Villa Speranza: GRICE ITALO A-Z C CO

Grice e Colombe: la ragione conversazionale e l’implicatura conversazionale di Galilei – Aristotele e la stella nuova – scuola di Firenze – filosofia fiorentin – filosofia toscana -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Firenze). Filosofo fiorentino. Filosofo toscano. Filosofo italiano. Firenze, Toscan. Grice: “If you love stars, as any philosopher must – vide Thales! – you LOVE Ludovico who refuted Kepler’s idea that the thing next to the serpentary’s foot was a ‘star,’ never mind ‘nova’!” Noto per essere stato uno strenuo avversario di Galilei. Non si sa quasi nulla della sua vita, ma restano diverse sue saggi, nelle quali difende la dottrina aristotelica con un particolare disinteresse sia verso le nuove osservazioni sia verso la coerenza logica. Scrisse un discorso sulla nuova stella apparsa sostenendo che si tratta di una stella non nuova, ma esistente da sempre. Scrisse un discorso Contro il moto della Terra. Per conciliare le osservazioni di Galilei sulle irregolarità della superficie lunare con la concezione aristotelica della perfetta sfericità dei corpi celesti sostenne che le valli e gli spazi tra i monti della luna sono colmati da un materiale perfetto e invisibile. Contrario all’idrostatica archimedea recuperata da Galileo, nel suo Discorso apologetico, sostenne che il galleggiare o l’affondare dei corpi dipendesse dalla loro forma. Nella conclusione del discorso usa anche una metafora di questa teoria, affermando che le ragioni dell'avversario per essere troppo argute e sottili vanno a fondo senza speranza di ritornare a galla, mentre quelle di Aristotele, per essere di forma larga e quadrata, non possono affondare in nessun modo. Sono rimaste anche lettere tra C. e GALILEI che stima pochissimo il suo avversario, che soprannominato “Pippione”. Vari accenni a questo personaggio sono nella corrispondenza tra Galilei e i suoi amici. Dizionario Biografico degl’Italiani, Amici e nemici di Galilei, Milano, Bompiani. Aristotelismo. by Drake DIALOGO DE CECCO DI RONCHITTI Da Brvzene. IN PERPVO Sir O De La Stella Nvova. Al Loftrio e Rebelcndo Scgnor Anruogno Squerengodegneriflemo Calonego de Paua, so Paròn. C&n alcune ottave d' Incerte, per la medejlma Stella, centra Arjlotel^. ls3 *9 «3 te te te In Padova, g£Ì Apprcflb Pietro Paulo Tolzx. M.dc.v. H ikSk tk^s skfjh «^EsS*«JbJU (?X:§(s P AL LOSTRIC. EREBELENDOPÀUO EL SEGNOR Antuogno fquerergo Dennett fimo Calone o de Vjua, Vedifleo, RebelédoSegnor Paròn, s'a vee&è on voftro puouero feruiore,que no fé me altro, che la boaria, e'1 mefticro de pertegar le cam pagne, ade-fio, que el la toleflfe co* vn Dottore de quiggi da Paua, per via de desbuta ? no ve pareraela na botta da ri re ? mo oncaièj e lì Tè vera, "j a mentre fé conto c'hò fatto con fèquellù, che le mef fé la vefta, que n'iera foa,per parer elio dottore. L'è vera, que inchinda da tofatto, ci A 2 me nuTnfaua el me {naturale a~guardare in cito, e fi a g'haea gran piafere desfeguranto la boa ra, le falce, i biron, la chiocca, e'1 carro,con tutto ; mo gnan per quefto a no ghe n'harae iTapiofaellare, s'a no v'haeffe fentù vù mille, emilliantabotteadire mona confa, mò n'altra a ftoperpuofito • E fi de fta Stella nuoua, que dà tanta fmcrauegia a tutto el roeflb mondo ; per conto de dire on la fea, a ghe n'hì, per muò de dire, fatto lotomia j faellanto, edesbutanto co quanti difea, che la n'iera in Cielo que fé ben a no ve n'adaui,mendecao a me ve cazzaua in le cofte mi, efia vefentia,efi(femiga a n'ho vncelibrio fpelucatiuo,com 5 hà de gì akri)a tegnia mcn te a zò cha difiui. Tonca mò, per que adef foagihòfmeffiètutteavno in iti fcartabieg gi, fé conto cha m'ho mettù el voftro gabban, fe'l parerà bon, a ghe n'harì vù Thanore. ma fé, pre mala defgratia, el ghe foeffé qualche fcagarello(cha no'l crezo) que olefle sbregarmelo,el ve toccherae mo anche a darme alturio,fipiato che l'è voftro. Caro Paron habbieme per recomadò,cha prieghe lè pò fempre an rni, Domenedio, que ve daghe vita longa, e fanitè. Da Paua a l'vhimo de Feueraro, del mille > e fie cento, ecinque^. Seruiore della voftra Segnorra Cecco di Ronchitti, Quiggi, che Rafona. Matthio. Nale. Ootta de chi me fé 5 mo que feccura, que brufamento e que fio ? a sè> che no vuolpiouere mi, bon ctt aqua. Mo no difegi, que a le Vegniefìe l'è a man a manfute le lagune? Penfeue^elfe ven ape inchin da a slarilafofina. <td pojfon ajpiettar de belo, que i fromintinafcira. i nafcìra condife zJldafchio. N A. a dio, a dio, Adatthio. quefaellamento el to ? iejliefl sì fora de ti an\ MA. ben ve gnu Naie 5 mo caro fretto > a no se mi. a m'andafé a lambì canto el celtbrio, per que no pio uè mi, que fin parfefire de Ht timpt? gtiè pligoloy che gi ardere del Gordon fé rompa % rompa, per le pine ? NA. Ver canto de quello, l'è ongrétn dire y que tant ciòtte el s'ha veZjU nunole "pìoììolèX^itagr Ò ba da,e fi gi è torne indrio fenz^a bagnare el fabbton gnan tanto co harae fatto on pijfar de rana. // evèrtè < que fé l <và drto così a feron al finimondo mi I p> è e tutti brusè y le campagne fecebe a muo noffo \ tanto que a longo andare, nu elbe Hiame a nopofsonfe lome farla m alarne tre. MA. Tirate on può fottofla vogara 3 in t* agno muo el gtie pi dvnhora a fera, da quecrito mo cheU fprociedafo fccume an ? NA. mo nheto vezju quel la Stella, chesberlufea la fera \k tn mifi, que laparea nogio de z^ostta) e fi adello la fé <vè la mattina con fé <và a bri*. fare, que la fa on [pianare belettfèmcì no t'acuorì^to, che la xè vegnua da fre(co ? e que no la s*ha velati a me pi inan%o d adejfo ? mo tè ella cafon de Hefmera uegie, e de Hi ficchi ^fegondo.che dtfe ori \ dottore da Paua. AIA. Cu in feto ti, que la no shablne me pi ve&ua ? NA,<*si fen- % ^fentìf altro dial^o vrió,che lez^ea on certo slibraT^uolo.efiel dì fé a, que la fé fornente a desfegurare lomè a gì otto del me fé d'ottubrwpafsc. E (i quel librai^ zjtolo el l' haea fatto on lettran da Panai chel contatta, pò afe con fé. MA. *Doh cancaro a i fcagarieggi da Patta, faosfìy per che cjuefììt no l'ha ve&ua ello > il vuole, che tutti ghecher&a, que me pi la noghefuppifta ? -Guari mi a n ho mi *vezM le Toefcarie, e fi leghe xe. NA. Jidopre conto de quello, el me par pure aria mi, che la fé a nuoua. AIA. qlA no dighe a ì incontragio mi^ tè, che 3 1 so rnuò de fae Ilare ne ben \fe miga elfoejfeper gramego, NA. ^4 fé confagòn tonca, que te nuoua. AIA. Sì, mofeando tanto lunz^i el no pò faere &g que lafippia, per dire, che la xe ella, que no laga pione re. NA. ^liedio, lim^i, la n'è gnan fora a la Luna, per quanto dfea quelli- braz>z*uoia. À4A. Chi eloquellù, e' ha O] fatto l ItbraZjZ^uolo ? elo pertegaort^ ? NA. Nò, che te Filuonco. <&1A. Lì Filuo Fituorico ? e ha da far e lasoflluorìa col mefurarc ? No feto, que on z>auattin no pòfaellar de fibbie ? El he fogna crerc a gi fmet amatichi^que gi è pertegaore de t aire,fegondo y che an mi a per t ego le e a pagne, e fi a pofjò dire, a rafion 3 quanta le xe longhe 9 e larghete così an iggi. NA. El dìfea ben aponto quel libraz^T^uolo 9 che ì Smetamaticht ere, que lafippia elta de bebi ma che i no l'intende. A4 A. mo per que no l'intendegi? me truognelo, o me falò l'amore ? NA. Eldtfi, que i Si *f^ maghina, chel Cielo fea fiorrotttbele, e z^enderabele in quato a onpuoco a la hot taf e mtga elno poeffe gender ar fi, e fior romper fé tutto in t'vn fio. quefegi mi ? MA. On faellegt de fiere fon tfmet ama fichi an ? S'i Ftà lomefulmefurare>quc ghefa quello a igg* fi'lfuppi? z^enderabi le, ò nò. Selfoejfean de Polenta,nopo m raegi ne pi, ne manco tuorlo definirà ? mo el tne fa ben da rire, con Hefuò sba *~T già fari. NA: Ah te bella, que e Idifi confi de Ha fatta in pur afise luoghi de quel quel libra^ZjUolo.sZMÀ. Que vnctu mì> ^*jj cha ghe faghe mi, fé l'è \oene ? Uga cheH " p " u s'in caue la vuogia. NA. Eldifea,que fé lafoejfe sbenderà da nuouo in lo C/c lo, el boqnerae anche, que rì altrz Stella, o qualcl) altra corifa fé fo?fje fcorrotta in so fc ambio liueluondena, h vefinaqueL la 5 e fi no fé ghe ve negotta de manco. Ai A. TV parfeche'l faelle con gifmeta rnatichi ? tamentre l'è tanto fcapu^ZjUa, cha no poffot afere, mettamofegura>que onpuoco de Cielo chiue, e n altro puoco li uè, s'habbi combino a vno^ el s'acuorz^era elio on el manche ? quando fé fa le nu noie, e le piozje, onfevèelfegnale, que le fé a He tolte per mettrele wfembrefmo digamo de la [Iella, on s'è (chi ano L*agie re, perche el "vuole, che lafappi incende ra line elltk? Epos'imaghinelo (la ferae ben da dire al preue ) que tutte le felle che xè in Cielo fé pofia vere r el ne pos fibule. Eperz^uontena chi me tèn, cha no pvjfa dire* que trè>o quattro, e ari pi [ielle de quelle menore, che no fé <vea,fe xe B amucchìh e sì gi ha fatto Ha bei) a <iran~ de? No porae an efifere,que la fé foejfe penderà in Papere, e pò, chefempre pi lashaejje alz^a ì tamentre a no vubdi^ refie con/e, per que la ne me firefesfion, no me ri mudatomi-, bafia > que gnan elo noparlaben. N *d. E fi el 'vuole polche quefiofea el neruo de la rafon de Stotene. MA. Toncafipiando così me fero el neruojutto el so Zjenderamento.e fcor rompimento ander a in broetto. NA. S'i nìeruìe sì debole, la carne fera benfroL la. Eldife, quefe'lfepoeffe Xepderare in Cielo de le ftekenuoue, el befognerae y que da tanti befecoli m qua/ in foejfe fcor rotta qualcuna de quelle >che fempre me xe Ha vez^ue : que gì è : a no m arecuordo quante : bafagt eparegie\£ fmoghin manca gnegima, que el lo difettatene. MA. Pìivh, mo queHa firen%s benfen l^a penale, chi diambarne ghkndttto* che Jìa Bella nuoua fea na [iella He Ha ? Ce ben on fpianXare, mo no na [iella. E fi mt a thè wchtndamo chiama [itila > per que que la in par e, fé ben la rì e, corri e le altre. NA. One eia torte a ? zZ^lA. Que fé gì mi ? bafa.che la riè na [iella purpiamen. e file altre fi elle no fé xè me ftorrotte,per que vi è [Ielle, e fi el Cnloghe riha debefogne dt f Atti fuo : mo no de quefìa, che fipìanto vegnua, l'è anche ti deuere,quc la vaghe via. E per conio de dire, que no s'ha me ve&uHelle afeorromperfe^ re [pundime on può. La terra ( che xè menoredele [ì elle ) s* eia me flramua tutta in fona botta ? NA. Mo, copeforinfe la terrafefeambiafea Ho muo^ riandaf fangi tutti a fca&z>afaJfo ì <£WA. ^A cherXo ben de sì. tamentre apuoco,a può coel fefa,efiporae effere,che'lfefaeffe anche de le [ielle, que xè [ielle. Pure > a domanderae enti era a queliti dal librai z^uolo, a comuo el sa, que gneguna fella no fé fa mèfeorrotta de fatto, che per di re> que nogh'è me fio homo, che fé rihabli ado, e (jue el Cha ditto Stoterte $ le me par noellemi. NA. el dife>cjuefefia [lei T „ rf t x làfoefje m Cielo>tutta la fluori** fnatu- cap ' r C 2 tale raleferae na bagia $ E que Statene ten \ que arZjOnz^antofe na Bella in Cielo.no l porae muouerfe. AIzA* Cancaro, l'ha bìo torto Bd Bella, a deroinare così la filuorìa de que fioro. s'afoefiè in iggi a farae e et aria denanz^o al Poe fio mi, e fi a ghe darae na quarela depujfefsion tmba t a, e fi a torrae na cedola reale >e per fona le incontra de ella, per que te casòn, que f ?&c ni " e ^ Cielo nofemuoue^ tamentre quello Te manco male^ che el ghe nepancchiie an di buoni) que cricche* Ino fé muoua.lSlA. ^j; Mo rì altra, con que re fon (difelo) quei Cielo de fora xelo da manco de gì altri ? que elvegniraea ejfer da manco fipiandofcorrottibele,e naffan doghe de le (leU lenuoue, e no in gi altri, eh* è pi baffi. IAA. Cancabaro, da quello a zi altri, el gtie defenientia, per conto de macre, pt % che né dal monte deB.ua a on gran de me gio ; ep?rz*>ontena elio fipianto sì grande^ el pò haere de le altre Belle da nuouo^mo nò fi altri, que gì ha afse dcvnapervno>e phfclghe nafajje anche in iggi quàl che che flelletta, s'ìmaghinelo, que tutti la verde defatto f 'o te cottora. NA. Eldi fé, que per fare el mondo Fptefetto, bogna> che ghefuppì qualconfa incenderàbete, e incorrottibele, e fi la no pò e [fere altro, chel Cielo. <z7l y fA. El Cielo ? per que mò cosi el Cielo ? E mi a divenne el Parafo, che xe defora dal Cielo, xe elio così puro, co 3 ldife 7 Ho dottore. JSfA. La ghepar na confa imposfibole^que na biella così gran de tifj^e ma poffa de fatto borir fuor a in tvna preuifta. MA. E a mi nò. Quando na Vacca fa on Veello, alt» hora % che te lomenafìi, te maored'vn ^Agnello que fé a crefsu inchinda in cao. per que mo? per que la mare delVeello, don belpeXzjatto, tè maore, que riè na Piegora. Fa mo tò conto, che Uà Stella despetto a tutto el Cielo, no ven a ejfere gnentepì, con farae onLion^ò n jn Lefan te defletto ala terra, te parfe mò, que tè nagranfmerauegia ? N<tA. zslAofe tè così, a comuò calelajn pè de crefcere, la Bella adejjo? AIA, ^dcherXo.quela e p. 4. qjavhe maghe dagnora pi in su mix, e que % l para] che la cale, per que la ne <va lun&i.NA. Pian, che el libraÌQUolo df>que i primi di, che la fé vele la crejcè on btlpuocofe l'andejfe in su, la no ghe porae tntrare $ per que fempre la ferae cala. MA. &4l l'hora quella dal libraz^z^uolo difea ef fere fen&a occhiale. Perche mi a se, que la prima botta eh a la <vitila me par [egra denijjema, e que fempre la xè cala, per muo de dire de grand eXz^a. tamentrefie refon no me per du fé ami >e fi afaello,per che quellu dal libral^uolo va majfafuo ra del fentiero, e fi a ora pure tcgnirloin carezza. Orbentena>fìnti an quella. eldìfe,que no fé pi) z^enderargnente in lo Cielo, per que {di feto) el befognerae, che'l ghe foeffe di contragi, e che ino ghe pò e fere, f piando que tè ria quinta /una ^t, òfoHantta\ quefegi mi? A1 A Mo sì ceole. gi è de quelle boi te de S toetere quefle> edifuo bri^hente ; ch'i ?io sa s'i feaviui,e fi 1 1 noi fat Ilare de Culo. A cher%o,que in Cielo ghe fuppi cosi ben cai do > de, e fé r do, e mogio, e fn?o % corni an chine mi. per que? no fé ne, eh ci gh'è del fi e f fo,e del chiarore dei Inferitele dei feuro? che eggi quìggi ? i né tutti vnfi a l'inco tragio de l'altro ne no \ mo vuotutà? Ha [iella ghe poca cffere,e fi no glfiera, e fi adeffo la ghe xe. ri eh rotfso quejìo ? moa, l ar uè la boccale fi laga egmrftora quel, che 7 vuole. E pò elio el fa conto de desbuta^e confi f net amatichi,e fi \ar lega de He re fon ? on fita halo catto, que onmefuraore vaghe Jfelucato sufìenoel le ? chi ghe l'ha ditto a elio ? NA. Mo cane aro, el gti arz^onz^e, que fé in Cielo ghefoeffe terra, aqua, aire^e fuogo elno fé porae Hrauete con fé fa, franto, che el doenterae tyejfo, e f curo. AIA. Si fé qui leminti foejfe della fatta di nuofiri $ mo gì è pi [prefetti,fegondo, ch\i fentì na botta adire al mèparon.que el difea.che Tianton eldifea. N A.Ei dtfe anche 3 que a fio muo,el Cielo noporae anar a cerca <via>fianto, che i lemìnti r oa tutti in sii, in z>o, mo no attorno. <±7ldzA. E fé mi a diejfe Io di C nico a àiejfe a rincontralo, que ìvaanthe attorno ? El gh' amanca i sletranique di pinfon ~y£j <^ terra [e <vol\c a cerca,con fa na ^! pe " muoia da molin. penfate mo ti de gi altri con la va a faellare, tutti sa frettare > NA Eldife pò, que la fi ella xe ape la Luna, ma de fot toghe-, e che Ime el no che pò efserfuovo.1 A..L'ha fatto ben adire* que no gh'èfuogo, per pi re fon. NA. E così el tèn, qùe'l fipìa air e, quello, che lecca ci culo (a vuos/idire, el Cielo) de la Luna. <&MA. moa> moa,elpoea ben dire an quejìasì. NA. E (diftlo) el u Cielo no pò e fi ere de fuogo,per que fan to così grande el bruferae tutti gì altri leminti. MA. <z5fy'lo me vegna e l morbo, che queTiufeanto dottore fe'l fé caejfe la yeti a^el parerae ri homo, dime oupuc^na fa! tua fola no bajìeraela a tmpigiare on paviaro, e pò anche a brufare quanto levitarne fé catta ? NA. A cher%o de sì mi. MA. E fi quante fornafexe atmen do, le no porae brufare on Cecchin, che foefje d'oro, per que mò ? feto per quei mo que loro no fé pò brufarc. e così anche fé gì altri lemintipoejfe brufarfe, baJìeræ onpucco de fuogo, f?r e far l'effetto-, fenXa tanto co Idi fé elo. NA. Lavhe va la, quanto de quello 5 mo crito pò ù fremamèn, chel Cielo fea fuogo? AIA. oA no dt eh e così mi.Uè che'l dottore ciga alturio fenica perpiiofuo ; e fi el le dife fenz^a metreghe su volto, gnefale. NA. aPklo finti ti altra, que la ne miga da manco no. El difè ì que i fmetamatichi ha de boni ordigni, e de le re fon freme y ma i no le sa u onerare^. ^IA. <*A comito fé ri elo adb elio ? feraelo me fr elo de la t or dal Bo? aldime mi. fé on fmetama fico egmra chiueluondena^e fi el fedirà : Naie, mi a <vub faerte dire quanto gh 'è per aire da lì a nogara a l'arare; e fi el lo mefurera co ifuo ordigni fenz^a muouerfe 5 e col l* babbi me furo, e quelite /'babbi ditto y an ti te 9 l mefureriefì co'vnfi lo, b a qualcti altro muò, e [ite cattertefi que tè così 5 no che r de reto, che Vvouere ben ifub ordigni ì NA. Alo sì mi, que C cade ? cip. r. p.l C^>. tap.f.cade ? MA. Perche toncaquandoel me fura na Bella (per muo de dire ) ogiongi dire y quel no sa fare ? e pò fé 7 falla, chel falle de millanta, e de milion de me giara ? fe'l dteffe donpuoco,confarae a dire, quattro dea, b na fpana,a taferae. mo de tanto ? l'è maffagnoca. N A. Setopo, querefon de i fmetamatichi^el ven a contare? MA. T>ì mo. NA. Vnaxè de tagiar via (di fé lo) on peX^o don cer cene, e que la Stella, così a no la pofsan vere, per pi de mezjhora. E n altra de anarghe fottoapiombm, caminantoghe al ver fa vinti dìt me gì ari. e fi ti dife.que le no fa aperpuofìto, fianto> che gì è amo frare, que la fella fea pi in su de diefe amegia-y e fan elio di fé, che l'è on belpezZjO pi elta. zZPIA. Cane aro, l'è aguti*Zj>o dal cao groffo 5 mofelcrè,floChriBian, que la Bella vaghe pi in su de diefe megiarì, e fian quelle refon eldife^ tè fegnale que le riha da far con elio 5 perche tonca mettrele fui so slibr aiuolo, e pò dir e ^ que le riè a perpuo/ito ì Ste re fori jfo# Ufo fatte (per quanto ì dìfea a Vaua 7^k buoni di) con tra on inasprente di filuorichi de S tot e ne, que althora tegnta duro, e fremo, che la rìiera pi alta de die fé amzgta 5 e perz^uontena queliti dallibraZj^uolo die a lagarle Ilare > que le no ghe daea fall ilio. NA. orbentena, ghe ne pi? diJJ'e que lù, eh e e attratta iporcieg gi. an, sì> sì. gianduJfa>mo elgh'e on brut to intrigo de Prealajfe, e de <vere, e de Luna. que fegimt ? p rifate, che quellù, che le\ea la diffe 9 e fi la defehiarè p\ de tre botle.efi gneguno no l'intende. Ad A. £1 die haerla intriga a polla elio, perpa vere n homo da 2^0, e da palo, e fi la fera pò a n altro muo, perche a se ben mt,que de la Prealajfe el no pò haèr rafon. che l'è on muo de me furar e per agiere,maffa feguro. NA. Lagame mo vere sa me rìarecuordejfe onpuoco. eldifeprimamen 9 che no fé pò guardare de meXpfuora a na lì e Ha 5 e que fiaganto così da /unzji, el nèposfibole e aitar ghe elme%p,masfimamentre,per que t 'è na confa, (ondale que. e 2 ma. cap, *7ldA. c Fafi 9 tafìonpub 9 che te ghe ne ditto pareggie in fon groppo. chi è quel lu, che cherZja de poerfmirare de me%o via a no, ftella,fianto> que l'è tanto grof fa? che cane ab aro de filatuoriefe vaio a imaghinare ? gh' in falò de pi belle ? que Ha fera lacrima. V altra, a comuo e attenevo miegio el mez^o d’vn criuello j mettantoghe gi voce hi ape > ostarganto^ iTb" d et te on belpitoco? NA. zZkfò, fagan toghe E b uctc et t' ^ a lttnz>i>per que s'aghe foejje a ve sin, a no porae gna desfegurarlo que flejfe ben. MA, Guarda mo toncafe tè el vera 9 que no fé pofa cattar el melo^ de le Ftelle \ per che gièlun^i ? %A l'altra. in che dariflo pifremamen in lo mez^o % con na occhia Jn quel d*ona ballalo d'on gamiero? NA. CancabxrOi aona balla iper que co a l'effe giti fi a infdhverfò, la férae giù fra in tutti. M A>E pure elio el dt fé a l tn con tr agio. NA. Mo elgh'arZjOn&e que gi è {al noffro parere) majfa pècchemneyper cattargheel meZj0.MA. sì> el dtfe an §uefta ? e quattro tonca, in) t'onboccon. dime onpuotì. a comuòportfto fallar pi > a dar in mez^o Confondo da ttnaz^ZjO, o d*on taglerò ? a dighe de mofìrarlo. NA. Fotta, a por ae fallar don belpuocopì in f ti fondo da tinaXr z^o, che in t el tagiero. A4 A. Efielbon dottore dal libraz^z^uolo dife a l'incontra, gio. Va modriOy de fa Trealaffe. NA. Aio no fé podanto fmirare de mtXof r uora a le. fi elle, no fé pò [aere on le fìppia ( dif lo) perche no fé ve elluogade drioghe. esPI<*A. Ste mettisfi elto gabban fu ngraile de la me fiala da manie chel lo f con d effe tutto ffaertfo e at tarme su quale elfoeffe? NzA*Poo,tè Qn granfa re. a fiomenZjerae a dire 3 vno, e du, e tr)> inchinda > chafoeffe Ime, e quando heffè ditto, con far a e a dire 9 nuoue> e e ha veeffe 9 che in su quell'altro ghe foffè el gabban, a dirae, que l'è fui die fé mi. no vaia così ? AdoA Mo la no pò efsere altramen ella, e così anche fi vena far e in lo CielOifeben quel letr anello non s'in sa adare. Uè benpìgrofso, che né elto raT^Q cap. tf. «ap Cip. 6 razzo de Cremona vè$ che ì dtfie> que l'è • s\grandentfisemo.N<tA. Quando aguar don in la Luna, el noflro vere fé ghe ficca entro (dtfielo) e perz^uontena ho fé pò fare la prealafiftLJ. <&dA. Chel me fio che elio (fqua fio eh a thò ditta) a veefiskn te Belle de fora, chelfiarae on pia/ere, fé lafioejfe così. NA. Pian, e ha novorae fallare, el me par pure, che'l diga, que no fé pò vere mela la Luna, negna mele le He Ile, filanto, che le xe grande % e'I noflro desfegurameto tira mafifaftret to, fie ben elfie va pò slargamo. <&14A. ^yPlade imaginete pure 9 que chiappela da che cao te vuofi, l'impegola. che me fa mi quello, fé mtga a no pò fio vere tut ta la Luna, ne gnan tutta na Bella? no bafla eh a la vegga on puoco, e cha la me fkrefegondo quello? NA Aloafìomuò> te na bagia la que fi a. doh mal drean$ el fie fafiea pò bello, d'haer catto na fpelucation fiottile per fiarghe Bare i fimeta mattchi. IMA. Seto que le na confia > che no gtìì me fio penso ? mo per la mare re ib. T' re di can, que inchinda on Veelo thàfk pia inanXo yfegondo ch'ha gh'hò fentu a [X. dire ajfe botte al me paron. E fi el no fé %'"££ riha te gnu tanto in bon. NA. vuotu y ' 1 ;. i ctì andagamo inanXp ? <^/aA. Sì y di \ 28 ° Fr ' NA. F rello te te fari s fi fcompifso da rifo y Whaisfi fentio vn batibugio, que ghe Xèy de <lA> By Ny Oy ^ figì liti f Ì >afl ^, 1? »» talea offerire, che la Prealaffe e bona, mo i fwetamatichi no la sa vouerare ; que flaghe ben. <&14A. Elnodie intendere gnan elio zj> y cheldifi^. Tirate on può in qua mo 5 vito Hofalgaretto y che apèfiofofsà ? NA. Sì mi. MA. *Uito mo quell'albaray che xe lialuon detta vefin a tar&erz_j ? N<tA. Quale? la grande, la pigola ? MA. Lapec chenina. N$A. Sì mi eh a la "veggo. MqA. Orbentena, guarda mo benderto $ qual te pare, che fea a bo da man de Ho falgaretto, e de queltalbara ì NA. Staganto così, el me pare mu que talbara egnirae a ejfere a bb da man. M$A» Tirate mo da ft altro lo. NA. ave a njegno. M<tA* F remate chine, e ade/ fi ? N<tA- Mo cane abaro, a jlo muo el fato aretto farae elio a bo da man, e l' aibara a bo da fuor a. zsllzA. ^rue te fa mo a ti 3 fé miga te no <vi de meZjOfuora el falgaro, ne l'albaraf e que danno te da, -per che te nopuofivere anche elio de drìo, de tutti du ? N$A. ^Mo gnente, per que afmirofegondogi *vri de le fiorz^e mi, e no figondo a quello, cha no veggo. <&dA. Elfi fa così anche in agiere <ve, e que Ha xè na forte de Prealajfe. Torna mo chiue on a fon mi. NA <±A ghe fon <vegnu mi. a^kttA. Cjuardanto de cima via aflo falgaretto.puotuvere queltalbara, cha te difia, fi ben la ghe xè per mie ? N<tA. Lagame mo guardare.pùuh$ mono mi. AlzA. Stefuùfl mo tanto lunl^, che guardanto de cima fuor a alfalgaretto, te credlsfi definiràre derto a mez^alama.e te t o facuorz^tf fi d'aliar gì vogi 5 qual diritto y che fot fi fi pi elto de /li du. N<t/1. $A fi ietta cha ghepenfe on puOco : %A dirae defatto, que t albata foejfe pi baffa> t*l falgaret io pi etto mi 5 per que el me parerae così* anche no /tanto elvera. Ad A. Fa ori può ri altra con fa. va su fi a nogara,cha fagiere mi. NA. One vuotufare ? zZl'IA. vaghe, e Po te fenttnefi. NA. <td gtiandere, fda che te vttò così. Qt&fA. Pian, chete no te f aghi male. NA. Ta de mi; mo a mefongifquafo fcapogio riongia> e mondò vn z^enuogio. Ai A. G hefìto ancora ben fremo? N A. Sì mi. que gtie mo ? ^PIA. Torna a fmtrare quell'albara, che te guardaci an chi de [otto. NA* E pò ? <&dA. S mirato a quella dertamen,puotu vere ftofalgaretto > co te fafìui flpiato de fot to ? NA. Mo nò mu efìsafoejfe da lu Xi. così a telta> a dirae, queelfalgaret tofoefepì bajfo mi. Ad A. Vie tonca locha te contere de belo. NA. E l gif è puocafatga a f aitar z^ofo. Al A. S intime mò.per que quando te gì eri ab affo, elfalgaretto tepareapì elto delialbara\ e ftpianto su la nogara, el te parea a T> l'in 'tincontragìo j perXuontena àn queHo xe ri altro muo de Prealaffe^j. que Prealaffe ven a dire, con far ae a dire, defenientiadeguardamento. Fa moto conto, che fé t'andiesfìsìt quel moravo, che xe Ime, elfalgar elio tepareraepì baf fo dei'albara, eabo da man 5 ettetorniesfipo da IV altro lo,elfalgaretto te ve gnirae a parere pi elto de l’albata., e et bo da fuor a. e an. queHo xe ri altro muo de Prealaffe ^fegondo, che me defchiarlna botta el meparon. ttntindito mo? NA. Pootta, mo Te pi chtar-a % que riè on gratto da vacche, a me fmeravegìo a comuo quelli dal IibraXZjUolo,ri ha fapio faellay e lome d'ona forte de Prea laffe > Jipiantoghene tre mi A4 A. Elfa •rae Ho anmafa, fel, ri keffe fatilo con fé die. Orbentena ?fa mo to conto, que fé la He Ha nuoua,e la Luna ne foeffe ve sin co èflofalgaretto,a por non, le fisi le de fora nefarae don bel peXzjOpilim ZJ> cheriequell'albara. e fi farae popibolo >que no ghe foeffe da ì Spagnaruolt h ci e i Toifcbì, ei Ptditani^ deferitemi de guardamento ? e pure tutti la *ve in lo rftèdìerno luògo, api k quelle [ielle, che i ghe di fé. quel da la baie [Ira > o che ghe fita del bolzfon : q ne fé gì mi ? NA. A/lo el tòfaellamento rièbon,perque nepof Jìbolofaerc quanto la Luna fé a lun\i $ che elio di fé anquellu dal libralz^uolo a AIA. Nò al so muò de elio, el no fé pò faere. mo i fmetamatichi chela catta, beri gì. NA. oA no fé qui d'irte mi,fe lome, che the refon da vendere. MA. Crito mò,chequellu d al libr aiuolo di rae cosìan e lo ? NA. Se'l lo diefe elfa raeben 5 tamentre elporae efjere tanto depinion, queeltegniffe duro. cinque in vin. Ad A. Che'l tegna pur fremo, e chel metta a me conto. NsA. ^A no se miga,a comuòfea Ho posfibole, che'l diga (l'altra, que te fentirè adeffo. ino no Ic,m dtfelo, che in gnegìm luogo,fe tome, on el ghe xè fora dertamhì > e apiombw,na fepòfare lafcoridaruola del Sole? a thò purvezjua mi, eh' al so. MA. Si'O/tu 2) 2 brio, IfrOTCII, «ap. 7 èrto, che ven (fé i cuorui no ghe magna gi vogi) el fé por a chiarir e,che, per yuan to a he fentìt a dire, la fé farà. Aio con que rafonfaellelo a Ho muo ? NA. La Luna fé va volz^anto (difelo) e filano fé pò vere dert amen dome quando la xe in Z aneto. <&14A. Tornami) adire. NA. El dife elo, che nofipianto la Ltt na in Z aneto, no la pò fondere tutto et Sole. ^MA. c Doh giandujfa, fio puòuerhomocrhque la Lunafea nafritag già elio. Con cane arOychefìanto ella reo da 5 quiggi, che Ha in Zaneto, gtitnpò "V ere pi de nu ? ghe ne d altre ? NAl Sì. que vuol dire Grafalta? &WA. eA comuo, Grajfalia ? NA. El di fé elio, que l'ina nuuola a muo latte, vesin a la Luna, e que la ne altramen in Cielo. <£WA. Oò, a tendendo adejjò. l'è laflrà de %flwa. NA. <*An sì sì, la fra de Roma. sOMA. Efìeldife 3 cjue la ni in Cielo ? N$A. <£Mo, no, difelo. MA. Con cane abaro ghe dijjangi tonca nù P Hra de Roma, che vuol dire, Hrk del Par affo, fé la no foefse ti fufof ] NA '. Cjuarda ti. e sì elfapo delle sbraofarì contra onFUuorico(eben an divieggi) che no crea,quelafoeJfe in Cielo, per che ellodifea Stotene > che la gh'iera. Ad A. Ofsu andagamo inuerfo e a, que te fera, in f agno muo a pò fon benfael larecaminanto sì. NA. Vapurlà.cha ve gnomi, pooh, el ghe ne que Ut puoche ancora. el di fé, che la ftella nuoua la trema>per que la fé va suentolato,quan do la va a cerca. ^lA. Ghe'lcritotì? JMA. <*A ghe'l crerat,fe'l noghinfoef fé paregte delle flette, que va a cerca, e fi no trema mi. e fi el trema tome quellechexe elle, elte>perque a nopofsonfremarle de vifta, che paghe ben. e anque fi a Ir emanto la de efler li uè. aPkfdd: Àdò va, che te sì on Rolando. NaA. Tamentre que, nofapianto queHù, on la fé a fi a Bella > elnopo gnanfaere comuo la flpia incenderà 5 e sì le venaej fere tutte filatuorie, quelle, che 3 Idi fé a \flo perpuo/ìto 5 ne vera ? <z?J4A. Ala el ni elle fogna ben > que la fea così. NA. Orbentena, avuo^cbaft togamo onpuo dt Fpajfo con gifuo fprenuoBtchi mi i loren. ^ ^/^. $, q Ue dlfcio ? NzA* El dìft, que la Beila durerà afte s afte, /e s'imbatte j, che L Sole no la desfaghe, elio. At^sL El poca an dire, que la durerà inchinda, que elio va a romprela 5 in t* avno rnub, con la (e a anda via, el para tegnir fremo, que te fio eilo>cbel'hà rotta. N<t4. <z?tfo gbe vegna el mal drean $ quejìa farae ben de porca ! El *—*\ di fé po> eh e* l fera abondantia d* agno confa, e que l'è na Bella de quelle bone. J\d<zÀ. Inchindamb la va ben, quanto de quello, mofe la tegmffe mo fremo con Bi ficchi 9 a que ftjfangi ? crila purea tomuo. NtA. T>e gihuomini pò? quel le puoche con fé. M<t4. Con farae a di ^; re ? NtA. Con far a a dire^ quei doentera inz^egnofi, e facente-^ e quei fé testura a la verite. AisA. Vete> che'l se fchiano el fyrenuoBìco inelo.no vito a comno te agnino \ el ne amposfibolo % chel cup. li. chel viua, habbìanto tanto e dibrio da Xoene^j. N^4. T^e me sbertez^à nero ? dì pìprefto, que el fprenuoUuo è Ho ve ro in nìi, que a s'haon tegnu a la verite, fé ben elio voi e a archiaparneght^j. zTkfo/l. T'irà, che f he vento. iVW. El dife pò anche * que Ha Bella ca7z, \ ra via le giottonarì, le rabbie 5 quf /igi mi ? oJldtA. Sì >Sì, così noJìejfcle in perorare, le nuollre carte > mo ano me fmerauegio difuofprenuoHichi,que tutto el so libr alinolo me pare onfpre nuoflico mi 5 e que fempre el fraghe a indiuinare^. N^4. El dife ben, che el ghe nha vn altro per le t tra da far C1F ' [lampare^. zsì4<iA. Che l foghe preflo,per que feanto vesjn Li ^Marefèma-, e l farà bon da qual confa an etto.ftgon do, che que fio n ha fatto rire adejjò y que l'è da Carleuare_j. N-*A. E quelìlt, che le&ea diffe, che'l creapurpiamen, que el l'haefje fatto flambare per venderlo, e gu agn ar qualche marchetta eU lo M$A> Che'l U&re tene* a tfazy Zjargi, Lorerc cap. f. 6. sgargi, e fé ghe nauanZjeffe qualchuno, chellofagbe in fon reuoltclo y e chelfel caXjZjt, on fé ca%z^è Tofano le Jp tette 3 che l farà ben meffo in conerà. N<tA. Lagoni a line, àfebn a cà. <vuotu Rare a cena con mi ? a fin dare ontiera ve. Alzs4. <$Al so, mo a nopojfo^ue la Afe nega rri afptetta 5 tamentre a fin def grati. AV/. $A T>io tonca. MzA. sA 'Dio. IIMII asS a£$5 * 1^/7 >" r»1 ; <rli u TU 1 JL a. Grice: “If I had to choose between Colombe-Aristotle to Galiei-Plato, I chose the former!” -- Colombo. Colombe. Ludovico delle Colombe. Ludovico Colombo. Keywords: the irregular surface of the moon is filled by an invisible substance, the earth does not move, the ‘nuova’ stella is a misnomer: it has always existed; bodies float or sink according to their shape. Aristotle’s reasons never sink because they are square. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Colombe” – The Swimming-Pool Library. Colombe.

Grice e Colombo: l’implicatura conversazionale dell’idealismo toscano – scuola di Milano – filosofia milanese – filosofia lombarda -- filosofia italiana – Luigi Speranza (Milano). Filosofo milanese. Filosofo lombardo. Filosofo italiano. Milano, Lombardia. Grice: “I love Colombo as I love Wilde – I mean, the sponsor of the Wilde Lectures on Natural Religion! Colombo wonders, ‘can ‘theologian’ be written under ‘profession’? Surely, like me, Colombo distinguishes between theologian and philosophical theologian – if there is no such distinction, and I’m not sure there is – perhaps there shouldn’t be, Colombo would say, the ‘philosophical’ in my ‘philosophical eschatology’ is totally otiose and anti-Griceian!” Insegna a Milano. Si è occupato di antropologia, metafisica e la filosofia italiana -- Rosmini, Martinetti, Volpe, ad Aosta. Altre opere: “Senzo e atto” (Studium, Roma). La morale communitaria (CUSL, Milano); “Pietra angolare: l’chiesa d’Inghilterra” (CUSL-Centro Toniolo, Milano-Verona); “Antropologia” (Massimo, Milano), “L’immanente e il trascendente”; “La correttezza del nome nel Cratilo – il nome corretto -- in L’origine del linguaggio (Celestian Milani), Demetra, Verona; Il ri-ordino dei cicli scolastici, in "Quaderno di Iter", “Filosofia come soteriologia: L'avventura di Piero Martinetti (Vita e Pensiero, Milano); “Il giusto prezzo della felicità, -- reasonable or rational? -- Edizioni ISU-Università Cattolica, Milano); “Antropologia ed etica (EDUCatt, Milano). Forme e modelli del pensiero filosofico. Introdurre alla comprensione e uso dei linguaggi e degli strumenti specifici della metafisica, dell’antropologia, dell’etica;- all’acquisizione di abilità critiche e analitiche per comprendere le dinamiche del vissuto, della società edella storia contemporanea dell’uomo occidentale. Salute e salvezza dell’uomo. Il senso della cura e dell’educazione. Una sfida per la ragione e per la fede.Valutazione critica del rapporto metafisica-antropologia-soteriologia in tre momenti della storia dell’Occidente. Il mondo antico-classico greco-romano. Il mondo nuovo Cristiano. Il mondo moderno e post-moderno. C., I Greci e l’amore incerto: grandezza e aporia dell’eros platonico: il Simposio, ISU-Università Cattolica del Sacro Cuore, Milano, Kierkegaard, La malattia mortale (qualsiasi edizione, purché completa): ai fini della prova d’esameè richiesta la conoscenza della sola Prima parte: La malattia mortale è la disperazione; J. p. Sartre, L’esistenzialismo è un umanismo, Armando, Roma (o altra edizione, purché completa). DIDATTICA DEL CORSO. Lezioni in aula, ricerche e percorsi personalizzati. METODO DI VALUTAZIONE. valutazione di eventuali elaborati scritti o relazioni orali. AVVERTENZEIl docente è a disposizione degli studenti per ogni chiarimento didattico e contenutistico, per l’assegnazione delle tesi di laurea e l’assistenza necessaria alla loro elaborazione.Il docente riceve durante il periodo di lezione presso lo studio, Cap. I. AIIO A. AoxdZ (loi ikqI iov jtw&avtt 1ft$ ovx d(is- 17i kiztjTos slvca. xcd y«Q lxvy%av ov tcqcoijv sis u6zv o foco- 4 oh <s3 poi* Stallb. Facit, inquit, Plato Apollodorum inter epulas versantem et convivis narrantem ea, quæ hoc libro continentur. Sed neque epulæ commemorantur, nec convivæ Apollodori, ut sane mireris, Stallbaumium in re dubia et incerta certum iudicium exhibuisse. Platonis voluntatem declarant verba. C., quæ primus Sydenh. corrupit. Eius couiecturam cum codd. auctoritate probatam reperirent ceceutiores, ad unum omues “taUta” pro “tautA” ediderunt* Verissima autem lectio vulgata est: “ovxoa 8rj iovreS apa xovS AoyovS itepl avt&v lizoiovpE$a y dkxs,oitEp dpxopevoS EtnoVy ovh ape- Æ xtjxodS d ovv 6 « nai vptv 6i7]yij<5a6$ai, xavxa XPV 7toutv”. Apollodorus nimirum cum domo relicta Athenas proficisceretur, sermones in Agathonis convivio habitos ei repetierat, qui ipsum tum temporis comitabatur. Brevi post redeuntem, ut videtur, ex urbe cum alii rogarent, ut eosdem sermones ipsis repeteret: accinctum se paratumque ad rem ostendit ita, ut qui vellet, quando iuberent, quod brevi ante fecerit, idem nunc facere, h. e. inter eundum narrare. (p. 178. C. “ovtoo 8? IoyxeS apa xovS AoyovZ TtEpi avroov ItcoiovpeScx”) TtvvScivEd Se. Vulgo additur “nun” quod nec codices habent exceptis paucissimis, nec FICINO in conversione agnoscit, neque vero sententiæ ratio exigit, merito omiserunt Belck., Stallb., alii. Præ ter codd. optimorum fidem “notheias” suspicionem movet ipsa sedes “nun” particulæ, qua sede effcitur, ut nescias, ad antecedentia pertineat, an ad sequentia temporalis particula. Schieierm. relata ad “itwBdvetiBE” particula verba convertit: Ich glaube anf das, wonach ihr ietzt fragt, nicht unvorbereitet zu sein. Hoo quoniam dici nequit nisi respecta habito alius temporis, quod præ senti tempori opponatur, otiosam particulam ietzt censebis rectissime. Nam priori tempore non exegisse viæ comites sermonum [“Sttv avicbv (frahjQo&sv. twv ovv yvaglfiav tig oM 6&sv xatiduiv fis xotftfa&sv ly.uX.t6B, xal xaLfcav a (ice ry xXy6tt, '0 <PaX.ijQtvg, k<py, ovrog, uXoXXoSwqos, ov xbqi-“] narrationem, cor disertis verbis indicetur, caussam non video. Nou rectius alii cum Wolfio: letet bin ich vorbereitet, euerea Wunsch zu erfullea. Quid euim? Tempore aliquo non præ meditatum Apollodorum fuisse ut per se intelligitor, ita non erat verbo posito indicandum. Ceterum, ut clarior fiat totius loci ratio, tenendum est, *in medias res* lectores abripi, ut, cum Apollodori comites dixisse fingantur: Narra, si lubet, Apollodore, orationes illas nobis, Apollodorus contra respondeat: Videor equidem mihi ad rem, quam exigitis, optime instructus. $ a\e poS ev. Phalernm navale Atheuiensium fuit haud procul ab urbe distans. Aunotat Schol. ad h. 1. $d\7jpoy 6ijpoS AlavriSoS, IB, ov AnoWo&GopoS, Quia autem, inquit Hiickertus, ad mare situm Phalerum, ex veterum more dvikvai positum est de eo, qui in urbem tendebat, uti ex urbe Piræ eum petens xccxapaiyeiv dicitur, cf. Plat, de rep. I. init. xal itai?,GDV dpa ry xXjjdei. locum queudam inesse verbis insequentibus, addito itaigcov participio declaratur. Variæ autem doctorum hominum sententiæ sunt dubitantium, ubi iocus lateat. Wolfius in festiva (paXypevS vocis pronuntiatione iocum deprehendisse sibi videtur, Schiitzius de formula judiciali cogitandum censet, quæ addito pagi nomine conspicua allocutionem festiva quadam gravitate ornaret. Sed non efficitur nisi superaddito patris nomine formula judicialis, v. c, ^ypod^EYTfS JijpoCSivovS, TlaiaviEvS, quo exemplo usus est Sebo), ad Plat. LEONZIO (si veda) Adde Aristoph. Nubb, v.134., M. xls £d$’ 6 xoipaS tt/v Bvpav ; 2rp. # siScovoS 1 v\oS 2rpeif)id8?fS, KiJivvv6$£r. Non minus a vero aberrat huius loci interpres in Scbilleri Nova Thalia T. II., p. 170. # quem Stallb. laudat: Ile da, gestronger Herr, Biirger und Ziinftcr von Phaleron. Satis lepida hæ c sunt, sed ab interprete ficta, non facta a Platone. Ordo verborum mutatus est, atque hominis nomini nomen, quod a demo derivatur, præ positum; scin’quam ob caussam? Plato cum scribere debuisset ^TroAAodeapoS" ovzoS o $a\7jpEvS, illum verborum ordinem exhibuit, ut, qui Apollodorus vocandus esset proprie, idem a7roAAodc*>pot; epitheto, quod hominis opportunitatem exprimit, ornaretur. Scribendum igitur est: 6 <Pa\7jpEvS, Eqxrj, ovros, obroAA od&pof, commate p6at ovrof posito, ut nominis per iocum dati potestas elficacius eluceat. OvroS enim in allocutione cum nomine proprio coniungi solet, ut in Protag. 193. D., quem locum Stallbaumii industriæ debeo, scribitur: onat lyco ttjv tpoavrp' yvovs av-TOV 'imtOHpOLTlfi t Iqxrjv, OVTOf, pi) n vEODtEpov ayyzXXziS; Sed I more Homerico nunc disputamus, r STEpov npoTEpov, Quin statim revertimur ad explicandum, qui in ficto nomine proprio latet. /isviig; Kayu bntixag niQii^uva. Kal og, 'AitolXodcoQS, S<prj, xal fiTjv xal Evay%os as Itfpcow, fioviofievos 8uatv&i<S&ot\r)pevi rectissime ut cpaXijpiS pronuntiandum censet Astius, non, ut calvitium carpatur Apollodori, quod nullum fuisse pari iure contendimus nos, atque luisse Astius suspicatur, sed ut vana Socraticorum morum imitatio notetur. Consentaneum nimirum est, et verbis probatur ov XEpipEVEif, Apollodorum ad Socratis modum festinasse, corporis habitu pedumque positu e longinquo ( [nopfico Sey') conspicuum. Ut igitur Socrates ob incessum (IpivSov in-star fipEvSvedSai dicitur Aristoph. iN ubb. v* 361, et Syrap. B., ita Apollodorus $aXrfpis appellatur, quæ vox eiusdem fere significatus atque fipivSoS, avem aquatilem denotat altissimis pedibus superbam. Sine dubio autem multo iucuudior erat, quam Astianum illud calvitium, Apollodoro anoXXo^oapov epitheton, quando quidem ipse Socrates, cui ille aimilliuius videri gestiebat, datum se donatumque civitati a deo præ dicare solebat, cfr. Apol. Socr, p.30. E., iav yap.ipk anoXTEivrfZE, or> jup&UoS aXXov toiovtov Evpr/dETE aTEXVGof, ei xal yshoioTEpov einely, npoSxeLpevov xy noXei vno tov Zeov x.t.X. ov X E p l fl£V ElS. Ilæ c est Stephanianæ lectio editionis, quam Stallb. in textum recepit, Bekk., Dind., Riickert. nepiplveiS ediderunt ex auctoritate codicum. Utraque lectio bona eat i utra verior sit, alii videant. Unum hoc certum esse puto: in interpunctione et in accentu codicum fidem perparvam esse aut nullam. Futurum tempus in textum recepi sensu quodam veri ductus, non ratione. Ad idem fortasse recurrit, futurum an præ sens tempus probuveris, neque est, uisi pronuntiatio verborum, quæ alterutro recepto tempore iminntatur. xal prjv xal £v ayx 0 ^ ^post pr/Y in vett. cditt. omissum Platoni redditum est e codicibus. De voculæ veritate consentiunt viri docti, de eius explicatione non item. Riickert. xal ErayxoS esse censet neu 1 i c h sch n, xal prjY autem, inquit, ne quem offendat in orationis principio positum, non esse moneo in principio, sed respicere præ cedens membrum ov itEpiplvetS, hoc sensu: Tu non exspectas? Et tamen ego nuper iam te quæ sivi. Quid? Tu non recte explicas, Riickerte, hanc particulam? Et tamen ego cius significatum ium diu quæ ro. Satis est, exemplum laudasse unum e multis, quo exemplo Riickerti explicatio reprobetur. Protag. 310. A., 22. navv plv ovy . xal XapiY ye siti opan, lav axovi/re. Et. xal pijv xal rj/ieis daX, iav XiyyS. Stallb. xal pijv xal ad notissimum comparandi genus revocat, quo utrnmque comparationis membrum addito xal augetur, e. g. xal ivayxof de i&jtovv, c osnep xal yvv de %7]TG). Dubito, num recte. Ut exemplo utar Protag. supra laudato, certum est, amici non hanc sententiam esse: Uti tu no-XQazovg xal 'AlxifittxSov xal zwv nV.ov tav toti Iv r a Owditxva auQaysvojiivav jrfpl zav Iqcouxuv 16yav, rivis z\Octv. «AAog yag zig (ioi diqyiizo, «xijxo ag •bolvixos zov 0Mx aov‘ £<pij di xal Os lidivai. cllkcc yaq ovdlv el%B Oarptg iiyuv. Ov ovv (ioi St^ytjOak' bis, ita nos tibi, si dicas, gratias habebimus. Sed ipste videtor sententiam suam mutasse Stallb. ad Protag. 309. B., 2. ev Vpotye ido&v ( sc. SiaxeitiSai d 3 AXxi(5id8r}S itpoS i pe) ovx rpaSta 6e xal xfi vvv 7 ) pipa • xal ydp 7toXXd vTikp ipov ehte, ftorjSaov i pol, xal ovv xal apxi an baivov £pXO/iai f convertit enim rectissime: und duher komme ich aoch eben erst von ihm. Videtor igitor xal ZvayxoS, xal qpels, xal apri cett. in hoc genere loquendi cum gravitate quadam dici, quæ cum affirmatione coniuncta sit. Prius xal autem in initio positum particulis pr/v, pev t dr/, ovv, xoi ita inservit, ut easdem ia initio enuntiatiouis ponendas, quoniam per se non possunt euapte vi exordium enuntiatorum esse, suffulciat atque quodammodo in principem locum orationis in ducat. Exempla permulta huius xal expletivi reperiuntur, cfr, Symp. C. xal p7fy 9 eo 3 Epv~ £>ipaxe, ehteiv x ov 3 ApiSroq>dv7j t aXXy yh tctj iv vqj 2xgo Xeyeiv x. r. A. Ibid. 199. C. xalpjjv t o o (piX e UydBoav, xolXgA poi £$o£,a$ xa$T/y7/6ad5ai xov hoyov. Adde 220. D. xal ydp SipoS xoxe rjv y quo loco cum gravitate caussæ indicium in prima sede enuntiatiouis positum est;< die Ursache vnr, es war damals Soromer. Contra in verbis 220. A. beivol ydp avroSi x ei M c »vif. vis epitheti quoniam caussæ gravitatem superat, ab initio Setvol positum est. Cratyl.. B. itaXaid itapoipia, oti x d xaXa Isxiv dity $X £t paSelv • xal 8j} xal xo itepl x tav ovopatGDv ov dptxpur xvyxavei ov pa$ypa. Iam nostri loci verba convertenda sunt; Und er sagtet Apollodorus, in Wahrheit, bucIi neulich schon suchte ich dich. a\\oS ydp xis poi 8trjyeixo. H. e. Alius mihi iam fuit harum rerum narrator, quem Phoenix edocuit, Philippi filius; te quoque rem compertam habere dixit; verum euimvero nihil certi narrare potuit; iam tu igitur narra. Proprie ita disposita singula membra exspectaveris: drAAo? ydp xis poi fterjyeixo aXXa ydp ov6lv elxe 6a<pls Xiyeiy t<pr\ de xal 6h eiSivai tfv ovv poi dvfyrjdat. Invertit, ut videtur, Plato ordinem enuntiatorum, ut Glauconis audiendi studium et festinationem vividius exprimeret. dixaioxaXoS yap el . Minus apte in conversione FICINO: te enim interest sermones amici tui narrare; neque Stallb. satisfacit convertens; te eniih maxime decet, amici h. e. Socratis, magistri tui, sermones referre. Verba sic reddam potius: Convenit enim tibi in primis, qui Socrs- Sixonbtaxog yag tl zovg rov balgov Koyovg anayyllluv. ngbttgov 6e pot, ij 6’ og, tini, Ov avtbg nagtyhov tjj evvovela zavzrj fj ov; Kaya tlnov, ori II uve a- C nctoiv Iones eoi ovdev diiyytie&ai ecupig 6 Sit]yob(iE- vog, d vmazl qyet vtjv Owove lav ytyovivai tairtjv; tis, amici tui, sermone» referas. Ceteram ut snpra <pa\rjpis et deodatns Apollodorus vocatur, ita nunc kxaipoS 2 ah xpccxovS audit. In verbis insequentibus r/ d* OS legitur; non male. Aptius fortasse est f/6o$, de quo Schol. ad Piat. Phæ don, a.v. 17 6* 'Eav plv, inquit, # dvo piprj A oyov, Hsxai £<p?j oSy xovxiSxiv £<pi] 81 ovxof. oi Sb Xeyovdxv, ort auro pavor drjpaivei xo £S 7/6?/ scribendum vidit pro oAA* opcoS 7} 6* ip oddkv diijyet 6$ai. Ficin.: Revera, inquam, certi nihil retulisse tibi ille videtur. Cum emphasi dicitur diijyeid^ai ac non sine acerba irrisione eius, de qno supra dicitur » diTfyeixo. 9 Nimirum cura Glauco dixisset: oAAo? yap xiS pot dujytixo t Apollodorus ovSlr St ijyetxo dacptS satis malitiose responsurus erat, quod in orat, obliq. conversum audit: £oix£ 6ot od&v di7fyEi6$ai. Riickert. infinitivum præ sentis dtr/yetd^ai censet, malim imperfecti iuterpretari. Exempla si requiris infinitivi imperf., cf. 176. A. l<prf da 'avddt xe 6<pds Ttovrf 6a6$at xal $6 arx as xdv $eov xal xaXXa xct vopiZopeva z pine 6$ oct npds xov notor, quo loco quæ momentaneæ actiones eunt, aoristo, durantes imperfecto tempore descriptæ sunt. Adde 174. D. xoiavx* axxa 6<paS £<prj dia Æ xSirra? Uva* et q. seqq. Ceterum addito 6a<p&S adverbio indicatur, Phoenicem narrasse quidem, sed narrationem non ita instituisse, ut res narrata penitus ab auditore percipi posset. Ilinc paullo supra dicitur fiovXoperoS dia 7tv$iti$a$ b. e. cupiens rem omnem, quomodo gesta ait, accurate descriptam audire. De præ positione did cum verbo composito vid.174. A. jpks yap avxov diifpvyov h. e. heri fugi ipsum ac vitavi feliciter,SIS. C* aAAa diepijxocvifda), onatS ..., sondern du setztest es durch, dafs Phæ d. 97. C. oot apa vovS Isxiv 6 diaxodpcov xe xal navxw alxioS t ubi diaxo tipdov est: omnia excepta re nulla exornans. iyroye drj . Bekk. in textum recepit £y& drj annotans, in quinque codd, iyaye S 1 ) reperiri* Videtur igitur vir doctissimus codd. auctoritate motus esse plurimorum, ut lyco di) reciperet. In servanda lectione vulgata nobiscum consentit Riickertus, in explicanda non itera. Ph dij enim, inqoit, quod caute et cum restrictione affirmat, ut Phæ dr. 242. D, Theact. p* 145. D. cum maxime h. 1, aptum esso censeo. E Ruckerti eenijv IqukJ. 3, togrs xal Ifii xagaytved&ai. Eyeyys fli}. Iloftiv, >)v 6 J lya, ta ttavxcjv; ovx olaft, on xoA,icov iroav ’AyaQ ov Iv&aSe ovx Ixidedqfirjxev ; dtp ov d’ iya 2 .'oxqutei GvvdiatQlfia xal inifuA.es XEXoljjpat ixdattjs rjptQas tldzvai 8 n ctv Xiyy y nQcctry, ovSeneo 173 tQuc izi) larlv. n qo toti 6e utQirQt%uv oxy Tv%oifu, 1*1 • tentia scriptam esse debebat rfyov fxal ye Stj ovxgjZ. Contra iyooyt 6t) sc. ?}yovpai ovxooS } cum gravitate quadam, quam vocare indignationem possis, affirmat: Nun freilich dachte ich, aucb da seist dabei gewesen. 7Xo5ev cd rXavxcov ; Stallb. distinguendum esse docet a Glaucone, fratre Platonis, Glaucouem hunc, de quo Apollodorus 173. A. ita iudicat, ut divitem quidem hominem fuisse, sed a philosophiæ studio alienissimum recte coniicias. ixoScv cum vi negandi ita semper adhibetur, ut ad præ cedens verbum finitum referatur. Dixisset igitur, explicatius si loqui voluisset, Apollodorus: TCoStEV r/yst 6v, rjv 6* iyco f eo rXavHcov, atque sic, li. e. explicatins, Plato locutus est ia Cratyl. 398. fin.: 6v ix^S elneiv; EPM. it o$ev, do 9 yo&b, Uxoo; Adde Menex. C. M. vvv fibreoi ol/iai iyoo xov alpeSsvxa ov itavv evitoprjCeiv 2. zoZev sc. olet . . . do ’ya$E ; iitid e Sr/pr/xev. Scbol. s. v. *Ay<&<ovoS xal npoS lApx&aov xdv fja6iXea gj*£to, coS MaptivaS vEooxEpof, Verisimile est, ut Stallb. ad h. 1. annotat, Agathonis in Macedoniam peregrinationem hic tangi. Quoniam apud Archelaum tyrannum tam laute vivebatur, ut qui cum eo essent, lautitiis quasi sepelirentur, tectius quidem, sed iocosius, ut solet, Aristoph. in Ranis v. 83. idem poetæ apud Archelaum diverticulum notat: *H. UyaSaoy dbxov 'fxtv; d* oacoTancdv p anoixexoci. 'H. 7Coi yfjS 6 xXrjpoov; J. is fiaxapoov evaoxfxcS. Errarem quod attinet Glauconis, qui rEGoSxi celebratum Agathonis convivium arbitrabatur: facillime potuit, cum multos iam annos Agatho abesset, vel obiter facta temporis computatio meliora docere. Sed non curasse videtur homo Xpyp<xn£ TIMOS virorum illustrium sive absentiam sive præ sentiam, nequo studiose secutus osse nisi quæ divitias manifesto augerent. iiei pe\\s it eitoirj pai. Sensus est: Seit ich aber mit Socrates verkehre, und es roir zum Gesetz gemacht habe, jeden Tag zu wissen, was er irgeud spricht oder tlint,' sind noch nicht drei Jahre verlaufen. OTCXf xvxotpt. Scriptam exstat in aliquot codicibus otcoi t. Sermo est de eo, qui, quo veniat errando, nqn curat. Hinc convertenda verba sunt: temere, ubicunque versarer, oberrans. Minus recte, ut videtor, Ficinus, ad cuius conversionem Stallbaumiana comparata est : antea vero, quocunqua continge i xa\ olnfitvig rt itoniv, a&luoligos 17 orovovv, ol>x rjctov y <Sv vvvl, olofuvog Sslv navia. (t/Mov xqutthv ij <piXo<Soiptiv. Kai fig, Mi] /Sxibjct, tqitj ' uXX’ ilxe (to i, nate lybvtx o r) 6vvov6la avrrj. Kayixt thtov, ore JlaiSav ovtcov Tftiav Iri, ots ry tCqixtt]} igciycoSlq iviKtfitv 'Ayatiav, ty vCxiQulq y y r a hnvUux. &!vtv bat, oberrans, cfr. Piat. Pbæ d. D. toiyapioi rovroiS ptv \alpnv clxovres avtois, coi ovx eiSodiv, 0X7} gpxortat. aSXicor e pos r\ orovovv. Schol, ad Gorg. ap. Bekk. 847 s, t. a^t]\arovi aSAiof o xdSt6iv dvtjxistoiiivujxopcvoi. Pro 7jv volgato o codd. auctoritate 7/ Platoni restituerunt recentiores editores. Eam lectionem scholion Bodl, cod. comprobat s. / : 'Attlxov roveo, axo tov ta (Swypypirov • dj/paivt i rd (a rd vxf/pxov ' Iu ydp axo tov TfV Tiara SiceAvtiiv ‘icoyixjjy * "OpTjpoS • rj rore xovpoS la, vvv 5’avri fle yrjpas bearet. Do 7/ et ijv discrimino Herm. egit ia præ f. adS. Oed. T. VII* jt a id cov ovx cov rj pcov it i. Inverso ordine vulgo hæ c edi «olent rtoddeov r)pcov orreov hi* Recte fortasse. Ceteram ambigue hæ c verba dicta sunt,, ac non «ine magna Socraticæ disciplinæ laudatione. Nimirum itoudctS vocat h. e., non pueros, sed homines pueriles Apollodorus cos, qui Socratica disciplina non imbuti huc illuc eircumferantur., Verba igitur TCaidojv ovxcov j}pcov hi de eo tetnpore intelliguntur, quo expers fuit Socraticæ disciplinæ Apollodorus. Et quoniam tertius annus erat, ex quo Socrati «ese ndiunxerat, tempus convivii definit ita, ut qui his proximis annis tribus convivium Agathonis celebratum neget. Definitione hac non sufficiente neque accurata Apollodorus pergit: ore ry 7tpcdxy zpaycodiit ivlxrj6ev ’Ayd%cov ry vSrtpaUr, rj y rd imvtraot l^vev avtuS ts xal ol x°~ pevraL. ore t y rt pcdxy r p ay codice. Riickert. ad h. 1.: Non integra trilogia, sed prima e tribus fabula; nam singulis etiam fieri poterat, ut quis victor existeret. Recte. De tempore, quo prima tragoedia Agatho victoriam reportavit, vid. Alhen. Deipn. V. p, 217. ore ydp UyaScov ivixa y IlXarcov tjv 8exate66dpoov iteov 6 p\v ydp litt d pxovzoS Evtprj fiov S ecp ccv ovtcii ArjvaiotS. h.e. Olymp, 90, 4. Hoo temporis indicium perutile quidem est inprimis iis, qui in vitam Agathonis inquirant et in historiam rerum, quod solertissime fecit Fr. Ritscbl in Comm. de Agathonis vita, arte et tragoediarum reliquiis, llalis Sax.: frustra eo utuutur lectores in opusculo Platonis, qui ipse pro scripti sui cousilio nullam eius rationem habuit. licivixia USvev. Solebant poetæ victoria reportata festum diem parare iis, qui susceptis chori partibus, ut populo fabula placeret magis, effecerant. Quo die quoniam diis sacra fiebant ob victoriam, factam est, ut ad euni significandam Græ ci formula uterentur td iitivixia Svav. avios tb xa l o t yogivtuL Tlaw, i<pt], aga naXai, wg 1 'oixtv. dkku rlg 601 diyyeito ; fj cevrog Zkaxgdrrjg ; Ov (icc xbv Ala, i)v 6’ ly <a, akk’ vgxig <Po Ivixl’ ’Agi&c6di](iog r\v rig, Kvda&rjvcaBvg, Cfuxgog, dwxoSrjros de l' itagayeyovec 6’ iv ry Ovvovela 2k<axgdxovg tguCTijg wv iv zolg (idhora tav zort, tog i(ioi doxei. rj avrds 2. Unus cod. Vat, ?/, quam lectionem merito reiecerunt editores. Schleiermacberus 7/ part. potestatem non satis assecutus convertit: etwa Socrates selbst? Quamquam eadem vox manet, sive y sive ? f scripseris, tamen hæ formæ inter se discrepant vehementer, y posito omissum cogitatur alterum enuntiati membrum a Ttorepov particula instituendum v. c. notEpov dXXoS xiS 7/ avxoS 2coxpdxyS; et quoniam in huiusmodi enuntiato bimembri, ubi ab indefiuito ad definitum transitor, loquentia ludicium simul involvitur, consentaneum est, omisso quidem, sed subintelligendo membro priori quæ stionis alterum vi quadam augeri, quam verisimilitudinem vocari licebit. Igitur y non tam corrigendi vim habet, ut Stallb. et Hiickert. iudicare video, quam probabilitatis. Contra quando 7/ exhibetur, prius illud interrogationis membrum prorsus evanescit, ut, quoniam neque huc neque illuc interrogationis momentum declinare possit, interrogatio admodum temperetur. Igitur 7/ particula qui utitor, suum iudicium ab interrogatione secludit, et sive negarit sive affirmarit, qui rogatur, ad utrumvis audiendum paratissimus est. Exemplum ut afferam, fiunt enim leges linguæ luculeutiores exemplis, legitur vulgo in Platonis Menon. 71. B. 3 py oiSa, itais&v, oitoiov yi xi, el&dyv; y Sonet 6oi olov te eIvcu, oStiS Mkvcovct py yiyrcStixEi, xonaparcav osxis isti, tovtov eldivai, eUte xaXoS 7 i. t. A.* Viderunt interpp. scribendum esse y Somei, eorumqne iudicium codd, aucto/itate probatur. Nihil enim certius est, quam Socratem ita instituere interrogationem, ut simul indicet, Menonem non posse negare rem interrogatam. Ad nostra verba ut revertar, Glauco, cum Apollodorum htaipov 2<*mpaxovS indicavisset 6upra, y avxoS 2ao xpaxys dixit admixta probabilitatis notione: am Endo doch wohl Socrates selbst. Iam patet, opinor, cur tanta gravitate, quanta potuisset, Apollodorus responderit: ov pd xov Jia. Graviora enim negatione opus est in responsis, ubi ita instituta præ cedens interrogatio est, ut quæ vera non sunt, ea vera putare, qui interrogat, videatur. Kv6 a 5 yvaievS. Vulgo legebatur KvdaSyvsvS, quod Fischeri industria correctum est. Steph. Byz.: KvdaSyvatov. SfjpoS ryS riaydioridoS <pvXyS' o dypoxyS KvSa&yvatevS. Eandem formam reperies apud Aristophanem, quem ad h. 1. laudat Riickertus, Vesp. tiptxpoS, arvicoSytoS a ei* Hæ c epitheta commemorantur eo consilio, ut quibus ov fiEvtoi alka xai ZkoxQartj y£ ?vta ijdi] avtjQoptiv m> Ixsivov ijxovda, stat' (io i (ofioloyu xa&axtQ Isceivog dttjyeito. Tl ovv; Etprj • ov diqyqaco (tot; sravrog tj odog V £t’s atfrt» fautqSda n opEwoftsvotg stat Asystv stat dxoveiv. Orna di] lovteg a(ta rovg Aoyoug Jt£gt avtav Aristodemus tanqnam homo Socratis amantisaimus indicetur* Nempe solent ita iudicare imperitiores, ut ab externo habita corporis ad ingenia concludant* 2 pvxpoS est, quod nos dicimus : untersetzt. Apud Xenophontem Aristodemus pixpoS audit M* I. 4. 2., ibique deos esse negat. Festis diebus blautis Socrates usus, est, ut videre licet e 174. A., Aristodemus ut semper ctyvTCodtftoS fuisse censeatur, addito atl edicitur, quod in ahi ex plurimorum codd. auctoritate Ruckert. mutavit. Utrum recte fecerit, nec ne, alii videant. iv zois pdXisra rc ov Ture. h. e. Convivarum illorum, qui Socratem maxime amaverint, acerrimus amator. Latiore significatu verba tuiv rore Schleierra. accepit* der war bei der Gesellschaft zugegen gewesen und einer der eifrigsteu Verehrer des Socrates damaliger Zeit, wie mich dunkt. ov yievtot aXXa. xai, Adhiberi hæ c dicendi formula solet, ubi commemoratum est, quod iam satis videri possit ad rem, quæ paratur. Apprime respondet LATINORUM: nihilo minus tamen. Interdum xai omittitur, quo omisso edicitor, ut id, quod ante commemoratum sit, minus probari iodicetur aliudque addatur illo multo probabilius, cfr* Piat» Meuen. 86. B, n dw ptv ovv* ov pkvxoi, gj 2&>HpateS, aXX’ iyooye ixelvo av r/dLSta, Zltep TjpOflTJV TOTtp&JTOV, Hai Cxetpaijxijv xcti dxovdcujn. Eodem plane modo xai omittitur in formula dicendi ov fiovov dXXitj de qua vide sis, quæ annotata sunt ad p* 180* A. ovdiyyr/cco poi. Ut Græ ci, ita nos: erziihltest du mir das nicbt? quod ita dictum est, ut explicandum sit: scio te nolle narrare, quaro exorandus es mihi. Alia plane ratione Stallb* hanc dicendi figuram explicat: Ilæ c interrogatio, inquit, alacritatem qtiandam animi et aviditatem sciendi indicat, fere ut LATINORUM: quin tu mihi narres? Alia ratio est Verborum 2 12. D. rtaiStf, $<py t ov tixeipetiSe, ubi ad lectionem codd. trium (SxeifsadSe Riickertus annotavit: Aoristum ut non admittendum, ita non omni ex parte spernendum duxerim. Male. Vid.annot. Ceterum T i ovv ab inseqncntibus verbis maiore interpunctione disiunxi, nam non possunt, ut videtur, in una cademqne interrogatione ri ovv ov couiungi. - itdvxoot 7 } J 6 o f. particulam, veritus Bekkeri auctoritatem, e textu semovi, quamquam Riickerti exemplis edicitur, ut certum iudicium de eadem edere dubites. Laudat enim ille Piat, de Legg. I* 625.^ A. ftposdoxdi ovx av dt}8&> rjpd? C irtoiov(ie&cc, i vgte, otcbq ccQ%o^evog tfotov, ovx dfistezrjxcog I '//a. el ovv dei xa l vfilv dirjyytiacfftac, ravra ^937 iioielv. xal yaQ fyutys xal dXXag, otav [Uv twag % egi <ptXo 6 ocpiag Xoyovg rj avtog nouafiai y ccXXcov axovcoy flebis tov 0 ie< 3 ftca tocpeXelti&at, vTteQtpv wg cSg %ccIq(j' otav 6 s aXXovg zivag, aXXag te xal tovg vfietBQovg tovg tav itXovtilcov xal xqtjimxxlGxlxcov, avxog te a r&oiiat, vpag te tovg ixaigovg l?.eco, on oceG&e n D Ttoielv ovdev % OLOvvteg. xal icspt re xoXireiaS xd vvv xal vopcjv xrjv 8iaxpi/5?jv XiyovxaS re xal axovovxas apa nara Trjv nopdav rfonjdetiScti. 7tavtgX 6 9 rj ye ix KvooGov odds oo$ axovopev, ixavtj x.x.X . Adde Apol. S. 33. D. xi ptj avxol ySei-OV, xgjv olxeioov xivds tqjv ixsivcov, itaxipaS xal adeAcpovS xal aXXovS rovZ itpoST/xovraZ, eiitep vn ipov xi xaxov litEitovSEfSav avxdtv ol olxslot, vvv pEpvijdSaz. TcdvtooS Se 7tdp£i6iv ocvxqdv tcoXXoI lvxavSoi, ovS iyco opta x. x. A* Ceterum convertenda verba DOstra sunt: Wie nun? sagte er, wolltcst du mir nicht erzahlen? jedcnfalls ist der Weg in die Stadt gecignet fiir eine gcgenseitige Unterhaltung wiihrcnd dea Geliens. Picinus habet: apta quidem via est, quæ ducit iu urbem, et ad audiendum pariter et ad dicendum. xovSXoyovSrtEpl ClvxgSy, Nota vim articuli, quo absente ecnsus existeret hic: Sic igitur inter eundum de his collocuti eumus. cfr. 207* A. xavxa X8 ovv Ttdvta iSldadxi p£, oxoxs nept xc ov iptDXixdjy Xoyovf nounxo x . A. Addito articulo sententia hæ c est: Sic inter eundum, quæ verba fecimus, de his Icag av v[ie lg i[ie yyeiti&e fecimus, cfr. 216« C* aAAa di pov dxovdzxxe t aoi opoioS xi iStiv ols iyco eixa6a avxov xal xrjv Svvapzv, Savpadiav lx?i h, e. et vim, quæ ipsi est, quam admirabilem habet. ei ovv Sei xcqieiv . De his verbis vide quæ annotata sunt ad 172. A. Docet autem hic locus, qui dilferaut Sei et Xpi}, de qua differentia verborum jam a Ruckerto est ad h. 1. 'annotatum. dei necessitatem exprimit, XP 1 ? voluntatem necessitati inservientem, cfr, Æ sch. Or. c. Tim. 29. 6 vopo^ixijS aTtadsi^Ev, ovZ XPV 6rjp7jyoptiv xal ovf ov Sei Xiyszv iv xaa dijpoo h. e. Manifesto legislator declaravit, qui velle debeant coram populo verba facere et quibus orationem habere non liceat. v iC8p cpv&S co S xalpv* Orta est hæ c dicendi formula ex vitEp<pvGjf x a ip°° et Xatptof quod cum non intelligerent, qni describendis libris occupati essent, factum est, ut coS sæ pius omitteretur. Seusus est totius loci : lam si etiam vobis narrandum est, volo equidem, quod feci nuper, idem nunc facere lubentissime. Namque æque nunc atque alias sive ipse instituam, xccxodaifiova slvai, xal oto^icu vfiag dhjfrij oi&tJ ' iyco [dvtot vfiug ovx olo/uu, uiX tv olda. Cap. II. ET. 'AH ofioiog st, tn 'AnoXXodoQB' ail yag 6ctvtov rs xaxt]yoQUs xal rovg dXl.ovg, xal Soxng fioi aTE%v wg ndvtug d&Xlovg tjysi6&ttL xlijv EaxQccrovg, ano (Savrov aglifievog. xal ono&cv aozl rav tijv tfjv vive narratos audiam philosophicos sermones, præter quod augeri me scientia puto» impense etiam lætor» Xprj paxi^x ix gjv. Stallb.ad h. 1, a Vulgo XPWonrti&v- Illud aptius hoc loco recte indicavit Fischerns. Præcedit enim n\ov61gov.» Recte xpVf £0LTt StixtaY receperunt editores non satis recta de caussa» Licuisse enim contendo Græcia dicere: ol it\ovdioi xal XPV paziSxad, ut Latinis licuit fures ^et malefici dicere, neque dubito, quin lectio vulgata B. xovS q>i\ov$ xal x ovS itoXtpiovS recipienda sit» Nostro contra loco, quoniam non de certo quodam hominum genere sermo est, h. e. de foeneratoribus, sed homines indicantur quovis modo lucro inhiantes, XpTJpocTtftiXGov unice verum est. l6ooS av vpeiZ, Schleierm» convertit: Vielleicht nuo haltet ihr wieder eurerseits (lafiir, dafs ich iibel daran bin, und ich glaube, ihr mogt ganz richtig glauben, ich aber glaube es nicht von euch, sondern weifs es. Oh6Sai> aXtjSf} . o letiSat ( opSd SoZdctsiv) eldivai, vocabula Socratica sunt, quibus Apollodorus uti videtur li. 1», ut Socratis discipulum se probet. Ceterum laudaro Plauti versus lubet petitos c Cas. initio: Clcostr» Face, Chaline, certiorem me, quid meus me vir velit» Chal. Ille edepol videre ardentem te extra Portam Metiam, Clcostr. Credo ecastor velle. Chal, At pol' ego haud credo, sed terto scio. dei o fio io S it\r)v 2? X p dtx O v?» Vario modo hæc verba ab interpretibus explicantor. Wolfius Iv pbv yap xoiS XoyotS dictam esse censuit pro aX \d yap iv xotS \6yoiS . Frustra. Astius convertit: unde tandem nomen pavixoS acceperis, non perspicio: namque in dmnibus tuis sermonibus tantum abest, ut pavixoS sis h, e. nimius et vehemens in laudando, ut et te et alios præter Socratem cum acerbitate quadam reprehendas. Apoll. Et merito pavtxoS a vobis audio, de me et vobis ita sentiens. Hanc conversionem nemo probabit. Nam neque usu qnodam loquendi probatur, pavtxoS inprimis de laudatorum studiis valere, neque ex kxaipov verbis colligitur satis, pavixov nimium in laudando significare. Quid dicam de responso Apollodori, quod ex Astii conversione iit languidissimum? Pessime do fitavvfiiav UXafltg, ro /icevtxog xaXiUs&ai, ovx oida sycryt ' Iv /jiv y«Q rolg Aoyotg «fi roiovzog fi' tiav roi T6 xai zolg aXXoig dyQiatveig xXt)v Zaxgcczovg. ATIO A. * Si q>lXzccz£, xai dfjXov ys dij, on ovtw diavoov(iBvog xai xeqi Ifuctrcov xai x£qI vfuav (ictCvo(icu xdt xaQaxcaOi nostro loco meritu. est Ruckertus, qui, cum non posset, quid kratpoS sibi voluerit his verbis, intelligere, scilicet e codd. yahaxoS pro jxavixo? in textum recepit. gUnde tandem mollis appellatus sis, equidem non intelligo; in sermonibus enim semper talem te exhibes : et tibi et aliis succenses præter Socratem.» Hæc ut pugnant cum sequentibus, ita ut ne pugnare videantur, Riickertus, in verbis Gqlvxqj re xai roiS aWoif dypicdveiS insaniæ latentem notionem deprehendit, ad quam respiciens, quamque augens in maius per indignationem Apollodorus dixerit: o5 <piXtave, xai dfjXoy ye 6rj x. r, A. Artificiosa hæc suut, non vera, Neque Plauti auctoritate nunc movemur, qua uti Riickcrtus potuisset in re sua. Legitur nimirum in Menuechra. Both. Insanit hic quidem, qui ipse maledicit sibi. Nam tu quidem berclo certo nou sanus satis, Menæchme, qui nunc ipsns maledicas tibi. 8tallb., quoniam Apollodori ingenium ad morositatem proclive fuerit, etiam pavixoS de ingepii * tristitia et morositate intelligendum indicat. Deinde supplendum ccnsfet opS&S 6h doxeis Xapeiv avTjjy ante verba iv plv yap totS XoyoiS æl roiovroS ei. TotovroS autem interpretator /um xof> tristis et morosus. Ut libere dicam, quid mihi videatur, Apollodorus et ad tristitiam et ad hilaritatem propensissimus erat ita, ut sive tristis sive hilaris suarum rerum modum haberet nullum. Nimium ia tristitia Apollodorum icperimus Pbæd. p, 117. D. in risu atque in mærore Phæd, 59* A. in vitnperio Symp. 178* C.etD.» et quo animo hominem in magistri laude fuisse censes, qui præter Socratem omnes mortales infelices indicabat? Ia quo indicio ut ro fjLcrvixov eluceret magis, Plato dypiaiveiv verbo usus est, quo verbo animi summa commotio exprimitur. Idem cadit in uvccfipvxqGduevoS participium, quod quo exquisitius, eo aptius est ad turbas animi exprimendas. Iam patere arbitror, fxavixoS h. 1. neque de immodica laudo neque de nimia morositate dici, sed de laudis vituperiique immoderatione. Rectissime autem Stallb, vidit, ante verba iv y\v yctp roiS A. aliquid supplendum esse. Solet enim yap particula ita adhiberi, ut sententia quædam, quum facile e cogitationum serie supplere possis, omissa indicetur. Stallb. supplendum censet op^djS 81 doxeis \afieiv avrjjv. Nobis placet ei /i?} lx rcov A oycov. Totius loci conversio hæc est: Immer bist du derselbe, o Apollodorus, Immer klagst do ET. Ovx a£iov xig l r ovtcav, a 'AxoiioSags, vvv IqI&iv' di A’ Sxeg ideofieftu <Sov, (itj &iiag xoi-qffjjg, aiid diyytjdtti rtvsg tj6av ot ioyoi. • AIIOA. r IJ<Sav tolvvv Ixuvoi roioiSs tivk g. fidiiov d’ UdQZVS v/uv, dff ixeivog diijyeito, xcd lyw xu- . gadofiat dirjyrjdaa&au, 'dich and die andern an, and scheinst mir ohne weiteres, aufser Socrates, alie fur ungliickselig za halten, indem da mit dir selbst den Anfang maclist. Und woher da in aller Wclt den Beinamen da hast, dafs man dich den Tollkopf netfnt, das weifs ich nicht, Ermufstedenn aut deinen Æufserungeu herstammcn. In diesen zeigst da dich wirklich so; da ziirnst dir and den andern, und zollst allein dem Socrates ein unmafsiges Lob. o3 (piXtate 7tapa • naico. His verbis, quæ de f ia vi xoS nomine annotavimus, confirmari videntur perpulere. 'Ezcu~ poS nimirum cum non nisi to jaclyihoS xaXiitiSai commemoras se t, consueta vehementia usus Apollodorus paivopat xal 7tapaitaioa dixit. Hæc verba optime transtnlit summus Schleierm. : 0 Liebster, so ist es jaklar, wenn ich so denke von mir und euch, dafs ich toll bin and von Sumen. Inest tamen aliqaid his verbis, quod male me habet. Nimirum amicas dixit: E dictis tuis illud cognomen ortum est, aut eius originem et caussam ignoro. Ad hæc verba nnm quadrare tibi videtor Apollodori responsum? Quid quæris ? res acta est scilicet, sævio et mente captus sum. Si quid video, ol pavixoi at exaggerant res, ita rixari amant, ad utrumque nutura ducente. Ad rixas autem se compos^js se Apollodorum etiam verba amici docent: ovx a£>iov nepl tovtgdv, 'AtcoXXoScopE, vvv ipi&iv. Quid multis? Posito post napaitaico signo interrogandi verba convertenda sunt: O Liebster, ist es denn nqn schon so ausgemacht, da fs ich toll bin und von Sinnen, wenn ich so denke uber mich and euch? toioiSs rivi?, Additur indefinitum pronomen, ut indicetur, sermones non verbo tenus ab Apollodoro referri. Recte Stallb. ferehuinsmodi convertit. Sic paullo infra 174. D. roiavt arra <5q>dS i(p7j SioXexSevra? Uvau Schleierm.: so ohngeflihr ... Adde A. Adyov roiovtov rivo? xatdpxEtv. 180. C. &ai8pov fikv roiov rov riva Xoyov £q>rj eItceIv . MaXXov 8i eius est, qui ipse se corrigit. Habet FICINO (si veda) ; immo vero a principio eodem ordine, quo Aristodemus retulit, vobis ipse nunc recensere conabor, cfr. 188. D. ovra. ) jroAA?/V xal fiiEyctXrjv, fi.aXXov 8h nd6av Svva/nv x. t . A. adde 193. E. Vva xal rd>v X oixcov dxovdajjiev ti ExaCroS ipely pdXXov 8h rt kxdtspo ? * UydSGor yap xal 2aoxpdr7]S Xoiitoi. 194. A. si 8h yivoio, ov vvv iyoo tlpiy yaXXov 81 i'8a>? ov Stio/iai x t r. A.*Eqsr) yuQ of ZkoxQcm) ivrv%m> leXov/ibov ts xal tag (Skavrag vxoSeSefdvov, a Ixtivog bliydxig biolti, Mul iQt6%cu avrov, onoi fot ovta xcdbg yByEvrjiiivog. xai rbv datlv, oti 'Em, delavov dg 'Aya&covog. yaQ avrov ddcpvyov roig huvixloig, ipofirj^ilg rbv Zyhov' 6fiol6yri<5u d’ dg vifoiEQOv mQiGttiftai,. tavta $ij $q>7) yup ol Scoxpatif, E nostra cogitandi ratione verba si spectas, scriptam exspectaveris : lepr) yap 2cDxpdt£i Ivtvx&v. Illud genus dicendi ex objectivitate enatum est, qua pro ingenio suo Græci utebantur in narratione. Eo autem efficitur dicendi genere, ut Socratis loti calceisque ornati imago oculis obversans lectorum, ut Apollodoro, ita quæstionem moveat lectori l oitoi tot ovtgj xaXoi yeyevTjplvoS. Sexcenties hoc dicendi genus reperias apud Græcos scriptores, unum exemplum ut laudem, cfr. 174. E. ol phy yap evSvf nalSa riva SvdoSev ditavzr\6avta ayetv n. t .A. taS fiXavt a£. Schol. habet : v4t o 8r} par a.ol fiXavtia, 6av8dXuz l6xvd. Satis notura est, Socratem perraro calceis usum esse, id quod nostro loeo colligitur e verbis a ix£ivoS oXiyaxiS iitoiet. Quod raro fecit Socrates, ut calceis uteretur, idem Aristodemus nunquam fecisse perhibetur 173. B. *ApiStoSrjpoS yv nSj Kv8a$7]Yai£vZ i dpixpof, dvvxo Srjt oS a e i. X^^S yap avrov 8 iir tpvyov . De 8iacp£vy£iv verbi potestate vide quæ annotata sunt ad 7* Ceterum brevius quidem Socrates loquitar, non item obscurius. Sententiarum ordo hæc est: Iam heriAgatho me vocavit, sed non im petravit a me, utfaoerem, quod juberet. Odiosa enim erat concitatiorum hominum turba strepens. Promisi autem ei hodie ad coenam, tavta 8i } ixaXXcon rtdaprjv. Rostius V. Cl. %d verba ixaXXoDTtiddprjv, Iva £g a annotat: ornavi me (et nunc orna tns sura) ut accedam. Vide Stallb. ad Piat de rep. V. 472. C., qui laudat Rost. Gramm. §. 122. not 4. b. Herm. ad Viger. p 850. Buttra. 126. i. Tavta 8ij interpretes positum esse censent pro 8ia tavta 8 t} } de quo usu loqueudi vid. Matth. Gramm. pl. §. 470. 7. 873* Rectius opinor, tavta de ornatu intelligitar, ut verba convertenda sint: Hoc igitur, quem miraris {ovta» xaXof y£y£vr/p£vo$), ornata ornavi me et nunc ornatus sum, ut pulcher ad pulcrum accedam, Si dictam esset supra ortoi for VJ/pepov ovteo xctXoS ysyevTjp^voS, unice probaremus iuncturam hanc: promisi autem ei hodie ad coenam, atque eius rei gratia ornavi mo cet. TtpoS t 6 i$&\eiv dv livai a Stephani hanc emendationem, inquit Riickertns, librorum lectionis aviivai a Bekkero, Dindorho, Astio, Sommero, Stallbanmio receptam, admodnm dubitanter retinui. Quod enim in sequentibus simpl, Uvat po9 ixaXAaxiodfitjv, ivu xaXog xaga xakov ia. t?A<la Ov, tj 6’ og, ntUs H £l S XQog t 6 l&iXuv dv livai axhytog Ixl B Sslnvov} Kciyco, Itpr}, th tov, ori Ovrag, Sxwg dv Ov xtfav]jg. "Ex ov rolvw, fqpi?, Ivu jc «1 rtjV xagoifilav Siarp&dgafttv (itra^dXXovrtg, ag aga xal dya&iov liti Saltas laOiv avtoparoi aya&ot. "0(irjgog (itv ydg xivsitom *st, «t eo non «equitor, ut etiam h* 1. debeat. Imino si locus, e quo Socrates cum Arislodemo profecturus erat, inferior fuit quam is, ubi Agatho habitabat, nonne tum primo loco poni licuit aviivai, sufficiebat in seqq, simplex verbum?», Hia verbis contra eos dispotatum est rectissime, qui e sequentibus { a6iv et Urat de dv levat iudicarunt. Atqpe sic Stallb. iudicasse miror annotantem: Codd. et vett. editiones omnes £$i\eiv aviivai, quod de Stepbani contectura mutavimus præeunte Astio et Bekkcro, JSimirum sequitur deinde la6iv et livai de eadem re dictum . Cæcutiisse videntur interpretes, ubi scriptor verborum positu studiose fecit, nt clare videre potuissent, *Enl deinvov et ad livai pertinet et ad axXrjXot) nam ut xaXeiv ini deinvov recte dicitur, ita axXrjtot ini deinvov he ne habet; rursum livai arctius cum dxXrjxot coniungendum est, et est in hac coniunctione enuntiati acumen. Verba convertenda sunt: Konntest du dich wohl entschliessen, obgleich uneingeladen, doch zu kommen zum Gasttnahl. lam concedamus necesse est Riickerto, aviivai ini deinvov recte dici, si in altiore loco Agathonis domicilium fuisse constaret, non recte dici aviivai axXrjxot Ruckerti æquitas concedet nobis. C. axXrjxov inoirjdev i X 5 d v x a tov MeviXeoav ini xrjv Soivrjv, ubi rursum indicare licet e posito verborum de scriptoris voluntate. Adde 174. D. iyoo plv ovx dpoXoyrj6cn axXrjxot tj x e i v, aXX' vno 6ov xexXr^pivot. Ceterum ndot Mystt npdt x 6 iSiXeiv dv verba respondent nostratium: Wie steht es bei dir mit der Lust ... pro Hattest du wohl Lust .... cfr. 176. B. diopat vpcov dxovdai, nd)S fet npds td ipfi&dSai niveiv 'AyaS gjv. Iva xal tijv napoipiav pex aftaXXovx et» Socrates haud raro poetarum versus immutabat, ut mutati contrariam sententiam funderent. Tangit liuuc morem Appulei. Flor, 6. ed. I. Bosschæ: Nec ista re cum Plautino milite congruebat, qui ita ait: Pluris est oculatus testis unus, quam auriti decem. Itnmo enimvero hunc versum ille (sc. Socrates) ad examinandum homines converteret: Pluris est auritus testis unus, quam oculati decem. Editores fere omnes e codd plurimorum auctoritate pexaftaXovtet receperunt. Prætulit pexapaXXovxet Bastius, quod et codd, nonnulli iique melioris notæ exhibent. Couveitit Stallb. mutatione corrumpamus, participio in 2 dvvivst ov (iovov duttp&eipcu 9 aXXa scccl vpQldat e!$ tavvfjv rijv rcaqoiplav. noirjdccg rov 'Aytqdpvova C diacptQovTOG ecyadcv ccvdQa substantivum converso, quo substantivo temporum discrimen velatur. Unice rectum est pxxctfiaXXovteS. Nam qui mutat, eo ipso, quod mutat, proverbium corrumpit. Vides igitur, 'eiusdem actionis esse et 6ia<p$sipe iv et fterapdXXetv, cuius actionis et obiectum et effectus h.l. commemorantur. Hoc autem videtur doctis viris' fraudi fuisse, ut putarent, de duplice actione, quæ temporis discrimen in se susciperet, Platonem egisse, eo £ dpa xal dyaScvv. Schol. ad hnnc locnm : avtoparot 8* ayctSoi 8«Ac3v ini dcnraS la6iv. xavxtjv 81 X iyovdir tiprjtiSat ini 'HpaxXei, o$ ott kfStidovto ro3 Kj/vxi £,lvoi iniCxrj* KpaxtvoS 81 iv IJvXcda jiEtaX* Xti%a$ avTtjv ypdtpti ovtoof. otd’ av2r’ ijpnS, w? 6 itaXaioS A Jyot, avxopdxovS aya&ovS Uvai xoptpdjv ini douxa 3 eaxav . xal EvnoXiS iv Xpvtitk 3 yivtu E schol. verbis facile colligitur, vario modo hoc proverbium immutatum fuisse a Græcis, vid, Athen. Cal, De primaria autem proverbii forma, quam Schol. indicat, Schleierm. hæc disputat in den Anmerk. zur Uebers. Eiu sonderbarer Gedanke ist es von* dem Scholiasten, dass er uns an das zweite Spriichwort des Athenæos verweiset, welches von Tapfern und Feigherzigen handelt (aya$ol SeiXgov), wahrscheinlich in dem kriegerischen oder feindseligen Sinn, dass dic Tapfern ungeladen erscheinen und, die Feigherzigen vertreibend, sich selbst an die ra scoXffUxa, xov di Mtvt Sehiisseln setzen. Sondern Socrates meint aya$o\ dyaSajv ini Scuraf, und aagt nor acherzvreise, sic wollten es durch eias Umdrehung eiumal verderben, iudem sie niimlich den Agathon und seine Gnate ayc&ovf nannten. .... Der Homerische Fall lrisst sich auf das ayaSot ini 8 e iXoHv gar nicht anwenden, weil, wenn nur eine Anwendung uberhaupt da sein soli, Agamemnon rousste ein 8nXoS sein. Sondern «ras Socrates dem Homer vorwirft, ist, dass er auf das Spruchwort, ais sei es alter, anspielend den Menelaus einen ayaSoG nenn». Hæc subtilius, quam verius disputata sunt. Primaria proverbii forma ea est, quam Scholiasta laudat, quæ quomodo mutata sit et ab Homero et a Platone, iam videamus. Nam etiam ii interpretes, qui Schol. formam ut primariam proverbii agnoscunt, de mutationis et corruptionis ratione male indicarunt. Legitur apud Homer. II. /5, 408. ctvxoparoS di oi ?/A3« floTjv ayaSoZ MtviXaoS, de quibus verbis Plato ita videtur iudicasse, ut fiotjv aya$oS voce non virtute fortem interpretaretur, idqne verbis ayaSov ra jCoXejxixa ac. ipya opponeret. Assumto deinde Apollinis iudicio, quod legitor II. p f 588., aperte eloquitur! ignavum ad fortem accessisse &xX rjxov h. e. invocatum. Proverbii primitiva forma si est, nt diximus, avxopocxot 8 9 ciya 3oI8£iAcJt' ini daitai iadtv, facillime agnoscas licet homcricæ hov fia}.9axov alxfirjrtjv, Qvalav itoiovfiivov xret tOruovrog tov 'styafisfivovos axhjxov ixolrjatv IX&ovxu rbv Mtveltav Isi t>)v Qoivtjv, %dga ovr a Isi rt)v xov « yeivovog. poeæoa superbiam, qaæ iisdem verbis eodemqne usa verborum ordine sententiæ innocentiam ita pervertit, nt proverbium audiat : avxoparot 6*' dya^cor 6 et Aoi ini Saltat ladiv* Iam quod Homerus fecit, idem licere sibi, ut proverbium corrumperet, Socrates putabat, Neqæ tamen pro SeiXdiv, quod in primitiva proverbii forma legitur, ad Agathonis nomen alludens dyaSdir scripsit, ut Stallbauraium judicantem video, r forma enim proverbii elficeretur hæc: avtopatoi 6* ayaSoi dya^av, qui verborum ordo non reperitur nostro loco, neqæ xai part., ut Riickert. censet, hoins mutationis indicium facit, pertinet enim vocula ad totam enuntiationem, eoius exemplum habes Symp. 193, C, ei Se rotiro ctpt6tov t dvayxalov xai zcov vvv naporroor ro xovxov iyyvtdtca dptdxov elvai. Adde 206, A. dtp ovr, iq>rj, xai ov povor elvai, aXXa xai dei elvat, sed Homericum SetXoi in ayaSoi mutavit, minus, ut videtur, Agathonis nomen (dyaSdiv), quam Aristodemi laudem (ayaSol ) respiciens ; avxopaxoi 6 * ayaSdtv dyaSol 'ini Saltat fadtr. Comprobatur hæc explicatio nostra perpulere Aristodemi modestissimo responso : IdoDt pivrot xirdi ryevdod xai iy o> ovx tiv Xiytit, <w 2oSxpaxet, aXXa xa%’ "Oprfpov cpavXo t oSv ini dotpov avSpot Urat SoirrjY dxXrjto t, Ceterum ad Homericam illam proverbii corruptionem, non ad primariam formam eius Socratem a. Platonem respexisse, etiam ex ordine verborum colligitur, qui est apud Platouem. Homerum enim ex avropaxoi 6’ ayaSoi SeiXcov fecisse consentaneum est: avxopaxot 5* dyaSdiv SeiXoL nihil mutata verborum sede, et tamen mntata sede subiecti. Iam servato, qni apud Homerum est, verborum ordine Plato scripsit: dyaSwr avxopaxot aya~ fiaXZaxov alxjiTfTijr. Fortem et strenuum bellatorem Menelaum fuisse, e multis Homeri locis colligitur. Semel apud eundem vocatur paXSaxot alxprjr/fS II. p f v. 588., ad quem locum Platonem respexisse multi fuere, qui annotarunt. Utitor autem illis verbis deus Græcis infestus atque rerum bellicarum minus peritus, Apollo, non, ut ignaviam Menelai notaret, sed Hectoris euimurn nt excitaret et augeret. Si displicet igitar, quam supra commemoravimus, malitiosa fiotjY aya$ot verborum interpretatio, (licere autem interdum poetarum versiculos psr iocum falso interpretari, quis negabit}: quibas tamen displiceat, iis dictum esto: Menelaum paXSctXOY appellari, ut Agamemnone inferior, non ut' ignavus ffcisse indicetur Quid, quod Aristodemus paullo infra dicit 174. C. "I6&S pevxoi xiv$v~ yevdco cpavXot axv ini 6o<pov dr8p dt Uvai Soivijr dxXrjxot, num revera hominem nequam 2 • Tavz uxovOaq ilitnv £<pt]' *I<Stas pivtot xivSwivOu xal iyd ov% ag 6v Xtynq, a ZdxQare g, aXla xo&’ " OfiijQOV, tpctvkoq m> ini <5o<pov avSQOg Uvai tooivrjv D KxXrjtoq. atj ovv aytov (ii ti axoXoytjGu; uiq lyto fiev ox>x b[io).oyTj<Sa axXr t roq ijxeiv, a/U’ vxo aov xzxXttfd- foisse putas, aot ita moratum, ut qui ipse tpavXov se esse confiteretur? Si quid video, nihil aliud indicare Aristodemus voluit addita tpavXoS vocula, quara se cum Agathonis sapientia comparatum Agathene inferiorem esse. ovv aytov pe naxoXoyrjdei; Verba difficillima sunt ad explicandum. Faciendum igitur est, ut, antequam sententiam qualemcunque nostram aperiamus, quid alii de hoc loco consuerint, videamus. Levissima accentus mutatione Astius scribendam coniecit : dp* ovv aytov pe ti aitoXoyjfdei. Sed duplex interrogatio ab hoc loco alienissima videtur. Creuzer. Leet. Piat, ad Plotin. de pulcritud. 5l8. ay aytov coniecit, quod sæpissime scribarum incuria in ayccv mutatum reperies. Ea coniectura Stallbaumio probatur, qui verba convertit: Nam igitur aliqua ratione excusare poteris, quod me adduxeris? Addit autem, non quærere Aristodemum, ecquam h abiturus sit excusationem, dum ipsum adducat, sed num futurum sit, ut possit excusari aliquo modo, quum ipsum ad epulas secura duxerit* Non male. Nihil coniectura opus est. Ut rectius verba intelligantur, ab Aristodemi responso exordiendum est, quod legitor 174. B. ovttoS ( sc. 2x?> ) OTttoS av Cv neXevys h, e. ibo, manebo, prout iusseris. Hæe eo consilio dicuntur, ut Aristodemus, quod invocatus veuisset, a nemine posset, utpote qui vocatus esset a Socrate, rusticitatis accusari. Socrates contra, ut. hominem ad suscipiendum iter dulcedine quadam pelliceret simulque itineris suscepti excusationem a se amoveret, Aristodeme, inquit, dic, si placet, Agathoui, quod Homerus fecerit, at verba proverbii corrumperet : avtopatoi 6* dyaSok o 6eiX<uv ln\ daitaS iadiv, idem te experiri voluisse, atque eius rei gratia ad ^AyaSt&v Saltas venisse avto patov d y a3 6 v. Aristodemus autem quum vereretur, ne q>ax>XoS potius ad normam Homerici proverbii, quam dyc&oS ad Agothonem profecturus sit, a Socratica proverbii mutatione adventus excusationem petitum iri negat, atque iturum se fastidit, nisi a Socrate vocatus esse dicatur. Iam quo facilius hominis animam obfirmatum perspicias, aytov scriptum est non ay aytov in interrogatione, quam nunc interpretaturi sumus. Nimirum præsentis temporis participium eam vim habet, ut de Socratis actione intelligendom simul Aristodemi voluntatem involvat manifesto: ei ayoiS pe. Sensus est : Wenn i c h mich von dir fiihren lasse d wollte. Spreta autem dulcedine illa, quæ in Socratica proverbii mutatione continetur, et vog. £vv te dv, iq)tj y Iq%ou.Ivg3, tcqo 6 tov fiovXev dujlt&u 0 XI iQOVptV. ctiX t&piV. Toiavx arra (Upccg Itptj dtalex^tvvccg livai. tov ovv ZkoxQUxrj iatrup it&g stQogtyovzct tov vovv xccra ti/v o6ov itoQEvsti&cci VTtoteizopevov, xal stEg^aivovtog qua dicitur ad bonam accedere invocatus ayaSof, aliam iam exigit excusationem uon sibi, quod accesserit invocatus, sed Socrati, quod se vocaverit* Hæc verborum explicatio sequentibus verbis perpulere probari videtur. Schleierm. convertit: Wirst da inich also uuch etwas entschuldigeu, weun du mich einfiihrst? Rectior verborum conversio hæc est ; Num ig>tur, si duci me a te patiar, aliud quid habes, quo possis to, quod me vocaveris, excusare? Quod ad me, ovx dpo\oyi} 6 a) anArjxoi ?jxttr, aXX viro 6 ov H&HXrjfJL&voS. Tl pro rl aXXo positum reperies haud *aro upud scriptores Græcos, cfr. Piat, de rep. I. 8S2. C. atXXd t i oiei ; £<pij. Sed quid aliud tu censes Mallem tamen b. 1. legere olKKo tl olti ; Adde Piat. Crit. 50. C. cap. XI. fin., ad quem locum Stallb. laudat Lanib. Dos. de Ellips, 27. ed. Schæf. Ut unum locum o Latinis scriptoribus laudem, apud Terent, legitor Heuut. Act. I. 8c. L v. 17« Nunquam tam mane egredior, neque tam vesperi domum revertor^ quin to in fundo conspicer fodere aut arare ant aliquid facere denique, <jvr tl 8 v, seqq. An notat Stallb. ad h. 1.2 a Alludit ad II. X. v* 224.," unde suum hausit Ruckertus scribens satis negligenter: Hom. II. x • 224. Pro Xpo o tov, qua^iFischeri confectura est, libri exhibent ad unum omnes itpo ddov, 'O tov antiquitus disiunctim scriptum cui% seriore tempore coniunctim, ut lit, ederetur, ad mutationem aapte figura pellexit. Ceterum Xpo o tov nou debebat Stallb. convertere alter altero melius. Socrates controversiæ pertæsus, et sibi et Aristodemo excusatione opus esse concedit. 'Sibi, quod invitaverit, illi, quod audiens luerit vocauti. Sensbs est: Inter eundum tu milii, ego tibi, quid otrique dicendum sit, prospiciamus. naxa xijv o 8 o'v iroptvEoSai. Habet Ficinus: Socratem cogitabundum lento nimis passu gradie ntem exspectasse sæpius, tandem iussisse Socratem, ut præiret. Enarratio hæc est, non conversio verborum. Ficini verba qui accuratius examinaverit, mecumj& ^a\ suspicabitur fortasse, Græcira po -3 verbis oliro infuisse, quod O r/J ce uti orum cura sublatum, magna»? ;& ££ molestias Ficino excitaverit. i it e 181 } Sh y evs 6 $ Stephanus iyiveto scribendum coniecit, Wolf. do ellipsi 6 vvi{Stt verbi cogitavit. Ut irttidr? yevidSai, ita panllo infra ei&vf 8 * ovr &>> I 6 etv. Hæc structura virtus admirabilis est Græcæ orationis, qna efticitur h. 1., ut et de prioris narratoris vivaci- ^ tato, et de alterius narratoris • >* ov xeXevuv ngoiivai tlg to XQoOdev. htubr t ds ytvlo&ai hd t)j olida rrj 'Ayaftavog, dvcayfuvt/v xatæ Xafi flavetv xrjv &vqciv, xal u Mtpij ccvzo&i ytloiov naftuv. ol (llv yag tvdvg naiSa uva IvSo&cv dzavti/ fide, aliena, non sun, exhibentis, lector admoneatur. Exempla huius structuræ plurima iuterpp. ad li I. laudant v. c. Piat, de rep. X. 617 . D. d (paS ovv, iiteidi/ d<prx£d^ai, ev$vS 6elv ikrai itpds ttjv Aaxtdiv. 619. C., 620. D, 621. B. Ceterum in tota hnc enuntiatione infinitivi imperfecti 'et aoristi alternant ita, ut aoristicum tempus actiones momentaneas, imperfectum durantes actiones denotet. ol p$v ydp. lloc legitur in Bodl. aliisque codd. non paucis. Inceptæ stmeturæ potestatem, de qua modo dictum est ad ijteidt } yivkdScti, misere turbant rov plv verba, quæ olitn pro ol yiev edebantm. Facere autem non potnit Apollodorus, ut, cum Aristodemum paullo ante loquentem induxisset, nunc desubIto ipse in sc reciperet illius orationem, id qnod X 6 V piv scriptura efficitor. Recte igitur editores ol piv Platoui vindicarunt, quod et Photius præbet in Lex. s. v. ol. Habet enim: ol itepidTt&fi&vcoS dvrl t ov kccvxdr dZvTuvcoZ di ouroz* dvpTtodiov ol plv ydp ev S vS itaibd riva luv ivSor (?) ujTocvtijdetvta. xal xaxaXapfidvetv. tToc loco ne quis cum Ruckerto arbitretur, quod in antecedente orationis membro obiectum sit, Sn hoc subiectum esse yiaraXapftdvsiv verbi : aytiv abso1ute positum eat. Structura verborum hæc est. ?.<prj ol ditavxj)riavTa «ruida dytiv, h. e : dixit, puerum, qui obviam venisset sibi, ducem fuisse udeurn locum, ubi ceteri cousedissent, et £<prj xaTaXapfidveiv t/Stj Ceterum solebant Græci verbi transitivi infinitivo, qui idem snblectum habeat, atque verbum fiu tum, e quo peudet, subiectum nou addere ea fortasse de caussa, nc dupliciter posito accusativo (subiecti et obiecti) ambiguitas oriretur sententiæ, atque ut facilius obiectum aguosceretur. cfr. Enrip. Piioeu. v. SI. TCudiv ittUtoi TEhiir, ubi non addi potest pronomen personale, quiu ambiguitatem sententiæ efficiat. Huius loquendi normæ adeo severi arbitri Græci eraut, ut ne in intransitivis quidem verbis, quæ e dicendi verbis penderent, accusativum pronomiuis casum iuiiuitivo oddi paterentur. Ubi autem pronomen ponendam erat necessario, ut in Piat. Parra, 127. 1). nominativum posuerunt, nou accusativum : .at>roV re ETteifeXStir $<prj o IloSodupoS xal rov ILxppevlSrfy. evSvS 6* ovv. Mtv et 6e particulæ ita plerumque adhiberi soleut, ut duorum verborum, quibus apponantur, mutuum relationem iudiccnt. Relatio hæc esse liequit nisi inter verba, quæ suapte natura possont alterum ad alterum referri. Adhibentur itaqne, ubi nomen nomini, verbum verbo, particula particulæ respondet. Igitur nostro loco scriptum exspectaveris, quoniam ol vocuU nominis» proprii locum obtinet xrMnozioM. 23 ilavxa cfyuv au xaxixuvxa oi aMoi, xai xutakaujia vuw y8rj (ittlovtas deutvBiv. tv& i>s 6’ ovv tog Iduv tov ’Jya&a)va, tpctvcu, '^iQiaxuSyfis, elg xa/.ov yxeig, Zlxeog evvdunvijOjii' sl 8’ aXXov xivog evexa yX&ig, ei ulv xur Si 'AyaSava. DeIlex isse autem scriptor a consueto harum particularum usu videtur, quod enuntiatio itu conformanda «rut, ut non solum ol responderet sequenti xdv 'AyaSuvct, sed «tiam evSvS ad sequens tv$vS referretur. Duplicem hanc relationem indicare tantummodo scriptor potuit, revera exprimere non potuit. Scripsit itaque ol pkv U'3 vS 6£. Sed quoniam hac di«endi ratione nou sublata quidem et prorsus deleta, sed turbata tamen atque imminuta est vis relationis utriusque ol pty roV 'AyaSooya et rvj&vV ptr r— tvZvS 6£l ne singula totius «•nuntiati membra dissoluta viderentur, OVY particulam scriptor adiecit, quæ ut contiouandi part cula est, ita membrorum hiatum explet commodissime. Simili ratione scriptum reperies Apol. 8ocr. init, ott p\v vpeif, oj avSpeS ’A$7/vatoi, xexovSaxs vxd xc ov £/i6jv xaxr/ydpav, ovh ol6a * £ y o> 6’ ovv xat avxo$ xnt auioov oXiyov ipaviov £xeAxxSopJfy. Qno loco non vptlS ptr £yoj 8£ Plato scripsit, quod inceptæ enuntiationis ratio «tiam o xt ptv dsivotaxor 8t flagitabat. OvY priori particulæ additum reperies Symp. 176. B. £y co plv ovy \£yoo vplv dxt reo ovxi rtdyv jtfÆ*rcJf 1'xo* vxo x ov xoxov y* a$ 6iopm dvaipvxy* xtvuf, olfiat 6* xa\ vpaiv tovS «roAAoirf, quo loco chiasmi ratio, qui plerumque in Uuiosrundi locis reperitur, iyoo non ad A iyes docet sed ad ^aAtTrciiS’ ^gj referendum esse. interdum ovy particula omittitur in hoo dicendi genere de industria, ut repugnantia quædam voluutatis exprimatur, verboruraque relatio minus sibi respondentium deuotet id, quod apud Homerum Cst Ixc Jy atxovxl ye Sv/igj. E.g. Piat. Ep. VII. $25. A. TtaXiv 61 fi p a 8 v x ep ov plv,El\x8 8 £ pe ojucof 7 } 7iip\ xd TtparxEiv xd xoiva >t<x\ noXixixd txiSvpla. Adde Soph. Oed. C. v. 521. i/YEyxoY xax6xax\ (u B,ivot, ijveyxov, dxaov plv, $£C>V ioxeo, xovxgjy 6 * avSaipETOv ovStr, quo loco Reisig. axojy pav scribendum couiccit, Dubito, unm rect'. Pessime autem alii docuerunt, supplendam esse post ukgov ptr IxaJy 6k oi/. Ceterum huius structuræ exempla permulta rcperiuntur, quibus ellectura est, ut scribæ interdum 8 * ovy ponerent, ubi y ovy a Platone exhibitum est. E is xaXov 7/ X EI S, d X G0> 6vy 6et7tY i/ 6y$. Fortasse e Dawesiana illa lege, quæ cum couiunctivo aor. I. vetat oXgjS couiungi, Bekk. v* tivvSet XYt/dEiS coi rexerunt. Frustra. Stallh. nnnotut ad h. 1.: Vulgatum dx coS 6vv8ti7tvrj6ff> mutari, non quo coniunctivum aoristi primi soloecum putaverim, quæ fuit Grammaticorum quoruudaro opinio, sed quod luturum rei ipsi m a g i s accommodatum sso videbAter. Continet «eim klgccvft ig AvuftccAov ' cog nccl %$zg {tytcSv (Jfc, i-va xctAadccifu, oi?£ olog ** ^ Idslv. aM.cc IkaxQcctr] 7j(iiv icdig ovtc aysig; Kal lyu\ iq >rj fisra<5TQEq)6pEvog, ovdafiov uqcS UaxQatT] iitofievov. eItcov ovv, ott xal avtog Utra UcoTCQatovg ijxoifju, xXrj&elg iri Ixrivov Sevq Ini cohortationem Aristodemi, ut epulis iuteresse' velit, adeoque indicat, Agathonem persuasum habere, hoc ab eo factum iri. Nam in invitandi formulis Qræci sempcr post O7CG0S iuferuut futurum tempus, nunquam coniunctivum aoristi. Scripsit autem V, D. elS xaXov fjxetS* oxqjS 6vr&£i7tv?j6EiS. Efficitur autem hac verborum disjunctione, ut Agatho, ceteroquiu homo elegantissimus, parum honeste nunc egisse videatur. E Stullb. sententia convertenda sunt Agathonis verba: Schon, dass du gekommen bistj •peise nun mit! Hoc non tam est vocare aliquem ad coenum, quam exprobrare alicui tecte adventus temeritatem; quasi non per se intelligatur, eum, qui advenerit, una couvivari. Rectior explicatio hæc est : Du kdmmst gerade noch zur rechteu Zeit, um mit uua zu essen: hoo modo præposteræ invitationis odiosa commemoratio vitatur feliciter et rectius simul verba explicantur : Hi xaXov rjxeiS. Scidas habet: ds xaXov ' evxaipaS. Recte, cjS xal Urbanitatem Agathonia ex his verbis coguoscas licet. Sensus eat: Si alius, rei gratia huc profectu» es, in posterum di f fer; idem enim et ego facere coactus eram heri, cum te quæreiem, ad epulas ut‘lnvitarera, te nusquam terrarum conspiciens. ovx olo S t ij 18 eir. Stallb. addito verbo nullo f\Y edidit, quæ vulgata lectio est, pro rf . Acute Ruckertus: confirmare V lectionem videntur etiam libri i»» qui plane omittunt verbum, quod fieri non potuisset, nisi v abesset, ut interire rf in sequente r posset. Vide quæ annotata sunt ad 9. dXXa Swxpdtij &yeiS, Rogat propterea, quod scit, eum semper cum Socrate esse, R iickert Vide ad 173. B. quæ annotata sunt. Ut illic ex epithetis, ita h. 1. ex Agathonis interrogatione colligere licet, Aristodemum Socrati amicissimum fuisse, xal lyv,l<prj fieradt pe<pu pevoS, X, t. A. Comma potu i mas post peraCfpetpoperoS, delevimus, quod in omnibus edi* tionibus exstat, post i<prf, quo deleto sententiæ vigorem auctum habebis, et errorem Aristodemi descriptum vividius. Sensus est : uud ich, sagte er sich mndrehend, / sehe nirgends den Socrates mir folgen. Si qui snnt, qui post Hqtff interpurfetionem flagiteut, /iiprjpacToS gratissimi severi osores, non repugnabimus quidem: hoc certam est tameu, nostra interpunctione lepidiorem Ari»todemi orationem fieri. Ceteium lineolam post pe%adtpe<po ETMI10EI0N. dst Jtvov. Kctliog y', %<p?l, nouov <Sv ' «Aia srou Itiuv ovzog ; Om6&bv ifiov &q n dgyu. alXa ticcuud^a xal avxbg xov av eti]. Ov axitpu, H<pr), itai, cpcivai 175 zbv 'Ayaftava, xal tlga^BiS Saxffavtj; Ov 8’, rj 8’ os, 'AQiazvdrftis, 7ta(j 'Eov&tiaxov xaxaxllvov. peroS ponendam cnra?imns, nam per aposiopeain xal iyco verba posita sunt. Dicturus nimirum' Aristodemus erat: xal iyoo ijxco avxoS pera ScaxpdxovS, converso autem ipsi inter loquendum, quoniam Socrates nusquam comparebat, præ stupore lingua hæsit* Paullo post animo resumto, ut orationem interruptam expleret, xal iyco repetit ita : ehtov ovv, oxi. xal avxoS //era 2co~ xpaxovS rjxoipi h e. : ich sagte nun, dass ich ja anch gekouimen ware, ich rait Socrates* Male Stallb,, quem Riickertus secutus est, xal avxoS verba arctius coniungenda censet atque convertenda : dass ich j a e b e n mit dem Sotrates gekommen ware. Ceterum aikxo-S pexa 2arxpaxovS h. 1. dicitur, ut sexcenties alias v* c. in Xeuoph. H* Gr. 2. 2. 17. scriptum legitur: psxaxavxa ypi$Tf npedfievxtjs is Aaxedatpova avxoxpdxcapfd exaxoS avxoS. Numerus ordinalis, quem vocant, StvxEpoS nou additus est nostro )oco, quod addito Socratis nomine plane otiosus erat atque inutilis. xXijSelS vit ixeivov . Facit Aristodemus, quod facturum se esse indicaver.it 174. D. ooS iyoj phv ovy opoXoyijdta dxXrjxoS ijxeiv dXXd vito do v xexXrj pkv oS. xaXcoS y\ £<ptj, rtoitov dv * aXXa x. r. A. Octo Bekkeri codd. yi omittunt; qnf qno sunt melioris notæ, co studiosiores editores in expungenda purticula fuerunt. Fi particulam Platoni restituit doctissimus Stallb., quem Riickertus secutus est, motus Uterqne constanti usu yi particulæ in hac dicendi formula apud Platonem. Lundat Stallb. ad h. 1. Charmid. 156. A. xaAcSff ye dv, ipr 8* iyoS, ir otior. Hipp. M. iuit. xaXcoS ye dv voplZoov. Lnchet. 192. B. op-\ &<oS ye dv X iyajv. Theæt., D. o p$coS ye XeycjY. Lysid, p, 204. A. xaXtoSy, tjy 8*iyco f itoiovrxeS, quibus adde si placet exemplorum congeriem, quam addidit Riickertus in edit. Symp, 17* Convertenda verba sunt: Bene quidem, inquit, factam a te, sed abigentium est ille? xal avtoS. Addito xal iudicatur, magnopere mirari etiam Agathonem ( aXXd nov edxtr OVXOS ;") absentiam Socratis, Minus igitur placet, quod in uno cod. Paris, legitur aAAa xal $avpd$a>, neqne videre possum, cur id in textum receperint Astius et Reyuders. . Ficinus habet . * quare ipse qnoque miror, nt eundem legisse suspiceris < aXXd xal avxoS SabpaZ co-, quod cum correxisset, serior manna xal avxoS ponendo post SavpaZa> f factum est fortasse, ut 4 xal remaneret ante $avpd?,ca. ov dxllf>€l. Futurum cum Cap. III. Ka\ 2 fiiv Scprj dnovltuv tov aalSa, T va xaxaxloito' aV.ov is uva tajv naiSav tjxuv dyyUkovta, negatione iu interrogationibus adhiberi solet liaud raro pro imperativo, Potest adiuncta esse huic dicendi formulæ indignatioliis* iræ, clementiæ notio, prout verba pronuntiaveris. Servitutem clementem apnd Agathonem fuisse servis, verba docent p, 175» B. itccvTcoS icapaxi^ETt oxt av ftov XrfOSe, iytstdctr ns vuir MV ifpeSttjxy • d iyv ovSencdxoxs iirobj6a et q. sqq. Verba convertenda sunt igitur nostri loci: Wil 1 s t du nicbt einmal nachseheu, •agte er, habe Agatbon gesagt, and den Socrates hereinfiibren ? xrrl J?jukr x.t.\."E p£v Bastii cprrectio præclara scriptnræ Vulgatæ xa\ ifif, quam hodie nemo explicabilem indicabit. Probatur his verbis, quod supra annotavimus 22., ad evitandam ambiguitatem Græcos personale pronomen omittere solere In transitivorum verborum infinitivis, qui e dicendi verbis peudeant idemque, atque illa, sublectum habeant. Efficitur autem hæ loquendi norma h, 1., ut puer Aristodemum abluisse dicatur, non vice versa puerum Aristodemus, quod Græce audiret; xal leprj axorifieir ?ov Konda. Puerum li e. servum quod attinet ; fitallb. toV itaidct videlicet, inquit, quem antea compellaverat. Riickert. : 6 itaiS est h. 1. is 6errus, a quo supra Aristodemum introduci vidimus. Neuter satis recte h. 1. articuli vim rnlerprtUtar. 'O raif «t petius servus, cui pedum lavandarum officium mandatum erat. SVa xax axioix o. Modus optativus cum particulu finali couiuuctus satis demonstrat, duoruteir non præsentis tempuris, sed præteriti infinitivum esse. Vide ud p/ 7. quæ annotata sunt. Imperfecti participium habes 174. E. &•£oxal t ur (>£ iva xaXcdtxifji x. r. A. In vett. editionibus scriptum exstat ira 7Cov xaxotxioixoy quod nullo modo lcrri potest. Depravatiouia fontem felicissime Stallb. indagavit. Cod. nimirum Flor., littera a apud Stallb. insignitus, 0 7 tov. habet ty a xaxaxeotxo. i r x gJ t cor ysixor o»r npoSvpu). Vitruv. Arcli. libr* VI. 10. 7Cp6$vpa, inquit, Græco dicuntur, quæ sunt ante ianuam vestibula. Addendum est, itpdSvpcc non nisi privatarum ædium vestibula esse, publicarum ædium vestibula TtponvXaia Græce vocari, Minus apte igitur Schlcieriu. npdSvpor con vertit : Vorhof, quo verbo npoTtvXaia indicantur. Narrationem quod attinet Aristodemi: Socrates inter proficiscendum meditatus, cum prius itiucris, quam cogitationum fiuem reperis— •et, ad vestibulum vicinæ domus deverterat. xapov xaXovvxoi. Ilacc est vulgata lectio. Codd. non pauci xal 6ov habent, Eekk. ex optimorum auctoritate codicum edidit xen or>j caiot patt«eini«na ot* SmxQcttTjs ovtos «vajjopjJtfas Iv xta xiov yutovav ZQofrvQip tOtrjxe, xaftov xukovvxog ovx i&tte tlsi&vtu. "Atoxov y', s<pi], kiyug ' ovxovv nutes uvtov xul (tri utprjGBis; Kal og 'iqirj tlittiv, MijSufica s, ukX iuts uvtov. B suscepit !n Epliem. Litt. Ienens. Jul. 1852, N. 1SS. censor Riikkert. editionis : a Fragt es sicli, ob hier g er ad e Red e odor abhan£ i g o besscr sei, so ziemt die Jelztere mehr darum, weil sie das i 11 den Vorder- und das iu den Ilintergruud der Uuterhaltung Gebdrige schon abstuiend die das Gesprach der lJuuptpei*soueu unterbrecheude Meldung des Sclaven glcichsum episodisch zuriickstcllt. Und gleichwie diese Form auch iu dem Uebrigeu hervortritt, indein 'kein H<pjj einfiilirt, so sprechen fur xa\ ov, aul' welches wir schon durch innere Griinde hiugewiesen werdeu (?) i auch enlscliieden dio besteu llandschriiten, welcben llekker mit Ilecht gefolgt ist. Dcnn auch das Einzige, woran cin Vertheidiger des xdfiov sich konute halten wollen, das ovxoS bei ^LtDxpdcxrfS vertragt sicli auch mit ungerader Rede : dass Socrates hier iu der Niihe stehe.w llæc speciosius sunt, quam verius disputata. Quid, si ipsa pueri verba scriptor exhibuit, ut, ad quæ omnes convivæ aures arrexisse consentaneum est, eadem jm»e ceteris etiam emineant? Non dispiciendum est autem, quid obstet, quominus xa/iov scribatur, præsertim cum hac scriptura totius loci vigor augeatur incredibiliter. Iluc accedit, quod Agatbonis verba atOTtov y\ &<pr}, Xkyttt et q. seqq. ipsis nuntii verbis apprimo eoaveniant. Verba conrertenda sunt: Eiu anderer aber von Agathon's Sclaven sei gekommen und habe berichtet: Socrates der * steht beiseit am Hofraum des Nachbarn, und ich rief ilin mehrmals, aber er will nicbt heroinkommen. ato*or y, £<PV> XeyttS* Suut fortasse, qui scribi iubeant axoitov yk xt, E<prj, XkyuS. Utrumque geuus dicendi in usu erat Græcis. Iu formula axoxov yk xi y l<pT), XkyuS, XkytiS verbum transitivum est, ex ecquo xl pronomen exaptatur, cui aroXoy est additum. Omisso t\ pronomiue atoxov adiectivum adverbii vices obtinet, XLytii absolute pouitur ut nostratium sprechen; exempla si quæris huius usus, vide sis Indices. Eadem dicendi formula explicatius perscripta audiret: axoitov y, 2<p V, Xuyov Xiyetf, Felicissimo Si hleierm verba convertit : Wundorlicher Bericht! habe Agathon gesagr. ovxovv xaXetS aifrov * xal fu) a(pi/ <$iiS ; Vulgo male xotXel legitur, paoci r.odd. etiam soloece exhibent u<pi]6yi pro aqtijOEiS* Ovxovv vocem quod attinet, usu loquendi factam est, ut iu interrogatione non ovxow, qnod ratio exigit, eed ovxovv scriberetur. Igitur interrogationi conclusionem additam habes, quæ voluntatem iubentis certissimo describit. Ceterum non possa I fdos y&Q ti tovx' X%u‘ Ivioth dnoOtag, Znoi, 3v rvffl, itSTtjxtv. $u Si avxixa, cog fyw olpcu. fir) ow nivtite, aAA’ lare. ’AkX ovxco %VV mas huius dictionis nisi hac ratione assequi potestatem, ut convertamus: Du rufst ilio aiso uud lasseat uicht ctwu von ihm ab. Mi/ particula quopiam non ea, quæ revera fiunt, sed rei alicuius nonnisi possibilitatem, veuia sit verbo, cogitatam negat, additis nicht etwa verbis commode redditur. Recte Hermauuus ad Soph. Aiæ. /at/ sic positum dubitativdm esse docuit. l$o? yap xt tovx* Cave otiosum censeas x\ pronomen. Priscian. XVIII. 1208. costro loco exemplo utitur, quo demonstret, Atticos scriptores interdum x\ pronomen abundanter adhibuisse Iu Platon. Hipp. M. V* 287. B., quem locum Stallb. laudat, eandem enuntiationem reperies verbo immutato nullo. Facit inprimis ad agnoscendam xt additi potestatem Thuc. 1. 132. *ApyiXio? Xvet x ds inidxoXa? vnovof/da? xt x oiovx ov TtposeitedraXSat x. r. X % h. e. Argilius cum suspicaretur, harum rerum aliquid imperatum esse et q seqq. Adde Pl. Syrop. 191. A. fX<AY XI TOlOVtOY OpyUYpY, olor vl dnvxoxopoi. 194. E. onoio? di xi? av roV oav xavra id&pi/daro. Gorg. 472,C. idxi pbv ovv ovxoS xt? tpoito $ iXiyxov, ei? 6v xt olet nat aXXot noXXoi . Hom. II. 9. . 11. xovxo xl /tot xaXXidxav M <ppedlv eldexat tlvat. Verba nostra convertenda sunt: dat ist «o teiue Art; okoliIv, il <Joi Soxu, (pavas ort ot av rv XV H. e. d« • istens interdum, ubicunque locorum est, ibi consistere solet. Quando iudelinite loquuntur Græci, cum' verbo finito quietem significante, non quietis sed motus uotiouem coniungere amant. Ut igitur de certo loco dictum supra est Sdfij7<EY lv rcJ TCOV ytlXOYt&Y 7CpOSt Logo, ita nunc, quoniam certus locus Aristodemi animo non obversatur, Znoi non Znx/ rectissime scribitur. Illud meliorum codd. auctoritnte confirmatur, hæc vulgata lectio est, quæ etiam rvxp habet pro rvxot. Ali. ratio eat verborum c, I. 173. A, X po rov Se xeptrpexuv oxy rvxpipt («c.. xepirpixuv ) ubi posito rvXOipi sc. xeptrpexuv, verbo motum significanti admugitur notio quietia. Adde Piat. Phæd. 113. B. ov hcA oi fivotxf s anoOxdSparadvacpvSuSiv, ot iy av rvxarfi rrjs yyS, quo loco ad Tvxatdtv supplendum est e præcedente verbo finito participium motum in aliqnem locum sigivJA ficans ararpv Purus. Aiioch. 365 C. artioxet 61 SioS :n ti otfpypopai roSSe rov <puroi xai ruv dyaSur, ætSti/S te xa l axvPtoS dxoixote xeioopai Orproftevos, eis evids nat xruSa.la perafiaMuv. de repi IX. 589. A. uste t^xeOSai oxy dv ixdvuv oxorepor dyp. Ibid, VI. 492. C. qtepopivtjv nata (Sovv, y av ovro s <pepy. prj ovv xivelxe, aAA’ iaxe avrd v. Valgo xivffte exhibetur, quod Grammaticorum tov 'Aya&ava. ukX fjpccs, eo xaiStg, rovg aM.ovg £< Jtt « T8 ‘ Ttavtas xccqcitI&stb S u ixv ffoviija&s, Ixudav t ig v/iiv fifj hpte vtjxu' o iya ovSeikoxotb ixohjoa. vvv, præceptis repugnat. Aristodemo* autem cum supra dixisset aAA* idxe ccvxov, eadem verba nimo repetit cuqj vi maiore, quod servos Agathonis, dicto heri audientes paratos adhuc ad vocandum Socratem animadvertebat. Ceterum e xtrnr verbo facili negotio Socratis meditabundi imaginem lingere tibi possis. AftreidScn nimirum dicitur, quod ipsum se non movet. Ad Socratem adhibitum, hominem ostendit sine motu dantem atque rerum externaruimoblitum, qualem, descriptum legimus infra 220. C. cfr. 218. C. xal eheov xtrt/daf aVxcrr, quæ verba de eo dicuntor, qui sine motu iacet atque somno quasi sepnltns. Adde Pl. de rep. I. 829. D. xal iyoj aya6Se\s ctvrov einorxoS ravxa, fiovXo piros hi Xkytir avxor ixirovr xal ditor x.x.X. Consentaneum est, Cephalum^ finita oratione, rem, de qua dixisset, secum reputantem, sine motu sedisse, qua propter ixivow avxor Socrates ait. a XX ovrct) XPV • v *d. 9,, ac annotata sunt 12. Addendum est h. 1., discrimen, quod ad p.* 178. C. inter XPV et cx ” stare annotavimus, non dbique apud Platonem exemplis probari. Reperiuntur enim loci, obi Sii pro XPV et vice versa XPV pro 6sl adhibetor. Ne igitur Prodici sophistæ instar nimia sedulitate usi esse videamur in indagando verborum discrimine: hoc certissimum est: nusquam reperiri in una eademque enuntiatione verbnm ntrumqne, quin alterum necessitatem exprimat, alterum inservientem necessitati voluntatem denotet.' navtcoS it apaxiSets. * IlapaxiSedSai dicitur de cibis et mensis, ut Lat. apponere monente Stallbaumio in annot. ad Piat. Pol. 854. B. In aliquot codd. reperitur xovS aXXovS idxiaxe ndvxaS xal itapaxi$ixc % * quod, Thierschio, Reyudeisio, Ruckerto, probatur. Male. Nihil enim languidius xovt aXXovf ndvxaS verbis } correxerunt autem olim ita, qui de narxoaS vocis explicatione desperarent. IJdrxaiS 9 inquit Riickerlos, habet, quod offendat. Quid enim sibi vult ly 1. omnino, iiberhaupt? Cogitatione arctius couiungendum est izarxwS cum oxi ar fiovXv6$£ f ut respondeat nostratium; Thut ganz, wie ibr wcllt, setxt vdlJig vor, V.U3 euch beliebt. iieeiddv xi s vp.tr pif iipedxtjxy . Satis colligitur e lectiouis varietate, doctos homines iam antiquitus do huius loci explicatione admodum dubitavisse. Vix commemorandum est vpir, quod in aliquot codd. reperitur pro vpir: gravior varietas est in verbo i<pEdxt}xy. Pauci sed optimæ notæ codd. iq>idtrjxei exhibent, tres atpe6xtfX7f, unus itpetdxijxu, alius itpidtrpiE commendant. Stallb. convertenda verba censet; quum nemo vobis præpositus sit, id quod ego nunquam feci, In Scliieierm, conversione 30 ijaatqnoz ovv vofitgovxis xal l/ii v<p vficov «fxX fjo9ai ixl dtZC xvov, *«l rovgSs rovg u/J.ovg Qtgaxeutts, iva viiag httuvaftev. Mtxu xavxa iqyrj oepcic; (iiv dunvtlv, rov di ZcoxQocnj ovx slgdvau xov ovv 'Aya&ava ita/j.uxiq xilivetv aaaxlii^ttOdM xov ZtoxQtxit], X di ovx iav. legitor 889.; trogt aof, was ihr wollt, wenn euch doch Niemand Befehl erthcilt, was ich noch n i e • mnis g e t h a n habe. Riickertus verba convertit : Apponito quæcu nque vultis, quam nemo vobis est præpositus. Ficinus, cuius maxime conversio probabilis: Ceterum vos, o pueri, aliis epulas afferte, et, quodcunque lubet, apponite: vobis si quidem nullus præsidet. Sed nmn credibile est, herum, qui revera neminem servis suis præposuerit, dixisse: si quidem nemo vobis præsidet? Plato scripsit fortasse iitt i, 'r av, x\S i ' ptv MV t*P E ’ tSrjjxp h. e. nam, pueri, aliquis vobis ne sit præpositus. Atque ne cui maior videatur huius s'cripturæ audacia: scriptum exstat in omnibus codicibns 174. D. itpo odov, ubi manifestum est, Platonem vtpo 6 xov exhibuisse. Ceterum pro ppdtii cum vi ponitur h. 1. r\S jJ7j ita, ut r is per euphenismum dicatur. Sententia est: diros aliquis homo vobis ne sit præpositus. vvv ovv vopi£ovteS seqq. Laborat hic locus ex interpunctione mala, quam ut ceteri editores, ita huius libri iaterpres celeb. Schleierm. immutatam retinuit: Denkt also, auch ich wiire von euch tum Gastmahl geladen, so wie (?) die Andern, uud bedient uus so. Commate post xovS aXXovS deleto et posl ini Selnvcv posito sententia verborum hæc est : nunc igitur me quoque ad coensm vocatum existimantes, me et ceteros, voa ut laudare possimus, curate. Ac ne cui mira videatur ijti pronominis omissio, dicturus Agatho erat: vvv ovv vofiigovxsS xal ipk v <p vpavV%KexXrj6$ai ini Setnvov Sepanewxe sc. ijifc Sed quonium non tam se, quam convivas servis commendaturus erat, ea dicendi ligurii utebatur, quæ omisso ipi pronomine inprirois convivas curandos ostendet et. Haud dissimilis est nostro loco Piat, Pol. I. 329. D. xal iyoo fiovXupEvoS Exi Xi~ yeiv avx 6 v ixivow xal tutov x. x. X.£ 61 ovx iav. Bekk. ex aliquot codd. d intextum recepit, qua lectione oppositionis ratio turbatur, vid, Malth. Gramm. pl. f. 536. 1054. annot. Ut hoc, ita t spernendum est, quod non recepisse in textam frustra Bekkerum piguit. Equidem Ruckerti iudicio subscribo, qui in aunotatione ad h. 1,; Egit, inquit, de hoc ignoto nominativo pron. pers, Buttm. Gr. pl. I. 291. T. II. 413. seqq. allatis testimoniis grammaticorum, quibus id quidem edicitur, ut vix liceat dubitare, quin exstiterit ea forma apud Atticos scrl- fytiw ovv avtov ov nokvv xqovo v, cag da&n, HuccqIipctvtcc, dlka (iah6xa 8(pa$ peOovv dHitvovvtag* xov ovv 'jiyafravcc, tvy%ccvuv yccQ £<fyarov xazaxei[iBvov t (iovoVy sdtvQ, %(pij q)uvcu> ZaxQccreg, 7tag ips xatdxBuJo, tvu xal tov fSotpov [ajtxofuvog tSov ] c#oAav<fo, o tfot D ptores, Ternra nt recipere liceat alio loco, ubi codd. desit auctoritas, non efficitur. Quare cum in tot scriptis Platonis ne uno quidem loco, quod sciam, ullo in codice hæc forma occurrat, haud scio, an recte inde colligatur, ab hoc certe scriptore eam prorsus alienam esse. Ad verba izoWaxiS xeXtvetv annotatum est ia Symposii ediiione Wolfiana Lips. 1828, 13.2 TtoXXdxtf xeXevur xnuss vom bJossen Wollcn genommen werden, wie das Folgende zeigt. Male, Sensas est: Agathoa habe wirklich oftcr den Befehl gegeben, den Socrates herbei zu scbaifen, er aber habe es nicht gestottet. xov ovv’AydS<avct, rvyXceveiv ydp x. r. A. Haud raro apud Græcos scriptores ea pars orationis*, quæ caussam continet alicuius rei, ei orationis parti præfigitur, qua res ipsa continetur. Huius usus exempla ai quæris, adi Mattii. Gramm. pl, $. 615. 1242. Exemplo est etiam hic Jocus, quo prius commemoratum est, cur Agatho Socratem vocaverit, quam id ipsum dictum sit, Agathonem ad se Socratem vocasse. Nollem tamen huius loquendi usus severior art biter exstitisset Riickertus,* qui ad h. 1. hæc annotat: c Quod nemo, cui vehementiorem dederit natura animum, non, ut ego opi* nor, experitur, scribendo exprimere omnes verentur, Græci, quorum nondum regulis esset adscriptas stilus, licere sibi putabant, nt inchoatæ sententiæ aliam insererent mediam, qua illam vel explicarent vel probarent priusquam totam legisset audivissetqne, ad quem dirigeretur. Quamquam apud Herodotum, apud quem exsurgens prosa oratio nullodum freno tenetur, frequentior hic usus, quam apud seriores prosarios scriptores. » Quem, quæso, nostratium offendet Platonicorum verborum conversio hæc : • Agathon nun denn zufal liger Weise habe et allein am letzten Tische seinea Platz gehabt hatte gerufen: Hierher, o Socrates u. s. w . Hdxatov xat OLxtiptv ov 9 pQYOV, Interpunctionem ponendam curavimus post xatocxttps.yoy, ut, qui ultimæ mensæ accubuisse dicitur, idem significantius* solus fuisse perhibeatur. Festis diebus pluribus mensis utebantur Græci, singulis autem non nisi ties convivæ accumbere solebant. Hinc nomen triclinium ortum. Iva. xal tov 6o<pov [aitto pevoS Oov] aito A pcv 6ao, Ia paucis sed melioris notæ codd. v, c. in Bodl. omittuntur verba ctittoptvds 6ov, quibus negari nequit, orationem paullo rigidiorem fieri atque incomiorem. Nam duobus geni- jrpog&frij totg jrpoO-upoig. djjAov yap ott tvpsg auro KKt i^Etg • ou.yap «v nQoaxiattjs. Kal rov EcJXQiaij xa&t&6&at xal ilitslv, on Ev uv fyoi, tpavox, m ’Aya&cov, tl xowvtov rfij rj Gorpla, togr’ bt rov nk^oiortoov lis tw xivwtQov quv •fjfibv, lav ciTtzojju&cc akh)Xav, tivis divertas relationis inita positis facile fiet i possit» ut verba falso construantur: tov do<pov dntdpEvoS dov ano • Xavdoo. Omuia bene haberent, ai scriptum exstaret: tva anxopevoS 6ov tov dotpov anoXavdco, o doi nposidxy x. r. A. Videlicet Agatho dnxEdSai xivoS tropico sensu h. e. de sedis vicinitate intelligeret, Socrates autem verbum premeret pro more suo satis festive, atque de contactu materiali intelligeret. Fortasse anxopevoS dov verba e Socratis responso huc translata sunt, atque in sede minus apta posita. Uncis eadem compegimus, ut quibus deletis Agathouis sententia plane non mntetur, et flumen orationis minus retardetur. Verba convertenda sunt: Hierher, Socrates, zu mir lege dich nieder, damit ich zugleich der W e i • -heit froh werde, welche vor dem Hofr&um ‘der N a ch b a rs chaf t dir beikam. Iam quo sapientiæ laudem in Agathonem converteret, Socrates posito pro xaxaxEidSai napct xiv a verbo dnrsd^ai rivos, respondit, ut Fiemus quidem verba convertit: Bene se res nostræ haberent, Agatho a si sapientia talis esset, ut in vacuum hominem ex pleniore ipso contactu proflueret, quemadmodum «qua ex pleno calice io vacuum per lanam influens. Si enim sapientia ita se habet, permolli facio, quod apud te se* dto, repleri quippe abs tc uberrima et præclara sapientia puto. oti yap npo anedxyS. Sensus est; non enim ah eo investigando abstinuisses prius, quam id reperis se 3 .^ Supplendum igitur est: y EvpeS avxo, non ut Stallbaumio visum. est, ei py EvpES avxo . Negari nequit, interdum npo præpositionem comt veibis consociatam temporis rationem eum indicare, qua aliquid prius fiat, quam aliud quid evenerit, cfr. Piat. Gorg. 454. C. onep yap Xiyco y tov k%yS Ivixa nspaiysGSat tov \6yov i pando, ov dov ZvExa y aX A* Zva py ZSiZojptSa vnovoovvxeS npo apnaZeiv dXX.yX.cov td Xtyopeya x. r. A. Possis hoc modo explicare etiam notissimum versum Hom. II. a, $. noXXds A* ixpSipovS iftvxaS dtdi npotaipev ?}poocov, quo loco npoidnxeiv significet aliquem prius, quam exigat natura, in Orcum demittere, validum florentemque ætate necare. Vides, quam bene huic notioni conveniat Z(p$ipoS epitheton, quod proprie ad ypcooov referendum est. Adde II. XI., 55. f noXXaS ltp$ipovS xe<paX.aS a£6t vpoidipeir- Priore versu usos es,t Luciun. in epigr. 24» Anthol. Gr, lacobs. T, II, 25» medicis :w $ &SMQ zi Iv zaig xvh!-iv &8 g>q zoi (5«? zov IqLov Qtov lx ttjs irbjQSiStsQas eis tfjv xtvarsQav. d yaQ ovzcog fyu xal tj Gotpla, nollou ziuiofiai r rjv xaQ« Coi xazct- E X/UGiv’ olfiat, yaQ fie naga Gov noli fjs xal xabjg Go~ tpiag nXrjQa&rjGEG&ai. rj fitv yaQ ifiri tpavltj ztg av illudens adeo festive, ut mihi non obtemperem, quin totum epigramma hic perscribam: 9 Iijtrjp xi i i pol xov lov tplXov v\6v IrCEjnpEV, coite pa$elv nap' i pol xccvxa x d ypapparixd. c oS Sfc to pijviv æi8e noti aXy&a pvpi HSrjxev lyvco, xal xo xpitov xoi68 9 axoXovSov Inoi, noXXai 6 * ItpSipovi ipvX a S et 'i 6 i n potarfi ev, ovnhi piv nipnei npoi pe paSrjdopevov. aXXa p idcjv 6 narrjpj 2ol plv Xapiij einev, hraipe • avxap 6 notii nap e pol xavxct paSeiv dvvarai • xalyap iyoo noXXai rpvxdi didi npoYantaj xal npoi xovt ovdev ypappatixov 8iopai . e ii xov xev ojxepov. Hano Wolfii coniecturam nonnullis codicibus probatam editores receperunt ad unum omnes excepto Itiickerto, qui eli xo xevcoxepov retinuit, annotans : Platonem non de homine, sed de hominis mente cogitasse, ut eli xo x % ifpGov esset id, quod inanius est in alterutro nostrum Artificiosior est quam verior hæc explicandi ratio, qua nemo non videt nativam orationis pulcritudinem corrumpi» 8ia xov ipiov fi io v. Horum verborum explicatio recta Geelio debetur, qui hæc annotat in Bibi. Crit, Nov. T. H. p, 274.: a 8ocratcs filum laneum significat» Nam verum hoc eat, quum duo pocula sibi proximo adiunguntur, quorum alterum aqua repletum sit, alterum vacuum, ac filum laneum madefactum contiguis horum marginibus ita impouitur, ut pars immergatur aquæ, pars in vacuum fundum immittatur, fore, ut aliquid liquoris tanquam per canalem transeat. Hic lusus institui non potest nisi cum poculis» Hinc apta eius mentio inter convivas. Eundem lusum scriptor noster in animo habuisse videtur Menon, 70. B. J fl Mivcov t npd xov plv QextaXbl evduxipot jjtiav iv xoii n E7iXv6i xal i$avpagovxo icp * \nnixy xe ?cal nXovxcp, vvv 81, coi ipol Soxei, xal ini docpia. iv$d8e 8e 9 co tplXe Mivooy, xo ivavxioy nepiidrrjxev • doin e p avxpoS xts xiji dotplai yiyove, xal xiv 8vv evei ixtdov8e tgov xoncov nap 9 vpai oixedSai tj 6o<pia. X 7fv napd 6ol xataxXi <$tv. Pro xaxaxXi6ii alio nomino scriptor usus esset, eoque quidem a xaxatxeidSai verbo derivato, si id in liogua Græca exstitisset» Comparata enim nostra verba sunt ad Agathonis adhortationem nap 9 ipe xataxeido, quæ, quoniam contrario seusu Socrates % l tYt] xctl, tjg xl 9 ovaQ ovda' t] de <Srj X auTtQti *£ y.cd jtoXXrjv laldodiv %oi>o«, rj ye naga dov viov ovtrog ovtcj GepodQU i^tXaiupe xcu exepuvtjg iyeveto TtQtonv Iv (i£.qtxhH tcSv 'EXXtjvav icliov rj TQigfivgioig. 'rfctdTrjs li, a<pq, m ZaxQtnes, 6 'Aya%av. dXXcc ravta fitv xul dXiyov vcStiqov diadixadofie&a lyio ts xai 6v xsqi rrjs dcxpiag dixadrtj %Qtxi(itvoi rep Aiovvdta • vvv 17C <5 e xqos to dtlnvov ngoxa xgizov. ntinc cxliibet, ippiitr/i vocator putillo infra 175« E. oluat ydp pe itapa dov nXtf pcaSy <fed$ ai* Scriptum exspectaveris ex lege grammatica, de qua supra dictum est 22. olpai nXijpcD^yded^ai 'itapa. dov. Interdum tamen additur personale pronomen oppositionis gratia, quæ nostro loco manifesta reperitur. Socrates enim ad Agathonis adhortationem respiciens, quæ p, 175. D. legitur, dicturas erat: ut ego a tc, non tu a me accipias adinirabileni quandam sapientiæ abundantiam, cfr. Symp. 175. fi. xov ovv *Ayd5a>va icoWiimS xeXeveiv peta7t£jJipa6Saz xov 2(a>xpdxy, 'i 8 l ovx iav, Adde 220. E. fin. avxoS izpoSvpoxepoi iyivov xcov dxpaxyydov iph Xafielv y davxov, qoo loco avxoS pro davxov scribi etiam præcedens avtoS non patitor. 223. B. xov plv ovv 3 Epv&ipaxov —o *Apidxo ftyuoS oixed^ai diciovxaS, e Ztcvqv Aafieiv xoii xaxadapSeiY x. r. A. 6oq>laS. Wolfium audi ad hoc verbum laudantem Sydenh. annotationem: Den Ausdruck docpla braucht Platon sehr oft, und in »wei verschiedenen allgemeinen. Bedeutungen, lOTOn die eino znr pliilosopbischen Sprache ge— hnrtj und da bedeutet docpla dio Wissenschaft von der Natur und den ersten Grundursachen der Dinge. Io der andern gemeinera heisst es iede Vortrefllichkeit in irgend einer besonderen Wisænschaft oder Kunat, irgend eia vorziigliches Talent, Kenntnisa, Geschicklichkeit, wie es hier vom Agathon dem Dichter gesagt wird. S* Piat. Theag. vom herein und Arist. Eth. ad Nicom. VI* 7* iv papxvdi xcov *EWyYcoY.y h, e. coram spectatoribus. Satis nota est hæc signikcalio iv præpositionis, quæ unde orta sit, facile intelligitur. Ut Latini dicunt in oculis versari, esse in conspectu alicuius, ita etiam Græcos arbitror primitus dixisse: iv oppadi papxvpoov, deinde cogitasse tontumraodo ita, scripsisse autem iv papxvdiv . Sic reperiea sexcenties iv orjpoo, iv dixadxai iv 3 eoiS, alia* 7tep\ xyS docpla?. Delevimus comma, qnod post docpla? in omnibus editionibus reperitur, non ut verba arctius coniungantur nepl trjS docpla? dixadxy Xpcopevoi diovvdu), sed ut XP°^~ pevoi 8. d. ad præcedens 8ia8ixadopeSa pertinere clarius in Cap. IV. Mera zctvra, Sq>t), xaraxhvlvrog tov EaxQaroyg xul HeinvrjGavrog xul xav aMcov, GjtovSdg te G<pug nocfoaG&at, xul aGuvtug tov &tov, xul ralla tu voptgofiEva, TQtnsGftai XQog tov Ttorov- Tov ovv ITavCuvlav £tpij loyov xoiovrov tivbg xuraQxsiv. Eltv } uv- dicetar. Tlepl rr/S dotplaf autem verba explicando xavxa pronomini inserviant* Sensas est .* Hieriiber wollen wir nach einer kleinen Weile entscheiden, ich tmd du, narolich iiber die Weisheit, nnd Dionysos soli Ricbter sein. Continetur his verbis festiva adhortatio ad bibendam, quod quo fiat iucundius, rerum seriarum, curæ Bacchi indicio subiiciendæ esse censentor» xai x 66v aXXav ac. d«7tV7]6avTG)V, nam ad alterum participium xaxaxXtvkvxoS hæc verba non referenda sunt. Habet Ficinus; Post hæc, inquit Aristodemus, Socrate simul et aliis discumbentibus, libare invicem et degustare vina sacrificantium ritu. xal xaXXa x a vopiZofjLBva . Magna est horum verborum difficultas. Sive spectas structuram, nescias, quid id sit, ad quod verba referas xal xaXXa tol vojiiZopEva, sive ad significatum animum advertis, voluntatem scriptoris explicata difficillimam reperias. Astius scribendum coniecit Marce xa vopigopsva. Censor in Ephem» Littcr. Ien, Iuli 1832. N. 52. xal &6avxaS xor $edv xa YOjj.iZ6jj.Eva commendat. Audacias uterque, ut videtur. Stallb. absolute posita verba ceoset hoc sensu: et quæ alia suat usitata. Non male. Melius Riickertus participium aCavxaS ad accusativum utrumque pertinere contendit, nt convivæ et hymnum in deum et quæ præterea cani soleant, cecinisse dicantur. Restat, ut explicemus, quid sit id, quod præter hymnum in deum cecinisse convivæ perhibentur. Pro adsiv alind verbum ponitur in Sympos. Xenoph. II, 1. G oS 6’ dep%peS?j(jav ai xpa xtEZai xal idTCeitjavxo xal in aiavitiar, kpxexai ns h. x . A. Adde Athen., qui ad nostrum locum respexit. &S7tEp xal nXdxoDv <pvXa66Et ieaxd x 6 dvjixodiov pexa ydp xo bmtvrj6ca tfitovSdf xk cprj6i itoirjtiui xal xov Seov xaicovi6avx aS xois vopiZojikvoiS yk padiv. Colligi ex his locis potest, verba xal xaXXa xa vojuZopeva addita esse a scriptore, ut a8eiv vocis simplicitatem explerent atque notionem efficerent itaiGoviZEiv verbi. Paullo infra legitur 177. A. aXXoiS pkv Xi6i Segov vjjvovf xal 7tutu>vaS tivat X. T, A., ad quæ verba schol. hæc annotat: xaiavaS * tj xovS XEyojikvovS 7taidvaS f vjjvovS eis UxoXXojva iirl xa 3 * SQtg, <puvcu, riva tQoitov qu<Stu xiofiefra ; iya jisv ovv Xtya vfiiv, otl ra ovci navv %aXeitas £z a vito tov ^i>£S izotov, xal deocca dvcaln>xijs tivog, ot(iai de xal B vfimv zoiig noXXovg. xaQrjte yccQ yfitg. axomtO&e ovv. ranavdei Xoi/tov’ y Tlomjora tdv tcov Sediv iatpov * rj nauo- vaS t coi vvv, cJSaS ini evtvxip xal vlxy, 8id tov gj, iB, ov xal nauovl^Eiv. Est in hoc scholio, alienam manam quod prodat, hoc tara^n certum esse reor, naiGovigeiv significare et hymnum in laudem Apollinis aliusve dei canere, et carmen canere ini £vtv~ Xia xal vixy. cfr. Xenoph, Hell. IV* 7. Bdetder 6 $eof xal 61 jJ.lv Aaxedaijiovioiy apZapivGOV toov ano dajiotiaS, navtsS vjuvrjdoev tov nepl tov IlodEidco naiava. Alterum verhis expressum est adavtaS tov Seov, alterum in verbis continetur xal taXXa ta vopi^djiEra. In conviviis igitur primam libatio fiebat poculis, ut Schol. lluhnk. habet, tribus: ixipvdovto yap iv avtcdS ( tais dvvovdiaiS') xpatypeZ tpeiS * xal tov plv npGDtov Jids 9 OXvjiniov xal Segov ’OXvjtni(ov iXeyov • tov 51 Sevtspov 'Hpcooov' tov 61 tpitov 2a)t?jpo£. Libatione oblata illud facere solebant, quod naUkJvL2,£iv vocatur. Hoc rite peracto vino se invitabant» tpinedSai npoS tov notov . Præcedente tempore aoristo infinitivas imperfecti positus est, ut esset, quo possent momentaneæ, quas vocamus, actiones, a duraturis discerni» Tphcsd&ai enim npoS notov ipsam bibendi actionem exprimit, quæ ad multam usque noctem extenditur. Ceterum articulus additas est, ut certa quædam potatio, ad quam convivas poeta invitaverat, denotetur. bIev, av8p£S, (parat. Schol. ad Politic. annotat: eJbv ay£ 5rj' rj dvyxatdSedtS jikv tcov ElprjfiivGQVj 6wa<p?) 6'e npos ta piWovta, rj ava<panrt]jia ofioiov tov aWa. Utnntur hac voce ii, qui aliis facile aliquid concedunt, quo facilius possent, illis pacatis, quid ipsi sentiant, aperire» Iam qui assentituc, is habeat necesse est, cui assentiatur» Igitur dicta alicuius præcedant necesse est elsv voci; quæ quoniam non comparent, supplenda sunt. Videtnr autem Agatho dixisse : aWa tpenGQjieSa vvv npoS tov notov, quæ adhortatio Agathonis .facile eruitur e verbis dcpaS tpinedSai npoS tov notov. Agathonis dictum Pausanias cum audisset, bene hoc quidem, inquit, o viri, hoc dictum ab Agathone, - sed qua ratione bibemus suavissime? Ut nostro loco, ita etiam in Phædon» 117. A» supplemento quodam opus est ante eiev. Verba hæc sunt : xal 6 nais iHeASojv xal dvyvov xpuvor diarptyaS yxev dyajv tov jiiXXovta dcodeiv td epappaxov, iv xvXixi epipovta tEtpijifj&vov. I8z>v 61 d 2?coxpatyS tov avSpcjnov elev f Utprj, d> f SeXrtdte, dv yap rovrojv inidtlj/icov • ti xpy notEiv Patet, hominem cum poculum afferret, virus a se parati vim laudasse ita, ut eius haustui celerrimam mortem adseriberet. Respondit tlvt tQoTtcp kv c5g QaCta xtvoiusv. 'tov ovv 'AqiGzotpavrj ihttlv ' Tovzo fiiinoi ev Ityus, ca FlavGavla, zo xavxl ZQOTtcp mxQaGMvdGaG&ai qccGuovijv uva zijs Jto Oecus- sc u\ yag avzo$ Eifii tcov z&es @E(icaizc0/iEvav. Socrates: Gnt, o Bester, das xnasst da ja wissen. Was muss ich non thua? vide quæ annotata sunt ad 204. C. cap. XXIV. init, . fi a 6 x a itio /ie$ a. Hæc est optimorum codd. lectio, quam in textum receperunt Bekk., Stallb., alii. Vulgo 7/8i6ra ntoofie$a exhibetur. Bene Riickertus od h. 1, Futurum, inquibj propterea h. 1. præferendam est, quod non, quid debeat neri, Pausanias rogat, sed quomodo, quod futurum sit, fieri possit commodissime. Indicativum habes etiam infra 21 4. A. tov 6’ ’Epv%l/iaxov, Uc 5? ovv f cpavaij <J * A7oafiid8r\, Koiovfiiv ; ovtcof ovte ti Xeyofiev ini tf/ xvXixt ovt indSofiev, » a\\* atexv doSrtep ol 8n}>d)vtES itiofie^a ; Ceterum Schol. ad h. 1. fiadta r 6 ?j diota ivtavSa dTjpalvet, quæ verba laudo, nt facilius intelligatur, unde vulgata lectio rjdidta fluxerit* lydo fi sv ovv \eyao. Proprie dicendum erat: Xiyco fiev tjjjIv olfiet i 6i. De addita ovv particula, qua Jliv et 66 particularum positara excusatur, qnæque minus sibi respondentia orationis membra, quoad eius fieri potest, inter se conciliat, vide quæ annotata sunt ad 22. vfi&v tov S noWovS sc. S£id^ai dvaipvxyZ* Prorsus eodem modo cap. IV* initio neti t6jv dWoov positum reperies. Laudat Stallb. ad h. 1. V). Apol* Socr, £5. E. tavra iyco doi ndSoficn, oj Ml\r}te f olfica 81 ovde aX\ov dySpooitcov ovdiva ac. iteidedSai Coi. Eutyphr. S. E. a) Wa Cv re vara vovv dyaviei rr)v 8lxr\v, olfiat 81 xal ifik tijv i/irjv ac. dycov induat. 7ta padxeva dad ^ai.Belk., quem Riickertus secutus est, e codd. non paucis in textum recepit itapadxevdB,ed^ai. Recte fortasse, quamquam etiam aoristi infinitivus habet, quo se commendet. Ceterum ne quis forte seri-, •bendum censeat itapadxevadad$at 8eiv atque cum Riickerto convertcudum : Hoc recte dicis, omni modo esso parandam commoditatem : Aristophanis voluntas hacc est: Das erachtest du in der That ganz recht fiir nothwendig, dass man namlich sich auf allc Wcise das Trinken angenehm zu machen suche, Nimirum in huiusmodi enuntiatis verba Xeyeiv, fjyeidSai, Soxelv, dB,iovv, vo/ii^etv al. significant: æquum ceosere, suadere alieni, necessarium putare, vid. Ilcind* ad Piat. Prot. p* 346, Stallb. ad Phæd. 95. B« et ad Polit. VI. p, 504. E., ubi laudat Ilom. II. IX. 626. ov yap fiot 8oxiei j,iv$oio teXevtrj rySs y 68 (y npaviedSat, xal yap avtoS. Valgo legitur xal yap xal avtoS. Bodl. uliique codd. non paoci alterum tcai omittunt, omiserunt Bekk. Stallb. alii. Ac Stallb. qoidem, Videtur, iuquit, 7tal additum esse ab iis, qui nat yap non solum 'AxoviSavra ovv ttvrav £<pij 'Ego^liiaxov rov 'Axovfitvov, *H xafaos, tpavai, ilyftt. xal t'n hos Siofiai vfiav axoveai, Xcog fjrei xgog r 6 t§§&09ca ittvsiv ’AyaC 9av; OvSapas, <pavai, ovd’ ccvtds tooatiat. "Egfiaiov av tb) rifitv, q 6’ os, »s htxs, i(ioi rtjtai 'Agiaxodqfuo 0ten!