypnerotomachia Poliphili can satisfy, for it is precisely due to the eccentricity of its quasi-encyclopedic char- acter—through the heterogeneous allusions and evocations of each object, and the symbolic interrelations between these objects—that the nature of this synthesizing, moralizing, and aestheticizing sym- bolic system appears. The heterogeneous enumeration shatters the effects of mimesis, giving rise to art as an activity of the autonomous imagination. Such a pluraUstic mode of Usting and narrative para- taxis operates as a conceptual expansion of horizons, utihzing pre- vious symbols, forms, and taxonomic schemes retrospectively to recreate their classic origins; proleptically, they create a modern aes- thetic.^' Here, a vast syncretism rules the combination of botanic (Egyptian, Cypriot, Greek, Syrian, etc.), architectural (ancient Greek, Roman, Italian, Gothic, monastic, etc.), and textual (Pliny, Virgil, Dioscorides, Theophrastus, etc.) elements, establishing a totality imbued w^ith the most extreme, and fruitful, anachronisms. And yet, it is perfectly coherent with the Neoplatonic metaphysical speculation of the epoch; for all classicism is inherently revisionis- tic, transfiguring ancient forms according to contemporary motives. It is precisely here that we can appreciate the allegorical weight of ruins in landscape architecture: signs of an ideal and ide- alized past now disappeared, symbols of a creative consciousness that recuperates and transforms, indices of an aestheticization that combines and refines. Hypnerotomachia Poliphili thus offers not only specific details and general models—based on a synthesis of the contemporary arts—for the subsequent history of landscape architecture; it also proffers an aesthetic of complexity, contradiction, and paradox that will inspire, both consciously and unconsciously, the most profound garden creations. Its style, plot, and characterizations are complex and heterogeneous; ancient, medieval, and Renaissance objects are contemporaneously juxtaposed and overlaid with both sacred and profane symbols; multiple discourses interweave myth and rational- ism, erotic drama and mundane description, fantasy and utility, nature and geometry; varied, often contradictory, ideals of beauty are interwoven. Furthermore, the metaphoric dimension of artifacts is always apparent, revealing the landscape itself as an emblematic, symbolic, or allegorical space parallel to the mental state of Poliphilus, in 2i psychomachia that organizes the dynamic principle of the narrative, as Gilles Polizzi explains: "Such is the book of Colonna that—in the problematic conjunction of its books and its subjects, science and desire, the Apuleian weave of its mysteries and the experiment with natural hieroglyphs—it opens to a polysemy that makes it a world-book or a monster-book. Crucial for the present study is the fact that Hypnerotomachia Poliphili stresses the central importance of narrative in establishing the structure and significance of gardens in general. For not only is the garden a reflection of mental states, but its allegorical structure is based upon the active, and not merely mimetic, aspect of vision as a creative, dynamic, mutable process. This pertains to the garden's visible and mathematical forms as well as to its visionary and mytho- logical dimensions. Thus the "objective" geometry and sciences behind these inventions, the "third nature" realized from combining artifice and nature, are instantiated or activated, as it were, by the narrative phantasms of those who created the gardens, and subse- quently by the phantasms of those who enter them. In Hypneroto- machia Poliphili, the garden is literally a dream; the real gardens of the world, conversely, are sites that evoke reverie. The liberated plas- ticity of the imagination—a major consequence of the new meta- physical system elaborated by Cusanus, Ficino, and Pico—corre- sponds to the historic relativity and alterability of truth in its manifold and often contradictory manifestations. For the conditions of the possibility of any work of art include not only the material and spiritual traditions of the period, but also all the conceivable phantasms, misreadings, variants, and heresies—all the paradoxes and paralogisms—of the arcane and often unstated traditions that are foundational of an epoch. Contradiction, complexity, and paradox are fundamental principles in both the genesis and the structure ofWestern landscape architecture. The coherence, formalism, and stylistic closure all too often sought by historians of gardens in fact dissimulates the inco- herence, heterogeneity, and conceptual intricacies that underlie most great gardens. The organic, dynamic, chaotic space of nature is always at odds with the geometric, static, mathematical space of conceptual form. "Worked through by the Demon of Time whether in its human and historical manifestations as narrative, fan- tasy, and destiny, or in its natural manifestations as seasonal change, growth, decay and death—the garden is a fortiori a dynamic, syn- thetic, syncretic entity, escaping all formalist definition. Syncretism and Style 1 Jakob Burckhardt, The Civilization ofthe Renaissance in Italy, vol. 2, trans. Middlemore; New York: Harper & Row), PETRARCA, Lettres familihes et secrkes (Paris: Bechet); cited in Vadel, Jardins secrets de la Renaissance : Des astres, des simples, et desprodiges (Paris: L'Harmattan, 1997), 48. This book is an excellent study of the secret garden, from the medieval hortiis conclusus through the Italian Renaissance giardino segreto to the jardin hermetique. 3 Lamarche-Vadel,Jardinssecrets,11. 4 Francesco Petrarch, "The Ascent of Mount Ventoux," n.t., in Introduction to Con- temporary Civilization in the U^if (New York: Columbia University Press, 1965), 557. 5 Ibid., 560. 6 Cited in ibid., 562. 7 Petrarch, "Ascent," 562. 8 Two classic texts on the trading, inmixing, and syncretism of symbols are: Baltru^aitis, Le moyen dge fantastique: Antiquites et exotismes dans I'art gothique (1955; Paris: Flammarion, 1981); and Rudolf Wittkower, Allegory and the Migration of Symbols (London: Thames and Hudson). 9 Ernst Cassirer, The Individual and the Cosmos in Renaissance Philosophy, trans. Mario Domandi (1927; Philadelphia: University of Pennsylvania) Asthisisprobablythemostanalyzedtopicinarthistory,alonglistofreferences would here be both inadequate and superfluous. As an introductory note, consider several classic texts: John White, The Birth and Rebirth ofPictorial Space (London: Faber & Faber); Pierre Francastel, La figure et le lieu: L'ordre visuel du Quattrocento {?2ins: Gallimard); Samuel Y. Edgerton, The Renaissance Rediscovery ofLinear Perspective (New York: Harper & Row, 1975); and Hubert Damisch, L'origine de la perspective {Vaus: Flammarion, 1987). 12 The most recent translation is Leon Battista AJberti, On the Art ofBuilding in Ten Books, trans. Joseph Rykwert, Neil Leach, Robert Tavernow (Cambridge, MA: MIT). 13 Forexample,theVillaLante (Bagnaia),theVillad'Este(Tivoli),theBoboli Gardens of the Palazzo Pitti (Florence), and the various Medici Villas (Rome, Castello, Poggio, Pratolino, and Fiesole), only to name some of the most typical and famous. The literature on the Italian Renaissance garden is vast. For a fine introduction, see Catherine Laroze, Une histoire sensuelle des jardins (Paris: Olivier Orban, 1990), 323—32; Terry Comito, "The Humanist Garden," in Monique Mosser and Georges Teyssot, eds. The Architecture ofWestern Gardens (Cambridge, MA: MIT Press); and John Dixon Hunt, Garden and Grove (Princeton: Princeton University Press, 1986), especially 42-58 ("Ovid in the Garden") and 59-72 ("Garden and Theatre"). Among the many fine illustrated books and guides, very usefiil is Judith Chatfield, A Tour ofItalian Gardens (New York: Rizzoli, 1988). Cited in PUPPI (si veda) Nature and Artifice in the Sixteenth-Century Italian Garden," in Mosser and Teyssot, Architecture ofWestern Gardens, 53. 16 This section on Cusanus is based on Cassirer, Individual and Cosmos. On the great chain of being, see Arthur O. Lovejoy, The Great Chain ofBeing {\9i6; New York: Harper & Row). 17 KarlJaspers, Anselm and Nicholas of Cusa, trans. RalphMannheim(NewYork: Harcourt, Brace, Jovanovich, 1966), 35. Needless to say, the present essay presents only the broadest schematization of these complex philosophical issues—^just enough, it is hoped, to situate their interest in relation to the development of the Italian Renaissance garden, and thus to inspire the reader to further investigations. 18 Cassirer, Individual and Cosmos, 51. On the extension of these issues as they relate to aesthetics in the seventeenth-century debates between the Cartesians and the Pascalians, see Allen S. Weiss, Mirrors ofInfinity: The French Formal Garden and 17th-century Metaphysics (New York: Princeton Architectural Press), Cited in Raymond Marcel, Marsile Ficin (Paris: Les Belles Lettres, 1958), 273. 20 Cassirer, Individual and Cosmos, 190-1; see . On FICINO (si veda), see also Kristeller, Renaissance Thought and the Arts, Princeton. Panofsky, The Neo-platonic Movement in Florence and North Italy, Studies in Iconology, New York: Harper & Row. Cassirer, Individual and Cosmos. Panofsky notes that the vast influence of the notion of neo-platonic love is effected in both direct and indirect manners, much in the manner that psychoanalysis is influential for the history of modernism in the arts, even when inadequately understood. This idea is useful in considering the relations between theoretical systems and artistic production, where partial readings and misreadings in no way obviate the efficacy of influence or affinities. Bloom's The Anxiety ofInfluence, Oxford, remains the most subtle analysis of the role of misprision in artistic creation. In relation to the experience of the Italian garden, Hunt, in Garden and Grove, makes a parallel claim, referring to a study by Bruno of an allegory of art and nature in the Villa Lante. Iconographical studies usually consider, as does this, only meanings inscribed in an art work, rarely how such meanings is read by a later visitor. The great value of Hunt's essay is that it accomplishes both feats. Cited in Hauser, The Social History of Art, New York: Vintage Books). See Kristeller, PHILOSOPHERS OF THE ITALIAN RENAISSANCE, Stanford. Pico, Oration on the Dignity of Man, in Cassirer, Kristeller, and Randall, THE RENAISSANCE PHILOSOPHY OF MAN, Chicago Vives, Tabula de homine, in Cassirer, Kristeller, and Randall, Renaissance Phibsophy. Vives, cited in Hale, The Civilization of Europe in the Renaissance (New York: Athenaeum), Lamarche-Vadel, Jardins secrets. On the transformations of epistemology, natural classes, and botanic knowledge, the locus classicus of the subject remains Foucault, The Order of Things, New York: Vintage. Cited in Wind, Pagan Mysteries in the Renaissance, New York: Norton. Perhaps the most familiar contemporary example of this dictum is Alls, float like a butterfly, sting like a bee. The erotic poetics of the Hypnerotomachia Poliphili speddcaWy justifies the use of this adjective. Cited in Cassirer. Roux, cited in Roche, Monteverdi (Paris: Le Seuil/Solftges. Although the identity of the author of Hypnerotomachia Poliphili is not absolutely certain, it is now almost always attributed to COLONNA (not to be confused with COLONNA), a dominican friar of the monastery of SS. Giovanni e Paolo in VENEZIA. There is one theory that “HYPNEROTOMACHIA POLIPHILI “ is written by ALBERTI (si veda), which, whatever its veracity, reveals the profound affinities perceived between the two philosophers. Hypnerotomachia Poliphili is published, with illustrations, in Italian in VENEZIA by Manutius. An abbreviated translation by Martin appeared, published by Kerver as “Le songe de Poliphile” (Paris: Imprimerie Nationale, ed., and prefaced by POLIZZI). Another translation, “The Strife of Love in a Dream”, appeared in London. The contemporary Italian edition of Hypnerotomachia Polophili is edited by Pozzi and Ciapponi, PADOVA. On the influence of HYPNEROTOMACHIA POLOPHILI in France, see Blunt, The Hypnerotomachia Polophili in France, The Warburg. Blunt’s is an important early study flawed, however, by a less-than- rudimentary comprehension of Renaissance philosophies. The importance of the engravings in the HYPNEROTOMACHIA POLOPHILI for considerations of the landscape are briefly discussed in an essay that is, in its breadth and depth, a model of scholarship on gardens and landscape: Schama, Landscape and Memory (New York: Knopf. For an idiosyncratic and suggestive allegorical reading, see Gomez, Poliphilo, or The Dark Forest Revisited, MIT. We find here the origins of Astroturf. Lamarche-Vadel, Jardiru secrets. On the epistemological problem of lists, see Weiss, The Errant Text, The Aesthetics of Excess (Albany: University of New York). Such usage evokes the sensual and critical aspects of Rabelais (who was directly influenced by Hypnerotomachia), the phantasmic and non-utilitarian inventions of Roussel, and the simulacral metaphysics of Borges. Polizzi, "Presentation," in Colonna, Songe de Poliphile. Abram, The Spell ofthe Sensuous: Perception and Language in a More- Than- Human World. New York: Pantheon; Adams, The Education of Adams. New York: The Modern Library; Adams, Nature Perfected: Gardens Through History. New York: Abbeville. ALBERTI (si veda), On the Art of Building, MIT. Amrhein and Conley, Robert Smithson. New York: Pierogi Gallery. Apostolides, Le roi-machine: Spectacle et politique au temps de Louis. Paris: Minuit. Aragon,  Le paysan de Paris. Paris: Gallimard/Folio. Bachelard, LAir et les songes : Essai sur Imagination du mouvement. Paris: Corti, Ballard, A User's Guide to the Millennium. New York: Picador/St. Martin's Press: G. The Terminal Beach. New York: Carroll & Graf. Ballard, Barthes. Sade, Loyola, Fourier. New York: Hill and J. Wang, Barthes, Sur Racine. Paris: Le Seuil. Bastide, The Little House: An Architectural Seduction, Princeton, Bauduin and Weiss, Lieux et liens. Paris: Editions Lahumiere, Berque, Les Raisons du paysage: De la Chine antique aux environnements de synthhe. Paris: Hazan, Bonnet, Careme, or the Last Sparks of Decorative Cuisine, in Allen S. Weiss, ed. Taste, Nostalgia. New York: Lusitania, Bras, Le livre. Rodez: Rouergue, Bryson, Looking at the Overboked. Harvard, Buchler, Introduction to Contemporary Civilization in the West. Columbia, Buci, La folie du voir: De I'esthitique baroque. Paris: Galilee, Burckhardt, The Civilization of the Renaissance in Italy, New York: Harper & Row, Camus, Le Departement de la Lozire. Paris: PO.L., Careme, L'Art de la cuisine frangaise au xixF sikle. Paris: Carvallo, Robert, ed. Joachim Carvallo et Villandry : Merits et temoignages. Jou^-L^s- Tours. Cassirer, The Individual and the Cosmos in Renaissance Philosophy, Philadelphia: University of Pennsylvania,Cassirer, Kristeller, and Randall, Jr., eds. The Renaissance Philosophy of Man. Chicago, Chandes, Herve, ed. Azur. Paris: Fondation Cartier, Charles, Closes sur le Ryoan-ji." In Closes sur John Cage. Paris: Union Generale d'fiditions, 1978. Cohen, Michael P The Pathless Way: John Muir and American Wilderness. Madison, WI: University ofWisconsin Press, 1984. Colonna, Francesco. Le Songe de Poliphile {Wcnice, 1499; Paris, 1546). Ed. Gilles Polizzi. Paris: Imprimerie Nationale Editions, Comar, Philippe. La perspective enjeu : Les dessous de Timage. Paris: Gallimard, Comment, Bernard. Le XD^ siecle des panoramas. Paris: Adam Biro, 1993. Dali, Salvador. Oui, vol. 2. Paris: Denoel/Gonthier, 1971. Damisch, Hubert. Theorie de nuage. Paris: Le Seuil, 1972. Dams, Bernd H., and Andrew Zega. Pleasure Pavilions and Follies in the Gardens of theAncien Regime. Paris and New York: Flammarion, el-Khoury, Rodolphe. In Visible Environments: Architecture and the Senses in Eighteenth-Century France. Ph.D. thesis, Princeton University, 1996. Etlin, Richard A. The Architecture ofDeath: The Transformation ofthe Cemetery in Eighteenth-Century Paris. Cambridge, MA: MIT Press, 1987. Felibien, Andre. Les Fetes de Versailles. Paris: Editions Dedale, Maisonneuve et Laroze, 1994. Fox, Stephen. John Muir and His Legacy: The American Conservation Movement. Boston: Litde, Brown, Foucault, Michel. The Order of Things. New York: Vintage, 1973. Fuchs,Elinor. TheDeathofCharacter:PerspectivesonTheaterAfterModernism. Bloomington and Indianapolis: Indiana University Press, 1996. Gillet, Philippe. Le gout et les mots : Littirature et gastronomie. Paris: Payot, 1987. Hale, John. The Civilization ofEurope in the Renaissance. New York: Athenaeimi, 1994. Hauser, Arnold. The Social History ofArt. Trans. Stanley Goodman. New York: Vintage Books, n.d. Hunt, John Dixon. The Genius ofPlace: The English Landscape Garden, 1620-1820. New York: Harper & Row. Hunt, John Dixon. Garden and Grove. Princeton, NJ: Princeton University Press, 1986. Hunt, John Dixon. Gardens and the Picturesque: Studies in the History ofLandscape Architecture. Cambridge, MA: MIT Press, 1992. Jaspers, Karl. Anselm and Nicholas ofCusa. Trans. Ralph Mannheim. New York: Harcourt, Brace, Jovanovich, Jardins contre nature. Traverses 5-6. Paris: Centre Georges Pompidou, Jellicoe, Geoffrey, Susan Jellicoe, Patrick Goode, and Michael Lancaster, eds. The Oxford Companion to Gardens. Oxford: Oxford University Press, 1991. Keeney, Gavin. Nobk Truths, Beautiful Lies & Landscape Architecture. Masters the- sis, Cornell University, 1993. Krauss, Rosalind. The Originality ofthe Avant-Garde and Other Modernist Myths. Cambridge, MA: MIT Press, 1985. Kristeller, Paul Oskar. Eight Philosophers ofthe Italian Renaissance. Stanford: Stanford University Press, 1964. Kristeller, Paul Oskar. Renaissance Thought and the Arts. Princeton, NJ: Princeton University Press, 1980. La Fontaine, Jean de. Les Amour de Psyche et de Cupidon. In Oeuvres Completes. Paris: Gallimard/Pleiade, 1958. Lamarche-Vadel, Gaetane. Jardins secrets de la Renaissance : Des astres, des simples, et des prodiges. Paris: L'Harmattan, 1997. Laroze, Catherine. Une histoire sensuelle des jardins. Paris: Olivier Orban, Lever, Maurice. Donatien Alphonse Frangois, marquis de Sade. Paris: Fayard, 1991. Louis XIV. Maniere de montrer les Jardins de Versailles. Ed. Simone Hoog. Paris: Edi- tions de la Reunion des Musees Nationaux, 1982. Lyons, John D. "Unseen Space and Theatrical Narrative: The 'Recit de Cinna'." Yale French Studies. Marx, Leo. The Machine in the Garden: Technology and the Pastoral Ideal in America. Oxford: Oxford University Press, 1964. Mosser, Monique, and Georges Teyssot, eds. The Architecture ofWestern Gardens. Cambridge, MA: MIT Press, 1991. Nerval, Gerard de. Aurelia (1855). Paris: Flammarion, Newhali, Beaumont, ed. Photography: Essays & Images. New York: Museum of Modern Art, Oettermann, Stephen. The Panorama: History ofa Mass Medium. Trans. Deborah Lucas Schneider. New York: Zone Books, Panofsky, Erwin. La perspective comme forme symbolique. Trans. Guy Ballange. Paris: Minuit, Panofsky, Erwin. Studies in Iconology. New York: Harper & Row, Pascal, Blaise. Pensees (fidition de Port-Royal). Paris: Le Seuil, 1962. Perez-Gomez, Alberto and Louise Pelletier. Architectural Representation and the Perspective Hinge. Cambridge, MA: MIT Press, 1997. Petrarch, Francesco. Lettres familieres et secretes. Paris: Bechet, 1816. Petro, Patrice, ed. Fugitive Images: From Photography to Video. Bloomington, IN: Indiana University, Poe, Edgar Allan. The Complete Tales and Poems ofEdgar Allan Poe. New York: Modern Library, Revel, Jean- Francois. La sensihilitd gastronomique de I'Antiquiti a nos jours. Paris: Editions Suger, Roger, Alain. Court traite du paysage. Paris: Gallimard, Roger, Philippe. Sade : La philosophie dans le pressoir. Paris: Grasset, Sade, Donatien Alphonse Francois de. Juliette- Trans. Austryn Wainhouse. New York: Grove Press, Sade, Donatien Alphonse Frani^ois de. Justine,Trans. Richard Seaver and Austryn Wainhouse. New York: Grove Press, Sade, The 120 Days of Sodom, New York: Grove Press, Sade, Voyage d'ltalie. Paris: Fayard, 1995- Saint-Amand, Pierre. "Morale du jardin." Critique "yj^G. Schivelbusch, Wolfgang. The Railway Journey: The Industrialization of Time and Space in the 19th Century. Berkeley: University of California Press, Scully, Vincent. The Earth, the Temple, and the Godsm New York: Praeger, Smithson, Robert. Robert Smithson: The Collected Writings. Ed. Jack Flam. Los Angeles: University of California Press, Starobinski, Jean. L'Invention de la liberti- Geneva: Skira. Stevens, Wallace. The Collected Poems. New York: Vintage. Thomas, Chantal. Sade. Paris: Le Seuil, 1994. Thomas, Chantal. Sade, I'oeil de la kttre. Paris: Payor, Thoreau, Henry David. The Maine Woods. Boston and New York: Houghton Mifflin, Thoreau, Henry David. Walden and Other Writings. New York: Modern Library, Tiberghien, Gilles A. Land Art. New York: Princeton Architectural Press, Venturi, Robert. Complexity and Contradiction in Architecture. New York: Museum of Modern Art, Verlaine, Paul. La Bonne Chanson. Paris: Gallimard, Vidler, Anthony. The Architectural Uncanny: Essays in the Modem Unhomely. Cambridge, MA: MIT Press, Vidler, Anthony. The Writing ofthe Walls. New York: Princeton Architectural Press, 1987. Weiss,AllenS.Flammeetfestin: Unepoetiquedelacuisine.Paris:EditionsJava, Weiss, Allen S. Mirrors ofInfinity: The French Formal Garden and 17th-Century Metaphysics. New York: Princeton Architectural Press, Weiss, Allen S., ed. Taste, Nostalgia. New York: Lusitania Press, Wrede, Stuart, and William Howard Adams, eds. Denatured Visions: Landscape and Culture in the Twentieth Century, New York: Museum of Modern Art, Wind, Edgar. Pagan Mysteries in the Renaissance {1958). New York: Norton, Wittkower, Rudolf Allegory and the Migration ofSymbols. London: Thames and Hudson. Grice: “Measles is natural, dying from it is not! Dahl’s daughter died from complications of measles – unnaturally so – poor child – God bless her soul.” -- Il conte Cosimo Alessandro Collini. Keywords: naturalismo, naturismo, pterodattilo, filosofia, pisa, Firenze, nobilita, coira. Pterodattilo. Polemica filosofica, Domenico Eusebio Chelli, marchesa Gabbriella Malaspina, Voltaire e la Toscana, “Firenze come una nuove Atene”, Collini su Ariosto e Boccaccio, Collini makes fun of Voltaire’s daughter. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Collini” – The Swimming-Pool Library.

 

Grice e Colombe: la ragione conversazionale e l’implicatura conversazionale di Galilei – Aristotele e la stella nuova – scuola di Firenze – filosofia fiorentin – filosofia toscana -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Firenze). Filosofo fiorentino. Filosofo toscano. Filosofo italiano. Firenze, Toscan. Grice: “If you love stars, as any philosopher must – vide Thales! – you LOVE Ludovico who refuted Kepler’s idea that the thing next to the serpentary’s foot was a ‘star,’ never mind ‘nova’!” Noto per essere stato uno strenuo avversario di Galilei.  Non si sa quasi nulla della sua vita, ma restano diverse sue saggi, nelle quali difende la dottrina aristotelica con un particolare disinteresse sia verso le nuove osservazioni sia verso la coerenza logica.  Scrisse un discorso sulla nuova stella apparsa sostenendo che si tratta di una stella non nuova, ma esistente da sempre. Scrisse un discorso Contro il moto della Terra.  Per conciliare le osservazioni di Galilei sulle irregolarità della superficie lunare con la concezione aristotelica della perfetta sfericità dei corpi celesti sostenne che le valli e gli spazi tra i monti della luna sono colmati da un materiale perfetto e invisibile. Contrario all’idrostatica archimedea recuperata da Galileo, nel suo Discorso apologetico, sostenne che il galleggiare o l’affondare dei corpi dipendesse dalla loro forma. Nella conclusione del discorso usa anche una metafora di questa teoria, affermando che le ragioni dell'avversario per essere troppo argute e sottili vanno a fondo senza speranza di ritornare a galla, mentre quelle di Aristotele, per essere di forma larga e quadrata, non possono affondare in nessun modo. Sono rimaste anche lettere tra C. e GALILEI che stima pochissimo il suo avversario, che soprannominato “Pippione”. Vari accenni a questo personaggio sono nella corrispondenza tra Galilei e i suoi amici. Dizionario Biografico degl’Italiani, Amici e nemici di Galilei, Milano, Bompiani. Aristotelismo. by Drake DIALOGO   DE CECCO DI RONCHITTI  Da Brvzene. IN PERPVO Sir O   De La Stella Nvova. Al Loftrio e Rebelcndo Scgnor Anruogno Squerengodegneriflemo Calonego de Paua, so Paròn. C&n alcune ottave d' Incerte, per la medejlma Stella,  centra Arjlotel^ .  ls3 *9 «3 te te te In Padova,  g£Ì Apprcflb Pietro Paulo Tolzx. M.dc.v.   H ikSk tk^s skfjh «^EsS*«JbJU (?X:§(s P AL LOSTRIC.   EREBELENDOPÀUO::.   EL SEGNOR Antuogno fquerergo Dennett fimo Calone o de Vjua,  Vedifleo, RebelédoSegnor  Paròn , s'a vee&è on voftro  puouero feruiore,que no fé  me altro , che la boaria, e'1  mefticro de pertegar le cam  pagne, ade-fio, que el la to-  leflfe co* vn Dottore de quiggi da Paua, per  via de desbuta ? no ve pareraela na botta da  ri re ? mo oncaièj e lì Tè vera, "j a mentre  fé conto c'hò fatto con fèquellù, che le mef  fé la vefta, que n'iera foa,per parer elio dottore . L'è vera , que inchinda da tofatto , ci   A 2 me     nuTnfaua el me {naturale a~guardare in cito,  e fi a g'haea gran piafere desfeguranto la boa  ra, le falce, i biron, la chiocca, e'1 carro,con  tutto ; mo gnan per quefto a no ghe n'harae  iTapiofaellare, s'a no v'haeffe fentù vù mil-  le, emilliantabotteadire mona confa , mò  n'altra a ftoperpuofito • E fi de fta Stella  nuoua, que dà tanta fmcrauegia a tutto el  roeflb mondo ; per conto de dire on la fea, a  ghe n'hì , per muò de dire , fatto lotomia j  faellanto, edesbutanto co quanti difea, che  la n'iera in Cielo que fé ben a no ve n'ada-  ui,mendecao a me ve cazzaua in le cofte mi,  efia vefentia,efi(femiga a n'ho vncelibrio  fpelucatiuo,com 5 hà de gì akri)a tegnia mcn  te a zò cha difiui . Tonca mò, per que adef  foagihòfmeffiètutteavno in iti fcartabieg  gi , fé conto cha m'ho mettù el voftro gab-  ban , fe'l parerà bon , a ghe n'harì vù Tha-  nore. ma fé, pre mala defgratia, el ghe foef-  fé qualche fcagarello(cha no'l crezo) que o-  lefle sbregarmelo,el ve toccherae mo anche  a darme alturio,fipiato che l'è voftro. Caro  Paron habbieme per recomadò,cha prieghe  lè pò fempre an rni, Domenedio, que ve da*  ghe vita longa, e fanitè .   Da Paua a l'vhimo de Feueraro, del mille > e fie cento,  ecinque^.   Seruiore della voftra Segnorra   Cecco di Ronchitti, Quiggi , che Rafona .  Matthio. Nale.   Ootta de chi me fé 5 mo  que feccura , que brufa-  mento e que fio ? a sè> che  no vuolpiouere mi , bon  ctt aqua . Mo no difegi ,  que a le Vegniefìe l'è a man a manfute  le lagune? Penfeue^elfe ven ape inchin  da a slarilafofina . <td pojfon ajpiettar  de belo, que i fromintinafcira. i nafcìra  condife zJldafchio . N A. a dio, a dio,  Adatthio. quefaellamento el to ? iejliefl  sì fora de ti an\ MA. ben ve gnu Na-  ie 5 mo caro fretto > a no se mi. a m'anda-  fé a lambì canto el celtbrio, per que no pio  uè mi , que fin parfefire de Ht timpt?  gtiè pligoloy che gi ardere del Gordon fé   rompa % rompa , per le pine ? NA. Ver canto de   quello , l'è ongrétn dire y que tant ciòtte  el s'ha veZjU nunole "pìoììolèX^itagr Ò ba  da,e fi gi è torne indrio fenz^a bagnare  el fabbton gnan tanto co harae fatto on  pijfar de rana . <*// evèrtè < que fé l <và  drto così a feron al finimondo mi I p> è e  tutti brusè y le campagne fecebe a muo  noffo \ tanto que a longo andare, nu elbe  Hiame a nopofsonfe lome farla m alarne  tre. MA. Tirate on può fottofla voga-  ra 3 in t* agno muo el gtie pi dvnhora a  fera, da quecrito mo cheU fprociedafo  fccume an ? NA. mo nheto vezju quel  la Stella, chesberlufea la fera \k tn mi-  fi, que laparea nogio de z^ostta) e fi a-  dello la fé <vè la mattina con fé <và a bri*.  fare, que la fa on [pianare belettfèmcì  no t'acuorì^to, che la xè vegnua da fre-  (co ? e que no la s*ha velati a me pi inan%o  d adejfo ? mo tè ella cafon de Hefmera  uegie, e de Hi ficchi ^fegondo.che dtfe ori  \ dottore da Paua. AIA. Cu in feto ti,  que la no shablne me pi ve&ua ? NA,<*si fen- % ^fentìf altro dial^o vrió,che lez^ea on  certo slibraT^uolo.efiel dì fé a , que la fé  fornente a desfegurare lomè a gì otto  del me fé d'ottubrwpafsc. E (i quel librai^  zjtolo el l' haea fatto on lettran da Pa-  nai chel contatta , pò afe con fé . MA.  *Doh cancaro a i fcagarieggi da Patta ,  faosfìy per che cjuefììt no l'ha ve&ua ello >  il vuole, che tutti ghecher&a, que me pi  la noghefuppifta ? -Guari mi a n ho mi  *vezM le Toefcarie , e fi leghe xe . NA.  Jidopre conto de quello , el me par pure  aria mi , che la fé a nuoua . AIA. qlA no  dighe a ì incontragio mi^ tè, che 3 1 so rnuò  de fae Ilare ne ben \fe miga elfoejfeper  gramego , NA. ^4 fé confagòn tonca,  que te nuoua. AIA. Sì, mofeando tan-  to lunz^i el no pò faere &g que lafippia ,  per dire, che la xe ella, que no laga pione  re . NA. ^liedio, lim^i , la n'è gnan  fora a la Luna, per quanto dfea quelli- _  braz>z*uoia. À4A. Chi eloquellù , e' ha O]  fatto l ItbraZjZ^uolo ? elo pertegaort^ ? NA. Nò, che te Filuonco . <&1A. Lì   Filuo-     Fituorico ? e ha da far e lasoflluorìa col  mefurarc ? No feto , que on z>auattin  no pòfaellar de fibbie ? El he fogna crerc  a gi fmet amatichi^que gi è pertegaore de  t aire,fegondo y che an mi a per t ego le e a  pagne, e fi a pofjò dire, a rafion 3 quanta  le xe longhe 9 e larghete così an iggi. NA.  El dìfea ben aponto quel libraz^T^uolo 9  che ì Smetamaticht ere, que lafippia elta  de bebi ma che i no l'intende . A4 A. mo  per que no l'intendegi? me truognelo, o  me falò l'amore ? NA. Eldtfi, que i Si-   *f^ maghina, chel Cielo fea fiorrotttbele , e  z^enderabele in quato a onpuoco a la hot  taf e mtga elno poeffe gender ar fi, e fior  romper fé tutto in t'vn fio. quefegi mi ?  MA. On faellegt de fiere fon tfmet ama  fichi an ? S'i Ftà lomefulmefurare>quc  ghefa quello a igg* fi'lfuppi? z^enderabi  le, ò nò . Selfoejfean de Polenta,nopo-   m raegi ne pi , ne manco tuorlo definirà ?  mo el tne fa ben da rire, con Hefuò sba-   *~T già fari . NA: Ah te bella , que e Idi-  fi confi de Ha fatta in pur afise luoghi de   quel     quel libra^ZjUolo.sZMÀ. Que vnctu mì> ^*jj  cha ghe faghe mi, fé l'è \oene ? Uga cheH " p " u  s'in caue la vuogia . NA. Eldifea,que  fé lafoejfe sbenderà da nuouo in lo C/c lo,  el boqnerae anche, que rì altrz Stella , o  qualcl) altra corifa fé fo?fje fcorrotta in  so fc ambio liueluondena, h vefinaqueL  la 5 e fi no fé ghe ve negotta de manco .  Ai A. TV parfeche'l faelle con gifmeta  rnatichi ? tamentre l'è tanto fcapu^ZjUa,  cha no poffot afere, mettamofegura>que  onpuoco de Cielo chiue, e n altro puoco li  uè, s'habbi combino a vno^ el s'acuorz^e-  ra elio on el manche ? quando fé fa le nu  noie, e le piozje, onfevèelfegnale , que  le fé a He tolte per mettrele wfembrefmo  digamo de la [Iella, on s'è (chi ano L*agie  re, perche el "vuole, che lafappi incende  ra line elltk? Epos'imaghinelo (la ferae  ben da dire al preue ) que tutte le felle  che xè in Cielo fé pofia vere r el ne pos fi-  bule . Eperz^uontena>> chi me tèn, cha no  pvjfa dire* que trè>o quattro, e ari pi [iel-  le de quelle menore , che no fé <vea,fe xe   B amucchìh e sì gi ha fatto Ha bei) a <iran~  de? No porae an efifere ,que la fé foejfe  penderà in Papere, e pò , chefempre pi  lashaejje alz^a ì tamentre a no vubdi^  refie con/e, per que la ne me firefesfion,  no me ri mudatomi-, bafia > que gnan elo  noparlaben . N *d. E fi el 'vuole polche  quefiofea el neruo de la rafon de Stote-  ne . ^MA. Toncafipiando così me fero  el neruojutto el so Zjenderamento.e fcor  rompimento ander a in broetto. NA. S'i  nìeruìe sì debole, la carne fera benfroL  la . Eldife, quefe'lfepoeffe Xepderare  in Cielo de le ftekenuoue, el befognerae y  que da tanti befecoli m qua/ in foejfe fcor  rotta qualcuna de quelle >che fempre me  xe Ha vez^ue : que gì è : a no m arecuor-  do quante : bafagt eparegie\£ fmoghin  manca gnegima, que el lo difettatene .  MA. Pìivh , mo queHa firen%s benfen  l^a penale, chi diambarne ghkndttto* che  Jìa Bella nuoua fea na [iella He Ha ? Ce  ben on fpianXare , mo no na [iella. E fi  mt a thè wchtndamo chiama [itila > per   que     que la in par e, fé ben la rì e, corri e le altre.  NA. One eia torte a ? zZ^lA. Que fé gì  mi ? bafa.che la riè na [iella purpiamen.  e file altre fi elle no fé xè me ftorrotte,per  que vi è [Ielle, e fi el Cnloghe riha debe-  fogne dt f Atti fuo : mo no de quefìa , che  fipìanto vegnua, l'è anche ti deuere,quc  la vaghe via . E per conio de dire , que  no s'ha me ve&uHelle afeorromperfe^ re  [pundime on può. La terra ( che xè me-  noredele [ì elle ) s* eia me flramua tutta  in fona botta ? NA. Mo, copeforinfe  la terrafefeambiafea Ho muo^ riandaf  fangi tutti a fca&z>afaJfo ì <£WA. ^A  cherXo ben de sì. tamentre apuoco,a può  coel fefa,efiporae effere ,che'lfefaeffe  anche de le [ielle, que xè [ielle. Pure > a  domanderae enti era a queliti dal librai  z^uolo, a comuo el sa, que gneguna fella  no fé fa mèfeorrotta de fatto, che per di  re> que nogh'è me fio homo, che fé rihab-  li ado, e (jue el Cha ditto Stoterte $ le me  par noellemi . NA. el dife>cjuefefia [lei T „ rf t x  làfoefje m Cielo>tutta la fluori** fnatu- cap ' r *   C 2 tale raleferae na bagia $ E que Statene ten \  que arZjOnz^antofe na Bella in Cielo.no l  porae muouerfe . AIzA* Cancaro, l'ha  bìo torto Bd Bella, a deroinare così la fi-  luorìa de que fioro . s'afoefiè in iggi a fa-  rae e et aria denanz^o al Poe fio mi , e fi a  ghe darae na quarela depujfefsion tmba  t a, e fi a torrae na cedola reale >e per fona  le incontra de ella, per que te casòn, que   f ?&c ni " e ^ Cielo nofemuoue^ tamentre quello Te  manco male^ che el ghe nepancchiie an  di buoni) que cricche* Ino fé muoua.lSlA.   ^j; Mo rì altra, con que re fon (difelo) quei  Cielo de fora xelo da manco de gì altri ?  que elvegniraea ejfer da manco fipian-  dofcorrottibele,e naffan doghe de le (leU  lenuoue , e no in gi altri , eh* è pi baffi .  IAA. Cancabaro, da quello a zi altri, el  gtie defenientia, per conto de macre , pt %  che né dal monte deB.ua a on gran de me  gio ; ep?rz*>ontena elio fipianto sì grande^  el pò haere de le altre Belle da nuouo^mo  nò fi altri , que gì ha afse dcvnaperv-  no>e phfclghe nafajje anche in iggi quàl   che che flelletta , s'ìmaghinelo , que tutti la  verde defatto f 'o te cottora. NA. Eldi  fé, que per fare el mondo Fptefetto , bo-  gna> che ghefuppì qualconfa incenderà-  bete , e incorrottibele , e fi la no pò e [fere  altro, chel Cielo. <z7l y fA. El Cielo ? per  que mò cosi el Cielo ? E mi a divenne el  Parafo, che xe defora dal Cielo , xe elio  così puro, co 3 ldife 7 Ho dottore. JSfA. La  ghepar na confa imposfibole^que na biel-  la così gran de tifj^e ma poffa de fatto borir  fuor a in tvna preuifta . MA. E a mi  nò. Quando na Vacca fa on Veello, alt»  hora % che te lomenafìi, te maored'vn  ^Agnello que fé a crefsu inchinda in cao .  per que mo? per que la mare delVeello,  don belpeXzjatto, tè maore, que riè na  Piegora . Fa mo tò conto , che Uà Stella  despetto a tutto el Cielo, no ven a ejfere  gnentepì, con farae onLion^ò n jn Lefan  te defletto ala terra, te parfe mò , que  tè nagranfmerauegia ? N<tA. zslAofe  tè così, a comuò calelajn pè de crefcere,  la Bella adejjo? AIA, ^dcherXo.quela     e p. 4. qjavhe maghe dagnora pi in su mix, e que % l para]  che la cale, per que la ne <va lun&i.NA.  Pian, che el libraÌQUolo df>que i primi  di, che la fé vele la crejcè on btlpuocofe  l'andejfe in su , la no ghe porae tntrare $  per que fempre la ferae cala. MA. &4l  l'hora quella dal libraz^z^uolo difea ef  fere fen&a occhiale. Perche mi a se, que  la prima botta eh a la <vitila me par [egra  denijjema , e que fempre la xè cala , per  muo de dire de grand eXz^a. tamentrefie  refon no me per du fé ami >e fi afaello,per  che quellu dal libral^uolo va majfafuo  ra del fentiero, e fi a ora pure tcgnirloin  carezza. Orbentena>fìnti an que-  lla. eldìfe,que no fé pi) z^enderargnente  in lo Cielo, per que {di feto) el befognerae,  che'l ghe foeffe di contragi, e che ino ghe  pò e fere, f piando que tè ria quinta /una  ^t, òfoHantta\ quefegi mi? A1 A Mo  sì ceole . gi è de quelle boi te de S toetere  quefle> edifuo bri^hente ; ch'i ?io sa s'i  feaviui,e fi 1 1 noi fat Ilare de Culo. §A  cher%o,que in Cielo ghe fuppi cosi ben cai   do >  de, e fé r do, e mogio, e fn?o % corni an chi-  ne mi. per que? no fé ne, eh ci gh'è del fi e f  fo,e del chiarore dei Inferitele dei feuro?  che eggi quìggi ? i né tutti vnfi a l'inco  tragio de l'altro ne no \ mo vuotutà? Ha  [iella ghe poca cffere,e fi no glfiera , e fi  adeffo la ghe xe . ri eh rotfso quejìo ?  moa, l ar uè la boccale fi laga egmrftora  quel , che 7 vuole . E pò elio el fa conto  de desbuta^e confi f net amatichi,e fi \ar  lega de He re fon ? on fita halo catto , que  onmefuraore vaghe Jfelucato sufìenoel  le ? chi ghe l'ha ditto a elio ? NA. Mo  cane aro , el gti arz^onz^e , que fé in Cielo  ghefoeffe terra, aqua, aire^e fuogo elno  fé porae Hrauete con fé fa, franto, che el  doenterae tyejfo, e f curo. AIA. Si fé qui  leminti foejfe della fatta di nuofiri $ mo  gì è pi [prefetti ,fegondo , ch\i fentì na  botta adire al mèparon.que el difea.che  Tianton eldifea. N A.Ei dtfe anche 3 que  a fio muo,el Cielo noporae anar a cerca  <via>fianto , che i lemìnti r oa tutti in sii,  in z>o, mo no attorno . <±7ldzA. E fé mi   a diejfe Io  di C  nico     eap. 7-     a àiejfe a rincontralo , que ìvaanthe  attorno ? El gh' amanca i sletranique di  pinfon ~y£j <^ /* terra [e <vol\c a cerca,con fa na  ^! pe " muoia da molin . penfate mo ti de gi al*  tri con la va a faellare , tutti sa fretta-  re > NA Eldife pò, que la fi ella xe ape  la Luna, ma de fot toghe-, e che Ime el no  che pò efserfuovo. ^1 A. .L'ha fatto ben  adire* que no gh'èfuogo , per pi re fon.  NA. E così el tèn, qùe'l fipìa air e, quel-  lo, che lecca ci culo (a vuos/idire, el Cielo) de la Luna. <&MA. moa> moa,elpoea  ben dire an quejìasì. NA. E (diftlo) el  u Cielo no pò e fi ere de fuogo,per que fan to  così grande el bruferae tutti gì altri le-  minti . MA. <z5fy'lo me vegna e l morbo ,  che queTiufeanto dottore fe'l fé caejfe la  yeti a^el parerae ri homo, dime oupuc^na  fa! tua fola no bajìeraela a tmpigiare on  paviaro, e pò anche a brufare quanto le-  vitarne fé catta ? NA. <*A cher%o de sì  mi. MA. E fi quante fornafexe atmen  do, le no porae brufare on Cecchin , che  foefje d'oro, per que mò ? feto per quei mo   per     per que loro no fé pò brufarc . e così an*  che fé gì altri lemintipoejfe brufarfe, baJìeræ onpucco de fuogo , f?r e far l'effet-  to-, fenXa tanto co Idi fé elo. NA. Lavhe  va la , quanto de quello 5 mo crito pò ù  fremamèn, chel Cielo fea fuogo? AIA.  oA no dt eh e così mi .Uè che'l dottore ci-  ga alturio fenica perpiiofuo ; e fi el le dife  fenz^a metreghe su volto, gnefale. NA.  aPklo finti ti altra , que la ne miga da  manco no. El difè ì que i fmetamatichi  ha de boni ordigni , e de le re fon freme y  ma i no le sa u onerare^ . ^IA. <*A co-  mito fé ri elo adb elio ? feraelo me fr elo de  la t or dal Bo? aldime mi. fé on fmetama  fico egmra chiueluondena^e fi el fedirà :  Naie, mi a <vub faerte dire quanto gh 'è  per aire da lì a nogara a l'arare; e fi el  lo mefurera co ifuo ordigni fenz^a muo-  uerfe 5 e col l* babbi me furo , e quelite /'-  babbi ditto y an ti te 9 l mefureriefì co'vnfi  lo, b a qualcti altro muò, e [ite cattertefi  que tè così 5 no che r de reto , che Vvouere  ben ifub ordigni ì NA. Alo sì mi , que   C cade ?  cip. r .  p.l     C^>.  tap.f.     cade ? MA. Perche toncaquandoel me  fura na Bella (per muo de dire ) ogiongi  dire y quel no sa fare ? e pò fé 7 falla ,  chel falle de millanta, e de milion de me  giara ? fe'l dteffe donpuoco,confarae a  dire, quattro dea, b na fpana,a taferae.  mo de tanto ? l'è maffagnoca. N A. Se-  topo, querefon de i fmetamatichi^el ven  a contare? MA. T>ì mo. NA. Vnaxè  de tagiar via (di fé lo) on peX^o don cer  cene, e que la Stella, così a no la pofsan  vere, per pi de mezjhora. E n altra de  anarghe fottoapiombm , caminantoghe  al ver fa vinti dìt me gì ari. e fi ti dife.que  le no fa aperpuofìto, fianto> che gì è amo  frare , que la fella fea pi in su de diefe  amegia-y e fan elio di fé, che l'è on belpez*  ZjO pi elta . zZPIA. Cane aro , l'è aguti*-  Zj>o dal cao groffo 5 mofelcrè,floChri-  Bian, que la Bella vaghe pi in su de die-  fe megiarì, e fian quelle refon eldife^ tè  fegnale que le riha da far con elio 5 per-  che tonca mettrele fui so slibr aiuolo, e  pò dir e ^ que le riè a perpuo/ito ì Ste re*   fori jfo# Ufo fatte (per quanto ì dìfea a Vaua  7^k buoni di) con tra on inasprente di fi-  luorichi de S tot e ne , que althora tegnta  duro, e fremo, che la rìiera pi alta de die  fé amzgta 5 e perz^uontena queliti dalli-  braZj^uolo die a lagarle Ilare > que le no  ghe daea fall ilio. NA. orbentena, ghe  ne pi? diJJ'e que lù, eh e e attratta iporcieg  gi. an, sì> sì. gianduJfa>mo elgh'e on brut  to intrigo de Prealajfe , e de <vere , e de  Luna . que fegimt ? p rifate, che quellù,  che le\ea la diffe 9 e fi la defehiarè p\ de  tre botle.efi gneguno no l'intende. Ad A.  £1 die haerla intriga a polla elio, perpa  vere n homo da 2^0, e da palo, e fi la fera  pò a n altro muo, perche a se ben mt,que  de la Prealajfe el no pò haèr rafon. che  l'è on muo de me furar e per agiere,maffa  feguro. NA. Lagame mo vere sa me rì-  arecuordejfe onpuoco. eldifeprimamen 9  che no fé pò guardare de meXpfuora a na  lì e Ha 5 e que fiaganto così da /unzji , el  nèposfibole e aitar ghe elme%p,masfima-  mentre ,per que t 'è na confa, (ondale que.   e 2 ma. cap, *7ldA. c Fafi 9 tafìonpub 9 che te ghe ne  ditto pareggie in fon groppo . chi è quel  lu, che cherZja de poerfmirare de me%o  via a no, ftella,fianto> que l'è tanto grof  fa? che cane ab aro de filatuoriefe vaio  a imaghinare ? gh' in falò de pi belle ? que  Ha fera lacrima. V altra, a comuo e at-  tenevo miegio el mez^o d*vn criuello j  mettantoghe gi voce hi ape > ostarganto^  iTb" d & te on belpitoco? NA. zZkfò, fagan toghe  E b uctc & t' ^ a lttnz>i>per que s'aghe foejje a ve sin, a  no porae gna desfegurarlo que flejfe ben.  MA, Guarda mo toncafe tè el vera 9  que no fé pofa cattar el melo^ de le Ftel*  le \ per che gièlun^i ? %A l'altra . in che  dariflo pifremamen in lo mez^o % con na  occhia Jn quel d*ona ballalo d'on gamie*  ro? NA. CancabxrOi aona balla iper  que co a l'effe giti fi a infdhverfò , la fé-  rae giù fra in tutti . M A>E pure elio el  dt fé a l tn con tr agio . NA. Mo elgh'ar-  ZjOn&e que gi è {al noffro parere) majfa  pècchemneyper cattargheel meZj0.MA.  sì> el dtfe an §uefta ? e quattro tonca, in     )  t on     t'onboccon. dime onpuotì. a comuòpo*  rtfto fallar pi > a dar in mez^o Confondo  da ttnaz^ZjO , o d*on taglerò ? a dighe de  mofìrarlo. NA. Fotta , a por ae fallar  don belpuocopì in f ti fondo da tinaXr  z^o , che in t el tagiero . A4 A . Efielbon  dottore dal libraz^z^uolo dife a l'incontra,  gio . Va modriOy de fa Trealaffe. NA.  Aio no fé podanto fmirare de mtXof r uo*  ra a le. fi elle , no fé pò [aere on le fìppia  ( dif lo) perche no fé ve elluogade drio*  ghe . esPI<*A. Ste mettisfi elto gabban  fu ngraile de la me fiala da manie chel  lo f con d effe tutto ffaertfo e at tarme su  quale elfoeffe? NzA*Poo,tè Qn granfa  re . a fiomenZjerae a dire 3 vno, e du, e  tr)> inchinda > chafoeffe Ime , e quando  heffè ditto , con far a e a dire 9 nuoue> e e ha  veeffe 9 che in su quell'altro ghe foffè el  gabban , a dirae , que l'è fui die fé mi .  no vaia così ? AdoA Mo la no pò efsere  altramen ella , e così anche fi vena far e  in lo CielOifeben quel letr anello non s'in  sa adare . Uè benpìgrofso, che né elto-   raT^Q cap. tf.  «ap  Cip. 6 razzo de Cremona vè$ che ì dtfie> que l'è  ****• s\grandentfisemo.N<tA. Quando aguar  don in la Luna, el noflro vere fé ghe fic-  ca entro (dtfielo) e perz^uontena ho fé pò  fare la prealafiftLJ . <&dA. Chel me fio  che elio (fqua fio eh a thò ditta) a veefiskn  te Belle de fora , chelfiarae on pia/ere ,  fé lafioejfe così . NA. Pian, e ha novo*  rae fallare, el me par pure , che'l diga ,  que no fé pò vere mela la Luna, negna  mele le He Ile , filanto , che le xe grande %  e'I noflro desfegurameto tira mafifaftret  to , fie ben elfie va pò slargamo . <&14A.  ^yPlade imaginete pure 9 que chiappela  da che cao te vuofi , l'impegola . che me  fa mi quello , fé mtga a no pò fio vere tut  ta la Luna , ne gnan tutta na Bella? no  bafla eh a la vegga on puoco , e cha la me  fkrefegondo quello? NA Aloafìomuò>  te na bagia la que fi a . doh mal drean$  el fie fafiea pò bello , d'haer catto na fpe-  lucation fiottile per fiarghe Bare i fimeta  mattchi . IMA. Seto que le na confia >  che no gtìì me fio penso ? mo per la ma-  re     cap. 6     re ib. T-  ' re di can, que inchinda on Veelo thàfk  pia inanXo yfegondo ch'ha gh'hò fentu a [X.  dire ajfe botte al me paron . E fi el no fé %'"££  riha te gnu tanto in bon . NA. vuotu y ' 1 ;. i  ctì andagamo inanXp ? <^/aA. Sì y di \ 28 ° Fr '  NA. F rello te te fari s fi fcompifso da ri-  fo y Whaisfi fentio vn batibugio , que ghe *•«*•   Xèy de <lA> By Ny Oy ^ figì liti f Ì >afl ^ , 1? »»   talea offerire , che la Prealaffe e bona ,  mo i fwetamatichi no la sa vouerare ;  que flaghe ben . <&14A. Elnodie inten-  dere gnan elio zj> y cheldifi^ . Tirate  on può in qua mo 5 vito Hofalgaretto y  che apèfiofofsà ? NA. Sì mi . MA.  *Uito mo quell'albaray che xe lialuon de-  tta vefin a tar&erz_j ? N<tA. Quale?  la grande , la pigola ? MA. Lapec  chenina . N$A . Sì mi eh a la "veggo .  MqA. Orbentena , guarda mo bender-  to $ qual te pare , che fea a bo da man *  de Ho falgaretto , e de queltalbara ì  NA. Staganto così , el me pare mu que  talbara egnirae a ejfere a bb da man .  M$A» Tirate mo da ft altro lo . NA.   ave-     a njegno . M<tA* F remate chine, e ade/  fi ? N<tA- Mo cane abaro , a jlo muo el  fato aretto farae elio a bo da man , e l' ai-  bara a bo da fuor a . zsllzA. ^rue te fa  mo a ti 3 fé miga te no <vi de meZjOfuora  el falgaro, ne l'albaraf e que danno te  da, -per che te nopuofivere anche elio de  drìo , de tutti du ? N$A. ^Mo gnente ,  per que afmirofegondogi *vri de le fior-  z^e mi, e no figondo a quello, cha no veg*  go . <&dA. Elfi fa così anche in agiere  <ve , e que Ha xè na forte de Prealajfe . Torna mo chiue on a fon mi . NA <±A  ghe fon <vegnu mi . a^kttA. Cjuardanto  de cima via aflo falgaretto.puotuvere  queltalbara , cha te difia , fi ben la ghe  xè per mie ? N<tA. Lagame mo guarda*  re.pùuh$ mono mi. AlzA. Stefuùfl  mo tanto lunl^, che guardanto de cima  fuor a alfalgaretto, te credlsfi definirà-  re derto a mez^alama.e te t o facuorz^tf  fi d'aliar gì vogi 5 qual diritto y che fot fi  fi pi elto de /li du . N<t/1. $A fi ietta cha  ghepenfe on puOco : %A dirae defatto,   que     que t albata foejfe pi baffa> t*l falgaret  io pi etto mi 5 per que el me parerae co-  sì* anche no /tanto elvera. Ad A. Fa ori  può ri altra con fa. va su fi a nogara,cha  fagiere mi . NA. One vuotufare ?  zZl'IA. vaghe , e Po te fenttnefi . NA.  <td gtiandere , fda che te vttò così .  Qt&fA. Pian, chete no te f aghi male .  NA. Ta de mi ; mo a mefongifquafo  fcapogio riongia> e mondò vn z^enuogio.  Ai A. G hefìto ancora ben fremo? N A.  Sì mi. que gtie mo ? ^PIA. Torna a  fmtrare quell'albara , che te guardaci  an chi de [otto . NA* E pò ? <&dA.  S mirato a quella dertamen,puotu vere  ftofalgaretto > co te fafìui flpiato de fot  to ? NA. Mo nò mu efìsafoejfe da lu  Xi. così a telta> a dirae, queelfalgaret  tofoefepì bajfo mi. Ad A. Vie tonca lo*  cha te contere de belo . NA. E l gif è  puocafatga a f aitar z^ofo . Al A. S in-  time mò.per que quando te gì eri ab affo,  elfalgaretto tepareapì elto delialbara\  e ftpianto su la nogara , el te parea a   T> l'in-     'tincontragìo j perXuontena àn queHo  xe ri altro muo de Prealaffe^j . que  Prealaffe ven a dire, con far ae a dire ,  defenientiadeguardamento . Fa moto  conto, che fé t'andiesfìsìt quel moravo,  che xe Ime, elfalgar elio tepareraepì baf  fo dei'albara, eabo da man 5 ettetor-  niesfipo da IV altro lo,elfalgaretto te ve  gnirae a parere pi elto de l* albata. , e &  bo da fuor a. e an. queHo xe ri altro muo  de Prealaffe ^fegondo, che me defchia-  rlna botta el meparon. ttntindito mo?  NA. Pootta, mo Te pi chtar-a % que riè  on gratto da vacche, a me fmerave-  gìo a comuo quelli dal IibraXZjUolo,ri ha  fapio faellay e lome d'ona forte de Prea  laffe > Jipiantoghene tre mi A4 A. Elfa  •rae Ho anmafa , fel , ri keffe fatilo con  fé die . Orbentena ?fa mo to conto, que  fé la He Ha nuoua ,e la Luna ne foeffe  ve sin co èflofalgaretto,a por non, le fisi  le de fora nefarae don bel peXzjOpilim  ZJ> cheriequell'albara. e fi farae popi-  bolo >que no ghe foeffe da ì Spagnaruolt h   ci     cap. y.     e i Toifcbì, ei Ptditani^ deferitemi* de  guardamento ? e pure tutti la *ve in lo  rftèdìerno luògo, api k quelle [ielle, che i  ghe di fé. quel da la baie [Ira > o che ghe  fita del bolzfon : q ne fé gì mi ? NA. A/lo  el tòfaellamento rièbon,perque nepof  Jìbolofaerc quanto la Luna fé a lun\i $  che elio di fé anquellu dal libralz^uolo a  AIA. Nò al so muò de elio , el no fé pò  faere . mo i fmetamatichi chela catta,  beri gì. NA. oA no fé qui d'irte mi ,fe  lome, che the refon da vendere . MA.  Crito mò,chequellu d al libr aiuolo di  rae cosìan e lo ? NA. Se'l lo diefe elfa  raeben 5 tamentre elporae efjere tanto  depinion , queeltegniffe duro . cinque  in vin. Ad A. Che'l tegna pur fremo , e  chel metta a me conto . NsA. ^A no se  miga,a comuòfea Ho posfibole, che'l di-  ga (l'altra, que te fentirè adeffo. ino no Ic,m  dtfelo, che in gnegìm luogo ,fe tome , on  el ghe xè fora dertamhì > e apiombw ,na  fepòfare lafcoridaruola del Sole? a thò  purvezjua mi, eh' al so. MA. Si'O/tu   2) 2 brio,  IfrOTCII,   «ap. 7-     èrto, che ven (fé i cuorui no ghe magna  gi vogi) el fé por a chiarir e,che, per yuan  to a he fentìt a dire, la fé farà. Aio con  que rafonfaellelo a Ho muo ? NA. La  Luna fé va volz^anto (difelo) e filano  fé pò vere dert amen dome quando la xe  in Z aneto . <&14A. Tornami) adire .  NA. El dife elo , che nofipianto la Ltt  na in Z aneto, no la pò fondere tutto et  Sole . ^MA. c Doh giandujfa , fio può-  uerhomocrhque la Lunafea nafritag  già elio . Con cane arOychefìanto ella reo  da 5 quiggi , che Ha in Zaneto , gtitnpò  "V ere pi de nu ? ghe ne d altre ? NAl  Sì. que vuol dire Grafalta? &WA.  eA comuo , Grajfalia ? NA. El di fé  elio, que l'ina nuuola a muo latte , ve-  sin a la Luna , e que la ne altramen in  Cielo . <£WA. Oò , a tendendo adejjò.  l'è laflrà de %flwa . NA. <*An sì sì, la  fra de Roma . sOMA. Efìeldife 3 cjue  la ni in Cielo ? N$A. <£Mo, no, difelo.  MA. Con cane abaro ghe dijjangi tonca  nù P Hra de Roma, che vuol dire , Hrk     del Par affo, fé la no foefse ti fufof ] NA '.  Cjuarda ti . e sì elfapo delle sbraofarì  contra onFUuorico(eben an divieggi)  che no crea,quelafoeJfe in Cielo , per  che ellodifea Stotene > che la gh'iera .  Ad A. Ofsu andagamo inuerfo e a, que  te fera, in f agno muo a pò fon benfael  larecaminanto sì. NA. Vapurlà.cha  ve gnomi, pooh, el ghe ne que Ut puoche  ancora . el di fé , che la ftella nuoua la  trema>per que la fé va suentolato,quan  do la va a cerca . ^lA. Ghe'lcritotì?  JMA. <*A ghe'l crerat,fe'l noghinfoef  fé paregte delle flette, que va a cerca , e  fi no trema mi. e fi el trema tome quelle*  chexe elle, elte>perque a nopofsonfre-  marle de vifta, che paghe ben. e anque  fi a Ir emanto la de efler li uè . aPkfdd:  Àdò va , che te sì on Rolando . NaA.  Tamentre que, nofapianto queHù, on  la fé a fi a Bella > elnopo gnanfaere co-  muo la flpia incenderà 5 e sì le venaej  fere tutte filatuorie , quelle, che 3 Idi fé a  \flo perpuo/ìto 5 ne vera ? <z?J4A. Ala   el     ni  cap. U     cap. 19.     elle fogna ben > que la fea così. NA.  Orbentena, avuo^cbaft togamo onpuo  dt Fpajfo con gifuo fprenuoBtchi mi i   loren. ^ ^/^. $, q Ue dlfcio ? NzA* El dìft ,   que la Beila durerà afte s afte, /e s'im-  batte j, che L Sole no la desfaghe , elio .  At^sL El poca an dire, que la durerà  inchinda , que elio va a romprela 5 in  t* avno rnub , con la (e a anda via, el pa-  ra tegnir fremo, que te fio eilo>cbel'hà  rotta . N<t4. <z?tfo gbe vegna el mal  drean $ quejìa farae ben de porca ! El   *—*\ di fé po> eh e* l fera abondantia d* agno  confa, e que l'è na Bella de quelle bone.  J\d<zÀ. Inchindamb la va ben , quanto  de quello, mofe la tegmffe mo fremo con  Bi ficchi 9 a que ftjfangi ? crila purea  tomuo. NtA. T>e gihuomini pò? quel  le puoche con fé . M<t4. Con farae a di   ^; re ? NtA. Con far a a dire^ quei doen*  tera inz^egnofi, e facente-^ e quei fé te-  stura a la verite . AisA. Vete> che'l  se fchiano el fyrenuoBìco inelo.no vito  a comno te agnino \ el ne amposfibolo %   chel cup. li. chel viua , habbìanto tanto e dibrio da  Xoene^j . N^4. T^e me sbertez^à nero ?  dì pìprefto , que el fprenuoUuo è Ho ve  ro in nìi, que a s'haon tegnu a la veri-  te, fé ben elio voi e a archiaparneght^j .  zTkfo/l. T'irà , che f he vento. iVW.  El dife pò anche * que Ha Bella ca7z, \ -  ra via le giottonarì , le rabbie 5 quf /i-  gi mi ? oJldtA. Sì >Sì , così noJìejfcle  in perorare , le nuollre carte > mo ano  me fmerauegio difuofprenuoHichi,que  tutto el so libr alinolo me pare onfpre  nuoflico mi 5 e que fempre el fraghe a  indiuinare^ . N^4. El dife ben , che  el ghe nha vn altro per le t tra da far C1F '  [lampare^ . zsì4<iA. Che l foghe pre-  flo,per que feanto vesjn Li ^Marefèma-,  e l farà bon da qual confa an etto.ftgon  do, che que fio n ha fatto rire adejjò y que  l'è da Carleuare_j . N-*A. E quelìlt ,  che le&ea diffe , che'l creapurpiamen ,  que el l'haefje fatto flambare per ven-  derlo, e gu agn ar qualche marchetta eU lo M$A> Che'l U&re tene* a tfazy   Zjargi,     Lorerc*   cap. f.  6.     sgargi, e fé ghe nauanZjeffe qualchuno,  chellofagbe in fon reuoltclo y e chelfel  caXjZjt, on fé ca%z^è Tofano le Jp tette 3  che l farà ben meffo in conerà . N<tA.  Lagoni a line, àfebn a cà. <vuotu Rare  a cena con mi ? a fin dare ontiera ve .  Alzs4. <$Al so, mo a nopojfo^ue la Afe  nega rri afptetta 5 tamentre a fin def  grati . AV/. $A T>io tonca .  MzA. sA 'Dio . IL FINE IIMII     asS a£$5  * 1^/7 >" r» * 1 "- ; <r*  li u TU ■   1 JL  a. Grice: “If I had to choose between Colombe-Aristotle to Galiei-Plato, I chose the former!” -- Colombo. Colombe. Ludovico delle Colombe. Ludovico Colombo. Keywords: the irregular surface of the moon is filled by an invisible substance, the earth does not move, the ‘nuova’ stella is a misnomer: it has always existed; bodies float or sink according to their shape. Aristotle’s reasons never sink because they are square. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Colombe” – The Swimming-Pool Library. Colombe.

 

Grice e Colombo: l’implicatura conversazionale dell’idealismo toscano – scuola di Milano – filosofia milanese – filosofia lombarda -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Milano). Filosofo milanese. Filosofo lombardo. Filosofo italiano. Milano, Lombardia. Grice: “I love Colombo as I love Wilde – I mean, the sponsor of the Wilde Lectures on Natural Religion! Colombo wonders, ‘can ‘theologian’ be written under ‘profession’? Surely, like me, Colombo distinguishes between theologian and philosophical theologian – if there is no such distinction, and I’m not sure there is – perhaps there shouldn’t be, Colombo would say, the ‘philosophical’ in my ‘philosophical eschatology’ is totally otiose and anti-Griceian!” Insegna a Milano. Si è occupato di antropologia, metafisica e la filosofia italiana -- Rosmini, Martinetti, Volpe, ad Aosta. Altre opere: “Senzo e atto” (Studium, Roma). La morale communitaria (CUSL, Milano); “Pietra angolare: l’chiesa d’Inghilterra” (CUSL-Centro Toniolo, Milano-Verona); “Antropologia” (Massimo, Milano), “L’immanente e il trascendente”; “La correttezza del nome nel Cratilo – il nome corretto -- in  L’origine del linguaggio (Celestian Milani), Demetra, Verona; Il ri-ordino dei cicli scolastici, in "Quaderno di Iter", “Filosofia come soteriologia: L'avventura di Piero Martinetti (Vita e Pensiero, Milano); “Il giusto prezzo della felicità, -- reasonable or rational? -- Edizioni ISU-Università Cattolica, Milano); “Antropologia ed etica (EDUCatt, Milano). Forme e modelli del pensiero filosofico. Introdurre alla   comprensione e  uso dei linguaggi e degli strumenti specifici della metafisica, dell’antropologia, dell’etica;- all’acquisizione di abilità critiche e analitiche per comprendere le dinamiche del vissuto, della società edella storia contemporanea dell’uomo occidentale. Salute     e  salvezza dell’uomo. Il senso della cura e dell’educazione. Una sfida per la ragione e per la fede.Valutazione critica del rapporto metafisica-antropologia-soteriologia in  tre  momenti della storia dell’Occidente. Il mondo antico-classico greco-romano. Il mondo nuovo Cristiano. Il mondo moderno e post-moderno. C., I Greci e l’amore incerto: grandezza e aporia dell’eros platonico: il Simposio, ISU-Università Cattolica del Sacro Cuore, Milano, Kierkegaard, La malattia mortale (qualsiasi edizione, purché completa): ai  fini della prova d’esameè richiesta la conoscenza della sola Prima parte: La malattia mortale è la disperazione; J.   p. Sartre, L’esistenzialismo è un umanismo, Armando, Roma (o altra edizione, purché completa). DIDATTICA DEL CORSO. Lezioni in aula, ricerche e percorsi personalizzati. METODO DI VALUTAZIONE. valutazione di eventuali elaborati scritti o relazioni orali. AVVERTENZEIl docente è a disposizione degli studenti per ogni chiarimento didattico e contenutistico, per l’assegnazione delle tesi di laurea e l’assistenza necessaria alla loro elaborazione.Il docente riceve durante il periodo di lezione presso lo studio, Cap. I. AIIO A. AoxdZ (loi ikqI iov jtw&avtt 1ft$ ovx d(is- 17i  kiztjTos slvca. xcd y«Q lxvy%av ov tcqcoijv sis u6zv o foco- 4 oh <s3 poi* Stallb. Facit, inquit, Plato Apollodorum inter epulas versantem et convivis narrantem ea, quae hoc libro continentur. Sed neque epulae commemorantur, nec convivae Apollodori, ut sane mireris, Stallbaumium in re dubia et incerta certum iudicium exhibuisse. Platonis voluntatem declarant verba. C., quae primus Sydenh.  corrupit. Eius couiecturam cum codd. auctoritate probatam reperirent ceceutiores, ad unum omues “taUta” pro “tautA” ediderunt* Verissima autem lectio vulgata est: “ovxoa 8rj iovreS apa xovS AoyovS  itepl avt&v lizoiovpE$a y dkxs,oitEp dpxopevoS EtnoVy ovh ape-  AextjxodS d ovv 6 « nai vptv 6i7]yij<5a6$ai , xavxa XPV  7toutv”. Apollodorus nimirum cum  domo relicta Athenas proficisceretur, sermones in Agathonis convivio habitos ei repetierat, qui ipsum tum temporis comitabatur. Brevi post redeuntem, ut videtur, ex urbe cum alii rogarent, ut eosdem sermones ipsis repeteret: accinctum se paratumque ad rem ostendit ita, ut qui vellet, quando iuberent, quod brevi ante fecerit, idem nunc facere, h. e. inter  eundum narrare. (p. 178. C. “ovtoo 8? IoyxeS apa xovS AoyovZ  TtEpi avroov ItcoiovpeScx”)   TtvvScivEd Se. Vulgo additur “nun” quod nec codices habent exceptis paucissimis, nec FICINO in conversione agnoscit, neque vero sententiae ratio exigit, merito omiserunt Belck., Stallb., alii. Praeter codd. optimorum fidem “notheias” suspicionem movet ipsa  sedes “nun” particulae , qua sede  effcitur, ut nescias, ad antecedentia pertineat, an ad sequentia  temporalis particula. Schieierm. relata ad “itwBdvetiBE” particula  verba convertit: Ich glaube anf  das, wonach ihr ietzt fragt,  nicht unvorbereitet zu sein. Hoo quoniam dici nequit nisi respecta habito alius temporis, quod praesenti tempori opponatur, otiosam  particulam ietzt censebis rectissime. Nam priori tempore non exegisse viae comites sermonum  [“Sttv avicbv (frahjQo&sv. twv ovv yvaglfiav tig oM 6&sv  xatiduiv fis xotftfa&sv ly.uX.t6B , xal xaLfcav a (ice ry xXy-  6tt, '0 <PaX.ijQtvg , k<py, ovrog, uXoXXoSwqos, ov xbqi-“] narrationem, cor disertis verbis indicetur, caussam non video. Nou rectius alii cum Wolfio:  letet bin ich vorbereitet, euerea Wunsch zu erfullea. Quid euim?  Tempore aliquo non praemeditatum Apollodorum fuisse ut per se intelligitor, ita non erat verbo posito indicandum. Ceterum, ut clarior fiat totius loci ratio, tenendum est, *in medias res* lectores abripi, ut, cum Apollodori comites dixisse fingantur: Narra, si lubet, Apollodore, orationes illas nobis, Apollodorus contra respondeat: Videor equidem mihi ad rem, quam exigitis, optime instructus.  $ a\e poS ev. Phalernm navale Atheuiensium fuit haud procul ab urbe distans. Aunotat  Schol. ad h. 1. $d\7jpoy 6ijpoS  AlavriSoS, IB, ov AnoWo&GopoS,  Quia autem, inquit Hiickertus, ad mare situm Phalerum, ex veterum more dvikvai positum est de eo, qui in urbem tendebat, uti ex urbe Piraeeum petens xccxapaiyeiv  dicitur, cf. Plat, de rep. I. init. xal itai?,GDV dpa ry xXjjdei. locum queudam inesse verbis insequentibus, addito itaigcov  participio declaratur. Variæ autem doctorum hominum sententiae sunt dubitantium, ubi iocus lateat. Wolfius in festiva (paXypevS vocis pronuntiatione  iocum deprehendisse sibi videtur, Schiitzius de formula judiciali cogitandum censet, quae addito pagi nomine conspicua allocutionem festiva quadam gravitate ornaret. Sed non efficitur nisi superaddito patris nomine formula judicialis, v. c, ^ypod^EYTfS  JijpoCSivovS, TlaiaviEvS, quo exemplo usus est Sebo), ad Plat. LEONZIO (si veda) Adde Aristoph. Nubb, v.134., M. xls £d$’ 6 xoipaS tt/v Bvpav ; 2rp. # siScovoS 1 v\oS 2rpe-  if)id8?fS, KiJivvv6$£r. Non minus a vero aberrat  huius loci interpres in Scbilleri  Nova Thalia T. II., p. 170. #  quem Stallb. laudat: Ile da, gestronger Herr, Biirger und Ziinftcr von Phaleron. Satis lepida  haec sunt, sed ab interprete ficta, non facta a Platone. Ordo verborum mutatus est, atque hominis nomini nomen, quod a demo derivatur, praepositum; scin’quam ob caussam? Plato cum scribere debuisset ^TroAAodeapoS" ovzoS o  $a\7jpEvS, illum verborum ordinem exhibuit, ut, qui Apollodorus vocandus esset proprie, idem  a7roAAodc*>pot; epitheto, quod hominis opportunitatem exprimit, ornaretur. Scribendum igitur est: 6 <Pa\7jpEvS, Eqxrj , ovros, obroA-  A od&pof, commate p6at ovrof posito, ut nominis per iocum dati potestas elficacius eluceat. OvroS  enim in allocutione cum nomine  proprio coniungi solet, ut in Protag. p. 193. D. , quem locum Stallbaumii industriae debeo, scribitur:  onat lyco ttjv tpoavrp' yvovs av-TOV 'imtOHpOLTlfi t Iqxrjv , OVTOf,   pi) n vEODtEpov ayyzXXziS; Sed I  more Homerico nunc disputamus,  r STEpov npoTEpov, Quin statim revertimur ad explicandum, qui in ficto nomine proprio latet.  /isviig; Kayu bntixag niQii^uva. Kal og, 'AitolXo-  dcoQS, S<prj, xal fiTjv xal Evay%os as Itfpcow, fioviofie-  vos 8uatv&i<S&<u xi}v 'Ayu&uvog Igvvovoiav xal Za- E iocnm lepidissimom? '0 $>ot\r)pevi  rectissime ut cpaXijpiS pronuntiandum censet Astius, non, ut calvitium carpatur Apollodori, quod nullum fuisse pari iure contendimus nos, atque luisse Astius suspicatur, sed ut vana Socraticorum morum imitatio notetur. Consentaneum nimirum est, et verbis probatur ov XEpipEVEif, Apollodorum ad Socratis modum festinasse, corporis habitu pedumque positu e longinquo ( [nopfico -  Sey') conspicuum. Ut igitur Socrates ob incessum (IpivSov in-star fipEvSvedSai dicitur Aristoph.  iN ubb. v* 361, et Syrap.  B., ita Apollodorus $aXrfpis appellatur, quae vox eiusdem fere significatus atque fipivSoS, avem aquatilem denotat altissimis pedibus superbam. Sine dubio autem  multo iucuudior erat, quam Astianum illud calvitium, Apollodoro  anoXXo^oapov epitheton, quando quidem ipse Socrates, cui ille aimilliuius videri gestiebat, datum  se donatumque civitati a deo praedicare solebat, cfr. Apol. Socr, p.30. E., iav yap .ipk ano-  XTEivrfZE, or> jup&UoS aXXov toiovtov Evpr/dETE aTEXVGof, ei xal  yshoioTEpov einely, npoSxeLpevov  xy noXei vno tov Zeov x.t.X. ov X E p l fl£V ElS. Ilaec est Stephanianae lectio editionis, quam Stallb. in textum recepit, Bekk., Dind., Riickert. nepiplveiS  ediderunt ex auctoritate codicum. Utraque lectio bona eat i utra verior sit, alii videant. Unum hoc certum esse puto: in interpunctione et in accentu codicum fidem perparvam esse aut nullam. Futurum tempus in textum  recepi sensu quodam veri ductus, non ratione. Ad idem fortasse recurrit, futurum an praesens tempus probuveris, neque est, uisi pronuntiatio verborum, quae alterutro recepto tempore iminntatur. xal prjv xal £v ayx 0 ^ ^post pr/Y in vett. cditt. omissum Platoni redditum est e codicibus. De voculae veritate consentiunt viri docti, de eius explicatione  non item. Riickert. xal ErayxoS  esse censet neu 1 i c h sch n, xal  prjY autem, inquit, ne quem offendat in orationis principio positum, non esse moneo in principio, sed respicere praecedens membrum ov itEpiplvetS, hoc sensu: Tu non exspectas? Et tamen ego nuper iam te quaesivi. Quid? Tu non recte explicas, Riickerte , hanc particulam? Et tamen ego cius significatum ium diu quaero. Satis est, exemplum laudasse unum  e multis, quo exemplo Riickerti explicatio reprobetur. Protag. 310. A., 22. navv plv ovy . xal  XapiY ye siti opan, lav axovi/re.  Et. xal pijv xal rj/ieis daX,  iav XiyyS. Stallb. xal pijv  xal ad notissimum comparandi  genus revocat, quo utrnmque comparationis membrum addito xal augetur, e. g. xal ivayxof  de i&jtovv, c osnep xal yvv de  %7]TG). Dubito, num recte. Ut  exemplo utar Protag. supra laudato, certum est, amici non hanc sententiam esse: Uti tu no-XQazovg xal 'AlxifittxSov xal zwv nV.ov tav toti Iv  r a Owditxva auQaysvojiivav jrfpl zav Iqcouxuv 16-  yav , rivis z\Octv. «AAog yag zig (ioi diqyiizo, «xijxo ag  •bolvixos zov 0Mx aov‘ £<pij di xal Os lidivai. cllkcc  yaq ovdlv el%B Oarptg iiyuv. Ov ovv (ioi St^ytjOak'    bis, ita nos tibi, si dicas, gratias habebimus. Sed ipste videtor sententiam suam  mutasse Stallb. ad Protag. 309. B. , 2. ev Vpotye ido&v ( sc.  SiaxeitiSai d 3 AXxi(5id8r}S itpoS  i pe) ovx rpaSta 6e xal xfi vvv  7 ) pipa • xal ydp 7toXXd vTikp  ipov ehte, ftorjSaov i pol , xal  ovv xal apxi an baivov £p-  XO/iai f convertit enim rectis-  sime: und duher komme ich aoch  eben erst von ihm. Videtor igi-  tor xal ZvayxoS, xal qpels, xal  apri cett. in hoc genere loquendi  cum gravitate quadam dici , quae  cum affirmatione coniuncta sit.  Prius xal autem in initio posi-  tum particulis pr/v, pev t dr/, ovv ,  xoi ita inservit, ut easdem ia initio enuntiatiouis ponendas, quoniam per se non possunt euapte vi exordium enuntiatorum esse, suffulciat atque quodammodo  in principem locum orationis in -  ducat. Exempla permulta huius  xal expletivi reperiuntur , cfr,  Symp. C. xal p7fy 9 eo 3 Epv~  £>ipaxe, ehteiv x ov 3 ApiSroq>dv7j t  aXXy yh tctj iv vqj 2xgo Xeyeiv  x. r. A. Ibid. p. 199. C. xalpjjv t o o  (piX e UydBoav, xolXgA poi £$o£,a$  xa$T/y7/6ad5ai xov hoyov. Adde  220. D. xal ydp SipoS xoxe rjv y  quo loco cum gravitate caussae  indicium in prima sede enuntiatiouis positum est;< die Ur-  sache vnr, es war damals  Soromer. Contra in verbis 220.  A. beivol ydp avroSi x ei M c »vif. vis epitheti quoniam caussae gravitatem superat, ab initio Setvol  positum est. Cratyl.. B.  itaXaid itapoipia , oti  x d xaXa Isxiv dity $X £t paSelv •  xal 8j} xal xo itepl x tav ovo-  patGDv ov dptxpur xvyxavei ov  pa$ypa. Iam nostri loci verba  convertenda sunt; Und er sagtet Apollodorus, in Wahrheit,  bucIi neulich schon suchte  ich dich. a\\oS ydp xis poi 8trj-  yeixo. H. e. Alius mihi iam fuit  harum rerum narrator, quem Phoenix edocuit, Philippi filius; te quoque rem compertam habere dixit; verum euimvero nihil certi narrare potuit; iam tu igitur narra. Proprie ita disposita singula membra exspectaveris: drAAo? ydp xis poi fterjyeixo —  aXXa ydp ov6lv elxe 6a<pls Xi-  yeiy —   t<pr\ de xal 6h eiSivai   tfv ovv poi dvfyrjdat. Invertit, ut videtur, Plato ordinem enuntiatorum, ut Glauconis audiendi studium et festinationem vividius exprimeret. dixaioxaXoS yap el . Minus apte in conversione FICINO:  te enim interest sermones amici tui narrare; neque Stallb. satisfacit convertens;  te eniih maxime decet,  amici h. e. Socratis, magistri tui, sermones referre. Verba sic reddam potius: Convenit enim tibi in primis, qui Socrs- Sixonbtaxog yag tl zovg rov balgov Koyovg anayyllluv. ngbttgov 6e pot, ij 6’ og, tini, Ov avtbg nagtyhov  tjj evvovela zavzrj fj ov; Kaya tlnov , ori II uve a- C  nctoiv Iones eoi ovdev diiyytie&ai ecupig 6 Sit]yob(iE- vog, d vmazl qyet vtjv Owove lav ytyovivai tairtjv; tis, amici tui, sermone»  referas. Ceteram ut snpra  <pa\rjpis et deodatns Apollodorus vocatur, ita nunc kxaipoS 2 ah  xpccxovS audit. In verbis insequentibus r/ d* OS legitur; non male. Aptius fortasse est f/6o$,  de quo Schol. ad Piat. Phaedon,  a.v. 17 6* 'Eav plv, inquit, #  dvo piprj A oyov, Hsxai £<p?j  oSy xovxiSxiv £<pi] 81 ovxof.  oi Sb Xeyovdxv , ort auro pavor  drjpaivei xo £<p 7 /. iav $ £r pepoS XoyoVf tsxai <pi\ot f aif  f ASrjvatoi t r) u<pe\oS rir Aiyi- vffxaix. T. A. Bekkerus e contraria  ratione p. 205. C. oAA* opd>S  7/6?/ scribendum vidit pro oAA*  opcoS 7} 6* ip   oddkv diijyet 6$ai. Ficin.:  Revera, inquam, certi ni-  hil retulisse tibi ille vi-  detur. Cum emphasi dicitur  diijyeid^ai ac non sine acerba  irrisione eius , de qno supra di-  citur » diTfyeixo. 9 Nimirum cura  Glauco dixisset: oAAo? yap xiS  pot dujytixo t Apollodorus ovSlr  St ijyetxo dacptS satis malitiose  responsurus erat, quod in orat,  obliq. conversum audit: £oix£ 6ot  od&v di7fyEi6$ai. Riickert. infi-  nitivum praesentis dtr/yetd^ai  censet, malim imperfecti iuter-  pretari. Exempla si requiris in-  finitivi imperf. , cf. p. 176. A.  l<prf — da 'avddt xe 6<pds Ttovrf -  6a6$at xal $6 arx as xdv $eov  xal xaXXa xct vopiZopeva z pi-  ne 6$ oct npds xov notor, quo loco quae momentaneae actiones  eunt, aoristo, durantes imperfecto  tempore descriptae sunt. Adde  p. 174. D. xoiavx* axxa 6<paS  £<prj dia AexSirra? Uva* et q.  seqq. Ceterum addito 6a<p&S ad-  verbio indicatur, Phoenicem nar-  rasse quidem , sed narrationem  non ita instituisse, ut res narrata  penitus ab auditore percipi pos-  set. Ilinc paullo supra dicitur  fiovXoperoS dia 7tv$iti$a$  b. e. cupiens rem omnem, quomodo gesta ait, accurate de-  scriptam audire. De praepo-  sitione did cum verbo composito  vid. p. 174. A. jpks yap avxov  diifpvyov h. e. heri fugi ipsum  ac vitavi feliciter, p. SIS. C*  aAAa diepijxocvifda), onatS ...,  sondern du setztest es durch,  dafs Phaed. p. 97. C. oot  apa vovS Isxiv 6 diaxodpcov xe  xal navxw alxioS t ubi diaxo -  tipdov est: omnia excepta re nulla  exornans.   iyroye drj . Bekk. in textum  recepit £y& drj annotans, in  quinque codd, iyaye S 1 ) repe-  riri* Videtur igitur vir doctis-  simus codd. auctoritate motus  esse plurimorum, ut lyco di) re-  ciperet. In servanda lectione vul-  gata nobiscum consentit Riicker-  tus, in explicanda non itera. Ph  dij enim, inqoit, quod caute et  cum restrictione affirmat, ut  Phaedr. p. 242. D, Theact. p*  145. D. cum maxime h. 1, aptum  esso censeo. E Ruckerti een-  ijv IqukJ. 3 , togrs xal Ifii xagaytved&ai. Eyeyys fli}. Iloftiv, >)v 6 J lya, ta ttavxcjv; ovx olaft , on xoA,-  icov iroav ’AyaQ ov Iv&aSe ovx Ixidedqfirjxev ; dtp ov  d’ iya 2 .'oxqutei GvvdiatQlfia xal inifuA.es XEXoljjpat  ixdattjs rjptQas tldzvai 8 n ctv Xiyy y nQcctry, ovSeneo  173 tQuc izi) larlv. n qo toti 6e utQirQt%uv oxy Tv%oifu,  1*1 •   tentia scriptam esse debebat rfyov -  fxal ye Stj ovxgjZ. Contra iyooyt  6t) sc. ?}yovpai ovxooS } cum gra-  vitate quadam , quam vocare in-  dignationem possis, affirmat: Nun  freilich dachte ich, aucb da  seist dabei gewesen.   7Xo5ev — cd rXavxcov ;   Stallb. distinguendum esse docet  a Glaucone, fratre Platonis,  Glaucouem hunc, de quo Apollodorus p. 173. A. ita iudicat,  ut divitem quidem hominem fuisse, sed a philosophiae studio alienissimum recte coniicias. ixoScv  cum vi negandi ita semper ad-  hibetur, ut ad praecedens verbum  finitum referatur. Dixisset igitur,  explicatius si loqui voluisset,  Apollodorus: TCoStEV r/yst 6v , rjv  6* iyco f eo rXavHcov , atque sic, li. e.  explicatins, Plato locutus est ia  Cratyl. p. 398. fin.: 6v ix^S  elneiv; EPM. it o$ev, do 9 yo&b,  Uxoo; Adde Menex. C.  M. vvv fibreoi ol/iai iyoo xov  alpeSsvxa ov itavv evitoprj-  Ceiv — 2. zoZev sc. olet . . .  do ’ya$E ;   iitid e Sr/pr/xev. Scbol.  s. v. *Ay<&<ovoS — xal npoS  lApx&aov xdv fja6iXea gj*£to,  coS MaptivaS vEooxEpof, Verisimile  est, ut Stallb. ad h. 1. annotat,  Agathonis in Macedoniam pere-  grinationem hic tangi. Quoniam  apud Archelaum tyrannum tam  laute vivebatur, ut qui cum eo    essent, lautitiis quasi sepelirentur,  tectius quidem, sed iocosius , ut  solet, Aristoph. in Ranis v. 83.  idem poetae apud Archelaum di-  verticulum notat: *H. UyaSaoy dbxov 'fxtv; d* oaco-  Tancdv p anoixexoci.  'H. 7Coi yfjS 6 xXrjpoov; J. is  fiaxapoov evaoxfxcS.  Errarem quod attinet Glauconis,  qui rEGoSxi celebratum Agathonis  convivium arbitrabatur: facillime  potuit, cum multos iam annos  Agatho abesset, vel obiter facta  temporis computatio meliora do-  cere. Sed non curasse videtur  homo Xpyp<xn£ TIMOS virorum illustrium sive absentiam sive praesentiam, nequo studiose secutus  osse nisi quae divitias manifesto  augerent.   iiei pe\\s it eitoirj pai.  Sensus est: Seit ich aber mit  Socrates verkehre, und es roir  zum Gesetz gemacht habe, jeden  Tag zu wissen, was er irgeud  spricht oder tlint,' sind noch  nicht drei Jahre verlaufen.   OTCXf xvxotpt. Scriptam ex-  stat in aliquot codicibus otcoi t.  Sermo est de eo, qui, quo veniat  errando, nqn curat. Hinc con-  vertenda verba sunt: temere,   ubicunque versarer, ober-  rans. Minus recte, ut videtor,  Ficinus, ad cuius conversionem  Stallbaumiana comparata est : antea vero, quocunqua continge-    i  xa\ olnfitvig rt itoniv, a&luoligos 17 orovovv, ol>x  rjctov y <Sv vvvl, olofuvog Sslv navia. (t/Mov xqut-  thv ij <piXo<Soiptiv. Kai fig, Mi] /Sxibjct, tqitj ' uXX’ ilxe  (to i, nate lybvtx o r) 6vvov6la avrrj. Kayixt thtov , ore  JlaiSav ovtcov Tftiav Iri, ots ry tCqixtt]} igciycoSlq ivi-  Ktfitv 'Ayatiav, ty vCxiQulq y y r a hnvUux. &!vtv  bat, oberrans, cfr. Piat. Pbaed. D. toiyapioi rovroiS ptv  — \alpnv clxovres avtois, coi  ovx eiSodiv, 0X7} gpxortat.   aSXicor e pos r\ orovovv.  Schol, ad Gorg. ap. Bekk. p. 847   s, t. a^t]\arovi — aSAiof —  o xdSt6iv dvtjxistoiiivujxopcvoi.  Pro 7jv volgato o codd. auctori-  tate 7/ Platoni restituerunt re-  centiores editores. Eam lectio-  nem scholion Bodl, cod. comprobat s.  / : 'Attlxov roveo, axo  tov ta (Swypypirov • dj/paivt i  rd (a rd vxf/pxov ' Iu ydp  axo tov TfV Tiara SiceAvtiiv ‘ico-  yixjjy * "OpTjpoS • rj rore xovpoS  la, vvv 5’avri fle yrjpas bearet.  Do 7/ et ijv discrimino Herm.  egit ia praef. adS. Oed. T. p. VII*  jt a id cov ovx cov rj pcov it i.  Inverso ordine vulgo haec edi  «olent rtoddeov r)pcov orreov hi*  Recte fortasse. Ceteram ambigue  haec verba dicta sunt, , ac non  «ine magna Socraticae disciplinae laudatione. Nimirum itoudctS vocat h. e., non pueros, sed homines pueriles Apollodorus cos, qui Socratica disciplina non imbuti huc illuc eircumferantur., Verba igitur TCaidojv ovxcov j}pcov hi de  eo tetnpore intelliguntur, quo expers fuit Socraticae disciplinae Apollodorus. Et quoniam tertius annus erat, ex quo Socrati «ese ndiunxerat, tempus convivii definit ita, ut qui his proximis annis tribus convivium Agathonis celebratum neget. Definitione hac non sufficiente neque accurata Apollodorus pergit: ore ry  7tpcdxy zpaycodiit ivlxrj6ev ’Ayd-  %cov ry vSrtpaUr, rj y rd imvt-  raot l^vev avtuS ts xal ol x°~  pevraL.  ore t y rt pcdxy r p ay codice. Riickert. ad h. 1.: Non integra trilogia, sed prima e tribus fabula; nam singulis etiam fieri poterat, ut quis victor existeret.  Recte. De tempore, quo prima  tragoedia Agatho victoriam reportavit, vid. Alhen. Deipn. V.  p, 217. ore ydp UyaScov ivixa y  IlXarcov tjv 8exate66dpoov iteov  6 p\v ydp litt d pxovzoS  Evtprj fiov S ecp ccv ovtcii Arj-  vaiotS. h.e. Olymp, 90, 4. Hoo  temporis indicium perutile quidem est inprimis iis, qui in vitam Agathonis inquirant et in historiam  rerum, quod solertissime fecit Fr.  Ritscbl in Comm. de Agathonis vita, arte et tragoediarum reliquiis, llalis Sax.: frustra eo  utuutur lectores in opusculo Platonis, qui ipse pro scripti sui cousilio nullam eius rationem habuit. licivixia USvev. Solebant  poetae victoria reportata festum diem parare iis, qui susceptis  chori partibus, ut populo fabula  placeret magis, effecerant. Quo die quoniam diis sacra fiebant ob  victoriam, factam est, ut ad euni significandam Graeci formula uterentur td iitivixia Svav. avios tb xa l o t yogivtuL Tlaw , i<pt], aga naXai,  wg 1 'oixtv. dkku rlg 601 diyyeito ; fj cevrog Zkaxgdrrjg ;  Ov (icc xbv Ala, i)v 6’ ly <a, akk’ vgxig <Po Ivixl’ ’Agi-  &c6di](iog r\v rig, Kvda&rjvcaBvg , Cfuxgog, dwxoSrjros  de l' itagayeyovec 6’ iv ry Ovvovela 2k<axgdxovg tgu-  CTijg wv iv zolg (idhora tav zort, tog i(ioi doxei. rj avrds 2. Unus cod. Vat,  ?/, quam lectionem merito reie-  cerunt editores. Schleiermacberus  7/ part. potestatem non satis asse-  cutus convertit: etwa Socrates selbst? Quamquam eadem vox  manet, sive y sive ? f scripseris,  tamen hae formae inter se discrepant vehementer, y posito  omissum cogitatur alterum enun-  tiati membrum a Ttorepov parti-  cula instituendum v. c. notEpov  dXXoS xiS 7/ avxoS 2coxpdxyS;  et quoniam in huiusmodi enuntiato bimembri, ubi ab indefiuito ad definitum transitor, loquentia  ludicium simul involvitur, consentaneum est, omisso quidem,  sed subintelligendo membro priori quaestionis alterum vi quadam augeri, quam verisimilitudinem vocari licebit. Igitur y non  tam corrigendi vim habet , ut  Stallb. et Hiickert. iudicare video, quam probabilitatis. Contra quando 7/ exhibetur, prius illud  interrogationis membrum prorsus  evanescit, ut, quoniam neque huc  neque illuc interrogationis momentum declinare possit, inter-  rogatio admodum temperetur. Igitur 7/ particula qui utitor, suum  iudicium ab interrogatione seclu-  dit, et sive negarit sive affirmarit, qui rogatur, ad utrumvis  audiendum paratissimus est. Exemplum ut afferam, fiunt enim leges  linguae luculeutiores exemplis, legitur vulgo in Platonis Menon.  p. 71. B. 3 py oiSa, itais&v,   oitoiov yi xi , el&dyv; y Sonet  6oi olov te eIvcu, oStiS Mkvcovct  py yiyrcStixEi , xonaparcav osxis  isti, tovtov eldivai, eUte xaXoS  7 i. t. A.* Viderunt interpp. scriben-  dum esse y Somei, eorumqne iu-  dicium codd, aucto/itate probatur.  Nihil enim certius est, quam  Socratem ita instituere interro-  gationem, ut simul indicet, Menonem non posse negare rem in-  terrogatam. Ad nostra verba ut  revertar, Glauco, cum Apollodorum htaipov 2<*mpaxovS indi-  cavisset 6upra, y avxoS 2ao  xpaxys dixit admixta probabili-  tatis notione: am Endo doch wohl  Socrates selbst. Iam patet, opinor, cur tanta gravitate, quanta  potuisset, Apollodorus responde-  rit: ov pd xov Jia. Graviora  enim negatione opus est in re-  sponsis, ubi ita instituta prae-  cedens interrogatio est, ut quae vera non sunt, ea vera putare,  qui interrogat, videatur.   Kv6 a 5 yvaievS. Vulgo legebatur KvdaSyvsvS , quod Fischeri industria correctum est. Steph. Byz.: KvdaSyvatov. Sfj-  poS ryS riaydioridoS <pvXyS' o  dypoxyS KvSa&yvatevS. Eandem  formam reperies apud Aristophanem, quem ad h. 1. laudat Riickertus, Vesp.   tiptxpoS, arvicoSytoS  a ei* Haec epitheta commemorantur eo consilio, ut quibus  ov fiEvtoi alka xai ZkoxQartj y£ ?vta ijdi] avtjQoptiv  m> Ixsivov ijxovda, stat' (io i (ofioloyu xa&axtQ Iscei-  vog dttjyeito. Tl ovv; Etprj • ov diqyqaco (tot; sravrog  tj odog V £t’s atfrt» fautqSda n opEwoftsvotg stat Asystv  stat dxoveiv.   Orna di] lovteg a(ta rovg Aoyoug Jt£gt avtav Aristodemus tanqnam homo So-  cratis amantisaimus indicetur*  Nempe solent ita iudicare impe-  ritiores, ut ab externo habita  corporis ad ingenia concludant*  2 pvxpoS est , quod nos dicimus :  untersetzt. Apud Xenophontem  Aristodemus pixpoS audit M* I.  4. 2. , ibique deos esse negat.  Festis diebus blautis Socrates  usus, est, ut videre licet e p.  174. A. , Aristodemus ut semper  ctyvTCodtftoS fuisse censeatur, ad-  dito atl edicitur , quod in ahi  ex plurimorum codd. auctoritate  Ruckert. mutavit. Utrum recte  fecerit, nec ne, alii videant.   iv zois pdXisra rc ov  Ture. h. e. Convivarum illorum,  qui Socratem maxime amaverint, acerrimus amator. Latiore significatu verba tuiv rore Schleierra.  accepit* der war bei der Gesellschaft zugegen gewesen und einer  der eifrigsteu Verehrer des So-  crates damaliger Zeit, wie mich  dunkt.   ov yievtot aXXa. xai,  Adhiberi haec dicendi formula  solet, ubi commemoratum est,  quod iam satis videri possit ad  rem, quae paratur. Apprime respondet LATINORUM: nihilo minus  tamen. Interdum xai omittitur,  quo omisso edicitor, ut id, quod  ante commemoratum sit, minus  probari iodicetur aliudque addatur illo multo probabilius, cfr*  Piat» Meuen. p. 86. B, n dw    ptv ovv* ov pkvxoi, gj 2&>Hpa-  teS, aXX’ iyooye ixelvo av r/dLSta,   Zltep TjpOflTJV TOTtp&JTOV , Hai   Cxetpaijxijv xcti dxovdcujn. —  Eodem plane modo xai omittitur  in formula dicendi ov fiovov —  dXXitj de qua vide sis, quae an-  notata sunt ad p* 180* A.  ovdiyyr/cco poi. Ut Graeci,  ita nos: erziihltest du mir das  nicbt? quod ita dictum est, ut  explicandum sit: scio te nolle   narrare, quaro exorandus es mihi. Alia plane ratione Stallb* hanc  dicendi figuram explicat: Ilaec   interrogatio , inquit , alacritatem  qtiandam animi et aviditatem  sciendi indicat, fere ut LATINORUM: quin tu mihi — narres?  Alia ratio est Verborum p. 2 12.   D. rtaiStf, $<py t ov tixeipetiSe,  ubi ad lectionem codd. trium  (SxeifsadSe Riickertus annotavit:  Aoristum ut non admittendum,  ita non omni ex parte spernendum  duxerim. Male. Vid.annot. Ceterum  T i ovv ab inseqncntibus verbis  maiore interpunctione disiunxi,  nam non possunt, ut videtur, in  una cademqne interrogatione ri  ovv ov couiungi. - -  itdvxoot 7 } J 6 o f. parti-  culam, veritus Bekkeri auctoritatem, e textu semovi, quam-  quam Riickerti exemplis edicitur,  ut certum iudicium de eadem  edere dubites. Laudat enim ille  Piat, de Legg. I* p. 625.^ A.  ftposdoxdi ovx av dt}8&> rjpd?  C irtoiov(ie&cc , i vgte, otcbq ccQ%o^evog tfotov, ovx dfiste-  zrjxcog I '//a. el ovv dei xa l vfilv dirjyytiacfftac , ravra  ^937 iioielv. xal yaQ fyutys xal dXXag , otav [Uv twag  % egi <ptXo 6 ocpiag Xoyovg rj avtog nouafiai y ccXXcov  axovcoy flebis tov 0 ie< 3 ftca tocpeXelti&at, vTteQtpv wg cSg  %ccIq(j' otav 6 s aXXovg zivag , aXXag te xal tovg vfie-  tBQovg tovg tav itXovtilcov xal xqtjimxxlGxlxcov, avxog te  a r&oiiat, vpag te tovg ixaigovg l?.eco, on oceG&e n    D Ttoielv ovdev % OLOvvteg. xal icspt re xoXireiaS xd vvv xal  vopcjv xrjv 8iaxpi/5?jv XiyovxaS  re xal axovovxas apa nara  Trjv nopdav rfonjdetiScti. 7tav-  tgX 6 9 rj ye ix KvooGov odds  oo$ axovopev, ixavtj x.x.X . Adde  Apol. S. p. 33. D. xi ptj  avxol ySei-OV, xgjv olxeioov xi-  vds tqjv ixsivcov , itaxipaS xal  adeAcpovS xal aXXovS rovZ itpoS-  T/xovraZ , eiitep vn ipov xi  xaxov litEitovSEfSav avxdtv ol  olxslot, vvv pEpvijdSaz. TcdvtooS  Se 7tdp£i6iv ocvxqdv tcoXXoI lv-  xavSoi, ovS iyco opta x. x. A* Ce-  terum convertenda verba DOstra  sunt: Wie nun? sagte er, woll-  tcst du mir nicht erzahlen? je-  dcnfalls ist der Weg in die Stadt  gecignet fiir eine gcgenseitige  Unterhaltung wiihrcnd dea Geliens. Picinus habet: apta quidem via est, quae ducit iu urbem, et ad audiendum pariter et ad  dicendum. xovSXoyovSrtEpl ClvxgSy,  Nota vim articuli , quo absente  ecnsus existeret hic: Sic igitur  inter eundum de his collocuti  eumus. cfr. p. 207* A. xavxa X8  ovv Ttdvta iSldadxi p£ , oxoxs  nept xc ov iptDXixdjy Xoyovf  nounxo x . A. Addito articulo  sententia haec est: Sic inter eun-  dum, quae verba fecimus, de his    Icag av v[ie lg i[ie yyeiti&e   fecimus, cfr. p. 216« C* aAAa  di pov dxovdzxxe t aoi opoioS xi  iStiv ols iyco eixa6a avxov xal  xrjv Svvapzv , Savpadiav   lx?i h, e. et vim , quae ipsi  est, quam admirabilem habet.   ei ovv Sei — xcqieiv . De  his verbis vide quae annotata  sunt ad p. 172. A. Docet autem  hic locus, qui dilferaut Sei et  Xpi}, de qua differentia verborum  jam a Ruckerto est ad h. 1. 'an-  notatum. dei necessitatem exprimit, XP 1 ? voluntatem necessitati inservientem, cfr, Aesch. Or.  c. Tim. p. 29. 6 vopo^ixijS —  aTtadsi^Ev, ovZ XPV 6rjp7jyoptiv  xal ovf ov Sei Xiyszv iv xaa  dijpoo h. e. Manifesto legislator  declaravit, qui velle debeant  coram populo verba facere et  quibus orationem habere non li-  ceat.   v iC8p cpv&S co S xalpv*  Orta est haec dicendi formula  ex vitEp<pvGjf x a ip°° & Xatptof  quod cum non intelligerent , qni  describendis libris occupati essent,  factum est, ut coS saepius omitteretur. Seusus est totius loci :  lam si etiam vobis narran-  dum est, volo equidem, quod  feci nuper , idem nunc facere  lubentissime. Namque aeque nunc  atque alias sive ipse instituam, xccxodaifiova slvai, xal oto^icu vfiag dhjfrij oi&tJ '  iyco [dvtot vfiug ovx olo/uu, uiX tv olda. Cap. II. ET. 'AH ofioiog st, tn 'AnoXXodoQB' ail yag 6ctv-  tov rs xaxt]yoQUs xal rovg dXl.ovg, xal Soxng fioi  aTE%v wg ndvtug d&Xlovg tjysi6&ttL xlijv EaxQccrovg,  ano (Savrov aglifievog. xal ono&cv aozl rav tijv tfjv   vive narratos audiam philosophi-  cos sermones, praeter quod augeri  me scientia puto» impense etiam  laetor»   Xprj paxi^x ix gjv. Stallb.ad  h. 1, a Vulgo XPWonrti&v- Illud  aptius hoc loco recte indicavit  Fischerns. Praecedit enim n\ov-  61gov.» Recte xpVf £0LTt StixtaY receperunt editores non satis recta  de caussa» Licuisse enim con-  tendo Graecia dicere: ol it\ov-  dioi xal XPV paziSxad, ut Latinis  licuit fures ^et malefici dicere , neque dubito , quin lectio  vulgata B. xovS q>i\ov$  xal x ovS itoXtpiovS recipienda  sit» Nostro contra loco, quoniam  non de certo quodam hominum  genere sermo est, h. e. de foene-  ratoribus, sed homines indicantur  quovis modo lucro inhiantes,  XpTJpocTtftiXGov unice verum est.   l6ooS av vpeiZ, Schleierm» convertit: Vielleicht nuo haltet   ihr wieder eurerseits (lafiir, dafs  ich iibel daran bin , und ich  glaube, ihr mogt ganz richtig  glauben, ich aber glaube es nicht  von euch, sondern weifs es.  Oh6Sai> aXtjSf} . o letiSat ( opSd  SoZdctsiv) eldivai,  vocabula Socratica sunt, quibus  Apollodorus uti videtur li. 1», ut  Socratis discipulum se probet. Ceterum laudaro Plauti versus  lubet petitos c Cas. initio:  Clcostr» Face, Chaline, certiorem  me, quid meus me vir velit»  Chal. Ille edepol videre ardentem te extra Portam Metiam,  Clcostr. Credo ecastor velle.  Chal, At pol' ego haud credo,  sed terto scio.  dei o fio io S — it\r)v 2?   X p dtx O v?» Vario modo hæc verba ab interpretibus explicantor. Wolfius Iv pbv yap xoiS  XoyotS dictam esse censuit pro  aX \d yap iv xotS \6yoiS . Frustra.  Astius convertit: unde tandem   nomen pavixoS acceperis, non  perspicio: namque in dmnibus  tuis sermonibus tantum abest, ut  pavixoS sis h, e. nimius et  vehemens in laudando, ut  et te et alios praeter Socratem  cum acerbitate quadam reprehen-  das. Apoll. Et merito pavtxoS a  vobis audio, de me et vobis ita  sentiens. Hanc conversionem nemo  probabit. Nam neque usu qno-  dam loquendi probatur, pavtxoS  inprimis de laudatorum studiis  valere, neque ex kxaipov ver-  bis colligitur satis, pavixov ni-  mium in laudando significare.  Quid dicam de responso Apollo-  dori , quod ex Astii conversione  iit languidissimum? Pessime do fitavvfiiav UXafltg, ro /icevtxog xaXiUs&ai, ovx oida  sycryt ' Iv /jiv y«Q rolg Aoyotg «fi roiovzog fi' tiav roi  T6 xai zolg aXXoig dyQiatveig xXt)v Zaxgcczovg.   ATIO A. * Si q>lXzccz£, xai dfjXov ys dij , on ovtw  diavoov(iBvog xai xeqi Ifuctrcov xai x£qI vfuav (ictCvo-  (icu xdt xaQaxcaOi  nostro loco meritu. est Ruckertus, qui, cum non posset, quid  kratpoS sibi voluerit his verbis,  intelligere, scilicet e codd. ya-  haxoS pro jxavixo? in textum re-  cepit. gUnde tandem mollis ap-  pellatus sis, equidem non intel-  ligo; in sermonibus enim semper  talem te exhibes : et tibi et aliis  succenses praeter Socratem.» Haec  ut pugnant cum sequentibus, ita  ut ne pugnare videantur, Riickertus , in verbis Gqlvxqj re xai roiS  aWoif dypicdveiS insaniae la-  tentem notionem deprehendit, ad  quam respiciens, quamque augens  in maius per indignationem Apol-  lodorus dixerit: o5 <piXtave , xai  dfjXoy ye 6rj x. r, A. Artificiosa  haec suut, non vera, Neque  Plauti auctoritate nunc movemur, qua uti Riickcrtus potuisset in re sua. Legitur nimirum in Me-  nuechra. Both.   Insanit hic quidem, qui ipse  maledicit sibi. Nam tu quidem berclo certo  nou sanus satis,  Menaechme, qui nunc ipsns  maledicas tibi.  8tallb., quoniam Apollodori inge-  nium ad morositatem proclive  fuerit, etiam pavixoS de ingepii  * tristitia et morositate intelligendum indicat. Deinde supplendum  ccnsfet opS&S 6h doxeis Xapeiv  avTjjy ante verba iv plv yap  totS XoyoiS ael roiovroS ei. Tot-  ovroS autem interpretator /um-    xof> tristis et morosus. Ut  libere dicam, quid mihi videatur,  Apollodorus et ad tristitiam et  ad hilaritatem propensissimus erat  ita, ut sive tristis sive hilaris  suarum rerum modum ha-  beret nullum. Nimium ia  tristitia Apollodorum icperimus  Pbaed. p, 117. D. in risu atque  in maerore Phaed, p. 59* A. in  vitnperio Symp. p. 178* C.etD.»  et quo animo hominem in ma-  gistri laude fuisse censes, qui praeter Socratem omnes mortales  infelices indicabat? Ia quo indicio ut ro fjLcrvixov eluceret magis, Plato dypiaiveiv verbo usus  est, quo verbo animi summa  commotio exprimitur. Idem cadit in uvccfipvxqGduevoS parti-  cipium, quod quo exquisitius, eo  aptius est ad turbas animi ex-  primendas. Iam patere arbitror,  fxavixoS h. 1. neque de immodica  laudo neque de nimia morositate  dici , sed de laudis vituperiique  immoderatione. Rectissime autem  Stallb, vidit, ante verba iv y\v  yctp roiS A. aliquid supplendum  esse. Solet enim yap particula  ita adhiberi , ut sententia quae-  dam , quum facile e cogitationum  serie supplere possis, omissa in-  dicetur. Stallb. supplendum censet  op^djS 81 doxeis \afieiv avrjjv. Nobis placet ei /i?} lx rcov A o-  ycov. Totius loci conversio haec  est: Immer bist du derselbe, o  Apollodorus, Immer klagst do  ET. Ovx a£iov xig l r ovtcav, a 'AxoiioSags,  vvv IqI&iv' di A’ Sxeg ideofieftu <Sov, (itj &iiag xoi-q-  ffjjg, aiid diyytjdtti rtvsg tj6av ot ioyoi. • AIIOA. r IJ<Sav tolvvv Ixuvoi roioiSs tivk g. fidi-  iov d’ UdQZVS v/uv, dff ixeivog diijyeito, xcd lyw xu- . gadofiat dirjyrjdaa&au , 'dich and die andern an, and  scheinst mir ohne weiteres, aufser  Socrates, alie fur ungliickselig za  halten , indem da mit dir selbst  den Anfang maclist. Und woher  da in aller Wclt den Beinamen  da hast, dafs man dich den Toll-  kopf netfnt, das weifs ich nicht,  Ermufstedenn aut deinen Aeufse-  rungeu herstammcn. In diesen  zeigst da dich wirklich so; da  ziirnst dir and den andern, und  zollst allein dem Socrates ein  unmafsiges Lob.   o3 (piXtate — 7tapa •  naico. His verbis, quae de f ia -  vi xoS nomine annotavimus, con-  firmari videntur perpulere. 'Ezcu~  poS nimirum cum non nisi to  jaclyihoS xaXiitiSai commemoras se t, consueta vehementia usus Apollodorus paivopat xal 7ta-  paitaioa dixit. Haec verba optime  transtnlit summus Schleierm. : 0  Liebster, so ist es jaklar, wenn  ich so denke von mir und euch,  dafs ich toll bin and von Sumen.  Inest tamen aliqaid his verbis, quod  male me habet. Nimirum amicas  dixit: E dictis tuis illud cognomen ortum est, aut eius originem  et caussam ignoro. Ad haec verba  nnm quadrare tibi videtor Apollodori responsum? Quid quaeris ?  res acta est scilicet, saevio et  mente captus sum. Si quid vi-  deo, ol pavixoi at exaggerant  res, ita rixari amant, ad utrum-  que nutura ducente. Ad rixas autem se compos^js se Apollodorum  etiam verba amici docent: ovx  a£>iov nepl tovtgdv, 'AtcoXXo-  ScopE, vvv ipi&iv. Quid mul-  tis? Posito post napaitaico signo  interrogandi verba convertenda  sunt: O Liebster, ist es denn   nqn schon so ausgemacht, da fs  ich toll bin und von Sinnen,  wenn ich so denke uber mich  and euch?   toioiSs rivi?, Additur  indefinitum pronomen, ut indi-  cetur, sermones non verbo tenus ab  Apollodoro referri. Recte Stallb.  ferehuinsmodi convertit. Sic  paullo infra p. 174. D. roiavt  arra <5q>dS i(p7j SioXexSev-  ra? Uvau Schleierm.: so ohn-  geflihr ... Adde A. Ad-  yov roiovtov rivo? xatdpxEtv.  p. 180. C. &ai8pov fikv roiov -  rov riva Xoyov £q>rj eItceIv .  MaXXov 8i eius est, qui ipse  se corrigit. Habet FICINO (si veda) ; immo  vero a principio eodem ordine,  quo Aristodemus retulit, vobis  ipse nunc recensere conabor, cfr.  p. 188. D. ovra. ) jroAA?/V xal  fiiEyctXrjv , fi.aXXov 8h nd6av  Svva/nv x. t . A. adde p. 193. E.  Vva xal rd>v X oixcov dxov-  dajjiev ti ExaCroS ipely pdXXov  8h rt kxdtspo ? * UydSGor yap  xal 2aoxpdr7]S Xoiitoi. p. 194.  A. si 8h yivoio , ov vvv iyoo  tlpiy yaXXov 81 i'8a>? ov  Stio/iai x t r. A.*Eqsr) yuQ of ZkoxQcm) ivrv%m> leXov/ibov ts xal  tag (Skavrag vxoSeSefdvov , a Ixtivog bliydxig biolti,  Mul iQt6%cu avrov, onoi fot ovta xcdbg yByEvrjiiivog.  xai rbv datlv , oti 'Em, delavov dg 'Aya&covog.  yaQ avrov ddcpvyov roig huvixloig , ipofirj^ilg rbv  Zyhov' 6fiol6yri<5u d’ dg vifoiEQOv mQiGttiftai,. tavta $ij    $q>7) yup ol Scoxpatif,  E nostra cogitandi ratione verba  si spectas, scriptam exspectaveris :  lepr) yap 2cDxpdt£i Ivtvx&v.  Illud genus dicendi ex objectivitate enatum est, qua pro ingenio  suo Graeci utebantur in narratione.  Eo autem efficitur dicendi genere,  ut Socratis loti calceisque ornati  imago oculis obversans lectorum,  ut Apollodoro , ita quaestionem  moveat lectori l oitoi tot ovtgj  xaXoi yeyevTjplvoS. Sexcenties  hoc dicendi genus reperias apud  Graecos scriptores, unum exem-  plum ut laudem, cfr. p. 174. E.  ol phy yap evSvf nalSa riva  SvdoSev ditavzr\6avta ayetv  n. t .A.   taS fiXavt a£. Schol. ha-  bet : v4t o 8r} par a.ol fiXav-  tia, 6av8dXuz l6xvd. Satis no-  tura est, Socratem perraro cal-  ceis usum esse, id quod nostro  loeo colligitur e verbis a ix£i-  voS oXiyaxiS iitoiet. Quod raro  fecit Socrates, ut calceis uteretur,  idem Aristodemus nunquam fe-  cisse perhibetur p. 173. B. *Api-  StoSrjpoS yv nSj Kv8a$7]Yai£vZ i  dpixpof, dvvxo Srjt oS a e i. X^^S yap avrov 8 iir  tpvyov . De 8iacp£vy£iv verbi  potestate vide quae annotata sunt  ad p. 7* Ceterum brevius qui-  dem Socrates loquitar, non item  obscurius. Sententiarum ordo  haec est: Iam heriAgatho  me vocavit, sed non im-    petravit a me, utfaoe-  rem, quod juberet. Odiosa  enim erat concitatiorum  hominum turba strepens.  Promisi autem ei hodie  ad coenam,   tavta 8i } ixaXXcon rt-  daprjv. Rostius V. Cl. %d verba  ixaXXoDTtiddprjv , Iva — £g a an-  notat: ornavi me (et nunc orna  tns sura) ut accedam. Vide Stallb.  ad Piat de rep. V. p. 472. C.,  qui laudat Rost. Gramm. §. 122.  not 4. b. Herm. ad Viger. p 850.  Buttra. 126. i. Tavta 8ij  interpretes positum esse censent  pro 8ia tavta 8 t} } de quo usu  loqueudi vid. Matth. Gramm.  pl. §. 470. 7. p. 873* Rectius  opinor, tavta de ornatu intelli-  gitar, ut verba convertenda sint:  Hoc igitur, quem miraris {ovta»  xaXof y£y£vr/p£vo$), ornata or-  navi me et nunc ornatus sum, ut  pulcher ad pulcrum accedam, Si  dictam esset supra ortoi for VJ/-  pepov ovteo xctXoS ysyevTjp^-  voS, unice probaremus iuncturam  hanc: promisi autem ei hodie  ad coenam, atque eius rei gratia  ornavi mo cet.   TtpoS t 6 i$&\eiv dv  livai a Stephani hanc emendationem, inquit Riickertns, li-  brorum lectionis aviivai a Bek-  kero, Dindorho, Astio, Sommero,  Stallbanmio receptam, admodnm  dubitanter retinui. Quod enim  in sequentibus simpl, Uvat po-  9   ixaXAaxiodfitjv, ivu xaXog xaga xakov ia. t?A<la Ov, tj  6’ og, ntUs H £l S XQog t 6 l&iXuv dv livai axhytog Ixl B  Sslnvov} Kciyco, Itpr}, th tov, ori Ovrag, Sxwg dv Ov  xtfav]jg. "Ex ov rolvw, fqpi?, Ivu jc «1 rtjV xagoifilav  Siarp&dgafttv (itra^dXXovrtg , ag aga xal dya&iov liti  Saltas laOiv avtoparoi aya&ot. "0(irjgog (itv ydg xiv-  sitom *st, «t eo non «equitor,  ut etiam h* 1. debeat. Imino si  locus, e quo Socrates cum Arislo-  demo profecturus erat, inferior  fuit quam is, ubi Agatho habitabat, nonne tum primo loco  poni licuit aviivai , sufficiebat  in seqq, simplex verbum?» , Hia  verbis contra eos dispotatum est  rectissime, qui e sequentibus  { a6iv et Urat de dv levat iu-  dicarunt. Atqpe sic Stallb. iu-  dicasse miror annotantem: Codd.  et vett. editiones omnes £$i\eiv  aviivai, quod de Stepbani contectura mutavimus praeeunte Astio  et Bekkcro, JSimirum sequitur  deinde la6iv et livai de ea-  dem re dictum . Caecutiisse  videntur interpretes, ubi scriptor  verborum positu studiose fecit,  nt clare videre potuissent, *Enl  deinvov et ad livai pertinet et  ad axXrjXot) nam ut xaXeiv ini  deinvov recte dicitur, ita axXrj-  tot ini deinvov he ne habet; rursum livai arctius cum dxXrjxot  coniungendum est, et est in hac  coniunctione enuntiati acumen.  Verba convertenda sunt: Konn-  test du dich wohl entschliessen,  obgleich uneingeladen,  doch zu kommen zum Gast-  tnahl. lam concedamus necesse est  Riickerto , aviivai ini deinvov  recte dici, si in altiore loco Aga-  thonis domicilium fuisse constaret,  non recte dici aviivai axXrj-  xot Ruckerti aequitas concedet    nobis. C. axXrjxov  inoirjdev i X 5 d v x a tov Mevi-  Xeoav ini xrjv Soivrjv, ubi rur-  sum indicare licet e posito ver-  borum de scriptoris voluntate.  Adde p. 174. D. iyoo plv  ovx dpoXoyrj6cn axXrjxot  tj x e i v , aXX' vno 6ov xexXr^-  pivot. Ceterum ndot Mystt npdt  x 6 iSiXeiv dv verba respondent  nostratium: Wie steht es bei dir  mit der Lust ... pro Hattest du  wohl Lust .... cfr. p. 176. B.  diopat vpcov dxovdai , nd)S  fet npds td ipfi&dSai niveiv  'AyaS gjv. Iva xal tijv napoipiav pex aftaXXovx et» Socra-  tes haud raro poetarum versus  immutabat, ut mutati contrariam  sententiam funderent. Tangit  liuuc morem Appulei. Flor, p. 6.  ed. I. Bosschae: Nec ista re cum  Plautino milite congruebat, qui  ita ait:  Pluris est oculatus testis unus, quam auriti decem. Itnmo enimvero hunc versum  ille (sc. Socrates) ad examinan-  dum homines converteret:   Pluris est auritus testis unus,  quam oculati decem.  Editores fere omnes e codd plurimorum auctoritate pexaftaXov-  tet receperunt. Praetulit pexa-  paXXovxet Bastius, quod et codd, nonnulli iique melioris notae ex-  hibent. Couveitit Stallb. mutatione corrumpamus , participio in  2 dvvivst ov (iovov duttp&eipcu 9 aXXa scccl vpQldat e!$  tavvfjv rijv rcaqoiplav. noirjdccg rov 'Aytqdpvova  C diacptQovTOG ecyadcv ccvdQa    substantivum converso, quo sub-  stantivo temporum discrimen ve-  latur. Unice rectum est pxxctfiaX-  XovteS. Nam qui mutat, eo ipso, quod mutat, proverbium corrumpit.  Vides igitur, 'eiusdem actionis esse  et 6ia<p$sipe iv et fterapdXXetv,  cuius actionis et obiectum et ef-  fectus h.l. commemorantur. Hoc  autem videtur doctis viris' fraudi  fuisse, ut putarent, de duplice  actione, quae temporis discrimen  in se susciperet, Platonem egisse,  eo £ dpa xal dyaScvv.  Schol. ad hnnc locnm : avtopa-  rot 8* ayctSoi 8«Ac3v ini dcn-  raS la6iv. xavxtjv 81 X iyovdir  tiprjtiSat ini 'HpaxXei, o$ ott  kfStidovto ro3 Kj/vxi £,lvoi iniCxrj*  KpaxtvoS 81 iv IJvXcda jiEtaX*  Xti%a$ avTtjv ypdtpti ovtoof. otd’ av2r’ ijpnS, w? 6 itaXaioS A J-  yot, avxopdxovS aya&ovS Uvai  xoptpdjv ini douxa 3 eaxav .  xal EvnoXiS iv Xpvtitk 3 yivtu  E schol. verbis facile colligitur,  vario modo hoc proverbium im-  mutatum fuisse a Graecis, vid,  Athen. Cal, De  primaria autem proverbii forma, quam Schol. indicat, Schleierm.  haec disputat in den Anmerk. zur  Uebers. Eiu sonderbarer  Gedanke ist es von* dem Scho-  liasten, dass er uns an das zweite  Spriichwort des Athenaeos ver-  weiset, welches von Tapfern und  Feigherzigen handelt (aya$ol SeiXgov), wahrscheinlich in dem  kriegerischen oder feindseligen  Sinn, dass dic Tapfern ungeladen erscheinen und, die Feigherzigen  vertreibend, sich selbst an die     ra scoXffUxa , xov di Mtvt Sehiisseln setzen. Sondern So-  crates meint aya$o\ dyaSajv  ini Scuraf, und aagt nor acherz-  vreise, sic wollten es durch eias  Umdrehung eiumal verderben, iu-  dem sie niimlich den Agathon und seine Gnate ayc&ovf nann-  ten. .... Der Homerische Fall lrisst sich auf das ayaSot ini  8 e iXoHv gar nicht anwenden, weil, wenn nur eine Anwendung uber-  haupt da sein soli, Agamemnon  rousste ein 8nXoS sein. Sondern  «ras Socrates dem Homer vor-  wirft, ist, dass er auf das Spruch-  wort, ais sei es alter, anspielend  den Menelaus einen ayaSoG nenn». Haec subtilius, quam verius disputata sunt. Primaria proverbii forma ea est, quam Scholiasta laudat, quae quomodo mutata sit et ab Homero et a Platone, iam videamus. Nam etiam ii interpretes, qui Schol. formam ut primariam proverbii agnoscunt, de mutationis et corruptionis ratione  male indicarunt. Legitur apud  Homer. II. /5, 408.  ctvxoparoS di oi ?/A3« floTjv  ayaSoZ MtviXaoS, de quibus  verbis Plato ita videtur iudicasse, ut fiotjv aya$oS voce non virtute fortem interpretaretur, idqne verbis ayaSov ra jCoXejxixa  ac. ipya opponeret. Assumto deinde Apollinis iudicio, quod legitor II. p f 588., aperte eloquitur!  ignavum ad fortem accessisse  &xX rjxov h. e. invocatum. Proverbii primitiva forma si est,  nt diximus, avxopocxot 8 9 ciya -  3oI8£iAcJt' ini daitai iadtv,  facillime agnoscas licet homcricae hov fia}.9axov alxfirjrtjv, Qvalav itoiovfiivov xret tOruov-  rog tov 'styafisfivovos axhjxov ixolrjatv IX&ovxu rbv Mt-  veltav Isi t>)v Qoivtjv, %dga ovr a Isi rt)v xov « yeivovog.  poeaeoa superbiam, qaae iisdem  verbis eodemqne usa verborum  ordine sententiae innocentiam ita  pervertit , nt proverbium audiat :  avxoparot 6*' dya^cor 6 et Aoi  ini Saltat ladiv* Iam quod  Homerus fecit, idem licere sibi,  ut proverbium corrumperet, Socrates putabat, Neqae tamen pro  SeiXdiv, quod in primitiva pro-  verbii forma legitur, ad Agatho-  nis nomen alludens dyaSdir  scripsit, ut Stallbauraium judicantem video,  r forma enim  proverbii elficeretur haec: avto-  patoi 6* ayaSoi dya^av,  qui verborum ordo non reperitur  nostro loco, neqae xai part.,  ut Riickert. censet, hoins muta-  tionis indicium facit, — pertinet  enim vocula ad totam enuntiatio-  nem, eoius exemplum habes Symp.  p. 193, C, ei Se rotiro ctpt6tov t  dvayxalov xai zcov vvv nap-  orroor ro xovxov iyyvtdtca  dptdxov elvai. Adde p. 206, A.  dtp ovr, iq>rj , xai ov povor  elvai , aXXa xai dei elvat ,   sed Homericum SetXoi in ayaSoi  mutavit, minus, ut videtur, Aga-  thonis nomen (dyaSdiv), quam  Aristodemi laudem (ayaSol ) respiciens ; avxopaxoi 6 * ayaSdtv  dyaSol 'ini Saltat fadtr.  Comprobatur haec explicatio no-  stra perpulere Aristodemi mo-  destissimo responso : IdoDt pivrot  xirdi ryevdod xai iy o> ovx  tiv Xiytit , <w 2oSxpaxet, aXXa  xa%’ "Oprfpov cpavXo t oSv  ini dotpov avSpot Urat SoirrjY  dxXrjto t, Ceterum ad Homericam illam proverbii corruptionem, non ad primariam formam eius Socratem a. Platonem respexisse, etiam ex ordine verborum colligitur, qui est apud Pla-  touem. Homerum enim ex avro-  paxoi 6’ ayaSoi SeiXcov fecisse  consentaneum est: avxopaxot 5*  dyaSdiv SeiXoL nihil mutata  verborum sede, et tamen mntata sede subiecti. Iam servato, qni  apud Homerum est, verborum or-  dine Plato scripsit:   dyaSwr avxopaxot aya~   fiaXZaxov alxjiTfTijr.  Fortem et strenuum bellatorem  Menelaum fuisse, e multis Homeri  locis colligitur. Semel apud eundem vocatur paXSaxot alxprjr/fS  II. p f v. 588., ad quem locum  Platonem respexisse multi fuere,  qui annotarunt. Utitor autem il-  lis verbis deus Graecis infestus  atque rerum bellicarum minus  peritus, Apollo, non, ut ignaviam  Menelai notaret , sed Hectoris  euimurn nt excitaret et augeret.  Si displicet igitar, quam supra  commemoravimus, malitiosa fiotjY  aya$ot verborum interpretatio,  (licere autem interdum poetarum  versiculos psr iocum falso interpretari, quis negabit}: quibas tamen displiceat, iis dictum esto:  Menelaum paXSctXOY appellari,  ut Agamemnone inferior, non ut'  ignavus ffcisse indicetur Quid,  quod Aristodemus paullo infra dicit p. 174. C. "I6&S pevxoi xiv$v~  yevdco — cpavXot axv ini 6o<pov  dr8p dt Uvai Soivijr dxXrjxot,  num revera hominem nequam  2 •   Tavz uxovOaq ilitnv £<pt]' *I<Stas pivtot xivSwivOu  xal iyd ov% ag 6v Xtynq , a ZdxQare g, aXla xo&’  " OfiijQOV , tpctvkoq m> ini <5o<pov avSQOg Uvai tooivrjv  D KxXrjtoq. atj ovv aytov (ii ti axoXoytjGu; uiq lyto fiev  ox>x b[io).oyTj<Sa axXr t roq ijxeiv, a/U’ vxo aov xzxXttfd- foisse putas, aot ita moratum, ut  qui ipse tpavXov se esse confi-  teretur? Si quid video, nihil  aliud indicare Aristodemus voluit  addita tpavXoS vocula, quara se  cum Agathonis sapientia comparatum Agathene inferiorem esse.   ovv aytov pe naxo-  Xoyrjdei; Verba difficillima  sunt ad explicandum. Faciendum  igitur est, ut, antequam senten-  tiam qualemcunque nostram ape-  riamus, quid alii de hoc loco  consuerint, videamus. Levissima accentus mutatione Astius scribendam coniecit : dp* ovv aytov  pe ti aitoXoyjfdei. Sed duplex  interrogatio ab hoc loco alienissima videtur. Creuzer. Leet. Piat,  ad Plotin. de pulcritud. p. 5l8.  ay aytov coniecit, quod saepis-  sime scribarum incuria in ayccv  mutatum reperies. Ea coniectura  Stallbaumio probatur, qui verba  convertit: Nam igitur aliqua ratione excusare poteris, quod me  adduxeris? Addit autem, non  quaerere Aristodemum, ecquam  h abiturus sit excusatio-  nem, dum ipsum adducat,  sed num futurum sit, ut  possit excusari aliquo  modo, quum ipsum ad epulas secura duxerit* Non  male. Nihil coniectura opus est.  Ut rectius verba intelligantur, ab  Aristodemi responso exordiendum  est, quod legitor p. 174. B.  ovttoS ( sc. 2x?> ) OTttoS av Cv  neXevys h, e. ibo, manebo, prout  iusseris. Haee eo consilio dicuntur, ut Aristodemus, quod in-  vocatus veuisset, a nemine posset, utpote qui vocatus esset a  Socrate, rusticitatis accusari.  Socrates contra, ut. hominem ad  suscipiendum iter dulcedine quadam pelliceret simulque itineris  suscepti excusationem a se amoveret, Aristodeme, inquit, dic, si  placet, Agathoui , quod Homerus  fecerit, at verba proverbii corrumperet : avtopatoi 6* dyaSok o  6eiX<uv ln\ daitaS iadiv, idem  te experiri voluisse, atque eius  rei gratia ad ^AyaSt&v Saltas  venisse avto patov d y a-  3 6 v. Aristodemus autem quum  vereretur, ne q>ax>XoS potius ad  normam Homerici proverbii, quam  dyc&oS ad Agothonem profectu-  rus sit, a Socratica proverbii mutatione adventus excusationem  petitum iri negat, atque iturum  se fastidit, nisi a Socrate vocatus esse dicatur. Iam quo faci-  lius hominis animam obfirmatum  perspicias, aytov scriptum est  non ay aytov in interrogatione,  quam nunc interpretaturi sumus.  Nimirum praesentis temporis participium eam vim habet, ut de  Socratis actione intelligendom simul Aristodemi voluntatem in-  volvat manifesto: ei ayoiS pe.  Sensus est : Wenn i c h mich  von dir fiihren lasse d  wollte. Spreta autem dulcedine illa, quae in Socratica pro-  verbii mutatione continetur, et  vog. £vv te dv , iq)tj y Iq%ou.Ivg3 , tcqo 6 tov fiovXev-   dujlt&u 0 XI iQOVptV. ctiX t&piV.   Toiavx arra (Upccg Itptj dtalex^tvvccg livai. tov  ovv ZkoxQUxrj iatrup it&g stQogtyovzct tov vovv xccra  ti/v o6ov itoQEvsti&cci VTtoteizopevov , xal stEg^aivovtog    qua dicitur ad bonam accedere  invocatus ayaSof, aliam  iam exigit excusationem uon sibi,  quod accesserit invocatus, sed  Socrati, quod se vocaverit* Haec  verborum explicatio sequentibus  verbis perpulere probari videtur. Schleierm. convertit: Wirst da   inich also uuch etwas entschul-  digeu, weun du mich einfiihrst?  Rectior verborum conversio haec  est ; Num ig>tur, si duci me a te  patiar , aliud quid habes , quo  possis to, quod me vocave-  ris, excusare? Quod ad me, ovx  dpo\oyi} 6 a) anArjxoi ?jxttr, aXX  viro 6 ov H&HXrjfJL&voS. — Tl pro  rl aXXo positum reperies haud  *aro upud scriptores Græcos, cfr.  Piat, de rep. I. p. 8S2. C. atXXd  t i oiei ; £<pij. Sed quid aliud tu  censes Mallem tamen b. 1. legere  olKKo tl olti ; Adde Piat. Crit.  p. 50. C. cap. XI. fin., ad quem  locum Stallb. laudat Lanib. Dos.  de Ellips, p. 27. ed. Schaef. Ut  unum locum o Latinis scriptoribus laudem, apud Terent, legitor  Heuut. Act. I. 8c. L v. 17«  Nunquam tam mane egredior, neque tam vesperi domum revertor^  quin to in fundo conspicer fo-  dere aut arare ant aliquid fa-  cere denique,   <jvr tl 8 v, seqq. An-   notat Stallb. ad h. 1.2 a Alludit  ad II. X. v* 224.," unde suum  hausit Ruckertus scribens satis  negligenter: Hom. II. x • 224.   Pro Xpo o tov , qua^iFischeri confectura est, libri exhibent ad  unum omnes itpo ddov , 'O tov  antiquitus disiunctim scriptum  cui% seriore tempore coniunctim,  ut lit, ederetur, ad mutationem aapte figura pellexit. Ceterum  Xpo o tov nou debebat Stallb. convertere alter altero me-  lius. Socrates controversiae per-  taesus, et sibi et Aristodemo ex-  cusatione opus esse concedit. 'Sibi,  quod invitaverit, illi, quod audiens  luerit vocauti. Sensbs est: In-  ter eundum tu milii, ego  tibi, quid otrique dicen-  dum sit, prospiciamus.   naxa xijv o 8 o'v iro-  ptvEoSai. Habet Ficinus:  Socratem cogitabundum  lento nimis passu gra-  die ntem exspectasse sae-  pius, tandem iussisse So-  cratem, ut praeiret. Enar-  ratio haec est, non conversio  verborum. Ficini verba qui accuratius examinaverit, mecumj& ^a\  suspicabitur fortasse, Graecira po -3  verbis oliro infuisse, quod O r/J   ce uti orum cura sublatum, magna»? ;& ££  molestias Ficino excitaverit.   i it e 181 } Sh y evs 6 $   Stephanus iyiveto scribendum  coniecit, Wolf. do ellipsi 6 vvi{Stt  verbi cogitavit. Ut irttidr?  yevidSai, ita panllo infra ei&vf  8 * ovr &>> I 6 etv. Haec structura  virtus admirabilis est Graecae  orationis, qna efticitur h. 1., ut  et de prioris narratoris vivaci- ^   tato, et de alterius narratoris    • >*  ov xeXevuv ngoiivai tlg to XQoOdev. htubr t ds yt-  vlo&ai hd t)j olida rrj 'Ayaftavog, dvcayfuvt/v xata-  E Xafi flavetv xrjv &vqciv , xal u Mtpij ccvzo&i ytloiov na-  ftuv. ol (llv yag tvdvg naiSa uva IvSo&cv dzavti/-    fide, aliena, non sun, exhibentis,  lector admoneatur. Exempla huius  structurae plurima iuterpp. ad li I.  laudant v. c. Piat, de rep. X.  p. 617 . D. d (paS ovv , iiteidi/  d<prx£d^ai , ev$vS 6elv ikrai  itpds ttjv Aaxtdiv. p. 619. C.,  p. 620. D , p. 621. B. Ceterum in tota hnc enuntiatione  infinitivi imperfecti 'et aoristi al-  ternant ita, ut aoristicum tempus  actiones momentaneas , imperfectum durantes actiones denotet.   ol p$v ydp. lloc legitur in  Bodl. aliisque codd. non paucis.  Inceptae stmeturae potestatem,  de qua modo dictum est ad  ijteidt } — yivkdScti , misere tur-  bant rov plv verba , quae olitn  pro ol yiev edebantm. Facere  autem non potnit Apollodorus, ut,  cum Aristodemum paullo ante lo-  quentem induxisset, nunc desub-  Ito ipse in sc reciperet illius  orationem, id qnod X 6 V piv  scriptura efficitor. Recte igitur  editores ol piv Platoui vindicarunt, quod et Photius praebet in  Lex. s. v. ol. Habet enim: ol  itepidTt&fi&vcoS dvrl t ov kccvxdr  dZvTuvcoZ di ouroz* dvpTtodiov  ol plv ydp ev S vS itaibd riva  luv ivSor (?) ujTocvtijdetvta.   xal xaxaXapfidvetv.  tToc loco ne quis cum Ruckerto  arbitretur, quod in antecedente  orationis membro obiectum sit,  Sn hoc subiectum esse yiaraXap-  ftdvsiv verbi : aytiv abso1ute  positum eat. Structura verborum  haec est. ?.<prj — ol ditavxj)-  riavTa — «ruida dytiv , h. e :    dixit, puerum, qui obviam venis-  set sibi, ducem fuisse udeurn  locum, ubi ceteri cousedissent, et  £<prj xaTaXapfidveiv t/Stj p. —  Ceterum solebant Graeci verbi  transitivi infinitivo, qui idem  snblectum habeat, atque verbum  fiu tum, e quo peudet, subiectum  nou addere ea fortasse de caussa,  nc dupliciter posito accusativo  (subiecti et obiecti) ambiguitas  oriretur sententiae, atque ut facilius obiectum aguosceretur. cfr.  Enrip. Piioeu. v. SI. TCudiv ittUtoi  TEhiir, ubi non addi potest pro-  nomen personale, quiu ambigui-  tatem sententiae efficiat. Huius  loquendi normae adeo severi ar-  bitri Graeci eraut, ut ne in in-  transitivis quidem verbis, quae e  dicendi verbis penderent, accusativum pronomiuis casum iuiiuitivo  oddi paterentur. Ubi autem pro-  nomen ponendam erat necessario,  ut in Piat. Parra, p. 127. 1).  nominativum posuerunt, nou ac-  cusativum : .at>roV re ETteifeXStir  $<prj o IloSodupoS xal rov  ILxppevlSrfy.   evSvS 6* ovv. Mtv et 6e  particulae ita plerumque adhiberi  soleut, ut duorum verborum, qui-  bus apponantur, mutuum relatio-  nem iudiccnt. Relatio haec esse  liequit nisi inter verba, quae  suapte natura possont alterum ad  alterum referri. Adhibentur itaqne,  ubi nomen nomini, verbum verbo,  particula particulae respondet.  Igitur nostro loco scriptum ex-  spectaveris , quoniam ol vocuU  nominis» proprii locum obtinet    xrMnozioM.  23    ilavxa cfyuv au xaxixuvxa oi aMoi, xai xutakaujia vuw  y8rj (ittlovtas deutvBiv. tv& i>s 6’ ovv tog Iduv tov  ’Jya&a)va , tpctvcu, '^iQiaxuSyfis , elg xa/.ov yxeig,  Zlxeog evvdunvijOjii' sl 8’ aXXov xivog evexa yX&ig,   ei ulv — xur Si 'AyaSava. De-  Ilex isse autem scriptor a consueto  harum particularum usu videtur,  quod enuntiatio itu conformanda  «rut, ut non solum ol responde-  ret sequenti xdv 'AyaSuvct , sed  «tiam evSvS ad sequens tv$vS  referretur. Duplicem hanc relationem indicare tantummodo scri-  ptor potuit, revera exprimere non  potuit. Scripsit itaque ol pkv —  U'3 vS 6£. Sed quoniam hac di-  «endi ratione nou sublata quidem  et prorsus deleta , sed turbata  tamen atque imminuta est vis  relationis utriusque ol pty —  roV 'AyaSooya et rvj&vV ptr  r— tvZvS 6£l ne singula totius  «•nuntiati membra dissoluta vide-  rentur, OVY particulam scriptor  adiecit, quae ut contiouandi par-  t cula est, ita membrorum hiatum  explet commodissime. Simili ra-  tione scriptum reperies Apol.  8ocr. init, ott p\v vpeif , oj  avSpeS ’A$7/vatoi , xexovSaxs  vxd xc ov £/i6jv xaxr/ydpav, ovh  ol6a * £ y o> 6’ ovv xat avxo$  xnt auioov oXiyov ipaviov £xe-  AxxSopJfy. Qno loco non vptlS  ptr  £yoj 8£ Plato scripsit,  quod inceptae enuntiationis ratio  «tiam o xt ptv — dsivotaxor  8t flagitabat. OvY priori particulae additum reperies Symp.  p. 176. B. £y co plv ovy \£yoo  vplv dxt reo ovxi rtdyv jtfAe-  *rcJf 1'xo* vxo x ov xoxov   y* a$ 6iopm dvaipvxy* xtvuf, olfiat 6* xa\ vpaiv tovS  «roAAoirf, quo loco chiasmi  ratio, qui plerumque in Uuiosrundi locis reperitur, iyoo non ad A iyes  docet sed ad ^aAtTrciiS’ ^gj re-  ferendum esse. interdum ovy  particula omittitur in hoo dicendi genere de industria, ut re-  pugnantia quaedam voluutatis ex-  primatur, verboruraque relatio  minus sibi respondentium deuotet id, quod apud Homerum Cst  Ixc Jy atxovxl ye Sv/igj. E.g.  Piat. Ep. VII. p. $25. A. TtaXiv  61 fi p a 8 v x ep ov plv,El\x8  8 £ pe ojucof 7 } 7iip\ xd TtparxEiv  xd xoiva >t<x\ noXixixd txiSv-  pla. Adde Soph. Oed. C. v. 521.  i/YEyxoY xax6xax\ (u B,ivot,  ijveyxov, dxaov plv, $£C>V ioxeo,  xovxgjy 6 * avSaipETOv ovStr ,  quo loco Reisig. axojy pav scri-  bendum couiccit, Dubito, unm rect'.  Pessime autem alii docuerunt,  supplendam esse post ukgov ptr  — IxaJy 6k oi/. Ceterum huius  structurae exempla permulta rc-  periuntur, quibus ellectura est, ut  scribae interdum 8 * ovy pone-  rent, ubi y ovy a Platone exhi-  bitum est.   E is xaXov 7/ X EI S , d X G0>  6vy 6et7tY i/ 6y$. Fortasse e Dawesiana illa lege , quae cum  couiunctivo aor. I. vetat oXgjS  couiungi , Bekk. v* tivvSet-   XYt/dEiS coi rexerunt. Frustra.   Stallh. nnnotut ad h. 1.: Vulga-  tum dx coS 6vv8ti7tvrj6ff> mutari,  non quo coniunctivum aoristi  primi soloecum putaverim, quae  fuit Grammaticorum quoruudaro opinio, sed quod luturum rei ipsi m a g i s accommodatum sso videbAter. Continet «eim klgccvft ig AvuftccAov ' cog nccl %$zg {tytcSv (Jfc, i-va xctAa-  dccifu , oi?£ olog ** ^ Idslv. aM.cc IkaxQcctr] 7j(iiv icdig  ovtc aysig; Kal lyu\ iq >rj fisra<5TQEq)6pEvog , ovdafiov  uqcS UaxQatT] iitofievov. eItcov ovv , ott xal avtog  Utra UcoTCQatovg ijxoifju, xXrj&elg iri Ixrivov Sevq Ini   cohortationem Aristodemi, ut epulis iuteresse' velit, adeoque indi-  cat, Agathonem persuasum habere,  hoc ab eo factum iri. Nam in  invitandi formulis Qraeci sempcr  post O7CG0S iuferuut futurum  tempus, nunquam coniunctivum  aoristi. — Scripsit autem V,  D. elS xaXov fjxetS* oxqjS 6vr-  &£i7tv?j6EiS. Efficitur autem hac  verborum disjunctione, ut Agatho,  ceteroquiu homo elegantissimus,  parum honeste nunc egisse vi-  deatur. E Stullb. sententia convertenda sunt Agathonis verba:  Schon, dass du gekommen bistj  •peise nun mit! Hoc non tam  est vocare aliquem ad coenum,  quam exprobrare alicui tecte ad-  ventus temeritatem; quasi non  per se intelligatur, eum, qui ad-  venerit, una couvivari. Rectior  explicatio haec est : Du kdmmst  gerade noch zur rechteu Zeit,  um mit uua zu essen: hoo   modo praeposterae invitationis  odiosa commemoratio vitatur fe-  liciter et rectius simul verba explicantur : Hi xaXov rjxeiS. Sci-  das habet: ds xaXov ' evxaipaS.  Recte,   cjS xal Urbanitatem   Agathonia ex his verbis coguoscas licet. Sensus eat: Si alius,  rei gratia huc profectu»  es, in posterum di f fer;  idem enim et ego facere  coactus eram heri, cum  te quaereiem, ad epulas ut‘lnvitarera, te nusquam  terrarum conspiciens.   ovx olo S t ij 18 eir. Stallb.  addito verbo nullo f\Y edidit,  quae vulgata lectio est , pro rf .  Acute Ruckertus: confirmare V   lectionem videntur etiam libri i»»  qui plane omittunt verbum, quod  fieri non potuisset, nisi v abes-  set, ut interire rf in sequente r  posset. Vide quae annotata sunt  ad p. 9.   dXXa Swxpdtij — &yeiS,  Rogat propterea, quod scit, eum  semper cum Socrate esse, R iickert Vide ad p. 173. B. quae  annotata sunt. Ut illic ex epithetis, ita h. 1. ex Agathonis interrogatione colligere licet, Aristodemum Socrati amicissimum  fuisse,   xal lyv,l<prj fieradt pe-  <pu pevoS, X, t. A. Comma po-  tu i mas post peraCfpetpoperoS ,  delevimus, quod in omnibus edi*  tionibus exstat, post i<prf , quo  deleto sententiae vigorem auctum  habebis, et errorem Aristodemi  descriptum vividius. Sensus est :  uud ich , sagte er sich mndre-  hend, / — sehe nirgends den So-  crates mir folgen. Si qui snnt,  qui post Hqtff interpurfetionem  flagiteut , /iiprjpacToS gratissimi  severi osores , non repugnabimus  quidem: hoc certam est tameu,  nostra interpunctione lepidiorem  Ari»todemi orationem fieri. Ceteium lineolam post pe%adtpe<po-    ETMI10EI0N.   dst Jtvov. Kctliog y' , %<p?l , nouov <Sv ' «Aia srou Itiuv   ovzog ; Om6&bv ifiov &q n dgyu. alXa ticcuud^a  xal avxbg xov av eti]. — Ov axitpu, H<pr), itai, cpcivai 175  zbv 'Ayaftava , xal tlga^BiS Saxffavtj; Ov 8’, rj 8’ os,  'AQiazvdrftis , 7ta(j 'Eov&tiaxov xaxaxllvov.    peroS ponendam cnra?imns, nam  per aposiopeain xal iyco verba  posita sunt. Dicturus nimirum'  Aristodemus erat: xal iyoo ijxco  avxoS pera ScaxpdxovS , converso autem ipsi inter loquendum, quoniam Socrates nusquam comparebat, prae stupore lingua hae-  sit* Paullo post animo resumto,  ut orationem interruptam expleret , xal iyco repetit ita : ehtov  ovv , oxi. xal avxoS //era 2co~  xpaxovS rjxoipi h e. : ich   sagte nun, dass ich ja anch  gekouimen ware, ich rait  Socrates* Male Stallb,, quem  Riickertus secutus est, xal  avxoS verba arctius coniun-  genda censet atque convertenda :  dass ich j a e b e n mit dem So-  trates gekommen ware. Ceterum  aikxo-S pexa 2arxpaxovS h. 1.  dicitur, ut sexcenties alias v* c.  in Xeuoph. H* Gr. 2. 2. 17. scriptum legitur: psxaxavxa ypi$Tf  npedfievxtjs is Aaxedatpova  avxoxpdxcapfd exaxoS avxoS.  Numerus ordinalis, quem vocant,  StvxEpoS nou additus est nostro  )oco , quod addito Socratis no-  mine plane otiosus erat atque  inutilis.   xXijSelS vit ixeivov .  Facit Aristodemus, quod facturum  se esse indicaver.it p. 174. D.  ooS iyoj phv ovy opoXoyijdta  dxXrjxoS ijxeiv dXXd vito  do v xexXrj pkv oS.   xaXcoS y\ £<ptj, rtoitov  dv * aXXa x. r. A. Octo Bekkeri    codd. yi omittunt; qnf qno sunt  melioris notae, co studiosiores  editores in expungenda purticula  fuerunt. Fi particulam Platoni  restituit doctissimus Stallb., quem  Riickertus secutus est, motus  Uterqne constanti usu yi parti-  culae in hac dicendi formula apud  Platonem. Lundat Stallb. ad h.   1. Charmid. p. 156. A. xa-  AcSff ye dv , ipr 8* iyoS , ir otior.   Hipp. M. iuit. xaXcoS ye dv —  voplZoov. Lnchet. p. 192. B. op-\   &<oS ye dv X iyajv. Theaet. ,   D. o p$coS ye XeycjY. Lysid,  p, 204. A. xaXtoSy, tjy 8*iyco f  itoiovrxeS , quibus adde si pla-  cet exemplorum congeriem, quam  addidit Riickertus in edit. Symp,  p. 17* Convertenda verba sunt:  Bene quidem, inquit, fa-  ctam a te, sed abigentium  est ille?  xal avtoS. Addito xal iu-  dicatur, magnopere mirari etiam  Agathonem ( aXXd nov edxtr  OVXOS ;") absentiam Socratis, Mi-  nus igitur placet, quod in uno  cod. Paris, legitur aAAa xal  $avpd$a>, neqne videre possum,  cur id in textum receperint Astius  et Reyuders. . Ficinus habet . *  quare ipse qnoque miror,  nt eundem legisse suspiceris <  aXXd xal avxoS SabpaZ co-, quod  cum correxisset , serior manna  xal avxoS ponendo post Sav-  paZa> f factum est fortasse, ut 4  xal remaneret ante $avpd?,ca.   ov dxllf>€l. Futurum cum  Cap. III.  Ka\ 2 fiiv Scprj dnovltuv tov aalSa , T va xaxa-  xloito' aV.ov is uva tajv naiSav tjxuv dyyUkovta,    negatione iu interrogationibus ad-  hiberi solet liaud raro pro im-  perativo, Potest adiuncta esse  huic dicendi formulae indignatio-  liis* irae, clementiae notio, prout  verba pronuntiaveris. Servitutem  clementem apnd Agathonem fuisse  servis, verba docent p, 175» B.  itccvTcoS icapaxi^ETt oxt av ftov -  XrfOSe, iytstdctr ns vuir MV  ifpeSttjxy • d iyv ovSencdxoxs  iirobj6a et q. sqq. Verba con-  vertenda sunt igitur nostri loci:  Wil 1 s t du nicbt einmal nachseheu,  •agte er , habe Agatbon gesagt, and den Socrates hereinfiibren ?   xrrl J?jukr x.t.\."E p£v Bastii  cprrectio praeclara scriptnrae Vul-  gatae xa\ ifif, quam hodie nemo  explicabilem indicabit. Probatur  his verbis , quod supra annota-  vimus p. 22., ad evitandam  ambiguitatem Graecos per-  sonale pronomen omittere solere  In transitivorum verborum infi-  nitivis, qui e dicendi verbis peu-  deant idemque, atque illa, sub-  lectum habeant. Efficitur autem  hae loquendi norma h, 1. , ut  puer Aristodemum abluisse dica-  tur, non vice versa puerum Ari-  stodemus, quod Graece audiret;  xal leprj axorifieir ?ov Konda.  Puerum li e. servum quod attinet ;  fitallb. toV itaidct videlicet,  inquit, quem antea compellaverat. Riickert. : 6 itaiS est  h. 1. is 6errus , a quo supra  Aristodemum introduci vidimus.  Neuter satis recte h. 1. articuli vim  rnlerprtUtar. 'O raif «t petius servus, cui pedum lavanda-  rum officium mandatum erat.   SVa xax axioix o. Modus optativus cum particulu finali  couiuuctus satis demonstrat, duoruteir non praesentis tempuris,  sed praeteriti infinitivum esse.  Vide ud p/ 7. quae annotata  sunt. Imperfecti participium ha-  bes p. 174. E. &•£oxal  t ur (>£ iva xaXcdtxifji x. r. A. In  vett. editionibus scriptum exstat  ira 7Cov xaxotxioixoy quod nullo modo lcrri potest. Depravatiouia  fontem felicissime Stallb. inda-  gavit. Cod. nimirum Flor., lit-  tera a apud Stallb. insignitus,  0 7 tov.   habet ty a xaxaxeotxo.  i r x gJ t cor ysixor o»r  npoSvpu). Vitruv. Arcli. libr*  VI. 10. 7Cp6$vpa, inquit, Graeco dicuntur, quae sunt ante ianuam  vestibula. Addendum est, itpd-  Svpcc non nisi privatarum aedium  vestibula esse, publicarum aedium  vestibula TtponvXaia Graece vo-  cari, Minus apte igitur Schlcieriu.  npdSvpor con vertit : Vorhof,  quo verbo npoTtvXaia indicantur.  Narrationem quod attinet Aristodemi: Socrates inter proficiscen-  dum meditatus, cum prius itiucris,  quam cogitationum fiuem reperis—  •et, ad vestibulum vicinae domus  deverterat.   xapov xaXovvxoi. Ilacc  est vulgata lectio. Codd. non  pauci xal 6ov habent, Eekk. ex  optimorum auctoritate codicum  edidit xen or>j caiot patt«eini«na ot* SmxQcttTjs ovtos «vajjopjJtfas Iv xta xiov yutovav  ZQofrvQip tOtrjxe , xaftov xukovvxog ovx i&tte tlsi&vtu.  "Atoxov y' , s<pi], kiyug ' ovxovv nutes uvtov xul (tri  utprjGBis; Kal og 'iqirj tlittiv, MijSufica s, ukX iuts uvtov. B    suscepit !n Epliem. Litt. Ienens.  Jul. 1852, N. 1SS. censor Riik-  kert. editionis : a Fragt es sicli, ob  hier g er ad e Red e odor abhan-  £ i g o besscr sei , so ziemt die  Jelztere mehr darum , weil sie  das i 11 den Vorder- und das iu  den Ilintergruud der Uuterhaltung Gebdrige schon abstuiend  die das Gesprach der lJuuptpei*-  soueu unterbrecheude Meldung  des Sclaven glcichsum episodisch  zuriickstcllt. Und gleichwie diese  Form auch iu dem Uebrigeu her-  vortritt , indein 'kein H<pjj ein-  fiilirt , so sprechen fur xa\ ov,  aul' welches wir schon durch innere Griinde hiugewiesen wer-  deu (?) i auch enlscliieden dio  besteu llandschriiten , welcben  llekker mit Ilecht gefolgt ist.  Dcnn auch das Einzige, woran  cin Vertheidiger des xdfiov sich  konute halten wollen, das ovxoS  bei ^LtDxpdcxrfS vertragt sicli auch  mit ungerader Rede : dass Socrates hier iu der Niihe stehe.w llaec  speciosius sunt, quam verius dis-  putata. Quid, si ipsa pueri  verba scriptor exhibuit, ut, ad  quae omnes convivae aures ar-  rexisse consentaneum est, eadem  jm»e ceteris etiam emineant?  Non dispiciendum est autem,  quid obstet, quominus xa/iov  scribatur, praesertim cum hac  scriptura totius loci vigor augea-  tur incredibiliter. Iluc accedit,  quod Agatbonis verba atOTtov  y\ &<pr} , Xkyttt et q. seqq. ipsis  nuntii verbis apprimo eoaveniant. Verba conrertenda  sunt: Eiu anderer aber von Aga-  thon's Sclaven sei gekommen  und habe berichtet: Socrates der *  steht beiseit am Hofraum des  Nachbarn, und ich rief ilin mehr-  mals, aber er will nicbt heroin-  kommen.   ato*or y, £<PV> XeyttS*  Suut fortasse, qui scribi iubeant  axoitov yk xt, E<prj , XkyuS.  Utrumque geuus dicendi in usu  erat Graecis. Iu formula axo-  xov yk xi y l<pT), XkyuS, XkytiS  verbum transitivum est, ex ecquo  xl pronomen exaptatur, cui aro-  Xoy est additum. Omisso t\  pronomiue atoxov adiectivum  adverbii vices obtinet, XLytii  absolute pouitur ut nostratium  sprechen; exempla si quaeris  huius usus, vide sis Indices. Ea-  dem dicendi formula explicatius  perscripta audiret: axoitov y,  2<p V , Xuyov Xiyetf, Felicissimo  Si hleierm verba convertit : Wun-  dorlicher Bericht! habe Agathon  gesagr.   ovxovv xaXetS aifrov *  xal fu) a(pi/ <$iiS ; Vulgo  male xotXel legitur, paoci r.odd.  etiam soloece exhibent u<pi]6yi  pro aqtijOEiS* Ovxovv vocem  quod attinet, usu loquendi factam est, ut iu interrogatione  non ovxow , qnod ratio exigit,  eed ovxovv scriberetur. Igitur  interrogationi conclusionem addi-  tam habes, quae voluntatem iubentis certissimo describit. Ceterum non possa-   I   fdos y&Q ti tovx' X%u‘ Ivioth dnoOtag , Znoi, 3v rvffl,  itSTtjxtv. $u Si avxixa, cog fyw olpcu. fir) ow nivtite,    aAA’ lare. ’AkX ovxco %VV    mas huius dictionis nisi hac ra-  tione assequi potestatem, ut con-  vertamus: Du rufst ilio aiso  uud lasseat uicht ctwu  von ihm ab. Mi/ particula  quopiam non ea , quae revera  fiunt, sed rei alicuius nonnisi  possibilitatem, veuia sit verbo,  cogitatam negat, additis nicht  etwa verbis commode redditur.  Recte Hermauuus ad Soph. Aiae. /at/ sic positum dubita-  tivdm esse docuit.   l$o? yap xt tovx*  Cave otiosum censeas x\ prono-  men. Priscian. XVIII. p. 1208.  costro loco exemplo utitur, quo demonstret, Atticos scriptores  interdum x\ pronomen abundanter adhibuisse Iu Platon. Hipp.  M. V* 287. B. , quem locum  Stallb. laudat, eandem enuntia-  tionem reperies verbo immutato  nullo. Facit inprimis ad agno-  scendam xt additi potestatem  Thuc. 1. 132. *ApyiXio? — Xvet  x ds inidxoXa? — vnovof/da? xt  x oiovx ov TtposeitedraXSat x.  r. X % h. e. Argilius cum suspi-  caretur, harum rerum aliquid imperatum esse et q seqq.  Adde Pl. Syrop. p. 191. A.   fX<AY XI TOlOVtOY OpyUYpY , olor   vl dnvxoxopoi. p. 194. E. onoio?  di xi? av roV oav xavra id&pi/-  daro. Gorg. 472 ,C. idxi pbv  ovv ovxoS xt? tpoito $ iXiyxov,  ei? 6v xt olet nat aXXot noXXoi .  Hom. II. 9. . 11. xovxo xl /tot  xaXXidxav M <ppedlv eldexat  tlvat. Verba nostra convertenda  sunt: dat ist «o teiue Art;  okoliIv , il <Joi Soxu, (pavas    ort ot av rv XV  H. e. d«-   • istens interdum, ubicun-  que locorum est, ibi con-  sistere solet. Quando iu-  delinite loquuntur Graeci, cum'  verbo finito quietem significante,  non quietis sed motus uotiouem  coniungere amant. Ut igitur de  certo loco dictum supra est Sdfij-  7<EY lv rcJ TCOV ytlXOYt&Y 7CpO-  St Logo, ita nunc, quoniam certus  locus Aristodemi animo non obversatur, Znoi non Znx/ rectissime  scribitur. Illud meliorum codd.  auctoritnte confirmatur, haec vul-  gata lectio est, quae etiam rvxp  habet pro rvxot. Ali. ratio eat  verborum c, I. p. 173. A, X po  rov Se xeptrpexuv oxy rvxpipt  («c.. xepirpixuv ) ubi posito rv-  XOipi sc. xeptrpexuv, verbo mo-  tum significanti admugitur notio  quietia. Adde Piat. Phaed. p. 113.  B. — ov hcA oi fivotxf s ano-  OxdSparadvacpvSuSiv, ot iy av  rvxarfi rrjs yyS, quo loco ad  Tvxatdtv supplendum est e prae-  cedente verbo finito participium  motum in aliqnem locum sigivJA  ficans ararpv Purus. Aiioch.  p. 365 C. artioxet 61 SioS :n  — ti otfpypopai roSSe rov <pu-  roi xai ruv dyaSur, aetSti/S te  xa l axvPtoS dxoixote xeioo-  pai Orproftevos, eis evids nat  xruSa.la perafiaMuv. de repi  IX. p. 589. A. uste t^xeOSai  oxy dv ixdvuv oxorepor dyp.  Ibid, VI. p. 492. C. qtepopivtjv  nata (Sovv, y av ovro s <pepy.   prj ovv xivelxe, aAA’  iaxe avrd v. Valgo xivffte  exhibetur, quod Grammaticorum   tov 'Aya&ava. ukX fjpccs, eo xaiStg, rovg aM.ovg  £< Jtt « T8 ‘ Ttavtas xccqcitI&stb S u ixv ffoviija&s , Ixudav  t ig v/iiv fifj hpte vtjxu' o iya ovSeikoxotb ixohjoa. vvv ,  praeceptis repugnat. Aristodemo*  autem cum supra dixisset aAA*  idxe ccvxov, eadem verba nimo  repetit cuqj vi maiore, quod ser-  vos Agathonis, dicto heri audien-  tes paratos adhuc ad vocandum  Socratem animadvertebat. Ce-  terum e xtrnr verbo facili ne-  gotio Socratis meditabundi ima-  ginem lingere tibi possis. Aft-  reidScn nimirum dicitur, quod  ipsum se non movet. Ad Socra-  tem adhibitum , hominem osten-  dit sine motu dantem atque re-  rum externaruimoblitum, qualem,  descriptum legimus infra p. 220.  C. cfr. p. 218. C. xal eheov  xtrt/daf aVxcrr, quae verba de  eo dicuntor, qui sine motu iacet  atque somno quasi sepnltns. Adde  Pl. de rep. I. p. 829. D. xal  iyoj aya6Se\s ctvrov einorxoS  ravxa, fiovXo piros hi Xkytir  avxor ixirovr xal ditor x.x.X.  Consentaneum est, Cephalum^ fi-  nita oratione, rem, de qua dixis-  set, secum reputantem, sine motu  sedisse, qua propter ixivow  avxor Socrates ait.   a XX ovrct) XPV • v *d. 9 ,, ac annotata sunt p. 12. Addendum  est h. 1., discrimen, quod ad  p.* 178. C. inter XPV et cx ”  stare annotavimus , non dbique  apud Platonem exemplis probari.  Reperiuntur enim loci, obi Sii  pro XPV et vice versa XPV pro  6sl adhibetor. Ne igitur Pro-  dici sophistae instar nimia se-  dulitate usi esse videamur in in-  dagando verborum discrimine:  hoc certissimum est: nusquam  reperiri in una eademque enuntiatione verbnm ntrumqne,  quin alterum necessitatem ex-  primat, alterum inservientem ne-  cessitati voluntatem denotet.'   navtcoS it apaxiSets. *  IlapaxiSedSai dicitur de cibis  et mensis, ut Lat. apponere  monente Stallbaumio in annot.  ad Piat. Pol. p. 854. B. In ali-  quot codd. reperitur xovS aXXovS  idxiaxe ndvxaS xal itapaxi$ixc % *  quod, Thierschio, Reyudeisio,  Ruckerto, probatur. Male. Nihil  enim languidius xovt aXXovf —  ndvxaS verbis } correxerunt autem  olim ita, qui de narxoaS vocis  explicatione desperarent. IJdrxaiS 9  inquit Riickerlos, habet, quod  offendat. Quid enim sibi vult  ly 1. omnino, iiberhaupt?  Cogitatione arctius couiungendum  est izarxwS cum oxi ar fiov-  Xv6$£ f ut respondeat nostratium;  Thut ganz, wie ibr wcllt, setxt  vdlJig vor, V.U3 euch beliebt.   iieeiddv xi s vp.tr pif  iipedxtjxy . Satis colligitur  e lectiouis varietate, doctos homines iam antiquitus do huius  loci explicatione admodum du-  bitavisse. Vix commemorandum  est vpir , quod in aliquot codd.  reperitur pro vpir: gravior va-  rietas est in verbo i<pEdxt}xy.  Pauci sed optimae notae codd.  iq>idtrjxei exhibent, tres atpe-  6xtfX7f, unus itpetdxijxu , alius  itpidtrpiE commendant. Stallb.  convertenda verba censet; quum  nemo vobis praepositus  sit, id quod ego nunquam  feci, In Scliieierm, conversione    30    ijaatqnoz    ovv vofitgovxis xal l/ii v<p vficov «fxX fjo9ai ixl dtZ-  C xvov, *«l rovgSs rovg u/J.ovg Qtgaxeutts, iva viiag  httuvaftev. Mtxu xavxa iqyrj oepcic; (iiv dunvtlv, rov di  ZcoxQocnj ovx slgdvau xov ovv 'Aya&ava ita/j.uxiq  xilivetv aaaxlii^ttOdM xov ZtoxQtxit] , X di ovx iav.    legitor p. 889.; trogt aof,  was ihr wollt, wenn euch  doch Niemand Befehl er-  thcilt, was ich noch n i e •  mnis g e t h a n habe. Riicker-  tus verba convertit : Apponito  quaecu nque vultis, quam  nemo vobis est praeposi-  tus. Ficinus , cuius maxime  conversio probabilis: Ceterum  vos, o pueri, aliis epulas  afferte, et, quodcunque  lubet, apponite: vobis si  quidem nullus praesidet.  Sed nmn credibile est, herum,  qui revera neminem servis suis  praeposuerit, dixisse: si qui-  dem nemo vobis praesi-  det? Plato scripsit fortasse  iitt i, 'r av, x\S i ' ptv MV t*P E ’ tSrjjxp h. e. nam, pueri, aliquis vobis ne sit praepo-  situs. Atque ne cui maior videatur huius s'cripturae audacia:  scriptum exstat in omnibus codicibns p. 174. D. itpo odov,  ubi manifestum est, Platonem  vtpo 6 xov exhibuisse. Ceterum  pro ppdtii cum vi ponitur h. 1.  r\S — jJ7j ita, ut r is per euphenismum dicatur. Sententia est:  diros aliquis homo vobis ne sit  praepositus.  vvv ovv vopi£ovteS  seqq. Laborat hic locus ex in-  terpunctione mala, quam ut ce-  teri editores, ita huius libri iaterpres celeb. Schleierm. immu-  tatam retinuit: Denkt also, auch  ich wiire von euch tum Gastmahl    geladen, so wie (?) die Andern,  uud bedient uus so. Commate  post xovS aXXovS deleto et posl  ini Selnvcv posito sententia verborum haec est : nunc igitur me  quoque ad coensm vocatum existimantes, me et ceteros , voa  ut laudare possimus, curate. Ac  ne cui mira videatur ijti prono-  minis omissio, dicturus Agatho  erat: vvv ovv vofiigovxsS xal  ipk v <p vpavV%KexXrj6$ai ini  Setnvov Sepanewxe sc. ijifc  Sed quonium non tam se, quam  convivas servis commendaturus  erat, ea dicendi ligurii utebatur,  quae omisso ipi pronomine in-  prirois convivas curandos osten-  det et. Haud dissimilis est nostro  loco Piat, Pol. I. p. 329. D. xal iyoo fiovXupEvoS Exi Xi~  yeiv avx 6 v ixivow xal tutov  x. x. X.£ 61 ovx iav. Bekk. ex  aliquot codd. d intextum recepit,  qua lectione oppositionis ratio  turbatur, vid, Malth. Gramm. pl.  f. 536. p. 1054. annot. Ut  hoc, ita t spernendum est, quod  non recepisse in textam frustra  Bekkerum piguit. Equidem Ru-  ckerti iudicio subscribo, qui in  aunotatione ad h. 1,; Egit, in-  quit, de hoc ignoto nominativo  pron. pers, Buttm. Gr. pl. I.  p. 291. T. II. p. 413. seqq. al-  latis testimoniis grammaticorum,  quibus id quidem edicitur, ut  vix liceat dubitare, quin exstiterit ea forma apud Atticos scrl- fytiw ovv avtov ov nokvv xqovo v, cag da&n , HuccqI-  ipctvtcc , dlka (iah6xa 8(pa$ peOovv dHitvovvtag* xov  ovv 'jiyafravcc, tvy%ccvuv yccQ £<fyarov xazaxei[iBvov t (io-  voVy sdtvQ , %(pij q)uvcu> ZaxQccreg , 7tag ips xatdxBuJo,  tvu xal tov fSotpov [ajtxofuvog tSov ] c#oAav<fo, o tfot D ptores, Ternra nt recipere  liceat alio loco, ubi codd.  desit auctoritas, non ef-  ficitur. Quare cum in tot  scriptis Platonis ne uno quidem  loco, quod sciam , ullo in codice  haec forma occurrat, haud scio,  an recte inde colligatur, ab hoc  certe scriptore eam prorsus alie-  nam esse. Ad verba izoWaxiS  xeXtvetv annotatum est ia Sym-  posii ediiione Wolfiana Lips.  1828, p. 13.2 TtoXXdxtf xeXevur  xnuss vom bJossen Wollcn ge-  nommen werden , wie das Fol-  gende zeigt. Male, Sensas est:  Agathoa habe wirklich oftcr den  Befehl gegeben , den Socrates  herbei zu scbaifen , er aber habe  es nicht gestottet.   xov ovv’AydS<avct, rvy-  Xceveiv ydp x. r. A. Haud  raro apud Graecos scriptores ea  pars orationis*, quae caussam  continet alicuius rei, ei orationis  parti praefigitur, qua res ipsa  continetur. Huius usus exempla  ai quaeris, adi Mattii. Gramm. pl,  $. 615. p. 1242. Exemplo est  etiam hic Jocus, quo prius commemoratum est, cur Agatho Socratem vocaverit, quam id ipsum  dictum sit, Agathonem ad se  Socratem vocasse. Nollem tamen  huius loquendi usus severior ar-  t biter exstitisset Riickertus,* qui  ad h. 1. haec annotat: c Quod   nemo, cui vehementiorem dederit  natura animum, non, ut ego opi*  nor, experitur, scribendo exprimere omnes verentur, Græci,  quorum nondum regulis esset adscriptas stilus, licere sibi putabant, nt inchoatae sententiae  aliam insererent mediam , qua  illam vel explicarent vel proba-  rent priusquam totam legisset  audivissetqne, ad quem dirigere-  tur. Quamquam apud Herodotum,  apud quem exsurgens prosa ora-  tio nullodum freno tenetur, frequentior hic usus , quam apud  seriores prosarios scriptores. »  Quem, quaeso, nostratium offen-  det Platonicorum verborum con-  versio haec : • Agathon nun denn zufal liger Weise habe et  allein am letzten Tische seinea  Platz gehabt — hatte gerufen:  Hierher , o Socrates u. s. w . Hdxatov xat OLxtiptv ov 9  pQYOV, Interpunctionem ponendam curavimus post xatocxttps.-  yoy, ut, qui ultimae mensae ac-  cubuisse dicitur, idem significantius* solus fuisse perhibeatur.  Festis diebus pluribus mensis  utebantur Graeci, singulis autem  non nisi ties convivae accumbere  solebant. Hinc nomen tricli-  nium ortum. Iva. xal tov 6o<pov  [aitto pevoS Oov] aito -  A pcv 6ao, Ia paucis sed melioris  notae codd. v, c. in Bodl. omit-  tuntur verba ctittoptvds 6ov ,  quibus negari nequit, orationem  paullo rigidiorem fieri atque in-  comiorem. Nam duobus geni- jrpog&frij totg jrpoO-upoig. djjAov yap ott tvpsg auro  KKt i^Etg • ou.yap «v nQoaxiattjs. Kal rov EcJXQiaij  xa&t&6&at xal ilitslv, on Ev uv fyoi, tpavox, m ’Aya-  &cov, tl xowvtov rfij rj Gorpla, togr’ bt rov nk^oiortoov  lis tw xivwtQov quv •fjfibv, lav ciTtzojju&cc akh)Xav,    tivis divertas relationis inita  positis facile fiet i possit» ut  verba falso construantur: tov   do<pov dntdpEvoS dov ano •  Xavdoo. Omuia bene haberent,  ai scriptum exstaret: tva anxo-  pevoS 6ov tov dotpov ano-  Xavdco, o doi nposidxy x. r. A.  Videlicet Agatho dnxEdSai xivoS  tropico sensu h. e. de sedis vi-  cinitate intelligeret , Socrates  autem verbum premeret pro more  suo satis festive, atque de contactu materiali intelligeret. For-  tasse anxopevoS dov verba e  Socratis responso huc translata  sunt , atque in sede minus apta  posita. Uncis eadem compegi-  mus, ut quibus deletis Agathouis  sententia plane non mntetur, et  flumen orationis minus retarde-  tur. — Verba convertenda sunt:  Hierher, Socrates, zu mir  lege dich nieder, damit  ich zugleich der W e i • -heit froh werde, welche  vor dem Hofr&um ‘der  N a ch b a rs chaf t dir bei-  kam. Iam quo sapientiae lau-  dem in Agathonem converteret, Socrates posito pro xaxaxEidSai  napct xiv a verbo dnrsd^ai ri-  vos , respondit, ut Fiemus qui-  dem verba convertit: Bene se   res nostrae haberent, Agatho a  si sapientia talis esset, ut in va-  cuum hominem ex pleniore ipso  contactu proflueret, quemadmodum «qua ex pleno calice io  vacuum per lanam influens. Si enim sapientia ita se habet,  permolli facio, quod apud te se*  dto, repleri quippe abs tc uber-  rima et praeclara sapientia puto.   oti yap npo anedxyS.  Sensus est; non enim ah eo  investigando abstinuis-  ses prius, quam id repe-  ris se 3 .^ Supplendum igitur  est: y EvpeS avxo , non ut Stall-  baumio visum. est, ei py EvpES  avxo . Negari nequit, interdum  npo praepositionem comt veibis  consociatam temporis ratio-  nem eum indicare, qua aliquid  prius fiat, quam aliud quid  evenerit, cfr. Piat. Gorg. p. 454.   C. onep yap Xiyco y tov k%yS  Ivixa nspaiysGSat tov \6yov  i pando, ov dov ZvExa y aX A* Zva  py ZSiZojptSa vnovoovvxeS  npo apnaZeiv dXX.yX.cov td  Xtyopeya x. r. A. Possis hoc  modo explicare etiam notissimum versum Hom. II. a, $.  noXXds A* ixpSipovS iftvxaS dtdi  npotaipev   ?}poocov ,   quo loco npoidnxeiv significet  aliquem prius, quam exigat natura, in Orcum demittere, vali-  dum florentemque aetate necare.  Vides, quam bene huic notioni  conveniat Z(p$ipoS epitheton,  quod proprie ad ypcooov refe-  rendum est. Adde II. XI. , 55. f  noXXaS ltp$ipovS xe<paX.aS a£6t  vpoidipeir- Priore versu usos  es,t Luciun. in epigr. 24» Anthol.   Gr, lacobs. T, II, p. 25» medicis :w  $  &SMQ zi Iv zaig xvh!-iv &8 g>q zoi (5«? zov IqLov Qtov  lx ttjs irbjQSiStsQas eis tfjv xtvarsQav. d yaQ ovzcog  fyu xal tj Gotpla, nollou ziuiofiai r rjv xaQ« Coi xazct- E  X/UGiv’ olfiat, yaQ fie naga Gov noli fjs xal xabjg Go~  tpiag nXrjQa&rjGEG&ai. rj fitv yaQ ifiri tpavltj ztg av    illudens adeo festive, ut mihi  non obtemperem, quin totum epi-  gramma hic perscribam:   9 Iijtrjp xi i i pol xov lov tplXov  v\6v IrCEjnpEV,  coite pa$elv nap' i pol xccvxa  x d ypapparixd.  c oS Sfc to pijviv aei8e noti  aXy&a pvpi HSrjxev  lyvco , xal xo xpitov xoi68 9  axoXovSov Inoi ,  noXXai 6 * ItpSipovi ipv-  X a S & 'i 6 i n potarfi ev ,  ovnhi piv nipnei npoi pe  paSrjdopevov.  aXXa p idcjv 6 narrjpj 2ol plv  Xapiij einev, hraipe •  avxap 6 notii nap e pol xavxct  paSeiv dvvarai •  xalyap iyoo noXXai rpvxdi didi  npoYantaj   xal npoi xovt ovdev ypap-  patixov 8iopai .   e ii xov xev ojxepov. Hano  Wolfii coniecturam nonnullis co-  dicibus probatam editores rece-  perunt ad unum omnes excepto  Itiickerto, qui eli xo xevcoxepov  retinuit, annotans : Platonem non  de homine, sed de hominis  mente cogitasse , ut eli xo x %  ifpGov esset id, quod inanius  est in alterutro nostrum Artificiosior est quam verior haec explicandi ratio, qua nemo non  videt nativam orationis pulcri-  tudinem corrumpi»   8ia xov ipiov fi io v. Horum verborum explicatio recta Geelio debetur, qui haec anno-  tat in Bibi. Crit, Nov. T. H.  p, 274.: a 8ocratcs filum laneum significat» Nam verum hoc eat,  quum duo pocula sibi proximo adiunguntur , quorum alterum  aqua repletum sit, alterum va-  cuum, ac filum laneum made-  factum contiguis horum margi-  nibus ita impouitur, ut pars im-  mergatur aquae, pars in vacuum  fundum immittatur, fore, ut ali-  quid liquoris tanquam per cana-  lem transeat. Hic lusus institui  non potest nisi cum poculis»  Hinc apta eius mentio inter convivas.  Eundem lusum scriptor  noster in animo habuisse videtur  Menon, p. 70. B. J fl Mivcov t npd  xov plv QextaXbl evduxipot  jjtiav iv xoii n E7iXv6i xal i$av-  pagovxo icp * \nnixy xe ?cal  nXovxcp , vvv 81, coi ipol Soxei,  xal ini docpia. — iv$d8e 8e 9  co tplXe Mivooy , xo ivavxioy  nepiidrrjxev • doin e p avxpoS  xts xiji dotplai yiyove ,  xal xiv 8vv evei ixtdov8e  tgov xoncov nap 9 vpai  oixedSai tj 6o<pia.   X 7fv napd 6ol xataxXi -  <$tv. Pro xaxaxXi6ii alio nomino  scriptor usus esset, eoque quidem  a xaxatxeidSai verbo derivato,  si id in liogua Graeca exstitisset»  Comparata enim nostra verba  sunt ad Agathonis adhortationem  nap 9 ipe xataxeido , quae, quo-  niam contrario seusu Socrates   %    l    tYt] xctl , tjg xl 9 ovaQ ovda' t] de <Srj   X auTtQti *£ y.cd jtoXXrjv laldodiv %oi>o«, rj ye naga dov  viov ovtrog ovtcj GepodQU i^tXaiupe xcu exepuvtjg iyeveto  TtQtonv Iv (i£.qtxhH tcSv 'EXXtjvav icliov rj TQigfivgioig.  