<n, sed etiam nam et, nam etiam significare ignorarent* Non repugnandam est codicum auctoritati, minus tamen Stallbaumii sententia placet existimantis xal yap h* 1. esse nam et. Id nimirum si exprimere voluisset Plato, scripsisset, opinor, tuxi yap iyco el/n, uti scriptum exstat apud Homerum lliad.IV, 58. xal yap iyoo tlfu h. e., denn auch ich biu eine Gottin. Nostro loco malim xai putare expletivum, cuius exemplum infra habes 198. C. xal yap pe ropyiov 6 XoyoS drepipyyjdxev, ofere x. x. A. Eodem modo interpretor verba Pl. Pol. V. 468* D. ’JAXct pijv xal xa$* r/ Oprjpov xolS xotoisde dlxaiov xtpdv tcjv yLcov 0601 ayaSoi . xal yap "OpilpoS x . r. A., quo loco, quoniam præcedit Homeri commemoratio, xal yap^OpjjpoS verba significant: nam Homerus. fiefi anxi6 pkv Conve nit perfecti temporis participium cum præcedente Pausaniæ dicto: tcolyv ^aAfTrooS* Ex& vito xov tzotov. Beftanxi6pevodv verbi significatum explicat Iacobs* ad Eueni Epigr. XV* v. 6., ubi legitur : ftaitxiZei d’ vrtvcp yeixovi tgj Savaxo ) . tt Clem. Alex. Pæd, II. 1 82. 29., V7CO p&ijs (5a TlTlB,6ptVOS tlSVTZYOY. fia7CTi<>£(5$at enim et ii dicuutur, qui se largius invitarunt vino. Lucian. a Iacobsio laudatus habet T. III. 8t. 41. xaptjfiapovYTi xal fteftanti6pivcp loixev . Apud Plautum Ps. V, 2, 7* reperitar: madide madere* xal Exi IvoV* Ficinus in conversione exhibet: Probe dicitis, atque hoc insuper a vobis audire desidero. Rectius Schleierznach. : Nur von e in em nuter euch xnochte ich noch horen, wie er bei Kraften ist zura trinken. Ceterum idveiv hoc loco idem videtur esse atque tcoXvv niveiv olvov, quod paullo infra positum reperitur; respondet igitur nostratium zecheo* " E ppatov dv eZrj yj piv ei vpets yvv aTceiprjxaxe . Ein unverhoflter Gewinn wiire es uns, wenn ihr, die tapfersten Zecher, dieses Mal das Trinken im Ernst aufgæbet. Nescit nimirum Eryximachus, utrum ioci caussa, au serio Agatho ante locatus sit. Indicat autem illatus post optativum cum el part. coniunctum indicativus, de obiectira alicuius rei veritate agi, quam verbis exprimere solemus: im Ernste, wirklich, in Wahrheit. Exempla si requiris huius structuræ, vide Stallb. ad Apol. Socr. c. 12, annotationem. Adde Symp. 177* D. el ovv Zwdoxei xal vpiv, ykvoix dv i)piv iv A oyoiS IxavtJ Siaxptftif Apol. S. 35. A. ei ovr xjpcHv ol Soxovvxe? 6ia(p&peiy ehe tiocpLqi etx8 avdput ei'xe dAAp xal &al8pa xal tolgde, ei Vfiets ot 6vv'm<&taxoi it Lieiv vvv diieiQr\xctxe' ijfiei 'g (ilv yag dei advvaroi. StaxQttttj 8’ lt,aiQC3 Xoyov ' Uavog y«(J xal dp.rpuxtQa, agt i^ccQxetisi avrta qxoxeq av itouofiev. ineidrj ovv fioi doxei ovSeig rmv itaQovxcov itQodvnag %%eiv xgog ro itokvv tfnviovv (Sorpiit roiovroi S6ovrat, al6xpoy av sfrf. b, e. Wenn nun die anter ench, welche fiir weise, tapfer oder soust tugendbegabt gehalten werden, wirklich s o sich zeigen sollten, so ware daa aller Verachtnng werth. iB,aipw Xoyov, Vulgo i^cdpoj rov Xoyov legitur. Articulum plurimi codd. omittunt, quem ut minus desideremus, exempla faciunt Phædr. 242. B., de Rep, VI. 492. E. alia, et similium locutionum analogia. Legitor v. c. in Rep. PJat. L. II. 357. A. o oprjv Xoyov dnrjWdxScLi, quo loco articulas in uno tantummodo Paris, cod. comparet. Neque seriorum scriptorum auctoritatem nunc curamus, qui articulum addiderunt; hoc fecisse constat, qui nostrum locum imitatus est, Aristidem Orat. II. Tom. II. p, 269. TlXatcjva 8* lt,aif)oo rov Xoyov ixecvoS yap apupotepa. Articulum addidit, quem non abesse posse putaret, xcd omisit, quod non intelligeret. Kal autem ita positum est, ut indicium primitivæ conformationis verborum ait: ixavoS xalrovro xal ixava, pro quibus verbis cum per compendium loquendi dixisset Plato dp<p6TEj}a, xcd remansit. dist ££> apx e6 ei avT(p. Stallb. rectissime : ut satis habiturus sit, ut ei satisfacturum sit, utrumcunque faciamus, ovSelf rcor xaportcor. H. e. Nemo eorum, qui hio adsunt in convivio. Admoneor his verbis de loco quodam Apol. Socr. p 22. B, c. 7., quem hucusque nemo videtur recte interpretatus esse. oXiyov avr cov anavTES ol icapovisS av fttXnov UXeyov xepl gjv avrol inenoripiEtiar. Convertit hæc verba Stallb.: omnes, qui aderant, melius istis de carminibus solebant indicare, quæ illi ipsi composuerant. Addit autem, non sine vi repetitum esse pronomen avtol, quo graviter significetur poeta» ipsos de suis ipsorum carminibus peius iudicasse., quam alios homines, qui illos carmiua recitantes audierint. Melius in explicandis his verbis versatus est WoIUus: a Nam prope dixerim omnes pæne, qui hic adsunt, istis meiins dicerent Ue iis, quæ isti composuerant; « quamquam ne hic quidem Platonis voluntatem agnovit. Non verisimile euiin, homines fiavavoovS, qui nuuc arbitri sunt iu iudicio, melius potuisse de carminibus iudicare, quam poetas. Sensus est totius loci: Ich schame mich nnn, ilir Miinner, ench die Wahrlieit zu sageu, Dennoch muss es heraus. Alie, die hier anwesend sind, wurden fast besser, ais jeue uber ihre Werke, uber das sprechen, vas sife irgend selbst gemacht hiitten (h.e. si qui ex sua qnis f itlvuv qIvov, l'dog av lym tcbqI tov (U&vtixeQftai, olov D ictiy raXri%^ Xiyav rjtrov av eirjv ajjdtjg. ifiol yccg di] tovro ys oiuca xcctadrjl ov yeyovivai ix tijg Icctqlxijg, ott %ateitbv tolg (iv&QcoTioig 7] (ilfhj loti, xai ovre ctvxbg bxcqv rivca xoqqqj l&riyfiaitu av iti&iv, ovxs akkco qtxt arto aliquid fecissent, vid. Matth. Gr. pl, {.599. 119S.) idcjS av ifri ~ 7/ xx ov Av eiijv. Repetita est av particula in eadem enuutiatione non negligentia scriptoris, at olim multi arbitrabantur, nequo explendæ orationis caussa, sed at loquentia modestia elaceat magis, qui sperat fore, ut de ebrietatis natura quæ sit, si verum dixerit, minus fortasse molestus convivis videatur. Tari cuuctatiouo et modestia, quæ tum io verborum modesto significatu, tam ia singularum orationis partium dispositione cernitur, Cie. de oificiis loquitur L. I. Nam pkilosophaudi scientiam concedens multis, quod est orationis propriam, apte, distincte ornateque dicere, quoniam in eo studio ætatem consumsi, si id mihi assumo, videor id meo iare quodam modo vindicare. ort xaXeirov 7 / JIES 7 / idxty . Adiectivom haud ruro neutro genere poni seqoente substantivo, ad quod pertinet, femini masculinive generis, satis hodie notum est. vid. Matth. Gr. plen. §, 437. 815. Sed non perinde esse, utrum genus nominis in se suscipiat necne, ndiectivum, Rdckertu» ad h. 1. docuit. Puto autem, inquit, nd7 4oetiva sabiccti genus tum sequi, quum res aliqua, qualis sit, quæ que attributa habeat, describatur, omnino quum do certa re certi quid pronuntietur} contra neutrum locum habere, quoties vel de certa re, cui generi adnumeranda sit, prædicetur, vel de re in universum cogitata aliquid pronuntietur. Equidem sic statuo! Adiectivum substantivi genus in se suscipiens substantivo subiungi ita, ut, qnod singulæ alicui rei conveniat, significet, contra nentro genere positum, substantivo non subiunctum esse, sed ad idem æquiparatnm. cfr, Lach. 192. ovh dpa zi)v ys roiavtyv xaprepiav drdpiocv opoXoyi)otis elvat, bceidfptep ov xccXij idttv, 7/ avdpia xaXov idttv . Adde Ilipp. Mai. 288. B. StjXsia imtoS xaXr) ov xaA ov; Ibid, p, 288. C. Xvpa xaXrf ov xaXov; xvrpa xaXi) ov xaXov ; kxcov elvai, Addito infinitivo hominis alicuius liberrima voluntas significatur ita, ut simul coerceri posse atque minui libertas illa indicetur, cfr. Phædon, 80. E. idv phv xaSapa (sc„ V fax ?}- ) dnaXXdtTJftai p?/6lv Tov doopatoS i(peXxov6a dre ovdtv xoivGjvovda avxai iv rea fiUp kxovda elvat; utpote quæ nullam suscipiat, quoad eius fieri potest, quantum in eius potestate est, cum corpore cdmmercium. Addendam hoc est atque beue tenendum, non adhiberi Ixojv GvfifiovXivScani aXXag te xal XQcuTCaXaivra tzi hi rijg TtQOtiQciiag. ’AXXa [irjv, Hq)ij cpuvai vTtoXa^itvta (balSqov tov MvQQivovelov, eyays Ooi sia&a xti&eodca aXXcog te xai cczz’ av mqI IcaQixijs As/?;g' vvv 6’ av fiovXovzcu xal oi XomqI. Tavzcc drj axovSavzag Ovy- E I tlvai nisi in iis enuntiationibns, quæ actionem quandam contineant sive revera additaxn, sive mente supplendam. Idem cudit iu omnes figuras dicendi, quæ nostræ consimiles sunt, v. c. to vvv elvai. cfr. Lach. cap, SI* fin, zo 5h vvv elvai ttjv dvv ovdiav SiaXvdGJjuev h. e. wir vrollcn aber fiir jetzt, d. b. vas nns fiir jetzt uur zu th uu iibrig bleibt, nns treuneu, Finitus nimirum dies erat, noctisque adventas in proximum diem differri disputationem iubebat;' quare Socrates aXXct Ttoir/doo, inquit, gj Avdtpaxe, tama, xal tf £<0 Ttapd. dl aypiovj iav Seo* i&4 Xy. Male autem Mutth. in Gramm. plen. $. 546. 1071. g liuc trahit Piat, Protag. p, 317. A. eycj t ovtoiS dnadi xaxa rovro elvai ov B,vji<pkpojiai, neque recte, opinor, Stallb. verba convertit in Protag. ed. p, 45. : mihi yero cum his omnibus, quantum quidem ad hoo attinet, non convenit. Kata tovro eodem prorsus modo h. 1. positum est, quo in Apol. Socr. 17. B. legitur: el jtev yap tovto A eyovdiv, opoXoyoiyv av lycoye ov x at a rovro vs elvai fitjzcap. Itaque certum esse reor, Protagorara dicere 1.1. i mihi vero cum his omnibus hac ratione sophistæ esse non conducit* Explicatius paullo infra S17* B. eandem sententiam Protagoras prot fert : iyco ovv xovtgjv xrjv ivavxiav aitadav oSov iAh/XvSa, xal o^ioXoy gj xe docpidxrjS elvai 7ial xaideveiv av$pGJ7tovS* x. r. A. dXXcoS xe xal xpantaX&vxa £xi. Exspectaveris XpantaXojvxi, Infertur interdum post dativum casum accusativas augendæ gravitatis caussa. Nam vis quædam est in anomalia habetque, quod præter exspectationem fit, proprium suum acumen. Ceterum nou poni solet dativo præcedente accusativus, nisi infinitivus adsit ut nostro loco Ttieiv y cura qno arctius coniungatur. Similiter iu Pl, Criton. p, 51. D, ofiojS Tcpoayopevopev xgj i£ovOiav TtETtoupiivai f A$7jyaLcj v xco povXojikvcp,\ . . igeivai Xafiovxa xd avrov aitievai OTioi av ftovXr/rar. Lex nimirum Attica, quæ cum gravitate h. 1. laudatur ajti$i Xapojv xd ddvrov x. X. A. audisse videtur. Symp. p, 188. I). ovroS (sc. o"Ep(&S') xyv jiEyidXTjv 8vvajuv kxei xal nadav y/dv evdcxipoviav 7tapadxevd?,ei xal dXXyXoiS dvvapkvovS oj.uA.elv xal <pi\o elvai x. x. A., ad quæ verba vide annotationem. lyooys do l el&Sa xel$ed$ai. Interpunctionem post 'XefædSai vulgo positam expungendam curavimus ; verborum enim dXXojS xe xai ea ratio est, ut antecedentia cnm sequentibus arctissime coniungant. Eodem %toQtZv mxvrag firj Sia iil&rjs itoir]<Su<s9ai zrjv l v tm itaifovri OvvovUtav, aXX’ ovta, xivovza g XQog iidovtjv. Cap. V. ’Exh8t\ tolvw, cpavca rov ’EQvi,liitt%ov, tovto fiiv deSoxtai, xlvuv '6<Sov av ixaotog (Sovfojzca., Ixavayxeg modo in superioribus comma delevimus post 6 vp( 5 ovXev 6 aipi et post itielv, ut ne esset, quod obstaret, quominus xpainaXarvxa participium ad infinitivum præcedentem referatur. Ceterum recte Stallb. monet, art * av XiyrjS cum gravitate dictum esse pro iav rl XiyyS. vvv 8 * av fiovXovxai xal ol A oixzol, Vulgo post av legitur ev, idque probant codd. plcriquc. Pro av noa paucis in codicibus av reperitur; tredecimcodd. ^ovAcj^tarihabcnt. lia.stius cum intelligeret, ol AorJ rol non de iis intelligi posse, qui assensum suum declarassent in præcedentibus, neque vero ad ceteros convivas relatum, commode cum insequentibus verbis conciliari : xavxa 87} axovSarxaS tivyxcoptlv navxas x. r, A., scribendum coniecit Spec. erit, 12.: vvv 8’ av iv fiovXevGovxai xal ol Xontoi, hoc ut esset : modo ceteri quoque bene sibi consulant. Eodem fere modo Ficinus in coiit. : nunc si militer, modo ceteri quoque consentiant. Tliierscli. in Spcc. edit. Symp. Piat. 8. vvv 8 * av ftovXotvx * av xal ol X olito i verbis locnm sanare studnit. Astius vvv avxa (iovXovxai xal ol X ontoi exhibuit. Orell. ad Isecr. de Antidos. maluit 324. : vvv 8* el ftovXovrai xal ol Xontoi. Wyttenbach: vvv 8* opa ei vel vvv 8' av et fiovXovxai, quod Reyndera. In textum recepit. Riickertus Platonem scripsisse suspicatur : xal vvv 8* av, iav fiovXovxai xal ol Xontoi: Consueri in omnibus tibi obtemperare, quæ dicis de arte medica, et nunc quoque (sc. tibi pbtemperabo) modo velint etiam reliqui, Stkllb. verbis nihil mutatis nisi quod ev post av positum omitteret, hæc exquisita, inquit, brevitate dicta sunt hoc sensu: uunc vero rursus idem fiet, quando quidem etiam ceteri^convivæ volunt. Quam exquisitam boc loco Stallb. laudat dicendi brevitatem, equidem licentiosam appellare malim atque insolentem. Sed pone, verba vvv 8* av jiovXovXat significare posse nunc vero rursus idem fiet, quando q ni dem volunt, num verisimile est, Phædrum dixisse : Soleo tibi credere cum alias, tum potissimum disserenti super rebus e medica arte depromtis, nunc vero rursum tibi credam? Nihil coniectura opus est, ut rectissime Stallb. censet, neque quicquanx præter ev vnlgo post av posi • tum expungendum. Indicat autem av prægressæ alicuius rei actionisve repetitionem, manifestoque declarat hoc loon, ftovXovrat per prolepsin pro itei&ovxai positum esse. Verba convertenda sunt: Nunc vero rursus etiam ce- Si yrjSiv iivut, ro fi era rovro tlsrjyoviuu rr/v fiiv agri tlgeX&ovSav avlyrgtSa %algeiv tav, «vlovaav lavry -rj, lav /JouAijt at, raig yvvai^l raig tvSov, yyag 8's Sue Aoj/cw «AAijAots (Svvuvcn ro ryyegov. xal Si oiav A oyav, tl (iovAca&E, l&tXa vy.lv slgyyySaS&ca. &avca teris (fidem habentibus tibi) libitara est (sc. quærere potatio-* uis qu and ara moderationem.) Hoc dictum ut intelligatur, quam bene cum insequentibus verbis conveniat : Phædrus verba vvv 6 * av fiovXovxai xal ol Xoiitol dixisse cogitandus est vultu ad convivas converso quasi rogitaturus: Rectene loquor atque de sententia vestra? fi 1 } did Nota huno usum dia præpositionis. Optime Scliieierip* convertit: Ilier au f also waren alie iibereingekommen, es bei ihrem diesmaligen Zusammeusein nichtauf den Rausch anzulegen. Paullo infra p.176. E. eodem modo 8ia Xoyav d/ 1XijXoiS dvveivai. Apposite Stallb. laudat Piat, de Legg. I, 640. B. 1.6X1 8£ ys xoiavxrj <Swov6ia, tbttp tdxai Sia 2r}$, ovx dSopvfioS. Plura exempla si quæris huius dicendi usus, adi Klattli. Gramm. plen. d XX* bvx a, 7t lv o y x ai jxpos ijSovrjv. ctXX* ovxa sc. Ttotf\6a65ai. Ceterum ovxa accuratius definitur verbis inseqoentibus itivovxaS 7tpoS ySovrjv, Male Stallb. coniungenda censet ovxa itpoS TfdovTfy. nur so zum Vergniigen. cfr. Symp. 193- C, oxi ovtodS av rjpav ro ykvoS evSaipov yivoiro, tl £xx eX& tiatpev rov £ para x. x. X. Adde 215. A. 2 coxpaxTj 6* iya htaivetv, cJ avdpes y ovxcoS ticixtipytia. Si bIxqy av . Exempla huius dicendi usus plurima reperiuntur, quibus possis adnumerare quale reperitur in Alcib. I. 105. cap. 4. oxi avxov 6£ Sei dt>Vadxevsiv £v ry Evpdiry, quo loco indefinitum avxov præfigitur accuratiori indicio £v xy Evpany • Ad nostrum locum ut revertar, Ttpo S' ?}5ovijv apprime respondet nostratium : nach Wohl-# gefallen. Probatur hæc verbi notio verbis sequentibus : nlvtiv o6ov dv txa6xoS ftovXi/xai, bcavayxeS 6 e prjdlv elvai. £tz dv ayxeZ pySlr tlvai. Solebaiit regem (tftyi7C06iapxov') eligere convivæ, qui bibendi leges daret, quibus convivæ ad bibendum cogerentur. cfr. Symp. 213. E. apxovza ovv alpovpai zijs no 6egqS y taC dv vpuS IxavaS Tityre, ipavxov *ro perci rovro yovpai. Tope ra rovro cum gravitate dietnm significat: quod attinet ad id, quod post hæc sequitur. Recte autem annotatum est a Riickerto: verba hæc nunquam temporis solam consequentiam denotare, sed ubique internum aliquem nexura inter præcedentia et sequentia designare. ElSrfyovpai verbum quod 177 bt] itavtuq xcd flovXiaft ai xat xsltvuv airov elgijytL6&cu. Elnslv ovv zbv ’Egv!;ltitt%ov, on 'H (ih> ftot aQyjj tov f.oyov lari xara rr/v EvqmISov MtXavlitittjV ov yaQ ijibs 6 pv&os, tt/U« <PuldQov tovSs, ov fitiZa attinet, Hcsycli. interjpretator elft]yeldSai • dv/ifiovXtveiv h. e* suaclere, censere, aliquid faciendum esse. Apprime verbo respondere videtur nostratium : etwas zum Vorschlag bringen, x i)v yev • av Xrj x p iS a Xaipeiv lav, Tibicinam dimitti Eryximachus iubet, ut 8id Xdycov aXX?jXoiS dvveivai convivæ possint. Notari autem h. 1. Xenophontem, qui in convivio suo tibicinæ locum dedisset, hominum quoruudam liodie satis explosa opinio fuit, vid, Boeckh, de simultate, quæ Platoni cum Xenophonte intercessisse dicitur 8, seqq. cfr. Protug. 347. C, Tiocl ydp 8oxei poi xo 7Cepl 7Coir]decoS diaXtyeCSai opoiuxarov dvai xoiS dvpitodloiS xoi$ xgjv q>avXa>Y TtctL ayopaicDV dvSrpGJTtGDY. xal ydp ovxoi, 8ia ro pj) SvrctdSai aXXj}XoiS 8i iavxcZv tivv&Lvai iv tg5 itoxco pr}8\ 8id xijs kavxcov (pcovijs holi xoov Xoycov xcoy kavxcov vito ditaiSsvtiiaS, xipiaS noiovdt xds avXrjxpidaZ, rcoAAov piOSoiytEvoi aAXorpiav cpcovifY xijv xqjy avXaiv, 7ia\ 8id xifi ixeivaov qxxvifi aXXijXoiS dvveidtv. onov 8e xaXol xayaS ol dvurcoxai xal TCuraihtvpirui elo \v, ovh dv l SotS ovt avXr r xpidai ovxe opx*/dxpi8aS ovza ipaXrpias, «AA* avcovZ avxolS \xavovS ovxaS dvvtivai dvtv xu)v Xi/pav xe xal ItlXlhlddV xovxcov dia xijs avx&v (pwpS, A lyovxaS xe xai dxovoyxas Iv pipet lavxojy xodplooS, nav 7tdvv itoXvy oivov itioodiv. Perscripsi hunc locum, quo non Platonis sententia Socrati adseripta contineri videtur, sed ipsius Socratis iudicium exprimi, ut clarius intelligatur, etiam in minutioribus rebus Platonem ad Socraticos mores scriptionem suam accommodavisse. xait yvyaiZi talZ Ev8ov, cfr, Corn. Nep. præf. $. 7. Neque sedet (ac. mulier) nisi in interiore parte ædium, quæ gynæconitis appellatur. Ceterum ut paullo supra 8ia pi$TjS, fla nunc 8ta Xdyojv positum est adhærente, ni fallor, notione temporis, quasi dicere voluerit Eryximachus: 8ia Xuyor 8iax pipeiv xtjv tj ylpav . ei p ovXe 0% e, i^iXoo. Differre inter se videntur hæo verba eodem modo, quo inter se differaut verba et XPV* Nimirum eam voluntatem i$£A eiv verbum denotat, quæ cousilio nititur atque intelligentia, PovXedSai contra adhiberi selet, ubi aliquis impetu quodam animi fortuito abripitur. D. avAovday kavtij, rj, lav PovXrjxai, xaiS yvvat £,Lv h • r, A. h. e.,' oder wenu sie Lust liat. Adde 179. B. xa\ p?/v vjrEpaito$V7}dx£iv ye povoi ESlXovdiy ol ipaovxeS. Symp. 190. A. lito pEVETO 8t> Op$6v, GjSTZEp YVYf uTtorlpcjdf povXjfSeitj h. e. nach welchcr Seite es ihn hintrieb, cr Lust liattc. Igitur conMysiv. OaiSpog yuQ sxætots xqus (t£ aynvaxztSv Xeyzi • Ov 8uv6v, (prjGiv, u’Eqv^m%e, kXXol g [iiv ruti &iav vfivovg xal ncamvag sivca vico tiov itoirjtdiv kejcoirjjiivovg, ta di 'Eqciu, rijXixovtcj ovu xal xoGovtto vertenda snnt verUo nostra : Mit welchen Reden wir non den Tag hinbringen wollen, bin icb, so ihr LUST habt, each vorati schlagen entschlossen. Prorsus eoden# modo Syrap. 199. A, a\Xd rd ye aXrj$i} % el fiov X b6$e, iSiXoj linetv xar ipavrdv. cpavai drj rtdvra? seqq. h. e. Es hatten nun alie ja gesagt und sie urollten es and hatten in ihn gedrungeft, er mochte ihnen die Eroflnung machen. Coacervatis verborum infinitivis satis vivide turba describitur' convivarum strepenti clamore sermonum materiam exigentium. Ttard r?}v Ev ptniS ov MsXav innyv. Versus Euripideus est: ovx i/ioS 6 pv$oS, aXX’ ipij? pi/rpo? Ttdpa, ad quem alludens Eryximachus dicit ov ydp ipoS o' pv$o?, aXXd $ai8pov rovSe. cfr. Alcib. I, 113. C. rd r ov EvpiniSov apa ZvpftaivEi, co AXxifiiddtj, dov rade xiv8vv ev ei?, aXX 3 ovx ipov axrjxoevai, ov8* tya/ eij.il d ravra Xkycov, aXXd 6v. Adde Apol. Socr. 20. E. xal poi, a> avSpe? ’A5?jvaioi, jn) SopvfirfirjrE, prj8\ dv dd%Go n vplv /xkya Xeyeiv, ov ydp ip dv ipcd rov Xoyov x. r. A. Ad amovendam dictorum invidiam hoc Euripidis versu veteres usos esse sæpenumero, et ab interpretibus passim annotatum est et exempla docent, quorum ex numero Apol. Socr. 20. E. Nostro loco Eryximachus versum Euripideum laudat, non quo dicti magnificentiam excuset, aut sententiæ insolentiam, qoibus invidia auditorum interdum excitotur, sed suum cuique tribuendi studio. Initium orationis, inquit, ad Euripidis Melanippen accommodandum est, nam non mcasant, quæ dicturas sum, sed Phædrus, qui hic assidet, eadem excogitavit. vpvovS xal Ttai co v a Tlaidva? codd. nonnulli habent et scliol. Verba schol. laudata 35. in hunc modum restituenda sunt fortasse: rraidiv aS' ij rovS Xeyopkvov? naiavas, vpvovS Ei? 'JnoXXava htl xaranavdsi Xoipov. [rj Ilatr/ova r dv tcov $£gov iarpdv •] 7} naicova? 00? vvv, cddds ini evrvxia xal vtxy, 8rd rov &j, i% ov xal natcoviSjEtv. Verba rj Tlanjova rdv rcov Seiuv larpov uucis inclusimus, quod aut abaliena raauu addita sunt, aut casu quodam a sede sua in alienam translata. rrjXtxovrtp ovrt xal ro6ovrcj J Ficinus habet: tantum talem ve deum, Ast. verba convertit talem tantum q ne. Stallb. tam multorum bonorum auctori et tam potenti. Exhibet in conversione Schleicrm.: dem Eros aber, eiuem so grossen und herrlichen Gotte, Optime Riickcrt. rrjXixovro ? essa tam vetustus annotavit. Addit idem, Eryximachum querelam B &£a, firjSh £W ndxoTE toCovtav ytyovotov xoiijrdv jttTKnrjxivca (irjdiv iyxco/uov; tl d£ fiovlu uv axi$a6&ai tovg ZQijGrovs tiotpxitas, 'IlQuxktovg (iiv xtd uklav Phædri referre, qtil in oratione sua hoc ipso nomiue vel maximo honore dignam amorem prædicet, quod omnium deorum sit vetustissimus. Iloc igitur ei indignum videri, quod Hercules quidem, recens donatus immortalitate, laudatores repererit, Amor autem, omnibus ipse prior, suis laudibus careat. prjSlv iyxwpi ov. Valckenar. Diatr. iu Eurip. Reliqq. 157. scribendum coniecit prjSk iyxooptov 9 quam scripturam ut ardori loquentia apprimo convenientem probaremus, si lyxcopiov verbum latiore potestate careret. Complectitur autem iu se vfivovj xal TtaidSvaS, ut Ilgen. ad Scolia XXXVII* docuit. Queritur igitur Phædrus, quod, cum in ceteros eosdemque Erote multo inferiores deos poetæ hymnos composuissent et carmina pro salute et felicitate suscepta, e tanto eorum numero ne unus quidem in Erotem carmen conscripserit. sl SI ftov\et av tixlipa65ai dvyyp d <pei v. Ficiuus habet : atqui, si vis, inquit, o Eryximache, quærere, invenies profecto Sophistas disertos soluta oratione Herculem aliosqne laudasse, quemadmodum peritissimus Prodicus, quamquam hoc minus alicui mirum videri debet, sed etc. Hac conversione motus Stallb. Platonem scripsisse censet : EvprjdetS 'HpaxXeovS plv xai aXXxay i ivyypdtpeiv (sc. avt ovS.) Dubito, num recte. Nam illud invenies additamentum est, ut videtur, Ficini, qui concitatioris hominis verba apta brevitate reddere desperaret, Riickert. interpunctione post doxpxdxaS deleta et posito post 6x&rpadSai commate sensum vetfborum ait esse; porro optimos sophistas. Etenim formula, inquit, ei Se ftovXst, cui plerumque non ndditor infinitivus, quem h. 1. appositum videmus, ita adhiberi solet, ut novum inducat vel exemplum vel argumentum. Accusat. rovS <So<px<$xds propter hanc, quam indicavimus, formulæ vim nou putem obiecti casum esse ad tixhpatiSau, quamquam supplendus hic ipse erit ad hunc infiuit., sed subiecti ad seq. dvyypdtpeiv. Inde patet, usque ad SvyypacpEiv omnia pendere e verbis ov Seiyov. Displicet hæc interpretatio tribus de caussis. Primum tl Se ftovXet nusquam reperitur cum infinitivis verborum coniunctum, ut novum exemplum commemorari denotet; deinde mireris post 6xtif)a6Sai interpunctionem, qua efiiciatur, ut xovS XPV^ ^ovS 6o~ xpidtds non cum dXEiftadSoct conjungatur, ad quod verba illa supplenda sint tamen. Postremo verba tovS xpijdtovS dotpxdxds e præcedente ov Seiyov apta tortuosam atque hiulcam sententiam efficiunt. Si quid video, Phædrus diettirus erat: si 8h ftovXei av <5xiif>a6$ax rovf XPV~ 6rovS 6o(pi6rfx?yHp<xxXEOvS ptv xaldXXa>y iizaivovS (sc, avTovf) xataXoydSrfY 6vyypd<pe3Y> tZsxoxahoyaSriv tivyyQacpEiv, 6 pUufStog Tlgodixos xai tovto fisv ytrov xai ftavfiad rov alX kyaye ?jdrj nvi lvttv%ov (hpttcd ccvdQog Cocpov, Iv (p ivrjdav ateg i iCEp O fttXtltftOS Tlp6SlX0S?E p G>t oS 8h ov, tovz ov 5 a vy fiadx (Sx axov ; Facit nobis* cum in hac reFiciuus, qui paullo infra addit in conversione: cui non gravissimum videatur? Sed cum nondum ad finem enuntiationis pervenisset loquendo Phædrus, . in mentem ipsi venit salis quædam laudatio» qua minus etiam mira Herculis aliornmque encomium indicari debeat. Igitur suppressis verbis "Epc&ti dfc ov, xovx ov Savfioc dTGnaxoY, statim pergit; xai tovto puv ytTOY xai Savfia(Stoy, aAA’ fycoys x. r. A. xovS XP ydTovS. Ironice hoc dictum esse y ut mox 6 /JeAxtdtoS ITpodtxoS, Stallb. docet. Sohleicrm. verba convertit: und willst du dicli auch untcr den edlen Sophisten umsehen, dass sie auf den Herakles und Andero in ungebundener Rede Lobschriften verfertigen, vie der vortrelfliche Prodicus. Riickert. ad h. 1.: XpydToi, inquit, sunt boni, optimi, die guten. Adhibetur enim hæc vox iq derisione. TovS xpyfaovS 6o<pi6raS nou Socratis verba sunt Sophistis infestissimi, sed Phædri, hominis a studio sophistarum non alieni, ut laudatio Erotis docet sophia stica arte composita 178. seqq. Vehementius autem quam iu poetas, Phædrus in sophistas invehitur, utpote qui, cum siot rerum utilium laudatores strenui, inprimis Erotem laudare debuerint. Sententia est totius loci ♦ Ist es nicht achreck licii, dass andere Gotter von den Dichtern gefeiert werden, dem Eros abfcr, dem altesten und segenreichsten Gotte auch vou koinem der vielen Dichter ein L«ed dargebracht worden ist? Willst du nuu aber die praktischeu Sophisten ins Auge fassen : dass sie uber Hercules uod andere Lobschriften abfassen, wie der tuchtigate uuter ihnen, Prodicas und das ist weniger noch xu bewundern, aber mir kam sogar eiumal ein Ruch zu Handen, in dem der Nutzen des Salzes auf bewundernswerthe Art erhoben war. xa\ tovto filv yTTOY xcl\ S av pa6 T ov. Unus cod. Vindob. et Vatican, liber alterum hoc xai omittunt probantibus Bastio atque Thierschio. Sed recte servant illud ceteri codices. Pertinet autem ad ?/ttoy, ut sensas hic sit: atque hoc minus etiam mirum est, quam hoc, quod in librum qu*udam incidi etc. Nec mirum est 7/ttoy præmitti voculæ, quum t ovcodtY habeat. Quam* quam non in promtu sunt alia huius collocationis exempla, Stallb. Iy cj ivrjdav aA,£f, Apto comparari iubet Stallb. Isocr. Helen. Laud. 304. tvy fily yap TovS /5oppv\tovS xa\ xovS aXaS' xai xd xoiavxa floyXySivTtoY iitaiveiv ovdeis 7too7fore XoyaY T]7c6p7jdEY. Cic. Brut* $. 47. Singularum rerum laudationes vituperationesque cou* scripsit, quod iudicaret hoc lora* C titaivov davfiuGiov i'xovres xqos w(fi/.uav • y.at aXXa Toiavta (5v %va XSoie Sv iyxexMiuaGfieva. r 6 ovv xoiovrcov fiev ittQi noXXrjV GxovStjv itoirjOaG&cu, "Egma Se Hijdtva Tta av&Q dxav ter otyiyxivca tls ravxrjvl xrjv tjpi toris esse propriom, rem angere posse laudando viluperandoque rursus affligere. Vid. Wolf, Prolegg, ad Demostii. Lept. XXXV* Restat, ut indicemus, cur Prodicus Ceus hoc loco fiii lr idxoC audiat. Multam operam posuisse perhibetur in verborum discrimine explicando, quæ 8iaipfdtff rcov ovopdxcov vocator Prolog, 358. A. Iloc studium acerrime perstringitur Prot. 337. A., D. et C, laudatur Piat. Lach* 197. §• 26. Hæc StalpedtS quamquam summopere a Prodico exculta, tamen Phædro tanti esse nou potuit, ut fiiXtidrofi Prodicum appellandum esse putaret. Satis notum est, Prodicum lucri caussa Epicharmi versum in ore gessisse: d 81 X £ ^P tc * v X&P a viP,£i. 8oS n xal Xapi n. vid, Axibch. 366. C. Sed ne hoc quidem satis caussæ est, cur fiiA XidxoS appelletur. Videtur potius, ut ita piAxiCxoS de eo valere, qui rerum laudem non nisi ex earum utilitate exaptat. Prodicus autem ne a diis quidem rationem utilitatis cohibere solebat, ut videre Jicet e dicto eius servato apud Sext. Empir, adv. Mathcm. 9. 18. i/Aiov xai defajnjr na\ Ttoxapovf xal xpTjvaS xat xaSoAov itdvta r d cocpsXovvxa xov ftiov rjpwv ol itaAaiol Seov S ivo puSctv 8ia X7}v ait avxcOv coepi- Anav f KciSditEp ol AlyiJitxioi xov NeiAov t xa\ 8id xovxorov Mtv dpxov Ji/prjxpav vopidSijvat xov 8h oivor Jiovvdov nal x d 8h vSaop Ilodsidcova, to 6h TXu p n Ilepaidxov xal ehee rcov evxprjdovxcov ditavxa. Addo Cic, de N. D* I, 42. m Quid Prodicus Ceus, qui ea, quæ prodessent hominum vitæ, deorum ia numero habita esso dixit, quam tandem religiouem reliquit?» Iam quod Prodicus fecit, ut iu deorum laudatione non deos, sed rerum utilitatem laudaret divino nomine insignitam, idem fero iu Erotis eocomio a Phædro factum. Nou in indolem inquirit atque iu naturam dei, sed rerum, quarum auctor Eroa esse perhibetur, utilitatem exponit j quo maiorem illam videt, eo maiore honore deum exornat nullo veritatis respectu habito* Non mirum igitur, si Prodicum maxime laudandum Phædrus censuit, ad cuius exemplar ipse laudationem Erotis composuit. Ceterum quod Herculis laudationem attinet, Riickertum audi ad h. 1. annotantem: Herculis laudationem scripserat (sc, Prodicus) in libro, coi oopai titulus, ex quo notissimam de Hercule in trivio fabulam mqtuatus est Xcnoph* Mem* II*, 20. Prodici quippe admirator usque adeo, ut, quum in Boeotia vinctus esset, quo tempore ibi sophista versabatur, vade dato ad audiendum eum o carcere prodiret auctore PJiilostr. vit. soph. I, 12. ro ovv x oiovtov seqq* Vulgo post -dpvij<5<xi comma positum reperitur, punctum post Wyttenbach* Qttv a^ltog i(twj<Sai - ukX ornag tffilbftcu toGovtos S-eos ! Tavxa 8tj poi SoxtZ ev tiyuv ®ccZ8qos. eyui ow Int&vfico a fi a (ilv tovra iqctvov elgeveyxeZv xal ^txQiSao&cu, afict de tv tc3 xccqovti itQ&nov jioi 8oxeZ Bibi. Crit.^T. I. YoL, ra. 10. oti ante ovxcoS inferciendam cenanit ; Steplianus coniecit a\\’ ovxcaS TjpsAijdSai xodovxoy Seov. Non mirum, lumines doctos in verborum structura admodum hæsisse, in qua componenda ipse, qui loquitor, impeditum se atque implicitum sentiebat, Addita ovv particula manifesto indicatur, verba superioribus annectenda esse; sed quoniam omissa sunt illic, e quibus hæc exaptari potuissent, xovx vv SavpadxaSxaxoy; factum est, ut quædam structuræ ambiguitas oriretur, et dicenti, et audienti molestissima. Ex hac structuræ difficultate ut se extricaret Eryximachus, dissecto inceptæ structuræ filo pro infinitivo indicativum posuit. Hinc bene habet exclamandi * signum, quod post &eoS positam est ab interpretibus, minus probem post vpvijdai, Verba convertenda sunt: Dass, sage ich, an solche Dinge viele Miihe verschwendet wird, den Eros aber Iceiner noch wiirdig zu feiern versucht hat, sondern so vernachlassigt wird ein so segenreicher Gott! a^icoS v pvrf dat. Wolfiu» ad verba tc3 6b "Epooxi ptj6bv iyxoopioy annotavit: Man muss annehmen, und dies scheint mir das wahrste, dass Platon vorsatzlich seinen Phædrus etwas sagen lasst, das nicht gegrundet war. Viro doetissimo concedimus, Eroti laudatores vix deesse potuisse ; sed cavendum est, ne Phædro aliquid imputemus, quod nec cogitavit nec dixit. Negat tantummodo repertum esse adhuc, qui laudem deo dignam ediderit, non negat, prorsus neglectum iacerc atque contemtum a poetis sophistisque deum, Iam quid sit laudem deo dignam edere s. dB,iooS vpvijdai (roV Seoy), infra paullo explicabitur. ipavov elfey eyxetv h, e.' symbolam dare. Non caret lepore in symposio philosophico hæc dictio, de cuins tror pico usu conferri iubet Stal». Casaub. ad Theophr. Charact, c. XV. xo dpijdai xov Seov. Minus qusfcrendum h. 1. est, quid omnino xodpEiv significet et aB,iooS v/ivelv, quod paullo supra legitur, quam qua significatione hæc verba adhibuerit Phædrus. Socratem ipsum interpretem sume 198. E. x 6 dk apa (sc. ro iyxcopia^Eiv') ov xovxo jjy xd xa\co$ ixaivEHy oxiovv, aAAcz xo aZs pkytdxa av axt$ iv at x ai itpaypaxi xal co S xdWidx a iav x e y ovxgdS iav xe prf' el dfc TfiEvdrj, ovdbv ap yv izpayjxa x. x. A. Atque eodem fere modo ipse Eryximachus 177. D. Soxei yap poi t inquit, Xpijyai txadxov ypoSv Adyov eItzeiv Inaivov *EpooxoS cJ S av Svvyxat xaWidx ov. v rj ptv iy \6yoiS . Wolf* convertit : eine reichhaltige, weit 4 tlvui rjuiv toig xuqovOi xoOfiijtiai rov &tov. tl ow D £ vvdoxei xai vfilv, ytvoiv’ civ rjfiiv iv koyoig ixavi) dictTptfir). doxei yaa fioi yjirjvca Zy.utirov i^fiwv kbyov tiiteiv htaivov "Eqmos 1% i dsha wg av Svvtjrai xakkidrov, a$yuv 61 QcuSqov icgtotov, inudrj xai arpsJrog xaraxuzai xai 1'tiuv cifia xarr/Q rov koyov. OvStlg Coi, o3 ’EQv£lntt%£, (favea zbv Eoxqcizi), ivavzla iprjcpitilauftige Materio zum Reden. ypiv iv X oyotS idem fero est, atque yperipoiS Ir A oyoiS. Sensus est.* Wenn nun auch euch wirklich so diinkt, so hatten wir in aasern Reden sattsame Unterhaltung» De structura huius enuntiati vide ad 176. C. Minus probabilis Stallb. ratio explicandi est hæc: tl ovv %vv- xai vjuiv, ovtco Ttoicoptv yevoiro yap av ypiv iv Aoyoi$ ixavy biarpifty. i tz\ btB,ia. Sic Bekk» Stallb* alii; Riickertns veterum editionum lectionem imbLB,ia in tettum recepit usu Homerico nixus, quem Plato haud raro imitatus sit* Vid. F»uttm. Lexil. 173» seqq. Fortasse recte habet iitibiByia^ ubi narratur, quo ordine aliquid factum sit; contra quo ordine aliqnid fieri debeat, ubi indicator, rectius ini 6e%id exhibetur, v. c. in Piat, de rep, IV, p, 420. £. xai rovS xtpapia? xaxaxXlvavraS t inibi%ia Ttpoi ro itvp btanivovrds Tt xai tvcDXovpivovS H . T. A. De xPV y Cct verbi potestate J es miisse wolleu, vide annot. ad 176. E. narrjp rov Xoyov . J7anyp vocis insolentiam Stallbaum* leniri posse arbitratus est addito exemplo Phædri 257* B* &aidp6s re xai iyco Avdiav rov rov Xoyov nazipa alxioo pevoS. Fortasse EryxtfBachus rursus ad Euripideum illum versum respexit ovx ifioS o javSoS, aXX* ipffS jirjrpo S napa, atque a se quidem profectum sermonem negat: patrem eius Phædram esse contendit* y ra i p anxa. De his verbis vide Commentat. de Piat» Symp, Certissimum autem esse existimo, Platonem his verbis lectoris animum ad futuram Socratis orationem tanquam ad caput libelli dirigere voluisse. Ceterum ne mireris, cur, cum Socrates ra ipoxixa initizatiSat dicatur, Aristophanes Bacchi Venerisque cultor nomiuetur, Agatho et Pausanias indicio addito nullo ad Erotis laudem celebrandam promti perhibeantur: Schoi. habet s. v, f Aya$QDVoS rpa yaSt ini paXaxia zaby . yv b* ovtoS ... itaiSj 'ASyvaioS .... naibixa JJavbaviov rov r pay ixov, x. r. A. Qui mutuo amore se complectebantur, iis nihil iucundius contingere potuisse consentaneum est, quam laudationem Erotis. Non commemoratur autem h. 1. Pausaniæ et Agathonis amor mutuus disertis verbis, quod tum temporis notissimus erat. ovbh pyv 9 Api(StO(pdvTjS. ovbh fiyv illatam post ovre ap t rta. ovts yaQ av xov lya c<itoj<5aiui, og ovdiv gtijyt alio IniGtotGxfai rj ra Igatixa, ovts xov Aya&av xal e ITavUuviag, ovds yrjv ’AQiOTu<pdvr t g, a xsqI AwvvGov xal 'AtpQoSktjv xdoct tj diatQcjli), ovds allog ovdelg tovtavl av lya oQa. xal r oi ovx l| iGov ylyvstai 7jy.lv Tolg vGtcctoig xataxstfdvoig ' ali’ Idv oi xqogQsv txavu g xal xal wg sYxaOiv, IgaQxtGst r}yZv . alia tvxu prime respondet Latinorum neque vero etiam, quibus verbis res quædam induci solet, quæ maioris momenti est, quam res paullo ante per simplex neque commemorata. Igitur cum gravitate Aristophanes totus perhibetur cura Baccho et Venere occupatus esse. De Baccho liquet, nam res scenica, inquit Stallb., Baccho erat sacra, vid. Casaub. de Satyr. poesi 9. ed. llamb. Venerem autem commemoratam h. 1. censet Riickertus, quod plenæ sint ve n eris Aristophanis comoediæ. Wolfius ad h. 1. annotat : In wiefern er mit der Venus zu thun gehabt habe, bezieht sich vielleicht auf einen Umstand, der der Gesellschaft bekaunt sein konnte, fiir uus aber verloren gegangen ist, vielleicht auf die Sitten ' des Dichters. Aliter nobis videtnr de hoc loco statuendum esse, quamquam in hujusmodi tenebris quis clare videre se audeat dicere? Ilaud raro Socrates nomina propria facili quadam litterarum mutatione corrumpere solebat atque ita immutare, nt nomen existeret, quod aive laudem sive vituperium exprimeret. Exemplo est 198, C., quo loco Gorgiæ Gorgnsque nomina inter se conferuntur lepidissime. Adhibita accentus mutatione in ’Ayd$oov et dya~ Scov nominibus ludit 174. B. Quid, si etiam hoc loco in Aristophanis nomine lusit? Significat 9 Api6xo<pd.V7}S cum, qni optimum prodit. Optimam autem, veteri proverbio, vinum et venus est, quod Græce audit: dptdxov diovvdoS xal *A(ppo~ dlXTf . x ai x oi ovx i B, Id ov —<*AA. Magnopere se torquent in huius loci explicatione, qui xal xoi conianctim exhibuerunt. Ut gravior esset xoi port. affirmatio, vocula ex scriptoris sententia initio enuntiationis ponenda erat. Id quoniam vetant fieri linguæ leges, xai expletivum præpositum est, do quo 6. diximus. Latine reddenda sunt verba: Pol non æqua couditione, qui ultimi consedimus, utimur. Quæ sequitur aWa particula, ita commode explicatur, nt omissum cogitetur, quod facillime suppleri potest: 7 j/ieiS ovv ovx ipovfiev^ «AA* idv iBiapxidei Locus nostro simillimus est Parmenid. 128. C. xai xoi GJSnep ye æl Adxatvai dxvXaxeS ev pexaSeiS xe xal IxveveiS td \£X$ivx a. aXXd npuxov fiev Ce xovxo Aay$dvet, oxi x. x. A,, quo loco ante aWd facillimo suppletur ovx zvpeZ xrjv afa/Seiav. 4 * ! aya9y xaTaQ%itto OtauSpog xtu lpta[HCc£ha rov "Egona. Tavta S>) xal ot nXHoi xaw Eg uqu £ we<p«<Sav t e xal 178 helevov axtg 6 Zuxqkti] g. ndvrav ylv ovv a exadros tfotev, ovre navv 6 'AgiOroSyyog lu.iy.vyto oirt av tyto « helvos Ueye mxvtct. « ydliGta xal av l<5o£e fioc d^ioyvrjfiovevtav sivca, tovttov v/iiv iga exdtStov xov loyov. tffiiv to iS v6tdx 01 $ xax an eipkv o tS. Dictam supra est 175. C. xov ovv 3 'Ayd Saova, x vyxdveiv yap kdxotxov naTaxalpevov, povov * Jevp cpctvai, oo 2ooxpaxeS f nap iul xaxaxeido. Sunt igitur ol vdxaxoi xataxeipevot Socrates ct Agatho. xv XV dyaSy. Formula erat, qua feliciter succlamare Græci solebant iis, qui aut navem conscendebant, ant ad bellum proficiscebantur, aut aliud negotium suscipiebant, cuius incertus eventus esset, cfr. Griton. 43. D, dW\ gj Kpitcov, xvxy aya$y. navxeS dpa £vvk<pa6 av. Wyttenb. scribendum coniecit dpa pro dpa t qua contectura efficitur, ut omnes uno ore consensisse dicantur. Hoc consentaneum est convivas fecisse. Sed quoniam non sine turba et clamore hoc fieri poterat •* nt quietius convivæ egisse viderentur, dpa non dpa Plato scripsit. De hi^ius particulæ significatu vide Heisigii annot. ad Oed. Coi. Enarr. CCVIH. Ortum dpa est ab apeo, soletque adhiberi, ubi ab argumentorum enarratione oratio ad finem tendit, h. e. ad conclusionem. Et cum singulos convivas Socrates nominasset ita, ut simul, cur ad laudem Erotis prædicandam parati essent, caussam adderet: ' om nes igitur consensisse perhibentur. Minus apte Schleierm. in conversione: Hierrait nun stimmten dann anch die Uebrigen alie uberein, ovre navv 6 *Api6t o et 1 J' poS. De horam verborum fine^ vide quæ dicta sunt in Commentat. de Piat. Sympos. Minut placet, quod Stallb. attulit ad ad hunc locum: Caute, inquit, hæc interposuit, ne legentes in eam inciderent opinionem, ut has orationes revera habitas, non ab ipso cuiusque ingenio convenienter fictas esse putarent. a^topvypovevtcov elvai. Codd. plerique a£,io pYTjpovevxoY j Bodl. omisso elvai 00 habet dZtopvrjpovevxov; in Paris, uno, Vindob. duobus pancisque aliis d&iopvijp6v£vta exstat, quod Bekk. in textum recepit, quem Stallb, Riickert. alii secuti sunt. Videlicet docti viri negant, a^topvripovevxovS oratores vocari posse, atque non nisi orationes illo epitheto recte Insigniri. Aliter nobis de hoc loco statuendum videtur. Verba xovxoov vpiv ipoo kxadtoy xov Xoyov ad præcedentia referantur drv UoB,k poi dZiopvypovevxcov elvai: verba a pa\idra nihil habent, quod ipsis 9 I Cap. VI. Flgarov (ih> y«Q, Cstuq Xiya, Irpi) &ui8qov aQ^dftivov tv&ivdt xo&tv ktyuv, ori filyag &tos ut) 6 ”Equs xal fravfiaatos Iv av&Qthitoig re xal &Eolg, sroA Aa%jj fiiv xal aXXy, ov% rpiMtd de xatd rtjv yivEdiv. rd 'yuQ Iv tolg XQtafivzcccav tlvcu tbv &eov, tlyuov, ij 8’ os' tex/iq- B respondeat. Igitur dubitari nequit de xai voculæ potestate, Kctl nimirum auget corrigendo sigoificatque atque potius. Exempla si requiris huius usus, vide Stallb. ad Apol. Socr. 23. A. Convertenda autem verba sunt: Was mir nun am meisten oder besser, welche Redner mir am wichtigsten und merkwiirdigsten zu scin schienen, deren Keden will ich euch einzelu darstellen. Proprie dicendum erat oi E8o£dv poi p <x\i6xa a.B,iopvjjpovevxoi elvai, xovxarv .... Genitivi e præcedente d exapta ta sunt, quod xai addito quoaiam pæne evanescit, infra positum habes xovxgov vplv ipdb kxa6tov xov Xoyov. Ceterum ex his verbis iodicnri licet de Apollodori ingenio, qui orationes non tam ex orationum rationibus, quam ex auctoritate et celebritate oratorum indicabat. Simili ratione paullo infra 180, C. non orationum, sed oratorum oblitus esse dicitur Apollodorus his verbis: $al8pov p\v xoiovzov riva \6yov Z<pij tinuv, pera $at8pov aAAovS’ tivaf, (li. e. oratores non orationes,) elvat, ojy ov jtavv dispvt]liovev ev. icp&xov p\v yap. Phædrus demonstrare studet, Erotem deum antiquissimum et honoratissimum esse, atque summorum bohorum, virtutis atque felicitatis benignissimum auctorem. Vide Comment. de Piat. Sympos. Ceterum de Phædro, Pythoclis filio, quem Socratis æqualem fuisse negat Athenæus XI, p, 505. F., et qui in Protag. 315. C. inter Calliæ convivas memoratur, rectissime Stallb, m Erat inquit, homo mollis ac delicatus, <Soq>oS T a ipGDZixd vid, Phædr. 227* A, Sectatus autem rhetores Siculos, iuprimis Tisiam et Lysiam, mirifice sibi placebat in oratione comenda et calamistris ornanda» vid. Phædr, p, 227.» 273** al. Itaque oratio, quam Tlato hic ab eo habitam facit, habet nescio quid fucati coloris et ornamenti, ut facile appareat, hominis ingenium et mores ut ceterorum convivatum, q Platone ad ipsam veritatem esse expressos. rd yap iv xoiS iep£6fivr xaxov. Sic optimi codd. Legebatur olim iv roiS TtpetipvtdXoiS sequente elrat xc ov Segov. Non dubium est, quin dixerint antiquitus Græci iv xoiS itpstipvtdtoiS Tipedftvtarov et iv raiS nps6pvrdxaiS itpstipvtaxr\v\ sed usu loquendi factum paullatim est, ut non solum iv xo U ltpE6fivtaxoS dicaretur, sed qiov de tovtov' yovijg yc<Q "Eoatog ovz elolv ovre ktyovrcu vtc ovdevog ovre ISiutov ovre TCoitjzov, aAA’ 'HaioSog xquwv filv %aog yeveO&ca (ptjOlv, ' avtdp inerra etiam iv Toi? rtpedfivtdry, Videlicet ea amplitudine verba £ v toi? esse voluerunt, ut quæ generis discrimen non suscipiant, quasi dicas, omnium rerum, quæ cogitari possint, antiquissimam, maximum, pulcherrimum. Exemplum huius structuræ est 173. B. napayeyovei 8* iv ry dvvovdine 2ooxpdrov? ipetCrrj? cov iv toi? paXidra tcor rore. Adde Symp, 178. C. iv xoiS 7tpedftvraro? elvai. tifiiov, i / 5* o? . In upo Vindob. exstat eido? pro y 8’ d?, ex qua scriptura, dupliciter posita rifiiov vocis syllaba finali, rijiiov ovetSo? effinxit Creuzerus ad Plotin, de Pulcritud. p, 146. Consentire videtur nobiscum vir doctissimus, tlpior verbum hoc loco "admodum frigere, neque nilo modo præcedentibus dei epithetis ^avpadro? et piya? respondere. Exspectaveris potius superlativum, qui exstat apud Aristot. Metuph. 1. 3. rifUQora* rov yap rd Ttpedftvrarov, Non mutandum est y 8 1 5?, quibus verbis ipsissima Phædri verba premi manifesto indicatur. Phædrum nutem dixisse reor: r o yap iv rot? nptdfivrarov eivat rdr 3coV ov rifuov . Addita negatione et interrogatione instituta efficitur, ut" orationis vigore vis superlativi compensetur. Ceterum eo facilius scribæ passi sunt negationem a præcedentis verbi syllaba finali absorberi, quo minus iotelligerent, interrogandi signo forte, ut fit, oblitterato, qui possit non honorifica esse laus antiquitatis. T EXfltf ptov 8 £ TOVTOV. Hacc verba si abessent, a nemine desiderarentur, et facilius suaviusque flumen oratiouis procederet. Cui euim non arrideat, enuntiatorum iunctura hæc : rd yap iv t 61? 7fp£(jpvraxov elvai rov Stov ov xt/uov; ?/ 8 9 u?, yovy? 8e,”Eporo? x, r.A. Cave tamen otiosum additamentum T exuypiov tovtov verba cen seas. Nimirum orationis continuitatem ita intercidunt h. J., ut gravior fiat caussæ commemoratio; simulque indicant, quoniam oratorum, ut videtur, propria sunt, Phædri orationem verbo tenus referri,# Huius rei, h. e. accuratissimæ repetionis, iudicium sunt etiam ?/ 8 ds verba, quæ Apollodorus posuit, ut clarius indicetur, iuitium orationis non nisi Phædri sententias, Aristodemi, non ipsius Phædri verbis descriptas ( ap^dpevov iv$£v6e itoSiv') contiuere, nunc autem ita pergi in repetenda oratioue Phædri, ut etiam ipsa eius verba repetantur. Ceterum perraro xexpypiov 8i, paprvpiov 8i, similia ponuntur, quia in subsequentihus yap part. reperiatur, v. c. Plat, de Legg. VII. 821. E. r expypiov 8i, iycd tovtov ovre vio? ovre itaXat axyxoa depov. ovx eld\v ovte i.iyovtaiy II. e. neque sunt revera parentes Erotis, neque esse a Vat £vpv6xspvo?, Ttdvtcoy e8o? a<5(paX\? aiei f ’H8’ "EpoS. &rj(Sl {ietcc ro %aog 6vo rovta yeviti&cu, yrpv re 'Aoi "Eqch tcl. IIccQpsvldr ( g 8e trjv ttvttiiv liyzi, quoquam perhibentur. Non esse revera parentes Erotis, non probator; non dici a quoquam ita tantummodo confirmatum liabes, ut allatis versibus quibusdam, quid Hesiodus et Parmeuides de Erotis ortu tradiderint, edoceare. Notabis igitur, quam Plato carpit, levitatem argumentandi. ovxe i 8 1 cozov . ’l8iarr?]f latissimi significatus verbum est, quod plerumque ex opposito accuratius definitur. Igitur non placet Ficini conversio: Id autem ex eo c o 11 s t at, q u o d parentes Erotis a nullo vel poeta vel alio quovis descripti sunt. Nec prosarium scriptorem cum Stallb. interpretari velim Idiooxi]? vocem. Antiquiores enim philosophi, ut Parmenidis exemplo docemur, prosa oratione non usi sunt, cfr. Olympiod. ad Phædon» p, 65« E* izoiTjxaS XeyEi ( sc. o JlXd ro ov) llapjiEvL8?fv f 'EpTttdoxXiot, *Entxappov* ovxoi ydp x. t\ A. Consentaneum est autem, philosophos et poetas ibi tangi, non poetas et prosarios scriptores, tibi in Erotis originem inquiritur» Convertit Schleierm.: von irgend cinem Dichter oder andern Erzahler» Exempla si quæris IduaXTj? vocis ex opposito explicandæ, legitur infra 178. D. ovxe tcoXiy ovxe ISiqjxtjy h. e* vreder ein ganzer Staat nocli ein einxelner Biirger. Prot. 322. *C» ei? Ixooy laxpixijv itoXXoiS IxctvoS l8icoxatS x* x. A. tprjdl pexa ro x^oS x a i ”E p m r a. Hæc verba quoniam cum autecedentibus nullo modo consociari possunt, Ileindorf., quem Schleierm» secutus est, post Iloio8oS pronomen relativum o? ponendam ceusuit, Wolfins <pij6\ 67 scribendum existimavit. Ileynius, Astins, alii, verba glossema censent, quod iudfcium Riickertus probaret, si Socratis hæc verba essent, non Phædri hominis inepti* (?) Sed ipsum audi Kiickcrtum: In Phædri, inquit, oratione nihil decerno, quæ tota tam inepta ei/, ut ii tollere velis omnia t quæ displiceant, haud scio, an nullum versiculum sis incolumem habiturus . (!?) Plato poetarum versus laudare solet duplici modo» Aut nudos versus afiert, aut commemorat aliquid, quod idem in sequentibus versibus continetor iisque comprobatur. Atque huius quidem rationis exemplum occurrit p, 195. D. n OytjpoS ydp *Ax?}v Seoy xe <pj]6iv ejvcn xa\ ditaXr/v' xovt yovv 71 6 8 a S avxij? dita~ Aou? Etv at, XlycoY Tij? piv$' djraXol TiddeS* ov ydp iit ov6eoS niXvatai y aXX’ apa 1 ) ye xax* dv8poav xpdaxa fiaivei. Prioris rationis exemplum est 197. C. Nusquam, quantum scio, poetarum versus laudat ita, ut prolatis ipsis eorum prosariam explicationem addat. Fortasse cum Riickerto foedidam quandam Phædri sedulitatem Platonem notaturum fuisse contendis. Audio, / f » npoitititov pkv * Epcora Itetur pijritSato xavrojv. C Htitodu 81 xal ’Axov<slk ag ofiokoyti. ovta itolkct%6&tv neque probo tamen. Nam hoc certe negari nequit, Phædrum recte loqui potuisse, ut non credibile sit, eundem hoc loco balbutientium instar locutum esse. Scribendum videtur esse: dAA’ 'Hdlodof xpturov plv xdoS tp?j6l yevidSat avtap Ixeixa tpj]6l yai’ ev pv 6t epv oS, nav tcov 28oS adqxxMs alsi rj 8 * "EpoS. Repetitum tprjdlv est, quo magis pateret, ab obliqua oratione ad ipsa poetæ verba trausiri. Factum autem videtur esse casu quodam, ut tprjdiv a sede sua in eo loco, quo id codd. exhibent, collocaretur, ubi ansam dedit nescio cui sciolo Hesiodeos versus prosaria oratione explicandi. De tprjdi verba ipsa poetæ indicante cfr. 177. A. $al8poS yap b«xQTore itpoS pe dyctvcottoov Aiyet* ov 8eiv6v, tprjdiv x.r. A. Adde p, 202. C. Tcal iyco eluor, TtCOSTOVTO, 2<pTjv, \iyeiS. Alcib. II, p, 142. c. 8. A iyei 8i xooS tu8i * Zev fiocdikev, r a plv a, <prj6i, xai evxopivoiS Ttotl avevHTOiS ctppi SiSov, rcc di 8eiva xa\ evxopivoiS axaA dB,eiv yteXe-vei. Tlap pevidrjS 81 tcov, Hæc quoque verba sunt, qui expungenda censeant. Omisit ea cum superioribus tprfdl pera ro xdoi 8vo zovzgo ' yevidSai, yrjv re xal " Epcora, Stob. in Kclog, phys. I. 154. Verba sanissima esse iam colligere possis e præcedentibus verbis ov8l idtturov ovre icotrjtov, Quibus ! commemoratis et poetarum et philosophorum certe unum exemplum laudari debebat ; si Hesiodum solum Phædrus laudare volebat, philosophorum mentionem facere non debebat. Verba sanissima esse etiam e rectius explicato TevidecoS verbo patebit. Sic statuo: Duæ sunt in Mythologia Græcorum Veneres, quarnm altera maior, altera minor ætate, Atqne minor quidem dea, *Aq>poSirrjS nomine insignita, a poetis celebrabatur, a populo colebatur. Maior natu dea, quam numen rectius voces, iis tantummodo nota erat, qui omne studium in coguo&cendis rerum caussis ponebant, b. e. viris philosophicis, Factum autem videtur philosophorum inter se dissentientium industria, ut plus minus divinæ dignitatis dea maior nata particeps haberetur, et cum vario modo spectaretur, ne certo quidem nomine insigniretur. Tivediv eam vocarunt, et $i\lav f et XaoS ; æque, qui fons est magnæ confusionis, ab A<ppo8l r rjS nomine abstinuerant, quin maiori illi deæ interdum attribuerent. Sic Plutarch. Erot, 756. F. UtppoSityv posuit pro Tevedet, sed addita Ipycav voce, qua nominis mutatio satis excusatur: 8io IIappevl8ijS plv axotpcdvei r ov "Eptura rtuv ’AcppoSirrjS ipycov xpetifivrocrov iv zy xodpoypacpia ypdtpcav * xpoSzitirov plv * Epoota h. r. A. rive 6iv autem Parmenidei versas subiectum esse, etiam Aristotelis verbis probatur Mctaph. 1. 4. xal ydp ovroS (sc. fla p pe opoAqgtirtu 6 *Eqc>s iv rofe XQE<S(Svtatos tlvai. XQtaflvtorros ol tw ptybSxsov &ya9mv ij ftw a?ttos itfrtv. ou viSrfS) xctxadxEvdZoov rrjv tov navxoS yivediv' npcvxidxov p&v, tprjdiv f "Eparxa Sevtv pr/xldaxo ndvxcov. Notasset enim, si revera abesset, sabiecti absentiam philosophus. Satis notus autem Græcismus est» quo dicitur trjv Ovediv Xiyei nptoxidxov x. r. X, pro Akytt * npoSxidxov ptv rj rivEdiS *Epooxa Segqy pTjxidctxo ndvxoov. Iam patere opinor, Hesiodeos versus cum Parmenidis testimonio optime convenire. Nam quod Xaos apud illum est, ttyedis Parmenidi vo catur, Igitur nullo modo probanda est ea evplicandi ratio, qua Phædrus callide dicitur subiectum versiculi reticuisse, ne quod testimonium pro sua sententia afferat, quod idem contra ipsum testari nimis manifestum sit. Verendum nimirum erat, ne quis convivarum, qui Parmenidis versum memoria teneret, erroris atque fraudis loquentem accusaret, aut, si non teneret, e vestigio subiectum rogaret. Ceterum quod terram simul Hesiodus commemorat, (videlicet ut esset, quo incedere Eros posset), id ei non officit, qui deorum antiquissimum Erotem probaturus est. Addere placet Simplicii ad Arist» Phys. 9. revidecaS definitionem. Indicat nimirum, Parmenidem habuisse $eg5y alxiav Scripovct iv pido» ndvxarv, T] navxct Hvftepra, quam 3 Avdyxrjv s. xrjy xAydovyov Stallb. minus accommodate interpretatur, xal *Axov diXe uf o /iodo y e 2. Suidas habet; *Axov~ diAaoS, Kafia vlof 9 ‘ 'ApyeioS ano KepxdSoS noÆaS, ovdtfi AvAiSoS nXrjdiov, IdxopixoS npedftvxaxoi * iypanpe <5£ yeveaAoyiaS ix 6iXx oov ds XoyoS evpelv tov naxipa avxov opv&avxd riva xonov xrjS oixiaS avxov . Hinc de Clem, Alex, testimonio iudicabis, qui Strqm. VI, 629. A. Acusilanm nihil nisi Theogoniam Hesiodeam in prosam orationem convertisse docet. Phædrum Acusilai auctoritate temere usum esse contendit Stallb. Habet, inquit, hominis oratio, ut iam supra dictum est, nonnihil sophistici acuminis et tumoris. Aliter nos, atque fecit Stallb,, de Acusilai testimonio indicamus. Videtur Acusilaus Argivus non Hesiodi solum mythos collegisse atque in prosam orationem convertisse, sed etiam aliorum poetarum narrationes addidisse, ut fecisse constat omnes eos, qui Logographorum nomine insigniuntur. Iu tanta autem, quanta erat antiquitatis farrago mythorum, critica abhibita sedulo caverunt, no discordia etinter se pugnantia colligerent. Fieri igitur poterat, nt Acusilaus interdum ab Hesiodo discreparet; igitur illius testimonio Phædrus uti potoit satis commode, cfr. Otfried Mulier ia den Prolegg. zu einer *isseuschaftlichen Mythologie 13.: Iudcssen hatten sie (die Logographen) zugleich die Absicht, die Mythen zu ordnen und io Zusammenhang zu briugen, woriu ihnen auch schon die kyklischeu und geueslogischen Epiker vorangegangen wareo. Bel diesem yuQ %yay typ tlxsiv o zi fieltov louv ccya&otUtov&vs vtco uvzt, ij iQætijS * Kt tQCKSzi] ncadixu « yag Ordnen mussten natiirlich oft Mythen vorgezogen und aufgenommen, andere zuriickgestellt und iibergangen, es mnsstc eiue gewis.se Kritik geubt werden. ovtcj 7t oWaxoSev opoXoy eiTai. Parmenidis Tersum delere dubitarunt interpretes non pauci ideo, quod ridiculum e&set, solo Hesiodi et Acusilai testimonio laudato ita pergi : ovzca xoXXaxfaty opioXoyEitau Hæc verba num excusabiliora censes testimoniis allatis tribus? Speciosius quam verius annotat ad h. 1, Wolf, : Er braucht, wiewohi er nur drei Gcwahrsmanner on-gefiihrt Hat, TtoXXaxo^EV, weil em jeder von diesen das Haupt einerSekte war, au deren Gruudsatzen sich eine Menge anderer bekannten. Quid tandem? Num ad Phædri confugiendum est sophisticum illum tumorem? Non, placet. Ovtgd seiungendum est a tfoXXaxb$EY verbo, non arctius cum eodem coniungendum, quod interpretes ad unum omnes fecisse video. Ovtcj est, ut alias sæpissime, hac, qua dixi, ratione, hoc modo. Scbleierm, verba convertit: Von so vielen Seiten her wird dem Eros zugestanden, unter die altesten zu gehdren» Phædri hæc potius mens est: Auf diese Weiao wird noch von vielen andern zugestanden, dass Eros der alleralteste i st. Ovtcj vocis sic positæ si exempla quæris, cf. Piat. Menex. 240. A., ubi commemorata Persarum regum felicitate hæc leguntur: ai di yvwpai dedov- i Xcjpivai a7tocvtcov dv&pujecay ?]dav • ovtcj noXAd xal peyaXa xal pdxipa ykvij narotdEdovXojpkyrf t/v Tf TJtpdcoy dpxrf t h. e * hac ratione factam est, ut multæ et magnæ atque fortissimæ olim nationes Persa- 4, rum potestati subiicerentur. Adde Symp. 188. D. ovtcj KoXXr t y nat piydX?jy, paXXov 6£ itdtiav dvvapiv ix Et HvXXt/PSrjr p\y 6 7CaS "EpojS, quo loco e» sententiarum nexu patet, ovtcj esse hac ratione, hoc modo. itpEdftvTaToSdecjy peyidTcoy ct y a $ gj y ijplv aftloS IdtlY, Ficini, ut videtur, horum verborum conversione motus: Cum vero talis sit, maximorum bonorum nobis est caussa, Bastius scribendum coniecit: irpoS dfcrouro» tmr % peyidtcov h. t. A. Frustra. Transitur his verbis ab altera oratiouis parte ad alteram, h. e. ab ætatis ad beneficiorum commemorationem. Non omni ex parte Græcis verbis respondet conversio Stallb. ; Quem ad modum autem est deorum antiquissimus, ita idem nobis est auctor maximorum bonorum. Est enim, quam ille non reddidit convertendo, species argumentationis verbis admixta, quam sophistarum sectatores captare solebant. ov yap iycoy noti ipadxjj tc aiStxd. Riickertna ad h. 1. annotat: Non accurate hæc disposita sunt; quum enim esiet dicendum: nullum est maius bonum homini, XQrj ctv&Quxoig yyEi6&ccc itavros rov (Uov toTg t-dlhivGt, Aul cos (hmOst&ttt, tovto ovte fcvyyivsuc ola re tfinotuv quam A PRIMA IUVENTUTE probus AMATOR, et postea AMANTI PUER similis, sic eloquutus est, quasi otrumque ad verba evSvS vico ovxi esset referendum, Quod fieri non potest, nec voluit cogitari orator. Notandum hoc duxi, sicut alia multa in hac oratione, quo magis fiat perspicuum, quam multis ea vitiis laboret in omnibus, quæ ad sententias earumque cohærentiam pertineut. Quod quum perspectum fuerit, qua cautione in textu talium locorum castigando utendum sit, plane iotelligetur. Cur de uno eodemqne homine accipienda sint hoc loco, non DE DUOBUS HOMINIBUS MUTUO AMORE se amplectentibus, vioS et ipatitijs verba, equidem caussam nou video. Ruckerto non rectius Sdfileierm, verba interpretatas est: Dean ich meiues Theiles weiss nicht zu ssgen, was ein grosscres Gut ware fur eiuen Iiingling, ais gleich ein wohlmein en der Liebhaber oder dem Liebhaber ein Liebling. Ad xaiStxa repetendum interpretes censent jf/aj/dta. Minus apte, ut videtur. Nam nihil melius esse iuveni quam probum amatorem, Phædrus ita profert, ut iureni opus esse indicet homine aliquo, cuius præceptis et exemplo melior fiat. Non potest autem is, qui melior reddendus est, eius, qui meliotem reddit, h. e. AMATORIS epitheto ornari. Si igitur XPV& *oS nomen repetendam est, ad ipadty referendum est, non ad kaidixa. Ceterum Riickerto assentimur de structuræ molestia querenti, qua et ad AMATOREM et ad amusium verba non referri non possint: ev$vS vico ovrt, de lectionis veritate non assentimur; sedulo enim cavendum est, ut nimio studio servandæ alicuius lectionis ne iniusti simus atque vitia v alicui imputemus, qui nulla commisit. Ne multis, scripsisse Plato videtur: o v yap iyooy &X& sIxeiy, oxi pst£ov itixiv dyaSov ev$vf vico ovxi, Tjipadrrjs xal ipadtjj, (sc. XPV&&) V ^ou6txei 0 Sententia verborum hæc est: Denn ich kenne kein Gut, das eiuem gleich von dea friihesten Iahren an dienlicher ware, ais ein verstiindiger Liebhaber, und das diesem ( dem verstaiidigen Liebhaber} dienlicher ware, ais ein Liebling. avSp cotcoiZ rjyzi6$ ail De jjyEidSai verbi structura vide sis Indices. Ceterum interpositis verbis pluribus a verbo, ad quod pertinet, seiunctum est xoiS piXXovdi xaXdoS fttQo6E62ou, ut vis maior esset enuntiati. Sensus est: deno was den Menscheu ein Leitstern sein muss des ganzen Lebens, nam licii denen, welche recht zu lebeu wunschen, cfr. p» 198. E. ro 81 apa, (gJs’ Hoixey, ov tovto rjv x 6 xa~ XcoS iit ot.iv eiv otiovv x. T. X. f ad quem locum vid. ann.ad 202. C. tj xoXprj6aiS dv tiva. pij <pavai xaXov x e xal svdaipova $ Eooy elvca ; tovto ovtE Hvyyivsia x, t. X. Pro Hvyyiviia Wyttenb, Epist. erit, p, 9. evyiveui D ovta jeaAros ovts tifial ovts nlovtog oi W «AAo ovSiv (o S £qo S . tiya 8's 8rj il tovto ; rijv iarl fisv totg cdaxQocs al6%vvT[v, Ixl de totg xaloig tpiXoufilav. ov yuQ Zauv avtv tovtav ovts ttoXiv ovts Idiatqv (isyaA.cc xal xcda %Qya QtQya&GSai. tolwv lyio avdgcc ostig Iqcc, scribendam coniecit, quod fuerunt, quibus magnopere placeret* Stallb. gvyykvEiav gratiam esse contendit et auctoritatem, qua quis propter hominum potentium affinitatem apud alios valeat. Rectioris explicationis gloriolam mihi præreptam vides a Riickerto, qui B,vyykvEiav de ipsis necessariis accipit, de eorum disciplina, maxime autem de pudore, quo horum cogitatio iuvenem afficiat. l)icit enim, Riickertus ait, in sequentibus, nec matris nec patris tantopere, si quid peccet, pudere, quam eius, quem amet, pariter que AMATVM AMATORIS AMANTE AMATO. Conferri iubet præterea Legg, I. 627. C, nxeo vtgjv jj.Iv xoor itovifpdjv {j te olxia xal 7} B,vyykreia avrij 7ta6a ytrcov havtfjS Xkyoix av. V, 320. B. itoXiv te xal <pi\ovZ xal B,vyykvEiav, Adde Alcib. I. 105. cap. V, xal ov t inixponoS ovte dvyysvijf ovte aAAoS' ovdels IxavoS rtapaSovvai ttjv dvvapiv x., T. A. Restat, ut de verbis dicamus ovtco naAoiS, quæ a viris quibusdam impugnata sunt ac permutata, Reyndersius nimirum pro ovtcj xa\<jj£ scribendum censuit ovte xaWoS infarcto ante IpitoiEiv verbo ovtcjS. Iacobsius legendum proposuit : ifutottiv ovtcjS 9 ovte xaXAoS x . r, A. Ovtcj xaAcjS verba Phædrus addidit, ut indicaret, aliquid conferre ad corrigendos mores tara parentum admonitiones tum honorum divitiarnmque faturam possessionem : sed his maiorem esse atque validiorem amorem. Igitur mutationi non locus est, neque satisfacit Stallb, dicens.; quamquam pulcritudinis mentio in talibus frequens est, tamen non ita necessaria videtor, ut libris invitis aliquid inferciendum sit y præsertim quum addantar hæc: ov t aKKo ovSkv, quibus verbis cetera | quæ vulgo bona habentur, significari manifestum est. Verbis ov x aAAa ovdkv amicorum favor, gloriolæ dulcedo, alia hoc genus subintelligi possunt, pulcritudo non potest. Patet enim, non nisi de bonis sermonem esse, quæ recto vitæ modo servantur augenturqne, cadunt malo. Polcritudo autem non metuendam est, ne malefactis imminuatur; igitnr ea non movetur, qui pulcher est et malus, malos mores ut corrigat. Igitur ab hoc loco pulcritudinis commemoratio alienissima est. Bene FICINO: hæc natem nobis neque genus neque divitiæ neque honores præstare citius ac melius quam amor possunt. \kyta 81 81} ti tovto; Scriptum 'est in aliqnot codicibus: A kyo 81 6jj ti tovto \ quod Bastius recepit. Iniuria. Sententia enim foret nostro loco minime conveniens: Num est aliquid id, quod dico? et ti al<S%Qov itouov xcadSijlog ytyvoixo rj itdoyav vito tov, di avavdQiav (irj iqivvoyitvog, ovt av vito itaxgog offntivxa ovrag dlyijiScci ovts vnb halpuv ovts vit ailov ovdtvog ag vit 6 itaidixiZv. xavtov Ss tovto xal E xov iQcofiivov oQajisv, Btt SiatpeQovtag tovg tQu6tag aut demto interrogandi signo j Est autem revera aliquid, quod dico. Sexcenties apud Platonem rcperies mediæ orationi interrogationes interseminatas, quibus efficitur, ut ad rem, quæ proferatur, lectores attentiores reddantur. Vid. A st. ad Piat, de P* 29. Heusd. spec. erit, 87. cfr. Sympos. 206. E. itavv pkv ovv, £<pj / • xi 8 ?) ovv TTjS yevvtjdeooS; Ceterum Stallb. hæc verba explicat: zi de 8?} tovto idxiv, o XiycD, Commodior videtur explicatio hæc, ut, cum primitus dicatur A iyco di) tovto, interposito interrogandi verbo ti, verba illa immutata maneant Xiyco 8?) - ti tovto. Ad huius dictionis exemplar verba Phædon, p, 73. C. emendanda sunt: ap ovv xal to8e 0 // 0 A 0 yov/iev, dzav ixidn/pr/ itapa yiyvr/rai rpoxeo toiovto), ava/ivi/div alvai ; Xeyoj 8e tiva Tpoxov tovtov . In codd. aliquot bonæ notæ riva pro tiva reperitnr. Stallb, scribendum vidit esse Xeyco dfc riva Tpoxov; Tovtov*, neque tamen ipse sibi satisfecit. In verbis, ^juæ interrogationi præcedunt, cave credas, Tpoxov verbum ita positum esse, ut quod in sequente interrogatione qxplicandum proponatur. Scripsisset enim Plato, hoc si, edicere voluisset, A iyco 6h Tpoxov tiva tovtov; Scripsisse videtur autem: A iyco 6} riva rpoxov tovto; sc, t 6 dva~ pvr/dw eivai zo Ixidn/pr/v i totpayiyvEdSca. <prip\ toivvv iy<o . h. e. Meino Meinuug ist also nun. Quæ brevius ante dicta erant, ea nunc a Phædro referuntur explicatius. In sequentibus cum Astio et Riickerto comma ponendum curavimus post vxo tov, ut 8i avavSpiav artius cum pi/ apvvopevoS couiungendum esse indicetur. Verba ovt av vxo xarpoS o<p$evTct Ruckerti explicationem £,vyyi~ vtiav præcedentis confirmant. MV a fivv opev of, Nam viri fortis esse potabatur iniuriam acceptam ulcisci et punire. Stallb. zavtov 81 tovto. Duplicem structuram hæc verba admittunt. Aut enim absolute posita cogitari possunt, aut ab in- equente opaopev apta. Prior explicandi ratio rectior. Sed audi Stallb. annotantem ad hunc locum: In his, inquit, tavtdv Tovto absolute positum est. Cf. Phileb. 37. IX pdov ovx op$rjv ptv do£av ipovpev, av dpSoTrjxa itixXh tovtov 81 7/8 ovr/v; ubi Tavrov 8i absolute accipiendum: pariterque voluptatem. Cratyl. 404. E, tavrov 6h xal xspl tov 'AxoAAgq. Protagor. 344. D. xal yscopyov x&tenv &pa ixeXSovdat dpr/xavov av Seir/ xal laxpdv zavzd tocvta. Menon, 90. D, «2 ai<fywET«i, otav 6(p&y iv cdtixQV tLVl et v - d ®w %avrj rtg yivoLto, cagre noXiv yeveg&ai xj axgccxoxeSov tQaOxav Ti xal nui8ucdv, ovx k'<Sxiv oitag av cc/iavov olxfcsiav xxjv sccvtdv jj axE^uficvoi xiavxav xdv aia%gdv xccl xpdounovpevot xgdg dMqiovg. xul (iccxoftivoi y av ovxovv xoc\ 7txp\ CCVfofySeOOf xal ruv aWaov ravxa xavxa icoWi / avoict ItiTiv, ftovXajiivovS x. x.X. Demosth. Midian. 526. extr. cd. Reisk. fæiS* 6 nXrjyeif ht&voS vito xov TIo\v$i/\ov ravto xovxo iStoe dtocXvodyeroS ovd’ elSijyays tov IIoXvZijXov. Loquendi genus tum alibi, tum hoc loco viros doctos fefellit. iv aidxpfi ttvt cov. * Ev a . X. eIvoci est defixum ^sse in re turpi, versuuken scin im B6sen, im Argen seinj hoc dicendi genus breviloquentia quædam est, supplendumque mente verbum est, quod cum iv præpositione commode consocietur. Pro iv oddxpd* xtvl a)V primitus di xisse videntur Cræev iv al6xp<fi rivi xtijuevoS, ut iv fiopfiopu) xeidExoci legitur Pl. Phæd. 69. C« De similibus dicendi formis : iv olva> £ivai t iv xy x iyyy elvai y iv itoztjdEi ylyvedSai ai. vide Matth. Gramm. pien. J. 577, 1140. el ovv p7jx av V Xl * Y&voixo . Sensus est: Wenn es sichnuumachen 1iesse, dass ein Staat entstunde oder eine Kriegsgesellenscliaft aus Liebhabern und Lieblingen, so konnten sie ihren Staat nicht besser verwaltea, ais owenn sie sich alles Hiisslicheu enthielten und ei ner dea an dem zam Best cn aufmunterte. His verbis aliquid iuesse videtur, quod minus cum sententiæ ratione conveuiat. Etenim civitatem non melius administrari posse, quam si a turpibus abstineant chrcs, bonis studeant, hoc non tam in amantes et amasios cadit, quam in homines universos. Debebat potius ita loqui Phædrus: neminem, si civitas existerct AMANTIVM AMANTE AMATO, melius civitatem administraturura esse, quam AMANTES AMANTE AMATO. Non dubium est, quin vitium verba contraxeriut, quod ubi lateat, quis audeat, codicibus tacentibus, fidenter dicere? Videtur nobis apEivov vox tanquam scioli additamentum expungenda esse, qua deleta verba convertenda sint: Wenn nun ein Staat von Liebenden und Geliebten entstunde: so konnten dies e deuselben gar nicht an-» ders verwaltea, ais so, dass sie das Hassliche ver abscheueten und das Gute rait gemcinsamer Anstrengung zu vollbringen s \\q h t e n . Iam admireris licet MVTVI AMORIS utilitatem. Ut enim nunc in civitatibus multa pessime geruutur, turpia laudantur, honesta expelluntur, ita in civitate cx amantibus composita Eros efficeret, ut cives ne possent quidem male aliquid agere, sed nt optime h. e. malarum rerum fuga, bonarum studio, civitatem administrarent. (itr aXXyXmv o l xovovxoi vmcoev av, okiyoi ovrsg, cog &rog BfouZv, itavxag dv&Qcort ovg. bqcjv ydg dvr/g vnb TZcadixcov oyftrjvca ij Xiticqv xa%iv q OTtXa a7tof}(tffl>v r\ txov av dtjrtov Si^acxo rj V7to Ttavrcov xcov aXXcov, xal 7cgb xovxov x i&vdvai av TCokXdiug ikoixo * xai (irjv ly • 7tct\ /jotxo fiev oi y*. ITæc propter antecedens ?/ 6xpar6ize8ov adiiciontur, quo effectum etiam est, ut in præcedentibus additum habeas xijv tavTGov; nam verbis his uou opus erat, si alio loco posuisset aut prorsus omisisset rj 6xpax6Tt(.8ov verba scriptor. Ceterum certam 'quandam txcnpiav Phædrum in mente habuisse, v. c. sacram Thebanorum cohortem, haud credibile est propterea, quod antecedit el ovv pi 1X av V tl y yivotto. Significant autem hæc verba, poni, aliquid fieri posse, quod revera aut nequeat fieri aut quod adhuc factum non sit dtS litof Etieeiv. Phædrus ne nimius in laudando videatur esse dicens, paucos facile superaturos esse homines omnes, cdS titoS eItceiv addit, quibus verbis vis iudicii paullisper imminutur. Pertinent autem non solum ad 7cdvxaS dv5pc>SjtovS, ut Stallb. iudicantam video, sed etiam ad d X.iyovf, ut alteri verbo addatur aliquid, alteri dematur. Vide quæ de £icoS eiiceiY verbis annotata sunt ad 215. I). Xiitriv ait o ftaXoov . Nam \EiitOTa£,ict turpissima .habebatur., Lex Attica, cuius meminit Lysias Or. xaxd <Pl\covoS Compadia? T, V. 887. ed. Rcisk, et Demosth. adv. Neær. T. II. 1353. roy kiicovxa tijv td&iv d7C£Xrt$ai 4 ayopaS pijxe dxecpctvovdScn prjt eISiIvcu sl$ t d Ispd ra St/poxEXtj. Nec minor erat infamia eorum, qui arma turpiter nbiecissent: de qua re fuse disputavit Klotz. ad Tyrt* 10, 27. cfr. ’de Rep. B., de Legg. XII. 945. Stallb. Adde Arist. de Morib. V. 3. TtpOSXGtXXEl l) YO/IOS, Xal ra rov dvdpeiov Ipyct icouly, olov pi} XeiitEiY t i/y rdt,iv, /irjSk tpevyELY, pr/61 filxtnv xd oitXa .1 } vico 7t d yt oo v rcov aAXcjy. IIctYTES ol dXXoi inprimis parentes suut, fratres, amici, vide ann. ad 178. C. tovto ovtE ZvyyivEia ola te ipnotEiv ovv oo xaXdoS ovte xipai ovte nXovxos eqS ZpvS. JJpd xovxov sc. 7t po rov 6<p$fjvai V7CO iroadixdov. t e$ v dv at dtv TtoXXdmS, Schleierm. convertit: und dafiir wiirde er lieber oftmals sterbeu wollen. Græci ut nos : und dafiir wiirde cr lieber hundert Mal todt sein wollen. Videlicet adeo invisum omnibus est ro oraro$vr}dxEiv, ut pro eo Græci te Svavai dixerint, nostrates dicant todt sein. Huius temporis usus ita iuvaluit, ut id adhiberent Græci etiam, ubi proprio præsens tempus ponendum erat. Sic Criton. init, legitur: if t d icXmoY a<pixtai, ov 8 eI aq>t - 4 xopkvov Te$vdvai ps, Vide Stallb, anaot* ad Apol. Socr, Ixardbxiiv ys r a xaiSixa i} (iij porj&rjOai xivSvvevovu oi3d£t$ ovta xttxog, 3 vtiva ovx av avtog 6 "Epag Iv&iov xotrjæio itQog uQitijv, ugtB ofiowv dvai tu B fhji6tip xpvOu. xal aTi%vag, o tqn) "OfiijQog, (itvog iftjcvivaca Ivioxg tnv yQauv rov &tav, tomo 6 "Epug tolg IquOi naQijtt, yiyvofitvov xaQ avtov. SO. B. Igitur non asseutiendum Buttmanno ia Gramm. pleo. j, 114. 161. «D«* Streben nach Nachdruck hat deo Perfektbegriff ale entechiedener uod gewisscr Jautcnd au dia Stella des Præsens gebracht.» xal pt/v iyxaraXixeiv y e. Non sine magna animi commotione hæc a Phædro proferuntor, qui vix cogitari nedum fieri posse contendit, nt AMATOR aut deserat amasinm, aut periclitanti auxilium non ferat. Hac commotione animi, quam indignationem vocare possis, factum est, ut aposiopesis orta sit, quam oculis legentium addita lineoia indicavimus. Non nliter Astios in «nuet, ad Convers. Symposii 279.: Der Text ist unverderbt; xal yt/v yt ist ja auch, d. h. in diesem Zusamxnenhange v o 1 i e n d s, und die ubgebrochene Rede, die mit einem allgemeinen Satze endet ( OVOllS ovia xaxoS x. r. X . ) charakterisirt treffend deu Phædros ais leidenschaftlichen Erotiker, den der Gedanke, dass der Liebhaber den Geliebten verlassen und ihm in der Gefahr nicbt beisteben solite, empdrt und fast ausser sich setzt. Ceterum xal pr/Y yt particula» Astius, ut modo indicavimus, vo lien da, Schleierm. gar converterunt. Apta oobis visa est »d Phædri exprimendum ardorem utriuaqua vocis coni unctio, nt verba convertenda sint: \ olleuds gar den Liebling im Stiche lasseu, oder ihm nichl bcispringen in der Noth. cfr. Symp, p 196. C. xal fitjv eis yt aySpetay ’ Epcort ovSi “jtprjS avSioxaxai. Alia ratio est particularum 202. B. xal pi}v, T)V S tyoo, opoXuytirai ye napa xdvxooy peyaS StoS tivcct, ad quaa verba vide annot. xtvSvvevovti »c. av reo. Nimirum xaiStxd verbum non nisi unum amasium significat. Laudat Ruckert. Phædr. 2S9. A. ovre 657 xpeixxa ovtc ItSovptvov Ixtuv ipadxrjS xat&ixu aveSexai, rjxxa> 61 xal V7IOStiiSxtpov ad dxepydderat. Phædr. 240. A. • Ixi roiwr ayapoY, axatSa, aotxov on xXtitSxov xp°yov xaiStxa ipadxrjs evSatxo av ytvtaSot. Vide sis de generis mutatione Theæt. 146. B. a\Ad xwy fittpaodcov xwa xtXevt dos dxoxplredUca. Prot. 315. D. xxjv 6’ ovy iSear xdvv xaXoS, ubi papdxtov præcedit, avxo S <%E P gj S. Phædrus neminem adeo mala indole cen' set esse, quin ab ipso Erote ad virtutem propelli possit. Quæritor, quid sibi velit avroS pronomen hoe loco? Fischerns commode explicari censet, si opposita existimentur præcepta virtutis, leges, educatio atque quæ Cap. m Kai fftjv viriQcoto&vrjaxuv yi fiovoi l&iXovGw ol tQavreg, ov (lovov ou &vdQsg y dUa xal cd ywaTxeg. præterea ad virtutem adducere possint. Hac explicandi ratione num minas otiosum pronomen censes $ Stallbaumio visum est ita frigere, nt corruptam censeret atque in ovxgdZ immutandum; verba convertit idem : Nemo adeo malus est, quem AMOR non possit tanto incendere virtutis studio, ut vel optimo nihil cedat. Sed ipsi huic sententiæ inest, quod admodum displiceat. AMATOREM AMASIUM periclitantem deserere posse Phædrus præfracte negavit. Eius rei argumeutum nura credibile est eundem Phædrum hoc addidisse: Nemo adeo malus est, quem non possit AMOR tanto incendere virtutis studio, ut vel optimo nihil cedat ? Dicendam potias erat: neminem adeo malum esse, quem AMOR non revera incendat. Nihil mutandum est, et omnia beno habent. Abstractum pro concreto positum est, h. e., dei nomen pro re, cui ille præpositus est. Sensus est verborum. Nemo, QVI AMAT, adeo mala indole præditus est, quin IPSO AMORE suo fortissimus fiat atque iis simillimas, qui optima indole gaudent fortissimique sunt non amore, sed natura ad virtutem docente. Annotat Riickertus ad h. 1.: ttvtoS o"Ep<oS f ipse Amor, h. e, hoc ipsum, quod amat, etiamsi sit alioquin ignavus. Virum doctiss. in huius loci rectiore explicatione nobiscum consentire magno cum gaudio vidimus. Ceterum monemur hoc loco de verbis Alcib. II. 1 88. B. : Ovxovy doxei <5ot sroAA^f 7Cpop7]$daS ye 7tpoCdti65ai y uncos pjj XrjtSet xis avtov eijxopevoS ptydXa xaxa, doxoov 6 ayaSa ; oi £fol tvxgoGiy iv xccvxy ovxeS xy ££ei, iy y diSoadiv avxol a xif evxopevoS xvyxdvei; Frustra Buttra. ad h. 1. libenter, inquit, carerem voce avxoi . Sensus est: Nonne igitur magna cautione tibi opus esse videtur, ne forte aliquis bona precari opinatus, maxima mala sibi expetat? diique ita morati sint, ut qui ipsi, h. e., nullis precibus moti, faciles, mittant, quod quis sibi expetat? o Uqnj "OprjpoS* Laudavit Fisch. ad h. 1. Hom. II. x. 482. r&5 6’ tpnvEvtiz pivoS y\avx£>*A5Tjv7j. et II. o, 262. cj $ tirtaor Hpjtvevtie pevoS pkya. itoipkvt A ocoSy. Iu sequentibus Orell. ad Isocr. Or. Ttepl arxtS. . 825. ob præcedens ivioiS xqjy yptooav scribendum coniecit toiS ipcodi ita6i i tap£x et * Frustra, Non enim quæritur, utrum omnibus an paucis quibusdam hoc præstet Eros, ut fortes fiant, sed de ratione agitur, qua ad virtutem AMANTES impellantur. Neque verum est, omnes AMATORES ad VIRTUTEM [andreia] impelli AMORE etiam ii AMANT, qui natura fortissimi sunt, tovtov 6's -mu tj lltXiov dvyarrjQ "JXxtjUne Lxavriv fiaQ ut illo Erotis impetu lucile indigeant. y ty v apev ov rcap avtov. Omisit hæc verba Schleierm. in conversione: Ia gewisa was Homeros sagt, dass c inige der Helden eiu Gott mit Muth beseelte, das leistet Eros den Liebenden. Neque aliter FICINO: hoc AMOR AMANTIBUS efficit. Verba non otiosa sunt, indicant euim, eam vim esse atque potestatem avxov tov ipdv, ut ignavos virtute augeat. Pertinent uutem ad præcedens Tovto, a qua voce scriptor eadem seiunxit, ut eorum vim augeret, vid. ad. p.,178,- C* d yap Xprf av 5 peon 01S ?}yeb 6Scn navroS xov (iiov xolS piXXo vtil xaXaiS (iicStie6$ai> Adde Pl. Cratyl. 423« fin. el xiS avxo xovto pipeitfSai Svvaito, kxaCxov t^v ovdiav h. e. venn jemand es selbst nachabmen konnte, ich mei ne, die Wesenheit von iedem. Convertenda verba nostra sunt : Das gewahrt Eros den Liebenden, and zwar unmittelbar aus sich. xal pyv vn epan o%vy 6xeiv ye. De nat pyv yk particularum potestate supra dictam est ad 64. Solent eædem adhiberi, ubi commemoratur, quod aut præter exspectationem accidit, aut qnod fidem superat hominum, aut in rebus summæ gravitatis* Apprime igitur commotiori animo conveniant Phædri, qui has maluit, quam consequentiæ particnlas adhibere, quarum usum orationis conformatio flagitare videtur. Debebat nimirum Phædrus, laudata Erotis vi, sic pergere proprie; Hinc £eri solet plerumque, ut soli AMANTES. clXXcl xal ai yvv atxeS . Hanc lectionem, quam verissimam ducimus, Clark, exhibet aliique codd. non pauci. Satis notum est, Græcos substantivis duobus, quæ pariter definita atque per ov povov a\\d xal, ovx oti aXXa xal sim. coniuncta sunt, aut addere articulum duplicem, aut demere. Sic in Protag. 342. D. legitor! eidi iv zavxaiS xaiS noXediv ov povov avdpef ini naidevdet peya tppovovvxes, aXXa xal ywatxtS h. e. ut viri, ita mulieres «... scribere etiam potuisset Plato nullo sententiæ discrimine ov povov ol avSpeS aXXa xal ai yvvaixtS. Xenopli. Mem. II, 9. 8. ovx^oti povoS 6 Kpixcjv iv 7/dvxia rjv, aXXa xal ol qjiXoi avxov. Ad huiusmodi exempla H. Stephanus respiciens, cum legeret aXXa xal al yvvaixeSy nostrum locum hoc modo emendandum censuit: ov povov oi avSpeS, aXXa xal ai yvvaixtS, qua coniectura sanissimus locus corrumpitur manifesto. Sive addis sive demis in huiusmodi locutionibus duplicem articulum, eiusdem dignitatis, pretii, ponderis substantiva esse indicantur, quæ per ov povov, ovx oxi aXXa xal coniunguntur. Sed quoniam feminæ viris multo debiliores sunt, Phædrus, quo gravius vim Erotis extollelet, feminarum nomen pondere prævalere hic voluit ita, ut non viri solum, sed quod mirere magis, feminæ quoque dicantur voluntariam mortem oppetere. Hoc efficitur addito ai articulo. Eodem fere modo alteri substantvqiclv inlg rovds tov A oyov etg xovg "EX tivo articulas additus est, omissus in altero Alcib. I. 104. B. cap. IV. iav 6* ivSdde piyi6xoS y ?, xal iv xols dXXoiS n EXX7/6iv * xal ov pdvov iv "EXX 7 / 61 V, aWa. xal iv x 01 S fiapfidpoiS, 0601 iv xy avxy 7 /ptv olxovd iv yneipcp. Amplissimas terras barbaros habitare, satis notum erat eo tempore, quo Alcib. I. conscriptus est. Ut igitur regnandi cupido, qua Alcibiades teneretur, validius emineret, præcedentibus iv "EA\r\6iv verbis barbarorum nomini articulum scriptor adiunxit. Sensus est: Wenn da aber in Attica der grdsste warest, meintest du es auch uuter den iibrigen Griechen zu werden, und nicht allein unter Griechen, sondern was noch viel mehr sagen will, auch unter deu Barbare», rfb viel deren mit uns dasselbe Festland bewohnen. Adde Ælian. Var. H. II, 41. 181. ed. Abr. Gronov. KXeigo, cpa6iv, eis dpiXXav lov6a ov yvvaiBX povaiSy aXXa xai xois dvSpadi ro!> dvpitdxaiS detvoxdxr/ itiziv 7/v xai ixpdzei itdvxcov h. e. Kleio, wird erzahlt, konnte ausserordeiitlich trinken und wetteiferte hierin nicht blos mitWeibern, sondern, was weit mehr sagen will^ mit Mannern, die mit ihr dem Zechen ergeben waren, und ubertraf sie. xovxov vitip xovde xov A oyov, Schleierm. convertit : und dessen giebt una schon Alkestis». die Tochter des Pelias, hinlanglichen Beweis fur diese Wahrheit ... Recte V. D. verba servavit, quæ frustra sunt, qui expungenda censent. Heind. ad Protag, * locum sic interpretatur: ut huic dicto fidem faciam. Heindorfio Stallbaumius assentitur. Riickertus ad h. 1. Nos sic, inquit, statuimus, si Socratis hæc oratio esset, intolerabile hoc additamentum nobis appariturum; quam Phædri sit, ineptum quidem esse et languidissimum, attamen consulto posse a PJatone adiectum esse. Si scriptum exstaret xovxo di xai 7 } TleXiov Svydxr/p x. r. A., sedulo interpretes tantum non omnes annotarent: inceptæ stru cturæ Phædrum oblitum esse/ liuiusmodi confusionis exempla plura reperirij Platonem h. J. satis eleganter non præmeditatæ orationis indicium edidisse. Ao possit sane commodius rotrro explicari, quam xovxov l sed etiam xovxov bene habet. Revocandum nimirum hoc dicendi genus est ad oratorum consuetudinem post apodosin prægressam protasin repetendi. Vide quæ annotata sunt ad p, 186. B. Ut v. c. in Apol. Socr, 20. C. dicitur: ov ydp di/nov tiovye ovdiv xcov aXX&v itepixxoxepov itpaypax ev opiv ov, inetxa xoCavxrj tpt/pr/ xc xolI XdyoS yiyovEv> e I xi £ 7cpaxteS aXXoiov fj oi TtoXXoiy ita nostro looo quidni liceat oratori xovxov præcedens verbis interpositis pluribus ita repetere, ut simul accuratius definiat anctiusqne exponat? Verba convertenda sunt: Hiervon giebt auch des Pelias Tocher, Alkestis, einen hinlanglichen Beweis liber das eben Gesagte. Ceterum non nisi oratoribus, quorum interdum oratio altius exsurgit, neque vulgaribus prosæ dictionis re- 5 • JLijvasi i&sh}(Ja(la (lovq vniQ tov avvqg <xv8qo s anoC &uviiv, ovxav ccvta nccrgog te xal firjtQog' ovg ixrfvt) toOovtov vxBQtficdtTo ty tfiXLq dia tov "Equxcc, iSgre anodilgai avtoi/g allotQlovg ovtag tgj viti xal ovognlis tenetur, hoc loquendi genu» largiendum, a ceteris scriptoribus prorsus seiungeudum est. *AXxif6ttf* Schol. ad h. 1. ?} nepl rrjs * A\xrjdxi8oS vnoSediS TOUXVTTf T is idttv • 'AxoXXgoy pxrjdaxo napa xcov Motp&v, onatS d' v A8ppxoS xeXevxav peXXcjv napadxp tov V7ilp tavxov 1x6 vr a xeSvrjiiopeYov, ira idoy xgj npoxipa) xp6vov &i6Q' xal St) v AXxijdxiS 7] yvn) xov x ov ineScoxer kavxt/r, ov8e xepov tcor yoricov SeXpdavioS vix ep xov naiSoS dnoSavelv. Stalibaumius laudat Senec. ad Hei 7. c. 17. Nobilitatur carminibus omnium, quæ se pro conioge vicariam dedit» eis xovS "EXArjvaS. Vulgo ad sequentia hæc verba trahuntur» Male. Pertinent ad præcedens papxvpiav . Ceterum non assentimur Stallbaumio ad h. 1. annotanti: Neque vero eis pro iv dictum putari debet, sed cum vi pro dativo positum est, ut Latine reddi possit coram. Nimirum eis præpositio quoniam motum indicat ad finem qucndam, cum verbo transitivo primitus coniuncta, id agit, uth.l, actionem simul involvat eius, qui clarus esse dicitur. Sic inidffpoS elS Stjpov eum denotat, qui se clarum insiguemque coram populo fecit, contra inidrjpoS Iv Stjpat is est, quem clarum populus existimat atque laude dignum. Hinc intelliges, h. 1. de actione Aleestis sermonem esse, quæ dou tam populi laudibus inclaruerit, quam voluutaria morte immortale virtutis testimonium ipsa populo dederit» Exempla si quæris huius usus, e Stallbaumii penu depromam hæc Menex, p 239. A. noAXa 81 xal xaXd ipya dne<pt)vavxo elS navxaS drSpainovS xal idiot xal Srjpodiqt, ad quem locum vid. Engelh. anuot» ed. 260. Protag. 312. A, dv 8± ovx dv aidxvvoio eiS rovS "EXXrjvaS avxov dotptdxpr napeX&v i Gorg» 526. C. eis 81 xat navv iXX oytpoS ytyore xal eis xovS a\XovS "EXXrfvaS ’Aptdxei8ijS 6 Avdipaxov, quo loco yiyove cum eiS præpositione coniunctum est eodem modo, quo 8id præpositio cum dvveivat verbo coniungitur 176. D, ijpaS 81 8ici Xoyatv aXXrjXoiS dvreirai pro rjpaS 8 i 8ia Xoyatv Siatpifirjv noieid^ai. vid. ad 43. aunot* l&eXjj dada povrj . De ISeXeir potestate verbi dictum supra est ad 44. De re ipsa cf. Eurip. Alc. v. 15. narras 8* iXeyZaS xal 8ie£,e ASgdy tpiXovS naxipa yepaiar 7 } dtp irixxe prjxtpa, ovx evpe nXrjr ywaixoS, yriS 7/$eXe Saveir npd xeivov . » rp tptXiqe, 8ia w Epoora. Perperam minuscula littera exhiberi solet ipeoxa. Hoc enim AMANTIBUS Eros præbet idque Bigitizdd bfCjodgFe : pati povov itQosrjxovras. xal tovx’ iQyaOaflivrj x 6 Zoyov ovxu xctkov i'So£ sv IpyatSati&ai ov fiovov av&Qcbjtoig, akku xal Qeois, Se t£ itokkSv nokka xal xaku tQyaCapivav EVttQi&nijtoig di \ ritiiv tdoGav xovxo ytQU g oi quidem ex «e profectam, ut soli mortalium alter pro altero voluntariam mortem oppetant, quod neque %vyy£veicc efficere potest, ut Admeti exemplo docemur, neque honos et divitiæ, quarum summam facultatem regi fuisse, quis negabit? Restat, ut de <piXiqt dicamus, quæ vox non nisi feminis convenit et amasiis. Epav dicuntnr omnes non feminæ, sed VIRI, qui amant. Feminæ contra, ut alias, ita in amore viris debiliores habitæ, et amasii, ætate iuniores, quam AMATORES, tpiXovdt tantummodo, capi se ac teneri patiuntur. Sic Antig. Sophocl. t. 523. ov x oi Gxxvki&eiY aXXa dvpqnXeiv itpvr • Amasii qnXlaS si requiris exemplum, 182, C. legitur oyap jipidtoyeiroYOS £pooS xal rj \ Ap /xoSLov <piXla /UficaoS yeropivTj TtareXvdey avr&v xr\y apxV v * Adde 183. C. xal xu ipav xal x 6 q>lXov$ yiyvedSai xolS ipadxaiS. AMATORIS esse to ipav patet e verbis 180. A, Al6x v A oS 61 (pXvapei qxxdxaoY faiXA ia UaxpoxXov ipar, 0 * r\y xaXXicoy x, x. A. oj$xe artodeiZai avxovt dXXoxpiavS, Ut ostenderet, illos n fflio alienos esse et nomine tantum cogn atos, h. e, ut efficeret, ut flHftiderentur tantum esse cogtlJPPfacta comparatione eius umorft, quem ipsa illi probavisset, et cognatorum, qui noluissent pro eo mori, t» t ai 1 b. Iuvat laudare Scolion incerti auctoris, quod in lacobsii Anthol. Gr. T. I. 90. reperitar et quo iuvenis admonetur, ut non nisi forti amatori sese tradat: \A8pijtov XoyoYj cJ ’xaipe, paScuv [tovS]aya$ovS <p(X.ei, [teUv] 8eiiA 6’ dxexov yvovS oxi 8eiXoiS oXlytf x a P lSt xovxo yepaS. Articulum addiderunt Fischerus, Wolfius, Astins. Frustra, Tovxo sublectum est, yepaS prædicatum, cfr. Apol. Socrat. 18. A. 5xxadxov plv, yap avxrj aperi}, ptjtopoS 81 xaX.ij$ii Xeyeiv. Piat, de Legg. p, 683. B. vvv 81 8rj xttdptij xiS rjfUY avtij itoXif, ei 81 fiovXetiZe, &voS ?/xei xaxoixiZdperoy. Ib, VIII. 829. D. rovro aTio8i8dvxQov avtois yepaS. de rep. I. 331* U» ovx dpa ovtoS o poS Idxl dixaiodvvris x. x. A, (3 ST s 7toXXcjy itoXXcc x, r.A. Rursum habes oratoriæ dictionis exemplum, quod^ prosæ orationis leges h. e. ad logicen examinatum summopere displiceat. Scriptum enim exspectaveris: Atque hoc facinus cum patrasset, adeo pulcrum visum est non solum hominibus. sed etiam diis, ut, quod alias npu uisi paucissimis, qui præclaras res gessissent, tribuerent honoris loco, idem admiratione commoti facinoris huic concederent, # Sed si sententiæ Otol, ii "AlSov TCahv uvtlvai ttjv 4>v%t]v, aXX.a zqv Ixti0 vr/s aveiUav dyaO&ivze g Ttp ovra xal &eoi xr/v xcsgl x ov "Egena Gnovbijv re xal agexrjv (laXiGxu ufiaOiv. exprimendæ ratio, quæ Phædro placuit, cum lodicis regulis minas convenit, habet contra, e rhetorica arte rem si iudicas, quo se vehementer commendet auditoribus, Cave igitur, hoc loco quicquam mutandum censeas. Pro alpyadpEvtoY, quæ vulgata lectio est, codd. melioris notæ ipya Capkvtov habent, quod a Bekkero, Stallbaumio, aliis receptum est. Recte, Aoristicum enim tempus perfecto tempore multo aptius hoc loco. dWa xrjv ixeivrjS avet6av, Vulgo post aAAa legebatur xal, quam voculam ex XXII, codd. auctoritate recentiores editores omiserunt. Addidit autem eandem aliquis olim, ut loco mederetur, quem uos quoque corruptissimum censemus. Quid enim? Censent dixisse Phædrum: X)eos paucas quasdam animas ex Orco remisisse honoris loco, sed Alcestidem remisisse cum admirati o affari n oris ? Quid diiferuut inter onoris loco et eam admiratione facinoris, re- misisse et remisisse? Neque satisfacit Stallb, ad h. 1, annotans: Ipondus huic sententia a addunt verba ay a6$ £vxeS xp Epyto, ut tota verborum comprehensio possit explicari sic: Hoc facinus eius diis adeo '. probatum est, ut cum non nisi paucis quibusdam cx inferis redire concesserint, huic non solam tribuerint hoc beneficiam, sed cum admiratione tantæ animi magnitudinis concesserint. E duplice vitio locus laborat, sed facillima mutatione utramque emendatur. Alterum vitium in avewai latet, pro quo dvikvat scribendam est. Sensas est: Paucas animas passi sunt dii ex Orco redire, sed Alcestidem ex Orco remiserunt, Alteram iu dya6$ivreS participio reperitur, quod, verissime annotante Ruhnkenio ad Tim. L. V. Pl. p, 9, si nostrum locum excipias, nusquam apud Platonem cum dativo coniunctum reperitur. Scriptum antiquitus erat aveitiavavayxatiSivTeS, Syllaba nltima aveitiav verbi cum sequens av absorbuisset, editum esse videtur: aveldav ayxaCS&vxeS, ex quo enatum est aveidav aya CSlvxeS. Haud absimili ratione Phædon, 78, A. cum'scripsisset Plato 5xt av svxatpdxEpov dvaXldxoixe, scribarum incuria exhibitum est dveyxaipoxepov et dvayxaipdxepov. Serior manus ut uostro loco x, in hac forma p expunxit, habentqne Bas. 2. Bodl, Tub: Venet. avayxaiQxepov, Ad nostrum locum ut revertar, sensas est verborum : Wenigen, die viel Schones vollbracht hatteu, gestatteten dieGotter, um sic za ehren, das, dass sie wieder insLeben % zuriickk e h r e n konn t e n, a b e r diese sendjjfepn sie, gezwangen d^Rn ihre herrliche That, an das Licht zuriick. Avayxa65kvx& confirmari videtur schol. verbis! 'HpaxXiovS lni8r}pr]6avxoS Er ?1 OQ<pla di tbv Olayoov ArtXrj aitintpiiav Zrfitiou, <p<x(S[icc dellzccvteg zrjg yirvaixog, l(p ijv ipav> ccvzijv 61 ov dovztg, o ti iKtXftaKi&dftcn tdoxei, ars av xi^agadbg, rg GertaXla SiaGcS&rat fiia6 ap iv ov xovS jfioviovS $eovs ned depeXofievov xi)v yv~ vaina. Nimirum Phædrus hunc mythum pro consilii sui ratione interpretatus est ita, nt Alcestidis virtutem cum Herculea virtute compararet, alteramque alteri substitueret* ov t o nal Seol. Convertit Schleierm, : So wollen auch die Uotter den Eifer und die Tiichtigkeit in der Liebe vorziiglich ehren. lloc foret ovt cd nal ol $£oi, sed nusquam articulus reperitur. Sensus est potius: Sic etiam ipsi dii summo honore virile studium amantium dignum censent. 1 Optpia 81 xor Oldy pov. Stallb. annotat ad h. 1.: Etiam iu hac narratione de Orpheo quædam insunt a vulgari fabula discrepantia, quæ Phædrus aut ipse pro consilii sui ratione immutavit aut repetiit ab iis, qui rem ita memoriæ tradideraut, ut facile omnia possent accoihmodari præsenti disputationi. ndXitir a T ifioS 6 iv, nam^ ut cum Terentio loquar, quod habuerunt summum, pretium persolveruut illi. (p u6 fi a 6 el&avT£$ xijS yvv aixoS. OVIDIO (si veda) Metomorph. Hanc simul et legem Rhodopeius accipit heros Ne flectat retro sua lumina, donec Avernas Exierit valles, aut irrita doua futura Carpitur ucclirus per muta silentia trames, Ardnus, obscurus, caligine densos opaca Nec procul abfuerunt telluris margine summæ. Hic, ne deficeret, metæns, avidusque videndi Flexit amans oculos: et protinus illa relapsa est Bracliiaque intendens, prendique et prendele captans Nil nisi cedentes infelix arripit auras. i q> tjv f/nev. Abest a codicibus longe plurimis, c^uod vulgo legitur hxoov post dtp i/v positum. Qui factum sit, ut iu textum irrepserit hoc verbum, aliis indagandum relinquo. dxe dSv hi$ apa>8 6 S. Cithara non paucarum chordarum instrumentum nativa hormoniaram varietate aures audientium permulcere quidem putabatur, sed animorum robur paullatim infringere atque quasi colli quefacere. Igitur quod de arte tibicinum dicitur iu Piat, Gorg. 501. E, xijv ijSovtfV porov Sidtneiv, aAAo o Jdb' q>povxi2,eiv, idem io citharam cadit. Qua cum usus esset in Orco Orpheus, Nasone teste Metamorph. 10, 41, Exsangues flebant animæ, nec Tantalns undam Captavit refugam, stupuitque Ixionis orbis, IJec carpsere iecur volucres, urnisquo vacarunt Belides, ioque tuo sedisti, Sisyphe, saxo. 1 xcd ov roAfuev Evtxu xov "Egenos djto9vrjOxuv, ogafp Alxt]<SXig, ulla 6iu[iTi%av&6&(H £<»v tlgiivcu elg "Aidov. xotyagtoi 8uc xuvra dtxqv avrtS tntftsclav, xul InoiTjaav xov ftavurov avxov vxb yvvaix wv ytvt(S&cu, ov% d>gmg Tum primam lacrymi* victarum carmine fama est fcumenidum maduisse genas, nec regia coniux Sustinet oranti, nec qui regit ima, negare. Igitur non mirum, paXSaxlge6$at visum esse eum, qui citharæ adhibitis sonis alios delenire maluit, quam ipse fortis animi specimen edere atque Zvtxa x ov "EparcoS mortem oppetere. Ceteram maiuscula littera Erotis nomen scribendam curavimus, nam ut supra 179* A. ovziret ovx av avroS 6 "EpcoS ZvSeov XOtTjtiete x. t. X. abstractum pro concreto positum est, ita non intelligitur, cur non idem in nostrum etiam locum cadat. xiSikvai eis n Ai8 ov. Quoniam qui in Orcum se conferunt, e superiore loco in inferiorem descendunt, pro eisitvai positum exspectaveris eundi verbum cum xata præpositione coniunctum. Sed miuus h, 1. 1 regionis ratio habetur, quam versus proficiscuntur, qui Orcum appetant, quam xei, quæuxn veteres Orcum comparare solebant. Petita nimirum a sepulcris imagine, quæ ædes sunt mortuorum, Zv " 'Aidov sc. Sopois et eis r Aidov sc. dopovS dixerunt. Ædium autem notioni tiSikvai et ZS,ikvai verba apprime conveniunt. Igitur nostro loco nulla ratioue habita regionis subterraneæ tisikvoa dicitur fis Aidov sc. dopovS. Simili ratione paullo supra legitur areXrj ait Zite pip av Aidov sc. 66pcov ; contra. C. Z& a Atdov dviivai reperitur et dveitiav sc, ZB, n Aidov. Adde Piat, de rep. I. 527. xaxkfiijr aiS Ileipaid, et paullo infra 7tpoSEv%dpevot anypey itpoS zq a6rv. xoiyapxot dia xavxa. Hæc verba ita posita sunt, ut sive xotyapxoi sive dia ravra omiseris, sententiæ ratio prorsus non mutetur. Cave tamen prorsus otiosum alterutrum verbum existimes. Nimirum Græci accuratiori alicuius rei indicio præmittere amant verbum latioris significationis, tum orationem ut expleant grata quadam ubertate verborum, tum, ut adsit, cui facilius sequentia annectantur. Verba convertenda sunt: Dahcr legten sie ihm denn also wegen dieser Schwache eine Strafe auf. Idem dicendi genas paullo infra reperitur 184. A. ovrcj df/ vito xavtijS xrjS xtixiaS, . xai Zitoirjdav xov $dvaxov. Nota vim xov articuli, de qua supra dictum est ad 12. ovxgj Srj iovxeS dpa xovS XoyovS itepl avxdjv ZitoiovptSa. Noluit dicere Phædrus, deos morte poetam puniisse, sed tantummodo effecisse, ut eo tempore, quo tempore Orpheo moriendum esset, poeta a mulieribus interficeretur. Rectissime Schleierm.: Deshalb haben sie ihm Strafe aufgelegt, nnd veranstaltet, dass sein Tod durch Wtiber cr £itif e a£y ^CTu *A%i Xlka rov tijg Qitidog viov ItlprjfSav xal elg fiaxagav E i rijtiovg aitETtEprpccv, ort jtETivtipEvog itaga tijg {irjtgog, cog ttttofta.voZto aTtoxTELvag "Extoga, (irj %ou]6ag di xovxo o”xccd’ iX&cov yiiQcuog xeXsvrrjGot,, ItoXprjdEv Elt<5&ai folgte. Addo Symp. 195. E. iv ydp 7 }$e6iy xtjy oixrjdiv ZSpvxau ovx <vfit£p *Ax^XXia i xi p 7/ 6 a y . Hauc brevilo quentiam, quam vernaculo sermone assequimur, Schleiermach. aspernatus est in couversione : 9 Deshalb anch habeo, sie ihra Strate aofgelegt nicht ihu, wie den Achilleus, deo Sohn der Thetis, geehrt und in der Seligen Inselu gescbickt. Recte Stallb. orationem hoo modo explendam esse censuit : aAA* ovx ixtprjdccY avtoY £>S7tEp ^zAA^or, dv xal ei f paxapcov vijdovS dnirrepipav, ori x. r. A. Legitur paullo infra p, 189. C. ipol 8 oxov6iy avSpooitoi SvtiLaS dv rtoiEiv pEyidxaS, ovx coSnep yvy rov tqjy ovSey yiyvsxai itepl avxov. Exempla plura huius structuræ Stallb. collegit ad h. 1., Heind, ad Gorg. 592. A. et ad Frotag. 841. A. eis paxdpGov vydovf* De insulis beatorum vide Hesiod. "Epy. xal 7/. v. 170. xai xo\ piv valovOiv axrjSia Svpov UxOYTtS iv paxapoov vi]6o%6i rtap 'Elxia YOY fta^vSivTfY oA fi tot rjpoJEf, zoloi peXi tjdiat XCLpTtOY rpiS SxeoS SdXkovxa (pipet SiDpoS apovpa Multi fuerunt, qui in insulis beatorum Achillem versari narrarent. Aliter Hom. Od. XI, 487., obi Ulysi felicitatem Pelidæ prædicanti respondet Achilles: pr} 6rj poi Solyccxov ysrtapavSa, <pai8ip 'O6v0dev, fioyXotprjv x indpovpos Igov STfXEVEpEY aXXcp ecvdpl rtap* dxXrjpcp, co pr} filo* xoZ izohvS eItj i} itadiv yexve66i xaxacpSipivoi6i olv&6<$eiy % Ad hos versus ætate Phædri haud dubie notissimos ille nunc non respexit, sed aliorum testimonia prætulit, quæ rem suam melius probarent. rtsitvdpivoS 7tapd x rjS prjXpoS. Hæc cum Homero conveniunt, vel ex eodem potius depromta sunt^ cfr. Il.. ojxvpopoS 8rj jxaiy xixoS, iddeai. oj^dyopEveis* ocvxtxa ydp xoi Actito. peS* n 'Europa 7tdxpoS hxolpoS. p?} rtoirjdax 8b xovxo. Hæc est lectio vulgata, quam ex VIII. codicum auctoritate in pif artoursivaS Sb xovxoy immutarunt Bekkerus, Astius, Stallbaumius. Hoc certum est, verisimilius esse, ad explicandum p?) noir/daS dk xovxo margini adscriptum, post in textum receptum esse pr} drcoxXElvaS 8b Xpvxov f quam vice versa ad hoc explicandam glossema fuisse pr} itoirjdaS dfe xovxo. Fidenter igitur vulgatam lectionem in textum recepimus. fiprjSr)<$a$ fw ipadxy Jlax po x\<jp xal Xtpaprj 180 (SoqQqiSas no tQaOTij TlarQoxkw xal rifiUQTjaces ou! ftovov vxEQUxo&aveCv, ulXa [xal] inaxoftavuv titeÆvtijjtor i. o9ev St] ) ud vxtQayttO&Evug oi frsol St-atpiQotncog 6 aS, Wolfias ad h. 1. annotavit: Es kann fioySydaS nicht vou einer wirklichen Hulfe in der Schlacht verstandeu werden : deim da Patroclus umkam, war seiu Freund noch nicht wieder ira 8chlachtfelde, uud er erfuhr die Nachricht davon erst durch den Antilochus. Recte. Kai igitur ante xipOJpljdaS explicativum est, cuius exemplum paullo supra reperitur. xoiydpxoi Sia xavra 8ixyv~ avxcp ineSevav na\ ixoiydctv n. X. A. Adde p, 179. E. ovx doSxep *Axi AA«x tov xyS GixtdoS vldv ixipydav na i eis pandpcov vrjdovS aniittpipav. Nostra verba convertenda sunt: indem er dem Patroclus beistand, d. h. ihn rachte. Argutius quam verius de his verbis Riickcrtus iudicavit exsulto Phædrum (ioy$EtV verbo usum esse censens. Quum enim, inquit, non tulisset opem Achilles, quamvis prope abesset a certaminis loco, ne quid probri iude videretur in ' eum, quem laudaret, redundare, abducendi erant ab hac cogitatioue quantum heri posset auditores, id quod hoc ipso verbo factum esse puto. dXXd na\ iitcritoSccvetY» Vitii aliquid hæc verba contraxerunt nat addito, quod nullo modo explicari potest. TitepanoSaveiv adhibetur, ubi aliquis pro aliquo eoque vivente moritor, ut Alceste mortua esse dicitur pro Admeto 179. C. &$e\y6a6a povy vitep tov avxyS dvdp6*i dnoSav ilv . ETtaico^aveiv est : mori pro aliquo, qui iam mortuu*, est. Ficinus verba convertit: nec pro illo mori solum, sed et peremto illo interfici. Igitur utrnmquc fecit, et mortuus est pro Patroclo superstito Achilles, et mortuo illo morti se dedicavit. Phædrum aliud quid dicere voluisse certissimum est. Expungendum est nat, quod uncis includendum curavimus nimiæ audaciæ crimen fugientes. Est autem ov povov aXXd eius, qui alterum membrum orationis, quod per ov juovov commemoratur, negat, alterum probat se ipsum corrigendo. Sensus est: non dicam vitepa itoSavetv, sed potius Inarto Savelv. Vide 11. de ov pevroi aXXd et ov pivxot aXXa nat .cfr. Alcib. II. 142. A. 61 61 apidxa 6onovv xeS avxoov rtpdxxeiv, 6ia 7roAXqjv mvdvvoov iXSuvxeS ncA yjoficjy, ov pov ov iy xavry xy Cxpuxyyict, a A A*, iitei eis xyv tavzajv naryXS ov, varo xgjv (SvnocpavxGbv rtoXiopnovpevot itoXiopniav ovSiv iXaxx a> xyS vrto xdov rtoXepiaav 6ie.xeXetiav, vSre n. x. A. o2e v 6?} na l iitoielto. Hæc verba si abessent, nemo opinor desideraret. Nihil enim coutineut aliud, quam præcedeutium verborum meram repetitionem. Sed de industria hæc repetiit orator, ut quanti a diis æstimetur virtus amatoris, durius eluceret» Eadem de caussa, atque ut exemplo demonstretur, avtov Irliitjcsccv, oti xov lQaOtr\v ovtbj xbqI itoXXov ixoiuto. AlCyvXog d's cplvuQU cpcctSxav ’A%Mtcc JJoxqoxAou iquv, fig r\v xaXtiuv ov (iuvov IlatQoy.Xov, aXkce amasiorum quam amatorum virtutem maioris æstimari, paullo infra dicitur 180. B. : dia. xctvxct xcti tov *AxiMict xrjS 'jJbtrjtiTiSoS paWov ixLptjOav, eis paxccpav vrjtiovS dnonepiltavxeS, ovtco itepl rtoXAov. Dupliciter ovzcj vocula in huiusmodi euuntiatis adhiberi solet, atque aut præfigi præpositioni aut eidem postponi. Nou perinde est, utram sedem occupet. Præpositioni ubi præmittitur, aut ad præcedens dictum respici significat, quod eandem rem, quæ nunc commemoretur, enarratam contineat, aut hominum opinionem tangit memoriamve auditorum, qui bene/ teneant id, da quo nunc agatur. Sic nostro loco ovxcd nepl noXXov explicandum est: quod amatorem, ut supra dictum est, tanti fecisset. Adde Piat, de rep. III. 391. D. fiy toivw, 7 / v 6* £ya), p^re rade neiSaopeSa, pyx' idjpev Xiyeir, qjS QrjtievS Uo6ei6wYoS vlds IletplSovS te JioS (SppijGav ovzcoS ini deivcis apitayaS x. r. A., quo loco ovxaoS manifesto significat: ut hominum opiuio est, ut vulgo putant. Minus recte igitur Stallbaumius ad h. 1. annotasse videtur: ovzcoS ini 6eivds apitayaS h. e. i<p ovxco detrds apnayds. Non aliter explicandus est tovus Xeuoph. Cyrop. II. 2. 13» fin. opcoS ovzcoS iv TtoWii dzipia ijpdS ixeiS, ubi ovzgoS convertendum est: ita, ut nunc facis, ut facientem te videmus, cet. Contra præpositioni postposita ovzcoS vocula proximum verbum ita extollit, ut additamento opus sit, qno illud accuratius definiatur.AitixvXoS cpXvapei . Phædri oratio ad eum finem tendit, ut Achillis allato exemplo probetur, deos amasii amore magis delectari, quam amatoris fide. Factum autem tragicorum fabulis erat, ut homines illo tempore Achillem amatorem non amasioui Patrocli putarent. Priusquam igitur eo, quo tendebat, Fhacdri oratio pervenire poterat, illa hominum opinio corrigenda erat et emendanda. Hino verba Aidx^XoS. 6e "OprjpoS necessaria ad rem censenda sunt, /ruslraque fuerunt, qui ea expungenda censuerunt,Valckenarius ad Euripidis Rell. 13., Wolfius, Beckius, alii. xal iri ayivetoS. Pulcherrimum omnium Achillem fuisse discas ex Iliad. p, 673. NipevSy ds xaXXiGzoS avijp vno "IXiov tjASe Z(2v aXXcov docvaoov, per dpvpova IhjXelcova, Patroclo iuniorem verba indicaut Iliad. A, 787. x ixvov ipoy, yevey p\v vn apte poS idziv 'AxiXXavS, TtpeGfivtepoS 61 6v l66i, ' Adde Od. A, 469. AXotvxoS oS dpidzoS itjv eidos re Sipas re rcov dXXcov davadiv, pex apvpovcz IbjXeloova . Imberbem adhuc fuisse "nusquam apud Homerum indicatam repe- M xal t(ov fjQcbav ccjtavxuv, xal ta uytvuos, Ixtita vttaTEQOS Itolv, <3g CptfiLV "OjllJQOS. ctkKu yaq xcj ovxi (iukiOta (itv ravxijv xi)v doeri/v ot 9col UficSoi zijv xeqI B xbv "Eqara, fid/J.ov fttvxot ftuviux^ovat xal ayavxat xal ries. Hinc factnra est, opinor, ut Riickertus lectionem vulgatam revocaret atque in textum reciperet d\ X dpa xai. Colligebatur enim, inquit, magis ex Homero, omnium pulcherrimum Achillem fuisse (atque adhuc imberbem) quam ut disertis verbis ab eo dictum esset . Sed facile dpa voce caremus, quam optimæ notæ libri non agnoscant. Efficitur enim verbis (*>S <pr\6iv "OfirjpoS, quæ cum præcedentibus htEixa vearcepoS itoXv arctius coniungenda sunt, ut Phædrus non nisi de ætate Achillis poetæ testimonio usus esse videatur, pulcrum autem imberbemqne eum vocet ©x artilicum statuis indicium capiens. Hæ statuæ imberbem, ut constat, Achillem repræsentabant, barbatos heroes ceteros, v. c. Hectorem, Agamemnouem, Ulixem, alios. Ceteram ne otiosa verba censeas xal Ixt dyivEiof; amasius non nisi imberbis pulcher habebatur. Verba convertenda sunt: Æschylus aber faseft, wenn er sagt, dass Achilles der Liebhaber des Patroclus sei. Er war nicht blos schoner, ais Patroclus, sondern auch schoner, ais alie Helden, und noch bartlos, dann um vieles jiinger, wie Homer es ausdrucklich bezeugt. % aWa yap rcu ovxi. Rectissime Stallb. monet, verbis deletis Aldxvtos, di Owpof, non aXXa yap, sed xal yap ponendum fuisse. Indicatur autem aAAtr yap particulis, Æschylum ne ita quidem Homericam narrationem pervertisse, ot Achillis laudem augeret facinusque eius clarius redderet. Nam deos laudare quidem et admirari virtutem AMATORUM, magis tamen admirari et laudare amasios, qui pro AMATORIBUS mortem voluntariam oppetierint. 1 r i)v Ttepi t(jv w EpGoxa. Haud raro accuratiores definitio*ues verborum a verbis, quæ definiunt, seiunguntur plurimis interpositis verbis augendæ gravitatis caussa. Vide quæ ad 66. annotata suut. Convertenda verba sunt : Dic Gotter eliren diese Mannhaftigkeit ganz ausserordentlich, ich meine die, welche der Liebhaber zu haben pflegt ; cf. Piat. Hipp. M. 294. A. 7/pEiS yap nov ixuro igrjxovjxev, go n dvxa xa xaXa. Ttpdypaxa xa\a t itixiv, ooSTtep c5 jectvxa ta peyaXa itixl pxyaka> xqo v7C£pix oyr u $av paZovd i x al dy artat xal ev itoiov 6iv sc. xavr rfv xrjv dpex-qr tijv 7tepl xor "Epwxa. Ceterum ayadSai ita a SavpaZEiv verbo differt, ut admirationem cum laude coniunctam exprimat. Bene Schleierraacherus in conversione verba t reddidit • weit mehr jedocb bewundern und loben und vcrgelten sit es dyarttji . Quoniam in sup«~ zr Ninos ion. 77 IV xoiovdiv, orav 6 inwatvog tov iQa<St)]v uyanu i} OZCiV 6 BQCtOTTjS TU XCUdtXtt. &SIUXBQOV yccQ (QUOTTIS Ttcadixmv ‘ iv&eog yaQ ion. dia xavta xal tov 'AydXia tijs 'AXxrjOndos palXov itifir^av, ds (luxaQav Mjtfovg an o rioribus de significata verborum diximus ipav et <pi\tiv, iam videamus etiam de notione aya rtav verbi. Mediæ est autem, quod vocant, significationis verbum, maiorem quam (piXEiv, minorem, quam ipav potestatem habens. Hinc raro adhibetur, ubi de vero amore sermo est. Legitor autem apud Xenoph. Mem. I, 5. 4. x a S” TtopvaS dyanoovxa pdXXov t) xovS kxaipovS. Piat. Dion. 4. 175. itpiXt/daXE CtVXOY <*)$ TCCttEpOC xal i/ y a 7Cij doct e gjS ev e p yijxrjv. Symp. 181. C, ro <pv6ei ipficopEYEdXEpoY xal vovv paXXov %x ov dyan&vTE?* Videtur ayaitav verbum circumscriptum esse iu Simonidis dicto, quod legitur Piat. Protag. 345* D. mxvT aS 81 Inalvrjti i xal tpi\hx> irtwv oSTtS f.pSy /vjSlv al^xpov. Nostro loco Phædrus hoc verbo usus est, quia neque <pi\eiv neque ipav ad ntruraque enuntiati membrum h. e. ad AMATOREM et ad amasium referri poterat. $ siot e pov ydp ipa6tyj S itai8txd>v. De neutro genere StiotEpov verbi vide quæ annotota sunt ad 176. D. ott XaXEito v xoiS dvSpcoiroiS 7/ idxlv. Sententiam quod attinet, cfr. 179. A. ov8e\S ovxod xaxoS, ovxiva ovx dv avtoS d "EpoaS ivSeov itoirj6Ete xpoS dpETtjv, dpoiov slvai tc5 dpidxcp <pv6ei, quæ verba in amatores tantummodo, non item in amasios dicuntur. Ce terum otium nobis fecit Riickerti unnotatio ad h. 1., ed. 46. : Phædrus sic est ratiocinatus : qui amat, non suo, sed divino impulsu agit, est enim ZySeoS; contra qui amatur, eo caret, Iam qui alieno et quidem divino impulsu agit, ei facilius est, magna perpetrare, præsertim amanti, qui non potest non subvenire amdto, quam ei, qui huiusmodi incitamento caret . Atqui quo difficilius cuique est præclare agere, eo maior virtus est, si fecerit i igitur qui non amat, maiore dignus est admiratione, quam qui artiat * Sola enim caritate facit id, quod amatorem ut faciat, vis divina impellit, tov 'AxtXXea xrjs 'AXxi]6xi8o$. Interdum ipsas feminas Erotis auxilio gaudere, cap. VII. initio Phædrus docuit. Recto igitur scripsisse nobis videmur 179. C. ovS ixElvtf xo6ovxov vnepEffdXexo xy ipiXint 8id xov w Epoora, c oSXE x. X. A. Alcestis enim et ipsa UvSeoS. Minoris autem a diis Alcestis habebatur, quam Achilles, nam illa Erote ad mortem ducente mortua est, hic pietate erga Patroclum motus, mortem oppetiit. ovxoo Srf HyatyE. Aliquot codd» habent ovxui 81 ) xal fyooye Mple. Iu sequentibus ter positum est xal, ut epitheta Erotis, quæ dei laudem efficiunt, significantius extollantur. Comparari potest cum nostris verbis 180. B. paXXuv pivxoi $avpd%ovd7 jr i[i4'avTeg. o vtco drj iycyys cprjfu *EQ(oza %mv xccl ttqeC^vtcctov xal r ipidt azov xal xvQudtarov uvai slg aQETrjg xa l Bvdatjioviag xr rjow av&QaTtotg xal £c5oi xal zeÆv%r}<Sa(Siv. xal ayavxcn xal ev iroiovdiv . Sensas est: Hac igitnr, qua dixi» ratione equidem contendo, Erotem et antiquissimum deorum esse ct honoratissimum et ad virtutis felicitatisque assequendam frugem et viventibus et mortuis auctorem potentissimum. Sed ipsa hæc verba mirum est, quam male cum præcedentibus conveniant. Etenim Phædrus cum dixisset : maioris æstimandam esse virtutem eorum, qui nullo Erotis auxilio adiuti fortes se præbuerint, quam quorum virtus non nisi divino quodam instinctu quasi excanduerit, num recte ita perrexit: ovxco 87) iycoyi (prjpi n Epcoxa $£gov xal npedfvxazov xal xvp iGoratov elvai eis a pexi} 5 xxrjdiv x, x. A. roiovroV xiva Xoyov. Vide ann. ad 15. Sequentia verba aXXovS xivaS tlvat convertenda sunt: nach Phædrus wiiren einige andere an der R e i h e gewesen. Pactum nimirum erat, ut eodem ordine, quo sederent, convivæ placita sua proferrent, cfr. 177. D. 80xel poi xPV vat exadxov \6yov etostr inauror "EpcoxoS ini 8eBtiu apxeir 8\ <Pai8por npcoT or. Sed non verisimile est, inter Phædrum Pausaniamque locum habuisse omnes eos, quorum orationes ab Aristodemo prætermissæ sunt, vel quas Apollodorus, quippe memoria non dignas, oblitus erat. (cfr. 178. A. nav Tcav pkr ovr, a ZxacdxoS elnev, ovxe navv 6 *Apidxo8ij fioS iyiyvT^co, ovx 9 av lyco t o IxeivoS iXeye, Ttavxa). Igitur Riickertus in uberiore expositione convivii §61. quæsivi, inquit, doctus videlicet nihil negligere zn Eia tonis libris, in quibus haud raro res gravissimæ ad perspiciendum scriptionis consilium ex istiusmodi minutis vestigiis eruendæ sunt, cur hoc loco omissionem Aristodemus indicasset, ceteris reticuisset . Et olim quidem mihi risus sum reperisse, aliter tum etiam statuens de ipsis orationibus, in quibus temporis quendam ordinem observari putabam, quo singulæ, quarum placita proferret, sectæ sese excepissent philosophorum . Post, mutata sententia rursus eo deductus sum, ut nescirem . Commode possis hac ratione hanc rem tibi explicare, ut Aristodemus quidem, qui Symposio interfuit, accurate locos indicaverit, quibus locis et aliorum et suam ipsius orationem omiserit, ut Apollodorus autem satis habuerit memoriæ mandare, quid convivæ dixissent, nou item mente tenuerit, quo loco quorum orationes ab Aristodemo non repeterentur. Ut tamen aliqno modo commemorandarum orationum paucitatem excusaret, Phædri relata oratione alios quosdam fuisse nniversim narrat, quorum orationes Aristodemus non retulerit. De sua ipsius memoria tacet, quamquam panllo supra 178. A. in minatis rebus debiliorem confessas. Cap. VIU. #>«[(5(301' fiiv toiovtuv riva Ivyov hfn) tlxuv, fi Era c Ss 9 uISqov aXkovg uvas iivca, uv ov nciw die^vtj^i tuv ov itavv 8 1 tfivi; fi 6vevev. Comparari cum his potest Piat. Lacii, p, 189. C. iav 81 fiitaB,v dXXoi Xoyot yiv covxaiyOv ndvv jiiyvTjycn, ad quem locum Engelhardtus de oi3 itayv vocularum potestate disserens h. e., inquit, plane non recordor. Sic ov ndvv sæpissime} cfr. Theæt. 156. C., Phædr. 228. E,, ul,, nec non in responsis, v. c. Xeooph. Mem. S. III' i, 12. Eodem modo latinum non sane sæpe idem siguificat, quod ov ndvv i. e. plane noni de quo vide Heindorfium ad Horat. sat. II. 3. 138., S04 Ov ndvv xi autem non satis, non sane multum explicandum esse videtur, cfr. Locian» Contempl» I, 506. elni pot, Ct8?/poS tpvExai £v Avdiot ; ov ndvv xi i. e. non sane multum. Piat. Eutyphr. init, ovd avxoS ndvv x i yzyvcodxco, to EvSveppov, r ov av8pa i. e. neque ipse hominem satis novi. Pronomen indefinitum quod attinet, certum equidem esse reor, xi in huiusmodi enuntiatis non ad ov ndvv pertinere, sed ad verbum finitura. Quis enim neget, ut ad Eutyphronis locum modo laudatum revertar, Græce dici yiyvdrfxEiS xi x ov avdpa, ut rectius Platonis verba convertenda sint: ne ipse quidem magnopere usquam hominem novi. Luciani verba ov ndvv x t converterim: non sane usquam sc* reperitur. Rectissime autem Stallbaumius io annotat, ad verba ApoL Soc^ 41. D. 95. ed.: 8id rovxo xal £ph ovSapov dnixptipe x 6 tiijfiEiov, xal Hyaoye xoiS xaxarl>r}(pi<jajAbvoiS pov xal r oiS xaxtjyopoiS ov ndvv X a ^~ natvcd h. e. haud sane, non magnopere, nicht eben, qua formula nos qooque cum Elpcoviict loquentes gravius negare solemus. Hæc, quam Stallbaumius laudat, ov ndvv vocularum uotio apprime ad nostrum locum quadrat. Apollodorus nimirum alios quosdam fuisse narrat, qui Erotis laudationem edidissent, factum autem esse illarum laudatiounm mediocritate, ut earum non magnopere recordaretur, Earum autem prorsus oblitum ne fingere quidem tibi Aristodemum possis, qui Phædri, Pausaniæ, aliorum orationes memoriter recitarit. Restat, ut dicamus de Lachetis loco supra laudato, qui sane docere videtur, ov ndvv significare prorsus non. Verba sunt hæc : iycj ptv yap xal iniXavSdvopai 7/6 tj xd noXXa 8ia xrjv rjXvtlar (Zv dv 8ictvo7j^d> £p£6$aij xal av d dv axov6a). iav 81 ptxat,v aXXoi Xoyot yi - * vgoyxoci, ov ndvv pipvrjpau Nonne frigidissimam conversionem censes hanc: Ich pflege namlich Alters halber immer das meiste zn vergessen, was ich im Sinne habe, sie zu fragen, and so auch, was ich hore (h. e., was sie antworten)* Falleq aber noch qndere Erdrterungen dazwischen, so erinnere ich mich vevev * ovg TtccQELQ tov Jlavdavlov Ao yov dirjyeixo. slitelv d’ av toVy ot l Ov fcaktog f 101 6oxtl y o5 <&ai$QE, XQOpEpXijO&cu 7jgiZv 6 nicht eben leicht des Vorigen? Multo nptins lectores censebunt Lysimachi verba converti: Fallen aber noch andere Erdrterungen dazwischen, so ist es mit mei nem Gedachtniss g a n zlich aus. Sed neque Hæc conversio recta est, neque omni ex parte Platonis verba recte exhibentur. Maior interpunctio post axovdco poni solet, pro qua si comma posueris, optime sibi respondentia verba habebis irtiXav^dvopai ra itoWa et ov itavv fiipytffiat . Lysimachi sententia hæc est: Denn ich vcrgesse Alters halber das Meiste von dem, was ich im Sinne habe sie zu fragen, und erinnere mich wicderom nicht an das, was ich hore, d. h. was sie auf meine Fragen antworten, besonders wenn anderweitige Gesprache dazwischen fallen» tov JJavdaviov Xoyov. Phædrum, qui iracrj/p tov A o; yov vocatur, Pausanias vituperat, quod nihil accuratiore definitione usus Erotem laudandum proposuerit. Etenim ut duplicem Aphroditen, ita Erotem duplicem esse, ut Phædrus, si recte atque ordine habendarum orationum materiam edere voluisset, anto indicasset, uter Eros laudandus sit. His præmissis Pausanias in utriusque dei naturam inquirit, ac Pandemum quidem h. e. vulgarem minus laudabilem iudicat, contra summis laudibus extollendum Uraniam existimat. Idem iudicium optimarum civitatium legibus, quæ sint de AMORE, probari censet. Athenienses enim et Lacedæmonios Erotem per se spectatam neque laudandum censere nequo contemnendum, sed accurate semper cognoscere studere, virtuti» an voluptatis studio AMATOR AMASIUM AMET, AMASIUS AMATORI se tradat, atque eum solum AMOREM admittere et probare et laudare, qui homines ad virtutem impellet. De Pausania paucissima sunt, quæ scimus. AMATOREM Agathonis fuisse Pausaniam e Protag. p.S15. E. colligas. Adde Xenoph. Symp. c. VIII. §. 32. Scholiasta, cuius verba laudavimus, Agathonem amasium fuisse tradit Pausaniæ tragici. Ælian. Var. Hist. II. cap. 21. narrat, Pausaniam una cum Agathone apud Archelaum regem vixisse : tls *Apx £ Aaou icotk ctcpixovto o te ipadtrjs xoci 6 iprifiEvoS ovtoi ; de quo diverticulo vide annot. 8. Dixit autem Ælianus 1. 1. eIs *Ap x £ Xaov eodem dicendi compendio, quo eif *Ai6 Ov dici solet, quæ ratio dicendi Aristophanis ætate ^ fortasse usitatissima ansam dedit comico diverticulum illud eludendi Ran, v. 83- Ceterum non minus, quam Agathonem, Pausaniam mollitiei atque luxuriæ deditum fuisse, ex eius apud Archelaum tyrannum diverticulo coniicere possis* r 6 «jrAca? ovtu) yt . r. A. b. e. definitione addita nulla, tam simpliciter, sine ulla explicatione accuratiore. Quæritur, stru loyos, ro ecxAag ovra xceQyyyel&ai lyxmfuaguv “Egcora! fl filv yaQ tlg yv 6 "Eq0 g, xaXug av sl%s. vvv SI ov yag louv tlg- prj ovzog Se Ivog, 6q&6z£qov Ioti ctnram verborum quod attinet, utrum nominativo an accusativo casu posita hæc verba rectius accipiantur. Ut verba vulgo exhibento?) nihil certius esse reor, quam nominativum casum unice probari posse. Efficiunt enim X 6 anXcoZ ovtcoS verba præcedentium verborum appositionem: Nicht gut scheiut mir, o Phædrus, die Aufgabe gestellt zu sein, namlich so schlechthin aufzuge1 ben, den Eros zu loben. Neque probaverim accusativum casum, qui Riickerto placet» Caussam enim, inquit, proponit, cor non recte proposita dicendi materia sit, quatenus cet. Nimirum hac structuræ ratione frigidiorem orationem effici censemus atque sedatiorem, quam quæ Pausaniæ, homini inprimis ipcoxixfi, conveniat. Fortasse hoc modo Pausaniæ verba scribenda snnt, ov xaXc jS poi Soxei, gj $alSp £, 7tpofi£ft\f/6$cti ijjiiv 6 XoyoS • ro anXoaS ovtoo napr\yyiXScci iyxcopia^eiv " Epcoxa ! qua verborum distinctione quantopere vi augeatur totum enuntiatum, sponte apparet. Habes enim vituperationem Phædri coniunctam illam cum indignatione summa, quam per me licet etiam irrisionem interpretari: Wie kann man nur so schlechthin die Aufgabe stellen, den Eros zu loben ! Atque, si quid video, hæc natis malitiose a Pausania proferuntur ita, ut ad præcedens Phædri dictum comparentur, C. io ovv xoiovtov phr itkpi TtoXXjjv (xxovdrjv noirjtia- 6$ai y"Ep(oxa&k pT}8ha ita> av - SpQOItCDV TEToXflTjxlvai tfe XCCVTtfvl xrjv rjpkpav aZlooS vjuvtj Coa! Ceterum iu aliquot codd* non malæ notæ ovtgo? exhibetur, quam formam h. 1, unice probamus» Sed fusius de ovrvt et ovtgdS formis infra disputaturi sumus. vvv 8h ov yap l6xiv sis* Hæc verba sunt, qui nno tenore pronuntianda censeant; v» c. Engelhardtus ad Apol» Socr* 83* B. 221. ita iudicat, nt nullam prorsus omissionem verborum Græcos sensisse statuat» Sed neque hoc indicium probaverim, neque vero iis accesserim, qui vvv dh ov yap verba lineola apposita disiungunt, vide licet ut esset, quo legentium oculis «aposiopesis* indicaretur. Aposiopesis enim non nisi in iis locis reperitur, in quibus aliquis ita commoto animo loquitur, nt pauca verbis exprimat, cetera legentibus divinanda relinquat. Non igitur aposiopesin agnosces in verbis : Hoc vidi, neque vero illud, æd omissionem præcedentis verbi finiti, quod, quoniam facillime e præcedentibus suppletur, ne nimia abundantia oratio laboret, lectoribus supplendum relinquitur, Idem in nostrum locum cadit, ubi, cum præcedat xaXcoS av £?££, facillime post vvv da suppletur ov xaXcoS $X ei - I an * quid differat aposiopesis ab omissione verborum, quam 'ellipsin vocari licet, statim apparet. Aposiopesis reticentia P •xaotEQOv xgo^QTj&rjvai vxolov det Ixcavuv . lya ovv nu» p«(Jof(«t tovto ixavoQ&uOaO&aL, xqutov fiiv "Egara eorum est, quæ aliquis additurus rebatur potius, uter eorum laucrat, sed propter ammi comraodandus esset, quam qualis esset tionem disertis verbis non ex- is, quem laudari oporteret. R ii Impressit; ellipsis contra elegantem kert. verborum omissionem indicat, inavopSudatiSat. Huquæ in præcedentibus leguntor, ius yerbi potestatem Ficiui conet quorum repetitio foedam quau- versio non satis assequitur: hoc dam abundantiam dictionis eifi- itaque emendare conabor, ceret. Ad nostrum locum ut re- Ea nimirum ini præpositionis vertar, lineolam post vvv 8e cum verbis compositæ vis est, verba ponendam curavimus, ut ut aliquid post aliquid fieri e præcedentibus verbis aliquid significet, cfr. 180. A. oti supplendum esse clarius indicetur. nenvdpivoS napa tijS prjxpoS Simillimus nostro loco est Lachetis ais’ dn o$ av olxo ixoXprfp. 200. E. el fikv ovv iv xols tfev •— ov jiovov vnepanoSaSiaXoyoiS xols apxi iyco plv veiv aXXa inanoS av elv, Itpdvqv elSooS, xooSe 81 p?) quo loco quid differant anoelSoxe, Sixatov av rj iph / ia - $av&65ai et inanoSctvtiv, Xidxa ini xovxo x 6 ipyov na - sponte intelligitur. Adde Protag. paxaXeiv' vvv 81 opoicof 328. E. vvv 81 nbteidpai * ydp itavxeS iv ctnopia iyevo- nXr,v dpixpov xi poi ipnoScdv, pe$a, quo loco post vvv Se o 8f/Xov oxt TlponayopaS (ictsupplendum esse ratio loci docet: 8la>S in ex 8 18 dB,ei, ineiSi} ovx ig>dv7fv eISojS. nal xa noXXa xavxa it,e8l 7t poxepov n po ij - 8a%ev. xal yap el piv xiS vai . Hæc. verba ex abundantia nepl avxdov tiityyevotxo oxojovv quadam posita sunt, quam etiam xdiv Srpirjyopoiv, xa% dv xal Latini adamarunt dicentes : prius xoiovxovS XoyovS axovdeiev ij præfari. Simili modo supra IlepixhiovS i) dXXov xivoS xoov p* 177. D. dicitur: apx £ ^v 8h Ixavcov elneiv * el inave4?al8pov n pdixov, neque no- poixo xiva xi, Gjfi tep (iifiXia strates ab Jmiusroodi diccudi ge- ovSev i'xov6iv ovxe dnoxpivanere abhorrent. Quem enim of- 6$ai ovxe avxol ipidSai, aAA* fendat conversio hæc: Phædrus iav rtS xal dpixpov inepta hahe zuerst den Anfang gemacht? Xrj6y x i xtav prjSivxtav, Ssnep Nostra verba Schl ei erm ac heras xa x a hxela nXrjyevxa paxpov convertit: dasi zuvor bestiramt rfx £ 1 xdl anoxeivei, iav prj werde. Græcis verbis magis re- imXdfirfxai xiS, xal ol fiijxopeS spondet: dass zuvor vorausbe- ovxta dpixpa iptaxrjS ivxes 8ostimmt werde. Xixdv xaxaxelvov6i x ov Xoyov. 6 nolo v 8 el in aiv £iv ., Perscripsi totum hunc locum, ut Nondum licebat oitoxepov dici, lectores e vestigio de Stallbaumii s quia quot Amores essent, nondum sententia iudicare possent. Jn erat definitum ; accedit v quod, his, inquit, vereor, ne vitium alietinmsi esset, tamen non id quæ- quod lateat. Quum enim in av t i ' i (pQtzGcu ov 6tl Inaivtlv, insita Inaivioai a^tcag tov &sov. navzss yag Zapsv, on ovx isziv civiv "Egazos p £ 6% a i sit interrogare aliquid præter illa, quæ ipsi oratores dixerunt, haud scio an deinde parum accurate dicatur In e p cj Ti) 6 Tfl. Equidem scriptum malim av EpGDtrj dp, h, e . interrogando denuo attingat, Quamquam codices veterem lectionem tuentur omnes. -Nihil mutandum est, et omnia bene habent. f Enav£pid%ai est alienius rei, de qaa paollo ante dictam sit, caussam et rationem sciscitari. Enepcoxdv contra eius est, qni audita quadam oratione alicuius sententiæ sire repetitionem sive enarrationem flagitat. Sensus verborum est: lefzt aber glaube ich es, Nur eine Kleinigkeit ht mir noch im Wege, die Protagoras ^ gewiss nachtraglich recht gut beseitigen wird, da er iiber so Vieles mir Belehruug gab. Wenn freilich Iemaud iiber denselben Gegenstand mit eiuem der gewdhnlichen lledner sich bespriiche, so mdchte er leicht solclie Reden horen, sci es von Pericles oder von irgend einem andern, der zu reden versteht. Fruge dagegen Iemand nachtraglich nach Grund und Ursache irgend eines Satzes, so haben sie, wie die Biicher, keine Antwort und bleiben stnmm ; biito Iemand aber um die Wiederholuug nur eines kleinen Satzes, so sind diese Redner vrie Erz, das lange klingt und tont, wenn man es nicht anfasst, und geben ia solcher Weise (vide ann. 58, nam ut illic ovxgj noXXaxoSEV, Protag. loco ovxco dpixpa positam est) auf eine kleine Frage einen unendlichen Sermoo» Ad nostrum locum ut revertar, verba convertenda snnt : ich will nun versuchen, diesen Fehler nachtraglich zu berichtigen. npootov 'jtlv " E p coxa. <p p a 6 cci . Ne quis forte xoci particulam desideret, qua hæo verba præcedentibus commodius annectantur: Sol ent Græci, verissime notante Stallbaumio ad Apol. Socr. 22. A., eas sententias, quæ aliis sub iiciuutur explicationis causia, ita addere, ut particularum et conjunctionum vincula omittant. Effici autem videtnr hoc asyndeto, ut gravitate quadam oratio augeatur, quæ addita xai particula prorsus evanescat. Hoc dicendi genus tam simplex est atque omnis expers artis, ut non mirum, idem iam apud Homerum reperiri, cf. II. a, 504. seqq. coS zco y dvxifiioidi pax^ddapeveo inktddiv dvdtT/tTjy • Xvdav 6 * dyopt/v napa vsvdlv Axaiar. IJqXeiSqS psv ini xXidiaS xal vijaS ildaS rfie, dvv re Mtvoixiu.br) 7ca\ oli Ixcepoidiv * 9 Atptibr)i 6 * upa vija $or)v aXabe npoipvddtv, is 6* ipirai i-xpivsv x. r. A. Adde Phædon, 91. B. XoyiB,opai ydp, oo <piXe Ixcfipe. xal Sioedoa gjS nXeovexTixtiS • tl pev tvyxdret dXrjSrj ov xa cc Xiyoo, xaXcoS 6t { xo nei dSrjvai* eI bl prjbbr idxi xeXttrxijdavxiy dXX ovv rovxov yt x ov xpovov avxdv tov itpd tov Savatov ijxxoY xoiS na-6 * . ’Aq>Qo6ltt]. (tiag (ilv ovv ovGtjs ttg av Tjv “Egag' hct 1 dt 8q 8vo Igtov, 8vo dvayxrj xal "Eqqhb tlvav. xag 8' ov povdiv u7j6i} 5 Idopoa. odvpoptVOf. c tB,loo S tov 5eov. Hæc verba vario modo interpretari licet. Possunt de elegantia laudationis intelligi, de sinceritate laudatoris» de laudationis veritate cett. Sed horum nihil Pausanias in mente habuisse videtur. ’A£UgjS tovSbov esse: ita deum laudare, ut nihil omittas eorum, qnæ deo conveniant atque ad prædicandam eius laudem pertineant, verbis indicatur 180. E. a 8 ’ ovv huctrepoS eTlKtjxe, itEipaxkov Elireiv. TtdvTsS ydp tdpEV* Omne s, inquit, s c i m u s, Aphrodite n' non esse sine Erote. Sed quod omnes scire dicuntor, idem fieri interdum potest, ut scire se opinentur tantummodo, revera non sciant. Eandem igitur argumentandi sive levitatem sive audaciam habes hoc loco, qua Phædrus in oratione sua usus est 178. B. yovijs ydp KpcDToS ovt sidlv ovte Xiyovxai vit* ovSevoS ovte iSicorov ovte noirjTov f ad quæ verba vide ann. 55. Cur Aphrodite sine Erote non sit quærentibus variæ caussæ se offerunt, quarum aut una vera est aut nulla. Eas nunc recensere eo facilins omittere possumus, quo minas ipse ^Pausanias de caussis rei cogitasse videtur, quam rem omnes compertam habere narrat. Ceterum ut TtdvtES ydp Idpsv h . t. A. Pausanias dicit, ita Socrates dissimulato ingenii acumine 202. B. neti jnjv, inquit, ?jv 6* iycd 9 opoAoyeirai ye napd ndvxoov pty/US etvai. « ptciS p\v ovv ovdtj S*. Veteres editt. habent TavrrjZ 8\ pia* phr ovdrjS, quod fuerunt, qui probarent. Sed non dubium est, verissime notante Stallbautnio, quin id grammatico alieni debeatur. Bekkerns e codd. non pancis piaS p\v ovdtjS edidit, quod sane habet, quo magnopere se commendet. Tantnm enim ponderis enuntiationi, quæ quasi fundamentum eat totius disputationis, infert, qnantnm eidem apprime convenire videtor. Sed codd. optimorom auctoritas respicienda est, qui coniunetivam particulam exhibent. Probatur eadem nobis etiam propter duplicem relationem, quæ hoc loco manifesta est, et de qua fusins disputavimus p, 22. et 2$. Proprie dicendum erat: pia? p\y ovdrjSf sii av ijv^Epwg' Svolv 8^ 8r) ovt o iv, 8vo dvayjcrj xal EpcoTe slvaiy sed eandem enuntiationem etiam hoc modo cogitari Pausanias voluit, E i p\v pia Tfv, eU dv t/v^EpcoS- insl <$?/ 8vo idTov, 8vo dvdyxrf v.a\ "Epare elvai. Duplicem hanc et nominum et particularum relationem mutuam indicare Pausanias tantummodo potuit, non item disertis verbis exprimere* Indicatur autem ea, pkv vocnla ad prius nomen apposita, 8s autem cura posteriore particula coniuucta ptaS p\y iitEi dL Sed hac scribendi ratione repugnantia quædam exoritur singularum orationis partiam, quæ addita alterutri sive nomini sive particulæ ovv particula mitigatur atque lenitur. Riickertus ad h, I* ita disputat, ut Pausaniæ 6vo Tio &ea; rj (iiv yk loti itQEOjivztQa x«l afi^rap, OvQavov &vyutr]Q, tjv Srj xal OvQavlav l%ovo(iatfiiiiv ' Teri) a corruptissima ceuseat atque non nisi verborum mutatione sananda. Videtur enim, inquit, hæc ipsa varietas, quod alii tavTTjS 8 i, alii ovv addiderunt, argumento esse, antiquius hic vitium latere, quod variis modis sarcire stpduerint librarii. Itaque in mentem mihi venit olim, essetne Platonis manus hæc ; *Aq>po8ixrf % j]S ytiaS plv ovdTjS, Cui si quando accidisset, ut negligens librarius pro *Aq> poSitjj ?fS scriberet *Acppo~ 6 It rj S, Jieri postea non potuit, quin ~6 abiiceretur, quo facto alias coniungendi verba rationes iniri oportebat, quarum ad nos duæ pervenerunt. Perscripsijhæc verba, ne deesset, quibus nostra displicerent, quo commodius Pausaniæ verba explicarent. 7t 65 i 8 * ov 8 vo x oo $ ea. Vulgo xa $ed; sed miuus usitatum hoc apud Atticos ex præcepto Grammaticorum. Eodem xnodo reperitur rcJ 68 co in Piat, Gorg. 524. A» Plura huius loquendi usus exempla Matth. congessit Gramm. ampl. $. 456. 1. 812. Ceterum hæc interrogatio ex eo genere est, de quo diximus ad verba c.VI. 60. Xkya 8tf xi xovxo; Mediæ orationi interrogationes immisceri haud raro, ut vigor orationis structuræ mutatione augeatur, satis notum est. Hoc vigore, quem oratorium vocare licet, Pausanias ita utitur, ut argumentorum absentiam obtegat, quibus duplex deæ numen probandum erat, ?} pkv yk itov Ttptd flvtkpat, Riickerto yk particula videtur non argumentationi, sed expositioni ante dictorum inservire. Frustra. Quod modo annotatum est ad præcedentem interrogationem, optime cum huius particulæ vi, quæ est vis argumentationis, convenit. Rectissime Buttmanni præceptum ad Dem, Mid. 46. laudavit Stallbaum: Quum quis uno argumento,vel exemplo aliquid probat, potest hoc ut suiliciens afferre : quod fit particqla ydp ; potest etiam significare, plura quidem posse desiderari, sed hoc unum satis grave esse : quod fit addito yk, certe, saltem. Restat, ut de tcov particula dicamus, cuius potestatem non satis recte Riickertus interpretatus est. Annotat nimirum ad h. 1.; Addita part. itov urbanitatis declaratio est, ' qua speciem exhibet qui dicit ' etiam de re certissima dubitationis atque ad lectoris assensum provocationis . ' Non aliter Buttmannus de eadem vocula indicat in Indic, ad Piat, Dial. IV. Berol. MDCCCXXII, Sed quam hi urbanitatem dicunt, equidem in Pausaniæ oratione arrogantiam interpretari malim. Nimirum 7tov vocula e dicendi genere ov xl Tt ov depromta est, atque iu interrogatione positum significat, mirari atque indignari eum, qui interroget, si quis aliter atque ipso de aliqua re indicaturus sit» IIov vocula igitur non tam wol convertenda est, quam doch wol, doch sicher, doch gewiss. Usu loquendi factum paullatim est," ut nov particula significet, notissimum aliquid esse ita, ut de eo dubitari nequeat. 5ic in ij 8e vecotIqcc Aioq xai Aicovrjgy yv 8% ITavdrjfiov xæ Xovusv. avayxaiov 8rj xai * 'Eqcotcc tov (iiv ty hijpqc jfrvSQybv IIdvdypov 6 q$ ag xcUsid&ac, zov di Ovq&vlov. Alcib. I* 129. C. 'O di XP°^~ pEvoS xai (L xpip ai °vx aXXo ; TIgoS A eyeiS ; "fhSTtEp tixvtoxojioS xipvei itov tojjeI xai d/it\y xai aXkoiS opydvoiS. Adde Criton. 44. A. IIuSey rovro TExpatipg ; EyoS Coi ipaj. x\f yttp ttov vCxspaia Sei pe ditoSvijCxeiv, if v dv Z\$oi to tcKoiov h. e. den Tag darauf mus» ich, wie du weisst, sterben, wenn das SchifF zuriickgekommen sein wird, xai Ov p avia. De Venere Urania atque Vulgivaga secundum Platonis sententiam disputarunt Apulei. Apolog, 281* cd. Oudend., Io. Lydus de mentibus 89. seqq. Alios laudavit Astius ad h. 1. Qudd autem illa dicitur dprjxcap 7 pro magna deorum laude haberi solere, quod alterutro parente careant, docte demonstravit Wesseling, Obserr. II, 10, p, 177. seqq. De Venere Vulgivaga ex Iove et Dione nata v. interpp. ad Cic. de Nat. Deor. III, 23. Elmeuhorst, ad Apulei, 328. seqq. et quos laudat Bach. ad Xenopb. Symp. VIII. 19. Ceterum vix est, quod moneam, totum hoc argumentum a Pausania ita tractari, ut fabulas de Amore et Venere pro consilio ano mutaverit eique accommodaverit. Stallb. iit aiv eiv piv ovv det itavtaS SeovS. Vario modo sollicitarunt hæc verba interpretes. Bastius scribendum couiecit inaiYEiv pkv ov dei itavxa (sc. w EpGDxa ). Orsilius ad Isocr. de Antidos. p.326. iitaiveiv juv 3cod 5* expungenda censuit. Riickertus Astio assentitur, qui vel superstitionis caussa vel propter metum verba addita esse iudicat, videlicet ne Pausanias deos contemnere videretur. Stallbaumius, ne Pausanias sibi contradicere rideatur, facto inter litaiveiv et iyxajpidpEiv discrimine verba convertit ; Omnes deos cum honoris significatione commemorate pietatis est; non autem omnes encomio digni haberi possunt, Hanc verborum interpretationem cave probandam censeas. Non yerum est enim, quod Stallbaumius inter hcaiveiv et iyxwpidpEiv discrimen statuit, neque idem scriptorum locis probatur, cfr. Piat. Menex. 235. A. yorjxevovdiv T\pdtv ras ipvxaS xai xrjv ito\iv iyxoopidpovxeS xaxd itavr aS xpoxovS xai xovi texeXevTTjxoxaS iv x<p noXipw xai TovS TtpoyovovS ?}pcjv dnavxaS tov f ipitpoCSsv xai avxovf TjfiaS xovS Zxi ZrivxaS Ijtaivovvxss x. r. A., ad quem locum Engelbardtus verissime annotavit 241. ed.: irtaiv ovvr e$ nihil est nisi repetitio quædam præcedentis iyxcopidP,ovx eS ob enuntiati longitudinem adiecta. FICINI conversio, ne verbo tenus quidem facta, audit : laudare quidem deos omnes decet, sed utriusque AMORIS opera distinguenda Pausaniæ mens hæc estx Male ’ Enaivilv yh> ovv dei fiavtag ftsovg' « et ovv txattQog *’i hj%B, XBiQceriov tlitilv. Uda a yag ngd^ig <od’ fyti' aixrj hp avtijg figar- Phædra» nihil definitione nccuratiore usus Erotem laudandam proposuit. Duo enim sunt Erote». Duo igitur (ovv) nunc Erotes laudandi sunt, quoniam omnes dii, ut dii, non possunt non laudari. Ea laudatio ut recte fiat atque digne deis, quid utri** que Eroti datum sit muneris, iam dicendum est. Pausanias igitur, quod in laudatione Erotis a Phædro proposita duos E rotes commemoret, alterum Ovpdviov, alterum ndvSypov, eius rei excusationem petitum iri putat et a negligentia Phædri, qui Erotem laudandum propovicrit dei naturam duplicem non respiciens, et a pietate quam diis omnibus mortales præstare debeant. Restat, ut de ovv particula dicamus, quæ h. 1. dupliciter posita est. Prior part. continuandæ orationi inservit, de ulterius potestate dictam supra est 22. et p, 84, o(vt fj i<p avtyS itpatropivy. HpatTopevy participium adeo suspectum visum est hominibus quibnsdum doctis, ut tanquam inutile additamentum expungendum censerent. Neque his assentimur, nec Stallbaumio credimus, quod annotat ad h. 1.: Poterat omitti participium, fateor: et omisissent fortasse alii, qui non haberent Pausaniæ ingenium, Ficinus in convers.participium non expressit, cuius tamen parva in huiosmodi rebus auctoritas. Quid? quod Gellius, verba græca laudans N. A, XVII, 20. participium edidit, idem in latina conversione omisit. Participii vis hæc est: itatict yap itpct%iS c o6 9 ix*f avty avtrjS TtpdB,iS o v 6 a ... h, e,. Mit • aller Handlung verhiilt es sich so: so fern sie an und'fiir sich Handlung ist,ist sie weder gut uocli^ schlecht. Haud raro Græci scriptores verbis transitivis utuntur ita, ut addito obiecto nullo, non aliquam actionem denotent, sed meram verbi notionem exprimant. cfr. Symp. p, 184 . B, av t eu epyetovpevoS eis XPVpara. p y nata Xcov 9tal 7tocYto8ot7td)V avSpcoitGQV pySevoS d£,ia>v rtXyv iocj? tc 3 dajpazi itixvpfcaOSai, xal ovroi <pd>6 iY t avia tavuc elvat vojptpa; in his verbis, cum prægnantem, quam vocant, g>dvai verbi siguifteationem non perspicerent, Heindoriius, Buttmannus, lleusdius, ad coniecturas ingenii confugerunt, xal ovtoi <poo6iv est: und (wenn) diese das Wort nelimen, ihre Stimme erheben. Protag. 384. D, coSicep ovv dv el ItvyXOLVOV VltOXGDtyOS cov, <5ov av xP 7 } yai t tlnep epeXXis /tot diaXkZetiBai, pelP t ov cp$tyyeCSai y itpoS tovS dXXouS, ubi pei2,ov positum est pro pdA181 TOfiivtj ovzs xcdrj ovzs ale^Qa. olov 8 vvv tfftus holov ptv, nlvsiv Tj aSuv rj duxkeyto&cu, ovx i'<J n zovzay, > avzo xafr’ ccbzb xaXov ovSlv, ai. A’ Iv zy sipaiju, a ; av nqayfiy, tocovtov «jrifJij* xcdas (itv yaq nqaxzb fiivov xal oq&w s xcdbv ylyvszai, prj OQftas de alctyQOv . ovza 8rj xal zo Iquv. xal 6 “Equis ov nas eOn xaXbi; ovdi agto<; lyxujiui&<5%at,, aiX b xaXw$ nQOZQtnuv Iqcxv. Aor, ut esset, quod verbis q>$oyyov itapexeiv (b. e. tpSiyye 6Sai) conveniret. Adde Apol. S. 80. D. idv ipl ditanteivrjxe ovx ijj.1 pel^QD fiXaifrete rj vpaS avzov$ t quo loco ad utrumque dicendi genus respicitur. Hac significatione verborum prægnanti factum est, ut multa verba cum genitivo couiungi soleant, ubi quartum casum exspectaveris cfr. Protag. 851. E* itorepov ovv, rjv 5* iyc et, tfti fiovXei ijyepovevEiv (h. e. 7jysjj.Gov elvat) xrjs dnhpeooSy rj iyco ijydopai ; JixaioS, £<prj f 6v TjyeiG$ai' 6v yap xal xaxdpx xov Xoyov. Ne præteritum pro xorcdpXEtf exigas, sensus est; da bist ia auch der Urheber der Rede. Menex* 237* cap. 6* xijS 8* Evyereiaf icpcoxov vxrjp^e toiSSe i} tgoy Ttpoyovaov ylve^ 6i$ tu T, A. h. e. war die Ursache* Adde e latinis scriptoribus, apud quos rarior hic usus, Plaut. Asia. v. 256. Both. Ætatem ego velim servire (h. e. servus esse), Liburnum ut conveniam modo. roiovrov ditiftTj* Tropum aliquetn in mente Pausaniam habuisse, certum est* Fortasse proverbium erat, ad quem allusit: talem farinam prodire solere, qualis in mola parata sit* ovtoo 8ij xal to ipav. Post ipav nulla interpunctio reperitur neque in codicibus uequ s in libris editis ; graviorem posuimus nos, qualem sententiarum ratio exigit. Pausaniæ mem hæc est: ut quævis actio per se spectata neque turpis est nec pulchra: sola ratioue agendi cognomentum accipit: ita nitiii in se habet % Q ipay per se spectatum, qnod veli vituperes vel laudes: ex sola amandi ratione indicatur. Quod sequitur xai non mera copula est, sed fortiorem significatum habet, quo apud Latinos poni constat adhærento consequentiæ notione atque pro atque igitur* Verba convertenda sunt: So verhalt es sieh auch mit dem hieben, Und ist also nichtieder Eros schon und eines b esonderen Lobes wiirdig, sonderu nur der, welclier auf eiue schone Weise zur Liebe treibt. ooS dXySooS Ttav 8 rj jio Quid sibi velit goS «A?;3o3s', a nemine demonstratum video. Significat autem, propria potestate adhiberi, h. e. adieotivum esso non nomen, 7tdv8rjjioS. Recte igitur aliis in locis mihi videor K t 'O (Tsv ovv Ttjg HavSy/iov 'AcpQoStzrjg eos aArj&cog JtavSrifiog eOzc xul itiegya&tai o xi av xv%y xal ovxog B lozt/v, ov ot tpavAoi xmv dv&Qtltxcov igatiiv. £ga( H 6s ol xoiovxoi ngdhov (iiv o&% fjxxov yvitcaxav i} itaiSav, IWf hxa, eoi/ jcal tQcoGi, zov Gufiuzav puAA ov xj zav m«inscnla littera UdvSyfioS «eripsisæ. iZepyagexat 3 xt «Y xvxy^ Vett. edd. pro xvXQ exhibent xvyoi, Male. Ad xvxy •imple* verbum e præcedentibus repetendam est, uon compositam i&pya$Qp£YQf, ut visum est Stalibaumio, Sensos est: und was irgend noter seine Hande Itomnrt, das henutzt er oh ne vr e i ter es fur seinen Zweck. Huius structuræ exempla permulta reperiuntur. cfr. Phædon. P- ( 64, C. 6H(ij!<ti St}, <J dyaSl, £av apa xal dol %w8oxy, aixep Xal £fio\ (ac. doHtl,') Pari modo affirmativum verbum repetendum est præcedente verbo negativo Platon. LEONZIO (si veda) <ft A' iav Ttepi zov dfupidftnxtjdatdi xal prf <pfj o exepos x ov Sxe(>ov opS/wS Aiyuv fj fit } o'atptaS JC. tpy, Sententiam ipsam quod attinet cfr. Piat. Prot*g- P- 353. A. xi SI, o! 2aS~ HpccxcS, §ei ?) licis 0xoixei6$ca T?jy tgm* 7toXXcov Sdfcctv ctv~ Spomtaiv, o'{ oxt av xvxoodi, xovxo Uyovdiv, Adde Piat, Criton. p, 44, O. xal ovxoS idxxv, ov x. X, A. Pausanias si brevius loqui voluisset, verba audirent xal tovzov ipwdtv, Illam oratoriam dicendi figuram etiam infra reperies 182. A. ovxot yap cldiv ol x. x. A,, 186. C. xal xovxo idxxv, fi ovofia %o iaxpiHov et alias sexcenties. Ceterum ipdv coniunctum cum quarta essu verbum transitivum esse, cum genitivo, prægnanti, quæ vocatur, potestate adhiberi, ut idem sit, atque amatorem esse alicuius, supra annotatum est 88. Hinc nostra verba convertenda sunt; und das ist der, welchen die minder Gebildeten unter den Menschen lieben. Liebhaber aber «ind solebo zuerst, nicht minder von Weibern ais von Knaben, cos av Svvatvxai avotjxoxaxoov. Stallbaumii ad h. 1, annotatio hæc est: Tribus partibus ait constare diiferentiam inter asseclas Amoris coelestia atque vulgivagi, primum sexu, qui ametur, deinde parte, quæ ametur, postremo amandi modo. Itaquo mutavimus lectionem vulgatam avo7/XQxdxa>Y Schiitaio obsecuti, cuius coniecturam firmant codd. aliquot non malæ notæ (Paris, et duo Vindobb.) Satis speciosa est, neutiquam tamen vera hæc verborum interpretatio. Tantum euim abest, ut temeritate tanquam argumento Pausanias utatur, quo tpavAovS il'v%ibv, htuxu m g av Svvavtai' avorjxoxazmv, jrpog ro ' diangdl-aO&ai fiovov fi /.{novies, a/eel ovvteg de xov xaAcJg ij [trj. o&ev 6rj %v[ifiatvu avrols o rt, av xvfjaGi, xovxo ngdxxuv, opotcos pev ccya&i>v, opoias Si xovvavC riov. laxi yag xal ano xijs &eov vecoxega g xe ov6t]S nolv rj xijs exigas, xal pexe%ov<3ris Iv rjj yeviæi xal I • tu>v avSpcdnoDy Pandemum amaro quam pueros, deinde corpus magis probet, ut potius allatis argumen- quam animum amant, postremo tis tribas Pandemi amatores te- natu minores» mernrios esse doceat intempe- icpdf x 6 Siart pd£,a6Sai. raritesque atque eorum, in quos* Ut paullo supra i^epya^ed^at, cunque inciderint, ineptissimos ita hoc loco dianpaB,ad%ai verbi corruptores. Nullo enim, inquit, di- latissimo significata turpissimæ scrimine facto etmulierum etpue* rei notio obtegitur. Schleierrn. rorum AMATORES sunt, deinde sire in conversione habet: indem sie mulierem amant sive puerum, cor- nur auf die Befriedigung sehen, poris quam animi pulcritudinema- unbekiimmert, ob auf sebdne gis delectantur, postremo, quain Weise oder nicht. Ceterum perfieri maxime potest uum i ne- pulcre hoc additamento explicatio p tis simo m od o Pausaniam di- nostra dyoj/xotdxcjy verbi proxisse censes? quid ineptius in bari videtur. Ætate enim pro amore cogitari potest, quam cor- vectiores cordatique homines haud pore magis quam animo delectari? facile ab iis corrumpi possunt, K evocanda lectio vulgata est avorj- quos temerarios libidinososque ToxarcDYy quam Riickertus quoque amatores esse intelligOnt. Contra, in textum recepit, minas tamen quorum ætas prudentia caret, recte verbom interpretatus. Avorj- quo facilius fraudi obnoxia est, j oraro i enim h» 1. non stuleo cupidius ab illis tissimi sunt, sed infirmio- Edti ydp jcai ris ætatis. Hinc verba ex- 5 eov. Cave Riickerto crcda» plicabis 181. D. xp V v dk xal annotanti ad Jianc locam, davo/iov tdvctt pyj ipay it a i 8 cov t riorem omissionem verborum esse fya pjj eis adfjXoy tcoAAtj dirovdi/ o "EpGOS ovtoS, nulla videlicet arrjAitixero ' x. r. A., ad quæ in proximis præcedente Erotis verba vide annot» Quid? qivH, mentione. Brevior Pausanias esse quæ his verbis præcedunt, no- maluit atque, quæ facillime supetram explicationem apertissime pleri possint, eadem -audientibus probant: aXX* ovx i^anarf/day- supplenda relinquere, quam oraxe£, iy aq> p o dv y y Xaftov - tionera exhibere nimia verbositate x eS cis* viov x. T, A» Pausa- laborantem. Proprie euim dtniæ igitur voluntas hæc est: cendum erati eidi ydp xal and Pandemi amatores non nisi e ge- xovxov rov "EpaxoS, oS idxtv nere temerariorum hominum sunt; and xi/S Seov x . T» A. Similiter quorumcunque ipsis potestas est, Pausanias brevitatis studio dixit eos Amant, non miuus feminas 181. C. ol ix tovxov xov oppetitur. and x ii s ahjtaos xal aQQtvog. o 61 tijg OvQccvtag tcqStov ftlv ou (izxzyovdijg &t]A.sog, a A A’ ctQQBvog ftovov xal Igxlv ovtog o tojv italdav Eqco g 1'sr utk itQEGfivttQcig, yfigcag CC(lolQOV. 0&BV 6tj iJU tO UQtjBV TQZTCOVXai 01 £x XOVtOV rov “Ego rog Mxvoi, ro <pv6e i iggauBvzdtzgov xal vovv fiuMov Myov ayuTtavttg. xal ng av yvotrj xal tv avry EpGDToS hnnvoi pro ol ix tovTOV TOV^EpcuroS tov <X 7 CO xavTtjS rijS iitiitvoi. Cetcrnm ne mireris itoXv voculæ post comparativum posituram, ita loquuntur interdum Græci, ut sedis insolentia verborum potestas augeatur» Exempla huius locutionis non rara • supra reperitur 180. A. xal itt aykvEioS, hcEira VEooTEpoS 7to\v, <2s <prjdiv "OprjpoS. Adde Piat. Gorg. p» 488. E. ol yap xpEixxovf fisAxiovS itoXv xaxa rov dov 4 \ 6 yov. Plura exempla Stallbuumius laudavit ad h. 1. ed. 50. xal ^rfX^os xal a?/3/5eYOf, Ilis verbis explicatur, qui fiat, ut TlarSjJpov asseclæ et femineo et masculo sexu delectentur. Hoc quamquam disertis verbis non commemoratum est a Pausanid, tamen colligere licet ex iis, quæ paullo infra leguntur: aW afifisvof povov xal idxir ovxos 6 xwv itaiScjv "EponS quæ verba immerito tanquam glossema expungenda censuerunt Wolfius, Schiitzius, Astios. Sensus est: und darauf beruht das W e s e n der Knabenlicbe. OvxoS autem pronomen positum est e generis haud rara assimilatione prorotiro. vfipscoS a/ioipov . In his asyndeton improbantes Astios et Orellios alter xk inseruit, alter apoipoS scribendum existimavit. Frustra. Solent addita eopola nulla ens partes orationis enumerare Græci, quarum suam quæque pondus habet, cf. Symp. P 17 3. B. ’Apt<5To8t//toS 7/y xiS, KvSaSijvauis, apixpoS, dv vnoSijroS dei. 175. C. rov ovv AyaScava, xvy x dvctv ydp ?d X arov xaxaxclperor, yiivov. Ceterum vfiptaS d/ioipos Urania dicitnr ita, ut simj|,* 0 P a „demon Aphroditen oratio dirigatur, cuius Swepyos perfidos et cavillatores asseclas reddit, cf. 181. D. aAA^ ovx iSoxaxijCavxeS, iv dtppo6vvy XapoVTtS cjV viov, xaxayeXddavxes oi x ji d £ d $ ct i ije \ccX\oy djzo xpi X ovx£S x. x. A. oSev 8xf trixinvoi. Hæc accuratiori explicationi inserviunt præcedentium xal Hdxiv ovxos o xtiv itaiSov *Epa>s. quæ verba quoniam ita exhibita snnt, ut pro concreto, quod vocant grammatici, abstractum positum sit, nostro loco concretum ha^es h. e. masculi generis amatores in abstracti nomiuis locum substitutos. Cave igitur h. 1. de inutili præcedentis «licti repetitione cogites, "Exixvoi vocem qnod attinet, cfr. Piat. Menon.^p. 99. D. cpaipiv civ Seiovs xe tLvai xal IvSovtiidZetv, inlTtvovS ovxaS xal xar£ X opevovS ix xov Seov. Adde etiam Phædri verba. Br xal dxeXvdiS, S £<pi) ” Opi/pof, pivoS Ttj muSigatitla tovg tUtxgivcSs vno xovtou tov * 'Egatog D oQiirjfdvovs. ov yag igmat nalfa iv t «M* ix$Ldav rjdq i/iitvevdai Mot$ xgjv ypcocjv TOV jSfoV, TOVTO 6 "EpGOS T OlS i paxSi Ttapixei yiyvo/ieyoy itap avxovx tq cp vdet ififxu/isyidTepov x. r. 'A. cfr. Piat, de rep. V. 455. D. ovdb' dpa idxir, c 5 <pi\s, imxtfSevpa tgov noXiv dioixovvTGDY yvvaixoS Stoxi yv vy), ov8 * avdpoS 616x1 dvtjp, aX A* 6/1 oie os 6iEditap/iEvai ai cpvdtiS iv a/jypoiv xoiv Z&oiv, xai icdvroov plv pexexsi yvvrj faixjfdevpdtGrv naxa cpvdiv, irarxGJY 6 l ayijp, in\ icadi 6h adSevidxepw yvvjj avdpoS. Ceteram came h. 1. Pausanias dyanwvxeS participium exhibuit, tie forte aliquis, si ipcovXES dixisset, rei iutelligentiam perverteret explendæ voluptatis notio* nem simul adiungenx. nat tiS av yvoiij xal iv avxy xy icai8 spadxia » Inest his verbis, quod male me habet. Nullum in codicibus vestigium est deprationis, igitur commendanda tantummodo lectoribus, non item in textum inferenda scriptura hæo est: xai tiS av xai yvotrj iv avxf/ ty izaidepadxioc K. x. A, Nihil frequeutiua apud scriptores Græcos dicendi genere xai T\S xal, xal Tivef xal, similibus. Unum huius dictionis exemplum nt commemorem, in Piat. Criton. p,4$. A. legitur; ZvvrjSrjS. JjSrj jaoI idxtv, <y 2 &lx parces t 6id xo jr oXXaxiX Sevpa q>oixdv’ xal ti xai evepyeretxai vk i/iov, quo loro Stallhnumia rectius Buttniauuuf edidit evepyexelxat, ille evepyhrjxca in textum re cepit. Sensus est; Er kennt mich scliou, o Socrates, da ich oft hierher komme \ dann uud wann bekommt er aufch etwas von mir. Ad nostram locum ut revertar, certissimum esse reor, Platonem non scripsisse xai far aruxy xy ica\8epadxla. Satia enim erat dixisse far* avxy xy itaiSepadxlq. aut addita xal vocula xa\ iv xy TCcaSepadxla. elXixpiy dt X k Etymol. M. 298, 56. Sylb.. elXixpivrjS' 6 xaSapoS hqi\ d/Mtfifc kxepov. icapd xo eXv, 1 } Sep/iadia, xal xo xpivGOy q iv xy £Xtf xexpi/ævoS. Alii aliter hanc vocem explicare studuerant; nobis, unde hæc vox depromta sit, quærentibus sponte se obtulit salia comparatio, quod coquendo purius fit et clarius. Salinatoribus igitur vox antiquitus propria fuisse videtur; deinde, ut fit, ia quotidiauao vitæ consuetudinem ita abiit, ut propria eius significatio prorsus evanesceret, cfr* Symp. 211. E* xi 8rjxct, iqrq, olopeSa, el xoo ykvQixo avxo xo xaXov 18eiy elXixpivls, xa$ a pov, a/iixxov, dXXd. /xi} avaicXecov dapxcov xe av$ p coTziv-ojv xal xpGopdxGov xal aXXyS itoXXi}? <pXvaplaS $vrjxrjS, aAA* avxo xo, Seiov xaXov 6vvaixo jaov o$i8hS xaxi8e\v ; Adde Piat. Menex. 245. cap. 17^ 8ia xo eiXixpivdoS elvca h £X\7/yeS xal dpiy&ls fiapfidfiGJY. Sunt igitur, Riickertus inquit, ol eiXixpivcaS vico Xovxov xov "EpooxoS capptjpivoi, qui pure, sincere, ab hoc Amore aguntur, nec admistum habent agxavtcn vovv ”6%uv • roxho Ss itlijOuc&i t< 3 yivuadxuv. XKQBOxsvccOfievoi yuQ, olfiat, tlalv ol ivrev&tv agxu/iE qnicquam de viliore illo et vulga ri.^ ov ydp i p oj 61 it ai8 cov, «AA* ineiSav x. x. A. Hæc est librorum omnium lectio, quam H. Stephaniis primus ita immutavit, ut aAA’ iitsiddv verbis 7 voculam interponeret. Ea scriptio tum aliis tum Stallbsomio adeo probabilis visa est, ut eam in textum reciperet. Constat autem, aAA* ?/ voculis duplicem rationem, quæ proprie non nisi duabus enuntiationibus exprimi potest, in una euuntiatione coniunctam indicari. Sic nostro loco dicere possis ov ydp (npoxepov) ipcodt naidcov 7 iiteidav jjSrj apx&vxai vovv $6X £lv t dicere possis etiam ov ydp ipcooi izaldGov, aAA’ (ipu>~ 6iv avtoov) insidar 7/67 apX<&vt ai vovv 1 l6x £ iv ’ His enuntiatis in unum couflatis dicendi genus efficitur hoc : ov ydp ipdodi nalScov, aAA* 7 / iiceiSdv X. t. A. Hoc per se spectatum, cur reprehendas, non habebis. Nam quod Riickertus ad h. 1, dubitare se ait, num recte jral8tS dici possiut ii, qui iam pubescant, eo quidem argumento lectores non admodum movebuntur. Quæritur autem, an Pausanias ita locutus sit. Certi quid equidem statuere non ausim, verisimile tamen mihi videtor, Pausaniam, cum paullo ante AMATORES nominasset, qui eo delectentur, quod validius natura sit atque intelligentia emineat, nostro loco non nisi oppositionis rationem habuisse, Ttald&v nomen autem ita posuisse, ut idem sit atque dvorjxoxdxav. B. reperitur. Eodem SIGNIFICATV paullo infra dicit: XPV y ^ vopov elvat jn) ipav naiS 00 v ( h. e. pueros immaturos ), ivct p7) elS dd?jAov iroAAr) freovSt/ dv7]At6xEro. xo ydp xdov n acida) v xiAoS aSr/Aov, ol xeÆvtcc xaxlaS xal dpexi/S. Ceterum ellipticam enuntiationem habes, quam cave per aposiopesin explicandam censeas. Expletior enuntiatio audit: ov ydp ipcodt icaiScov, aAA* ineiddv ?/8 tj dp Xcovxai vovv l6x £iv y r dxe ipdj6iv avxGJV. Sensus est: Sio sind nicht Liebhaber von noch unausgebildeten Knaben, sondern zeigeu sich ihnen erst dann ais selche, weun iene anfangen Verstand zu bekommcn. Schleiermacheri conversio: Dean sic Heben nicht Kinder et q. seqq., ea -de caussa minus nobis probatur, quod illud nomen de utroque sexu intelligitur, h, 1, antem non nisi de masculo sermo est. Noluit autem Pausanias dicere: orAA* 7/67 vovv {(Sxovxcov, quia significantius indicatura» erat, amato ies id agere, ut ea ætate, qAMASIOSua intelligentia efflorescere posset, omni studio excolerent, consilio adiuvarent, exemplo meliores reddereut. Hinc apx £ <S$ctt verbum appositum habes temporis momentum significans, quo tempore amasiorum ingenia excoli possint, atque 7toXAy 6itov8y amatorum, quæ<, 181. E. commemoratur, erudiri, porro iireiddv finali particula Pausanias usus est, tardum maturitatis proventum depingens, x g 5 yeveidtixeiv. Ne hoc quidem, inquit Stallb., Pausaniæ roi igav cog tov filov Szavra gvvetfofitvoi xal xoivy OvfijiiaOofisvoi, alf! ovx t^cczccrrj 6 avrig, iv dtpQotivvr/ J.ajiovzig wg viov, xazuyiluGavtts olxrfitQ^ai lz’ aliov ingenio indignam est, quod ætatem illam adolescentium diligentias indicat, qua perveniant ad maturitatem quandam rationis, et qua iam liceat veris illis, quos dicit, amatoribus eorum uti consuetudine, Nimirum pubertas est {/fit} ^nyjzetfrnr//, ut ait Nom. Od. X. 279. De hoc loco vid. Comm. de Symp. Platonis. itape6xEvct6 pivoi ydp, olpat, Eidiv seqq. Verba hæc Stallbnumius convertit: Nam qui inde ab hoc tempore amare incipiunt, ii se ita comparaverunt, ut velint per totam vitam cum amasio suo versari, non quum eum, quippe quem deprehenderint iuvenem, imperitum et imprudentem fefellerint ac deceperint, cum risu et contcmtu ad alium aufugere. Participia igitur ita posita censet Stallbaumius, ut ad præcedentis participii explicatiouem sequens fucer® existimet. Sic iv dfppotivvy A afidvTEf toS viov. quæ verba Orellius in £zr' dtppo6vvy XafidvttS mutanda censuit, ovx iB,anati}6avTES verbis explicaudis inservire arbitratur. Nostro arbitratu non dubium est, quin i^axarrj(javTcS participium verbis supra lectis tcov datpdtcav fiaXXov v T&jy rpvx&v, iv drppo 6vvr? XafiovtES o oS viov, intifbc cjS dv dvvGovtai dvoTjzoTarajv respondeat. Igitur hoc loco participia propriam ac suam potestatem habent, id quod Orellius Eix pro iv scribendo indicaturus erat. Verba convertenda sunt: Deno entschlossen sind, meino ich, die, welche das mannliche Gesclilecht von diesem Alter aa zu lieben beginnen, die gauze Lebenszeit mit ihm zusammen zu sein nud ein gemeinsames Leben zu fuhren, nicht Betrug an ihm zu dben, nicht es in seinem Iugendunverstande zu iiberlisten, nicht mit Hohn davon zu gehen, indem sie zu einem andern abspringen. Ceterum participia cu mulari solent vinculis nullis colligata, quando loquens inducitur, qui est animo commotiore, cfr» Gorg. 471. B. favidaS xal xarapESvdaS avrov re xal tov viov avrov ’A\i%av6pov, dveifnov avrov, cfredoV r/A ixigjttjv, i p fiaXodv e 1$ ltpaB,av 7 vvxrcop i^ayaycjv ani6<pa£,Ev x. t. A. Adde Symp. 2 1 0 . D . xal fiXiiearv 7tpo$ noXi) 7/677 ro xaXov, prjxin r 6 itap Ivi dyanuv x. r, A. i 71 dXXov dxor p i x° y T E S. Aliquo modo hoc loquendi genus vernaculo sermone assequimur quidem, sed repugnante plerumque dicendi usu. Aliena enim a nostræ linguæ indole illa facilitas est, quam felicitatem vocare possis, qua scriptores Græci complurium actionum rationes in una enuntiatione coniunctas exhibuerunt. Schleicrmacherus habet in convers.: und von ihm zu einem cmdern zu entlaufeu. XPV v ^ xal vdpov tlvat x . r.A. De XPVVU 1 verbi notione supra dictum est 12 . dncrtQiyovtu;. XQ, 1 V vofiov ilvai firj igdv mxiScav, ivcc fitj tls aSrjkov xolfo) Onovdij dvr t liaxtxQ. zo ydg zwv e Ttaldav zti.og udrj?.ov ol Tlievza xaxiag xal ctgctqs Significat autem: Debere aliqnem aliquid facere ita, ut, si id omiserit, officio suo defuisse censeatur. Imperfecto eiusdem temporis exprimitur: Debuisse aliquem aliquid facere, quod revera non fecerit olTicium suum male exsecutus. Iam nostro loco quoniam non comparet, cui male servati officii crimen imputare possis, verba hoe modo convertere licet ; Eigentlich hiitte, wenn es nach Fug und Recht gehen solite, ein Gesetz da^seiu miissen etc. Ceterum cave av particulam XP*j y verbo adiungendam censeas. Ea enim si adderetur, particulæ potestas esset, ut, quod olim fieri oportuisse dictam sit, idem nunc non opportere fieri indicetur. Sed oflicii quovis tempore eadem conditio est, ut nou possit aliquo tempore officium esse, quod idem alio tempore non officium ait. Alia ratio est Selv verbi, quod quoniam necessitatem indicat extrinsecus illatam h. e. certis quibusdam de caussis ortam, £8ei dv commode dicere possis ita, ut cedentibus iliis caussis vetere proverbio effectus cessisse cogitetur; 18 ei dv autem significat, olim necessarium fuisse, nunc autem non amplios necessarium esse. Et quoniam sæpissime contittgit; ut non amplius necessarium videatur præsenti hora, quod olim maxime necessarium fait, non mirum est, $8ei av crebro opud veteres scriptores reperiri ; contra XPV V nusquam, quantum scio* occurrit apud veteres, coitis rei argumentum est, quam supra commemoravi, officii constantia. tva ut) eis aSrjXov avTj XioxET o. Codices aliquot dvaMoxoixo exhibent, quæ lectio bene haberet hoc loco, si Pausanias non nisi de possibilitate, quam vocant, xov dvaXi -' tiHEdSca ageret. Indicaturus autem ille aperte erat, sæpe iam factum esse, ut AMATORES AMASIOS frustra ad virtutem propellere studerent, ut unice rectum censendum sit avtjXLoHETO . Optativi modi exemplum est Alcib. I. p„ 105. E. YEGOXtpGD filEV OVV OVXl doi xal itplv xodavxrjS iXxidoS yipEiv, gj £ ipoi doxEiy ovx sia. 6 5eoS diaXayeoSai, iva prj fxaTTjv StaXey oiprj v. Optativo autem modo Socrates hic utitur, quod revera non expertus erat, ut in erudiendo Alcibiade frustra operam consumeret. Adde Menon, 89. B. ouff TjptiS dv TtapaXaftovxEf ixtivoov djzoepijvdvxcDV icpvXaxTopEV Iv dxpotcoXei ivot pij8 eis avxovS 8lE<p$EipEV, aXX ETtElS)} dtpLXoivxo eis xijy 7/Xixlav xp*jCipoi ylyvoivxo xals itoXtdiv. Plat. Criton. 44. D. ti yap dxpEXov f cJ KpitcQV, oIoIxe eivat ol noXXol x d piyi6xa xaxdf.£ep~ yd&CSau tv u oloixs i)6av xal aya$d xd pkytdxa. vid r Rostii Gramm. §. 122. 12. to yap x&v 7tai8wv xkXoS x. x.'X. Duplici significata TtaiSajv nomine Pausanias utitur, ut id aut masculum genus denotet cfr. 181. C. xal idxiv 4’vxrj s te jrtot xal 6ca(iaros. ot (uv ovv ccya9ol rov vopov tovtov avtol avrolg exovteg ri&Evraf x9V v ^ ovtoS 6 tcov itai§Gdv w EpcoS oSev 8 rj ini to afifiev tpinovtat x. t • A., «ut veootipovS significet, ut hoc loco. Schleiermacheriis hæc verba convertit: Denn bei den Kinderji ist der Ausgang ungewiss, wo es hineus will, ob zur Schlechtigkeit oder Tugend der Seele und des Leibes. Ut V. D. convertendum censuit, h. e. virtutem a vitiositate disjungendam, non conjungendam cum eadem, ita Græca verba scribenda sunt; nullo enim modo ferri potest, quod in omnibus editionibus exstat xccxlaS xal apErrjS . Constat autem sæpissime xal pro r/ et 7} pro xal exhiberi in libris, ut non audacias agere censeri queat, qui sensu flagitante verborum alteram vocem in alterius locum substituat. Scribendum igitur h. 1. puto esse xaxiaS r/ apEtijs. Genitivos quod attinet xaxiaS et apEtrjSy qui e præcedente loci adverbio pendent, vide Matth. ampl. $. 324. 632. avtol avtols %xovxeS tiSEVtai» Media forma Pausanias usus est TtSivat verbi, quod qui legem scribunt, iidem illi legi sese subiiciunt. Eodem modo apud Xenoph. Oecon. 9. 14. scriptum reperitur iv tatS EvvopovpivaiS noXsdtv ovx ap* XEIY SoXEt TOtS XoXltaiS, 7 JY vopovS xaXovS ypa~ if> cjy t at, quo loco Pausaniæ verba abundantia quadam exhibita esse doceare. Satis erat dixisSe r ol plv ovv dya$ol tOY YOpOY TOVtOY ixOYtES tlSevtai. Addidit autem avtol avtolS 9 ut æquitas illorum ama torum clarius eluceret, qui ipsi nulla necessitate nrgente, sed liberrima voluntate {biovtES') illam legem scribant. tovtovS tovS itavStfpovS ipadtaS, OvtoS pronomen nominibus præponi solet ita, ut significet, de aliqua re sermonem esse sive landanda sive turpi, quæ alias iam innotuerit* Igitur et laudis et ignominiæ exprimenda* notioni inservit. Ac nostro quidem loco non obscuram esse potest, quo significatu pronomen accipiendum sit, et recte Stallbaumius annotat, ovtoS cum contemtu dici. Exempla huius usus ubivis obvia sunt. Laudat Stallbaumius Piat. Criton. 45. A. ovx opacS tovtovS x ovS 6vxog>dvtaS coS EvTeXeiS, quilus verbis occasionem datam video, de Sycophantarum nomine quid mihi videatur, aperiendi. Admodum enim displicet, quod Schol. annotat, ad Piat, de rep. I. apud Bekk. Comment. Crit. T. II. 397* dvxotpavTTjS XkyEtat d iffEvSddS ti xtv oS xatTjyopdiv. XExXijdSai 8* ovra> nap ./ISi/vaiotS TCpdrtov EvpESivtoS rov t pvxov rtjS dvxtjf, xal 8ta tovto xgoXvoytcjy iZayeiv ta dvxa, tc ov dk (paivoYtGJV tovS i£dyovtaS dvxoq>avtcoY xXr]^h'-~ TGJVy dvviftrj xal t ovS 6na>So\jr xarrjyopovvtaS ttvurv tptXane X^TfpovooS ovtoj npoSayops->j $ijvai % Duplex schnl. eat ad Aristoph. Plut. 37. Alterum ctim Platonico convenit, alteram hæc habet : Xipov yEvopivov iv r y 9 Attixy tivls Xa$pp taS dvxxS taS atpiEpcopivaS toiS SeoiS ixapicovvtOy pera 8h rav:at xui rovtovg tovg navdrjfiovg tgatixag itQogavayxa&iv to roiovrov, wgittQ xal tc5v EvSrjviaS ' yevope vtjS xanjyopovv TOVZGDV rivis, xcti £xel$ev dvxocpctvrai Xiyovzai, Mæ narrationes non dubium est, quin fictæ sint, qnibus 6vxoqxxvr&v nomen explicetur. Percit schol. Aristopli, evpijrai 61 itepl tovto v xcd hvepct Idropia itavv ipvxpd, Sed ipsa illa schol, explicatio admodum friget, 2vxo<pavTcov nomen a 6axxv<pavT7jS descendit, dc qua voce Pollux habet X. 192. otav drj jLiodS&vrjS Eiitrf GaxxvcpdvTaS, rovS itXixovraS rctiS ywcnBX XEXpvcpaXovS axovovdiv, Hoc genus hominum consentaneum est loquacissimum fuisse et curiosissimum nequitiaque refertissimum, atque in omni re tonsoribus, obstetricibus, aliis simillimum, Factum est autem usa „ loquendi atque, ut in Piat, Cratyl. est p, 421. C. dia ro navraxy GrpicpedSai ra ovo para, ut nomen 6vxxo<pdvnjS audiret, ex quo 6vxo<pdvTi\S enatum, it poSav ay xd2,tiv to roiovrov . Pauci libri pro t d roiovrov habpnt rdHv roiovroov. Exspectabas, inquit Stallbaumius, oldyitep idrl tovto, ori xal ro ov iXEv^Epoav y . it . avtovS p?) ipav. Sed nihil mutandum. Annotat Riickertus ad h. 1,: Spectat pronomen ad snpra lecta verba pyj ipav itaidoov. Neque habet duplex accusativus huic verbo iunctus quicquam, quod offendat. Alia ratione nobis hic locus explicandus videtur, Pausanias nimirum cum prædicasset eorum amatorum iustitiam et æquitatem, qui^ipsi tibi lu ite v&igav ywaixav xqos beatissime illam legem imponant, nunc id agit, ut non cogendos Pandemi AMATORES AMANTE AMATO censeat, ut eandem legem sibi scribant, atque ab immaturis pueris abstineant, sed statim ad rationem cogendi abit, modumque indicat, quo modo viles isti AMATORES AMANTE AMATO ab immaturis retineri possint. Sententia igitur verborum hæc est. Die guten Liebhaber legen sich dieses Gesetz aus eigenem Antriebe aufj non muss man eigentliph auch deo Anhiingern des Pandemos dieses Gesetz aufdringen, ganz in der Weise, wie wir sie nach Kraften nothi gen, freigebornen Frauen ihro Liebe nicbt zu widmeu. Pronomina generis neutrius cum articulo coniuncta haud raro sic adhibentur, ut absolute ponantur atque adverbii vices obtineant. Sic in Piat. Phædone legitur 65. B. olov ro roiovde XeycD, quo loco to towv6e absoluto positam est, vehementerque differt a verbis, quæ leguntur Eutyphr. 13. B. olov toiovds se, Xiyco. Symp, 178. E., ad qnem locum vide annotat, 61., t avrdv 6e tovto xcd rdv ipeo pevov op&fiEV, on x. T. A. ubi T avrov tovto est : ganz auf diesflbe Weise. Adde Piat, de Tep„ X. 605. B. t avrdv xal rdv piprjrixov itotfjrr/v (pyjdopev ipitoieiv x . r. A. Prorsus eodem modo ro roiovrov positum est nostro loco. De plv ov v Si particulis vide aunot. p, 22» r qoy £Xev$& pcov ywai xgjv prj ipav. Liberæ mulieres ex hominum conspecta quam heri potuit maxime remo 7 182 avayxatofiev ccvrovg, xa&’ 5 Oov dwapi&a, fiif igav. ovroi yag tlaiv oi xai to oveidog ntnoirpimtg, ujtftt rivas toAj iiav kiytw, co$ aloxgov jjK(x'£tC0ai IgaOralg. X iyovai 5a sl$ rovrovg unofiXbiovns, ogwvrig avrdv rrjv axuigiav xai ddixlav' htd ov Sr/ xov xo6(Uas yi vehantur, cfr. Symp. 176. E. tals yvvailA raiS IvSov, ad qnera locum Nepotis præfat. $. 7. laudavimus 44. Mens Pausaniæ hic esse videtor: Debete, si heri posset, pueros immatoros domi manere absconditos, ut liberæ mulieres domi maneant, hominum adspectum fugientes, ne amatorum prava sedulitate corrumpantur. ovxoi ydp eidiv oi xai x* t. A. Pronomen sequente articulo cum contemtu positum est, ut supra tovrovS r ovf TtavSifpouS. Sic 181. B. non sine adhærente ignominiæ notione dicitur xai ovtoS idtiv, ov ob cpavXoi rcov dv^pcditcov ipdodiv,, Kal vocula hoc modo explicanda est: Isti enim cum aliorum malorum, tum etiam auctores illius rumoris sunt, quoad quidem nonnulli dicere non dubitant, torpe • esse amatoribus gratificari. Pro < Sire TivdSf quæ optimorum codicum lectio est, vulgo tuSre rtvd legitur. Sed singularis numerus minus aptus hoc loco, non quod sequitur pluralis numerus Xiyovdi 81 x. r. A., sed ne forte lateat lectorem, non certi cuiusdam viri, sed populi rumorem hic tangi. Ad to oreiSoS Riickertns annotavit: Græci, quamvis frequentissimus usus sanxisset quodammodo hunc amorem, tamen ut probarent eum, nunquam induxerunt animum, immo turpitudinis nota erat, non quidem amasse pueros amatoribus, sed pueris amori eorum satisjecisse . Aliter, atque Riickerto visum est, super puerorum amore iudicarunt Græci. Vide Commentat. de Symp. Platonis. avrcov tTjy axaipiav xai aSixiav. cf. 181. D. i&aKazrjdavreS, iv dtppodvvy XafiovreS coS viov, xatayeXadavtts olxytfedScu iit aXXov dnotplxovxES. Ibid. 1. B. itpoS to 8ianpd£>ct65ai pdvov fiXeitovTtS, dpeXovvteS 61 tov xaAcuff ?/ firj et q. seqq, i x el ot) Srjxov yi . Hæc est optimorum codicum lectio; vulgo male ov Srjitov re exhibetur, ri ad verba pertinet, quibus appositum est, et conditionem indicat ita, ut apprime Latinorum si quidem respondeat. 8tjxov voculam quod attinet, supra de itov particulæ significatu dictum est ad 180. D. Eius significatus vis 8tf accedente, cui ironica potestas est, ut in Piat. Menone 86. D. iireiSij 6h dv davxov pkv ov8' imxetpeis apxtiv, tva 8 rj iXevSepoS tjS, maximopere augetur. Ficiuus verba convertit satis frigide, ut videtnr: nihil autem, quod n\odeste etlegitime fit, vituperare decet. Verba convertenda sunt potius: Dena es ktnn doch offenbar wol irgend eine Handlung, wenn anders sie mit Maass und Fug unxai vofilfiag orwvv Ttgayucc nQuvcbtitvov i poyov av Sixaiag tptQoi. Kul 8rj xal 6 xcgl tov tgcoza vvfiog iv fiiv ra is ctM.cug itoktGt, vorjecu gudiog' anXag yag SquStcu ' o 6’ iv&dds xal v iv AaxtSulyiovi TtoixUog. iv "HXiSi B ternommen wird, tiicht mit Recht getadelt werden. Prorsas eodem modo dicitor in Apol. Socr. notissimo loco 20* C. o v ydp djfrtov dovye ovdev xcov aAA.Gov nepixxoxepov npaypaxevopivov, t7TF.iT a toGavxij tprjpTj xe xal AoyoS yiyovev x. r. A.., quo loco interpunctionem post dovye delendan^ curavimus» Sensus est: Denn es hatte doch offcnbar wol, vvenn auders du nichts weiteres gethan hiittest, ais die andern, eia solches Gerede und Geschwatz nicht entstelien kdnnen» xal 8?) xal . Harum particularum notionem Sehleiermacherus in conversione non reddidit, neque Ficinus easdem convertendo expressit. Exhibet enim: lex utique de AMORE et q, seqq. Biickertus ad h. 1. hæc annotat Particulæ coniunctæ xal 6r} xai ibi locum habeut, ubi a generaraliore sententia ad specialem transitur, h. e., quum id, quod in universum disputavimus, etiam de certa aliqua re valere dicimus, quo in nexu semper aliquid conclusionis est. Habet igitur harum vocum quævis vim suam nativam; quarum prima copulat cum prioribus, altera vel conclusionem indicat, vel rem pro certa ponit, quam particulæ 8rj vim velim ostensivam appellare, tertia adiungit, fierique subsumtioriera docet» Negari nequit, xal 8rj xai particulas interdum ita a scriptoribus adhibitas esse, ut iis transiri significent ail ea, quibus, quæ antea in universum dispntata essent, probentur. Cave tamen, omuibus in locis hanc particularum SIGNIFICATIONEM VERAM habeas. Ac nostro quidem Joco Pausanias ad novam rem, b. e. ad civitatium leges transit ita, ut, cum coramemorusset p 182. A. duplex de AMORE iudicium Atheniensium, quorum alii ipsum laudent, alii vituperent, aliorum civitatium iudicia annectat, et quomodo inter se differant, exponat. Ad eum rem commemorandam aditum patefacit 8rj particula, quæ quo magis emineat, initio enuntiati ponenda erat, atque eidem xai expletivum, quo suffulciatur, præfigendum, vide annot, 5* an ydp <2 pitixa i. E recta ditA&S vocis explicatione sequentis verbi itoixiAoS recta explicatio sequitur. Illud denotat actionis reive alfeuius simplicissimam conditionem, qua efficitur, ut facile possis et quasi primo obtutu, quid sit actio sivo res inspecta, cognoscere. Jlot. xi\oS contra de plurimarum rerum inprimisque de colorum compositione valet, quæ ita comparata est, ut nequeas dicere statim, cuius coloris sit id, quod noixiXov vocatur. Hinc ad hominem relatum noixiXoS eum significat, quem non tam versicolorem, quam varium appellafiev yaQ kcc I Iv Boiorolg, xal ov firj docpol Alysiv> ca tAiJg vEvqfio&itrjtai xalov eo %aQl£E6ftcci Ipatiraig, xal ovx av ug tlxoi ovts veog ovts itcdcuog d>g alti iQQVy iva, olfiat, ^XQaypcn? t%atit Aoyco «stgi»rnnt et versipellem ROMANI. No //oS"; iroixiXoS est igitur lex, quao ex ambiguitate sententiæ laborat. Eius ambiguitatis in Atheniensium et Lacedæmoniorum lege Erotica exemplum explicatius enarratam habes 182* D. seqq. iv "IIAiS i plv yap\ seqq. Triplex apud Græcos de AMORE lex obvaluit. In Elide et in Rocotia atque in iis civitatibus omnibus, quæ eloquentia carebant, obsequi amatoribus pulcrum habebatur. Apud Iones eosque, qui barbaris subiecti erant, ut philosophicæ gymoasticæque exercitationes, ita obsequium erga AMATORES dedecori erat. Ambigua lex erat apud Athenienses et Lacedæmonios, ambiguumque indicium. Nimirum ro xapl<Sa<$$ai ipadralS et pulcrum et turpe habebatur. vEvopo^irrjrai. Sydenh. annotat, ad h, 1, laudatus u Wolfio :• Dies Wort, wie das vorhin nnd mehrmals gebrauchte vopoS, muss man nicht von einem geschriebenen Gesetz, von einer positiven Satzung in ausdriicklichen Worten verstehen, sondern von Gcwohnheit und Gebrauch, der nach und nach das Ansehn eines Gesetzes gewiunt. D. rjyrjdair av •xaXiv altixtdrov ro roiovrov ivSaSe v o pi^ed^ai. In Piat. Cratyl. 384. v. 16. Bekk. ov ydp tpvtiei kxddrca necpvxivat dvopa ov8hv ovdevi, dPiA.cz v o pep xal rc ov iSitidrtarv te xal xaAovvtcDV, Ib. 388, Hermogenes interrogatus a Socrate, quis nominum usum suppeditaverit, cum id nescire se confiteretur, ille ap ovxl, inquit, d vopoS doxei doi tlvat 6 xolpadidovS av ia i Iva prj Ttpaypar x. r. A. His verbis Pausaniæ indicium continetur demonstrantis, qui factum sit, ut cautione adhibita nulla pæderastia in Boeotia et in Elide pulcra indicaretur, Sed ex ambiguitate quadam hoc indicium laborat, de qua interpretes nihil annotarunt. Aut enim licere obsequi amatoribns dicit, ut impetrent amatores, quod lege prohibente iuvenibus nunquam persuadere possint, ut ipsis concedant, aut propterea legem illam latam censet, ut iuvenes, quos Boeoti atque Elidenses admonitione non possent, AMORIS vi ad virtutem impellerentur. Utra explicatio rectior sit, in Commcnt* de Symp. Platonis explicatum habes. r 7 } S 8 h 9 IcDviaS xal «AXoSt n oAAaxov. Quid Pausanias dicere voluerit, ut facillime intelligitur, ita difficillima structuræ ratio est, quam nemodum sati3 explicavit. Plerique interpretes ad coniecturas ingenii confugerant, quarum numero pon minus turbatum te senties, quam ipsa difficultate Platonici loci, H. Stephanus scribendum coniecit rrjs 81 IooviaS jroAAafitvoi ntiftuv rovg veovg, Sn aSvvcttoi Ikyuv. r rj$ di 'I avias xal aklo&i xoXku%ov altSxQov vtvo[u<Stai, cicJot vito fiaQfiuQoig olxovGi. rotg yag fiæfidQOi s Sicc rag TVQawidus aloxQo v tovxo ys, xal % yt <pdo<Soq>la r.al C ' x°v xal aAAoSz x. r. A.; Thier«chias ty 6i luriæ, Astius rois 6 h 'iGDviaS conieceruut. Ut elios silentio præteream, ingeniose Riickertns scribendam duxit rijS * IcarlaS xal aAAoSt #oAAaXov al6xpov vevopidzat, pa\i6xcl 6 * o6ql vno fiapfidpois olxov6iv. Stallbaumius, vide, inquit, ne genitivas pendeat e pronomine vdoi vel potius e pronomine demonstrativo ante 0601 intelligendo. Nemo enim olTenderet in his TrjS 61 'iooviaS xal dXXuv noXkuv x^pdjy 0601 vno fiapfidpois oixovdt, napd t ovroiS ai6xpov vevopidrat. Quum autem orator post r 7/S 61 'iuvlaS posuisset adverbia <*A~ Ao.9i noXXaxov, addidit statim aldxpovvevopidTcti, quæ sic non poterant commode alio Joco collocari, atque deinde demum ad inchoatam structuram, quam in mente habuit, reverti putandas est. Hæc explicatio impeditissimæ structnræ et ipsa impeditior est. Riickerti ingeniosa quidem sed audacior coniectnra est, atque cura veritate rei non satis conveniens. Ceteræ coniecturæ omnes ita comparatæ sunt, ut intelligere sane non possis, qui factam sit, ut lectio ad sensum facilior in difficiliorem sit mutata. Ut meam, qualiscunque est, sententiam proferam,' cum in præcedentibus Pausanias iv*H\i8i pev yap xal iv BoiutotS xal ov pi) Cocpoi XiyEiv dixisset, pev particula adhibita, verba secutura esse indicavit, quæ illis verbis opponerentur, Ilæc oppositio ut validius emineret, ita instituta est, ut altero membro oppositionis ad ulterios exemplar comparato adhibitoque chiasmo gratissima varietate delecteris. Igitur cum proprie dicere debuisset Pausanias iv 61 zy 'ioDviot, ut supra legitur iv v H\i6i xal iv BoiuzoiS, dixit rif 'luvlat, nomen ad præcedens ov comparans; pro aXXoov TtoXXuv x<* opuv, quod optime cum sequente otioi olxovdiv conciliaretur, «AAo3t ^roAAa^ov posuit, ut esset, quod præcedentibus dativis cum iv præpositione coniunctis respouderet. Iam certam est, genitivum r rjS *Iuvia5 per se spectatum non esse explicabilem ; excusabilem autem indicabis, si ad prius oppositionis membrum respexeris. xal i} ye tpiXodo epia. Gymnasia philosophorumque scholas matres fuisse et altrices pæderastiæ, a multis vantiquitatis scriptoribus traditum Cst. Unum ut laudem, cfr, Cic, Tuse, Q, IV. 53. Mihi quidem hæc in Græcorum GINASSIO nata consuetudo videtur l in quibus isti liberi et concessi sunt AMORES. Bene ergo Ennius: Flagitii principium est nudare inter cives corpora, Persecuti autem esse barbari dicuntur pari vehementia et filiam et matres, quia elatiores animos hominibus ingignerent, novarumque rerum studio pectora incenderent. t) (pUoyvfivaarla. ov yag, olfiat, <Sv/uplgsi roig SqXOVOi tpQovrjfiaTa fttydXa lyylyvs<s9at rav ag%ofievcov, o«(5e tpiltag loxvgctg xai xotvmvLag, o drj fuelusxtt tpthi tu re ulla narra xai 6 "Egcog ifinoieiv. igya 6h tovto Pfia&ov xai oi tv&uSe xvgavvot' 6 ydg 'AgiGxo ov y <x p, olfiat. Olfiat rerbam haud raro modestiæ indicium est, indicatque, qui eo utitur se nnimi iudicium pro opinione haberi velle. Nostro loco non sine acerba ironia adhibitum est, cuius usus exemplum est Piat, de rep. I. 337. A., ad quem locum vide Stallbaumii annot. <p po vrj pax a peydXa fc 5 v upxopiroor. Minus apte Sdileierroacherus convertit: grosse Einsichten. Amore efficiuntur potius atque procreantur elatiores animi h. e. grossartige, kiihue Gedanken. cfr. Mejæx.p.239. fiu. cj v 6 ptr np&XoS, KvpoS, l\£v$FpGo6aS TllptiaS rovs avrov TtoXlzaS tgj avrov <p povr)fLaTi cepa xai rot)? diuitoTaS MifiovS idov Xoodaxo x. r. A. Pro tgjv apXOpivoov io aliquot codd. reperitur r diS apxopirotS, quo casu Plato non usus est, ut duplicis dativi vel ambiguitatem vel simplicitatem vitaret. Ne mireris autem lyylyvt6$ai verbum siæ dativo positum esse: paullo infra legitur o 81} paXiOxa cpiXu 6 *EpcoS ipzou.lv. Adde, quem locum lluckertus laudat Piat, de rep. V. 464. D. tjSovdt re xai aX yijBovas ipzoiouvtaS }$la>v ovxoov idlaS. o 8 1 } pdXi6x a epiXei, Adhiberi solet singularis numerus pronominis relativi, quando ad plura nomina refertur, quæ plurali numero posita sunt. Ultra pluralem numerum egredi non licuit, igitur singularis repertus est generis neutrius, quo præcedentia comprehenderentur, ra re dXXa narra. Annotat ad hæc verba Schleierroacherus: Dieses andere al les kann doch nur Philosophia tmd Gymnastik sein, uud fur diese wenigeu Falle ist der Ausdruck etwas zu reich. Allein, wo so viele Biicher alie schweigen, und die Nothweudigkeit nicht sehr dringend ist, da ist andern vorwitzig. Eine solche Nothwendigkeit scheint aberwobl vorhunden zu scin. Igitur pro narra V. O. scribendum censuit xavxa, quam couiecturam Riikkertus vulgatæ scripturæ præfert. Monet contra Astius: sensum esse verborum: præ ceteris omnibus maxime amor. Hoc explicandi genus et Stallbaumio placet, et nobis probatur. Pausaniæ mens hæc est: nihil esse, quod non odium moveat tyrannorum, philosophiam, gymnasticam, musicam, poesin alia hoc genus: nihil autem mugis illis invisum esse, quam puerorum amorem, quo iuprimis elatiores animi, firmæ amicitiæ atque contubernia efficerentur. xax iXv6 ev avrcov rrjv dpx V v ' Pausaoiam h, 1. in historia Pisistratidarum errasse primus, ut videtur, Abrah. Gronoytltovog Hq<os xcu tj 'Jgfiodlav tpMu filfiaiog ytvofiivt/ xctttXvOtv avrdv xfjv KQ%i)v. ovuog, ov fiiv al6%Qov tte&i] xaQi&e&ai £Qct<Staig > naula rdv ftipivav xuxcu, xdv fitv aQxovxov it Xtovd-ia, rdv Si ciQxofiivav avav- W 8(/ia' ov dg xaXov aitldg Ivouia&rj, Sia xyv rdv 9e- vins rectissime docuit in annotat, ad Ælian. V. H. XI. 8. Tantam eaim abfuit, at interfecto Hipparcho libertas civibus Atheniensibus redderetur, ut potias Hippiæ tyrannis durissima secuta sit. cfr, Thucyd. VI. 54. Neque hic error solius Pausaniæ fuit, sed Atheniensium fere omninra, qui ob libertatem restitutam Harmodium et Aristogitonem summopere colebant. Sic in spolio nobilissimo, quod apud Athenæum exstat XV. 695. B. dicitur: Ev pvptov xAordl to BiitpoS (pOf)lf Ogj &SitEpApp68ioS x *Api6xoyeircav, ore rov xvpavvov xxavlxj/v ItiovopovS r *A$ tjvaS licoirj6dxrjv. Nihil igitur mutandum, neque interpretatione xataAveiv verbi potestas mitiganda est, qua aperte indicatur, Pisistratidarum dominationem funditas eversam esse. Restat, at paucis dicamus de verbis fiifiatoS yerdfiim/, quæ opposita esse videntur xaxeAvOev verbo. Minus placet Schlciermacheri conversio : denn des Aristogeiton und Harmodius zu einer festen Freundschaft gedieliene Liebe zerstorte ibre Herrschaft. Converterim equidem potias: Denn so wie die Liebe des Aristogeiton and die Neigung des Harmodius Halt und Festigkeit gcwonneu hatte, stiirzten sie die Herrschaft der Tyrannen. Ka xeAvdev autem dictam est, non xoneAvdar, at significantius indicetur, nou viros ipsos, sed animum elatiorem, qui EX MUTUO AMORE natus sit, interitas auctorem fuisse. xaxiac rc ov 5 epiv cov. ol Siperotf ut sequentia docent, et tyranni sunt, et ii, qui tyrannis sublecti sunt. KetdSai, de tabulis solenne, quibus leges inscribebantur, de more dicitur, qui hominum pectoribus intixus est atque quasi innatus. rijs i>vxy S apyiav. Sapra dictum habes: tva f oipai, pr) npaypax ixatit A oya> nei pcopevoi TCeiSnv xovS viovS. Recte igitur apyiav xijS tyvxijS converteris: Tragheit, Stumpfheit des Geistes. 'Ey$ vpTjSivzi y ctp. Hia verbis quid respondeat in proximis, non reperies. Igitur Pausaniam inceptæ verborum structuræ oblitum recte existimaveris, ut Stallbaumias censet, qui Ex hoo loco, inquit, Pausaniæ ingenium plane cognoscas, qui plurimis sententiis coacervatis magooque cnm studio collectis deinde inchoatæ structuræ adeo obliviscitur, ut videatur ia alia omnia abiisse, donec ad extremum in memoriam eorum redeat, de quibus ab initio coepe rat dicere. Nos Stallbaumio clementiores oratori nou præmeditato largiendum esse ceu I fdvcav TTjS *l>vxrj$ agylav. Iv&ude Sl itokv tovxcav xctkXlov vevofio&iTijTcu xal, SjtEQ tlxov, ov {tudiov xatavoijCui. Cap. X. 'Ev&vfirj&Evu yccQ, ott Ityecat. xaXkwv r 6 tpavE* ptag Iq&v rov lu%Qa, xal fuxfooxa vav yEwmotatav semus hoc, at interdata, sententiarum accedente mole, quæ meditatione in ordinem non digesta sit, ab incepta structura oratio deflectat. Æstu sententiarum refrigerato Pausanias ad orationem suam revertit p, 183. C. rauxy plv ovv otySeirt av xi$ x, T. A. ut eum dicturum fuisse colligas : <pi\odo<pla$ xd piyidta xapnotx dv oveldrj, ndyxaXov 6 o£eiev av vopigedSai iv xy8e xy ndXei xal xd ipdv xal rd <pi\ov$ yiyvedSai xois ipadxcaS. rd q>avEp&$ ipdv rov XdSpa. Aperte amare pulcriua esse, quam tecte amare nusquam, si lionc locum exceperis, apud Platonem commemoratur. Consentaneum, est autem, Athenienses sic consuisse, ut ab improbo bonus amator facilius discerneretur. Convenit cum nostris verbis, quod infra legitur 184. A, rovrovs 87} ftovXexai o ypitepoS vopos eu xal xaAdoS fiatdavi^Eiv x, r. A. In sequentibus yervaidraroi iuvenes intelliguntnr nobilissimo loco orti ; aptdxoi sunt, qui optima indole gaudent, aldxlovS autem epitheton de corporis, non item de animi habitu accipiendum est. Sententia verborum est; Dicitur h, e. censetur ( nara Xiytxai eiusdem h. 1. significationis est atque vopi^exat, neque dubiam est, quin hominum iudiciam tangatur, quod vopoS a Pausania vocatur, vid. annot* 100.), dicitur igitur pulcrius esse aperte quam tecte AMARE iubetnrque AMATOR AMARE quam maxime fieri potest, nobilissimos atque optima indole præbitos, etiamsi minus formositate excellant. ovx &S tl aidxpdv 7CoiO vvxi. Stallbanmius hæc verba arctius cum præcedentibus coniungenda censet, quæ hanc in se . » h sententiam contineant: xal oxt 7) napaxtXzvdiS rrJ ipdUvxi napdt itctvx&Y ylyvtxai ok $ av p a dxov xi itoiovvxi, Displicet hæc explicatio duabus de caussis } primum aliud quid sensisse Pausanias perhibetnr, quam qaod verbis expressit, deinde si ponas, cum ita sensisse, admodum frigent sequentia xal itpoS xo ini XEipelv i^ovdiav 6 vopoS 6 £8 coxe rej ipadxy Savpadxa Ipya ipyaZopevcp iitat VEitiSaif de quorum verborum sensu mox dicetur. ' Verba ovx <yf xi aidxpov 7Xoiovvxi ad rc3 ipwrxi pertinent, apposita autem sunt propter napaxeXevdiX padxtf verborum ambiguitatem. JJapaxiXsvdiS enim et iis fit, qui aliquid facere jubentur, et iis, qui aliquid ut ne faciant, admonentur. Possit igitur li. 1. xal agldtav, xav al6%iov g cUrav wGi, xal ori au tj xagaxblevG ig ta igairu maga jcavtav davfiaGz!] ov% ag %i al6%gov itowvvxi xal eXovti te xculor Soxtl ilvai xal (it/ slovri alti%g'ov, xal ngog ro etii^uqhv e tkuv i^ovGlav 6 vouog dlSaxt tcj iga&ty &av(ia6ta %gya Igyaifiiiiva tnaivEiG&ai, a ei ng roXfup// tcoleiv aXti Iruovv diaxav xal povXuuevog biaitgalaa&ai icXr/y 183 re» ipiUvTi xapaxiÆvdiS etiam ita intelligi, at uoa amplius AMARO AMANS iubeatur. Sed ne hæc verba sic intelligerentar, Pausanias ovx fifr xi aldxpdv noiovvxi verba apposuit* Sententia totius loci hæc est: Si quis reputat apud se, ingentem ab omnibus cohortationem fieri amapti non quasi turpe aliquid faceret et q. seqq, xal kXovxi xe xaXov, K venatione repetuutur verba in re amatoria usurpari solita; qui amat, duaxei, si res succedit, alpel XOV ipcopevov, AMATUS aXtdxexai. Riickert* N 011 sine caussa iisdem venatoriis verbis Plato etiam de vero indagando utitur, cuius usus exempla non rara sunt. cf. Stallbaumium ad Piat, Phædon, C6. A. Ceterum cum eodem Stallbaumio e præcedentibus verbis dxi particulam repetere nolumus; etenim iam his verbis Pausanias ab incepta structura verborum deflexisse videtur. xal 7tpoS x 6 iittxei pstv ZitaiveidSai, Non caret hic locus difficultate. Stallbaumius verba convertenda censet: et quod attinet ad studium amasii capiendi etiam laudari licere quamvis AMATOREM mira lacientem. Quæ conversio e duplici vitio laborat, quorum alterum est in male intellecta 7CpoS præpositione, de altero paullo iufra dicetur. Certissimum hoc est, atque xal ante „ xe xal vocula posita probatur, verba kXovxi xe xaXov 8oxel elvat, xal p?} kXovxt aldxpoy posita essp, ut confirmentur præcedentia ovx ri aldxpoy Ttoiovvxi. Interdum enim Græci, qnæ addita caussali particula proferenda sunt, præcedentibus copula adhibita annectunt. Possis igitur verba convertere: nicht, ais vena er etwas hassliclies tbate, denu wer Beute fing, dem wird Lob zu Theil, dem beutcloseu folgt Sclimach. Recte igitur post Savpadxri et post aldxpoy lineolas posuisse nobis videmur, quippe quibus legentium oculis, quæ enuntiationes arctius coniungendæ sint, indicetQr. Iam non dubium est, quin verba ori av rj TzapaxtXivdi? rw tpajpxi napa ndvxQjv Savpecdxij de studio amasii dicantur, quod infra vocatur xo imxsipEiv kXetv. Non verisimile igitur, Pansaniam cum cohortationem amatoris commemorasset h. e. cius, qui cupiendi amasii cupidus est, itu perrexisse: xal itpd? xd iiti Xeiptir kXetv et quod attiuct ad studium amasii capiendi» Desideratur nimirum rovro, [(piXotSoyiag'] ra (ityiata kccqi rott av ovsidrj. tl yag »; X9W a ra fiovlofiBvos i tagd rov lafieiv fj ccQxr/v ag^ai i j tlv akXrjv dvvctiuv idtloi xouiv ola neg ol yi particula, qua respici indicetur ad id t de qno iarn sapra dictnra sit: xai TtpoS ye x 6 Imxetpety ?(. x. A. Non parvi æstimandum Astii evpTjftat, quo illud desiderium mitigatur: xal npoS x<p tjnxnpuy kXeiv x. x. A. Cave, tamen coniecturam aliquam probes, ubi codd. lectio commode explicatur. Rectissime autem Ficinus verba convertit : Ad AMATUM sibi conciliandum; codcmque modo Schleierm icherns: u m den Versuch z 0 ' m a i- heu, ob er i'lin gewinnen konue. Quod verba attinet t&ovtitay 6f.6g. ixf lucuveraSctij mira Stallbaumiana explicandi ratio, qua lex permittere dicitur AMATORI AMANTE AMATO, ut laudetur. Quamquam satis intelligitur quidem, quid sit, quod dicitur permittere alicui, ut laudetur, tamen non laudabilem hanc dictionem merito censeas. Non autem id agit h\x ad augendum amasii capieudi studium, ut, quamvis mira faciat amator, tamen eundem Inudandum censeat, sed ea sine dedecore facere permittit, quæ si quis alius h. e. non amans facere auderet, summopere vituperaretur. Positura igitur participium pro' infinitivo est, infinitivus participii Jocum obtinet notissimo Græcorum usu, qui iam apud Homerum haud infrequens. oS xenia rroAA* Ip6e6xtv t'5ci)v pro oS itoAAa xaxd ipGuv Proprie igitur Pausanias dicturus erat: xal TtpoS x 6 litixtipcty kXely iZovdlccv 6 YopoS SlSwce xg> lpa6xy $avpa<$td Mpya i py agetiS ai xai ( sc. dldooxe ) litatvFitiSai lit\ xovtcj . Ad 816coxf e præcedentibus ne l£,6v6iay nomen addendum censeas, videunnot. 89. [ip i\o 6 oq>iaS] x a plyi~ 6ta xapitotx’ dv oyeidtj. Uncis inclusimus <pi\o6oq>iaS nomen, quod nullo modo ferri potest. Idem Bekkerns fecit rectissime. Stallbaumius, ut veritatem illius nominis probaret» verba convertenda censuit; quæ si quis faceret alias, eruditorum maxima acciperet opprobria. Sed agitur hoc loco non tam de eruditorum indicio, quam de totius populi existhnatioue, neque aliud tangit Pausanias, nisi roV TtEpl XOY "EpeJta vdpor, ad quem con•titiieuduin eruditorum iudicia aliquid conferunt tantummodo, non omnem constituunt. Iam quæritur, quo modo hæc vocula iu textam irrepserit. Diximus de hære in Commentat. de Syrapos. Platonis, ad quam lectores ablegamus. 7 / t iv* aX \ tj v &v vapiv. Uniusmodi zeugmata non rara sunt apud scriptores Græcos, quotidiani sermonis indicia, non præmeditatæ orationis ornamenta. Idem dicendi genus ROMANIS in usu fuit, siquidem apud Terent, exstat in Andr. Quod plerique omnes faciunt adu ' lesccntuli ; tQtttiTtti ngog ra naiSixd, Ixttflag te xtd dvTifioXriOug iv Tcclg dirjdiCt noiov/itvoi, xal opxovg 6 /ivvvrcg, xal xoifu/O sig in i frvQtug, xal i&iXovtag SovXtiag dovXeveiv Ut animam ad aliquod studium udiungaut, aut equos Alere, aut canes ad renandum, aut ad philosophos, Horum ille nihil egregie præter cetera Studebat. Idem dicendi genus patillo infra recurrit: xal xoipr)6etS ini 5vpai$, quo loco frustra xotpGopEvoS Bastius addendum, Riickertus transponenda verba esse censuerunt. Alia ratio est Piat. Apol. S. 23. D. xccvxa Xlyovdiv, oxi x a /.UTc&pa xal ra vno jniS, xal SeqvS /«?} vopi?,Eiv xal xuv yxxo 0 A oyov xpeixxGO n oze/K, quibus verbis variæ hominum susurra** tiones ielicissime depinguntur adiuncta simul temporis, quo edebantur, diversitate. Ac temporis quidem diversitatem mutatio structuræ indicat, fiuitorum verborum omissiones hominum opinantium, hæsitantium, aliquid aut nihil scientium sermones depiugunt. Brevius de eadem re et significantius, adde sis lepidius, Socrates loquitur Apol. S. 18, B. ipov yap ttoAAoi xaxrjyopot ytyoradi npo 1 » vpds, xal naXai itoXXa 7/drj Hxtj xal ovSlv aXeA eyovTES7 quibus verbis et multos iam annos accusatores exstitisse dicuntor nihilqoe veri dixisse; his tertium additur, quod verborum sono Socrates assecutas est. Dixit nimirum itaXai jcoXXayjSijecrj, quod sonat ut natJcdXtj, atque vanos accusatorum susurrationes rumoresque lepidissime describit. xal o p no vi d j-ivvvte?. Num iureinrando non nisi amanti uti licuit? Quid, si quis pecuniam ab aliquo sumsit, non debere censendus est ad reddendum se inreiorando obstringere ? Aut qui rei publicæ administrandæ præponendus est, eine cives se iniurato subiicient? Non dubium est, quin upxovS dpvvvtES de periurio inteliigendum sit, quod iu quavis alia re turpissimum, IN AMORE, e Pausaniæ certe sentent a, maxime excusabile est. Quæritur autem, qui possit opxovS o/.ivuvteS periurare significare, Pluralis numerus upxovS indicat, ut videtur, iusiurandum semper in ore gerere, at, quicquid dixeris, eodem confirmes. Hoc qni faciunt, iurmuraudi sanctitatem non magui æstimare solent, eodemque haud raro confirmare, quod est fulsissimnm. Iliuc factum, ut upxovf oprvvrfS haud raro peri uros significet. xal xoipijdeis ini 3*JpaiS. Amatores pernoctare solebaut ante fores amasiorum, ut severitatem eorum misericordia adhibita/ infringerent. Notum Nasonis præceptura est: Auto fores iaceat; crudelis ianua! clamet» xal eXoyt af 5oijA eiaS 8 ovXevetr, Vulgo l$£\ovtdS legitur, quod immerito Astius in iSeXorxai immutandum cenauit, Recentiores edi* tores ad unum omnes /SeXoi'T£S probaverunt, quod plurimorum ”3*. olag ot56’ av dovlog ovdelg, l/ixoSt£oito av ftrj it patii thv ovtci tjjv XQcrhv xal vito (pD.av xal vtcd effipav, t(5v [tfv vveidi^ovrcov xo kaxdas xal KveÆv&epias, tav de vov&etovvtuv xal ala^wo/ilrm’ vnep avtcaV ra 6’ fpuvn navta tuita noiovvu %a.Qi s iitedti, xal dtdotai codicum auctoritate confirmatur, u Stullbaumio autem ita explicatur, quasi positum sit pro xal iSeXovzl SovÆiaS 8ov~ ÆvovxaS. Eius videlicet loquendi normæ memor est, de qila diximus p 106. Præplacet nobis i%eAov~ xaS, quod arctius cum dovXevetv iuhnitivo coniunctum notionem c ilicit iSeAoSovÆUtS, quæ infra commemoratur p* 1S4. C. avtjf av i/ i5tAo8ovÆla ovx ai6xpd tlvai ov8s xoAaxda. Adde præterea i84. B. c Zsnep ini xolS ipadxaiS fjy dovAtvetv iSeAoYxa ifYTivovv SovÆiav x. r. A. ijnt o 8 igoiT o av pj) 7 T pdx r eiv Impediendi verba vel cum solo infinitivo exhiberi soleut, vel addito infinitivo, qui cum jn} couianctus est, si impediri significant, ne quid t‘i a t. Contra ubi cautio indicanda est, ne fiat, quod iam sæpius factum sit, infinitivus cum prj et articulo* exhibetur. Exemplo e$t Thuc. III. 1., quem Incani Riickerti industriæ debeo, flpyw xo J17J TtpOE^lOVlLXS XWV OitAojy xd iyyvS rijS 71 u ÆcoS Xtthovpytlv. xal aldyvv o ji iveay vnlp (xvttv y- lTep\ ovtcHv B ii cicer to videtur non ad actiones referendum esse, quas aliquis commisit, sed ad homiuem, a quo sunt patratæ, Habet hæc explicatio, quo so commendet, neque oilicit eidem pluralis numerus, ad quem a singulari numero Græci solent interdum transire, Præplacet tamen nobis ea explicandi ratio, quam cum ceteris interpretibus Schleicrtnaclierus recepit. Verba convertit: indem dieso ihm Schmeichelci und INiedrigkeit vorwerfen, ieue ihn zurecht weisen und sich dariiber acharnen wiirden. xal Sedoxat t )ico rov r 6 jio v dvev 6 v e 18 ovS np . Prorsus eodem modo, quamquam verbis paullisper immutatis, 182. E. xal iZovdiav 6 vdpoS 8i8coxe rc3 Ipadxjj Savjiadra ipya ipya? t opeva) iitaiveidSai. Iu sequentibus pro bianpaxxopLvov veteres editt, codicesque pauci 8ianpaxropiv(p ex 'libent, quæ scriptio quoniam ad explicandum facilior est, quam illa, minus est hoc loco probanda. Possis conferre cum nostris verbis, quæ leguntur 182* C,, xal oxi av 1 } napaxiÆvdiS rc3 ip&vri napd ndvxoov Savjxac ni} ovx <*jS xi aidxpov noi OVYTl. o 8 e 8 eiYoxaxov x, t. A. Rarior hæc structura, eademque oratorio dicendi generi apprime couveiiieus ; vide Matth, Gramm, ampl. 482, 806, Verba convertenda suntvQ uod autem gravissimum est, h o p est, quod cet. Quæ sequuntur verba, &S ye Akyovdiv ol noAA ol et ad præcedentia referri vxo tov v6(iov ccviv oveiSovg xquvcuv, wg xayxttXbv. u jtQayfi a SiaXQcmofiivov. o di duvbtarov, Sg yt XtyovGiv oi jtoXXol, on xal opvvvti fiova Ovyyvatfii] naga &ec5v ixfidvrt jwv oqxov ' utpQodiGiov yctQ opxov ov (fdGiv elvcu. ovto xal vi &eol xal o i av&gazoi xaGav possunt, et ad sequentia; quæritor, utra relatio rectior sit Ruckertus ad h. 1. Verba, inquit, gjS yt Atyovdiv ol itoXKol non ad seqq. referenda sunt, quasi dicat: quod vulgo dicunt veniam esse cett., hoc enim ipse sentit Pausanias pariter atque vulgus, in eo autem discrepat, quod vulgus hanc rem gravem, admirabilem putat esse, qnipJ| quod caussam ignoret; ipse auten^ gnarus caussæ, non admiratur. Pertinent igitur hæc verba ad adiect. 8tivotaxov\ Quod autem gravissimum est ex vulgi quidem sententia, hoc est, quod cet. Rectius quam Ruckertus f fecit, Schleiermacherus et Astius de horum verborum explicatione censuernnt. Verba nimirum ojS yt Xkyovdiv ol TtoXXol ad sequentia trahenda esse, ipsius Pausaniæ verbis, quæ insequuntur, demonstratur. Dicit nimirum d<ppo8i6iov yap opxov ov <p ceti iv elvccij a quibus verbis, quoniam suum indicium Pausanias secludit, satis apparet, eundem de impunitate periurii certe dubitavisse. Quid, quod Pausanias 183. E. turpis amoris indicium censet, si quis amasium ætate provectiorem relinquat, jcoWovS A oyovS xalvnodx&<> £1 * xqraidxvvaS, umn verisimile est, eundem periurii impunitatem credidisse? Certissimum igitur est verba cjS yt Aiyovdtv ol zoAAol ad se quentia pertinere, quibus ea præposita sunt, ut clarius appareat, vulgus, non Pausaniam sic iudicare* ixfidvti t gj v opxoov. Stnllbaumius FJekkerum secutus ut exquisitius tov opxov in textum recepit, quæ lectio Vindobb* duorum est ; eadem apud Cyrillum adv. Iulian. VI. 187. reperitur. Sed minus placet numerus singularis, (vid. 107.) et genitivi, quem plurimi codd* habent, certissimum exemplum Ruckertus suppeditat de rep. I* 538. E. tov tovtov ixfialvovra xoAd^oudir, Vix iutelligitur autem, cur Plato hoc loco exquisitiorem verborum structuram admiserit, alio loco eandem probaverit minus. dcppo8 i diov y a p opxov. Schol. habet ad h. U d(ppo8idtoS opxoS ovx Ipnoi vipaS, ikl ttav 6i Hpt&TOt dpvvvtgjk itoXAaxis xal intopxovvtcov ptpvrfxai 81 tavti/S xal 'IldioSoS Aiyarv, ’Ex tovS’ opxov £St/xev aptivova dvSpcoxoidt, vod(pi8laov ipyoov ittprl Kvitpi 8oS. xal TIA.d.toav iv. Svputodicp. cfr* Aristænet. II. 20. 105. tov£ 8h opxov? avrol (parh p?} itpoSTtikd&iY zois g )dl tgov Secor. Adde Epigr. Callim. IX. v. 3* in Anthol* Gr. Iacobsii. C llovtilctv ntJtoirjxatii tu tQavn, wg o v6(iog (prjdv o ivftads. rccury [ilv ovv ohftdrj av ng nayxaXov vofiiet 0 &cu iv ryde rij ndXu xal ro igav xcc i ro xplXovg ytyv£0&ai toig igaOtaig. insidav da naidaycoyovg ini CryOav rsg oi narigsg tolg igcsuevoig firj ico6i diaXsyeti&ca xolg igaCralg, xai ra naidayaytp rctvta ngogre- tofioCev' aXXd Xlycvtiiv aXifiia, ita aggressos est, ut 183. D. rovS iv ipcoxi diceret: eif xavxa xiS av dpxovS pij Svvetv ovar is aSa- fiXitfuxS» His verbis ioest autem, 4 h * vutgjy. quod minos bene habere videtor. ovtcd xa\ ol 2 eoi. Si Constat quidem, 5i purtjcnlam non addita essent verba coS 6 adhiberi sæpenumero, ut ad vdfioS (pjjolv d ivScide, ncmi- præcedentia orationem recurrero nem esse puto, qui Pausaniæ eaqoe quasi resumere indicetur, argumentationem non rideret. sed ita tamen noster locus com Colligeret nimirum ille e vulgiJkuratus est, ut foitiorem partide periurio sententia, eoius ve-^Ptulam desiderare videatur. Eauritatem ipse addubitare se osteu- dem in lectione vulgata habes : dit, d«*os revera summam agendi eis 6r t xavxa XiS av ftX itpaS, • licentiam AMANTIBUS concessisse. quam recepissem in textum, si Addito autem d)S d vdpoS (ptj6iY plurimorum codicum auctoritas 6 ivSade nihil, quod reprehen- non obstaret. De pædagogis, das, habebis. Ceterum discas ex qui puerorum et puellarum doliis verbis, qua potestate vofioS ctores fuerunt atque doctores, nomen Pausanias exhibeat. Si- Stallbaumius laudavit Piguorium gniiicat enim nihil aliud, quam De Servis 116. seqq. rulgi opinionem. ftif ico6i SiaXeyetiSai xavxy /ilv ovv olrj^eitf x otS i p a6x ais . Ad senten av xiS. Si quis igitur reputat tiam quod attinet, nihil est in apud se, pulcrum haberi xd ipdv bis verbis, quod reprehendas, ita, ut, qui amet, potitus amasii Dicuntur nimirum patres familias laudetur, eidemque iurato periurii pueris præficere, qui prohibeant, poena apud deos nulla esse ere- no cum amatoribus congrediantur datur, is dubitare non potest, quin coufabulenturque. Sed si ad iu hacce civitate pulcherrimum cen- conformationem enuntiationis reæatur et amatorem puerorum esse spicis, duplici dativo offenderis, et amatpri amasium gratificari, quem Græci scriptores perraro iiteiddv 51 7t ai6 ay co - admiserunt, quippe osores acerbo vS. Plenius si dicere Pausa- rimi fortuitæ ambiguitatis. Unum nias voluisset, verba audirent exemplum huius rei ut afferam, ineiddv de xiS opii, oxi ine6xy- Plato insolei^iorem verborum 6av ol natepeS tjyijcaix' dv structuram admittere maluit, quam x. x. A. Sed ipsam rem h, e, duplici dativo ambiguam oratio xo i7tt6xTjvat xovS TtaxipaS x. nem edere atque e nominum s^ x. A. non intercedente upa verbo millima terminatione laborantem tayniva y, rjfoiudtTai de xccl eraigoi dveidl£co6iv, euv xi ogatii roLovro yiyvofievov, xcd rovg 6 veidi£ovtag .av oi 7tQS0pvtfQ0i (i?'j 6ucxco?.vcoCt prjdh koidoQcoCtv cdg ovx D OQftug Myovrag, elg de ravta ng av fiAi^ag rjyyCcxLx av naXiv td6%i6xov ro tolovtov ivftade vopltecftai. Td de, oluca, cJd’ ov% ccTthovv iouv, onsg. C. OV tivjupfpu TOlS a pxov 6 1 tppovijpaxa peydXa iyylyve6$cti zoS v dpxopevcov, ad quem locum vide annotationem 102. Nostra verba quod attiuet, videtur duplicem dativum Flato admisisse* ne nescias, amasios an amatores confabulandi facultate privare dicantur amasiorum patres. Quoniam autem amatorum proprium erat, ut loquendi cum amasiis initium facerent, non amasiorum, ut cum amatoribus: optime Orellius pro xaiS ipa tirc&S scribendum esse vidit xovS ipadxds, z 6 6^, oi/utt, To 8i poni solet, ubi ab opinionum falsarum mentione ad id, quod rectius est et verius, tranaitur. Hinc re vera autem verborum SIGNIFICATIONEM esse Biickertus censet. Recte. Principium, inquit, hic usus duxisse videtur, ab eiusmodi enuntiatis, quale hoc nostrum est, ut ro 8i revera esset illud autem, subiectique vim haberet suo in membro, quod deinde alterum exciperet d<5vv8ixG)X, at h.l., postea contracta sunt in uuum duo hæc membra, et quidem vel sic, ut td maneret subjectum, quod ad rem, de qua sermo esset, respiceret, suumque haberet subsequens prædicatum, vel at subiecti vim plane amitteret. xal ro3 naidaycoycp r avxa xpoSxezaypera y. h. e. and dem Fiihrer dies ausdriicklich xur Pflicht gemacht ist sc. fttf idr xotS Ipcouf.voiS 6ia- } AiyttiSaci xovzipatixdr. Iu sequentibus libri ad unum omnes ixepoi exhibent, quod præennte Heiudorfio ad Piat. Pbædr. 210. plerique editores in ixalpoi immutaverunt. Schleiermacherus, quem Riickertas secutus est, uimia cura, ut videtur, JVepot retinuerunt. Adnumerandus hic locus iis est, quos summa constantia male exhibuerunt codd. Vide p 21. annot, ad verba npo 6 xov. ovx anXovr l6x\v y oizep seqq. Respicit Pausanias ad verba cap. VIII. TcaCa ydp' itpa£,iS gj6* avtt) lq> ccvxijs TtpatTopkvTj ovxe xaXjj ovxe aiCxpd d\\’ iv ry npa£ei, d>> av npax^ift xoiovxor dnifir/. Fuerunt, qui uegutionem ante nr^Aotiv positam uncis includerent tanquam ineptum scribarum additamentum; alii alia ratioue locum sanissimum emendare studuerunt, v. c. Astius eivoct omisso, quod in codd. aliquot non comparet, scribendum censuit: ovx chzXajS idxlr, onep IB, apXyS &\&x2V > ovxe xaAov avtd xa$*avx6 ovxe aitixpov . Qoo minus recte verba intelligerentur, interpunctio impedimento fuit, quam post iXix$V * n omnibus £* aQxrj s IA s%fhj ovts xakov ilvca avxo xa&' atrto (wtb cdaxQov, dXka xakug fisv ngccrrofievov xukbv, altSxQag 6i cdtSxQuv. cdOxQajg (itv ovv iorl tcovj]qc 5 re xal itovrjQhig %uQit,t d9ai, xakidg i5s jjpjjffroj te xal xæ koog. novrjQog d’ itsnv ixtivog 6 IgaOrr/g 6 itavdtjiiog, o rov (Suficcrog fidkkov yj rijg ilwpjg eqdjV xal ydg obSi /luvLjiog iauv, ars ovdi (lovlfio v Igav ngayfiarog' ccfia yag tcS rov Gcjjiarog av&Et foyyovti, ovjreji editionibus repertam delevimus. Subiectum enuntiati est ro <ptXelv s . ro x a pfe*i 1$oci ipatizaif, SensOs est: Gratificar i amatori uoo simplex actio est, quoad quidem stat i m ab initio actio per se spectata nec pulcra esse nec turpis dicta est, sed pulcre acta pulcra, malo acta mala est. cti(S XP&Z p\v ovv * Hæc est codd. plurimorum lectio, quam cum olhn io sequentibus KOtXov 8s legeretur, in aldxpov pev ovv immutavit II Stcphanus. Nunc illud codd. consensu probatur, igitur xaXajS 6e scribendum est etiamsi non in quatuor codd. exstaret. Ceterum non recte Stallbaumius ad al6xp&$ et xaXcjS censet e superioribus intelligeudum esse TcpazT6iv . Nimirum iu superioribus 181. B. seqq. Pausanias cum de ipav actionis ambiguitate locutus esset, nunc eo orationis finem direxit, ut et de amasii amore h. e. de tpiXtiv, quid videretur, ediceret. Sensus est: 'Hassliche Liebe nun ist beim Liebling, wenn er sich einem Schlechten auf schlehte Weise e r giebt. ixtivoS o ipa<5z?jS. Ille, de quo dictum est 181. B. Collocata verba ita sunt, ut necessaria articuli repetitio conteintum qnendam exprimat, quo maliim amatorem Pausanias atFiciat. Padem articuli repetitio honorifica est. E. xal ovtoS itiziv o' xaXoSf 6 OvpdvioG, o t rjs Ov pavias Mov6rjS "EpcaS* Igitur neque honorifica neque IGNOMINIOSA SIGNIFICATIO ixeivoS verbo cum duplici articulo conjuncto eilicitur, sed extollit tantummodo verba, quibus apponimur, quæ verborum sublatio pro sententiæ ratione in bonam aut in malam partrm accipienda est» offerat ukotcz a pzv os. Hæc verba ex Homero II. ^,71* depromta sunt, ut primus Fischerus vidit. Reperiuntur eadem haud raro apud poetas serioris ævi, ut apud Mare, Argentar. 1. opvi, zl fioi cpiXov vvtzov acptfp 7ca6a$ ; ?}8v 6h II vfifijjS EidcDXoy xoizjjS (&x £Z dnonza.pevov. Ceterum quam bene Homerica dictio rei describendæ conveniat, iam vide. AMATORIS am^siique coniunctio cum mimæ et corporis conjunctione comparatur, quæ nisi coniuncta sunt, esse non possunt. Amator igitur amasium deserens levitate sua, quæ azco- I i tjQct, ot %tT<u a7CoitT<x[isvoSj itollovq Zoyovg xal vitotf%E<SEig xcaai<S%vvug. 6 8 e rov ij&ovg %Qr}6 rov ovrog egatirrig duc p Lov [ievel, ars iiovifico Gvvray.ug. rov rovg 8ij povlezca o rmitEQog vofiog ev xal jccdiug paGavltuv, xal roig ]itv %aQL($cc<sftcu, rovg 8s 8tcc<psv yuv. 8ta recura ovv tolg fuv duoxeiv itaQaxEXBV&caiy roig $£ (pEvyEiv, ayavo&etdjv xcd Patiavl^cov jtoztQav 7toxs iGnv 6 eq&v xcd jrotEQav 6 6QcZtiEvog. alita 6q ittdyevoG participio expressa. Umbræ imaginem repræsentat; amasius ab amatore derelictas miserrimam conditionem ostendit quasi corpus sine anima iacens. Sensus est totius loci : Denn er (o itdrdijfioS ) ist nicht treuhaft, da er nichts dauerndes liebt. Denn mit dem Verwslkon der \ Bliithe des Korpers, die er Jiebte, schwindet er fiatternd daron nnd xnacht viele Worte' nud viele Versprechungen z u ni chte . r ovrovS 6 rj fiov\ st ai seqq. Verba convertit Schleierm.: Diese also will unsere Sitte, dass man wohl and rccht priif j, nndden einen gefallig sci, die andern aber meide. Iisdem fere verbis in convers. Symposii usas est Scbnlthessius 75 Riickertus verborum sensum esse ait: Velle legem explorare amatores, facta autem exploratione pueros aliia obsequi, alios vitare. Aliter atque doctissimis viris visum est; nobis de his verbis statuendum videtur; sed ut Pausaniao voluntatem fucilins cognoscamus, brevi repetitione opus est sententiarum, quæ in eius oratione continentur. Athenis nimirum legimus fuisse de amore legem ambignam, cfr. 182. B. Eius rei caussam esse, quod quævis actio per se spectata et pulcra esse possit et turpis. Actionem enim non cx actione sed ex agendi ratione recte iudicari. » A. Hinc BONVM AMATOREM AMANTE AMATO, qui BENE AMAT, malam, qui male. A. fin. Pari modo amasium malum vocari, qui male se tradat AMATORI AMANTE AMATO, bonum, qui bene, cfr. 183. D. AMATOREM, Pausanias pergit, ad persequendum amasium omni modo impelli lege Attica. D., amasium contra ab eius congressu retineri. % cfr* 183. C. Hoc quo consilio fiat, iam dicendam est. Utrosqæ videlicet, h. e, et amatores et amasios, lex Attica explorare studet, atque bonis amatoribus araasiisque favere, malos pellere. Huic explicationi Græca verba optime respondent excepto uno,quod de legis efficacitate dictum admodum friget, Atacptvyeiv, si quid video, depravatum est, scripsitqæ Piato (pvyaSeve iv. 8ict roruta ovv toiS iikv seqq. Totam hanc enuntiationem delendam censuerunt Schiitzius et Astius. Mitto aliorum coniecturas commemorare, quibus non 8 vxo rav tijs tijg atrius XQtarov [liv ro aXlGxtG^ai ta% v altSxgov vtv6(u<Srai, iva %qovos iyyivrytai, og Srj Soxti tu xo Xka xahas fieafavl£eiv ' ixura ro vito %qj]B [turav xal vxo xoXvttxav Svva/iitov aitovai (iIg%qov, luv rs xaxcos xa6%cov xryfy xai /irj xaQtipyGy, av t tviQyetov(iEvo$ elg ZQijfiara i) eis Sucxga^ei, g xohuxas sonatur, sed corrumpitur locus sanissimus. Mens Pausaniæ hæc est: Um nun die Sinnesart der Liebenden kennen zu lcrnen, mnntett das Gesetz die Liebhaber znr Verfolgung derLieblinge, die Lieblinge zur Fluclit vor den Liebhabern auf, und ^ichtet nun and priift, wes Geistes RinderLiebhaber uud Lieblinge sind, ob sie zu den schlechten oder zu den guten gelid • ren. Eodem fere modo in conversione Ficinus : et hos quidem sequi iubet, illos fugere, diiud icar, s et examinans, quæ quis amet et quæ in quovis amentur, Nam ex iis, quæ quis amat, cognoscere possis, utrum bene amet necne, ovtej 8 rf vxo x avxrjS xyS aixiaS, Hac igitur, qua dixi, ratione atque ea de caussa sc. ut amantium ingeuia accurate examinentur, vide annotat, ^ xpcoxov p\v xo aXl6x£~ 6^ at. Statim capi atque teneri amasio dedecori est, quod intercedente tempore nullo amasius de amatore indicare non potest, fierique potest, ut malo se tradat. oS 8rj 8 o x ei. cfr, Meleagri Epigr, LXII. in Iacobsii Authol. EItte AvxatviSi AopxaS' F6’ ok £xixr)xta tptXovda "HXgqZ. ov xpvxret xXaCrov ipeota xpovoS. xo vxo XPV t 1 *** cov aXdjvat. Divitiis atque potentia in civitate capi, h. e. si quis invenis diviti viro et potenti se tradat, non qao mores probet, sed quia* divitem eum esse videat atque poteotem; quod quibus modis heri possit, in æqq. statim exponitur} membra enim, quæ seqnuntnr, iuueta particulis iav xe av xe, non nova quædam continent, quæ ubi locum habeant, torpe sit amati obsequium, quem sensam Astii versio exprimit, sed duplicem viam indicant, qua - possit heri, ut divitiis aut potentia quis capi se patiatnr, si aut male tractatos ab amatore præpotente reformidet, nec audeat fortiter resistere, immo metu se submittat, aut beneficiis pellectus non contemnat, sed tradat se homini, qn» pecuniam det, in reboa publicis gerendis adiuvet, Riikkert. De xaxa(ppov?/6y verbi significatu supra dictum est ad 87. vxo noXtx txGov 8vydpec ov. h. e. spe magnæ in civitate auctoritatis et potestatis, vid. Wyttenbach. ad Plut. de Ser. Num. Vind. 58. StaUb. Eodem modo posi- prj xctTCKpQovrjtffl, ovdlv yap 'SoxeZ rovtav ovrs fiiflcaov OVTE fLOVLflOV ElVUl %dQl$ tOV fMfdi 7tE(pVxlvai ai£ CiVTCDV yEwalav tpiklav. pia 8rj Ieltcstccl r<3 ^psziQtp vopcp oSog, et (iskkeo nakng %ctQieZ<5&cu iQa&rjj jcaidwa. fifrt yaQ rjpZv vopog, &Q7UQ Irii roZg iQaCtaZg ijv dov Xevuv i&tkovra qvtwovv dovkeiav icaidu&olg pfj xoka- C tam habet 178. D. ovxe xipal ovte irkovxoS h. e, neqæ honoram neqæ divitiarum futara possessio, vid. annot. 60. iav te xax&S zadx oav X. X. A. Expressit hæc Phædrus p* 178. D. hoc modo* ei xi alOxpov zoidZv xaxaSf/koZ ylyvoixo 7f 7tCt6XG>V VICO xov 6i avavdpiav prj dpvYopEYoS, ad quæ verba vide annot, 61. XMpif xov pijdl 7tE(p vxkvai . Recte Stallbaumius: præterquam quod ne oritur quidem inde generosa amicitia. Eadem dictio reperitur Symp. 173- C. xgo/jI? xov ofedSai QotpEktidSai vnep<pvooS c oS X a tp°°* Exempla plura huius dictionis Stallbaumius congessit ad Apol. Socr. 35. B. fin, : x&P^S et r V s 8o5y*> cJ dvdpES, ovSl Sinaiov fioi Soxei elvai x, r. A $ikiav cave latiore sensu dictam putes $ non enim valet nisi de amasii erga amatorem benevolentia, vid. annot. 69. ' %6xi yap ijpiY vopoS seqq. Hæc Verba, ut vulgo disppsita sunt, non nisi per anacoluthiam explicari possunt. Dicere debebat Pausanias : l6xi yap rjpiv vopoS, Ssicep iitl xoiiS ipadxalS tjy SovÆveiy ovtgo xal uWtjy piav iiovrjY 6ouA eiav kxovdiov tivai x. x. A. Acquiescentem, in anacoluthi* Stallbaomium video, quæ in huius enuntiationis brevitate satia molesta est. Displicuit eadem et aliis, qui vario modo locum sanare studuerunt. Aliquid vitii verbis inesse videtur, sed non mutauda verba sunt pia poY7f 9 de quibus Thierschius egit Spec. Crit. 47. seqq. et Schæferus Melett. Cr. 19. Plura exempla attolitStallbRumius ad h. 1. Rectissimum est, quod in uno Bekkeri codice legitur, oSitep pro daSzep\ verba hoc modo disponenda sant: £ 6 xi yap i}piv vopoS t oSnep inX xoiS kpadxalS 7 }V • dovkeveiv kSkXoYta ifvnvovY dovXeiaY itaidixols p?} xoXaxeiav elvat pr/de £zoYEi 6 t 6 xoY * oyxeo 87 } xal aXkrj x, x. A. Sensus est: Lex nimirum nobis est, quam AMATORUM esse supra diximus: Si quis quolibet modo serviat amasiis, eam servitutem non ignominiosam esse, lam nt amatori, ita amasio etiam lex est eaqne sola, quæ serviri amatori concedit quidem, sed non nist ita, ut id fiat virtutis ergo. Iutelligent prudentiores, quid homo sibi velit. Apprime huc pertinet Xenoph. Symp. c. VIII. $ 32. xaixot TLai) 6 aviaS ye, 6 *Aya Sgovo? xov TtoiTjxov £pa 6 xijS 9 dzokoyovpEYoS vnlp tgjv axpadia dvyxvXiYdovpEYODv, eZpijxev, coS xat dtpaxEvpa cifoa8 • xdav dvv.i pijdl iitovtiduS tov, ovtco drj xcct alit] pia povq Sovlda ixovdiog Idrttrai ovx htovdSitixog. avri] di iduv rj xeqI zqv ccQBttjv. Cap. XI. NsvopiGtca ya.Q drj fjpiv, idv ng t&ily uva &£QttJtevtLV rjyovpsvog 8i ixelvov apelvav HcBti&at, rj xcczcc (iocplav riva ij xaza cillo oxiovv pigog dgszfjg, ccvrq au % l&Elodovltla ovx cdo%Qd tlvai o vdb xolaxela. ficorarov dv ykvotzo in nauSi xojv te xal ipadzcov. i} nata dotpiav riva. De latiore tiotpicxS significatu, quæ qn\o6ocpia. paullo infra vocatur, vide annot. 34. Satis autem erat dixisse: y Maza. 60rpitxv riva ij holS* onovv fiipoS dpEZrjS, Sed haud raro Græci iu rebus, quæ genere non differunt, specie discrepant coniungendis vtWoS nomeu -addunt, quod qua ratione fiut, infra docebitur. Exempla sunt huius usus Symp. 188. A. civ$pGj7toiS "Hat zotS aAXoiS ZqjoiS T£ HCtl (pvzoiS. Gorg. p, 473. C. ZtjXgdtuS qqv nat cvdaipovt%dpevoS vi zo zaiv itoXtzdjv xai z<yv aXXcov gtva) v. Alcib, I. 112. B. xal al paxen ye xal oi Sdvazot dux zavryv trjv dicupopav toiS ze 'AxaioiS tux\ to2s aAAoiS Tpco6iv iyivovro. %v /tftaleiv cis tavto. Bene Riickertus, duæ, inquit, hæ leges in unum quasi locum conferendæ sunt, h. e. cura agenda est/ ut harum legum utraque valeat atque observetur, quoties amatori puer se dedut, ut ille nihil recuset facere atque pati, quo dilecti gratiam consequatur, hic eo flagret sapientiæ atque virtutis studio, ut cum fugiat, qui ad hanc nihil conferre possit, contra qui virtutis auctor sit, ci se tradat, nihilque, quo gratus illi sit, facere recuset. ro ipadty itaibrxa x a ~ pitiatiScei. Plerumque solet duobus nominibus hoc modo iunctis articulus demi, si in universum de toto genere sermo est cfr. Piat. Eutyphr. cap. IV. dvodiov yap etvai zo vi 6 v itazpi <dovov I xe&iivai. Symp, 1 84. B. cl ftiXXei xaXcvS x a ~ pul6$ai ipa&cy naidixet. Tw ipcttizy autem, quamquam sensu nou cassum est, tamen, quoniam sententiæ rationi minus convenit, præ pauciorum codd. lectione zo ipa6zy postputandum est. Etenim non dispicias, cur suo quisque amatori amasius rectius dicatur, quam iu universum amatori amasius gratificari. otav yap e Is zo avzo l f Sensus verborum est: Weun uumlich Liebhaber and Liebling den eincu Zweck vpr Augen haben, velcher sicli aus der Vercioigung ihrer hei- 6e Z Sfi xa vufia xovta ^vfificduv elg ruito, xov re itegl t>)v mu8iQu6tiuv xal xov % egi t>)v epdotiotplav r t 1J xal rijV aU.ijv dgtzijv, el fisXXn ^vafir/vai xaXov ytveOftcu xo IgaOrfj xtcadixu xagl<Sa(SQai. otav yag elg r 6 tcvx o iX&coOiv iguGxrjg xe xal naiSixcc, vo/xov %% cov ixaxtQOg, 6 (i iv %aQ(J5ayLtvoig xcadixoig vxi/geuav ouovv Stxulag av v7tt]QBTBLV, 6 de xa xoiovvu avtov Corpov xe xal aya&ov Sixaiag av ouovv av vnovgyelv, xal 6 (itv dvvafiivos elg tpQovrjOev xal xrjv aAXijv dgextjv £i\u(iaXXeO&ai, 6 Se Stotnvog elg nalSevOiv xal xijv aV.rjv e derseitigen Gesetze ergiebt. Copiosius paullo infra 1S4. E» dicitur: rore rodrmv ZvvioYtc av eIs x avtov xgjy ropcav. Minus recte RiickertusJ Quum enim conveniunt. na l ti}v &XXrfv d p ex ?}y Bivfi{jdXA.e6$ai. Verba transitiva, quæ vi quadam pronuntianda sunt, ut iis seutcntiæ caput contineatur, haud raro absolute ponuntur. Verba convertenda sunt*, indem der eine in Beziehung auf Weisheit und Tugend Befordcrer zu seiu verraag, der anderc in Bezieliung auf Bildung und Weisheit Besitzer zu sein verlangt ... Vide, quæ de absoluto usu verborum supra annotata sunt p, 87. Eius usus ut unum exemplum hic addam, legitur Symp. 175. A. napov naXovYtos ovn fæXei eisiEYca, quo loco, quid differat naXe.lv et naXeiY xivd, edocearis; rectius igitur, quam factum a me est 27., verba convertenda sunt: und ich rief mehrmols, h. e, liess mehrmals den Ruf ergehen. xox e 61 / eis xavxovX gdy YvpGDY. Wenn dann, sage ich, dicse Gesetze zu einem Zweck sicli vereinigen. di/ particula positu est, ut filum orationis interpositis verbis abruptum rursum anuecteretur. Prorsus eodem modo 183. D. t.is 61 } xavtd xiS av (IXtipaS, ad quem locum vid. anuot. 110. Pertinet autem b. 1. tore Stj n. x. A. ad, præcedens otocv }'dp eIs tu avxo £A $a> 6 iv n. r. A. Coniecturis verba frustra sollicitarunt Astius et Bastius. B,v p it i nx Et xo naXoY elvai . Phavoriuus : 6t>j.iitl Ttt E iy XiyErai nal xo tivpftaiveiy et s. v. 6v/iftE<SeiY : <5tyiiriittEiY • opov yEvk6Sai • oi /uS? "Oprjpov trjY Æfciv nal inz xi’xypd>Y aTtofiaGEWY tiSeadiY. Stallb. tovxcj. Convertit Schultbessius : Selbst sicli hieri n getauscbt zu finden, briugt keine Sebande. Schleiermaclicrus, cuius verba Riickertus probat, exhibet in convers. : i n diesem Falle. Ficinus verba reddidit; in hoc utique falli turpe non est. Unice vera Stnllbaumii interpretatio est: quum sic a f- ' fecti sunt animo. Errat 'autem Ruckeitus, xo ititcutaxu- <3o<piav maci&ca, r6te Srj tovtcov kvviovrav tlg xavrov xav vofiav (iova%ov Ivrav&a fcv/ixlserei to xaX ov elvai XcuSixk IqccG xjj %aQlQa6&UL, aAXofrc de ovda/iov. ini zovToy xal Hganaxqfrijvai ovdiv alaxQoV ini fis rotg «XXoig nceifi xal i^anarafiiva alo%vvr t v tpiqa xal fitj. ei 185 yecQ «S tQaarjj ag nXovdicp nXovxov evexa xaQiQa^ievog htanaxri&eiri xui ur/ Xafioi XQVf lccta ) ivcupuvivxog tov d$ai ad solam amasium pertinere censens, non item ad AMATOREM AMANTE AMATO. Etenim quæ sequuntur exempla, quamquam non nisi de amasio loquuntur, tamen simul amatoris imagiuem involvant, qui vel amasium frustratur falso amore, vel ipse amasii studio falsissimo decipitur. Verba convertenda sunt: Bei solcher Absicht ist selbst die Tauschnng deseinenoder des a"n dem nichtschimpflich. Bei ieder undern Absicht dagegeu bringt Lieben undLiebling sein Sebande, mag nun einer getauscht werdea oder nicht. lB,cntaTi\% elrj xal jxy Xdftoi. Si quis spe excideret h. e. si non acciperet. Igitur xal h. 1 . explicativum est, de qua vide sis Indices, cfr. Alcib. II, 143- c. 10. xaxov apa idrlv rf tov fieXxidxov dyvoia xal xo dyvoelvSo fie Axidxov. Dc iusequentcava^nrW*'TOS Riickertas <K ava<paive6$ai f inquit, verbum proprie significat ex inferiore loco emergendo apparere $ hinc subito apparere, dicitarque haud raro de iis, quæ cum speciem quandam habuissent antea, falsam illam, subito, qualia revera sunt, se ostenderunt,» Displicet hoc subito, quod ne quis, verum habeat, videat Piat, de rep. VI. 484. A. oi pty di} <piXodocpoi xal ol /ii} dux /laxpov xivoS dieZeXSovtoS Xoyov /loyiS it co s dve<pavTj6av olol eldiv a/ii poxepoi . Neque debebat Riickertus exemplum putare, quo sententiam suam probet Symp. 213. C. eicSSeiS l€,aCpvi)S ava<paived$ai onov iyoj di/u/v r/xidxa de idedSat, quo loco neutiquam abundat i%al<pv7jS verbum, XO y e avxov: quod ipsum qttinet, quantum quidem in ipsius potestate est. Wolfius verba convertit: seinen Charakter, seine Gesinnnug, quod quamquam ferri potest, tamen propter iusequens to xa$ avxov etiam aliis minus probatur. ovdiv jjxxov aldxpov h. e, non minus turpe est, quam si AMATOR revera dives esset, AMASIUS igitur non deciperetur atque pecuniam acciperet. xav ei' xiS <»£ dyaSai. De xav el particularum significatu disseruit Buttmaunus ad Demosth, Mid. p, 33. Nimirum quoniam non nisi ad modum verbi alicuius referri potest dv particula, conseutaneum est in fdr- Igadrov xlit/ros, ovdhv qzzov alexQov. Coxsl yng o toiovtos xo ye avxov budet%eu, oxi svBxa %gyiia xav oxcovv av oxaovv vxtyQtxoi' xovxo Se ov xakov. xaxd xov ctvzbv 6r/ luyov xav el ug ®g aya&m jragvSafUvos xai oevxos wg dfidvcav toofuvo g Sia X rjv epiHav xov tQaOzov i^aitazri&tlT}, dvcupavevxos Ixdvov xaxov xal B ov XExxijfiivov ccQtzijV, oncas xcdtj rj dxaxtj. doxei ydg mula xav ei, av particulam ad alterum post ei verbum pertinere, Igitur recte dici Battmannos ait xal, ei xovxo itoioirjv, ev av itoioirjv et 6oxco jiot xav t ei xovxo noioirjv, ev itoieiv, Interdum præcedente xav, quod od apodosin refertur, verbo in apodosi posito av superadditur, ut recte dicatur Græce tioxm jxoi, xav, ei tovro itoioirjv, ev av Ttoieiv . Nostro loco quoniam apodosin uon habes, ad quam av particulam referas, caput enuntiati esse xai ei i£ait axrj $ eirj censendum est. Et quoniam xal el conditionem exprimit, qua revera fieri posse significatur illud, quod in couditione continetis, haud abs re visum est scriptoribus av particulæ in hoc dicendi genere additamentum, quo possibilitatis, notio in verisimilitudinis notionem immutetur, Sensus est: Anfdieselbc Weise nun, wenu einer, indem er einem sich ergiebt, ais einem guten, um selbst. besser eu wenlen, getcuscht wird (and das kann gar leicht gescliehen and ist schon oft geichehen), s. Gesetzt nun, es wiirde einer wirklich betfogeu, indem er cett. 6ia rrjv qnXiav xov l pati tov. Deerat olimroti ar ticulus, quem ex octo codicibus addiderunt interpretes. In annotatione Riickertus habet : s u am caritatem erga amatorem, Schleiermacherns : durch die Freuudscliaft 'seines Liebhabers. Scbulthessius: durcli seine Fren,ndschaft. Amasius, qui AMATORI sededtrrat, quem bonum putaverat, ubi frustra id se fecisse videt, non caritate erga amatorem deceptus est, sed malo amdre amatoris. Verba 6ia xrjv <piMav xov ipatixov prorsus repuguare videntur iis, quæ de (piXiaS notione supra annotavimus. Neque tameu illic non recte iudicare nobis videmur, et commodissime huius loci verba explicantur. Satis notum est, viros, quarum ignavia notunda sit, feminas interdum appellari. Exemplo est huius usus notissimam Homeri dictum 'jixatdeS ovx ix* *Axcuol. Nou minore, ut videtur, cum acerbitate virorum ignavia notatur addito, quod solis feminis laudi est. Quis feminas dou laudet in nendo subtemine diligentes? at Herculem colo assidentem quis uon vituperet atque derideat? tpiXiav Achillis, Patrocli amasii, summis laudibus eilert Phædrus 180, B. Alcestidis laudat 179. C., nam et amasiis et mulieribus propria <pi\ia\ vide anai xal ovzog t o xa& avrov StStj Xaxtvai, on uQEtijg y svExa xal tov jleXztav yEVE<S#ai ndv av navtl tzqo%vfi7]&ehj ' zovzo Sb av nuvzav xakhdzov. ovzco itavrog ys xaXov dpiZTjg ivexa %uqI%e<5%(U. ovzog Idriv 6 tijg OvgcivLag &eov "Eqoq xal OvQaviog xal noXXov utjiog xal xoXei xal USuircug, xoXXijv tx^iXetav, dvay not., nostro loco amatoris <pi\ia ita commemoratur, ut malam, effocminatum, turpem amorem siguificet. Similiter feminis a serioribus præcipue scriptoribus ipcoS nomen attribnitur adhærente ignominiæ notione. Caute igitur Phædrus, Alcestidis laudans in amore virtutem, non 8i ipeaxa dixit, quo verbo omnis laudatio misere periret in licentiæ crimen conversa, sed (pi~ "kicLY commemorat, qua parentes superarit mulier fortissima 8 ia x6v*EpGJxa* xal o v x exxTjpiv ov dpexrjv. Prorsus eodem modo supra dictum est 185. A, i£anazTjSehj xal prj Xaftot XPV~ / iaxa, ad quæ verba vide uunot. Adde 185. C; apexijS y £v£xa xal xov fieXxiaov yevitiSaz X. t. A. In sequentibus o/idoS xdAjJ tj anati} verba convertenda sunt: tamen non ignominiosa fraudatio est, ignominia cum fraudatione amasii non coniuncta est. Sic 184. E. ini tovto) xal i%aitat?]$jjvai ovdlv aidxpov. Soxez yap av xal ovtoS*. Kai scriptor posuisse censeri potest ita, ut ad præcedens 8oxet yap 6 toiovxos Im8tlB,at x, T. A. respexerit. Habet tamen hæc dictio, quod mihi quidem admodum displicet. Quid, si scripsit Plato Soxel yap av xal ovz gjS? h. e. videtur eoim etiam hac conditione i. e. etiam si hoc ei contigerit, nt ab amatore deciperetur, quantum in ipsius potestate est, declarasse satis et q. seqq. ndvrcos: ye xaXov ape xij$ ivexa h. e. Hac igitur ratione in universum pulcrum virtutis ergo amatoribus gratificari. In permultis codd. yi legitur post dpetrfi, quam particulam recentiores editores delerunt Riickerto excepto, qui eandem in textum recepit. Particulam non exhibent Bodl., Vatie. Vindob., quorum librorum tanta auctoritas est, ut recipienda particula sit, si hi eandem exhiberent contra ceterorum auctoritatem. Ut res nunc se habet, particula delenda est. ovroS’ l6tivot ijSOvpav ia$ $ eoi)”Ep gdS. Ut ovxa haud raro significat: hac ra tione, qua dixi, ita ovtoS h. 1. convertere possis: Ecce talis est, qualem descripsi, Uraniæ Eros, Quod sequitur OvpavioS nomen maiuscula littera scribendum curavimus, nomen enim revera est, non adiectivum. Minus apte Schleiermaclierus verba convertit : Dieses Ist der Eros der himmlischen Guttin und scibst himmlisch. v t£iki xatov, MlBltS&ai 3CQ0 S ttQEtifV TOV TS Iq 10VTU‘ ttVTOV C ctvrov xal tov igcoftevov' oi 6’ ersgoi navus T ^S Btiqus, rijjs ITavSrftiov. Tama <joi, iipij, cog ix tov nuQu%Qrj[ia, (o <PaiSQB, nsgii "Egenos OvfifSuklofiai. TlavOctviov Se navGafiivov didatSxovSi yag fis Ida Xtyuv ovtadl ot Oocpot Igpjj 6 ^QiOzodrjfios Alia ratio ndvSjjfiof verbi, qnod supra 181. B. ut adiectivum positam est : d fib' ovv t ljs Ilcevdtjftov 'AfppodhijS coS a\?/~ itctv Si] fxo S idziv x.t.X. Perfacile autem fieri potuit, ut aliquis cum ovpavioS littera minuscula scriptum exstaretin codd., xat adderet, quo orationem, quam censeret mutilatam, expleret. In codd, nullum vestigium depravationis est, igitur ne uncis quidem voculam inclusimus, nimiæ audaciæ crimen fugientes. tov te ipcovta xa\ tov' i poS fievov . Post roV ipco/ievov rursus iutelligas avzdv avtov. Frustra Bastius et Astius tov ipcopkvov scribendum putarunt: quod si ab ipso Platone esset profectam, ordo verborum hic, opinor, foret: tok ipajvxct avtov te avtov xal tov ipoo pkvov. Nunc sententia liæc est: Eros Uranius utrumqæ, et amatorem et eum, qui amatur, impellit et cogit, ut omnem coram ponat in studio virtutis et sapientiæ. Stallb. Eodem modo verba intellexit Scbleiermacherus in convers. 405. *. indem er den Liebenden nothiget viel Sorgfalt auf seine eigene Tugeud zu weuden, und auch den Geliebten. coS ix tov itctpaxpT/ fia. Schol. habet:, ix tov avxopatoVf ix tov itpoxeipov. Apposite Stallbaumius ad h. 1. Xenoph, laudat Hell. I. 1. 21. A £yeiv ta p\y anu tov nctpaxprjpof, ta 6h fiov\ev6atp£voi'S* Non dubiam est autem, quin additis his verbis Pausauias excusare voluerit orationem suam, quam elegantiorcm atque politiorem edere potuisset, si ad eam rem aliquid otii datum fuisset. Ilavdaviov 8e tfavdapkvov. De sophistarum irrisione hic agi, qui similes sonos verborum studiose quæsiverint, iisque orationem suam exornaverint, conseutiens iudiciom est interpretum omnium. 9ed non verisimile est, Apollodorum TIavdavlov 81 7Cav6af.ie.vov verbis ita usum esse, ut ad Pausaniæ orationem non respiceret, in qua illius studii sophistici nullum vestigium reperitur. Præcellit autem hæc oratio præ ceteris verbositate, ut non videam equidem, quid obstet, quominus in hanc verbositatem Tlavdavlov navdapkvov verba directa esse censeamus. Fuerunt, ut ipse Apollodorus indicat sequentibus verbis, magistri dicendi, qui similitudines verborum discipulis commendarent. Sed commendarunt eas ita, ut quibus aliquid efficeretur, quod modo indicatum est esse h. 1. iuanis cuiusdam verbositatis satis acerbum vita- 6'siv fiiv Agiarorpccvij Xiyuv, t v%dv 8e avta uva rj vno srAijfffiov^s rj vito rivos allov A vyya liaitmraxvlav xal ov% olov re elvat Xiyuv, aAA’ tliteiv avii tbv iv z)j xarto yag avrov rov laxgbv ’E(>v!;!pa%ov xcaccxeia&ai r £l ’EQv%l(ia%s, d mulos d ij itavOai pcriiim. Non igitur illos dicendi magistros Apollodorus carpere voluisse censendus est, ad quorum præceptum ipse verba sua composuit, sed eos commemoravit tantummodo, ut eorum auctoritate dictionis iusolentiara excusat et. Restat, ut de conversione verborum Tlavdavlov Sl navdapivov dicamus: Schleiermucherus exhibet; Ais nun Pausanias ausgesugt hatte. Schulthessius habet: Nachdem ntm Pausanias pausirt hatte. Astius verba reddidit: Nachdem Pausanias eudlich geendet, quæ couversio Orellio displicet, quod nimis longa oratione Pausanias usus esse dicatur. Sed ea ipsa de caussa Astiaua illa conversio r.obis magnopere placet. Est tamen nobis, qnod Græcis verbis mugis respondeat, quod si durias videbitur atque minus elegans, non magnopere dolebimus, quippe exhibituri, quod revera excusatione indigeret tg ov dotp&vx Ais Pausanias nuu ansposaunt hatte, ovTGodl oi do <pol . TovS tiocpouS dicendi magistros esse, supra indicatum est. vide quæ de docplaS notione annotata sunt $4. SI avrcp riva ii vyya. Scbol, ad h. 1. varias singultus caussas laudat eiuaque sanandi modos studiosissime refert, quos hic repetere longum est. Unum hoc ex eius annotatione depromam, quo prndentiores de Aristophanis voluntate certiores fieri possunt: zo rov A vypov dvpnzcopa irtiylvezat tgj dtopaxoo Sta 7t\ij pojdtv rj xiv od div r) if>v % iv, iviote xal dia 8rj£,iv Spipe arv vypo)V xal (pappaxoaS&v zalS noidztdiv. Pluribus de Aristophanico singultu dicturi sumus in Commeut. de Symp. Platonis, ad quam lectores ablegamus, iv x y xdteo. Hæc est lectio codicum plurimorum. Vulgo iyyvtdzcD legitur, quam lectionem Astius retinendam censuit. Frustra. Non enim de vicinitate hic agitor, sed de ordine sedentium; quandoquidem Eryximachus præcepit: Zxadrov \6yov eltceiv hcaivov "EpcjroS ini 8e£,id. Sæpissime autem ivzoS, iyyvS, iv x\j xdra>, iyyvrdzco, similia, commutata reperiuntor in libris, ut non defuerint, qui etiam Lachetis loco ditficiliimo 187* $• 13. iyyvzata vocem mutandam censerent. Beue tamen id habet eo loco. Verba sunt hæc: ov poi Saxeis elSivai, dzi ds dv iyyvzata 2a)xpdzovS y A oya>, c Zsnep yivet, xal n\r/— Qid^y SiaXeyopevoS, quæ verba quoniam nullo modo explicari possunt, in hunc modum emendanda suut: ut; poi SoxeiS eiSirai, ori ds av' iyyvzata 2iuxpdzovS ift A oyoj, &snep yvvatxl nXrjdid^et SiaXeydpevoS, fis xijg Ivyyog, q liysw vxig Itiov, smg av iyd xavCafiai. Kal xov ’Egv£liia%ov slntiv, 'Alia xoiqe a dfitpoTSQa tavxa. iyd fiiv ycig igd iv xd <5(5 fiigsi, 6v 6’ insUlav xavtiy, iv r a ifid' iv a S’ av iyd liyca, idv fi iv <Soi iftihj dxvtvOxi l%ovxi aolvv %go xa\ dvdyxij av ro3 x.r.X, Agitnr autem satis lepide de mulieribus, qui severissime in virorum suorum vitam inquirunt, neque prius ab interrogando atque explorando desistunt, quam omnem vitam, quomodo gesta sit geraturque, cognoverint. Verba convertenda sunt : Du scheinst mir nicht zu wissen, dass wer dem Socrates zu Leibe geht,« der gleichsam mit einem eifersuchtigeo Weibe anbindet, und er muss, wenn er auch vorher -von etwas ganz andcrm zu reden^begonnen hat, ohne Aufhdren sich von ihm im Zirkel herumfiihren lassen, bis er sich endlich vervrickelt, und gesteht, wie er ietzt lebt und wie er geiebt hat. dixaio? el rj navtial pe x. r. X. De SlxaioS vocis significatu supra dictum est 6, Male Ficinus in conver», exhibet: O Eryximache, tua tunc (nunc?) iuterest. Ceterum dixaio? h, 1, Eryximachus dicitur duabus de caussis. Nam medicus erat, ut siugultui mederi posset atque a dextra sedebat, ut ad eum perveniret dicendi munus, si Aristophanes, quominus ipse loqueretur, singultu prohiberetur. Quæ sequuntur verba, eoo? av iyco itavdoofiai abundantia quadam laborare videntur, quandoquidem personali prouoraine facillime carueris. Cave tamen id mutandum censeas aut delendum. Dicturus Aristophanes erat; Dicere tnte debes, donec ego possim. Sed inter dicendum factum est et hic et alias haud raro, ut, cum structura verborum ad verbnm comparata sit, qnod scriptor iu mente habuisset, pro illo verbo subito aliud poneretur, quod cum incepta structura verborum mions Cfcuveniret. Optime igitur se haberet scriptura hæc: 7/ Xlyetv vnlp ijiiov 7 Eoo? av iyoo Xiyeiv dvvoopai, sed non minus bene dicitur Ego? av iyoo rfau(S oo fica. idv ftiv 6o i i$iXp el /i r/. idv fiiv præcedente scriptum exspectaveris idv 8i y ut legitur iu Piat, Protag. 848. A. idv fisv fiovXy Exi epoo rav, Etoipo? elpi 6ot napiXeiv anoxpivopevo ? • idv fiovXy, 6v Ipol ndpa6x£y nepl co v petaS,v inctv6ape$a 6ie B,wvxe?, rovroxs’ reWtf iniSelvai. Passim annotatura est ab interpretibus, el interdum poni idv præcedente, eiusque rei caussam indicare studuit Engelhardtus ad Piat. Menex. 237, ed. non satis, ut videtur, veterum scriptorum voluntatem assecutus: particulæ idv, inquit, inest notio exspectationis manifestum fore, sitne id, tjuod hypothetice ponimus, necne. Si ergo duæ res hypothetice opponuntur, iam tufjicit, semel hanc notionem additan¥ esse, et quidem priori membro, quia id prius po - vov ituviGftai v) Avyl' tl 51 (ilj, vScezi uvaxoyxvllæ Oov. d S’ aga itavv lo%vga Idziv, avaXujiijv zi zoiovzov, oim xivfacus av zqv (uva, itzagt' xal lav zovzo nere solemus, quod nostra magis interest ; superflua hæc notio in altero membro est.* Nos sic statuimus. Ubi idv phy idv 6e ponitur, duæ enuntiationes hypotheticæ sibi æquiparantur, in quibus, quod fieri ponitur, idem facile fieri posse certis quibusdam de caussis exprimitur. In æquiparandis enuntiatis veteres te T £ particulis sæpius utuntur, quam fiiv - 8£ t igitur sæpius idv TE idv te reperias, quam idv phv idv 8£. Exemplum habes Symp. 184. B, init. Pro altero iav veteres scriptores etiam si posuere. Sic legitur noatro loco idv phv sl Si, nusquam cutem £dv te eX te reperias. Colligitur inde, el post idv positum non eiusdem potestatis esse atque iav præcedentem particulam, sed alius, quæ cum 8£ adversativo commode consocietur, non item cum te vocula, de cuius potestate supra diximus, conveniat. Ut paucis dicam, iav poni aliquid signiiicat,H|uod fieri posse cogitatur certis quibusdam de caussis, el cum adversativa particula coniunctum exprimit id poni, quod contra exspectationem revera contigerit. Ad nostrum locum ut revertamur, dicit Eryximachus : Vide, an tibi ditvtv Cz l ixovTi h. e. animum reprimenti aliquod tempus singultus abeat, (et credo, fore, ut abiturus sit, experientia edoctus) sin vero minus h. e. wenn dcrSchlucken aber gegen ali es Erwarten wirklich nicht weiclit..cf.Plat*derep, VII. 540. C. pvypeta 5* avTOlf XOLL Svtiiotf TJ/V Tt6\lV 8ypo6la jtoieiv, idv xal ?} TIv$ia B,vvavaipy (neque dubito, quin id factura sit Pythia) coS daipodiv’ ei 8h py (&z.£,vvaivaipEi h. e. contra exspectationem non, revera non) eoS’ EvSatpoCi te xal SeoTZ, Hoc dicendi genus quid diflerat ab eI eI oh pi/ sponte intelligitnr. cf. Piat. Churmid. c, 14. Heind. ed. 190. eI ovv Coi <pt\ov, i$£X co Cxoieeiv pera Cov • ti d£ p ?/, idv. Adde quem Stall— baumius laudat ad PJat. Piiacd. p v JB8. ed. Isocrat. Archid. 44. #11. ed. Lang. idv phv yap iSiXcopEv djtoSvjjCxEiv vithp t&v dixalcov aCtpaXdjS yplv iZtCTai r,ijv m tl 6h <pofiySyCope$a tovS xivbvvovs x. T. A, Ceterum post y Xvy% supplendum censent ev %X £t Minus nobis placet hoc explicandi genus; meliorem explicationem iu conversione huius loci dedimus. v 8 aTt av axo yxvXladov. Schol. habet: dvaxoyx vXiuCai t 6 xXvtiai ryr cpdpvyya } d Xiyopsv avayapyapiCat . oXoo x ivyC aiS dv Tyv piva ♦ Vulgatum xivyCaiS, quod codd. omnes exhibent, et Athenæus servat V. 2. 187* iv 8h Tofis xnto&yxaiS tov xap tpovS > tva Tyv piva xivy6a$ TtTapy, itapiypt % mutatum in xvyCaiS apud Stob., Florii. Tit. 98. 542. reperitur. Eam lectionem cum aptiorem censerent Wyttenbachius, Creuz. ad Plot. 2 noirj6]iS «Jfal ij 5lg, xal sl itaw 1 <S%vqu t<Sn, 3iav~ (Sectu. Ovx av cp&avois liyav, cpavai xov ’A QKScocpavi j' ly w di Tttvra noti^a. Einuv 6rj tov ’Eqv!-!iikxov' de palent,», Astius, alii, nemo luit excepto Riickerto,. qui vulgatam lectionem defendere atque in textum revocare auderet, Riickerto autem tutius visum est retiuere, quod libri darent, a a tque nisi bonum, at. non absurdum esset. Aliud nobis de vulgatæ lectionis præstautia iudiciutn est. Kivei v nimirum nou SIGNIFICAT solum movere, sed movere ita aliquid, ut id se moveat. Sic iu AMORE verbum usitatissimum, adhibeturque, ubi aliquis ad nequitias allicitur, Pari modo in proverbiali dictione dicitur pijxiVEiv, tov ev 'heIjievov videlicet, ne is, qui moveatur, ubi motum se senserit, moventi molestias paret» Iam vides xiveiv r?/V f)lva esse, movere nasum atque -excitare ita, ut se moveat h. e. ut oriantur nxappoi, Bekkerus xvjfdaio habet, quod apud Stobæum legitur. Sternutatione mota pelli singultum probatur Mippocr* Aphor. VI. 13- t; 7to Xvypov £*opivaj ittapfiol iitiyEvopEvoi Auov6i xov Xvypov. xal eI 7tavv l6xvpa idxiv . De xal el et eI xai part. ita disputavit Heind, ad Platon. Gorg. p, 509. A., ut negaret, couditionulis enuntiati seutentiam mutari, sive xal eI sive ti xai scripseris. Consentit cum Heindorfio Matth. Gr, ampl. T, II. 1252. Nostra verba etiam t um, si vel maxime pervicax sit, cessabit Eugelhardtus interpretator 5 rectissime idem de xal el et el xal purticularnm discrimine disserit ad Apol. Socr. pag. edit. 196. Ex eius annotatione hæc laudare iuvat: el xai rem aut ponit, aut indicat fieri posse, ut ait, ita ut latiue reddendum sit quamquam, etsi vel quamquam fortasse. Kal eI semper de incerta hypothesi usurpatur, quam sive ponit aliquis sive non ponit, tamen id fieri oportet, quod in apodosi ponitor. ovx av q> 5 av o tG Xiyoov. Schol. habet: ini ccor eIg 5 T$paG ayovTGJV aZioatilv tivoG //>/7 tcj nipas iiei^EvxoS avx\j. Proprie verba significant: Mit dem Reden kannst du nicht zu frxih komme^ h. e. quin statim loquere. Hæc annotavi, ut liqueret, interrogandi signum ab hac dicendi formula non abesse non posse, quod in Phædone positura est apud Stallb. p, 100. C. akXa prjv, l(pr\ o KifirfG, coG 8 i86vtoG 601 ovx av cpSavoiG itepaivav ; eIkeiv 8\ tov 9 Epv%l/ iaxov . Eryximachus medicus, qui nunc dicturas est, Acumeni medici filius, Hippiæ auditor ana cum Phædro aliisque fuisse traditur Piat. Protag. 315. C., Phædro AMICUM fuisse discas e Piat. Phædr. 268. A., ubi Socrates cum Phædro colloquens el xiG, inquit, 7tpoGE A$qjv t (3 kraipfp 6ov ’Epv%ifjiaxcp V ‘&^ 7tar P' t &VXQV ! 'Ahqv /.ievco tircW x.t. A. Cap. xn. AoxeZ roivw fio i ccvayxcaov tivca, timSi/ Tlav186 6avlag OQ^rfias htl rov kbyov xabag ov% txuvas aiteteXeGe, 6 s Zv ifis XEigaGftai teAos htifrElmn rc5 Aoj/gj. tb fisv yag Saikovv tlvai xbv "Egara SoxeZ [ioi xaxaXco ? ov x Inavco?. Ex Eryximachi sententia Pausanias rectissime disseruit de duplici Erote atque de utriusque dei natura, minus recte de erotica vi locutus est, quæ vis latius pateat, nec solum in animis mortalium, sed etiam ia universa rerum natura eillcacissima conspicietur. Respicit autem, Stallba umius ait, Eryximachus haud dubie ad nobilissimam illam et inultis, ut videtur, posteris temporibus probatam sententiam vetferum quomndam FILOSOFI, qui statuerunt elementa totius rerum universitatis inter se pugnantia per concordiam et amicitiam ( tpiXiav ) esse inter se conciliata et in ordinem redacta, vid. Arist. Metaphys. I. 4. et quos laudant interpp. ad Aristopli. Avv. v. 695. seqq. zcAo? iniSslvai rc3 Ad' y<*>» * EitiSEivcti ex artificum officinis depromtura est, qni eam reliquum corpus sive hominis sive animalis arte elaborassent, capite ad postremum elaborato caput imposuisse dicantur simul atque opus ad finem perduxisse. IJæc formula iam apud Homerum reperitur II. r, 107. tfjEv6xrj6Ei? ovd* av re xiX o? /iv$cp imSfoeiS. Adde Piat. Alcib. I. l^D. xov Tccv yap Ooi arfJthov xcov Siaro?/juarGjy x JX o? inite^r/vat avev i/iov advvaxov. Cratyl. S95. A. xivSvvEvei yap xoiovroS xi? tlvai 6 'Ayapkpvcav, olo?, a av dcZeiev avufj 6ia7iov£i6$cn xal jtapTEpEtv, riXo? inniStl? xol? SoZatii di’ a pEtrjv. oxi < 5 £ ov /iovov &6xlv seqq. Schleiermacherus convertit: dass er aber nicht a Ilein iiber die Seelen der “Menschen w altet in Beziehung auf die schonen, sondern auch auf vieles Andere and auch in allen andern Dingen Quæri potest primum, quid sit id, ad quod, præter pulcros homines Eros in animis hominum insitas pertineat. Deinde si Schleiermacherianæ conversionis sensum Eryximachus exprimere voluisset, haud dubium esse potest, quin dicere debuisset ov /iovov idrlv in\ tat? Tpvxai? xcov av^peoTtcov ctXXd yioct iv xol? aX~ Xoi? Quoquo modo verba specte*, distorti quid enuntiationi huic inesse senties, quod deleto xai post rtoXXa posito optime removeri potest. Verba nimirum per chiasmum explicanda censeas, nt non solum in animis hominum formosæ iuven— tutis, sed etiam aliarum rerum multarum Eros in aliis rebus habitare dicatur. kag SicXla&KL' on 8s ov (tovov Ifiriv ini taig cjivya lg tav av&Qconav jrpog rov$ xcdovs, dii-cc xal tiqos «AAa 3Coi-i.cc xal iv tolg ai.i. 0 tg, rolg re Oci^aGL tui/ ndvrav %d>uv xcd tols iv ry yy tpvofievois, xal, mg fjtog tlntlv, iv nccGc tols ovGl, xa&toQuxtvaL ycoi 8oxa ix vfjs luTQLxrjs, rijs ryitxiQag TeyvySt wg (dyas xal &av{ia<St6$ xcd ini ndv 6 fttog ttLvu xal xaz’ B Posses etiam hac ratione verba emendare: ort ov [IOVOV ini x aiS ifwxcfis tgjv txvSfjQQitoav xaz 7 tpos xov? JutXuvS', a XX a xal npo? aXXa noXXa xal iv toiS aXXoiS x. r. X. Hæc olim scripseram. Sed neutra mutandi ratio nunc placet et omrfSa bene habent, modo Moi post itoX Xa positum non und sed aach interpreteris. / co? Eno? elneiv, vide annot* 63- Schol. ' autem hæc verba explicat: gg? maivExai, cbs iv Xoycp sinetv, addmjue: xovxo dxVM ar ^ £taz Kapa xois na A aioi? xal cJ s e in st v EnoS xal eo? inoS einetv xal co? ino? (pavai xal guS’ opavai inoS, Exi dfc xal Sia pia? Xi~ %egoS ixtpcoveixai, olor goS <pavai xal as slneiv. drpial vei 81 x 6 avxo . ol 8s <pa(5iv av xi xov co ? <p aiv ex ai xeiC$ai i f avxl xov ooS iv A oycp e in Eiv . Converterim verba : in den Korpern aller 1 ebenden Wesen und in den Erzeugnissen der Erde, und, ich vage es zu be haupten, in alleu Dingen, Adhibentur nimirum verba ilia, ubi aliquis aliquid dicturus est, quod fidem hominum superare, ipse sentit, go? ftiyaS xal 6x 6 5. Stallbaumius in his, in quit, ~co? significat nam, quippe, usu haudquaquom infrequenti. Male. Præcedenti protasi, cui apodosin Eryximnchus præmisit, altera apodosis additur, alterius potestatemquæ amplificat et auget. Hæc verborum structura ex oratorio genere dicendi depromta est. cfr. Apol. Socr. p, 20. C. o t; y ce p 8 rj nov dovye ov8ev xgov a XXgov n eptxx ox e pov np ay /xax ev opivov, ixetra xo6avx?j (pqprj te xal Xdyo? yiyovtv, e i /ir/ xi Enpaxxs? aXXotov rj ol noXXoL Compara cum his verbis Symp. 211. E. xi 8i)xa, iq>7j,oio[iE§a, sl xod yivoixo avxo x 6 xaXov i8slv eIXi xptvE?, xa$ a pov, agtxx ov, aXXa /n) dvdnXeaov uap xgov te avSpoDnivGDV xal XP&p areor xal dXXi)? noXXijS epXvapia? $V7]T7] ?, a A A* avxo xo Seiov xaXov Svvaixo pov oei 81? xaxt8 Etv, Adde Cicer. Orat, pro Rose. Amer, e. V, §. 14. Atque ut facilius intelligere possitis, ludie#*, ca, quæ facta sunt, indigniora esse, quam hæc sunt, quæ dicimus, vobis exponemus, quo facilius et huius hominis innocentissimi miserias et illorum audaciam cognoscere possitis et rei publicæ calamita- av^gajuva xal xara &na jigdyfiaza. ccq^oucu Se airo rijg Icczgixfjg ktyuv, iva xal ngta^eva(iev zr/v zt%vi]v. 'H yag (pvGig rcov Oafirczav zbv Sutkovv "Egena zovzov ex,ei. ro yag vyiig tov tidfiazog xal ro voCovv buo7.oyoviii.vag ezegbv re xal avvftoiov eozi. ro Se dvopoiov avofiolmv izci&vfiei xal ega. akkog fiev ovv o eztl za vyieiva egag, akkog 6 e b tjtl ra voOibSei. eCzi Si ), dgneg agzi JIavOaviag ekeys zoig tem. Huic loquendi generi non adnumeranda sunt verba Alcib. II* 138. B., quæ sunt, qui corrupta censeant ; sed ut clarius videas, corruptelæ indicia ipsis nulla inesse, hoc modo disponenda sunt : ooSKEp TOV OiSlnovv avzlxa (padiv ev&ad$ai xoAxgj 8ie-> A sdSai rd narpifia rovS vleiS’ l£,6v OVTCk) TC OV TZCtpOYTGDV aVTGJ xaxoov anozpomjv riva tv£,a~ ti$cu, crepa npoS roiS vitap * Xov6i xaxypdzo. xal ini nav o5£o?. Ne forte ad SavpadxoS supplendum censeas idriv et scribendum xal cjS ini nav, tria dei epitlieta sunt: magnus, admirabilis, late potens. Dicitur cutem ini nav xeivet pro ini nav teIvov idriv vid. annot. 87. Sensus est totius enuntiationis: Dass er aber uicht blosden See1en der Menschen in Beziehung auf das Schonc, sonderu auch i u Beziehung auf vules indere auch den anæren Dingen einwohnt, sowohl den Leibern der gesammten Thierwelt ais den Erderzeugniss e n and, ich wage es z u sagen, a 11 en nur vorhandenen Dingen, glaube ich aus der Medi cin, meiner angestammten Kunst, ersehen zu haben, dass ^ros s nnd wunderbarund ei n flus s reich auf alles der Gott ist, so in mgnschlichen, so in gottlichen Ange1eg en h eiten. Ut n(#tro loco ab hominibus ad animalia, ab animalibus ad mineralia transitur, hæc tria autem verbis comprehenduntur : ndvra z d ovra, eodem modo in Riædon. 70. D. legitur : prj toivvv xar avSpGoncov dxonei povov rovro, aWa xal nara Zwgdv navrojv xal <pv tgov xal BtvWiffidrjv. odanep ix& yivediv, nept navtcov ideafiev, ap ovzojdl yiyvetat ndvra. iva xal n p ed fiev gdjjlev . Explicat Schol. ad h. 1. npe— dfiEvcopev npozipeopev, peyaXvYGOpEV. npEdfieveiv riva est aliquem ut senem venerari, alicui ut seni primum locum attribuere. Non iniuria Phædrus dixit Symp. 178. B. zo yap iv rols npedfivrarov slvai [ov] rifiiov ; Eryximachus autem dicit: ut simul primi loci honorem nostræ arti attribuamus. Kai enim ita explicandum est, ut proprie verba audire dicantur: iva xal A eycopsv nepl xovzcdv xal npEdfie.voDfj.Ev x. z. A. (i\v clyadoig zcdov xaQl&Gftai rtdv kv&qcojt av, roig c di axolaOtoig alOxgov, ovra xal Iv avroig roig GcSftadi roig fiiv dyadoig exkGtov tov Ga fiarog xai vymvoig xcdov yaol^iGxTui xai dii, xai rovro iGnv a fivo/ta r 6 iatQixov, rois di xaxoig xai voGadiGiv alGxQov r e xai dii dxaQiGrtiv, it iiii.Xu ng nxvixog tivai. tori yctQ latQixtj, tag Iv xiipaXaia ilmiv, ixiGr^i] rav rov Otoiiurog igamxav nQog xXtjGfiovTjv xai xivuOiv, Itepor re xal avopotov. Rectissime annotatum est ab Astio et Stallbaumio, Thierschium frustra scribendum coniecisse PrzpoY ti xal avopoiov. Nimirum Zxzpov h. 1, non alind sed diversum est, quæ verbi signi' ficatio non rara apud Platonem, cfr. Alcib. I. 11 4. B. xorzpoy 81 ravrd i6ri 8lxaia rz xal <Svp<pkpovra, y erzpa. Adde Piat. Protag. 833. A. notepov Xvdcopev rcJ v Xoycoy; ro fy M juoror Ivavtiov zlvai, y ixetvov, iv cp iXkytro at ep ov etvai daxppotivvyC do<pia : xal irpoS rep trzpov zlvai xal avopoia x. r. X. xaXov x a pineti Sai tgoy txvS pant oo y. Verba rdov ay SpconcoY seiuncta snnt ab iis rerbis, e quibus pendet rolS p\v ayaSoiS, ut pondere augerentur. Huius exemplum structuræ verba aunt 178. C. o ydp XPV av~ $pG07toiS yytZ6$ai nayroS rov piov rolS pkXXovdi xaXcuS pia$<5e<5$ai x.r.X. Urgendum autem prounntiando est tgjy dySpeoTteoY ideo, quod, cum Pausanias in hominnm tantummodo animis dixisset Erotem versari, Eryxixnachus contra etiam in corporibus habitare deum narret, indicandum erat atque demonstrandum auditori, quibus modis ab illius oratione medici oratio, diflerret. xal rovro Idrtv gj uvopa ro larptxdv h. c. und darin besteht das Wesen dessen, was wir das Medicinischo nennen. Prorsus eodem modo 185. B ovrco nccynoS yz xaXoy apztyS y Zyejicc xapiZe6$ at. Ovr 6 S itirtY 6 fijs OvpctvictS SzoxPEpaoS xal Ovpd YtoS X . T. A.’ Ad ea, quæ insequuntur, apte laudatur ub interpp. Hippocr. De morbo sacro sub Cu. Xpy py avZziy r d vov6ypara, aXXa <5 iczv8ziy rpvxztv, 7rpoS<pzpovtaS ry yovCco to' itoXepicoraroy kxatfry, pt) r 6 epiXoy xal 6vvySZS * vn 6 ptv ydp T7/S' CvYijSEiaS SdXXzi xal aij&z-, rai f vito 81 rov noXzplov <p$lvzi xal apavpovrai . %6rt ydp larpixy. Hippocr. de flatibus : r d IvavricL rc oy irarrloav itiriy Irjpara. larpixy ydp i<Sn xpoCSeCif xal d(pa{pz(itS‘ dg>aipzOiS plv rooY v 7f zppaXX oYroyy, 7tpo6$f6iZ dlroor iXXzin ovrco v' o Ss xdXXidra rovro noizcov apitiroS lyrpoS. Articulum ne desideres, omittitur, ubi per se positum spectatur nomen, cfr. Piat. Lach. 191. c. 18. rovro r oiyvv alriov iXeyoY, das also 9 130 riAAT&NOZ xui 6 Siayiyvmoxav iv zovzoig zov xakov re xal D aioxQov " Egaza, ovzog lottv 6 lazgixdzazog' xai 6 jitrajidlkuv noicdv, dgze dvri zov tzigov "Egeor og zov tregov xzrjOtta&cu, xal ot<j [irj bveOuv "Egcog, dii <5’ lyytviafrcu, IxiOzo^itvog i/XTeoiijOai xai ivovra ifcksiv, aya meinte icli mit dem Worte altiov. Alcib. I. 133. c. 57* o 87 } xal xo pijv xaXovjtev : Was wir auch mit dem Worte xop7j bezeichnen ; Symp. 196* C* civai ydp opoXoyEitai 6a><pp 0 6VY7J tO XpOLTElY IjdoVGJY xal iirt^vjiuav, dcun unter der Be/.eichnnng: 6coq>po6v V7j wird allgemein yerstaaden Itaque hoc Eryximachus dicit: Es ist namlich, was wir * iatpi X 7/ » neunen, der Hauptsache n a c h cet* xal o diaytyvcSdxcov iv tovtoif. Difficillimam esse atque gravissimam morborum e symptomatis petitam cognitionem, quam diagnosin medici vocant, iutelligunt etiam ii, qui artis medicæ imperiti sunt* xal 6 yi Et a ft aXXeiv not djv. sc. td i porrixa tcov (jayiaTCJV j hinc post cJsre supplendum est td tioopata. Cavendum est enim, ne quis tov £T£pov subiectum esse censeat enuntiationis» Quæ sequuntur verba a xai incipientia, præcedentium verborum explicationem eflicinut. Sensus est : Wer die Neig u « gen der Kdrper so umaodert, dass sie anstatt der einen Neigung die andere erlangen d. h. wer es verateht, Korpern eine Neigung einzupflanzen, die ihnen nicht einwolint, aber ihnen c i n w o hnen muss, und die einwohnende, die nicht einwohnen darf, heraus zu treiben, iitidtapEvoS i/iTtoiif 6ai xal ivovta IB,eXeiy. > Quod de duplici Erote hic dicit Eryximachus, Socrates de morbo profert in Piat, de rep. I. 333* E. ap * ovv xal vodov o6tiS 8eiyoS <pvXatia65ai xal ptj Xa~ $etv, ovtoS deivotatoS xal iyutoirj6ai, quem locum interpretes propter xal jutj XaSeiv verba vario modo sollicitarunt. AaSeiv, quæ vulgata lectio est, rectissime e duorum codd. auctoritate in TtaSitv mutaverunt. Non est autem assentiendum Stallbaumio xai ante pnj TtaSetv delenti. Nodov <pvXd%a6$ai positum habes propter antecedentia : ap * ovx o natabat SeivotaroZ iv pdxy ritE nvxtixy tltE tivl xal dXXy, ovtoS xai <pvXaB,aOSai, quæ si non præcederent, pro <pvXd£,a6$ai Socrates alio verbo usus esset, quod cum YOtioS nomine melius consociaretur, Veritus autem, ne quis yotiov tpvXdgatiSai non satis iutelligeret, accuratiorem explicationem verborum statifei addidit, quæ in verbis xal yirj TCo&EtY continetur. Kai igitur explicativum est, atque hoc est, id est, significat. a y aS 6 Z dr 8 tj p tov py 6 i. Ad 8 yfiiovpyoS Stallbaumius i .e. ttog 'Sv rft] drjiaovQyos. SsT yag Si/ rn SjftuSut mna iv tcj Softari fpD.a olov t ilvcn noteiv xal Igiiv akfo)>.av. ?< ito lybiOta tcc Ivavxudtara' 4 'vzqov itio fio), zixgdv ykvxtl, $>]quv vyQtjj zavra rcc roiccvra. roinoig • ime uj9elg "Egma iyzoiijeai xal oydvoiav d TjfikcQog E inquit, iarpof. Sed /admodum hæc verba languerent, si præcedente superlativo sequeretur dyaSoS larpof. Eryximachus ab artis medicæ theoria ad praxin transit ita, ut, cum larptxuraror appellasset eum, qui malum et bonum Erotem in corporibus dignoscere posset, aya J3oV drjpiovpyor practicum medicum vocet, qui medicina adhibita malum Erotem e corpore removere, bonum in corpus immittere possit. <pi\a olovr elvai notat v xal i par aWijX&v . Sublatum discrimen vides in Eryximachi oratione, quod intef (piXt~ir t <piMa f q>i\o$ et Spei S*, ipdr exstare supra annotavimus p.69,quibuscumcf.annot p.lS2. Docemur autem hoc exemplo, qui Hat, ut vocabulorum significationes vergente ætate sæpius immutatæ sint. Verba nimirum quasi alSaXa sunt cogitaudi rationis, quæ ratio ubi mutatur, corrumpi necesse est atque perverti verborum significationes. narra rar otavr a. Wolfiu* asyndeto offensus xai ante narra ponendum coniecit. Possumus nos quidem in eiusmodi dictionibus copula non carere, qua propter Schleiermachenis ia conversione und a lies dergleichen exhibuit. Verum non solum Græci sed etiam Romaui copulam omisere, quippe efficatius eo indicantes, verba narra ra rotavra eiusdem potestatis et iuris esse, atque præcedentia, quæ dOvrSercjS enumerantur, exempla, cfr. Gorg, 503* E. olor tl fiovhet idatr rovS ZwypaqjovZf rovS oixodo povS f rods* ravnrjyovS, rov£ dXXovS ndrraS SrjpiovpyovS ortiva fiovXai avrdUr. Demosth. Orat, pro corona c. 74., quem locum Stallbaumianæ industriæ debeo: para ravra dvdrdvroov olf ?}r impeXlS iph xax&S notetv, xal ypacpds, tvSvva?, tlsayytXlaS, narra rotavra inayovrt&r x. r. A.Verba mxpur yXvxti a sciolo quodam addita censent, præsertim quum in nostri loci repetitione non reperiantur 188. A., Astiua Stallbaumius, Riickertus. Atque Riickertus quidem, quatuor hæc, inquit, frigidum, calidum, siccum et humidum t sæpius in corpore esse diversasque eius mutationes procreare dicuntur : at ntxpoV et y Xvxv in corpore huntano quid sibi Velint, non intell igitur. Accedit, quod injra p, 188. A. ipse E ryx irn achus repetens huius loci dicta cætera enumerat, haec omittit . Cavendum est, ne quia his assentiatur. Nimirum 188. A., ubi nixpor yXvxal verba non reponuntur, ne poterant quidem apte poni, quoniam anui mutationibus, de quibus illic sermo est, neque cum acerbo neque cum dulci qnicqunm commercii XQoyovos 'Aoxkijjuoe t <Zg <pa6tv oTSe o i xoiijtcu xal iyu mi&ouat, 0vvt<Sti]6E rr/v ijfUztQav ze%vt)v. est. Nostro contra loco verba i['t'Xf)6v Seppry, itmpov yXvxtt, Bypov vypcp, Ttavxa rd xoiavxa nou corporis conditioni describendae, sed explicando inserviunt praecedente verbo xa ivavxiaoxctxa. Sensus est totius enuntiationis ! Er muss namlich das Feindlichste ira K d rper sich befreunden lasse n u n d zu gegenseitiger Neigung umstimmeu kdnnen. I c h verstehe ab er «n ter dem Worte iv av xt cjxaxa (ride anno't. 129.) dic reinen Gegensiitze: kalt und warm, bitter nud suss, trockan und feucht, und alles dergleichen* Ceterum ne quis forte putet itavxa xa xoiavxa verba rectius poni, ubi duo exempla aliata sint, quam ubi tria posita repenantur: legitur in Piat* LEONZIO (si veda)., quem locum Heiudorfius laudat. D. ixitopi&w, iar plv xeivy xa doipata yjpcov, dixia idv di fnyco, Ipaxia, dxpGopaxa, vxoStjpaxa, aXXa, gjv epxsxai CoSpaxa eis imSvpiav. Dubito autem, num reperiatur locus, in quo duobus tantum exemplis laudatis zdvxa xa xoiavxa, dXXa t simileve sit positum* zovxoiS Itci dxtjS e/f seqq. xovroiS ad tu ivavxtcdxaxa referendum est, non ad singula xoov iyavxiooxdxcDV exempla, quae non nisi ad explicandam vocem xa ivavxuoTaxa apposita sunt. E p coxa i pno irj d ai xal 6 pov oiav . Supra iam annotatum est ad verba cptXa olov x iivaixal ipdv dWr/Xcjv, signi» beatum verborum (ptXelv et €pav t <piXia et £poj£, similium, in Eryximachi oratione prorsus mutari, "EpeoS igitur nostro loco nihil alind siguificat, qn <m rerum sibi repugnantium concordiam. Huius nominis vim ipse Eryximachus additis xal 6 povoiav verbis declarat, ubi xai rursus explicativum est: Liebe d. h. Einklang. Si quaeris autem, cur amandi verbis •> nominibusque Eryximachus utatur, memineris velim, laudandi Erotis cQUssa orationem ab Eryximacho haberi, atqna eundem statim ab initio orationis suae ita censuisse, ut etiam artes ab Erote regi atque per cum esse contenderet, cfr. infra 187* C. xi]v 81 opoXoyiav nadi xov zoiS, GjS7tEp ix£i rj ieexpim }, lvzav$a j/ povdix? } IvxiSrjdiv, *EpGDxa xal 6 povoiav aXXijXoav ipxon'/dada. o?8e ol TtoiTjtai dicitur propterea, quod adfuerunt Agatho et Aristophanes : wie die Dic hterzunft da behauptet» Testantur autem poetae, Aesculapium medicorum npoyovov esse: artem medicam euudem constituisse, ut qui res in corpore contrarias sibi conciliant, non testantur. Igitur minus apte verba Schleiermacherus convertit : Dass diesen Liebe und Wolwollca unser A h n herr Asclepios einzuflossen verstand, dadurch hat er, wie die Dichter hier sageu und ich es glaube, unser e Lunst gegriindet. ”H te ovv laxQMTj, <og itEQ liya, ituOa dut TOV 9eov tovtov 'xvfiegvutai, agavrag 6'e xai yvfxvaOttxlj 7f' t s ov v lar pixr}, o)S 71 £ p Xiy cd seqq. Si scriptam exstaret rj x e ovv latpvkr}, cofnep Xiyoa, nuda. dia xov $eov tovtov xvfiepvaxai xai yvpvatitiXT] xai yeoDpyia, nihil esset, quod lectorem olleuderet. Nam et medica ars, et gymn.<stice dicerentur atque agricultura dei ope gubernari. Accedentibus verbis coSccvxcdS di, manente Te particula, dicendi genus eilicitur, quod certe minus usitatum est. Non nescimus quidem, xe di sibi respondere saepeuumero, sed tum scriptum exspectamus : i/ xe ovv iaxpixi] .... xvpepvaxai, yvptatixixi) xai yeoipyia GjSavTGoS. Huc accedit, quod post xi Graeci scriptores di «on admittunt nisi in rei, quae praecedentem gravitate superat, commemoratione, ut Lutiue convertendum sit: et vero, et vero etiam. Ea gravitas nostri loci verbis convenire frustra docet Stallbaumius ad Piat, de rep. II, 367. C. Cave tamen, quicquam mutarum censeas. Eryximachus in^Hae structurae oblitus, quasi dixissset ?/ /ikv ovv principio enuntiationis, coSaiixcoS di dixit. Vide de piv ovv di voculis annot, 23. Alia ratio verborum est Piat, de rep. III. 494. C. iv xe xy xmv &K& v x oirjdei itoXAaxov de xai a\Ao$i, ubi plus ponderis in altera] enuntiati parte est, quam in altera, ut ti * di apprime respondeat Latinorum cum tum. Adde Piat, de rep. VI. 489. C. ix di xoivvv tovxqov xai iv xovxoiS ov fiadiov evdompelv TtoXv dfc peyidxy xai Idxvpoxdxtf dtafioXrf yiyvexat xy tpi\o6ocpioc x. t, A. wSitep A iy<a. Praesens tempus A iyeiv verbi de sententia loquentis valet, praeteritum ad praecedentia eius verba lectorem revocat cfr. Apol. Socr. 17. B. ovxoi piv ovv, cofnep iyco Ai^or^ut mihi videtur) y xi y oidlv aXySl* elpi]xa6iv. Adde Symp, 221. D. ei ^ prf apa oh iy oj A iyoo diteixa^oi TiS avxpv . yv pvatix ix?} xai yecop yia . Articulum haud raro omitti in artium nominibus, Schaeferus, Ileindorfius, alii docuerunt. Nostro quidem loco eum omitti eo magis etiam mirum, quod antecedit fj TE ovv iaxpixi] . Si quid video, non piomiscue veteres artium nominibus aut addiderunt articulum aut demserunt. Addidisse videntur, ubi de re sermo est, quae omnibus nota est, vel qbae definitione praemissa nunc innotuit. Demseruut articulum, ubi de re nondum explicata, aut in universum de aliqua re dixerunt. Nostro loco artis medicae definitionem Eryximachus dederat in superioribus, ut de huius artis natura certiores facti auditores intelligerent, quomodo per Erotem ars medica dicatur gubernari. Hinc iaxpixi ] verbum articulo insignitum est utpote definitum atque notura, non insignitae sunt yvpvadtixif et yecopyia, quotam uon explicatae sunt atque accuratius de-finitae: Die Arzncikunst nua wird mei ner Ansiclit nacli gunz dur ch diesen Gott 187 xul yeagyiu. fiovGix!/ de xal navxi xurciSijAog ra xcd Gfuxoov oJtqogtypvti zov vovv, ori xazct zavza lyei zovtois, ogneQ iGcog xal 'IlguxXei zog (iovXerca Xtyiiv, g f 1 e i t e t, ani gleiche Wcise auch das, vas Gymnastike und Georgia g en u n n t wird. Ceteram Sydenliainium audi laudatum a WolGo; Per E u d z w e c k der Arzlieikuust i s t Gesundheit, und der GymnastikStarke des Korpers. Ab er in deu Mitteln, lvodurch b e i d e K u n s t e ihren Ziveck zu erreiclien suchen, indem sie der g u t e u korperlicheu Anlage uachgeben, und der schlechten e n t gegen liandeln und sie verbessern, sind sie ei nande i- ganz aualog. So hat auch die Eigenschaft des Bodens Analogie mit dem Tempcrament des Kdrpers und die vershiede*? lien Gattungen von D ii n gung mit deu Nahrungiund Anzueimittelu* Eia guter Boden gewinnt durch eine homogene B e handlung, ein schjechter wird durch eine entgegenr gcsetzto Bchandluugsart bosser, und iindert se i ne Icatur. Was iibrigens die M etaphcr von der L i e b e lietfifit, so brauclit mao diese in d e r Land wirth-r" scliaft auch h e u t zu Tage* Auch wir sagenreinBaum, einePflanze liebtdiesen, 1 i e b t j e n Boden. naxa tavxa £xet xovXoiS h. e, arti medicæ et iis, (|uæ gymnastice et georgia appellantur. Pe xaxpc præpositionis significatu vide annot. 