'rfctdTrjs li, a<pq, m ZaxQtnes, 6 'Aya%av. dXXcc ravta  fitv xul dXiyov vcStiqov diadixadofie&a lyio ts xai 6v  xsqi rrjs dcxpiag dixadrtj %Qtxi(itvoi rep Aiovvdta • vvv  17C <5 e xqos to dtlnvov ngoxa xgizov.    ntinc cxliibet, ippiitr/i vocator  putillo infra p. 175« E.   oluat ydp pe itapa dov  nXtf pcaSy <fed$ ai* Scri-  ptum exspectaveris ex lege gram-  matica, de qua supra dictum est  p. 22. olpai nXijpcD^yded^ai  'itapa. dov. Interdum tamen ad-  ditur personale pronomen oppo-  sitionis gratia , quae nostro loco  manifesta reperitur. Socrates  enim ad Agathonis adhortationem  respiciens, quae p, 175. D. le-  gitur, dicturas erat: ut ego a  tc, non tu a me accipias ad-  inirabileni quandam sapientiae  abundantiam, cfr. Symp. p. 175.  fi. xov ovv *Ayd5a>va icoWiimS  xeXeveiv peta7t£jJipa6Saz xov  2(a>xpdxy, 'i 8 l ovx iav, Adde  p. 220. E. fin. avxoS izpoSvpo-  xepoi iyivov xcov dxpaxyydov  iph Xafielv y davxov, qoo  loco avxoS pro davxov scribi  etiam praecedens avtoS non pa-  titor. p. 223. B. xov plv ovv  3 Epv&ipaxov —o *Apidxo-   ftyuoS oixed^ai diciovxaS , e  Ztcvqv Aafieiv xoii xaxadapSeiY  x. r. A.   6oq>laS. Wolfium audi ad hoc  verbum laudantem Sydenh. an-  notationem: Den Ausdruck docpla  braucht Platon sehr oft, und in  »wei verschiedenen allgemeinen. Bedeutungen , lOTOn die eino  znr pliilosopbischen Sprache ge—  hnrtj und da bedeutet docpla dio  Wissenschaft von der Natur und  den ersten Grundursachen der  Dinge. Io der andern gemeinera  heisst es iede Vortrefllichkeit in  irgend einer besonderen Wisaen-  schaft oder Kunat, irgend eia  vorziigliches Talent, Kenntnisa,  Geschicklichkeit, wie es hier vom  Agathon dem Dichter gesagt  wird. S* Piat. Theag. vom herein  und Arist. Eth. ad Nicom. VI* 7*   iv papxvdi xcov *EWy-  YcoY.y h, e. coram specta-  toribus. Satis nota est haec  signikcalio iv praepositionis, quae  unde orta sit , facile intelligi-  tur. Ut Latini dicunt in oculis versari, esse in con-  spectu alicuius, ita etiam Grae-  cos arbitror primitus dixisse: iv  oppadi papxvpoov, deinde cogi-  tasse tontumraodo ita, scripsisse  autem iv papxvdiv . Sic reperiea  sexcenties iv orjpoo, iv dixadxai  iv 3 eoiS , alia* 7tep\ xyS docpla?. Delevi-  mus comma , qnod post docpla?  in omnibus editionibus reperitur,  non ut verba arctius coniungan-  tur nepl trjS docpla? dixadxy  Xpcopevoi diovvdu), sed ut XP°^~  pevoi 8. d. ad praecedens 8ia8i-  xadopeSa pertinere clarius in-   Cap. IV.   Mera zctvra, Sq>t), xaraxhvlvrog tov EaxQaroyg  xul HeinvrjGavrog xul xav aMcov, GjtovSdg te G<pug  nocfoaG&at, xul aGuvtug tov &tov, xul ralla tu vo-  ptgofiEva, TQtnsGftai XQog tov Ttorov- Tov ovv ITav-  Cuvlav £tpij loyov xoiovrov tivbg xuraQxsiv. Eltv } uv- dicetar. Tlepl rr/S dotplaf autem  verba explicando xavxa prono-  mini inserviant* Sensas est .*  Hieriiber wollen wir nach einer  kleinen Weile entscheiden, ich  tmd du, narolich iiber die Weisheit, nnd Dionysos soli Ricbter  sein. Continetur his verbis festiva  adhortatio ad bibendam , quod  quo fiat iucundius, rerum seria-  rum, curae Bacchi indicio subii-  ciendae esse censentor»  xai x 66v aXXav ac. d«-  7tV7]6avTG)V , nam ad alterum  participium xaxaxXtvkvxoS haec  verba non referenda sunt. Habet  Ficinus; Post haec, inquit Aristodemus, Socrate simul et aliis  discumbentibus, libare invicem  et degustare vina sacrificantium  ritu.   xal xaXXa x a vopiZo-  fjLBva . Magna est horum ver-  borum difficultas. Sive spectas  structuram , nescias , quid id sit,  ad quod verba referas xal xaXXa  tol vojiiZopEva , sive ad significatum animum advertis, voluntatem scriptoris explicata diffi-  cillimam reperias. Astius scri-  bendum coniecit Marce xa vopi-  gopsva. Censor in Ephem» Lit-  tcr. Ien, Iuli 1832. N. 52. xal  &6avxaS xor $edv xa YOjj.iZ6jj.Eva  commendat. Audacias uterque,  ut videtur. Stallb. absolute po-  sita verba ceoset hoc sensu: et  quae alia suat usitata. Non male. Melius Riickertus  participium aCavxaS ad accusa-  tivum utrumque pertinere con-  tendit, nt convivae et hymnum  in deum et quae praeterea  cani soleant, cecinisse di-  cantur. Restat, ut explicemus, quid  sit id , quod praeter hymnum in  deum cecinisse convivae perhi-  bentur. Pro adsiv alind verbum  ponitur in Sympos. Xenoph. II,  1. G oS 6’ dep%peS?j(jav ai xpa -  xtEZai xal idTCeitjavxo xal  in aiavitiar, kpxexai ns h.  x . A. Adde Athen., qui ad no-  strum locum respexit.  &S7tEp xal nXdxoDv <pvXa66Et  ieaxd x 6 dvjixodiov pexa ydp  xo bmtvrj6ca tfitovSdf xk cprj6i  itoirjtiui xal xov Seov xaicovi-  6avx aS xois vopiZojikvoiS yk -  padiv. Colligi ex his locis pot-  est , verba xal xaXXa xa voju-  Zopeva addita esse a scriptore,  ut a8eiv vocis simplicitatem ex-  plerent atque notionem efficerent  itaiGoviZEiv verbi. Paullo infra  legitur p. 177. A. aXXoiS pkv  Xi6i Segov vjjvovf xal 7tutu>vaS  tivat X. T, A., ad quae verba  schol. haec annotat: xaiavaS *   tj xovS XEyojikvovS 7taidvaS f   vjjvovS eis UxoXXojva iirl xa-   3 *   SQtg, <puvcu, riva tQoitov qu<Stu xiofiefra ; iya jisv ovv  Xtya vfiiv, otl ra ovci navv %aXeitas £z a vito tov  ^i>£S izotov, xal deocca dvcaln>xijs tivog, ot(iai de xal  B vfimv zoiig noXXovg. xaQrjte yccQ yfitg. axomtO&e ovv.    ranavdei Xoi/tov’ y Tlomjora  tdv tcov Sediv iatpov * rj nauo- vaS t coi vvv, cJSaS ini evtvxip  xal vlxy, 8id tov gj, iB, ov  xal nauovl^Eiv. Est in hoc  scholio , alienam manam quod  prodat, hoc tara^n certum esse  reor, naiGovigeiv significare et  hymnum in laudem Apol-  linis aliusve dei canere, et  carmen canere ini £vtv~  Xia xal vixy. cfr. Xenoph,  Hell. IV* 7. Bdetder 6 $eof  xal 61 jJ.lv Aaxedaijiovioiy ap-  ZapivGOV toov ano dajiotiaS,  navtsS vjuvrjdoev tov nepl tov  IlodEidco naiava. Alterum ver-  his expressum est adavtaS tov  Seov, alterum in verbis contine-  tur xal taXXa ta vopi^djiEra.  In conviviis igitur primam libatio fiebat poculis , ut Schol.  lluhnk. habet, tribus: ixipvdovto  yap iv avtcdS ( tais dvvov-  diaiS') xpatypeZ tpeiS * xal tov  plv npGDtov Jids 9 OXvjiniov  xal Segov ’OXvjtni(ov iXeyov •  tov 51 Sevtspov 'Hpcooov' tov  61 tpitov 2a)t?jpo£. Libatione  oblata illud facere solebant, quod  naUkJvL2,£iv vocatur. Hoc rite per-  acto vino se invitabant»  tpinedSai npoS tov  notov . Praecedente tempore aoristo infinitivas imperfecti positus est, ut esset, quo possent momentaneae, quas vocamus,  actiones , a duraturis discerni»  Tphcsd&ai enim npoS notov  ipsam bibendi actionem exprimit,  quae ad multam usque noctem  extenditur. Ceterum articulus additas est, ut certa quaedam  potatio, ad quam convivas poeta  invitaverat , denotetur.   bIev , av8p£S, (parat.  Schol. ad Politic. annotat: eJbv  ay£ 5rj' rj dvyxatdSedtS jikv  tcov ElprjfiivGQVj 6wa<p?) 6'e npos  ta piWovta , rj ava<panrt]jia  ofioiov tov aWa. Utnntur hac voce ii, qui aliis facile aliquid  concedunt, quo facilius possent,  illis pacatis, quid ipsi sentiant, aperire» Iam qui assentituc, is  habeat necesse est, cui assentia-  tur» Igitur dicta alicuius prae-  cedant necesse est elsv voci;  quae quoniam non comparent,  supplenda sunt. Videtnr autem  Agatho dixisse : aWa tpenGQjieSa  vvv npoS tov notov , quae ad-  hortatio Agathonis .facile eruitur  e verbis dcpaS tpinedSai npoS  tov notov. Agathonis dictum  Pausanias cum audisset , bene  hoc quidem, inquit, o viri, hoc  dictum ab Agathone, - sed qua  ratione bibemus suavissime? Ut  nostro loco, ita etiam in Phaedon»  p. 117. A» supplemento quodam  opus est ante eiev. Verba haec  sunt : xal 6 nais iHeASojv xal  dvyvov xpuvor diarptyaS yxev  dyajv tov jiiXXovta dcodeiv td  epappaxov , iv xvXixi epipovta  tEtpijifj&vov. I8z>v 61 d 2?coxpa-  tyS tov avSpcjnov elev f Utprj,  d> f SeXrtdte , dv yap rovrojv  inidtlj/icov • ti xpy notEiv Patet,  hominem cum poculum afferret,  virus a se parati vim laudasse  ita , ut eius haustui celerrimam  mortem adseriberet. Respondit   tlvt tQoTtcp kv c5g QaCta xtvoiusv. 'tov ovv 'AqiGzo-  tpavrj ihttlv ' Tovzo fiiinoi ev Ityus , ca FlavGavla , zo  xavxl ZQOTtcp mxQaGMvdGaG&ai qccGuovijv uva zijs Jto  Oecus- sc u\ yag avzo$ Eifii tcov z&es @E(icaizc0/iEvav. Socrates: Gnt, o Bester, das  xnasst da ja wissen. Was muss ich non thua? vide quae annotata sunt  ad p. 204. C. cap. XXIV. init, .   fi a 6 x a itio /ie$ a. Haec   est optimorum codd. lectio, quam  in textum receperunt Bekk. ,  Stallb., alii. Vulgo 7/8i6ra ntoo-  fie$a exhibetur. Bene Riickertus  od h. 1, Futurum, inquibj propter-  ea h. 1. praeferendam est, quod  non, quid debeat neri, Pausanias  rogat, sed quomodo, quod futu-  rum sit , fieri possit commodis-  sime. Indicativum habes etiam  infra p. 21 4. A. tov 6’ ’Epv%l-  /iaxov , Uc 5? ovv f cpavaij <J  * A7oafiid8r\ , Koiovfiiv ; ovtcof  ovte ti Xeyofiev ini tf/ xvXixt  ovt indSofiev , » a\\* atexv  doSrtep ol 8n}>d)vtES itiofie^a ;  Ceterum Schol. ad h. 1. fiadta  r 6 ?j diota ivtavSa dTjpalvet,  quae verba laudo, nt facilius in-  telligatur, unde vulgata lectio  rjdidta fluxerit*   lydo fi sv ovv \eyao. Pro-  prie dicendum erat: Xiyco fiev  tjjjIv olfiet i 6i. De addita  ovv particula , qua Jliv et 66  particularum positara excusatur,  qnaeque minus sibi respondentia  orationis membra, quoad eius  fieri potest, inter se conciliat,  vide quae annotata sunt ad p. 22.   vfi&v tov S noWovS sc.  S£id^ai dvaipvxyZ* Prorsus eodem modo cap. IV* initio neti  t6jv dWoov positum reperies.  Laudat Stallb. ad h. 1. V). Apol*  Socr, p. £5. E. tavra iyco doi    ndSoficn , oj Ml\r}te f olfica 81  ovde aX\ov dySpooitcov ovdiva  ac. iteidedSai Coi. Eutyphr. p. S.  E. a) Wa Cv re vara vovv dya-  viei rr)v 8lxr\v , olfiat 81 xal  ifik tijv i/irjv ac. dycov induat. 7ta padxeva dad ^ai.Belk., quem Riickertus secutus est , e  codd. non paucis in textum re-  cepit itapadxevdB,ed^ai. Recte  fortasse, quamquam etiam aoristi  infinitivus habet, quo se commen-  det. Ceterum ne quis forte seri- ,  •bendum censeat itapadxevada-  d$at 8eiv atque cum Riickerto  convertcudum : Hoc recte dicis,   omni modo esso parandam  commoditatem : Aristophanis voluntas hacc est: Das erachtest   du in der That ganz recht fiir  nothwendig , dass man namlich  sich auf allc Wcise das Trinken  angenehm zu machen suche, Ni-  mirum in huiusmodi enuntiatis  verba Xeyeiv, fjyeidSai, Soxelv,  dB,iovv, vo/ii^etv al. significant:  aequum ceosere , suadere alieni,  necessarium putare, vid. Ilcind*  ad Piat. Prot. p* 346, Stallb.  ad Phaed. p. 95. B« et ad Polit.  VI. p, 504. E., ubi laudat Ilom.  II. IX. 626. ov yap fiot 8oxiei  j,iv$oio teXevtrj rySs y 68 (y  npaviedSat,   xal yap avtoS. Valgo le-  gitur xal yap xal avtoS. Bodl.  uliique codd. non paoci alterum  tcai omittunt, omiserunt Bekk.  Stallb. alii. Ac Stallb. qoidem,  Videtur, iuquit, 7tal additum esse  ab iis, qui nat yap non solum 'AxoviSavra ovv ttvrav £<pij 'Ego^liiaxov rov 'Axovfit-  vov, *H xafaos, tpavai , ilyftt. xal t'n hos Siofiai  vfiav axoveai, Xcog fjrei xgog r 6 t§§&09ca ittvsiv ’Aya-  C 9av; OvSapas, <pavai, ovd’ ccvtds tooatiat. "Egfiaiov  av tb) rifitv, q 6’ os, »s htxs, i(ioi rtjtai 'Agiaxodqfuo 0ten!<n, sed etiam nam et,  nam etiam significare ignorarent* Non repugnandam est co-  dicum auctoritati, minus tamen  Stallbaumii sententia placet existimantis xal yap h* 1. esse  nam et. Id nimirum si expri-  mere voluisset Plato, scripsisset,  opinor, tuxi yap iyco el/n, uti  scriptum exstat apud Homerum  lliad.IV, 58. xal yap iyoo  tlfu h. e., denn auch ich biu  eine Gottin. Nostro loco malim  xai putare expletivum , cuius  exemplum infra habes p. 198. C.  xal yap pe ropyiov 6 XoyoS  drepipyyjdxev , ofere x. x. A.  Eodem modo interpretor verba  Pl. Pol. V. p. 468* D. ’JAXct  pijv xal xa$* r/ Oprjpov xolS  xotoisde dlxaiov xtpdv tcjv  yLcov 0601 ayaSoi . xal yap  "OpilpoS x . r. A., quo loco, quo-  niam praecedit Homeri comme-  moratio, xal yap^OpjjpoS verba  significant: nam Homerus.   fiefi anxi6 pkv Conve-   nit perfecti temporis participium  cum praecedente Pausaniae dicto:  tcolyv ^aAfTrooS* Ex& vito xov  tzotov. Beftanxi6pevodv  verbi significatum explicat Iacobs*  ad Eueni Epigr. XV* v. 6., ubi  legitur : ftaitxiZei d’ vrtvcp yeixovi  tgj Savaxo ) . tt Clem. Alex. Paed,  II. p. 1 82. 29. , V7CO p&ijs (5a -   TlTlB,6ptVOS tlSVTZYOY. fia7CTi<>£-  (5$at enim et ii dicuutur, qui  se largius invitarunt vino. Lucian. a Iacobsio laudatus habet    T. III. p. 8t. 41. xaptjfiapovYTi  xal fteftanti6pivcp loixev . Apud  Plautum Ps. V, 2, 7* reperitar:  madide madere*   xal Exi IvoV* Ficinus in  conversione exhibet: Probe dici-  tis , atque hoc insuper a vobis  audire desidero. Rectius Schleier-  znach. : Nur von e in em nuter  euch xnochte ich noch horen,  wie er bei Kraften ist zura trin-  ken. Ceterum idveiv hoc loco  idem videtur esse atque tcoXvv  niveiv olvov , quod paullo infra  positum reperitur; respondet igi-  tur nostratium zecheo*   " E ppatov dv eZrj yj piv  — ei vpets — yvv aTcei-  prjxaxe . Ein unverhoflter Ge-  winn wiire es uns , wenn ihr,  die tapfersten Zecher, dieses Mal  das Trinken im Ernst aufgae-  bet. Nescit nimirum Eryximachus,  utrum ioci caussa, au serio Agatho  ante locatus sit. Indicat autem  illatus post optativum cum el  part. coniunctum indicativus , de  obiectira alicuius rei veritate  agi, quam verbis exprimere so-  lemus: im Ernste, wirklich, in  Wahrheit. Exempla si requiris  huius structurae, vide Stallb. ad  Apol. Socr. c. 12, annotationem.  Adde Symp. p. 177* D. el ovv  Zwdoxei xal vpiv , ykvoix dv  i)piv iv A oyoiS IxavtJ Siaxptftif  Apol. S. p. 35. A. ei ovr xjpcHv  ol Soxovvxe? 6ia(p&peiy ehe  tiocpLqi etx8 avdput ei'xe dAAp xal &al8pa xal tolgde, ei Vfiets ot 6vv'm<&taxoi it Lieiv  vvv diieiQr\xctxe' ijfiei 'g (ilv yag dei advvaroi. StaxQttttj  8’ lt,aiQC3 Xoyov ' Uavog y«(J xal dp.rpuxtQa, agt i^ccQ-  xetisi avrta qxoxeq av itouofiev. ineidrj ovv fioi doxei  ovSeig rmv itaQovxcov itQodvnag %%eiv xgog ro itokvv    tfnviovv (Sorpiit roiovroi S6ov-  rat, al6xpoy av sfrf. b, e. Wenn  nun die anter ench , welche fiir  weise, tapfer oder soust tugend-  begabt gehalten werden , wirk-  lich s o sich zeigen sollten , so  ware daa aller Verachtnng werth.   iB,aipw Xoyov, Vulgo  i^cdpoj rov Xoyov legitur. Ar-  ticulum plurimi codd. omittunt,  quem ut minus desideremus,  exempla faciunt Phaedr. p. 242.  B., de Rep, VI. p. 492. E. alia,  et similium locutionum analogia.  Legitor v. c. in Rep. PJat. L.  II. p. 357. A. o oprjv Xoyov  dnrjWdxScLi, quo loco arti-  culas in uno tantummodo Paris,  cod. comparet. Neque seriorum  scriptorum auctoritatem nunc curamus, qui articulum addiderunt;  hoc fecisse constat, qui nostrum  locum imitatus est, Aristidem  Orat. II. Tom. II. p, 269. TlXa-  tcjva 8* lt,aif)oo rov Xoyov  ixecvoS yap apupotepa. Articulum addidit, quem non abesse  posse putaret, xcd omisit, quod  non intelligeret. Kal autem ita  positum est, ut indicium primi-  tivae conformationis verborum  ait: ixavoS xalrovro xal ixava,  pro quibus verbis cum per compendium loquendi dixisset Plato  dp<p6TEj}a , xcd remansit.   dist ££> apx e6 ei avT(p.  Stallb. rectissime : ut satis   habiturus sit, ut ei satisfacturum sit, utrumcun-  que faciamus,  ovSelf rcor xaportcor.  H. e. Nemo eorum, qui hio  adsunt in convivio. Admoneor his verbis de loco quodam Apol. Socr. p 22. B, c. 7.,  quem hucusque nemo videtur  recte interpretatus esse. oXiyov  avr cov anavTES ol icapovisS av  fttXnov UXeyov xepl gjv avrol  inenoripiEtiar. Convertit haec verba Stallb.: omnes, qui ad-  erant, melius istis de carminibus solebant indicare,  quae illi ipsi composuerant. Addit autem, non sine vi  repetitum esse pronomen avtol ,  quo graviter significetur poeta»  ipsos de suis ipsorum carminibus  peius iudicasse., quam alios ho-  mines, qui illos carmiua recitantes audierint. Melius in explicandis his verbis versatus est  WoIUus: a Nam prope dixerim   omnes paene, qui hic adsunt,  istis meiins dicerent Ue iis, quae  isti composuerant; « quamquam  ne hic quidem Platonis voluntatem  agnovit. Non verisimile euiin,  homines fiavavoovS , qui nuuc  arbitri sunt iu iudicio, melius  potuisse de carminibus iudicare,  quam poetas. Sensus est totius  loci: Ich schame mich nnn, ilir  Miinner, ench die Wahrlieit zu  sageu, Dennoch muss es heraus.  Alie, die hier anwesend sind,  wurden fast besser, ais jeue uber  ihre Werke, uber das sprechen,  vas sife irgend selbst gemacht  hiitten (h.e. si qui ex sua qnis-    f    itlvuv qIvov , l'dog av lym tcbqI tov (U&vtixeQftai , olov  D ictiy raXri%^ Xiyav rjtrov av eirjv ajjdtjg. ifiol yccg  di] tovro ys oiuca xcctadrjl ov yeyovivai ix tijg Icctql-  xijg, ott %ateitbv tolg (iv&QcoTioig 7] (ilfhj loti, xai ovre  ctvxbg bxcqv rivca xoqqqj l&riyfiaitu av iti&iv, ovxs akkco    qtxt arto aliquid fecissent, vid.  Matth. Gr. pl, {.599. p. 119S.)   idcjS av ifri ~ 7/ xx ov  Av eiijv. Repetita est av  particula in eadem enuutiatione  non negligentia scriptoris, at  olim multi arbitrabantur, nequo  explendae orationis caussa , sed  at loquentia modestia elaceat ma-  gis, qui sperat fore, ut de  ebrietatis natura quae sit, si ve-  rum dixerit, minus fortasse  molestus convivis videatur.  Tari cuuctatiouo et modestia,  quae tum io verborum modesto  significatu, tam ia singularum  orationis partium dispositione  cernitur, Cie. de oificiis loquitur  L. I. Nam pkilosophaudi scientiam concedens multis, quod est orationis propriam,  apte, distincte ornateque dicere,  quoniam in eo studio aetatem  consumsi , si id mihi assumo,  videor id meo iare quodam  modo vindicare.   ort xaXeirov — 7 / JIES 7 /  idxty . Adiectivom haud ruro neutro genere poni seqoente substantivo, ad quod pertinet, femini masculinive generis , satis  hodie notum est. vid. Matth. Gr.  plen. §, 437. p. 815. Sed non  perinde esse, utrum genus nominis in se suscipiat necne, nd-  iectivum, Rdckertu» ad h. 1. docuit. Puto autem, inquit, nd-  7 4oetiva sabiccti genus tum sequi,  quum res aliqua, qualis sit, quae  que attributa habeat, describatur,    omnino quum do certa re certi  quid pronuntietur} contra neutrum locum habere, quoties  vel de certa re, cui generi  adnumeranda sit, praedicetur, vel de re in universum  cogitata aliquid pronuntietur.  Equidem sic statuo! Adiectivum  substantivi genus in se suscipiens  substantivo subiungi ita, ut, qnod singulae alicui rei conve-  niat, significet, contra nentro  genere positum , substantivo  non subiunctum esse, sed ad idem aequiparatnm. cfr, Lach. p. 192.  ovh dpa zi)v ys roiavtyv  xaprepiav drdpiocv opoXoyi)-  otis elvat, bceidfptep ov xccXij  idttv , 7/ avdpia xaXov  idttv . Adde Ilipp. Mai. p. 288.  B. StjXsia imtoS xaXr) ov xa-  A ov; Ibid, p, 288. C. Xvpa xaXrf  ov xaXov; xvrpa xaXi) ov  xaXov ;   kxcov elvai , Addito infi-  nitivo hominis alicuius liberrima  voluntas significatur ita, ut simul  coerceri posse atque minui liber-  tas illa indicetur, cfr. Phaedon,  p. 80. E. idv phv xaSapa (sc„  V fax ?}- ) dnaXXdtTJftai p?/6lv  Tov doopatoS i(peXxov6a dre  ovdtv xoivGjvovda avxai iv rea  fiUp kxovda elvat; utpote  quae nullam suscipiat, quoad  eius fieri potest, quan-  tum in eius potestate est,  cum corpore cdmmercium. Addendam hoc est atque beue te-  nendum , non adhiberi Ixojv   GvfifiovXivScani aXXag te xal XQcuTCaXaivra tzi hi rijg  TtQOtiQciiag. ’AXXa [irjv, Hq)ij cpuvai vTtoXa^itvta (bal-  Sqov tov MvQQivovelov , eyays Ooi sia&a xti&eodca  aXXcog te xai cczz’ av mqI IcaQixijs As/?;g' vvv 6’ av  fiovXovzcu xal oi XomqI. Tavzcc drj axovSavzag Ovy- E    I   tlvai nisi in iis enuntiationibns,  quae actionem quandam conti-  neant sive revera additaxn, sive  mente supplendam. Idem cudit  iu omnes figuras dicendi, quae  nostrae consimiles sunt, v. c. to  vvv elvai. cfr. Lach. cap, SI*  fin, zo 5h vvv elvai ttjv dvv -  ovdiav SiaXvdGJjuev h. e. wir  vrollcn aber fiir jetzt, d. b. vas  nns fiir jetzt uur zu th uu  iibrig bleibt, nns treuneu,  Finitus nimirum dies erat, noctisque adventas in proximum diem  differri disputationem iubebat;'  quare Socrates aXXct Ttoir/doo,  inquit, gj Avdtpaxe, tama, xal  tf £<0 Ttapd. dl aypiovj iav  Seo* i&4 Xy. Male autem Mutth.  in Gramm. plen. $. 546. p. 1071.  g liuc trahit Piat, Protag. p, 317.  A. eycj t ovtoiS dnadi xaxa   rovro elvai ov B,vji<pkpojiai ,  neque recte, opinor, Stallb. verba  convertit in Protag. ed. p, 45. : mihi yero cum his omnibus,  quantum quidem ad hoo  attinet, non convenit. Kata  tovro eodem prorsus modo h. 1.  positum est, quo in Apol. Socr.  p. 17. B. legitur: el jtev yap  tovto A eyovdiv , opoXoyoiyv  av lycoye ov x at a rovro vs  elvai fitjzcap. Itaque certum  esse reor, Protagorara dicere 1.1. i  mihi vero cum his omnibus hac ratione sophistae  esse non conducit* Explica-  tius paullo infra p. S17* B. eandem sententiam Protagoras pro-  t   fert : iyco ovv xovtgjv xrjv ivav-  xiav aitadav oSov iAh/XvSa,  xal o^ioXoy gj xe docpidxrjS elvai  7ial xaideveiv av$pGJ7tovS* x. r. A.   dXXcoS xe xal xpanta-  X&vxa £xi. Exspectaveris  XpantaXojvxi, Infertur interdum  post dativum casum accusativas  augendae gravitatis caussa. Nam vis quaedam est in anomalia ha-  betque, quod praeter exspectatio-  nem fit, proprium suum acumen.  Ceterum nou poni solet dativo  praecedente accusativus, nisi infi-  nitivus adsit ut nostro loco Ttieiv y  cura qno arctius coniungatur. Si-  militer iu Pl, Criton. p, 51. D,  ofiojS Tcpoayopevopev xgj i£ov-  Oiav TtETtoupiivai f A$7jyaLcj v xco  povXojikvcp ,\ . . igeivai Xa-  fiovxa xd avrov aitievai  OTioi av ftovXr/rar. Lex nimi-  rum Attica, quae cum gravitate  h. 1. laudatur — ajti$i Xapojv  xd ddvrov x. X. A. audisse vi-  detur. Symp. p, 188. I). ovroS  (sc. o"Ep(&S') xyv jiEyidXTjv 8v-  vajuv kxei xal nadav y/dv  evdcxipoviav 7tapadxevd?,ei xal  dXXyXoiS dvvapkvovS oj.uA.elv  xal <pi\o elvai x. x. A., ad  quae verba vide annotationem.   lyooys do l el&Sa xel-  $ed$ai. Interpunctionem post  'XefaedSai vulgo positam expun-  gendam curavimus ; verborum  enim dXXojS xe xai ea ratio est,  ut antecedentia cnm sequentibus arctissime coniungant. Eodem %toQtZv mxvrag firj Sia iil&rjs itoir]<Su<s9ai zrjv l v tm itaif-  ovri OvvovUtav, aXX’ ovta, xivovza g XQog iidovtjv.   Cap. V.   ’Exh8t\ tolvw, cpavca rov ’EQvi,liitt%ov , tovto fiiv  deSoxtai, xlvuv '6<Sov av ixaotog (Sovfojzca., Ixavayxeg  modo in superioribus comma delevimus post 6 vp( 5 ovXev 6 aipi et  post itielv, ut ne esset, quod  obstaret, quominus xpainaXarvxa  participium ad infinitivum prae-  cedentem referatur. Ceterum  recte Stallb. monet, art * av Xi-  yrjS cum gravitate dictum esse  pro iav rl XiyyS.   vvv 8 * av fiovXovxai  xal ol A oixzol, Vulgo post  av legitur ev , idque probant  codd. plcriquc. Pro av noa  paucis in codicibus av reperitur;  tredecimcodd. ^ovAcj^tarihabcnt.  lia.stius cum intelligeret, ol Aor-  J rol non de iis intelligi posse,  qui assensum suum declarassent  in praecedentibus, neque vero ad  ceteros convivas relatum, com-  mode cum insequentibus verbis  conciliari : xavxa 87} axovSar-  xaS tivyxcoptlv navxas x. r, A.,  scribendum coniecit Spec. erit,  p. 12.: vvv 8’ av iv fiovXevGov-  xai xal ol Xontoi, hoc ut esset :  modo ceteri quoque bene  sibi consulant. Eodem fere  modo Ficinus in coiit. : nunc-   si militer , modo ceteri quoque  consentiant. Tliierscli. in Spcc.  edit. Symp. Piat. p. 8. vvv 8 *  av ftovXotvx * av xal ol X olito i  verbis locnm sanare studnit. Astius  vvv avxa (iovXovxai xal ol  X ontoi exhibuit. Orell. ad Isecr.  de Antidos. maluit p. 324. : vvv  8* el ftovXovrai xal ol Xontoi.  Wyttenbach: vvv 8* opa ei vel  vvv 8' av et fiovXovxai , quod    Reyndera. In textum recepit.  Riickertus Platonem scripsisse su-  spicatur : xal vvv 8* av , iav  fiovXovxai xal ol Xontoi: Con-  sueri in omnibus tibi obtempe-  rare, quae dicis de arte medica,  et nunc quoque (sc. tibi  pbtemperabo) modo velint  etiam reliqui, Stkllb. verbis  nihil mutatis nisi quod ev post  av positum omitteret, haec ex-  quisita, inquit, brevitate dicta  sunt hoc sensu: uunc vero   rursus idem fiet, quando  quidem etiam ceteri^con-  vivae volunt. Quam exqui-  sitam boc loco Stallb. laudat di-  cendi brevitatem, equidem licen-  tiosam appellare malim atque in-  solentem. Sed pone, verba vvv  8* av jiovXovXat significare  posse nunc vero rursus  idem fiet, quando q ni dem  — volunt, num verisimile est,  Phaedrum dixisse : Soleo tibi credere cum alias, tum potissimum disserenti su-  per rebus e medica arte  depromtis, nunc vero rur-  sum tibi credam? — Nihil  coniectura opus est, ut rectissime  Stallb. censet, neque quicquanx  praeter ev vnlgo post av posi •  tum expungendum. Indicat autem  av praegressae alicuius rei actio-  nisve repetitionem, manifestoque  declarat hoc loon, ftovXovrat  per prolepsin pro itei&ovxai positum esse. Verba convertenda  sunt: Nunc vero rursus etiam ce- Si yrjSiv iivut, ro fi era rovro tlsrjyoviuu rr/v fiiv agri  tlgeX&ovSav avlyrgtSa %algeiv tav, «vlovaav lavry -rj,  lav /JouAijt at, raig yvvai^l raig tvSov, yyag 8's Sue  Aoj/cw «AAijAots (Svvuvcn ro ryyegov. xal Si oiav A o-  yav, tl (iovAca&E, l&tXa vy.lv slgyyySaS&ca. &avca  teris (fidem habentibus tibi) li-  bitara est (sc. quaerere potatio-*  uis qu and ara moderationem.) Hoc dictum ut intelligatur, quam bene cum insequentibus verbis conve-  niat : Phaedrus verba vvv 6 * av  fiovXovxai xal ol Xoiitol dixisse  cogitandus est vultu ad con-  vivas converso quasi ro-  gitaturus: Rectene loquor  atque de sententia vestra?   fi 1 } did Nota huno   usum dia praepositionis. Optime  Scliieierip* convertit: Ilier au f  also waren alie iiberein-  gekommen, es bei ihrem  diesmaligen Zusammeu-  sein nichtauf den Rausch  anzulegen. Paullo infra p.176.  E. eodem modo 8ia Xoyav d/ 1-  XijXoiS dvveivai. Apposite  Stallb. laudat Piat, de Legg. I,  p. 640. B. 1.6X1 8£ ys xoiavxrj  <Swov6ia, tbttp tdxai Sia  2r}$ , ovx dSopvfioS. Plura  exempla si quaeris huius dicendi  usus, adi Klattli. Gramm. plen.   d XX* bvx a , 7t lv o y x ai  jxpos ijSovrjv. ctXX* ovxa  sc. Ttotf\6a65ai. Ceterum ovxa  accuratius definitur verbis inse-  qoentibus itivovxaS 7tpoS ySovrjv,  Male Stallb. coniungenda censet  ovxa itpoS TfdovTfy. nur so  zum Vergniigen. cfr. Symp.  p. 193- C, oxi ovtodS av rjpav  ro ykvoS evSaipov yivoiro, tl    £xx eX& tiatpev rov £ pa-  ra x. x. X. Adde p. 215. A.  2 coxpaxTj 6* iya htaivetv , cJ  avdpes y ovxcoS ticixtipytia.  Si bIxqy av . Exempla huius  dicendi usus plurima reperiuntur,  quibus possis adnumerare quale  reperitur in Alcib. I. p. 105.  cap. 4. oxi avxov 6£ Sei dt>-  Vadxevsiv £v ry Evpdiry, quo  loco indefinitum avxov praefigi-  tur accuratiori indicio £v xy  Evpany • Ad nostrum locum ut  revertar, Ttpo S' ?}5ovijv apprime  respondet nostratium : nach Wohl-#  gefallen. Probatur haec verbi  notio verbis sequentibus : nlvtiv  o6ov dv txa6xoS ftovXi/xai, bcavayxeS 6 e prjdlv elvai.   £tz dv ayxeZ pySlr  tlvai. Solebaiit regem (tftyi-  7C06iapxov') eligere convivae,  qui bibendi leges daret, quibus  convivae ad bibendum coge-  rentur. cfr. Symp. p. 213. E.  apxovza ovv alpovpai zijs no  6egqS y taC dv vpuS IxavaS  Tityre, ipavxov *ro perci rovro  yovpai. Tope ra rovro cum  gravitate dietnm significat: quod  attinet ad id, quod post haec  sequitur. Recte autem annota-  tum est a Riickerto: verba haec  nunquam temporis solam conse-  quentiam denotare, sed ubique  internum aliquem nexura inter  praecedentia et sequentia desi-  gnare. ElSrfyovpai verbum quod  177 bt] itavtuq xcd flovXiaft ai xat xsltvuv airov elgijytL-  6&cu. Elnslv ovv zbv ’Egv!;ltitt%ov , on 'H (ih> ftot  aQyjj tov f.oyov lari xara rr/v EvqmISov MtXavlitittjV  ov yaQ ijibs 6 pv&os, tt/U« <PuldQov tovSs, ov fitiZa    attinet, Hcsycli. interjpretator elft]-  yeldSai • dv/ifiovXtveiv h. e* suaclere, censere , aliquid faciendum  esse. Apprime verbo respondere  videtur nostratium : etwas zum  Vorschlag bringen,   x i)v yev — • av Xrj x p iS a  Xaipeiv lav, Tibicinam di-  mitti Eryximachus iubet, ut 8id  Xdycov aXX?jXoiS dvveivai con-  vivae possint. Notari autem h. 1.  Xenophontem, qui in convivio  suo tibicinae locum dedisset, ho-  minum quoruudam liodie satis  explosa opinio fuit, vid, Boeckh,  de simultate, quae Platoni cum  Xenophonte intercessisse dicitur  8, seqq. cfr. Protug. 347. C,  Tiocl ydp 8oxei poi xo 7Cepl  7Coir]decoS diaXtyeCSai opoiuxa-  rov dvai xoiS dvpitodloiS xoi$  xgjv q>avXa>Y TtctL ayopaicDV  dvSrpGJTtGDY. xal ydp ovxoi, 8ia  ro pj) SvrctdSai aXXj}XoiS 8i  iavxcZv tivv&Lvai iv tg5 itoxco  pr}8\ 8id xijs kavxcov (pcovijs holi xoov Xoycov xcoy kavxcov  vito ditaiSsvtiiaS, xipiaS noiovdt  xds avXrjxpidaZ , rcoAAov pi-  OSoiytEvoi aAXorpiav cpcovifY  xijv xqjy avXaiv , 7ia\ 8id xifi  ixeivaov qxxvifi aXXijXoiS dvv-  eidtv. onov 8e xaXol xayaS ol  dvurcoxai xal TCuraihtvpirui  elo \v , ovh dv l SotS ovt avXr r  xpidai ovxe opx*/dxpi8aS ovza  ipaXrpias , «AA* avcovZ avxolS  \xavovS ovxaS dvvtivai dvtv  xu)v Xi/pav xe xal ItlXlhlddV  xovxcov dia xijs avx&v (pwpS,  A lyovxaS xe xai dxovoyxas Iv  pipet lavxojy xodplooS , nav    7tdvv itoXvy oivov itioodiv. Perscripsi hunc locum, quo non Pla-  tonis sententia Socrati adseripta  contineri videtur, sed ipsius So-  cratis iudicium exprimi, ut cla-  rius intelligatur, etiam in minu-  tioribus rebus Platonem ad So-  craticos mores scriptionem suam  accommodavisse.   xait yvyaiZi talZ Ev-  8ov, cfr, Corn. Nep. praef. $. 7. Neque sedet (ac. mulier) nisi in interiore parte  aedium, quae gynaeconi-  tis appellatur. Ceterum ut  paullo supra 8ia pi$TjS, fla nunc  8ta Xdyojv positum est adhae-  rente, ni fallor, notione temporis,  quasi dicere voluerit Eryximachus:  8ia Xuyor 8iax pipeiv xtjv  tj ylpav .   ei p ovXe 0% e , i^iXoo.  Differre inter se videntur haeo  verba eodem modo, quo inter  se differaut verba et XPV*  Nimirum eam voluntatem i$£-  A eiv verbum denotat, quae cou-  silio nititur atque intelligentia ,  PovXedSai contra adhiberi se-  let , ubi aliquis impetu quo-  dam animi fortuito abripitur. D. avAovday kavtij ,  rj , lav PovXrjxai , xaiS yvvat -  £,Lv h • r, A. h. e.,' oder wenu  sie Lust liat. Adde p. 179.  B. xa\ p?/v vjrEpaito$V7}dx£iv  ye povoi ESlXovdiy ol ipaov-  xeS. Symp. p. 190. A. lito-   pEVETO 8t> Op$6v , GjSTZEp YVYf   uTtorlpcjdf povXjfSeitj h. e. nach  welchcr Seite es ihn hintrieb,  cr Lust liattc. Igitur con-  Mysiv. OaiSpog yuQ sxaetots xqus (t£ aynvaxztSv Xe-  yzi • Ov 8uv6v, (prjGiv, u’Eqv^m%e, kXXol g [iiv ruti  &iav vfivovg xal ncamvag sivca vico tiov itoirjtdiv ke-  jcoirjjiivovg , ta di 'Eqciu, rijXixovtcj ovu xal xoGovtto    vertenda snnt verUo nostra : Mit  welchen Reden wir non den Tag  hinbringen wollen , bin icb, so  ihr LUST habt, each vorati -  schlagen entschlossen. Prorsus  eoden# modo Syrap. p. 199. A,  a\Xd rd ye aXrj$i} % el fiov X b6$e,  iSiXoj linetv xar ipavrdv.   cpavai drj rtdvra? seqq.  h. e. Es hatten nun alie ja ge-  sagt und sie urollten es and hat-  ten in ihn gedrungeft, er mochte  ihnen die Eroflnung machen.  Coacervatis verborum infinitivis satis vivide turba describitur'  convivarum strepenti clamore ser-  monum materiam exigentium. Ttard r?}v Ev ptniS ov  MsXav innyv. Versus Euri-  pideus est:   ovx i/ioS 6 pv$oS, aXX’ ipij?   pi/rpo? Ttdpa ,  ad quem alludens Eryximachus  dicit ov ydp ipoS o' pv$o?, aXXd  $ai8pov rovSe. cfr. Alcib. I,  p. 113. C. rd r ov EvpiniSov  apa ZvpftaivEi , co AXxifiiddtj,  dov rade xiv8vv ev ei? , aXX 3 ovx  ipov axrjxoevai, ov8* tya/ eij.il  d ravra Xkycov, aXXd 6v. Adde  Apol. Socr. p. 20. E. xal poi ,  a> avSpe? ’A5?jvaioi , jn) Sopv-  firfirjrE, prj8\ dv dd%Go n vplv  /xkya Xeyeiv, ov ydp ip dv ipcd  rov Xoyov x. r. A. Ad amoven-  dam dictorum invidiam hoc Euripidis versu veteres usos esse saepenumero, et ab interpretibus  passim annotatum est et exempla  docent, quorum ex numero Apol.  Socr. p. 20. E. Nostro loco Eryximachus versum Euripideum    laudat, non quo dicti magnificen-  tiam excuset, aut sententiae in-  solentiam, qoibus invidia auditorum interdum excitotur , sed  suum cuique tribuendi studio.  Initium orationis, inquit,  ad Euripidis Melanippen  accommodandum est, nam  non mcasant, quae dictu-  ras sum, sed Phaedrus,  qui hic assidet, eadem excogitavit.   vpvovS xal Ttai co v a  Tlaidva? codd. nonnulli habent  et scliol. Verba schol. laudata  p. 35. in hunc modum restituenda  sunt fortasse: rraidiv aS' ij   rovS Xeyopkvov? naiavas,  vpvovS Ei? 'JnoXXava htl xara-  navdsi Xoipov. [rj Ilatr/ova r dv  tcov $£gov iarpdv •] 7} naicova?  00? vvv, cddds ini evrvxia xal  vtxy, 8rd rov &j, i% ov xal  natcoviSjEtv. Verba rj Tlanjova  rdv rcov Seiuv larpov uucis inclusimus, quod aut abaliena raauu  addita sunt, aut casu quodam a  sede sua in alienam translata.   rrjXtxovrtp ovrt xal  ro6ovrcj J Ficinus habet:  tantum talem ve deum, Ast.  verba convertit talem tan-  tum q ne. Stallb. tam multorum bonorum auctori et  tam potenti. Exhibet in con-  versione Schleicrm.: dem Eros  aber, eiuem so grossen  und herrlichen Gotte, Optime Riickcrt. rrjXixovro ? essa  tam vetustus annotavit. Ad-  dit idem, Eryximachum querelam B &£a, firjSh £W ndxoTE toCovtav ytyovotov xoiijrdv  jttTKnrjxivca (irjdiv iyxco/uov; tl d£ fiovlu uv axi$a6&ai  tovg ZQijGrovs tiotpxitas, 'IlQuxktovg (iiv xtd uklav    Phaedri referre, qtil in oratione  sua hoc ipso nomiue vel maximo  honore dignam amorem praedicet,  quod omnium deorum sit vetu-  stissimus. Iloc igitur ei indignum  videri , quod Hercules quidem,  recens donatus immortalitate, lau-  datores repererit, Amor autem,  omnibus ipse prior, suis laudibus  careat.   prjSlv iyxwpi ov. Val-  ckenar. Diatr. iu Eurip. Reliqq.  p. 157. scribendum coniecit prjSk  iyxooptov 9 quam scripturam ut  ardori loquentia apprimo conve-  nientem probaremus , si lyxco-  piov verbum latiore potestate  careret. Complectitur autem iu  se vfivovj xal TtaidSvaS , ut  Ilgen. ad Scolia p. XXXVII*  docuit. Queritur igitur Phaedrus,  quod , cum in ceteros eosdemque  Erote multo inferiores deos poetae  hymnos composuissent et carmina  pro salute et felicitate suscepta,  e tanto eorum numero ne unus  quidem in Erotem carmen con-  scripserit.   sl SI ftov\et av tixlipa-  65ai — dvyyp d <pei v. Fi-  ciuus habet : atqui, si vis, inquit,  o Eryximache, quaerere, inve-  nies profecto Sophistas disertos  soluta oratione Herculem alios-  qne laudasse, quemadmodum pe-  ritissimus Prodicus , quamquam  hoc minus alicui mirum videri  debet, sed etc. Hac conversione  motus Stallb. Platonem scripsisse  censet : EvprjdetS 'HpaxXeovS plv  xai aXXxay — i ivyypdtpeiv (sc.  avt ovS.) Dubito, num recte. Nam illud invenies addita-  mentum est, ut videtur, Ficini,  qui concitatioris hominis verba  apta brevitate reddere desperaret,  Riickert. interpunctione post do-  xpxdxaS deleta et posito post 6x&-  rpadSai commate sensum vetfborum  ait esse; porro optimos so-  phistas. Etenim formula, in-  quit, ei Se ftovXst, cui plerumque non ndditor infinitivus, quem  h. 1. appositum videmus, ita ad-  hiberi solet, ut novum inducat  vel exemplum vel argumentum.  Accusat. rovS <So<px<$xds propter  hanc, quam indicavimus, formulae  vim nou putem obiecti casum  esse ad tixhpatiSau , quamquam  supplendus hic ipse erit ad hunc  infiuit., sed subiecti ad seq. dvy-  ypdtpeiv. Inde patet, usque ad  SvyypacpEiv omnia pendere e  verbis ov Seiyov. — Displicet  haec interpretatio tribus de caus-  sis. Primum tl Se ftovXet nus-  quam reperitur cum infinitivis  verborum coniunctum, ut no-  vum exemplum commemorari  denotet; deinde mireris post  6xtif)a6Sai interpunctionem, qua  efiiciatur, ut xovS XPV^ ^ovS 6o~  xpidtds non cum dXEiftadSoct con-  jungatur, ad quod verba illa  supplenda sint tamen. Postremo  verba tovS xpijdtovS — dotpxdxds  e praecedente ov Seiyov apta  tortuosam atque hiulcam senten-  tiam efficiunt. Si quid video,  Phaedrus diettirus erat: si 8h   ftovXei av <5xiif>a6$ax rovf XPV~  6rovS 6o(pi6rfx?yHp<xxXEOvS ptv  xaldXXa>y iizaivovS (sc, avTovf)  xataXoydSrfY 6vyypd<pe3Y> tZs-  xoxahoyaSriv tivyyQacpEiv , 6 pUufStog Tlgodixos —   xai tovto fisv ytrov xai ftavfiad rov — alX kyaye ?jdrj  nvi lvttv%ov (hpttcd ccvdQog Cocpov , Iv (p ivrjdav ateg i   iCEp O fttXtltftOS Tlp6SlX0S?E p G>-  t oS 8h ov , tovz ov 5 a vy  fiadx (Sx axov ; Facit nobis* cum in hac reFiciuus, qui paullo  infra addit in conversione: cui  non gravissimum videa-  tur? — Sed cum nondum ad  finem enuntiationis pervenisset  loquendo Phaedrus , . in mentem  ipsi venit salis quaedam laudatio»  qua minus etiam mira Herculis  aliornmque encomium indicari  debeat. Igitur suppressis verbis  "Epc&ti dfc ov, xovx ov Savfioc  dTGnaxoY , statim pergit; xai  tovto puv ytTOY xai Savfia-  (Stoy , aAA’ fycoys x. r. A.  xovS XP ydTovS. Ironice  hoc dictum esse y ut mox 6 /JeA-  xtdtoS ITpodtxoS , Stallb. docet.  Sohleicrm. verba convertit: und  willst du dicli auch untcr den  edlen Sophisten umsehen, dass  sie auf den Herakles und Andero  in ungebundener Rede Lobschrif-  ten verfertigen, vie der vortrelf-  liche Prodicus. Riickert. ad h. 1.:  XpydToi , inquit, sunt boni,  optimi, die guten. Adhibe-  tur enim haec vox iq derisione.  TovS xpyfaovS 6o<pi6raS nou So-  cratis verba sunt Sophistis in-  festissimi, sed Phaedri, hominis  a studio sophistarum non alieni,  ut laudatio Erotis docet sophia  stica arte composita p. 178. seqq.  Vehementius autem quam iu poe-  tas, Phaedrus in sophistas inve-  hitur, utpote qui, cum siot re-  rum utilium laudatores  strenui, inprimis Erotem lau-  dare debuerint. Sententia est  totius loci ♦ Ist es nicht achreck-    licii, dass andere Gotter von den  Dichtern gefeiert werden, dem  Eros abfcr, dem altesten und segenreichsten Gotte auch vou koi-  nem der vielen Dichter ein L«ed  dargebracht worden ist? Willst  du nuu aber die praktischeu  Sophisten ins Auge fassen : dass  sie uber Hercules uod andere  Lobschriften abfassen , wie der  tuchtigate uuter ihnen, Prodicas  — und das ist weniger noch  xu bewundern, — aber mir kam  sogar eiumal ein Ruch zu Han-  den, in dem der Nutzen des Sal-  zes auf bewundernswerthe Art  erhoben war.   xa\ tovto filv yTTOY  xcl\ S av pa6 T ov. Unus cod.  Vindob. et Vatican, liber alterum  hoc xai omittunt probantibus  Bastio atque Thierschio. Sed  recte servant illud ceteri codices.  Pertinet autem ad ?/ttoy, ut sen-  sas hic sit: atque hoc minus  etiam mirum est, quam  hoc, quod in librum qu*u-  dam incidi etc. Nec mirum  est 7/ttoy praemitti voculae,  quum t ovcodtY habeat. Quam*  quam non in promtu sunt alia huius  collocationis exempla, Stallb.   Iy cj ivrjdav aA,£f, Apto  comparari iubet Stallb. Isocr.  Helen. Laud. p. 304. tvy fily  yap TovS /5oppv\tovS xa\ xovS  aXaS' xai xd xoiavxa floyXy-  SivTtoY iitaiveiv ovdeis 7too7fore  XoyaY T]7c6p7jdEY. Cic. Brut*  $. 47. Singularum rerum lau-  dationes vituperationesque cou*  scripsit, quod iudicaret hoc lora*  C titaivov davfiuGiov i'xovres xqos w(fi/.uav • y.at aXXa  Toiavta (5v %va XSoie Sv iyxexMiuaGfieva. r 6 ovv xoiov-  rcov fiev ittQi noXXrjV GxovStjv itoirjOaG&cu , "Egma Se  Hijdtva Tta av&Q dxav ter otyiyxivca tls ravxrjvl xrjv tjpi-    toris esse propriom, rem angere  posse laudando viluperandoque  rursus affligere. Vid. Wolf,  Prolegg, ad Demostii. Lept. p.  XXXV* Restat, ut indicemus,  cur Prodicus Ceus hoc loco fiii l-  r idxoC audiat. Multam operam  posuisse perhibetur in verborum  discrimine explicando, quae 8iai-  pfdtff rcov ovopdxcov vocator  Prolog, p. 358. A. Iloc studium  acerrime perstringitur Prot. 337.  A., D. et C , laudatur Piat. Lach*  p. 197. §• 26. Haec StalpedtS  quamquam summopere a Prodico  exculta, tamen Phaedro tanti esse  nou potuit, ut fiiXtidrofi Pro-  dicum appellandum esse putaret.  Satis notum est, Prodicum lucri  caussa Epicharmi versum in ore  gessisse: d 81 X £ ^P tc * v X&P a  viP,£i. 8oS n xal Xapi n. vid,  Axibch. 366. C. Sed ne hoc  quidem satis caussae est, cur  fiiA XidxoS appelletur. Videtur  potius, ut ita piAxiCxoS   de eo valere, qui rerum laudem  non nisi ex earum utilitate ex-  aptat. Prodicus autem ne a diis  quidem rationem utilitatis cohi-  bere solebat, ut videre Jicet e  dicto eius servato apud Sext.  Empir, adv. Mathcm. 9. 18.  i/Aiov xai defajnjr na\ Ttoxa-  povf xal xpTjvaS xat xaSoAov  itdvta r d cocpsXovvxa xov ftiov  rjpwv ol itaAaiol Seov S ivo -  puSctv 8ia X7}v ait avxcOv coepi- Anav f KciSditEp ol AlyiJitxioi  xov NeiAov t xa\ 8id xovxorov  Mtv dpxov Ji/prjxpav vopidSij-  vat xov 8h oivor Jiovvdov nal    x d 8h vSaop Ilodsidcova , to 6h  TXu p n Ilepaidxov xal ehee rcov  evxprjdovxcov ditavxa. Addo  Cic, de N. D* I, 42. m Quid Pro-  dicus Ceus, qui ea, quae pro-  dessent hominum vitae,  deorum ia numero habita esso  dixit , quam tandem religiouem  reliquit?» Iam quod Prodicus fe-  cit, ut iu deorum laudatione  non deos, sed rerum utilitatem  laudaret divino nomine insignitam,  idem fero iu Erotis eocomio a  Phaedro factum. Nou in indolem  inquirit atque iu naturam dei, sed rerum, quarum auctor Eroa  esse perhibetur, utilitatem exponit j quo maiorem illam videt, eo maiore honore deum exornat  nullo veritatis respectu habito*  Non mirum igitur, si Prodicum  maxime laudandum Phaedrus censuit, ad cuius exemplar ipse laudationem Erotis composuit. Ceterum quod Herculis laudationem  attinet, Riickertum audi ad h. 1.  annotantem: Herculis laudationem  scripserat (sc, Prodicus) in libro,  coi oopai titulus, ex quo notissimam de Hercule in trivio fa-  bulam mqtuatus est Xcnoph*  Mem* II* , 20. Prodici quippe  admirator usque adeo, ut, quum  in Boeotia vinctus esset, quo  tempore ibi sophista versabatur,  vade dato ad audiendum eum o  carcere prodiret auctore PJiilostr.  vit. soph. I, 12.   ro ovv x oiovtov  seqq* Vulgo post -dpvij<5<xi  comma positum reperitur, pun-  ctum post Wyttenbach*   Qttv a^ltog i(twj<Sai — - ukX ornag tffilbftcu toGovtos  S-eos ! Tavxa 8tj poi SoxtZ ev tiyuv ®ccZ8qos. eyui  ow Int&vfico a fi a (ilv tovra iqctvov elgeveyxeZv xal  ^txQiSao&cu , afict de tv tc3 xccqovti itQ&nov jioi 8oxeZ  Bibi. Crit.^T. I. YoL, ra. p. 10.  oti ante ovxcoS inferciendam cenanit ; Steplianus coniecit a\\’  ovxcaS TjpsAijdSai xodovxoy   Seov. Non mirum, lumines doctos in verborum structura  admodum haesisse , in qua com-  ponenda ipse, qui loquitor, impe-  ditum se atque implicitum sentiebat, Addita ovv particula ma-  nifesto indicatur, verba superiori-  bus annectenda esse; sed quoniam omissa sunt illic, e quibus  haec exaptari potuissent, xovx  vv SavpadxaSxaxoy; factum est,  ut quaedam structurae ambigui-  tas oriretur, et dicenti, et audi-  enti molestissima. Ex hac stru-  cturae difficultate ut se extrica-  ret Eryximachus, dissecto inceptae  structurae filo pro infinitivo in-  dicativum posuit. Hinc bene  habet exclamandi * signum , quod  post &eoS positam est ab interpretibus, minus probem post  vpvijdai, Verba convertenda  sunt: Dass, sage ich, an solche  Dinge viele Miihe verschwendet  wird, den Eros aber Iceiner noch  wiirdig zu feiern versucht hat,  sondern so vernachlassigt wird  ein so segenreicher Gott!   a^icoS v pvrf dat. Wolfiu»  ad verba tc3 6b "Epooxi — ptj-  6bv iyxoopioy annotavit: Man  muss annehmen, und dies scheint  mir das wahrste, dass Platon  vorsatzlich seinen Phaedrus et-  was sagen lasst, das nicht gegrundet war. Viro doetissimo  concedimus, Eroti laudatores vix  deesse potuisse ; sed cavendum est, ne Phaedro aliquid imputemus, quod nec cogitavit nec  dixit. Negat tantummodo reper-  tum esse adhuc, qui laudem  deo dignam ediderit, non negat, prorsus neglectum iacerc atque contemtum a poetis sophistisque deum, Iam quid sit laudem  deo dignam edere s. dB,iooS  vpvijdai (roV Seoy), infra paullo  explicabitur.   ipavov elfey eyxetv h,  e.' symbolam dare. Non caret lepore in symposio philosophico haec dictio , de cuins tror  pico usu conferri iubet Stal».  Casaub. ad Theophr. Charact,  c. XV.   xo dpijdai xov Seov. Mi-  nus qusfcrendum h. 1. est , quid  omnino xodpEiv significet et  aB,iooS v/ivelv, quod paullo su-  pra legitur, quam qua significatione  haec verba adhibuerit Phaedrus. Socratem ipsum interpretem sume  p. 198. E. x 6 dk apa (sc. ro  iyxcopia^Eiv') ov xovxo jjy xd  xa\co$ ixaivEHy oxiovv, aAAcz  xo aZs pkytdxa av axt$ i-  v at x ai itpaypaxi xal  co S xdWidx a iav x e y  ovxgdS iav xe prf'   el dfc TfiEvdrj , ovdbv ap yv  izpayjxa x. x. A. Atque eodem  fere modo ipse Eryximachus p.  177. D. Soxei yap poi t inquit,  Xpijyai txadxov ypoSv Adyov  eItzeiv Inaivov *EpooxoS — cJ S  av Svvyxat xaWidx ov. v   rj ptv iy \6yoiS . Wolf*  convertit : eine reichhaltige, weit-   4  tlvui rjuiv toig xuqovOi xoOfiijtiai rov &tov. tl ow  D £ vvdoxei xai vfilv, ytvoiv’ civ rjfiiv iv koyoig ixavi)  dictTptfir). doxei yaa fioi yjirjvca Zy.utirov i^fiwv kbyov  tiiteiv htaivov "Eqmos 1% i dsha wg av Svvtjrai xak-  kidrov, a$yuv 61 QcuSqov icgtotov, inudrj xai arpsJrog  xaraxuzai xai 1'tiuv cifia xarr/Q rov koyov. OvStlg  Coi, o3 ’EQv£lntt%£, (favea zbv Eoxqcizi) , ivavzla iprjcpiti-  lauftige Materio zum Reden.  ypiv iv X oyotS idem fero est,  atque yperipoiS Ir A oyoiS. Sen-  sus est.* Wenn nun auch euch  wirklich so diinkt, so hatten  wir in aasern Reden sattsame  Unterhaltung» De structura huius  enuntiati vide ad p. 176. C.  Minus probabilis Stallb. ratio  explicandi est haec: tl ovv %vv-  - xai vjuiv, ovtco Ttoicoptv  yevoiro yap av ypiv iv Ao-  yoi$ ixavy biarpifty.   i tz\ btB,ia. Sic Bekk» Stallb*  alii; Riickertns veterum editionum  lectionem imbLB,ia in tettum re-  cepit usu Homerico nixus, quem  Plato haud raro imitatus sit* Vid.  F»uttm. Lexil. p. 173» seqq. For-  tasse recte habet iitibiByia^ ubi  narratur, quo ordine aliquid factum  sit; contra quo ordine aliqnid fieri  debeat, ubi indicator, rectius  ini 6e%id exhibetur, v. c. in  Piat, de rep, IV, p, 420. £. xai  rovS xtpapia? xaxaxXlvavraS  t inibi%ia Ttpoi ro itvp bta-  nivovrds Tt xai tvcDXovpivovS  H . T. A. De xPV y Cct verbi potestate J es miisse wolleu , vide  annot. ad p. 176. E.   narrjp rov Xoyov . J7a-  nyp vocis insolentiam Stallbaum*  leniri posse arbitratus est addito  exemplo Phaedri p. 257* B*  &aidp6s re xai iyco Avdiav  rov rov Xoyov nazipa alxioo-   pevoS. Fortasse EryxtfBachus  rursus ad Euripideum illum versum respexit ovx ifioS o javSoS,  aXX* ipffS jirjrpo S napa , at-  que a se quidem profectum ser-  monem negat: patrem eius Phaedram esse contendit* y ra i p anxa. De his  verbis vide Commentat. de Piat»  Symp, Certissimum autem esse  existimo, Platonem his verbis le-  ctoris animum ad futuram So-  cratis orationem tanquam ad caput libelli dirigere voluisse. Ceterum ne mireris, cur, cum Socrates ra ipoxixa initizatiSat  dicatur, Aristophanes Bacchi Venerisque cultor nomiuetur, Agatho et Pausanias indicio addito nullo  ad Erotis laudem celebrandam  promti perhibeantur: Schoi. ha-  bet s. v, f Aya$QDVoS  rpa -  yaSt  ini paXaxia  zaby .  yv b* ovtoS ... itaiSj 'ASyvaioS  .... naibixa JJavbaviov  rov r pay ixov , x. r. A. Qui  mutuo amore se complectebantur,  iis nihil iucundius contingere po-  tuisse consentaneum est, quam  laudationem Erotis. Non com-  memoratur autem h. 1. Pausaniae  et Agathonis amor mutuus diser-  tis verbis , quod tum temporis  notissimus erat.   ovbh pyv 9 Api(StO(pdvTjS.  ovbh fiyv illatam post ovre ap-    t  rta. ovts yaQ av xov lya c<ito<p>j<5aiui , og ovdiv gtijyt  alio IniGtotGxfai rj ra Igatixa , ovts xov Aya&av xal e  ITavUuviag , ovds yrjv ’AQiOTu<pdvr t g , a xsqI AwvvGov  xal 'AtpQoSktjv xdoct tj diatQcjli) , ovds allog ovdelg  tovtavl av lya oQa. xal r oi ovx l| iGov ylyvstai  7jy.lv Tolg vGtcctoig xataxstfdvoig ' ali’ Idv oi xqogQsv  txavu g xal xal wg sYxaOiv, IgaQxtGst r}yZv . alia tvxu    prime respondet Latinorum ne-  que vero etiam, quibus verbis  res quaedam induci solet , quae  maioris momenti est, quam res  paullo ante per simplex neque  commemorata. Igitur cum gravitate Aristophanes totus perhi-  betur cura Baccho et Venere oc-  cupatus esse. De Baccho liquet,  nam res scenica, inquit Stallb.,  Baccho erat sacra, vid. Casaub.  de Satyr. poesi p. 9. ed. llamb.  Venerem autem commemoratam  h. 1. censet Riickertus, quod  plenae sint ve n eris Aristophanis  comoediae. Wolfius ad h. 1. an-  notat : In wiefern er mit der Ve-  nus zu thun gehabt habe, bezieht  sich vielleicht auf einen Um-  stand , der der Gesellschaft be-  kaunt sein konnte, fiir uus aber  verloren gegangen ist, vielleicht  auf die Sitten ' des Dichters.  Aliter nobis videtnr de hoc loco statuendum esse, quamquam in hujusmodi tenebris quis clare vi-  dere se audeat dicere? Ilaud raro  Socrates nomina propria facili  quadam litterarum mutatione cor-  rumpere solebat atque ita immu-  tare, nt nomen existeret, quod  aive laudem sive vituperium ex-  primeret. Exemplo est p. 198,  C., quo loco Gorgiae Gorgnsque  nomina inter se conferuntur le-  pidissime. Adhibita accentus  mutatione in ’Ayd$oov et dya~   Scov nominibus ludit p. 174. B.  Quid, si etiam hoc loco in Aristophanis nomine lusit? Significat  9 Api6xo<pd.V7}S cum, qni opti-  mum prodit. Optimam  autem, veteri proverbio, vinum  et venus est, quod Graece audit:  dptdxov diovvdoS xal *A(ppo~  dlXTf .   x ai x oi ovx i B, Id ov —<*AA. Magnopere se torquent  in huius loci explicatione, qui  xal xoi conianctim exhibuerunt.  Ut gravior esset xoi port. affir-  matio, vocula ex scriptoris sen-  tentia initio enuntiationis ponenda  erat. Id quoniam vetant fieri  linguae leges , xai expletivum  praepositum est, do quo p. 6.  diximus. Latine reddenda sunt  verba: Pol non aequa cou-  ditione, qui ultimi con-  sedimus, utimur. Quae se-  quitur aWa particula, ita com-  mode explicatur, nt omissum co-  gitetur, quod facillime suppleri  potest: 7 j/ieiS ovv ovx ipovfiev^  «AA* idv — iBiapxidei  Locus nostro simillimus est Par-  menid. p. 128. C. xai xoi GJSnep  ye ael Adxatvai dxvXaxeS ev  pexaSeiS xe xal IxveveiS td  \£X$ivx a. aXXd npuxov fiev  Ce xovxo Aay$dvet, oxi x. x. A,,  quo loco ante aWd facillimo  suppletur ovx zvpeZ xrjv  afa/Seiav. 4 *  !    aya9y xaTaQ%itto OtauSpog xtu lpta[HCc£ha rov "Egona.  Tavta S>) xal ot nXHoi xaw Eg uqu £ we<p«<Sav t e xal  178 helevov axtg 6 Zuxqkti] g. ndvrav ylv ovv a exadros  tfotev , ovre navv 6 'AgiOroSyyog lu.iy.vyto oirt av tyto  « helvos Ueye mxvtct. « ydliGta xal av l<5o£e fioc  d^ioyvrjfiovevtav sivca, tovttov v/iiv iga exdtStov xov  loyov.    tffiiv to iS v6tdx 01 $ xa-  x an eipkv o tS. Dictam supra  est p. 175. C. xov ovv 3 'Ayd -  Saova, x vyxdveiv yap kdxotxov  naTaxalpevov , povov * Jevp  cpctvai, oo 2ooxpaxeS f nap  iul xaxaxeido. Sunt igitur ol  vdxaxoi xataxeipevot Socrates  ct Agatho.   xv XV dyaSy. Formula erat,  qua feliciter succlamare Graeci so-  lebant iis, qui aut navem conscendebant, ant ad bellum proficiscebantur, aut aliud negotium  suscipiebant, cuius incertus even-  tus esset, cfr. Griton. p. 43. D,  dW\ gj Kpitcov , xvxy aya$y.   navxeS dpa £vvk<pa-  6 av. Wyttenb. scribendum con-  iecit dpa pro dpa t qua con-  tectura efficitur, ut omnes uno  ore consensisse dicantur. Hoc  consentaneum est convivas fecisse.  Sed quoniam non sine turba et  clamore hoc fieri poterat •* nt  quietius convivae egisse viderentur, dpa non dpa Plato scripsit.  De hi^ius particulae significatu vide Heisigii annot. ad Oed. Coi.  Enarr. p. CCVIH. Ortum dpa est  ab apeo , soletque adhiberi , ubi  ab argumentorum enarratione ora-  tio ad finem tendit, h. e. ad  conclusionem. Et cum singulos  convivas Socrates nominasset ita,  ut simul, cur ad laudem Erotis    praedicandam parati essent, caus-  sam adderet: ' om nes igitur  consensisse perhibentur. Minus  apte Schleierm. in conversione:  Hierrait nun stimmten dann anch  die Uebrigen alie uberein,   ovre navv 6 *Api6t o & 1 J'  poS. De horam verborum fine^  vide quae dicta sunt in Com-  mentat. de Piat. Sympos. Minut  placet, quod Stallb. attulit ad  ad hunc locum: Caute, inquit,  haec interposuit, ne legentes in  eam inciderent opinionem, ut has  orationes revera habitas , non  ab ipso cuiusque ingenio convenienter fictas esse putarent.   a^topvypovevtcov  elvai. Codd. plerique a£,io -  pYTjpovevxoY j Bodl. omisso elvai  00   habet dZtopvrjpovevxov; in Pa-  ris, uno, Vindob. duobus pancis-  que aliis d&iopvijp6v£vta ex-  stat, quod Bekk. in textum re-  cepit, quem Stallb, Riickert. alii  secuti sunt. Videlicet docti viri  negant, a^topvripovevxovS ora-  tores vocari posse , atque non  nisi orationes illo epitheto recte  Insigniri. Aliter nobis de hoc  loco statuendum videtur. Verba  xovxoov vpiv ipoo kxadtoy xov  Xoyov ad praecedentia referan-  tur drv UoB,k poi dZiopvypo-  vevxcov elvai: verba a pa-  \idra nihil habent, quod ipsis    9 I   Cap. VI.   Flgarov (ih> y«Q, Cstuq Xiya, Irpi) &ui8qov aQ^d-  ftivov tv&ivdt xo&tv ktyuv, ori filyag &tos ut) 6 ”Equs  xal fravfiaatos Iv av&Qthitoig re xal &Eolg, sroA Aa%jj fiiv  xal aXXy , ov% rpiMtd de xatd rtjv yivEdiv. rd 'yuQ Iv  tolg XQtafivzcccav tlvcu tbv &eov, tlyuov, ij 8’ os' tex/iq- B    respondeat. Igitur dubitari ne-  quit de xai voculae potestate,  Kctl nimirum auget corrigendo  sigoificatque atque potius.  Exempla si requiris huius usus,  vide Stallb. ad Apol. Socr. p. 23.  A. Convertenda autem verba sunt:  Was mir nun am meisten —  oder besser, welche Redner mir  am wichtigsten und merkwiirdig-  sten zu scin schienen, deren Ke-  den will ich euch einzelu dar-  stellen. Proprie dicendum erat  oi E8o£dv poi p <x\i6xa a.B,io-  pvjjpovevxoi elvai , xovxarv ....  Genitivi e praecedente d exapta ta  sunt, quod xai addito quoaiam  paene evanescit, infra positum  habes xovxgov vplv ipdb kxa-  6tov xov Xoyov. Ceterum ex  his verbis iodicnri licet de Apol-  lodori ingenio, qui orationes non  tam ex orationum rationibus,  quam ex auctoritate et celebri-  tate oratorum indicabat. Simili  ratione paullo infra p. 180, C.  non orationum, sed oratorum obli-  tus esse dicitur Apollodorus his  verbis: $al8pov p\v xoiovzov  riva \6yov Z<pij tinuv , pera  $at8pov aAAovS’ tivaf,  (li. e. oratores non orationes,)  elvat, ojy ov jtavv dispvt]-  liovev ev.   icp&xov p\v yap. Phae-  drus demonstrare studet, Erotem  deum antiquissimum et honoratissimum esse, atque summorum  bohorum, virtutis atque felicitatis  benignissimum auctorem. Vide Comment. de Piat. Sympos. Ce-  terum de Phaedro, Pythoclis fi-  lio, quem Socratis aequalem fuisse  negat Athenaeus XI, p, 505. F.,  et qui in Protag. p. 315. C. in-  ter Calliae convivas memoratur,  rectissime Stallb, m Erat inquit,  homo mollis ac delicatus, <Soq>oS  T a ipGDZixd vid, Phaedr. p. 227*  A, Sectatus autem rhetores Sicu-  los, iuprimis Tisiam et Lysiam,  mirifice sibi placebat in oratione  comenda et calamistris ornanda»  vid. Phaedr, p, 227.» p. 273**  al. Itaque oratio, quam Tlato  hic ab eo habitam facit, habet  nescio quid fucati coloris et or-  namenti, ut facile appareat, ho-  minis ingenium et mores ut ce-  terorum convivatum, q Platone  ad ipsam veritatem esse ex-  pressos.   rd yap iv xoiS iep£6fivr  xaxov. Sic optimi codd. Legebatur olim iv roiS Ttpetipvtd-  XoiS sequente elrat xc ov Segov.  Non dubium est, quin dixerint  antiquitus Graeci iv xoiS itps-  tipvtdtoiS Tipedftvtarov et iv  raiS nps6pvrdxaiS itpstipvta-  xr\v\ sed usu loquendi factum  paullatim est, ut non solum iv  xo U ltpE6fivtaxoS dicaretur, sed  qiov de tovtov' yovijg yc<Q "Eoatog ovz elolv ovre kt-  yovrcu vtc ovdevog ovre ISiutov ovre TCoitjzov, aAA’  'HaioSog xquwv filv %aog yeveO&ca (ptjOlv , ' avtdp inerra    etiam iv Toi? rtpedfivtdry, Videlicet ea amplitudine verba £ v  toi? esse voluerunt, ut quae gene-  ris discrimen non suscipiant, quasi  dicas, omnium rerum, quae cogitari possint, antiquissimam, maximum, pulcherrimum.  Exemplum huius structurae est  p. 173. B. napayeyovei 8* iv  ry dvvovdine 2ooxpdrov? ipet-  Crrj? cov iv toi? paXidra tcor  rore. Adde Symp, p. 178. C.  iv xoiS 7tpedftvraro? elvai.   tifiiov, i / 5* o? . In upo Vindob. exstat eido? pro y 8’ d?,  ex qua scriptura, dupliciter po-  sita rifiiov vocis syllaba finali,  rijiiov ovetSo? effinxit Creuzerus  ad Plotin, de Pulcritud. p, 146.  Consentire videtur nobiscum vir  doctissimus, tlpior verbum hoc  loco "admodum frigere, neque  nilo modo praecedentibus dei  epithetis ^avpadro? et piya?  respondere. Exspectaveris potius  superlativum, qui exstat apud  Aristot. Metuph. 1. 3. rifUQora*  rov yap rd Ttpedftvrarov, Non  mutandum est y 8 1 5?, quibus  verbis ipsissima Phaedri verba  premi manifesto indicatur. Phae-  drum nutem dixisse reor: r o yap  iv rot? nptdfivrarov eivat rdr  3coV ov rifuov . Addita nega-  tione et interrogatione instituta  efficitur, ut" orationis vigore vis superlativi compensetur. Ceterum  eo facilius scribae passi sunt ne-  gationem a praecedentis verbi  syllaba finali absorberi, quo mi-  nus iotelligerent , interrogandi  signo forte, ut fit, oblitterato, qui possit non honorifica esse  laus antiquitatis. T EXfltf ptov 8 £ TOVTOV.  Hacc verba si abessent, a nemine desiderarentur, et facilius suaviusque flumen oratiouis procederet. Cui euim non arrideat,  enuntiatorum iunctura haec : rd  yap iv t 61? 7fp£(jpvraxov elvai  rov Stov ov xt/uov; ?/ 8 9 u?,  yovy? 8e,”Eporo? x, r.A. Cave  tamen otiosum additamentum  T exuypiov tovtov verba cen-   seas. Nimirum orationis conti-  nuitatem ita intercidunt h. J.,  ut gravior fiat caussae comme-  moratio; simulque indicant, quoniam oratorum, ut videtur, pro-  pria sunt, Phaedri orationem  verbo tenus referri,# Huius rei,  h. e. accuratissimae repetionis,  iudicium sunt etiam ?/ 8 ds verba,  quae Apollodorus posuit, ut cla-  rius indicetur, iuitium orationis  non nisi Phaedri sententias, Ari-  stodemi, non ipsius Phaedri verbis descriptas ( ap^dpevov iv-  $£v6e itoSiv') contiuere, nunc  autem ita pergi in repetenda  oratioue Phaedri, ut etiam ipsa  eius verba repetantur. Ceterum  perraro xexpypiov 8i, paprv-  piov 8i , similia ponuntur, quia  in subsequentihus yap part. repe-  riatur, v. c. Plat, de Legg. VII.  p. 821. E. r expypiov 8i, iycd  tovtov ovre vio? ovre itaXat  axyxoa depov.   ovx eld\v ovte i.iyov-  taiy II. e. neque sunt revera  parentes Erotis, neque esse a Vat £vpv6xspvo? , Ttdvtcoy e8o? a<5(paX\? aiei f  ’H8’ "EpoS.   &rj(Sl {ietcc ro %aog 6vo rovta yeviti&cu, yrpv re  'Aoi "Eqch tcl. IIccQpsvldr ( g 8e trjv ttvttiiv liyzi,    quoquam perhibentur. Non esse  revera parentes Erotis, non pro-  bator; non dici a quoquam ita  tantummodo confirmatum liabes,  ut allatis versibus quibusdam,  quid Hesiodus et Parmeuides de  Erotis ortu tradiderint, edoceare.  Notabis igitur, quam Plato car-  pit, levitatem argumentandi.   ovxe i 8 1 cozov . ’l8iarr?]f  latissimi significatus verbum est,  quod plerumque ex opposito ac-  curatius definitur. Igitur non  placet Ficini conversio: Id   autem ex eo c o 11 s t at, q u o d  parentes Erotis a nullo  vel poeta vel alio quo-  vis descripti sunt. Nec  prosarium scriptorem cum Stallb.  interpretari velim Idiooxi]? vocem. Antiquiores enim philosophi, ut  Parmenidis exemplo docemur,  prosa oratione non usi sunt, cfr.  Olympiod. ad Phaedon» p, 65«  E* izoiTjxaS XeyEi ( sc. o JlXd -  ro ov) llapjiEvL8?fv f 'EpTttdoxXiot,  *Entxappov* ovxoi ydp x. t\ A.  Consentaneum est autem, philoso-  phos et poetas ibi tangi, non  poetas et prosarios scriptores,  tibi in Erotis originem inquiritur»  Convertit Schleierm.: von irgend  cinem Dichter oder andern  Erzahler» Exempla si quaeris  IduaXTj? vocis ex opposito ex-  plicandae, legitur infra p. 178. D.  ovxe tcoXiy ovxe ISiqjxtjy h. e*  vreder ein ganzer Staat nocli ein  einxelner Biirger. Prot. p. 322.  *C» ei? Ixooy laxpixijv itoXXoiS  IxctvoS l8icoxatS x* x. A.   tprjdl pexa ro x^oS —    x a i ”E p m r a. Haec verba quo-  niam cum autecedentibus nullo  modo consociari possunt, Ilein-  dorf. , quem Schleierm» secutus  est, post Iloio8oS pronomen re-  lativum o? ponendam ceusuit,  Wolfins <pij6\ 67 scribendum  existimavit. Ileynius, Astins ,  alii, verba glossema censent, quod  iudfcium Riickertus probaret, si  Socratis haec verba essent, non  Phaedri hominis inepti* (?)  Sed ipsum audi Kiickcrtum: In   Phaedri, inquit, oratione nihil decerno , quæ tota tam inepta  ei/, ut ii tollere velis omnia t  quae displiceant , haud scio , an  nullum versiculum sis incolumem  habiturus . (!?)  Plato poetarum versus laudare solet duplici  modo» Aut nudos versus afiert,  aut commemorat aliquid, quod  idem in sequentibus versibus  continetor iisque comprobatur.  Atque huius quidem rationis  exemplum occurrit p, 195. D.  n OytjpoS ydp *Ax?}v Seoy xe  <pj]6iv ejvcn xa\ ditaXr/v' xovt  yovv 71 6 8 a S avxij? dita~  Aou? Etv at , XlycoY   Tij? piv$' djraXol TiddeS*  ov ydp iit ov6eoS  niXvatai y aXX’ apa 1 ) ye  xax* dv8poav xpdaxa fiaivei.  Prioris rationis exemplum est  p. 197. C. Nusquam, quantum  scio, poetarum versus laudat ita,  ut prolatis ipsis eorum prosariam  explicationem addat. Fortasse  cum Riickerto foedidam quandam  Phaedri sedulitatem Platonem no-  taturum fuisse contendis. Audio, / f »   npoitititov pkv * Epcora Itetur pijritSato xavrojv.   C Htitodu 81 xal ’Axov<slk ag ofiokoyti. ovta itolkct%6&tv  neque probo tamen. Nam hoc certe negari nequit , Phaedrum  recte loqui potuisse, ut non cre-  dibile sit, eundem hoc loco bal-  butientium instar locutum esse.  Scribendum videtur esse:  dAA’ 'Hdlodof xpturov plv xdoS  tp?j6l yevidSat  avtap Ixeixa   tpj]6l   yai’ ev pv 6t epv oS, nav -  tcov 28oS adqxxMs alsi  rj 8 * "EpoS.   Repetitum tprjdlv est, quo magis  pateret, ab obliqua oratione ad  ipsa poetae verba trausiri. Factum  autem videtur esse casu quodam,  ut tprjdiv a sede sua in eo loco,  quo id codd. exhibent, colloca-  retur, ubi ansam dedit nescio cui  sciolo Hesiodeos versus prosaria  oratione explicandi. De tprjdi  verba ipsa poetae indicante cfr.  p. 177. A. $al8poS yap b«x-  QTore itpoS pe dyctvcottoov Ai-  yet* ov 8eiv6v, tprjdiv x.r. A.  Adde p, 202. C. Tcal iyco eluor ,  TtCOSTOVTO, 2<pTjv, \iyeiS. Al-  cib. II, p, 142. c. 8. A iyei 8i  xooS tu8i * Zev fiocdikev, r a plv  a, <prj6i, xai evxopivoiS  Ttotl avevHTOiS ctppi SiSov , rcc  di 8eiva xa\ evxopivoiS axa-  A dB,eiv yteXe-vei.   Tlap pevidrjS 81 —  tcov, Haec quoque verba sunt,  qui expungenda censeant. Omisit  ea cum superioribus tprfdl pera  ro xdoi 8vo zovzgo ' yevidSai,  yrjv re xal " Epcora , Stob. in  Kclog, phys. I. p. 154. Verba sanissima esse iam colligere possis e praecedentibus verbis ov8l  idtturov ovre icotrjtov, Quibus  ! commemoratis et poetarum et  philosophorum certe unum exem-  plum laudari debebat ; si Hesiodum solum Phaedrus laudare volebat,  philosophorum mentionem facere  non debebat. Verba sanissima  esse etiam e rectius explicato  TevidecoS verbo patebit. Sic  statuo: Duae sunt in Mythologia  Græcorum Veneres, quarnm altera maior, altera minor aetate,  Atqne minor quidem dea, *Aq>po-  SirrjS nomine insignita , a poetis celebrabatur, a populo colebatur. Maior natu dea, quam  numen rectius voces , iis tan-  tummodo nota erat, qui omne  studium in coguo&cendis rerum  caussis ponebant, b. e. viris phi-  losophicis, Factum autem vide-  tur philosophorum inter se dissen-  tientium industria, ut plus minus  divinae dignitatis dea maior nata  particeps haberetur, et cum vario  modo spectaretur, ne certo qui-  dem nomine insigniretur. Ti-  vediv eam vocarunt, et $i\lav f  et XaoS ; aeque, qui fons est  magnae confusionis, ab A<ppo8l -  r rjS nomine abstinuerant, quin  maiori illi deae interdum attri-  buerent. Sic Plutarch. Erot, p.  756. F. UtppoSityv posuit pro  Tevedet, sed addita Ipycav voce,  qua nominis mutatio satis excusatur: 8io IIappevl8ijS plv axo-  tpcdvei r ov "Eptura rtuv ’Acppo-  SirrjS ipycov xpetifivrocrov iv  zy xodpoypacpia ypdtpcav * xpoS-  zitirov plv * Epoota h. r. A. ri-  ve 6iv autem Parmenidei versas  subiectum esse, etiam Aristotelis  verbis probatur Mctaph. 1. 4.  xal ydp ovroS (sc. fla p pe -  opoAqgtirtu 6 *Eqc>s iv rofe XQE<S(Svtatos tlvai. XQtaflv-  torros ol tw ptybSxsov &ya9mv ij ftw a?ttos itfrtv. ou    viSrfS) xctxadxEvdZoov rrjv tov  navxoS yivediv' npcvxidxov p&v,  tprjdiv f "Eparxa Sevtv pr/xldaxo  ndvxcov. Notasset enim, si revera abesset, sabiecti absentiam  philosophus. Satis notus autem  Graecismus est» quo dicitur  trjv Ovediv Xiyei  nptoxidxov  x. r. X, pro Akytt * npoSxidxov  ptv rj rivEdiS *Epooxa Segqy  pTjxidctxo ndvxoov. Iam patere  opinor, Hesiodeos versus cum  Parmenidis testimonio optime  convenire. Nam quod Xaos apud  illum est, ttyedis Parmenidi vo -  catur, Igitur nullo modo pro-  banda est ea evplicandi ratio, qua Phædrus callide dicitur sub-  iectum versiculi reticuisse, ne  quod testimonium pro sua sen-  tentia afferat, quod idem contra  ipsum testari nimis manifestum  sit. Verendum nimirum erat, ne  quis convivarum, qui Parmenidis  versum memoria teneret, erroris  atque fraudis loquentem accusa-  ret, aut, si non teneret, e ve-  stigio subiectum rogaret. Ceterum  quod terram simul Hesiodus commemorat, (videlicet ut esset, quo  incedere Eros posset), id ei non  officit, qui deorum antiquissi-  mum Erotem probaturus est. Ad-  dere placet Simplicii ad Arist»  Phys. p. 9. revidecaS definitionem. Indicat nimirum, Parme-  nidem habuisse $eg5y alxiav Scri-  povct iv pido» ndvxarv , T] navxct  Hvftepra, quam 3 Avdyxrjv s.  xrjy xAydovyov Stallb. minus  accommodate interpretatur,   xal *Axov diXe uf o /io-  do y e 2. Suidas habet; *Axov~  diAaoS, Kafia vlof 9 ‘ 'ApyeioS ano KepxdSoS noAeaS , ovdtfi  AvAiSoS nXrjdiov , IdxopixoS  npedftvxaxoi * iypanpe <5£ ye-  veaAoyiaS ix 6iXx oov  ds XoyoS evpelv tov naxipa  avxov opv&avxd riva xonov  xrjS oixiaS avxov . Hinc de Clem,  Alex, testimonio iudicabis, qui  Strqm. VI, p. 629. A. Acusilanm  nihil nisi Theogoniam Hesiodeam in prosam orationem con-  vertisse docet. Phaedrum Acu-  silai auctoritate temere usum esse  contendit Stallb. Habet, inquit,  hominis oratio , ut iam supra  dictum est , nonnihil sophistici  acuminis et tumoris. Aliter nos,  atque fecit Stallb,, de Acusilai  testimonio indicamus. Videtur  Acusilaus Argivus non Hesiodi  solum mythos collegisse atque  in prosam orationem convertisse, sed etiam aliorum poetarum  narrationes addidisse, ut fecisse  constat omnes eos, qui Logogra-  phorum nomine insigniuntur. Iu  tanta autem, quanta erat antiqui-  tatis farrago mythorum, critica  abhibita sedulo caverunt, no  discordia etinter se pugnantia colligerent. Fieri igitur poterat, nt  Acusilaus interdum ab Hesiodo  discreparet; igitur illius testimonio Phaedrus uti potoit satis  commode, cfr. Otfried Mulier ia  den Prolegg. zu einer *isseuschaftlichen Mythologie p. 13.:  Iudcssen hatten sie (die Logo-  graphen) zugleich die Absicht,  die Mythen zu ordnen und io  Zusammenhang zu briugen, woriu  ihnen auch schon die kyklischeu  und geueslogischen Epiker voran-  gegangen wareo. Bel diesem yuQ %yay typ tlxsiv o zi fieltov louv ccya&otUtov&vs  vtco uvzt, ij iQaetijS * Kt tQCKSzi] ncadixu « yag    Ordnen mussten natiirlich oft  Mythen vorgezogen und aufge-  nommen, andere zuriickgestellt  und iibergangen, es mnsstc eiue  gewis.se Kritik geubt werden. —  ovtcj 7t oWaxoSev opo-  Xoy eiTai. Parmenidis Tersum  delere dubitarunt interpretes non  pauci ideo, quod ridiculum e&set,  solo Hesiodi et Acusilai testimonio laudato ita pergi : ovzca   xoXXaxfaty opioXoyEitau Haec  verba num excusabiliora censes  testimoniis allatis tribus? Speciosius quam verius annotat ad  h. 1, Wolf, : Er braucht, wiewohi  er nur drei Gcwahrsmanner on-gefiihrt Hat, TtoXXaxo^EV , weil  em jeder von diesen das Haupt  einerSekte war, au deren Gruud-  satzen sich eine Menge anderer  bekannten. Quid tandem? Num  ad Phaedri confugiendum est  sophisticum illum tumorem? Non,  placet. Ovtgd seiungendum est a  tfoXXaxb$EY verbo, non arctius  cum eodem coniungendum, quod  interpretes ad unum omnes fecisse video. Ovtcj est, ut alias  saepissime, hac, qua dixi, ra-  tione, hoc modo. Scbleierm,  verba convertit: Von so vielen  Seiten her wird dem Eros zuge-  standen, unter die altesten zu  gehdren» Phaedri haec potius  mens est: Auf diese Weiao  wird noch von vielen an-  dern zugestanden, dass  Eros der alleralteste i st.  Ovtcj vocis sic positae si exempla quaeris, cf. Piat. Menex. p.  240. A., ubi commemorata Per-  sarum regum felicitate haec le-  guntur: ai di yvwpai dedov- i    Xcjpivai a7tocvtcov dv&pujecay  ?]dav • ovtcj noXAd xal pe-  yaXa xal pdxipa ykvij narot-  dEdovXojpkyrf t/v Tf TJtpdcoy  dpxrf t h. e * hac ratione factam  est, ut multae et magnae atque  fortissimae olim nationes Persa- 4,  rum potestati subiicerentur. Adde  Symp. p. 188. D. ovtcj KoXXr t y  nat piydX?jy, paXXov 6£ itdtiav  dvvapiv ix Et HvXXt/PSrjr p\y  6 7CaS "EpojS , quo loco e» sen-  tentiarum nexu patet , ovtcj esse  hac ratione, hoc modo.   itpEdftvTaToSdecjy pe-  yidTcoy ct y a $ gj y ijplv  aftloS IdtlY, Ficini, ut videtur, horum verborum conversione  motus: Cum vero talis sit,  maximorum bonorum no-  bis est caussa, Bastius scri-  bendum coniecit: irpoS dfcrouro»  tmr % peyidtcov h. t. A. Frustra.  Transitur his verbis ab altera  oratiouis parte ad alteram, h. e. ab aetatis ad beneficiorum com-  memorationem. Non omni ex  parte Graecis verbis respondet  conversio Stallb. ; Quem ad modum autem est deorum  antiquissimus, ita idem  nobis est auctor maximorum bonorum. Est enim, quam ille non reddidit conver-  tendo , species argumentationis  verbis admixta, quam sophistarum  sectatores captare solebant.   ov yap iycoy — noti  ipadxjj tc aiStxd. Riickertna  ad h. 1. annotat: Non accurate haec disposita sunt; quum enim  esiet dicendum: nullum est maius bonum homini,  XQrj ctv&Quxoig yyEi6&ccc itavros rov (Uov toTg t-dlhivGt, Aul cos (hmOst&ttt, tovto ovte fcvyyivsuc ola re tfinotuv quam A PRIMA IUVENTUTE probus AMATOR, et postea  AMANTI PUER similis, sic  eloquutus est, quasi otrumque ad verba evSvS vico ovxi esset re-  ferendum, Quod fieri non potest, nec voluit cogitari orator. Notandum hoc duxi , sicut alia  multa in hac oratione, quo magis  fiat perspicuum, quam multis ea vitiis laboret in omnibus, quae ad sententias earumque cohaerentiam pertineut. Quod quum  perspectum fuerit , qua cautione  in textu talium locorum casti-  gando utendum sit, plane iotel-  ligetur. Cur de uno eodemqne  homine accipienda sint hoc loco,  non DE DUOBUS HOMINIBUS MUTUO AMORE se amplectentibus, vioS et  ipatitijs verba, equidem caussam  nou video. Ruckerto non rectius  Sdfileierm, verba interpretatas  est: Dean ich meiues Theiles weiss nicht zu ssgen , was ein  grosscres Gut ware fur eiuen  Iiingling, ais gleich ein wohlmein en der Liebhaber oder  dem Liebhaber ein Liebling. Ad xaiStxa repetendum interpretes censent jf/aj/dta. Minus  apte, ut videtur. Nam nihil melius esse iuveni quam probum amatorem, Phaedrus ita profert, ut iureni opus esse indicet homine aliquo, cuius praeceptis et  exemplo melior fiat. Non potest  autem is, qui melior reddendus est, eius, qui meliotem reddit,  h. e. AMATORIS epitheto ornari.  Si igitur XPV& *oS nomen repetendam est, ad ipadty referendum est, non ad kaidixa. Ceterum Riickerto assentimur de  structurae molestia querenti, qua et ad AMATOREM et ad amusium verba non referri non possint: ev$vS vico ovrt , de lectionis veritate non assentimur; sedulo  enim cavendum est, ut nimio  studio servandae alicuius lectionis  ne iniusti simus atque vitia v alicui  imputemus, qui nulla commisit. Ne multis, scripsisse Plato videtur: o v yap iyooy &X& sIxeiy,  oxi pst£ov itixiv dyaSov ev$vf  vico ovxi, Tjipadrrjs xal   ipadtjj, (sc. XPV&&) V ^ou6txei 0  Sententia verborum haec est:  Denn ich kenne kein Gut, das  eiuem gleich von dea friihesten  Iahren an dienlicher ware, ais  ein verstiindiger Liebhaber, und  das diesem ( dem verstaiidigen  Liebhaber} dienlicher ware, ais  ein Liebling.   avSp cotcoiZ rjyzi6$ ail  De jjyEidSai verbi structura vide  sis Indices. Ceterum interpositis  verbis pluribus a verbo, ad quod  pertinet, seiunctum est xoiS piX-  Xovdi xaXdoS fttQo6E62ou , ut  vis maior esset enuntiati. Sen-  sus est: deno was den Menscheu  ein Leitstern sein muss des gan-  zen Lebens , nam licii denen,  welche recht zu lebeu wunschen,  cfr. p» 198. E. ro 81 apa , (gJs’  Hoixey , ov tovto rjv x 6 xa~  XcoS iit ot.iv eiv otiovv x.  T. X. f ad quem locum vid. ann.ad  p. 202. C. tj xoXprj6aiS dv tiva.  pij <pavai xaXov x e xal svdai-  pova $ Eooy elvca ;   tovto ovtE Hvyyivsia  x, t. X. Pro Hvyyiviia Wyt-  tenb, Epist. erit, p, 9. evyiveui  D ovta jeaAros ovts tifial ovts nlovtog oi W «AAo ovSiv  (o S £qo S . tiya 8's 8rj il tovto ; rijv iarl fisv totg cdaxQocs  al6%vvT[v, Ixl de totg xaloig tpiXoufilav. ov yuQ Zauv  avtv tovtav ovts ttoXiv ovts Idiatqv (isyaA.cc xal xcda  %Qya QtQya&GSai. tolwv lyio avdgcc ostig Iqcc,  scribendam coniecit, quod fue-  runt, quibus magnopere placeret*  Stallb. gvyykvEiav gratiam esse contendit et auctoritatem, qua quis propter hominum potentium affinitatem apud alios valeat. Rectioris explicationis gloriolam mihi praereptam vides a Riickerto, qui B,vyykvEiav de ipsis necessariis accipit, de eorum disciplina, maxime autem de pudore , quo  horum cogitatio iuvenem afficiat. l)icit enim, Riickertus ait, in se-  quentibus, nec matris nec patris  tantopere, si quid peccet, pudere,  quam eius, quem amet, pariter  que AMATVM AMATORIS AMANTE AMATO. Conferri  iubet praeterea Legg, I. p. 627.  C, nxeo vtgjv jj.Iv xoor itovif-  pdjv {j te olxia xal 7} B,vyyk-  reia avrij 7ta6a ytrcov havtfjS  Xkyoix av. V, 320. B. itoXiv  te xal <pi\ovZ xal B,vyykvEiav,  Adde Alcib. I. p. 105. cap. V,  xal ov t inixponoS ovte dvy-  ysvijf ovte aAAoS' ovdels Ixa-  voS rtapaSovvai ttjv dvvapiv  x. , T. A. Restat, ut de verbis  dicamus ovtco naAoiS , quae a  viris quibusdam impugnata sunt  ac permutata, Reyndersius nimi-  rum pro ovtcj xa\<jj£ scribendum  censuit ovte xaWoS infarcto ante  IpitoiEiv verbo ovtcjS. Iacobsius  legendum proposuit : ifutottiv   ovtcjS 9 ovte xaXAoS x . r, A.  Ovtcj xaAcjS verba Phaedrus  addidit, ut indicaret, aliquid conferre ad corrigendos mores tara pa-  rentum admonitiones tum honorum divitiarnmque faturam possessionem : sed his maiorem esse atque  validiorem amorem. Igitur mutationi non locus est, neque satis-  facit Stallb, dicens.; quamquam  pulcritudinis mentio in talibus  frequens est, tamen non ita necessaria videtor, ut libris invitis aliquid inferciendum sit y  praesertim quum addantar haec:  ov t aKKo ovSkv, quibus verbis  cetera | quae vulgo bona habentur, significari manifestum  est. Verbis ov x aAAa  ovdkv amicorum favor, gloriolae  dulcedo, alia hoc genus subin-  telligi possunt, pulcritudo non  potest. Patet enim, non nisi de  bonis sermonem esse, quae recto  vitae modo servantur augentur-  qne, cadunt malo. Polcritudo  autem non metuendam est, ne  malefactis imminuatur; igitnr ea  non movetur, qui pulcher est et  malus , malos mores ut corrigat.  Igitur ab hoc loco pulcritudinis  commemoratio alienissima est.  Bene FICINO: haec natem nobis neque genus neque  divitiae neque honores  praestare citius ac me-  lius quam amor possunt.   \kyta 81 81} ti tovto;  Scriptum 'est in aliqnot codicibus: A kyo 81 6jj ti tovto \ quod Bastius recepit. Iniuria.  Sententia enim foret nostro loco  minime conveniens: Num est  aliquid id, quod dico?  & ti al<S%Qov itouov xcadSijlog ytyvoixo rj itdoyav vito  tov , di avavdQiav (irj iqivvoyitvog , ovt av vito itaxgog  offntivxa ovrag dlyijiScci ovts vnb halpuv ovts vit  ailov ovdtvog ag vit 6 itaidixiZv. xavtov Ss tovto xal E  xov iQcofiivov oQajisv, Btt SiatpeQovtag tovg tQu6tag    aut demto interrogandi signo j  Est autem revera aliquid,  quod dico. Sexcenties apud  Platonem rcperies mediae orationi  interrogationes interseminatas ,  quibus efficitur, ut ad rem, quae  proferatur, lectores attentiores  reddantur. Vid. A st. ad Piat, de  P* 29. Heusd. spec. erit,  p. 87. cfr. Sympos. p. 206. E.  itavv pkv ovv, £<pj / • xi 8 ?) ovv  TTjS yevvtjdeooS; Ceterum Stallb.  haec verba explicat: zi de 8?}  tovto idxiv, o XiycD, Commodior videtur explicatio haec, ut,  cum primitus dicatur A iyco di)  tovto, interposito interrogandi  verbo ti , verba illa immutata  maneant Xiyco 8?) — - ti — tovto.  Ad huius dictionis exemplar verba  Phaedon, p, 73. C. emendanda  sunt: ap ovv xal to8e 0 // 0 A 0 -  yov/iev , dzav ixidn/pr/ itapa -  yiyvr/rai rpoxeo toiovto), ava-  /ivi/div alvai ; Xeyoj 8e tiva  Tpoxov tovtov . In codd. ali-  quot bonae notae riva pro tiva  reperitnr. Stallb, scribendum vidit esse Xeyco dfc riva Tpoxov;  Tovtov*, neque tamen ipse sibi  satisfecit. In verbis, ^juae in-  terrogationi praecedunt, cave  credas, Tpoxov verbum ita posi-  tum esse, ut quod in sequente  interrogatione qxplicandum pro-  ponatur. Scripsisset enim Plato,  hoc si, edicere voluisset, A iyco  6h Tpoxov tiva tovtov; Scri-  psisse videtur autem: A iyco 6}  riva rpoxov tovto; sc, t 6 dva~    pvr/dw eivai zo Ixidn/pr/v i tot-  payiyvEdSca.   <prip\ toivvv iy<o . h. e.  Meino Meinuug ist also  nun. Quae brevius ante dicta  erant, ea nunc a Phaedro re-  feruntur explicatius. In sequentibus cum Astio et Riickerto  comma ponendum curavimus post  vxo tov , ut 8i avavSpiav ar-  tius cum pi/ apvvopevoS cou-  iungendum esse indicetur. Verba  ovt av vxo xarpoS o<p$evTct  Ruckerti explicationem £,vyyi~  vtiav praecedentis confirmant.   MV a fivv opev of , Nam  viri fortis esse potabatur iniu-  riam acceptam ulcisci et punire.  Stallb.   zavtov 81 tovto. Du-  plicem structuram haec verba ad-  mittunt. Aut enim absolute posita  cogitari possunt, aut ab in- equente opaopev apta. Prior  explicandi ratio rectior. Sed  audi Stallb. annotantem ad hunc  locum: In his, inquit, tavtdv  Tovto absolute positum est. Cf.  Phileb. p. 37. IX pdov ovx op-  $rjv ptv do£av ipovpev , av  dpSoTrjxa itixXh tovtov 81 7/8 o-  vr/v; ubi Tavrov 8i absolute  accipiendum: pariterque vo-  luptatem. Cratyl. p. 404. E,  tavrov 6h xal xspl tov 'AxoAAgq.  Protagor. p. 344. D. xal yscop-  yov x&tenv &pa ixeXSovdat  dpr/xavov av Seir/ xal laxpdv  zavzd tocvta. Menon, p. 90. D,    «2    ai<fywET«i , otav 6(p&y iv cdtixQV tLVl & v - d ®w  %avrj rtg yivoLto, cagre noXiv yeveg&ai xj axgccxoxeSov  tQaOxav Ti xal nui8ucdv, ovx k'<Sxiv oitag av cc/iavov  olxfcsiav xxjv sccvtdv jj axE^uficvoi xiavxav xdv aia%gdv  xccl xpdounovpevot xgdg dMqiovg. xul (iccxoftivoi y av    ovxovv xoc\ 7txp\ CCVfofySeOOf xal  ruv aWaov ravxa xavxa icoWi /  avoict ItiTiv , ftovXajiivovS x. x.X.  Demosth. Midian. p. 526. extr.  cd. Reisk. faeiS* 6 nXrjyeif  ht&voS vito xov TIo\v$i/\ov  ravto xovxo iStoe dtocXvodye-  roS — ovd’ elSijyays tov IIoXv-  ZijXov. Loquendi genus tum  alibi, tum hoc loco viros doctos  fefellit.   iv aidxpfi ttvt cov. * Ev  a . X. eIvoci est defixum ^sse in  re turpi, versuuken scin im B6-  sen, im Argen seinj hoc dicendi  genus breviloquentia quaedam  est, supplendumque mente ver-  bum est, quod cum iv praepo-  sitione commode consocietur. Pro  iv oddxpd* xtvl a)V primitus di xisse videntur Craeev iv al6xp<fi  rivi xtijuevoS , ut iv fiopfiopu)  xeidExoci legitur Pl. Phaed. p. 69.  C« De similibus dicendi formis :  iv olva> £ivai t iv xy x iyyy  elvai y iv itoztjdEi ylyvedSai ai.  vide Matth. Gramm. pien. J. 577,  p. 1140.   el ovv p7jx av V Xl * Y&-  voixo . Sensus est: Wenn   es sichnuumachen 1iesse,  dass ein Staat entstunde  oder eine Kriegsgesellenscliaft aus Liebhabern  und Lieblingen, so konn-  ten sie ihren Staat nicht  besser verwaltea, ais  owenn sie sich alles Hiisslicheu enthielten und  ei ner dea an dem zam Best cn aufmunterte. His verbis aliquid iuesse videtur, quod  minus cum sententiae ratione conveuiat. Etenim civitatem non  melius administrari posse, quam  si a turpibus abstineant chrcs, bonis studeant, hoc non tam in  amantes et amasios cadit, quam  in homines universos. Debebat  potius ita loqui Phaedrus: neminem, si civitas existerct AMANTIVM AMANTE AMATO, melius civitatem administraturura esse, quam AMANTES AMANTE AMATO.  Non dubium est, quin vitium  verba contraxeriut, quod ubi lateat, quis audeat, codicibus tacentibus, fidenter dicere? Videtur nobis apEivov vox tanquam scioli additamentum expungenda esse, qua deleta verba convertenda sint: Wenn nun ein Staat  von Liebenden und Geliebten  entstunde: so konnten dies e  deuselben gar nicht an-»  ders verwaltea, ais so,  dass sie das Hassliche  ver abscheueten und das Gute rait gemcinsamer Anstrengung zu vollbringen s \\q h t e n . Iam admireris licet MVTVI AMORIS utilitatem. Ut  enim nunc in civitatibus multa  pessime geruutur, turpia laudantur, honesta expelluntur, ita in  civitate cx amantibus composita  Eros efficeret, ut cives ne pos-  sent quidem male aliquid agere,  sed nt optime h. e. malarum rerum fuga, bonarum studio, civitatem administrarent. (itr aXXyXmv o l xovovxoi vmcoev av, okiyoi ovrsg, cog  &rog BfouZv, itavxag dv&Qcort ovg. bqcjv ydg dvr/g vnb  TZcadixcov oyftrjvca ij Xiticqv xa%iv q OTtXa a7tof}(tffl>v r\ t-  xov av dtjrtov Si^acxo rj V7to Ttavrcov xcov aXXcov , xal  7cgb xovxov x i&vdvai av TCokXdiug ikoixo * xai (irjv ly • 7tct\ /jotxo fiev oi y*. ITaec  propter antecedens ?/ 6xpar6ize-  8ov adiiciontur, quo effectum  etiam est, ut in praecedentibus  additum habeas xijv tavTGov;  nam verbis his uou opus erat,  si alio loco posuisset aut prorsus  omisisset rj 6xpax6Tt(.8ov verba  scriptor. Ceterum certam 'quan-  dam txcnpiav Phaedrum in mente habuisse, v. c. sacram Thebano-  rum cohortem, haud credibile est  propterea, quod antecedit el ovv  pi 1X av V tl y yivotto. Significant autem haec verba, poni, aliquid fieri posse, quod revera aut nequeat fieri aut quod adhuc factum non sit   dtS litof Etieeiv. Phaedrus  ne nimius in laudando videatur  esse dicens, paucos facile su-  peraturos esse homines omnes,  cdS titoS eItceiv addit, quibus ver-  bis vis iudicii paullisper immi-  nutur. Pertinent autem non so-  lum ad 7cdvxaS dv5pc>SjtovS , ut  Stallb. iudicantam video, sed  etiam ad d X.iyovf, ut alteri  verbo addatur aliquid, alteri de-  matur. Vide quae de £icoS  eiiceiY verbis annotata sunt ad  p. 215. I).  Xiitriv — ait o ftaXoov .  Nam \EiitOTa£,ict turpissima .ha-  bebatur. , Lex Attica, cuius me-  minit Lysias Or. xaxd <Pl\covoS  Compadia? T, V. p. 887. ed.  Rcisk, et Demosth. adv. Neaer.  T. II. p. 1353. roy kiicovxa tijv  td&iv d7C£Xrt$ai 4 ayopaS pijxe    dxecpctvovdScn prjt eISiIvcu sl$  t d Ispd ra St/poxEXtj. Nec mi-  nor erat infamia eorum, qui arma  turpiter nbiecissent: de qua re  fuse disputavit Klotz. ad Tyrt*  10, 27. cfr. ’de Rep. B., de Legg. XII. p. 945.  Stallb. Adde Arist. de Morib.  V. 3. TtpOSXGtXXEl l) YO/IOS , Xal  ra rov dvdpeiov Ipyct icouly,  olov pi} XeiitEiY t i/y rdt,iv ,  /irjSk tpevyELY, pr/61 filxtnv xd  oitXa .1 } vico 7t d yt oo v rcov aA-  Xcjy. IIctYTES ol dXXoi inpri-  mis parentes suut, fratres, amici,  vide ann. ad p. 178. C. tovto  ovtE ZvyyivEia ola te ipnotEiv  ovv oo xaXdoS ovte xipai ovte  nXovxos — eqS ZpvS. — JJpd  xovxov sc. 7t po rov 6<p$fjvai  V7CO iroadixdov.   t e$ v dv at dtv TtoXXdmS,  Schleierm. convertit: und dafiir  wiirde er lieber oftmals sterbeu  wollen. Graeci ut nos : und da-  fiir wiirde cr lieber hundert Mal  todt sein wollen. Videlicet adeo  invisum omnibus est ro oraro-  $vr}dxEiv, ut pro eo Graeci te -  Svavai dixerint, nostrates di-  cant todt sein. Huius tempo-  ris usus ita iuvaluit, ut id adhi-  berent Graeci etiam, ubi proprio  praesens tempus ponendum erat.  Sic Criton. init, legitur: if t d  icXmoY a<pixtai, ov 8 eI aq>t - 4  xopkvov Te$vdvai ps, Vide  Stallb, anaot* ad Apol. Socr, p.    Ixardbxiiv ys r a xaiSixa i} (iij porj&rjOai xivSvvevovu  — oi3d£t$ ovta xttxog, 3 vtiva ovx av avtog 6 "Epag  Iv&iov xotrjaeio itQog uQitijv , ugtB ofiowv dvai tu  B fhji6tip xpvOu. xal aTi%vag, o tqn) "OfiijQog, (itvog ift-  jcvivaca Ivioxg tnv yQauv rov &tav, tomo 6 "Epug tolg  IquOi naQijtt, yiyvofitvov xaQ avtov.    SO. B. Igitur non asseutiendum  Buttmanno ia Gramm. pleo. j,   114. p. 161. «D«* Streben   nach Nachdruck hat deo Perfekt-  begriff ale entechiedener uod ge-  wisscr Jautcnd au dia Stella des  Praesens gebracht.»   xal pt/v iyxaraXixeiv  y e. Non sine magna animi com-  motione haec a Phaedro profe-  runtor, qui vix cogitari nedum  fieri posse contendit, nt AMATOR aut deserat amasinm, aut periclitanti auxilium non ferat. Hac  commotione animi, quam indignationem vocare possis, factum est,  ut aposiopesis orta sit, quam  oculis legentium addita lineoia  indicavimus. Non nliter Astios  in «nuet, ad Convers. Symposii  p. 279.: Der Text ist unver-  derbt; xal yt/v  yt ist ja  auch, d. h. in diesem Zusam-  xnenhange v o 1 i e n d s , und die  ubgebrochene Rede, die mit einem  allgemeinen Satze endet ( OVOllS  ovia xaxoS x. r. X . ) charakte-  risirt treffend deu Phaedros ais  leidenschaftlichen Erotiker , den  der Gedanke, dass der Liebhaber  den Geliebten verlassen und ihm  in der Gefahr nicbt beisteben  solite, empdrt und fast ausser  sich setzt. Ceterum xal pr/Y —  yt particula» Astius, ut modo indicavimus, vo lien da, Schleierm.  gar converterunt. Apta oobis  visa est »d Phaedri exprimendum  ardorem utriuaqua vocis coni unctio, nt verba convertenda sint:   \ olleuds gar den Liebling im  Stiche lasseu , oder ihm nichl  bcispringen in der Noth. — cfr.  Symp, p 196. C. xal fitjv  eis yt aySpetay ’ Epcort ovSi  “jtprjS avSioxaxai. Alia ratio  est particularum p. 202. B. xal  pi}v, T)V S tyoo, opoXuytirai ye  napa xdvxooy peyaS StoS tivcct,  ad quaa verba vide annot.   xtvSvvevovti »c. av reo.  Nimirum xaiStxd verbum non  nisi unum amasium significat.  Laudat Ruckert. Phaedr. p. 2S9.  A. ovre 657 xpeixxa ovtc ItSov-  ptvov Ixtuv ipadxrjS xat&ixu  aveSexai , rjxxa> 61 xal V7IO-  StiiSxtpov ad dxepydderat.  Phaedr. p. 240. A. • Ixi roiwr  ayapoY , axatSa, aotxov on  xXtitSxov xp°yov xaiStxa ipa-  dxrjs evSatxo av ytvtaSot. Vide  sis de generis mutatione Theaet.  p. 146. B. a\Ad xwy fittpaodcov  xwa xtXevt dos dxoxplredUca.  Prot. 315. D. xxjv 6’ ovy iSear  xdvv xaXoS, ubi papdxtov  praecedit,   avxo S <%E P gj S. Phaedrus  neminem adeo mala indole cen-  ' set esse, quin ab ipso Erote ad  virtutem propelli possit. Quae-  ritor, quid sibi velit avroS pro-  nomen hoe loco? Fischerns com-  mode explicari censet, si oppo-  sita existimentur praecepta vir-  tutis, leges, educatio atque quae Cap. m   Kai fftjv viriQcoto&vrjaxuv yi fiovoi l&iXovGw ol  tQavreg, ov (lovov ou &vdQsg y dUa xal cd ywaTxeg. praeterea ad virtutem adducere  possint. Hac explicandi ratione  num minas otiosum pronomen  censes $ Stallbaumio visum est  ita frigere, nt corruptam cense-  ret atque in ovxgdZ immutandum;  verba convertit idem : Nemo   adeo malus est, quem AMOR non possit tanto incendere virtutis studio,  ut vel optimo nihil cedat.  Sed ipsi huic sententiae inest,  quod admodum displiceat. AMATOREM AMASIUM periclitantem deserere posse Phaedrus praefracte negavit. Eius rei argumeutum  nura credibile est eundem Phaedrum hoc addidisse: Nemo adeo malus est, quem non possit AMOR tanto incendere virtutis studio, ut vel optimo nihil ce-  dat ? Dicendam potias erat:  neminem adeo malum esse, quem  AMOR non revera incendat. Nihil mutandum est, et omnia  beno habent. Abstractum pro concreto positum est, h. e. , dei  nomen pro re, cui ille praepositus est. Sensus est verborum. Nemo, QVI AMAT, adeo mala in-  dole praeditus est , quin IPSO AMORE suo fortissimus fiat atque  iis simillimas, qui optima indole  gaudent fortissimique sunt non amore, sed natura ad virtutem docente. Annotat Riickertus ad  h. 1.: ttvtoS o"Ep<oS f ipse Amor,  h. e, hoc ipsum , quod  amat, etiamsi sit alio-  quin ignavus. Virum doctiss. in huius loci rectiore explicatione  nobiscum consentire magno cum  gaudio vidimus. Ceterum monemur hoc loco de verbis Alcib. II.  p. 1 88. B. : Ovxovy doxei <5ot  sroAA^f 7Cpop7]$daS ye 7tpoCdti-  65ai y uncos pjj XrjtSet xis avtov  eijxopevoS ptydXa xaxa, doxoov  6 ayaSa ; oi £fol tvxgoGiy  iv xccvxy ovxeS xy ££ei, iy y  diSoadiv avxol a xif evxope-  voS xvyxdvei; Frustra Buttra.  ad h. 1. libenter, inquit, care-  rem voce avxoi . Sensus est:  Nonne igitur magna cautione tibi  opus esse videtur, ne forte aliquis bona precari opinatus, maxima mala sibi expetat? diique  ita morati sint, ut qui ipsi, h. e.,  nullis precibus moti, faciles, mit-  tant, quod quis sibi expetat?   o Uqnj "OprjpoS* Laudavit  Fisch. ad h. 1. Hom. II. x. 482.  r&5 6’ tpnvEvtiz pivoS y\avx£>-  *A5Tjv7j. et II. o , 262. cj $  tirtaor Hpjtvevtie pevoS pkya.  itoipkvt A ocoSy. Iu sequentibus  Orell. ad Isocr. Or. Ttepl arxtS. .  p. 825. ob praecedens ivioiS  xqjy yptooav scribendum coniecit  toiS ipcodi ita6i i tap£x et *  Frustra, Non enim quaeritur,  utrum omnibus an paucis quibusdam hoc praestet Eros, ut  fortes fiant, sed de ratione agi-  tur, qua ad virtutem AMANTES impellantur. Neque verum est,  omnes AMATORES ad VIRTUTEM [andreia] impelli AMORE etiam ii  AMANT, qui natura fortissimi sunt,     tovtov 6's -mu tj lltXiov dvyarrjQ "JXxtjUne Lxavriv fiaQ-    ut illo Erotis impetu lucile indigeant.   y ty v apev ov rcap avtov.  Omisit haec verba Schleierm. in  conversione: Ia gewisa was Ho-  meros sagt, dass c inige der Hel-  den eiu Gott mit Muth beseelte,  das leistet Eros den Liebenden.  Neque aliter FICINO: hoc AMOR AMANTIBUS efficit. Verba non otiosa sunt, indicant euim, eam vim esse atque potestatem avxov  tov ipdv, ut ignavos virtute  augeat. Pertinent uutem ad praecedens Tovto, a qua voce scri-  ptor eadem seiunxit, ut eorum  vim augeret, vid. ad. p.,178,- C*  d yap Xprf av 5 peon 01S ?}yeb  6Scn navroS xov (iiov xolS  piXXo vtil xaXaiS (iicStie-  6$ai> Adde Pl. Cratyl. p. 423«  fin. el xiS avxo xovto pipeitfSai Svvaito, kxaCxov t^v  ovdiav h. e. venn jemand es  selbst nachabmen konnte, ich  mei ne, die Wesenheit von ie-  dem. Convertenda verba nostra  sunt : Das gewahrt Eros den Liebenden, and zwar unmittelbar aus  sich.   xal pyv vn epan o%vy -  6xeiv ye. De nat pyv — yk  particularum potestate supra dictam est ad p. 64. Solent eaedem adhiberi, ubi commemoratur,  quod aut praeter exspectationem  accidit, aut qnod fidem superat  hominum, aut in rebus summae  gravitatis* Apprime igitur commotiori animo conveniant Phaedri, qui has maluit, quam consequentiae particnlas adhibere,  quarum usum orationis conformatio flagitare videtur. Debebat  nimirum Phaedrus, laudata Erotis  vi, sic pergere proprie; Hinc  £eri solet plerumque, ut soli AMANTES.  clXXcl xal ai yvv atxeS .  Hanc lectionem, quam verissimam  ducimus, Clark, exhibet aliique  codd. non pauci. Satis notum  est, Graecos substantivis duobus,  quae pariter definita atque per  ov povov — a\\d xal , ovx  oti — aXXa xal sim. coniuncta  sunt, aut addere articulum duplicem, aut demere. Sic in Protag. p. 342. D. legitor! eidi  iv zavxaiS xaiS noXediv ov po-  vov avdpef ini naidevdet peya  tppovovvxes, aXXa xal ywatxtS  h. e. ut viri, ita mulieres «...  scribere etiam potuisset Plato  nullo sententiae discrimine ov  povov ol avSpeS — aXXa xal  ai yvvaixtS. Xenopli. Mem. II,  9. 8. ovx^oti povoS 6 Kpixcjv  iv 7/dvxia rjv , aXXa xal ol  qjiXoi avxov. Ad huiusmodi exempla H. Stephanus respiciens,  cum legeret aXXa xal al yv-  vaixeSy nostrum locum hoc modo  emendandum censuit: ov povov  oi avSpeS, aXXa xal ai yvvai-  xtS , qua coniectura sanissimus  locus corrumpitur manifesto. Sive  addis sive demis in huiusmodi  locutionibus duplicem articulum,  eiusdem dignitatis, pretii, pon-  deris substantiva esse indican-  tur, quae per ov povov , ovx  oxi aXXa xal coniunguntur. Sed quoniam feminae viris  multo debiliores sunt, Phaedrus, quo gravius vim Erotis extollelet, feminarum nomen pondere  prævalere hic voluit ita, ut non  viri solum, sed quod mirere  magis, feminae quoque dicantur  voluntariam mortem oppetere.  Hoc efficitur addito ai articulo.  Eodem fere modo alteri substan-  tvqiclv inlg rovds tov A oyov etg xovg "EX-    tivo articulas additus est, omis-  sus in altero Alcib. I. p. 104.  B. cap. IV. iav 6* ivSdde pi-  yi6xoS y ? , xal iv xols dXXoiS  n EXX7/6iv * xal ov pdvov iv  "EXX 7 / 61 V , aWa. xal iv x 01 S  fiapfidpoiS , 0601 iv xy avxy  7 /ptv olxovd iv yneipcp. Amplissimas terras barbaros habitare, satis notum erat eo tem-  pore, quo Alcib. I. conscriptus  est. Ut igitur regnandi cupido,  qua Alcibiades teneretur, validius  emineret, praecedentibus iv "EA-  \r\6iv verbis barbarorum nomini  articulum scriptor adiunxit. Sen-  sus est: Wenn da aber in Attica der grdsste warest, meintest  du es auch uuter den iibrigen  Griechen zu werden, und nicht  allein unter Griechen , sondern  was noch viel mehr sagen  will, auch unter deu Barbare»,  rfb viel deren mit uns dasselbe  Festland bewohnen. Adde Aelian.  Var. H. II, 41. p. 181. ed. Abr.  Gronov. KXeigo , cpa6iv , eis  dpiXXav lov6a ov yvvaiBX po-  vaiSy aXXa xai xois dvSpadi  ro!> dvpitdxaiS detvoxdxr/ itiziv  7/v xai ixpdzei itdvxcov h. e.  Kleio, wird erzahlt, konnte aus-  serordeiitlich trinken und wetteiferte hierin nicht blos mitWei-  bern , sondern , was weit mehr  sagen will^ mit Mannern , die  mit ihr dem Zechen ergeben  waren, und ubertraf sie.   xovxov vitip xovde  xov A oyov, Schleierm. convertit : und dessen giebt una   schon Alkestis». die Tochter des  Pelias, hinlanglichen Beweis fur  diese Wahrheit ... Recte V. D.  verba servavit, quae frustra sunt,  qui expungenda censent. Heind.  ad Protag, * locum sic interpretatur: ut huic dicto   fidem faciam. Heindorfio  Stallbaumius assentitur. Riicker-  tus ad h. 1. Nos sic, inquit, sta-  tuimus, si Socratis haec oratio esset, intolerabile hoc additamentum  nobis appariturum; quam Phaedri  sit, ineptum quidem esse et lan-  guidissimum , attamen consulto  posse a PJatone adiectum esse. Si scriptum exstaret xovxo di  xai 7 } TleXiov Svydxr/p x. r. A.,  sedulo interpretes tantum non  omnes annotarent: inceptae stru  cturae Phaedrum oblitum esse/  liuiusmodi confusionis exempla  plura reperirij Platonem h. J.  satis eleganter non praemeditatae  orationis indicium edidisse. Ao  possit sane commodius rotrro explicari, quam xovxov l sed  etiam xovxov bene habet. Revocandum nimirum hoc dicendi  genus est ad oratorum consuetudinem post apodosin praegres-  sam protasin repetendi. Vide quae annotata sunt ad p, 186.   B. Ut v. c. in Apol. Socr, p. 20.   C. dicitur: ov ydp di/nov   tiovye ovdiv xcov aXX&v  — itepixxoxepov itpaypa-  x ev opiv ov , inetxa xoCavxrj  tpt/pr/ xc xolI XdyoS yiyovEv> e I   xi £ 7cpaxteS aXXoiov  fj oi TtoXXoiy ita nostro looo quidni liceat oratori xovxov  praecedens verbis interpositis plu-  ribus ita repetere, ut simul ac-  curatius definiat anctiusqne exponat? Verba convertenda sunt:  Hiervon giebt auch des Pelias Tocher, Alkestis, einen hinlanglichen Beweis liber das eben  Gesagte. Ceterum non nisi oratoribus, quorum interdum oratio altius exsurgit, neque vulgaribus prosae dictionis re- 5 •     JLijvasi i&sh}(Ja(la (lovq vniQ tov avvqg <xv8qo s ano-  C &uviiv , ovxav ccvta nccrgog te xal firjtQog' ovg ixrfvt)  toOovtov vxBQtficdtTo ty tfiXLq dia tov "Equxcc, iSgre  anodilgai avtoi/g allotQlovg ovtag tgj viti xal ovognlis tenetur, hoc loquendi genu»  largiendum, a ceteris scriptoribus  prorsus seiungeudum est.   *AXxif6ttf* Schol. ad h. 1. ?}  nepl rrjs * A\xrjdxi8oS vnoSediS  TOUXVTTf T is idttv • 'AxoXXgoy  pxrjdaxo napa xcov Motp&v,  onatS d' v A8ppxoS xeXevxav peX-  Xcjv napadxp tov V7ilp tavxov  1x6 vr a xeSvrjiiopeYov, ira idoy  xgj npoxipa) xp6vov &i6Q' xal  St) v AXxijdxiS 7] yvn) xov  x ov ineScoxer kavxt/r , ov8e xe-  pov tcor yoricov SeXpdavioS  vix ep xov naiSoS dnoSavelv.  Stalibaumius laudat Senec. ad  Hei 7. c. 17. Nobilitatur carmi-  nibus omnium, quae se pro con-  ioge vicariam dedit»   eis xovS "EXArjvaS. Vulgo  ad sequentia haec verba trahuntur»  Male. Pertinent ad praecedens  papxvpiav . Ceterum non assentimur Stallbaumio ad h. 1. annotanti: Neque vero eis pro iv  dictum putari debet, sed cum vi  pro dativo positum est, ut Latine  reddi possit coram. Nimirum eis praepositio quoniam motum indicat ad finem qucndam, cum verbo transitivo primitus coniuncta, id agit, uth.l, actionem  simul involvat eius, qui clarus esse dicitur. Sic inidffpoS elS  Stjpov eum denotat, qui se clarum insiguemque coram populo  fecit, contra inidrjpoS Iv Stjpat  is est, quem clarum populus  existimat atque laude dignum.  Hinc intelliges, h. 1. de actione  Aleestis sermonem esse, quae    dou tam populi laudibus incla-  ruerit , quam voluutaria morte  immortale virtutis testimonium  ipsa populo dederit» Exempla  si quaeris huius usus, e Stallbaumii penu depromam haec  Menex, p 239. A. noAXa 81 xal  xaXd ipya dne<pt)vavxo elS  navxaS drSpainovS xal idiot  xal Srjpodiqt, ad quem locum  vid. Engelh. anuot» ed. p. 260.  Protag. p. 312. A, dv 8± —  ovx dv aidxvvoio eiS rovS "EX-  XrjvaS avxov dotptdxpr nape-  X&v i Gorg» p. 526. C. eis 81  xat navv iXX oytpoS ytyore  xal eis xovS a\XovS "EXXrfvaS  ’Aptdxei8ijS 6 Avdipaxov , quo  loco yiyove cum eiS praeposi-  tione coniunctum est eodem  modo, quo 8id praepositio cum  dvveivat verbo coniungitur p.  176. D, ijpaS 81 8ici Xoyatv  aXXrjXoiS dvreirai pro rjpaS 8 i  8ia Xoyatv Siatpifirjv noieid^ai.  vid. ad p. 43. aunot*   l&eXjj dada povrj . De  ISeXeir potestate verbi dictum  supra est ad p. 44. De re ipsa  cf. Eurip. Alc. v. 15.  narras 8* iXeyZaS xal 8ie£,e A-  Sgdy tpiXovS  naxipa yepaiar 7 } dtp irixxe  prjxtpa,   ovx evpe nXrjr ywaixoS , yriS  7/$eXe   Saveir npd xeivov . »   rp tptXiqe, 8ia w Epoora.  Perperam minuscula littera exhi-  beri solet ipeoxa. Hoc enim AMANTIBUS Eros praebet idque    Bigitizdd bfCjodgFe :  pati povov itQosrjxovras. xal tovx’ iQyaOaflivrj x 6 Zoyov  ovxu xctkov i'So£ sv IpyatSati&ai ov fiovov av&Qcbjtoig,  akku xal Qeois , Se t£ itokkSv nokka xal xaku tQyaCa-  pivav EVttQi&nijtoig di \ ritiiv tdoGav xovxo ytQU g oi quidem ex «e profectam, ut soli  mortalium alter pro altero volun-  tariam mortem oppetant, quod ne-  que %vyy£veicc efficere potest, ut  Admeti exemplo docemur, neque honos et divitiae, quarum summam facultatem regi fuisse, quis  negabit? Restat, ut de <piXiqt dicamus, quae vox non nisi feminis  convenit et amasiis. Epav di-  cuntnr omnes non feminae, sed VIRI, qui amant. Feminae contra, ut alias, ita in amore viris debiliores habitae, et amasii, aetate iuniores, quam AMATORES, tpiXovdt  tantummodo , capi se ac teneri  patiuntur. Sic Antig. Sophocl.  t. 523.   ov x oi Gxxvki&eiY aXXa dvpqn-  Xeiv itpvr •  Amasii qnXlaS si requiris exem-  plum, p. 182, C. legitur oyap  jipidtoyeiroYOS £pooS xal rj \ Ap -  /xoSLov <piXla /UficaoS yeropivTj  TtareXvdey avr&v xr\y apxV v *  Adde p. 183. C. xal xu ipav xal x 6 q>lXov$ yiyvedSai xolS  ipadxaiS. AMATORIS esse to ipav  patet e verbis p. 180. A, Al6x v A oS 61 (pXvapei qxxdxaoY faiX-  A ia UaxpoxXov ipar , 0 * r\y  xaXXicoy x, x. A.   oj$xe artodeiZai avxovt  dXXoxpiavS, Ut ostenderet,  illos n fflio alienos esse et no-  mine tantum cogn atos , h. e, ut  efficeret, ut flHftiderentur tan-  tum esse cogtlJPPfacta comparatione eius umorft, quem ipsa illi  probavisset , et cognatorum, qui  noluissent pro eo mori, t» t ai 1 b. Iuvat laudare Scolion incerti  auctoris, quod in lacobsii Anthol.  Gr. T. I. p. 90. reperitar et quo iuvenis admonetur, ut non nisi  forti amatori sese tradat:  \A8pijtov XoyoYj cJ ’xaipe, paScuv  [tovS]aya$ovS <p(X.ei, [teUv] 8ei-  iA 6’ dxexov  yvovS oxi 8eiXoiS oXlytf x a P lSt   xovxo yepaS. Articulum addiderunt Fischerus, Wolfius,  Astins. Frustra, Tovxo sublectum est, yepaS praedicatum,  cfr. Apol. Socrat. p. 18. A. 5x-  xadxov plv, yap avxrj aperi},  ptjtopoS 81 xaX.ij$ii Xeyeiv. Piat,  de Legg. p, 683. B. vvv 81 8rj  xttdptij xiS rjfUY avtij itoXif,  ei 81 fiovXetiZe, &voS ?/xei xa-  xoixiZdperoy. Ib, VIII. p. 829.  D. rovro aTio8i8dvxQov avtois  yepaS. de rep. I. p. 331* U»  ovx dpa ovtoS o poS Idxl  dixaiodvvris x. x. A,   (3 ST s 7toXXcjy itoXXcc x,  r.A. Rursum habes oratoriae dictionis exemplum, quod^ prosae orationis leges h. e. ad  logicen examinatum summopere  displiceat. Scriptum enim exspectaveris: Atque hoc facinus cum patrasset, adeo  pulcrum visum est non solum hominibus. sed etiam  diis, ut, quod alias npu  uisi paucissimis, qui praeclaras res gessissent, tribuerent honoris loco,  idem admiratione commoti facinoris huic concederent, # Sed si sententiae  Otol , ii "AlSov TCahv uvtlvai ttjv 4>v%t]v , aXX.a zqv Ixti-  0 vr/s aveiUav dyaO&ivze g Ttp ovra xal &eoi xr/v   xcsgl x ov "Egena Gnovbijv re xal agexrjv (laXiGxu ufiaOiv.  exprimendae ratio, quae Phaedro  placuit, cum lodicis regulis minas convenit, habet contra, e rhetorica arte rem si iudicas, quo se vehementer commendet audi-  toribus, Cave igitur, hoc loco  quicquam mutandum censeas. Pro  alpyadpEvtoY, quae vulgata lectio  est, codd. melioris notae ipya -  Capkvtov habent, quod a Bek-  kero, Stallbaumio, aliis receptum  est. Recte, Aoristicum enim  tempus perfecto tempore multo  aptius hoc loco.   dWa xrjv ixeivrjS avet-  6av, Vulgo post aAAa legeba-  tur xal, quam voculam ex XXII,  codd. auctoritate recentiores edi-  tores omiserunt. Addidit autem  eandem aliquis olim, ut loco mederetur, quem uos quoque corruptissimum censemus. Quid  enim? Censent dixisse Phaedrum:  X)eos paucas quasdam animas ex  Orco remisisse honoris loco, sed  Alcestidem remisisse cum admirati o affari n oris ? Quid diiferuut  inter onoris loco et eam  admiratione facinoris, re- misisse et remisisse? Neque satisfacit Stallb, ad h. 1,  annotans: Ipondus huic sententia a  addunt verba ay a6$ £vxeS  xp Epyto, ut tota verborum  comprehensio possit explicari sic:  Hoc facinus eius diis adeo  '. probatum est, ut cum non  nisi paucis quibusdam cx  inferis redire concesse-  rint, huic non solam tri-  buerint hoc beneficiam,  sed cum admiratione tan-  tae animi magnitudinis concesserint. E duplice vitio locus laborat, sed facillima  mutatione utramque emendatur. Alterum vitium in avewai latet,  pro quo dvikvat scribendam est.  Sensas est: Paucas animas passi  sunt dii ex Orco redire, sed  Alcestidem ex Orco remiserunt, Alteram iu dya6$ivreS  participio reperitur, quod, verissime annotante Ruhnkenio ad  Tim. L. V. Pl. p, 9, si nostrum locum excipias, nusquam apud Platonem cum dativo coniunctum reperitur. Scriptum antiquitus erat  aveitiavavayxatiSivTeS, Syllaba  nltima aveitiav verbi cum sequens  av absorbuisset, editum esse vi-  detur: aveldav ayxaCS&vxeS,   ex quo enatum est aveidav aya -  CSlvxeS. Haud absimili ratione  Phaedon, p. 78, A. cum'scripsis-  set Plato 5xt av svxatpdxEpov  dvaXldxoixe, scribarum incuria  exhibitum est dveyxaipoxepov  et dvayxaipdxepov. Serior manus ut uostro loco x, in hac  forma p expunxit , habentqne  Bas. 2. Bodl, Tub: Venet. avay-  xaiQxepov, Ad nostrum locum  ut revertar, sensas est verborum :  Wenigen, die viel Scho-  nes vollbracht hatteu, ge-  statteten dieGotter, um  sic za ehren, das, dass sie  wieder insLeben % zuriick-  k e h r e n konn t e n, a b e r   diese sendjjfepn sie, gezwangen d^Rn ihre herr-  liche That, an das Licht  zuriick. Avayxa65kvx& con-  firmari videtur schol. verbis!  'HpaxXiovS lni8r}pr]6avxoS Er ?1    OQ<pla di tbv Olayoov ArtXrj aitintpiiav Zrfitiou,  <p<x(S[icc dellzccvteg zrjg yirvaixog, l(p ijv ipav> ccvzijv 61  ov dovztg, o ti iKtXftaKi&dftcn tdoxei , ars av xi^agadbg,    rg GertaXla SiaGcS&rat fiia-  6 ap iv ov xovS jfioviovS $e-  ovs ned depeXofievov xi)v yv~  vaina. Nimirum Phaedrus hunc  mythum pro consilii sui ratione  interpretatus est ita, nt Alcesti-  dis virtutem cum Herculea virtute compararet, alteramque al-  teri substitueret*   ov t o nal Seol. Convertit  Schleierm, : So wollen auch die  Uotter den Eifer und die Tiich-  tigkeit in der Liebe vorziiglich  ehren. lloc foret ovt cd nal ol  $£oi, sed nusquam articulus re-  peritur. Sensus est potius: Sic  etiam ipsi dii summo honore  virile studium amantium dignum  censent.   1 Optpia 81 xor Oldy pov.  Stallb. annotat ad h. 1.: Etiam   iu hac narratione de Orpheo  quaedam insunt a vulgari fabula  discrepantia , quae Phaedrus aut  ipse pro consilii sui ratione im-  mutavit aut repetiit ab iis , qui  rem ita memoriae tradideraut,  ut facile omnia possent accoih-  modari praesenti disputationi. ndXitir a T ifioS 6 iv , nam^  ut cum Terentio loquar, quod habuerunt summum, pretium persolveruut illi.   (p u6 fi a 6 el&avT£$ xijS  yvv aixoS. OVIDIO (si veda) Metomorph. Hanc simul et legem Rhodopeius  accipit heros  Ne flectat retro sua lumina, donec Avernas  Exierit valles, aut irrita doua fu-  tura    Carpitur ucclirus per muta silen-  tia trames,  Ardnus, obscurus, caligine densos opaca Nec procul abfuerunt telluris margine summae.  Hic, ne deficeret, metaens, avi-  dusque videndi  Flexit amans oculos: et protinus  illa relapsa est  Bracliiaque intendens, prendique  et prendele captans  Nil nisi cedentes infelix arripit  auras.   i q> tjv f/nev. Abest a co-  dicibus longe plurimis , c^uod  vulgo legitur hxoov post dtp i/v  positum. Qui factum sit, ut iu  textum irrepserit hoc verbum,  aliis indagandum relinquo. dxe dSv hi$ apa>8 6 S. Cithara non paucarum chordarum instrumentum nativa hormonia-  ram varietate aures audientium permulcere quidem putabatur, sed  animorum robur paullatim infringere atque quasi colli quefacere.  Igitur quod de arte tibicinum  dicitur iu Piat, Gorg. p. 501. E,  xijv ijSovtfV — porov Sidtneiv,  aAAo o Jdb' q>povxi2,eiv , idem   io citharam cadit. Qua cum usus  esset in Orco Orpheus, Nasone teste Metamorph. 10, 41,  Exsangues flebant animae, nec  Tantalns undam Captavit refugam, stupuitque Ixio-  nis orbis ,  IJec carpsere iecur volucres, urnisquo vacarunt  Belides, ioque tuo sedisti, Sisyphe, saxo.  1  xcd ov roAfuev Evtxu xov "Egenos djto9vrjOxuv , ogafp  Alxt]<SXig, ulla 6iu[iTi%av&6&(H £<»v tlgiivcu elg "Aidov.  xotyagtoi 8uc xuvra dtxqv avrtS tntftsclav, xul InoiTjaav  xov ftavurov avxov vxb yvvaix wv ytvt(S&cu , ov% d>gmg  Tum primam lacrymi* victarum  carmine fama est  fcumenidum maduisse genas , nec  regia coniux  Sustinet oranti , nec qui regit  ima, negare. Igitur non mirum, paXSaxlge-  6$at visum esse eum , qui citharae adhibitis sonis alios delenire maluit, quam ipse fortis  animi specimen edere atque Zvtxa  x ov "EparcoS mortem oppetere.  Ceteram maiuscula littera Erotis  nomen scribendam curavimus,  nam ut supra p. 179* A. ovziret  ovx av avroS 6 "EpcoS ZvSeov  XOtTjtiete x. t. X. abstractum pro concreto positum est, ita non  intelligitur, cur non idem in nostrum etiam locum cadat.   xiSikvai eis n Ai8 ov. Quoniam qui in Orcum se conferunt,  e superiore loco in inferiorem  descendunt, pro eisitvai positum  exspectaveris eundi verbum cum  xata praepositione coniunctum.  Sed miuus h, 1. 1 regionis ratio  habetur, quam versus proficiscun-  tur, qui Orcum appetant, quam  xei, quaeuxn veteres Orcum com-  parare solebant. Petita nimirum  a sepulcris imagine, quae aedes  sunt mortuorum, Zv " 'Aidov sc.  Sopois et eis r Aidov sc. dopovS  dixerunt. Aedium autem notioni  tiSikvai et ZS,ikvai verba ap-  prime conveniunt. Igitur nostro  loco nulla ratioue habita regionis subterraneae tisikvoa dicitur  fis Aidov sc. dopovS. Simili  ratione paullo supra legitur areXrj    ait Zite pip av Aidov sc. 66-  pcov ; contra. C. Z&  a Atdov dviivai reperitur et dvei-  tiav sc, ZB, n Aidov. Adde Piat,  de rep. I. p. 527. xaxkfiijr  aiS Ileipaid , et paullo in-  fra 7tpoSEv%dpevot — anypey  itpoS zq a6rv.   xoiyapxot dia xavxa.  Haec verba ita posita sunt, ut  sive xotyapxoi sive dia ravra  omiseris, sententiae ratio prorsus  non mutetur. Cave tamen pror-  sus otiosum alterutrum verbum  existimes. Nimirum Graeci ac-  curatiori alicuius rei indicio prae-  mittere amant verbum latioris  significationis, tum orationem ut  expleant grata quadam ubertate  verborum, tum, ut adsit, cui fa-  cilius sequentia annectantur. Verba  convertenda sunt: Dahcr legten   sie ihm denn also wegen dieser  Schwache eine Strafe auf. Idem  dicendi genas paullo infra repe-  ritur p. 184. A. ovrcj df/ vito  xavtijS xrjS xtixiaS , .   xai Zitoirjdav xov $d-  vaxov. Nota vim xov articuli,  de qua supra dictum est ad p. 12.  ovxgj Srj iovxeS dpa xovS Xo-  yovS itepl avxdjv ZitoiovptSa.  Noluit dicere Phaedrus , deos  morte poetam puniisse, sed tan-  tummodo effecisse, ut eo tempore,  quo tempore Orpheo moriendum  esset , poeta a mulieribus inter-  ficeretur. Rectissime Schleierm.:  Deshalb haben sie ihm Strafe  aufgelegt, nnd veranstaltet, dass  sein Tod durch Wtiber cr-    £itif e a£y ^CTu  *A%i Xlka rov tijg Qitidog viov ItlprjfSav xal elg fiaxagav E  i rijtiovg aitETtEprpccv , ort jtETivtipEvog itaga tijg {irjtgog , cog  ttttofta.voZto aTtoxTELvag "Extoga , (irj %ou]6ag di xovxo  o”xccd’ iX&cov yiiQcuog xeXsvrrjGot,, ItoXprjdEv Elt<5&ai folgte. Addo Symp. p. 195. E.   iv ydp 7 }$e6iy xtjy oixrjdiv  ZSpvxau   ovx <vfit£p *Ax^XXia i xi p 7/ 6 a y . Hauc brevilo-   quentiam, quam vernaculo ser-  mone assequimur , Schleiermach.  aspernatus est in couversione :   9 Deshalb anch habeo, sie ihra  Strate aofgelegt — nicht ihu, wie  den Achilleus, deo Sohn der The-  tis, geehrt und in der Seligen  Inselu gescbickt. Recte Stallb.  orationem hoo modo explendam  esse censuit : aAA* ovx ixtprjdccY  avtoY £>S7tEp ^zAA^or , dv xal ei f paxapcov vijdovS dnirrepipav,  ori x. r. A. Legitur paullo in-  fra p, 189. C. ipol 8 oxov6iy  avSpooitoi — SvtiLaS dv rtoiEiv  pEyidxaS , ovx coSnep yvy rov -  tqjy ovSey yiyvsxai itepl avxov.  Exempla plura huius structurae  Stallb. collegit ad h. 1., Heind,  ad Gorg. p. 592. A. et ad Frotag.  p. 841. A.   eis paxdpGov vydovf*  De insulis beatorum vide Hesiod.  "Epy. xal 7/. v. 170.   xai xo\ piv valovOiv axrjSia  Svpov UxOYTtS  iv paxapoov vi]6o%6i rtap 'Elxia-   YOY fta^vSivTfY   oA fi tot rjpoJEf, zoloi peXi tjdiat   XCLpTtOY   rpiS SxeoS SdXkovxa (pipet   SiDpoS apovpa   Multi fuerunt, qui in insulis bea-  torum Achillem versari narrarent.  Aliter Hom. Od. XI, 487., obi  Ulysi felicitatem Pelidae praedicanti respondet Achilles:  pr} 6rj poi Solyccxov ysrtapavSa,  <pai8ip 'O6v0dev,  fioyXotprjv x indpovpos Igov  STfXEVEpEY aXXcp  ecvdpl rtap* dxXrjpcp, co pr} filo*  xoZ izohvS eItj  i} itadiv yexve66i xaxacpSipi-  voi6i olv&6<$eiy %  Ad hos versus aetate Phaedri  haud dubie notissimos ille nunc  non respexit, sed aliorum testi-  monia praetulit, quae rem suam  melius probarent.   rtsitvdpivoS 7tapd x rjS  prjXpoS. Haec cum Homero  conveniunt, vel ex eodem potius  depromta sunt^ cfr. Il..  ojxvpopoS 8rj jxaiy xixoS, iddeai.   oj^dyopEveis*  ocvxtxa ydp xoi Actito. peS*  n 'Europa 7tdxpoS hxolpoS.   p?} rtoirjdax 8b xovxo.  Haec est lectio vulgata, quam  ex VIII. codicum auctoritate in  pif artoursivaS Sb xovxoy im-  mutarunt Bekkerus, Astius, Stall-  baumius. Hoc certum est, veri-  similius esse, ad explicandum p?)  noir/daS dk xovxo margini ad-  scriptum, post in textum rece-  ptum esse pr} drcoxXElvaS 8b  Xpvxov f quam vice versa ad hoc  explicandam glossema fuisse pr}  itoirjdaS dfe xovxo. Fidenter igi-  tur vulgatam lectionem in textum  recepimus.   fiprjSr)<$a$ fw ipadxy  Jlax po x\<jp xal Xtpaprj -     180 (SoqQqiSas no tQaOTij TlarQoxkw xal rifiUQTjaces ou! fto-  vov vxEQUxo&aveCv , ulXa [xal] inaxoftavuv titeAevtij-  jtor i. o9ev St] ) ud vxtQayttO&Evug oi frsol St-atpiQotncog    6 aS, Wolfias ad h. 1. annota-  vit: Es kann fioySydaS nicht   vou einer wirklichen Hulfe in der  Schlacht verstandeu werden : deim  da Patroclus umkam , war seiu  Freund noch nicht wieder ira  8chlachtfelde , uud er erfuhr die  Nachricht davon erst durch den  Antilochus. Recte. Kai igitur  ante xipOJpljdaS explicativum est,  cuius exemplum paullo supra reperitur. xoiydpxoi  Sia xavra 8ixyv~ avxcp ineSe-  vav na\ ixoiydctv n. X. A. Adde  p, 179. E. ovx doSxep *Axi AA«x  tov xyS GixtdoS vldv ixipydav  na i eis pandpcov vrjdovS aniittpipav. Nostra verba conver-  tenda sunt: indem er dem   Patroclus beistand, d. h.  ihn rachte. Argutius quam  verius de his verbis Riickcrtus  iudicavit exsulto Phaedrum (ioy-  $EtV verbo usum esse censens. Quum enim, inquit, non tulisset  opem Achilles , quamvis prope  abesset a certaminis loco , ne  quid probri iude videretur in  ' eum, quem laudaret, redundare,  abducendi erant ab hac cogita-  tioue quantum heri posset audi-  tores , id quod hoc ipso verbo  factum esse puto.   dXXd na\ iitcritoSccvetY»  Vitii aliquid haec verba contra-  xerunt nat addito, quod nullo  modo explicari potest. Titepa-  noSaveiv adhibetur, ubi aliquis  pro aliquo eoque vivente  moritor, ut Alceste mortua esse  dicitur pro Admeto p. 179. C.  &$e\y6a6a povy vitep tov  avxyS dvdp6*i dnoSav ilv .  ETtaico^aveiv est : mori pro ali-  quo, qui iam mortuu*, est. Fici-  nus verba convertit: nec pro  illo mori solum, sed et  peremto illo interfici. —  Igitur utrnmquc fecit , et mor-  tuus est pro Patroclo super-  stito Achilles, et mortuo illo  morti se dedicavit. Phaedrum  aliud quid dicere voluisse certis-  simum est. Expungendum est  nat, quod uncis includendum  curavimus nimiae audaciae crimen  fugientes. Est autem ov povov   aXXd eius , qui alterum mem-  brum orationis, quod per ov juo-  vov commemoratur, negat, al-  terum probat se ipsum corrigendo.  Sensus est: non dicam vitepa -  itoSavetv, sed potius Inarto -  Savelv. Vide p. 11. de ov pev-  roi  aXXd et ov pivxot —  aXXa nat .cfr. Alcib. II. p.  142. A. 61 61 apidxa 6onovv -  xeS avxoov rtpdxxeiv , 6ia 7roA-  Xqjv mvdvvoov iXSuvxeS ncA  yjoficjy , ov pov ov iy xavry  xy Cxpuxyyict , a A A* , iitei eis  xyv tavzajv naryXS ov , varo  xgjv (SvnocpavxGbv rtoXiopnovpe-  vot itoXiopniav ovSiv iXaxx a>  xyS vrto xdov rtoXepiaav 6ie.xe-  Xetiav, vSre n. x. A.   o2e v 6?} na l — iitoielto.  Haec verba si abessent , nemo  opinor desideraret. Nihil enim  coutineut aliud, quam praecedeu-  tium verborum meram repetitio-  nem. Sed de industria haec re-  petiit orator, ut quanti a diis  aestimetur virtus amatoris , durius eluceret» Eadem de caussa,  atque ut exemplo demonstretur,  avtov Irliitjcsccv , oti xov lQaOtr\v ovtbj xbqI itoXXov  ixoiuto. AlCyvXog d's cplvuQU cpcctSxav ’A%Mtcc JJoxqo-  xAou iquv, fig r\v xaXtiuv ov (iuvov IlatQoy.Xov , aXkce amasiorum quam amatorum vir-  tutem maioris aestimari, paullo infra dicitur p. 180. B. : dia.   xctvxct xcti tov *AxiMict xrjS  'jJbtrjtiTiSoS paWov ixLptjOav,  eis paxccpav vrjtiovS dnonep-  iltavxeS ,   ovtco itepl rtoXAov. Du-  pliciter ovzcj vocula in huius-  modi euuntiatis adhiberi solet,  atque aut praefigi praepositioni  aut eidem postponi. Nou perinde  est, utram sedem occupet. Praepositioni ubi praemittitur, aut  ad praecedens dictum respici significat, quod eandem rem, quae  nunc commemoretur, enarratam  contineat, aut hominum opinio-  nem tangit memoriamve audito-  rum, qui bene/ teneant id, da  quo nunc agatur. Sic nostro loco  ovxcd nepl noXXov explicandum  est: quod amatorem, ut supra  dictum est, tanti fecisset.  Adde Piat, de rep. III. p. 391.  D. fiy toivw , 7 / v 6* £ya), p^re  rade neiSaopeSa , pyx' idjpev  Xiyeir, qjS QrjtievS Uo6ei6wYoS  vlds IletplSovS te JioS (Sppij-  Gav ovzcoS ini deivcis apita-  yaS x. r. A., quo loco ovxaoS  manifesto significat: ut homi-  num opiuio est, ut vulgo  putant. Minus recte igitur  Stallbaumius ad h. 1. annotasse  videtur: ovzcoS ini 6eivds ap-  itayaS h. e. i<p ovxco detrds  apnayds. Non aliter explican-  dus est tovus Xeuoph. Cyrop.  II. 2. 13» fin. opcoS ovzcoS iv  TtoWii dzipia ijpdS ixeiS, ubi  ovzgoS convertendum est: ita,  ut nunc facis, ut facientem te videmus, cet. Contra  praepositioni postposita ovzcoS  vocula proximum verbum ita extollit , ut additamento opus sit,  qno illud accuratius definiatur.AitixvXoS cpXvapei .  Phaedri oratio ad eum finem ten-  dit, ut Achillis allato exemplo  probetur, deos amasii amore ma-  gis delectari, quam amatoris fide.  Factum autem tragicorum fabulis  erat , ut homines illo tempore  Achillem amatorem non  amasioui Patrocli putarent. Priusquam igitur eo, quo tendebat, Fhacdri oratio pervenire pot-  erat, illa hominum opinio corrigenda erat et emendanda. Hino  verba Aidx^XoS. 6e — "OprjpoS  necessaria ad rem censenda sunt,  /ruslraque fuerunt , qui ea ex-  pungenda censuerunt,Valckenarius  ad Euripidis Rell. p. 13., Wol-  fius, Beckius, alii.   xal iri ayivetoS. Pulcherrimum omnium Achillem  fuisse discas ex Iliad. p , 673.  NipevSy ds xaXXiGzoS avijp vno  "IXiov tjASe  Z(2v aXXcov docvaoov, per dpv-  pova IhjXelcova,  Patroclo iuniorem verba indicaut  Iliad. A, 787.   x ixvov ipoy , yevey p\v vn ap-  te poS idziv 'AxiXXavS,  TtpeGfivtepoS 61 6v l66i, '  Adde Od. A, 469.   AXotvxoS oS dpidzoS itjv eidos  re Sipas re  rcov dXXcov davadiv, pex apv-  povcz IbjXeloova .  Imberbem adhuc fuisse "nusquam  apud Homerum indicatam repe- M     xal t(ov fjQcbav ccjtavxuv, xal ta uytvuos , Ixtita vtta-  TEQOS Itolv, <3g CptfiLV "OjllJQOS. ctkKu yaq xcj ovxi (iu-  kiOta (itv ravxijv xi)v doeri/v ot 9col UficSoi zijv xeqI  B xbv "Eqara , fid/J.ov fttvxot ftuviux^ovat xal ayavxat xal  ries. Hinc factnra est, opinor,  ut Riickertus lectionem vulgatam  revocaret atque in textum reci-  peret d\ X dpa xai. Colligebatur enim, inquit, magis ex Homero, omnium pulcherrimum Achillem fuisse (atque adhuc imberbem) quam ut disertis verbis ab eo dictum esset . Sed facile dpa voce caremus, quam  optimae notae libri non agnoscant. Efficitur enim verbis (*>S  <pr\6iv "OfirjpoS, quae cum prae-  cedentibus htEixa vearcepoS itoXv  arctius coniungenda sunt, ut  Phaedrus non nisi de aetate  Achillis poetae testimonio usus  esse videatur, pulcrum autem im-  berbemqne eum vocet ©x artili-  cum statuis indicium capiens.  Hae statuae imberbem, ut constat,  Achillem repraesentabant, barba-  tos heroes ceteros, v. c. Hectorem, Agamemnouem, Ulixem, alios. Ceteram ne otiosa verba censeas xal Ixt dyivEiof; ama-  sius non nisi imberbis pulcher  habebatur. Verba convertenda  sunt: Aeschylus aber faseft, wenn er sagt, dass  Achilles der Liebhaber des Patroclus sei. Er war  nicht blos schoner, ais  Patroclus, sondern auch  schoner, ais alie Helden,  und noch bartlos, dann um vieles jiinger, wie Ho-  mer es ausdrucklich bezeugt. %   aWa yap rcu ovxi. Re-  ctissime Stallb. monet, verbis de-  letis Aldxvtos , di Owpof,    non aXXa yap , sed xal yap  ponendum fuisse. Indicatur autem  aAAtr yap particulis, Aeschylum  ne ita quidem Homericam narrationem pervertisse , ot Achillis  laudem augeret facinusque eius  clarius redderet. Nam deos lau-  dare quidem et admirari virtutem AMATORUM, magis tamen admirari et laudare amasios, qui  pro AMATORIBUS mortem voluntariam oppetierint. 1 r i)v Ttepi t(jv w EpGoxa.  Haud raro accuratiores definitio*-  ues verborum a verbis, quae de-  finiunt, seiunguntur plurimis in-  terpositis verbis augendae gra-  vitatis caussa. Vide quae ad  p. 66. annotata suut. Conver-  tenda verba sunt : Dic Gotter eliren diese Mannhaftigkeit ganz  ausserordentlich , ich meine  die, welche der Liebhaber zu  haben pflegt ; cf. Piat. Hipp. M.  p. 294. A. 7/pEiS yap nov ixuro  igrjxovjxev , go n dvxa xa xaXa.  Ttpdypaxa xa\a t itixiv , ooSTtep  c5 jectvxa ta peyaXa itixl px-  yaka> xqo v7C£pix oyr u   $av paZovd i x al dy ar-  tat xal ev itoiov 6iv sc. xav-  r rfv xrjv dpex-qr tijv 7tepl xor  "Epwxa. Ceterum ayadSai ita a  SavpaZEiv verbo differt, ut admi-  rationem cum laude coniunctam  exprimat. Bene Schleierraacherus  in conversione verba t reddidit •  weit mehr jedocb bewundern  und loben und vcrgelten sit  es dyarttji . Quoniam in sup«~    zr Ninos ion.  77    IV xoiovdiv, orav 6 inwatvog tov iQa<St)]v uyanu i}   OZCiV 6 BQCtOTTjS TU XCUdtXtt. &SIUXBQOV yccQ (QUOTTIS Ttca-  dixmv ‘ iv&eog yaQ ion. dia xavta xal tov 'AydXia tijs  'AXxrjOndos palXov itifir^av, ds (luxaQav Mjtfovg an o-    rioribus de significata verborum  diximus ipav et <pi\tiv , iam  videamus etiam de notione aya -  rtav verbi. Mediae est autem,  quod vocant, significationis ver-  bum, maiorem quam (piXEiv, mi-  norem , quam ipav potestatem  habens. Hinc raro adhibetur,  ubi de vero amore sermo est.  Legitor autem apud Xenoph.  Mem. I, 5. 4. x a S” TtopvaS  dyanoovxa pdXXov t) xovS  kxaipovS. Piat. Dion. 4. p. 175.  itpiXt/daXE CtVXOY <*)$ TCCttEpOC  xal i/ y a 7Cij doct e gjS ev e p -  yijxrjv. Symp. p. 181. C,  ro <pv6ei ipficopEYEdXEpoY xal  vovv paXXov %x ov dyan&vTE?*  Videtur ayaitav verbum circum-  scriptum esse iu Simonidis dicto,  quod legitur Piat. Protag. p. 345*  D. mxvT aS 81 Inalvrjti i xal  tpi\hx> irtwv oSTtS f.pSy /vjSlv  al^xpov. Nostro loco Phaedrus  hoc verbo usus est , quia neque  <pi\eiv neque ipav ad ntruraque  enuntiati membrum h. e. ad AMATOREM et ad amasium referri poterat.   $ siot e pov ydp ipa-  6tyj S itai8txd>v. De neutro  genere StiotEpov verbi vide quae  annotota sunt ad p. 176. D. ott  XaXEito v xoiS dvSpcoiroiS 7/  idxlv. Sententiam quod  attinet, cfr. p. 179. A. ov8e\S  ovxod xaxoS , ovxiva ovx dv  avtoS d "EpoaS ivSeov itoirj6Ete  xpoS dpETtjv , dpoiov slvai   tc5 dpidxcp <pv6ei , quae verba  in amatores tantummodo , non  item in amasios dicuntur. Ce-    terum otium nobis fecit Riickerti  unnotatio ad h. 1. , ed. p. 46. :  Phaedrus sic est ratiocinatus :  qui amat , non suo , sed divino  impulsu agit , est enim ZySeoS;  contra qui amatur, eo caret, Iam  qui alieno et quidem divino im-  pulsu agit , ei facilius est , magna  perpetrare , praesertim amanti ,  qui non potest non subvenire  amdto , quam ei , qui huiusmodi  incitamento caret . Atqui quo  difficilius cuique est praeclare  agere , eo maior virtus est , si fe-  cerit i igitur qui non amat , maiore dignus est admiratione , quam  qui artiat * Sola enim caritate   facit id, quod amatorem ut fa-  ciat , vis divina impellit ,  tov 'AxtXXea xrjs 'AXxi]-  6xi8o$. Interdum ipsas femi-  nas Erotis auxilio gaudere, cap.  VII. initio Phaedrus docuit. Recto  igitur scripsisse nobis videmur  p. 179. C. ovS ixElvtf xo6ovxov  vnepEffdXexo xy ipiXint 8id xov  w Epoora, c oSXE x. X. A. Alcestis  enim et ipsa UvSeoS. Minoris  autem a diis Alcestis habebatur,  quam Achilles , nam illa Erote  ad mortem ducente mortua est,  hic pietate erga Patroclum motus,  mortem oppetiit.   ovxoo Srf HyatyE. Aliquot  codd» habent ovxui 81 ) xal fyooye  Mple. Iu sequentibus ter posi-  tum est xal, ut epitheta Erotis,  quae dei laudem efficiunt, signi-  ficantius extollantur. Comparari  potest cum nostris verbis p. 180.  B. paXXuv pivxoi $avpd%ovd7   jr i[i4'avTeg. o vtco drj iycyys cprjfu *EQ(oza %mv xccl ttqe-  C^vtcctov xal r ipidt azov xal xvQudtarov uvai slg aQETrjg  xa l Bvdatjioviag xr rjow av&QaTtotg xal £c5oi xal zeAev-  %r}<Sa(Siv.    xal ayavxcn xal ev iroiovdiv .  Sensas est: Hac igitnr, qua dixi»  ratione equidem contendo, Erotem et antiquissimum deorum  esse ct honoratissimum et ad vir-  tutis felicitatisque assequendam  frugem et viventibus et mortuis  auctorem potentissimum. Sed  ipsa haec verba mirum est, quam  male cum praecedentibus conve-  niant. Etenim Phaedrus cum  dixisset : maioris aestimandam   esse virtutem eorum, qui nullo  Erotis auxilio adiuti fortes se  praebuerint, quam quorum virtus  non nisi divino quodam instinctu  quasi excanduerit, num recte ita  perrexit: ovxco 87) iycoyi (prjpi  n Epcoxa $£gov xal npedfvxazov  — xal xvp iGoratov elvai  eis a pexi} 5 xxrjdiv x, x. A.   roiovroV xiva Xoyov.  Vide ann. ad p. 15. Sequentia  verba aXXovS xivaS tlvat convertenda sunt: nach Phaedrus   wiiren einige andere an der  R e i h e gewesen. Pactum nimi-  rum erat, ut eodem ordine, quo  sederent, convivae placita sua  proferrent, cfr. p. 177. D. 80-  xel poi xPV vat exadxov \6yov  etostr inauror "EpcoxoS ini 8e-  Btiu — apxeir 8\ <Pai8por npco-  T or. Sed non verisimile est, in-  ter Phaedrum Pausaniamque lo-  cum habuisse omnes eos, quorum  orationes ab Aristodemo praeter-  missae sunt, vel quas Apollodo-  rus, quippe memoria non dignas,  oblitus erat. (cfr. p. 178. A.  nav Tcav pkr ovr , a ZxacdxoS  elnev, ovxe navv 6 *Apidxo8ij-    fioS iyiyvT^co, ovx 9 av lyco t o  IxeivoS iXeye, Ttavxa). Igitur  Riickertus in uberiore expositione  convivii p. §61. quaesivi , inquit,  doctus videlicet nihil negligere  zn Eia tonis libris , in quibus  haud raro res gravissimae ad  perspiciendum scriptionis consi-  lium ex istiusmodi minutis vestigiis eruendae sunt, cur hoc loco  omissionem Aristodemus indicas-  set , ceteris reticuisset . Et olim  quidem mihi risus sum reperisse ,  aliter tum etiam statuens de  ipsis orationibus , in quibus tem-  poris quendam ordinem observari  putabam , quo singulae, quarum  placita proferret, sectae sese excepissent philosophorum . Post,  mutata sententia rursus eo de-  ductus sum , ut nescirem . Com-  mode possis hac ratione hanc  rem tibi explicare, ut Aristode-  mus quidem, qui Symposio inter-  fuit, accurate locos indicaverit,  quibus locis et aliorum et suam  ipsius orationem omiserit, ut  Apollodorus autem satis habuerit  memoriae mandare, quid convivae  dixissent, nou item mente te-  nuerit, quo loco quorum oratio-  nes ab Aristodemo non repete-  rentur. Ut tamen aliqno modo  commemorandarum orationum  paucitatem excusaret , Phaedri  relata oratione alios quosdam  fuisse nniversim narrat, quorum  orationes Aristodemus non retu-  lerit. De sua ipsius memoria  tacet, quamquam panllo supra  p. 178. A. in minatis rebus de-  biliorem confessas. Cap. VIU.    #>«[(5(301' fiiv toiovtuv riva Ivyov hfn) tlxuv, fi Era c  Ss 9 uISqov aXkovg uvas iivca, uv ov nciw die^vtj^i-    tuv ov itavv 8 1 tfivi; fi 6-  vevev. Comparari cum his pot-  est Piat. Lacii, p, 189. C. iav  81 fiitaB,v dXXoi Xoyot yiv cov-  xaiyOv ndvv jiiyvTjycn, ad quem  locum Engelhardtus de oi3 itayv  vocularum potestate disserens h.  e., inquit, plane non recordor.  Sic ov ndvv saepissime} cfr.  Theaet. p. 156. C. , Phaedr. p.  228. E,, ul,, nec non in respon-  sis, v. c. Xeooph. Mem. S. III'  i , 12. Eodem modo latinum  non sane saepe idem siguificat,  quod ov ndvv i. e. plane  noni de quo vide Heindorfium  ad Horat. sat. II. 3. 138., p. S04 Ov ndvv xi autem non satis,  non sane multum explicandum esse videtur, cfr. Locian»  Contempl» I, p. 506. elni pot,  Ct8?/poS tpvExai £v Avdiot ;  ov ndvv xi i. e. non sane mul-  tum. Piat. Eutyphr. init, ovd  avxoS ndvv x i yzyvcodxco, to  EvSveppov, r ov av8pa i. e. ne-  que ipse hominem satis novi. Pronomen indefinitum quod attinet, certum equidem esse reor,  xi in huiusmodi enuntiatis non  ad ov ndvv pertinere, sed ad  verbum finitura. Quis enim ne-  get, ut ad Eutyphronis locum  modo laudatum revertar, Graece  dici yiyvdrfxEiS xi x ov avdpa ,  ut rectius Platonis verba convertenda sint: ne ipse quidem ma-  gnopere usquam hominem novi. Luciani verba ov ndvv x t converterim: non sane usquam  sc* reperitur. Rectissime autem  Stallbaumius io annotat, ad verba ApoL Soc^ p. 41. D. p. 95. ed.:  8id rovxo xal £ph ovSapov  dnixptipe x 6 tiijfiEiov, xal Hyaoye  xoiS xaxarl>r}(pi<jajAbvoiS pov xal  r oiS xaxtjyopoiS ov ndvv X a ^~  natvcd h. e. haud sane, non  magnopere, nicht eben, qua formula nos qooque cum  Elpcoviict loquentes gravius ne-  gare solemus. Haec, quam  Stallbaumius laudat, ov ndvv  vocularum uotio apprime ad no-  strum locum quadrat. Apollodo-  rus nimirum alios quosdam fuisse  narrat, qui Erotis laudationem  edidissent, factum autem esse il-  larum laudatiounm mediocritate,  ut earum non magnopere recordaretur, Earum autem pror-  sus oblitum ne fingere qui-  dem tibi Aristodemum possis,  qui Phaedri, Pausaniae, aliorum  orationes memoriter recitarit.  Restat , ut dicamus de Lachetis  loco supra laudato, qui sane do-  cere videtur, ov ndvv significare  prorsus non. Verba sunt  haec : iycj ptv yap xal iniXav-  Sdvopai 7/6 tj xd noXXa 8ia xrjv  rjXvtlar (Zv dv 8ictvo7j^d> £p£-  6$aij xal av d dv axov6a).  iav 81 ptxat,v aXXoi Xoyot yi - *  vgoyxoci , ov ndvv pipvrjpau  Nonne frigidissimam conversio-  nem censes hanc: Ich pflege   namlich Alters halber immer das  meiste zn vergessen, was ich im  Sinne habe, sie zu fragen , and  so auch , was ich hore (h. e.,  was sie antworten)* Falleq aber  noch qndere Erdrterungen da-  zwischen, so erinnere ich mich   vevev * ovg TtccQELQ tov Jlavdavlov Ao yov dirjyeixo. slitelv  d’ av toVy ot l   Ov fcaktog f 101 6oxtl y o5 <&ai$QE, XQOpEpXijO&cu 7jgiZv 6  nicht eben leicht des Vorigen? Multo nptins lectores censebunt Lysimachi verba converti:  Fallen aber noch andere Erdr-  terungen dazwischen , so ist es  mit mei nem Gedachtniss g a n z-  lich aus. Sed neque Haec con-  versio recta est, neque omni ex  parte Platonis verba recte exhi-  bentur. Maior interpunctio post  axovdco poni solet, pro qua si  comma posueris, optime sibi re-  spondentia verba habebis irti-  Xav^dvopai ra itoWa et ov  itavv fiipytffiat . Lysimachi   sententia haec est: Denn ich vcr-  gesse Alters halber das Meiste  von dem, was ich im Sinne habe  sie zu fragen, und erinnere mich  wicderom nicht an das, was ich  hore, d. h. was sie auf meine  Fragen antworten, besonders wenn  anderweitige Gesprache dazwi-  schen fallen»   tov JJavdaviov Xoyov.  Phaedrum , qui iracrj/p tov A o-  ; yov vocatur, Pausanias vituperat, quod nihil accuratiore definitione usus Erotem laudandum proposuerit. Etenim  ut duplicem Aphroditen, ita Erotem duplicem esse, ut Phaedrus,  si recte atque ordine habendarum  orationum materiam edere voluis-  set, anto indicasset, uter Eros  laudandus sit. His praemissis  Pausanias in utriusque dei natu-  ram inquirit, ac Pandemum quidem h. e. vulgarem minus laudabilem iudicat, contra summis laudibus extollendum Uraniam  existimat. Idem iudicium opti-  marum civitatium legibus, quae sint de AMORE, probari censet. Athenienses enim et Lacedaemonios Erotem per se spectatam ne-  que laudandum censere nequo  contemnendum, sed accurate sem-  per cognoscere studere, virtuti»  an voluptatis studio AMATOR AMASIUM AMET, AMASIUS AMATORI se tradat, atque eum solum AMOREM admittere et probare et laudare, qui homines ad virtutem impellet. De Pausania paucissima  sunt, quae scimus. AMATOREM Agathonis fuisse Pausaniam e Protag. p.S15. E. colligas. Adde  Xenoph. Symp. c. VIII. §. 32.  Scholiasta, cuius verba laudavimus, Agathonem amasium  fuisse tradit Pausaniae tra-  gici. Aelian. Var. Hist. II. cap. 21. narrat, Pausaniam una cum Agathone apud Archelaum regem  vixisse : tls *Apx £ Aaou icotk ctcpi-  xovto o te ipadtrjs xoci 6 ipri-  fiEvoS ovtoi ; de quo diverticulo  vide annot. p. 8. Dixit autem  Aelianus 1. 1. eIs *Ap x £ Xaov  eodem dicendi compendio, quo  eif *Ai6 Ov dici solet, quae ra-  tio dicendi Aristophanis aetate  ^ fortasse usitatissima ansam dedit  comico diverticulum illud elu-  dendi Ran, v. 83- Ceterum non minus, quam Agathonem, Pausa-  niam mollitiei atque luxuriae de-  ditum fuisse, ex eius apud Ar-  chelaum tyrannum diverticulo  coniicere possis*  r 6 «jrAca? ovtu) yt . r. A.  b. e. definitione addita  nulla, tam simpliciter,  sine ulla explicatione accuratiore. Quaeritur, stru-   loyos, ro ecxAag ovra xceQyyyel&ai lyxmfuaguv “Egcora!  fl filv yaQ tlg yv 6 "Eq0 g, xaXug av sl%s. vvv SI —  ov yag louv tlg- prj ovzog Se Ivog, 6q&6z£qov Ioti    ctnram verborum quod attinet,  utrum nominativo an accusativo  casu posita haec verba rectius  accipiantur. Ut verba vulgo ex-  hibento?) nihil certius esse reor,  quam nominativum casum unice  probari posse. Efficiunt enim  X 6 anXcoZ ovtcoS verba praece-  dentium verborum appositionem:  Nicht gut scheiut mir, o Phaedrus, die Aufgabe gestellt zu sein,  namlich so schlechthin aufzuge-  1 ben, den Eros zu loben. Neque  probaverim accusativum casum,  qui Riickerto placet» Caussam enim, inquit, proponit, cor non  recte proposita dicendi materia  sit, quatenus cet. Nimirum  hac structurae ratione frigidiorem orationem effici censemus  atque sedatiorem , quam quae  Pausaniae, homini inprimis ipco-  xixfi , conveniat. Fortasse hoc  modo Pausaniae verba scribenda  snnt, ov xaXc jS poi Soxei , gj  $alSp £ , 7tpofi£ft\f/6$cti ijjiiv 6  XoyoS • ro anXoaS ovtoo napr\y-  yiXScci iyxcopia^eiv " Epcoxa !  qua verborum distinctione quan-  topere vi augeatur totum enun-  tiatum, sponte apparet. Habes  enim vituperationem Phaedri  coniunctam illam cum indigna-  tione summa, quam per me licet  etiam irrisionem interpretari: Wie  kann man nur so schlechthin die  Aufgabe stellen, den Eros zu lo-  ben ! Atque, si quid video , haec  natis malitiose a Pausania pro-  feruntur ita , ut ad praecedens  Phaedri dictum comparentur, C. io ovv xoiovtov phr  itkpi TtoXXjjv (xxovdrjv noirjtia- 6$ai y"Ep(oxa&k pT}8ha ita> av - SpQOItCDV TEToXflTjxlvai tfe XCCV-  Ttfvl xrjv rjpkpav aZlooS vjuvtj -  Coa! Ceterum iu aliquot codd*  non malae notae ovtgo? exhibetur, quam formam h. 1, unice  probamus» Sed fusius de ovrvt  et ovtgdS formis infra disputaturi sumus.   vvv 8h — ov yap l6xiv  sis* Haec verba sunt, qui nno  tenore pronuntianda censeant; v»  c. Engelhardtus ad Apol» Socr*  p. 83* B. p. 221. ita iudicat, nt  nullam prorsus omissionem verborum Graecos sensisse statuat»  Sed neque hoc indicium proba-  verim, neque vero iis accesserim,  qui vvv dh — ov yap verba li-  neola apposita disiungunt, vide  licet ut esset, quo legen-  tium oculis «aposiopesis*  indicaretur. Aposiopesis enim  non nisi in iis locis reperitur, in  quibus aliquis ita commoto animo  loquitur, nt pauca verbis expri-  mat, cetera legentibus divinanda  relinquat. Non igitur aposiope-  sin agnosces in verbis : Hoc   vidi, neque vero illud, aed  omissionem praecedentis verbi fi-  niti, quod, quoniam facillime e  praecedentibus suppletur, ne nimia abundantia oratio laboret,  lectoribus supplendum relinqui-  tur, Idem in nostrum locum cadit, ubi, cum praecedat xaXcoS  av £?££, facillime post vvv da  suppletur ov xaXcoS $X ei - I an *  quid differat aposiopesis ab  omissione verborum, quam  'ellipsin vocari licet, statim ap-  paret. Aposiopesis reticentia  P •xaotEQOv xgo^QTj&rjvai vxolov det Ixcavuv . lya ovv nu-  » p«(Jof(«t tovto ixavoQ&uOaO&aL , xqutov fiiv "Egara  eorum est, quae aliquis additurus rebatur potius, uter eorum laucrat , sed propter ammi comraodandus esset, quam qualis esset  tionem disertis verbis non ex- is, quem laudari oporteret. R ii Im-  pressit; ellipsis contra elegantem kert.   verborum omissionem indicat, inavopSudatiSat. Hu-  quae in praecedentibus leguntor, ius yerbi potestatem Ficiui conet quorum repetitio foedam quau- versio non satis assequitur: hoc  dam abundantiam dictionis eifi- itaque emendare conabor,  ceret. Ad nostrum locum ut re- Ea nimirum ini praepositionis  vertar, lineolam post vvv 8e cum verbis compositae vis est,  verba ponendam curavimus, ut ut aliquid post aliquid fieri  e praecedentibus verbis aliquid significet, cfr. p. 180. A. oti  supplendum esse clarius indicetur. nenvdpivoS napa tijS prjxpoS  Simillimus nostro loco est Lachetis ais’ dn o$ av olxo — ixoXprf-  p. 200. E. el fikv ovv iv xols tfev •— ov jiovov vnepanoSa-  SiaXoyoiS xols apxi iyco plv veiv aXXa inanoS av elv,  Itpdvqv elSooS , xooSe 81 p?) quo loco quid differant ano-  elSoxe , Sixatov av rj iph / ia - $av&65ai et inanoSctvtiv ,  Xidxa ini xovxo x 6 ipyov na - sponte intelligitur. Adde Protag.  paxaXeiv' vvv 81 — opoicof p. 328. E. vvv 81 nbteidpai *  ydp itavxeS iv ctnopia iyevo- nXr,v dpixpov xi poi ipnoScdv,  pe$a, quo loco post vvv Se o 8f/Xov oxt TlponayopaS (ict-  supplendum esse ratio loci docet: 8la>S in ex 8 18 dB,ei , ineiSi}   ovx ig>dv7fv eISojS. nal xa noXXa xavxa it,e8l-   7t poxepov n po ij - 8a%ev. xal yap el piv xiS   vai . Haec. verba ex abundantia nepl avxdov tiityyevotxo oxojovv  quadam posita sunt, quam etiam xdiv Srpirjyopoiv , xa% dv xal  Latini adamarunt dicentes : prius xoiovxovS XoyovS axovdeiev ij  praefari. Simili modo supra IlepixhiovS i) dXXov xivoS xoov  p* 177. D. dicitur: apx £ ^v 8h Ixavcov elneiv * el inave-  4?al8pov n pdixov , neque no- poixo xiva xi, Gjfi tep (iifiXia  strates ab Jmiusroodi diccudi ge- ovSev i'xov6iv ovxe dnoxpiva-  nere abhorrent. Quem enim of- 6$ai ovxe avxol ipidSai, aAA*  fendat conversio haec: Phaedrus iav rtS xal dpixpov inepta -  hahe zuerst den Anfang gemacht? Xrj6y x i xtav prjSivxtav, Ssnep  Nostra verba Schl ei erm ac heras xa x a hxela nXrjyevxa paxpov  convertit: dasi zuvor bestiramt rfx £ 1 xdl anoxeivei, iav prj  werde. Graecis verbis magis re- imXdfirfxai xiS , xal ol fiijxopeS  spondet: dass zuvor vorausbe- ovxta dpixpa iptaxrjS ivxes 8o-  stimmt werde. Xixdv xaxaxelvov6i x ov Xoyov.   6 nolo v 8 el in aiv £iv ., Perscripsi totum hunc locum, ut  Nondum licebat oitoxepov dici, lectores e vestigio de Stallbaumii  s quia quot Amores essent, nondum sententia iudicare possent. Jn   erat definitum ; accedit v quod, his, inquit, vereor, ne vitium alietinmsi esset, tamen non id quae- quod lateat. Quum enim in av t-   i ' i  (pQtzGcu ov 6tl Inaivtlv , insita Inaivioai a^tcag tov  &sov. navzss yag Zapsv, on ovx isziv civiv "Egazos    p £ 6% a i sit interrogare aliquid  praeter illa , quae ipsi oratores  dixerunt, haud scio an deinde  parum accurate dicatur In e p cj -  Ti) 6 Tfl. Equidem scriptum malim  av EpGDtrj dp, h , e . interrogando denuo attingat,  Quamquam codices veterem lectionem tuentur omnes. -Nihil  mutandum est, et omnia bene  habent. f Enav£pid%ai est ali-  enius rei , de qaa paollo ante  dictam sit, caussam et rationem sciscitari. Enepcoxdv  contra eius est, qni audita qua-  dam oratione alicuius sententiae  sire repetitionem sive enarratio-  nem flagitat. Sensus verborum est:  lefzt aber glaube ich es, Nur  eine Kleinigkeit ht mir noch im  Wege, die Protagoras ^ gewiss  nachtraglich recht gut beseitigen  wird, da er iiber so Vieles mir  Belehruug gab. Wenn freilich  Iemaud iiber denselben Gegen-  stand mit eiuem der gewdhnlichen  lledner sich bespriiche, so mdchte  er leicht solclie Reden horen, sci  es von Pericles oder von irgend  einem andern, der zu reden versteht. Fruge dagegen Iemand  nachtraglich nach Grund und  Ursache irgend eines Satzes , so  haben sie, wie die Biicher, keine  Antwort und bleiben stnmm ; biito  Iemand aber um die Wiederho-  luug nur eines kleinen Satzes, so  sind diese Redner vrie Erz , das  lange klingt und tont, wenn man  es nicht anfasst, und geben ia  solcher Weise (vide ann. p. 58, nam ut illic ovxgj noXXaxoSEV, Protag. loco ovxco dpixpa positam est) auf eine kleine Frage  einen unendlichen Sermoo» Ad    nostrum locum ut revertar, verba  convertenda snnt : ich will nun  versuchen, diesen Fehler nach-  traglich zu berichtigen.   npootov 'jtlv " E p coxa.  <p p a 6 cci . Ne quis forte xoci  particulam desideret, qua haeo  verba praecedentibus commodius  annectantur: Sol ent Graeci,  verissime notante Stallbaumio ad  Apol. Socr. p. 22. A., eas sententias, quae aliis sub —  iiciuutur explicationis  causia, ita addere, ut particularum et conjunctio-  num vincula omittant.  Effici autem videtnr hoc asyn-  deto, ut gravitate quadam oratio  augeatur, quae addita xai par-  ticula prorsus evanescat. Hoc di-  cendi genus tam simplex est at-  que omnis expers artis , ut non  mirum, idem iam apud Homerum  reperiri, cf. II. a, 504. seqq.  coS zco y dvxifiioidi pax^dda-  peveo inktddiv  dvdtT/tTjy • Xvdav 6 * dyopt/v  napa vsvdlv Axaiar.  IJqXeiSqS psv ini xXidiaS xal  vijaS ildaS  rfie, dvv re Mtvoixiu.br) 7ca\ oli  Ixcepoidiv *   9 Atptibr)i 6 * upa vija $or)v  aXabe npoipvddtv ,  is 6* ipirai i-xpivsv x. r. A.   Adde Phaedon, p. 91. B. Xoyi-  B,opai ydp, oo <piXe Ixcfipe. xal  Sioedoa gjS nXeovexTixtiS • tl  pev tvyxdret dXrjSrj ov xa cc  Xiyoo , xaXcoS 6t { xo nei-   dSrjvai* eI bl prjbbr idxi xe-  Xttrxijdavxiy dXX ovv rovxov  yt x ov xpovov avxdv tov itpd  tov Savatov ijxxoY xoiS na-  -6 * .    ’Aq>Qo6ltt]. (tiag (ilv ovv ovGtjs ttg av Tjv “Egag' hct 1 dt  8q 8vo Igtov, 8vo dvayxrj xal "Eqqhb tlvav. xag 8' ov    povdiv u7j6i} 5 Idopoa. odvpo-  ptVOf.   c tB,loo S tov 5eov. Haec  verba vario modo interpretari li-  cet. Possunt de elegantia lau-  dationis intelligi , de sinceritate  laudatoris» de laudationis veritate  cett. Sed horum nihil Pausanias  in mente habuisse videtur. ’A£UgjS  tovSbov esse: ita deum laudare,  ut nihil omittas eorum, qnae deo  conveniant atque ad praedicandam eius laudem pertineant, ver-  bis indicatur p. 180. E. a 8 ’  ovv huctrepoS eTlKtjxe, itEipaxkov  Elireiv.   TtdvTsS ydp tdpEV*  Omne s, inquit, s c i m u s, Aphrodite n' non esse sine Erote.  Sed quod omnes scire dicuntor,  idem fieri interdum potest , ut  scire se opinentur tantummodo,  revera non sciant. Eandem igi-  tur argumentandi sive levitatem  sive audaciam habes hoc loco,  qua Phaedrus in oratione sua  usus est p. 178. B. yovijs ydp  KpcDToS ovt sidlv ovte Xiyov-  xai vit* ovSevoS ovte iSicorov  ovte noirjTov f ad quae verba  vide ann. p. 55. Cur Aphrodite  sine Erote non sit quaerentibus  variae caussae se offerunt, quarum  aut una vera est aut nulla. Eas  nunc recensere eo facilins omit-  tere possumus , quo minas ipse  ^Pausanias de caussis rei cogitasse videtur, quam rem omnes compertam habere narrat. Ceterum  ut TtdvtES ydp Idpsv h . t. A.  Pausanias dicit, ita Socrates dissimulato ingenii acumine p. 202.   B. neti jnjv, inquit, ?jv 6* iycd 9  opoAoyeirai ye napd ndvxoov  pty/US etvai.   «    ptciS p\v ovv ovdtj S*. Ve-  teres editt. habent TavrrjZ 8\  pia* phr ovdrjS , quod fuerunt,  qui probarent. Sed non dubium  est, verissime notante Stallbau-  tnio, quin id grammatico alieni  debeatur. Bekkerns e codd. non  pancis piaS p\v ovdtjS edidit,  quod sane habet, quo magnopere  se commendet. Tantnm enim  ponderis enuntiationi, quae quasi  fundamentum eat totius disputa-  tionis, infert, qnantnm eidem ap-  prime convenire videtor. Sed  codd. optimorom auctoritas re-  spicienda est, qui coniunetivam  particulam exhibent. Probatur  eadem nobis etiam propter du-  plicem relationem, quae hoc loco  manifesta est, et de qua fusins disputavimus p, 22. et 2$. Pro-  prie dicendum erat: pia? p\y  ovdrjSf sii av ijv^Epwg' Svolv  8^ 8r) ovt o iv, 8vo dvayjcrj xal  EpcoTe slvaiy sed eandem enun-  tiationem etiam hoc modo cogi-  tari Pausanias voluit, E i p\v  pia Tfv , eU dv t/v^EpcoS- insl  <$?/ 8vo idTov , 8vo dvdyxrf  v.a\ "Epare elvai. Duplicem  hanc et nominum et particularum relationem mutuam indicare  Pausanias tantummodo potuit, non  item disertis verbis exprimere*  Indicatur autem ea, pkv vocnla  ad prius nomen apposita, 8s  autem cura posteriore particula  coniuucta ptaS p\y — iitEi dL  Sed hac scribendi ratione repugnantia quaedam exoritur singu-  larum orationis partiam , quae  addita alterutri sive nomini sive  particulae ovv particula mitigatur atque lenitur. Riickertus  ad h, I* ita disputat, ut Pausaniae  6vo Tio &ea; rj (iiv yk loti itQEOjivztQa x«l afi^rap,  OvQavov &vyutr]Q, tjv Srj xal OvQavlav l%ovo(iatfiiiiv '    Teri) a corruptissima ceuseat atque  non nisi verborum mutatione sananda. Videtur enim , inquit,  haec ipsa varietas , quod alii  tavTTjS 8 i, alii ovv addide-  runt, argumento esse , antiquius  hic vitium latere , quod variis  modis sarcire stpduerint librarii. Itaque in mentem mihi venit olim,  essetne Platonis manus haec ;  *Aq>po8ixrf % j]S ytiaS plv  ovdTjS, Cui si quando acci-  disset, ut negligens librarius pro  *Aq> poSitjj ?fS scriberet *Acppo~  6 It rj S , Jieri postea non potuit,  quin ~6 abiiceretur, quo facto alias  coniungendi verba rationes iniri  oportebat, quarum ad nos duae  pervenerunt. Perscripsijhaec  verba, ne deesset, quibus nostra  displicerent, quo commodius Pau-  saniae verba explicarent.   7t 65 i 8 * ov 8 vo x oo $ ea.  Vulgo xa $ed; sed miuus usi-  tatum hoc apud Atticos ex prae-  cepto Grammaticorum. Eodem  xnodo reperitur rcJ 68 co in Piat,  Gorg. p. 524. A» Plura huius  loquendi usus exempla Matth.  congessit Gramm. ampl. $. 456.  1. p. 812. Ceterum haec interrogatio ex eo genere est, de quo  diximus ad verba c.VI. p. 60. Xkya  8tf xi xovxo; Mediae orationi  interrogationes immisceri haud  raro, ut vigor orationis structurae  mutatione augeatur, satis notum est. Hoc vigore, quem oratorium vocare licet, Pausanias ita utitur,  ut argumentorum absentiam obtegat, quibus duplex deae numen  probandum erat,   ?} pkv yk itov Ttptd flv-  tkpat, Riickerto yk particula   videtur non argumentationi, sed  expositioni ante dictorum inservire. Frustra. Quod modo annotatum est ad praecedentem in-  terrogationem, optime cum huius  particulae vi, quae est vis argumentationis, convenit. Rectissime  Buttmanni praeceptum ad Dem,  Mid. p. 46. laudavit Stallbaum:  Quum quis uno argumento ,vel  exemplo aliquid probat, potest  hoc ut suiliciens afferre : quod  fit particqla ydp ; potest etiam significare, plura quidem posse  desiderari , sed hoc unum satis  grave esse : quod fit addito yk,  certe, saltem. Restat, ut de  tcov particula dicamus, cuius po-  testatem non satis recte Riicker-  tus interpretatus est. Annotat  nimirum ad h. 1.; Addita part.  itov urbanitatis declaratio est , '  qua speciem exhibet qui dicit '  etiam de re certissima dubitatio-  nis atque ad lectoris assensum  provocationis . ' Non aliter Butt-  mannus de eadem vocula indicat  in Indic, ad Piat, Dial. IV. Be-  rol. MDCCCXXII, Sed quam  hi urbanitatem dicunt, equidem  in Pausaniae oratione arrogantiam  interpretari malim. Nimirum 7tov  vocula e dicendi genere ov xl  Tt ov depromta est, atque iu in-  terrogatione positum significat,  mirari atque indignari eum , qui  interroget, si quis aliter atque ipso  de aliqua re indicaturus sit» IIov  vocula igitur non tam wol con-  vertenda est, quam doch wol,  doch sicher, doch gewiss.  