41. Paullo infra eodem modo 187. E. xal iv pov6ix\ \j 6t) xal iv iaxpixy Xal iv xoiS p:AA oiS itd6i sc. artium nominibus sive terrestrium sive divinarum. cjSirep iticoS xal 'Hpa~ x\f ix o S. Heraclitus Ephesius Ut morum asperitate, ita orationis dura quadam obscuritate insignis, Schol. ad Piat, de rep. VI. habet 'HpdxXeiroS, BaSiurvoS, 9 EcpeOioSy pef'QtA.p<ppGDV yeyovwS xal v7tepo7txrjS Ttctp oyxiyovy. Orationis obscuritas cum ex brevitate quadam dicendi, tum e neglecta singularum orationis partium iunctura orta est, ut Aristoteles narrat Rhet. III. 6. Videtur ea ipsa de caussa Heracliti oratio cum maris fluctuatione comparata esse, qnæ cum innumerabiles undas exhibeat, ut sententiolas illa, neqoe finem neque initium undarum discerni patitur. Lectorem igitur Heracliti, ne mole seutentianyn quasi fluctu undarum immergatur ( fl? xd p?} (tnojtviyfjvai iv avfcS), djjXiov XoXvpfit/TTfv esse debere Socrates censuit, Ut quqsi brachiis validis, fi. e. interpunctione posita, continuum tenorem discerneret ac disiuugeret verborum, jJtjAioi XoXvpfirjxai celeberrimi erant plurimumque natando pollebant, vide Wachsmuths Alterthumsk. II. 1. p, 404., qui laudat piog. Lært. %y 22. 9, 11, Ipterpunctionem omissam, nop verba ipsa obscuritatem illam effecisse, ut clarius appareat, fragmeptum laudabo Heracliti, quod in dissert. txel tois ys QTrj/iuatv ov xaAw? Atyfi. ro Sv y«P, qn]al, StawEQo^ov avrb «fap tvficpiQSO&ai, &&*<) ««f/ V iav roiov re x«l fi»» S'e ™AA>7 aAoyt'« «r de Samo -Thraces nnminibns explicare studnit Schellingios: iV to dorpov povvov MyedSai ovx tiitet xal i&fAtt Z)/ro? ovopa. ro i \y yap, <pi]di, Statpep&pevov seqq. Caute distinguendum est, quid Heraclitus o CxuzilvoS his verbis exprimere voluerit, et quomodo Kryximachus eius verba explicaverit. Medicus nimirum de musica loquens verba illa laudat ita, ut non nisi de re musica dicta intelligeret, i. q. ex additamento perspicitur, quo Siatpcpd piva explicat 187. B. rov o Sio s xal ftapioS atque e subiecti mutatione. Appoviav nimirum reo ivi Eryximachus substituit. Heracliti autem voluntas hæc videtur esse: Das Eins ist in sich selbst entgcgengesetzt Eins, wie die Eiuheit des Bogens und der Lyra h. e. das Eins ist nicht absolut Eins, sondern momeutan zusamrængeseut aus Gegensatzeu, wie die Eine Kraft des Bogens (Schuss) momentane Verschmelzung ist xwreier Gegensiitze, oder der Eine Klang (Accord) der Lyra momentane Verschmelzung mehrerer Uissouanzen. Non recte autem, ut videtur, 'interpretes to fV totam rerum universitatem significare censucruut, neque recte Simplicii testimonio ntuutur ad Aristot. Pbys. 11» A. iveSeixwxo Si (sc. HpaxXtiroS') ti}v iv ty ytvidu ivapfioviov piSiv tuiv ivavuurv, quæ senteutia ex enuntiato illo derivata est, atque eidem, tan quam in basi, innititor. Probatur hoc Plutarchi testimonio Do animi procreat, 1026. ^B. 'IIpdxteiToS SixaUvxponov appovhjv xodpov, oxgdS xep AvpijS xal ToSov. Erostra autem in dicto Heracliteo aliquid mutandum censuerunt Astius, Bastius, alii. Ad Hcracliteæ dictionis exemplum supra laudatum ut revertamur, videtur Schellingio interpunctio ponenda esse post ovxiSiXei; nobis hæc verborum dispositio placet: ir 10 dotpov povvov AiyedSai ovx ISitei xal l$i\n ZtjyoS ovopa. Absolut Eins ist nur das W e i s e, Absoluta unitas nostræ rationi repugnat, eam repugnantiam ita expressit Heraclitus, ut diceret: es will nicht und will Eins genannt sein der Name des Zeus. Audi Goethii nobilissima verba, quæ similem rationis repugnantiam felicissime describunt AVer darf ihn nennen? Und wer bekenncn: Ich glaub’ ihn? Wer empfinden Und sich unterwindcn Zu sagen; ich glaub’ ihn rycliU. yiyovcv V7t d TrjS pOVdtxijS tixrV*- Vulgo additur V dppovia, quod additamentum per se spectatum non_ habet, quo offendat. Sæpius enim subiectum e præcedentibus repetitur, non tam augendæ gravitatis caussa, quam perspicuitatis. Sed non agnoscunt nostro loco XXI. codd. 7/ dppovia verba, fioviav ipdvca SiaiptQfGftai jJ ix dtatptgofilvav $n tlvcu. aX£ 1'aag toSe ipovksto Xiyuv, on ix diacptB gofiivav xgotegov, rov 6 |eog xal ftagtog, 1'xuru vOteqov onoXoyrjedvrcov yiyovev vito zijg (lovaixrj g xi%vrfi, ov yag 8g xov Ix Siaq>sgo[iEvav ye izi tov oj-iog xal fiagiog agfiovla av ity. rj yag agfiovla evfupavla lari, Cvfupuvla ds ofioXoyla zig' f>(ioXoyiav ds Ix Sux,<pego[isvav, sag av Siacpigavzai, advvarov tlvai' dta(ptgoiitvov ds av xal firj ofioXoyovv advvaxov uQuoOai. igitnr cnm Bekkero, Stallbaamio, Rukkerto delenda curavimus. De verbis insequentibus ov yap 8tf nov vide annot. p, 85 et 98« rj yap ap povia* Bene Schleiermacherus in conversione: Denn Harmonie ist Zusammenstimmuug, Zusammcnstimmang aber Eintracht; Eintracht aber kann unter entzweitem, solange es entzweit ist, nnmoglich sein ; und das entzweitenicht e i n t r a c htige kann wieder unmoglich ausammeiutimmen, dZfnep ye xal 6 fivSpof* 8ensus est verborum : quemadmodum, ut hoc unum exemplum commemorem, rythmns. Indicat igitur yk particula, plura exempla afferri potuisse, quibus res probari posset, unum sufficere, vid. annot. 8ievrjvey pkv wy xtpoxepov. Ante 8 levrfveypkvoov omnes \ fere codices ix præpositionem habent, quam cum tacide omisissent interpretes, Riickertus solus exstitit, qui in verborum ordinem revocaret. Sed dubito, num aliquo modo excusari possit. Aut repugnandum est codicum auctoritati, atque ix e verborum or $ \ a dine tanquam inutile additamentum expellendum, aut scribendum est ojsxep ye xal 6 /5uSpoS 6 ix tov rorato?? xal fipa* 8 ioS, ix 8 iEV 7 ]ytypkvojv itpoxepov, vtixepov 61 6po\oyrj0dv toov ykyovev. In sequentibus codd. non pauci habent "Epasta xal opovoiav aAA^Aozf, quæ lectio unde orta sit, haud difficile est ad intelligendum. Nimirum scribæ seducti sunt vicino ipnoieiv verbo, ut dativum pfo genitivo exhiberent, quem nunc novem tantummodo codd* exhibent. tyAozf autem, ut et Riickertus vidit, non satis commode explicari potest; aut igitur «AAr/Aiwv scribendum est, quod in textum recepimus (de ipnoieiv vid, annot.) aut exhibendum avxoiS y cuius vocis ne unum quidem in codicibus vestigium apparet. xal iv pkv ye ctvty ty 6v6x a 6 et x, r. A, Stallbaumius ad h. 1. annotat: Jn ipsi* rationibus musicis, h, a. in harmonia et rhythmo t nullo negotio ait cognosci et animadverti posse X a i p a) x ix d, h. e, quæ sint consona et congruentia : simplices enim illas esse et quæ non patiantur discrepantiam aut diver- t s itate m ullam i sed in usu et ex r a' / &gitzg ys xal o $v&[wg ex zov ta% zog xal (fgadzos dievtjVCyfiBvoiv itgoxzgov, v6zsg ov 5 e of loloyrjOdvzav yt- c yovs. rrjv SI ofiokoylav ituOi zovzoig, agxf g IxeI fj latQLxrj, lvzav%a y (lovtSixrj EvrlftrjGLv, "Egazu xal 6ftovoiav akkrjkav l(i]tou]Oa<Sa' xal lazw av fiovtSixt] nzgl agfioviav xal gv&jj-bv Igertixcav Imazyfirj. xal Iv fitv ys avxy rjj tivOzadEt. agfiovias te xal gv&fiov ovdev Xakenov ra iganixa Siayiyvbi6xuv, ov Se 6 SiTtXovg 'Egag ivzccv&u ncog ttinv’ ak£ inziSuv Sky itgog z oi>s dv&gwercitatione musices -plurimum in ter esse, quo modo illis utaris, atque hic cerni vim duplicis illius Amoris, coelestis et vulgivagi* Mira est sententia, fateor : sed non sine caussa Eryximacho tributa* Ineptit enim nunc acerrimus iste Heracliti cavillator adeo, ut propter inanem illam sophistarum imitationem misere vapulet . Perperam igitur Schiitzius hæc : ovSh 6 $iit\ov S *E p oo S ivi av$ a irtuf idtiv delenda iudicavit. Isimirum non intellexit vir acutissimus hominis ineptias. Non rectius Platonis verba Schleicrmacherus interpretatas est io eonvers. 408. Und in dem Aufstellen des Wollautes und des Zeitmaasses selbst ist es wol nicht schwer, die Liebesregungen zu erkennen, noch findet sich hierin jener zwcifache Eros. Hoc si dixisset Eryximachus, merito vituperaretur» at vituperandus est Riickertus ad h. 1, annotans: Ego nescio, quo hic stupore tenear, cui, ut ineptias videam, plane non contingat. Nihil mutaudum est, neque quicquam e verborum ordine expellendum, sed rectiore explicatione opus est enuntiati, quam a nemine hucusqde repertam esse miror. Verba nimirum ovSh o 8in\ovs"Epoo$ iviccvSci yrooS 1 idtiv elliptice posita 'sunt, atque supplendum e præcedentibus est £tfA£7roV. Mens Eryximachi hæc est: In derblos schematischen Aufstel1ung der Harmonie und des Rhythmus ist es nicht schwer, die erotischen Elcmente zu erkennen, noch macht der zwiefache Eros 'hier irgend Beschwerden. Quæ sequuntur, optime cum hac verborum explicatione conveniunt. a\X' iiteidav 6iy itpoS rotis 1 ctv$ ptortovS x. r. X. Schleiermacherus exhibet in conversione: Allein wenn man vor den Menschen Wollaut und Zeitmaass in Anwendung bringen soli; quæ si mens fuisset Eryximachi, scripsisset haud dubie iv dvSpooitoiS. Ficinus non satis explicate, sed Schleiermachero rectius, ut videtur, verba interpretatur: sed tunc demum, cum ad alios rhythmo et harmonia est utendum. Nobis Eryximachus de rhythmi' atque harmoniæ usu eo loqui videtur, qui hominum utilitati inserviat. Rectissime Matth. Gramm. plen. J. 591- 1180. seqq, ita de ifpoS præpositionis potestate disputat, ut D jrovg xara-/Q^<S^ca Qv&fiai te xal ccq/iovm tj noiovvtu, o &rj fuloTtouav xcdovtiiv, rj %qc!>hsvov 6q&(5$ roig 7iejro»;fi£votg ( uiketii re xal fierpoig, 3 bi) ncudeia Ixlq&rj, Ivrav&cc dt] xal %oÆnhv xal dyct&ov SrjfuovQyov dei ncihv yuQ ijxei 6 aviog loyog, o« rofg n'tv xodfiioig plerumque dxoftEiv verbi notionem loquentia animo obversari diceret. Possis igitnr nostro loco 7 t poS TovS avSpodirovS Græce explicare: itpoS ti/V xgjv av Spamwv utpiXeiav dxoitovvtfc. o 81 } peXoit oit a v x a Xov 6 iv . His verbis exemplo usas est Mattii. Grarom. plcn. §. 475. C. p, 891», quo probaret, pronomina relativa iu explicativis enuntiatis haud raro ad præcedentium nominum genus conformari. Interdum ad sequentis nominis genus effingi pronomen, notissimum est. Utroque dicendi genere, quorum alterum accuratius, alteram elegantius est, Latini quoque usi sunt Vide sis Kriiger, de Attractione Lat. Liug. $. 56. 129. o Si) TtaiSeia cfr. Piat, de rep. If. 376. E. c. XVII. TiS ovv ?} naiStla ; T/ x a Xt7t6v evpeiv piXtico ryS vito tov noXXov xpovov EvpijpEvrjS; i.6tt Se 7tov 7 } p\v ini yv/tvcttitix?/, ij 8 ini vxf/ povdVHjj. Adde de 7tai- StiaS notione verba Waclismuthii in libro; Hellenische Alterthuraskunde Th. II. Abth, II. 4. Recte ad h. 1. Riickcrtos, Omnis, inquit, institutio liberalis apud Græcos duas habebat partes, y v/iv adnxijv et povdixijv, quarum illa ad corpus pertinebat, hæc ad animi culturam, atque in poetarum maxime carmi nibus legendis ediscendisque versabatur, addita sonorum modorumque arte . Ceterum ne offendas in temporis mutatione, cum supra o 81 } xaXovgev, nostro loco o 81 } ixXy&rj dicatur: illud est: vias man nennt; hoc significat: was man gewohnlich nennt s, Mas man zu nenuen pflegt. ivT otv 5 a 87 } xotl £aA£7 t o y x. r. A. se. ta ipootixa 8 iayiyvoS 6 xeiv. Scriptum exspectabam equidem ivxavSa 81 } xat goAaroV, ut ad verba respiceretur ou<$£ o SiicXovS EpoiS ivravSa ncoS itirtv. Nam ro SiayiyvGjdxEiv theoriæ, quam vocant, ut medicæ (vid. 186. D. init,} ita poeticæ artis couvenit. Nostro autem loco non de theoria poeseos sermo est, quam Eryximachns tetigit verbis iv piv ys avty ry dvdraCEi X. T, A., sed de eius usu hominum utilitati accommodato, ut haud sciam, an non et aliis probabilis videatur verborum conversio hæc: Aber weun man Rhythmus und Harmonie zum Nutzen der Men&chen in Anwendung bringt, da macht der zwiefache Eros grosse Beschwerde, und es bedarf eines tuclitigcu Pruktikers. naXtr yap yxei 6 avroS X oyoS, Riickertus ad Pausaniæ verba liic respici docet, quibus præcipiatur: iis tantum AMATORIBUS obsequium præstanziov av&Qwxmv, xal ag ccv xoafueyzeQOz ylyvoivro oi (hjjtm ovze g, Sei xaQifea&cu xal (pvXctzzuv zov zovtav "E(iaxtt, xal ovzog i6ztv b xaXbg, b Ovquvios, b rijg OiiQavlag MovOrjg "Egcog 6 Se Ilokvfiviag, b IlccuSt]- E ( tog, ov Sei evkaflov[ievov TZQOgtptguv otg «v TtgogqiiQij, dum esse ab amasiis, qui et ipsi virtutem colaut, et ad eam colcudam amasios adhorteutur. Hioc factum, ut Eryximachi contortiorem censeret et obscuram et subineptam orationem. Certissimum est autem, præceptum medicorum ab Eryxiraacho tangi, quod legitur p, 186. C. lv ctvrolS tols 6oopaoi, rols ply dyaSol? ixddrov tov dooparoS xal vyutroiS xaXov x a ptfe6$ ai *dl xal tovtq Idxiy y co ovopa tu laxpixuy, %oiS 61 xaxols xal YodcoSedty fddxPOY re xal 6ti dx<xpidT£iv> ei yeXXei ris texyixoS. elvai. Mens Eryxituaclii hæc est- ut illic medicus corpori, ita nunc poeta sive magister consulere debet animo ADOLESCENTIUM, atque bene moratis, et quo liant meliores, ita prospicere, ut nulla res, cuius laude corrumpi possent, laudetur, o trjs Ov parias Mov-r 6t]S "E paS . Hæc verba cave ad præcedens "Ep&ta verbum referas. Pertinent potius ad ro Xapi&dSat et x 6 cpvXdtTEiv, quæ nomina e prægressis facillime eruuntur. Ov%oS autem e generis haud rara assimilatione, de ‘qua vide annot. 129. positum est. Sensus est : Gutgearteteliinglinge zu beriicksichtigen und ihre naturliche Neigqng zu bewahre», darin besteht das Wesen des Eros der Urania* Vide etiam auuot. 126. o' Sfc TloXvpviaS. Poly-, hymniam Musam cum Pandemo Aphrodite comparari ab Eiyximacho nemo non videt. Iam quæritur, quo iore id fiat. Polyhymnia vulgo cantuom multitudinem sili i fica t; possis igitur ea de caussa illam comparationem institutam putare, ut cum AMASIORUM multitudine, quæ a Pandemi asseclis ametur, illa carmiuum multitudo comparetur. Possis etiam, quæ Riickerti sententia est, ita judicare, ut numero abunda ntiora rarioribus viliora censeas. Neutra explicandi ratio nobis nunc placet, neque credimus, Polyhymniam nostro loco carminum multitudinem denotare. Agitur de Jiarmoniæ atque rhythmi motatione, quæ iusto sæpius in carminibus admissa TloXvpviaS nomine insignitur. Ut igitur Ilar6)jpov asseclæ ab uno amusio ad alterum transeunt, non virtutis, sed LIBIDINIS ergo, quæ e varietate amatorum oritor, ita poiitæ, asseclæ llav6i)pov, qui HoXvpviaS £,vvtpy6$ est, siguificautur harmoniæ atque rhythmi varietatem captare, aurium, non animi oblectamenta. npoScpipEiv oU dv 7tpos~ (pepXJ. Vulgo male olS ar TtpoSiplpoi. Minus accurate hæc verba Ficinus reddidit ! cui summa cautione indulgendum est, ut voluptatem quidem homines hauriant, incontinentiam vero devitent,, Sensus est: quem, qui*? 1 twreg av zyv /xev ySovyv avzov xagjtd<S7]zai, dxoluclav 6e (lyStfiiav tftsronjtf}/, tog xtg iv ry yy, triga xi%vy fiiya 1'gyov raig jitgl z yv oiponouxyv ri%vyv imftvfitaLS xaXtag XQyOScu, togr’ ctvtv voOov zyv ydovijv xagnddao&a*. xal iv yovOr/.y Sy xal iv lazgixy xal iv rotg ctlXoig ndai xal roig dv&gaittiotg xal _ toig &tiotg, xu\r' ot Sov Jtagdxti, tpvXaxztov ixdztgov xbv’'Egcoxa’ 188 ivtazov yug. bus adhibetur cunque, magna cum cantione adhiberi oportet, nt suavitate quidem eius fruatur, qui eo ntitnr vel poeta, vel lector, sed turbas devitet atque ordini* corruptionem. Harmoniæ autem atque rhythmi commutationes legibus artis poeticæ probantur ita, ut paucis quibusdam in locis, quibus conducere possint, modice admittantur v. c. in exprimendis animi allectibus. Iu sequentibus ad xapjtGjdrjxat pronomen indefiuitnm subintelligendum est, qnod et ad poetas et ad lectores referatur. Ad poetas refertur ita, ut artis poeticæ opera componendo, ad lectores, ut eadem legeudo sibi cavere moneantur, ue rhythmorum atqne harmoniæ ordinem concinnitatemque turbent, vel non satis recte agnoscant. Clarior res fit exemplo, quod Eryximachus statim addit. Nimirum artis coqninuriæ delicias medicis in universum probari negat. Interdum tamen licere ait eas delicias hominibus commendare, quæ et delectent et damni nihil aderant. xa& o6ov itapeixei. Convertit hæc verba Stallbaumius: quoad eius fieri potest. Recte. Laudat idem nostrum locum in annot. ad Piat. Polit. II., 574. E. 6p 6* uvx anobtiTaatkov, o6oy y av bvvapiS irapeixq. Ceterum verba sunt non pauca, quæ omisso subiecto suo transitivam vim amittunt, atque ut verba impersoualiu adhibentur. Quem usum huius verbi cqm non notum haberent librarii, factam est, ut in eius scriptura libri non consentirent. Bodl. enim aliique codd, itapijxEt exhibent. Ceterum conferri iubet Riickertus ad h. 1. Thucyd. III, 1, TCpoSfioXcA iyl yvovxo TG7Y * A^i}v cxxqdv inithov, onxf icapeixoi. Soph. Philoct. 1048. ic6\X av Xiynv ix ol M l TCpoS ta xovd’ hcr\ eE, pot itapeixot. xa\ rj tcov eo p cov tov Iviavxov 6v6x adiS, Schleiermacherus exhibet in convers. 409. Die Anordnung der Iahres zeiten und der Witterung. Ficinus verba convertit ; Anni temporum constitutio. Neutra 6vOxadiS nominis conversio nobis nunc placet satis ; verbum desideramus potius, qno significantius exprimatur, de finibus atque de initiis anni temporum hio agi. Nimirum consentiunt medici, nihil perniciosius esse corpori humano animalibusque et plantis, quam subitas coeli mutationes. '/Sarti arcti rj twv wQiav tov Iviaircov OvtSraOig /is 6tf) laziv IXtUpOtfQUV TOVTCOV, 5 tttl ixSlSaV fllv ICQOg a IX>;?. a tov xoOfiLov tv%\) "EQcnog 8 vvv St] lyu tk tyov, za re &EQ(itc xal tu ilrv%Qcc xal |i;p« xul vyga, xal cpl toviav xal xqkClv AajSy CwcpQovu, jjjactc yigovTu tvetij v. c. si frigus acerbissimum sequatur subito æstus ferventissimus. Patet igitur, Eryxiinucbum .medicum non tum / de ipsis anui temporibus, quam de eorum finibus iuitiisque apte coniungendis agere, ut tivtiratiiS nomen convertendum sit: Verkuiipfung, Verbiudung. xal dppovLav xal x pati iv. Vulgo omittitur xal ante apporiar positum, quo omisso atque commate post vypa deleto sententia verborum hæc evadit : Si calida et frigida houesto amore consociantur, porro si sicca et humida harmoniam et mixturam aptam admittunt.*. Hæc quominus probemus, vetant a rvr 8tf iXeyov verba, quibus t d re Seppa xal rd ipvxpd xai £,r}pu xal vypa arctius couiungenda esse docemur. Ceterum ad ea hæc comparata sunt, quæ de musica arte supra dicuntur. Ut illic xo dS,v xal fiapv, tq tax v xal fipadv commemorantur, uostro loco habes rd Seppa xal rd if/vxpa t rd £rjpa xal rd vypa. Kpatiif tiojippoov autem in re rhytii mica evpv^plar gignit, quæ eodem modo iuvenum moribus erudiendis inservit, quo, modo sanitatem generis humani auimaliumque et plantaram progignit eve rrjpia. Apte Stallbaumius comparari iubet Piat. Phileb. 26* B. ovxovr ix rovrcov copai re xal otia xaXd narra rjptv yiyove, rcor re dnelpcjv xal rcbv nepas ixorroav £,vppiXSerrar ; tico cppova. Substantiva haud raro a verbis, e quibus pendeant, seiungi, ut gravitate exhibeantur auctiora supra indicavimus 59. et 66. Pari modo a substantivis adiectiva disjunguntur, cuius usus noster locus exemplum est. Sensus est: Wenn das Warme and das Kalte, Trocknes und Feuchtes gegenseitig des geordneten Eros sicli erfreut, und es einer Harmonia und einer Mischung, namlich einer ganz zweckmdssigen, theilhaft wird ... xal ovSlr ?jdixtjtiev. Aoristicum tempus præcedente tempore præsente i/xei ne quem offendat, habet præteriti fere potestatem yxeiv verbum, cfr* Piat. Crit. 43* A. apri 6h jJxeiS 7f naXai ; kamst da eben erst oder schou lange? Igitur ijxei epepovta idem fere est atque ijve^xev. Proprium aotem aoristicum tempus in rebus, quas experientia docuit, recteque præcipiunt grammatici, haud raro giav TE xai vyiuav av&Qcoicoig xai xoig aklotg tcootg te xai cpvxoig y xcd oijScv xjStxijdEV" oxav Ss o uncc xijg vPgsiog "Egag byxQaxiexEQog ntgi xag xov Iviavxov agag B ysvtjrai, 6d(p&EiQS x e xokka xcd •fjdtxrjtlEV. oi! xe yag koiftoi gidovOi ylyvEO^ca 1% xav xocovxav xcd ak£ uvojioitt 7to?J.a [vo<3>juaxa ] xai xoig fhjgloig xai tofcf aoristum usurpari, ubi indicetur, aliquid fieri solere. Eodera modo explicanda verba sunt, quæ paullo infra leguntur; 8 i e cp$ e ipe v, 7f8 ixrj6ev . Alia ratio est Piat. Phædon, 84. D. xai Ss 1 axovdaS iyeXa6i re 7 jpepa xcd qn\6iv .. etenim ab aoristico tempore ad præsens subito transitur, quoniam nunc non narratur, quid Socrates dixerit, sed ipsa eius verba afferuntur: Hoc audito ille cum subrisisset: Væ, inquit, o Sim mi a. Adde Piat, de rep. VI* 508. D. otav per, ov xataXapnei ab/ $ eia. re xai ro ov, tls rovto dnepeior/rai (ac. ?j if> vx/f) evoi\6e re xai Eyveo avxd xai vovv If^erv (paLverat . Quo loco quid anima facere soleat, aoristo, loqucntis de animæ conditione iudicium præsente tempore exprimitur. Ne plura huiusmodi exempla afferam, lioc in universum tenendum est, aoristo et præbente in eadem enuntiatione positis non eandem potestatem esse, sed aoristum quod fieri soleat, aut quod factum * sit indicare, præsens tempus vel facti veritatem exprimere, vel aliquod iudicium loquenti? in se continere. xai d XX dv 6 pota TtoX* \u v o pax a 4 Hæc verba Corrtipta esse multi fuerunt, qui annotarunt eademque emendaro studuerunt, Ficiuus habet: Testes siquidem ex /iis oriri consueverunt, aliique morbi permulti et vani brutis ac plantis infia sci. Igitur legisse eum Stallbunmius censet xa\ aXXa noXXa )xal nocytola vodijpara* Schiitzius scribendum couiecit xai aXX’ opota, Orellius ad Isoctf. do Antid. 330. : ciXX’ dv opoia. Astius aXX * axr opoia, quod Stallbaumio probari video. Fateor, harum mutationum nullam mihi placere. Olim scribendum putabam xai aXX * dvopa noXXci [ vo6rj pacta .] Ac v 067 ) para quidem etiam nunc persuasum habeo glossema esse eius, qui, cum recte intellexisset avopoia t ut et alii intelligerent, verbi explicationem margini adseripserit* Memor autem Eryximachus verborum erat p* 186. B. ro 81 dvopotov dvopoloDV huSvpei xai ipa, ad quæ respiciens avopoia dixit, ut simul ad in tGDV X OtovTGOV supplendum sit avopoioov xov iviavx6v (opcSv . xai tols $tjpiotf' t xai toiS epVtolS . Eryximachus cum supra dixisset dv^pcbnoii xai xoli aXXoiS ZgjoiS re xai cpxnoiS, humani generis nunc videtur esse oblitus* Verum licet medicis de re medica loquentibus homines animalibus adnumerare : den thierischen und vegetabilischen Korpern, xai ipvdifiat» Timæus iu L, V, Pl. : ipvtiifiai piXxoa - cpvrolg * xal yag ita%vat xal %aXat,ai xal iQVtiSfiai ix Tckeovs^lag xal axodplag Jtsgl aXXijXa zwv zolovzuv yi~ yvezca sp&zixcov, av iitufziyfiq adzgav re q)ogag xal IvLavztiv agag adzgovopta xaXzlzai. %xi roivvv xal ftvdiai itadai xal olg [lavuxij htidrazel zavza 69 l6zlv rj negl fteovg ze xal dv^gtbnovg jcgog t&XXiqXovg C drfS Spodos • itax y V SpodoS XiovqoStjS. Hesych. ipvdiftrf. vo 6oS riS æpoS iitiyevopivT} toiS cpvtotS xa i xapnoiS. Pro yi~ yverai pluralem numerum exhibet Stobæus, quem numerum Fischerus et Wolfius reposuerunt. Frustra. Naturæ phænomena quoniam verbis impersonalibus exprimi atque describi solent, substantiva etiam, quæ cum his cohærent, ut infinitivi, quibus deest subiectum certum, tractantur. Vide Astii annot. ad Flat» Polit» 400. Adde Matth. Gramm. plen. $. 303- 603* ojv ire tdnj p.7j xaXetr at. Fuerunt, qui hæc verba delenda censerent; alii eadem coniecturis teutarunt» Primus Astios monuit, meteorologiam et astrologiam veteribus astronomiam appellatam, neque meteorologiam antiquitus ab astronomia disiunctam fuisse» Id factum ideo, quod astrologorum non solum erat, sidera observare, sed etiam tempestatis mutationes, quæ siderum indicari solent vel ortu vel obitu, prædicere. Quod autem, Stallbaumius ait, Eryxijnachus hanc defiuitionem astronomiæ addit, atque mox etiam defiuitionem pavrixi}S\ id nemo inepte aut temere fieri arbitrabitur, qui reputaverit, hominem sophistarum artibus assuefactum ridicule captare inanem quandam doctrinæ speciem atque umbram. Aliter nobis videtur de his verbis iudicandum esse. Solebat vulgo astronomia definiri ita, ut imdri/prf adrpu>v re {popoiv xal iviavtcov copcov vocetur. Hanc definitionem veram esse Eryximachus negat, astronomiam inidtTjfirjy ip GJtixoJV itepl adrpav re q>opaS xal ivi avt air copaS esse contendens. iri roivvv xal Svdiai TCadai . Hæc est xneliornm codd. lectio, quorum iu numero primus est Clarkianus. Probatur ea lectio fiekkero, Astio, Stallbaumio. Alii habent xal al SvdLai aitadai ; minus apte, ut videtur» Non enim ita de sacrificiis loquitur Eryximachus, ut singula quæque sacrificia significet intelligcnda esse, sed in universum sacrificiorum mentionem facit Convertenda verba sunt : Ferner auch alie Arten von Opfern und das, woriiber die Mantik gesetzt ist. Memorabilis hic locus est, quo veterum de religione iudicium continetur. Dupliciter cum diis agi Græci censuerunt, eorumque numina aut sacrificiis adhibitis placare studuerunt propter vitæ anteactæ scelus, aut pavtixg usi sunt, cuius auxilio de deorum voluntate certiores fierent, futurainque viam ad eandem dirigerent» Vide Wachsmuthium, qui nostrum locum laudavit ia libro; Helleniiche Al** xoivavta ov xepl «AAo xi lotiv tj xeqI "Egcrtog tpvXaxyv te y.cd TaOiv. tcccGcc yciQ ij aGtfiua tpiktZ ylyvEGfrai, tuv fiTj tls toj xoGpla ”Equti ittQltfiTcu (irjdh ripa tcrtliumslunde II. T. II. 222. In sequentibus xavxa non solum ad verba pertinet ols pavxixi } iitidxaxel, sed cliam ad Svdiai itadat. Recte igitur Schleiermacherus in conversione: denn dies insgesammt ist die Gemeinschaft der Gotter und Mcnschen unter einonder. Ceterum ut melius intelligas, verba X avxa 6* idxlv i } nepl $eov* xe xal dvSpcJnovS npoS dXXTfXovS xoi VGQvtac immerito a Schiitzio in suspicionem vocari : Eryximachi mens hæc est: Ferner sind pun auch alie Opferungen und das, wortiber die Mantik gesetzt ist dies zosatmnen aber ist nach der gewohnlichen Meinung fiir' den vrecbselseitigen Verkehr zwischen Gottern und Menschen cigentlich nichts anderes, ais die Bewahrung und Htilung des Eros, Epi*Epa>xoS tpvXaxrjy xe xal tadiY. "EpcjS hoc loco generaliter positum significat et malos et bonos affectus- Pluralem numerum paullo infra liabes 188. C. fin. a 61 } nposHxaxxai xfi /tavxixp ini Cxoniiv x ovi " EpcoxaS xal larpeveiv. Adde p, 188. D. ubi 6 naS *EpG>$ legitur. nuda ydp 1 } adi fi eia. Nihil in his verbis comparet lectionis varietatis. Mallem tamen abesset articulus, ut de impietate in universum, non de impietate in certis quibusdam actionibus Eryximachus loqueretur, cfr, p* 188 . D, fidXXov 61 nddav 6v ra/nv fyei x. x. X. Paullo infra nadccv ij/itY eVdaipoviaY. Restat, ut de cpiXeiv verbi potestate dicamus, qtfam vulgo non satis accurate interpretantur docti homines. Annotant enim, Græcorum (piXetY atque Latinorum amare haud raro rebus actionibusque ita apponi, ut quibus esse fierive solere res actionesque indicentur. Merito autem quæritur, quid differat hic qnXeiv verbi significatus ab aoristorum temporum usu, de quo 142« diximus, et quibus itidem solere aliquid fieri significatur. cfr. Eugelliardtus ad Piat. Menex. 240. ed., Stallbaumius ad Plat, de rep. VIII, 650. B., ed. 183. Matth. Gramm. plen. J. 602. 3 > 954. Aoristum poni adhærente notione s oIere verbi, ubi de actionibus sermo ait, quæ iam sæpius factæ sint, satis notum. $iXeIy contra adhiberi solet de rebus, quæ non tam factæ sunt iam sæpius, sed quibus vim quandam inesso indicatur, qua necessario fiant. Et quoniam quæ necessario fiunt, sæpias iam facta esso possunt, multis in locis perindo est, utrnm aoristicum tempus, an tpiXeiY cum præsentis temporia infinitivo coniunctum posueris» Sic nostro loco, quoniam pestis Atticam terram sæpius invasit, Eryximachus etiam dicere poterat: ol xe ydp Xotjiol iyi rOYXO ix T(k)Y TOIOVXCDV x.r. A, Adhibito 9»iÆiV verbo hæc eius voluntas est: Nam pestis ea natura est, nt quæ facillime ex hie zs tevrov xal TCQEBpEvy Iv Ttavr l fpy», «Ala rov eteqov, xal 7tEQi yoviag xal t,avtag xal xtTtltvzrjxbtag xal xeqI foovg. a 6 tj TtQogxiraxtai zy (uxvuxrj inuSxontlv zovg exoriri possit et qaæ seqq. Conferri potest cum hoc <ptXeir verbi usus iStXeiv et fiovXedSat verborum in rebus inanimatis ; sic v. c. legitur in Piat. Phæd. p.74. D. ovxovv opoXoyovpEv, oxar x iS xi idcjy ivroijdy, oxt fiovXexai plv xovxo, o vvr iydo opcj, elvai olov dAAo xi XGQV OVXQDY, Mei 8h XCtl OV dvvaxai xoiovxor elvai x. x. A., quo loco non dubium est, quin eadem rerum natura, quam cum instincta animalium comparari licet, tangatur, ad quam etiam cpiXeiv verbum referendum est. iav fiif x iS seqq. Notabis hic usum Græcorum in collocanda negatione a nostro discedentem. Nos enim, cum non ipsam sententiam negamus, sed partem aliquam sententiæ, curam agimus diligentissime, ne negationi» particulam collocemus ita, ut cum verbo possit coniungi, recte facientes, ut opinor. Sic nostro loco non x 6 x a P^ £ ^ at negatur, sed asseritur aliquis X a P^ m c>ed$ai quidem, at non ta xod/iioo sed fc3 hxepa "Epcoxi. Id nos sic exprimimus: Wenn Iemand nicht dem gesitteten Eros folgt, sondern dem andern. Contra Græci ita amant negandi particulam cum coniunctiouibus ei, iav, oitGDS aliis, arte coniungere, nt perspicuitatis illa lego neglecta breves certe voculas, ante illam ponendas, post eam reiiciant. Quod in pronomine indef. xis maxime fit. cfr. Crat. 453* C. ei jirj xi xaXaS ixe&q dictum pro et n firj xoXgjS Xenoph. Hell. VI. 4. % ei pij xiS iaorj avtovopovS xaS noXeiS elvai. Non negatur ibi ro id v riva, sed affirmatur xo prj iav. Pariter ante xal Tbucjrd. VI, 60. collocat: hceidev avxov cuf XPV el jxjj xal 6e6paxev x.x.X. pro ei xal prj didpaxer. Quin etiam ante ipsam coniunctionem ib. VI. 18. xov yap xpovxovxa ov jiovoY iitiovxa xis ayvvexai, a?iAd xal prj oitaS iiteidi itpo xazahafifidvei. Riickert. d XXa xov Zxepov. Vulgo aAXct nepl xov ixepor, quod ferri potest nullo modo. Illud in Vindob. 2. et apud Stobænm reperitur Ecl. phys. 24. Memorabile exemplum, quo probatur, interdum falsum esse, quod codd. fere omnium consensu exhibetur. d 6 r) 7tpo Sxlxaxrai. Schulthessios: Desshalb ist es eben das Amt der Wahrsagekunst. Astius habet: qua in caussa. Schleiermacherus : w o r i n eben der Wahrsagekunst obliegt. Care * scribendum censeas, quod olim mihi in mentem venit: d dij icpoSxhaxxai xy pavxixy inidxoiceiv xal xovS *Ep coxas ia rpevei >o. d enim est: in welcher Beziehung s. und in dieser Beziehung liegt es der Mantik ob, die Neigungen zu betrachten und Heilung anzuwenden. xal idxtv av i ) fiiavxixj}* Spectat av 'ad 188. C, xavxct o idxlv ?} Titpl $eovS te xal dvSpooTtovS izpoi aAXyXovS xoi varia. Definitur autem 7 f yarZixrj nane ita, ut dicatur conci10 $ Ega zag xal largtvuv, xal %6nv ccv f\ (mvzzxrj tpMag I) ftttZv xal dv&gnxav 8t](uovgyog za htiGzuGfrai za xazu av&ga>7tovg igaztxa, o6u ztivu ngog depiv xal a<Stjleiav. orto xokXrjv xal (isydX rjv, fiaMov 81 naGciv 8vvu(uv %vM.rjf}8tiv (itv 6 xag "Egcog, 6 81 sr egi tcc «ya&d atra <Saq>go<3vvr]g xal Sixai oGvvqg caiozeAovptvos xal xag xal itagd. &solg, ovzog zrjv (liyiazrjv 6vva[uv iysi xal xaOocv ‘tjixiv tvSaifiovlav itagadxeva&i, xal «AA>]Aotg Sirvafilvovg ojuXelv xal (pllovg uvai xal zoZg xgelzzoGiv ijfiuv &eoZg. "iGag E utv ovv xal lya zov * 'Egaza txaivcov xoXXce naga-kdxa, ov (itvzot, kxav yf liatrix esse amicitiæ inter deo* et homines eo» qaod sciat, quid ad procreandam et pietatem et impietatem habeant in homines Krotes potestatis. Auctor definitionum 4l4. B. habet: parXIX}], iltltiTljuTJ $EG)ptjTtxf/ tOV OVTOS XOtl ptXXoYTOS Zgjgj $V7]tgo. Yerior hæc definitio illa, quam Eryximachus profert, quæ ad duplicis Erotis naturam hominibus inhabitantem comparata est. ovtu 7 Co\\t}y xal peyaAljn' seqq. Convertit Schleierxnachcrus : So vielfache and grosse oder vielmehr alie Kraft besitzt Eros iiberhaupt... Errat iisdem pæne verbis usus Schulthessius» Ovtgj seiungendum est a verbis insequentibus et ad totam enuntiationem referendum : Hac ratione multam habet magna m q u e potestatem Eros» vide ad p* 58. Sequentia verba ZvXXrjfidrjV p\v 6 7taS "EpuS clare docent, Eryximachum, quoad eius fieri posset, se accommodare Phædri proposito voluisse: iyxco pia&iv " Epcata . Idem Pausaniam fecisse annotavimus ad p» 180» akX (X tt i^sXuiov, Oov £q~ E. htaivnv ptv ovv dei tcolvx aS SeovS. xal aXXrjXot^ dvvapikvovS opiXeir, vid, adp.4l., ubi dvvaplvovS pro SvvatiScti rjpaS dictum esse censuimus. Igitur participii accusativam accomdatum censeas ad ?}pdS pronomen, quod ad opiXeiv supplendam est. Non assentimur autem Buckerto, qui xai ante tolS xpeitto6iv rfpeov SeoiS expungendum putat. Cohærent inter se xal aXXrjXoiS xal xoiS xpeitrodtY tjjic&v SeolS, atque ea cohærentia horam verborum ut, emineret magis, dwapevovS a Platone scriptam est, non 6vvapkvoit. xal iyco. Ut Pausanias, ita fortasse etiam ego multa intacta relinquo. Tempore præsente Eryximachus ntitnr, ut ad auditorum sententias oratio comparata sit magis, qui forte censeant, oxi noXXa itapaXeixet ’Epv%ipaxoS, De insequendum verborum explicatione liteidq xal rjjs Xvyyos xatavCai audias Fiyov, c S 'AgiGtocpctVES, avaxXr]Q<3(Sai' Jj ll stas alias iv va %xns lyxaftid&iv rov 8eov, lyxa/iltt&, Insidr/ xal rtjs Ivyyos ninavaca. jExfcfaftEi/ov ovv £q»] shniv rov 'AQiGToyttvt] on 180 Kal {iaX htu.v6u.to, oi5 fihvtot scyfo ys rov straQ/iov stQOSEvtx&rjvai avry, agts fie &avfia£uv, el r 6 xo<S[uov rov amfiaxos htfovfiil rotovrcov s^ocpav xal yuyycch6[iuv, olov xal 6 straQfios ItSti. stavv yay ev9vs istavGato, htEtZSrj avra rov strayfiov stgosrjvEyxa. Kal rov 'Eqv^iiuxov, r £l 'ya&E, cpavat, 'JyiGzocpuvEg, oya tl stottlg ; yElarostouis (isllav liytiv, xal tpvlaxa (te rov loyov avayxatfivs yiyvEG&ai rov esavrov, scherum: Particula xal a Stephano ciici non debebat . Nam Eryximachus ostendit, partes disserendi iam Aristophani susciiendas esse non modo propter ordinis rationem, sed etiam propter ea, quod singultibus non impediretur, quibus sedatis promisisset se verba esse 'de Amore facturum . Prorsus eodem modo dicitur paullo infra olov xal 6 7trappoS idrtv, ubi xai addito indicatur manifesto, non solum sternutationem hic tangi, sed cetera etiam, quæ Eryximachus præscripsit, remedia singultus, ov fisvtoi itpiv ys itpof ev ex$V v ai ccvtji i. Dixerat Eryximachus. E. tl d’ apa itavv Itiyvpd idnv, dvaXaftdv n toiovrov, oVfp xivijoaiS av rijv f)iva, nrdpe. Vides igitur, cur articulum Aristophanes adhibuerit rov ittapfiov . h. e. sternutationem eatn, quam præcepisti. (3sre pe £ avfidd,szv . Hæc est lectio codd, omnium. Bekkeros, Astius, alii, ia textum receperunt «stf lp\ SccvftaZetv ea opinor de caussa, quod præcipi solet, particulas non pati iuxta se positam encliticara formam pronominum. Huius regulæ rationem quoniam neque nos perspicimus, neque ab aliis satia explicatam reperimos, codicum auctoritati, quam mutandi libidini obedire maluimus. Sententiam quod attinet, Stallbaoinias ad h.l. ridet, inquit, quæ Eryximachus disputavit supra 187. D. et E, Audi Riickerti annotat, ad h. 1,: habet etiam Eryximachus, quod respondeat, non r 6 xod fiiov illud appetere, verum r d axo 6fiov hac ratione expellendum esse. Id non facit respondentem Eryximachum, ne urbanitatem violaret i lectori reliquit inveniendum, erant que inventuri f qui mores hominis nossent, facillime, nec potest latere attentum lectorem, qui totum hoc episodium de Aristophanis singultu quorsum spectet, secum reputaverit » Vide Comment. de Sympos. Platonis, ijtstdq avrdi . Ia aliquot 10 iav n yeXoiov tixys, ll,ov Ooi Iv tlffrjvy Xlytiv. Kal tov ’ AQiOtoipavr] ytXcKSavta tlntiv, Ev Xiyug, a ’Egv£l(ia%£, v-al fiot, t6ta aggr/tu tu fifnjfiLva. aXXa fir/ fis tpvXatts' tog fy 0 * (pofiovfiat ntgl twv fisXXovtav QjjftijOttSfrcu, ov n, fiij ysXoZa sYxa, tovto fisv yag av xigdos tfij xal tijg r/fistsgag MovOrjs truxagiov, clXXa fir/ xatayiXuGui. BaXav y£, giavai, a ’Agi<Sto<pacodd. avnj repentur, quæ lectio 'eorum sedulitati debetur, qui pronomen ad trjv Xvyya referendum censuerunt, Riickertus ad h. 1.: Non habet, iuquit, neutrum hoc, ad quod reteratur. Nolim avtdj neutrum putare. Quamquam enim Eryximachus r ijS A vyyoS nomine usus est, tamen hoc loco quasi tov Xvy/iov dixisset, pOSUit CtVTGJ. iav ti yiXoiov etayS, Sensus est: Vide v, quid agas. Rides sententiam meam, qui ijiso nunc dicturus es, meque custodem esse iubes orationis tuæ, ai quid ridiculum forte proferas, cum tamen liceret tibi securo tutoque orationem habere. i£,ov 601 iv elprfvy Xiysiv Grammatici in i&ov, 6iov, aliis participiis nominativam absolutam agnoscant. Hæc participia, quoquo modo explicaveris, nam certa explicandi ratio non reperietur in dicendi formis, quæ quotidiano usu loquendi quasi sancitæ cum linguæ legibus minus conveniunt, recte cum nostratium formulis comparantur: vorausgesetzt, dass; angenommen, dass. ov ti, ilt} yeXoia efarm. Stalibanmius ad h. 1. rectissime: Hoc ov 1 1, inquit, connectas cum cpofiov fiat. Nam sententia hæc est : Noli me custodire: nam ego vereor de iis, quæ nunc dicturus sum, non quidem, ne ridicula proferam hoc enim lucrum foret et comicæ Musæ nostræ consentaneum, sed ne deridenda. Revocandum est ov Ti aXXa ad notissimam formulam loqudbdi ov Xiyco oti aXXa, de qua vide annot. 66. Verba convertenda sunt: Gieb auf mich uur nicht so genau Aclit, dena ich iiirchte mich, liber die gestellte Aufgabe sprechen zu miissen, nicht etwa, dass ich durch meiue Worte Laclien erregto, sondern dass ich Thdrigtes vorbringen konnte, ^ ytXoxa xaray iXa6ra* a Dicitur yeXoia ex mente Aristophanis, qui narrat de aliis, quæ risum moveant, vel omnioo res alienas in partem profert ridiculam. Qua in rp quum nonnihil sit artificii positum, totaquc comici professio in co vertatur, ut moveat risum audientibus, non timet hoc, immo in lucro .ponit, si contigerit. At ‘KaxaykXa6xa qui dicit, sui ingenii fatuitatem prodit, sunt enim deridenda. Est igitur verum discrimen, quod hic a poeta ponitur, in ipsaque fundatum ety- vf g, o Xsi htxpsvfcsaftcu; nXXa TtQogsys tov vovv xcci ovtGf$ Isye dos dcoOcov loyov. iGas (isvtol> av 86 C ffOt, U(pTj(JCO as. Cap. XIV. Kal \Lrp>> iS *Eqv%Iim%s > slittlv tov 'jiQUStoyavrj, SXly yk ity Iv vtp Ikyuv y y Cv re xal JlavGa mologia, at vulgari in usu non observatam, cai xaxaykXadra quidem semper sunt deridenda. C. ivEVorjda tote apa xaxaykXatfxoS c ov. Apol. 28. D. tva pi) iv$a8e pkvco xataykXadxoS icapct vrjvdl xopcovidi. Ibid. S5. B, xa9ykXadxov xrjv noXxv noiovv teS ; ysXolov vero est quodcunque risum movet, sive consilio eius, qui facit dicitve, sive imprudentia. cfr. iufra 199. D. yeXoiov ipcoxijpa i. c. xaxayk Xadxov 213. C. ubi Aristophanes yeXoioS dicitur h. e. dedita opera risum excitans.» Hæc Iliickerti verba sunt optimo de discrimine yeXoiof ct xaxaykXadxo? verborum disserentis. Minus bene V. D. addit: Itaque, et quum minime sit huius loci vocum discrimina explicare, neminem esse puto, quin Prodici in his agnoscat disciplinam, modo sit memor eorum, qnæ de hoc homine discimus e Protag. A., 341. A., Crat. 384. B., Euthyd. 277. E», Lacii, 197. B.Vide Conuncnt. de Piat. Symposio. fiaXcov y e oZei kxcp e v~ B,e6%ai; Suidas ed. Kiist. ftaXcov tpEvgsdSai oZei ; itpoS tovS xctxov xi 8pa davtaS xol\ olopkvovS lx(psvyetv. IIoc proverbium e rc militari petitum est, uh! aliquis misso in hostes telo tela hostilia vitaturus recedit. Riickertus proverbium hoc modo reddendam censet: Ia, nachdem du abgcschloss en, denkst du davou zu kommen. av 8 6 B,xi po t. Si videbi0 tur h. e. si rationem reddideris, qnæ' satis mihi et sufficiens esse videbitur. xal /u}r >elxeiv tov 9 Api6r o cp dvtj. Aristophanem intelligi comicum poetam, comoediarum lepidissimarum auctorem, extra dubitationem positum est. Eius oratione recreabuntur, qui Pausaniæ Eryximachique orationes legerint. Nam et a dictionis elegantia pulcherrima est, et ad rem si respicis, tanta referta venustato, ut dubitari nequeat, quin multam studii in ea conscribenda Plato consumserit. Orditor autem Aristophanes a prædicanda Erotis laude, cuius naturam non cognoscere possit, nisi qui prius in hnmauam naturam inqnisiverit atque in 7ta $i}f.ictTa eius. Aliam, atque nunc sit, olim fuisse narrat, quatenus quidem non duplex fuerit, sed triplex antiquissimis temporibus genus humanum *Av8p6ywov enim, cuius non nisi nomen reliquam sit idque ia igaominia IIAATSINOE vias tlnirriv. i/iol yag 8oxov6lv av&Qcoitoi it avraitatSt rtjv rov ’ 'Eqozos Svvafuv ovx ijO&fjti&ai., litti cdoftav 6 positam, tertiam genas exstitisse viribas pollens, felicissima integritate gaudens atque tanto animorum superbia præditum, ut ipsos deos aggrederetur. Iovcra autem ceterosque deos dia hæsisse inopes consilii, neque, quomodo eius superbiam infringerent, habuisse. Tandem lori in mentem venisse Androgyni dissectionem, qua eftecta Androgynum periisse, neque remansisse nisi segmenta hominum, quæ amissæ integritatis desiderio vehementissimo agerentur. Huic desiderio AMOREM nomen, eiusque tantam vim esse, ut, ubi partem suam pars repererit, ab eodem nunquam discedat. Igitur summorum bonorum hominibus auctorem Erotem esse, ntpote qui ad pristinæ integritatis felicitatem homines perducat. xal /i 7} y 9 co ’Epv Zlfiaxe* Male ad h. i. Ruckertus : Videntur, inquit, ad Eryximachi verba respicere xal prjv particulæ, ut oppositionem contineant . Quum enim spem faciat Eryximachus, fore, ut dimittat Aristophanem, hic tale quid videtur dicere : Cupio equidem me dimitti, sed tamen vereor ut fiat, sam enim aliam viam a vestra diversam ingressuras* cfr. Menex. 234. cap. 2. init, xal prjv, co IMevIUeve, TtohXaxv xivSvvevei X. t. A., quem locum laudo, ut lectores tutius de Ruckerti explicatione 7tal pijv vocularum iudicent. Ut nostro loco, ita ia Menexeno xal pjjv nihil nisi gravem affirmationem exprimit. Astios habet: ac nimirum, quod nullo modo probari potest. Unice rectam particularum interpretationem Schleiermacherus exhibet in conversione: Allerdings. KaL expletivum est; vide annot. 6. et 38, elrtitTjv. Bekkerns, quem secutus est Astius, eliterov edidit. Stallbaamius cum audaciam eorum non probaret, qui secandam personam dualem nunquam a tertia diversam fuisse docerent (Elmsl. ad Arist. Acharn. v. 773» ad Eurip. Med. v. 104 1., Monk. ad Eur. Alcest. v. 282. ), hrc certum esse annotat: apud sciW ptores veteris dialecti Atticæ secundam personam sæpenumero in ttjv terminari. Schæferas, quem laudat Stallbaamius ad Schol. Apoll. Rh. annotat: prisca græcitas dualpm certe activi in his temporibus videtor bifariam flexiss e etoy, et ov et kxr\Y, itrjy, sed posteriorum usus temporum, grammatica subtilius an argutius exculta, terminationem in oy assignasse secundæ personæ, in tjv tertiæ. Secundæ personæ in Ttjv terminatio sæpius reperitur apud Platonem, exempla collegit Stallbaamius ad h. 1. cfr. præterea Duttm. Oraram, plen. Vol* II, 417. Matth. Gramm. T.I. $. 195. n. 1. 347. itavt anadt ovx y 6$ijat. Negat Aristophanes, Erotis vim hominibus satis notam esse, atque aperte indicat, prorsus aliter, atque Phædrus, Pau-i. i (itvol ys (liyiOz av avtov lega xmttGMvaOtti xul (ta )(lovgy xai &v<Ji<x$ av sioiuv (ityiorus, ov% agnig vvv sanias, Eryximachus dixerint, de deo sese dicturam esse. Idem paullo supra disertis verbis expressum est : &AAy yk Tty, in quibus verbis nou urbanitate, ut Hiickerto videtur, sed ironia Attica factum est, ut aAAu verbi austeritas addita 7ty voce mitigaretur? ejn weuig anders. Hac ironia Socrates haud raro usus est, ut summam rem tanquam minutam exilemquc proferret. Exemplo est PJat. Prot. 828. E. vvv itkitttdpat, 7tfo/v (Spixpov ri jnoi ijixoSaoy, d 8ijAov, oti tlpooxayopas fiqtSkoS I7cex8i8d£,et f iiteidr} xai td noXAa xavxa i%E$ida%Ev, ipol ydp 6 oxov div ctv-. SpooTtoi. Hæc est codd. lectio plurimorum, Wolfius e tribus ol dv^pcJ7COi in textum recepit, ©e gerere in universum hic ar poortoi dictum putari sententiæ ratio non patitur, neque vero cum contemtu homines commemorantur h, 1. Nihil igitur esse vides, quo possis articuli defectum explicare. Fortasse scribendum est dv^pco7toi eodem modo, ut avSpcDTCoi nunc haud raro apud Platonem reperitur. cfr, Symp. p, 206. A. ooS ovSkv ye aXAo i6x\v f ov ipdUtitv avSpcojcoi, ad quæ verba Stallbaumius annotat; Non opns articulo, cuius omissio admodum usitata est in eiasmodi vocabulis, qualia sunt avjjp, adeAtpos, yvvrj, yij, aliis, quum de genere posita sunt. Vigiuti codd. articulum addunt. Fortasse et 1». 1., quoniam degenero humano verba non putamus accipi posse, av$p<*)itoi scri bendum est. De formæ huius veritate vide Apollonium iu Bekkeri Anecd» gr. II. 495. 24. apeivov ovv. itapa8k%a6$ot.i dtoptxrjv peraSEtiiv xov J eis xo a, xal gjS' 6 avijp dvrjp y o «y* $pGD7TOS aV$pG)7COS 9 OVXCJS XO ixepov Sdxspov idxiv. ixel altiSavd fiev ol ys. Aptissimus hic locus, ad quem de ItieI vocis natura et potestate, quid videatur, dicamus. Satis notum est, atque exemplis ubivis obviis probatur, etCel nou solum consequentiæ, verum etiam caussæ notionem habere. Eius notionis origo est liteita vox, quæ loquendi usu, ut fit, iu breviorem formam mutata ita adhiberi solet, ut temporis notio cum consequentiæ caussacve notioue commutetur. Iu vernaculo sermone eodem modo e temporalibus daun et wann factum est caussale d e n n, et coqditionalo nv e u n . Sic cap. XIII, initio ijtsl XOLl 7} TGJV GOpcZv XOV iviavxov 6v6ta6iS jtE6tij idxiv dpfporkpcov xovtoav x, x. A,, quo loco eadem ixei vocis potestas est, atque iitEixa . Eryximachus nimirum cum dixisset, in arte musica et in medica duplicem Erotem reperiri, ita pergit : Hernach ist auch die Yerknupfung der Iahreszeiten voli von diesca beiden. Non repugnabimus autem si quis verterit; Denu auch die Verkniipfung cet., quoniam in omnibus artibus et rebus duplicem Erotem reperiri dictam erat, quibus verbis procedentibus efficitur, ut quod postea sequi dicatur, idem illius 152 HAA TS&N02 tovtcov ovdtv ylyveua itsgl avtov, Siov itavtav (laAidta D ylyvs<S&ai. €<fn yug &Eav tfnlav^ganotatos, Ixlxovgog te uv tav avftganmv xal largos tovttov, av la&ivtcov (isylOTTj av Ev6cu[iovla rei av^gamla ytvEi eitj. lyto ovv xugaOouai vytlv ElsrjytjOaO&ai tyv 8vvay.iv avtov, v(itls 8s rav aXkav 8i8d<SxaXoi ttiEC&E. 8eI Se itgatov vyag fia&elv tffP dv&gazivjjv qwOiv xal ta xa~ ftrjyazu avTjjg. dicti veritatem, ut caussam veritatis, comprobet, cfr. Apol. Socr. 26. D. jua At, c5 av8peS 6ixa6ta \, inel rov p\v t/Xior XiSov (prj6\v etvai, r i}v 8\ d£A rjvrjv yifv. In Alcib. II. 143. C. ixeidr) ovtoa 6ot 8oxti 6<po 8pa Seirov Elrai ro jtpaypa, Ssre x, r. A., imi pro litEi8r\ scribendum est; scribæ enim inei vocis significatum non percipientes 6jj addidisse videntor. Battm. ad h. 1. bteiSij 86 scribendum censuit» Dubito, num recte. Adde Prot. 334. B. ei 6 f i$6\oiS hti xovS mopSovS xal tovff viovS TcXtavaS InifiaKkeiv (sc. TTjY 'H07tp0V) TtOVXCL dnoXA v6iv iitel xal r d iXaioy roiS plv <pvxoiS anadiv Itixi ituyxccKOV x. r. A. Adde. C. d St rfjs OvpccriaS rtpdSxov f-tlv ov pexexovdtfS StjA-eoS, aAA* dfifieroS fiovov xat idnv ovxoS 6 rcor TtalScov " EpcoS in e ix a izpetifivxipaS, vfipEGDS dpolpov, quo loco iittira consequentiæ notionem habere videtor. Dieser aber gehort zur Urania, welche zuvorderst nicht Theil hat am Weiblichen, sondern bloss am Manolichen welche folglich die Æltere und ohne Uebermuth ist. Antiquissimis eoim temporibus illis masculum genas exstitit tantummodo, non item femininam» Adde 180. A. S! r\v xdWiov ov povov JlaxpoxXov aA\’ apa xal xoay rjpcdcjv dnavXGtv, xal iri ayivEiof, ineixa vecotEpoS Ttohv, <2s (p7]6iv n OpiipoS. Ad nostram locum nt revertamur, litei temporalem potestatem habet, quo simul effectum est, at sequentes infinitivi e præcedente finito verbo 8oxov6iv exaptarenrentor. Sensus est: Denn mir scheint, dass die Menschen durchaus des Eros Bedeotung nicht verstanden haben, hernach, dass sie, wenn sie dieselbe verstanden hatten die grossten Heiligthiimer erbaut haben wiirden... Simillimus nostro loco est Xenophontis, quem Stallbaumias laudat, Hell. VII. 1. 38» 7 tpoS dfe rovroiS xal ro rcor XPV~ lid.XGov7t\i}$oS dXaZoveiar avxcp doxEiv slyai iqnj, in si xal rijy vfivovpbrqv av xpv6rjr itXdxavov ovx Ixavrjv elrai rkxnyt tfxtccv napix^y* fitiy t6r av avrov lepa. Wolfius ad h. 1. annotat: Schoo aus diesen Worten hatten manche Sammler von Mythologien lernen konnen, dass Amor keine Gottheit war, die der Volksglaube zu cincm Gegenstaud der eingefiilirten Religion gemacht, son- 'H yuQ xaXai yficov cpvOig ov% avtrj rjv Sjiteg vvv, dXX’ dXXoia. xqiBtov [ilv yuQ rgla fjV ta yevrj ta. TtZv dv&QUXMV, OVI «S**0 vvv 8vo, u$Qtv xal frijlv, ctXXa xcd tqItov xgogijv xoivov ov d[icpottQow tovtarv, E ov vvv ovofia Xoatov, avto 81 ^tpavuStai. dvdgoyvvov yciQ tv tore [ilv ryv xal sidog [xal Svo[ia ], autpotegav xoivov, tov te ccQQevog xal frqXeog, vvv 8’ ovx Sotiv aXX’ y iv oveidei ovo[ia xeljxtvov. exeircc ilern mehr ein Abstractam, das den Dichtern seinen Platz im 01} rap zu danken hatte. Ceteram xaxadxev adai aoristicum tempus positam est sequente itottlv imperfecti infinitivo, at actio præteriens, qualis est templorum ædificatio, a sacrorum ferendorum consuetudine discerneretur. Vide Engelhardtum ad Meocx. pag. 234. c. 2. xal yap tacpf/S xaXrjS xe xal fieyaXonpeitovS rvy^ayn, xal iav rtivrjS xiS uiv xeJLevxrfdp, xal iitaivov av itvxe, xal idv <pav\oS j} x. x. A. ovx vSrtsp' vid. ad 179. E. annotat. Oratio plenior foret «AA* ovx av litoiow, usitep vvv, o xi xovrarv ovSlv yly vexat. Nvv autem Tocula non solum de præænte tempore intelligenda est, sed etiam de veritate rei. De verbis insequentibus 6 eov 7 tavTGDV paXidxa yiyvedSai, vid. ad 131. i%ov doi iv elpyvy A kyeiv. litlxov poS x £ &v. Addito elvat verbi participio epitheti veritas indicatur, ut convertenda verba sint: denn er ist unter den Gdttern des menschenfreundlichste and der walirhaftige llclfer der Menschen and Arzt der Uebel, deren Heilung dem Menschengeschlechte zur grossten Gliickseligkeit gereichen miisste. vjjieiS 61 xoHvdXXcDV 8i- ' 8a6xaXoi i&edSe, Hæc verba vario modo explicari possunt. Fortasse Aristophanes vulta ad serenitatem composito, tanquam summæ veritatis rem probaturas satis festive, ut comicum decet, doctoris formam imitatus Vobis, inquit, ego, vos ceteris præceptores eritis. ovx avxrj rjv, rjitep vvv. Bekkerus, quem secuti sunt Astius et Reyudersius ex Euscbii Præpar. Evang. XII. 585. C. i) avxrj in textum recepit. Fiemus habet: neque enim, qualis nunc est, olim erat, sed longe diversa. Nihil mutandum est. Verba proprie audiunt generis assimilatione omissa: 7} ydp Ttakai rjpcov cpvdiS ov tovto ijv, Zizep vvv, aAA* aAA owv xt. Sed minus adamatum hoc dicendi genus fuit Græcis; quamquam enira rectius censeri potest, atque exprimendæ sententiæ convenientius, tamen minus elegans est atque durius. Hinc factum, ut generis assimilatione adhibita scriberetur ovx avtrj tjxEp . Diximus de hoc genere dicendi 139. «Aov rjv hiouSt ov tov &v9q<6xov to slSog, GtQoyyvA ov, vojtov y.al kXevqus xvxXa %ov. %HQas Si xtrtaQas tljE, xui Gxibi tu %6u tuis X e Q^' *«* Xqosuzu Svo avdpoyvvovydp e v r ote y\v rjv xal eido S [xal ovo/ia.] Ficinus Tcrba convertit: Androgynum quippe tunc erat et specie et nomine, ex maris et feminæ sexu commixtum. Eum secutus est in conversione Schultliessius: Deuu dazumal war das Mannweib wirklich wie im Namen, so in der Gestalt vorhatiden. Stallbaumius od h. 1. deest, inquit, ev in multis codicibus, itidem apud Stobæum ct Eusebium. Quod vide, ne omittendum sit. Riickertus %v verbo servato verba convertit : Androgynum enim tunc unum erat non minus genus quam nomen, ex utroque conflatum, virili et muliebri ; nunc non est nisi nomen opprobrii caussa inditum, Displicet hæc conversio eo nomine, quod repetitionem iuutilem continet præcedentium verborum : crAAoc xal rpixov (sc. yivoS) itposijv xoivov « 7 / 90 xipCDv rovx&v x. t. A. Porro caussam frustra quæsiveris, qui fiat, ut commemorato in prueee-» dentibus yevo$ verbo nunc elSoS idem significet atque yivoS. Postremo male se habet: Tore h. e. tum temporis unum fuisse et genus et nomen avdpoyvvov, quasi non et Platonis ætate unum nomen avdpoyvvov fuisset. Ev voce deleta sententia hæc est verborum: Mannweib war damals in Beziehung auf Gestalt uud Numen aus beiden, dem MannJichen. u. Weiblicheu ausatnmen gesetat. Sed rursnm quæras, nuin Aristophanis ætate Androgyni nomen ex ntriusqne generis nomine non compositum fuerit? Si qnid video, ineptum scioli additamentum est xal ovo/ia, quod præcedentibus verbis ov vvv ovofia A ontov nullo modo explicari potest. Deleto eo optime huius loci verba se habent. Aristophanis mens hæc est : sed et tertium genus insuper erat utriosque generis et masculi et feminini particeps, cuius nunc nomen superstes, ipsum t periit* Videlicet androgynum (ut nunc nomen, ita) tum temporis nnum erat etiam eldoS utriusque particeps generis, masculi femineiqne. v v v d’ ovx tdxiv aAA* rj i v 6 v eide t ovo y a xeiy evov. Ietzidagegen istes (das Androgynum) niclits auderes, ais ein schimpflicher Name. Scripsi aAA pro vulgato aAA*. * Vide Engelliardtum ad Piat, Apol. Similiter scribendum est LEONZIO (si veda). A. trAA*, 7/, xo Xeyoyevov, xaxomv hopxijS rfxo pev xal vdxepovjiEV \ Non ubivis autem scribendum <*A A ?/ esse, Phædonis Jocus docet 81. B. goSte yt/dlv dAXo doxelv BLVCLi aAijSlZ aAA* ij xo dcojiaX oeideis x. t. A,, ad quem locum Stallbaumius rectissime: Orta est,' inquit, hæc locutio ex coniunctione duarum loqnendx formularum, quarum altera oppositionem altera comparationem indicat. Hcrmannus disiungendas esso has particulas iocet atque 7J cum altero 7/, quod in me mbro orationis supplendo comparcat, In' av%ivi xvxXoteqcT, ouoicc itavty xscpceXrjv 8 ' In 190 aiKpoxiaous rovg ngoganoig ivavxloig nEx/ihoig [ilav, xai coxa xlxxaQa, y.al alSola 8vo, xal talla navxa ug iungen xal talla navxa ug iungendura. Nimiram expletiorem orationem esse, ut v. c. nostram locum ad Hermanni præceptum exornemus: vvy 8 ’ ovx l 6 xiv d\\’ V et v dvelSei oyopa xei/isvov r) ovx ol 8 a iv ct xsixai. Sed falsam esse, Ed. Hænischius ait in annot. ad Amat., hanc explicandi rationem, hinc maxime apparet, quod, si yera esset, nemo sic diceret, nisi qui aut ipse se rem suam parum compertam habere profiteretur, aut id, quod certo sciret et eloqueretur, ita afiirmaret, ut, si non verum id esset, se de suo ipsius indicio desperaturum esse significaret. Pro dXX ?/ interdum 7 tX?}v r/ reperitur, neque rarum Tt\f\v olK X ?/, quibus formulis similes sunt formulæ nostratium ausserals, uls nur, ausser ais nur. De xsiG$at verbi potestate dictum est ad 100. Ut de legibus civitatis, ita de usu loquendi recepto sæpissime apud scriptores reperitur. Ceterum Riickerto non assentimur, ovopa iv ov sidet xsiuevov eodem modo dictum censenti, atque Xafislv iv cpipvy ^Svpiav y Syriam dotis loco accipere. Ut Homerico J SsgUv iv yovvadt xsixai fatura inflexibile significatur, ut iv ftop” popeo xsidSai in Phædon, 69. B. de æternitate vitæ miserrimæ dicitur, sic ovopa iv oveiSst xsipsvov usus recepti constantiam exprimit. dvdpoyvvov . v. Suid. s. r* dvdpoyvvoS et Muson. Fragm. p« 208. ed* Peerlk* Alter habet: 6 xa avdpoS rtoiGov X&l xd ywcnxwv TzaoxGDv. Alter: ol ys dvkxovxat avdpoyvvoi xal yvvaiXG) 8 etS opatiSai ovxe ? 9 onsp s 8 ei (pevysiv iB, anavxoS, si 87 ) roi> dvxi avdpss 7/tiav, Urtsixa. Præcedente irp<atov psv, quod male Ficinus convertit a principio,» htsixa 8 s scriptum exspectaveris. Sexcenties autem iizsixa reperitur omissa 8 i particula, quoniam htsita tantæ gravitatis est, ut ipsum possit, hoc est, non adhibita dfc particula, oppositionis pondus sustinere. Unum e multis exemplum ut laudem, 194. E. legitur! iy<d 81 87 } (iovXopai xtpooxov p\v tlittiv, y XPV M e elrtEtv, IneiXOL shtsiv . In se quentibus Ruckerti annotatione factum est, ut post xo EiduS comma poneremus. Riickertus autem. Me oppositio, inquit, quæ hic adest pristinæ integritatis et insecutæ postea dissectionis admonuit, ut oXov prædicatum esse censerem, quam interpretationem haud scio an commendet etiam vocis locus ante 7/v y quem vix teneret, si cum sldoS esset conuectenda. Dicit igitur hoc: Deinde iutegra erat hominis figura, rotunda, dorsum et latera circa habens (non,* ut nunc, dorsum, latera et pectus.} xEEpaXrfY 8 * plav. Quis non Iani meminerit, Latinorum dei antiquissimi, quem uno capite, facie duplici insignem venerabantur? Erat autem Ianus dito rovtcov &v rig tlxdaniv. litoQtveto 51 6q9ov, agitSQ vvv, oitoztQaOs fiovXq&ilt] ’ xal ditor e xu%v oq(itjGut &siv, iSgittQ ot xvfiiatavrig slg oq&ov tcc Oxalrj itsQitpsQOfisvot xv)3 MJtiutft xvxha, oxuo Tore ov<5t tolg fitXs~ Civ aitEQEid6[iEvoi xa^v Itpiqov to xvxlco o yv da Sia taura pacis dens, nt verba Aristophanis iu Erotem directa et Iano conveniant: l6xi Seoov cpiXotv^pcoTtQTCtTOS, $7tlxOVp6f TE G$V XGOV dvSpdiccdv 7 (ai laxpoS xovxgdy, cor IocSevxcjv psyidrr/ av evSaipovioc rc5 dv^pcjTteiw ykvEi fi?;. Adde 191. D. $6xi 6?} 17/ f dpxalaS q>v6£GDS 0vvaycoyevf, xal inixEipivv 7Xoiijdai 'ev lx Svotv xal latiadSai xrpr tpvtiiv x tjv dvSpGDTtivTjv. Quid, quod ipsum nomen Iani aliquam haberevidetur cum {aivco verbo cohærentiam? Romaui bellorum quam amoris intentiores rixis, CONCORDIÆ AMANTIVM AMANTE AMATO pacem pacisque conditiones videntur substituisse. ijtOpEVEXO OpSor, GjSrXEp rvr. Koti vulgo ante vpSov positum deest in codd. non paucis, Bekkerus vocem in textum recepit, uncis Stallbau» mitis et Dindorfius incluserunt. Ficini conversio hæc est: Incedebat hoc tunc et rectus, ut nunc, in utram vellet partem. Kai vocis tuemluc provinciam suscepit Ruckertus his verbis usus: Duplex incessus pristinorum hominum narratur, erectus, quem nunc etiam habent, eo tantum ab hodierno diversus, quod tum, utram in partem vellent, pariter præcedebant, /z. e, prorsum et retrorsum, alter rotationi quam meatui similior • Sequentia igitur verba hoc modo exhibere voluit : Jtal, dxots xaxv oppyjdEie $Etv, ooSTtEp ol 7wfhCxdvreS x, X. X., nam in eius editione comma post Ttai non comparet. Sensos est: Er ging aber aufrecht, wie jetzt, nach welober Seite hin er wollte, und, wenu der eine oder der andere schneller sich bewegen wollte ete. Vulgo pro opfiJjdeu legitnr opprfCei pro %eiy verbo IXSeiy, Male. <k)S7XEp ol XVfildXGOYXES* Derivatur hoc verbum a xv(bj > quod idem aotiquitus significasse perhibetur, atque XEqjaXij. Igitur primaria xvfit6xdv verbi significatio videtur esse: capite insistere, se præcipitem dare, cfr. Hom. II. 21. 554. XElpOYX lyx^Xvk? x e hclI Ix^veS,, o*l xotra Sivaf ol xotra xaXa fissSpa xvfiidxcor $v$a xcii $vSa. Erat autem apud Græcos saltationis genus, quo qui utebantur, caput deorsum, pedes sursum proiicere solebant, non nisi pedibus solum attacturi. Summa corporis atque inprimis spinæ mobilitate opus erat saltantibus, quare Patroclus Kebriouc, Hectoris auriga, iuterfecto, satis acerbe II. 16* 745. hæc profert <L nbxoi> r\ pdX 9 iXatppoZ dvrjp, fisla xvfhtixd et v. 749. <6$ vvv Iv txeSIgj IB, itctcoov pEta xvptdxd r) fia xal iv TpdedCi xv(h6xqrr/peS iadiv.tqlcc ra ylvr) xal roiavta, on r 6 fitv kqqiv rjv r ov rjXtov B t rjv «QXV V Pxyovov, to Se %rjXv Trjs yijs, to Se aiupoTSQC3V iitzs%ov vfjs OiXrjvrjs, ori xal rj Gelrjvtj a[i<poreQatK yiEzl%u. TtEQirptQrj Se Sr) yv xal avrcc xal rj noQsia avrav Sia zo rotg yovevOiv ofioia elvai. rjv ovv xrjv Tangit fortasse hoc saltandi genos Herodotus 6, 129. 6'btizoxÆiSyS ixiÆvdi oi riva tpanaZav iSevEtxai * iASovtiyS 8h ryS rpaTtE&jS n patra plv in avrijs oopxyoaro Aaxaovtxd &XV~ paria’ pera. 81 a\Aa *Arnxd • to rpirov t ?/ v xecpaArjv ipeidaS ini r rjv rpane%av roidi 6xiXe6i ix «ipovopyde. Schol, ad nostrum locum iusto brevius : xvfiidryp 6 opxydryS xal xvfiidtav to opXsiGSai. eis opSov ra dxiAy n. Ante eiS in plerisque codd,, quatuor exceptis, xai legitur, quæ depravatio textus est manifesta. Omiserunt voculam editt. omnes. Orta ea lectio est e mala intelligentia præcedentium verborum, quæ intellexit, quisquis fuit, qui xai interposuit, hoc modo : ino pevsro 81 opSov (3snep vvv, xal, sc. (inopsvero) ditare tax t) opprjdeie Seiv, ooSnep ol xvftidravrsS ’ xal eis opSov x. r. A. oxtgj tore ovdi. Vulgo legitor rore oxrcJ x. r, A. Transposuit verba, qui putaret, rore ad præcedens onore pertinere. Probari posset vulgatus verborum ordo, si scriptum exstaret: rore rolS uxtgd piÆdiv anepEiSope voi x.t. A. Sed non addito Articulo, ovdiv autem participio adhibito, cur is ordo verbornm unice probandus sit, quem cdd, omnes probarunt, facile iutelligitur. 7/v dk Sia Tavta Tpla Ta yivy xal toiavra. Ad certam quandam philosophiam comicum poetam respexisse, quam- quam a multis annotatum est, tamen ut credamus, animum inducere non possumus. Vulgatum euim hoc erat, et vero etiam nominum terminatione firmatum, TfXiov, solem, virili potestate esse, yyv, tellurem, feminea, qua propter etiam rerum mater vocata est. Fieri igitur facillime potuit, ut philosophia advocata nulla, mera vulgi opinione nixus solis prolem masculum genus vocaret, terræ femineum Aristophanes. Restat ut de Androgyni origine dicamus, quod cur Lunæ prolem dixerit, disertis verbis indicatum est; ori xal ?} dsAyvy dptporipoov perixei. Atque ipso nomioe deXyvyS hæc coniunctio terræ ac solis indicata est. Dorica forma est (?£A avaia, quam convertere possis Glauzerde. Solebant autem veteres novam quandam in huiusmodi rebus opinionem prolaturi, argumentorum loco er ipsa rerum natura petitorum, alias res conquirere, quibus illam probarent, Sic Pausanias, ut duplicem Erotem esse probaret, ad duplicis Aphrodites mentionem confugit, quarum suum utrique Erotem assignaret, n epitpepij 8h 8?) yv. Non gkreisformig,» quod in Astii et S chleier macheri Itfrvv 8 uva xal xijv qcoiiijv, xal xa tpQovrniWK (itycda tl%ov, lnt%dqvfiav de zoig &eolg, xal o kiyu "OfitjQos 3 csqI Ecpiccltov xs xal ”ilrov, jtejh Ixdvav Xeyixai, xo C ds tow ovgavov dvafiaGiv im%UQelv noielv, ag Ixi&iy Gofiivav xoiig tteois. versionibns legimus (adde etiam Schulthessii conversionem 88. ed. Orellii,) quis enim circuli formam corpori tribuat, sed kugclformig. Riickert. In sequentibus 8ia to opoia eivai verba Schleiermacheros convertit: um ibren Erzeugern ahnlich zu sein. Rectius Ficinus: quia parentum similia. xal ta (ppovrfiiaT a pe* ya\a elxov. Schleiermacherus: nnd hatten auch grosse Gedanken. Minus accurate. Articulo enim addito efficitur, ut sensus sit: und der Hochmuth, den sie hatten, ging ins Un* geheuere. vide annot. 12. Articulo non addito supra legitur 182. C. ov yap, olpai, dvptpipei toiS apxovdi tppowjpara peyaXa lyyiyvedSai, quem laudo locum, ut de nostri loci articulo facilius certiusque iudicari possit a lectore. MeyaXa <pporj}para dicuntur autem habere, qui contra dominos conspirant, cfr. 182. C. ov, yap, olfiat, dvpq>epei toiS apxovdi (ppovrjpata fieydXa lyyiyvedSat tgjv dpXoiUvoov ad quem locum ' vide annot*. 102. Comparativum exspectaveris, non positivum ; ille tameu in hac formula solennis. o Xkyei "O prj poS. Od. 11. Sl4. "Oddav iic OvXvjiitto pe* padav SepEY, avtap £tz "Oddy JlrfXiov elv o diq>v\\ov,lv* ov pavos apfiaxoS etr/. ooS litiSr] 6 o pkv gjy roiS SeoiS. Riickertus iungenda hæc, inquit, cum Ttepl ixeivGOV, quæ structura propter interiectum membrum to tcoieiy, in quo avxovS subiectum est, aliquid incommoditatis habet. Ad l7Ci$t]6op£vcjv supplendum est potius avTCDY. Exhibetur autem genitivus participii cum gjS, ubi aliquis refert quod aut ex aliorum opinione depromtum est, ant quod ab aliis vult cogitari, ut in Piat. Apol. Socr. 30. B. itpoS lavra, (pocbpr av, cJ av— 8 pes *A%r]vaioi, rj nelSedSs *Avvxcp rj pjj oj S ipov ovk av itoiijdovroS «AAo x, T. A., h, e. de me ita cogitate, me nunquam quicquam facturum esse aliud. *0 ovy Z evS xal ol a AAot $ 80 i. Omnem hanc narrationem de deorum consultatione et quid facerent, dubitatione, nt cupierint quidem punitam humani generis protervitatem, sed nec severitate uti ausi fuerint, quam læsa maiestas exigere rideretur, nec aliud invenerint remedium, quo et illi poenas darent et suus honor salvus maneret, donec ad postremum Iapiter ægre aliquid excogitaverit, hanc,, inquam, a d deorum derision em comCap. XV. 'O ovv Zevg xa l ol «A Aoi 9iol Ijiovltvovto o « %(M} avtovg 'MHrjtScu xal TjXoQow. ovte yag onag axo positam esse neminem poto non videre. Riickert. Male; vide Comm. de Piat. Symposio» oti XPV ctvtovS rtOtij6 at. Ne quis pro indicativo optativum reponendum censeat, quod Astius olim fecit, post infectum, voluit: Græci ingenii tanta est vivacitas, ut structuras verborum doas, quarum ntraque suam quandem iucunditatem habet, confunderent atque commiscerent, videlicet ne, cum alteram prætulissent alteri, alterius gratias simul amitterent. Igitur oxi XPV avtovS rtoii}6ai compositum est ex oratione obliqua oti XP E ty avtovS it. et ex oratione recte ti XPV ocvtovS Xotijtica xal ojSitep, rovS ylyav taS xepavrccHj arreS. Stallbaumius, intellige, inquit, post yiyavtaS tfq>avi6otv ex proximo ctqxxvldEiEV, cuius breviloquentiæ exempla collegit Wyttenbachius od Selecta Princip. Hiator. 364. Riickertns verba sic inngenda esse censuit : ovte yap eIxov ortcoS drtoxTEtvcæv (sc. avtovS) xal ro ylvoS dtpa . vldaiEv, XEpavvGotiavtES GDinep rovS yiyavtaS . Neutra explicandi ratio nobis placet. cuV itep h. 1, non similitudinem indicat, sed agendi rationem describit, ylyavteS autem homines vocantor illi ipsi, qui e masculo et fenrineo genere compositi viribus freti ac robore, elatiores animos alebant. Sensus est: Sie wussten iiberhaupt weder einenRath, dass sie sie todteten, und besonders w i e sie, nach Erlegung der Riesen durch den B 1 i t z das ganze Geschlecht verdiirb e n . Disertis verbis ylyavtES commemorantur, ut esset, quod sequenti ykvoS opponeretur. Quoniam autem homines nondum dissecti erant, fieri non potuit, quin cæsis hominibus illis totum genus hominum misere periret, atque nemo remaneret, qui deos veneraretur. ai tipal yap avtolS 7/ <p avi$£t o. cfr. Symp. 198. C. vit ai6xvvr]S oXiyov artodpaS <px^PV v ? KV MX 0V Nemo Stallbaumio melius de indicativo huius loci explicando disseruit. Eius verba hæc sunt: * Aoi istas et imperfectum sine av particula positum in talibus SIGNIFICAT certo et haud dubie aliquid fuisse futurum, pr opter ea quod habeat obiectivam, quam dicunt, necessitateniy ut Lat^ futurum erat: accedente autem av particula etsi pæne idem significatur, tamen conditionis et mudalitatis, quam vocant philosophi, accedit notatio, ab hoc loco, pæne prorsus aliena . Quocirca non tantum XPV V > £5 Et, npoSijxEV, ut Lat, oportebat, decebat, debebam, ita usurpatum est, sed multa alia verba, irtprim slvaiEV ii%ov xal 'cos it£Q, tovg ylyavzag xsgawdeavreg, to ytvog oxpavLaaitv, al rifial yag avroig xal rcc tfQcc ra naga rwv av&Qamov rjtpavl&ro ov& oitag latv aCilyaivuv. fioytg 8rj 6 Zsvg IworjtSag Xlyu, ore zloxd fioi, %<pi], %%uv iiTjiavijv, wg av iliv te uv&gaicoi D xal xavOaivro t ijg axoAaOlag aG&tvtGztQoc ycvofuvou vvv (iiv yag axnovg, £cprj mis ea, quæ natura sua continent aliquam obiectiuæ necessitatis significationem. Indicativo in hypothetica enuntiatione Latini osi sunt plerumque ita, ut non tam obiectivæ necessitatis, qoam temporis rationem haberent, quo tempore aliquid, quominus fieret, impeditum esset, cfr. Tac. Histor. II. 46. iamquo castra legio-^ dum exscindere parabant, ni Mucianus sextam legionem opposuisset, h. e. achon waren sie daran, das Lager der Legiouen zu veruichten, hatte niclit zur rechten Zeit noch Mucianus die sechste Legion entgegen geworfeu. Adde notissimum Horatii locum Od. II. 17* 28. Me truncus illapsus cerebro sustulerat, nisi Faunus ictum dextra levasset h. e. Mich hatte der auf mein Haupt stiirzende Stamm getodtet, hatte niciit noch zur rechten Zeit Faunus durch seine llechte die Kraft der Wucht gebrocheu. Temporis hanc notionem quando assequi volunt Græci scriptores, eodem dicendi geuere utuntur quidem, sed non nisi addita iv3v$ particula temporali, cfr. Thucyd. VIII. 86., quem locum Stallbaumins laudavit iv gj datpidxaxa 'looviav neti 'i&U?/dtarenco $i%a exadtov, xal difovtov evSvS’ eTxov ol ito TUfiioi, doxdj fioi, £<PVt Quod supra annotavimus 159. ad verba o n XPV olvtovS itoitjdai y id iis vehementer displicebit, qui omnino duas verborum structuras confundi atque commisceri neguut. Negant autem, qui non intelligunt structuræ originem. Etenim rem animo suo ita informant, ut censeant, scriptores positis dnabus verborum structuris artificiose ex utriusque quibusdam fragmentis tertiam composuisse. Nobis persuasum est, hoc structuræ genus non e scriptorum officina prodiisse, sed e quotidianæ vitæ sermone iu scriptorum libros immigrasse. Pertinet huc noster locus, ubi præmisso ott, quod indicium est orationis obliquæ, ipsa alicuius verba laudantur. Patet autem, proprie dicendum fuisse Aristophani : \iyet, ori domi ol Ixew prjx ay yv r. A. Factum autem Græci ingenii facilitatemne dicas an felicitatem, ut servato obliquæ orationis indicio rectam orationem retinerent, atque orationis suspensæ continuitatem cum rectæ orationis vigore coninngerent. De hac structura vide etiam Mattii. Gramm. plen. $. 623. 2. b. p* 1270. a «pa fiev &0&svl<3teQOi $<Sovzai 9 apia %Q7]diu6TEQoi Tjfilv dia ro irXEtovg tov dgi&ndv ysyovEvai' xal fia- * diovvtai O 0 #oi liti dvoiv dxsXoiv. lav d 9 Htt, doxaCiv aGzXyuivEiv xal firj e$eXco0iv i]0v%iav ayeiv, itdXiv 'av, %(pr] 9 refiu dl%a, wgz’ Ecp kvdg xoQEvdovzai OxtXovg doxcoXia^orreg. ravza thtcov Sze^vs rovg dv^Qunovg di%a, &g%EQ oi za da zipivovzEg xal (isXXovzEg zapixsvsiv, ij E xal ajia n'ev adSeri6tepoi idovz ai. Sensas est: nane eos dividam bifariam, at et debiliores homines sint et utiliores nobis, quippe nam ero auctiores. Amant Græci, quæ de certissimo eventa actionis præcedentis dicantur, ea xal addito superioribus annectere. Paullo infra legitur naXiv av te/ico 8ixa, Sst iq> kvoS nopsvdovtai x.T.X., ubi bene haberet xai pro gjSte positum ; hoc tamen scriptor prætulit, quod reiterata divisio cogitatur tantummodo, non tanqaam actio, quæ hat aliquando certissime, proponitur. 7tdA.iv av t Zcptf, teji c 3 Sixa. Rursum exemplum habes verbi, quod casu suo spoliatum ita exhibetur, ut notio verbi prematur magis, quam vis actionis, Minus recte Schleiermacherus iu conversione: So will ich sie, sprach er, noch einmal zerschneiden. Rectior conversio liæc est: So wiederhole ich die Theilung noch einmal. Atque obiter ut hoc moneam, ut Græci naXiv av, ita nos nochmals wiederliolen, pleonastice loqui solemus. txdxcoXt ccZoyteS. Schol; ad h. 1 . a<jKG)\id?,Eiv xvpicoS filv tu ini tovS adxovS aAA« d$an dXrfXippkvovS, iq>* ovS in7fdc.iv yaXoiov ivsxa • TivlS xal ini tcoy Cvf.tnE(pvx6<5i zotS dxkXEdiv dXXo/ikvcDV. . ?fdrf 61 TiSkadi xal ini tov aAÆ69 ai to YEvpov (Bekk. legendum censet roV Sr Epov ) took noddUv avkxovTa^ rj a>S vvv ini OxkXovS kvoS fiaivovTa. %6ti 61 xal to x^XatYEiv. E Schol.' ad Aristophan. Plut 1130., ubi complures ddXGoXtdgEtv verbi explicationes reperiuntur, male autem adxcoXia vocatur iopTtj tov Jiovvdov, nisi fortasse latiore significatu accipiendum est hopTif verbum, ex huius, inquam, Schol. annotatione selegi hæc : xvpioS ddxciXidZbiy iXEyov to ini tciy ddxoov aXXEdSai ZvExa tov yk Acoro: noiEtv • iv /ikti& 61 tov $sdrpov ZtISeyto adxovS ns(pvdifpkvovS xal aAijXififikvovS, fis ovS ivaXXufiEvoi ivaXiOSaivov xaSansp EvftovXoS cpifdi • xal npoS ys tovto ctdxov elS fikdov xazaSkvTES, EtsdXXedSa xal xayxd&Te ini rols xarafifikovdtv . ddxooXia^Eiv 'eXeyov To ivdXXsdSai tois doxols, ?/ to ini ivds nodos dXXedSat. Hæc satis de significatu adxcjXia&iY verbi. Non dubium est autem, quin h. 1. doxa>XutP,EiY uno pede saltare significet» Ut, cum humanum genus primi11 162 II AA TSINOE wgmo ot tu (bu xaTg ovrtvu fie rifioi, rov 'Aitbkha ExtktVE T 6 TE TtQO gtOJCOV flETU0TQEtpElV XUt TO TOV ClVyivog ijfiiGv tcqos Ttjv rofiijv, tvu &Etbfiivog rtjv avxov TfirjGiv xoC/ucoTEgog d'rj 6 av&Qmnog, xal tukka ia6&at IxiklVE V. O 61 TO TE KQogUltOV liETEtiTQEqiE, XUt GVVtkxaV tos nvfiuStav dicatur, post ln\ Svoiv dHeXoiv fiaUiZEiv, futoro tempore ddxooXiddEtv dicatur. Uno pede etiam hodie saltari in Helvetia, Italia, Græcia, satis notum est. &S 7t ep ol r d da xkpy ovtf? nal pkXXoy x eS xapiXeveiv. Lectio vulgata est c oa, quam merito interpretes recentiores improbarunt. Nimirum legitur in L. V. PJ. Timæi: da dxpodpvojy eldoS pr/XotS pixpois iptpepis. Colligitur inde, Platonem hoc verbum commemorasse in scriptis. Ilaud facile autem locum Platonis invenias, cui vox illa magis conveniat. Interpretantur, qui harum rerum periti sunt, da sorba (Arlesbeeren, quæ condita esse, nt diutias conservarentur, non pauci sunt, qui tradidere; cftvVarr. de re rust. I, 69. ( Putant manere) sorba quidam dissecta et in sole macerata, ut pira, et sorba per se ubicunque sint posita, in arido facile manere. Quæ sequuntur verba, spuria censuerunt Sydenhamius, Bastins, Astius. Frustra. Quamquam enim prorsus nescimus, cur in ovis dissecandis crinibus usi sint veteres, hoc certum est: duobus allatis exemplis Aristophanem et facilitatem et artificium dissectionis indicare voluisse: ao Jexcbt, wie man Arlesbeeren zum Einmachen spaltet, so fein und kunstlich, wie man Eier mit Ilaaren theilt. Eodem modo explicanda sunt verba Plut. Amat, 770. B. ojSittp cdov avrtdv Tpify Siaip&tiSai t rjv cpikiav. Male igitur Rtickertus ad h. 1. Hoc quidem, inquit, concedimus, languidiusculam esse alteram comparationem, concedimus, fieri potuisse, ut ab alio adderetur; sed additam esse tantum abest, ut contendamus, ut facetiarum captatori Aristophani recte tributam esse censeamus. Ceterum coniicio equidem, ovornm per crines dissectionem ludi genus fuisse; fortasse ex ovorum dissectione per crines facta convivæ futura prædicere solebant. 7t p o 5 xr)y xoprjv. Ut in præcedd. ad xa cJa supplendum est e proximis xiproyxeZ, ita h. 1. psxa6xpl<peiy recte repetieris. Toprf significat proprie 'id, quod ex aliqua re abscissum est ; nostro loco corporis eam partem denotat, quæ dissectionem passa est. Similiter topi j apud Hom. II. a, 234. positum repentur: va\-pa rode dxijnxpov, To p\y ov%ot e (pvXXa xa\ d £ov? $>vdei, iiteidr} TCpddxa t opijy iy opeddt XeXoi7tev, quo loco truncum denotat, ex quo sceptrum abscissum erat. In sequentibus pro Trjy avxov xpijdiy, quod recentiores editores omnes habent, plurimi codd. avxov exhibent. Non male, si 3 iuvtct%ofttv r 6 SsQjia Ixl xrjv yaCtiga vvv xaXov(ikvi]v, SgntQ ta eioxaUxa (iaXavtuc, tv 0 x 6 ( 1 « xoicov ankSh xaxce (ii(St]V xrjv yaOxtQa, .0 Srj vvv 6 (upcd 6 v xaXovOi. xal rag (iiv aXXag Qvxldag xag xoXXag igtlLcuve, xcd xa 191 Gzrforj dujp&QOv, ijrcw n xoiovxov ogyavov, olov ol Cxv avrov pro avxoSi positum accipius ; melius tamen illud habet. xalraAAa ladSai ixeA evev. Schleicrmacherus ia conversione habet ; u n d das ubrige beiahl er ihm auch zu hei 1 en. Scriptum quidem exspectaveris xa\ navxa iadSai ixiXcvEv ; addita auch particula insolentia verborum non mitigatur. Ficinus verba convertit: reliquis autem mederi iussit. Alia nobis explicandi ratio placet. xaXXa a sequente infinitivo seiungendnm est, iddSai absolute positum est : und iibrigens befahl er ihm Heilung an. De hoc usu verborum sæpius iam annotavimus, vide anuot. 22., 27* al. Paullo \ v infra eodem modo 8ioatavEd$ai positum, ut non actio, sed notio verbi exprimatur tva ittojdpovi) yovv yiyvoiTo xi}$ 6wovdiaS xal dianavoivro h. e. ut satietas esset amplexandi et quies. ln\ xr)v yadrepa vvv xaXov pivrjv. Schlciermacherus : tiber das, was wir jetzt deu Bauch nennen. Non satis accommodate, ut videtur. Cum vi pronnutiandum est yadripa, ut ne vernaculo quidem sermone articulus recte addi possit. Structura verborum primaria hæc est: ItzI to yadz?'fp vvv xaXovpsvov, quam structuram ut minus elegantem incomtioremque ætas Græcorum excultior nou tulit. <3 Sirsp ra dvdnadxa ftaXavxia. Poli. V. Si. in recensendo venatorio apparatu xv» vovxof, inquit, 8ipya podx^ov t lis o brciSexai ro Sixxvov, rcJ 6XVP<* XI TCHlOnjpbvOV, (3 Sit E p xa dvdnadxa ftaXavzia. Ficinus convertit: tanquam contracta marsupia. Articulo addito effici videtur, ut sententia sit: in Form von zusammengezogenen Beutcln, -wio ihr sio ja kennet. o 6 7 vvv o ptpaXov xaA ovdi. Codd. omnes habent o 8i) xov u/i<paXov xocXovdi, idque editores in ordinem verborum receperunt. Male ; urgenda est vox ojutpaXof, atque vi quadam pronuntianda, quæ vis addito articulo funditus perit. Similiter Sjrmp. 180. E. ov 8?} ndvdtjfiov xaXovpev, de rep. I. 332. C. r) xidiv ovv xi dito8i8ovda xixyrj iarpixj) xaXEixai 191. B. o 8?} vvv yvyaixa xaXovpev. Menon, 81- B. o 8tj artoSvyjdxEiv xaXovdiv. Alcib. II. 140. B, ovS 8ij xaXovpEv iaxpovS. ib« p; 187. D. o 8jf pEXonottav xaXovdiv., Ibid. *L 382. D. yj x idi x i ano8i8ovda xixrv payEipixrj xaXtixai. vide annot. 129 et 130. xi xoiovxov op yavov. De indefinito pronomine supra dictum est 28. ad verba £3 o r yap xi xovx £*«. 11 * IUAT&N02 rotofiOi, xiqI rov xaXccnoda Xeatv ovreg rag tav dxvrmv QvrlSccg' b Xlyag 6 e xaxlXmi, rag mqI avrrjv n)v yaStega mu rov ofitpaXov, (m/ftaov dvca rov nctXcaov xa&ovg. 'Enubi] ovv r; (pviiig Sixa no&Ovv exaGrov ro t}fu6v ro avrov tvvfai, xai neo^aXXovre.g rag %UQug xal £v[inXex6/i£V0i uXXt/Xoig, em&vfiovvrsg Ovfirpvvai, aneto 9 tn] 6 xov vnb Xiuo v xai rrjg aXXijg agyiag dea ro (iTjdev e&iXuv %w@ls aXXijXtov noielv. xai onore ri ano%avoi Quibus verbis ut respondere annotavimus nostratium J d as so sfeine Art, ita verba nostra convertenda videntur esse: indeift er etwa ein soKchesWerkzeug hatte, wie die Lederschneider, Creuzerus Lect. Piat* 525. censet, ut 185. E. dicatur dvaXaftobv xi roiovtov, ita h. 1* satis esse l 'x&v n roiovtov. F rastra* nepl rov xaXditodot XsaivovtsS. Pes ligneus videtur fuisse, super quem coria extendebantur, quo facilius et explicarentur et ad pedis formam adaptarentur. Etym. habet xaAoVovV XvplooS o ZvXivoS itovS* xaXov ydp xd B,vXov. Suid. s. v. xdXaf xaXov ydp rd B,vXoy % ig ov xai xctXoTrovS, 6 gvXivoS itovS. E Pollucis auctoritate, qui habet X. l4l. rd dxvrordpov dxevij uaXd/tovS, iv rc J dvpitodicp y Bckkerus, Stallbaumius, alii dederunt xaXditoda, codd. non pauci xctXo7Co8ec exhibent. Fortasse utra^ue forma Græcis scriptoribus usitata fuit* rov itctXaiov itdSovS . h, e. rjLitfacjf, ?/v titaSsv o dv~ SpGoitoS iv r<ji TtdXaicp xpovoo. cfr, p* 189* D. insidi) ovv 7} tpvdiS. Annotat Riickertus ad h* I. : Offendit Astium nude positum vocabulum, post quod avrdov vel rjfi&v excidisse putat. Offendit nos quoque $ sed putamus ipsius Platonis peccatum esse posse . Etiam Stallbaumius ad h. 1. avt&v supplendum esse censet. Aliter nos statuimus de hoc loco; Articulum exhibuere veteres scriptores haud raro, ut ’ indicarent, de re sermonem esse, quam in præcedentibus iam tetigerant. cf. 189. D. ?/ ydp TtdXai ij/tcov <pv6i$ ovx avnj 7jv rjitsp vvv x. r. X. Mens Aristophanis est; Da non die urspriingliche Einheit der Korper, vou der oben gesproclien worden ist, gelosst war cet. Exem* pia si quæris huius usus articuli, vide anuot. 12., vito Xipov xai rrjs aXXt}S apyiaS. Vulgo vito rov Xiuov legitur, quæ lectio cur ferri nequeat, e prægressa annotatione colligitur. Ceterum aX AoS 1 rebus apponi, quæ genere non differant, specie discrepent, supra annotatum est 116. Restat, ut dicamus, quo iure id fiat. Riickertus ad h. 1. Videtur, inquit, aXXrf alia verti non posse, neque negare licet aAAo? non nunquam ita dictum esse græce, ut propriam hanc vim neutiquam exerceret, de qua ffi>v yfiteeav, t 6 81 lutp^sit], zo letcp&ev aXko IfiJ tu xai avvmkixezo v eize yvvcuxog tijg o ki/g hrcv%oi Jjfiian, o Sr/ vvv yyvcuxu xakovfi sv, iit’ avSgog' xai ovroig attiiiXkvvto. ekerjSag Se 6 Z evg cckhjv [ij]%avt}v xogltexai, ■ xai fuzazt&rjtiiv avzuv tu aldoia elg ro jtgoO&ev zeag yag xai zavza exzog (l%ov, xai lylvvcov xai Izixxov ovx elg akkijkovg, akk’ elg yfjv, agxsg ol zexziyeg. fiezi&rjxt C re ovv ouzag avta elg ro XQod&ev] xai Sta zovxav re non est, cor hic pium dicam, qui nostrum locum, ex hoc numero excipiendum esse censeam. Nam cxpyla non segnitia est, sed cessatio, vacatio a re quacunque, sicut ager dicitur <£pyo$ t dum cessat a cultura. Jam igitur Aifivv in genere xfjf ctpyiaS esse apparet, est enim cessatio a capiendo cibo, licuitque dicere, homines illos, cessantes et a cibo capiendo et ab omni opere suscipiendo emortuos esse. Ridiculi aliquid inest his verbis; quis enim ferat cibi capiendi cum ipyoo comparationem? Deinde male Ruckertus posteriori nomini tantam vim tribuit, ut ad id dirigeretur prius. "AAAoS semper ita adbibetur in huiusmodi dicendi genere, ut priori nomini addatur, quod cura eodem cohæreat, quod ex eodem genere sit, quod cognatum sit cum eodem. Primitus autem dixisse arbitror veteres, ut ad nostrum locum revertar, vito Aipov xai tov dAAov, li. e, fame et ceteris, quao cum ea cohærent. Accedente autem appositione ad verba tov dAAov, ne incomtius existeret atque inelegantius dicendi genus, tov aAA.ov, apyiaS, admissa generis assimilatione xrjs dAAi]S, apyiaS edictum eat. Sic com mode explicatur Piat. Gorg. 473. C. etyAcoxoS tov xai evbaipovi?,6fuvoS vito t<Sv icoAixgjv xai xgov dAA.Gov (sc. ) HevQov. Alia exempla, quibus nostram explicandi rationem probare possis, laudavimus iu aunot, 116, ooSitep ol xixxiy eS. Audi Wolfti ad h. 1. annot. : Sie thun dieses vermittelst eines Stacbels, den das Weibchen aui Hintertheile luit, and der eiu Dritttbeil der Langte des gauzen Thieres Husmacht. Damit bohren sie in die E«de, dDnen ihu und lasseu die Kier in deu Sand fallen, wo sie vou der Sonne ansgebriitet werden. cfr. Ælian. H. A. II, 22, tals acpvaiS o* itijAoG yiveais id xi' bi aAAi/Acov 61 ov xtxxovdiv avbh iniyivovxai x.x.A. f.t£T i ^ TJX i X E OVV OVtGOf avxtov elS xo it. OvtgjS iu multis codd. non comparet, quare id uncis inclusit Dindorfius, Reyndersius expunxit. Idem Stallbaumius servandum censet rectissime, Plerumque enim hæc vox ita adhiberi solet, ut ad aliquid respici significetur, quod in præcedentibus est conteuturo. Spectat autem nostro loco ovtcoS ad verba iXEijdaS bl 6 ZsvS, et convertendam est: hac ratione» qua dixi, vide annot. i ryv yhvtOiv iv aXXyhnq IxolyGB, dia rov UQQtvos Iv Tqj ftrjXei, tuvSi tvBxa, iva Iv ry GvfixXoxy afia fiiv ei avrjQ yvvaixl ivzvioi, yivvaiv xal yiyvouzo to ytvog, 63- et 146. Deinde qninqæ melioris notæ libri pro avtcov exhibent avta, quod a Stallbauroio, Astio, aliis io verborum ordinem receptum est. Audacias fortasse quam rectius. Avta verbi avToov correctio est, avxdov autem scribæ alicuius sedulitate e prægressis olvtgjv ta al8ola eis to izpoCSev huc translatum est. llectissime, ut videtur, Ruckertus ad h. 1.: Mihi, inquit, Plato videtur scripsisse: fi £T £te ovv ovtcoS eis to itpodSev. FICINO (si veda) verba convertit : cum vero ad anteriora transposuisset, ut legisse eum censeas, quod Riickertus dedit, e( nos unice probamus. Ceterum verba fisti2yxe te ovtGoS eis to itpodSev repetiit Aristophanes, ut cum sequentibus artias coniuugerentur: 8ux tovtoov trjv yevediv Iv aXXyXoiS irtolydev, quæ couiunctio per ti xal particulas instituta quam vim habeat, nunc dicendum est. Coniunguntur duæ hæ actiones ita, ut eodem fere tempore gestæ esse dicantur: Simul atque ea ad anteriora transposuit, per da tyv yevediv effecit. cfr. Flat. Phædon. 73. D., qui locus huius SIGNIFICATAS luculentissimum exemplum est: iyvoodav te trjv Xvpocv xal iv trj Siavolqt iXaftov to eldoS tov iraiSoSj ov tjv rj A vpa. Ad hæc verba Stallbaumius aoristi, inquit, indicant, rem identidem fieri solitam. Essent ex hoc præcepto verba convertenda: Sie pflegen die Lyra ru erkennen und das Bild des Geliebten, dem die Lyra gehorte, in der Seele aufzufasseu» Verum tenendum* est accurate, quod in superioribus Cebes dixit: Reminisci non solum eius esse, qui aliquid agnoscat, sed qui aliud, ab illo diversum, mente simul complectatur, ut hoc non ex eadem perceptione animi h. e. e perceptione animi præsente, sed ex alia eaque priore ( ov y v y Xvpa) pendeat. Probatur hæc sententia imagine amasii, quæ AMATORIS animo statim obversetur, simul atque hic lyram conspexerit, quam amasii esse iam dudura observaverat. Non ingratum lectoribus erit exemplum e Taciti Hist. petitum I. 76, quo doceatar, quomodo illam dicendi normam Romani sint imitati: Primus Othoni fiduciam addidit ex Illyrico nuntius, iurasse in eum Dalmatiæ ac Pannoniæ et Moesiæ legiones. Idem ex Hispania allatam : laudatusque per edictum Cluvius Rufus et statim cognitam est, conversam ad Vitellium Hispaniam., nal ylyvoito to yivoS. In his verbis Riickertus hæsit non immerito; Iovem enim fecisse, quæ fecisse narratur, nt nasceretur genas humanum, (Astius habet: ct progenies existeret) quis probet? Schleiermacherus in conversione exhibuit» und Nachkommenschaft entstiind e. Id dicturus vide licet erat Aristophanes. Fortasse afia 6’ tl xal u^qy/v ilpoivt,, itl^apovij yovv yiyvoiro rrjg GwovOtus, xal diaitavoivzo xal htl rd fpya rpsTtoivto xal xov dXXov /3i'ov tmiiiXoivro. 'idn drj ovv ix aliquid vitii verba contraxerunt, lluckerto scribendum videtur xal iti yiyvovto to yivoS. Facilior, ut videtor hæc coniectura est : holI yiyvoiro yovoS. Facillime nutem demonstrari potest, qui factum sit, ut manus Platonis corrumperetur. Incuria nimirum scribarum syllaba finali yiyvoiro verbi dupliciter posita erat: yiyvoiro r 6 yovoS, Quod cum seriore tempore alii mendosum esse intelligerent, ro ye voS scribendo locum emendare atque sanare stndueruut. a // a 8 9 ei n a l a /3 f>tjv afifievi. In quatuor codd. Flor, ct apud Stobæum afjjiev legitur pro afifajv, quod plurimi libri habent. Illud Stallbaumius in textum recepit ut exquisitius. Masculinum genas neutro prætulimus propter præcedens et avijp yvvaixi. Reddidit verba Schleiermacherus : Wenn aber ein Mann dem andern.,., omissa xai particula, de cuius significatu interpretes ad h. 1. nihil annotarunt. Schulthessius habet: zugleich aber, wenn Mann und Weib sich einten . ... vitio, ut videtor, typothetarum. Sententia est totius loci: damit in der Umarmung, wenrf dem Weibe ein Mann zu Theii wiirde, sie der Zeugung sich ergiiben und Nachkommenschaft entstiinde, -wenn aber dem Manne auch (h. e. wieder) ein Mann, wenigstens et quæ seqq, 7t\ij <$ p ovr} yovv . Postquam dissecta corpora fuerunt, parte» dimidiæ amplexari se adhuc non desierant, immo mutuis in amplexibus deperibant. Ut igitur plane abstinerent a complexa, non potuit Iupiter efficere, nimium enim urgebat vis naturæ. Itaque quum totum consequi non posset, novo instituto, quantum potuit assequi, molitus est, ut satietate caperentur coeundi intervallaque facerent. Hinc yovv cnr positum sit, intelligitur, Riickert, na\ Siartavoivto. Hæc codicum est lectio. Vulgo 8ux— vcntcivoivxo, quod unde ortum sit, facile intelligitur. ^Margini enim interpres aliquis avoc7tccv~ oivxo .adseripsit, ut 8ia.7t<xvb6%oii verbi raritatem explicaret. Post alius nimia sedulitate ductus in ava textq posuit 8icc7tavoivxo t ex quo factum est 8iavanavoivxo. Ceterum non opus est ad 8iol Ttavoivxo suppleas avtijS. Verbum absolute positum est: und sie Ruhefanden und sich der Arbcit zuwendeten und Sorgo triigen fur ibren weiteren Unterhalt, ini rd ipya. Hæc verba de agricultura intelligcnda sunt noa minus, quam quod supra legitur 191 . B. vno Xipov xal ttjs aXXr/S dpyiaS. O ftioS in se res omnes complectitur, quæ ad vitam sustentandam necessariæ sunt. De scriptura imytXolYTo cfr. Thomas M.: impiXopai xaXXtoy >j inipeXovpai. Adde Buttm. Gramm. ampl. T. II. I- 187. : Die C DtoOov o "Eqcxs tyywos aXXrjXav xolg ccv&qkmois xcd rijg agyaiag cpvGmg Gvvayayevs, xal Imysigav xoiijacu. 'iv ix dvolv xal laGaoftcu zljv tpvOiV trjv txv&gaxivqv. Cap. XVI. "ExaG rog ovv rjfiwv iGzlv kv&qq irtov fcvfijioXov, are Formen des Compositi imjJEX?}Copai etc. werden gewohnlich za i7ti/i£\ei6$ai gestcllt, welches eiue ganz gleichbedeutende Nebeulbrm von iitiftiXedSca ist, die aber von den Atticisteo fiir xninder gut erkliirt wird. Beide Formen sind iudessen in nnsern fiucliern so haufig, dass wenigstens an den einzclnen Stel' len sicli nicht entscheiden lasst, ob wirklich der Schriftsteller so geschrieben. Doch ist kein Zweifcl, dass lnifi£\E6$cti das altere ist, ond die Flexion von faipeXijdopai urspjiinglich dazu gehurt. wSitEp al Tpijttai. Piscium genus iprjrtai Græcis notissimum, quandoquidem Callonice in Aristoph, Lysistr. v. 116. dicit: ' fyo$ 6i y <* v > uSitEpeX tprjtrav 8ox65 dovrat av ipaxrcfjs xapra/tovdoc Srjpidv ad quem locum male Schol. iprjrtot, inquit, opYEOv rerprjpEvov nata ro pidov cJ S oi 6q>ij x e S. XeyEi ovv, ori xav dvpfifi ripvE6$ai ro ijju6v jiov ftovTiopoci. Rectius Schol. ad nostrum iocnm annotat: ix$v8iov n rcov irXocriw 7 } ipijrra £x Svo $ Ep parco v 6vyxEi6$ai rrjv idEav doxovv, o rives davSdTaov uaXovdWf oi 6'e fiovyXGod<Sov, xaxooS 8 e. dXXa yap idti ravta. Colligitor px bis verbis, Tfxrjrrav cum in altera corporis parte os, oculos, nares posita habere, tum ca corporis figura esse, ut dissecta censeri queat, atque non integra nisi cum altera couiungatur. Facit igitur nostro loco ifxrjrrta v mentio ad describendam figuram androgyni dissecti, contra ' ZvpfioXov nomen nataram et conditionem eins exprimit. &vpfioXov nimirum tessera hospitalitatis est, annuli, astragali, alius cuiusvis rei pars altera, quam hospes hospiti conr credere solebat, ut alter ad alterum veniens haberet, qno agnosceretur familiariterque exciperetnr. Hoc facto uterqne a fraude tutus erat. Nam si quis peregrinus ficticia hospitalitatis tessera prolata sibi exposceret, quæ non nisi amicis amici præstare solebant, receptaculum, cibi ac potus facultatem, alia hoc genus, tessera admota tesseræ rem veram aperiebat. Zr/ret 8?) ro avtov %xa6roS £,v p$ oXov. In aliquot codicibus 8£ legitur pro 8t}. Illud, minus aptum hoc loco, ut ia sententia communi; nam d?j apud nostrum ceterosqne prosæ orationis scriptores haud raro eiusdem potestatis est, atque r oi particula apud tragicos poetas, quamquam etiam huius particulao frequens est apud illos usus. cfr. Matth. Gr. plen. $. 627. 1281. " ExatitoS cum Bekkero et StolltBT{it]iilvog mgxEQ at i’rjrrai, i£ e vos Svo. Srj ad 1 6 avrov exaiSTog £vti(iokov. ooot (iiv ovv r tov dvSgcov tov xoivov t fiij/xa sltSiv, o di] tore avSgoywov ixaÆlto, (piXoyvvaixtg te eIoI xal ot sroAAot rcov fioi%tav ex tovtov rov yivovg ytydvaOt • xal oOat av yvvalxig £ rpikav&Qoi te xal (ioi%EvtQiat, Ix tovtov tov ytvovg yt~ baumio ex codicum auctoritate in textu posuimus pro vulgato 2xa6xov, quod Iluckertus frustra reposuit. Ficinus verba convertit: quærit autem sui quisque dimidium. Nam ut mittam geuus masculinum, quod et præcedit et insequitur, ut exa6xov vix ferri posse videatur: etiam ambiguitas quædam exoritur vulgata scriptura admissa, cuius vitandæ Græci studiosissimi erant. Certum est enim, verba non hoc modo intelligenda esse: ixa6xov £,vfi(joXov etyXEt a e i To ccutov. Sententiam quod attinet, homines dissecti cum peA egrinis comparantur* qui habent tesseram hospitalitatis, sed hospitem reperire non possunt, illam qui agnoscat, ipsosque comiter excipiat, eaque, quibus opus sit, ipsis suppeditet, o 6 t} tore av 8 p 6 yvv ov ixaXsixo, h. e. quod tum temporis androgynum vocari diximus. De genere neutro relativi pronomiuis vide annotat. 138. Ceterum dicendi, indicandi, similia verba in huiusmodi enuntiatis sæpissime reticentur ita, ut infinitivi, qui ex iisdem penderent, id tempus assumant, quo tempore dicendi verba proterenda erant. Exempla huius usus permulta reperiuntur. cfr. Piat. Alcib, I. 106, D, ovxovr xavxa povov ottiSa, a Ttap’ aXXcov £fia$eG t V ovtqS l&Evpe£ ; nbi oldSa dictum est pro eldivai XiysiS. Ibid. p, 111. E. Ti 8* eI povXtjSdrjfUv Eivat jjt} povov noioi avSponol Eidiv, aXX* onotoi vytEivol rj voGc&dsiS, apa \xavol jxv rjfj.lv tfCav (pro i-cptjfisv av Eivat ) 8i8d(jxaXoi ol itoXXoi; Adde Piat. Crit. 47. D. cp eI ftrj axoXovSrjdofiEV, 8ia <p$ EpovjJEY ixEtvo xal XajfiijdojJESa, o tg3 Sixaitp fiiXrtov iyiyvsxo, xcp 81 d8lx(p a7tGoXXvr o, Vide præterea Engelhardtura ad Piat. Lachetem 185. ed. 28., qui ad locum modo laudatum verissime hæc annotat: Quamvis disertis verbis hæc sententia nondum sit dicta, continetur tamen quodammodo in præcedentibus. Postquam enim recta exercendi ratione corpus melius reddi, prava perdi ostendit, sic pergit Socrates : ovxovv xal xaXXa, co Kpl zooVf ovtgjZ, Iva prf itavxa 8ii Qjfjtv, xal 8 j) xal nEpl rcov Sixaie&v xal adlxcav x. t. A., ubi verbis xal xaXXa TCavxot omnia complexns iam id sibi concedi vult Socrates, animam iniustitia et pravitate perdi; quare pergere licuit: o tgj jj\v 8ixaicp fieXxiov iyiyvsxo, rc3 ddiHoo anaXXvxo. Eodem modo, h. e. supplendo dicendi verbo explicandus versus est Me* leagri in epigr. XII, 5« T* 1» 6, ed. Iacobsii. yvovzca. odæ di zcbv yvvcax&v yvvccixog Z(irj(id sidiv, ov 7tdvv avzai zolg avdQadc zov vovv itQogiyovdiv, dXXa pdXAov itpbg zag yvvalxag zErpappivca tldi, xai ?/ taxet xovvop’ %x £t tavxov povov, ipya 81 xpedd cov, ubi Ixet positum est pro ixetv XeyeiS* Malimi tamen ix 01 legere, quod positum esset pro. ?/ taxet tpairjS. xai bdai av yvvaixeS yiyvovtai. Av plerumque ita ponitur, ut eadem alicuius actionis reive conditio indicetur, quæ in prægressis reperitur» Hinc fit, ut av posito sæpissime verba omittantur, quibus conditio illa exprimatur. Expletior oratio hæc foret: xai odai yvvaixeS tov xoivov xpijpa eldiv % 6 8tj tote avdpoyvrov ixacXetto, tpiXavSpol t* eidi xai al noXXoil xgjv jioixsv tpicbv ix tovtov tov ytvovS yeyovadiv. Sed nemo non videt, e nimia verbositate hæc verba laborare ; quapropter av vocula adhibita, qua ea, quæ in præcedentibus continentur, suppiendaque esse siguificantur, nostro loco omissa sunt. Et quoniam præcedit ix tovtov tov yivovS yeyovadiv, haud scio, an non insiticia verba sint ix tovtov tov yevovS yiyvovtai ; quibus omissis neque sententiæ vigor minuitur et comtior fit elegantiorque oratio. Sed nihil mutaudum contra codicum auctoritatem, qui ad unum omues verba illa exhibent, EaMem etiam Ficini conversio probat: Rursus quæ cunque mulieres virorum cupidæ moechæque sunt, hac stirpe nascuntur, ov navv ciXXd paX Xov. Dictam supra est de ov navv vocularum significatu io annotat. 49* Recte ibi contra Engelhardtum monuisse nobis videmur, ov navv non esse plane non, sed non magnopere, non sane. Exemplorum, quæ illic laudavimus, nullum esse puto, quod probandæ huic sententiæ magis inserviat, quam nostrum locum. Addito nimirum paXXov comparativo statim intelligitur, Aristophanem dubitanter loqui, atque illarum mulierum erga viros amorem non prorsus negare. xai al htaip idtptai. Timæus 123. Itaipidtpiai' al xaXovpevai xpifiadeS, ubi Bnhnkenius : tales crissantes, in™it, mulieres, quæ aliis nominibus Lesbiades, tribades, frictrices et subagitatrices vocantur, in telligi t Clemens Alex. Puedag, II, 264. yvvaixeS avSpi%ovteS napd. <pvdiv. Stallb, Tetigit nostrum locum Wachsmuthius in libro: Hellenische Alterthumskunde T, II. Abth. H, 48 et 49, bdoi 8h dflpevoS tpijpa. Ut concinnitati singularum partiam orationis cousoleret, Bastius scribendum coniecit odoi afifreveS afifævoS tpijpa el dtv. Recte fortasse, neque audacior hæc coniectura censenda est. Factam est enim scribarum incuria haud raro, ut, ubi scriptor duo verba iuxta posuit, quæ inter se aut plane non differrent aut non multum, alterum at iTaigldTQiai Ix tovtov tov ytvovg yiyvovrca. oGoc iis k$qsvos tfirjiia d<St, rcc a§§iva SuoxovGi, xal Tiag fihv av accidis u<Hv, are Tcicu%ca orna tov aggivog. chartæ mandarent, alteram omitterent. Hoc modo depravatas est v* c. locus pulcherrimus Platonis, Crit. p.45 A et B.; verba hæc sunt: 2. apri 81 Tjxet S 7 ) TtakcLi; Kp. iniExxooS itdXai. 2. sita 7tdo? ovx evBrvS iitjjyeipaS pe, aXXd diyy itcrpaxdSjjtiou ; Kp. ov,pd tov di\ <0 2ojxpattS i ov8* dv avToS ?/3eAov iv to~ davrp te ay pv it vi at xal Xi >7ty elvai • aXXa xal dov naXai $av pa^Go al.dSavopevoS, co? t/SegoS xa$ £V 6 EiS . Faoit Stallbaumius in annot. ad h. 1, ed. p» 102. Critonem loquentem : Ne ipse quidem vellem in tanta insomnia tantoque moerore versari, in' quo revera sum, tibi autem, * cui tam gravis imminet calamitas, hæc tua quies non videbatur turbanda esse. Cur Socratem e somno non excitaverit Crito, caussam justissimam habes * placidissima quies non videbatur turbanda esse. Cur tacide consederit (diyjf 7tapaxaSt/dat), ei quæstioni quid respondeat in Critonis responso, frustra quæras. Tantum enim abest, ut verba; ne ipse quidem vellem in tanta insomnia tantoque moerore versari aliquo modo cum Socratis quæstione illa conciliari possint, silentiumque excusent, ut potius ipsa inepti quid habeant atque excusatione indigeant* Verba Critonis depravata sunt* atqne eo modo, quo Bastius nostrum Symposii locum emendare studuit, corrigenda. Satis notum est, summam animi anxietatem eam esse, quæ silentium non patiatur. Quid multis? Scripsit Plato: ov pd tov di*, oi*S* av avTvft avav8o? iSeXor x. t. X. Hæc verba scribarum incuria in hunc modum depravata sunt: Ov8 9 dv avroS avavToS, ut scripserunt Symp. 174. D. itpo o8ov pro t tpo o rov ; post alii, cum dv avroS verba male repetita esse putarent, pro dv av ToS avavroS scripserunt dr av toS, Sensus est totius loci ; Socr. Warum wecktest du dann (quæ vox quomodo cum d e n n cognata sit, dixi.) mich nicht sogleich auf, soudern setztest dich schweigend ' neben lier? Krit. Ceim Zeus, o Socrates, ich selbst vermochte es bei so grosser Unruhe and Traner nicht uber mich 2 u bringen (vide, quæ de iSeXsiV verbi potestate dicta sunt ia annot. 44.) ganzlich lauti os zu sein; und doch bewundere ich dich schon lange, indem ich bemerke, wie sanft du schlafst. Emendatione nostra quantum gratiarum Critonis responso accedat, prudentiores persentiscent. .1 xal TiajS plv dv itat 8 e? G)di. Memorabilis hic locas, quo relativa potestate tegjS positum est. Astius præter nostrum locum cum nullum in Platonicis scriptis reperisset, qui eadem potestate exhiberet tIgoS vocem usurpatam, egoS scribeudum coniecit. Tego? in textu tpilovOi xovg av$QKg xal %aiQovGi dvyxcttcixtlfiivoi 192 xal avpKtxltyulvot roig dvdQccGt • xal d6iv ovroi (itXttOrot tau nalScov xal [itigaxCcov, uve dvdQuozaroL ovrtg tpvOU’ tpaol 6 'e dy rivtg ainovg dvaiOyvvrovg Eivai, . ipEvdouEvoi ' oi5 yccQ vit dvatOyvvxlag zovro dgwOtv, dXX’ vito &<x$Qovg xal dvdQtiag xal ccQQEvaposuit prudentissime Stallbaumius, cuius silentium aliter, atque Riickcrtum fecisse video, ego interpretor. Ipsum Riickcrtum audit Tacet, inquit, de h. I. Stallbaumius, sed mallem dixisset, si quid haberet, quo defenderet T iooS relative usurpatum. Si repcritur in veterum libris, quod contra consuetum dicendi usum est, codd. autem auctoritute probatur, a mutando abstinendum notauduque est, si eo opus •it, novitas rei. Nostro loco T tcoS non idem atque MgoS esse, quem lateat? sed quo id defendat, quis habeat? cpiXovtil to v 5 d v 8 p a S x ots avS patii v . $iXttv verbum feminis amasiisque plerumque convenire supra annotatum est p* 69. Ceterum præcedente XOvS dvSpaS in sequentibus scriptum exspectaveris fortasse pro xoiS avdpatii pronomen avroif, quod cur non posuerit Aristophanes, caussa in prompta est. Solent enim interdum veteres præcedente aliquo nomine non pronomen exhibere, sed ipsum illud nomen repetere, nt id significantius emineret lectorumque animis maiore cum gravitate insinuaretur. Igitur nostro loco pueri, quatenus segmenta sunt integrorum VIRORUM, VIROS AMARE dicuntur, atque cum VIRIS lubentissime congredi, ut io universum significetur, PUEROS illos non nisi VIRORUM societate delectari. In sequentibus pro xai tltiiv ovroi fUXtitiroi scribendum coniioio na i tltiiv ovroi oi (iiXntiroi. Articulus finali syllaba ovroi verbi absorptus est, ut factum est haud raro. Unum depravationis huius exemplum ut laudem, in plerisque codd, male exhibetur 179. B. ov ftovov ori avSptX, aXXd xal yvvaixtS. Alio loco de superlativo vel cum articnlo vel sine eo exhibendo dicemus, quam rem nemo Grammaticus, quautum scimus, adhuc satis accurate tetigit. ars avSptiotar oS ovXtS (pvtitl. Alludit Aristophanes lioc loco ad avSptioX nominis ambiguitatem. Significat enim et fortem ct eum, qui cum VIRIS aliquid habet coniunctiouis, similitudinis, commercii. Neque dubium est, quin ARISTOFANE illam nominis significationem ex hac derivatam esse censuerit. Verba couvertenda sunt: Et sunt hi quidem OPTIMI PUERORUM ET IUVENUM, quo AD MASCULO SEXU DELECTANTUR MAXIME ideoque natura fortissimi sunt* tpatil St} tivsS x. x. A, Eandem rem Pausanias tetigit 182. A. his verbis: ovroi ydp tltiiv ol xal to ovtidoS ntitoirjxottS, cafr e xivaS roXpav Xtytiv, o)S* altixpov x a P^ etiSai ipatitouS, Ceterum etiam hoc xi 'as to fifiotov cnrroig acsxa^o/iivoi. (liyct di te x/iiigiov xal ydg xckEa&svxsg fiovot ccxopatvovGiv clg xu itohxtxd avdgs g oi xoiovzoi' enstdav de avdgca&aiGi, mudegaOxovOi xal itgog ydgovg xal itutdoitouag ov B itgogi%ov6t rdv vovv cpvtiu, dk).d vnb xov vu { uov dvayxu^ovxui ' ulk’ tgagxsi avxotg ft£t’ dkkrjkav xaxagijv loco Riickerti sententia de Græ-corom saper PÆDERASTIA iudicio, quam supra exposuimus iu annotat satis reprobatur. TiveS enim h. 1., ut illic x iva$, quamquam de populi quodam rumore accipiendum est, tamen non omnium Græcorum constans de PÆDERASTIA indicium exprimit 3 d fi fi ovS xal dvSpstaG xal dfifiEvaitiaS» Opponuntur hæc tria nomina præcedenti avat 6 xvrtiaS nomini oratorie» ut indicetur» quantum numero superent præcedens nomen hæc tria nomina tantum etiam ei prævalere significatus potestate. Tantum enim abest ut pudore illi PVERI careant» ut potius VIRILI sua indole ducti AD VIROS se convertant. Ceterum illa nomina haud multum inter se differunt siguificatu. 'AfifiercDitia enim VIRILEM INDOLEM significat non minus quam dv 8 peia t cuius indicium est Sctfifiu$ h. e. fiducia audacia; animi fortitudo Laudat Fischerus Etym. M., in quo d fi fiev coniaS notio sic explicatur: afifievcDitds ix x ov ufifiijv dfifi&voS xal r ov d)if> oonoS, o tiijpaivti rd itpoSco7 ior, dfifisvcojtds 6 afifievoS jtpoScoitov 8 x ojy > xaxd dvVExSoxi / y . yyovv o dvdpelo S xal idxvpdf xal dvvdpevoS it poS cx$pdv dvTvrax$fiyai. idxi xaxd 6vvexSoxy v ano pipovs rd oXov. xal yap xe\e&%evxeS —avS pES ol xotovtoi, Picinus verba convertit: Iluius evidens argumentum est, quod cum adoleverint, soli ad civilem administrat ionem conversi, viri præstantes evadunt. Nou rectius Schleiermacherus in conversione: dass wenn sie voll kommen ausgebildet sind, solclie Manner vorziiglich fur die Angelegenheiten des Staats gedeihen. Unice vera Orellii explicatio verborum est in Scbulthessii convers. 92. : Deutlich eihellet dies daraus » dass solchc allein » wenn sie heran wacbseu» in den Angelegenheiten des Staates sich ais Mauner beweiscn. Eodem modo verba intelligenda esse docuit Rtickertus ad h. 1. vito xov vdpov av ay xagortai * Apud Stohacum Serm. 65. 4 10. legitur: *Znapriatav rd/ioS rdxxEi ZypiaZ, ryv ptv npcdxyv dyaptov xfiv SevXEpav uiptyaplov xyv rpixyv 8 \xaxoyapiov. Utrum apud Athenienses ayapiov lex exstiterit, necne, in incerto est* Vide Wuch&muthii librum: Hellenische Altcrthumskunde T. II. Abth. I* §. 98. 266., Meier u. Schom. Att. Proc. £87. Cuvendum est autem, ne quis forte nostro ioco probari ceuseat, legem dya piov Athenis latam fuisse. Nam vdfioS ambigua significatione apud Platonem adhiberi solet, ut et legem, et morem receptum» ccyafiotg. stuvTug fitv ovv 6 toiovtog 3tai$SQcc6r>']g re xcd <pt2cga<STt)g yiyvtrat, au r 6 igvyytvtg aO}ttt^6[icvog. orctv fitv ovv xai avrtp Ixdvcct Ivtv%iq tu ccvtov y/ilttu xcd 6 naLSegaOtrig xal cckkog xag, rore xcd 9av(ia0td C lx7tfo'iTTOvrcu cpckict re xcd olxuoTrytc xcd Hquti, ovx i&D.ovttg, ug Enog tbteiv, %UQi&6&ac aAAjjAov ovSb consuetudinem, exemplum significet. Vide annotat, 100. nai8epa6xr}S xe xal <piXepadxi/S. Non de pueris hic sermo est, sed de viris, qui integri viri segræuta sunt. Merito igitur roirere it ai8 £ patiit/ S verbi cum cpiXtpatiTtjS coniuuctionem. Interpretes verba convertunt: Knabenliebhaber und LiebhabertVeund, ut alterum verbum ad viros, alterum ad amasios pertineat» Sed fac, hanc ARISTOFANE mentem fuisse, quæritur, cur ordinem verborum inverterit, adraiseritque vdxepov itpuxepov, quod rectissime etiam a Riickerto not.itur. Sed quam hic verborum illorum explicationem exhibuit, eam fateor mihi neutiquam probari. Eam, inquit, rationem inii, ut tpiXepaOxj/v dictum hoc loco putarem amicorum amatorem ad analogiam naiSt patir/fS, quasi non a cplXeco, sed a (piXoS petita esset pars prior nominis. Jam idem est, ac si dicat it a i 8 cov X £ xal cpiXoov i padxi/v. Sensus hic est: Ex hoc genere qui est, js semper AMATOR est, sive PUERI sunt, quos AMAT, sire AMICI Quos enim PUEROS AMAVIT, eosdem amicos habet, postquam adulti sunt, ita ut horum etiam AMATOR magis, quam AMICUS sit, Displicet hæc explicatio duabus de caussis. PUERI enim, qui AMANTVR, non minus AMASII sunt quam AMICI AMATORVM. Deinde non dicitur Græce cplXoov ipadxqS sed posito ipadxijS nomine itaideS s. itaiSixa adiungautor necesse est, coutra cpiXcov ubi ponitur, non ipadxrfv sed qiiXov adiungi usus loquendi flagitat. Possis itai8epa6x?}s xe xal qnXepa6tr}s: ita explicare, ut VIRVM inlelligi censeas, qui neque alios vituperet AMATORES puerorum, et ipse pueros amet. Dubito tamen, num hæc significatio cum tptXepadxtj S verbo satis conveniat. Supra annotavimus p» cpiXeiv adhiberi haud raro, ubi de actione sermo sit, cui vis quædam, qua necessario fiant, inesse indicetur. Eadem significatio interdum in iis nominibus obtinere videtur, quæ cum cpiXeiv verbo composita sunt. Sic in Alcib. I. 122. C nod dubium est, quin de indole Lacedæmoniorum jfrmo sit, qua ad labores suscipiendos, ad æmulationem summam et ad honores consequendos ferantur. Verba sunt: ei 8* av iSeXt/tieiS elS (ScjippodvvTjv xe xa\xo6piu>ri]ict aitofiXeifiai xal (piXonoriav xal (piXoveixiav xal tpiXoxipiaS xaS AaxeSaipoviaiv x. x. A. Eodem modo verba 189. D. intelligenda sunt: l6xi yap Secor tpiXavSpGHioxaroS quæ ita de Erote dicuntur, ut deus sua natura perhibeatur homines maxime AMARE. Adde verba. Giuy.qov xquvov. xccl ot SucraiovvTtg fiiz’ dlXylav Sm .fiiov ovzol tlOiv, ot ovS’ av %%oitv dmiv, o zi (3owXovzai 6<pl<5i 7 ta</ ccV.t) Xav ylyvt6&ai. ovdh yctQ av So^hb tovz’ ilvai r/ zav utpQO&iolav tivvovoia, tog ciga tovtov iviy.a. ezegog iztQca %aigu ‘gvvcov ovz ag ini fuyaXzjg 6mvdijg' «AA’ SXXo zi flovAofitvi] tua C. (piXoyvvaixe?, 191. E. qxiXavdpoi, quæ de naturali quodam instinctu dicta esse, etiam e verbis paullo infra positis colligitur: aXXa paXXov npos raS yvvaixat t et p a ppkv a i eltflvy quibus verbis qnXoyvvaixeS nomen manifesto explicatur. Ad nostrum locum ut revertar, <pzÆpadr/jS idem est, atque ipadn}S tpvdet, quo nomine supra utitur ARISTOFANE B. itat depadtovdi xal itpoS yctpovS xal 7tai8o7ZoitaS ov tc poSexovdt tov vovv cpvdti Igitur ARISTOFANE mens hæc est: Omnino igitur talis puerorum AMATOR est atque naturali quodam insctinctu, quippe integri VIRI segmentum, ad pueros AMANDOS fertur. xal aXXoS it ai. Valet, quod hic do solis iis dicit, qui ex integro VIRO dissecti suut, de ceteris quoque, mulierum et androgynorum segmentis } de quibus quum nolit copiosius dicere, solis hisce verbis additis ad hos quoque id pertinere significat, Riickert . tpiXia te xal olxeiotiftt xal i p coti. Exspectabas ordinem nominum inversum, quoniam priori loco positus est itat depadrr/i, ad quem Ipcoi nomen referendum est. Vide annotat. Sed minus veteres in huiusmodi rebus accurati fuisse videntur. Ceterum olxeiotqS Ad androgynum referri possit, ad integram feminam cpiXia. Sed dubito, num id recte fint. Tria potius nomina ARISTOFANE adhibuit amoris, ut esset, quod cum præcedentibus verbis Sav/iadta ixTcXrjttovtai conciliaretur, atque recuperatæ integritatis gaudio responderet, xal ol SiateXovvr ei ovtoi e id iv, oi x.t.X. Picinus verba convertit : jitque hi sunt, qui per omnem vitam amare pergunt: neque quid potissimum a se vicissim expetant, exprimere possunt. In conversione Schleiermacheri exstat: und die ilir gunzes Leben lang mit einauder verbunden bleiben, diese sind es, welche auch nicht einmal zu sagen wiissten, was sie von einander wollen. Non aliter Schulthessius verba convertit» Sed admodum languent j si quid video, probata hac verborum explicatione ovtol eldiVy oX verba, Aristophanes hoc potius dicturus erat: Mirum esse in AMORE hoc, quod AMANTES, cum veliut per totam vitam conioncti esse, i id em huius voluntatis ne caussam quidem habeant satis gravem, quippe nescientes, quid alter ab altero sibi fieri velit. Est igitur, quod fugisse VV. DD. miror, diateX ovvtei non præsentis, sed futuri temporis participium. D ztQov y 4>v%r] StjXri idziv, o oi3 Svvarcci tlnuv, aJUa f lavztvtzai o fiovkezai, xa i ulvizztzcu. xca tl avtoig iv zm avrcj xcetdcxtifuvoie imazag 6 ”H<pui<Stos, lyav zd OQyavcc, Iqolzo ' „TL £o&’ o (SovkiQ&E, o av&gcomoi, vfilv na(i’ dkb'jXwv y« >la&cu; n xal tl anoqovv gJ ? a pa rov rov Uvexa. Tovtov pronomen generis neutrius ad præcedentia verba tg3k d<ppo8i<jlcov 6vvov6iot referendum est. Soiet autem neutrum genus pronominis relativi et demonstrativi jexhiberi, si præcedit v tota enuntiatio, ad quam pronomen pertinet, vel si præcedens nomen e pluribus verbis compositum est, velut nostro loco rj tgjv cteppo8i6icov 6wov6ict. LATINI eodem modo neutro genere pronominis interdum utuntur; sæpius aliquod nomen latissimi significatus pronomini addunt: quæ res* Adde Piat, de rep, I. 329. C. it&S, £q>n, <J ^otpoxXeiS, fyetS’ itp&S za(ppodloia xai oS, JEiv<pTjfi£t y to avSpvne' dtipavaizazac pivzoi avzo diticpvyov x . r. A., ad quem locum rectissime Stallbaumius monet, pronomine singularis numeri etiam contemtum rerum Venerearum exprimi, ut gd£ dpec tovtov Zvaxa convertendum sit: dass dieser Armseligkeit halber cet. In sequentibus ovzcoS, latioris significatus verbum accuratiori deliuitioni, uti solet, præmittitur. cfr. 192. E. ixal av iv AiSov. Adde Alcib. I. 105. c. 4. dzt ocvtov 6e 8el 8vva6zevtiv iv zf/ Evpojxy. Vide anuot. 43- Censet Riickertus ad li, 1. ovrooS ix\ payaXijS' <Sxov8fj$ pro l<p’ ovtcj paydXrjS tfxovdi/S positum esse. Eam metathesin verborum Græci admit ty * tuntin verbis xaw, xoXXv, aliis; num in ovzcoS verbo admiserint, vehementer dubito. o o v dvvazai sixelv x. T. X . Vis amoris hæc est, ut amantes impellat ad aliquid, quod quid sit, ipsi f qui amaut, prorsus ignorant. Quod autem petvravec 1$ai atque alvizzefBai dicuntur, hoc est, diviuare atque cæco quodam animi præsagio sentire id, quod sibi fieri velint, idem Margarethæ verbis notissimis in Faustio Goethii pulcherrime expressum est. ixidz as o "Hpatdz o f, rdopyavax.x.X. Si germina duo salicis aliusve arboris, aut fructus 4uo mali, piri, pruni, filo adhibito ita colligantur, ut alterius latus cum alterius lateri .firmissime connexum sit, fieri solet haud raro, ut e duobus germinibus fructibusve prodeat unum. Hæc res, nostris temporibus PUERIS satis nota, non dubium est, quin et Græcis innotuerit. Ad eandem ARISTOFANE fortasse allusit. Iam iutelliges, za opyava verbis cuius generis instrumenta significantur. Vincula sunt et compages, quibus adhibitis duo homines ita colligantur, ut germinum frnctuumve instar firmissime connexi alter ab altero discedere nequeat atque duo in unum concrescant. Minus apte Riickertus ad h. 1. Semper mihi, inquit, visus est Elato his, qu-ac de Fui - rag ccvrovg staXiv Zqoito' -J-Aqu ys tovSs Ixi&vpuxe, Iv tc 5 avuS ytviG&ca ou (icchti tu txXXyXoig, wgxs xal vvxra xal rjutQav fii) rxxofainMS&ai alhjkav ; sl yccQ tovtov ixt&vfieiTE, tQiXa vaag Ovvrjj^ai. xal E <Svpcpv6ttt, tlg xo avxo, ugxs 6v bvtag sva ysyovivav, £ cano dicentem facit Aristophanem, Homericam fabulam respicere de Martis ac Veneris amoribus, Odyss . VIII, 266. seqq. maxime propter Mercurii verba } quibus ille, etiam si ter tantis vinculis constringi debeat, omnesque deos deasque spectatores haberi, tamen se Veneris fructum vel hoc pretio emturum fore profitetur . apa y e xovSs irtiSvpstx e. *Apa peponi solet, quando is, qui interrogat, veram esse opinatur, quam rem sciscitatur, cfr. Piat. Polit. 1, 328. A. xal o USeipavToS, Apa ye, rj 8 oS, ov 8 9 Xdxs, ori XapitaS idxai rtpoS kdnkpav acp 9 Initoov xjj 5c<y; Nescire revera Socratem ceterosquo Adimantus suspicatur r ij£ Xapzd 8 o? celebrationem, quod abitum parantes conspiciebat. Adde Piat. Crit. 44. E. apa ye pr/ ipov npop-q^et xal rcbv dXXcoY ijCiX 7 j 8 eia)Y ; ubi supplendum est: aliam certe recusationis caussam non reperio* Alcib. II. 138. A. apa. ye xpoS rov Seov 7 tpo<rev£ 6 pevof Tcopevei ; ubi verba quædam omissa sunt, ad quæ yk particula referenda est : Coronatum te certe conspicio sacrificantium ritu. Nostro loco Vulcanus cum animadvertisset, SxepoY hxkpqo Xaipeiv B,vv 6 vxa ini peydXTjS ditov 8 ijS, yk particula usus lianc cogitationem interrogationi admiscet; Videmini certe velle al ter alteri se artissime adiungere. ' dvvr rjZat xal dvptpvdai, 'ZwxrpiEiv verbo Plato supra usus est 183* E. o 8h rov rjSovS xPV^ t0 ^ ovroS ipa dtrjs Sia fiiov pkvei axe povl pqu dvvxaxeis. Proprium est do fabri ferrarii arte, qui metalla colliquefacit, ut ca artissime couiungat. Vide Ruhukenii an— not. ad Tim. L. V. Pl. 139« Pro dvptpvdai codd. non pauci 6vp<pv6ijdai exhibent, quorum in numero sunt Bodleianus, Vaticani duo, alii. Hinc non mireris, dvptpvdrjdai a Reyndersio atque Riickerto in ordinem verborum receptum esse, præsertim cum fabri ferrarii opificio verbum apprime conveniat. Nobis cur unice probetur, quod Bekkerus et Slallbauraius dederunt, dvp<pv(ftxi, ex annotatione imdxaS 6 r 'H(pai6toS f Ix&v ta opyava verbis subiecta patebit. Sio in Piat. Epist. VI. 323. C. legitur: oipott yap 8ixxi xe xal al8oi xovS itap 9 fjpdoY ivxev$ev iXSovxaS XoyovS, el pr\ xt r 6 XvSlv pkya xvxoi yev operor, inqoSr/S xjsxivosovv pdXXM dv dvptpv 6ai xal dvP&tf6 at TtaXiv elS njv itpotitidp^ Xovdav tpiXotrjxd xe xal xotYGQviaY. Ad nostrum locum LIZIO videtur respicere De rep* II, 4.; xaSanep iv toiS ipoorixoiS Idpev XkyoYta roV *Apidxoqxivrjv, ooStuv ipwvxGOv 8id 12 xal eco$ t av ZijtSy wg evoe ovtet, xoivtj dfitpmsQovg £rjv, xal httidav dno^avrjtB, IxeZ av iv "Aiiov dvtl dvslv tvet tlvai XOtvfj TE&VEWTE. cUA’ OQatE, M TOV tov eqccze xal e^ccqxel vpiv, av rovtov TvyrpiE ravta dxcvOag ttifiEv, on ovd’ av tlg i&Qvq&Eit], ovd’ &XXo,tt 1 6 (SepuSpee (piXtiv i7Ci$vpx>vrrcor 6vptpvvai xal yeveOBat ix 5t;o ovtg>v dpcpoxepovS ira, cjS ira arra. Valgo pro ovxa igitur brraS, qoæ lectio non nisi tribas Belkeri libris confirmatur. Non dubium est, quin brraS in textum irrepserit scribarum errore, quj, qum paullo supra legerint &Sxe 8v * ortas, etiam hoc loco pluralem numerum admiseruut. Quamquam autem non falsum est c bs ira urraCy tamen ipsa oppositionis ratio, quæ inter o oSxe 8v uvxaS ct cdS ira orta manifesta reperitur, singularem numerum exigere videtur. ixei av iv Aidov era elrai. De verbis ixei iv Aidov supra dictum est 43* " Era elrai e præcedente <3ffre particula pendet, quæ non opus est, ut hoc loco repetatur. Quæritur autem, qui possit "HcpcatiToS ix&v X( * opyara corpora AMANTIVM AMANTE AMATO ita coninngerc atque colligare, ut et in Orco manes codiuncti maneant. Explicanda hæc res est e veterum de animorum post mortem conditione* Man^s enim quasi umbræ erant ad similitudinem hominum mortuorum accuratissime conformatæ, qua propter apud Homerum haud raro fipoTOJV efScoXa vocantur, cfr. Odyss. 11. 475. Adde II. 23. 65. yXSe 8' in\ ipvxp TlaxpoxXrjoS SeiXoio itarx* avxcj, piyeSbs te xal bpuara xaX* elxvta -v xal tpannjr, xal xola nepi xpot ei pax a e6xo. Ex veterum igitur opinione qui in vita breviorem alterum pedem liubebat, etiam in Orco solebat claudicare, monocolos non nisi unius oculi lumine gaudere. Sequitur inde, qui in vita ita colligati fuerint u Vulcano, ut in unum corpus concreverint, eosdem etiam in Orco coniunctissimos esse. Pro arxl Svoir / quæ lectio vulgata est, arxl Sveir edidimus cum Bekkero et StallFaumio, Bodleiani codicis auctoritatem secuti. Jvoir præter Riickertum etiam Matth. verum habet in Gramm, f. 138. 262. Annotat tamen ille ad nostrum locum: minime, inquit, dubium nobis est, quin a Platone usurpata fuerit hæc forma ( 'Sveir ), cuius sat multa vestigia in codd . reliqua . el tovtov i pax e. Ilæc brevius dicta sunt; expletior oratio audiret: orAA* opaxe, et tov to idxir, ov ipdte .. Sequentibus verbis tavxa axovCaS Io per dxi ovS * av eis x. r. X. apodosis efficitur ad verba 192. E. init, xal ei ecvToiS ir tqH av toj xaxaxeipiroiS exi6tds x. r. A. Annotant autem interpretes, Aristophanem avTolS pronominis in protasi positi non amplius memorem, simularem numerum ia uv cpavett) povXiftsvos, &XX’ axt%vag olo it’ ccv axtjxo Lvtxi tovto, S icaXai ccqu 6vvtX\nltv xal Ovvzaxtl $ zu iQMjjLtVtp IX dvELV EIS yEVtO&al. Tovro yaQ ttfr i zo alziov, ozi r] &Q%aia cpvOi g f/iuov i]v Kvzrj xal yixtv oXou tov oXov ovv ztj lici apodosi posuisse, atque eum proximo ov8 av efc accommodasse. - ov8* av eIs. Ov8h sis ita differt ab av8ets, ut hoc nullum significet, illud, quoniam interposita av vocula vis negationis augetor incredibiliter, neminem denotet ne uno quidem excepto. Unum exemplum huius usus ut laudem, Piat. Hiæd. 100. C. cpaivExai ydp pot, eX tL Itiriv aXXo xaXov nXrjv aveo x 6 xaXov, ov8e 8* ev dXXo xaXov elvai rj 8 l6xi JdETEXtl ZxeLvOV TOV TioXoV. l J iura exempla Stallbanmius congessit in aonot. ad Piat, de rep. I. 353. D. «AA* 'Atexv&S verbum apud Platonem sæpissime reperitur, ibique vario modo explicandum est. Primaria verbi significatio est, ut etymologia docet, anXadrcji?, aSoXcoS, a qua reliquæ verbi significationes facili negotio derivantnr. Nara quæ sine artificio dicuntur aguuturve, ea clare a per te que, certissime, ad<paXco£ 9 lucidissime, tpavspmS, simplicissime, anXcoS j sum -n matim, naScinat, pronuntiantur. Nosftro loco possis etiam de tempore voculam dictam intelligere, ut conversio audiat verborum : und ieder wird so gleich, oh ne Weiteres das gehort zu habeu vermeinen, woruach cben er lange schon strebte. Scboliasta ad Eutyphronem habet apud Bekkerum, Comment, critt. in Platonem T: II 325. atEx y d>S‘ xavreXcoS' ? axXcoj tj xaStarraZ, IfavpCDS, rj teXIgdS. ol 81 iv l6(p xgj ovxi, xal aXrj$eiqc* ol 81 SrfXovv xo itapa xav xal xaSoXov, xax * aXtj Ssiav. oloi x* av axi} xokv cti + Ad ofozr’ av ex præcedento ovdfc eU intellige Zxa6xoS. De rep, II. 366. D. xojv ye «AXcov ov8e\s Ixcov 8ixcnoS, aAA* rxo avavSpiaS ifriyet xo aSixEiv, aSwaxcov avxo 8pdv. Horatii Serm. I. 1, 1, Qui fit, Mæcenas, ut nemo, quam sibi sortem Seu ratio dederit, seu fors obiecerit, illa Contentus vivat, laudet diversa sequentes h. e. sed quisque laudet cet. Stallb . Comparari potest cum hoc dicendi genere ea verborum structura, qua haud raro e præcedente verbo negativo affirmativum repetendum est; eam indicatam reperies iu Indicibus, Ceterum Riickertus censet non ZxatixoS sed 6 dxovoaS subintelligendum esse. tovto yap xo alxiov. FICINUS verba convertit: Huius caussa est, quia prisca hominum natura hæc erat integrique eramus. Eodem modo Sclileiermacherus : Hie v o n ist sun dies die Ursache. Neque 12 * 193 dvfita xal tficog u "Eqos ovofia. xal xqo tov, SgJtCQ liya, tv tjfLiv • wvi Swc rrjv adixltxv diaxtofhjfuv ixb tov &eov, xa&aTtcQ 'AqxccSe $ vito AaxEdcafiovUov. defuerunt, qui tovtov pro rot>to in verborum ordinem inferrent. Si pro yap legeretur Si particula, ut in Piat. Apol. Socr. 31. C„ ipsi tovtov scribendum censeremus: yap part. genitivam pronominis non admittit. Referenda autem canssalis particula est ad præcedens idjuv: Scimus ne unum quidem eorum, qui hæc audirent, ea recusaturos esse in caussa enim h/ic est, quod natura nostra primitus talis erat integrique eramus. Epeo S ovopa. Erotis nomen maiore cum vi hoc loco pronuntiandum est; igitur, quo validius emineat, articulo caret. Exempla si quæris nominum sine articulo positorum, vide annotat, 129. Fortasse etiam eadem de caussa in Piat. Gorg. 448. E. lectio vulgata vera est, quam codd. lectioni posthabuerant interpretes. ov yap azExpivdprjv, ori sXrj xaXXidrij. Codd* plerique articulum exhibent 7} xaXkidTT}. Ceterum hoc loco interrogandi signum in punctum mutandum censemus, quod ironicæ dictioni convenit apprime. Polus enim hoc dicit; Videlicet non respondebam eam xa\ XidTJjv esse. Quæ sequuntur verba, xal Ttpo tov ev qptv, meram repetitionem sentiæ supra probatæ continent, ut uemo ea desideraret, si abessent. Hanc repetitionem perspicuitatis caussa admisSam ne quis ægrius ferat, <2fæp Xiyco verba addita sunt, de quibus diximus in annot. 133. ad verba 7/ re ovv laTpiHt), doSiup Xiyco, icada x. T. X. ' xa$ ait s p 'Apxa&eS vxo AaitsSa ipor Igov, Ad quam rem Aristophanes Arcadum Lacedæmonumque laudato exemplo alluserit, notum est atque ab interpretibus satis indicatum. Laudant Xenoph. Hell. V. 2. 7. ix 81 tovtov xa^xfpV^V J&v to teixoS, SiajxldSrf 8 "k 7} MavTiveu TEtpaxv • Aristid, Orat. T. II. 287. ed. Iebb. SiaoxidSTjdav Si ye MamvEiS vno AaXESaipovicov rjSrj rijs eipt/vjjS opoopodpivrjS, Alios Riickertus laudat ad h, 1. Adde Wachsmuths HeUeniscbe Alterthnmskunde. : Vor alleu war Mantinea eiutrachtig und kriiftig. Aber auch gegen diese Stadt machte Sparta mit emporeuder Ge wa 1 1 die Sat/ung des Friedens geltend; sie wurde Olymp. 98. 3, 386 v. Chr, in Ortschaften aufgelbst, aus denen sie vor etwa einem Iahrhundert entstanden war. Constat autem, eo tempore, quo Mantinea a Lacedæmoniis eversa est, plcrosque convivas symposii, quod et ipsam celebratum est Olymp. XCVIII* 4. h. e. 386. a Chrt n., iam fuisse morfruos, Anachronismum igitur h. 1. Platonem admisisse interpretes annotant simulque Symposium post Olymp. XCVIII. 4. conscriptum docent. Comparationem ipsam quod attinet, frustra tertium, quod vo- tpojlo s ovv Iotlv, lav ftij xoOfiioi tj/isr xgdg rovg deoiig, vTCag (irj xai av&ig xca xe ql ifiev £’z°vzes wsxeq ot Iv tulg etijla tg xctta yQcccprjV ca»t, comparationis quæsivi. Vellem annotasset aliquis interpretum, quo iure hominum dissectionem cum Mantineæ eversione comparatam putet. Non dubitarem equidem, xc&aitep ApxdSef vno AaxtSoupovicav insiticia putare, nisi præcederet dtooxi < iSijfisv verbum, quod aperte ad hæc verba comparatum est. Prætervidit hoc Cornarias, qui di£6xi6^Tffi£V scribendum coniecit. Sed nec hoc nos prohibet, quominus certe depravationis aliquid verbis, inesse censeamus; vide Excors., ubi fusius de hoc loco disputabimus. <poftoS ovv $6xiv, Vulgo ivetixiv legitur, quod ne Græcum qoidem censuerim in huiusmodi enuntiatione. Sequentibus verbis xo6f.no ? icpoS xovS SeovS ad primævum hominum genus respicitur, quod iu ipsos deos impetum fecit. Ex quo genere quoniam, qui nunc vivunt, homines orti sunt, cavendum est, ne forte natura ad impietatem ducente illis similes sint, eandemque, quam illi, corporis dissectionem experiantur» GjSnep ol iv rctiS 6x?jXcCtS IxXEtVTtGDflk V O l. Annotat Stallbaumius ad h. 1. : Locus videtur hoc modo explicandus esse. Veteres -artifices vasa, signa, alia, ita cælabant, ut ea ostenderent figuras extra prominentes, interdum totas, interdum dimidiatas. Et hæ quidem vocabantur itpoSxvica, illæ vero nepupavij et ixtpavij. v. Salinas, ad Solin. Quum igitur ixxvjc ovv omnino sit cælare adeoque de figuris utriusque generis dici soleat, perspicuitatis causa additur xaxii ypacpjjv, picturæ s. tabulæ pictæ modo, quo additamento efficitur, ut cogitandum sit necessario de xpoSxvicoiSs. crustis.Hanc verborum xaxu ypaqnjv explicationem fateor mihi noli placere, neque omnino video, quomodo clariua fiat illis verbis additis, de c rastis sermouem esse. Schleiermacherus verba xaxd ypcupffV plane non expressit: Dass wir nicht noch cinmal zerspaltet werden und so herurngehen miissen, wio die auf den Grabsteineu ausgeschnittenen,die m i t ten durch die Nase gespalten sind. Atque fortasse interpres doctissimus de figuris cogitavit ab impia incultæ plebeculæ manu violatis. Quis enim alias unquam de dissectis figurarum naribus in veterum monumentis quicquam audivit ? # Altera explicatio est, qua dicuntur homines in monumentis non a facie tota, sed a parte faciei altera efiormati esse atque ideo dissecti vocari. Si hoc modo rem animo suo informarunt VV» DD. : potuisse cuiquam huiusmodi artificia intuenti dissectionis cogitationem in mentem venire, constanter negamus. Quid enim? Rem quamque ut in operibus cælatis, picturis, aliis, ita in rerum natura ex altera tanIxrervmofilvoi, SunXE7CQi6fiivoi xuru rus &vag, yeyovotss SsitEQ Xlanui. akku rovrav svtxa nuirc’ uvSgu tummodo parto conspicimus, totam uno obtutu non comprehendimus. Nara cuiquam in mentem venit de dimidiatis vel monte, vel domo, vel alia quavis re cogitare? Ut in rerum natura alteram tantummodo rei cuiusvis partem conspicimus, alteram supplemus meute, ita etiam in artis operibus ex altera parte effictis, quæ uon videmus, mente supplere solemus. Alia verborum explicatione opus est, atque, si quid video, litterulæ unios mutatione. Vulgo legitur xccxaypciupijv, quod primus Ruhnkenius vidit in annot. ad Timæi L. V. Pl. 175. in xaxa ypa.~ (pyjv mutandum esse. Ortum nobis illud est ex xocxctjfyatpiiv, scripsit autem Plato xccxa fiatprjv . Hæc scriptara quam bene conveniat Aristophanis sententiæ, iam vide. 2x7/\7j est Suida teste lapis in altum erectas, figura quadrata, idemque figuris haud raro exornatns. K Pa(pr\ compages est laterum duorum, angulum efficientium. Iam patere opinor, figuras in statuis quadratis xaxa fitCL<pvv IxxEXvnwpiva^ non aliter intelligi posse, quam in ipsa duorum luterum compagine positæ. Eo loco dissectione figuræ opus erat, ut altera eius pars iu altero, altera in altero latere poneretur. Uckermanni, viri humanissimi industria factum est, ut quadri effigies tabulæ lapideæ incisa apponi posset, qua clarius redderetur lectoribus, quid Aristophaues verbis xaxa jbcupijv adhibiti* intelligi voluerit. XQrj taucvtu xagaxtievsa&ai tvatfitlv xegi btovg, iva B rct itiv ixqwyea(iev, rmv di rt faca/uv, tov 6 "Eqcos qfiiv Habes duornm virorum segmenta duo, quorum alteræ partes non conspiciuntur quippe positæ in statuæ lateribus, quæ cum hoc latere cohærent, sed ab hac parte statuæ non comparent* Vide autem, quam bene hæc segmenta conveniant cum verbis supra lectis 190. D. idv 6 * Mxi 8 o?tGo(5 iv doEXyctivtiv ndXtv av x ejxai dixct, gqSx' i<p hvoS no pevtiovr at 6xi\o vS ddKGoXidZovT eS. Adde dissectarum narium narrationem, quam optime repræsentatam habes jiorum segmentorum effigie; Ne autem de veritate figurarum xaxa fiatpi/v effictarum dubites, ipsi veterum monumenta sepulcralia vidimus, in quibus huiusmodi dissectiones admissæ erant. Eas admisisse videntur artifices ea de caussa, ut fabulæ, quam figuris describerent, continuitatem, continuo figurarum ordine certius assequerentur. Quod autem artifices plastici sibi licere arbitrati sunt, figuras ut dissecarent, idem haud raro poetæ in versuum finibus imitati sunt» Nullus enim dubito, quin verba, quæ et ipsa sunt figuræ artificiosæ et quasi imagines rerum, in versuum finibus recte dissecari possint. 