Usu loquendi factum paullatim  est," ut nov particula significet,  notissimum aliquid esse ita , ut  de eo dubitari nequeat. 5ic in ij 8e vecotIqcc Aioq xai Aicovrjgy yv 8% ITavdrjfiov xa-  E Xovusv. avayxaiov 8rj xai * 'Eqcotcc tov (iiv ty hijpqc  jfrvSQybv IIdvdypov 6 q$ ag xcUsid&ac , zov di Ovq&vlov. Alcib. I* p. 129. C. 'O di XP°^~  pEvoS xai (L xpip ai °vx aXXo ;  — TIgoS A eyeiS ; — "fhSTtEp tixv-  toxojioS xipvei itov tojjeI xai  d/it\y xai aXkoiS opydvoiS.  Adde Criton. p. 44. A. IIuSey  rovro TExpatipg ; — EyoS Coi ipaj.  x\f yttp ttov vCxspaia Sei pe  ditoSvijCxeiv, if v dv Z\$oi to  tcKoiov h. e. den Tag darauf mus»  ich, wie du weisst, sterben, wenn  das SchifF zuriickgekommen sein  wird,   xai Ov p avia. De Venere  Urania atque Vulgivaga secun-  dum Platonis sententiam dispu-  tarunt Apulei. Apolog, p. 281*  cd. Oudend., Io. Lydus de men-  tibus p. 89. seqq. Alios lauda-  vit Astius ad h. 1. Qudd autem  illa dicitur dprjxcap 7 pro magna  deorum laude haberi solere, quod  alterutro parente careant, docte  demonstravit Wesseling, Obserr.   II, 10, p, 177. seqq. De Venere  Vulgivaga ex Iove et Dione nata  v. interpp. ad Cic. de Nat. Deor.   III, 23. Elmeuhorst, ad Apulei,  p. 328. seqq. et quos laudat  Bach. ad Xenopb. Symp. VIII. 19.  Ceterum vix est, quod moneam,  totum hoc argumentum a Pausania ita tractari , ut fabulas de  Amore et Venere pro consilio  ano mutaverit eique accommodaverit. Stallb.   iit aiv eiv piv ovv det  itavtaS SeovS. Vario modo  sollicitarunt haec verba interpre-  tes. Bastius scribendum couiecit  inaiYEiv pkv ov dei itavxa (sc.  w EpGDxa ). Orsilius ad Isocr. de    Antidos. p.326. iitaiveiv juv —  3cod 5* expungenda censuit. Riickertus Astio assentitur, qui vel superstitionis caussa vel propter  metum verba addita esse iudicat,  videlicet ne Pausanias deos con-  temnere videretur. Stallbaumius,  ne Pausanias sibi contradicere  rideatur, facto inter litaiveiv et  iyxajpidpEiv discrimine verba  convertit ; Omnes deos cum  honoris significatione  commemorate pietatis  est; non autem omnes en-  comio digni haberi pos-  sunt, Hanc verborum interpretationem cave probandam  censeas. Non yerum est enim,  quod Stallbaumius inter hcaiveiv  et iyxwpidpEiv discrimen sta-  tuit, neque idem scriptorum locis probatur, cfr. Piat. Menex.  p. 235. A. yorjxevovdiv T\pdtv  ras ipvxaS xai xrjv ito\iv  iyxoopidpovxeS xaxd itav-  r aS xpoxovS xai xovi texeXev-  TTjxoxaS iv x<p noXipw xai  TovS TtpoyovovS ?}pcjv dnavxaS  tov f ipitpoCSsv xai avxovf  TjfiaS xovS Zxi ZrivxaS Ijtai-  vovvxss x. r. A., ad quem locum  Engelbardtus verissime annotavit  p. 241. ed.: irtaiv ovvr e$ ni-  hil est nisi repetitio  quaedam praecedentis  iyxcopidP,ovx eS ob enun-  tiati longitudinem ad-  iecta. FICINI conversio, ne verbo tenus quidem facta, audit : laudare quidem deos omnes  decet, sed utriusque AMORIS opera distinguenda  Pausaniae mens haec estx Male   ’ Enaivilv yh> ovv dei fiavtag ftsovg' « & ovv txattQog  *’i hj%B, XBiQceriov tlitilv.   Uda a yag ngd^ig <od’ fyti' aixrj hp avtijg figar- Phaedra» nihil definitione nccuratiore usus Erotem laudandam  proposuit. Duo enim sunt Erote». Duo igitur (ovv) nunc  Erotes laudandi sunt, quoniam  omnes dii, ut dii, non possunt  non laudari. Ea laudatio ut recte  fiat atque digne deis, quid utri**  que Eroti datum sit muneris,  iam dicendum est. Pausanias igitur , quod in laudatione Erotis a Phaedro proposita duos  E rotes commemoret, alterum  Ovpdviov , alterum ndvSypov ,  eius rei excusationem petitum  iri putat et a negligentia Phae-  dri, qui Erotem laudandum  propovicrit dei naturam duplicem  non respiciens, et a pietate quam  diis omnibus mortales praestare debeant. Restat, ut de ovv particula dicamus, quae h. 1. dupliciter posita est. Prior part. con-  tinuandae orationi inservit, de  ulterius potestate dictam supra  est p. 22. et p, 84,   o(vt fj i<p avtyS itpat-  ropivy. HpatTopevy parti-  cipium adeo suspectum visum est  hominibus quibnsdum doctis, ut  tanquam inutile additamentum  expungendum censerent. Neque  his assentimur , nec Stallbaumio  credimus, quod annotat ad h. 1.:  Poterat omitti participium, fateor: et omisissent fortasse alii, qui non  haberent Pausaniae in-  genium, Ficinus in convers.parti-  cipium non expressit, cuius tamen  parva in huiosmodi rebus auctoritas. Quid? quod Gellius, verba graeca laudans N. A, XVII, 20.  participium edidit, idem in latina  conversione omisit. Participii vis  haec est: itatict yap itpct%iS  c o6 9 ix*f avty avtrjS  TtpdB,iS o v 6 a ... h, e,. Mit •  aller Handlung verhiilt  es sich so: so fern sie an  und'fiir sich Handlung  ist,ist sie weder gut uocli^  schlecht. Haud raro Graeci  scriptores verbis transitivis utun-  tur ita, ut addito obiecto nullo,  non aliquam actionem denotent,  sed meram verbi notionem ex-  primant. cfr. Symp. p, 184 . B,  av t eu epyetovpevoS eis XPV-  para. — p y nata<p povij 6y  h. e,, wenn er in Beziehung auf  Geldgeschenke oder auf Befdrde-  rungen im Staatsdienste s e i n e  Verachtung niclit zeigt.  Pl. Gorg. p, 489 , D. y olei pe  Xeyeiv, idv CvpqtetoS 6v\ Xepy  6oi> Xcov 9tal 7tocYto8ot7td)V av-  SpcoitGQV pySevoS d£,ia>v rtXyv  iocj? tc 3 dajpazi itixvpfcaOSai,  xal ovroi <pd>6 iY t avia tavuc  elvat vojptpa; in his verbis,  cum praegnantem , quam vocant,  g>dvai verbi siguifteationem non  perspicerent, Heindoriius, Butt-  mannus, lleusdius, ad conie-  cturas ingenii confugerunt, xal  ovtoi <poo6iv est: und (wenn)  diese das Wort nelimen,  ihre Stimme erheben. Pro-  tag. 384. D, coSicep ovv dv el   ItvyXOLVOV VltOXGDtyOS cov, <5ov  av xP 7 } yai t tlnep epeXXis /tot  diaXkZetiBai, pelP t ov cp$ty-  yeCSai y itpoS tovS dXXouS,  ubi pei2,ov positum est pro pdA-  181 TOfiivtj ovzs xcdrj ovzs ale^Qa. olov 8 vvv tfftus holov   ptv, nlvsiv Tj aSuv rj duxkeyto&cu, ovx i'<J n zovzay, >   avzo xafr’ ccbzb xaXov ovSlv, ai. A’ Iv zy sipaiju, a ;  av nqayfiy , tocovtov «jrifJij* xcdas (itv yaq nqaxzb   fiivov xal oq&w s xcdbv ylyvszai , prj OQftas de alctyQOv .  ovza 8rj xal zo Iquv. xal 6 “Equis ov nas eOn xaXbi;  ovdi agto<; lyxujiui&<5%at, , aiX b xaXw$ nQOZQtnuv  Iqcxv. Aor, ut esset, quod verbis q>$oy-  yov itapexeiv (b. e. tpSiyye -  6Sai) conveniret. Adde Apol. S.  p. 80. D. — idv ipl ditantei-  vrjxe — ovx ijj.1 pel^QD fiXa-  ifrete rj vpaS avzov$ t quo loco  ad utrumque dicendi genus re-  spicitur. Hac significatione verborum praegnanti factum est, ut  multa verba cum genitivo couiungi soleant, ubi quartum casum  exspectaveris cfr. Protag. 851. E*  itorepov ovv , rjv 5* iyc & , tfti  fiovXei ijyepovevEiv (h. e. 7jys-  jj.Gov elvat) xrjs dnhpeooSy rj iyco  ijydopai ; JixaioS, £<prj f 6v Tjyei-  G$ai' 6v yap xal xaxdpx  xov Xoyov. Ne praeteritum pro  xorcdpXEtf exigas, sensus est; da  bist ia auch der Urheber der  Rede. Menex* p. 237* cap. 6* xijS  8* Evyereiaf icpcoxov vxrjp^e  toiSSe i} tgoy Ttpoyovaov ylve^  6i$ tu T, A. h. e. war die Ur-  sache* Adde e latinis scriptori-  bus, apud quos rarior hic usus,  Plaut. Asia. v. 256. Both. Aeta-  tem ego velim servire (h. e. servus esse), Liburnum ut conveniam  modo.  roiovrov ditiftTj* Tropum  aliquetn in mente Pausaniam habuisse, certum est* Fortasse  proverbium erat, ad quem allu-  sit: talem farinam prodire solere , qualis in mola parata sit*  ovtoo 8ij xal to ipav. Post ipav nulla interpunctio reperitur neque in codicibus uequ s  in libris editis ; graviorem posui-  mus nos, qualem sententiarum  ratio exigit. Pausaniae mem  haec est: ut quaevis actio  per se spectata neque tur-  pis est nec pulchra: sola  ratioue agendi cogno-  mentum accipit: ita nitiii  in se habet % Q ipay per  se spectatum, qnod veli  vituperes vel laudes: ex  sola amandi ratione indicatur. Quod sequitur xai non  mera copula est, sed fortiorem  significatum habet, quo apud La-  tinos poni constat adhaerento  consequentiae notione atque  pro atque igitur* Verba con-  vertenda sunt: So verhalt es  sieh auch mit dem hieben,  Und ist also nichtieder  Eros schon und eines b e-  sonderen Lobes wiirdig,  sonderu nur der, welclier auf eiue schone Weise  zur Liebe treibt.   ooS dXySooS Ttav 8 rj jio  Quid sibi velit goS «A?;3o3s' , a  nemine demonstratum video. Si-  gnificat autem , propria potestate  adhiberi, h. e. adieotivum esso  non nomen, 7tdv8rjjioS. Recte  igitur aliis in locis mihi videor  K t    'O (Tsv ovv Ttjg HavSy/iov 'AcpQoStzrjg eos aArj&cog  JtavSrifiog eOzc xul itiegya&tai o xi av xv%y xal ovxog B  lozt/v, ov ot tpavAoi xmv dv&Qtltxcov igatiiv. £ga( H 6s  ol xoiovxoi ngdhov (iiv o&% fjxxov yvitcaxav i} itaiSav,  IWf hxa, eoi/ jcal tQcoGi , zov Gufiuzav puAA ov xj zav    m«inscnla littera UdvSyfioS «eri-  psisae.   iZepyagexat 3 xt  «Y xvxy^ Vett. edd. pro xvXQ  exhibent xvyoi, Male. Ad xvxy  •imple* verbum e praecedentibus  repetendam est, uon compositam i&pya$Qp£YQf, ut visum est Stalibaumio, Sensos est: und  was irgend noter seine Hande  Itomnrt, das henutzt er oh ne  vr e i ter es fur seinen Zweck.  Huius structurae exempla per-  multa reperiuntur. cfr. Phaedon.  P- ( 64, C. 6H(ij!<ti St}, <J dyaSl,  £av apa xal dol %w8oxy, aixep  Xal £fio\ (ac. doHtl,') Pari modo  affirmativum verbum repetendum  est praecedente verbo negativo  Platon. LEONZIO (si veda) — <ft A'  iav Ttepi zov dfupidftnxtjdatdi  xal prf <pfj o exepos x ov Sxe-  (>ov opS/wS Aiyuv fj fit } o'a-  tptaS JC. tpy, Sententiam ipsam  quod attinet cfr. Piat. Pro-  t*g- P- 353. A. xi SI, o! 2aS~  HpccxcS, §ei ?) licis 0xoixei6$ca  T?jy tgm* 7toXXcov Sdfcctv ctv~  Spomtaiv, o'{ oxt av xvxoodi,  xovxo Uyovdiv, Adde Piat, Criton. p, 44, O.   xal ovxoS idxxv, ov x.  X, A. Pausanias si brevius loqui  voluisset, verba audirent xal  tovzov — ipwdtv, Illam oratoriam dicendi figuram etiam in-  fra reperies p. 182. A. ovxot  yap cldiv ol x. x. A,, p. 186.  C. xal xovxo idxxv , fi ovofia  %o iaxpiHov et alias sexcenties.  Ceterum ipdv coniunctum cum  quarta essu verbum transitivum esse, cum genitivo, praegnanti,  quae vocatur, potestate adhiberi,  ut idem sit, atque amatorem esse  alicuius, supra annotatum est  p. 88. Hinc nostra verba con-  vertenda sunt; und das ist der,  welchen die minder Gebildeten  unter den Menschen lieben.  Liebhaber aber «ind solebo  zuerst, nicht minder von Wei-  bern ais von Knaben,   cos av Svvatvxai avotj-  xoxaxoov. Stallbaumii ad h. 1,  annotatio haec est: Tribus par-  tibus ait constare diiferentiam  inter asseclas Amoris coelestia  atque vulgivagi, primum sexu,  qui ametur, deinde parte, quae  ametur, postremo amandi modo.  Itaquo mutavimus lectionem vulgatam avo7/XQxdxa>Y Schiitaio  obsecuti, cuius coniecturam fir-  mant codd. aliquot non malae  notae (Paris, et duo Vindobb.) Satis speciosa est, neutiquam ta-  men vera haec verborum interpretatio. Tantum euim abest,  ut temeritate tanquam argumento  Pausanias utatur, quo tpavAovS  il'v%ibv , htuxu m g av Svvavtai' avorjxoxazmv , jrpog ro  ' diangdl-aO&ai fiovov fi /.{novies, a/eel ovvteg de xov xa-  AcJg ij [trj. o&ev 6rj %v[ifiatvu avrols o rt, av xvfjaGi,  xovxo ngdxxuv, opotcos pev ccya&i>v , opoias Si xovvav-  C riov. laxi yag xal ano xijs &eov vecoxega g xe ov6t]S  nolv rj xijs exigas, xal pexe%ov<3ris Iv rjj yeviaei xal   I •   tu>v avSpcdnoDy Pandemum amaro quam pueros, deinde corpus magis   probet, ut potius allatis argumen- quam animum amant, postremo  tis tribas Pandemi amatores te- natu minores»  mernrios esse doceat intempe- icpdf x 6 Siart pd£,a6Sai.  raritesque atque eorum, in quos* Ut paullo supra i^epya^ed^at,  cunque inciderint, ineptissimos ita hoc loco dianpaB,ad%ai verbi  corruptores. Nullo enim, inquit, di- latissimo significata turpissimae  scrimine facto etmulierum etpue* rei notio obtegitur. Schleierrn. rorum AMATORES sunt, deinde sire in conversione habet: indem sie mulierem amant sive puerum, cor- nur auf die Befriedigung sehen,  poris quam animi pulcritudinema- unbekiimmert, ob auf sebdne  gis delectantur, postremo, quain Weise oder nicht. Ceterum per-  fieri maxime potest — uum i ne- pulcre hoc additamento explicatio  p tis simo m od o Pausaniam di- nostra dyoj/xotdxcjy verbi pro-  xisse censes? — quid ineptius in bari videtur. Aetate enim pro amore cogitari potest, quam cor- vectiores cordatique homines haud  pore magis quam animo delectari? facile ab iis corrumpi possunt,  K evocanda lectio vulgata est avorj- quos temerarios libidinososque  ToxarcDYy quam Riickertus quoque amatores esse intelligOnt. Contra,  in textum recepit, minas tamen quorum aetas prudentia caret,  recte verbom interpretatus. Avorj- quo facilius fraudi obnoxia est,  j oraro i enim h» 1. non stuleo cupidius ab illis  tissimi sunt, sed infirmio- Edti ydp jcai  ris aetatis. Hinc verba ex- 5 eov. Cave Riickerto crcda»  plicabis p. 181. D. xp V v dk xal annotanti ad Jianc locam, da-  vo/iov tdvctt pyj ipay it a i 8 cov t riorem omissionem verborum esse  fya pjj eis adfjXoy tcoAAtj dirovdi/ o "EpGOS ovtoS , nulla videlicet  arrjAitixero ' x. r. A., ad quae in proximis praecedente Erotis  verba vide annot» Quid? qivH, mentione. Brevior Pausanias esse  quae his verbis praecedunt, no- maluit atque, quae facillime sup-  etram explicationem apertissime pleri possint, eadem -audientibus  probant: aXX* ovx i^anarf/day- supplenda relinquere, quam ora-  xe£ , iy aq> p o dv y y Xaftov - tionera exhibere nimia verbositate  x eS cis* viov x. T, A» Pausa- laborantem. Proprie euim dt-  niae igitur voluntas haec est: cendum erati eidi ydp xal and   Pandemi amatores non nisi e ge- xovxov rov "EpaxoS , oS idxtv  nere temerariorum hominum sunt; and xi/S Seov x . T» A. Similiter  quorumcunque ipsis potestas est, Pausanias brevitatis studio dixit  eos Amant, non miuus feminas p. 181. C. ol ix tovxov xov    oppetitur.  and x ii s   ahjtaos xal aQQtvog. o 61 tijg OvQccvtag tcqStov ftlv ou  (izxzyovdijg &t]A.sog, a A A’ ctQQBvog ftovov — xal Igxlv  ovtog o tojv italdav Eqco g — 1'sr utk itQEGfivttQcig, yfigcag   CC(lolQOV. 0&BV 6tj iJU tO UQtjBV TQZTCOVXai 01 £x XOVtOV   rov “Ego rog Mxvoi, ro <pv6e i iggauBvzdtzgov xal vovv  fiuMov Myov ayuTtavttg. xal ng av yvotrj xal tv avry    EpGDToS hnnvoi pro ol ix tov-  TOV TOV^EpcuroS tov <X 7 CO xav-  TtjS rijS iitiitvoi. Cetcrnm   ne mireris itoXv voculae post  comparativum posituram, ita lo-  quuntur interdum Graeci, ut se-  dis insolentia verborum potestas  augeatur» Exempla huius locu-  tionis non rara • supra reperitur  p. 180. A. xal itt aykvEioS,  hcEira VEooTEpoS 7to\v, <2s <prj-  div "OprjpoS. Adde Piat. Gorg.  p» 488. E. ol yap xpEixxovf  fisAxiovS itoXv xaxa rov dov 4  \ 6 yov. Plura exempla Stallbuu-  mius laudavit ad h. 1. ed. p. 50.   xal ^rfX^os xal a?/3/5e-  YOf, Ilis verbis explicatur, qui  fiat, ut TlarSjJpov asseclae et  femineo et masculo sexu dele-  ctentur. Hoc quamquam disertis  verbis non commemoratum est a  Pausanid, tamen colligere licet  ex iis, quae paullo infra legun-  tur: aW afifisvof povov —   xal idxir ovxos 6 xwv itaiScjv  "EponS — quae verba immerito  tanquam glossema expungenda  censuerunt Wolfius, Schiitzius,  Astios. Sensus est: und dar-  auf beruht das W e s e n der  Knabenlicbe. OvxoS autem  pronomen positum est e generis  haud rara assimilatione prorotiro.   vfipscoS a/ioipov . In his  asyndeton improbantes Astios et  Orellios alter xk inseruit, alter  apoipoS scribendum existimavit.    Frustra. Solent addita eopola  nulla ens partes orationis enu-  merare Graeci , quarum suam  quaeque pondus habet, cf. Symp.  P 17 3. B. ’Apt<5To8t//toS 7/y xiS,  KvSaSijvauis , apixpoS , dv v-  noSijroS dei. p. 175. C. rov ovv  AyaScava, xvy x dvctv ydp ?d X a-  rov xaxaxclperor, yiivov. Ce-  terum vfiptaS d/ioipos Urania  dicitnr ita, ut simj| ,* 0 P a „de-  mon Aphroditen oratio dirigatur,  cuius Swepyos perfidos et cavillatores asseclas reddit, cf. p. 181.  D. aAA^ ovx iSoxaxijCavxeS, iv  dtppo6vvy XapoVTtS cjV viov,   xaxayeXddavxes oi x ji   d £ d $ ct i ije \ccX\oy djzo —  xpi X ovx£S x. x. A.   oSev 8xf — trixinvoi.  Hæc accuratiori explicationi inserviunt praecedentium xal Hdxiv  ovxos o xtiv itaiSov *Epa>s.  quae verba quoniam ita exhibita  snnt, ut pro concreto, quod vo-  cant grammatici, abstractum po-  situm sit, nostro loco concretum  ha^es h. e. masculi generis ama-  tores in abstracti nomiuis locum  substitutos. Cave igitur h. 1.  de inutili praecedentis «licti re-  petitione cogites, "Exixvoi vo-  cem qnod attinet, cfr. Piat. Me-  non.^p. 99. D. cpaipiv civ Seiovs  xe tLvai xal IvSovtiidZetv, inl-  TtvovS ovxaS xal xar£ X opevovS  ix xov Seov. Adde etiam Phaedri verba. Br xal dxe-  XvdiS , S £<pi) ” Opi/pof , pivoS   Ttj muSigatitla tovg tUtxgivcSs vno xovtou tov * 'Egatog  D oQiirjfdvovs. ov yag igmat nalfa iv t «M* ix$Ldav rjdq    i/iitvevdai Mot$ xgjv ypcocjv  TOV jSfoV, TOVTO 6 "EpGOS T OlS   i paxSi Ttapixei yiyvo/ieyoy itap  avxovx   tq cp vdet ififxu/isyidTe-  pov x. r. 'A. cfr. Piat, de rep.  V. p. 455. D. ovdb' dpa idxir ,  c 5 <pi\s, imxtfSevpa tgov noXiv  dioixovvTGDY yvvaixoS Stoxi yv -  vy) , ov8 * avdpoS 616x1 dvtjp ,  aX A* 6/1 oie os 6iEditap/iEvai ai  cpvdtiS iv a/jypoiv xoiv Z&oiv,  xai icdvroov plv pexexsi yvvrj  faixjfdevpdtGrv naxa cpvdiv ,  irarxGJY 6 l ayijp , in\ icadi 6h  adSevidxepw yvvjj avdpoS.  Ceteram came h. 1. Pausanias  dyanwvxeS participium exhibuit,  tie forte aliquis, si ipcovXES di-  xisset, rei iutelligentiam perver-  teret explendae voluptatis notio*  nem simul adiungenx.   nat tiS av yvoiij xal  iv avxy xy icai8 spadxia »  Inest his verbis , quod male me  habet. Nullum in codicibus vestigium est deprationis, igitur  commendanda tantummodo lectoribus , non item in textum inferenda scriptura haeo est: xai  tiS av xai yvotrj iv avxf/ ty  izaidepadxioc K. x. A, Nihil frequeutiua apud scriptores Graecos  dicendi genere xai T\S xal, xal  Tivef xal , similibus. Unum hu-  ius dictionis exemplum nt com-  memorem, in Piat. Criton. p,4$.  A. legitur; ZvvrjSrjS. JjSrj jaoI  idxtv, <y 2 &lx parces t 6id xo  jr oXXaxiX Sevpa q>oixdv’ xal  ti xai evepyeretxai vk i/iov,  quo loro Stallhnumia rectius  Buttniauuuf edidit evepyexelxat,  ille evepyhrjxca in textum re-    cepit. Sensus est; Er kennt  mich scliou , o Socrates, da ich  oft hierher komme \ dann uud  wann bekommt er aufch etwas  von mir. Ad nostram locum ut  revertar, certissimum esse reor,  Platonem non scripsisse xai far  aruxy xy ica\8epadxla. Satia  enim erat dixisse far* avxy xy  itaiSepadxlq. aut addita xal vocula xa\ iv xy TCcaSepadxla.   elXixpiy dt X k Etymol. M.  p. 298, 56. Sylb.. elXixpivrjS'  6 xaSapoS hqi\ d/Mtfifc kxepov.  icapd xo eXv, 1 } Sep/iadia, xal  xo xpivGOy q iv xy £Xtf xexpi-  /aevoS. Alii aliter hanc vocem  explicare studuerant; nobis, unde  haec vox depromta sit, quaeren-  tibus sponte se obtulit salia  comparatio , quod coquendo purius fit et clarius. Salinatoribus  igitur vox antiquitus propria  fuisse videtur; deinde, ut fit, ia  quotidiauao vitae consuetudinem  ita abiit, ut propria eius signi-  ficatio prorsus evanesceret, cfr*  Symp. p. 211. E* xi 8rjxct , iqrq,  olopeSa , el xoo ykvQixo avxo  xo xaXov 18eiy elXixpivls,  xa$ a pov , a/iixxov , dXXd.  /xi} avaicXecov dapxcov xe av-  $ p coTziv-ojv xal xpGopdxGov xal  aXXyS itoXXi}? <pXvaplaS $vrj-  xrjS , aAA* avxo xo, Seiov xa-  Xov 6vvaixo jaov o$i8hS xa-  xi8e\v ; Adde Piat. Menex. p.  245. cap. 17^ 8ia xo eiXixpi-  vdoS elvca h £X\7/yeS xal dpiy&ls  fiapfidfiGJY. Sunt igitur, Riicker-  tus inquit, ol eiXixpivcaS vico  Xovxov xov "EpooxoS capptjpivoi,  qui pure, sincere, ab hoc Amore  aguntur, nec admistum habent  agxavtcn vovv ”6%uv • roxho Ss itlijOuc&i t< 3 yivuadxuv. XKQBOxsvccOfievoi yuQ, olfiat, tlalv ol ivrev&tv agxu/iE-   qnicquam de viliore illo et vul-  ga ri.^   ov ydp i p oj 61 it ai8 cov ,  «AA* ineiSav x. x. A. Haec  est librorum omnium lectio,  quam H. Stephaniis primus ita  immutavit, ut aAA’ iitsiddv verbis 7 voculam interponeret. Ea  scriptio tum aliis tum Stallbso-  mio adeo probabilis visa est, ut  eam in textum reciperet. Con-  stat autem , aAA* ?/ voculis du-  plicem rationem, quae proprie  non nisi duabus enuntiationibus exprimi potest, in una euuntiatione coniunctam indicari. Sic  nostro loco dicere possis ov ydp  (npoxepov) ipcodt naidcov 7  iiteidav jjSrj apx&vxai vovv  $6X £lv t dicere possis etiam ov  ydp ipcooi izaldGov, aAA’ (ipu>~  6iv avtoov) insidar 7/67 ap-  X<&vt ai vovv 1 l6x £ iv ’ His enun-  tiatis in unum couflatis dicendi  genus efficitur hoc : ov ydp   ipdodi nalScov, aAA* 7 / iiceiSdv  X. t. A. Hoc per se spectatum,  cur reprehendas , non habebis.  Nam quod Riickertus ad h. 1,  dubitare se ait, num recte jral-  8tS dici possiut ii, qui iam pu-  bescant, eo quidem argumento  lectores non admodum movebuntur. Quaeritur autem, an Pausa-  nias ita locutus sit. Certi quid  equidem statuere non ausim, verisimile tamen mihi videtor, Pausaniam, cum paullo ante AMATORES nominasset, qui eo delectentur, quod validius natura sit atque intelligentia emineat, nostro loco non nisi oppositionis rationem habuisse , Ttald&v nomen  autem ita posuisse, ut idem sit  atque dvorjxoxdxav.  B. reperitur. Eodem SIGNIFICATV paullo infra dicit: XPV y ^  vopov elvat jn) ipav naiS 00 v  ( h. e. pueros immaturos ) , ivct  p7) elS dd?jAov iroAAr) freovSt/  dv7]At6xEro. xo ydp xdov n aci-  da) v xiAoS aSr/Aov, ol xeAevtcc  xaxlaS xal dpexi/S. Ceterum  ellipticam enuntiationem habes,  quam cave per aposiopesin explicandam censeas. Expletior  enuntiatio audit: ov ydp ipcodt  icaiScov, aAA* ineiddv ?/8 tj dp -  Xcovxai vovv l6x £iv y r dxe ipdj-  6iv avxGJV. Sensus est: Sio   sind nicht Liebhaber von noch  unausgebildeten Knaben, sondern  zeigeu sich ihnen erst dann ais  selche, weun iene anfangen Verstand zu bekommcn. Schleiermacheri conversio: Dean sic He-  ben nicht Kinder et q. seqq.,  ea -de caussa minus nobis pro-  batur, quod illud nomen de  utroque sexu intelligitur , h, 1,  antem non nisi de masculo sermo est. Noluit autem Pausanias dicere: orAA* 7/67 vovv {(Sxovxcov,  quia significantius indicatura»  erat, amato ies id agere, ut  ea aetate, qAMASIOSua intelligentia  efflorescere posset , omni studio  excolerent, consilio adiuvarent,  exemplo meliores reddereut. Hinc  apx £ <S$ctt verbum appositum habes temporis momentum significans , quo tempore amasiorum  ingenia excoli possint, atque  7toXAy 6itov8y amatorum, quae<,  p. 181. E. commemoratur, eru-  diri, porro iireiddv finali parti-  cula Pausanias usus est, tardum  maturitatis proventum depingens,  x g 5 yeveidtixeiv. Ne hoc  quidem, inquit Stallb., Pausaniae  roi igav cog tov filov Szavra gvvetfofitvoi xal xoivy  OvfijiiaOofisvoi, alf! ovx t^cczccrrj 6 avrig , iv dtpQotivvr/  J.ajiovzig wg viov, xazuyiluGavtts olxrfitQ^ai lz’ aliov    ingenio indignam est, quod aeta-  tem illam adolescentium diligen-  tias indicat, qua perveniant ad  maturitatem quandam rationis, et  qua iam liceat veris illis, quos  dicit, amatoribus eorum uti consuetudine, Nimirum pubertas est  {/fit} ^nyjzetfrnr//, ut ait Nom. Od.  X. 279. De hoc loco vid. Comm.  de Symp. Platonis.   itape6xEvct6 pivoi ydp,  olpat, Eidiv seqq. Verba  haec Stallbnumius convertit: Nam  qui inde ab hoc tempore amare  incipiunt, ii se ita comparave-  runt, ut velint per totam vitam  cum amasio suo versari, non  quum eum, quippe quem depre-  henderint iuvenem, imperitum et  imprudentem fefellerint ac dece-  perint, cum risu et contcmtu ad  alium aufugere. — Participia igi-  tur ita posita censet Stallbaumius,  ut ad praecedentis participii ex-  plicatiouem sequens fucer® exi-  stimet. Sic iv dfppotivvy A a-  fidvTEf toS viov. quae verba  Orellius in £zr' dtppo6vvy Xa-  fidvttS mutanda censuit , ovx  iB,anati}6avTES verbis explicau-  dis inservire arbitratur. Nostro  arbitratu non dubium est, quin  i^axarrj(javTcS participium ver-  bis supra lectis tcov datpdtcav  fiaXXov v T&jy rpvx&v, iv drppo -  6vvr? XafiovtES o oS viov, intifbc  cjS dv dvvGovtai dvoTjzoTarajv  respondeat. Igitur hoc loco participia propriam ac suam potestatem habent, id quod Orellius  Eix pro iv scribendo indicaturus  erat. Verba convertenda sunt:  Deno entschlossen sind, meino    ich, die, welche das mannliche  Gesclilecht von diesem Alter aa  zu lieben beginnen , die gauze  Lebenszeit mit ihm zusammen zu  sein nud ein gemeinsames Leben  zu fuhren, nicht Betrug an  ihm zu dben, nicht es in  seinem Iugendunverstan-  de zu iiberlisten, nicht  mit Hohn davon zu gehen,  indem sie zu einem andern ab-  springen. Ceterum participia cu mulari solent vinculis nullis col-  ligata, quando loquens inducitur,  qui est animo commotiore, cfr»  Gorg. p. 471. B. favidaS xal  xarapESvdaS avrov re xal tov  viov avrov ’A\i%av6pov , dve-  ifnov avrov , cfredoV r/A ixigjttjv,  i p fiaXodv e 1$ ltpaB,av 7  vvxrcop i^ayaycjv ani-  6<pa£,Ev x. t. A. Adde Symp. p.  2 1 0 . D . xal fiXiiearv 7tpo$ noXi)  7/677 ro xaXov , prjxin r 6 itap  Ivi  dyanuv x. r, A.   i 71 dXXov dxor p i x° y   T E S. Aliquo modo hoc loquendi  genus vernaculo sermone assequimur quidem, sed repugnante  plerumque dicendi usu. Aliena  enim a nostrae linguae indole  illa facilitas est, quam felicita-  tem vocare possis , qua scripto-  res Graeci complurium actionum  rationes in una enuntiatione con-  iunctas exhibuerunt. Schleicr-  macherus habet in convers.: und  von ihm zu einem cmdern zu  entlaufeu.   XPV v ^ xal vdpov  tlvat x . r.A. De XPVVU 1 verbi  notione supra dictum est p. 12 .  dncrtQiyovtu;. XQ , 1 V vofiov ilvai firj igdv mxiScav,   ivcc fitj tls aSrjkov xolfo) Onovdij dvr t liaxtxQ. zo ydg zwv e  Ttaldav zti.og udrj?.ov ol Tlievza xaxiag xal ctgctqs   Significat autem: Debere aliqnem  aliquid facere ita, ut, si id omi-  serit , officio suo defuisse censeatur. Imperfecto eiusdem tempo-  ris exprimitur: Debuisse aliquem  aliquid facere, quod revera non  fecerit olTicium suum male exse-  cutus. Iam nostro loco quoniam  non comparet, cui male servati officii crimen imputare possis,  verba hoe modo convertere li-  cet ; Eigentlich hiitte , wenn es nach Fug und Recht gehen solite,  ein Gesetz da^seiu miissen etc.  Ceterum cave av particulam XP*j y  verbo adiungendam censeas. Ea  enim si adderetur, particulae potestas esset , ut, quod olim fieri  oportuisse dictam sit, idem nunc  non opportere fieri indicetur. Sed  oflicii quovis tempore eadem  conditio est, ut nou possit aliquo tempore officium esse, quod  idem alio tempore non officium  ait. Alia ratio est Selv verbi,  quod quoniam necessitatem indicat extrinsecus illatam h. e. cer-  tis quibusdam de caussis ortam,  £8ei dv commode dicere possis  ita, ut cedentibus iliis caussis vetere proverbio effectus  cessisse cogitetur; 18 ei dv  autem significat, olim necessa-  rium fuisse, nunc autem non  amplios necessarium esse. Et  quoniam saepissime contittgit; ut  non amplius necessarium videatur  praesenti hora , quod olim ma-  xime necessarium fait , non mi-  rum est, $8ei av crebro opud  veteres scriptores reperiri ; con-  tra XPV V nusquam, quantum  scio* occurrit apud veteres, coitis rei argumentum est, quam supra commemoravi, officii constantia.   tva ut) eis aSrjXov —  avTj XioxET o. Codices aliquot  dvaMoxoixo exhibent, quae le-  ctio bene haberet hoc loco, si  Pausanias non nisi de possibili-  tate, quam vocant, xov dvaXi -'  tiHEdSca ageret. Indicaturus autem  ille aperte erat, saepe iam fa-  ctum esse, ut AMATORES AMASIOS  frustra ad virtutem propellere  studerent , ut unice rectum censendum sit avtjXLoHETO . Optativi  modi exemplum est Alcib. I. p„  105. E. YEGOXtpGD filEV OVV OVXl  doi xal itplv xodavxrjS iXxidoS  yipEiv, gj £ ipoi doxEiy ovx sia.  6 5eoS diaXayeoSai , iva prj  fxaTTjv StaXey oiprj v. Opta-  tivo autem modo Socrates hic  utitur, quod revera non expertus  erat, ut in erudiendo Alcibiade  frustra operam consumeret. Adde  Menon, p. 89. B. ouff TjptiS dv  TtapaXaftovxEf ixtivoov djzoepij-  vdvxcDV icpvXaxTopEV Iv dxpo-  tcoXei — ivot pij8 eis avxovS  8lE<p$EipEV, aXX ETtElS)}  dtpLXoivxo eis xijy 7/Xixlav xp*j-  Cipoi ylyvoivxo xals itoXtdiv.  Plat. Criton. p. 44. D. ti yap  dxpEXov f cJ KpitcQV, oIoIxe eivat  ol noXXol x d piyi6xa xaxdf.£ep~  yd&CSau tv u oloixs i)6av  xal aya$d xd pkytdxa. vid r  Rostii Gramm. §. 122. 12.   to yap x&v 7tai8wv xk-  XoS x. x.'X. Duplici significata  TtaiSajv nomine Pausanias utitur,  ut id aut masculum genus deno-  tet cfr. p. 181. C. xal idxiv   4’vxrj s te jrtot xal 6ca(iaros. ot (uv ovv ccya9ol rov  vopov tovtov avtol avrolg exovteg ri&Evraf x9V v ^    ovtoS 6 tcov itai§Gdv w EpcoS —  oSev 8 rj ini to afifiev tpinov-  tat x. t • A., «ut veootipovS significet, ut hoc loco. Schleier-  macheriis haec verba convertit:  Denn bei den Kinderji ist der  Ausgang ungewiss, wo es hineus  will, ob zur Schlechtigkeit oder  Tugend der Seele und des Lei-  bes. Ut V. D. convertendum  censuit, h. e. virtutem a vitiosi-  tate disjungendam , non conjungendam cum eadem, ita Graeca  verba scribenda sunt; nullo enim  modo ferri potest, quod in omni-  bus editionibus exstat xccxlaS  xal apErrjS . Constat autem  saepissime xal pro r/ et 7} pro  xal exhiberi in libris, ut non  audacias agere censeri queat, qui  sensu flagitante verborum alteram  vocem in alterius locum substi-  tuat. Scribendum igitur h. 1.  puto esse xaxiaS r/ apEtijs. Ge-  nitivos quod attinet xaxiaS et  apEtrjSy qui e praecedente loci  adverbio pendent, vide Matth.  ampl. $. 324. p. 632.   avtol avtols %xovxeS  tiSEVtai» Media forma Pau-  sanias usus est TtSivat verbi,  quod qui legem scribunt, iidem  illi legi sese subiiciunt. Eodem  modo apud Xenoph. Oecon. 9.  14. scriptum reperitur iv tatS  EvvopovpivaiS noXsdtv ovx ap-  * XEIY SoXEt TOtS XoXltaiS , 7 JY  vopovS xaXovS ypa~  if> cjy t at , quo loco Pausaniae  verba abundantia quadam exhi-  bita esse doceare. Satis erat  dixisSe r ol plv ovv dya$ol  tOY YOpOY TOVtOY ixOYtES tl-  Sevtai. Addidit autem avtol  avtolS 9 ut aequitas illorum ama-    torum clarius eluceret, qui ipsi  nulla necessitate nrgente, sed li-  berrima voluntate {biovtES') il-  lam legem scribant.   tovtovS tovS itavStf-  povS ipadtaS, OvtoS pro-  nomen nominibus praeponi solet  ita, ut significet, de aliqua re  sermonem esse sive landanda sive  turpi, quae alias iam innotuerit*  Igitur et laudis et ignominiae  exprimenda* notioni inservit. Ac  nostro quidem loco non obscu-  ram esse potest, quo significatu  pronomen accipiendum sit, et  recte Stallbaumius annotat, ovtoS  cum contemtu dici. Exempla  huius usus ubivis obvia sunt.  Laudat Stallbaumius Piat. Criton.   p. 45. A. ovx opacS tovtovS  x ovS 6vxog>dvtaS coS EvTeXeiS,  quilus verbis occasionem datam  video, de Sycophantarum nomine  quid mihi videatur, aperiendi. Ad-  modum enim displicet, quod Schol.  annotat, ad Piat, de rep. I. apud  Bekk. Comment. Crit. T. II. p.  397* dvxotpavTTjS XkyEtat d  iffEvSddS ti xtv oS xatTjyopdiv.  XExXijdSai 8* ovra> nap ./ISi/-  vaiotS TCpdrtov EvpESivtoS rov  t pvxov rtjS dvxtjf, xal 8ta tovto  xgoXvoytcjy iZayeiv ta dvxa,  tc ov dk (paivoYtGJV tovS i£d-  yovtaS dvxoq>avtcoY xXr]^h'-~  TGJVy dvviftrj xal t ovS 6na>So\jr  xarrjyopovvtaS ttvurv tptXane -  X^TfpovooS ovtoj npoSayops->j -  $ijvai % Duplex schnl. eat ad  Aristoph. Plut. 37. Alterum ctim  Platonico convenit, alteram haec  habet : Xipov yEvopivov iv r y  9 Attixy tivls Xa$pp taS dvxxS  taS atpiEpcopivaS toiS SeoiS  ixapicovvtOy pera 8h rav:at xui rovtovg tovg navdrjfiovg tgatixag itQogavayxa&iv    to roiovrov , wgittQ xal tc5v   EvSrjviaS ' yevope vtjS xanjyo-  povv TOVZGDV rivis, xcti £xel-  $ev dvxocpctvrai Xiyovzai, Mae  narrationes non dubium est ,  quin fictae sint, qnibus 6vxo-  qxxvr&v nomen explicetur. Per-  cit schol. Aristopli, evpijrai 61  itepl tovto v xcd hvepct Idro-  pia itavv ipvxpd, Sed ipsa illa  schol, explicatio admodum friget,  2vxo<pavTcov nomen a 6axxv-  <pavT7jS descendit, dc qua voce  Pollux habet X. 192. otav drj-   jLiodS&vrjS Eiitrf GaxxvcpdvTaS,  rovS itXixovraS rctiS ywcnBX  XEXpvcpaXovS axovovdiv, Hoc  genus hominum consentaneum  est loquacissimum fuisse et cu-  riosissimum nequitiaque refertis-  simum, atque in omni re tonso-  ribus, obstetricibus, aliis similli-  mum, Factum est autem usa „  loquendi atque, ut in Piat, Cra-  tyl. est p, 421. C. dia — ro  navraxy GrpicpedSai ra ovo -  para, ut nomen 6vxxo<pdvnjS  audiret, ex quo 6vxo<pdvTi\S  enatum, it poSav ay xd2,tiv to  roiovrov . Pauci libri pro  t d roiovrov habpnt rdHv roiov-  roov. Exspectabas, inquit Stall-  baumius, oldyitep idrl tovto, ori  xal ro ov iXEv^Epoav y . it . avtovS  p?) ipav. Sed nihil mutandum.  Annotat Riickertus ad h. 1,: Spe-  ctat pronomen ad snpra lecta  verba pyj ipav itaidoov. Neque  habet duplex accusativus huic  verbo iunctus quicquam , quod  offendat. Alia ratione nobis  hic locus explicandus videtur,  Pausanias nimirum cum praedi-  casset eorum amatorum iustitiam  et aequitatem, qui^ipsi tibi lu-    ite v&igav ywaixav xqos-   beatissime illam legem imponant, nunc id agit, ut non cogendos Pandemi AMATORES AMANTE AMATO censeat, ut  eandem legem sibi scribant, atque ab immaturis pueris abstineant, sed statim ad rationem cogendi abit, modumque indicat, quo modo viles isti AMATORES AMANTE AMATO ab immaturis retineri possint. Sententia igitur verborum haec est. Die guten Liebhaber legen sich dieses Gesetz aus eigenem Antriebe aufj non muss man eigentliph auch deo Anhiingern des  Pandemos dieses Gesetz aufdringen, ganz in der Weise,  wie wir sie nach Kraften nothi  gen , freigebornen Frauen ihro  Liebe nicbt zu widmeu. Pronomina generis neutrius cum articulo coniuncta haud raro sic adhibentur , ut absolute ponantur  atque adverbii vices obtineant. Sic in Piat. Phaedone legitur  p. 65. B. olov ro roiovde XeycD,  quo loco to towv6e absoluto  positam est, vehementerque dif-  fert a verbis, quae leguntur  Eutyphr. p. 13. B. olov toiovds  se, Xiyco. Symp, p. 178. E., ad  qnem locum vide annotat, p. 61.,  t avrdv 6e tovto xcd rdv ipeo -  pevov op&fiEV , on x. T. A. ubi  T avrov tovto est : ganz auf die-  sflbe Weise. Adde Piat, de Tep„  X. p. 605. B. t avrdv xal rdv  piprjrixov itotfjrr/v (pyjdopev  ipitoieiv x . r. A. Prorsus eodem  modo ro roiovrov positum est  nostro loco. De plv ov v — Si  particulis vide aunot. p, 22»  r qoy £Xev$& pcov ywai -  xgjv — prj ipav. Liberae  mulieres ex hominum conspecta  quam heri potuit maxime remo-   7 182 avayxatofiev ccvrovg, xa&’ 5 Oov dwapi&a, fiif igav.  ovroi yag tlaiv oi xai to oveidog ntnoirpimtg , ujtftt  rivas toAj iiav kiytw , co$ aloxgov jjK(x'£tC0ai IgaOralg.  X iyovai 5a sl$ rovrovg unofiXbiovns , ogwvrig avrdv  rrjv axuigiav xai ddixlav' htd ov Sr/ xov xo6(Uas yi    vehantur, cfr. Symp. p. 176. E.  tals yvvailA raiS IvSov,  ad qnera locum Nepotis praefat.   $. 7. laudavimus p. 44. Mens  Pausaniae hic esse videtor: De-  bete, si heri posset, pueros  immatoros domi manere abscon-  ditos, ut liberae mulieres domi  maneant, hominum adspectum fu-  gientes , ne amatorum prava se-  dulitate corrumpantur.   ovxoi ydp eidiv oi xai  x* t. A. Pronomen sequente ar-  ticulo cum contemtu positum est,  ut supra tovrovS r ovf TtavSif-  pouS. Sic p. 181. B. non sine  adhaerente ignominiae notione  dicitur xai ovtoS idtiv , ov ob  cpavXoi rcov dv^pcditcov ipdodiv,,  Kal vocula hoc modo explicanda  est: Isti enim cum aliorum ma-  lorum, tum etiam auctores illius  rumoris sunt, quoad quidem non-  nulli dicere non dubitant, torpe  • esse amatoribus gratificari. Pro  < Sire TivdSf quae optimorum co-  dicum lectio est, vulgo tuSre rtvd  legitur. Sed singularis numerus  minus aptus hoc loco, non quod  sequitur pluralis numerus Xiyovdi  81 x. r. A. , sed ne forte lateat lectorem, non certi cuiusdam viri,  sed populi rumorem hic tangi.  Ad to oreiSoS Riickertns anno-  tavit: Graeci, quamvis frequen-  tissimus usus sanxisset quodam-  modo hunc amorem , tamen ut  probarent eum , nunquam indu-  xerunt animum, immo turpitudi-  nis nota erat, non quidem amasse    pueros amatoribus , sed pueris  amori eorum satisjecisse . Aliter,  atque Riickerto visum est, super  puerorum amore iudicarunt Grae-  ci. Vide Commentat. de Symp.  Platonis.   avrcov tTjy axaipiav  xai aSixiav. cf. p. 181. D.  i&aKazrjdavreS , iv dtppodvvy  XafiovreS coS viov , xatayeXa-  davtts olxytfedScu iit aXXov  dnotplxovxES. Ibid. 1. B. itpoS  to 8ianpd£>ct65ai pdvov fiXe-  itovTtS, dpeXovvteS 61 tov xa-  Acuff ?/ firj et q. seqq,   i x el ot) Srjxov yi .  Haec est optimorum codicum le-  ctio; vulgo male ov Srjitov —  re exhibetur, ri ad verba perti-  net , quibus appositum est, et  conditionem indicat ita, ut ap-  prime Latinorum si quidem  respondeat. 8tjxov voculam quod  attinet, supra de itov particulae  significatu dictum est ad p. 180.  D. Eius significatus vis 8tf ac-  cedente, cui ironica potestas est,  ut in Piat. Menone p. 86. D.  iireiSij 6h dv davxov pkv ov8'  imxetpeis apxtiv, tva 8 rj iXev-  SepoS tjS , maximopere augetur.  Ficiuus verba convertit satis fri-  gide, ut videtnr: nihil autem,  quod n\odeste etlegitime  fit, vituperare decet. Verba  convertenda sunt potius: Dena   es ktnn doch offenbar wol ir-  gend eine Handlung, wenn an-  ders sie mit Maass und Fug un-  xai vofilfiag orwvv Ttgayucc nQuvcbtitvov i poyov av Si-  xaiag tptQoi.   Kul 8rj xal 6 xcgl tov tgcoza vvfiog iv fiiv ra is  ctM.cug itoktGt, vorjecu gudiog' anXag yag SquStcu ' o  6’ iv&dds xal v iv AaxtSulyiovi TtoixUog. iv "HXiSi B    ternommen wird, tiicht mit Recht  getadelt werden. Prorsas eodem  modo dicitor in Apol. Socr. no-  tissimo loco p. 20* C. o v ydp  djfrtov dovye ovdev xcov aAA.Gov  nepixxoxepov npaypaxevopivov,  t7TF.iT a toGavxij tprjpTj xe xal  AoyoS yiyovev x. r. A.., quo  loco interpunctionem post dovye  delendan^ curavimus» Sensus est:  Denn es hatte doch offcnbar wol,  vvenn auders du nichts weiteres  gethan hiittest , ais die andern,  eia solches Gerede und Geschwatz  nicht entstelien kdnnen»   xal 8?) xal . Harum parti-  cularum notionem Sehleiermache-  rus in conversione non reddidit,  neque Ficinus easdem convertendo  expressit. Exhibet enim: lex utique de AMORE et q, seqq. Biickertus ad h. 1. haec annotat -  Particulae coniunctae xal 6r} xai  ibi locum habeut, ubi a genera-  raliore sententia ad specialem  transitur , h. e. , quum id , quod  in universum disputavimus, etiam  de certa aliqua re valere dici-  mus, quo in nexu semper aliquid  conclusionis est. Habet igitur  harum vocum quaevis vim suam  nativam; quarum prima copulat  cum prioribus, altera vel conclusionem indicat, vel rem pro certa  ponit, quam particulae 8rj vim  velim ostensivam appellare, ter-  tia adiungit, fierique subsumtioriera docet»  Negari nequit,  xal 8rj xai particulas interdum  ita a scriptoribus adhibitas esse,  ut iis transiri significent ail  ea, quibus, quae antea in universum dispntata essent, proben-  tur. Cave tamen , omuibus in  locis hanc particularum SIGNIFICATIONEM VERAM habeas. Ac no-  stro quidem Joco Pausanias ad  novam rem , b. e. ad civitatium  leges transit ita, ut, cum cora-  memorusset p 182. A. duplex  de AMORE iudicium Atheniensium,  quorum alii ipsum laudent, alii  vituperent, aliorum civitatium  iudicia annectat, et quomodo in-  ter se differant, exponat. Ad  eum rem commemorandam adi-  tum patefacit 8rj particula, quae  quo magis emineat, initio  enuntiati ponenda erat, atque  eidem xai expletivum , quo suf-  fulciatur, praefigendum, vide  annot, p. 5*  an ydp <2 pitixa i. E  recta ditA&S vocis explicatione  sequentis verbi itoixiAoS recta  explicatio sequitur. Illud denotat actionis reive alfeuius sim-  plicissimam conditionem, qua ef-  ficitur, ut facile possis et quasi  primo obtutu, quid sit actio sivo  res inspecta, cognoscere. Jlot-  . xi\oS contra de plurimarum rerum inprimisque de colorum  compositione valet, quae ita  comparata est, ut nequeas dicere  statim, cuius coloris sit id, quod  noixiXov vocatur. Hinc ad ho-  minem relatum noixiXoS eum  significat, quem non tam ver-  sicolorem, quam varium appella-  fiev yaQ kcc I Iv Boiorolg , xal ov firj docpol Alysiv>  ca tAiJg vEvqfio&itrjtai xalov eo %aQl£E6ftcci Ipatiraig,  xal ovx av ug tlxoi ovts veog ovts itcdcuog d>g al-  ti iQQVy iva , olfiat, ^XQaypcn? t%atit Aoyco «stgi»-  rnnt et versipellem ROMANI. No -  //oS"; iroixiXoS est igitur lex, quao  ex ambiguitate sententiae labo-  rat. Eius ambiguitatis in Athe-  niensium et Lacedaemoniorum  lege Erotica exemplum explica-  tius enarratam habes p. 182*  D. seqq.   iv "IIAiS i plv yap\ seqq.  Triplex apud Graecos de AMORE lex obvaluit. In Elide et in  Rocotia atque in iis civitatibus omnibus, quae eloquentia carebant, obsequi amatoribus pulcrum habebatur. Apud Iones  eosque, qui barbaris subiecti erant, ut philosophicae gymoasticaeque exercitationes, ita obsequium erga AMATORES dedecori  erat. Ambigua lex erat apud  Athenienses et Lacedaemonios,  ambiguumque indicium. Nimirum  ro xapl<Sa<$$ai ipadralS et pul-  crum et turpe habebatur.   vEvopo^irrjrai. Sydenh.  annotat, ad h, 1, laudatus u  Wolfio :• Dies Wort, wie das vor-  hin nnd mehrmals gebrauchte vo-  poS, muss man nicht von einem  geschriebenen Gesetz, von einer  positiven Satzung in ausdriick-  lichen Worten verstehen , son-  dern von Gcwohnheit und Gebrauch , der nach und nach das  Ansehn eines Gesetzes gewiunt. D. rjyrjdair av  •xaXiv altixtdrov ro roiovrov  ivSaSe v o pi^ed^ai. In Piat.  Cratyl. p. 384. v. 16. Bekk. ov  ydp tpvtiei kxddrca necpvxivat  dvopa ov8hv ovdevi, dPiA.cz v o-    pep xal rc ov iSitidrtarv   te xal xaAovvtcDV, Ib. p. 388,  Hermogenes interrogatus a So-  crate, quis nominum usum sup-  peditaverit, cum id nescire se  confiteretur, ille ap ovxl , inquit,  d vopoS doxei doi tlvat 6 xol-  padidovS av ia i   Iva prj Ttpaypar  x. r. A. His verbis Pausaniae indicium continetur demonstrantis , qui factum sit , ut cautione  adhibita nulla paederastia in  Boeotia et in Elide pulcra indi-  caretur, Sed ex ambiguitate quadam hoc indicium laborat, de  qua interpretes nihil annotarunt.  Aut enim licere obsequi amatoribns  dicit, ut impetrent amatores,  quod lege prohibente iuvenibus  nunquam persuadere possint, ut  ipsis concedant, aut propterea  legem illam latam censet, ut iu-  venes, quos Boeoti atque Elidenses admonitione non possent, AMORIS vi ad virtutem impellerentur. Utra explicatio rectior  sit, in Commcnt* de Symp. Platonis explicatum habes.   r 7 } S 8 h 9 IcDviaS xal «A-  XoSt n oAAaxov. Quid Pau-  sanias dicere voluerit, ut facil-  lime intelligitur , ita difficillima  structurae ratio est, quam nemodum sati3 explicavit. Plerique  interpretes ad coniecturas inge-  nii confugerant, quarum numero  pon minus turbatum te senties,  quam ipsa difficultate Platonici  loci, H. Stephanus scribendum  coniecit rrjs 81 IooviaS jroAAa-  fitvoi ntiftuv rovg veovg, Sn aSvvcttoi Ikyuv. r rj$ di  'I avias xal aklo&i xoXku%ov altSxQov vtvo[u<Stai , cicJot  vito fiaQfiuQoig olxovGi. rotg yag fiaefidQOi s Sicc rag  TVQawidus aloxQo v tovxo ys, xal % yt <pdo<Soq>la r.al C   ' x°v xal aAAoSz x. r. A.; Thier-  «chias ty 6i luriae, Astius rois  6 h 'iGDviaS conieceruut. Ut elios  silentio praeteream, ingeniose  Riickertns scribendam duxit rijS  * IcarlaS xal aAAoSt #oAAa-  Xov al6xpov vevopidzat , pa-  \i6xcl 6 * o6ql vno fiapfidpois  olxov6iv. Stallbaumius , vide,  inquit , ne genitivas pendeat e  pronomine vdoi vel potius e pro-  nomine demonstrativo ante 0601  intelligendo. Nemo enim olTen-  deret in his TrjS 61 'iooviaS xal  dXXuv noXkuv x^pdjy 0601  vno fiapfidpois oixovdt , napd  t ovroiS ai6xpov vevopidrat.  Quum autem orator post r 7/S 61  'iuvlaS posuisset adverbia <*A~  Ao.9i noXXaxov, addidit statim  aldxpovvevopidTcti, quae sic non  poterant commode alio Joco collocari, atque deinde demum ad  inchoatam structuram , quam in  mente habuit, reverti putandas est. Haec explicatio impeditissimae structnrae et ipsa impeditior est. Riickerti ingeniosa quidem sed audacior coniectnra est, atque cura veritate rei non  satis conveniens. Ceterae coniecturae omnes ita comparatae  sunt, ut intelligere sane non possis, qui factam sit, ut lectio ad sensum facilior in difficiliorem  sit mutata. Ut meam, qualiscunque est, sententiam proferam,'  cum in praecedentibus Pausanias  iv*H\i8i pev yap xal iv Boiu-  totS xal ov pi) Cocpoi XiyEiv  dixisset, pev particula adhibita,  verba secutura esse indicavit, quae illis verbis opponerentur,  Ilaec oppositio ut validius emineret, ita instituta est, ut altero membro oppositionis ad ulterios  exemplar comparato adhibitoque  chiasmo gratissima varietate delecteris. Igitur cum proprie dicere debuisset Pausanias iv 61  zy 'ioDviot , ut supra legitur iv  v H\i6i  xal iv BoiuzoiS, di-  xit rif 'luvlat, nomen ad praecedens ov comparans; pro aXXoov  TtoXXuv x<* opuv , quod optime  cum sequente otioi — olxovdiv  conciliaretur , «AAo3t ^roAAa^ov  posuit , ut esset , quod praece-  dentibus dativis cum iv praepo-  sitione coniunctis respouderet.  Iam certam est, genitivum r rjS  *Iuvia5 per se spectatum non esse explicabilem ; excusabilem autem indicabis, si ad prius oppositionis membrum respexeris.  xal i} ye tpiXodo epia. Gymnasia philosophorumque scho-  las matres fuisse et altrices pae-  derastiae , a multis vantiquitatis  scriptoribus traditum Cst. Unum  ut laudem, cfr, Cic, Tuse, Q,  IV. 53. Mihi quidem haec in  Græcorum GINASSIO nata consuetudo videtur l in quibus isti  liberi et concessi sunt AMORES. Bene ergo Ennius: Flagitii principium est nudare inter cives  corpora , Persecuti autem esse  barbari dicuntur pari vehementia  et filiam et matres , quia elatio-  res animos hominibus ingignerent,  novarumque rerum studio pectora  incenderent. t) (pUoyvfivaarla. ov yag, olfiat, <Sv/uplgsi roig Sq-  XOVOi tpQovrjfiaTa fttydXa lyylyvs<s9at rav ag%ofievcov,  o«(5e tpiltag loxvgctg xai xotvmvLag, o drj fuelusxtt tpt-  hi tu re ulla narra xai 6 "Egcog ifinoieiv. igya 6h  tovto Pfia&ov xai oi tv&uSe xvgavvot' 6 ydg 'AgiGxo-    ov y <x p , olfiat. Olfiat  rerbam haud raro modestiae in-  dicium est, indicatque, qui eo utitur se nnimi iudicium pro opinione  haberi velle. Nostro loco non sine  acerba ironia adhibitum est , cu-  ius usus exemplum est Piat, de  rep. I. p. 337. A., ad quem lo-  cum vide Stallbaumii annot.   <p po vrj pax a peydXa —  fc 5 v upxopiroor. Minus  apte Sdileierroacherus convertit:  grosse Einsichten. Amore  efficiuntur potius atque procrean-  tur elatiores animi h. e. grossartige, kiihue Gedanken. cfr. Me-  jaex.p.239. fiu. cj v 6 ptr np&-  XoS, KvpoS , l\£v$FpGo6aS Tllp-  tiaS rovs avrov TtoXlzaS tgj  avrov <p povr)fLaTi cepa xai  rot)? diuitoTaS MifiovS idov -  Xoodaxo x. r. A. Pro tgjv ap-  XOpivoov io aliquot codd. repe-  ritur r diS apxopirotS , quo casu  Plato non usus est , ut dupli-  cis dativi vel ambiguitatem vel  simplicitatem vitaret. Ne mireris autem lyylyvt6$ai verbum  siae dativo positum esse: paullo  infra legitur o 81} paXiOxa cpi-  Xu — 6 *EpcoS ipzou.lv. Adde,  quem locum lluckertus laudat  Piat, de rep. V. p. 464. D. tjSo-  vdt re xai aX yijBovas ipzoiouv-  taS }$la>v ovxoov idlaS.   o 8 1 } pdXi6x a epiXei,  Adhiberi solet singularis numerus  pronominis relativi, quando ad  plura nomina refertur, quae plurali numero posita sunt. Ultra  pluralem numerum egredi non  licuit , igitur singularis repertus  est generis neutrius, quo prae-  cedentia comprehenderentur,   ra re dXXa narra. Annotat ad haec verba Schleier-  roacherus: Dieses andere al —  les kann doch nur Philosophia  tmd Gymnastik sein , uud fur  diese wenigeu Falle ist der Ausdruck etwas zu reich. Allein,  wo so viele Biicher alie schwei-  gen , und die Nothweudigkeit  nicht sehr dringend ist, da ist  andern vorwitzig. Eine solche  Nothwendigkeit scheint aberwobl vorhunden zu scin. Igitur pro  narra V. O. scribendum censuit  xavxa, quam couiecturam Riik-  kertus vulgatae scripturae praefert. Monet contra Astius: sensum esse verborum: præ ceteris  omnibus maxime amor. Hoc ex-  plicandi genus et Stallbaumio  placet, et nobis probatur. Pausaniæ mens haec est: nihil esse, quod non odium moveat tyrannorum, philosophiam, gymnasticam, musicam, poesin  alia hoc genus: nihil autem mugis illis invisum esse, quam puerorum amorem, quo iuprimis  elatiores animi , firmae amicitiae  atque contubernia efficerentur.   xax iXv6 ev avrcov rrjv  dpx V v ' Pausaoiam h, 1. in historia Pisistratidarum errasse primus, ut videtur, Abrah. Grono-  ytltovog Hq<os xcu tj 'Jgfiodlav tpMu filfiaiog ytvofiivt/  xctttXvOtv avrdv xfjv KQ%i)v. ovuog, ov fiiv al6%Qov  tte&i] xaQi&e&ai £Qct<Staig > naula rdv ftipivav xuxcu,  xdv fitv aQxovxov it Xtovd-ia , rdv Si ciQxofiivav avav- W  8(/ia' ov dg xaXov aitldg Ivouia&rj , Sia xyv rdv 9e- vins rectissime docuit in annotat,  ad Aelian. V. H. XI. 8. Tantam eaim abfuit, at interfecto  Hipparcho libertas civibus Athe-  niensibus redderetur , ut potias  Hippiae tyrannis durissima secuta  sit. cfr, Thucyd. VI. 54. Neque  hic error solius Pausaniae fuit,  sed Atheniensium fere omninra,  qui ob libertatem restitutam Har-  modium et Aristogitonem summopere colebant. Sic in spolio no-  bilissimo, quod apud Athenaeum  exstat XV. p. 695. B. dicitur: Ev pvptov xAordl to BiitpoS  (pOf)lf Ogj   &SitEpApp68ioS x *Api6xoyeircav ,  ore rov xvpavvov xxavlxj/v  ItiovopovS r *A$ tjvaS licoi-  rj6dxrjv. Nihil igitur mutandum , neque  interpretatione xataAveiv verbi  potestas mitiganda est, qua aperte  indicatur, Pisistratidarum dominationem funditas eversam esse. Restat, at paucis dicamus de verbis fiifiatoS yerdfiim/, quae opposita esse videntur xaxeAvOev  verbo. Minus placet Schlcier-  macheri conversio : denn des Aristogeiton und Harmodius zu einer  festen Freundschaft gedieliene  Liebe zerstorte ibre Herrschaft.  Converterim equidem potias:  Denn so wie die Liebe des Aristogeiton and die Neigung des  Harmodius Halt und Festigkeit  gcwonneu hatte, stiirzten sie die  Herrschaft der Tyrannen. Ka-    xeAvdev autem dictam est, non  xoneAvdar, at significantius indicetur, nou viros ipsos, sed animum elatiorem, qui EX MUTUO AMORE natus sit, interitas auctorem fuisse.   xaxiac rc ov 5 epiv cov. ol  Siperotf ut sequentia docent, et  tyranni sunt, et ii , qui tyrannis  sublecti sunt. KetdSai, de tabulis  solenne, quibus leges inscribebantur, de more dicitur, qui hominum pectoribus intixus est atque  quasi innatus. rijs i>vxy S apyiav. Sa-  pra dictum habes: tva f oipai,  pr) npaypax ixatit A oya> nei -  pcopevoi TCeiSnv xovS viovS.  Recte igitur apyiav xijS tyvxijS  converteris: Tragheit, Stumpfheit  des Geistes.   'Ey$ vpTjSivzi y ctp. Hia  verbis quid respondeat in proximis, non reperies. Igitur Pausaniam inceptae verborum structurae oblitum recte existimave-  ris, ut Stallbaumias censet, qui  Ex hoo loco , inquit, Pausa-  niae ingenium plane cognoscas,  qui plurimis sententiis coacervatis magooque cnm studio collectis deinde inchoatae structurae  adeo obliviscitur, ut videatur ia  alia omnia abiisse, donec ad ex-  tremum in memoriam eorum re-  deat, de quibus ab initio coepe rat dicere. Nos Stallbaumio  clementiores oratori nou praemeditato largiendum esse ceu-    I   fdvcav TTjS *l>vxrj$ agylav. Iv&ude Sl itokv tovxcav xctk-  Xlov vevofio&iTijTcu xal, SjtEQ tlxov, ov {tudiov xata-  voijCui.   Cap. X.   'Ev&vfirj&Evu yccQ, ott Ityecat. xaXkwv r 6 tpavE-  * ptag Iq&v rov lu%Qa, xal fuxfooxa vav yEwmotatav   semus hoc, at interdata, senten-  tiarum accedente mole, quae me-  ditatione in ordinem non digesta  sit, ab incepta structura oratio  deflectat. Aestu sententiarum  refrigerato Pausanias ad oratio-  nem suam revertit p, 183. C.  rauxy plv ovv otySeirt av xi$  x, T. A. ut eum dicturum fuisse  colligas : <pi\odo<pla$ xd piyidta  xapnotx dv oveldrj, ndyxaXov  6 o£eiev av vopigedSai iv xy8e  xy ndXei xal xd ipdv xal rd  <pi\ov$ yiyvedSai xois ipa-  dxcaS.   rd q>avEp&$ ipdv rov  XdSpa. Aperte amare pulcriua  esse, quam tecte amare nusquam,  si lionc locum exceperis , apud  Platonem commemoratur. Con-  sentaneum, est autem, Athenien-  ses sic consuisse, ut ab improbo  bonus amator facilius discerne-  retur. Convenit cum nostris  verbis, quod infra legitur p. 184.  A, rovrovs 87} ftovXexai o ypi-  tepoS vopos eu xal xaAdoS fiat-  davi^Eiv x, r. A. In sequenti-  bus yervaidraroi iuvenes intel-  liguntnr nobilissimo loco orti ;  aptdxoi sunt, qui optima indole gaudent, aldxlovS autem epithe-  ton de corporis, non item de  animi habitu accipiendum est.  Sententia verborum est; Dicitur  h, e. censetur ( nara Xiytxai  eiusdem h. 1. significationis est    atque vopi^exat, neque dubiam est, quin hominum iudiciam tan-  gatur, quod vopoS a Pausania  vocatur, vid. annot* p. 100.), dicitur igitur pulcrius esse aperte quam tecte AMARE iubetnrque AMATOR AMARE quam maxime fieri potest, nobilissimos atque optima indole praebitos, etiamsi minus for-  mositate excellant. ovx &S tl aidxpdv 7Coi-  O vvxi. Stallbanmius haec verba  arctius cum praecedentibus coniungenda censet, quae hanc in se  . » h   sententiam contineant: xal oxt  7) napaxtXzvdiS rrJ ipdUvxi napdt  itctvx&Y ylyvtxai ok $ av p a -  dxov xi itoiovvxi, Displicet  haec explicatio duabus de caussis } primum aliud quid sensisse  Pausanias perhibetnr, quam qaod verbis expressit, deinde si ponas,  cum ita sensisse, admodum frigent sequentia xal itpoS xo ini -  XEipelv i^ovdiav 6 vopoS  6 £8 coxe rej ipadxy Savpa-  dxa Ipya ipyaZopevcp iitat -  VEitiSaif de quorum verborum  sensu mox dicetur. ' Verba ovx  <yf xi aidxpov 7Xoiovvxi ad rc3  ipwrxi pertinent, apposita autem  sunt propter napaxeXevdiX  padxtf verborum ambiguitatem.  JJapaxiXsvdiS enim et iis fit,  qui aliquid facere jubentur , et  iis , qui aliquid ut ne faciant,  admonentur. Possit igitur li. 1.  xal agldtav, xav al6%iov g cUrav wGi, xal ori au tj  xagaxblevG ig ta igairu maga jcavtav davfiaGz!] — ov%  ag %i al6%gov itowvvxi — xal eXovti te xculor Soxtl  ilvai xal (it/ slovri alti%g'ov, xal ngog ro etii^uqhv e  tkuv i^ovGlav 6 vouog dlSaxt tcj iga&ty &av(ia6ta  %gya Igyaifiiiiva tnaivEiG&ai , a ei ng roXfup// tcoleiv  aXti Iruovv diaxav xal povXuuevog biaitgalaa&ai icXr/y 183    re» ipiUvTi xapaxiAevdiS etiam  ita intelligi, at uoa amplius AMARO AMANS iubeatur. Sed ne haec verba sic intelligerentar , Pausa-  nias ovx fifr xi aldxpdv noiovvxi  verba apposuit* Sententia totius  loci haec est: Si quis reputat   apud se, — ingentem ab omni-  bus cohortationem fieri amapti  non quasi turpe aliquid  faceret et q. seqq,   xal kXovxi xe xaXov,  K venatione repetuutur verba in  re amatoria usurpari solita; qui  amat , duaxei , si res succedit,  alpel XOV ipcopevov, AMATUS  aXtdxexai. Riickert* N 011 sine caussa iisdem venatoriis verbis  Plato etiam de vero indagando  utitur, cuius usus exempla non  rara sunt. cf. Stallbaumium ad  Piat, Phaedon, p. C6. A. Cete-  rum cum eodem Stallbaumio e  praecedentibus verbis dxi parti-  culam repetere nolumus; etenim  iam his verbis Pausanias ab incepta structura verborum defle-  xisse videtur. xal 7tpoS x 6 iittxei pstv  ZitaiveidSai, Non caret  hic locus difficultate. Stallbaumius verba convertenda censet:  et quod attinet ad studium amasii capiendi etiam laudari licere quamvis AMATOREM mira  lacientem. Quae conversio e duplici vitio laborat, quorum alterum  est in male intellecta 7CpoS præpositione, de altero paullo iufra dicetur. Certissimum hoc est, at-  que xal ante „ xe — xal  vocula posita probatur, verba  kXovxi xe xaXov 8oxel elvat,  xal p?} kXovxt aldxpoy posita  essp, ut confirmentur praeceden-  tia ovx ri aldxpoy Ttoiovvxi.  Interdum enim Græci, qnae addita caussali particula proferenda  sunt, praecedentibus copula ad-  hibita annectunt. Possis igitur  verba convertere: nicht, ais   vena er etwas hassliclies tbate,  denu wer Beute fing, dem wird  Lob zu Theil, dem beutcloseu  folgt Sclimach. Recte igitur post  Savpadxri et post aldxpoy li-  neolas posuisse nobis videmur,  quippe quibus legentium oculis, quæ enuntiationes arctius  coniungendae sint, indicetQr. Iam  non dubium est, quin verba ori  av rj TzapaxtXivdi? rw tpajpxi  napa ndvxQjv Savpecdxij de  studio amasii dicantur, quod in-  fra vocatur xo imxsipEiv kXetv.  Non verisimile igitur, Pansaniam  cum cohortationem amatoris commemorasset h. e. cius , qui cupiendi amasii cupidus est, itu  perrexisse: xal itpd? xd iiti -  Xeiptir kXetv et quod attiuct  ad studium amasii capiendi» Desideratur nimirum rovro, [(piXotSoyiag'] ra (ityiata kccqi rott av ovsidrj. tl  yag »; X9W a ra fiovlofiBvos i tagd rov lafieiv fj ccQxr/v  ag^ai i j tlv akXrjv dvvctiuv idtloi xouiv ola neg ol    yi particula, qua respici indicetur  ad id t de qno iarn sapra dictnra  sit: xai TtpoS ye x 6 Imxetpety  ?(. x. A. Non parvi aestimandum  Astii evpTjftat, quo illud deside-  rium mitigatur: xal npoS x<p   tjnxnpuy kXeiv x. x. A. Cave,  tamen coniecturam aliquam pro-  bes , ubi codd. lectio commode  explicatur. Rectissime autem  Ficinus verba convertit : Ad AMATUM sibi conciliandum; codcmque modo Schleierm icherns:  u m den Versuch z 0 ' m a -  i- heu, ob er i'lin gewinnen  konue. Quod verba attinet  t&ovtitay 6f.6g. ixf — lucuveraSctij mira Stallbaumiana explicandi ratio, qua lex permittere dicitur AMATORI AMANTE AMATO,  ut laudetur. Quamquam satis intelligitur quidem, quid sit, quod  dicitur permittere alicui,  ut laudetur, tamen non lau-  dabilem hanc dictionem merito censeas. Non autem id agit h\x  ad augendum amasii capieudi studium, ut, quamvis mira faciat amator, tamen eundem Inudandum censeat,  sed ea sine dedecore facere permittit, quae si  quis alius h. e. non amans  facere auderet, summopere vituperaretur. Posi-  tura igitur participium pro' infinitivo est, infinitivus participii  Jocum obtinet notissimo Græcorum usu, qui iam apud Homerum haud infrequens. oS xenia rroAA* Ip6e6xtv  t'5ci)v pro oS itoAAa xaxd ip-  Guv Proprie igitur Pausanias dicturus erat: xal TtpoS  x 6 litixtipcty kXely iZovdlccv 6  YopoS SlSwce xg> lpa6xy $av-  pa<$td Mpya i py agetiS ai xai  ( sc. dldooxe ) litatvFitiSai lit\  xovtcj . Ad 816coxf e praecedentibus ne l£,6v6iay nomen ad-  dendum censeas, videunnot. p. 89.   [ip i\o 6 oq>iaS] x a plyi~  6ta xapitotx’ dv oyeidtj.  Uncis inclusimus <pi\o6oq>iaS  nomen, quod nullo modo ferri  potest. Idem Bekkerns fecit rectissime. Stallbaumius, ut veritatem illius nominis probaret» verba convertenda censuit; quae  si quis faceret alias, eruditorum maxima acciperet opprobria. Sed agitur  hoc loco non tam de eruditorum  indicio , quam de totius populi  existhnatioue, neque aliud tangit  Pausanias , nisi roV TtEpl XOY  "EpeJta vdpor , ad quem con-  •titiieuduin eruditorum iudicia  aliquid conferunt tantummodo,  non omnem constituunt. Iam  quaeritur, quo modo haec vocula  iu textam irrepserit. Diximus  de haere in Commentat. de Syra-  pos. Platonis, ad quam lectores  ablegamus.  7 / t iv* aX \ tj v &v vapiv.   Uniusmodi zeugmata non rara  sunt apud scriptores Graecos,  quotidiani sermonis indicia, non praemeditatae orationis orna-  menta. Idem dicendi genus ROMANIS in usu fuit, siquidem apud Terent, exstat in Andr. Quod plerique omnes faciunt adu-   ' lesccntuli ;   tQtttiTtti ngog ra naiSixd, Ixttflag te xtd dvTifioXriOug  iv Tcclg dirjdiCt noiov/itvoi, xal opxovg 6 /ivvvrcg, xal  xoifu/O sig in i frvQtug, xal i&iXovtag SovXtiag dovXeveiv    Ut animam ad aliquod studium  udiungaut, aut equos Alere, aut canes ad renandum, aut ad philosophos,  Horum ille nihil egregie praeter cetera  Studebat. Idem dicendi genus patillo infra  recurrit: xal xoipr)6etS ini 5v-  pai$, quo loco frustra xotpGopE-  voS Bastius addendum, Riickertus  transponenda verba esse censuerunt. Alia ratio est Piat. Apol. S.  p. 23. D. xccvxa Xlyovdiv, oxi x a  /.UTc&pa xal ra vno jniS , xal  SeqvS /«?} vopi?,Eiv xal xuv yxxo 0  A oyov xpeixxGO n oze/K, quibus  verbis variae hominum susurra**  tiones ielicissime depinguntur  adiuncta simul temporis, quo  edebantur, diversitate. Ac temporis quidem diversitatem mutatio structurae indicat, fiuitorum  verborum omissiones hominum  opinantium, haesitan-  tium, aliquid aut nihil  scientium sermones depiugunt.  Brevius de eadem re et signifi-  cantius, adde sis lepidius, Socrates  loquitur Apol. S. p. 18, B. ipov  yap ttoAAoi xaxrjyopot ytyo-  radi npo 1 » vpds, xal naXai  itoXXa 7/drj Hxtj xal ovSlv aXe-  A eyovTES7 quibus verbis et  multos iam annos accusatores  exstitisse dicuntor nihilqoe veri dixisse; his tertium additur, quod  verborum sono Socrates assecutas est. Dixit nimirum itaXai -  jcoXXayjSijecrj, quod sonat ut  natJcdXtj , atque vanos accusatorum susurrationes rumoresque  lepidissime describit.    xal o p no vi d j-ivvvte?.  Num iureinrando non nisi amanti  uti licuit? Quid, si quis pecu-  niam ab aliquo sumsit, non debere censendus est ad reddendum  se inreiorando obstringere ? Aut  qui rei publicae administrandae  praeponendus est, eine cives se  iniurato subiicient? Non dubium  est, quin upxovS dpvvvtES de  periurio inteliigendum sit , quod  iu quavis alia re turpissimum, IN AMORE, e Pausaniae certe senten-  t a, maxime excusabile est. Quaeritur autem , qui possit opxovS  o/.ivuvteS periurare signifi-  care, Pluralis numerus upxovS  indicat, ut videtur, iusiuran-  dum semper in ore gerere, at, quicquid dixeris,  eodem confirmes. Hoc qni  faciunt, iurmuraudi sanctitatem  non magui aestimare solent, eo-  demque haud raro confirmare,  quod est fulsissimnm. Iliuc fa-  ctum, ut upxovf oprvvrfS haud  raro peri uros significet.  xal xoipijdeis ini 3*J-  paiS. Amatores pernoctare so-  lebaut ante fores amasiorum , ut  severitatem eorum misericordia  adhibita/ infringerent. Notum  Nasonis praeceptura est:   Auto fores iaceat; crudelis ianua!  clamet»   xal eXoyt af 5oij-  A eiaS 8 ovXevetr , Vulgo  l$£\ovtdS legitur, quod imme-  rito Astius in iSeXorxai immu-  tandum cenauit, Recentiores edi*  tores ad unum omnes /SeXoi'T£S  probaverunt , quod plurimorum  ”3*. olag ot56’ av dovlog ovdelg, l/ixoSt£oito av ftrj it pat-  ii thv ovtci tjjv XQcrhv xal vito (pD.av xal vtcd effipav,  t(5v [tfv vveidi^ovrcov xo kaxdas xal KveAev&epias , tav  de vov&etovvtuv xal ala^wo/ilrm’ vnep avtcaV ra 6’  fpuvn navta tuita noiovvu %a.Qi s iitedti , xal dtdotai    codicum auctoritate confirmatur,  u Stullbaumio autem ita expli-  catur, quasi positum sit pro  xal iSeXovzl SovAeiaS 8ov~  AevovxaS. Eius videlicet loquendi  normae memor est, de qila diximus  p 106. Praeplacet nobis i%eAov~  xaS, quod arctius cum dovXevetv  iuhnitivo coniunctum notionem  c ilicit iSeAoSovAeUtS, quae infra  commemoratur p* 1S4. C. avtjf  av i/ i5tAo8ovAela ovx ai6xpd  tlvai ov8s xoAaxda. Adde prae-  terea p. i84. B. c Zsnep ini xolS  ipadxaiS fjy dovAtvetv iSeAoYxa  ifYTivovv SovAeiav x. r. A.   ijnt o 8 igoiT o av pj)  7 T pdx r eiv Impediendi verba  vel cum solo infinitivo exhiberi  soleut, vel addito infinitivo, qui  cum jn} couianctus est, si im-  pediri significant, ne quid  t‘i a t. Contra ubi cautio indi-  canda est, ne fiat, quod iam  saepius factum sit, infinitivus  cum prj et articulo* exhibetur.  Exemplo e$t Thuc. III. 1., quem  Incani Riickerti industriae debeo,  flpyw xo J17J TtpOE^lOVlLXS XWV  OitAojy xd iyyvS rijS 71 u AecoS  Xtthovpytlv.   xal aldyvv o ji iveay vnlp  (xvttv y- lTep\ ovtcHv B ii cicer to  videtur non ad actiones referen-  dum esse, quas aliquis commisit,  sed ad homiuem, a quo sunt patratae, Habet haec explicatio,  quo so commendet, neque oilicit  eidem pluralis numerus, ad quem  a singulari numero Graeci solent  interdum transire, Praeplacet  tamen nobis ea explicandi ratio,  quam cum ceteris interpretibus  Schleicrtnaclierus recepit. Verba  convertit: indem dieso ihm   Schmeichelci und INiedrigkeit vorwerfen, ieue ihn zurecht wei-  sen und sich dariiber acharnen  wiirden.   xal Sedoxat t )ico rov  r 6 jio v dvev 6 v e 18 ovS np .  Prorsus eodem modo , quam-  quam verbis paullisper immuta-  tis, p. 182. E. xal — iZovdiav  6 vdpoS 8i8coxe rc3 Ipadxjj  Savjiadra ipya ipya? t opeva)  iitaiveidSai. Iu sequentibus pro  bianpaxxopLvov veteres editt,  codicesque pauci 8ianpaxropiv(p  ex 'libent, quae scriptio quoniam  ad explicandum facilior est, quam  illa, minus est hoc loco probanda.  Possis conferre cum nostris ver-  bis, quae leguntur p. 182* C,   , xal oxi av 1 } napaxiAevdiS rc3  ip&vri napd ndvxoov Savjxa-  c ni} ovx <*jS xi aidxpov noi-   OVYTl.   o 8 e 8 eiYoxaxov x, t. A.  Rarior haec structura, eademque  oratorio dicendi generi apprime  couveiiieus ; vide Matth, Gramm,  ampl. 482, p. 806, Verba  convertenda suntvQ uod autem  gravissimum est, h o p est,  quod cet. Quae sequuntur  verba, &S ye Akyovdiv ol noA-  A ol et ad praecedentia referri vxo tov v6(iov ccviv oveiSovg xquvcuv, wg xayxttXbv.  u jtQayfi a SiaXQcmofiivov. o di duvbtarov , Sg yt Xt-  yovGiv oi jtoXXol, on xal opvvvti fiova Ovyyvatfii] naga  &ec5v ixfidvrt jwv oqxov ' utpQodiGiov yctQ opxov ov  (fdGiv elvcu. ovto xal vi &eol xal o i av&gazoi xaGav    possunt, et ad sequentia; quae-  ritor, utra relatio rectior sit Ruckertus ad h. 1. Verba, in-  quit, gjS yt Atyovdiv ol itoXKol  non ad seqq. referenda sunt,  quasi dicat: quod vulgo dicunt  veniam esse cett., hoc enim ipse  sentit Pausanias pariter atque  vulgus, in eo autem discrepat,  quod vulgus hanc rem gravem,  admirabilem putat esse, qnipJ|  quod caussam ignoret; ipse auten^  gnarus caussae, non admiratur.  Pertinent igitur haec verba ad  adiect. 8tivotaxov\ Quod autem  gravissimum est ex vulgi quidem  sententia, hoc est , quod cet. Re-  ctius quam Ruckertus f fecit ,  Schleiermacherus et Astius de ho-  rum verborum explicatione cen-  suernnt. Verba nimirum ojS yt  Xkyovdiv ol TtoXXol ad sequen-  tia trahenda esse, ipsius Pausaniae verbis , quae insequuntur,  demonstratur. Dicit nimirum  d<ppo8i6iov yap opxov ov <p ce-  ti iv elvccij a quibus verbis, quo-  niam suum indicium Pausanias  secludit, satis apparet, eundem  de impunitate periurii certe du-  bitavisse. Quid, quod Pausanias  p. 183. E. turpis amoris indi-  cium censet, si quis amasium  aetate provectiorem relinquat,  jcoWovS A oyovS xalvno-  dx&<> £1 * xqraidxvvaS,  umn verisimile est, eundem per-  iurii impunitatem credidisse?  Certissimum igitur est verba cjS  yt Aiyovdtv ol zoAAol ad se-    quentia pertinere, quibus ea prae-  posita sunt, ut clarius appareat,  vulgus , non Pausaniam sic iu-  dicare*   ixfidvti t gj v opxoov.  Stnllbaumius FJekkerum secutus  ut exquisitius tov opxov in textum recepit, quae lectio Vindobb*  duorum est ; eadem apud Cyril-  lum adv. Iulian. VI. p. 187. re-  peritur. Sed minus placet nu-  merus singularis, (vid. p. 107.)  et genitivi, quem plurimi codd*  habent, certissimum exemplum  Ruckertus suppeditat de rep. I*  p. 538. E. tov tovtov ixfial-  vovra xoAd^oudir, Vix iutel-  ligitur autem, cur Plato hoc loco  exquisitiorem verborum structuram admiserit, alio loco eandem  probaverit minus. dcppo8 i diov y a p op-  xov. Schol. habet ad h. U  d(ppo8idtoS opxoS ovx Ipnoi -  vipaS, ikl ttav 6i Hpt&TOt dpvvv-  tgjk itoXAaxis xal intopxovv-  tcov ptpvrfxai 81 tavti/S xal  'IldioSoS Aiyarv,   ’Ex tovS’ opxov £St/xev apti-  vova dvSpcoxoidt,  vod(pi8laov ipyoov ittprl Kvitpi -  8oS.   xal TIA.d.toav iv. Svputodicp. cfr*  Aristaenet. II. 20. p. 105. tov£  8h opxov? avrol (parh p?} itpoS-  Ttikd&iY zois g )dl tgov Secor.  Adde Epigr. Callim. IX. v. 3*  in Anthol* Gr. Iacobsii. C llovtilctv ntJtoirjxatii tu tQavn, wg o v6(iog (prjdv o  ivftads. rccury [ilv ovv ohftdrj av ng nayxaXov vofii-  & 0 &cu iv ryde rij ndXu xal ro igav xcc i ro xplXovg  ytyv£0&ai toig igaOtaig. insidav da naidaycoyovg ini -  CryOav rsg oi narigsg tolg igcsuevoig firj ico6i diaXs-  yeti&ca xolg igaCralg, xai ra naidayaytp rctvta ngogre- tofioCev' aXXd Xlycvtiiv aXifiia, ita aggressos est, ut p. 183. D.   rovS iv ipcoxi diceret: eif xavxa xiS av dpxovS pij Svvetv ovar is aSa- fiXitfuxS» His verbis ioest autem,   4 h * vutgjy. quod minos bene habere videtor.   ovtcd xa\ ol 2 eoi. Si Constat quidem, 5i purtjcnlam   non addita essent verba coS 6 adhiberi saepenumero , ut ad   vdfioS (pjjolv d ivScide , ncmi- praecedentia orationem recurrero nem esse puto, qui Pausaniae eaqoe quasi resumere indicetur, argumentationem non rideret. sed ita tamen noster locus com-   Colligeret nimirum ille e vulgiJkuratus est, ut foitiorem partide periurio sententia, eoius ve-^Ptulam desiderare videatur. Eauritatem ipse addubitare se osteu- dem in lectione vulgata habes :  dit, d«*os revera summam agendi eis 6r t xavxa XiS av ftX itpaS, • licentiam AMANTIBUS concessisse. quam recepissem in textum, si Addito autem d)S d vdpoS (ptj6iY plurimorum codicum auctoritas   6 ivSade nihil, quod reprehen- non obstaret. De paedagogis,   das, habebis. Ceterum discas ex qui puerorum et puellarum doliis verbis, qua potestate vofioS ctores fuerunt atque doctores,  nomen Pausanias exhibeat. Si- Stallbaumius laudavit Piguorium gniiicat enim nihil aliud, quam De Servis p. 116. seqq.   rulgi opinionem. ftif ico6i SiaXeyetiSai   xavxy /ilv ovv olrj^eitf x otS i p a6x ais . Ad senten-   av xiS. Si quis igitur reputat tiam quod attinet, nihil est in   apud se, pulcrum haberi xd ipdv bis verbis , quod reprehendas, ita, ut, qui amet, potitus amasii Dicuntur nimirum patres familias laudetur, eidemque iurato periurii pueris praeficere, qui prohibeant,   poena apud deos nulla esse ere- no cum amatoribus congrediantur   datur, is dubitare non potest, quin coufabulenturque. Sed si ad   iu hacce civitate pulcherrimum cen- conformationem enuntiationis re-  aeatur et amatorem puerorum esse spicis, duplici dativo offenderis,   et amatpri amasium gratificari, quem Graeci scriptores perraro  iiteiddv 51 7t ai6 ay co - admiserunt, quippe osores acer-  bo vS. Plenius si dicere Pausa- rimi fortuitae ambiguitatis. Unum nias voluisset, verba audirent exemplum huius rei ut afferam, ineiddv de xiS opii, oxi ine6xy- Plato insolei^iorem verborum   6av ol natepeS tjyijcaix' dv structuram admittere maluit, quam   x. x. A. Sed ipsam rem h, e, duplici dativo ambiguam oratio-   xo i7tt6xTjvat xovS TtaxipaS x. nem edere atque e nominum s^-   x. A. non intercedente upa verbo millima terminatione laborantem  tayniva y, rjfoiudtTai de xccl eraigoi dveidl£co6iv, euv  xi ogatii roLovro yiyvofievov , xcd rovg 6 veidi£ovtag .av  oi 7tQS0pvtfQ0i (i?'j 6ucxco?.vcoCt prjdh koidoQcoCtv cdg ovx D  OQftug Myovrag, elg de ravta ng av fiAi^ag rjyyCcxLx av  naXiv td6%i6xov ro tolovtov ivftade vopltecftai.   Td de, oluca , cJd’ ov% ccTthovv iouv , onsg. C. OV tivjupfpu TOlS  a pxov 6 1 tppovijpaxa peydXa  iyylyve6$cti zoS v dpxope-  vcov, ad quem locum vide  annotationem p. 102. Nostra  verba quod attiuet , videtur du-  plicem dativum Flato admisisse*  ne nescias, amasios an amatores  confabulandi facultate privare  dicantur amasiorum patres. Quoniam autem amatorum pro-  prium erat, ut loquendi cum  amasiis initium facerent, non  amasiorum, ut cum amatoribus:  optime Orellius pro xaiS ipa -  tirc&S scribendum esse vidit xovS  ipadxds,   z 6 6^, oi/utt,   To 8i poni solet, ubi ab opinionum falsarum mentione ad id,  quod rectius est et verius, tranaitur. Hinc re vera autem  verborum SIGNIFICATIONEM esse  Biickertus censet. Recte. Prin-  cipium, inquit, hic usus duxisse  videtur, ab eiusmodi enuntiatis,  quale hoc nostrum est, ut ro 8i  revera esset illud autem, sub-  iectique vim haberet suo in mem-  bro , quod deinde alterum exci-  peret d<5vv8ixG)X, at h.l., postea  contracta sunt in uuum duo haec  membra, et quidem vel sic, ut  td maneret subjectum, quod ad  rem, de qua sermo esset, respiceret, suumque haberet subsequens praedicatum , vel at subiecti vim plane amitteret. xal ro3 naidaycoycp  r avxa xpoSxezaypera y.  h. e. and dem Fiihrer dies ausdriicklich xur Pflicht gemacht ist  sc. fttf idr xotS Ipcouf.voiS 6ia- }  AiyttiSaci xovzipatixdr. Iu sequentibus libri ad unum omnes  ixepoi exhibent, quod praeennte  Heiudorfio ad Piat. Pbaedr. p. 210.  plerique editores in ixalpoi immutaverunt. Schleiermacherus ,  quem Riickertas secutus est, ui-  mia cura, ut videtur, JVepot retinuerunt. Adnumerandus hic  locus iis est, quos summa con-  stantia male exhibuerunt codd.  Vide p 21. annot, ad verba npo  6 xov.   ovx anXovr l6x\v y oizep  seqq. Respicit Pausanias ad verba  cap. VIII. TcaCa ydp' itpa£,iS  gj6* avtt) lq> ccvxijs Ttpat-  TopkvTj ovxe xaXjj ovxe aiCxpd  d\\’ iv ry npa£ei, d>> av  npax^ift xoiovxor dnifir/. Fue-  runt, qui uegutionem ante nr^Aotiv  positam uncis includerent tan-  quam ineptum scribarum additamentum; alii alia ratioue locum sanissimum emendare studuerunt, v. c. Astius eivoct omisso, quod in codd. aliquot non  comparet, scribendum censuit:  ovx chzXajS idxlr, onep IB, ap-  XyS &\&x2V > ovxe xaAov avtd  xa$*avx6 ovxe aitixpov . — Qoo  minus recte verba intelligerentur,  interpunctio impedimento fuit,  quam post iXix$V * n omnibus  £* aQxrj s IA s%fhj ovts xakov ilvca avxo xa&' atrto  (wtb cdaxQov , dXka xakug fisv ngccrrofievov xukbv,  altSxQag 6i cdtSxQuv. cdOxQajg (itv ovv iorl tcovj]qc 5 re  xal itovrjQhig %uQit,t d9ai, xakidg i5s jjpjjffroj te xal xa-  E koog. novrjQog d’ itsnv ixtivog 6 IgaOrr/g 6 itavdtjiiog,  o rov (Suficcrog fidkkov yj rijg ilwpjg eqdjV xal ydg  obSi /luvLjiog iauv , ars ovdi (lovlfio v Igav ngayfia-  rog' ccfia yag tcS rov Gcjjiarog av&Et foyyovti , ovjreji editionibus repertam delevimus. Subiectum enuntiati est ro <pt-  Xelv s . ro x a pfe*i 1$oci ipatizaif,  SensOs est: Gratificar i ama-  tori uoo simplex actio  est, quoad quidem sta-  t i m ab initio actio per se  spectata nec pulcra esse  nec turpis dicta est, sed  pulcre acta pulcra, malo  acta mala est.   cti(S XP&Z p\v ovv * Haec  est codd. plurimorum lectio, quam cum olhn io sequentibus  KOtXov 8s legeretur, in aldxpov  pev ovv immutavit II Stcpha-  nus. Nunc illud codd. consensu  probatur, igitur xaXajS 6e scri-  bendum est etiamsi non in qua-  tuor codd. exstaret. Ceterum  non recte Stallbaumius ad al-  6xp&$ et xaXcjS censet e supe-  rioribus intelligeudum esse Tcpaz-  T6iv . Nimirum iu superioribus  p. 181. B. seqq. Pausanias cum  de ipav actionis ambiguitate locutus esset, nunc eo orationis finem direxit, ut et de amasii  amore h. e. de tpiXtiv, quid videretur, ediceret. Sensus est:  'Hassliche Liebe nun ist  beim Liebling, wenn er  sich einem Schlechten  auf schlehte Weise e r -  giebt.   ixtivoS o ipa<5z?jS. Ille, de quo dictum est p. 181. B. Collocata verba ita sunt, ut necessaria articuli repetitio conteintum qnendam exprimat, quo maliim amatorem Pausanias atFiciat. Padem articuli repetitio honorifica est. E. xal ovtoS  itiziv o' xaXoSf 6 OvpdvioG , o  t rjs Ov pavias Mov6rjS "EpcaS*  Igitur neque honorifica neque IGNOMINIOSA SIGNIFICATIO ixeivoS  verbo cum duplici articulo con-  juncto eilicitur, sed extollit tan-  tummodo verba, quibus apponimur, quae verborum sublatio pro  sententiæ ratione in bonam aut  in malam partrm accipienda est»  offerat ukotcz a pzv os.  Haec verba ex Homero II. ^,71*  depromta sunt, ut primus Fische-  rus vidit. Reperiuntur eadem haud  raro apud poetas serioris aevi, ut  apud Mare, Argentar. 1.  opvi , zl fioi cpiXov vvtzov acptfp -  7ca6a$ ; ?}8v 6h II vfifijjS  EidcDXoy xoizjjS (&x £Z dnonza.-  pevov. Ceterum quam bene Homerica  dictio rei describendae conveniat,  iam vide. AMATORIS am^siique  coniunctio cum mimae et corporis conjunctione comparatur, quae  nisi coniuncta sunt, esse non  possunt. Amator igitur amasium  deserens levitate sua, quae azco- I   i tjQct, ot %tT<u a7CoitT<x[isvoSj itollovq Zoyovg xal vito-  tf%E<SEig xcaai<S%vvug. 6 8 e rov ij&ovg %Qr}6 rov ovrog  egatirrig duc p Lov [ievel , ars iiovifico Gvvray.ug. rov -  rovg 8ij povlezca o rmitEQog vofiog ev xal jccdiug pa-  Gavltuv, xal roig ]itv %aQL($cc<sftcu, rovg 8s 8tcc<psv -  yuv. 8ta recura ovv tolg fuv duoxeiv itaQaxEXBV&caiy  roig $£ (pEvyEiv , ayavo&etdjv xcd Patiavl^cov jtoztQav  7toxs iGnv 6 eq&v xcd jrotEQav 6 6QcZtiEvog. alita 6q    ittdyevoG participio expressa.  Umbrae imaginem repraesentat;  amasius ab amatore derelictas  miserrimam conditionem ostendit  quasi corpus sine anima iacens. Sensus est totius loci : Denn er (o itdrdijfioS ) ist nicht  treuhaft, da er nichts  dauerndes liebt. Denn  mit dem Verwslkon der \  Bliithe des Korpers, die  er Jiebte, schwindet er  fiatternd daron nnd  xnacht viele Worte' nud  viele Versprechungen  z u ni chte .  r ovrovS 6 rj fiov\ st ai  seqq. Verba convertit Schleierm.:  Diese also will unsere  Sitte, dass man wohl and  rccht priif j, nndden einen  gefallig sci, die andern  aber meide. Iisdem fere ver-  bis in convers. Symposii usas  est Scbnlthessius p. 75 Riickertus verborum sensum esse ait:  Velle legem explorare  amatores, facta autem ex-  ploratione pueros aliia  obsequi, alios vitare. Aliter atque doctissimis viris visum  est; nobis de his verbis statuendum videtur; sed ut Pausaniao  voluntatem fucilins cognoscamus,  brevi repetitione opus est sententiarum, quae in eius oratione continentur. Athenis nimirum  legimus fuisse de amore legem  ambignam, cfr. p. 182. B. Eius  rei caussam esse, quod quaevis  actio per se spectata et pulcra  esse possit et turpis. Actionem  enim non cx actione sed ex agendi ratione recte iudicari. » A. Hinc BONVM AMATOREM AMANTE AMATO, qui BENE AMAT, malam, qui male. A.  fin. Pari modo amasium malum  vocari, qui male se tradat AMATORI AMANTE AMATO, bonum, qui bene, cfr. p.  183. D. AMATOREM, Pausanias  pergit, ad persequendum amasium omni modo impelli lege Attica. D., amasium contra ab eius congressu retineri. % cfr*  p. 183. C. Hoc quo consilio fiat, iam dicendam est. Utrosqae  videlicet, h. e, et amatores et  amasios, lex Attica explorare  studet, atque bonis amatoribus  araasiisque favere, malos pellere.  Huic explicationi Græca verba  optime respondent excepto uno,-  quod de legis efficacitate dictum  admodum friget, Atacptvyeiv ,  si quid video, depravatum est,  scripsitqae Piato (pvyaSeve iv.   8ict roruta ovv toiS iikv  seqq. Totam hanc enuntiationem  delendam censuerunt Schiitzius  et Astius. Mitto aliorum conie-  cturas commemorare , quibus non  8  vxo rav tijs tijg atrius XQtarov [liv ro aXlGxtG^ai  ta% v altSxgov vtv6(u<Srai, iva %qovos iyyivrytai, og Srj  Soxti tu xo Xka xahas fieafavl£eiv ' ixura ro vito %qj]-  B [turav xal vxo xoXvttxav Svva/iitov aitovai (iIg%qov,  luv rs xaxcos xa6%cov xryfy xai /irj xaQtipyGy, av t  tviQyetov(iEvo$ elg ZQijfiara i) eis Sucxga^ei , g xohuxas    sonatur, sed corrumpitur locus  sanissimus. Mens Pausaniae haec  est: Um nun die Sinnesart  der Liebenden kennen zu  lcrnen, mnntett das Ge-  setz die Liebhaber znr  Verfolgung derLieblinge,  die Lieblinge zur Fluclit  vor den Liebhabern auf,  und ^ichtet nun and priift,  wes Geistes RinderLieb-  haber uud Lieblinge sind,  ob sie zu den schlechten  oder zu den guten gelid •  ren. Eodem fere modo in con-  versione Ficinus : et hos qui-  dem sequi iubet, illos fu-  gere, diiud icar, s et examinans, quae quis amet  et quae in quovis amen-  tur, Nam ex iis , quae quis  amat, cognoscere possis, utrum bene amet necne,   ovtej 8 rf vxo x avxrjS  xyS aixiaS , Hac igitur, qua  dixi, ratione atque ea de caussa  sc. ut amantium ingeuia accurate  examinentur, vide annotat, ^  xpcoxov p\v xo aXl6x£~  6^ at. Statim capi atque te-  neri amasio dedecori est, quod  intercedente tempore nullo amasius de amatore indicare non potest, fierique potest, ut malo  se tradat.   oS 8rj 8 o x ei. cfr, Meleagri  Epigr, LXII. in Iacobsii Authol.  EItte AvxatviSi AopxaS' F6’ ok  £xixr)xta tptXovda   "HXgqZ. ov xpvxret xXaCrov  ipeota xpovoS.   xo vxo XPV t 1 *** cov aXdjvat. Divitiis atque  potentia in civitate capi,  h. e. si quis invenis diviti viro  et potenti se tradat , non qao  mores probet , sed quia* divitem  eum esse videat atque poteotem;  quod quibus modis heri possit,  in aeqq. statim exponitur} mem-  bra enim, quae seqnuntnr, iuueta  particulis iav xe  av xe, non  nova quaedam continent, quae  ubi locum habeant, torpe sit  amati obsequium, quem sensam  Astii versio exprimit, sed dupli-  cem viam indicant , qua - possit  heri, ut divitiis aut potentia quis  capi se patiatnr, si aut male  tractatos ab amatore praepotente  reformidet, nec audeat fortiter  resistere, immo metu se submittat,  aut beneficiis pellectus non con-  temnat, sed tradat se homini,  qn» pecuniam det, in reboa pu-  blicis gerendis adiuvet, Riik-  kert. De xaxa(ppov?/6y verbi  significatu supra dictum est ad  p. 87.   vxo noXtx txGov 8vyd-  pec ov. h. e. spe magnae in  civitate auctoritatis et  potestatis, vid. Wyttenbach.  ad Plut. de Ser. Num. Vind. p.  58. StaUb. Eodem modo posi- prj xctTCKpQovrjtffl, ovdlv yap 'SoxeZ rovtav ovrs fiiflcaov  OVTE fLOVLflOV ElVUl %dQl$ tOV fMfdi 7tE(pVxlvai ai£ CiVTCDV   yEwalav tpiklav. pia 8rj Ieltcstccl r<3 ^psziQtp vopcp  oSog, et (iskkeo nakng %ctQieZ<5&cu iQa&rjj jcaidwa. fifrt  yaQ rjpZv vopog, &Q7UQ Irii roZg iQaCtaZg ijv — dov -  Xevuv i&tkovra qvtwovv dovkeiav icaidu&olg pfj xoka- C    tam habet p. 178. D. ovxe xi-  pal ovte irkovxoS h. e, neqae  honoram neqae divitiarum futara  possessio, vid. annot. p. 60.   iav te xax&S zadx oav  X. X. A. Expressit haec Phaedrus  p* 178. D. hoc modo* ei xi  alOxpov zoidZv xaxaSf/koZ yl-  yvoixo 7f 7tCt6XG>V VICO xov 6i  avavdpiav prj dpvYopEYoS, ad  quae verba vide annot, p. 61.   XMpif xov pijdl 7tE(p v-  xkvai . Recte Stallbaumius:  praeterquam quod ne ori-  tur quidem inde generosa  amicitia. Eadem dictio repe-  ritur Symp. p. 173- C. xgo/jI?  xov ofedSai QotpEktidSai vnep-  <pvooS c oS X a tp°°* Exempla plura  huius dictionis Stallbaumius congessit ad Apol. Socr. p. 35. B.  fin, : x&P^S & r V s 8o5y*> cJ  dvdpES, ovSl Sinaiov fioi Soxei  elvai x, r. A $ikiav cave  latiore sensu dictam putes $ non  enim valet nisi de amasii erga  amatorem benevolentia, vid. an-  not. p. 69.   ' %6xi yap ijpiY vopoS  seqq. Haec Verba, ut vulgo disppsita sunt, non nisi per anacoluthiam explicari possunt. Dicere debebat Pausanias : l6xi yap  rjpiv vopoS, Ssicep iitl xoiiS  ipadxalS tjy SovAeveiy — ovtgo  xal uWtjy piav iiovrjY 6ou-  A eiav kxovdiov tivai x. x. A.  Acquiescentem, in anacoluthi*    Stallbaomium video, quae in hu-  ius enuntiationis brevitate satia  molesta est. Displicuit eadem  et aliis , qui vario modo locum  sanare studuerunt. Aliquid vitii  verbis inesse videtur, sed non  mutauda verba sunt pia poY7f 9  de quibus Thierschius egit Spec.  Crit. p. 47. seqq. et Schaeferus  Melett. Cr. p. 19. Plura exempla  attolitStallbRumius ad h. 1. Rectis-  simum est, quod in uno Bekkeri  codice legitur, oSitep pro daSzep\  verba hoc modo disponenda sant:  £ 6 xi yap i}piv vopoS t oSnep  inX xoiS kpadxalS 7 }V • dovkeveiv  kSkXoYta ifvnvovY dovXeiaY  itaidixols p?} xoXaxeiav elvat  pr/de £zoYEi 6 t 6 xoY * oyxeo 87 }  xal aXkrj x, x. A. Sensus est:  Lex nimirum nobis est,  quam AMATORUM esse supra diximus: Si quis quo-  libet modo serviat ama-  siis, eam servitutem non  ignominiosam esse, lam  nt amatori, ita amasio  etiam lex est eaqne sola,  quae serviri amatori concedit  quidem, sed non nist ita, ut id  fiat virtutis ergo. Iutelligent  prudentiores, quid homo sibi ve-  lit. Apprime huc pertinet Xe-  noph. Symp. c. VIII. $ 32.   xaixot TLai) 6 aviaS ye, 6 *Aya -  Sgovo? xov TtoiTjxov £pa 6 xijS 9  dzokoyovpEYoS vnlp tgjv axpa-  dia dvyxvXiYdovpEYODv , eZpij-  xev , coS xat dtpaxEvpa cifoa-  8 •  xdav dvv.i pijdl iitovtiduS tov, ovtco drj xcct alit] pia  povq Sovlda ixovdiog Idrttrai ovx htovdSitixog. avri]  di iduv rj xeqI zqv ccQBttjv.    Cap. XI.   NsvopiGtca ya.Q drj fjpiv , idv ng t&ily uva &£-  QttJtevtLV rjyovpsvog 8i ixelvov apelvav HcBti&at, rj xcczcc  (iocplav riva ij xaza cillo oxiovv pigog dgszfjg, ccvrq  au % l&Elodovltla ovx cdo%Qd tlvai o vdb xolaxela.  ficorarov dv ykvotzo in nauSi -  xojv te xal ipadzcov.   i} nata dotpiav riva.  De latiore tiotpicxS significatu,  quae qn\o6ocpia. paullo infra vo-  catur, vide annot. p. 34. Satis  autem erat dixisse: y Maza. 60-  rpitxv riva ij holS* onovv fii-  poS dpEZrjS, Sed haud raro  Graeci iu rebus, quae genere  non differunt, specie di-  screpant coniungendis vtWoS  nomeu -addunt, quod qua ratione  fiut , infra docebitur. Exempla  sunt huius usus Symp. p. 188.  A. civ$pGj7toiS "Hat zotS aAXoiS  ZqjoiS T£ HCtl (pvzoiS. Gorg. p,  473. C. ZtjXgdtuS qqv nat cvdai-  povt%dpevoS vi zo zaiv itoXtzdjv  xai z<yv aXXcov gtva) v. Alcib,  I. p. 112. B. xal al paxen ye  xal oi Sdvazot dux zavryv trjv  dicupopav toiS ze 'AxaioiS tux\  to2s aAAoiS Tpco6iv iyivovro.   %v /tftaleiv cis tavto.  Bene Riickertus , duae, inquit,  hae leges in unum quasi locum  conferendae sunt, h. e. cura  agenda est/ ut harum legum utra-  que valeat atque observetur, quo-  ties amatori puer se dedut , ut  ille nihil recuset facere atque  pati, quo dilecti gratiam consequatur, hic eo flagret sapientiae  atque virtutis studio, ut cum fugiat, qui ad hanc nihil conferre  possit, contra qui virtutis auctor  sit, ci se tradat, nihilque, quo  gratus illi sit, facere recuset.   ro ipadty itaibrxa x a ~  pitiatiScei. Plerumque solet  duobus nominibus hoc modo iunctis articulus demi, si in uni-  versum de toto genere sermo  est cfr. Piat. Eutyphr. cap. IV.  dvodiov yap etvai zo vi 6 v  itazpi <dovov I xe&iivai. Symp,  p. 1 84. B. cl ftiXXei xaXcvS x a ~  pul6$ai ipa&cy naidixet. Tw  ipcttizy autem, quamquam sensu  nou cassum est, tamen, quoniam  sententiae rationi minus convenit,  prae pauciorum codd. lectione zo  ipa6zy postputandum est. Et-  enim non dispicias , cur suo  quisque amatori amasius re-  ctius dicatur, quam iu univer-  sum amatori amasius grati-  ficari.   otav yap e Is zo avzo   l f Sensus verborum  est: Weun uumlich Liebhaber and Liebling den eincu Zweck  vpr Augen haben, velcher sicli aus der Vercioigung ihrer hei- 6e Z Sfi xa vufia xovta ^vfificduv elg ruito, xov re  itegl t>)v mu8iQu6tiuv xal xov % egi t>)v epdotiotplav r t 1J  xal rijV aU.ijv dgtzijv, el fisXXn ^vafir/vai xaXov yt-  veOftcu xo IgaOrfj xtcadixu xagl<Sa(SQai. otav yag elg  r 6 tcvx o iX&coOiv iguGxrjg xe xal naiSixcc , vo/xov %% cov  ixaxtQOg, 6 (i iv %aQ(J5ayLtvoig xcadixoig vxi/geuav ouovv  Stxulag av v7tt]QBTBLV, 6 de xa xoiovvu avtov Corpov  xe xal aya&ov Sixaiag av ouovv av vnovgyelv , xal 6  (itv dvvafiivos elg tpQovrjOev xal xrjv aAXijv dgextjv £i\u-  (iaXXeO&ai, 6 Se Stotnvog elg nalSevOiv xal xijv aV.rjv e    derseitigen Gesetze ergiebt. Co-  piosius paullo infra p. 1S4. E»  dicitur: rore — rodrmv ZvvioY-  tc av eIs x avtov xgjy ropcav.  Minus recte RiickertusJ Quum  enim conveniunt.   na l ti}v &XXrfv d p ex ?}y  Bivfi{jdXA.e6$ai. Verba tran-  sitiva, quae vi quadam pronun-  tianda sunt, ut iis seutcntiae  caput contineatur, haud raro ab-  solute ponuntur. Verba convertenda sunt*, indem der eine in  Beziehung auf Weisheit und Tu-  gend Befordcrer zu seiu verraag,  der anderc in Bezieliung auf Bil-  dung und Weisheit Besitzer zu  sein verlangt ... Vide, quae de  absoluto usu verborum supra an-  notata sunt p, 87. Eius usus  ut unum exemplum hic addam,  legitur Symp. p. 175. A. napov  naXovYtos ovn faeXei eisiEYca,  quo loco, quid differat naXe.lv  et naXeiY xivd , edocearis; re-  ctius igitur, quam factum a me  est p. 27., verba convertenda sunt:  und ich rief mehrmols , h. e,  liess mehrmals den Ruf ergehen.   xox e 61 / — eis xavxov-  X gdy YvpGDY. Wenn dann,  sage ich, dicse Gesetze zu einem    Zweck sicli vereinigen. di/  particula positu est , ut filum  orationis interpositis verbis ab-  ruptum rursum anuecteretur. Pror-  sus eodem modo p. 183. D. t.is  61 } xavtd xiS av (IXtipaS, ad  quem locum vid. anuot. p. 110.  Pertinet autem b. 1. tore Stj n.  x. A. ad, praecedens otocv }'dp  eIs tu avxo £A $a> 6 iv n. r. A.  Coniecturis verba frustra sollicitarunt Astius et Bastius.   B,v p it i nx Et xo naXoY  elvai . Phavoriuus : 6t>j.iitl-   Ttt E iy XiyErai nal xo tivpftai-  veiy et s. v. 6v/iftE<SeiY : <5tyi-  iriittEiY • opov yEvk6Sai • oi  /uS? "Oprjpov trjY Aefciv nal  inz xi’xypd>Y aTtofiaGEWY ti-  SeadiY. Stallb.   tovxcj. Convertit  Schultbessius : Selbst sicli hier-  i n getauscbt zu finden, briugt  keine Sebande. Schleiermaclic-  rus, cuius verba Riickertus pro-  bat , exhibet in convers. : i n   diesem Falle. Ficinus verba red-  didit; in hoc utique falli turpe  non est. Unice vera Stnllbaumii  interpretatio est: quum sic a f- '  fecti sunt animo. Errat  'autem Ruckeitus, xo ititcutaxu- <3o<piav maci&ca , r6te Srj tovtcov kvviovrav tlg xavrov  xav vofiav (iova%ov Ivrav&a fcv/ixlserei to xaX ov elvai  XcuSixk IqccG xjj %aQlQa6&UL , aAXofrc de ovda/iov. ini  zovToy xal Hganaxqfrijvai ovdiv alaxQoV ini fis rotg «X-  Xoig nceifi xal i^anarafiiva alo%vvr t v tpiqa xal fitj. ei  185 yecQ «S tQaarjj ag nXovdicp nXovxov evexa xaQiQa^ievog  htanaxri&eiri xui ur/ Xafioi XQVf lccta ) ivcupuvivxog tov d$ai ad solam amasium perti-  nere censens, non item ad AMATOREM AMANTE AMATO. Etenim quae sequuntur  exempla, quamquam non nisi de  amasio loquuntur, tamen simul  amatoris imagiuem involvant,  qui vel amasium frustratur falso  amore, vel ipse amasii studio falsissimo decipitur. Verba con-  vertenda sunt: Bei solcher   Absicht ist selbst die  Tauschnng deseinenoder  des a"n dem nichtschimpf-  lich. Bei ieder undern  Absicht dagegeu bringt  Lieben undLiebling sein  Sebande, mag nun einer  getauscht werdea oder  nicht.   lB,cntaTi\% elrj xal jxy  Xdftoi. Si quis spe excideret  h. e. si non acciperet. Igitur  xal h. 1 . explicativum est, de  qua vide sis Indices, cfr. Al-  cib. II, p. 143- c. 10. xaxov  apa  idrlv rf tov fieXxidxov  dyvoia xal xo dyvoelvSo fie A-  xidxov. Dc iusequentcava^nrW*'-  TOS Riickertas <K ava<paive6$ai f  inquit, verbum proprie significat  ex inferiore loco emergendo apparere $ hinc subito apparere,  dicitarque haud raro de iis, quae  cum speciem quandam habuissent  antea, falsam illam, subito, qualia revera sunt, se ostenderunt,» Displicet hoc subito,  quod ne quis, verum habeat, videat Piat, de rep. VI. p. 484.  A. oi pty di} <piXodocpoi — xal  ol /ii} dux /laxpov xivoS die-  ZeXSovtoS Xoyov /loyiS it co s  dve<pavTj6av olol eldiv a/i-  i poxepoi . Neque debebat Rii-  ckertus exemplum putare , quo  sententiam suam probet Symp.  p. 213. C. eicSSeiS l€,aCpvi)S  ava<paived$ai onov iyoj di/u/v  r/xidxa de idedSat, quo loco  neutiquam abundat i%al<pv7jS  verbum,   XO y e avxov: quod ipsum  qttinet, quantum quidem  in ipsius potestate est.  Wolfius verba convertit: sei-  nen Charakter, seine Ge-  sinnnug, quod quamquam ferri  potest, tamen propter iusequens  to xa$ avxov etiam aliis  minus probatur.   ovdiv jjxxov aldxpov  h. e, non minus turpe est,  quam si AMATOR revera  dives esset, AMASIUS igitur non deciperetur atque pecuniam acciperet.   xav ei' xiS <»£ dyaSai.  De xav el particularum signifi-  catu disseruit Buttmaunus ad De-  mosth, Mid. p, 33. Nimirum  quoniam non nisi ad modum verbi  alicuius referri potest dv particula, conseutaneum est in fdr- Igadrov xlit/ros, ovdhv qzzov alexQov. Coxsl yng o  toiovtos xo ye avxov budet%eu , oxi svBxa %gyiia xav  oxcovv av oxaovv vxtyQtxoi' xovxo Se ov xakov. xaxd  xov ctvzbv 6r/ luyov xav el ug ®g aya&m jragvSafUvos  xai oevxos wg dfidvcav toofuvo g Sia X rjv epiHav xov  tQaOzov i^aitazri&tlT} , dvcupavevxos Ixdvov xaxov xal B  ov XExxijfiivov ccQtzijV, oncas xcdtj rj dxaxtj. doxei ydg    mula xav ei, av particulam ad  alterum post ei verbum perti-  nere, Igitur recte dici Batt-  mannos ait xal, ei xovxo  itoioirjv, ev av itoioirjv et  6oxco jiot xav t ei xovxo  noioirjv , ev itoieiv , Inter-  dum praecedente xav, quod od  apodosin refertur, verbo in apo-  dosi posito av superadditur,  ut recte dicatur Graece tioxm  jxoi , xav, ei tovro itoioirjv,  ev av Ttoieiv . Nostro loco quo-  niam apodosin uon habes, ad  quam av particulam referas, ca-  put enuntiati esse xai ei i£-  ait axrj $ eirj censendum est.  Et quoniam xal el conditionem  exprimit , qua revera fieri  posse significatur illud, quod in  couditione continetis, haud abs  re visum est scriptoribus av  particulae in hoc dicendi genere  additamentum , quo possibilitatis  , notio in verisimilitudinis notio-  nem immutetur, Sensus est: Anf-  dieselbc Weise nun, wenu einer,  indem er einem sich ergiebt, ais  einem guten , um selbst. besser  eu wenlen, getcuscht wird (and  das kann gar leicht ge-  scliehen and ist schon oft  geichehen), s. Gesetzt nun,  es wiirde einer wirklich be-  tfogeu, indem er cett.   6ia rrjv qnXiav xov  l pati tov. Deerat olimroti ar-    ticulus, quem ex octo codicibus  addiderunt interpretes. In an-  notatione Riickertus habet : s u am  caritatem erga amatorem,  Schleiermacherns : durch die  Freuudscliaft 'seines Liebhabers. Scbulthessius: durcli  seine Fren,ndschaft. Ama-  sius, qui AMATORI sededtrrat, quem bonum putaverat, ubi frustra id  se fecisse videt, non caritate  erga amatorem deceptus est,  sed malo amdre amatoris.  Verba 6ia xrjv <piMav xov ipa-  tixov prorsus repuguare videntur  iis, quae de (piXiaS notione supra  annotavimus. Neque tameu  illic non recte iudicare nobis vi-  demur, et commodissime huius  loci verba explicantur. Satis  notum est, viros, quarum igna-  via notunda sit, feminas interdum  appellari. Exemplo est huius  usus notissimam Homeri dictum  'jixatdeS ovx ix* *Axcuol. Nou  minore, ut videtur, cum acerbi-  tate virorum ignavia notatur ad-  dito , quod solis feminis laudi  est. Quis feminas dou laudet  in nendo subtemine diligentes?  at Herculem colo assidentem quis  uon vituperet atque derideat?  tpiXiav Achillis, Patrocli amasii,  summis laudibus eilert Phaedrus  p. 180, B. Alcestidis laudat p.  179. C., nam et amasiis et mu-  lieribus propria <pi\ia\ vide an-  ai xal ovzog t o xa& avrov StStj Xaxtvai, on uQEtijg  y svExa xal tov jleXztav yEVE<S#ai ndv av navtl tzqo-  %vfi7]&ehj ' zovzo Sb av nuvzav xakhdzov. ovzco itav-  rog ys xaXov dpiZTjg ivexa %uqI%e<5%(U. ovzog Idriv  6 tijg OvgcivLag &eov "Eqoq xal OvQaviog xal noXXov  utjiog xal xoXei xal USuircug, xoXXijv tx^iXetav, dvay-     not., nostro loco amatoris  <pi\ia ita commemoratur, ut ma-  lam, effocminatum, turpem amo-  rem siguificet. Similiter feminis  a serioribus praecipue scriptori-  bus ipcoS nomen attribnitur adhaerente ignominiae notione.  Caute igitur Phaedrus, Alcestidis  laudans in amore virtutem , non  8i ipeaxa dixit, quo verbo omnis  laudatio misere periret in licen-  tiae crimen conversa, sed (pi~  "kicLY commemorat, qua pa-  rentes superarit mulier  fortissima 8 ia x6v*EpGJxa*   xal o v x exxTjpiv ov  dpexrjv. Prorsus eodem modo  supra dictum est p. 185. A, i£-  anazTjSehj xal prj Xaftot XPV~  / iaxa , ad quae verba vide uunot.  Adde p. 185. C; apexijS y £v£-  xa xal xov fieXxiaov yevitiSaz  X. t. A. In sequentibus o/idoS  xdAjJ tj anati} verba conver-  tenda sunt: tamen non igno-  miniosa fraudatio est,  ignominia cum frauda-  tione amasii non coniun-  cta est. Sic p. 184. E. ini  tovto) xal i%aitat?]$jjvai ovdlv  aidxpov.   Soxez yap av xal ov-  toS*. Kai scriptor posuisse cen-  seri potest ita, ut ad praecedens  8oxet yap 6 toiovxos — Im-  8tlB,at x, T. A. respexerit. Ha-  bet tamen haec dictio , quod  mihi quidem admodum displicet. Quid, si scripsit Plato Soxel yap  av xal ovz gjS? h. e. videtur  eoim etiam hac conditione i. e.  etiam si hoc ei contigerit, nt ab  amatore deciperetur, quantum in  ipsius potestate est, declarasse  satis et q. seqq.   ndvrcos: ye xaXov ape -  xij$ ivexa h. e. Hac igitur  ratione in universum pul-  crum virtutis ergo ama-  toribus gratificari. In  permultis codd. yi legitur post  dpetrfi, quam particulam recentiores editores delerunt Riickerto  excepto, qui eandem in textum recepit. Particulam non exhibent Bodl., Vatie. Vindob., quorum librorum tanta auctoritas  est , ut recipienda particula sit,  si hi eandem exhiberent contra  ceterorum auctoritatem. Ut res  nunc se habet, particula delenda est.   ovroS’ l6tivot ijSOvpa-  v ia$ $ eoi)”Ep gdS. Ut ovxa  haud raro significat: hac ra -  tione, qua dixi, ita ovtoS h.  1. convertere possis: Ecce ta-  lis est, qualem descripsi,  Uraniae Eros, Quod sequitur OvpavioS nomen maiuscula  littera scribendum curavimus ,  nomen enim revera est, non  adiectivum. Minus apte Schleier-  maclierus verba convertit : Dieses  Ist der Eros der himmlischen  Guttin und scibst himmlisch.  v t£iki xatov, MlBltS&ai 3CQ0 S ttQEtifV TOV TS Iq 10VTU‘ ttVTOV C   ctvrov xal tov igcoftevov' oi 6’ ersgoi navus T ^S Bti-  qus, rijjs ITavSrftiov. Tama <joi, iipij, cog ix tov nu-  Qu%Qrj[ia, (o <PaiSQB, nsgii "Egenos OvfifSuklofiai.   TlavOctviov Se navGafiivov — didatSxovSi yag fis  Ida Xtyuv ovtadl ot Oocpot — Igpjj 6 ^QiOzodrjfios    Alia ratio ndvSjjfiof verbi, qnod  supra p. 181. B. ut adiectivum  positam est : d fib' ovv t ljs  Ilcevdtjftov 'AfppodhijS coS a\?/~  itctv Si] fxo S idziv x.t.X.  Perfacile autem fieri potuit, ut  aliquis cum ovpavioS littera mi-  nuscula scriptum exstaretin codd.,  xat adderet, quo orationem, quam  censeret mutilatam, expleret. In  codd, nullum vestigium deprava-  tionis est, igitur ne uncis quidem voculam inclusimus, nimiae  audaciae crimen fugientes.   tov te ipcovta — xa\  tov' i poS fievov . Post roV   ipco/ievov rursus iutelligas avzdv  avtov. Frustra Bastius et Astius  tov ipcopkvov scribendum putarunt: quod si ab ipso Platone  esset profectam , ordo verborum  hic, opinor, foret: tok ipajvxct  avtov te avtov xal tov ipoo -  pkvov. Nunc sententia liaec  est: Eros Uranius utrumqae, et amatorem et eum, qui amatur, impellit et  cogit, ut omnem coram  ponat in studio virtutis  et sapientiae. Stallb.  Eodem modo verba intellexit  Scbleiermacherus in convers. p.  405. *. indem er den Liebenden  nothiget viel Sorgfalt auf seine  eigene Tugeud zu weuden, und auch den Geliebten. coS ix tov itctpaxpT/ fia.  Schol. habet:, ix tov avxopa-  toVf ix tov itpoxeipov. Appo-  site Stallbaumius ad h. 1. Xenoph, laudat Hell. I. 1. 21. A £-  yeiv ta p\y anu tov nctpaxprj-  pof, ta 6h fiov\ev6atp£voi'S*  Non dubiam est autem, quin  additis his verbis Pausauias ex-  cusare voluerit orationem suam,  quam elegantiorcm atque poli-  tiorem edere potuisset , si ad  eam rem aliquid otii datum  fuisset.   Ilavdaviov 8e tfavda-  pkvov. De sophistarum irri-  sione hic agi, qui similes sonos  verborum studiose quaesiverint,  iisque orationem suam exornaverint, conseutiens iudiciom est  interpretum omnium. 9ed non  verisimile est, Apollodorum TIavdavlov 81 7Cav6af.ie.vov verbis  ita usum esse, ut ad Pausaniae  orationem non respiceret, in qua  illius studii sophistici nullum vestigium reperitur. Praecellit  autem haec oratio prae ceteris  verbositate, ut non videam equidem , quid obstet, quominus in  hanc verbositatem Tlavdavlov  navdapkvov verba directa esse  censeamus. Fuerunt, ut ipse  Apollodorus indicat sequentibus verbis, magistri dicendi, qui similitudines verborum discipulis  commendarent. Sed commendarunt eas ita , ut quibus aliquid efficeretur, quod modo indicatum  est esse h. 1. iuanis cuiusdam  verbositatis satis acerbum vita- 6'siv fiiv Agiarorpccvij Xiyuv, t v%dv 8e avta uva rj  vno srAijfffiov^s rj vito rivos allov A vyya liaitmra-  xvlav xal ov% olov re elvat Xiyuv , aAA’ tliteiv av-  ii tbv — iv z)j xarto yag avrov rov laxgbv ’E(>v!;!pa%ov  xcaccxeia&ai r £l ’EQv%l(ia%s , d mulos d ij itavOai    pcriiim. Non igitur illos dicendi  magistros Apollodorus carpere voluisse censendus est, ad quorum praeceptum ipse verba sua  composuit, sed eos commemoravit tantummodo, ut eorum auctoritate dictionis iusolentiara excusat et. Restat, ut de conver-  sione verborum Tlavdavlov Sl  navdapivov dicamus: Schleier-  mucherus exhibet; Ais nun Pau-  sanias ausgesugt hatte. Schult-  hessius habet: Nachdem ntm   Pausanias pausirt hatte. Astius  verba reddidit: Nachdem Pausanias eudlich geendet, quae couversio Orellio displicet, quod ni-  mis longa oratione Pausanias  usus esse dicatur. Sed ea ipsa  de caussa Astiaua illa conversio  r.obis magnopere placet. Est ta-  men nobis, qnod Graecis verbis  mugis respondeat, quod si durias videbitur atque minus elegans,  non magnopere dolebimus, quippe  exhibituri, quod revera excusatione indigeret tg ov dotp&vx  Ais Pausanias nuu ansposaunt  hatte,   ovTGodl oi do <pol . TovS  tiocpouS dicendi magistros esse,  supra indicatum est. vide quae  de docplaS notione annotata sunt   p. $4.   SI avrcp riva   ii vyya. Scbol, ad h. 1. varias  singultus caussas laudat eiuaque  sanandi modos studiosissime refert, quos hic repetere longum est. Unum hoc ex eius annotatione depromam, quo prndentiores de Aristophanis voluntate  certiores fieri possunt: zo rov  A vypov dvpnzcopa irtiylvezat  tgj dtopaxoo Sta 7t\ij pojdtv  rj xiv od div r) if>v % iv, iviote  xal dia 8rj£,iv Spipe arv  vypo)V xal (pappaxoaS&v zalS  noidztdiv. Pluribus de Aristophanico singultu dicturi sumus in  Commeut. de Symp. Platonis, ad  quam lectores ablegamus,   iv x y xdteo. Haec est lectio codicum plurimorum. Vulgo  iyyvtdzcD legitur, quam lectionem Astius retinendam censuit.  Frustra. Non enim de vicinitate  hic agitor, sed de ordine seden-  tium; quandoquidem Eryximachus praecepit: Zxadrov \6yov  eltceiv hcaivov "EpcjroS ini 8e-  £,id. Saepissime autem ivzoS,  iyyvS , iv x\j xdra> , iyyvrdzco,  similia, commutata reperiuntor in  libris, ut non defuerint, qui etiam  Lachetis loco ditficiliimo p. 187*  $• 13. iyyvzata vocem mutan-  dam censerent. Beue tamen id  habet eo loco. Verba sunt haec:  ov poi Saxeis elSivai , dzi ds  dv iyyvzata 2a)xpdzovS y  A oya>, c Zsnep yivet , xal n\r/—  Qid^y SiaXeyopevoS, quae verba  quoniam nullo modo explicari  possunt, in hunc modum emen-  danda suut: ut; poi SoxeiS eiSi-  rai, ori ds av' iyyvzata 2iu-  xpdzovS ift A oyoj, &snep yv-  vatxl nXrjdid^et SiaXeydpevoS, fis xijg Ivyyog, q liysw vxig Itiov, smg av iyd xav-  Cafiai. Kal xov ’Egv£liia%ov slntiv, 'Alia xoiqe a  dfitpoTSQa tavxa. iyd fiiv ycig igd iv xd <5(5 fiigsi,  6v 6’ insUlav xavtiy, iv r a ifid' iv a S’ av iyd  liyca, idv fi iv <Soi iftihj dxvtvOxi l%ovxi aolvv %go-    xa\ dvdyxij av ro3 x.r.X, Agi-  tnr autem satis lepide de mulieribus , qui severissime in virorum suorum vitam inquirunt, ne-  que prius ab interrogando atque  explorando desistunt, quam omnem  vitam , quomodo gesta sit geraturque, cognoverint. Verba con-  vertenda sunt : Du scheinst mir  nicht zu wissen , dass wer dem  Socrates zu Leibe geht ,« der  gleichsam mit einem eifersuch-  tigeo Weibe anbindet, und er  muss , wenn er auch vorher -von  etwas ganz andcrm zu reden^begonnen hat, ohne Aufhdren sich  von ihm im Zirkel herumfiihren  lassen, bis er sich endlich vervrickelt, und gesteht, wie er ietzt  lebt und wie er geiebt hat.   dixaio? el rj navtial pe  x. r. X. De SlxaioS vocis si-  gnificatu supra dictum est p. 6,  Male Ficinus in conver», exhibet:  O Eryximache, tua tunc (nunc?)  iuterest. Ceterum dixaio?  h, 1, Eryximachus dicitur duabus  de caussis. Nam medicus erat,  ut siugultui mederi posset atque  a dextra sedebat, ut ad eum per-  veniret dicendi munus, si Aristophanes, quominus ipse loqueretur, singultu prohiberetur. Quae sequuntur verba, eoo? av iyco  itavdoofiai abundantia quadam laborare videntur, quandoquidem personali prouoraine facillime carueris. Cave tamen id mutandum censeas aut delendum. Dicturus Aristophanes erat; Dicere tnte debes, donec  ego possim. Sed inter dicendum factum est et hic et  alias haud raro, ut, cum stru-  ctura verborum ad verbnm comparata sit, qnod scriptor iu  mente habuisset, pro illo verbo subito aliud poneretur, quod cum incepta structura verborum mions  Cfcuveniret. Optime igitur se ha-  beret scriptura haec: 7/ Xlyetv  vnlp ijiiov 7 Eoo? av iyoo Xiyeiv  dvvoopai, sed non minus bene  dicitur Ego? av iyoo  rfau-  (S oo fica.   idv ftiv 6o i i$iXp   el /i r/. idv fiiv praecedente  scriptum exspectaveris idv 8i y  ut legitur iu Piat, Protag. p.  848. A. idv fisv fiovXy Exi epoo -  rav , Etoipo? elpi 6ot napi-  Xeiv anoxpivopevo ? • idv  fiovXy, 6v Ipol ndpa6x£y nepl  co v petaS,v inctv6ape$a 6ie -  B,wvxe? , rovroxs’ reWtf iniSel-  vai. Passim annotatura est ab  interpretibus, el interdum poni  idv praecedente, eiusque rei caussam indicare studuit Engelhardtus ad Piat. Menex. p. 237,  ed. non satis, ut videtur, veterum scriptorum voluntatem assecutus: particulae idv , inquit,  inest notio exspectationis manifestum fore, sitne id, tjuod hypothetice ponimus , necne. Si ergo  duae res hypothetice opponuntur ,  iam tufjicit , semel hanc notionem additan¥ esse , et quidem  priori membro , quia id prius po - vov ituviGftai v) Avyl' tl 51 (ilj , vScezi uvaxoyxvlla-  E Oov. d S’ aga itavv lo%vga Idziv, avaXujiijv zi zoi-  ovzov, oim xivfacus av zqv (uva , itzagt' xal lav zovzo    nere solemus , quod nostra magis  interest ; superflua haec notio in altero membro est.* Nos sic sta-  tuimus. Ubi idv phy — idv  6e ponitur, duae enuntiationes  hypotheticae sibi aequiparantur,  in quibus , quod fieri ponitur,  idem facile fieri posse certis qui-  busdam de caussis exprimitur.  In aequiparandis enuntiatis veteres te — T £ particulis saepius  utuntur, quam fiiv - 8£ t igitur  saepius idv TE — idv te repe-  rias, quam idv phv — idv 8£.  Exemplum habes Symp. p. 184. B,  init. Pro altero iav veteres scriptores etiam si posuere. Sic legitur no-  atro loco idv phv — sl Si, nusquam  cutem £dv te — eX te reperias.  Colligitur inde, el post idv po-  situm non eiusdem potestatis esse  atque iav praecedentem particulam, sed alius, quae cum 8£ adver-  sativo commode consocietur, non  item cum te vocula, de cuius  potestate supra diximus, conveniat.  Ut paucis dicam, iav poni aliquid  signiiicat,H|uod fieri posse cogitatur certis quibusdam de caussis, el cum adversativa particula  coniunctum exprimit id poni,  quod contra exspectationem revera contigerit. Ad nostrum lo-  cum ut revertamur, dicit Eryxi-  machus : Vide , an tibi ditvtv -   Cz l ixovTi h. e. animum reprimenti aliquod tempus singultus  abeat, (et credo, fore, ut ab-  iturus sit, experientia edoctus)  sin vero minus h. e. wenn  dcrSchlucken aber gegen  ali es Erwarten wirklich  nicht weiclit..cf.Plat*derep,    VII. p. 540. C. pvypeta 5*   avTOlf XOLL Svtiiotf TJ/V Tt6\lV  8ypo6la jtoieiv, idv xal ?} TIv-  $ia B,vvavaipy (neque dubito,  quin id factura sit Pythia) coS  daipodiv’ ei 8h py (&z.£,vvai-  vaipEi h. e. contra exspectatio-  nem non, revera non) eoS’ EvSat-  poCi te xal SeoTZ, Hoc dicendi genus quid diflerat ab eI   eI oh pi/ sponte intelligitnr.  cf. Piat. Churmid. c, 14. Heind.  ed. p. 190. eI ovv Coi <pt\ov,  i$£X co Cxoieeiv pera Cov • ti  d£ p ?/, idv. Adde quem Stall—  baumius laudat ad PJat. Piiacd.  p v JB8. ed. Isocrat. Archid. 44.  p. #11. ed. Lang. idv phv yap  iSiXcopEv djtoSvjjCxEiv vithp  t&v dixalcov — aCtpaXdjS yplv  iZtCTai r,ijv m tl 6h <pofiySyCo-  pe$a tovS xivbvvovs x. T. A,  Ceterum post y Xvy% supplen-  dum censent ev %X £t Minus no-  bis placet hoc explicandi genus;  meliorem explicationem iu con-  versione huius loci dedimus.   v 8 aTt av axo yxvXla-  dov. Schol. habet: dvaxoyx v-  XiuCai t 6 xXvtiai ryr cpdpvy-  ya } d Xiyopsv avayapyapiCat .   oXoo x ivyC aiS dv Tyv  piva ♦ Vulgatum xivyCaiS ,  quod codd. omnes exhibent, et  Athenaeus servat V. 2. p. 187*  iv 8h Tofis xnto&yxaiS tov xap -  tpovS > tva Tyv piva xivy6a$  TtTapy , itapiypt % mutatum in  xvyCaiS apud Stob., Florii. Tit.  98. p. 542. reperitur. Eam lectionem cum aptiorem censerent  Wyttenbachius, Creuz. ad Plot. 2 noirj6]iS «Jfal ij 5lg, xal sl itaw 1 <S%vqu t<Sn, 3iav~  (Sectu. Ovx av cp&avois liyav , cpavai xov ’A QKScocpavi j'  ly w di Tttvra noti^a. Einuv 6rj tov ’Eqv!-!iikxov'  de palent,», Astius , alii, nemo  luit excepto Riickerto,. qui vulgatam lectionem defendere atque  in textum revocare auderet, Riickerto autem tutius visum est  retiuere, quod libri darent, a a t-  que nisi bonum, at. non  absurdum esset. Aliud no-  bis de vulgatae lectionis prae-  stautia iudiciutn est. Kivei v nimirum nou SIGNIFICAT solum movere, sed movere ita ali-  quid, ut id se moveat. Sic  iu AMORE verbum usitatissimum, adhibeturque, ubi aliquis ad nequitias allicitur, Pari modo in proverbiali dictione dicitur pijxiVEiv,  tov ev 'heIjievov videlicet, ne is,  qui moveatur, ubi motum se sen-  serit, moventi molestias paret»  Iam vides xiveiv r?/V f)lva esse,  movere nasum atque -excitare  ita, ut se moveat h. e. ut oriantur nxappoi, Bekkerus xvjfdaio  habet, quod apud Stobaeum legitur. Sternutatione mota  pelli singultum probatur Mippocr*  Aphor. VI. 13- t; 7to Xvypov £*o-  pivaj ittapfiol iitiyEvopEvoi Au-  ov6i xov Xvypov.   xal eI 7tavv l6xvpa  idxiv . De xal el et eI xai  part. ita disputavit Heind, ad  Platon. Gorg. p, 509. A. , ut  negaret, couditionulis enuntiati  seutentiam mutari, sive xal eI  sive ti xai scripseris. Consentit cum Heindorfio Matth. Gr,  ampl. T, II. p. 1252. Nostra  verba etiam t um, si vel ma-  xime pervicax sit, cessabit Eugelhardtus interpretator 5 rectissime idem de xal el et el  xal purticularnm discrimine disserit ad Apol. Socr. pag. edit.  196. Ex eius annotatione haec  laudare iuvat: el xai rem aut  ponit, aut indicat fieri posse, ut  ait, ita ut latiue reddendum sit  quamquam, etsi vel quamquam fortasse. Kal eI sem-  per de incerta hypothesi  usurpatur, quam sive ponit ali-  quis sive non ponit, tamen id  fieri oportet, quod in apodosi  ponitor. ovx av q> 5 av o tG Xiyoov.  Schol. habet: ini ccor eIg 5 T$-  paG ayovTGJV aZioatilv tivoG //>/-  7 tcj nipas iiei^EvxoS avx\j. Pro-  prie verba significant: Mit dem  Reden kannst du nicht zu frxih  komme^ h. e. quin statim loquere. Haec annotavi, ut liqueret, interrogandi signum ab hac  dicendi formula non abesse non  posse, quod in Phaedone positura  est apud Stallb. p, 100. C.  akXa prjv , l(pr\ o KifirfG, coG  8 i86vtoG 601 ovx av cpSavoiG  itepaivav ;   eIkeiv 8\ tov 9 Epv%l-  / iaxov . Eryximachus medicus,  qui nunc dicturas est, Acumeni  medici filius, Hippiae auditor ana  cum Phaedro aliisque fuisse tra-  ditur Piat. Protag. p. 315. C.,  Phaedro AMICUM fuisse discas e  Piat. Phaedr. p. 268. A. , ubi  Socrates cum Phædro colloquens el xiG , inquit, 7tpoGE A-  $qjv t (3 kraipfp 6ov ’Epv%i-  fjiaxcp V ‘&^ 7tar P' t &VXQV ! 'Ahqv -  /.ievco tircW x.t. A. Cap. xn. AoxeZ roivw fio i ccvayxcaov tivca, timSi/ Tlav-  186 6avlag OQ^rfias htl rov kbyov xabag ov% txuvas aite-  teXeGe, 6 s Zv ifis XEigaGftai teAos htifrElmn rc5 Aoj/gj.  tb fisv yag Saikovv tlvai xbv "Egara SoxeZ [ioi xa-  xaXco ? ov x Inavco?. Ex  Eryximachi sententia Pausanias  rectissime disseruit de duplici  Erote atque de utriusque dei na-  tura , minus recte de erotica vi  locutus est, quae vis latius pa-  teat, nec solum in animis mortalium, sed etiam ia universa rerum natura eillcacissima conspicietur. Respicit autem , Stall-  ba umius ait, Eryximachus haud  dubie ad nobilissimam illam et  inultis, ut videtur, posteris temporibus probatam sententiam vetferum quomndam FILOSOFI, qui statuerunt elementa totius  rerum universitatis inter se pugnantia per concordiam et amicitiam ( tpiXiav ) esse inter se  conciliata et in ordinem redacta,  vid. Arist. Metaphys. I. 4. et  quos laudant interpp. ad Aristopli.  Avv. v. 695. seqq.   zcAo? iniSslvai rc3 Ad-  ' y<*>» * EitiSEivcti ex artificum   officinis depromtura est, qni eam  reliquum corpus sive hominis  sive animalis arte elaborassent,  capite ad postremum elaborato  caput imposuisse dicantur  simul atque opus ad finem  perduxisse. IJaec formula  iam apud Homerum reperitur II.  r, 107. tfjEv6xrj6Ei? ovd* av re  xiX o? /iv$cp imSfoeiS. Adde  Piat. Alcib. I. p. l^D. xov -  Tccv yap Ooi arfJthov xcov    Siaro?/juarGjy x JX o? inite^r/vat  avev i/iov advvaxov. Cratyl.  p. S95. A. xivSvvEvei yap xoi-  ovroS xi? tlvai 6 'Ayapkpvcav,  olo?, a av dcZeiev avufj 6ia-  7iov£i6$cn xal jtapTEpEtv, riXo?  inniStl? xol? SoZatii di’ a pEtrjv.   oxi < 5 £ ov /iovov &6xlv  seqq. Schleiermacherus conver-  tit: dass er aber nicht a I-  lein iiber die Seelen der  “Menschen w altet in Be-  ziehung auf die schonen,  sondern auch auf vieles  Andere and auch in allen  andern Dingen Quaeri   potest primum, quid sit id, ad  quod, praeter pulcros homines  Eros in animis hominum insitas  pertineat. Deinde si Schleiermacherianae conversionis sensum  Eryximachus exprimere voluisset,  haud dubium esse potest, quin  dicere debuisset ov /iovov idrlv  in\ tat? Tpvxai? xcov av^peo-  Ttcov — ctXXd yioct iv xol? aX~  Xoi? Quoquo modo verba specte*,  distorti quid enuntiationi huic  inesse senties, quod deleto xai  post rtoXXa posito optime removeri potest. Verba nimirum per  chiasmum explicanda censeas, nt  non solum in animis ho-  minum formosae iuven—  tutis, sed etiam aliarum  rerum multarum Eros in  aliis rebus habitare dicatur. kag SicXla&KL' on 8s ov (tovov Ifiriv ini taig cjiv-  ya lg tav av&Qconav jrpog rov$ xcdovs, dii-cc xal tiqos  «AAa 3Coi-i.cc xal iv tolg ai.i. 0 tg, rolg re Oci^aGL tui/  ndvrav %d>uv xcd tols iv ry yy tpvofievois, xal, mg  fjtog tlntlv, iv nccGc tols ovGl, xa&toQuxtvaL ycoi  8oxa ix vfjs luTQLxrjs, rijs ryitxiQag TeyvySt wg (dyas  xal &av{ia<St6$ xcd ini ndv 6 fttog ttLvu xal xaz’ B    Posses etiam hac ratione verba  emendare: ort ov [IOVOV ini   x aiS ifwxcfis tgjv txvSfjQQitoav  xaz 7 tpos xov? JutXuvS' , a XX a  xal npo? aXXa noXXa xal iv  toiS aXXoiS x. r. X. Haec olim  scripseram. Sed neutra mutandi ratio nunc placet et omrfSa bene  habent, modo Moi post itoX Xa  positum non und sed aach in-  terpreteris. /   co? Eno? elneiv, vide annot* p. 63- Schol. ' autem haec  verba explicat: gg? maivExai, cbs  iv Xoycp sinetv, addmjue: xovxo  dxVM ar ^ £taz Kapa xois na -  A aioi? xal cJ s e in st v EnoS  xal eo? inoS einetv xal co?  ino? (pavai xal guS’ opavai  inoS, Exi dfc xal Sia pia? Xi~  %egoS ixtpcoveixai , olor goS <pa-  vai xal as slneiv. drpial -  vei 81 x 6 avxo . ol 8s <pa(5iv  av xi xov co ? <p aiv ex ai xei-  C$ai i f avxl xov ooS iv A oycp  e in Eiv . Converterim verba :  in den Korpern aller 1 ebenden Wesen und in den  Erzeugnissen der Erde,  und, ich vage es zu be -  haupten, in alleu Dingen,  Adhibentur nimirum verba ilia,  ubi aliquis aliquid dicturus est,  quod fidem hominum superare,  ipse sentit,   go? ftiyaS xal   6x 6 5. Stallbaumius in his, in-    quit, ~co? significat nam, quip-  pe, usu haudquaquom infrequenti.  Male. Praecedenti protasi, cui  apodosin Eryximnchus praemisit,  altera apodosis additur, alterius  potestatemquae amplificat et  auget. Haec verborum structura  ex oratorio genere dicendi de-  promta est. cfr. Apol. Socr. p,  20. C. o t; y ce p 8 rj nov dov-  ye ov8ev xgov a XXgov n e-  ptxx ox e pov np ay /xax ev o-  pivov, ixetra xo6avx?j (pqprj  te xal Xdyo? yiyovtv , e i /ir/  xi Enpaxxs? aXXotov rj  ol noXXoL Compara cum his  verbis Symp. p. 211. E. xi 8i)xa ,  iq>7j,oio[iE§a, sl xod yivoixo  avxo x 6 xaXov i8slv eIXi -  xptvE?, xa$ a pov , agt-  xx ov, aXXa /n) dvdnXeaov uap -  xgov te avSpoDnivGDV xal XP&-  p areor xal dXXi)? noXXijS epXva-  pia? $V7]T7] ?, a A A* avxo xo  Seiov xaXov Svvaixo  pov oei 81? xaxt8 Etv, Adde  Cicer. Orat, pro Rose. Amer,  e. V, §. 14. Atque ut facilius intelligere possitis,  ludie#*, ca, quae facta sunt, indigniora esse, quam haec sunt,  quae dicimus, vobis exponemus,  quo facilius et huius ho-  minis innocentissimi mi-  serias et illorum audaciam cognoscere possitis et rei publicae calamita- av^gajuva xal xara &na jigdyfiaza. ccq^oucu Se airo  rijg Icczgixfjg ktyuv, iva xal ngta^eva(iev zr/v zt%vi]v.   'H yag (pvGig rcov Oafirczav zbv Sutkovv "Egena  zovzov ex,ei. ro yag vyiig tov tidfiazog xal ro vo-  Covv buo7.oyoviii.vag ezegbv re xal avvftoiov eozi. ro  Se dvopoiov avofiolmv izci&vfiei xal ega. akkog fiev  ovv o eztl za vyieiva egag, akkog 6 e b tjtl ra vo-  OibSei. eCzi Si ) , dgneg agzi JIavOaviag ekeys zoig    tem. Huic loquendi generi non  adnumeranda sunt verba Alcib.  II* p. 138. B. , quae sunt, qui  corrupta censeant ; sed ut clarius  videas, corruptelae indicia ipsis nulla inesse, hoc modo disponenda  sunt : ooSKEp TOV OiSlnovv avzl-  xa (padiv ev&ad$ai xoAxgj 8ie->  A sdSai rd narpifia rovS vleiS’  l£,6v OVTCk) TC OV TZCtpOYTGDV aVTGJ  xaxoov anozpomjv riva tv£,a~  ti$cu, crepa npoS roiS vitap *  Xov6i xaxypdzo.   xal ini nav o5£o?. Ne  forte ad SavpadxoS supplendum censeas idriv et scribendum xal  cjS ini nav , tria dei epitlieta  sunt: magnus, admirabilis,  late potens. Dicitur cutem  ini nav — xeivet pro ini nav  teIvov — idriv vid. annot. p.  87. Sensus est totius enuntia-  tionis: Dass er aber uicht  blosden See1en der Menschen in Beziehung auf  das Schonc, sonderu auch  i u Beziehung auf vules  indere auch den anaeren  Dingen einwohnt, sowohl  den Leibern der gesamm-  ten Thierwelt ais den  Erderzeugniss e n and, ich  wage es z u sagen, a 11 en  nur vorhandenen Dingen,  glaube ich aus der Medi-    cin, meiner angestamm-  ten Kunst, ersehen zu ha-  ben, dass ^ros s nnd wunderbarund ei n flus s reich  auf alles der Gott ist, so  in mgnschlichen, so in  gottlichen Ange1eg en h eiten. Ut n(#tro loco ab hominibus ad animalia, ab anima-  libus ad mineralia transitur, haec  tria autem verbis comprehendun-  tur : ndvra z d ovra , eodem   modo in Riaedon. p. 70. D. le-  gitur : prj toivvv xar avSpGo-  ncov dxonei povov rovro , aWa  xal nara Zwgdv navrojv xal <pv -  tgov xal BtvWiffidrjv. odanep  ix& yivediv, nept navtcov idea-  fiev , ap ovzojdl yiyvetat  ndvra.   iva xal n p ed fiev gdjjlev .  Explicat Schol. ad h. 1. npe—  dfiEvcopev npozipeopev , peya-  XvYGOpEV. npEdfieveiv riva est  aliquem ut senem venerari, ali-  cui ut seni primum locum attri-  buere. Non iniuria Phaedrus dixit  Symp. p. 178. B. zo yap iv  rols npedfivrarov slvai  [ov]  rifiiov ; Eryximachus autem di-  cit: ut simul primi loci hono-  rem nostrae arti attribuamus.  Kai enim ita explicandum est,  ut proprie verba audire dicantur:  iva xal A eycopsv nepl xovzcdv  xal npEdfie.voDfj.Ev x. z. A. (i\v clyadoig zcdov xaQl&Gftai rtdv kv&qcojt av, roig c  di axolaOtoig alOxgov, ovra xal Iv avroig roig GcS-  ftadi roig fiiv dyadoig exkGtov tov Ga fiarog xai vym-  voig xcdov yaol^iGxTui xai dii, xai rovro iGnv a  fivo/ta r 6 iatQixov, rois di xaxoig xai voGadiGiv alGxQov  r e xai dii dxaQiGrtiv, it iiii.Xu ng nxvixog tivai. tori  yctQ latQixtj , tag Iv xiipaXaia ilmiv, ixiGr^i] rav  rov Otoiiurog igamxav nQog xXtjGfiovTjv xai xivuOiv,    Itepor re xal avopotov.  Rectissime annotatum est ab Astio  et Stallbaumio, Thierschium fru-  stra scribendum coniecisse PrzpoY  ti xal avopoiov. Nimirum  Zxzpov h. 1, non alind sed  diversum est, quae verbi signi'  ficatio non rara apud Platonem,  cfr. Alcib. I. p. 11 4. B. xorzpoy  81 ravrd i6ri 8lxaia rz xal  <Svp<pkpovra , y erzpa. Adde  Piat. Protag. p. 833. A. note-  pov  Xvdcopev rcJ v Xoycoy; ro  fy M juoror Ivavtiov zlvai, y  ixetvov , iv cp iXkytro at ep ov  etvai daxppotivvyC do<pia   : xal irpoS rep trzpov zlvai xal  avopoia x. r. X.   xaXov x a pineti Sai tgoy  txvS pant oo y. Verba rdov ay -  SpconcoY seiuncta snnt ab iis  rerbis, e quibus pendet rolS p\v  ayaSoiS, ut pondere augerentur.  Huius exemplum structurae verba  aunt p. 178. C. o ydp XPV av~  $pG07toiS yytZ6$ai nayroS rov  piov rolS pkXXovdi xaXcuS pia$-  <5e<5$ai x.r.X. Urgendum autem prounntiando est tgjy dySpeoTteoY  ideo , quod, cum Pausanias in hominnm tantummodo animis dixisset Erotem versari, Eryxixnachus contra etiam in corpo-  ribus habitare deum narret,  indicandum erat atque demonstrandum auditori, quibus modis ab illius oratione medici oratio,  diflerret.   xal rovro Idrtv gj uvo-  pa ro larptxdv h. c. und  darin besteht das Wesen dessen, was wir das Medicinischo  nennen. Prorsus eodem modo  p. 185. B ovrco nccynoS yz xa-  Xoy apztyS y Zyejicc xapiZe-  6$ at. Ovr 6 S itirtY 6 fijs  OvpctvictS SzoxPEpaoS xal Ovpd -  YtoS X . T. A.’ Ad ea, quae insequuntur, apte laudatur ub interpp.  Hippocr. De morbo sacro sub Cu.  Xpy  py avZziy r d vov6y-  para , aXXa <5 iczv8ziy rpvxztv ,  7rpoS<pzpovtaS ry yovCco to' ito-  Xepicoraroy kxatfry, pt) r 6 epi-  Xoy xal 6vvySZS * vn 6 ptv ydp  T7/S' CvYijSEiaS SdXXzi xal aij&z- ,  rai f vito 81 rov noXzplov <p$l-  vzi xal apavpovrai .   %6rt ydp larpixy. Hippocr. de flatibus : r d IvavricL   rc oy irarrloav itiriy Irjpara.  larpixy ydp i<Sn xpoCSeCif  xal d(pa{pz(itS‘ dg>aipzOiS plv  rooY v 7f zppaXX oYroyy , 7tpo6$f6iZ  dlroor iXXzin ovrco v' o Ss xdX-  Xidra rovro noizcov apitiroS  lyrpoS. Articulum ne desideres,  omittitur, ubi per se positum  spectatur nomen, cfr. Piat. Lach.  p. 191. c. 18. rovro r oiyvv  alriov iXeyoY , das also  9    130    riAAT&NOZ    xui 6 Siayiyvmoxav iv zovzoig zov xakov re xal  D aioxQov " Egaza , ovzog lottv 6 lazgixdzazog' xai 6 jit-  rajidlkuv noicdv, dgze dvri zov tzigov "Egeor og zov tre-  gov xzrjOtta&cu, xal ot<j [irj bveOuv "Egcog , dii <5’ lyyt-  viafrcu, IxiOzo^itvog i/XTeoiijOai xai ivovra ifcksiv, aya-    meinte icli mit dem Worte altiov.  Alcib. I. p. 133. c. 57* o 87 }  xal xo pijv xaXovjtev : Was   wir auch mit dem Worte xop7j  bezeichnen ; Symp. p. 196* C*  civai ydp opoXoyEitai 6a>-  <pp 0 6VY7J tO XpOLTElY IjdoVGJY  xal iirt^vjiuav , dcun unter der  Be/.eichnnng: 6coq>po6v V7j wird  allgemein yerstaaden Itaque  hoc Eryximachus dicit: Es ist  namlich, was wir * iatpi -  X 7/ » neunen, der Hauptsache n a c h cet*   xal o diaytyvcSdxcov  iv tovtoif. Difficillimam  esse atque gravissimam morborum e symptomatis petitam cognitionem, quam diagnosin medici  vocant, iutelligunt etiam ii, qui  artis medicae imperiti sunt*   xal 6 yi Et a ft aXXeiv  not djv. sc. td i porrixa tcov  (jayiaTCJV j hinc post cJsre sup-  plendum est td tioopata. Caven-  dum est enim, ne quis tov £T£-  pov subiectum esse censeat enuntiationis» Quae sequuntur verba a xai incipientia, praecedentium verborum explicationem eflicinut.  Sensus est : Wer die Nei-  g u « gen der Kdrper so  umaodert, dass sie an-  statt der einen Neigung  die andere erlangen d. h.  wer es verateht, Korpern  eine Neigung einzupflan-  zen, die ihnen nicht ein-  wolint, aber ihnen c i n w o hnen muss, und die einwohnende, die nicht einwohnen darf, heraus zu trei-  ben, iitidtapEvoS i/iTtoiif -  6ai xal ivovta IB,eXeiy. >  Quod de duplici Erote hic dicit  Eryximachus, Socrates de morbo  profert in Piat, de rep. I. p. 333*  E. ap * ovv xal vodov o6tiS 8ei-  yoS <pvXatia65ai xal ptj Xa~  $etv , ovtoS deivotatoS xal  iyutoirj6ai , quem locum inter-  pretes propter xal jutj XaSeiv  verba vario modo sollicitarunt.  AaSeiv, quae vulgata lectio est,  rectissime e duorum codd. auctoritate in TtaSitv mutaverunt. Non  est autem assentiendum Stallbau-  mio xai ante pnj TtaSetv delenti.  Nodov <pvXd%a6$ai positum  habes propter antecedentia : ap *  ovx o natabat SeivotaroZ iv  pdxy ritE nvxtixy tltE tivl  xal dXXy , ovtoS xai <pvXa-  B,aOSai , quae si non praecederent, pro <pvXd£,a6$ai Socrates  alio verbo usus esset, quod cum  YOtioS nomine melius consociaretur, Veritus autem, ne quis  yotiov tpvXdgatiSai non satis  iutelligeret, accuratiorem explica-  tionem verborum statifei addidit,  quae in verbis xal yirj TCo&EtY  continetur. Kai igitur explica-  tivum est, atque hoc est, id  est, significat.   a y aS 6 Z dr 8 tj p tov py 6 i.  Ad 8 yfiiovpyoS Stallbaumius i .e.  ttog 'Sv rft] drjiaovQyos. SsT yag Si/ rn SjftuSut mna  iv tcj Softari fpD.a olov t ilvcn noteiv xal Igiiv akfo)-  >.av. ?< ito lybiOta tcc Ivavxudtara' 4 'vzqov itio fio),   zixgdv ykvxtl, $>]quv vyQtjj zavra rcc roiccvra. roinoig •  ime uj9elg "Egma iyzoiijeai xal oydvoiav d TjfikcQog E  inquit, iarpof. Sed /admodum  haec verba languerent, si prae-  cedente superlativo sequeretur  dyaSoS larpof. Eryximachus  ab artis medicae theoria ad pra-  xin transit ita, ut, cum larpt-  xuraror appellasset eum , qui  malum et bonum Erotem in cor-  poribus dignoscere posset, aya -  J3oV drjpiovpyor practicum  medicum vocet, qui medicina  adhibita malum Erotem e corpore removere, bonum in corpus immittere possit.   <pi\a olovr elvai not-  at v xal i par aWijX&v .  Sublatum discrimen vides in Eryxi-  machi oratione, quod intef (piXt~ir t  <piMa f q>i\o$ et Spei S*, ipdr ex-  stare supra annotavimus p.69 ,quibuscumcf.annot p.lS2. Docemur  autem hoc exemplo, qui Hat, ut vocabulorum significationes vergente  aetate saepius immutatae sint.  Verba nimirum quasi alSaXa  sunt cogitaudi rationis, quae ratio ubi mutatur, corrumpi necesse est atque perverti verborum significationes.   narra rar otavr a. Wol-  fiu* asyndeto offensus xai ante  narra ponendum coniecit. Possumus nos quidem in eiusmodi  dictionibus copula non carere,  qua propter Schleiermachenis ia  conversione und a lies der-  gleichen exhibuit. Verum  non solum Graeci sed etiam  Romaui copulam omisere, quippe    efficatius eo indicantes, verba  narra ra rotavra eiusdem potestatis et iuris esse, atque praecedentia, quae dOvrSercjS enu-  merantur, exempla, cfr. Gorg,  503* E. olor tl fiovhet idatr  rovS ZwypaqjovZf rovS oixodo -  povS f rods* ravnrjyovS , rov£  dXXovS ndrraS SrjpiovpyovS or-  tiva fiovXai avrdUr. Demosth.  Orat, pro corona c. 74. , quem  locum Stallbaumianae industriae  debeo: para ravra dvdrdvroov  olf ?}r impeXlS iph xax&S  notetv , xal ypacpds , tvSvva?,  tlsayytXlaS , narra rotavra  inayovrt&r x. r. A.Verba  mxpur yXvxti a sciolo quodam  addita censent, praesertim quum in nostri loci repetitione non  reperiantur p. 188. A., Astiua  Stallbaumius , Riickertus. Atque  Riickertus quidem, quatuor haec ,  inquit, frigidum, calidum , siccum  et humidum t saepius in corpore esse diversasque eius mutationes  procreare dicuntur : at ntxpoV  et y Xvxv in corpore huntano  quid sibi Velint , non intell igitur.  Accedit , quod injra p, 188. A.  ipse E ryx irn achus repetens huius  loci dicta caetera enumerat , haec  omittit . Cavendum est, ne quia  his assentiatur. Nimirum p. 188.  A., ubi nixpor yXvxal verba non  reponuntur , ne poterant quidem  apte poni, quoniam anui muta-  tionibus, de quibus illic sermo  est, neque cum acerbo neque  cum dulci qnicqunm commercii    XQoyovos 'Aoxkijjuoe t <Zg <pa6tv oTSe o i xoiijtcu xal iyu  mi&ouat , 0vvt<Sti]6E rr/v ijfUztQav ze%vt)v. est. Nostro contra loco verba  i['t'Xf)6v Seppry, itmpov yXvxtt,  Bypov vypcp, Ttavxa rd xoiavxa  nou corporis conditioni describendae, sed explicando inserviunt  praecedente verbo xa ivavxiao-  xctxa. Sensus est totius enun-  tiationis ! Er muss namlich  das Feindlichste ira K d r-  per sich befreunden las-  se n u n d zu gegenseitiger  Neigung umstimmeu kdn-  nen. I c h verstehe ab er  «n ter dem Worte iv av -  xt cjxaxa (ride anno't. p. 129.)  dic reinen Gegensiitze:  kalt und warm, bitter nud  suss, trockan und feucht,  und alles dergleichen*  Ceterum ne quis forte putet  itavxa xa xoiavxa verba rectius  poni , ubi duo exempla aliata  sint, quam ubi tria posita repe-  nantur: legitur in Piat* LEONZIO (si veda).,  quem locum Heiudorfius laudat. D. ixitopi&w, iar plv  xeivy xa doipata yjpcov, dixia  idv di fnyco, Ipaxia , dxpGo-  paxa , vxoStjpaxa , aXXa , gjv  epxsxai CoSpaxa eis imSvpiav.  Dubito autem, num reperiatur  locus, in quo duobus tantum  exemplis laudatis zdvxa xa  xoiavxa, dXXa t simileve sit po-  situm*   zovxoiS Itci dxtjS e/f seqq.  xovroiS ad tu ivavxtcdxaxa re-  ferendum est, non ad singula xoov  iyavxiooxdxcDV exempla , quae  non nisi ad explicandam vocem  xa ivavxuoTaxa apposita sunt. E p coxa i pno irj d ai xal  6 pov oiav . Supra iam anno-  tatum est ad verba cptXa olov x    iivaixal ipdv dWr/Xcjv, signi»  beatum verborum (ptXelv et €pav t  <piXia et £poj£, similium, in Ery-  ximachi oratione prorsus mutari,  "EpeoS igitur nostro loco nihil  alind siguificat , qn <m rerum  sibi repugnantium concordiam. Huius nominis vim  ipse Eryximachus additis xal  6 povoiav verbis declarat, ubi  xai rursus explicativum est:  Liebe d. h. Einklang. Si  quaeris autem, cur amandi verbis  •> nominibusque Eryximachus uta-  tur, memineris velim, laudandi  Erotis cQUssa orationem ab Ery-  ximacho haberi, atqna eundem  statim ab initio orationis suae  ita censuisse, ut etiam artes ab  Erote regi atque per cum esse  contenderet, cfr. infra p. 187*  C. xi]v 81 opoXoyiav nadi xov -  zoiS, GjS7tEp ix£i rj ieexpim }, lv-  zav$a j/ povdix? } IvxiSrjdiv,  *EpGDxa xal 6 povoiav aXXijXoav  ipxon'/dada.   o?8e ol TtoiTjtai dicitur  propterea, quod adfuerunt Agatho  et Aristophanes : wie die Dic h-  terzunft da behauptet»  Testantur autem poetae, Aescula-  pium medicorum npoyovov esse:  artem medicam euudem constituisse , ut qui res in corpore  contrarias sibi conciliant, non  testantur. Igitur minus apte  verba Schleiermacherus convertit :  Dass diesen Liebe und  Wolwollca unser A h n -  herr Asclepios einzuflos-  sen verstand, dadurch hat  er, wie die Dichter hier  sageu und ich es glaube,  unser e Lunst gegriindet.  ”H te ovv laxQMTj, <og itEQ liya, ituOa dut TOV  9eov tovtov 'xvfiegvutai , agavrag 6'e xai yvfxvaOttxlj    7f' t s ov v lar pixr} , o)S -  71 £ p Xiy cd seqq. Si scriptam  exstaret rj x e ovv latpvkr}, cofnep  Xiyoa, nuda. dia xov $eov tov-  tov xvfiepvaxai xai yvpva-  titiXT] xai yeoDpyia, nihil esset,  quod lectorem olleuderet. Nam  et medica ars, et gymn.<stice di-  cerentur atque agricultura dei ope  gubernari. Accedentibus verbis  coSccvxcdS di, manente Te parti-  cula , dicendi genus eilicitur,  quod certe minus usitatum est.  Non nescimus quidem, xe — di  sibi respondere saepeuumero, sed  tum scriptum exspectamus : i/ xe  ovv iaxpixi] .... xvpepvaxai ,  yvptatixixi) xai yeoipyia  GjSavTGoS. Huc accedit, quod  post xi Graeci scriptores di «on  admittunt nisi in rei, quae prae-  cedentem gravitate superat, com-  memoratione, ut Lutiue conver-  tendum sit: et vero, et vero  etiam. Ea gravitas nostri loci  verbis convenire frustra docet  Stallbaumius ad Piat, de rep. II,  p. 367. C. Cave tamen, quic-  quam mutarum censeas. Ery-  ximachus in^Hae structurae obli-  tus , quasi dixissset ?/ /ikv ovv  principio enuntiationis, coSaiixcoS  di dixit. Vide de piv ovv —  di voculis annot, p. 23. Alia  ratio verborum est Piat, de rep.  III. p. 494. C. iv xe xy xmv  &K& v x oirjdei itoXAaxov de xai  a\Ao$i, ubi plus ponderis in  altera] enuntiati parte est, quam  in altera , ut ti * — di apprime  respondeat Latinorum cum —  tum. Adde Piat, de rep. VI. p.  489. C. ix di xoivvv tovxqov  xai iv xovxoiS ov fiadiov evdo-  mpelv — TtoXv dfc peyidxy xai    Idxvpoxdxtf dtafioXrf yiyvexat  xy tpi\o6ocpioc x. t, A.   wSitep A iy<a. Praesens  tempus A iyeiv verbi de senten-  tia loquentis valet , praeteritum  ad praecedentia eius verba le-  ctorem revocat cfr. Apol. Socr.  p. 17. B. ovxoi piv ovv, cofnep  iyco Ai^or^ut mihi videtur) y  xi y oidlv aXySl* elpi]xa6iv.  Adde Symp, p. 221. D. ei ^ prf  apa oh iy oj A iyoo diteixa^oi  TiS avxpv .   yv pvatix ix?} xai yecop -  yia . Articulum haud raro  omitti in artium nominibus,  Schaeferus, Ileindorfius, alii do-  cuerunt. Nostro quidem loco eum  omitti eo magis etiam mirum,  quod antecedit fj TE ovv iaxpixi] .  Si quid video, non piomiscue  veteres artium nominibus aut  addiderunt articulum aut dem-  serunt. Addidisse videntur, ubi  de re sermo est, quae omnibus  nota est, vel qbae definitione prae-  missa nunc innotuit. Demseruut  articulum , ubi de re nondum  explicata, aut in universum de  aliqua re dixerunt. Nostro loco  artis medicae definitionem Ery-  ximachus dederat in superioribus,  ut de huius artis natura certio-  res facti auditores intelligerent,  quomodo per Erotem ars medica  dicatur gubernari. Hinc iaxpixi ]  verbum articulo insignitum est  utpote definitum atque notura,  non insignitae sunt yvpvadtixif  et yecopyia , quotam uon ex-  plicatae sunt atque accuratius de--  finitae: Die Arzncikunst nua  wird mei ner Ansiclit nacli  gunz dur ch diesen Gott  187 xul yeagyiu. fiovGix!/ de xal navxi xurciSijAog ra xcd  Gfuxoov oJtqogtypvti zov vovv, ori xazct zavza lyei zov-  tois, ogneQ iGcog xal 'IlguxXei zog (iovXerca Xtyiiv, g f 1 e i t e t , ani gleiche   Wcise auch das, vas Gy-  mnastike und Georgia g e-  n u n n t wird. Ceteram Syden-  liainium audi laudatum a WolGo;  Per E u d z w e c k der Arz-  lieikuust i s t Gesundheit, und der GymnastikStarke  des Korpers. Ab er in deu  Mitteln, lvodurch b e i d e  K u n s t e ihren Ziveck zu  erreiclien suchen, indem  sie der g u t e u korperli-  cheu Anlage uachgeben,  und der schlechten e n t -  gegen liandeln und sie  verbessern, sind sie ei nan-  de i- ganz aualog. So hat  auch die Eigenschaft des  Bodens Analogie mit dem  Tempcrament des Kdr-  pers und die vershiede*?  lien Gattungen von D ii n -  gung mit deu Nahrungi-  und Anzueimittelu* Eia  guter Boden gewinnt  durch eine homogene B e -  handlung, ein schjechter  wird durch eine entgegenr  gcsetzto Bchandluugsart  bosser, und iindert se i ne  Icatur. Was iibrigens die  M etaphcr von der L i e b e  lietfifit, so brauclit mao  diese in d e r Land wirth-r"  scliaft auch h e u t zu Tage*  Auch wir sagenreinBaum,  einePflanze liebtdiesen, -  1 i e b t j e n Boden.   naxa tavxa £xet xov-  XoiS h. e, arti medicae et iis,  (|uae gymnastice et georgia ap-  pellantur. Pe xaxpc praepositionis significatu vide annot. p. 41.  Paullo infra eodem modo p. 187.  E. xal iv pov6ix\ \j 6t) xal iv  iaxpixy Xal iv xoiS p:AA oiS  itd6i sc. artium nominibus sive  terrestrium sive divinarum.   cjSirep iticoS xal 'Hpa~  x\f ix o S. Heraclitus Ephesius Ut morum asperitate, ita orationis  dura quadam obscuritate insignis, Schol. ad Piat, de rep. VI. habet  'HpdxXeiroS , BaSiurvoS, 9 Ecpe-  OioSy pef'QtA.p<ppGDV yeyovwS xal  v7tepo7txrjS Ttctp oyxiyovy. Orationis obscuritas cum ex brevi-  tate quadam dicendi, tum e ne-  glecta singularum orationis partium iunctura orta est, ut Ari-  stoteles narrat Rhet. III. 6. Videtur ea ipsa de caussa Heracliti  oratio cum maris fluctuatione  comparata esse, qnae cum innumerabiles undas exhibeat, ut sententiolas illa, neqoe finem neque initium undarum discerni patitur. Lectorem igitur Heracliti,  ne mole seutentianyn quasi fluctu  undarum immergatur ( fl? xd p?}  (tnojtviyfjvai iv avfcS), djjXiov  XoXvpfit/TTfv esse debere Socrates censuit, Ut quqsi brachiis validis,  fi. e. interpunctione posita, con-  tinuum tenorem discerneret ac  disiuugeret verborum, jJtjAioi  XoXvpfirjxai celeberrimi erant  plurimumque natando pollebant,  vide Wachsmuths Alterthumsk.   II. 1. p, 404. , qui laudat piog.  Laert. %y 22. 9, 11, Ipterpun-  ctionem omissam, nop verba ipsa  obscuritatem illam effecisse , ut  clarius appareat, fragmeptum lau-  dabo Heracliti, quod in dissert.  txel tois ys QTrj/iuatv ov xaAw? Atyfi. ro Sv y«P, qn]al,  StawEQo^ov avrb «fap tvficpiQSO&ai, &&*<) ««f/  V iav roiov re x«l fi»» S'e ™AA>7 aAoyt'« «r    de Samo -Thraces nnminibns ex-  plicare studnit Schellingios: iV  to dorpov povvov MyedSai  ovx tiitet xal i&fAtt Z)/ro?  ovopa.   ro i \y yap, <pi]di, Statpe-  p&pevov seqq. Caute distinguendum est, quid Heraclitus o  CxuzilvoS his verbis exprimere voluerit, et quomodo Kryximachus  eius verba explicaverit. Medicus  nimirum de musica loquens verba  illa laudat ita, ut non nisi de  re musica dicta intelligeret, i. q.  ex additamento perspicitur, quo  Siatpcpd piva explicat p. 187.   B. rov o Sio s xal ftapioS  atque e subiecti mutatione. Ap-  poviav nimirum reo ivi Eryxi-  machus substituit. Heracliti autem  voluntas haec videtur esse: Das  Eins ist in sich selbst entgcgengesetzt Eins , wie die Eiuheit  des Bogens und der Lyra h. e.  das Eins ist nicht absolut Eins,  sondern momeutan zusamraenge-  seut aus Gegensatzeu, wie die  Eine Kraft des Bogens (Schuss)   momentane Verschmelzung ist  xwreier Gegensiitze, oder der  Eine Klang (Accord) der Lyra momentane Verschmelzung mehrerer Uissouanzen. Non recte  autem, ut videtur, 'interpretes to  fV totam rerum univer-  sitatem significare censucruut,  neque recte Simplicii testimonio  ntuutur ad Aristot. Pbys. p. 11»  A. iveSeixwxo Si (sc. HpaxXti-  roS') ti}v iv ty ytvidu ivap-  fioviov piSiv tuiv ivavuurv,  quae senteutia ex enuntiato illo  derivata est, atque eidem, tan-    quam in basi, innititor. Proba-  tur hoc Plutarchi testimonio Do  animi procreat, p. 1026. ^B.  'IIpdxteiToS SixaUvxponov ap-  povhjv xodpov, oxgdS xep Av-  pijS xal ToSov. Erostra autem  in dicto Heracliteo aliquid mu-  tandum censuerunt Astius , Ba-  stius, alii. Ad Hcracliteae dictio-  nis exemplum supra laudatum ut  revertamur, videtur Schellingio  interpunctio ponenda esse post  ovxiSiXei; nobis haec verborum  dispositio placet: ir 10 dotpov  povvov AiyedSai ovx ISitei xal  l$i\n ZtjyoS ovopa. Absolut  Eins ist nur das W e i s e ,  Absoluta unitas nostrae rationi  repugnat, eam repugnantiam ita  expressit Heraclitus, ut diceret:  es will nicht und will  Eins genannt sein der  Name des Zeus. Audi Goethii nobilissima verba, quae si-  milem rationis repugnantiam fe-  licissime describunt -  AVer darf ihn nennen?   Und wer bekenncn:   Ich glaub’ ihn?   Wer empfinden   Und sich unterwindcn   Zu sagen; ich glaub’ ihn rycliU.   yiyovcv V7t d TrjS pOV-  dtxijS tixrV*- Vulgo addi-  tur V dppovia, quod addita-  mentum per se spectatum non_  habet, quo offendat. Saepius  enim subiectum e praecedentibus  repetitur, non tam augendae gra-  vitatis caussa, quam perspicuita-  tis. Sed non agnoscunt nostro  loco XXI. codd. 7/ dppovia verba,  fioviav ipdvca SiaiptQfGftai jJ ix dtatptgofilvav $n  tlvcu. aX£ 1'aag toSe ipovksto Xiyuv , on ix diacpt-  B gofiivav xgotegov, rov 6 |eog xal ftagtog , 1'xuru  vOteqov onoXoyrjedvrcov yiyovev vito zijg (lovaixrj g xi-  %vrfi, ov yag 8g xov Ix Siaq>sgo[iEvav ye izi tov oj-iog  xal fiagiog agfiovla av ity. rj yag agfiovla evfupavla  lari, Cvfupuvla ds ofioXoyla zig' f>(ioXoyiav ds Ix Sux,-  <pego[isvav , sag av Siacpigavzai, advvarov tlvai' dta-  (ptgoiitvov ds av xal firj ofioXoyovv advvaxov uQuoOai.    igitnr cnm Bekkero, Stallbaamio,  Rukkerto delenda curavimus. De  verbis insequentibus ov yap 8tf  nov vide annot. p, 85 et 98«   rj yap ap povia* Bene  Schleiermacherus in conversione:  Denn Harmonie ist Zusammenstimmuug, Zusam-  mcnstimmang aber Ein-  tracht; Eintracht aber  kann unter entzweitem,  solange es entzweit ist,  nnmoglich sein ; und das  entzweitenicht e i n t r a c h-  tige kann wieder unmog-  lich ausammeiutimmen,   dZfnep ye xal 6 fivSpof*  8ensus est verborum : quemad-  modum, ut hoc unum exem-  plum commemorem, rythmns. Indicat igitur yk particula,  plura exempla afferri potuisse,  quibus res probari posset, unum  sufficere, vid. annot.   8ievrjvey pkv wy xtpoxe-  pov. Ante 8 levrfveypkvoov omnes  \ fere codices ix praepositionem  habent, quam cum tacide omisis-  sent interpretes, Riickertus solus  exstitit, qui in verborum ordinem  revocaret. Sed dubito, num ali-  quo modo excusari possit. Aut  repugnandum est codicum aucto-  ritati, atque ix e verborum or-    $   \ a    dine tanquam inutile additamen-  tum expellendum, aut scriben-  dum est ojsxep ye xal 6 /5uS-  poS 6 ix tov rorato?? xal fipa*  8 ioS, ix 8 iEV 7 ]ytypkvojv itpoxe-  pov , vtixepov 61 6po\oyrj0dv  toov ykyovev. In sequentibus  codd. non pauci habent "Epasta  xal opovoiav aAA^Aozf , quae  lectio unde orta sit, haud difficile est ad intelligendum. Ni-  mirum scribae seducti sunt vi-  cino ipnoieiv verbo, ut dativum  pfo genitivo exhiberent, quem  nunc novem tantummodo codd*  exhibent. tyAozf autem, ut  et Riickertus vidit, non satis  commode explicari potest; aut  igitur «AAr/Aiwv scribendum est,  quod in textum recepimus (de  ipnoieiv vid, annot.)  aut exhibendum avxoiS y cuius  vocis ne unum quidem in codi-  cibus vestigium apparet.   xal iv pkv ye ctvty ty  6v6x a 6 et x, r. A, Stallbau-  mius ad h. 1. annotat: Jn ipsi*  rationibus musicis , h, a. in har-  monia et rhythmo t nullo negotio  ait cognosci et animadverti posse  X a i p a) x ix d , h. e, quae sint  consona et congruentia : simplices  enim illas esse et quae non pa-  tiantur discrepantiam aut diver- t  s itate m ullam i sed in usu et ex-    r   a' /    &gitzg ys xal o $v&[wg ex zov ta% zog xal (fgadzos  dievtjVCyfiBvoiv itgoxzgov, v6zsg ov 5 e of loloyrjOdvzav yt- c  yovs. rrjv SI ofiokoylav ituOi zovzoig, agxf g IxeI fj  latQLxrj , lvzav%a y (lovtSixrj EvrlftrjGLv, "Egazu xal 6fto-  voiav akkrjkav l(i]tou]Oa<Sa' xal lazw av fiovtSixt] nzgl  agfioviav xal gv&jj-bv Igertixcav Imazyfirj. xal Iv fitv  ys avxy rjj tivOzadEt. agfiovias te xal gv&fiov ovdev  Xakenov ra iganixa Siayiyvbi6xuv , ov Se 6 SiTtXovg 'Egag  ivzccv&u ncog ttinv’ ak£ inziSuv Sky itgog z oi>s dv&gw-  ercitatione musices -plurimum in -  ter esse , quo modo illis utaris ,  atque hic cerni vim duplicis il-  lius Amoris , coelestis et vulgi-  vagi* Mira est sententia , fateor :  sed non sine caussa Eryximacho  tributa* Ineptit enim nunc acer-  rimus iste Heracliti cavillator  adeo , ut propter inanem illam  sophistarum imitationem misere  vapulet . Perperam igitur Schiitzius haec : ovSh 6 $iit\ov S  *E p oo S ivi av$ a irtuf idtiv  delenda iudicavit. Isimirum non  intellexit vir acutissimus homi-  nis ineptias. Non rectius Plato-  nis verba Schleicrmacherus inter-  pretatas est io eonvers. p. 408.  Und in dem Aufstellen des Wol-  lautes und des Zeitmaasses selbst  ist es wol nicht schwer, die Liebesregungen zu erkennen, noch findet sich hierin jener zwcifache Eros. Hoc  si dixisset Eryximachus, merito vituperaretur» at vituperandus est Riickertus ad h. 1, annotans:  Ego nescio, quo hic stupore tenear, cui, ut ineptias videam, plane non contingat. Nihil mutaudum  est, neque quicquam e verborum  ordine expellendum, sed rectiore  explicatione opus est enuntiati,  quam a nemine hucusqde repertam esse miror. Verba nimirum    ovSh o 8in\ovs"Epoo$ iviccvSci  yrooS 1 idtiv elliptice posita 'sunt,  atque supplendum e praecedenti-  bus est £tfA£7roV. Mens Eryxi-  machi haec est: In derblos  schematischen Aufstel1ung der Harmonie und  des Rhythmus ist es nicht  schwer, die erotischen Elcmente zu erkennen, noch macht der zwiefache Eros 'hier irgend Beschwerden. Quae sequuntur, optime cum hac verborum explicatione conveniunt.   a\X' iiteidav 6iy itpoS  rotis 1 ctv$ ptortovS x. r. X.  Schleiermacherus exhibet in conversione: Allein wenn man vor  den Menschen Wollaut und  Zeitmaass in Anwendung brin-  gen soli; quae si mens fuisset  Eryximachi, scripsisset haud dubie  iv dvSpooitoiS. Ficinus non sa-  tis explicate, sed Schleiermachero  rectius, ut videtur, verba inter-  pretatur: sed tunc demum, cum ad alios rhythmo et harmonia  est utendum. Nobis Eryximachus  de rhythmi' atque harmoniae usu  eo loqui videtur, qui hominum  utilitati inserviat. Rectissime  Matth. Gramm. plen. J. 591- p.  1180. seqq, ita de ifpoS praepo-  sitionis potestate disputat, ut D jrovg xara-/Q^<S^ca Qv&fiai te xal ccq/iovm tj noiovvtu,  o &rj fuloTtouav xcdovtiiv, rj %qc!>hsvov 6q&(5$ roig 7ie-  jro»;fi£votg ( uiketii re xal fierpoig, 3 bi) ncudeia Ixlq&rj,  Ivrav&cc dt] xal %oAenhv xal dyct&ov SrjfuovQyov dei  ncihv yuQ ijxei 6 aviog loyog, o« rofg n'tv xodfiioig  plerumque dxoftEiv verbi notio-  nem loquentia animo obversari  diceret. Possis igitnr nostro loco  7 t poS TovS avSpodirovS Graece explicare: itpoS ti/V xgjv av-   Spamwv utpiXeiav dxoitovvtfc.   o 81 } peXoit oit a v x a -  Xov 6 iv . His verbis exemplo  usas est Mattii. Grarom. plcn. §.  475. C. p, 891», quo probaret,  pronomina relativa iu explicativis  enuntiatis haud raro ad praece-  dentium nominum genus confor-  mari. Interdum ad sequentis nominis genus effingi pronomen,  notissimum est. Utroque dicendi genere, quorum alterum accuratius, alteram elegantius est, Latini quoque usi sunt Vide sis  Kriiger, de Attractione Lat. Liug.  $. 56. p. 129.   o Si) TtaiSeia  cfr. Piat, de rep. If. p. 376. E.  c. XVII. TiS ovv ?} naiStla ;  T/ x a Xt7t6v evpeiv piXtico ryS  vito tov noXXov xpovov Evpij-  pEvrjS; i.6tt Se 7tov 7 } p\v ini  yv/tvcttitix?/, ij 8 ini  vxf/ povdVHjj. Adde de 7tai- StiaS notione verba Waclismuthii  in libro; Hellenische Alterthuras-  kunde Th. II. Abth, II. p. 4.  Recte ad h. 1. Riickcrtos, Omnis,  inquit , institutio liberalis apud  Graecos duas habebat partes, y v-  /iv adnxijv et povdixijv,  quarum illa ad corpus pertine-  bat, haec ad animi culturam , at-  que in poetarum maxime carmi-    nibus legendis ediscendisque versabatur, addita sonorum modorumque arte . Ceterum ne offen-  das in temporis mutatione, cum  supra o 81 } xaXovgev , nostro  loco o 81 } ixXy&rj dicatur: illud  est: vias man nennt; hoc signi-  ficat: was man gewohnlich nennt  s, Mas man zu nenuen pflegt.   