8ianen pi6 fiivot xaxd tds fitvetS. Ne qnem offendat hoc loco 8iaKE7Epi6fxivot verbum, depromptum est e comparatione sequente dfertep A Idnai, Tali enim serra dissecari solebant. Prorsus eodem modo 193. A. de hominum dissectione dicitur dtuJxltfStfftfv, quo' loco CSrjfLEY Cornarium frustra coniccisse supra monuimus. Aitiltott autem vocem Schol. ad b. 1. explicat : al A eiat xai bctsxpt/i- pivai xai dnvyot A lar, xai ol diaizEnpuSfdvoi d6xpdyaXoi . ol te *A5i/vaioi Xitinoi xaXovrrat Teo £JC Ttjs iv TGJ XGOXTjXctTElY dwEXovS iepidpaS avzovS aito yXovxovS elvat, Stallbaumios ad li, 1. oi 8ian£npi6fUvot, inquit, aCxpdyaXoi quid sibi velit, inlelligitur e Scholiis Euripideis ad Medeam v, 610.: ol t imB,EYOVfiEYoi xi6tv, adxpayaA ov xaxocxipvovxES, SaxepoY jur ocvroi xocxeixov pipoS, $aTEpor 8h TCaXtXipTtOCVOY TOlS vno&E%apkvoiZ, Iva, si 8ioi naXiv avrovS jj T ovS IxeIyqoy .irtiZtruvuSai npds dXXtf\ovj> 9 inayofuvoi to fjju6v adxpayaX tov, dvaviolvxo Ttjv Zeviav. EvflovXoS &ov$oir x i not idxiv azavxa 8iartEitpi<Sptva 7}pi6EQoS, dypifio jS nep ete xa CvpfioXa. ovxooS 'EXX d8ioS. Non dubium quidem est, quin Aristophanes ad hospitalitatis tesseras respexerit, quæ A i(5nai vocabautur, verum, ni fallor, eadem tessera etiam modus dissectionis indicatur. Tali enim non in medio dissecari solere consentaneum est, sed ab imo angulo - ad alteram versus. [ cjy o"EpcoS 7 } fity ifyeft oo y, Vulgo legitur oaS pro tiov, quod in ordiuem verborum recipiendum esse primus vidit H. Stephanus. Eum secuti sunt Bekherus, Stallbaumius, alii. Riikkertus ooS reposuit motus codicum auctoritate, qnortun exiguus numerus oov exhibeat. Sed no- ijyEfiwv vml aTQttvriyos- « ftijfielg Ivuvrta jtQcmtra' jtQccttu 6 ’ Ivavtia, ogTis &tolg rpUtu yaQ yEvofiivoi xcu SiaXXayivtEs zcy &tta igtVQyGo^iEV ' «• lait dicere Aristophanes, faciendum esse, ut eo modo, quem Eros indigitet, pristinæ integritatis participes fieri studeamus ; (alio enim modo eam nemo assequi potest); sed ut eorum compotes fieri studeamus, ad quæ Eros ducat. Necessario autem b)V ponendum est etiam ideo, quod x&v 8i t cum ra pkv satis explicetur præcedentibus, non eatis explicatum est atque definitum. Ceterum TjyEjuoov xal GxpaxyyoS abundanter dictum est ornatus gratia, quod moneo, ne quis forte maiorem ipsis vim tribuat, quam qua Aristophanes eadem exhibere Voluit, /iTjSelf ivCLVtlct ItpCLX* texo). Hæc verba prorsus eadem gravitate dicta sunt atque verba p, 189. D,; iyoa ovv Tttipadouai vffiv ElSyyydocdSai xyv dvvapiv avxov y vjæiS 8h - x eo v a A Xayv 6 1 5 d d xaXo i %ded$£. Vide anuot. p, 153. iZevpy dopkv xe xa\ Ivxev&,6jme% a, Latinis non licet diversæ etrnetaræ verba ita coniungere, ut sequentis nominis terminatio tantummodo accommodetur ad unius verbi naturam. Neque Græce licet, accurate si rem spectas, huiusmodi structuras verborum adhibere. Nam nostro loco re xad particularum ea vis est atque potestas, ut prioris verbi finiti pondus imminuant, posterioris adaugeant, quasi si dixisset Aristophanes IB,evp y d oyxeS ivx£vB,6 p.£% a.. Haud raro etiam nominibus, quæ a verbis diversæ structuræ derivantur, conjungendis, re xa\ particulæ solent apponi, v, c. 147. E. icapadxaxyS xe xal doozyp' In nominibus quidem harum particularum non constans usus, ac facile quidem iisdem, ubi non comparent, caremus, nullum autem apud veteres scriptores locum repereris, ubi verba diversæ structuræ adiuuctoque aliquo nomine per simplex noci coniuncta sint. XolS y jæx e p oiS avz&Yt Ingeniosa quidem est, sed minime probauda Bastii coniectura : xoiS yfiitojioiS avz65r . Exempla non rara sunt, quæ avxoS pronomen cum possessivo pronomine coniunctum exhibeant. Idem usus iam apud Homerum obvaluit, v. c. Odyss.1. v. 7. avxoov yap dq>£xkpydiv axaCSaXiydiY oAovro* Alia exempla Motth. congessit in Gramm. plen. §, 466. Verba nostra convertenda sunt: unsern eigensten Lieblingen. o XG)V vvy oXiyoi noi OvdiY h. e. quod eorum, qui nunc vivunt, faciunt pauci. IToieiy interdum, ut Latinorum facere, non actionem describit, sed vitæ conditionem, quare recte Schleiermacherus verba convertit : Was ietzt nur w c nigen begegnet. Invaluit hic 7COIEIV verbi usus ideo, quod vitæ conditio talis plerumque esse solet, quales fuerunt actiones præcedentes. ib xal ivttv£6(iB&a rolg xca8t,xo Tg toig ^fwtlpotg avrav, S rav vvv 6Uyoi noiovoi, xt£ (ir/ (ioi vnoi.d(ig ’Eqv^ax og xoficoScov tov koyov, cog IlavGavluv xal jirj pol vitoXa ftp . Hæc est Bodleiani aliorumque nonnullorum lectio, quam receperunt Bekkerus Slallbuumius, alii. Vulgo legitur xal Jiu} / iov vito \ctfiy, quod unice probans Riikkertus : Reposuerunt, inquit, dativum casum recentiores editores omnes, Cuius rei necessitatem ego nullam me confiteor videre . Est enim hyperbaton pov ad roV Xoyov referendum, sicut haud raro Græci pronominis casum obliquum in principio ponunt sententiæ ita t ut 9 regens vocabulum in fine demum sequatur. Speciosa hac annotatione cave seduci te patiaris. Non negamus quidem, pronomina aliusque generis verba interpositis quibusdam voculis ab iis verbis sæpissime seiungi, ad quæ proprie pertineant, tenendum autem est, huiustnodi verborum disiunctionem non admitti a scriptoribus, nisi ita, ut vi quadam augeatur vel prbnomen vel aliud quivis verbum a verbis suis disiunctum. Igitur nostro loco si scribitur 7 ta\ prj fiov vnoXafty 9 EpvB,ijtaxoS xcopipScov tov Xoy ov, sententia existit næc; Ac ne meam suspicetur Eryximachus orationem ridens, me Pausaniam et Agathonern tangere ; sed hoc neque potuit neque voluit Aristophanes dicere. .Unice verus dativus casus est, quem ethicum grammatici vocant; explicatur is commodissime hac I Ne mihi accidat 1 ximaclius orationem meam ridens suspicetur, me Pausanian! atqæ conversione^ )c, s ut EryAgathonem hic tangere. Exempla dativi ethici Matth. congessit Gramm. pleu. $. 389. 713. XG>p.u)Sd)V tov Xoyov. Stullbaumius ad Piat. Apol, Socr. 31. D.: oxi pot Selov r i xal Saupdvtov yiyvtrctif o hi) xal iv ry ypoupy iitixcopcodcov Mf\?}ToS dypaxfwtTO, Fischeri annotationem laudat hanc, ed. 61»: ln:iHU>pcjdu.v est ridere, notare, nt HopooSeiv et 6iaxcoftcaSelv idem valent, quod dux- ' dvp&0r, dUCOTtTElY, X^ £v< x% aiy » v. Poll> IX. 148. Caussa est, quia in comoedia vetere vitia hominum describebantur et homines quasi notabantur. Quid igitur de Aristophanico Socrate iudicabis in Nubibus? Num ibi vitia hominis sanctissimi notantur? Non credo, neque milii satisfacit Fischeriana xcopooSetY verbi explicatio. KopcpdEtv non eius solum est, qui vitia notat, sed etiam, qui res serias in ridiculam partem ' interpretatur. Quo consilio ct modo id Aristophanes in Nubibus fecerit, alio loco explicabimus. Nostro autem loco, quoniam Eryximachus medicus censorem se fore minitatus erat orationis 189. B., Aristophanes vereri se simulat, ne forte ea, quæ hucusque dicta essent, in ridiculam partem interpretaretur atque in Pausaniam Agatlionemque orationem directam explicaret. Ida $ plv yap apjtBveS. Quod fortasse dicantor bonoram illorum b* e. pri- y.ctl Ayafrava llya ' Xaog ' [ikv, yctg xal ovzot rovzav Cxvy%uvov6cv ovzeg xal tlalv dficpuzEgoi rrjv cpvSiv ct$$ivtq, Ityu 8e ovv iycoyE xe.&' citavrav xal dvSgiov xal yvvaixav, uzi ovzag civ fjtiwv zo yevog tvdcdfiov yivoizo, ii ixztltGaitxiv zov Igaza xal zcov naiScxav zcov auzov exaOzog xv%oi elg zrjv ag%aiav dxEi&ov cpvGiv. ii 81 iovzo agiGxov, avctyxa tov xal zcov vvv nagovzav zo rovzov lyyvzdzco dgiGzov ilvai. zovzo 8 ’ iGzl mu8ixcov zvyeiv xazci vovv avza xscpvxoxcov. ov 8t) tov acU zcov &eov vfivovvzig Scxaiag dv vfivoifisv "Egcoza, og ev te tcp xagdvzt y[idg xteiGza ovlvyGcv elg zo oIxelov stinæ felicitatis integritatisque participes cssc, id satis spinosum Fortasse alterius figura altero procerior erat, ut ne cogitari quidem potuisset, alterum alterius partem esse. De altera parte huius enuntiati xai eldiv d/upuTSfJOL Ti)v cpvfSiv afifieveS vario modo interpretes iudicarnnt. Bastius pro dppeve G scribendum coniecit dfjpevoG, Orellius ad Isocr. loco mederi cen» suit scriptura afifitvoS kvo G, Stalihaumius ad h. 1. appevtG idem esse censet atque dfifievoS bvuS. Videtur appeveG cum emphasi positum esse, ut supra 192, A. dvdpeG nomen, Moititiein autem utriusque poetæ notat .Aristophanes, atque ad porum nomina respicit, ut, cum Fausaniam et Agathoncm summorum bonorum compotes atque revera viriles dicat, 3 laixSapivovG rcov dyaSav intelligi velit, h. e. homines parum virilitate gaudentes, sed elumbes, nominatos, enervatos. Probatur hæc nostra verborum explicatio verbis sequeutibus : ei txrekidai/tev tov £ parta. Tetigimus hunc locum in Gemment, de Sympos. Platonis. rcov vvv 7t apo vrcov. Td vvv napovra sunt, quæ in præsenti nostra conditione fieri possunt, nostraque sunt in potestate. Quum enim illud assequi non possimus, ut plaue coalescat natura nostra, cum altera nostri parte, sicut omnino in rebus Jiumauis, ita bac quoque iu re optimum illud est habendum, quod ad idealcm illum, in quo olim fuimus, statum quam proxime accedat. Riiclcer.t* naxa vovv avt gj. Iu permultis codicibus pro avrcp legitur avtGJf quæ lectio ab iis reperta est, qui frustra quærerent, ad quod avr<o referrent. Subtectum cum alias haud raro oroit-titur, tum boc loco omissum facillime feras, quod præcedit : xal rcov 7caidixoov r gov avrov 2xa6r oG rvx°i A. Ceterum xara vovv avrco it. apprime respondet nostratium; seiuem Gesclimack entsprechend, 9 eli ro olxeiov &yoov . Do thyeiv verbi usu absoluto suctymv, xal ilg *<> bttvta etotftag /icylazag ituQtytxai, Tjuiov nttQixofdvcov XQog 8tov g tvtskfiticcv, xazccdzi/aag ffflag tlg zt/v doyalav q>vGt,v xal luadfievo g f taxuQwvg xai evSalfiovag xoiijeau Cap. XVII. Ovtog, ?yt/, ta ’Egvl!na%E, 6 iftog Xbyog i<su xbqi Effatos, tMolog »; o Oog, xaficpdr/dyg avzbv, Tva xal exaozog (qu, (uxkXov 5e r l ZaxQa rtjg XolxoI. pra diximus annot. 22. Quid significet x 6 obedor, frustra io Ficiui conversione quæras: dum in suum igniculum quemque conducit. Recte Schleiermacheras verba convertit: indem er uns zu dem verwandten hinfuhrt. Ne qais autem scribendum censeat eis Xov olxtiov, quo significentur 7tai8ixd xara rovv izetpv: xota : AMANTgenus neutrum seri- 1 ptores adhibere in sententiis» quæ in universam proferantur. l\7ti8aS jieyltiraS TtapiXBtai xax a6xr\ daS rtoiij 6 ctl. Participium xaxa 0xr^6aS post iXxiSaS 7tapiXtxai ponitor, quia/AjrfdaS’ izap&X& eiusdem fere significatus est atque dtixvvpi, SrjXoGD, quæ verba participium adsciscunt. Vide de hac verborum structura Mattii. Gramm. plen. 549* 6. 1077. De 7C0iij<Scti aoristi infinitivo vide Heindorfium nd Piat. Phæd. 48., Stallbaumium ad Piat. Phileb. 204« Ceterum eodem verbo Aristophanes usus est in couditionali enuntiato xapexexcu, ypcov «rap wgjciQ ovv ISeifotjv Gov, /ii/ zav Xoixaiv dxov6<o/uv zl lxdzsQ 0 $ • ’Aya%av yccQ xal E exo/tivar nt efficacior ev«- derct via conditionis. ovtoS, ttprj, c v ’Epv£iM a X e i d d/jo s XdyoSx. r.X. Respicit Aristophanes ad verba 189. C. xal fti/r, <« ’Epv£lfiaxe &XXr) y£ it; £r va> Xiysiv i) y 6v te xal TlavOaviaS ilntnjv. OvtoS hic SsixttxiuS positam est. at verba convertenda sint: Ecce talis est oratio mea. cfr. Mattii. Gramm. plen, 471. 12. 875. 'O ifioi autem cnra vi pronuntiandam est. significat enim : oratio, quam habere debni. firj xa> fiu>8r/<Sij S uvtdv. vide annotat, 185- "ClSxep £8e7/$z/v uov verba spectant ad p, . 189. B. aXXa fu/ fis tpvXazts, tds iycv ipofjoviiai iccpl xoov. fieXXdvtwv fyi/ST/iSsd^ai x. t. X, et 19S. B. xai ftij fioi vitoXcifl’,1 ’Epv£ifiaxoS xcofttaStiv roV Xoyov, tvS llaviaviav xal 'jiyaScova Xsyu. De verborum fidXXov 8s significatu vide anuot. 15. Alia neldoftal 601, l'<pij tpavai rov ’Eqv%1(iccxov' nui j mq uoi 6 loyo s Jjdl ag 9 '?#'?• xal el fir) gwjj Seiv Zmjxqutu te xal Aya&ave Seivoig ovdi negl ta egcotixa, na w av icpoftovfiijv, [i/tj anogydadi loyav Sia xa\ yap poi 6 \6yoS yj 8 i gdC i fi fi7j,$7j. Spectant hæc verba ad 189. C. idcoS p&vTOt dv 8oB>xf yoi, a<p?}da> de. Eryximachus igitur vel ipsa Aristophanis oratione pacatus vel motus verbis Iva xal tgov Xoindov thiOvdoDjxEv, nolle se iam promittit iuiuriam sibi illatam 189. C. ulscisci. ’Efifij/$?j scripturam quod attinet, vulgo ififii$7} legitur, quam formam Buttroannns in Gramm. plen. p, 121. iis scriptoribus tribuendam censet, qui non sint attici. Annotat enim: Aus den Werken alterer Sr.hriftsteller ist diese Form durch die Autoritiit der Handschrifteu ietzt vielfaltig entfernt. vide Lob. ad Phryn. 447. Bekk, ad Æsch. 2. 34, 124. ISicht selten steht sie aber auch grade in den bessern Ilaudschriften. ei pn} %vvy 8 etv Sei voiS ovdiv . Rariore usu dvveLSevai rivi ri ponitur hic pro uliquid de aliquo scire» Isocr. Archidam. 229. dvveiSozef *A$rjvaioiS IxXiicovdi rrjv %cdpav vitkp x t}$ ru )v uXX.gov i\ev$epiaS. Id. Arcopagit. dvvoiSa re r otS xXeltixoiS avrvv ?padra x a ^P ox) 8iv. Piat. Phædon, 92. D. lyuid^roiS Xoyoifv B,vvoi8a ovdiv a\a?,dCiv. Stallb. Alia huius stru-* cturæ exempla Matth. laudat in Gramm. plen. 548. 2. 1075., quibus adde, quem Riickertus locum laudat Piat. Protag, $48. B. aXX* rftoi SiaÆyedSco rj ehcerao, ori ovx iStlei 8 1 aXiyedSai, iva r ovraj ptv rocvta dvveiSdopev, prj a.7t o p ?/ d co 6 1 . Coniunctivi modi post præteritum positi exemplum habes 174. A. fio. ravra 8rj ixaXXGoniddfxyv, fva i'co, ad quæ verba vide unnot. 16. Nostro loco artificio quodam dicendi et non timere se significat Eryximachus, ne non habeant, quippe maxime erotici, Socrates et Agatho, quod dicant, et rursus timere propter ingentem præcedentium sententiarum a convivis prolatarum copiam, ne oratione sua uterque et philosophus et poeta indigeat, Possis hæc verba etiam hoc modo interpretari: nitvv av £<po~ fiovprjv (aXX* ov cpofiovpai vvvl f pi) dicoprfOGo6i, ut magis ad sententiæ efficaciam dicatur scriptor orationem direxisse, quam ad verborum grammaticam conformationem. Eam explicationem verba, quæ insequuntur, probare videntur vvv 8 ’ op&S Safipai, Sed non dubito equidem, quin liæc verba etiam cum priori struturæ explicatione conciliari possint. naXcdS yap avroS yy condar, Schleiermacherus verba convertit : l)u hast eben deine Sache gut bestanden. Schultliessius: da hast deine Rolle gliick licii nusgespielt. Rukkertus jtaXaS riihmlich convertendum censet. Ficiuus in zo itoU.cc xal jtavtodana dQijo&ai' vvv df ofiag ^aggco. Tov ovv ZaxQurr] tlxuv, Kalag yccQ avtbs TjycovLOctt, a ’EQvi-![itt%s. d 6s ytvoio ov vvv lyco dui, fiallov ds lOtog ov t do ficu, hcudav xal 'Aya&av drtij, iv conversione exhibet: strenne et ipse certasti. Aliud quid Socrates xa\ds verbo adhibito videtur exprimere voluisse, quod quid sit, e præcedentibus et insequentibus facillime colligitur. In præcedentibus enim Eryximachus vereri se dixerat summopere, ne non habeant Socrates et Agatho, quod proferant, quoniam a plerisque iam multis modis de Erote dictum esset, non vereri se dixerat, ne non bene uterque locuturus sit. In sequentibus Socrates non dubium est, quin verbis ov vvv lyd elfiiiy ftaXXov 5k IdcjS ov Idojicti x, x. A. ordiuem sedentium significaverit, quo factum sit, nt sibi de Erote dicturo nihil, quod proferret, relictum sit. Sequitur inde, Socratem Eryximacho non dixisse: bene enim ipse dixisti. Hinc verba ita disponenda esse censebam : xaXds yap t (sc. SafifSEi?) avxoS ijydvidai, G) EpvB,lfiax& h. e. Du kannst ganz guten Muthes seiu: deine Rede ist vorviber. Sed scripsisset, si hoc voluisset exprimere. Flato: xaXds ydp, cj ’EpvB>t/iaxe‘ avxoS tjyojvidai. Igitur nunc xaXaS de tempore accipiendum esse autumo, ut idem hæc vox significet atque slS xaX6v y de quo diximus annotat, 24. Socrates hoc dicit: Du hast gut von Muth reden, (vide de supplenda enuntiatione quadam ante ydp particulam quæ annotata sunt 14.) zu guter Zeit hast du deine Rede gehalten, warest du aher wo ich ietzt bin oder vielmehr wo ich nach Agathons Rede sein werde cet. Ceterum iam supra sedis inopportunitatem notatam habes a Socrate 177. E. xal r ot ovx Zdov ylyvExai i)filv xo'iS vdxdxoiS xaxaxuf.ii.voiS «AA* idv ol xpodSev ixavcoS xal xaXcoS tincodiv ., lUapxiGei 1/f.ilv. Ceterum patet, Socratem Eryximachi verba aliter interpretari, quum medicus ea intelligi voluit. Dicturus enim erat: nunc non metuo, ne non habeaut Socrates et Agatho, quod proferant. Socrates contra ita respondit, qua^i ille dixis,set: Nunc mihi securo esse licet, ne, quod proferam, nOn habeam. Sed solent, qui cum acerbitate loquuntur, interdum non ad sententias respicere, sed singula verba captare iisque ad suam sententiam coutorsis responsa accommodare. el ykvoio, ov vvv lydi e i fit . Eandem fere sententiam hoc modo expressit Terentius in Andr. Act. II. S. 1. 9. Facile omnes cum valemus recta consilia ægrotis damas» Tu si hic sis, aliter censeas. De insequentibus verbis xal Iv icavxl e1lr)S vide annotat. 62. Recte ea Stullbaumius interpretatur: in summa consilii inopia, in summo timore versari. Deinde ev xal fidXa rarior dicendi formula est, pro consuetiore ev fidXa . Addiderant interdum veteres seri- xal fiaJ.’ av cpofioZo, y.al Iv mxvrt tcqs, Sgmg lyco vvv. (PagfictTTHV fiovÆi fis, co Ikoxgcatg, tlntiv rov ’Ayaftava, iva Qtogvjiri&m dtcc ro ohti&ca r 6 ftiargov ngogSoxi av neyukr t v i%uv, tog sv igovvrog luov, 'EniXtfiimv fdvt’ av tl'tjv, w ’Aya%uv, tlntiv r bv Zwxgdry, d id uv ptorcs Taxi particulam, qua significarent, cum vi maiore et ev et puXct pronuntiandum esse. Non mate Riickertos ad h. 1, Ttai addito effici censet, ut eadem fere cogitatio bis ad animum afferatur. Huic dicendi generi apprime respondet nostratium gat und g e r r», quibus verbis utuntur, qui animi sui sedulitatem ostensuri sunt. cpappatteiv fi ovX st jus. tpappaxrEiv fascinare significat herbarum adhibito succo, deiude etiam de aliis remediis valet, inprimis autem de magniloquentia, qua aliquis ita sui impos reddi posse credebatur, ut nihil eorum, quæ vellet, neque facere posset nec dicere. Sic in Piat. Phædon, 95. B. legitur: IA ’ya$l t Utpi/ 6 2?cjHpdxr/S^, pi/ piya A iye, p)} xt? Tjp&v fia< ixaviot 7tfpiTpeip?j rov Xdyov xov plXXovxa XiysdSai. Ceterum nihil aliud voluit Socrates laudato Agatliouis nomine efficere, quam ut accuratius locus definiretur, quo sibi esset dicendum. Poterat enim iud« loquendi difficultas expendi. Igitur notabis, quain manifesto Plato hic carpit, vanitatem Agathonis verba Socratica in suam virtutem dicoudique artem directu censentis. ro Siarpov ev £ puvvroS ipov. ro rpov h. 1. de convivis intelligendum est. Eius vocabuli insolentiam ne mireris, adhibitum est t Platone, recte monente Wolfio ? ad h. 1., ut sceuicum poetam hic loqni lectores ^oneantur. De gdS cum genitivo participii coniuncto vide anuot. 158. EiiiXi) 6 pcav pkvx* av siijv. Recte monet Riickertus ad. h, 1., pivTift interdum nnd adversandi, sed asseverandi potestate adhiberi. Eandem significationem xai xoi habet, quod disiunctim scribendum esse supra monuimus 51. Fortasse etiam pivxoi, ubi asseverandi vi positum est, scribendum est piv xoi t neque dubito, quin Græci, quos studiosissimos fuisse constat verborum recte pronuntiandorum, pronuntiando discreverint •ptvx dv et piv r* av. 'EitiXijtipeov verbum quod attinet, senum decrepitorum constans epitheton est, »ut et oblivionis atque ridiculæ stultitiæ significationem habeat» Schleiermacherus in conversione exhibet: Sehr vergesslich miisste ich dann sein. Eodem modo Ficinus verba reddidit: Nimis, o Agatlion, obliviosus essem. Neutra nobis ItxiXijtipGDV . ^ocis explicatio arridet, seque tamen facile verbum repertum iri concedimus, quod ilii vocabnlo satis respondeat. T7/v 6i) v dv $ p tiav dv a fiaiv ov x o S n. x. A. Laudat hunc locum Mutth. in Gramm. ampl. J. 466. 1. 864., t))v cijv uvSqsmv mu nsyaXoqiQoavvrjv avctfialv ovtos hd 11 tbv vxQifitxvta (liza tcSv vitoxQLuav i tal (tttipavrog ivcivcla toSovtu (liXXovzog esudEi^ttj&ai Cav um kuyovg, xul ovd’ bnagnovv IxTcXaytvzog, vvv o lr r Stlrjv oe %oQv(irj9>;OtG&ao evExa i/fubv, oXiyav uvftQcaxwv. ub i complura Innas structuræ exempla congesta sunt. e. c. Arist. Ach.93. ixuoipeii ye xopaB, itazaZaS tov yt 6 ov (ocpSaXpov') tov n p i 6 (i e cjS . Ceterum dubitari nequit, quin Socrates Agatlionis virtutem animositatemque prædicet ironia consueta usus; pauli o infra enim ipsum pugnare secum ostendit, ut, ni Phædrus eius pudori succurrisset, hominem misere turbatum eiusque animum elatiorem prostratum humi cerneres. Hoc ironiæ artificium, quo eximia laudatio acerrimæ notæ præmittitur, videlicet ut elatiores cadant miserius, ex epicorum arte depromptum est, qui heroum solent, quorum cædes narranda est, ipsi huic narrationi summam laudationem virtutis, magnanimitatis, pulcritudiuis præmittere. x iitt tov oxpift Civ x a . Schol. ad h. 1. oxpifiavxa, in-/ quit, r 6 Xoytiov, i<p ov ol xpaycoSol jjyoovi^ovxo’ tivt ? Se xiXXifiavxa tpidxeXrj (padiv, i<p’ ov iCtavxai ol vxoxpixal xai xa ix peteojpov Xeyovdiv. Adde Fhotii verba : oxpifiaS ’ to X oytiov, i<p’ cj ol xpaya)8ol tfy<k)vi£ovto. xcti nXdteov 6 tpiXo6o<poS Svpitodioo x£XPV rca T ai ovopaxi. Timæus hæc habet : oxpipaS' nijypa to lv xa 5 $e axpeo TiSipevov, iq> 9 ov idxavto ol xa Sr/podia AcyovteS * SvpiXy yap ovSinos tjv. Hesychios exhibet; fi&Xtwv tpavat to Xoytiov, £<p* ov i&xavxo ol tpaycpSol i/ ol, vnoxpixoLl ix pexeoSpov xal iXeyov. fiXirJ; avxoS ivavxia to 6ovtcj $ e at pco . 9 EvavtUt > fiXiittiv de bellatoribus dicitur, qui intrepidi hostem adventantem intuentur. Pro TOdovTCJ Searptpy quæ plurimorum optimorumque codicum lectio est, vulgo rodovxov Scarpov legebatur, id quod in hac loquendi formula usitatum fuisse Stallbaumius rectissime negat. Iu sequentibus davxov A oyovS ne quis articulum desideret, quem, si in codicibus exstaret, nemo non probaret: Socrates hoc dicturas est: iudem du im Bpgriif standest, eigene Compositioueu bekaunt zu macheu. T L Sal. Codicum baud exiguus numerus ti Se exhibet. Multis in locis, nbi xt Sai scriptum reperitur, de lectionis,veritate dubitari potest. Nostro loco nihil certius est, quam tl Sai bene se habere. Miratur enim, Riickertus inquit, quem consentire nobiscum gaudemus, Agatho Socratis orationem, qui multitudinis se nimio studio teneri insimulet; verissimum autem illud est, quod Stallbaumius ad Fhilebum 6. notavit, xi Sai locum habere, ubi admiratio quædam esset exprimenda. Quoniam autem admiratio ulicu- Ti dal, to ZdxQccTBS, tov 'Aya&avcc <puvca, ov tfij itov fit ovra StaTQOv (itOtbv fjyu, dgts xa\ ayvotlv, oti vovv i'%ovu oXlyoi %nq>QOVES xolXdv dipQovuv (poftlQUtcgoi' C Ov fiivT av xa/.dg itoioltjv, tpdvai tov ZaxQdrrj, ol ’Ayudav, xbqI Oov ti iyd aygoixov do^utuv. ciV.’ tv olScc, uti, ti tiOiv Iv xv%oig, ovg yy oio Cotp ovg, (idXXov ins re! hand raro cum quadam indignatione coniuncta est, quæ e rei alicuius insolentia, quam dtoniav vocant Græci, enascitur, zl 8aL plerumque ita exhibetur, ut rem aliquam veram esse neget is, qui illis voculis utatur. Exemplo est Piat. Gorg. 461. B. zi Sal, 2 cox p dzrj S ; ovzoo xcti dv xepl zij ? pijtopixfjs 8oB,a?>EiS, &S7tEp vvv XtytiS ; ov 8 y 7COV/.IEOVTG3 seqq. Hæc est codicum lectio, quam Themistius confirmare videtur Orat. XXXVI. Sil- B., qui nostra verba imitatus est: ov 8r} Ttov pe za Siazpa ovzooS dyandv i/ysid^E, qjSze ayvotlv, ozi oXlyoi lyuppovES noXXcov aqjpuvcjv rc5 A kyovzi cpofjtpcJTEpot . H. Stephanus scribendum coniecit dv 8? ) itov jxe x. r. A., quam scripturam verissimam c«nserem, si iu sequeutibus scriptum exstaret: ozi vovv ^xovxi oAiyoi itoXX&v (popepootEpoi. Hidiculum enim foret, si Agatho quæreret de re, quæ Socratico dicto pro certa iam posita esset. Dixerat nimirum Socrates, fieri noa posse, ut Agatho paucorum homiuum præsentiam extimesceret, cum coram ingenti multitudine animatum se ostenderit atque intrepidum. Ad quæ verba pessime responderetur ab Agathone: Profecto non ita me spectatornm applausu elatum indicabis, ut qui nesciam, prudenti paucorum hominum, quam multitudinis iudicia timenda esse magis. Additis autem verbi* ipqypovE? et cttppov av nihil certius est, quam Platonem ov Srj itov pE scripsisse. De 5 ? / 7tov verborum siguificatu vide annot. 98. Verba convertenda sunt: Da wirst micli doch olTeubac vvohl nicht so vom Lobe der Zuscliauer eingenommen halten, dass ich nicht wusste-, dass das Urtheil weniger Besonneuer weit melir zu furchten ist, ais der Uuverstnnd der Mengef iCEp\ dov ti iyco. Nota vim pronominum 1, quorum ordine hoc exprimitur} de te, viro tanto tamque insigni ego, homo vilis. Ceterum Ruckertum audi, annotantem ad h* 1. : aypoi xov. fcSic dedi cum edd. rec. inde a Wolfio, vehementer licet dubitans de Grammaticorum illo præcepto, quod inter aypoixoS et aypoixoS hoc discrimen poni iubet, ut dypoixoS eam denotet, qui rusticis moribus sit, aypoixoS t qui ruri habitet. Timæns : dypoixoS dxXrjpoS xal anai** SevzoS, rj 6 iv aypoi xatoixcov* Esse accentuum discrimen nolumus negare, sed utrum idem etiam significationis sit, an potius dialectorum aut ætatum, dubitamus, « A A a p?} ovx ovrot ijpels cjfiev Alio loco dicturi sumas de usu prj ov ne- av tt&rav (pQOvd^oig y xwv noXlav. ulla f ti? oi% ovT 01 tjflSLS 10UEV. TjlUlS y-EV yCiQ XCtl IxtL TtUofjfltV XCil jjfuv rdv xoXXiSv. el Si ailoig lvTv%oig 6o(poig, xk% itv alOyvvow avrovg, t” ti 16 cos o toto alaygov ov noiiiv. rj Ttcog kiyi ig; 'AXrftry tiyug,' cpavca. Tov g Si xollovg ovx av alo%vvoco, t" rt oioco aldygov D gationura Nuperrime de iis egit Bellermannns ia Commeat, de græca verborum timendi structura, censetque esse apud Græcos eandem et cavendi et timendi verborum structuram, qua, quicquid molesti instare sibi arbitrentur, præmissa indicent fxrj particula, cui alteram insuper addant negationem ov, si quod exspectent malum, in eo contineri dicant, quod quid non sit eventurum. Hæc sententia cur nobis non probetur prorsus, alibi dicemus. Ad nostrum locum ut revertar, convivas ex ordine tgov i/Kppovcov esse, Socrates non negat quidem disertis verbis, sed vereri se tantummodo ait, ne non aint tales, quales esse ab Agathone perhibeantur. si aWotS ivtvxoiS doepotS. 2o<poiS nomen a verbo, ad quod pertinet, sejunctum est, ut sensus sit: si aliis iidnne sapientibus, de qoo vernorum dispositione sæpius iam diximus ; vide aunot. 59* 129* al. Ne autem scriptum exspectes pro doq>otS verbo docpGOtepoiS rjfiaov: Socrates et se et ceteros convivas multitudinis imprudentiæ prorsas æquiparat, ixl quod etiam colligitur V verbis : 7 plv neti ixel napjj- fXEV TCCti 7Jfl£V T(OV TtoXkwv* e£ rt tdeoS oloio al dxpor ov rtoieiv. Stallbaumius ad hunc locum, non est, inquit, quod ov participium cum Astio delendum putes, si quidem sententia hæc est: si quid facere te putares, quum tamen turpe esset, sc. tcoteiv . Participium revera in Stallbauxniana textus recensione omissum miror. Ceterum ponderosior est eius explicatio ov participii. Si abesset, nemo, opinor, id desideraret. Addito eo nihil nisi rei veritas exprimitur, ut verba convertenda sint: si qnid forte facere te opineris, quod revera sit turpe. na\ tov $ a 18 p o v, £ q> 77, VTtoXafiovx a. Supra iam dictum est, Agathonem, cum non haberet, quo se posset Socraticis retibus extricare, pudore suffusum obmutuisse, Phædrum autem miserrimæ eius conditionis miseritum, atque ut finis esset silentii ingratissimi, <pt\e *Aya$GOV et quæ sequuntur verba protulisse» Ut igitur esset, quo etiam oculis legentium illa Agathonis reticentia indicaretur, post aidxpov iroieiv lineolam ponendam curavimus* lav (X7tOKpivv ^co reparet h, e. si pergas respondere. Amant enim Græci) ut vim augeant verborum, ipsa verba ponere pro eorum infinitivis cum aliquo finito verbo 13 noiiiv; Kal t dv &aid(>ov I tpr} vitolajiovTa timiv, r Si cpli Ie 'Ayuft ov, lav anoxglv]) ZkoxQaru, ovdlv eu dwiGei avra, dxrjovv tov ivdude otlovv yiyveaftta, lav fiovov h'%y ora diaXtytjTaz, cilkag te xal xakcii. iya de ydeco s (itv ccx ova ZJaxQaTovs d caley ofievov, dvayxalov de fiot eMfuhj&yvat tov iyxafiCov za "Egau, xal uTCodt^aG&æ nag’ evds txuGzov vumv tov coniunctis. Diximus de hoc genere dicendi in aunot. 169« Sic in Piat. Phædr. A. legitur axap, <J Ixaipe, petaZv ta)Y Xdyarv 9 ap* ov rode i\v tu 8/v6pov, i<p’ uitep yyeS i)fict9 } quo loco ijyeS cum vi positum est pro ayeiv IflovXov. Adde Engelhardtum ad Platonis Lachetem ed. 29* Meus autem Phædri hæc est : Cave Socrati respondere pergas» nam ubi perrexeris» nihil ipsius intererit, quomodo ea, de quibus dicere constituimus, peragantur, dummodo ipse habeat, quocum colloquatur. Magnam fuisse constat Socrati aviditatem colloquendi, quæ haud raro apud Platonem descripta reperitur. cfr. Apol. Socr. 38. A. idv x* av Xiyco 9 oxi xal xvyxavei piyi6xov dyaSov ov avS pedit (p xovxo, kxdtixtjf ijpipaS itepl dpexijs xovS XoyovS noieuSSat xal xcov dXX cov x . r. A. Adde Phæd. 61. E. xi yap av xi9 xal Ttoiot dXXo iv r&5 pexpi ijXlov 8v6pdov XP° V( ? 8C * V poSoXoydv te xoCl diadxoiteiv nepl x. r. A. De more Socratico a^tem abeundi a proposito atque alips ab eo abducendi vidp Piat. Lachetem 187* 13* ov poy foxeif eldiyai, Zxt o? av ly. r yvxaxa ZEooxpaxovS Xy A oya 9 $Snep yvvaixi Tc\r\6idZ,ii 8ia A eyopevoS xal dyayxrj avx<p 9 idv dpa xal itepl aWov X ov it potepov d p Ztjx a i SiaXiyedSai, prj i tavetSSrat vito xovxov nepiayopevov tg j A oyaj 9 itplv dv ipnitiy eis x d didovai itepl avxov Xoyov x, X. A., ad quem locum vide quæ annotata sunt 122. d AAgj> te xal xaX(S. De his verbis, quæ cave falso interpreteris, vide Commeat» DE SYMPOS. PLATONIS, xal ano SigatiSai itap* kvo9 kxatixov. Dixerat Eryximachus 177. D. Soxel yap poi XPV V at adtovijpGov Xoyov eineiv inaivov ” EpcoxoS ini SeZtd cj 9 dv bvvrjxai xaXXidxovx. x. A., quod dictum cum probassent convivæ ad unum omnes, unumquemque Erotis laudatione habenda obstrictum recte censeas. Igitur non mirum, quod Phædrus hoc loco anoSeXetiSai verbo utitur; id enipi de debito accipiendo solenne. Cum vi autem Phædrus anodeB,ct6$ai et paullo infra anoSovS verba adhibet, ut commoneatur, Socrates, super alia re non disputandum esse prius, quam debita Erotis laudatio exsoluta sit. Apposite Stallbaumius ad h* 1. «t Zoyov. dnodoiig ovv txdrtQog ra fhu oikag r\8rj diaZeyc69a. AUm v.ahZg kiyug, d <H>cci8qs, tptcva i rov E 'Aya&avcc, xal avdtv fie xaZvu Ztyecv' 2axQuzu yut> xal av&ig tOxat, nolldxi g &ux).tyt(Sft<u. ’Eyd de < 5 >} (Sovkoficu tcqwtov (iiv einelv, r) %q>] laudat Piat. Politic, 173* B. xa \coS xal xa$ ait e p eI xpz&S ditidcoxaS poi rov Adyov, ovtcjS ?/8 7} diaXeye6$a). Ovzcd haud raro ita in veterum scriptis positum reperiri, ut aliquam conditionem in universum insigniat verbisque insequentibus accuratius definiatur, supra indicavimus p, 43Contra ubi accurate descriptæ actioni postponitur, illam vim prorsus amittit; ridiculum enim foret atque inutile, si quis iu universum id describeret, quod accurate descriptum præmiserit, Aliam igitur vim habet, de qua solertissime, uti solet, disseruit Engelhardtus ad Piat. Lachetem ed. 52-: Ovrcj, inquit, repetit notionem participii tanquam cum sequente actione (h, 1* SiaÆyetiSai) caussæ, conditionis, rationis ineundæ similiqne notione coniunctam, Exempla si quæris huius structuræ, cf. Piat, Apol, Socr. p, 29. B. xal ei 8ij ra> (Soparepos rov <pait)V slvat, rovrco dv 9 ori ovk el8coS IxavcoS it epi raiv iv n Ai8ov ovrco xal oiopai ovk sldivai. Piat. Phæd p, 61. D. xal apa Asycov ravra xaSrjxe ra 6xiArf ano rijS xAivrj? iitl Trjv yijr, xal TiaSeZopevoS ourcoS ?j8?] ra Aonta 8iEÆyEZo> Piat. Protag, 314, C. tv* ovv pi} drsXifS ysvoiro ( sc, d Aoyo?) a A Ad dianepavdpEvot ovtgjS’ elsioiptv x. r. A. Piat, do rep. IX. 576. E, xaradvvreS eis diradav (r rjv itoAiv) xal iSovref ov ra 8o£av anocpaiveops^a. xal ovSiv pe xcdAvei A kysiv. Atytiv h. 1, est orationem habere atque deum laudare. Qui paullo ante obmutuerat, cum, quod respouderet, non haberet, nunc eifugiQ opportunissimo usus, recuperata animi audacia, Socrati, inquit, etiam posthac sæpe erit respondendi facultas, iycd d £ Si} povAopai* Queritur in ipso orationis initio Agatbo, quod omnes, qui ante % se dixerint, non Erotem laudaverint, sed homines felices prædicaverint ob bona, quorum ipsis Eros sit auctor. Omne autem encoraium' pergit esse debere ita comparatum, ut priori loco eius natura describatur, cuius encomium exhibendum sit, posteriori loco bona commemorentur ^quæ ab illo proficiscantur, His^Pæmissis ad ipsam dei laudationem abit, tantosque honores in ipsum confert, ut in Agathonem potissimum verba Socratica directa videantur, quæ infra leguntur 198. D. r d 81 apa, (sc. rdArj$i\ AJysiv x*r. A.) toS ioixev, 13 * [is ehtuvy Inuret dnuv . doxovGt, yctQ poi narres oi nQoGftev, elgqxoTsg ov tov %eov eyxG vpi&fciv, alXa tovg av&Qi&novg tvdacftovl^BLV teov ayaftcov 9 av 6 &ebg « 5 tolg aluog. onolog de ug avtog dtv ravta edoQrjGazo, 195 ovdelg eX prjxev. elg dh tQonog oQ&og navxog Inaivov neQi navxog > koyco diekfteiv olog oicov cuuog av xvy ov tovto f?v ro xa\ goS lituiveiv oxiovYy aXXa ro gjZ /ilyi 6xu dvaxi%Evcti r& npd/jxati xat oJs’ yidX\.i6xa > lav xe y ovtoai ix oy xu > Idiv re pr). Nam beatissimum Erotem vocat omnium deorum et pulcherrimum et fortissimum» Hæc epitheta tum ut firmentur, tum ut augeantur, alia multa accedant, quæ singula enumerare nunc non labet. Altera pars orationis, in qua dei dona recensentur, ita referta est antithetis aliisque ornamentis orationis, ut Gorgiæ discipulum invenili ardore exsultantem facile agnoscas. Ut autem auditores Aguthonis finita eius oratione hominem summopere admirati esse narrantur p» 198. A», ita universis Atheniensibus ipse GORGIA acceptissimus erat atque iucutidissimus, ut teste OlympiocToro, quem Stallbaumius laudat ad Piat. GORGIA p, 447» B. eos dies, quibus artem suam publice ostentabat spectandam, festos (hopxaS) et orationes ipsas lampades vocarent. Hoc nomen quam bene conveniat oppositioni bm^jipepissime repetitis, antithetis Captatis, cincinnis orationis delicatulis, patere opinor. AapitabeS enim faces intelliguntur, quæ certis quibusdam festis diebus per nocturna spatia huc illuc -circumferebantur. Ut hæ faces in Xa/maSovxiu, quæ et ipsa Xajmds vocabatur et \ujx itaSoSpojiia, mox hunc, mox illum locum campi illustrare solebant, ita illis orationis artificiis adhibitis sententiæ oratoris splendidæ reddebantur atque luce clariores. XP 7 ? P E eliteiv. Sio editores omnes præter Ruckcrtum, qui e codicum plurimorum auctoritate gjS XPV ordinem verborara recepit. Addit idem, noo minus recte habere gjS quam y, utramque enim vocem exhiberi, ubi quomodo quid fiat aut fieri debeat, oblique rogetur. Interest tamen aliquid, utrum goS an y posueris. Exemplo ut clarior res fiat, y XP V M E ehteiv est, qua ratione dicendum sit 5 verbum autem XP 7 ? non nisi expletivum est, ut qna ratione ego debeam dicere nihil aliud siguificet, quam qua ratione dicendum sit. Contra cJs’ XP 7 ? M E eliteiv significo t accentu orationis in scqnens postea? verbum transmisso, quo modo debeam dicere. Pari modo explicandus est locus Piat. Eutbypbr. 4. E. xuxgoS eiSoreS ro Seiov as $x El T °v oCiov re itkpi HCti tov dvo6iov . Adde Polit, 304. E. it o\e prjrkov htu6roiS oli av itpoe XtopeSa icoXejiEiY» Protag. 338. D. 7t£ipado/iai avrcp 6eZ— B,ai y coi iyoj (pypi XP 7 / ya 1 roxr ditoxpivopevov <x7toxpive6^at 9 Legg. A. in srA eiaa yavti ntgl ov av 6 ).oyog f/. ovta Stj zov "Egavct xal Tjfxug Slxaiov htcuviGca ngatov avzov ol6g tGtiv, Intuta xag SoGtig. (ptjjxl ovv lya navum v &t mv tvSatjiov av ovxav "Egaxa, ii 9t(ug xal avtiitGtytov 1 1ntlv, tvdai[iovtGzazov tlvat «vxav, xaUMixov ovta xal agiGtov. ti! av ctnoi nepii ya/uav, ai 5 Xp)} ycepslv. Quibas exemplis male ita usus est Riickertus, ut probaret, oJ? prorsus eadem potestate atque y usurpari» Agit autem nostro loco Agatlio cum vi de ratione dicendi, ut rectius y scribatur, nou item, quomodo debeat dicere, indicaturus est; certa enim quædam dicendi ratio non præscripta est ab iis, qui Erotem laudandum convivis præceperunt, Eryximachus et Phædrus. De HitEiza verbo præcedente npcoxov jxkv aAAa xovS av% p(ditov$ ev8ai/. toviZEiv Urgendum est pronuntiando EvSaipovl^eiv verbum. Sensus est: Alie, dio vorher gesprochcn haben, sclieinen mir nicht den Gott zu loben, sondern die Menschen den Gdttern gleich zu stellen. Sequentem genitivum casum quod attinet, notum est, verba, quæ affectum animi exprimant, geuitivo casu eas res adiunctas habere haud raro, quæ allectus caussæ nominantur. Laudat BiickertU8 ad h. 1. Thucyd. VI. 36. xovS ayykXkovxaS roiavta xa\ itepupopovS vjiiiz rtoiovvtaS x i)S ptv zoXprfi ov $avjidel(*>, xfjS 8$ a&i>vE(jiaSy eI fxrj olovxai £v8y\oi elvai. Piat. Crit. p.43- B. itoWdxiS dssvSai jxovida tov xpoicov. Adde Piat. Phæd. 68. E. ev8aip.uv yctp yioi avrjp ifpaiveto • xal tov xpoicov xal xojY Xoycov x. r.A. Alia huius structuræ exempla Matth. congessit in Gramm. ampl. §. 368. 681. Plerumque illo casu ponuntur res inanimatæ. Dubito, num eadem structura usi sint scriptores, ubi homines affectuum auctores narrantur. olo i oicjv alxioi <uv, Frequentissimum hoc genus dicendi est, quo adhibito et graviorem reddiderunt et ornatiorem orationem Græci. Laudat Stall— baumius Eurip. Alcest. v. 145. oiaS oloS dpapxavEiS. Soph. Trach. olaiS oloS qdv IXavvEzai. Ceterum ut recte intelligantnr iCepl icavxuS verba, mens Agathonis hæc est: Iu quavis laudatione dei liomiuisve unam tantummodo laudandi rationem esse, ut explicetur, qualis sit et quorum bonorum auctor is, qui laudetur. ovxcj 8y x ov " Epcota xalffpdZ. Exspectaveris scriptum ovxgj 8)j xal xov y Epcoxa. Respicit autem Agatho nunc magis ad laudandi rationem, quam, qui ante ipsum locuti sunt, ser» vaverunt, quam ad rem laudandam. Hinc factum, ut advocato 7 ifxacS pronomine xal cum pronomine, non cum Erotis nemiue coniungeretur. svdaipo vkdxaxov stvat avtGJY . Apud Stobæum Serm. "Eeu de xaXhdzoe ov toiogSe. xgatov fuv vtoB taxos v, m Oatdge. fteya Se texpfawv tta loyn av%og Ttttgex neu, cpevyav (pvyy zo yijgag, za%i) ov StjXov LXI. S96., quo loco tota Agathouis oratio repetita est, pro clvt&v legitur avtov. Sed nihil mutandum est. Stallbaumium audi hæc annotantem ad h. 1. : Sic avtoS sæpius post nomen substantivum vel pronomen per' redundantiam quandam infertur. Infra 200. A. XotEpov 6 £pa>S ixeivov htiSvpEi avtov. Xenoph Cyrop. I. 3 • 15. itEipa (Sopaci tcp xditn&, ayaSdjy \nItEGOV xpatuStoS gjv ixXEvS, advppaxElv avt(£. Ibid. I, 4. 5. al. Ceterum Agatho non minore, quam Pausanias providentia (v. 180. E. InaivEiv jiEY ovv 6 ei xavxas SeovS) hic agit Omnes enim deos excepto nullo beatos esse præfatur, deinde cautione hac præmissa omnium beatissimum vOcat, si quidem ita dicere liceat, Erotem. VECDtat o S Segdy, gj $ai6 pe. Ne mireris, cur Phædrum alloquatur Agatho, Erotem deum nutu minimum dicens: Phædrus Erotem iv toti xpsdfivtatov esse dixerat 178. B. Igitur ad eum potissimum oratio dirigitur, cui maxime ab Agathone contradicitur. Apertius paullo infra poeta iyaj 81, inquit, 8pcp TtoXXd S\Xa opoXoycijv tovto ovx dpoXoyaj, &s"EpeoS Kpovov xa\ *Ia7tEtov apxcnorepoS iotiY, aXXct q)Tjpi veotatatov avtov sivai x. t. A. ep ev y gdy cpvyy ro yy p a* h. e. summa contentione, quam fieri potest maxime, fugiens senectutem. Magnopere augetor notionis alicuius gravius, si dua verba eiusdem radicis iuxta ponuntur, ut hoc factum est nostro loco. Quæ sequuntur verba taxv ov drjXoYoti itposkpXEtai Bastius delenda censuit motus, ut videtor, (jctoxla sententiæ. Recte autem servantur ab editoribus, quippe Agathonis ingenio, apprime convenientia. Ceterum vulgo drjXoYOTi legitur, quam scripturam Stallbaumius ex optimorum codd. auctoritate in df/XoY otl immutavit. Recepimus nos drjXovoti Buttmanni iudicium probantes, quod in Indicibus continetur ad Platonis Dial. IV. Berol. MDCCCXI. Servari, inquit, forma diaiuncta solet, ubi commode et solenni modo otl vocula sequentibus se adaptat, scriptura autem continua adhibetur, ubi pars saltem eorum, quæ ex otl pendent, iam præcessit. Snut vero alia etiam exempla, ubi integra, quæ ex ort particula pendet, f)rj6LS præmissa est, ut in fine locatum sit dtfXoYoti. Legitimam autem esse etiam ad antiquorum mentem scripturam coutiouam, inde apparet, quod etiam in structura, quæ fit per accusativum cum iufinitivo, formula illa servatur, ubi dissolvi nequit v. c. Alcib. II. B. tov yap $eqy ovx lav drjXovuti. ov8 * ivtoS xoXXov xXtjdict%EiY+ Libri ad unum omnes exhibent ov8 ovtoS xoXX ov itX}]6id?,EiY, quam lectionem exstiterunt, qui tueri atque 6tt • ftdtxov yovv xov dsovzos rjfuv 7tQogEQ%etat. 8 drj nitpvxsv "Eq&s fudstv, xal ovd’ ivxos^coAAov xAt]Gux&iv. [iBra 6h vicov dei fcvvetit i ts xal itizw' 6 yccQ explicare studerent, Apud Stobæura legitur, ovd’ ivtoS, quod hodie ab omnibus in verborum ordinem receptum est, atque Thucydidis loco confirmatur, qui Astii industriæ debetur, II 77. EvxoS yap itoAXov x™p{°v xijS rtoÆuS ovx ijv iteAdtiai. Ad jtoAAoi; autem nostro loco neque x<&ptov, neque, quod Stallbaumio placet, dia6xrpiaxoS % supplendum est, licet id in huiusmodi formulis haud raro additum reperiatur docente Lamb. Bos. de ElJips» 103» seqq ; non video enim, quid obstet, quominus neutro genere positum per se multum spatii significet. Pro itAytfia&iv in aliquot codicibus legitur 7tAT}6id£ei f quod nullo modo probari potest. Proprie dicendum erat o Si) 7ri<pv xev"EpcoS fiidstv goSx’ ovd* ivxoS noAAov 7tArj6id8,eiv ; sed sn-< pra iara monuimus sæpius, Græcos haud raro, quæ per caussæ consequentiæve particulas proferenda essent proprie, copnla addita præcedenti actioni annectere, lam cum mens Agathonis sit*: quam natura' Eros odit, ut ne eminus quidem accOd a t, patere opinor et odium et fugam senectutis cx Erotis indole atque natura exaptanda esse, id quod efficitur itAi/did*S,eiv scriptura. Ceterum Stallbaumius ad li. 1. Ad irArfdid&iVt inquit, intelligas <xv rc5. Id præceptum cur improbemus, haud difficile est ad explicandum. 37A;/6id&iv absolute positum est, prorsus ut nostralpLinT Welches Eros seiner Nator nach hasst ohne sich die entfernteste Annalieruag zu gestatten. / n •fiExd dfc vicov dei Hvvedti re xal idxiv* Et in his et in præcedentibus verbis reddendis negligentissimus fuit Ficinus: eamque (sc. senectutem) Amor natura odit fu gitque, iuvenibus vero se miscet. Bastius tautologia offensus verborum ZvvEdxi re xal Idxiv scribendum censnit pexa 8's vicov B,vve6xi x b xal dei idxiv, cuius conjecturæ ipsnm postea pocnituit» Schleicrmacherus verborum quæsita similitudine verba convertit: Mit der Iugend aber gesellt er sich und gefallt sich* Schulthessius In conversione exhibet : Pagegen naht er sich (?) der Iugend und weilet bei ihr. Aliud quid Agathonem nostris verbis exprimere voluisse certissimum est. Laudat Stallbaumius ad h» 1. Fjutarchi locum, quem cum nostris verbis Wyttenbacliiua comparavit ad Plut. de Ser. Num. Vind, 5G. > dc Is. et Osir. 352. A. nap’ avxij xal pex ctvxijf orta xai Gvvovxa; quo docemur, simplicis verbi potestatem sequente composito interdum augeri, sed ad npstri loci insolentiam mitigandam nihil sane confert. Negamus autem, Græcos ita locutos esse, ut præmisso composito verbo simplex verbum adderent, quod cudi illo eiusdem actionis notionem describeret» Nos ellipticam enuntiationem essecen- i 4 iV xcdaiog luyog tv £%h, ag opoiov opola dcl mXd% u. iyib SI QfalSga jroAAa ulla bpoloyav rovro ov% opoXoyto, ug ’Ega g Kguvov xal ’Iccm rov dgycaurcQvs ttSuv, C «A A« qitjpt vEtbtKt ov avzov elvca &b<op xal dii vtov, semus, quæ hoc modo supplenda est: pera 81 vicov dei Zvredrl re xal æl veoS i&tlv h. e. ut semper cum iuventute est, ita ipse æterna iuventute gaudet. Ellipseos simillimæ exemplum infra habes 213. C. oiao& et nS aXXoS yeAoioS* l6xi re xal fiovXetai sc. yeXoloS elvoci. Ceterum cum hac nostri loci explicatione quam bene conveniat insequentis proverbii mentio, nemo non videt. Ne autem dubites de verborum structura pera nvoS Zwelvai, laudat Stallbaumius ad Piat, dc rep. V. 464. A. ovxovv per a rovro v rov 8 6 y p ar of re xal /)?} paroS iq>afxev &vvaxo Xo vSeiv ras re ?}8ovaS xal rds XvnaS xoivp, præter nostrum locum Piat, de legg. I. 639. C. pera xaxcov apxovroov dvvovdav. opoiov opoicj æl iteXd?,ei. Laudat versiculum Schol. quo et Plato usus est: ojS ai e l rov 6 poiov a yez $eoS coS rov 6 poiov > quibus verbis hæc adduntur: ini rdSv rovi, tponovS napaTtXrjtiicov xal dXXtjXoiS æl 6vvdiayorreov, iB, 'Opijpov Xafiovda r rjv dpxr/v. pipvrjrai 8h avrrjS nXarcjv xal iv AvdiSi xal iv 2vpno6ioj, xal Mivav 8poS 2vwcovUt» Satis nota Tullii conversio est huius proverbii in libello de Senectute 3. pares cum paribus ( veteri proverbio ) facillime congregantur. coS^EpcoS Kpovov xal 9 Ianerov ap^atorepof. Ridet Agatho allatis Crooi Iapetique nominibus Phædri sententiam censentis, omnium deorum antiquissimum Erotem esse. Quid enim antiquius cogitari potest Iapeto, cuius vetustate Suida et Ilesychio testibus usi sunt veteres ini Siativppcf ), aut Crono, h. e. ipso tempore, cuius ille deus esse putabatur? cfr. Moe-r ris, quem Stallbaumius laudat, 200. 'laneroS' dvrlrov yipojv. xal TiScovos xal KpovoS ini rejv yepovrojv, a*H6io8oSxal Ilappevi8i]S, Stallbaumius ad h. 1. Nomen, inquit, Parmenidis Astius mutandum censet in 9 Enipevi8ijS propterea, quod de theogonia Parmenidea nihil memoriæ traditum est. Quid vero? si Parmenides in altera carminis parte, nunc deperdita, vulgi opiniones de diis eorumque rebus gestis exposuerit? Quod si veram esse ponimus nam pro vero affirmare nemo audeat in tanta certorum testimoniorum penuria manifestum est, Agathonem præ nimio doctrinæ ostentandæ stadio, quid inter Hesiodi atque Parmenidis narrationes in'teresset, prorsus non vidisse adeoqne nane dissimillima temere inter se confundere ac miscere. Viri doctissimi iudicio adstipuIflnlui Kuckertus et Schleiermaza. Ss ctu7.tt.ia ccqdyfiara xsqi &tov$, a 'Hotodos xal IlaQ{lividijg UyovGiv, ’Avayxy xal ovx "Eqcotc ytyovivcu, d ixdvot d7.rj&f] tktyov. ov yccQ av ixxofia 1 ovdh drti/ioi uX7.y7.uv lylyvovxo xccl ci.7J.tt tcoa/.cc xcd fUaia, d "Eqwg cheras. Equidem sic statuo: Parmenidis versiculum esse a Phædro laudatum 179. B. præter Phædrum etiam alii testantur, v» c. Aristot. Metapli. 1. 4.; quo iure auctorem Empedoclem Goeltliugius narret ad Hesiodi Theog. v. 120., non reperio. Ipse autem ille Parmenidis versus, quippe theogouiæ alicuius fragmentum, testis est, theogoniam Parmenidem conscripsisse. Utrumque autem et Hesiodi et Parmenidis versum Phædrus J* c. ita laudat, ut quibus probetur, Erotem deorum antiquissimum esse, atque pareutibus carere. Recte ad eam rem probandam versus adhibitos esse, neque, quæ virorum doctorum opinio est, Hesiodum atque Parmenidem inter se pugnare, supra demonstare studuimus annotat, 57. Sed tertiunl est, quod allatis Hesiodi atque Parmenidis versibus Phædrus videtur probare voluisse. Cogitasse nimirum censendus est ita: Nisi indicaturi fuissent Hesiodus atque Parmenides, omnia, qbaccutique gesta sint usque a principio rernm, Erotis auxilio gesta esse, Eroti non primum in theogonia sua locum concessissent. Hinc verba Phædri recte explicabis : itpEOftvxaxoS cor pEyidxcov dyaSgov rjylv ccLTioS idxiv. Sed cani ipse sentiret, antiquis temporibus gesta esse, quæ cum Erotis natura ncutiquam conciliari possint, ad bonorum descriptionem subito confugisse videtur, quæ ex mutuo amore et amasio et amatori enascantur* Ad Agathonem ut revertar, poetam non latuit Phædri artificium, atque ut ille autiquissimum depm vocaverat i deo que summorum bonorum auctorem, ita hic et natu minimam laudat et necessitati, quod fatum interpretari licet, adseribit, quæcunque Homerus et Parmenides e Phædri certo sententia per Erotem facta esse dixerunt. Elliptico igitur dicendi genere usus est Agatho. Expletior oratio audit: xd itaAata npdypaxa, d 'HdioSos neti FlapjjEvidr/S Aiyovdiv *EpGoxi yey ov kv cli, *Avdyxy xal ovx "Epcoxi yEyovkvai. e i ixsivoi dXrj^rij ZÆyo v. Ficinus verba convertit: Si modo illi vera narrarunt* Exhibet Schleiermacherus : wenn iene anders wahr erzahlt haben. Iisdem fere verbis Schnlthessius usus est in Symposii conversione, quam Orellias denuo edidit 100. Dixisset opinor Agatho, si hoc exprimere voluisset, eI ixsivoi dXtfStf Elpijxadi s. Akyov-i div. Quis porro ferat hauc sententiarum coniuuctionem : vetera illa facinora Necessitati, non Eroti patrata suut, si vera illi dixerunt. Ut paucis fungar, aliud quid Agatho dicturus erat, quod quid sit, quoniam tectius locutu* est atque brevius, interpretes non perspexerunt. Sensus verborudi hic est: veteres deorum rixas, quas per Erotem factas narrant iv ftvroig rjv, cpMa xal tlgrjvt], tognt Q vvv, tfc ov "Egcog «ov &Btov (iatiitevu. Neo s filv ovv edn, ngog Se ra vtca aitaXog. itoii]D tov S’ k'ouv Ivdeijg, olog r t v "Opygog itgog x 6 ImSet^cu 9eov «xcdonjra. "Onijgog yag ”Axi]v &eov te cprfiiv Hesiodus atque Parmenides, dixissent, opinor, si vera dicere voluissent, Necessitate non Erote factas esse. Noluit autem dicere Agatho a Xiy ov 6tv, iXeyov av 'Avayxtj xal ovh * Epcon yeyovivai, ei aAr/Sr/ iXeyov, ne ter posito Xiytiv verbo oratio incomtior fieret atque inelegantior. Possis etiam lianc primitivam verborum conformationem putare: ra di ita Xaid 7tpdypattx, a'H6io$oS xal Jlappevi&rjS ÆyovtSiv (Epcuri yeyovivai ), 5 'Avdyxyf xal ovx E pari yeyovivcu, ( d ixelvoi IXeyov av,) ei dXrjSij iXeyov. i xx opal ovSh 6 e 6 fio i. Conferri iubet Stallbaumius ad li. 1. Piat. Euthypbr. c. 6. avrol yap ol avSpanoi tvyxdvovdi voptiefav teS rov 4 ia zcov Sfoov dpiorov xal 6ixaiozarov, xal rovrov dpoXoyovdi rov avrov itaripa dijdcu, on tovS vieiS xarimvev ovx iv 6 lxtj, xaxelvov ye av rov avrov itaripa ixrepeiv 8i* irepa roiavra; his adde, quæ paullo infra leguntur xal itdXepov apa i/yel 6v elvai rd> dvn iv r ois SeotS itpoS aXX rjXovS xal iffipaS ye 8eivds xal /xaxaS xal dXXa roiavra itoXXa, ola Xiyerai re imo rc5v itoirjx&v x . r. A. cfr. Hesiod. Theog, 164 seqq. xoiyjro v 6 * idriv iv 8 B 7) S x, t* A» Huius looi Terb* Bekkerns et Stallbaumius ita disposuerunt, ut comma ponerent post "OpijpoS, Efficitur hac interpunctione, nt arctius coniungantur verba itoirjrov tdnv iv8et}s itpoS ro imdeiZai $eov ditaXorifra, quæ iunctura sane molesti quid habet atque spinosi. Ficinus verba convertit: Opus autem est tali quodam poeta, qualis Homerus exstitit, ad teneram Amoris mollitiem demonstrandam . Sed hæc verba non satis respondent Græcis, Quis, quæso, probaret dicendi genus hofc : Ad demonstrandam dei mollitiem deus poeta eget, qualis Ilomerus fuit?, Omnis hæc orationis difficultas removetur commate post "OpijpoS deleto, posito post ivde )/S, quæ verborum dispositio etiam RLickerto placuit. Seusus est: Tali autem poeta Eros eget, qualis Homerus fdit ad divinam mollitiem describendam. Videtur autem se ipsum poeta tangere, utpote qui mollitie atque teneritate in carminibus componendis ne Homero quidem cedat, tovS yovv ito8aS av TrjSaitaXovS elvai • Addidit hnec verba Agatho, ne quis aut 1 imprudentia aut fraude factum opinetur, ut * Attf ditaXij dicatur, exemplo allato non nisi pedum mollities probetur* Frustra Orellius ad Isocr. 330. verba TovS yovv ft alvei censuit expungenda esse. Stallbautlvai xul uitaXrjV * rous yovv xodag Kvvtjs axalovg uvta, Xiycov Tijs pivS’ aitaXot xoScS' ov yap iit’ ovSa niXvoctui, aXX ’ dpa r) yt nat ’ avSpcor npdtata fiodret. KttXta OVV SoXEL fiot TEXtVJQLlp t»)v aXaloTTJXCt uxotpaimius ad h. 1. : Ista, Inquit, versuum Homericorum recitatio non indigna est Agathonis ingenio, quem iam antea vidimus inani quadam se iactare doctrinæ ubertate atque elegantia. Vide annotat 200. Diximus autem de hoc versuum recitandorum more annotat, 55. Ceteram Homerici versus leguntur II. XIX. 92. qui, ut mollissimi sunt atque exquisita elegantia compositi, ita Agathonis ingenio maxime conveniont. Pro ov8eoS f quæ plurimorum codicnm lectio est, apud Homerum ovdtt legitur. Illud eorum sedulitati debetur, qui versuum fines similiter cadentes non ferendos censuerunt. Versus similiter cadentes veteribus mollitiei indicium fuisse videntur. Apprime igitur convenit ovSei lectio nostro loco, ubi mollissimis versibus allatis Agathonis ingenium describitur. Similiter cadeutium versuum exemplum, quod apud Persium legitur, acerbissimum efleminatorum poetarum osorem, hic laudare iuvat petitum e Sat. Torva Mimalloneis implerunt cornna bombis Et raptum vitulo caput ablatura superbo Bassaris, et lyucem Mænas flexura corymbis Evion ingeminat: reparabilis adsonat Echo. Qni his versibus præcedit: Quidnam igitur tenerum, et laxa cervice legendum et qui sequuntur: Hæc fierent, si testicnli vena ulla paterni Viveret in nobis? Persii iudicium continent, qnod idem fuit totius antiquitatis, Alio loco Persius Sat. I, v. 93. dicit de enervato aliquo poeta: Claudere sic versum didicit: Berecyntius Attin Et qui cæruleum dirimebat Nerea Delphin TCal 7}flElS Riickertus ad h. 1. annotat: Bekkerus, Dindorfius, Astius, S tali— baumius > utamur. Quos cur sequar, non video j licuit enim hoc quidem Agathoni, ut semet ipse eohortabundus conianctivum poneret ; at non minus licuit, quid facere vellet, indicare: eodem igitur nos argumento utemur. Et coniunetivo et futuro uti licet in huiusmodi dictionibus, neque facile dignoscas, ubi utrumque libris commendatur, coniundtivnm an futurum scriptor exhibuerit. Coniunctivum plurimi codices exhibent, pauciores sed optimæ notæ libri futurum habent. Inprimia codex Bodleianus nominandus est, ex quo rectissime Stallbaumius XpTjtiobfieSct in ordinem verborum recepit. vuv, ou ovx ini OxhjQov fiatvei, aXX ini fiaX&axov. E xa ax ha 8>) xal ryitlg xQxjOaiie&a xcxfit]QCq) mgl ’ 'Egaxa ort ccnalog. oi5 yaQ ini yijg jS aivu ovb ’ in i xqaviav, a idxuv ov naw /icdaxa, ctkX’ iv xolg palaxaxaxoig xav ovxcov xal ficrivu xal olxu. Iv yaQ xj&cdi xal xpv%aig ftecov xal av&Qanav x rjv oixyaiv idQvua, xal ovx av e£ijg iv nuGcag raig xfn>%aLg, cllV xjtlvl av OxlrjQov xfiog l%ov<5r) lvxv%y, antQXitai, y 8’ av fictkaxov, olxifcxai. anxoptxfov ovv ad xal noal xal navxy iv /laAaxtoxaxoig xcov (laXaxmaxaxv, anaXuixaxov avay- 196 xrj uvai. veuxaxog (iiv oini xpaviav, a idxtr ov naw pa\axa. Hoc loco confirmatam habes, quod supra de ov naw vocularum potestate monuimus 79. Nam prorsus non mollia virorum capita hic intelligi nullo modo possunt. Sed et rectius explicata hæc verba ita comparata sunt, ut non possis non mirari inconstantiam Agathonis, qui modo laudata Homeri in describenda divina mollitie peritia nunc eundem corrigit atque capita virorum non admodum mollia censendo auditorum risui poetam exponit. r xal ovx av k%i}S, Ficinus i» convertit : neque tamen in quibuslibet animis. 'E5)}€ significat continua serie; dicitur igitur non promiscue in omnibus animis habitare, sed selectu facto eas tantummodo .! sibi eligere, quarum mollis sit ac tenera indoles. xal 7todl xal itdrtfl* Fedum mentio fit propter comparationem cum Ate homerica, cuius non nisi pedes teneros fe 8tj lau xal anaXaxaxog' cit poeta. Riickert. Qnao sequantur verba, iv paXaxcatdtoiS tq5v paXaxcotdtcDV, ana XcJraroVf ipsius Agathonis mollitiem describunt, quæ si audiret Persius Flaccus, rursus diceret : Hæc fierent, si testiculi vena ulla . paterni Viveret in nobis? vypoS to eidoS *TypoS verbum est latissimæ significationis. Primitus videtur li umidus, madidus significasse. Qnod autem madidum, idem etiam lubricum est atque haud raro splendore quodam insigue* Hinc apud Homerum sexcenties legitur vypa xiXevSa, quod non minus de splendore undarum dicitur, quam de earnm flexibilitate; utramque autem notionem micandi verbo expresserunt Latini. Qaarn notionem nostro loco habeat, e dxXrjpoS nomine colligitor, quod paullo infra positum illi opponitur. Recte Stallbaumius monet, vypoS sæpe de rebus lubricis, lentis, flexibilibus, mollibus dici atqæ frequenter ngog is Tovroig vygog ro tISog, ov yag av olog r’ rjv Ttdvzy itiQi7trv66ia%ai ovds Sia itdayg ipv%ijs xai tigudv to ngcotov Xav&aVBiv xai i^iav, fl tSxlygdg yv. dvfiiiiTQOv 81 xal vygag ISiag jitya ttxjirjgiov y svC%t]fio6vvt], o St/ duaptQovrag i» nuvrav djiokoyovfiivcog "Egag %%u' a<fp/fio<Svvy ydg xai "Egeni ngbq aU.rji.ovg «si Ttouaog. %goa g 8s xaUog y xar’ av&y SLaira tov fteoi 5 ayfiaivH ’ avav&e i ydg xal ihtyvfty-. xori xai (Suijiati xai ipvx\ j xai aUn oraovv ovx lvl£ei B "Egag, ov 8’ av tvav&yg te xai tvuStig zoitog y, Iv rav&a xai i£ei xal (i&ve a ad Amorem transferri. Apposite Riickertus Piat. Theæt. laudat 162, B. /n) SXxeiy itpos xo yvpradiov dxXjjpov rfdrj orta (h. e. ætate provectiorem atque corpore robustiorem) rc5 8 fc 61 } vecoxipoo re xal vypotipcp ovxi TCaXaUiv . 6 vppixpov 8 i x&l t5 y p aS 18 iaS. Acute vidit Astius, dvppetpoY referendum esse ad 7tepi7Ctv66E6$ai, Amor enim, quia potest itav xq itEpiitxvddE C$ai, recte dvppsxpoS vocatur. Itaque ne hic quidem audiendus est Orellius, qui dvppEXpoS pro (Svjijiixpov legendum putabat. Aristænet. I. 1. 4. ed. Abr. ov xcd pivxoi dvppsxpa xal xpv pEpci. xrj5 Aat8oS xa plX 7, coS vypo<pvcZs avxtjf XvyiZEdSai ta odxa ro3 7CEpi7txv66opivcu. Stallb. Ficinus habet in conversione: aptæ vero t compositæ jlexibilisque formæ, vitio, ut videtur, typothetarum. Non dubium enim est, quin scripserit: apte vero compositæ et quæ •eqq. o 8rj diatpepovTGoS Pronomina relativa haud raro præcedentis nominis, ad quod grammatice referenda sunt, genus non sequuntur, ut indicetur, nomen collectivum, quod vocant, ipsum illud nomen esse, atque complures notiones in so continere, quæ genere neutro pronominis relativi consummentur. cfr. Matth. Gramm. ampl., ubi et noster locos laudatur, sed addita auto SiaqjepOYXojS vocula xai t quam ex optimorum codicum auctoritate Stallbaumius expunxit, Riickertns uncis inclusit. Eandem prorsus delere Y. D. noluit, quod vim habeat h. 1., quæ ad rem pæne necessaria videatur. Etiam Bekkerus xai expungendum curavit, neque idem in Ficini conversione expressum est: qua (sc. figuræ concinnitate) Amor omnium maxime procul dubio decoratus est. ?/ xax * aY$ij 8 ia ix a. Notabis levitatem argumentabdi, quasi non cogitari possit, ejun, qui deformis sit, pulcra amare, turpia fugere. Respexisse videtur Agatho ad proverbium, quo Cap. XEX. IIcqI /J-lv ovv xdklovg tov &bov xal tccvru txavcc, xal l'rc itoXka Xtfottzai. Jlcgl ds agsrijg "Egarog (X£t« similis simili gaudere dicitur. Verum noti probatur tamen eo, quod probandum erat hoc loco. Sequentia verba quod attinet, ov 6* dv ivavStS te xal evo odtjS roitot y), ivxavSa xal i£ei xal pavet, cfr. Soph. Antig. v. 781 seqq. "EpooS dvixaxE pdxctv *EpcoS y o? Iv xxypadi niitTEiS o? iv paXaxalS napsialS r e dy id o S ivvvxzv eiS • Adde Aristæueti Platonicorum verborum imitationem II. 1. 73. Abr. avavSet yap xal anrjv^ijxoxi dojpaxi ov netpvxe TtpoSulavEiv 6 "EpcoS, nspl Sh dpetijS x. r. A. Laudat Agathio AMORIS virtutes ita, ut,eius iustitiam, temperantiam, fortitudinem, prudentiam ordine celebret j quæ quidem virtutum cardiualium, quas vocant, recensio et ipsa habet nescio quid inanis ostentatiouis atque redolet ingenium hominis, qui præter poesin etiam philosophorum sapientiam degustaverat, sed fortasse nonnisi primis labris degustaverat. Observes præterea, quam artificiose Agatho verba composuerit, quara lepide paria paribus retulerit et ut similiter caderent, elaboraverit, S tali b. otid’ afiixei. Prorsus repugnant hæc cum aliorum poetarum sententiis, tum iis, quæ apud Sophocl. leguntur in Antig v« 191« dv xal dtxaiav aShtovS (ppevaS napadnaS ini Xcofict dv xal zo6e veixoS dvdpcov B,vvatpov %x £l S rapd£aS. ov te y a p avtoZ piet 7t uCxti* xi re a <Sx £t ‘ Hæc verba Schleiermacherus convertit : Denn weder widerfahrt ihm selbst gewaltsam, weon ihm etwas widerfahrt. In Schulthessii conversione exstat: denu er selbst leidet nie Gewalt, es wi- ' derfalire ihm, was da woile. Ficinus verba interpretatur: non enim ipse vi patitur, si quid patitur. AvxoS pronomen ita explicandum est, ut oppositum 1 cogitetur verbo cuidam, quod nunc non comparet, quoniam structuram verborum, quam in mente habuisse videtur, Agatho immutavit. Dicturus videlicet erat : ovxe yap avxoS pia na<Sx £l > Xl itddxsi' ov r* d A A o s oSxiS ovv pia nadxtt x. x. A. Structuræ verborum ita mutatæ, ut cogitatam structuram singula verba sequantnr, quæ cum structura revera posita uon satis conveniant, exempla non rara sunt atque a grammaticis ita explicantur plerumque, ut ad sententiam, non ad verba directa esse dicantor. Verba pia icadx^i quod attinet, quæritur, qui fieri possit, ut aliquis patiatur aliquid, neque tamen plexv experiatur. TlaSoS enim ne cogitari quidem potest nisi coniuuctum cum vi quadam exruvTu Æxteov. to fiiv [ityiOrov, ou "Egag ovt’ dSixEi • oik’ udixEitai ov&’ imo 9eov ovte &eov, ov&’ vn av %QUitov ovte av&Qonov. ovte yaQ avrog (Ua nuOyEi, si' n ita<S%ET m (ila yaQ "EgaTog ov% uxtetcu ' ovte xouiiv jtoiEi onag yccQ ixav "Equu ndv vji)}$eteZ' cc 6’ pv C trinsecas illata. Ov ftitt jradxEl contradictio est in adiecto, quam rocant, quam hic admissam esse ab Agathone admodum dobito. Aliud quid poeta videtur exprimere voluisse illis verbis, quod quid sit » e rectius explicatis et T i 7tadx £t verbis patebit. Supra monuimus annotat, 169. Græcos haud raro, ubi infinitivus verbi alicuius ponendus esset proprie cum finito aliquo verbo couiunctus, omisso hoc verbo infinitivum eo tempore collocare, quo finitum verbum ponendum erat. Sic legitur Piat. Alcib. I* . c. 7. ovxovv Tctvrct fiovov oldSa, a netp* aWcov ipaSeZ rj avtoS i%evpeS, quo loco iam supra monuimus, oidSct positum esse pro eldevat AfyeiS, Eodem modo Agatho nostro loco ad fubulas quasdam respiciens, in quibus rtdSrj Erotis narrantur, et r i itauSx El posuit pro et xi itadxsiv A eyerai. Hinc sententia verborum existithæc: Weder er ist es, der etwas erleidet, wenn man gexneinlich sagt, dass er etwas erleidet, cett. filet autem positum est, ut eo 7cddx £iy verbi potestas augeotur, ad utrumque autem negatio præcedens tanquam ad notionem unam refertur. ov re itoidov Ttoiel. In paucis quibusdam codicibus, in Vindob. uno et Paris, uno itoidov participium non comparet, hinc Bvickertus ad h. 1.: habet, inquit, primo adspectu speciei nonnihil hæc omissio, quid enim iucundius procedit, quam hæc oratio: ovte avtoS fila Ttddxsi, ovte itoiei ? neque tam necessaria est h. 1. conditionis additio, quam altero iu membro; agere enim Amorem aliquid nemo dubitat, utrum patiatur an minas, incertum. Attamen non puto n Platone omissam vocem esse, sed solam duarum similium viciniam hanc lectionem peperisse. De hoc genera corruptionis vide quæ annotavimus. Præterea codices nonnulli exhibent ovte filet noiGDV noiei, quod ab iis additum est, qui bene sentirent, fila nostro loco e præcedentibus repetendum esse. Sed ut clarius videas, fila non Platonis manum esse, posita vox est in loco ineptissimo, eodemquo modo se habet, quasi supra scriptnm exstaret ovte yap avroff Ttddx&f st Ti fila Tta6x E t* naS yap kxcov. Si dixisset poeta b<Gjy dixovrl ye SvjMp, nemo eius verbis offenderetur. 'Exgdv nude positum multorum poetarum de sævitia Amoris querentium refutatur exemplo. Moneo hæc, ut habeas, quorsum referas verba Socratica 198. E. to dpa OV TOVTO 1}V TO ■HOLXgjS htOLl veiv ltiovv y aXXci to coS peyidxa dvctTiSlvcti tgj npdypart xat oo» HaWtdTUp idv te y ixmv Ixovtt ofioAoyydy, cpadlv ot itoAtag padiAijg vopoc dlxaia tlvca . itgog ds ry dixaiotivvy daxpgodvvyg hÆItizyg iitxk%u. ilvai yag opoAoyElzæ dGJtpgodvjnj r 6 xgpr elv ydovav xal lsu9v(uav 9 "EQCozog $6 [lydsutav ydovi]V xqeizzco uvæ. eI 6e ytzovg, xqozolvz’ av vtc "Egorog, 6 de xgaz ot. xgarcov dh ydovtdv xal Irtidv/iuav 6 "Egeog diacpEQovrcog av Gcocpgovoi. xal fiyv stg ys dv~ D dgsiav "Egooze ovde "Agyg dvftlGrarai. ov yag e%el "Egeor a * 'Agyg, dAA’ "Egeog "Agtj, 'Atpgodlryg, wg Aoyog. xgeizzcov ovtajf $xovTO£ f iav re fiTf' el tpevSrj, ovdtv dp * tjy Ttpay pa. Nostro loco Erotis æquitas probanda erat, quod quibus fieret argumentis, verisne au falsis, non magnopere curabatur. fn sequentibus verbis d 6 * dv Ixojy e paucissimorum codicum auctoritate tiS ante kxcov positum servarunt Bckkerus, Stallbaumius, alii. Riickertus, quem secuti sumus, voculam expunxit. Qui factum sit, ut in ordinem verborum irrepserit, per æ intelligitur. ol noXeco? /SadiXijS vdpoi. Hæc Bodleiani codicis lectio est. Florentini quatnor fiadiXixrjS habent, vulgo ftadiX ilS legitur. Bastius conferri iubet Arist. Rhetor. III. 5tqdy ndXecov fiadiÆlZ vdpovS. In Piat. Gorg, 484. B. dictum Pindaricum laudatur: vdpoS 6 ndvTcjy ftadi\f.vS Svcctqjy te xal dSavdtGJV. elvai yap opoXoy eit ai 6<otppodvvTf o perpidtrjS ttjs i>vxrf$ irepl tds iv avr?j xata <pvdiv yiyropevccs &m$vpias te xal ySovaf. eficep/iodrla xal eutaB,ia ipvxyS xpds rds xatei tpvdiv ijdovd? xal Xviraf. Adde Aristot. Rhet. I. 9. ~GD(ppodv~ vrj dpetr}y 6i' ijv npoS taS 7/<5ovaS tov dajpatoS ovta>S %X ovdiVy goS d vopo£ xeXtvei. Neque aliter monente Stallbanmio ad h. I. da)(ppodvv7]Y definit ipse Plato, cfr. Phædon, 68. C. de rep. IV. 431» A. xpat&v i}8oygjv. Facta conclusione hac nemo non videt, in dwtppodvvjjy aperte illudi ab Agathone, homine huius virtutis, ut videtur, expertissimo eodemque Pausaniæ amasio, quem non puduit Xenophonte teste Symp. c. VIII. 32. dnoXoyeldSai vitep tgjk dxpadia dvyxvXivdovpevcDY. Sed non dubium est, quin ipse Agatho behe senserit, huiusmodi nugas sophisticas auditoribus minimo probatum iri. Ut igitor haberet, quo posset futuræ convivarum reprehensioni sese subtrahere, in fine orationis suæ hæc apposuit: ovto? o nap * ipov XdyoS tca 3eoj avaxeioSco, rd p\v Ttaidids ta 81 ditov 8ijs petplaS perlxoJY. xal pyv - eZs ye . De * / ds 6 ffccav rov ixofiivov. rov d 9 dvdgBioxdtov rcov &U.C3V xgaztov stuvrav dv dvdgEiorarog sYrj. xsgl fiiv ovv dixcuoOvvrjg xai OcocpgoOvvyjg xai dvdgelag rov fteov BiQqtca, TtEQt de Oocpiag teliterai. o6ov ovv dvvcctov, nugaxeov f vi ) Ikteinuv. xai TtQwtov pav, iv 9 av xai iycb x t\v fj^Exigav xeyyr\v n^6co, agneg 9 Egvlzt[ia%og rqv iccvxov, Ttotrjrtjg 6 {#£05 6o(pog ovxcog, Sgts xai dklov E %oii\dai % ndg yovv itoirprig yiyvEtai, xuv cl[iov6og $ ro xgiv, ov av "Egcos aiptjtau to drj ngirtu Tjpag pug Kai fiijv ye voculis vide annotat. 64. Patet autem, Homericam narrationem hic taugi, quæ legitur Odyss. VIII. v, 267» seqq. Ceterum non opus est, ut ad A<ppo8ixt 7? nomen, quod fiaullo infra legitur, nomen appellativum ipaS suppleatur. Dei enim nomen sæpissime appellativum nomen simul exprimit. Unum exemplum ut laudem, legitur 197. B. o$er 6r) xai xaxstixEvddSrj 'xeov $eojv tot itpdypaxa "EpcoroS iyysyopi vov 8t]\ov ori xaAAovf. it Etp ariov ptf l\\ei7 tEiv. ÆiitEiv verbum cum iv præpositione compositum iis verbis adnumerandum est, quæ amissa vi transitiva non actionem aliquam exprimunt, sed absolutam verbi notionem indicant ; iXXflitElv icitur idem significat atque iXXEiieoyra elvai . Hinc accedente indicio rei, quam aliquis prætermittit s. negligit, genitivus casus exhibetur, non accusativus. Vide, quæ de hoc genere verborum diximus 87» tv* av xai iy cJ. Tres Bekkeri codices exhibent 7va ri xai iyoo. Non male. Sed nihil videtur mutandum esse. Etenim av vocula reiterationem significat actionis, quæ indicata est 186. B. tva xai TtpEoflevoofiey r tjv xtxvrjv ; xai autem pronomini additur, ut significantius indicetur, aliquem olim fuisse, qui idem fecerit. Verum inest tamen nostro loco, quod attentiorem lectorem merito offendat. Nimirum notum satis est atque a nobis commemoratum annotat, 5., Græcos scriptores comparationis membra ita exhibere, ut nat iu posteriore comparationis membro ponant, quando idem in priore positum sit, contra id illic omittant, si in priore comparationis membro non comparuerit, Iam nostro loco, quoniam &$7tEp vocula duæ actiones indicantur inter se comparari, Platoni scribeudum erat vel dicendum Agathoni ex præcepto supra laudato : iv av xai iyoj t?/V r/jiExspav xix v V y Tl ~ ptjdco y GD^TtEp xai 9 EpvB,ipaxoS t 7}v kavxov sc. ixiprjdev. Potuit etiam hoc modo hæc enuntiatio proferri : tr * av lyco x tjv rjpexipav xkx v7 l v Xtptjdoo, u tS7Up 9 Epv£i/j.axoS xtjv kavxov. Exemplum est xai in comparatione dupliciter positi Piat. Phædon. 64. G. tixiipai 8ij, <3 14 ^ - A xv (fla xofi<S%ai, 3« xoiTjttjS o ”Eqg>S «yafrog lv xecpcclala ituGciV noiri<5iv rt]v xaxct (lovOutrjV « yciQ ng i} flfj ?J(El 1 J fd/ oldtv, OVt’ Sv BTEQCp SotT] OVl' CCV «AAoV ’ya$h, <fav apa xarl 601 E,vv doxy, a«rtp wai. i/io/. Alia huius structuræ exempla Stallbaumius laudat nnnot. ad Piat. Apol. Socr. 22. D. Nam præter nostrum locum aliud exemplum apud veteres scriptores reperiatur, quo in priori comparationis membro xai positum, in altero omissum sit, vehementer dnbito.i ita 5 yovv nonjxifS y iyvEtat x. X. A. Audi Stallbaumium annotantem ad h. 1.: Alludit iudice Valckenario Diatrib. in Eorip* Fragm. 207* ad versus Steneboæ Euripideæ : iroiTjxtjv 8* dpa. *EpGo£ 8t8d6xei xdv apovdoS y xo npiv . Quæ sequuntur verba, aliquid vitii contraxerant, quod facta verborum incisione duplici optime sanari videtur. Annotat Stallbaumius : Ne quid desideres in verbis sequentibus, rtuoav noiy- 6iv X7jv xata povtiixyv arcte connectas cum ctyaSoS. Perperam enim in vett. editt. post ayaSof interpungitur. Addit vero xj)v naxa jiovdixtjv propterea, quod deinde TtoirjtitZ et itoirjxyS latiore sensu de cuiusvis generis procreatione et generatione dicit. Itaque nunc de poesi, quæ in carminibus pangendis cernitur, cogitari cupiens, commemorat jcoltjdiv rrjv xaxd povdixtjv Exhibet Schleiermacherus in conversione: Uml zucrst nun, damit auch ich uusere Konst ehre, Vtie Eryximachus die seinige, ist der Gott so knnstreich (dotpoS o vxgoS') ais Dichter, dass er uuch andere dazu macht. Iedcr wenigstens vrird ein Dichter» war er auch den Musen frerad vorher, den Eros triilt. Was wir also wohl koonen ais Beweis brauchen dafiir, dass Eros ein trefdicher Kiinstler ist ( [itotij X7/S ayaSoS) iedes hervorzubringeu, was zur Konst der Musea gehort. Ut Schleiermacherus, ita ceteri interpretes non satis accurate interpretati sunt verba docpoS noiyxyS et dyaSoS noiyxyS, quorum verborum rectio^ explicatio viam aperit totius loci rectius explicandi. Eryximachus medicos, ad cuins exemplum Agatho suam artem celebraturas est, de theoretico et de practico medico {xexyixoS,, iaxpixcotaxoS et dyaSoS SypiovpyoS) disseruit 186. C. et D, ; vide annotationem Puri modo nuno Agatho de theoretico et de practico poeta agit ita, ut docpov itoltjTljv vocet eum, qui poeticæ artis theoriam calleat, dyc&or Ttonjtyv practicum poetam nominet. Mens Agathonis igitur hæc est : Die Theorie der Dichtkunst liat der Gott so iune, dass cr auch andere iu Dichtern macht. Ieder wenigstens wird ein Dichter, den Eros ergreift» wenn er vorher der Dichtkunst auch nocli so fremd war. Quæ sequuntur, revocata post ayaSoS interpunctione vulgata hoc modo scribenda sunt : co 8y TtpETtEt ypdS papxvplcp XPV O^ai, oxt tcoiyxyS o^EpooS ctyaSik, lv xz~ vSida^nc. xccl [ilv di] zijv ye rav £aa v holt]6iv nuvzmv 197 rtg lvavtt(i}<Stzai ]iij ov%i "Eqotos tivca 0o<plav, y yiyvtzat te xai cpvEzai navza tu £wa; aXka zyv rav zr/vuiv qraXaioo Ttaticcv xohjdiv, rrjv, Tiarcc povdixijv. Sensus est: Dies raag uns zum Beweise dienen, dass Eros practischer Dichter ist, wie iiberhaupt in aller Kunst, so in der, welche sich auf Poesie bezieht. Sed ne hoc quidem modo verba Platonis satis recte se habere videntur. Fortasse scriptor exhibuit ordinem verborum hunc : iv xecpaA aleo nadav noitfGiv, xata trjv /iovtiixijv. a yap riS i} fi rj 7 ) firj ol 8 ev. Præcedentium verborum explicationi favent ix £ltr et eidevai verba, quorum alterum ad artis- usum, alterum ad eius theoriam refertur. Idem ia sequentia verba cadit didovai et SiSdtixeiv. Ceterum cavendum est, ne quis ovre dv præcedente ovte av minus elegans iudicet aut rei exprimendæ non satis conveniens, ideoque facillima litterulæ unius mutatione scribat ovre av: frequentissima est, Stallbaumio annotante ad Plat. Apol. Socr. 81, E. in huius modi dictionibus dv particulæ repetitio. Sic in Apol. Socr. loco laudato legitur ndXai av anoXdoXr) xal jovt’ dv vfidf cocptXijHTf ovSev ovr* dv ifiavrov. Addit Stallbaumius Piat. Fhileb. p, 43. A. SrjXov 61 } tovro ye, do Saoxpdrrff, coS ovre ijdovj) ytyvoix* dv iv r<w xoiovrco itork, ovr* dv ns XvTtT}. Xenoph. Hier. V. 3 . dvsv yap tijS tzoXeodS ovr* dv 6qjZs6 $ at Svvairo, ovr * av evdaiftoveiv .xal p.\v 81} tTfv ye. Picinus in conversione: Quod utique per Amoris sapientiam animalia cuncta gignautur atque nascantur, quis dubitet? quod sane negligentius est interprer tandi genus, quandoquidem xai ftlv 87 } yk vocularum potestas delitescit. Fischerus scribendum censuit xa\ ftijv 6?/, quæ nonnullorum codicum hodie ab omnibus editoribus improbata lectio est. Kal ftkv 8rj yk eadem prorsus potestate adhiberi videtur atque xal firjv yk, do quo vide annotat, 64. ; utrumque enim ita ponitur, ut commemorari significet, quod aut præter exspectationem accidit, aut quod fidem superat hominum, aut in rebus summæ gravitatis. aXXa ovx t dfiev. Lenis ironia htiic dicendi generi inest, quæ adhiberi solet, ubi plane fieri nequit, quin nesciant, quod nescire confitentur, qui ita loquuntur. De aitofialveiv verbi tropico usu vide annot. p, 88. Aoristicum autem tempus positum est de re, quam experientia docuit, cfr. annotat, p, 144. Ceterum Hesycluus, quem Stallbaumius laudat, habet: tpavov' '(pcoreivox xal XafLTCpov . Apte Schleicrmucherus: in Ruhm und Glanz . ' % r o&ixijv ye ft?}v. ri particula argumentatioui inservit ita, ut indicetur, alia multa exempla ailerri posse, sed pauca nunc sufficere. Diximus de hoc osu yk particulæ anuot. di/f uovpyluv ovx ttf/uv, on ov uiv av o deos ovto$ 616i«5xcdos ylvrjtai, iXA.6yi(ios xal (pavos axe^rj, ov 6’ av "Epa s (irj iyayrjtai, Gxozuvog ; to\ixi { v ya f irjv xal latpixrjv xal pavtixqv 'AxoXXaiv uvevpev, ixidv(ilas xal "Epotos rjyefiovevGavtos, dgte xal ovtos Ii "Epotos av iitj (la&tjtris, xal MovOtti fiovGixrjs xal "HtpaiOtos %«A)££ia:s xal 'Adrjva iOtovpyias xal Ztvg xvfieQvijGEos &edv te xal avdpdxov. < o&ev 61 ] xal xatsOxEvdadi] tdv de ov tu xpayiiata "Epotos eyye et 1S6, In seqnentibns ma. iuscula littera scribendum curavimus Erotis nomen, ut alibi sæpe, nal enim h. 1* explicati vum est, de quo vide anuot» ISO. 132. «1, De ijyti<53«i, verbi absoluto usu supra dictum est annot» 59. nal Movtiai ftovdinr,^. Magnopere in explicanda horum verborum structura interpretes se torserunt. Astius eam ita expedire studuit, ut nominativos casus ad avevpev referendos censeret et ad pc&rjxijS av ebj, genitivos autem casus e verbis imSvplaS nal "EpootoS ijyepovavdavxoS e præcedentibus repetendis exaptaret. Annotat Riickertus ad h. 1. : Simplicissimum hoc esse videtur, ut proxime præcedens membrum GdfXB fiotSrjTTjs plane negligi in seqq» dicamus et quasi in’ parenthesi positam, de reliquis autem sic statuamus, sensisse Agatliouem, AMOREM illum, quo duce Apollinem dixisset artium inventorem exstitisse, non esse alius rei, quam ideæ artis, apud mentem couceptæ et spectatæ; quum igitur dicendum esset Mov6ai pQvtiiHtfv avtvpov"EpGotos ijys povev6avroS 9 quia povtiinrjS ille AMOR esset, contrahentem omnia hæc, quæ plene posuisset de Apolline, unum in membrum, subiectum posuisse, omisisse prædicatum ex superioribus repetendum, suo cum accusativo supplapdo illo ex genitivo, quem apposuit, quique ab ’'Epa>Ti aptus est, quod et ipsum supplendum. Stallbaumius ad nominativos e superioribus mente repetendum censet EpcotoS av elrjxSotv paSrjxai, ut genitivi pov6ixi}S, goAxela? cet, a nomine jia^rftai peodeant. Et Astii et Riickerti contortior est explicandi ratio. Quam Stallbaumius laudat, ea proxime ad verum accedit» Nollem autem, genitivos jiovdtxf/S, xodneiaS cet. cum paSrftai coniungendos ceosiiisset. Nihil certius est, quam pov6i HfjS ceterosque genitivos ab Erotis nomine regi, quod in verbis supplendis "EpaxoS av elrj6av pa% 7 }Tcti continetur. Musica autem ut xoB,vnr} 9 laxpinr}, pccvxi Tcrf . inventa est imSvpiaS nal EpcotoS (sc. povtSinijS xo^tni)S f iaxpintjf, cet.) rjyepovEvtiavxoS. Ut igitur Apollo, illarum inventor artium, paSijXrfi vocatur Erotis, ita Musæ, musicæ artis inven tSTMnomoN. vousvov dijkov ori xakkovs' ai6yti yag ovx l'mdriv "Egeas- n go xov 61, togjr tg tv cegxfi tinov, jroAla xal duva fnois lylyvsto, tog Uyttai, dia rfjv rrjs 'Avceyxrjg pcctidttciV Inudi) 6’ 6 &eo$ ovtog %<pv, ex rov igccv zav xcdeav navi’ aya&ct yiyove xal C ^ £0 r S xal txvftguTtois. orneas fftol 6oxu, <J 6gs, ’ 'Egeas ngeotos avros uv xalXmos xal agi «jtos fj.tr et rovto tois akkois akkeov zoiovxeav ainos elvai. trice», hoc loco diicipulæ vocantor "Epatot /jovOixfjS, Vulcanus discipulus EpGaTOS X a ^-~ xelaS x. r. A. xa i -ZevS xi ipepvg tSea>S. Mira lioc loco codicum varietas repentur, cuius originem caussamque frustra quæsivi. Undecim libri Bekkeri exhibent: HVfispvdv pro HvfiEpvi/dEGoS, tres alii apud eundem HvfiEpvdv xa habent, in uno xvfitpvwv repentur. xqdy S ecvv xa itpaypax a. Iutelliguntur rixæ illæ, quarum iam supra Agatlio mentionem fecit 195. C. : xa S\ TtaXaia npaypaxa nepl ScovSf et quæ paallo infra verbis insigniuntur: noWa "nat Stiva StolS iyiyvEXO. In sequentibus "EpooxoS iyyevopivov Sijlov art TidXXovSj rursus nomen proprium ita positum habes, ut simul appellativi nominis potestatem obtineat. Hinc xff AAouf genitivum explicabis. aldx Y*P ovh iite (St iv *EpoS . In Basii, uno legitur ivEdtiv pro SltEdxiv. Unus Paris, paucissimique ulii libri exhibent idtiv ; Porsonius Advers. p, 58. tvi scribendum coniecit, qua coniectnra facile caremus. Ut supra dicitur. U. ovh ini dnXrjpov fialvEi aAA Ini paXSaHoi ), ita quidni hoc loco dicatur: aXdxti ovh inedxiv ? Neque audieudus est Astius, qui collitis verbis 201. A. al 6xpMV ydp ovh Eli] " EpGJf scribendum esse ceusuit aXdxovS ydp ovh Idxiv "Epcof. JlpdjxoS avxoS «jv ndX\ldxoS. Ficinus habet in conversione l Ila mihi videtur, o Ehacdre, AMOR ipse primum pulcherrimus optimusque esse, Legisse igitur videtur npcZzov pro npoozoS. Illud etiam apud Stobæum reperitur, atque WolHo adeo placuit, ut in ordinem verborum recipiendum duceret. Frustra. Agathonis mens hæc est: Ante natum Erotem pulcrum non erat; ille omnibus et diis et hominibus pulcritudinis auctor; ipsuna igitur deum prius, quam omnes, alios, pulcherrimum et optimum fuisse necesse est: nam quæ quis ipse nou liabet, alii haud facile largiatur (vide p, 196. E. fin.) iitlpxeta* V 01 k' *• «ubit me dicere, valetque IxipXitiSai de ea memoria, quam no« verbo unwillkuhrlich ’ 'E7ciQ%eTttt, SI fioL n xal lymttQOV tlneiv, ott, ovzog bsziv o xoicSv elprjvrjv fiev iv dvSpaSicoif, iteXdyei Sh yaXrjvrjv, vrjvepiav dvifjoov xoizrjv, vicvov z’ ivi xijdeu insignimus. Ceteram nt versas 195. D. ita laudati sunt, ut sua mollitie, quæ cum in ipsorum verborum placidissimo quasi flumine, tum in finibus similiter cadentibus conspicitur, Agathonis ingenium ad mollitiem proclire depingant, ita nostri loci versus non dubium est, quin habeant in se, quo Agatho notetur. De qua re nemodum' interpretum quicquam annotavit. Notatur autem, •i quid video, in bis versibus artificium, quo siugula verba carundem litterarum repetitione iuter se comparantur. Sic pijvrjv ykv iv av $ p QJitoiS positum ita habes, ut inverso ordine, quæ litteræ in verbo eipijvrjv continentur p et r, easdem habeas in dv^JScoiCoiS nomine positas; idem cadit in sequentia verba iceXdtyst 81 ya %l}vijv. Idem artificium in verbis VTjvepiav dvejiGDY conspicitur, sed auctius et clarius, quod verba sunt eiusdem radicis. Restat, ut de xoIzt\v vicvov z 3 ivi xr\8ei dicamus, in quibus videmur equidem nobis aliquid vitii deprehendisse. Lectio vulgata ivi jajSei a Bekkero, Stallbaumio, aliis iu ordinem verborum recepta est, ac Stallbauraius quidem ivlxijSei ita explicat, ut esse dicat iv zols xtjdopevoiS, Accuratius opinor verba ivi XjjSei explicantur zt6lv ivi xr\8ei ovtfiv. Sed sire hanc, sive illam explicationem probes, certum hoc est, hominum, maris, ventorumque præcedente mentione non bene commemorari zovS x?]8o/.iivov£ s. zivds iv xrj8ei 6vraS t et cum eipijvrjv iv dv$poJ7toiS non aliter intelligi possit, quam iv xijfiop.lv oiS, hoc loco iv x?j8ei admodum friget. Ac ne quis cum Stallbaumio censeat, non offensurum ess^ queroquam iu sententiæ ratione parum diligenter expressa, qui meminerit, Agathonem hos versiculos ludere a Platone iussum esse, ut sibi ipse quasi illuderet: alio loco de consilio Platouis dicemus, excusationem autem Stallbaumianam quod attinet, vide, ne probata ea, ne manifestissimum quidem in huiuscemodi versiculis vitium mutando tollere possis. Quicquid euim vitiosum ibi deprehenditur, poetæ, non scribarum negligeritiæ vel ignorationi imputabitur. Magna autem est in codicibus varietas lectionis. Ero vicvov Z 3 ivi xi/Sei Vindob. unus habet vicvov ze vtxrj8et . Quatuor Flor, aliique non pauci vicvov ze vrfxijSij s. vicvov zevijxi]8ij exhibent. Hinc variæ doctorum hominum coniecturæ. Dindorfius scribendum censuit: vijve/dav dvipoiS, xoiry vicvov vrpoj8ij. quæ coniectura verissime monente Stallbaumio propter zi alieno loco positum improbanda est. Vix commemorandum Bastii commentum est vicvov z 3 ivi yij^tt, Ficinus, quem veram Platonis muovtos ds rjficcg dJJoTQioTijtog fiiv xtvoi, olxetoTTjtoe D fia nJrjQol, rag TOiagde |j woSovg (itr’ dZJ.Tjt.av natiag u&tlg £vvi tvai, iv toQTatg, Iv %oQolg, Iv Ovoiaig yi~ yvojuvog rjyifiav ’ jrpaorijra [ilv x oql^ov, aygwTTjra nam habuisse suspicor, versiculos sic convertit: qui pacem largitur hominibus, qui mari tranquillitatem, qui ventis requiem, cubile viventibus omniumque ( Stallbaumius somnumque rectissime censuit legendum) securum. Viventibus autem verbo adhibito animalia, ut videtur, exprimere voluit, quæ videtur et ipse Agatho in mente habuisse, sed more poetarum adhibito unius animalis nomine expressisse, ad quod nomen reperiendum ultro duxit TteXayovS commemoratio. Scripsit enim Piata: : KoitTjvvitvov r * irlxtjte t Ut autem melius intelligas, quam facile xtftEi in xijSst mutari potuerit: Hesychius xijtei affert pro dTEprjdEif iprjpla, dicens xrjroS esse non solum «Snr\ol66iov ix$vv nappEye^rjy sed etiam ait o piar . Iam aliquis olim Platonis commentator non indoctus, cum xjjtEi de fero marino non intelligi posse opinaretur, dc ait opia verbum dictum intellexit, atque, ut intelligentiæ faciliori versiculorum consuleret, xffiEi scripsit. Ut autem præcedentia verba earundem litterarum reiteratione inter se comparantur, ita nunc Sioiirjv et xrjTEt eodem ornatu gaudent. raS roids 8 e b,vv 6 8 ov S fitz* aWijXtoy, His verbis conventus significantur similes Agatlionis convivio. Ilinc uiiuus accurate legitur iu, Schulthessii conversione: indem er manclierlei Vereine und Zusammenkiinfte stiftet. Schleiennacherus verba convertit: Und dieser eben entlediget uns dea Fremdartigen und sattiget uns mit dem Angehorigen, indem er nur solclie Vereinigungen uns unter einander anordnet cet. Non reddidit V. D. itddaS vocem, quæ et nobis molesta est. Si quid video, vitium liis verbis iuest, quæ hoc modo emendari videntur: raS toiasSs gvvodovS juet' d\Xi}Acjy narras ti$e\s B,vvikvai. Ne quis autem hanc scripturam iusto audaciorem censeat, facile fieri potuit, ut scribarum aliquis, cum præcederet feminini generis substantivum, ad id dirigendum censeret itavraS verbum, idque in itatiaS mutaret. Sensus est: Hic solitudinem a nobis cohibet, familiaritatis studio nos implet, quippe huiusce modi conventibus omnes inter se conciliari iubens. Quæ sequuntur nopi^Go^, i&opiZooy participia optime a Schleiermachero conversa sunt : Mildheit dabei verleihend, Wildheit aber zerstreuend. Captat enim Agatho et hoc loco et in sequentibus syllabarnm similes sonos. qn\o 8 <n p oS ev psr siaS x. r. A. Hæc verborum structura, rarior apud prosæ orationis scriptores, propria est tragicorum poetarum, vide Matth. Gramm. ampl. §. 339. 647. ubi præter alia laudantur Soph. Oed. C. 6’ 1!-oqI%cov' (pMSaQOS «vft tvuag, uS&qos dvgtit vsictg’ iliag dyaSolg, Statos 6oq>oT§, ayaot og Seoig' iijXatos dfiOiQOts, xtrjtos tVfioiQOig ‘ TQVcprjs, afigo TJJTOg, JjAlfljjg, JJKpfcwv, IflSQOV, XO&OV JtaTlJjJ ’ SJU,. drrfve/tos xbcvtwy xafiajrcav, Eurip. Med, 671. ovx idjuby evvrjs &%vysS yapjjXiov. Eur. Phocn. 834. axex\oS (pocpioov . fAsca? ayctSotS. Consentiant codices in scriptura! quam FICINO in conversione expressit: propitias, beneficus, spectandas sapientibus. Sed nemo non videt, aya 2uS scriptura probata singaloram huius enuntiati memborum concinnitatem turbari, qaam studiose ab Agathone quæsitam esse supra annotavimus. Rursam igitur exemplum habes corruptelæ, quæ omnium codicam consensa tuetur. Apud Stobæum ayc&o~i$ legitur, quod primas recepit Wolfias, quem ceteri editores secuti sunt. Mollities, deliciæ. Derivatum nomen est a #1 /m verbo, calore solvo, mollio, deliciis frango. Stallb. Timæus habet Lex. V. P1 . x A 1 8 V * ZxXvdif yal paXocxUx. tiprytai 8 e arro rov IxkictvSai a6$tvzia xov Sepjiov, ad quæ verba vide annotationem Ruhnkenii p, 176 . i V 7t 6 Y6J, iy (pofiMy lv Tioyco x. t . A. Magno iugenii acumine de his verbis egit Schutsias in Ltct. Platon. Specitn. I. 4. Quam ibi verborum emeodationem profert, quamquam ut eliis, ita nobis minas probatur, tamen ita egit V. D., ut non sine fructu et delectatioue lectorum eius dissertatio repeti videatur. Sententiarum, inquit, iuter se relatarum oppositionem turbatam esse, nullo negotio perspicitur. Primum enim inter nova et A oyoj prorsus nulla est relatio, quæ inter (poficp et noSw satis clara intercedit, deinde qnorsnm omnino hic iy A oyco pertineat, aut quam vim habeat, intelligi vix potest; denique quatuor illi nominativi xvfiepvijrrji, imfiaTTji, napadrdtrff xai deorijp quomodo ad quatuor dativos iv itovGO, iy <pofiax y iv no * £ca, iv A oyoj referantur, ut singula singulis ad sententiam respondeant, haud apparet. Itaque cum vix credibile ait, Agath^uis operam in concinnitate sententiarum assectanda positam extrema in parte claudicasse, librariorum culpa nonnulla hic turbata esse arbitamur. Ut paucis defungamur, ita nobis Plato videtur scripsisse : iv (poficp, iy itoScpy iy itovep, iv poyoo, xvfispvT/T inifjdxifi, TtapadrarrjS xcci 6cor ijp dpi6roS . Iam primum totam imaginem e re nautica petitam esse existimamus. Nautis eoim sæpe timor naufragii, desiderium terræ, 1 abor in difficultate navigandi, ærumna nauseantibus, fame periclitantibus, cum tempestatibus conllictantibus accidere solet. In timore igitur illo quid guberuatore, in desiderio t fitXfjS aya&av, dfieAys xaxcov' iv nova, iv (popa, iv no&to, iv Aoyta xv^egvi/ttfg, inifiarijs, n«QaOta- e zrjg *s xa\ (Jot?)p aptoroc, gvfindvrav ts %ciav xal dv&QojTcav y.udfios, t)yeiiav xdXhtito $ xal cptSroff. a quid socio itineris et comite ( irtifidry ), in labore quid auxiliatore (xapadxdxp) in ærumua quid sospitatore (Gartij pt) optabilius? Hæc igitur officia uuum Amorem omnia præstare amantibus docet. Deinde hac unius litteræ mutatione uniusque vocabuli transpositione hoc efficitur, ut 'singula singulis ad amussim respondeant. Ut enim iv q>of$Gp ad malorum, sic iv arJad bonorum exspectationem refertur; ut itovoS molestiam iu agendo, sic poyoS molestiam in patiendo designat; tandem xufiepv?jtrj3 ad tpuflov, ixifiarijS ad noSov ( quis enim flagrantis desiderii sensum melirfs lenire possit, qnam socias itineris, qoicam colloqueudo horas tardius euntes fallere possis?) itapadtdT rjS ad icovoVf similitudine a remigantibus ducta, deniqne 6corr/p ad poyov aptissime refertur. Hæc Schutzii ingeniosa et periucunda explicatio ideo non probanda est, quod codicum lectioni adversatur, quæ et ipsa commode explicari potest. Neque tamen Asthma verborum explicatio placet, quam Stallbaumio probari video. Censet nimirum Astius, Xdyov h. 1. bene habere, quod nouuisi inanes verborum similitudines Agatho quæsiverit; ad negamus nos, quamvis o* fxv$oS ICqd^tj, o XdyoS djtajXeto apnd Platonem sæpe reperiatnr. Verba iv ito vgj, iv iv xoSgo, iv Xoyw e * j AMATORIA depromta sunt, affectusqne amatorum exprimunt, donec congrediendi confabulaudique cum AMATIS potestate fruantur. JIovoS curam denotat, quam quis animo coucepit AMASIO conspecto; tpoftoS timorem, quo cruciatur, qui AMAT, ne ab alio AMASIUS sibi præripiatur, indicat; jr 6$oS DESIDERII summi indicium est, A J-» yoS confabulandi cum AMASIO potestatem quæsitam describit. Atque A ofov 7iv (jEpVTjzijS Eros dicitur, ut qui ilumen orationis largiatur idque ad optatum finem dirigat, izoSov irtifidtTjS Eroa audit, quod cupienti se adiungit, itapadrdrrjS iv <p 6(i&, quid significet, sponte intelligitur, dc ux ifp autem iv itovcp nc quis opiuetur non recte dicr: periret amans, nisi Eros accederet animosque ac spem potiundi amasii adderet» eu XPV Sittd&ott. Hæc, est codicum plurimorum lectio. Vulgo dei tnedSai exhibetur. Recte illud recentiores editores probarunt. Non enim de necessitate quadam hic sermo est, quam propter non possit nou sequi, quisquis est humana conditione natus, sed de lege agitur, quem quisque ipse sibi imponere debeat. Vide de 6el et XPV verborum significata auuot.» Recte verba Ficinus convertit: quem profecto sectari debet præclarisque hymnis venerari vir quisque cantilenæ illius parti %Qrj iittG&ca nrxvTu &v8qk itpvjivovvxcc xakag, xalrjg adi]s jiBxejjovta, ijv i xSet ndvxav &tav te xal dvxtQbjTtcov vorj(ia. Ovzog, tcpij, o jt ag’ ifiov /16yog, (o 0c/.l8qb, x aj &eoi dvuxu6&(j, xd jj.lv itat8idg, x a de 67tov8ijg jiixQLtxg, xad’ voov lyo J dvvajicu, jiixlxav. 8 Efot&v tog de xov Ayd&avo g nuvxug l'<pt] 6 ’Aql exoSrjjiog dvu&OQv(lijatn xovg tcuqov xag, wg icqizovceps, qaam Amor ipse concinit, mentem deorum horainumque permulcens. KaXijS post xaXojS positam permulti codices non habent. Potuit facillime, cum præcedat xaXdoS, scribarum incuria vel addi vel omitti xaXijS, ln textum id receperunt Bekkerus et Stallbanmius,. Astius scribendum censnit xf/S a o8?jS /iexeXovta y Orellius scribere maluit nati rfjS oodijs /iexExovxa y Riickertus verbum uncis inclusit* Sed neque uncis opus est, neque mutatione verbi. ‘7fv ^stXyoov pro rjr ddcov SeAysi positum est, de qua verborum structura vide Indices. ta /ilv itaiSiaS. Si quæris, quo consilio hæc verba ab Agathone proferautur, vide annotat. 208. dv aS o pv firj <3 av. Prorsus eodem modo in Piat. Protag. 334. 6. eItcovxoS ovv xavxoc avxov ol TCapovxeS aveS opvfSijoav goS ev Xiyot, Ut 1. 1. nudus optativus, ita nostro loco genitivus participii opinionem exprimit eorum, qui magno cum clamore exsurrexisse narrantur, vide annot. 158. fiXlty avxa EiS xov *Epv Zipaxov. cfr. 198. E. 7t(Xi El /17} B,VV7j8ElV ^GJTfpdxEl xe xal ’Ayd3covi dtivols ov6i TtEp\ xd ipcorixd., itdvv av i(poftov/i7jv, /n) aitopi}<5<M)6i Ao'ycov 8ta rti noXAd xal itavxoSana eipt/CSai, vvv o/igdS $a fi ad quæ verba Socratis allocutio nunc refertur. aSs^S TtaXai 8ioS 5«'SiEVai. Suid. laudatus a Stallbaumio habet T. I. 48. ddtlS 8e8ias 8eoS Xeyo/iEvov n £oxi ini xgov xd /n} q>o(jEpa <pofiov /livcov. JldXai exprimendæ præteriti temporis notioni ita inservit, st cum perfecto tempore coniunctum plusquamperfecti temporis notiouem efficiat, quæ cum præsente tempore aliquam habeat couiuuctionem : Nuni frustra metus, quem habeo, fuerat meus? Convenit cum hac notione Ammonii explicatio 8eoS verbi: ÆqS xal q)6(ioS 8ia<pipet. AioS /itv ydp i axi ito\i>xpovioS xaxov vicovoia, cpufioS 6 i i} napavxixa 7CX07}6iS, 8io7tep t Hpo8oxoS iv xy xexapxy • ' H/ilaS ex « cpoftoS xe xal 8eoS. Contra nbi cum præsente tempore naXai coniongi. rmg tov vsavtOxov ilgrjxoTog xal ctvtcS xal r<u &Ba. Tov ovv 22axQa.Tr) ilntiv (iAhparna tlg tov 'Egv^ifia%ov, ’Aga Ool Soxa, (pa vca, a nal ’Axov(tevov, adiig ituAai Sto g deddvca, a AI’ ov (luvuxag, « vvv 8rj £Æyov, ilrtstv, ori ’Ayd&av %avpuGTug Iqol, lya 8’ dxogqGoifu; To fiev etiqov, tpavai tov Egvli)ia%ov, HavrLxdg Soxtlg (ioi rfgtjxiva*, on ’Ayct& av iv Igel' to di oi ajioQijOuv, ovx oiuat. Kal jtdg, to (laxagtE, B ' tlntlv tov 22axQurr), ov gula ctxogeiv xal lya xal aAAog ogugovv, fitAAav Ai\uv gixd xaAov xal nuv totar, perfecti notio efficitur, at in Piat. Apol. Socr. 18. B. ipov yap itoXXol xaTt/yopoi yeyovatit itpds vpd$, xal ndXai noXXa tjStj Itrj xal ovSlv dXrj^tS XiyovreS, quo loco izaXai XiyovxeS idem est atque ei prjxoreS . Noluit autem ipsum perfecti temporis participium exhibere Plato, ut significantius et præsenti hora accusatores meras nugas proferre dicantur atque credularum anicularum inanes susurrationes. vide aonot. 107 Ceterum schol. ad h. 1. habet: dSete 8iof M tav rd prj a%ia tpofiov SeSioxuv. opoiov xovxo xal to ijtofpoberjs avSpconos. d vvv 81 } iXeyov . Nvv 8 r} sæpissime a librariis confunditur, neque pauci loci exstant, ubi pro vvv 8 tj scriptum reperitur 6j} vvv, et pro 8 rf vvv vice versa vvv 8 f\. Utraque verborum compositio propriam potestatem habet, ac 8 ?) vvv quidem in adhortatioue soleune, atque nostratium also nun apprime respondet, aut ad rem præsenti tempore notissimam refertur cfr. 191. A. o 8 /} vvv optpaXov xaXovOiv 191* B. I o St} vvv yvvaixa xaXovpev, Nvv 81 } autem de tempore accipiendum est, ut signiheet nunc igitur. Vide Boechhiuui ad Piat. Min. 90. et Stallbaumium ad Piat. Phileb. 105 seqq. on 'AydScov $ av pati t cos ipoi. V ulgo legitur ipei, quod ferri nequit propter insequentem modum optativum; accedit huc Bodleiani aliorumque optimæ notæ codicum auctoritas, qui ipoi optativum reprææntaut. In sequentibus dnopijtiaipi vulgo edebatur. Recte Bekkerus, Stallbaumius, alii, futurum in ordinem verborum receperant., xal Tt&Sj cJ paxdpie . Kat h. 1. mere expletivam est, de quo vide annot. ai. MaxapioS nomen quod attinet, haud raro apud Platouem ita reperitur, ut blaudæ appellationi exprimendæ inserviat. Interdum id apud eundem, docente Stallbaumio ad Piat, de rep. I. 335. E., ad ingenii sapicutiæque præstantiam refertur, cfr. Piat. Menon* 70. B. xlvSwsvcj tioi Soxeiv paxapioS xiS elvai, dpextjv yovy f site SiSaxrov, t Sccnbv ovto Aoyov gq&ivTa ; %a\ ra piv aXla* ovy ouolcog &avpcc<5Tu; zb de In l zetevzijg zov xaXXovg fl'3’ oxrp xputfcp irapayiyvetai, eidevat. Adde Piat. Menex. 249. D. M. N?) Ai ', cj 2d■xpaxeS, paxaplav ye A eyeiS ttjv 'A6na6i(xv, ei yvm) ov6a toiovtovS A oyovS oia z' l6x\ 6vvri%ivai. xal rtOLvroS artov ovxcj. Apud Bckkerum legitur pera xa\ov ovxco xal 7tavxo8ait6v A. /5» Uterque verborum ordo codicum non paucorum auctoritate nititur» Equidem non dubito, quin ovxco vocem ei verbo Plato apposuerit, quod maiora cum vi pronuntiandum est; igitur 7tavxo8a7tuv ovxco in verborum ordinem recepi. Recte autem Stallbaumius ad verba xal TtavroSartov ovxcd annotat ‘Multiplicem vocat Agathonis orationem quippe quæ videatur omnia attigisse et percurrisse, quæ ad laudem Amoris pertineant» xa\ xa p\v aWa ovx 6 poicoS $ av pa6x a\ Sic Beltkeriis et Stallbanmius omisso piv] quod post opoicoS in omnibus fere codicibus reperitur. lliickertus ad li. 1.: Habet sane, inquit, quod mireris, piv particula in eodem orationis membro repetita. Attamen hoc ipsum cautionem imponit critico, cni nihil magis est mctnendnm, quam ne librariorum vel grammaticorum' correcturas in textam recipiat. Quos quum multa hic illic correxisse constet ex iis libris, in quibus ipsa correctoris manus cernitur, quid est magis consentaneum, quam iis quoque in locis, ubi insolentius dictum aliquid pars codd. non agnoscat, omissionem ab antiquiore critico institutam in libros receutiores receptam esse. Quam ob rem, ut ratio reddi nullo modo possit repetitionis, servandam tamen particulam equidem existimo. Sed vide, an possit sic defendi, ut prius pev membrorum oppositioni, alterum sententiæ inservire dicas; et cetera quidem, non sunt illa quidem similiter admirauda. Si recte Riickertura intellexi, eius explicandi ratio nullo modo probari potest; non perspicio enim, quomodo membrorum oppositio non item sententiæ oppositio esse possit. Ceterum exempla nonnulla laudavi supra ( cfr. annot. 21. et 216.), quibus probatur, interdum falsum esse, quod omnium codicum consensu coniirmetur. Nostro loco duo Bekkeri codices piv post opoicoS positum omittant, ex quorum auctoritate id recte omiserant Bekkerus et Stallbaumius. Ceterum male post SavpaOxa punctum ponitur. Schleiermacherus verba convertit : und wemi auch das Uebrige wol liiclit alles eben so bewundcrnswerth gewesen ist; aber die Schonlieit der Worter und Redcnsarten am Ende, welcher Horer ist nicht- uber diese erstaunt? Hæc quamquam cum oratione Agathonis apprime conveniunt, tamen quoniam vitoperium continent prioris partis orationis, præter consuetudinem Socraticam sunt, de qua vide annot. 191 Signo interrogandi post $avpa6xa posito locus sanatur. Sensus est : Et cetera qui tiov ovoficciav xal Qijuatav tlg ovx av it-utXcc ytf axovav; ixu syays Iv Sv[iovjisvog, on avios ov% ol6$ dem nnm non pari modo præstantissima sunt? to Sh iitl xrjXevti) S rov ndXXov 5 . Hæc verba Riickcrtns ita explicat, utro' de voculas censeat cum sequeDte rov xdXXovf genitivo arctius cooiungeudas esse. Addit idem, genitivum nominis alicuius coniunctiim cnm nominativo articuli genere neutro positi prorsus non differre ab ipso nomine, quod cum suo articulo exhibeatur; perinde igitur esse, utrum to rov xaX XovS, an to xdXXoS scribatur. Idem præceptum Matthiæus dedit in Gramm. ampl. 285. 574., quod ta-, men neutiquam probari potest. Nominis periphrasis effecta illa per articulum neutro genere positum semper aliquam nominis adjuncti conditionem indicat, quæ e verborum contextu facillime eruitur. Posses igitur nostro loco, y scriptor ro' 6e tov xaXXovS arctius coniungi voluisset, verba convertere l Vim autem pulcritudinis et verborum et dictionum cet. Non aliter, quam Riickertus, verba converterant Schleiermacberus in conversione 427. et Schulthessius 106. ed. Orellii. Persuasam nobis est, to 61 irci t eXevTrjS ita positum esse, at, cum præcedentia verba Ta plv dXXa reliquam ab initio orationem denotent, hoc nihil aliud denotet, qqam: verba posita sub finem orationis» Tov xaXXovS autem genitivus e verbo oi^enXdytf pendet, de quo genere structuræ vide annotat, 197» et Matth. Gramm. ampl. $. 868. 681« Sensas est; Quod autem verbaattinet snb finem orationis posita, quis pulcritudinis verborum dictionumqne non summa admiratione tenebatur audiens? Ceterum aoristo tempore Plato usus est temporis rationem habens, quo Agatbonis audita est oratio. Rarissimo verba magnum animi affectum indicantia alio, quam aoristo tempore ponuntur. In caussa boo est, quod animi commotio maior, ut subitanea, ita fugitiva est, non dnrans, ut iam præterierit necesse sit eo tempore, quo qnis eius mentionem facit. Perfectura tempus infra babes«p» 211. D, ad quem locum vide annotat. T&v ovopaxcov xa\ farfp d T os v . * Ptjpctxa sententiæ ' sunt, ovopata singula verba» Hinc Eryximachus non singala Heracliti verba, sed integram sententiam vituperans male verbis expressam 187. A. dicit J coSTtep tdcoS xal 'JIpdxXeiTof ftov Xexat XeyeiVj inel t ois ye fir}padiv ov xaXwS Xeyei. Infra legitur 221. E. Toiavxet icotl ovo pax a. xal fjTjpara i&<vBev itepiapnix°vTai x. r. X. Adde Piat. Apol. Socr. 17. H. ov pev t ot } pa dt\ avdpeS 'ABp vaioi, xexaXXieTtrfpkvovS ye AoyovSj (Ssxep ol Tovxoovy fitjpa6 i Te xal ovopadiv ovde xexodprjpevovS x. T. A. Piat. Cratyl. 899. A. otov 4il < piXoS * tovto iv a avzl fiijpar oS ovopa rjpiv yhnjrai, ro te Vxepov avxoBev iooxa igiiXoper x. t. A. ixel iycoye ivBvpov psvoS x. r, A. Pe ixei vocis C t’ iaouca <rv8’ lyyvg rovxav ovStv xttXov elnelv, v% a.ia%vvr/g oXlyov dxoSgdg cjj%6fit/v, sl xr/ tl%ov. xal yuQ f ib Togylov 6 loyog dvE(ii(ivt]6xsv, agtE drejrvag rd tov 'Ofit/Qov EJiHcov&rj' i<fojioi\u>]v, fit/ /ioi xiktv caussali. potestate atque de eias origine supra diximus annotat. 151. Ad verba, quæ sequuntur, oXlyov dnobpaS qtxoprjv Stallbaumius rectissime aunotat; ne quis scribendum suspicetur oXi* yov dnodpaS ar Gajfppijv, €en ~ tenti a verborum hæc est : ego præ pudore pæne aufugeram, siqua potuissem. Vide præterea annotationem 159. et ny elxov. Vulgo legitur 71 oi pro ny» Hoc optimi plurimique codices præbent* Atque videtur, Riickertus inquit, ny etiam verius est; non tam enim, quem in locum fugeret, curandum Socrati fuerat, quam quæ fugiendi ratio et via esset, possetue an non. Utrumque licet, sententiam si spectas, in sermone familiari, et locum, quem versus aliquis fugam parat, et rationem, qua fugi possit, sine maguo sententiæ discrimine commemorare, neque nostratium vituperaretur, qui diceret: ich war schon halb auf der Fiucht, vrenn ich nur wusste, wohin aut wenit ich nur wusste, wie. Sed araatrt ' Græci, ut supra indicavimus annotat. 28., verba motum in aliquem locum significantia cum quietis notione coniuugere; hinc non dubium est, præsertim cum codd. optimi, quorum in numero Bodieiunus est, ny exhibeant, quin Plato Ttoi non exhibuerit, Ceterum dnodidpatixeiv verbum de servis soleune, qui, quod hero debent, id non solvunt aufugientes. Debent autem hero servitium. Apte igitur ano6 paS h. 1. Socrates dicit, quod claucnlum aufugiendo, quam promiserit, non præstiturus esset Erotis laudationem. xal ydp pe Topy io v o XoyoS. Gorgiæ Leontini celeberrimi sophistæ et dicendi magistri illius ætatis, cuius omne artificium in verborum ornatu et magnificentia (Xap.nd. 8 eS, vide annotat, 196 ) constabat, id quod abunde discimus ex Phædro Platonis. Duæ declamationes, quæ eius nomine feruntur, Helenæ encomium et Palamedis defensio quibus de coussis suspectæ fidei habeantur, nescio ; id scio, proprietatem Gorgianæ eloquentiæ in iis reperiri. Riickert* cfr. Pliilostratus de Vit. Sophist. I. xat 'AyaScov dt 6 rijs tpaya)6 iaS noitjzi}s, ov 77 xoipcpSla Cotpdv re 71 al xaXXienij olde, noAXaxov tg5v lapfieicjv yop yidZei. in enbvSrq * Hanc formam Atticis usitatam cum parum notum habuissent librarii, factum, est, nt sæpe mutarent. Vulgo legitur InenovSeiv. Bodleianus codex inenovSet exhibet, cfr. Matth. Gramm, ampl. J. 198. 4. 360 Buttmanni Gramm. uropl. T. I. 432. Rem extra dubitationem ponit Eustathius ad Ilom. Odyss. 1946. ed Rom., quem Stallbaumius laudat: napaStdcodi ydp 'HpaxXeidTjS, ori 'AttihoI tcov 6 'Aya&cov rogytov XEcpakrjv dsivov liyuv Iv r tp Xoyca ini rov iftov koyov nipt^ocg ccvtov pe At&ov ty atpavl-a itomtius. xal ivsvorjOa tote aget xocrayii.a<5rog coV, 7 jvlxu ifiLV cS [toAoyovv iv rui pigti pE&’ vp& v tOVS TOlOVtOVt V7tEp6wte\lXOVi iv rui ijra povcp icepazov6iv f TfSrj Aiyovzef xal ivero/fxrf XoA i 7t£7COirfX7f HOLI OVZGD tprjoi llavaizios ex £ tv ypettpaS Ttapa IlXdzoavi' xal &ovxi8i8?}S 8h xixPV rat X( p toiov zrp *Aztix<j) cfr. Stallbau mius ad Piat, de rep. I. 329* B. ubi eadem eiusdem verbi forma in omnibus fere codicibus depravata reperitur.in ijC£7t6v$£iY, Fopyiov he £i£v ayavrj Il£p de<p6v£ia. Gorgus adspecto capite mortales in lapides mutari, veterum opinio erat» Iam vide, quam lepide Socrates in LEONZIO (si veda) Gorgusque nominibus lusit. Tanquam conspecto Gorgus capite, audita Agathonis oratione, ue in lapidem mutaretur h. e» lapidis instar avavSoZ sederet, veritum se esse dicit. Ceterum quod apud Homerum est 8£ivolo neAcopov nunc satis festive Seivov Aiyeiv dicitur adhærente notione monstruosæ dictiouis. ini rov ipov A oyov. AoyoS hoc loco orationem significat, quam Socrates habiturus est ; igitur verba convertenda sunt: io faturam orationem meam. Rependit autem Socrates satis festive, quæ ab Agathone dicta erant 194. A, qtappdxzeiv fiovA-El /i£, cJ StOXpaztS Uva $opvfiri$(Z. Pro A faov zy atpcovia consuetius dicendi genus est p?) pl dfpaovov noi rjCEitv aSTTEp A i$ov, sed multo lepidius est atque præcedenti comparationi convenientius Ai$ov zy dgxovia. xal iv ev 6 t} 6 a zoze apa xazayiAadxoS gjv, Aoristicum tempus positum habes tempore præcedente imperfecto, ut momentanea actio a durtua discernatur, de quo significatu temporum vide annot. 36. xaxayekadxoS nominis siguificatum supra tetigimus annot. p» 148. Ceterum cave zoze cum iv£vo7fda coniuugendum censeas, pertinet enim ad sequentia verba tempus accurate exprimens, quo tempore Socrates deum laudare promiserit. "£lv imperfecti par* ticipium est : oratio enim recta audiret: zoze apa xazay iAatfzoS 7)V i/vixa x. z. A. Respicit autem Socrates ad 177. D. ovSeiS doi, gj *Epv£,lpaxe, ivavzia < pielxai . oirze ydp av itov iyoo (iizoLpaidaipt, o£ ovdiv cptpit «AAo InidxadSai i) za ipeozixd x . r. A. iv reo pipet pe$’ vpdSv. Socrates sibi ridiculus videri sc simulat, non tam, quod Erotem laudare promiserit, quam quod iis promiserit, quibus nemo elegautiorem et pulcriorem Ero D iy%(d[iucCs6ftat rov "Epota xctl l(pr\v ilvcti dsivos tu iCQOtuccc, ovdlv Side os cepa tov npciy fiatos, os edsi iyxa(ucc£uv btiovv. iyd (ilv ydp vit dfieXreplas (S(i?]v detv tdXq&ij kkyuv sceql exccGtov rov lyxo(ua^0(iivov 9 nat tovio (ilv vitdp%eiv, avxdv 81 xovxov tu xaU.i<Sza ixktyo(iivovs &s evxQSTt&Ctaza ttdivau xal itavv tis laudationem exhibere possit. Vides igitur» accentum orationis in verbis ponendum esse iv roa fxipEi vficjv, quo facto ironiæ acerbitas incredibiliter angetur. Quæ sequuntor verba .xai tcpr\v eivai betvoS xd ipeo» nxd non satis cum Socratico dicto 179. D. conveniunt. Modestius euim illic Socrates locutus est. Ne mireris igitur, quid sit, quod vehementius Socrates hic t se vituperet : omne vituperium in convivas convertitur, qui non veriti sint, coram Socrate, homine maxime erotico, rerum eroticarum imperitiam suam pro sapientia vendidisse. iyd p\v ydp vn* dfte ArepiaS x. r. A., Hi* verbis auditis verisimile est, erubuisse, qui de Erote verba fecerunt. A(i£\xeptocS teste Stallbaumio Bodleiani codicis lectio est aliorumque plurimorum librorum. Riickertus non nisi in Bodleiano, Vaticano ono, Angelico uno, ct(iE\tepiaS reperiri annotat. Iloc certum est, codices permultos afiefarjpiaS præbere, quæ lectio unde originem duxerit, haud dif-" ficile est ad explicandum. Librarii enim cura non ad etymologiam respicerent df\eX.TEpia nominis, sed ad analogiam vocabulorum in ?jpta desinentium, ad dfieXxrjpia lormam recipiendam proclives erant. KEp\ kxccOxov rov IYt xcj yidS,oy iv ov. Ficinushæc verba convertit: Putabam equidem ob ruditatem meam, do quocunque quod laudatur a nobis, vera oportere referri; quod si verbis exprimere voluisset Plato, scripsisset haud dubie o iyx&judZExai. Schleiermacherus exhibet in conversione; Ich duchte namlich in meiuer Einfalt, man miisse die Wahrheit sagen in iedem Stiick von dem zd preis senden, quam conversionem verborum nemo facile probaverit* Kiickertus idem esse contendit Zxatixov x o iyxa>yiaZ6j.ievov 'atque xo æl iyxa>/ucu}6y£vov f sed exemplis hic loquendi usus probandas erat, quod V. D. facere omisit. Vulgo legitur : Ttipi Ixa <Sx ov xoov lyxooptctZofiivGDv, quæ lectio Schleiermacliero placuisse videtur. Nobis ea- non est, nisi coniectura eorum, qni TCepl bcatixov xov iyxGopiaZoflivov explicari posse diffiderent. Scripsit fortasse Plato : TCepzkxdOtov iyxG>yta£o/i£rov h. e. de omni re, si laudatur; fortasse etiam verba xov iyxGDj.uaZo pivov glossema sunt, quo facillime, si abesset, careremus. Nam cum præcedat ovbtv eISgjS dpa xov itpdyyaxoS, cJ? ibtt iyHGoyid?,Elv oxiovVf satis patere opinor, izepl kxaoxov per se positum rem laudandam significare. dfj (ieya IqiQovovv m$ tv Iq<ov, wg flStd g ti/v ftuuv xov ixaiveiv ouovv. xd de ccqb, cog Houctv, 01J tovxo rjv xo xakmg htcavelv ouovv, dlXcc xd tog (ii- E yufxa uvaxitiivtu xa Ttodyuait, xal d>s xedhaxet, iav xe y ovxag £%ovxa iav xe (irj. ei Se 4>tvSij, ovSiv «p’ tjv XQayfia. XQOv^Qtjdy yaQ, mg foexev, uxiog exuOtog xal tovto fitv vnapXBtv, Bastius paru*n perspecta VTtapxetv verbi potestate 7tal tovto npdotov pkv rei pkyiStov fikv vnapx&y scribendum couiecit. Frustra. Rectissime Stallbaumius xal tovto plv vnap inquit, est: et hoc debere orationi subiectum esse argumentum. Nam verissime Scbneiderus ad Xenoph. Oecon. XXL 11. vnap X&iy dicuntur a Platone quæc ungue fundamenti loco adesse debent, ubi quis quid exsequi voluerit, to SI a, pa, cjsHoihev, ov tovto 7/r x, t. A. De xo 6 k vocularum significatione vide annotat, 111. Adde Stallbanmium ad Flat. Apol. S. 23. A. " Apa conclnsivæ notionis particula hoc loco ironiæ augendæ inservit. Præteritum tempus falsam opinionem aut spem fuisse indicat, quam aliquis olim susceperit atque per aliquod templis veram habuerit. Utuntur autem hac formula satis cum dolore aut acrimonia ii, quos eventus docuit, aliter atque antea putaverint, rem se habere. Eodem modo paullo infra legitur 199. A. aAAa ydp iyco ovx ydij apa tov tpoxov tov inai•vov x . T. A. Egit de hoc genere dicendi Stallbaumius ad Piat. Phæd. p* 68. B., ibique Homerum laudat, Odyss. XVI, v. 418, 'Avtlvo', vfipiv £x gdv * xaxopkjXav&, xal 61 6k tpa6iv iv Stjpoo 'l$axi]S pe$ * optjXixtxS ippev' dpidtov fiovXy xal pvSotdi * 6v 6 * ovx apa toios hjdSa. Pro irpporfccto interdum in hoc dicendi genere præsens tempus reperitur, v. c. in Piat. Gorg. 469- E. t /2 'ScoxpaxE5 i ovtgj pkv navtES av pkya Svvaivto, IkeI xav ipnpjjdSEirj olxla rodtqo ra5 tponoo rjytiv' av 6oi do - / xrjy xal ta yE 'ASrjvaicov vsapia xat rpii/pEiS xal ta nXoia navta xal ta drjpotiia xal xd idta. aAA’ ovx apa rovt* l6ti xd pkya Svva6$ai, to not eiv d Soxei avtqj, DiiTert a præteriti præsentis temporis usus ita, ut illo posito evento aliquis indicet se edoctum esse, rem aliter se habere, atque olim existimaverit, præsente autem tempore indicatur, indicare aliquem ita, ut iudicium eius adhuc uoa probatum sit eventu. aAAa to goS pkyitira avatiSkv ai t& npdypa ti. *Avaxi$kvai verbum solenne est de donis, quæ diis ab hominibus consecrantur» Idem etiam eum significatum habet, quo aliquis alicui aliquid attribuere dicitor. Neutra verbi notio ad nostrum locum satis quadrat. Nimirum ironia consueta Socrates usus et pietatem d£ia diis 15 ijfiwv xbv "Eqcotu lyxauiateiv dot-ei, oi>% ortas lyxa(uaGtxai. 8ia xavxa 8i), olfiat, rtavxa kbyov xivovvxcg avati&exs xa "Epazi, xal ycczt avxbv xoiovxov rs 109 tivcu xal xoGovxav aixwv, orta$ av (patvtjxai tbg xakliOrog xal olqiCxos dijkov oxi xoig M yiyvuGxov- consecrantiam et mentientium impudentiam notaturus est. Deest vernaculo sermoni verbum, quod utramque notionem exprimat; nam quod mihi nunc in mentem venit, aufhiingen, de fore suspendendo intelligas facilius, quam de corouis, quibus templorum parietes exornabant veteres. Sed pone, vernaculum illud Græcorum verbo dvaxpEfxairvvvai apprime respondere, alteram notionem adde, qua dicimus : i e mandem etwasaufhiingen, et expressum habebis avariSivai verbum. In Latina liugua verbum est, quod Græcorum verbo ad unguem respondeat: imponere alicui aliquid» iepovf$f>i}$7}ydp,G)Sgoixtv. Socrates ex orationibus, quæ hucusque habitæ erant, conclusionem facit ad Eryximachi medici voluntatem. D», eiusque verba ita interpretatur, ut non veram Erotis laudationem, sed arbitrariam, hoc est, vel veram vel falsam laudationem exegerit. Hinc verba explicabis coS UotxsVf quæ ita proferuntur a Socrate, ut ad convivarum orationes respici significetur. Sensus est: Deun die Aufgabe war, wie aus den gehaltenen Hedeu crhellt cet. iy xoo fiiaZeiv 8o%ei t ovx 0 7tQ3s: iyxooj^iiddETat. Fiemus bæc verba convertit : Nihil ‘fenim referre, faisaue an vera sint, cum propositum sit, non quomodo Amor ipse laudetur, immo ut quisque AMOREM laudare quam maxime videatur. Indicativo futuri rei veritas indicatur, quæ arbitrio opponitur, quo quis Erotem laudandum censent, Paullo obscurius Socrates loquitar. Verborum sensus hic esso videtur: Convivas non Erotem, sed se ipsos landasse ita, ut suam sententiam de Erote laudando maxime celebraverint» xavxa Xoyov xivo-vvxeS avaxiSe te x &"Ep gdxi. Ruckertus ad h. 1. XoyoS 9 inquit, utrumque SIGNIFICAT, orationem et orationis materiam, xtveiv Xoyov, excitare sermonem vel excitare, de quo dicatur» Hinc sensus est, nihil, quod dici possit ullo modoy prætermittitis, quin AMORI tribuatis. IldvTot Xoyov xiveiv neque de oratione neque de materie orationis accipiendum est, sed de genere dicendi ac de modo res animo concipiendi; verba converterim: iedo mogliche Rede- und Be- trachtoqgsweise auwenden. cfr. Piat, Phileb. 15. -E. o 8 l xpcotov avrov yevodpevoS hxddTOTE XGOV VECJV tfd$ElS ttfS* XlYCt dofpiaS EvprjHooS Sqdavpdv vq>* ijSovrjG ivBovdia te xal xavxa mvtt Xoyov h. t. A. Adde Piat. Theæt. 163. A * tovxov *aptv td xoXXa xal arojta rav-<Siv' ov yaQ av otov xotg ye e16o6l xal xctAag y' £%ei %al asfivag o htatvog. uM.it yaQ lya ovk ydq figet rov x qotcov xov BTtctLVOv, ovd’ eidas vfilv c o^oAoyijtia otul ainog iv % c3 hbqu ineat ve<SE6&au y yXdrta ovv viti6%ETO, fi (pgqv ov. drj. ov yitQ ra ijiivrjdctjJTjv . Piat. de re pub. V. 450. A. o6ov Aoyov itaAiv, QjSXEp apxy$> xivsixe zepl rijs noAixtlaS. Ad avatLSeze cogitando repetendum cenæt Riickertus navia A ayov vel supplendum avxov, quod ad jtavxa Aoyov referatur. Frustra, *Avazi%kvai hoc loco absolate positum est, ut idem sit atquo txvd%i6iv itoeltiSat. t oiovtov xe elv cti xa\ r o 6ovx av ah iov . His verbis indefinite positis et natura Erotis et utilitas dei vario modo in convivarum orationibus descriptæ insigniuntur. Igitur roiovtov talem significat, qualis a convivis diversis modis descriptus est, lodovicjv talium auctorem tantorumque, qualium et quantorum auctorem illi Erotem prædicaverunt. xal xaAas y * $\eix. r.A, Eadem fere ironia Socrates utitur in Plat. Apol. Socr. 20. C. xai iyco i ov Eutfvov ipaxdpitfa, ei aS aArjS&S lx £l T<xvrr,v xifv xix v V y Ka ' L °vxcjS cpptXdii 8i8a6xei. lyd yovv noti avios ixaAAvvo/njv te xa\ JjftpVV OflTfV <XV y eI 7/7tl(jxdp7fY xavra * «AA* ov ydp initira/ tat, ($ uvdpES ’A$rjvdioi. Cave igitur, serio dicta censeas verba xdi xaAd>S y ’ tx £L tepraf o Zrt aivoS. a A A d ydp iydf. Duæ cogitationes insunt in sequentibus : Promisi me verba facturum esso de Erote ; Ignaras eram rectao laudandi rationis, quam vos secuti estis. Ad olterum cogitationem yap refertur, ud alteram aAAd. Huiusmodi cogitatione* quoniam sæpius in nna enuntiatione comprehenduntur, aAAd ydp haud raro coninnctum reperitur. Quod sequitur ov8 ’ e1dtuS' Latine expressum audit r Sed enim ego non noveram buuc modum laudationis, non scieus autem vobis promisi, ut ceteri, ita et ego ipse dei laudationem. Positum igitur habes ovd’ eido oS pro ovk e16gj£ 86. Efficitur autem illa scriptura, ut accentus orationis, proprie in ovh lidcoS 8i ponendus, in sequens finitum verbum transeat. ?} y A arra ovv v it e 6 x £ to, 7 ) 8 fe tppTrjv ov. Legitur apud Euripidem, ad quem Socrates respicit li, 1., Hippolyt. v. 612. 7 } yAc566 * ojjgSjjqx’, 6t tppi} v avapox oi Haud raro in Platonicis scriptis ad hunc versum alluditur, v. c, Theæt. 154, D. EipiitlSeidv xi HvpjpijdEiai' tf plv ydp yAdoxxa aviAtyxxoS ijpiv forat, 7 } cppifv ovx avEÆyxxof. Adde etiam Cicer, de ofif, 111, 29* 108,: Nou enim falsum iurare periurare est, sed quod ex animi tui senteutia iuraveris, sicut verbis concipitur more nostro, id 15 *ftt lyxafua£<o rovtov rov rgoxov ov yag av Swalfiijv' ov (iknou akka ta ye dkqdq, el fiovkte&e, non faceie periariam est. Scite enim Euripides: Iuravi lingua, mentem iniuratam gero. Ad Socratem nt revertamur, Euripideis verbis laudatis hoc efficere voluit: Promisisse sese quidem Erotis laudationem, sed non talem, qualem ediderint, qui ante 6e locuti sint. Aut igitur tacendum sibi esse, quippe promisso suo ad Erotem illa ratione laudandum non obstrictus, aut eam laudationem proferendam esse, qualem, cum promiserit, in animo habuerit., ov ydp kri iyxapiaZa xovxov tov tporcov. Breviloquentia est : hæ enim sententiæ verbis insunt: laudaturus eram, at non amplias laudaturus sum, si huuc in modum laudatio instituenda est. Riickert. *EyxoopidS,co absolute positum est, ut non tam actionem, quam ipsam verbi notionem cum vi repræsentet : iyxcjpia^cov el/ii. Hinc facile intelligitnr, quid sibi velit hi hoc loco. ov ydp av dvvaiprjv . ov /jLevxoi . Admodnm dubitant viri docti de horum verborum iuterpunctione recte ponenda » alii punctum post ov f.Uvtoi ponendum, alii omnem prorsus interpunctionem post ov fievtoi delendam censent. Atque sic Bekkerus verba edidit, quem Riickertus secutus est annotans ad hunc locum: tftraque verba interpuogendi ratio vera est grammatice; sensum si spectes, roirere, quid sibi velit tam fortis ac vehemens negatio, qualis fatura sit, si ov pkvtoi cum præcedentibus iungatur. Contra si iungas ov pkvtoi aXAa, multo lenior erit oratio, sensumque præbebit hunc: Vestro isto modo AMOREM laudandi consilium plane abieci, non possim enim, etiamsi forte velim. Attamen hoc ita accipi nolo, quasi dicere omnino recusem, immo vera quidem cet, Equidem non dubito, quia Ov pevtoi verba per anadiplosin rectissime ab Stallbaumio explicata sint, cuius exempla si quæris, adi Stallbaum. edit. Sympos. 97» Quod autem scire se negat Riickertus, quid sibi fortis negatio velit h. 1., exprimendæ veritati enuntiatiouis negativæ inservit, ut verba convertenda sint : ich konnte es auch nicht, wirklich nicht, ei ^fiovXedSe, i$k X oj xa x 9 ifiavxov . De (5ov Af6%at et kSkXeiv verborum significatu vide aunot. 44. Ka T a præpositionem quod attinet, vide Piat. Apol. Socr. 17. B, el phv ydp tovro Xiyovtiiv, opoXoyoiyv av iycoye ov nata. xovtovS elvai jirjtcop. Piat. Prot. p, 517- A. iyd 8e tovtoiS aita6i xaxet tovro elvai ov Hvp<pepopai t de quo loco supra diximus 41. Adde præterea annotat. 134. n Iva prj ykAo ota o(p\cD . cfr. Apol. Socr. 17. C. ov ydp av di/ itov Ttpk - 7Toi, cj dvdpeS, tp8e ry uda toSjzep psipaxlaj TtXatTovti A dyovS eis vpaS elsdvai, quem locum eo aptiorem hic censebis, l&tfaa tljteiv xcct’ Ifiatnov, ov itqos rovg v(istigovs B koyovg, ivu (lij yikattu. ocpfao. oga ovv, cj <X>aidQt, {I > i qno certius est, Socratem ætate provectiorem fuisse eo tempore, quo Agatho ItuyIxuk celebravit, h. e. 412. a, Cfi. Ceterum ocpXt o cum quadam ironia in malam partem dicitur, ut supra 183. A, a ei xiS toXpoSrj itotetv aXX oxiovy nXrjv tovto, za piyidxa xotpnoiz 9 av oveidrj. Eodem modo d.7ZQXav£iv verbd Græci utuntur, cfy* Piat, dc legg. 910. B. xal itada ovtgdS f\ TtoXiS aitoXavxf xgdv adefi&v zpoitov riva dixcdcof. opa ovv, <u $ai8pe t ei xi xal zotovzov Xdyov 6iei 7tep\ "Epcox os . Stallbaumius per epexegesin verba addita censet zdXifSif Xeyopeva dxoveiv, cuius structuræ permulta exempla reperiuntur. Unum exemplum ut laudem, cfr. Piat. Phæd. 103. A. cap. 51. xal ziS eh te xdov xaporxcov dxov 6aS itpoS Secjv, ovx iv roiS XpodSev r\piv XoyoiS avxo to ivavxlov xdbv vvvl Xeyouivcov copoXoyeiro y ix xov iXaxxovoS zo pei2,ov yiyvedSai xal ix xov pdZovoS xo tXaxxov, xal axeXv&$ avxTj elvai j/ yivedi? rots ivavxioiS, ix xoov ivavxi&v; Ceterum male rerba disposita sunt, quandoquidem comma non post diei ponendum est, quo loco id posuerunt editores ad unum omnea, sed post "EpGoroS. Sensus est: Vide agitur, o Phædre, num forte tibi etiam huiusmodi Erotis laudatione opua sit, ln e. vera, non mendaciis cuiusvis generis referta. ovopadi 81 xal Sidet firf/idxGov roiavtg. *Ovopara et fi?jpaxa quo significatu poni soleant, supra dictum est annotat, 221. Sententiam quod attiuet, duo suut, quæ a Socrato in orationibus couvivarum vituperantur : sententiarum falsitas, verborum enuntiationumque nimius ornatus. Igitur seri' ptura non opus est uqius codicis Vindob., quæ magnopere placuit Schæfero (ad Dionys. de compos, verb. 28.), ovopadei 81 xal Sidet fcrjpdruv toiavXXf* In sequentibus ditola av tiS XVXV iiteXSovda additum reperitnr in permultis iisque pptlmæ notæ codicibus di particula, quæ nullo modo ferri potest. Admissa ea sententia verborum existit hæc: Vere dicta pudire, nominibus autem et positu enuntiationum tali (b. c. vero) et qua lis cunque forte «eæ obtulerit loquentl. Fortuitum b. e. non exquisitum sententiarum verborumque positam facile probes, verum positum quamquam cum veritate rei convenientem interpretari possis, tamen minus probabilem h, 1. indices. Igitur di post ditola collocatum, quo efficitur, ut zotctvxy ad præcedentia non ad sequentia verba referatur, atque ut commemorata posituras veritate simplicitatis notio adiungatur verborum atque dictionum, ex ordine verborum semovimus. Idem fecerunt Bekkerus, Stallbaumiua, alii. Ficinua verba convertit: Vide itaque, Phædre } Xi xal toiovtov Xbyov diti 'Egcotog, Talr^si] Xi yufiwu uxovt iv, vvofiaGi 8s xai &i<Ssi gtjfiatav roiavry, inoia &v ns hul»oS6a. Tbv ovv QaidQov tcprj xai rov S cckkovg xtkivuv Uyuv, bny aixbg ot 'oiro Sstv ilnsLV, rctvry. "En roivvv, tpavuv, a aldQe, xaQig fiot Aya&mva a/iwg’ arta Igia&ca, tva, «voC fioXoynHansvoe ««?’ «vtov ovtag r/St] Uya. ’AU« TUiQiyi-u, tptxvca tov OcuSqov' ulk igata. Msza tavra brj rov 2axgdrg hv Lvd&vSe xoftlv aglaGftca. utrum vobis 'placeat orationem fiuiusmodi nunc audire, quæ de Amore vera duntaxat enarret, verborum nominumque, utcunque accidit, compositione procedens. Uri roivvv, tpavai, <a $ai8pe, TtapeS pou Car ad Phædrum potissirauih et hoc loco et sapra Socratis eratio se convertat, si quæris, vide 197* D # iyco 8} rjSioos; pkv axovat ^SooxparovS 8ia\eyojitvov, dvayytaiov 8i poi ImipeXqSijvai rov iyxcopiov ro5 "Epcon xal amo SeZadSai nap* bvoS txutixov vjigdv rov Xoyov. o it q avro? olotro 8 si v elmeiv, ravty. Commode abesse posset ravtft, quæ vox e præcedente on rg suppleri solet alias haud raro. Posita nostro loco est, atque in fine quidem totius enuntiati collocata, ut significantias Phædri ceterorumque convivarum verba red-r de ren tu r, quæ obliqua oratione liunc exhibentor. Dixerunt autem illi: omjf avtoS olei 8tiv Xeyeiv, ravry elnk. ovrcoS rj8 tj Xeyco. vide annotat, 195* Schleiermacheras verba convertit: damit icli mit ihm eioverstanden a 1 s d n n n welter rede. Recte } displicet ta* men vocula w ei ter, qua rectius carueris. Nam X£yco t ut XoyoS in præcedentibus sexcenties de Erotis laude, vide annot. 187., de laudatione incipienda intelligeudum est : Damit ich, wenn ich mit ihm mich verstandigt habe, alsdaun den Eros au loben beginne* iv$£v$e Xo%kv. Vide annotat. Stndiose id agit scriptor, ut lectores seraper admoneantur, orationes convivarum non accurate neque verbo tenus referri, quod quo consilio fecerit, in Comment* de Syrapos. Platonis indicavimus. xa\a>£ poi lt8o%a$'KCC$TjyijtiatiSai rov Xoyov, li, e. disputationem exorsus esse. Deest, quod mea culpa potius factum puto, quam quod onmino nullum sit, sed deest mihi exemplum verbi ita usurpati cum genitivo. Non desunt, ubi accusativus sequatur, velat Thcæt. 200. E. 6 xaSrjyovptvos rov notapSv. Riickert* Verba transitiva haud raro ita adhiberi, ut non tam actio, quam verbi notio urgeatur, sæpius annotavimus, v. c,p. 22. p» 59. Cap. XXL Kal ftijv, e» (pile 'Aya&av, xalwg fios tdofcg xadyyrjtiaB&ai zov Ivyov, Isyav, 3« xqwzov tt£v 6'tot ccvzov iTaStL^ai vnoiog zig iotiv 6 “Encog, vBztqov Ss tu k'pya avzov. zavzrjv zr;v uQX>i v naw aya[itu. Xfh ovv uoi tcsqi "Eqsazog, insidi; xal ralla xalag xal peyal07tQS7iu g 6iijl%sg olog ia ti, xal %6i$s D tizi' jcotSQov iau zowvzog Hoias usa» ut unum tantummodo exemplum laudem, legitur p, 178« C. o ydp xpi? dv^poonoiS?/yeuSSai navxoS x ov filov xcdS ptAAovdi xaXwS fiicooetiSai, quod idem valet, atque o ydp XPV tOtS CtV%pC£> 7 tOlS &mp ffl'EyGOV elvca navxoS x ov fiiov. Sic no«tra verba posita sunt pro xaAo? fioi £doB,aS xaSrjyijxtjs elvat x ov Xoyov. oxt np doro v p\v S eoi. cfr. Cic v de ofF. I. c, 2. $. 7* Placet igitur, quoniam omnis disputatio de officio futura est y ante definire, quid sit officium, quod a Panætio prætermissum esse miror * Omnis enim y quæ a ratione suscipitur de aliqua re institutio, debet a definitione proficisci, ut in !el ligatur quid sit id t de quo disputetur * Ad hanc instituendæ disputationi» legem Socrates etiam in Menone respiciens 77* E. docet: ante dicendum esse, quid sit id, quod virtus appelletur, quam possit, utrum doceri queat necne virtus, diiudicari. tavtrjv trjv apxrjv navv aya pax. y Aya<S$ai verbo utuntur, qui et AMARI et laudari a se rem aliquam indicaturi aunt. olog eivcd nvog o Egag cfr. Piat. Protag. 935. D.Vl rtal 1 IititoviHOVy ct ptkv Zycoyl tiov trjv <pi\o6oq>iav ayajiai, axap xal vvv inaivdo xal cpiXco x. t. A. h. c. quod s em per facio, tuam sapientiam ut amem laudemque, idem etiam nunc mihi contingit. Minus probem Stallbaumii annotat, ed. 97. Haud cio, inquit, an alicui scribendum videatur axap vvv xal btaivdr xal tpiXdo, quo clarius appareat ratio oppositionis. Sed nihil mutandum, siquidem xal non cum vvv, sed cum atdp arcte connectendum, ut significent voculæ: quin etiam . olof etvai ttvoS o "EpcoS lp oo . Repentur hic verborum ordo apud Bekkerum, Astinm, Stallboumium, qui Bodleiani codicis «t Vindobb. doorara auctoritatem seguti sunt. Eum verborum ordinem Riickertus frustra impugnat, dicens, minus bene habere subiectum inter prædicatum et pendentem inde genitivum insertum. Nam huius structuræ artificium et apud Græcos et apud Romanos acriptores æpennmero reperitur. Suspectum autem fit mutatione sedfe $pa>S nomen j nam vulgo verba inverso ordine exhibentor oloS 1 m f ovStvog; Ipcota 6’ ovx, tl {v>itq6s rivos % noxios iou yiloiov yap av th] xo igatrjua, tl "Epias bsxlv 1’gag scapos rj [irjtQos «AA’ to $jctp &v tl cnko tovto xcatQa jpdrov, uqu 6 xarijp iaxt xarqp w ilvai nvof IpaS 6 "EptsaS, Uodecim codices ipcoS nomen prorsus omittunt. Verbum omisimus nos, quia sive ante J *Epa)S ponatur, sive eidem postpouatur, cum sequentibus nullo modo convenire videtur. Etenim si scripsisset Plato oloS elvai nvoS ipGoS 6 "EpcoS s. rivos 6 *EpooS HpoaS, nemini auditori ac ue ipsi quidem Socrati in mentem venire potuisset patris matrisve cogitatio, quæ verbis sequentibus continetur. Iam cum omisisset SpoaS nomen, ambiguaque potestate posnisset "EpaoS nomen propriam, ne interrogatio, ut potuit male intelligi, ita revera male intelligeretur, verba statim addidit: ipanco 6 * ovx, el prjrpoS t tro$ 7} natpos idxtv, yeXoiov yap etrj to\ £ p oj r ?}/i a, Socrates Erotis nomine ita posito in præcedentibus, nt non deum sed dei vini iutelligi vellet, additoque vituperio eius, qui interrogationem sio interpretaretur, ut de Erote deo, non de amore sermonem esse censet, satis acerbe incu-r rium eorum vituperat, qui dei nomine adhibito tum deum, tuut vira eius expressissent non indicantes, utra potestate nomen proprium accipi voluerint» Aliter Ruckertua de his verbis indicat, cuius verba hæc sunt; Id nihil, inquit, habet ridiculi, rogare, Amorne patrem vel matrem habeat, id quod infra rogat ipse SOS, A, At ita rogare, ut prædicatum ponas ZpcoS, ac deinde genitivi sensum velis esse lionc, quem negat esse, id vero ridiculum est. Ridiculum igitur hoc quoque, si quis, quod recte interrogatum sit, ac ne male accipi possit, addito prædicato ipooS præcautum, tamen ita accipiat aut accipere simulet. Pertinet igitur hoc ad sophistarum captiones fraudesque deridendas, babetque vim hand exiguam ad firmandum io præcedentibus positum IponS contra libros eos, qui id omittunt* ei avto tovto itatkpet iJpojtGDV . Imperfectam cum el particula coniuuctum in hujusmodi enuntiatione aliquid sumi fieri indicat, quod revera nou fiat ; aoristus addita av particula actionem exprimit, quæ sine dubitatione futura esset, si fieret illud, quod fieri tantummodo sumitur. Paullo aliter Stallbaumius ad h. 1. : Imperfectum, inquit, indicat id, quod nunc fieret, si fieret: aoristus autem SIGNIFICAT rem ita esse comparatam, ut e vestigio possit perfici et abaolvi. Avto tovto icatipa minus recte Stallbaumius censet idem plane esse, atque natipct avto tovto, oitep l6tw. Neque recte Schleiermacherus verba convertit: Wie wenn ich nach ei nem Vater selbst fragte. Schulthessius eodem fere modo: wie wenn ich grade vom Vater ftagte. Avto tovto sequente uomine articulo tuo destituto significat, vog, ov; tfæs av 6>'j xov (iot, d IfiovXov xa%w$ axoxQlvaO&at,, oti t&ziv visos ys V dvyccTQo s 6 xatrjQ ittttrjQ • ij ov ; ITavu ys, tpuvca rov 'Ayafrwvtt. Ovxovv xai rf /tijtijQ ascevras; OfwkoysiOftut xai E V verbum, quod in superioribus commemoratum sit, nunc materialiter, ut verbo hoc utar, usurpari, «t conversio audiat : Aber gleichwie wenn ichdas Wort Ttaxrjp selbst aufnehmend fragen wollte cet. Plura exempla si quæris verborum materialiter positorum, indicata reperies in Indicibus* tlitet av Stj itov poi, el iftovXov* Ei ifiovXov positum est b. e. imperfectum tempus fiovXe6$cn verbi, quod ponitur velle Agathonem respondere, sed revera non fieri, ut voluntas illa respondendi se ostendat proptserea, quod responderi nequit, ubi interrogatio nulla proposita est. EhceS av rursus eodem modo positum est, ut paullo supra, significatque, Agathonem haud dubie dicturum esse, si interrogatus a Socrate respondere vellet* xai 7) pptpp gdS avtGD$ . !i* e. Stallbaumius inquit, ovxovv xai nepl pjjtpos ooSavtaS %X £L ? dubito, nam recte. Nam ut taceam articuli ante prjxpoS ponendi omissionem, quo carere non possumus io huiasmodi enuntiat io ne, expletior oratio audit potius: ovxovv xai r\ prjrrjp vlioS ye rj SpyarpoS prjtpp. o poXoy ai6$ai xai tov ro* Hæc tredecim Bekkeri codicum lectio est, mups apud eundem opoAoysid&a habet, tinus &>poAoyai6$ rursum unus oi yel<$$& poAoyeidSaz. Editores excepto Riickerto, qui opoXoyetdSai dedit, vulgatum opoXoyijdai in ordinem verborum receperunt. Hiickertus ad h. 1* aut opoXo yEioScti scribendum esse censet aut 6fioXoyti6$G). Posterius, inquit, propterea improbandum, quia addi debebat, si hoc Piato dedisset, <pavai vel alius dicendi verbi infinitivus, vpoAoyetdSai autem non habet, quod offendat, modo passivum esse teneas: concessum esse, immo commendationis aliquid ex eo. habet, quod in sequentibus quoque præsentis infinitivus opoA oysfa- et infra p* 20 1. A* «wpoXoyat imperfectum non aoristus legitur, Dedimus opoA oyau5%at codicum auctoritate moti, nou quod præsens tempus magis nobis placeat, quam aoristicum tempus, neque magnopere curamus præsentis atque imperfecti usum in sequentibus, nam et imperfecti et floristi infinitivus in huiasmodi enuntiatis frequentissimus est. Neque admodum probamus illud conces- # sum esse, quod haud scio, an cuiquam satis probaturus sit Riickertus, Alia de caussa in textu posuisse opoAoyatdSai libnit, videlicet quia proxime ad PJatoaia manum accedere videtur, atque viam aperit genuinam lectionem restituendi* Etenim scripsisse Platonem arbitramur opoXoyatv nat tovto, quæ scriptura quam fa- tovto. "En rolvvv, slnslv xov ZaxQ&xrj, dxoxgivca oUym itltiu, Zvu fiaXXov xaxa/ice&ijg d |SovAof«a. si yuQ ipotftijv, Ti 6i; ddsbtpbg avxb tovto oxsg %6nv, ioxi xivog a$iX<pog, ij ov; Oavai slvai. Ovxovv aStlyov ij ddsAtpijg; ' OfioXoysiv. JTugdi Si/, cpdvai, xal xbv”Egaxct slnslv. o "Egtog tgag ioxlv ovbsvog SOO ij xivog ; Tldw [isv o vv ’i<Sxiv. Tovxo /ihv xolwv, slnslv xbv Zu xguxrj, rpvka^ov nagd tiavztp fisg.v>]fitvog cile potuerit xai, ut fit, incuria scribarum dupliciter posito in opoXoyeTtiSai mutari, e verbo maiusculis litteris perscripto patebit, Scriptum nimirum olim exstabat: OMOAOrEINKAI KAITOTTOy ex quo factum est OMOA OrElCQAlKAI TO TTO, ei yap ipoiprjv, ti 8e; d8e\<po $ avtu tovto oitep iZdtiv* Optativo modo coninucto cum ei particula iubetur boc loco Agatho sibi cogitare ea, quæ revera fiunt, tanquam si fieri possint. Utuntur autem hoc dicendi genere ii, qui interrogare aliquem aliquid cupiunt, neque tamen interrogationem cautione adhibita nulla proferre audent. Nostrates dicere solent: Denke dir einmal, ich fruge, quibus verbis interrogationem ipsam annectunt. Hinc vides, ipsa interrogatione posita facil4 lime abesse posse supplementum, quo in huiusmodi dicendi genere opus esse interpretes passim annotare solent: ti av tpaitjS ; Ipsi autem interrogationi, h. e, non suspensæ ex aliis verbis, apprime convenit interrogandi signnm post ti de; Riickertus edidit ti dk adeXtpoS duabus de caussis, quas nullius momenti eise existimo: quod, postquam de matre dictum sit ovxovv ?/ pi\trjp cjSavtGoS;' ad ea commodius adiungi videatur interrogatio ti de a8e\(p6s ; quid porro frater, quam ti de; d8e\g>oS, . . quid autem ? frater ., « qua novi quid, non tertium exemplum proferri videatur, deinde, quod ea distinctio esse videatur librorum omnium. Alterum nobis argumentum, quo probemus ti 86; scripturam, hoc est, quod adeA(poS arcte cum insequentibus verbis coniungendumest; nam adeA<po$ avto tovto oTtep £($tiv nobis est: Das Wort a8t\(pu$ in seiner absolutesten Bedeutung. Hinc ne comma quidem post adeXfpoS posuimus, quod in iis editionibus comparere videmus, in quibus posito interrogandi signo, ti de; a sequentibus verbis disiunctnm est. Restat, at de 8ad vocula dicamus, quæ h. 1. et apud Bekkerum et apud Stallbaumium in di particulæ locum substituta est. Aai non ponitur, nisi ubi maior animi commotio indicanda est, ut admiratio, indignatio, ira ; vide annotat 191* Merito igitur mireris, duumviros criticos eandem retinuisse in tam quieto disputandi genere, quale hoc loco est manifestissimum, CODEX BODLEIANVS exhibet aliique libri non otov ' roOovSe Se elice, itoregov 6 v Eg uq ixelvov, ov $Onv 1’otog, exirtvfiel avrov, rj ov; Tlavv yt, (pavæ. Tlvtegov iyav avro, ov iiudv/tei re xal iga, elrcc bu&vfiEL re xal iga, rj ovx lycov; Ovx iyav, costo elx og ye, tpavai. Uxoitet S>), ebttlv tov Zaxgar>] t avrl tov elxvrog, el dvayxq ovrag, ro liri&vfiovv ha&v(iecv ov ivSeeg lOnv, rj perj eici^vuilv, iav iu ) iv~ deis r]. ifiol fiiv yag &av/ia0 rug dumi, co Idya&av, B pauci ; non dubitavimus igitur iu ordinem rerborum id recipere* Idem Riickertus fecit. c pvXagov itotpd davrc 5 fi£ pvrjpiv oS otov. Ilæc verba hodierni editores plane non distinguunt interpunctione, iunguntqne Astius certe et Schlei-ermacherns sic : <pv\a5,ov itapd 0avT(fi nefivrjfiivoS tovto otov *c. itiriv. Sed in hac interpretatione displicet nimis magno intervallo a tovto pronomine, quocum cohæret, divulsum otov eo magis, quod, si a /iSfivTjfiero$ seiungendum est, sic nude ac sine ulla vicina voce, quacum coniungatur, vix ullus bonus scriptor collocaverit* Addidisset Plato, si ita verba accepisset, idriv. Accedit, quod tovto h. 1. vix ad sequens aliquid, immo ad præcedentem concessionem, Amorem alicuius umorem esse, referendum est. Quibus de caussis veterem distinctionem verborum, qua ante /.leyvipUvof comma ponebatur, revocavi. Est igitur sensus : hoc igitnr apud animum serva ( sc. alicuius esse,) atque cuius sit, memento. Hanc Riickerti ad h. 1. annotationem integram perscripsi, ut mclins possent, qui hoc libello ntuntur, de ca iudicaro. Mihi non persuasit V. D. Optime Platonis verba convertit summus Schleiermacherus : Dieses nun, habe Socrates gesagt, lialte nocli bei dir fest in Gedauken, wovou sie (er) Liebe ist. iit l$V fXEl OtVTOV. Dc pronomine repetito vide annotat* 198* oJs ro' elxoS y £ * Agatho finem Socraticæ institutionis atque stragem futnram rerum suarum odoratus, nt haberet, quo posset rebus perditis salvus elu-» bi, quæ non poterant non concedi, e verisimilitudine dnntaxat concedenda censuit* Hinc ojS ro sixoS ys satis astute addit. Sequentibus docemur, quam male ei hæc res cesserit. Nam aVrl tov eIhotoS, Socrates inquit, videamus, eI avdyxrj ovtcjS x. r. A. Ceterum verba dvx\ T ov sixoToS brevius quidem dicta sunt, neque tamen obscurius. Sensus est: 2xoJt£i Si) av tI tov A iyeiv d>5 ro elxof ys, eI avdyxij ovtco S*. Convertenda verba sunt accentu orationis in dxoitet verbo posito: Untersuche nun lieber, anstatt dass du sagst, «wie es den An•chein hat,® ob nothwendiger \Vei&c es sich so verhiilt* S av/Ltadrdjs 6oxei, cJ 'AyaZtov, wS dvdyxrj tl* «6g dvdyxt] tlvca. <Jol dt noog; Kdftol, cpavai, doxel. Kcd ag Xiysig. ciq’ ovv (iovXoit’ av tig fieyag av fityccg tlvca, ij 1<>%vq6s av la%VQog ; 'ASvvmov Ix ruv afioXoytjfiivcav. Ov yuQ xov ivdtijg av th) xovtav o yt av. 'Alrj&tj Xiyug. EI yaQ xal lG%VQog av PovXolto IcJyvQo g tlvca, cpavai t ov ZkoxQuzij, xal xa%vg av za%vg, xal vyirjg av vyujs, S yaQ 3v zig tavza oItj&uij xal nuvxa tu xocavta v Oii, Non sine ironia quadem, et quo gravius se opponeret Agathoni in re apertissima gqS to eIxoS ys dicenti^ Socrates verbis utitor SavpaQtGoS Soxei, goS avdyxtj x. X. A. Ceterum Stallbaumius ad h. I, Ne quis, inquit, miretur, tanto intervallo ab juaoTcoS remotam, alia huius ge* neris exempla notavimus Piat. Phned, 95. A. Bastius Spec. Crit. 139. $av/iadT<oSi ooS verborum seiunctione a$eo offensus est, ut de loci veritate dubitaret. Diximus de coS cum aliquo adverbio coniuncti structura apnotat, 12., cuius structuræ originem qui reputaverit apud se, is mirabitur magis adverbii cum ai? artissimam conjunctionem, quæ epud Platonem veteresque scriptores Græcos sæpissime reperitur. Unum exemplum ut laudem coS ab adverbio suo disiuncti, legitur in Piat. Theæt. p, 157. D. Savpad Tt£( (paiyexai cos fynr Xdyov . ix r&r oa poXoyrj /livar. Respicit Agatho ad verba ro iiti Svpovv iitiSvpelv, 'ov IvdsiS idriVy ij fi?) iittSvyeiv, iav p?) ivdelf y. Patet igitur, præsenti tempori dpoXoyovpivoov hio non locum esse, quod vulgo edebatur. eI yap xal idxvpos < 3 * fi ov \oit o . Socrates ad eum iinem tendit, ut Erotem omni ornatu privet, quo eum, qui ante se locuti essent, donaverint. Et cum iu superioribus esset judicatum, Amorem alicuius rei appetitum esse, cardinem rei nunc in eo versari vides, ut, neminem id appetere posse, quod possideat, atque vice versa non possidere, si quis, appetat, quod appetat, probetur. In qua re ne sophistico quodam artificio circumveniretur, Agathoque ad indoctiorum hominum sermonem confugeret, qui cum alia male, tum etiam hoc sibi indulgeant, ut dicant iycj vyiaLvoav fiovXopai xal vyiaivEiv, ipsum hoc dicendi genus Socrates nunc adit, atque quid sibi velit, exponit. Singula verba quod attinet, anuotftt Riickertus ad h, 1. rectissime: Protasin ponit auctor, cui deinde parenthesin subiungit, qua rationem reddat eorum, quæ in protasi dicta sunt, atque cur liceat ea ponere, ostendat. In qua quum plura fuissent dicenda, ita ut etiam periodi complures existerent, non potuit simpliciter reddere protasi apodosin, sed novam instituit: aAA* Ztav tiS Xiyy } quam deinde sequitur apodosis, qua quid tali ho- zovs ovras ta tolovtovs xai iyovxag ravta rovrov, C ancg $x ov(Sl > tTCL&v^iuv. iv’ ovv (irj e^axart]d‘d (uv, rovrov tvtxa Xtya. rovtovq yccQ, w 'Ayaftav, d Ivvodg, £%Uv fiiv exaOrov rovrmv Iv rai naqovri, avctyxrj, a %ovtftv, lav re fiovXavtai tav re p 17, xai rovrov ye 6 rj tcov rts av haftvfirjætsv ; aXX’ orav ng Xiyy, ori ’Eya vyiuLvcov fiovXouat xai vyialvuv, xai aXov tav fio vXofiai xai xXo vreiv, mini respondendam sit, demonstratur. Est autem inter utramque protasin hoc discrimen, ut» in priore ponatnr aliquis hoc dicere simpliciter atque sic, ut plane non quæratur, fiatue id rerera aut fieri possit, necne, in posteriore autem, postquam demonstratum est, fieri posse, res pro certa' et vere eveniente perhibeatur. rovrovS yap, 0 0 'Aya$gjv, ei kvvoeiS. Hæc est vulgata lectio, quam præter Riickertum omnes editores improbarunt. Pauci sed ii optimæ notæ codices rovtoiS exhibent» Utrumque ferri potest atque commodissime explicap, sed magis placet accnsativus casus, ei ivYOErS Ruckertus cum nostratium formula comparat: verstehst du wohl? quæ formula cum Græca nihil commune habet, quam verbi finiti usum absolutum, ei iv- YoeiS potius est: si sapis, wenn du verstandig sein willst. .xa\ rovrov y e dij itov r is av litiSv p.rj6eiev . Sic in omnibus editionibus legitnr, neque quicquam verbis inest, quo offendaris. Sed quæritur, an non facillima accentus mutatione scribendum sit: »al rovrov ye 6 r} nov us av ixi&vjLt?j(Seiev, quo xai eni9v[ia avriav rovrov, Scriptura orationis accentus in ijttSvpijtieiev ponitur, significantiusque indicatur, ne cogitari quidem posse, ut aliquis, quod possideat, id possidere cupiat. Ceterum Stallbaumius annotat ad hunc locum : Refertur rovrov ad prægressum exadrov rovrajv, a ix.ov6tVy ita ut iu universam intclligendum sit o Rectius, opinor, Mxetv suppletur, quo facto luculentior fit insania eorum, qui et habent atque illud ipsum habere concupiscunt» iytA vyiaiveiv (iov\opai jcal vyiaiveiv. Vulgo Tccci deest ante vyiaiveiv et ante irXovreiv. Idem Ficinus in conversione non agnoscit: At ego, sanus dum sum, volo equidem sanus esse, et dives dum sum, esse dives. In ordinem verborum voculam recepit Stallbaumius Bodleiani codicis aliorumque non paucorum librorum auctoritate motus. Frustra Riickertus ad h, 1. : Profecto dubitare, inquit, aliquis possit, an Platonis manus xai particulam addiderit. Kat enim ut aliquem sensum hoc loco habeat, addendi vim habere Oportet. Iam quod additur, non potest esse to vyiaiveiv et ro likovreiv, quis enim ferat dictum; Ego qui sa- a i%a, £xoijisv av avta, ori Zv> to avdpmxe, n).ovD tov xtxTTjtuvos 'Ma vytuuv xcd l(S%vv (iovXu xal ilg rov ibici ra %qovov rubra xexrij<f&cu ' insl Iv roJ ys VVV XttQOVTl, tltl (iouXu £LTB flT], fjJStg. (SXOXEl OVV, OTUV tovto Xiytjg, ori Esn&v^ito rixiv naQovrcov, ei ccXXo n Xiyus V toSe, ori BovXofiai ra vvv xaQovru y.cd tig tov Zituzu xqovov TtccQtZvai. aXXo n ofioXoyoi av; X vptpavai ¥qnj rbv Aya&ava. Ebttlv 6tj tov 2koxQutt], nos sum, copio etiam sanus esse? Immo hoc licet: Ego qui «ura sanus, etiam cupio ut sim. Quod igitur additur, To (iovAt6$ai est. Iam quæritur, liceatne sic post illam vocem, cui additur, xai particulam collocare, Addita xai particula optime habet hoc loco, quo id agitur, ut error eorum clarius appareat, qui huiusmodi dictione utantur. aWo ri o/ioAoyol av; o ti cum vi hoc loco ponitur, cum in præcedentibus iam eo usus sit scriptor Cxotcei ovv ei «AAo ti XfyetS rj tovto. Non raro autem Græci r/ cum suis verbis omiserunt in interrogationibus brevitatis studiosi atque nolentes, quæ facile ab auditore suppleri possent, eadem disertis verbis commemorare. Sic nostro loco expletior oratio uudiret: «rAAo ti ?} tovto d/*oA oyoi av ; Factum deinde est usu loquendi, ut etiam in eiusmodi interrogationibus aAAo ti ponerent Græci, in quibus nihil cogitari potest, quod cum ?] supplendo suppleretur* *w4AAo ti igitur, recte annotante Matthiæo Gramm. ampl. 487. 9. 914, interrogativæ particulæ vices obtinuit, ut cum vi ex* pvimeretur, rem nou aliter se habere, atque in interrogatione expressa sit. cfr. Piat. Hipparch. 226. E* <rAAo ti ovv oiyi <piXoxep8iiS <pi\ov6i to xipdoS; Piat. Charmid. p, 167. B. aAAo ti ovv s tavta Tavra av elrj fiia TiS iitldTlj/irf ; Vide præterea Hensdium Specim. Crit. in Piat. 59«, Stallbaumium ad Euthyphr, 104, Paullo infra 200. E. aAAo ti S&etv 6 "Epcof Itp&TQV p\v TlVCJVf httlTCL TOV tgdv, G)v av iv8nct rtapij avtw ; ovxovv tovto y * &6x\v ixeivov ipav. Vulgo post ovxovv 6 1 / particula additur, quæ cum iu plerisque codicibus non reperiatur, e textu semota est a EeLkero, Astio, Stallbaumio. Btickertus, ne parum verecundus videretur librorum auctoritatis, uncis 8 7f includendum curavit, quod nisi codicum auctoritas obstaret, in ordinem verborum recepturus fuisset, u o viteo itoijiov avTtjj i6tiv ov8h Sanissi mam horum verborum distinctionem deleto post Zxett posito poat &6tiv commate Kiickertus corrupit. Negat autem V. D., to iis tov hteita xpovov tu vvv Ttapovra esse posse tovto pronominis defiuitionem accuratiorem, quod ipav ixeivov non Ovxovv tovto y’ l6rlv ixelvov Igdv, o ovito eroipov avrei Itiriv ovde S%u y ro elg rov Situra %gbvov ravra tlvai cwtc 5 Oco^opsva r a vvv itagovra; Tlaw ye, cpa- E vai .Kal ovrog aga xal aklog itdg 6 hu&v[uov rov pr] iroipov liudvfjLSL xal rov [irj itagovrog, xcd o /u?) Syei xal o [it] Sdriv avzog xal ov tvderjg i<5n y roiavz arra iti tlv cov 7] hnftvpta rs xal 6 Sgcog Itiri. Tlaw y, elituv. *Iftt di]\ tpavat rov 2koxgazr] y dvopoAoyrjtiarespondeat, tat elvai, sed r» fiov \s 6$ a i elvai ravra avrc o 6co%6fUva. Fugit autem Riickertum e verbis præcedentibus fiovXopai ra vvv itapovra xal cis rov Mneita xpovov xapcivai nostri loci verba petita esse ita, ut, quoniam proxime præcedat fiovXopat verbum, id ipsum e præcedentibus facillime supplendum omitteretur. Conversio verborum hæc est: Also bedeutet dies eben, namlich ( vide annot. 59.) (dass auch fiir die Zukunft der gegenwartige Besitz crhaltcn werde, das bcgehren, vas cincm nicht zu Gebote steht und er nicht liat. Ceterum ut apud nostrates, ita apud Græcos pronomen relativum et subiectum est et oblectum enuntiatiouis, cuius rei inde petitur excusatio, quod sive accusativum sive nominativum posueris, forma pronominis eadem manet. xal ovtoS dpa xal aAX.oS it a S o* i 7Ci$ v /x at v rov p t} kzoipov IkiSv pcl x. T. A. Ne loquacitatis Socratem nccoses, qui commemoratis rov pr) kzoipov verbis insequentes definitiones reticere debuisset: hoc agit vir providentissimus, ut ancoras penitus præcideret, quibus peritura Agathonis navis teneri atque servari possit., Sy, (parat tor Sco* xparrf. Utitur nunc Socrates ad refutandam Agathonis sententiam hac argumentatione: Quæ cupimus, inquit, ea nondum possidemus. Amorem autem cum dixeris pulcritudinis cupiditate teneri, necesse est, eam ille non habeat. Alioquiu enim non cuperet. Quum autem pulcrum atque bonum idem sit, caret Amor etiam bono. Stallb» av opoXoyijdoops^a ra clprj pev a h. e. repetamus, quæ hucusque dicta sunt ita, ut eodem modo, atque hoc factum est paullo supra, de iis inter nos conveniat. Haud raro Græci scriptores brevitatis studio verba ita commutant, ut pro verbo linito cum aliquo adverbio vel adiectivo coniungendo verbum ponant eiusdem atque adverbium radicis. Sic paullo infra 202. A. legitur prj roivvv avdytca^e, o pi) xaXov idtiv, alCxpdv £tvai x. r. A., ad quem locum vide annotat. dXXo n l6nv 6 *EpfoS. De trAAo ri significata atque de jj particula omissa vide annotat, 238. iit e ira rovratr* His verbis accuratior continetur definifu &a ru dQtjjikia. iikko n ItStiv 6 'Epos xqotov (ihv SOI TLvdv, Ibuira tovtuv, av av SvStia rtaQy avta; Neu, tpavui. ’Enl Si] tovtoig dvafivrjG&Tjri, Tivav tcpyO&a iv tiS koya tlvcu rbv ’ 'Egma . d Se fiovkti, iyd Ge avuiivijGa. oinai yaQ <Se ovrwaL itag dntZv, ou roig &eolg xatsGxBvuG&r] ra XQuyfiata Si "EQana xakdv’ mlo%Qav yotQ ovx Biy 'Epcog • ov% ovtaxsi mog Hkeytsf Ehtov yuQ, cpavai rov 'AyaQavcu Kut limixdg ys kiysig, d izaiQB, qtuvai tbv ZaxQazr]. xal tl tovto ovxag cikko w 6 "Eq os xalkovg av tiij tio eornm, qnorom Amor amor i, desiderium est. Sensos est : Erstlich ist Eros Liebe eu etwas (vide 200. A.) uud das ist zweitens das, vroran es ihm gebricht. Ceteram ne mireris, cum ia superioribus Socrates simplici verbo semper usos esset idtiv in eiusdem sententiæ efformatjone, cur nunc compositum 7tapy exhibeat: itapeivai hoc loco non attributum describit, sed aliquam Erotis conditionem internam, sine qua ille ne cogitari quidem possit: ein Mangel, der ei ne fiedingung ist seines Wesens, ei dfc povXei* Duplici modo consilii mutatio apud Platonem indicatur, aut enim pix AAok di ponitur, de quo supra diximus annotat, p* 15., aut ei Sl fiovXei. Multum interest autem, utrum hac an illa dicendi forma utaris» MixXXov 6i poni solet, abi res e loquentis iudicio apta est, qui vel ipse se corrigit, vel alium, nt se corrigat aut aliquid mutet, adhortatur. El dfc fiovAu autem non nisi ita usurpatum reperies, nt loquens suum iudicium ab re prorsus secludat, omnem alius voluntati liberrimæ subiiciat» Sic nostro loco Socrates, quicquid Agathoni placuerit» id se facturum profitetur. Contra 173* r\6av roivvv rota de* paXXov di apxtjS vfiiv itEipa.6op.ai StTfyTjdad^at. Apollodorus mutato consilic rectius se acturum censet, si ab initio rem narrare studeat. aidxp^y y&P ovx elrj v EpajS, Dixerat Agatho p, 197B. oSev 6t) xal xaredxevddSrf tgov $egjv x a 7tpdyjiata ”EpGQ~ roS lyyevofikvov 6rjA.ov ori xaAXovS. aldXEt yap ovx htedriv "EpcoS. Hæc Socrates cum minus accurate repeteret, verba addidit ovteodi TtcoS, Ceterum scriptum exspectaveris: aldxp&v yap ovx eivai "Epcora* Optativo posito scriptor aliquid indicare voluisse videtur, quod ad^ missa accusativi cum infinitivo coni aucti struetnxa prorsus periret atque evanesceret. Hac nimirum structura verborum nihil indicat scriptor, quam sententiam eins, qui priori tempore locutus sit, nunc referri* Optativo contra, qui præcedenti accusativo cum iufinitivo conjuncto annectitur, etiam verba il- ?gag, ai(S%ovg d’ ov; 'Slf/Myti. Ovxovv ofioluyijTca, ov tvdcijs t<5u xal Ifca, rovtov Iguv; Nal, ihtilv. 1 'EvSsrjg &Q* xal ovx %%u 6 'Egcog B xaXXog. ’Avdyxr}, epuvui. Ti 8 b; to tvStlg xdXkov e xal (iijCufiy xsxTtjfdvov xaXXog aget XiyEig 6v xaXov tlvai ;Ov Sijra. "Eu ovv onoXoyd g "Egatcc xaXov Eivca, d reditu ovrag Kal rbv ’Aya&ava dittZv, KevSvvevco, to ZXbxQareg, ovdhv sidi T t r ~T7~ \ s . . T f T vai ov tore euzov. n.ca prjy ’Ayuftov. alXa tiptxQov lius referri significat, ant si hæc non repetantur revera, tanquam talia, qualibus ille usus esset, referri. Ubi autem ipsa verba laudantur, aut tanquam ipsa, consentaneum esse videtnr eum, qui ita loquatur, illis verbis malus, quam aliis, pondus tribuere* Jam si reputamus, Socratem id agere, ut ostendatur, Erotem polcro bonoque prorsus carere, eam potissimum Agathonis sententiam ab eo tangi consentaneum est, qnæ huic consilio maxime officeret: aldxp &Y Y<*P ovx ^7t£6riv M EpcoS. Verba convertenda sunt: Denn ich meine, dass du ohngefahr folgender JMaassen sprachst : dass die Angelegenheiten der Gotter dnrch den Eros znm Schonen vollkomxnen in Ordnung gebracht worden waren, denn des Ilasslichen wiire kein Eros. Eadem prorsus verborum structura apud Xenophontem repentur Hell. III. 2, 23. dxoxpivafjiivcov 6e tc3 v * HMdajy, ori ov 7tovj<Seiar xotvra • iittXrjtS aS y a. p i xoi&v r a S tiqXeiS* <ppovpav iqnjvav ol upopoi. Dixerunt autem, ut videtur, Elidenses: imXrjidaS yap Uxopev yt umg, <puvcu, o thd • rayccfta ov udi C x aS 7Co\eiS. Adde Hell. VT*. 5. 36. o 6e itXndroS ijv XoyoT, cJ? xara xovS upxovS fiorjSriv dioi. ov ydp ddixj/tidvTGyv 6(pd>y ijttdparevotey ol 'Apxadss xal ol ptr * avrcjy xoiS AaxeSaipoyiotS • Præter hos Jocos alios nonnullos Riickertns laudavit anmotat. ad h. 1., quam vide. ov ivSeijs idri xal pi) Non opus est, ut accusativum pronominis relativi repetas e prægresso ov genitivo; verba enim xal p?j ixei posita sunt usu Græcorum liaud infrequenti pro wSre p?j Ixziv; p?} IjttV autem absolute positum est, atque nihil nisi meram verbi ZxttY notionem negat xal prjy xaXco $ ye el7teS. Annotat Riickertus ad b. ]*: Et tamen pulcre quidem dixisti. Laudaverant omnes convivæ Agathouem, ut qui pulcre et præclare dixisset, nec minorem, ut videtur, ipse de se habuerat opinionem. Quare quum postremo eo sit deductus, ut nihil se scire confiteatur eorum, quæ tum dixerit, hæc subiicit Socrates; quibus quanta sit- ironia, qua et ipsius Ag?thooi« fa16 f y.uMi Soy.EL aoi ilvai; 'E/ioiyt. EI ccqci 6 "Eq ® g rcSv xaJhov IvdsrjS ^OTl, tu di ayn&cc xaXu, xav tuv riyuftuv ivdltjS sttj. Eyd, (pctvca, oJ EdxQOlig, 6oi ova av Svvcdfirjv uvrdiynv, ais.’ ovtwg ^trra, dg Gv tiyug. Ov fiiv ovv ty dhftilu, qjavai, d tpUov/iEvs ’Ayaft av, dvvaGat. civuliyHV Inii Ecoxqutu yc oudiv %ttkiit6v. stus et amlitornm vani opplansos perstringantur, etsi nemo non debet sentire, tamen locum plane non intellectum video a Schleiermacliero, qui verterit : Gur recht m a g s t du daran wohlhaben. Tmrao vertendam : Und da hast ia doch tchoo gesprochen. Socrates acerrimus haud raro eorum cavillator, qui fasta maguiloquentiaque vanitatem suam obtegere studebant, mitem iis statim sesc ostendere solebat, qui errores suos confiterentur. Quod cum præter exspectationem subito fecisset Agatho, homo alioqnin pollens ingenio, xai fxt}v xa\wS ye elzeS verba Socrates ita exhibuisse consentaneam est, ut id remissa omni ironia atque cavillatione fecerit» Rectissime igitur Scbleiermacherus verba cepit, ad quem Riickertus recurret, quando desierit nat fitjv et tamen interpretari. Vide annotat, 6» rdya$d ov xat x aXd x. r. A. Habes syllogismum per inversionem, quo qui utantur, id agunt, ut alterum membrum enuntiationis, quod priori loco positum atque in conclusione repetitum est, præ ceteris verbis extollatur vique augeatur. Ilem quod attinet, concessa pulcri bonique æqualitate Agatho gravissimam stragem suæ orationi ipse intulit, eiTecitqne, ut ne bonus quidem Eros esse diceretur. Xam mireris vel inertiam Agathouis, qui noluerit, quod argumentis non confirmatum sit, id itnpuguare, vel Socratis negligentiam, qua non argumentis probarit, quod ab Agathone impugnari posset facillime: bonum idem esse atque pulcrum» Sed monendum est, Græcos boni pulcrique notionem ita animo conceptam habuisse, ut alteram ab altero seiuuetum non cogitarent. Quod pulcrum, iisdem et bonum fuit, neque bonum iudicatum est ab iis, quod nou et pulcritudine gauderet; Ilinc Socrati uon metuendum erat, ne forte Agatho negaret, bonum idem esse atque puierum, adeoque argumentis sententiam confirmare supersedere poterat, ut si addidisset, nimia sedulitate id factum auditores existimaturi fuissent. i y co do i ovy< dv 8 v • vaiyLi}v dvxiXkyziv, Utrumque et non pulcrum et non bonum Erotem esse, Agatho concessit sed diverso modo. Non pulcrum, sincere et candide, non bonum, adhibitis sophistarum artificiis, ut non rem ita esse concederet, sed suam disputandi imbecillitatem confiteretur. Igitur accentus orationis in vocalis €yoo et doi ponendus est, quns *cri~ I Kal fl£ n&v ye tfdrj hx<Sa> • tov 6s Xbyov rov xtfA D tov "Eqcjtos, ov jcot’ jjxovect yvvcaxbg Mavttvtxrjg zhotlfiag, ?} tccvtu te <Socpr) i] v y.al aU.a aro Xla, v.al ’J%qvaloig note dvaafUvotg arpo rov Xoifiov Stxa foj ptor, quo validius præ ceteris verbis eminerent, ipso enuotiati initio collocavit» Sensus est: Mea imbecillitate, non falsitate sententiæ meæ factum est, ut ego a te, homine peritissimo disputandi vincerer. Verborum conversio hæc est: Ego, (homo imbecillis), tibi, (peritissimo disputandi) (etiamsi vellero,) contradicere non possem, sed (vincerer, st contradicerem, igitur) res se habeat, ut tute dicis. Ad verba ovx ar bwaipjjV supplendam est, ut in conversione indicavimus, ei xal fiovXoifitjri soletque haud raro in enuntiatis conditionalibus alterum enuntiati membrum omitti; exemplum huius omissionis si quæris, vide annotat, p, 201. Pro aXXa particula aliam exspectaveris, quæ non oppositioni, sed conclusioni indicandæ inserviat. Ni fallor, brevitate quadam dicendi Agatho usus edt, quam commotiori eius animo apprime convenire arbitror. In loci conversione indicavimus, quomodo verba expleri possint atque a\Xa præpositionis usus excusari. ov ovv tp aXtj$ eip h. e., Stallbaumius inquit, imo vero cobtra veritatem non potes disputare: nam con tra Socratem tibi facile est. Ov f.ibr ovv voculis Socrates ita utitur, ut indicet, recte quidem Agathonem negasse, sed non in re negationem adhibuisse, quæ revera necanda esset. Exprimunt igitur ov fikv ovv voculæ lenem correctionem h. e. rectiorem interpretationem prægressæ sententiæ, quæ aliquid veri contineat, sed cum veritate non prorsus conveniat. Das heisst also, lieberAgatho, du Jcannst der Wahrheit nichtentgegen sprechen, deun dera Socrates ist es keine Schwierigkeit* xai p£vyei/8y£d~ ($<o. Respicit Socrates ad 199. B. Uri xoivvv n apeS fioi ’Aya$&iva dpi?cp * artet £p£~ 6$ai X. r. A. > ut verba nostra significent: Ac te quidem, quem pauca quædam interroga rp me velle supra indicavi, nunc mittam.,o rror* rjxovdaywaixo S MctvtivixijS. Vulgo pavttxr/S legitur; illud pauci sed optimæ nolæ codices commendant. Vulgatæ scripturæ originem solertissime indagatus est Stallbaumius: Vocatur, inquit, Diotima Mavtixi } ut infra 211. D., quum proprie deberet Mavtivif * 16 avu(ioXr)V Inolrfii rrjg votiov, rj drj xcd Ifie r a tgat <x« Ididafcev, ov ovv Ixtivtj PXtye Xoyov, nugaOoaude factum est opinor, ut grammatici scriberent / lavxixijS. At enim solent nomina possessiva liaud raro occupare locum nominum gentilium, de quo loquendi genere vide Davis* ad Max. Tyr. \ p, 588* et Fischerum ad Welleri Gramm. Non recte autem addit V. D. : Neque eatis ad rem accommodatum est, quod vu/go lege batur, f.tctvziH7}. Quæ enim Viotirna de amore disputasse narratur, ea non vaticinandi arti debuit y sed ingenii sui præstantiæ ac virtutis. Eodem enim iure cogitare possis pavxiKt) positum eæe, quo scriptum legitur paulio infra dvaftoXrjv inolyde tijS vodov, neque necessariam est, ut, cum dicatur orationis auctor fuisse mulier fatidica, vaticinandi arte orationem compositam censeas. Porro mulieri eique peregrinæ datam esse orationem hanc, ut convivæ rideantur, qui, quum divinioris amoris vim et naturam plane non caperent, tamen in dei laudibus celebrandis mirifice cxsultareut, Stallbaumio non credimus. Quem enim pudeat a femina meliora doceri, cuius sapientia præclaro facinore, h. e. dvaftoXy TtjS vodov probata sit, et quam ipsius Socratis, sapieutissimi hominis, magistram fuisse, huius loci verba testantur. Num Periclem autipsum Socratem puduit Aspasiæ Milesiæ præceptis edoceri ? Addit Stallbaumius: Cur Diotimæ potissimum has parte* Plato tribuerit, neque Aspasiæ aut alii chidam nobili feminæ illius ætatis, id quidem exquiri nullo modo potest propterea, qnod a scriptoribus æqualibus aut snpparis ætatis de ea nihil memoriæ traditum est. Quæ autem seriores scriptores de eadem narrant, ea maximam partem ex hoc ipso loco hausta, aut temere conficta-esse, exploratum habemos. Quæ quum ita sint, hoc uuum tenendum putamus, quod, ex hac oratione discimus, fuisse eam mulierem prudentia et vaticinandi arte nobilem, quæ quum diutias Athenis esset aliquando commorata, magnam nacta esset sapientiæ famam. Diximus de Diotima Mantineensi in Comment. de Symp. Platonis, ubi, curStallbaumii iudicio non adstipulemur, indicatum reperies. xal 'AStjv aioiS 7torh $vdap£voiS repo rov X.o tr pL o v . Pestis Atticam terram invasit Peloponnesiaci belli anno secundo h. e. a» 450. Impetum in eandem fecisse etiam a, 440» ex hoc loco colligi possit; cfr» Thucydidis L» II. c. 47* p* 214. ed. Haæk. xod ovtoov avtcjv (sc. tcov Aaxedcujuovlcor) ov noXXds 7 Cgj rjpepaS iv xy *Axxttc\} ij vodoS Ttpcoxov ypBfCtxo yevkd^at toiS *A$rjvaioi$ Xey o/t ev ov xa\ icpotE pov it oWaxo 6'E iyxotra.d x f/il* a i xal 7tspl Aijpvov nai iv dXXoiS Pro $v dajiivoiS H. Stephanus scribendum coniecit Svdapevy, videlicet ut esset, quo explicetur ratio et modus xrjS avaftoArjS. Frustra, Suspicari licet, quo l wa vpXv dtfXfttlv l x tav dfioKoyrjfihov Ifioi xctl 'Ayaftcovt, avtog l%* ificcvtov, oncog av dvvofiat. d'ec modo retere* pestem abigi potaisse crediderint, mutare verba eo minus licet, quo certius est, .Platonem ipsum xijs avafioArjS modum indicare noluisse. ov ovv ixeivrj £\eyev . Redorditur abruptum sermonis filnm ita, ut, quæ illustrationis caussa addidit, ca nunc paucis comprehendat illata particula ovv. Nam omitti poterant hæc: ov ovv ixeivjf £A eye Aoyov. Sta11b. avxoS ix * ijiavx ov. Vulgo legitur avxoS an* ipavxov ; illud Bastii coniectura est, quam præter Riickertum editores omnes iu textum receperunt. Riickertus autem avxoS an* ipavxov ita explicat, ut nolle Socratem contendat reliqua ex alio elicero per colloquium, sed quæ audierit, ex se ipso proferre ano jAVTjfiTjS. Sed aligd est an* ipavxov, aliod avroS an* ipavrov t atque illis verbis concedimus sensum, quemRuckertus ait, inesse posse, verbis contra avxoS <x7t* ipavxov nihil aliud exprimitur, atque mea sponte, AvtoS in* ipavxov legitur io Piat. Alcib. I. p 114. A. el p\v fiovÆi, ipoox&v pe, Ssnep iyco 6 e, ei 61 xal avxoS ini 6avtov, \6ycj 8ie&e A£e, quo loco ex oppositis colligitur, avxoS ini (jctvxov esse: disputatione remissa, continua oratione aliquid proferre. Probatur hæc verborum significatio etiam Piat, Soph, 217. C. itoxepov elcoSaS fjSiov avroS ini davxov paxpti A oytp dteSttvai Æyajv topro, o av iv8ei%a6$al xcp ftovAjjSpS, rj 6t* ipcjx?f(jeaov, x. r. A. Igitur hoc loco cum ceteris editoribus avxoS in* ipavxov in ordinem verborum posuimus. Schleiermæberns verba convertit: vou dem ausgehend, woriiber ich mit Agathon iiberein gekommen bin, sonst aber ganz fiir mich allein, s o gut ich eben kanu. Sensas es* potias: N&chdem ich mit Agathon iibereingekommen bin, werde ich versnchen, Diotimas Rede in einer zusamrænhangeuden Darstellung euch iviederzugeben. Verba autem ona>S av Svvcduai excusantis sunt orationem minus elegantem atque incultiorem; quæ verba, quoniam Socratis dictio bona est et recta, in eorum orationes convehuntur, qnæ nimia cura elaboratæ sunt atque inutili ornatu condecoratæ. &snep dv dirjyrjd co . cfr. 195. A. ovrco 6rj z6v"EpGoxa xal ijpds dixaiov inaivedai npdoxov avxov, olds idxiv, innixa xaS doOeiS. Eiepa xotavta iÆyov. n ExepoS vocis significatio primaria est: alter: respicit igitur ad alterum, qui alteri vel similis est vel dissimilis. Hinc iit, nt ixepoS diversum denotet, cuius notionis exemplum est Sp mp. 186. B. Zxepov xe xal pcvopoiov i6xiv . Nostro contra loco, ubi similitudinem inter alteram et alterum exstare comparatio instituta docuit, ixepoS verbum fere idem siguificat. Recte Stallbaumius verba con- 6>), m 'Ayct&av, agntg Gv 8iryyi)&», 8uX%t tv ainbv jB ngatov, xlg iGuv 6 "Egeo g xal nolo g ng, Inura xa igycc ccvtov. Soxst ovv fioi gnGxov tivai ovrca ditXSftlv, as xtox' kfie rj £,tw) avaxgivovGa Snju. GytSbv yag xi xal lya ngog avrfjv triga toutvta D.tyov, olccntg vvv ngos (fit ’Ayd9av, as &>1 w *Egas ptyas &toS, ili) 8t zav xaXav. koyoig, olgntg iya rovtov, vertit : itidem talia. cfV. Gorg. 482. A, vo/iige toiwv xa l nap* ifiov xPV y0( * £xepa rotavta dxoveiv % Adde Protag. 3^6. A. Interdum comparatione admissa nnlla exepoS novæ rei accessionem denotat, at in Alcib, II. p, 138. C. tcepot rtpoS xoiS vnapxovdi xaxijpd ro, h. e„ nova mala præsentibus addidit precando. Ibid. 149. evprjdEiS de xal nap 9 t Opijp<p &c£pa itapanXijdioc xovxoiS elpr/pfra, p£yaS SeoS, Sydenharaius dyctSoS $£of scribendum esso censuit. Nisi fallor, minus est «pitheton, quo omnia continentur,. quæ ab Agathone Eroti attribuuntur, quam 5eoV substantivum urgendum, Quamquam enim in proximis de epithetorum veritate agitur, tamen de iisdem iam disputatum est in superioribus, Nunc retractantur eadem, ut facilius ad sententiam eam aditus pateat, qua deum esse Erotem Diotima negat. Insequentia verba rectissime Stallbaumius interpretatus est: KaXcjv, inquit, pendet ex "Epeo? t quod etiam hio positum est, ut Ip6. D. Adde præterea 204. D. l<$n /ily ydp 6tj Toiovroi nal ovtcoS yeyorwi q "Epca*, $dxt 8k xooy rjXtyyt di) fit Tourotg rotg ag ovxt xaXog tii ) xatci xaXcSy. cfr. annot. 209. Verba convertenda sunt: Dass Eros ein prosser Gott, und dass er die Liebe des Schdnen sei. ovx ev deis . Rii ckertus ad hæc verba h. e. inquit; bona verba, quæso. Dubito, nuru recte. Bona verba apprime respondet nostratium : Nur gemacli, nicht za liitzig, iisque verbis utuntur, qui iratos, minitautes, iuiuste accusantes illudunt. Sic Davns in Andr. Ter. Act. I. Sc, II, v. 33. cum herus dixisset; ubivis facilius passus sim, quam in hac re, me deludier, Bona verba, quæso, respondit. Cui herus rursum; Inrides, inquit, nil me fallis. EvqxtjpElv verbo respondet Latinorum favere linguis, utrumque autem dicitur, ut sibi caveat aliquis, no mali ominis verba pronuntiet. Sic in Piat, de rep. I. 329. C. f cum aliquis Sophoclem ætate provectiorem iuterrogasset Ixt oloS X * el yvyaixl dvyyiyvedSat, respondisse ille fertur; LvcpijpEt, qj avSpGD1 te. Adde Alcib, II. 143. C. *A\x. Evipiput npoS JioS, gj 2o oxpocfEf,, JS, ot; xoi roV A iyovxa, gJ UXxifipadtf, goS ovx dv iS&ots: dot xavxa TtEnpd.XSaij Exxprjpeiv det de xeXeveiv, d\Kd pdXX ov noXv ei xts tei ' . ETMnOEION. 24 ? tov 1/J.ov koyov ovxs dyu^og. xul iyui, /7ws ktytig, k'(fr]v, a z/tortfta ; cda%Qo g uga 6 ’Ega g loxl xcd xaxog; Kal i/, Ovx tvtpTjyyOtis ; £<PV' V olet, <" xi av fijj xakbv y, avuyxatov avxo uvul alaygov, Md- £oi h&ca ye. *// xal dv yy <Soq>ov ctyaDig ; y ovx yO&yOai, on latt n yuxu.lv <Soq>tæ xul aua&lag; Ti xovxo ; To 6 q9cc do|«£av xal civiv tov I^hv loyov Sovvai ovx oi<J&’, irpy, on ovx e hititix aGftui ivavxla Xiyoi' iitel (67) ov' toj doi Soxei (jtpoSpa 8 e iv 6 v elvai r 6 7t p a y fM)C f &ST 9 OUfifi f>7fTEOV tlvai ovzcdS elxij x.x.X. 7 / xal av fxrj docpov df.ia3 Astios ij, qucd vulso legitur, servandom duxit, ut quod ad præcedens tj ^ *• 1,0 tn fortasse censes, referendum sit. Frustra. Illic male vulgo 7 £ exhibetur, uostro contra loco 7 plena interrogatio est: Num etiam censeas . vide annot. Ceterum frustra huno locum vitiosum censuerunt viri docti. Stephanus ori post 1 / inferciendum censuit, Wolfium ossentientem habuit. Stallbaumio e superioribus zi repetendum videtur. Nos deleto post do(pov commate pleniorem orationem audire arbitramur: 7) xat av otoio ’/«/ docpov apaSis ; vide quæ dicta sunt 10. Probari autem vides, quæ illic de r/ et 7 / dillercntia disputavimus; num 7 / 0 U 1 cum veritatis specie profertur, quam reddere latine possis fortasse. Ea veritatis species, ut mutata particula remaneret, ad verbum post 7 supplendum dv additum est. xal dv£v tov ix etv ^oyov Sovvai. Stallb. HCCf deleto, quod ab inepto grammatico additura censet, sententiam verborum ait haac esse: llccte indicare ita ut iudiciitui non possis reddere rationem, nonne putas esse neque scientiam neque inscientiam? Cum eo Sclileierm. consentit verba convertens: Weun mau richtig vorstellt, ohue iedoch Ilechenschaft davon gelren zu lednnen. Stallb. addit præterea si xal verum esset, reliqua haud dubie sic se habereut : xai 0*'X £xeiv Xoyov Sovvai. Multo deterius Huchertus in explicandis his verbis versatus est : AoB,a2,eiy u/jSa xal dvev tov %x £iv yov Sovvai h. c. : vel ita, ut non possit, aucli ohne Reclienschaft gebeu zu kounen. Qu« in sententia quum bene habeat part. xai, nolim eam deleri, quæ Stallbaumii coniecturafuit. Num fieri posse censes, ut recte opinetur aliquis ita, ut rationem reddere possit? Non credo equidem. Quid igitur sibi vult vel ita, ut non possit rationem reddere? Aov,a apprime respondet Latinorum opinioni, 8o&a?,eiv igitur opinari est. Diilert autem opinio a iudicioita x ut hoc cum ratioue iudicii couiuuctum sit. Qui opinionem habet, nationem reddere uon potest. $6uv ctioyov yctQ nguyiui nas «v eYij ; ovtt auccxHu' t o yaQ tov ovxos x vy%uvov nas «v &1 ccfta&lu; taxe 6i 6y nov xolovxov fj uq&i) 56|a, fiexa^v (pQovrjGtas y.cu duu^dlug. ’A?.7]&fj, xyv 6 ’ eya, Jitytig. B Mtj xoLvw dvdyxage, o fiij xaXov laxiv, alaygov eheu, False et recte opinari aliquis potest, ut iudicare eum crederes, si haberet sententiæ suao rationem. Fieri potest autem interdum, ut aliquis, qui rationem reddere non possit, tamen interrogatus rationem reddat forte fortuna repertam, non mente atque iutelligentia quæsitam. Iam agnosce Platouis voluntatem, quæ clarior fit suppleto ad roy infioitivo \6yov 6ovvai." Sensusest: D i e ( zu f a 1 1 i g) ri chtigeMeinung and d i e ( z ufcillige) Angabe des Grandes, ohne eigentlich einen Grund augebeu zu konnen, das weisst du doch, sagte sie, dassman diese weder wahrhafte Wissenschaft, nochganzliche hn wissenheit nenn en kaun. d\oyov ydp ^pctypct, h, e. Denuein Gegenstand, derwirklich ohne Hechenschaft ist, (wenn gleich dieselbe aus Zufall einmal gegebeu wird), wie kdnnte der Wissenschaft sein? Nam qui recte opinatur aliquid, rationem interdum reddere postest, sed quæ aliis sufficiat, 1 non sibi, ntpote quam mente atque jntelligentia non teneat. ro yap tov ovroi xvy Xdvov, To ov SIGNIFICAT id, quod revera est} id quoniam opponitur ei,, quod esse videatur tantummodo, revera noo sit, factum est, ut ro ov absolutam veritatem denotet. Recte igitur Stallbaumius ad h. ]. ro ov idem esse monet, atqne ro' aXijSte, atque ne quis de ideis dictam accipiat, caveri iubet. To tov bvroS r vyxctvov autem non tam eum animi habitam describit, qui veri compos fiat, quam eius, cui forte fortuua accidat, ut veri sit compos» £drt 61 8r} irov toiovtov, Convertit Schleiermacherus : Also ist offenhar» Astius exhibet: Est igitur nimirum. Riickcrtus, qui de addendo post ToiovTov o v participio cogitat : immo est, qu.um talis sit, vera opinio inter scientiam et inscitiam. aJ£ particula neque conclusioni indicandæ inservit, neque est 6)j itov immo. Nescio, cur noluerint interpretes verba convertere: Es ist aber doch offeubar wohl cet., quæ verba ita dicta sunt, ut præcedenti ovts - i<$Tiv, ovte $6riv cum vi quadam opponantur. Ac ne forte, quod Riickerto acc disse video, t i ante toiovtov additum desideres-, toiovtov nude positum accuratissime alicuius rei notionem describit, ut prorsus tale aliqnid esse dicatur, quale insequentibus verbis esse significatur» Ti addito pronomine indefinito vis ilia minuitur, neque prorsas talo aliquid esse indicatur, quæt (njSs o (irj aya&ov, xaxov' ixtidi] avros ujiokoyug (irj (itjdiv tl liakXov oYov dsiv rivai, aXXa n fiera^v, itprj iya, ofioXoyuTal ye ttaQa le sit aliud, sed ita comparatum, ut fere tale esse æstimetur, cfr* Piat, de rep. I. S40. E, xoiovxov ovv drj 601 xai iph VTCuXafte vvv ye drtoxpivcttiSai, quo loco falsum foret atque Thrasymachi sententiæ contrarium roiovro»' n. Adde ib. IX. 590. E. Jrj\oi de ye, rjv o iyoo, xai 6 vopos, oxi xoiovxov fiovÆxai, tcu 6 i xoiS iv x y noA ei KvppaxoS gjv. y,i} xoivvv av ayxaS,e, Supra diximus annotat. de verbis, quæ ex adiectivo proprie cum elvat verbo aut ex adverbio cum dicendi verbo coniuugendo conformantur. Mrj xoivw avayxage igitur positum est pro prj xoivvv avayxalov elvat A eye. Minus apte Schleiermacherus verba convertit: Folgere also nicht, neque recte Astius exhibet: Ne igitur coutendas. Possis etiam alia ratione avayxa^etv verbum explicare, quæ tamen nobis minime probatur, ut avay xageiv cogendi potestate rebus adhibeatur, quæ cogi ifequeunt, quasi cogi possent : Zwinge doch also Dinge nicht, die uicht sclion sind, hasslich zu sein. Inverso ordiue Agatho, cum neque turpem neque malum Erotem esse intelligeret, pulcherrimum optimumque deum esse censuit. Ceterum o prj xaAov i<$ xiv idem fere est, atque d pij xaA.ov elvca opoAoyovpev, de quo di ovtfo da xai rov "Eqcoto: rfvcu ayaftbv firjSi xaXov, av rov aitJxQov xai xaxov tovroiv. Kal fiijv, r\v d’ ttccvzav [tsyag &ebs rivat. cendi genere vide, quæ annotavimus 207. ovxcj dl xai x 6 v "E p gj X a. Legitur ia nonnullis libris 6 rf pro de, neque confiteri dubitamus, illud quam hoc nobis multo magis placere. Sed rectissime ad h. 1. Riickertus ouXoj d?f, inquit, per se non male. Nam quum a generali sententia nd certum et deiiuitum aliquod subicctum transimus ita, ut,' <£uod ia universum valeat, ad hoc quoque pertinere doceamus, colligimus aliquid et concludimus, idqne licet conclusiva particula significare. At non est hoc ita opus, ut tam exigua librorum auctoritate mutari quid liceat, immo sufhcit etiam addidisse signum transitus ab una re ad aliam, quod fit de particula» ceAXa xi pexaB,v, %(prj, xovx oiv . M E<prf si abesset, nemo desideraret. Cave tamen, id otiosum censeas. Solet enim dicendi verbum verbis apponi, quæ ab eo dicta sunt, cuius oratio refertur. Diximus de hoc usu dicendi verborum annotat, 56. Hinc non mireris dicendi verbum duplex positam v. c. in Sympos. 177. A. <PaidpoS ydp kxddxoxe 7 tpoS pe dyavaxx&v Akyei’ ov deivov, qjffdlv, eo ’Epv£ipaxe, aAAotS plv et quæ sequuntur Phædri ipsa verba. Eodem modo 202. C. legitur xai iyoo ebtov, vcgdS t i Tia v f ii ) eldotoVj »7ravTG)v” Xtyeig /J suet tujv etdv rcuv; Sv^avrov {liv ovv. Kal i) yeAdOafSa, Kcd Ttvog Sv, B(p)j, w IkixQCCTtg, vfioXoyoiro {ityccg fteog uvai C TtCCQGC TOVtOV, 01 (pCCOtV CCVTOV Ovtil &EOV llVCi l \ TL~ Vtg qvtoi; y\v d’ tyfp- Elg (iiv, t<prj, <Sv, pice d’ iycu. rovro, itptjr, XlysiS j Ac ne forte, L r (p7 ? cet. verborum inediæ oiationi immixtorum significatum minus recte a nobis indicatum censeas, si interdiim alicuius verba non verbotenus repetita auimadverteris, nam liuiusmodi exempla reperiuntur, tenendum est, eum, qui illo genere dicendi utatur, si revera alicuius verba non repetierit, tamen eo nnimo fuisse, ut ipsa verba proferre voluerit idque addito dicendi verbo indicaverit. TGJV f.nj HSo ZGDV, e<pv, andvroov XeyeiS. Verba ita disposita sunt, ut ex eorum ordine facillime possis Diotimæ voluntatem agnoscere. Nimirum ( pm dixisset in proxime præcedentibus Socrates: maguum deum Erotem vocari 7C apd itdvtGov, Diotima istud jxdvtaiv, inquit, Citrum de iis intelligenduin est, qui rei,non periti sunt, au etiam de sapientibus. Urgendum igitur pronuntiando est rtavTcov, quod quo fieret facilius, ndvTGJV «nite A iyeiS positum est. Genitivum autem casum Diotima retinuit non tam propter antecedentem irapd præpositionem, quam quod vocabuli, quod aliquis pronuntiando urget, ea forma repeteuda est, quam, qui antea locutus est, exhibuit. Uiuc ne iucomtior existeret oratio hæc: rovS fir) clduTOtS y £<ptf 9 TtdvXGDV XeyetS x. x. A„ xqvS fitj ecduras verba eodem casu posita habes, quo lictvTCDVt ’ S,v fX7Z d vx w psv ovv . Ovv particulam in responsione adhibent ii, qui obfirmate aliquam rem affirmant, quam sunt iuterrogati. Eius notionis origo hæc est, quod, qui interrogantur, ut fortius respondeant graviusque affirment, ita statim se comparant, quasi rem negasset Ss, qui interroget, atque huiusmodi interrogationem proposuisset; OVH OVV %V).l7cdvtGDV fibV i Ad hæc verba igitur respicientes, iisdemque utentes excepta negatione, non nisi mutato verborum ordiue respondent : B,vpndvrcov pdv ovv. Schleiermacherus verba convertit: Von allen iusgesammt. Sed neque hæc couversio Græcis verbis satis respondet, neque scio, an orouino dicendi genus in vernaculo sermone reperiatur, quo illius via responsionis commode reddatur. x al ?/, fi a 6 i cj S £ q> ij. h. e,, Stallbaumius inquit, facile ac uullo negotio rem tibi explicabo. Aliter uobis de huius adverbii explicatione statuendum videtur. Eo docemur, qua potestate dicta sint verba 7tdSs rovro A lyeiS. Sbcrates nimirum summopere miratus Diotixnæ sententiam, qua et ipse Erotem dicatur deum negare, hacc profert: ndtS rovro A iyeiS li. e. Wie k anu st du das sagen? Vide de hac verborum potestate Kal iyu airov, Ilag rovro, Srptjv, liytig; Kal rj, 'PaSiag, $<py. Xiye yag fiot, ov itavxag ftiovg cpijg tvSaifiovag tlvca xai xaXovg; y roliiyOaig ccv uva fiy tpavai xaXuv xs Kal ivtSalaovc: &cuv elvai; Mu xli', ovx i'yay ’, 'iyyv. EvScdfiovug Se Sy Xiyug ov xovg annotat, 169. Ad hæc Diotiroa: perfacile, inquit, sc. hoc dicere possum. xaXov te xal ev Saiji ov a. $e&v elvai, Vulgo legitur 3eoV, quæ lectio, umle orta sit, neminem latere potest. Nobis rectissimum videtur SeGoV t quod Bodlcianus exhibet aliique libri non pauci, Etenim, si Seov probaveris, riva prouoræn indefinitum mirum quantum displiceat : An auderes aliquem negare pulcrum atque beatum esse? Ssaiv contra a verbo, ad quod pertinet, verbis interpositis nonnullis disiunctum, quanta vi ponatur, ex annotatione patebit 59. Sensus est: An aude res aliquem bonum beatumquo negare deorum? Respicit autem Diotima quæstione hac proposita ad vulgarem de diis opinionem, quos nemo fuit, quin felicissimos beatissimosque prædicaret. Eius .opiniouis et se, antequam cum Diotima disputaverit, Socrates narrat participem fuisse; hinc graviorem negationem explicabis Ma di, ovm iyoayB» Veritum euim se ostendit, ne negata re deorum iram odiumque excitaret, ev 5 a i j.i o v aS 8 8ij Aiyei$ x. T. A. Annotat Mattii* Gramrn. ampl. Ilaud raro ov negationem in interrogatione verbo finito postponi atque verbis præfigi iis, quorum canssa tota interrogatio suscepta sit. Præter nostrum locum idem laudat Piat, de rep. IX. 590. A. jj 8’ avSaSeiec xal 8v6xo\ia ovx urav X d 'A.eovx6o8eS te xclL o(pc(a8ES <xv%7jxai; Caussam huius strncturæ Riickertns censet esse, quod incepta sit enuntiatio ita, ut nulla iuterrogundi voce opus sit. Licuisse enim dicere evSaljiovaS 8l 8tj A iyeis rovs xexxyffiEYOvS salvo tenore sententiæ. Media autem iu sententia loquentem paullulum substitisse, quasi exspectet, ut addat reliqua interlocutor; quod quum uon fiat statim, perrexisse ov xovS xctyaSa. xal xa\d xexx ?/fxkvovS ; Nobis ita statuendum videtur. Cum in præcedentibus id ageret Diotima, ut dii pnlcri beatique esse concederentur, in sequenti enuntiatione id verbum iuitio posuit, quod beatitudinis notionem exprimeret, ratiocinantium videlicet exemplum secuta, qui semper ab eo verbo enuntiationem ordiri solent, de quo iu proxime præcedente enuntiatione ab adversario concessum est. Migravit banc ratiocinandi normam Plato 201. C. t quo loco cum præcederet pulcritudinis notio, Socrates hoc modo perrexit: rnfya%a ov xal xa\u 8oxel 6oi elvai; Illud verbum autem cum plerumque penderet e finito verbo, ut nostro loco Ev8<xiiiovaf D tayafra xal xa?.ci xextyfiivovg ; Tlavv ye. 'A).fo'< /irjv "Egesta ye wfioloyjjxag St' evSnav ttov ayadcov xal xakav Im&vfitiv avtiov tovttov, tov tvtier/g iotiv. ^ijiokoytjxa yag.Ilcog S’ Sv ovv fteog ety o ye nov xaiav xal aya&wv aftoigog; OvSafiag, Sg y’ ioixev. ; 'Ogag ovv, ?<p »;, ori xal Gv "Egcrca ov frtov vo(it£eig; XkyeiS, non mirum videri potest, si id statim assumitur negationi præpositum. ov t ov S xdyaSa xal xaXa. Bodleianus ftalii nonnulli codices xayaSa xal x d xaXa exhibent, quam scriptaram Bekkerus et Stallbaumius receperunt in ordinem verborum. Annotat lliickertus ad h. 1. rectissime : t dya$d xal xa xaXd res bonæ sunt et res pulcræ, quæ diversæ esse declarnnturj contra r dyaSa xal xaXa res bonæ et pulcræ. cfr. 202, D. 6i’ £vSetav zaiv ayaSaiv xal xaX&v et Trois 6 * av ovv SeoS efy o ye tgov xaXcov xal ayadcov ayoipoS. 203. D, iniftovXoS idxi xols dyaSoiS xal xoiS xaXoiS x. t. X. Aliam legem in articulo nominibus substantivis præfigendo Græci scriptores secuti sunt, de qua fusius disputavit Engeihardtus ad Piat. Menex, 237. B. $. 6. ed. 252. ojyo Xoyr/xd ye. Assensus Socratici vestigium in præcedentibus reperitur nullum. Erotem earum rerum, quæ appeteret, expertem esse, Agatho concessit 201. B. *Ev6er)s ap * £dxl xal ovx k'xet o " EpcsS xccXXoS. 'Avdyxtj, tpavai. Iam cura Socrates eadem fere Diotimæ se dixisse dicat 201. B. ( dxedoy yap ti xal iyco itpoS avtrjv £xepa xotavxa l\tyov, oldnEp vvv npds £/il *Ayd$GDV ) quæ Agatho sibi dixerit, verisimile est, Socratem, eadem Diotimæ concessisse, quæ Agaibo Socrati. Hinc opoXuyrfxa positum explicabis. ov 6 apeo S, &>S y * Eoixtv. Socrates Erotam deum non esse' ita tantummodo concedit, ut e Diotimæ ratiocinatione id colligi posse dicat. Piuribus disputavimus de verbis (Ss y* £oixev a Socrate hic adhibitis in Comm. de Symp. Platonis. Opds ovv, oxt xal tft) "Epoox a ov $ e 6 v v o pi^eiS; Stallbaumius laudat ad h. 1. Piat. Apol. Socr. 24. D. xov 61 6rj fieXxiovS noiovvxa tSi eiitk xal pjjvvdov avxolS xis idxiv. opiis, oJ MiXexe, ori dtycis xal ovx £x El $ elicelv; Piat. Menon, 80. E. yavSavGo, olovflovX et Xkyeiv, dt Mtvouv * 6paS xovxov cos ipidnxov Xoyov xaxayeiS ; Verissime addit: In his locis omnibus opaS ita præmittitur reliquis verbis, ut alterum rei præsentis statum et conditionem ipsum iam perspicere indicet, non sine aliqua admirationis vel etiam irrisionis significatione. x i ovv av, £tprjv, eirj 6 "EpmS . *Av particula a modo verbi, ad quem pertinet, haud raro seiuncta reperitur. Scriptum Cap. XXIII. Tt ovv clv, Sq>tjv, drj 6 "Eqcos ; &vt]t6g ; "HxiOra ys. 'AXka r l firjv ; "Slgneg za xgozega, iuza£v tivrjxov xal d&avazov. TL ovv, u Aiotljia ; Aciliiuv (liyag, a Eaxgazig. xal yag itav zb Sai autrm exspectaveris ti ovv, Etpyv, ehf dv 6 "Ep&S. Non perfode est, ntro loco dv particulam posueris, neque ti ovv dv, £<prjv> ii?f idem prorsus siguificat atque ti ovv, iqnjv, eXrj av. Iam videamus, quid inter se hæ dictiones differant. Optativus modus aliquid fieri posse indicat ita, ut non addita sit vel probabilitatis vel dubitationis notio, "Av particula adiuncta efficitur, ut, quod fieri posse fodicatur optativo modo, id certis quibusdam de caussis fieri posse significetur adhærente notione verisimilitudinis. Iam patere opinor, ti ovv eXrj o "EpuS eius esse, qui de Erotis natura incertissimus nesciat prorsus, utrum ait aliquid necne Eros, fieri tamen posse opinetur, nt sit aliquid, idque nunc sciscitetur. Contra ti ovv iXt] av 6 "EpwS eius verba sunt, qui compertum habet, Erotem aliquid esse, idque quid sit, iam quærit. Ad nostrum locum ut accedamus, av positum quidem habes, sed disiuoctum ab optativo modo, quo dicendi genere scriptor exprimere voluisse videtur aliquid, quod medium esset inter ti eitf et ti bXtj av . Socrates nimirum Diotimac argumeutatione captus necdum liberatus a popularis superstitionis vinculis huc illuc vergit plenissimus dubitationis, atque revera aliquid esse Erotem potat et rnrsnm aliquid esse posse dubitat. Verba convertenda sunt: Wasware denti nun also wobl, sagte icb, wenti er etwas ware, Eros. Eodem modo explicandus est locas Piat, de rep. A. ttpoS ys vnodrfpdtaiv av, olpai, <paijjS xtijdiv, h. e. (palrjS av, ei <pair}$. Ibid. IV, 438. A. quo loco cave, indicium tuum impediri patiaris verbo addito 60 x 01 : *I 6 ooS yap dv, Xcprj, 60 x 01 ti Xiyeiv 6 tavta Xtyoov. Adde Protag. 312. D. X6co5 dv, i/v 6 * iyoj, dXrjSij Xtyoipev, ov pivtoi IxavooS ye, Gj? 7 tep ta itpotepa, $<prj. Hæc verba convertit Schleiermacherus: Wie oben, sagte sie, zwischen dem sterblichen and nnsterblichen. Recte. Sapplendum autem est ex prægresso ti ovv dv eXrj tempus præsens X. 6 ti, nt verba explicatius perscripta audiant tovto, o l 6 tiv wSitep ta 7 tpotepa (cfr. 202» A. % 6 tt 6) j tcov toiovtov rj opSr) 6 o£a, pEtagv d/taSiaf xal ppovr/tieoDS ) petant) Svijtov xal dSavatov. xal yap 7tav x 6 6 aipo viov ♦ b. e. denn die gesammto Damouen welt liegt ZWISCHEN GOTTHEIT UND MENSCHHEIT raitten foue* Ad nostram locum multos fuisse seriores scriptores, qui respice- r E poviov [isra^v ititi ftsov te xal ftvrj tov. - TLva, rjv 6 i lydt^ dvvccfuv %%ov; 'Equtjvevov xal 6ia7ioQ%ptvov •O £olg ta xaQ 9 avftQconcov xal dv&Qciiioig rd Ttccpcc 8ewv, x cov (iiv xag dEifieig xcd ftvtilag, xdjv 61 xag faixat-Big te xccl d(ioi($ccg xav &v<2l(5v. iv piceo 61 ov rent, Stallbaumius ad h. 1. annotat. Addit idera: Quid quod a Proclo in Parmenid. ap. Rentlei. Epist. ad Millium 455. ed. Lips. hæc omnia e doctrina Orphicorum repetita esse narrantur ? Quæ quidem sententia quum confirmetur quodammodo eo, quod carminis Orphici fragmentum ap. Clem. Alcxaudr. Strom. V. 724. fere eadem coutiuet, quæ Diotima hoc loco Socratem docuisse narratur; eo minus de huius narrationis veritate dubitamus, quo certius exploratum habemus, Platpncm non raro ad Orphicorum doctrinam allusisse et respexisse. hpfxrjvevov xa\ 8ia*> 7t O p$ /.l£VOV $EOlS tCCTtap* dvZpaJrtGOV X. r. A. Satis notum est, Græcos in formulis, quæ ex articulo et nomine aliquo cum præpositione coniuncto compositæ sunt, præpositionem haud raro mutare atque eam poiiere, quæ cum verbo enuntiati principe conveniat, cfr. Fischerus ad Platonis Phæd. c. 22. Stallbauroius ad Piat. Apol. Socr. ed. 63* et 64. Mattii. Gramm. $. 596. a. b. p, 1193* Engelhardtus ad Piat. Lachet. ed. 23. Huiusmodi formulæ ubi per se spectantur, plerumque præpositionem quietem significantem repræsentant, ut nostro loco rd nap* dv^pconoiS et t d napa Accedente enuntiati principe verbo, quod motum siguiiicot, illa præpositio aut in præpositionem motura exprimentem mutatur, aut, ut id factam est nostro loco, cum eo casu coniungitnr, qui motum exprimat. Non satis recte autem napa præpositionem cum genitivo coniuuctam putant propter antecedens SianopSuevov,’ non item propter kppj/vevov, neque satis placet Schleiermacheri conversio: zu verdolmet— schen und zu iiberbringen. Non rectius apudFicinum legitur: interpretatur et traiicit. Non dubium est, duplicem itineris rationem indicari illis participiis, atque kppTjvsvov quidem, quod cum verbis consociandum est dv%pG)itoiZ tartapa $Ecby t viam describit, quæ a diis ad homines ducit, diaitopSpevov autem de via dicitur, qua proficiscitur, quicquid ab hominibus nd deos se confert. AiaitopSpEvov nimirum cum Gharonte cohæret, qui itopSrfiEvS a Græcis vocatus est, et qui animas solebat c terra ad sedes deorum transvehere 5 £ppifvevor eiusdem est, &tx\ucEppr/S radicis, qui deorum iussa hominibus obnuntiabat, non vice versa ad deos transferebat, quod ipsi ab hominibus mandatura esset. Significat igitur Mercurii instardeorum iussa obnuntiare. Iam patere opinor, non solum propter StanopS/iEvov, sed etiam 'propter kpprjvtvov cum genitivo coniuuctam esse Kapa præpositionem. Hinc non d/i<poTsgm’ avfinbjQol, i3gre ro xav avto avrq) £w8sSeO&cu. Sici rovtov xal rj fiavuxi] xdau %uqu, xal ?/ rav ieQtuv xiyyrj rmv re xeni rag ftvaiug xal rag relerag xal rag tnipSag xal rr\v (tavtelav ndoav xal 203 yorpceiav. &eog Se dvQQaxco ov jxLyvvrui, alia Sia placet Stallbaumii annotatio ad h. 1.: J&eoiS' td it ap* av S p cJ it cd v . Non dixit it a p* dvSpciitoiS et ita pa SeolS : nam alteram constructionem requirebat verbum SianopS/f sii ov. CvpitXif poiy (Ztxe ro itdc v x. r. A, Ficiuus liabet ia conversione : In utroqnc medio constituta (sc. dæmonum natura) totum complet, ut universum secum ipso tali vinculo connectatur. His verbis seduci se passi sunt Keynderslus) qui td o\ct dVfUtAl/poi scribendum coniecit, et Orellius nd Isocr. 331*» ubi (SvpitXripoi ro itdv, dista avto avroj &vv5c8i<j$ai manum Platonis esse suspicatus est. Sed nihil mutandum est, neque quicquam supplendum. Sensus ?st: indem er aber in der Mitte sich befindet von beiden, bildet er die Ausfiilluug, Vermittlung, s. fiillt es aus ; nam nostra quoque lingua transitiva verba in terdum ita adhiberi patitur, ut non actio, sed notio verborum urgeatur. Vide de hoc usu verborum transitivorum apud Græcos annot. 230* xal i) ftavrim } itd6a Xoo p ei. Duplici potestate hæc verba intelligi possunt, ut aut de felici successu, qui dæmonibus debeatur, aut de spatio viæ, quod eundo superetur, accipiantur, Ficioas verba convertit: Per hanc (sc. dæmonum naturam) vaticinium omne procedit cet., ubi verborum ambiguitatem servatam habes, neque dubium videtur, quin eandem et Plato de industria admittere voluerit ea de caussa, ut de felici successa et de meatu per medium inter coelum et terram locum verba accipiantur, SeoS 6 e dvSpfoitM ov piyvvr ai x. r. A. Articulum omissum habes in utroque huius enuntiati nomine, ut indicetur, sententiam proferri generalem quam vocant. Vide Indices s. v. Artic. Ceteram dæmont medium inter coelum atque terram locum obtinere dicuntur ita, ut per eos esse atque meare artes perhibeantur omnes eæ, quæ; homines cum diis arctius coniungant. Hæc coniunctio quoniam potior est eo, quod homines deorum iussa exsequuntur, quam quod dii hominum precibus obtemperent, recte ponitur h. 1. ?} SidXsxtoS SeoiS irpoS dvSpGdrtovS, non item avSpdmoiS itpoS Seov?, quod Heusdius in verborum ordinem inferciendum censuit, ut esset, quorsum referrentur verba sequentia xal lypijyopodt xal xaSevSovtiiv. Annotat Stallbaumius ad h. 1. : Defendi potest lectio vulgata ita, ut verbo- ' rum constructionem dicamus couformatatu esse potius ad sententiam ipsam, quam ad grammati- « tovvov naOu iativ i } byuliu xal % Sudexrog dsoig itgog av&QixiKovg, xal lyQijyoQo 61 xal xa&ev 8 ov 6 t. xal o f ilv xcqI tcc Toiavxu 6 oq>os 8 ca[ibviog avrjQ, b 81 cclXo tl tiotpog coV rj' jrfpl r(%vug rj %UQ 0 VQyLag uvag, fiavav6 og. ovtoi dr; oi Salfiov eg nokXol xal nurrcoSanot tl 6 iv' slg 81 tovtqv J<Srl xal 6 "Egag. Iluigog Si, t)v 8 ’ lye>, tivog Itfrl xal [ir^Qog; Muxqotiqov (iiv, %<pr], d^yr/Oa cam subtilitatem ac diligentiam. Quum enim dicatur opiXslv rivi et diaXeyeCSai rivi, etiam opiA ia xal didXsxroS rivi recte dici potuit» Et quum antea non dixisset: 7ta6ct idri SeqI? tj opiXia xal 7 ) didXExro? avSpcS7COi?, sed perspicuitatis caussa usus esset præpositione TtpoS addito casu accusativo, nunc ad legitimam constructionem revertens, neglecta grammatica diligentia, dativum post accusativam recte inferre potuit. iiuiusxnodi grammaticæ diligentiæ negligentia si ullo loco ferri potest, huic loco apprime convenit, ubi Socratis sermonem non præmeditatum illam, sed ano rov tiro paro?, ut Græci dicunt, habitum refert Apollodorus. Verum est tamen aliquid in hac verborum explicatione, quod displiceat. Negligentem esse structuræ grammaticæ verborum licet quidem interdum in sermone familiari, sed ita, ut verisimilitudo adsit negligentiæ, h. e. ut verba ita remota sint ab iis, quorum structuram sequi debeant, ut eius revera obliti esse,, qui loquantnr, videantur. Nostro loco verba proxime adiuncta sunt f verbis, quorum structuram sequi debent, ut saue intelligi nequeat, cur dativum maluerit, quam accusativum scriptor exhibere. Cer tissimum est, aliquid exprimere voluisse' scriptorem structuræ mutatione, quod quid sit, iam videamus. Si scriptum exstaret iyprjyopipiozaS xal xa$evdov~ ra? t interpunctio delenda esset, quæ post avSpGoitov? in omnibus editionibus posita reperitur, unoque tenore legendum esset $Eoif rtpof dvSpwitovS iypTjyoprjxora? xal xaSsvSovtaS. Dativo admisso participia a præcedentibus verbis seiunguntur ita, ut verba 7 } opiXia xal 7 } SiaXexToS $eoi$ rtpo? avSpaSTtov S unam notionem efficiant, quam cum uno verbo exprimere non posset’, structura verborum Plato assecutas est. Verba convertenda sunt: Gottliches be ruhrt das Menschliche nicht, sondern alie gottliche Offenbarung wird Wachenden und Traumenden vermittelst des Dani on is oh en zu Theil. 7 ) xstpov pyla? riva?, fiavav6oS . Schol. ad Theætetum in Bekkeri Comment. Critt.: fiavav6ov'‘ ol kdpaloi ZExyirai xal 7(apde fiavvcp, o ion xapivaj tl £pyov dianSipEvoi, ol 6 e fiavav6 ov rov anavSp&ndv xal vtce pr\<pavov. bnoi 61 fiavav6ov XEipds zijs vfipi6xixij? f) rsxyt 0%at' 0 /nag 8b Gol Ipw. ote yap lytvtxo 7j 'AtpQoblrr;, ttotiaino oi &£ot, oi ts aXIoi jmm 6 trjg MijtiSos vios IIoqos. trcEiSrj 6s iSiijivrjGav, XQoqaiTqGovOa, olov iva%La$ ovaris, mpixeto rj IJtvia xal rjv jiiqI rag dvQag. 6 ovv IIoqos fiidvGfrels r.6v vextuqos oivog yag ovjto tjv tls *ov tov Alos xijrtov dscl&tov (Sepugr]litvos rjvStv. rj ovv Ihvia iiCi^ovIevovGa dia ttjv av StjXoi dk tovS’ x 6l Porixv<x£ xal drjpiovpyovS. Diotimæ mens hæc est: virum dæmoniam recte appellari eum* qui cognoscendi* diis deorumque consiliis operam navet coniuuctionis illius gnarus, quæ inter deos atque homines per dæmones exstet; contra j SavavOov vocari, qui terrestribus rebus intentas deorum consilia minas curet. < o tf ydp iyiveto. Quæ hucusque narrata sunt a Socrate, Erotem cx senteutia Diotimæ e dæmonum ordine esse, h. c. medium inter deos atque homines, atque pulcro carere quidem, sed yehementissimo eius appetita teneri, ea nunc repetuntur in mytho insequenti, quem vario modo FILOSOFI interpretati sunt. Hac narratione mythica certissimum est, Diotimam s. Socratem non confirmare voluisse, sed explicate potius atque illustrare tamquam imagine sententiam suam. Satis notum est autem, Græco ram iugeqium ita comparatum fuisse, ut facilias iutelligerent, cupidius arriperent, memoria melius tenerent, quæ mythica aliqua narratione, quam quæ nuda demonstratione exposita essent. Pluribus de huius mythi fine diximus in Commeat, de Sympos. Platonis. olv oS ydp orjTCco 7/ v . Adduntur hæc, ut tempus indicetur, quo facta sint, quæ hic narrantur. Vinum antiquissimis temporibus Græcis notum fuisse, Homerus docet atque Hesiodus. Hinc iudicabis de rei narratæ vetustate. Ad nostrum locum respexit Porphyr. A. A. c. 16. ni? itapd nXdr&vt d TIcpoS tov rhirapoS 7tX?]6$tis • ovnto ydp olvos ?}v. eis tov tov AioS H7J7COV e lseX^GJ v. Cave credas meta pho ricam significationem h. 1. verba habere A 10 S xi}7Cov t Horti mentionem Diotima fecit vitæ quotidianæ usam imitata. Hortam enim hospitis convivæ bene poti adire solebant atque loca frigidiora sibi eligere, ubi hausti vini calorem mitigarent animosque concitatiores somno compescerent. Adde Stallbaumii annotationem verissimam : Quæ de hortis, inquit, lovis hic narrantur, non solius ornatas gratia adiecta sunt, sed properaodum necessario commemorari debuerant. Qaum eDira Pori atqæ Peniæ natura et ingenium tantopere discreparent, per se parum verisimile videri debuit, illum cum hac potuisse habere consuetudinem. Itaque quo narratio maiorem nancisceretur similitudinem, poeta philosophus 17 C r jjg txxoQlav stcaSlov xoirjGaGftca Ix toti JJoqov, xataxXlvEtcd te scccq’ avtcp xcd ixvt]GE % ov "Eqmtcc. Sto Srj xcd ri ~js 'AcpgoSiTijg 'dxoXov&og xcd &EQcc3icov •yeyovcv o 'Egag, yewtfteis iv roig ixslvqs 'ysff&Xioc g, xcd d(ict tfvOtc iQtt6Ti)g uv jceqI to xuXdVj xcd r>]s ’A(pQ0SultjS xaXijg ovdrjg. ktb ovv Ilogov xcd Ilevtag viog i ov 6 *Egag iv roiauzi/ tv%]/ xu&l6xr t xE. tcqutov filv nivtjg ini sdn, xcd xoX/.ov Sei ol itoXXol oiovTcu, txXXcc Pornm finxit in convivio illo in Veneris honorem instituto ebrium factum se in hortum Iovis contulisse, ibi vero Peniaxn, quæ ei struxisset insidias, sine arbitris convenisse. Vides, quam necessaria sit hæc fabulæ particula: nt profecto miranda sit operosa industria eorum, qui de istis Iovis hortulis splendida quædam commenti sunt mendacia^7 Ci ftovXev ovd a 8ia xyv avxijs ano piav . ’EirifiovXevelv verbum sequente infinitivo eam potestatem habet, nt studium significet cum insidiis coniunctum. Prorsus eodem modo legitnr in Xenoph. Symp, IV. 52. ald^avopai yap rivaS i7tifiov\£vovtLXS SiaupSelpai avTov. Adde Piat, de republ. VIII* 566. B. idv di ddvvaxoi ixfidWeiv avxov gqoiy t} ditoxxiivai biafidWoYteS xy rt 6A ei, fiiaia) 8ij Savaza iitifiov A evovdtv areoxtivvvvai A aSpac. Plura huius structuræ exempla si quæris, adi Stallbanmium ad Piat* Protag. p, 343. C. «d. 119* 8ia rr/Y avtrjS areo pia f'. Indicatur his verbis, anccXog te xcd xcdog, olov CxXijgog xcd avftiijpog xcd cur Fenis mater esse cupiens, e Poro potissimam concipere voluerit. Etenim qaoniam ipsa, quod futuro filio daret, non habebat, ut minus olim sentiret puer maternam egestatem, Porum, deum omnium ditissimum, patrem ei esse voluit. Minus explicate Schulthcssius in conversione Symposii exhibuit; Nun sann Penin ihrem Mangel zn steuetn, anf die List cet* dio 8 1 ) xal tij S 'A <ppoSixyS dxdXovSof . Veneris comes ac minister Eros dicitur, quod est pulcri amator, et quod Venus pulcra est. Minus clara verba sunt yevvrjSeiS iv xols ixELvyS yEYE$\ioiSj ad quæ verba 8io præcedens spectat præcipue. Nam si quis ipsis alicuius natalitiis oritur, non sequitur inde, eundem comitem esse atque ministrum illius. Videtur autem mens Diotimæ hæc faisse: Erotem Veneri ortum debere; nam si ad huius natales celebrandos non convenissent dii, Peniam nunquam e Poro concepturam fuisse. Igitur factura esse cura pulcri appetita naturali, tum pietate, nt Eros se Veneri adinnxerit. uwxodTjtog xal aoixog, %a[iai7UTrig asl uv xat a6re>m- D ros, t7cl ftvQaig xal Iv odoig vxai&Qiog xoip.cou.Evog, t ijv tijg firjTQog <pvOiv £%av, dii Ivdiice. ^vvouog. xara Si av xov xaxtQu ixlflovXvg late xoig dyu&oig xal xoig xcdoig, avSgdog av xal Xxtjg xal Ovvxovog, &)f Qiirxijg Suvog, ad xivag xkbxav [ir^avag, xal cpQoinjCiag tm^viirjxtjg, xal xuQtuog, xpiXcGoxpav 6 ut navxog xov §lov, Suvog yorjg xal (paQpaxivg xal CotpKSxrjg' xal ovxb tbg a&avaxog nitpvxBV oilte ag Qvtpbg, E axe ovv Ilopov xal IIsvlaS vloS. Erotis nator», qoaiem sibi Socrate* effinxerat, factum est, at Porum atque Peni am parentes putaret. Inverso nunc ordine a parentum iudolo ad blii naturam concludit, ut, quod in illis conspicias, id coniunctim in se habeat filius. Probatur igitur et his verbis, et sequentibus p, 203.,C. xard 81 av xov naxepa, quod supra annotavimus 257., mythicam hanc narrationem ideo proferri a Diotima, ut imagine quadam proposita indoles atque natura Erotis illustretur. In sequentibus Erotis epithetis xal habes quater repetitum, quod, ut molestiam quandam parat audienti, ita epithetorum indicandæ multitudini apprime inservit. ini SvpaiS xal iv o*dois’ vn aiSpioS xotpcope- oV o f. Paullo supra de matro Erotis dicitor, 203* P- a<pi7MTO xal r)v nepl xds paSy quapropter nostris verbis ap-* positum habes trjv xijs ptjtpoS (pv&lY 'ixatv, quæ verba cave epitheti loco posita ceuseas $ caussam enim indicant præcedentium epithetorum. Ceterum pro vitafa pioS, quæ optimorum codicum lectio est, vulgo edebatur vitateploiS, Male. av 6 p eioS c ov xal Ixrji . Schol. habet: IxrjS' Hdx&p, ini 6X7}jj.c*)Y> <aV ivxai>$a. flaverat 61 xal ini xov ixapov xal SpatieaS, Nisi forte aliunde hoc scholion depromtum est, sane mireris verba oJs’ ivravSa, quæ rectissime haberent, si post verba legerentur: Xapfldvexai xal. Hesychius, 1'ti/S, inquit, IxajioSy $pa6vS. rj Xtixcop tj initixi/pav . Cum dvSptioS nomine couiunctum legitur KtrfS etiam Piat. Protag. 349. E. noxepov xovS dvSpelovS SafiflaXiovS XiyeiS r\ dXXo xi; Kdtl l'xaf ye t Eqnj, Itp* d ol xoXXol qjoflovvxat iivat h. e. xal ixas ye ini xavxa, l<p’ et x . r. A. Ceterum haud scio, an non vitii aliquid in his verbis lateat, quod xal ante tivvrovoS posito removeatur. Nam ut sequitur STjpevxijs 6etvo>, ita fortasse melius habeat xal ItrjS (SvvxovoS, quam xal itifl xal tfvvxovoSi xal tppovi} 6ecoS iiei$v» firftrj i f xal nopipot. Riickertus ad h, 1. deleto post iiti * $vpi \xrfi commata: longo, ia* 17 *, aU.lt tots ficV Trjs crinrjs ftakXti rs xal %y, orav ivitOQyOy, tots fis azo&vrjiSxu, itai.iv fis avapiaCxEtca duc rijv tov itargo $ cpydiv. rd 6s itogigo/ievov a£t vzexqh, c&grs ovre. ccjtoQti ”Eqb>s zots ovt e zlovttl. Oocpictg te av xal a[ta9lag Iv fuflw idziv. quit, liæc cumDindorfio in unum, ut hæc sententia prodeat: Amorem et cupidum esse prudentiæ et ad parandam idoneum. Astius 7 topt/ioS esse censet: opibus et co piis affluens; Recte 8nidas Ttopi/ioS, inquit, 6 dvvdiv 7j htivdiav ££<»k. Quæ sequuntur verba rpi\otio<pGJV 8ia rtavzoS tov fjiov, præcedentis epitheti caussam continent, et ipsa epitheti vices obtinent. Sensus est itopipoS vocabuli: der alie s durchsetzt, iiberall durchkdmmt, dem u11es, vas er uuternimmt, von Statten geht. d eiv o S y d rj S n a\ q> a ppaxevS xal 6o (pKSrjj $ . Neminem fugiet, quam prudenter philosophus hoc loco vulgares de Amore opiniones et fabulas coniunxerit cum suis ipsius placitis. Stallb, a\\ct x 6 1 e. ptv orav e vir opi} 6ij h, t. A. Ficinus verba convertit : neque immortalis omnino secundum naturam neque mortalis: sed interdum eodem die pullulat atque vivit, quotiens exuberat, interdum deficit cet» Sic interpretes ad unum omnes Platonis verba explicaverunt, neque quicquam eos, quod miror, in iis offendit. Pugnant autem hacc verba cum iis, quæ. A. seqq. de Erotis natura dicta sunt. 'Docuit illic Socrates s. Diotima: Erotem non esse AMOREM h. e. DESIDERIUM nisi eius rei, quam ipse nou possideat. Iam quæritur, qui hoc loco dici possit 3-aAAn re xal ?,jj, ozav tv7topr}6xf. Nullus dubito, quin pro orav evitopt}<$rf Plato scripserit orav aitoprfoTf. Ad sequentia autem rore dizoSvijtixei e præcedentibus supplendum est '-orav et hropytiVf qaod supplementum quum aliquis forte, ut fit, margini adscripsisset, scribarum incuria vel imperitiorum Platonis interpretum industria pro aitopijdp in ordine verborum tvTtoprjo^f positum est. Id fieri potuit eo facilius, quo magis in hac re a ceteris dæmonibus diisque differt Eros. Solent enim Erote excepto omnes, quo maiorem rerum suarum evito picer experiantur, eo magis, ut cum Platone loquar, efflorescere atque vigere. AMOR contra rerum expetitarum potitus perit, sed paullo post rursum emergit .novarum rerum, quas possidet pater, DESIDERIO reviviscens. 5 1 a r ifv tov it a r pos <pv6 iv. Ilæc verba quid -sibi velint hoc loco, a nemine interprete explicatum reperio. Scriptoris mens hæc esse videtor: Erotem mori, ubi ea sibi comparaverit, quorum desiderio antea Eros fuerit. Quoniam antem Poros, h, e. deos divitiarum atque omnium rerum summæ ab t%u yctQ aSi. 9u ov ovSeIs tpd.oeotpti ovS’ Soi Coipos ytvtOftcu. tori yaQ. ov3’ ti rtg aAAog Goipbg, ov <piXoGocpti . ovS’ c.v oi afia&Eig ipikoOoipovOiv ovb’ lm9v(iov6i Gotpol yevtO&ca • cevro yaQ rovr 6 ion [ lalizov ] „d/itt&ia,” xo ptj bvta xalbv xaya&bv fnjdi cndantiæ finem non habeat regni sui, sed aliis alia semper addat, rerumque facultates in infinitum augeat, fieri solere, ut Eros, ubi desiderio expleto perierit, novarum reruta desiderio tangatur atque reviviscat* dei vitEKpei. 'VjtExpciv verbi significatio hæc est, ut exprimatur, abire aliquid atque evanescerfe ita, ut nescias prorsus, quomodo id fiat ant quo abeat. Apprime respondet Græco verbo nostratium: es gelit ihm nuter den Hiinden verloren. Schleiermachcrus verba convertit: Was er sich aber acbafft, geht ihm immer wieder fort. «uro' yap tovto id ri IxttXettov] ajuaSta, Hæc verba non recte sc habere, iam pridem ab interpretibus annotatum est. Sydenhamius a/taSiqt scribendum coniecit vel «urco Tovtgj ; illud in cod. Veneto reperitur agnosciturque a Ticino: JJoc enim habet ignorantia pessimum, quando qui nec pulcher et bonus est neque sapiens, sufficienter hæc habere se censet, Attius corrigendum vidit: amo yap tovto idn ^«Acjr ov d/utx ov fit) ovtcl xa\ov naya$ov pj/de (ppovtpov Soxtiv auro ixavov, Idem etiam fyet verbis Platonis inferciendam ceusuit vel scribendum apaSiaS pro apaSla. Annotat Stallbaumius ad hunc locum: Hæc ne cui in posterum sollicitanda videantur amo tovto absolute positum est, ut idem sit, quod 5i amo tovto : quæ autem sequuntur: ro pi) bvxa ixavov, ea per appositiouem, quam vocant grammatici, addita sunt. Nec Sydenhamii neque Astii verborum medelæ placent, neque satisfacit verborum explicatio Stallbaumiana. Concedo quidem, quod permultis locis probari potest, «uro' tovto ita dici, ut significet 81 * avro tovto, nusquam autem ita positum reperias, ut non sequatur particula finalis. Deinde ne Græce quidem dici videtur: auro tovto idn ^aÆTtdv apaSlot pro amo tovto idn xarAftfoV ?/ dpaSia. Differt enim subiecti forma a prædicato suo ita, ut illud articulo insignitum sit, hoc articulo careat. Sententiam autem quod attinet, merito quæras, cur de difficultate quadam molestiave rei maluerit Socrates, qcain de ipsa re dicere? Si quid video, XolXe7Cov inutile est otiosumque scioli alicuius additamentum, quo enuntiati facilitas admodum impeditur. Auget voSiiaS suspicionem sedis mutatio, quandoquidem in duobus codicibus F>ekkeri pro £aA«roV dpaSict legitur dpaSia £« A ejcov et dpaSitt XaXEnov . Igitur uncis inclusimus x«A ETtov, quod neque cum verborum structura satis conveniat, neque, dialecticum acumen <Pq6vi[iov Soxuv avrc : > tlvai txavov. ovx ovv ixudvfiit 8 (iij oiouevog Ivdpjs tlvcu ov av fiy oirpzæ hudttti&eu. Ttvcg ovv, %cptjv iya, to Acoztfia, o t epiloCoepovvxts, B ll (l/jzs o£ Cocpol /lyre ot ttfiu&Hg ; Afjlov Srj, fg np, Tovzd y£ fjSij xai jtaiSl, ori o i fiezal-v zovzav dpiq)otsq(ov, tov av xal 6 "Eqi ag. l&u yaq dtp tcov xcdHCzcov i) Coepta, "Eqcos 8’ Icrlv iprag mgl zo xakov, agzs avuyxalm "Egaza tpilbaoepov uvæ, qnXoGoepov •S respicis, quo Socrates hic utitur, sententiarum consecutione probatur Sensus est verborum : Dena das eben ist ia, was vir Amathia nennen, vide annotat. dass einer, der nicht schdn und gut noch verstandig ist, •ich selbst geuug zu sein vermeint. 6i/\ov Stf, Icpyjy rovxo ye 7/677 xat xaidl. Hæc prorsus conveniunt cum nostratium: das kann ja schon eia *Kind einsehen. Utitur autem hac formula Diotima, non tam, quod res ipsa intellecta facillima ait, sed quod, qui præcedentia vecte ceperit, is adhibita analogia possit verum reperire. Hinc additam habes: oov av xa\ 6 Epeo?. Sæpius enim in præcedentibus præpositis rebus duabus vera neque altera fuit neque altera, sed tertia quædam, media inter utranique, reperta est Anget autem narratæ rei verisimilitudinem Diotimæ hæc indignatio, quandoquidem et lectores Socraticam inertiam (quam care non simnlatam habeas) non possunt non mirari. oov av xal 6 ’Epaf, Vulgo legitur oov av xal o"E-s poDS ; quod cum nullo pacto hic ferri posset, Brkkerus e duobus libris dedit av, quod præter Riickertum editores recentiores in ordinem verborum receperunt, Biickertus autem annotat ad h* 1 . ; Ne huic quidem, inquit, particulæ satis commodus videtur locus esse. Qua re suspicatus sum, essetne Jorte neutrum verbum (av, av) a Platone scriptum, sed av quocunque modo ortum ex oov, inde autem in ctv mutatum. Quapropter voculam, ut dubiæ fidei, uncis inclusimus. Frustra. Sæpissime av particula ponitur in enuntiatis iis, qnæ minus accurate exposita ad prægressæ alicuius enuntiationis formam effingenda erant. Nostro igitnr loco quoniam præcedit ori ol ptxa£,v rovrcjv apepoxipoov, av particula indicat, av av xal 6 "EpaS proprie sic proferendum fuisse: per a&,v cuV xal 6 "EpooS idriv. <pi\o 6 o(p ov 6k ovxct apaSovC. Sequitur hoc ex iis, quæ supra disputata sunt. Nimirum qui cupit aliquid, is non potest, quod cupit, idem habere. $i\odoq)OS igitur, quoniam est appetens sapientiæ, sapientiam non habet, neque vero ignorantiæ addictas est; nam qui ignorat aliquid, is id ipsum, quod ignorat, non appetit* de Sirtct (lEtalv elvca docpov Y.cil d K uct&ovg. alrla de avrco xal tovrov f} ylvedig' iturgog fikv yag docpov Idn xai evxogov, fiyrgbg de ov docpijg xal dxogov. i\ ftlv ovv (pvdtg r ov daipovog, co (pile 2?o r/.gcctsg, ccvxi]. ov de 0v wq&qg "Egeor a elvca, a YavpacSzbv ov - C dev eituft eg. cirjfojg de, cog ifiol doxec texficagofievj/ *£ cov dv leyeig, ro Igcopevov ''Egeor A elvca, ov ro Igcov. dea renixu doi, o l^ca, Ttuyxcrf.og lepedvexo o alrla 81 avt cJ xal r ovr cdv i / y iv e 6 iS . Vide quæ supra annotavimus ad verba 203. C, ed. 259. ov Se dv cjtj $i]S*Ep ait a tlvai, Savfiadrov x. r, A. Frustra in horum verborum explicatione Rtickerti industria versata est censentis, dv pro uti roiovtov poni non posse; id enim Plato si exprimere voluisset, non dubium esse, quin scriptum exstet olov Se dv gJt}$7/£. Addit autem Riickertus: Mihi cogitationum seriem iutuenti sic res se habere videtur, quod mirum esse negatur^ non esse illud præcedentibus verbis contentum, sed verbis quidem non expressum, humauitatis caussa, ex iis autem, quæ et dixit Agatho et statirn addit Diotima, facillimum ad intelligendum sc. ori icdyxaXoS oo i i<podr£To, cuius erroris caussa prior error est, quod AMOREM cum AMATO confudit. Certo sic omnia bene videntur cohærere. Quem autem tu opinatus es AMOREM esse, nhiil tibi mirum accidit (quod pulcherrimum esse putabas.) Opinatus autem es AMATUM AMOREM esse, non AMANS. Ea de caussa videlicet pulcherrimus tibi AMOR videbatur. (Id autem non est mirum), Nam cet. Semper meminerint lectores, orationem hanc tanquam vere habitam coram convivis Agathonis hic proponi, ut interdum aliquid etiam pronuntiationi singulorum verborum tribuendum sit, qua assequuntur haud raro loquentes, quod verbis positis non indicatum est, "Ov igitur relativum ubi pronuntiando argetur, uti Diotimam hoc lecisse consentaneum est, tantum abest, ut pronominis relativi potestatem solam obtineat, ut ei rei indicandæ inserviat, de qua præcipue agitur. Quam autem tu opinabaris est igitur accentu orationis in pronomine relativo posito: Quod autem talem tantumque deum esse ominabaris. Vide de hac relativi pronominis significatione Mattii. Gramm, arapl. §, 480. 3. 899. seqq. Sia x aio x a. doi, oipai, 7 t dyx aXo ff l<paivero. cfr. 201. E. dxeddv yap ri xal iyco itpoS avtjjv t.ttpa xouxvtoc HXtyov, oldntp vvv rcpbs iph 9 Ayd$cov, caS etrj 6 "EpcjS peyaS J9coV, eiij Se t&v xaXcov, r 6 rcS ov tt xaXov xal afipov. Mirum est, StallbauEqcos. xai yccQ Etfw ro IguCtov tb Ta bvtt xa kov xal ajigbv xccl ttltov xal . (laxagiGtbv• tro 5s ys igav aU.7jv ISiav zoiavrtjv £%ov, oiccv lym Svijl&ov, mias inquit, istud dppov, quod suspicor ia ayaSov esse mutandum. Neque enim DE AMORE nunc sermo est, sed indicat Diotima in universum, quid illud sit, quod ab hominibus soleat summo studio expeti ct desiderari, videlicet ipsum pulcrumpcr se spectatum (ro t<o ovxi xaX ov) ct quod supra dixerat cum pulcro artissime co ni unctam esse, ipsum per se bonum. Hinc addit deinceps xal xIXeov xal jxaxapitixdv, Non dubium est, quin verissimum sit appov verbum. Quamquam enim concedi potest, pulcro per se spectato melius convenire propter aute commemoratam cum bono coniunctionem dyaSov nomen, quam appov epitheton : tamen boc maluit Plato pro illo exhibere, ut clarius indicetur verisimiliusque videatur, quod 201* E. legitur, 6 o cratem idem fere de Erotis indole atque natura Diotimæ dixisse, quod Agatho supra protulerit. Vidimus autem, poetam mollitiei teneritatisque laudem {dnaXoXTjxa') Amori attribuisse, ut verisimile «it, Diotimam appov epitheton ita exhibuisse, ut consensisse olim cum Agathone indicaretur Socrates, simulqne Agathonis illa sententia leviter carperetur. Addit antem Diotima, ne qnis posito dppov nomine de veri pulcri natura dubitaret, commemorarique forte indicaret aliud quid, quam ipsam illam pulcri ideam, tiXeov et /laxapitirov. aXXrjv i$£ar x oiavxrjv ix° v sc. i<Sxiv . Cave dXXoi xoiovxoS confundas cum £r epoS xoiovxoS', de quo supra diximus annot. 245. Sensus est verborum: Contra id, quod AMAT, aliam naturam habet et i n d,o 1 e m atque talem quidem, qaalem ego descripsi. ele v 8 i) 9 co xa AoS? yap XeyeiS^ Diximus de elev verbi potestate annotat. p r 36-, ibiqne annotavimus, hac voce uti eos, qui facile aliis aliquid concedant, quo facilius possent illis pacatis, quid ipsi sentiant, aperire. Non prætermittendum est autem, elev verbo adhibito ita seraper concessionem fieri, ut nesciæ prorsus, utrum persuasum sit necne •i, qui aliquam rem concedit, de ipsius huius rei veritate. Hinc additum habes nostro loco xaXcoS yap \iyeiS t quibus verbis indicatur aperte, Socratem Diotimæ sententiam probare. Recte Fictuus verba convertit: Esto, ut ais, hospes, præclare enim loqueris. Non igitur audiendus est Stallbaomius docens annotat, ad Piat, Phæd., A. ed., caassale enuntiatum, quod post elev positum reperiatur, non tam ad $lev pertinere, qnam ad insequentia verba, quibus præpositum sit. Specie non caret hoc % •* Cap. *xrv. Kdt lym sTnov, Elev Srj, « fa»j’ xcdcog yag Hyeig. toiovtog <Sv 6 "Eqg>s xlvcc xQstav ijrK xolg præceptam, si ad verba respicis. Piat. Phæd. 117. A., quorum rectiorem explicationem dedimus annot. 36. Restat, ut dicamas de verbis 213* E. ineidi) St ■yiaxtnXivTj, ih telv * Ehv Srj, avSpt$, Soxeixe yap fioi vrjtpeiv . Rursus enim etiam in his verbis, ut supra 176. A*, supplemento quodam opus est, quoniam non comparet, quorsum Alcibiadis assensionem referas, habeat autem necesse est, quiassentitur, dictum aliquod, cui assentiatur. Neque supplementum illud diu quærendum fuit» Consentaneum est enim, couvirarum aliquos, cum consedisset Alcibiades, hominem rogitasse: Nam liabes, qui hilariores esse possimus te præsente? Ad qnæ ille, ehv Srjt inquit, Soxelts ydp pot vtj<peiv. Possis etiam ita rem tibi informare, ut statuas, Alcibiadem, cum consedisset, vulta subtristi circumspexisse specumque edidisse eius, qui magno alicuius rei desiderio teneatur. Quod cum animadvertissent convivæ, Alcibiadem rogarunt : Num quid est, quod minus apud nos tibi placeat? Ad quæ ille, id vero, inquit, sit revera, videmini enim mihi nimium vino abstinere. t OlOVtOS GJV O *£pGOt' II. Stephanus post toiovxoS inferciendum censuit 6£ particulam, quæ res documento esse potest, eum prorsum eandem verborum interpunctionem habuisse, quam nos unice probamus. Riickiertus quum ehv Sij nihil nisi transitum denotare censeret, elev Sr/, xoiovxoS gjv convertit ; Age iam, hospita, quum talis sit. Nos neque H. Stephaui commentum probamus, neque Riickerti conversionem verborum laudabilem censemus. Asyndeton autem quod attiuet, notandus usus est Græce loquentiuto, quo post €i£V Si), cui caussale enuntiatum additum est, Si particulam aliamve copulam omiserunt. Neque ratione caret hic usus loquendi, quandoquidem satis constat, asyndeta gravitate quadam augeri. Ei gravitati autem inprimis locus est ibi, ubi aliquis aliquid facile concedit, ut ant suam sententiam celerius proferre possit, ut pl 213. E., aut ad novam quæstionem studiosius abeat, ut hoc fit nostro loco, et Piat. Phæd. A. ehv, $cprj> et fttXxitixe, 6i) ydp xovxgov iititixtjjtGJV. ti XPV xoietv. Ceterum gjv participium quod attinet, supra annotavimus ad p» 174. D. dp* ovv dyojv p£ ti aTtoXoyijdei, participiis ita interdum scriptores Græcos uti, ut obiectivam veritatem cum subjectivo loqæntis indicio coniunctam exprimant. Nostri igitur loci sententia est; Si talis est, et credo talem esse, qualem descrip si st i, natura Erotis: quam utilitatem affert hominibus? av&Qcoitoig ; Tovto di] ]itvd rccvt 9, ?<p;, cJ Z*5x(>aDTfg, 7tELQ<x<5o}iccL 6s didcc^cu. e6ti (ilv ydg dt) t oiovrog wxl ovzcsg ysyovag 6 EQag, %0 xl, oh xav xcd&v, ioc 6v qpyg. ei de ng 'tjixug Iqolxo ' TL rc5v y.cdcov 10 xlv o*Eqg>s 9 w 2Ti oKQdttg re xai Aiotipcc; c ode dh 0ayictEQov lga> '0 bq(5v tcov xak&v xi iga ; Kcd riva xpelctv Ox £t * cfr. 201. IT dei 67 /, cJ Uyd^ajv, &67tep 6v 8 17] y i)(5gj, 8ie XSeiv \ r av7ov icp&xov xis ioXIV O*EpG0S ycal noloS xiS, hteixa xd Opyct itvtov. Quæ sequunt u e verba tovto 8t) pexa xavxa x. r. A\, rernacolo sermone expressa audiunt: das ist nun der zweite Punct, den ich dir auseinaoder zn setzen versuclien will. 0 . 6 x 1 pev yap 81 } x,oiov roS n. X. A. Socratica sciendi aviditas cum tanta esset, ut percepta priori disputationis parte nimio impetu ad alteram ferretur, id quod asyndeto expressum est : xoiuvxoS qdv o "EpwS riva Xpciav xols dvSpanoiSj Diotima, ut impetum illum paullisper retardet, ac ne inceptus ordo dispatatiouis turbetur, veretis, verba adhibet: 06xi jxhv ydp 8t} xoiovxoS u. r, A., quibus cum gravitate positis Socrates admonetur, ut et quietius cum Diotima agat, et partes disputationis memoria teneat studiose. Tecte autem ipsis ' his verbis carpitur Agatho, qui cum in ipso orationis exordio recte indicasset, quo ordiue Erotis laudatio procedere debeat, ordinem disputationis male turbavit, 7 (a\ ovxa>$ y ey ov qjS . Dindorfius, Stallbaumius ovxcoi, quam Florentinorum librorum lectio uem esse accipimus. Sed caussam hic, cur ovxcoS' scribatur medio in commate et sensu, non videmus. Riickert. Iam supra annotatum est a nobis, non omnino nobis probari præceptum eorum, qui omnibus in locis ovTco ante consonam scribi iubeant, neque ovx&f probent, nisi id verbo cum vocali incipiente præpositum sit. Satis docemur haud infrequenti consensu codicum meliorum, Ovxgj? etiam subsequente consona Græcis in usu fuisse ibi, ubi aut ipsum ovxcoS not enuntiati particula, in qua ovxcjS’ collocatum sit, cum vi quadam proferatur. Hoc in nostrum locum cadere nequit negari, igitur recte ovxoai servasse nobis videmur, cfr. præterea Stallbaumius ad Plat. Gorg. 516. C., 522* C. ad Protag, p* 351. B. el 80 tiS r}pa$ Opoiro. Omissæ apodoseos exemplum habuimus 199. F. el yap ipoiprjv, Ti 80; dBeXcpoS avxd rovxo oitep l6xiv, 06xi xivoS aSeXtpoS rj ov ; $dvai el vat f ad quæ verba vide annotat. 234. Nobis pari modo præsertim in familiari sermone loqui licet: Wenn uns aber ie— mand friige : In wiefern eigentlich ist denn, o Socrates und Diotima, Eros die Liebe zum Scbduen ? ich will es aber deutlicher so ausdrucken : Einer, der tyit turov, oti Ftvia^ai avtcji. ’Al\’ in no&u, iyrj, ?; cjroxpwJtg tQCDtt]( J lv toluvSb' TL i&tui txtivcp, <J ct.v yivtjtai tu xala ; Ov ndw itpijv in i%nv lyco ItQUS tttVTl]V tljV igattjOlV TCQOXcLQCJS dxOXQlVUCS&Ul. 'AI /i, itp>], bjgxfQ uv ii ng fitzapuldv, dvzl zov xu- E lov zcj dya&cS %Quynvog, hvviHxvolzo' (frige, a 2.(6- . das Schone liebt, was liebt dena der eigentlich? ori Fer id $ a i a v reo . Mecum fatebuntur lectores*, se haud facile responsuros fuisse, si Diotimæ illa quæstio sibi proposita esset, quod Socrates respondit, mirarique licet, Socratem, cum alias fatuitatem quundam simularet, ut et infantem ca videre posse Diotima censeret, quæ ille non videre se simulabat. D., tam feliciter ac subito respondisse. Sed quæstio Diotimæ revera facillima est ad expediendum, si ipav verbi potestatem accurate perpendas, et si accentum orationis non in xi ponas, sed in ipet verbo. Diximus. de ipav et <pi\tiv verborum discrimine, illud viris hoc feminis atque amasiis attribuimus. Atque ut illic annotavimus, (piXelv eorum tantummodo esse, qui capi se ac teneri patiantur, ita h. 1. addendum est, ipav non nisi eos dici, qui capere atque tenere concupiscant. Haud multum igitur differt ipav ab ixiSvpeiv; tantum modo ab eo discrepat, quod, qui ipav dicitur, h, e. stadio cupiuudæ alicuius rei teneri, is virili robore gaudere cogitatur atque viribus, quarum auxilio possit, quod amet, eo potiri, cfr. 200. E. xal ovro? apa xoii «AA oS itaS o ixi$vpd>v tov prj ktoipov ini$vpel xal roO pij i rapovroS xai o pj/ £*« xal 8 )i?) icJnv avcoS xal ov ivdeyS icriv, rotavi arra itiriv, cov 7j lxi$ v pia te xal 6 "EpcoS iOziv. a A A* ixi xo$ei, £(pij. Bodi., Vat., Vindob, Angel. habent «AA* ixixo$il. ceteri d\X* 7 ... i iri XO$ti. Hoc præstautius illo est. Suspicor tamen, quod et Riickerto in mentem venit, utramque lectionem coniungendam esse Platonemque scripsisse: aAA*^ri ixixo$Ei f præsertim cum legatur in Piat. Protag. 329, D. rot>r itirtv, o in ixixo$<» f h. e., das ist es, was ich noch hinzuwunsche. Paullo infra p» 205. A. xal ovxin x poSvei ipi<5$ai x. t. A. Ceterum x o$£iv s. ixixo$Eiv de rebus inanimatis dicitur, ut i$i\etv 9 fiov\e6$ai, (fiiXeiv, ut vis quædam describatur rebus illis iuhabitans, quæ cum instinctu animalium comparatur. Diximus de hoc usa verborum annotat, 144. < oSxep av ei tiSp.£tafia Aalv. llecte Ficinus participium convertit: mutatis vocabulis. Nimirum cum 201. C. concessum esset ab Aguthone, pulcrum idem esse atque bonum, in pulcri locum substitui iubet Diotima bonum, ut Socrates, cum viderit, quid futurum sit ei, qui bono potitus sit, deinceps dicat, i TCQceas, 6 iodv tav dycc&eiv zL Iqu-, rtvio&ai, r\v d' iya, aurei. Kal n ttizcu ixtiveo, « av yivryzai 05 V nycc&cc; Tovz’ evzoqcotcqov i]v d’ iyio, 'tya dn oy.QivaG&ca, ozi Eudalfim’ tazeu. Kzr/SEi yag, leprj, dya&cov oi EvdalfiovEs tvdcdfiovEg. Kai ovxizi ngogdei .tQiG&cu, ‘ "Iva xi di pwltzai svSalficav sivai 6 (iovXu[ttvog; cilia zU.og do xtl zyziv r/ dnoxQKSig. 'Alrftrj liyug, linov lyde. Tavzijv dij zijv (iovlijdcv y.cd zov quid ei eventurum sit, qui pulcri facultate gaudeat. Ceterum cur hoc loco aofisti participium probrmus, 174. B. nou nisi præseutis participium admiserimus, ratio in propatulo est. Illic enim de actione, quæ lutura sit, agitur; hoc loco conditiouale enuntiatum habes, in quo exemplum continetur, quoil noti tanquam fiat, proponitur, sed quasi factum revfera Socratis animo inducitur, 2tnx paxeS, q t{>VY rcDY dy aS ojy . Hæc est unius Bekkeriani codicis lectio, quam et Bekkerus et Stalllaumius in textum receperunt; undecim codices apud eundem habent (jcoKpaxtS i pii o ipcov, in uno tiatxpctref ipd iptor comparet. V ulgo 6conpaxeS ipcj p ipGOY legitur, quod Rticker- r tus iu textum recepit convertens: Feriude ac si quis mutatis vocabulis roget ^«ic, age Socrates, dicam, qui amat cet. Epeo autem ea de caussa non spernendum censet, quod iu familiari sermone sæpius dicendi verbum præter necessitatem mediis verbis iuscratur. Sed illud præter necessitatem minime nobis p lucet ; vide annotat, neque ipeo ad dicendi genus revocari potest, quale est C. 7 <ou iy<o funoY, n&S rovto, i<ptjv, \iyetS ; quæ sententia Ruckerti est. Nara ut ne commemorem quidem, quod Ipeiv nusquam inseritor hoc modo, sed (pdvai verbo scriptores semper utuntur, etiam prima persona ipeS verbi, quæ in tertiam mutanda erat, Riickerti sententiæ officit. Postremo ridiculum foret, inserto dicendi verbo ipsa alicuius rerba indicare eo Joco, ubi præcedentibus oaSlttp av ei verbis satis demonstratur, certi alicuius hominis verba non afferri. Restat, ut dicamus, qui factum sit, ut in tara multos codices ipeo verbum irrepserit. Scribarum aliquis cum iutelligeret, bono in pulcri locum substituto eandem quæstionum seriem nunc repeti, quam iu præcedentibus Diotima Socrati proposuisset, atque verba o ipcov jcov ayaScov xi ipd apprime respoudere præcedentibus o’ ipdjv Tcoy xaXcov xi ipd, factum est, cum alteram quæstionem cum altera compararet, atque illic ipoj præpositum reperiret, nt id verbum vel negligentia vel imperita quadam sedulitate iu nostrum locum transferret. HXtjdei yap oi evdaiiQttta TOVTOV 3t&t£Q« XOLVOV tXtt tlVtXl ItUVTOV (IVftQcbitav, xal ltavzag t aya%u flou/.eOftca avroig arca Kfi, ij nag liyug ; Ovtag, rjv 8’ tyto' xoivov ilvai navTCJV.TL 8rj ovv, Scpr/, ai ZkbxQateg, ov ndvtag egav (pttfilv, si 'juq ye itavTf g twv avrav £qg>Oi xal B ubi, «Ua nvag (pauev egav, tovg d' ov; 0avfiaia i, f t v 8’ lyd>, xal avrog. ’yJ/.ka fit] &av(iat;’, Stptj’ cttpeXovxeg yaQ ccqu tov fparog tv eidos 6vo(ii£o[iev xo lioveS . Hæc Terba ita conformata sunt, at Etprj non addito ea facillime putare possis uon Diotimæ sed Socrati aduumerauda esse. Neque opus est, ut affirmandi vocabulum supplendum censeas, ad quod yap rereferatur. Diotimæ verba arctius cum præcedentibus coniungenda sunt, ut perinde esse indicetur, quis dicat, Socratesue an Diutima, modo veritas dicendo eruatur. Iluiusmbdi dicendi generis permulta exempla aperiuntur. cfr. 200. B. dp’ ovV fJovXotz* dv x is pfyas cdv jtiya? elvai, ij idxvpoS wv idxypoS ; f A8vvaxoy ht xcdv cJ- s poXoyjpuvojv. Ov yap z ov ivSei)? dv eiij tovtaov o ye &v. Piat. Gorg. 492. E. 2?. ovx dpa opSoHS Xtyovtai ol pi]8evoS deopevoi evSaipove? elvai . K. ol A i$oi yap dv ovtao ye TiOLi ol v ex pol evSaipovidxaxoi elev . xv a x i de (i ovÆt ai. Dicitur ira xi ilermauno annotaute ad Viger. 849. per ellipsin. Plene, inquit, in constructione præsentis temporis iva xl yivrjxai, in constructione præteriti Hva xi yivoixo. Sclileiermamacherus verba convertit: Und hier bedarf es nun keiner weitern Frago mehr, w e s ha1b docli der gliiclcselig sein will, der es virili. Haud facile vernaculam dictionem reperias, quæ Uva xi verbis respondeat. Ceterum ut recte huius Idci sententiam percipias, (iov\E6$at et hic, et paallo infra ftovXl]6i5 nomen ad significandam eum vim, quæ hominibus innata est atque cum oatura eorum couiunctu, adhibetur : der Trieb. Vide qnæ <1& fiovÆOSai verbi potestate, atque quomodo id differat ab iSeÆiv, diximus 44. Igitur xo fiovke6$at tvdal/tayv ELvai caussam primariam describit studii beatitudinis, ultra quam caussam progredi nemo possit. xi 6l) ovV. Sententia liæc est: Si omnes homines eiusdem rei, h. e. beatitudinis sempiternæ AMATORES sunt, mirum videri potest, cur alios amare dicamus, alios non dicamus. Sed explicator hoc eo, quod a notione xov ipdv seiungimus partem aliquam, qua pariendi et generandi studium exprimitur, idque xov ipdv atque xov "EpcoxoS verbis insignimus, aliis nominibus ad ceteras tov ipdv partes describendas utimur. xiv ds q> apev xov? 8* ov. Scriptura exspectaveris xov? ) uev xov? 6 ov . Positum tov oXov htitiXtivng ovo/ia rpcorce, ta Ss &XXa aXXots xaTayguixs^a ovofiaGiv.''SlgxEQ rt; ijv d’ lya. "SlgittQ tads. oiO^ oti itolrjOig iori n TtoXv. ?; yag ZOL EX TOV fit] OVTOg ctg TU OV loVTl OTlpOVV ahtU XatStt iGtl jioir\Gig, «gr£ xal cd vno xaScag rafg rlyyai g C igyaoiai xoujtiu g tlol xal o i tovtcjv SrjtuovQyoi itavTig itoitjzaL 'AXiftij Xeyeig. AXX’ o[ia g, j; d’ ij, olo&’ autem habes pro TovS jiev, quibus verbis uequa conditio prioris atque posterioris membri indicatur, TivuS, ut lector moneatur, pauciores esse, qui amatores et amare nominentur, inulto plures, qui et ipsi AMATORES AMANTE AMATO sint, aliis nomiuibus insigniri. dtp e\oyt e £ ydp d p a. In permultis codicibus dpa omittitur, velut' in Bodleiuuo, Vaticano uno, Vindob., aliis. Rectissime Riickertus ad b. 1. : Ægerrime, inquit, caream dpa particula, qua id efficitur, ut sententia hæc non . pro certa et explorata ponatur sic simpliciter, sed colligi tantum ex aliis videatur hunc fere in sensum: si recte ego observavi, noiqGis s6ri r i 7toXv h. e. scis id, quod itotydiv vocemus, latioris significationis esse notionem ( ein weitschichtiger Begriff). Quicquid euim, cura nihil fuerit antea, post ita movetur, ut sit aliquid, huic caussam ortus fuisse dicimus noit}6iv. Apte laudant interpretes ad h„ ]. Piat. Soph. 219- B. ritiv dreep dv prj npoTepdv TiS uv vtizfpov ds oixuiav dyy, tov /ikv dyovxa noielv, t 6 dyojævov 7toiei6$ ai tcov tpapev . Rodem modo, quæ latissimi signi ficatus verba sunt, adhibentur a nobis ita, ut certum quondam, eamque artioribus finibus circumseptam -actionem exprimant. Sic dichten de arte poetica, w i rken de textoria, handeln de mercatura usurpari quem fugiat? it oirjtiiS ydp tovto poyoy. Ad tovto repetendum est e superiroibus ro 7(Ep\ r ijv jnovdl W/v xai td fihpa. In sequentibus exovteS tovto eodem supplemento opus est, quod ne minus convenire censeas cum £ xoy rtfparticipio poetæ enim non habent id, quod dicitur ro' 7tepi tjjv f. iov6iw)v H. r. A., sed eius periti sunt ita, ut in carminibus paogeudis eo utantur, tenendum est: Ix&v verbum haud raro idem significare atque cognitum habere, ea de caussa, quod qui aliquid animo percepit atque ita mente tenet, ut eo recte uti possit, idem id etiam habere dici possit commodissime. ovtgj Toivvv Tiai rtepl Tov £p G>xa. Hæc brevios sunt dicta, non item obscurius. Diotimæ mens hæc est: Quod de poesi modo dictum est, idem in amorem cadit. Poesis proprie de omnium rerum caussa efficiente dicitur, sed usu loquendi factam est, ut pQcseos nomen ou ov xcdavvTM n oirjrctl, alia alia tyovGiv ovo fiam aito 6s TtnarjS xijg itoirjGsag %v (toQiov ucpoQia&iv rb jrfpi rtjv fiovGix tjv xal xa fiixQci x ra xov oAov bvbaaxi xCQogayoQtvixca. noi^Gig yag tovxo (tovov xaltixca, xal o t k'%ovx£g xov to x b uoqlov xljg noitjGtag noirycai. kiyug, ttpijv.Oura xolvvv xal niQi xov Squtk ' xo jitv wtpuktubv £<J« nuGa rj rcov aya- D noii niii ad eam poi-seoa particulum describendum adhibeatur, quæ in re musica et metrica versetur. Iam ad verba accedamus to fihv xEtpaXaiov ipoaS Ttctvziy quæ ad hunc usque diem interpretum studia misere eluse* runt. Stallbaumius expungenda censuit verba o piyidTof te xal 'HoXepoS SponS itavxi. Riickertus contra se ita semper sensisse annotat, quoties vel secum hunc locum tractaverit, vel cum aliis, miro eum ornatu spoliatum iri, si vel una hic litterula sublata aut mutata foret. Recte igitur Lticiauus ait epigr. V, v. 3. Antholog. Iacobsii T. III. 22. * ovdlv iv ctv^pGDrtoiui SiaxpiSov idn voTjfia, aAA * o dv $avj.id%EiS, rovt kxepoidt yiXaS, Ratio verba tractandi, quæ Stallbaumio placet, ut audacior, ita miuus commendabilis est. Riickertus autem totius loci sententiam plane non perspexisse videtur: Ut particulam tantummodo eorum hic repetam, quæ in eius annotat, ad h. 1. ed. 169. leguntur: Quod vos de vestro soletis Amore prædicaro, maximum deum esse et callidissimum, qui neminem non decipiat y id multo valet magis de beatæ vitæ cupiditate, qua omnes omnino homines velint nolint plane irretiti sunt du -* cunturque naturali quadam necessitate non aliter, ac si magicis artibus sint delimti. Quo sensu ipse supra 203- -D. $£tvof yoyS xal tpappaxEvS xal doq>idTtj$ audit. Diolimæ voluntas hæc est; Loquendi usum ut in poesi, ita in amore nomine insigniendo versatura esse, atque amorem et amare et nomen amatorum iis tantummodo tribuisse, qui amoris particulam unam sequantur. Summam autem amoris omnem bonorum cupidinem esse, atque beatitudinis quidem cupidinem esse maximum doXcpoy) amorem (iravtl). Vides igitur, to /xk v xEtpaXaiov et tov svbaipovtiv sc. T tjv &itl$vp'iav sublecta enuntiati e$e. To XEcpdXaiov autem primariam alienius rei notionem describit ut in Piat. Gorg. 453. A, hiystS, otl izeiSovS drj/uovpyoS Idxiv ?/ fnfxopixi } y xal 7 } 7tpaypaxdot avxijS aitada xal to xecpdAaiov eIS tovxo TEXevxa h. e. Stalhbaaraio interprete : dicis rhetoricam esse persuadendi opificem omnemque eius operam atque summam ad hos tanquam ad finem suum referri, ut aliis persuadere possimus, quod volumus. Iam nostra verba convertenda sunt: Der Grundbegriff &av hiitivula xal tov tvSaipovsiv, 6 lilyctitog re xal SoIiqos %qg>s navtL • <x)J.’ ot fiiv ciXbj rgexofiivoi. ltoX}.a%rj in’ avtov, rj xaxcc xgr^auGfiov tj xaxcc qii}.oyvava6rLav ij xaxcc cpti.oGocpiav, ovt’ igav xaXovvT at, ovt IgaGtai, oi de xaxcc tv n elSog tinnis rs xai IcSnovSaxoTig ro tov oXov livocia ia%ov<Uv, agaxd re xai iQuv xal igccGzaL KcvSvvevus dh]&rj Xiyuv, hcpijV lya. Kal Xiyetai fiiv ye ug, icprj, Xoyos, co$ der Liebe ist iedes Streben nach dem Guten, and das Strebcn nacli dem liochstcn Gute, d. i. nach Gliickseligkeit, ist die grosstc Liebe. Restat, ut dicamus de verbis xal doÆpoS TtOLVXly quæ nou dubium est, quin corrupta sint. Antiquitus scriptum fuisse suspicor: KAIKOIKOCEPflCTIANTI, in qua scriptura tripliciter peccatum est a librariis. KOI enim, quod haud fere multum discrepat a KAI, omissum videtur ab cq esse, qui xai dupliciter posituin putaret. Hinc enata est, cum forte, ut fit (vide annot, p* 170.) J$F£IC duplicaretur, hæc scripturæ forma: KAI NOCE mCErflC ITANTI i ex qua dictum est, una lineola in littera N deleta, ut non nisi A figura remaneret: xal Sodtpt HpGDf Tiartl. Ex hoc autem sciibam aliquem, qui callidum Erotem sciret, fecisse verisimile est xal doXepof ipoot itavxi. Ut autem couiecturam nostram xal Xoivds^EptoS itavxi ipsi probemus > præcedentibus verbis efficitur 205. A. rort;t 7jv Sl Tt}v ftovXvdtv xal tov i p cata tovtov itotepa xoiyoy oi n . etvai izdvrayv dv^pcjitcov xal navtaS xayaSa fiovÆoSai avtolS tivai adi, ?)' tzcjS Æ yeiS ; OvtcoS, jjv d * iyco et quæ sequuutur, quibus verbis accurate examinatis doceberis, nostro loco xoivvS nomen vix abesse posse. In Schleiermacheri conversione legitur: Soauch vas die Liebe betrifft, ist im allgemeinen iedes Begehren des Guten and der Gliickseligkeit die grossle und heftigste (?) Liebe fiir ieden. Iu Schnlthessii conversione edita ab Orellip 123. exstat: Im Allgemeinen niimlich ist iegliches Yerlangen nach dem Guten und nach Gliickseligkeit fur iedeu die grbsste, ihn bestrickende Liebe* Ficinus verba convertit^ Nam summatim quidem omuis bonorum felicitatisque appetitio, maximus et insidiator amor est cuique. aXX* ol p\v ot-Wy x. x. A. UAXd particula adhibita, a rei commemoratione, qualis revera est, ad loquendi usum traositur, quo non res integra suo nomine vocatur, sed rei alicui parti inintegræ rei nomen attribuitur, cfr. 204. A. £n. rl 8if ovv, gJ ^GonpaTtS, ov izdvxaS ipdv (paptYy eh zep ye itavxeS xcav avtaiv ipcAoi xal æl } dXXa xivaS epapev ipdv, xovS 6 * ov; Tpenopevoi de indole atque naturali quodam instinctu dici— ot av to SfoutSv iumav fyjTuGiv, ovroi IqucSiv ' 6 6’ E ifiog koyos ovxs ^fiiæog <pt]6iv ilvcu tov £q(otcc cirts olov, eav fit] xvy%ctv]] yi xov, m Itcciqe, ayaQov ov' ix fi avrav ye xal xodag xal x^Qctg tfttlovOiv axot tftveiS&ca ot «v&qcjxoi, iciv avtoig doxjj r a iavtav XovtjQa efoai. ov yaQ ro iavtcSv, otfuu, txaGtoi aona£ovtai, tl fit] i'i ng to fiiv aya&ov olxtiov xaXil mi eavtov, to 61 xaxov akkotQiov. ag ovdiv ys aUo tor, at 191. E. udat Si tdcrv yvrauaSy ywaixoS d (5iv y ov Ttavv ctvxai xols av~ Spa6i tov vovv TtpoSexovdiv, d\Axx pctWov itpoS xaS yvval xaS xexpajupivai eidlv. Pro ol ptv a\Ay vulgo legitur non male oi ptv aWoi f quæ scriptura quoniam codicum optimorum auctoritate improbatur, e verborum ordine expellenda est. Minus nos movet Ruckerti argumentum dicentis, ol piv et ol Si sibi opposita esse. Quem enim fugiat, præsertim cum æqualitate quadam careaot, oppositionis membra interdum verborum numero et conditione non apprime sibi respondere. xal Xeyexai jxiv ye, Miv ye particularum cognoveris vim et potestatem, qnando xal Xiyexat ykv et xal Xiyexai ye seorsim utrumque posueris. Altera particula efficitur, ut Diotimne sententia hominum quorundam opinioni opponatur, qnam Aristophanes protulit, altera vis oppositionis augetur atque extollitur. ovxot ipaititv. Sæpias iam diximus de transitivorum verborum usu absoluto, cuius ea natura est, ut casu adiuncto nullo non actio quædam, sed notio prematur verbi. Positum igitur hoc loco habes ovxot ipadiv pro ovxot IpcovxiS \tidiY, Ceterum Wolfius annotat ad h. l.j Was Aristophanes liber die Trennung derMenschen sagte, wendet Socrates hier zu einer ernsteren Absicht an. Alles, was iener vorgebracht hatte, beruhte anf einem falschen Gebrauch eines Ausdrucks, der damals beinaho spriichwortlich gewesen za seia scheint, dass Liebhaber ihre aaderen Ilalften aufsuchen. &itel avxcvr ye xal noSaS xal xelpaS x. r. A. Do iitil potestate vocabuli supra dictum est annotat. Ceterum adhibito pedum manuumque exemplo, qnas sibi abscindi iubeant, qni illas non bonas esse cognoverint, Aristophanicao orationis argumentum concidit* Fieri enim nequit, ut dissecti homines tanto ardore, qnantom Aristophanes descripsit, alteram sui partem expetant, cnm et ex altera, cuius ipsis potestas sit, exscindi patiantur, quæcunque vel mala sint,, h. e. morbosa et doloribus afiecta, vel ad usum parum idonea. ei / 11 } ei rtf. De ii particula post ei jujj repetita M&t18 206 i&tlv ov igoldiv av$Q€Oitoi r) tov aynftov. rj dol 80xovdr, Ma At ovx &iiovy£, yv 6* lyeo. *Ag ovv> y S’ ijy ovtcog aizlovv It Iri Xeyeiv, ori ot av&QGMot tov i fcc&ov igcSac; 2 Val, Zcprjv. TL de; ov XQog&et&ov, iqrrji ori xai eivai 1 6 dya&o v avtotg egco6i ; IJpog&8TSOV. r Ag ovVy %<p*h xcu ov (tovov eivai, akka ual dei uvcu\ *— Kcd tovxo itQogftexiov» "Edtiv thiæns egit in Graram. ampl. $. 617. d. 1249., obi laudantur Thucydides I. 17. inpa%Sjf di z* ctvteHv ov6\v ipyoY dZioAoyov, ei fit} ei xi npdt tteptoiHovS tovS avtdSv kxdOtoiS. Piat, de rop. IX. 581. 1 ). tl ftt/ ei nS ckvtqSy dpyvpiov Ttoiei. Prorsus eodem modo LATINIS id usu est nisi si. Ditfert autem el fit } ab ei fit/ el Ita, ut el fn} nihil denotet, nisi exceptionem, quæ ad id refertur, quod sequentibus verbis expressum est; el fit} el autem, exceptionem per se poni indicam videtur ciqne conditionem quandam subiuugi, ut si nliquid fiat aut non fiat, exceptionem revera adesse docearis. ov Ipcodiv avSpcjirot, jj tov dyaSov. Aliquot libri ol dv^pamoi, Sed non opus articulo, cuius omissio admodum usitata est in eiusmodi vocabulis, qualia snnt dvt/p, d8eA(pot f yvvtj t yij, alia, quum de genere posita sunt. Stallb. De genitivo, qui in verbis continetur ?/ tov aya&OV Mnttbiæus disseruit in Gramm. ampl. $. G31» 2. 1299., ibiqnc ?/ r ov acya *' 3ou positum esse monet pro t) tq ayaSov. Nominativum incepta verborum structura exigit quidem, sed cave, tov aya $ov minos recte habere censcaa aut loqueudi usui parum accommodatum. Nam verba, quorum terminatio ad præcedentium verborum structuram conformanda sunt, loquendi usus iubet, ubi duplex structura in præcedentibus reperitur, ad eorum verborum structuram accommodari, quæ vi quadam præcipue emineaut. Cum gravitate nutem h. 1. dictum est ipaidiv, quandoquidem nou de actione verbum accipiendum est, sed de efficacia notionis, quæ verbo finito expressa est. Vide de liac verborum transitivorum potestate annotat. Positum igitur est ov ip&idv arSpooTtoi pro ov ipadrai el6iy ar^pooicoi. Ad geuitivum autem relativi pronominis, cum deberet proprie ad verba d)S ov~ 6iy ye dXXo Idxiv referri, relatum censent interpretes i/ tov Ctya^ov. Recte, Possis fortasse t/ cum genitivo etiam ad id diceudi genus referre, quo ponitor haud raro præcedente aliquo comparativo ?/ cum genitivo, cfr. Mattii. Gramm, ampl. §. 450. 2. 844. t ) 6 vi 6 oxovdiv sc.dAAov TtvoS ipadtai eivai i/ rovxov. Tf vulgo edebatur olim, quod primns fuit Astios, qui in y mutandum censeret. aga fcuZAyjldi/v, fqyij, 6 1'gog rov to ayccdov avxw elvai de L 'Jhj&etixaxa, ErpijV 4yw, liyet-g. Cap. XXV. "Oxe d>j rovxov 6 Eqoj g eOxlv, rj 6’ i}, ruv riva, xqo- B xov duoxovtav avxo xal Iv xLvi xgdfei tj Cxovdrj xcd ap 9 ovVy rj 8* 7/ 1 ovroaS anXovv, Vulgo legebatur i/6rj pro 7} 8* rjt quod Bekkero debetur. Illud potest ferri quidem, sed hoc non dubium est, quin sit rectius atque verius. OvtooS ditkovv est: non addita accuratiore definitione, tam simpliciter» Non perinde est autem, utrum præponatur an postponatnr ov^goS vocabulum verbo, ad quod pertinet. Ubi postpositum est eidem, ovtooS ad præcedentia verba respicit signiilcatque .* hac, qua diximus, ratione; contra suo verbo præpositum, quamquam illum SIGNIFICATVM non amittit, tamen notionem aliquam adiungit, quam dubitativam interpretari possis» Eo nimirum animo est, qui verbis ovtgdS aitXovv utitur, ut qui aibi rem non plane probari indicet. Hinc mireris simplicem Socratis assensum val, £<p7jv 9 qui documento est, Socratem fatuitatem quandam simulare, de qua supra diximus annotat. xal ov jiovov elvai t exXXd xal æl elvai. Vulgo ctXXdc oiel elvai legebatur omisso Hod vocabulo, quod hb iis deletam est, qui putarent, xal iam in præcedentibus positura esse xal ov povov elvai. Frias istud nui autem non du bium est, quin ad totam enuntiationem pertineat, additumque sit, ut significetur, aliquid, quod in præcedentibus contineatur, hoo loco repetendum esse, ut expletior oratio audiat: ap’ ovv, Hqrtf ov xal 7tpo6Seriov a ov povov elvai y aXXa xal dei elvai . Diximus supra annotat, p» 74. de ov povov dXXa xal et oi * povov aXXa. Hectissime autem Stallbaumius ad li, 1. ov poyov aXXdj^ inquit, omisso xal Tion nisi iis dicitur locisy quibus alterum orationis membrum tantam habet vim et gravitatem, ut quod in priore membro dictum erat, id corrigatur et quasi prorsus tollatur . ore dr) rovrov o $pv)S idriv. Additur vulgo dei post ititiv, quam voculam suspicor eidem deberi, qni 204E. scripsit $epe, cJ ZSoZxparef, ipdo, Toiy dyaScov rl ipa. Vide annotat, p 268. Explicabilem tamen voculam censuit atque iu ordinem verborum recepit Riickertus, qui et vulgatum rovro, quod Bastio praccunte editores fere omnes' iu rovrov immutarunt, probavit annotans ad h. 1. Dejendi librorum structura posse videtur . Quamquam enim quid vulgari in usu rebusque humanis amor vocetur, nondum est probatum, tamen quid esset, 18 * jj Cvvradiq egas Sv xctXoito ; tl tovto tvy%dvu ov r o £gyov;' £%hs tlxiZv ; Ov plvz *&v <5s, Bgnjv iya, ut AwtlffM, tfrav[iaf:uv tnl (Sotpia xal tcpokav tcuqu ai avta tuvra iia&rjaofievog. ’slXX’ lyco tfot, hJ, iQu>lati yciQ tovto tonos *v xaXa xal naxa to Odifitt xal xctta tt/v ipv%7jv. Mavtilus, tjv 8’ iyco, SsCtat o tl affatim docuere, quæ præcedunt. Si igitur statuamus huiusmo di hic Jieri • transitum: quandoquidem AMOR hoc est sernper (bonorum sc. sempiternæ possessionis appetitio), age iam quid vulgo AMOR appellatur ? quis est, qui reprehendat? At hunc ipsum sensum verba fundunt, si tovto legitur ♦ Becte tovto lUickertus retinuisse videtur, quamquam minus recte enuntiationis totius sententiam explicavit. Non enim commemorata erotis natura quæritur, quid vulgo amor appelletur, sed a theoria, quam vocant, erotis ad praxia transitur ita, ut cui studio Erotis et cuius rei appetjtui erotis nomen conveniat, Diotima sciscitetur. Ceterum perinde est, utrum dicoxovtoov avto scripseris, an 8icdxovtcov ccvtov y adest enim in præcedentibus, quorsum utrumque referri possit. Vulgatum hoc est, illud codices optimi præbent, idque a nobis in verborum ordinem receptum est, quod sane Sigjxeiv commodius ctyn re aliqua, quam quis persequitur, quam cum Erotis nomiue consociatur. rt tovto tvyxaY&i <> v ro tpyov ; txeiS elrcelr; Post tpyov interposui signum interrogandi, quo maiorem haberet oratio vigorem et alacritatem, Qna in re secutus sum auctoritatem Heindorfii ad Piat. Charmid. p.l62.B. nbi hæc leguntur : tl ovv dv elt) nort td rd tavrov npdrteiv; txetS dnetv ; Infra 207. B. rd Sc Sijpla r/S ahia ovrutS iputnxutS SiariSe6$ai ; A tyciv ; S t a 1 1 b. ov pevr’ dv di, tcppv lycd, ut dioripa, iSavpa^ov irci dotplqi. De altero conditionnlis enuntiatiouis membro omisso vide quæ supra annotavimus annotat, 242. Ceterum Græci accuratiores quam nos Savpapeiv riva irci rivi dixerunt pro Savpd&iv tl nvoS. Illius structuræ exemplum est Tlat. Menon, 70. B. co Mtvutv, rtpd tov ptv fltrraXol evSdxipoi rjeav iv rois KAA 77 Qi xal iHavpdSovio iip’ Inmxy re xal nXovrut, vvv St, cos i pol Soxei, xal ini doqtiqc. tPoitdv verbum frequentativum est, atque ire et redire significat, cfr. Plat. Critou. 43- A. SvvifiqS t/Sij pol idrty, ut 2utxpateS, Sia rd no XX a XIS Sevpo qtoitdr. Hinc solenne est de discipuli» scholam frequentantibus. Iam expendas Socraticæ modestiæ acumen, quo ille etiam alias haud raro utebatur, ut sententias aliorum facilius eliceret. Diotima autem missis ceteris verbis, quæ ad rem non pertinerent, quasi nihil aliud, quam ovx olSa iyatye Socrates dixisset, trAA iyut iput respondit. xors Xlyeis, xal ov fiav&ava. 'AIX' lya, y 8’ i}, Oatpi- C Crepor £pta. xvovCi yccQ, Ecptj, w Xaxqcxxes, narres av&qaxoi xal xara ro (Sapa xal xara rrjr xtyw/fl», xal baiSccr Er rivi j/Atxta ytvcavxca, rlxreiv badvpsi rpiav rj < jniGig . xixxtiv d"s iv fuv alc%Q<p ov Hin) cacti, Iv 6h rcy xaltS. xal ov par Sarto. Interdum Græci, quæ per caussalem particulam proferenda erant, copula adhibita cum præcedentibus coniunxerunt. Sic hoc loco pro xai ov pavSava), quibus verbis caussa continetur, cur dicat Socrates pavxsiaS delxat, o ti 7tote XlyeiS, ex nostra certo Latiiiorumque dicendi consuetudine scriptum exspectaveris: ov yap fjiavSttVGd. Exempla non rara sunt huius dicendi osus. Unum ut aderam, in quo vis illa xal vocabuli præcedentis verbi significatu tectiore panllisper obscurata est, legitur in Plat. Lachete 194. c. 22. 2. jjxovtias, do AapjS ; A.*Ey<oye* xal ov (jtpodpa ye pavSdvcj D Xfyei, quæ verba rectissime explicata suut a Ribbekkio, quem Engelhardtus laudat ad Lachct. ed. 60. Annectitur, ille inquit, ov yavSavcj ver iis fycoye axtjxoa non ut oppositum, sed ut effectus, Minus id quidem sentitur, quia negativum enuntiatum sequitur, sed inest ei affirmativum • SavpaZoo (ov ydp pavSdvGo o ti Tfyti) Sic nos optime diceremus: Ia ich habs gehort und wundre inich, wie er so etwas sagen kann. Displicet in hac verborum explicatione uuum hoc, quod affirmativum verbum negativo enuntiato inessc dicitur. Illud 3 « vfictdjiiv inest potius iji Socratica interi ogatioue i/HOvdaS', co Aaxqti quæ verba 8ocratfcm protulisse consentaneum est vultu summam Critiæ admirationem exprimente: Eodemne, quo ego, o Laches, stnporo atque hominis admiratione verba hæc audisti? Cui ille, audivi, inquit, nam haud æque, quid sibi velit, i ntelligo. tjpdov rj tpvdif, Cum præcedat itdvxeS avSpaoitoi, scriptum exspectabas avxcov rj <pv<5iS. Nihil ad hunc locum annotatum reperio ab interpretibus, ut mirer, neminem in verbis rjpdtv 7 ) tpvdiS offendisse. Schlciermacherus verba convertit : Alie Menschen namlich, o Socrates, sprach sie, sind fruchtbar sowol dem Leibe ais der Seele nach, und wenn sie zu einem gewissen Alter gelangt sind, so strebt unsero Natur zu erzeugen. Mitigata est Platonicæ dictionis durities Ficini couversione hac: Omnium, o Socrates, hominum prægnans et gravidum corpus est, prægnans et anima; et cum primum ad certam ætatem per venerimus (ysvcjyXOLi ), parere 'nostra natura cupit, Illam duritiem, quæ mitigata est, ut dixi, Ficini conversione, non item excusata, quomodo ego excusem, non habeo, nisi fortasse in 6crmone familiari, qualis hoc loco refertur, dicendi quamlam licentiam at'r 'H yag avSgog xal yvvruxbg Svvovala roxog idrlv, ?<m da tovto &uov to ngdyy,a, xal tovto Iv &vrjrc3 ovn tc 5 %com afravarov Ivtativ, t/ xvrjdtg xal rj yivvrj<5ig. ravra 8’ iv ta avaguoStm ddvvarov yevtci&ai. D avdguoOrov 8’ fOrt to alo^gov navrl rta ftdip, ro di xalbv dgjiovcov. Moiga ovv xal ElXtl&via rj xakXovi} quo negligentiam concessam esse credideris. ?/ ydp avtipdf xal yvvaiHoS 6vv ovdia xoxof Itiriv. His verbis adeo offensi sunt Astius et Ruckertus, ut delenda censueriut. Hiickertnm audi annotantem ad h. 1« : Verba hæc qui legat, nec ceteram Platonis rationem perspectam habeat, non potest is aliter existimare, quam unicum Platoni eum amorem esse, qui utriusque sexus mutua consuetudine contineatur, Neque enim aut præter cetera hunc quoque significat partum esse, requireretur tum xal semel vel bis positum, aut primum se hunc amorem tangere velle indicat, ac deinde de ceteris generibus, immo in sequentibus de universo amore agit ita, ut nihil in præcedentibus de singulari quodam eius genere dixisse videatur. Atque Plato tantum abest, ut solum illud commercium amorem putet esse, ut in hoc ipso congruat vel maxime eius Tatio cum ceterorum Græcorum ratione, quod nec solum existimat, nec potissimum hunc amorem immo ad vilius hominum genus eum putat pertinere. Hæc verba licet habeant aliquam speciem veritatis, tamen non ita nobis persuasit V. D., ut cum eodem verba delenda censeamus. Neque probumus, quæ Stallbauinio placuit, verborum 'explica tionemhanc: Nam nt primum dicam de viri mulierisque coitu, is nihil aliud est nisi ToxoS, In quo protecto cernitur divina quædam vis, ut hominum genus propagetur atque nanciscatur immortalitatem. Diotimæ mentem verba declarant xvovdi ydp itdvreS avSpcoitoi xal xara ro deupa xal xard tt)v iftvxVYy quibus aperte indicatur, disputationem de partu in duas partes divisum iri, atque in altera parte de corporis, in altera de animi partu sermonem futurum esse. Ac de corporis quidem partu disserens aliud exemplum laudare non potuit, quam viri mulierisque conjunctionem, neque opus erat additis quibnsdam voculis indicare, etiam alterum genus esse toxov, quod hæc indicatio satis manifesta facta est verbis xal xatd njv fvxqv. xal tovto er SvTjTa orriTu{uffi dSavazov Ir edriv h. e. xal o Iv $v7/r<jS orti roJ Zcitp d 3 rixar ov {veOtiv, tovto iOT iv, 7} XVT/Sif xal ij y tvY7]<Sl5, Sententiam quod attinet, cfr. Piat, de legg. IV, 721. C. yap&v SI Siar 0 T/S>cvTa, a )S iOrir, y to drSpooTtivov ycvoS qiv6et Ttrl ptxdhjiptv dSavadiaS • ov xal trttpvxey ImSvpiav idxzry ttuCar. 46 ydp yevcOZtai xAti itft* rj/ yevldsi. 6ux taura ototv [tiv xaXeS jr&o&ieia$y xo xvovVj ilscov x s yiyvsxai xal evq>Qaiv6fUvov dutis Itat xal tlxxu ts xal yiwa * otav ds cdOxQMy tixv&Qaaov ts xal Xvnovfisvov CvtinuQaxca xal anotQhtsxat xal avelXXsxai xal ov yswa, «AA* Xti%ov xo xvytia xalenws qp£$£t. d&ev 6 i] zcp xvouvxi xs xal vdv, xal jxp dvdovvnoY xeidSai ter eÆvtjjxdxa, xov xoiovxov idrlv imSvyfa. yivoS ovv dv^pdmaov itiri • xi %vft<pvh& x ov navtoS xpovov t o 8ia te AovS aura) dvvenetat xal 6werpetcti, xovtw xo5 x poncp d$avaxov ov' xoo xaidaS naiSoDV xaxaXiitopevov, xavtdv xal %r ov dei yevetiei, rijs aSavadlaS 4 iexetXytpevca. xovrov 8rj anoeSxepelv bcdvxa kavtov, ovSenore odior. ix npovoiaS 8* dxodtepel oS* dv naldcov xal yvvatxds dpeXy. Adde. A. xal 8r/ xal 3 rd, fynpodSev tovtcdv fnjSlvxa, ds Xpy Xfjt deiyevvovS (pvdsajS dvxtxxGScti, rci5 TtaldaS jratS&iv xaxaÆiitovxi dei r<f> Stco vnt/ pexaS JvS’ avtov napadi8orai. Motpa ovv xal ElXei 3 vt a ?} xaAAovj} x. x. A. Quia dv8poS xal yvvaixd S dvv ov 6 i a est divinam quiddam, divinum autem non nisi cum pu1cto habet couionctionem; proptcrca pui erit udo est qnasi qvædam obstetrix et conservatrix (?) vitæ. Stallb. Non mirum, Moipocv una cum Ilithyia hic commemorari. Nam ut apud Homerum sexcenties cum Morte coniuncta repentur, tTl numen SIGNIFICATVR, quod fiocm vitæ adduxerit, ita eadem h. 1. propter iuitium vitao laudatur. Convertit verba Schleierraacherus: Eine einfiihrende und geburtshelfende Gdttin also ist die 8chbnhcit der Erxeugwng. iÆojv te yiy vexat. Repentur post xe particulam vulgo 8ij additum, quod sane habet, quo se lectori commendet; verura qaoniam in codicibus plurimis optimisque non comparet, ex ordino verborum expellendum fuit. 8iax^lxai verbum, quod paullo infra legitur, summam animi liilaritatcm indicat, qua prueeprdia quodammodo explicantur atqno dilVunduntur. 8ut][ii(j$at verbo nostratium aus gelassen sein apprime respondet. E coii; trario vernaculum Angst ab angusto Romanorum derivatum eam animi conditionem describit, qua præcordia contra huntur atque nimio sanguinis confluxit premuntur. Hinc explicabis dvdneipdxai verbum, quod paullo infra occurrit, et quod Scbol. explicat: dvdn Elptixai • tfvdtpetpexat. xal dvelAAtrai. Summa exstat apud Grammaticos discrepantia in scribendis verbi ftMfct* A td$ai formis. Nostram scripturam, quæ et apud Bekkerum et Stallbnumium reperitor, Bodkianus exhibet, adde Vimlobb. tres, Florentinos duos •liosque non paucos. Vido lltrfuikenium «d Tim. L» V, Piat. E fjdrj Citapywvn itoXlrj rj Ttrotydig ylyovs nsgl xo xaXov dia xo psydXijg codivog dnoXvtw xov Inorna. Idti •yccQ, cJ ZaxQares, ignj, ov zov xaXov 6 tpcog, tSg dv oXh. AXXa rl iirjv; Tijg yswijdBGig xal tov roxov Iv r« xaXa. Elsv> v\v d’ kyej. JIaw plv ovv, &pi]. Tl drj ovv tijg yswqasag; "Ort dsiyBvig Idzt xal d&avazov cog &v7jza rj yewrjdig. dftavaoiag 207 dh dvayxalov itudvjuZv (iszd dyaftov Ix zav «S /toAo 69. In uno Bekkeri codice aViXXexai legitur, quod Atticum esse censet Astius ad h. 1. Apud Phrynichum exstat : dvetXeiv fitfiKior 81 * IroS X xaxidzov «AAa 8ia r qjy duo avdXXEir, ad quem locum vido annotat. Jjobeckii 29* «AA* tdxov zd xvypa X& Xs7C gjS '<pep£i . Notabis Jioc loco Græcæ linguæ idiotismum, quo verbum finitum est, quod participio Expressum esse oportuit, participio expressum est, quod verbum finitum esse nostra dicendi consuetudo exigit. Proprie igitur verba scribenda erant: <*AA ?<?£« z o xvypa xaX£7tu>S tpipov. Vido Indices» o&by 8 y t<jj xvovvxt T 8 Hal y8y dTtapycjYTii apyuvxt quid significet, schol. ad li. !. explicavit: oppcoYXt, opyoovxi, zapaxxopivoD, y av~ Sovyzi. XapfldvEroci 81 xal in i zgjy padS&iv TCinXypoapkyody ydXaxtoS. Timæus habet: dnapvcSda • zapatxofikvy vito 2A iif>£G)S xal 8eopivy IxxpiCtooi tiyoS. Coniuncta participia habes za5 xvovvxt zs xal fj8y dnapytavxt ita, ut posterius prioris notionem contineat quidem, sed eandem impense augeat. Describit autem dnap - yacv verbum ad philosophiam translatum eius hominis conditionem, qui ardenti cupiditate sciendi ductas haud procul a sciendo se abesse sentit, idque iam ia eo est, ut consequatur* Iu sequentibus vulgo legitur itoXXt) y itolydiS, quæ scriptura nullo modo ferri potest. Felicissime Abreschius io Dilucid. Thucyd. 420. scribendum esso vidit itoXky ?} ictolydiS. Jlxoly6 iS animi commotionem exprimit, qua efficitur, ut aliquis impos sui reddatur. Hacc nominis notio quam bene cum dnapyntv verbo conveniat, neminem non videro arbitror, 8 ia zd peyaXyS foV IXOYza h. c. quod sciant magnis doloribus se liberatum iri, si phlcro potiantur. Repetendum igitur est ad Ixovxa participium avzo. doS dv oIei. cfr. p, 201. E. dx^dv yap zi xal iyoo npoS avxyv izspa zoiavxa. iXeyoY, car efy d "EpooS piyaS SeoC, ely 81 zcoy xaX&Y. Paullo ante ne mireris i<py additum esse in enuntiato, cui oou præcedant alius personæ, sed Diotimao verba, vide annotat, 249. Verba nostra convertenda •uot : Es iit nam licii, oSo- $ ytjiiivav, dbtSQ rov raya&ov £ correo tivat as i 5 sgas iozlv. dvccyxaiov 8fj Ix zovrov rov ioyov xal zijg u&avaoiag rov Spara slvat. Cap. XXVI. Tavta ts ovv navta IdlSaOxs fis, bnvts ftegl riov tgauxcav Xfryovg jrotoiro, xal aors ijgsro' TL oi'st, u crate», waren IhreWorte, die Liebe nicht das Streben nacb dem Schdnen. Quibas auditis Socrates sciendi motus aviditate, quo celerius, cuius rei Eros esset, edoceretur, verbo eo usus est, quod Diotimam proprie adhibere oportuit: dWdc, Stallbaumius post ri pyv supplendum esse censet aAAo, de cuius verbi haud infrequenti post T i omissione supra diximus annotat. Nostro loco minus hanc aXko verbi omissionem probaverim j accentus orationis nou in ri, sed in prjv ponendus est ; respondent autem Socratis hæc verba apprime nostratium: •ondern was d e n n f Elert yy 8 9 iyco. Lineolam posuimus post iyoS, qna indicetur, Socratem nimis impatientem disputationis tardius procedentis, coucessisse quæ audisset, inconsiderantius, ut celerius cetera perciperet. Sed priusquam novam suam quæstionem institueret, Diotima gravitate rem . rursum affirmavit quasi admonitione hac usa; Hem accuratius perpende, neque quod non aatis perceperis, concedere noli. Diximus de fikv ovv voculis annotat. 250. rt 8y ovv tyt ytvrr} 6eoof; Haud dubium est, quia aliam quandam quæstionem in mente habuerit Socrates, cum elev responderet. Admonitus autem 9t Diotima, ut consultius rem examinaret, rl St) ovv TtjS yevvygoS dixit. Nihil auteih ad xrfi ysvvjjdeooS genitivum supplendum est. Petitum enim r yS ytvyjjOscoS verbum esuperioribua est ita, ut indicetur, hoc potissimum in Diotimæ enuntiato præcedente accuratiore explicatione indigere. Ceterum 5?/ ovv et ovv 8y ita diilerre ait Stallbaumius annotat, ad Piat* Critonem ed. 128., ut differant vernacula also nun et n[un also. wf Svyto) h. e. quantum eius fieri potest in eo, quod per se spectatum morti obnoxium est. Recte igitur Riickertus ad hunc locum, verbis $vf]T(k) limitationem quandam inesse censuit. cfr. Matth. Gramm. ampl. §. S88. a. 710*, ubi Sophoclis laudatur Oed. C. v. 2Q. jxctxpdv yap, oot yipovxi t npov6rd\yi o8ov . Piat. Soph. 226. C. r ax&ocv, coS ipoi, tixhpiv licixdxxzis, elitEp rov rdyaSov kcrvza) elvai asl d HpatS i 6 X i v . Sic Bekkerus et Stall2koxQcct£s, vtTttov tlvat xovxov tov iourog xai xijg tiudufiiag; y ovx alo&dru tog dsivwg diaxt&sxai navxa xa &yqLu, Insidar yswav im9vity6jj, xai xa ns£a xai xa B nxyyu, voSovvrd rs navxa *ori igauxws diaxi9i(iBva tanmius locum emendarunt, qui vario modo depravatus repentur* Vulgo legitur elitep tov ctya$ou. In Vindob, ono rayaSov comparet, hinc emendationis illius præstautiam expendas. Sed etiam, Biickertus inquit, vulgata lectio, quam plurimi libri tuentur, proba est. Construe : ehtep Toi) dyaSov EpaS idtiv, quibus iZyyTftiXGoS addita sunt verba iavtco tlvat dei. In quibus supplendum est subiectum 6 EpcoS, quod adest EpcoS, prædicatum est, nisi forte mavis cum Bekkero, Dindorfio, Astio, Stallbaumio inserere 'sine libris articulum, quo fiat, ut subiectum adait, prædicatum supplendum relinquatur. OltOZS Tt£p\ ZGJ n ipGDtl xtxdUv \6yovS noiolxo* Sæpius igitur Diotima de rebus eroticis cum Socrate disputabat, id quod etiam colligere licet e verbis 206- B.