ivT otv 5 a 87 } xotl £aA£-  7 t o y x. r. A. se. ta ipootixa  8 iayiyvoS 6 xeiv. Scriptum exspectabam equidem ivxavSa 81 }  xat goAaroV, ut ad verba respiceretur ou<$£ o SiicXovS EpoiS  ivravSa ncoS itirtv. Nam ro  SiayiyvGjdxEiv theoriae, quam  vocant, ut medicae (vid. p. 186.  D. init,} ita poeticae artis couvenit. Nostro autem loco non  de theoria poeseos sermo est,  quam Eryximachns tetigit verbis  iv piv ys avty ry dvdraCEi  X. T, A., sed de eius usu hominum utilitati accommodato, ut  haud sciam, an non et aliis probabilis videatur verborum conversio haec: Aber weun man Rhythmus und Harmonie zum  Nutzen der Men&chen in Anwendung bringt, da macht der  zwiefache Eros grosse Beschwerde,  und es bedarf eines tuclitigcu  Pruktikers.   naXtr yap yxei 6 avroS  X oyoS, Riickertus ad Pausa-  niae verba liic respici docet,  quibus praecipiatur: iis tantum AMATORIBUS obsequium praestan-  ziov av&Qwxmv, xal ag ccv xoafueyzeQOz ylyvoivro oi  (hjjtm ovze g, Sei xaQifea&cu xal (pvXctzzuv zov zovtav  "E(iaxtt, xal ovzog i6ztv b xaXbg, b Ovquvios, b rijg  OiiQavlag MovOrjg "Egcog 6 Se Ilokvfiviag , b IlccuSt]- E  ( tog , ov Sei evkaflov[ievov TZQOgtptguv otg «v TtgogqiiQij,    dum esse ab amasiis, qui et ipsi  virtutem colaut, et ad eam co-  lcudam amasios adhorteutur. Hioc  factum, ut Eryximachi contortiorem censeret et obscuram et subineptam orationem. Certis-  simum est autem , praeceptum  medicorum ab Eryxiraacho tangi,  quod legitur p, 186. C. lv ctvrolS  tols 6oopaoi, rols ply dyaSol?  ixddrov tov dooparoS xal vyut-  roiS xaXov x a ptfe6$ ai *dl  xal tovtq Idxiy y co ovopa tu  laxpixuy , %oiS 61 xaxols xal  YodcoSedty fddxPOY re xal 6ti  dx<xpidT£iv> ei yeXXei ris texyi-  xoS. elvai. Mens Eryxituaclii  haec est- ut illic medicus corpori , ita nunc poeta sive magister consulere debet animo ADOLESCENTIUM, atque bene moratis, et quo liant meliores , ita prospicere, ut nulla res, cuius laude  corrumpi possent, laudetur,   o trjs Ov parias Mov-r  6t]S "E paS . Haec verba cave   ad praecedens "Ep&ta verbum  referas. Pertinent potius ad ro  Xapi&dSat et x 6 cpvXdtTEiv,  quae nomina e praegressis facillime eruuntur. Ov%oS autem e  generis haud rara assimilatione,  de ‘qua vide annot. p. 129. positum  est. Sensus est : Gutgearteteliing-  linge zu beriicksichtigen und ihre  naturliche Neigqng zu bewahre»,  darin besteht das Wesen des  Eros der Urania* Vide etiam au-  uot. p. 126.    o' Sfc TloXvpviaS. Poly- ,  hymniam Musam cum Pandemo Aphrodite comparari ab Eiyxima-  cho nemo non videt. Iam quaeritur, quo iore id fiat. Polyhymnia vulgo cantuom multitudinem si-  li i fica t; possis igitur ea de caussa  illam comparationem institutam  putare, ut cum AMASIORUM multitudine, quae a Pandemi asseclis  ametur, illa carmiuum multitudo  comparetur. Possis etiam, quae Riickerti sententia est, ita judicare, ut numero abunda ntiora  rarioribus viliora censeas. Neutra explicandi ratio nobis nunc  placet, neque credimus, Polyhy-  mniam nostro loco carminum mul-  titudinem denotare. Agitur de  Jiarmoniae atque rhythmi mota-  tione, quae iusto saepius in car-  minibus admissa TloXvpviaS nomine insignitur. Ut igitur Ilar-  6)jpov asseclae ab uno amusio ad alterum transeunt, non virtutis, sed LIBIDINIS ergo, quae e  varietate amatorum oritor , ita  poiitae, asseclae llav6i)pov , qui  HoXvpviaS £,vvtpy6$ est, sigui-  ficautur harmoniae atque rhythmi  varietatem captare, aurium, non  animi oblectamenta.   npoScpipEiv oU dv 7tpos~  (pepXJ. Vulgo male olS ar  TtpoSiplpoi. Minus accurate haec  verba Ficinus reddidit ! cui summa  cautione indulgendum est , ut  voluptatem quidem homines hau-  riant , incontinentiam vero devi-  tent, , Sensus est: quem, qui*?    1  twreg av zyv /xev ySovyv avzov xagjtd<S7]zai , dxolu-  clav 6e (lyStfiiav tftsronjtf}/ , tog xtg iv ry yy, triga  xi%vy fiiya 1'gyov raig jitgl z yv oiponouxyv ri%vyv im-  ftvfitaLS xaXtag XQyOScu, togr’ ctvtv voOov zyv ydovijv  xagnddao&a*. xal iv yovOr/.y Sy xal iv lazgixy xal  iv rotg ctlXoig ndai xal roig dv&gaittiotg xal _ toig  &tiotg, xu\r' ot Sov Jtagdxti, tpvXaxztov ixdztgov xbv’'Egcoxa’  188 ivtazov yug.  bus adhibetur cunque,  magna cum cantione adhiberi oportet, nt suavi-  tate quidem eius fruatur,  qui eo ntitnr vel poeta,  vel lector, sed turbas  devitet atque ordini* cor-  ruptionem. Harmoniae autem  atque rhythmi commutationes le-  gibus artis poeticae probantur  ita, ut paucis quibusdam in locis,  quibus conducere possint, modice  admittantur v. c. in exprimendis  animi allectibus. Iu sequentibus ad xapjtGjdrjxat pronomen  indefiuitnm subintelligendum est,  qnod et ad poetas et ad lectores  referatur. Ad poetas refertur ita,  ut artis poeticae opera componendo, ad lectores, ut eadem  legeudo sibi cavere moneantur,  ue rhythmorum atqne harmoniae  ordinem concinnitatemque turbent, vel non satis recte agno-  scant. Clarior res fit exemplo,  quod Eryximachus statim addit.  Nimirum artis coqninuriae deli-  cias medicis in universum probari negat. Interdum tamen licere ait eas delicias hominibus commendare, quae et delectent  et damni nihil aderant. xa& o6ov itapeixei.  Convertit haec verba Stallbaumius: quoad eius fieri potest. Recte. Laudat idem nostrum locum in annot. ad Piat.  Polit. II. , p. 574. E. 6p 6*  uvx anobtiTaatkov, o6oy y av  bvvapiS irapeixq. Ceterum verba  sunt non pauca, quae omisso subiecto suo transitivam vim  amittunt, atque ut verba imper-  soualiu adhibentur. Quem usum  huius verbi cqm non notum haberent librarii, factam est, ut in  eius scriptura libri non consen-  tirent. Bodl. enim aliique codd,  itapijxEt exhibent. Ceterum con-  ferri iubet Riickertus ad h. 1.  Thucyd. III, 1, TCpoSfioXcA iyl -  yvovxo TG7Y * A^i}v cxxqdv inithov ,  onxf icapeixoi. Soph. Philoct.  1048. ic6\X av Xiynv ix ol M l  TCpoS ta xovd’ hcr\ eE, pot ita-  peixot.   xa\ rj tcov eo p cov tov Ivi-  avxov 6v6x adiS, Schleier-  macherus exhibet in convers. p.  409. Die Anordnung der Iahres  zeiten und der Witterung. Fici-  nus verba convertit ; Anni tem-  porum constitutio. Neutra 6v-  OxadiS nominis conversio nobis  nunc placet satis ; verbum desi-  deramus potius, qno significantius  exprimatur , de finibus atque de  initiis anni temporum hio agi.  Nimirum consentiunt medici , nihil perniciosius esse corpori hu-  mano animalibusque et plantis,  quam subitas coeli mutationes.   '/Sarti arcti rj twv wQiav tov Iviaircov OvtSraOig /is-   6tf) laziv IXtUpOtfQUV TOVTCOV, 5 tttl ixSlSaV fllv ICQOg  a IX>;?. a tov xoOfiLov tv%\) "EQcnog 8 vvv St] lyu tk tyov,  za re &EQ(itc xal tu ilrv%Qcc xal |i;p« xul vyga, xal cp-  l toviav xal xqkClv AajSy CwcpQovu, jjjactc yigovTu tvetij-   v. c. si frigus acerbissimum se-  quatur subito aestus ferventissimus. Patet igitur, Eryxiinucbum  .medicum non tum / de ipsis anui  temporibus, quam de eorum finibus iuitiisque apte coniungendis  agere, ut tivtiratiiS nomen convertendum sit: Verkuiipfung, Ver-  biudung.   xal dppovLav xal x pa-  ti iv. Vulgo omittitur xal ante  apporiar positum , quo omisso atque commate post vypa deleto  sententia verborum haec evadit :  Si calida et frigida houesto  amore consociantur, porro si sicca  et humida harmoniam et mix-  turam aptam admittunt.*. Haec  quominus probemus, vetant a  rvr 8tf iXeyov verba , quibus  t d re Seppa xal rd ipvxpd xai  £,r}pu xal vypa arctius couiun-  genda esse docemur. Ceterum  ad ea haec comparata sunt,  quæ de musica arte supra dicuntur. Ut illic xo dS,v xal  fiapv, tq tax v xal fipadv com-  memorantur, uostro loco habes  rd Seppa xal rd if/vxpa t rd  £rjpa xal rd vypa. Kpatiif  tiojippoov autem in re rhytii mica  evpv^plar gignit, quae eodem  modo iuvenum moribus erudiendis inservit, quo, modo sanitatem generis humani auimalium-  que et plantaram progignit eve-    rrjpia. Apte Stallbaumius comparari iubet Piat. Phileb. p. 26*  B. ovxovr ix rovrcov copai re  xal otia xaXd narra rjptv yi-  yove , rcor re dnelpcjv xal  rcbv nepas ixorroav £,vppi-  XSerrar ;   tico cppova. Substantiva haud  raro a verbis, e quibus pen-  deant, seiungi, ut gravitate ex-  hibeantur auctiora supra indicavimus p. 59. et p. 66. Pari  modo a substantivis adiectiva  disjunguntur, cuius usus noster  locus exemplum est. Sensus est: Wenn das Warme and das Kalte,  Trocknes und Feuchtes gegensei-  tig des geordneten Eros sicli er-  freut, und es einer Harmonia  und einer Mischung, namlich einer  ganz zweckmdssigen , theilhaft  wird ... xal ovSlr ?jdixtjtiev.  Aoristicum tempus praecedente  tempore praesente i/xei ne quem  offendat, habet praeteriti fere  potestatem yxeiv verbum, cfr*  Piat. Crit. p. 43* A. apri 6h  jJxeiS 7f naXai ; kamst da  eben erst oder schou lange? Igi-  tur ijxei epepovta idem fere est  atque ijve^xev. Proprium aotem  aoristicum tempus in rebus, quas  experientia docuit, recteque praecipiunt grammatici , haud raro  giav TE xai vyiuav av&Qcoicoig xai xoig aklotg tcootg  te xai cpvxoig y xcd oijScv xjStxijdEV" oxav Ss o uncc xijg  vPgsiog "Egag byxQaxiexEQog ntgi xag xov Iviavxov agag  B ysvtjrai , 6d(p&EiQS x e xokka xcd •fjdtxrjtlEV. oi! xe yag  koiftoi gidovOi ylyvEO^ca 1% xav xocovxav xcd ak£  uvojioitt 7to?J.a [vo<3>juaxa ] xai xoig fhjgloig xai tofcf    aoristum usurpari, ubi indicetur,  aliquid fieri solere. Eodera  modo explicanda verba sunt, quae  paullo infra leguntur; 8 i e cp$ e i-  pe v, 7f8 ixrj6ev . Alia ra-  tio est Piat. Phaedon, p. 84. D.  xai Ss 1 axovdaS iyeXa6i re  7 jpepa xcd qn\6iv .. etenim ab  aoristico tempore ad praesens  subito transitur, quoniam nunc  non narratur, quid Socrates dixerit, sed ipsa eius verba af-  feruntur: Hoc audito ille   cum subrisisset: Vae, in-  quit, o Sim mi a. Adde Piat,  de rep. VI* p. 508. D. otav  per, ov xataXapnei ab/ $ eia.  re xai ro ov, tls rovto dne-  peior/rai (ac. ?j if> vx/f) evoi\6e  re xai Eyveo avxd xai vovv  If^erv (paLverat . Quo loco quid  anima facere soleat , aoristo, loqucntis de animae conditione iudicium praesente tempore exprimitur. Ne plura huiusmodi exempla  afferam, lioc in universum tenendum est, aoristo et praebente in  eadem enuntiatione positis non  eandem potestatem esse, sed ao-  ristum quod fieri soleat, aut quod  factum * sit indicare , praesens  tempus vel facti veritatem ex-  primere, vel aliquod iudicium loquenti? in se continere.   xai d XX dv 6 pota TtoX*  \u v o pax a 4 Haec verba   Corrtipta esse multi fuerunt,  qui annotarunt eademque emendaro studuerunt, Ficiuus habet: Testes siquidem ex /iis oriri con-  sueverunt, aliique morbi permulti  et vani brutis ac plantis infia -  sci. Igitur legisse eum Stall-  bunmius censet xa\ aXXa noXXa  )xal nocytola vodijpara* Schii-  tzius scribendum couiecit xai  aXX’ opota, Orellius ad Isoctf. do  Antid. p. 330. : ciXX’ dv opoia. Astius aXX * axr opoia , quod  Stallbaumio probari video. Fa-  teor, harum mutationum nullam  mihi placere. Olim scribendum  putabam xai aXX * dvopa noXXci  [ vo6rj pacta .] Ac v 067 ) para qui-  dem etiam nunc persuasum habeo  glossema esse eius, qui, cum  recte intellexisset avopoia t ut  et alii intelligerent, verbi expli-  cationem margini adseripserit*  Memor autem Eryximachus ver-  borum erat p* 186. B. ro 81  dvopotov dvopoloDV huSvpei  xai ipa, ad quae respiciens  avopoia dixit, ut simul ad in  tGDV X OtovTGOV supplendum sit  avopoioov xov iviavx6v (opcSv .   xai tols $tjpiotf' t xai  toiS epVtolS . Eryximachus  cum supra dixisset dv^pcbnoii  xai xoli aXXoiS ZgjoiS re xai  cpxnoiS, humani generis nunc videtur esse oblitus* Verum licet  medicis de re medica loquentibus homines animalibus adnumerare : den thierischen und vegetabilischen Korpern,  xai ipvdifiat» Timaeus  iu L, V, Pl. : ipvtiifiai piXxoa - cpvrolg * xal yag ita%vat xal %aXat,ai xal iQVtiSfiai ix  Tckeovs^lag xal axodplag Jtsgl aXXijXa zwv zolovzuv yi~  yvezca sp&zixcov , av iitufziyfiq adzgav re q)ogag   xal IvLavztiv agag adzgovopta xaXzlzai. %xi roivvv xal  ftvdiai itadai xal olg [lavuxij htidrazel — zavza 69  l6zlv rj negl fteovg ze xal dv^gtbnovg jcgog t&XXiqXovg C    drfS Spodos • itax y V SpodoS   XiovqoStjS. Hesych. ipvdiftrf. vo -  6oS riS aepoS iitiyevopivT} toiS  cpvtotS xa i xapnoiS. Pro yi~  yverai pluralem numerum exhi-  bet Stobaeus, quem numerum  Fischerus et Wolfius reposuerunt. Frustra. Naturæ phænomena quoniam verbis impersonalibus exprimi atque describi  solent, substantiva etiam, quae  cum his cohaerent, ut infinitivi, quibus deest subiectum certum,  tractantur. Vide Astii annot. ad  Flat» Polit» p. 400. Adde Matth.  Gramm. plen. $. 303- p. 603*  ojv ire tdnj p.7j xaXetr at. Fuerunt, qui haec verba delenda  censerent; alii eadem coniecturis teutarunt» Primus Astios monuit, meteorologiam et astrologiam veteribus astronomiam appellatam, neque meteorologiam  antiquitus ab astronomia disiun-  ctam fuisse» Id factum ideo,  quod astrologorum non solum  erat, sidera observare, sed etiam  tempestatis mutationes, quae siderum indicari solent vel ortu  vel obitu , praedicere. Quod autem, Stallbaumius ait, Eryxi-  jnachus hanc defiuitionem astro-  nomiae addit, atque mox etiam  defiuitionem pavrixi}S\ id nemo  inepte aut temere fieri arbitrabitur, qui reputaverit, hominem  sophistarum artibus assuefactum  ridicule captare inanem quandam  doctrinae speciem atque umbram. Aliter nobis videtur de his verbis iudicandum esse. Solebat vulgo astronomia definiri ita, ut  imdri/prf adrpu>v re {popoiv  xal iviavtcov copcov vocetur.  Hanc definitionem veram esse  Eryximachus negat, astronomiam  inidtTjfirjy ip GJtixoJV ite-  pl adrpav re q>opaS xal  ivi avt air copaS esse contendens.   iri roivvv xal Svdiai  TCadai . Haec est xneliornm  codd. lectio, quorum iu numero  primus est Clarkianus. Probatur ea  lectio fiekkero, Astio, Stallbaumio. Alii habent xal al SvdLai  aitadai ; minus apte, ut videtur»  Non enim ita de sacrificiis loquitur Eryximachus, ut singula quaeque sacrificia significet intel-  ligcnda esse, sed in universum  sacrificiorum mentionem facit  Convertenda verba sunt : Ferner  auch alie Arten von Opfern und  das, woriiber die Mantik gesetzt  ist. Memorabilis hic locus est,  quo veterum de religione iudi-  cium continetur. Dupliciter cum  diis agi Graeci censuerunt, eorumque numina aut sacrificiis adhi-  bitis placare studuerunt propter  vitae anteactae scelus , aut pav-  tixg usi sunt, cuius auxilio  de deorum voluntate certiores  fierent, futurainque viam ad ean-  dem dirigerent» Vide Wachsmuthium, qui nostrum locum lau-  davit ia libro; Helleniiche Al** xoivavta — ov xepl «AAo xi lotiv tj xeqI "Egcrtog tpv-  Xaxyv te y.cd TaOiv. tcccGcc yciQ ij aGtfiua tpiktZ ylyvE-  Gfrai, tuv fiTj tls toj xoGpla ”Equti ittQltfiTcu (irjdh ripa  tcrtliumslunde P. II. T. II. p. 222. In sequentibus xavxa non solum  ad verba pertinet ols pavxixi }  iitidxaxel , sed cliam ad Svdiai  itadat. Recte igitur Schleiermacherus in conversione: denn  dies insgesammt ist die Ge-  meinschaft der Gotter und Mcn-  schen unter einonder. Ceterum  ut melius intelligas, verba X avxa  6* idxlv i } nepl $eov* xe xal  dvSpcJnovS npoS dXXTfXovS xoi -  VGQvtac immerito a Schiitzio in  suspicionem vocari : Eryximachi  mens haec est: Ferner sind pun  auch alie Opferungen und das,  wortiber die Mantik gesetzt ist dies zosatmnen aber ist nach  der gewohnlichen Meinung fiir'  den vrecbselseitigen Verkehr zwi-  schen Gottern und Menschen cigentlich nichts anderes, ais  die Bewahrung und Htilung des Eros,  Epi*Epa>xoS tpvXa-  xrjy xe xal tadiY. "EpcjS  hoc loco generaliter positum significat et malos et bonos affectus- Pluralem numerum paullo infra liabes p. 188. C. fin. a 61 }  nposHxaxxai xfi /tavxixp ini -  Cxoniiv x ovi " EpcoxaS xal la-  rpeveiv. Adde p, 188. D. ubi  6 naS *EpG>$ legitur.  nuda ydp 1 } adi fi eia.  Nihil in his verbis comparet le-  ctionis varietatis. Mallem tamen  abesset articulus, ut de impietate  in universum, non de impietate in certis quibusdam actionibus  Eryximachus loqueretur, cfr, p*  188 . D, fidXXov 61 nddav 6v -  ra/nv fyei x. x. X. Paullo in-  fra nadccv ij/itY eVdaipoviaY.  Restat, ut de cpiXeiv verbi potestate dicamus, qtfam vulgo non  satis accurate interpretantur docti  homines. Annotant enim, Græcorum (piXetY atque Latinorum  amare haud raro rebus actioni-  busque ita apponi, ut quibus esse  fierive solere res actionesque  indicentur. Merito autem quae-  ritur, quid differat hic qnXeiv  verbi significatus ab aoristorum  temporum usu, de quo p. 142«  diximus, et quibus itidem so-  lere aliquid fieri significatur. cfr. Eugelliardtus ad Piat.  Menex. p. 240. ed., Stallbaumius ad Plat, de rep. VIII, p. 650.  B., ed. p. 183. Matth. Gramm.  plen. J. 602. 3 > p. 954. Aori-  stum poni adhaerente notione s o-  Iere verbi, ubi de actionibus sermo  ait, quae iam saepius factae sint,  satis notum. $iXeIy contra ad-  hiberi solet de rebus, quae non  tam factae sunt iam saepius,  sed quibus vim quandam inesso  indicatur, qua necessario  fiant. Et quoniam quae necessario fiunt, saepias iam facta esso  possunt, multis in locis perindo  est, utrnm aoristicum tempus, an  tpiXeiY cum praesentis temporia  infinitivo coniunctum posueris»  Sic nostro loco, quoniam pestis  Atticam terram saepius invasit,  Eryximachus etiam dicere pot-  erat: ol xe ydp Xotjiol iyi -  rOYXO ix T(k)Y TOIOVXCDV x.r. A,  Adhibito 9»iAeiV verbo haec eius voluntas est: Nam pestis ea natura est, nt quae facillime ex hie zs tevrov xal TCQEBpEvy Iv Ttavr l fpy», «Ala rov eteqov,  xal 7tEQi yoviag xal t,avtag xal xtTtltvzrjxbtag xal xeqI  foovg. a 6 tj TtQogxiraxtai zy (uxvuxrj inuSxontlv zovg    exoriri possit et qaae seqq. Con-  ferri potest cum hoc <ptXeir verbi  usus iStXeiv et fiovXedSat ver-  borum in rebus inanimatis ; sic  v. c. legitur in Piat. Phaed. p.74. D. ovxovv opoXoyovpEv,  oxar x iS xi idcjy ivroijdy, oxt  fiovXexai plv xovxo, o vvr  iydo opcj , elvai olov dAAo xi   XGQV OVXQDY , Mei 8h XCtl OV  dvvaxai xoiovxor elvai x. x. A.,  quo loco non dubium est, quin  eadem rerum natura, quam cum  instincta animalium comparari  licet, tangatur, ad quam etiam  cpiXeiv verbum referendum est.   iav fiif x iS seqq. Notabis  hic usum Graecorum in collo-  canda negatione a nostro disce-  dentem. Nos enim, cum non  ipsam sententiam negamus, sed  partem aliquam sententiae, curam  agimus diligentissime, ne negationi» particulam collocemus ita, ut  cum verbo possit coniungi, recte  facientes, ut opinor. Sic nostro  loco non x 6 x a P^ £ ^ at negatur, sed asseritur aliquis X a P^ m  c>ed$ai quidem, at non ta xo-  d/iioo sed fc3 hxepa "Epcoxi. Id  nos sic exprimimus: Wenn Ie-  mand nicht dem gesitteten Eros  folgt, sondern dem andern. Con-  tra Graeci ita amant negandi  particulam cum coniunctiouibus  ei, iav, oitGDS aliis, arte coniungere, nt perspicuitatis illa lego  neglecta breves certe voculas, ante illam ponendas, post eam reii-  ciant. Quod in pronomine indef.  xis maxime fit. cfr. Crat. p. 453*  C. ei jirj xi xaXaS ixe&q dictum  pro et n firj xoXgjS Xenoph. Hell. VI. 4. % ei pij xiS  iaorj avtovopovS xaS noXeiS  elvai. Non negatur ibi ro id v  riva, sed affirmatur xo prj iav.  Pariter ante xal Tbucjrd. VI, 60.  collocat: hceidev avxov cuf XPV  el jxjj xal 6e6paxev x.x.X. pro  ei xal prj didpaxer. Quin etiam  ante ipsam coniunctionem ib. VI.   18. xov yap xpovxovxa ov  jiovoY iitiovxa xis ayvvexai,  a?iAd xal prj oitaS iiteidi itpo -  xazahafifidvei. Riickert.   d XXa xov Zxepov. Vulgo  aAXct nepl xov ixepor, quod ferri  potest nullo modo. Illud in Vin-  dob. 2. et apud Stobaenm repe-  ritur Ecl. phys. p. 24. Memo-  rabile exemplum, quo probatur,  interdum falsum esse, quod codd.  fere omnium consensu exhibetur.   d 6 r) 7tpo Sxlxaxrai.  Schulthessios: Desshalb ist es  eben das Amt der Wahrsagekunst.  Astius habet: qua in caussa.  Schleiermacherus : w o r i n eben  der Wahrsagekunst obliegt. Care *  scribendum censeas, quod olim  mihi in mentem venit: d dij  icpoSxhaxxai xy pavxixy ini-  dxoiceiv xal xovS *Ep coxas ia -  rpevei >o. d enim est: in welcher  Beziehung s. und in dieser Be-  ziehung liegt es der Mantik ob,  die Neigungen zu betrachten und  Heilung anzuwenden.  xal idxtv av i ) fiiavxixj}*  Spectat av 'ad p. 188. C, xavxct  o idxlv ?} Titpl $eovS te xal  dvSpooTtovS izpoi aAXyXovS xoi -  varia. Definitur autem 7 f yar-  Zixrj nane ita, ut dicatur conci-  10  $  Ega zag xal largtvuv , xal %6nv ccv f\ (mvzzxrj tpMag  I) ftttZv xal dv&gnxav 8t](uovgyog za htiGzuGfrai za xazu  av&ga>7tovg igaztxa , o6u ztivu ngog depiv xal a<St-  jleiav. orto xokXrjv xal (isydX rjv, fiaMov 81 naGciv  8vvu(uv %vM.rjf}8tiv (itv 6 xag "Egcog, 6 81 sr egi  tcc «ya&d atra <Saq>go<3vvr]g xal Sixai oGvvqg caioze-  Aovptvos xal xag xal itagd. &solg, ovzog zrjv   (liyiazrjv 6vva[uv iysi xal xaOocv ‘tjixiv tvSaifiovlav  itagadxeva&i, xal «AA>]Aotg Sirvafilvovg ojuXelv xal  (pllovg uvai xal zoZg xgelzzoGiv ijfiuv &eoZg. — "iGag  E utv ovv xal lya zov * 'Egaza txaivcov xoXXce naga-kdxa, ov (itvzot, kxav yf    liatrix esse amicitiae inter deo*  et homines eo» qaod sciat, quid  ad procreandam et pietatem et  impietatem habeant in homines  Krotes potestatis. Auctor definitionum p. 4l4. B. habet: par-  XIX}], iltltiTljuTJ $EG)ptjTtxf/ tOV  OVTOS XOtl ptXXoYTOS Zgjgj $V7]-  tgo. Yerior haec definitio illa,  quam Eryximachus profert, quae  ad duplicis Erotis naturam hominibus inhabitantem comparata est. ovtu 7 Co\\t}y xal pe-  yaAljn' seqq. Convertit Schleier-  xnachcrus : So vielfache and grosse  oder vielmehr alie Kraft besitzt  Eros iiberhaupt... Errat iisdem  paene verbis usus Schulthessius»  Ovtgj seiungendum est a verbis  insequentibus et ad totam enun-  tiationem referendum : Hac ra-  tione multam habet ma-  gna m q u e potestatem Eros»  vide ad p* 58. Sequentia verba  ZvXXrjfidrjV p\v 6 7taS "EpuS  clare docent, Eryximachum, quoad  eius fieri posset, se accommodare  Phaedri proposito voluisse: iyxco -  pia&iv " Epcata . Idem Pausaniam  fecisse annotavimus ad p» 180»  akX (X tt i^sXuiov , Oov £q~    E. htaivnv ptv ovv dei tcolv-  x aS SeovS.   xal aXXrjXot^ dvvapik-  vovS opiXeir, vid, adp.4l.,  ubi dvvaplvovS pro SvvatiScti  rjpaS dictum esse censuimus. Igi-  tur participii accusativam accom-  datum censeas ad ?}pdS prono-  men, quod ad opiXeiv supplendam est. Non assentimur autem  Buckerto, qui xai ante tolS  xpeitto6iv rfpeov SeoiS expun-  gendum putat. Cohaerent inter  se xal aXXrjXoiS — xal xoiS  xpeitrodtY tjjic&v SeolS , atque  ea cohaerentia horam verborum  ut, emineret magis, dwapevovS  a Platone scriptam est, non 6v-  vapkvoit.   xal iyco. Ut Pausanias, ita  fortasse etiam ego multa intacta  relinquo. Tempore praesente  Eryximachus ntitnr, ut ad audi-  torum sententias oratio compa-  rata sit magis, qui forte cen-  seant, oxi noXXa itapaXeixet  ’Epv%ipaxoS, De insequendum  verborum explicatione liteidq xal  rjjs Xvyyos xatavCai audias Fi-  yov , c S 'AgiGtocpctVES, avaxXr]Q<3(Sai' Jj ll stas alias  iv va %xns lyxaftid&iv rov 8eov, lyxa/iltt&, Insidr/  xal rtjs Ivyyos ninavaca.   jExfcfaftEi/ov ovv £q»] shniv rov 'AQiGToyttvt] on 180  Kal {iaX htu.v6u.to , oi5 fihvtot scyfo ys rov straQ/iov  stQOSEvtx&rjvai avry, agts fie &avfia£uv, el r 6 xo-  <S[uov rov amfiaxos htfovfiil rotovrcov s^ocpav xal yuy-  ycch6[iuv, olov xal 6 straQfios ItSti. stavv yay ev9vs  istavGato , htEtZSrj avra rov strayfiov stgosrjvEyxa.   Kal rov 'Eqv^iiuxov , r £l 'ya&E, cpavat, 'JyiGzocpuvEg,  oya tl stottlg ; yElarostouis (isllav liytiv, xal tpv-  laxa (te rov loyov avayxatfivs yiyvEG&ai rov esavrov, scherum: Particula xal a Stephano ciici non debebat . Nam  Eryximachus ostendit, partes disserendi iam Aristophani susciiendas esse non modo propter ordinis rationem, sed etiam propter ea, quod singultibus non impediretur, quibus sedatis promisisset se verba esse 'de Amore  facturum . Prorsus eodem modo dicitur paullo infra olov xal 6  7trappoS idrtv, ubi xai addito  indicatur manifesto, non solum  sternutationem hic tangi, sed  cetera etiam, quae Eryximachus  praescripsit, remedia singultus,  ov fisvtoi itpiv ys itpof ev ex$V v ai ccvtji i.   Dixerat Eryximachus. E.  tl d’ apa itavv Itiyvpd idnv,  dvaXaftdv n toiovrov, oVfp xi-  vijoaiS av rijv f)iva , nrdpe.  Vides igitur, cur articulum Aristophanes adhibuerit rov ittap-  fiov . h. e. sternutationem  eatn, quam praecepisti. (3sre pe £ avfidd,szv .  Haec est lectio codd, omnium.  Bekkeros, Astius , alii, ia textum    receperunt «stf lp\ SccvftaZetv  ea opinor de caussa, quod prae-  cipi solet, particulas non pati  iuxta se positam encliticara for-  mam pronominum. Huius regulae rationem quoniam neque nos perspicimus, neque ab aliis satia  explicatam reperimos , codicum  auctoritati, quam mutandi libidini  obedire maluimus. Sententiam  quod attinet, Stallbaoinias ad h.l. ridet , inquit , quae Eryximachus  disputavit supra p. 187. D. et E,  Audi Riickerti annotat, ad h. 1,:  habet etiam Eryximachus, quod  respondeat, non r 6 xod fiiov  illud appetere, verum r d axo  6fiov hac ratione expellendum esse. Id non facit respondentem Eryximachum , ne urbanitatem violaret i lectori reliquit inveniendum , erant que inventuri f  qui mores hominis nossent, facillime, nec potest latere attentum lectorem, qui totum hoc episodium de Aristophanis singultu  quorsum spectet , secum reputa-  verit » Vide Comment. de Sympos.  Platonis,   ijtstdq avrdi . Ia aliquot   10 iav n yeXoiov tixys , ll,ov Ooi Iv tlffrjvy Xlytiv. Kal  tov ’ AQiOtoipavr] ytXcKSavta tlntiv, Ev Xiyug, a ’Egv-  £l(ia%£ , v-al fiot, t6ta aggr/tu tu fifnjfiLva. aXXa fir/  fis tpvXatts' tog fy 0 * (pofiovfiat ntgl twv fisXXovtav  QjjftijOttSfrcu, ov n, fiij ysXoZa sYxa, tovto fisv yag av  xigdos tfij xal tijg r/fistsgag MovOrjs truxagiov, clXXa  fir/ xatayiXuGui. BaXav y£, giavai , a ’Agi<Sto<pa-  codd. avnj repentur, quae le-  ctio 'eorum sedulitati debetur,  qui pronomen ad trjv Xvyya re-  ferendum censuerunt, Riickertus  ad h. 1.: Non habet, iuquit, neu-  trum hoc, ad quod reteratur. Nolim avtdj neutrum putare.  Quamquam enim Eryximachus r ijS  A vyyoS nomine usus est, tamen  hoc loco quasi tov Xvy/iov dixisset , pOSUit CtVTGJ. iav ti yiXoiov etayS,  Sensus est: Vide v , quid agas.   Rides sententiam meam, qui ijiso  nunc dicturus es, meque custodem esse iubes orationis tuae,  ai quid ridiculum forte  proferas, cum tamen liceret tibi securo tutoque orationem  habere.   i£,ov 601 iv elprfvy Xi-  ysiv Grammatici in i&ov,  6iov, aliis participiis nominati-  vam absolutam agnoscant. Haec participia, quoquo modo explicaveris, nam certa explicandi ratio  non reperietur in dicendi formis,  quae quotidiano usu loquendi  quasi sancitae cum linguae legi-  bus minus conveniunt, recte cum  nostratium formulis comparantur:  vorausgesetzt, dass; angenommen, dass.   ov ti , ilt} yeXoia efarm.  Stalibanmius ad h. 1. rectissime:  Hoc ov 1 1 , inquit, connectas cum cpofiov fiat. Nam sen-  tentia haec est : Noli me   custodire: nam ego vereor de iis, quae nunc dicturus sum, non quidem,  ne ridicula proferam —  hoc enim lucrum foret et  comicae Musae nostrae  consentaneum, sed ne de-  ridenda. Revocandum est ov  Ti — aXXa ad notissimam formulam loqudbdi ov Xiyco oti  aXXa, de qua vide annot. p. 66. Verba convertenda sunt: Gieb  auf mich uur nicht so genau  Aclit, dena ich iiirchte mich,  liber die gestellte Aufgabe spre-  chen zu miissen, nicht etwa, dass  ich durch meiue Worte Laclien  erregto, sondern dass ich Thd-  rigtes vorbringen konnte,   ^ ytXoxa  xaray iXa-  6ra* a Dicitur yeXoia ex mente  Aristophanis, qui narrat de aliis,  quae risum moveant, vel omnioo  res alienas in partem profert ri-  diculam. Qua in rp quum non-  nihil sit artificii positum, tota-  quc comici professio in co ver-  tatur, ut moveat risum audien-  tibus , non timet hoc , immo in  lucro .ponit, si contigerit. At  ‘KaxaykXa6xa qui dicit, sui in-  genii fatuitatem prodit, sunt  enim deridenda. Est igitur verum discrimen, quod hic a poeta  ponitur, in ipsaque fundatum ety- vf g, o Xsi htxpsvfcsaftcu; nXXa TtQogsys tov vovv xcci  ovtGf$ Isye dos dcoOcov loyov. iGas (isvtol> av 86 C  ffOt, U(pTj(JCO as.  Cap. XIV.   Kal \Lrp>> iS *Eqv%Iim%s > slittlv tov 'jiQUStoyavrj,  SXly yk ity Iv vtp Ikyuv y y Cv re xal JlavGa-    mologia , at vulgari in usu non  observatam, cai xaxaykXadra  quidem semper sunt deridenda. C. ivEVorjda  tote apa xaxaykXatfxoS c ov.  Apol. p. 28. D. tva pi) iv$a8e  pkvco xataykXadxoS icapct vrjvdl  xopcovidi. Ibid. p. S5. B, xa-  9ykXadxov xrjv noXxv noiovv -  teS ; ysXolov vero est quodcun-  que risum movet, sive consilio  eius, qui facit dicitve, sive im-  prudentia. cfr. iufra p. 199. D.  yeXoiov ipcoxijpa i. c. xaxayk -  Xadxov p. 213. C. ubi Aristophanes yeXoioS dicitur h. e. dedita opera risum excitans.» Haec Iliickerti verba sunt optimo  de discrimine yeXoiof ct xaxa-  ykXadxo? verborum disserentis.  Minus bene V. D. addit: Itaque,  et quum minime sit huius loci  vocum discrimina explicare , ne-  minem esse puto, quin Prodici in  his agnoscat disciplinam, modo  sit memor eorum, qnae de hoc  homine discimus e Protag. A., p. 341. A., Crat. p. 384.  B. , Euthyd. p. 277. E» , Lacii,  p. 197. B.Vide Conuncnt. de  Piat. Symposio.   fiaXcov y e  oZei kxcp e v~  B,e6%ai; Suidas ed. Kiist. ftaXcov tpEvgsdSai  oZei ; itpoS tovS xctxov xi 8pa -  davtaS xol\ olopkvovS lx(psv-  yetv. IIoc proverbium e rc militari petitum est, uh! aliquis  misso in hostes telo tela hostilia vitaturus recedit. Riickertus  proverbium hoc modo reddendam  censet: Ia, nachdem du ab-  gcschloss en, denkst du  davou zu kommen.   av 8 6 B,xi po t. Si videbi-  0 tur h. e. si rationem reddideris,  qnae' satis mihi et sufficiens esse  videbitur.   xal /u}r >elxeiv tov  9 Api6r o cp dvtj. Aristophanem  intelligi comicum poetam, comoediarum lepidissimarum auctorem, extra dubitationem positum  est. Eius oratione recreabuntur,  qui Pausaniae Eryximachique ora-  tiones legerint. Nam et a di-  ctionis elegantia pulcherrima est,  et ad rem si respicis, tanta referta venustato, ut dubitari ne-  queat, quin multam studii in ea conscribenda Plato consumserit.  Orditor autem Aristophanes a  praedicanda Erotis laude , cuius  naturam non cognoscere possit,  nisi qui prius in hnmauam na-  turam inqnisiverit atque in 7ta -  $i}f.ictTa eius. Aliam, atque nunc  sit, olim fuisse narrat, quatenus  quidem non duplex fuerit, sed  triplex antiquissimis temporibus  genus humanum *Av8p6ywov  enim , cuius non nisi nomen reliquam sit idque ia igaominia  IIAATSINOE vias tlnirriv. i/iol yag 8oxov6lv av&Qcoitoi it avraitatSt  rtjv rov ’ 'Eqozos Svvafuv ovx ijO&fjti&ai., litti cdoftav 6-    positam, tertiam genas exstitisse  viribas pollens, felicissima integritate gaudens atque tanto ani-  morum superbia praeditum, ut  ipsos deos aggrederetur. Iovcra  autem ceterosque deos dia haesisse inopes consilii, neque, quomodo eius superbiam infringe-  rent, habuisse. Tandem lori in  mentem venisse Androgyni dis-  sectionem, qua eftecta Androgy-  num periisse, neque remansisse  nisi segmenta hominum, quae  amissae integritatis desiderio ve-  hementissimo agerentur. Huic  desiderio AMOREM nomen, eiusque tantam vim esse, ut, ubi partem suam pars repererit, ab eodem  nunquam discedat. Igitur summorum bonorum hominibus auctorem Erotem esse, ntpote qui ad  pristinae integritatis felicitatem homines perducat.  xal /i 7} y 9 co ’Epv Zlfiaxe*   Male ad h. i. Ruckertus : Videntur , inquit, ad Eryximachi verba  respicere xal prjv particulae ,  ut oppositionem contineant . Quum  enim spem faciat Eryximachus ,  fore , ut dimittat Aristophanem,  hic tale quid videtur dicere :  Cupio equidem me dimitti, sed tamen vereor  ut fiat, sam enim aliam  viam a vestra diversam  ingressuras* cfr. Menex. p.  234. cap. 2. init, xal prjv , co  IMevIUeve, TtohXaxv xivSvvevei  X. t. A., quem locum laudo, ut  lectores tutius de Ruckerti ex-  plicatione 7tal pijv vocularum  iudicent. Ut nostro loco, ita ia  Menexeno xal pjjv nihil nisi gra-  vem affirmationem exprimit. Astios habet: ac nimirum,  quod nullo modo probari potest. Unice rectam particularum interpretationem Schleiermacherus exhibet in conversione: Allerdings. KaL expletivum est;  vide annot. p. 6. et p. 38,   elrtitTjv. Bekkerns, quem  secutus est Astius , eliterov edi-  dit. Stallbaamius cum audaciam  eorum non probaret, qui secan-  dam personam dualem nunquam  a tertia diversam fuisse docerent  (Elmsl. ad Arist. Acharn. v. 773»  ad Eurip. Med. v. 104 1., Monk.  ad Eur. Alcest. v. 282. ) , hrc  certum esse annotat: apud sciW  ptores veteris dialecti Atticae se-  cundam personam saepenumero  in ttjv terminari. Schaeferas,  quem laudat Stallbaamius ad  Schol. Apoll. Rh.  annotat: prisca græcitas dua-  lpm certe activi in his  temporibus videtor bifariam flexiss e etoy, et ov  et kxr\Y , itrjy , sed poste-  riorum usus temporum,  grammatica subtilius an  argutius exculta, termi-  nationem in oy assignasse  secundae personae, in tjv  tertiae. Secundae personae in  Ttjv terminatio saepius reperitur  apud Platonem, exempla collegit  Stallbaamius ad h. 1. cfr. praeterea Duttm. Oraram, plen. Vol*  II, p. 417. Matth. Gramm. T.I.  $. 195. n. 1. p. 347.   itavt anadt — ovx y 6$ij-  at. Negat Aristophanes, Erotis vim hominibus satis notam  esse, atque aperte indicat, pror-  sus aliter, atque Phaedrus, Pau-i. i   (itvol ys (liyiOz av avtov lega xmttGMvaOtti xul (ta )-  (lovgy xai &v<Ji<x$ av sioiuv (ityiorus, ov% agnig vvv    sanias, Eryximachus dixerint, de  deo sese dicturam esse. Idem  paullo supra disertis verbis ex-  pressum est : &AAy yk Tty , in quibus verbis nou urbanitate, ut  Hiickerto videtur, sed ironia At-  tica factum est, ut aAAu verbi  austeritas addita 7ty voce miti-  garetur? ejn weuig anders.  Hac ironia Socrates haud raro  usus est, ut summam rem tan-  quam minutam exilemquc profer-  ret. Exemplo est PJat. Prot. p.  828. E. vvv itkitttdpat, 7tfo/v  (Spixpov ri jnoi ijixoSaoy, d 8ij-  Aov , oti tlpooxayopas fiqtSkoS  I7cex8i8d£,et f iiteidr} xai td noX-  Aa xavxa i%E$ida%Ev,   ipol ydp 6 oxov div ctv-.  SpooTtoi. Haec est codd. le-  ctio plurimorum, Wolfius e tribus  ol dv^pcJ7COi in textum recepit,  ©e gerere in universum hic ar-   poortoi dictum putari senten-  tiae ratio non patitur, neque  vero cum contemtu homines commemorantur h, 1. Nihil igitur  esse vides , quo possis articuli  defectum explicare. Fortasse  scribendum est dv^pco7toi eodem  modo, ut avSpcDTCoi nunc haud  raro apud Platonem reperitur. cfr,  Symp. p, 206. A. ooS ovSkv ye  aXAo i6x\v f ov ipdUtitv avSpco-  jcoi, ad quae verba Stallbaumius  annotat; Non opns articulo, cuius omissio admodum usitata est  in eiasmodi vocabulis, qualia sunt  avjjp, adeAtpos, yvvrj, yij , aliis,  quum de genere posita sunt. Vi-  giuti codd. articulum addunt.  Fortasse et 1». 1., quoniam dege-  nero humano verba non puta-  mus accipi posse, av$p<*)itoi scri-    bendum est. De formae huius  veritate vide Apollonium iu Bekkeri Anecd» gr. II. p. 495. 24.  apeivov ovv. itapa8k%a6$ot.i dto-  ptxrjv peraSEtiiv xov J eis xo  a , xal gjS' 6 avijp dvrjp y o «y*  $pGD7TOS aV$pG)7COS 9 OVXCJS XO  ixepov Sdxspov idxiv.   ixel altiSavd fiev ol ys.  Aptissimus hic locus, ad quem  de ItieI vocis natura et potestate,  quid videatur, dicamus. Satis  notum est, atque exemplis ubivis  obviis probatur, etCel nou solum  consequentiae, verum etiam caussae notionem habere. Eius notio-  nis origo est liteita vox , quae  loquendi usu, ut fit, iu breviorem  formam mutata ita adhiberi so-  let, ut temporis notio cum con-  sequentiae caussacve notioue  commutetur. Iu vernaculo sermone eodem modo e temporali-  bus daun et wann factum est  caussale d e n n , et coqditionalo  nv e u n . Sic cap. XIII, initio  ijtsl XOLl 7} TGJV GOpcZv XOV  iviavxov 6v6ta6iS jtE6tij idxiv  dpfporkpcov xovtoav x, x. A,,  quo loco eadem ixei vocis po-  testas est, atque iitEixa . Ery-  ximachus nimirum cum dixisset,  in arte musica et in medica du-  plicem Erotem reperiri, ita pergit :  Hernach ist auch die Yerknupfung  der Iahreszeiten voli von diesca  beiden. Non repugnabimus autem  si quis verterit; Denu auch  die Verkniipfung cet. , quoniam  in omnibus artibus et re-  bus duplicem Erotem reperiri  dictam erat, quibus verbis procedentibus efficitur, ut quod po-  stea sequi dicatur, idem illius     152    HAA TS&N02    tovtcov ovdtv ylyveua itsgl avtov, Siov itavtav (laAidta  D ylyvs<S&ai. €<fn yug &Eav tfnlav^ganotatos , Ixlxovgog  te uv tav avftganmv xal largos tovttov, av la&iv-  tcov (isylOTTj av Ev6cu[iovla rei av^gamla ytvEi eitj.  lyto ovv xugaOouai vytlv ElsrjytjOaO&ai tyv 8vvay.iv  avtov, v(itls 8s rav aXkav 8i8d<SxaXoi ttiEC&E. 8eI Se  itgatov vyag fia&elv tffP dv&gazivjjv qwOiv xal ta xa~  ftrjyazu avTjjg. dicti veritatem, ut caussam veri-  tatis, comprobet, cfr. Apol. Socr.  p. 26. D. jua At , c5 av8peS  6ixa6ta \ , inel rov p\v t/Xior  XiSov (prj6\v etvai , r i}v 8\ d£-  A rjvrjv yifv. In Alcib. II. p. 143.  C. ixeidr) ovtoa 6ot 8oxti 6<po -  8pa Seirov Elrai ro jtpaypa,  Ssre x, r. A., imi pro litEi8r\  scribendum est; scribae enim  inei vocis significatum non per-  cipientes 6jj addidisse videntor.  Battm. ad h. 1. bteiSij 86 scribendum censuit» Dubito, num  recte. Adde Prot. 334. B. ei 6 f  i$6\oiS hti xovS mopSovS xal  tovff viovS TcXtavaS InifiaKkeiv  (sc. TTjY 'H07tp0V) TtOVXCL dnoX-  A v6iv iitel xal r d iXaioy  roiS plv <pvxoiS anadiv Itixi  ituyxccKOV x. r. A. Adde.  C. d St rfjs OvpccriaS rtpdSxov  f-tlv ov pexexovdtfS StjA-eoS, aAA*  dfifieroS fiovov — xat idnv  ovxoS 6 rcor TtalScov " EpcoS  in e ix a izpetifivxipaS , vfipEGDS  dpolpov , quo loco iittira con-  sequentiae notionem habere vi-  detor. Dieser aber gehort zur  Urania, welche zuvorderst nicht  Theil hat am Weiblichen, son-  dern bloss am Manolichen  welche folglich die Aeltere  und ohne Uebermuth ist. Antiquissimis eoim temporibus illis  masculum genas exstitit tantummodo, non item femininam» Adde  p. 180. A. S! r\v xdWiov ov  povov JlaxpoxXov aA\’ apa  xal xoay rjpcdcjv dnavXGtv, xal  iri ayivEiof, ineixa vecotEpoS  Ttohv , <2s (p7]6iv n OpiipoS. Ad  nostram locum nt revertamur,  litei temporalem potestatem ha-  bet, quo simul effectum est, at  sequentes infinitivi e praecedente  finito verbo 8oxov6iv exaptaren-  rentor. Sensus est: Denn mir  scheint, dass die Menschen durch-  aus des Eros Bedeotung nicht ver-  standen haben, hernach, dass sie,  wenn sie dieselbe verstanden  hatten die grossten Heiligthiimer erbaut haben wiirden...  Simillimus nostro loco est Xe-  nophontis , quem Stallbaumias  laudat, Hell. VII. 1. 38» 7 tpoS  dfe rovroiS xal ro rcor XPV~  lid.XGov7t\i}$oS dXaZoveiar avxcp  doxEiv slyai iqnj, in si xal rijy  vfivovpbrqv av xpv6rjr itXdxa-  vov ovx Ixavrjv elrai rkxnyt  tfxtccv napix^y*   fitiy t6r av avrov lepa.  Wolfius ad h. 1. annotat: Schoo  aus diesen Worten hatten manche  Sammler von Mythologien ler-  nen konnen , dass Amor keine  Gottheit war, die der Volksglaube  zu cincm Gegenstaud der einge-  fiilirten Religion gemacht, son- 'H yuQ xaXai yficov cpvOig ov% avtrj rjv Sjiteg vvv,  dXX’ dXXoia. xqiBtov [ilv yuQ rgla fjV ta yevrj ta.  TtZv dv&QUXMV , OVI «S**0 vvv 8vo , u$Qtv xal frijlv,  ctXXa xcd tqItov xgogijv xoivov ov d[icpottQow tovtarv, E  ov vvv ovofia Xoatov, avto 81 ^tpavuStai. dvdgoyv-  vov yciQ tv tore [ilv ryv xal sidog [xal Svo[ia ] , au-  tpotegav xoivov, tov te ccQQevog xal frqXeog, vvv 8’  ovx Sotiv aXX’ y iv oveidei ovo[ia xeljxtvov. exeircc    ilern mehr ein Abstractam , das  den Dichtern seinen Platz im  01} rap zu danken hatte. Ceteram  xaxadxev adai aoristicum tempus positam est sequente itottlv  imperfecti infinitivo, at actio  praeteriens, qualis est templorum aedificatio, a sacrorum fe-  rendorum consuetudine discer-  neretur. Vide Engelhardtum ad  Meocx. pag. 234. c. 2. xal  yap tacpf/S xaXrjS xe xal fie-  yaXonpeitovS rvy^ayn, xal  iav rtivrjS xiS uiv xeJLevxrfdp,  xal iitaivov av itvxe, xal  idv <pav\oS j} x. x. A.   ovx vSrtsp' vid. ad p. 179.   E. annotat. Oratio plenior foret  «AA* ovx av litoiow , usitep  vvv , o xi xovrarv ovSlv yl-  y vexat. Nvv autem Tocula non  solum de praeaente tempore intelligenda est, sed etiam de ve-  ritate rei. De verbis insequen-  tibus 6 eov 7 tavTGDV paXidxa yi-  yvedSai, vid. ad p. 131. i%ov  doi iv elpyvy A kyeiv.   litlxov poS x £ &v. Addito  elvat verbi participio epitheti  veritas indicatur, ut convertenda  verba sint: denn er ist unter  den Gdttern des menschenfreund-  lichste and der walirhaftige  llclfer der Menschen and Arzt    der Uebel , deren Heilung dem  Menschengeschlechte zur grossten  Gliickseligkeit gereichen miisste.   vjjieiS 61 xoHvdXXcDV 8i- '  8a6xaXoi i&edSe, Haec  verba vario modo explicari pos-  sunt. Fortasse Aristophanes vulta ad serenitatem composito , tan-  quam summae veritatis rem probaturas satis festive, ut comicum  decet, doctoris formam imitatus  Vobis, inquit, ego, vos ce-  teris praeceptores eritis.   ovx avxrj rjv, rjitep vvv.   Bekkerus, quem secuti sunt Astius  et Reyudersius ex Euscbii Prae-  par. Evang. XII. p. 585. C. i)  avxrj in textum recepit. Fiemus  habet: neque enim, qualis  nunc est, olim erat, sed  longe diversa. Nihil mu-  tandum est. Verba proprie au-  diunt generis assimilatione omissa:  7} ydp Ttakai rjpcov cpvdiS ov  tovto ijv , Zizep vvv, aAA* aA-  A owv xt. Sed minus adamatum  hoc dicendi genus fuit Graecis;  quamquam enira rectius censeri  potest, atque exprimendae sen-  tentiae convenientius, tamen minus elegans est atque durius.  Hinc factum, ut generis assimi-  latione adhibita scriberetur ovx  avtrj — tjxEp — . Diximus de  hoc genere dicendi p. 139. «Aov rjv hiouSt ov tov &v9q<6xov to slSog, GtQoyyvA ov,  vojtov y.al kXevqus xvxXa %ov. %HQas Si xtrtaQas  tljE, xui Gxibi tu %6u tuis X e Q^' *«* Xqosuzu Svo    avdpoyvvovydp e v r o-  te y\v rjv xal eido S [xal  ovo/ia.] Ficinus Tcrba con-  vertit: Androgynum quippe tunc  erat et specie et nomine, ex  maris et feminae sexu commix-  tum. Eum secutus est in conversione Schultliessius: Deuu dazumal war das Mannweib wirk-  lich wie im Namen, so in der  Gestalt vorhatiden. Stallbaumius  od h. 1. deest, inquit, ev in mul-  tis codicibus, itidem apud Sto-  baeum ct Eusebium. Quod vide,  ne omittendum sit. Riickertus  %v verbo servato verba conver-  tit : Androgynum enim tunc unum  erat non minus genus quam no-  men , ex utroque conflatum , vi-  rili et muliebri ; nunc non est  nisi nomen opprobrii caussa inditum, Displicet haec conversio eo nomine, quod repetitionem iuutilem continet praecedentium verborum : crAAoc xal rpixov (sc.  yivoS) itposijv xoivov « 7 / 90 -  xipCDv rovx&v x. t. A. Porro caussam frustra quaesiveris, qui  fiat, ut commemorato in prueee-»  dentibus yevo$ verbo nunc elSoS  idem significet atque yivoS. Po-  stremo male se habet: Tore h. e.  tum temporis unum fuisse et ge-  nus et nomen avdpoyvvov ,  quasi non et Platonis aetate unum  nomen avdpoyvvov fuisset. Ev  voce deleta sententia haec est  verborum: Mannweib war damals  in Beziehung auf Gestalt uud  Numen aus beiden, dem Mann-  Jichen. u. Weiblicheu ausatnmen -  gesetat. Sed rursnm quaeras, nuin  Aristophanis aetate Androgyni    nomen ex ntriusqne generis no-  mine non compositum fuerit?  Si qnid video , ineptum scioli  additamentum est xal ovo/ia ,  quod præcedentibus verbis ov  vvv ovofia A ontov nullo modo  explicari potest. Deleto eo optime  huius loci verba se habent. Ari-  stophanis mens haec est : sed et  tertium genus insuper erat utrios-  que generis et masculi et femi-  nini particeps , cuius nunc no-  men superstes , ipsum t periit*  Videlicet androgynum (ut nunc  nomen, ita) tum temporis nnum  erat etiam eldoS utriusque par-  ticeps generis , masculi femi-  neiqne.   v v v d’ ovx tdxiv aAA* rj  i v 6 v eide t ovo y a xeiy e-  vov. Ietzidagegen istes (das An-  drogynum) niclits auderes, ais ein  schimpflicher Name. Scripsi aAA  pro vulgato aAA*. * Vide Engel-  liardtum ad Piat, Apol. Similiter scribendum est LEONZIO (si veda). A. trAA*, 7/, xo  Xeyoyevov, xaxomv hopxijS rfxo -  pev xal vdxepovjiEV \ Non ubi-  vis autem scribendum <*A A ?/  esse, Phaedonis Jocus docet p. 81.  B. goSte yt/dlv dAXo doxelv  BLVCLi aAijSlZ aAA* ij xo dcojia-  X oeideis x. t. A,, ad quem lo-  cum Stallbaumius rectissime:  Orta est,' inquit, haec locutio ex coniunctione duarum loqnendx  formularum, quarum altera oppositionem altera comparationem  indicat. Hcrmannus disiungendas esso has particulas iocet atque  7J cum altero 7/, quod in me mbro  orationis supplendo comparcat, In' av%ivi xvxXoteqcT, ouoicc itavty xscpceXrjv 8 ' In 190  aiKpoxiaous rovg ngoganoig ivavxloig nEx/ihoig [ilav,  xai coxa xlxxaQa , y.al alSola 8vo, xal talla navxa ug iungen xal talla navxa ug    iungendura. Nimiram expletiorem  orationem esse, ut v. c. nostram  locum ad Hermanni praeceptum  exornemus: vvy 8 ’ ovx l 6 xiv  d\\’ V & v dvelSei oyopa  xei/isvov r) ovx ol 8 a iv ct  xsixai. Sed falsam esse, Ed.  Haenischius ait in annot. ad Amat., hanc explicandi rationem,  hinc maxime apparet, quod, si  yera esset, nemo sic diceret, nisi  qui aut ipse se rem suam parum compertam habere profiteretur, aut id, quod certo sciret et eloqueretur, ita afiirmaret, ut,  si non verum id esset, se de suo  ipsius indicio desperaturum esse  significaret. Pro dXX ?/ inter-  dum 7 tX?}v r/ reperitur, neque ra-  rum Tt\f\v olK X ?/, quibus for-  mulis similes sunt formulae no-  stratium ausserals, uls nur,  ausser ais nur. De xsi-  G$at verbi potestate dictum est  ad p. 100. Ut de legibus civi-  tatis , ita de usu loquendi re-  cepto saepissime apud scriptores  reperitur. Ceterum Riickerto non  assentimur, ovopa iv ov sidet  xsiuevov eodem modo dictum  censenti, atque Xafislv iv cpipvy  ^Svpiav y Syriam dotis loco  accipere. Ut Homerico J SsgUv  iv yovvadt xsixai fatura infle-  xibile significatur, ut iv ftop”  popeo xsidSai in Phaedon, p. 69.  B. de aeternitate vitae miserrimae  dicitur, sic ovopa iv oveiSst  xsipsvov usus recepti constan-  tiam exprimit.   dvdpoyvvov . v. Suid. s.  r* dvdpoyvvoS et Muson. Fragm.  p« 208. ed* Peerlk* Alter habet:    6 xa avdpoS rtoiGov X&l xd  ywcnxwv TzaoxGDv. Alter: ol  ys dvkxovxat avdpoyvvoi xal  yvvaiXG) 8 etS opatiSai ovxe ? 9  onsp s 8 ei (pevysiv iB, anavxoS,  si 87 ) roi> dvxi avdpss 7/tiav,   Urtsixa. Praecedente irp<a-  tov psv, quod male Ficinus con-  vertit a principio,» htsixa 8 s scri-  ptum exspectaveris. Sexcenties  autem iizsixa reperitur omissa  8 i particula, quoniam htsita tantae gravitatis est, ut ipsum pos-  sit, hoc est, non adhibita dfc particula , oppositionis pondus sustinere. Unum e multis exem-  plum ut laudem, p. 194. E. le-  gitur! iy<d 81 87 } (iovXopai  xtpooxov p\v tlittiv , y XPV M e  elrtEtv , IneiXOL shtsiv . In se-   quentibus Ruckerti annotatione  factum est, ut post xo EiduS  comma poneremus. Riickertus  autem. Me oppositio, inquit, quae  hic adest pristinae integritatis  et insecutae postea dissectionis  admonuit, ut oXov praedicatum  esse censerem, quam interpre-  tationem haud scio an commen-  det etiam vocis locus ante 7/v y  quem vix teneret, si cum sldoS  esset conuectenda. Dicit igitur  hoc: Deinde iutegra erat   hominis figura, rotunda, dor-  sum et latera circa habens (non,*  ut nunc, dorsum, latera et pe-  ctus.}   xEEpaXrfY 8 * — plav. Quis  non Iani meminerit, Latinorum dei antiquissimi, quem uno capite, facie duplici insignem venerabantur? Erat autem Ianus dito rovtcov &v rig tlxdaniv. litoQtveto 51 6q9ov,  agitSQ vvv, oitoztQaOs fiovXq&ilt] ’ xal ditor e xu%v oq-  (itjGut &siv, iSgittQ ot xvfiiatavrig slg oq&ov tcc Oxalrj  itsQitpsQOfisvot xv)3 MJtiutft xvxha, oxuo Tore ov<5t tolg fitXs~  Civ aitEQEid6[iEvoi xa^v Itpiqov to xvxlco o yv da Sia taura pacis dens, nt verba Aristophanis  iu Erotem directa et Iano con-  veniant: l6xi Seoov cpiXotv^pco-  TtQTCtTOS, $7tlxOVp6f TE G$V XGOV  dvSpdiccdv 7 (ai laxpoS xovxgdy,  cor IocSevxcjv psyidrr/ av ev-  Saipovioc rc5 dv^pcjTteiw ykvEi  fi?;. Adde p. 191. D. $6xi 6?} —  17/ f dpxalaS q>v6£GDS 0vvayco-  yevf, xal inixEipivv 7Xoiijdai  'ev lx Svotv xal latiadSai xrpr  tpvtiiv x tjv dvSpGDTtivTjv. Quid, quod ipsum nomen Iani aliquam haberevidetur cum {aivco verbo cohaerentiam? Romaui bellorum  quam amoris intentiores rixis,  CONCORDIÆ AMANTIVM AMANTE AMATO pacem pacisque conditiones videntur substituisse.   ijtOpEVEXO OpSor,  GjSrXEp rvr. Koti vulgo ante  vpSov positum deest in codd.  non paucis, Bekkerus vocem in  textum recepit, uncis Stallbau»  mitis et Dindorfius incluserunt.  Ficini conversio haec est: Incedebat hoc tunc et rectus, ut nunc, in utram vellet  partem. Kai vocis tuemluc  provinciam suscepit Ruckertus his verbis usus: Duplex incessus pristinorum hominum narratur,  erectus, quem nunc etiam habent, eo tantum ab hodierno diversus,  quod tum , utram in partem vel-  lent, pariter praecedebant , /z. e,  prorsum et retrorsum , alter ro-  tationi quam meatui similior •  Sequentia igitur verba hoc modo  exhibere voluit : Jtal, dxots xaxv    oppyjdEie $Etv, ooSTtEp ol 7wfh-  CxdvreS x, X. X., nam in eius  editione comma post Ttai non comparet. Sensos est: Er ging  aber aufrecht, wie jetzt, nach  welober Seite hin er wollte, und,  wenu der eine oder der andere  schneller sich bewegen wollte ete.  Vulgo pro opfiJjdeu legitnr opprf-  Cei pro %eiy verbo IXSeiy, Male.   <k)S7XEp ol XVfildXGOYXES*  Derivatur hoc verbum a xv(bj >  quod idem aotiquitus significasse  perhibetur, atque XEqjaXij. Igi-  tur primaria xvfit6xdv verbi si-  gnificatio videtur esse: capite   insistere, se praecipitem dare,  cfr. Hom. II. 21. 554.   XElpOYX lyx^Xvk? x e hclI Ix^veS,  , o*l xotra Sivaf   ol xotra xaXa fissSpa xvfiidxcor  $v$a xcii $vSa.   Erat autem apud Graecos salta-  tionis genus, quo qui utebantur,  caput deorsum, pedes sursum  proiicere solebant, non nisi pe-  dibus solum attacturi. Summa  corporis atque inprimis spinae  mobilitate opus erat saltantibus,  quare Patroclus Kebriouc, Hectoris auriga, iuterfecto, satis  acerbe II. 16* 745. haec profert   <L nbxoi> r\ pdX 9 iXatppoZ dvrjp,  fisla xvfhtixd   et v. 749. <6$ vvv Iv txeSIgj IB,  itctcoov pEta xvptdxd  r) fia xal iv TpdedCi xv(h6xq-  rr/peS iadiv.tqlcc ra ylvr) xal roiavta, on r 6 fitv kqqiv rjv r ov rjXtov B  t rjv «QXV V Pxyovov, to Se %rjXv Trjs yijs, to Se aiupo-  TSQC3V iitzs%ov vfjs OiXrjvrjs , ori xal rj Gelrjvtj a[i<pore-  QatK yiEzl%u. TtEQirptQrj Se Sr) yv xal avrcc xal rj noQsia  avrav Sia zo rotg yovevOiv ofioia elvai. rjv ovv xrjv Tangit fortasse hoc saltandi ge-  nos Herodotus 6, 129. 6'bt-  izoxAeiSyS — ixiAevdi oi riva  tpanaZav iSevEtxai * iASovtiyS  8h ryS rpaTtE&jS n patra plv in  avrijs oopxyoaro Aaxaovtxd &XV~  paria’ pera. 81 a\Aa *Arnxd •  to rpirov t ?/ v xecpaArjv   ipeidaS ini r rjv rpane-  %av roidi 6xiXe6i ix «i-  povopyde. Schol, ad nostrum  locum iusto brevius : xvfiidryp 6  opxydryS xal xvfiidtav to op-  XsiGSai.   eis opSov ra dxiAy n.  Ante eiS in plerisque codd,, qua-  tuor exceptis, xai legitur, quae  depravatio textus est manifesta.  Omiserunt voculam editt. omnes. Orta ea lectio est e mala intelligentia praecedentium verborum,  quae intellexit, quisquis fuit, qui  xai interposuit, hoc modo : ino -  pevsro 81 opSov (3snep vvv ,  xal, sc. (inopsvero) ditare tax t)  opprjdeie Seiv, ooSnep ol xvfti-  dravrsS ’ xal eis opSov x. r. A. oxtgj tore ovdi. Vulgo  legitor rore oxrcJ x. r, A. Trans-  posuit verba , qui putaret , rore  ad praecedens onore pertinere. Probari posset vulgatus verborum  ordo, si scriptum exstaret: rore  rolS uxtgd piAediv anepEiSope -  voi x.t. A. Sed non addito Ar-  ticulo, ovdiv autem participio  adhibito, cur is ordo verbornm  unice probandus sit, quem cdd,  omnes probarunt, facile iutelli-  gitur.    7/v dk Sia Tavta Tpla  Ta yivy xal toiavra. Ad  certam quandam philosophiam  comicum poetam respexisse, quam- quam a multis annotatum est,  tamen ut credamus, animum inducere non possumus. Vulgatum  euim hoc erat , et vero etiam  nominum terminatione firmatum,  TfXiov, solem, virili potestate  esse, yyv , tellurem, feminea,  qua propter etiam rerum ma-  ter vocata est. Fieri igitur facillime potuit, ut philosophia advocata nulla, mera vulgi opinione  nixus solis prolem masculum genus vocaret, terrae femineum Aristophanes. Restat ut de Androgyni origine dicamus, quod cur Lunae prolem dixerit, disertis verbis indicatum est; ori xal  ?} dsAyvy dptporipoov perixei.  Atque ipso nomioe deXyvyS haec coniunctio terrae ac solis indi-  cata est. Dorica forma est (?£-  A avaia, quam convertere pos-  sis Glauzerde. Solebant  autem veteres novam quandam  in huiusmodi rebus opinionem  prolaturi, argumentorum loco er  ipsa rerum natura petitorum, alias  res conquirere, quibus illam pro-  barent, Sic Pausanias, ut du-  plicem Erotem esse probaret, ad  duplicis Aphrodites mentionem  confugit, quarum suum utrique  Erotem assignaret,   n epitpepij 8h 8?) yv. Non  gkreisformig,» quod in  Astii et S chleier macheri Itfrvv 8 uva xal xijv qcoiiijv, xal xa tpQovrniWK (itycda  tl%ov, lnt%dqvfiav de zoig &eolg, xal o kiyu "OfitjQos  3 csqI Ecpiccltov xs xal ”ilrov, jtejh Ixdvav Xeyixai, xo  C ds tow ovgavov dvafiaGiv im%UQelv noielv , ag Ixi&iy  Gofiivav xoiig tteois. versionibns legimus (adde  etiam Schulthessii conversionem  p. 88. ed. Orellii,) quis enim  circuli formam corpori  tribuat, sed kugclformig.  Riickert. In sequentibus 8ia  to — opoia eivai verba Schleier-  macheros convertit: um ibren Erzeugern ahnlich zu sein. Rectius Ficinus: quia parentum  similia.   xal ta (ppovrfiiaT a pe*  ya\a elxov. Schleiermacherus: nnd hatten auch grosse   Gedanken. Minus accurate. Ar-  ticulo enim addito efficitur, ut  sensus sit: und der Hochmuth,  den sie hatten, ging ins Un*  geheuere. vide annot. p. 12. Articulo non addito supra legitur  p. 182. C. ov yap, olpai, dvp-  tpipei toiS apxovdi tppowjpara  peyaXa lyyiyvedSai, quem laudo  locum, ut de nostri loci articulo  facilius certiusque iudicari possit  a lectore. MeyaXa <pporj}para  dicuntur autem habere, qui con-  tra dominos conspirant, cfr. p.  182. C. ov, yap, olfiat, dvpq>e-  pei toiS apxovdi (ppovrjpata  fieydXa lyyiyvedSat tgjv dp-  XoiUvoov ad quem locum ' vide  annot*. p. 102. Comparativum  exspectaveris, non positivum ; ille  tameu in hac formula solennis. o Xkyei "O prj poS. Od.   11. Sl4.   "Oddav iic OvXvjiitto pe*   padav SepEY, avtap £tz   "Oddy   JlrfXiov elv o diq>v\\ov,lv*  ov pavos apfiaxoS etr/.   ooS litiSr] 6 o pkv gjy roiS  SeoiS. Riickertus iungenda haec, inquit, cum Ttepl ixeivGOV , quae  structura propter interiectum  membrum to tcoieiy , in quo  avxovS subiectum est , aliquid  incommoditatis habet. — Ad  l7Ci$t]6op£vcjv supplendum est  potius avTCDY. Exhibetur autem  genitivus participii cum gjS, ubi  aliquis refert quod aut ex alio-  rum opinione depromtum est, ant quod ab aliis vult cogitari , ut  in Piat. Apol. Socr. p. 30. B.  itpoS lavra , (pocbpr av, cJ av—  8 pes *A%r]vaioi , rj nelSedSs  *Avvxcp rj pjj — oj S ipov ovk  av itoiijdovroS «AAo x,  T. A., h, e. de me ita cogitate,  me nunquam quicquam facturum  esse aliud.   *0 ovy Z evS xal ol a A-  Aot $ 80 i. Omnem hanc narrationem de deorum consultatione  et quid facerent, dubitatione, nt  cupierint quidem punitam humani  generis protervitatem, sed nec severitate uti ausi fuerint, quam  laesa maiestas exigere rideretur,  nec aliud invenerint remedium,  quo et illi poenas darent et suus  honor salvus maneret, donec ad  postremum Iapiter aegre aliquid  excogitaverit, hanc,, inquam, a d  deorum derision em com-  Cap. XV.    'O ovv Zevg xa l ol «A Aoi 9iol Ijiovltvovto o «  %(M} avtovg 'MHrjtScu xal TjXoQow. ovte yag onag axo-    positam esse neminem poto  non videre. Riickert. Male;  vide Comm. de Piat. Symposio»   oti XPV ctvtovS rtOtij-  6 at. Ne quis pro indicativo optativum reponendum censeat, quod  Astius olim fecit, post infectum, voluit: Graeci ingenii tanta est vivacitas, ut structuras verborum  doas, quarum ntraque suam quan-  dem iucunditatem habet, confun-  derent atque commiscerent, videlicet ne, cum alteram prae-  tulissent alteri , alterius gratias  simul amitterent. Igitur oxi  XPV avtovS rtoii}6ai compositum  est ex oratione obliqua oti XP E ty  avtovS it. et ex oratione recte  ti XPV ocvtovS Xotijtica   xal ojSitep, rovS ylyav -  taS xepavrccHj arreS. Stallbaumius , intellige, inquit, post  yiyavtaS tfq>avi6otv ex proximo  ctqxxvldEiEV , cuius breviloquen-  tiae exempla collegit Wyttenbachius od Selecta Princip. Hi-  ator. p. 364. Riickertns verba sic inngenda esse censuit : ovte  yap eIxov ortcoS drtoxTEtvcaev  (sc. avtovS) xal ro ylvoS dtpa . -  vldaiEv , XEpavvGotiavtES GDinep  rovS yiyavtaS . Neutra expli-  candi ratio nobis placet. cuV itep  h. 1, non similitudinem indicat, sed  agendi rationem describit, yl-  yavteS autem homines vocantor  illi ipsi, qui e masculo et fenrineo genere compositi viribus freti  ac robore, elatiores animos alebant. Sensus est: Sie wussten iiberhaupt weder ei-  nenRath, dass sie sie todteten, und besonders w i e  sie, nach Erlegung der  Riesen durch den B 1 i t z das  ganze Geschlecht verdiir-  b e n . Disertis verbis ylyavtES commemorantur, ut esset, quod  sequenti ykvoS opponeretur. Quo-  niam autem homines nondum dis-  secti erant, fieri non potuit, quin  caesis hominibus illis totum genus hominum misere periret, atque nemo remaneret, qui deos  veneraretur.   ai tipal yap avtolS   7/ <p avi$£t o. cfr. Symp. 198.  C. vit ai6xvvr]S oXiyov arto-  dpaS <px^PV v ? KV MX 0V -  Nemo Stallbaumio melius de in-  dicativo huius loci explicando  disseruit. Eius verba haec sunt: *  Aoi istas et imperfectum sine av  particula positum in talibus SIGNIFICAT certo et haud dubie  aliquid fuisse futurum , pr opter ea  quod habeat obiectivam , quam  dicunt , necessitateniy ut Lat^ fu-  turum erat: accedente autem av  particula etsi paene idem significatur , tamen conditionis et  mudalitatis , quam vocant philo-  sophi , accedit notatio , ab hoc  loco, paene prorsus aliena . Quocirca non tantum XPV V > £5 Et,  npoSijxEV , ut Lat , oportebat ,  decebat , debebam , ita usurpatum  est, sed multa alia verba , irtpri-  m slvaiEV ii%ov xal 'cos it£Q, tovg ylyavzag xsgawdeav-  reg, to ytvog oxpavLaaitv , al rifial yag avroig xal  rcc tfQcc ra naga rwv av&Qamov rjtpavl&ro — ov& oitag  latv aCilyaivuv. fioytg 8rj 6 Zsvg IworjtSag Xlyu, ore  zloxd fioi , %<pi], %%uv iiTjiavijv, wg av iliv te uv&gaicoi  D xal xavOaivro t ijg axoAaOlag aG&tvtGztQoc ycvofuvou    vvv (iiv yag axnovg, £cprj    mis ea, quae natura sua conti-  nent aliquam obiectiuae necessi-  tatis significationem. Indicativo in hypothetica enuntiatione Latini osi sunt plerumque ita , ut non tam obiectivae ne-  cessitatis, qoam temporis ratio-  nem haberent, quo tempore ali-  quid, quominus fieret, impedi-  tum esset, cfr. Tac. Histor. II.  46. iamquo castra legio-^  dum exscindere parabant, ni Mucianus sextam legionem opposuisset, h. e.  achon waren sie daran, das La-  ger der Legiouen zu veruichten,  hatte niclit zur rechten Zeit  noch Mucianus die sechste Le-  gion entgegen geworfeu. Adde  notissimum Horatii locum Od. II.  17* 28. Me truncus illa-  psus cerebro sustulerat,  nisi Faunus ictum dextra  levasset h. e. Mich hatte  der auf mein Haupt stiirzende  Stamm getodtet, hatte niciit  noch zur rechten Zeit  Faunus durch seine llechte die  Kraft der Wucht gebrocheu.  Temporis hanc notionem quando  assequi volunt Graeci scriptores,  eodem dicendi geuere utuntur  quidem, sed non nisi addita  iv3v$ particula temporali, cfr.  Thucyd. VIII. 86., quem locum  Stallbaumins laudavit iv gj da-  tpidxaxa 'looviav neti 'i&U?/-  dtarenco $i%a exadtov, xal    difovtov evSvS’ eTxov ol ito -  TUfiioi,   doxdj fioi, £<PVt  Quod supra annotavimus p. 159.  ad verba o n XPV olvtovS itoitj-  dai y id iis vehementer displice-  bit, qui omnino duas verborum  structuras confundi atque com-  misceri neguut. Negant autem,  qui non intelligunt structurae  originem. Etenim rem animo  suo ita informant, ut censeant,  scriptores positis dnabus verborum structuris artificiose ex utriusque quibusdam fragmentis tertiam composuisse. Nobis persuasum est, hoc structurae genus  non e scriptorum officina prodiisse, sed e quotidianae vitae  sermone iu scriptorum libros im-  migrasse. Pertinet huc noster  locus, ubi praemisso ott, quod  indicium est orationis obliquae,  ipsa alicuius verba laudantur. Pa-  tet autem, proprie dicendum fu-  isse Aristophani : \iyet, ori do-  mi ol Ixew prjx ay yv r. A.  Factum autem Graeci ingenii fa-  cilitatemne dicas an felicitatem,  ut servato obliquæ orationis indicio rectam orationem retinerent,  atque orationis suspensae continuitatem cum rectae orationis  vigore coninngerent. De hac  structura vide etiam Mattii.  Gramm. plen. $. 623. 2. b. p*  1270.    a  «pa fiev &0&svl<3teQOi $<Sovzai 9 apia %Q7]diu6TEQoi  Tjfilv dia ro irXEtovg tov dgi&ndv ysyovEvai' xal fia- *  diovvtai O 0 #oi liti dvoiv dxsXoiv. lav d 9 Htt, doxaCiv  aGzXyuivEiv xal firj e$eXco0iv i]0v%iav ayeiv, itdXiv 'av,  %(pr] 9 refiu dl%a, wgz’ Ecp kvdg xoQEvdovzai OxtXovg  doxcoXia^orreg. ravza thtcov Sze^vs rovg dv^Qunovg di%a,  &g%EQ oi za da zipivovzEg xal (isXXovzEg zapixsvsiv, ij E  xal ajia n'ev adSeri-  6tepoi idovz ai. Sensas est:  nane eos dividam bifariam, at et debiliores homines sint et utiliores  nobis, quippe nam ero  auctiores. Amant Graeci,  quae de certissimo eventa actionis praecedentis dicantur, ea xal  addito superioribus annectere.  Paullo infra legitur naXiv av  te/ico 8ixa , Sst iq> kvoS no-  psvdovtai x.T.X., ubi bene ha-  beret xai pro gjSte positum ; hoc  tamen scriptor praetulit, quod  reiterata divisio cogitatur tantummodo , non tanqaam actio,  quae hat aliquando certissime,  proponitur.   7tdA.iv av t Zcptf, teji c 3  Sixa. Rursum exemplum habes  verbi, quod casu suo spoliatum  ita exhibetur, ut notio verbi pre-  matur magis, quam vis actionis,  Minus recte Schleiermacherus iu  conversione: So will ich sie,   sprach er, noch einmal zerschneiden. Rectior conversio liaec est:  So wiederhole ich die  Theilung noch einmal.  Atque obiter ut hoc moneam, ut Graeci naXiv av, ita nos  nochmals wiederliolen,  pleonastice loqui solemus.   txdxcoXt ccZoyteS. Schol;  ad h. 1 . a<jKG)\id?,Eiv xvpicoS  filv tu ini tovS adxovS aAA«-    d$an dXrfXippkvovS , iq>* ovS  in7fdc.iv yaXoiov ivsxa • TivlS  xal ini tcoy Cvf.tnE(pvx6<5i  zotS dxkXEdiv dXXo/ikvcDV. . ?fdrf  61 TiSkadi xal ini tov aAAe-  69 ai to YEvpov (Bekk. legen-  dum censet roV Sr Epov ) took  noddUv avkxovTa^ rj a>S vvv  ini OxkXovS kvoS fiaivovTa. %6ti  61 xal to x^XatYEiv. E Schol.'  ad Aristophan. Plut 1130., ubi  complures ddXGoXtdgEtv verbi  explicationes reperiuntur, male  autem adxcoXia vocatur iopTtj  tov Jiovvdov , nisi fortasse latiore significatu accipiendum est  hopTif verbum, ex huius, inquam , Schol. annotatione se-  legi haec : xvpioS ddxciXid-  Zbiy iXEyov to ini tciy ddxoov  aXXEdSai ZvExa tov yk Aco-  ro: noiEtv • iv /ikti& 61 tov  $sdrpov ZtISeyto adxovS ns-  (pvdifpkvovS xal aAijXififikvovS ,  fis ovS ivaXXufiEvoi ivaXiOSai-  vov xaSansp EvftovXoS cpifdi •  xal npoS ys tovto ctdxov elS  fikdov xazaSkvTES , EtsdXXedSa  xal xayxd&Te ini rols xarafi-  fikovdtv . — ddxooXia^Eiv 'eXe-  yov To ivdXXsdSai tois doxols,  ?/ to ini ivds nodos dXXedSat.  Haec satis de significatu adxcj-  Xia&iY verbi. Non dubium est  autem, quin h. 1. doxa>XutP,EiY  uno pede saltare significet»  Ut, cum humanum genus primi-  11    162    II AA TSINOE    wgmo ot tu (bu xaTg ovrtvu fie rifioi, rov 'Aitbkha  ExtktVE T 6 TE TtQO gtOJCOV flETU0TQEtpElV XUt TO TOV ClVyi-  vog ijfiiGv tcqos Ttjv rofiijv, tvu &Etbfiivog rtjv avxov  TfirjGiv xoC/ucoTEgog d'rj 6 av&Qmnog , xal tukka ia6&at  IxiklVE V. O 61 TO TE KQogUltOV liETEtiTQEqiE , XUt GVVtkxaV    tos nvfiuStav dicatur, post ln\  Svoiv dHeXoiv fiaUiZEiv, futoro  tempore ddxooXiddEtv dicatur.  Uno pede etiam hodie saltari in  Helvetia, Italia, Graecia, satis notum est.   &S 7t ep ol r d da xkpy ov-  tf? nal pkXXoy x eS xapi-  Xeveiv. Lectio vulgata est c oa,  quam merito interpretes recen-  tiores improbarunt. Nimirum legitur in L. V. PJ. Timaei: da  dxpodpvojy eldoS pr/XotS pi-  xpois iptpepis. Colligitur inde, Platonem hoc verbum commemorasse in scriptis. Ilaud facile  autem locum Platonis invenias,  cui vox illa magis conveniat. Interpretantur, qui harum rerum  periti sunt, da sorba (Arlesbeeren , quæ condita esse, nt diutias conservarentur, non pauci  sunt, qui tradidere; cftvVarr.  de re rust. I, 69. ( Putant manere) sorba quidam dissecta et  in sole macerata, ut pira, et  sorba per se ubicunque sint  posita, in arido facile manere.  Quae sequuntur verba, spuria censuerunt Sydenhamius, Bastins, Astius. Frustra. Quamquam enim  prorsus nescimus , cur in ovis  dissecandis crinibus usi sint ve-  teres, hoc certum est: duobus   allatis exemplis Aristophanem et  facilitatem et artificium  dissectionis indicare voluisse: ao  Jexcbt, wie man Arlesbeeren  zum Einmachen spaltet, so fein  und kunstlich, wie man Eier mit Ilaaren theilt. Eodem modo  explicanda sunt verba Plut. Amat,  p. 770. B. ojSittp cdov avrtdv  Tpify Siaip&tiSai t rjv cpikiav.  Male igitur Rtickertus ad h. 1. Hoc quidem, inquit, concedimus,  languidiusculam esse alteram com-  parationem, concedimus, fieri potuisse, ut ab alio adderetur; sed  additam esse tantum abest, ut contendamus, ut facetiarum captatori Aristophani recte tributam esse censeamus. Ceterum coniicio equidem, ovornm per  crines dissectionem ludi genus  fuisse; fortasse ex ovorum dissectione per crines facta convivae futura praedicere solebant.   7t p o 5 xr)y xoprjv. Ut in  praecedd. ad xa cJa supplendum  est e proximis xiproyxeZ, ita h. 1.  psxa6xpl<peiy recte repetieris.  Toprf significat proprie 'id, quod  ex aliqua re abscissum est ; no-  stro loco corporis eam partem  denotat, quae dissectionem passa  est. Similiter topi j apud Hom.  II. a , 234. positum repentur:  va\-pa rode dxijnxpov,  To p\y ov%ot e (pvXXa xa\  d £ov?   $>vdei, iiteidr} TCpddxa t o-  pijy iy opeddt XeXoi7tev,  quo loco truncum denotat , ex  quo sceptrum abscissum erat. In  sequentibus pro Trjy avxov xpij-  diy , quod recentiores editores  omnes habent, plurimi codd.  avxov exhibent. Non male , si  3 iuvtct%ofttv r 6 SsQjia Ixl xrjv yaCtiga vvv xaXov(ik-  vi]v, SgntQ ta eioxaUxa (iaXavtuc, tv 0 x 6 ( 1 « xoicov ank-  Sh xaxce (ii(St]V xrjv yaOxtQa, .0 Srj vvv 6 (upcd 6 v xaXovOi.  xal rag (iiv aXXag Qvxldag xag xoXXag igtlLcuve, xcd xa 191  Gzrforj dujp&QOv , ijrcw n xoiovxov ogyavov, olov ol Cxv-    avrov pro avxoSi positum ac-  cipius ; melius tamen illud habet.   xalraAAa ladSai ixe-  A evev. Schleicrmacherus ia  conversione habet ; u n d das  ubrige beiahl er ihm auch  zu hei 1 en. Scriptum quidem  exspectaveris xa\ navxa iadSai  ixiXcvEv ; addita auch particula  insolentia verborum non mitigatur.  Ficinus verba convertit: reliquis  autem mederi iussit. Alia nobis  explicandi ratio placet. xaXXa  a sequente infinitivo seiungendnm  est, iddSai absolute positum est :  und iibrigens befahl er ihm Hei-  lung an. De hoc usu verborum  saepius iam annotavimus , vide  anuot. p. 22. , 27* al. Paullo  \ v infra eodem modo 8ioatavEd$ai  positum, ut non actio, sed notio  verbi exprimatur tva — ittoj-  dpovi) yovv yiyvoiTo xi}$ 6w-  ovdiaS xal dianavoivro h. e.  ut satietas esset amplexandi et  quies.   ln\ xr)v — yadrepa vvv  xaXov pivrjv. Schlciermache-  rus : tiber das, was wir   jetzt deu Bauch nennen.  Non satis accommodate, ut vide-  tur. Cum vi pronnutiandum est  yadripa, ut ne vernaculo qui-  dem sermone articulus recte addi  possit. Structura verborum primaria hæc est: ItzI to yadz?'fp  vvv xaXovpsvov , quam structuram ut minus elegantem incom-  tioremque aetas Graecorum ex-  cultior nou tulit.    <3 Sirsp ra dvdnadxa fta-  Xavxia. Poli. V. Si. in recen-  sendo venatorio apparatu xv»  vovxof, inquit, 8ipya podx^ov t  lis o brciSexai ro Sixxvov , rcJ   6XVP<* XI TCHlOnjpbvOV , (3 Sit E p  xa dvdnadxa ftaXavzia.  Ficinus convertit: tanquam contracta marsupia. Ar-  ticulo addito effici videtur, ut  sententia sit: in Form von zu-  sammengezogenen Beutcln, -wio  ihr sio ja kennet.   o 6 7 vvv o ptpaXov xa-  A ovdi. Codd. omnes habent  o 8i) xov u/i<paXov xocXovdi ,  idque editores in ordinem ver-  borum receperunt. Male ; urgenda  est vox ojutpaXof, atque vi qua-  dam pronuntianda, quae vis ad-  dito articulo funditus perit. Si-  militer Sjrmp. p. 180. E. ov 8?}  ndvdtjfiov xaXovpev, de rep.  I. p. 332. C. r) xidiv ovv xi  dito8i8ovda — xixyrj iarpixj)  xaXEixai p. 191. B. o 8?} vvv  yvyaixa xaXovpev. Menon,  p. 81- B. o 8tj artoSvyjdxEiv  xaXovdiv. Alcib. II. p. 140. B,  ovS 8ij xaXovpEv iaxpovS. ib«  p; 187. D. o 8jf pEXonottav  xaXovdiv., Ibid. *L p. 382. D.  yj x idi x i ano8i8ovda —   xixrv payEipixrj xaXtixai. vide  annot. p. 129 et 130.   xi xoiovxov op -  yavov. De indefinito pronomine supra dictum est p. 28. ad  verba £3 o r yap xi xovx £*«.   11 *  IUAT&N02    rotofiOi, xiqI rov xaXccnoda Xeatv ovreg rag tav dxvrmv  QvrlSccg' b Xlyag 6 e xaxlXmi , rag mqI avrrjv n)v yaStega  mu rov ofitpaXov , (m/ftaov dvca rov nctXcaov xa&ovg.   'Enubi] ovv r; (pviiig Sixa no&Ovv exaGrov   ro t}fu6v ro avrov tvvfai, xai neo^aXXovre.g rag %UQug  xal £v[inXex6/i£V0i uXXt/Xoig, em&vfiovvrsg Ovfirpvvai, ane-  to 9 tn] 6 xov vnb Xiuo v xai rrjg aXXijg agyiag dea ro (iTjdev  e&iXuv %w@ls aXXijXtov noielv. xai onore ri ano%avoi    Quibus verbis ut respondere an-  notavimus nostratium J d as  so sfeine Art, ita verba no-  stra convertenda videntur esse:  indeift er etwa ein soK-  chesWerkzeug hatte, wie  die Lederschneider, Creu-  zerus Lect. Piat* p. 525. censet,  ut p. 185. E. dicatur dvaXaftobv  xi roiovtov, ita h. 1* satis esse  l 'x&v n roiovtov. F rastra*  nepl rov xaXditodot  XsaivovtsS. Pes ligneus vide-  tur fuisse, super quem coria ex-  tendebantur, quo facilius et explicarentur et ad pedis formam  adaptarentur. Etym. habet xa-  AoVovV XvplooS o ZvXivoS itovS*  xaXov ydp xd B,vXov. Suid. s.  v. xdXaf xaXov ydp rd B,vXoy %  ig ov xai xctXoTrovS, 6 gvXivoS  itovS. E Pollucis auctoritate, qui  habet X. l4l. rd dxvrord-  pov dxevij — uaXd/tovS, iv rc J  dvpitodicp y Bckkerus, Stallbaumius , alii dederunt xaXditoda,  codd. non pauci xctXo7Co8ec ex-  hibent. Fortasse utra^ue forma  Graecis scriptoribus usitata fuit*  rov itctXaiov itdSovS .  h, e. rjLitfacjf, ?/v titaSsv o dv~  SpGoitoS iv r<ji TtdXaicp xpovoo.  cfr, p* 189* D.   insidi) ovv 7} tpvdiS.  Annotat Riickertus ad h* I. : Offendit Astium nude positum vocabulum , post quod avrdov  vel rjfi&v excidisse putat. Of-  fendit nos quoque $ sed putamus  ipsius Platonis peccatum esse  posse . Etiam Stallbaumius ad  h. 1. avt&v supplendum esse  censet. Aliter nos statuimus de  hoc loco; Articulum exhibuere  veteres scriptores haud raro , ut  ’ indicarent, de re sermonem esse,  quam in praecedentibus iam te-  tigerant. cf. p. 189. D. ?/ ydp  TtdXai ij/tcov <pv6i$ ovx avnj  7jv rjitsp vvv x. r. X. Mens  Aristophanis est; Da non die  urspriingliche Einheit der Kor-  per, vou der oben gesproclien  worden ist, gelosst war cet. Exem*  pia si quaeris huius usus articuli,  vide anuot. p. 12. ,   vito Xipov xai rrjs aX-  Xt}S apyiaS. Vulgo vito rov  Xiuov legitur, quae lectio cur  ferri nequeat , e praegressa annotatione colligitur. Ceterum aX -  AoS 1 rebus apponi, quae genere  non differant, specie dis-  crepent, supra annotatum est  p. 116. Restat, ut dicamus, quo  iure id fiat. Riickertus ad h. 1.  Videtur, inquit, aXXrf alia verti  non posse, neque negare licet  aAAo? non nunquam ita dictum  esse graece, ut propriam hanc vim neutiquam exerceret, de qua  ffi>v yfiteeav, t 6 81 lutp^sit], zo letcp&ev aXko IfiJ tu  xai avvmkixezo v eize yvvcuxog tijg o ki/g hrcv%oi Jjfiian,  o Sr/ vvv yyvcuxu xakovfi sv, iit’ avSgog' xai ovroig  attiiiXkvvto. ekerjSag Se 6 Z evg cckhjv [ij]%avt}v xogltexai, ■  xai fuzazt&rjtiiv avzuv tu aldoia elg ro jtgoO&ev zeag  yag xai zavza exzog (l%ov, xai lylvvcov xai Izixxov ovx  elg akkijkovg, akk’ elg yfjv, agxsg ol zexziyeg. fiezi&rjxt C  re ovv ouzag avta elg ro XQod&ev] xai Sta zovxav    re non est, cor hic pium dicam,  qui nostrum locum, ex hoc numero excipiendum esse censeam.  Nam cxpyla non segnitia est, sed  cessatio, vacatio a re quacunque,  sicut ager dicitur <£pyo$ t dum  cessat a cultura. Jam igitur Ai-  fivv in genere xfjf ctpyiaS esse  apparet, est enim cessatio a capiendo cibo , licuitque dicere,  homines illos, cessantes et a cibo  capiendo et ab omni opere su-  scipiendo emortuos esse. — Ridiculi aliquid inest his verbis;  quis enim ferat cibi capiendi  cum ipyoo comparationem? Deinde  male Ruckertus posteriori nomini  tantam vim tribuit, ut ad id di-  rigeretur prius. "AAAoS semper  ita adbibetur in huiusmodi dicendi genere, ut priori nomini  addatur, quod cura eodem  cohaereat, quod ex eodem  genere sit, quod cognatum sit cum eodem. Primitus autem dixisse arbitror vete-  res, ut ad nostrum locum rever-  tar, vito Aipov xai tov dAAov,  li. e, fame et ceteris, quao  cum ea cohaerent. Acce-  dente autem appositione ad verba  tov dAAov, ne incomtius existeret  atque inelegantius dicendi genus,  tov aAA.ov, apyiaS , admissa ge-  neris assimilatione xrjs dAAi]S,  apyiaS edictum eat. Sic com-    mode explicatur Piat. Gorg. p.  473. C. etyAcoxoS tov xai evbai-  povi?,6fuvoS vito t<Sv icoAixgjv  xai xgov dAA.Gov (sc. ) HevQov.  Alia exempla, quibus nostram  explicandi rationem probare pos-  sis, laudavimus iu aunot, p. 116,   ooSitep ol xixxiy eS. Audi  Wolfti ad h. 1. annot. : Sie thun  dieses vermittelst eines Stacbels,  den das Weibchen aui Hinter-  theile luit, and der eiu Dritttbeil  der Langte des gauzen Thieres  Husmacht. Damit bohren sie in  die E«de, dDnen ihu und lasseu  die Kier in deu Sand fallen, wo  sie vou der Sonne ansgebriitet  werden. cfr. Aelian. H. A. II, 22,  tals acpvaiS o* itijAoG yiveais  id xi' bi aAAi/Acov 61 ov xt-  xxovdiv avbh iniyivovxai x.x.A.   f.t£T i ^ TJX i X E OVV OVtGOf  avxtov elS xo it. OvtgjS iu  multis codd. non comparet, quare  id uncis inclusit Dindorfius, Reyn-  dersius expunxit. Idem Stall-  baumius servandum censet rectis-  sime, Plerumque enim haec vox  ita adhiberi solet , ut ad aliquid  respici significetur, quod in prae-  cedentibus est conteuturo. Spe-  ctat autem nostro loco ovtcoS ad  verba iXEijdaS bl 6 ZsvS, et  convertendam est: hac ratio-  ne» qua dixi, vide annot. p.  i   ryv yhvtOiv iv aXXyhnq IxolyGB, dia rov UQQtvos Iv Tqj  ftrjXei, tuvSi tvBxa , iva Iv ry GvfixXoxy afia fiiv ei  avrjQ yvvaixl ivzvioi, yivvaiv xal yiyvouzo to ytvog,    63- et p. 146. Deinde qninqae  melioris notae libri pro avtcov  exhibent avta, quod a Stallbauroio, Astio, aliis io verborum ordinem receptum est. Audacias  fortasse quam rectius. Avta  verbi avToov correctio est, avxdov  autem scribae alicuius sedulitate e  praegressis olvtgjv ta al8ola eis  to izpoCSev huc translatum est.  llectissime, ut videtur, Ru-  ckertus ad h. 1.: Mihi , inquit ,   Plato videtur scripsisse: fi £T £-  te ovv ovtcoS eis to  itpodSev. FICINO (si veda) verba convertit : cum vero ad anteriora transposuisset, ut  legisse eum censeas, quod Rii-  ckertus dedit, e( nos unice probamus. Ceterum verba fisti-  2yxe te ovtGoS eis to itpodSev  repetiit Aristophanes , ut cum  sequentibus artias coniuugerentur:  8ux tovtoov trjv yevediv Iv  aXXyXoiS irtolydev, quae couiunctio per ti xal particulas  instituta quam vim habeat, nunc  dicendum est. Coniunguntur  duae hae actiones ita, ut eodem fere tempore gestae  esse dicantur: Simul atque   ea ad anteriora transposuit, per  da tyv yevediv effecit. cfr.  Flat. Phaedon. 73. D. , qui locus huius SIGNIFICATAS luculentissimum exemplum est: iyvoo-  dav te trjv Xvpocv xal iv trj  Siavolqt iXaftov to eldoS tov  iraiSoSj ov tjv rj A vpa. Ad haec  verba Stallbaumius aoristi, inquit, indicant, rem identidem  fieri solitam. Essent ex hoc prae-  cepto verba convertenda: Sie    pflegen die Lyra ru erkennen  und das Bild des Geliebten, dem  die Lyra gehorte, in der Seele  aufzufasseu» Verum tenendum*  est accurate, quod in superioribus Cebes dixit: Reminisci non  solum eius esse, qui aliquid agnoscat, sed qui aliud, ab illo diversum , mente simul complectatur , ut hoc non ex eadem  perceptione animi h. e. e perceptione animi præsente, sed ex  alia eaque priore ( ov y v y Xvpa)  pendeat. Probatur haec sententia imagine amasii, quae AMATORIS animo statim obversetur,  simul atque hic lyram conspexerit, quam amasii esse iam dudura observaverat. Non ingratum lectoribus erit exemplum e  Taciti Hist. petitum I. 76 , quo  doceatar, quomodo illam dicendi normam Romani sint imitati: Primus Othoni fiduciam addidit ex  Illyrico nuntius, iurasse in eum  Dalmatiae ac Pannoniae et Moe-  siae legiones. Idem ex Hispania  allatam : laudatusque per edictum Cluvius Rufus et statim cognitam est, conversam ad Vitellium Hispaniam., nal ylyvoito to yivoS.  In his verbis Riickertus haesit  non immerito; Iovem enim fe-  cisse, quae fecisse narratur, nt  nasceretur genas huma-  num, (Astius habet: ct progenies  existeret) quis probet? Schleiermacherus in conversione exhibuit»  und Nachkommenschaft  entstiind e. Id dicturus vide licet erat Aristophanes. Fortasse afia 6’ tl xal u^qy/v ilpoivt, , itl^apovij yovv yiyvoiro  rrjg GwovOtus, xal diaitavoivzo xal htl rd fpya rps-  Ttoivto xal xov dXXov /3i'ov tmiiiXoivro. 'idn drj ovv ix    aliquid vitii verba contraxerunt,  lluckerto scribendum videtur xal  iti yiyvovto to yivoS. Faci-  lior, ut videtor haec coniectura  est : holI yiyvoiro yovoS. Facillime nutem demonstrari potest,  qui factum sit, ut manus Platonis corrumperetur. Incuria ni-  mirum scribarum syllaba finali  yiyvoiro verbi dupliciter posita  erat: yiyvoiro r 6 yovoS, Quod  cum seriore tempore alii mendosum esse intelligerent, ro ye -  voS scribendo locum emendare  atque sanare stndueruut.  a // a 8 9 ei n a l a /3 f>tjv   afifievi. In quatuor codd. Flor,  ct apud Stobaeum afjjiev legitur  pro afifajv, quod plurimi libri  habent. Illud Stallbaumius in  textum recepit ut exquisitius.  Masculinum genas neutro praetulimus propter praecedens et  avijp yvvaixi. Reddidit verba  Schleiermacherus : Wenn aber ein Mann dem andern.,., omissa  xai particula, de cuius significatu  interpretes ad h. 1. nihil anno-  tarunt. Schulthessius habet: zu-  gleich aber , wenn Mann und  Weib sich einten . ... vitio, ut  videtor, typothetarum. Sententia  est totius loci: damit in der   Umarmung, wenrf dem Weibe  ein Mann zu Theii wiirde, sie  der Zeugung sich ergiiben und  Nachkommenschaft entstiinde ,  -wenn aber dem Manne auch (h.  e. wieder) ein Mann, wenigstens  et quae seqq,   7t\ij <$ p ovr} yovv . Postquam dissecta corpora fuerunt,  parte» dimidiae amplexari se adhuc non desierant, immo mutuis  in amplexibus deperibant. Ut igi-  tur plane abstinerent a complexa,  non potuit Iupiter efficere, ni-  mium enim urgebat vis naturae.  Itaque quum totum consequi non  posset, novo instituto, quantum  potuit assequi, molitus est, ut  satietate caperentur coeundi intervallaque facerent. Hinc yovv  cnr positum sit, intelligitur, Riickert,  na\ Siartavoivto. Haec  codicum est lectio. Vulgo 8ux—  vcntcivoivxo , quod unde ortum  sit, facile intelligitur. ^Margini  enim interpres aliquis avoc7tccv~  oivxo .adseripsit, ut 8ia.7t<xvb6%oii  verbi raritatem explicaret. Post  alius nimia sedulitate ductus in  ava   textq posuit 8icc7tavoivxo t ex  quo factum est 8iavanavoivxo.  Ceterum non opus est ad 8iol  Ttavoivxo suppleas avtijS. Verbum absolute positum est: und  sie Ruhefanden und sich der  Arbcit zuwendeten und Sorgo  triigen fur ibren weiteren Un-  terhalt,   ini rd ipya. Haec verba  de agricultura intelligcnda sunt  noa minus, quam quod supra  legitur p. 191 . B. vno Xipov  xal ttjs aXXr/S dpyiaS. O  ftioS in se res omnes complecti-  tur, quae ad vitam sustentandam  necessariae sunt. De scriptura  imytXolYTo cfr. Thomas M.:  impiXopai xaXXtoy >j inipe-  Xovpai. Adde Buttm. Gramm.  ampl. T. II. P. I- P. 187. : Die   C   DtoOov o "Eqcxs tyywos aXXrjXav xolg ccv&qkmois xcd  rijg agyaiag cpvGmg Gvvayayevs, xal Imysigav xoiijacu.  'iv ix dvolv xal laGaoftcu zljv tpvOiV trjv txv&gaxivqv.   Cap. XVI.   "ExaG rog ovv rjfiwv iGzlv kv&qq irtov fcvfijioXov , are    Formen des Compositi imjJEX?}-  Copai etc. werden gewohnlich  za i7ti/i£\ei6$ai gestcllt, welches  eiue ganz gleichbedeutende Ne-  beulbrm von iitiftiXedSca ist,  die aber von den Atticisteo fiir  xninder gut erkliirt wird. Bei-  de Formen sind iudessen in nn-  sern fiucliern so haufig , dass  wenigstens an den einzclnen Stel-  ' len sicli nicht entscheiden lasst,  ob wirklich der Schriftsteller so  geschrieben. Doch ist kein Zwei-  fcl, dass lnifi£\E6$cti das altere  ist, ond die Flexion von faipe-  Xijdopai urspjiinglich dazu ge-  hurt.   wSitEp al Tpijttai. Piscium  genus iprjrtai Graecis notissimum, quandoquidem Callonice in  Aristoph, Lysistr. v. 116. dicit:  ' fyo$ 6i y <* v > uSitEpeX tprjt-  rav 8ox65   dovrat av ipaxrcfjs xapra/tovdoc  Srjpidv   ad quem locum male Schol. iprjr-  tot, inquit, opYEOv rerprjpEvov  nata ro pidov cJ S oi 6q>ij -  x e S. XeyEi ovv , ori xav dvpfifi  ripvE6$ai ro ijju6v jiov ftov-  Tiopoci. Rectius Schol. ad no-  strum iocnm annotat: ix$v8iov   n rcov irXocriw 7 } ipijrra £x  Svo $ Ep parco v 6vyxEi6$ai rrjv  idEav doxovv , o rives davSd-  Taov uaXovdWf oi 6'e fiovyXGod-  <Sov, xaxooS 8 e. dXXa yap idti  ravta. Colligitor px bis verbis,  Tfxrjrrav cum in altera corporis  parte os, oculos , nares posita habere, tum ca corporis figura esse, ut dissecta censeri queat, atque non integra nisi cum altera  couiungatur. Facit igitur nostro  loco ifxrjrrta v mentio ad descri-  bendam figuram androgyni dis-  secti, contra ' ZvpfioXov nomen  nataram et conditionem eins expri-  mit. &vpfioXov nimirum tessera  hospitalitatis est, annuli, astragali, alius cuiusvis rei pars al-  tera, quam hospes hospiti conr  credere solebat, ut alter ad al-  terum veniens haberet, qno agno-  sceretur familiariterque excipere-  tnr. Hoc facto uterqne a fraude  tutus erat. Nam si quis pere-  grinus ficticia hospitalitatis tes-  sera prolata sibi exposceret, quae  non nisi amicis amici praestare  solebant, receptaculum, cibi ac  potus facultatem, alia hoc genus, tessera admota tesserae rem ve-  ram aperiebat.   Zr/ret 8?) ro avtov %xa-  6roS £,v p$ oXov. In aliquot  codicibus 8£ legitur pro 8t}. Il-  lud, minus aptum hoc loco, ut ia  sententia communi; nam d?j apud  nostrum ceterosqne prosae ora-  tionis scriptores haud raro eius-  dem potestatis est, atque r oi  particula apud tragicos poetas,  quamquam etiam huius particulao  frequens est apud illos usus. cfr.  Matth. Gr. plen. $. 627. p. 1281.  " ExatitoS cum Bekkero et Stoll-  tBT{it]iilvog mgxEQ at i’rjrrai , i£ e vos Svo. Srj ad   1 6 avrov exaiSTog £vti(iokov. ooot (iiv ovv r tov dvSgcov  tov xoivov t fiij/xa sltSiv , o di] tore avSgoywov ixa-  Aelto, (piXoyvvaixtg te eIoI xal ot sroAAot rcov fioi%tav  ex tovtov rov yivovg ytydvaOt • xal oOat av yvvalxig £  rpikav&Qoi te xal (ioi%EvtQiat, Ix tovtov tov ytvovg yt~    baumio ex codicum auctoritate  in textu posuimus pro vulgato  2xa6xov, quod Iluckertus frustra  reposuit. Ficinus verba conver-  tit: quaerit autem sui quis-  que dimidium. Nam ut mit-  tam geuus masculinum, quod et  praecedit et insequitur, ut exa-  6xov vix ferri posse videatur:  etiam ambiguitas quaedam exoritur vulgata scriptura admissa, cuius vitandae Graeci studiosissimi  erant. Certum est enim, verba  non hoc modo intelligenda esse:  ixa6xov £,vfi(joXov etyXEt a e i  To ccutov. Sententiam quod attinet, homines dissecti cum peA  egrinis comparantur* qui habent  tesseram hospitalitatis, sed hospitem reperire non possunt, illam  qui agnoscat, ipsosque comiter  excipiat, eaque, quibus opus sit,  ipsis suppeditet,   o 6 t} tore av 8 p 6 yvv ov  ixaXsixo , h. e. quod tum  temporis androgynum vo-  cari diximus. De genere neu-  tro relativi pronomiuis vide an-  notat. p. 138. Ceterum dicendi,  indicandi, similia verba in huiusmodi enuntiatis saepissime reticentur ita, ut infinitivi, qui ex  iisdem penderent, id tempus assumant, quo tempore dicendi  verba proterenda erant. Exempla huius usus permulta repe-  riuntur. cfr. Piat. Alcib, I. p.  106, D, ovxovr xavxa povov  ottiSa, a Ttap’ aXXcov £fia$eG t    V ovtqS l&Evpe£ ; nbi oldSa  dictum est pro eldivai XiysiS.  Ibid. p, 111. E. Ti 8* eI pov-  XtjSdrjfUv Eivat jjt} povov noioi  avSponol Eidiv , aXX* onotoi  vytEivol rj voGc&dsiS, apa \xa-  vol jxv rjfj.lv tfCav (pro i-cptjfisv  av Eivat ) 8i8d(jxaXoi ol itoX-  Xoi; Adde Piat. Crit. p. 47. D.  cp eI ftrj axoXovSrjdofiEV , 8ia -  <p$ EpovjJEY ixEtvo xal Xajfiij-  dojJESa , o tg3 Sixaitp fiiXrtov  iyiyvsxo, xcp 81 d8lx(p a-  7tGoXXvr o , Vide praeterea En-  gelhardtura ad Piat. Lachetem  p. 185. ed. p. 28., qui ad lo-  cum modo laudatum verissime  haec annotat: Quamvis disertis  verbis haec sententia nondum  sit dicta, continetur tamen quo-  dammodo in praecedentibus. Post-  quam enim recta exercendi ra-  tione corpus melius reddi, prava  perdi ostendit, sic pergit Socra-  tes : ovxovv xal xaXXa, co Kpl -  zooVf ovtgjZ, Iva prf itavxa 8ii -  Qjfjtv , xal 8 j) xal nEpl rcov  Sixaie&v xal adlxcav x. t. A.,  ubi verbis xal xaXXa TCavxot  omnia complexns iam id sibi  concedi vult Socrates, animam  iniustitia et pravitate perdi;  quare pergere licuit: o tgj jj\v   8ixaicp fieXxiov iyiyvsxo , rc3  ddiHoo anaXXvxo. Eodem  modo , h. e. supplendo dicendi  verbo explicandus versus est Me*  leagri in epigr. XII, 5« T* 1»  p. 6, ed. Iacobsii. yvovzca. odae di zcbv yvvcax&v yvvccixog Z(irj(id sidiv,  ov 7tdvv avzai zolg avdQadc zov vovv itQogiyovdiv,  dXXa pdXAov itpbg zag yvvalxag zErpappivca tldi, xai    ?/ taxet xovvop’ %x £t tavxov  povov , ipya 81 xpedd cov,   ubi Ixet positum est pro ixetv  XeyeiS* Malimi tamen ix 01 le-  gere, quod positum esset pro. ?/  taxet tpairjS.   xai bdai av yvvaixeS  yiyvovtai. Av plerum-  que ita ponitur, ut eadem ali-  cuius actionis reive conditio indicetur, quae in praegressis reperitur» Hinc fit, ut av posito  saepissime verba omittantur, quibus conditio illa exprimatur. Expletior oratio haec foret: xai  odai yvvaixeS tov xoivov xpij-  pa eldiv % 6 8tj tote avdpoyv-  rov ixacXetto, tpiXavSpol t* ei-  di xai al noXXoil xgjv jioixsv -  tpicbv ix tovtov tov ytvovS  yeyovadiv. Sed nemo non videt, e nimia verbositate haec  verba laborare ; quapropter av  vocula adhibita, qua ea, quae in  praecedentibus continentur, suppiendaque esse siguificantur, no-  stro loco omissa sunt. Et quoniam  praecedit ix tovtov tov yivovS  yeyovadiv , haud scio, an non  insiticia verba sint ix tovtov  tov yevovS yiyvovtai ; quibus  omissis neque sententiae vigor  minuitur et comtior fit elegan-  tiorque oratio. Sed nihil mutau-  dum contra codicum auctoritatem , qui ad unum omues verba  illa exhibent, EaMem etiam Fi-  cini conversio probat: Rursus  quae cunque mulieres virorum cupidae moechaeque sunt, hac stirpe  nascuntur,   ov navv ciXXd paX-    Xov. Dictam supra est de ov  navv vocularum significatu io an-  notat. p. 49* Recte ibi contra  Engelhardtum monuisse nobis videmur, ov navv non esse plane non, sed non magnopere, non sane. Exemplorum, quae illic laudavimus, nul-  lum esse puto, quod probandae  huic sententiae magis inserviat,  quam nostrum locum. Addito  nimirum paXXov comparativo  statim intelligitur, Aristophanem  dubitanter loqui, atque illarum  mulierum erga viros amorem non  prorsus negare.  xai al htaip idtptai.  Timaeus p. 123. Itaipidtpiai'  al xaXovpevai xpifiadeS , ubi  Bnhnkenius : tales crissantes, in-  ™it, mulieres, quae aliis nomi-  nibus Lesbiades , tribades, frictrices et subagitatrices vocantur,  in telligi t Clemens Alex. Puedag,  II, p. 264. yvvaixeS avSpi%ov-  teS napd. <pvdiv. Stallb, Te-  tigit nostrum locum Wachsmu-  thius in libro: Hellenische Alter-  thumskunde T, II. Abth. H, p.  48 et 49,   bdoi 8h dflpevoS tpij-  pa. Ut concinnitati singula-  rum partiam orationis cousoleret,  Bastius scribendum coniecit odoi   afifreveS afifaevoS tpijpa el -  dtv. Recte fortasse, neque au-  dacior haec coniectura censenda  est. Factam est enim scribarum incuria haud raro, ut, ubi  scriptor duo verba iuxta posuit,  quae inter se aut plane non differ-  rent aut non multum, alterum at iTaigldTQiai Ix tovtov tov ytvovg yiyvovrca. oGoc  iis k$qsvos tfirjiia d<St, rcc a§§iva SuoxovGi , xal Tiag  fihv av accidis u<Hv, are Tcicu%ca orna tov aggivog. chartae mandarent, alteram omit-  terent. Hoc modo depravatas est  v* c. locus pulcherrimus Platonis,  Crit. p.45 A et B.; verba haec sunt:  2. apri 81 Tjxet S 7 ) TtakcLi; Kp.  iniExxooS itdXai. 2. sita 7tdo?  ovx evBrvS iitjjyeipaS pe, aXXd  diyy itcrpaxdSjjtiou ; Kp. ov,pd  tov di\ <0 2ojxpattS i ov8*  dv avToS ?/3eAov iv to~  davrp te ay pv it vi at xal  Xi >7ty elvai • aXXa xal  dov naXai $av pa^Go al-  .dSavopevoS, co? t/SegoS  xa$ £V 6 EiS . Faoit Stallbaumius in annot. ad h. 1, ed. p»  102. Critonem loquentem : Ne  ipse quidem vellem in  tanta insomnia tantoque  moerore versari, in' quo  revera sum, tibi autem, *  cui tam gravis imminet  calamitas, haec tua quies  non videbatur turbanda  esse. Cur Socratem e somno  non excitaverit Crito, caussam  justissimam habes * placidissima  quies non videbatur turbanda esse. Cur tacide consederit (diyjf 7ta-  paxaSt/dat), ei quaestioni quid  respondeat in Critonis responso,  frustra quaeras. Tantum enim  abest, ut verba; ne ipse qui-  dem vellem in tanta insomnia tantoque moero-  re versari aliquo modo cum  Socratis quaestione illa conciliari  possint, silentiumque excusent,  ut potius ipsa inepti quid ha-  beant atque excusatione indigeant*  Verba Critonis depravata sunt*  atqne eo modo, quo Bastius nostrum Symposii locum emendare studuit, corrigenda. Satis notum  est, summam animi anxietatem  eam esse, quae silentium non  patiatur. Quid multis? Scripsit  Plato: ov pd tov di*, oi*S* av  avTvft avav8o? iSeXor x. t. X.  Haec verba scribarum incuria  in hunc modum depravata sunt:  Ov8 9 dv avroS avavToS , ut scripserunt Symp. p. 174. D. itpo  o8ov pro t tpo o rov ; post alii,  cum dv avroS verba male repe-  tita esse putarent, pro dv av -  ToS avavroS scripserunt dr av -  toS, Sensus est totius loci ; Socr.  Warum wecktest du dann (quae  vox quomodo cum d e n n cognata sit, dixi.) mich nicht  sogleich auf, soudern setztest  dich schweigend ' neben lier?  Krit. Ceim Zeus , o Socrates,  ich selbst vermochte es  bei so grosser Unruhe and  Traner nicht uber mich  2 u bringen (vide, quae de  iSeXsiV verbi potestate dicta  sunt ia annot. p. 44.) ganz-  lich lauti os zu sein; und  doch bewundere ich dich schon  lange, indem ich bemerke, wie  sanft du schlafst. Emendatione  nostra quantum gratiarum Critonis responso accedat, prudentio-  res persentiscent. .1   xal TiajS plv dv itat -  8 e? G)di. Memorabilis hic locas, quo relativa potestate tegjS  positum est. Astius praeter nostrum locum cum nullum in Pla-  tonicis scriptis reperisset, qui  eadem potestate exhiberet tIgoS  vocem usurpatam , egoS scribeudum coniecit. Tego? in textu tpilovOi xovg av$QKg xal %aiQovGi dvyxcttcixtlfiivoi  192 xal avpKtxltyulvot roig dvdQccGt • xal d6iv ovroi (itX-  ttOrot tau nalScov xal [itigaxCcov , uve dvdQuozaroL  ovrtg tpvOU’ tpaol 6 'e dy rivtg ainovg dvaiOyvvrovg  Eivai, . ipEvdouEvoi ' oi5 yccQ vit dvatOyvvxlag zovro  dgwOtv, dXX’ vito &<x$Qovg xal dvdQtiag xal ccQQEva-  posuit prudentissime Stallbau-  mius, cuius silentium aliter, at-  que Riickcrtum fecisse video, ego  interpretor. Ipsum Riickcrtum  audit Tacet, inquit, de h. I.  Stallbaumius , sed mallem dixisset, si quid haberet , quo defenderet T iooS relative usurpatum. Si repcritur in veterum libris,  quod contra consuetum dicendi  usum est, codd. autem auctoritute probatur, a mutando abstinendum notauduque est, si eo opus  •it, novitas rei. Nostro loco  T tcoS non idem atque MgoS esse,  quem lateat? sed quo id defendat, quis habeat?   cpiXovtil to v 5 d v 8 p a S  — x ots avS patii v . $iXttv  verbum feminis amasiisque ple-  rumque convenire supra annota-  tum est p* 69. Ceterum præcedente XOvS dvSpaS in sequentibus scriptum exspectaveris fortasse pro xoiS avdpatii pronomen avroif, quod cur non posuerit Aristophanes, caussa in  prompta est. Solent enim inter-  dum veteres praecedente aliquo  nomine non pronomen exhibere,  sed ipsum illud nomen repetere,  nt id significantius emineret le-  ctorumque animis maiore cum  gravitate insinuaretur. Igitur nostro loco pueri, quatenus segmenta sunt integrorum VIRORUM, VIROS AMARE dicuntur, atque cum VIRIS lubentissime congredi, ut io universum significetur, PUEROS illos non nisi VIRORUM societate delectari. In sequentibus  pro xai tltiiv ovroi fUXtitiroi  scribendum coniioio na i tltiiv  ovroi oi (iiXntiroi. Articulus fi-  nali syllaba ovroi verbi absorptus  est, ut factum est haud raro. Unum  depravationis huius exemplum ut  laudem, in plerisque codd, male  exhibetur p. 179. B. ov ftovov  ori avSptX, aXXd xal yv-  vaixtS. Alio loco de superlativo vel cum articnlo vel sine  eo exhibendo dicemus, quam  rem nemo Grammaticus, quautum scimus, adhuc satis accurate  tetigit.  ars avSptiotar oS ov-  XtS (pvtitl. Alludit Aristophanes lioc loco ad avSptioX  nominis ambiguitatem. Signifi-  cat enim et fortem ct eum, qui cum VIRIS aliquid habet coniunctiouis, similitudinis, commercii. Neque dubium est, quin ARISTOFANE illam nominis significationem ex hac derivatam esse  censuerit. Verba couvertenda  sunt: Et sunt hi quidem OPTIMI PUERORUM ET IUVENUM, quo AD MASCULO SEXU DELECTANTUR MAXIME ideoque natura fortissimi sunt*   tpatil St} tivsS x. x. A,  Eandem rem Pausanias tetigit p.  182. A. his verbis: ovroi ydp  tltiiv ol xal to ovtidoS ntitoi-  rjxottS , cafr e xivaS roXpav Xt-  ytiv , o)S* altixpov x a P^ etiSai  ipatitouS, Ceterum etiam hoc  xi 'as to fifiotov cnrroig acsxa^o/iivoi. (liyct di te x/iiigiov  xal ydg xckEa&svxsg fiovot ccxopatvovGiv clg xu ito-  hxtxd avdgs g oi xoiovzoi' enstdav de avdgca&aiGi,  mudegaOxovOi xal itgog ydgovg xal itutdoitouag ov B  itgogi%ov6t rdv vovv cpvtiu, dk).d vnb xov vu { uov dvay-  xu^ovxui ' ulk’ tgagxsi avxotg ft£t’ dkkrjkav xaxagijv    loco Riickerti sententia de Grae-corom saper PÆDERASTIA iudicio,  quam supra exposuimus iu annotat satis reprobatur.  TiveS enim h. 1., ut illic x iva$,  quamquam de populi quodam ru-  more accipiendum est, tamen non  omnium Graecorum constans  de PÆDERASTIA indicium exprimit 3 d fi fi ovS xal dvSpstaG  xal dfifiEvaitiaS» Opponuntur haec tria nomina praecedenti avat 6 xvrtiaS nomini oratorie» ut indicetur» quantum numero superent praecedens nomen haec tria nomina tantum  etiam ei praevalere significatus  potestate. Tantum enim abest ut pudore illi PVERI  careant» ut potius VIRILI sua indole ducti AD VIROS se convertant. Ceterum illa nomina haud multum inter se  differunt siguificatu. 'AfifiercD-  itia enim VIRILEM INDOLEM significat non minus quam dv -  8 peia t cuius indicium est Sctfi-  fiu$ h. e. fiducia audacia; animi  fortitudo Laudat Fischerus Etym. M., in quo d fi fiev coniaS no-  tio sic explicatur: afifievcDitds   ix x ov ufifiijv dfifi&voS xal r ov  d)if> oonoS, o tiijpaivti rd itpoSco-  7 ior, dfifisvcojtds 6 afifievoS jtpoS-  coitov 8 x ojy > xaxd dvVExSoxi / y .  yyovv o dvdpelo S xal idxvpdf  xal dvvdpevoS it poS cx$pdv dv-  Tvrax$fiyai. idxi xaxd 6vv-  exSoxy v ano pipovs rd oXov.  xal yap xe\e&%evxeS —avS pES ol xotovtoi, Pi-  cinus verba convertit: Iluius evidens argumentum est , quod cum adoleverint , soli ad civilem  administrat ionem conversi, viri  præstantes evadunt. Nou rectius Schleiermacherus in conversione: dass wenn sie voll kommen ausgebildet sind, solclie  Manner vorziiglich fur die An-  gelegenheiten des Staats gedei-  hen. Unice vera Orellii explicatio verborum est in Scbulthessii  convers. p. 92. : Deutlich eihel-  let dies daraus » dass solchc al-  lein » wenn sie heran wacbseu»  in den Angelegenheiten des Staates sich ais Mauner beweiscn.  Eodem modo verba intelligenda  esse docuit Rtickertus ad h. 1.   vito xov vdpov av ay -  xagortai * Apud Stohacum  Serm. 65. p. 4 10. legitur: *Znap-  riatav rd/ioS rdxxEi ZypiaZ,  ryv ptv npcdxyv dyaptov xfiv  SevXEpav uiptyaplov xyv rpi-  xyv 8 \xaxoyapiov. Utrum apud  Athenienses ayapiov lex exstite-  rit, necne, in incerto est* Vide  Wuch&muthii librum: Hellenische  Altcrthumskunde T. II. Abth. I*  §. 98. p. 266., Meier u. Schom.  Att. Proc. £87. Cuvendum est  autem, ne quis forte nostro ioco probari ceuseat, legem dya -  piov Athenis latam fuisse. Nam  vdfioS ambigua significatione apud  Platonem adhiberi solet, ut et  legem, et morem receptum» ccyafiotg. stuvTug fitv ovv 6 toiovtog 3tai$SQcc6r>']g re  xcd <pt2cga<STt)g yiyvtrat, au r 6 igvyytvtg aO}ttt^6[icvog.  orctv fitv ovv xai avrtp Ixdvcct Ivtv%iq tu ccvtov y/ilttu  xcd 6 naLSegaOtrig xal cckkog xag, rore xcd 9av(ia0td  C lx7tfo'iTTOvrcu cpckict re xcd olxuoTrytc xcd Hquti, ovx  i&D.ovttg , ug Enog tbteiv , %UQi&6&ac aAAjjAov ovSb  consuetudinem, exemplum  significet. Vide annotat, p. 100.   nai8epa6xr}S xe xal <pi-  Xepadxi/S. Non de pueris hic  sermo est, sed de viris, qui in-  tegri viri segraeuta sunt. Me-  rito igitur roirere it ai8 £ patiit/ S  verbi cum cpiXtpatiTtjS coniuu-  ctionem. Interpretes verba convertunt: Knabenliebhaber und   LiebhabertVeund, ut alterum verbum ad viros, alterum ad amasios pertineat» Sed fac, hanc ARISTOFANE mentem fuisse, quaeritur, cur ordinem verborum inverterit, adraiseritque vdxepov  itpuxepov, quod rectissime etiam  a Riickerto not.itur. Sed quam  hic verborum illorum explicationem exhibuit, eam fateor mihi  neutiquam probari. Eam, inquit,  rationem inii , ut tpiXepaOxj/v  dictum hoc loco putarem amicorum amatorem ad analogiam naiSt patir/fS, quasi non a  cplXeco , sed a (piXoS petita esset  pars prior nominis. Jam idem  est , ac si dicat it a i 8 cov X £  xal cpiXoov i padxi/v. Sen-  sus hic est: Ex hoc genere qui   est , js semper AMATOR est , sive  PUERI sunt , quos AMAT, sire AMICI Quos enim PUEROS AMAVIT, eosdem amicos habet, postquam adulti sunt, ita ut horum etiam AMATOR magis, quam AMICUS sit, Displicet haec explicatio duabus de caussis. PUERI enim,  qui AMANTVR, non minus AMASII sunt quam AMICI AMATORVM. Deinde non dicitur Graece cplXoov  ipadxqS sed posito ipadxijS nomine itaideS s. itaiSixa adiungautor necesse est, coutra cpiXcov ubi ponitur, non ipadxrfv sed  qiiXov adiungi usus loquendi flagitat. Possis itai8epa6x?}s xe  xal qnXepa6tr}s: ita explicare, ut VIRVM inlelligi censeas, qui neque alios vituperet AMATORES puerorum, et ipse pueros amet. Dubito tamen, num haec significatio cum tptXepadxtj S verbo satis conveniat. Supra annotavimus p»   cpiXeiv adhiberi haud raro,  ubi de actione sermo sit, cui  vis quaedam, qua necessario  fiant, inesse indicetur. Eadem  significatio interdum in iis nomi-  nibus obtinere videtur, quae cum  cpiXeiv verbo composita sunt.  Sic in Alcib. I. p. 122. C nod  dubium est, quin de indole Lacedaemoniorum jfrmo sit, qua  ad labores suscipiendos, ad æmulationem summam et ad honores consequendos ferantur. Verba sunt: ei 8* av iSeXt/tieiS elS  (ScjippodvvTjv xe xa\xo6piu>ri]ict  aitofiXeifiai  xal (piXonoriav  xal (piXoveixiav xal tpiXoxipiaS  xaS AaxeSaipoviaiv x. x. A. Eo-  dem modo verba p. 189. D. intelligenda sunt: l6xi yap Secor  tpiXavSpGHioxaroS quae ita de Erote dicuntur, ut deus sua natura perhibeatur homines maxime AMARE. Adde verba. Giuy.qov xquvov. xccl ot SucraiovvTtg fiiz’ dlXylav Sm  .fiiov ovzol tlOiv , ot ovS’ av %%oitv dmiv , o zi (3ow-  Xovzai 6<pl<5i 7 ta</ ccV.t) Xav ylyvt6&ai. ovdh yctQ av  So^hb tovz’ ilvai r/ zav utpQO&iolav tivvovoia, tog  ciga tovtov iviy.a. ezegog iztQca %aigu ‘gvvcov ovz ag  ini fuyaXzjg 6mvdijg' «AA’ SXXo zi flovAofitvi] tua-    C. (piXoyvvaixe? , p. 191. E.  qxiXavdpoi, quae de naturali quodam instinctu dicta esse, etiam e  verbis paullo infra positis colligitur: aXXa paXXov npos raS  yvvaixat t et p a ppkv a i el-  tflvy quibus verbis qnXoyvvaixeS  nomen manifesto explicatur. Ad  nostrum locum ut revertar, <pzAe-  padr/jS idem est, atque ipadn}S  tpvdet , quo nomine supra utitur ARISTOFANE B. itat -  depadtovdi xal itpoS yctpovS  xal 7tai8o7ZoitaS ov tc poSexovdt  tov vovv cpvdti Igitur ARISTOFANE mens haec est: Omnino igitur talis puerorum AMATOR est atque naturali quodam insctinctu, quippe integri VIRI segmentum, ad pueros AMANDOS fertur. xal aXXoS it ai. Valet,  quod hic do solis iis dicit, qui  ex integro VIRO dissecti suut, de  ceteris quoque, mulierum et androgynorum segmentis } de quibus quum nolit copiosius dicere,  solis hisce verbis additis ad hos  quoque id pertinere significat,  Riickert .  tpiXia te xal olxeiotiftt  xal i p coti. Exspectabas ordinem nominum inversum, quoniam priori loco positus est itat depadrr/i, ad quem Ipcoi nomen referendum est. Vide annotat. Sed minus veteres in  huiusmodi rebus accurati fuisse  videntur. Ceterum olxeiotqS Ad androgynum referri possit, ad integram feminam cpiXia. Sed dubito, num id recte fint. Tria  potius nomina ARISTOFANE adhibuit amoris, ut esset, quod cum  praecedentibus verbis Sav/iadta  ixTcXrjttovtai conciliaretur, atque  recuperatae integritatis gaudio responderet,   xal ol SiateXovvr ei —  ovtoi e id iv , oi x.t.X. Pi-  cinus verba convertit : jitque hi  sunt , qui per omnem vitam amare pergunt: neque quid potissimum a se vicissim expetant , exprimere possunt. In conversione Schleiermacheri exstat: und die ilir gunzes Leben lang mit einauder verbunden bleiben , diese  sind es, welche auch nicht einmal zu sagen wiissten, was sie  von einander wollen. Non aliter  Schulthessius verba convertit»  Sed admodum languent j si quid  video, probata hac verborum explicatione ovtol eldiVy oX verba, Aristophanes hoc potius dicturus  erat: Mirum esse in AMORE hoc, quod AMANTES, cum  veliut per totam vitam  conioncti esse, i id em huius voluntatis ne caussam  quidem habeant satis gravem, quippe nescientes,  quid alter ab altero sibi  fieri velit. Est igitur, quod  fugisse VV. DD. miror, diate-  X ovvtei non praesentis, sed futuri temporis participium. D ztQov y 4>v%r] StjXri idziv, o oi3 Svvarcci tlnuv, aJUa  f lavztvtzai o fiovkezai , xa i ulvizztzcu. xca tl avtoig  iv zm avrcj xcetdcxtifuvoie imazag 6 ”H<pui<Stos , lyav  zd OQyavcc , Iqolzo ' „TL £o&’ o (SovkiQ&E , o av&gco-  moi, vfilv na(i’ dkb'jXwv y« >la&cu; n xal tl anoqovv-   gJ ? a pa rov rov Uvexa. Tovtov pronomen generis neutrius ad praecedentia verba tg3k  d<ppo8i<jlcov 6vvov6iot referendum est. Soiet autem neutrum  genus pronominis relativi et demonstrativi jexhiberi, si praecedit v  tota enuntiatio, ad quam prono-  men pertinet, vel si praecedens  nomen e pluribus verbis compo-  situm est, velut nostro loco rj  tgjv cteppo8i6icov 6wov6ict. LATINI eodem modo neutro genere  pronominis interdum utuntur; saepius aliquod nomen latissimi significatus pronomini addunt: quae res* Adde Piat,  de rep, I. p. 329. C. it&S, £q>n,  <J ^otpoxXeiS , fyetS’ itp&S za-  (ppodloia — xai oS, JEiv<pTjfi£t y  to avSpvne' dtipavaizazac  pivzoi avzo diticpvyov x . r. A.,  ad quem locum rectissime Stall-  baumius monet, pronomine singularis numeri etiam contemtum  rerum Venerearum exprimi, ut gd£  dpec tovtov Zvaxa convertendum  sit: dass dieser Armseligkeit halber cet. In sequentibus ovzcoS,  latioris significatus verbum accuratiori deliuitioni, uti solet, prae-  mittitur. cfr. p. 192. E. ixal av  iv AiSov. Adde Alcib. I. p. 105.  c. 4. dzt ocvtov 6e 8el 8vva-  6zevtiv iv zf/ Evpojxy. Vide  anuot. p. 43- Censet Riickertus  ad li, 1. ovrooS ix\ payaXijS'  <Sxov8fj$ pro l<p’ ovtcj paydXrjS  tfxovdi/S positum esse. Eam me-  tathesin verborum Graeci admit-   ty * tuntin verbis xaw, xoXXv, aliis;  num in ovzcoS verbo admiserint, vehementer dubito.   o o v dvvazai sixelv  x. T. X . Vis amoris haec est, ut  amantes impellat ad aliquid, quod  quid sit, ipsi f qui amaut, prorsus ignorant. Quod autem petvravec 1$ai atque alvizzefBai di-  cuntur, hoc est, diviuare atque  caeco quodam animi praesagio  sentire id, quod sibi fieri velint,  idem Margarethae verbis notis-  simis in Faustio Goethii pulcherrime expressum est.   ixidz as o "Hpatdz o f,  rdopyavax.x.X. Si  germina duo salicis aliusve ar-  boris, aut fructus 4uo mali, piri,  pruni, filo adhibito ita colligantur, ut alterius latus cum alterius lateri .firmissime connexum  sit, fieri solet haud raro, ut e  duobus germinibus fructibusve  prodeat unum. Haec res, nostris temporibus PUERIS satis nota, non dubium est, quin et Graecis innotuerit. Ad eandem ARISTOFANE fortasse allusit. Iam iutel-  liges, za opyava verbis cuius  generis instrumenta significantur. Vincula sunt et compages,  quibus adhibitis duo homines ita  colligantur, ut germinum frnctuumve instar firmissime connexi alter ab altero discedere  nequeat atque duo in unum concrescant. Minus apte Riickertus  ad h. 1. Semper mihi , inquit, visus est Elato his, qu-ac de Fui - rag ccvrovg staXiv Zqoito' -J-Aqu ys tovSs Ixi&vpu-  xe, Iv tc 5 avuS ytviG&ca ou (icchti tu txXXyXoig, wgxs  xal vvxra xal rjutQav fii) rxxofainMS&ai alhjkav ; sl  yccQ tovtov ixt&vfieiTE , tQiXa vaag Ovvrjj^ai. xal E  <Svpcpv6ttt, tlg xo avxo, ugxs 6v bvtag sva ysyovivav,   £ cano dicentem facit Aristopha-  nem, Homericam fabulam respicere de Martis ac Veneris amoribus , Odyss . VIII , 266. seqq.  maxime propter Mercurii verba }  quibus ille , etiam si ter tantis vinculis constringi debeat,  omnesque deos deasque spectatores haberi, tamen se Veneris  fructum vel hoc pretio emturum fore profitetur .   apa y e xovSs irtiSv-  pstx e. *Apa peponi solet, quando  is, qui interrogat, veram esse opi-  natur, quam rem sciscitatur, cfr.  Piat. Polit. 1 , 328. A. xal o  USeipavToS , Apa ye, rj 8 oS,  ov 8 9 Xdxs , ori XapitaS idxai  rtpoS kdnkpav acp 9 Initoov xjj  5c<y; Nescire revera Socratem  ceterosquo Adimantus suspicatur  r ij£ Xapzd 8 o? celebrationem,  quod abitum parantes conspiciebat. Adde Piat. Crit. p. 44. E. apa  ye pr/ ipov npop-q^et xal rcbv  dXXcoY ijCiX 7 j 8 eia)Y ; ubi sup-  plendum est: aliam certe recu-  sationis caussam non reperio*  Alcib. II. p. 138. A. apa. ye  xpoS rov Seov 7 tpo<rev£ 6 pevof  Tcopevei ; ubi verba quaedam  omissa sunt, ad quae yk parti-  cula referenda est : Coronatum te  certe conspicio sacrificantium ri-  tu. Nostro loco Vulcanus cum  animadvertisset, SxepoY hxkpqo  Xaipeiv B,vv 6 vxa ini peydXTjS  ditov 8 ijS , yk particula usus lianc  cogitationem interrogationi ad-  miscet; Videmini certe velle al-    ter alteri se artissime adiungere. '   dvvr rjZat xal dvptpv-  dai, 'ZwxrpiEiv verbo Plato  supra usus est p. 183* E. o 8h  rov rjSovS xPV^ t0 ^ ovroS ipa -  dtrjs Sia fiiov pkvei axe povl -  pqu dvvxaxeis. Proprium est do  fabri ferrarii arte, qui metalla  colliquefacit, ut ca artissime  couiungat. Vide Ruhukenii an—  not. ad Tim. L. V. Pl. p. 139«  Pro dvptpvdai codd. non pauci  6vp<pv6ijdai exhibent, quorum  in numero sunt Bodleianus, Vaticani duo, alii. Hinc non mi-  reris, dvptpvdrjdai a Reyndersio  atque Riickerto in ordinem verborum receptum esse, praesertim  cum fabri ferrarii opificio verbum apprime conveniat. Nobis  cur unice probetur, quod Bek-  kerus et Slallbauraius dederunt,  dvp<pv(ftxi , ex annotatione im-  dxaS 6 r 'H(pai6toS f Ix&v ta op-  yava verbis subiecta patebit. Sio  in Piat. Epist. VI. p. 323. C. le-  gitur: oipott yap 8ixxi xe xal  al8oi xovS itap 9 fjpdoY ivxev-  $ev iXSovxaS XoyovS, el pr\ xt  r 6 XvSlv pkya xvxoi yev ope-  ror, inqoSr/S xjsxivosovv pdXXM  dv dvptpv 6ai xal dvP&tf-  6 at TtaXiv elS njv itpotitidp^  Xovdav tpiXotrjxd xe xal xot-  YGQviaY. Ad nostrum locum LIZIO videtur respicere De rep*  II, 4.; xaSanep iv toiS ipoo-  rixoiS Idpev XkyoYta roV *Api-  dxoqxivrjv, ooStuv ipwvxGOv 8id  12  xal eco$ t av ZijtSy wg evoe ovtet, xoivtj dfitpmsQovg  £rjv, xal httidav dno^avrjtB , IxeZ av iv "Aiiov dvtl  dvslv tvet tlvai XOtvfj TE&VEWTE. cUA’ OQatE, M TOV -  tov eqccze xal e^ccqxel vpiv , av rovtov TvyrpiE ravta  dxcvOag ttifiEv, on ovd’ av tlg i&Qvq&Eit], ovd’ &XXo ,tt 1 6 (SepuSpee (piXtiv i7Ci$vpx>vr-  rcor 6vptpvvai xal yeveOBat  ix 5t;o ovtg>v dpcpoxepovS ira,   cjS ira arra. Valgo pro  ovxa igitur brraS , qoae lectio  non nisi tribas Belkeri libris  confirmatur. Non dubium est,  quin brraS in textum irrepserit  scribarum errore, quj, qum paullo  supra legerint &Sxe 8v * ortas,  etiam hoc loco pluralem numerum admiseruut. Quamquam au-  tem non falsum est c bs ira ur-  raCy tamen ipsa oppositionis ra-  tio , quae inter o oSxe 8v uvxaS  ct cdS ira orta manifesta re-  peritur, singularem numerum exi-  gere videtur.   ixei av iv Aidov era  elrai. De verbis ixei iv  Aidov supra dictum est p. 43*  " Era elrai e praecedente <3ffre  particula pendet, quae non opus  est, ut hoc loco repetatur. Quae-  ritur autem, qui possit "HcpcatiToS  ix&v X( * opyara corpora AMANTIVM AMANTE AMATO ita coninngerc atque colligare, ut et in Orco manes cod-  iuncti maneant. Explicanda haec  res est e veterum de animorum  post mortem conditione* Man^s  enim quasi umbrae erant ad similitudinem hominum mortuorum accuratissime conformatae, qua propter apud Homerum haud raro fipoTOJV efScoXa vocantur,  cfr. Odyss. 11. 475. Adde II.  23. 65.   yXSe 8' in\ ipvxp TlaxpoxXrjoS  SeiXoio    itarx* avxcj, piyeSbs te xal  bpuara xaX* elxvta -v  xal tpannjr , xal xola nepi xpot  ei pax a e6xo.   Ex veterum igitur opinione qui  in vita breviorem alterum pe-  dem liubebat, etiam in Orco so-  lebat claudicare, monocolos non  nisi unius oculi lumine gaudere.  Sequitur inde, qui in vita ita  colligati fuerint u Vulcano, ut  in unum corpus concreverint, eosdem etiam in Orco coniunctissi-  mos esse. — Pro arxl Svoir /  quae lectio vulgata est , arxl  Sveir edidimus cum Bekkero et  StallFaumio, Bodleiani codicis auctoritatem secuti. Jvoir prae-  ter Riickertum etiam Matth. ve-  rum habet in Gramm, f. 138.  p. 262. Annotat tamen ille ad  nostrum locum: minime , inquit,  dubium nobis est , quin a Platone usurpata fuerit haec forma ( 'Sveir ) , cuius sat multa vestigia in codd . reliqua .   el tovtov i pax e. Ilaec  brevius dicta sunt; expletior oratio audiret: orAA* opaxe, et tov -  to idxir , ov ipdte .. Sequentibus verbis tavxa axovCaS Io per  dxi ovS * av eis x. r. X. apodo-  sis efficitur ad verba p. 192. E.  init, xal ei ecvToiS ir tqH av -  toj xaxaxeipiroiS exi6tds x. r.  A. Annotant autem interpretes,  Aristophanem avTolS pronominis  in protasi positi non amplius memorem , simularem numerum ia  uv cpavett) povXiftsvos, &XX’ axt%vag olo it’ ccv axtjxo Lvtxi  tovto, S icaXai ccqu 6vvtX\nltv xal Ovvzaxtl $ zu   iQMjjLtVtp IX dvELV EIS yEVtO&al. Tovro yaQ ttfr i zo alziov, ozi r] &Q%aia cpvOi g  f/iuov i]v Kvzrj xal yixtv oXou tov oXov ovv ztj lici-    apodosi posuisse, atque eum pro-  ximo ov8 av efc accommodasse.  - ov8* av eIs. Ov8h sis ita  differt ab av8ets, ut hoc nul-  lum significet, illud, quoniam  interposita av vocula vis nega-  tionis augetor incredibiliter, ne-  minem denotet ne uno qui-  dem excepto. Unum exemplum huius usus ut laudem, Piat. Hiaed.  p. 100. C. cpaivExai ydp pot,  eX tL Itiriv aXXo xaXov nXrjv  aveo x 6 xaXov, ov8e 8* ev  dXXo xaXov elvai rj 8 l6xi  JdETEXtl ZxeLvOV TOV TioXoV.  l J iura exempla Stallbanmius congessit in aonot. ad Piat, de  rep. I. p. 353. D.   «AA* 'Atexv&S   verbum apud Platonem saepissime  reperitur, ibique vario modo ex-  plicandum est. Primaria verbi  significatio est, ut etymologia do-  cet, anXadrcji?, aSoXcoS , a qua  reliquae verbi significationes fa-  cili negotio derivantnr. Nara  quae sine artificio dicuntur aguuturve , ea clare a per te que,  certissime, ad<paXco£ 9 lucidissime, tpavspmS , simplicissime, anXcoS j sum -n  matim, naScinat, pronuntiantur. Nosftro loco possis etiam  de tempore voculam dictam intelligere, ut conversio audiat verborum : und ieder wird so-   gleich, oh ne Weiteres das  gehort zu habeu vermeinen, woruach cben er lange schon streb-  te. Scboliasta ad Eutyphronem    habet apud Bekkerum, Comment,  critt. in Platonem T: II p. 325.  atEx y d>S‘ xavreXcoS' ? axXcoj tj  xaStarraZ, IfavpCDS, rj teXIgdS.  ol 81 iv l6(p xgj ovxi, xal aXrj-  $eiqc* ol 81 SrfXovv xo itapa -  xav xal xaSoXov , xax * aXtj -  Ssiav.   oloi x* av axi} xokv cti +  Ad ofozr’ av ex praecedento  ovdfc eU intellige Zxa6xoS. De  rep, II. p. 366. D. xojv ye «A-  Xcov ov8e\s Ixcov 8ixcnoS, aAA*  rxo avavSpiaS  ifriyet xo  aSixEiv, aSwaxcov avxo 8pdv.  Horatii Serm. I. 1, 1,  Qui fit, Maecenas, ut nemo,  quam sibi sortem  Seu ratio dederit, seu fors obiecerit, illa   Contentus vivat, laudet di-  versa sequentes  h. e. sed quisque laudet cet.  Stallb . Comparari potest cum  hoc dicendi genere ea verborum  structura, qua haud raro e praecedente verbo negativo affirma-  tivum repetendum est; eam in-  dicatam reperies iu Indicibus,  Ceterum Riickertus censet non  ZxatixoS sed 6 dxovoaS sub-  intelligendum esse.   tovto yap xo alxiov. FICINUS verba convertit: Huius caussa est, quia prisca  hominum natura haec erat inte-  grique eramus. Eodem modo  Sclileiermacherus : Hie v o n ist  sun dies die Ursache. Neque  12 * 193 dvfita xal tficog u "Eqos ovofia. xal xqo tov, SgJtCQ  liya, tv tjfLiv • wvi Swc rrjv adixltxv diaxtofhjfuv  ixb tov &eov, xa&aTtcQ 'AqxccSe $ vito AaxEdcafiovUov.  defuerunt , qui tovtov pro rot>-  to in verborum ordinem infer-  rent. Si pro yap legeretur Si  particula, ut in Piat. Apol. Socr.  p. 31. C„ ipsi tovtov scribendum censeremus: yap part. genitivam pronominis non admit-  tit. Referenda autem canssalis  particula est ad praecedens idjuv:  Scimus ne unum quidem  eorum, qui haec audirent,  ea recusaturos esse in  caussa enim h/ic est, quod  natura nostra primitus  talis erat integrique eramus. Epeo S ovopa. Erotis nomen maiore cum vi hoc loco  pronuntiandum est; igitur, quo validius emineat, articulo caret.  Exempla si quaeris nominum sine articulo positorum, vide annotat,  p. 129. Fortasse etiam eadem  de caussa in Piat. Gorg. p. 448.  E. lectio vulgata vera est, quam  codd. lectioni posthabuerant in-  terpretes. ov yap azExpivd-  prjv , ori sXrj xaXXidrij. Codd* plerique articulum exhibent 7}  xaXkidTT}. Ceterum hoc loco interrogandi signum in punctum  mutandum censemus, quod iro-  nicae dictioni convenit apprime. Polus enim hoc dicit; Videli-  cet non respondebam eam  xa\ XidTJjv esse. Quae  sequuntur verba , xal Ttpo tov  ev qptv, meram repetitionem sen-  tiae supra probatae continent, ut  uemo ea desideraret, si abessent. Hanc repetitionem perspicuitatis  caussa admisSam ne quis aegrius ferat , <2faep Xiyco verba    addita sunt, de quibus diximus  in annot. p. 133. ad verba 7/ re  ovv laTpiHt), doSiup Xiyco, icada  x. T. X. '   xa$ ait s p 'Apxa&eS vxo  AaitsSa ipor Igov , Ad quam  rem Aristophanes Arcadum Lacedaemonumque laudato exemplo alluserit, notum est atque ab in-  terpretibus satis indicatum. Lau-  dant Xenoph. Hell. V. 2. 7. ix  81 tovtov xa^xfpV^V J&v to  teixoS , SiajxldSrf 8 "k 7} MavTi-  veu TEtpaxv • Aristid, Orat. T.  II. p. 287. ed. Iebb. SiaoxidSTj-  dav Si ye MamvEiS vno Aa-  XESaipovicov rjSrj rijs eipt/vjjS  opoopodpivrjS, Alios Riickertus  laudat ad h, 1. Adde Wachs-  muths HeUeniscbe Alterthnmskunde. : Vor alleu  war Mantinea eiutrachtig und  kriiftig. Aber auch gegen diese  Stadt machte Sparta mit em-  poreuder Ge wa 1 1 die Sat/ung  des Friedens geltend; sie wurde  Olymp. 98. 3 , 386 v. Chr , in  Ortschaften aufgelbst, aus denen  sie vor etwa einem Iahrhundert  entstanden war. Constat autem, eo tempore, quo Mantinea a Lacedaemoniis eversa est, plcrosque  convivas symposii, quod et ipsam  celebratum est Olymp. XCVIII*  4. h. e. 386. a Chrt n. , iam  fuisse morfruos, Anachronismum igitur h. 1. Platonem admisisse interpretes annotant simulque Symposium post Olymp.  XCVIII. 4. conscriptum docent. Comparationem ipsam quod attinet, frustra tertium, quod vo- tpojlo s ovv Iotlv, lav ftij xoOfiioi tj/isr xgdg rovg  deoiig, vTCag (irj xai av&ig xca xe-   ql ifiev £’z°vzes wsxeq ot Iv tulg etijla tg xctta yQcccprjV    ca»t, comparationis quaesivi. Vel-  lem annotasset aliquis interpretum , quo iure hominum dissectionem cum Mantineae eversione comparatam putet. Non dubitarem equidem, xc&aitep ApxdSef  vno AaxtSoupovicav insiticia  putare, nisi praecederet dtooxi -  < iSijfisv verbum, quod aperte ad  haec verba comparatum est. Praetervidit hoc Cornarias, qui di£-  6xi6^Tffi£V scribendum coniecit.  Sed nec hoc nos prohibet, quominus certe depravationis aliquid  verbis, inesse censeamus; vide  Excors., ubi fusius de hoc loco  disputabimus.   <poftoS ovv $6xiv, Vulgo  ivetixiv legitur, quod ne Graecum qoidem censuerim in huiusmodi enuntiatione. Sequentibus  verbis xo6f.no ? icpoS xovS SeovS  ad primaevum hominum genus  respicitur, quod iu ipsos deos impetum fecit. Ex quo genere quoniam , qui nunc vivunt, homines orti sunt, cavendum est, ne forte  natura ad impietatem ducente illis similes sint, eandemque, quam  illi, corporis dissectionem experiantur»   GjSnep ol iv rctiS 6x?j-  XcCtS — IxXEtVTtGDflk V O l.  Annotat Stallbaumius ad h. 1. :  Locus videtur hoc modo expli-  candus esse. Veteres -artifices  vasa, signa, alia, ita caelabant,  ut ea ostenderent figuras extra  prominentes, interdum totas, in-  terdum dimidiatas. Et hae qui-  dem vocabantur itpoSxvica, illae  vero nepupavij et ixtpavij. v. Salinas, ad Solin. Quum  igitur ixxvjc ovv omnino sit caelare adeoque de figuris utriusque generis dici soleat, perspicuitatis causa additur xaxii ypa-  cpjjv , picturae s. tabulae  pictae modo, quo additamen-  to efficitur, ut cogitandum sit  necessario de xpoSxvicoiSs. crustis.Hanc verborum  xaxu ypaqnjv explicationem  fateor mihi noli placere, neque  omnino video , quomodo clariua  fiat illis verbis additis , de c rastis sermouem esse. Schleiermacherus verba xaxd ypcupffV  plane non expressit: Dass wir  nicht noch cinmal zer-  spaltet werden und so  herurngehen miissen, wio  die auf den Grabsteineu  ausgeschnittenen,die m i t  ten durch die Nase ge-  spalten sind. Atque fortasse  interpres doctissimus de figuris  cogitavit ab impia incultae ple-  beculae manu violatis. Quis  enim alias unquam de dissectis figurarum naribus in veterum monumentis quicquam audivit ? # Al-  tera explicatio est, qua dicuntur  homines in monumentis non a  facie tota, sed a parte faciei al-  tera efiormati esse atque ideo  dissecti vocari. Si hoc modo  rem animo suo informarunt VV»  DD. : potuisse cuiquam huiusmodi artificia intuenti dissectionis cogitationem in mentem venire, constanter negamus. Quid enim? Rem quamque ut in operibus caelatis, picturis, aliis, ita  in rerum natura ex altera tan-  Ixrervmofilvoi, SunXE7CQi6fiivoi xuru rus &vag, yeyo-  votss SsitEQ Xlanui. akku rovrav svtxa nuirc’ uvSgu tummodo parto conspicimus, totam uno obtutu non comprehendimus. Nara cuiquam in mentem venit de dimidiatis vel monte, vel domo, vel alia quavis re cogitare? Ut in rerum natura al-  teram tantummodo rei cuiusvis  partem conspicimus, alteram supplemus meute , ita etiam in artis operibus ex altera parte effictis , quae uon videmus , mente  supplere solemus. Alia verborum explicatione opus est, atque,  si quid video, litterulae unios  mutatione. Vulgo legitur xccxa-  ypciupijv , quod primus Ruhnke-  nius vidit in annot. ad Timaei  L. V. Pl. p. 175. in xaxa ypa.~  (pyjv mutandum esse. Ortum nobis  illud est ex xocxctjfyatpiiv, scri-  psit autem Plato xccxa fiatprjv .  Haec scriptara quam bene conveniat Aristophanis sententiae,  iam vide. 2x7/\7j est Suida teste  lapis in altum erectas, figura  quadrata, idemque figuris haud  raro exornatns. K Pa(pr\ compages est laterum duorum , angulum efficientium. Iam patere opinor, figuras in statuis quadratis  xaxa fitCL<pvv IxxEXvnwpiva^  non aliter intelligi posse, quam  in ipsa duorum luterum compa-  gine positae. Eo loco dissectione  figurae opus erat, ut altera eius  pars iu altero, altera in altero  latere poneretur. Uckermanni,  viri humanissimi industria fa-  ctum est, ut quadri effigies tabulae lapideae incisa apponi posset, qua clarius redderetur lectoribus, quid Aristophaues verbis  xaxa jbcupijv adhibiti* intelligi  voluerit. XQrj taucvtu xagaxtievsa&ai tvatfitlv xegi btovg, iva B  rct itiv ixqwyea(iev, rmv di rt faca/uv, tov 6 "Eqcos qfiiv Habes duornm virorum segmenta duo, quorum alterae partes  non conspiciuntur quippe positae in statuae lateribus, quae cum  hoc latere cohaerent, sed ab hac  parte statuae non comparent*  Vide autem, quam bene haec  segmenta conveniant cum verbis  supra lectis p. 190. D. idv 6 *  Mxi 8 o?tGo(5 iv doEXyctivtiv —  ndXtv av x ejxai dixct , gqSx'  i<p hvoS no pevtiovr at  6xi\o vS ddKGoXidZovT eS. Adde dissectarum narium narrationem, quam optime repraesentatam habes jiorum segmentorum effigie; Ne autem de veritate figurarum xaxa fiatpi/v effictarum dubites, ipsi veterum  monumenta sepulcralia vidimus, in quibus huiusmodi dissectiones  admissae erant. Eas admisisse  videntur artifices ea de caussa,  ut fabulae, quam figuris describerent, continuitatem, continuo figurarum ordine certius assequerentur. Quod autem artifices  plastici sibi licere arbitrati sunt,  figuras ut dissecarent, idem haud  raro poetae in versuum finibus  imitati sunt» Nullus enim dubito,  quin verba , quae et ipsa sunt  figurae artificiosae et quasi imagines rerum, in versuum finibus  recte dissecari possint. 8ianen pi6 fiivot xaxd  tds fitvetS. Ne qnem offen-  dat hoc loco 8iaKE7Epi6fxivot  verbum, depromptum est e comparatione sequente dfertep A Idnai,  Tali enim serra dissecari solebant.  Prorsus eodem modo p. 193. A.  de hominum dissectione dicitur  dtuJxltfStfftfv , quo' loco    CSrjfLEY Cornarium frustra coniccisse supra monuimus. Aitiltott  autem vocem Schol. ad b. 1. explicat : al A eiat xai bctsxpt/i- -  pivai xai dnvyot A lar, xai ol  diaizEnpuSfdvoi d6xpdyaXoi . ol  te *A5i/vaioi Xitinoi xaXovrrat  Teo £JC Ttjs iv TGJ XGOXTjXctTElY -  dwEXovS iepidpaS avzovS aito -  yXovxovS elvat, Stallbaumios  ad li, 1. oi 8ian£npi6fUvot, in-  quit, aCxpdyaXoi quid sibi velit, inlelligitur e Scholiis Euripideis ad Medeam v, 610.: ol  t imB,EYOVfiEYoi xi6tv , adxpaya-  A ov xaxocxipvovxES , SaxepoY  jur ocvroi xocxeixov pipoS, $a-  TEpor 8h TCaXtXipTtOCVOY TOlS  vno&E%apkvoiZ, Iva , si 8ioi na-  Xiv avrovS jj T ovS IxeIyqoy  .irtiZtruvuSai npds dXXtf\ovj> 9  inayofuvoi to fjju6v adxpaya-  X tov, dvaviolvxo Ttjv Zeviav.  EvflovXoS &ov$oir x i not  idxiv azavxa 8iartEitpi<Sptva  7}pi6EQoS , dypifio jS nep ete xa  CvpfioXa. ovxooS 'EXX d8ioS. Non dubium quidem est, quin  Aristophanes ad hospitalitatis tes-  seras respexerit, quae A i(5nai vocabautur, verum, ni fallor, ea-  dem tessera etiam modus disse-  ctionis indicatur. Tali enim non  in medio dissecari solere con-  sentaneum est, sed ab imo an-  gulo - ad alteram versus.   [ cjy o"EpcoS 7 } fity ifye-  ft oo y , Vulgo legitur oaS pro  tiov, quod in ordiuem verborum  recipiendum esse primus vidit  H. Stephanus. Eum secuti sunt  Bekherus, Stallbaumius, alii. Riik-  kertus ooS reposuit motus codicum auctoritate, qnortun exiguus  numerus oov exhibeat. Sed no- ijyEfiwv vml aTQttvriyos- « ftijfielg Ivuvrta jtQcmtra'  jtQccttu 6 ’ Ivavtia, ogTis &tolg rpUtu   yaQ yEvofiivoi xcu SiaXXayivtEs zcy &tta igtVQyGo^iEV   ' «•    lait dicere Aristophanes, facien-  dum esse, ut eo modo, quem  Eros indigitet, pristinae integri-  tatis participes fieri studeamus ;  (alio enim modo eam nemo assequi potest); sed ut eorum compotes fieri studeamus, ad quae  Eros ducat. Necessario autem  b)V ponendum est etiam ideo,  quod x&v 8i t cum ra pkv satis  explicetur praecedentibus, non  eatis explicatum est atque defi-  nitum. Ceterum TjyEjuoov xal  GxpaxyyoS abundanter dictum est  ornatus gratia, quod moneo, ne  quis forte maiorem ipsis vim  tribuat, quam qua Aristophanes  eadem exhibere Voluit,   /iTjSelf ivCLVtlct ItpCLX*  texo). Haec verba prorsus ea-  dem gravitate dicta sunt atque  verba p, 189. D,; iyoa ovv Ttti-  padouai vffiv ElSyyydocdSai  xyv dvvapiv avxov y vjaeiS 8h  - x eo v a A Xayv 6 1 5 d d xaXo i  %ded$£. Vide anuot. p, 153.   iZevpy dopkv xe xa\  Ivxev&,6jme% a, Latinis non  licet diversae etrnetarae verba  ita coniungere, ut sequentis nomi-  nis terminatio tantummodo accommodetur ad unius verbi naturam.  Neque Graece licet, accurate si  rem spectas, huiusmodi structuras verborum adhibere. Nam  nostro loco re xad particularum  ea vis est atque potestas, ut prio-  ris verbi finiti pondus imminuant,  posterioris adaugeant, quasi si  dixisset Aristophanes IB,ev-  p y d oyxeS ivx£vB,6 p.£% a..  Haud raro etiam nominibus, quae a verbis diversae structurae derivantur, conjungendis, re xa\  particulae solent apponi, v, c.  p. 147. E. icapadxaxyS xe xal  doozyp' In nominibus quidem  harum particularum non constans  usus , ac facile quidem iisdem,  ubi non comparent, caremus, nul-  lum autem apud veteres scripto-  res locum repereris, ubi verba  diversae structurae adiuuctoque  aliquo nomine per simplex noci  coniuncta sint.   XolS y jaex e p oiS avz&Yt  Ingeniosa quidem est, sed mi-  nime probauda Bastii coniectura :  xoiS yfiitojioiS avz65r . Exem-  pla non rara sunt, quae avxoS  pronomen cum possessivo pronomine coniunctum exhibeant.  Idem usus iam apud Homerum  obvaluit, v. c. Odyss.1. v. 7.   avxoov yap dq>£xkpydiv axa-  CSaXiydiY oAovro*  Alia exempla Motth. congessit in  Gramm. plen. §, 466. Verba no-  stra convertenda sunt: unsern eigensten Lieblingen.   o XG)V vvy oXiyoi noi -  OvdiY h. e. quod eorum, qui  nunc vivunt, faciunt pauci. IToieiy interdum, ut Latinorum  facere , non actionem describit,  sed vitae conditionem, quare  recte Schleiermacherus verba convertit : Was ietzt nur w c -   nigen begegnet. Invaluit  hic 7COIEIV verbi usus ideo, quod vitae conditio talis plerumque esse solet , quales fuerunt actio-  nes praecedentes. ib xal ivttv£6(iB&a rolg xca8t,xo Tg toig ^fwtlpotg av-  rav, S rav vvv 6Uyoi noiovoi, xt£ (ir/ (ioi vno-  i.d(ig ’Eqv^ax og xoficoScov tov koyov, cog IlavGavluv xal jirj pol vitoXa ftp .  Haec est Bodleiani aliorumque  nonnullorum lectio, quam receperunt Bekkerus Slallbuumius, alii.  Vulgo legitur xal Jiu} / iov vito -  \ctfiy, quod unice probans Riik-  kertus : Reposuerunt , inquit, dativum casum recentiores editores omnes , Cuius rei necessita-  tem ego nullam me confiteor  videre . Est enim hyperbaton  pov ad roV Xoyov referendum ,  sicut haud raro Graeci prono-  minis casum obliquum in prin-  cipio ponunt sententiae ita t ut 9  regens vocabulum in fine demum  sequatur. Speciosa hac annotatione cave seduci te patiaris. Non  negamus quidem, pronomina alius-  que generis verba interpositis quibusdam voculis ab iis verbis saepissime seiungi, ad quae proprie pertineant, tenendum autem est,  huiustnodi verborum disiunctio-  nem non admitti a scriptoribus,  nisi ita, ut vi quadam augeatur  vel prbnomen vel aliud quivis  verbum a verbis suis disiunctum.  Igitur nostro loco si scribitur  7 ta\ prj fiov vnoXafty 9 EpvB,i-  jtaxoS xcopipScov tov Xoy ov ,  sententia existit næc; Ac ne  meam suspicetur Eryximachus orationem ridens, me Pausaniam et Agathonern tangere ; sed hoc  neque potuit neque voluit Aristophanes dicere. .Unice verus  dativus casus est, quem ethicum  grammatici vocant; explicatur is  commodissime hac  I Ne mihi accidat 1   ximaclius orationem meam ridens  suspicetur, me Pausanian! atqae    conversione^  )c, s ut Ery-  Agathonem hic tangere. Exem-  pla dativi ethici Matth. congessit  Gramm. pleu. $. 389. p. 713.   XG>p.u)Sd)V tov Xoyov. Stull-  baumius ad Piat. Apol, Socr. p.  31. D.: oxi pot Selov r i xal  Saupdvtov yiyvtrctif o hi) xal  iv ry ypoupy iitixcopcodcov Mf-  \?}ToS dypaxfwtTO , Fischeri an-  notationem laudat hanc, ed. p.  61»: ln:iHU>pcjdu.v est ridere,  notare, nt HopooSeiv et 6ia-  xcoftcaSelv idem valent, quod dux- '  dvp&0r, dUCOTtTElY , X^ £v< x% aiy »  v. Poll> IX. 148. Caussa est,  quia in comoedia vetere vitia  hominum describebantur et ho-  mines quasi notabantur. Quid  igitur de Aristophanico Socrate  iudicabis in Nubibus? Num ibi  vitia hominis sanctissimi notan-  tur? Non credo, neque milii sa-  tisfacit Fischeriana xcopooSetY  verbi explicatio. KopcpdEtv non  eius solum est, qui vitia notat,  sed etiam, qui res serias in ridiculam partem ' interpretatur. Quo consilio ct modo id Aristophanes in Nubibus fecerit, alio loco explicabimus. Nostro autem  loco, quoniam Eryximachus medicus censorem se fore minitatus  erat orationis p. 189. B. , Aristophanes vereri se simulat,  ne forte ea , quae hucusque dicta  essent, in ridiculam partem in-  terpretaretur atque in Pausaniam  Agatlionemque orationem directam  explicaret.   Ida $ plv yap — apjtB-  veS. Quod fortasse dicantor bonoram illorum b* e. pri- y.ctl Ayafrava llya ' Xaog ' [ikv , yctg xal ovzot rovzav  Cxvy%uvov6cv ovzeg xal tlalv dficpuzEgoi rrjv cpvSiv ct$-  $ivtq , Ityu 8e ovv iycoyE xe.&' citavrav xal dvSgiov xal  yvvaixav, uzi ovzag civ fjtiwv zo yevog tvdcdfiov yivoizo,  ii ixztltGaitxiv zov Igaza xal zcov naiScxav zcov auzov  exaOzog xv%oi elg zrjv ag%aiav dxEi&ov cpvGiv. ii 81  iovzo agiGxov, avctyxa tov xal zcov vvv nagovzav zo  rovzov lyyvzdzco dgiGzov ilvai. zovzo 8 ’ iGzl mu8i-  xcov zvyeiv xazci vovv avza xscpvxoxcov. ov 8t) tov ac-  U zcov &eov vfivovvzig Scxaiag dv vfivoifisv "Egcoza , og ev  te tcp xagdvzt y[idg xteiGza ovlvyGcv elg zo oIxelov stinae felicitatis integritatisque  participes cssc, id satis spinosum Fortasse alterius figura altero procerior erat, ut ne cogitari  quidem potuisset, alterum alte-  rius partem esse. De altera parte  huius enuntiati xai eldiv d/upu-  TSfJOL Ti)v cpvfSiv afifieveS vario  modo interpretes iudicarnnt. Ba-  stius pro dppeve G scribendum coniecit dfjpevoG , Orellius ad  Isocr. loco mederi cen»  suit scriptura afifitvoS kvo G,  Stalihaumius ad h. 1. appevtG  idem esse censet atque dfifievoS  bvuS. Videtur appeveG cum  emphasi positum esse, ut supra  p. 192, A. dvdpeG nomen, Moi-  titiein autem utriusque poetae  notat .Aristophanes, atque ad  porum nomina respicit, ut, cum  Fausaniam et Agathoncm summorum bonorum compotes atque revera viriles dicat,  3 laixSapivovG rcov dyaSav intelligi velit, h. e. homines parum virilitate gaudentes, sed elumbes, nominatos, enervatos. Probatur haec nostra verborum explicatio  verbis sequeutibus : ei txrekidai-  /tev tov £ parta. Tetigimus hunc locum in Gemment, de Sympos. Platonis. rcov vvv 7t apo vrcov. Td  vvv napovra sunt, quae in prae-  senti nostra conditione fieri pos-  sunt, nostraque sunt in potestate. Quum enim illud assequi non  possimus, ut plaue coalescat natura nostra, cum altera nostri parte, sicut omnino in rebus Jiumauis, ita bac quoque iu re optimum illud est habendum, quod  ad idealcm illum, in quo olim  fuimus, statum quam proxime ac-  cedat. Riiclcer.t*   naxa vovv avt gj. Iu per-  multis codicibus pro avrcp legi-  tur avtGJf quae lectio ab iis re-  perta est, qui frustra quaererent,  ad quod avr<o referrent. Sub-  tectum cum alias haud raro oroit--  titur, tum boc loco omissum fa-  cillime feras, quod praecedit : xal  rcov 7caidixoov r gov avrov  2xa6r oG rvx°i A. Cete-  rum xara vovv avrco it. appri-  me respondet nostratium; seiuem  Gesclimack entsprechend, 9   eli ro olxeiov &yoov .  Do thyeiv verbi usu absoluto su-  ctymv, xal ilg *<> bttvta etotftag /icylazag ituQtytxai,  Tjuiov nttQixofdvcov XQog 8tov g tvtskfiticcv , xazccdzi/aag  ffflag tlg zt/v doyalav q>vGt,v xal luadfievo g f taxuQwvg  xai evSalfiovag xoiijeau   Cap. XVII. Ovtog, ?yt/, ta ’Egvl!na%E, 6 iftog Xbyog i<su xbqi    Effatos , tMolog »; o Oog,  xaficpdr/dyg avzbv , Tva xal  exaozog (qu, (uxkXov 5e r l  ZaxQa rtjg XolxoI.   pra diximus annot. p. 22. Quid  significet x 6 obedor , frustra io  Ficiui conversione quaeras: dum  in suum igniculum quemque conducit. Recte Schleiermacheras  verba convertit: indem er uns zu  dem verwandten hinfuhrt. Ne  qais autem scribendum censeat  eis Xov olxtiov, quo significen-  tur 7tai8ixd xara rovv izetpv-  : xota : AMANTgenus neutrum seri- 1  ptores adhibere in sententiis»  quæ in universam proferantur.   l\7ti8aS jieyltiraS Ttap-  iXBtai xax a6xr\ daS  rtoiij 6 ctl. Participium xaxa -  0xr^6aS post iXxiSaS p. 7tapi-  Xtxai ponitor, quia/AjrfdaS’ izap-  &X& eiusdem fere significatus est  atque dtixvvpi , SrjXoGD , quae  verba participium adsciscunt.  Vide de hac verborum structura  Mattii. Gramm. plen. 549*  6. p. 1077. De 7C0iij<Scti aori-  sti infinitivo vide Heindorfium  nd Piat. Phaed. p. 48. , Stall-  baumium ad Piat. Phileb. p. 204«  Ceterum eodem verbo Aristopha-  nes usus est in couditionali enun-  tiato xapexexcu , ypcov «rap-    wgjciQ ovv ISeifotjv Gov, /ii/  zav Xoixaiv dxov6<o/uv zl  lxdzsQ 0 $ • ’Aya%av yccQ xal E    exo/tivar nt efficacior ev«- derct via conditionis.   ovtoS , ttprj, c v ’Epv£i-  M a X e i d d/jo s XdyoSx. r.X.  Respicit Aristophanes ad verba  p. 189. C. xal fti/r, <« ’Epv£l-  fiaxe — &XXr) y£ it; £r va>  Xiysiv i) y 6v te xal Tlav-  OaviaS ilntnjv. — OvtoS hic  SsixttxiuS positam est. at verba  convertenda sint: Ecce talis  est oratio mea. cfr. Mattii.  Gramm. plen, p. 471. 12. p.  875. 'O ifioi autem cnra vi pro-  nuntiandam est. significat enim :  oratio, quam habere de-  bni.   firj xa> fiu>8r/<Sij S uvtdv.  vide annotat, p. 185- "ClSxep —  £8e7/$z/v uov verba spectant ad p, .  189. B. aXXa fu/ fis tpvXazts,  tds iycv ipofjoviiai iccpl xoov.  fieXXdvtwv fyi/ST/iSsd^ai x. t. X,  et p. 19S. B. xai ftij fioi vito-  Xcifl’,1 ’Epv£ifiaxoS xcofttaStiv  roV Xoyov, tvS llaviaviav xal  'jiyaScova Xsyu. De verborum  fidXXov 8s significatu vide an-  uot. p. 15.  Alia neldoftal 601, l'<pij tpavai rov ’Eqv%1(iccxov'  nui j mq uoi 6 loyo s Jjdl ag 9 '?#'?• xal el fir) gwjj-   Seiv Zmjxqutu te xal Aya&ave Seivoig ovdi negl ta  egcotixa, na w av icpoftovfiijv , [i/tj anogydadi loyav Sia    xa\ yap poi 6 \6yoS  yj 8 i gdC i fi fi7j,$7j. Spectant haec  verba ad p. 189. C. idcoS p&vTOt  dv 8oB>xf yoi, a<p?}da> de. Eryximachus igitur vel ipsa Aristo-  phanis oratione pacatus vel motus  verbis Iva xal tgov Xoindov  thiOvdoDjxEv , nolle se iam pro-  mittit iuiuriam sibi illatam p.  189. C. ulscisci. ’Efifij/$?j scri-  pturam quod attinet, vulgo ififii-  $7} legitur, quam formam Butt-  roannns in Gramm. plen. p, 121.  iis scriptoribus tribuendam cen-  set, qui non sint attici. Anno-  tat enim: Aus den Werken alte-  rer Sr.hriftsteller ist diese Form  durch die Autoritiit der Hand-  schrifteu ietzt vielfaltig entfernt.  vide Lob. ad Phryn. p. 447.  Bekk, ad Aesch. 2. 34, 124.  ISicht selten steht sie aber auch  grade in den bessern Ilaud-  schriften.   ei pn} %vvy 8 etv Sei -   voiS ovdiv . Rariore usu dvv-  eLSevai rivi ri ponitur hic pro  uliquid de aliquo scire»  Isocr. Archidam. p. 229. dvvei-  Sozef *A$rjvaioiS IxXiicovdi rrjv  %cdpav vitkp x t}$ ru )v uXX.gov —  i\ev$epiaS. Id. Arcopagit. dvvoiSa re r otS xXeltixoiS  avrvv ?padra x a ^P ox) 8iv. Piat.  Phaedon, p. 92. D. lyuid^roiS —  Xoyoifv B,vvoi8a ovdiv a\a?,d-  Civ. Stallb. Alia huius stru-*  cturae exempla Matth. laudat in  Gramm. plen. 548. 2. p. 1075.,  quibus adde, quem Riickertus lo-  cum laudat Piat. Protag, p. $48.    B. aXX* rftoi SiaAeyedSco rj  ehcerao, ori ovx iStlei 8 1 aXi-  yedSai , iva r ovraj ptv rocvta  dvveiSdopev,   prj a.7t o p ?/ d co 6 1 . Coniun-  ctivi modi post praeteritum po-  siti exemplum habes p. 174. A.  fio. ravra 8rj ixaXXGoniddfxyv,  fva — i'co , ad quae verba vide  unnot. p. 16. Nostro loco ar-  tificio quodam dicendi et non  timere se significat Eryximachus,  ne non habeant, quippe maxime  erotici, Socrates et Agatho, quod  dicant , et rursus timere propter  ingentem praecedentium senten-  tiarum a convivis prolatarum co-  piam , ne oratione sua uterque  et philosophus et poeta indigeat,  Possis haec verba etiam hoc mo-  do interpretari: nitvv av £<po~  fiovprjv (aXX* ov cpofiovpai vv-  vl f pi) dicoprfOGo6i, ut magis ad  sententiae efficaciam dicatur scri-  ptor orationem direxisse, quam  ad verborum grammaticam con-  formationem. Eam explicationem  verba, quae insequuntur, probare  videntur vvv 8 ’ op&S Safipai,  Sed non dubito equidem , quin  liaec verba etiam cum priori stru-  turae explicatione conciliari pos-  sint.   naXcdS yap avroS yy co-  ndar, Schleiermacherus verba convertit : l)u hast eben deine Sache gut bestanden. Schult-  liessius: da hast deine Rolle   gliick licii nusgespielt. Ruk-  kertus jtaXaS riihmlich con-  vertendum censet. Ficiuus in zo itoU.cc xal jtavtodana dQijo&ai' vvv df ofiag ^aggco.  Tov ovv ZaxQurr] tlxuv, Kalag yccQ avtbs TjycovL-  Octt , a ’EQvi-![itt%s. d 6s ytvoio ov vvv lyco dui, fial-  lov ds lOtog ov t do ficu, hcudav xal 'Aya&av drtij, iv  conversione exhibet: strenne  et ipse certasti. Aliud quid So-  crates xa\ds verbo adhibi-  to videtur exprimere voluisse,  quod quid sit, e praecedentibus  et insequentibus facillime colli-  gitur. In praecedentibus enim  Eryximachus vereri se dixerat  summopere, ne non habeant  Socrates et Agatho, quod pro-  ferant, quoniam a plerisque iam  multis modis de Erote dictum esset, non vereri se dixerat, ne non  bene uterque locuturus sit. In  sequentibus Socrates non dubium  est, quin verbis ov vvv lyd  elfiiiy ftaXXov 5k IdcjS ov Ido-  jicti x, x. A. ordiuem sedentium  significaverit, quo factum sit, nt  sibi de Erote dicturo nihil, quod  proferret, relictum sit. Sequitur  inde, Socratem Eryximacho non  dixisse: bene enim ipse di-  xisti. Hinc verba ita dispo-  nenda esse censebam : xaXds yap t  (sc. SafifSEi?) avxoS ijydvidai,  G) EpvB,lfiax& h. e. Du kannst  ganz guten Muthes seiu: deine   Rede ist vorviber. Sed scripsisset, si hoc voluisset exprimere.  Flato: xaXds ydp , cj ’EpvB>t-  /iaxe‘ avxoS tjyojvidai. Igitur  nunc xaXaS de tempore acci-  piendum esse autumo, ut idem  haec vox significet atque slS xa-  X6v y de quo diximus annotat, p.  24. Socrates hoc dicit: Du hast  gut von Muth reden, (vide  de supplenda enuntiatione qua-  dam ante ydp particulam quae  annotata sunt p. 14.) zu guter  Zeit hast du deine Rede    gehalten, warest du aher wo  ich ietzt bin oder vielmehr wo  ich nach Agathons Rede sein  werde cet. Ceterum iam supra  sedis inopportunitatem notatam  habes a Socrate p. 177. E. xal  r ot ovx Zdov ylyvExai i)filv  xo'iS vdxdxoiS xaxaxuf.ii.voiS   «AA* idv ol xpodSev ixavcoS  xal xaXcoS tincodiv . , lUapxi-  Gei 1/f.ilv. Ceterum patet, Socratem Eryximachi verba aliter interpretari, quum medicus ea intelligi voluit. Dicturus enim erat:  nunc non metuo, ne non habeaut  Socrates et Agatho , quod pro-  ferant. Socrates contra ita re-  spondit, qua^i ille dixis,set: Nunc  mihi securo esse licet, ne, quod  proferam, nOn habeam. Sed so-  lent, qui cum acerbitate loquuntur,  interdum non ad sententias re-  spicere, sed singula verba captare  iisque ad suam sententiam coutorsis responsa accommodare.   el ykvoio , ov vvv  lydi e i fit . Eandem fere sen-  tentiam hoc modo expressit Terentius in Andr. Act. II. S. 1.  9. Facile omnes cum valemus  recta consilia aegrotis damas»  Tu si hic sis, aliter cen-  seas. De insequentibus verbis xal Iv icavxl e1lr)S vide an-  notat. p. 62. Recte ea Stullbau-  mius interpretatur: in summa  consilii inopia, in summo  timore versari. Deinde ev  xal fidXa rarior dicendi formu-  la est, pro consuetiore ev fidXa .  Addiderant interdum veteres seri- xal fiaJ.’ av cpofioZo, y.al Iv mxvrt tcqs, Sgmg lyco vvv.  (PagfictTTHV fiovAei fis, co Ikoxgcatg, tlntiv rov ’Aya-  ftava, iva Qtogvjiri&m dtcc ro ohti&ca r 6 ftiargov ngogSo-  xi av neyukr t v i%uv , tog sv igovvrog luov, 'EniXtfiimv  fdvt’ av tl'tjv, w ’Aya%uv, tlntiv r bv Zwxgdry, d id uv ptorcs Taxi particulam, qua significarent, cum vi maiore et ev et  puXct pronuntiandum esse. Non  mate Riickertos ad h. 1, Ttai  addito effici censet, ut eadem fere cogitatio bis ad animum af-  feratur. Huic dicendi generi apprime respondet nostratium gat  und g e r r» , quibus verbis utun-  tur, qui animi sui sedulitatem  ostensuri sunt.   cpappatteiv fi ovX st jus.  tpappaxrEiv fascinare significat  herbarum adhibito succo, deiude  etiam de aliis remediis valet, in-  primis autem de magniloquen-  tia, qua aliquis ita sui impos  reddi posse credebatur, ut nihil  eorum, quae vellet, neque facere  posset nec dicere. Sic in Piat.  Phaedon, p. 95. B. legitur: IA  ’ya$l t Utpi/ 6 2?cjHpdxr/S^, pi/  piya A iye, p)} xt? Tjp&v fia-  < ixaviot 7tfpiTpeip?j rov Xdyov  xov plXXovxa XiysdSai. Cete-  rum nihil aliud voluit Socrates laudato Agatliouis nomine efficere, quam ut accuratius locus definiretur, quo sibi esset dicendum. Poterat enim iud« loquendi  difficultas expendi. Igitur notabis, quain manifesto Plato hic carpit, vanitatem Agathonis verba  Socratica in suam virtutem dicoudique artem directu censentis.   ro Siarpov — ev   £ puvvroS ipov. ro  rpov h. 1. de convivis intelligendum est. Eius vocabuli insolentiam ne mireris, adhibitum est t  Platone, recte monente Wolfio ?  ad h. 1. , ut sceuicum poetam  hic loqni lectores ^oneantur. De  gdS cum genitivo participii con-  iuncto vide anuot. p. 158.   EiiiXi) 6 pcav pkvx* av  siijv. Recte monet Riickertus  ad. h, 1., pivTift interdum nnd  adversandi , sed asseverandi po-  testate adhiberi. Eandem signi-  ficationem xai xoi habet, quod  disiunctim scribendum esse supra  monuimus p. 51. Fortasse etiam  pivxoi, ubi asseverandi vi posi-  tum est, scribendum est piv xoi t  neque dubito, quin Graeci, quos  studiosissimos fuisse constat ver-  borum recte pronuntiandorum,  pronuntiando discreverint •ptvx  dv et piv r* av. 'EitiXijtipeov  verbum quod attinet, senum de-  crepitorum constans epitheton  est, »ut et oblivionis atque ridi-  culae stultitiae significationem  habeat» Schleiermacherus in con-  versione exhibet: Sehr vergess-  lich miisste ich dann sein. Eo-  dem modo Ficinus verba reddi-  dit: Nimis, o Agatlion , oblivio-  sus essem. Neutra nobis ItxiXij-  tipGDV . ^ocis explicatio arridet,  seque tamen facile verbum re-  pertum iri concedimus, quod  ilii vocabnlo satis respondeat.   T7/v 6i) v dv $ p tiav —  dv a fiaiv ov x o S n. x. A.  Laudat hunc locum Mutth. in  Gramm. ampl. J. 466. 1. p. 864.,  t))v cijv uvSqsmv mu nsyaXoqiQoavvrjv avctfialv ovtos hd 11  tbv vxQifitxvta (liza tcSv vitoxQLuav i tal (tttipavrog  ivcivcla toSovtu (liXXovzog esudEi^ttj&ai Cav-   um kuyovg, xul ovd’ bnagnovv IxTcXaytvzog , vvv o lr r  Stlrjv oe %oQv(irj9>;OtG&ao evExa i/fubv, oXiyav uvftQcaxwv. ub i complura Innas structurae ex-  empla congesta sunt. e. c. Arist.  Ach.93. ixuoipeii ye xopaB, itaza-  ZaS tov yt 6 ov (ocpSaXpov')  tov n p i 6 (i e cjS . Ceterum du-  bitari nequit, quin Socrates Aga-  tlionis virtutem animositatemque  praedicet ironia consueta usus;  pauli o infra enim ipsum pugnare  secum ostendit, ut, ni Phaedrus  eius pudori succurrisset, hominem  misere turbatum eiusque animum elatiorem prostratum humi cerneres. Hoc ironiae artificium,  quo eximia laudatio acerrimae  notae praemittitur, videlicet ut  elatiores cadant miserius, ex epi-  corum arte depromptum est, qui  heroum solent, quorum caedes  narranda est, ipsi huic narrationi  summam laudationem virtutis, ma-  gnanimitatis , pulcritudiuis prae-  mittere.   x iitt tov oxpift Civ x a .  Schol. ad h. 1. oxpifiavxa , in-/  quit, r 6 Xoytiov , i<p ov ol  xpaycoSol jjyoovi^ovxo’ tivt ?  Se xiXXifiavxa tpidxeXrj (padiv,  i<p’ ov iCtavxai ol vxoxpixal  xai xa ix peteojpov Xeyovdiv.  Adde Fhotii verba : oxpifiaS ’ to  X oytiov , i<p’ cj ol xpaya)8ol  tfy<k)vi£ovto. xcti nXdteov 6  tpiXo6o<poS Svpitodioo x£XPV rca  T ai ovopaxi. Timaeus haec ha-  bet : oxpipaS' nijypa to lv xa 5  $e axpeo TiSipevov , iq> 9 ov  idxavto ol xa Sr/podia Ac-  yovteS * SvpiXy yap ovSinos  tjv. Hesychios exhibet; fi&Xtwv    tpavat to Xoytiov , £<p* ov   i&xavxo ol tpaycpSol i/ ol, vno-  xpixoLl ix pexeoSpov xal iXe-  yov.   fiXirJ; avxoS ivavxia to -  6ovtcj $ e at pco . 9 EvavtUt >  fiXiittiv de bellatoribus dicitur, qui intrepidi hostem adventantem intuentur. Pro TOdovTCJ  Searptpy quae plurimorum opti-  morumque codicum lectio est,  vulgo rodovxov Scarpov lege-  batur, id quod in hac loquendi  formula usitatum fuisse Stall-  baumius rectissime negat. Iu  sequentibus davxov A oyovS ne  quis articulum desideret, quem,  si in codicibus exstaret , nemo  non probaret: Socrates hoc dicturas est: iudem du im Bpgriif  standest, eigene Compositioueu  bekaunt zu macheu.  T L Sal. Codicum baud exi-  guus numerus ti Se exhibet.  