* ov pAvx* dv dfe iSavpafiov iic\ docpu* xal iipoircov irapd de aind ravra paSr/dopevoS. Ceterum ne forte scribendum censeas esse xovS XoyovS Ttoiotro, vide quæ annotavimus 12. Fingit autem Socrates hoc loco, factum esse aliquando, ut, cum iu eroticas res disputatio incidisset, Diotima et alia, et hoc quæsivisset: xl ohi altiov eivat zovtov TOV EpCJZoS hol tijS liti3t yilaS ; -, v f V ovH.aidSacvei cu s det rc &S x. t. A. Non statim patet, qui fiat, ut Diotima animalium mentionem faciat hoc loco* Commemorat ea ideo, opinor, ne fortasse A oyidpov caussam eroti a Socrates dicat Paullo infra habes : z ovS pkv ydp av^pamovS oXoiz * dv ziS bt Xoyidpov zavxa Ttoielv xa 61 Sjjpia z ii ahia qvxgdS iputixoaS 6 tariS e6$ai; quæ verba lmic quæstioni præmisisset Diotima haud dubie, si accuratius loqui voluisset*. Sed et hæo cogitationum series ferri potest iu sermone familiari* 8eivgoS explicatur insequeutibus vodovvzd re -jcdvxoc xai ip&TixcoS SiaziSe/ieva. litcnim magno dolore afficiuntur, ut indicatum est supra p* 206. E.» omues, qui procreare gestiunt* Optime Schleiermacherus verba convertit: in ivelchem gewaltsamen Zustande sich die Thifero befinden* Ceterum vodeiv verbum rectissime annotante Stallbaumio ad Piat. Phacdr. 228. B. aTtavTvda? rrJ rodovm 7Ctp\ Aoycoy axoi/v, ut Latinorum ægrotare dc vehementioribns cupiditatibus poni solet, quao homines vclut morbo quodam afficiunt. xat Et oi pd idziv vnl-fy r o v T a> v . Cave post 7tai o superioribus cjS particulam repetendam censeas, quæ etsi possit suppleri, tamen, qui Græci ingenii volubilitatem compertam hubet, structuram verborum hoc itQtotov filv 71 fq\ ro | vftfuyfjvai dlhjXoig, httira n tgl ttj v rgorprjv to£f ycvofihov, xal ixoifia tdtiv vn I q tovtov xal du<(iux£(}&ott, tu da&ivsercna zoig l<J%vQOTceTOig xal vxepanodvfoxsiv, xal ama roi Xiiiio xciQuzuvuatva [<3sr’J loco motatam non ægre feret. Neque sine caussa huiusmodi mutationes structurao a scriptoribus admittuntur. ."Negari enim nequit, suspensam orationem, quæ longiuscula sit, languidi quid habere atque molesti, quod mutata structura felicissime removetor. Deinde inesse senties ipsis ocrbis, quæ ab incepta structura recedant, gravitatem, quæ nostro loco apprime convenit, ubi amoris vis atque potestas describitur. Exempla huiusmodi structuræ mutationis ubivis obvia sunt. C. Zv$v/nrjSel5 cJs* SeiyojS SiaxEivtai Spaoti tov ovojiadtol ytvkd^ai xal xXkoS eis tov irceita Xpovov aSdvatov xata&kdSat xal vn\p tovtov xivdvvovf te xivdvveveir Ztoi/ioi eidi x. r. A. Nos eodem modo loqui possumus: Oder weisst du etwa nicht, in welchem gewaltsameu Zustande sich alie Thiere betinden, wenn sie zu erzengen streben, sowohl die ungefliigelten uls die gelliigelten, nud wie sie sammtlich krank und von Schnsuclit geplagt sind zuerst in Beciehung auf die Begattung, dann wegen der Nahrung des Erzeugten, und sie sind bercit, fur diese zu kampfen, die Schwacheren mit den Starkereu, und fur sie zti sterben. Ceterum ne (^nem oilendat pluralis numeras viil.p rovtaov præcedente singulari tov ytropkvov, 1 6 ytvoftevov e genere est collectivorum | quæ post se positum singularem numerum rarius admittunt. xal avta t o5 Xipcj itapateivo pexa [cJsV] ixeiva ixt pkcpeiv. Hæc verbA non dubium esse arbitror, quin labem contraxerint. Namque qui totius loci structuram accuifftius examinaverit, eum non fugiet, opinor, verba xal avtci rc5 Azp<j> 7tapateiv6peva x. r. A. b præcedente xal Ztoipa Zdtir pendere. Huius structuræ non intelligentes grammatici, ut loco mederentur, <juem depravatam censebant, ufcr textui intulerunt, quod vocabulum nostro quidem arbitratu inutilissimum est. Ficinus verba convertit j et j>ro illis occumbere parata sunt, ac fame dejicere, modo filios nutriant, et aliud quodlibet audacter aggrediuntur. In Schleiermacheri couversione exstat : u m nur ienes zu ernabren. Sed coSte particula nunquam ita adhibetur, ut consilii notionem exprimat, quin potius necessitatem consequcutiæ describit et alicuius rei couditiouem eam, quæ alia propter ante commemorata esse nequeat. Hiuc vides, quam male habeat præcedente xal avta tep Xipd* napateivofieva verba gjS t Zxelva Zxtphpetv. Ridiculum enim est: animalia Fame ita extenuari, ut liberos nutriant atque educaut. Ferri toSte posr.et hoc loco, si scriptum exstaret (ySt * kxfiva ix Ixuva IxtQitpuv, xccl aU.o nav noiovvzct ; rovg f ihi yag uii&Qchjcovg, ecptj, oeoiz’ av rig ix AoyiGfiov ravra C noetiv • t« de &rj()ia ri g ahia ornas tgarexag Suxti- o&£tf&eu ; *3C £1 S Æyecv; JSfai iyd av D.tyov, ou ovx bIScltjv. "II 8’ dite " Aiavoil ovv 8uvog Xotc yivrfizC&cu, ra iQauxa, lav rccvrce f ir/ tvvoijg ; AXXa 8 ea rccvTtt m, <b Æozi(iu, oxeg vvv Srj tlt iov, nagee <Je fjxa, ' J Tpi<pe6$at, quamquam etiam verbis in hanc modum conformatis inesse senties, quod admodui# displiceat. Hinc factam est, at &SX£ insiticium censerem, idque uncis includerem, ne, si ex ordine verborum reiecissem, audacias egisse censear. Sensas est : et parata s d*n t ipsa fame pæne enecta illa nutrire et educare. Quæ sequuntur verba: holi aXXo nav •noiovvxoL, artius ea cum verbis avx d tgj Xifi. c3 itapaxetvopeva coniungenda nihil habent in se offensionis, tgS Xipd i. Supra 191. B. legitur: ank5v7\6xov vito Xipov xal xfjS olXXtj? apyiaS x. x. A., ad quæ verba Stalibaumius, inepte', inquit, vulgo vito xov Xi/iov, Quæritur, cur illic damnaverit articulum, hoc loco ne verbo quidem tetigerit? Mallem etiam hoc loco articulas abesset,- quem certissimnm est a nemine desideratum iri, si revera non compareret. o vxgoS i p goxixgoG . OvTcuS h. 1. significat, eo modo,* quo in superioribus indicatum sit, nmore affectum esse. Vide uuuot. 58. De interrogationis genere tis alxla, UxeiS tiTtslv ; supra diximus annotat, 276. xal iyoo av ZXeyov. Vulgo legitur av pro av ; hoc Bekkerus et Stalibaumius ex optimis codicibus receperunt. Merito Ruckertum mireris, qui, cum constet, av et av sæpissime commutata esse in libris, tamen av iu textu posuit. Ut bene, inquit, haberet av, si sæpius sibi exposita narraret Socrates, ut respondere sæpius posset se nescire, ita, quum semel tantum hæc disputata perhibeat, av ineptum videtur, av vero eo aptius, quod in prioribus iam suam ignorantiam confessus est* At superest tamen, ut minus iiic dicas Platonem curasse, quod semel tantum hæc dicta fingeret, indeque av posuisse negligentius quam verius» Qua de caussa probatis licet av nihil tamen mutare volui. Hoc argumentum fateor mihi prorsus videri nullum. Est autem, cur rursum se nou habuisse Socrates confiteatur, quod responderet» Simulat enim, ut sæpius iam annotavimus, fatuitatem quatidam animi, qua facilius atque tutius aliorum seuteutias elicere possit. yvovg, oxi SiScaSxdXav 6eo pai. ccXla (ioi Xlyt xal xovrav xfjv cdtiav xal xav ctf.lav xi5v xegl xa igcoxixa. EI xol vvv, %xpi], iu<5xtvug Ixtivov tlvai cpv6ti xov tgaru, ov xoXkdxig «SftoA oytjxafitv, fiy &av(ia&. tvxav&u yag xov avxbv txuva Xoyov y ftvytrj qjvtiig D fyftti xaxa xo Svvaxov ad xs tlvai xal d&avatog. dvvaxai 81 xavxy (ibvov xrj yivtGti, ou dtl xaxaXtiSiavoet ovv 8eivo? itote. Haud raro apud Græcos et Latinos continuandi alinsque potestatis particulæ ita adhibentur in interrogatione, ut indignationem quaudam interrogantis exprimant. Mutata interrogatione in quietius dicendi genus verba audirent: Lass dir nur nicht einfallen, irgend Erotischer Dilige kundig zu werdeu, wenn du dessen dir nicht bewusst bist. Sic tlta. reperitur in Piat, Critone p, 43» B., quo loco Socrates postquam iam diu Critonem in carcerem intrasse audivit, elta, inquit, n&S ovx evSvS inijyeipaS pe. Hæc verba recte intelligent, qui cum indignatione dicta arbitrabuntur: Wie kommt es denn nur nun, dass du mich nicht sogleich wecktest, ciWd 8id tavTct. Elliptica et hoc loco, ut plerumque in responsionibus oratio ita supplenda est, ut addas cogitando: non puto, aute aWct, quod est immo convertendum. Videtur autem hoc, quod de responsiouibus dixi, repetendum esse a summa Græci ingenii alacritate et in cogitando celeritate, qua fiebat, ut cum mens longe præcurreret linguam, in dicendo etiam, quæ ullo modo possent, omitterent vel in unam contraherent, Riickert . Oitep vvv 8t) etirov • cfr. 206. 11. ov / tivt ’ av iqnjv iya>, <y Aioxiya, i$av— jiaZov ini Coepio. xal icpolx gjv itapd avrd xavra paSTjtiopevoS. el roi vvv, £<py, ittdteveiS x. t. A. In omnibus editionibus legitur xoivvv pro toz vvv, quod nobis placet. Apud Ficinum verba conversa sunt: Si credis, illius natura amorem esse, cuius sæpe iam diximus, ne mireris, Schleiermacherus exhibet: Wenn du also glaubst, sprachsie, dass die Liebe von Natur auf das gehe, woriiber wir uns oft schon eiuver— standen haben, so wundre dich nur nicht. Socrates rem, quæ in superioribus sæpius tractata est, memoria non teneBs, eandem rogatus a Diotima, obmutuit non habens, quod responderet, Eadem res igitur, quoniam hic repetitur, Diotima hominis memoriæ, ut videtur, illudens, Noli mirari, inquit, si nunc firmiter tenes memoria, caussam naturalem AMORIS esse eandem, de qua supra sæpius inter nos convenit, r) Svtjti} epvCiS Zytti xatd r o 8vv atov. Vide annotat, ad verba 206, E» net eicQov vaov dvzl zov italaiov' htu xal Iv to tv sxaarov rav £iocw £ijv xaXslzat xal tlvca zo avzo, olov Ix naiSaglov 6 avzug llytzai eas «v xgeofiuzrjg ori aayevis l6xi xal aSavazov tus 2vijrc3 r) yivvr)6iS. ravzx! yovov x-jj yevi6ci. Caminate post yovov posito Riickertus sensum verborum esse ait: liac sola ratione, per procreationem. Dubito, num recte interpunctionem adhiberi liceat ibi, ubi scriptor advocata generis assimulatione arctiorem demonstrativi pronominis cum insequente nomino substantivo coniunctionem admisit, Hoc certum est, verba proprie audire: tovtoo novor, ty yevidei, sed ab huiusmodi dicendi genere utpote incomtiore, excultior Græcorum actas abhorruisse videtur. Assimilutionis exemplum est 190. E, noti dweXxGov 7tavraxo5ev zo 6epfiet ini r?jv yadzipa vvv xaXov pivTfv, ad quæ verba vide annotat, p, 163, Nemini, autem Riickertus persuadebit, tavxy h. 1. adverbii vices obtinere, quo ratio describatur, qua quid possit, quod mortale sit, immortalitatem adipisci. inel xal iv gj Sr ix actitor ZGOV %GO GJV X. T. A, Nam etiam eo tempore, quo unumquodque animal vulga* i opinione vivit atque seraper idem est, nullam que experiri mutationem partium suarum putatur, veluti quum quis, inde a pueritia usque ad senectutem idem semper esæ dicitor, tantum abest, Qtiumper unum idemque maneat, nt aliis partibus quasi de nuo iuvernescat, aliis privetur et orbetur. Verborum sententiam per se minime obscuram paullulum impeditam reddit structuræ insolentia . Quum enim pusi TCpedfivTTjf yivtjrai subiici deberent hæc: ojigoS ovdinote zd avzd ix El et avrcJ, a\Xd td pkv dei vior yiyvtzat, zd anoAAvdiv, quæ referrentur ad primariam sententiæ partem: ab inchoato orationis tenore sic deflexit, ut reliqua omnia ad eam accommodaret particulam enuntiati, quæ continet exempli rei clarius illustrandæ gratia interpositi commemorationem. Itaque nihil mutandum censemus Stallb, Hæc Stallbaumii explicatio et a difficultate structuræ nobis improbatur et a sententiæ incommoditate. Exemplo nimirum Socrates explicaturus est, quo sensu æl elvai dicatur atque dsdvatzov elvai T7}V Svi/xr/v <pvdiv, ut non verisimile sit, exordium huius enuntiati esse posse: inel xal iv g5 ev Sxadzov zgjv P.oocjv S, i}v xakzLxea xal elvai zo avro . Astius huius rei iutelligens, scribendum coniecit: iv cj tv Zxadzov tgov Zcjgdv xa\eizai xal elvai zd avzd, quam scripturam ipse post improbavit. Nobis scribendum videtur inel xal iv d> ' ev txaoxov xd)v Zidcjv $f/v xaXtlzai, xaA etzai xal elvai fd avzo. Neque audaciorera censemus hanc coniectux&m iudicatum iri, cum yknjtai ' ovrog (ibroi ov&tnots, zu ccvra tyav Iv iavto), ofwog 6 ttvzos xaXilrat, akla vio g ad yiyrofitrog, xot bs ai roUvg, -/«l scaia rag ep^trg jtal Capxa «c«l satis constet, Verba dupliciter posita haud raro librariorum incuria simpliciter exhibita esse, et vice versa dupliciter interdum posita esse, quæ simpliciter a scriptore posita essent. Exempla si quæris huius rei, vide quæ annotavimus 171* et 254. Qoac sequuntur verba otov ix izcuSaplov 6 avxoS Xeykxeti ( sc. tIs" ) x % r. X. optime cum nostra præcedentium verborum scriptura conveniunt. ovxoS pkvxoi ovSkxox 8 xa. avxtf $X a,v «vtcj x. x. A. In FICINO (si veda) conversione legitor: JZnimvcro eo ipso in tempore, quo animalium unumquodque vivere dicitur, idemque esse, (ut a pueritia ad senectutem) quamvis idem dicatur, nunquam tamen in se ipso eædem contine t, sed novum semper efficitur et vetera exuit. Sic etiam ceteri interpretes ovSbtoxs negationem ad verba trahunt ta avxct V.xoov iv lavtoj f quæ verboroui struendorum ratio propter insequens aXXot vtoS asl ytyvopevoS minimo nobis none probatur. Inepto enim loco positum habebis hoc, ai illam explicandi rationem probaveris. Neque defueruut, qui de verborum transpositione cogitarent hoc loco. Facilior verborum struendorum ratio hæc est, ut ovSiitoxE negatio a'd primarium enuutiati verbum xateixai referatur. Verba autem boc modo scribenda censemus: ovx oS pkvxoi ovd£7roxc, rcr cxvxa iioav iv avia?, u/ici?5 6 avioS xaXslxai, aXXa vkoS æY yvyva/ ievoS x. x. A. Sensus est : Dieser iedoch wird nietnals, w e i 1 er ein unddasselbe au uitd in’ sich hatto, gleichermaassen derselbo geuannt, sondern (er wird in dem Sinue dersclbe genaunt,) wreil er sicli immer ver iiingt, iudera er das Veraltete abwirft. Ut boc loco, ita etiam in Piat. Euthyphr. B. c. 2. opooS in o/idoS mutandum est: xcu ipov yotp xot, oxocv xi Xkytm iv xy ixxXr/6ict 7tEp\ xcov SeIgov, itpoXeyGor auXotS xti pkXXovra, xixxaytAdo<xiv gdS’ jiaivoitEvov* xai xot ov8lv o xi qvh aXrj^es sVpiptet GOV 7tpOEl7COV. aXX* dpooS (p$o— vovfov 7/piv Ttdoi xdis xoiov xuiS. Minus aptum est, quod vulgo edi solet, opwZ : Nihil nisi vera dixi, tamen nobis omnibus vera dicentibus invident. Qain potius commemorans Euthyphro, quid ipse perpeti soleat, cum vera dicat, Socratis exemplo præmisso, communi vera dicentium iufortuuio sc consolator. Iam ut Diotimæ sententia melius perspiciatnr, rem breviter repetam ; Quod supra de hominum AMORE dictum est, idem in animalia cadit et in omnem naturam rerum Vult nimirum natura, quoad eius heri possit, semper vigere» atque immoTlalis esse idque generatione assequitur. Neque hoc ita inteljigeudnm est, ac si singula quæque res immortalis esse dicatur: sed ut homo aliquis a pueritia usque ad se- E 6q za xal al[ia xal %u[ixav zo GiJfia. xal (iij ori xara to (Scotia, aAA a xal xarcc rrjv ‘tyvxftv ot zqoxoi, za tj, dofci, htcdvjilai, rjdovai, Xvxai, tpufioi, rovtav exutSta ovdexoze za avra xuQeaziv sxaGzcp, «AAa za (itv ylyvszai, za de axdilvzai. xoiv de xovrnv azoxdzegov In, on xal at extOzfjiiui (i>) ori at 208 ftw' ylyvovxai, at de axolXvvrai yiiiv, xal ovdexoze of avzoi icS/iev ov de xara rus kxiGztjtias, a AAa xal f ita txuGrrj ziov eXLGzrjiudv zavzov nu6%u. o yag xai.eizai (leltzav, u>s l^wvOris heri zrjg exiGxrjfirjs' tiftrj ydg exiGrr^firjs ifcodos, fieXirij Ss xui.LV xaivtjv t/xnectatem idem Tocatnr, non nt qui habeat in se setnper easdem corporis partes, sed quod eas mutando, inveteratas abiiciendo quasi novus semper existit, ita etiam animalium genus rerumque natura partium renovatione immortalitatem consequuntur. rd 6h drtoWvS. His verbis, quibus non præcederet rd p.iv, multi interpretes offensi aunt. Wolfius rd plv nposXajj,fidvoDV vel simile quid addendum censuit, Bastius ad ra de addi iubet itaXaia. Alii alio inodo locum, -in quo librariorum peccatum reperisse sibi viderentur, sanare studuerunt. Stalibaumius aWa vkoS de\ yi~ yvofievoS idem valere censet quod aX\d rd pkv vkoS æl yiyvojievoS. Maluerim ita statuere, ut Græcis licuisse contendam quotidianæ vitæ sermone utentibus interdum omittere, quæ e sequentibus facillime suppleri possint, eque ra fiiv supplendum esse videtur, sed ra /ikv aAAa. xal ptij ori aXXd xaL Ne forte ante oAAa' xal requi ras prj povov, efficitur povov omisso sententia hæc: At quo ut mittam ea, quæ ad corpus pertinent, etiam quæ animi sunt, consuetudines, mores, opiniones, cupidines, gaudia, tristitiæ, metus, hæc omnia nemini eadem manent, sed alia oriuntur, alia depereunt. Ceterum apposite ad h. 1. Riickertus : Noli, inquit, ex his colligere aliisve similibus iu iis, quæ sequantur, Platonem sibi non constare, quod, quum alibi natura ‘ sua immortalem animum dicat humanum, hic eatenus duntaxat ei immortalitatem tribuat, quatenus et ipse, quas sui partes amiserit, assamtis aliis suppleat. Non ipsum enim animum, naturam divinam, hic iu mente habet, sed ea tantum in animo, qualis in hisce terris est, quæ ex coniunctione cum corpore enata cum eodem intereunt. Ex quo genere omnia sunt, quæ deinceps recensentur. Quas enim mox liti(Sripxa£ affert, earum vel unus pluralis numerus satis est argumento, non loqui Platonem tioiovtia dv rl xrjg diuovGxjs (ivrjfiyv (Scissi x yv IrnCtrjiiTjv, SgtE xyV avxyv Soxelv elvca. xovta yag xc> XQoitcp xtav x 6 dvytov ov x<5 TtavxdrtaGi xo avxo dzi elvat,, SgxtEQ xo fteiov, dM.cc xc) xo ditirbv xal xaAaiovfievov bxeqov vtov lyxata- b Mbtuv y olov avxo yy. xavxy xy ffl%ctv y, co 2Jc6 XQctteg, Zcpy, %vyxbv d&avaolag (iEze%eiy xal Gcopa wa xaM.a itdvxa, aftavaxov Se &M.y. yy ovv &avpafey el xo avxov ditofyXaGtyya rpvtiei ndv xi\La' d&avatilag yuQ %ccqiv ttavzi avxy y Gzovdy xal 6 tgcog 67csxau de ipsa scientia, quæ nna est eademque semper, quamqoe non potuit animo informare nisi perennem et immortalem, quin ipse sui oblivisceretur. Immo notitiæ sunt rerum in sensus cadentium, quæ nec affuerunt animo prius, quam vitam hanc ingrederetur, neque ultra eius termiuos apud eum permanebunt. itoXv xovxcjv aro itaSxEpov Irt. Pro £tt, quæ Bodleiani aliorumque paucorum codicum lectio est, vulgo i6xiv legitur. Illud Bekkerus et Stallbaumius in ordinem verborum receperunt, hoc tuetur Riickertus. * Eri, inquit, ut vulgato melius esse concedam, attamen tam paucorum fide recipere eo minus ausim, quod quam sæpe liæ voces intfr se permutentur haud sum ignarus. Utor his Riickerti verbis, quibus £ti recte habere probem. Nam si melius est sententiæque convenientius, quod in melioribus codicibus reperitur, id verum est haud dubie. In ceteros autem plurim osque libros irrepsit id, quod facillime cum illo permutatur. 6 ydp xaXeltai pe\e rav cof i ZiovtirjS id t\ xyS ixidxy /iy $ . Vide de hoc placito Piat. Phæd. 72. E. xal prjv, iqyq o KiftyS VTtoXafidrv, xal xax* ixelvov ye x ov Ao'yov, cJ SwxpaXEff, si dXy^yS itixiv, ov 6v ettoSaS $a/ia MyeiVy on ypiv r\ paSydiS ovx a\Xo XI 7j dvapvr]6iS x vy- Xctvet ov6ot, xal xata xovrov avayxy itov rjfiaS iv xpoxipaj xivl xpovw pEpaSrjxivat a vvv dvapipvytixopeSct x. t . A. vSiCEp xo Ssiov, Auctor Definitionum 411. A. J GteoV, 2,ajov dsdvaxoVf ctvxctpxsS npoS EvSaiuoriav, ov6ia dtSio?. ’At8iov, xo xctxa ndvxa. xpovov xal TtporEpov ov xal vvv prf 6iE(p$otpp£vov. a$ avatov dfc ct\Ay, Displicent hæc Verba ideo potissimum, quod modo indicatum est, quomodo id, quod immortale est, h. e. ro Seiov, immortalitate gaudeat. Hinc factum est, ut Creuzerus Lect. Piat. 528. scribendam couiiceret: aSv vaxov aAA#. Recte, ut videtur, Riickertus existimat Platonem, si hoc exprimere voluis- Rui iya uxovaag rov tiryov Iftavuuacc re xal ihtov' Ehv, rfi’ 8’ lydi, a Ooqxxnatr] Aiotlfiu ' ruvra C Sg db]&w$ ovuog l%u ; Rui ij, cSgnsQ ot xtktoi tfo set, haud dubie tzAAp 81 dd vvaxov scripsisse. Sed de veritate verborum aSdvazov 81 «AA r} nobis non convenit curo eodem. Stallbaumius od liunc locum annotat: Hæc, inquit, addita videntor propter verba extrema xal TaAAa itavxa, quæ ne falso intelligerentur, sane cavendum fuit. Num credibile censes, quemquam esse posse, qui cum verba legeret xal 6(n/ta t in sequentia xal TaXAa ndvxa male intelligeret atque ro Stiov admisceret, quo de paullo ante dictum est? Sed pone fieri posse, ut aliquis verba illa falso iutelligat: num recte sibi opponi hoc loco censes Svrjxoy et a$drazov, ubi Svjjxoy adiectivi vices habet, atque cum insequenti xal dco/ia xal xctXAa rtavxa arctius couiungitur? Huc accedit, quod ne ipsum quidem aSavarov, pro quo Selor scriptum exspectaveris, satis recte habere videtur. Scribendum est, si quid video, $dr ax ov 81 afAA#, qnæ coniectura et a corruptiouis verisimilitudine, cum præcedens verbum in a desinat, et a sententiæ veritate sese commendat. Ceterum ne mireris accusativum casum, cum præcedat aSavadlaS fxtX ix ei: solent interdum Græci e præcedentibus, in quibus compositum verbum contiuetor, noa compositum repetere, sed simplex. Diximus de lioc loquendi ysu «uuotat. 89. eItxov EleVf tjv 6 * lydi. De dicendi verbo in huiusmodi enuntiatis dupliciter posito vide quæ annotavimus 249. Ehv verbum quod attiuet, vide annotat. 86. et 264. liisequetis interrogatio xavxa d>S aAr/SdiS ovxqdS lx ei > fatuitatis indicium esse arbitramur, quam Socrates cum Diotima de Erote disputaus constanter simulat. Nimirum quum, adhibito thv vocabulo quasi ad alia quædam quærenda abiturus, confestim concessisset, quæ a Diotima dicta essent, rursum ad eadem redit quærens : num revera hæc ita sese habeant? gSstjt ep ol zlÆoi 6o<pid xal. Stallbaumius minus recte: Ridet, inquit, sophistas, de quibuslibet rebus ita disputantes, ut videri vellent earum veritatem prorsus habere perspectam atque exploratam. Neque Wolfianæ ed. explicationem probamus Lips. 1828. 97 : die bei ihreu philosophischen Vortriigen nicht ia dem zweifelnden Tone des Socrates sprachen, sondern in dem entscheidrtiden Tone des Orakels ihre Meinungen fur unuinstdssliche Wahrheiten ausgaben. Eadem sententia etiam Schleiermachero probatur, ut ex eius conversione huius loci videre licet: Und sie, wiedie rechten Meister im Wissen pflegen, sprach, Das sei nuu versicliert, o Socrates. Quid Socrates ad <pi6Tal, Ev IWt, H<pi], cj EdxQtttes' IntL ye xttl zav uvdQioitav ei i&eÆig tig ttjv <pdon(ilav (i/.iipcu, &av[ia£oig av rrjs uXoyiag hiqi a lya eipryxa, tl (irj Ivvoeig Iv&vfiij&elg ag deivag Euxxuvtai %otc rov ovofiaOTol yevee&ai. bibitis illis verbis efficere voluerit, optime e Protagoræ loco cognoscitur 328. E. seqq. ’«ft xai AjtoWoSoopov, a 's xaptv tioi ix&\ uti tcpovxpeifrd? pe tvSe agtixkdSau noXXov ydp 7i oiovpai axyxokrai a dxijxoa TIpGDTayopov' iyoj pkvydp kvxco ZfiTcpooStv xpoveo yyovpyy ovx elvai dy^pconlyjjv iizipiXetav, y ol ayctSoi ayaSoi yiyvovtoa, vvv 8\ itiicet6jicn. nXyv 6pixpov ri poi kpizoSdbv, o 8ijXov t oti Tlpojxayopa? fiaSlcj? heex8i8dB,u, inei8y xai xd noXXa xavxa iutdidafe. xai ydp el pkv xi? nepi avx&v xovxgjv dvyykvoixo oxeoovy xaov 8ypyyopcov, xax* ay xai xoiovxov? Xoyov? dxov6£iev y IJepixXkov? 7} dXXov xivoi Tcjy Ixavcov eliteiv * ei 8 e inavlpoixo xivd xi t S?7tep fiipXla ovdiv ixovdiv ovx e altoxpiva6$ai ovx e avxo i ipitSSrai, a XX* lav xi? xai Cptxpov lite p coxi)6y vide annotat.xi xaoy prj$£vxgoy, d)?XEp xd x a Xxela nXyy kvx a paxpdv yx £ * xai a 7t 0 x eiv e 1, kav jiy i rtiXa fiy x ai xi ?, xai ol pyrope? ovxcj dpixpa i p coxi] 5 kvx e? 80X1x0 v xa •z ax e tv ovdi xov Xoyov, Ipse autem orationis longitudini Socrates illudit, quod facere solent, qui alicuius vitii alienam, reprehensionem evitaturi sunt. ei iSkXeiS Savpd£01? av • II . Stephanus, ut verba usitatiori generi loquendi adaptaret, iSkXoi? scribendum coniecit. Frustra. El iSkXei? CxkipaL idem fere est atque el Cxk^aiS, differt tantummodo ab illa dicendi forma optativus modus, quod hic cogitati alicuins possibilitatem, quam vocant, exprimit, quæ et ipsa cogitata est, non ducta e veritate rei. Illa contra aliquid fieri posse indicat, iit prorsus ex alius arbitrio psndeat, utrum fiat revera necne. Exempla haud rara sunt el particulæ coniunctæ cum præsente tempore iSkXeir s. fiovXe6$aL verbi, cui adiectus est infinitivus cum optativo et «v. Legitur paullo infra 221. E. el ydp kSkXet xi? r gjy ZZ&xpd* xov ? axoveiv Xoycov, 1 pdyuev dv 7tdvv yeXoloi xo Ttp&xov. Cum hoc dicendi genere care commutes exempla ea, quæ el particulam cum præsente alicuius verbi tempore coniunctam exhibent et optativum av particula adhærente $ cfr. A pol. Socr, 25. B. TtoXXr) ydp dv xiS ev8aipovla efy 7tepi xov? vkov? y el el? pkv povo? avtov? 6 1 a y in alieno loco positum videtur, quem ne mireris atque ut Platonis voluntatem perspicias, Riickertam audi anno 19 * nai xAioS eis tov æ\ xpovov aSavatov xaraS&SSiu, xai vniQ rovrov wvdvvovg ts > uvSwevuv ttoifiol dii xdvras En iiallov jj vntQ ruv xcdSav, xai tantem ad h. 1. i Qnod hic TGoy avSpGJrtaw addidit, idque loco posuit illustrissimo omnium, propterea factum, quod ia præcedentibus de bestiis non minus, immo magis fere, quam de hominibus disputatum est, quanta cura esset sobolis tuendæ conservandæque. Quæ euim de humano corpore animoque disputata sunt, nonnisi probandæ sententiæ inserviebant, non esse alinm immortalitatis adipiscundæ rationem naturæ mortali, quam per propagationem. Itaque iam de solis hominibus locuturus recte lioius rei indicem in fronte posuit. $ av paZoiS dv xrjt aXoyiaS Ttepl x. x. A. Verba FICINO convertit: Etenim si gloriæ stadium', quod hominibus inest, considerare volueris, admiraberis ruditatem tuam, quod ea, quae dixi, non satis comprehenderis. Hoc sane mirum. Schleiermacherus exhibet; Denn wenn du auf die Ehrliebe der Menschen sehen willst, «o miisstest du dich ia uber die Unvernunft wundern in dem, was ich schon angefiihrt, wenn du nicht bedenkst cet. Schulthessios verba reddidit : denn fassest du nur der Menschen ehrsiichtiges Bestreben ins Auge, so kannst du ihre Unvernunft in Beziehung auf das von mir angedeutete durchaus nicht begreifen, wenn du nicht erwagst cet. Negari nequit, paullo impeditiorem verborum structuram esse atque gravitate quadam inepta affectam, qua usus esse sophistas consentaneum est, qui ad ante dictorum explicationem atque enarrationem transirent. Sic tg oy dv$ poATtcoy, principe enuntiationis loco positum, de quo Riickcrti indicium modo retulimus, quid aliud est, rem si accurate perpendens, quam vanae gravitatis indicium? Adde el iSiXeiS verba, wenn du dich entschliessen, es iiber dich bringen kaunst (vide annotat, 44.) et parnm definitura illud : xepl d iyoi eTpijxa y nonne haec plena suut sophisticae artis? Proprie verba hoc modo dispouenda suut : eu Ixel ye xa \, el £$iXeiS el£ x rc oy av^peonoov gnXoxiplav pX iipai, Savpdgoi? dr x ijs aXoylaS ( b. e. Savpd Ce av ix ot rt J s dXoyiat') xovxcdv, d iyoj elprjxa. Sensus est: Da gieb recht acht, o Socrates ; denn auch, wenn du dea Ehrgeiz der Menschen ins Auge za fassen gesonnen bist, koou— test du dich wohl iiber die Ungrtindlichkeit dessen wundern, woriiber ich gesprochen habe, wenn du dir nicht vergegenwar— tigest, indem du cet. (»s detvooi Sidxtivr ai % Haec et sequentia ad eandem dicendi normam conformata snnt, qua verba legnnter 207. A. r/ ovx aiCSdveiy aoS SeivdoS SiaxlSexai Ttctvta xd Sijpia x. r. A., ut adeo idem valeat de structura verborum xal viup xovrov (tara dvccXfoxsiv ml itovovg xovuv ovgnvagovv xai D v7tEQcacoftvt]<Sx£Lv * ijtel o Xu 'Adprpov ajto&avEcv ccv, ij vitEpcntoSvrjdxEiv, quod de verbis monuimus 207. B. xai Ftoipa idtiv VTtkp xovxov XUL vTCEpaieoSvrftixeiY x. r. A. Ac de industria quidem iisdem paene verbis Diotima usa est eademque mutatione structurae, quo facilius et illius loci auditor recordaretur, et clarius videret, de eodem et illo et hoc loco Erote sermonefti esse. xai x\ io 9 elS tov d e l xat a$ £d$ ai h, e. Immortalem gloriam posteritatis memoriae tradere conservandam. Nam xaxati$Ed$at est deponere custodiendum s. servandum tradere, vide Valcken. ad Herodot. VI. 73. Stailb. Ceterum neminem latet, hexametrum versum esse verba xai xXloS xataSedSai, quae a praecedentibus atque insequentibus verbis seiungenda curavimus. Unde hic versus petitos sit, nescire confitemur, hoc tantummodo comperti habemus, depromtum eum ex carmine esso alicuius poetae, ad cuius auctoritatem atque testimonium Diotima auditores ablegavit, xai vitip tovtov xivdvy ovS xivdvvEveiv. Dicendi formulae, in quibus nomen aliquod cum verbo eiusdem radicis coniunctnm reperitur, ita plerumque adhiberi solent, utrem, de qua sermo est, quam heri possit maxime, angeant atque extollant. Jwy6vvovS xiy&vyeveiv est igitur summa atque gravissima 6v, AkxtjOriv vitlg Ayilkia IJarQoxkto tnaitopericula a^Hire, Igitur cum Riickerto pro 7 tavta? 9 quod Bekkerus et Stallbauraius in ordine verborum posuerunt, codicum meliorum auctoritatem secuti, vulgatum nuvttS recepimus. Nam TtavtaS xivdvvovS xixSvyeveiv inutile additamentum continet, quo non augeri sed minui senties rei augendae potestatem, TldvtES autem etiam eo nomir ne nobis probatur, quod omnes haud dubie a Diotirha significantur laudis atque gloriae studio teneri cfr. 205. D. xd plv xetpakaioY idxi xtada 7 } xcjv dyaScox l?tiSvpia xai tov tvdaifioveiv 6 /.liyidxds te xai xoivoS HpoyS Ttavti. Adde 208. D. du IA*, olpat, vntp dpsxi/S aSaxcttov xai xoiav xij$ do&rjS evxAsovS 7t dxxeS itdvta itoiovdtx . Nostrae verborum explicationi Schleierma cheri conversio favet : u n d d ieserhalb sind alie bereit, die grdssten Gefaiiren zu b este lien. In sequentibus xdxovS itovEiv ovSXixaSovv est : labores suscipere quam velis gravissimos, ubi ovStivaSovx non nisi de iis laboribus intclligendum est, qui snnt gravissimi. Contra minus probem Plot. Apol, Socr. 22. A. &ec &if vpix xtjv ipijy nXxxvijv ixiSel&ai Gjsrttp itdvovS xixds noiovvroS, quo loco pro xixaS scribendum esse videtur tixds. "AXxiidxiv vnip *. 'A6p ?/• tov x.x.X. Exhibentur eadem, quibus Phaedrus usus est, exem4 8 avtiv, TCQoaxo&avuv rov vfisreQov Kodgov vxlg rijs (i aci 1 Atiu$ rov ncddav, (irj olofiivovg aSavcctov pvypTjv apertis «£ qI avtav Etisadcu, yv vvv tjfius J'j£0{t£v; IIolAov yt dtt, Stprj, uAA’, olycca, vittg ctQttfjg a&avazov y.al roitwtt ] g So^rjs evxAsovs navus itccwtt xoiovOiv, 0 Oa Sv E afitivovs tofo, xocSovrcp (idAAov * rov yag d&avdrov pla ; ut respici indicetur etiam ad eas orationes, quae ante Socratis atque Agathonis orationes habitae essent. Sed quoniam Diotima loquens inducitur, quae orationes in Agathonis convivio habitas non audivit, ut casu vi-, cieatur exemplis illis usa esse, tertium adiungitur, Codri regis interfectio. Audi Scholiastam, qui de Codro haec tradit t oS nal V7t\p xijS narpidoS attiSave t porca) roupde. voXepov roiS JcopievdiY qyxoS itpoS 3 J5tjyaiovS, ixpt}6ev 6 $eo$ totS JatpievfSiY aiprj6eiv xds ’A5ij* vaSy ei Ko8pov rov fta6iXia / it} q>ovev6(M>6f yvovS 8k xovxo 6 Jjfodpo? 6xeiXaS kctvxdv evreXei tixevy coS ZvXidtTjv xal SpertavoY XafioaVj izl rov xdpctxa rdov 7toXepicjY icpoyei, 8vo Sk averi d7tctYxy6dvxcdv 7 toXepicoy tov pkv &va 7tardB,aS xarifta^ Xev, V7td 81 rov hxepov dyvotf SeiS, otixiS 7 /y t * Xtjyc\S dvi$avc, yaraXivcoY Xtjy dpxtfY Medovxt xri vpetifivxipoa xgoy T taidcoY v. x. X . Hutus facinoris memoria superbiise Athenienses videntur, ut si quis peregrinus ipsis adulari vellet, rov v pete pov Kodpov diceret. Male vulgo rov yphepov legitur, quæ lectio prorsus aliena ab hoc loco est, ubi Diotima, mulier peregrina, loquitur* vvlp apextjS aSctYcctov . Hæc verba cum non satis apta reperiret Diotima ad mentem suam exprimendam, alia addidit, quibus hæc explicarentur. Kai igitur explicativum est, cuius exempla laudata habes in Judicibus. Verba convertenda sunt: der unsterblichen Tugend balber d. h* wegen des herrlichen Ruhms der Tugend. Nou licere igitur opinor aperi} S nomen hoc loco virtutis laudem interpretari, quæ Riickerti sententia est, qui frustra annotat: Non magnum discrimen esso inter dpexijS d^avaxov et 60 Ep]S EpxXeovS, sed aliquod tamen, quodque maius etiam videri potuisset Platoni propter alterius vocabuli sensum latiorem* d$dv axov pvypr\Y apeTtjS. Hæc verba, hexametri versus fragmentum a ceteris verbis seiungenda curavimus» . Hv vvy rpieiS t x°P €v i ta dictum est, ut aliquid supplendum sit, quod his verbis opponatur; futuro tempore posteriores habebunt» Paullo iufra etiam verba eis rov iiteixa XP°vov a prosa oratione secludenda curavimus, quod quo iure fecerimus, io propatulo est» IquSiv. ot fiiv ovv lyxvfiovtg, stata Ouficaa ovtcg XQog tag yvvalr.ag pallov tQinovzai xui tavtg tQomy.oi d<Si, Sia stuiSoyoviag u%uvu6lav scca pvrj(iT]y suci tvdai[iovlav, wg oiovtca, avtoig iis x oV bcetta xpovov xcivta xogi^ofiivoi' ol Se scuta tyv ^vfl\v tloi yaQ £09 ovv, '£<pri, di iv xaig il>v%aig scvovtiiv eu ftaAAov scal ev 8 axfioviar, c is olovtai . Cornarius pro coS oloviat scribendum esse censuit coS olov xe t quam coniecturara Iliickcrtus, quamquam in textu coS olovxat posuit, probare videtur. Nobis non dubium est, quin Plato co? olovxai scripserit, quo adhibito Uiotima indicatura fuit: eroticos, qui liberis procreandis immortalitatem sibi comparare studeant et felicitatem æternam, falli posse sæpenumero. Non iniuria. Nam moriuntur interdum patribus superstitibus liberi, interdum impietate parentes lædunt, ut illi pro immortalitate exoptatissima magnum malum sibi acquisivisse videantur. eidi ydp ovv, rdp ovv particularum eadem pæne SIGNIFICATIO est atque ydp apa particulis, quæ exempli causa. B. reperiuntur: dq>eXovxtS ydp apa xov ipcotds x i eldoS oYopd^of.iEY x 6 rot> oXav iirizi$ivxeS ovopct Spooxa. Non promiscue autem his particulis Græci scriptores usi sunt. Ubi demonstratum aliquid est exemplo, ydp dpa poni solet ; ubi non nisi indicatum est, yap ovy particulis locns datur. Nostro loco simpliciter commemorator in præcedentibus : esse, quixaxa ipvxijv procreare cupiant, contra B, poeseos exemplum affertur, ad quod, quæ deinceps dicuntur, diriguntur. €eterum quæ post eidi yap ovy leguntur, inceptam verborum structuram nou mutaut, sed prorsus destruunt. Nibil enim reperitur in sequentibus, quod cum illis verbis consociari possit. Iucepta sententia verbis absolvitur; x ou* xoav 6’ av oxaY xiS h.x.A., quæ verba cum illis nullo modo couiungi possunt. Sunt autem huiusmodi figuræ dicendi, gratæ uegligeutiæ indicia, præcipue in familiari sermone haud infrequentes. o? lv iai$ ipvxaiS xvov6 iv. KvovdiV valgo legitur; aliquot Bekkeri codices xvavdiv Labent, quod ipsi Bekkero probatur et Dindorfio et Riickerto. Illud Stallbaumius aliique in textu posuerunt. Buttmanni indicium in Gramm. arapl. 177., quod ct Stallbaumius probandum censuit, ( lioc est: Den Gebraucli festzusetzen von hvcj und xveco ist scliwer, da es in den hauligst vorkommeudcn Forinen nnr eino Accentverschiedenheit ist, tvie xvei, xvil u. s. w, Bei Flato indessen, wo der Accent sonst in allen Handsclmfteu schwankt nud Tbeæt, 151. B. auch dic Schreibart xvoYta und Hvqvy- TJ Iv Tols Gt0[ic(6iv, a Ipv%ij XQOgrjxa xai xvijGai xai xveiv. zl ovv XQogrjxu ; qQovrjdiv %e xai rf/v cekbjv u qeztjv' dv S>j eidi xai oi jcoiijzai xavtes yewf/votpes xai zav StjfuovQycjv 0601 Xtyovzai bvqezixoI tlvai. nolit de (leyiGzjj, eqirj, xai xaV.iGzt] trjs tpQovytieas f\ %a, itt an folganden Stellen in allen Handschriften Theæt. 210. A. xvovftev Symp. 206. E. xvovvxij 209. C. ixvei, wodarch, wie mir scheiut, fiir diesea Schriftsteller dei: Aus scMag gegebeo wird. itpo Zyxet xai xvijdai xai xveiv . Ficinas verba convertit : Hi sane concipiant ea, quæ animæ et concepisse et concipere convenit. In Schleiermacheri conversione legitur: was der Seele ziemt z u er-» zeugen and erzengen za w o 1 1 e n, Schulthessius yerba reddidit: dena fiirwahr, es giebt solche, die rælir mit dem Geiste ais dem Deibe zeugen und erapfangen, Haud dignoscas ex bis verborum conversionibus, quo iare boc loco et aoristi et præsentis temporis infinitivi ponantur eiusdem verbi. Aoristus autem non nisi notionem exprimit actionis in universum spectatæ j præsens tempus actionem cum efficaciæ notione coniunctam describit. Sensus est verborum: quorum procreationem animus et cupere debet et revera efficere. ti ovy itflQfjjxet; De interrogationibus medio sermoni interpositis, quibus ad rem attentiores auditores redderentur, supra diximus annotat, 60. xq\v' 51 peyiGtr] xai yaWiixr) Xv s q>povrjGegjS. Hæc e Græcismo quodam dicta sunt, ut adiectivo præmisso sequatur substantivum nomen com illo proprie per nominativum casum coniungendum, casu genitivo. Vis huius structuræ hæc est, ut adiectivnm extollatur atque potestate augeatur,, Verba convertenda sunt: Die grosste und schonste Erscheinnng der YVeisbeit, diaxotfpifdeif. Vulgo 6iaXodfirjdi^, quod ab eo profectum yidetur atque in textum illatam esse, qui insequens pronomen relativum ad præcedens nomen pertinere censeret. tovrcov 6 ’ av qxav rts Xx t. Magna est difficultas horum verborum, quæ vario modo a viris docti» sollicitata sunt. Quæritur %£iq£ cov verba atrum cum præcedente %l}v ipvxqv coniungi oporteat necne, deinde ipsum jllud SeioS miram quantam displiceat. Quod sequitur xai t eo melius careremus. Primus H, Stephanus n)v Ipvxtfv $eio$ &v coniungendum Censuit. Contra Stallbamniq* monet, tyxvficpY rrjy Tpvxrjv hic dici oppositionis ergo, cum eorum i& superioribus mentio facta sit, qui corporis auxilio immortales fieri studeant, SeioS V>v rrjy i/ivxijv nos etiam eo pomine improbamus, quod SeioS Jtfpl rag Tav itoltav te xal olxy&Eav diaxoa/iyUsig, y Stj ovoua lott, CatfQodvvy te xal dixatoOvvrj. tovr cov 6’ ai orav ug Ix vtov lyxifiarv y TijV ilwpjv, B ftuog <3v xal yxov6tjg rijg yfoxiag xixtuv te xal yEvvav ySy Itcl&vueL famil Sn, oi[ica, xal ovrog uspudv to tvv to dcopa ne cogitari quidem possit. Heusdius scribendum censuit Tovtcov 8* ctv orctv r iG ix riov iyxvpcov y rr}v ipvxyv, tr/v <pv6iv j&cZoS’ qjy x, r. A., quibus verbis verborum difficultas non removetur. Kai ante 7/xovdr/S positum Stallbaumio videtur non copulandi, sed intendendi potestatem habere, neque ad participium tantummodo, sed ad totam enuntiationem pertinere. Sensum ait totius loci esse: Horum fgitur si quis a puero prægnans est ad animum, quippe divinus, etiam appropinquante ætate, quæ 'pariendo et generando idonea est, parere gestit atque generare. Alia via II. Stephanus xai explicandum censuit scribens iitiSvpy* qua coniectura efficitur, ut apodosis non a tovtgjv 8 av terbis incipiat, sed ab insequrnte enuntiatione; etyTEi 8i/ x. r. A* Probatur hæc explicandi ratio Astio et Riickerto. Ficinus verba reddidit: Quisquis ergo virtutum huiusmodi natura plenus et gravidus est ideoque divinus, ætate debita imminente parere iam generareque affectat. In Schleierroacheri conversione legitur : fFer 7 iun diese ais ein gottlicher schon von lugend an in seiner Seele trdgt, der wird auch, wenn die Zeit heran kommt, Lust haben zu befruchten und zu erzeugen. Nobis xai indicium est, ante ijxovdr/S aliquid excidisse, quod quid sit, facilius indicatur, quam qui factum sit, ut exciderit, cfr. 208. E. ol jtkv ovv iyxvfioveS, icpr/ f xaid 6 capax a ovteS npoS taS yvy alxaS pdXXov xpkTtovrai xal ravty ipcotixol tldiv, quibus verbis edocearis, quid sit id, quod nostro loco .exciderit. Dicuntur enim, qui ad corpus præguantes sunt, iidem ad femineum sexum natura ferri, atque corporis auxilio immortalitatem sibi quærere. Qui ad animum prægnantes sunt, num verisimile est, eos ætate appropinquante tam nude dici et pariendi et geoeraudi cupidissimos esse. Nonne dictum oportuit; eos etiam ad animam ferri atque animi auxilio immortalitatem sibi quærere? Scribendum igitur coniicio : tovtcoy 8 av oxav tiS ix vtov iyxvpcov y tt/y ‘ibvxrjv, g ov, xal xara rt/v tf)v xf}Y yxovdi/S r jjs yXixLaS tixrciv TE xal yEvvdv i/8 ?] ixi^v/tEl, Sensus est: horum, inquam, si quis est a puero prægnans ad animum, is, quippe divinus, etiam animo, si ætas advenerit, pariendi atque generandi c upidus est. Verba autem xara ipvxtfY nou intellexerunt, qui xai copulandi potestate positum censerent. Hinc ea expunxerunt. 298 HA A TS1N02 xcdov iv tp uv ytvvtjautv’ Iv t<p yuQ aiGxQtp ovSi-^ XOTE ylwijOH. tu TE ovv 6 wuuta tu xuXu (luV.OV Ij tu cd6xQu uexut,txai ats xvav, xul luv Ivtvxy 4'vxij xuXy xul ytvvulu xul ivrpvH, nuvv Sy uSTta&tui tb fcwtXUtpotlQOV, xul 3CQ0S tovtov tov aV&Q(07t0V EV&V? tvxoQU Xbyav Mgl uQttfjs xal jciqI olov xQ’l ^ val C tov uvSqu tov ayu&ov xul XuiSeveiv. amo/ievo g yug, P,rftit St) to xuAov, Iv m x. T. A. Primo obtutu sciiptum exspectarem Spjrei 6// xaAuv ti, Iv oj av yevvijdeiev. Sed optimo habet TO xa\bv % Sensus est: Quærit igitur etiam hic (ut alius, qui ad corpus prægnans est) multo cnm studio pulcrum illud, quod aptum esset, in quo procreare at^ue generare possit, it a v v 8 rj d 6 Tt d% et cti. Tum rero plane utrumque, et corpus et animum pulcrum amplectitur. Neque enim 87 } in his est scilicet, nempe, ut putabat Astius, sed positum est nt in formulis iv$a 8 r), ivravSa 87 /, rore 8 rf, atque refertur ad prægressa illa £dv hvtvjft ipvx y 7ta\y* 8 tali b . xal Ttepl olov XPV vat tov av 8 pa. H. Stephanus vitii aliquid in his verbis odoratus scribendum esse censuit xal nepl tov olov XPV vat x. T. A. Bekkerns præpositionem nucis inclnsit, Astius etiam xai vocula adeo odendit, ut eiiciendam censeret. Stallbauraius olov non masculinum, sed neutrum genus esse contendens ver u BTUtqdsvHV, na i hti%UQ& oi[iat,, tov mlov nal opi /horum sensum hunc esse ait: quale sit, in quo tractando versari debeat is, qui boni viri nomen et dignitatem ohtinere velit. Riickertus improbata hac explicandi ratione Bekkeri exemplum secutns itepi præpositionem uncis inclasit. Nostro arbitratu neque delendum aliquid est neque addendum. Articulum solent quidem haud raro scriptores in hulusmodi enuntiatis addere, sed necessitas additionis nostro loco nulla est* Proprie Diotima dictura erat: Ttepl apeti/S xal olov xfiV tlvai x. r. A., quibus verbis nihil inest, quo offendaris. Sed noluit ea hoc modo exhibere, ne parum explicatam sit, utrum de uno an de duplici disputationis argumento nunc agatur. Præpositionem igitur repetiit, liberiore dicendi genero usa, quod in familiari sermone excnsabile censebis. In hoc nimirum dicendi genere aliquyl tribuendum est pronuntiationi verborum, quatenus consentaneum est, Diotimam prolatis verbis Ttepl dpetijS xal Ttepl linguam paullulum repressisse, post verba olov xprj elvai tov av8pct x. r. A. ita pronuntiasse, ut auditor intelligeret, eflicere ea unum argumentato disputationis, et qaasi luiv ctvttp, a italai Ixvei, r Ixtei xal yewa, xal itagcbv xal dxdv (isfivypivog, xal r 6 yswTjfrsv tivvtxTQttpzi xoi~ vrj fiet’ Ixeivovy Sgre tcoXv xowmrlav tfjg rc5v Ttaidcov rtQog ccAkrjAovg ol xoiovxoi ifjxovtii xal cpiHav fofiaLOTeQav, dts xakhovcov xal d^avatatigcov ncddov XBxoLvavrjxotBg. xal ndg dv depacto iavtq) r oiovtovg itaidag paXlov yeyovevai rj tovg av&Qanlvovg, xal D $lg "0(itjQOV ccTtofitiipag, xal 'Htiiodov xal xovg al- unam notionem ut præcedens dperfjs. xal 7tapa>v xal aitcjY /i Epvij /x£roS . Neminem fugiet, alterum participium, napcov, superfluum esse. Cave id prorsus otiosum censeas. Etenim au-? gendo orationis vigori inservit. Satis notum est Latinorum nolens, volens; quo iure, qua iniuria, simii. Paullo infra legitur, 215. C. T a ovY ixelvov idv re dyaOroS av\ Ti)s avXy. iav te tpavXr) avArjtpif, pova xatkxE6%ai noiEi xal SijAol x. r. A. Huius dictionis vim nou assecutus est Astios, qui xal expungendum censet, quod in duobus codicibus ante to yEvvijSiv omittitur. Eidem ' Kiickertus adstipolatur. Quid enim, inquit, sibi vult pulcri invenis recordatio dum præsens est? At procreati in eius pectore fetus, recte mentionem faciat, cuius facile potest fieri ut obliviscatur, certe si voluptati magis quam virtuti sit deditus. trfi T dSv naiScov sc. xoivcoviaS. Frustra Bastius scribendum ceusuit tg&v naiSovS vgov vel 7 Cai 8 o 67 c 6 paov. Stallbauraius xoivcoviav tqjy rtaldoov esse censet coniunctionem ex liberorum procreatione oriundam, Respici consentaneum est ad maris femiuacque coniunctionem, quam sæpias Diotima tetigit in præcedentibus, v. c. 208. E. ol plv ovv iyxvpovEf, £<prj, xard dcopara ovte* icpoS taS yvval xaS fiaAXov rphtovrai x. t. A., ut h. 1. consentaueura sit coniunctiouem commemorari, quæ procreandorum liberorum caussa inita post, procreatis liberis, auctior atque firmior evadit. ola Ixy ov a havtdjv xa~ r aA$iit ovdir. Olo ? et 060 S haud rjjiro pro on T oiovtoS, oti T odovtoS poni, exemplis demonstravit Mattii. Gramm. ampl. $. 480. 3. P* 899. Pronomeu relativum o S in sermone familiari eadem potestate adhiberi interdum, supra annotavimus 263. xal eis “Opijpov djco /3 A hf)aS ZijAujv. Participia interdum exhiberi copula addita nulla, sapra indicavimus annotat, 94. Ibidem, qua po-^ testate participia ddvrSETcHit ponantur, explicatum ieperios. Ea potestas quoniam hoc loco non exprimitur, admodum nobis displicet participiorum ratio. Neque tamen Astii medelam verXovg itoirpcag Tovg aya&ov g fyXiUv, ola ixyova iavtljv xataXiMvrSiv, a ixtivoiq a&uvaxov xXiog xal fivijfujv 'Xttfjiyira.i ama roiamu orna' el 81 flovXsi, icpij, olovg Avxoiifyog n alSag xarsXixsTO Iv AkxeSaifiovi. OaxiiQag trjg AaxeSa!(iovog xal, ag Img. d7 tdv, Trjg 'ElkaSog. ti/«os 8s tcccq’ vyiiv xctl EoXcov E Sia rtjv Tuv vo(i(OV yivvrjOiv, xal aXkoi aXXo%i xoXf.axov uv&Qtg, xal iv "EXXrjOi. xal iv (iag^agoig, %oXXa. xal xaXa axorpyvauevoi iQya, yevvrjtSavrsg Xav%qiav aQitrjv' (Jjv xal uqci icoXXu rjSi] yiyovB Sia tovg Eorum probamus, qui Sr/Xolr) pro S,r)X(Sv soribendum couiecit. Stallbaumius verborum structujram ait esse: TtaS av SiUaiTO t avtd j xoiovtovS itai8aS jj.cc AJtoy ytyoyivoLii r t rovs avSpa)nivov* Zrjk&Y xal r ' Ofirjpoy xal ' Hi>io8oy xal x ovS aAAo.v? 7totrj T uS xovS ayaSovS, eIs ixelvovS (tizofiXaipaS, ola Ixyoya kavTgjy xata\Eiitov<$iY' Nemo negabit, hæc Yerba optime se habere } sed nura eo ordine, quo PlntQ ea exhibuit, eum sensura habere possint, quem StalJbuumius putat, alia quæstio est, quam certe addubitare licet. Ruckertus commate post 'JitilodoY posito prius membrum enuntiati esse censet xal elS "Ojityjov d7tofi\h{>aS xal 'Hoto8ov, alterum xal xovS dXXovS 1 taij]T<}s tqvS dyaSov? Z?jXd>v. Quamquam hæc explicandi ratio admodum nobis placet, tameu esse aliquid censemus, quod merito vituperetur. Non recte enim dici arbitramur xal eIs" O pijpov ct7tof3XixJxaS xal 'Htiiodoy pro xal Eis "Ojirjpov ccTtoftMipaS xal .tls 'HtiioSov* Igitur post aito~ (3A.£lJ>a$ comma ponendum curavimu«, quo efficitur, ut cum admiratione aliquis dicatur ad Homerum respicere, atque Hesiodum ceterosque poetas bonos cum invidia quadam prosequi» ei 8 e fiovXei, Hcprj,o?ovS Avxov pyoS . Brevius hic locuta est Diotima quippe supplenda auditoribus relinquens, quæ facillime suppleri poterant: ei 8 ftovXei, ZjjXtkiy Avxovp yov, otovS nalSaS x. r. A. Ceterum assimilatiouem generis, dc qua supra dictum est annotat, p» 286., hoc loco admissam arbitror. Primitus neutrum genus relativi Flato in mente habuit, cui TcalSaS odiungeret appositionem. Post elegantiæ studio genus relativi mutavit, idque ad sequentis nominis genus direxit» Pro xaxeXbzexo vulgo xate~ fehzEzo legitur. Recte illud recentiores editores e codicum auctoritate in verborum ordinem receperunt. &y xal lepd TtoWd. cfr» Wachsmuths Hellen. Altertbumsk» II. 2. 155. xavxa p\v ovv xdv 6 v pvTj $ elrjS h. e. quæ hucnsqne dicta sunt de roiovtovs nalSaq, Sia de rovs uv%Qani^ovg ovSe* vog na. Cap. XXVIII. Tavra (ilv ovv ru iganxa ”<Saq, m Xaxgarig, xav Ou fivtj&ihjs ' tu da relta xai Inontixa, av tve* 210 xct xai Tavra lonv, luv rig og&us fisruj, ovX oid \ tl olo s t’ av tfys- iga fiiv ovv, £<pr ), iyiS x al ngo* Qvfiiag ovdcv unoldipa' nuga SI txiaftca, av o!o$ ta ys- dat yag, rov og&ag lovra ini tovro Erote, cornm tu quoque mysta iactus es fortasse* Iam iis, quæ Diotima protulit, t d reXsa xai izontixd opponuntur, ut facillime intelligatur, quid sub verbo Tavra intelligendum sit. Nimirum cum illa verba ipsa arcana significent, ad quæ spectanda, qui mystæ esse cupiant, non admittuntur, nisi ante quinquennali purificatione, quam xaSapCiv Græci vocant s. xaSappov, ad rem idonei facti sint, tavra ipsam illam xaSapdiv denotare consentaueum est. Qninque autem fuerunt, ut Theo Smyrnæus narrat Mathem. p, 18. initiationis gradus, quorum primus xaBap~ f.ioS vocatus est, secundus tJ rijS teXerr/S napaSoCiS, tertius inonreia, quartus avaSetiif xai Crappareov btiSsCiS, quintus ro' SaocpiXls xai Seotf Cw8iairoS evSaipovla. Harum graduum verisimile est singulum quemque annum unum sibi exegisse, ovx ol8* s el olo St* av eItjS. Hic quoque e mysteriis similitudo petita est. Haud raro enim, qui mystæ fieri cuperent atque arcana spectare, ^priusquam quinquennium præterlapsum esset, impatientes moræ consilium mutabant atque a proposito abhorrebant, cfr. Piat* Phæd. p, 69. C. eIcI ydp 6tfr <padv ol Ttepl rat r eXard? y vap%rjxoq>6poi plv izoXXol, paxXoi Se re rcavpou Ut autem melius intelligas, quo iure doctrinam de Erote Diotima cum mysteriis comparet, pergit Socrates 1. c. : ovroi 8 ’ elcl Xard t tjv i/iTjv 6u£av ovx dXXoi ij ol 7tE<piXo6o(pyxoTES Op3(ZS. gjv 6jj xai Sycaye xara ya ro dvvaruv ovSlv dniXinov iv rui pico, dXXa itavrl t porceo npovSvpijSiiY yevtCSat. eL 6 e opSdiS TTpov^vpij^tfV xai rl 7fvv6a/i?fv, IxeICe IXSovteZ ro Cæpi S aldupaSa, idv SiuS ISeXy, oXiyov vdrapov, coS i pol donat. Comparat igitur Diotima rei iosequentis difficultatem cum quiuqueunii illius molestia, atque, ut mystæ impatientes moræ, ita ne Socrates difficultate rei ab audiendo deterreatur, vereri se indicat. TCEip GJ 8\ E7C SC$ ctl. "&71E CSat verbum sæpissime adhibet Plato, ubi auditores excitari siguifieaturus est, ut attentius aurb xgayfia %q%e6&iu (ilv vsov ovra levui 1x1 x « xala CtoftarK, xal XQatov y.iv, luv oq&ws fjy^rai 6 xjyov/isvog, ivog avxbv Cioftarog igav xcel ivzuvda diant accuratiosquo, quæ doceantur, percipiant. Petitum autem hoc verbum est e mysteriis, ubi ducentibus ad arcana spectanda iis, qui itept t aS te\er aS erant, mystæ sequi iubebautur. p\v v e ov oV“ ra. Hecte Ficiuns verba reddidit: Oportet eum, qui ad hoc recto sit tramite progressuras, statim ab adolescentia pulcra corpora contemplari, et primum quidem, si modo recte ducatur, unum corpus amare. Ceterum Sydenhamius, quem Wollius laudat, optime annotat: Der Grund hiervon ist der, weil das innere Auge sich zur E mpfindung der Schonheit eben so offnet, ais zur Erkenntniss der Natur. Unsere Seele fangt immer bei einem einzelnen sinnlichen Gegen stande an, geht da nn zu einem andern fort, vergleicht beide, und siehtiniedem das, was beidegemein haben, So fiihrt sie fort, sammelt und vergleicht mehrere andere Individuen dieser Gattung, bis sie in allen diesen Individuen einerleildee, eine und ebendieselbe Natur wahrniinmt, So gelangt sie endlich zu einem vo11standigen Begriffe dieser sowohl de ii Arten ais der Gattung selbst gemein schaf tlichen Natur, iener ewigen und un veriinderlichen Idee, die eine und ebendieselbe in allen ist. Inseqnentibus singuli gradus percensentur, quibus initiari debeat is, qui ceteram pulcri ideam concepturus sit. Itaque Diotima, Stallbaumius inquit annotat, ad b. 1., primum ait initiationis illius gradum esse, quo ad unum nos applicemus corpus pulcritudiiie insigne, ex eoque virtutem et bonorum sermonum fructum procreare studeamus. Secundum esse hunc, ut non unum aliquod corpus amemns, sed omnia, quæ emineant pulcritudine, corpora amore complectamur. Tum progrediendum esse ad consectandam animi pulcritudincm, præ qua corporis forma omnino contemnenda sit atque id agendum, ut, quod iu moribus, legibus, institutis pulcrum sit, id animadvertatur atque diligatur. Denique perveniri ad sapientiæ atque philosophiæ studium et amorem, quo qui incensi sint, eos demum ait intueri pulcritudinis veræ, constantis atque æternæ divinam formam atque imagiuem. hv 6 S avtOV dcbpLCtTOS ipav. Bekkerus e quinque codicibus edidit b>o$ avt&v yiaroS Ipav, quæ scriptura, nt Stallbaumius atque Ruckertus iam monuerunt, nullo modo ferri potest. Pronominis repetitio primo obtutu molesti quid habere videtur in verbis iittiTCt ouroV x. T. A., re accuratius perpensa repetitam videbis, quo vaycwav Xoyovg xcdovg' Exuta 6tl avtov xotavoijaui, ori to v.aXXog zo ixl ougovv Gci/ian ra> Ixl triga B 0Bfiau aStXqjov lari, xcd tl bu dicoxuv to Ix’ lidias graduum enumeratio emineret, alterque ab aitero significantius discerneretur. Et quum in huiusmodi singularum rerum, quarum altera ab altera accurate seiungcnda est, usitata prope sit verbi finiti repetitio non dubitavimus præclaram Stallbaumii conjecturam, quæ et a facilitate commendatur, in ordinem verborum recipere, atque dei pro de exhibere: ineita dei avtov Xatavoijdai. Verba autem quod attiuet: kvoS avtov CcdpazoS £pav, quoniam præcedentibus adiuuguntur, nontanquam novi gradus SIGNIFICATIO iisdem opponuntur, avtov pronomen nobis quoque admodum displicet, ut Bekkero displicuit, ex cuius scriptura eruimus, quod unice verum esse videtur: kvoS av toiv dcopazoov ipav. Av particula, ut supra indicavimus annotat, 209., e superioribus aliquid supplendum esse docet, ut expletior oratio audiat: rtpajtov /Av dei rov op$qqS lovta ini tovto td npdypa ivoS zcdv (jojpdtcjv ipdv. ori t d y d XX o S ad e A(p 6 v i6tt. AdeXqjov rarius cum dativo casu coniunctura reperitur, quam cum genitivo ; in caussa hoc esse arbitror, quod rarius tropico, quem vocant, quam proprio sensu exhibetur. Substitutum h, 1. est ddeXqjov nomen in opioiov s. d/ioiotazov verbi locum ideoque eius casum adscivit. / to in eldei xaXov. Wytteubachius ad Eunap, Yol, II, 247* h. 1. dicit to in* eT8ei xaA ov dialectice dici pulcrum in specie, quæ generi opponatur. Gai assentitur Stallbaumius. Male, si quid video. Est enim pulcritudo, quæ in forma est atque sensibus percipitur» Hinc etiam ei dei dicSxeiv dictum vnoSezixdiS. Ruckert. Schleiermacherus verba reddidit : und es also, wenn er dem in der Idee schdnen nachgehen soli, grosser Uuverstand wiire cet, Schulthessius ; uud weil doch das Schdne der Gesummtgattung angestrebt werden miissecet. Recte Wyttenbachius et Stallbaumius verba ceperunt. Ficinus habet : Et si sequi decet, quod in specie pulcrum, absurdum est cet, yai eI det diGJXEiv X a AA o S . His verbis tertius gradus continetur, ut quinque etiam eroticæ initationis gradus nominentur. Vide annotat, p, 3f)l* Sed hæc verba tauquam alicuius gradus significationem Flato non attulit, ne nimia, opinor, singulorum membrorum similitudine oratio laboraret. Proprie scribendum erat; eneixa dei avtov Zv te xai tavtov ?}yei6$ at to ini niidi toiS dot/tadi xaXXoS xai dicjxeiv avto ov in* eldei xaXov. Sed quoniam hoc gerius dicendi præcedeut| enuntiato simillimum est, verens scriptor, ne nulla varietas esset orationis, condilionali particula addita id genus dicendi exhibuit, qi/od in libris comparet. Quæ uutem sequuntur > tovto 6* £v~ 1 tiSst xalov, x oXlf/ avo icc (irj ov% tv re xal r avrov cjyeiG&ai ro Icci ctaGi roig GiojiaGt xalAog • rovro 8 ’ IvVoijGccvrcc xaraOtfjvai ctavtav rav xaiwv Gafiarcov iQaOrrjv, hos 8 e ro GqjoSga rovro %a)JcGai xaracpgovrjGavra xal G/uxgov tjytjGafiBvov ' ftsra da ravta ro Iv raig pv%ais xaAlog ti/ucattgov rjyyGaG&ai rov iv tfii Gajiau, agre xal, av btcuxrjg cov rqv us VOtjdavttt xara6ri]Vai rursuni ad verborum præcedentium bt etra det avrov xarctvoij6ai exemplar conformata sunt, quartum gradum eroticæ initiationis exprimentia, ut expletior oratio audiat : httira 6ei avrov ivvorj-> Cavra xara6ri]Vai x. t. A. bvos db ro dtpodpa rovro. 'EvoG sc. xaXov tiooparoG. Sensus est: nimium autem illum unius corporis amorem, (quo de supra dictum est 210. A. xal TZpcorov pbv IvoG av r cov 6copdxcov ipctV et quem qaotidie videre licet,) cum contemtu remittere oportet. Minus apte Ruckertus annotat ad b. 1.: quod autem rovro posuit, eo factum f quia cum > Socrate loquitur Dio tima f est enim eadem ilpoove.iA t quam ubique Socrates usurpat Platonicus j ut ad amorem puerorum propensiorem se esse simulet. Tantum enim abest, ut propensiorem Socrates se ostendat Diotimæ bis verbis laudatis ad puerorum amorem, ut potius cur non sit, et esse nolit, eius rei rationem indicatam habeas. Prorsus autem rei intelligeutiam Riickertus pervertit, de puerorom fimore hic cogitans, *EvoG ro 15<po Spa rovro potius ad utrumque sexum pertinet, atque sive femina sit sive puer qui ametur, unius amor (die ausschliessliche Liebe ei nes Gegenstandes) vituperatur c Ii Sr e xal dv xal 6 pixpd v avSoG i XV’ Vulgo iav additor ante Cpixpov. Annotat Stallbaumius ad h* 1* : Horum verborum constructio quam valde laboret, etiamsi non observaverint interpretes, tamen vel mediocri animi attentione neminem potest latere. Quum enim doGre Xai referendam sit ad igapxetv avrqj, apparet eorum verborum, quæ interiecta sunt, rationem iav bis illato mirifice perturbati. Neque tamen medicina longe petenda est. Deleto enim altero iav omnia sarta tecta erunt. Nam ita xal tipixpoV positum, ut Piat. Criton, c. V. extr. et n xal 6pixpov ypcoV ocpeXoS 7/v et sexcentis aliis locis. Idem de hoc loco nnper visum esse Astio non sine animi lætitia video, Sententia igitur hæc est: si quis proba sit animi indole et vel tantillum pulcritudine corporis floreat, Multo probabilior et,verisimilior hæc coniectura est, quam Sommeri commentum, qui cov participium in y immutandum censuit. Pro iav, quod ante irtietxjjG positum reperitur inultis in codicibus, vulgo txv legitur, quod Bekkerus iu oidi— nem verborum recepit, quem xnl [lav] 6juxQov av&og lyy, eiagy.nv avrco xal tgttv C xal xijdiaitca xal xlxxuv koyovg r oiovrovg xcd t^ryriiv, omveg jtoiijaovOi fiO.rlovg rovg veovg, Uva avayxaod fi av &taoua&ui ro iv rolg ixirrjdevfiatii xal rolg vofioig xakoi', xal zovto ISnv, ort jcav ai no avu5 fcvyytvig tduv, tva to siegl ro Ouaa xa/.ov tiiuxguv n %yrfii]rai uvca ' (tstic 6« ta tTti,xr t Sivy.ara Isti rccg ixiOrrjfias secuti sumus, nt esset, cnr acribæ uon intelligentes huius vim particulæ ante tijuxpov idv inseruerint. xal t Ixxeiv \6y ovS t oi OvzovS x al ?,7/z etv. Verba xal ZtjzeIv Astius ineptnm glossema habet, neque quiequam post rixxsiv \6yovs xoiovtovS locum habere arbitratur, quam xat ix T pl<pEir, Quod verbum si compareret in libris, a nemine non probaretur; sed habet etiam # 7teiv, quo sese lectori commendet. Stalibaumius ctTjxsiv verbi patrocinium suscipiens, Diotima, inquit, hoc dicit: talem amatorem uon modo ipsum parere quasi et ex se procreare, sed etiam aliunde quærere et investigare eiusmodi sermones, qui iuvenes reddant meliores. Quibus verbis significatur maxima hominis contentio et stndium, qni niteri omnibus rpodis prodesse cupiat. Recte. oltiVES It Oli} dovtfl. Iland raro Græci scriptores futuro tempore utuntur, quo significent, aliquid haud dubie futurum esse atque fere necessaria de caussa : welche die Iiingliuge besser rnaclien m ii s s e n . tva dvayxa.6$i/ ivct x 6 n spl x. x. A. "iva particulæ repetitio hoc loco sutis molesta est. Huiosmodi repetitiones admittuntur quidem a scriptoribus, sed eo fiue, qui a nostro loco alienissimus est. Nimirum quando cum gravitate singulæ alicuius rei actionisve partes enumerandæ sunt, haud raio scriptores voculis npdoxov pkv insita s. insita 64 utuntur. Hæ partes, ubi per Runles particulas inferuntur, haud raro etiam illæ voculæ omittuntur, atque particula finalis repetitur. Vide lud. s. v. Repetitio. Quam aliena hæc dicendi ratio a nostro loco sit, sponte intelligitur. Hinc Astio assentimur, ivct posterius expungenti, quod quomodo ia ordinem verboium irrepserit, facillime potest indicari* J*rnecedit enim idti, quod»' itpsAxioxixov dnte interpunctionem assumsit, cuius vocabuli syllaba huulis iucuria scribarum duplicata ansam dedit corruptioni. Totum Jocum Astius sic scribi iubet: iva avayxa6$EiS av SsacSaCSai to iv tois Inixr}Qsvpatii xal rois vopoiS xaXov xal xovt* i6slv, oxt ndv avxo avxcp ZvyysvsS i6xi, ro mpl to 6 copa xaXov 6/Jtxpov . xi tjyjjorjxai slvau Neque probamus Stallbauraianum argumentum, quo dicitur admissa conjectura Astii totius sententiæ ratio perversa esse. Quippe ita, Stati 20 t t, uyayuv, f 'vct TSy av ixusrtjfuSv xaiUos, xal fifJxav D XQos nohv fjdrj r. 6 xaKov, (irjxtri ro xuq evi, montq olxttrjs, uyaxwv, xutduyiov jkUAos V uv&qwxov uv os banmius inquit, ea par* enuntiati, quæ continet rei longe gravissimæ significationem, participio indicatur, altera, quæ rem minoris momenti denotat, per verbum finitum exprimitur. De hoc verborum structura vide ludiccs 8 . v. Participium, pera 8i x a kn iXTf Ssv para ay ay eiv, Hic ut taceam tot verbis interpositis denuo novam periodum ab illo detV in principio posito suspensam, nonnihil offensionis habere, illud vix excusare possum, quod sublectum etiam mutavit Plato, atque ab eo, qui ducitur, transiliit ad eum, qui ducis et magistri personam agit. Est enim plena sententia: Ssi Xov 7/yovp£vov dyayeiv avxov x. r. X. Hoc Riickerti iudicium est, quod esse suspicor qui probaturi sint. Nobis neque 8« verbi omissio incommoda est, neque vero sobiecti mutatio excusatione indigere videtur. Suut enim verba magis ad sententiam, quam ad grammaticam subtilitatem conformata, Atque mirari non possumus, hoc loco pro eo, qui initiandus sit, eum commemorari, cui iuvenilium animorum initiation sit commissa, cum idem etiam in præcedentibus commemoretur* cfr. p 210. A. 8ei yap, £<prj, xov opSdfc lovxa btl rovro ro irpaypa apxtdSai piv veov ovra levat irci ra xaXa 6(dpata r xal npcorov piv, iav opScoS 7\yr}tai 6 r\yox>pevof, kvoS av x. x. A. prjxixt xo 7tap * ivido Sf tep oixirrfS dyandov. His verbis inesse quod minus bene habeat, statim lectores inteliigent. Bastius SovXevgov ineptum glossema habet, quod oixkxTjS verbi explicandi caussa margini olitn adseriptum post in ordinem verborum irrepserit. In aliquot codicibus pfo ptpte xt xo legitur pyjxit* ha), uude Bekkerus atque Schleiermacherus scribendum ceusuerunt pTjxezi rw. Astius scribendum couiecit: prjxexi xo 7 tap* ivi, QoSnep olxixifS, dyartGov xaXXof, y avSptanov xivoS 7? ijtitTjdsvpaxo $ IvoS, x, r. A. Vulgo verba hoc modo interpunguntur : 7£poS noXi) ijSjj ro xaXuv, prptkxi xo nap - ivi, ddsnep oIxext}? ayandov naibapiovy xdXXoS, t} dv$pGD7tov x 1 YOS X. X. A. Stullbaumius ad h. 1. Nihil, inquit, mutandum videtur præter interpunctionem, quam nbi emendaveris in hanc modum: xal (iXincov npds noXv 7/drj xo xaXdv, pTjxizt xo nap’ ivi, doSitep oixixTjS, ay vendor itaibapiov xaXXoS x . r. A., haud scio au omnia satis expedita futura sint. Nara ad ro nap* ivi, quod connectendum est cum dyaitdov, rursum intelligas xaXov, Apto vero additur c Zsnep oixknfiy quoniam, qui unius tantum admiratur polcritudinem, is ei tanquam servus quasi emancipatus videtur. Porro nihil habent offensionis, quæ deinceps sequantur: naiSapiov XaXXoS iittXTfSEvpaxo » ivoS, quæ nemo est, quin videat, apposita esse *o \ y imTTjdlvfiaros {vug, dovktvmv (pavXog y xal 0 /jixqqkoyog, cAA’ tal ro nokv nikayog xecQamiivog rov xakoii xcd &taQdov xolkovg xcl uaXovg ivyovg uai (it præcedenti ro nap* kvl explicationis gratia, ita ut pro to xaX uv nunc dicatur nuiverse xaAAoS\ Denique nec participiorum cumnlatio quidquam habet, quod ab loquendi consuetudine alienum sit. Nam fiXbroDV npoS noXv ro xaXov arcte cohæret eam pipiETi ro nap * kvl dyanckiv f atque indicat modum et rationem, qua fiat, ut amator non amplius unius tantnm admiretur pulcritudiuem, 4ov\evgjv autem reiereudum est ad q>avXo$ y xal 6p ., ita ut idem sit, quod dia Tu BovXeveiv* Quocirca sententiam verborum sic fere reddiderim: post studia illa ad scientiæ genera adducendus est, ut sapientiæ intueatur pulcritudioem, atque eo, quod latissimum puteri campum spectat, non i a m unius, sicuti servns, admiretur pnlcritudinem eaque servitute vilis existat et pusillus, sed ad immensum pulcritudinis.mare conversus etc. Iloec egregia verborum explicatio est, qua et codicum lectionem servatam fet Platonis ingenio haud indignam gententiam repertam habes. Unum tantummodo est, quod in hac verborum explicatione minus nobis placeat, oixBTt}? nomen. Satis apertam esse reor, Platonem, si servilem conditionem eius describere voluerit, qui unios hominis vel rei udmiratidne atque AMORE captos teneatur, 6 o d\oS non oixittjS nomen ad hibiturum fuisse. Sic infra 219. E. xctTatdefiovXayiEro? re DfCO TOV CtV$(XO7t0V G)S OvStlf V7t ovSeyqS d\Xov icfpiya . k, cui innumeros alios locos addere possemus, quibus proburetur, ad servilem conditionem describendam Platonem nusquam o fxkxyjS vocabulo nsum esse. Scribendum est autem pro oixixtjS nomine 6 IxitrfSy quæ vocabula passim confusa esse Iacobsins monuit annotat, ad Meleagri epigr. XXXII. v. 2. De Initr/S vocabulo amatorem unius hominis describente, vide Excurs. &it\ to noXv niXayoS tet pappivoS rov xaXov . Picinus verba convertit: verum in profundum pulchritudinis se pelagus mergat. Stallbaumius exhibet: sed ad immensum pulcritudinis mare conversas. Videtur nemo ioterpretum verbis offensus esse to noXv niXayoS, qoæ sane, præsertim cura præcedat xal ftXbtcov xpuS noXv ydij to xaXov t nimis ponderose prolata snnt. Satis erat dixisse ini to niXayoS rov xaXov vel ini ro noXv r ov xaXov Utrumque verbum h* 1. adhibetur prorsus eodem modo, quo aX AofT cum nomine aliquo coniungitur. Ceterum apte conferri iubet> Stallbaumius Plut. Quæst, Piat. 1001. E. ro piyi6rov y ccdtoS iv Svpnodtco Sidatixoov, rttoS 6si toIs ipoarixoir xpydZaij perdyovra rrjv i>vyt)v ano tcov afoSyrcov xaXdjv ini ra votjrd, napeyyvd pijrs CooparoS tivoff pyz’ im20 • ‘yaXoitQtxtig rixrij xccl duevotjfuna tv rpiioGotplct atpftovto, eag av ivrav&a QGXS&alg xal avfy&fls xattSij tiva bu&truirp (ilav Toiavrrjv, fj loti xaXov toiovSt. E IlHQa 6s ftot, hffj, tov vovv XQogt%uv tSg olov r t (laXitita. Cap. XXIX. "Og yuQ av (lifflt ivruv&a XQog t « iQatixa xaiSaya tijSev/icttoS fitjr’ btttirijftriSxaXAft fiids v7totErdx$cn xal 8ov~ A eveiv, aXX* dnoOtdvxa xij$ itepl xavta pixpoAoylaS ini xo noAv tov xaAov itiAayoS xpi7te<$$ai. $e&)pG)v rixrxj xal 8 tay 01 } p at a x. t, A. ricina* exhibet ia conversione : abi ipso iutaita multas præclaras atque magnificas rationes intelligentiasque in philosophia abunde pariat. Attius, dqiSovGQ verbo oifeusas | acpSova scribendam eoniecit. Nobis transpositione verborum opus esse videtur propterea, quod præcedens 3en>pcjy participium sequente accusativo, qui ad id non pertineat, satis inepto loco positam videtor. Supplendum censent ad $£(u)p(k)V interpretes avzo, sed supplemento illo ordo verborum ^eoopGjy noAAovS xal xaAovS A oyovS xal peyaAonpeneiS haud excusabilior redditur. Scribendum igitur videtur esse: aAA* btl td noAv nekayoS ZExpappeyoS rov xaAov xal SEwpobv zoAAovS xal xaAovs AdyovS xal 8iocvoi}pata xixxy iy <piAo6ocpia dq>$ovaa. Seusus est: sed ut conrsrs o s a d 'im m e n sam pulcritudiui.s copiam atque intuens pulcrorum atque præclarorum lermonnm immensam materiem (vide annotat, 333.) pariens sit in philosophia ditissima. De verborum transitivorum absoluto usu, quo nostro loco xi~ XTQ dicitur pro tixxoDV y, sæpius iara diximus. Vide Indices. tiva initixrfprfv piav x oiavtrjv h. c. scientiam eam, quæ est ideæ pulcritndinis, ad quam cognoscendam Socratem Diotima adhortatur ut animo attento essa studeat. Ceterum xazidy miuus apte Schleiermacherus reddidit: bis er erblicke; xaxiSel-y est potius: mit dem Blicke erfassen, agnoscendique notionem videndi notioni addit. Sic 172. A. legitur roJv ovv yycopipooy r/J oxiCSe xatidcSy pe xdfipcj&ty ixoÆde x. x. A. h. e. : einer meiner Bekanntcn, der mich von hiuten sali and erkannte. Paullo infra 210. E npds riAuS ySff icoy t&jy ipasTixcdy i^aitpyr/S xaxdip ex ai xi SctvjiaCxov x. x. A. piypi iytav£a. Sic libri meliores omnes pro vulgato //iXptS, Quod enim Phrynichtu 6., Herodian. Philet. 451., alii grummatici veteres, pdxp* el axfn tanquam Atticam probant, fttG>ntvo$ i<pt*fjs ts xal oq9& s ra xaXa, srpog riAog fjdy iwv zuv igauxiJv t^alcpvyg xazvipizui n ftav(iciGzov tijv tpvGiv xaXov, tovto txiivo, a £ioxQccceg, ov 8rj tvcxEv xal o£ ZfixQoo&iv zcavzig novot zjaccv, ngarov (tiv ccei ov xal ovts yiyvofisvov ovts utzoX!.v(1£- 211 vov, ovts av^avofisvov ovts qp&ivov, ezcaza ov zy (ilv tcaAuv, zy 8’ alOxQov, ovds rora [ilv, rora 6 ' ov’, ovds arpog (ilv ro xcdov, sgog da rd uIoxqov, ovd' Ev&a filxpiS antem et axpiS improbant, id verissime dictum esso testantur Platonis codices meliores omnes, qui tanto consensa tuntaque constantia ea de ro consentiunt, ut vix sex septemvo apud Platonem loci' reperiantur, obi altera forma communi firmetur librorum consensione. Nam quæ Heindorfius ad Piat. Gorg. collegit, ea nunc omnia ex codicibus emendata suat. Stallb. Secj/isv o$ i<pe£ijs re pcal opS-d)? h. e. die Grado des Schdnen in seiner 1'olgp und Richtigkeit. De tl pronomine indefinito, adiectivis nominibus vel præfixo vel postposito, Matthiæus disseruit Gramm. ampl., ubi et noster locus laudatus est. iCpoS tiXoS y$tf ioov. TIpoZ tiXoS ikvcti dicebantur ii, qui superatis gradibus tandem ad spectanda arcana admittebantur. Hinc factam esse videtor, ut ipsa illa arcana, quorum caussa multi labores suscipiendi erant, TfiSv teXcov nomine insignirentur. Rectissime Wachsmuthius Hellen. Alterthomsk. I, 1. $24. annotat: Die Grnndbedeutnng des vielsagenden VVortes tiXoS ist niclit die des Endes, ais der eintretenden Nichtigkeit voo etvas Vorhandenera, des Eintritts einer Leere statt der friiheren Fiille, sondern vielmehr, kraft der Ableitung von tiXXca (zum Dasein kommen, hervorwachsen, reifen) der Bcgriff, dass etwas •ich verwirkliche, eu dem Stande der Reife kumme, sein Ziel erreiche, seinen Zweck crfuUe, rouro ixeivo sc, idrlr. Diotima nunc de pulcri idea locutura, cuius caussa tota oratio suscepta est, rouro pronomine demonstativo recte utitur. Exeivo addit, ut significet, eiusdem pulcri ideæ iam prius mentionem factam esse. Hinc rjdav explicatur, imperfectum tempus. Significat enim : cuius caussa esse diximus labores omnes. Ut Græci tovto Ixeivo, ita Latini hoc illud adhibent hand raro, atque interdum satis cum acrimonia; cfr. Terent. Andr. A. I. sc. 1. v. 97. Quæ sit, rogo. Sororem aiunt esse Chrysidis. Percussit illico animum. Atat hoc illud est, Hæc illæ lacryinæ, hæc illast misericordia. it pdotov æl ov xat o t’tfi x. X. X. Satis notum est, atque eti«uu vernaculi sermonis (ilv xcdov, iv9a 8s alcSynov, <5g rtfil (ilv ov xcekcv, ual Se alexQoV ovS’ av q>avxa09^<Stvai avxo [16 xalov] olov TtQoganov tt ovfis jjfipfj ovfis alio ovStv ov (Swfia [itte%sL, o vd£ xtg koyog oi)6a xtg btasximij, ovSi jtov ov ev iteQa nvl, olov Iv £w<a rj Iv yjj rj Iv B ovgava > jj l'v xtp aXXtp, alia avxo avxo fit& ttinov (iOVOuSeg a et ov, r a fia alia navra xala Ixeivov (texixovxa xqoxov uva xotovxov, olov ytyvofievav te xov allav wtl dzollv(dvav p/Siv exetvo (ii/xe te probatur exemplis, duas res, quarum altera alterius explicatio sit, copula adhibita haud raro arcta couiungi. Huius usus exempla si quæris, ludices adi 8. r. xat explicativum. Sententiam quod attinet, cfr. Cic. Orat, c. 8* Has rerum formas appellat ideas Plato, easque gigni negat, et ait •emper esse, ac ratione et intelligeutia coutiueri, cetera nasci, occidere, fluere, labi, nec diutius esse uno et eodem statu. ovdfc npoS plv T 6 xa \6v. Hæc verba ut vulgo ex*” bibentur, articulo gravi iusignito, aliquid iucommodi habent} quis est enim, qui non censeat, si ro nocXoy exhibitum est, articulum cum nomine subsequente coniungendum esse? Idem cadit in verba to aidxpov, quæ paullo infra leguntur. Gravem igitur ia acutum immutavimus, quem etiam exigit pausa, quæ, si recte bæo verba recitaveris, post ovSfe TtpoS plv ro comparebit. Ceterum TtpoS plr to, npoS TO duplicem rationem indicant, qua res terre* strea spectari licet, ideam pulcrl spectari non licet, ot>d* av <p avta<$$7j de *• tat avxo [r o xaXov]. Bekkcius, quem Dindorfiu* et Riickertus secuti supt, e codicibus, ut videtur, avT(fi pro avxo edidit, Hoc avTcJ, Stsllbaumius inquit, probare uoli. Idtelligitur enim ipsa puteri species et forma. Recte; sed mious nobis placet To xaXov, quod, quam facile potuerit ab eo, qui avro recte iutelligeret, in ordinem verborum inferri, statim apparet. Avxo nutem prorsus eodem modo positum esse videtur, ut 210, E. TOVTO IXEIVO, OV 6f) £VEHEV xat ol tyjcpo6$Ev TtavTES no voi rfiiav. Uncis igitur inclusimus verba ro' xaXov, a XX' avxo xu$* avxo peS* avtov. Apte Schleiermacherus verba reddidit : sondern an und fur sich und in sicb liberali dasselbe seiend. t a Sb aXXa narra 7cadx et y ptfdiv* Dicuntur emuia, quæ in terris pulcra vocantur, sensibusque subiecta sunt, non ipsa ideam esse pulcri, sed cum ea cohærere tautummodo, ut cum hæc oriantur atque intereant, illa neque augeatur, neque minuatur, neque ulli ' mutationi obuoxia sit. Hæc pizijf ideaS quomodo intelligenda sit, a Stallbaumio explicatum habes annotat, ad h. i.; 4 nXiov (irjtt (Xctrrov yiyveidai (it]d's natixuv (itjdtv. orav bt/ rts ano rmvSe dia r 6 oq&us naiScgaoniv Inaviav Insivo to xaXov aQ%i}un xaQoQciv, 0%eSbv civ ti antoiro tov reXovg. tovto ' yrcQ Sr) ian ro bgftug c ini ra iganxa livai $ vn aXXov uyso&a i, ciqxoiibvov ano ravds tav xaXwv ixeivov tvixa tov xaXov clil inavdvai, togneg tnavafia&ftolg XQwficvov, uno tvog ini 6vo, xal uno dviiv Ini narra ra xaXa edficcra, xal ano tav xalav Oafidzav Ini ra ' xaXa InmjSsv- Quæ bona, pulcra, honesta sunt, ea putabat Plato bona, pulcra, honesta facta esse eo, quod referrentur ad ipsam bonitatis, pulcriludinis atque honestatis speciem, eiusque quasi partem aliquam in se continerent. olor yiyvopevoov re tcov aXXoov x. r. X. Dc olor sequente infinitivo vide Matth. Gramm. atnpl. $. 535. Laudat Btallbaumius Piat. Apol. Socr c. 18. iyoo rvyxtxfc* tov toiovtoS, oloS vTto tov Seov r y itbXei 8e8o6$ai. Adde Piat. Protag. 1 >. 330. C. Msttv apa toiovtov t} SixaioOvvy olov Sixaiov lirat. Ibid. n. 330. D TCoTtpov tibvtovto avto ro itpdypd (pate toiovtov tCKpvxlvat olov avodiov elvat y olov ouiov ; ibid. 831. A. ovx apa icSzlv odtorrj $ olov Sixaiov elvat rcpaypa, ad quem locum Stallbaumius rectissime, li. c inquit, toiovtov Ttpdypa, olov dixatov elvat, Pro ixtlVOf quæ optimorum .codicum lectio est, vulgo exeivoo legitur, quod et Ficinus tuetur: cetera vero omnia, quæ pulcra sunt, illius participatione pulcra, ea scilicet conditione, ut nascentibus et intereuntibus alus nihil subtrahatur "illi aut addatur y neque passionem ullam incurrat . Beue dativus haberet ixeivoo y ai verba abessent py8h nadxetv pySiv, quibus additis pleonasmus oriretur hoc loco non ferendus. Igitur Ixeivo Unice probandum ducimus. ozav 8y ziS asto zdovSe Vulgo legitur ozav 61 St} nf, quod Biickertus retinuit, quia defendi posse videatur» Illud Bodleiani Codicis lectio, Vatie, unios, Vindobonens. unius, quam Bekkerus, Stallbaumius, alii intextum receperunt. Rem hic tangit Diotima, quæ iam in superioribus commemorata est, cfr. p 210. E., ut nullo modo ferri possit Se particula. *dteo tcdvSe autem ad præcedentia respicit yiyvopk voov ze tcov aXXcov xal ctnoX Xvpsvosv, resque describit, quarum natura mortalis cum immortali idea pulcri aliquam communionem habet. tovto yap 8 y itinv. His et sequeutibus verbi* ratio agendi summa lim repetitur, qua uti «debeat, qui verus AMATOR esse velit. Eam agendi rationem cum scala comparat Diotima, qna ab imis ad suprema ascenditur. Hinc enaviivat verbum positum et draPaH poiS nomen. Iu Flo(itera, scal ano x av xaXiov Inixtjdev/idxatv in l ta scala (ia&y(iccta, igr’ av ano xav (ta9t](idxav ts t ixtivo x 6 (idditfia xtievxytfy, o laziv ovx dlXov y avxov ixelvov xov scaloti (id&tyia, scal yvoi auro xeXevxmv o D Voti, scalas/, tvtav&a xov (iiov, a qitte Zcoxgarfg, itptj rj Muvuvixr) | ivij, el' n I q jcov aXXoth, 0mo xov ctv&Q<ancp, 9eco(itv(p auro xo • scaldv. a tdv stors ’ftys, rentinis aliisque libris non paucis avafiad/iOiS reperitur, quam scripturam etiam Phrynichi iudicio probatam habes, qui 824. fiaSfxoS, inquit, ' IotKov 8ict *ov 5, 8td xov 6 *Axtixov. Sed ut vulgatum retinuerimus, Lobeckii annotatione factum ad !• c. Prorsus igitur asseutimur S tali— baumio et Biickerto, qui ava fiaS/xoiS in textu posuerunt. Ceterum ne parum accurate et initium, a quo exordium facere, et finem, ad quem teudere debeat verua amator, descriptum atque explicatum indices : numeri diversitate verborum aico xoav6e tg ov xaXcov ixtivov i vena xov XaXov efficitur, ut de Diotiroæ voluntate vix dubitare possis. Quæ enim in terris pulcra habentur, quoniam multa sunt, plurali numero, contra, quoniam una est eademque semper, idea pulcri singulari numero descripta est. $$t’ av rtXsvTt/dp» Primus Stallbaumius monuit, nostrum locum si exceperis, nullam esse Platonis, iu qno &V* av reperiatar Hinc sane oritor aliqua voStiaS suspicio, quæ codicum nonnullorum auctoritate augeri videtur. Etenim Rodlciatitts, Florentini, aliique libri m»u pauci pro £ft av habent xai, quam voculam u« propter sequentia minus aptam iudices, pro teXevxiJujf in aliquot codicibus TtXtvxiftSei legitur. Hinc Stall- baumius scribendum esse suspicatur, xal ano xc5v fiiaSijudxoov in * ixetro xo jiaSrjua xtXtvxrjdtt. Sed cum hac scriptura prorsus nou convenire videntur, quæ sequuntur: xal yvoS avxo xtAtvxdUv o l6xi xaXov, quæ si velis in xal yvoSdtxat avxo x, o l6xi xaXov immutare,, monendus es, ne iu uno quidem codice aliquam yvo o scriptnræ varietatem reperiri. Verba convertit Stallbaumius: atquo ad extremum cognoscat ipsam pul critudinis id e av, quod præcedente xal xtXtvrijdei qui probare potuerit, non video. Licet igitur ist* av præter nostrum locum nusquam apud Platonem reperiatur, tamen iu textum recipiendum est. KaL autim, qaod pro iSx* av in aliquot codicibus comparet, ab iis profectum esse putandum est y qui ist* av alias apud Platonem non reperiri intellexissent. Ut nostro loco £sx* av, ita 191. E. T ioof relative usurpatum habet, quo offendat; neutrum exceptis Jouis illis 'apud Platonem reperitur, utrumque autem servandum est. quo magis a Platonica dictione alienum < st, co studiosius. Ceterum xtXevtuv ov xtrccc %qv6iov te xal ia&rjrct xal tovg xakovg xal6dg te xal veavicSxovg 56 |ei eoi tlvai, ovg vvv vgav ixxixfojgca, xal eroiuog el xal 6v xal aU oi xoUol, ogcovteg ta xacdud xal twovreg æl avtoig, tf ncag oiov t’ r/V, (itjte ia&ieiv [irjte xlveiv, aU.a fHdo&at fiuvov xal jiweivac. xl drjra, Irprj, ' olo(it9a, el tat ytvoLto avto xo xakov ISe Iv elhxQiveg, xa&agov, E < '.ni tt enatam est tx Epxc<S3ai tcXtvruvia ini Tt, quod contractionis genus apud Græcos scriptores irequeiitissimum, SeGopivaj avto xo xaXov. Recte hæc verba a præcedentibus addita interpunctione seiunguntur, continent enim accuratiorem ivravSa x ov /5iov verborum explicationem. Sensus est: Si usquam alias vita vitalis. eat homini, tum est, quum ipsum illud pol* erum in tuetur. ov naxa XP vtiiov h. e. non ad aurum, vestimentum, al. comparandum illud iudicabis. Nam nata præpositio ia talibus similitudinem indicat. Vide Piat. Apol. Socr, init. opoXoyohjv av ty <*• ye ov nata xovxovS elvai (bjta>p. Stallb. Diximus supra de hoc nata præpositionis SIGNIFICATV annotat, 4l. Ceterum memorabilis locus est propter verba TtaiSaS xe nai veavidxovf. TIaidcov enim nomen Attico usu loquendi sufficiebat ad pueros iuvenesque significandos. Nemo autem mirabitur, veaviCnovS etiam commemorari, qui reputaverit, Diotimam, feminam peregrinam, hic loqui. Eadem quæri potest cur x di yvvalnai taS naXaS non commemoraverit. Ot)f VVV O p GJ V ix7t£Verba eflectum animi judicantia aoristo tempore plerumque ponuntur, de quo usu vide annotationem. Alia tempora admittuntur tum, quum non de re vere facta sermo est, sed animi commotio inmmaita tautummodo commemoratur, ut fieri posse vel solere indicetur. Hoc in nostrum locum cadit, ubi præcedente oparv participio conditio expressa est: quos ut nunc res* se habet, si vides, animo percelleris atque paratus es et to et alii multi, amasios semper videre semperque cum iis esse, si unquam id fieri possit, neque edentes neque bibentes cet. Vides igitur, participia infinitivorum loco, infinitivos participiorum loco positos esse, cuius dicendi usus. exempla indicata reperies in Indicibus s. v. Participium. a\\a $ ea 6 Sai fiovo t nai B>w eiv ai. Hæc verba grammaticam verborum juncturam ai spectas, e præcedente na\%tot• po$ el nai dv nai aXXoi sroAA oi apta sunt; quibuscum, si ad sententiam respicis, minus ea cotiveoire senties. Non enim amatores parati promtique sunt tolo amasiorum adspectu atque eorum societate delectari, Sed ¥ I1AAT&N02 afuxrov, «/Urc (irj tivanlmv «JorpxiSi» re avftQaittvtav xal % Qcofidrcov xcd aXk.rjg Ttoklijg tpXvaQlas rjg, ukk’ avto ro &ciov xukov dvvairo (xovoudis xazideiv; aatis est ipsis amasiorum societas et adspectas. Igitur liberiorem verborum stracturam Plato hic admisit, quam et alias ia familiari sermone haud raro reperias. Eius originem putare possis participiorum usum opaovteS xal HwoyxeS, de quo modo diximus. Nam cum dictum esset xal ixoipoS el xal 6v xal aAAoi 7 C 0 XX 0 I opdSvxtS xal B,vv6vxe5 M 7 h £ i-GSieiv pi/XE itivEtv f illaque participia pro opdv ct Zvveivai posita essent, facillime scriptor infinitivis uti potuit SeadSai et B,wiivai in dictione, quæ præcedentibus infinitivis itiSUiv et itivEiv opponitur. Ceterum de illorum verborum absoluto usu vide Iudices. d\\a py dv ttitXzwY . Astius aWa abesse cupit. Contentus esset, opinor, ai xal ptj scriptum esset. At Græci, ubi nos dicimus and uiclit, ita ut prædicatum prædicato opponatur, pariter xal ovh et aAA* ovh usurpant. Riickert. cfr. Piat. Protag. 841. D. 7 roAAod ye 6 eI, £<py, ovxcoS $x Blv ' et IJpoSixe. aXX iyoa ev 016 dxi xal 2 ipovi 8 ijS xo *«A«roV E\eyev onep ypiit ol dWot, ov to xaxov, aXX o dv py jbdSiov y, d\\d 8ia zoAXcov icpaypa -• Tvv yiyvyxai. xal dWyS noWijs q>\vcr p laS 3 v tj x i} S’. I 11 Piat. Phædone, quem Stallbaumius laudat annotat, ad h. 1. 66. C. legitur: ipojxoov xal £ict2v- picov xal epoftcor xal eA8ooXgov itavxoSaizMV xal q>AvapiaS ipninXyCtv rjp&S jroAAt/f, ubi Olympiodorns : cpXvaplaSxaA el 6 TJAdxcov nav to it£pixxdv t ov povov xo iv \6yois, aA Ad xal xo iv IpyoiS. Convertit Schleiermacherus (pAvapiaS nomen: nnd andern sterblichen FJitterkrames. Aliter nobis de huius vocabuli significatione statuendum videtur. Schol. ad Apoll. Rhod. 1. 275. habet: cpAv ?,E iv xvplcDS xovS Aifirjxds cpaptv xaiopivovS avafidAAsiv xo vdop. Duplici igitur significatu tpAvapla, quod cuui illo verbo cohæret, videtur a scriptoribus adhibitum esse, ut aut rem significet, quam aliquis, qui commotiore animo est vel vesanus pvofert, aut nugas denotet resque expertes veritatis, quæ strepitu vel splendore quodam insignitæ sint. Priore significatu ipsum (pAv&iv usurpatum habes iu Meleagri epigr. 119. 5. iroAAd 5 ’ 0 TtixpoS aloxpd xaS 9 ypExipyS i<pAvde nap^EviyS 'ApxtXoxoZ. Adde Piat. Apol. Socr. 19. C. xavxa ydp tapdxe xal avxol iv t?J *Api6xo(pavovS xcopcpdto ; 9 2 cjxpdxy xivd ixtl itEpzpepopevov (pcxdxovxd te dipafiaxeiv xal dAAyv 7to\ Ayv q>Avapiav q>\vapovvxa, quo loco non nugæ commemorantur, sed vesaui hominis deliramenta. Altem significatu positum habes £q’ oTst, tcprj, tpavXov ptov ylyvt6&itl Ixtids (Ittxov- 212 x o$ avdQtoxov xal ixuvo Srj fteafievov xal £vvovxog avta ; ij/ ovx Iv&vfisi, icprj, ou ivxav&a aura Piat, de rep. IX. 581. D. h ctTtvoY xal (pXvapiav. d AA* auro xo Setov xaA d v 6v v air o pov o eidis H. X. A. Abesse posseut sine a! Ia sententiæ mutatione verba fitVairo et xariSetv, quia præcedit cf rw yivotxo ISeiv, Posita autem sunt haud dubie, atque si ita dicere licet, e præcedentibus repetita, quod præcedentia a nostris verbis interposita aliqua enuntiatione nimis remota sunt. Sed mireris, si particulam non item repetitam esse, cuius abseutiam nemo interpres aliqua excusatione indigere ceusuit. El Platonem revera omisisse certissimum est. Iluiusmodi autem omissiones in sermone familiari haud infrequentes sunt, ubi et pronuntiatione verborum et habitu loquentis excusantur. Ceterum Sydenhamius annotat ad h. 1. laudatus a Wolfio : So lange der Mensch in dieser Welt lebt, und noch die Fesselu des Korpers an sich tragt, ist er selbst nach Platons Ideen uicht fahig, sich zu einem so erhabenen Anblick in die Geisterwelt erapor zu schwiugen. xal ix e tvo 8 f} $ e GD/iev ov. Vulgo legitur xal ixeivo u 6ei $£QOpkvQV i quæ lectio, quamquam non prorsus inepta est possis eoim de necessitate dictam interpretari, qua, qui via a Diotima monstrata incedat, divinum pulcrum non possit non videre, tamen admodum languet frigetqæ. In codice Bodle t ia no pro o Sei reperitur oj Sei; hinc Astius, quem Stallbaumius secutus est, oj 6ei scribendum coniecit. Speciosissima fit hæo coniectura verbis intra positis opaUvti gj opaxov: sed ut gj dei scribatur, qnoniam opajvxi oj opaxov paullo infra legitur, necessitas nulla est. Vulgatum autem o, quam facile oriri potuerit syllaba finali ixeivo vocabuli forte, ut fit, duplicata, facile iutelligitor. Id in cj immutavit, qui iutelligeret, o admodum frigere ; correxit fortasse etiam, quod in sequentibus legit opdovxi oj opaxov . Iam pro Sei in tribus codicibus, Paris., Vatie., Palat. Vat., legitur fit/, quæ formæ sexcenties commutatæ reperiuntur. Hinc Schleiermacherus scribendum coniecit xal ixuvo Srj $£GJ/i£vov, verbaquo convertit: Me in st duwohl, dass das ein schlechtes Lcben sei, wenn einer dorthin sieht und ienes erblickt und damit umgeht? Hæc coniefctura Bekkero adeo placuit, ut in ordinem verborum reciperet. Id et nos fecimus eius exemplum secuti. In Ficini conversione legitur: Jtfum vitant huiusmodi parui facis ? hominis videlicet ipsius t qui illuc suspicit, qui tam præclarum spectaculum contuetur, qui illi cohæret . Ex quibus verbis colligi, potest, Picinum quoque 6rj t non Sei, legisse. ( f iova%ov ytvtjOtTiu, Sqcjvti a 6q<xtov to xuXov, zlxzuv ovx tiSala agetijs, ars ovx tiSm^ov hpaxzofiivco, akV dky&rj, et re zov dfoftovs iqiamoftiva, zexovzi £s dgcTtjV ahftij xai Qg^a^iiva vitaQ%ii %£ 0 <pi?.ti yevto9tu xai, eixeg toj di.ho av&Qunav, d&avazn xai Ixelva ; B Tavzu Srj, <J Oax&gi zs xai ol dXloi, Hcprj (tiv Aiozifia, 3 linueuat, d’ iyu' Tttnuaatvog di iteigafica xai rovs aXJ.ov s ittiftEiv, ozi -zovzov zov xzqfiazos are ovx eiSeSXov Itpasrtopev co x. r. A. Prorsus eodem modo Pausanias 183- E. xai ydp ov6h povipoS i6tiv y axe ovdh porlpov ipcov npdyfiatoS. 6 rov t/SovS Xprj6Tov dvroS ipatiti}* dia fiiov pivei, are povipoa 6vv taxeis. Ceteram colligere licet e nostri loci verbis, quomodo Diotima vel Socrates Orphei mytilum sibi explicaverit, cui ex Orco redeunti <pa6pa ostenderant dii. cfr. p, 179. D. aAA’ d\rj$ij t Sæpias iam monuimus in superioribus, repetendum esse haud raro e præcedentibus verbis, in quibas compositum verbum contineatur, non compositam, sed simplex. Vide annotat, 89. et 290» Eadem dicendi norm^ etiam in nominibus interdum admittitur ea lege, ut ex prægresso nomine, quod rei notionem cam epitheti alicuius notione coninnctam repræsentet, sola notio rei repetatur. Cave igitur eldoaXa et ttXrfSi} sibi opponi censeas hoc loco, ut somniis falsisque imaginationibus, quæ uno verbo cldooXcov comprehenduntur, veræ sc» imaginationes opponantur. Hinc explicabis pluralem numerum aXrj^ij verbi, quem Plato nou fuisset admissurus, si illam dicendi normam adhibere coluisset. Sed alia etiam explicaudi ratio adest, qua ccA. 77 .Sj 7 singularis numeri accusativum interpretari possis atque e prægressi» apettjv supplere; futuros esse iam prævideo, qui illam explicandi rationem inclumaturi, neque oisi faciliorem hanc probaturi sint. Utraque explicandi ratio nostro arbitratu vera est; utra verior sit, dijudicari nequit. Res ex accentu orationis judicanda est, quo singula verba Diotima exornavit. Si pronuntiando £i'8cj\a extollitur, prior explicandi ratio verior est hand dubie; contra posterior rectior erit, si accentum orationis ita posueris, ut et eid&Xa et apetrjS præ ceteris verbis emineant. Quamquam sequitur infra apetrjv aXrj$ 1 7, tamen inconsultius cave indices atque præpostera cara alterum genas explicationis alteri præferas. tiitep rc 0 dXXoj arSpo')7(0) v. Ex huinsmodi locis satia docemur, Græcos accuratissimos fuisse verborum pronuntiandorum, - t' rf/ uvftganda <pv<su ewcgybv cciidva "Egenos ovx av rCg gaSUag lafioi. Sib Si/ ?yays (prjfii ygijvai narra avSga rov "Eguxa npav, xal avrog rigui ra tgatixcc xal Siaftgovtag aOxto, xal roig «AAotg xagaxilivofiaiy xal rvv rs xal a*l iyxcofiulta tijv Svvag.iv xal dvSgdav rov *Egenog xafr’ odor olog t’ tlfil. Tovrov ovv rov Xoyov, «J 0cuSgt, tl (ilv jiovXu, 0 ibg lyxcofuov tlg Egena vofiioov tlgrjo&ai, d 61, 3 rt xal oxi j x a ‘Q £L G bvofiatav, rovro ovofiafe. quandoquidem toj a A Aoo et roo ctAAcp pronuntiando discreta esse certissimum est, Pro aVS-ptJTtoov, quæ omnium fere librorum lectio est, vulgo dvSptdiu * > edebatur. Falso. Nara sententiæ gravitati gravior verbi fornia convenit magis. Ceterum haud raro huiusmodi enuntiationes, qualis est Einsp rea aAÆa dvSfjcjxcov, Græci scriptores adhibere solebant, quibus sententiarum prolatarum vim augerent atque quodammodo amplificarent. Sic supra reperitar 211. D. ivrotvSct rov /UoVf ElTttp itov aAXoSi, fiioarov avSpcanea x. r. A. lq>r) jt\v n in ei6 jiai 6 * i y eu' h. c. utilia dixit. Ita ego credo. Quæ sequuntur ite7iei<5p&.voS 6 l neipco jxai xal tovS dAAovS nei^Eiv cum Aristophanis verbis couveniunt 189. D. iyo» ovv 7tEi~ pdoojiai vjj.lv ElSr/y/fGa<S$ai n}v .Svvajuv avrov, vjleIs 61 rdiv aAAaor 6i6a6xaA.oi ioEtiSe. ry av$ p con eiot q>v6ei. Sæpius iam annotatum est in superioribus, <pv6iS cum adiectivo aliquo couiunctum nominis periphrasin efficere, quod eius dem est atque adjectivum radicis, Ty dv^peansia tpv6n igitur idem fere sigmificat atque xoiS avSpeoitoiS. Ceterum cuna gravitate dictum existima ty avSpaamlx q>v6si, ut humanue naturæ debilitas, noa solum humana natura, periphrasi illa significantius indicari significetur. ei ‘61, o rt xal oity £a/petS. Consuetius dicendi genus præcedente sl jiiv est eI 61 jirj, Quod cave hoc loco ponendum censeas ; neque perinde est, utrum eI 6e an eI jtrj legatur. Exhibetur autem ei 6i h. 1. ita, ut utrum Phædrus facturus sit, hoo Socrates sibi placiturum esse promittat, quasi diceret: sive pro laudatione Erotica orationem meam acceperis, sive non acceperis, perinde est. Si accipis, laudationem eam nomina, si noa accipis, quo libuerit nomine appella. Ceterum conferenda cum nostro loco verba sunt Piat* Protag. 358. A. site yap yjSO elre rspTtvuv AiyeiS sire %aptov, e ite oitoSsv xal oxgoS X°d~ psiS ra rotavta ovopa^oav rovro jiot jcpoS d (1 ovAojioa dxoxptrixu t . - Cap. XXX. Elxiytog 5h zavta xov Ecaxgatovg rovg fisv txacvtlv, zov dh 'AQuJxocpavTj J.iyuv ri hu%uguv, on rovS fi\v drttitretr. Hæo et sequentia rursus obliqua oratione proferantur, quod ab Aristodemo relata finguntur. Supplendum est igitur etpij 'Apidxd677 / 10 ?. t ov 61 *Api6xo<pdvrj x. r. A. Cum Socrates Aristophanicum mythum tetigisset vel «otasset potius verbis 205 E.,xa\ Xiyercct pev ye rtf, £<pij, XoyoS, cJ? ot dv x 6 fjjttdv tctvzpjv Zrfxu>6tv, ovxot iftoodiv x. T. A., nihil certius est, quam Aristopliauem aliquid contra monere voluisse, quo vel suam de Erote sententiam tueretur, vel Socraticæ orationis veritatem impugnaret. Quo . consilio quid proferre* -potuerit aut voluerit, prorsas nescimus ; neque ipse scriptor habuisse videtur, quo loquentem Aristopliauem induceret, Cur igitur illam Aristophanis voluntatem commemoravit? In huiusmodi locis Platonis artem scenicam admirari licet, qua hic efficitur, ut tpvrjS verbi notio non solum verbo posito indicetur, sed re ipsa vividissime exprimatur. Vides enim, Aristophanem iam indicasse externis quibusdam signis,, se aliquid contra Socratem,djctqrum esse ; ium paratos convivarum animos j^abes ad eius rverba percipienda: cum subito .pulsatæ fores sonitum ederent, tibicinæ clangor audiretur, tujnultus strepitusque quasi comissaturum oriretur. trjv avXeiov Svpav. j Harpocr. s. v. avXeioS 7 dito xijS 060 v npuixrj Svpa xijS oixtaS, ad qnem locum Valesii annot. laudat Bremius ad Lysiam 9.; avXeioS $vpa sunt fores vestibuli, quæ aulam clauduut versus viam; aulam autem si quis permea rat, veuiebat ad pixavXov Svpav, per quam ex aula introitus erat in ipsam domum. Qu; igitur domo exibat, ei primum erat per /xixavXov Svpav transeundum, tum per aulam et per avXeiov Svpav la viam. Svpav xpox ov pivtj, Hæc vulgata lectio «st, quam codicum lectioni Svpav xpovo plvjjv potiorem ducimus. Schol. ad Aristoph. Nubb. v. 133. xis €($$’ 6 xoipaS xrjv Svpav ; docet : ini jikv xcov ££a)Sev xpov ovx gov xonxeiv Xiyovdiv^ ei 6 fc idc o$ev (sc. xpovovdiv ) tyo<peiv. Ex his verbis patere opinor, xpoveiv xijv Svpav de utroque pulsandi genere obvaluisse, Niiiil igitur habet, quo displiceat hoc loco xpoveiv verbum. Sed num ideo rectius sit et verius, quain xpotetv, quod h. 1 . vulgo legi supra indicavimus, alia quæstio est. Quid, si verbo insolentiori ( xpoveiv ) pulsandi insolentiam qualis est comissatorum, scriptor indicare voluit ? cfr. Meleagri Epigr. CXXV. v.3. apti yap idnepioi vvptpaS ini dixXidtv dxew Aturo!, xal SaXd/AGov inXatayevvxo Svpa t 31 « avrov kiyuv 6 2,'<axp«rj?s xeqI tov loyov, xcci t$cti(pv>js rrjV kvXelov Qvqov XQOrovpivyV itoXvv fo (pov xacMtildv «as xafucCuiv, uv. tov ovv 'slyu&uva, ad qnem locum Iacobsius annotat Comment. Vol, 1. 1. 140. ixXatayevvto de saltantium ad fores strepitu accipiendum, qui proprie xpoxoS. Hesychitis nXaraytiv idem esse docet, atque xporelv. Igitur nostro loco tantum abest, ut xpoTovpivyv minus aptum censeamus, ut potius' verissimum iudicemus atque rei descriptæ apprime conveniens. Sensus est verborum I Pldtzlich sei an die Thiir angedonnert worden, und sie habe gedrdhnt, ais wenn nach11ich e Schwar mer davor waren. Ceterum Stallbaumio praceunte post itapa6x&y comma delevimus, quod Bekkerus in textu posuit. Illo annotat ad h*. 1. a»? xcopa6 1 <3 v connccteudum est cum itoXvv ifjocpov napa hoc sensu; vestibuli ianuam pulsatam ingentem fecisse strepitum quasi comissatorum n. e. quasi comissatores eum excitarent. Recte. Prorsus conveuit etiam cum h. 1. Schol* Aristophanis ad Plut. v. 1097. ed. Bekk. Vol. II. 256.: xontEiv; jpotpely xal xXavouir ri}v $vpav 6ia<pip£i‘ xortteiv plvyap Xsyerai, oxav eistiroct ris pi\Xy yta\ njv Bvpav iB>( j$ev nXytxy cos* rit i6$’ 6 xd^aS xijv Svpotv ; ifMxpeir orrav iZtpxontv 6s nf au* x t}r vicaroiyoi xal yx<>v % ira oltc o xeXy. o rotovx os yap VX oS iJj 6 <pos nancti avlytgidog cpcovyv axovdeg> qtccvuL, ov (Sxeiptti&s ; D Xeixai, Zxctv 81 vx' dvir uov xirijxai portj xal ?}*oi' riva, ix rovrov artor eXi), o roiovtoS i /xoS i} r pitipuS xXavOiav A eyexau xal avXyx pl 8oS tpcovifv dxov £iv . cfr. Melcagr. Epigr. LXIV. v. 1. w A6xpot xal r) q>i\£poo6i xaXdv (palvovda SeXtfvy xal NvB,, xal xodpcoy 6vpnXavov dpydviov, . . . ad quem locum Iacobsius: Sivo tibiam, iuquit, sive facem iutelligit. IIoc probabilius,, Lectis nostri loci verbis itate animatum seutias, ut de tibia poetam cogitasse censeas. Ceterum recte Stullbaumius eos vituperat, qui <ptay?ir hoc loco de tibicinæ voce iuterp retarentur. Certissimum est enim, tibicinam tibiæ souos edidisse, quibus se* commendaret intus sedentibns. Ceterum miro modo 7tapa<$x£v præcedente, quod subiecto suq non caret, positum sine subiecto legitur axoVElVFacit autem subiecti omissio ad describendas turbas, quas, qui ante fores vestibuli starent, excitant ut. Neque r tr£s supplendum est, uam omnes sonitum tibino audierunt, neque itetvzaS satis aptum videtur, qno hic supplemento utaris. Sed indefinite dicitur dxQveiv ita, ut Latinorum respondeat auditum esse, ov (SxiipadSei Aoristum, quem iu dictione r/ OW O v ytjOco vidimus p» 173» R» ut non xal lav ptv rtg rav Intrrfidav y, xalelrs • el (ir/ t ktysTE, on ov tcivouev, a).lu dvanavofit&a ySrj. Kal OV Jtoltl VOTEQOV ’AXxifluxdoV X>jV tp(OVt]V dxovuv Iv xy avly OtpodQU lU&vovxog xal fiiya fioavzos [ £(wo admittendam, ita non omni ex parte spernendum ducit Rtickertus. De aoristo cum negatione coniuncto in interrogationibus supra diximus annotat, p 11., ibique eius usum a nostro loco alienissimum indicavimus. Male igitur in aliquot codicibus ov 6xiif;a6SE ; Vario autem modo futuro tempore veteres in interrogatione usi sunt, ut indignationem, iram, clementiam exprimerent. Vide annotat, 26. Hoc loco quo sensu verba dicantur ov <5xeif>e6$E f dictu haud difficile est. Agatho enim audita ante fores turba ut illico Irent, videreut, vocarent vel remitterent, servis mandat. Verba igitor convertenda sunt: seht sogleich nach. xal iav plv xaXeixe. KaXsixs hoc loco absolute positum est nt 175. A. xctpov xaXovvxoS ovx iSeXei tlsikvai. Exstat autem hoc et illo loco aliquid discriminis inter xaXaiv et xaXalv. Nam in verbis xa/iov xaXovrxoS verbum illud nihil aliud significat, quam quod nos dicimus rufen : ond ais ich rief. Nostro loco xaXalv invitandi notionem habet, de qua vide annotat. 17. ad verba axXrfXoS ini Ssinvov. De iav eI prj vide annotat, 128. ct 124. Verba convertenda sunt: Und solite es etwa einer der Erennde sein, so ladet ein, wo nicht, so sprecht, dass wir nicht trinken cet. xal ov noXv vdxe pov-. Servi Agathonis dicto obedientes statim ubiisse cogitandi snnt, atcjue aula superata xrjv avXttOY Svpav aperuisse. Quo facto illico clamor Alcibiadis audiebatur. xal pkya fio&vxo?, [ ip <w r gjv rof]. Vulgo legitur piya (iodjvzoS xal ipGzxajvr oS. Copulam e melioribus codicihus interpretes fere omnes expunxerunt. Sed hac ratione non ab omni labe hunc lorum liberatum putaverim. *Epa>xd5vX OS enim participium, quomodo probem, non habeo; quin magna suspicio adest depravationis, siquidem facillime fieri potuit, ut aliquis, quo fioGovxoS verbum paullo insolentius a Platone positum explicaret, IpGdXgjvxoS margini adseriberet, quod deinde nimia scribarum sedulitate in ordinem verborum receptum est. Haud raro fioav vino gravatis ita attribuitur, nt addito quodam eorum dicto dicendi vel iuterrogandi verbum non præmittatur. Sic legitur in Asclcpidæ Epigr. XIX. v. 5. xy 6s xo0ovx’ ifioijtia fiefipeypivoS' axpi xivoS, Z ev ; Z sv tpiXs, 0iyrj6ov, xavxoS Ipav ijiaSEf. quo fidelicet loco non potnit metri caussa aliquid inferciri, quod ip6r}6a verbi significatum illustraret. Ad nostrum locum ut revertar, sunt alii quoqne vel færunt potius, quibus ipurtcov ZTMI10ZI0N. 321 tavxog ], oitov ‘Ayd&av, xcd xe&evovtog dyuv nag ’Ayafrava. dyuv ovv avxov netoa <5<pdg rijv ts a vXtjtglSa vitoXafiovtiav xal aklovg tivcig rav axolovfttov, xal tmazfjvcu bil rag. dvyccg iotupavcj/xtvoV avxov rot participium displiceret. Certe dao (iotnvxoS, ipcjtcjvro^ participia iuxta posita displicuere iis, qui xal, quod vulgo legitur, interponendum censuerunt. Quominus ipcDXGJvxoS participium prorsus expungeremus, recentiorum editorum auctoritas impedimento fuit, quorum ne uni quidem depravationis suspicio in mentem venit. Igitur uncis verbum inclusimus. oxov 'AyaSav > xal x&Xevo vx o S dy e iv n a p* A yaStnra, De industria hoo loco Agathonis nomen repetitum est. Scia’ quam ob caussam? Infantes, quod concupiscunt, id unum solent variis membrorum gestibus appetere, neque hilo unquam ab eo abstrahi» Infantibus ebrii cum aliis nominibus, tum etiam eo similes, quod rem, quam desiderant, vario modo proloqui solent, neque ab ea nominanda prius absistere, quam ipsam sint consecuti. Itaque Alcibiades vino plenus, magno clamore, heus, inquit, ubi est Agatho, ducite ad Agathonem. Ceterum cave xeXevovxoS arctius cum sequente ayhV infinitivo coniungendum censeas. Plato enim rem ita proponit, ut quasi ipsa Alcibiadis verba tradere videatur.* oxov *Ayoi S gdV; ayEiV (h. e. ayere) xap* 'AydSoova. KeXevoVtoG StyEiv igitur non convertendum est : ducliussitad Agathonem, sed servis imperavit! u dncite «d Agathonem** l vn o Xaftovda y, vxoXa/ipdveiv est sublevare, brachio supposito sustentare cfr. Piat, de rep. V. 453. D* ubi e codicibus hodie legitur: ovxovv xal ijtiiv vevGxeov xal XEipatior dGjgetiSai ix rov XoyoVf lftoi dsXqjivd xlv * &xi^ovxai 7}paS vxoXapsly ar oi) xtva aXXrjy dxopoy <Storiy piav. Ruckort. xal litt6trjy at ixl raS SvpaS, Hæc verba convertit Schalthessius J und stellten ihn eu ihnen vor die Saalthiir hin. Minus apte. Fores enim, quæ hic commemorantur, fiiravXoS $vpa sunt, qua de re supra dictum est adnotat. p» 318. Io Schleiermacheri conversione legitur: Er sei aber in der Thtir stehen geblieben. Ut accuratius reddatur Platonicum ; ix l ra$ SvpaC, verba convertenda sunt i er habe sich aber ia (s. an) die Thiir gestellt. Sic haud raro rectiore verborum conversione præpositionum casuumque cum illis coniunctorum structura commodissime explicatur. Pari modd Grammatici Latini præcipiunt, ponendi collodandique verba in præpositionem cum ablativo coniungendam assumere, cetera verba motum io aliquem locum significantia in præpositionem et accusativum casum requirere* Prioris illius præcepti neque ipsi tradunt, necjue lectores iutelligont rasionem. Ea optime o recta collocandi ponendiqne verborum conversione perspicitur. E xmov x i xtvi Gtirpava) dadst xai fmv, xai taivlag rovxa ini rijs xcqiaXrjs naw noklas, xai tinuv • “Avfiofg, jraiptrs ' fie&vov ra tivSQct adw Otpodga dt&adt Ovyndxjjv, tj dn.iay.tv dvadtjOavxtg yovov ‘Aya&ava, Ponere enim et collocare non significat, quod nos vocamus : setzen, stcllen, logeo ; ridicula enim foret, si hacc ipsis significatio esset, i n præpositionis atque ablativi casus couiunctio ; sed denotant: fest ste1len, fcstsetzen, befesti* g e n. Quæ significationes ubi discipulorum animis inhærebunt, haud verendum erit, nc 'quis nuquam in ponendi collocandi ve verbis in præpositionem cum accusativo casu coniungal, xai raiviat %x° yr01 * Timæus s. V. r aiviaS avaSovpivoi * toiS vixijtiadi ara Srjtiat ratvlaS. Annotat Stallbaumius nd h. 1, : Mos erat, incinit, capita hominum vel publice bene meritorum, veluti victorum, vel amicorum et familiarium lætis diebus ac solcmuitatibus coronis, vittis, tæniis redimiendi et ornandi, vide Ruhnkenium ad Tim. Gloss. 246 seqq. "ArdpsS, xaiptte. Alio loco de hac salutandi formula dicturi sumus. Huiusmodi formulæ ex quotidiana vita petitæ si accuratius spectantur, mirum quantum faciant ad populi, qui iis utitur vel usus est, ingenium, mores, naturam oranemque habitum cognoscendum. Eodem modo præcipue de bis formulis Goethios egit io Opp. Tom. 27* 125. Guto Nncht! So konnen vrir Nordlamler zu jeder Stunde sagen, wenn wir im Finstcrn seheiden: der Italianer sagt : felicissima notte! nur einmal, und ewar, wenn das Licht in das Zimmer gcbracht wird > indem Tag und Nacht sich seheiden $ und da heisst es denn ganz etwas auderes : So uniibersetzlich siud die Eigenheiten jeder Sprache: denn vom hochsten bis eum tiefsten Wort bezieht sich ulles auf Eigentluimlichkeiten der Nation, es sei nuu in Charakter, Gesinnung oder Zuslauden. biSiEdSt 6v J.i7t utrjv. Ilæa Bodleinui codicis lectio est aliorumque paucorum librorum. Vulgo 8£Za6$E legitur posito post 7}\$OfXEV puncto pro v. signo interrogandi. Illud recentiores editores ad unum omnes probant. Quod ne male se habere censeatur: sententia est: Einen Mann, der schon getiunken hat, miisst ihr, wenn er mit euch triuken soli, recht freundlich aufnehmen, oder cr gcht wieder fort, wenn er nur den Agathon bckrauzt hat, wozu er gekommen ist. ardpa haud raro poni pro pronomine personali ipi, tragicorum potissimum poetarum lectoribus notissimum. Tragicis avrjp ote, avSpoS tovSe x. t. A. pro iyo&i ipov admodum usitatum est. iyco yctp roi. Cum nemo responderet Alcibiadi, neque ipsum, ut accederet accubaretque, vocaret, omnesque tacide hominis erroniav admirarentur, illo adventum suum excusaturus loqui per }rp’ oitSQ “il9ojitv ; lya yczQ roi, (pdvca, jjQts (i'ew ov% olvg t’ lytvoatjv dq>tXB6&cu, vvv da yxm tnl ty xecpaly lyav rclg xcavlag, iva thto rljg fuiys xtfpalijg tt]v tov Gocpardrov xai xa/.Udzov xitpaXyv iav git. Heri vocato sibi ab Agnthotie, quominus veniret, certa quædam impedimenta fuisse. Venisse se nuuc Agathouem tæniis ornaturum. Ilisu exorto consivnrum Alcibiades excusationem suntn quasi fictam derideri putans vera se loqui affirmat. Post interrogatione illa satis impatienter atque inclementer repetita abitum paraturus erat, ni omnes convivæ consurrexissent, atque ut maneret, ipsum rogassoat. . iav ei7tco ovt u>dl. Ilæc non dubito, quin corrrupta sint ab imperitis librariis. Nam quod Wolfius ea dixit significare ut ita dicere liceat, itu ut Alcibiades putandus sit ceterorum convivarum invidiam his verbis amoliri voluisse, eam interpretatiouem non fert loquendi consuetudo, quæ postulabat ovtgd6\ tlneiv. Itaque Astius scribendum ccnsuit : TtetpaXTfv dvadijdcj. dpa, iav £LitcJ ovioj6i t naxayeXcttietiSE pov n. x, A., qua tamen coniectura vereor, ut omnes tollantur difficultates. Certe quidem transpositionis audaciam nemo probaverit, qui meminerit, divam criticen ferrum et ignem odisse. Quid mihi de hoc loco videatur, iam satis declarare opinor uncos illos, quibus hacc verba u reliquis seclusimus. Nam quum grammaticus aliquis ca in margine aut inter versus adseripsisset, quo explicaret proxima illa : dpa HaxceyE\d6E6$E ueSvoyTOS ; postea temere in conteitadi orationem recepta, et, ut fit, alieno loco interposita sunt, 8 t p 11 b a u m. Rene quidem Vir doctissimus de aliorum, quos laudat, vel interpretatione vel emendatione egit, sed quam ipse iniit sanandorum verborum rationem, ea milii quidem prorsos displicet. Perscripsi nutem totam eius annotationem,, ut facilius lectores de ea iudicare possent. In libris nulla varietas est lectionis præter quod Vindob, et Plorent, unus inverso ordine verba exhibent: ovxcd6l n&pcikxjv avet6 t}6gj, qua mutatione doceare satis, ctiara librarios iuhisce verbis offendisse, eaque transpositione adhibita aliquo modo explicare studuisse. Risisse convivas verbis indicatur apa naxaye\dtfe(j5i pov cJf f.te$vovxoS j quam risus caussam Alcibiades sibi finxerit, supra diximus et verbis indicatur fiov cJff //ej&tforToS, h. e. quasi ego ebrietatis caussa meras nugas narrem. Hinc addit iycJ Sij Ttdv v/fEtS yeXdxE, ojivti ev ot8 *, oxi trA?/3j/ X6y&> Veram risus caussam nemo interpretum aperuit. Videamus primum huius loci conversiones. Ficinns habet : Heri quidem interesse nequivi J hodie veni vittas ferens, ut a meo capite sapientissimi pulcherrimique caput, si ita prædixero, circumligarem, an me quasi ebrium deridebitis ? In Schulthessii conversione exstat: Denn gestem koimte icit micli nicht einl/ndcn J jetzt aber bin ich da 30 mit Bin21 * ' E tinca ourool dvadycJa. ctQtt xcttaytAdcSed&i jiov d>s 213 (is&vovrosi lydi de, xdv v/tag yeldte, oucag ev o'S\ on dAijfty Xeyca. dU.a f coi Uytxt ccvrotiev, h tl <5>;tofg tisico, y M j <J vy.itlt6&£, y ov ; Hamas ovv dva&ogvpycSca xcd xiitvuv tlsdvai xcd v.uxaxXiveciitat,, xal xdv 'Aydftava xciXuv ctvtov. xcd xCv levat dyofisvov vnn xdv dv&QCJTtGiv, xal j tegiaiQOVfisvov ana tus *«»via s tog uvaSydotna, InhtQod&tv x m> drp&cdficav exorna dcn nmwnnden, damlt icli voti meinem Haupte her daa Ilaopt " des nllerweisesten uml schonsten wenn ich so sagen darf bekrauze. Lacht ihr etwa meincr, weil ich tranken bin ? Mecum iutelligaut lectores, nihil in laudatis Fucini Schulthessiique verbis contineri, quo, cur convivæ riserint, explicetur. Neque apud Schleiermacherum explicatam illam caussam reperies : Denn gestern, habe er hinzugefiigt, war es mir nicht moglich za kommen; jetzt aber bin ich da, aul' dem Haupte die Rander, um von meinem Haupte das Huopt dieses weisesten und schonsten Mnnncs, wenn ich so sagen darf, eu uimvinden* Wollt ihr mich auslachen ais truuken? Causam putare possis, quod Alcibiades bene potus ab bibendum veniat, sobriosque ebrius ad vinum hauriendum excitet. Uoc sane est aliquid, neque tamen nobis nuno sufficit. Ridiculum latet iu verbis iav eIltcco ovroodt, quæ miro modo depravata sunt. Verba hoo modo scribenda sunt: iav elnov, ovtcjOI ayad/fdco. Quæ correctio ne audacior censeatur, prO iav facillima accentus mutatione acriba aliquis edidit iav, quod cura alius deinceps legeret iav elrcov ovroaol avadtjdco, corruptura habuit rectissime, sed vitium in verbo sauissimo deprehendisse sibi visus, tinov in ebeoo mutavit. Nimirum cum ad iostar ebriorum Alcibiades, quod facturum se esse ostendit, id gestibus expressurus esset, sustentari se a tibicina servisque noluit, qoo facilius, quod veJIet, faceret* Igitur iav Etnov dixit hoc sensu: Dixi iam sæ pius, mitti me velle liberum a vestris manibus* Servi autem dicto audientes, cnm herum misissent, qui itn vino plenus erat, <Zste pjfdl toiS idioiS itodiv idxadSai (vide Athen. IV. 1 80 ) lactum est, ut verba proferens ovtcodl avaStfdcj vel concideret vel titubando ridiculos gestus ederet. aXXa poi A kytxE avtoSey. De his verbis iam supra dictum est annotat, 3^3* AvtuSev autem dupliciter adhiberi solet, partim de loco, partim de tempore, ac de tempore quidem, quoniam loci temporisque ratio haud raro commutatur* Recte igitur h* I. interpretes avro^Ev stati m, illico significare annotant* ini fitjrolf. Spectant hæc verba ad 212. R. pB^vovrd dvdfja tcavv 6<po$pa 6a- i ov xanSuv rw SaxQiat], cfvUa xa&l&a&cu nuQti tov Ayd&covu Iv pioio Suxqutovs ts xal Ixilvov • itaQuXaQificu yuQ tov ZaxQaxri c5g IxeZvov xu9ifciv. nctQa- B xa&e^ofuvov 6 s ccvruv denatea&at te tov 'Aytxftcova. xui dvaSclv. ilnuv ovv tov 'Ayuftava ‘ 'TnoAutre, aaidtg, 'AUxiftiddijv, Zva ix tqitcov xaraxttjrai. Jlaw yt, (hceZv tov ’AXxi(iuZ8t]v' d.Xkd xtg i)(tiv oSs tqitos pvpjiozus ; t£ai app fUTuatQEtpditivov avTov ogav tov SedSt 6v finoTTiv, tj ait icar ptv H, X. A. Siguificaut enim: Sed illico mihi respondete: Vulti • n e mciutroiro sub conditione supra indicata, an non? Atque no quis se male intelligat conditionis illius haud memor, statim addit : <jv/i7rl£6%B y ov ; Male Ruckeitus ad h. 1. Reddunt, inquit, sub ea conditione, quam dixi, At nullam dixit adhuc \ videtur que omnino hoc dicendi genus ita usurpari, ut sequatur conditio, non ut præcedat, quæ h. 1 . incst interrogationi subiectæ Ovji7[U(j2e y ov ; tj;ro‘ xdov avSpGJTtGDY. Intelliguutur servi, a quibus sustentatus Alcibiades ad Agathouein venit. Miro modo autem horum verborum pluralis numerus convenit cum nostratium loquendi; usu, quo dicimus: die Lcute, ministros atque ancillas significantes, ov x axid eiv tov Scoxpaxy, Vide de xaxiSeiv verbi significato annotat. Aute oculos habuit ct vidit Socratem, sed eum non agnovit. vjcoXvaxr fvct&nxpix cov xaxaxkyt at. cfr.p. 175. A. xal E plv F.(py dnoviZEiv xov nou6a, tva naxaxloixo. lilio xo inoXvitv, hoc loco r 6 anoriPyeiv omissum est, neque videntur ullo loco scriptores utrumqua verbum ndbibuis&e. Unum enim ad utramque uctiouem indicandam satis erat. Ceterum non nisi ea de caussa ira ix xpiTGor commemorasse videtur Agutho, quam ut Alcibiades statim eum agnosceret, qui iusta ipsum tertius sederet. Sed alia etiam caussa est illius dicti. Veteres euitn non sedebant ad rneusam, sed eidem occumbebant. Ubi duo convivæ mensæ accumbebant, illa calceorum solvendorum pedumque lavandorum cura minus necessaria erat. Poterant enim ita duo convivæ mensæ accnmbere, ut neuter neutrum pedibus tangeret. Tertio accedente conviva, qui, quorsum pedes protenderet, versus unum convivarum non potuit non pro tendere, uecessaria erat, ut calcei solverentur pedesque lavarentur, ne forte aliquis convivarum macularetur. aAAti xis ypiv xpltoS u 8 fi. Hæc vulgata lectio, quam in ordinem vcrboium recipere non dubitavimus ideo, quod Alcibiades præcedente Agaliionis iliclo atqnu præcipuo verbis ix Xpiroov commonefactus r p ix o £ JOaxQnrr ], ISuvta avaXTjdfjGai xa\ thtilv' '£l r HqaxA«g, zovzl zl rjv ; 2ZaxQccTt]s ovzog lAi lo^tov av fis <? Ivzav&a xaztxtiGo, tZgxtQ thl/ftus i^alcpvt] g avatpalvtG&ai qtcov tyd (pfirjv ijxusza Ge HotG&ca. xal rvv tL Tjxsig ; xal ti av ivzav&a xaztyJ.lv/js, <og ov na qd nomen priori loco collocare de- diiti. De ovroS pronomine in buit: tertius iste, quem allocutione liaud infrequente viile commemoras, qnia est? annotat, 4. Quæ sequuntur In Bodleiano codice aliisqne per- verba : (Zsnsp eltoSeif i£ai(prJ/S paucis legitur vpuv ude xpixoS, quem verborum ordinem Bekkcrus, Stallbaumius, alii probarunt. *- *i2 *H p a x\e i S, xovxlri ? /v. Alcibiades averro vultu do eo, quod modo oculis conceperat et quod non videt umplius, quid vidi ? exclamat. Huius dictionis vim atque imperfecti quidem potestatem non expressit in conversione Scldeicrmacherns 2 W as ist nun das? quibus verbis prorsas deleri senties exclamationis illius vigorem omnem. Cur Herculem nominet Alcibiades Socratis adspcctu quasi attooitns, haud facile nesciri potest. Veteres enim eum deum semper nominare solebunt, cuius auxilio maxinie indigerent. Herculem scimus fortitudinis atque roboris deum esse $ robore autem ac virtute ei opus est maxime, Cuius animus inopinato subitoque adspecta percellitur. Ceterum sex codices Bekkeriani pro xovxl xi tjy exhibent xovr ehteir, quod moneo, ut intelligatur, interdum etiam complurium codicqm consensu, quæ falsissima sunt, tueri. -2Sgj xpatijS ovroS tAAoX&v otv xare xeitio. Magna cum acerbitate participium præponitur verbo finito in allocutione; Nempe rursus mihi iuaidiatus hio c 0 n t, e - dva<palv£6$cct x. r. A. satis docent, iu præcedentibus ivxavSa vocem orationis accentu insigniendum esse. Schleiermacherna adhibito interrogandi signo post £6£<5$a.i verba convertit : Da Socrates, liegst du mir auch hier schon wieder auf der I.nuer, wia du immer pflegst plotzlich zu erscheinen, wo ich atn weuigsten glaube, dass du sein wirst ? Sed minusplacet propter interrogationes insequentes imec ratio explicandi, Alcibiades enim cum non sine acerbitate Socratis studia illa convivis aperuisset, non tanquam rerum suarum incertus sequentes interrogationes profert, sed ut vera se dixisse Socratis responso convivæ docerentur. Igitur VVY in verbis xal vvV xi f/XtiS eam vim habet, ut quæstio explicatior audiat:. Atque nunc responde, quid veneris? Av vocula, qiintri sæpius iam annotavimus supplementi alicuius iudicium esse, (vide Indices,) hunc sensum fundit: Et nunc confitere, Uie quid consederis cet, ov itctp a *Api0x o (parti. Stallbaumius ad h. 1. inquit, est quippe, nam, ut mox in verbis cJs' » ipol o xovrov HpoaS ov (pavXov itpdy pa yeyovtv, et <&S lyco x i/v 'AgiOtotpuvH obi5 ' h ug «AAog ytXoiog Fort re xai fiovAttai ; akka dicfitjxavtjau, ojrog nayu tm xcdXlOup ttov Hvdov xaraxelaci. Ku\ rw ZaxQaxti, '& 'Ayccn>MV, cpavui, oQct, fi' (ioi bcapvvtls' ug fjuoi 6 xovxov fpug roi5 af&gusrw ou tpccv Aov HQccyfia yeyovev. an tovrov parcar 1 ufifiooSao. Nobis iuterrogaudi signo, quod post TtarexXirTjS legitur, transposito post (iovÆrat verba hoc modo convertenda esso videntur : Uhd nuu sage, warum setztest du dicli grado dahin, ais zum Bcispiei nicht nebeu Aristophanes, aocli niclit nebeu irgend eineu undern, der uitzig ist and witzig au scio Lust liat ? Ad fiovÆrat supplendum est yeAdioS tlvai. Vide annotat, 200. Ceterum J Miror t Riickertus inquit, /i. /. yf.Aol.ov et H(xAAi6tov tibi opponi. Attamen vereor, ne sit audacias, de Aristophanis forma inde aliquid colligere. Nihil hia verbis oppositionis iuest. Miratur autem et indignatur Alcibiades, quod non apnd alium Socrates consederit, v. c, apud Aristophanem, hominem plenum festivitatum, sed dedita opera ex pulchris pulcherrimo se adiunxerit. a A Ad biapT}X ay V^ 'JAAit vocabulo magna est vis ironiæ; id cave cum præcedente ov negatione cohærere censeas. Per se enim positum est, atque veram rei statum describit. 4tap?}x<xvd(S5ai verbum fortunæ notioni opponitur, qua quis vel hunc vel illum socium biaosciscitur. Sensus est : Aber naturlich, da hat deiue Schlauigkeit es so einznleiten gcwusst, dass da nebeu den Schonsten von allen, die Lier siud, dicli setzcn masstest. opa, ei poi fatapw Valgo opa, tf pot inapvvetS legitur; quod quamquam non falsum est a t-rnen band scio, au «ion rectius sit atque verius, quod reuentiores editores, si Riickertum exceperis, de H. Stephani confectura dederunt ihtapvveiS. Probatur idem Ficini conversione; vide, ai quo pacto mihi succurrere potes. Riickertus autem concedit quidem, ia huiusmodi dicendi genere faturam tempus usitatum fuisse Græcis, neque omnino negat, Platonem id tempus h. 1. adhibuisse : verum necessarium non esse existimat; cur enim, inquit, non possit præsens tempus adhiberi, frustra quærimus. Latini : vide, an me defendas. Nos : Sieh zu, ob du micl) vertlieidigst. Lecta hac V. D. annotatione mireris, ipsum apvvetS in texta posaisse tamen. Nobis autem præsens tempus in hoc dicendi genere ita a futuro videtur dillerre, ut illo adhibito de voluntate agatur eius, qui alicui opitulari rogatur, futuro tempore ad eventum illius actionis respiciatur. Vides igitur, futurum longe gravius esse in illa dictione, quam præsens tempus. Illud est: Vide, an mihi opitulari velis. IIoc est: Vido, an possis mihi opitnlirri, h, c. omni virium contentione mihi o p i t n 1 a r o. ov (pctvAov itp&ypa. txilvov yctQ xov %qovov, dtp' ov xovxov ^qdo^t/v, oi5xD In lt,iOxl (loi’ ovxs TtgosftJ-Eipca ovxe diatez&ijvai xcif.iS ovSivl, i) ovxool fcr^.oxvTtdiv fts xal tp&ovuv &av(ia0xa tgyd&zcti xal koitjoguxal x( xal xd %hqb ( toyig axi%t uti. oQa ovv, ut/ tl xal vvv ipydot/xai, ctXXu diaXXa |ov tj/iag, tj, idv lm%EZQy fhtx&G&cu, htd~ pwE, <x>s lyd xr/V \qvzqv /laviav tj xal q>UEQaoxiav Ficinui: Amor quippe hoiuj ho~ mini* haud iove quiddam mihi exsistit, Schleicrmæherus : Deno dieses Menscheu Liebe hat mir tchoo zu gar uicht wenigem Ver** druss gereicht. Schulihessius ; Demi die Liebe dieses Meoschea ist fur mich kein kleines Leideo. De hac notione npaypa verbi etiam in aliis dictionibus vide lodices s. v. jtp&ypa, r) Q$%o6\ grj \QTV7t(k) v s Prorsus eodem modo nos Joqui solemus. Recte Stallbaumins H. e., inquit, aut, si id facio, præ æmulatione et i n t Y idi&cet. Conferri iubet Riickcrtns annotat, ad h. i. Piat, Theæt. p f 173. E. xov%6 ye 6 <po6pa v? ntiyveixo leavzGov 8iaq>£peiv avxoS. 2. Nt) dia, gj • rj ovdsfa y * av <xvx<3 &ietey$xo r tijr xovtQv paviar re fca\ <pi\$ patitiav. Schleiertnacherus ; denn seine Tollheit ' nnd veriiebtes Wesen, soloeca pro und sein v. Wesen. De tpifapatfxlaS significatu vide annotat, p, 174, Mavlay antem eius esse 1,, qui nimius sit in amando, annotatio docet verbis subiecta 173* D. xal ohq * $ev itoxl xavxtjv trjv tnwvpiav iXafttf, ro pavtxoi naleuSSai r, A, p, U, Ceteram vix o'pns est, qt moneamus, fiidZe6%ai verbuin, quod in superioribus legitur, absolute positum esse, ut significet; vim adhibere, >. jr dw O fi fi 60 6 o3, Ex schol, Aristoph, ad Plut. v, 122, liate depromam: o fi fico 8 do itdvv, ofifioodd) Xeyexai xo <pofiovpai £x pexaqjopaS xo ov Zgogoy xgov 8td x ijS ovpaS detxvvvxcov x d deoS, efoSe yap xavxa <pofirjSevxa 6wayttv % rjv ovpdv tvX oS xcov pijpcov. Ridiculum autem ac ne verum quidem est, quod sequitur: 1 / oxi rc5y <poftov-> pivcov efaSev d dfifios TtpcoxoX l6po\)v. Aliis iudicandum relinquo, nam verum sit, quod apud eundem scholiastam legitur: xal xvpicoS pkv i#l xov rdiY a\oycoy dfovS, d\A* ovx l6xiv. Cogitandum est, Agathonem ad resistendum se parasse; qood cum animadverteret Alcibiades memor fortasse proverbii, quo ne Hercules quidem duobus aptus esso dicitur, futuro tempore, ubi rursum peccaverit, etiam buius criminis poenas Socratem Initurum Osse profitetur. trjv x q v % o v xavtrjvl T7jv. Iteratio hacc articuli non caret idonea ratione. Nam verba aio connectenda sunt; Xtjv xov mxvv <5<5(5raflw. 'Ali’ ovx ton, (f avea rav 'AlxiflidStjv, Ijiol xal Coi diallayrj. cilia zovvojv fiiv elgav^tg as nfioQC/aofiai' vvv di fioi, 'Ayd&av, cpdvat, [istuSog tcov zaiiH mv, iva avad ifia Steel rrjv rovrov ravrtjvl E TTjv &av(iaatijv x«palr)v, xal fuj /tot [d[i<piytai, ore ea /isv avidrjOa, avtdv ds vlxiovtu iv loyoig mxvzaq avVgazovs, ov fidvov ZQuajv, agztQ Ov, «Aii’ «ai, Inuxa tov xetpaljjv Sav/iadrrjy. cfr, Mattii, Gramm. $.278, Stallb, Flora huius structuræ exempla StallbaUroius collegit ad Piat. Gerg. 502. B. : rl 81 7$ tiepvr) avt)f xal %avpa6xr\ 1 } t i}S rpaya)8LaS nolrjtiiS. Herodot. VII. 196. o' vavxixds 6 xcov papfiapoov (SxpaxoS. Thucyd. I. 25. xal 7 } ovx X}xi6xa fi\aipaocr 7j AoipGo67]£ vdtioS, Piat, de rep. V1JI. 565. D. xo iv 'ApxaSia xo x ov dwS xov Avxalov lepor. Hoc autem 11011 prætermittendum est, edici hoo geuere dicendi, ut quicquid verbis contineatur, id gravitate quadam augeatur. Atque nostro quidem loco articuli repetitione summus Alcibiadis araor indicatur ita, ut verba cum Latinorum comj arari queant; te volo, tc ipsum, vir admirabilia, coronare. avxoy dfc vix&vt a i v jidyotf. Libri Florentini aliique avxoy t quod in textum recepit Ruckertus, crvXQV hic non logeum habere contendens. Frustra. Illud Bekkerus atque Stallbaumius exhibent. Ac Stallbaumius quidem Non dixit, inquit, awtov, sed avxoy propter oppositionis rationem. Nobis ita videtur statueudum esse, nt indicium Alcibiadis de Socrate etiam tauquam em ipsa Socratis mente proferri dicamus, qui ita rem cogitare posse fingitur : ixeivov pbr dviStfCy&v, i ite dfc riKavxa ovx dvi8rf6ev. Quam sententiam Alcibiades si e Socratis tantummodo animo proferre voluisset, dixisset opinor: xal fnj poi pifitptftat, oxi tfk piv dvad?}6iupi t avxov 8h vixcorxa iv Tioyois icuvxaS avSpGOTtovS ovx ava8ij6aipi. Si ex sua tautumtnodo sententia eandem rem idem edicturus fuisset, non avtov, sed avxov exhibere debuit. Habes igitur hoc loco coufusionem structurarum duarum, quæ quantum habeat in se venustatis, eos non fugiet, qui hunc locum satis accurate examinaverint. Ineixa ovx av e8i]6 a • Eiteixa in hainsmodi dictionibus semper ad præcedens participium refertur, atque proprie præmittitur ei, quod /actiouein, quæ participio continetur, sequi debeat. Usu loquendi deinde factum est, ut satis cum ironia consequentiæ notio cum contrario, h. e, cum eo, quod actioriem participii nou sequi debeat, coniuugeretur. Et cum latior sit participiorum significatio, fieri potest, nt e, c, vt xcovxa sit postquam vicit ac vincit; possis igitur inttta tamen convertere. 330 nAATaNO£ ovx avcdijOa. Kai ccya avtov laftwna x tav tcaviwv avadeiv xuv 2J(oy.Qatrj xctl xttTuxkivEG&cu. InuSq di xaxtxkivt], ibcilv. Cap. XXXI. Eltv Srj, 6v$Qeg ' dozftrs y&Q po* rijgxiv o ovx btiTQtnxlov vtiiv, ct/Aci ntrtiov ' (5poA<5)fijTai ycip xav&’ iiy.lv. clcQ%ovza viiy (xltjovym xjfo jtoGeag, iug $v vytis ef er 61 /, avSpeS, So~ xeixe ydp. Hiximas de hoc loco annotat, 265., quam ride. Verba quod attinet GjpoXdyTfxat ydp x av$' ijpiv, cfr. 215. A. a\ Aa poi A iyere ccvxoSet, ini fiyxotS eIsIgo, tj jiTj ;, 6 v/i 7 tls 6 $E t ?/ qv ; navxaS ovv dvaSopvfli}-* Oai xat xeXeveiv eIsieycci x. T. A. In æqueutibus post ovx intxpEnxiov vulgo legitur ovv . Recte id ex optimorum codicum auctoritate delerunt Bekkerns, Staltbaumius, alii. Eo addito sententiæ vigorem admodum refrigescere senties atque propemodum evanescere. d pxovta ovv alpovpai tifS n 6 6 E ga S. Vide annotat, 43. Adde Wachsmulhs Hellen. Alterthumsk. II. 2. 28. et 29.» ubi Christius laudatur de magisteriis veterum in poculis. 1745. Non elegerunt autem, Stallbuumius inquit, antea convivæ regem, qui bibendi leges ediceret, sed constituerant, ut suo quisque genio, quantum vellet, iudulgeret. aXXd <pipE t nat, (pavat, xdv ipvxxij pet ixEiv ov ^ Schol. ad h. L $vxxi}p, inquit, OxevoS' IvSac diavlctovtii xci noti} pia, i) noxrjpiov eiSoS, g*s E vpinidrjS TrjXiqxa. Timæus ed. Ruhukenii 278. habet ipvxxrfp • noxT/pwr fiiya xai nXaxv e Is rjjvxportotiiotv rtapEOxevaOpivov, Laudat præterea Ruhnkenias Gramm. Ms. : xxijp* OxevoS, iv (o xdv olvor Hipvxov t x 6 xoiygjS XeyofiEvov .upvcoxijpiov. . Vides, TpVHXTfpec vas nominatum fuisse, quod usui convivarum non ita destinatum erat, ut ex eo vinum haurirent. Hinc non mireris, Athenæum huius loci respectu habito IV. 27. dixisse: napd rc3 nXaxcovt xovxgov ovSlv iifijiExpov, aXXd ttivovdt p\v xodovxov, coSxe fi7/8k xols IdimS noOlv l6xct6$ai. dpa ydp *//A xifitdSrjv o>? dOxtfpovEi, ol 61 «AA oi xdv dxxaxdxvXov rf> vxxijpa nivovOt npocpaOEGoS XafiofiEvoi, in tine p avxovS npoEiXxvOsv UXxtfiui6i/S. l8ovxa avxov nXiov i} X. x. A. Alcibiades Agasonem rogat, ut maius poculum atterrr iubeat, post, conspecto aliquo vasi, quod refrigerando vino inserviebat, magnitudine eius delectatus sententiam suam mutat, idque afferri iubet. Ad verbum xoxvXaS Schol. anuotut : rplzov faavco g jchjzi, l(i«vzdv. dkka qtgiza ’Ayd9av, ff zi lOziv (xxu(iu [itya, iiakkov 81 ovSiv Sei, aAAa q>£gt, nai, tpavcti, zdv tlivxzijQa IxiZvov, ISovza avzdv xkpov 214 ij dxza xozvkag yaqovvza. zovzov l(ixkr]6d(iEvov zcgazov filv avzdv Ixititlv, licaza za EaxgatEi xeXevelv lyyfiv, xal aua eiittiv ITqos [Uv Saxgdzq, cS avdgeg, zo C.6q>i6(td (ioi ovSiv ' bitoGov ydg av zikevg zig, zoGovzov IxTtimv ovStv fiakkov (iij jrors (iidvG&rj. Tdv (ilv ovv ZoxQurrj iy^tavzog rov ttcudog xLvuv ' zov 6’ ‘Eqv fiepoS 7/ xoxvXrj trjS xoivwoS. Yido Wachsmuths Hell. Alterthum.sk. II. 1. 78. Annotasse liic suilicit, immensa muguitudiue ifkVXTrjpa fuisse. i pnX7/ 6 d per ov. FICINUS: Cum vas implevisset. Astius : implevisse. Immo implendum curasse. Quæ vis est medii; neque verisimile, ipsum fecisse Alcibiadem, quod statim post, ut Socrati fiat, imperantem audimus. Riickert. Tu 6 6 q>i6 n a jiot ovd iv. h. c. in Socrate ars mea inutilis. Ludit Alcibiades ia dofpidpa nominis cum if}7j<pidpa t ut videtur, similitudine. Hoc enim dicturus est : Bibendi magister frustra se exercebit, ut Socratem ceteris convjvis similem reddat h. e. ebrium atque Baccho plenum. Quantum ipsi aliquis imperet, tantum bibens non metuendum, ne unquam magis ebrius factus sit. Pro xeXsvfl, quoil Bekkcrus et Stnllbauinius in textum receperunt Bodleiani codicis oliorumque pauciorum auctoritatem secuti, vulgo xeXevtiy legitur, quod Riickertus edidit. Utraque lectio bona est sentontium si spectas, quam Alcibiades prolaturos erat. Certe non dispiciendum est, cur dicere non potuerit : quantum ipsi aliquis imperaverit cet. Difficillimum igitur ad diiudicundum, quid Plato scripserit. Sed tnnta tamen nobis, qnanta debet, Rodleiaui codicis auctoritas fuit, ut non dubitaremus, præsertim cnmVV. DD., Bekkero et Stallbanmio placuerit, xeXevtj in coutextam orationem recipere. Sententiam' quod attinet, cfr. 220. A. iv r* av xaif EvGoxUn? puro* anoXaveiv oloS t * 7jv, x d x* aXXa xal iclveiv ovx i$£Xmr, 6 nox 9 dvayxa6%ei7j, ndvtaS ixpaxei xal o navzGDV 3avpadxoxaxov, ^cjxpdxr/ vovxa ovdelS nojitoxe ieopaxev dv$poo7ta)v. x ov 6 * 'EpvZipaxor t II(£s ovv noiov/iEv. Cur Eryximachos potissimum hic prodeat, statim intelliget, qui loci meminerit 177. B. C. atque inprimis ibid. D. i/iol yap dt) tovto ys olpat xcctd8tjXov yeyovkvai ix xijS latpixijS, ori XaXenov xotSdvSp&noiS t) pc$rj itizi* xal ovxe ctvxoS iScXrjdaipt dv itielv, ovxe dX X<p CvpfiovXEvdatpi, dXXcjS te xai m jfyiOKOVj Ilag ovv, g?