Multis in locis, nbi xt Sai scri-  ptum reperitur, de lectionis ,ve-  ritate dubitari potest. Nostro  loco nihil certius est, quam tl  Sai bene se habere. Miratur  enim, Riickertus inquit, quem  consentire nobiscum gaudemus, Agatho Socratis orationem, qui  multitudinis se nimio studio teneri insimulet; verissimum au-  tem illud est, quod Stallbaumius  ad Fhilebum p. 6. notavit, xi  Sai locum habere, ubi admiratio quaedam esset exprimenda. Quoniam autem admiratio ulicu- Ti dal, to ZdxQccTBS, tov 'Aya&avcc <puvca, ov tfij itov  fit ovra StaTQOv (itOtbv fjyu, dgts xa\ ayvotlv, oti vovv  i'%ovu oXlyoi %nq>QOVES xolXdv dipQovuv (poftlQUtcgoi'  C Ov fiivT av xa/.dg itoioltjv, tpdvai tov ZaxQdrrj , ol  ’Ayudav , xbqI Oov ti iyd aygoixov do^utuv. ciV.’ tv  olScc , uti, ti tiOiv Iv xv%oig, ovg yy oio Cotp ovg, (idXXov    ins re! hand raro cum quadam  indignatione coniuncta est, quae  e rei alicuius insolentia , quam  dtoniav vocant Graeci, enasci-  tur, zl 8aL plerumque ita exhi-  betur, ut rem aliquam veram esse  neget is, qui illis voculis utatur.  Exemplo est Piat. Gorg. p. 461.  B. zi Sal, 2 cox p dzrj S ; ovzoo   xcti dv xepl zij ? pijtopixfjs 8o-  B,a?>EiS, &S7tEp vvv XtytiS ;   ov 8 y 7COV/.IEOVTG3 seqq.  Haec est codicum lectio, quam  Themistius confirmare videtur  Orat. XXXVI. p. Sil- B. , qui  nostra verba imitatus est: ov   8r} Ttov pe za Siazpa ovzooS dyandv i/ysid^E, qjSze ayvotlv,  ozi oXlyoi lyuppovES noXXcov  aqjpuvcjv rc5 A kyovzi cpofjtpcJ-  TEpot . H. Stephanus scribendum  coniecit dv 8? ) itov jxe x. r.  A., quam scripturam verissimam  c«nserem, si iu sequeutibus scriptum exstaret: ozi vovv ^xovxi  oAiyoi itoXX&v (popepootEpoi.  Hidiculum enim foret, si Agatho quaereret de re, quae Socratico dicto pro certa iam posita esset. Dixerat nimirum Socrates, fieri  noa posse, ut Agatho paucorum  homiuum praesentiam extimesceret, cum coram ingenti multitudine animatum se ostenderit at-  que intrepidum. Ad quae verba pessime responderetur ab Aga-  thone: Profecto non ita me spe-  ctatornm applausu elatum indi-  cabis, ut qui nesciam, prudenti    paucorum hominum, quam mul-  titudinis iudicia timenda esse  magis. Additis autem verbi*  ipqypovE? et cttppov av nihil  certius est, quam Platonem ov Srj  itov pE scripsisse. De 5 ? / 7tov  verborum siguificatu vide annot.  p. 98. Verba convertenda sunt:  Da wirst micli doch olTeubac  vvohl nicht so vom Lobe der  Zuscliauer eingenommen halten,  dass ich nicht wusste-, dass das  Urtheil weniger Besonneuer weit  melir zu furchten ist, ais der  Uuverstnnd der Mengef   iCEp\ dov ti iyco. Nota  vim pronominum 1 , quorum ordine hoc exprimitur} de te,  viro tanto tamque insigni ego,  homo vilis. Ceterum Ruckertum  audi, annotantem ad h* 1. : aypoi -  xov. fcSic dedi cum edd. rec.  inde a Wolfio, vehementer licet  dubitans de Grammaticorum illo  praecepto, quod inter aypoixoS  et aypoixoS hoc discrimen poni  iubet, ut dypoixoS eam denotet,  qui rusticis moribus sit, aypoixoS t  qui ruri habitet. Timaens :  dypoixoS dxXrjpoS xal anai**  SevzoS, rj 6 iv aypoi xatoixcov*  Esse accentuum discrimen nolumus negare, sed utrum idem  etiam significationis sit, an po-  tius dialectorum aut aetatum,  dubitamus,   « A A a p?} ovx ovrot  ijpels cjfiev Alio loco di-  cturi sumas de usu prj ov ne- av tt&rav (pQOvd^oig y xwv noXlav. ulla f ti? oi% ov-  T 01 tjflSLS 10UEV. TjlUlS y-EV yCiQ XCtl IxtL TtUofjfltV XCil   jjfuv rdv xoXXiSv. el Si ailoig lvTv%oig 6o(poig, xk%  itv alOyvvow avrovg , t” ti 16 cos o toto alaygov ov   noiiiv. rj Ttcog kiyi ig; 'AXrftry tiyug,' cpavca. Tov g   Si xollovg ovx av alo%vvoco , t" rt oioco aldygov D    gationura Nuperrime de iis egit  Bellermannns ia Commeat, de graeca verborum timendi structura, censetque esse apud Graecos eandem et cavendi et timendi verborum structuram, qua,  quicquid molesti instare sibi arbitrentur, praemissa indicent fxrj  particula, cui alteram insuper  addant negationem ov , si quod  exspectent malum , in eo contineri dicant, quod quid non sit  eventurum. Haec sententia cur  nobis non probetur prorsus, alibi  dicemus. Ad nostrum locum ut  revertar, convivas ex ordine tgov  i/Kppovcov esse, Socrates non ne-  gat quidem disertis verbis, sed vereri se tantummodo ait,  ne non aint tales, quales  esse ab Agathone perhibeantur.   si aWotS ivtvxoiS  doepotS. 2o<poiS nomen a  verbo, ad quod pertinet , sejun-  ctum est, ut sensus sit: si aliis  iidnne sapientibus, de qoo  vernorum dispositione saepius  iam diximus ; vide aunot. p. 59*  p. 129* al. Ne autem scriptum  exspectes pro doq>otS verbo do-  cpGOtepoiS rjfiaov: Socrates et se  et ceteros convivas multitudinis  imprudentiae prorsas aequiparat,  ixl quod etiam colligitur V ver-  bis : 7 plv neti ixel napjj- fXEV TCCti 7Jfl£V T(OV TtoXkwv*  e£ rt tdeoS oloio al -    dxpor ov rtoieiv. Stallbau-  mius ad hunc locum , non est,  inquit, quod ov participium cum  Astio delendum putes, si quidem  sententia haec est: si quid   facere te putares, quum ta-  men turpe esset , sc. tcoteiv . Participium revera in Stallbauxniana textus recensione omissum  miror. Ceterum ponderosior est  eius explicatio ov participii. Si  abesset, nemo, opinor, id desideraret. Addito eo nihil nisi rei  veritas exprimitur, ut verba con-  vertenda sint: si qnid forte  facere te opineris, quod  revera sit turpe.   na\ tov $ a 18 p o v , £ q> 77 ,  VTtoXafiovx a. Supra iam  dictum est, Agathonem, cum non  haberet, quo se posset Socraticis  retibus extricare, pudore suffusum obmutuisse, Phaedrum autem miserrimae eius conditionis  miseritum , atque ut finis esset  silentii ingratissimi, <pt\e   *Aya$GOV et quae sequuntur verba  protulisse» Ut igitur esset, quo  etiam oculis legentium illa Aga-  thonis reticentia indicaretur, post  aidxpov iroieiv lineolam ponendam curavimus*  lav (X7tOKpivv ^co repa-  ret h, e. si pergas respondere. Amant enim Graeci)  ut vim augeant verborum, ipsa  verba ponere pro eorum infinitivis cum aliquo finito verbo   13 noiiiv; — Kal t dv &aid(>ov I tpr} vitolajiovTa timiv,  r Si cpli Ie 'Ayuft ov, lav anoxglv]) ZkoxQaru, ovdlv eu  dwiGei avra, dxrjovv tov ivdude otlovv yiyveaftta,  lav fiovov h'%y ora diaXtytjTaz, cilkag te xal xakcii.  iya de ydeco s (itv ccx ova ZJaxQaTovs d caley ofievov,  dvayxalov de fiot eMfuhj&yvat tov iyxafiCov za  "Egau, xal uTCodt^aG&ae nag’ evds txuGzov vumv tov coniunctis. Diximus de hoc ge-  nere dicendi in aunot. p. 169«  Sic in Piat. Phaedr. A.  legitur axap, <J Ixaipe, petaZv  ta)Y Xdyarv 9 ap* ov rode i\v  tu 8/v6pov , i<p’ uitep yyeS  i)fict9 } quo loco ijyeS cum vi  positum est pro ayeiv IflovXov.  Adde Engelhardtum ad Platonis  Lachetem ed. p. 29* Meus autem Phaedri haec est : Cave   Socrati respondere pergas» nam ubi perrexeris»  nihil ipsius intererit,  quomodo ea, de quibus  dicere constituimus, per-  agantur, dummodo ipse  habeat, quocum colloquatur. Magnam fuisse constat  Socrati aviditatem colloquendi,  quae haud raro apud Platonem  descripta reperitur. cfr. Apol.  Socr. p. 38. A. idv x* av Xiyco 9  oxi xal xvyxavei piyi6xov  dyaSov ov avS pedit (p xovxo,  kxdtixtjf ijpipaS itepl dpexijs  xovS XoyovS noieuSSat xal xcov  dXX cov x . r. A. Adde Phaed.  p. 61. E. xi yap av xi9 xal  Ttoiot dXXo iv r&5 pexpi ijXlov  8v6pdov XP° V( ? 8C * V poSoXo-  ydv te xoCl diadxoiteiv nepl  x. r. A. De more Socratico a^-  tem abeundi a proposito atque  alips ab eo abducendi vidp Piat.  Lachetem p. 187* p. 13* ov poy  foxeif eldiyai , Zxt o? av ly. r    yvxaxa ZEooxpaxovS Xy A oya 9  $Snep yvvaixi Tc\r\6idZ,ii 8ia -  A eyopevoS xal dyayxrj avx<p 9  idv dpa xal itepl aWov  X ov it potepov d p Ztjx a i  SiaXiyedSai , prj i tavetSSrat  vito xovxov nepiayopevov tg j  A oyaj 9 itplv dv ipnitiy eis x d  didovai itepl avxov Xoyov x,  X. A., ad quem locum vide quae  annotata sunt p. 122.   d AAgj> te xal xaX(S. De  his verbis, quae cave falso interpreteris, vide Commeat» DE SYMPOS. PLATONIS,  xal ano SigatiSai itap*  kvo9 kxatixov. Dixerat Ery-  ximachus p. 177. D. Soxel yap  poi XPV V at adtovijpGov  Xoyov eineiv inaivov ” EpcoxoS  ini SeZtd cj 9 dv bvvrjxai xaX-  Xidxovx. x. A., quod dictum cum probassent convivae ad unum omnes, unumquemque Erotis laudatione habenda obstrictum recte censeas. Igitur non mirum,  quod Phaedrus hoc loco anoSe-  XetiSai verbo utitur; id enipi de  debito accipiendo solenne. Cum  vi autem Phaedrus anodeB,ct-  6$ai et paullo infra anoSovS  verba adhibet , ut commoneatur,  Socrates, super alia re non dis-  putandum esse prius, quam debita Erotis laudatio exsoluta sit.  Apposite Stallbaumius ad h* 1.    «t   Zoyov. dnodoiig ovv txdrtQog ra fhu oikag r\8rj dia-  Zeyc69a. AUm v.ahZg kiyug , d <H>cci8qs, tptcva i rov E  'Aya&avcc, xal avdtv fie xaZvu Ztyecv' 2axQuzu yut>  xal av&ig tOxat, nolldxi g &ux).tyt(Sft<u.  ’Eyd de < 5 >} (Sovkoficu tcqwtov (iiv einelv, r) %q>]    laudat Piat. Politic, p. 173* B. xa -  \coS xal xa$ ait e p eI xpz&S  ditidcoxaS poi rov Adyov,  ovtcjS ?/8 7} diaXeye6$a).  Ovzcd haud raro ita in veterum  scriptis positum reperiri, ut ali-  quam conditionem in universum  insigniat verbisque insequentibus  accuratius definiatur, supra indicavimus p, 43Contra ubi accurate descriptae actioni postponitur, illam vim prorsus amittit; ridiculum enim foret atque  inutile, si quis iu universum id  describeret, quod accurate descriptum praemiserit, Aliam igi-  tur vim habet, de qua solertis-  sime, uti solet, disseruit Engel-  hardtus ad Piat. Lachetem ed.  p. 52-: Ovrcj, inquit, repe-  tit notionem participii  tanquam cum sequente  actione (h, 1* SiaAeyetiSai)  caussae, conditionis, rationis ineundae similiqne  notione coniunctam, Exempla si quaeris huius stru-  cturae, cf. Piat, Apol, Socr. p,  29. B. xal ei 8ij ra> (Sopare-  pos rov <pait)V slvat , rovrco dv 9  ori ovk el8coS IxavcoS it epi raiv  iv n Ai8ov ovrco xal oiopai ovk  sldivai. Piat. Phaed p, 61. D.  xal apa Asycov ravra xaSrjxe  ra 6xiArf ano rijS xAivrj? iitl  Trjv yijr, xal TiaSeZopevoS ou-  rcoS ?j8?] ra Aonta 8iEAEyEZo>    Piat. Protag, p. 314, C. tv* ovv   pi} drsXifS ysvoiro ( sc, d Ao-  yo?) a A Ad dianepavdpEvot ov-  tgjS’ elsioiptv x. r. A. Piat, do  rep. IX. p. 576. E, xaradvvreS  eis diradav (r rjv itoAiv) xal  iSovref ov ra 8o£av anocpai-  veops^a.   xal ovSiv pe xcdAvei  A kysiv. Atytiv h. 1, est oratio-  nem habere atque deum laudare.  Qui paullo ante obmutuerat, cum,  quod respouderet, non haberet,  nunc eifugiQ opportunissimo usus,  recuperata animi audacia, Socrati, inquit, etiam posthac saepe  erit respondendi facultas,   iycd d £ Si} povAopai*  Queritur in ipso orationis initio Agatbo, quod omnes, qui ante %  se dixerint, non Erotem laudaverint, sed homines felices praedicaverint ob bona, quorum ipsis Eros sit auctor. Omne autem  encoraium' pergit esse debere ita  comparatum, ut priori loco eius  natura describatur, cuius encomium exhibendum sit, posteriori  loco bona commemorentur ^quae  ab illo proficiscantur, His^Pae-  missis ad ipsam dei laudationem  abit, tantosque honores in ipsum  confert, ut in Agathonem potis-  simum verba Socratica directa videantur, quae infra leguntur p.  198. D. r d 81 apa , (sc. rdArj-  $i\ AJysiv x*r. A.) toS ioixev ,  13 *  [is ehtuvy Inuret dnuv . doxovGt, yctQ poi narres oi  nQoGftev, elgqxoTsg ov tov %eov eyxG vpi&fciv, alXa tovg  av&Qi&novg tvdacftovl^BLV teov ayaftcov 9 av 6 &ebg « 5 -  tolg aluog. onolog de ug avtog dtv ravta edoQrjGazo,  195 ovdelg eX prjxev. elg dh tQonog oQ&og navxog Inaivov  neQi navxog > koyco diekfteiv olog oicov cuuog av xvy-    ov tovto f?v ro xa\ goS litui-  veiv oxiovYy aXXa ro gjZ /ilyi -  6xu dvaxi%Evcti r& npd/jxati  xat oJs’ yidX\.i6xa > lav xe y  ovtoai ix oy xu > Idiv re pr).  Nam beatissimum Erotem vocat  omnium deorum et pulcherrimum  et fortissimum» Haec epitheta  tum ut firmentur, tum ut au-  geantur, alia multa accedant,  quae singula enumerare nunc non  labet. Altera pars orationis, in  qua dei dona recensentur, ita  referta est antithetis aliisque ornamentis orationis, ut Gorgiae discipulum invenili ardore ex-  sultantem facile agnoscas. Ut  autem auditores Aguthonis finita  eius oratione hominem summo-  pere admirati esse narrantur p»  198. A», ita universis Atheniensibus ipse GORGIA acceptissimus  erat atque iucutidissimus, ut teste  OlympiocToro, quem Stallbaumius  laudat ad Piat. GORGIA p, 447» B.  eos dies, quibus artem suam pu-  blice ostentabat spectandam, festos (hopxaS) et orationes ipsas  lampades vocarent. Hoc nomen  quam bene conveniat oppositio-  ni bm^jipepissime repetitis, anti-  thetis Captatis, cincinnis orationis delicatulis, patere opinor.  AapitabeS enim faces intelligun-  tur, quae certis quibusdam festis  diebus per nocturna spatia huc  illuc -circumferebantur. Ut hae  faces in Xa/maSovxiu, quae et  ipsa Xajmds vocabatur et \ujx-    itaSoSpojiia, mox hunc, mox il-  lum locum campi illustrare sole-  bant , ita illis orationis artificiis  adhibitis sententiae oratoris splendidae reddebantur atque luce clariores.  XP 7 ? P E eliteiv. Sio editores omnes praeter Ruckcrtum,  qui e codicum plurimorum auctoritate gjS XPV ordinem  verborara recepit. Addit idem,  noo minus recte habere gjS quam  y , utramque enim vocem exhi-  beri, ubi quomodo quid fiat  aut fieri debeat, oblique rogetur. — Interest tamen aliquid,  utrum goS an y posueris. Exemplo ut clarior res fiat, y XP V M E  ehteiv est, qua ratione dicendum sit 5 verbum autem XP 7 ?  non nisi expletivum est, ut qna  ratione ego debeam dicere  nihil aliud siguificet, quam qua  ratione dicendum sit. Contra  cJs’ XP 7 ? M E eliteiv significo t accentu orationis in scqnens post-  ea? verbum transmisso, quo modo  debeam dicere. Pari modo  explicandus est locus Piat. Eu-  tbypbr. p. 4. E. xuxgoS eiSoreS  ro Seiov as $x El T °v oCiov re  itkpi HCti tov dvo6iov . Adde  Polit, p. 304. E. it o\e prjrkov htu6roiS oli av itpoe  XtopeSa icoXejiEiY» Protag. p.  338. D. 7t£ipado/iai avrcp 6eZ—  B,ai y coi iyoj (pypi XP 7 / ya 1 roxr  ditoxpivopevov <x7toxpive6^at 9  Legg. A. in srA eiaa   yavti ntgl ov av 6 ).oyog f/. ovta Stj zov "Egavct xal  Tjfxug Slxaiov htcuviGca ngatov avzov ol6g tGtiv,  Intuta xag SoGtig. (ptjjxl ovv lya navum v &t mv tv-  Satjiov av ovxav "Egaxa, ii 9t(ug xal avtiitGtytov 1 1-  ntlv, tvdai[iovtGzazov tlvat «vxav, xaUMixov ovta xal  agiGtov.    ti! av ctnoi nepii ya/uav , ai 5  Xp)} ycepslv. Quibas exemplis  male ita usus est Riickertus, ut  probaret, oJ? prorsus eadem potestate atque y usurpari» Agit  autem nostro loco Agatlio cum  vi de ratione dicendi, ut rectius y scribatur, nou item, quomodo debeat dicere, indicatu-  rus est; certa enim quaedam  dicendi ratio non praescripta est  ab iis , qui Erotem laudandum  convivis praeceperunt, Eryximachus et Phaedrus. De HitEiza  verbo praecedente npcoxov jxkv   aAAa xovS av% p(ditov$  ev8ai/. toviZEiv Urgendum  est pronuntiando EvSaipovl^eiv  verbum. Sensus est: Alie, dio  vorher gesprochcn haben, scliei-  nen mir nicht den Gott zu lo-  ben, sondern die Menschen den  Gdttern gleich zu stellen.  Sequentem genitivum casum quod  attinet, notum est, verba, quae  affectum animi exprimant, geui-  tivo casu eas res adiunctas ha-  bere haud raro, quae allectus  caussae nominantur. Laudat  BiickertU8 ad h. 1. Thucyd.  VI. 36. xovS ayykXkovxaS  roiavta xa\ itepupopovS vjiiiz  rtoiovvtaS x i)S ptv zoXprfi ov  $avjidel(*>, xfjS 8$ a&i>vE(jiaSy eI  fxrj olovxai £v8y\oi elvai. Piat.  Crit. p.43- B. itoWdxiS dssvSai -  jxovida tov xpoicov. Adde Piat.  Phaed. p. 68. E. ev8aip.uv yctp yioi avrjp ifpaiveto • xal tov  xpoicov xal xojY Xoycov x. r.A.  Alia huius structurae exempla  Matth. congessit in Gramm. am-  pl. §. 368. p. 681. Plerumque  illo casu ponuntur res inanima-  tae. Dubito, num eadem stru-  ctura usi sint scriptores, ubi ho-  mines affectuum auctores nar-  rantur.   olo i oicjv alxioi <uv,  Frequentissimum hoc genus di-  cendi est, quo adhibito et gravio-  rem reddiderunt et ornatiorem  orationem Graeci. Laudat Stall—  baumius Eurip. Alcest. v. 145.  oiaS oloS dpapxavEiS. Soph.  Trach. olaiS oloS qdv  IXavvEzai. Ceterum ut recte  intelligantnr iCepl icavxuS verba,  mens Agathonis haec est: Iu   quavis laudatione dei liomiuisve  unam tantummodo laudandi ratio-  nem esse, ut explicetur, qualis sit  et quorum bonorum auctor is,  qui laudetur.   ovxcj 8y x ov " Epcota  xalffpdZ. Exspectaveris scriptum ovxgj 8)j xal xov y Epcoxa.  Respicit autem Agatho nunc ma-  gis ad laudandi rationem, quam,  qui ante ipsum locuti sunt, ser»  vaverunt, quam ad rem laudan-  dam. Hinc factum, ut advocato  7 ifxacS pronomine xal cum pro-  nomine, non cum Erotis nemiue  coniungeretur.   svdaipo vkdxaxov stvat   avtGJY . Apud Stobaeum Serm. "Eeu de xaXhdzoe ov toiogSe. xgatov fuv vto-  B taxos v, m Oatdge. fteya Se texpfawv tta loyn av-  %og Ttttgex neu, cpevyav (pvyy zo yijgag, za%i) ov StjXov-    LXI. p. S96., quo loco tota Aga-  thouis oratio repetita est, pro  clvt&v legitur avtov. Sed ni-  hil mutandum est. Stallbaumium  audi haec annotantem ad h. 1. :  Sic avtoS saepius post nomen  substantivum vel pronomen per'  redundantiam quandam infertur.  Infra p. 200. A. XotEpov 6 £pa>S  ixeivov htiSvpEi avtov. Xe-  noph Cyrop. I. 3 • 15. itEipa -  (Sopaci tcp xditn&, ayaSdjy \n-  ItEGOV xpatuStoS gjv ixXEvS,  advppaxElv avt(£. Ibid. I, 4.  5. al. Ceterum Agatho non  minore, quam Pausanias providentia (v. p. 180. E. InaivEiv  jiEY ovv 6 ei xavxas SeovS) hic  agit Omnes enim deos excepto nullo beatos esse praefatur, deinde cautione hac præmissa omnium beatissimum vOcat, si quidem ita  dicere liceat, Erotem. VECDtat o S Segdy, gj $ai-  6 pe. Ne mireris, cur Phaedrum  alloquatur Agatho, Erotem deum  nutu minimum dicens: Phaedrus  Erotem iv toti xpsdfivtatov  esse dixerat p. 178. B. Igitur  ad eum potissimum oratio diri-  gitur, cui maxime ab Agathone contradicitur. Apertius paullo  infra poeta iyaj 81, inquit,   8pcp TtoXXd S\Xa opoXoycijv  tovto ovx dpoXoyaj , &s"EpeoS  Kpovov xa\ *Ia7tEtov apxcno-  repoS iotiY, aXXct q)Tjpi veota-  tatov avtov sivai x. t. A.   ep ev y gdy cpvyy ro yy —  p a* h. e. summa conten-  tione, quam fieri potest  maxime, fugiens senectutem. Magnopere augetor no-  tionis alicuius gravius , si dua  verba eiusdem radicis iuxta po-  nuntur, ut hoc factum est nostro  loco. Quae sequuntur verba  taxv ov drjXoYoti — itposkp-  XEtai Bastius delenda censuit  motus, ut videtor, (jctoxla senten-  tiae. Recte autem servantur ab  editoribus, quippe Agathonis in-  genio, apprime convenientia. Ceterum vulgo drjXoYOTi legitur,  quam scripturam Stallbaumius ex optimorum codd. auctoritate in  df/XoY otl immutavit. Recepi-  mus nos drjXovoti Buttmanni  iudicium probantes, quod in Indicibus continetur ad Platonis  Dial. IV. Berol. MDCCCXI. Servari, inquit, forma diaiuncta solet, ubi commode et solenni modo  otl vocula sequentibus se adap-  tat, scriptura autem continua ad-  hibetur, ubi pars saltem eorum,  quae ex otl pendent, iam praecessit. Snut vero alia etiam exempla, ubi integra, quae ex ort  particula pendet, f)rj6LS prae-  missa est, ut in fine locatum sit  dtfXoYoti. Legitimam autem esse  etiam ad antiquorum mentem  scripturam coutiouam , inde ap-  paret, quod etiam in structura,  quae fit per accusativum cum  iufinitivo, formula illa servatur,  ubi dissolvi nequit v. c. Alcib.  II. B. tov yap $eqy ovx lav  drjXovuti.   ov8 * ivtoS xoXXov xXtj-  dict%EiY+ Libri ad unum  omnes exhibent ov8 ovtoS xoX-  X ov itX}]6id?,EiY , quam lectionem exstiterunt, qui tueri atque  6tt • ftdtxov yovv xov dsovzos rjfuv 7tQogEQ%etat. 8  drj nitpvxsv "Eq&s fudstv, xal ovd’ ivxos^coAAov xAt]-  Gux&iv. [iBra 6h vicov dei fcvvetit i ts xal itizw' 6 yccQ explicare studerent, Apud Sto-  baeura legitur, ovd’ ivtoS, quod  hodie ab omnibus in verborum  ordinem receptum est, atque  Thucydidis loco confirmatur, qui  Astii industriae debetur, II 77.  EvxoS yap itoAXov x™p{°v  xijS rtoAeuS ovx ijv iteAdtiai.  Ad jtoAAoi; autem nostro loco neque x<&ptov, neque, quod Stall-  baumio placet, dia6xrpiaxoS % supplendum est, licet id in huius-  modi formulis haud raro addi-  tum reperiatur docente Lamb.  Bos. de ElJips» p. 103» seqq ;  non video enim, quid obstet,  quominus neutro genere positum  per se multum spatii significet. Pro itAytfia&iv in aliquot  codicibus legitur 7tAT}6id£ei f quod  nullo modo probari potest. Pro-  prie dicendum erat o Si) 7ri<pv -  xev"EpcoS fiidstv goSx’ ovd* iv-  xoS noAAov 7tArj6id8,eiv ; sed sn-<  pra iara monuimus saepius, Grae-  cos haud raro, quae per caussae  consequentiaeve particulas proferenda essent proprie, copnla ad-  dita praecedenti actioni annectere,  lam cum mens Agathonis sit*:  quam natura' Eros odit, ut  ne eminus quidem accO-  d a t , patere opinor et odium et  fugam senectutis cx Erotis in-  dole atque natura exaptanda  esse, id quod efficitur itAi/did*-  S,eiv scriptura. Ceterum Stall-  baumius ad li. 1. Ad irArfdid&iVt  inquit, intelligas <xv rc5. Id prae-  ceptum cur improbemus, haud  difficile est ad explicandum. 37A;/-  6id&iv absolute positum est,  prorsus ut nostralpLinT Welches    Eros seiner Nator nach hasst ohne  sich die entfernteste Annalieruag  zu gestatten.   / n   •fiExd dfc vicov dei Hvv-  edti re xal idxiv* Et in  his et in praecedentibus verbis  reddendis negligentissimus fuit  Ficinus: eamque (sc. senectutem)  Amor natura odit fu gitque, iuvenibus vero se miscet. Bastius tautologia offensus verborum  ZvvEdxi re xal Idxiv scribendum censnit pexa 8's vicov B,vve6xi  x b xal dei idxiv, cuius conjecturae ipsnm postea pocnituit» Schleicrmacherus verborum quæsita similitudine verba convertit:  Mit der Iugend aber gesellt er  sich und gefallt sich* Schulthessius In conversione exhibet :  Pagegen naht er sich (?) der  Iugend und weilet bei ihr. Aliud  quid Agathonem nostris verbis  exprimere voluisse certissimum  est. Laudat Stallbaumius ad h»  1. Fjutarchi locum, quem cum  nostris verbis Wyttenbacliiua  comparavit ad Plut. de Ser. Num.  Vind, p. 5G. > dc Is. et Osir. p.  352. A. nap’ avxij xal pex  ctvxijf orta xai Gvvovxa; quo  docemur, simplicis verbi potestatem sequente composito interdum  augeri, sed ad npstri loci insolentiam mitigandam nihil sane  confert. Negamus autem, Grae-  cos ita locutos esse , ut prae-  misso composito verbo simplex  verbum adderent, quod cudi  illo eiusdem actionis no-  tionem describeret» Nos  ellipticam enuntiationem essecen- i  4    iV   xcdaiog luyog tv £%h, ag opoiov opola dcl mXd% u.  iyib SI QfalSga jroAAa ulla bpoloyav rovro ov% opo-  Xoyto, ug ’Ega g Kguvov xal ’Iccm rov dgycaurcQvs ttSuv,  C «A A« qitjpt vEtbtKt ov avzov elvca &b<op xal dii vtov,    semus, quae hoc modo supplenda  est: pera 81 vicov dei Zvredrl  re xal ael veoS i&tlv h. e. ut  semper cum iuventute est,  ita ipse aeterna iuventute gaudet. Ellipseos similli-  mae exemplum infra habes p.  213. C. oiao& et nS aXXoS ye-  AoioS* l6xi re xal fiovXetai sc.  yeXoloS elvoci. Ceterum cum  hac nostri loci explicatione quam  bene conveniat insequentis proverbii mentio, nemo non videt. Ne autem dubites de verborum  structura pera nvoS Zwelvai,  laudat Stallbaumius ad Piat, dc  rep. V. p. 464. A. ovxovv  per a rovro v rov 8 6 y p a-  r of re xal /)?} paroS iq>a-  fxev &vvaxo Xo vSeiv ras re  ?}8ovaS xal rds XvnaS xoivp,  praeter nostrum locum Piat, de  legg. I. p. 639. C. pera xa-  xcov apxovroov dvvovdav.   opoiov opoicj ael ite-  Xd?,ei. Laudat versiculum Schol.  quo et Plato usus est:  ojS ai e l rov 6 poiov a yez  $eoS coS rov 6 poiov >  quibus verbis haec adduntur:  ini rdSv rovi, tponovS napa-  TtXrjtiicov xal dXXtjXoiS ael 6vv-  diayorreov, iB, 'Opijpov Xafiov-  da r rjv dpxr/v. pipvrjrai 8h  avrrjS nXarcjv xal iv AvdiSi  xal iv 2vpno6ioj, xal Mivav -  8poS 2vwcovUt» Satis nota Tul-  lii conversio est huius proverbii  in libello de Senectute 3. pares  cum paribus ( veteri proverbio )  facillime congregantur.  coS^EpcoS Kpovov xal  9 Ianerov ap^atorepof.  Ridet Agatho allatis Crooi Iape-  tique nominibus Phaedri senten-  tiam censentis, omnium deorum  antiquissimum Erotem esse. Quid  enim antiquius cogitari potest  Iapeto , cuius vetustate Suida et  Ilesychio testibus usi sunt vete-  res ini Siativppcf ) , aut Crono,  h. e. ipso tempore, cuius ille  deus esse putabatur? cfr. Moe-r  ris, quem Stallbaumius laudat, p.  200. 'laneroS' dvrlrov yipojv.  xal TiScovos xal KpovoS ini  rejv yepovrojv,   a*H6io8oSxal Ilappe-  vi8i]S, Stallbaumius ad h. 1.  Nomen, inquit, Parmenidis Astius  mutandum censet in 9 Enipevi8ijS  propterea , quod de theogonia  Parmenidea nihil memoriae tra-  ditum est. Quid vero? si Par-  menides in altera carminis parte,  nunc deperdita, vulgi opiniones  de diis eorumque rebus gestis  exposuerit? Quod si veram esse  ponimus  nam pro vero affir-  mare nemo audeat in tanta cer-  torum testimoniorum penuria —  manifestum est, Agatho-  nem prae nimio doctrinae  ostentandae stadio, quid  inter Hesiodi atque Par-  menidis narrationes in-  'teresset, prorsus non vi-  disse adeoqne nane dis-  simillima temere inter se  confundere ac miscere. Viri doctissimi iudicio adstipu-  Iflnlui Kuckertus et Schleierma-  za. Ss ctu7.tt.ia ccqdyfiara xsqi &tov$, a 'Hotodos xal IlaQ-  {lividijg UyovGiv , ’Avayxy xal ovx "Eqcotc ytyovivcu,  d ixdvot d7.rj&f] tktyov. ov yccQ av ixxofia 1 ovdh drti/ioi  uX7.y7.uv lylyvovxo xccl ci.7J.tt tcoa/.cc xcd fUaia, d "Eqwg    cheras. Equidem sic statuo:  Parmenidis versiculum esse a  Phaedro laudatum p. 179. B.  praeter Phaedrum etiam alii te-  stantur , v» c. Aristot. Metapli.  1. 4.; quo iure auctorem Empedoclem Goeltliugius narret  ad Hesiodi Theog. v. 120., non  reperio. Ipse autem ille Parmenidis versus, quippe theogouiae  alicuius fragmentum, testis est,  theogoniam Parmenidem conscri-  psisse. Utrumque autem et Hesiodi et Parmenidis versum Phaedrus J*  c. ita laudat, ut quibus probetur,  Erotem deorum antiquissimum  esse , atque pareutibus carere.  Recte ad eam rem probandam versus adhibitos esse, neque, quae  virorum doctorum opinio est,  Hesiodum atque Parmenidem inter se pugnare , supra demon-  stare studuimus annotat, p. 57.  Sed tertiunl est , quod allatis  Hesiodi atque Parmenidis versi-  bus Phaedrus videtur probare vo-  luisse. Cogitasse nimirum cen-  sendus est ita: Nisi indicaturi  fuissent Hesiodus atque Parmenides, omnia, qbaccutique gesta  sint usque a principio rernm,  Erotis auxilio gesta esse, Eroti  non primum in theogonia sua lo-  cum concessissent. Hinc verba  Phaedri recte explicabis : itpE-  OftvxaxoS cor pEyidxcov dya-  Sgov rjylv ccLTioS idxiv. Sed  cani ipse sentiret, antiquis temporibus gesta esse, quae cum Erotis natura ncutiquam conciliari possint, ad bonorum descri-  ptionem subito confugisse videtur , quae ex mutuo amore et  amasio et amatori enascantur*  Ad Agathonem ut revertar, poetam non latuit Phaedri artificium, atque ut ille autiquissimum depm vocaverat i deo que summorum bonorum auctorem, ita hic et natu minimam laudat et necessitati, quod fatum interpretari li-  cet, adseribit, quaecunque Homerus et Parmenides e Phaedri certo  sententia per Erotem facta esse  dixerunt. Elliptico igitur dicendi  genere usus est Agatho. Exple-  tior oratio audit: xd itaAata  npdypaxa, d 'HdioSos neti Flap-  jjEvidr/S Aiyovdiv *EpGoxi ye-  y ov kv cli , *Avdyxy xal ovx  "Epcoxi yEyovkvai.   e i ixsivoi dXrj^rij ZAe-  yo v. Ficinus verba convertit:  Si modo illi vera narrarunt*  Exhibet Schleiermacherus : wenn  iene anders wahr erzahlt haben.  Iisdem fere verbis Schnlthessius  usus est in Symposii conversione,  quam Orellias denuo edidit p.  100. Dixisset opinor Agatho, si  hoc exprimere voluisset, eI ixsi-  voi dXtfStf Elpijxadi s. Akyov-i  div. Quis porro ferat hauc sen-  tentiarum coniuuctionem : vetera  illa facinora Necessitati, non Eroti  patrata suut, si vera illi dixe-  runt. Ut paucis fungar, aliud  quid Agatho dicturus erat, quod  quid sit, quoniam tectius locutu* est atque brevius, interpre-  tes non perspexerunt. Sensus  verborudi hic est: veteres   deorum rixas, quas per  Erotem factas narrant  iv ftvroig rjv, cpMa xal tlgrjvt], tognt Q vvv , tfc ov   "Egcog «ov &Btov (iatiitevu. Neo s filv ovv edn, ngog Se ra vtca aitaXog. itoii]-  D tov S’ k'ouv Ivdeijg, olog r t v "Opygog itgog x 6 ImSet^cu  9eov «xcdonjra. "Onijgog yag ”Axi]v &eov te cprfiiv  Hesiodus atque Parmenides, dixissent, opinor , si vera dicere voluissent,  Necessitate non Erote fa-  ctas esse. Noluit autem di-  cere Agatho a — Xiy ov 6tv ,  iXeyov av 'Avayxtj xal ovh  * Epcon yeyovivai, ei aAr/Sr/  iXeyov, ne ter posito Xiytiv verbo oratio incomtior fieret at-  que inelegantior. Possis etiam  lianc primitivam verborum conformationem putare: ra di ita -  Xaid 7tpdypattx, a'H6io$oS xal  Jlappevi&rjS AeyovtSiv (Epcuri  yeyovivai ) , 5 'Avdyxyf xal ovx  E pari yeyovivcu , ( d ixelvoi  IXeyov av ,) ei dXrjSij iXeyov.   i xx opal ovSh 6 e 6 fio i.  Conferri iubet Stallbaumius ad  li. 1. Piat. Euthypbr. c. 6. avrol  yap ol avSpanoi tvyxdvovdi  voptiefav teS rov 4 ia zcov Sfoov  dpiorov xal 6ixaiozarov , xal  rovrov dpoXoyovdi rov avrov  itaripa dijdcu, on tovS vieiS  xarimvev ovx iv 6 lxtj, xaxel-  vov ye av rov avrov itaripa  ixrepeiv 8i* irepa roiavra;  his adde, quae paullo infra le-  guntur xal itdXepov apa i/yel  6v elvai rd> dvn iv r ois SeotS  itpoS aXX rjXovS xal iffipaS ye  8eivds xal /xaxaS xal dXXa  roiavra itoXXa, ola Xiyerai re  imo rc5v itoirjx&v x . r. A. cfr.  Hesiod. Theog, 164 seqq.   xoiyjro v 6 * idriv iv -  8 B 7) S x, t* A» Huius looi Terb*    Bekkerns et Stallbaumius ita dis-  posuerunt, ut comma ponerent  post "OpijpoS, Efficitur hac in-  terpunctione , nt arctius coniungantur verba itoirjrov tdnv  iv8et}s itpoS ro imdeiZai $eov  ditaXorifra , quae iunctura sane  molesti quid habet atque spinosi. Ficinus verba convertit:  Opus autem est tali quodam poe-  ta , qualis Homerus exstitit , ad  teneram Amoris mollitiem de-  monstrandam . Sed haec verba  non satis respondent Graecis,  Quis, quaeso, probaret dicendi  genus hofc : Ad demonstrandam dei  mollitiem deus poeta eget, qua-  lis Ilomerus fuit? , Omnis haec  orationis difficultas removetur  commate post "OpijpoS deleto,  posito post ivde )/S, quae verbo-  rum dispositio etiam RLickerto  placuit. Seusus est: Tali autem  poeta Eros eget, qualis Homerus  fdit ad divinam mollitiem describendam. Videtur autem se ipsum  poeta tangere, utpote qui mol-  litie atque teneritate in carminibus componendis ne Homero qui-  dem cedat,   tovS yovv ito8aS av -  TrjSaitaXovS elvai • Ad-  didit hnec verba Agatho, ne quis  aut 1 imprudentia aut fraude fa-  ctum opinetur, ut * Attf ditaXij  dicatur, exemplo allato non nisi  pedum mollities probetur* Fru-  stra Orellius ad Isocr. p. 330. verba TovS yovv — ft alvei cen-  suit expungenda esse. Stallbau-  tlvai xul uitaXrjV * rous yovv xodag Kvvtjs axalovg uvta,  Xiycov   Tijs pivS’ aitaXot xoScS' ov yap iit’ ovSa  niXvoctui, aXX ’ dpa r) yt nat ’ avSpcor npdtata fiodret.   KttXta OVV SoXEL fiot TEXtVJQLlp t»)v aXaloTTJXCt uxotpai-  mius ad h. 1. : Ista, Inquit, versuum Homericorum recitatio non  indigna est Agathonis ingenio,  quem iam antea vidimus inani quadam se iactare doctrinae  ubertate atque elegantia. Vide  annotat p. 200. Diximus autem  de hoc versuum recitandorum  more annotat, p. 55. Cete-  ram Homerici versus leguntur II.  XIX. 92. qui, ut mollissimi sunt  atque exquisita elegantia com-  positi, ita Agathonis ingenio ma-  xime conveniont. Pro ov8eoS f  quae plurimorum codicnm lectio est, apud Homerum ovdtt legi-  tur. Illud eorum sedulitati debetur, qui versuum fines similiter cadentes non ferendos censuerunt. Versus similiter cadentes veteribus mollitiei indicium fuisse videntur. Apprime igitur convenit ovSei lectio nostro loco,  ubi mollissimis versibus allatis  Agathonis ingenium describitur.  Similiter cadeutium versuum exemplum, quod apud Persium legitur, acerbissimum efleminatorum poetarum osorem, hic laudare iuvat petitum e Sat.  Torva Mimalloneis implerunt cornna bombis   Et raptum vitulo caput ablatura  superbo Bassaris, et lyucem Mænas flexura corymbis Evion ingeminat: reparabilis adsonat Echo. Qni his versibus praecedit: Quidnam igitur tenerum, et laxa cervice legendum et qui sequuntur:  Hæc fierent, si testicnli vena  ulla paterni  Viveret in nobis?   Persii iudicium continent, qnod  idem fuit totius antiquitatis, Alio  loco Persius Sat. I, v. 93. dicit  de enervato aliquo poeta:  Claudere sic versum didicit:  Berecyntius Attin  Et qui caeruleum dirimebat Ne-  rea Delphin   TCal 7}flElS   Riickertus ad h. 1. annotat: Bek-  kerus, Dindorfius , Astius, S tali—  baumius > utamur. Quos cur sequar, non video j li-  cuit enim hoc quidem Agathoni,  ut semet ipse eohortabundus conianctivum poneret ; at non minus licuit, quid facere vellet, in-  dicare: eodem igitur nos argumento utemur. Et coniunetivo  et futuro uti licet in huiusmodi  dictionibus , neque facile digno-  scas, ubi utrumque libris commendatur, coniundtivnm an futurum  scriptor exhibuerit. Coniunctivum plurimi codices exhibent, pauciores sed optimæ notae libri futurum habent. Inprimia  codex Bodleianus nominandus est,  ex quo rectissime Stallbaumius  XpTjtiobfieSct in ordinem verbo-  rum recepit. vuv , ou ovx ini OxhjQov fiatvei, aXX ini fiaX&axov.   E xa ax ha 8>) xal ryitlg xQxjOaiie&a xcxfit]QCq) mgl  ’ 'Egaxa ort ccnalog. oi5 yaQ ini yijg jS aivu ovb ’ in i  xqaviav, a idxuv ov naw /icdaxa , ctkX’ iv xolg pala-  xaxaxoig xav ovxcov xal ficrivu xal olxu. Iv yaQ xj&cdi  xal xpv%aig ftecov xal av&Qanav x rjv oixyaiv idQvua,  xal ovx av e£ijg iv nuGcag raig xfn>%aLg, cllV xjtlvl av  OxlrjQov xfiog l%ov<5r) lvxv%y , antQXitai , y 8’ av fictka-  xov, olxifcxai. anxoptxfov ovv ad xal noal xal navxy  iv /laAaxtoxaxoig xcov (laXaxmaxaxv , anaXuixaxov avay- 196 xrj uvai. veuxaxog (iiv  oini xpaviav, a idxtr  ov naw pa\axa. Hoc  loco confirmatam habes, quod  supra de ov naw vocularum  potestate monuimus p. 79. Nam  prorsus non mollia virorum  capita hic intelligi nullo modo  possunt. Sed et rectius expli-  cata haec verba ita comparata  sunt, ut non possis non mirari  inconstantiam Agathonis , qui  modo laudata Homeri in describenda divina mollitie peritia nunc  eundem corrigit atque capita virorum non admodum  mollia censendo auditorum risui poetam exponit.   r xal ovx av k%i}S, Ficinus  i» convertit : neque tamen in  quibuslibet animis. 'E5)}€  significat continua serie; di-  citur igitur non promiscue  in omnibus animis habitare, sed  selectu facto eas tantummodo  .! sibi eligere, quarum mollis sit  ac tenera indoles.   xal 7todl xal itdrtfl*  Fedum mentio fit propter comparationem cum Ate homerica, cuius non nisi pedes teneros fe-    8tj lau xal anaXaxaxog'  cit poeta. Riickert. Qnao  sequantur verba, iv paXaxcatd-  toiS tq5v paXaxcotdtcDV , ana -  XcJraroVf ipsius Agathonis mol-  litiem describunt, quae si audiret Persius Flaccus, rursus diceret :  Haec fierent, si testiculi vena ulla  . paterni   Viveret in nobis?   vypoS to eidoS  *TypoS  verbum est latissimae significa-  tionis. Primitus videtur li umi-  dus, madidus significasse.  Qnod autem madidum, idem  etiam lubricum est atque haud  raro splendore quodam insigue*  Hinc apud Homerum sexcenties  legitur vypa xiXevSa, quod non  minus de splendore undarum di-  citur, quam de earnm flexibilita-  te; utramque autem notionem  micandi verbo expresserunt  Latini. Qaarn notionem nostro  loco habeat, e dxXrjpoS nomine  colligitor, quod paullo infra po-  situm illi opponitur. Recte Stall-  baumius monet, vypoS saepe de  rebus lubricis, lentis, flexibilibus,  mollibus dici atqae frequenter ngog is Tovroig vygog ro tISog, ov yag av olog r’  rjv Ttdvzy itiQi7trv66ia%ai ovds Sia itdayg ipv%ijs xai  tigudv to ngcotov Xav&aVBiv xai i^iav, fl tSxlygdg yv.  dvfiiiiTQOv 81 xal vygag ISiag jitya ttxjirjgiov y sv-  C%t]fio6vvt] , o St/ duaptQovrag i» nuvrav djiokoyov-  fiivcog "Egag %%u' a<fp/fio<Svvy ydg xai "Egeni ngbq  aU.rji.ovg «si Ttouaog. %goa g 8s xaUog y xar’ av&y  SLaira tov fteoi 5 ayfiaivH ’ avav&e i ydg xal ihtyvfty-. xori xai (Suijiati xai ipvx\ j xai aUn oraovv ovx lvl£ei B  "Egag , ov 8’ av tvav&yg te xai tvuStig zoitog y, Iv-    rav&a xai i£ei xal (i&ve a ad Amorem transferri. Apposite  Riickertus Piat. Theaet. laudat  p. 162, B. /n) SXxeiy itpos xo  yvpradiov dxXjjpov rfdrj orta  (h. e. aetate provectiorem atque  corpore robustiorem) rc5 8 fc 61 }  vecoxipoo re xal vypotipcp ovxi  TCaXaUiv .   6 vppixpov 8 i x&l t5 -  y p aS 18 iaS. Acute vidit Astius,  dvppetpoY referendum esse ad  7tepi7Ctv66E6$ai, Amor enim,  quia potest itav xq itEpiitxvddE -  C$ai, recte dvppsxpoS vocatur.  Itaque ne hic quidem audiendus  est Orellius, qui dvppEXpoS pro  (Svjijiixpov legendum putabat. Aristaenet. I. 1. p. 4. ed. Abr.  ov xcd pivxoi dvppsxpa xal xpv -  pEpci. xrj5 Aat8oS xa plX 7, coS  vypo<pvcZs avxtjf XvyiZEdSai  ta odxa ro3 7CEpi7txv66opivcu.  Stallb. Ficinus habet in con-  versione: aptae vero t compositae  jlexibilisque formae , vitio, ut  videtur, typothetarum. Non du-  bium enim est, quin scripserit:  apte vero compositae et quae  •eqq.   o 8rj diatpepovTGoS Pronomina relativa haud  raro praecedentis nominis , ad  quod grammatice referenda sunt,  genus non sequuntur, ut indice-  tur, nomen collectivum, quod  vocant, ipsum illud nomen esse,  atque complures notiones in so  continere , quae genere neutro  pronominis relativi consummentur. cfr. Matth. Gramm. ampl., ubi et noster  locos laudatur, sed addita auto  SiaqjepOYXojS vocula xai t quam  ex optimorum codicum auctori-  tate Stallbaumius expunxit, Riickertns uncis inclusit. Eandem  prorsus delere Y. D. noluit, quod  vim habeat h. 1., quae ad rem  paene necessaria videatur. Etiam  Bekkerus xai expungendum cu-  ravit, neque idem in Ficini con-  versione expressum est: qua   (sc. figurae concinnitate) Amor  omnium maxime procul dubio decoratus est.  ?/ xax * aY$ij 8 ia ix a. Notabis levitatem argumentabdi,  quasi non cogitari possit, ejun,  qui deformis sit, pulcra amare,  turpia fugere. Respexisse vi-  detur Agatho ad proverbium, quo Cap. XEX.   IIcqI /J-lv ovv xdklovg tov &bov xal tccvru txavcc,  xal l'rc itoXka Xtfottzai. Jlcgl ds agsrijg "Egarog (X£t«  similis simili gaudere dicitur. Verum noti probatur tamen eo, quod  probandum erat hoc loco. Se-  quentia verba quod attinet , ov  6* dv ivavStS te xal evo odtjS  roitot y), ivxavSa xal i£ei xal  pavet, cfr. Soph. Antig. v. 781  seqq. "EpooS dvixaxE pdxctv  *EpcoS y o? Iv xxypadi niitTEiS  o? iv paXaxalS napsialS  r e dy id o S ivvvxzv eiS •  Adde Aristaeueti Platonicorum verborum imitationem II. 1. p.  73. Abr. avavSet yap xal  anrjv^ijxoxi dojpaxi ov netpv-  xe TtpoSulavEiv 6 "EpcoS,   nspl Sh dpetijS x. r. A. Laudat Agathio AMORIS virtutes ita, ut,eius iustitiam, temperantiam, fortitudinem, prudentiam ordine celebret j quae quidem virtutum cardiualium, quas vocant, recensio et ipsa habet nescio quid inanis ostentatiouis atque redolet ingenium hominis, qui praeter poesin etiam philosophorum sapientiam degustaverat , sed fortasse nonnisi primis  labris degustaverat. Observes praeterea, quam artificiose Agatho verba composuerit, quara lepide paria paribus retulerit et ut similiter caderent, elaboraverit,  S tali b. otid’ afiixei. Prorsus repugnant haec cum aliorum poetarum sententiis, tum iis, quae apud Sophocl. leguntur in Antig v« 191« dv xal dtxaiav aShtovS  (ppevaS napadnaS ini Xcofict  dv xal zo6e veixoS dvdpcov  B,vvatpov %x £l S rapd£aS.   ov te y a p avtoZ piet  7t uCxti* xi re a <Sx £t ‘ Haec verba Schleiermacherus convertit : Denn weder widerfahrt ihm  selbst gewaltsam, weon ihm etwas widerfahrt. In Schulthessii conversione exstat: denu er selbst leidet nie Gewalt, es wi- '  derfalire ihm, was da woile. Ficinus verba interpretatur: non enim ipse vi patitur, si quid  patitur. AvxoS pronomen ita  explicandum est, ut oppositum 1 cogitetur verbo cuidam, quod  nunc non comparet, quoniam structuram verborum, quam in  mente habuisse videtur, Agatho  immutavit. Dicturus videlicet  erat : ovxe yap avxoS pia   na<Sx £l > Xl itddxsi' ov r*  d A A o s oSxiS ovv pia nadxtt  x. x. A. Structurae verborum ita  mutatae, ut cogitatam structuram singula verba sequantnr,  quae cum structura revera posita  uon satis conveniant, exempla  non rara sunt atque a grammaticis ita explicantur plerumque, ut ad sententiam, non ad verba  directa esse dicantor. Verba  pia icadx^i quod attinet, quaeritur, qui fieri possit, ut aliquis  patiatur aliquid, neque tamen plexv experiatur. TlaSoS enim ne cogitari quidem potest nisi  coniuuctum cum vi quadam ex-  ruvTu Aexteov. to fiiv [ityiOrov, ou "Egag ovt’ dSixEi  • oik’ udixEitai ov&’ imo 9eov ovte &eov, ov&’ vn av-    %QUitov ovte av&Qonov. ovte yaQ avrog (Ua nuOyEi,  si' n ita<S%ET m (ila yaQ "EgaTog ov% uxtetcu ' ovte xouiiv  jtoiEi onag yccQ ixav "Equu ndv vji)}$eteZ' cc 6’ pv C trinsecas illata. Ov ftitt jradxEl  contradictio est in adiecto, quam  rocant, quam hic admissam esse ab Agathone admodum dobito. Aliud quid poeta videtur expri-  mere voluisse illis verbis , quod  quid sit » e rectius explicatis et  T i 7tadx £t verbis patebit. Supra  monuimus annotat, p. 169. Grae-  cos haud raro , ubi infinitivus  verbi alicuius ponendus esset  proprie cum finito aliquo verbo  couiunctus, omisso hoc verbo in-  finitivum eo tempore collocare,  quo finitum verbum ponendum  erat. Sic legitur Piat. Alcib. I* . c. 7. ovxovv Tctvrct  fiovov oldSa, a netp* aWcov  ipaSeZ rj avtoS i%evpeS , quo loco iam supra monuimus, oidSct  positum esse pro eldevat Af-  yeiS, Eodem modo Agatho nostro loco ad fubulas quasdam  respiciens, in quibus rtdSrj Erotis narrantur, et r i itauSx El posuit pro et xi itadxsiv A eye-  rai. Hinc sententia verborum  existithaec: Weder er ist es, der  etwas erleidet, wenn man ge-  xneinlich sagt, dass er etwas erleidet, cett. filet autem positum  est , ut eo 7cddx £iy verbi potestas augeotur, ad utrumque  autem negatio praecedens tanquam ad notionem unam refertur.   ov re itoidov Ttoiel. In  paucis quibusdam codicibus, in  Vindob. uno et Paris, uno itoidov  participium non comparet, hinc Bvickertus ad h. 1.: habet, inquit, primo adspectu speciei non-  nihil haec omissio, quid enim  iucundius procedit, quam hæc oratio: ovte avtoS fila Ttddxsi,  ovte itoiei ? neque tam necessa-  ria est h. 1. conditionis additio,  quam altero iu membro; agere  enim Amorem aliquid nemo du-  bitat, utrum patiatur an minas,  incertum. Attamen non puto  n Platone omissam vocem esse,  sed solam duarum similium viciniam hanc lectionem peperisse. De hoc genera corruptionis  vide quae annotavimus. Praeterea codices nonnulli exhibent ovte filet noiGDV noiei,  quod ab iis additum est, qui  bene sentirent, fila nostro loco  e praecedentibus repetendum esse.  Sed ut clarius videas, fila non  Platonis manum esse, posita vox  est in loco ineptissimo, eodemquo  modo se habet, quasi supra scri-  ptnm exstaret ovte yap avroff  Ttddx&f st Ti fila Tta6x E t*   naS yap kxcov. Si dixis-  set poeta b<Gjy dixovrl ye Sv-  jMp, nemo eius verbis offendere-  tur. 'Exgdv nude positum mul-  torum poetarum de saevitia Amo-  ris querentium refutatur exemplo. Moneo haec, ut habeas,  quorsum referas verba Socrati-  ca p. 198. E. to dpa OV TOVTO 1}V TO ■HOLXgjS htOLl   veiv ltiovv y aXXci to coS pe-  yidxa dvctTiSlvcti tgj npdypart  xat oo» HaWtdTUp idv te y ixmv Ixovtt ofioAoyydy, cpadlv ot itoAtag padiAijg vopoc  dlxaia tlvca . itgog ds ry dixaiotivvy daxpgodvvyg hAeI-  tizyg iitxk%u. ilvai yag opoAoyElzae dGJtpgodvjnj r 6 xgp-  r elv ydovav xal lsu9v(uav 9 "EQCozog $6 [lydsutav ydo-  vi]V xqeizzco uvae. eI 6e ytzovg, xqozolvz’ av vtc "Ego-  rog, 6 de xgaz ot. xgarcov dh ydovtdv xal Irtidv/iuav 6  "Egeog diacpEQovrcog av Gcocpgovoi. xal fiyv stg ys dv~  D dgsiav "Egooze ovde "Agyg dvftlGrarai. ov yag e%el "Egeor a  * 'Agyg , dAA’ "Egeog "Agtj, 'Atpgodlryg, wg Aoyog. xgeizzcov    ovtajf $xovTO£ f iav re fiTf' el  tpevSrj, ovdtv dp * tjy Ttpay -  pa. Nostro loco Erotis aequi-  tas probanda erat, quod quibus  fieret argumentis, verisne au  falsis, non magnopere curaba-  tur. fn sequentibus verbis d 6 *  dv Ixojy e paucissimorum codi-  cum auctoritate tiS ante kxcov  positum servarunt Bckkerus,  Stallbaumius , alii. Riickertus,  quem secuti sumus, voculam ex-  punxit. Qui factum sit, ut in  ordinem verborum irrepserit, per  ae intelligitur.   ol noXeco? /SadiXijS vd-  poi. Haec Bodleiani codicis  lectio est. Florentini quatnor  fiadiXixrjS habent, vulgo ftadi-  X ilS legitur. Bastius conferri iu-  bet Arist. Rhetor. III. 5-  tqdy ndXecov fiadiAelZ vdpovS.  In Piat. Gorg, p. 484. B. dictum  Pindaricum laudatur: vdpoS 6  ndvTcjy ftadi\f.vS Svcctqjy te  xal dSavdtGJV.   elvai yap opoXoy eit ai  6<o<p p o dv vt) . In Definitio-  num libello 'Platoni vnlgo ad-  •cripto p. 412. A. legitur: do>-  tppodvvTf o perpidtrjS ttjs i>vxrf$  irepl tds iv avr?j xata <pvdiv  yiyropevccs &m$vpias te xal    ySovaf. eficep/iodrla xal eu-  taB,ia ipvxyS xpds rds xatei  tpvdiv ijdovd? xal Xviraf. Adde  Aristot. Rhet. I. 9. ~GD(ppodv~  vrj dpetr}y 6i' ijv npoS taS 7/<5o-  vaS tov dajpatoS ovta>S %X ov-  diVy goS d vopo£ xeXtvei. Ne-  que aliter monente Stallbanmio  ad h. I. da)(ppodvv7]Y definit ipse  Plato, cfr. Phaedon, p. 68. C.  de rep. IV. p. 431» A.   xpat&v i}8oygjv. Fa-  cta conclusione hac nemo non  videt, in dwtppodvvjjy aperte  illudi ab Agathone, homine hu-  ius virtutis, ut videtur, expertis-  simo eodemque Pausaniae amasio, quem non puduit Xenophonte teste Symp. c. VIII. 32.  dnoXoyeldSai vitep tgjk dxpa-  dia dvyxvXivdovpevcDY. Sed non  dubium est, quin ipse Agatho  behe senserit, huiusmodi nugas sophisticas auditoribus minimo probatum iri. Ut igitor haberet,  quo posset futurae convivarum  reprehensioni sese subtrahere, in  fine orationis suae haec appo-  suit: ovto? — o nap * ipov   XdyoS — tca 3eoj avaxeioSco,  rd p\v Ttaidids ta 81 ditov -  8ijs petplaS — perlxoJY.   xal pyv - — eZs ye . De    *    /   ds 6 ffccav rov ixofiivov. rov d 9 dvdgBioxdtov rcov  &U.C3V xgaztov stuvrav dv dvdgEiorarog sYrj. xsgl fiiv  ovv dixcuoOvvrjg xai OcocpgoOvvyjg xai dvdgelag rov fteov  BiQqtca , TtEQt de Oocpiag teliterai. o6ov ovv dvvcctov ,  nugaxeov f vi ) Ikteinuv. xai TtQwtov pav , iv 9 av xai  iycb x t\v fj^Exigav xeyyr\v n^6co, agneg 9 Egvlzt[ia%og rqv  iccvxov , Ttotrjrtjg 6 {#£05 6o(pog ovxcog, Sgts xai dklov E  %oii\dai % ndg yovv itoirprig yiyvEtai , xuv cl[iov6og $  ro xgiv , ov av "Egcos aiptjtau to drj ngirtu Tjpag pug-    Kai fiijv — ye voculis vide an-  notat. p. 64. Patet autem, Ho-  mericam narrationem hic taugi,  quae legitur Odyss. VIII. v, 267»  seqq. Ceterum non opus est,  ut ad A<ppo8ixt 7? nomen , quod  fiaullo infra legitur, nomen ap-  pellativum ipaS suppleatur. Dei  enim nomen saepissime appella-  tivum nomen simul exprimit.  Unum exemplum ut laudem, legitur p. 197. B. o$er 6r) xai  xaxstixEvddSrj 'xeov $eojv tot  itpdypaxa "EpcoroS iyysyopi -  vov 8t]\ov ori xaAAovf.   it Etp ariov ptf l\\ei-  7 tEiv. AeiitEiv verbum cum iv  praepositione compositum iis verbis adnumerandum est , quae  amissa vi transitiva non actio-  nem aliquam exprimunt, sed ab-  solutam verbi notionem indicant ;  iXXflitElv icitur idem significat  atque iXXEiieoyra elvai . Hinc  accedente indicio rei, quam ali-  quis praetermittit s. negligit, ge-  nitivus casus exhibetur, non accusativus. Vide , quae de hoc genere verborum diximus p. 87»   tv* av xai iy cJ. Tres  Bekkeri codices exhibent 7va ri  xai iyoo. Non male. Sed nihil   videtur mutandum esse. Etenim    av vocula reiterationem signi-  ficat actionis , quae indicata est  p. 186. B. tva xai TtpEoflevoo-  fiey r tjv xtxvrjv ; xai autem  pronomini additur, ut significan-  tius indicetur, aliquem olim  fuisse, qui idem fecerit. Verum  inest tamen nostro loco, quod  attentiorem lectorem merito of-  fendat. Nimirum notum satis  est atque a nobis commemoratum annotat, p. 5., Graecos scriptores comparationis membra ita exhibere, ut nat iu posteriore  comparationis membro ponant,  quando idem in priore positum  sit, contra id illic omittant, si  in priore comparationis membro  non comparuerit, Iam nostro  loco, quoniam &$7tEp vocula duae  actiones indicantur inter se comparari, Platoni scribeudum erat  vel dicendum Agathoni ex prae-  cepto supra laudato : iv av xai  iyoj t?/V r/jiExspav xix v V y Tl ~  ptjdco y GD^TtEp xai 9 EpvB,ipaxoS  t 7}v kavxov sc. ixiprjdev. Potuit  etiam hoc modo haec enuntia-  tio proferri : tr * av lyco x tjv  rjpexipav xkx v7 l v Xtptjdoo, u tS-  7Up 9 Epv£i/j.axoS xtjv kavxov.  Exemplum est xai in compara-  tione dupliciter positi Piat. Phae-  don. p. 64. G. tixiipai 8ij , <3  14    ^ - A xv (fla xofi<S%ai , 3« xoiTjttjS o ”Eqg>S «yafrog lv xecpcc-  lala ituGciV noiri<5iv rt]v xaxct (lovOutrjV « yciQ ng i}  flfj ?J(El 1 J fd/ oldtv, OVt’ Sv BTEQCp SotT] OVl' CCV «AAoV    ’ya$h , <fav apa xarl 601 E,vv -  doxy , a«rtp wai. i/io/. Alia  huius structurae exempla Stall-  baumius laudat nnnot. ad Piat.  Apol. Socr. p. 22. D. Nam  praeter nostrum locum aliud ex-  emplum apud veteres scriptores  reperiatur, quo in priori compa-  rationis membro xai positum, in  altero omissum sit , vehementer  dnbito.i   ita 5 yovv nonjxifS y i-  yvEtat x. X. A. Audi Stallbau-  mium annotantem ad h. 1.: Al-  ludit iudice Valckenario Diatrib.  in Eorip* Fragm. p. 207* ad  versus Steneboae Euripideae :   iroiTjxtjv 8* dpa.  *EpGo£ 8t8d6xei xdv apovdoS y  xo npiv . Quae sequuntur verba, aliquid vitii contraxerant, quod facta verborum incisione duplici optime  sanari videtur. Annotat Stallbaumius : Ne quid desideres in  verbis sequentibus, rtuoav noiy-  6iv X7jv xata povtiixyv arcte  connectas cum ctyaSoS. Perperam  enim in vett. editt. post ayaSof  interpungitur. Addit vero xj)v  naxa jiovdixtjv propterea, quod  deinde TtoirjtitZ et itoirjxyS la-  tiore sensu de cuiusvis generis  procreatione et generatione dicit. Itaque nunc de poesi, quae  in carminibus pangendis cernitur, cogitari cupiens , commemorat  jcoltjdiv rrjv xaxd povdixtjv Exhibet Schleiermacherus in con-  versione: Uml zucrst nun , damit auch ich uusere Konst ehre,  Vtie Eryximachus die seinige, ist    der Gott so knnstreich (dotpoS  o vxgoS') ais Dichter, dass er  uuch andere dazu macht. Iedcr  wenigstens vrird ein Dichter»  war er auch den Musen frerad vorher , den Eros triilt. Was  wir also wohl koonen ais Be-  weis brauchen dafiir, dass Eros  ein trefdicher Kiinstler ist ( [itotij -  X7/S ayaSoS) iedes hervorzubrin-  geu , was zur Konst der Musea  gehort. Ut Schleiermacherus, ita  ceteri interpretes non satis ac-  curate interpretati sunt verba  docpoS noiyxyS et dyaSoS noiy-  xyS , quorum verborum rectio^  explicatio viam aperit totius loci  rectius explicandi. Eryximachus medicos, ad cuins exemplum Agatho suam artem celebraturas  est, de theoretico et de practico medico {xexyixoS, , iaxpixco-  taxoS et dyaSoS SypiovpyoS)  disseruit p. 186. C. et D, ; vide  annotationem Puri modo  nuno Agatho de theoretico et de  practico poeta agit ita, ut docpov  itoltjTljv vocet eum, qui poeticae  artis theoriam calleat, dyc&or  Ttonjtyv practicum poetam nominet. Mens Agathonis igitur  haec est : Die Theorie der Dicht-  kunst liat der Gott so iune, dass  cr auch andere iu Dichtern  macht. Ieder wenigstens wird  ein Dichter , den Eros ergreift»  wenn er vorher der Dichtkunst  auch nocli so fremd war. Quae  sequuntur, revocata post ayaSoS  interpunctione vulgata hoc mo-  do scribenda sunt : co 8y TtpETtEt  ypdS papxvplcp XPV O^ai, oxt  tcoiyxyS o^EpooS ctyaSik, lv xz~ vSida^nc. xccl [ilv di] zijv ye rav £aa v holt]6iv nuvzmv 197  rtg lvavtt(i}<Stzai ]iij ov%i "Eqotos tivca 0o<plav, y yiyvt-  zat te xai cpvEzai navza tu £wa; aXka zyv rav zr/vuiv  qraXaioo Ttaticcv xohjdiv , rrjv ,  Tiarcc povdixijv. Sensus est:  Dies raag uns zum Beweise dienen, dass Eros practischer Dichter ist, wie iiberhaupt in aller  Kunst, so in der, welche sich  auf Poesie bezieht. Sed ne hoc quidem modo verba Platonis satis recte se habere videntur. Fortasse scriptor exhibuit ordinem verborum hunc : iv xecpa-  A aleo nadav noitfGiv, xata trjv  /iovtiixijv.   a yap riS i} fi rj 7 )  firj ol 8 ev. Praecedentium ver-  borum explicationi favent ix £ltr  et eidevai verba, quorum alte-  rum ad artis- usum, alterum ad  eius theoriam refertur. Idem ia  sequentia verba cadit didovai et  SiSdtixeiv. Ceterum cavendum  est, ne quis ovre dv praecedente  ovte av minus elegans iudicet  aut rei exprimendae non satis  conveniens , ideoque facillima  litterulae unius mutatione scri-  bat ovre av: frequentissima est,  Stallbaumio annotante ad Plat. Apol. Socr. p. 81, E. in huius  modi dictionibus dv particulae  repetitio. Sic in Apol. Socr. loco  laudato legitur  ndXai av  anoXdoXr) xal jovt’ dv vfidf  cocptXijHTf ovSev ovr* dv ifiav-  rov. Addit Stallbaumius Piat.  Fhileb. p, 43. A. SrjXov 61 }  tovro ye, do Saoxpdrrff, coS  ovre ijdovj) ytyvoix* dv iv r<w  xoiovrco itork, ovr* dv ns Xv-  TtT}. Xenoph. Hier. V. 3 . dvsv  yap tijS tzoXeodS ovr* dv 6qjZs-  6 $ at Svvairo, ovr * av evdai-  ftoveiv .xal p.\v 81} tTfv ye. Pi-  cinus in conversione: Quod uti-  que per Amoris sapientiam ani-  malia cuncta gignautur atque  nascantur, quis dubitet? quod  sane negligentius est interprer  tandi genus, quandoquidem xai  ftlv 87 } — yk vocularum potestas delitescit. Fischerus scribendum censuit xa\ ftijv 6?/,  quae nonnullorum codicum hodie ab omnibus editoribus improbata  lectio est. Kal ftkv 8rj — yk  eadem prorsus potestate adhiberi  videtur atque xal firjv — yk, do  quo vide annotat, p. 64. ; utrum-  que enim ita ponitur , ut commemorari significet, quod aut  praeter exspectationem accidit,  aut quod fidem superat hominum,  aut in rebus summae gravitatis.   aXXa ovx  t dfiev. Le-  nis ironia htiic dicendi generi  inest, quae adhiberi solet, ubi  plane fieri nequit, quin nesciant,  quod nescire confitentur, qui ita  loquuntur. De aitofialveiv verbi  tropico usu vide annot. p, 88.  Aoristicum autem tempus positum  est de re, quam experientia docuit,  cfr. annotat, p, 144. Ceterum  Hesycluus, quem Stallbaumius laudat, habet: tpavov' '(pcorei-  vox xal XafLTCpov . Apte Schlei-  crmucherus: in Ruhm und   Glanz . ' %   r o&ixijv ye ft?}v. ri  particula argumentatioui inservit  ita, ut indicetur, alia multa ex-  empla ailerri posse , sed pauca  nunc sufficere. Diximus de hoc  osu yk particulae anuot.   di/f uovpyluv ovx ttf/uv, on ov uiv av o deos ovto$ 61-  6i«5xcdos ylvrjtai, iXA.6yi(ios xal (pavos axe^rj , ov 6’  av "Epa s (irj iyayrjtai, Gxozuvog ; to\ixi { v ya f irjv  xal latpixrjv xal pavtixqv 'AxoXXaiv uvevpev, ixidv-  (ilas xal "Epotos rjyefiovevGavtos , dgte xal ovtos  Ii "Epotos av iitj (la&tjtris, xal MovOtti fiovGixrjs xal  "HtpaiOtos %«A)££ia:s xal 'Adrjva iOtovpyias xal Ztvg  xvfieQvijGEos &edv te xal avdpdxov. < o&ev 61 ] xal  xatsOxEvdadi] tdv de ov tu xpayiiata "Epotos eyye-    et p. 1S6, In seqnentibns ma.  iuscula littera scribendum curavimus Erotis nomen , ut alibi  saepe, nal enim h. 1* explica-  ti vum est, de quo vide anuot»  p. ISO. p. 132. «1, De ijyti-  <53«i , verbi absoluto usu supra  dictum est annot» p. 59.   nal Movtiai ftovdinr,^.  Magnopere in explicanda horum verborum structura interpretes se torserunt. Astius eam ita expe-  dire studuit, ut nominativos ca-  sus ad avevpev referendos censeret et ad pc&rjxijS av ebj,  genitivos autem casus e verbis  imSvplaS nal "EpootoS ijyepo-  vavdavxoS e praecedentibus repetendis exaptaret. Annotat Riickertus ad h. 1. : Simplicissimum  hoc esse videtur, ut proxime  praecedens membrum GdfXB   fiotSrjTTjs plane negligi in seqq»  dicamus et quasi in’ parenthesi  positam, de reliquis autem sic  statuamus, sensisse Agatliouem, AMOREM illum, quo duce Apolli-  nem dixisset artium inventorem  exstitisse, non esse alius rei,  quam ideae artis , apud mentem  couceptae et spectatae; quum igitur dicendum esset Mov6ai  pQvtiiHtfv avtvpov"EpGotos ijys-    povev6avroS 9 quia povtiinrjS ille  AMOR esset , contrahentem omnia  haec, quae plene posuisset de  Apolline, unum in membrum,  subiectum posuisse, omisisse praedicatum ex superioribus repetendum, suo cum accusativo supplapdo illo ex genitivo, quem  apposuit, quique ab ’'Epa>Ti  aptus est, quod et ipsum supplendum. Stallbaumius ad nominativos e superioribus mente repe-  tendum censet EpcotoS av elrj-  xSotv paSrjxai , ut genitivi pov-  6ixi}S , goAxela? cet, a nomine  jia^rftai peodeant. — Et Astii  et Riickerti contortior est expli-  candi ratio. Quam Stallbaumius  laudat, ea proxime ad verum ac-  cedit» Nollem autem, genitivos  jiovdtxf/S, xodneiaS cet. cum pa-  Srftai coniungendos ceosiiisset.  Nihil certius est, quam pov6i -  HfjS ceterosque genitivos ab Ero-  tis nomine regi , quod in verbis  supplendis "EpaxoS av elrj6av  pa% 7 }Tcti continetur. Musica au-  tem ut xoB,vnr} 9 laxpinr}, pccvxi -  Tcrf . inventa est imSvpiaS nal EpcotoS (sc. povtSinijS xo^tni)S f  iaxpintjf, cet.) rjyepovEvtiavxoS.  Ut igitur Apollo, illarum inventor  artium, paSijXrfi vocatur Erotis,  ita Musae , musicae artis inven-    tSTMnomoN.   vousvov dijkov ori xakkovs' ai6yti yag ovx l'm-  driv "Egeas- n go xov 61 , togjr tg tv cegxfi tinov , jroA-  la xal duva fnois lylyvsto , tog Uyttai , dia rfjv rrjs  'Avceyxrjg pcctidttciV Inudi) 6’ 6 &eo$ ovtog %<pv,   ex rov igccv zav xcdeav navi’ aya&ct yiyove xal C  ^ £0 r S xal txvftguTtois. orneas fftol 6oxu, <J  6gs, ’ 'Egeas ngeotos avros uv xalXmos xal agi-   «jtos fj.tr et rovto tois akkois akkeov zoiovxeav ai-  nos elvai.    trice», hoc loco diicipulae vo-  cantor "Epatot /jovOixfjS , Vul-  canus discipulus EpGaTOS X a ^-~  xelaS x. r. A.   xa i -ZevS xi ipepvg tSea>S.  Mira lioc loco codicum varietas  repentur, cuius originem caus-  samque frustra quaesivi. Unde-  cim libri Bekkeri exhibent: HV-  fispvdv pro HvfiEpvi/dEGoS , tres  alii apud eundem HvfiEpvdv xa  habent, in uno xvfitpvwv repentur.   xqdy S ecvv xa itpaypa-  x a. Iutelliguntur rixae illae, quarum iam supra Agatlio mentionem fecit p. 195. C. : xa S\  TtaXaia npaypaxa nepl ScovSf  et quae paallo infra verbis insigniuntur: noWa "nat Stiva   StolS iyiyvEXO. In sequentibus  "EpooxoS iyyevopivov Sijlov art  TidXXovSj rursus nomen proprium ita positum habes, ut simul appellativi nominis potestatem ob-  tineat. Hinc xff AAouf geni-  tivum explicabis.  aldx Y*P ovh iite-   (St iv *EpoS . In Basii, uno legitur ivEdtiv pro SltEdxiv. Unus  Paris, paucissimique ulii libri exhibent idtiv ; Porsonius Advers.  p, 58. tvi scribendum coniecit,    qua coniectnra facile caremus.  Ut supra dicitur. U. ovh  ini dnXrjpov fialvEi aAA Ini  paXSaHoi ), ita quidni hoc loco  dicatur: aXdxti ovh inedxiv ? Neque audieudus est Astius, qui  collitis verbis p. 201. A. al -  6xpMV ydp ovh Eli] " EpGJf scri-  bendum esse ceusuit aXdxovS  ydp ovh Idxiv "Epcof.   JlpdjxoS avxoS «jv ndX-  \ldxoS. Ficinus habet in conversione l Ila mihi videtur , o  Ehacdre , AMOR ipse primum pulcherrimus optimusque esse, Legisse igitur videtur npcZzov  pro npoozoS. Illud etiam apud  Stobaeum reperitur, atque WolHo  adeo placuit, ut in ordinem verborum recipiendum duceret. Fru-  stra. Agathonis mens haec est:  Ante natum Erotem pulcrum non  erat; ille omnibus et diis et hominibus pulcritudinis auctor; ipsuna  igitur deum prius, quam omnes,  alios, pulcherrimum et optimum  fuisse necesse est: nam quae   quis ipse nou liabet, alii haud  facile largiatur (vide p, 196.  E. fin.)   iitlpxeta* V 01 k' *•   «ubit me dicere, valetque  IxipXitiSai de ea memoria, quam  no« verbo unwillkuhrlich  ’ 'E7ciQ%eTttt, SI fioL n xal lymttQOV tlneiv, ott, ov-  zog bsziv o xoicSv  elprjvrjv fiev iv dvSpaSicoif, iteXdyei Sh yaXrjvrjv,  vrjvepiav dvifjoov xoizrjv , vicvov z’ ivi xijdeu    insignimus. Ceteram nt versas  p. 195. D. ita laudati sunt, ut  sua mollitie, quae cum in ipsorum  verborum placidissimo quasi flumine, tum in finibus similiter cadentibus conspicitur, Agathonis  ingenium ad mollitiem proclire depingant, ita nostri loci versus  non dubium est, quin habeant in  se, quo Agatho notetur. De qua  re nemodum' interpretum quic-  quam annotavit. Notatur autem,  •i quid video, in bis versibus  artificium, quo siugula verba  carundem litterarum repetitione  iuter se comparantur. Sic  pijvrjv ykv iv av $ p QJitoiS  positum ita habes, ut inverso  ordine, quae litterae in verbo  eipijvrjv continentur p et r,  easdem habeas in dv^JScoiCoiS  nomine positas; idem cadit in  sequentia verba iceXdtyst 81 ya -  %l}vijv. Idem artificium in verbis VTjvepiav dvejiGDY conspicitur, sed auctius et clarius,  quod verba sunt eiusdem radicis.  Restat, ut de xoIzt\v vicvov z 3  ivi xr\8ei dicamus, in quibus videmur equidem nobis aliquid vitii deprehendisse. Lectio vulgata ivi jajSei a Bekkero, Stallbaumio, aliis iu ordinem verborum recepta est , ac Stall-  bauraius quidem ivlxijSei ita ex-  plicat, ut esse dicat iv zols xtj-  dopevoiS, Accuratius opinor verba  ivi XjjSei explicantur zt6lv ivi  xr\8ei ovtfiv. Sed sire hanc, sive  illam explicationem probes, certum hoc est, hominum, maris, ventorumque praecedente men-  tione non bene commemorari  zovS x?]8o/.iivov£ s. zivds iv  xrj8ei 6vraS t et cum eipijvrjv iv  dv$poJ7toiS non aliter intelligi  possit, quam iv xijfiop.lv oiS, hoc  loco iv x?j8ei admodum friget. Ac  ne quis cum Stallbaumio censeat,  non offensurum ess^ queroquam  iu sententiae ratione parum di-  ligenter expressa, qui meminerit,  Agathonem hos versiculos ludere  a Platone iussum esse , ut sibi  ipse quasi illuderet: alio loco de  consilio Platouis dicemus, excusationem autem Stallbaumianam  quod attinet, vide, ne probata  ea, ne manifestissimum qui-  dem in huiuscemodi versiculis  vitium mutando tollere possis.  Quicquid euim vitiosum ibi deprehenditur, poetae, non scribarum negligeritiae vel ignorationi  imputabitur. Magna autem est in codicibus varietas lectionis.  Ero vicvov Z 3 ivi xi/Sei Vindob.  unus habet vicvov ze vtxrj8et .  Quatuor Flor, aliique non pauci  vicvov ze vrfxijSij s. vicvov ze-  vijxi]8ij exhibent. Hinc variae  doctorum hominum coniecturae.  Dindorfius scribendum censuit:   vijve/dav dvipoiS , xoiry  vicvov vrpoj8ij.   quae coniectura verissime mo-  nente Stallbaumio propter zi alie-  no loco positum improbanda est.  Vix commemorandum Bastii commentum est vicvov z 3 ivi yij^tt,  Ficinus, quem veram Platonis mu-  ovtos ds rjficcg dJJoTQioTijtog fiiv xtvoi, olxetoTTjtoe D  fia nJrjQol, rag TOiagde |j woSovg (itr’ dZJ.Tjt.av natiag  u&tlg £vvi tvai, iv toQTatg , Iv %oQolg, Iv Ovoiaig yi~  yvojuvog rjyifiav ’ jrpaorijra [ilv x oql^ov , aygwTTjra  nam habuisse suspicor, versiculos sic convertit: qui pacem lar-  gitur hominibus, qui mari tran-  quillitatem, qui ventis requiem,  cubile viventibus omnium-  que ( Stallbaumius somnum-  que rectissime censuit legendum)  securum. Viventibus autem verbo adhibito animalia,  ut videtur, exprimere voluit, quae  videtur et ipse Agatho in mente  habuisse, sed more poetarum ad-  hibito unius animalis nomine expressisse, ad quod nomen reperien-  dum ultro duxit TteXayovS com-  memoratio. Scripsit enim Piata: : KoitTjvvitvov r * irlxtjte t  Ut autem melius intelligas, quam  facile xtftEi in xijSst mutari po-  tuerit: Hesychius xijtei affert   pro dTEprjdEif iprjpla, dicens  xrjroS esse non solum «Snr-  \ol66iov ix$vv nappEye^rjy sed  etiam ait o piar . Iam aliquis olim Platonis commentator non  indoctus, cum xjjtEi de fero marino  non intelligi posse opinaretur,  dc ait opia verbum dictum intellexit, atque, ut intelligentiae  faciliori versiculorum consuleret,  xffiEi scripsit. Ut autem praecedentia verba earundem littera-  rum reiteratione inter se compa-  rantur, ita nunc Sioiirjv et xrjTEt  eodem ornatu gaudent.  raS roids 8 e b,vv 6 8 ov S  fitz* aWijXtoy, His verbis  conventus significantur similes Agatlionis convivio. Ilinc uiiuus accurate legitur iu, Schulthessii conversione: indem er  manclierlei Vereine und Zusam-  menkiinfte stiftet. Schleiennacherus verba convertit: Und dieser eben entlediget uns dea  Fremdartigen und sattiget uns  mit dem Angehorigen, indem er  nur solclie Vereinigungen uns  unter einander anordnet cet. Non  reddidit V. D. itddaS vocem, quae  et nobis molesta est. Si quid  video , vitium liis verbis iuest,  quae hoc modo emendari videntur: raS toiasSs gvvodovS juet'  d\Xi}Acjy narras ti$e\s B,vv-  ikvai. Ne quis autem hanc scripturam iusto audaciorem censeat,  facile fieri potuit, ut scribarum  aliquis, cum praecederet feminini  generis substantivum, ad id dirigendum censeret itavraS ver-  bum , idque in itatiaS mutaret.  Sensus est: Hic solitudinem a  nobis cohibet, familiaritatis stu-  dio nos implet, quippe huiusce modi conventibus omnes inter se  conciliari iubens. Quae sequun-  tur nopi^Go^, i&opiZooy partici-  pia optime a Schleiermachero  conversa sunt : Mildheit dabei  verleihend, Wildheit aber zerstreuend. Captat enim Agatho  et hoc loco et in sequentibus syl-  labarnm similes sonos.   qn\o 8 <n p oS ev psr siaS  x. r. A. Haec verborum structura , rarior apud prosae orationis  scriptores, propria est tragicorum  poetarum , vide Matth. Gramm.  ampl. §. 339. p. 647. ubi prae-  ter alia laudantur Soph. Oed. C.  6’ 1!-oqI%cov' (pMSaQOS «vft tvuag, uS&qos dvgtit-   vsictg’ iliag dyaSolg , Statos 6oq>oT§, ayaot og Seoig'  iijXatos dfiOiQOts, xtrjtos tVfioiQOig ‘ TQVcprjs, afigo-   TJJTOg, JjAlfljjg, JJKpfcwv, IflSQOV, XO&OV JtaTlJjJ ’ SJU,. drrfve/tos xbcvtwy xafiaj-  rcav, Eurip. Med, 671. ovx  idjuby evvrjs &%vysS yapjjXiov.  Eur. Phocn. 834. axex\oS (poc-  pioov .   fAsca? ayctSotS. Consen-  tiant codices in scriptura! quam FICINO in conver-  sione expressit: propitias , be-  neficus, spectandas sapienti-  bus. Sed nemo non videt, aya -  2uS scriptura probata singaloram  huius enuntiati memborum concinnitatem turbari, qaam studiose ab Agathone quaesitam esse  supra annotavimus. Rursam igitur exemplum habes corruptelae,  quae omnium codicam consensa  tuetur. Apud Stobaeum ayc&o~i$  legitur, quod primas recepit Wol-  fias , quem ceteri editores secuti  sunt. Mollities, de-  liciae. Derivatum nomen est  a #1 /m verbo, calore solvo,  mollio, deliciis frango.  Stallb. Timaeus habet Lex.  V. P1 . x A 1 8 V * ZxXvdif yal  paXocxUx. tiprytai 8 e arro  rov IxkictvSai a6$tvzia xov  Sepjiov, ad quae verba vi-  de annotationem Ruhnkenii p,  176 .   i V 7t 6 Y6J, iy (pofiMy lv  Tioyco x. t . A. Magno iugenii  acumine de his verbis egit Schu-  tsias in Ltct. Platon. Specitn. I.  p. 4. Quam ibi verborum emeodationem profert, quamquam ut  eliis, ita nobis minas probatur, tamen ita egit V. D. , ut non  sine fructu et delectatioue lectorum eius dissertatio repeti videatur. Sententiarum, inquit, iuter  se relatarum oppositionem tur-  batam esse, nullo negotio perspicitur. Primum enim inter nova  et A oyoj prorsus nulla est relatio, quae inter (poficp et noSw  satis clara intercedit , deinde qnorsnm omnino hic iy A oyco  pertineat, aut quam vim habeat,  intelligi vix potest; denique quatuor illi nominativi xvfiepvijrrji,  imfiaTTji , napadrdtrff xai deo-  rijp quomodo ad quatuor dativos iv itovGO, iy <pofiax y iv no *  £ca, iv A oyoj referantur, ut sin-  gula singulis ad sententiam re-  spondeant, haud apparet. Itaque  cum vix credibile ait, Agath^uis  operam in concinnitate senten-  tiarum assectanda positam extrema in parte claudicasse, librariorum culpa nonnulla hic  turbata esse arbitamur. Ut paucis defungamur, ita nobis Plato videtur scripsisse : iv (poficp, iy  itoScpy iy itovep, iv poyoo, xv-  fispvT/T inifjdxifi , Ttapadra-  rrjS xcci 6cor ijp dpi6roS . Iam  primum totam imaginem e re  nautica petitam esse existimamus.  Nautis eoim saepe timor nau-  fragii, desiderium terrae, 1 a-  bor in difficultate navigandi,  aerumna nauseantibus, fame  periclitantibus , cum tempestati-  bus conllictantibus accidere solet. In timore igitur illo quid  guberuatore, in desiderio t  fitXfjS aya&av , dfieAys xaxcov' iv nova , iv (popa,  iv no&to , iv Aoyta xv^egvi/ttfg , inifiarijs , n«QaOta- e  zrjg *s xa\ (Jot?)p aptoroc, gvfindvrav ts %ciav xal  dv&QojTcav y.udfios, t)yeiiav xdXhtito $ xal cptSroff. a quid socio itineris et comite ( irtifidry ) , in labore  quid auxiliatore (xapadxdxp) in aerumua quid sospitatore  (Gartij pt) optabilius? Haec igitur officia uuum Amorem omnia  praestare amantibus docet. Deinde  hac unius litterae mutatione unius-  que vocabuli transpositione hoc  efficitur, ut 'singula singulis ad amussim respondeant. Ut enim  iv q>of$Gp ad malorum, sic iv arJ-  ad bonorum exspectationem  refertur; ut itovoS molestiam iu  agendo, sic poyoS molestiam in patiendo designat; tandem xu-  fiepv?jtrj3 ad tpuflov, ixifiarijS  ad noSov ( quis enim flagrantis  desiderii sensum melirfs lenire  possit, qnam socias itineris, qoi-  cam colloqueudo horas tardius euntes fallere possis?) itapadtd-  T rjS ad icovoVf similitudine a remigantibus ducta, deniqne 6co-  rr/p ad poyov aptissime refertur.  Haec Schutzii ingeniosa et periucunda explicatio ideo non pro-  banda est, quod codicum lectioni  adversatur, quae et ipsa com-  mode explicari potest. Neque tamen Asthma verborum explicatio placet , quam Stallbaumio  probari video. Censet nimirum  Astius, Xdyov h. 1. bene habere,  quod nouuisi inanes verborum  similitudines Agatho quaesiverit;  ad negamus nos, quamvis o* fxv-  $oS ICqd^tj , o XdyoS djtajXeto  apnd Platonem saepe reperiatnr.  Verba iv ito vgj , iv iv   xoSgo, iv Xoyw e * j AMATORIA depromta sunt, affectusqne ama-  torum exprimunt, donec congrediendi confabulaudique cum AMATIS potestate fruantur. JIovoS curam denotat, quam quis animo coucepit AMASIO conspecto; tpo-  ftoS timorem, quo cruciatur, qui AMAT, ne ab alio AMASIUS sibi  praeripiatur, indicat; jr 6$oS DESIDERII summi indicium est, A J-»  yoS confabulandi cum AMASIO  potestatem quaesitam describit.  Atque A ofov 7iv (jEpVTjzijS Eros  dicitur, ut qui ilumen orationis  largiatur idque ad optatum finem  dirigat, izoSov irtifidtTjS Eroa  audit, quod cupienti se adiungit,  itapadrdrrjS iv <p 6(i& , quid si-  gnificet, sponte intelligitur, dc u-  x ifp autem iv itovcp nc quis  opiuetur non recte dicr: periret  amans, nisi Eros accederet animosque ac spem potiundi amasii  adderet»   eu XPV Sittd&ott. Haec,  est codicum plurimorum lectio.  Vulgo dei tnedSai exhibetur.  Recte illud recentiores editores  probarunt. Non enim de ne-  cessitate quadam hic sermo est,  quam propter non possit nou sequi, quisquis est humana condi-  tione natus , sed de lege agitur,  quem quisque ipse sibi imponere  debeat. Vide de 6el et XPV ver-  borum significata auuot.»  Recte verba Ficinus convertit:  quem profecto sectari debet  praeclarisque hymnis venerari vir  quisque cantilenae illius parti-   %Qrj iittG&ca nrxvTu &v8qk itpvjivovvxcc xakag, xalrjg  adi]s jiBxejjovta , ijv i xSet ndvxav &tav te   xal dvxtQbjTtcov vorj(ia. Ovzog, tcpij , o jt ag’ ifiov /16-  yog , (o 0c/.l8qb , x aj &eoi dvuxu6&(j , xd jj.lv  itat-  8idg, x a de 67tov8ijg jiixQLtxg, xad’ voov lyo J dvvajicu,  jiixlxav. 8 Efot&v tog de xov Ayd&avo g nuvxug l'<pt] 6 ’Aql-   exoSrjjiog dvu&OQv(lijatn xovg tcuqov xag, wg icqizov-  ceps, qaam Amor ipse concinit,  mentem deorum horainumque per-  mulcens. — KaXijS post xaXojS  positam permulti codices non  habent. Potuit facillime, cum  praecedat xaXdoS, scribarum in-  curia vel addi vel omitti xaXijS,  ln textum id receperunt Bekke-  rus et Stallbanmius,. Astius scri-  bendum censnit xf/S a o8?jS /iexe-  Xovta y Orellius scribere maluit  nati rfjS oodijs /iexExovxa y Rii-  ckertus verbum uncis inclusit*  Sed neque uncis opus est, ne-  que mutatione verbi.  ‘7fv  ^stXyoov pro rjr ddcov SeAysi  positum est, de qua verborum  structura vide Indices.   ta /ilv itaiSiaS. Si quae-  ris, quo consilio haec verba ab Agathone proferautur, vide an-  notat. p. 208.   dv aS o pv firj <3 av. Prorsus  eodem modo in Piat. Protag. p.  334. 6. eItcovxoS ovv xavxoc  avxov ol TCapovxeS aveS opvfSij-  oav goS ev Xiyot, Ut 1. 1. nu-  dus optativus, ita nostro loco  genitivus participii opinionem ex-  primit eorum, qui magno cum  clamore exsurrexisse narrantur,  vide annot. p. 158.    fiXlty avxa EiS xov *Epv  Zipaxov. cfr. p. 198. E.   7t(Xi El /17} B,VV7j8ElV ^GJTfpdxEl   xe xal ’Ayd3covi dtivols ov6i  TtEp\ xd ipcorixd. , itdvv av  i(poftov/i7jv, /n) aitopi}<5<M)6i Ao'-  ycov 8ta rti noXAd xal itavxo-  Sana eipt/CSai, vvv o/igdS  $a fi ad quae verba Socratis allocutio nunc refertur.   aSs^S TtaXai 8ioS 5«-  'SiEVai. Suid. laudatus a Stall-  baumio habet T. I. p. 48. ddtlS  8e8ias 8eoS Xeyo/iEvov n £oxi  ini xgov xd /n} q>o(jEpa <pofiov -  /livcov. JldXai exprimendae  praeteriti temporis notioni ita  inservit, st cum perfecto tem-  pore coniunctum plusquamperfecti  temporis notiouem efficiat, quae  cum praesente tempore aliquam  habeat couiuuctionem : Nuni   frustra metus, quem ha-  beo, fuerat meus? Conve-  nit cum hac notione Ammonii  explicatio 8eoS verbi: AeqS xal  q)6(ioS 8ia<pipet. AioS /itv ydp  i axi ito\i>xpovioS xaxov vico-  voia , cpufioS 6 i i} napavxixa  7CX07}6iS , 8io7tep t Hpo8oxoS iv  xy xexapxy • ' H/ilaS ex « cpoftoS xe  xal 8eoS. Contra nbi cum praesente tempore naXai coniongi-  .  rmg tov vsavtOxov ilgrjxoTog xal ctvtcS xal r<u &Ba.  Tov ovv 22axQa.Tr) ilntiv (iAhparna tlg tov 'Egv^ifia-  %ov , ’Aga Ool Soxa , (pa vca , a nal ’Axov(tevov , adiig  ituAai Sto g deddvca, a AI’ ov (luvuxag, « vvv 8rj £Ae-  yov , ilrtstv , ori ’Ayd&av %avpuGTug Iqol, lya 8’  dxogqGoifu; To fiev etiqov, tpavai tov Egvli)ia%ov,  HavrLxdg Soxtlg (ioi rfgtjxiva*, on ’Ayct& av iv Igel'  to di oi ajioQijOuv , ovx oiuat. Kal jtdg, to (laxagtE, B  ' tlntlv tov 22axQurr), ov gula ctxogeiv xal lya xal  aAAog ogugovv, fitAAav Ai\uv gixd xaAov xal nuv to-  tar, perfecti notio efficitur, at  in Piat. Apol. Socr. p. 18. B.  ipov yap itoXXol xaTt/yopoi  yeyovatit itpds vpd$, xal nd-  Xai noXXa tjStj Itrj xal ovSlv  dXrj^tS XiyovreS , quo loco iza-  Xai XiyovxeS idem est atque ei -  prjxoreS . Noluit autem ipsum  perfecti temporis participium ex-  hibere Plato, ut significantius  et praesenti hora accusatores me-  ras nugas proferre dicantur atque  credularum anicularum inanes su-  surrationes. vide aonot. p. 107 Ceterum schol. ad h. 1. habet:  dSete 8iof M tav rd prj a%ia  tpofiov SeSioxuv. opoiov xovxo  xal to ijtofpoberjs avSpconos.   d vvv 81 } iXeyov . Nvv  8 r} saepissime a librariis confun-  ditur, neque pauci loci exstant,  ubi pro vvv 8 tj scriptum repe-  ritur 6j} vvv , et pro 8 rf vvv  vice versa vvv 8 f\. Utraque  verborum compositio propriam  potestatem habet , ac 8 ?) vvv  quidem in adhortatioue soleune,  atque nostratium also nun  apprime respondet, aut ad rem  praesenti tempore notissimam refertur cfr. p. 191. A. o 8 /} vvv  optpaXov xaXovOiv p. 191* B. I   o St} vvv yvvaixa xaXovpev,  Nvv 81 } autem de tempore ac-  cipiendum est, ut signiheet nunc  igitur. Vide Boechhiuui ad Piat.  Min. p. 90. et Stallbaumium ad  Piat. Phileb. p. 105 seqq.   on 'AydScov $ av pa-  ti t cos ipoi. V ulgo legitur ipei,  quod ferri nequit propter inse-  quentem modum optativum; ac-  cedit huc Bodleiani aliorumque  optimae notae codicum auctoritas,  qui ipoi optativum repraeaen-  taut. In sequentibus dnopijtiai-  pi vulgo edebatur. Recte Bek-  kerus, Stallbaumius , alii , futu-  rum in ordinem verborum rece-  perant. ,   xal Tt&Sj cJ paxdpie .  Kat h. 1. mere expletivam est,  de quo vide annot.  ai. — MaxapioS nomen quod  attinet, haud raro apud Platouem  ita reperitur, ut blaudae appella-  tioni exprimendae inserviat. Inter-  dum id apud eundem, docente Stall-  baumio ad Piat, de rep. I. p. 335.  E., ad ingenii sapicutiaeque prae-  stantiam refertur, cfr. Piat. Me-  non* p. 70. B. xlvSwsvcj tioi  Soxeiv paxapioS xiS elvai ,  dpextjv yovy f site SiSaxrov,    t  Sccnbv ovto Aoyov gq&ivTa ; %a\ ra piv aXla* ovy  ouolcog &avpcc<5Tu; zb de In l zetevzijg zov xaXXovg    fl'3’ oxrp xputfcp irapayiyvetai ,  eidevat. Adde Piat. Menex. p.  249. D. M. N?) Ai ' , cj 2d-  ■xpaxeS , paxaplav ye A eyeiS  ttjv 'A6na6i(xv , ei yvm) ov6a  toiovtovS A oyovS oia z' l6x\  6vvri%ivai.   xal rtOLvroS artov ovxcj.  Apud Bckkerum legitur pera  xa\ov ovxco xal 7tavxo8ait6v  A. /5» Uterque verborum ordo  codicum non paucorum auctoritate nititur» Equidem non du-  bito, quin ovxco vocem ei verbo  Plato apposuerit, quod maiora  cum vi pronuntiandum est; igi-  tur 7tavxo8a7tuv ovxco in ver-  borum ordinem recepi. Recte  autem Stallbaumius ad verba xal  TtavroSartov ovxcd annotat ‘Multiplicem vocat Agathonis orationem quippe quae videatur omnia attigisse et percurrisse,  quae ad laudem Amoris pertineant»   xa\ xa p\v aWa ovx  6 poicoS $ av pa6x a\ Sic  Beltkeriis et Stallbanmius omisso  piv] quod post opoicoS in omni-  bus fere codicibus reperitur.  lliickertus ad li. 1.: Habet sane,  inquit, quod mireris, piv parti-  cula in eodem orationis membro repetita. Attamen hoc ipsum  cautionem imponit critico, cni  nihil magis est mctnendnm, quam  ne librariorum vel grammaticorum' correcturas in textam reci-  piat. Quos quum multa hic  illic correxisse constet ex iis li-  bris , in quibus ipsa correctoris  manus cernitur, quid est magis  consentaneum, quam iis quoque  in locis, ubi insolentius dictum aliquid pars codd. non agnoscat,  omissionem ab antiquiore critico  institutam in libros receutiores  receptam esse. Quam ob rem,  ut ratio reddi nullo modo possit repetitionis, servandam tamen  particulam equidem existimo. Sed vide, an possit sic defendi, ut prius pev membrorum oppositioni , alterum sententiae inservire dicas; et cetera quidem,  non sunt illa quidem similiter admirauda. — Si  recte Riickertura intellexi , eius  explicandi ratio nullo modo pro-  bari potest; non perspicio enim,  quomodo membrorum oppositio  non item sententiae oppositio esse  possit. Ceterum exempla non-  nulla laudavi supra ( cfr. annot.  p. 21. et p. 216.), quibus pro-  batur, interdum falsum esse, quod  omnium codicum consensu con-  iirmetur. Nostro loco duo Bek-  keri codices piv post opoicoS  positum omittant, ex quorum au-  ctoritate id recte omiserant Bekkerus et Stallbaumius. Ceterum  male post SavpaOxa punctum  ponitur. Schleiermacherus verba  convertit : und wemi auch das  Uebrige wol liiclit alles eben so  bewundcrnswerth gewesen ist;  aber die Schonlieit der Worter  und Redcnsarten am Ende, wel-  cher Horer ist nicht- uber diese  erstaunt? Haec quamquam cum  oratione Agathonis apprime conveniunt, tamen quoniam vitope-  rium continent prioris partis orationis, praeter consuetudinem Socraticam sunt, de qua vide an-  not. p. 191 Signo interrogandi  post $avpa6xa posito locus sanatur. Sensus est : Et cetera qui-   tiov ovoficciav xal Qijuatav tlg ovx av it-utXcc ytf  axovav; ixu syays Iv Sv[iovjisvog , on avios ov% ol6$   dem nnm non pari modo praestantissima sunt?   to Sh iitl xrjXevti) S rov  ndXXov 5 . Haec verba Riickcrtns ita explicat, utro' de vocu-  las censeat cum sequeDte rov  xdXXovf genitivo arctius cooiun-  geudas esse. Addit idem, genitivum nominis alicuius coniunctiim cnm nominativo articuli  genere neutro positi prorsus non  differre ab ipso nomine, quod  cum suo articulo exhibeatur;  perinde igitur esse, utrum to  rov xaX XovS, an to xdX-  XoS scribatur. Idem praeceptum  Matthiaeus dedit in Gramm.  ampl. 285. p. 574., quod ta- ,  men neutiquam probari potest.  Nominis periphrasis effecta illa  per articulum neutro genere positum semper aliquam nominis  adjuncti conditionem indicat, quae  e verborum contextu facillime  eruitur. Posses igitur nostro  loco, y scriptor ro' 6e tov xaX-  XovS arctius coniungi voluisset,  verba convertere l Vim autem  pulcritudinis et verborum et di-  ctionum cet. Non aliter, quam  Riickertus , verba converterant  Schleiermacberus in conversione  p. 427. et Schulthessius p. 106. ed. Orellii. Persuasam nobis est,  to 61 irci t eXevTrjS ita positum esse, at, cum praecedentia  verba Ta plv dXXa reliquam ab  initio orationem denotent, hoc  nihil aliud denotet, qqam: verba  posita sub finem orationis» Tov  xaXXovS autem genitivus e verbo  oi^enXdytf pendet, de quo genere  structurae vide annotat, p. 197»  et Matth. Gramm. ampl. $. 868.  p. 681« Sensas est; Quod autem verbaattinet snb finem orationis posita, quis  pulcritudinis verborum  dictionumqne non summa  admiratione tenebatur  audiens? Ceterum aoristo tempore Plato usus est temporis rationem habens , quo Agatbonis  audita est oratio. Rarissimo verba magnum animi affectum in-  dicantia alio, quam aoristo tempore ponuntur. In caussa boo  est, quod animi commotio maior,  ut subitanea , ita fugitiva est,  non dnrans, ut iam praeterierit  necesse sit eo tempore, quo qnis  eius mentionem facit. Perfectura  tempus infra babes«p» 211. D ,  ad quem locum vide annotat.   T&v ovopaxcov xa\ farf-  p d T os v . * Ptjpctxa sententiae '   sunt, ovopata singula verba»  Hinc Eryximachus non singala  Heracliti verba, sed integram  sententiam vituperans male ver-  bis expressam p. 187. A. dicit J  coSTtep tdcoS xal 'JIpdxXeiTof ftov -  Xexat XeyeiVj inel t ois ye fir}-  padiv ov xaXwS Xeyei. Infra  legitur p. 221. E. Toiavxet icotl  ovo pax a. xal fjTjpara i&<vBev  itepiapnix°vTai x. r. X. Adde  Piat. Apol. Socr. p. 17. H. ov  pev t ot } pa dt\ avdpeS 'ABp-   vaioi, xexaXXieTtrfpkvovS ye Ao-  yovSj (Ssxep ol Tovxoovy fitjpa-  6 i Te xal ovopadiv ovde xe-  xodprjpevovS x. T. A. Piat. Cra-  tyl. p. 899. A. — otov 4il  < piXoS * tovto iv a avzl fiijpa-  r oS ovopa rjpiv yhnjrai, ro te  Vxepov avxoBev iooxa igiiXoper  x. t. A.   ixel iycoye ivBvpov -  psvoS x. r, A. Pe ixei vocis  C t’ iaouca <rv8’ lyyvg rovxav ovStv xttXov elnelv, v%  a.ia%vvr/g oXlyov dxoSgdg cjj%6fit/v , sl xr/ tl%ov. xal  yuQ f ib Togylov 6 loyog dvE(ii(ivt]6xsv, agtE drejrvag  rd tov 'Ofit/Qov EJiHcov&rj' i<fojioi\u>]v , fit/ /ioi xiktv-   caussali. potestate atque de eias  origine supra diximus annotat. p.  151. Ad verba, quae sequuntur,  oXlyov dnobpaS qtxoprjv Stallbaumius rectissime aunotat; ne  quis scribendum suspicetur oXi-  * yov dnodpaS ar Gajfppijv, €en ~  tenti a verborum haec est : ego  prae pudore paene aufugeram, siqua potuissem.  Vide praeterea annotationem  p. 159.   et ny elxov. Vulgo legi-  tur 71 oi pro ny» Hoc optimi  plurimique codices praebent* At-  que videtur, Riickertus inquit,  ny etiam verius est; non tam  enim , quem in locum fugeret,  curandum Socrati fuerat, quam  quae fugiendi ratio et via esset,  possetue an non. Utrumque  licet, sententiam si spectas, in ser-  mone familiari, et locum, quem  versus aliquis fugam parat, et  rationem , qua fugi possit , sine  maguo sententiae discrimine commemorare, neque nostratium vituperaretur, qui diceret: ich war  schon halb auf der Fiucht, vrenn  ich nur wusste, wohin aut wenit  ich nur wusste, wie. Sed araatrt '  Graeci, ut supra indicavimus an-  notat. p. 28., verba motum in  aliquem locum significantia cum  quietis notione coniuugere; hinc  non dubium est, praesertim cum  codd. optimi, quorum in numero Bodieiunus est, ny exhibeant,  quin Plato Ttoi non exhibue-  rit, Ceterum dnodidpatixeiv ver-  bum de servis soleune, qui,    quod hero debent, id non sol-  vunt aufugientes. Debent autem  hero servitium. Apte igitur ano-  6 paS h. 1. Socrates dicit, quod  claucnlum aufugiendo, quam pro-  miserit, non praestiturus esset  Erotis laudationem.   xal ydp pe Topy io v o  XoyoS. Gorgiae Leontini ce-  leberrimi sophistae et dicendi  magistri illius aetatis, cuius omne  artificium in verborum ornatu et  magnificentia (Xap.nd. 8 eS, vide an-  notat, p. 196 ) constabat, id quod  abunde discimus ex Phaedro Pla-  tonis. Duae declamationes, quae  eius nomine feruntur, Helenae encomium et Palamedis defensio  quibus de coussis suspectae fidei  habeantur, nescio ; id scio, pro-  prietatem Gorgianae eloquentiae  in iis reperiri. Riickert* cfr.  Pliilostratus de Vit. Sophist. I.  xat 'AyaScov dt 6 rijs tpaya)-  6 iaS noitjzi}s , ov 77 xoipcpSla  Cotpdv re 71 al xaXXienij olde ,  noAXaxov tg5v lapfieicjv yop -  yidZei.   in enbvSrq * Hanc formam  Atticis usitatam cum parum no-  tum habuissent librarii, factum,  est , nt saepe mutarent. Vulgo  legitur InenovSeiv. Bodleianus  codex inenovSet exhibet, cfr.  Matth. Gramm, ampl. J. 198. 4.  p. 360 Buttmanni Gramm. uropl.  T. I. p. 432. Rem extra dubita-  tionem ponit Eustathius ad Ilom.  Odyss. p. 1946. ed Rom., quem  Stallbaumius laudat: napaStdcodi  ydp 'HpaxXeidTjS , ori 'AttihoI tcov 6 'Aya&cov rogytov XEcpakrjv dsivov liyuv Iv r tp  Xoyca ini rov iftov koyov nipt^ocg ccvtov pe At&ov ty  atpavl-a itomtius. xal ivsvorjOa tote aget xocrayii.a<5rog  coV, 7 jvlxu ifiLV cS [toAoyovv iv rui pigti pE&’ vp& v    tOVS TOlOVtOVt V7tEp6wte\lXOVi   iv rui ijra povcp icepazov6iv f  TfSrj Aiyovzef xal ivero/fxrf   XoA i 7t£7COirfX7f HOLI OVZGD   tprjoi llavaizios ex £ tv ypet-  tpaS Ttapa IlXdzoavi' xal &ov-  xi8i8?}S 8h xixPV rat X( p toiov -  zrp *Aztix<j) cfr. Stallbau-   mius ad Piat, de rep. I. p. 329*  B. ubi eadem eiusdem verbi forma in omnibus fere codicibus depravata reperitur.in ijC£7t6v$£iY,  Fopyiov he < p aXtjv 8et-   v o v Kiytiv . Annotant interpretes , ad Homeri Odyss. A.  632. respici, ubi haec leguntur:   ’Ejje 81 jkmtpov 6ioS yp£i,  'Mt/ poi ropyeujv HEtpaXrjv 6ci-   VOIO TtEXttpQV.   *E% at8ov 7tijitl>£i£v ayavrj Il£p -  de<p6v£ia.   Gorgus adspecto capite mortales  in lapides mutari , veterum opi-  nio erat» Iam vide, quam lepide  Socrates in LEONZIO (si veda) Gorgusque  nominibus lusit. Tanquam conspecto Gorgus capite, audita Agathonis oratione, ue in lapidem  mutaretur h. e» lapidis instar  avavSoZ sederet, veritum se esse  dicit. Ceterum quod apud Ho-  merum est 8£ivolo neAcopov  nunc satis festive Seivov Aiyeiv  dicitur adhaerente notione mon-  struosae dictiouis.   ini rov ipov A oyov.  AoyoS hoc loco orationem significat, quam Socrates habiturus  est ; igitur verba convertenda  sunt: io faturam orationem meam. Rependit autem Socrates satis  festive, quae ab Agathone dicta  erant p. 194. A, qtappdxzeiv   fiovA-El /i£, cJ StOXpaztS   Uva $opvfiri$(Z. — Pro A faov  zy atpcovia consuetius dicendi  genus est p?)  pl dfpaovov noi -  rjCEitv aSTTEp A i$ov, sed multo  lepidius est atque praecedenti  comparationi convenientius Ai$ov  zy dgxovia.  xal iv ev 6 t} 6 a zoze apa  xazayiAadxoS gjv, Aoristicum tempus positum habes  tempore praecedente imperfecto,  ut momentanea actio a durtua  discernatur, de quo significatu  temporum vide annot. p. 36.  xaxayekadxoS nominis siguifi-  catum supra tetigimus annot. p»  148. Ceterum cave zoze cum  iv£vo7fda coniuugendum censeas,  pertinet enim ad sequentia verba  tempus accurate exprimens, quo tempore Socrates deum laudare  promiserit. "£lv imperfecti par*  ticipium est : oratio enim recta  audiret: zoze apa xazay iAatfzoS  7)V i/vixa x. z. A. Respicit autem  Socrates ad p. 177. D. ovSeiS doi,  gj *Epv£,lpaxe, ivavzia  < pielxai . oirze ydp av itov iyoo  (iizoLpaidaipt , o£ ovdiv cptpit  «AAo InidxadSai i) za ipeo-  zixd x . r. A.   iv reo pipet pe$’ vpdSv.  Socrates sibi ridiculus videri  sc simulat, non tam , quod Ero-  tem laudare promiserit , quam  quod iis promiserit, quibus nemo  elegautiorem et pulcriorem Ero-   D iy%(d[iucCs6ftat rov "Epota xctl l(pr\v ilvcti dsivos tu  iCQOtuccc , ovdlv Side os cepa tov npciy fiatos, os edsi  iyxa(ucc£uv btiovv. iyd (ilv ydp vit dfieXreplas (S(i?]v  detv tdXq&ij kkyuv sceql exccGtov rov lyxo(ua^0(iivov 9  nat tovio (ilv vitdp%eiv , avxdv 81 xovxov tu xaU.i-  <Sza ixktyo(iivovs &s evxQSTt&Ctaza ttdivau xal itavv    tis laudationem exhibere possit.  Vides igitur» accentum orationis in verbis ponendum esse iv roa  fxipEi vficjv, quo facto   ironiae acerbitas incredibiliter  angetur. Quae sequuntor verba  .xai tcpr\v eivai betvoS xd ipeo»  nxd non satis cum Socratico  dicto p. 179. D. conveniunt. Modestius euim illic Socrates locu-  tus est. Ne mireris igitur, quid  sit, quod vehementius Socrates  hic t se vituperet : omne vituperium in convivas convertitur, qui non veriti sint, coram Socrate, homine maxime erotico,  rerum eroticarum imperitiam suam  pro sapientia vendidisse.   iyd p\v ydp vn* dfte A-  repiaS x. r. A., Hi* verbis auditis verisimile est, erubuisse,  qui de Erote verba fecerunt. A(i£\xeptocS teste Stallbaumio  Bodleiani codicis lectio est aliorumque plurimorum librorum.  Riickertus non nisi in Bodleiano,  Vaticano ono, Angelico uno, ct(iE\-  tepiaS reperiri annotat. Iloc  certum est, codices permultos  afiefarjpiaS praebere, quae lectio  unde originem duxerit, haud dif-"  ficile est ad explicandum. Librarii enim cura non ad etymo-  logiam respicerent df\eX.TEpia  nominis, sed ad analogiam vocabulorum in ?jpta desinentium,  ad dfieXxrjpia lormam recipien-  dam proclives erant.    KEp\ kxccOxov rov IYt  xcj yidS,oy iv ov. Ficinushaec  verba convertit: Putabam equi-  dem ob ruditatem meam, do  quocunque quod lauda-  tur a nobis, vera oportere re-  ferri; quod si verbis exprimere  voluisset Plato , scripsisset haud  dubie o iyx&judZExai. Schlei-  ermacherus exhibet in conver-  sione; Ich duchte namlich in  meiuer Einfalt, man miisse die  Wahrheit sagen in iedem  Stiick von dem zd preis senden, quam conversionem  verborum nemo facile probaverit*  Kiickertus idem esse contendit  Zxatixov x o iyxa>yiaZ6j.ievov 'at-  que xo ael iyxa>/ucu}6y£vov f sed  exemplis hic loquendi usus pro-  bandas erat, quod V. D. facere  omisit. Vulgo legitur : Ttipi Ixa -  <Sx ov xoov lyxooptctZofiivGDv,  quae lectio Schleiermacliero pla-  cuisse videtur. Nobis ea- non est, nisi coniectura eorum, qni  TCepl bcatixov xov iyxGopiaZo-  flivov explicari posse diffiderent.  Scripsit fortasse Plato : TCepzkxd-  Otov iyxG>yta£o/i£rov h. e. de  omni re, si laudatur; fortas-  se etiam verba xov iyxGDj.uaZo pi-  vov glossema sunt, quo facillime,  si abesset, careremus. Nam cum  praecedat ovbtv eISgjS dpa xov  itpdyyaxoS , cJ? ibtt iyHGoyid-  ?,Elv oxiovVf satis patere opinor,  izepl kxaoxov per se positum  rem laudandam significare. dfj (ieya IqiQovovv m$ tv Iq<ov, wg flStd g ti/v  ftuuv xov ixaiveiv ouovv. xd de ccqb, cog Houctv, 01J  tovxo rjv xo xakmg htcavelv ouovv, dlXcc xd tog (ii- E  yufxa uvaxitiivtu xa Ttodyuait, xal d>s xedhaxet , iav  xe y ovxag £%ovxa iav xe (irj. ei Se 4>tvSij, ovSiv «p’  tjv XQayfia. XQOv^Qtjdy yaQ, mg foexev, uxiog exuOtog    xal tovto fitv vnap-  XBtv, Bastius paru*n perspe-  cta VTtapxetv verbi potestate 7tal  tovto npdotov pkv rei pkyiStov  fikv vnapx&y scribendum cou-  iecit. Frustra. Rectissime Stall-  baumius xal tovto plv vnap -  inquit, est: et hoc de-  bere orationi subiectum  esse argumentum. Nam  verissime Scbneiderus ad Xe-  noph. Oecon. XXL 11. vnap -  X&iy dicuntur a Platone quae-  c ungue fundamenti loco adesse  debent , ubi quis quid exsequi vo-  luerit,   to SI a, pa, cjsHoihev,  ov tovto 7/r x, t. A. De xo  6 k vocularum significatione vide  annotat, p. 111. Adde Stall-  banmium ad Flat. Apol. S. p.  23. A. " Apa conclnsivae notionis  particula hoc loco ironiae augen-  dae inservit. Praeteritum tem-  pus falsam opinionem aut spem  fuisse indicat, quam aliquis olim  susceperit atque per aliquod tem-  plis veram habuerit. Utuntur  autem hac formula satis cum do-  lore aut acrimonia ii, quos even-  tus docuit, aliter atque antea  putaverint, rem se habere. Eo-  dem modo paullo infra legitur p. 199. A. aAAa ydp iyco ovx  ydij apa tov tpoxov tov inai-  •vov x . T. A. Egit de hoc ge-  nere dicendi Stallbaumius ad Piat.  Phaed. p* 68. B., ibique Home-  rum laudat, Odyss. XVI, v. 418,    'Avtlvo', vfipiv £x gdv * xaxopkj-  Xav&, xal 61 6k tpa6iv  iv Stjpoo 'l$axi]S pe$ * optjXixtxS  ippev' dpidtov   fiovXy xal pvSotdi * 6v 6 * ovx  apa toios hjdSa.   Pro irpporfccto interdum in hoc  dicendi genere praesens tempus  reperitur, v. c. in Piat. Gorg.  p. 469- E. t /2 'ScoxpaxE5 i ovtgj  pkv navtES av pkya Svvaivto ,   IkeI xav ipnpjjdSEirj olxla rod-  tqo ra5 tponoo rjytiv' av 6oi do - /   xrjy xal ta yE 'ASrjvaicov vsa-  pia xat rpii/pEiS xal ta nXoia  navta xal ta drjpotiia xal xd  idta. aAA’ ovx apa rovt*  l6ti xd pkya Svva6$ai, to not -  eiv d Soxei avtqj, DiiTert a  praeteriti praesentis temporis usus  ita, ut illo posito evento aliquis  indicet se edoctum esse, rem aliter se habere, atque olim existi-  maverit , praesente autem tempore indicatur, indicare aliquem  ita, ut iudicium eius adhuc uoa  probatum sit eventu.   aAAa to goS pkyitira  avatiSkv ai t& npdypa -  ti. *Avaxi$kvai verbum solenne  est de donis, quae diis ab homi-  nibus consecrantur» Idem etiam eum significatum habet, quo ali-  quis alicui aliquid attribuere di-  citor. Neutra verbi notio ad  nostrum locum satis quadrat.  Nimirum ironia consueta Socrates usus et pietatem d£ia diis   15  ijfiwv xbv "Eqcotu lyxauiateiv dot-ei, oi>% ortas lyxa-  (uaGtxai. 8ia xavxa 8i), olfiat, rtavxa kbyov xivovv-  xcg avati&exs xa "Epazi, xal ycczt avxbv xoiovxov rs  109 tivcu xal xoGovxav aixwv, orta$ av (patvtjxai tbg xak-  liOrog xal olqiCxos dijkov oxi xoig M yiyvuGxov- consecrantiam et mentientium  impudentiam notaturus est. Deest vernaculo sermoni verbum, quod  utramque notionem exprimat; nam  quod mihi nunc in mentem ve-  nit, aufhiingen, de fore suspen-  dendo intelligas facilius , quam  de corouis, quibus templorum  parietes exornabant veteres. Sed  pone, vernaculum illud Graecorum verbo dvaxpEfxairvvvai ap-  prime respondere, alteram notionem adde, qua dicimus : i e -  mandem etwasaufhiingen, et expressum habebis avariSi-  vai verbum. In Latina liugua verbum est, quod Graecorum verbo ad unguem respondeat:  imponere alicui aliquid»   iepovf$f>i}$7}ydp,G)Sgoi-  xtv. Socrates ex orationibus,  quae hucusque habitae erant,  conclusionem facit ad Eryximachi medici voluntatem. D» , eiusque verba ita interpre-  tatur, ut non veram Erotis lau-  dationem, sed arbitrariam, hoc  est, vel veram vel falsam laudationem exegerit. Hinc verba explicabis coS UotxsVf quae ita pro-  feruntur a Socrate, ut ad con-  vivarum orationes respici signi-  ficetur. Sensus est: Deun die  Aufgabe war, wie aus den gehaltenen Hedeu crhellt cet.   iy xoo fiiaZeiv 8o%ei t  ovx 0 7tQ3s: iyxooj^iiddETat.  Fiemus baec verba convertit :  Nihil ‘fenim referre, faisaue an    vera sint, cum propositum sit, non quomodo Amor ipse  laudetur, immo ut quisque AMOREM laudare quam  maxime videatur. Indicativo futuri rei veritas indicatur, quae arbitrio opponitur, quo quis Erotem laudandum censent,  Paullo obscurius Socrates loquitar. Verborum sensus hic esso videtur: Convivas non Erotem, sed se ipsos landasse ita, ut suam sententiam de Erote laudando maxime celebraverint»   xavxa Xoyov xivo-vv-  xeS avaxiSe te x &"Ep gdxi.  Ruckertus ad h. 1. XoyoS 9 inquit, utrumque SIGNIFICAT, orationem et orationis materiam, xt-  veiv Xoyov , excitare sermonem  vel excitare, de quo dicatur»  Hinc sensus est, nihil, quod dici  possit ullo modoy praetermittitis, quin AMORI tribuatis. IldvTot  Xoyov xiveiv neque de ora-  tione neque de materie orationis  accipiendum est, sed de genere  dicendi ac de modo res animo concipiendi; verba converterim: iedo mogliche Rede- und Be- trachtoqgsweise auwenden. cfr.  Piat, Phileb. p. 15. -E. o 8 l  xpcotov avrov yevodpevoS hxd-  dTOTE XGOV VECJV tfd$ElS ttfS* XlYCt  dofpiaS EvprjHooS Sqdavpdv vq>*  ijSovrjG ivBovdia te xal xavxa  mvtt Xoyov h. t. A. Adde Piat.  Theaet. p. 163. A * tovxov *a-  ptv td xoXXa xal arojta rav-<Siv' ov yaQ av otov xotg ye e16o6l xal xctAag y'  £%ei %al asfivag o htatvog. uM.it yaQ lya ovk ydq  figet rov x qotcov xov BTtctLVOv , ovd’ eidas vfilv c o^oAo-  yijtia otul ainog iv % c3 hbqu ineat ve<SE6&au y yXdrta  ovv viti6%ETO , fi (pgqv ov. drj. ov yitQ    ra ijiivrjdctjJTjv . Piat. de re pub.  V. p. 450. A. o6ov Aoyov ita-  Aiv, QjSXEp apxy$> xivsixe  zepl rijs noAixtlaS. Ad ava-  tLSeze cogitando repetendum cen-  aet Riickertus navia A ayov vel  supplendum avxov , quod ad  jtavxa Aoyov referatur. Frustra,  *Avazi%kvai hoc loco absolate  positum est, ut idem sit atquo  txvd%i6iv itoeltiSat.   t oiovtov xe elv cti xa\  r o 6ovx av ah iov . His ver-  bis indefinite positis et natura  Erotis et utilitas dei vario modo in convivarum orationibus descriptae insigniuntur. Igitur roiov-  tov talem significat, qualis a  convivis diversis modis descriptus  est, lodovicjv talium auctorem  tantorumque, qualium et quantorum auctorem illi Erotem praedicaverunt.   xal xaAas y * $\eix. r.A,  Eadem fere ironia Socrates utitur in Plat. Apol. Socr. p. 20.  C. xai iyco i ov Eutfvov ipa-  xdpitfa, ei aS aArjS&S lx £l  T<xvrr,v xifv xix v V y Ka ' L °vxcjS  cpptXdii 8i8a6xei. lyd yovv  noti avios ixaAAvvo/njv te xa\  JjftpVV OflTfV <XV y eI 7/7tl(jxdp7fY  xavra * «AA* ov ydp initira-  / tat , ($ uvdpES ’A$rjvdioi. Cave  igitur, serio dicta censeas verba  xdi xaAd>S y ’ tx £L tepraf  o Zrt aivoS.   a A A d ydp iydf. Duae co-  gitationes insunt in sequentibus :    Promisi me verba facturum esso  de Erote ; Ignaras eram rectao  laudandi rationis, quam vos se-  cuti estis. Ad olterum cogitatio-  nem yap refertur, ud alteram  aAAd. Huiusmodi cogitatione*  quoniam saepius in nna enuntia-  tione comprehenduntur, aAAd  ydp haud raro coninnctum reperitur. Quod sequitur ov8 ’ e1-  dtuS' Latine expressum audit r Sed  enim ego non noveram buuc modum laudationis, non scieus autem vobis promisi, ut ceteri,  ita et ego ipse dei laudationem. Positum igitur habes ovd’ ei-  do oS pro ovk e16gj£ 86. Effici-  tur autem illa scriptura, ut accentus orationis , proprie in ovh  lidcoS 8i ponendus , in sequens  finitum verbum transeat.   ?} y A arra ovv v it e 6 x £ -  to, 7 ) 8 fe tppTrjv ov. Legitur  apud Euripidem, ad quem Socrates respicit li, 1. , Hippolyt. v.  612.   7 } yAc566 * ojjgSjjqx’, 6t tppi} v  avapox oi  Haud raro in Platonicis scriptis ad hunc versum alluditur, v. c,  Theaet. p. 154, D. EipiitlSeidv  xi HvpjpijdEiai' tf plv ydp  yAdoxxa aviAtyxxoS ijpiv forat,  7 } cppifv ovx avEAeyxxof.  Adde etiam Cicer, de ofif, 111, 29*  108,: Nou enim falsum iurare  periurare est, sed quod ex animi  tui senteutia iuraveris, sicut ver-  bis concipitur more nostro , id  15 *ftt lyxafua£<o rovtov rov rgoxov ov yag av Swal-  fiijv' ov (iknou akka ta ye dkqdq, el fiovkte&e,    non faceie periariam est. Scite  enim Euripides:   Iuravi lingua, mentem iniuratam  gero.   Ad Socratem nt revertamur, Eu-  ripideis verbis laudatis hoc effi-  cere voluit: Promisisse sese qui-  dem Erotis laudationem, sed non  talem, qualem ediderint, qui ante  6e locuti sint. Aut igitur ta-  cendum sibi esse , quippe pro-  misso suo ad Erotem illa ratio-  ne laudandum non obstrictus, aut  eam laudationem proferendam  esse, qualem, cum promiserit, in  animo habuerit.   , ov ydp kri iyxapiaZa  xovxov tov tporcov. Breviloquentia est : hae enim sen-  tentiae verbis insunt: laudaturus  eram, at non amplias lauda-  turus sum , si huuc in modum  laudatio instituenda est. Riickert.  *EyxoopidS,co absolute positum  est, ut non tam actionem, quam  ipsam verbi notionem cum vi repraesentet : iyxcjpia^cov el/ii.   Hinc facile intelligitnr, quid sibi  velit hi hoc loco.   ov ydp av dvvaiprjv .  ov /jLevxoi . Admodnm dubi-  tant viri docti de horum verbo-  rum iuterpunctione recte ponen-  da » alii punctum post ov f.Uvtoi  ponendum, alii omnem prorsus  interpunctionem post ov fievtoi  delendam censent. Atque sic  Bekkerus verba edidit, quem Riickertus secutus est annotans ad  hunc locum: tftraque verba in-  terpuogendi ratio vera est gram-  matice; sensum si spectes, roi-  rere, quid sibi velit tam fortis    ac vehemens negatio, qualis fa-  tura sit, si ov pkvtoi cum prae-  cedentibus iungatur. Contra si  iungas ov pkvtoi aXAa, multo  lenior erit oratio, sensumque  praebebit hunc: Vestro isto modo AMOREM laudandi consilium plane  abieci, non possim enim, etiamsi  forte velim. Attamen hoc ita  accipi nolo, quasi dicere omnino  recusem, immo vera quidem cet,  Equidem non dubito, quia  Ov pevtoi verba per anadiplosin  rectissime ab Stallbaumio expli-  cata sint, cuius exempla si quae-  ris, adi Stallbaum. edit. Sympos.  p. 97» Quod autem scire se negat Riickertus, quid sibi fortis  negatio velit h. 1., exprimendae veritati enuntiatiouis negativae  inservit, ut verba convertenda  sint : ich konnte es auch nicht,  wirklich nicht,   ei ^fiovXedSe, i$k X oj  xa x 9 ifiavxov . De (5ov Af-  6%at et kSkXeiv verborum signi-  ficatu vide aunot. p. 44. — Ka -  T a praepositionem quod attinet,  vide Piat. Apol. Socr. p. 17. B,  el phv ydp tovro Xiyovtiiv,  opoXoyoiyv av iycoye ov nata.  xovtovS elvai jirjtcop. Piat.  Prot. p, 517- A. iyd 8e tovtoiS  aita6i xaxet tovro elvai ov  Hvp<pepopai t de quo loco supra  diximus p. 41. Adde praeterea an-  notat. p. 134. — n Iva prj yk-  Ao ota o(p\cD . cfr. Apol. Socr. p.  17. C. ov ydp av di/ itov Ttpk - 7Toi, cj dvdpeS, tp8e ry uda  toSjzep psipaxlaj TtXatTovti A d-  yovS eis vpaS elsdvai , quem  locum eo aptiorem hic censebis, l&tfaa tljteiv xcct’ Ifiatnov, ov itqos rovg v(istigovs B  koyovg, ivu (lij yikattu. ocpfao. oga ovv, cj <X>aidQt , {I   > i    qno certius est, Socratem aetate  provectiorem fuisse eo tempore,  quo Agatho ItuyIxuk celebravit,  h. e. 412. a, Cfi. P. Ceterum  ocpXt o cum quadam ironia in ma-  lam partem dicitur, ut supra p.  183. A, a ei xiS toXpoSrj itotetv  aXX oxiovy — nXrjv tovto, za  piyidxa xotpnoiz 9 av oveidrj.  Eodem modo d.7ZQXav£iv verbd  Graeci utuntur, cfy* Piat, dc legg.  p. 910. B. xal itada ovtgdS f\  TtoXiS aitoXavxf xgdv adefi&v  zpoitov riva dixcdcof.   opa ovv , <u $ai8pe t ei  xi xal zotovzov Xdyov  6iei 7tep\ "Epcox os . Stall-  baumius per epexegesin verba  addita censet zdXifSif Xeyopeva dxoveiv , cuius structurae per-  multa exempla reperiuntur. Unum  exemplum ut laudem, cfr. Piat.  Phaed. p. 103. A. cap. 51. xal  ziS eh te xdov xaporxcov dxov -  6aS itpoS Secjv, ovx iv roiS  XpodSev r\piv XoyoiS avxo to  ivavxlov xdbv vvvl Xeyouivcov  copoXoyeiro y ix xov iXaxxovoS  zo pei2,ov yiyvedSai xal ix xov  pdZovoS xo tXaxxov, xal axe-  Xv&$ avxTj elvai j/ yivedi? rots  ivavxioiS , ix xoov ivavxi&v;  — Ceterum male rerba dispo-  sita sunt , quandoquidem comma  non post diei ponendum est, quo  loco id posuerunt editores ad  unum omnea, sed post "EpGoroS.  Sensus est: Vide agitur, o  Phaedre, num forte tibi  etiam huiusmodi Erotis laudatione opua sit, ln e.  vera, non mendaciis cu-  iusvis generis referta. ovopadi 81 xal Sidet  firf/idxGov roiavtg. *Ovo-  para et fi?jpaxa quo signifi-  catu poni soleant, supra dictum  est annotat, p. 221. Sententiam  quod attiuet, duo suut, quae a  Socrato in orationibus couviva-  rum vituperantur : sententiarum  falsitas, verborum enuntiationum-  que nimius ornatus. Igitur seri'  ptura non opus est uqius codicis Vindob. , quae magnopere  placuit Schaefero (ad Dionys. de  compos, verb. p. 28.), ovopadei  81 xal Sidet fcrjpdruv toiav-  XXf* In sequentibus ditola av  tiS XVXV iiteXSovda additum reperitnr in permultis iisque pptl-  mae notae codicibus di particula, quae nullo modo ferri potest. Admissa ea sententia verborum existit hæc: Vere dicta  pudire, nominibus autem  et positu enuntiationum tali (b. c. vero) et qua lis cunque forte «eae obtu-  lerit loquentl. Fortuitum  b. e. non exquisitum sententiarum verborumque positam facile  probes, verum positum quamquam cum veritate rei conve-  nientem interpretari possis, ta-  men minus probabilem h, 1. indices. Igitur di post ditola  collocatum, quo efficitur, ut zot-  ctvxy ad praecedentia non ad  sequentia verba referatur, atque  ut commemorata posituras veritate simplicitatis notio adiungatur verborum atque dictionum, ex ordine verborum semovimus. Idem fecerunt Bekkerus, Stall-  baumiua, alii. Ficinua verba  convertit: Vide itaque , Phaedre } Xi xal toiovtov Xbyov diti 'Egcotog, Talr^si] Xi-   yufiwu uxovt iv, vvofiaGi 8s xai &i<Ssi gtjfiatav roiavry,  inoia &v ns hul»oS6a. Tbv ovv QaidQov   tcprj xai rov S cckkovg xtkivuv Uyuv, bny aixbg ot 'oi-  ro Sstv ilnsLV, rctvry. "En roivvv, tpavuv, a <I>aldQe,  xaQig fiot Aya&mva a/iwg’ arta Igia&ca, tva , «vo-  C fioXoynHansvoe ««?’ «vtov ovtag r/St] Uya. ’AU«  TUiQiyi-u , tptxvca tov OcuSqov' ulk igata. Msza  tavra brj rov 2axgdrg hv Lvd&vSe xoftlv aglaGftca. utrum vobis 'placeat orationem  fiuiusmodi nunc audire , quae de  Amore vera duntaxat enarret,  verborum nominumque , utcunque  accidit, compositione procedens.   Uri roivvv, tpavai, <a  $ai8pe, TtapeS pou Car  ad Phaedrum potissirauih et hoc  loco et sapra Socratis eratio se  convertat, si quaeris, vide p. 197*  D # iyco 8} rjSioos; pkv axovat  ^SooxparovS 8ia\eyojitvov, dvay-  ytaiov 8i poi ImipeXqSijvai rov  iyxcopiov ro5 "Epcon xal amo  SeZadSai nap* bvoS txutixov  vjigdv rov Xoyov. o it q avro? olotro 8 si v  elmeiv, ravty. Commode  abesse posset ravtft, quae vox  e praecedente on rg suppleri solet alias haud raro. Posita no-  stro loco est, atque in fine qui-  dem totius enuntiati collocata,  ut significantias Phaedri cetero-  rumque convivarum verba red-r  de ren tu r, quae obliqua oratione  liunc exhibentor. Dixerunt au-  tem illi: omjf avtoS olei 8tiv  Xeyeiv, ravry elnk.   ovrcoS rj8 tj Xeyco. vide  annotat, p. 195* Schleiermacheras verba convertit: damit icli  mit ihm eioverstanden a 1 s d n n n  welter rede. Recte } displicet ta*  men vocula w ei ter, qua rectius  carueris. Nam X£yco t ut XoyoS  in praecedentibus sexcenties de  Erotis laude, vide annot. p. 187.,  de laudatione incipienda intelli-  geudum est : Damit ich, wenn ich  mit ihm mich verstandigt habe,  alsdaun den Eros au loben beginne*   iv$£v$e Xo%kv. Vide annotat. Stndiose id agit  scriptor, ut lectores seraper ad-  moneantur, orationes convivarum  non accurate neque verbo tenus  referri , quod quo consilio fece-  rit, in Comment* de Syrapos. Platonis indicavimus.   xa\a>£ poi lt8o%a$'KCC$-  TjyijtiatiSai rov Xoyov,  li, e. disputationem exorsus esse. Deest , quod mea  culpa potius factum puto , quam  quod onmino nullum sit, sed deest  mihi exemplum verbi ita usurpati cum genitivo. Non desunt,  ubi accusativus sequatur, velat  Thcaet. p. 200. E. 6 xaSrjyov-  ptvos rov notapSv. Riickert*  Verba transitiva haud raro ita  adhiberi, ut non tam actio, quam  verbi notio urgeatur , saepius  annotavimus, v. c,p. 22. p» 59. Cap. XXL   Kal ftijv, e» (pile 'Aya&av , xalwg fios tdofcg  xadyyrjtiaB&ai zov Ivyov , Isyav, 3« xqwzov tt£v  6'tot ccvzov iTaStL^ai vnoiog zig iotiv 6 “Encog , vBzt-  qov Ss tu k'pya avzov. zavzrjv zr;v uQX>i v naw aya-  [itu. Xfh ovv uoi tcsqi "Eqsazog, insidi; xal ralla xa-  lag xal peyal07tQS7iu g 6iijl%sg olog ia ti , xal %6i$s D    tizi' jcotSQov iau zowvzog    Hoias usa» ut unum tantummodo  exemplum laudem, legitur p, 178«   C. o ydp xpi? dv^poonoiS?/-  yeuSSai navxoS x ov filov xcdS  ptAAovdi xaXwS fiicooetiSai,  quod idem valet, atque o ydp XPV  tOtS CtV%pC£> 7 tOlS &mp ffl'EyGOV  elvca navxoS x ov fiiov. Sic no-  «tra verba posita sunt pro xa-  Ao? fioi £doB,aS xaSrjyijxtjs el-  vat x ov Xoyov.   oxt np doro v p\v S eoi.  cfr. Cic v de ofF. I. c, 2. $. 7* Placet igitur , quoniam omnis dis-  putatio de officio futura est y ante definire , quid sit officium,  quod a Panætio praetermissum  esse miror * Omnis enim y quae  a ratione suscipitur de aliqua  re institutio , debet a definitione  proficisci , ut in !el ligatur quid  sit id t de quo disputetur * Ad  hanc instituendae disputationi»  legem Socrates etiam in Menone  respiciens p. 77* E. docet: ante  dicendum esse, quid sit id, quod  virtus appelletur, quam possit,  utrum doceri queat necne virtus,  diiudicari.   tavtrjv trjv apxrjv na-  vv aya pax. y Aya<S$ai verbo  utuntur, qui et AMARI et laudari a  se rem aliquam indicaturi aunt.   olog eivcd nvog o Egag    cfr. Piat. Protag. p. 935. D.Vl rtal  1 IititoviHOVy ct ptkv Zycoyl tiov  trjv <pi\o6oq>iav ayajiai , axap  xal vvv inaivdo xal cpiXco x.  t. A. h. c. quod s em per facio, tuam sapientiam ut amem laudemque, idem etiam nunc mihi  contingit. Minus probem Stallbaumii annotat, ed. p. 97. Haud  cio, inquit, an alicui scribendum  videatur axap vvv xal btaivdr  xal tpiXdo, quo clarius appareat  ratio oppositionis. Sed nihil mu-  tandum, siquidem xal non cum  vvv, sed cum atdp arcte connectendum, ut significent voculae:  quin etiam .   olof etvai ttvoS o "E-  pcoS lp oo . Repentur hic ver-  borum ordo apud Bekkerum,  Astinm, Stallboumium, qui Bod-  leiani codicis «t Vindobb. doo-  rara auctoritatem seguti sunt.  Eum verborum ordinem Riicker-  tus frustra impugnat, dicens, mi-  nus bene habere subiectum inter  praedicatum et pendentem inde  genitivum insertum. Nam huius  structurae artificium et apud Grae-  cos et apud Romanos acriptores aepennmero reperitur. Suspectum autem fit mutatione sedfe  $pa>S nomen j nam vulgo verba  inverso ordine exhibentor oloS 1 m    f ovStvog; Ipcota 6’ ovx, tl {v>itq6s rivos % noxios  iou yiloiov yap av th] xo igatrjua , tl "Epias  bsxlv 1’gag scapos rj [irjtQos  «AA’ to $jctp &v tl cnko  tovto xcatQa jpdrov, uqu 6 xarijp iaxt xarqp w-   ilvai nvof IpaS 6 "EptsaS, Uodecim codices ipcoS nomen prorsus omittunt. Verbum omisimus  nos, quia sive ante J *Epa)S ponatur, sive eidem postpouatur,  cum sequentibus nullo modo convenire videtur. Etenim si scripsis-  set Plato oloS elvai nvoS ipGoS  6 "EpcoS s. rivos 6 *EpooS HpoaS,  nemini auditori ac ue ipsi qui-  dem Socrati in mentem venire  potuisset patris matrisve cogitatio, quæ verbis sequentibus con-  tinetur. Iam cum omisisset SpoaS  nomen, ambiguaque potestate posnisset "EpaoS nomen propriam,  ne interrogatio, ut potuit male  intelligi, ita revera male intelli-  geretur, verba statim addidit:  ipanco 6 * ovx, el prjrpoS t tro$  7} natpos idxtv,   yeXoiov yap etrj to\  £ p oj r ?}/i a, Socrates Erotis nomine ita posito in præcedentibus, nt non deum sed dei vini  iutelligi vellet, additoque vituperio eius, qui interrogationem  sio interpretaretur, ut de Erote  deo, non de amore sermonem  esse censet, satis acerbe incu-r  rium eorum vituperat, qui dei  nomine adhibito tum deum, tuut  vira eius expressissent non indicantes, utra potestate nomen  proprium accipi voluerint» Aliter Ruckertua de his verbis indicat, cuius verba haec sunt; Id  nihil, inquit, habet ridiculi, rogare, Amorne patrem vel matrem  habeat, id quod infra rogat ipse  p. SOS, A, At ita rogare, ut    praedicatum ponas ZpcoS, ac deinde  genitivi sensum velis esse lionc, quem negat esse, id vero ridiculum est. Ridiculum igitur hoc  quoque, si quis, quod recte interrogatum sit, ac ne male accipi possit, addito praedicato ipooS  præcautum, tamen ita accipiat  aut accipere simulet. Pertinet  igitur hoc ad sophistarum captio-  nes fraudesque deridendas, ba-  betque vim hand exiguam ad firmandum io praecedentibus posi-  tum IponS contra libros eos, qui  id omittunt*   ei avto tovto itatkpet  iJpojtGDV . Imperfectam cum  el particula coniuuctum in hu-  jusmodi enuntiatione aliquid sumi  fieri indicat, quod revera nou  fiat ; aoristus addita av particula  actionem exprimit, quae sine du-  bitatione futura esset, si fieret  illud, quod fieri tantummodo sumitur. Paullo aliter Stallbaumius  ad h. 1. : Imperfectum , inquit,   indicat id, quod nunc fieret, si fieret: aoristus autem SIGNIFICAT rem ita esse comparatam, ut  e vestigio possit perfici et ab-  aolvi. Avto tovto icatipa mi-  nus recte Stallbaumius censet  idem plane esse, atque natipct  avto tovto, oitep l6tw. Neque  recte Schleiermacherus verba con-  vertit: Wie wenn ich nach ei nem  Vater selbst fragte. Schulthes-  sius eodem fere modo: wie wenn  ich grade vom Vater ftagte.  Avto tovto sequente uomine ar-  ticulo tuo destituto significat, vog, ov; tfaes av 6>'j xov (iot, d IfiovXov xa%w$  axoxQlvaO&at , , oti t&ziv visos ys V dvyccTQo s 6 xatrjQ  ittttrjQ • ij ov ; ITavu ys, tpuvca rov 'Ayafrwvtt. Ovxovv xai rf /tijtijQ ascevras; OfwkoysiOftut xai E   V  verbum, quod in superioribus commemoratum sit, nunc materiali-  ter, ut verbo hoc utar, usurpari,  «t conversio audiat : Aber gleich-  wie wenn ichdas Wort Ttaxrjp  selbst aufnehmend fragen woll-  te cet. Plura exempla si quae-  ris verborum materialiter posito-  rum, indicata reperies in Indicibus*   tlitet av Stj itov poi, el  iftovXov* Ei ifiovXov po-  situm est b. e. imperfectum tem-  pus fiovXe6$cn verbi, quod po-  nitur velle Agathonem respon-  dere, sed revera non fieri, ut vo-  luntas illa respondendi se osten-  dat proptserea, quod responderi  nequit, ubi interrogatio nulla  proposita est. EhceS av rursus  eodem modo positum est, ut  paullo supra, significatque, Aga-  thonem haud dubie dicturum esse,  si interrogatus a Socrate respondere vellet*   xai 7) pptpp gdS avtGD$ .  !i* e. Stallbaumius inquit, ovx-  ovv xai nepl pjjtpos ooSavtaS  %X £L ? dubito, nam recte. Nam  ut taceam articuli ante prjxpoS  ponendi omissionem, quo carere  non possumus io huiasmodi enun-  tiat io ne, expletior oratio audit  potius: ovxovv xai r\ prjrrjp   vlioS ye rj SpyarpoS prjtpp.   o poXoy ai6$ai xai tov -  ro* Haec tredecim Bekkeri co-  dicum lectio est, mups apud eun-  dem opoAoysid&a habet, tinus  &>poAoyai6$ rursum unus oi-    yel<$$&   poAoyeidSaz. Editores excepto  Riickerto, qui opoXoyetdSai de-  dit, vulgatum opoXoyijdai in  ordinem verborum receperunt.  Hiickertus ad h. 1* aut opoXo -  yEioScti scribendum esse censet  aut 6fioXoyti6$G). Posterius,  inquit, propterea improbandum,  quia addi debebat, si hoc Piato  dedisset , <pavai vel alius dicendi verbi infinitivus, vpoAo-  yetdSai autem non habet, quod  offendat, modo passivum esse teneas: concessum esse, immo commendationis aliquid ex eo.  habet, quod in sequentibus quo-  que praesentis infinitivus opo-  A oysfa- et infra p* 20 1. A* «w-  poXoyat imperfectum non aori-  stus legitur, — Dedimus opo-  A oyau5%at codicum auctoritate  moti, nou quod praesens tempus magis nobis placeat, quam aoristicum tempus , neque magno-  pere curamus praesentis atque  imperfecti usum in sequentibus,  nam et imperfecti et floristi infinitivus in huiasmodi enuntiatis frequentissimus est. Neque admodum probamus illud conces- #  sum esse, quod haud scio, an  cuiquam satis probaturus sit Rii-  ckertus, Alia de caussa in textu  posuisse opoAoyatdSai libnit, vi-  delicet quia proxime ad PJatoaia  manum accedere videtur, atque  viam aperit genuinam lectionem  restituendi* Etenim scripsisse Pla-  tonem arbitramur opoXoyatv nat  tovto , quae scriptura quam fa- tovto. — "En rolvvv, slnslv xov ZaxQ&xrj, dxoxgivca  oUym itltiu, Zvu fiaXXov xaxa/ice&ijg d |SovAof«a. si  yuQ ipotftijv, Ti 6i; ddsbtpbg avxb tovto oxsg %6nv,  ioxi xivog a$iX<pog, ij ov; — Oavai slvai. — Ovxovv  aStlyov ij ddsAtpijg; — ' OfioXoysiv. JTugdi Si/, cpd-  vai, xal xbv”Egaxct slnslv. o "Egtog tgag ioxlv ovbsvog  SOO ij xivog ; Tldw [isv o vv ’i<Sxiv. Tovxo /ihv xolwv,  slnslv xbv Zu xguxrj, rpvka^ov nagd tiavztp fisg.v>]fitvog    cile potuerit xai, ut fit, incuria  scribarum dupliciter posito in  opoXoyeTtiSai mutari, e verbo maiusculis litteris perscripto patebit, Scriptum nimirum olim  exstabat: OMOAOrEINKAI-   KAITOTTOy ex quo factum est  OMOA OrElCQAlKAI TO TTO,  ei yap ipoiprjv, ti 8e;  d8e\<po $ avtu tovto oitep  iZdtiv* Optativo modo coninucto cum ei particula iubetur  boc loco Agatho sibi cogitare  ea, quae revera fiunt, tanquam si  fieri possint. Utuntur autem hoc  dicendi genere ii, qui interrogare aliquem aliquid cupiunt, ne-  que tamen interrogationem cautione adhibita nulla proferre au-  dent. Nostrates dicere solent:  Denke dir einmal, ich fruge,  quibus verbis interrogationem  ipsam annectunt. Hinc vides,  ipsa interrogatione posita facil-  4 lime abesse posse supplementum,  quo in huiusmodi dicendi genere  opus esse interpretes passim an-  notare solent: ti av tpaitjS ;  Ipsi autem interrogationi, h. e,  non suspensae ex aliis verbis, apprime convenit interrogandi si-  gnnm post ti de; Riickertus edi-  dit ti dk adeXtpoS duabus de  caussis , quas nullius momenti  eise existimo: quod, postquam de matre dictum sit ovxovv ?/ pi\-  trjp cjSavtGoS;' ad ea commodius  adiungi videatur interrogatio ti  de a8e\(p6s ; quid porro frater ,  quam ti de; d8e\g>oS , . . quid  autem ? frater . , « qua novi quid,  non tertium exemplum proferri  videatur, deinde, quod ea distinctio esse videatur librorum  omnium. Alterum nobis argumentum, quo probemus ti 86;  scripturam, hoc est, quod adeA-  (poS arcte cum insequentibus verbis coniungendumest; nam adeA-  <po$ avto tovto oTtep £($tiv no-  bis est: Das Wort a8t\(pu$ in  seiner absolutesten Bedeutung.  Hinc ne comma quidem post  adeXfpoS posuimus , quod in iis  editionibus comparere videmus,  in quibus posito interrogandi  signo, ti de; a sequentibus verbis disiunctnm est. Restat, at  de 8ad vocula dicamus, quae h.  1. et apud Bekkerum et apud  Stallbaumium in di particulae  locum substituta est. Aai non  ponitur, nisi ubi maior animi  commotio indicanda est, ut ad-  miratio, indignatio, ira ; vide an-  notat p. 191* Merito igitur mi-  reris, duumviros criticos eandem  retinuisse in tam quieto disputandi genere, quale hoc loco est  manifestissimum, CODEX BODLEIANVS exhibet aliique libri non otov ' roOovSe Se elice, itoregov 6 v Eg uq ixelvov, ov  $Onv 1’otog, exirtvfiel avrov, rj ov; — Tlavv yt, (pavae. Tlvtegov iyav avro, ov iiudv/tei re xal iga, elrcc  bu&vfiEL re xal iga, rj ovx lycov; Ovx iyav, cos-  to elx og ye, tpavai. Uxoitet S>), ebttlv tov Zaxgar>] t  avrl tov elxvrog, el dvayxq ovrag, ro liri&vfiovv ha-  &v(iecv ov ivSeeg lOnv, rj perj eici^vuilv , iav iu ) iv~  deis r]. ifiol fiiv yag &av/ia0 rug dumi, co Idya&av, B    pauci ; non dubitavimus igitur  iu ordinem rerborum id recipere*  Idem Riickertus fecit.   c pvXagov itotpd davrc 5  fi£ pvrjpiv oS otov. Ilaec  verba hodierni editores plane  non distinguunt interpunctione,  iunguntqne Astius certe et Schlei-ermacherns sic : <pv\a5,ov itapd  0avT(fi nefivrjfiivoS tovto otov  *c. itiriv. Sed in hac interpre-  tatione displicet nimis magno  intervallo a tovto pronomine,  quocum cohaeret, divulsum otov  eo magis , quod , si a /iSfivTjfie-  ro$ seiungendum est, sic nude  ac sine ulla vicina voce, quacum  coniungatur, vix ullus bonus  scriptor collocaverit* Addidisset  Plato, si ita verba accepisset,  idriv. Accedit, quod tovto h.  1. vix ad sequens aliquid, immo  ad praecedentem concessionem,  Amorem alicuius umorem esse,  referendum est. Quibus de caus-  sis veterem distinctionem verbo-  rum, qua ante /.leyvipUvof com-  ma ponebatur, revocavi. Est igitur sensus : hoc igitnr apud ani-  mum serva ( sc. alicuius esse,)  atque cuius sit, memento. Hanc Riickerti ad h. 1. annotationem integram perscripsi, ut  mclins possent, qui hoc libello  ntuntur, de ca iudicaro. Mihi  non persuasit V. D. Optime    Platonis verba convertit summus  Schleiermacherus : Dieses nun,   habe Socrates gesagt, lialte nocli  bei dir fest in Gedauken, wovou  sie (er) Liebe ist.   iit l$V fXEl OtVTOV. Dc  pronomine repetito vide annotat*  p. 198*   oJs ro' elxoS y £ * Agatho  finem Socraticae institutionis at-  que stragem futnram rerum sua-  rum odoratus, nt haberet, quo  posset rebus perditis salvus elu-»  bi, quae non poterant non concedi, e verisimilitudine dnntaxat  concedenda censuit* Hinc ojS  ro sixoS ys satis astute addit.  Sequentibus docemur, quam male  ei haec res cesserit. Nam aVrl  tov eIhotoS , Socrates inquit,  videamus, eI avdyxrj ovtcjS x.  r. A. Ceterum verba dvx\ T ov  sixoToS brevius quidem dicta  sunt, neque tamen obscurius.  Sensus est: 2xoJt£i Si)    av tI tov A iyeiv d>5 ro elxof  ys , eI avdyxij ovtco S*. Conver-  tenda verba sunt accentu orationis  in dxoitet verbo posito: Un-  tersuche nun lieber, anstatt  dass du sagst, «wie es den An-  •chein hat,® ob nothwendiger  \Vei&c es sich so verhiilt*   S av/Ltadrdjs 6oxei , cJ   'AyaZtov, wS dvdyxrj tl* «6g dvdyxt] tlvca. <Jol dt noog; Kdftol , cpavai, doxel.  — Kcd ag Xiysig. ciq’ ovv (iovXoit’ av tig fieyag av  fityccg tlvca , ij 1<>%vq6s av la%VQog ; 'ASvvmov Ix  ruv afioXoytjfiivcav. Ov yuQ xov ivdtijg av th)  xovtav o yt av. — 'Alrj&tj Xiyug. — EI yaQ xal  lG%VQog av PovXolto IcJyvQo g tlvca, cpavai t ov ZkoxQuzij,  xal xa%vg av za%vg, xal vyirjg av vyujs , S  yaQ 3v zig tavza oItj&uij xal nuvxa tu xocavta    v Oii, Non sine ironia quadem,  et quo gravius se opponeret Aga-  thoni in re apertissima gqS to eI-  xoS ys dicenti^ Socrates verbis uti-  tor SavpaQtGoS Soxei, goS avdyxtj  x. X. A. Ceterum Stallbaumius  ad h. I, Ne quis, inquit, mire-  tur, tanto intervallo ab  juaoTcoS remotam, alia huius ge*  neris exempla notavimus Piat.  Phned, p. 95. A. Bastius Spec.  Crit. p. 139. $av/iadT<oSi ooS  verborum seiunctione a$eo offensus est, ut de loci veritate  dubitaret. Diximus de coS cum  aliquo adverbio coniuncti stru-  ctura apnotat, p. 12., cuius stru-  cturae originem qui reputaverit  apud se, is mirabitur magis ad-  verbii cum ai? artissimam con-  junctionem, quae epud Platonem  veteresque scriptores Graecos sae-  pissime reperitur. Unum exemplum ut laudem coS ab adverbio  suo disiuncti, legitur in Piat.  Theaet. p, 157. D. Savpad Tt£(  (paiyexai cos fynr Xdyov .   ix r&r oa poXoyrj /livar.  Respicit Agatho ad verba ro iiti -  Svpovv iitiSvpelv , 'ov IvdsiS  idriVy ij fi?) iittSvyeiv, iav p?)  ivdelf y. Patet igitur, prae-  senti tempori dpoXoyovpivoov  hio non locum esse, quod vulgo  edebatur.   eI yap xal idxvpos < 3 *  fi ov \oit o . Socrates ad eum  iinem tendit, ut Erotem omni  ornatu privet, quo eum, qui ante  se locuti essent, donaverint. Et  cum iu superioribus esset judica-  tum, Amorem alicuius rei appe-  titum esse, cardinem rei nunc in  eo versari vides, ut, neminem id  appetere posse, quod possideat,  atque vice versa non possidere,  si quis, appetat, quod appetat,  probetur. In qua re ne sophi-  stico quodam artificio circumve-  niretur, Agathoque ad indoctio-  rum hominum sermonem confu-  geret, qui cum alia male, tum et-  iam hoc sibi indulgeant, ut di-  cant iycj vyiaLvoav fiovXopai  xal vyiaivEiv, ipsum hoc dicendi  genus Socrates nunc adit , atque  quid sibi velit, exponit. Singula  verba quod attinet, anuotftt Rii-  ckertus ad h, 1. rectissime: Pro-  tasin ponit auctor, cui deinde  parenthesin subiungit, qua ra-  tionem reddat eorum, quae in  protasi dicta sunt, atque cur  liceat ea ponere, ostendat. In  qua quum plura fuissent dicen-  da, ita ut etiam periodi com-  plures existerent, non potuit  simpliciter reddere protasi apo-  dosin, sed novam instituit: aAA*  Ztav tiS Xiyy } quam deinde se-  quitur apodosis, qua quid tali ho- zovs ovras ta tolovtovs xai iyovxag ravta rovrov, C  ancg $x ov(Sl > tTCL&v^iuv. iv’ ovv (irj e^axart]d‘d-   (uv, rovrov tvtxa Xtya. rovtovq yccQ, w 'Ayaftav, d  Ivvodg , £%Uv fiiv exaOrov rovrmv Iv rai naqovri,  avctyxrj , a %ovtftv, lav re fiovXavtai tav re p 17, xai  rovrov ye 6 rj tcov rts av haftvfirjaetsv ; aXX’ orav ng  Xiyy, ori ’Eya vyiuLvcov fiovXouat xai vyialvuv, xai aXov-    tav fio vXofiai xai xXo vreiv,   mini respondendam sit , demonstratur. Est autem inter utramque protasin hoc discrimen, ut»  in priore ponatnr aliquis hoc dicere simpliciter atque sic, ut  plane non quaeratur, fiatue id  rerera aut fieri possit, necne, in  posteriore autem, postquam demonstratum est, fieri posse, res  pro certa' et vere eveniente perhibeatur.   rovrovS yap, 0 0 'Aya-  $gjv, ei kvvoeiS. Haec est vulgata lectio, quam praeter  Riickertum omnes editores improbarunt. Pauci sed ii optimae  notae codices rovtoiS exhibent»  Utrumque ferri potest atque commodissime explicap , sed magis  placet accnsativus casus, ei iv-  YOErS Ruckertus cum nostratium formula comparat: verstehst du wohl? quae formula cum Graeca nihil commune habet, quam verbi finiti usum absolutum, ei iv- YoeiS potius est: si sapis, wenn  du verstandig sein willst.  .xa\ rovrov y e dij itov  r is av litiSv p.rj6eiev . Sic in omnibus editionibus legitnr, neque quicquam verbis inest, quo offendaris. Sed quæritur, an non  facillima accentus mutatione scribendum sit: »al rovrov ye 6 r}  nov us av ixi&vjLt?j(Seiev , quo    xai eni9v[ia avriav rovrov, Scriptura orationis accentus in  ijttSvpijtieiev ponitur, significan-  tiusque indicatur, ne cogitari  quidem posse, ut aliquis, quod  possideat, id possidere cupiat. Ceterum Stallbaumius annotat ad  hunc locum : Refertur rovrov ad  praegressum exadrov rovrajv, a  ix.ov6tVy ita ut iu universam in-  tclligendum sit o Rectius,  opinor, Mxetv suppletur, quo facto luculentior fit insania eorum,  qui et habent atque illud ipsum  habere concupiscunt»   iytA vyiaiveiv (iov\o-  pai jcal vyiaiveiv. Vulgo  Tccci deest ante vyiaiveiv et  ante irXovreiv. Idem Ficinus in  conversione non agnoscit: At  ego, sanus dum sum , volo equidem sanus esse , et dives dum  sum, esse dives. In ordinem  verborum voculam recepit Stall-  baumius Bodleiani codicis aliorumque non paucorum librorum  auctoritate motus. Frustra Rii-  ckertus ad h, 1. : Profecto dubi-  tare, inquit, aliquis possit, an  Platonis manus xai particulam  addiderit. Kat enim ut aliquem  sensum hoc loco habeat, addendi  vim habere Oportet. Iam quod  additur, non potest esse to  vyiaiveiv et ro likovreiv , quis  enim ferat dictum; Ego qui sa- a i%a , £xoijisv av avta, ori Zv> to avdpmxe , n).ov-  D tov xtxTTjtuvos 'Ma vytuuv xcd l(S%vv (iovXu xal ilg  rov ibici ra %qovov rubra xexrij<f&cu ' insl Iv roJ ys   VVV XttQOVTl, tltl (iouXu £LTB flT], fjJStg. (SXOXEl OVV, OTUV   tovto Xiytjg, ori Esn&v^ito rixiv naQovrcov, ei ccXXo n  Xiyus V toSe, ori BovXofiai ra vvv xaQovru y.cd tig  tov Zituzu xqovov TtccQtZvai. aXXo n ofioXoyoi av; X vp-  tpavai ¥qnj rbv Aya&ava. Ebttlv 6tj tov 2koxQutt],    nos sum, copio etiam sanus esse?  Immo hoc licet: Ego qui «ura  sanus, etiam cupio ut sim. Quod  igitur additur, To (iovAt6$ai  est. Iam quaeritur, liceatne sic  post illam vocem , cui additur,  xai particulam collocare, — Ad-  dita xai particula optime habet  hoc loco, quo id agitur, ut error  eorum clarius appareat, qui hu-  iusmodi dictione utantur.   aWo ri o/ioAoyol av;  o ti cum vi hoc loco ponitur, cum in praecedentibus iam  eo usus sit scriptor Cxotcei ovv  ei «AAo ti XfyetS rj tovto.  Non raro autem Graeci r/ cum  suis verbis omiserunt in interrogationibus brevitatis studiosi  atque nolentes, quae facile ab  auditore suppleri possent, eadem  disertis verbis commemorare.  Sic nostro loco expletior oratio  uudiret: «rAAo ti ?} tovto d/*o-  A oyoi av ; Factum deinde est  usu loquendi, ut etiam in eiusmodi interrogationibus aAAo ti  ponerent Graeci, in quibus nihil  cogitari potest, quod cum ?] supplendo suppleretur* *w4AAo ti  igitur, recte annotante Matthiaeo  Gramm. ampl. 487. 9. p.  914, interrogativae particulae  vices obtinuit, ut cum vi ex*  pvimeretur, rem nou aliter se    habere, atque in interrogatione  expressa sit. cfr. Piat. Hipparch.  p. 226. E* <rAAo ti ovv oiyi  <piXoxep8iiS <pi\ov6i to xipdoS;  Piat. Charmid. p, 167. B. aAAo  ti ovv s tavta Tavra av elrj fiia TiS iitldTlj/irf ; Vide prae-  terea Hensdium Specim. Crit. in  Piat. p. 59«, Stallbaumium ad Eu-  thyphr, p. 104, Paullo infra p.  200. E. aAAo ti S&etv 6 "Epcof   Itp&TQV p\v TlVCJVf httlTCL TOV -   tgdv, G)v av iv8nct rtapij avtw ;   ovxovv tovto y * &6x\v  ixeivov ipav. Vulgo post  ovxovv 6 1 / particula additur, quae cum iu plerisque codicibus  non reperiatur, e textu semota  est a EeLkero, Astio, Stallbaumio.  Btickertus, ne parum verecundus  videretur librorum auctoritatis,  uncis 8 7f includendum curavit,  quod nisi codicum auctoritas ob-  staret, in ordinem verborum re-  cepturus fuisset,   u o viteo itoijiov avTtjj  i6tiv ov8h Sanissi-   mam horum verborum distinctio-  nem deleto post Zxett posito poat  &6tiv commate Kiickertus corru-  pit. Negat autem V. D. , to  iis tov hteita xpovov — tu  vvv Ttapovra esse posse tovto  pronominis defiuitionem accuratiorem, quod ipav ixeivov non Ovxovv tovto y’ l6rlv ixelvov Igdv, o ovito eroipov  avrei Itiriv ovde S%u y ro elg rov Situra %gbvov ravra  tlvai cwtc 5 Oco^opsva r a vvv itagovra; — Tlaw ye, cpa- E  vai .Kal ovrog aga xal aklog itdg 6 hu&v[uov rov  pr] iroipov liudvfjLSL xal rov [irj itagovrog , xcd o /u?)  Syei xal o [it] Sdriv avzog xal ov tvderjg i<5n y roiavz  arra iti tlv cov 7] hnftvpta rs xal 6 Sgcog Itiri. — Tlaw  y , elituv. *Iftt di]\ tpavat rov 2koxgazr] y dvopoAoyrjtia-  respondeat, tat elvai, sed r»  fiov \s 6$ a i elvai ravra av-  rc o 6co%6fUva. Fugit autem Riickertum e verbis praecedentibus  fiovXopai ra vvv itapovra xal  cis rov Mneita xpovov xapcivai  nostri loci verba petita esse ita,  ut, quoniam proxime praecedat  fiovXopat verbum, id ipsum e praecedentibus facillime supplendum omitteretur. Conversio verborum haec est: Also bedeutet  dies eben, namlich ( vide annot.  p. 59.) (dass auch fiir die Zu-  kunft der gegenwartige Besitz  crhaltcn werde, das bcgehren,  vas cincm nicht zu Gebote steht  und er nicht liat. Ceterum ut  apud nostrates, ita apud Graecos  pronomen relativum et subiectum  est et oblectum enuntiatiouis,  cuius rei inde petitur excusatio,  quod sive accusativum sive nominativum posueris , forma pronominis eadem manet.   xal ovtoS dpa xal aA-  X.oS it a S o* i 7Ci$ v /x at v rov  p t} kzoipov IkiSv pcl x.  T. A. Ne loquacitatis Socratem  nccoses, qui commemoratis rov  pr) kzoipov verbis insequentes  definitiones reticere debuisset:  hoc agit vir providentissimus, ut  ancoras penitus praecideret, quibus peritura Agathonis navis teneri atque servari possit.,  Sy, (parat tor Sco*  xparrf. Utitur nunc Socrates  ad refutandam Agathonis senten-  tiam hac argumentatione: Quae  cupimus, inquit, ea nondum pos-  sidemus. Amorem autem cum  dixeris pulcritudinis cupiditate  teneri, necesse est, eam ille non  habeat. Alioquiu enim non cuperet. Quum autem pulcrum at-  que bonum idem sit, caret Amor  etiam bono. Stallb»   av opoXoyijdoops^a ra  clprj pev a h. e. repetamus,  quae hucusque dicta sunt  ita, ut eodem modo, at-  que hoc factum est paullo  supra, de iis inter nos  conveniat. Haud raro Graeci  scriptores brevitatis studio verba  ita commutant, ut pro verbo linito cum aliquo adverbio vel  adiectivo coniungendo verbum  ponant eiusdem atque adverbium  radicis. Sic paullo infra 202.  A. legitur prj roivvv avdytca^e,  o pi) xaXov idtiv, alCxpdv £t-  vai x. r. A., ad quem locum  vide annotat.   dXXo n l6nv 6 *EpfoS.  De trAAo ri significata atque de  jj particula omissa vide annotat, p. 238.   iit e ira rovratr* His ver-  bis accuratior continetur defini-  fu &a ru dQtjjikia. iikko n ItStiv 6 'Epos xqotov (ihv  SOI TLvdv, Ibuira tovtuv, av av SvStia rtaQy avta; — Neu,  tpavui. — ’Enl Si] tovtoig dvafivrjG&Tjri, Tivav tcpyO&a  iv tiS koya tlvcu rbv ’ 'Egma . d Se fiovkti, iyd Ge  avuiivijGa. oinai yaQ <Se ovrwaL itag dntZv, ou roig  &eolg xatsGxBvuG&r] ra XQuyfiata Si "EQana xakdv’  mlo%Qav yotQ ovx Biy 'Epcog • ov% ovtaxsi mog Hkeytsf  — Ehtov yuQ , cpavai rov 'AyaQavcu  Kut limixdg  ys kiysig, d izaiQB , qtuvai tbv ZaxQazr]. xal tl  tovto ovxag cikko w 6 "Eq os xalkovg av tiij  tio eornm, qnorom Amor amor i,  desiderium est. Sensos est : Erst-  lich ist Eros Liebe eu etwas (vi-  de p. 200. A.) uud das ist zwei-  tens das, vroran es ihm gebricht.  Ceteram ne mireris, cum ia supe-  rioribus Socrates simplici verbo  semper usos esset idtiv in eius-  dem sententiae efformatjone, cur  nunc compositum 7tapy exhi-  beat: itapeivai hoc loco non  attributum describit, sed aliquam  Erotis conditionem internam, sine  qua ille ne cogitari quidem pos-  sit: ein Mangel, der ei ne fiedin-  gung ist seines Wesens,   ei dfc povXei* Duplici  modo consilii mutatio apud Pla-  tonem indicatur, aut enim pix A-  Aok di ponitur, de quo supra dixi-  mus annotat, p* 15., aut ei Sl  fiovXei. Multum interest autem,  utrum hac an illa dicendi forma  utaris» MixXXov 6i poni solet,  abi res e loquentis iudicio apta  est, qui vel ipse se corrigit, vel  alium, nt se corrigat aut aliquid  mutet, adhortatur. El dfc fiov-  Au autem non nisi ita usurpa-  tum reperies, nt loquens suum  iudicium ab re prorsus secludat,  omnem alius voluntati liberrimae    subiiciat» Sic nostro loco Socra-  tes, quicquid Agathoni placuerit»  id se facturum profitetur. Con-  tra p. 173* r\6av roivvv rota -  de* paXXov di apxtjS vfiiv  — itEipa.6op.ai StTfyTjdad^at.  Apollodorus mutato consilic re-  ctius se acturum censet, si ab  initio rem narrare studeat.   aidxp^y y&P ovx elrj  v EpajS, Dixerat Agatho p, 197-  B. oSev 6t) xal xaredxevddSrf  tgov $egjv x a 7tpdyjiata ”EpGQ~  roS lyyevofikvov 6rjA.ov ori  xaAXovS. aldXEt yap ovx ht-  edriv "EpcoS. Haec Socrates cum  minus accurate repeteret, verba  addidit ovteodi TtcoS, Ceterum  scriptum exspectaveris: aldxp&v  yap ovx eivai "Epcora* Opta-  tivo posito scriptor aliquid in-  dicare voluisse videtur, quod ad^  missa accusativi cum infinitivo  coni aucti struetnxa prorsus pe-  riret atque evanesceret. Hac  nimirum structura verborum ni-  hil indicat scriptor, quam sen-  tentiam eins, qui priori tempore  locutus sit, nunc referri* Opta-  tivo contra, qui praecedenti ac-  cusativo cum iufinitivo conjun-  cto annectitur, etiam verba il- ?gag, ai(S%ovg d’ ov;  'Slf/Myti. — Ovxovv ofiolu-  yijTca, ov tvdcijs t<5u xal Ifca , rovtov Iguv; —  Nal , ihtilv. 1 'EvSsrjg &Q* xal ovx %%u 6 'Egcog B  xaXXog. — ’Avdyxr}, epuvui. — Ti 8 b; to tvStlg xdX-  kov e xal (iijCufiy xsxTtjfdvov xaXXog aget XiyEig 6v  xaXov tlvai ;Ov Sijra. — "Eu ovv onoXoyd g "Ega-  tcc xaXov Eivca, d reditu ovrag  Kal rbv ’Aya-  &ava dittZv, KevSvvevco, to ZXbxQareg, ovdhv sidi -   T t r ~T7~ \ s . . T f T    vai ov tore euzov. n.ca prjy  ’Ayuftov. alXa tiptxQov   lius referri significat , ant si  haec non repetantur revera, tan-  quam talia , qualibus ille usus  esset, referri. Ubi autem ipsa  verba laudantur, aut tanquam ipsa,  consentaneum esse videtnr eum,  qui ita loquatur, illis verbis ma-  lus, quam aliis, pondus tribuere*  Jam si reputamus, Socratem id  agere, ut ostendatur, Erotem polcro bonoque prorsus carere, eam  potissimum Agathonis sententiam  ab eo tangi consentaneum est,  qnae huic consilio maxime offi-  ceret: aldxp &Y Y<*P ovx  ^7t£6riv M EpcoS. Verba convertenda sunt: Denn ich meine,  dass du ohngefahr folgender  JMaassen sprachst : dass die Angelegenheiten der Gotter dnrch  den Eros znm Schonen vollkomxnen in Ordnung gebracht wor-  den waren, denn des Ilasslichen wiire kein Eros.  Eadem prorsus verborum stru-  ctura apud Xenophontem repentur Hell. III. 2, 23. dxoxpiva-  fjiivcov 6e tc3 v * HMdajy, ori ov  7tovj<Seiar xotvra • iittXrjtS aS  y a. p i xoi&v r a S tiqXeiS*  <ppovpav iqnjvav ol upopoi.  Dixerunt autem, ut videtur, Elidenses: imXrjidaS yap Uxopev    yt umg, <puvcu, o  thd • rayccfta ov udi C   x aS 7Co\eiS. Adde Hell. VT*. 5.  36. o 6e itXndroS ijv XoyoT, cJ?  xara xovS upxovS fiorjSriv dioi.  ov ydp ddixj/tidvTGyv 6(pd>y  ijttdparevotey ol 'Apxadss xal  ol ptr * avrcjy xoiS AaxeSaipo-  yiotS • Praeter hos Jocos alios  nonnullos Riickertns laudavit an-  motat. ad h. 1., quam vide.   ov ivSeijs idri xal pi)  Non opus est, ut accusativum pronominis relativi repetas e praegresso ov genitivo;  verba enim xal p?j ixei posita  sunt usu Græcorum liaud infrequenti pro wSre p?j Ixziv; p?}  IjttV autem absolute positum  est, atque nihil nisi meram verbi  ZxttY notionem negat  xal prjy xaXco $ ye el-  7teS. Annotat Riickertus ad b.  ]*: Et tamen pulcre quidem di-  xisti. Laudaverant omnes con-  vivae Agathouem, ut qui pulcre  et praeclare dixisset, nec mino-  rem, ut videtur, ipse de se ha-  buerat opinionem. Quare quum  postremo eo sit deductus, ut ni-  hil se scire confiteatur eorum,  quae tum dixerit, haec subiicit  Socrates; quibus quanta sit- ironia, qua et ipsius Ag?thooi« fa-  16    f  y.uMi Soy.EL aoi ilvai; — 'E/ioiyt. — EI ccqci 6 "Eq ® g  rcSv xaJhov IvdsrjS ^OTl, tu di ayn&cc xaXu , xav tuv  riyuftuv ivdltjS sttj. Eyd, (pctvca, oJ EdxQOlig , 6oi  ova av Svvcdfirjv uvrdiynv, ais.’ ovtwg ^trra, dg Gv  tiyug. Ov fiiv ovv ty dhftilu, qjavai, d tpUov/iEvs  ’Ayaft av , dvvaGat. civuliyHV Inii Ecoxqutu yc ou-  div %ttkiit6v.    stus et amlitornm vani opplan-  sos perstringantur , etsi nemo  non debet sentire , tamen locum  plane non intellectum video a  Schleiermacliero, qui verterit :  Gur recht m a g s t du daran  wohlhaben. Tmrao vertendam :  Und da hast ia doch tchoo ge-  sprochen. Socrates acerrimus  haud raro eorum cavillator, qui  fasta maguiloquentiaque vanita-  tem suam obtegere studebant,  mitem iis statim sesc ostendere  solebat, qui errores suos confiterentur. Quod cum praeter exspectationem subito fecisset Aga-  tho, homo alioqnin pollens inge-  nio, xai fxt}v xa\wS ye elzeS  verba Socrates ita exhibuisse  consentaneam est, ut id remissa  omni ironia atque cavillatione  fecerit» Rectissime igitur Scblei-  ermacherus verba cepit, ad quem  Riickertus recurret, quando desierit nat fitjv et tamen interpretari. Vide annotat, p. 6»  rdya$d ov xat x aXd x.  r. A. Habes syllogismum per  inversionem , quo qui utantur,  id agunt, ut alterum membrum  enuntiationis , quod priori loco  positum atque in conclusione re-  petitum est, prae ceteris verbis  extollatur vique augeatur. Ilem  quod attinet, concessa pulcri bo-  nique aequalitate Agatho gravissimam stragem suae orationi ipse    intulit, eiTecitqne, ut ne bonus  quidem Eros esse diceretur. Xam  mireris vel inertiam Agathouis,  qui noluerit, quod argumentis non confirmatum sit, id itnpuguare, vel Socratis negligentiam, qua non argumentis probarit, quod ab Agathone impugnari posset  facillime: bonum idem esse atque pulcrum» Sed monendum  est, Graecos boni pulcrique notionem ita animo conceptam habuisse, ut alteram ab altero seiuuetum non cogitarent. Quod pulcrum, iisdem et bonum fuit, neque bonum iudicatum est ab iis, quod nou et pulcritudine gauderet; Ilinc Socrati uon metuendum erat, ne forte Agatho negaret, bonum idem esse atque puierum, adeoque argumentis sententiam confirmare supersedere poterat, ut si addidisset, nimia  sedulitate id factum auditores  existimaturi fuissent.  i y co — do i ovy< dv 8 v •  vaiyLi}v dvxiXkyziv, U-  trumque et non pulcrum et non  bonum Erotem esse, Agatho con-  cessit sed diverso modo. Non  pulcrum, sincere et candide, non  bonum, adhibitis sophistarum ar-  tificiis, ut non rem ita esse con-  cederet, sed suam disputandi im-  becillitatem confiteretur. Igitur  accentus orationis in vocalis €yoo  et doi ponendus est, quns *cri~  I   Kal fl£ n&v ye tfdrj hx<Sa> • tov 6s Xbyov rov xtfA D  tov "Eqcjtos , ov jcot’ jjxovect yvvcaxbg Mavttvtxrjg zho-  tlfiag , ?} tccvtu te <Socpr) i] v y.al aU.a aro Xla, v.al  ’J%qvaloig note dvaafUvotg arpo rov Xoifiov Stxa foj    ptor, quo validius prae ceteris  verbis eminerent, ipso enuotiati  initio collocavit» Sensus est: Mea imbecillitate, non falsitate sententiae meae factum est, ut ego a te,  homine peritissimo disputandi vincerer. Verborum  conversio haec est: Ego, (homo imbecillis), tibi, (peritissimo disputandi) (etiamsi vellero,) contradicere non  possem, sed (vincerer, st contradicerem, igitur) res se habeat, ut tute dicis. Ad verba ovx ar bwaipjjV sup-  plendam est, ut in conversione  indicavimus, ei xal fiovXoifitjri  soletque haud raro in enuntiatis  conditionalibus alterum enuntiati  membrum omitti; exemplum hu-  ius omissionis si quaeris, vide  annotat, p, 201. Pro aXXa par-  ticula aliam exspectaveris , quae  non oppositioni, sed conclusioni  indicandae inserviat. Ni fallor,  brevitate quadam dicendi Aga-  tho usus edt , quam commotiori  eius animo apprime convenire arbitror. In loci conversione indicavimus, quomodo verba expleri possint atque a\Xa praepositionis usus excusari. ov ovv tp aXtj$ eip  h. e., Stallbaumius inquit, imo vero cobtra veritatem non  potes disputare: nam con tra Socratem tibi facile est.  Ov f.ibr ovv voculis  Socrates ita utitur, ut indicet,  recte quidem Agathonem negasse,  sed non in re negationem adhi-  buisse, quae revera necanda esset.  Exprimunt igitur ov fikv ovv  voculae lenem correctionem h. e.  rectiorem interpretationem prae-  gressae sententiae, quae aliquid  veri contineat, sed cum veritate  non prorsus conveniat. Das  heisst also, lieberAga-  tho, du Jcannst der Wahrheit nichtentgegen spre-  chen, deun dera Socrates  ist es keine Schwierig-  keit*   xai p£vyei/8y£d~  ($<o. Respicit Socrates ad p.  199. B. Uri xoivvv  n apeS  fioi ’Aya$&iva dpi?cp * artet £p£~  6$ai X. r. A. > ut verba nostra  significent: Ac te quidem,   quem pauca quaedam in-  terroga rp me velle supra  indicavi, nunc mittam.   ,o rror* rjxovdaywai-  xo S MctvtivixijS. Vulgo pav-  ttxr/S legitur; illud pauci sed op-  timae nolae codices commendant. Vulgatae scripturae originem solertissime indagatus est Stallbaumius: Vocatur, inquit, Diotima  Mavtixi } ut infra p. 211. D.,  quum proprie deberet Mavtivif *  16  avu(ioXr)V Inolrfii rrjg votiov, rj drj xcd Ifie r a tga-  t <x« Ididafcev , — ov ovv Ixtivtj PXtye Xoyov , nugaOo-  aude factum est opinor, ut grammatici scriberent / lavxixijS. At  enim solent nomina possessiva  liaud raro occupare locum nominum gentilium, de quo loquendi  genere vide Davis* ad Max. Tyr. \  p, 588* et Fischerum ad Welleri Gramm. Non recte autem addit V.  D. : Neque eatis ad rem accom-  modatum est , quod vu/go lege -  batur , f.tctvziH7}. Quae enim Viotirna de amore disputasse nar-  ratur , ea non vaticinandi arti  debuit y sed ingenii sui praestantiae ac virtutis. Eodem enim  iure cogitare possis pavxiKt) positum eaee, quo scriptum legitur  paulio infra dvaftoXrjv inolyde  tijS vodov, neque necessariam est, ut, cum dicatur orationis  auctor fuisse mulier fatidica, va-  ticinandi arte orationem compo-  sitam censeas. Porro mulieri  eique peregrinae datam esse ora-  tionem hanc, ut convivae ridean-  tur, qui, quum divinioris amoris  vim et naturam plane non ca-  perent, tamen in dei laudibus  celebrandis mirifice cxsultareut,  Stallbaumio non credimus. Quem  enim pudeat a femina melio-  ra doceri , cuius sapientia prae-  claro facinore, h. e. dvaftoXy  TtjS vodov probata sit, et quam  ipsius Socratis, sapieutissimi ho-  minis, magistram fuisse, huius lo-  ci verba testantur. Num Periclem  autipsum Socratem puduit Aspasiae  Milesiae praeceptis edoceri ? Ad-  dit Stallbaumius: Cur Diotimae  potissimum has parte* Plato tri-  buerit, neque Aspasiae aut alii  chidam nobili feminae illius aetatis , id quidem exquiri nullo  modo potest propterea , qnod a  scriptoribus aequalibus aut snp-  paris aetatis de ea nihil memoriae traditum est. Quae autem  seriores scriptores de eadem nar-  rant, ea maximam partem ex hoc  ipso loco hausta, aut temere con-  ficta-esse , exploratum habemos.  Quae quum ita sint, hoc uuum  tenendum putamus, quod , ex hac  oratione discimus , fuisse eam  mulierem prudentia et vaticinandi  arte nobilem, quae quum diutias  Athenis esset aliquando commorata, magnam nacta esset sapientiae famam. Diximus de  Diotima Mantineensi in Comment. de Symp. Platonis, ubi, curStall-  baumii iudicio non adstipulemur,  indicatum reperies.   xal 'AStjv aioiS 7torh  $vdap£voiS repo rov X.o t-  r pL o v . Pestis Atticam terram invasit Peloponnesiaci belli anno  secundo h. e. a» 450. Impetum  in eandem fecisse etiam a, 440»  ex hoc loco colligi possit; cfr»  Thucydidis L» II. c. 47* p*  214. ed. Haaek. xod ovtoov av-  tcjv (sc. tcov Aaxedcujuovlcor)  ov noXXds 7 Cgj rjpepaS iv xy  *Axxttc\} ij vodoS Ttpcoxov ypBfCtxo  yevkd^at toiS *A$rjvaioi$ Xe-  y o/t ev ov xa\ icpotE-   pov it oWaxo 6'E iyxotra.-  d x f/il* a i xal 7tspl Aijpvov nai  iv dXXoiS — Pro $v-   dajiivoiS H. Stephanus scriben-  dum coniecit Svdapevy , videli-  cet ut esset, quo explicetur ra-  tio et modus xrjS avaftoArjS.  Frustra, Suspicari licet , quo  l wa vpXv dtfXfttlv l x tav dfioKoyrjfihov Ifioi xctl  'Ayaftcovt , avtog l%* ificcvtov, oncog av dvvofiat. d'ec modo retere* pestem abigi potaisse crediderint, mutare verba  eo minus licet, quo certius est,  .Platonem ipsum xijs avafioArjS  modum indicare noluisse.   ov ovv ixeivrj £\eyev .  Redorditur abruptum sermonis  filnm ita, ut, quae illustrationis  caussa addidit , ca nunc paucis  comprehendat illata particula ovv.  Nam omitti poterant haec: ov  ovv ixeivjf £A eye Aoyov. Sta11b.   avxoS ix * ijiavx ov. Vul-  go legitur avxoS an* ipavxov ;  illud Bastii coniectura est, quam  praeter Riickertum editores omnes  iu textum receperunt. Riicker-  tus autem avxoS an* ipavxov  ita explicat, ut nolle Socratem  contendat reliqua ex alio elicero  per colloquium, sed quae audie-  rit, ex se ipso proferre ano  jAVTjfiTjS. Sed aligd est an* ip-  avxov, aliod avroS an* ipav-  rov t atque illis verbis concedi-  mus sensum, quemRuckertus ait,  inesse posse, verbis contra avxoS  <x7t* ipavxov nihil aliud expri-  mitur, atque mea sponte,  AvtoS in* ipavxov legitur io  Piat. Alcib. I. p 114. A. el p\v  fiovAei, ipoox&v pe, Ssnep iyco  6 e , ei 61 xal avxoS ini 6av-  tov , \6ycj 8ie&e A£e, quo loco  ex oppositis colligitur, avxoS ini  (jctvxov esse: disputatione  remissa, continua ora-  tione aliquid proferre.  Probatur haec verborum signifi-  catio etiam Piat, Soph, p. 217.  C. itoxepov elcoSaS fjSiov av-  roS ini davxov paxpti A oytp  dteSttvai Aeyajv topro , o av    iv8ei%a6$al xcp ftovAjjSpS , rj  6t* ipcjx?f(jeaov , x. r. A. Igitur  hoc loco cum ceteris editoribus  avxoS in* ipavxov in ordinem  verborum posuimus. Schleier-  maeberns verba convertit: vou  dem ausgehend, woriiber ich mit  Agathon iiberein gekommen bin,  sonst aber ganz fiir mich al-  lein, s o gut ich eben kanu. Sensas es* potias: N&chdem ich mit  Agathon iibereingekommen bin, werde ich versnchen, Diotimas  Rede in einer zusamraenhangeu-  den Darstellung euch iviederzu-  geben. Verba autem ona>S av  Svvcduai excusantis sunt oratio-  nem minus elegantem atque in-  cultiorem; quae verba, quoniam  Socratis dictio bona est et recta,  in eorum orationes convehun-  tur, qnae nimia cura elaboratae  sunt atque inutili ornatu conde-  coratae.   &snep dv dirjyrjd co . cfr.  p. 195. A. ovrco 6rj z6v"EpGoxa  xal ijpds dixaiov inaivedai  npdoxov avxov , olds idxiv, inni-  xa xaS doOeiS.   Eiepa xotavta iAeyov.  n ExepoS vocis significatio prima-  ria est: alter: respicit igitur  ad alterum, qui alteri vel simi-  lis est vel dissimilis. Hinc iit,  nt ixepoS diversum denotet,  cuius notionis exemplum est  Sp mp. p. 186. B. Zxepov xe xal  pcvopoiov i6xiv . Nostro contra  loco, ubi similitudinem inter al-  teram et alterum exstare com-  paratio instituta docuit, ixepoS  verbum fere idem siguificat.  Recte Stallbaumius verba con- 6>), m 'Ayct&av, agntg Gv 8iryyi)&» , 8uX%t tv ainbv  jB ngatov, xlg iGuv 6 "Egeo g xal nolo g ng, Inura xa  igycc ccvtov. Soxst ovv fioi gnGxov tivai ovrca ditX-  Sftlv , as xtox' kfie rj £,tw) avaxgivovGa Snju. GytSbv  yag xi xal lya ngog avrfjv triga toutvta D.tyov,  olccntg vvv ngos (fit ’Ayd9av, as &>1 w *Egas ptyas    &toS, ili) 8t zav xaXav.  koyoig, olgntg iya rovtov, vertit : itidem talia. cfV.   Gorg. 482. A, vo/iige toiwv  xa l nap* ifiov xPV y0( * £xepa  rotavta dxoveiv % Adde Pro-  tag. 3^6. A. Interdum compa-  ratione admissa nnlla exepoS no-  vae rei accessionem denotat , at  in Alcib, II. p, 138. C. tcepot  rtpoS xoiS vnapxovdi xaxijpd -  ro , h. e„ nova mala praesentibus  addidit precando. Ibid. p. 149.  evprjdEiS de xal nap 9 t Opijp<p  &c£pa itapanXijdioc xovxoiS el-  pr/pfra,   p£yaS SeoS, Sydenharaius  dyctSoS $£of scribendum esso  censuit. Nisi fallor, minus est  «pitheton, quo omnia continen-  tur,. quae ab Agathone Eroti at-  tribuuntur, quam 5eoV substan-  tivum urgendum, Quamquam enim  in proximis de epithetorum veritate agitur, tamen de iisdem  iam disputatum est in superioribus, Nunc retractantur eadem, ut facilius ad sententiam  eam aditus pateat, qua deum esse  Erotem Diotima negat. Insequentia verba rectissime Stallbaumius  interpretatus est: KaXcjv, inquit,  pendet ex "Epeo? t quod etiam hio  positum est, ut p. Ip6. D. Adde  praeterea p. 204. D. l<$n /ily  ydp 6tj Toiovroi nal ovtcoS  yeyorwi q "Epca*, $dxt 8k xooy    rjXtyyt di) fit Tourotg rotg  ag ovxt xaXog tii ) xatci   xaXcSy. cfr. annot. p. 209.  Verba convertenda sunt: Dass   Eros ein prosser Gott, und dass  er die Liebe des Schdnen sei.   ovx ev deis . Rii-   ckertus ad haec verba h. e. in-  quit; bona verba, quaeso. Du-  bito, nuru recte. Bona verba  apprime respondet nostratium :  Nur gemacli, nicht za liitzig, iis-  que verbis utuntur, qui iratos,  minitautes, iuiuste accusantes il-  ludunt. Sic Davns in Andr. Ter.  Act. I. Sc, II, v. 33. cum herus  dixisset; ubivis facilius passus  sim, quam in hac re, me delu-  dier, Bona verba, quaeso, re-  spondit. Cui herus rursum; In-  rides, inquit, nil me fallis. Ev-  qxtjpElv verbo respondet Latino-  rum favere linguis, utrum-  que autem dicitur, ut sibi ca-  veat aliquis, no mali ominis verba  pronuntiet. Sic in Piat, de rep.  I. p. 329. C. f cum aliquis So-  phoclem aetate provectiorem iu-  terrogasset Ixt oloS X * el yv-  yaixl dvyyiyvedSat, respondisse  ille fertur; LvcpijpEt, qj avSpGD-  1 te. Adde Alcib, II. p. 143. C.  *A\x. Evipiput npoS JioS , gj  2o oxpocfEf,, JS, ot; xoi roV A i-  yovxa , gJ UXxifipadtf , goS ovx  dv iS&ots: dot xavxa TtEnpd.-  XSaij Exxprjpeiv det de xeXeveiv,  d\Kd pdXX ov noXv ei xts tei     ' . ETMnOEION. 24 ?   tov 1/J.ov koyov ovxs dyu^og. xul iyui, /7ws ktytig,  k'(fr]v, a z/tortfta ; cda%Qo g uga 6 ’Ega g loxl xcd xa-  xog; Kal i/, Ovx tvtpTjyyOtis ; £<PV' V olet, <" xi av  fijj xakbv y, avuyxatov avxo uvul alaygov, — Md- £oi  h&ca ye. — *// xal dv yy <Soq>ov ctyaDig ; y ovx  yO&yOai , on latt n yuxu.lv <Soq>tae xul aua&lag; —   Ti xovxo ; — To 6 q9cc do|«£av xal civiv tov I^hv  loyov Sovvai ovx oi<J&’, irpy, on ovx e hititix aGftui    ivavxla Xiyoi' iitel (67) ov-  ' toj doi Soxei (jtpoSpa  8 e iv 6 v elvai r 6 7t p a y -   fM)C f &ST 9 OUfifi f>7fTEOV   tlvai ovzcdS elxij x.x.X.   7 / xal av fxrj docpov df.ia-  3 Astios ij , qucd vulso  legitur, servandom duxit, ut quod  ad praecedens tj ^ *• 1,0   tn fortasse censes, referendum  sit. Frustra. Illic male vulgo 7 £  exhibetur, uostro contra loco 7  plena interrogatio est: Num et-  iam censeas . vide annot. Ceterum frustra huno locum vitiosum censuerunt viri  docti. Stephanus ori post 1 /  inferciendum censuit , Wolfium  ossentientem habuit. Stallbaumio  e superioribus zi repetendum vi-  detur. Nos deleto post do(pov  commate pleniorem orationem  audire arbitramur: 7) xat av   otoio ’/«/ docpov apaSis ; vide  quae dicta sunt p. 10. Probari  autem vides , quae illic de r/ et  7 / dillercntia disputavimus; num  7 / 0 U 1 cum veritatis specie pro-  fertur, quam reddere latine pos-  sis fortasse. Ea veritatis spe-  cies, ut mutata particula rema-  neret, ad verbum post 7 supplendum dv additum est.  xal dv£v tov ix etv ^o-  yov Sovvai. Stallb. HCCf    deleto, quod ab inepto gramma-  tico additura censet, sententiam  verborum ait haac esse: llccte  indicare ita ut iudiciitui  non possis reddere rationem, nonne putas esse neque scientiam neque inscientiam? Cum eo Sclileierm. consentit verba convertens: Weun  mau richtig vorstellt, ohue iedoch  Ilechenschaft davon gelren zu  lednnen. Stallb. addit praeterea  si xal verum esset, reliqua haud  dubie sic se habereut : xai 0*'X  £xeiv Xoyov Sovvai. Multo deterius Huchertus in explicandis  his verbis versatus est : AoB,a2,eiy  u/jSa xal dvev tov %x £iv  yov Sovvai h. c. : vel ita , ut  non possit, aucli ohne Reclien-  schaft gebeu zu kounen. Qu«  in sententia quum bene habeat  part. xai, nolim eam deleri, quae  Stallbaumii coniecturafuit. Num  fieri posse censes, ut recte opi-  netur aliquis ita , ut rationem  reddere possit? Non credo equi-  dem. Quid igitur sibi vult vel  ita, ut non possit ratio-  nem reddere? Aov,a apprime  respondet Latinorum opinioni ,  8o&a?,eiv igitur opinari est.  Diilert autem opinio a iudicioita x  ut hoc cum ratioue iudicii couiuuctum sit. Qui opinionem habet,  nationem reddere uon potest. $6uv ctioyov yctQ nguyiui nas «v eYij ;   ovtt auccxHu' t o yaQ tov ovxos x vy%uvov nas «v &1  ccfta&lu; taxe 6i 6y nov xolovxov fj uq&i) 56|a, fiexa^v  (pQovrjGtas y.cu duu^dlug. ’A?.7]&fj , xyv 6 ’ eya, Jitytig. B Mtj xoLvw dvdyxage, o fiij xaXov laxiv, alaygov eheu,    False et recte opinari aliquis  potest, ut iudicare eum crederes,  si haberet sententiae suao ratio-  nem. Fieri potest autem inter-  dum, ut aliquis, qui rationem  reddere non possit, tamen inter-  rogatus rationem reddat forte  fortuna repertam, non mente at-  que iutelligentia quaesitam. Iam  agnosce Platouis voluntatem, quae  clarior fit suppleto ad roy  infioitivo \6yov 6ovvai." Sen-  susest: D i e ( zu f a 1 1 i g) ri ch-  tigeMeinung and d i e ( z u-  fcillige) Angabe des Gran-  des, ohne eigentlich ei-  nen Grund augebeu zu  konnen, das weisst du  doch, sagte sie, dassman  diese weder wahrhafte  Wissenschaft, nochganz-  liche hn wissenheit nen-  n en kaun.   d\oyov ydp ^pctypct, h,   e. Denuein Gegenstand, derwirk-  lich ohne Hechenschaft ist, (wenn  gleich dieselbe aus Zufall einmal gegebeu wird), wie kdnnte  der Wissenschaft sein? Nam qui  recte opinatur aliquid, rationem interdum reddere postest, sed quæ aliis sufficiat, 1 non sibi, nt-  pote quam mente atque jntelli-  gentia non teneat.   ro yap tov ovroi xvy -  Xdvov, To ov SIGNIFICAT id,  quod revera est} id quoniam opponitur ei,, quod esse videatur  tantummodo, revera noo sit, factum est, ut ro ov absolutam veritatem denotet. Recte igitur Stallbaumius ad h. ]. ro ov idem  esse monet, atqne ro' aXijSte,  atque ne quis de ideis dictam  accipiat, caveri iubet. To tov  bvroS r vyxctvov autem non tam  eum animi habitam describit, qui  veri compos fiat, quam eius, cui  forte fortuua accidat, ut veri sit  compos»   £drt 61 8r} irov toiov-  tov , Convertit Schleiermache-  rus : Also ist offenhar»   Astius exhibet: Est igitur ni-  mirum. Riickcrtus, qui de ad-  dendo post ToiovTov o v par-  ticipio cogitat : immo est,  qu.um talis sit, vera opi-  nio inter scientiam et inscitiam.  aJ£ particula neque  conclusioni indicandae inservit,  neque est 6)j itov immo. Ne-  scio , cur noluerint interpretes  verba convertere: Es ist aber  doch offeubar wohl cet. ,  quae verba ita dicta sunt, ut  praecedenti ovts - i<$Tiv , —  ovte — $6riv cum vi quadam  opponantur. Ac ne forte, quod  Riickerto acc disse video, t i  ante toiovtov additum deside-  res-, toiovtov nude positum ac-  curatissime alicuius rei notionem  describit, ut prorsus tale ali-  qnid esse dicatur, quale insequen-  tibus verbis esse significatur» Ti  addito pronomine indefinito vis  ilia minuitur, neque prorsas  talo aliquid esse indicatur, qua-  &    (njSs o (irj aya&ov, xaxov'  ixtidi] avros ujiokoyug (irj  (itjdiv tl liakXov oYov dsiv  rivai, aXXa n fiera^v , itprj  iya , ofioXoyuTal ye ttaQa   le sit aliud, sed ita comparatum,  ut fere tale esse aestimetur,  cfr* Piat, de rep. I. p. S40. E,  xoiovxov ovv drj 601 xai iph  VTCuXafte vvv ye drtoxpivcttiSai,  quo loco falsum foret atque Thrasymachi sententiae contrarium roiovro»' n. Adde ib. IX. p.  590. E. Jrj\oi de ye, rjv o  iyoo, xai 6 vopos, oxi xoiovxov  fiovAexai, tcu 6 i xoiS iv x y no-  A ei KvppaxoS gjv.   y,i} xoivvv av ayxaS,e,  Supra diximus annotat.  de verbis , quae ex adiectivo  proprie cum elvat verbo aut ex  adverbio cum dicendi verbo con-  iuugendo conformantur. Mrj xoi-  vw avayxage igitur posi-  tum est pro prj xoivvv avay-  xalov elvat A eye. Minus apte  Schleiermacherus verba convertit: Folgere also nicht,  neque recte Astius exhibet: Ne  igitur coutendas. Possis etiam alia ratione avayxa^etv  verbum explicare, quae tamen  nobis minime probatur, ut avay -  xageiv cogendi potestate rebus  adhibeatur, quae cogi ifequeunt,  quasi cogi possent : Zwinge doch  also Dinge nicht, die uicht sclion  sind , hasslich zu sein. Inverso  ordiue Agatho, cum neque tur-  pem neque malum Erotem esse  intelligeret , pulcherrimum opti-  mumque deum esse censuit. Ce-  terum o prj xaAov i<$ xiv idem  fere est, atque d pij xaA.ov el-  vca opoAoyovpev , de quo di-    ovtfo da xai rov "Eqcoto:  rfvcu ayaftbv firjSi xaXov,  av rov aitJxQov xai xaxov tovroiv. Kal fiijv, r\v d’  ttccvzav [tsyag &ebs rivat.   cendi genere vide, quae annota-  vimus p. 207.   ovxcj dl xai x 6 v "E p gj -  X a. Legitur ia nonnullis libris  6 rf pro de, neque confiteri dubitamus, illud quam hoc nobis multo  magis placere. Sed rectissime  ad h. 1. Riickertus ouXoj d?f, in-  quit, per se non male. Nam  quum a generali sententia nd  certum et deiiuitum aliquod sub-  icctum transimus ita, ut,' <£uod  ia universum valeat, ad hoc  quoque pertinere doceamus, colligimus aliquid et concludimus,  idqne licet conclusiva particula  significare. At non est hoc ita  opus, ut tam exigua librorum au-  ctoritate mutari quid liceat, immo  sufhcit etiam addidisse signum  transitus ab una re ad aliam,  quod fit de particula»   ceAXa xi pexaB,v, %(prj,  xovx oiv . M E<prf si abesset,  nemo desideraret. Cave tamen,  id otiosum censeas. Solet enim  dicendi verbum verbis apponi,  quae ab eo dicta sunt, cuius  oratio refertur. Diximus de hoc  usu dicendi verborum annotat,  p. 56. Hinc non mireris di-  cendi verbum duplex positam  v. c. in Sympos. 177. A.  <PaidpoS ydp kxddxoxe 7 tpoS pe  dyavaxx&v Akyei’ ov deivov,  qjffdlv , eo ’Epv£ipaxe, aAAotS  plv et quae sequuntur Phaedri  ipsa verba. Eodem modo p. 202.  C. legitur xai iyoo ebtov , vcgdS   t   i   Tia v f ii ) eldotoVj »7ravTG)v” Xtyeig /J suet tujv etdv-   rcuv; Sv^avrov {liv ovv. — Kal i) yeAdOafSa, Kcd Ttvog  Sv , B(p)j , w IkixQCCTtg , vfioXoyoiro {ityccg fteog uvai   C TtCCQGC TOVtOV , 01 (pCCOtV CCVTOV Ovtil &EOV llVCi l \ TL~   Vtg qvtoi; y\v d’ tyfp- Elg (iiv, t<prj, <Sv , pice d’ iycu.  rovro, itptjr , XlysiS j Ac ne  forte , L r (p7 ? cet. verborum   inediae oiationi immixtorum sig-  nificatum minus recte a nobis  indicatum censeas, si interdiim alicuius verba non verbotenus repetita auimadverteris, nam liuiusmodi exempla reperiuntur, tenen-  dum est, eum, qui illo genere  dicendi utatur, si revera alicuius  verba non repetierit, tamen eo  nnimo fuisse, ut ipsa verba proferre voluerit idque addito di-  cendi verbo indicaverit.   TGJV f.nj HSo ZGDV , e<pv,  andvroov XeyeiS. Verba ita  disposita sunt, ut ex eorum or-  dine facillime possis Diotimae  voluntatem agnoscere. Nimirum  ( pm dixisset in proxime praecedentibus Socrates: maguum deum  Erotem vocari 7C apd itdvtGov,  Diotima istud jxdvtaiv , inquit,  Citrum de iis intelligenduin est,  qui rei ,non periti sunt, au et-  iam de sapientibus. Urgendum igi-  tur pronuntiando est rtavTcov,  quod quo fieret facilius, ndvTGJV  «nite A iyeiS positum est. Geni-  tivum autem casum Diotima retinuit non tam propter antece-  dentem irapd praepositionem,  quam quod vocabuli, quod aliquis  pronuntiando urget, ea forma re-  peteuda est, quam, qui antea  locutus est, exhibuit. Uiuc ne  iucomtior existeret oratio haec:  rovS fir) clduTOtS y £<ptf 9 TtdvXGDV  XeyetS x. x. A„ xqvS fitj ecduras    verba eodem casu posita habes,  quo lictvTCDVt ’   S,v fX7Z d vx w psv ovv .  Ovv particulam in responsione  adhibent ii, qui obfirmate ali-  quam rem affirmant, quam sunt  iuterrogati. Eius notionis origo  haec est, quod, qui interrogan-  tur, ut fortius respondeant gra-  viusque affirment, ita statim se  comparant, quasi rem negasset  Ss , qui interroget , atque huiusmodi interrogationem proposuisset; OVH OVV %V).l7cdvtGDV fibV i  Ad haec verba igitur respicien-  tes, iisdemque utentes excepta ne-  gatione, non nisi mutato verborum ordiue respondent : B,vpndv-  rcov pdv ovv. Schleiermacherus verba convertit: Von allen  iusgesammt. Sed neque haec  couversio Graecis verbis satis  respondet, neque scio, an oroui-  no dicendi genus in vernaculo  sermone reperiatur, quo illius via  responsionis commode reddatur.   x al ?/ , fi a 6 i cj S £ q> ij. h. e,,  Stallbaumius inquit, facile ac  uullo negotio rem tibi  explicabo. Aliter uobis de hu-  ius adverbii explicatione statuen-  dum videtur. Eo docemur, qua  potestate dicta sint verba 7tdSs  rovro A lyeiS. Sbcrates nimi-  rum summopere miratus Dioti-  xnae sententiam, qua et ipse Ero-  tem dicatur deum negare, hacc  profert: ndtS rovro A iyeiS li. e. Wie k anu st du das sagen? Vide de hac verborum potestate Kal iyu airov , Ilag rovro, Srptjv, liytig; Kal rj, 'Pa-  Siag, $<py. Xiye yag fiot , ov itavxag ftiovg cpijg tv-  Saifiovag tlvca xai xaXovg; y roliiyOaig ccv uva fiy  tpavai xaXuv xs Kal ivtSalaovc: &cuv elvai; Mu xli',  ovx i'yay ’ , 'iyyv. — EvScdfiovug Se Sy Xiyug ov xovg  annotat, p. 169. Ad haec Diotiroa: perfacile, inquit, sc. hoc  dicere possum.   xaXov te xal ev Saiji o-  v a. $e&v elvai, Vulgo le-  gitur 3eoV, quae lectio, umle orta sit, neminem latere potest.  Nobis rectissimum videtur SeGoV t  quod Bodlcianus exhibet aliique  libri non pauci, Etenim, si Seov  probaveris, riva prouoraen in-  definitum mirum quantum displiceat : An auderes aliquem negare pulcrum atque beatum esse? Ssaiv contra a verbo , ad quod  pertinet, verbis interpositis non-  nullis disiunctum, quanta vi ponatur, ex annotatione patebit p.  59. Sensus est: An aude-   res aliquem bonum bea-  tumquo negare deorum?  Respicit autem Diotima quaestione  hac proposita ad vulgarem de  diis opinionem, quos nemo fuit,  quin felicissimos beatissimosque  praedicaret. Eius .opiniouis et  se , antequam cum Diotima disputaverit, Socrates narrat participem fuisse; hinc graviorem negationem explicabis Ma di ,  ovm iyoayB» Veritum euim se  ostendit, ne negata re deorum  iram odiumque excitaret,   ev 5 a i j.i o v aS 8 8ij Ai-  yei$ x. T. A. Annotat Mattii*  Gramrn. ampl. Ilaud raro ov negationem in interrogatione verbo finito postponi atque verbis præfigi iis, quorum canssa tota in-  terrogatio suscepta sit. Praeter  nostrum locum idem laudat Piat,  de rep. IX. p. 590. A. jj 8’ av-  SaSeiec xal 8v6xo\ia ovx urav  X d 'A.eovx6o8eS te xclL o(pc(a8ES  <xv%7jxai; Caussam huius strn-  cturae Riickertns censet esse,  quod incepta sit enuntiatio ita,  ut nulla iuterrogundi voce opus  sit. Licuisse enim dicere evSal-  jiovaS 8l 8tj A iyeis rovs  xe-  xxyffiEYOvS salvo tenore senten-  tiae. Media autem iu senten-  tia loquentem paullulum substi-  tisse, quasi exspectet, ut addat  reliqua interlocutor; quod quum  uon fiat statim, perrexisse ov  xovS xctyaSa. xal xa\d xexx ?/-  fxkvovS ; Nobis ita statuen-  dum videtur. Cum in praecedentibus id ageret Diotima, ut  dii pnlcri beatique esse concederentur, in sequenti enuntiatio-  ne id verbum iuitio posuit, quod  beatitudinis notionem exprimeret, ratiocinantium videlicet ex-  emplum secuta , qui semper ab  eo verbo enuntiationem ordiri  solent, de quo iu proxime praecedente enuntiatione ab adver-  sario concessum est. Migravit  banc ratiocinandi normam Plato  p. 201. C. t quo loco cum praecederet pulcritudinis notio, Socrates hoc modo perrexit: rnf-  ya%a ov xal xa\u 8oxel 6oi  elvai; Illud verbum autem cum  plerumque penderet e finito ver-  bo, ut nostro loco Ev8<xiiiovaf   D tayafra xal xa?.ci xextyfiivovg ;  Tlavv ye. — 'A).fo'<  /irjv "Egesta ye wfioloyjjxag St' evSnav ttov ayadcov xal  xakav Im&vfitiv avtiov tovttov , tov tvtier/g iotiv. —  ^ijiokoytjxa yag.Ilcog S’ Sv ovv fteog ety o ye  nov xaiav xal aya&wv aftoigog; — OvSafiag, Sg y’  ioixev. ; 'Ogag ovv , ?<p »; , ori xal Gv "Egcrca ov frtov  vo(it£eig;    XkyeiS, non mirum videri potest,  si id statim assumitur negationi  praepositum.   ov t ov S xdyaSa xal  xaXa. Bodleianus ftalii nonnulli  codices xayaSa xal x d xaXa  exhibent, quam scriptaram Bek-  kerus et Stallbaumius receperunt  in ordinem verborum. Annotat  lliickertus ad h. 1. rectissime :  t dya$d xal xa xaXd res bo-  nae sunt et res pulcrae, quae diversae esse declarnnturj contra  r dyaSa xal xaXa res bonae et  pulcrae. cfr. p. 202, D. 6i’ £v-  Setav zaiv ayaSaiv xal xaX&v et  Trois 6 * av ovv SeoS efy o ye  tgov xaXcov xal ayadcov ayoi-  poS. p. 203. D, iniftovXoS idxi  xols dyaSoiS xal xoiS xaXoiS  x. t. X. Aliam legem in articu-  lo nominibus substantivis prae-  figendo Graeci scriptores secuti  sunt, de qua fusius disputavit  Engeihardtus ad Piat. Menex, p.  237. B. $. 6. p. ed. 252.   ojyo Xoyr/xd ye. Assensus  Socratici vestigium in praecedentibus reperitur nullum. Ero-  tem earum rerum, quae appete-  ret, expertem esse, Agatho con-  cessit p. 201. B. *Ev6er)s ap *  £dxl xal ovx k'xet o " EpcsS xccX-  XoS. — 'Avdyxtj , tpavai.  Iam cura Socrates eadem fere  Diotimae se dixisse dicat p. 201.  B. ( dxedoy yap ti xal iyco    itpoS avtrjv £xepa xotavxa l\t-  yov , oldnEp vvv npds £/il  *Ayd$GDV ) quae Agatho sibi di-  xerit, verisimile est, Socratem,  eadem Diotimae concessisse, quae  Agaibo Socrati. Hinc opoXuyrf-  xa positum explicabis.   ov 6 apeo S, &>S y * Eoixtv.  Socrates Erotam deum non esse'  ita tantummodo concedit, ut e Diotimae ratiocinatione id colligi posse dicat. Piuribus dis-  putavimus de verbis (Ss y* £oi-  xev a Socrate hic adhibitis in  Comm. de Symp. Platonis. Opds ovv, oxt xal tft)  "Epoox a ov $ e 6 v v o pi^eiS;  Stallbaumius laudat ad h. 1. Piat.  Apol. Socr. p. 24. D. xov 61  6rj fieXxiovS noiovvxa tSi eiitk  xal pjjvvdov avxolS xis idxiv.  opiis, oJ MiXexe, ori dtycis xal  ovx £x El $ elicelv; Piat. Menon,  p. 80. E. yavSavGo, olovflov-  X et Xkyeiv , dt Mtvouv * 6paS  xovxov cos ipidnxov Xoyov xa-  xayeiS ; Verissime addit: In his  locis omnibus opaS ita praemitti-  tur reliquis verbis, ut alterum  rei praesentis statum et conditionem ipsum iam perspicere indi-  cet, non sine aliqua admirationis  vel etiam irrisionis significatione.   x i ovv av, £tprjv, eirj 6  "EpmS . *Av particula a modo  verbi, ad quem pertinet, haud  raro seiuncta reperitur. Scriptum Cap. XXIII.   Tt ovv clv , Sq>tjv , drj 6 "Eqcos ; &vt]t6g ; — "HxiOra  ys. — 'AXka r l firjv ; — "Slgneg za xgozega,  iuza£v tivrjxov xal d&avazov. — TL ovv, u Aiotljia ; Aciliiuv (liyag, a Eaxgazig. xal yag itav zb Sai-    autrm exspectaveris ti ovv, Etpyv,  ehf dv 6 "Ep&S. Non perfode  est, ntro loco dv particulam po-  sueris, neque ti ovv dv , £<prjv>  ii?f idem prorsus siguificat atque  ti ovv, iqnjv, eXrj av. Iam videamus, quid inter se hae di-  ctiones differant. Optativus modus aliquid fieri posse indicat  ita, ut non addita sit vel probabilitatis vel dubitationis notio,  "Av particula adiuncta efficitur,  ut, quod fieri posse fodicatur optativo modo, id certis quibusdam  de caussis fieri posse significetur adhaerente notione verisimilitudinis. Iam patere opinor, ti ovv  eXrj o "EpuS eius esse , qui de  Erotis natura incertissimus ne-  sciat prorsus, utrum ait aliquid necne Eros, fieri tamen posse  opinetur, nt sit aliquid, idque  nunc sciscitetur. Contra ti ovv  iXt] av 6 "EpwS eius verba sunt, qui compertum habet, Erotem  aliquid esse, idque quid sit, iam  quaerit. Ad nostrum locum ut  accedamus , av positum quidem  habes, sed disiuoctum ab optativo modo, quo dicendi genere  scriptor exprimere voluisse videtur aliquid, quod medium esset  inter ti eitf et ti bXtj av . Socrates nimirum Diotimac argumeutatione captus necdum liberatus  a popularis superstitionis vinculis huc illuc vergit plenissimus dubitationis, atque revera aliquid esse Erotem potat et rnrsnm aliquid esse posse dubitat. Verba convertenda sunt: Wasware denti  nun also wobl, sagte icb , wenti  er etwas ware, Eros. Eodem  modo explicandus est locas Piat,  de rep. A. ttpoS ys  vnodrfpdtaiv av, olpai, <paijjS  xtijdiv, h. e. (palrjS av, ei <pair}$.  Ibid. IV, p. 438. A. quo loco cave, indicium tuum impediri patiaris verbo addito 60 x 01 : *I 6 ooS  yap dv, Xcprj , 60 x 01 ti Xiyeiv  6 tavta Xtyoov. Adde Protag.  p. 312. D. X6co5 dv, i/v 6 * iyoj,  dXrjSij Xtyoipev , ov pivtoi  IxavooS ye,   Gj? 7 tep ta itpotepa , $<prj.  Haec verba convertit Schleiermacherus: Wie oben , sagte sie,  zwischen dem sterblichen and  nnsterblichen. Recte. Sapplendum  autem est ex praegresso ti ovv  dv eXrj tempus praesens X. 6 ti,  nt verba explicatius perscripta  audiant tovto , o l 6 tiv wSitep  ta 7 tpotepa (cfr. p. 202» A. % 6 tt  6) j tcov toiovtov rj opSr)  6 o£a , pEtagv d/taSiaf xal  ppovr/tieoDS ) petant) Svijtov  xal dSavatov.   xal yap 7tav x 6 6 aipo -  viov ♦ b. e. denn die gesammto  Damouen welt liegt ZWISCHEN GOTTHEIT UND MENSCHHEIT raitten foue*  Ad nostram locum multos fuisse seriores scriptores, qui respice- r    E poviov [isra^v ititi ftsov te xal ftvrj tov. - TLva, rjv 6 i  lydt^ dvvccfuv %%ov; 'Equtjvevov xal 6ia7ioQ%ptvov  •O £olg ta xaQ 9 avftQconcov xal dv&Qciiioig rd Ttccpcc  8ewv , x cov (iiv xag dEifieig xcd ftvtilag, xdjv 61 xag  faixat-Big te xccl d(ioi($ccg xav &v<2l(5v. iv piceo 61 ov    rent, Stallbaumius ad h. 1. anno-  tat. Addit idera: Quid quod a  Proclo in Parmenid. ap. Rentlei.  Epist. ad Millium p. 455. ed.  Lips. haec omnia e doctrina Or-  phicorum repetita esse narran-  tur ? Quae quidem sententia quum  confirmetur quodammodo eo, quod  carminis Orphici fragmentum ap.  Clem. Alcxaudr. Strom. V. p.  724. fere eadem coutiuet, quae  Diotima hoc loco Socratem do-  cuisse narratur; eo minus de hu-  ius narrationis veritate dubita-  mus, quo certius exploratum ha-  bemus, Platpncm non raro ad  Orphicorum doctrinam allusisse  et respexisse.   hpfxrjvevov xa\ 8ia*>   7t O p$ /.l£VOV $EOlS tCCTtap*  dvZpaJrtGOV X. r. A. Satis no-  tum est, Graecos in formulis,  quae ex articulo et nomine aliquo cum praepositione coniuncto compositae sunt, praepositionem haud  raro mutare atque eam poiiere, quae cum verbo enuntiati prin-  cipe conveniat, cfr. Fischerus ad  Platonis Phaed. c. 22. Stallbau-  roius ad Piat. Apol. Socr. p. ed.  63* et 64. Mattii. Gramm. $.  596. a. b. p, 1193* Engelhardtus  ad Piat. Lachet. p. ed. 23. Hu-  iusmodi formulae ubi per se spe-  ctantur, plerumque praepositionem quietem significantem repraesentant, ut nostro loco rd nap*  dv^pconoiS et t d napa  Accedente enuntiati principe verbo, quod motum siguiiicot, illa praepositio aut in praepositionem  motura exprimentem mutatur, aut,  ut id factam est nostro loco,  cum eo casu coniungitnr, qui motum exprimat. Non satis recte  autem napa praepositionem cum  genitivo coniuuctam putant pro-  pter antecedens SianopSuevov,’  non item propter kppj/vevov,  neque satis placet Schleierma-  cheri conversio: zu verdolmet—  schen und zu iiberbringen. Non  rectius apudFicinum legitur: in-  terpretatur et traiicit. Non dubium est, duplicem itineris ra-  tionem indicari illis participiis,  atque kppTjvsvov quidem , quod  cum verbis consociandum est  dv%pG)itoiZ tartapa $Ecby t viam  describit, quae a diis ad homines  ducit, diaitopSpevov autem de  via dicitur, qua proficiscitur,  quicquid ab hominibus nd deos  se confert. AiaitopSpEvov ni-  mirum cum Gharonte cohaeret,  qui itopSrfiEvS a Graecis vocatus est, et qui animas solebat c terra  ad sedes deorum transvehere 5 £p-  pifvevor eiusdem est, &tx\ucEppr/S  radicis, qui deorum iussa homi-  nibus obnuntiabat, non vice versa  ad deos transferebat, quod ipsi ab  hominibus mandatura esset. Significat igitur Mercurii in-  stardeorum iussa obnun-  tiare. Iam patere opinor, non  solum propter StanopS/iEvov,  sed etiam 'propter kpprjvtvov  cum genitivo coniuuctam esse  Kapa praepositionem. Hinc non d/i<poTsgm’ avfinbjQol , i3gre ro xav avto avrq) £w8s-  SeO&cu. Sici rovtov xal rj fiavuxi] xdau %uqu, xal ?/  rav ieQtuv xiyyrj rmv re xeni rag ftvaiug xal rag  relerag xal rag tnipSag xal rr\v (tavtelav ndoav xal 203  yorpceiav. &eog Se dvQQaxco ov jxLyvvrui , alia Sia placet Stallbaumii annotatio ad  h. 1.: J&eoiS' td it ap* av-   S p cJ it cd v . Non dixit it a p*   dvSpciitoiS et ita pa Se-  olS : nam alteram constructionem  requirebat verbum SianopS-  /f sii ov.   CvpitXif poiy (Ztxe ro  itdc v x. r. A, Ficiuus liabet ia  conversione : In utroqnc medio  constituta (sc. daemonum natura)  totum complet, ut universum se-  cum ipso tali vinculo connectatur. His verbis seduci se passi  sunt Keynderslus) qui td o\ct  dVfUtAl/poi scribendum coniecit,  et Orellius nd Isocr. p. 331*»  ubi (SvpitXripoi ro itdv , dista  avto avroj &vv5c8i<j$ai manum Platonis esse suspicatus est.  Sed nihil mutandum est, neque  quicquam supplendum. Sensus  ?st: indem er aber in der Mitte  sich befindet von beiden , bildet  er die Ausfiilluug, Vermittlung,  s. fiillt es aus ; nam nostra quoque lingua transitiva verba in terdum ita adhiberi patitur, ut  non actio, sed notio verborum  urgeatur. Vide de hoc usu verborum transitivorum apud Grae-  cos annot. p. 230*   xal i) ftavrim } itd6a  Xoo p ei. Duplici potestate haec verba intelligi possunt, ut aut  de felici successu, qui dæmonibus debeatur, aut de spatio viae,  quod eundo superetur, accipiantur, Ficioas verba convertit: Per hanc (sc. dæmonum naturam) vaticinium omne procedit  cet., ubi verborum ambiguitatem  servatam habes, neque dubium  videtur, quin eandem et Plato de industria admittere voluerit  ea de caussa, ut de felici  successa et de meatu per medium  inter coelum et terram locum verba accipiantur, SeoS 6 e dvSpfoitM ov  piyvvr ai x. r. A. Articulum omissum habes in utroque huius enuntiati nomine, ut indicetur,  sententiam proferri generalem  quam vocant. Vide Indices s. v.   Artic. Ceteram daemont medium  inter coelum atque terram locum  obtinere dicuntur ita, ut per  eos esse atque meare artes per-  hibeantur omnes eae, quae;  homines cum diis arctius con-  iungant. Haec coniunctio quoniam potior est eo, quod ho-  mines deorum iussa exsequuntur, quam quod dii hominum precibus obtemperent, recte ponitur h. 1. ?} SidXsxtoS  SeoiS irpoS dvSpGdrtovS , non  item avSpdmoiS itpoS Seov?,  quod Heusdius in verborum ordinem inferciendum censuit, ut  esset, quorsum referrentur verba  sequentia xal lypijyopodt xal  xaSevSovtiiv. Annotat Stall-  baumius ad h. 1. : Defendi pot-  est lectio vulgata ita, ut verbo- '  rum constructionem dicamus cou-  formatatu esse potius ad sententiam ipsam, quam ad grammati- «   tovvov naOu iativ i } byuliu xal % Sudexrog dsoig itgog  av&QixiKovg, xal lyQijyoQo 61 xal xa&ev 8 ov 6 t. xal o  f ilv xcqI tcc Toiavxu 6 oq>os 8 ca[ibviog avrjQ, b 81 cclXo  tl tiotpog coV rj' jrfpl r(%vug rj %UQ 0 VQyLag uvag , fiavav-  6 og. ovtoi dr; oi Salfiov eg nokXol xal nurrcoSanot tl 6 iv'  slg 81 tovtqv J<Srl xal 6 "Egag. Iluigog Si, t)v 8 ’ lye>,  tivog Itfrl xal [ir^Qog; Muxqotiqov (iiv, %<pr], d^yr/Oa-    cam subtilitatem ac diligentiam.  Quum enim dicatur opiXslv rivi  et diaXeyeCSai rivi, etiam opi-  A ia xal didXsxroS rivi recte  dici potuit» Et quum antea non  dixisset: 7ta6ct idri SeqI? tj   opiXia xal 7 ) didXExro? avSpcS-  7COi? , sed perspicuitatis caussa  usus esset praepositione TtpoS  addito casu accusativo, nunc ad  legitimam constructionem rever-  tens, neglecta grammatica dili-  gentia, dativum post accusativam  recte inferre potuit. iiuius-  xnodi grammaticae diligentiae ne-  gligentia si ullo loco ferri potest, huic loco apprime convenit,  ubi Socratis sermonem non prae-  meditatum illam, sed ano rov  tiro paro?, ut Graeci dicunt, ha-  bitum refert Apollodorus. Verum  est tamen aliquid in hac verbo-  rum explicatione, quod displi-  ceat. Negligentem esse structu-  rae grammaticae verborum licet  quidem interdum in sermone fa-  miliari, sed ita, ut verisimilitudo adsit negligentiae, h. e. ut  verba ita remota sint ab iis,  quorum structuram sequi debeant,  ut eius revera obliti esse,, qui  loquantnr, videantur. Nostro lo-  co verba proxime adiuncta sunt  f verbis, quorum structuram sequi  debent, ut saue intelligi nequeat,  cur dativum maluerit, quam ac-  cusativum scriptor exhibere. Cer-    tissimum est, aliquid exprimere  voluisse' scriptorem structurae  mutatione, quod quid sit, iam  videamus. Si scriptum exstaret  iyprjyopipiozaS xal xa$evdov~  ra? t interpunctio delenda esset,  quae post avSpGoitov? in omnibus editionibus posita reperitur,  unoque tenore legendum esset  $Eoif rtpof dvSpwitovS iypTjyo-  prjxora? xal xaSsvSovtaS. Dativo admisso participia a prae-  cedentibus verbis seiunguntur  ita, ut verba 7 } opiXia xal 7 }  SiaXexToS $eoi$ rtpo? avSpaS-  Ttov S unam notionem efficiant,  quam cum uno verbo exprimere  non posset’, structura verborum  Plato assecutas est. Verba con-  vertenda sunt: Gottliches be-   ruhrt das Menschliche nicht,  sondern alie gottliche  Offenbarung wird Wa-  chenden und Traumen-  den vermittelst des Da-  ni on is oh en zu Theil.   7 ) xstpov pyla? riva?,  fiavav6oS . Schol. ad Theae-  tetum in Bekkeri Comment. Critt.: fiavav6ov'‘  ol kdpaloi ZExyirai xal 7(apde  fiavvcp, o ion xapivaj tl £p-  yov dianSipEvoi, ol 6 e fiavav-  6 ov rov anavSp&ndv xal vtce —  pr\<pavov. bnoi 61 fiavav6ov  XEipds zijs vfipi6xixij? f) rsxyt -  0%at' 0 /nag 8b Gol Ipw. ote yap lytvtxo 7j 'AtpQoblrr;,  ttotiaino oi &£ot , oi ts aXIoi jmm 6 trjg MijtiSos vios  IIoqos. trcEiSrj 6s iSiijivrjGav , XQoqaiTqGovOa, olov  iva%La$ ovaris, mpixeto rj IJtvia xal rjv jiiqI rag dv-  Qag. 6 ovv IIoqos fiidvGfrels r.6v vextuqos — oivog yag  ovjto tjv — tls *ov tov Alos xijrtov dscl&tov (Sepugr]-  litvos rjvStv. rj ovv Ihvia iiCi^ovIevovGa dia ttjv av-    StjXoi dk tovS’ x 6l Porixv<x£  xal drjpiovpyovS. Diotimae  mens haec est: virum daemoniam  recte appellari eum* qui cogno-  scendi* diis deorumque consiliis  operam navet coniuuctionis illius  gnarus, quae inter deos atque  homines per daemones exstet;  contra j SavavOov vocari , qui  terrestribus rebus intentas deo-  rum consilia minas curet. <   o tf ydp iyiveto. Quae  hucusque narrata sunt a Socrate,  Erotem cx senteutia Diotimae e  daemonum ordine esse, h. c. medium inter deos atque homines,  atque pulcro carere quidem, sed  yehementissimo eius appetita teneri, ea nunc repetuntur in mytho  insequenti , quem vario modo  FILOSOFI interpretati sunt. Hac  narratione mythica certissimum  est, Diotimam s. Socratem non  confirmare voluisse , sed explicate potius atque illustrare tamquam imagine sententiam suam.  Satis notum est autem, Graeco ram iugeqium ita comparatum fuisse, ut facilias iutelligerent,  cupidius arriperent, memoria melius tenerent, quae mythica ali-  qua narratione, quam quae nuda  demonstratione exposita essent.  Pluribus de huius mythi fine diximus in Commeat, de Sympos.  Platonis.    olv oS ydp orjTCco 7/ v . Adduntur haec, ut tempus indicetur, quo facta sint, quae hic  narrantur. Vinum antiquissimis  temporibus Graecis notum fuisse,  Homerus docet atque Hesiodus.  Hinc iudicabis de rei narratae  vetustate. Ad nostrum locum  respexit Porphyr. A. A. c. 16.  ni? itapd nXdr&vt d TIcpoS  tov rhirapoS 7tX?]6$tis • ovnto  ydp olvos ?}v.   eis tov tov AioS H7J7COV  e lseX^GJ v. Cave credas me-  ta pho ricam significationem h. 1.  verba habere A 10 S xi}7Cov t  Horti mentionem Diotima fecit  vitae quotidianae usam imitata.  Hortam enim hospitis convivae  bene poti adire solebant atque  loca frigidiora sibi eligere, ubi  hausti vini calorem mitigarent  animosque concitatiores somno  compescerent. Adde Stallbaumii  annotationem verissimam : Quae  de hortis, inquit, lovis hic nar-  rantur, non solius ornatas gratia  adiecta sunt, sed properaodum  necessario commemorari debue-  rant. Qaum eDira Pori atqae  Peniae natura et ingenium tan-  topere discreparent, per se pa-  rum verisimile videri debuit, il-  lum cum hac potuisse habere  consuetudinem. Itaque quo nar-  ratio maiorem nancisceretur si-  militudinem, poeta philosophus   17   C r jjg txxoQlav stcaSlov xoirjGaGftca Ix toti JJoqov, xata-  xXlvEtcd te scccq’ avtcp xcd ixvt]GE % ov "Eqmtcc. Sto Srj  xcd ri ~js 'AcpgoSiTijg 'dxoXov&og xcd &EQcc3icov •yeyovcv o  'Egag, yewtfteis iv roig ixslvqs 'ysff&Xioc g, xcd d(ict  tfvOtc iQtt6Ti)g uv jceqI to xuXdVj xcd r>]s ’A(pQ0SultjS  xaXijg ovdrjg. ktb ovv Ilogov xcd Ilevtag viog i ov 6  *Egag iv roiauzi/ tv%]/ xu&l6xr t xE. tcqutov filv nivtjg    ini sdn, xcd xoX/.ov Sei  ol itoXXol oiovTcu , txXXcc   Pornm finxit in convivio illo in  Veneris honorem instituto ebrium  factum se in hortum Iovis con-  tulisse, ibi vero Peniaxn, quae  ei struxisset insidias, sine arbitris convenisse. Vides, quam  necessaria sit haec fabulae par-  ticula: nt profecto miranda sit  operosa industria eorum, qui de  istis Iovis hortulis splendida  quaedam commenti sunt mendacia^7 Ci ftovXev ovd a 8ia xyv  avxijs ano piav . ’Eirifiov-  Xevelv verbum sequente infinitivo  eam potestatem habet, nt studium significet cum insidiis coniunctum. Prorsus eodem modo  legitnr in Xenoph. Symp, IV.  52. ald^avopai yap rivaS  i7tifiov\£vovtLXS SiaupSelpai av-  Tov. Adde Piat, de republ. VIII*  p. 566. B. idv di ddvvaxoi ix-  fidWeiv avxov gqoiy t} dito-  xxiivai biafidWoYteS xy rt 6-  A ei, fiiaia) 8ij Savaza iitifiov -  A evovdtv areoxtivvvvai A aSpac.  Plura huius structurae exempla  si quaeris, adi Stallbanmium ad  Piat* Protag. p, 343. C. p.  «d. 119*   8ia rr/Y avtrjS areo -  pia f'. Indicatur his verbis,    anccXog te xcd xcdog, olov  CxXijgog xcd avftiijpog xcd   cur Fenis mater esse cupiens , e  Poro potissimam concipere vo-  luerit. Etenim qaoniam ipsa,  quod futuro filio daret, non habebat, ut minus olim sentiret  puer maternam egestatem, Porum,  deum omnium ditissimum , pa-  trem ei esse voluit. Minus ex-  plicate Schulthcssius in conver-  sione Symposii exhibuit; Nun  sann Penin ihrem Mangel zn  steuetn, anf die List cet*   dio 8 1 ) xal tij S 'A <ppo-  SixyS dxdXovSof . Veneris  comes ac minister Eros dicitur,  quod est pulcri amator, et quod  Venus pulcra est. Minus clara  verba sunt yevvrjSeiS iv xols  ixELvyS yEYE$\ioiSj ad quae verba 8io praecedens spectat prae-  cipue. Nam si quis ipsis alicu-  ius natalitiis oritur, non sequi-  tur inde, eundem comitem esse  atque ministrum illius. Videtur  autem mens Diotimae haec  faisse: Erotem Veneri ortum de-  bere; nam si ad huius natales  celebrandos non convenissent dii,  Peniam nunquam e Poro concepturam fuisse. Igitur factura  esse cura pulcri appetita natu-  rali, tum pietate, nt Eros se  Veneri adinnxerit.  uwxodTjtog xal aoixog, %a[iai7UTrig asl uv xat a6re>m- D  ros, t7cl ftvQaig xal Iv odoig vxai&Qiog xoip.cou.Evog,  t ijv tijg firjTQog <pvOiv £%av , dii Ivdiice. ^vvouog. xara  Si av xov xaxtQu ixlflovXvg late xoig dyu&oig xal  xoig xcdoig, avSgdog av xal Xxtjg xal Ovvxovog, &)f  Qiirxijg Suvog, ad xivag xkbxav [ir^avag, xal cpQoinj-  Ciag tm^viirjxtjg , xal xuQtuog , xpiXcGoxpav 6 ut navxog  xov §lov , Suvog yorjg xal (paQpaxivg xal CotpKSxrjg'  xal ovxb tbg a&avaxog nitpvxBV oilte ag Qvtpbg, E    axe ovv Ilopov xal IIs-  vlaS vloS. Erotis nator», qoa-  iem sibi Socrate* effinxerat, fa-  ctum est, at Porum atque Pe-  ni am parentes putaret. Inverso  nunc ordine a parentum iudolo  ad blii naturam concludit, ut,  quod in illis conspicias, id con-  iunctim in se habeat filius. Pro-  batur igitur et his verbis, et se-  quentibus p, 203. ,C. xard 81  av xov naxepa , quod supra an-  notavimus p. 257., mythicam  hanc narrationem ideo proferri  a Diotima, ut imagine quadam  proposita indoles atque natura  Erotis illustretur. In sequenti-  bus Erotis epithetis xal habes  quater repetitum, quod, ut molestiam quandam parat audienti,  ita epithetorum indicandae multitudini apprime inservit.   ini SvpaiS xal iv o*-  dois’ vn aiSpioS xotpcope- oV o f. Paullo supra de matro  Erotis dicitor, p. 203* P- a<pi-  7MTO — xal r)v nepl xds  paSy quapropter nostris verbis ap-*  positum habes trjv xijs ptjtpoS  (pv&lY 'ixatv , quae verba cave  epitheti loco posita ceuseas $  caussam enim indicant praece-  dentium epithetorum. Ceterum  pro vitafa pioS , quae optimorum    codicum lectio est, vulgo ede-  batur vitateploiS, Male.   av 6 p eioS c ov xal Ixrji .  Schol. habet: IxrjS' Hdx&p, ini -  6X7}jj.c*)Y> <aV ivxai>$a. fla-  verat 61 xal ini xov ixapov  xal SpatieaS, Nisi forte aliunde  hoc scholion depromtum est,  sane mireris verba oJs’ ivravSa,  quae rectissime haberent, si post  verba legerentur: Xapfldvexai  xal. Hesychius , 1'ti/S, inquit,  IxajioSy $pa6vS. rj Xtixcop tj  initixi/pav . Cum dvSptioS no-  mine couiunctum legitur KtrfS  etiam Piat. Protag. p. 349. E.  noxepov xovS dvSpelovS Safi-  flaXiovS XiyeiS r\ dXXo xi; —  Kdtl l'xaf ye t Eqnj , Itp* d ol  xoXXol qjoflovvxat iivat h. e.  xal ixas ye ini xavxa , l<p’ &  x . r. A. Ceterum haud scio, an  non vitii aliquid in his verbis  lateat, quod xal ante tivvrovoS  posito removeatur. Nam ut se-  quitur STjpevxijs 6etvo>, ita for-  tasse melius habeat xal ItrjS  (SvvxovoS , quam xal itifl xal  tfvvxovoSi   xal tppovi} 6ecoS iiei$v»  firftrj i f xal nopipot. Rii-  ckertus ad h, 1. deleto post iiti *   $vpi \xrfi commata: longo , ia*   17 * , aU.lt tots ficV Trjs crinrjs ftakXti rs xal %y,   orav ivitOQyOy, tots fis azo&vrjiSxu , itai.iv fis avapia-  CxEtca duc rijv tov itargo $ cpydiv. rd 6s itogigo/ie-  vov a£t vzexqh, c&grs ovre. ccjtoQti ”Eqb>s zots ovt e  zlovttl. Oocpictg te av xal a[ta9lag Iv fuflw idziv.    quit, liaec cumDindorfio in unum,  ut haec sententia prodeat: Amo-  rem et cupidum esse pru-  dentiae et ad parandam  idoneum. — Astius 7 topt/ioS  esse censet: opibus et co-   piis affluens; Recte 8ni-  das Ttopi/ioS, inquit, 6 dvvdiv  7j htivdiav ££<»k. Quae se-  quuntur verba rpi\otio<pGJV 8ia  rtavzoS tov fjiov , praecedentis  epitheti caussam continent, et ipsa  epitheti vices obtinent. Sensus  est itopipoS vocabuli: der al-  ie s durchsetzt, iiberall  durchkdmmt, dem u11es,  vas er uuternimmt, von Statten geht.   d eiv o S y d rj S n a\ q> a p-  paxevS xal 6o (pKSrjj $ .  Neminem fugiet, quam pruden-  ter philosophus hoc loco vulga-  res de Amore opiniones et fabulas  coniunxerit cum suis ipsius pla-  citis. Stallb,   a\\ct x 6 1 e. ptv  orav  e vir opi} 6ij h, t. A. Ficinus  verba convertit : neque immor-  talis omnino secundum naturam  neque mortalis: sed interdum   eodem die pullulat atque vivit,  quotiens exuberat, interdum de-  ficit cet» Sic interpretes ad  unum omnes Platonis verba ex-  plicaverunt, neque quicquam eos,  quod miror, in iis offendit. Pug-  nant autem hacc verba cum iis,  quae. A. seqq. de Erotis natura dicta sunt. 'Docuit illic Socrates s. Diotima: Erotem non esse AMOREM h. e. DESIDERIUM  nisi eius rei, quam ipse nou possideat. Iam quaeritur , qui hoc  loco dici possit 3-aAAn re xal  ?,jj , ozav tv7topr}6xf. Nullus  dubito, quin pro orav evitopt}-  <$rf Plato scripserit orav aito-  prfoTf. Ad sequentia autem rore  dizoSvijtixei e praecedenti-  bus supplendum est '-orav et hro-  pytiVf qaod supplementum quum  aliquis forte, ut fit, margini ad-  scripsisset, scribarum incuria vel  imperitiorum Platonis interpre-  tum industria pro aitopijdp in  ordine verborum tvTtoprjo^f positum est. Id fieri potuit eo fa-  cilius, quo magis in hac re a  ceteris daemonibus diisque differt  Eros. Solent enim Erote excepto omnes , quo maiorem rerum suarum evito picer experiantur, eo magis, ut cum Platone  loquar, efflorescere atque vigere. AMOR contra rerum expetitarum  potitus perit , sed paullo post  rursum emergit .novarum rerum,  quas possidet pater, DESIDERIO reviviscens.  5 1 a r ifv tov it a r pos <pv-  6 iv. Ilaec verba quid -sibi ve-  lint hoc loco, a nemine inter-  prete explicatum reperio. Scri-  ptoris mens haec esse videtor:  Erotem mori , ubi ea sibi com-  paraverit, quorum desiderio an-  tea Eros fuerit. Quoniam antem  Poros, h, e. deos divitiarum atque omnium rerum summae ab-     t%u yctQ aSi. 9u ov ovSeIs tpd.oeotpti ovS’ Soi   Coipos ytvtOftcu. tori yaQ. ov3’ ti rtg aAAog Goipbg,  ov <piXoGocpti . ovS’ c.v oi afia&Eig ipikoOoipovOiv   ovb’ lm9v(iov6i Gotpol yevtO&ca • cevro yaQ rovr 6 ion  [ lalizov ] „d/itt&ia,” xo ptj bvta xalbv xaya&bv fnjdi cndantiae finem non habeat regni  sui , sed aliis alia semper addat,  rerumque facultates in infinitum  augeat, fieri solere, ut Eros, ubi desiderio expleto perierit, novarum reruta desiderio tangatur at-  que reviviscat*   dei vitEKpei. 'VjtExpciv  verbi significatio haec est, ut  exprimatur, abire aliquid atque  evanescerfe ita, ut nescias prorsus,  quomodo id fiat ant quo abeat.  Apprime respondet Graeco verbo  nostratium: es gelit ihm nuter den Hiinden verloren. Schleiermachcrus verba convertit: Was  er sich aber acbafft, geht ihm  immer wieder fort.   «uro' yap tovto id ri  IxttXettov] ajuaSta, Haec  verba non recte sc habere, iam  pridem ab interpretibus annotatum est. Sydenhamius a/taSiqt  scribendum coniecit vel «urco  Tovtgj ; illud in cod. Veneto reperitur agnosciturque a Ticino:  JJoc enim habet ignorantia pessimum, quando qui nec pulcher  et bonus est neque sapiens , sufficienter haec habere se censet,  Attius corrigendum vidit: amo  yap tovto idn ^«Acjr ov d/ut-  x ov fit) ovtcl xa\ov naya-  $ov pj/de (ppovtpov Soxtiv au-  ro ixavov, Idem etiam fyet  verbis Platonis inferciendam ceu-  suit vel scribendum apaSiaS pro  apaSla. Annotat Stallbaumius  ad hunc locum: Hæc ne cui in posterum sollicitanda videantur  amo tovto absolute positum est,  ut idem sit, quod 5i amo tov-  to : quae autem sequuntur: ro  pi) bvxa  ixavov, ea per appositiouem, quam vocant grammatici, addita sunt. — Nec Sydenhamii neque Astii verborum  medelae placent, neque satisfacit  verborum explicatio Stallbau-  miana. Concedo quidem, quod  permultis locis probari potest,  «uro' tovto ita dici, ut signifi-  cet 81 * avro tovto, nusquam  autem ita positum reperias , ut  non sequatur particula finalis.  Deinde ne Graece quidem dici  videtur: auro tovto idn ^aAe-  Ttdv apaSlot pro amo tovto  idn xarAftfoV ?/ dpaSia. Differt enim subiecti forma a prae-  dicato suo ita, ut illud articulo  insignitum sit, hoc articulo ca-  reat. Sententiam autem quod  attinet, merito quaeras, cur de  difficultate quadam molestiave  rei maluerit Socrates, qcain de  ipsa re dicere? Si quid video,  XolXe7Cov inutile est otiosumque  scioli alicuius additamentum, quo  enuntiati facilitas admodum im-  peditur. Auget voSiiaS suspi-  cionem sedis mutatio , quando-  quidem in duobus codicibus F>ek-  keri pro £aA«roV dpaSict legitur dpaSia £« A ejcov et dpaSitt  XaXEnov . Igitur uncis inclusimus x«A ETtov , quod neque cum verborum structura satis conveniat, neque, dialecticum acumen  <Pq6vi[iov Soxuv avrc : > tlvai txavov. ovx ovv ixudvfiit  8 (iij oiouevog Ivdpjs tlvcu ov av fiy oirpzae hudttti&eu.  Ttvcg ovv, %cptjv iya, to Acoztfia, o t epiloCoepovvxts,  B ll (l/jzs o£ Cocpol /lyre ot ttfiu&Hg ; Afjlov Srj , fg np,  Tovzd y£ fjSij xai jtaiSl, ori o i fiezal-v zovzav dpi-  q)otsq(ov, tov av xal 6 "Eqi ag. l&u yaq dtp tcov xcd-  HCzcov i) Coepta , "Eqcos 8’ Icrlv iprag mgl zo xakov,  agzs avuyxalm "Egaza tpilbaoepov uvae, qnXoGoepov •S respicis, quo Socrates hic utitur , sententiarum consecutione  probatur Sensus est verborum :  Dena das eben ist ia, was vir  Amathia nennen, vide annotat. dass einer, der nicht schdn  und gut noch verstandig ist,  •ich selbst geuug zu sein vermeint.   6i/\ov Stf , Icpyjy rovxo  ye 7/677 xat xaidl. Haec  prorsus conveniunt cum nostratium: das kann ja schon eia  *Kind einsehen. Utitur autem  hac formula Diotima, non tam,  quod res ipsa intellecta facillima  ait, sed quod, qui praecedentia  vecte ceperit, is adhibita analogia possit verum reperire. Hinc additam habes: oov av xa\ 6   Epeo?. Saepius enim in praecedentibus praepositis rebus duabus vera neque altera fuit  neque altera , sed tertia quædam, media inter utranique, reperta est Anget autem narratae rei verisimilitudinem Diotimae haec indignatio, quandoquidem et lectores Socraticam inertiam (quam care non simnlatam habeas) non possunt non  mirari. oov av xal 6 ’Epaf,  Vulgo legitur oov av xal o"E-s  poDS ; quod cum nullo pacto hic  ferri posset, Brkkerus e duobus  libris dedit av , quod praeter  Riickertum editores recentiores  in ordinem verborum receperunt,  Biickertus autem annotat ad h*  1 . ; Ne huic quidem , inquit, particulae satis commodus videtur  locus esse. Qua re suspicatus sum , essetne Jorte neutrum verbum (av, av) a Platone scriptum, sed av quocunque modo  ortum ex oov, inde autem in ctv  mutatum. Quapropter voculam,  ut dubiae fidei , uncis inclusimus. Frustra. Saepissime av particula ponitur in enuntiatis iis,  qnae minus accurate exposita ad  praegressae alicuius enuntiationis  formam effingenda erant. Nostro  igitnr loco quoniam praecedit  ori ol ptxa£,v rovrcjv apepoxipoov, av particula indicat, av  av xal 6 "EpaS proprie sic proferendum fuisse: per a&,v cuV xal  6 "EpooS idriv.   <pi\o 6 o(p ov 6k ovxct  apaSovC. Sequitur hoc ex  iis, quae supra disputata sunt.  Nimirum qui cupit aliquid, is non  potest, quod cupit, idem habe-  re. $i\odoq)OS igitur, quoniam  est appetens sapientiae , sapientiam non habet, neque vero  ignorantiae addictas est; nam qui  ignorat aliquid, is id ipsum, quod  ignorat, non appetit*   de Sirtct (lEtalv elvca docpov Y.cil d K uct&ovg. alrla de  avrco xal tovrov f} ylvedig' iturgog fikv yag docpov  Idn xai evxogov , fiyrgbg de ov docpijg xal dxogov.  i\ ftlv ovv (pvdtg r ov daipovog , co (pile 2?o r/.gcctsg,  ccvxi]. ov de 0v wq&qg "Egeor a elvca , a YavpacSzbv ov - C  dev eituft eg. cirjfojg de, cog ifiol doxec texficagofievj/   *£ cov dv leyeig, ro Igcopevov ''Egeor A elvca, ov ro  Igcov. dea renixu doi, o l^ca, Ttuyxcrf.og lepedvexo o    alrla 81 avt cJ xal r ov-  r cdv i / y iv e 6 iS . Vide quae  supra annotavimus ad verba p.  203. C, p. ed. 259.   ov Se dv cjtj $i]S*Ep ait a  tlvai, Savfiadrov x. r, A.  Frustra in horum verborum explicatione Rtickerti industria ver-  sata est censentis , dv pro uti  roiovtov poni non posse; id  enim Plato si exprimere voluis-  set, non dubium esse, quin scri-  ptum exstet olov Se dv gJt}$7/£. Addit autem Riickertus: Mihi co-  gitationum seriem iutuenti sic  res se habere videtur, quod mi-  rum esse negatur^ non esse illud  praecedentibus verbis contentum, sed verbis quidem non expressum, humauitatis caussa, ex iis autem,  quae et dixit Agatho et statirn addit Diotima, facillimum ad intelligendum sc. ori icdyxaXoS  oo i i<podr£To, cuius erroris caussa prior error est, quod AMOREM cum AMATO confudit. Certo sic omnia bene videntur cohaerere. Quem autem tu opinatus es AMOREM esse, nhiil tibi mirum accidit (quod pulcherrimum esse putabas.) Opinatus autem es — AMATUM AMOREM esse, non AMANS. Ea de caussa videlicet pulcherrimus tibi AMOR videbatur. (Id autem non est mirum), Nam cet. Semper  meminerint lectores, orationem  hanc tanquam vere habitam co-  ram convivis Agathonis hic proponi, ut interdum aliquid etiam  pronuntiationi singulorum verbo-  rum tribuendum sit, qua assequuntur haud raro loquentes,  quod verbis positis non indicatum  est, "Ov igitur relativum ubi pro-  nuntiando argetur, uti Diotimam  hoc lecisse consentaneum est,  tantum abest, ut pronominis relativi potestatem solam obti-  neat, ut ei rei indicandae inserviat, de qua praecipue agitur. Quam autem tu opinabaris est igitur accentu orationis  in pronomine relativo posito:  Quod autem talem tantumque deum esse ominabaris. Vide  de hac relativi pronominis significatione Mattii. Gramm, arapl.  §, 480. 3. p. 899. seqq.   Sia x aio x a. doi, oipai,  7 t dyx aXo ff l<paivero. cfr.  p. 201. E. dxeddv yap ri xal  iyco itpoS avtjjv t.ttpa xouxvtoc  HXtyov , oldntp vvv rcpbs iph  9 Ayd$cov , caS etrj 6 "EpcjS pe-  yaS J9coV, eiij Se t&v xaXcov,  r 6 rcS ov tt xaXov xal  afipov. Mirum est, Stallbau-  Eqcos. xai yccQ Etfw ro IguCtov tb Ta bvtt xa-   kov xal ajigbv xccl ttltov xal . (laxagiGtbv• tro  5s ys igav aU.7jv ISiav zoiavrtjv £%ov , oiccv lym  Svijl&ov, mias inquit, istud dppov, quod  suspicor ia ayaSov esse mutandum. Neque enim DE AMORE  nunc sermo est, sed indicat Diotima in universum, quid illud sit,  quod ab hominibus soleat sum-  mo studio expeti ct desiderari,  videlicet ipsum pulcrumpcr  se spectatum (ro t<o ovxi  xaX ov) ct quod supra dixerat  cum pulcro artissime co ni unctam esse , ipsum per se bonum. Hinc addit deinceps  xal xIXeov xal jxaxapitixdv, Non dubium est, quin verissi-  mum sit appov verbum. Quamquam enim concedi potest, pul-  cro per se spectato melius con-  venire propter aute commemo-  ratam cum bono coniunctionem  dyaSov nomen, quam appov  epitheton : tamen boc maluit Plato pro illo exhibere, ut clarius indicetur verisimiliusque videatur, quod p. 201* E. legitur,  6 o cratem idem fere de Erotis  indole atque natura Diotimae  dixisse, quod Agatho supra pro-  tulerit. Vidimus autem, poetam  mollitiei teneritatisque laudem  {dnaXoXTjxa') Amori attribuisse,  ut verisimile «it, Diotimam  appov epitheton ita exhibuisse, ut consensisse olim cum Aga-  thone indicaretur Socrates, si-  mulqne Agathonis illa sententia leviter carperetur. Addit  antem Diotima, ne qnis posito  dppov nomine de veri pulcri na-  tura dubitaret , commemorarique  forte indicaret aliud quid, quam ipsam illam pulcri ideam, tiXeov   et /laxapitirov.   aXXrjv i$£ar x oiavxrjv  ix° v sc. i<Sxiv . Cave dXXoi   xoiovxoS confundas cum £r epoS  xoiovxoS', de quo supra diximus  annot. p. 245. Sensus est verborum: Contra id, quod AMAT,  aliam naturam habet et  i n d,o 1 e m atque talem quidem, qaalem ego descripsi.   ele v 8 i) 9 co xa-   AoS? yap XeyeiS^ Diximus  de elev verbi potestate annotat.  p r 36-, ibiqne annotavimus, hac  voce uti eos , qui facile aliis  aliquid concedant, quo facilius  possent illis pacatis , quid ipsi  sentiant, aperire. Non praetermittendum est autem, elev ver-  bo adhibito ita seraper concessionem fieri , ut nesciae prorsus, utrum persuasum sit necne  •i, qui aliquam rem concedit, de  ipsius huius rei veritate. Hinc  additum habes nostro loco xaXcoS  yap \iyeiS t quibus verbis indi-  catur aperte, Socratem Diotimae  sententiam probare. Recte Fictuus verba convertit: Esto,  ut ais, hospes, praeclare  enim loqueris. Non igitur  audiendus est Stallbaomius do-  cens annotat, ad Piat, Phaed., A. ed., caassale  enuntiatum , quod post elev positum reperiatur, non tam ad  $lev pertinere , qnam ad inse-  quentia verba, quibus praeposi-  tum sit. Specie non caret hoc    % •*   Cap. *xrv.   Kdt lym sTnov, Elev Srj , « fa»j’ xcdcog yag  Hyeig. toiovtog <Sv 6 "Eqg>s xlvcc xQstav ijrK xolg    praeceptam , si ad verba respi-  cis. Piat. Phaed. p. 117. A., quorum rectiorem explicationem dedimus annot. p. 36. Restat, ut  dicamas de verbis p. 213* E.  ineidi) St ■yiaxtnXivTj , ih telv *  Ehv Srj , avSpt$ , Soxeixe yap  fioi vrjtpeiv . Rursus enim etiam  in his verbis, ut supra p. 176.  A* , supplemento quodam opus  est, quoniam non comparet,  quorsum Alcibiadis assensionem  referas, habeat autem necesse est,  quiassentitur, dictum aliquod, cui  assentiatur. Neque supplemen-  tum illud diu quaerendum fuit»  Consentaneum est enim, couvi-  rarum aliquos, cum consedisset  Alcibiades, hominem rogitasse:  Nam liabes, qui hilariores esse  possimus te praesente? Ad qnae  ille, ehv Srjt inquit, Soxelts ydp  pot vtj<peiv. Possis etiam ita  rem tibi informare, ut statuas,  Alcibiadem, cum consedisset, vul-  ta subtristi circumspexisse specumque edidisse eius, qui magno  alicuius rei desiderio teneatur. Quod cum animadvertissent convivae, Alcibiadem rogarunt : Num  quid est, quod minus apud nos  tibi placeat? Ad quae ille, id vero, inquit, sit revera, videmini enim mihi nimium vino abstinere.   t OlOVtOS GJV O *£pGOt'   II. Stephanus post toiovxoS inferciendum censuit 6£ particu-  lam, quae res documento esse potest, eum prorsum eandem verborum interpunctionem habuisse, quam nos unice probamus. Riickiertus quum ehv Sij nihil nisi  transitum denotare censeret, elev  Sr/, xoiovxoS gjv convertit ; Age  iam, hospita, quum talis  sit. Nos neque H. Stephaui  commentum probamus, neque Riickerti conversionem verborum  laudabilem censemus. Asyndeton  autem quod attiuet, notandus  usus est Graece loquentiuto, quo  post €i£V Si), cui caussale enuntiatum additum est, Si particulam aliamve copulam omiserunt.  Neque ratione caret hic usus lo-  quendi, quandoquidem satis constat , asyndeta gravitate quadam  augeri. Ei gravitati autem in-  primis locus est ibi, ubi aliquis  aliquid facile concedit, ut ant  suam sententiam celerius profer-  re possit, ut pl 213. E., aut ad  novam quaestionem studiosius  abeat, ut hoc fit nostro loco, et  Piat. Phaed. A. ehv, $cprj>  & fttXxitixe , 6i) ydp xovxgov  iititixtjjtGJV. ti XPV xoietv. Ce-  terum gjv participium quod at-  tinet, supra annotavimus ad p»  174. D. dp* ovv dyojv p£ ti  aTtoXoyijdei , participiis ita in-  terdum scriptores Graecos uti,  ut obiectivam veritatem cum sub-  jectivo loqaentis indicio coniun-  ctam exprimant. Nostri igitur  loci sententia est; Si talis est,  et credo talem esse, qua-  lem descrip si st i , natura  Erotis: quam utilitatem  affert hominibus?  av&Qcoitoig ; Tovto di] ]itvd rccvt 9 , ?<p;, cJ Z*5x(>a-  DTfg, 7tELQ<x<5o}iccL 6s didcc^cu. e6ti (ilv ydg dt) t oiov-  rog wxl ovzcsg ysyovag 6 EQag, %0 xl , oh xav xcd&v,  ioc 6v qpyg. ei de ng 'tjixug Iqolxo ' TL rc5v y.cdcov  10 xlv o*Eqg>s 9 w 2Ti oKQdttg re xai Aiotipcc; c ode dh 0a-  yictEQov lga> '0 bq(5v tcov xak&v xi iga ; — Kcd    riva xpelctv Ox £t * cfr.  p. 201. IT dei 67 /, cJ Uyd^ajv,  &67tep 6v 8 17] y i)(5gj , 8ie XSeiv  \ r av7ov icp&xov xis ioXIV O*EpG0S  ycal noloS xiS, hteixa xd Opyct  itvtov. Quae sequunt u e verba  tovto 8t) pexa xavxa x. r. A\,  rernacolo sermone expressa au-  diunt: das ist nun der zweite  Punct, den ich dir auseinaoder  zn setzen versuclien will.   0 . 6 x 1 pev yap 81 } x,oiov -  roS n. X. A. Socratica sciendi  aviditas cum tanta esset, ut per-  cepta priori disputationis parte  nimio impetu ad alteram ferretur, id quod asyndeto expressum  est : xoiuvxoS qdv o "EpwS riva  Xpciav xols dvSpanoiSj  Diotima, ut impetum illum paul-  lisper retardet, ac ne inceptus  ordo dispatatiouis turbetur, ve-  retis, verba adhibet: 06xi jxhv  ydp 8t} xoiovxoS u. r, A., qui-  bus cum gravitate positis Socra-  tes admonetur, ut et quietius  cum Diotima agat, et partes disputationis memoria teneat studiose. Tecte autem ipsis ' his  verbis carpitur Agatho , qui cum  in ipso orationis exordio recte  indicasset, quo ordiue Erotis laudatio procedere debeat, ordinem  disputationis male turbavit,   7 (a\ ovxa>$ y ey ov qjS .  Dindorfius , Stallbaumius ovxcoi,  quam Florentinorum librorum lectio uem esse accipimus. Sed  caussam hic, cur ovxcoS' scribatur medio in commate et sensu,  non videmus. Riickert. Iam  supra annotatum est a nobis, non omnino nobis probari praeceptum  eorum, qui omnibus in locis ov-  Tco ante consonam scribi iubeant,  neque ovx&f probent, nisi id  verbo cum vocali incipiente praepositum sit. Satis docemur haud  infrequenti consensu codicum  meliorum, Ovxgj? etiam subse-  quente consona Graecis in usu  fuisse ibi, ubi aut ipsum ovxcoS  not enuntiati particula, in qua  ovxcjS’ collocatum sit, cum vi  quadam proferatur. Hoc in nostrum locum cadere nequit negari,  igitur recte ovxoai servasse nobis videmur, cfr. praeterea Stallbaumius ad Plat. Gorg. p. 516.  C. , p. 522* C. ad Protag, p*  351. B.   el 80 tiS r}pa$ Opoiro.  Omissae apodoseos exemplum  habuimus p. 199. F. el yap  ipoiprjv, Ti 80; dBeXcpoS avxd  rovxo oitep l6xiv , 06xi xivoS  aSeXtpoS rj ov ; — $dvai el —  vat f ad quae verba vide anno-  tat. p. 234. Nobis pari modo  praesertim in familiari sermone  loqui licet: Wenn uns aber ie—  mand friige : In wiefern eigentlich ist denn, o Socrates und  Diotima, Eros die Liebe zum  Scbduen ? ich will es aber deut-  licher so ausdrucken : Einer, der tyit turov, oti Ftvia^ai avtcji. ’Al\’ in no&u, iyrj,   ?; cjroxpwJtg tQCDtt]( J lv toluvSb' TL i&tui txtivcp, <J  ct.v yivtjtai tu xala ; Ov ndw itpijv in i%nv lyco   ItQUS tttVTl]V tljV igattjOlV TCQOXcLQCJS dxOXQlVUCS&Ul.   'AI /i , itp>] , bjgxfQ uv ii ng fitzapuldv , dvzl zov xu- E  lov zcj dya&cS %Quynvog, hvviHxvolzo' (frige, a 2.(6- . das Schone liebt, was liebt dena  der eigentlich?   ori Fer id $ a i a v reo .  Mecum fatebuntur lectores*, se  haud facile responsuros fuisse,  si Diotimae illa quaestio sibi pro-  posita esset, quod Socrates re-  spondit, mirarique licet, Socra-  tem, cum alias fatuitatem quun-  dam simularet, ut et infantem ca  videre posse Diotima censeret,  quae ille non videre se simulabat. D. , tam feliciter ac  subito respondisse. Sed quae-  stio Diotimae revera facillima  est ad expediendum, si ipav  verbi potestatem accurate per-  pendas, et si accentum orationis  non in xi ponas , sed in ipet  verbo. Diximus. de ipav  et <pi\tiv verborum discrimine,  illud viris hoc feminis atque  amasiis attribuimus. Atque ut  illic annotavimus , (piXelv eorum  tantummodo esse, qui capi se ac  teneri patiantur, ita h. 1. addendum est, ipav non nisi eos di-  ci, qui capere atque tenere concupiscant. Haud multum igitur  differt ipav ab ixiSvpeiv; tan-  tum modo ab eo discrepat, quod,  qui ipav dicitur, h, e. stadio  cupiuudae alicuius rei teneri, is  virili robore gaudere cogitatur  atque viribus, quarum auxilio  possit, quod amet, eo potiri, cfr.  p. 200. E. xal ovro? apa xoii  «AA oS itaS o ixi$vpd>v tov prj  ktoipov ini$vpel xal roO pij    i rapovroS xai o pj/ £*« xal 8  )i?) icJnv avcoS xal ov ivdeyS  icriv , rotavi arra itiriv, cov  7j lxi$ v pia te xal 6 "EpcoS  iOziv.   a A A* ixi xo$ei, £(pij.  Bodi., Vat., Vindob , Angel. ha-  bent «AA* ixixo$il. ceteri d\X* 7 ... i   iri XO$ti. Hoc praestautius illo  est. Suspicor tamen , quod et  Riickerto in mentem venit, utram-  que lectionem coniungendam esse  Platonemque scripsisse: aAA*^ri  ixixo$Ei f praesertim cum legatur in Piat. Protag. p. 329, D.  rot>r itirtv , o in ixixo$<» f  h. e., das ist es, was ich noch  hinzuwunsche. Paullo infra p»  205. A. xal ovxin x poSvei  ipi<5$ai x. t. A. Ceterum x o-  $£iv s. ixixo$Eiv de rebus in-  animatis dicitur, ut i$i\etv 9  fiov\e6$ai , (fiiXeiv, ut vis quae-  dam describatur rebus illis iu-  habitans, quae cum instinctu animalium comparatur. Diximus de  hoc usa verborum annotat,  p. 144.   < oSxep av ei tiSp.£ta-  fia Aalv. llecte Ficinus parti-  cipium convertit: mutatis vo-  cabulis. Nimirum cum p. 201.  C. concessum esset ab Aguthone, pulcrum idem esse atque bonum,  in pulcri locum substitui iubet  Diotima bonum, ut Socrates, cum viderit, quid futurum sit ei, qui  bono potitus sit, deinceps dicat,   i   TCQceas, 6 iodv tav dycc&eiv zL Iqu-,  rtvio&ai, r\v  d' iya, aurei. — Kal n ttizcu ixtiveo , « av yivryzai  05 V nycc&cc;  Tovz’ evzoqcotcqov i]v d’ iyio, 'tya dn o-  y.QivaG&ca , ozi Eudalfim’ tazeu. Kzr/SEi yag, leprj , dya-  &cov oi EvdalfiovEs tvdcdfiovEg. Kai ovxizi ngogdei  .tQiG&cu, ‘ "Iva xi di pwltzai svSalficav sivai 6 (iovXu-  [ttvog; cilia zU.og do xtl zyziv r/ dnoxQKSig. — 'Alrftrj  liyug, linov lyde.  Tavzijv dij zijv (iovlijdcv y.cd zov quid ei eventurum sit, qui pul-  cri facultate gaudeat. Ceterum  cur hoc loco aofisti participium  probrmus, p. 174. B. nou nisi  praeseutis participium admiseri-  mus, ratio in propatulo est. Il-  lic enim de actione, quae lutura  sit, agitur; hoc loco conditiouale  enuntiatum habes, in quo exem-  plum continetur, quoil noti tan-  quam fiat, proponitur, sed quasi  factum revfera Socratis animo inducitur,  2tnx paxeS, q  t{>VY rcDY dy aS ojy . Haec  est unius Bekkeriani codicis le-  ctio, quam et Bekkerus et Stalllaumius in textum receperunt;  undecim codices apud eundem  habent (jcoKpaxtS i pii o ipcov,  in uno tiatxpctref ipd iptor  comparet. V ulgo 6conpaxeS ipcj  p ipGOY legitur, quod Rticker- r  tus iu textum recepit convertens:   Feriude ac si quis mutatis vocabulis roget ^«ic,  age Socrates, dicam, qui  amat cet. Epeo autem ea de  caussa non spernendum censet,  quod iu familiari sermone sae-  pius dicendi verbum praeter  necessitatem mediis verbis  iuscratur. Sed illud praeter  necessitatem minime nobis  p lucet ; vide annotat, neque ipeo ad dicendi genus revocari potest , quale est   C. 7 <ou iy<o funoY , n&S rovto ,  i<ptjv , \iyetS ; quae sententia  Ruckerti est. Nara ut ne commemorem quidem, quod Ipeiv  nusquam inseritor hoc modo, sed  (pdvai verbo scriptores semper  utuntur, etiam prima persona  ipeS verbi, quae in tertiam mutanda erat, Riickerti sententiae  officit. Postremo ridiculum fo-  ret , inserto dicendi verbo ipsa  alicuius rerba indicare eo  Joco , ubi præcedentibus oaSlttp  av ei verbis satis demonstratur,  certi alicuius hominis verba non  afferri. Restat, ut dicamus, qui  factum sit, ut in tara multos codices ipeo verbum irrepserit.  Scribarum aliquis cum iutelligeret, bono in pulcri locum sub-  stituto eandem quaestionum se-  riem nunc repeti, quam iu prae-  cedentibus Diotima Socrati pro-  posuisset , atque verba o ipcov  jcov ayaScov xi ipd apprime  respoudere praecedentibus o’ ipdjv  Tcoy xaXcov xi ipd , factum est,  cum alteram quaestionem cum  altera compararet, atque illic  ipoj praepositum reperiret, nt id  verbum vel negligentia vel im-  perita quadam sedulitate iu no-  strum locum transferret.   HXtjdei yap oi evdai-  iQttta TOVTOV 3t&t£Q« XOLVOV tXtt tlVtXl ItUVTOV (IV-  ftQcbitav, xal ltavzag t aya%u flou/.eOftca avroig arca  Kfi , ij nag liyug ; Ovtag, rjv 8’ tyto' xoivov ilvai  navTCJV.TL 8rj ovv, Scpr/, ai ZkbxQateg, ov ndvtag  egav (pttfilv, si 'juq ye itavTf g twv avrav £qg>Oi xal B  ubi, «Ua nvag (pauev egav, tovg d' ov; — 0avfiaia i,  f t v 8’ lyd>, xal avrog. ’yJ/.ka fit] &av(iat;’, Stptj’ cttpe-  Xovxeg yaQ ccqu tov fparog tv eidos 6vo(ii£o[iev xo lioveS . Hæc Terba ita conformata sunt, at Etprj non addi-  to ea facillime putare possis uon  Diotimae sed Socrati aduume-  rauda esse. Neque opus est, ut  affirmandi vocabulum supplen-  dum censeas, ad quod yap re-  referatur. Diotimae verba ar-  ctius cum praecedentibus coniungenda sunt, ut perinde esse indicetur, quis dicat, Socratesue an  Diutima, modo veritas dicendo  eruatur. Iluiusmbdi dicendi ge-  neris permulta exempla aperiuntur. cfr. p. 200. B. dp’ ovV  fJovXotz* dv x is pfyas cdv jti-  ya? elvai, ij idxvpoS wv idxy-  poS ;  f A8vvaxoy ht xcdv cJ- s  poXoyjpuvojv. Ov yap z ov  ivSei)? dv eiij tovtaov o ye &v.  Piat. Gorg. p. 492. E. 2?. ovx  dpa opSoHS Xtyovtai ol pi]8e-  voS deopevoi evSaipove? elvai .  K. ol A i$oi yap dv ovtao ye  TiOLi ol v ex pol evSaipovidxaxoi  elev .   xv a x i de (i ovAet ai. Di-  citur ira xi ilermauno annotaute  ad Viger. p. 849. per ellipsin.  Plene, inquit, in constructione  praesentis temporis iva xl yivrj-  xai , in constructione praeteriti  Hva xi yivoixo. Sclileierma-  macherus verba convertit: Und  hier bedarf es nun keiner wei-  tern Frago mehr , w e s ha1b    docli der gliiclcselig sein will,  der es virili. Haud facile verna-  culam dictionem reperias , quae  Uva xi verbis respondeat. Cete-  rum ut recte huius Idci senten-  tiam percipias, (iov\E6$at et hic,  et paallo infra ftovXl]6i5 nomen  ad significandam eum vim, quae hominibus innata est atque cum oatu-  ra eorum couiunctu, adhibetur : der  Trieb. Vide qnae <1& fiovAeOSai  verbi potestate, atque quomodo  id differat ab iSeAeiv , diximus  p. 44. Igitur xo fiovke6$at  tvdal/tayv ELvai caussam primariam describit studii beatitudinis, ultra quam caussam progredi ne-  mo possit.   xi 6l) ovV. Sententia liaec est: Si omnes homines eiusdem  rei, h. e. beatitudinis sempiternae  AMATORES sunt, mirum videri potest , cur alios amare dicamus,  alios non dicamus. Sed expli-  cator hoc eo, quod a notione  xov ipdv seiungimus partem ali-  quam, qua pariendi et generandi  studium exprimitur, idque xov  ipdv atque xov "EpcoxoS verbis insignimus , aliis nominibus  ad ceteras tov ipdv partes de-  scribendas utimur.   xiv ds q> apev — xov? 8*  ov. Scriptura exspectaveris xov?  ) uev  xov? 6 ov . Positum   tov oXov htitiXtivng ovo/ia rpcorce , ta Ss &XXa aX-  Xots xaTayguixs^a ovofiaGiv.''SlgxEQ rt; ijv d’ lya.  "SlgittQ tads. oiO^ oti itolrjOig iori n TtoXv. ?; yag   ZOL EX TOV fit] OVTOg ctg TU OV loVTl OTlpOVV ahtU XatStt  iGtl jioir\Gig , «gr£ xal cd vno xaScag rafg rlyyai g  C igyaoiai xoujtiu g tlol xal o i tovtcjv SrjtuovQyoi itav-  Tig itoitjzaL  'AXiftij Xeyeig. AXX’ o[ia g, j; d’ ij, olo&’    autem habes pro TovS jiev, qui-  bus verbis uequa conditio prio-  ris atque posterioris membri in-  dicatur, TivuS, ut lector monea-  tur, pauciores esse, qui amato-  res et amare nominentur,  inulto plures, qui et ipsi AMATORES AMANTE AMATO sint, aliis nomiuibus in-  signiri.   dtp e\oyt e £ ydp d p a. In  permultis codicibus dpa omit-  titur , velut' in Bodleiuuo, Vati-  cano uno, Vindob., aliis. Rectis-  sime Riickertus ad b. 1. : Aeger-  rime, inquit, caream dpa parti-  cula, qua id efficitur, ut senten-  tia haec non . pro certa et ex-  plorata ponatur sic simpliciter,  sed colligi tantum ex aliis vi-  deatur hunc fere in sensum: si  recte ego observavi,   noiqGis s6ri r i 7toXv  h. e. scis id, quod itotydiv voce-  mus , latioris significationis esse  notionem ( ein weitschichtiger  Begriff). Quicquid euim, cura  nihil fuerit antea, post ita mo-  vetur, ut sit aliquid, huic caussam ortus fuisse dicimus noit}6iv.  Apte laudant interpretes ad h„  ]. Piat. Soph. p. 219- B. ritiv  dreep dv prj npoTepdv TiS uv  vtizfpov ds oixuiav dyy, tov /ikv  dyovxa noielv , t 6 dyo-  jaevov 7toiei6$ ai tcov tpapev .  Rodem modo, quae latissimi signi-    ficatus verba sunt, adhibentur a  nobis ita, ut certum quondam,  eamque artioribus finibus circum-  septam -actionem exprimant. Sic  dichten de arte poetica, w i r-  ken de textoria, handeln de  mercatura usurpari quem fugiat?   it oirjtiiS ydp tovto po-  yoy. Ad tovto repetendum est e  superiroibus ro 7(Ep\ r ijv jnovdl -  W/v xai td fihpa. In sequen-  tibus exovteS tovto eodem sup-  plemento opus est, quod ne mi-  nus convenire censeas cum £ xoy -  rtfparticipio — poetae enim non  habent id, quod dicitur ro' 7tepi  tjjv f. iov6iw)v H. r. A., sed eius  periti sunt ita, ut in carminibus  paogeudis eo utantur, — tenen-  dum est: Ix&v verbum haud raro  idem significare atque cogni-  tum habere, ea de caussa,  quod qui aliquid animo percepit  atque ita mente tenet, ut eo  recte uti possit, idem id etiam  habere dici possit commodis-  sime.   ovtgj Toivvv Tiai rtepl  Tov £p G>xa. Haec brevios  sunt dicta, non item obscurius.  Diotimae mens haec est: Quod  de poesi modo dictum est, idem  in amorem cadit. Poesis pro-  prie de omnium rerum caussa  efficiente dicitur, sed usu loquendi  factam est, ut pQcseos nomen ou ov xcdavvTM n oirjrctl, alia alia tyovGiv ovo fiam  aito 6s TtnarjS xijg itoirjGsag %v (toQiov ucpoQia&iv rb  jrfpi rtjv fiovGix tjv xal xa fiixQci x ra xov oAov bvbaaxi  xCQogayoQtvixca. noi^Gig yag tovxo (tovov xaltixca,  xal o t k'%ovx£g xov to x b uoqlov xljg noitjGtag noirycai.  — kiyug, ttpijv.Oura xolvvv xal niQi   xov Squtk ' xo jitv wtpuktubv £<J« nuGa rj rcov aya- D    noii niii ad eam poi-seoa parti-  culum describendum adhibeatur,  quae in re musica et metrica  versetur. Iam ad verba acceda-  mus to fihv xEtpaXaiov — ipoaS  Ttctvziy quae ad hunc usque diem  interpretum studia misere eluse*  runt. Stallbaumius expungenda  censuit verba o piyidTof te xal   'HoXepoS SponS itavxi. Riickertus  contra se ita semper sensisse  annotat, quoties vel secum hunc  locum tractaverit, vel cum aliis,  miro eum ornatu spoliatum iri,  si vel una hic litterula sublata  aut mutata foret. Recte igitur  Lticiauus ait epigr. V, v. 3. Antholog. Iacobsii T. III. p. 22.   * ovdlv iv ctv^pGDrtoiui SiaxpiSov  idn voTjfia,   aAA * o dv $avj.id%EiS, rovt  kxepoidt yiXaS,   Ratio verba tractandi, quae Stallbaumio placet, ut audacior, ita  miuus commendabilis est. Riickertus autem totius loci sententiam plane non perspexisse videtur: Ut particulam tantummodo eorum hic repetam, quae  in eius annotat, ad h. 1. p. ed.  169. leguntur: Quod vos de ve-  stro soletis Amore praedicaro ,  maximum deum esse et callidissimum, qui neminem non deci-  piat y id multo valet magis de  beatae vitae cupiditate, qua omnes omnino homines velint  nolint plane irretiti sunt du -*  cunturque naturali quadam ne-  cessitate non aliter , ac si magi-  cis artibus sint delimti. Quo sensu ipse supra p. 203- -D. $£tvof  yoyS xal tpappaxEvS xal do-  q>idTtj$ audit. — Diolimae volun-  tas haec est; Loquendi usum ut  in poesi, ita in amore nomine  insigniendo versatura esse, atque  amorem et amare et nomen  amatorum iis tantummodo tri-  buisse, qui amoris particulam unam  sequantur. Summam autem amoris  omnem bonorum cupidinem esse,  atque beatitudinis quidem cupidi-  nem esse maximum doXcpoy)  amorem (iravtl). Vides igitur,  to /xk v xEtpaXaiov et tov sv-  baipovtiv sc. T tjv &itl$vp'iav sub-  lecta enuntiati e$e. To XEcpd-  Xaiov autem primariam alienius  rei notionem describit ut in Piat.  Gorg. p. 453. A, hiystS , otl  izeiSovS drj/uovpyoS Idxiv ?/  fnfxopixi } y xal 7 } 7tpaypaxdot  avxijS aitada xal to xecpdAai-  ov eIS tovxo TEXevxa h. e. Stalh-  baaraio interprete : dicis rheto-  ricam esse persuadendi opificem omnemque eius operam atque  summam ad hos tanquam ad finem suum referri, ut aliis per-  suadere possimus, quod volumus.  Iam nostra verba convertenda  sunt: Der Grundbegriff  &av hiitivula xal tov tvSaipovsiv , 6 lilyctitog re  xal SoIiqos %qg>s navtL • <x)J.’ ot fiiv ciXbj rgexofiivoi.  ltoX}.a%rj in’ avtov , rj xaxcc xgr^auGfiov tj xaxcc qii-  }.oyvava6rLav ij xaxcc cpti.oGocpiav , ovt’ igav xaXovv-  T at, ovt IgaGtai , oi de xaxcc tv n elSog tinnis rs xai  IcSnovSaxoTig ro tov oXov livocia ia%ov<Uv , agaxd re  xai iQuv xal igccGzaL — KcvSvvevus dh]&rj Xiyuv,  hcpijV lya. — Kal Xiyetai fiiv ye ug, icprj, Xoyos, co$    der Liebe ist iedes Stre-  ben nach dem Guten, and  das Strebcn nacli dem  liochstcn Gute, d. i. nach  Gliickseligkeit, ist die  grosstc Liebe. Restat, ut  dicamus de verbis xal doAepoS  — TtOLVXly quae nou dubium est,  quin corrupta sint. Antiquitus scri-  ptum fuisse suspicor: KAIKOI-  KOCEPflCTIANTI, in qua scriptura tripliciter peccatum est a  librariis. KOI enim, quod haud  fere multum discrepat a KAI ,  omissum videtur ab cq esse, qui  xai dupliciter posituin putaret.  Hinc enata est, cum forte, ut  fit (vide annot, p* 170.) J$F£IC  duplicaretur, haec scripturae for-  ma: KAI NOCE mCErflC ITAN-  TI i ex qua dictum est, una li-  neola in littera N deleta, ut non  nisi A figura remaneret: xal  Sodtpt HpGDf Tiartl. Ex hoc  autem sciibam aliquem, qui  callidum Erotem sciret, fecisse  verisimile est xal doXepof ipoot  itavxi. Ut autem couiecturam  nostram xal Xoivds^EptoS itavxi  ipsi probemus > praecedentibus  verbis efficitur p. 205. A. rort;-  t 7jv Sl Tt}v ftovXvdtv xal tov  i p cata tovtov itotepa xoiyoy  oi n . etvai izdvrayv dv^pcjitcov  xal navtaS xayaSa fiovAeoSai  avtolS tivai adi, ?)' tzcjS Ae-    yeiS ; OvtcoS , jjv d * iyco et  quae sequuutur, quibus verbis  accurate examinatis doceberis,  nostro loco xoivvS nomen vix  abesse posse. In Schleierma-  cheri conversione legitur: Soauch  vas die Liebe betrifft, ist im  allgemeinen iedes Begehren des  Guten and der Gliickseligkeit  die grossle und heftigste (?)  Liebe fiir ieden. Iu Schnlthessii conversione edita ab Orellip  p. 123. exstat: Im Allgemeinen niimlich ist iegliches Yerlangen  nach dem Guten und nach  Gliickseligkeit fur iedeu die  grbsste, ihn bestrickende  Liebe* Ficinus verba convertit^  Nam summatim quidem omuis  bonorum felicitatisque appetitio,  maximus et insidiator amor  est cuique.   aXX* ol p\v ot-Wy x. x. A.  UAXd particula adhibita, a rei  commemoratione, qualis revera  est, ad loquendi usum traositur,  quo non res integra suo nomine  vocatur, sed rei alicui parti in-  integrae rei nomen attribuitur,  cfr. p. 204. A. £n. rl 8if ovv,  gJ ^GonpaTtS , ov izdvxaS ipdv  (paptYy eh zep ye itavxeS xcav  avtaiv ipcAoi xal ael } dXXa  xivaS epapev ipdv, xovS 6 * ov; Tpenopevoi de indole atque  naturali quodam instinctu dici—    ot av to SfoutSv iumav fyjTuGiv , ovroi IqucSiv ' 6 6’ E  ifiog koyos ovxs ^fiiaeog <pt]6iv ilvcu tov £q(otcc cirts  olov, eav fit] xvy%ctv]] yi xov, m Itcciqe, ayaQov ov'  ix fi avrav ye xal xodag xal x^Qctg tfttlovOiv axo-  t tftveiS&ca ot «v&qcjxoi , iciv avtoig doxjj r a iavtav  XovtjQa efoai. ov yaQ ro iavtcSv, otfuu, txaGtoi aona-  £ovtai, tl fit] i'i ng to fiiv aya&ov olxtiov xaXil  mi eavtov, to 61 xaxov akkotQiov. ag ovdiv ys aUo    tor, at p. 191. E. udat Si tdcrv  yvrauaSy ywaixoS d-   (5iv y ov Ttavv ctvxai xols av~  Spa6i tov vovv TtpoSexovdiv,  d\Axx pctWov itpoS xaS yvval -  xaS xexpajupivai eidlv. —  Pro ol ptv a\Ay vulgo legitur  non male oi ptv aWoi f quae  scriptura quoniam codicum opti-  morum auctoritate improbatur, e  verborum ordine expellenda est.  Minus nos movet Ruckerti ar-  gumentum dicentis, ol piv et  ol Si sibi opposita esse. Quem  enim fugiat, praesertim cum ae-  qualitate quadam careaot, oppo-  sitionis membra interdum ver-  borum numero et conditione non  apprime sibi respondere. xal Xeyexai jxiv ye,  Miv ye particularum cognove-  ris vim et potestatem, qnando  xal Xiyexat ykv et xal Xiyexai  ye seorsim utrumque posueris. Altera particula efficitur, ut Diotimne sententia hominum quo-  rundam opinioni opponatur,  qnam Aristophanes protulit, altera vis oppositionis augetur at-  que extollitur.   ovxot ipaititv. Saepias  iam diximus de transitivorum  verborum usu absoluto, cuius ea  natura est, ut casu adiuncto nul-  lo non actio quaedam, sed notio prematur verbi. Positum  igitur hoc loco habes ovxot  ipadiv pro ovxot IpcovxiS  \tidiY, Ceterum Wolfius anno-  tat ad h. l.j Was Aristophanes liber die Trennung derMenschen sagte , wendet Socrates  hier zu einer ernsteren Absicht  an. Alles , was iener vorge-  bracht hatte, beruhte anf einem  falschen Gebrauch eines Ausdrucks, der damals beinaho  spriichwortlich gewesen za seia  scheint, dass Liebhaber ihre aa-  deren Ilalften aufsuchen.   &itel avxcvr ye xal no-  SaS xal xelpaS x. r. A. Do  iitil potestate vocabuli supra di-  ctum est annotat. Ceterum adhibito pedum manuum-  que exemplo, qnas sibi abscin-  di iubeant, qni illas non bonas  esse cognoverint, Aristophanicao  orationis argumentum concidit*  Fieri enim nequit, ut dissecti  homines tanto ardore, qnantom  Aristophanes descripsit, alteram  sui partem expetant, cnm et ex  altera, cuius ipsis potestas sit,  exscindi patiantur, quaecunque  vel mala sint,, h. e. morbosa  et doloribus afiecta, vel ad usum  parum idonea.   ei / 11 } ei rtf. De ii par-  ticula post ei jujj repetita M&t-  18   206 i&tlv ov igoldiv av$Q€Oitoi r) tov aynftov. rj dol 80-  xovdr, — Ma At ovx &iiovy£, yv 6* lyeo. — *Ag ovv>  y S’ ijy ovtcog aizlovv It Iri Xeyeiv, ori ot av&QGMot tov  i fcc&ov igcSac; — 2 Val, Zcprjv. TL de; ov XQog&et&ov,  iqrrji ori xai eivai 1 6 dya&o v avtotg egco6i ;  IJpog-  &8TSOV. — r Ag ovVy %<p*h xcu ov (tovov eivai , akka  ual dei uvcu\ *— Kcd tovxo itQogftexiov» "Edtiv    thiaens egit in Graram. ampl. $.  617. d. p. 1249. , obi laudan-  tur Thucydides I. 17. inpa-  %Sjf di z* ctvteHv ov6\v ipyoY  dZioAoyov , ei fit} ei xi npdt  tteptoiHovS tovS avtdSv kxd-  OtoiS. Piat, de rop. IX. p. 581.  1 ). tl ftt/ ei nS ckvtqSy dpyv-  piov Ttoiei. Prorsus eodem modo LATINIS id usu est nisi si.  Ditfert autem el fit } ab ei fit/ el  Ita, ut el fn} nihil denotet, nisi  exceptionem, quae ad id refertur,  quod sequentibus verbis expres-  sum est; el fit} el autem, exceptionem per se poni indicam videtur ciqne conditionem quandam subiuugi, ut si nliquid fiat  aut non fiat , exceptionem re-  vera adesse docearis. ov Ipcodiv avSpcjirot,  jj tov dyaSov. Aliquot li-  bri ol dv^pamoi, Sed non opus  articulo, cuius omissio admodum  usitata est in eiusmodi vocabu-  lis, qualia snnt dvt/p , d8eA(pot f  yvvtj t yij , alia, quum de genere  posita sunt. Stallb. De genitivo, qui in verbis continetur  ?/ tov aya&OV Mnttbiaeus dis-  seruit in Gramm. ampl. $. G31»  2. p. 1299., ibiqnc ?/ r ov acya *'  3ou positum esse monet pro  t) tq ayaSov. — Nominativum  incepta verborum structura exi-  git quidem, sed cave, tov aya-    $ov minos recte habere censcaa  aut loqueudi usui parum accom-  modatum. Nam verba, quorum ter-  minatio ad praecedentium verborum structuram conformanda sunt,  loquendi usus iubet , ubi duplex  structura in praecedentibus re-  peritur, ad eorum verborum stru-  cturam accommodari , quae vi  quadam praecipue emineaut. Cum gravitate nutem h. 1. dictum est  ipaidiv , quandoquidem nou de  actione verbum accipiendum est,  sed de efficacia notionis , quae  verbo finito expressa est. Vi-  de de liac verborum transitivorum potestate annotat.  Positum igitur est ov ip&idv  arSpooTtoi pro ov ipadrai el-  6iy ar^pooicoi. Ad geuitivum  autem relativi pronominis, cum  deberet proprie ad verba d)S ov~  6iy ye dXXo Idxiv referri , re-  latum censent interpretes i/ tov  Ctya^ov. Recte, Possis fortasse  t/ cum genitivo etiam ad id di-  ceudi genus referre, quo ponitor  haud raro praecedente aliquo  comparativo ?/ cum genitivo, cfr.  Mattii. Gramm, ampl. §. 450.  2. p. 844.   t ) 6 vi 6 oxovdiv sc.dAAov  TtvoS ipadtai eivai i/ rovxov.  Tf vulgo edebatur olim , quod  primns fuit Astios, qui in y mu-  tandum censeret.  aga fcuZAyjldi/v , fqyij, 6 1'gog rov to ayccdov avxw elvai  de L 'Jhj&etixaxa, ErpijV 4yw , liyet-g.   Cap. XXV.   "Oxe d>j rovxov 6 Eqoj g eOxlv, rj 6’ i}, ruv riva, xqo- B  xov duoxovtav avxo xal Iv xLvi xgdfei tj Cxovdrj xcd    ap 9 ovVy rj 8* 7/ 1 ovroaS  anXovv, Vulgo legebatur i/6rj  pro 7} 8* rjt quod Bekkero debetur.  Illud potest ferri quidem, sed hoc  non dubium est, quin sit rectius  atque verius. OvtooS ditkovv est:  non addita accuratiore  definitione, tam simpli-  citer» Non perinde est autem,  utrum praeponatur an postpona-  tnr ov^goS vocabulum verbo, ad  quod pertinet. Ubi postpositum  est eidem, ovtooS ad praeceden-  tia verba respicit signiilcatque .*  hac, qua diximus, ratio-  ne; contra suo verbo praeposi-  tum , quamquam illum SIGNIFICATVM non amittit, tamen notionem aliquam adiungit, quam dubitativam interpretari possis»  Eo nimirum animo est, qui verbis ovtgdS aitXovv utitur, ut qui  aibi rem non plane probari indicet. Hinc mireris simplicem  Socratis assensum val, £<p7jv 9  qui documento est, Socratem fa-  tuitatem quandam simulare, de qua supra diximus annotat.   xal ov jiovov elvai t  exXXd xal ael elvai. Vulgo  ctXXdc oiel elvai legebatur omisso  Hod vocabulo, quod hb iis dele-  tam est, qui putarent, xal  iam in praecedentibus positura esse xal ov povov elvai.  Frias istud nui autem non du-    bium est, quin ad totam enun-  tiationem pertineat, additumque  sit, ut significetur, aliquid, quod  in praecedentibus contineatur, hoo  loco repetendum esse, ut exple-  tior oratio audiat: ap’ ovv, Hqrtf  ov xal 7tpo6Seriov a ov povov  elvai y aXXa xal dei elvai . Diximus supra annotat, p» 74. de  ov povov — dXXa xal et oi *  povov aXXa. Hectissime autem  Stallbaumius ad li, 1. ov po-  yov — aXXdj^ inquit, omisso  xal Tion nisi iis dicitur locisy  quibus alterum orationis mem-  brum tantam habet vim et gra-  vitatem, ut quod in priore mem-  bro dictum erat , id corrigatur et  quasi prorsus tollatur .   ore dr) rovrov o $pv)S  idriv. Additur vulgo dei  post ititiv , quam voculam suspicor eidem deberi, qni p. 204-  E. scripsit $epe, cJ ZSoZxparef,  ipdo, Toiy dyaScov rl ipa. Vide  annotat, p 268. Explicabilem  tamen voculam censuit atque iu  ordinem verborum recepit Riickertus, qui et vulgatum rovro,  quod Bastio praccunte editores  fere omnes' iu rovrov immuta-  runt, probavit annotans ad h. 1.  Dejendi librorum structura posse  videtur . Quamquam enim quid  vulgari in usu rebusque humanis  amor vocetur , nondum est  probatum , tamen quid esset , 18 *  jj Cvvradiq egas Sv xctXoito ; tl tovto tvy%dvu ov r o  £gyov;' £%hs tlxiZv ; Ov plvz *&v <5s, Bgnjv iya , ut  AwtlffM, tfrav[iaf:uv tnl (Sotpia xal tcpokav tcuqu ai  avta tuvra iia&rjaofievog. ’slXX’ lyco tfot, h<p>J, iQu>-  lati yciQ tovto tonos *v xaXa xal naxa to Odifitt xal  xctta tt/v ipv%7jv. Mavtilus , tjv 8’ iyco, SsCtat o tl    affatim docuere, quae praecedunt.  Si igitur statuamus huiusmo di hic  Jieri • transitum: quandoquidem  AMOR hoc est sernper (bonorum  sc. sempiternae possessionis appetitio), age iam quid vulgo AMOR appellatur ? quis est , qui reprehendat? At hunc ipsum sensum  verba fundunt , si tovto legitur ♦  Becte tovto lUickertus retinuisse videtur, quamquam minus recte  enuntiationis totius sententiam  explicavit. Non enim comme-  morata erotis natura quaeritur,  quid vulgo amor appelletur, sed  a theoria, quam vocant, erotis  ad praxia transitur ita , ut cui  studio Erotis et cuius rei appetjtui erotis nomen conveniat,  Diotima sciscitetur. Ceterum  perinde est, utrum dicoxov-  toov avto scripseris , an 8icd-  xovtcov ccvtov y adest enim in  praecedentibus, quorsum utrumque referri possit. Vulgatum  hoc est, illud codices optimi  praebent, idque a nobis in verborum ordinem receptum est, quod  sane Sigjxeiv commodius ctyn re  aliqua, quam quis persequitur,  quam cum Erotis nomiue con-  sociatur.  rt tovto tvyxaY&i <> v  ro tpyov ; txeiS elrcelr;  Post tpyov interposui signum  interrogandi, quo maiorem habe-  ret oratio vigorem et alacrita-  tem, Qna in re secutus sum au-  ctoritatem Heindorfii ad Piat. Charmid. p.l62.B. nbi haec leguntur :  tl ovv dv elt) nort td rd tav-  rov npdrteiv; txetS dnetv ; In-  fra p. 207. B. rd Sc Sijpla r/S  ahia ovrutS iputnxutS SiariSe-  6$ai ; A tyciv ; S t a 1 1 b.   ov pevr’ dv di, tcppv  lycd, ut dioripa, iSav-  pa^ov irci dotplqi. De al-  tero conditionnlis enuntiatiouis  membro omisso vide quae supra  annotavimus annotat, p. 242.  Ceterum Graeci accuratiores quam  nos Savpapeiv riva irci rivi  dixerunt pro Savpd&iv tl n-  voS. Illius structurae exemplum  est Tlat. Menon, p. 70. B. co  Mtvutv, rtpd tov ptv fltrraXol  evSdxipoi rjeav iv rois KAA 77 -  Qi xal iHavpdSovio iip’ In-  mxy re xal nXovrut, vvv St,  cos i pol Soxei, xal ini doqtiqc. tPoitdv verbum frequentati-  vum est, atque ire et redire  significat, cfr. Plat. Critou. p.  43- A. SvvifiqS t/Sij pol idrty,  ut 2utxpateS, Sia rd no XX a -  XIS Sevpo qtoitdr. Hinc  solenne est de discipuli» scho-  lam frequentantibus. Iam expendas Socraticae modestiae acumen , quo ille etiam alias haud  raro utebatur, ut sententias alio-  rum facilius eliceret. Diotima  autem missis ceteris verbis, quae  ad rem non pertinerent, quasi  nihil aliud, quam ovx olSa iyat-  ye Socrates dixisset, trAA iyut  iput respondit.  xors Xlyeis, xal ov fiav&ava. — 'AIX' lya, y 8’ i}, Oatpi- C  Crepor £pta. xvovCi yccQ, Ecptj, w Xaxqcxxes, narres  av&qaxoi xal xara ro (Sapa xal xara rrjr xtyw/fl» , xal  baiSccr Er rivi j/Atxta ytvcavxca , rlxreiv badvpsi rpiav  rj < jniGig . xixxtiv d"s iv fuv alc%Q<p ov Hin) cacti, Iv 6h  rcy xaltS. xal ov par Sarto. Inter-  dum Graeci, quae per caussalem  particulam proferenda erant, co-  pula adhibita cum praecedenti-  bus coniunxerunt. Sic hoc loco  pro xai ov pavSava) , quibus  verbis caussa continetur, cur di-  cat Socrates pavxsiaS delxat, o  ti 7tote XlyeiS, ex nostra certo  Latiiiorumque dicendi consuetudine scriptum exspectaveris: ov  yap fjiavSttVGd. Exempla non  rara sunt huius dicendi osus.  Unum ut aderam, in quo vis illa  xal vocabuli praecedentis verbi  significatu tectiore panllisper ob-  scurata est, legitur in Plat. Lachete p. 194. c. 22. 2. jjxovtias,  do AapjS ; A.*Ey<oye* xal ov  (jtpodpa ye pavSdvcj D Xfyei,  quae verba rectissime explicata  suut a Ribbekkio , quem Engel-  hardtus laudat ad Lachct. p. ed.  60. Annectitur , ille inquit, ov  yavSavcj ver iis fycoye axtjxoa  non ut oppositum, sed ut effectus,  Minus id quidem sentitur, quia  negativum enuntiatum sequitur ,  sed inest ei affirmativum • Sav-  paZoo (ov ydp pavSdvGo o ti  Tfyti) Sic nos optime diceremus:  Ia ich habs gehort und wundre  inich , wie er so etwas sagen  kann. Displicet in hac verbo-  rum explicatione uuum hoc, quod  affirmativum verbum negativo enuntiato inessc dicitur. Illud  3 « vfictdjiiv inest potius iji Socratica interi ogatioue i/HOvdaS',    co Aaxqti quae verba 8ocratfcm  protulisse consentaneum est vultu  summam Critiae admirationem  exprimente: Eodemne, quo ego, o Laches, stnporo  atque hominis admira-  tione verba haec audisti?  Cui ille, audivi, inquit, nam  haud aeque, quid sibi ve-  lit, i ntelligo.   tjpdov rj tpvdif, Cum prae-  cedat itdvxeS avSpaoitoi, scri-  ptum exspectabas avxcov rj <pv-  <5iS. Nihil ad hunc locum annotatum reperio ab interpretibus, ut mirer, neminem in verbis rjpdtv  7 ) tpvdiS offendisse. Schlcierma-  cherus verba convertit : Alie Menschen namlich, o Socrates, sprach  sie, sind fruchtbar sowol dem Lei-  be ais der Seele nach, und wenn sie  zu einem gewissen Alter gelangt  sind, so strebt unsero Natur zu  erzeugen. Mitigata est Platonicae  dictionis durities Ficini couversione hac: Omnium, o Socrates,  hominum praegnans et gravidum corpus est, praegnans et anima;  et cum primum ad certam aetatem per venerimus (ysvcjy-  XOLi ), parere 'nostra natura cupit, Illam duritiem, quae mitigata est, ut dixi, Ficini conversione, non item excusata, quo-  modo ego excusem , non habeo, nisi fortasse in 6crmone familiari , qualis hoc loco refertur,  dicendi quamlam licentiam at-  'r   'H yag avSgog xal yvvruxbg Svvovala roxog idrlv,  ?<m da tovto &uov to ngdyy,a , xal tovto Iv &vrjrc3  ovn tc 5 %com afravarov Ivtativ , t/ xvrjdtg xal rj yiv-  vrj<5ig. ravra 8’ iv ta avaguoStm ddvvarov yevtci&ai.   D avdguoOrov 8’ fOrt to alo^gov navrl rta ftdip , ro di  xalbv dgjiovcov. Moiga ovv xal ElXtl&via rj xakXovi} quo negligentiam concessam esse  credideris.  ?/ ydp avtipdf xal yv-  vaiHoS 6vv ovdia xoxof  Itiriv. His verbis adeo offensi  sunt Astius et Ruckertus, ut de-  lenda censueriut. Hiickertnm  audi annotantem ad h. 1« : Verba  haec qui legat, nec ceteram Platonis rationem perspectam ha-  beat, non potest is aliter existi-  mare, quam unicum Platoni eum  amorem esse, qui utriusque sexus  mutua consuetudine contineatur ,  Neque enim aut praeter cetera  hunc quoque significat partum esse , requireretur tum xal  semel vel bis positum, aut  primum se hunc amorem tangere  velle indicat, ac deinde de ceteris generibus, immo in sequen-  tibus de universo amore agit ita,  ut nihil in praecedentibus de singulari quodam eius genere dixisse videatur. Atque Plato tan-  tum abest, ut solum illud com-  mercium amorem putet esse , ut  in hoc ipso congruat vel maxime  eius Tatio cum ceterorum Grae-  corum ratione , quod nec solum  existimat , nec potissimum hunc  amorem immo ad vilius hominum  genus eum putat pertinere. Haec  verba licet habeant aliquam speciem veritatis , tamen non ita  nobis persuasit V. D. , ut cum  eodem verba delenda censeamus.  Neque probumus, quae Stallbau-  inio placuit, verborum 'explica-    tionemhanc: Nam nt primum  dicam de viri mulierisque coitu, is nihil aliud est nisi ToxoS,  In quo protecto cernitur divina  quaedam vis, ut hominum genus  propagetur atque nanciscatur im-  mortalitatem. Diotimae mentem verba declarant xvovdi ydp  itdvreS avSpcoitoi xal xara  ro deupa xal xard tt)v  iftvxVYy quibus aperte indica-  tur, disputationem de partu in  duas partes divisum iri, atque  in altera parte de corporis, in  altera de animi partu sermonem  futurum esse. Ac de corporis  quidem partu disserens aliud ex-  emplum laudare non potuit, quam  viri mulierisque conjunctionem,  neque opus erat additis quibns-  dam voculis indicare , etiam al-  terum genus esse toxov , quod  haec indicatio satis manifesta  facta est verbis xal xatd njv  fvxqv.   xal tovto er SvTjTa  orriTu{uffi dSavazov  Ir edriv h. e. xal o Iv  $v7/r<jS orti roJ Zcitp d 3 ri-  xar ov {veOtiv, tovto  iOT iv, 7} XVT/Sif xal ij  y tvY7]<Sl5, Sententiam quod  attinet, cfr. Piat, de legg. IV,  p. 721. C. yap&v SI — Sia-  r 0 T/S>cvTa, a )S iOrir, y to dr-  SpooTtivov ycvoS qiv6et Ttrl  ptxdhjiptv dSavadiaS • ov xal  trttpvxey ImSvpiav idxzry  ttuCar. 46 ydp yevcOZtai xAti  itft* rj/ yevldsi. 6ux taura ototv [tiv xaXeS jr&o&ie-  ia$y xo xvovVj ilscov x s yiyvsxai xal evq>Qaiv6fUvov  dutis Itat xal tlxxu ts xal yiwa * otav ds cdOxQMy  tixv&Qaaov ts xal Xvnovfisvov CvtinuQaxca xal ano-  tQhtsxat xal avelXXsxai xal ov yswa, «AA* Xti%ov xo  xvytia xalenws qp£$£t. d&ev 6 i] zcp xvouvxi xs xal    vdv , xal jxp dvdovvnoY xeidSai  ter eAevtjjxdxa , xov xoiovxov  idrlv imSvyfa. yivoS ovv  dv^pdmaov itiri • xi %vft<pvh&  x ov navtoS xpovov t o 8ia te -  AovS aura) dvvenetat xal 6w-  erpetcti, xovtw xo5 x poncp d$a-  vaxov ov' xoo xaidaS naiSoDV  xaxaXiitopevov, xavtdv xal %r  ov dei yevetiei, rijs aSavadlaS  4 iexetXytpevca. xovrov 8rj ano-  eSxepelv bcdvxa kavtov , ovSe-  nore odior. ix npovoiaS 8*  dxodtepel oS* dv naldcov xal  yvvatxds dpeXy. Adde. A. xal 8r/ xal 3 rd,  fynpodSev tovtcdv fnjSlvxa, ds  Xpy Xfjt deiyevvovS (pvdsajS  dvxtxxGScti, rci5 TtaldaS jratS&iv  xaxaAeiitovxi dei r<f> Stco vn-  t/ pexaS JvS’ avtov napadi-  8orai. Motpa ovv xal ElXei -  3 vt a ?} xaAAovj} x. x. A.  Quia dv8poS xal yvvai-  xd S dvv ov 6 i a est divinam quiddam, divinum autem non nisi cum pu1cto habet couionctionem; proptcrca pui erit udo est  qnasi qvædam obstetrix et conservatrix (?) vitae.  Stallb. Non mirum, Moipocv  una cum Ilithyia hic commemorari. Nam ut apud Homerum sexcenties cum Morte coniuncta  repentur, tTl numen SIGNIFICATVR,  quod fiocm vitae adduxerit, ita  eadem h. 1. propter iuitium vitao laudatur. Convertit verba Schleierraacherus: Eine einfiihrende und geburtshelfende Gdttin also ist die 8chbnhcit der  Erxeugwng.   iAeojv te yiy vexat. Repentur post xe particulam vulgo  8ij additum, quod sane habet, quo  se lectori commendet; verura qaoniam in codicibus plurimis optimisque non comparet, ex or-  dino verborum expellendum fuit.  8iax^lxai verbum, quod paullo infra legitur, summam animi  liilaritatcm indicat, qua prueeprdia quodammodo explicantur atqno dilVunduntur. 8ut][ii(j$at  verbo nostratium aus gelassen sein apprime respondet. E coii; trario vernaculum Angst ab  angusto Romanorum derivatum eam animi conditionem describit, qua praecordia contra  huntur atque nimio sanguinis confluxit premuntur. Hinc explicabis dvdneipdxai verbum, quod paullo infra occurrit, et  quod Scbol. explicat: dvdn Elpti-  xai • tfvdtpetpexat.  xal dvelAAtrai. Summa  exstat apud Grammaticos discrepantia in scribendis verbi ftMfct*  A td$ai formis. Nostram scripturam, quae et apud Bekkerum et Stallbnumium reperi-  tor, Bodkianus exhibet, adde  Vimlobb. tres , Florentinos duos  •liosque non paucos. Vido lltrfui-  kenium «d Tim. L» V, Piat. p.   E fjdrj Citapywvn itoXlrj rj Ttrotydig ylyovs nsgl xo xa-  Xov dia xo psydXijg codivog dnoXvtw xov Inorna. Idti  •yccQ, cJ ZaxQares, ignj, ov zov xaXov 6 tpcog, tSg dv  oXh. AXXa rl iirjv;  Tijg yswijdBGig xal tov roxov  Iv r« xaXa.  Elsv> v\v d’ kyej.  JIaw plv ovv ,  &pi]. — Tl drj ovv tijg yswqasag;  "Ort dsiyBvig  Idzt xal d&avazov cog &v7jza rj yewrjdig. dftavaoiag  207 dh dvayxalov itudvjuZv (iszd dyaftov Ix zav «S /toAo-    69. In uno Bekkeri codice aV-  iXXexai legitur, quod Atticum  esse censet Astius ad h. 1. Apud  Phrynichum exstat : dvetXeiv fit-  fiKior 81 * IroS X xaxidzov  «AAa 8ia r qjy duo avdXXEir,  ad quem locum vido annotat.  Jjobeckii p. 29*   «AA* tdxov zd xvypa  X& Xs7C gjS '<pep£i . Notabis  Jioc loco Graecae linguae idio-  tismum, quo verbum finitum est,  quod participio Expressum esse  oportuit, participio expressum est,  quod verbum finitum esse nostra  dicendi consuetudo exigit. Pro-  prie igitur verba scribenda erant:  <*AA ?<?£« z o xvypa xaX£7tu>S  tpipov. Vido Indices»   o&by 8 y t<jj xvovvxt T 8  Hal y8y dTtapycjYTii ap-  yuvxt quid significet, schol. ad  li. !. explicavit: oppcoYXt , op-  yoovxi , zapaxxopivoD , y av~  Sovyzi. XapfldvEroci 81 xal  in i zgjy padS&iv TCinXypoapk-  yody ydXaxtoS. Timaeus habet:  dnapvcSda • zapatxofikvy vito  2A iif>£G)S xal 8eopivy Ixxpi-  Ctooi tiyoS. Coniuncta partici-  pia habes za5 xvovvxt zs xal  fj8y dnapytavxt ita, ut posterius  prioris notionem contineat qui-  dem, sed eandem impense au-  geat. Describit autem dnap - yacv verbum ad philosophiam  translatum eius hominis conditionem , qui ardenti cupiditate  sciendi ductas haud procul a  sciendo se abesse sentit, idque  iam ia eo est, ut consequatur*  Iu sequentibus vulgo legitur  itoXXt) y itolydiS , quae scriptura  nullo modo ferri potest. Feli-  cissime Abreschius io Dilucid.  Thucyd. p. 420. scribendum esso  vidit itoXky ?} ictolydiS. Jlxoly-  6 iS animi commotionem exprimit, qua efficitur, ut aliquis impos  sui reddatur. Hacc nominis notio quam bene cum dnapyntv  verbo conveniat, neminem non  videro arbitror,   8 ia zd peyaXyS  foV  IXOYza h. c. quod sciant ma-  gnis doloribus se liberatum iri,  si phlcro potiantur. Repeten-  dum igitur est ad Ixovxa parti-  cipium avzo.   doS dv oIei. cfr. p, 201. E.  dx^dv yap zi xal iyoo npoS  avxyv izspa zoiavxa. iXeyoY, car efy d "EpooS piyaS SeoC,  ely 81 zcoy xaX&Y. Paullo  ante ne mireris i<py additum  esse in enuntiato, cui oou praecedant alius personae, sed Diotimao verba, vide annotat, p.  249. Verba nostra convertenda  •uot : Es iit nam licii, oSo- $  ytjiiivav, dbtSQ rov raya&ov £ correo tivat as i 5 sgas  iozlv. dvccyxaiov 8fj Ix zovrov rov ioyov xal zijg u&a-  vaoiag rov Spara slvat.  Cap. XXVI. Tavta ts ovv navta IdlSaOxs fis , bnvts ftegl riov  tgauxcav Xfryovg jrotoiro, xal aors ijgsro' TL oi'st , u    crate», waren IhreWorte,  die Liebe nicht das Stre-  ben nacb dem Schdnen. Quibas auditis Socrates sciendi  motus aviditate, quo celerius,  cuius rei Eros esset, edoceretur,  verbo eo usus est , quod Dioti-  mam proprie adhibere oportuit:  dWdc, Stallbaumius post ri pyv  supplendum esse censet aAAo, de  cuius verbi haud infrequenti post  T i omissione supra diximus annotat. Nostro loco mi-  nus hanc aXko verbi omissionem  probaverim j accentus orationis  nou in ri, sed in prjv ponendus  est ; respondent autem Socratis  haec verba apprime nostratium:  •ondern was d e n n f   Elert yy 8 9 iyco. Lineolam posuimus post iyoS, qna in-  dicetur, Socratem nimis impa-  tientem disputationis tardius pro-  cedentis, coucessisse quae audis-  set, inconsiderantius, ut celerius  cetera perciperet. Sed prius-  quam novam suam quaestionem  institueret, Diotima gravitate rem  . rursum affirmavit quasi admonitione hac usa; Hem accuratius  perpende , neque quod non aatis  perceperis, concedere noli. Di-  ximus de fikv ovv voculis anno-  tat. p. 250.   rt 8y ovv tyt ytvrr} 6eoof; Haud dubium est, quia  aliam quandam quaestionem in  mente habuerit Socrates, cum elev  responderet. Admonitus autem 9t  Diotima, ut consultius rem exa-  minaret, rl St) ovv TtjS yevvy-  goS dixit. Nihil auteih ad xrfi  ysvvjjdeooS genitivum supplen-  dum est. Petitum enim r yS  ytvyjjOscoS verbum esuperioribua  est ita, ut indicetur, hoc potis-  simum in Diotimae enuntiato  praecedente accuratiore expli-  catione indigere. Ceterum 5?/  ovv et ovv 8y ita diilerre ait  Stallbaumius annotat, ad Piat*  Critonem p. ed. 128., ut dif-  ferant vernacula also nun et  n[un also.   wf Svyto) h. e. quantum  eius fieri potest in eo, quod  per se spectatum morti obno-  xium est. Recte igitur Riicker-  tus ad hunc locum, verbis  $vf]T(k) limitationem quandam  inesse censuit. cfr. Matth. Gramm.  ampl. §. S88. a. p. 710*, ubi  Sophoclis laudatur Oed. C. v.  2Q. jxctxpdv yap , oot yipovxi t  npov6rd\yi o8ov . Piat. Soph.  p. 226. C. r ax&ocv, coS ipoi ,  tixhpiv licixdxxzis,   elitEp rov rdyaSov  kcrvza) elvai asl d HpatS  i 6 X i v . Sic Bekkerus et Stall-  2koxQcct£s, vtTttov tlvat xovxov tov iourog xai xijg tiudu-  fiiag; y ovx alo&dru tog dsivwg diaxt&sxai navxa xa &y-  qLu, Insidar yswav im9vity6jj , xai xa ns£a xai xa  B nxyyu, voSovvrd rs navxa *ori igauxws diaxi9i(iBva    tanmius locum emendarunt, qui  vario modo depravatus repentur*  Vulgo legitur elitep tov ctya-  $ou. In Vindob, ono rayaSov  comparet, hinc emendationis il-  lius praestautiam expendas. Sed  etiam, Biickertus inquit, vulgata  lectio, quam plurimi libri tuen-  tur, proba est. Construe : ehtep  Toi) dyaSov EpaS idtiv, quibus  iZyyTftiXGoS addita sunt verba  iavtco tlvat dei. In quibus sup-  plendum est subiectum 6 EpcoS,  quod adest EpcoS , praedicatum  est, nisi forte mavis cum Bekkero, Dindorfio, Astio, Stallbau-  mio inserere 'sine libris articu-  lum, quo fiat, ut subiectum ad-  ait, praedicatum supplendum re-  linquatur.   OltOZS Tt£p\ ZGJ n ipGDtl-   xtxdUv \6yovS noiolxo*  Saepius igitur Diotima de rebus  eroticis cum Socrate disputabat,  id quod etiam colligere licet e  verbis p. 206- B.* ov pAvx* dv  dfe — iSavpafiov iic\ docpu* xal  iipoircov irapd de aind ravra  paSr/dopevoS. Ceterum ne forte  scribendum censeas esse xovS  XoyovS Ttoiotro , vide quae an-  notavimus p. 12. Fingit autem Socrates hoc loco, factum  esse aliquando, ut , cum iu ero-  ticas res disputatio incidisset,  Diotima et alia , et hoc quaesivisset: xl ohi altiov eivat zov-  tov TOV EpCJZoS hol tijS liti-  3t yilaS ; - , v f   V ovH.aidSacvei cu s det-    rc &S x. t. A. Non statim patet,  qui fiat, ut Diotima animalium  mentionem faciat hoc loco* Com-  memorat ea ideo, opinor, ne for-  tasse A oyidpov caussam eroti a Socrates dicat Paullo infra habes : z ovS pkv ydp av^pamovS  oXoiz * dv ziS bt Xoyidpov zav-  xa Ttoielv xa 61 Sjjpia z ii  ahia qvxgdS iputixoaS 6 tariS e-  6$ai; quae verba lmic quaestio-  ni praemisisset Diotima haud dubie, si accuratius loqui voluisset*.  Sed et haeo cogitationum series  ferri potest iu sermone familiari* 8eivgoS explicatur inse-  queutibus vodovvzd re -jcdvxoc  xai ip&TixcoS SiaziSe/ieva. lit-  cnim magno dolore afficiuntur, ut  indicatum est supra p* 206. E.»  omues, qui procreare gestiunt*  Optime Schleiermacherus verba  convertit: in ivelchem gewaltsamen Zustande sich die Thifero  befinden* Ceterum vodeiv ver-  bum rectissime annotante Stall-  baumio ad Piat. Phacdr. p. 228.  B. aTtavTvda? rrJ rodovm  7Ctp\ Aoycoy axoi/v , ut Latinorum aegrotare dc vehementiori-  bns cupiditatibus poni solet, quao  homines vclut morbo quodam  afficiunt.   xat Et oi pd idziv vnl-fy  r o v T a> v . Cave post 7tai o  superioribus cjS particulam repetendam censeas, quae etsi possit  suppleri, tamen, qui Graeci in-  genii volubilitatem compertam  hubet , structuram verborum hoc itQtotov filv 71 fq\ ro | vftfuyfjvai dlhjXoig, httira n tgl ttj v  rgorprjv to£f ycvofihov, xal ixoifia tdtiv vn I q tovtov  xal du<(iux£(}&ott, tu da&ivsercna zoig l<J%vQOTceTOig xal  vxepanodvfoxsiv, xal ama roi Xiiiio xciQuzuvuatva [<3sr’J  loco motatam non aegre feret. Neque sine caussa huiusmodi mu-  tationes structurao a scriptori-  bus admittuntur. ."Negari enim  nequit, suspensam orationem, quae  longiuscula sit, languidi quid ha-  bere atque molesti , quod muta-  ta structura felicissime remove-  tor. Deinde inesse senties ipsis  ocrbis, quae ab incepta structura  recedant, gravitatem, quae nostro  loco apprime convenit, ubi amoris  vis atque potestas describitur. Exempla huiusmodi structurae muta-  tionis ubivis obvia sunt. C. Zv$v/nrjSel5 cJs* SeiyojS  SiaxEivtai Spaoti tov ovojiadtol  ytvkd^ai xal xXkoS eis tov irceita  Xpovov aSdvatov xata&kdSat  xal vn\p tovtov xivdvvovf te  xivdvveveir Ztoi/ioi eidi x. r.  A. Nos eodem modo loqui pos-  sumus: Oder weisst du etwa   nicht , in welchem gewaltsameu  Zustande sich alie Thiere betin-  den, wenn sie zu erzengen stre-  ben, sowohl die ungefliigelten  uls die gelliigelten , nud wie sie  sammtlich krank und von Schn-  suclit geplagt sind zuerst in Be-  ciehung auf die Begattung, dann  wegen der Nahrung des Er-  zeugten, und sie sind bercit,  fur diese zu kampfen, die Schwa-  cheren mit den Starkereu, und  fur sie zti sterben. Ceterum ne  (^nem oilendat pluralis numeras  viil.p rovtaov praecedente sin-  gulari tov ytropkvov , 1 6 ytvo-  ftevov e genere est collectivorum | quae post se positum singularem numerum rarius admittunt. xal avta t o5 Xipcj ita-  pateivo pexa [cJsV] ixei-  va ixt pkcpeiv. Haec verbA  non dubium esse arbitror, quin  labem contraxerint. Namque qui  totius loci structuram accuifftius  examinaverit, eum non fugiet,  opinor, verba xal avtci rc5 Az-  p<j> 7tapateiv6peva x. r. A. b  praecedente xal Ztoipa Zdtir  pendere. Huius structurae non  intelligentes grammatici, ut loco  mederentur , <juem depravatam  censebant, ufcr textui intulerunt,  quod vocabulum nostro quidem  arbitratu inutilissimum est. Fi-  cinus verba convertit j et j>ro  illis occumbere parata sunt , ac  fame dejicere , modo filios nu-  triant , et aliud quodlibet audacter aggrediuntur. In Schleiermacheri couversione exstat : u m  nur ienes zu ernabren.  Sed coSte particula nunquam ita  adhibetur, ut consilii notionem  exprimat, quin potius necessita-  tem consequcutiae describit et  alicuius rei couditiouem eam,  quae alia propter ante comme-  morata esse nequeat. Hiuc vides, quam male habeat praece-  dente xal avta tep Xipd* na-  pateivofieva verba gjS t Zxel-  va Zxtphpetv. Ridiculum enim  est: animalia Fame ita ex-  tenuari, ut liberos nu-  triant atque educaut. Fer-  ri toSte posr.et hoc loco, si scri-  ptum exstaret (ySt * kxfiva ix  Ixuva IxtQitpuv , xccl aU.o nav noiovvzct ; rovg f ihi  yag uii&Qchjcovg , ecptj , oeoiz’ av rig ix AoyiGfiov ravra  C noetiv • t« de &rj()ia ri g ahia ornas tgarexag Suxti- o&£tf&eu ; *3C £1 S Aeyecv; JSfai iyd av D.tyov , ou ovx  bIScltjv. "II 8’ dite " Aiavoil ovv 8uvog Xotc yivrfiz-  C&cu, ra iQauxa, lav rccvrce f ir/ tvvoijg ; AXXa 8 ea  rccvTtt m, <b Aeozi(iu, oxeg vvv Srj tlt iov, nagee <Je fjxa,   ' J   Tpi<pe6$at, quamquam etiam verbis in hanc modum conforma-  tis inesse senties, quod admo-  dui# displiceat. Hinc factam  est, at &SX£ insiticium censerem,  idque uncis includerem, ne, si ex  ordine verborum reiecissem, au-  dacias egisse censear. Sensas  est : et parata s d*n t ipsa   fame paene enecta illa  nutrire et educare. Quae  sequuntur verba: holi aXXo nav  •noiovvxoL , artius ea cum verbis  avx d tgj Xifi. c3 itapaxetvopeva  coniungenda nihil habent in se  offensionis,   tgS Xipd i. Supra p. 191. B.  legitur: ank5v7\6xov vito Xipov  xal xfjS olXXtj? apyiaS x. x. A.,  ad quae verba Stalibaumius, in-  epte', inquit, vulgo vito xov  Xi/iov , Quaeritur, cur illic  damnaverit articulum, hoc loco  ne verbo quidem tetigerit? Mallem etiam hoc loco articulas ab-  esset,- quem certissimnm est a  nemine desideratum iri, si reve-  ra non compareret. o vxgoS i p goxixgoG . Ov-  TcuS h. 1. significat, eo modo,*  quo in superioribus indicatum  sit, nmore affectum esse. Vide  uuuot. p. 58. De interrogationis genere tis alxla , UxeiS ti-  Ttslv ; supra diximus annotat,  p. 276.  xal iyoo av ZXeyov. Vulgo legitur av pro av ; hoc Bekkerus et Stalibaumius ex optimis  codicibus receperunt. Merito  Ruckertum mireris , qui , cum  constet , av et av saepissime  commutata esse in libris , tamen  av iu textu posuit. Ut bene,  inquit, haberet av, si sae-  pius sibi exposita narraret Socrates, ut respondere saepius posset  se nescire, ita, quum semel tantum haec disputata perhibeat, av ineptum videtur, av vero eo  aptius, quod in priori-  bus iam suam ignoran-  tiam confessus est* At  superest tamen, ut mi-  nus iiic dicas Platonem  curasse, quod semel tan-  tum haec dicta fingeret,  indeque av posuisse negligentius quam verius»  Qua de caussa probatis  licet av nihil tamen mu-  tare volui. Hoc argumentum fateor mihi prorsus videri  nullum. Est autem, cur rur-  sum se nou habuisse Socrates confiteatur, quod responderet»  Simulat enim, ut saepius iam an-  notavimus, fatuitatem quatidam  animi, qua facilius atque tu-  tius aliorum seuteutias elicere  possit.  yvovg, oxi SiScaSxdXav 6eo pai. ccXla (ioi Xlyt xal xov-  rav xfjv cdtiav xal xav ctf.lav xi5v xegl xa igcoxixa. EI xol vvv, %xpi], iu<5xtvug Ixtivov tlvai cpv6ti xov  tgaru , ov xoXkdxig «SftoA oytjxafitv, fiy &av(ia&. tv-  xav&u yag xov avxbv txuva Xoyov y ftvytrj qjvtiig D  fyftti xaxa xo Svvaxov ad xs tlvai xal d&avatog.  dvvaxai 81 xavxy (ibvov xrj yivtGti, ou dtl xaxaXti-  Siavoet ovv 8eivo? ito-  te. Haud raro apud Graecos  et Latinos continuandi alinsque  potestatis particulae ita adhiben-  tur in interrogatione, ut indi-  gnationem quaudam interrogantis  exprimant. Mutata interrogatione  in quietius dicendi genus verba  audirent: Lass dir nur nicht ein-  fallen, irgend Erotischer Dilige  kundig zu werdeu, wenn du des-  sen dir nicht bewusst bist. Sic  tlta. reperitur in Piat, Critone  p, 43» B. , quo loco Socrates  postquam iam diu Critonem in  carcerem intrasse audivit, elta,  inquit, n&S ovx evSvS inijyei-  paS pe. Haec verba recte intelligent, qui cum indignatione  dicta arbitrabuntur: Wie kommt  es denn nur nun, dass du mich  nicht sogleich wecktest,   ciWd 8id tavTct. Elli-  ptica et hoc loco, ut plerumque  in responsionibus oratio ita supplenda est, ut addas cogitando:  non puto, aute aWct, quod est  immo convertendum. Videtur au-  tem hoc, quod de responsiouibus  dixi, repetendum esse a summa  Graeci ingenii alacritate et in  cogitando celeritate, qua fiebat,  ut cum mens longe praecurreret  linguam, in dicendo etiam, quae  ullo modo possent , omitterent  vel in unam contraherent, Riickert . Oitep vvv 8t) etirov •  cfr. p. 206. 11. ov / tivt ’ av  iqnjv iya> , <y Aioxiya , i$av—  jiaZov ini Coepio. xal icpolx gjv  itapd avrd xavra paSTjtio-  pevoS.   el roi vvv, £<py, itt-  dteveiS x. t. A. In omnibus  editionibus legitur xoivvv pro  toz vvv , quod nobis placet.  Apud Ficinum verba conversa  sunt: Si credis, illius natura   amorem esse, cuius saepe iam  diximus, ne mireris, Schleiermacherus exhibet: Wenn du also  glaubst, sprachsie, dass die Liebe  von Natur auf das gehe, worii-  ber wir uns oft schon eiuver—  standen haben , so wundre dich  nur nicht. Socrates rem , quae  in superioribus saepius tractata  est, memoria non teneBs , eandem rogatus a Diotima, obmutuit non habens, quod responderet, Eadem res igitur, quoniam  hic repetitur, Diotima hominis  memoriae, ut videtur, illudens,  Noli mirari, inquit, si nunc  firmiter tenes memoria,  caussam naturalem AMORIS esse eandem, de qua  supra saepius inter nos  convenit,   r) Svtjti} epvCiS Zytti  xatd r o 8vv atov. Vide  annotat, ad verba p. 206, E»   net eicQov vaov dvzl zov italaiov' htu xal Iv to  tv sxaarov rav £iocw £ijv xaXslzat xal tlvca zo avzo,  olov Ix naiSaglov 6 avzug llytzai eas «v xgeofiuzrjg    ori aayevis l6xi xal aSava-  zov tus 2vijrc3 r) yivvr)6iS.   ravzx! yovov x-jj yevi-  6ci. Caminate post yovov po-  sito Riickertus sensum verborum  esse ait: liac sola ratione,  per procreationem. — Du-  bito, num recte interpunctionem  adhiberi liceat ibi, ubi scriptor advocata generis assimulatione arctiorem demonstrativi pronominis cum insequente nomino sub-  stantivo coniunctionem admi-  sit, Hoc certum est, verba  proprie audire: tovtoo novor,  ty yevidei, sed ab huiusmodi  dicendi genere utpote incomtiore,  excultior Graecorum actas abhorruisse videtur. Assimilutionis  exemplum est p. 190. E, noti  dweXxGov 7tavraxo5ev zo 6ep-  fiet ini r?jv yadzipa vvv  xaXov pivTfv , ad quae verba  vide annotat, p, 163, Nemini,  autem Riickertus persuadebit,  tavxy h. 1. adverbii vices obtinere, quo ratio describatur,  qua quid possit, quod mortale  sit, immortalitatem adipisci.   inel xal iv gj Sr ix actitor ZGOV %GO GJV X. T. A,  Nam etiam eo tempore,  quo unumquodque animal  vulga* i opinione vivit  atque seraper idem est,  nullam que experiri muta-  tionem partium suarum  putatur, veluti quum quis,  inde a pueritia usque ad  senectutem idem semper  esae dicitor, tantum ab-  est, Qtiumper unum idemque maneat, nt aliis par-  tibus quasi de nuo iuver-  nescat, aliis privetur et  orbetur. Verborum sententiam  per se minime obscuram paullulum impeditam reddit structurae  insolentia . Quum enim pusi  TCpedfivTTjf yivtjrai subiici deberent haec: ojigoS ovdinote zd  avzd ix El & avrcJ , a\Xd td  pkv dei vior yiyvtzat, zd  anoAAvdiv , quae referrentur ad  primariam sententiae partem: ab  inchoato orationis tenore sic deflexit, ut reliqua omnia ad eam  accommodaret particulam enuntiati , quae continet exempli rei clarius illustrandae gratia inter-  positi commemorationem. Itaque nihil mutandum censemus Stallb, Haec Stallbaumii explicatio et a difficultate structurae nobis improbatur et a  sententiae incommoditate. Exemplo nimirum Socrates explicaturus est, quo sensu ael elvai dicatur atque dsdvatzov elvai  T7}V Svi/xr/v <pvdiv , ut non ve-  risimile sit, exordium huius  enuntiati esse posse: inel xal  iv g5 ev Sxadzov zgjv P.oocjv  S, i}v xakzLxea xal elvai zo avro . Astius huius rei iutelligens,  scribendum coniecit: iv cj tv   Zxadzov tgov Zcjgdv xa\ei-  zai xal elvai zd avzd , quam  scripturam ipse post improba-  vit. Nobis scribendum videtur  inel xal iv d> ' ev txaoxov  xd)v Zidcjv $f/v xaXtlzai, xa-  A etzai xal elvai fd avzo.  Neque audaciorera censemus hanc  coniectux&m iudicatum iri, cum  yknjtai ' ovrog (ibroi ov&tnots, zu ccvra tyav Iv iav-  to), ofwog 6 ttvzos xaXilrat, akla vio g ad yiyrofitrog,  xot bs ai roUvg, -/«l scaia rag ep^trg jtal Capxa «c«l    satis constet, Verba dupliciter posita haud raro librariorum incuria simpliciter exhibita esse, et  vice versa dupliciter interdum  posita esse , quae simpliciter a  scriptore posita essent. Exem-  pla si quaeris huius rei, vide  quae annotavimus p. 171* et  p. 254. Qoac sequuntur verba  otov ix izcuSaplov 6 avxoS Xe-  ykxeti ( sc. tIs" ) x % r. X. optime  cum nostra praecedentium ver-  borum scriptura conveniunt.   ovxoS pkvxoi ovSkxo-  x 8 xa. avxtf $X a,v «v-  tcj x. x. A. In FICINO (si veda) conversione legitor: JZnimvcro eo ipso  in tempore , quo animalium unum-  quodque vivere dicitur , idemque  esse , (ut a pueritia ad senectu-  tem) quamvis idem dicatur , nunquam tamen in se ipso eaedem contine t , sed novum  semper efficitur et vetera exuit.  Sic etiam ceteri interpretes  ovSbtoxs negationem ad verba  trahunt ta avxct V.xoov iv lav-  toj f quae verboroui struendorum  ratio propter insequens aXXot  vtoS asl ytyvopevoS minimo  nobis none probatur. Inepto  enim loco positum habebis hoc,  ai illam explicandi rationem pro-  baveris. Neque defueruut , qui  de verborum transpositione cogitarent hoc loco. Facilior ver-  borum struendorum ratio haec  est, ut ovSiitoxE negatio a'd pri-  marium enuutiati verbum xatei-  xai referatur. Verba autem boc  modo scribenda censemus: ov-  x oS pkvxoi ovd£7roxc , rcr cxvxa  iioav iv avia? , u/ici?5 6 avioS    xaXslxai, aXXa vkoS aeY yvyva-  / ievoS x. x. A. Sensus est : Dieser iedoch wird nietnals,  w e i 1 er ein unddasselbe  au uitd in’ sich hatto,  gleichermaassen derselbo  geuannt, sondern (er wird in  dem Sinue dersclbe genaunt,)  wreil er sicli immer ver  iiingt, iudera er das Ver-  altete abwirft. Ut boc lo-  co, ita etiam in Piat. Euthyphr.  p. B. c. 2. opooS in o/idoS mu-  tandum est: xcu ipov yotp xot,  oxocv xi Xkytm iv xy ixxXr/6ict  7tEp\ xcov SeIgov, itpoXeyGor au-  XotS xti pkXXovra , xixxaytAdo-  <xiv gdS’ jiaivoitEvov* xai xot  ov8lv o xi qvh aXrj^es sVpiptet  GOV 7tpOEl7COV. aXX* dpooS (p$o— vovfov 7/piv Ttdoi xdis xoiov -  xuiS. Minus aptum est, quod  vulgo edi solet, opwZ : Nihil nisi  vera dixi, tamen nobis omnibus  vera dicentibus invident. Qain  potius commemorans Euthyphro,  quid ipse perpeti soleat, cum vera dicat, Socratis exemplo praemisso, communi vera dicentium iufortuuio sc consolator.  Iam ut Diotimae sententia melius perspiciatnr, rem breviter repetam ; Quod supra de hominum AMORE dictum est, idem in  animalia cadit et in omnem naturam rerum Vult nimirum natura, quoad eius heri possit, semper vigere» atque immoTlalis esse  idque generatione assequitur. Neque hoc ita inteljigeudnm est,  ac si singula quaeque res immortalis esse dicatur: sed ut homo  aliquis a pueritia usque ad se- E 6q za xal al[ia xal %u[ixav zo GiJfia. xal (iij ori xara  to (Scotia , aAA a xal xarcc rrjv ‘tyvxftv ot zqoxoi, za  tj, dofci, htcdvjilai, rjdovai, Xvxai , tpufioi, rovtav  exutSta ovdexoze za avra xuQeaziv sxaGzcp, «AAa za  (itv ylyvszai, za de axdilvzai. xoiv de xovrnv   azoxdzegov In , on xal at extOzfjiiui (i>) ori at  208 ftw' ylyvovxai , at de axolXvvrai yiiiv, xal ovdexoze  of avzoi icS/iev ov de xara rus kxiGztjtias, a AAa xal  f ita txuGrrj ziov eXLGzrjiudv zavzov nu6%u. o yag xa-  i.eizai (leltzav , u>s l^wvOris heri zrjg exiGxrjfirjs' tiftrj  ydg exiGrr^firjs ifcodos, fieXirij Ss xui.LV xaivtjv t/x-  nectatem idem Tocatnr, non nt  qui habeat in se setnper easdem corporis partes, sed quod  eas mutando , inveteratas abiiciendo quasi novus semper existit, ita etiam animalium genus rerumque natura partium renovatione immortalitatem conse-  quuntur.   rd 6h drtoWvS. His ver-  bis, quibus non praecederet rd  p.iv , multi interpretes offensi  aunt. Wolfius rd plv nposXajj,-  fidvoDV vel simile quid adden-  dum censuit , Bastius ad ra de  addi iubet itaXaia. Alii alio  inodo locum, -in quo librariorum peccatum reperisse sibi viderentur, sanare studuerunt.  Stalibaumius aWa vkoS de\ yi~  yvofievoS idem valere censet  quod aX\d rd pkv vkoS ael  yiyvojievoS. Maluerim ita statuere, ut Graecis licuisse contendam quotidianae vitae sermone utentibus interdum omittere,  quae e sequentibus facillime suppleri possint, eque ra fiiv  supplendum esse videtur, sed ra  /ikv aAAa.   xal ptij ori aXXd xaL  Ne forte ante oAAa' xal requi-    ras prj povov, efficitur povov  omisso sententia haec: At quo  ut mittam ea, quae ad  corpus pertinent, etiam  quae animi sunt, consuetudines, mores, opiniones, cupidines, gaudia, tristitiae, metus, haec omnia nemini eadem manent, sed alia oriuntur,  alia depereunt. Ceterum  apposite ad h. 1. Riickertus :  Noli, inquit, ex his colligere  aliisve similibus iu iis, quae sequantur, Platonem sibi non con-  stare , quod, quum alibi natura ‘  sua immortalem animum dicat  humanum, hic eatenus duntaxat  ei immortalitatem tribuat, qua-  tenus et ipse , quas sui partes  amiserit, assamtis aliis suppleat.  Non ipsum enim animum, naturam divinam, hic iu mente ha-  bet, sed ea tantum in animo,  qualis in hisce terris est, quae  ex coniunctione cum corpore  enata cum eodem intereunt. Ex  quo genere omnia sunt , quae  deinceps recensentur. Quas enim  mox liti(Sripxa£ affert, earum vel  unus pluralis numerus satis est  argumento, non loqui Platonem  tioiovtia dv rl xrjg diuovGxjs (ivrjfiyv (Scissi x yv Irn-  CtrjiiTjv, SgtE xyV avxyv Soxelv elvca. xovta  yag xc> XQoitcp xtav x 6 dvytov ov x<5   TtavxdrtaGi xo avxo dzi elvat , , SgxtEQ xo fteiov, dM.cc  xc) xo ditirbv xal xaAaiovfievov bxeqov vtov lyxata- b  Mbtuv y olov avxo yy. xavxy xy ffl%ctv y , co 2Jc6 -  XQctteg , Zcpy , %vyxbv d&avaolag (iEze%eiy xal Gcopa  wa xaM.a itdvxa , aftavaxov Se &M.y. yy ovv &av-  pafey el xo avxov ditofyXaGtyya rpvtiei ndv xi\La' d&a-  vatilag yuQ %ccqiv ttavzi avxy y Gzovdy xal 6 tgcog  67csxau    de ipsa scientia, quae nna est  eademque semper, quamqoe non  potuit animo informare nisi  perennem et immortalem, quin  ipse sui oblivisceretur. Immo  notitiae sunt rerum in sensus cadentium, quae nec affuerunt animo prius , quam vitam hanc in-  grederetur, neque ultra eius ter-  miuos apud eum permanebunt.   itoXv xovxcjv aro -  itaSxEpov Irt. Pro £tt, quae  Bodleiani aliorumque paucorum  codicum lectio est , vulgo i6xiv legitur. Illud Bekkerus et Stall-  baumius in ordinem verborum  receperunt, hoc tuetur Rii-  ckertus. * Eri , inquit, ut vulgato  melius esse concedam , attamen  tam paucorum fide recipere eo  minus ausim, quod quam saepe  liae voces intfr se permutentur  haud sum ignarus. — Utor his  Riickerti verbis, quibus £ti recte  habere probem. Nam si melius  est sententiaeque convenientius,  quod in melioribus codicibus re-  peritur , id verum est haud du-  bie. In ceteros autem pluri-  m osque libros irrepsit id, quod  facillime cum illo permutatur.   6 ydp xaXeltai pe\e-    rav cof i ZiovtirjS id t\ xyS  ixidxy /iy $ . Vide de hoc pla-  cito Piat. Phaed. p. 72. E. xal  prjv , iqyq o KiftyS VTtoXafidrv ,  xal xax* ixelvov ye x ov Ao'-  yov , cJ SwxpaXEff , si dXy^yS  itixiv, ov 6v ettoSaS $a/ia  MyeiVy on ypiv r\ paSydiS  ovx a\Xo XI 7j dvapvr]6iS x vy- Xctvet ov6ot , xal xata xovrov  avayxy itov rjfiaS iv xpoxipaj  xivl xpovw pEpaSrjxivat a vvv  dvapipvytixopeSct x. t . A.   vSiCEp xo Ssiov, Auctor  Definitionum p. 411. A. J GteoV,  2,ajov dsdvaxoVf ctvxctpxsS npoS  EvSaiuoriav, ov6ia dtSio?. ’At-  8iov , xo xctxa ndvxa. xpovov  xal TtporEpov ov xal vvv prf  6iE(p$otpp£vov.   a$ avatov dfc ct\Ay,  Displicent haec Verba ideo po-  tissimum, quod modo indicatum  est, quomodo id, quod immor-  tale est, h. e. ro Seiov, immor-  talitate gaudeat. Hinc factum  est, ut Creuzerus Lect. Piat. p.  528. scribendam couiiceret: aSv  vaxov aAA#. Recte , ut videtur, Riickertus existimat Platonem, si hoc exprimere voluis- Rui iya uxovaag rov tiryov Iftavuuacc re xal  ihtov' Ehv , rfi’ 8’ lydi , a Ooqxxnatr] Aiotlfiu ' ruvra  C Sg db]&w$ ovuog l%u ; Rui ij, cSgnsQ ot xtktoi tfo-    set, haud dubie tzAAp 81 dd v-  vaxov scripsisse. Sed de veri-  tate verborum aSdvazov 81 «A-  A r} nobis non convenit curo eodem. Stallbaumius od liunc locum annotat: Haec, inquit, ad-  dita videntor propter verba ex-  trema xal TaAAa itavxa, quae  ne falso intelligerentur, sane ca-  vendum fuit.  Num credibile  censes, quemquam esse posse,  qui cum verba legeret xal 6(n/ta t  in sequentia xal TaXAa ndvxa  male intelligeret atque ro Stiov  admisceret, quo de paullo ante  dictum est? Sed pone fieri posse,  ut aliquis verba illa falso iutelligat: num recte sibi opponi hoc  loco censes Svrjxoy et a$dra-  zov , ubi Svjjxoy adiectivi vices  habet, atque cum insequenti xal  dco/ia xal xctXAa rtavxa arctius  couiungitur? Huc accedit, quod  ne ipsum quidem aSavarov,  pro quo Selor scriptum exspectaveris, satis recte habere videtur. Scribendum est , si quid  video, $dr ax ov 81 afAA#,  qnae coniectura et a corruptiouis verisimilitudine, cum praecedens  verbum in a desinat, et a sententiae veritate sese commendat.  Ceterum ne mireris accusativum  casum, cum praecedat aSavadlaS  fxtX ix ei: solent interdum Graeci  e praecedentibus, in quibus compositum verbum contiuetor, noa  compositum repetere, sed simplex. Diximus de lioc loquendi  ysu «uuotat. p. 89. eItxov EleVf tjv 6 * lydi.  De dicendi verbo in huiusmodi  enuntiatis dupliciter posito vide  quae annotavimus p. 249. Ehv  verbum quod attiuet, vide annotat. p. 86. et p. 264. liisequetis  interrogatio xavxa d>S aAr/SdiS  ovxqdS lx ei > fatuitatis indicium  esse arbitramur, quam Socrates  cum Diotima de Erote disputaus  constanter simulat. Nimirum quum,  adhibito thv vocabulo quasi ad  alia quaedam quaerenda abiturus,  confestim concessisset, quae a  Diotima dicta essent, rursum ad  eadem redit quaerens : num revera haec ita sese habeant?   gSstjt ep ol zlAeoi 6o<pi-  d xal. Stallbaumius minus re-  cte: Ridet, inquit, sophistas, de  quibuslibet rebus ita disputantes,  ut videri vellent earum verita-  tem prorsus habere perspectam  atque exploratam. Neque Wol-  fianae ed. explicationem proba-  mus Lips. 1828. p. 97 : die bei  ihreu philosophischen Vortriigen  nicht ia dem zweifelnden Tone  des Socrates sprachen , sondern  in dem entscheidrtiden Tone des  Orakels ihre Meinungen fur un-  uinstdssliche Wahrheiten ausgaben. Eadem sententia etiam  Schleiermachero probatur , ut ex  eius conversione huius loci vi-  dere licet: Und sie, wiedie rech-  ten Meister im Wissen pflegen,  sprach, Das sei nuu versicliert,  o Socrates. Quid Socrates ad-   <pi6Tal , Ev IWt, H<pi], cj EdxQtttes' IntL ye xttl  zav uvdQioitav ei i&eAeig tig ttjv <pdon(ilav (i/.i-  ipcu, &av[ia£oig av rrjs uXoyiag hiqi a lya eipryxa,  tl (irj Ivvoeig Iv&vfiij&elg ag deivag Euxxuvtai %otc  rov ovofiaOTol yevee&ai.    bibitis illis verbis efficere volue-  rit, optime e Protagorae loco  cognoscitur p. 328. E. seqq. ’«ft  xai AjtoWoSoopov , a 's xaptv  tioi ix&\ uti tcpovxpeifrd? pe  tvSe agtixkdSau noXXov ydp  7i oiovpai axyxokrai a dxijxoa  TIpGDTayopov' iyoj pkvydp kvxco  ZfiTcpooStv xpoveo yyovpyy ovx  elvai dy^pconlyjjv iizipiXetav,  y ol ayctSoi ayaSoi yiyvovtoa,  vvv 8\ itiicet6jicn. nXyv 6pi-  xpov ri poi kpizoSdbv, o 8ijXov t  oti Tlpojxayopa? fiaSlcj? heex-  8i8dB,u , inei8y xai xd noXXa  xavxa iutdidafe. xai ydp el  pkv xi? nepi avx&v xovxgjv  dvyykvoixo oxeoovy xaov 8ypy-  yopcov , xax* ay xai xoiovxov?  Xoyov? dxov6£iev y IJepixXkov?  7} dXXov xivoi Tcjy Ixavcov el-  iteiv * ei 8 e inavlpoixo xivd xi t  S?7tep fiipXla ovdiv ixovdiv  ovx e altoxpiva6$ai ovx e avxo i  ipitSSrai, a XX* lav xi? xai  Cptxpov lite p coxi)6y vide  annotat.xi xaoy prj-  $£vxgoy, d)?XEp xd x a X-  xela nXyy kvx a paxpdv  yx £ * xai a 7t 0 x eiv e 1 , kav  jiy i rtiXa fiy x ai xi ? , xai  ol pyrope? ovxcj dpixpa  i p coxi] 5 kvx e? 80X1x0 v xa -  •z ax e tv ovdi xov Xoyov, Ipse autem orationis longitudini Socrates illudit, quod facere so-  lent, qui alicuius vitii alienam,  reprehensionem evitaturi sunt.   ei iSkXeiS — Savpd-  £01? av • II . Stephanus, ut verba usitatiori generi loquendi  adaptaret, iSkXoi? scribendum  coniecit. Frustra. El iSkXei? CxkipaL idem fere est atque el  Cxk^aiS , differt tantummodo ab  illa dicendi forma optativus modus, quod hic cogitati alicuins  possibilitatem, quam vocant, exprimit, quae et ipsa cogitata est,  non ducta e veritate rei. Illa  contra aliquid fieri posse indicat,  iit prorsus ex alius arbitrio psn-  deat, utrum fiat revera necne.  Exempla haud rara sunt el particulae coniunctae cum praesente  tempore iSkXeir s. fiovXe6$aL  verbi , cui adiectus est infinitivus cum optativo et «v.  Legitur paullo infra p. 221. E.  el ydp kSkXet xi? r gjy ZZ&xpd*  xov ? axoveiv Xoycov , 1 pdyuev  dv 7tdvv yeXoloi xo Ttp&xov.  Cum hoc dicendi genere care  commutes exempla ea , quae el  particulam cum praesente alicu-  ius verbi tempore coniunctam  exhibent et optativum av parti-  cula adhaerente $ cfr. A pol. Socr,  p. 25. B. TtoXXr) ydp dv xiS  ev8aipovla efy 7tepi xov? vkov? y  el el? pkv povo? avtov? 6 1 a -  <p 3 elp et . Adde Piat. Symp.  p, 176» C. *Eppaiov av efrj  yptv — el vpel? — vvv dnei-  pyxate , ad quem locum vide  annotat, p. 38. Ceterum x&v  dvBpcj7ca>y in alieno loco positum videtur, quem ne mireris  atque ut Platonis voluntatem  perspicias, Riickertam audi anno-   19 *  nai xAioS eis tov ae\ xpovov aSavatov xaraS&SSiu,  xai vniQ rovrov wvdvvovg ts > uvSwevuv ttoifiol  dii xdvras En iiallov jj vntQ ruv xcdSav, xai tantem ad h. 1. i Qnod hic TGoy  avSpGJrtaw addidit, idque loco  posuit illustrissimo omnium, pro-  pterea factum, quod ia praece-  dentibus de bestiis non minus,  immo magis fere, quam de hominibus disputatum est , quanta  cura esset sobolis tuendae con-  servandaeque. Quae euim de  humano corpore animoque disputata sunt, nonnisi probandae  sententiae inserviebant, non esse  alinm immortalitatis adipiscundae  rationem naturae mortali , quam  per propagationem. Itaque iam  de solis hominibus locuturus recte  lioius rei indicem in fronte posuit.   $ av paZoiS dv xrjt aXo-  yiaS Ttepl x. x. A. Verba FICINO convertit: Etenim si gloriae stadium', quod hominibus inest, considerare volueris, admiraberis ruditatem tuam, quod ea, quae dixi, non satis comprehenderis. Hoc sane  mirum. Schleiermacherus exhibet; Denn wenn du auf die Ehrliebe der Menschen sehen willst,  «o miisstest du dich ia uber die  Unvernunft wundern in dem, was  ich schon angefiihrt, wenn du  nicht bedenkst cet. Schulthessios verba reddidit : denn fassest du nur der Menschen ehrsiichtiges Bestreben ins Auge, so kannst du ihre Unvernunft in  Beziehung auf das von mir angedeutete durchaus nicht begrei-  fen, wenn du nicht erwagst cet. Negari nequit, paullo impeditio-  rem verborum structuram esse    atque gravitate quadam inepta  affectam, qua usus esse sophistas consentaneum est, qui ad  ante dictorum explicationem atque enarrationem transirent. Sic  tg oy dv$ poATtcoy , principe enun-  tiationis loco positum, de quo  Riickcrti indicium modo retuli-  mus, quid aliud est, rem si ac-  curate perpendens, quam vanae  gravitatis indicium? Adde el  iSiXeiS verba, wenn du dich  entschliessen, es iiber  dich bringen kaunst (vide  annotat, p. 44.) et parnm defi-  nitura illud : xepl d iyoi eTpij-  xa y nonne haec plena suut so-  phisticae artis? Proprie verba  hoc modo dispouenda suut : eu  — Ixel ye xa \ , el £$i-  XeiS el£ x rc oy av^peonoov  gnXoxiplav pX iipai, Savpdgoi?  dr x ijs aXoylaS ( b. e. Savpd  Ce av ix ot rt J s dXoyiat') xov-  xcdv, d iyoj elprjxa. Sensus est: Da gieb recht acht, o Socrates ; denn auch, wenn du dea  Ehrgeiz der Menschen ins Auge  za fassen gesonnen bist, koou—  test du dich wohl iiber die Un-  grtindlichkeit dessen wundern,  woriiber ich gesprochen habe,  wenn du dir nicht vergegenwar—  tigest, indem du cet.   (»s detvooi Sidxtivr ai %  Haec et sequentia ad eandem dicen-  di normam conformata snnt, qua verba legnnter p. 207. A. r/  ovx aiCSdveiy aoS SeivdoS Sia-  xlSexai Ttctvta xd Sijpia x. r. A.,  ut adeo idem valeat de structura  verborum xal viup xovrov (tara dvccXfoxsiv ml itovovg xovuv ovgnvagovv xai D v7tEQcacoftvt]<Sx£Lv * ijtel o Xu  'Adprpov ajto&avEcv ccv, ij vitEpcntoSvrjdxEiv, quod de ver-  bis monuimus p. 207. B. xai  Ftoipa idtiv VTtkp xovxov XUL  vTCEpaieoSvrftixeiY x. r. A. Ac  de industria quidem iisdem paene  verbis Diotima usa est eademque mutatione structurae, quo  facilius et illius loci auditor recordaretur, et clarius videret, de  eodem et illo et hoc loco Erote  sermonefti esse.   xai x\ io 9 elS tov d e l  xat a$ £d$ ai h, e. Immortalem gloriam posteritatis memoriae tradere  conservandam. Nam xaxa-  ti$Ed$at est deponere custodiendum s. servandum  tradere, vide Valcken. ad  Herodot. VI. 73. Stailb. Ceterum neminem latet, hexametrum versum esse verba xai  xXloS  xataSedSai , quae a  praecedentibus atque insequenti-  bus verbis seiungenda curavimus.  Unde hic versus petitos sit,  nescire confitemur, hoc tantummodo comperti habemus, depromtum eum ex carmine esso  alicuius poetae, ad cuius aucto-  ritatem atque testimonium Diotima auditores ablegavit, xai vitip tovtov xivdv-  y ovS xivdvvEveiv. Dicendi  formulae, in quibus nomen aliquod  cum verbo eiusdem radicis coniunctnm reperitur, ita plerumque ad-  hiberi solent, utrem, de qua sermo  est , quam heri possit maxime,  angeant atque extollant. Jwy-  6vvovS xiy&vyeveiv est igitur  summa atque gravissima  6v , AkxtjOriv vitlg Ayilkia IJarQoxkto tnaito-  pericula a^Hire, Igitur cum  Riickerto pro 7 tavta? 9 quod Bekkerus et Stallbauraius in ordine verborum posuerunt, codicum  meliorum auctoritatem secuti, vul-  gatum nuvttS recepimus. Nam  TtavtaS xivdvvovS xixSv-  yeveiv inutile additamentum con-  tinet, quo non augeri sed minui  senties rei augendae potestatem,  TldvtES autem etiam eo nomir  ne nobis probatur, quod omnes  haud dubie a Diotirha significantur  laudis atque gloriae studio te-  neri cfr. p. 205. D. xd plv xe-  tpakaioY idxi xtada 7 } xcjv  dyaScox l?tiSvpia xai tov tv-  daifioveiv 6 /.liyidxds te xai  xoivoS HpoyS Ttavti. Adde  p. 208. D. du IA*, olpat, vntp  dpsxi/S aSaxcttov xai xoiav -  xij$ do&rjS evxAsovS 7t dxxeS  itdvta itoiovdtx . Nostrae ver-  borum explicationi Schleierma -  cheri conversio favet : u n d d ie-  serhalb sind alie bereit,  die grdssten Gefaiiren zu  b este lien. In sequentibus  xdxovS itovEiv ovSXixaSovv est :  labores suscipere quam velis gra-  vissimos, ubi ovStivaSovx non  nisi de iis laboribus intclligen-  dum est, qui snnt gravissimi.  Contra minus probem Plot. Apol,  Socr. p. 22. A. &ec &if vpix xtjv  ipijy nXxxvijv ixiSel&ai Gjsrttp  itdvovS xixds noiovvroS, quo  loco pro xixaS scribendum esse  videtur tixds.   "AXxiidxiv vnip *. 'A6p ?/•  tov x.x.X. Exhibentur eadem,  quibus Phaedrus usus est, exem-  4  8 avtiv, TCQoaxo&avuv rov vfisreQov Kodgov vxlg rijs  (i aci 1 Atiu$ rov ncddav, (irj olofiivovg  aSavcctov pvypTjv apertis   «£ qI avtav Etisadcu , yv vvv tjfius J'j£0{t£v; IIolAov yt  dtt, Stprj , uAA’ , olycca, vittg ctQttfjg a&avazov y.al roi-  twtt ] g So^rjs evxAsovs navus itccwtt xoiovOiv, 0 Oa Sv  E afitivovs tofo, xocSovrcp (idAAov * rov yag d&avdrov  pla ; ut respici indicetur etiam ad  eas orationes , quae ante Socra-  tis atque Agathonis orationes  habitae essent. Sed quoniam  Diotima loquens inducitur , quae  orationes in Agathonis convivio  habitas non audivit , ut casu vi-,  cieatur exemplis illis usa esse,  tertium adiungitur, Codri regis  interfectio. Audi Scholiastam,  qui de Codro haec tradit t  oS  nal V7t\p xijS narpidoS attiSave  t porca) roupde. voXepov roiS  JcopievdiY qyxoS itpoS 3 J5tj-  yaiovS , ixpt}6ev 6 $eo$ totS  JatpievfSiY aiprj6eiv xds ’A5ij*  vaSy ei Ko8pov rov fta6iXia / it}  q>ovev6(M>6f yvovS 8k xovxo 6  Jjfodpo? 6xeiXaS kctvxdv evreXei  tixevy coS ZvXidtTjv xal Spe-  rtavoY XafioaVj izl rov xdpctxa  rdov 7toXepicjY icpoyei, 8vo Sk  averi d7tctYxy6dvxcdv 7 toXepicoy  tov pkv &va 7tardB,aS xarifta^  Xev, V7td 81 rov hxepov dyvotf -  SeiS, otixiS 7 /y t * Xtjyc\S dvi-  $avc , yaraXivcoY Xtjy dpxtfY  Medovxt xri vpetifivxipoa xgoy  T taidcoY v. x. X . Hutus facinoris  memoria superbiise Athenienses  videntur, ut si quis peregrinus  ipsis adulari vellet, rov v pe-  te pov Kodpov diceret. Male  vulgo rov yphepov legitur, quae  lectio prorsus aliena ab hoc loco  est, ubi Diotima , mulier peregrina, loquitur*    vvlp apextjS aSctYcc-  tov . Haec verba cum non sa-  tis apta reperiret Diotima ad  mentem suam exprimendam, alia  addidit, quibus haec explicarentur. Kai igitur explicativum  est, cuius exempla laudata ha-  bes in Judicibus. Verba convertenda sunt: der unsterbli-  chen Tugend balber d. h*  wegen des herrlichen  Ruhms der Tugend. Nou  licere igitur opinor aperi} S nomen hoc loco virtutis laudem interpretari, quae Riickerti  sententia est, qui frustra annotat: Non magnum discrimen esso  inter dpexijS d^avaxov et 60 -  Ep]S EpxXeovS , sed aliquod tamen , quodque maius etiam vi-  deri potuisset Platoni propter alterius vocabuli sensum latio-  rem*   d$dv axov pvypr\Y ape-  TtjS. Haec verba, hexametri  versus fragmentum a ceteris ver-  bis seiungenda curavimus» . Hv  vvy rpieiS t x°P €v i ta dictum est,  ut aliquid supplendum sit, quod  his verbis opponatur; futuro  tempore posteriores habebunt» Paullo iufra etiam verba  eis rov iiteixa XP°vov a prosa  oratione secludenda curavimus,  quod quo iure fecerimus, io pro-  patulo est»  IquSiv. ot fiiv ovv lyxvfiovtg, stata Ouficaa   ovtcg XQog tag yvvalr.ag pallov tQinovzai xui tavtg  tQomy.oi d<Si, Sia stuiSoyoviag u%uvu6lav scca pvrj(iT]y  suci tvdai[iovlav , wg oiovtca, avtoig  iis x oV bcetta xpovov  xcivta xogi^ofiivoi' ol Se scuta tyv ^vfl\v  tloi yaQ £09  ovv, '£<pri, di iv xaig il>v%aig scvovtiiv eu ftaAAov    scal ev 8 axfioviar , c is  olovtai . Cornarius pro coS  oloviat scribendum esse censuit  coS olov xe t quam coniecturara  Iliickcrtus, quamquam in textu  coS olovxat posuit, probare vi-  detur. Nobis non dubium est,  quin Plato co? olovxai scripserit, quo adhibito Uiotima indicatura fuit: eroticos, qui liberis  procreandis immortalitatem sibi  comparare studeant et felicitatem  aeternam , falli posse saepenumero. Non iniuria. Nam moriuntur interdum patribus super-  stitibus liberi, interdum impie-  tate parentes laedunt, ut illi pro  immortalitate exoptatissima magnum malum sibi acquisivisse  videantur.   eidi ydp ovv, rdp ovv  particularum eadem pæne SIGNIFICATIO est atque ydp apa par-  ticulis , quae exempli causa. B. reperiuntur: dq>eXovxtS  ydp apa xov ipcotds x i eldoS  oYopd^of.iEY x 6 rot> oXav iirizi-  $ivxeS ovopct Spooxa. Non  promiscue autem his particulis  Graeci scriptores usi sunt. Ubi  demonstratum aliquid est exemplo , ydp dpa poni solet ; ubi  non nisi indicatum est, yap ovy  particulis locns datur. Nostro  loco simpliciter commemorator  in praecedentibus : esse, quixaxa  ipvxijv procreare cupiant, contra B, poeseos exemplum af-  fertur, ad quod, quae deinceps  dicuntur, diriguntur. €eterum  quae post eidi yap ovy leguntur, inceptam verborum structu-  ram nou mutaut, sed prorsus destruunt. Nibil enim reperitur in  sequentibus, quod cum illis ver-  bis consociari possit. Iucepta  sententia verbis absolvitur; x ou*  xoav 6’ av oxaY xiS h.x.A.,  quae verba cum illis nullo modo  couiungi possunt. Sunt autem  huiusmodi figurae dicendi, gratae uegligeutiae indicia, praecipue in familiari sermone haud  infrequentes. o? lv iai$ ipvxaiS xvov-  6 iv. KvovdiV valgo legitur;  aliquot Bekkeri codices xvavdiv  Labent , quod ipsi Bekkero pro-  batur et Dindorfio et Riickerto.  Illud Stallbaumius aliique in textu  posuerunt. Buttmanni indicium in  Gramm. arapl. p. 177., quod ct  Stallbaumius probandum censuit, (  lioc est: Den Gebraucli festzu-  setzen von hvcj und xveco ist  scliwer, da es in den hauligst  vorkommeudcn Forinen nnr eino  Accentverschiedenheit ist, tvie  xvei , xvil u. s. w, Bei Flato  indessen, wo der Accent sonst in  allen Handsclmfteu schwankt nud  Tbeaet, p. 151. B. auch dic  Schreibart xvoYta und Hvqvy- TJ Iv Tols Gt0[ic(6iv, a Ipv%ij XQOgrjxa xai xvijGai xai  xveiv. zl ovv XQogrjxu ; qQovrjdiv %e xai rf/v cekbjv  u qeztjv' dv S>j eidi xai oi jcoiijzai xavtes yewf/votpes  xai zav StjfuovQycjv 0601 Xtyovzai bvqezixoI tlvai.  nolit de (leyiGzjj , eqirj, xai xaV.iGzt] trjs tpQovytieas f\    %a, itt an folganden Stellen in  allen Handschriften Theaet. p.  210. A. xvovftev Symp. p. 206.  E. xvovvxij p. 209. C. ixvei ,  wodarch , wie mir scheiut , fiir  diesea Schriftsteller dei: Aus-   scMag gegebeo wird.   itpo Zyxet xai xvijdai  xai xveiv . Ficinas verba  convertit : Hi sane concipiant ea,  quae animae et concepisse  et concipere convenit. In  Schleiermacheri conversione legitur: was der Seele ziemt z u er-»  zeugen and erzengen za  w o 1 1 e n , Schulthessius yerba  reddidit: dena fiirwahr, es giebt  solche, die raelir mit dem Geiste  ais dem Deibe zeugen und  erapfangen, Haud dignoscas ex bis verborum conversionibus,  quo iare boc loco et aoristi et  praesentis temporis infinitivi ponantur eiusdem verbi. Aoristus  autem non nisi notionem exprimit  actionis in universum spectatae j  praesens tempus actionem cum  efficaciae notione coniunctam describit. Sensus est verborum:  quorum procreationem animus et cupere debet et  revera efficere.  ti ovy itflQfjjxet; De interrogationibus medio sermoni  interpositis, quibus ad rem attentiores auditores redderentur,  supra diximus annotat, p. 60.   xq\v' 51 peyiGtr]  xai    yaWiixr) Xv s q>povrj-  GegjS. Haec e Graecismo quodam dicta sunt, ut adiectivo  praemisso sequatur substantivum  nomen com illo proprie per nominativum casum coniungendum, casu genitivo. Vis huius structurae haec est, ut adiectivnm extollatur atque potestate augeatur, , Verba convertenda sunt:  Die grosste und schonste  Erscheinnng der YVeis-  beit,   diaxotfpifdeif. Vulgo 6ia-  Xodfirjdi^, quod ab eo profectum  yidetur atque in textum illatam  esse, qui insequens pronomen  relativum ad praecedens nomen  pertinere censeret.   tovrcov 6 ’ av qxav rts  Xx t. Magna est difficultas  horum verborum, quae vario mo-  do a viris docti» sollicitata sunt.  Quaeritur %£iq£ cov verba atrum  cum praecedente %l}v ipvxqv con-  iungi oporteat necne, deinde  ipsum jllud SeioS miram   quantam displiceat. Quod se-  quitur xai t eo melius carere-  mus. Primus H, Stephanus n)v  Ipvxtfv $eio$ &v coniungendum  Censuit. Contra Stallbamniq*  monet , tyxvficpY rrjy Tpvxrjv  hic dici oppositionis ergo, cum  eorum i& superioribus mentio fa-  cta sit, qui corporis auxilio im-  mortales fieri studeant, SeioS  V>v rrjy i/ivxijv nos etiam eo  pomine improbamus, quod SeioS Jtfpl rag Tav itoltav te xal olxy&Eav diaxoa/iyUsig,  y Stj ovoua lott, CatfQodvvy te xal dixatoOvvrj. tov-  r cov 6’ ai orav ug Ix vtov lyxifiarv y TijV ilwpjv, B  ftuog <3v xal yxov6tjg rijg yfoxiag xixtuv te xal yEvvav  ySy Itcl&vueL famil Sn , oi[ica , xal ovrog uspudv to    tvv to dcopa ne cogitari quidem  possit. Heusdius scribendum cen-  suit Tovtcov 8* ctv orctv r iG  ix riov iyxvpcov y rr}v ipvxyv,  tr/v <pv6iv j&cZoS’ qjy x, r. A.,  quibus verbis verborum difficul-  tas non removetur. Kai ante  7/xovdr/S positum Stallbaumio  videtur non copulandi, sed inten-  dendi potestatem habere, neque  ad participium tantummodo, sed  ad totam enuntiationem perti-  nere. Sensum ait totius loci  esse: Horum fgitur si quis  a puero praegnans est ad  animum, quippe divinus,  etiam appropinquante ae-  tate, quae 'pariendo et  generando idonea est,  parere gestit atque ge-  nerare. Alia via II. Stepha-  nus xai explicandum censuit  scribens iitiSvpy* qua coniectu-  ra efficitur , ut apodosis non a  tovtgjv 8 av terbis incipiat,  sed ab insequrnte enuntiatione;  etyTEi 8i/ x. r. A* Probatur haec  explicandi ratio Astio et Rii-  ckerto. Ficinus verba reddidit:  Quisquis ergo virtutum huiusmo-  di natura plenus et gravidus  est ideoque divinus , aetate de-  bita imminente parere iam ge-  nerareque affectat. In Schleierroacheri conversione legitur : fFer  7 iun diese ais ein gottlicher schon  von lugend an in seiner Seele  trdgt , der wird auch , wenn die  Zeit heran kommt , Lust haben  zu befruchten und zu erzeugen.    Nobis xai indicium est , ante  ijxovdr/S aliquid excidisse, quod  quid sit, facilius indicatur, quam  qui factum sit, ut exciderit, cfr. p.  208. E. ol jtkv ovv iyxvfioveS,  icpr/ f xaid 6 capax a ovteS npoS  taS yvy alxaS pdXXov xpk-  Ttovrai xal ravty ipcotixol  tldiv , quibus verbis edocearis,  quid sit id, quod nostro loco  .exciderit. Dicuntur enim, qui  ad corpus praeguantes sunt, ii-  dem ad femineum sexum na-  tura ferri, atque corporis au-  xilio immortalitatem sibi quae-  rere. Qui ad animum praegnan-  tes sunt, num verisimile est, eos  aetate appropinquante tam nude  dici et pariendi et geoeraudi cupidissimos esse. Nonne dictum  oportuit; eos etiam ad ani-  mam ferri atque animi auxilio immortalitatem sibi quaere-  re? Scribendum igitur conii-  cio : tovtcoy 8 av oxav tiS ix  vtov iyxvpcov y tt/y ‘ibvxrjv,  g ov, xal xara rt/v tf)v -  xf}Y yxovdi/S r jjs yXixLaS tixrciv  TE xal yEvvdv i/8 ?] ixi^v/tEl,  Sensus est: horum, inquam,  si quis est a puero prae-  gnans ad animum, is,  quippe divinus, etiam  animo, si aetas advene-  rit, pariendi atque gene-  randi c upidus est. Verba  autem xara ipvxtfY nou intelle-  xerunt, qui xai copulandi pote-  state positum censerent. Hinc  ea expunxerunt.    298    HA A TS1N02    xcdov iv tp uv ytvvtjautv’ Iv t<p yuQ aiGxQtp ovSi-^  XOTE ylwijOH. tu TE ovv 6 wuuta tu xuXu (luV.OV Ij  tu cd6xQu uexut,txai ats xvav, xul luv Ivtvxy 4'vxij  xuXy xul ytvvulu xul ivrpvH, nuvv Sy uSTta&tui tb  fcwtXUtpotlQOV , xul 3CQ0S tovtov tov aV&Q(07t0V EV&V?  tvxoQU Xbyav Mgl uQttfjs xal jciqI olov xQ’l ^ val    C tov uvSqu tov ayu&ov xul  XuiSeveiv. amo/ievo g yug,   P,rftit St) — to xuAov,  Iv m x. T. A. Primo obtutu  sciiptum exspectarem Spjrei 6//  xaAuv ti, Iv oj av yevvijdeiev. Sed optimo habet TO xa\bv %  Sensus est: Quaerit igitur  etiam hic (ut alius, qui ad  corpus praegnans est) multo  cnm studio pulcrum illud,  quod aptum esset, in quo  procreare at^ue generare  possit,   it a v v 8 rj d 6 Tt d% et cti.  Tum rero plane utrumque, et corpus et animum  pulcrum amplectitur. Ne-  que enim 87 } in his est scilicet, nempe, ut putabat Astius, sed positum est nt in formulis  iv$a 8 r), ivravSa 87 /, rore 8 rf,  atque refertur ad praegressa illa  £dv hvtvjft ipvx y 7ta\y*  8 tali b .   xal Ttepl olov XPV  vat tov av 8 pa. H. Stephanus vitii aliquid in his verbis  odoratus scribendum esse censuit xal nepl tov olov XPV  vat x. T. A. Bekkerns praepositionem nucis inclnsit, Astius etiam  xai vocula adeo odendit, ut eiiciendam censeret. Stallbauraius  olov non masculinum, sed neutrum genus esse contendens ver-    u BTUtqdsvHV, na i hti%UQ&  oi[iat,, tov mlov nal opi-   /horum sensum hunc esse ait: quale sit, in quo tractan-  do versari debeat is, qui  boni viri nomen et digni-  tatem ohtinere velit.  Riickertus improbata hac explican-  di ratione Bekkeri exemplum secutns itepi praepositionem uncis inclasit. Nostro arbitratu neque delendum aliquid est neque  addendum. Articulum solent qui-  dem haud raro scriptores in hulusmodi enuntiatis addere, sed  necessitas additionis nostro loco  nulla est* Proprie Diotima dictura erat: Ttepl apeti/S xal   olov xfiV tlvai x. r. A., quibus  verbis nihil inest, quo offendaris. Sed noluit ea hoc modo  exhibere, ne parum explicatam  sit, utrum de uno an de duplici  disputationis argumento nunc agatur. Praepositionem igitur repetiit, liberiore dicendi genero  usa, quod in familiari sermone excnsabile censebis. In hoc nimirum dicendi genere aliquyl tribuen-  dum est pronuntiationi verborum, quatenus consentaneum est,  Diotimam prolatis verbis Ttepl  dpetijS xal Ttepl linguam paul-  lulum repressisse, post verba  olov xprj elvai tov av8pct x.  r. A. ita pronuntiasse, ut auditor  intelligeret, eflicere ea unum argumentato disputationis, et qaasi  luiv ctvttp, a italai Ixvei, r Ixtei xal yewa, xal itagcbv xal  dxdv (isfivypivog, xal r 6 yswTjfrsv tivvtxTQttpzi xoi~  vrj fiet’ Ixeivovy Sgre tcoXv xowmrlav tfjg rc5v   Ttaidcov rtQog ccAkrjAovg ol xoiovxoi ifjxovtii xal cpiHav  fofiaLOTeQav, dts xakhovcov xal d^avatatigcov ncd-  dov XBxoLvavrjxotBg. xal ndg dv depacto iavtq) r oiov-  tovg itaidag paXlov yeyovevai rj tovg av&Qanlvovg , xal D  $lg "0(itjQOV ccTtofitiipag, xal 'Htiiodov xal xovg al- unam notionem ut praecedens   dperfjs.   xal 7tapa>v xal aitcjY  /i Epvij /x£roS . Neminem fu-  giet, alterum participium, napcov,  superfluum esse. Cave id prorsus otiosum censeas. Etenim au-?  gendo orationis vigori inservit.  Satis notum est Latinorum nolens, volens; quo iure,  qua iniuria, simii. Paullo  infra legitur, p. 215. C. T a ovY  ixelvov idv re dyaOroS av\  Ti)s avXy. iav te tpavXr) avArj-  tpif , pova xatkxE6%ai noiEi  xal SijAol x. r. A. Huius dictionis vim nou assecutus est Astios,  qui xal expungendum censet,  quod in duobus codicibus ante  to yEvvijSiv omittitur. Eidem  ' Kiickertus adstipolatur. Quid  enim, inquit, sibi vult pul-  cri invenis recordatio dum praesens est? At  procreati in eius pectore  fetus, recte mentionem faciat, cuius facile potest  fieri ut obliviscatur,  certe si voluptati magis  quam virtuti sit deditus.   trfi T dSv naiScov sc. xoi-  vcoviaS. Frustra Bastius scribendum ceusuit tg&v naiSovS -  vgov vel 7 Cai 8 o 67 c 6 paov. Stall-  bauraius xoivcoviav tqjy rtaldoov esse censet coniunctionem  ex liberorum procreatione oriundam, Respici  consentaneum est ad maris femiuacque coniunctionem , quam  saepias Diotima tetigit in praecedentibus, v. c. p. 208. E. ol  plv ovv iyxvpovEf, £<prj, xard  dcopara ovte* icpoS taS yvval -  xaS fiaAXov rphtovrai x. t. A.,  ut h. 1. consentaueura sit coniunctiouem commemorari, quae  procreandorum liberorum caussa  inita post, procreatis liberis, auctior atque firmior evadit.   ola Ixy ov a havtdjv xa~  r aA$iit ovdir. Olo ? et 060 S  haud rjjiro pro on T oiovtoS, oti  T odovtoS poni, exemplis demon-  stravit Mattii. Gramm. ampl. $.  480. 3. P* 899. Pronomeu relativum o S in sermone familiari eadem potestate adhiberi interdum, supra annotavimus p. 263.   xal eis “Opijpov djco -  /3 A hf)aS  ZijAujv. Participia interdum exhiberi copula  addita nulla, sapra indicavimus  annotat, p. 94. Ibidem, qua po-^  testate participia ddvrSETcHit po-  nantur, explicatum ieperios. Ea  potestas quoniam hoc loco non  exprimitur, admodum nobis dis-  plicet participiorum ratio. Ne-  que tamen Astii medelam ver-  Xovg itoirpcag Tovg aya&ov g fyXiUv , ola ixyova iav-  tljv xataXiMvrSiv, a ixtivoiq a&uvaxov xXiog xal  fivijfujv 'Xttfjiyira.i ama roiamu orna' el 81 flovXsi,  icpij , olovg Avxoiifyog n alSag xarsXixsTO Iv Akxe-  Saifiovi. OaxiiQag trjg AaxeSa!(iovog xal , ag Img. d-  7 tdv, Trjg 'ElkaSog. ti/«os 8s tcccq’ vyiiv xctl EoXcov  E Sia rtjv Tuv vo(i(OV yivvrjOiv, xal aXkoi aXXo%i xoX-  f.axov uv&Qtg, xal iv "EXXrjOi. xal iv (iag^agoig , %oX-  Xa. xal xaXa axorpyvauevoi iQya, yevvrjtSavrsg Xav-  %qiav aQitrjv' (Jjv xal uqci icoXXu rjSi] yiyovB Sia tovg    Eorum probamus , qui Sr/Xolr)  pro S,r)X(Sv soribendum couiecit.  Stallbaumius verborum structu-  jram ait esse: TtaS av SiUaiTO  t avtd j xoiovtovS itai8aS jj.cc A-  Jtoy ytyoyivoLii r t rovs avSpa)-  nivov* Zrjk&Y xal r ' Ofirjpoy xal  ' Hi>io8oy xal x ovS aAAo.v? 7totrj -  T uS xovS ayaSovS, eIs ixelvovS  (tizofiXaipaS , ola Ixyoya kav-  Tgjy xata\Eiitov<$iY' Nemo ne-  gabit, haec Yerba optime se ha-  bere } sed nura eo ordine, quo  PlntQ ea exhibuit, eum sensura  habere possint, quem StalJ-  buumius putat, alia quaestio  est, quam certe addubitare li-  cet. Ruckertus commate post  'JitilodoY posito prius membrum  enuntiati esse censet xal elS  "Ojityjov d7tofi\h{>aS xal 'Hoto-  8ov , alterum xal xovS dXXovS  1 taij]T<}s tqvS dyaSov? Z?jXd>v.  Quamquam haec explicandi ratio  admodum nobis placet, tameu  esse aliquid censemus, quod merito vituperetur. Non recte enim  dici arbitramur xal eIs" O pijpov  ct7tof3XixJxaS xal 'Htiiodoy pro  xal Eis "Ojirjpov ccTtoftMipaS xal  .tls 'HtiioSov* Igitur post aito~  (3A.£lJ>a$ comma ponendum cura-  vimu« , quo efficitur, ut cum    admiratione aliquis dicatur  ad Homerum respicere,  atque Hesiodum ceteros-  que poetas bonos cum invidia quadam prosequi»   ei 8 e fiovXei, Hcprj,o?-  ovS Avxov pyoS . Brevius  hic locuta est Diotima quippe  supplenda auditoribus relinquens,  quae facillime suppleri poterant:  ei 8 ftovXei, ZjjXtkiy Avxovp -  yov, otovS nalSaS x. r. A. Ce-  terum assimilatiouem generis, dc  qua supra dictum est annotat, p»  286., hoc loco admissam arbitror. Primitus neutrum genus  relativi Flato in mente habuit,  cui TcalSaS odiungeret appositio-  nem. Post elegantiae studio ge-  nus relativi mutavit , idque ad  sequentis nominis genus direxit»  — Pro xaxeXbzexo vulgo xate~  fehzEzo legitur. Recte illud re-  centiores editores e codicum au-  ctoritate in verborum ordinem  receperunt.   &y xal lepd TtoWd. cfr»  Wachsmuths Hellen. Altertbumsk»   II. 2. p. 155.   xavxa p\v ovv  xdv  6 v pvTj $ elrjS h. e. quae  hucnsqne dicta sunt de  roiovtovs nalSaq , Sia de rovs uv%Qani^ovg ovSe*  vog na.   Cap. XXVIII.   Tavra (ilv ovv ru iganxa ”<Saq , m Xaxgarig,  xav Ou fivtj&ihjs ' tu da relta xai Inontixa, av tve* 210  xct xai Tavra lonv , luv rig og&us fisruj, ovX oid \  tl olo s t’ av tfys- iga fiiv ovv, £<pr ) , iyiS x al ngo*  Qvfiiag ovdcv unoldipa' nuga SI txiaftca , av o!o$  ta ys- dat yag, rov og&ag lovra ini tovro  Erote, cornm tu quoque  mysta iactus es fortasse*  Iam iis, quae Diotima protulit,  t d reXsa xai izontixd oppo-  nuntur, ut facillime intelligatur,  quid sub verbo Tavra intelli-  gendum sit. Nimirum cum illa  verba ipsa arcana significent,  ad quae spectanda, qui mystae  esse cupiant, non admittuntur,  nisi ante quinquennali purifica-  tione, quam xaSapCiv Graeci  vocant s. xaSappov , ad rem  idonei facti sint , tavra ipsam  illam xaSapdiv denotare consentaueum est. Qninque autem  fuerunt, ut Theo Smyrnaeus nar-  rat Mathem. p, 18. initiationis  gradus, quorum primus xaBap~  f.ioS vocatus est, secundus tJ rijS  teXerr/S napaSoCiS, tertius ino-  nreia , quartus avaSetiif xai  Crappareov btiSsCiS, quintus ro'  SaocpiXls xai Seotf Cw8iairoS  evSaipovla. Harum graduum  verisimile est singulum quemque  annum unum sibi exegisse,   ovx ol8* s el olo St* av  eItjS. Hic quoque e mysteriis  similitudo petita est. Haud ra-  ro enim, qui mystae fieri cupe-  rent atque arcana spectare, ^priusquam quinquennium praeterla-  psum esset , impatientes morae  consilium mutabant atque a pro-  posito abhorrebant, cfr. Piat*  Phaed. p, 69. C. eIcI ydp 6tfr  <padv ol Ttepl rat r eXard? y vap-  %rjxoq>6poi plv izoXXol , pax-  Xoi Se re rcavpou Ut autem  melius intelligas , quo iure do-  ctrinam de Erote Diotima cum  mysteriis comparet, pergit So-  crates 1. c. : ovroi 8 ’ elcl Xard  t tjv i/iTjv 6u£av ovx dXXoi ij  ol 7tE<piXo6o(pyxoTES Op3(ZS.  gjv 6jj xai Sycaye xara ya ro  dvvaruv ovSlv dniXinov iv  rui pico , dXXa itavrl t porceo  npovSvpijSiiY yevtCSat. eL 6 e  opSdiS TTpov^vpij^tfV xai rl  7fvv6a/i?fv , IxeICe IXSovteZ ro  Caepi S aldupaSa, idv SiuS ISe-  Xy , oXiyov vdrapov, coS i pol  donat. Comparat igitur Diotima  rei iosequentis difficultatem cum  quiuqueunii illius molestia, atque, ut mystae impatientes morae , ita ne Socrates difficultate  rei ab audiendo deterreatur, vereri se indicat.   TCEip GJ 8\ E7C SC$ ctl. "&71E-   CSat verbum saepissime adhibet  Plato , ubi auditores excitari si-  guifieaturus est, ut attentius au-  rb xgayfia %q%e6&iu (ilv vsov ovra levui 1x1 x «  xala CtoftarK, xal XQatov y.iv, luv oq&ws fjy^rai 6  xjyov/isvog, ivog avxbv Cioftarog igav xcel ivzuvda  diant accuratiosquo , quae doceantur, percipiant. Petitum autem hoc verbum est e mysteriis,  ubi ducentibus ad arcana spe-  ctanda iis, qui itept t aS te\e-  r aS erant, mystae sequi iube-  bautur.   p\v v e ov oV“  ra. Hecte Ficiuns verba red-  didit: Oportet eum , qui ad hoc  recto sit tramite progressuras,  statim ab adolescentia pulcra corpora contemplari, et primum  quidem, si modo recte ducatur,  unum corpus amare. Ceterum Sy-  denhamius, quem Wollius laudat,  optime annotat: Der Grund  hiervon ist der, weil das  innere Auge sich zur E m-  pfindung der Schonheit  eben so offnet, ais zur  Erkenntniss der Natur. Unsere Seele fangt immer bei einem einzelnen  sinnlichen Gegen stande  an, geht da nn zu einem  andern fort, vergleicht  beide, und siehtiniedem  das, was beidegemein haben, So fiihrt sie fort,  sammelt und vergleicht  mehrere andere Indivi-  duen dieser Gattung, bis  sie in allen diesen Indi-  viduen einerleildee, eine  und ebendieselbe Natur  wahrniinmt, So gelangt sie endlich zu einem vo11standigen Begriffe dieser  sowohl de ii Arten ais der  Gattung selbst gemein schaf tlichen Natur, iener ewigen und un veriinder-  lichen Idee, die eine und  ebendieselbe in allen ist.  Inseqnentibus singuli gradus per-  censentur, quibus initiari debeat  is, qui ceteram pulcri ideam  concepturus sit. Itaque Diotima,  Stallbaumius inquit annotat, ad  b. 1. , primum ait initiationis  illius gradum esse, quo ad unum  nos applicemus corpus pulcritu-  diiie insigne, ex eoque virtutem  et bonorum sermonum fructum  procreare studeamus. Secundum  esse hunc, ut non unum aliquod  corpus amemns, sed omnia, quae  emineant pulcritudine , corpora  amore complectamur. Tum pro-  grediendum esse ad consectandam  animi pulcritudincm , prae qua  corporis forma omnino contemnenda sit atque id agendum, ut,  quod iu moribus, legibus, insti-  tutis pulcrum sit, id animadver-  tatur atque diligatur. Denique  perveniri ad sapientiae atque  philosophiae studium et amorem,  quo qui incensi sint, eos demum  ait intueri pulcritudinis verae,  constantis atque aeternae divi-  nam formam atque imagiuem.  hv 6 S avtOV dcbpLCtTOS  ipav. Bekkerus e quinque co-  dicibus edidit b>o$ avt&v  yiaroS Ipav , quae scriptura , nt  Stallbaumius atque Ruckertus iam  monuerunt, nullo modo ferri  potest. Pronominis repetitio pri-  mo obtutu molesti quid habere  videtur in verbis iittiTCt ou-  roV x. T. A., re accuratius per-  pensa repetitam videbis, quo vaycwav Xoyovg xcdovg' Exuta 6tl avtov xotavoijaui,  ori to v.aXXog zo ixl ougovv Gci/ian ra> Ixl triga B  0Bfiau aStXqjov lari, xcd tl bu dicoxuv to Ix’    lidias graduum enumeratio emi-  neret, alterque ab aitero signi-  ficantius discerneretur. Et quum  in huiusmodi singularum rerum,  quarum altera ab altera accurate  seiungcnda est, usitata prope sit  verbi finiti repetitio non dubita-  vimus praeclaram Stallbaumii con-  jecturam , quae et a facilitate  commendatur, in ordinem verborum recipere, atque dei pro  de exhibere: ineita dei avtov  Xatavoijdai. Verba autem quod  attiuet: kvoS avtov CcdpazoS  £pav, quoniam praecedentibus adiuuguntur, nontanquam novi gradus SIGNIFICATIO iisdem opponun-  tur, avtov pronomen nobis quo-  que admodum displicet, ut Bek-  kero displicuit, ex cuius scriptura  eruimus, quod unice verum esse  videtur: kvoS av toiv dcopazoov  ipav. Av particula, ut supra  indicavimus annotat, p. 209. , e  superioribus aliquid supplendum  esse docet, ut expletior oratio  audiat: rtpajtov /Av dei rov op-  $qqS lovta ini tovto td npdy-  pa ivoS zcdv (jojpdtcjv ipdv.   ori t d y d XX o S — ad e A-  (p 6 v i6tt. AdeXqjov rarius  cum dativo casu coniunctura re-  peritur, quam cum genitivo ; in  caussa hoc esse arbitror, quod  rarius tropico, quem vocant, quam  proprio sensu exhibetur. Substitutum h, 1. est ddeXqjov nomen  in opioiov s. d/ioiotazov verbi  locum ideoque eius casum ad-  scivit. /   to in eldei xaXov. Wyt-  teubachius ad Eunap, Yol, II, p.    247* h. 1. dicit to in* eT8ei xa-  A ov dialectice dici pulcrum in  specie, quae generi oppona-  tur. Gai assentitur Stallbaumius.  Male, si quid video. Est enim  pulcritudo, quae in forma est atque sensibus perci-  pitur» Hinc etiam ei dei dicSxeiv  dictum vnoSezixdiS. Ruckert.  Schleiermacherus verba reddidit :  und es also, wenn er dem in der  Idee schdnen nachgehen soli,  grosser Uuverstand wiire cet,  Schulthessius ; uud weil doch das  Schdne der Gesummtgattung an-  gestrebt werden miissecet. Recte  Wyttenbachius et Stallbaumius  verba ceperunt. Ficinus habet :   Et si sequi decet, quod in spe-  cie pulcrum, absurdum est cet,   yai eI det diGJXEiv X a AA o S . His verbis tertius  gradus continetur, ut quinque  etiam eroticae initationis gradus  nominentur. Vide annotat, p,  3f)l* Sed haec verba tauquam  alicuius gradus significationem  Flato non attulit, ne nimia, opi-  nor, singulorum membrorum si-  militudine oratio laboraret. Pro-  prie scribendum erat; eneixa dei  avtov Zv te xai tavtov ?}yei-  6$ at to ini niidi toiS dot/tadi  xaXXoS xai dicjxeiv avto ov  in* eldei xaXov. Sed quoniam  hoc gerius dicendi praecedeut| -  enuntiato simillimum est, verens  scriptor, ne nulla varietas esset  orationis , condilionali particula  addita id genus dicendi exhibuit,  qi/od in libris comparet. Quae  uutem sequuntur > tovto 6* £v~    1 tiSst xalov, x oXlf/ avo icc (irj ov% tv re xal r avrov  cjyeiG&ai ro Icci ctaGi roig GiojiaGt xalAog • rovro 8 ’  IvVoijGccvrcc xaraOtfjvai ctavtav rav xaiwv Gafiarcov  iQaOrrjv , hos 8 e ro GqjoSga rovro %a)JcGai xaracpgo-  vrjGavra xal G/uxgov tjytjGafiBvov ' ftsra da ravta ro  Iv raig pv%ais xaAlog ti/ucattgov rjyyGaG&ai rov iv  tfii Gajiau, agre xal, av btcuxrjg cov rqv us  VOtjdavttt xara6ri]Vai rursuni  ad verborum praecedentium bt et-  ra det avrov xarctvoij6ai ex-  emplar conformata sunt, quar-  tum gradum eroticae initiationis  exprimentia, ut expletior oratio  audiat : httira 6ei avrov ivvorj->  Cavra xara6ri]Vai x. t. A.   bvos db ro dtpodpa rov-  ro. 'EvoG sc. xaXov tiooparoG.  Sensus est: nimium autem  illum unius corporis amo-  rem, (quo de supra dictum est  p. 210. A. xal TZpcorov pbv —  IvoG av r cov 6copdxcov ipctV  et quem qaotidie videre licet,)  cum contemtu remittere  oportet. Minus apte Rucker-  tus annotat ad b. 1.: quod au-  tem rovro posuit , eo factum f  quia cum > Socrate loquitur Dio -  tima f est enim eadem ilpoove.iA t  quam ubique Socrates usurpat  Platonicus j ut ad amorem pue-  rorum propensiorem se esse si-  mulet. Tantum enim abest, ut  propensiorem Socrates se ostendat Diotimae bis verbis laudatis  ad puerorum amorem , ut potius  cur non sit, et esse nolit, eius rei  rationem indicatam habeas. Prorsus autem rei intelligeutiam Riickertus pervertit, de puerorom fimore hic cogitans, *EvoG ro 15<po -  Spa rovro potius ad utrumque sexum pertinet, atque sive femina sit  sive puer qui ametur, unius amor (die ausschliessliche Liebe ei nes Gegenstandes) vituperatur c Ii Sr e xal dv — xal 6 pi-  xpd v avSoG i XV’ Vulgo iav  additor ante Cpixpov. Annotat  Stallbaumius ad h* 1* : Horum  verborum constructio quam valde  laboret, etiamsi non observave-  rint interpretes, tamen vel mediocri animi attentione neminem  potest latere. Quum enim doGre  Xai referendam sit ad igapxetv  avrqj , apparet eorum verborum,  quae interiecta sunt, rationem  iav bis illato mirifice perturba-  ti. Neque tamen medicina longe  petenda est. Deleto enim altero iav omnia sarta tecta erunt. Nam ita xal tipixpoV positum,  ut Piat. Criton, c. V. extr. et  n xal 6pixpov ypcoV ocpeXoS  7/v et sexcentis aliis locis. Idem  de hoc loco nnper visum esse  Astio non sine animi laetitia video, Sententia igitur haec est: si quis proba sit animi indole et vel tantillum  pulcritudine corporis floreat, Multo probabilior et  ,verisimilior haec coniectura est,  quam Sommeri commentum, qui  cov participium in y immutan-  dum censuit. Pro iav , quod  ante irtietxjjG positum reperitur  inultis in codicibus, vulgo txv  legitur, quod Bekkerus iu oidi—  nem verborum recepit, quem    xnl [lav] 6juxQov av&og lyy , eiagy.nv avrco xal tgttv C  xal xijdiaitca xal xlxxuv koyovg r oiovrovg xcd t^ryriiv,  omveg jtoiijaovOi fiO.rlovg rovg veovg , Uva avayxaod fi  av &taoua&ui ro iv rolg ixirrjdevfiatii xal rolg vofioig  xakoi' , xal zovto ISnv , ort jcav ai no avu5 fcvyytvig  tduv , tva to siegl ro Ouaa xa/.ov tiiuxguv n %yrfii]-  rai uvca ' (tstic 6« ta tTti,xr t Sivy.ara Isti rccg ixiOrrjfias    secuti sumus, nt esset, cnr acri-  bae uon intelligentes huius vim  particulae ante tijuxpov idv  inseruerint.   xal t Ixxeiv \6y ovS t oi -  OvzovS x al ?,7/z etv. Verba  xal ZtjzeIv Astius ineptnm glos-  sema habet, neque quiequam post  rixxsiv \6yovs xoiovtovS locum  habere arbitratur, quam xat ix -  T pl<pEir, Quod verbum si com-  pareret in libris, a nemine non  probaretur; sed habet etiam # 7-  teiv , quo sese lectori commen-  det. Stalibaumius ctTjxsiv verbi  patrocinium suscipiens, Diotima,  inquit, hoc dicit: talem amato-  rem uon modo ipsum parere quasi  et ex se procreare , sed etiam  aliunde quaerere et investigare  eiusmodi sermones , qui iuvenes  reddant meliores. Quibus ver-  bis significatur maxima hominis  contentio et stndium, qni niteri  omnibus rpodis prodesse cupiat.  Recte.   oltiVES It Oli} dovtfl. Iland  raro Graeci scriptores futuro tem-  pore utuntur, quo significent,  aliquid haud dubie futurum esse  atque fere necessaria de caussa :  welche die Iiingliuge besser rna-  clien m ii s s e n .   tva dvayxa.6$i/ — ivct  x 6 n spl x. x. A. "iva particulae repetitio hoc loco sutis molesta est. Huiosmodi repetitiones admittuntur quidem a scri-  ptoribus, sed eo fiue, qui a no-  stro loco alienissimus est. Ni-  mirum quando cum gravitate  singulae alicuius rei actionisve  partes enumerandae sunt, haud  raio scriptores voculis npdoxov  pkv  insita s. insita 64  utuntur. Hae partes, ubi per  Runles particulas inferuntur, haud  raro etiam illae voculae omit-  tuntur, atque particula finalis repetitur. Vide lud. s. v. Repetitio. Quam aliena haec dicendi ratio  a nostro loco sit, sponte intelli-  gitur. Hinc Astio assentimur, ivct  posterius expungenti, quod quomodo ia ordinem verboium irrepserit, facillime potest indicari*  J*rnecedit enim idti, quod»' itpsA-  xioxixov dnte interpunctionem  assumsit, cuius vocabuli syllaba huulis iucuria scribarum dupli-  cata ansam dedit corruptioni.  Totum Jocum Astius sic scribi  iubet: iva avayxa6$EiS av   SsacSaCSai to iv tois Inixr}-  Qsvpatii xal rois vopoiS xa-  Xov xal xovt* i6slv , oxt ndv  avxo avxcp ZvyysvsS i6xi, ro  mpl to 6 copa xaXov 6/Jtxpov  . xi tjyjjorjxai slvau Neque probamus Stallbauraianum argumentum, quo dicitur admissa conjectura Astii totius sententiae ratio  perversa esse. Quippe ita, Stati -  20    t    t  ,   uyayuv , f 'vct TSy av ixusrtjfuSv xaiUos , xal fifJxav  D XQos nohv fjdrj r. 6 xaKov , (irjxtri ro xuq evi , montq  olxttrjs, uyaxwv , xutduyiov jkUAos V uv&qwxov uv os    banmius inquit , ea par* enuntiati , quae continet rei longe  gravissimae significationem, participio indicatur, altera , quae  rem minoris momenti denotat ,  per verbum finitum exprimitur. De hoc verborum structura vide  ludiccs 8 . v. Participium,   pera 8i x a kn iXTf Ssv -  para  ay ay eiv, Hic ut  taceam tot verbis interpositis denuo novam periodum ab illo detV  in principio posito suspensam,  nonnihil offensionis habere , illud  vix excusare possum , quod sub-  lectum etiam mutavit Plato, atque ab eo, qui ducitur, transiliit ad eum , qui ducis et magistri personam agit. Est enim  plena sententia: Ssi Xov 7/yov-  p£vov dyayeiv avxov x. r. X.  Hoc Riickerti iudicium est, quod  esse suspicor qui probaturi sint. Nobis neque 8« verbi omissio  incommoda est, neque vero sobiecti mutatio excusatione indigere videtur. Suut enim verba  magis ad sententiam , quam ad  grammaticam subtilitatem conformata, Atque mirari non possumus, hoc loco pro eo, qui ini-  tiandus sit, eum commemorari,  cui iuvenilium animorum initiation sit commissa, cum idem etiam  in praecedentibus commemoretur*  cfr. p 210. A. 8ei yap , £<prj,  xov opSdfc lovxa btl rovro ro  irpaypa apxtdSai piv veov  ovra levat irci ra xaXa 6(d-  pata r xal npcorov piv , iav  opScoS 7\yr}tai 6 r\yox>-  pevof , kvoS av x. x. A.  prjxixt xo 7tap * ivido S-  f tep oixirrfS dyandov. His  verbis inesse quod minus bene  habeat, statim lectores inteliigent.  Bastius SovXevgov ineptum glos-  sema habet , quod oixkxTjS verbi  explicandi caussa margini olitn  adseriptum post in ordinem ver-  borum irrepserit. In aliquot codicibus pfo ptpte xt xo legitur  pyjxit* ha), uude Bekkerus at-  que Schleiermacherus scribendum  ceusuerunt pTjxezi rw. Astius scribendum couiecit: prjxexi xo  7 tap* ivi, QoSnep olxixifS, dya-  rtGov xaXXof, y avSptanov xi-  voS 7? ijtitTjdsvpaxo $ IvoS, x,  r. A. Vulgo verba hoc modo  interpunguntur : 7£poS noXi) ijSjj  ro xaXuv, prptkxi xo nap - ivi,  ddsnep oIxext}? ayandov naiba-  piovy xdXXoS, t} dv$pGD7tov x 1 YOS X. X. A. Stullbaumius ad h.  1. Nihil, inquit, mutandum videtur praeter interpunctionem,  quam nbi emendaveris in hanc  modum: xal (iXincov npds noXv  7/drj xo xaXdv, pTjxizt xo nap’  ivi , doSitep oixixTjS , ay vendor  itaibapiov xaXXoS x . r. A., haud  scio au omnia satis expedita fu-  tura sint. Nara ad ro nap*  ivi , quod connectendum est cum  dyaitdov, rursum intelligas xa-  Xov, Apto vero additur c Zsnep  oixknfiy quoniam, qui unius tantum admiratur polcritudinem, is  ei tanquam servus quasi emancipatus videtur. Porro nihil habent offensionis, quae deinceps  sequantur: naiSapiov XaXXoS   iittXTfSEvpaxo » ivoS, quae nemo est, quin videat , apposita esse  *o  \  y imTTjdlvfiaros {vug, dovktvmv (pavXog y xal 0 /jixqq-  koyog , cAA’ tal ro nokv nikayog xecQamiivog rov xa-  koii xcd &taQdov xolkovg xcl uaXovg ivyovg uai (it-    praecedenti ro nap* kvl explica-  tionis gratia, ita ut pro to xa-  X uv nunc dicatur nuiverse xaA-  AoS\ Denique nec participiorum cumnlatio quidquam habet,  quod ab loquendi consuetudine  alienum sit. Nam fiXbroDV npoS  noXv ro xaXov arcte cohaeret  eam pipiETi ro nap * kvl dya-  nckiv f atque indicat modum et  rationem, qua fiat, ut amator non  amplius unius tantnm admiretur  pulcritudiuem, 4ov\evgjv autem  reiereudum est ad q>avXo$ y xal  6p . , ita ut idem sit , quod dia  Tu BovXeveiv* Quocirca sententiam verborum sic fere red-  diderim: post studia illa   ad scientiae genera ad-  ducendus est, ut sapien-  tiae intueatur pulcritu-  dioem, atque eo, quod latissimum puteri campum spectat, non i a m unius,  sicuti servns, admiretur  pnlcritudinem eaque servitute vilis existat et  pusillus, sed ad immensum pulcritudinis.mare  conversus etc. Iloec egregia verborum explicatio est, qua et  codicum lectionem servatam fet  Platonis ingenio haud indignam  gententiam repertam habes. Unum  tantummodo est , quod in hac  verborum explicatione minus nobis placeat, oixBTt}? nomen. Sa-  tis apertam esse reor, Platonem,  si servilem conditionem eius  describere voluerit, qui unios  hominis vel rei udmiratidne atque AMORE captos teneatur, 6 o d-  \oS non oixittjS nomen ad-    hibiturum fuisse. Sic infra p.  219. E. xctTatdefiovXayiEro? re   DfCO TOV CtV$(XO7t0V G)S OvStlf  V7t ovSeyqS d\Xov icfpiya . k, cui innumeros alios locos  addere possemus, quibus proburetur, ad servilem conditionem de-  scribendam Platonem nusquam o f-  xkxyjS vocabulo nsum esse. Scri-  bendum est autem pro oixixtjS  nomine 6 IxitrfSy quae vocabula  passim confusa esse Iacobsins  monuit annotat, ad Meleagri  epigr. XXXII. v. 2. De Initr/S  vocabulo amatorem unius hominis  describente, vide Excurs.   &it\ to noXv niXayoS  tet pappivoS rov xaXov .  Picinus verba convertit: verum  in profundum pulchritudinis se  pelagus mergat. Stallbaumius exhibet: sed ad immensum pulcritudinis mare conversas. Videtur nemo ioterpretum verbis offensus esse to noXv niXayoS,  qoae sane, praesertim cura praecedat xal ftXbtcov xpuS noXv  ydij to xaXov t nimis ponderose  prolata snnt. Satis erat dixisse  ini to niXayoS rov xaXov  vel ini ro noXv r ov xaXov Utrumque verbum h* 1. adhibe-  tur prorsus eodem modo, quo aX -  AofT cum nomine aliquo coniun-  gitur. Ceterum apte conferri iu-  bet> Stallbaumius Plut. Quaest,  Piat. p. 1001. E. ro piyi-  6rov y ccdtoS iv Svpnodtco Si-  datixoov , rttoS 6si toIs ipoari-  xoir xpydZaij perdyovra rrjv  i>vyt)v ano tcov afoSyrcov xa-  Xdjv ini ra votjrd, napeyyvd  pijrs CooparoS tivoff pyz’ im-  20 •   ‘yaXoitQtxtig rixrij xccl duevotjfuna tv rpiioGotplct atpfto-  vto , eag av ivrav&a QGXS&alg xal avfy&fls xattSij  tiva bu&truirp (ilav Toiavrrjv, fj loti xaXov toiovSt.   E IlHQa 6s ftot, hffj , tov vovv XQogt%uv tSg olov  r t (laXitita.   Cap. XXIX.   "Og yuQ av (lifflt ivruv&a XQog t « iQatixa xaiSaya-    tijSev/icttoS fitjr’ btttirijftriSxaX-  Aft fiids v7totErdx$cn xal 8ov~  A eveiv, aXX* dnoOtdvxa xij$  itepl xavta pixpoAoylaS ini xo  noAv tov xaAov itiAayoS xpi-  7te<$$ai.   $e&)pG)v  rixrxj xal  8 tay 01 } p at a x. t, A. ricina*  exhibet ia conversione : abi ipso  iutaita multas praeclaras atque  magnificas rationes intelligen-  tiasque in philosophia abunde  pariat. Attius, dqiSovGQ verbo  oifeusas | acpSova scribendam  eoniecit. Nobis transpositione  verborum opus esse videtur pro-  pterea, quod praecedens 3en>-  pcjy participium sequente ac-  cusativo, qui ad id non per-  tineat, satis inepto loco positam videtor. Supplendum cen-  sent ad $£(u)p(k)V interpretes av-  zo , sed supplemento illo ordo verborum ^eoopGjy noAAovS xal  xaAovS A oyovS xal peyaAonpeneiS haud excusabilior reddi-  tur. Scribendum igitur videtur  esse: aAA* btl td noAv neka-  yoS ZExpappeyoS rov xaAov  xal SEwpobv zoAAovS xal xa-  Aovs AdyovS xal 8iocvoi}pata  xixxy iy <piAo6ocpia dq>$ovaa.  Seusus est: sed ut conrsr-  s o s a d 'im m e n sam pulcritudiui.s copiam atque intuens pulcrorum atque praeclarorum lermonnm  immensam materiem (vide annotat, p. 333.) pariens sit  in philosophia ditissima. De verborum transitivorum absoluto usu , quo nostro loco xi~  XTQ dicitur pro tixxoDV y , saepius iara diximus. Vide Indices.  tiva initixrfprfv piav  x oiavtrjv h. c. scientiam  eam, quae est ideae pulcritndinis, ad quam cognoscendam Socratem Diotima adhortatur ut animo attento essa  studeat. Ceterum xazidy miuus  apte Schleiermacherus reddidit:  bis er erblicke; xaxiSel-y est  potius: mit dem Blicke erfassen,  agnoscendique notionem videndi  notioni addit. Sic p. 172. A.  legitur roJv ovv yycopipooy r/J  oxiCSe xatidcSy pe xdfipcj-  &ty ixoAede x. x. A. h. e. : einer  meiner Bekanntcn, der mich von  hiuten sali and erkannte. Paullo  infra p. 210. E npds riAuS ySff  icoy t&jy ipasTixcdy i^aitpyr/S  xaxdip ex ai xi SctvjiaCxov  x. x. A.   piypi iytav£a. Sic libri  meliores omnes pro vulgato //i-  XptS, Quod enim Phrynichtu p.  6., Herodian. Philet. p. 451.,  alii grummatici veteres, pdxp* el  axfn tanquam Atticam probant, fttG>ntvo$ i<pt*fjs ts xal oq9& s ra xaXa , srpog  riAog fjdy iwv zuv igauxiJv t^alcpvyg xazvipizui n ftav-  (iciGzov tijv tpvGiv xaXov , tovto txiivo , a £ioxQccceg,  ov 8rj tvcxEv xal o£ ZfixQoo&iv zcavzig novot zjaccv,  ngarov (tiv ccei ov xal ovts yiyvofisvov ovts utzoX!.v(1£- 211  vov, ovts av^avofisvov ovts qp&ivov, ezcaza ov zy (ilv  tcaAuv, zy 8’ alOxQov, ovds rora [ilv, rora 6 ' ov’, ovds  arpog (ilv ro xcdov, sgog da rd uIoxqov, ovd' Ev&a    filxpiS antem et axpiS improbant, id verissime dictum esso  testantur Platonis codices meliores omnes, qui tanto consensa  tuntaque constantia ea de ro  consentiunt, ut vix sex septemvo  apud Platonem loci' reperiantur,  obi altera forma communi fir-  metur librorum consensione. Nam  quae Heindorfius ad Piat. Gorg. collegit, ea nunc omnia  ex codicibus emendata suat.  Stallb.   Secj/isv o$ i<pe£ijs re  pcal opS-d)? h. e. die Grado  des Schdnen in seiner 1'olgp und  Richtigkeit. De tl pronomine  indefinito, adiectivis nominibus  vel praefixo vel postposito, Matthiaeus disseruit Gramm. ampl., ubi et no-  ster locus laudatus est.   iCpoS tiXoS y$tf ioov. TIpoZ tiXoS ikvcti dicebantur ii,  qui superatis gradibus tandem ad  spectanda arcana admittebantur.  Hinc factam esse videtor, ut ipsa  illa arcana, quorum caussa multi  labores suscipiendi erant, TfiSv  teXcov nomine insignirentur. Rectissime Wachsmuthius Hellen.  Alterthomsk. I, 1. p. $24. an-  notat: Die Grnndbedeutnng des vielsagenden VVortes tiXoS ist  niclit die des Endes , ais der eintretenden Nichtigkeit voo et-  vas Vorhandenera, des Eintritts  einer Leere statt der friiheren  Fiille, sondern vielmehr, kraft  der Ableitung von tiXXca (zum  Dasein kommen, hervorwachsen,  reifen) der Bcgriff, dass etwas  •ich verwirkliche, eu dem Stande der Reife kumme, sein Ziel erreiche, seinen Zweck crfuUe,   rouro ixeivo sc, idrlr.  Diotima nunc de pulcri idea locutura, cuius caussa tota oratio  suscepta est, rouro pronomine  demonstativo recte utitur. Exei-  vo addit, ut significet, eiusdem  pulcri ideae iam prius mentio-  nem factam esse. Hinc rjdav  explicatur, imperfectum tempus. Significat enim : cuius caussa esse  diximus labores omnes. Ut  Graeci tovto Ixeivo, ita Latini hoc illud adhibent hand raro,  atque interdum satis cum acri-  monia; cfr. Terent. Andr. A. I.  sc. 1. v. 97.   Quae sit, rogo. Sororem aiunt  esse Chrysidis.   Percussit illico animum. Atat  hoc illud est ,   Haec illae lacryinae, haec il-  last misericordia.   it pdotov ael ov xat  o t’tfi x. X. X. Satis notum est,  atque eti«uu vernaculi sermonis (ilv xcdov, iv9a 8s alcSynov , <5g rtfil (ilv ov xcekcv,  ual Se alexQoV ovS’ av q>avxa09^<Stvai avxo [16 xalov]  olov TtQoganov tt ovfis jjfipfj ovfis alio ovStv ov  (Swfia [itte%sL, o vd£ xtg koyog oi)6a xtg btasximij, ovSi  jtov ov ev iteQa nvl, olov Iv £w<a rj Iv yjj rj Iv  B ovgava > jj l'v xtp aXXtp , alia avxo avxo fit&   ttinov (iOVOuSeg a et ov, r a fia alia navra xala Ixei-  vov (texixovxa xqoxov uva xotovxov, olov ytyvofievav  te xov allav wtl dzollv(dvav p/Siv exetvo (ii/xe te    probatur exemplis, duas res, qua-  rum altera alterius explicatio sit,  copula adhibita haud raro arcta couiungi. Huius usus exempla  si quaeris, ludices adi 8. r. xat  explicativum. Sententiam quod  attinet, cfr. Cic. Orat, c. 8* Has  rerum formas appellat ideas Plato, easque gigni negat, et ait  •emper esse, ac ratione et intelligeutia coutiueri, cetera nasci,  occidere, fluere, labi, nec diutius  esse uno et eodem statu.  ovdfc npoS plv T 6 xa -  \6v. Haec verba ut vulgo ex-  *” bibentur, articulo gravi iusignito, aliquid iucommodi habent}  quis est enim , qui non censeat,  si ro nocXoy exhibitum est, ar-  ticulum cum nomine subsequente  coniungendum esse? Idem cadit  in verba to aidxpov, quae paullo  infra leguntur. Gravem igitur ia  acutum immutavimus, quem etiam  exigit pausa, quae, si recte baeo  verba recitaveris, post ovSfe TtpoS  plv ro comparebit. Ceterum TtpoS  plr to , npoS TO duplicem  rationem indicant, qua res terre*  strea spectari licet, ideam pulcrl  spectari non licet,   ot>d* av <p avta<$$7j de *•  tat avxo [r o xaXov]. Bek-  kcius, quem Dindorfiu* et Riickertus secuti supt, e codicibus,  ut videtur, avT(fi pro avxo edi-  dit, Hoc avTcJ, Stsllbaumius  inquit, probare uoli. Idtelligitur  enim ipsa puteri species et for-  ma. — Recte; sed mious nobis  placet To xaXov, quod, quam fa-  cile potuerit ab eo , qui avro  recte iutelligeret, in ordinem ver-  borum inferri, statim apparet.  Avxo nutem prorsus eodem modo  positum esse videtur, ut p. 210,   E. TOVTO IXEIVO , OV 6f) £VEHEV   xat ol tyjcpo6$Ev TtavTES no -  voi rfiiav. Uncis igitur inclusi-  mus verba ro' xaXov ,   a XX' avxo xu$* avxo  peS* avtov. Apte Schleier-  macherus verba reddidit : sondern an und fur sich und in sicb  liberali dasselbe seiend.   t a Sb aXXa narra 7cadx et y ptfdiv* Dicuntur  emuia, quae in terris pulcra vo-  cantur, sensibusque subiecta sunt,  non ipsa ideam esse pulcri ,  sed cum ea cohaerere tautum-  modo, ut cum haec oriantur at-  que intereant, illa neque augea-  tur, neque minuatur, neque ulli  ' mutationi obuoxia sit. Haec pi-  zijf ideaS quomodo in-  telligenda sit, a Stallbaumio ex-  plicatum habes annotat, ad h. i.; 4 nXiov (irjtt (Xctrrov yiyveidai (it]d's natixuv (itjdtv.  orav bt/ rts ano rmvSe dia r 6 oq&us naiScgaoniv  Inaviav Insivo to xaXov aQ%i}un xaQoQciv , 0%eSbv civ  ti antoiro tov reXovg. tovto ' yrcQ Sr) ian ro bgftug c  ini ra iganxa livai $ vn aXXov uyso&a i, ciqxoiibvov  ano ravds tav xaXwv ixeivov tvixa tov xaXov clil  inavdvai , togneg tnavafia&ftolg XQwficvov , uno tvog  ini 6vo, xal uno dviiv Ini narra ra xaXa edficcra,  xal ano tav xalav Oafidzav Ini ra ' xaXa InmjSsv- Quae bona, pulcra , honesta sunt ,  ea putabat Plato bona , pulcra,  honesta facta esse eo , quod re-  ferrentur ad ipsam bonitatis ,  pulcriludinis atque honestatis  speciem, eiusque quasi partem  aliquam in se continerent.   olor yiyvopevoov re  tcov aXXoov x. r. X. Dc olor  sequente infinitivo vide Matth.  Gramm. atnpl. $. 535. Laudat  Btallbaumius Piat. Apol. Socr c.  18. iyoo rvyxtxfc* tov toiovtoS ,  oloS vTto tov Seov r y itbXei  8e8o6$ai. Adde Piat. Protag.  1 >. 330. C. Msttv apa toiovtov  t} SixaioOvvy olov Sixaiov li-  rat. Ibid. n. 330. D TCoTtpov  tibvtovto avto ro itpdypd (pa-  te toiovtov tCKpvxlvat olov  avodiov elvat y olov ouiov ;  ibid. p. 831. A. ovx apa icSzlv  odtorrj $ olov Sixaiov elvat  rcpaypa , ad quem locum Stall-  baumius rectissime, li. c inquit,  toiovtov Ttpdypa , olov dixatov  elvat, — Pro ixtlVOf quae opti-  morum .codicum lectio est, vulgo  exeivoo legitur , quod et Ficinus  tuetur: cetera vero omnia , quae  pulcra sunt , illius participatione  pulcra , ea scilicet conditione ,  ut nascentibus et intereuntibus  alus nihil subtrahatur "illi aut    addatur y neque passionem ul-  lam incurrat . Beue dativus ha-  beret ixeivoo y ai verba abessent  py8h nadxetv pySiv , quibus  additis pleonasmus oriretur hoc  loco non ferendus. Igitur Ixeivo  Unice probandum ducimus.   ozav 8y ziS asto zdovSe Vulgo  legitur ozav 61 St} nf , quod  Biickertus retinuit, quia defendi  posse videatur» Illud Bodleiani Codicis lectio, Vatie, unios, Vin-  dobonens. unius, quam Bekkerus,  Stallbaumius , alii intextum receperunt. Rem hic tangit Diotima, quae iam in superioribus  commemorata est, cfr. p 210. E.,  ut nullo modo ferri possit Se  particula. *dteo tcdvSe autem ad  praecedentia respicit yiyvopk -  voov ze tcov aXXcov xal ctnoX Xvpsvosv , resque describit, qua-  rum natura mortalis cum im-  mortali idea pulcri aliquam com-  munionem habet.   tovto yap 8 y itinv.  His et sequeutibus verbi* ratio  agendi summa lim repetitur, qua  uti «debeat, qui verus AMATOR esse  velit. Eam agendi rationem  cum scala comparat Diotima, qna  ab imis ad suprema ascenditur.  Hinc enaviivat verbum positum  et draPaH poiS nomen. Iu Flo-  (itera, scal ano x av xaXiov Inixtjdev/idxatv in l ta scala  (ia&y(iccta , igr’ av ano xav (ta9t](idxav ts t ixtivo   x 6 (idditfia xtievxytfy , o laziv ovx dlXov y avxov  ixelvov xov scaloti (id&tyia , scal yvoi auro xeXevxmv o  D Voti, scalas/, tvtav&a xov (iiov, a qitte Zcoxgarfg, itptj  rj Muvuvixr) | ivij , el' n I q jcov aXXoth , 0mo xov ctv-  &Q<ancp , 9eco(itv(p auro xo • scaldv. a tdv stors ’ftys,    rentinis aliisque libris non pau-  cis avafiad/iOiS reperitur, quam  scripturam etiam Phrynichi iu-  dicio probatam habes , qui p.  824. fiaSfxoS , inquit, ' IotKov 8ict  *ov 5, 8td xov 6 *Axtixov. Sed  ut vulgatum retinuerimus , Lobeckii annotatione factum ad !•  c. Prorsus igitur asseutimur S tali—  baumio et Biickerto, qui ava -  fiaS/xoiS in textu posuerunt. Ce-  terum ne parum accurate et ini-  tium, a quo exordium facere, et  finem, ad quem teudere debeat  verua amator, descriptum atque  explicatum indices : numeri di-  versitate verborum aico xoav6e  tg ov xaXcov ixtivov i vena xov  XaXov efficitur , ut de Diotiroae  voluntate vix dubitare possis.  Quae enim in terris pulcra habentur, quoniam multa sunt, plu-  rali numero, contra, quoniam una  est eademque semper, idea pulcri  singulari numero descripta est.   $$t’ av — rtXsvTt/dp»  Primus Stallbaumius monuit, no-  strum locum si exceperis, nullam esse Platonis, iu qno &V*  av reperiatar Hinc sane oritor aliqua voStiaS suspicio, quae codicum nonnullorum auctoritate  augeri videtur. Etenim Rodlciatitts, Florentini, aliique libri m»u  pauci pro £ft av habent xai,  quam voculam u« propter sequentia minus aptam iudices, pro  teXevxiJujf in aliquot codicibus  TtXtvxiftSei legitur. Hinc Stall-  baumius scribendum esse suspi-  catur, xal ano xc5v fiiaSijud-  xoov in * ixetro xo jiaSrjua xt-  Xtvxrjdtt. Sed cum hac scriptu-  ra prorsus nou convenire viden-  tur, quae sequuntur: xal yvoS  avxo xtAtvxdUv o l6xi xaXov ,  quae si velis in xal yvoSdtxat  avxo x, o l6xi xaXov immutare,, monendus es, ne iu uno quidem codice aliquam yvo o scriptnrae varietatem reperiri. Verba  convertit Stallbaumius: atquo  ad extremum cognoscat  ipsam pul critudinis id e -  av, quod praecedente xal —  xtXtvrijdei qui probare potuerit,  non video. Licet igitur ist* av  præter nostrum locum nusquam  apud Platonem reperiatur, tamen  iu textum recipiendum est. KaL  autim, qaod pro iSx* av in ali-  quot codicibus comparet , ab iis  profectum esse putandum est y  qui ist* av alias apud Platonem  non reperiri intellexissent. Ut  nostro loco £sx* av, ita p. 191.  E. T ioof relative usurpatum ha-  bet, quo offendat; neutrum exceptis Jouis illis 'apud Platonem  reperitur, utrumque autem ser-  vandum est. quo magis a Plato-  nica dictione alienum < st , co  studiosius. Ceterum xtXevtuv ov xtrccc %qv6iov te xal ia&rjrct xal tovg xakovg xal-  6dg te xal veavicSxovg 56 |ei eoi tlvai , ovg vvv vgav  ixxixfojgca , xal eroiuog el xal 6v xal aU oi xoUol,  ogcovteg ta xacdud xal twovreg ael avtoig, tf ncag  oiov t’ r/V, (itjte ia&ieiv [irjte xlveiv, aU.a fHdo&at  fiuvov xal jiweivac. xl drjra , Irprj , ' olo(it9a , el tat  ytvoLto avto xo xakov ISe Iv elhxQiveg , xa&agov, E    < '.ni tt enatam est tx Epxc<S3ai  tcXtvruvia ini Tt, quod contra-  ctionis genus apud Graecos scriptores irequeiitissimum,  SeGopivaj avto xo xa-  Xov. Recte haec verba a præcedentibus addita interpunctione  seiunguntur, continent enim ac-  curatiorem ivravSa x ov /5iov  verborum explicationem. Sensus  est: Si usquam alias vita  vitalis. eat homini, tum  est, quum ipsum illud pol*  erum in tuetur.   ov naxa XP vtiiov h. e.  non ad aurum, vestimentum, al. comparandum illud iudicabis. Nam nata  praepositio ia talibus similitudinem indicat. Vide Piat. Apol.  Socr, init. opoXoyohjv av ty <*•  ye ov nata xovxovS elvai (bj-  ta>p. Stallb. Diximus supra  de hoc nata praepositionis SIGNIFICATV annotat, p. 4l. Ceterum memorabilis locus est  propter verba TtaiSaS xe nai  veavidxovf. TIaidcov enim no-  men Attico usu loquendi sufficiebat ad pueros iuvenesque significandos. Nemo autem mirabitur , veaviCnovS etiam commemorari, qui reputaverit , Diotimam, feminam peregrinam, hic  loqui. Eadem quaeri potest cur  x di yvvalnai taS naXaS non  commemoraverit.  Ot)f VVV O p GJ V ix7t£-  Verba eflectum animi  judicantia aoristo tempore plerumque ponuntur, de quo usu  vide annotationem. Alia  tempora admittuntur tum, quum  non de re vere facta sermo  est, sed animi commotio inmmaita tautummodo commemoratur,  ut fieri posse vel solere indicetur. Hoc in nostrum locum cadit, ubi praecedente oparv participio conditio expressa est: quos  ut nunc res* se habet, si  vides, animo percelleris  atque paratus es et to et  alii multi, amasios sem-  per videre semperque cum  iis esse, si unquam id fieri  possit, neque edentes ne-  que bibentes cet. Vides igitur, participia infinitivorum loco,  infinitivos participiorum loco po-  sitos esse, cuius dicendi usus. ex-  empla indicata reperies in Indi-  cibus s. v. Participium.   a\\a $ ea 6 Sai fiovo t  nai B>w eiv ai. Haec verba  grammaticam verborum juncturam  ai spectas, e praecedente na\%tot-  • po$ el nai dv nai aXXoi sroA-  A oi apta sunt; quibuscum, si ad  sententiam respicis, minus ea  cotiveoire senties. Non enim  amatores parati promtique sunt  tolo amasiorum adspectu atque  eorum societate delectari , Sed    ¥  I1AAT&N02    afuxrov , «/Urc (irj tivanlmv «JorpxiSi» re avftQaittvtav  xal % Qcofidrcov xcd aXk.rjg Ttoklijg tpXvaQlas rjg,   ukk’ avto ro &ciov xukov dvvairo (xovoudis xazideiv;  aatis est ipsis amasiorum so-  cietas et adspectas. Igitur libe-  riorem verborum stracturam Plato hic admisit, quam et alias ia  familiari sermone haud raro re-  perias. Eius originem putare  possis participiorum usum opaov-  teS xal HwoyxeS, de quo mo-  do diximus. Nam cum dictum  esset xal ixoipoS el xal 6v xal  aAAoi 7 C 0 XX 0 I opdSvxtS   xal B,vv6vxe5  M 7 h £ i-GSieiv  pi/XE itivEtv f illaque participia  pro opdv ct Zvveivai posita es-  sent, facillime scriptor infinitivis  uti potuit SeadSai et B,wiivai  in dictione, quae praecedentibus  infinitivis itiSUiv et itivEiv op-  ponitur. Ceterum de illorum  verborum absoluto usu vide Iu-  dices.   d\\a py dv ttitXzwY .  Astius aWa abesse cupit. Con-  tentus esset, opinor, ai xal ptj  scriptum esset. At Graeci , ubi  nos dicimus and uiclit, ita ut  praedicatum praedicato opponatur,  pariter xal ovh et aAA* ovh  usurpant. Riickert. cfr. Piat.  Protag. p. 841. D. 7 roAAod ye  6 eI, £<py, ovxcoS $x Blv ' & IJpo-  Sixe. aXX iyoa ev 016 dxi xal  2 ipovi 8 ijS xo *«A«roV E\e-  yev onep ypiit ol dWot , ov  to xaxov, aXX o dv py jbdSiov  y, d\\d 8ia zoAXcov icpaypa -•  Tvv yiyvyxai.   xal dWyS noWijs q>\v-  cr p laS 3 v tj x i} S’. I 11 Piat.   Phaedone, quem Stallbaumius lau-  dat annotat, ad h. 1. p. 66. C.  legitur: ipojxoov xal £ict2v- picov xal epoftcor xal eA8ooXgov  itavxoSaizMV xal q>AvapiaS ip-  ninXyCtv rjp&S jroAAt/f, ubi O-  lympiodorns : cpXvaplaSxa-  A el 6 TJAdxcov nav to it£pixxdv t  ov povov xo iv \6yois , aA Ad  xal xo iv IpyoiS. Convertit  Schleiermacherus (pAvapiaS no-  men: nnd andern sterblichen FJit-  terkrames. Aliter nobis de huius  vocabuli significatione statuen-  dum videtur. Schol. ad Apoll.  Rhod. 1. 275. habet: cpAv ?,E iv  xvplcDS xovS Aifirjxds cpaptv  xaiopivovS avafidAAsiv xo v-  dop. Duplici igitur significatu  tpAvapla , quod cuui illo verbo  cohaeret, videtur a scriptoribus  adhibitum esse, ut aut rem si-  gnificet, quam aliquis, qui commotiore animo est vel vesanus  pvofert , aut nugas denotet res-  que expertes veritatis, quae stre-  pitu vel splendore quodam in-  signitae sint. Priore significatu  ipsum (pAv&iv usurpatum habes  iu Meleagri epigr. 119. 5.   iroAAd 5 ’ 0 TtixpoS  aloxpd xaS 9 ypExipyS i<pAvde  nap^EviyS   'ApxtXoxoZ.   Adde Piat. Apol. Socr. p. 19. C.  xavxa ydp tapdxe xal avxol  iv t?J *Api6xo(pavovS xcopcpdto ; 9  2 cjxpdxy xivd ixtl itEpzpepopevov (pcxdxovxd te dipafia-  xeiv xal dAAyv 7to\ Ayv q>Ava-  piav q>\vapovvxa , quo loco  non nugae commemorantur , sed  vesaui hominis deliramenta. Al-  tem significatu positum habes  £q’ oTst, tcprj, tpavXov ptov ylyvt6&itl Ixtids (Ittxov- 212  x o$ avdQtoxov xal ixuvo Srj fteafievov xal £vvov-  xog avta ; ij/ ovx Iv&vfisi , icprj , ou ivxav&a aura    Piat, de rep. IX. p. 581. D.   h ctTtvoY xal (pXvapiav.   d AA* auro xo Setov xa-  A d v 6v v air o pov o eidis  H. X. A. Abesse posseut sine  a! Ia sententiae mutatione verba  fitVairo et xariSetv, quia prae-  cedit cf rw yivotxo ISeiv,  Posita autem sunt haud dubie,  atque si ita dicere licet, e prae-  cedentibus repetita, quod prae-  cedentia a nostris verbis interposita aliqua enuntiatione nimis  remota sunt. Sed mireris, si par-  ticulam non item repetitam esse,  cuius abseutiam nemo interpres  aliqua excusatione indigere ceu-  suit. El Platonem revera omisisse certissimum est. Iluiusmodi autem omissiones in sermone  familiari haud infrequentes sunt,  ubi et pronuntiatione verborum  et habitu loquentis excusantur.  Ceterum Sydenhamius annotat  ad h. 1. laudatus a Wolfio : So  lange der Mensch in dieser Welt  lebt, und noch die Fesselu des  Korpers an sich tragt , ist er  selbst nach Platons Ideen uicht  fahig, sich zu einem so erhabenen Anblick in die Geisterwelt  erapor zu schwiugen. xal ix e tvo 8 f} $ e GD/iev ov.  Vulgo legitur xal ixeivo u 6ei  $£QOpkvQV i quae lectio, quam-  quam non prorsus inepta est  possis eoim de necessitate dictam interpretari, qua, qui via a  Diotima monstrata incedat, divi-  num pulcrum non possit non  videre,  tamen admodum languet frigetqae. In codice Bodle-   t   ia no pro o Sei reperitur oj Sei;  hinc Astius, quem Stallbaumius  secutus est, oj 6ei scribendum  coniecit. Speciosissima fit haeo  coniectura verbis intra positis  opaUvti gj opaxov: sed ut gj  dei scribatur, qnoniam opajvxi  oj opaxov paullo infra legitur, necessitas nulla est. Vulgatum autem o , quam facile oriri  potuerit syllaba finali ixeivo vocabuli forte, ut fit, duplicata,  facile iutelligitor. Id in cj im-  mutavit, qui iutelligeret , o admodum frigere ; correxit fortasse  etiam, quod in sequentibus le-  git opdovxi oj opaxov . Iam pro  Sei in tribus codicibus , Paris.,  Vatie. , Palat. Vat. , legitur fit/,  quae formae sexcenties commutatae reperiuntur. Hinc Schleier-  macherus scribendum coniecit xal  ixuvo Srj $£GJ/i£vov, verbaquo  convertit: Me in st duwohl,  dass das ein schlechtes  Lcben sei, wenn einer  dorthin sieht und ienes  erblickt und damit um-  geht? Haec coniefctura Bek-  kero adeo placuit, ut in ordi-  nem verborum reciperet. Id et  nos fecimus eius exemplum secuti.  In Ficini conversione legitur:  Jtfum vitant huiusmodi parui fa-  cis ? hominis videlicet ipsius t  qui illuc suspicit , qui tam prae-  clarum spectaculum contuetur ,  qui illi cohaeret . Ex quibus  verbis colligi, potest , Picinum  quoque 6rj t non Sei, legisse.   ( f iova%ov ytvtjOtTiu , Sqcjvti a 6q<xtov to xuXov, zlxzuv  ovx tiSala agetijs , ars ovx tiSm^ov hpaxzofiivco,  akV dky&rj , & re zov dfoftovs iqiamoftiva , zexovzi   £s dgcTtjV ahftij xai Qg^a^iiva vitaQ%ii %£ 0 <pi?.ti ye-  vto9tu xai , eixeg toj di.ho av&Qunav, d&avazn xai  Ixelva ;   B Tavzu Srj, <J Oax&gi zs xai ol dXloi, Hcprj (tiv  Aiozifia , 3 linueuat, d’ iyu' Tttnuaatvog di iteiga-  fica xai rovs aXJ.ov s ittiftEiv, ozi -zovzov zov xzqfiazos    are ovx eiSeSXov Itpa-  srtopev co x. r. A. Prorsus eo-  dem modo Pausanias p. 183- E.  xai ydp ov6h povipoS i6tiv y  axe ovdh porlpov ipcov npdy-  fiatoS. — 6 rov t/SovS   Xprj6Tov dvroS ipatiti}* dia  fiiov pivei, are povipoa 6vv ta-  xeis. Ceteram colligere licet e  nostri loci verbis, quomodo Diotima vel Socrates Orphei my-  tilum sibi explicaverit, cui ex  Orco redeunti <pa6pa ostende-  rant dii. cfr. p, 179. D.   aAA’ d\rj$ij t Saepias iam  monuimus in superioribus, repe-  tendum esse haud raro e praece-  dentibus verbis , in quibas com-  positum verbum contineatur, non  compositam , sed simplex. Vide  annotat, p. 89. et p. 290» Eadem dicendi norm^ etiam in nominibus interdum admittitur ea  lege , ut ex praegresso nomine,  quod rei notionem cam epitheti  alicuius notione coninnctam re-  praesentet , sola notio rei repe-  tatur. Cave igitur eldoaXa et  ttXrfSi} sibi opponi censeas hoc  loco, ut somniis falsisque imaginationibus, quae uno verbo cldoo-  Xcov comprehenduntur, verae sc»  imaginationes opponantur. Hinc explicabis pluralem numerum  aXrj^ij verbi , quem Plato nou  fuisset admissurus , si illam di-  cendi normam adhibere coluisset. Sed alia etiam explicaudi  ratio adest, qua ccA. 77 .Sj 7 singula-  ris numeri accusativum interpre-  tari possis atque e praegressi»  apettjv supplere; futuros esse  iam praevideo, qui illam explicandi rationem inclumaturi, neque oisi faciliorem hanc proba-  turi sint. Utraque explicandi  ratio nostro arbitratu vera est;  utra verior sit, dijudicari nequit.  Res ex accentu orationis judicanda est, quo singula verba Diotima exornavit. Si pronuntiando  £i'8cj\a extollitur, prior explicandi  ratio verior est hand dubie; con-  tra posterior rectior erit, si accentum orationis ita posueris, ut  et eid&Xa et apetrjS prae cete-  ris verbis emineant. — Quam-  quam sequitur infra apetrjv aXrj-  $ 1 7 , tamen inconsultius cave indi-  ces atque praepostera cara alte-  rum genas explicationis alteri  praeferas.   tiitep rc 0 dXXoj arSpo')-  7(0) v. Ex huinsmodi locis satia  docemur , Graecos accuratissimos  fuisse verborum pronuntiandorum,   - t'   rf/ uvftganda <pv<su ewcgybv cciidva "Egenos ovx av  rCg gaSUag lafioi. Sib Si/ ?yays (prjfii ygijvai narra  avSga rov "Eguxa npav , xal avrog rigui ra tgatixcc  xal Siaftgovtag aOxto , xal roig «AAotg xagaxilivo-  fiaiy xal rvv rs xal a*l iyxcofiulta tijv Svvag.iv xal  dvSgdav rov *Egenog xafr’ odor olog t’ tlfil.   Tovrov ovv rov Xoyov , «J 0cuSgt, tl (ilv jiovXu, 0  ibg lyxcofuov tlg Egena vofiioov tlgrjo&ai , d 61, 3  rt xal oxi j x a ‘Q £L G bvofiatav , rovro ovofiafe. quandoquidem toj a A Aoo et roo  ctAAcp pronuntiando discreta esse  certissimum est, Pro aVS-ptJ-  Ttoov, quae omnium fere librorum  lectio est, vulgo dvSptdiu * > ede-  batur. Falso. Nara sententiae  gravitati gravior verbi fornia  convenit magis. Ceterum haud  raro huiusmodi enuntiationes,  qualis est Einsp rea aAAea dv-  Sfjcjxcov , Graeci scriptores ad-  hibere solebant, quibus senten-  tiarum prolatarum vim augerent  atque quodammodo amplificarent.  Sic supra reperitar p. 211. D.   ivrotvSct rov /UoVf ElTttp   itov aAXoSi, fiioarov avSpcanea  x. r. A.   lq>r) jt\v  n in ei6 jiai  6 * i y eu' h. c. utilia dixit.  Ita ego credo. Quae se-  quuntur ite7iei<5p&.voS 6 l neipco -  jxai xal tovS dAAovS nei^Eiv  cum Aristophanis verbis couve-  niunt p. 189. D. iyo» ovv 7tEi~  pdoojiai vjj.lv ElSr/y/fGa<S$ai n}v  .Svvajuv avrov , vjleIs 61 rdiv  aAAaor 6i6a6xaA.oi ioEtiSe.   ry av$ p con eiot q>v6ei.  Saepius iam annotatum est in  superioribus, <pv6iS cum adiecti-  vo aliquo couiunctum nominis  periphrasin efficere, quod eius-    dem est atque adjectivum radi-  cis, Ty dv^peansia tpv6n igitur idem fere sigmificat atque  xoiS avSpeoitoiS. Ceterum cuna  gravitate dictum existima ty  avSpaamlx q>v6si , ut humanue naturæ debilitas, noa  solum humana natura, periphrasi illa significantius indicari significetur. ei ‘61, o rt xal oity £a/-  petS. Consuetius dicendi genus praecedente sl jiiv est eI 61 jirj,  Quod cave hoc loco ponendum  censeas ; neque perinde est, utrum  eI 6e an eI jtrj legatur. Ex-  hibetur autem ei 6i h. 1. ita, ut  utrum Phaedrus facturus sit, hoo  Socrates sibi placiturum esse promittat, quasi diceret: sive pro  laudatione Erotica orationem  meam acceperis, sive non acceperis, perinde est. Si accipis,  laudationem eam nomina , si  noa accipis, quo libuerit nomine appella. Ceterum conferenda  cum nostro loco verba sunt Piat*  Protag. p. 358. A. site yap yjSO  elre rspTtvuv AiyeiS sire %ap-  tov, e ite oitoSsv xal oxgoS X°d~  psiS ra rotavta ovopa^oav  rovro jiot jcpoS d (1 ovAojioa  dxoxptrixu    t . - Cap. XXX.   Elxiytog 5h zavta xov Ecaxgatovg rovg fisv txac-  vtlv , zov dh 'AQuJxocpavTj J.iyuv ri hu%uguv , on    rovS fi\v drttitretr. Haeo  et sequentia rursus obliqua ora-  tione proferantur , quod ab Ari-  stodemo relata finguntur. Sup-  plendum est igitur etpij 'Apidxd-  677 / 10 ?. t ov 61 *Api6xo<pdvrj x.  r. A. Cum Socrates Aristopha-  nicum mythum tetigisset vel «o-  tasset potius verbis p. 205 E.  ,xa\ Xiyercct pev ye rtf, £<pij,  XoyoS, cJ? ot dv x 6 fjjttdv tctv-  zpjv Zrfxu>6tv , ovxot iftoodiv x.  T. A., nihil certius est, quam Aristopliauem aliquid contra mo-  nere voluisse , quo vel suam de  Erote sententiam tueretur , vel  Socraticae orationis veritatem  impugnaret. Quo . consilio quid  proferre* -potuerit aut voluerit,  prorsas nescimus ; neque ipse  scriptor habuisse videtur, quo  loquentem Aristopliauem indu-  ceret, Cur igitur illam Aristo-  phanis voluntatem commemora-  vit? In huiusmodi locis Platonis artem scenicam admirari licet, qua hic efficitur, ut  tpvrjS verbi notio non solum  verbo posito indicetur, sed re  ipsa vividissime exprimatur. Vi-  des enim, Aristophanem iam indicasse externis quibusdam si-  gnis,, se aliquid contra Socratem  ,djctqrum esse ; ium paratos convivarum animos j^abes ad eius  rverba percipienda: cum subito   .pulsatae fores sonitum ederent,  tibicinae clangor audiretur, tu-  jnultus strepitusque quasi comis-  saturum oriretur.   trjv avXeiov Svpav.    j   Harpocr. s. v. avXeioS — 7  dito xijS 060 v npuixrj Svpa xijS  oixtaS , ad qnem locum Valesii  annot. laudat Bremius ad Lysiam  p. 9.; avXeioS $vpa sunt fores vestibuli, quae aulam clauduut versus viam; aulam autem  si quis permea rat , veuiebat ad  pixavXov Svpav , per quam ex  aula introitus erat in ipsam domum. Qu; igitur domo exibat,  ei primum erat per /xixavXov  Svpav transeundum, tum per  aulam et per avXeiov Svpav la  viam.   Svpav xpox ov pivtj ,  Haec vulgata lectio «st, quam  codicum lectioni Svpav xpovo -  plvjjv potiorem ducimus. Schol.  ad Aristoph. Nubb. v. 133. xis  €($$’ 6 xoipaS xrjv Svpav ; do-  cet : ini jikv xcov ££a)Sev xpov -  ovx gov xonxeiv Xiyovdiv^ ei  6 fc idc o$ev (sc. xpovovdiv ) tyo-  <peiv. Ex his verbis patere opi-  nor , xpoveiv xijv Svpav de  utroque pulsandi genere obva-  luisse, Niiiil igitur habet, quo  displiceat hoc loco xpoveiv ver-  bum. Sed num ideo rectius sit  et verius, quain xpotetv , quod  h. 1 . vulgo legi supra indicavimus, alia quaestio est. Quid, si  verbo insolentiori ( xpoveiv )  pulsandi insolentiam qualis est  comissatorum, scriptor indicare  voluit ? cfr. Meleagri Epigr.  CXXV. v.3.   apti yap idnepioi vvptpaS ini  dixXidtv dxew   Aturo!, xal SaXd/AGov inXa-  tayevvxo Svpa t     31 «    avrov kiyuv 6 2,'<axp«rj?s xeqI tov loyov, xcci  t$cti(pv>js rrjV kvXelov Qvqov XQOrovpivyV itoXvv fo (pov xacMtildv «as xafucCuiv,  uv. tov ovv 'slyu&uva,   ad qnem locum Iacobsius anno-  tat Comment. Vol, 1. P. 1. p.  140. ixXatayevvto de saltan-  tium ad fores strepitu accipien-  dum , qui proprie xpoxoS. He-  sychitis nXaraytiv idem esse do-  cet, atque xporelv. Igitur nostro  loco tantum abest, ut xpoTovpivyv  minus aptum censeamus, ut po-  tius' verissimum iudicemus atque  rei descriptae apprime conve-  niens. Sensus est verborum I  Pldtzlich sei an die Thiir  angedonnert worden, und  sie habe gedrdhnt, ais  wenn nach11ich e Schwar mer davor waren. Ceterum  Stallbaumio praceunte post ita-  pa6x&y comma delevimus, quod  Bekkerus in textu posuit. Illo  annotat ad h*. 1. a»? xcopa-  6 1 <3 v connccteudum est   cum itoXvv ifjocpov napa -  hoc sensu; vesti-  buli ianuam pulsatam ingentem fecisse strepitum  quasi comissatorum n. e. quasi comissatores eum  excitarent. Recte. Prorsus  conveuit etiam cum h. 1. Schol*  Aristophanis ad Plut. v. 1097. ed.  Bekk. Vol. II. p. 256.: xontEiv; jpotpely xal xXavouir ri}v $v-  pav 6ia<pip£i‘ xortteiv plvyap  Xsyerai , oxav eistiroct ris pi\-  Xy yta\ njv Bvpav iB>( j$ev  nXytxy cos* rit i6$’ 6 xd^aS  xijv Svpotv ; ifMxpeir or-  rav iZtpxontv 6s nf au*  x t}r vicaroiyoi xal yx<>v  % ira oltc o xeXy. o rotov-  x os yap VX oS iJj 6 <pos nancti avlytgidog cpcovyv axov-  deg> qtccvuL, ov (Sxeiptti&s ; D   Xeixai, Zxctv 81 vx' dvir  uov xirijxai portj xal ?}*oi'  riva, ix rovrov artor eXi) , o  roiovtoS i /xoS i} r pitipuS xXav-  Oiav A eyexau   xal avXyx pl 8oS tpcovifv  dxov £iv . cfr. Melcagr. Epigr.  LXIV. v. 1.   w A6xpot xal r) q>i\£poo6i xaXdv  (palvovda SeXtfvy  xal NvB , , xal xodpcoy 6vp-  nXavov dpydviov , . . .  ad quem locum Iacobsius: Sivo  tibiam, iuquit, sive facem  iutelligit. IIoc proba-  bilius,, Lectis nostri loci ver-  bis itate animatum seutias, ut  de tibia poetam cogitasse cen-  seas. Ceterum recte Stullbau-  mius eos vituperat, qui <ptay?ir  hoc loco de tibicinae voce iuter-  p retarentur. Certissimum est  enim, tibicinam tibiae souos edi-  disse, quibus se* commendaret  intus sedentibns. Ceterum miro  modo 7tapa<$x£v praecedente,  quod subiecto suq non caret, positum sine subiecto legitur axoVElV-  Facit autem subiecti omissio ad  describendas turbas, quas, qui  ante fores vestibuli starent, excitant ut. Neque r tr£s supplendum  est, uam omnes sonitum tibino  audierunt, neque itetvzaS satis  aptum videtur, qno hic supple-  mento utaris. Sed indefinite di-  citur dxQveiv ita, ut Latinorum  respondeat auditum esse,   ov (SxiipadSei Aoristum,  quem iu dictione r/ OW O v   ytjOco vidimus p» 173» R» ut non  xal lav ptv rtg rav Intrrfidav y , xalelrs • el (ir/ t  ktysTE, on ov tcivouev , a).lu dvanavofit&a ySrj. Kal  OV Jtoltl VOTEQOV ’AXxifluxdoV X>jV tp(OVt]V dxovuv Iv  xy avly OtpodQU lU&vovxog xal fiiya fioavzos [ £(wo-    admittendam , ita non omni ex  parte spernendum ducit Rticker-  tus. De aoristo cum negatione  coniuncto in interrogationibus su-  pra diximus annotat, p 11., ibique eius usum a nostro loco alie-  nissimum indicavimus. Male igi-  tur in aliquot codicibus ov 6xi-  if;a6SE ; Vario autem modo futuro tempore veteres in inter-  rogatione usi sunt, ut indignationem, iram, clementiam expri-  merent. Vide annotat, p. 26.  Hoc loco quo sensu verba di-  cantur ov <5xeif>e6$E f dictu haud  difficile est. Agatho enim audita ante fores turba ut illico  Irent, videreut, vocarent vel remitterent, servis mandat. Verba  igitor convertenda sunt: seht   sogleich nach.   xal iav plv — xaXeixe.  KaXsixs hoc loco absolute posi-  tum est nt p. 175. A. xctpov  xaXovvxoS ovx iSeXei tlsikvai. Exstat autem hoc et illo loco ali-  quid discriminis inter xaXaiv et  xaXalv. Nam in verbis xa/iov  xaXovrxoS verbum illud nihil  aliud significat, quam quod nos  dicimus rufen : ond ais ich rief.  Nostro loco xaXalv invitandi notionem habet, de qua vide an-  notat. p. 17. ad verba axXrfXoS  ini Ssinvov. De iav — eI  prj vide annotat, p. 128. ct 124.  Verba convertenda sunt: Und  solite es etwa einer der  Erennde sein, so ladet  ein, wo nicht, so sprecht,  dass wir nicht trinken cet.    xal ov noXv vdxe pov-.  Servi Agathonis dicto obedien-  tes statim ubiisse cogitandi snnt,  atcjue aula superata xrjv avXttOY  Svpav aperuisse. Quo facto  illico clamor Alcibiadis audie-  batur.   xal pkya fio&vxo?,  [ ip <w r gjv rof]. Vulgo legi-  tur piya (iodjvzoS xal ipGzxajv-  r oS. Copulam e melioribus co-  dicihus interpretes fere omnes  expunxerunt. Sed hac ratione  non ab omni labe hunc lorum  liberatum putaverim. *Epa>xd5v-  X OS enim participium, quomodo  probem, non habeo; quin magna  suspicio adest depravationis , si-  quidem facillime fieri potuit,  ut aliquis, quo fioGovxoS ver-  bum paullo insolentius a Pla-  tone positum explicaret, IpGd-  XgjvxoS margini adseriberet, quod  deinde nimia scribarum seduli-  tate in ordinem verborum receptum est. Haud raro fioav vi-  no gravatis ita attribuitur, nt  addito quodam eorum dicto di-  cendi vel iuterrogandi verbum  non praemittatur. Sic legitur in  Asclcpidae Epigr. XIX. v. 5.  xy 6s xo0ovx’ ifioijtia fiefipeypivoS' axpi xivoS , Z ev ;   Z sv tpiXs , 0iyrj6ov , xavxoS  Ipav ijiaSEf.   quo fidelicet loco non potnit  metri caussa aliquid inferciri,  quod ip6r}6a verbi significatum  illustraret. Ad nostrum locum  ut revertar, sunt alii quoqne vel  faerunt potius, quibus ipurtcov-    ZTMI10ZI0N. 321   tavxog ] , oitov ‘Ayd&av, xcd xe&evovtog dyuv nag  ’Ayafrava. dyuv ovv avxov netoa <5<pdg rijv ts a vXtj-  tglSa vitoXafiovtiav xal aklovg tivcig rav axolovfttov,  xal tmazfjvcu bil rag. dvyccg iotupavcj/xtvoV avxov rot participium displiceret. Certe  dao (iotnvxoS , ipcjtcjvro^ par-  ticipia iuxta posita displicuere iis,  qui xal, quod vulgo legitur, in-  terponendum censuerunt. Quomi-  nus ipcDXGJvxoS participium prorsus expungeremus , recentiorum  editorum auctoritas impedimento  fuit, quorum ne uni quidem de-  pravationis suspicio in mentem  venit. Igitur uncis verbum inclusimus.   oxov 'AyaSav > xal x&-  Xevo vx o S dy e iv n a p* A -  yaStnra, De industria hoo  loco Agathonis nomen repetitum  est. Scia’ quam ob caussam? In-  fantes, quod concupiscunt, id  unum solent variis membrorum  gestibus appetere, neque hilo  unquam ab eo abstrahi» Infanti-  bus ebrii cum aliis nominibus, tum  etiam eo similes, quod rem, quam  desiderant, vario modo proloqui  solent, neque ab ea nominanda  prius absistere, quam ipsam sint  consecuti. Itaque Alcibiades vino  plenus, magno clamore, heus,  inquit, ubi est Agatho, du-  cite ad Agathonem. Cete-  rum cave xeXevovxoS arctius cum  sequente ayhV infinitivo con-  iungendum censeas. Plato enim  rem ita proponit, ut quasi ipsa  Alcibiadis verba tradere videatur.*  oxov *Ayoi S gdV; ayEiV (h. e.  ayere) xap* 'AydSoova. Ke-  XevoVtoG StyEiv igitur non con-  vertendum est : ducliussitad  Agathonem, sed servis im-  peravit! u dncite «d Aga-  thonem**    l   vn o Xaftovda y, vxoXa/i-  pdveiv est sublevare, bra-  chio supposito sustentare  cfr. Piat, de rep. V. p. 453. D*  ubi e codicibus hodie legitur:  ovxovv xal ijtiiv vevGxeov xal  XEipatior dGjgetiSai ix rov  XoyoVf lftoi dsXqjivd xlv * &-  xi^ovxai 7}paS vxoXapsly ar  oi) xtva aXXrjy dxopoy <Storiy  piav. Ruckort.   xal litt6trjy at ixl raS  SvpaS, Haec verba convertit  Schalthessius J und stellten ihn  eu ihnen vor die Saalthiir hin.  Minus apte. Fores enim, quae hic commemorantur, fiiravXoS  $vpa sunt, qua de re supra dictum est adnotat. p» 318. Io  Schleiermacheri conversione legitur: Er sei aber in der Thtir  stehen geblieben. Ut accuratius  reddatur Platonicum ; ix l ra$  SvpaC, verba convertenda sunt i  er habe sich aber ia (s. an)  die Thiir gestellt. Sic haud raro  rectiore verborum conversione  praepositionum casuumque cum illis coniunctorum structura commodissime explicatur. Pari modd Grammatici Latini praecipiunt, ponendi collodandique verba in praepositionem cum ablativo coniungendam assumere, cetera verba  motum io aliquem locum significantia in praepositionem et accusativum casum requirere* Prioris illius praecepti neque ipsi  tradunt , necjue lectores iutelli-  gont rasionem. Ea optime o  recta collocandi ponendiqne ver-  borum conversione perspicitur. E xmov x i xtvi Gtirpava) dadst xai fmv , xai taivlag  rovxa ini rijs xcqiaXrjs naw noklas , xai tinuv • “Av-  fiofg , jraiptrs ' fie&vov ra tivSQct adw Otpodga dt&adt  Ovyndxjjv , tj dn.iay.tv dvadtjOavxtg yovov ‘Aya&ava,  Ponere enim et collocare  non significat, quod nos vocamus : setzen, stcllen, logeo ; ridicula enim foret, si hacc ipsis  significatio esset, i n praepositio-  nis atque ablativi casus couiun-  ctio ; sed denotant: fest ste1len, fcstsetzen, befesti*  g e n. Quae significationes ubi  discipulorum animis inhaerebunt,  haud verendum erit , nc 'quis  nuquam in ponendi collocandi ve verbis in praepositio-  nem cum accusativo casu con-  iungal,   xai raiviat %x° yr01 *  Timaeus s. V. r aiviaS avaSov-  pivoi * toiS vixijtiadi ara -  Srjtiat ratvlaS. Annotat Stallbaumius nd h. 1, : Mos erat, incinit , capita hominum vel publice bene meritorum, veluti victorum, vel amicorum et familiarium laetis diebus ac solcmuitatibus coronis, vittis, taeniis re-  dimiendi et ornandi, vide Ruhn-  kenium ad Tim. Gloss. p. 246 seqq.   "ArdpsS, xaiptte. Alio  loco de hac salutandi formula  dicturi sumus. Huiusmodi for-  mulae ex quotidiana vita petitae  si accuratius spectantur, mirum  quantum faciant ad populi, qui  iis utitur vel usus est, ingenium,  mores, naturam oranemque habitum cognoscendum. Eodem  modo praecipue de bis formulis  Goethios egit io Opp. Tom. 27*  p. 125. Guto Nncht! So konnen  vrir Nordlamler zu jeder Stunde  sagen, wenn wir im Finstcrn  seheiden: der Italianer sagt : fe-  licissima notte! nur einmal, und  ewar, wenn das Licht in das  Zimmer gcbracht wird > indem  Tag und Nacht sich seheiden $  und da heisst es denn ganz etwas auderes : So uniibersetzlich  siud die Eigenheiten jeder Sprache: denn vom hochsten bis eum  tiefsten Wort bezieht sich ulles  auf Eigentluimlichkeiten der Na-  tion , es sei nuu in Charakter,  Gesinnung oder Zuslauden.   biSiEdSt 6v J.i7t utrjv. Ilaea  Bodleinui codicis lectio est aliorumque paucorum librorum. Vul-  go 8£Za6$E legitur posito post  7}\$OfXEV puncto pro v. signo in-  terrogandi. Illud recentiores edi-  tores ad unum omnes probant.  Quod ne male se habere censea-  tur: sententia est: Einen Mann,  der schon getiunken hat , miisst  ihr, wenn er mit euch triuken  soli, recht freundlich aufneh-  men, oder cr gcht wieder fort,  wenn er nur den Agathon bc-  krauzt hat, wozu er gekommen  ist. ardpa haud raro poni pro  pronomine personali ipi , tragi-  corum potissimum poetarum le-  ctoribus notissimum. Tragicis  avrjp ote, avSpoS tovSe x. t. A.  pro iyo&i ipov admodum usita-  tum est.   iyco yctp roi. Cum nemo re-  sponderet Alcibiadi, neque ipsum,  ut accederet accubaretque, vocaret,  omnesque tacide hominis erro-  niav admirarentur, illo adven-  tum suum excusaturus loqui per-   }rp’ oitSQ “il9ojitv ; lya yczQ roi , (pdvca , jjQts (i'ew  ov% olvg t’ lytvoatjv dq>tXB6&cu, vvv da yxm tnl ty  xecpaly lyav rclg xcavlag , iva thto rljg fuiys xtfpalijg  tt]v tov Gocpardrov xai xa/.Udzov xitpaXyv — iav    git. Heri vocato sibi ab Agn-  thotie, quominus veniret, certa  quaedam impedimenta fuisse. Ve-  nisse se nuuc Agathouem taeniis  ornaturum. Ilisu exorto consi-  vnrum Alcibiades excusationem  suntn quasi fictam derideri pu-  tans vera se loqui affirmat. Post  interrogatione illa satis impatien-  ter atque inclementer repetita  abitum paraturus erat, ni omnes  convivae consurrexissent, atque  ut maneret, ipsum rogassoat. .   iav ei7tco ovt u>dl. Ilaec  non dubito , quin corrrupta sint  ab imperitis librariis. Nam quod  Wolfius ea dixit significare ut  ita dicere liceat, itu ut Al-  cibiades putandus sit ceterorum  convivarum invidiam his verbis  amoliri voluisse, eam interpre-  tatiouem non fert loquendi con-  suetudo, quae postulabat ovtgd6\  tlneiv. Itaque Astius scriben-  dum ccnsuit : TtetpaXTfv dvadijdcj.  dpa , iav £LitcJ ovioj6i t naxa-  yeXcttietiSE pov n. x, A., qua tamen coniectura vereor, ut omnes  tollantur difficultates. Certe qui-  dem transpositionis audaciam ne-  mo probaverit, qui meminerit, di-  vam criticen ferrum et ignem  odisse. Quid mihi de hoc loco  videatur, iam satis declarare opi-  nor uncos illos, quibus hacc verba  u reliquis seclusimus. Nam quum  grammaticus aliquis ca in mar-  gine aut inter versus adseripsis-  set, quo explicaret proxima illa :  dpa HaxceyE\d6E6$E ueSvoy-  TOS ; postea temere in conteitadi    orationem recepta, et, ut fit,  alieno loco interposita sunt,  8 t p 11 b a u m. Rene quidem Vir  doctissimus de aliorum, quos lau-  dat, vel interpretatione vel emen-  datione egit, sed quam ipse iniit  sanandorum verborum rationem,  ea milii quidem prorsos displicet. Perscripsi nutem totam eius  annotationem,, ut facilius lecto-  res de ea iudicare possent. In  libris nulla varietas est lectionis  praeter quod Vindob, et Plorent,  unus inverso ordine verba ex-  hibent: ovxcd6l n&pcikxjv avet-  6 t}6gj, qua mutatione doceare sa-  tis , ctiara librarios iuhisce ver-  bis offendisse , eaque transposi-  tione adhibita aliquo modo ex-  plicare studuisse. Risisse convi-  vas verbis indicatur apa naxa-  ye\dtfe(j5i pov cJf f.te$vovxoS j  quam risus caussam Alcibiades  sibi finxerit, supra diximus et  verbis indicatur fiov cJff //ej&tfor-  ToS , h. e. quasi ego ebrie-  tatis caussa meras nugas  narrem. Hinc addit iycJ Sij  Ttdv v/fEtS yeXdxE , ojivti ev  ot8 *, oxi trA?/3j/ X6y&> Veram  risus caussam nemo interpretum  aperuit. Videamus primum huius  loci conversiones. Ficinns habet :  Heri quidem interesse nequivi J  hodie veni vittas ferens , ut a  meo capite sapientissimi pulcher-  rimique caput, si ita praedixero,  circumligarem, an me quasi ebri-  um deridebitis ? In Schulthessii  conversione exstat: Denn gestem  koimte icit micli nicht einl/ndcn J  jetzt aber bin ich da 30 mit Bin-  21 * '  E    tinca — ourool dvadycJa. ctQtt xcttaytAdcSed&i jiov d>s  213 (is&vovrosi lydi de, xdv v/tag yeldte, oucag ev o'S\  on dAijfty Xeyca. dU.a f coi Uytxt ccvrotiev, h tl <5>;tofg  tisico , y M j <J vy.itlt6&£, y ov ; — Hamas ovv dva&ogv-  pycSca xcd xiitvuv tlsdvai xcd v.uxaxXiveciitat, , xal  xdv 'Aydftava xciXuv ctvtov. xcd xCv levat dyofisvov  vnn xdv dv&QCJTtGiv , xal j tegiaiQOVfisvov ana tus *«»-  via s tog uvaSydotna, InhtQod&tv x m> drp&cdficav exorna    dcn nmwnnden, damlt icli voti  meinem Haupte her daa Ilaopt  " des nllerweisesten uml schonsten  — wenn ich so sagen darf —  bekrauze. Lacht ihr etwa mei-  ncr, weil ich tranken bin ? Me-  cum iutelligaut lectores, nihil in  laudatis Fucini Schulthessiique verbis contineri, quo, cur convi-  vae riserint, explicetur. Neque  apud Schleiermacherum explicatam illam caussam reperies : Denn  gestern , habe er hinzugefiigt,  war es mir nicht moglich za  kommen; jetzt aber bin ich da, aul' dem Haupte die Rander, um von meinem Haupte das Huopt  dieses weisesten und schonsten  Mnnncs, wenn ich so sagen darf,  eu uimvinden* Wollt ihr mich  auslachen ais truuken? Causam putare possis, quod Alcibiades  bene potus ab bibendum veniat,  sobriosque ebrius ad vinum hauriendum excitet. Uoc sane est  aliquid, neque tamen nobis nuno  sufficit. Ridiculum latet iu verbis iav eIltcco ovroodt, quae miro  modo depravata sunt. Verba hoo  modo scribenda sunt: iav elnov ,  ovtcjOI ayad/fdco. Quae cor-  rectio ne audacior censeatur, prO  iav facillima accentus mutatione  acriba aliquis edidit iav, quod cura alius deinceps legeret iav  elrcov ovroaol avadtjdco, corruptura habuit rectissime, sed  vitium in verbo sauissimo deprehendisse sibi visus, tinov in  ebeoo mutavit. Nimirum cum ad  iostar ebriorum Alcibiades, quod  facturum se esse ostendit, id ge-  stibus expressurus esset, susten-  tari se a tibicina servisque noluit, qoo facilius, quod veJIet,  faceret* Igitur iav Etnov dixit  hoc sensu: Dixi iam sae-   pius, mitti me velle libe-  rum a vestris manibus*  Servi autem dicto audientes, cnm  herum misissent , qui itn vino plenus erat , <Zste pjfdl toiS  idioiS itodiv idxadSai (vide  Athen. IV. p. 1 80 ) lactum est, ut  verba proferens ovtcodl ava-  Stfdcj vel concideret vel titubando  ridiculos gestus ederet.   aXXa poi A kytxE av-  toSey. De his verbis iam  supra dictum est annotat, p. 3^3*  AvtuSev autem dupliciter adhi-  beri solet , partim de loco, partim de tempore, ac de tempore  quidem, quoniam loci temporisque ratio haud raro commutatur*  Recte igitur h* I. interpretes  avro^Ev stati m, illico significare annotant*   ini fitjrolf. Spectant haec  verba ad p. 212. R. pB^vovrd  dvdfja tcavv 6<po$pa 6a- i   ov xanSuv rw SaxQiat], cfvUa xa&l&a&cu nuQti tov  Ayd&covu Iv pioio Suxqutovs ts xal Ixilvov • itaQu-  XaQificu yuQ tov ZaxQaxri c5g IxeZvov xu9ifciv. nctQa- B  xa&e^ofuvov 6 s ccvruv denatea&at te tov 'Aytxftcova.  xui dvaSclv. ilnuv ovv tov 'Ayuftava ‘ 'TnoAutre,  aaidtg , 'AUxiftiddijv, Zva ix tqitcov xaraxttjrai. Jlaw  yt, (hceZv tov ’AXxi(iuZ8t]v' d.Xkd xtg i)(tiv oSs tqitos  pvpjiozus ; t£ai app fUTuatQEtpditivov avTov ogav tov    SedSt 6v finoTTiv, tj ait icar   ptv H, X. A. Siguificaut enim:  Sed illico mihi respondete: Vul-  ti • n e mciutroiro sub con-  ditione supra indicata,  an non? Atque no quis se male  intelligat conditionis illius haud  memor, statim addit : <jv/i7rl£6%B  y ov ; Male Ruckeitus ad h. 1.  Reddunt , inquit, sub ea conditione, quam dixi, At  nullam dixit adhuc \ videtur que  omnino hoc dicendi genus ita  usurpari , ut sequatur conditio,  non ut praecedat , quae h. 1 . incst interrogationi subiectae Ovji-  7[U(j2e y ov ;   tj;ro‘ xdov avSpGJTtGDY. Intelliguutur servi, a quibus sustentatus Alcibiades ad Agathouein venit. Miro modo autem horum  verborum pluralis numerus convenit cum nostratium loquendi;  usu, quo dicimus: die Lcute,  ministros atque ancillas signifi-  cantes,   ov x axid eiv tov Scoxpaxy, Vide de xaxiSeiv  verbi significato annotat.  Aute oculos habuit ct vidit Socratem , sed eum non agnovit.   vjcoXvaxr  fvct&nxpi-  x cov xaxaxkyt at. cfr.p. 175.  A. xal E plv F.(py dnoviZEiv  xov nou6a , tva naxaxloixo.    lilio xo inoXvitv , hoc loco r 6  anoriPyeiv omissum est, neque  videntur ullo loco scriptores  utrumqua verbum ndbibuis&e. Unum enim ad utramque uctiouem indicandam satis erat. Ceterum non nisi ea de caussa ira  ix xpiTGor commemorasse vide-  tur Agutho, quam ut Alcibiades  statim eum agnosceret, qui iusta  ipsum tertius sederet. Sed alia  etiam caussa est illius dicti. Ve-  teres euitn non sedebant ad rneu-  sam , sed eidem occumbebant.  Ubi duo convivae mensae accumbebant, illa calceorum solvendo-  rum pedumque lavandorum cura  minus necessaria erat. Poterant  enim ita duo convivae mensae  accnmbere, ut neuter neutrum  pedibus tangeret. Tertio accedente conviva, qui, quorsum pe-  des protenderet, versus unum  convivarum non potuit non pro  tendere , uecessaria erat, ut cal-  cei solverentur pedesque lavaren-  tur, ne forte aliquis convivarum  macularetur.   aAAti xis ypiv xpltoS  u 8 fi. Haec vulgata lectio, quam  in ordinem vcrboium recipere non  dubitavimus ideo, quod Alcibia-  des praecedente Agaliionis iliclo  atqnu praecipuo verbis ix Xpi-  roov commonefactus r p ix o £  JOaxQnrr ] , ISuvta avaXTjdfjGai xa\ thtilv' '£l r Hqa-  xA«g, zovzl zl rjv ; 2ZaxQccTt]s ovzog lAi lo^tov av fis  <? Ivzav&a xaztxtiGo , tZgxtQ thl/ftus i^alcpvt] g avatpal-  vtG&ai qtcov tyd (pfirjv ijxusza Ge HotG&ca. xal rvv  tL Tjxsig ; xal ti av ivzav&a xaztyJ.lv/js , <og ov na qd   nomen priori loco collocare de- diiti. De ovroS pronomine in  buit: tertius iste, quem allocutione liaud infrequente viile   commemoras, qnia est? annotat, p. 4. Quae sequuntur  In Bodleiano codice aliisqne per- verba : (Zsnsp eltoSeif i£ai(prJ/S    paucis legitur vpuv ude xpixoS,  quem verborum ordinem Bekkc-  rus, Stallbaumius, alii probarunt.  *- *i2 *H p a x\e i S , xovxlri   ? /v. Alcibiades averro vultu do  eo, quod modo oculis concepe-  rat et quod non videt umplius,  quid vidi ? exclamat. Huius di-  ctionis vim atque imperfecti qui-  dem potestatem non expressit  in conversione Scldeicrmacherns 2  W as ist nun das? quibus verbis prorsas deleri senties excla-  mationis illius vigorem omnem. Cur Herculem nominet Alci-  biades Socratis adspcctu quasi  attooitns, haud facile nesciri pot-  est. Veteres enim eum deum  semper nominare solebunt, cuius  auxilio maxinie indigerent. Herculem scimus fortitudinis atque  roboris deum esse $ robore autem  ac virtute ei opus est maxime, Cuius animus inopinato subitoque  adspecta percellitur. Ceterum sex codices Bekkeriani pro xovxl xi  tjy exhibent xovr ehteir, quod  moneo, ut intelligatur, interdum  etiam complurium codicqm consensu, quae falsissima sunt, tueri. -2Sgj xpatijS ovroS tAAo-  X&v otv  xare xeitio.  Magna cum acerbitate participium  praeponitur verbo finito in allo-  cutione; Nempe rursus mi-  hi iuaidiatus hio c 0 n t, e - dva<palv£6$cct x. r. A. satis docent, iu praecedentibus ivxavSa  vocem orationis accentu insigni-  endum esse. Schleiermacherna  adhibito interrogandi signo post  £6£<5$a.i verba convertit : Da Socrates, liegst du mir auch hier  schon wieder auf der I.nuer, wia  du immer pflegst plotzlich zu er-  scheinen , wo ich atn weuigsten  glaube, dass du sein wirst ? Sed  minusplacet propter interroga-  tiones insequentes imec ratio ex-  plicandi, Alcibiades enim cum non  sine acerbitate Socratis studia  illa convivis aperuisset, non tanquam rerum suarum incertus sequentes interrogationes profert,  sed ut vera se dixisse Socratis  responso convivae docerentur. Igitur VVY in verbis xal vvV  xi f/XtiS eam vim habet, ut  quaestio explicatior audiat:. At-  que nunc responde, quid  veneris? Av vocula, qiintri  saepius iam annotavimus supple-  menti alicuius iudicium esse, (vide Indices,) hunc sensum fundit:  Et nunc confitere, Uie  quid consederis cet,   ov itctp a *Api0x o -  (parti. Stallbaumius ad h. 1. inquit, est quippe, nam,  ut mox in verbis cJs' » ipol o xov-  rov HpoaS ov (pavXov itpdy -  pa yeyovtv , et <&S lyco x i/v   'AgiOtotpuvH obi5 ' h ug «AAog ytXoiog Fort re xai  fiovAttai ; akka dicfitjxavtjau , ojrog nayu tm xcdXlOup  ttov Hvdov xaraxelaci. Ku\ rw ZaxQaxti , '& 'Aycc-  n>MV, cpavui , oQct, fi' (ioi bcapvvtls' ug fjuoi 6 xovxov  fpug roi5 af&gusrw ou tpccv Aov HQccyfia yeyovev. an  tovrov parcar — 1 ufifiooSao. No-  bis iuterrogaudi signo, quod post  TtarexXirTjS legitur , transposito  post (iovAerat verba hoc modo  convertenda esso videntur : Uhd  nuu sage, warum setztest du  dicli grado dahin , ais zum Bci-  spiei nicht nebeu Aristophanes,  aocli niclit nebeu irgend eineu  undern, der uitzig ist and witzig  au scio Lust liat ? Ad fiovAerat  supplendum est yeAdioS tlvai. Vide annotat, p. 200. Ceterum  J Miror t Riickertus inquit, /i. /.  yf.Aol.ov et H(xAAi6tov tibi op-  poni. Attamen vereor, ne sit  audacias , de Aristophanis forma  inde aliquid colligere. Nihil hia  verbis oppositionis iuest. Miratur  autem et indignatur Alcibiades,  quod non apnd alium Socrates  consederit, v. c, apud Aristophanem, hominem plenum festivitatum, sed dedita opera ex pulchris pulcherrimo se adiunxerit.   a A Ad biapT}X ay V^  'JAAit vocabulo magna est vis ironiae; id cave cum praecedente ov negatione cohaerere censeas. Per se enim positum  est , atque veram rei statum  describit. 4tap?}x<xvd(S5ai ver-  bum fortunae notioni oppo-  nitur, qua quis vel hunc vel  illum socium biaosciscitur. Sensus est : Aber naturlich, da hat  deiue Schlauigkeit es so einznleiten gcwusst , dass da nebeu  den Schonsten von allen, die  Lier siud, dicli setzcn masstest. opa, ei poi fatapw  Valgo opa , tf pot inapvvetS le-  gitur; quod quamquam non fal-  sum est a t-rnen band scio, au  «ion rectius sit atque verius, quod  reuentiores editores , si Riickertum exceperis, de H. Stephani confectura dederunt ihtapvveiS. Probatur idem Ficini conversione;  vide, ai quo pacto mihi  succurrere potes. Riickertus autem concedit quidem, ia  huiusmodi dicendi genere fatu-  ram tempus usitatum fuisse Graecis , neque omnino negat, Platonem id tempus h. 1. adhibuisse :  verum necessarium non esse ex-  istimat; cur enim, inquit, non  possit praesens tempus adhiberi,  frustra quaerimus. Latini : vide,  an me defendas. Nos : Sieh zu,  ob du micl) vertlieidigst. Lecta  hac V. D. annotatione mireris,  ipsum apvvetS in texta posaisse  tamen. Nobis autem praesens  tempus in hoc dicendi genere ita  a futuro videtur dillerre, ut illo  adhibito de voluntate agatur eius,  qui alicui opitulari rogatur, futuro tempore ad eventum illius  actionis respiciatur. Vides igitur, futurum longe gravius esse  in illa dictione, quam praesens  tempus. Illud est: Vide, an  mihi opitulari velis. IIoc  est: Vido, an possis mihi  opitnlirri, h, c. omni vi-  rium contentione mihi  o p i t n 1 a r o.   ov (pctvAov itp&ypa.  txilvov yctQ xov %qovov , dtp' ov xovxov ^qdo^t/v, oi5x-  D In lt,iOxl (loi’ ovxs TtgosftJ-Eipca ovxe diatez&ijvai  xcif.iS ovSivl , i) ovxool fcr^.oxvTtdiv fts xal tp&ovuv  &av(ia0xa tgyd&zcti xal koitjoguxal x( xal xd %hqb  ( toyig axi%t uti. oQa ovv, ut/ tl xal vvv ipydot/xai,  ctXXu diaXXa |ov tj/iag, tj, idv lm%EZQy fhtx&G&cu, htd~  pwE, <x>s lyd xr/V \qvzqv /laviav tj xal q>UEQaoxiav Ficinui: Amor quippe hoiuj ho~  mini* haud iove quiddam mihi  exsistit, Schleicrmaeherus : Deno  dieses Menscheu Liebe hat mir  tchoo zu gar uicht wenigem Ver**  druss gereicht. Schulihessius ;  Demi die Liebe dieses Meoschea  ist fur mich kein kleines Leideo.  De hac notione npaypa verbi  etiam in aliis dictionibus vide  lodices s. v. jtp&ypa,   r) Q$%o6\ grj \QTV7t(k) v s  Prorsus eodem modo nos Joqui  solemus. Recte Stallbaumins H.  e., inquit, aut, si id facio,  prae aemulatione et i n t  Y idi&cet. Conferri iubet Rii-  ckcrtns annotat, ad h. i. Piat,  Theaet. p f 173. E. xov%6 ye  6 <po6pa v? ntiyveixo leavzGov 8ia-  q>£peiv avxoS. 2. Nt) dia, gj  • rj ovdsfa y * av <xvx<3  &ietey$xo r   tijr xovtQv paviar re  fca\ <pi\$ patitiav. Schleier-  tnacherus ; denn seine Tollheit  ' nnd veriiebtes Wesen , soloeca  pro und sein v. Wesen. De  tpifapatfxlaS significatu vide an-  notat, p, 174, Mavlay antem  eius esse 1, , qui nimius sit  in amando, annotatio docet ver-  bis subiecta p. 173* D. xal ohq *  $ev itoxl xavxtjv trjv tnwv-  piav iXafttf , ro pavtxoi na-  leuSSai r, A, p, U, Ceteram  vix o'pns est, qt moneamus, fiid-  Ze6%ai verbuin, quod in supe-  rioribus legitur, absolute posi-  tum esse, ut significet; vim  adhibere, >.   jr dw O fi fi 60 6 o3, Ex schol,  Aristoph, ad Plut. v, 122, liate  depromam: o fi fico 8 do itdvv ,  ofifioodd) Xeyexai xo <pofiovpai  £x pexaqjopaS xo ov Zgogoy xgov  8td x ijS ovpaS detxvvvxcov x d  deoS, efoSe yap xavxa <pofirj-  Sevxa 6wayttv % rjv ovpdv tv-  X oS xcov pijpcov. Ridiculum au-  tem ac ne verum quidem est,  quod sequitur: 1 / oxi rc5y <poftov->  pivcov efaSev d dfifios TtpcoxoX  l6po\)v. Aliis iudicandum relin-  quo, nam verum sit, quod apud  eundem scholiastam legitur: xal  xvpicoS pkv i#l xov rdiY a\o-  ycoy dfovS,   d\A* ovx l6xiv. Cogitan-  dum est, Agathonem ad resisten-  dum se parasse; qood cum anim-  adverteret Alcibiades memor for-  tasse proverbii, quo ne Hercules quidem duobus aptus esso  dicitur, futuro tempore, ubi rur-  sum peccaverit, etiam buius criminis poenas Socratem Initurum  Osse profitetur. trjv x q v % o v xavtrjvl  T7jv. Iteratio hacc articuli non  caret idonea ratione. Nam verba  aio connectenda sunt; Xtjv xov -  mxvv <5<5(5raflw. 'Ali’ ovx ton , (f avea rav 'AlxiflidStjv,  Ijiol xal Coi diallayrj. cilia zovvojv fiiv elgav^tg as  nfioQC/aofiai' vvv di fioi, 'Ayd&av, cpdvat , [istuSog  tcov zaiiH mv , iva avad ifia Steel rrjv rovrov ravrtjvl E  TTjv &av(iaatijv x«palr)v , xal fuj /tot [d[i<piytai , ore ea  /isv avidrjOa , avtdv ds vlxiovtu iv loyoig mxvzaq av-  Vgazovs, ov fidvov ZQuajv , agztQ Ov, «Aii’ «ai, Inuxa    tov xetpaljjv Sav/iadrrjy. cfr,  Mattii, Gramm. $.278, Stallb,  Flora huius structurae exempla  StallbaUroius collegit ad Piat.  Gerg. p. 502. B. : rl 81 7$   tiepvr) avt)f xal %avpa6xr\ 1 }  t i}S rpaya)8LaS nolrjtiiS. Hero-  dot. VII. 196. o' vavxixds 6 xcov  papfiapoov (SxpaxoS. Thucyd. I.  25. xal 7 } ovx X}xi6xa fi\a-  ipaocr 7j AoipGo67]£ vdtioS, Piat,  de rep. V1JI. p. 565. D. xo iv  'ApxaSia xo x ov dwS xov Av-  xalov lepor. Hoc autem 11011  praetermittendum est, edici hoo  geuere dicendi, ut quicquid ver-  bis contineatur, id gravitate qua-  dam augeatur. Atque nostro qui-  dem loco articuli repetitione sum-  mus Alcibiadis araor indicatur  ita, ut verba cum Latinorum com-  j arari queant; te volo, tc  ipsum, vir admirabilia,  coronare.   avxoy dfc vix&vt a i v  jidyotf. Libri Florentini aliique avxoy t quod in textum re-  cepit Ruckertus, crvXQV hic non log-  eum habere contendens. Frustra.  Illud Bekkerus atque Stallbaumius  exhibent. Ac Stallbaumius qui-  dem Non dixit, inquit, aw-  tov , sed avxoy propter  oppositionis rationem.  Nobis ita videtur statueudum  esse, nt indicium Alcibiadis de  Socrate etiam tauquam em ipsa    Socratis mente proferri dicamus,  qui ita rem cogitare posse fin-  gitur : ixeivov pbr dviStfCy&v,  i ite dfc riKavxa — ovx dvi-  8rf6ev. Quam sententiam Alci-  biades si e Socratis tantummodo  animo proferre voluisset, dixis-  set opinor: xal fnj poi pifitptf-  tat , oxi tfk piv dvad?}6iupi t  avxov 8h vixcorxa iv Tioyois  icuvxaS avSpGOTtovS — ovx  ava8ij6aipi. Si ex sua tautum-  tnodo sententia eandem rem idem  edicturus fuisset, non avtov, sed  avxov exhibere debuit. Habes  igitur hoc loco coufusionem stru-  cturarum duarum, quae quantum  habeat in se venustatis, eos non  fugiet, qui hunc locum satis ac-  curate examinaverint.   Ineixa ovx av e8i]6 a • Eiteixa in hainsmodi dictionibus  semper ad praecedens participium  refertur, atque proprie praemittitur ei, quod /actiouein,  quae participio continetur, sequi  debeat. Usu loquendi deinde  factum est, ut satis cum ironia  consequentiae notio cum contra-  rio, h. e, cum eo, quod actioriem participii nou sequi de-  beat, coniuugeretur. Et cum la-  tior sit participiorum significa-  tio, fieri potest, nt e, c, vt -  xcovxa sit postquam vicit  ac vincit; possis igitur inttta  tamen convertere.    330    nAATaNO£    ovx avcdijOa. Kai ccya avtov laftwna x tav tcaviwv  avadeiv xuv 2J(oy.Qatrj xctl xttTuxkivEG&cu. InuSq di xa-  xtxkivt] , ibcilv.   Cap. XXXI.   Eltv Srj , 6v$Qeg ' dozftrs y&Q po* rijgxiv o ovx  btiTQtnxlov vtiiv, ct/Aci ntrtiov ' (5poA<5)fijTai ycip xav&’  iiy.lv. clcQ%ovza viiy (xltjovym xjfo jtoGeag, iug $v vytis  ef er 61 /, avSpeS, So~  xeixe ydp. Hiximas de hoc loco annotat, p. 265., quam ride.  Verba quod attinet GjpoXdyTfxat  ydp x av$' ijpiv, cfr. p. 215. A.  a\ Aa poi A iyere ccvxoSet , ini  fiyxotS eIsIgo, tj jiTj ; , 6 v/i 7 tls 6 $E t  ?/ qv ; navxaS ovv dvaSopvfli}-*  Oai xat xeXeveiv eIsieycci x.  T. A. In aequeutibus post ovx  intxpEnxiov vulgo legitur ovv . Recte id ex optimorum codicum  auctoritate delerunt Bekkerns,  Staltbaumius , alii. Eo addito  sententiae vigorem admodum refrigescere senties atque propemodum evanescere.   d pxovta ovv alpovpai  tifS n 6 6 E ga S. Vide annotat,  p. 43. Adde Wachsmulhs Hel-  len. Alterthumsk. II. 2. p. 28.  et p. 29.» ubi Christius laudatur de magisteriis veterum in pocu-  lis. 1745. Non elegerunt autem,  Stallbuumius inquit, antea convivae regem, qui bibendi leges  ediceret, sed constituerant, ut  suo quisque genio, quantum vellet, iudulgeret.   aXXd <pipE t nat, (pavat,  xdv ipvxxij pet ixEiv ov ^  Schol. ad h. L $vxxi}p, inquit,  OxevoS' IvSac diavlctovtii xci    noti} pia , i) noxrjpiov eiSoS, g*s  E vpinidrjS TrjXiqxa. Timaeus  ed. Ruhukenii p. 278. habet  ipvxxrfp • noxT/pwr fiiya xai  nXaxv e Is rjjvxportotiiotv rtapE-  OxevaOpivov , Laudat praeterea  Ruhnkenias Gramm. Ms. :  xxijp* OxevoS , iv (o xdv olvor  Hipvxov t x 6 xoiygjS XeyofiEvov  .upvcoxijpiov. . Vides, TpVHXTfpec  vas nominatum fuisse, quod usui  convivarum non ita destinatum  erat, ut ex eo vinum haurirent.  Hinc non mireris , Athenaeum  huius loci respectu habito IV. 27. dixisse: napd rc3 nXaxcovt  xovxgov ovSlv iifijiExpov , aXXd  ttivovdt p\v xodovxov , coSxe  fi7/8k xols IdimS noOlv l6xct6$ai.  dpa ydp — *//A xifitdSrjv o>?  dOxtfpovEi , ol 61 «AA oi xdv  dxxaxdxvXov rf> vxxijpa nivovOt  npocpaOEGoS XafiofiEvoi, in tine p  avxovS npoEiXxvOsv UXxtfiui-  6i/S.   l8ovxa avxov nXiov i}  X. x. A. Alcibiades Agasonem  rogat, ut maius poculum atterrr  iubeat, post, conspecto aliquo vasi,  quod refrigerando vino inservie-  bat, magnitudine eius delectatus  sententiam suam mutat, idque  afferri iubet. Ad verbum xo-  xvXaS Schol. anuotut : rplzov  faavco g jchjzi , l(i«vzdv. dkka qtgiza ’Ayd9av , ff zi  lOziv (xxu(iu [itya , iiakkov 81 ovSiv Sei, aAAa q>£gt,  nai, tpavcti, zdv tlivxzijQa IxiZvov, ISovza avzdv xkpov 214  ij dxza xozvkag yaqovvza. zovzov l(ixkr]6d(iEvov zcgazov  filv avzdv Ixititlv , licaza za EaxgatEi xeXevelv lyyfiv,  xal aua eiittiv ITqos [Uv Saxgdzq , cS avdgeg , zo  C.6q>i6(td (ioi ovSiv ' bitoGov ydg av zikevg zig, zoGov-  zov IxTtimv ovStv fiakkov (iij jrors (iidvG&rj. Tdv (ilv  ovv ZoxQurrj iy^tavzog rov ttcudog xLvuv ' zov 6’ ‘Eqv-    fiepoS 7/ xoxvXrj trjS xoivwoS.  Yido Wachsmuths Hell. Alter-  thum.sk. II. 1. p. 78. Annotasse  liic suilicit, immensa muguitu-  diue ifkVXTrjpa fuisse.   i pnX7/ 6 d per ov. FICINUS:  Cum vas implevisset. Astius :  implevisse. Immo implendum curasse. Quae vis est  medii; neque verisimile, ipsum  fecisse Alcibiadem, quod statim  post, ut Socrati fiat , imperantem audimus. Riickert.  Tu 6 6 q>i6 n a jiot ovd iv.  h. c. in Socrate ars mea  inutilis. Ludit Alcibiades ia  dofpidpa nominis cum if}7j<pidpa t  ut videtur, similitudine. Hoc  enim dicturus est : Bibendi magister frustra se exercebit, ut  Socratem ceteris convjvis similem  reddat h. e. ebrium atque Baccho plenum. Quantum ipsi aliquis imperet, tantum bibens non metuendum, ne unquam magis ebrius  factus sit. Pro xeXsvfl, quoil  Bekkcrus et Stnllbauinius in textum receperunt Bodleiani codicis  oliorumque pauciorum auctoritatem secuti, vulgo xeXevtiy le-  gitur, quod Riickertus edidit. Utraque lectio bona est sentontium si spectas, quam Alcibiades prolaturos erat. Certe non dispiciendum est, cur dicere non  potuerit : quantum ipsi ali-  quis imperaverit cet. Difficillimum igitur ad diiudicundum,  quid Plato scripserit. Sed tnnta  tamen nobis, qnanta debet, Rodle-  iaui codicis auctoritas fuit, ut non  dubitaremus, praesertim cnmVV.  DD. , Bekkero et Stallbanmio  placuerit, xeXevtj in coutextam  orationem recipere. Sententiam'  quod attinet, cfr. p. 220. A.  iv r* av xaif EvGoxUn? puro*  anoXaveiv oloS t * 7jv , x d x*  aXXa xal iclveiv ovx i$£Xmr,  6 nox 9 dvayxa6%ei7j , ndvtaS  ixpaxei xal o navzGDV 3av-  padxoxaxov , ^cjxpdxr/ v-  ovxa ovdelS nojitoxe ieopaxev  dv$poo7ta)v.   x ov 6 * 'EpvZipaxor t  II(£s ovv — noiov/iEv. Cur  Eryximachos potissimum hic pro-  deat, statim intelliget, qui loci  meminerit p. 177. B. C. atque  inprimis ibid. D. i/iol yap dt)  tovto ys olpat xcctd8tjXov ye-  yovkvai ix xijS latpixijS, ori  XaXenov xotSdvSp&noiS t) pc-  $rj itizi* xal ovxe ctvxoS iSc-  Xrjdaipt dv itielv , ovxe dX X<p  CvpfiovXEvdatpi, dXXcjS te xai    m   jfyiOKOVj Ilag ovv , g?<ma, cS 9 AAxc{$ux6r] , noiovfiev.  B ofrrog ovr$ rt Aeyopev htl xy xvkixi ovr* Inadops v;  &IA' &xe%vag c3 gneg ol diipcovTBg Ttiout&a j Tov ovv ’AA oapiudtjv elnelv , *&l 'EQV^tfiaxB , /3 HxlGtb fieXxlOxov na-  xgog xal (SacpQOVBOtatov , %cdpe. Ketl yap 6v , <pdvai  zdv 1 EQV%iyM%ov * cUAa r£ noicopev ,* — w cv <5i)   itjxpoS ydp avijp xoXXojv avxd£io$ dWoov.   Intreme ovv o tt- fiov/Ly, — yfxovdov §rj, dntiv xbv   xpctntaXdvxa Ixi ix xijs rtpo-  xepaictS. Do verbi* Eryximachi  medici h. i. laudatis : tigoS ovv ,  tpdvai, cj 'AXxifiiddtj , xoiov -  ptv uon recto Stallbaumius :  JSt quis , inquit , coniunctivum  requirat , qui est deliberantis:  eodem modo nos : IV i e nun   thun wir, habe Eryx ima -  c/ius gesagt? Eryximachut  cum bibendi molestam necessitatem feliciter evitasset.  B. , ne nuuc ad bibendum coge-  retur, et Alcibiadis immoderatione indignatus, quam omnino  pestiferam hominibus supra ceu-  suit, Quid nunc facimus verba  ita profert, ut explicatius andiant:  qua insania nuuc agimur,  tantumque abest Eryximachu», ut,  quid faciendum sit, roget, ut po-  tius praesentia satis acriter re-  prehendat, Quod qno facilius appareat, interrogaudi signum in puuetum immutavimus. ovtoS ovxe ti Xiyopev  ixi xy xv X ixi, OvxgjS , at  in praecedeutibus redis, plenum  indignationis atque acrimoniae.  Sensus est: liac igitur ratione,  b. e. hac igitur insania allectis  neque sermo ullus . neque cantus  iuler pocula erit? Ceterum ixd-  6optv ia textu posuimus , quae  Bodleiani codicis lectio est. Val-  go ovte xi adojMY.   xov ovv  yaipE. Alci-  b i a(|ls Eryximaclii admonitione  tactus cum statim, quod respon-  deret, uon haberet, ut non nega-  ret id, cui contradicere non posset, neque probaret, quod probare nollet, Eryximuche, inquit,  optime fili optimi patris atque sapientissimi, salve. Sed non  delinitus hac re Eryximachus,  salve tu quoque, respondit, nam  et iu te cadunt omnia ea , quae  super me modo dixisti, sed quid  vis faciamus ? His auditis Alcibiades satis gratiosus omnem rem  ex Eryximachi arbitrio iudican-  dam propinat,   IrfXpoS ydp ctvr} p. Ver-  sas Homericus est petitus ex II,  A. De scriptura insequentium  verborum ini di£>id , vide an-  notationem p. 50. Vulgo enim  etiam li. 1. et paullo infra im-  SiB,ia legitur. Structuram au-  tem quod attinet verbornin xctl   XQVIQV xal OOTGO TOVS dX-  A jOvS , Stallbaumii indicio sub-  scribendam est annotanti V: Ac-  cusativus ponitur, ac si praeces-  sisset dixaiov i<Snv, huquc  'EqvUimxov yfitv y jiQtv ah dgtlfitiv, Wo|« XQ^cu Ini  ds|t« exaGtov iv ftion koyov sicgl "Erjazog tlnsiv rag c  dvvraro xdkkiGTOv , xal lyy.au.wGai. ol fitv ovv cckkot  xarzts VfitTs thppwfuv ' Gv 8’ ixsiSij ovx eiQrjxct; xal  mximaxag , 8ixaiog tl tlnuv, tlnav 8’ imrce^ai ZaxQatu  o tl av (iovhj xal Tovtov ro Ini 5t£ut, xal ovr a rot)g  akkovg. 'Akkd, tpuvai, u ’EQV$ifict%e , rdv 'AktupidStjv,  xakug fitv kiyuq , (ttOvovt a 8h uvSqcc } tagcl vytpovtav  kuyovs izaQctftdkkuv fit) ovx 1% Igov y. xal afia, a verba sic interpreteris : nai tov-  tov dixaiov itfnv intrdUat   T(b ini 6 e£,kx. Structurae va-  riatio nec per se ingrata est>  et per sententiae rationem pro—  pemodum necessaria. ol p\v ovv aXXoi. Apol-  lodorus , nt ipsius verbis doce-  mur p. 180. C» quoruudam hominum orationes, quas memoria  non teneret, non retulit. Hoo  moneo, ne quis miretur, non  nisi sex orationibus relatis Ery-  ximuchum nunc loqnentem in-  duci : ol piv ovv dXXoi nav TeS elpijxapev,   aXXd, gravat, ca *Epv%l-  pax e , t 6 v ! 'AXHifiiadrjv ,  Vefba aXXd  oJ *EpvB,ipax&   xaX6oS piv XiyeiS dubitan-  ter Unguntur ab Alcibiade pronun-  tiata esse, qui verebatur, ne  hominis ebrii oratio sobriis au-  ditoribus satis displiceret vel  etiam ridicula censeretur. Indi-  cium est huius rei verborum  dispositio, quae ita comparata  est, nt intermixtis gravat et  tdv AXxipidSrjv verbis orationis  initium co modo distraheretur,  quo ab Alcibiade pronuntiatum est.  Simile huius artificii exemplum  reperitu» p. 175. E. vftpt-  dT7j€el, tgnj, eJ 2 coxp aTEt,  6 AyaScov, quae verba AgathoUem ita pronuntiasse consenta-  neum est, ut illudi sibi magno  cura pudore sentiat eumqne pudorem atque confusionem animi iuterrupta voce prodat,  AeSvovTa 6i dvdpa na-  p d vrjgrovTtov X 6 y o v S.  Vario modo sanissimum hunc locum  viri docti couiectnris tentarunt. Eas hic repetere longum. Astitis  verborum sensum esse contendit:  Aequum non fuerit homineme—  bnum cogere, ut inter sobriorum  hominum sermones habita oratione fiat ridiculus y quam verborum conversionem nemo pro-  babit, Stallbaumius verba hoc modo interpretatur: Ebrium virorum componere cum sobriorum orationibus haud sane aequum ,  (quod breviter dictum est pro)  ebrium virum provocare , ut ae-  muletur sobriorum orationes, haud  aequum fuerit. Sed ne haec qui-  dem interpretatio satis nobis nunc  placet. Notum est Homericum il-  lud xopai Xapitsddiv opoiai,  quae dicendi brevitas haud rara  apud veteres scriptores. Exemplo  noster locus est, ubi pro pe-  &vovros dvdpos Xoyov dicitur D fiauuQis, xtt&e i xl 6» Zcixquttis u>v vQtt ilitzv ; ?}  oitsQa, oxi xovvavxlov Igt'i itciv i) o iisyev ourog ydg,  hxv riva lyw InaivLaco xovxov jtagovxog q &sov ij dv-  &Qcoxcov dU.ov rj xovxov, ovx utptiixai fiov xio %£iqe,^  Ovx evtpijtiijoiig ; (pava t toti Eoxgdxrj. Mu xdv IIo-  ouda, dntlv xdv 'Akxifiiddijv , (iqdht liys xgdq xavxa,    / tcSvovxa avSpa. Sensu» esi:  Aber die H e d e ei nes trnn-  kcnen M an nes in e i no  R e i h e mit den Reden  niichterner Manner zu  stetlen, mochte wohl nicht  nns dem glcichen h. e. nicht  passe nd se in. Iliickertus eo-  dem fere modo: vereor, no  parum sit aequa conditio,  si homo ebrius cum ora*  tione sua sobriorum cum  orationibus componatur.  Ceteram cum hoc loco conferri  potest Piat. Gorg. p. 455. E.  oltiSat ydp 8rf nov, ori ra yego~  pia ravra xai ra reixy rddv  f A^7]vaicDV xai t} rdov Xiyevcov  xaradxev?) bc r rjS Oepidro-  xXeovS dvpfiovXrjS yeyove , ra  d’ ix rijS TlepixXiovS, d X X*  ov x ix r g5v 8r) yiovpy 6ov y  quo loco consentiens vox esc codicum omnium in verbis ix rdov  dijpiovpydov. Buttmannus et Hein-  dorfias scribendum coniecerunt  ix tijS djjpiovpydov 5 Schaeferus  ed Apoll. Rhod. Tom. II. p. 141.  ix rrjs rdov 8rjpiovpyd/v maluit. Sed nihil opus esse mutatione,  instituta cam Symposii loco com-  paratio docebit. Adde, quae verbo  infra legantur p. 217. D. dvenavero ov v iv ry ixopevy  ipov xXivy h. e. in lecto,  qui meo lecto proximus erat.   xal aua, cJ paxapts,    xelSet ri di x. r. X. Alcibia-  des verbis prolatis xat dfut pro-  prie dicturns erat : Et simul ne  possem quidem, etiamsi vellem,  Erotem laudaro Socrate praesente. Sed mutr.to consilio ita  perrexit: Num tibi quid quam eorum, quae modo  locutus est, Socrates per-  suasit? Sensit enim homo sagacissimus, verbis contra Socra-  tem directis fidem prorsus defu-  turam esse, nisi illius dictum  aute oppugnatum sit, atque in  mendacii suspicionem vocatam.  Recte igitur Stnllbaamius anno-  tat. ad b. 1. Alcibiadis interro-  gationem ita interpretator, nt  sensum eius este dicat: Noli  quid quam eorum credere,  quae modo dixit Socra-  tes: nam plane contra-  riam verum est. Ceterum ad  verba hic respici consentaneam  est p. 213- C. T jfa 'AyotS cov, dpa, el poi iitapvvEiS. cos i/ioi  d rovrov ipcoS rov dvSpoonov  ov <pavXov npaypa yeyovev.  an* ixeivov yap rov xpdvov ,  aq> ov rovrov ijpddSyv, ovx-  exi i&edti poi ovre npoSfjXe-  ipat ovre SiaXexSffvai xaXdi  ovSevi , i} ovrodl ZrjXorvrtdoy  //£ xai tpSovGov Sav/iadra ip-  ya<$erai jcal X oidopeltai re xai  reo x&f J£ jidyiS anlxEtai x.  r. A. Satis lepide autem iisdem  fere verbis hic utitur Alcibiades, tog lyio ovd’ c'v svn ulhav fauuvt<Sruju Oov JtaQuvtog.   owrca ao In, gravat rov ’EQv£lpa%ov , el fiovlei'  Ecoxqcixt] InaLvtOov. litos Atyttg { dxtiv rov ‘AXxt-  (iuxdijv' doxei XQ*i vttl > ® 'Egv^ifiaxt ; ijci&cofiai rei E   kvSqi xal Tt[iugT]6to[iai vfiav Ivavtlov ; Ovtog , tpuvcu  zov EcoxQa.tr] , 1 1 h> va £%h$ ; Ini tu yiXoiotEQti fit    quae Socrates 1.1. exhibuit, <*o-  epi&eral pov tca X^P £ -   ovx ei) epij ptj det$ $ Nega-  tio cum futuro tempore couittn-  cta quam potestatem habeat,  supra dictum est annotat, p.  26. Eveprjpetv verbi significa-  tum quod attinet, explicatum re-  peries annotat, p. 246.   taS’ iyco 0v5* av iva a A-  Xov h. e. nam dc me ita  cogitato, ut qui te praesente prorsas neminem  alium laudaturus sim. tctoS XiyetSj doxel  Xpr/rat , oJ *Ep v^ipax^i  Supra p. 21B. D. Alcibiades im-  pediebatur, quominus iniuriam,  quam a Socrate sibi illatam pu-  tabat, ulscisceretur j nunc data  ultionis occasione magna cum  animi laetitia atque huius rei nec-  opinatam opportunitatem mira-  tus, Quid ais? inquit, cen-  sen’ me etiam debere hoc  facere? Accentus oratiouis in  Xpijyca verbo ponendus est, quo  facto, quod antea, ut faceret,  non licuerit Alcibiadi, id nune  idem etiam d e b e re facere ju-  dicatur.   iit i rei yeXo tore pa pe  i Ttcx.iv id eiS ; Duplici modo  Rtickertus putat yeXoiotepa compafativuiti explicafi posse, tfel  ut admissa dicendi brevitate di-  ctas sit pro za yeXowzepa 7 }  aXi/SedzepeZj vel ut significet:  ita laudare, nt quo sint quæque magis ridicula, ro laudanda  sumas studiosius. Neutra com-  parativi explicatio probari pot-  est. Stallbaumius ad h. 1, , ifi  talibus , inquit , quae sit vis et  significatio comparativi, neminem, opinor , fugiet. Neque sane  difficile est indicatu, quid significer. Primum loci meminisse  iurat p. 189. B„ ubi Aristopha-  nes haec profert: coS' iyco epo -  pov pexi Ttepl tgov /teXXdvzaov  firjSj/dedSext ov n , p?) yeXolot  eiitea) , rovzo p\v yexp av xip -  60S eii} xal zijs rj perspexi Mov -  OrjS ijtixodptov , «AAa pi) xa~  rayiXadza. Ad quem lo-  cum cum annotatum sit p. 149. >  yeXoia ea significare, quae risum  moveant, xazayiXadza contra  fatuitatem denotare eius , cui  xaxexyiXexdta convenire dican-  tur, dubitari nequit, quin no-  stro loco comparativus yeXoiov  vocabuli nihil aliud exprimat,  quam quod illo loco xazayk -  Xadta vocetur. Ceterum Bek-  kerus edidit: ini rit yeXoio -   X£p(t pe iitctiv&det , quuo scri-  ptura ex errore euata est olim  disseminato : iitaivelv verbi fa-  turum tempus noa iitaivedco sed  iitaivedopcei audire.  tmavidng ; rj x l jron}<Jj(-g ; — TuXrj&rj Igm. aXX’ 5p«,  tl magiris. — ’AXXu fitvroi , qxtvca , x& ye aXrj&rj n ag-  fajfU x«l xeXeva Xlyuv. Ovx Sv ip&avoifu , tlnslv  rov 'AXxi^iddryv. xal fitmoL ovxaol molt]6ov‘ idv tt  fu) dXrj&es Xkyar , /.ata^v h tiXafiov , av fiovXtj , xal  215 tlju , uri zovto tl’Svdofiai. extnv yag tlvai ovbtv fev-  eofiau idv (itvroi dva(u[iv>]0x6iuv os dXXo lilXofttV   ov yag tl §ud iov xryv Otjv     xaXrjSij ipc J, Vide de his  Verbis Comment. de Platonis Sym-  posio. Quae sequuntur verba,  aXX' opa, el izapb/f , ludibrii  caussa addita suut, quasi rogari  oporteat virum eum , qui per  omnem vitam veritatis amorem  profitebatur, utrum vera dici ve-  lit necue. Monemur autem hoc  loco de verbis Piat. Apol. Socr.  p. 17* C. ; xal piv tot nat  rtavv y G) avdpes *A^i]vaiot >  xovro vpc ov diopai xal napie -  pai. Phavorinus napisoBai rov -  to , inquit, Soxel rov napai -  xtldSai dvvapiv £*«*'. Timaeus  L. V. Pl. p. 207. napisiACti'  napaitovpai , ad quem locum  Ruhokenius: Huius rarissimae, inquit, notionis ratio nondum, quod  aciam, explicata pendet ex indole  mediorum. Ut irjpi et itphjpt  est mitto, %Epat et itpiepat  mitti mihi volo, i. e. cu-  pio, peto, sic napirjpi admitto, napiepat ad me admitti volo SIGNIFICAT, h. e,  precor, deprecor. Speciosa quidem est, sed, quoniam  usu ioquendi non probatur, neutiquam probabilis rtapiepat verbi  explicatio. Neque Socratis ingenio, qui , ut virum sapientem  decet, fortiter atque viriliter iu-  dicibus' respondit, rogandi verbum duplex positum satis Convenire videtur. Significant po-  tias verba xovto vpcov diopeti  nat xapiepat : hoc vos rogo  mihique indulgeo. ovx av q>5.dv oipu De  signo interrogandi post hæc verba non admittendo, atque de  huius dictionis significatu supra  diximus annotat, p, 125. Quae sequuntur verba, xal pivxoi ov -  TOJdl noir/dov, aliquid vitii con-  traxerant, quod miror a nemi-  ne interprete deprehensam esse.  Schleiermacherus verba conver-  tit: nnd da thue so, quod  ita dicitur, ut, dum Alcibia-  des dicat, si qaid forte minus  recte dixisset, Socrates iubeatur  id corrigere, lloc modo etiam  ceteri interpretes verba acceperunt. Sed duo sunt, quae displi-  ceant. MSVXOI CUm OVTGOdl  noirfdov vix videtur commode  ooniungi posse. Deinde 6v pro-  nomine haud careas in enuntia-  tione, qua quid Socrati faciendam  sit, praecipitur. Facillime unius  litterae mutatione locus sanatur.  Scribendum est xal pivxoi ot$-  x cedi noitjddov idv x i pij aXrj-  Xiyco , pera%v iniXaftov  x. x. A. Sensus est: Et si hac,  qua dixi, ratione acturas,  falsi quid forte dixero,  interpellu, si placet, 1 o-  rlromav ud’ ?yovu tvnogag y.al Itpt^fjg xccraQt9(iyaat. ZcoxQuxy 6’ iyu htcuvtiv , oj ardqtg, oiitag iTtiyu-  qt]dco , 8t’ dxov av. ovxog jiev ovv ’i6ag olyasxcu tirl  rcc ytXotaxtQa , taxat, 8’ y tlxcov xov aAi;&ovg tvty.a , ov  xov ytkolov.   Cap. XXXII.   yaq 8rj ofiototcnov avxov tlvat xotg UstJLijvotg  qoentem atque falsa nar-  rantem redargue.   kxav y<*p elvoti, Dc in-  finitivo in huiusmodi dictionibus  vide annotat, p. 40. Sensus est:  quantum ex me pendet,  mendacium non dicam.   ov yap xi j) adiov. Cave  pronomen indelinitum cum fa(i-  dzov aTCte counecteudum censeas. Pertinet id ad negationem  atque ov tt apprime respondet  nostratium: denn es ist gar  nicht etwa leicht. Quae se-  quuntur verba cjd* ix^YXi du-  plici modo explicari possunt. Aut  enim ad Socratem referuntur aut  ad Alcibiadem» Ad Socratem relata Alcibiadem ita animatum  ostendunt, ut qui diflicillimum  esse putet, Socratici ingenii mi-  ras virtutes coram Socrate so-  brio expedite atque ordine quasi  in digitis enumprare. Jl 18 ' %x ov ~  roS", quod fortasse sunt, qui desiderent, prorsas alium sensum  funderet, atqoe axonictS Socraticae inserviret veritati describendae ; esset enim idem cj 8 $x ov ~  XoS atque xtjv 6i}v axoniav gqS  £££ 1 ?. Sed possunt etiam coS  1-XOYXi verba ad Alcibiadem re-  ferri,' ut homini ebrio Alcibia-  des dilficillimum esse censeat Socratis axoTtlav expedite atque  ordine referre. Quamquam eadem via est sententiae, hoc an illud  explicandi genus magis probaveris, tamen cum recentiorihus  interpretibus de Alcibiade verba  coS" Ixoyxi dicta accipiam.   ovx gdS — St* £ 1x6 v cov.  Addita verba habes 61 * elxovoDVy  quibus quod praecedit ovxcdS vo-  cabulum accuratius defluitur. Vide  annotat, p. 43. , ubi et hic locas laudatus est. Ad sequentia  oltjdexat iizl x a yeXoioxepa  Stailbaumius supplendum censet:  me ipsum laudaturum esse.  Non recte. Meliora docent sequentia verba H6xai 8* 1} e  XOJV XOV aXl]^OVS LVETiCL X.  x. A. , ut igitur ad illa verba  suppleudum sit: 81* eixov cov  pe imxEip&Y htaweiY. For-  tasse etiam plaue nihil supplen-  dum est , siquidem cogitari pot-  est, Alcibiadem iici xa yeXoio-  xepet verba quodammodo ex sen-  tentia Socratis repetiisse. Verba  igitur convertere possis: Er wird  wahrschcinlich bei sicli denken  )t inl xa ye\owxepa lc : des Bild-  lichen bediene ich roich indess  nur der Wahrheit wegen , nicht  um zu verhdhnen.   xoiS 2 ei\l]v olS rou-  xoiS xots iY x 01S k p /t o -  y\v<peioiS xaSTjpeYoiS.  Schol. nd h. 1 . 2i\tjvo\ Jio-  22    B tovtoiq tolg Iv tolg tQUoylvcftiotg xadypivotg y ovg  rtvag lgyut,ovtca ot drjfu&vQyol Ovgiyyag y avkovg  l%ovtag'’ di ftgadfi dtOL%&tvr£g tpaivovtat tvdofrtv vtyak-    vvdov xopfvral napa ro rftA-  Aofivttv y u l6xt 6xojitxeiv  Atyopevoi [jtapd xovS TtotovS].  Adde Schol. ad Aristoph. Nobb. xi pe xaAeiS , g) '<p>}~  pepe. — gj avSpcDire. iXiyeto  6i d Stoxpdrr/ff xrjv uifuv 2et-  Arjvcp itapeptpodveiv. 6 1 po S xs  y dtp tux \ (paAaxpd $ i)V. xe-  pieSyxev ovv ctvxcp olov xov  napo. JJtvddpop SetXtfvov cpco-  v)}Yx. x. A. Patet autem o uostro loco, nam nusquam  «lias rem commemoratam reperias statuarios capsulas, quibus  artificia reconderent , ad Sileno-  lum formam effinxisse, eorumque  sedentium quidem, nt latius  intus spatium artificiorum recon-  dendorum daretur. Hae capsulae  felicissime cum Socrate compa-  rantur etiam eo , quod externo  cultu minus conspicuae erant at-  que negligentius elaboratae Athe-  naeus L. I. c. 15. C. statuam  Thebis exstitisse narrans Cleo-  nis cantoris haec addit : vito   xovxov xov dvSptavxa, oxe  AAiZardpoS x cis QtjfiaS xaxe-  (Sxanxsy <ptfC\ noAeparv, <pev-  yovxa xtva xpv6iov eis x 6 ipa-  xiov xotXov ov ivSitiSai • xal  6vvoixt2,oplvr}? xffS itoAeaS ixa-  veASorxa evpeiv ro' xP v< *i° v  pexa hy Xpiaxovxa. Sed nihil  habet haec narratio, qnod aliquo  modo possit cum nostri loci verbis comparari. Hoc tantummodo  ex ea discimus , magna religione  illis temporibus homines artium  operibus pepercisse.   o? 6ixa8e 8ioix$£y*£f.  H. Stephauus 6ixa6e verbo offensus , quod nusquam alias apud  Platouera reperiatur, 8ix<* scribendum couiecit, quae correctio  fuerunt quibus admodum placeret. Recte receiitiores editore!  8ixa8e reposuerunt. Verba converterant Ficinas : qui si bifa-  riam dividantur y reperiuntur in-  tus imaginem habere deorum.  Schleiermacherus; ia dei, en man  uber, wenn man die eine Halfte  wegnimmt , Bildsaulen von Gdt-  tern erblickt. Schulthessius ;.  Schiebt man sie auseinander, so  erblickt man inwendig Gotterbilder. Rem intellecta facilli-  mam fecerunt interpretes difficiliorem. Res sic se habet: In  contrariis Silenorum lateribus duo-  bus duo foramina erant, quae  epistomio quodam claudi pote-  rant. Iam si qnis artificia intus  j^econdita spectare vellet, non  opus erat, ut singulae partes  Sileui solverentur. Ex altero  enim Sileni latere, ex utro ali-  quis vellet, per alterum foramen  spectatio erat , ex altero lateris  parte per alteram, quod in cg  erat, foramen lux incidebat. Sen-  sus est verborum: Di ese zei-  gen, da sie auf beiden  Seiten nach deu Durch-  schnittspuncten hin OefT-  nungen haben, in ibrem  Innem die Gestalten von  Oottern. Ceterum non sino  magna vi ultimo enuntiati loco  positum hahes $£G)v ‘nomen ,  nt significantius indicetur, res  summae gravitatis vili atque pae-  ne ridiculo tegumento h. e. Socratici cojpoiis turpitudine ob-  \i  I   ftam fyovtes ftecov. v.a.1 cprjfii av loitdvai ccvtov rtp  2.'ax vQip, ra Magaba. ou fiiv ovv xo ye eidos fifioiog  tl tovtois, a Ewxqox fg , ovd’ avrog dij xov d(upLCj}ri-   vnlutas esse. Nostrum locum  imitatus est Iulianus Orat. VI.  p. 184. A., sed memoriter atque  mitius accurate, ut carendum  sit, no quis ad eius exemplar  Platonis verba emendare studeat:  <pypl yap dy njr xwtxrjv  <piAooo<piav opoioxdxyv eivai  xolS 2 eiAtjyoiS xolS iv xolS  EppoyAvqjeioiS naSypEVoiZ, ovS-  xivaS ipyaZovxai ol dypiovp-  yoi 6vpivyaS rj ariAoris Exov-  xas , o? 61? dioix^Evxes Evdov  tpaivovxai dydApaxa ExovxeS  SecZv.   xai tptfpt — xcri 2 ar ri-  pa) , tcj Map6vot. MapcriaS,  Schol. inqnit, otriArjtl /ff, ’OAvp-  itov vloS, oS xoris ariAoris *A$y-  vaS /jnpddt/S dia xd iva6xy-  povEiv avxoiS drtAoptvoS rjpt -  (Siv 3 AitoAAcovt itspl pov6txijS t  xal y xxy$y , xal itoivyv di-  dcoxe x 6 dlppa dapetS. Docemur hac Schol. narratione, Marsyam formam faciei minus curas-  se, utpote qui tibiis canendo ex-  celluerit , quas , quoniam faciem  deturpant , repudiavit Minerva,  cfr. Appulei. Florid. I. 8. Eo  (Hyagni) Marsyas cnm in arti-  ficio patrissaret tibicinii , Phryx  cetera et barbaros, vultu ferino,  trux, h spidus, illutibarbus, spi-  nis et pilis obsitus fertur pro  nefas cum Apolline certavisse.  Thersites cum decoro , agrestis  cum erudito, bellua cnm deo. Ceterum quid Marsyae mytho veteres exprimere voluerint, statim  intelligitor. Musica nimirum orte  hominum ferocitas deliuilu morumque asperitas- deposita est,  sicut pellis Mursyae spinis atquo  pilis obsita, quam Musarum in-  dicio Satyrus deposuit,   orid 9 ari ro ? dy itov dp-  <pt6fiijxi/dais. Ilaec est le-  ctio vulgata , quum duorum auctoritate codicum- in dpqjiCfty-  Tr/tiElS immutarant interpretes»  Ac potuit quidem Plato' ita scri-  bere, non scripsit revera. Ete-  nim quae certissimu sunt atque 11 *  luce clariora Alcibiadi, ea idem  quasi dubia ex Socratis mento  aptat, non ut incertus esse rei,  sed ut simulare tantummodo videatur irooiae caussa aliquam  dubitationem. Unius optativi exemplum , quo satis acerbe ali-  quis aliquid, quod compertam  habet atque perspectum, tamquam  dubium ex alius mente aptat,  apud Meleagrum reperitur Epigr.  LXIII.   "Eyv&v, ori p* EA a$£S. r i Seori?-,  ori yap pe AeA yBaS.  "Eyv&v * prjxixt vvv opvw  irdvx* EpaSov.   Tavx yv, xavx iitiopxe ; povy  6v itaAiv, povy vitvoiS  t oApyf xal vvv, Vvv Ext  tpydl povy.   Aliud exeipplum a Reisigio lau-  datum reperies in Commentat. de  vi et usu av particulae p. 131. *  Theocr. Idyll. XVII. v. 60.   <prjs poi navxa douev * xax&  6 * v6x epov orid * dAa doiyS>   quae verba a puella pronuntiari  Reisigius censet, quæ AMATORI AMANTE AATO 22 o  1  3-WI    T^dBig • uig de xal ralla Eoixt/g , fina rovzo axovs.  'rfiguirr/s et ' ’>] ov ; irtv yccQ f uj oito loyjjg, (iitQrvottg  nKQtto[icn. all’ ovx Kvh]rrjSi noli) ye Sw/ttttftcorfpog  C Ixtivov ' o fitv ye dt ogycivav exijlu rov g av^ganors  tij r< jio zoy CTofiazos dvvujiei, xai En vvvl og ccv r a  Dinlta pollicito hyperb<pl i cum  fere aliquid et incredi-  bile imputare lepide confiteatur. Ilis verbis , Reisigius inquit, si uv vel xe adderes y vah ,  quantum periret Veneris . Lasciva  puella , quod ipsa minime cre-  dit , loquitur , nec vult videri  serio se credere , sed tentat dis-  simulare tanfum : qua ironia eo  fit amabilior , et auget amoris  flammam. Tale fere quiddam  est in nostratium more , ubi di-  cimus; am Ende : v eluti , am   Ende giebst du mir gar nidus. SimiMus Reisigianum exemplum Platonis verbis est, quam  quod supra laudavimus exemplum  Meleagri , quamquam id accura-  tius examinatum eadem dicendi  ratione gaudero iutelliges.   v fip 1 6 r y S ei' y o v ; Haec  verba Schleiermaclierus reddidit :   . Rist du ubermiithig, oder niclit?  Sed magnopere displicet, quam  V, D. secutus est, verborum in-  terpunctio , neque verisimile est,  eum, qui testes adhibere possit,  quibus rei prolatae veritatem  probet, sic locutum esse: vfipi-  6ti)S el y y ov ; Sententiam ver-  borum quod attiuet, prorsus eodem modo Socrates vfipuStyS vo-  catur ab Agathone p. 175. E.:  TppitiztjS el, £<py , gj Scjxpa-  teS 9 d *Ayd$(ov. 'TfipiOx&v  autem nomine omnes insigniuntur, qui aliquam rem ita tor-  quent atque volvunt, ut aliam vel speciem vel notionem potestatemque repraesentet, eatnque  quidem contrariam ei, quae pri-  mitus ipsi inest. Sic et vfipi-  S,eiv verbum de Homerica pio-  verbii corruptione adhibitum le-  gitur p. 174. B. "OpypoS jttv  yap mvSvvevEi ov puvov Sta -  <p$ttpO(.iy d\\a xai v fi pluat f.ls  ravryv tyv napoiplav, ad quae  verba vide annotat, p. 19. Ut  autem Sileni in artificum oirici-  nis sedentes aliud in se habmt,  aliud externa forma ostendunt,  quod illi maxime contrarium est,  ita Socrates haud raro cogita-  tiones suas obtegens aliud quid,  quam quod sentiret, verbis -ex-  primere solebat. Hinc institu-  tae comparationis et, Socratis ct  Silenorum expendas veritatem. i av yd p fii } o poXoyy  Tdp particulae potestatem recte  intclligcut , qui interrogationis  praecedentis significatum cognoverint. * II ov ; enim verba ita  proteruntur ab Alcibiade, nt rem  a Socrate negari posse negaret  quasi diceret: Rem negare   non potes. Paullo aliter Stall-  baumius de yap particula disse-  ruit annotat, ad h. 1. : Particula  yap t inquit , referenda est ad  sententiam ex reliqua oratione  facile supplendam : el fikv ovv.  — Utra rectior sit atque na-  turae Joci accommodatior expli-  catio , lectores ipsi videant.   crAA* ovx avXyzy S- t Re-    Ixtlvov ttvXjj. a yag "OXvfixog ij vXei, MuqOvov liyco,  rtivtov didcct-avTos. r a ovi) ixtlvov , iav re dya&og  avXtjrrjs ciiiky , edv re qiavXrj avXtjrglg, ( wva xccci-  j reti&at itoLSL, xal Sijloi rovs tcov &ecov te xal reXeroJv  dtofiivo v$ 6 ut to &tla etvau oi> d’ ixtlvov roOovrov    ctissime H. Stephanus , quod ia  editt. valg. omittitur, post av-  Xvrtjs signum interrogandi po-  suit. AAAa autem e licto So-  cratis responso repetitum est, qui  vfipi6xijv quidem se esse con-  fiteatur, avAtftfjv se esse non  concedat : vfiptuTJ/S y* tipl,   Oj IA* ovx avAtjxrfc,   xal ixi vvvl oS ctv x u  ixtlvov avAy. Docemur his  verbis, Olympi harmonias etiam  Platonis aetate superfuisse, qui-  bus tantum veneris attribuitur,  ut sane pulcherrimas fuisse inde  couiicias. Phrygias harmonias  fuisse ivSovdiafyiov procrean-  tes Boeckhius docet ad Piat,  Minocm p. 26.   M apCvov Mycoj xov-  i ov 8 i5a£, av x uS. Consentit  Schol, «d Aristoph. Eqq. v. 9.  &vvavAux. ZwavAla xaXtixai ,  otav 6vo avXi/Tixl to avro Ai-.  ycjdtv. 6 ” OXvpTtoS povCi-   xoS Tfv , Mapdvov pa$7)rifi.  iypcnjxt Sk avXrjrtxovS xal  $p?/vyxixovf vopovS. Yopoi 8e  7 ( 0 tXovvxat oi tis $toi>S vpvot  x. x. A.   iav te aya$uS — aJ-  A i/rpis. Etiam tibicinarum cur  hic mentionem faciat Alcibiades,  si quis quaerat , nihil ab inter-  pretibus annotatum reperict. lloc  certissimum , neminem olferisu-  rum esse iu verbis iav xt uya-  5uS avXt/xj/S avAf/y iav te ipav-    Ao?. Ut nunc verba se habent,  de artis dexteritate dicta acci-  pere possis , ut non nisi viri in  arte tibiciuaria boni dicantur,  mulieres autem artis expertes ti-  bicinariae non nisi mediocritatem  quandam teuere. Sed hanc non  fuisse scriptoris voluntatem, no-  bis quidem persuasissimum est.  Alcibiades proprie dicturus erat :  iav xs avAr/r ?/? , iav re av -  A ijxpiS y iav re ayaSuZ ns,  iav xt tpavAoS , sed brevitatis  studio oppositionem ita instituit, ut non substantiva solam  sed etiam adiectiva sibi oppo-  nantur. Ceterum vide annotat. ubi huuc locum landa-  virnus.   pova xaxexz6S at  xal d ij Aoi. Frustra haec verba emendare studuit Orellius ad  Isocratem p. 333* Scribendum  enim coniccit puvovS xarix^d^c ri  7ruit2 xal xtfAtt. Haec correctio  cum alia de caussa, tum co nomine nobis improbatur, quod  harmoniarum Phrygiarum vim  admirabilem minuit atque urctioribus finibus iucludit. JMovvt  plane eiusdem potestatis est at-  que (tvxd , eamque illarum har-  moniarum praestantiam descri-  bit, quae sua vi emergit , neque  ullo artiiicum adminiculo indi-  get , quo emineat magis elfica-  ciorque evadat. Recte inde col-  ligas, simplicissimas illas har-  monias luisse.  (torov SittcpiQt ig, on avsv 6 gyccvav, ipdotg loyoig rav-  D tov rovro noieig. r/fiug yovv orav fitv rov ullov dxovco-  I uev Ityovrog xcd itavv dya&ov grjtOQog cA kovg Xoyovg,  ovdlv ftfAft , ag £'xog tlxtlv , ovoivl' inuSuv 5e fiov avev 6 py a v ody , rptXol?  Xoyoi?, Comma posuimus post  opyaycoYt quo tautologia verbo-  rum facillime vitatur* IFiAol  Xoyoi enim h. 1. ajipositum est,  ut clarius indicetur, quid significent veitoa : avev dpydvoav   TavTuv rovro notel?. Ceterum  notandum est, alteram etiam  significationem Alcibiadem tecte  indidisse verbis iJnXoi? X oyoi?,  WiXoi? enim idem fere sonat  atque diXXoi? , ut satis lepido  ad Socraticam illam ironiam al-  ludatur, qua virum sapientissi-  mum usum esse acerbissima nemo  nescit.   ov 6% v jiiXei 9 oa? in o?  eineiv , ovSevl. De vario  ordine, quo Graeci gJs - ino? el~  Ttnv verbis usi sunt, vide annotat. p. 127. Significatum quod  attinet huius dicendi figurae, an-  notationem adi p. 63- Latiore  autem significutu serioribus tem-  poribus, ut videtur, hanc formu-  lam adhibebant Graeci, angu-  stiore, quem ipsa verba expri-  munt, antiquioribus. Nam si quis  autiquitus verbo aliquo usus es-  set, quod rei describendae minus  convenire intelligeret, ut id intelligere videietur, verbique ve-  niam peteret, illam diceudi figuram adhibuit. Perinde autem  erat, utrum Q)? ino? eineiv di-  ceret, an &S eineiv Itio?, Utro-  que enim verborum ordine uti  licuit in dictione , quae nihil  aliud significabat, quam quod ipsa  verba exprimebant. Serioribos  temporibus loquendi usu factum    est, ut scriptores eadem dicendi  formula adhibita veniam peterent  uou unius verbi minus accurate  usurpati, sed complurium, ueque  verborum solum, sed etiam seu-  tentiarum. Iam quo magis np-  tio , quam usus loquendi alicui  formulae indidit, a proprio verborum significatu recedit, eo debiliora verba fiant necesse est,  nt quasi torpore quodam tenean-  tur, qui ordinis mutationem non  facile admittat. Exemplo pro-  verbia snnt, quorum verba sin-  gula eodem ordine plernmque re-  citantur, Exemplo etiam formula  est d>? Ino? ehteiv, quae simul-  atque latiore significatu adhi-  beri coepit , liberiore verborum  ordine gaudere desiit.   xdv navv q>avXo? %f o  A eycov. Potuisset etiam h. 1,,  si oppositionem adhibere voluis-  set, Alcibiades dicere xdv ndw  aya$o? o} xav ndvv <pavXo?  6 Xiycov , de quo dicendi ge-  nere supra diximus annotat, p.  299., et cuius exemplum paullo  sapra legitur, p. 215. C. Idv re  dyaSo? avXrjr?}? avXy , idv re  (pcwXrj avXrjTpi?. Quod moneo,  ut recte varba explicata credas  209. C. dnropevo? yap, oipai,  rev xaXov xal opiX&v av roJ,  d ndXat ixvei, rixrei nui ysv-  Vijc, xal n aped v xal anco v  pejivjfpivo?, xal r 6 x, r. A,   idv re yvvrj — - xare-  XopeSa. Omnes Socraticis  dictis percelli ait Alcibiades at-  que teneri quasi vinculis sive fe- ug axovfj fj zb5v GiSv k&y av, akkov kiyovzog, xav tzuvv  q>avkog y 6 ktyav, la v te ywtj dy.ovtj lav tt arrjff i dv  t» ftuijaxuw , lx7Ujtkrjy(itvoi i<5fihv xal xaTE%6(i.Eda. lyety  ovv, <x> avdffEg, ti p} Sfukkov xofuSy du£uv (u&velv, eimina sit, quae ea audiat) sive vir,  sive adolescens. Haec dicta quoniam comparantor cum Olympi  harmoniis , quae addito artificio  nullo , ipsa per se animos audientiam capiant, merito verba  mireris illic addita: xal SrjXot  xovS xcov Sedov te xal xeXcxcjv  beopivovS 8ui x 6 2 Eia elvai .  Neque placet, quod Riickertus  annotat ad haec verba : Non  omnes hac harmonia ad  divinum furorem excitati  sunt; qui autem essent,  cos ad divina mysteria  percipienda factos esse  hoc ipsum declarat* Nolo  pluribus huius sententiae axoniav y quae manifestissima est,  perstringere ; persuasum autem  habeo, verba Platonica vitio ali-  quo laborare. Pro 8i]Xoi xovS  xt ov $egjv scribendum esse vi-  detor: SrjXoi SvijtovS xav Segov,  quae scriptura quam apte hoic loco conveniat, statim intelligitur.  Quid enim aptius est, quam mortales una commemorari, ubi sermo est de arctiore cum diis per initiationes coniunctione? Neque carent verba corruptionis verisimilitudine. Primae enim ONHTOTC vocis litterae quam facile in OI mutari potuerint, apparet. Cum autem 8ijXot verbum, quod proxime praecedit, in OI exeat, fieri  facillime potuit, ut ulterunl OI  absorberet alteram. H autem expunctum ab iis est, qui ACCADEMIA scripsisse arbitrati sunt,  quod hodie in omnibus editionibus legitur: 6?jXoi r ovS.    Eyooy' ovv, cJ av6peS.  Iiaec vulgata lectio est. Iu tri-  bus Bekkeri codicibus paucisqur  aliis iyco yovv comparet, quod  haud scio, an non probandum  sit. Nam si io priore alicuius  enuntiationis parte aliqui commemorantur, quibus, qui ia posteriore enuntiationis membro loquens inducitur, non est adiun-  ctus , iyoj 6* ovv vel lywy'  ovv poui solet, utrumque pio  oppositionis vel exceptionis ratione, quam scriptor indicare vo-  luit. Contra ubi in priore par-  ticula enuntiationis alicuius ali-  qui commemorati suat , quibus  adiunctus est, qui ia altera par-  ticula loquitur, uou lycoy ovv  sed ly<6 yovv locum habet. Iloc  Bekkerus probat Comment. Cril.  in Piat. , idem A&tio  placuit atque Riickerto. Stallbaumins in altera Symposii edi-  tione lycoy* ovv reposuit.   el /i)} HpeXXov xopi8y  66 B, E tv. Schol. ad h. 1. wo-  pi8q , inquit, xvplooS pev xo  impeXuS, o$ev xal opEoxopoS  xal yEpovxoxopoS * i 6 o 8 v v a-  jx ei Sfc xal x c3 6 <p 6 8 p a  xal xeX£a)S t xopi8y dpixpd 6(po8pa 6pixpa. Ceterum  sensus est verborum huius loci:  Ego certe, o viri, nisi viderer prae nimia ebrie-  tate meras nugas narrare,  dicerem vobis loramento  interposito, quæ mala  in me ab huius orationibus pervenerunt et quae     rtov vftocag av vfilv olcc Srj nticov&a avzog vito zmv zov-  tov J.vyav xal ndayco Ixi xal vvvl. ozav ydg axovo), itokv  E fioi (idllov tj tcov xoQvfiavzicovrav ij tb xagdla irtjda  xal ddxgva lx%tizai vi tb zav l.oyuv zav zovzov. oga  de xal akkovg ita/utoXXovg zcc avza itdayovzag. Ilegi-  xbeovg de axovcov xal akbcov uya&cov grjzoQav ev fiev  tjyovfirjv beyeiv , zoiovzov d ’ ovdev ixaGyov , ovdi zt-  tiogvfiryzb fiov % t^vyrj ovd’ rjyavaxzei ag dvdgano-    perveniant etiam nunc.  Annotat Riickertas: Non dicerem tantum, uti nunc dico , sed iusiurandum adderem. Satis nobis  liaec explicatio displicet. Quasi  si quia mira narret ebrias, addito iuramento ebrior esse,  indicetur. E hcov ojjodaS av   nihil aliud SIGNIFICAT quam: dicerem dictu mque iuranaento interposito confirmarem, Ut autem rectius  Alcibiadis verba intelligas r homo  ebrius, quae perpessus sit, ea  ita mira esse sentit, ut a ne-  mine facile credantur* Igitur ne  vino prorsus immersus indicetur,  ai illa retulisset atque eorum Veritatem affirmasset , rem silentio  praeterire apud se constituit.  Post autem non tam mutato consilio, sed quod res ita ferebat  atque loquacitatis, quam vini vis  indidit, libidine ductus, quicqui^l  perpessus sit, aperuit tamen.   V * &v no pv fi av x i oov~  tcov. Annotat Schol. ad h. l.j  iv$Ol)6lG)VXGt)V ?/ riva opX7}6iv  ippctv)}' opxovpivcov , ano tgoy  K opvfidvxcov , oi xal x potpeiS  xcu (pvXccxsS xal 8i8ddxaXoi  xov 4ioS eivat pv$oXoyovvTai,  TiveS 8 e rovS avxovs roiS Kov -  ptjtiiv etvai tpadiv. elvai 8e  xal x ijf ‘PeaS vnadovZ , ano xgjv xov JioS Saxpvcov yeys~  vrjpEvovS’ ojv apiSpov ol ptv  3*, ol 81 i Xkyovdiv. Timaeus  habet xopvfiavxtav' 7tapepj.iai-  v£6$at xal ivSovtiiadxiHuS xi~  YEtdSai. IldSoS autem rcov xo -  pvfiavticovxcov vocabatur xopv-  fiavriadfioS, Quo morbo qui  correpti erant, tibiarum cantum  audire sibi videbantur ad saltationem excitantem, neque tem-  perare sibi poterant, quin salta-  rent. Vides igitur, quam apta  hoc loco sit xciov xopvfiavxicjv-  xcov commemoratio , cum Socrates cum Marsya tibiis canendi  peritissime comparetur, cfr. Piat.  ‘Crit. p. 54. D, xavta, ai (piX&  ttaipE [ Kpixcov ] , ev ?b3z, oxi  iyco Saxei) axovEiv , &)Szep ol  xopvfiayriGivTES tcov avX&v <$o~  xovdiv axovEiv. Adde Piat.  Phaedr. p.227. B. dzavtijdas 8h  rd v o 6o v vx i zspl Xoycov  dxorfv, iScov phv, 18 odv 7/<537/,  ori eB,ei xov dvyxopvfiavxicovTa  x. x. X.   ev jtlv xjyovfirfv Ac-  yetv. Piaeterito tempore Alci-  biades bic utitur, quod Pericles  eo tempore iam obmortuus erat,  quo Agathonis ixivixia cele-  brata sunt. Ceterum ipsa verba  docent ev pbv rjyovpijv Xeyeiv,  quam necessaria lormala coS EizoS    'irillgteed   /\r «•' • Sadwg dtaxEiplvov. cxXX’ vito tovtovX rov MciqOvov  stoXXaxig drj ovta Ster idrjv 9 Sgrs poc do^ca prj fiica- 212  rov elvat l%ovn log 1%©. xal ravtcc , o Uiaxga reg,  oix Iqels cSg ovx aAq&ij. xal Eu ye vvv £vvoid 9 Ipav-  rq> , ori , ei l%i). oipv TtaQeyew tu ara , ovx av xaQ-  tSQTj<faipi> cMa tuita av itdG%oipt . dvayxd&i yaQ pe  opoXoysiv , ori vtoXkov tvde^s av avtdg En Ipavtov  fikv dpeXc5 > tu 6 9 'Afojvuiav itQaztco. fila ovv, agitEQ    elneiv verbis sit p. 215, D.  ijpeis yovv otav pev rov aA-  Xov dxovtopev Xiyovzos xal  navv ayaSov /)7fzopoS aAAouS’  A 6yovS t ov8ev pe\ei  ovSevl.   De pov pronomine nomini  sao praelixo , quo dativi com-  modi , quem vocant, vel incommodi notio exprimitur, vide Qutt-  manni annotat, in Indic, ad Piat,  Dial, IV. BeroI, 1822.   •$X oyrt Satis   usitata haec dicendi ratio tragicis poetis , quam rov evtprjpelv  ergo adhibebant miserrimam vi-  tae conditionem indicaturi. Sen-  sus est: Ut mihi miserrime  viventi vita non amplias  vitalis videretnr.   ovh ar xapr epij C atpi. Conscios mihi sum, Alcibiades ait, me etiam nnnc, si vellem  aures praebere illi , eius illece-  bris non restiturum esse , sed  eadem, quae antea, experturum  h. e. dySpano8co8d)S diaxEi-  CeCSat.   dvayxd^ei yap pe opo-  A o y eiv x. r. A. Argumentum  his verbis expressum habes eius  libelli , qui Alcibiades primos  inscribitur. Eum libellum negant hodie viri docti a Platone  conscriptum esse. Ac lieri po-  tuit facillime, ut aliquis ACCADEMIA AMATOR AMANTE AMATO, qui hæc verba legisset, de hoc argumento ad ACCADEMIA dialogorum exemplar  dialogum conscribere apud so  constitueret. Quae autem verba in-  fra leguntur p. 216. B. ?}rrrfpiva>  ti)S npijs rijs vito ,rojv jroA-  Xgjv, comparari possunt cum Alcibiade I. p. 1S5. fin. ftovXol -  prjv dv Ce xal 8iaxeX/:Cai' o’/3-  ficjScj 6l, ov n xyj 6ij cpvCet ani-  CrcSv , aAAa rr}v rfjs no\ ecoS  fiuprjv, pi) ipov re xal Cov  xpan/Cy.   fiiot ovv , cosnep ano  z&v Setpijvcav x. r. A.  Abreschius Lect. Aristaen. p. 147.  cum fiict commode explicari posse  diffideret, fivcov scribendum con-  iecit : (Uvoav ovv dsnep ano  r&v Seipijvoov iniCxopevot ra  tora oixopat tpEvycov . Recte  Stallbaumius hauc correctionem  improbat etiam ea de canssa,  quod illa odmissa verborum iunctura existeret legibus elegautiae  orationis coutraria. Quis enim,  Stallbaumius iuquit, ferat ita lo-  quentem: Obstruens aures,  tanquam ab Sirenum canta cohibens aures, fugio  virnra. — hia cum olxopai  tpevycov Stallbaumius coniungen-  dum censuit, quae verborum iunctnra nullo modo probari potest. ano uSv Uuprjvav, tni<3%o(itvo$ rct iura , ofyofiat qjtv-  •yav, iva (irj axrtov xa&ijyivog napa rovuo xaraytjQa-  B Oa. ntnov&a ds ngog rovrov fiovov av&gconav , o ovx  av rig oiot.ro Iv Ipol Ivtlvat , ro alojfvveo&ai ovnv-  ovv. iya da rovrov /rovov alo^vvoficu. | vvoiAa yttQ    Satis notum est exemplisque per  multis probatur, oixopat tpev -  ycov eam fugiendi rationem de-  scribere, quae celerrima sit at-  que subitanea. Iam cum hac il-  lius dicendi formulae notione  quomodo (5i(t conciliari possit,  equidem non video* Nam quae  fihp aliquis facit, h. e. ut apud  Homerum legitur btriv aexovzl  ye is cunctanter agit at-   que animo minus obfirmato. Dubitari nequit, quin / Via ad liti -  CxoptVoS referendam sit, ut Al-  cibiades vix ac ne vix quidem a  Socrate quasi a Sirenum cantu  dicatur aures cohibere posse , eo  facto autem in celerrimam fugam  ee couiicere. Ceterum' ad Hom. Odyss. hoo loco respicitur M. v.  59. et sqq.   iva ni) avxov xa$rj ut-  ros itapa tov rw xazayri-  pdooj. Summam laudem hia  et praecedentibus verbis conti-  neri Socraticae facundiae, nemo  non videt. Eam enim Socrati-  cae orationis vim esse Alcibia-  des contendit, ut omnes ea au-  dita per omne vitae tempus eius  auditores esse cupiant. Eius laudis eo maior vis est, quod ab ho-  mine proficiscebatur, de quo Ne-  pos in Vita Alcib. haec tradit:  disertus (fuit), ut in pri-  mis dicendo valeret, quod  tanta erat commendatio  oris atque orationis, ut  nemo ei posset dicendo resistere. His, adde verba illa, quibus Pericle Socrates dicitur plus in dicendo valuisse.  Periclem autem peritissimum di-  cendi fuisse accipimus, cfr* CICERONE (si veda),  de Orut. III. , 54* In eius  labris veteres comici,  etiam cum illi maledice-  rent, leporem habitasse  dixerunt, tantamque in  eo vim fnisse, ut iu eo-  rum mentibus, qui audis-  sent, quasi aculeos quos-  dam relinqueret.   o ovx av xi$ otoixo iv  Ipol iveivoti. Probatam ha-  bes bis verbis levitatem Alcibia-  dis supeibiainque eam, quam scriptores Veteres passim tradunt Ceterum cave eodem significatu  dici censeas iv rivi ivttvai et  elvai Zivi. Conferri possunt  hae dicendi formulæ cum LATINORVM: alicui inesse vel in  aliquo inesse et esse alicui. Ut elvai zivi ita Latino-  rum esse alicui adhiberi solet, cuhi alicui aliquid esse dici-  tur non addita, quae inter possi-  dentem et rem, quae possidea-  tur, intercedat, ratione. Evtivat  contra iv rivi et Latinorum in  aliquo inesse de eo plerum-  que dicitur, cui aliquid est, quod  cum ipsius naturu , ingenio , indole artissime sit coniunctom.  Platonis verba Schleiermacherus  reddidit : w os einer nickt in mir  suchen solite. Haec nostratium  dicendi formula apprime respon- tfiuvTtp avullyuv fih> ov Svvafilvcp, mg ov Bel noaiv  u ovtog xsXevh , £xh8ccv 8's &sc£l& cj , tijg   Tifiijs t% vtio zav tzqVjSv. dQajzsrsva ovv avtov xal  qisvya , xal ozav Z8a , alGyyvouai za wfiokoytj^iva.  xal itoXXay.Lg fiiv IjfSiag av i'dotiu avtov uij ovza Iv C  det ACCADEMIA sententiæ, sed verbi  ivetvat iv tivi nativam vim  non exprimit. Ea ut emineat  magis, verba sic reddiderim: Was  einer wohl nicht leicht meinem  Wesea eigentliiimlich glauben  mochte.   xij 5 ttftijs xrj s v it 6 xgjv  7t o X Xco v. Nequis forte scribendum censeat trjS aito xeov 7toX~  A cor, ut honor signiiicctur, qui  a populo proliciscatur : amant Graeci substantivorum passivam, quam vocaut, notionem ab activa  discernere atque, ut exemplo utar  XifiijS vocabulo, accurate disiuu-  gere honorem , qui ab aliquo in  uliquein confertur, ab honore, quo  aliquis aliquem dignatur. Ti/S xi-  ji)}S igitur idem significare atque  tov XifiadSat addita vjto praepositione indicatur. Sed liberior  etiam huius praepositiouis usus  est. Haud raro enim cum verbia  neutris coniungitur, quae verba  possuut aliquo modo, quoniam  per se spectata neque actionem  indicant , neque itaSoS aliquod exprimunt, cum nominum ambiguitate comparari. Haec nomina enim utrumque significare  possunt et actionem et itaSoS,  ut recte dicautur per se spectata neque hanc neque illam   uificarc. Sed ita ditfert vn 6  praepositiouis usus in nominibus  substantivis et in neutris verbis,  ut illis addita notionem, quae  ipsis inest, extollat, cum his coniuncta notionem novam quasi pariat, quae notio no utris verbis  proprie non inest. cfr, Hora, II.  p. 319.   iv$a xtv avxe TpdoeS dpifi-  (piXoov vtc *Ax<xtG>v  " IXiov eiSavEfiTjticcv avaXxei-  Xfit Sajievxs? Adde II. p. S36.  cridooS pkv vvv ySe y dp?ft-  qjiXoav vn *Axai(vv  "IXiov eteavafiijvoa, avaXxei-  y6i SafievxaS.   His locis , quibus alia addi pos-  sunt innumerabilia, edoceare, li-  beriore vno praepositionis usu  elfici dicendi brevitatem , quae  sane gratissima est et venustis-  sima. Ad nostrum locum ut  revertar, statim intelligitur, quid  Alcibiades confiteri cogatur a So-  crate, et cuius rei pudor illum  hoc conspecto subeat. Nimirum  qui rtoXXov ivdei/S convinci-  tur esse (vide p. 216. A.), is  se percolere debet, non admi-  nistrare civitatem , quod fecit  Alcibiades populi aura dele-  ctatus.   ij 8 £o)S dv i8 oipt h. e.  rfSoifi7\v dv avtov ISqjv. Vides  igitur, magis ad adverbium, quam  ad optativum modum IStiv ver-  bi av particulam pertinere. Id  probatur etiam eo, quod omisso  adverbio dictio existeret pror-  sns non ferenda: xal izoXXaxiS  ptv i&oifi dv avtov pp ovxa avftQQMtois' tl 6* av rovto yivoito, sv old\ on itokv  fiel^ov clv «%9olgif]v , cj^tb ovx b%g) S xi XQrjGttpa t  Tovtcp r (3 dvftQcina. xcd vito piv di] xav ccvArjfidtav  itat lyco occa dAAoi itoXAot xoiavxa it BTtov&aOiv vnu  tov 8 b rov 2 <xxvqov.    iv dvSpcditoiS. Nulla enim ad-  est caussarum cohaerentia , per  quam fieri possit, ut Alcibiades  Socratem inter vivos non vide-  ret. Adest, ubi gavisurum se  esse Alcibiades dicit, si non vi-  deret Socratem inter vivos. Ita-  que quid de Platonicis verbis  rfdicjS UV VSoifii statuendum sit,  iam vide. Brevitatis studio t/SkcoS  i8oif.it ita positum est, ut duo  liaec verba unam notionem efiiciant, quacum av particula com-  mode consocietur. Simul sup-  plendum aliquid relinquitur,  quod quid sit, ex ipsis jjSkcDS  av iSojfii verbis elicitur. Oratio enim expletior audit r tjSkcoS dv  i'8oiftlj tl idotfit. Similis ver-  borum structura in Piat. Lachete  occurrit p. 182. c. V. fin. Aa-  XtjtoS 8’, tl n napa xavxct  Akyei, ndv avxoS ijdkool cotov-  CaifUy quae verba explicatius  enarrata audiunt : ndv avxol ?}-  6kcoS dnovdatju , tl dxovuaifii  AaxrjxoS, tl r i Ttapd Tama Af-  yti. Satis autem docet haec enar-  ratio verborum, quae tl duplici-  ter atque diversa potestate (wcnn,  ob) posito satis ingrata est, quantum orationi admiss? illa verbo-  rum structura suavissimae brevi-  tatis accedat.   no Ai) pti2,ov dv dx$oi*  fiijv. Pro fitigov scriptum ex-  spectaveris fiacAAov. Iliickertus  nd h. 1. : ut piyotj inquit, verbis  iuuctum est valde, v. c, Hom.   II. /i. 2u.    A.oS 81 roi ayytXol et/u  oS avtvSev £aj v, fit}' a   7tjj6ezai 7] 8* lAtaipu  et v. 333.   gjS icpccc. *Apytioi 81 ftty  iaxov K t r. A.   sic etiam fiei^ov magis, ve-  hementius. Dictum pro fiti-  Zov dv &x$oS txoifu , Frustra rationem quaeras, cur a-  pud Homerum fikya verbis iunctum valde significet, et cur  nostro loco fitigov dv dx$oi-  ftrjv non tam positum sit pro  fitigov dv dx^oifiijVy quam po-  tius idem atque illud significet.  In caussa hoc esse reor, quod  Graeci haud raro verba co signi-  ficatu adhibebant, quem satis in-  epto nomine, vocant Grammatici  praegnantem. MkyaK w)-  8txea igitur non tam est : v ai 1 d o  providet saluti tuae, quam  magnam tui curnm agit.  Eodem modo 9 Apyttot fiky  Iaxov explicandum est : Sie   schrieen gross h. e. sie erboben  grosses Geschrei. Plura huius  usus exempla laudata reperies  anuotat. p. 87,   coite ovx ott XPV -   dcofiai. Pro xPVoMfiai libri  omnes XplfeOfLat exhibent, quam  lectionem lluchertus, nimis rcli^  giose, ut solet, in textum recepit. Sed quid facias in contexta oratione scriptura, quam  ipse, qui eam recepit, explica-  Cap. XXXIII. "AXkct de epov axovGccre,  tyto aixatiu avrov , xal ryv    oSg 3 (loiog re tCziv otg  dvvcc[uv io s %avpc(Oiav    bilem atqne rei describendae ac-  commodatam negat ? Certum quidem est, scriptores haud raro formula dicendi nsos esse gjSts  ovh Hxv oti xPV^o^ioctj cuius  exempla Stallbaumius laudavit ad  Piat. Gorg* p. edit. 85 ( . , sed  haud perinde est, coniunctivo an  futuro utaris. Ac nostro quidem  loco si xPV<S°M<xi scribitur, ne-  scire se praesenti hora  Alcibiades confitetur»  quid cum Socrate faciat,  facturum autem aliquid  sese esse uua promittit*  Quae sententia quam inepta sit  atque ab huius loci .sensu aliena,  nemo non videt. Contra con-  iunctivo adhibito penitus nesciri  ab Alcibiade, quid in universum  dc Socrate consilii capiendam  sit, quaeve eligenda ratio homi-  nem tractandi, exprimitur. Quae  sententia, quoniam aptissima est  huic loco , quid xpfo&M&i vel contra omnium auctoritatem codicibn non recipiatur, XPV^°M°^  autem ineptae sententiae lectio  non reiiciatur, caussam equidem  non reperio.   neti vito j.tlr 8 y tcov av-  \y p dz w — V7C 6 tot j Se  tov Sazv pov. Av Xypaxa  Socraticos sermones significare,  Satyrum Socratem, nemo mirabitur , qui Socratis cum Marsya comparationem legerit. Ordinem  verborum quod attinet, proprie  dicendum erat xai V7cd ply Si }  tgov otvArjpdrcov tov tov tov  2£aTi>pov. Sed de industria Al-  cibiades hacc verba verbis com-  pluribus interpositis seiunxit, ut  maiore vi afficiantur verba rovSe  tov Scnvpov . Vide de hac   seiunctione verborum annotat, p.  59., p. 129. , al. Ceterum imo  praepositionem non sine vi re-  petitam habes. Nam cnm ea   eius potestas sit, nt cum Ttd -  $ovS notione plerumque couiun-  gatur, ideoque ipsa quasi colore  imbuta sit notionis illius: dupliciter posita haec praepositio  non quidem 7td$oS duplex ex-  primit, sed ndSov ST vehementiam,- qualis descripta est p. 215*  E. noXv pot paXkov y td>v xo-  pvfiavTicdyrcjv y re xapSia ny-  Sqi xal Sdxpva ixxeltat.  aWa 5 & i pov ctxov-  6 at e. Vulgo aAAa Sy legitur;  praeterea codices nou pauci pov  pro ipov exhibent. Riickertns  inde di pov edidit annotaus ad  h. 1. Nobis, inquit, nulla in  pronomine vis esse visa est ,  propter quam codicum lectionem mutaremus. Itaque Si pov dedimus :  Miror, Biickcrtum ita  iudicare potuisse. Etenim qnao  hucusque narrata sunt ab Alcibiade, ea, siquidem homini fi-  des habenda est, et aliis acciderunt* Ea igitur satu nota esse  Alcibiades contendit, adeoqne ni-  hil facere ad Socratis indolem  accurate cognoscendam, nt prae- i%H. tv yag la ts, ori ovdilg vficov r ovtov yiyvaOy.u'  D dXXu tyco drjZadn , tjielxsQ vgaxs yag, on  ter Re neminem censeat ipsam cognitam perspectamque habere.  Quod igitur none Alcibiades probaturus est, id se tautummodo  expertum' docet atque se esse  unum, ex quo audiri possit vera  Socraticae indolis atque naturae  descriptio. Nihil igitur certius  est, quam ipov scribendum esse,  non fiov. Et quoniam mala mo-  do commemorata etiam alii per-  pessi sunt, haud dubiam est,  quin nova quaedam relaturus Al-  cibiades dXXct dixerit, non aX.-  Xci ; ea autem mala, quoniam  malis supra commemoratis oppo-  nuntur necessario, etiam di recte  habet, non 8t}, Nobis quidem  de scripturae veritate aXXa 6k  ipov y vel aXAct 8* ipov, quod  Bekkerus habet, ita persuasum est,  ut etiamsi omnium codicum de-  esset auctoritas, verissimam censeremus. Sed adminiculo suo non eget scriptura illa. Florentiui  enim codices aliique libri pauci  quidem sed non mulae notae eam  repraesentant.   ev yap idxe. Qui ad ver-  ha p. 208. C. xal r/, u>S7tep ol  xeXeoi dotpidxcA , Ey tdSi , iqrrj  sophisticum orationis colorem,  quem Plato verbis cu Sittp ol do-  <pidxctl indigitavit , in verbis ev  id$i deprehensisse sibi visi sunt,  Wolfius, Astius, Schleiermache-  rus , ii in verbis ev Idxe nihil,  quo Sophisticam artem odoratos  esse coniicias, annotarunt. Con-  cedimus quidem, heri potuisse,  ut sophistae 1 insto saepius illa  dicendi formula uterentur, sed  non ideo sophista sit vel sophi-  sticam artem imitetur, qui hanc formulam exhibet in oratione,  praesertim cum id facit, ut fecit  Diotima . semel,   d XXd iyta dyXcodco , $-  neinep ij p&a prjv. Cum em-  phasi verba pronuntianda sunt  dXXa iycj 8yXGD6co sc. oloS  id nv atque inprirais iyoS pronomen, quod ue exhibuisset quidem Plato, si in praecedentibus scripsisset aXXa de pov axov-  daxe , Ceterum supra annotavimus ad verba p. 2 15. D. iycj  yovv , co ctvdpeS , ei p>) ipeX-  Xov xopidy 8o£,eiv peSvetv, ei-  Ttov opodaS d v vpiv olat 8?)  jciitovScL X. T. A* , Alcibiadem noluisse primum, quid ipse per-  pessus sit atque adhuc patiatur  Socrate auctore malorum, enarrare, post consilium mutasse loquendi lubidine abreptum. Ea consilii mutatio ne forte artiheiosior  videatur atque minus ex humanæ naturæ indole petita: omnium  rerum difficillimum esse solet initium. Eo superato gaudium cor subit, quia superareris atque ani-  mus olterius progrediendi. Post  ne infectum relinquatur, iu quo  aliquid operae consumseris, totum  opus perficiendum suscipitur. Subit animum dulcissima memoria  versuum e Goethii Fausto petitorum , quos cnm Platonis verbis iiteiitep ijpBtdprjv comparare  possis:   Das Mogliche soli der Ent-  schluss   Beherzt sogleicb am Schopfe  fasseu   Er will cs dann nicht  fahren lasse n   Und wirket w ei ter, tveil  er must. HaxQatyjs (gauxtog diaxtirai rav xctXi 5v xai «eI x&ql  rovrovg EOzl xai butiickipam. , xai av ayvotl mxUz a xai    i/jmrixojf Sidxeirat  roov xa\djv. Annotat Rucker-  tos ad h. 1.: Genitivus tgdv xa-  \65v pendet ex ipooTtxdjS e more  Graecorum vocibus derivatis eundent casum addendi, quem verbum secum habet . Eodem modo  de hoc structurae genere Mat-  thiaeus disseruit Gramm. ampl. Possis etiam  ita tibi rem explicare, ut ipeo-  xixvS SidxEttiSai unam notio-  nem if^xv verbi efficere censeas  atque eius structuram assumere.  Ceterum nemo non videt, ipeo-  TixcoS StaxEitiSai multo graviore SIGNIFICATV esse, quam ipav  verbum. Apprime enim Latinorum  perdite amare respondet, qua  formula dicendi inprimis comici  Latini usi sunt. Mirari autem licet Græcæ illius et huius formulae  diversitatem. Nam quod Latini  adverbio, Græci verbo expresserunt, quod Graecis adverbio, LATINIS verbo indicatum est,   xai av ayvoel itavxa  xai ovdhv o 16 e v , coS 1 6  uXVM a a vx o v. Vulgo haec verba ita edebantur, ut nulla  post avrov interpunctione po-  sita verba r 6 6xi)f*ct avrov   ad subsequentia traherentur. Qui-  buscum ut aliquo modo conve-  nirent, H. Stephaniis scribendum  coniecit : ci? x 6 <$X*/M a avrov  ov deiXffYGoSeS, Haec scriptura  Fischero probata est et Bastio  et Wolfio; recentioribus interpretibus merito ea displicuit»  Longum est, omnes ingenii coniectnras repetere, quibus hunc  locum docti viri sollicitaruut.  Stallbaumius omnes loci difficul-  tates sublatas putat recepta, quam  Bekkerus et Schleiermache rus post  avrov posuerunt, interpunctione.  Videlicet, vir doctissimus ait,  csf xo <$XVl l0C carro v significat;  quemadmodum eius forma  et habitus est h. e, queoadmodum ipsa eius forma  et habitus prodit. Eadem  Riickerti sententia est, quae cur  nobis non placeat, paullo infra  dicetur. Priusquam enim singula verba adeamus , totius loci  sententia paullo accuratius examinanda est. Omnis Alcibiadis  oratio in duas partes dividitur:  altera res continet convivis satis  notas, sed quae ad cognoscendum Socratis ingenium haud mul-  tum faciunt, in altera commemorantor, quae ex Alcibiade so-  lum audiri possunt fefr. p. 216.  C. «?AA a 81 ipov axovdars) e®  quibus solis ad Socratici ingenii indolem cognoscendam auditores ducuntur. Ac de posteriore illa orationis parte infra  dicetur; prioris initium verba  sunt opaxe yap. Quae verba  praecedentibus opponuntur ; tv  yap fdtE, oxt ov8e\s vpdov rov-  x ov y ty y ai 6x Et. Tangi igitur videtur opdxE verbo incogi-  tantia convivarum, qui, quod  oculis cernant, id credant, cum  non debuissent credere, contra  quod debuissent, nou videaut.  Iam ad particula, quae in verbis repentur xai av ayvoEiy  indicatur et haec et subsequen-  tia verba eadem conditione, quam  praecedentia, poni, ut expletior  oratio audiat: xai o par e , oxt  ayvoE i x. r. A. de qua vi av  particulae vide annotat. Nura cum hac orationis confm-  (XvSlv ocdsv , log to (>XW a ocvtov. tovto ov Gcifoivcj*  6sg; Gqjodga ye. tovto yag ovrog negLpapAyTcxi,   cogiteg 6 tykvppivos 2J6ifa]v6$' kvdo&ev 6s avorfitig  n otiijg , ofetfte , ysuti , iJ ccvdgtg <5 v[ix6tcu , aacpgodi J-  mationc satis convenire censes verba cjS to <SXVl ia clvtov ,  quemadmodum ipsa eius  forma et habitas prodit?  Sed hoc ut mittam , turpi vultu  protervoque Socratem fuisse acci-  pimus , fatuo a nemine scriptore  traditum est. Neque cura turpi-  tudine atque protervitate vultus  fatuitatem coniunctam esse necesse est. Recte autem inspectis  Platonicis locis , ubi inscientium  Socrates et vero etiam fatuitatem  quandam animi ostendit ( cfr.  annotat, p. 290.)» doceberis, verbis atque libera rei confessione,  non forma et habitu vultus cor-  porisque id fieri. Nemo igitur  oculis cernere potnit , sed auri-  bus tactum percipere inscitiam  Socratis, ut male xal av (opd-  Tf)gd$ to 6XVM a ccvtov  verba coniungi censeas. Verba  autem ayvoei TCavia xal ovSev  oldev etsi aliquo modo defendi  possunt, tameu habere, quod of-  fendat, prudeus lector intelliget*  Deleta autem litterula una et  tautologia nobis quidem ingra-  tissima removetur, et commodiore  sensu coS To 6xtyM a ocvtov verba  afficiuntur. 'Scribendum nimirum  esse censeo : xal av ayvoei   navTa xal ovSh oldev , cJs" to  ( 5XVM a ocvtov. Iam sensus est  totius loci: Oculis vestris  videte (atque credite), Socratem iuvenes pu1cros perdite amare semperque iis se adiungere  eorumque summa admiratione teneri, et rursas  omuia nescire, ac ne scire  quidem, qui ipsi sit habitus externus h, e. ne curare quidem corporis cultum et vestitum. Olim coS  to 6XW& avrov convertendum  censebam: wie cr sich das  Ansehen^giebt, quae conversio optime conveniret cum  opdre verbo. Sed Alcibiades  hoc loco narraturus, qqge in Socrate oculis cernantur, cum pulcrorum iuvenum studium commemorasset, quod revera simulabat  Socrates, et inscitiam, quam interdum vel gloriabatur, incuriam  corporis, quapi immunditiem vocare possis, nullo modo silentio  transire potuit. Satis notum enim  fuit, Socratem raro lavasse, rarius  capillos compsisse atque omniuo  ceteram corporis curam adeo neglexisse, ut v. c. Aristodemus  cum lotum conspexisset atque  calceatum Socratem, insolentiam  rei meratus ex eo quaereret:  quonam iret ovteo xaXoS ye-  yevrj pivoS . Vide Sympos. A. Ceterum dxt/poc vocabulum de cultu corporis atquo  de vestitu significando Graecis  in usu fuisse, satis docere pos-  sunt Plauti verba Amphitr. Prol.  V* 116.:  Nunc ne hunc ornatum vos  xneum admiremiui  Quod ego huc processi sic cum  servili djjqpa Veterem atque antiquam rem novam ad vos perferam:  Propterea ornatus in novum in-  cessi modum. v>;g; iGxe , oxi ovx’ , tl rtg xaAos loxi, jitXti avxaJ ovSev,  kU.u xatacpgovtZ xoOovxov , o6ov ovd’ av tlg olrj&tit], e  ovx’ tl xi s irkovOLog, ovx’ tl alXr\v xivd xijirjv iyav  xuv vito itkrfiovg jxux.uQitoy.ivav. ijyuxat 8i itdvxa    Sequentia verba rovto ov (Sei-  Xtjvc38eS ambigua potestate di-  cuntur, ut iis ad alteram partem  orationis paratum aditum habeas, qua verum de Socratis ingenio iudicium continetur. ^SsiXrfVco-  8eS enim de externa figura ita  dicitur, ut Socratis vultum indicet similem fuisse Silenis; et ad  cetera, quae praecedunt, verba  tractum Socratem similem Silo  norum perhibeat. Iam iudicare  possis de verbis (Sqpodpa ye, quibus titramque 6ei\ijvaoe5 voca-  buli relationem Alcibiades sibi  probari indicat. Sed alteram  tantummodo verbis sequentibus  exprimit hoc agens, opinor, ut  subita novae rei commemoratione,  ud quam rem audiendam animi  convivarum minime parati essent,  acutissimi iudicii admirationem  et gloriam certius atque celerius  assequeretur.   rovto ydp  7tepifl&-  pXijrat, rdp particula du-  plici relatione hoc loco posita  est , ut et ad rovto GeiXtjvg)-  8eS pertineat et, ad notaudum  convivarum errorem, qui Socratem talem esse putaverint, qualem oculis viderint, ad verba referatur p. 216. C. ev yap fore,  Zri ov8elS v/uav rovtov yi-  yvojtixeu Sensus est: Namque  miram hanc Silenorumque  protervitati atque im-  munditiei consimilem for-  mam ille induit Sileno-  rum instar, in artificum  officinis sedentium, qui    intus reconditas statuas  deorum pelle x sua conte-  gunt.   7to6rj^ f oVe6$e t ye/tei.  Haud raro mediis interrogationibus verborum interponuntur secundae personae singularis atque  pluralis numeri, quibus provocantur, qui rogantor, ut ipsi uua  rem interrogatam iudicent, atque quid ipsis videatur, aperiant.  Hic dicendi usus Graecis haud  infrequens, neqae a nostratium  more alienus est. Duo autem  snnt, quae verbis hoc modo interpositis efficiuntur: gravitas au-  getur interrogatae rei, et alacritas interrogationis amplificatur. Compluria huius structurae ex-  empla apud Graecos scriptores  Stallbaumius attulit ad h. 1.,  Ruckertus ad Piat. Symp. p.  202. B.   d A. A a nat aqxpovEi  oX. r. A. Haec proYsus conve-  niant cum Diotiinae praecepto  laudato a Socrate p. 210. B.  &vo? ro CcpoSpa rovto^ar-  Xdtjoti xauxppuvijdavra xa\  tfptxpov 1 /yTfddj.iErov. Quae insequuntur verba ovd av tiS  scribae alicuius imperitia in ot;-  dfl? dv mutata sunt, quam lectio-  nem unus exhibet codex Bek-  keri. Alibi notavimus ovSs tls  significare prorsus nomo,  de quo significatu  sub v. ou6£ ei?. Haec verba  etiam ibi exhibere amant scripto-  res, ubi allectatam orationis gra-  vitatem rejvacsenUut. Possis ea   23  ravrcc t d xzyfiaza ovtisvdg «|t« xal qpag ovdlv tlvat,  tlgavEvi^uvog Se xal icai^av nonna w filov itQog tovg  av&ganovg duratei. tSxovSaOavzog de avzov xal avo i-  Z&tvzog ovx olda, fi ug e ai pax e tu ivzog dyalfiaza' a te'  lyto ijdi] noz’ tldov, xal fioi 1'do^ev ovza titia xal  SI 7 jjpvtfa «&>» xal ndyxala xal tiavfiudza , Sgzt nouy    h. 1. convertere: nemo gen-  tium. Verba convertit Stall-  baumius: quantopere nemo  quis quam crediderit.   xal i/fiaS ovSlr elvat,  Ileusdins Spec. Crit. pro r/puS  scribendum censuit XlpaS. Non  recte t neque placet verborum  conversio Stallbaumiana : atque  nos, qui talia appetamus»  nullo in numero haben-  dos censet. Verba convertenda sunt potius : atque nos,   qui talia possideamus, flocci  pendit. Loquitur enim Alcibiades , homo ditissimos atque o-  xnoium rerum honore, quas mul-  titudo admiratur, abundans. Qui  cum se contemtum a Socrate  vidisset (cfr. p. 219. A. seqq.),  insuetae rei experientia motus  verba proTert xal rjpaS ovSkv  elvat. Sed ne ingenuitatem Al-,  cibiadis forte non agnoscas, ani-  mique nobilitatem, TjpaS ovdlv  tlvcn verborum magis etiam, quam  nos fecimus supra , lenienda est  interpretatione asperitas. Signi-  ficare igitur contendimus: omnes, qui talia possideamus iisque gloriemur, floc-  ci pendit.   tlpovevopevoS Si xal  7t algor, cfr. Cic. de Orat. 2.  Urbana etiam dissimulatio est,  cum aliter sentias ac loquaris.  In hoc genere Fannius in annalibus suis hunc Aemiliaoum fuisse et cum Graeco verbo appel-  lat eYpojya , sed uti ferunt, qui  melius haec norunt, Socratem  opinor in hac tlpoveia dissi-  mulautiaque longe lepore et hu-  manitate omnibus praestitisse.  Adde Cic. de off, I. c. SO : de Grae-  cis autem dulcem et facetum fe-  stivique sermonis atque io omni  oratione simulatorem, quem rf-  poora Graeci nominaverunt, Socratem accepimus, v   ta £vt of dyaXpata.  Respicit Alcibiades ad Silenos in  artificum officinis sedentes, quos  idem dixit p. 215. B. 8tj (aSe  8totx$ivraS ostendere ayaXpa-  xa J&ecav. Hinc explicatur fa-  cillime, qui fiat, ut cum drtov-  Sctuai verbo avoix$yvai verbum coniungatur. Sileni eaim  cum aperiuntur, fraus detecta est  Silenique nihil nisi capsulae esse  reperiuntur rerum divinarum.  Recte Ruhnkenitis ad. Timaei L.  V. Pl. ayaXpa proprie dici mo-  net quodeunque grata sui  specie oculos delectet.  Recte igitur Stallbanmins anno-  tat : ra ivtoS ay aXfiat a  intelligi species illas vir-  tutis in animo Socratis  conspicuas. Praeter alios,  qui Platonis locum imitati siut,  scriptores, idem Ciceronem laudat Legg. I. 22. Qui se ipse  norit, aliquid se sentiet  habere divinum mgenium-    xiov elvai Iv Pqcc%bl o n xelsvoi EaxgdtrjS- yyov[itvos  de avrov ionovSaxivai iit l r y Ifiy aga Sgficuov yyy-  adfnjv tlvai xtu £vTv%Tffia Ifiov &avfiaUTov, cjg vxdg-  %ov [tot %ttQiaa[iiv<j Etoxgdrct nave’ ccxovGai, oGa-  n cg ovrog fjdct. itpgovovv yccg drj ini ty i aga &av-  (idoiov ocJoi/. zavxa ovv diavoy&als, ngo tov ovx    que i n N s e sunm sicut si-  mulacrum aliquod dedi-  catum putabit.   nai jioi ido£ev. In aliquot  codicibus pro pol legitur Ipoi,  quod Bekkerus in ordinem ver-  borum recepit* Iniuria , ut vi-  detur. Ey g> pronomen in prae-  cedeutibus verbis necessaria de  caussa positum esse, videlicet ut  aliis, qui forte dyaXpaxat io  Socrate latentia spectaverint, Al-  cibiades se opponeret, extra du-  bitationem positum est. Sed ideo  non necessarium est , ut et in  sequentibus verbis pari gravitate pronomen exornetur. Plane alio  verbo accentus orationis ponen-  dus est , quem si tenaciter in  pronomine posueris atque ipoi  scripseris, vide, ne sensus effi-  ciatur ab huius loci natura alie-  nissimus. Diceret enim Alcibiades holi ipoi i6o&£Y non alio sensu, ac si opinaretur, esse posse  illorum dyaXpdxoov spectatores,  quibus ea non divina, aurea, pulcherrima et summa admiratione  digna videantur.   <2sta itoirjr kov  o tt  xaXevoi 2ajxpdtrjS h. e.,  ut illico Socrati me eman-  cipatum censerem, neque  quid ego, sed quid ille vellet, faciendum putarem. Pro xehevot vulgo xe-  tevst legitur. Illud ex optimis  codicibus recentiorum editorum  consensa receptam est.  Zppaior fiyrjtfd prjv el-  V au De Zppdtov vocis significatu vide annotat. p. 88. Ce-  terum Schol. Bodl. , quem Kuk-  kertus laudat, haec habet : ip-  paiov ru dnposdowfxor nipdoS  ano xcov ir xalS oSoi X anap-  X&r t aS ol odoinopot xare-  65lov6i t 7ta\ yap iv xaiS odols  ZSoS ijv ISpvoSai tov * Eppijv ,  itap o xa\ ivodioS \iyexai.  Quod sequentia attinet noti evrv -  Xrjpct ipov SavpadTov, ud haec  verba Riickertas, Duplicem , in-  quit, video pronominis expli-  candi rationem y vel ut in ipov  vim inesse dicas , quod Alcibiades sibi hoc, non aliis contigisse  gaudeat j Socratis ut amorem ex-  citaret: eximiam meam fortunam; vel ut pronomen possessivum pro dativo usurpatum interpreteris: eximia mihi hoc  fortuna contigisse . Qua-  rum utram praeferam , nescio.  Neutra nobis placet. EvTV£ipACt  ipov eodem modo dictum est,  quo nos dicere solemus: meiu  gutes Gluck.   v   itppov ovr yap St/. Pro  Sij vulgo r/drj legebatur. Illud  fiekkero debetur, qui id ex optimis codicibus restituit. De ironica 6rj particulae potestate vide  Indices sub v. 6i/. Rem quod  attinet, iuprimis conferendus est  locus Piat. Alcib. 1, p. 104. A.  xa yap vndpxovxd tSoi peyaAxt  23 * EiaQcog ccvtv axol.ovftov fiovog fisz’ avtov ylyvEG&ai,  tote dzozk^zav tov axbkovftov fibvog (SwEytyvof tyv.   B Ssi yap zgog vpag zuma r afai&ij eItcelv. alia ZQog-  e%ete tov vovv' neti tl ipEvSofiai, ZwxQccTEg , l£tisy%s-  CWEyLyvo^rjv yap, avdgtg, pbvog povco , xal (pjirjV  avTLxet diakli;E<f&at, avtov poi, cczeq dv Igatityg zai-  ducolg iv igrjpla diaXz%%Elri , xcd tyaiQOV. tovtov 6’  oi3 pdl.cc lylyvETo ovdiv , alti uszeq zlvjftzi , Scateri vai , gq$T£ jiijSevoS SettiSaif  ano tov dcopazos dp&apsva xs-  Aevtgovtci eis xrjv iftvxrfy ' olei  ydp 8 i/ elvat npootov per xaX-  kitixoS te xal pkyi6xoi* xal  xovxo fic v 8 ?} navxl drjXov  iSalv, uxi ov ipevSy.   07 *x eImSgoS dv ev cixo-  XovSov povos per* aw-  xov y. Haec verba ne falso in-  terpreteris) Alcibiudemqae forte  statuas solum Socratem ita convenisse, nt semper tertius adesset: Athenienses ditiores domo  non exibant, quin servam sccum  ducerent, qui, si quid opus esset  in via, id curaret. Hinc factum  est, ut Alcibiades quoque tum ad  alios, tum ad Socratem nunquam solus accederet , sed semper pedisseqnunt una adduceret. ansp.dv  SiaXsxS  Opinabatur Alcibiades , Socratem  talia sibi dicturum esse, qualia  soleat , ubi solus sit cum amasio, umator dicere, atque vehementer gaudebat. Gaudii caussam expressam habes verbis p,  217. A. 6 j? vndpxov poi x<*pi-  tiapkvco 2coxpdz£i it dive axov -  dat, udanep ovxoS y8et. Sole-  bant enim amasii amatoribus gratificaturi obsequii praemia sibi  expetere, neque se dare, nisi,  quicqnid expetiexint, consecuti    t   essent. Cfr. Piat. Menon, p. 76.  B. , ubi haec leguntur: M. aXX f insi8dv uot <Sv  tovt 9 tinyS, oo 2rixpa-  teS , ipdS 6oi.   2. xdv xaxaxExaXvppkvoS nS  yvotr/, oJ Mevgjv, StaXeyo -  pkvov 6ov , oti xaXoS ei,  xal ipadxal 6oi hi eldiv .  M. tl 8?};   2. oti ovdlv aXX* rj inirar-  teiS iv roiS XoyoiS' unsp  noiovdiv ol t pv<p<5vTES, UTE  tvpavvEvuviES , ccdS dv iv  g opa &)6iv. aXX* c SfnEp eIgjSei, 8ia-  \£X$£ } iS [av] poi  ctm-  c ov. Annotat Stallbaumins ad h. 1. :  Pertinet, inquit, dv particula ad  universam sententiam ideoque  connectenda est cora verbo prin-  cipe enuntiati coxeto , ita ut in-  dicet actionem saepius repetitam:  solebat identidem disce-  dere, de quo loquendi genere  optime disseruit Rostius Gramm. Itaque non  est quod cum Astio corrigamus  arra poi , aut cum  uno cod. Yiudob. dv deleamus. Perscripsi integram viri do-  ctissimi annotationem studioseque legendam Symposii lectori-  bus commendo. Nobis quid do sr.  jrfolg [ av ] fwi 6vvt]{iiQtv<Sag (yycro (\xiav. (itra  ruvra GvyyvfivafcGdcu trgovxaj.ov/ujv avzov xai G wt- c  yi>y,va£6[t>]v , Sg x t ivrav&a mouvcov. Gvvcyv(ivatcro  ovv (io i xai XQogimi/.aic itoXlaxis ovSsvog nuQovzog.  xca tl Su kiyuv ; ovSev yccQ /tot itltov ijv. InuSi/ dh  ovSccfiij ravTij tjvvtov , ido^i /tot tzi&txiov eivctt rei  ctr6pt xaza ro xagzeQov xca ovx avtttov, lnu6i)xtQ  iy/.iyiiQr[xr}, akka iaziov IjSt] , ti ian ro 7CQayua. tcqo o hoc loco videatur, si quaeris,  hoc est: Contra Alcibiadis vo-  luntatem contendimus esse istud :  solebat identidem discedere, quem haud verisimile est,  cum, quod speraret, saepius non  evenisset , quoties cura Socrate  congrederetur, toties exspectasse  avtixa SiaXeZedSai avrov x.  t. A. Etenim quem saepius spes frustrata est , is sensim sensimque ei diffidere solet atque lætissimam, quam antea habuit,  exspectationem ex animo removere. Igitur si saepius rem il-  lam factam accipias, vereor, ut  etiam xai ixaipov verba satis  bene habeant. Verborum ordi-  nem quod attinet, dv particulam  eo loco positum habes, quo mi-  nime exspectaveris, Iam cum necessarium non sit, ut res ab Al-  cibiade narrata saepius facta esse  cogitetur, eius autem repetitio cum singulis ALCEBIADE verbis no  conveniat quidem satis, nihil veriti codicum auctoritatem, quos  in falsissimis interdum consentire vidimus, av particulam un-  cinis includendam curavimus.   tivyyvfivacledS at itpo v-  HaXov pijv avrov . Vide  quae annotavimus ad verba xai  7 } ye <ptXo 6 o q> ia ed.p. 101’.  Rem quod attinet, semel fastam esse contendimus. Nam quod  paullo infra legitnr TtpoZfitu.-  A ais ito7(\axiS ovdevoS napov-  roS , ita intelligendum est, ut,  dum GYMNASTICA cxerceicnt So-  crates atque Alcibiades, saepius  non aff uisse docearis, qui una se  exercerent aut luctantes specta-  rent.   xai ti deiXiyBiv, IJac  formula dicendi uti solent, qui  sunt animo commotiore, remque  sibi injucundissimam quam fieri  potest paucissimis verbis enarrare cupiunt. Accentus autem  orationis in Xkysiv verbo po-  nendus est, quod praegnanti si-  gnificatu positum idem fere de-  notat atque doXtxov xataxtl -  VBiv tdv A oyov. Quae sequun-  tur verba ovdlv yap poi : nXiov  rjy , recte Stallbaumius interpre-  tatur: nihil enim pro ficicbam.   xa\ ovx — iit e tSijit e p  lyx£X&ipVxy. Haec prorsus  conveniunt cum verbis supra le-  ctis p. 216 0 aAXa iym 6y-  XadcJ, izeinep i/pbdptjr, ad quae  verba vide auuotut. p. S50.   aXXd idt iov IjSrj ti idti  to itpayya. Solent haud raro  Graeci scriptores commemorato  eo , quod faciendum sit, addito-  que, quod non faciendum sit,    358    nAATSINOS    xcriLovfiai Stj ccvtov ftQog zo GvvSukvhv , dzc^yag tog-  itCQ ipadzrjg itaidixoig ImflovtevQV. xat fioi ovSe  D zovzo za%v vnfjxovGtv , ofiag S ’ ovv %Qova indaftrj.  ixudrj da atplxtzo to xquzov , Semv/jGag andvai  Ifiavltzo. xal tote fiav ai6xvv6iuvog dcprjxa avzov.  av&ig da ijctflovAtvGctg , httiSt] idcdiixvyxu , SisXsyo-  fitjv 7 to(i$o) ztZv vvxzav , xcii IzEiStj tfiovhEzo ajrta-    quasi , quid faciendum sit , non  commemoraverint, id verbis paul-  lisper immutatis atque aXXa par-  ticula adhibita oppositionis augendae gratia repetere. Idem  igitur significant verba £8o£ii pot  iniSexkoy elvai rw avdpl xat a  to xapzepoy et IdxkoY i)8tj t L  idn to itpaypa, Exemplum est  huius structurae p. 210. O. pexa  Sk toL imrrfdsvpocxa hei xaS  iiet6xt}paS ayayeiv , %ya i6y  ctv imdTrjpcjy xaXXoS xai  fiXkncov itpos txoXv i/Stj  to xaXdv pijxkrt to nap M Qtyanory  d A A.* liti to  txoXtj itkXayoS xexpap-  pkvoS x. T, X . Wyttenbachius  Bibi. Crit. V. I. P. I.  scribendum coniccit aXX Itiov  hti to itpaypa, quafc scri-  ptura eo nomine nobis improba-  tur, quod cuiu praecedentibus  verbis, quibuscum convenire de-  bet, poi iitiSerkoy eirat   rcJ dvdpl xaxa rd xaprepov ,  multo minus, quam aXXa IdxkoY  t/St}, tI idn to itpdypa f conso-  ciutur. Idtkoy verbum quod at-  tinet, ub Idtiv derivatum esseceo-  seut iulcrpretes , ut seusus sit;  videndum est, exploran-  dum est. Vide Butttnuiini  Grarnm. ampl. Nobis «b tidkycn semper deri-  vandum cs»e videtur, neque tamen  sciendum e * t recte converti.    sed faciendum est, nt sciam.  Vide annotat, p. 207«, p. 169. al.   vSitep ipadxijS  7 t aid txojs kitiPovXevcov.  cfr. p. 213. C. xal xov 2co-  xpaTTjj do 'Aya^cov, cpavai , opa,  et pot InapwiiS' ce? ipdl o  TOVT0V ipcoS xov av^pooitov  ov (pavXoy Ttpaypct ykyover x.   T. X. t quae verba nostris expii-  cautur. Xpoyco , quod sequitur est: multo tempore praeterlapso.   rd TTpdoxov, dsinvifdaS.  Olim posita ante T o TtpdxTOY di-  stinctione haec verba cum se-  quentibus iungebantur . Quod ita  recte fieret , si semel venisset  Socrates atque tum initio quidem  abire post coenam voluisset , post-  ea vero a proposito destitisset .  Quum autem tum revera disces-  serit , fuit utique ita distinguen-  dum, ut Jactum est inde a Bek-  kero, llitckert.   It 6 (i f> 00 TQOV Y v X T 00 V h. C.  in multum usque noctem*  cfr. Piat. Protag. p. 310. C. xai  Ixi per iyextlprjda evSvS napd  dh levat, 'intixd poi Xiav nop-  facd £8o£e zdoy vvxxuv elvai,  ad quem locum Stallbuumius lau-  dat p, ed. 24.1 Aeschinem adv.  Ctcsiph. $. 122. for} 6h 7tO{5()u  rijS r)pkpa$ ovdrjS* Ceterum ne  vcu, <Sxt]m6(iEvos , ou otiis tirj, XQOSTjv&yxaGa avtov  fiiveiv. avtnavtro ovv iv rjj ixo/iivy ijiov xMvy , iv  yitfQ IStinvu , xai ovSslg iv ta olxrjfiau tiklog xa9-  tjijSsv rj ijfis ig. ^XQ 1 ovv Sij Ssvqo tov bbyov E   xaXas ccv %ot xai tcgog ovuvovv Xtytiv tb 8 ’ iv-  ttv&ev ovx av nov rjxovGcns Ityovxog, tl (ir/ xqwtov  ( iiv , tb Xsyofievov , otvog avsv ts acudcov xai fisxa    pluralem numerum mireris, vv-  hteS non noctes sunt, sed horae  nocturnae, de quo significatu  vvxxeS yocis vide Stullbaumii  annotat, ad Piat. Phileb. p. 158.  Quod sequitur xai inEtdi) ifiov-  Xexo dnikvat, eodem modo, ut  praecedens amkvai ifiovkEto non  convertendum est: abire vo-  lebat, sed velle se abire  dixit. Vide annotat. , * t   dxrjnx optv of , ori  eXrj. Timaeus habet L. V. Pl.  ^MjittOfiEvoS. npoq>adi^6pevoS.  Kecte. Etenim qui ipse non habet  in se, quo aliquid probet aut ex-  cuset , eum niti oportet in re  extrinsecus petita , h. e, npo-  tpadet rivi-   iv ty lx» /tcvy l)iOv  xXivjf. De horum verboram SIGNIFICATA supra dictum est annotatione. ct 334. Praeter locos illic commemoratos con-  fer etiam R. Kubnerum ad CICERONE, TUSC. DISP., ubi laudantur Pind. Olymp.  I. init. prjd' 'OXvpniaS aya-  ya (pkpxepov avdddopev ibique  Boeckhii annotat, p. 104. , CICERONE (si veda)  T. D. I. 1. $. 2. : quae tam ex-  cellens in omni genere virtus  In ullis fuit, ut sit cum maiori-  bus nostris comparanda ?  xaXtiS aif A kyetv. Scriptum exspecta-    veris primo obtutu naXdjS av  Hx<n ojSte npoS ovuvovv Ac-  xxkov elvai, Kai pro gjSxb po-  sito vario modo verba explicari  possunt. Facillima explicandi ra-  tio videtur ea , qua post xai ,  Eivat verbi optativus subintelli-  gitur. Optativum autem sty recte  omitti posse contendimus tura,  quum antecedit, ut hoc loco, alius  verbi optativus modus , ex quo  ille facillime eruitur. Explica-  tius igitur enarrata verba au-  dinnt: pkxpt pev ovv 8r) Ssvpo  tov Xuyov xaXdtS dv %x ot C°  iX eyov) xai eltj npoS ovxtvovv  Xkyeiv . itp&xov filv, — olvoi  avev x £ naid&v xai pexa  ital8a)V r/v «A tj $ r}$. Vetus  proverbium : olvoS xai aXjfSeia,  ad quod hic respicit Alcibiades,  Cfr. Athenaeus II. p. 37. E,  $i\6xopo$ 8k tprjdLV, oxi ol ni-  yovxeS ov pdvov havxovS kpipa-  vlB,ov6tv ol xivkS eldiv , aXXa  xai xgjv dXXoav txadxov dva-  xaXvitxovdi, na/ifiqdiav ayov-  xes. oSev Oivof xai d\?}$eia  Xkyexai . Idem II. p. 38. B. Anr  tiphanis versus laudat hos:  Kpvtyai, $eidia,  anavxa xaXXd xiS dvvatx* dv,   nX?}v Svoiv   olvov xe nivoav eis ipoora t*   kpitEdQJV. 1   itaiSav jv dXy&js, imita &<pa V l<Sai ZaxQutovs %ov  vKQfoavov el s imuvov U&ovza &6ix6v fiot tpalvezui. apcporspa fiTjvvEi ydp dito tc2v   (3\EUpd.TGDV   7ca\ to5v A oyaov rav$\ g)$te  tovs dpvovpivovS  fia\l($TGL roVTOVS XatCKpaVEiS  avrovs iroieiv . Schoh praeter notissimum oivo S  Tioci aXrjSsia, quod dici ait £n\  t<uy iv fteSj/ x t}v ciXt/Seiav Ac-  yovrcov, alterum proverbium lau-  dat : ro £v ry xapSine rov v?j-  q>ovroS ini ry yXd>66y rov pt-  &VOYTOS, Illud proverbium nostro loco ita laudatur, ut verba  addita sint dvtv re naldcov xal  pexa Ttotidooy , quod additamen-  tum vera crux fuit interpretum  omnium, Ficinus habet: Vinum  «t cum pueritia et sine pueritia  est veridicum. In conversione Schleiermacheri legitur : Bis hier-  her nnn kdnnte man die Sacho  noch unbedeiiklich iedermann er-  sahlen ; das folgeude aber wiir—  det ihr wohl nicht von mir  Jioren, tvcnn nicht zuerst nach  dem Spriichwort der Wein  mit o d e r ohoe Kinder die  Wahrheit redete. Prorsus eo-  dem modo Schulthessius verba  reddidit hoc tantum a Schleier-  tnacheri discrepans conversione,  quod naidoov nomen Knaben  convertit. Stallbauniius verbo-  rum sensura esse ait: vinum  efficit, ut verum dicatur,  sive PUERI epuli s intersint, sive noa intersint;  h. e, virium non pueros tan-  tum, sed alios omnes n d  verum proloquendum s u-  C1 tnt. Aliter nobis videtur de  limus loci explicatione statueu-  dum'esse. Accurate tenendum  quae hio narret Alcibiades, ea ita proferri f ut errores exponantur auditoribus, in quos ille  olim inciderit, et quibus prae-  senti tempore non amplius ob-  noxius sit; Colligitur hoc cum  ex «diis locis, tum e verbis p,  217. A. yyovpevoS 8'e av rov  £<jnov8axivai fnl ry £py d/pa  Bppaiov ?}yrj6dp?/v elvat x. r.  A. fieri autem solet haud raro,  ut aliquis, quem dirus error olim  vexabat, ubi ab eo 'liberatum se  sentit, ipse in errorem illum quo-  dammodo illudat. Neque pugnat hoc cum aestimatione ea, quam, qui  nunc vivant, significantius quam  rectius, egoismum vocant. Nam  qui erravit, errorem autem agnovit atque correxit, is magna cura  hilaritate animi alium, atque fuerit antea, se nunc esse intelligit. In errorem igitar illudens aliquis, cui olim obnoxius fuit, non  tara in se illudit, quippe ab errore  liberato, quam alteri illi, qni errore  devinctus fuerit atque qaasi ob-  caecatus. Non mireris igitur,  Alcibiadem ipsum sibi illudentem  induci verbis p. 217. A. Itppo-  voyv yap 8 rj ini ry copae 5av-  padtov u6ov y neque mirum, eundem etiam verbis olvoS av ev  re 7t ai 8 cov x al pera itai -  8 cjv tjv uXrjSpS gravius in se  invehere. Respicit enim ad er-  rorem illum Alcibiades, quo ex-  istimabat, fore, ut servo remisso,  quem secum habere solebat, So-  crates opportunitate loci gavisus  ad AMATORUM modum secum col-  loqueretur. A. ravra  ovv SiavojjSets, xpd rov ovx  eIgjS&S avtv axoXox>$ov pavos  pet avrov yiyvEdSai , tore  unant pnw %av dxoXovSov po-  ht bl to rov 8q%&tvtog vito rov cos sea9og v&\£i  t%u. (patii yaQ itov rcvcc rovzo itu&ovza vix iftiktw    voS Cweyiyv6f.n]v. — tivveyi-  yvoprjv yap , — jiovoS juovWfXal  difirpr avxlxa StaAl^euSai av-  xov ficn aizEp ctv ipatinjt nai-  dixoiS iv iprjpia diaXexSeirj,  nat Hxaipov. Ad hanc igitur  rem respicieus, cumque errorem  tatis lepide taugeus, Nunquam,  inquit, hoc ex mc audituri  essetis (j&v — vxovtiart) si  proverbio illo vinum,  quod neque praesentiam  neque absentiam servorum curat, non esset veridicam.   litEixa a<p av l6ui   epalv erat. Cum praecedat eI  pi} Trpwzov pev — r\v , scriptum exspectaveris btElxa —  aStxov /tot itpaivero. Cavendum est autem, ue quis loquentis scribentisvc uegligentiae imputet, quod augendi sententiae  yigoris caussa commissum est, ut  incepta verborum structura re-  linqueretur. IlpGJTov plv — iVrcz-  xcl hoc loco Lat. vim habet: c u m  — tum potissimum, istud  potissimum autem mutatione  structurae efficitur. Ceterum  dtpavidai verbum minus «apte  8ch)eiermacheras reddidit: ver-  bergen, neque rectius Scholt-  hessius: verhehlen. Aliud quid Alcibiades atpavidoti verbo  expressurus erat. Facinus illud  nemini nisi Alcibiadi atque So-  crati notum, neque verisimile erat, Socratem quidem cuiqnnm eius narrationem facturum esse. Intolligit igituf Alcibiades, rei memoriam prorsus perituram esse, nisi ipse  eam divulget. Iam dcpavtunn  verbum quid significet, inteliiges. Est enim , quod nos dicimus, etwas der Kenntniss der  Welt giiuzlich s entziehen. Ad  V7CEprj(potvov Uuckcrtus ; vnepij-  <pctvov , inquit, voci h* 1. grata  quaedam ambiguitas est ab ea-  que persona , quam hic Alcibia-  des agit, minime aliena. Homo  enim , qui sentiret quidem veri-  tatis vim, quae ad morum honestatem spectat, at uon agno-  sceret, ne se cogeretur accusare,  nonne Socratis hoc facinus po-  terat pro superbissimo habere?  immo debebat, qui tantam suam  pulcritadinem tam foede contemaisset. Ne multis hanc sen-  tentiam perstringam, quae meo quidem iadicio falsissima est, ct  qua prorsus pervertitur scripto-  ris consilium, verba laudare suf-  ficit p. 217. A. i<pp6vovy ydp  tir) ini xjj &poL Savjiddwv  odov.   iri 6'e r 6 rov drjxSir-  XoS x. x. A. Triplex caussa  est, cur Alcibiades cum convivis  impertiendum censet, quibus modis Socrati sit insidiatus. Vini  hausti vim veridicam iu supe-  rioribus commemoratam habes atque augendae Socraticae laudis  studium. Tertio loco viperae  morsus commemoratur, quo ct sd  laborasse Alcibiades narrat. Nescimus quidem , quid facere soleant atque loqui , quos Vipera  momordit. Non dubium est au-  tem, quin Alcibiades eos iusuniu  quadam corripi significet, qua  circumacti et agant et loquantur,  quod sanis hominibus non possit  non mirum videri. Et qneniam  ipsum se gravioris viperae morsu 218 Uyuv olov r\v itXrjv roig SiSr^y^ivoig , wg f. tovois yva-  Oofitvo Jg ze xal OvyyvatSoutvois , el itixv izoXfia &quv  rs xul Xiyuv vito rijs odvvtje • ly® ovv Stdtjyu,tvos ts  vito ttXyuvoziqov xcii ro aXyuvozczzov wv av ttg  Sij%9sli] — z rjv xaqdtav yug r; ipv^tjv tj o zt Sei avzo  vvouaOta xXtjyels zs xal S>ix&tls vad zmv Iv (fiXoColaesuro indicat, vehementiore in-  sania se circumactum describit,  qua fecerit atque locutus sit,  quod paullo infra exposituro ha-  bes. Morbo igitur, cui obnoxius  fuerit, facta et dicta excusatum  iri sperat convivis, quippe qui  eosdem illius morbi dolores per-  pessi sint. Qui si non perpessi  essent, nunquam se commissurum fuisse, ut ipsis illorum narrationem exponeret,   iyoS ovv SeSijy pivoS" x.  r. X. Stallbaumium audi egregie  de horum verborum structura disserentem : Anacoluthia, inquit,   prorsus egregia et rei ipsi accommodato, quippe quae loquentia impetum animique commotionem , qua de illo dolore loqui-  tur, plane exprimat et veluti  imagine aliqua repraesentet. vxo dXyetvor ipov xal  ro dXystror arov, Suspecta  nobis est xai vocula, quae quam-  quam explicari potest, tamen, quod  vehemeutissimae orationis impe-  tum paullo impeditiorem reddit,  huic loco minus convenire iudicamus. Amant autem veteres  commotius loquendi genus edituri  copula addita nulla verba iuxta  ponere, qualia sunt vno aXyeivozepov ro dXyeivozazoY. In-  terposuit, si quid video, >caL, qui  desiderabat, quorsum praecedens  re referret. Dicturus autem Al-  cibiades erat: iya o&v 6e6rfy-    pevos re xal nenXtiyplroS vno  dXyeivozepov ro dXyeiYOtazov  X. r. X.j sed mutata inter loquendum voluntate xal nenXijy-  pevoS vetba reticuit, atque iis  sequentibus exhibuit nXrjyeis re  xal An fortasse rectio-   rem verborum juncturam censes  esse : iyco ovv bedrjypevoS re   xal  nXi/yeis re xal 8rjx$ets ?  Non crfdo equidem, ideoque, ut  quid rectius esset, interpunctione  rectiore legeutium oculis indicatum sit, post ovopadai comma  ponendum curavimus, xi] y xapdiav y a p ovo patiat. Sensus est: Die  Worte des Socrates erregen einen unerklarbaren , heftigen  Schmcrz : man weiss nicht, ob  mati korperlich oder geistig oder  wie sonst leidet: gewiss ist nur  das Geftihl der Verletzung und  der Zerrissenheit,   o*l ^ovrat x. r. X.*Exov-  rat verbum ne careret casu suo,  Rostius V. D. comma delendum  censuit post dyptcozepov , idque  post aqwovS ponendum curavit.  Quo facto vide, ne orav XdfiooY-  tat verba' admodum frigeant.  Neque necessarium esse contendimus, ut Ex £( 5$ at verbum, ubi  firmiter inhaerere SIGNIFICAT, rem , cui inhaerere aliquid  dicitur, semper adiunctam habeat. Graeci eodem modo atque nos : Welcheschreck-  (pia Uyav, o'l fyovm i%i8vt]s aygiditEgov , vlov Iwyjs  (ii] acpvov s oxav Adfiavtcu, xal itoioiiai i)gdv te xal  Hyuv ortovv  xal ogcSv av QcdSgovs, ’Jya9covas,  ’EQv£iud%ovg , JlavGavlas , 'jQiazodrjuov? te xal ’Aqi- u  crocpuvag' EaxQar rj fil avrov r t SeI xal Xiyuv, xal  oooi aAAoi ; xavces yag XEXOWavqxcnS xrjg qwloOocpov lichcr ais Nattern haften,  w e d n sie einmal orst an  einem iugendlichen Her-  z e n Anhalt gefunden habe n .   xaVApidxoqxxv aS. Vulgo  'ApidxotpdvEtS legitur. Illud cod.  Bodl. habet, idque cum Grammatici præcepto convenit in Bek-  heri Anecdot. III. p. 1131^1  81 xal xovxo yirudxEiy, Zti ol  \ Axxixol iiti xd)V Eis 7/? , eis  ovs i*oVr cor x ?}v yEvixrjy ,  xal iic\ xqdv xcqjct x 6 E$oS  8ia x ov a icoiovdi tfjr alxia-  Tixrjv xooy nXrj^vyxixcoy , olor  6 Ar\yLOd^brt\S , x ov drjpod^i-  vovS , xovS drjpiodSiyaS , o  ’Aptdxo<pdvrfS , xov *Apidxotpa -  yot;? , xovS *Aptdxo<pdvaS .Nomina propria prorsus eodem  modo plurali numero poni cen-  set Engelhardtus ad Piat. Menes',  p. ed. 204., quo nostrates haud  raro de singulis viris loquentes  plurali numero utantur. Hoc  recto quidem annotatum , sed  inde nou iuteliigitur , qui fa-  ctum sit , ut et Graeci et nostrates singulorum hominum no-  mina plurali numero exhibeant.  Neque tamen diu quaerenda est  huius dicendi usus caussa. Brevitatis enim studio ut Graeci, ita  nos pro: indem ich Manuar sehe, wie Agathon, Eryximachu» cet.  dicimus omisso verbo, quod plurali numero positum est, atque ipso illo uumero ad nomina propria translato : indem Ich Aga-  thone, cet., sehe,   Scoxpdxrj 8% avtovXiysiY. Ne mireris, cur So-  cratem hic commemoret Alcibia-  des, nbi non nisi eorum mentio  erat facienda , qui eodem modo  atque Alcibiades Socratici sermonis aculeis laesi sunt : Alci-  biades hoc agit, ut ostendat, se  nou nisi cum iis mala, quae perpessus sit, impertire, qui ipsi  iis obnoxii fuerint. Iam cum re-  censeret omnes, quos sibi socios  putaret morbi illius , Socratem  forte conspiciens, quid istunc,  inquit, commemorem, morbi auctorem? Ceterum versus laudare  iuvat petitos ex epigrammate Meleagri, quibus Diopysii alicuius  amator non nisi eos alloquitur,  qui ipsi amoris flammam sense-  rint ; Meleagr. Epigr,   "WvXpOTtOtai 6vSEpCOXES , vdoi   <p\oya x r/y cpik6%ai8a  of3are, xov mxpov yevda-  . flEVOl flijLlXOS ,   Ipvxpoy vdcop yiipaif ifryxpoy ,  xaxoS t ctpxi xccxEidrjS  lx zioroS xy ‘MV aepl  xpaSiy. Quibas auditis omnes, qui non  auiant, hominis insaniam ride-  bunt videlicet frigidam sibi circa  praecordia circumfundi iubentia.   tijS <pi\o6oipov pavias  XE xal ftaxxdaS. Haec verba  fiavlag te mu (iety.ydag' Sio ftdvtES uxov6e<S9e. avy-  yvioOEO&E yaQ Toig rs tote tcqc<x9eIoi xat roig vvv  Xeyo[tivoig. ot da olxircu , xcil il' r tg «AAos toti /ti-fiq-  P.og te ) icti dyQoixog , avlag nuvv fisyteXag roig wtfiv  fatl&tif&t. 'EheiSi] yaQ ovv , io kvSqeq, o ts kvyv og  C xei , xal oi nalSsg a|(u rfiav, ?do|s' ftoi XQtjvai fit/div  xomU.Eiv noog avzov , akV tAao^aowg eixeiv d f wi    praecedentibus explicantur.   A. nXrfyeis re xal fo/jfSeis' vito  rav iv <pi\o6o(pioL Xoycov,   ol SI ohikx cli x. r. A. Cum  in superioribos dixisset Alcibiades. E , vinum veridicum  esse sive servi narrationi inter-  sint , sive non intersint, nunc  rursum servos iubet aures occludere, ut ne verbuqi quidem audiant, Num forte sibi contradicere censes hominem ebrium ?  Non credo , # quamquam contradictionem verbis inesse non negamus. Notum euitn fuit Alcibiadi quoque, quod Ovidius ait:  Nitimur in vetitum semper cu-  pimusque negata,  atque ut magis pateat, vinum  etiam servis praesentibus veridi-  cum esse, servos, quos tibi finge  arrectis auribus adstitisse cupidissimos audiendi, ne audire velint iubendo, ad audiendnm alacriores reddit atque paratiores.  IIoc efficitur etiam eo, quod ad  versum Orphicum Alcibiades respexit : cpSeyZopai ols SifiiS   fori • S vpotS S* iitiSetiSt (tiftrj-  Aoi, qua re animadversa quan-  tam omvuiuin ctuses luis .e exspectationem futurae narrationis ?   yijSlv TtOtxiXXElY itpoS  avtov. Vide annotat,  tibi de icoixiXoS nominis significatu dictum est. Possis itotxiX-  A elv li. 1, explicare : non ob-  scure, quod Stallbaumio probator, sed ambigue loqui,  quaudoquidem varii coloris oratio ita comparata est, ut quem  colorem habeat, nescias, et quou-  iam huiusmodi oratio comploret colores, qui cum significa-  tionibus comparantur, repraesen-  tat, complures significationes habere h. e. ambiguam esse recte  dixeris. Facile autem iotelligi  potest, qui colorem cum Significatione orationis veteres com-  paraverint. Ad consuetudinem  enim respexerunt AMANTIUM, qui  floribus arte consertis sibique invicem missis exprimere solebant,'  quod claris verbis indicar metus prohibuit aut pudor. Non  obscure anlem floribus missis,  sed ambigue, quid vellent, ex-  primebant, vel nihil omnino, ut  videtur, exprimebant, sed e mo-  do atque ratione, qua, cui mise-  runt, is flores exciperet, missos-   'm    idoxn. xal UTtcrv xivyGag avzov. UtixQaz tg, xcc% tv-  dn$ ;  Ov drjza, ?; d’ os-  Olo&cc ovv a (101 6 tSo-  Kica ;  Ti (laluSza ; i'ipy. — £v ijiol doxus , >}v d’  iyto , ifiov igaOrris a^tog ytyovivai (lovog , . xal (ioi  (palvu oxvstv /avt;(>&t]vtu xqos fic. lyd> 81 ovxaoi i/to'  mxvv dvoryzov yyov(iai tlval 601 fiij ou xal zovzo  XaglfcO&ai xal tl' xi alio fj xtjg ovGiag xrjs tuijs dtoto  y xav (pllav xav Ifiav. ifiol (ilv yccg ovdtv lou, xge- D  GjivxeQov xov a>s oxi fiilx usxov ifis yivLo&ai, zovxov  8 ’ olfiul (io 1 OvllrjitzoQa 0 vSivu xvquozcqov ilvui Gov.  iya 8y xolqvuo avdgl itolv (idllov dv (iy %uql£6[ie-    qae interpretaretur , voluntatem  eius explorare solebant»   xal einov xivf/das av-  xov. De xiveiv verbi sicnifi-  cata vide annotat, p. 29. , ubi  etiam hic locus laudatus est.   xi paXidx a ; Itpr/. Ma -  Xtdxa interrogationi additum ef-  ficit, ut is, qui interroget, cu-  riositatem prodat sciendi,  quid sit id, quod modo audive-  rit , aut quo sensu dicatur, cfr.  riat, Menon. D. 2. 7tcf  vovpyoS e 1 , cS Mlvcjv t xal 6-  X iyov iZTjTtdxrjtiaS pe. M. xi  pdXidxa , c3 2ooxpaxt5 ;   xai poi tpaivei oxvelv  pvT/dSijv ai icpds pe. cfr*  Alcibiad. I. init. 2. nai KXei -  viovy olpaL <Se SavpaZeiv , oxi  7rp(Zxo's ipadx?js dov yevope~  voG y xcjy aAAcov nexccvplvcDVy  povoS ovx ctnaXXdxxopai , xal  oxi ol plv dXXot 8t o^Aot» iye-  vovxo 6ot SiaXeyopevoi , iyaa  xodovuov ixcov ov8l irpoZ~  einov.   iy co 81 ovxcodl  7t:dvv avo?/ xov . Praeclare  Stallbaumius ad h. I. : Quae inserviunt, inquit, explicandis verbis ovxcodl &X 60 j ea de more  advvSixcoS adduntur. Quam loquendi rationem , quum nou te-  nerent grammatici , pro  scripserunt , quod in vett.   editt. migravit.   6v8iv Idxt xpedfl vxe-  p ov . Mihi nihil antiquius est, proprie : nihil,  cui malim primi loci honorem concedere, quam huic.  Vide annotat, p. 128.   xovxov 8’ olpal pot  dvXXi/itxopa x. x. X. Sensus  est : neminem esse rcor,  qui mihi integrae huius  reiadiutor te sit potior.  In oinuibus fere codicibus pov  legitur pro poi , quod Stallbaumio unice probatur propter structuram dvXXtxpfiavEiv verbi*  Coniongitur enitn plerumque cum  genitivo rei atque cum dativo personae. Hiickertus dativum  pronomidis cum elvai verbo cohaerere censet. Dativus pronominis commodi potius, quem vocant, dativas est, atque recte ad  totum verborum complexum re-  fertur. Apposite Stallbaumius  vog al6yvvotfirjv tovg (pgovipovg , rj %agi^6pBvog tovg  tb itoXXovg xal acpgovag. Kal ovtog axovdag pdXcc  tlgovtxmg xal Gcpodga lama slco&otag IXb^bv * f Sl  {pile ’AXxifhadr] 9 xivdvvivug ta ovrt ov (pavXog dvai 9  E bixeq abj&ij tvy%avsc qvxcl a A iysig xegi epov, xal  t ig i(tv* iv ipol dvvaptg , <5V qg dv dv ytvoio dfislvav,  dfirjxccvov tb xaXXog ogarjg dv Iv Ipo i xal vijg xaga  dol BvpLOQ(plctg itapnoXv dcafpegov. il dfj xa&ogriiv avto  xoivaGadftai %b poi im%eigeig xal aXXd£aGftai xaXXog  dvxl xiXXovg y ovx oXiycp pov xXbovbxvbiv diavoeZ , iXX    laadat Xenoph. Memor. II. 2. 12*  ira — ctyaSov doi yiyvrjxca  dvAXt/nz&p* i   dprjxavov te xdWoC o-  p gStjS a y . Locus admodum  salebrosus, quem sine novorum  codicum accessione nunquam ita  restitutum iri puto, ut, quid Plato  scripserit, legere tibi videare. Ia  Bodleiano cod. aliisque perpaucis  pro re legitur roi, Aid. Bas. alii  non pauci rl exhibent, quod Bek-  kerus recepit colo post a/uivGov  posito. Aliam rationem Schleier-  macherus iniit, qui dpijxavdv  te cet. verba cum praecedenti-  bus 8i’ rjS dv dv ykvoio ajxeivgdv connectenda censet hoc sensu:  wenn das wahr ist, was  da von mir sagst , und es eine  Eigenschaft in mir giebt, durch  welche da besser werdea konntest, und dann eine gar aonderbare Schonheit an mir erblick-  test, die deine Wohlgestalt um  gar vieles ubertrifft. Stallbau-  mius veterem lectionem, h. e. zl 9  retinendam ceoset eamque distinctionem singularum orationis par-  tium edidit, ut verba dpTjxavov  te cet. e praegresso ehtep aptentur. Sententiam verborum hanc esse ait: videris profecto  non contemnendas esse,  si quidem vera sunt, quae  dicis de me, hoc est, si in  me vis quaedam inest,  quae te reddat meliorem  atque cernere in me potes et conspicere immensam p ul cr i C ud i ne m tuaque formositate multo  praestantiorem. Recta Stali-  bauraium via incedere mihi qui-  dem persuasissimum est, sed est  tamen, quod me male habeat;  av particula cum ei potest quidem coniungi , uti docueruut ,  quos /itallbaumius laudat, Schaeferus Melett. Critt., Apparat. ad Demosth.,  Schneiderus in Addoud. ad Xe-  noph. Politic. p. 472., Heindor-  fius ad Protag. p. 535., Herman-  nus ad Vig. p. 830., sed admo-  dum dubitari potest, num ea hoc  loco Plato usus sit, ubi verba  praecedunt 6i' tfS dv dv yi-  voio apeivov. Quis enim non  videt, av particulam, quae in his  verbis comparet, facillime ad nostra verba transferri potuisse ?   avtl 6 6 $tjS aXr}$ eiav  HtzXcovh. e., Stallbaumius in-  avr\ tioJ-rjg aAqfteiccv xuAcov xx aoftai iiti%siQBig , xal 210  tg) ovrt %qv 6sa xaAxetav dia{ts[ps6ftca voslg. &AA’ , cS   fiaXCiQLE , ttflBLVOV tiXOTCEL, (ITJ 6 £ AavftaVG) Ov 6 iv G)V.   ij rot rrjg diavoiag oipig aq%ttai o£i fiAixsiv, oxav tj  tixiv dppaziQV tijg dx^iijg Aqyuv liuxsLQy* <5v di xov-  rav Hxi Jto$QCO. Kayco axo v<Sag> Tct fiiv tcccq* Ipov,  i(prjv, tttvz 9 Itixlv, ©i; ot5(5«> aAAag Bifnjxai tj cog dia-  voovfuxi ' 6v di avxog ovxgj (IovAevov , o n OoL xs  &qi(5xov xal ifiol rjyBt. *Ak A f y £cprj y xovxo ys sv AiyEig.   Iv yCCQ TG) IsUOVU ZQOVCp POVAEVOIIEVOL TCQa^OyLBV o Sv    qnit, arx\ xaAdav, a 8oxd xa *  A a elvai , xxadSai imxeipels xa -  A*r, a l6xiv aJs aArfScoS. In  proximis alludit ad Ilom. II, «?.  t. 234.   m Ev$r* avte FXavxcj KpoviSjjS  (ppira* i&iAexo ZevS  ds npoS Tvdeidtfv 4i o/u/Sea  xevx** upsifie   Xpvdea x a Axei&v 9 hxaxopfiot  ivveapoicov.   r\xot x ijs dtavoiaS oif>iS  X» X. A. Errant interpretes, qni  potant, verbum reperiri verna-  culum, quod xoi vocabulo re-  spondeat. Neque probem , quae  Stailbanmii sententia est, ailir-  mandi vim et significationem ha-  bere xoi vocabulum in sententiis  communibus. Significat potius,  sententiam, cni additum sit, communem esse, eamque ideo et alias et  nunc valere. Rectissime Schleiermacherus spretis vocabulis, quae  xoi particulae respondere arbitrati sunt interpretes , j a , j a  doch, aliis, verba reddidit: Das  Auge des Geistes f ii n g t  erst an scharf zu sehen,  wenn das leibliche von  seiner Schiirfe schon v e r-  lieren willj minus apte, quae sequuntur, hoc modo annectit:  und davon tiist du noch welt entfernt. Fines enim sententiae  communis hoc additamento sub-  latos habes atqne omnem seuten-  tiam cum reliqua oratione male  commixtam. Recte in contexte  oratione colo praemisso scribitur  6v 81 xovxaov hi xoffyao. Re-  stat, ut verbo commemorem Rtik-  kerti opinionem censentis, xoi  h. 1, argumentationi inservire,  cuius loco etiam ydp particulam  poni licuerit. Qua ratione Rtikjcertns vehementer errat, si Promethei verba in Aesch. Prom*  Vinct. r. 700. explicanda censet,  A iy\ ixdidadxs' xois vodovdl  xoi yAvxv (   ro' Aotuov akyoS npovZeni-  (SradSat xopcoS.  cZ>v ovdlv a AA«? efpq-  xa ix. X . A. C. :UdoiU yoi xpijvat itoi-   xiAAeir xpos avxov, aAA' iAev-  SipcoS eindv a poi idonei. Sensus est: Dixi, quae dixi,   neque quicquam eorum  aliter, atque sentio, edi-  ctum est.   6v 8 i avxoS ovtoo ftov -  Aevov. Verba convertit Fici-*  B tpalvrjxai vav xcsqL ts xovtcov xal xeqi xdv aU.uv  uqlGzov. ’Eya (ilv 8t] xavtcc axovOas re x«l tlmav,  y.al dtpilg Sgnsg ficXt] xizgaG&at avxov Ojirjv. xal  dvciGxdg ye , ovdh Ixizgtipas rovtio tintiv ovdtv Ixi,  K[icpd<Sas xo iy.dxLOV xo ipavxov xovxo  xal yug ijv    nus : tu autem ita dei i b e-  ra, ut et tibi et mihi m e-  lius fore censes. AvxoS  vocabulum reddere omisit, iu qua  positus est acceutns orationis.  Alcibiades enim cum dixisset,  quid sibi videretur, ne ulterius  progrederetur atque nimiae auda-  ciae crimeu fugiens : tu autem,  inquit, quasi meam senten-  tiam non aperuissem, ad  meam voluntatem pror-  sus non respiciens, ipse  te cum delibera.   axov6aS re xal e Iit id v.  Exspectaveris fortasse inversum  ordinem participiorum, quem re-  vera in conversione exhibuit  Schleiermacherus ; Nach dieser  E ede und Antwort. Felicius rem  expediit Schulthessius; Das war  die Antwort auf meiue Ucde.   xal atpels &S7tep fiiXy,   ' Inteilige x ovS Xoyovf. Solent  enim ^ verba Stallbaumii sunt,  quae vel acute vel acerbe in ali-  quem dicuntur, cum telis com-  parari. Similiter Latini dicunt  verba iacnlari, vibrare,  torquere.  cfr. Piat. Pro-  tag. p. 34-2. E. ei ydp iScXei  xiS Aaxedaipovi&v tc.l cpavXo-  rccTcp tivyyevEtiSai, x d y\v no\-  Arr iv xols XoyoiS evprjdEi av-  rov (paivvptvov , terra:, oitov  av rvxv tdSr A eyojiircoV, kvk-  fiaXe pijfia dt,iov Xoyov fipaxu  xal dvvedxpappkvo v ooSizep 8ei-  voS axortusi/js ; Similis Græcorum LATINORVMque dicendi usui formula est, qua nostrates ntnn-  tur de bullis paparum: deuBann-  strahl schleudern. Ceterum pauciorum codicum lectio est pkXij,  vulgo fitXet legitur, quod emen-  dandum esse Abreschius Lect.  Aristaen. p. 207. primus vidit.   d p <pti 6 aS rd Ipdxiov  xo i p avxov xovxo. Libro-  rum plurimorum lectio est X ov-  xov j vulgo xovxo, quod et Fi-  ciuus habet iu conversione: sur-  gensque ue verbum quidetn ulte-  rius loqui permisi: et hunc amictum, quem videtis,  circumdans (erat enim liiems )  snb strato huius pallio veteri recubui. Vulgatam lectiouem reieccrunt editores, quod non veri-  simile esset, Alcibiadem eodem  pallio usum esse, quod aliquot  annis ante gestasset. Sed vide,  ue praepostera haec sit xovxo  vocabuli interpretatio. De eo-  dem quidem pallio verba acci-  pienda sunt Piat. Protag. p. 335.  D. xal Itpa xavxa elncov avi-  6xdpt)v cd? dniGQY. xal poo  dvioxapivov iTuXapfitxvixai 6  KaXXiaS xi}S x&ipoS xy 6et,nx t  xy 6’ dpidztpa dvzeXd/jtzo zuv  zplficovoS zovzovl, xal thcev w  verba nostri loci non item. Tovio  enim nihil aliud significare vi-  detur, qunm Alcibiadem tum trni-  poiris simili pallio indutum lu-  isse, atque quo nunc utatur.  Quiil igitur proh.bet, quominus  yU/lUV VICO TOV TQtfiaVK XOUCjtklViig TOV TOVTOvt,  TCiQijicdiov rta %£iQ£ tovup tu dcafiovico wg txb/9ag  xai &av(ia<STtp , xartxdfuiv tijv vv/.vce okt/v. sml ov&s C  ravta w Zoixgareg , Igdg ori lpivSofiai. 7 iou)okv-  rog de brj Tuvtce i/iov ovrog toGovtov TCtgityLvtTo^   censeamus, pallio suo, quali  hibertio tempore uti consuesceret, iudutum Alcibiadem Socraticum te-  gumentum subiisse? Tov-  tov autem lectionem ideo improbamus, quod dubitari nequit,  quin alius verbi participio usu-  rus fuisset Alcibiades, si expri-  mere voluisset, se Socrati in  lectulo iacenti pallium superim-  posuisse, Sin forte statuas, Al-  cibiadem eodem pallio, quo ipse  esset indutus, etiam Socratem  involvisse, repugnantem ordinem  verborum habebis, quatenus qui-  dem scriptum esse deberet: vito  tov Tpiftoova xaraxXivels tov  rovrovt, a/uputia? r o ipatiov  ro ipavzov tovzov x. r. A.   vito tov Tpifiaova. Schol.  ad h. 1. Tplficjv , inquit, idrl  (StoXij TiS foveto Grpitla cj$  ypajiijiuzior Tpificovtov 81 l/td-  tiov itaXatov xai zezpip/iivov.  Hoc scholion iam Fischerus im-  pugnavit annotat, ad h. 1. rectissime, Non est autem dubium,  quin recta sit Stallbaumiana rpi-  fSoov vocabuli interpretatio: pal-  lium longo usu detritum,  quale solebant gestare  philosophi. Hinc iocum expeudus Aristophanicum in Nubb.  v. 175. ed. Reisig. atque risum  auditorum , qui cum audissent,  Socratem nocturno tempore lunae  vias atque cursum ore hiante spe-  ctantem a stellione maculatum esse,  iiuuc etiytra pallio illo detrito privatum docerentur, quod ille in-  ter docendam deposuerat. Ver-  sus Aristopliauici adhuc non sa-  tis emendati, ut videtur, ab in-  terpretibus hoc modo scribendi  snnt :   M. ix$eS 6£ y* tjph> 8a7itvov  ovx tjv hCntpaZ .   2. elev • zl qvv npos xa\<piz   inaXapydaTO ;   M. xaxd xijs rpait&tyS xara-  nadaS Xenxijv t ecppctv  xdutftaS ofteXidxov , eira  diafitfirjv XafSoovZx tiS itaXaidrpas Solpa-  tiov vipdXezo. Quoniam autem sentit Strepsiades, a discipulo aliquo pallium  ablatum esse, pa^TjTUVy inquit,  h. e. discipulus esse cupio So-  craticus, ut eodem modo aliquid  furari discam,   xa\ o v 8 £ T a.v x a, do 2 co-  xpctx£& Bekkerus post zavza  posuit au, quam voculam vulgo  edi solitam Stallbaumius ex plurimorum codicum ' auctoritate ta-  cite expunxit. Eam reposuit in  texta Ruckertus. Iuiuria. Nam  si scriptum exstaret : xai ovx  ipels av , gJ 2boxpaxa $ , ozi  zavza ifievSopat, illa particula  vix csrcre possemus. Oude zavza  autem cum legatur, ov6i voca-  bulum illam particulam in vicinia poni nullo modo patitur. todovtov itepieyiv et o.   Ia his rodoviov dictum est 8ai-  xzixuS et per quandam exclama- ts xa\ xaTS<pQ 0 VT]as xid xaxtyikaae xijg l(t!jg agas  xu\ vfigioe' xaljteg ixsivo ye $(ir]v xi elvat , a SvSqis  Sr/MOtai' dixocaxal yag laxe xrjg Eaxgaxovg vxsgr t -  tpavictg. tv yag Xaxe, (id 9eovg , fid &eag , ovSlv  £ xtgixxoxegov ‘ xaradedagdxjxdg uvtaxqv fiexd Eaxga-  xovg ij tl (iexcc nsngbg xa&?jvdov ij &8ek<pov xgecsflv-  regov. tionem , ut sigpificet: mirum  quantum me vicit. S t a 1 1 b.  Dubito, nura huias structurae ex-  empla reperiantur apud scripto-  res. Ut nobis videtur, aliam  verborum structuram camque legitimam quidem Alcibiades in  mente habuit, qua altera quaedam enuntiati pars per «oSfce particulam praecedentibus annexa ef-  fectam tov iCeptysvid^at de-  scriberet. Fortasse ita dicturas  erat : noiydavxoS 8 'k x avtct ipot 1  ovxoS rodovrov leepieylvexo ,  <3 sxe xal xaxatppovydai xal xa-  xaytXdoai xrjS if.njs &paS xal  % 'fipidai. AMAT autem interdum oratio concitatior legitimæ orationis vincula spernere, atque  prout in buccam venerint, verba  verbis adiungere, id quod nostro loco factum est.   xalitep ixeivo <ppyv n  ttvai. cfr. p. 217. A. ig>pd-  vovv yap 8rj ixl xy upa $av-  paOtov odor, quibus verbis optime expositam babes , quid sit,  quod nostro loco adhibitum est  rl slvai . Discas autem ex  huius loci sententia repetita,  quanti olim Alcibiades formositatem suam uestimaverit, Cete-  Tum ne mireris , Ixetvo vocis  neutrum genus positum esse, non  femininum : exeivyr nihil aliud  denotaret, quam xyv cjpav> ixei-  vo coptra paullo latioris SIGNIFICATAS est atque cum emphasi ad  verba refertur : # ipy wpat.   f)v8lr itepixt ot£pov,  Colon ponendum curavimus post  itepixxdxepov, quo vigorem ora-  tiouis incredibiliter augeri senties, atque quoniam fortiora sunt,  quae sunt breviora, sententiae  vim maguo opere corroborari.  Scitote etiim, Alcibiades inquit, nihil praeterea. Quae  sequuntur verba, praecedentibus  verbis explicationis caussa addita, de more adwdtXGjS an-  nectuntur.   y el pexa icatpoS. Ne-  pos ad hunc locum respiciens,  Vit. Alcibiad. c. 2, In e ante,  iuquit, adolescentia AMATVS AMANTE AMATO est a multis more Græcorum, in eis a Socrate,  de quo mentionem facit  Flato in Symposio. Nsm-  que eum induxit commemorantem, se pernoctasse  cum Socrate, neque ali-  ter ab eo sarrexisse, ac  filicfs a parente debuerit.  y aSeXipov it ped fivri-  pov. Ne mireris, hoc loco iratrem natu maiorem commemorari, cum possit sola fratris no-  tio ad rem sufficiens videri :  npedftvxipov non ideo additum  est, ut significetur, quod de fra- . To St] (lixa rovr o riva o&is&e fie Siavoiav £%uv,  ^yovfuvov fiiv otjrifuxo&ai dyct/ievov de xi)v rovrov  tptioiv re xai eocpQoOwijV xai avdQilav, lvrtxv%riitbzct  dv&Qejncf) roLOVtu , oZ » eyw ovx av afirjv note Iv-  rv%elv tlg <pqom]0lv xai elg xaQrtQMV ; wg re ovff’ oza>g    tre natu maiore valeat, id non  item de fratre natu minore va-  lere , sed ad Socratis aetatem  Alcibiades respiciens , cum cum  patre atque fatre natu maiore  comparat.   riva ofedS- £ jie 6ia-   voiav De interroga-   tionibus mediae orationi inter-  positis saepius iara diximus. Vide  annotat, p. 60. Paullo supra eodem modo p. 216. D. legitur  SvSoSev 8k aroLxStkk TCoOrjS ot-  e6$e ykfiEi f a avtfJES Ovpno-  tat, 6<*)<ppo6vv?]S ; Efficitur autem his dicendi formulis, ut at-  tentiores ad rem auditores red-  dantur, aut, quod in nostrum locum cadit , ut rei narratae vis  amplificetur.   xrjv xovtov (pvdiv. Verba  convertit Schleiermaclierus : und  doch aucb an des Manues Natur  — mich erfreute. Dubito, num  vernaculum nomen Graeco nomini  satis respondeat. Solent Graeci commemorato nomine aliquo, quod  totam aliquam rem in se conti-  neret, per xi  Ticd  nat eas  eius partes annectere, quae in-  primis extollendae sint atque ur-  gendae. Igitur verba convertenda censuerim: da icb mich  verachtet glaubte, und doch des  JY1 annes ganzem Wesen besonders  seiuer besouuenheit und Charakterfestigkeit mit aller Liebe zu-  gethan bin.   olo) i yco ovh av gj p r) v  nox\ iv xvxeiy. Proprie verba hoc ordine proferenda erant: olco iyco cjprjv ovh av nox E  ivxvXElV , quod moneo, ut facilius iutclligas, quorsum av particula referenda sit. AMANT autem Græci verbum dinitum , o  quo alia quaedam verba apta sunt, mediis illis verbis interponere haud raro, quo ordine  verborum vis enuntiati magnopere  augetur. Ceterum ut eximiam  laudem Socratis, ita non parvam  aequalium vituperationem his verbis contineri senties. on&S ovv 6 pyiZoiprjv.  Prorsus eodem modo ovv IN SVSPENSA ORATIONE reperitur in PJat,  Protag. p. 322. G. ipeara ovv  *EpyfjS Aia, xlva ovv xponov  doitf SbtTfv nal aioc 5 av$pco~  7l0iS. Noli, Stallbaumius inquit  annotat, ad b. 1., Ovv sollicitare,  quod Stephanus vacare iudicabat.  Indicat enim ratiocinationem lo-  quentis, qui quasi secum consilia pectore agitans inducitur.  Quippe ea est virtus linguæ græcæ, ut multa, quae alii populi  nonnisi oratione recta possunt  enuntiare, ea etiam oratione ob-  liqua exprimere valeat. Quod  quid sibi velit, hoc uno exem- *  m   ouv vQyt£ol(i>jV Ei%ov xai uaoan(jTjd'th]V Ttjg tovrov  <Swov6tug, ov$’ o Tty trQogttyayolftr/V avrov tvxvgow.   E tv yt':Q ySij, ori XQt//icc6i re Tto/.ii (tullov rcrparog i]v  Mivtuxij rj CidijQCJ 6 Aiug , «a te difiijv avrov fluvio  ixAcotiEO&cu, SiankpEvyi fit. tjnoQovv &>], xaraSiSov^a-  (dvos ts vito tov dv^gunov us ovSels vn' ovdsvog    p!o satia patet. Recta enim ora-  tione dici aic debebat ; irroS ovv  opylgGjjjai nat ctnuOzrpTj^co rijS  rovrav dvvovtiaS ; quomodo  igitur ei irascar ei usque  consuetudine mc absti-  neam? Quae convertens Alci-  biades in suspensam orationem  eleganter retinet voculam igi-  tur, quae animi consilia agitan-  tis gravius indicium facit,   ov6’ ony itpoSayctyol-  fl 7J V ac V TOV Evito p ovv .  TlpoSctyeiv riva sensim sensimqne aliquem sibi assuefacere, lente aliquem  sibi conciliare praeten-  tis quibnsdam illecebris  significat. Hinc iudicabis de  <x7C0(Srepri^Eii]v verbi significatu,  quod illi oppositum est» Ceterum opyiZoifiTjv verbum primo  obtutu habet, quo ollendaris,  quandoquidem haud verisimile est,  Alcibiadem ob repulsam a So-  crate acceptam eidem non iratum  fuisse. Fortas sq o pyrgo iprjv xa\  dno6rep7f$eirjv positum accipere  possis pro dpyiZoptvos anodzepijSelrjv y nt sensus sit totius  loci : »o dass ich weder weiss,  wie ich mich in hochster Auf-  wallung seiuer ganz erledigen,  noch wie ich mich seiner allge-  mach bemaclitigen soli. His adde,  quae supra leguntnr p. 216. B.  ^paicEttvco ovv avrov xal <psv-  yco et quae sequuntur.    ev ydp ori xpy)pa-  di re. Vulgo ye legitur pro re,  quod e septem codicum aucto-  ritate, quorum in numero Bod-  leianus est, Bekkerns, Stallbau-  xnius, alii iu ordinem vetborum  receperunt. Riickertus ye vul-  gatum reposuit annotans : Non   haec est sententia: Et pecunia  eum capi non posse mlellige -  banij et quo solo cet., iramo po-  tius haec: quomodo eum mihi  conciliarem, non videbam, Probe  enim sciebam , pecunia quidem  eum nullo jpodo capi posse ; quoque solo eum captum iri pu-  taveram , id ejju gerat . Vereor equidem, ut praecedente  Xpr/padi ye non w re o opyv ponendum fuerit, sed qj di, cuius  scripturae nullum iu codicibus  vestigium comparet.   arpGoroS rjv navraxy  7f dldlfpa) 6 AlaS . Aiacern  Telamonis lilium invulnerabilem  fuisse , compluribus locis narra-  tur. Vide Nitsch. mythol. YVor-  terb. Ortam puto inde fabulam,  quod in Iliade Aiux non vulne-  ratur; pugu&Ds licet fortissime cum  fortiss.inis. Riickert. Ad rectiorem verborum interpretatio-  nem navraxy verbum spoute du-  cere videtur, quo) verbo de scuto  immenso monemur, quod gerens  Aiax ab omni telo tutus erat,   8 tau i<p evy i //£. Hæc  paucorum librorum lectio est ,  i r iun 0110 a t . 373 rj.kov iteouja. 1 rartd rt ydg /toi ctncivta Ttgovytyovu,  xnl f utcI T.rtvTu (Irganiu tj/iiv dg JlotiSaiav lyivvto  Xvivrj } cal (JvvtffiTovfisv txd.   Ugcoxov /ih' ouv xou; itovoig ov fiorov fuoiT ittQtijv,  tlkf.d stal tav iiXkav ujidvtav. ojcote yovv avayxcc-  O&dqftev axokeup&tvtes stov, ola 8tj dtQaxBtctg, 2Jo  '« quam editores immerito reiecisse  videntur. Plurimi 8iene<pevyei pe  exhibent, quod Stallbaumius, unus  Siatetpevyei pe , quod Bekkerua  iu textam recepit. Nolo, quod  dedi, tanqaam certum atque ex-  tra omnem dubitationem positum  lectoribus commendare , dedi tamen, quod Alcibiadis animo ap-  prime convenire videbatur. Ille  enim rem actam neque quicquam  spei sibi relictum esse docens  haec ait: Experientia do-   ctas sum, eam pecunia  inalto minas commoveri  posse, quum Aiacem, scuto immenso tectam i‘erro  vulnerari, et qua re sola  eum capi putabam, eam  eludeus elapsus est,  tavtd te ydp poi. Nemo  interpretum de ydp particula  quicquam annotavit, quae quo  iure h. I, posita sit , non statim  intclligitur. Schleiermacliems in  conversione eam prorsus non reddidit: Dies nun war alles frii-  licr gesebehen cet. Dubitari au-  tem nequit, qnin verbis, ad quae  relationem habet , praemissa sit,  de quo usu loquendi vide Indices s. v. ydp. Consuetior ver-*-  horum ordo foret, opinor: Jial  pera tavta — tavtd te ydp poi  uTtavta npovyeyovai — <5tpa-  teia ijfiiv eis Tloridaiav iyi-  veto n. r, A. Potidaeam urbem  quod attinet fttqno bellum, quem    contra incolas eius gesserunt  Atheniensis, andi Riickertum an-  notantem ad hunc locum: Potidaea Corinthiorum colonia in Pal-  lene paeninsula ad sinum Thermæum postquam Atheuiensiuin  dominationem pertulit cum ceteris illius orae civitatibus ali-  quamdiu, defecit 01. 86. 2. a*  Chr, 435. belloque pressa per  quiuqueiHiiuni iterum in ditionem venit 01. . 3- a Clir. In horum igitur aliquem  amiuin incidunt, quae hic ab  Alcibiade narrantur.   o jr <5 r e yovv ar ay xct •  6 3 e i?j per. Rursum locum ha-  bes, in quo edendo novorum codicum auxilium maxime desideratur. Quam edidi, Stallbaumianae editionis lectio est, quae me-  liorum codicum auctoritate nititur. Sed cum vulgo legatur  ondtav yovv avayxatiSefo/pev,  quis audeat, praesertim cum exempla reperiantur apud bouos  scriptores onotav cum optativo coniuncti, vide Mattii. Giamm.  ampl, $. 521. Aun. I. p. 1007.,  quis aipl eat, inquam , utra lectio  verior sit, cum aliqua certe veritatis specie dijudicare ? Tovv  in codicibus melioribus, quorum  auctoritate nititur 6 itote lectio,  omittitur. Quod, quoniam vix  abesse potest , si receperis , co  ipso oitote lectionis auctoritatem  infringes. Optime autem yovv  ciSiTBiv, ovdtv ijeav o£ (ikkoL n gdg tu xagregeiv. tv r  av r uls tvcoyfaig (i6vog dnokaveiv ottig r’ rjv , td %  akl.a , xcd nlvtiv ovx t&tkav , unor’ avuyxuGfrtlti, n dv-  rag IxQ&t ei, xal i 6’ ndvtav dav/xatirutarov, 2kaxgart]  (itfrvovra ovSslg noinot’ icogaxtv civftQoiJtav. rovrov  fitv ovv it oi doxei xcu avrlxa 6 %ksy%og i'<fe<S&ai. ngog  6 i av rdg rov %iL(iuvog xagregijGsig — 0uvol ydg av- Stallbnmnius explicat: Confir-   mat yovv , inquit, ut Latinorum  i certe quideui, antecedentia  cum aliqua restrictione, hoc est  ita, ut indicet, hoc certe, quod  nunc commemoretur, veritatem  s eorum, quae antea dicta sint, sa-  tis testari ; sed nlia etiam posse  afferri^ quae tamen nunc reti-  cenda esse videantur.   dn o\ e i cp % k v x sS 7tOV,  Astius drtoArfipSiifxeS scribendum  coniecit, quod hodie ab editoribus omnibus ia ordinem verborum receptum est. Sed codices  miro consensu ditoAEi<p$ivxE$  exhibent, quod, quoniam explicari posse arbitramur, in textu  retinuimus. Rectum quid esset,  Heusdius vidit, qui scribendum  coniecit dnoAsup^ivxES Cixov ;  sed mutatione nulla opus estj e  sequente enim afStxetv infinitivo  6ltov genitivus facillime ad dito-  AtupSiv T£$ suppletur, FICINO  habet ; et si quo in loco,  ut accideresolet i u bello,  ccfro meatus deficeret*   iv r* av tais ev G>xiaiS. Ad haec quoque verba recte referuntur, quae praecedunt; ola  6q ini dxpaxeiats, h. e. pro varia fortuna belli. Militum  enim ea fortuna, ut nunc omnium  rerum felicissima copia abundent,  nunc no habeant quidem, quae    ad sustentandam vitam necessa-  ria suat. Huiu? rei fortunam  nemo Socrate melius perferre  potuit.   navxaS in patet. Rarior  structora est npatEiv verbi cum  quarto casu ea de caussa , quod  Graeci hoc verbum saepius prae-  gnanti, quem vocant, quam pro-  prio significatu adhibere sole-  bant, Kpaxelv ttvoS enim idem  fere est atque npaxovvxa elvai  XtvoS, victorem esse ali-  cuius, de quo SIGNIFICATA vide  annotat, p. 87. KpcciEiv xivd  contra proprio significatu adhibitum prorsus dicitur ut LATINORVM vincere ali que ni.   ov 8 eIs nd nox e hd pane v. Codicum auctoritate motus , in quorum numero Bodleiauus est, Bekkerus kapdxei in  textum recepit, quae lectio item Riickerto probatur. Non placet.  Non enim haec est mens Alcibiadis , Socratem tum temporis  a nemine 'visum esse vino gravatum , sed nunquam gravari vino dicitur in universum , eius-  que rei luculentissimum indicium  mox convivas habituros esse Alcibiades promittit,   Seivot yap avxoSi x ei ~  p dives. XEipwveS articulo suo  privatum latiore significatu acci-  piendum est, ut verba, couver-   <S   zo&> yup&veg — ftav padia elgydteto xtx te $ AAa , xai fs  itote ovtog Tiayov oTov Suvmutov , xal xavtav y ovx  1'iiivtov EvSo&ev, >] , d tis ittoi , i)p<piEOpivav xe  &av(icc6xa Sij ooct xal vxoSsSepivGni xai IvEikiypEvcov  xovg xoSag Eig xikovg xal uQvaxlSag , ovtog 6 Iv  xovtoig 11] jei lyav [pclt iov ptv totovrov, olov xeq xal  XQortQOV eIoj&ei <poQUv , awnoSrycog Se Sia tov xqvtcnda sint : denn W i n t e r in  dortigcr Gegeud sind fiirchter-  lich.   ra te aXXa, xai itote.  Haec dicendi brevitas etiam paul-  lo supra in verbis conspicitur tu  re dXX a, xal itlveiv ovx  Xgov, quae explicatius audire  Stallbaumius docet annotat. ad  lu 1. t a re aXXa, xal 8t} xab  rovto , ori nireir — itavta S  ixpdtei. Alias breviloquentiae  exemplum in sequentibus verbis  continetur xai itote ovtoS na-  yov olov 8 eiv ot dt ov , ubi.  explicatius verba enarrata sonant: xai note ortos itayov toiov-  roUy oluS biti 8eivbtatoS , de  quo loquendi genere vide Mattii.  •Oranira. ampl. §. 473- Ann. 2.  p. 885. Ceterum vulgo legitur  ortoS tov nayov. Bodlciani cod,  aliorumque paucorum auctoritatem secuti Bckkerus , Stallbauinius alii articulum e textu re-  iecerunt. Utramque lectionem  commode explicari posse , nemo  dubitabit, atque sententiam si  spectas, perinde tere esse cense-  mus , utrum addatur an omitta-  tur articulus. In huiusmodi locis codicum auctoritas cum ma-  xime valere debet. Igitur et nos  articulum omisimus, quem Riickertus in textu reposuerat.   t) ovx l Bti 6 v to)v £ v 6 o -$ev «c. e tabernaculis, quorum notio facillimo mento suppletur. "Ev8oSev Scliieicrmache-  rus convertit hinaus. Recte  quidem e nostra loquendi consuetudine; aliam Graecorum fuis-  se, H.v8o$ev vocabuli notio do-  cet, Etenim Graeci quicquid scripserunt dixeruntve , eius quasi  imagiaem quandam ante oculos  habuerunt prius, quam scribe-  rent loquerenturve. Dicturus igi-  tur Alcibiades : neminem militum  e tabernaculis exiisse , rdm ita  proponit, ut imaginem ante oculos habuisse coniicias militum o  tabernaculis exeuntium. Hinc  HvSoSev vocabulum Explicabis,  Convenit cum nostro loquendi  usu, quod legitur. E. ol  y\v ydp evSvS n<n8d uva IV-  8o$ev dnavti\6avta dytiv x.  r. X. Innumerabiles autem loci  opud scriptores Graecos reperiuntur , quibus illa ingenii indoles probatur. Cfr. praeterea an ->notat, ad verba TLxpr\ ydp ofc  ScoxpatTf . p. 16.   , eis niXovS xal apru-  ni 8 a S. Schol. ad h. 1. nlXoS  Ipdtior IB» ipiov ntXrjdecoS yi-  voperoVy eis vetav xal *«/*<»“  VGor afxwav . dpvccxideS 8e  apvGov HotSia. Suidas, apva-  xlS t inquit, ro' tov apvoS xqd-  8tov , to pefd xvv ipicov 8eppa r.   dra/.AOv quov Ijcoqbvsxo tj ol akkoi vitoSstisfiivoL oi   dl tiTQCCTUJTCCl VTttfikeitOV CCVtOV UQ XCCZCC(pQaVOVVTCC   c (Stpiuv. xai ravta plv drj tccvzcc.   Cap. XXXVI.   Olov A’ av tu 8 ’ ipeUs xal ixX r/ xapTEpoS avi/p    Nostrum locum frustra, ut vide-  tur, Valckenarius ad Herod. III»  p. 199. 95. Musonium imitatum  esse censuit apud Stob. I. p. 17.  51., cuius verba laudare invat  tamen : ov8a/icuS xaXov ovte  iuS/fusdi noAXai? xaTadxinEiv  TO dGOpa ovts TOLlviaiS XOCXEl-  Xeiv ovre x f tpttS te xal no8aZ  nepiSidEt niXoov rj v<padpaTGyv  tivgjv paXaxvvsiv. Quod sequitur, ovtos 8* LATINORVM respon-  det: hic, inquam, quo verbo  pronomini addito, ut 8i particula,  vis augetur pronominis et filum  orationis verbis interpositis compluribus dissectum rediutegratur.   V7Z £ fi\E7t OV CtVTOV (Di   xotr atp pov ovyt a d<pav .  Limis oculis eum intuebafitur, quum eos suae  ipsorum mollitiei pude-  ret, odeo que Socratis p a-  tieutiam et fortitudinem  moleste ferrent, quippe  quem ipsos despicere opi-  narentur. Ceterum Socratem  algoris ct caloris fuisse patientissimum testatur etiam Xenophon Memorab. ct I. 6.  2. al. Stallb* Conferri Rii-  ckertus iubet annotatione ad h. 1»  Piat. Criton. p. 53< B. xal odoi -  7CEp XljdoVTOLl TtoV aVTGDV TCU-  Xeoov f vuopkbfrovTai Ce 8 ia~  tpSopta yyov/uvoi r uv vegov,   olov 8* a v 1 6 8 3 l’ p £ £ e   X. t. A. Versus Homericus est,  culus initium Alcibiades immutavit, ut versus cum cetera oratione melius consociaretur. Legitur autem in Odyss, IV. v. 245.   dk A* olov to 8 * lpz£,E xal  irXrf xapTEpoS dvrjp   SrjftGj ivi TpoSaov , uBi nu-  &X € T£ nt/par ’ Axaioi .   ixei ini drpar e laS,  Solent Graeci, quando cum gra-  vitate aliquam actionem descri-  pturi sunt, huic praemittere vo-  cabulum, quod actionis rationem  in universam indicaret, post actionem ipsam accuratius definitam exhibere. Sic legitur p»  177. E. ndyrcfS /tt/ 8id piSr/S  nou/dad^ai Ti/v iv tgj napdvn  dvvovdlav . dXX ovra>, nivovtaS TtpoS ?}6ov)jv, ad quae ver-  ba vide annotat, p. 43. Idem  valet de locis, quorum mentio-  nem graviorem ita faciunt scriptores, ut praemisso verbo, quod  iu universum locum aliquem si-  gnificat, accuratiorem loci descriptionem exhibeant. Sic igitnr  hoc loco ixsl  ini drpaTtiaS  legitur, quo docearis, ad Poti-  dneam gestum esse, quod nuuc  Alcibiades narraturus sit.   £vvv 07 } d ctS — e\6t )/ xci  2,7/TCk jv, Socrates aliquid cum  animo suo reputans a primo maue  narratur meditabundus constitisse, atque re non feliciter pro-  ccdeute , quasi defatigationem   exe! norh Eithjt (StQcctslag , fil-iov axovdca' £wvcy<5ag  yccQ avtofh Sa&bv n e[6x)]xei 6xojtcov , xai insi-  di} ov xqov%(6qsi avtcS , oyx aviti , (Md efotijxti  %7)t&v . xai rjdy f\v iiEtirjuPQla , xai av&QCMiot, ycfta-  vovtOy xai &av^d^ovtsg aXXog dkXco tksyEV , oti Zco-  xganjg iafhvov (fgovrltcov ti eOrrjTce . teXsvTMvzEg corporis sentiret nullam, in stataria meditatione perstitisse. Huius consuetudinis mentunem fa-  cit etiam Apollodorus , qui cum  Agatho servos iussisset Socratem  vocare p. 175. B. laxe avxov,  inquit, £3of yap n xovx* £*«.  ivloxe aitodxcis o7roi dv xvxv  %6 xmiev. Quae addit verba ijtiei  81 ccvxlxa , &s iycjpat, non ita#  accipienda sunt, quasi Apollodorus revera opinatus esset, Socratem mox venturum esse. Qui  enim Heri potuisset, ut compertum habuisset Apollodorus, quo tempore Socrates meditationum  Unem reperturus sit ? Neque ne-  sciebat, quippe doctus experien-  tia, Socratem, si constitisset semel meditabundus, iuterdum multum temporis meditando consu-  mere. Nihil igitur aliud voluit  ij£,ei 8i avxixcc , ck* iycfypae verbis efficere, quam Socraticae meditationi consulere, ne forte servorum acclamatione turbaretur.   icccl i} 8 r\ — y6$ av ovxo.  Non verterim cum Stallhoumio: und schon war es Miltug, ais  mau es er st merkte ; corrumpitur enim, ut ego existimo, vera  sententia addita voce erst, quae  in Graecis non repentur; iromo  »*nd schon war es Mittag, und  die Leute fingens on zu merken  (malim: und den Leuten fiel es auf ); non enim quautum tem-  poris ante praeterierit , quam sentirent homines, ALCIBIADES SIGNIFICAT [cf. Grice: “What do you signify?”], sed quam diu steterit,  et quid acciderit, quod partim loco movere Socratem debuerit, partim rei augeat miraculum.  Idem verba significant, ac si  narret Alcibiades: Iam meridies erat; attamen perseverabat;  iam sentiebant homines; at non  discessit. Hanc Riickerti annotationem, cum idem indicare intellexissem, atque quod ipse seraper de huius loci explicatione  statuendam censerem, viri doctissimi assensu gavisus , integram recepi.   Zajxp axi]? l&> IgdSiv ov  q> p ov x l % a v xi $ d x tj x e . Haec tanquam ipsa verba laudari  censemus hominum Socratis axo-  Tclctv mirantium. Hoc colligere  possis e structura verborum, quum si forte ad firmaudam sententiam  nostram facere negas, ei certe  non repugnare concedes. Hoc sa-  tis nunc nobis. Suhest enim gravius aliquod argumentum , quo  ipsa hominum illorum verba laudari probemus, tppovxi^GJV par-  ticipium. De quo quoniam pau!-  lo fusius dicendum est , longio-  rem autem explicationem plagellae huius angustiae non capiunt,  in Comment. de Piat. Symposio  disseremus.   xeXe vx g 3 vxeS 8k xtves  Xt ov 'i&YGor. Consentaneum  est, non Athenienses, quibus mas  «78   6i uves «w 'Javtav , htuSt) ttiniga Suxvrfiavtts,  D nal yctQ &{qo s rore yi rjv , yctutvvia i£evtyxu[itvoi  tlfia (itv iv Z(p i)v%Ei uct&ijvSov , a(ia 8s ItpviatTov  avzov, st xal njv vvxza t<5r>;|o4. 6 <5a e ianjy.cc fitXQi  eas lytvixo xal tjkioe dvioxtv hiutu c>xtz ’ amdv    ille Socraticus notissimus erat,  nunc observatum ivisse e taber-  naculis atque sub dio lectulos  stravisse; sed Ionum, qui una  cum Atheniensibus Potidaeam obsidebant, aliqui narrantur, cum  ex Atticis militibus de more illo  audissent, nt oculis viderent,  quod fando audissent, sub dio  pernoctasse.  xal ydp SipoS tote y$  T/r. Annotatione p. SI* indicavimus, solere haud raro scriptores Graecos partem orationis eam,  quae caussam alicuius rei conti-  neat, parti orationis rem ipsam  describente praefigere. Exemplum  est huius loquendi usus p. 175*  C. xov ovv 'AyaSojya, rvyxd-  veir ydp £6x aToy .xaxaHtipevov , jiovov * devp , £<pt/ (pa-  rat, 2fcjxpattS x . r. A. Sed  huuc locum cum nostri loci conformatione non recte conferri,  vel obiter instituta comparatio  docebit. Quaeritur, quo pacto  xal ydp StpoS tote ye i}v explicandum sit. Tacent interpre-  tes, quo silentio non nihil uni-  mus commovetur mens. Num verba tam plaua sunt, ut explicatione non indigeaut? Schleier-  macherus in conversione exhibet;  Eudlich ais es Abend war und  n an gespeiset hatte , trngeii  einige Ionier, denn da-  ma Is war es Sommer, ihre  Schla fdecken hinaus, theils  um im Kulilen zu schlafen cet.,  qua couversione mitigatam habes mutato verborum ordine difficultatem loci, non item explicatam,  SchuUhessius vertendo; es war  eben Sommer, explicaudi genus  admisit, quod sane levissimum est.  Dillicultatem enim vdp particulæ ita, ut ydp reddere omittas,  noa expediveris. Scriptum autem  exspectabamus : 6ei7ivr t 6av teS   xal, SepoS ydp tote ye ip',  4Xapevvia i^evEyxdpEvoi. Sed  cave non rectum ceuseas verborum ordioem, quem libri exhibent. Participia §EWVi]($avT£Z ,  l&tYEyxdpEVOi, de more advv-  6 etcjS posita suut, in verbis au-  tem xal ydp StpoS tote y£ ?/v,  caussae indicium prae ceteris verbis scriptor, eminere voluit, idqirt)  ideo in principe loco enuntiati  posuit, h. e. in initio. Cuius lo-  ci quoniam suapte vi non potest  caussalis particula sustinere gravitatem, xal explicativum prae-  positum est, quo illa eodem  modo susteutatur atque Latino-  rum enim, addito e t (etenim)  fortius iit, atque principi enuu-  tiati loco idoneum. Vide de xal  expletivo annotat p. 6. cfr. prae-  terea p. 219. B. ap<pt?<SaS ro  IpecTiov ro ipavtov tovto xal ydp 7/v x £l M ( & v r » A .  Contra ubi verbum aliquod in  enuiitiatione parcuthetica conti-  netur, quod significatus gravitate  ceteris verbis autecedit, id principe loco poni solet. Sic legitur  p. 220. A.Seivoi ydp av TuSt —  rtQogEvldtnvos rw yllco. tl SI (iovktfi&e Iv retis f*«-  %aig ' tovto yceg Sij Sixcuov yt avrc5 dxoSovvat. ort  yctQ i) ftfczv 'h v i VS f/td xal zagiOreict 'iSoiSav oi  evQomjyot, ovSbIs aklog ifii laaow dv&gmxcav y ovrog,  rs tgafuvov ovx i&tkav azohntlv , a).ku GwSdauGe E eiSiffov \s<S$s iv ratS  /udxttiS. Bene Stallbmiroius  orationem hoc modo explendam  censet j ei 61' (3ovA.e6$e axov-  Cai , oloS iv x ais puxaii V v %  ifjui xal x ov$* vpiv. Nollem  tamen per aposiopesiu verba ex-  plicanda esse dixisset. Certum  esse reor , tl particulam aposio-  pesin nunquam admittere» con-  ditionalis enim enuntiatio ex ordi e temperatiorum dictionum est»  quae cum aposiopeseos vehemen-  tia non conveniunt. Possis etiam  verba ad praecedentia referre p.  220. C. xal xavxa plv Si/xavccr  oiov 6 ’ av x 68* £pt£,e xal izXrj  XQtptepoS dvrjp ixel noxa iitl  OTpaxtiaS , aB,iov attovdai. Quae  verba cum Alcibiades hoc modo edixisse sibi videretnr: ei (iov-  A e6$e dxoveiv , olor 8* av  xo8 * UpeB,e xal £rA?/ xapxepos  avtjp 9 nunc ita perrexit: ei 6fe  fiov XetiSe (sc. dxoveiv , olov 6*  av x 68 * Bpe&e xal ix\rj xapxe - opo$ cevrjp ixel xoxh) iv xal?  paxaiS, (sc. ipa xal tov$’  vplv. y   oxe yap fj fiaxv V v - Hia  pugna. Ponit euim rem pro  certa otnnibusque nota. Narrat,  quorum hic meminit Alcibiades,  Plutarclt. Alcib. p 194. C. F., sed  ita , ut aut omnem materiem ex  hoc loco hauriat, aut studiose cum  in narrando respiciat. Riickert,   i B, ys i po i xal xdp i-  6 X e ia. Ex praepositio hoc loco temporali potestate posita est,  quod moneo contra Riickertum,  qui annotat ad h. 1. : Secundum quam. Caussam euim  pugna praebuit, cor darentur Alcibiadi virtutis praemia. Sed  bene monitos lectores velim, ne  ix quovis loco temporali potestate  poni posse opinentur. Ponitur  tum tantummodo, quum tempo-  ris indicio simul adhaeret notio  quaedam, quae ix praepositioni  propria est. Minus accurate  Schlciermacherus : hei welchem   ( Gefecht ) mir die Heerftihrer  deu Preis zuerkanuten ; non rectius Schulthessius: dena in der  Schlacht, wo mir cet.Restat  ut de xal vocula dicamus, quam  u nemine interprete explicatam  video. Supplemento aliquo opus  est, quo advocato, quid xal si-  gnificet, statim intelligetur: ure  yap i/ paxv rjv , y avry, i£  r/S i/ioi xal xdpuS^ua ISoOav.  denn ais ieue Schlacht wnr, die-  sclbe, ais die, nach wclcher die  Heerfuhrer mir deo Preis zuer-  kannten.   x ex pat fiiv ov ovx i$i-  A cdv. Vulgo haec verba inverso  ordiue exhibentur) codices plu-  rimi atque optimi texpcofiivov  ovx iSiXtov. Vehementer errant,  qui uter verboi*um ordo rectior  sit, e sententiae ratione dignosci  posse arbitrantur. Nam uterque,  quo se commendet lectori, habet.  Sola igitur meliorum codicum au n a at a no r   xai T a ZnXa xai avtov l[it. xai tyul /xh’ , w £(6xgrt-  Tfg, xai T('m Ixtktvov Coi didovac zagtOzt ia tovg  Ozgazrjyovs , xai zovzo ys (ioi oiizt [itfiipH oiks igsig  (In t luvSojiai ' dkXd ydg tmv tizgazr/ywv xgog z<> i/wv  iit ioifia dzojV.ixuvzeJv xai (iov/.vulvcjv ifiol dtdovca  ctoritas respicienda est, quorara  lectionem Bekkrrus, Stallbaumius  alii in textam receperunt.  a A Ad tivv 8 ikC a> Ce xai  t it onAa xai avTov i fi i.  Priori loco xd oicAa commemorautur ea dc caussa , quam ex-  positam habes annotat, p. 63.  De verbrs cum 8ia praepositione  confundit annotat, adip. 7* Verba converterim; und er braclite  WaflVn und Menschen, beides,  retteod hiudurch. Ceterum iucst  aliquid his verbis, quod si ab-  esset, omnes uno ore Graecis-  mum laudarent atque locis ex  Homero inprimis petitis confir-  marent. Nullum in codicibus vestigium depravationis, nihil igi-  tur mutandum, praesertim cum  negari nequeat, non minus Graece  dici, quod nunc legitur, quam  quod milii in mentem venit dAAa  CvvSikCcoCe xai xd uxAct xai  avtov.   xai rore. Annotat Stallbaumius ad h. 1. Ne quis, inquit,  in his haereat, xai «d universam sententiam, non ad solum xoxe  referendum est, at respondeat  proximo xai in verbis xai tovxd  ys pot ovte fitjjipei. Verita-  tem huitu sententiae Ruckertus  agnoscit; nobis aliter de expli-  candis ual tore verbis statuen-  dum videtur. Meus Alcibiadis  haec « st . Non solam praesenti  tempore se ita iudicare, ut Socratem dignissimum censeat ptaemiorum Hlornm, sed etiam tum  temporis ita se censuisse atque  tussisse quidem, nt duces Socratem pruefniis illis dignentur.  Quae sequuntur verba pepibei at-  que ovn ipet* ijxi Tpf.v6opai  nostrum explicationem confirmant.  Mkptpei enim ad praesens Alci-  biadis iudicium referendam est,  qno Socrate negatur praemio-  rum illorum aliquis dignior esse,  verba autem ovx ipEiS oxi ijjEv-  Sopai recte ad verba retuleris  ixkAevov Coi SiSovat rapior eia  x ovS CrpaujyovS.   itpoS T 6 ipov dZi&pa.  cfr. PJat. Alcib. I. p. 104* B.  Ineixa (sc. (p?}s elvai') veavi-  xcDtdxov yivovS Iv xy Ceovtov  itoAei ovCy pcyiCty xaSv 'EA^-  ArfvidcDV' xai ivxavSa itpoS  narpoS xk Coi (piAovS xai B,vy-  yeveis tcAeICxovS elvai xai dpi -  6x ov£, ot , et xi 8kot, vmjpexoiev  av Coi . xovtoov 81 Totif xpoS  fitfxpoS ov8\v xdpovS ot56* iAax-  rovS ' Zvpitdvxarv 81 mv elnov  ptiZoi) otei Coi Svvapiv vitap-  TlepixAka xov AavShtnov,  or 6 Ttaxrjp iitixponov xaxkAmk  Coi, oS ov povov iv xy8e  xy icoAei dvvaxai itpaxxeiv o n  av fiovArjxaiy aA A* iv naCy xy  'EAAddi, xai tqjv fjctpfidp&v iv  noAAolS xai peyaAoiS ykveCiv,  Mutre nsus est Alcibiades Dino-  mache, Megaclis filia celeberrima, patre Clinia, cuius virtus  in pugaa ad Artemisium pugnata     zTMnozroN.    881   xdgtGxHa, avxo g noo&vtioxiQog lyhttv xwv 0TQCtrr t y{Zv  tui /.ajitiv jj GavTuv. Ixi xoivw , <J avdgtg , cchov  9/i' tituGaGftca ZaxQclxtj , oxe ano /JgMov qnyf/ ave- £21  Xoigei xo OxQCtronedov. £xv%ov yag nagaytvofievog innov .  l'zarv , ovtog <5 a onAa. dvtyoigu ovv iaxtdaouivav f    inclaruit. Non sine caussa igitur Socrates in Piat. Alcibi&d. I.  init. Alcibiadem allnquens dicit:  ' 11 7tcti KXetriov, Vide, quae  de dicendi formulis rtaxpoSev et  nal? xivo? docet Wachsinnthiua  in libro: Hellen. Alteithumsk. L  I. p. 320. Beil. 10.   i ph Xafielv i} tiavxov.   Nihil certius est, quam Platonem   aveo? scripsisse vel ovx av-  ToS , uUi oppositionis rationem  habiturus fuisset, quae quanto-  pere angeatur tiCtVTo? scriptura  nemo est, quiu videat. Alio loco de  hac structura oppositionis augen-  dae caussa admissa locuti sumus.  Vide Indices s. v, Accus. prou.   - uf£ ano J //Aio v tpvyy  ct r exGjpei. *Avaxeepeiy proprie  est : in locum altiorem se con-  ferre, iuprimisque de piscatori-  bus obvuluit, qui undis ora su-  perantibus celerrimu iiiga altiora  loca petierunt. Hinc ad rem militarem tranr.lutum verbum lugam  militum describit, qui e peregrina terra, tanquam undas mare,  hostes evomente quasi iu altio-  rem atque tutiorem locum, in patriam terram fugif^es se confe-  runt. Deinde, quMnam, qui na-  ves relinqniiut atque mare, cum  patriam terram petituri sunt, al-  tiores regiones petuut, factum  est , ut redeundi verba plerumque cum ara praepositione con-  iungercutur.  Schol. s. v. drj-  Xtov • x Q opLov xjjS LouaxiaS,  Athenienses ad Delium urbem a  Thebanis^prorfio victos Thncyd. \  narrat IV. 76 seqq. Proelium scimus fuisse Ol. , 1. Idem proelium u Lachete comme-  morilnr in Piat. Lach. p. 181.B. xui ptjv, go Avtiipaxi , p?}  atpUoo ye- xavSpoS' gjS iyos  &XX oSl ye avxov iStacdptji'  ov povov tov naxlpa dXXd  xal xi)v Tzaxptda’ opSovvxa. iv  ydp xf/ and Jr/Xiov <f>vyy pix  ipov cvvavexcjpiti xayaZ <5ot  Xiyco, oxi , ei ol aXXoi iJSeXov rotovxot tlveti , dp$j) av ijpwv  7 } TtoXi? r,r xal ovx av initia  tote xo xoiovxov nxdopa. De  re ipsa Engelhurdtus ad h. I. ed.  p. 14 : Cum Boeotorum, inquit,  nonnulli imperium Lacedaemo-  niorum aegre ferentes ope Athe-  niensium democr&tiam in Boeo-  tiae civitatibus instituere ctipe-  rent, inter eos atque Atheiiieusium duces Demosthenem et Hippocratem convenit, ut ipsi Atheniemibus urbes Siphas ad sinum Ciisuenm, et Cbaeroncam prope Orchomenum Minycum traderent,  Athenienses nutem eodem «lio  Delium Apollinis sacrum iu finibus Boeotiae et Atticae vernus  Euboeam situm vi occuparent.   Sed ct Demostheni ad Siphas oc-  cupandas profecto res Boeotis  iam prodita infeliciter cessit, et  Hippocrates, qui serius, quam  convenerat, Delium pervenit,  postquam vallo praemunire atque  praeauliu instruere contigit, Boeo- *t a  4 ijdrj tcov av&Q(07tG)v ovtos n apa xal Aaxrjg * Xfti  2yw 7 teQitvy%dv & , xal Ida tv ex>ftvg vtagaxefavopuL rs  avTolv ftaQQeiv xal SXsyov , art oi5x djtotefyco avzoj.  Ivzavfta St} xal xdkXiov l&EaOuprjv EttXQazrj ?;  JTozidala • avrog yap ^trtn/ Iv gro/xo 7} dia ro Ig^’  ' wnrou £itm* jrpwrov juv otfov ntQiijv Aaxrjzog za  B HpxpQCov sivat * Sjtsiza Zpoiye idoxsi , oJ *AQi6zocpavsg   to tfov 6'ij rovto — xal .&cct diajtoQ£v£<S&ai (Sgzeg xal tis fere omnibus interca ad Delium collectis, turpi clade in fu-  gam conversus est. Quos autem  Delii relinquerat Athenienses, castello die post proelium XVII.  yi expugnato, partim interfecti,  partim capti sunt exceptis iis, qui ad naves pervenerunt. xal iyco ns pixvy xdv p»  Nota praesens historicum , quo  incredibiliter orationis vigor augetur. Exempla huius dicendi  usus Matthiaeus collegit Oram ni.  ampl. $. Eo  tempore Alcibiades etiam.  C. utitur: npoxaXovpai 8t) av-  tov 7tpuS x 6 dvvdeizveiv, dxe~  Xv&S ooSTCEp ipa6xt/S nai8ixoii  inifiovXevGov Hoc tempore utuntur, qui narrant aliquid, non nt  rem de industria tanquam praesentem auditoribus exponant, sed  narratoribus rei memoria abreptis  res tanquam praesens obversatur,  tanquam praesentem igitur exponunt. Sed inter loquendum  saepe ad se rursum redeunt et  ad auditores, atque temporis rationem agnoscunt, quo lacto ad  praeterita tempora verborum su-  bito recurrunt, ut hoc fit loco  nostro: xal idcov ev$vS napa-  xeXEvopai te avxolv Sapptiv  xal £A syov.  insita ipoiys idoxez  — ro* <Sov 6 7 } tovxo. Verba ro 6or 81 f xovto lineolia  adhibitis a praecedentium et nb  insequentium verborum iunctura  seclusimus , no quis forte haco Verba ex i8oxei apta censeat. Ad iSoxst enim o JSa?xpdr?/f  supplendum est ; Xo 6ov 81} Tov-  X O autem absolute positum est  prorsus nt ro' Af yopevov et aliao  huiusmodi figurae dicendi. Ver-  sus, ad quem respicit Alcibiades  in Nubibus Aristophanicis fcou-  tinetur 561.   oxi fipEvSvEi x iv xaitiiv 080IS  xal XM<p$a\pGo napapaXAEiS,  ad quae verba Schol. annotat:  fipevSvEt * anotispvvvEiS 6eav-  xov iv ro3 6xppaxi xal xav-  pij8ov opaS. xopitdBftiS xal  yjtEpoizxixuS fiaSifyiS. Idem ad  Aristoph. Pac. v. 25.  xovxo 8* vito <ppovi]paxo£ ftpsv-  SvEtai xe xal <payEiv ovx  a£,ioi   annotat: ro fipsvSvEXai avii   xov pkya (ppovEi. ol pb* ano  (IpivSovS rosi cpvxov , ol 6f,  (iique ialsisflpi quidem, ut pa-  tere opinor ex annotat, p.4. et  5.) pvpov E1S0S , c5 xpi ° v a 1  ywaixES xal in 9 avxcp piya  <ppovov6iv. Timaeus L. V. Pi.  fipevSvopevoS • yavpovpivoS  xal uyxvXopsvoS pexa fidpovS.  Recte igitur Stalibaumis f ipev- Ivftads , Poev&viifitvog xal t(3q>9ak(id> xaQafidlkov,  ygifia jrapafJjtojrcw xal tovg '<plkov g xal tovg xoki/ifovg,  Sijlog <dv ttavt l xal 3taw it6$ga&ev, ort, «l Tig atpetai  xovtov rov dvdgog, ftdXa i^gauivag apvvti tai. dio  xal doqiaXag dstysi xal ovrog xal 6 etegog. a%t8bv ydg  ti tav ovxa Siaxufttvav Iv tm ttoUfia ovdi axroy-  tai , dkbx tovg itQoigaxddyv ysvyovta g Siuxovo:. C  xokld (uv otw L > tig xal cikkcc typi Ecjxgaty Izm SveCBcn est, inquit, superbire  maguoque cara fastu i u »  cedere. Minus recte, at vide-  tur, tcotp^aXfito napaftdX\oov  esse ait torvo vultu oculos  huc et illuo coniiciens,  Recte Scliol. x avpT/dov dpti?.  Bobus torvum vultum esse nemo concedet, qui huius animalis oculos  accuratius inspexerit. Tavpqdov  autem Scliol. dixit, ut esset, quocum tranquillitas vultus compararetur rov fipivSov. Exprimitur autem illa tranquillitas cum  incessu superbo, tum oculis iu  obliquum conversis, quales iu ci-  coniis persaepe auimad vertimus. Sententiæ nostræ verba favent  t/pEpa TtapatixoTzeiov, quibus manifesta continetur proxime praecedentium explicatio. Miror autem, etiam Stallbaumiura probusso  coniecturara Bekkeri , 7t epitixo-  irdjv scribentis, quae, si quid video, e Fichii conversioue hausta  est ; deinde mihi visus est> o  Aristophanes, quod et ipse ais, ibi non aliter quam hic incedere  superbus , et o cpl is. quiete  omnia circumlustrans , cauteque examinans singula. Qui cir-  cumspicit, non providentiam solum prodit, quae ipsa apud pro-  bos scriptores circumspectio  audit, sed etiam timiditatem  quandam animi quippe undecunque do periculo vitae metneif. Ceterum xal dupliciter posito in  comparutione: xal Ixel duxno  peveOSai wSnep xal £v$a8t,  nihil frequentius apud scriptores Græcos.   xal rov? tpiXov? xal  xov? ito\£ fiiovS. Eadem re-  ligio, qua scribae propter insoquens 7to\Efjlov? scripsere qn-  Mov?, recentioribus impedimento  fuit, quominus, quod vulgo le-  gitur, tpL\oi>? iu ordinem ver-  borum recipereut. Yide annotat,  p. 13.   8f/Xo? cjv  itavv n J/3-  fia^Er, Similiter Apollodorus»  qui Socratis incessura imitatus est  xgjv ovv yvGopljx oov xi?, inquit,  OKl6$E xaxid GJV p,E 710 P(J G0-  Sev ixaXs6Er, x. r. A. it por p ondbrjv . Annotat  Schol. ad h I. npoxpoitdSijv   TtpoSvflGD?, dpEXadXpETtti , /lEXtZ  nporponij? r/ eI? xovpnpooHiY.  Ficiuus verba convertit : Fer. ne  enim qui ita incedunt, nemo  eos iuvadit , sed eos , qui efl isa  fuga deferuntur. Tt pronomen  indefinitum ad perlinens, neque Latino neque vernaculo sermone reddi potest satas  commode. Efficitur autem eo,  ut ov verbi potestas paollisper imoiinuatur. Sensus est viocci xal davfiatiia • akXa t Crv fdv aXXtov iitmjStv-  Hurav t u% uv ug xal itigl ciXlov rouzvra rfjtoi' ro  de (itjStvl civ&Qu>ituv ofioiov tivai , (itjte uxrv uta-  X.ttlMV UljTB TCOV VVV OVTCuV , TOVTO CC^LOV ftttV TOg &aV- ficcrog. ciog yciQ ’A%iXlivg    totius enuntiati ; Denn es geschieht ia wohl , dass auf die,  welche sich so im Kriege be-  nehmen , fast nicht einmal ein  Angrili' gemncht wird , soudern  nur die werdeu verfolgt , welche  ia wilder Hast iliehen.   TtoXXa fi\v ov v av xiS  xal d XX a. E nostra loquendi  consuetudine Alcibiadis verba au-  dirent: noXXci a\Xa Savpdtita'.  Vieles audere wunderbare. II c-  ctius Graeci xal vocula adhibita  disiunxere verba , qua re edicitur, ut singulum quodque verbum  suum pondus habeat propriamque potestatem accipiat. Persaepe  Luiosmodi dictionis exempla reperiuntur; interdum tamen etiam,  «]uue cum nostro usu loquendi  couveniant, reperias. cfr, Symp,  p. 195. B, iyoa 81 <Pai8poj xoX-  Xd a A Xa opoXoy&v xovxo ovx  bjzoXoydi x . t. A., quo loco rovzo  pronominis vis nou passa est,  opinor, ut xai addito 7toXkct  «AA a verba validius emineant.  Jb. p. 201. D. y xavxa te 6o<py  yv xal dXXa 7toXXd. Cfr. praeterea Matth. Gramm, ampl.   22a>xpdxy inaiv e6 at.  "Vulgatae lectioni 2(*>xpdxouS  praeferendum ducimus meliorum  librorum scripturam) exquisita  **uirn dictio est neque multo usu  protrita inaivetv xivd xi, quam  recte comparavit Astiu3 cum formula A dyuv xiva xi. Etiam io-tyivtxo , (i7C£ixcc(S£UV av tl$    fra p. 222. A. e melioribus li-  bris recepimus a iyta 2<axpdxy  InaivGj. S t a 1 1 b.  «AAa xdov p.\y aXXcov  littxydev p ctXGDV. Genitivus  cum sequente xoiavxa cohaeret;  quod quo sensu dicatur ut iotel-  ligas celerius : expletior oratio   audit : aXXa x&v plv aXXcov  Imxybevpdxwv a EAeyov, xdx  civ xiS xal 7tF.pl aXXov xoiavxa  efjroi. Huius genitivi absoluti  qui quidem argumentum indicet  sequentium verborum, multa ex-  empla Matth. collegit Grapnm. ampl., quae  quidem omnia ita comparata esso  videntur, ut e verbis facillime  supplendis aptentur. Dubitari  igitur licet, num Graeci genitivo casu ita usi sint, ut eo posito expresserint, quod Latinis ia  asu est: quod spectat ad,  quod pertinet ad, cet.   roiro d£ibv 7cavroS  SavfxaxoS. Ficiuus vei ba red-  didit : Verum illa praecipua io isto, per quae nemini  aliorum hominum neque antiquorum neque novorum esse similis  reperitur. Quam conversionem  si recte intelligo, Ficinus sensum  verborum esse ait hunc: Praeter  ea, quae in Socrate , esse Alcibia-  des dixerit, alia nova esse, quae  cum nemine comparari possint.  Sed proreus aliud quid Alcibia-  dem dicere arbitror. Agit nimi-  rum de integritate hominis, quam    Di  t>- «ai Bga6l8ccv xal aXXovg, xal otog av tlegixXijg, xai  NiiSxoga xal 'Avxrjvoga , dal 81 xal txtgot, • xai x&vg d  aXXovg xara ravx’ av ug djtBLxdfyi ' olog 8e ovxodl  ytyovt. xrjv uxoidav av&gamog, xai avxog xal ot Xoyoi  avxov , ov8’ iyyvg av tvgoi ug ir/xuv , ovxs xuv    individualitatem vocant recentio-  res» Singala quidem ait , quae  in Socrate sint, passim apud alios  quoque reperiri, integrum homi-  nem autem si spectes, neminem  esse, quocum Socratem compa-  rare possis» Bp adiS av, Brasidas rir Juvenis fortissimus , dux Lacedaemoniorum, praematura morte ex-  stinctus in pugna ad Amphipolin. H. e. a.- Ceterum nota iuversum no-  minum ordinem, quo in altero  enuntiati membro Achilles priori  loco positus est, in altero poste-  riori Nestor et Antenor, quo no-  minum ordine hoc, opinor, indi-  catur I Antiquitas viros habet,  qui cura nostrorum temporum hominibus quibusdam comparari pos-  sunt, rursum nostris temporibus  sunt et fuertfnt, qui antiquitatis viris similes esse reperiuntur.   oloS ovrodl ykyove  xrjv dtonlav av$ pGoitoS,  Ovxo 6 i paullo infra accuratius  definitur verbis avxoS" xccl ol  Xoyoi avxov , quibus verbis ad-  ditis Alcibiades aditum paraturos  est ad ea commemoranda, quae  in superioribus commemorare omisit» Sic paullo infra eodem modo  legitur : avxov ,  avxov xal  XovS XoyovS. Laudat Stallbaumius apposite Piat. Criton. p. 50.  E. ovxl rpikxipoS rjtiSa $ot>-  Aof, avxos te xal ol 601 izpo-  yoroi; Soph» Oed. Coi, v, 452*    iita&oS p\v OlSlitovf xa-  xoixtldai   avxoS xe naidks $r* aib*.  et .   xoiyap 6l , xocvtov xal yk -  "vo? ro 6ov Becov   d txavxa A evddojV "HXtos doitj  filov   xoiovxov .   In hoc genere dicendi quoniam  copulam bis posuisse videantar  veteres, Riickerti industria etiam  nostro loco dupliciter poni iubet,  atque revera edidit avxov xe  xal xovS A oyovSf quae scriptura  in aliquot codicibus comparet»  Potuisse Platonem copulam bis  ponere nemo negabit, qui ex-  empla supra laudata legerit $ sed  cur non item dicere licuerit Grae-  cis avxov xal xov* A 6yovS> frustra rationem quaeras. OVTE XGJV VVV OVXB X CQ V  TCaXai gj v. Suspicionem moverit haec verba depravationis, quae fieri potuit facillime, ut e  praecedentibus verbis p. 221. C.  r 6 ptjdEvl avSpoditGov opotov   elvai pijtE xdrv itaXocuav fnjiE  Xgdv vvv ovxojp, huc transfer-  rentur. Suspiciosa autem verba  sunt, non, quod cum rls pronomine indefinito coniungi debeant,  tjuo facto sane sententia existe-  tet neUtiquam probabilis, neque,  quod nimis remotum sit iyyvs  iromen, ex quo genitivi illi pendent,  tantam autem vim habet  kyyvf principe enuntiati loco po-  litum, ut huiuamodi structurae vvv ovte tm> a ahxiuv, fl /w/ uga olg ly o Xeya> txxei-  xagoi rtg ttvxw , av^ganav fiiv /ir/devl, toij da 2,'ec-  Xrjvolg xal EatvQoig, avtov xal tov$ Xoyovg. Cap. XXX VII.   ICal yag ovv xal rovto iv roig XQoitoig nagtiutov.   pondus facile sustineat, — sed  Platonem scripsisse arbitror, si  verba addidisset ovte rc ov vvv  ovte r&v tcaXaidctv : ovdiva ovd  lyyvS dv evpoixiS ZtfXGor. Ficinus  exhibet in conversione: Sed qua-  lis Socratis est qoalisque eius  mira dicendi ratio, nemo prope  ad eius similitudinem accedet ne-  que veterum neque eorum , qui  nunc sunt.   el ptr) dpa. Post dpa cod.  Bodleianos aliique pauci ei ha-  bent, quod Bekkerus et Stall-  baumius in ordinem verborum re-  ceperunt. Atque hic quidem ad  ei firj apa e praecedentibus repetendum censet: evpoi xi$. Ad-  modum dubito, num cuiquam lentorum placere possit, quod hoc  supplemento edicitur, dicendi genus impeditissimum. Riickertus  alterum hoc ei e textu semovit.  Recte, ut videtur.   xal yap ovv xal. Duplex  xal ne quem offendat hoc loco :  xal yap ovv xal ex eo dicendi  genere esse contendimus, de quo  supra dictum est annotat, p. 5.  et 6. Recte autem nobis vide-  mur ibi annotavisse, prius xal  in liuiusmodi dicendi formulis ex-  pletivum esse, atque particula-  rum quarundam levitatem ita ag-  gravare, ut principis in enuntia-  tioue sedis gravitatem sustinere  possint. In harum particularum  numero etiam particula caussalia  est , quam veteres nunquam in  enuntiationis alicuius initio posuere. Alteram xal diximus gravitate quadam verbum, cui praepositum sit, ornar j , quae cum  aflirmatione sit coniuncta. Iatr»  cum supra Alcibiades dixisset p.  215. A. iav pivxoi dvaut -  fivjjdxopevoS aWo a\\o$ev A i-  ycj, pTjStv Savpadyf, verisimile  est, eundem nunc ad ea respe-  xisse, atque exemplo malam me-  moriam comprobasse. Kal yap  ovv xal verborum paullo dilfi-  cilior vernacula conversio est. In  Schleiermacheri conversione legi-  tur l Und dies habe ich gleich  zuerst noch ubergaogen , quod  cum Graecis verbis minus con-  venire arbitror. Mens Alcibiadis  respicientis, quod accurate tenendum est, ad verba.  A. , haec est : Denn da ist ja  nun der Beweis, dieses habe ich  zn Anfang ausgelassen.  T oiS dioiy ojiev oi$. Sae-  pius iam de usu verborum annota-  vimus, quo omittuntur alia quædam verba, quorum additamen-  tum, secundum nostram loquendi  consuetudinem si rem iudicas, ad  rem necessarium est. Ut exem-  plo utar, dioiyexai dicitur pro  8iolye65ai Svvaxai, dioiyojii-  vovS pro StoiyeGSai dvvapti-  vovSy quibus exemplis statim edo-  cearis , qua conditione hujusce-  modi omissiones Graeci scripto-  res admiserint. Fusius (ie hoc  dicendi genere supra diximus an-  notat. . , al.   ei yap t5e\ei zt$. Haec ion xal ot loyoi avxov otiowxaxot tlst xolg SuXrjvoTg  xolg dwiyofiivoig. tl yag IfthXet, xig ' xav Eaxgdxovg e  uxoveiv Xoycov, qiavEitv av itaw ytkoloi x 6 xcgmov’  xoiavxa xal ovufiaxa xal gijfiaxa ^a&ev rtegia/ixe-  %ovxui Zcetvgov av uva vfigiGtov dogav. ovovg yag    plurimorum atque optimorum co-  dicum lectio est, prae qua multo  deterius est, quod vulgo edeba-  tur ISlkoi, Diximus de ei par-  ticula cum indicativo coniuncta,  praecedente vel subsequente opta-  tivo et av 'annotat, p. 38. ibi-  que potestatem huius structurae  explicavimus. Supra Alcibiades  dixit p. 216. A. xal In ye'rvv  Hvvoid' ipavzoo , ozi, ei i$6-  Xoifit itapexwv za atra, ovx av  xapZ7fp//(Saipi x. r. A. et panllo  infra filat ovv oa?nep ano zdav  2 'eipjjvcov , inidxopevo? za arae  oFxojuai tpevyoov x. z. A. , quae  verba ideo laudo, ut melius per-  spicias, qui fiat, ut Alcibiades  potissimum dicat ei yap iSehei  T i? x. z. A, h, e, denn wenn ei-  ner wirklich das Ilerz hat , die  Reden des Socrates zu veroeh-  roen. Quivis alius, qui non ex-  pertus esset, quae sibi accidisse  Alcibiades narrat, non dixisset  ei yap i$£\et zi? x, z. A,   2azvpov av xivavfipt-  6tov 6opav, h. e., Stall-  baumius inquit, ol A oyoi avxov  totavza ovopaza xal firjpaza  ixovtiiv &snep av ei SZwSev  7tepiapn^x otyTO 2azvpov ziva  vfipidxov dopav : sermones  eius talibus nominibus  et verbis compositi sunt,  quasi Satyri quadam irrisoris pelle extrinsecus  amicti sigt. Porro ne quis  av particulam suspectum habeat,  verbo omisso in oppositione po-    sita, sententiam hoc modo explicandam censet : oia av efrf   Sazvpov zi? ijfipitfzov 6opa .Ceterum quo magis pateat, propriam dictionem cum tropica per  elegantem quandara breviloquen-  tiam conflatam esse, interpunctio-  nem post nepiapnlxovzai vulgo  positam delevit* Riickertus im-  probata hac omissione interpunctionis comparationis significa-  tionem in ziva' pronomine in-  definito deprehendisse sibi vide-  tur verbaque convertenda censet 1  talibus nominibus et ver-  bis extrinsecus involuti  sunt, quasi Satyri quadam pelle» Ficinus habet in  conversione; Nomina quippe et  verba exteriori aspectu Satyri  cuiusdam contumeliosi habitum  prae se ferunt. Satis nobis displi-  cet ziva pronomen indefinitum,  neque, quomodo interpretibus satisfacere potuerit istud: Satyri  quadam pelle , intelligimus; FICINO (si veda) pronomine offensi liberior  conversio: Satyri cuiusdam  pelle; sed ne hoc quidem , si  in Graecis legeretur XiVot , setia  bene habere videtur. Respicitur  enim ad Marsyam , cuius men-  tionem supra fecit Alcibiades. Av autem particula admodum du-  bito , num recte explicari possit*  Pone recte a Stallbaumio explicatam esse: o£nf av eXrj 2a->   rvpov xi? vfipidtov &opd : hoc  certissimum est, enuntiationem  addita hac av particulae notione  frigidiorem fieri atque langui-  njATaNOs  I  xav&rjXiwe Afy» xal uvag xal dxvroropoug    xal (IvQGodtipae , xai au dia    dSorem. Itaqne non dnbium eat   nobis, quia verba dv ttva depra-  vata sint. Scribendum est: tot-  avtct xal 6v6f.ta.ta. xal faijfiatct  HZaoSev 7t£piafi7texovtai f 2arv-  pov avtixa vftptdtov 8opav .  Quam facile avtixa , cuius vo-  cabuli usum non intelligereat librarii, in av tiva mutari po-  tuerit, ipse, lector, vides. Adhi-  buere autem illud vocabulum scriptores ia exemplis argumentisque  afferendis atque in comparatione  haud raro. cfr. incerti auctoris  Alcib. II. p. 138. C, tSsnep tov  OiSinovv avtixa <pa6\v evB»a~  6$ai SieXidZat ta na -   tpoHa tovS vlelS x . t. X. Ibid.  p. 189. B. navtaS ovv av <pdv -  reS , oj AXxifiidSrj, rovS a<ppo -  vaS ftaivedSat, opSwS av (pai-  tjpev. avtixa tc ov ddov 77 A 1 -  xtootcov et tiveS tvyxdvovdtv  acppovLS ovteS, &Snep eidi, xal  tgjv iti npedftvtipoov. Ibid. p.  144. C. ovxovv ol firjtopes a y-  rixa, ytoi eldotes &vftfiovXev-  etv rj obfSevteS eldivai x. t. A.  Piat. Protag. p. 359. E. aXXd  fikvtoi , i<prf, co 2c6xpateS, ntiv  ye tovvavttov idtlv ini a ol  te deiXol ipxovtai , xal ol av -  6peioi. avtixa eis tov noXe-  ftov ol fiev iSeXovdiv levat, ol 0  61 ovx iSiXovdtv. Piat. Gorg. p.  472. D. avtixa npcotov,nepl  ov vvv 6 Xoyos idrl, dv ?}yet  olov te eivai, elvat ftaxapiov  avdpa adixovvta te xal d6t-  xov , etnep x. r. X. fii loci ac-  curate inspecti satis docent, per  avtixa vocabulum exempla af-  ferri talia, qualia loquentia animo illico offeran-  tur. Quoniam autem exempla,  tov avtav ta avtct <pai-  quae loquentis animo inter lo-  quendum offeruntor, non sem-  per aptissima sunt neque omnium  optima , quae afferri potuissent :  avtixa vocabulum indicat, alia  exempla reperiri posse fortasse,  quae rectius nunc laudentur, sed  loquentem, quod primum ipsi se  obtulisset, id exhibuisse, Inest  simul caussae indicium , cur ex-  emplum laudatum scriptoris ani-  mum primum subierit. Sic io  Alcib. II. p. 139* B. quoniam  cum Alcibiade loquitur So-crates, rjXixidotai Alcibiadis per avtixa vocabulum exempli caussa laudantur. In Piat. Prot. p. 559.  E. SelXqjv et avSpeicov nomina  ultro ad bellum laudandum loqoentem duxerunt. Rem extra dubitationem ponit , ut alios locos  praetermittam , ACCADEMIA, LEONZIO (si veda). D. avtixa npdotov , nepl  ov vvv 6 XoyoS idtiv. Neque  mirum, Socraticos sermones cum Satyri pelle addito avtixa vocabulo comparari , cum ipse. Socrates paullo ante cum Marsya  comparatus sit. Iam nostro loco  avtixa pro dv ttva ubi posueris, verba vertenda sunt: So1che  (b. e. so litcherliche) Worte  und Satze haogen auswen-  dig durum heram, eben  eine wahresSatyrfell. Ce-  terum quod Stallbaumius censet  nOn opus fuisse in hac compa-  ratione 00 S particula : coS 2atv~  pov dv ttva vftptdtov dopav,  quoniam et Graeci, et Latini  scriptores haud raro eam appo-  sitioni vim tribuerent, ut habe-  ret simul comparatiqpis signifi-  cationem : coS particulam nostro  loco ne ferri quidem posse con-   veta* leyuv, agrs SltEigog «ai dv<njTog Sv9qox og zdg  &v tuv f.6yav xcaayeXdaus. duuyopivwg 81 Id av av 222    Undtmn>. 'ili 2atvpan> Sopav  foret : quasi Satyri peJle amicti  sint; 2axvpov Sopav autem similitudinem ita auget, ut Satyri  pelle r er er a amicti dicantur*  Recte igitur a nobis in conversione additam nomen: wahr.   Eodem modo loci explicandi sont,  quos Stallbaumius laudat annotat,  ed h. 1.: Aristopb. Aw. y. 169.  et Plat. v. SI 4. dv 6* *ApidxvX-  XoS vitoxddxcov ipeiS t ad quae  yerba frustra Scliol. X sinet 81,  Inquit, to coS 6 *ApidxvXXoS ai-  CxpovpyiaiS nexr}vo6s. Tibuli.  ipse seram vites  rusticus, quo loco illud ipse  aeram quasi rusticus ad-  modum ieiunum foret. Horat.  6erm. I. 1. 99. hunc liberta  • ecuri divisit medium for-  tissima Tyndaridarum.   ovovS yap xavSTjXlovS  Scliol. s. v. navSrjXiovS * xovS  fipaSeiS , inquit, voijdai r) a -  <pvels ano navSavoS, oS idxiv  tvoS, elprjpkvoi , oS naXiv ano  to ov xav^njXiGov , xcjv inixiSe-  fikvcov avtqS inindpnxcev B,v-  Xa)v , xovxidxi daypdxoov, ovo -  paP t Exai ovxcoS. Idem sub T,  fivpdo8kif>aS* tovS xas fivpdaS  ipyapopkvovS nal paXazxov -  taS, Socraticum hunc morem, res  vilissimas atque tritissimas cum  aummis miscendi multi loci Pla-  tonis repraesentant. Sic io Piat.  Euthyphr. p, 13. legitur: 2. nal  naXdiS yk poi, cJ EvSvtppov,  <paiY£i Xkyeiv. aXXa dpixpov  rivoS ht Mei/S elpi. xrjv yap  $epaneiav (sc. rc5v Seobv) oviccd  G vritlfit rjvxiva ovopapaS. ov  yap itov Xkyeif ye , oleti nep  nal ai nepl za aXX* Sepanetai  eidi, toiavxrjv nal nepl xovs  SeovS. Xkyopev yap itov , olor (papev , innovS ov naS  inidxaxat Scpaneveiv , aXX’ d  inmxoS. r\ yap; E. navv ye,  2. r\ yap itov Innixi} Inncov  Sepaneia; E. vai. 2. ov8k ye  nvvaS naS inidxaxat Sepanev-  €iy , aXX* d xwipyenxds. E.  ovxgos. 2. ij yap nov nvvrjye-  xim } xvvgoy Sepaneia; E vai.  2. t\ 8k ye fiorjXaxim/} ^ocov ;  E. navv ye. 2. rj 81 6 q odtoxnS  re xal evdkfieia Segov c o Ev-  Svtppov ; ovxooS XkyeiS \ E. i-  ycoye.   nal dnvxoro fiovS cfr.  Piat. Gorg. p. 490. E. rov dxv-  toxdpov IdcoS pkyidxa Sei vno -  Sijpaxa xal nXetdxa vnoStSe -  pivov nepinaxeiv. K. nola vno-  Sipiaxa tpXvapeiS ix cor; quae  Callidis verba optime transtulit  Stallbaumius annotat, ad h. 1. p.  ed. 157. Was liast du nur, dass  du doch immer von Schuhen  achwazzest. Quae seqnuntur ver-  ba xal dei 8id xcov avtcevxd  avxa (paivezai Xkyeiv optimo  probantur Callidis verbis in Piat.  Gorg. p. 490. E. cos dei xavxa  XkyeiS , gj 2cdxpaxeS. 2. ov po~  vov ye, cJ KaXXixXetS , aXXa  nal nepl xdev avzaov. K. vi}  rovS Seovf, dxexy&s ye ael  tinvxkaS xs nal nvatpkaS nal  payeipovS Xkycev nal ipcxpovS  ov8lv navet coS nepl xovxcoy  rpiiv dvxa xov Xoyov.   StotyopkyovS dhiScev  av xiS. Bekkerua pro av, quae  omnium librorum lectio est, av  in ordinem verborum recepit.  Eum secuti sunt Astius et Din-  dorhus. Recte Riickertus videtor ttg xccl fvrog «vrinv yiyvv/isvog ngcorov pev vovv  fyorrag l'vdov (iwovg tv(n]au rav koycov, inuta ftu-  otdtovg xal nktloxa, ccycdjjiccta ugerrjg iv ctvrolg E%ovcag  zcd Ini TtktiOtov ttlvovcag, (idXlov di Ini jtav, oGov  ngogr/xu GxonBcv tc 3 [liXXovu, xcdco xayadqi iOECidcu.   Tavt’ istiv , « avdgeg , a lya Evxgdr-q incava’ pcv particulam etiam eo nomi-  ne improbare, quod, si eam exhibuisset scriptor, alio loco po-  puisset : 8iozyo/.iivovs av   idejy. Male autem {Scov av ex-  plicat : idv TiS I8y: si quis  forte viderit. Nihil enim  certius est, quam IScjv dv idem  significare atque el fdot dv, quam dicendi formulam frustra negantur  scriptores Graecos interdum adhibuisse, Alio tempore explicatius  de idv TiS fd#, eI tiS I801 dv,  Similibus dicendi formulis discemus, nunc hoc tantummodo an-  notare iuvat , eI particulam cum  optativo et ay coniungi, ubi  heri aliquid pouitur, quod vix  heri possit, et quod si fiat,  ex insperato accidisse putatio  dum sit.   h# 1 irroS ccvzgjv yi-  yvopEvoS. Haec verba Schlei-  ermacherus convertit: Wenn sie  aber eiuer geoflhet sieht und  inwendighineintritt. Hecte quidem verba Graeca conversa sunt, sed haec ipsa vehementer dubito, num bene se habeant. diotyojxevovS participium satis docet, Alcibiadem ad Silenos respicere in artificum officinis collocatos, Iam si quis  (jtydXjiaux in illis recondita volebat intueri, epistomio ab utrius-  que lateris foramine remoto ad  alterum foramen propius acce-  debat, non in concavum Silenum    descendebat ; scribendum Igitur  videtur esse: xa\ iyyvS Ctvtcoy  yiyvojievoS. De ivtoS , iyyvS ,  al. sæpissima in libris commatatione vide aunotat.  fiOYOVS evpjjaci TGOV  X6ya)v. MuvovS Statlbaumius  eodem modo dici censet, atque  . C, pova HaTExzGSoti  ItoiEi , h. e. eximie. Sed vide  annotat, ad hæc verba.  Hoc potius Alcibiades dixisse censendus est: Solum Socratis sermonem in se habere, quod vodv  h. e. iutelligentiam fere divinam prodat. Quod ita dici ab  Alcibiade nemo mirabitur, qui  quidem legerit, quae p. 215. D.  et E» de Socratico seiraone dicuntur. Ey8ov Ruckertus ad-  ditum censet propter oppositio-  nem sophistarum, quorum ora-  tiones extrinsecus quidem splen-  deant , magnamque veri speciem  prae se ferant, intus autem, si  quis accuratius exploraverit, omni  veritate careant. Dubito, num  hac ratione ivdov vocabuli po-  testatem satis recte explicatura  habeas, "Ev8ov potius additum,  Ut lector moneatur significantius,  sermones Socraticos cum Silenis  comparari, qui in artificum of-  ficinis sedentes intus in se simu-  lacra recondita habeant deorum.   pdXXov 8 e . MdXXoy 8e  eius est, qui arctioribus finibus  circamscrih^t, quae proxime prae- i by'Cyo<j[c  zrMnosioN .  'acu ccv, 8 (lificpofifu <Svf lul^ccg, vfiiv ilitov a fis vj}gi6e.  xal (dvtoi ovx Itis fiovov ratha nsxolrjxev , alia xa i  XccQfildtjv rov riavxuvos xal EvftvSr]fiov rov a ho -  xltOvg xal allovg naw xollovg, ovg ovrog l^axarov  c5g sgaGTrjs xaiSixa fiallov avzbg xu&iozutcu, dvz’  Iqu6tov. a 6rj xal Ool Isya, a ’Jyd&cn>, fitj locata-    cedentibus minus accurate erant  atque latius patentia enarrata.  Vide annotat, p. 15.   tavx* £dtlv y qj avdpeS  — v (5 pld ev* Vulgo iuterpun  ctio comparet post pipqiopai,  quam BekJcerus iu textum rece-  pit, Stallbaumius delevit, Riicker-  tus post dvppi£>aS transponen-  dam curavit. Nos et post dvp»  pl&<xS et post av 3 quod cum in-  aequente eluor arctius coniun-  geudum est , comma ponendum curavimus. Sensus est: Haeo  sunt, o viri, quae mihi iu  Socrate laude uda videntur  et rursum dixi vobis, laudationi vitupcrium adjungendo, quanta superbia necum egerit. Quam  Wolfins foci interpunctionem pro-  bavit : a iycj 2ooxpdxrf iitaivQa t  xal av a pkpcpopai. tivppl&ctf  vfiiv eItxov , a pe vfipidav , ea  ne rectam quidem sententiam  fandi t.   X a ppiSijv rov r\av -  xcdvoS. J)e Gharmidc. Glauco  uis lilio, vide ACCADEMIA, Charmidem,  Xenopb. Memor, Sympos.  III. 9-> IV. 29. coli. Wytten-  Lach. ad Select. Princip. Ilistor,  p. 411. Iuvenis fuit et genere  nobilissimo Gritiarum oriundus et  praeclara animi indole praeditus. Enthydemus intelligitur Dio-  clis filius j idem est , qui cum    Socrate colloquens inducitor apud  Xenoph, Mera. IV. 2. 40* Male  eum Wolfius confudit cum Eu-  thydemo Sophista, cuius nomine  Platonis dialogus Euthydemus in-  scriptus est. Stallb.   itaiSixa fiaXXov avr of.  Socrates hominibus pulcris ita  insidiari solebat, ut eorum amore  captum se simulans ipsis vehementissimum amorem iniiceret  sui. Respicitur ad hanc rem iu  Piat. Alcib. I. fin. A. xal itpoS  tovxoiS psvxoi toSe XeyG i, oxi  XivdwEvdopEV fiExafiaXtiv xo  6]pjltu % g3 2<nxpocteS , ro plv  dor £y<v , dv Sk xovpov . ov  yap Idxiv oncoS ov itaidaya)-  yijdco ds ano xijsde trjS rjpi-  paS, dv 6* vit * ipov itaiSa-  yayrjdEi. 2. yevvale , ice-  Xapyov apa 6 ipoS ipnoS ov-  6lv dioidei 9 si itapa dol £v-  VEaxxtvdaS tpeoxa vitoitXEpov  vito tovtov Ttakiv $Epa7tEV-  dsrau /   a 8?j pr) £Za7tata-  d$ai vico tovtov. Bodle-  ianus codex, in quo interdum  manifesta indicia correctoris nou  indocti reperiuutur , ttiaitaxa,-  dSe exhibet , quod quamquam  aptum est et bonum , tamen  recte postponitur lectioni vulgatae. Per epexegesin enim pt }  iZartaxadSeii verba praecedenti  relativo pronomini apposita sunt,  idque genus dicendi , quoniam  i  jiaathnoz raO&cn vito tovxov, ali' dxo rov fjpexiQav Tca&yfiu-  xav yvovtct tvXaptj&yvai , xal (itj xotzd vqv 71uqoiuluv,  SgitEQ injTCiov, xu&bvrci yvuSvat.  Cap. XXXVIII.  C Ehtbvtog Srj xccvvu xov 'Alxifhudov , yikma ys-  vlaftcu Ini xy na^Qyisla ccvxov , on idoxei in Igco-  xixws i%uv xov Suxquxovs. xov ovv Eaxqccxij, Ntj- suum quoddam pondus habet,  Graecia adamatam est magno  opere. Eius ut unam exemplum  alleram, legitur io Sophocl. An-  *ig. v. 446. 8v 8’ tini poi pfj pijxoS j  aAAd dvvxopa  ySyS xd xrjpvx^ivxa , prj  npatfaetr r a8e ;   Ceterum quod relativum prono*,  mea attinet, quod ad praecedens  tia semper refertur secundum  praecepta grammaticorum, prae-  clare Stallbaumius annotat, ad  b. 1. Plene, inquit, Alcibiades  dicere poterat sicj ex quibus  quae consequuntur, ea  etium te moneo, videli-  cet ue ah hoc decipiaris, oxctxd rtjy TC a p oiplpr.  Respicit Alcibiades ad Hom, Il.   aXKd d’ iytuy dvaxooptj*  davxa xe\eva>   IS nXr/^vv liycu , pt/8’ mV-   xioS tdxad’ i/tuo  nplr xi xaxdv naSietv- fie-  X$tr di xe yi/nios lyra,   $cho]. nd Ii. 1. annotat; fiexShr  Si Xf. vyttiQf iyvay ini reo r  peia xu naSelr dvviivxajy xd  apaptrjpa. figd xd avxd txipu  papoipia' d «Atetifr n Ay-  yeis y ovy ipvdft. qxxGt    ydp aXiia ayxidxpevorxa, inei~  Sdy dnddtp xo 5 A Ivoo xov ix$vv,  xtf x n Pl npotayaydvxa xaxi-  Xeir , ira prj <pvyg . xvvxo 61  dvrtjSatS noiovyxa vno dxop-  xtiov icXr/yrjvat' xal tine onXti-  yels yovv cpvdetS, xal pr\-  yixt npoSayeiy ig ixetvov xtjv  Xtipa. — "E<Sxi xal xpixrj opalo-  idv prj naSyS, ov prj p a-  Sr/S. iXix^t/ 61 ini Tipatrof  Xov ptdavSptdnov ptjxhi npoS-  tepirov x ovi xoXaxaS, Apud  Hesiodum legitur, quod propius  etiam videtur ad Platonis verba  accedere Opp, 216. naStdy Si  Xt vr/moS lyvat,   ini xy nafi/tr/dlce av-  xov. Ipse Alcibiades p. 217, E.  xd 8' ivxtvSttv , inquit, ovx av  pov tjxovdaxe XiyovxoS, el ptj  npdxor pb> xd A eydpeyov ol-  yoS avev xe nalScov xal pexa  naiSatv r/v dXt/Btjs, quibus verbis napfttjdiay excusari mani-  festum est.   xdy ovv 2<» xpdrijt Mira  arte , quae sequuntur, excogitata  sunt atque praecedentibus an-  nexa- Etenim cum orationem  Alcibiades finiisset^ quae ingen-  tem cautineret Socratis laudem,  fieri non potuit, quin Socrates  aliquid responderet. Exspectabas  urio fer« quid responsurum esse,  %   m    q>t tv (ioi tipxs Ig, tpavai , <o ‘AhufiiaSri’ ov yctg Sv  nors ovza xouipcSg oxvxXty X£QifiaU.6[isvog utpavloai  ivt%siQu; ov evexa zavza navza dgtjxag, xal cSg tv  uaQtQycp drj Uyov ixl zetevpjs avxo Edjjxag, tog ov  navza zovzov tvtxa elfnjxag, zov £(i'e xai h fya&ava  tiucpaXluv , olofitvog deiv tfii (itv Cov Iqav xal fitjSs- o  vog allov , 'Aya%ava 6'i vxo Oov iguodai xal ftijd’  i(p' tvog aU.ov. alX’ ovx tXadtg , akla zo UazvQixov    quale, qui laudantur, edere solent, modestiae documentum. Id  si Socratem proferentem induxisset scriptor, verendum 6aue  erat, ne rerum ab Alcibiade expositarum fides imminueretur vel  vis atque vigor infringeretur. Contra si nihil respondeutem fecisset ad laudes illas , neminem  esse arbitror, qui Socraticum silentium non superbiam et arrogantiam sit interpretaturus. Ne  igitur ad laudes Socrates respondeat atque ne superbire videatur,  finem Alcibiadeae orationis ag-  gredientem Piato fingit, atque a  laudatione animos auditorum feliciter deflectentem. Qua ratione id fiat, exponere nolo} ipsi  lectores verba examinent, studiose singula expendant, Platonisque artificium, quod ipsi deprehenderint perse nserintque, admirentur. ovx a xopip 00 ^ h. Stallbaumius inquit, tam scite  artificiose. Idem xo/iqfrev-  e6$ca rectissime annotat. ad Piat,  de rep, IV, p. 4 36. D. de ora-  tione festiva , arguta et ad ca-  piendos auimos auditorum apta  interpretatur Timaei laudans L,  V. Pl. p, 154. seqq. Verba *«-  kAo>7 nepifiacXXopevoS esse docet  multis orationis ambagibus usus. Fortasse ad Alcibiadis verba Socrates respicit. A. iav fUvxoi dvajJtipvTj-  tixopxvoS aWo aWoSev XSyco,  fiTjdlv SavpdtiyS' ov yap xi  fipSiov xrjv (??jv axoxiav gj< 5  ftovn evnopooS xai itpeZrjS xa-  xapi%pij6au De a<pavi6ai ver-  bi potestate supra dictum est an-  notat. p. 561.   x.al cJ s iv itaptpyop  tdi} particulae ironicam significationem. de qua vide Indices s. v.  6rj, etiam ex hoc loco cogno-  scere possis. Sensus est ver-  borum : Et scilicet quasi praeter propositum at*  que consilium tuum,   r ov ipl xal 'AydSoora  § iap aWeiv . cfr. Piat. de.  rep.. C. firj 6ia-  fiaX\e, jjv 6* lyw, i/ih xal Spa-  Qvpayov apxi (plXovX yeyovo-  xaf, Qvdfc Ttpq % ov i%$pov$  ortas,   oiofteros 6elr tfil. D.  (Uiv verbi potestate supra dictum  est annotat, p, 12. Non sino  acerbitate hoc loco positam est,  simulque vanitas opinandi Alci-  biadea perstringitur: indera du dir einbildest, ich miisse uuura-  giinglich cet, Prorsus eodem  tpodo Alcibiades paullo infra p.  222- E, oiexai pov 6elv nav-  raxi KBpuwccu \ .* I Oov dQC!(ia tovto xal OeiXrjvixbv xataStjkov lyivEto.  ' bAA’ , tJ <plle 'Ayaftuv , fitjdlv ‘nUov avttp ytvrjtai,  «AAa naoa<S>isva£ov , oxag ifih xal al [lydels 6ia(id At;  Tov ovv Ayd&uva. tlmlv , Kal firjV, i b ZdxQatEq , xiv-  dwt vug cckrj&rj i.tyuv ’ rtxfiatnouai, 5s xal «a g xate-  E xltvrj Iv pii 1(o sftou rs xal tSo v , Zva %aq\q jj/iag 6iu-  JLufiy. ovdsv ovv xkiov avtcS Sotai, «AA’ lyd xagd dAAa ro Sarvpixdv  6ov 8 p a p a tovto xal  SeiXtjvixoy. Recte intelli-  pet haec verba qui meminerit,  non nisi ante actis fabulis tragicis Spapaxa 2atvpixa edita  esse. Duo autem sunt, quae iis  commemoratis Socrates reprehen-  dit. Alterum, quod in fine  orationis Alcibiades posuerit ea,  quae primarium locum obtinere  debuissent, si apertius sensa sua  ille depromere voluisset. Alterum , quod Satyri Silenorumque  comparatio ea taatum de caussa  instituta sit, ut orationis finis  Alcibiadisque consilium facilius  tegi possit atque velari. Satyricum illam poesin quod attinet,  apud Zenob. legitur: tqvS Sazv-  povSv6TEp6v 28o%tv ccvToiS npQ-  EtsdyEiv, foce jit) 8ox&Giy liti-  \avSavE(5Sai t od $eov. Probat  hanc sententiam Wachsmuthius  in libro: Hellen. Alterthumslr.: Ais die Tragocdie des urspriinglichen voti Dionysos haudelnden Inhalts sich  entdussert hatte, und wie eia  freigewahltes und au den Dio-  liysosfesten nur ausserlich hinzu-  gefiigtes Kuustgcbilde erschien, vrurdp, man mogte sogen aus ei-  ucr Art von religiosem Bedenken  tmd zur Eriuneiung an die an*-  fftnglichc Beschafienheit des Chors  das satyrische Drama eingefiihrt,  das freilich rait seineu StolTeu auch nicht nuf den Kreia dionysischer Mythen beschrankt, und  dessen iunerer Ton und Haltung  tveder von dem tragischen Ernste  noch dem komischen Scherze  streng gesondert war, dessen eigenthiimliches Weseu daher wohl  nnr in der Wiedereinfiihrung des  ehemaligen Satyrchors zu suchen  sein mochte.   pTjdlv itXkor avTQj yk -  vrjxai , h. e , Stallbaumius inquit, opa, pt) te TcKtov avTGj  ykvijrai. Dubito, nui n hao  ratione veiba recte explicata sint.  Scriptum certe exspectaveris : pt/-  8lv tc\Lqy atheo ykm/rai, xal  xapadxF.vdctov, oizgdS ipk xat  Ce pt/SsiS 8iafid\y. Non recte  enim in eadem enuntiatione consociari videntur opa — d A.A. d  itapaCxeva£ov> Mj/81y  yk-  vr/xai in eum potius cadere videtur, qui suarum rerum certissimus eloquitur, quod non sit  futurum: Oewinn soli er da von  tilcht huben, \  Zvct x&pl* vpds 8ia-  Xdfty, Dictum hoc eleganter  cum amphibolia qqadam, ut et  de spatio possit cogitari et do  animorum disiunctione, Stallb.   a\X’ ei pt/ ti dAAo, g5  $ avpaCiE, Alcibiades cum  Socratem se potiorexn esse anim-  adverteret in capiendis homi-  num animi;, oj SavpdCu op-   ztmiiozion  fi! iX&wv xccTaxhvfoofiai. Tlavv yi , <pavcu rov Ha-  XQattj , Sivqo vnoxata ifiov xataxlivov. 'SI Xtv , cl~  mlv rov ’AXxi(iiadt]v , ola av na<S% co vxo rov uv&q<6-  jcov. o’uzai fiov Sslv xavzayfi «SQiBtvca * aXX’ tl (itj  n aXXo , o) &avuc((hE , Iv pioco rj(i<av tu 'Ayu&avcc  xataxslo&ca. 'A XX’ aSvvazov , (pavae, rov JkaxQanj.   <Sv filv yccQ lui httjVEGas , 8b t fi’ i(i's av rov Ixc dt^ta    pellatione usus est, cnias potestatem aut non explicarunt in-  terpretes , aut non satis recte*  Gav/iageiv verbum haud raro  ita adhibetur, ut rem magicam  significari indicetur. Sio in Ari-  stoph. Nubb. v. 180.   ri 6t/t* ixetvov rov QaXrjr  Sav/HxZojxev 5   De Thalete praestigiatore sermo  est, quem axpov pr\xavix6v vocat Schol. ad hunc locum. Gav-  fiaxa praestigiae sunt. cfr. Plat.  de rep. VII.p. 514. B. xap*   7jv (sc. 060 ^) TEtxlov ita -   poDxodoppjnirov y coSTtep xolG  $CtVpaTQ7tOlOlS 7CpO XCk)V CLV-  $pGD7tG)v ifpoxeixai xd napa -  1 ppaypaxa , vitlp gov t a 2av-  paxa SewvvaGiv. Sic etiam, opinor, SavpadioS hoc loco ita  ab Alcibiade adhibetur, 'ut præstigiatorem significet Socratem,  quippe qui mira arte hominum animos deliniat atque vel nolentes ad se trahat.   figi 5* ij.th av rov iit\  8 b£,zol. Vulgo avxov legitur  pro av xoY, quod de Bekkeri  coniectura hodie omnibus probatur. Patet autem, a principio  ita consedisse Agathonem atque  Socratem, ut hic ad Agathonis  dextrum latus cubaret. Alcibiade  accedente, quem medium inter  utrumque consedisse rrperimus,  ordo hic erat : Ad dextrum Alcibiadis latus consedit Socrates,  ad sinistrum Agatho. Iam cum  laudasset Alcibiades Socratem, et  hic quidem Agathonem iuxta con-  sidere iussisset, patere opinor, ad  dextrum latus ipsum considere  iussisse quippe hominem laudatione ornaturus. Iam iutelligitur,  «juid verba significent iv p&6a»  7JJ.IUV, Rogat enim Alcibiades, ut  Agatho ad sinistrum latns Socratis  considat, quo facto ille medius inter Alcibiadem atque Socratem consideret. Ilaic Socrates: Vellera  quidem, inquit, tibi obsecundare, si possem; sed  non possum ego. Etenim  me laudando tu, qui es  magister bibendi, legem  edidisti, secundum quam  dextrorsus alter alterum  laudare debet. Necessitatem igitur milii impo-  sitam vides Agathonem  laudandi. Iam.si medius  inter nos Agatho consideret, me laudandi provincia ad eum abiret. Sed  non sperandum est, qui  modo a te laudatus sit,  eum alteram laudationem  ex Agathone auditurum  esse. Sine igitur, Agatho ad dextram iuxta me  considat, eiusque lauda-  tioni ne invideas.   QV 6?} 7tov i fih za\iv  iitatv i (Sex at. Supra diximus *\ (o  ixaivuv. tav ovv ino <Joi xaraxhvy 'Ayaftav , ov 6rj  nov ifih Ttctiw Incuvidtrox , nglv in’ tfiov (iaU.ov  inaivt&ijvau aM.’ EaOov , d datfi6vis , xal [l t) <p&o-  S33 vrjdys *<? fiBigaxlco in’ ifiov Ixaws&rjvaL • xal yag  naw iniAtvudi avtov lyxafuaGeu. 'Iov Iov , cpavat  rov ‘Jya&ava, 'AXxifiuxSrj , ovx Ead’ onag av Iv&ade  (tilvaifu, akka neturos (ia?.lov fiiravaetTjOofiat , Zva  ino JEaxgaxov g Inaivs&a. Tath’ bulva , (pavae rov  'AAxipucdrpv , ta elaftoza ' Zaxgarovg na.gov tog rem   da 67}7C0V Tocolarnm «ignifica dis fortunam commiseratos dltione annotat, p, 98. Provocat xisae videri possit: Wchc, vrehe,  entem plerumque ad alterius iu- armer Alcibiades, ich kann hier  dicium, qni his voculis utitur, nicht blciben, soodern muss um  ita, ut rem extra dubitationem alles den Platz wachseln , damit positam esse una significet. Jif Socrates mich lobt. Diilicile est  eutem voculae irouica potestas ad diiudicandum , utra explicatio  satis manifesta est converti con- rectior sit. Hoc unum certum  tra eum, qui forte, quod certis* est, contra Alcibiadem haec omola  simum sit, addubitare audeat vel dirigi, qui si commiseratione manegare. MdXXov ante incagis commoveri censebitur, quam  veSijvat positum cohaeret cum laetitia Agathonis , non dubium  dicendi formula ^idXXov 8£, quam erit, quin iov iov hoc loco sit  eius esse, qui ipse se corrigat, 6x*xXia6xtxdv inifjfiTjfia,  xavxct ixeiva — ra tlao-  Sora, Diximus de xavxa i -  XEiva verbis annotat, p.309.,  ixeiva autem dicitur, quia ad  aliquid plerumque, quod prius est cum acerbitate respicitur,  curavimus licet commate sequente; ea enim vis est syllabae finalis , quae accentus vigorem paullisper infringi non patiatur. , % , IOV iov Mfifana est eorum, Mn xovxo xo xaxov,   quorum animus subito com- 0 ^ cctzoXqoXexev. inoretur, lætitiamque non mi- Sed perrara sunt xovxo duplicinus , quam tristitiam exprimit. ter positi exetppla. Aliqua eaque  Interpretes laetitiam iov iov vo- perpauca exempla Matthiaeus lan-  culis Agathonem prodidisse nrbi- dat Gramm. anipl. §o471. 11.  trantur, neque nos huius expli- p, 874. Ceterum non diu quae-  catiouis veritatem negamus : hoc renda fuit vernacula dictio, quatautummodo contendimus , etiam cum Graeca verba comparare posde contraria animi commotione sis : Da haben wir das alte Lied.  boo loco voculas accipi posse, Satis trita haec hominum iuferio-  quatenus quidem Agutho Alcibia- rem ordinum locutio , cui eadem   l Ad praesentem rem respicient  Strepsiades in Aristoph. Nubb., ait ;  supra annotavimus. Couvertenda igitur verba sunt: ante quam a me potius (rectius) lau-  datus sit. '   iov iov t tpdvai x 6 v  'AydSaova, *lov scribendum   xaldiv petaXafciv dSvvcnov Skhp. xai vvv , tj? evao-  qo£ xal niAtavwi loyov evpev , ogTB n cap uwr<p voviovi  xaraxeuS&aa.. Tov (ilv ovv ‘Jya&ava tog xtctaxuOoptvov stupa b  ta HcoxQatei avhSrcca&ai' 'li-aifpvrjg 6s xapcttitag ryxuv  scap.stoD.ovg ixl rag fhjgag , xal ixixvyfivtuq avtaypi-  vaig, kfciovtog uvog tig to uvtcxpvq, scoQtveti&at scapi    atque Graecis verbis ironia ple-  rumque admixta est.   ojS evitopcj$ xal itt  vov Xoyov. Duo suut, quae  miratur Alcibiades , unum , quod  tam facile rationem invenit, alte-  rum, quod tam probabilem et ad  persnadendum aptam. Riickert.   Tov plv ovv — i£al-  <pvrjf. Supra iam diximus anno-  tat. p. 318. de artificio, quo ad-  hibito scriptor noster, quae su-  bito gesta esse narrantur, noa  solum igacicpvTiS vocabuli usu  exprimere, sed actionum felicis-  sima iuuctura legentium oculis  quodammodo exponere soleat atque vividissime describere. Sio  cap. XXX. initio legitur: e/-  novxoS 61 ? ravta tov 2ojxpcc-  rovS tovS jxlv inaivetVf tov 6&  *Api6To<pavrf Xkyeiv tl liztxet-  pelv , oti ipvtj6^Tf avrov \£-  yoDV 6 2ooHpd T7/S izepi tov Ao-  yov , xal iZaitpvTjS %. r. A.  Eodem modo hic lB,cd<pvr\S vo-  cabulo actionis alicuius narratio  praemissa est, cuius exitum eodem  studio , atque illic Aristophanica  verba, lectores prosequuntur: cum  subito factum esse commemora-  tur, quod illius actionis tenorem  illico interruperit.   xoifiatitdf Ijxeiv TCajjt -   froAAovf. Grex comissatorum    nemine vocanto poetae cabicaluin  ingressus incredibiles turbas excitat ordinemque omnem convivii  pervertit. Noli mirari, quod ali-  qui ipsi se iuvitasse narrantur  atque non vocati multo cum strepitu in Agathonis domicilium' !r*  rupisse. Lenaeis enim Dionysio  sacris vino solebant largius se  invitare homiues , ebriique per  plateas vagari atque intrare, ubicunque fores adopertas reperireut, Neque erat, qui liuius rei  miraretur insolentiam. Viui enim  hausti virtus haec est, ut homiucs cum hominibus arctius coniungat, omnesque sibi amicissimos reddat. Adde Agathonis liberalitatem, quam qui norunt,  eo minus dubitarunt invocati eius domicilium adire.   £B,ioytoS tivoS xo  &v nxpvs, ico p ave 6$ at.  Cum aliquis eorum, qui  apud Agathonem essent,  exire vellet, pessulo re-  tracto fores aperiebat,  atque per ens iam exiturus erat, cum continuo turba comissatorum  intro se coniecit. Dubitant  interpretes, utrum ad sequentia  an tui praecedentia referenda sint  verba eis to avTtxpvS. Sohleier-  machcrus exhibet in conversione:  iodem einer hinaosgegaogen ih-   6(pag xal xataxXivtG%ai , «ai dogvflov ficata aavza  elvai, «ai mixtu Iv xuGaco ovdcvl avayxa&G&ai. nl-  vuv Ttafinolvv olvov. rbv fitv ovv , EgvlLy.ayov xal  tov OaldQov xal aU.ovg uvas %<pt] 6 'jQiatoSrjfios  oi%eG&ui aiubvraq , 2 <5 e vtcvov lafieiv, xal xataSag-. C ©e iv navv xoXv , ats fiaxguv uov wxtuv ovabav,  l^tygeG^ai 61 tcqos i/fiigav fidi] aXixxgvbvav aSov-  tav l&ygbfitvos de ISciv rovs fiiv aXXovg xa&evdov-   nen entgegen, waren sie einge-  drungen. Apud Ficinum legitur:  nam pauIlo ante quis coutra exierat. Stnllbaumius contra elS z 6  dvnxpvS cum TtopeveCSai conjungens verborum sensum esse  ait: recta ad ipsos accessisse, quod explicandi genus  minime probamus, neque placet,  quod exhibuerunt, qui paullo supra  laudati sunt. ’EZi6vroS nvoS eis  to avzixpvS imaginem proponit  comissatorum, contra ni-  tente eo, qui iam exiturus erat, aditum vi expugnantium» Comma igitur,  quod Riickertus post i%idvzoS  TivoS ponendum curavit, recte  expunxisse nobis videmur.   dvayxd2e6$ ai ziveiv  na pitoXvv olvov. Frustra  subiectum quaeras, quod ad d~  vayxaZeGSai referas ; quare Rii-  ckertus auuotat. ad h. 1. explicandum esse censit: Se et reliquos cogi coeptos esse.  In recta, inquit, oratione avay -  9ide}£6$ai foret rJvayxaZopsSa,  Non se enim solum intelligere  Aristodemum videmus ex eo, quod  aliorum statim mentio fit ita, ut  lioc quoque ad eos pertinuisse  appareat; de solo coepto accipi-  endum esse item docent sequentia, ubi, quibus quisque viis necessitatem aut eviturit aut pertulerit, edocemur.  Rectior loci explicatio haec est: avayxa-  &6Sai verbum absolute positam  est, ut idem fere significet atque  dvdyxyv elvai. Haec bibendi  nova lex quibus displicebat, ii  clanculum abierunt, quod moneo,  ne quis forte Ruckerti sententiam  probet censentis : de solo coepto  dvayxd$e6$ai verbnm accipi-  endum esse.   rov p\v ovv 'Epvgipa-  XOV . Eryximaehum et Phaedram recte scriptor abeuntes fecit.  Conf. verba p. 176. D. /pol plv  yap 8rj zovzd ye olpai xaza-  SyXov yeyovivai ix zijs latpi-  xijS , ori r oiS av^poS-   icoiS y piSy i6rl' xal ovte avzoS Ixcjv elvai noppaa iSeXy-  6ctif.n dv itieiv , ovte dWoo 6vp-  ($ov\ev6aij.n, d/.XcjS ze xal xpai-  TtaXaivza Izi ix zrjs nporepalaS .  9 JXXd pyv, £<py cpavai vno\a -  fiovza $aZ8pov rov Mvfifiivov-  6iov , iytayi 6oi etoSa nei-  $e6Sai ze xal azt r av   ftepl iatpixijs XlyyS.   dttiovz at , 5? dfc vtcvov  Xafieiv, Vulgo legitur uitidvzas oUxaSe vtcvov Xaftelv, Opti-  mi codices illud habent. Ut iuter  se conciliaret utramqne lectionem,  Comarius scribendam coniecit:  aniovzaS oixade , ,2 vtcvov  Xafleiv. Sed verisimillimum vi-  detur, olxa8e glossema esse, quod  ras xal ol%ofitvovg , 'Ayaftava 8s xal 'Agiotoipavti  xai 2-axQdtrj In fiovovg iygrjyoQtvai , xal nuvtiv ex  qnulrjg [leyubjg ini da| ia. rov ovv Hay.Qazrj aviolg  HialeyeG&cu. xal ra ixiv ulla 6 AgLGroSrjfiog ovx iqyq  (isfivi}6&at. rcov loycov ovre yag t| ag^ijg nagayevi-  tfOttt , vnovvGta^tiv re ’ x 6 {itvroi xeqxilaiov Etpij, 0  mgogavayxa&iv rov Zkoxgattj 8(ioloyelv avtoiig, rov  tcvrov avdgog elvca xofiipSiav xal tgaycpSiav ini- sciolus olim margini ad scripserit,  videlicet ut intelligerent lectores,  Eryximachum atque Phaedrum  •ivisse domum.   axe paxpcov rcor rv-  xxoor ovdair. cfr. Schol. ad  Aristoph. Nubb. v. 2,   au Zev ftadi\e v, x 6 XPW a   TGJY VVXTQdV 06OY. Aiorvdtaxov yap ortos xov 6 pa-  pctxoS dvredtaA^ai xaS rvxraS  avayxrj 6ux to xoiovxv xcnpcS  xmoniitteir xd Aiorvdta.   t/Stj dXexx pvo va>r ddor-  xcor. Haec ut recte intelligantur, tenendum est, incolas terra-  rum versus Orientem sitarum ante  solis ortum exsuscitari solere,  qui gallorum gallinaceorum cantu  iudicatur. cfr. Aristoph. Nubb. v. 4.  xal pr\r TtaXai y dXexxpvo -  ros jjxovd ’ iyoj'  ol 6 olxixai fiiyxovtiiy  Igitur tardius se surrexisse Ari-  stodemus narrat, utpote qui, cum  galli gallinacei iam cecinissent  diesqne illuxisset, somnum expulerit.   iZeypoperos di idelr.  De nominativo participii vide an-  notat. p. 22., qua explicatum reperies, cur participii structura non  ad praecedens £ pronomen directa  sit. Positum autem illud prono-  men est, quod obiectum est, non  aubiectum enuntiationis»    xa^evSovtaS xal olxo-  filr ovS. Fipinus, quem receu-  tiores interpretes omnes secuti  sunt, verba convertit: Somno ex-  citum invenisse, quod alii quidem  partim dormiebant partim discesserant. Qui sciunt, quum saepe  xai et ?j in libris commutata re-  periantur propter scripturae com-  pendium, quo alterum vocabulum  ab altero interdum vix dignoscitur, nimiae audaciae eum non accusabunt, qui forte scribendum  censuerit : xaSevdorxaS rj ofro-  jxevovS. Cogitari potest etiam xai  prima xaSevSorxaS participii syllaba Absorptum esse, ut integra  verba audiant: xal xa$ev8or-  xaS xal olXouirovS . Sed nihil  mutandum videtur. Praecedente  euim personarum distinctione,  Graeci quippe orationis leniter ac  leviter procedentis studiosi actio-  num distinctionem non admise-  runt. Quam si addideris, vah,  qnautum morae verbis inferes!   *Ay a5 cor a xai ' 'Api -   6 x.o <p a rrj xal 2. Egregie  haec Socratis temperantiam , moderationem et constantiam de-  clarant , qui quum per totam no-  ctem cum hominibus epularum  amant issimis bibisset, tamen sobrius neque vino vigiliisque con-  fectus a convivio discessit. Ne  talia quidem negligenda sunt iis,  qui de dialogorum Platonicorum  <Sxa6dai stoieTv, xal xov xtyyr) XQayuSonoiov ovxct xai  KU/iuSonoiov tlvut, xavxa dq dvayxa£ofievovs ccvrov$  xal ot5 <S<po8Qa faopivov$ wOt xal hqcoxov ftev  xaxadaQ&eiv xov ’AQi6roq>avri, ^8r/ 81 Tjiiegag yiyvo-  (jLtvt]g xov 'Ayddcava. xov ovv ZaxQaxt] xcczaxoLfirj-  davx’ ixetvovg, avaiSxdvta aicdvai , xal avtog & gittQ  eludet, foetidat , xal eXdovxa elg Avxetov , axoviipa-  ftevov, ugmQ dlkoxt xrjv akX-qv 7](ieQav diaTQifhtv, xal  o vra StaxQhpavta elg ttixigav olxoi avanavetidau    argumento et consilio prudenter  iudicare volunt. S t a 1 1 b.   xa> ptp Siar xal xpaytp-  Siar initixatiSai noielv.  Facillime intelligitur, qui factum  sit, ut de hac materie Socrates  disputarit. Ipsa Lenaea aasam  dederunt de poesi ac de variis  eius generibus disserendi, et quum  Socrates cum Aristophane dissereret, comico poeta suae aetatis  celeberrimo, et cum Agathone, qui  tragoediarum granditate nobilem  se fecit, colloquium quasi ultro  eo delatum est, ut inprimis de  tragoedia atque de comoedia quae-  stiones instituerentur. Ceterum frustra Stallbaumius eorum sen-  tentiam impugnat, qui e Schol. ad Aristoph. Ran. aliisque locis colligunt, Agathouem non solum tragoedias sed etiam comoedias scripsisse. Nam quod  etiam Agatho hoc loco narratur  Socrati oblocutus esse censenti, et  comoedias et tragoedias posse ab  uno eodemque poeta scribi, id  Iride, ne parum validum rei argumentum sit. Quid, si Agatho  comoedias scripsit revera, quas  ipse tragoediis a se scriptis multo deteriores esse intelligeret, nonne  fortius potuit quippe experientia  doctus Socraticam illam senten-  tiam impugnare ?  x p ay gj$ oit oiov ovxa  xal x a pu>8on oior elvau  Vulgo TpayGoSionoiov et xgo/zco-  SzoffotoV, quae formae ab Atticorum usu alienissimae sunt.  Moeris habet: xoDpcodoitoioS'   ! 'Atxixg xcoptpdiojzoioS' 'ivi-\7fVlX(k>S> xal avxoS , toiitep slco-  Sei, exedSat. B.  xapayeyorei 6* iv xjj tivrov -  6 i(f 2a)xpdTovS ipa6xj]^ dSv iv  toti /uxAtdta xdov xoxe, gJ S  ipol 6oxet.   xal ovxa eli Av -  Xtiov. DE LYCEO, GYMNASIO extra urbem sito vide Wucbsmuthii librum ; Hellen. Alterthumsk. II, 2. p. 56. Ibi Socra-  tem versatum Stallbaumius an-  notat propterea, quod sophistæ in eo scholas habebant, quorum  inscitiam solebat couviucere, et  quod plurimos illic adolescentes nansciscebatur, quibuscum sermones instituere posset. EXCURSUS Scribendam confecimus p. 179. C. : xa\ xovx* ipyatictpivTj r<>  ipyov ovxcj xaXov £8o£er ipyadatiSai ov povov dr^pcaxoiC,  a XX a kolL Scois , goSxe noXXdav itoX Xa -noti xaXa ipyadctplvwv  evapiSyr/xoiS 81} xi6iv ZSotiav xovxo yipaS ol 3eol, IB, AiSov  nctXiv dvikvat n)v ipvxyv, aXXa xijv ixeiyrjs ctveitiav avayxad$krx e £ tgo Ipyco.   Ad haec verba Scholiastes annotat : *AXxrjdxiS 7 } IleXiov Sv-  ycexrjp vnopcLvatiot vn\p tov l8iov av8poS XEXsvxydoct 'HpaxXkovS  lni8r]pi)davroS iv ry ©ExxaXin. Stadco^sxai fiiadapkvov xovS *5o-  viovS SeovS xal dcpeXofiEVOv xrjv yvvaixa. Hic mythus veras  esse videtur; quod Phaedrus dedit, mythi artificiosa interpretatio est. Vix intellexit autem Scholiastes, quam utilis ille mythus faturus esset explicationi verborum supra laudatorum. Confirmat enim  fiiadapkvov participium avayxad^kvxES scripturam, Herculem au-  tem quod attiuet , doceri possis herois mentione, quomodo olim  populi mythos genus hominum eruditius interpretatum sit. Recte  nobis annotatione indicasse videmur: Phædrum hunc mythum pro consilii sui ratione ita interpretatum esse, ut Alcestidis virtutem cum Herculea virtute compararet, alteramque Alteri substitueret. Quo clarior res fiat atque ut simul iutelligas, artifices in artis operibns haud  raro eruditorum , quam populi iudicium secutos esse magis, AMORIS imaginem gemmae incisam infra addendam curavimus sub Nr. I,  Petita haec imago est e Winckelmanni libro: Monumens inedits de l’antxquite, Paris. Pellis leonina, qna Amor  indutns est, et clava, quam gerit, Herculis insignia sunt. Claves  quid sibi velint, iam videamus, Winckelmannus. haec  habet: L’Amour portait ces cies ou pourouvrir qtfermer a son gre 1’appartement de Venus, ou pour designer les plaisirs, dont il etait le dispensateur, On  peut-dtre aussi pour faire al Iasion aux cies portes»  par les pr£tres et les pr£ tresses. Horum nihil in nostram imaginem cadif, qnn« audaciam, constantiam, duritiem, non dnlce  risn» Cupidinis prodit. Rectius igitur « laves gerere AMOREM censeas  et clavam et leoninam pullem, quod Herculea vi inferos deos cogendo Orci p u r t n s recludit. De altera, quam apposuimus. Imagine Winckelmannus sio fodicat : Cette pierre gravie reprisente un petit amour avec un Jiam -  beau allumi, hatant sa marche pour embrasser un jeune homme  extriment afflige , et dunt on aperpoit lea efforts pour fuir. Cette al ligor ie peut assur ement a' interpreter de diverses mani eres , et prepare des torturcs a Vcaprit des savans , Pour moi 9   j'y vois tout simplement l' expression de la passion de l’amour dont le disespoir est temperi par un rayon d’esperance. La  jeune homme, abandonni par l’objet de ses tendres affectione cherche d mettre fin d ses peines. Le monte au , dont il s’enveloppe, annonce la froide humuditi de la nuit. L ’ attitude de  son corps plii en avant etait , selon Aristophane Lysistr. r.  1002, propre d ceux qui, marclrant la nuit , portaient une lanterne , et tachaient d ’ empecher le vent d J en eteindre la lumiere,   Le rocher, qu'on aperpoit, devient le symbole de V expedient 9 qiCil  a choisi pour se donner la mort. Loraque le jeune homme veut se livrer d son desespoir, L’Amour en arrete /* ejfet sinistre  en faisant briller Vcspirance d ses yeux ; son Jlambeau allumi devient le symbole du coeur de sa maf tresse, qui , blessee par V Amour,  va brtcler pour lui du mime feu, dont il brhle pour elle. Les deux  passions contraires de V espirance et du desespoir sont designees  dans ce jeune homme, d’un cote, par l’attitude de son bras , qu*il  tient iloigne de son visage , et de l ’ aut re coti , par son second  bras , qui embrasse l’Amour.   Habet haec huius imaginis explicatio, quo admodum sese com-  mendet. Quaeritur tamen, num infertilissima illa rupes non etiam  de vilitate unius rei amoris intelligi possit; fax certe elata et me-  dia in imagiue posita non spei solius symbolum est, sed etiam my-  steriorum, Iam cfr. p. 209, E. Tama p\v oZv x a. Ipooxixa tdaP,  gj oxpaxeS, xav 6x> pvrjSdt}?, xa xlXea xai litonrixd, cov  evena xcri xavxa Zdxiv , Iav xiS opSaiS per ovx 016’ el oloS  r* av eVtjS. A Et yap xov op^GoS lovxa liti xovxo xo itpdypa  apx^d^ai pkv vlov ovra levat lit\ xa xaXa dedpaxa, xal itpcoxov phv, iav opS goS ijyijxat d ijyovpevoS , kvo£ av xgov Oaopa-  xojv ipav xal ivravSa yevvdv XoyovP xaAovS , liteixa Sei  avxov xaxavorjdat , oxi xo xctXAoS xo liti oxgoovv dcdpaxi xgj liti  Ixipo) dofpaxi abeXtpov Idxi x. r. X. Etenim non sine caussa duo  Amores ab artifice exhibiti sunt, alter laterna, alter face insignes.  Necessitas autem illa nimium unius corporis amorem remittendi  quantos dolores amatoris animo afferat, amatoris effigie vividissime  i expressam habes» Iam ipse, lector* vide, atram imago tibi proposita aliquid lacis e Platonis verbis laudatis accipiat necne. Nos  unam boc addendum liabemas, Magna virium contentiouc opus est,  •i quis primum initiationis gradum superare cupit. Quem ubi superaveri lætius, liberius circumspectius incedet, id quod alterius AMORE AMANTI AMATO figura repræsentatum est» Flamma autem facis ventis circumagitata, mox nimium effulgens, mox paene exstincta, superato primo initiationis gradu laternae inclusa temperatius quidem?  sed aequabilius fulget. Legitur. A. xal itpo x ov t wSitep \£ym , ev 7/pty *  wvl 8& Sta xrjy dSixiay SicpxiC^ifpey vito xov Seov , xctSditep  'ApxadeS vito AaxedatpovicDy. Hoc loco utuntur interpretes ad definiendum tempus, quo Symposium ACCADEMIA conscripserit. Alii post conscriptum  censent, quo tempore scimus Mantineam a Lacedaemoniis eversam  esse, alii ante hoc tempus compositum potant, sed denuo editum  post 01» XCVIII. 4. Concidet haec temporis definitio simulatque est demonstratum, verba depravata esse, ad quae illa defiuitio directa  est» Age igitur primum de anachronismo videamus verborum xa Saitep *Apxa8eS vito AaxedaipoyiGOV 9 quid statuendum sit. Anachronismos passim admisit Plato, de qua ro vide Engelhardti doctissimi annotationem ad Plat. Menex. p. 236. Eos cur admiserit,  daplex caussa cogitari potest. Aut negligentia fecit atque per obli-  vionem, aut de industria et assequendi alicuius finis studiosus. Atque iu Meuexeno quidem Socratem de re loquentem inducens,  quae post huius mortem facta est, anachronismum admisit, acer-  bissimi ludibrii commodissimum vehiculum. Etenim in oratores  invehitor, scriptores laudationum locis communibus refertarum quibus data occasione facili negotio atque satis leviter rei adaptatis  ntercutor. Ipsa audi ACCADEMIA verba cap. II. init,: xot\ fiijv, <a Me-  y{£eve, itoXXaxV xiySvvevei xaXuy elrai r 6 tv noXi.fiw dito-  SrijtSxeiv. xal yap racpi/S xaXijS re xal peyaXoxpexovs rvyxa-  vn, xal iay xivtjS riS cov reXevrt/ey, xal inaiyov av Ervx xal iav ipavXoS y vx’ dvSpcov 6oq>oiv re xal ovx  elxy ijtaivovvreor, aXXa Ix iroXXov xpoyov XoyovS  xapedxev a<5 pev cor , o? ooro xaXmS inaivo v 6 1 v,  tSste — xal ta hpoSoyra xal t a pij — s tepl txa'6rov  XlyovteS, xaXXuSr d xai toti ovopou >t xoixlXXov-  TtS, yoqt evovdtr 1 } p <2v taS t/ivxaS x. t. X. Iam cam  dixisset Menexenus, oratoris electionem subito fieri, quo facto orator non possit non subitaria oratione uti, Socrates omnibus oratoribas orationes, napepya otiosi temporis, recondita facere conten-  dit, atque ipse huiusmodi orationem, h. e , sententiis communibus  refertam profert, quam, quo acerbius vituperiura sonet, ab Aspasia  sibi traditam narrat. Intelliges , opinor, anachronismi acumen. Ad  nostrum locum ut revertar, nihil reperitur, quo anachronismum excusare possis. Huc accedit, quod omnem verisimilitudinem Platonicae narrationis ita pervertit, ut et habitum revera sjmposinm docearis et non habitum. Negligentiane igitur anachronismum adhibitam censeamus atque maculam artificio praestantissimo additam? Credant, qui velint, nobis nunquam persuadebitur. Sed mittamus anachronismum , comparatio per verba xaSanep  'ApxaSeS vno AaxESaipoviatY instituta quid sibi velit, videamus. Nolo ApxadtS nomen nimiam premere j fieri enim potuit, ut avijp  *A^rjvaloS de Mantineae eversione illa loquens pro MavtireiS diceret ApxaSsS, sed, si eodem modo propter iniuriam homines dissecti esfce narrantur a deo, quo modo Mantineenses in varios pagos  distributi sint a Lacedaemoniis, merito tertiam, quod vocatur, comparationis quaeras. Caussam dissectionis si spectas: hominibus dissectis iniuria, qua ipsi utebantur, perniciei fuit, Mantineen.sibus  iniuria Lacedaemoniorum; diremtum ipsum quod attinet, homines  bifariam divisi sunt, Mantineenses Xenophonte teste Hell.  TETpaxi/ > auctores diremtus his dii, illis Lacedæmonii fuere, divisi hic sunt omnes homines, illic Mantineenses. Una restat dissecandi dirimendique ratio. Utrique et humanum genus et Manti-  neenses vi et ferro dissecti sunt. 8ed num verisimile est, eius rei  describendae gratia, quam ia praegressis expositam habes, et quæ ipsa per se intelligitur, allatam esse Mantineae eversionem a Lacedæmoniis patratam? Ut paucis rem absolvam, scripsisse Plato videtur: yvvl 8 £ 8ia tijv adtxiav 8ia>xi6^7]pEv vno tov Seov, xa-  Sdnep 'ApxabeS aito Aaxe8aipov}<aY. Arcadiam inter et Lacedaemonctn scimus montes altissimos sitos esse, quibus utriusque terrae arctior coniunctio prohibetur. Proverbialis autem dictio fuisse  videtur xaSansp *Apxd8eS ano Aaxa8aipovia)Y f quo utebantur,  qui naturalem firmitatem alicuius fissurae describebant atque impossibilitatem , (venia sit verbo,) restituendae integritatis. Annotatione. Platonis verba, quae leguntur, hoc modo scribenda censuimus: pera 81 r a iititrj8&vpara iit i ra( imCnjfiaS dycty&v , 7va {8y av bn&cijp&v xaAAo?, xa\  fiXiitcov npoS itoXv ydrf tu xaXuv , pi\xkxi tu irap ' lv \ , wsnep   0 ixiryfi ctyaitcSv itaiSaptov xaXXoS ij av^pamov rivo 5 rj iitt-  rrjdev/xaxoS hrof, SovXevarv qiavXoS y xai opixpoXuyoS x. r. X.  Constans omnium librorum lectio est c ZsitEp olxkxT/S, quod Stall-  baumius ceteroqnin optime de huius loci explicatione meritas hoc  modo explicandum censet, ut apte additum dicat, quod, qui unius tantum rei admiretur pulcritudiuem , is ei tanquam servus emancipatus  rideatur. Sed scripsisset, opinor, Plato, si hoc exprimere voluis-  set, ooSTttp dudXoS. JovXoS enim nomen proprium est de contu-  meliosa servitute, quam hoo loco requirimus, et quae explicatius descripta est a Pausania. A. ei ydp — iSlXoi rtoieir olaxep   01 ipa6xecl itpoS x a iraidixd, ixexeiaS te xat dvxipoXi/tiEis: iv  tolis 6et/(5£(ji Ttoiovpevoiy xal opxovS opvvvxeS xal xoifiijCEif  iit\ SvpanS, xal iSkXovxaS SovXeiaS 8ov Xeveiv, oiaS ov8 av 8ov- Aof otldeif x. T. A. Olxixijf autem nomen apte cura LATINORVM familiaris confertur, de quo Macrob. Satum.: nam et maiores,  inquit, nostri omnem dominis invidiam, omnem 6ervis contumeliam detrahentes dominum patrem familias, servos familiares appellaverunt. Non ignoramus quidem, hoc nominum discrimen hand raro Græcos scriptores neglexisse, atque multis io locis olxixrjS posuisse,  ubi douAo? nomen exspectaveris. Sed hoc fecerunt de servis loquentes, non fecerunt io comparatione, qualis hoc loco reperitur. Quoniam igitur oix&TijS nomini hic nou locus est, ultro ad o lxk~  Tt/S scripturam ducti sumus, quae et a corruptionis verisimilitudine maxime commendatur ( vide Iacobsii Comment. ad Antbolog. Gr.  Melcagr. Epigr. XXXII, ) et ad significatum si respicis, ita apta reperitur, ut haud sciam, an aliud verbum, quod magis ad rem quadret, excogitari possit. Nota vis est amo-  ris, Ea amatorum animi ita percellantur turbanturqae , ut vitam  non vitalem putent atque da salute desperent, si forte repnlsam tulerint. Quidvis igitur faciunt, fingunt, inveniant, at eius animum sibi concilient, qnem amant, neque, ut propitium sibi reddant,  a precibns abstinent et a suppliciis, Quid multis? Huiusmodi AMATORE AMANTE simillimum esse reperimus homini, qni in summa vitae versans discrimine ad deorum aras confugit, auxilium rogans, et vitam et salutem j apte igitur bdtTjy vocari censemus. Loci desunt, quibus de AMATORE AMASIUM perdite AMANTE Ixforjv nomen melioris  «etatis scriptoribus in usu fnisse probemus, J Apud seriores saepis-  sime reperitur, v, c, apud Meleagrum Epigr., Aathol,  Gr. lacobsii T. I. p. 4., quod epigramma, quoniam falsissime a  Iacobsio explicatum est, de rectiore carminis explicatione et emendatione age, iam videamus. Versus hoc modo apud Iacobsium leguntur; npoSoxai tfrvxv*> tcoo^qov xrJvef, ailv £v ££$3  KvnpidoS otpSaXpol /JA ippaxa xptoptyoi,   Tfpnadax 1 aAAov "Epoox , apves Xvxor, ola xopoovrj  dxopnloy, cJs - r kfppy nvp vnoSocXnopeyoy. 6pa$' o xi nat fiovXedSe. r i poi ver oxtd pira  Sdxpva, itpos 6* Inkxijy avxopoXelcs taxos;  onxadS Iv xctXXet, xv<ped$‘ vnoxaiopiyox vvv,  axpoS Inu ipvxyS idxl payeipoS "EpwS. Argumentum epigrammatis Iacobsius ait esse hoc! Poeta in oculos invehitur, novi semper amoris novique cruciatus auctores. Rectius dixeris argumeutum epigrammatis esse; Invehi in oculos poetam, qui, cum antea semper amasios petierint, uonc mutata consuetudiuo  amatoris animnm pellexerint. Probatur hoc inprimis disticho secundo, quod huc modo scribendum est;   i}pna0av 9 aXXoy "Epoax* t apyes A vxov, ola xopo&rrj  dxopnloy, c Js xktppij nvp vnoSaXn operor. Non recte Iacobsius, apud quem x itppq legitur, sensum verborum  esse ceuset  uovura AMOREM rapuistis et excitastis veluti ignem sub cinere latentem; quae explicatio cum praecedente disticho, in quo naidcjy nomen xorcodir habet, prorsus non convenit. Quid euim  sibi vult hoc: Oculi, qui semper pulejis pueris insidiari soletis,  novum amasium rapuistis; nonne frigero sentis atque languere ?  AXXoS "EpooS haud dubium est, quin genus amandi mutatum indicet, ut, qui antea AMATOR AMANTE fuerit puerorum, is nunc subito amasius  factus esse perhibeatur. Gopferri possis Aeliani Var. Hist. II, 12.  xal x <£> y p\r hxaip&y dnkdXTj (sc. 6 &epidxoxXijs ) , r/pa 61  ipGoxa Sxepor , roV xijs noXixeiaS xcov A^rfraiaur. Insequentia  exempla nostram interpretationem comprobant. *! ApveS Xvxor enim  nihil aliud siguiEcut, quam amasium pellexisse amatorem. Saepissime cum lupis amatores comparantur, cum ovibus amasii. Vido  Stallbaumium ad ACCADEMIA. Phaedr.V., Iacobsium ad Anthol. Gr. Ad luporum atque ovium comparationem, quae in proverbium abiisse videtur, ceten^ exempla directa sunt ola xopoovtj dxopniov et ooS xk<pprj nvp vnoSaXno/ievov. Vides enim, quod debilius natura est, atque natu miuus, fortius e Y. x  nata maius dlcl superasse. Nihil aptius est his exemplis ad describendam infirmitatem eius, qui, ot opud Platonem legitur, ro itap iv\ fiXbcoov contumeliosam servitutem In se suscepit. Sequens disticlion Brunckius ex Bouherii coniectura sio scribendum esse putat:  6pd5' ott xev fiov\jj<5$8. tl p .01 vevoti6peva xdxe  daxpva, npoS 8* i\pxxr\v avxopoXelxe rdxce.  censetque, suos poetam alloqui oculos, quorum in amore ditXTjdxiay et itoXvfiavlav incuset. Ingeniosa emendatio, Iacobsius inquit, et  fortasse vera; quamvis et sic aliquid relinquitor, quod palatum  paullo morosius offendat, cum e}px xi/S in hoc imaginum contextu  vix satis apte mentio fiat. Recte Iacobsius xey et sequentem  coniunctivum improbat, non recte pro ixlxrj v fortasse scribendum  esse lipxiTjy putat. IxhrjS enim amator est, ad quem, poiita frustra reluctante, oculi quam celerrime sese convertunt. Iam intelligetur, quid sequens disticlion significet, quod sic scribendum est:  Gj7ttd65 *Iv xaXXei, tv<pe6^ t vnoxoLioptvoi rvv t  axpoS ii nl ipvxijs idx t pdyeipoS "EpcaS. Olim vobis ilammam attulit puerorum , quibus insidiamini, pulcritudo, nunc fumum et lacrymas excitat admota flamma eius, qui vobis insidiatur, nam sive amator sive amasius sis, animam Eros mi-  sere coqait. Pausania, do not multiply loves beyond necessity – l’ambiguita di ‘amore’ – L’Afrodita celeste no participa della natura femmina, solo della natura ‘maschile’. Pausania parla solo a maschi, ai maschi virili, al maschio virile. L’amante o amatore e maschio virile, l’amato o l’innamorato e maschio virile. L’amore celeste (ouranios) participa solo della natura maschile. Criterio d’amabilita, l’amabile. Giuseppe Colombo. Keywords: idealismo Toscano, atto, attualismo, actualism, actum, senzo, sensus, sense, morale communitaria, pietra angolare, Chiesa d’Inghilterra, Cratilo, origine del linguaggio, glossogenia, glossotesi, gossogenetic, semio-genesi, il soteriologico, immanente/trascendente, aporia dell’amore platonico, eikesia, ‘Daddy wouldn’t buy be a wow wow’ true iff Daddy wouldn’t buy me a bow wow – correctness of iconicity of ‘daddy’ and ‘bow wow’ --.  Heteroerotismo – Il discorso di Alcibiade – analisi del simposio, l’elogio dell’eros. Il discorso di Pausania. Ero demone,  Ficino, il convito, convivium, Pausania, Alicibiade, puerile, uomo puerile, Socrate, Agatone, Aristofane, il mito, il maschio, il vocabolario dell’amore: amore, amare, amans, amante, amator, amatore, amatum, amicus, amasium, amore mutuo. Desiderio, il vocabolario latino, il vocabolario transliterato, erote, il vocabolario translato, il vocabolario in Toscano. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Colombo” – The Swimming-Pool Library. Colombo.