<ma, cS 9 AAxc{$ux6r], noiovfiev. B ofrrog ovr$ rt Æyopev htl xy xvkixi ovr* Inadops v; &IA' &xe%vag c3 gneg ol diipcovTBg Ttiout&a j Tov ovv ’AA oapiudtjv elnelv, *&l 'EQV^tfiaxB, /3 HxlGtb fieXxlOxov naxgog xal (SacpQOVBOtatov, %cdpe. Ketl yap 6v, <pdvai zdv 1 EQV%iyM%ov * cUAa r£ noicopev,* w cv <5i) itjxpoS ydp avijp xoXXojv avxd£io$ dWoov. Intreme ovv o tt- fiov/Ly, yfxovdov §rj, dntiv xbv xpctntaXdvxa Ixi ix xijs rtpoxepaictS. Do verbi* Eryximachi medici h. i. laudatis : tigoS ovv, tpdvai, cj 'AXxifiiddtj, xoiov ptv uon recto Stallbaumius : JSt quis, inquit, coniunctivum requirat, qui est deliberantis: eodem modo nos : IV i e nun thun wir, habe Eryx ima c/ius gesagt? Eryximachut cum bibendi molestam necessitatem feliciter evitasset. B., ne nuuc ad bibendum cogeretur, et Alcibiadis immoderatione indignatus, quam omnino pestiferam hominibus supra ceusuit, Quid nunc facimus verba ita profert, ut explicatius andiant: qua insania nuuc agimur, tantumque abest Eryximachu», ut, quid faciendum sit, roget, ut potius præsentia satis acriter reprehendat, Quod qno facilius appareat, interrogaudi signum in puuetum immutavimus. ovtoS ovxe ti Xiyopev ixi xy xv X ixi, OvxgjS, at in præcedeutibus redis, plenum indignationis atque acrimoniæ. Sensus est: liac igitur ratione, b. e. hac igitur insania allectis neque sermo ullus . neque cantus iuler pocula erit? Ceterum ixd6optv ia textu posuimus, quæ Bodleiani codicis lectio est. Valgo ovte xi adojMY. xov ovv yaipE. Alcib i a(|ls Eryximaclii admonitione tactus cum statim, quod responderet, uon haberet, ut non negaret id, cui contradicere non posset, neque probaret, quod probare nollet, Eryximuche, inquit, optime fili optimi patris atque sapientissimi, salve. Sed non delinitus hac re Eryximachus, salve tu quoque, respondit, nam et iu te cadunt omnia ea, quæ super me modo dixisti, sed quid vis faciamus ? His auditis Alcibiades satis gratiosus omnem rem ex Eryximachi arbitrio iudicandam propinat, IrfXpoS ydp ctvr} Versas Homericus est petitus ex II, A. De scriptura insequentium verborum ini di£>id, vide annotationem p. 50. Vulgo enim etiam li. 1. et paullo infra imSiB,ia legitur. Structuram autem quod attinet verbornin xctl XQVIQV xal OOTGO TOVS dXA jOvS, Stallbaumii indicio subscribendam est annotanti V: Accusativus ponitur, ac si præcessisset dixaiov i<Snv, huquc 'EqvUimxov yfitv y jiQtv ah dgtlfitiv, Wo|« XQ^cu Ini ds|t« exaGtov iv ftion koyov sicgl "Erjazog tlnsiv rag c dvvraro xdkkiGTOv, xal lyy.au.wGai. ol fitv ovv cckkot xarzts VfitTs thppwfuv ' Gv 8’ ixsiSij ovx eiQrjxct; xal mximaxag, 8ixaiog tl tlnuv, tlnav 8’ imrce^ai ZaxQatu o tl av (iovhj xal Tovtov ro Ini 5t£ut, xal ovr a rot)g akkovg. 'Akkd, tpuvai, u ’EQV$ifict%e, rdv 'AktupidStjv, xakug fitv kiyuq, (ttOvovt a 8h uvSqcc } tagcl vytpovtav kuyovs izaQctftdkkuv fit) ovx 1% Igov y. xal afia, a verba sic interpreteris : nai tovtov dixaiov itfnv intrdUat T(b ini 6 e£,kx. Structuræ variatio nec per se ingrata est> et per sententiæ rationem pro— pemodum necessaria. ol p\v ovv aXXoi. Apollodorus, nt ipsius verbis docemur p. 180. C» quoruudam hominum orationes, quas memoria non teneret, non retulit. Hoo moneo, ne quis miretur, non nisi sex orationibus relatis Eryximuchum nunc loqnentem induci : ol piv ovv dXXoi nav TeS elpijxapev, aXXd, gravat, ca *Epv%lpax e, t 6 v ! 'AXHifiiadrjv, Vefba aXXd oJ *EpvB,ipax& xaX6oS piv XiyeiS dubitanter Unguntur ab Alcibiade pronuntiata esse, qui verebatur, ne hominis ebrii oratio sobriis auditoribus satis displiceret vel etiam ridicula censeretur. Indicium est huius rei verborum dispositio, quæ ita comparata est, nt intermixtis gravat et tdv AXxipidSrjv verbis orationis initium co modo distraheretur, quo ab Alcibiade pronuntiatum est. Simile huius artificii exemplum reperitu» p. 175. E. vftptdT7j€el, tgnj, eJ 2 coxp aTEt, 6 AyaScov, quæ verba AgathoUem ita pronuntiasse consentaneum est, ut illudi sibi magno cura pudore sentiat eumqne pudorem atque confusionem animi iuterrupta voce prodat, ÆSvovTa 6i dvdpa nap d vrjgrovTtov X 6 y o v S. Vario modo sanissimum hunc locum viri docti couiectnris tentarunt. Eas hic repetere longum. Astitis verborum sensum esse contendit: Æquum non fuerit homineme— bnum cogere, ut inter sobriorum hominum sermones habita oratione fiat ridiculus y quam verborum conversionem nemo probabit, Stallbaumius verba hoc modo interpretatur: Ebrium virorum componere cum sobriorum orationibus haud sane æquum, (quod breviter dictum est pro) ebrium virum provocare, ut æmuletur sobriorum orationes, haud æquum fuerit. Sed ne hæc quidem interpretatio satis nobis nunc placet. Notum est Homericum illud xopai Xapitsddiv opoiai, quæ dicendi brevitas haud rara apud veteres scriptores. Exemplo noster locus est, ubi pro pe&vovros dvdpos Xoyov dicitur D fiauuQis, xtt&e i xl 6» Zcixquttis u>v vQtt ilitzv ; ?} oitsQa, oxi xovvavxlov Igt'i itciv i) o iisyev ourog ydg, hxv riva lyw InaivLaco xovxov jtagovxog q &sov ij dv&Qcoxcov dU.ov rj xovxov, ovx utptiixai fiov xio %£iqe,^ Ovx evtpijtiijoiig ; (pava t toti Eoxgdxrj. Mu xdv IIoouda, dntlv xdv 'Akxifiiddijv, (iqdht liys xgdq xavxa, / tcSvovxa avSpa. Sensu» esi: Aber die H e d e ei nes trnnkcnen M an nes in e i no R e i h e mit den Reden niichterner Manner zu stetlen, mochte wohl nicht nns dem glcichen h. e. nicht passe nd se in. Iliickertus eodem fere modo: vereor, no parum sit æqua conditio, si homo ebrius cum ora* tione sua sobriorum cum orationibus componatur. Ceteram cum hoc loco conferri potest Piat. Gorg. 455. E. oltiSat ydp 8rf nov, ori ra yego~ pia ravra xai ra reixy rddv f A^7]vaicDV xai t} rdov Xiyevcov xaradxev?) bc r rjS OepidroxXeovS dvpfiovXrjS yeyove, ra d’ ix rijS TlepixXiovS, d X X* ov x ix r g5v 8r) yiovpy 6ov y quo loco consentiens vox esc codicum omnium in verbis ix rdov dijpiovpydov. Buttmannus et Heindorfias scribendum coniecerunt ix tijS djjpiovpydov 5 Schæferus ed Apoll. Rhod. Tom. II. 141. ix rrjs rdov 8rjpiovpyd/v maluit. Sed nihil opus esse mutatione, instituta cam Symposii loco comparatio docebit. Adde, quæ verbo infra legantur 217. D. dvenavero ov v iv ry ixopevy ipov xXivy h. e. in lecto, qui meo lecto proximus erat. xal aua, cJ paxapts, xelSet ri di x. r. X. Alcibiades verbis prolatis xat dfut proprie dicturns erat : Et simul ne possem quidem, etiamsi vellem, Erotem laudaro Socrate præsente. Sed mutr.to consilio ita perrexit: Num tibi quid quam eorum, quæ modo locutus est, Socrates persuasit? Sensit enim homo sagacissimus, verbis contra Socratem directis fidem prorsus defuturam esse, nisi illius dictum aute oppugnatum sit, atque in mendacii suspicionem vocatam. Recte igitur Stnllbaamius annotat. ad b. 1. Alcibiadis interrogationem ita interpretator, nt sensum eius este dicat: Noli quid quam eorum credere, quæ modo dixit Socrates: nam plane contrariam verum est. Ceterum ad verba hic respici consentaneam est 213- C. T jfa 'AyotS cov, dpa, el poi iitapvvEiS. cos i/ioi d rovrov ipcoS rov dvSpoonov ov <pavXov npaypa yeyovev. an* ixeivov yap rov xpdvov, aq> ov rovrov ijpddSyv, ovxexi i&edti poi ovre npoSfjXeipat ovre SiaXexSffvai xaXdi ovSevi, i} ovrodl ZrjXorvrtdoy //£ xai tpSovGov Sav/iadra ipya<$erai jcal X oidopeltai re xai reo x&f J£ jidyiS anlxEtai x. r. A. Satis lepide autem iisdem fere verbis hic utitur Alcibiades, tog lyio ovd’ c'v svn ulhav fauuvt<Sruju Oov JtaQuvtog. owrca ao In, gravat rov ’EQv£lpa%ov, el fiovlei' Ecoxqcixt] InaLvtOov. litos Atyttg { dxtiv rov ‘AXxt(iuxdijv' doxei XQ*i vttl > ® 'Egv^ifiaxt ; ijci&cofiai rei E kvSqi xal Tt[iugT]6to[iai vfiav Ivavtlov ; Ovtog, tpuvcu zov EcoxQa.tr], 1 1 h> va £%h$ ; Ini tu yiXoiotEQti fit quæ Socrates 1.1. exhibuit, <*oepi&eral pov tca X^P £ ovx ei) epij ptj det$ $ Negatio cum futuro tempore couittncta quam potestatem habeat, supra dictum est annotat, 26. Eveprjpetv verbi significatum quod attinet, explicatum reperies annotat, 246. taS’ iyco 0v5* av iva a AXov h. e. nam dc me ita cogitato, ut qui te præsente prorsas neminem alium laudaturus sim. tctoS XiyetSj doxel Xpr/rat, oJ *Ep v^ipax^i Supra 21B. D. Alcibiades impediebatur, quominus iniuriam, quam a Socrate sibi illatam putabat, ulscisceretur j nunc data ultionis occasione magna cum animi lætitia atque huius rei necopinatam opportunitatem miratus, Quid ais? inquit, censen’ me etiam debere hoc facere? Accentus oratiouis in Xpijyca verbo ponendus est, quo facto, quod antea, ut faceret, non licuerit Alcibiadi, id nune idem etiam d e b e re facere judicatur. iit i rei yeXo tore pa pe i Ttcx.iv id eiS ; Duplici modo Rtickertus putat yeXoiotepa compafativuiti explicafi posse, tfel ut admissa dicendi brevitate dictas sit pro za yeXowzepa 7 } aXi/SedzepeZj vel ut significet: ita laudare, nt quo sint quæque magis ridicula, ro laudanda sumas studiosius. Neutra comparativi explicatio probari potest. Stallbaumius ad h. 1,, ifi talibus, inquit, quæ sit vis et significatio comparativi, neminem, opinor, fugiet. Neque sane difficile est indicatu, quid significer. Primum loci meminisse iurat 189. B„ ubi Aristophanes hæc profert: coS' iyco epo pov pexi Ttepl tgov /teXXdvzaov firjSj/dedSext ov n, p?) yeXolot eiitea), rovzo p\v yexp av xip 60S eii} xal zijs rj perspexi Mov OrjS ijtixodptov, «AAa pi) xa~ rayiXadza. Ad quem locum cum annotatum sit 149. > yeXoia ea significare, quæ risum moveant, xazayiXadza contra fatuitatem denotare eius, cui xaxexyiXexdta convenire dicantur, dubitari nequit, quin nostro loco comparativus yeXoiov vocabuli nihil aliud exprimat, quam quod illo loco xazayk Xadta vocetur. Ceterum Bekkerus edidit: ini rit yeXoio X£p(t pe iitctiv&det, quuo scriptura ex errore euata est olim disseminato : iitaivelv verbi faturum tempus noa iitaivedco sed iitaivedopcei audire. tmavidng ; rj x l jron}<Jj(-g ; TuXrj&rj Igm. aXX’ 5p«, tl magiris. ’AXXu fitvroi, qxtvca, x& ye aXrj&rj n agfajfU x«l xeXeva Xlyuv. Ovx Sv ip&avoifu, tlnslv rov 'AXxi^iddryv. xal fitmoL ovxaol molt]6ov‘ idv tt fu) dXrj&es Xkyar, /.ata^v h tiXafiov, av fiovXtj, xal 215 tlju, uri zovto tl’Svdofiai. extnv yag tlvai ovbtv feveofiau idv (itvroi dva(u[iv>]0x6iuv os dXXo lilXofttV ov yag tl §ud iov xryv Otjv xaXrjSij ipc J, Vide de his Verbis Comment. de Platonis Symposio. Quæ sequuntur verba, aXX' opa, el izapb/f, ludibrii caussa addita suut, quasi rogari oporteat virum eum, qui per omnem vitam veritatis amorem profitebatur, utrum vera dici velit necue. Monemur autem hoc loco de verbis Piat. Apol. Socr. 17* C. ; xal piv tot nat rtavv y G) avdpes *A^i]vaiot > xovro vpc ov diopai xal napie pai. Phavorinus napisoBai rov to, inquit, Soxel rov napai xtldSai dvvapiv £*«*'. Timæus L. V. Pl. 207. napisiACti' napaitovpai, ad quem locum Ruhokenius: Huius rarissimæ, inquit, notionis ratio nondum, quod aciam, explicata pendet ex indole mediorum. Ut irjpi et itphjpt est mitto, %Epat et itpiepat mitti mihi volo, i. e. cupio, peto, sic napirjpi admitto, napiepat ad me admitti volo SIGNIFICAT, h. e, precor, deprecor. Speciosa quidem est, sed, quoniam usu ioquendi non probatur, neutiquam probabilis rtapiepat verbi explicatio. Neque Socratis ingenio, qui, ut virum sapientem decet, fortiter atque viriliter iudicibus' respondit, rogandi verbum duplex positum satis Convenire videtur. Significant potias verba xovto vpcov diopeti nat xapiepat : hoc vos rogo mihique indulgeo. ovx av q>5.dv oipu De signo interrogandi post hæc verba non admittendo, atque de huius dictionis significatu supra diximus annotat, p, 125. Quæ sequuntur verba, xal pivxoi ov TOJdl noir/dov, aliquid vitii contraxerant, quod miror a nemine interprete deprehensam esse. Schleiermacherus verba convertit: nnd da thue so, quod ita dicitur, ut, dum Alcibiades dicat, si qaid forte minus recte dixisset, Socrates iubeatur id corrigere, lloc modo etiam ceteri interpretes verba acceperunt. Sed duo sunt, quæ displiceant. MSVXOI CUm OVTGOdl noirfdov vix videtur commode ooniungi posse. Deinde 6v pronomine haud careas in enuntiatione, qua quid Socrati faciendam sit, præcipitur. Facillime unius litteræ mutatione locus sanatur. Scribendum est xal pivxoi ot$x cedi noitjddov idv x i pij aXrjXiyco, pera%v iniXaftov x. x. A. Sensus est: Et si hac, qua dixi, ratione acturas, falsi quid forte dixero, interpellu, si placet, 1 orlromav ud’ ?yovu tvnogag y.al Itpt^fjg xccraQt9(iyaat. ZcoxQuxy 6’ iyu htcuvtiv, oj ardqtg, oiitag iTtiyuqt]dco, 8t’ dxov av. ovxog jiev ovv ’i6ag olyasxcu tirl rcc ytXotaxtQa, taxat, 8’ y tlxcov xov aAi;&ovg tvty.a, ov xov ytkolov. Cap. XXXII. yaq 8rj ofiototcnov avxov tlvat xotg UstJLijvotg qoentem atque falsa narrantem redargue. kxav y<*p elvoti, Dc infinitivo in huiusmodi dictionibus vide annotat, 40. Sensus est: quantum ex me pendet, mendacium non dicam. ov yap xi j) adiov. Cave pronomen indelinitum cum fa(idzov aTCte counecteudum censeas. Pertinet id ad negationem atque ov tt apprime respondet nostratium: denn es ist gar nicht etwa leicht. Quæ sequuntur verba cjd* ix^YXi duplici modo explicari possunt. Aut enim ad Socratem referuntur aut ad Alcibiadem» Ad Socratem relata Alcibiadem ita animatum ostendunt, ut qui diflicillimum esse putet, Socratici ingenii miras virtutes coram Socrate sobrio expedite atque ordine quasi in digitis enumprare. Jl 18 ' %x ov ~ roS", quod fortasse sunt, qui desiderent, prorsas alium sensum funderet, atqoe axonictS Socraticæ inserviret veritati describendæ ; esset enim idem cj 8 $x ov ~ XoS atque xtjv 6i}v axoniav gqS £££ 1 ?. Sed possunt etiam coS 1-XOYXi verba ad Alcibiadem referri,' ut homini ebrio Alcibiades dilficillimum esse censeat Socratis axoTtlav expedite atque ordine referre. Quamquam eadem via est sententiæ, hoc an illud explicandi genus magis probaveris, tamen cum recentiorihus interpretibus de Alcibiade verba coS" Ixoyxi dicta accipiam. ovx gdS St* £ 1x6 v cov. Addita verba habes 61 * elxovoDVy quibus quod præcedit ovxcdS vocabulum accuratius defluitur. Vide annotat, 43., ubi et hic locas laudatus est. Ad sequentia oltjdexat iizl x a yeXoioxepa Stailbaumius supplendum censet: me ipsum laudaturum esse. Non recte. Meliora docent sequentia verba H6xai 8* 1} e XOJV XOV aXl]^OVS LVETiCL X. x. A., ut igitur ad illa verba suppleudum sit: 81* eixov cov pe imxEip&Y htaweiY. Fortasse etiam plaue nihil supplendum est, siquidem cogitari potest, Alcibiadem iici xa yeXoioxepet verba quodammodo ex sententia Socratis repetiisse. Verba igitur convertere possis: Er wird wahrschcinlich bei sicli denken )t inl xa ye\owxepa lc : des Bildlichen bediene ich roich indess nur der Wahrheit wegen, nicht um zu verhdhnen. xoiS 2 ei\l]v olS rouxoiS xots iY x 01S k p /t o y\v<peioiS xaSTjpeYoiS. Schol. nd h. 1 . 2i\tjvo\ Jio22 B tovtoiq tolg Iv tolg tQUoylvcftiotg xadypivotg y ovg rtvag lgyut,ovtca ot drjfu&vQyol Ovgiyyag y avkovg l%ovtag'’ di ftgadfi dtOL%&tvr£g tpaivovtat tvdofrtv vtyak vvdov xopfvral napa ro rftAAofivttv y u l6xt 6xojitxeiv Atyopevoi [jtapd xovS TtotovS]. Adde Schol. ad Aristoph. Nobb. xi pe xaÆiS, g) '}~ pepe. gj avSpcDire. iXiyeto 6i d Stoxpdrr/ff xrjv uifuv 2etArjvcp itapeptpodveiv. 6 1 po S xs y dtp tux \ (paAaxpd $ i)V. xepieSyxev ovv ctvxcp olov xov napo. JJtvddpop SetXtfvov cpcov)}Yx. x. A. Patet autem o uostro loco, nam nusquam «lias rem commemoratam reperias statuarios capsulas, quibus artificia reconderent, ad Silenolum formam effinxisse, eorumque sedentium quidem, nt latius intus spatium artificiorum recondendorum daretur. Hæ capsulæ felicissime cum Socrate comparantur etiam eo, quod externo cultu minus conspicuæ erant atque negligentius elaboratæ Athenæus L. I. c. 15. C. statuam Thebis exstitisse narrans Cleonis cantoris hæc addit : vito xovxov xov dvSptavxa, oxe AAiZardpoS x cis QtjfiaS xaxe(Sxanxsy <ptfC\ noÆparv, <pevyovxa xtva xpv6iov eis x 6 ipaxiov xotXov ov ivSitiSai • xal 6vvoixt2,oplvr}? xffS itoÆaS ixaveASorxa evpeiv ro' xP v< *i° v pexa hy Xpiaxovxa. Sed nihil habet hæc narratio, qnod aliquo modo possit cum nostri loci verbis comparari. Hoc tantummodo ex ea discimus, magna religione illis temporibus homines artium operibus pepercisse. o? 6ixa8e 8ioix$£y*£f. H. Stephauus 6ixa6e verbo offensus, quod nusquam alias apud Platouera reperiatur, 8ix<* scribendum couiecit, quæ correctio fuerunt quibus admodum placeret. Recte receiitiores editore! 8ixa8e reposuerunt. Verba converterant Ficinas : qui si bifariam dividantur y reperiuntur intus imaginem habere deorum. Schleiermacherus; ia dei, en man uber, wenn man die eine Halfte wegnimmt, Bildsaulen von Gdttern erblickt. Schulthessius ;. Schiebt man sie auseinander, so erblickt man inwendig Gotterbilder. Rem intellecta facillimam fecerunt interpretes difficiliorem. Res sic se habet: In contrariis Silenorum lateribus duobus duo foramina erant, quæ epistomio quodam claudi poterant. Iam si qnis artificia intus j^econdita spectare vellet, non opus erat, ut singulæ partes Sileui solverentur. Ex altero enim Sileni latere, ex utro aliquis vellet, per alterum foramen spectatio erat, ex altero lateris parte per alteram, quod in cg erat, foramen lux incidebat. Sensus est verborum: Di ese zeigen, da sie auf beiden Seiten nach deu Durchschnittspuncten hin OefTnungen haben, in ibrem Innem die Gestalten von Oottern. Ceterum non sino magna vi ultimo enuntiati loco positum hahes $£G)v ‘nomen, nt significantius indicetur, res summæ gravitatis vili atque pæne ridiculo tegumento h. e. Socratici cojpoiis turpitudine ob\i I ftam fyovtes ftecov. v.a.1 cprjfii av loitdvai ccvtov rtp 2.'ax vQip, ra Magaba. ou fiiv ovv xo ye eidos fifioiog tl tovtois, a Ewxqox fg, ovd’ avrog dij xov d(upLCj}ri vnlutas esse. Nostrum locum imitatus est Iulianus Orat. VI. 184. A., sed memoriter atque mitius accurate, ut carendum sit, no quis ad eius exemplar Platonis verba emendare studeat: <pypl yap dy njr xwtxrjv <piAooo<piav opoioxdxyv eivai xolS 2 eiAtjyoiS xolS iv xolS EppoyAvqjeioiS naSypEVoiZ, ovSxivaS ipyaZovxai ol dypiovpyoi 6vpivyaS rj ariAoris Exovxas, o? 61? dioix^Evxes Evdov tpaivovxai dydApaxa ExovxeS SecZv. xai tptfpt xcri 2 ar ripa), tcj Map6vot. MapcriaS, Schol. inqnit, otriArjtl /ff, ’OAvpitov vloS, oS xoris ariAoris *A$yvaS /jnpddt/S dia xd iva6xypovEiv avxoiS drtAoptvoS rjpt (Siv 3 AitoAAcovt itspl pov6txijS t xal y xxy$y, xal itoivyv didcoxe x 6 dlppa dapetS. Docemur hac Schol. narratione, Marsyam formam faciei minus curasse, utpote qui tibiis canendo excelluerit, quas, quoniam faciem deturpant, repudiavit Minerva, cfr. Appulei. Florid. I. 8. Eo (Hyagni) Marsyas cnm in artificio patrissaret tibicinii, Phryx cetera et barbaros, vultu ferino, trux, h spidus, illutibarbus, spinis et pilis obsitus fertur pro nefas cum Apolline certavisse. Thersites cum decoro, agrestis cum erudito, bellua cnm deo. Ceterum quid Marsyæ mytho veteres exprimere voluerint, statim intelligitor. Musica nimirum orte hominum ferocitas deliuilu morumque asperitas- deposita est, sicut pellis Mursyæ spinis atquo pilis obsita, quam Musarum indicio Satyrus deposuit, orid 9 ari ro ? dy itov dp<pt6fiijxi/dais. Ilæc est lectio vulgata, quum duorum auctoritate codicum- in dpqjiCftyTr/tiElS immutarant interpretes» Ac potuit quidem Plato' ita scribere, non scripsit revera. Etenim quæ certissimu sunt atque 11 * luce clariora Alcibiadi, ea idem quasi dubia ex Socratis mento aptat, non ut incertus esse rei, sed ut simulare tantummodo videatur irooiæ caussa aliquam dubitationem. Unius optativi exemplum, quo satis acerbe aliquis aliquid, quod compertam habet atque perspectum, tamquam dubium ex alius mente aptat, apud Meleagrum reperitur Epigr. LXIII. "Eyv&v, ori p* EA a$£S. r i Seori?-, ori yap pe ÆA yBaS. "Eyv&v * prjxixt vvv opvw irdvx* EpaSov. Tavx yv, xavx iitiopxe ; povy 6v itaAiv, povy vitvoiS t oApyf xal vvv, Vvv Ext tpydl povy. Aliud exeipplum a Reisigio laudatum reperies in Commentat. de vi et usu av particulæ 131. * Theocr. Idyll. XVII. v. 60. <prjs poi navxa douev * xax& 6 * v6x epov orid * dAa doiyS> quæ verba a puella pronuntiari Reisigius censet, quæ AMATORI AMANTE AATO 22 o 1 3-WI T^dBig • uig de xal ralla Eoixt/g, fina rovzo axovs. 'rfiguirr/s et ' ’>] ov ; irtv yccQ f uj oito loyjjg, (iitQrvottg nKQtto[icn. all’ ovx Kvh]rrjSi noli) ye Sw/ttttftcorfpog C Ixtivov ' o fitv ye dt ogycivav exijlu rov g av^ganors tij r< jio zoy CTofiazos dvvujiei, xai En vvvl og ccv r a Dinlta pollicito hyperb<pl i cum fere aliquid et incredibile imputare lepide confiteatur. Ilis verbis, Reisigius inquit, si uv vel xe adderes y vah, quantum periret Veneris . Lasciva puella, quod ipsa minime credit, loquitur, nec vult videri serio se credere, sed tentat dissimulare tanfum : qua ironia eo fit amabilior, et auget amoris flammam. Tale fere quiddam est in nostratium more, ubi dicimus; am Ende : v eluti, am Ende giebst du mir gar nidus. SimiMus Reisigianum exemplum Platonis verbis est, quam quod supra laudavimus exemplum Meleagri, quamquam id accuratius examinatum eadem dicendi ratione gaudero iutelliges. v fip 1 6 r y S ei' y o v ; Hæc verba Schleiermaclierus reddidit : . Rist du ubermiithig, oder niclit? Sed magnopere displicet, quam V, D. secutus est, verborum interpunctio, neque verisimile est, eum, qui testes adhibere possit, quibus rei prolatæ veritatem probet, sic locutum esse: vfipi6ti)S el y y ov ; Sententiam verborum quod attiuet, prorsus eodem modo Socrates vfipuStyS vocatur ab Agathone 175. E.: TppitiztjS el, £<py, gj ScjxpateS 9 d *Ayd$(ov. 'TfipiOx&v autem nomine omnes insigniuntur, qui aliquam rem ita torquent atque volvunt, ut aliam vel speciem vel notionem potestatemque repræsentet, eatnque quidem contrariam ei, quæ primitus ipsi inest. Sic et vfipiS,eiv verbum de Homerica pioverbii corruptione adhibitum legitur 174. B. "OpypoS jttv yap mvSvvevEi ov puvov Sta <p$ttpO(.iy d\\a xai v fi pluat f.ls ravryv tyv napoiplav, ad quæ verba vide annotat, 19. Ut autem Sileni in artificum oiricinis sedentes aliud in se habmt, aliud externa forma ostendunt, quod illi maxime contrarium est, ita Socrates haud raro cogitationes suas obtegens aliud quid, quam quod sentiret, verbis -exprimere solebat. Hinc institutæ comparationis et, Socratis ct Silenorum expendas veritatem. i av yd p fii } o poXoyy Tdp particulæ potestatem recte intclligcut, qui interrogationis præcedentis significatum cognoverint. * II ov ; enim verba ita proteruntur ab Alcibiade, nt rem a Socrate negari posse negaret quasi diceret: Rem negare non potes. Paullo aliter Stallbaumius de yap particula disseruit annotat, ad h. 1. : Particula yap t inquit, referenda est ad sententiam ex reliqua oratione facile supplendam : el fikv ovv. Utra rectior sit atque naturæ Joci accommodatior explicatio, lectores ipsi videant. crAA* ovx avXyzy S- t Re Ixtlvov ttvXjj. a yag "OXvfixog ij vXei, MuqOvov liyco, rtivtov didcct-avTos. r a ovi) ixtlvov, iav re dya&og avXtjrrjs ciiiky, edv re qiavXrj avXtjrglg, ( wva xcccij reti&at itoLSL, xal Sijloi rovs tcov &ecov te xal reXeroJv dtofiivo v$ 6 ut to &tla etvau oi> d’ ixtlvov roOovrov ctissime H. Stephanus, quod ia editt. valg. omittitur, post avXvrtjs signum interrogandi posuit. AAAa autem e licto Socratis responso repetitum est, qui vfipi6xijv quidem se esse confiteatur, avAtftfjv se esse non concedat : vfiptuTJ/S y* tipl, Oj IA* ovx avAtjxrfc, xal ixi vvvl oS ctv x u ixtlvov avAy. Docemur his verbis, Olympi harmonias etiam Platonis ætate superfuisse, quibus tantum veneris attribuitur, ut sane pulcherrimas fuisse inde couiicias. Phrygias harmonias fuisse ivSovdiafyiov procreantes Boeckhius docet ad Piat, Minocm 26. M apCvov Mycoj xovi ov 8 i5a£, av x uS. Consentit Schol, «d Aristoph. Eqq. v. 9. &vvavAux. ZwavAla xaXtixai, otav 6vo avXi/Tixl to avro Ai-. ycjdtv. 6 ” OXvpTtoS povCi xoS Tfv, Mapdvov pa$7)rifi. iypcnjxt Sk avXrjrtxovS xal $p?/vyxixovf vopovS. Yopoi 8e 7 ( 0 tXovvxat oi tis $toi>S vpvot x. x. A. iav te aya$uS aJA i/rpis. Etiam tibicinarum cur hic mentionem faciat Alcibiades, si quis quærat, nihil ab interpretibus annotatum reperict. lloc certissimum, neminem olferisurum esse iu verbis iav xt uya5uS avXt/xj/S avAf/y iav te ipav Ao?. Ut nunc verba se habent, de artis dexteritate dicta accipere possis, ut non nisi viri in arte tibiciuaria boni dicantur, mulieres autem artis expertes tibicinariæ non nisi mediocritatem quandam teuere. Sed hanc non fuisse scriptoris voluntatem, nobis quidem persuasissimum est. Alcibiades proprie dicturus erat : iav xs avAr/r ?/?, iav re av A ijxpiS y iav re ayaSuZ ns, iav xt tpavAoS, sed brevitatis studio oppositionem ita instituit, ut non substantiva solam sed etiam adiectiva sibi opponantur. Ceterum vide annotat. ubi huuc locum landavirnus. pova xaxexz6S at xal d ij Aoi. Frustra hæc verba emendare studuit Orellius ad Isocratem 333* Scribendum enim coniccit puvovS xarix^d^c ri 7ruit2 xal xtfAtt. Hæc correctio cum alia de caussa, tum co nomine nobis improbatur, quod harmoniarum Phrygiarum vim admirabilem minuit atque urctioribus finibus iucludit. JMovvt plane eiusdem potestatis est atque (tvxd, eamque illarum harmoniarum præstantiam describit, quæ sua vi emergit, neque ullo artiiicum adminiculo indiget, quo emineat magis elficaciorque evadat. Recte inde colligas, simplicissimas illas harmonias luisse. (torov SittcpiQt ig, on avsv 6 gyccvav, ipdotg loyoig ravD tov rovro noieig. r/fiug yovv orav fitv rov ullov dxovcoI uev Ityovrog xcd itavv dya&ov grjtOQog cA kovg Xoyovg, ovdlv ftfAft, ag £'xog tlxtlv, ovoivl' inuSuv 5e fiov avev 6 py a v ody, rptXol? Xoyoi?, Comma posuimus post opyaycoYt quo tautologia verborum facillime vitatur* IFiAol Xoyoi enim h. 1. ajipositum est, ut clarius indicetur, quid significent veitoa : avev dpydvoav TavTuv rovro notel?. Ceterum notandum est, alteram etiam significationem Alcibiadem tecte indidisse verbis iJnXoi? X oyoi?, WiXoi? enim idem fere sonat atque diXXoi?, ut satis lepido ad Socraticam illam ironiam alludatur, qua virum sapientissimum usum esse acerbissima nemo nescit. ov 6% v jiiXei 9 oa? in o? eineiv, ovSevl. De vario ordine, quo Græci gJs - ino? el~ Ttnv verbis usi sunt, vide annotat. 127. Significatum quod attinet huius dicendi figuræ, annotationem adi 63- Latiore autem significutu serioribus temporibus, ut videtur, hanc formulam adhibebant Græci, angustiore, quem ipsa verba exprimunt, antiquioribus. Nam si quis autiquitus verbo aliquo usus esset, quod rei describendæ minus convenire intelligeret, ut id intelligere videietur, verbique veniam peteret, illam diceudi figuram adhibuit. Perinde autem erat, utrum Q)? ino? eineiv diceret, an &S eineiv Itio?, Utroque enim verborum ordine uti licuit in dictione, quæ nihil aliud significabat, quam quod ipsa verba exprimebant. Serioribos temporibus loquendi usu factum est, ut scriptores eadem dicendi formula adhibita veniam peterent uou unius verbi minus accurate usurpati, sed complurium, ueque verborum solum, sed etiam seutentiarum. Iam quo magis nptio, quam usus loquendi alicui formulæ indidit, a proprio verborum significatu recedit, eo debiliora verba fiant necesse est, nt quasi torpore quodam teneantur, qui ordinis mutationem non facile admittat. Exemplo proverbia snnt, quorum verba singula eodem ordine plernmque recitantur, Exemplo etiam formula est d>? Ino? ehteiv, quæ simulatque latiore significatu adhiberi coepit, liberiore verborum ordine gaudere desiit. xdv navv q>avXo? %f o A eycov. Potuisset etiam h. 1,, si oppositionem adhibere voluisset, Alcibiades dicere xdv ndw aya$o? o} xav ndvv <pavXo? 6 Xiycov, de quo dicendi genere supra diximus annotat, 299., et cuius exemplum paullo sapra legitur, 215. C. Idv re dyaSo? avXrjr?}? avXy, idv re (pcwXrj avXrjTpi?. Quod moneo, ut recte varba explicata credas 209. C. dnropevo? yap, oipai, rev xaXov xal opiX&v av roJ, d ndXat ixvei, rixrei nui ysvVijc, xal n aped v xal anco v pejivjfpivo?, xal r 6 x, r. A, idv re yvvrj - xareXopeSa. Omnes Socraticis dictis percelli ait Alcibiades atque teneri quasi vinculis sive fe- ug axovfj fj zb5v GiSv k&y av, akkov kiyovzog, xav tzuvv q>avkog y 6 ktyav, la v te ywtj dy.ovtj lav tt arrjff i dv t» ftuijaxuw, lx7Ujtkrjy(itvoi i<5fihv xal xaTE%6(i.Eda. lyety ovv, <x> avdffEg, ti p} Sfukkov xofuSy du£uv (u&velv, eimina sit, quæ ea audiat) sive vir, sive adolescens. Hæc dicta quoniam comparantor cum Olympi harmoniis, quæ addito artificio nullo, ipsa per se animos audientiam capiant, merito verba mireris illic addita: xal SrjXot xovS xcov Sedov te xal xeXcxcjv beopivovS 8ui x 6 2 Eia elvai . Neque placet, quod Riickertus annotat ad hæc verba : Non omnes hac harmonia ad divinum furorem excitati sunt; qui autem essent, cos ad divina mysteria percipienda factos esse hoc ipsum declarat* Nolo pluribus huius sententiæ axoniav y quæ manifestissima est, perstringere ; persuasum autem habeo, verba Platonica vitio aliquo laborare. Pro 8i]Xoi xovS xt ov $egjv scribendum esse videtor: SrjXoi SvijtovS xav Segov, quæ scriptura quam apte hoic loco conveniat, statim intelligitur. Quid enim aptius est, quam mortales una commemorari, ubi sermo est de arctiore cum diis per initiationes coniunctione? Neque carent verba corruptionis verisimilitudine. Primæ enim ONHTOTC vocis litteræ quam facile in OI mutari potuerint, apparet. Cum autem 8ijXot verbum, quod proxime præcedit, in OI exeat, fieri facillime potuit, ut ulterunl OI absorberet alteram. H autem expunctum ab iis est, qui ACCADEMIA scripsisse arbitrati sunt, quod hodie in omnibus editionibus legitur: 6?jXoi r ovS. Eyooy' ovv, cJ av6peS. Iiæc vulgata lectio est. Iu tribus Bekkeri codicibus paucisqur aliis iyco yovv comparet, quod haud scio, an non probandum sit. Nam si io priore alicuius enuntiationis parte aliqui commemorantur, quibus, qui ia posteriore enuntiationis membro loquens inducitur, non est adiunctus, iyoj 6* ovv vel lywy' ovv poui solet, utrumque pio oppositionis vel exceptionis ratione, quam scriptor indicare voluit. Contra ubi in priore particula enuntiationis alicuius aliqui commemorati suat, quibus adiunctus est, qui ia altera particula loquitur, uou lycoy ovv sed ly<6 yovv locum habet. Iloc Bekkerus probat Comment. Cril. in Piat., idem A&tio placuit atque Riickerto. Stallbaumins in altera Symposii editione lycoy* ovv reposuit. el /i)} HpeXXov xopi8y 66 B, E tv. Schol. ad h. 1. wopi8q, inquit, xvplooS pev xo impeXuS, o$ev xal opEoxopoS xal yEpovxoxopoS * i 6 o 8 v v ajx ei Sfc xal x c3 6 <p 6 8 p a xal xeX£a)S t xopi8y dpixpd 6(po8pa 6pixpa. Ceterum sensus est verborum huius loci: Ego certe, o viri, nisi viderer præ nimia ebrietate meras nugas narrare, dicerem vobis loramento interposito, quæ mala in me ab huius orationibus pervenerunt et quæ rtov vftocag av vfilv olcc Srj nticov&a avzog vito zmv zovtov J.vyav xal ndayco Ixi xal vvvl. ozav ydg axovo), itokv E fioi (idllov tj tcov xoQvfiavzicovrav ij tb xagdla irtjda xal ddxgva lx%tizai vi tb zav l.oyuv zav zovzov. oga de xal akkovg ita/utoXXovg zcc avza itdayovzag. Ilegixbeovg de axovcov xal akbcov uya&cov grjzoQav ev fiev tjyovfirjv beyeiv, zoiovzov d ’ ovdev ixaGyov, ovdi zttiogvfiryzb fiov % t^vyrj ovd’ rjyavaxzei ag dvdgano perveniant etiam nunc. Annotat Riickertas: Non dicerem tantum, uti nunc dico, sed iusiurandum adderem. Satis nobis liæc explicatio displicet. Quasi si quia mira narret ebrias, addito iuramento ebrior esse, indicetur. E hcov ojjodaS av nihil aliud SIGNIFICAT quam: dicerem dictu mque iuranænto interposito confirmarem, Ut autem rectius Alcibiadis verba intelligas r homo ebrius, quæ perpessus sit, ea ita mira esse sentit, ut a nemine facile credantur* Igitur ne vino prorsus immersus indicetur, ai illa retulisset atque eorum Veritatem affirmasset, rem silentio præterire apud se constituit. Post autem non tam mutato consilio, sed quod res ita ferebat atque loquacitatis, quam vini vis indidit, libidine ductus, quicqui^l perpessus sit, aperuit tamen. V * &v no pv fi av x i oov~ tcov. Annotat Schol. ad h. l.j iv$Ol)6lG)VXGt)V ?/ riva opX7}6iv ippctv)}' opxovpivcov, ano tgoy K opvfidvxcov, oi xal x potpeiS xcu (pvXccxsS xal 8i8ddxaXoi xov 4ioS eivat pv$oXoyovvTai, TiveS 8 e rovS avxovs roiS Kov ptjtiiv etvai tpadiv. elvai 8e xal x ijf ‘PeaS vnadovZ, ano xgjv xov JioS Saxpvcov yeys~ vrjpEvovS’ ojv apiSpov ol ptv 3*, ol 81 i Xkyovdiv. Timæus habet xopvfiavxtav' 7tapepj.iaiv£6$at xal ivSovtiiadxiHuS xi~ YEtdSai. IldSoS autem rcov xo pvfiavticovxcov vocabatur xopvfiavriadfioS, Quo morbo qui correpti erant, tibiarum cantum audire sibi videbantur ad saltationem excitantem, neque temperare sibi poterant, quin saltarent. Vides igitur, quam apta hoc loco sit xciov xopvfiavxicjvxcov commemoratio, cum Socrates cum Marsya tibiis canendi peritissime comparetur, cfr. Piat. ‘Crit. 54. D, xavta, ai (piX& ttaipE [ Kpixcov ], ev ?b3z, oxi iyco Saxei) axovEiv, &)Szep ol xopvfiayriGivTES tcov avX&v <$o~ xovdiv axovEiv. Adde Piat. Phædr. p.227. B. dzavtijdas 8h rd v o 6o v vx i zspl Xoycov dxorfv, iScov phv, 18 odv 7/<537/, ori eB,ei xov dvyxopvfiavxicovTa x. x. X. ev jtlv xjyovfirfv Acyetv. Piæterito tempore Alcibiades bic utitur, quod Pericles eo tempore iam obmortuus erat, quo Agathonis ixivixia celebrata sunt. Ceterum ipsa verba docent ev pbv rjyovpijv Xeyeiv, quam necessaria lormala coS EizoS 'irillgteed /\r «•' • Sadwg dtaxEiplvov. cxXX’ vito tovtovX rov MciqOvov stoXXaxig drj ovta Ster idrjv 9 Sgrs poc do^ca prj fiica- 212 rov elvat l%ovn log 1%©. xal ravtcc, o Uiaxga reg, oix Iqels cSg ovx aAq&ij. xal Eu ye vvv £vvoid 9 Ipavrq>, ori, ei l%i). oipv TtaQeyew tu ara, ovx av xaQtSQTj<faipi> cMa tuita av itdG%oipt . dvayxd&i yaQ pe opoXoysiv, ori vtoXkov tvde^s av avtdg En Ipavtov fikv dpeXc5 > tu 6 9 'Afojvuiav itQaztco. fila ovv, agitEQ elneiv verbis sit 215, D. ijpeis yovv otav pev rov aAXov dxovtopev Xiyovzos xal navv ayaSov /)7fzopoS aAAouS’ A 6yovS t ov8ev pe\ei ovSevl. De pov pronomine nomini sao prælixo, quo dativi commodi, quem vocant, vel incommodi notio exprimitur, vide Quttmanni annotat, in Indic, ad Piat, Dial, IV. BeroI, 1822. •$X oyrt Satis usitata hæc dicendi ratio tragicis poetis, quam rov evtprjpelv ergo adhibebant miserrimam vitæ conditionem indicaturi. Sensus est: Ut mihi miserrime viventi vita non amplias vitalis videretnr. ovh ar xapr epij C atpi. Conscios mihi sum, Alcibiades ait, me etiam nnnc, si vellem aures præbere illi, eius illecebris non restiturum esse, sed eadem, quæ antea, experturum h. e. dySpano8co8d)S diaxEiCeCSat. dvayxd^ei yap pe opoA o y eiv x. r. A. Argumentum his verbis expressum habes eius libelli, qui Alcibiades primos inscribitur. Eum libellum negant hodie viri docti a Platone conscriptum esse. Ac lieri potuit facillime, ut aliquis ACCADEMIA AMATOR AMANTE AMATO, qui hæc verba legisset, de hoc argumento ad ACCADEMIA dialogorum exemplar dialogum conscribere apud so constitueret. Quæ autem verba infra leguntur 216. B. ?}rrrfpiva> ti)S npijs rijs vito,rojv jroAXgjv, comparari possunt cum Alcibiade I. 1S5. fin. ftovXol prjv dv Ce xal 8iaxeX/:Cai' o’/3ficjScj 6l, ov n xyj 6ij cpvCet aniCrcSv, aAAa rr}v rfjs no\ ecoS fiuprjv, pi) ipov re xal Cov xpan/Cy. fiiot ovv, cosnep ano z&v Setpijvcav x. r. A. Abreschius Lect. Aristæn. 147. cum fiict commode explicari posse diffideret, fivcov scribendum coniecit : (Uvoav ovv dsnep ano r&v Seipijvoov iniCxopevot ra tora oixopat tpEvycov . Recte Stallbaumius hauc correctionem improbat etiam ea de canssa, quod illa odmissa verborum iunctura existeret legibus elegautiæ orationis coutraria. Quis enim, Stallbaumius iuquit, ferat ita loquentem: Obstruens aures, tanquam ab Sirenum canta cohibens aures, fugio virnra. hia cum olxopai tpevycov Stallbaumius coniungendum censuit, quæ verborum iunctnra nullo modo probari potest. ano uSv Uuprjvav, tni<3%o(itvo$ rct iura, ofyofiat qjtv•yav, iva (irj axrtov xa&ijyivog napa rovuo xaraytjQaB Oa. ntnov&a ds ngog rovrov fiovov av&gconav, o ovx av rig oiot.ro Iv Ipol Ivtlvat, ro alojfvveo&ai ovnvovv. iya da rovrov /rovov alo^vvoficu. | vvoiAa yttQ Satis notum est exemplisque per multis probatur, oixopat tpev ycov eam fugiendi rationem describere, quæ celerrima sit atque subitanea. Iam cum hac illius dicendi formulæ notione quomodo (5i(t conciliari possit, equidem non video* Nam quæ fihp aliquis facit, h. e. ut apud Homerum legitur btriv æxovzl ye is cunctanter agit at que animo minus obfirmato. Dubitari nequit, quin / Via ad liti CxoptVoS referendam sit, ut Alcibiades vix ac ne vix quidem a Socrate quasi a Sirenum cantu dicatur aures cohibere posse, eo facto autem in celerrimam fugam ee couiicere. Ceterum' ad Hom. Odyss. hoo loco respicitur M. v. 59. et sqq. iva ni) avxov xa$rj utros itapa tov rw xazayripdooj. Summam laudem hia et præcedentibus verbis contineri Socraticæ facundiæ, nemo non videt. Eam enim Socraticæ orationis vim esse Alcibiades contendit, ut omnes ea audita per omne vitæ tempus eius auditores esse cupiant. Eius laudis eo maior vis est, quod ab homine proficiscebatur, de quo Nepos in Vita Alcib. hæc tradit: disertus (fuit), ut in primis dicendo valeret, quod tanta erat commendatio oris atque orationis, ut nemo ei posset dicendo resistere. His, adde verba illa, quibus Pericle Socrates dicitur plus in dicendo valuisse. Periclem autem peritissimum dicendi fuisse accipimus, cfr* CICERONE (si veda), de Orut. III., 54* In eius labris veteres comici, etiam cum illi maledicerent, leporem habitasse dixerunt, tantamque in eo vim fnisse, ut iu eorum mentibus, qui audissent, quasi aculeos quosdam relinqueret. o ovx av xi$ otoixo iv Ipol iveivoti. Probatam habes bis verbis levitatem Alcibiadis supeibiainque eam, quam scriptores Veteres passim tradunt Ceterum cave eodem significatu dici censeas iv rivi ivttvai et elvai Zivi. Conferri possunt hæ dicendi formulæ cum LATINORVM: alicui inesse vel in aliquo inesse et esse alicui. Ut elvai zivi ita Latinorum esse alicui adhiberi solet, cuhi alicui aliquid esse dicitur non addita, quæ inter possidentem et rem, quæ possideatur, intercedat, ratione. Evtivat contra iv rivi et Latinorum in aliquo inesse de eo plerumque dicitur, cui aliquid est, quod cum ipsius naturu, ingenio, indole artissime sit coniunctom. Platonis verba Schleiermacherus reddidit : w os einer nickt in mir suchen solite. Hæc nostratium dicendi formula apprime respon- tfiuvTtp avullyuv fih> ov Svvafilvcp, mg ov Bel noaiv u ovtog xsXevh, £xh8ccv 8's &sc£l& cj, tijg Tifiijs t% vtio zav tzqVjSv. dQajzsrsva ovv avtov xal qisvya, xal ozav Z8a, alGyyvouai za wfiokoytj^iva. xal itoXXay.Lg fiiv IjfSiag av i'dotiu avtov uij ovza Iv C det ACCADEMIA sententiæ, sed verbi ivetvat iv tivi nativam vim non exprimit. Ea ut emineat magis, verba sic reddiderim: Was einer wohl nicht leicht meinem Wesea eigentliiimlich glauben mochte. xij 5 ttftijs xrj s v it 6 xgjv 7t o X Xco v. Nequis forte scribendum censeat trjS aito xeov 7toX~ A cor, ut honor signiiicctur, qui a populo proliciscatur : amant Græci substantivorum passivam, quam vocaut, notionem ab activa discernere atque, ut exemplo utar XifiijS vocabulo, accurate disiuugere honorem, qui ab aliquo in uliquein confertur, ab honore, quo aliquis aliquem dignatur. Ti/S xiji)}S igitur idem significare atque tov XifiadSat addita vjto præpositione indicatur. Sed liberior etiam huius præpositiouis usus est. Haud raro enim cum verbia neutris coniungitur, quæ verba possuut aliquo modo, quoniam per se spectata neque actionem indicant, neque itaSoS aliquod exprimunt, cum nominum ambiguitate comparari. Hæc nomina enim utrumque significare possunt et actionem et itaSoS, ut recte dicautur per se spectata neque hanc neque illam uificarc. Sed ita ditfert vn 6 præpositiouis usus in nominibus substantivis et in neutris verbis, ut illis addita notionem, quæ ipsis inest, extollat, cum his coniuncta notionem novam quasi pariat, quæ notio no utris verbis proprie non inest. cfr, Hora, II. 319. iv$a xtv avxe TpdoeS dpifi(piXoov vtc *Ax<xtG>v " IXiov eiSavEfiTjticcv avaXxeiXfit Sajievxs? Adde II. S36. cridooS pkv vvv ySe y dp?ftqjiXoav vn *Axai(vv "IXiov eteavafiijvoa, avaXxeiy6i SafievxaS. His locis, quibus alia addi possunt innumerabilia, edoceare, liberiore vno præpositionis usu elfici dicendi brevitatem, quæ sane gratissima est et venustissima. Ad nostrum locum ut revertar, statim intelligitur, quid Alcibiades confiteri cogatur a Socrate, et cuius rei pudor illum hoc conspecto subeat. Nimirum qui rtoXXov ivdei/S convincitur esse (vide 216. A.), is se percolere debet, non administrare civitatem, quod fecit Alcibiades populi aura delectatus. ij 8 £o)S dv i8 oipt h. e. rfSoifi7\v dv avtov ISqjv. Vides igitur, magis ad adverbium, quam ad optativum modum IStiv verbi av particulam pertinere. Id probatur etiam eo, quod omisso adverbio dictio existeret prorsns non ferenda: xal izoXXaxiS ptv i&oifi dv avtov pp ovxa avftQQMtois' tl 6* av rovto yivoito, sv old\ on itokv fiel^ov clv «%9olgif]v, cj^tb ovx b%g) S xi XQrjGttpa t Tovtcp r (3 dvftQcina. xcd vito piv di] xav ccvArjfidtav itat lyco occa dAAoi itoXAot xoiavxa it BTtov&aOiv vnu tov 8 b rov 2 <xxvqov. iv dvSpcditoiS. Nulla enim adest caussarum cohærentia, per quam fieri possit, ut Alcibiades Socratem inter vivos non videret. Adest, ubi gavisurum se esse Alcibiades dicit, si non videret Socratem inter vivos. Itaque quid de Platonicis verbis rfdicjS UV VSoifii statuendum sit, iam vide. Brevitatis studio t/SkcoS i8oif.it ita positum est, ut duo liæc verba unam notionem efiiciant, quacum av particula commode consocietur. Simul supplendum aliquid relinquitur, quod quid sit, ex ipsis jjSkcDS av iSojfii verbis elicitur. Oratio enim expletior audit r tjSkcoS dv i'8oiftlj tl idotfit. Similis verborum structura in Piat. Lachete occurrit 182. c. V. fin. AaXtjtoS 8’, tl n napa xavxct Akyei, ndv avxoS ijdkool cotovCaifUy quæ verba explicatius enarrata audiunt : ndv avxol ?}6kcoS dnovdatju, tl dxovuaifii AaxrjxoS, tl r i Ttapd Tama Afyti. Satis autem docet hæc enarratio verborum, quæ tl dupliciter atque diversa potestate (wcnn, ob) posito satis ingrata est, quantum orationi admiss? illa verborum structura suavissimæ brevitatis accedat. no Ai) pti2,ov dv dx$oi* fiijv. Pro fitigov scriptum exspectaveris fiacAAov. Iliickertus nd h. 1. : ut piyotj inquit, verbis iuuctum est valde, v. c, Hom. II. /i. 2u. A.oS 81 roi ayytXol et/u oS avtvSev £aj v, fit}' a 7tjj6ezai 7] 8* lAtaipu et v. 333. gjS icpccc. *Apytioi 81 ftty iaxov K t r. A. sic etiam fiei^ov magis, vehementius. Dictum pro fitiZov dv &x$oS txoifu, Frustra rationem quæras, cur apud Homerum fikya verbis iunctum valde significet, et cur nostro loco fitigov dv dx$oiftrjv non tam positum sit pro fitigov dv dx^oifiijVy quam potius idem atque illud significet. In caussa hoc esse reor, quod Græci haud raro verba co significatu adhibebant, quem satis inepto nomine, vocant Grammatici prægnantem. MkyaK w)8txea igitur non tam est : v ai 1 d o providet saluti tuæ, quam magnam tui curnm agit. Eodem modo 9 Apyttot fiky Iaxov explicandum est : Sie schrieen gross h. e. sie erboben grosses Geschrei. Plura huius usus exempla laudata reperies anuotat. 87, coite ovx ott XPV dcofiai. Pro xPVoMfiai libri omnes XplfeOfLat exhibent, quam lectionem lluchertus, nimis rcli^ giose, ut solet, in textum recepit. Sed quid facias in contexta oratione scriptura, quam ipse, qui eam recepit, explicaCap. XXXIII. "AXkct de epov axovGccre, tyto aixatiu avrov, xal ryv oSg 3 (loiog re tCziv otg dvvcc[uv io s %avpc(Oiav bilem atqne rei describendæ accommodatam negat ? Certum quidem est, scriptores haud raro formula dicendi nsos esse gjSts ovh Hxv oti xPV^o^ioctj cuius exempla Stallbaumius laudavit ad Piat. Gorg* edit. 85 ( ., sed haud perinde est, coniunctivo an futuro utaris. Ac nostro quidem loco si xPV<S°M<xi scribitur, nescire se præsenti hora Alcibiades confitetur» quid cum Socrate faciat, facturum autem aliquid sese esse uua promittit* Quæ sententia quam inepta sit atque ab huius loci .sensu aliena, nemo non videt. Contra coniunctivo adhibito penitus nesciri ab Alcibiade, quid in universum dc Socrate consilii capiendam sit, quæve eligenda ratio hominem tractandi, exprimitur. Quæ sententia, quoniam aptissima est huic loco, quid xpfo&M&i vel contra omnium auctoritatem codicibn non recipiatur, XPV^°M°^ autem ineptæ sententiæ lectio non reiiciatur, caussam equidem non reperio. neti vito j.tlr 8 y tcov av\y p dz w V7C 6 tot j Se tov Sazv pov. Av Xypaxa Socraticos sermones significare, Satyrum Socratem, nemo mirabitur, qui Socratis cum Marsya comparationem legerit. Ordinem verborum quod attinet, proprie dicendum erat xai V7cd ply Si } tgov otvArjpdrcov tov tov tov 2£aTi>pov. Sed de industria Alcibiades hacc verba verbis compluribus interpositis seiunxit, ut maiore vi afficiantur verba rovSe tov Scnvpov . Vide de hac seiunctione verborum annotat, 59., 129., al. Ceterum imo præpositionem non sine vi repetitam habes. Nam cnm ea eius potestas sit, nt cum Ttd $ovS notione plerumque couiungatur, ideoque ipsa quasi colore imbuta sit notionis illius: dupliciter posita haec praepositio non quidem 7td$oS duplex exprimit, sed ndSov ST vehementiam,- qualis descripta est 215* E. noXv pot paXkov y td>v xopvfiavTicdyrcjv y re xapSia nySqi xal Sdxpva ixxeltat. aWa 5 et i pov ctxov6 at e. Vulgo aAAa Sy legitur; praeterea codices nou pauci pov pro ipov exhibent. Riickertns inde di pov edidit annotaus ad h. 1. Nobis, inquit, nulla in pronomine vis esse visa est, propter quam codicum lectionem mutaremus. Itaque Si pov dedimus : Miror, Biickcrtum ita iudicare potuisse. Etenim qnao hucusque narrata sunt ab Alcibiade, ea, siquidem homini fides habenda est, et aliis acciderunt* Ea igitur satu nota esse Alcibiades contendit, adeoqne nihil facere ad Socratis indolem accurate cognoscendam, nt prae- i%H. tv yag la ts, ori ovdilg vficov r ovtov yiyvaOy.u' D dXXu tyco drjZadn, tjielxsQ vgaxs yag, on ter Re neminem censeat ipsam cognitam perspectamque habere. Quod igitur none Alcibiades probaturus est, id se tautummodo expertum' docet atque se esse unum, ex quo audiri possit vera Socraticae indolis atque naturae descriptio. Nihil igitur certius est, quam ipov scribendum esse, non fiov. Et quoniam mala modo commemorata etiam alii perpessi sunt, haud dubiam est, quin nova quaedam relaturus Alcibiades dXXct dixerit, non aX.Xci ; ea autem mala, quoniam malis supra commemoratis opponuntur necessario, etiam di recte habet, non 8t}, Nobis quidem de scripturæ veritate aXXa 6k ipov y vel aXAct 8* ipov, quod Bekkerus habet, ita persuasum est, ut etiamsi omnium codicum deesset auctoritas, verissimam censeremus. Sed adminiculo suo non eget scriptura illa. Florentiui enim codices aliique libri pauci quidem sed non mulæ notæ eam repræsentant. ev yap idxe. Qui ad verha 208. C. xal r/, u>S7tep ol xeXeoi dotpidxcA, Ey tdSi, iqrrj sophisticum orationis colorem, quem Plato verbis cu Sittp ol do<pidxctl indigitavit, in verbis ev id$i deprehensisse sibi visi sunt, Wolfius, Astius, Schleiermacherus, ii in verbis ev Idxe nihil, quo Sophisticam artem odoratos esse coniicias, annotarunt. Concedimus quidem, heri potuisse, ut sophistæ 1 insto sæpius illa dicendi formula uterentur, sed non ideo sophista sit vel sophisticam artem imitetur, qui hanc formulam exhibet in oratione, præsertim cum id facit, ut fecit Diotima . semel, d XXd iyta dyXcodco, $neinep ij p&a prjv. Cum emphasi verba pronuntianda sunt dXXa iycj 8yXGD6co sc. oloS id nv atque inprirais iyoS pronomen, quod ue exhibuisset quidem Plato, si in præcedentibus scripsisset aXXa de pov axovdaxe, Ceterum supra annotavimus ad verba 2 15. D. iycj yovv, co ctvdpeS, ei p>) ipeXXov xopidy 8o£,eiv peSvetv, eiTtov opodaS d v vpiv olat 8?) jciitovScL X. T. A*, Alcibiadem noluisse primum, quid ipse perpessus sit atque adhuc patiatur Socrate auctore malorum, enarrare, post consilium mutasse loquendi lubidine abreptum. Ea consilii mutatio ne forte artiheiosior videatur atque minus ex humanæ naturæ indole petita: omnium rerum difficillimum esse solet initium. Eo superato gaudium cor subit, quia superareris atque animus olterius progrediendi. Post ne infectum relinquatur, iu quo aliquid operæ consumseris, totum opus perficiendum suscipitur. Subit animum dulcissima memoria versuum e Goethii Fausto petitorum, quos cnm Platonis verbis iiteiitep ijpBtdprjv comparare possis: Das Mogliche soli der Entschluss Beherzt sogleicb am Schopfe fasseu Er will cs dann nicht fahren lasse n Und wirket w ei ter, tveil er must. HaxQatyjs (gauxtog diaxtirai rav xctXi 5v xai «eI x&ql rovrovg EOzl xai butiickipam., xai av ayvotl mxUz a xai i/jmrixojf Sidxeirat roov xa\djv. Annotat Ruckertos ad h. 1.: Genitivus tgdv xa\65v pendet ex ipooTtxdjS e more Græcorum vocibus derivatis eundent casum addendi, quem verbum secum habet . Eodem modo de hoc structuræ genere Matthiæus disseruit Gramm. ampl. Possis etiam ita tibi rem explicare, ut ipeoxixvS SidxEttiSai unam notionem if^xv verbi efficere censeas atque eius structuram assumere. Ceterum nemo non videt, ipeoTixcoS StaxEitiSai multo graviore SIGNIFICATV esse, quam ipav verbum. Apprime enim Latinorum perdite amare respondet, qua formula dicendi inprimis comici Latini usi sunt. Mirari autem licet Græcæ illius et huius formulæ diversitatem. Nam quod Latini adverbio, Græci verbo expresserunt, quod Græcis adverbio, LATINIS verbo indicatum est, xai av ayvoel itavxa xai ovdhv o 16 e v, coS 1 6 uXVM a a vx o v. Vulgo hæc verba ita edebantur, ut nulla post avrov interpunctione posita verba r 6 6xi)f*ct avrov ad subsequentia traherentur. Quibuscum ut aliquo modo convenirent, H. Stephaniis scribendum coniecit : ci? x 6 <$X*/M a avrov ov deiXffYGoSeS, Hæc scriptura Fischero probata est et Bastio et Wolfio; recentioribus interpretibus merito ea displicuit» Longum est, omnes ingenii coniectnras repetere, quibus hunc locum docti viri sollicitaruut. Stallbaumius omnes loci difficultates sublatas putat recepta, quam Bekkerus et Schleiermache rus post avrov posuerunt, interpunctione. Videlicet, vir doctissimus ait, csf xo <$XVl l0C carro v significat; quemadmodum eius forma et habitus est h. e, queoadmodum ipsa eius forma et habitus prodit. Eadem Riickerti sententia est, quæ cur nobis non placeat, paullo infra dicetur. Priusquam enim singula verba adeamus, totius loci sententia paullo accuratius examinanda est. Omnis Alcibiadis oratio in duas partes dividitur: altera res continet convivis satis notas, sed quæ ad cognoscendum Socratis ingenium haud multum faciunt, in altera commemorantor, quæ ex Alcibiade solum audiri possunt fefr. 216. C. «?AA a 81 ipov axovdars) e® quibus solis ad Socratici ingenii indolem cognoscendam auditores ducuntur. Ac de posteriore illa orationis parte infra dicetur; prioris initium verba sunt opaxe yap. Quæ verba præcedentibus opponuntur ; tv yap fdtE, oxt ov8e\s vpdov rovx ov y ty y ai 6x Et. Tangi igitur videtur opdxE verbo incogitantia convivarum, qui, quod oculis cernant, id credant, cum non debuissent credere, contra quod debuissent, nou videaut. Iam ad particula, quæ in verbis repentur xai av ayvoEiy indicatur et hæc et subsequentia verba eadem conditione, quam præcedentia, poni, ut expletior oratio audiat: xai o par e, oxt ayvoE i x. r. A. de qua vi av particulæ vide annotat. Nura cum hac orationis confm(XvSlv ocdsv, log to (>XW a ocvtov. tovto ov Gcifoivcj* 6sg; Gqjodga ye. tovto yag ovrog negLpapAyTcxi, cogiteg 6 tykvppivos 2J6ifa]v6$' kvdo&ev 6s avorfitig n otiijg, ofetfte, ysuti, iJ ccvdgtg <5 v[ix6tcu, aacpgodi Jmationc satis convenire censes verba cjS to <SXVl ia clvtov, quemadmodum ipsa eius forma et habitas prodit? Sed hoc ut mittam, turpi vultu protervoque Socratem fuisse accipimus, fatuo a nemine scriptore traditum est. Neque cura turpitudine atque protervitate vultus fatuitatem coniunctam esse necesse est. Recte autem inspectis Platonicis locis, ubi inscientium Socrates et vero etiam fatuitatem quandam animi ostendit ( cfr. annotat, 290.)» doceberis, verbis atque libera rei confessione, non forma et habitu vultus corporisque id fieri. Nemo igitur oculis cernere potnit, sed auribus tactum percipere inscitiam Socratis, ut male xal av (opdTf)gd$ to 6XVM a ccvtov verba coniungi censeas. Verba autem ayvoei TCavia xal ovSev oldev etsi aliquo modo defendi possunt, tameu habere, quod offendat, prudeus lector intelliget* Deleta autem litterula una et tautologia nobis quidem ingratissima removetur, et commodiore sensu coS To 6xtyM a ocvtov verba afficiuntur. 'Scribendum nimirum esse censeo : xal av ayvoei navTa xal ovSh oldev, cJs" to ( 5XVM a ocvtov. Iam sensus est totius loci: Oculis vestris videte (atque credite), Socratem iuvenes pu1cros perdite amare semperque iis se adiungere eorumque summa admiratione teneri, et rursas omuia nescire, ac ne scire quidem, qui ipsi sit habitus externus h, e. ne curare quidem corporis cultum et vestitum. Olim coS to 6XW& avrov convertendum censebam: wie cr sich das Ansehen^giebt, quæ conversio optime conveniret cum opdre verbo. Sed Alcibiades hoc loco narraturus, qqge in Socrate oculis cernantur, cum pulcrorum iuvenum studium commemorasset, quod revera simulabat Socrates, et inscitiam, quam interdum vel gloriabatur, incuriam corporis, quapi immunditiem vocare possis, nullo modo silentio transire potuit. Satis notum enim fuit, Socratem raro lavasse, rarius capillos compsisse atque omniuo ceteram corporis curam adeo neglexisse, ut v. c. Aristodemus cum lotum conspexisset atque calceatum Socratem, insolentiam rei meratus ex eo quæreret: quonam iret ovteo xaXoS yeyevrj pivoS . Vide Sympos. A. Ceterum dxt/poc vocabulum de cultu corporis atquo de vestitu significando Græcis in usu fuisse, satis docere possunt Plauti verba Amphitr. Prol. V* 116.: Nunc ne hunc ornatum vos xneum admiremiui Quod ego huc processi sic cum servili djjqpa Veterem atque antiquam rem novam ad vos perferam: Propterea ornatus in novum incessi modum. v>;g; iGxe, oxi ovx’, tl rtg xaAos loxi, jitXti avxaJ ovSev, kU.u xatacpgovtZ xoOovxov, o6ov ovd’ av tlg olrj&tit], e ovx’ tl xi s irkovOLog, ovx’ tl alXr\v xivd xijirjv iyav xuv vito itkrfiovg jxux.uQitoy.ivav. ijyuxat 8i itdvxa Sequentia verba rovto ov (SeiXtjvc38eS ambigua potestate dicuntur, ut iis ad alteram partem orationis paratum aditum habeas, qua verum de Socratis ingenio iudicium continetur. ^SsiXrfVco8eS enim de externa figura ita dicitur, ut Socratis vultum indicet similem fuisse Silenis; et ad cetera, quæ præcedunt, verba tractum Socratem similem Silo norum perhibeat. Iam iudicare possis de verbis (Sqpodpa ye, quibus titramque 6ei\ijvaoe5 vocabuli relationem Alcibiades sibi probari indicat. Sed alteram tantummodo verbis sequentibus exprimit hoc agens, opinor, ut subita novæ rei commemoratione, ud quam rem audiendam animi convivarum minime parati essent, acutissimi iudicii admirationem et gloriam certius atque celerius assequeretur. rovto ydp 7tepifl&pXijrat, rdp particula duplici relatione hoc loco posita est, ut et ad rovto GeiXtjvg)8eS pertineat et, ad notaudum convivarum errorem, qui Socratem talem esse putaverint, qualem oculis viderint, ad verba referatur 216. C. ev yap fore, Zri ov8elS v/uav rovtov yiyvojtixeu Sensus est: Namque miram hanc Silenorumque protervitati atque immunditiei consimilem formam ille induit Silenorum instar, in artificum officinis sedentium, qui intus reconditas statuas deorum pelle x sua contegunt. 7to6rj^ f oVe6$e t ye/tei. Haud raro mediis interrogationibus verborum interponuntur secundæ personæ singularis atque pluralis numeri, quibus provocantur, qui rogantor, ut ipsi uua rem interrogatam iudicent, atque quid ipsis videatur, aperiant. Hic dicendi usus Græcis haud infrequens, neqæ a nostratium more alienus est. Duo autem snnt, quæ verbis hoc modo interpositis efficiuntur: gravitas augetur interrogatæ rei, et alacritas interrogationis amplificatur. Compluria huius structuræ exempla apud Græcos scriptores Stallbaumius attulit ad h. 1., Ruckertus ad Piat. Symp. 202. B. d A. A a nat aqxpovEi oX. r. A. Hæc proYsus conveniant cum Diotiinæ præcepto laudato a Socrate 210. B. &vo? ro CcpoSpa rovto^arXdtjoti xauxppuvijdavra xa\ tfptxpov 1 /yTfddj.iErov. Quæ insequuntur verba ovd av tiS scribæ alicuius imperitia in ot;dfl? dv mutata sunt, quam lectionem unus exhibet codex Bekkeri. Alibi notavimus ovSs tls significare prorsus nomo, de quo significatu sub v. ou6£ ei?. Hæc verba etiam ibi exhibere amant scriptores, ubi allectatam orationis gravitatem rejvacsenUut. Possis ea 23 ravrcc t d xzyfiaza ovtisvdg «|t« xal qpag ovdlv tlvat, tlgavEvi^uvog Se xal icai^av nonna w filov itQog tovg av&ganovg duratei. tSxovSaOavzog de avzov xal avo iZ&tvzog ovx olda, fi ug e ai pax e tu ivzog dyalfiaza' a te' lyto ijdi] noz’ tldov, xal fioi 1'do^ev ovza titia xal SI 7 jjpvtfa «&>» xal ndyxala xal tiavfiudza, Sgzt nouy h. 1. convertere: nemo gentium. Verba convertit Stallbaumius: quantopere nemo quis quam crediderit. xal i/fiaS ovSlr elvat, Ileusdins Spec. Crit. pro r/puS scribendum censuit XlpaS. Non recte t neque placet verborum conversio Stallbaumiana : atque nos, qui talia appetamus» nullo in numero habendos censet. Verba convertenda sunt potius : atque nos, qui talia possideamus, flocci pendit. Loquitur enim Alcibiades, homo ditissimos atque oxnoium rerum honore, quas multitudo admiratur, abundans. Qui cum se contemtum a Socrate vidisset (cfr. 219. A. seqq.), insuetæ rei experientia motus verba proTert xal rjpaS ovSkv elvat. Sed ne ingenuitatem Al-, cibiadis forte non agnoscas, animique nobilitatem, TjpaS ovdlv tlvcn verborum magis etiam, quam nos fecimus supra, lenienda est interpretatione asperitas. Significare igitur contendimus: omnes, qui talia possideamus iisque gloriemur, flocci pendit. tlpovevopevoS Si xal 7t algor, cfr. Cic. de Orat. 2. Urbana etiam dissimulatio est, cum aliter sentias ac loquaris. In hoc genere Fannius in annalibus suis hunc Æmiliaoum fuisse et cum Græco verbo appellat eYpojya, sed uti ferunt, qui melius hæc norunt, Socratem opinor in hac tlpoveia dissimulautiaque longe lepore et humanitate omnibus præstitisse. Adde Cic. de off, I. c. SO : de Græcis autem dulcem et facetum festivique sermonis atque io omni oratione simulatorem, quem rfpoora Græci nominaverunt, Socratem accepimus, v ta £vt of dyaXpata. Respicit Alcibiades ad Silenos in artificum officinis sedentes, quos idem dixit 215. B. 8tj (aSe 8totx$ivraS ostendere ayaXpaxa J&ecav. Hinc explicatur facillime, qui fiat, ut cum drtovSctuai verbo avoix$yvai verbum coniungatur. Sileni eaim cum aperiuntur, fraus detecta est Silenique nihil nisi capsulæ esse reperiuntur rerum divinarum. Recte Ruhnkenitis ad. Timæi L. V. Pl. ayaXpa proprie dici monet quodeunque grata sui specie oculos delectet. Recte igitur Stallbanmins annotat : ra ivtoS ay aXfiat a intelligi species illas virtutis in animo Socratis conspicuas. Præter alios, qui Platonis locum imitati siut, scriptores, idem Ciceronem laudat Legg. I. 22. Qui se ipse norit, aliquid se sentiet habere divinum mgenium xiov elvai Iv Pqcc%bl o n xelsvoi EaxgdtrjS- yyov[itvos de avrov ionovSaxivai iit l r y Ifiy aga Sgficuov yyyadfnjv tlvai xtu £vTv%Tffia Ifiov &avfiaUTov, cjg vxdg%ov [tot %ttQiaa[iiv<j Etoxgdrct nave’ ccxovGai, oGan cg ovrog fjdct. itpgovovv yccg drj ini ty i aga &av(idoiov ocJoi/. zavxa ovv diavoy&als, ngo tov ovx que i n N s e sunm sicut simulacrum aliquod dedicatum putabit. nai jioi ido£ev. In aliquot codicibus pro pol legitur Ipoi, quod Bekkerus in ordinem verborum recepit* Iniuria, ut videtur. Ey g> pronomen in præcedeutibus verbis necessaria de caussa positum esse, videlicet ut aliis, qui forte dyaXpaxat io Socrate latentia spectaverint, Alcibiades se opponeret, extra dubitationem positum est. Sed ideo non necessarium est, ut et in sequentibus verbis pari gravitate pronomen exornetur. Plane alio verbo accentus orationis ponendus est, quem si tenaciter in pronomine posueris atque ipoi scripseris, vide, ne sensus efficiatur ab huius loci natura alienissimus. Diceret enim Alcibiades holi ipoi i6o&£Y non alio sensu, ac si opinaretur, esse posse illorum dyaXpdxoov spectatores, quibus ea non divina, aurea, pulcherrima et summa admiratione digna videantur. <2sta itoirjr kov o tt xaXevoi 2ajxpdtrjS h. e., ut illico Socrati me emancipatum censerem, neque quid ego, sed quid ille vellet, faciendum putarem. Pro xehevot vulgo xetevst legitur. Illud ex optimis codicibus recentiorum editorum consensa receptam est. Zppaior fiyrjtfd prjv elV au De Zppdtov vocis significatu vide annotat. 88. Ceterum Schol. Bodl., quem Kukkertus laudat, hæc habet : ippaiov ru dnposdowfxor nipdoS ano xcov ir xalS oSoi X anapX&r t aS ol odoinopot xare65lov6i t 7ta\ yap iv xaiS odols ZSoS ijv ISpvoSai tov * Eppijv, itap o xa\ ivodioS \iyexai. Quod sequentia attinet noti evrv Xrjpct ipov SavpadTov, ud hæc verba Riickertas, Duplicem, inquit, video pronominis explicandi rationem y vel ut in ipov vim inesse dicas, quod Alcibiades sibi hoc, non aliis contigisse gaudeat j Socratis ut amorem excitaret: eximiam meam fortunam; vel ut pronomen possessivum pro dativo usurpatum interpreteris: eximia mihi hoc fortuna contigisse . Quarum utram præferam, nescio. Neutra nobis placet. EvTV£ipACt ipov eodem modo dictum est, quo nos dicere solemus: meiu gutes Gluck. v itppov ovr yap St/. Pro Sij vulgo r/drj legebatur. Illud fiekkero debetur, qui id ex optimis codicibus restituit. De ironica 6rj particulæ potestate vide Indices sub v. 6i/. Rem quod attinet, iuprimis conferendus est locus Piat. Alcib. 1, 104. A. xa yap vndpxovxd tSoi peyaAxt 23 * EiaQcog ccvtv axol.ovftov fiovog fisz’ avtov ylyvEG&ai, tote dzozk^zav tov axbkovftov fibvog (SwEytyvof tyv. B Ssi yap zgog vpag zuma r afai&ij eItcelv. alia ZQoge%ete tov vovv' neti tl ipEvSofiai, ZwxQccTEg, l£tisy%sCWEyLyvo^rjv yap, avdgtg, pbvog povco, xal (pjirjV avTLxet diakli;E<f&at, avtov poi, cczeq dv Igatityg zaiducolg iv igrjpla diaXz%%Elri, xcd tyaiQOV. tovtov 6’ oi3 pdl.cc lylyvETo ovdiv, alti uszeq zlvjftzi, Scateri vai, gq$T£ jiijSevoS SettiSaif ano tov dcopazos dp&apsva xsÆvtgovtci eis xrjv iftvxrfy ' olei ydp 8 i/ elvat npootov per xaXkitixoS te xal pkyi6xoi* xal xovxo fic v 8 ?} navxl drjXov iSalv, uxi ov ipevSy. 07 *x eImSgoS dv ev cixoXovSov povos per* awxov y. Hæc verba ne falso interpreteris) Alcibiudemqæ forte statuas solum Socratem ita convenisse, nt semper tertius adesset: Athenienses ditiores domo non exibant, quin servam sccum ducerent, qui, si quid opus esset in via, id curaret. Hinc factum est, ut Alcibiades quoque tum ad alios, tum ad Socratem nunquam solus accederet, sed semper pedisseqnunt una adduceret. ansp.dv SiaXsxS Opinabatur Alcibiades, Socratem talia sibi dicturum esse, qualia soleat, ubi solus sit cum amasio, umator dicere, atque vehementer gaudebat. Gaudii caussam expressam habes verbis p, 217. A. 6 j? vndpxov poi x<*pitiapkvco 2coxpdz£i it dive axov dat, udanep ovxoS y8et. Solebant enim amasii amatoribus gratificaturi obsequii præmia sibi expetere, neque se dare, nisi, quicqnid expetiexint, consecuti t essent. Cfr. Piat. Menon, 76. B., ubi hæc leguntur: M. aXX f insi8dv uot <Sv tovt 9 tinyS, oo 2rixpateS, ipdS 6oi. 2. xdv xaxaxExaXvppkvoS nS yvotr/, oJ Mevgjv, StaXeyo pkvov 6ov, oti xaXoS ei, xal ipadxal 6oi hi eldiv . M. tl 8?}; 2. oti ovdlv aXX* rj inirarteiS iv roiS XoyoiS' unsp noiovdiv ol t pv<p<5vTES, UTE tvpavvEvuviES, ccdS dv iv g opa &)6iv. aXX* c SfnEp eIgjSei, 8ia\£X$£ } iS [av] poi ctmc ov. Annotat Stallbaumins ad h. 1. : Pertinet, inquit, dv particula ad universam sententiam ideoque connectenda est cora verbo principe enuntiati coxeto, ita ut indicet actionem sæpius repetitam: solebat identidem discedere, de quo loquendi genere optime disseruit Rostius Gramm. Itaque non est quod cum Astio corrigamus arra poi, aut cum uno cod. Yiudob. dv deleamus. Perscripsi integram viri doctissimi annotationem studioseque legendam Symposii lectoribus commendo. Nobis quid do sr. jrfolg [ av ] fwi 6vvt]{iiQtv<Sag (yycro (\xiav. (itra ruvra GvyyvfivafcGdcu trgovxaj.ov/ujv avzov xai G wt- c yi>y,va£6[t>]v, Sg x t ivrav&a mouvcov. Gvvcyv(ivatcro ovv (io i xai XQogimi/.aic itoXlaxis ovSsvog nuQovzog. xca tl Su kiyuv ; ovSev yccQ /tot itltov ijv. InuSi/ dh ovSccfiij ravTij tjvvtov, ido^i /tot tzi&txiov eivctt rei ctr6pt xaza ro xagzeQov xca ovx avtttov, lnu6i)xtQ iy/.iyiiQr[xr}, akka iaziov IjSt], ti ian ro 7CQayua. tcqo o hoc loco videatur, si quæris, hoc est: Contra Alcibiadis voluntatem contendimus esse istud : solebat identidem discedere, quem haud verisimile est, cum, quod speraret, sæpius non evenisset, quoties cura Socrate congrederetur, toties exspectasse avtixa SiaXeZedSai avrov x. t. A. Etenim quem sæpius spes frustrata est, is sensim sensimque ei diffidere solet atque lætissimam, quam antea habuit, exspectationem ex animo removere. Igitur si sæpius rem illam factam accipias, vereor, ut etiam xai ixaipov verba satis bene habeant. Verborum ordinem quod attinet, dv particulam eo loco positum habes, quo minime exspectaveris, Iam cum necessarium non sit, ut res ab Alcibiade narrata sæpius facta esse cogitetur, eius autem repetitio cum singulis ALCEBIADE verbis no conveniat quidem satis, nihil veriti codicum auctoritatem, quos in falsissimis interdum consentire vidimus, av particulam uncinis includendam curavimus. tivyyvfivacledS at itpo vHaXov pijv avrov . Vide quæ annotavimus ad verba xai 7 } ye <ptXo 6 o q> ia ed.p. 101’. Rem quod attinet, semel fastam esse contendimus. Nam quod paullo infra legitnr TtpoZfitu.A ais ito7(\axiS ovdevoS napovroS, ita intelligendum est, ut, dum GYMNASTICA cxerceicnt Socrates atque Alcibiades, sæpius non aff uisse docearis, qui una se exercerent aut luctantes spectarent. xai ti deiXiyBiv, IJac formula dicendi uti solent, qui sunt animo commotiore, remque sibi injucundissimam quam fieri potest paucissimis verbis enarrare cupiunt. Accentus autem orationis in Xkysiv verbo ponendus est, quod prægnanti significatu positum idem fere denotat atque doXtxov xataxtl VBiv tdv A oyov. Quæ sequuntur verba ovdlv yap poi : nXiov rjy, recte Stallbaumius interpretatur: nihil enim pro ficicbam. xa\ ovx iit e tSijit e p lyx£X&ipVxy. Hæc prorsus conveniunt cum verbis supra lectis 216 0 aAXa iym 6yXadcJ, izeinep i/pbdptjr, ad quæ verba vide auuotut. S50. aXXd idt iov IjSrj ti idti to itpayya. Solent haud raro Græci scriptores commemorato eo, quod faciendum sit, additoque, quod non faciendum sit, 358 nAATSINOS xcriLovfiai Stj ccvtov ftQog zo GvvSukvhv, dzc^yag togitCQ ipadzrjg itaidixoig ImflovtevQV. xat fioi ovSe D zovzo za%v vnfjxovGtv, ofiag S ’ ovv %Qova indaftrj. ixudrj da atplxtzo to xquzov, Semv/jGag andvai Ifiavltzo. xal tote fiav ai6xvv6iuvog dcprjxa avzov. av&ig da ijctflovAtvGctg, httiSt] idcdiixvyxu, SisXsyofitjv 7 to(i$o) ztZv vvxzav, xcii IzEiStj tfiovhEzo ajrta quasi, quid faciendum sit, non commemoraverint, id verbis paullisper immutatis atque aXXa particula adhibita oppositionis augendæ gratia repetere. Idem igitur significant verba £8o£ii pot iniSexkoy elvai rw avdpl xat a to xapzepoy et IdxkoY i)8tj t L idn to itpaypa, Exemplum est huius structuræ 210. O. pexa Sk toL imrrfdsvpocxa hei xaS iiet6xt}paS ayayeiv, %ya i6y ctv imdTrjpcjy xaXXoS xai fiXkncov itpos txoXv i/Stj to xaXdv pijxkrt to nap M Qtyanory d A A.* liti to txoXtj itkXayoS xexpappkvoS x. T, X . Wyttenbachius Bibi. Crit. V. I. I. scribendum coniccit aXX Itiov hti to itpaypa, quafc scriptura eo nomine nobis improbatur, quod cuiu præcedentibus verbis, quibuscum convenire debet, poi iitiSerkoy eirat rcJ dvdpl xaxa rd xaprepov, multo minus, quam aXXa IdxkoY t/St}, tI idn to itpdypa f consociutur. Idtkoy verbum quod attinet, ub Idtiv derivatum esseceoseut iulcrpretes, ut seusus sit; videndum est, explorandum est. Vide Butttnuiini Grarnm. ampl. Nobis «b tidkycn semper derivandum cs»e videtur, neque tamen sciendum e * t recte converti. sed faciendum est, nt sciam. Vide annotat, 207«, 169. al. vSitep ipadxijS 7 t aid txojs kitiPovXevcov. cfr. 213. C. xal xov 2coxpaTTjj do 'Aya^cov, cpavai, opa, et pot InapwiiS' ce? ipdl o TOVT0V ipcoS xov av^pooitov ov (pavXoy Ttpaypct ykyover x. T. X. t quæ verba nostris expiicautur. Xpoyco, quod sequitur est: multo tempore præterlapso. rd TTpdoxov, dsinvifdaS. Olim posita ante T o TtpdxTOY distinctione hæc verba cum sequentibus iungebantur . Quod ita recte fieret, si semel venisset Socrates atque tum initio quidem abire post coenam voluisset, postea vero a proposito destitisset . Quum autem tum revera discesserit, fuit utique ita distinguendum, ut Jactum est inde a Bekkero, llitckert. It 6 (i f> 00 TQOV Y v X T 00 V h. C. in multum usque noctem* cfr. Piat. Protag. 310. C. xai Ixi per iyextlprjda evSvS napd dh levat, 'intixd poi Xiav nopfacd £8o£e zdoy vvxxuv elvai, ad quem locum Stallbuumius laudat p, ed. 24.1 Æschinem adv. Ctcsiph. $. 122. for} 6h 7tO{5()u rijS r)pkpa$ ovdrjS* Ceterum ne vcu, <Sxt]m6(iEvos, ou otiis tirj, XQOSTjv&yxaGa avtov fiiveiv. avtnavtro ovv iv rjj ixo/iivy ijiov xMvy, iv yitfQ IStinvu, xai ovSslg iv ta olxrjfiau tiklog xa9tjijSsv rj ijfis ig. ^XQ 1 ovv Sij Ssvqo tov bbyov E xaXas ccv %ot xai tcgog ovuvovv Xtytiv tb 8 ’ ivttv&ev ovx av nov rjxovGcns Ityovxog, tl (ir/ xqwtov ( iiv, tb Xsyofievov, otvog avsv ts acudcov xai fisxa pluralem numerum mireris, vvhteS non noctes sunt, sed horæ nocturnæ, de quo significatu vvxxeS yocis vide Stullbaumii annotat, ad Piat. Phileb. 158. Quod sequitur xai inEtdi) ifiovXexo dnikvat, eodem modo, ut præcedens amkvai ifiovkEto non convertendum est: abire volebat, sed velle se abire dixit. Vide annotat., * t dxrjnx optv of, ori eXrj. Timæus habet L. V. Pl. ^MjittOfiEvoS. npoq>adi^6pevoS. Kecte. Etenim qui ipse non habet in se, quo aliquid probet aut excuset, eum niti oportet in re extrinsecus petita, h. e, npotpadet rivi iv ty lx» /tcvy l)iOv xXivjf. De horum verboram SIGNIFICATA supra dictum est annotatione. ct 334. Præter locos illic commemoratos confer etiam R. Kubnerum ad CICERONE, TUSC. DISP., ubi laudantur Pind. Olymp. I. init. prjd' 'OXvpniaS ayaya (pkpxepov avdddopev ibique Boeckhii annotat, 104., CICERONE (si veda) T. D. I. 1. $. 2. : quæ tam excellens in omni genere virtus In ullis fuit, ut sit cum maioribus nostris comparanda ? xaXtiS aif A kyetv. Scriptum exspecta veris primo obtutu naXdjS av Hx<n ojSte npoS ovuvovv Acxxkov elvai, Kai pro gjSxb posito vario modo verba explicari possunt. Facillima explicandi ratio videtur ea, qua post xai, Eivat verbi optativus subintelligitur. Optativum autem sty recte omitti posse contendimus tura, quum antecedit, ut hoc loco, alius verbi optativus modus, ex quo ille facillime eruitur. Explicatius igitur enarrata verba audinnt: pkxpt pev ovv 8r) Ssvpo tov Xuyov xaXdtS dv %x ot C° iX eyov) xai eltj npoS ovxtvovv Xkyeiv . itp&xov filv, olvoi avev x £ naid&v xai pexa ital8a)V r/v «A tj $ r}$. Vetus proverbium : olvoS xai aXjfSeia, ad quod hic respicit Alcibiades, Cfr. Athenæus II. 37. E, $i\6xopo$ 8k tprjdLV, oxi ol niyovxeS ov pdvov havxovS kpipavlB,ov6tv ol xivkS eldiv, aXXa xai xgjv dXXoav txadxov dvaxaXvitxovdi, na/ifiqdiav ayovxes. oSev Oivof xai d\?}$eia Xkyexai . Idem II. 38. B. Anr tiphanis versus laudat hos: Kpvtyai, $eidia, anavxa xaXXd xiS dvvatx* dv, nX?}v Svoiv olvov xe nivoav eis ipoora t* kpitEdQJV. 1 itaiSav jv dXy&js, imita &<pa V l<Sai ZaxQutovs %ov vKQfoavov el s imuvov U&ovza &6ix6v fiot tpalvezui. apcporspa fiTjvvEi ydp dito tc2v (3\EUpd.TGDV 7ca\ to5v A oyaov rav$\ g)$te tovs dpvovpivovS fia\l($TGL roVTOVS XatCKpaVEiS avrovs iroieiv . Schoh præter notissimum oivo S Tioci aXrjSsia, quod dici ait £n\ t<uy iv fteSj/ x t}v ciXt/Seiav Acyovrcov, alterum proverbium laudat : ro £v ry xapSine rov v?jq>ovroS ini ry yXd>66y rov pt&VOYTOS, Illud proverbium nostro loco ita laudatur, ut verba addita sint dvtv re naldcov xal pexa Ttotidooy, quod additamentum vera crux fuit interpretum omnium, Ficinus habet: Vinum «t cum pueritia et sine pueritia est veridicum. In conversione Schleiermacheri legitur : Bis hierher nnn kdnnte man die Sacho noch unbedeiiklich iedermann ersahlen ; das folgeude aber wiir— det ihr wohl nicht von mir Jioren, tvcnn nicht zuerst nach dem Spriichwort der Wein mit o d e r ohoe Kinder die Wahrheit redete. Prorsus eodem modo Schulthessius verba reddidit hoc tantum a Schleiertnacheri discrepans conversione, quod naidoov nomen Knaben convertit. Stallbauniius verborum sensura esse ait: vinum efficit, ut verum dicatur, sive PUERI epuli s intersint, sive noa intersint; h. e, virium non pueros tantum, sed alios omnes n d verum proloquendum s uC1 tnt. Aliter nobis videtur de limus loci explicatione statueudum'esse. Accurate tenendum quæ hio narret Alcibiades, ea ita proferri f ut errores exponantur auditoribus, in quos ille olim inciderit, et quibus præsenti tempore non amplius obnoxius sit; Colligitur hoc cum ex «diis locis, tum e verbis p, 217. A. yyovpevoS 8'e av rov £<jnov8axivai fnl ry £py d/pa Bppaiov ?}yrj6dp?/v elvat x. r. A. fieri autem solet haud raro, ut aliquis, quem dirus error olim vexabat, ubi ab eo 'liberatum se sentit, ipse in errorem illum quodammodo illudat. Neque pugnat hoc cum æstimatione ea, quam, qui nunc vivant, significantius quam rectius, egoismum vocant. Nam qui erravit, errorem autem agnovit atque correxit, is magna cura hilaritate animi alium, atque fuerit antea, se nunc esse intelligit. In errorem igitar illudens aliquis, cui olim obnoxius fuit, non tara in se illudit, quippe ab errore liberato, quam alteri illi, qni errore devinctus fuerit atque qaasi obcæcatus. Non mireris igitur, Alcibiadem ipsum sibi illudentem induci verbis 217. A. Itppovoyv yap 8 rj ini ry copæ 5avpadtov u6ov y neque mirum, eundem etiam verbis olvoS av ev re 7t ai 8 cov x al pera itai 8 cjv tjv uXrjSpS gravius in se invehere. Respicit enim ad errorem illum Alcibiades, quo existimabat, fore, ut servo remisso, quem secum habere solebat, Socrates opportunitate loci gavisus ad AMATORUM modum secum colloqueretur. A. ravra ovv SiavojjSets, xpd rov ovx eIgjS&S avtv axoXox>$ov pavos pet avrov yiyvEdSai, tore unant pnw %av dxoXovSov poht bl to rov 8q%&tvtog vito rov cos sea9og v&\£i t%u. (patii yaQ itov rcvcc rovzo itu&ovza vix iftiktw voS Cweyiyv6f.n]v. tivveyiyvoprjv yap, jiovoS juovWfXal difirpr avxlxa StaAl^euSai avxov ficn aizEp ctv ipatinjt naidixoiS iv iprjpia diaXexSeirj, nat Hxaipov. Ad hanc igitur rem respicieus, cumque errorem tatis lepide taugeus, Nunquam, inquit, hoc ex mc audituri essetis (j&v vxovtiart) si proverbio illo vinum, quod neque præsentiam neque absentiam servorum curat, non esset veridicam. litEixa a<p av l6ui epalv erat. Cum præcedat eI pi} Trpwzov pev r\v, scriptum exspectaveris btElxa aStxov /tot itpaivero. Cavendum est autem, ue quis loquentis scribentisvc uegligentiæ imputet, quod augendi sententiæ yigoris caussa commissum est, ut incepta verborum structura relinqueretur. IlpGJTov plv iVrczxcl hoc loco Lat. vim habet: c u m tum potissimum, istud potissimum autem mutatione structuræ efficitur. Ceterum dtpavidai verbum minus «apte 8ch)eiermacheras reddidit: verbergen, neque rectius Scholthessius: verhehlen. Aliud quid Alcibiades atpavidoti verbo expressurus erat. Facinus illud nemini nisi Alcibiadi atque Socrati notum, neque verisimile erat, Socratem quidem cuiqnnm eius narrationem facturum esse. Intolligit igituf Alcibiades, rei memoriam prorsus perituram esse, nisi ipse eam divulget. Iam dcpavtunn verbum quid significet, inteliiges. Est enim, quod nos dicimus, etwas der Kenntniss der Welt giiuzlich s entziehen. Ad V7CEprj(potvov Uuckcrtus ; vnepij<pctvov, inquit, voci h* 1. grata quædam ambiguitas est ab eaque persona, quam hic Alcibiades agit, minime aliena. Homo enim, qui sentiret quidem veritatis vim, quæ ad morum honestatem spectat, at uon agnosceret, ne se cogeretur accusare, nonne Socratis hoc facinus poterat pro superbissimo habere? immo debebat, qui tantam suam pulcritadinem tam foede contemaisset. Ne multis hanc sententiam perstringam, quæ meo quidem iadicio falsissima est, ct qua prorsus pervertitur scriptoris consilium, verba laudare sufficit 217. A. i<pp6vovy ydp tir) ini xjj &poL Savjiddwv odov. iri 6'e r 6 rov drjxSirXoS x. x. A. Triplex caussa est, cur Alcibiades cum convivis impertiendum censet, quibus modis Socrati sit insidiatus. Vini hausti vim veridicam iu superioribus commemoratam habes atque augendæ Socraticæ laudis studium. Tertio loco viperæ morsus commemoratur, quo ct sd laborasse Alcibiades narrat. Nescimus quidem, quid facere soleant atque loqui, quos Vipera momordit. Non dubium est autem, quin Alcibiades eos iusuniu quadam corripi significet, qua circumacti et agant et loquantur, quod sanis hominibus non possit non mirum videri. Et qneniam ipsum se gravioris viperæ morsu 218 Uyuv olov r\v itXrjv roig SiSr^y^ivoig, wg f. tovois yvaOofitvo Jg ze xal OvyyvatSoutvois, el itixv izoXfia &quv rs xul Xiyuv vito rijs odvvtje • ly® ovv Stdtjyu,tvos ts vito ttXyuvoziqov xcii ro aXyuvozczzov wv av ttg Sij%9sli] z rjv xaqdtav yug r; ipv^tjv tj o zt Sei avzo vvouaOta xXtjyels zs xal S>ix&tls vad zmv Iv (fiXoColæsuro indicat, vehementiore insania se circumactum describit, qua fecerit atque locutus sit, quod paullo infra exposituro habes. Morbo igitur, cui obnoxius fuerit, facta et dicta excusatum iri sperat convivis, quippe qui eosdem illius morbi dolores perpessi sint. Qui si non perpessi essent, nunquam se commissurum fuisse, ut ipsis illorum narrationem exponeret, iyoS ovv SeSijy pivoS" x. r. X. Stallbaumium audi egregie de horum verborum structura disserentem : Anacoluthia, inquit, prorsus egregia et rei ipsi accommodato, quippe quæ loquentia impetum animique commotionem, qua de illo dolore loquitur, plane exprimat et veluti imagine aliqua repræsentet. vxo dXyetvor ipov xal ro dXystror arov, Suspecta nobis est xai vocula, quæ quamquam explicari potest, tamen, quod vehemeutissimæ orationis impetum paullo impeditiorem reddit, huic loco minus convenire iudicamus. Amant autem veteres commotius loquendi genus edituri copula addita nulla verba iuxta ponere, qualia sunt vno aXyeivozepov ro dXyeivozazoY. Interposuit, si quid video, >caL, qui desiderabat, quorsum præcedens re referret. Dicturus autem Alcibiades erat: iya o&v 6e6rfy pevos re xal nenXtiyplroS vno dXyeivozepov ro dXyeiYOtazov X. r. X.j sed mutata inter loquendum voluntate xal nenXijypevoS vetba reticuit, atque iis sequentibus exhibuit nXrjyeis re xal An fortasse rectio rem verborum juncturam censes esse : iyco ovv bedrjypevoS re xal nXi/yeis re xal 8rjx$ets ? Non crfdo equidem, ideoque, ut quid rectius esset, interpunctione rectiore legeutium oculis indicatum sit, post ovopadai comma ponendum curavimus, xi] y xapdiav y a p ovo patiat. Sensus est: Die Worte des Socrates erregen einen unerklarbaren, heftigen Schmcrz : man weiss nicht, ob mati korperlich oder geistig oder wie sonst leidet: gewiss ist nur das Geftihl der Verletzung und der Zerrissenheit, o*l ^ovrat x. r. X.*Exovrat verbum ne careret casu suo, Rostius V. D. comma delendum censuit post dyptcozepov, idque post aqwovS ponendum curavit. Quo facto vide, ne orav XdfiooYtat verba' admodum frigeant. Neque necessarium esse contendimus, ut Ex £( 5$ at verbum, ubi firmiter inhærere SIGNIFICAT, rem, cui inhærere aliquid dicitur, semper adiunctam habeat. Græci eodem modo atque nos : Welcheschreck(pia Uyav, o'l fyovm i%i8vt]s aygiditEgov, vlov Iwyjs (ii] acpvov s oxav Adfiavtcu, xal itoioiiai i)gdv te xal Hyuv ortovv xal ogcSv av QcdSgovs, ’Jya9covas, ’EQv£iud%ovg, JlavGavlas, 'jQiazodrjuov? te xal ’Aqi- u crocpuvag' EaxQar rj fil avrov r t SeI xal Xiyuv, xal oooi aAAoi ; xavces yag XEXOWavqxcnS xrjg qwloOocpov lichcr ais Nattern haften, w e d n sie einmal orst an einem iugendlichen Herz e n Anhalt gefunden habe n . xaVApidxoqxxv aS. Vulgo 'ApidxotpdvEtS legitur. Illud cod. Bodl. habet, idque cum Grammatici præcepto convenit in Bekheri Anecdot. III. 1131^1 81 xal xovxo yirudxEiy, Zti ol \ Axxixol iiti xd)V Eis 7/?, eis ovs i*oVr cor x ?}v yEvixrjy, xal iic\ xqdv xcqjct x 6 E$oS 8ia x ov a icoiovdi tfjr alxiaTixrjv xooy nXrj^vyxixcoy, olor 6 Ar\yLOd^brt\S, x ov drjpod^ivovS, xovS drjpiodSiyaS, o ’Aptdxo<pdvrfS, xov *Apidxotpa yot;?, xovS *Aptdxo<pdvaS .Nomina propria prorsus eodem modo plurali numero poni censet Engelhardtus ad Piat. Menes', ed. 204., quo nostrates haud raro de singulis viris loquentes plurali numero utantur. Hoc recto quidem annotatum, sed inde nou iuteliigitur, qui factum sit, ut et Græci et nostrates singulorum hominum nomina plurali numero exhibeant. Neque tamen diu quærenda est huius dicendi usus caussa. Brevitatis enim studio ut Græci, ita nos pro: indem ich Manuar sehe, wie Agathon, Eryximachu» cet. dicimus omisso verbo, quod plurali numero positum est, atque ipso illo uumero ad nomina propria translato : indem Ich Agathone, cet., sehe, Scoxpdxrj 8% avtovXiysiY. Ne mireris, cur Socratem hic commemoret Alcibiades, nbi non nisi eorum mentio erat facienda, qui eodem modo atque Alcibiades Socratici sermonis aculeis læsi sunt : Alcibiades hoc agit, ut ostendat, se nou nisi cum iis mala, quæ perpessus sit, impertire, qui ipsi iis obnoxii fuerint. Iam cum recenseret omnes, quos sibi socios putaret morbi illius, Socratem forte conspiciens, quid istunc, inquit, commemorem, morbi auctorem? Ceterum versus laudare iuvat petitos ex epigrammate Meleagri, quibus Diopysii alicuius amator non nisi eos alloquitur, qui ipsi amoris flammam senserint ; Meleagr. Epigr, "WvXpOTtOtai 6vSEpCOXES, vdoi <p\oya x r/y cpik6%ai8a of3are, xov mxpov yevda. flEVOl flijLlXOS, Ipvxpoy vdcop yiipaif ifryxpoy, xaxoS t ctpxi xccxEidrjS lx zioroS xy ‘MV æpl xpaSiy. Quibas auditis omnes, qui non auiant, hominis insaniam ridebunt videlicet frigidam sibi circa præcordia circumfundi iubentia. tijS <pi\o6oipov pavias XE xal ftaxxdaS. Hæc verba fiavlag te mu (iety.ydag' Sio ftdvtES uxov6e<S9e. avyyvioOEO&E yaQ Toig rs tote tcqc<x9eIoi xat roig vvv Xeyo[tivoig. ot da olxircu, xcil il' r tg «AAos toti /ti-fiqP.og te ) icti dyQoixog, avlag nuvv fisyteXag roig wtfiv fatl&tif&t. 'EheiSi] yaQ ovv, io kvSqeq, o ts kvyv og C xei, xal oi nalSsg a|(u rfiav, ?do|s' ftoi XQtjvai fit/div xomU.Eiv noog avzov, akV tAao^aowg eixeiv d f wi præcedentibus explicantur. A. nXrfyeis re xal fo/jfSeis' vito rav iv <pi\o6o(pioL Xoycov, ol SI ohikx cli x. r. A. Cum in superioribos dixisset Alcibiades. E, vinum veridicum esse sive servi narrationi intersint, sive non intersint, nunc rursum servos iubet aures occludere, ut ne verbuqi quidem audiant, Num forte sibi contradicere censes hominem ebrium ? Non credo, # quamquam contradictionem verbis inesse non negamus. Notum euitn fuit Alcibiadi quoque, quod Ovidius ait: Nitimur in vetitum semper cupimusque negata, atque ut magis pateat, vinum etiam servis præsentibus veridicum esse, servos, quos tibi finge arrectis auribus adstitisse cupidissimos audiendi, ne audire velint iubendo, ad audiendnm alacriores reddit atque paratiores. IIoc efficitur etiam eo, quod ad versum Orphicum Alcibiades respexit : cpSeyZopai ols SifiiS fori • S vpotS S* iitiSetiSt (tiftrjAoi, qua re animadversa quantam omvuiuin ctuses luis .e exspectationem futuræ narrationis ? yijSlv TtOtxiXXElY itpoS avtov. Vide annotat, tibi de icoixiXoS nominis significatu dictum est. Possis itotxiXA elv li. 1, explicare : non obscure, quod Stallbaumio probator, sed ambigue loqui, quaudoquidem varii coloris oratio ita comparata est, ut quem colorem habeat, nescias, et quouiam huiusmodi oratio comploret colores, qui cum significationibus comparantur, repræsentat, complures significationes habere h. e. ambiguam esse recte dixeris. Facile autem iotelligi potest, qui colorem cum Significatione orationis veteres comparaverint. Ad consuetudinem enim respexerunt AMANTIUM, qui floribus arte consertis sibique invicem missis exprimere solebant,' quod claris verbis indicar metus prohibuit aut pudor. Non obscure anlem floribus missis, sed ambigue, quid vellent, exprimebant, vel nihil omnino, ut videtur, exprimebant, sed e modo atque ratione, qua, cui miserunt, is flores exciperet, missos 'm idoxn. xal UTtcrv xivyGag avzov. UtixQaz tg, xcc% tvdn$ ; Ov drjza, ?; d’ osOlo&cc ovv a (101 6 tSoKica ; Ti (laluSza ; i'ipy. £v ijiol doxus, >}v d’ iyto, ifiov igaOrris a^tog ytyovivai (lovog, . xal (ioi (palvu oxvstv /avt;(>&t]vtu xqos fic. lyd> 81 ovxaoi i/to' mxvv dvoryzov yyov(iai tlval 601 fiij ou xal zovzo XaglfcO&ai xal tl' xi alio fj xtjg ovGiag xrjs tuijs dtoto y xav (pllav xav Ifiav. ifiol (ilv yccg ovdtv lou, xge- D GjivxeQov xov a>s oxi fiilx usxov ifis yivLo&ai, zovxov 8 ’ olfiul (io 1 OvllrjitzoQa 0 vSivu xvquozcqov ilvui Gov. iya 8y xolqvuo avdgl itolv (idllov dv (iy %uql£6[ie qæ interpretaretur, voluntatem eius explorare solebant» xal einov xivf/das avxov. De xiveiv verbi sicnificata vide annotat, 29., ubi etiam hic locus laudatus est. xi paXidx a ; Itpr/. Ma Xtdxa interrogationi additum efficit, ut is, qui interroget, curiositatem prodat sciendi, quid sit id, quod modo audiverit, aut quo sensu dicatur, cfr. riat, Menon. D. 2. 7tcf vovpyoS e 1, cS Mlvcjv t xal 6X iyov iZTjTtdxrjtiaS pe. M. xi pdXidxa, c3 2ooxpaxt5 ; xai poi tpaivei oxvelv pvT/dSijv ai icpds pe. cfr* Alcibiad. I. init. 2. nai KXei viovy olpaL <Se SavpaZeiv, oxi 7rp(Zxo's ipadx?js dov yevope~ voG y xcjy aAAcov nexccvplvcDVy povoS ovx ctnaXXdxxopai, xal oxi ol plv dXXot 8t o^Aot» iyevovxo 6ot SiaXeyopevoi, iyaa xodovuov ixcov ov8l irpoZ~ einov. iy co 81 ovxcodl 7t:dvv avo?/ xov . Præclare Stallbaumius ad h. I. : Quæ inserviunt, inquit, explicandis verbis ovxcodl &X 60 j ea de more advvSixcoS adduntur. Quam loquendi rationem, quum nou tenerent grammatici, pro scripserunt, quod in vett. editt. migravit. 6v8iv Idxt xpedfl vxep ov . Mihi nihil antiquius est, proprie : nihil, cui malim primi loci honorem concedere, quam huic. Vide annotat, 128. xovxov 8’ olpal pot dvXXi/itxopa x. x. X. Sensus est : neminem esse rcor, qui mihi integræ huius reiadiutor te sit potior. In oinuibus fere codicibus pov legitur pro poi, quod Stallbaumio unice probatur propter structuram dvXXtxpfiavEiv verbi* Coniongitur enitn plerumque cum genitivo rei atque cum dativo personæ. Hiickertus dativum pronomidis cum elvai verbo cohærere censet. Dativus pronominis commodi potius, quem vocant, dativas est, atque recte ad totum verborum complexum refertur. Apposite Stallbaumius vog al6yvvotfirjv tovg (pgovipovg, rj %agi^6pBvog tovg tb itoXXovg xal acpgovag. Kal ovtog axovdag pdXcc tlgovtxmg xal Gcpodga lama slco&otag IXb^bv * f Sl {pile ’AXxifhadr] 9 xivdvvivug ta ovrt ov (pavXog dvai 9 E bixeq abj&ij tvy%avsc qvxcl a A iysig xegi epov, xal t ig i(tv* iv ipol dvvaptg, <5V qg dv dv ytvoio dfislvav, dfirjxccvov tb xaXXog ogarjg dv Iv Ipo i xal vijg xaga dol BvpLOQ(plctg itapnoXv dcafpegov. il dfj xa&ogriiv avto xoivaGadftai %b poi im%eigeig xal aXXd£aGftai xaXXog dvxl xiXXovg y ovx oXiycp pov xXbovbxvbiv diavoeZ, iXX laadat Xenoph. Memor. II. 2. 12* ira ctyaSov doi yiyvrjxca dvAXt/nz&p* i dprjxavov te xdWoC op gStjS a y . Locus admodum salebrosus, quem sine novorum codicum accessione nunquam ita restitutum iri puto, ut, quid Plato scripserit, legere tibi videare. Ia Bodleiano cod. aliisque perpaucis pro re legitur roi, Aid. Bas. alii non pauci rl exhibent, quod Bekkerus recepit colo post a/uivGov posito. Aliam rationem Schleiermacherus iniit, qui dpijxavdv te cet. verba cum præcedentibus 8i’ rjS dv dv ykvoio ajxeivgdv connectenda censet hoc sensu: wenn das wahr ist, was da von mir sagst, und es eine Eigenschaft in mir giebt, durch welche da besser werdea konntest, und dann eine gar aonderbare Schonheit an mir erblicktest, die deine Wohlgestalt um gar vieles ubertrifft. Stallbaumius veterem lectionem, h. e. zl 9 retinendam ceoset eamque distinctionem singularum orationis partium edidit, ut verba dpTjxavov te cet. e prægresso ehtep aptentur. Sententiam verborum hanc esse ait: videris profecto non contemnendas esse, si quidem vera sunt, quæ dicis de me, hoc est, si in me vis quædam inest, quæ te reddat meliorem atque cernere in me potes et conspicere immensam p ul cr i C ud i ne m tuaque formositate multo præstantiorem. Recta Stalibauraium via incedere mihi quidem persuasissimum est, sed est tamen, quod me male habeat; av particula cum ei potest quidem coniungi, uti docueruut, quos /itallbaumius laudat, Schæferus Melett. Critt., Apparat. ad Demosth., Schneiderus in Addoud. ad Xenoph. Politic. 472., Heindorfius ad Protag. 535., Hermannus ad Vig. 830., sed admodum dubitari potest, num ea hoc loco Plato usus sit, ubi verba præcedunt 6i' tfS dv dv yivoio apeivov. Quis enim non videt, av particulam, quæ in his verbis comparet, facillime ad nostra verba transferri potuisse ? avtl 6 6 $tjS aXr}$ eiav HtzXcovh. e., Stallbaumius inavr\ tioJ-rjg aAqfteiccv xuAcov xx aoftai iiti%siQBig, xal 210 tg) ovrt %qv 6sa xaAxetav dia{ts[ps6ftca voslg. &AA’, cS fiaXCiQLE, ttflBLVOV tiXOTCEL, (ITJ 6 £ AavftaVG) Ov 6 iv G)V. ij rot rrjg diavoiag oipig aq%ttai o£i fiAixsiv, oxav tj tixiv dppaziQV tijg dx^iijg Aqyuv liuxsLQy* <5v di xovrav Hxi Jto$QCO. Kayco axo v<Sag> Tct fiiv tcccq* Ipov, i(prjv, tttvz 9 Itixlv, ©i; ot5(5«> aAAag Bifnjxai tj cog diavoovfuxi ' 6v di avxog ovxgj (IovÆvov, o n OoL xs &qi(5xov xal ifiol rjyBt. *Ak A f y £cprj y xovxo ys sv AiyEig. Iv yCCQ TG) IsUOVU ZQOVCp POVÆVOIIEVOL TCQa^OyLBV o Sv qnit, arx\ xaAdav, a 8oxd xa * A a elvai, xxadSai imxeipels xa A*r, a l6xiv aJs aArfScoS. In proximis alludit ad Ilom. II, «?. t. 234. m Ev$r* avte FXavxcj KpoviSjjS (ppira* i&iÆxo ZevS ds npoS Tvdeidtfv 4i o/u/Sea xevx** upsifie Xpvdea x a Axei&v 9 hxaxopfiot ivveapoicov. r\xot x ijs dtavoiaS oif>iS X» X. A. Errant interpretes, qni potant, verbum reperiri vernaculum, quod xoi vocabulo respondeat. Neque probem, quæ Stailbanmii sententia est, ailirmandi vim et significationem habere xoi vocabulum in sententiis communibus. Significat potius, sententiam, cni additum sit, communem esse, eamque ideo et alias et nunc valere. Rectissime Schleiermacherus spretis vocabulis, quæ xoi particulæ respondere arbitrati sunt interpretes, j a, j a doch, aliis, verba reddidit: Das Auge des Geistes f ii n g t erst an scharf zu sehen, wenn das leibliche von seiner Schiirfe schon v e rlieren willj minus apte, quæ sequuntur, hoc modo annectit: und davon tiist du noch welt entfernt. Fines enim sententiæ communis hoc additamento sublatos habes atqne omnem seutentiam cum reliqua oratione male commixtam. Recte in contexte oratione colo præmisso scribitur 6v 81 xovxaov hi xoffyao. Restat, ut verbo commemorem Rtikkerti opinionem censentis, xoi h. 1, argumentationi inservire, cuius loco etiam ydp particulam poni licuerit. Qua ratione Rtikjcertns vehementer errat, si Promethei verba in Æsch. Prom* Vinct. r. 700. explicanda censet, A iy\ ixdidadxs' xois vodovdl xoi yAvxv ( ro' Aotuov akyoS npovZeni(SradSat xopcoS. cZ>v ovdlv a AA«? efpqxa ix. X . A. C. :UdoiU yoi xpijvat itoi xiAÆir xpos avxov, aAA' iÆvSipcoS eindv a poi idonei. Sensus est: Dixi, quæ dixi, neque quicquam eorum aliter, atque sentio, edictum est. 6v 8 i avxoS ovtoo ftov Ævov. Verba convertit Fici-* B tpalvrjxai vav xcsqL ts xovtcov xal xeqi xdv aU.uv uqlGzov. ’Eya (ilv 8t] xavtcc axovOas re x«l tlmav, y.al dtpilg Sgnsg ficXt] xizgaG&at avxov Ojirjv. xal dvciGxdg ye, ovdh Ixizgtipas rovtio tintiv ovdtv Ixi, K[icpd<Sas xo iy.dxLOV xo ipavxov xovxo xal yug ijv nus : tu autem ita dei i b era, ut et tibi et mihi m elius fore censes. AvxoS vocabulum reddere omisit, iu qua positus est acceutns orationis. Alcibiades enim cum dixisset, quid sibi videretur, ne ulterius progrederetur atque nimiæ audaciæ crimeu fugiens : tu autem, inquit, quasi meam sententiam non aperuissem, ad meam voluntatem prorsus non respiciens, ipse te cum delibera. axov6aS re xal e Iit id v. Exspectaveris fortasse inversum ordinem participiorum, quem revera in conversione exhibuit Schleiermacherus ; Nach dieser E ede und Antwort. Felicius rem expediit Schulthessius; Das war die Antwort auf meiue Ucde. xal atpels &S7tep fiiXy, ' Inteilige x ovS Xoyovf. Solent enim ^ verba Stallbaumii sunt, quæ vel acute vel acerbe in aliquem dicuntur, cum telis comparari. Similiter Latini dicunt verba iacnlari, vibrare, torquere. cfr. Piat. Protag. 34-2. E. ei ydp iScXei xiS Aaxedaipovi&v tc.l cpavXorccTcp tivyyevEtiSai, x d y\v no\Arr iv xols XoyoiS evprjdEi avrov (paivvptvov, terra:, oitov av rvxv tdSr A eyojiircoV, kvkfiaXe pijfia dt,iov Xoyov fipaxu xal dvvedxpappkvo v ooSizep 8eivoS axortusi/js ; Similis Græcorum LATINORVMque dicendi usui formula est, qua nostrates ntnntur de bullis paparum: deuBannstrahl schleudern. Ceterum pauciorum codicum lectio est pkXij, vulgo fitXet legitur, quod emendandum esse Abreschius Lect. Aristæn. 207. primus vidit. d p <pti 6 aS rd Ipdxiov xo i p avxov xovxo. Librorum plurimorum lectio est X ovxov j vulgo xovxo, quod et Ficiuus habet iu conversione: surgensque ue verbum quidetn ulterius loqui permisi: et hunc amictum, quem videtis, circumdans (erat enim liiems ) snb strato huius pallio veteri recubui. Vulgatam lectiouem reieccrunt editores, quod non verisimile esset, Alcibiadem eodem pallio usum esse, quod aliquot annis ante gestasset. Sed vide, ue præpostera hæc sit xovxo vocabuli interpretatio. De eodem quidem pallio verba accipienda sunt Piat. Protag. 335. D. xal Itpa xavxa elncov avi6xdpt)v cd? dniGQY. xal poo dvioxapivov iTuXapfitxvixai 6 KaXXiaS xi}S x&ipoS xy 6et,nx t xy 6’ dpidztpa dvzeXd/jtzo zuv zplficovoS zovzovl, xal thcev w verba nostri loci non item. Tovio enim nihil aliud significare videtur, qunm Alcibiadem tum trnipoiris simili pallio indutum luisse, atque quo nunc utatur. Quiil igitur proh.bet, quominus yU/lUV VICO TOV TQtfiaVK XOUCjtklViig TOV TOVTOvt, TCiQijicdiov rta %£iQ£ tovup tu dcafiovico wg txb/9ag xai &av(ia<STtp, xartxdfuiv tijv vv/.vce okt/v. sml ov&s C ravta w Zoixgareg, Igdg ori lpivSofiai. 7 iou)okvrog de brj Tuvtce i/iov ovrog toGovtov TCtgityLvtTo^ censeamus, pallio suo, quali hibertio tempore uti consuesceret, iudutum Alcibiadem Socraticum tegumentum subiisse? Tovtov autem lectionem ideo improbamus, quod dubitari nequit, quin alius verbi participio usurus fuisset Alcibiades, si exprimere voluisset, se Socrati in lectulo iacenti pallium superimposuisse, Sin forte statuas, Alcibiadem eodem pallio, quo ipse esset indutus, etiam Socratem involvisse, repugnantem ordinem verborum habebis, quatenus quidem scriptum esse deberet: vito tov Tpiftoova xaraxXivels tov rovrovt, a/uputia? r o ipatiov ro ipavzov tovzov x. r. A. vito tov Tpifiaova. Schol. ad h. 1. Tplficjv, inquit, idrl (StoXij TiS foveto Grpitla cj$ ypajiijiuzior Tpificovtov 81 l/tdtiov itaXatov xai zezpip/iivov. Hoc scholion iam Fischerus impugnavit annotat, ad h. 1. rectissime, Non est autem dubium, quin recta sit Stallbaumiana rpifSoov vocabuli interpretatio: pallium longo usu detritum, quale solebant gestare philosophi. Hinc iocum expeudus Aristophanicum in Nubb. v. 175. ed. Reisig. atque risum auditorum, qui cum audissent, Socratem nocturno tempore lunæ vias atque cursum ore hiante spectantem a stellione maculatum esse, iiuuc etiytra pallio illo detrito privatum docerentur, quod ille inter docendam deposuerat. Versus Aristopliauici adhuc non satis emendati, ut videtur, ab interpretibus hoc modo scribendi snnt : M. ix$eS 6£ y* tjph> 8a7itvov ovx tjv hCntpaZ . 2. elev • zl qvv npos xa\<piz inaXapydaTO ; M. xaxd xijs rpait&tyS xaranadaS Xenxijv t ecppctv xdutftaS ofteXidxov, eira diafitfirjv XafSoovZx tiS itaXaidrpas Solpatiov vipdXezo. Quoniam autem sentit Strepsiades, a discipulo aliquo pallium ablatum esse, pa^TjTUVy inquit, h. e. discipulus esse cupio Socraticus, ut eodem modo aliquid furari discam, xa\ o v 8 £ T a.v x a, do 2 coxpctx£& Bekkerus post zavza posuit au, quam voculam vulgo edi solitam Stallbaumius ex plurimorum codicum ' auctoritate tacite expunxit. Eam reposuit in texta Ruckertus. Iuiuria. Nam si scriptum exstaret : xai ovx ipels av, gJ 2boxpaxa $, ozi zavza ifievSopat, illa particula vix csrcre possemus. Oude zavza autem cum legatur, ov6i vocabulum illam particulam in vicinia poni nullo modo patitur. todovtov itepieyiv et o. Ia his rodoviov dictum est 8aixzixuS et per quandam exclama- ts xa\ xaTS<pQ 0 VT]as xid xaxtyikaæ xijg l(t!jg agas xu\ vfigioe' xaljteg ixsivo ye $(ir]v xi elvat, a SvSqis Sr/MOtai' dixocaxal yag laxe xrjg Eaxgaxovg vxsgr t tpavictg. tv yag Xaxe, (id 9eovg, fid &eag, ovSlv £ xtgixxoxegov ‘ xaradedagdxjxdg uvtaxqv fiexd Eaxgaxovg ij tl (iexcc nsngbg xa&?jvdov ij &8ek<pov xgecsflvregov. tionem, ut sigpificet: mirum quantum me vicit. S t a 1 1 b. Dubito, nura huias structuræ exempla reperiantur apud scriptores. Ut nobis videtur, aliam verborum structuram camque legitimam quidem Alcibiades in mente habuit, qua altera quædam enuntiati pars per «oSfce particulam præcedentibus annexa effectam tov iCeptysvid^at describeret. Fortasse ita dicturas erat : noiydavxoS 8 'k x avtct ipot 1 ovxoS rodovrov leepieylvexo, <3 sxe xal xaxatppovydai xal xaxaytXdoai xrjS if.njs &paS xal % 'fipidai. AMAT autem interdum oratio concitatior legitimæ orationis vincula spernere, atque prout in buccam venerint, verba verbis adiungere, id quod nostro loco factum est. xalitep ixeivo <ppyv n ttvai. cfr. 217. A. ig>pdvovv yap 8rj ixl xy upa $avpaOtov odor, quibus verbis optime expositam babes, quid sit, quod nostro loco adhibitum est rl slvai . Discas autem ex huius loci sententia repetita, quanti olim Alcibiades formositatem suam uestimaverit, CeteTum ne mireris, Ixetvo vocis neutrum genus positum esse, non femininum : exeivyr nihil aliud denotaret, quam xyv cjpav> ixeivo coptra paullo latioris SIGNIFICATAS est atque cum emphasi ad verba refertur : # ipy wpat. f)v8lr itepixt ot£pov, Colon ponendum curavimus post itepixxdxepov, quo vigorem oratiouis incredibiliter augeri senties, atque quoniam fortiora sunt, quæ sunt breviora, sententiæ vim maguo opere corroborari. Scitote etiim, Alcibiades inquit, nihil præterea. Quæ sequuntur verba, præcedentibus verbis explicationis caussa addita, de more adwdtXGjS annectuntur. y el pexa icatpoS. Nepos ad hunc locum respiciens, Vit. Alcibiad. c. 2, In e ante, iuquit, adolescentia AMATVS AMANTE AMATO est a multis more Græcorum, in eis a Socrate, de quo mentionem facit Flato in Symposio. Nsmque eum induxit commemorantem, se pernoctasse cum Socrate, neque aliter ab eo sarrexisse, ac filicfs a parente debuerit. y aSeXipov it ped fivripov. Ne mireris, hoc loco iratrem natu maiorem commemorari, cum possit sola fratris notio ad rem sufficiens videri : npedftvxipov non ideo additum est, ut significetur, quod de fra- . To St] (lixa rovr o riva o&is&e fie Siavoiav £%uv, ^yovfuvov fiiv otjrifuxo&ai dyct/ievov de xi)v rovrov tptioiv re xai eocpQoOwijV xai avdQilav, lvrtxv%riitbzct dv&Qejncf) roLOVtu, oZ » eyw ovx av afirjv note Ivrv%elv tlg <pqom]0lv xai elg xaQrtQMV ; wg re ovff’ oza>g tre natu maiore valeat, id non item de fratre natu minore valere, sed ad Socratis ætatem Alcibiades respiciens, cum cum patre atque fatre natu maiore comparat. riva ofedS- £ jie 6ia voiav De interroga tionibus mediæ orationi interpositis sæpius iara diximus. Vide annotat, 60. Paullo supra eodem modo 216. D. legitur SvSoSev 8k aroLxStkk TCoOrjS ote6$e ykfiEi f a avtfJES Ovpnotat, 6<*)<ppo6vv?]S ; Efficitur autem his dicendi formulis, ut attentiores ad rem auditores reddantur, aut, quod in nostrum locum cadit, ut rei narratæ vis amplificetur. xrjv xovtov (pvdiv. Verba convertit Schleiermaclierus : und doch aucb an des Manues Natur mich erfreute. Dubito, num vernaculum nomen Græco nomini satis respondeat. Solent Græci commemorato nomine aliquo, quod totam aliquam rem in se contineret, per xi Ticd nat eas eius partes annectere, quæ inprimis extollendæ sint atque urgendæ. Igitur verba convertenda censuerim: da icb mich verachtet glaubte, und doch des JY1 annes ganzem Wesen besonders seiuer besouuenheit und Charakterfestigkeit mit aller Liebe zugethan bin. olo) i yco ovh av gj p r) v nox\ iv xvxeiy. Proprie verba hoc ordine proferenda erant: olco iyco cjprjv ovh av nox E ivxvXElV, quod moneo, ut facilius iutclligas, quorsum av particula referenda sit. AMANT autem Græci verbum dinitum, o quo alia quædam verba apta sunt, mediis illis verbis interponere haud raro, quo ordine verborum vis enuntiati magnopere augetur. Ceterum ut eximiam laudem Socratis, ita non parvam æqualium vituperationem his verbis contineri senties. on&S ovv 6 pyiZoiprjv. Prorsus eodem modo ovv IN SVSPENSA ORATIONE reperitur in PJat, Protag. 322. G. ipeara ovv *EpyfjS Aia, xlva ovv xponov doitf SbtTfv nal aioc 5 av$pco~ 7l0iS. Noli, Stallbaumius inquit annotat, ad b. 1., Ovv sollicitare, quod Stephanus vacare iudicabat. Indicat enim ratiocinationem loquentis, qui quasi secum consilia pectore agitans inducitur. Quippe ea est virtus linguæ græcæ, ut multa, quæ alii populi nonnisi oratione recta possunt enuntiare, ea etiam oratione obliqua exprimere valeat. Quod quid sibi velit, hoc uno exem- * m ouv vQyt£ol(i>jV Ei%ov xai uaoan(jTjd'th]V Ttjg tovrov <Swov6tug, ov$’ o Tty trQogttyayolftr/V avrov tvxvgow. E tv yt':Q ySij, ori XQt//icc6i re Tto/.ii (tullov rcrparog i]v Mivtuxij rj CidijQCJ 6 Aiug, «a te difiijv avrov fluvio ixAcotiEO&cu, SiankpEvyi fit. tjnoQovv &>], xaraSiSov^a(dvos ts vito tov dv^gunov us ovSels vn' ovdsvog p!o satia patet. Recta enim oratione dici aic debebat ; irroS ovv opylgGjjjai nat ctnuOzrpTj^co rijS rovrav dvvovtiaS ; quomodo igitur ei irascar ei usque consuetudine mc abstineam? Quæ convertens Alcibiades in suspensam orationem eleganter retinet voculam igitur, quæ animi consilia agitantis gravius indicium facit, ov6’ ony itpoSayctyolfl 7J V ac V TOV Evito p ovv . TlpoSctyeiv riva sensim sensimqne aliquem sibi assuefacere, lente aliquem sibi conciliare prætentis quibnsdam illecebris significat. Hinc iudicabis de <x7C0(Srepri^Eii]v verbi significatu, quod illi oppositum est» Ceterum opyiZoifiTjv verbum primo obtutu habet, quo ollendaris, quandoquidem haud verisimile est, Alcibiadem ob repulsam a Socrate acceptam eidem non iratum fuisse. Fortas sq o pyrgo iprjv xa\ dno6rep7f$eirjv positum accipere possis pro dpyiZoptvos anodzepijSelrjv y nt sensus sit totius loci : »o dass ich weder weiss, wie ich mich in hochster Aufwallung seiuer ganz erledigen, noch wie ich mich seiner allgemach bemaclitigen soli. His adde, quæ supra leguntnr 216. B. ^paicEttvco ovv avrov xal <psvyco et quæ sequuntur. ev ydp ori xpy)padi re. Vulgo ye legitur pro re, quod e septem codicum auctoritate, quorum in numero Bodleianus est, Bekkerns, Stallbauxnius, alii iu ordinem vetborum receperunt. Riickertus ye vulgatum reposuit annotans : Non hæc est sententia: Et pecunia eum capi non posse mlellige banij et quo solo cet., iramo potius hæc: quomodo eum mihi conciliarem, non videbam, Probe enim sciebam, pecunia quidem eum nullo jpodo capi posse ; quoque solo eum captum iri putaveram, id ejju gerat . Vereor equidem, ut præcedente Xpr/padi ye non w re o opyv ponendum fuerit, sed qj di, cuius scripturæ nullum iu codicibus vestigium comparet. arpGoroS rjv navraxy 7f dldlfpa) 6 AlaS . Aiacern Telamonis lilium invulnerabilem fuisse, compluribus locis narratur. Vide Nitsch. mythol. YVorterb. Ortam puto inde fabulam, quod in Iliade Aiux non vulneratur; pugu&Ds licet fortissime cum fortiss.inis. Riickert. Ad rectiorem verborum interpretationem navraxy verbum spoute ducere videtur, quo) verbo de scuto immenso monemur, quod gerens Aiax ab omni telo tutus erat, 8 tau i<p evy i //£. Hæc paucorum librorum lectio est, i r iun 0110 a t . 373 rj.kov iteouja. 1 rartd rt ydg /toi ctncivta Ttgovytyovu, xnl f utcI T.rtvTu (Irganiu tj/iiv dg JlotiSaiav lyivvto Xvivrj } cal (JvvtffiTovfisv txd. Ugcoxov /ih' ouv xou; itovoig ov fiorov fuoiT ittQtijv, tlkf.d stal tav iiXkav ujidvtav. ojcote yovv avayxccO&dqftev axokeup&tvtes stov, ola 8tj dtQaxBtctg, 2Jo '« quam editores immerito reiecisse videntur. Plurimi 8iene<pevyei pe exhibent, quod Stallbaumius, unus Siatetpevyei pe, quod Bekkerua iu textam recepit. Nolo, quod dedi, tanqaam certum atque extra omnem dubitationem positum lectoribus commendare, dedi tamen, quod Alcibiadis animo apprime convenire videbatur. Ille enim rem actam neque quicquam spei sibi relictum esse docens hæc ait: Experientia do ctas sum, eam pecunia inalto minas commoveri posse, quum Aiacem, scuto immenso tectam i‘erro vulnerari, et qua re sola eum capi putabam, eam eludeus elapsus est, tavtd te ydp poi. Nemo interpretum de ydp particula quicquam annotavit, quæ quo iure h. I, posita sit, non statim intclligitur. Schleiermacliems in conversione eam prorsus non reddidit: Dies nun war alles friilicr gesebehen cet. Dubitari autem nequit, qnin verbis, ad quæ relationem habet, præmissa sit, de quo usu loquendi vide Indices s. v. ydp. Consuetior ver-*horum ordo foret, opinor: Jial pera tavta tavtd te ydp poi uTtavta npovyeyovai <5tpateia ijfiiv eis Tloridaiav iyiveto n. r, A. Potidæam urbem quod attinet fttqno bellum, quem contra incolas eius gesserunt Atheniensis, andi Riickertum annotantem ad hunc locum: Potidæa Corinthiorum colonia in Pallene pæninsula ad sinum Thermæum postquam Atheuiensiuin dominationem pertulit cum ceteris illius oræ civitatibus aliquamdiu, defecit 01. 86. 2. a* Chr, 435. belloque pressa per quiuqueiHiiuni iterum in ditionem venit 01. . 3- a Clir. In horum igitur aliquem amiuin incidunt, quæ hic ab Alcibiade narrantur. o jr <5 r e yovv ar ay xct • 6 3 e i?j per. Rursum locum habes, in quo edendo novorum codicum auxilium maxime desideratur. Quam edidi, Stallbaumianæ editionis lectio est, quæ meliorum codicum auctoritate nititur. Sed cum vulgo legatur ondtav yovv avayxatiSefo/pev, quis audeat, præsertim cum exempla reperiantur apud bouos scriptores onotav cum optativo coniuncti, vide Mattii. Giamm. ampl, $. 521. Aun. I. 1007., quis aipl eat, inquam, utra lectio verior sit, cum aliqua certe veritatis specie dijudicare ? Tovv in codicibus melioribus, quorum auctoritate nititur 6 itote lectio, omittitur. Quod, quoniam vix abesse potest, si receperis, co ipso oitote lectionis auctoritatem infringes. Optime autem yovv ciSiTBiv, ovdtv ijeav o£ (ikkoL n gdg tu xagregeiv. tv r av r uls tvcoyfaig (i6vog dnokaveiv ottig r’ rjv, td % akl.a, xcd nlvtiv ovx t&tkav, unor’ avuyxuGfrtlti, n dvrag IxQ&t ei, xal i 6’ ndvtav dav/xatirutarov, 2kaxgart] (itfrvovra ovSslg noinot’ icogaxtv civftQoiJtav. rovrov fitv ovv it oi doxei xcu avrlxa 6 %ksy%og i'<fe<S&ai. ngog 6 i av rdg rov %iL(iuvog xagregijGsig 0uvol ydg av- Stallbnmnius explicat: Confir mat yovv, inquit, ut Latinorum i certe quideui, antecedentia cum aliqua restrictione, hoc est ita, ut indicet, hoc certe, quod nunc commemoretur, veritatem s eorum, quæ antea dicta sint, satis testari ; sed nlia etiam posse afferri^ quæ tamen nunc reticenda esse videantur. dn o\ e i cp % k v x sS 7tOV, Astius drtoArfipSiifxeS scribendum coniecit, quod hodie ab editoribus omnibus ia ordinem verborum receptum est. Sed codices miro consensu ditoÆi<p$ivxE$ exhibent, quod, quoniam explicari posse arbitramur, in textu retinuimus. Rectum quid esset, Heusdius vidit, qui scribendum coniecit dnoAsup^ivxES Cixov ; sed mutatione nulla opus estj e sequente enim afStxetv infinitivo 6ltov genitivus facillime ad ditoAtupSiv T£$ suppletur, FICINO habet ; et si quo in loco, ut accideresolet i u bello, ccfro meatus deficeret* iv r* av tais ev G>xiaiS. Ad hæc quoque verba recte referuntur, quæ præcedunt; ola 6q ini dxpaxeiats, h. e. pro varia fortuna belli. Militum enim ea fortuna, ut nunc omnium rerum felicissima copia abundent, nunc no habeant quidem, quæ ad sustentandam vitam necessaria suat. Huiu? rei fortunam nemo Socrate melius perferre potuit. navxaS in patet. Rarior structora est npatEiv verbi cum quarto casu ea de caussa, quod Græci hoc verbum sæpius prægnanti, quem vocant, quam proprio significatu adhibere solebant, Kpaxelv ttvoS enim idem fere est atque npaxovvxa elvai XtvoS, victorem esse alicuius, de quo SIGNIFICATA vide annotat, 87. KpcciEiv xivd contra proprio significatu adhibitum prorsus dicitur ut LATINORVM vincere ali que ni. ov 8 eIs nd nox e hd pane v. Codicum auctoritate motus, in quorum numero Bodleiauus est, Bekkerus kapdxei in textum recepit, quæ lectio item Riickerto probatur. Non placet. Non enim hæc est mens Alcibiadis, Socratem tum temporis a nemine 'visum esse vino gravatum, sed nunquam gravari vino dicitur in universum, eiusque rei luculentissimum indicium mox convivas habituros esse Alcibiades promittit, Seivot yap avxoSi x ei ~ p dives. XEipwveS articulo suo privatum latiore significatu accipiendum est, ut verba, couver <S zo&> yup&veg ftav padia elgydteto xtx te $ AAa, xai fs itote ovtog Tiayov oTov Suvmutov, xal xavtav y ovx 1'iiivtov EvSo&ev, >], d tis ittoi, i)p<piEOpivav xe &av(icc6xa Sij ooct xal vxoSsSepivGni xai IvEikiypEvcov xovg xoSag Eig xikovg xal uQvaxlSag, ovtog 6 Iv xovtoig 11] jei lyav [pclt iov ptv totovrov, olov xeq xal XQortQOV eIoj&ei <poQUv, awnoSrycog Se Sia tov xqvtcnda sint : denn W i n t e r in dortigcr Gegeud sind fiirchterlich. ra te aXXa, xai itote. Hæc dicendi brevitas etiam paullo supra in verbis conspicitur tu re dXX a, xal itlveiv ovx Xgov, quæ explicatius audire Stallbaumius docet annotat. ad lu 1. t a re aXXa, xal 8t} xab rovto, ori nireir itavta S ixpdtei. Alias breviloquentiæ exemplum in sequentibus verbis continetur xai itote ovtoS nayov olov 8 eiv ot dt ov, ubi. explicatius verba enarrata sonant: xai note ortos itayov toiovroUy oluS biti 8eivbtatoS, de quo loquendi genere vide Mattii. •Oranira. ampl. §. 473- Ann. 2. 885. Ceterum vulgo legitur ortoS tov nayov. Bodlciani cod, aliorumque paucorum auctoritatem secuti Bckkerus, Stallbauinius alii articulum e textu reiecerunt. Utramque lectionem commode explicari posse, nemo dubitabit, atque sententiam si spectas, perinde tere esse censemus, utrum addatur an omittatur articulus. In huiusmodi locis codicum auctoritas cum maxime valere debet. Igitur et nos articulum omisimus, quem Riickertus in textu reposuerat. t) ovx l Bti 6 v to)v £ v 6 o -$ev «c. e tabernaculis, quorum notio facillimo mento suppletur. "Ev8oSev Scliieicrmacherus convertit hinaus. Recte quidem e nostra loquendi consuetudine; aliam Græcorum fuisse, H.v8o$ev vocabuli notio docet, Etenim Græci quicquid scripserunt dixeruntve, eius quasi imagiæm quandam ante oculos habuerunt prius, quam scriberent loquerenturve. Dicturus igitur Alcibiades : neminem militum e tabernaculis exiisse, rdm ita proponit, ut imaginem ante oculos habuisse coniicias militum o tabernaculis exeuntium. Hinc HvSoSev vocabulum Explicabis, Convenit cum nostro loquendi usu, quod legitur. E. ol y\v ydp evSvS n<n8d uva IV8o$ev dnavti\6avta dytiv x. r. X. Innumerabiles autem loci opud scriptores Græcos reperiuntur, quibus illa ingenii indoles probatur. Cfr. præterea an ->notat, ad verba TLxpr\ ydp ofc ScoxpatTf . 16., eis niXovS xal apruni 8 a S. Schol. ad h. 1. nlXoS Ipdtior IB» ipiov ntXrjdecoS yivoperoVy eis vetav xal *«/*<»“ VGor afxwav . dpvccxideS 8e apvGov HotSia. Suidas, apvaxlS t inquit, ro' tov apvoS xqd8tov, to pefd xvv ipicov 8eppa r. dra/.AOv quov Ijcoqbvsxo tj ol akkoi vitoSstisfiivoL oi dl tiTQCCTUJTCCl VTttfikeitOV CCVtOV UQ XCCZCC(pQaVOVVTCC c (Stpiuv. xai ravta plv drj tccvzcc. Cap. XXXVI. Olov A’ av tu 8 ’ ipeUs xal ixX r/ xapTEpoS avi/p Nostrum locum frustra, ut videtur, Valckenarius ad Herod. III» 199. 95. Musonium imitatum esse censuit apud Stob. I. 17. 51., cuius verba laudare invat tamen : ov8a/icuS xaXov ovte iuS/fusdi noAXai? xaTadxinEiv TO dGOpa ovts TOLlviaiS XOCXElXeiv ovre x f tpttS te xal no8aZ nepiSidEt niXoov rj v<padpaTGyv tivgjv paXaxvvsiv. Quod sequitur, ovtos 8* LATINORVM respondet: hic, inquam, quo verbo pronomini addito, ut 8i particula, vis augetur pronominis et filum orationis verbis interpositis compluribus dissectum rediutegratur. V7Z £ fi\E7t OV CtVTOV (Di xotr atp pov ovyt a d<pav . Limis oculis eum intuebafitur, quum eos suæ ipsorum mollitiei puderet, odeo que Socratis p atieutiam et fortitudinem moleste ferrent, quippe quem ipsos despicere opinarentur. Ceterum Socratem algoris ct caloris fuisse patientissimum testatur etiam Xenophon Memorab. ct I. 6. 2. al. Stallb* Conferri Riickertus iubet annotatione ad h. 1» Piat. Criton. 53< B. xal odoi 7CEp XljdoVTOLl TtoV aVTGDV TCUXeoov f vuopkbfrovTai Ce 8 ia~ tpSopta yyov/uvoi r uv vegov, olov 8* a v 1 6 8 3 l’ p £ £ e X. t. A. Versus Homericus est, culus initium Alcibiades immutavit, ut versus cum cetera oratione melius consociaretur. Legitur autem in Odyss, IV. v. 245. dk A* olov to 8 * lpz£,E xal irXrf xapTEpoS dvrjp SrjftGj ivi TpoSaov, uBi nu&X € T£ nt/par ’ Axaioi . ixei ini drpar e laS, Solent Græci, quando cum gravitate aliquam actionem descripturi sunt, huic præmittere vocabulum, quod actionis rationem in universam indicaret, post actionem ipsam accuratius definitam exhibere. Sic legitur p» 177. E. ndyrcfS /tt/ 8id piSr/S nou/dad^ai Ti/v iv tgj napdvn dvvovdlav . dXX ovra>, nivovtaS TtpoS ?}6ov)jv, ad quæ verba vide annotat, 43. Idem valet de locis, quorum mentionem graviorem ita faciunt scriptores, ut præmisso verbo, quod iu universum locum aliquem significat, accuratiorem loci descriptionem exhibeant. Sic igitnr hoc loco ixsl ini drpaTtiaS legitur, quo docearis, ad Potidneam gestum esse, quod nuuc Alcibiades narraturus sit. £vvv 07 } d ctS e\6t )/ xci 2,7/TCk jv, Socrates aliquid cum animo suo reputans a primo maue narratur meditabundus constitisse, atque re non feliciter proccdeute, quasi defatigationem exe! norh Eithjt (StQcctslag, fil-iov axovdca' £wvcy<5ag yccQ avtofh Sa&bv n e[6x)]xei 6xojtcov, xai insidi} ov xqov%(6qsi avtcS, oyx aviti, (Md efotijxti %7)t&v . xai rjdy f\v iiEtirjuPQla, xai av&QCMiot, ycftavovtOy xai &av^d^ovtsg aXXog dkXco tksyEV, oti Zcoxganjg iafhvov (fgovrltcov ti eOrrjTce . teXsvTMvzEg corporis sentiret nullam, in stataria meditatione perstitisse. Huius consuetudinis mentunem facit etiam Apollodorus, qui cum Agatho servos iussisset Socratem vocare 175. B. laxe avxov, inquit, £3of yap n xovx* £*«. ivloxe aitodxcis o7roi dv xvxv %6 xmiev. Quæ addit verba ijtiei 81 ccvxlxa, &s iycjpat, non ita# accipienda sunt, quasi Apollodorus revera opinatus esset, Socratem mox venturum esse. Qui enim Heri potuisset, ut compertum habuisset Apollodorus, quo tempore Socrates meditationum Unem reperturus sit ? Neque nesciebat, quippe doctus experientia, Socratem, si constitisset semel meditabundus, iuterdum multum temporis meditando consumere. Nihil igitur aliud voluit ij£,ei 8i avxixcc, ck* iycfypæ verbis efficere, quam Socraticæ meditationi consulere, ne forte servorum acclamatione turbaretur. icccl i} 8 r\ y6$ av ovxo. Non verterim cum Stallhoumio: und schon war es Miltug, ais mau es er st merkte ; corrumpitur enim, ut ego existimo, vera sententia addita voce erst, quæ in Græcis non repentur; iromo »*nd schon war es Mittag, und die Leute fingens on zu merken (malim: und den Leuten fiel es auf ); non enim quautum temporis ante præterierit, quam sentirent homines, ALCIBIADES SIGNIFICAT [cf. Grice: “What do you signify?”], sed quam diu steterit, et quid acciderit, quod partim loco movere Socratem debuerit, partim rei augeat miraculum. Idem verba significant, ac si narret Alcibiades: Iam meridies erat; attamen perseverabat; iam sentiebant homines; at non discessit. Hanc Riickerti annotationem, cum idem indicare intellexissem, atque quod ipse seraper de huius loci explicatione statuendam censerem, viri doctissimi assensu gavisus, integram recepi. Zajxp axi]? l&> IgdSiv ov q> p ov x l % a v xi $ d x tj x e . Hæc tanquam ipsa verba laudari censemus hominum Socratis axoTclctv mirantium. Hoc colligere possis e structura verborum, quum si forte ad firmaudam sententiam nostram facere negas, ei certe non repugnare concedes. Hoc satis nunc nobis. Suhest enim gravius aliquod argumentum, quo ipsa hominum illorum verba laudari probemus, tppovxi^GJV participium. De quo quoniam pau!lo fusius dicendum est, longiorem autem explicationem plagellæ huius angustiæ non capiunt, in Comment. de Piat. Symposio disseremus. xeXe vx g 3 vxeS 8k xtves Xt ov 'i&YGor. Consentaneum est, non Athenienses, quibus mas «78 6i uves «w 'Javtav, htuSt) ttiniga Suxvrfiavtts, D nal yctQ &{qo s rore yi rjv, yctutvvia i£evtyxu[itvoi tlfia (itv iv Z(p i)v%Ei uct&ijvSov, a(ia 8s ItpviatTov avzov, st xal njv vvxza t<5r>;|o4. 6 <5a e ianjy.cc fitXQi eas lytvixo xal tjkioe dvioxtv hiutu c>xtz ’ amdv ille Socraticus notissimus erat, nunc observatum ivisse e tabernaculis atque sub dio lectulos stravisse; sed Ionum, qui una cum Atheniensibus Potidæam obsidebant, aliqui narrantur, cum ex Atticis militibus de more illo audissent, nt oculis viderent, quod fando audissent, sub dio pernoctasse. xal ydp SipoS tote y$ T/r. Annotatione SI* indicavimus, solere haud raro scriptores Græcos partem orationis eam, quæ caussam alicuius rei contineat, parti orationis rem ipsam describente præfigere. Exemplum est huius loquendi usus 175* C. xov ovv 'AyaSojya, rvyxdveir ydp £6x aToy .xaxaHtipevov, jiovov * devp, £<pt/ (parat, 2fcjxpattS x . r. A. Sed huuc locum cum nostri loci conformatione non recte conferri, vel obiter instituta comparatio docebit. Quæritur, quo pacto xal ydp StpoS tote ye i}v explicandum sit. Tacent interpretes, quo silentio non nihil unimus commovetur mens. Num verba tam plaua sunt, ut explicatione non indigeaut? Schleiermacherus in conversione exhibet; Eudlich ais es Abend war und n an gespeiset hatte, trngeii einige Ionier, denn dama Is war es Sommer, ihre Schla fdecken hinaus, theils um im Kulilen zu schlafen cet., qua couversione mitigatam habes mutato verborum ordine difficultatem loci, non item explicatam, SchuUhessius vertendo; es war eben Sommer, explicaudi genus admisit, quod sane levissimum est. Dillicultatem enim vdp particulæ ita, ut ydp reddere omittas, noa expediveris. Scriptum autem exspectabamus : 6ei7ivr t 6av teS xal, SepoS ydp tote ye ip', 4Xapevvia i^evEyxdpEvoi. Sed cave non rectum ceuseas verborum ordioem, quem libri exhibent. Participia §EWVi]($avT£Z, l&tYEyxdpEVOi, de more advv6 etcjS posita suut, in verbis autem xal ydp StpoS tote y£ ?/v, caussæ indicium præ ceteris verbis scriptor, eminere voluit, idqirt) ideo in principe loco enuntiati posuit, h. e. in initio. Cuius loci quoniam suapte vi non potest caussalis particula sustinere gravitatem, xal explicativum præpositum est, quo illa eodem modo susteutatur atque Latinorum enim, addito e t (etenim) fortius iit, atque principi enuutiati loco idoneum. Vide de xal expletivo annotat 6. cfr. præterea 219. B. ap<pt?<SaS ro IpecTiov ro ipavtov tovto xal ydp 7/v x £l M ( et v r » A . Contra ubi verbum aliquod in enuiitiatione parcuthetica continetur, quod significatus gravitate ceteris verbis autecedit, id principe loco poni solet. Sic legitur 220. A.Seivoi ydp av TuSt rtQogEvldtnvos rw yllco. tl SI (iovktfi&e Iv retis f*«%aig ' tovto yceg Sij Sixcuov yt avrc5 dxoSovvat. ort yctQ i) ftfczv 'h v i VS f/td xal zagiOreict 'iSoiSav oi evQomjyot, ovSbIs aklog ifii laaow dv&gmxcav y ovrog, rs tgafuvov ovx i&tkav azohntlv, a).ku GwSdauGe E eiSiffov \s<S$s iv ratS /udxttiS. Bene Stallbmiroius orationem hoc modo explendam censet j ei 61' (3ovA.e6$e axovCai, oloS iv x ais puxaii V v % ifjui xal x ov$* vpiv. Nollem tamen per aposiopesiu verba explicanda esse dixisset. Certum esse reor, tl particulam aposiopesin nunquam admittere» conditionalis enim enuntiatio ex ordi e temperatiorum dictionum est» quæ cum aposiopeseos vehementia non conveniunt. Possis etiam verba ad præcedentia referre 220. C. xal xavxa plv Si/xavccr oiov 6 ’ av x 68* £pt£,e xal izXrj XQtptepoS dvrjp ixel noxa iitl OTpaxtiaS, aB,iov attovdai. Quæ verba cum Alcibiades hoc modo edixisse sibi videretnr: ei (iovA e6$e dxoveiv, olor 8* av xo8 * UpeB,e xal £rA?/ xapxepos avtjp 9 nunc ita perrexit: ei 6fe fiov XetiSe (sc. dxoveiv, olov 6* av x 68 * Bpe&e xal ix\rj xapxe - opo$ cevrjp ixel xoxh) iv xal? paxaiS, (sc. ipa xal tov$’ vplv. y oxe yap fj fiaxv V v - Hia pugna. Ponit euim rem pro certa otnnibusque nota. Narrat, quorum hic meminit Alcibiades, Plutarclt. Alcib. p 194. C. F., sed ita, ut aut omnem materiem ex hoc loco hauriat, aut studiose cum in narrando respiciat. Riickert, i B, ys i po i xal xdp i6 X e ia. Ex præpositio hoc loco temporali potestate posita est, quod moneo contra Riickertum, qui annotat ad h. 1. : Secundum quam. Caussam euim pugna præbuit, cor darentur Alcibiadi virtutis præmia. Sed bene monitos lectores velim, ne ix quovis loco temporali potestate poni posse opinentur. Ponitur tum tantummodo, quum temporis indicio simul adhæret notio quædam, quæ ix præpositioni propria est. Minus accurate Schlciermacherus : hei welchem ( Gefecht ) mir die Heerftihrer deu Preis zuerkanuten ; non rectius Schulthessius: dena in der Schlacht, wo mir cet.Restat ut de xal vocula dicamus, quam u nemine interprete explicatam video. Supplemento aliquo opus est, quo advocato, quid xal significet, statim intelligetur: ure yap i/ paxv rjv, y avry, i£ r/S i/ioi xal xdpuS^ua ISoOav. denn ais ieue Schlacht wnr, diesclbe, ais die, nach wclcher die Heerfuhrer mir deo Preis zuerkannten. x ex pat fiiv ov ovx i$iA cdv. Vulgo hæc verba inverso ordiue exhibentur) codices plurimi atque optimi texpcofiivov ovx iSiXtov. Vehementer errant, qui uter verboi*um ordo rectior sit, e sententiæ ratione dignosci posse arbitrantur. Nam uterque, quo se commendet lectori, habet. Sola igitur meliorum codicum au n a at a no r xai T a ZnXa xai avtov l[it. xai tyul /xh’, w £(6xgrtTfg, xai T('m Ixtktvov Coi didovac zagtOzt ia tovg Ozgazrjyovs, xai zovzo ys (ioi oiizt [itfiipH oiks igsig (In t luvSojiai ' dkXd ydg tmv tizgazr/ywv xgog z<> i/wv iit ioifia dzojV.ixuvzeJv xai (iov/.vulvcjv ifiol dtdovca ctoritas respicienda est, quorara lectionem Bekkrrus, Stallbaumius alii in textam receperunt. a A Ad tivv 8 ikC a> Ce xai t it onAa xai avTov i fi i. Priori loco xd oicAa commemorautur ea dc caussa, quam expositam habes annotat, 63. De verbrs cum 8ia præpositione confundit annotat, adip. 7* Verba converterim; und er braclite WaflVn und Menschen, beides, retteod hiudurch. Ceterum iucst aliquid his verbis, quod si abesset, omnes uno ore Græcismum laudarent atque locis ex Homero inprimis petitis confirmarent. Nullum in codicibus vestigium depravationis, nihil igitur mutandum, præsertim cum negari nequeat, non minus Græce dici, quod nunc legitur, quam quod milii in mentem venit dAAa CvvSikCcoCe xai xd uxAct xai avtov. xai rore. Annotat Stallbaumius ad h. 1. Ne quis, inquit, in his hæreat, xai «d universam sententiam, non ad solum xoxe referendum est, at respondeat proximo xai in verbis xai tovxd ys pot ovte fitjjipei. Veritatem huitu sententiæ Ruckertus agnoscit; nobis aliter de explicandis ual tore verbis statuendum videtur. Meus Alcibiadis hæc « st . Non solam præsenti tempore se ita iudicare, ut Socratem dignissimum censeat ptæmiorum Hlornm, sed etiam tum temporis ita se censuisse atque tussisse quidem, nt duces Socratem pruefniis illis dignentur. Quæ sequuntur verba pepibei atque ovn ipet* ijxi Tpf.v6opai nostrum explicationem confirmant. Mkptpei enim ad præsens Alcibiadis iudicium referendam est, qno Socrate negatur præmiorum illorum aliquis dignior esse, verba autem ovx ipEiS oxi ijjEvSopai recte ad verba retuleris ixkÆvov Coi SiSovat rapior eia x ovS CrpaujyovS. itpoS T 6 ipov dZi&pa. cfr. PJat. Alcib. I. 104* B. Ineixa (sc. (p?}s elvai') veavixcDtdxov yivovS Iv xy Ceovtov itoÆi ovCy pcyiCty xaSv 'EA^ArfvidcDV' xai ivxavSa itpoS narpoS xk Coi (piAovS xai B,vyyeveis tcÆICxovS elvai xai dpi 6x ov£, ot, et xi 8kot, vmjpexoiev av Coi . xovtoov 81 Totif xpoS fitfxpoS ov8\v xdpovS ot56* iAaxrovS ' Zvpitdvxarv 81 mv elnov ptiZoi) otei Coi Svvapiv vitapTlepixAka xov AavShtnov, or 6 Ttaxrjp iitixponov xaxkAmk Coi, oS ov povov iv xy8e xy icoÆi dvvaxai itpaxxeiv o n av fiovArjxaiy aA A* iv naCy xy 'EAAddi, xai tqjv fjctpfidp&v iv noAAolS xai peyaAoiS ykveCiv, Mutre nsus est Alcibiades Dinomache, Megaclis filia celeberrima, patre Clinia, cuius virtus in pugaa ad Artemisium pugnata zTMnozroN. 881 xdgtGxHa, avxo g noo&vtioxiQog lyhttv xwv 0TQCtrr t y{Zv tui /.ajitiv jj GavTuv. Ixi xoivw, <J avdgtg, cchov 9/i' tituGaGftca ZaxQclxtj, oxe ano /JgMov qnyf/ ave- £21 Xoigei xo OxQCtronedov. £xv%ov yag nagaytvofievog innov . l'zarv, ovtog <5 a onAa. dvtyoigu ovv iaxtdaouivav f inclaruit. Non sine caussa igitur Socrates in Piat. Alcibi&d. I. init. Alcibiadem allnquens dicit: ' 11 7tcti KXetriov, Vide, quæ de dicendi formulis rtaxpoSev et nal? xivo? docet Wachsinnthiua in libro: Hellen. Alteithumsk. L I. 320. Beil. 10. i ph Xafielv i} tiavxov. Nihil certius est, quam Platonem aveo? scripsisse vel ovx avToS, uUi oppositionis rationem habiturus fuisset, quæ quantopere angeatur tiCtVTo? scriptura nemo est, quiu videat. Alio loco de hac structura oppositionis augendæ caussa admissa locuti sumus. Vide Indices s. v, Accus. prou. - uf£ ano J //Aio v tpvyy ct r exGjpei. *Avaxeepeiy proprie est : in locum altiorem se conferre, iuprimisque de piscatoribus obvuluit, qui undis ora superantibus celerrimu iiiga altiora loca petierunt. Hinc ad rem militarem tranr.lutum verbum lugam militum describit, qui e peregrina terra, tanquam undas mare, hostes evomente quasi iu altiorem atque tutiorem locum, in patriam terram fugif^es se conferunt. Deinde, quMnam, qui naves relinqniiut atque mare, cum patriam terram petituri sunt, altiores regiones petuut, factum est, ut redeundi verba plerumque cum ara præpositione coniungercutur. Schol. s. v. drjXtov • x Q opLov xjjS LouaxiaS, Athenienses ad Delium urbem a Thebanis^prorfio victos Thncyd. \ narrat IV. 76 seqq. Proelium scimus fuisse Ol., 1. Idem proelium u Lachete commemorilnr in Piat. Lach. 181.B. xui ptjv, go Avtiipaxi, p?} atpUoo ye- xavSpoS' gjS iyos &XX oSl ye avxov iStacdptji' ov povov tov naxlpa dXXd xal xi)v Tzaxptda’ opSovvxa. iv ydp xf/ and Jr/Xiov <f>vyy pix ipov cvvavexcjpiti xayaZ <5ot Xiyco, oxi, ei ol aXXoi iJSeXov rotovxot tlveti, dp$j) av ijpwv 7 } TtoXi? r,r xal ovx av initia tote xo xoiovxov nxdopa. De re ipsa Engelhurdtus ad h. I. ed. 14 : Cum Boeotorum, inquit, nonnulli imperium Lacedæmoniorum ægre ferentes ope Atheniensium democr&tiam in Boeotiæ civitatibus instituere ctiperent, inter eos atque Atheiiieusium duces Demosthenem et Hippocratem convenit, ut ipsi Atheniemibus urbes Siphas ad sinum Ciisuenm, et Cbæroncam prope Orchomenum Minycum traderent, Athenienses nutem eodem «lio Delium Apollinis sacrum iu finibus Boeotiæ et Atticæ vernus Euboeam situm vi occuparent. Sed ct Demostheni ad Siphas occupandas profecto res Boeotis iam prodita infeliciter cessit, et Hippocrates, qui serius, quam convenerat, Delium pervenit, postquam vallo præmunire atque præauliu instruere contigit, Boeo- *t a 4 ijdrj tcov av&Q(07tG)v ovtos n apa xal Aaxrjg * Xfti 2yw 7 teQitvy%dv et, xal Ida tv ex>ftvg vtagaxefavopuL rs avTolv ftaQQeiv xal SXsyov, art oi5x djtotefyco avzoj. Ivzavfta St} xal xdkXiov l&EaOuprjv EttXQazrj ?; JTozidala • avrog yap ^trtn/ Iv gro/xo 7} dia ro Ig^’ ' wnrou £itm* jrpwrov juv otfov ntQiijv Aaxrjzog za B HpxpQCov sivat * Sjtsiza Zpoiye idoxsi, oJ *AQi6zocpavsg to tfov 6'ij rovto xal .&cct diajtoQ£v£<S&ai (Sgzeg xal tis fere omnibus interca ad Delium collectis, turpi clade in fugam conversus est. Quos autem Delii relinquerat Athenienses, castello die post proelium XVII. yi expugnato, partim interfecti, partim capti sunt exceptis iis, qui ad naves pervenerunt. xal iyco ns pixvy xdv p» Nota præsens historicum, quo incredibiliter orationis vigor augetur. Exempla huius dicendi usus Matthiæus collegit Oram ni. ampl. $. Eo tempore Alcibiades etiam. C. utitur: npoxaXovpai 8t) avtov 7tpuS x 6 dvvdeizveiv, dxe~ Xv&S ooSTCEp ipa6xt/S nai8ixoii inifiovXevGov Hoc tempore utuntur, qui narrant aliquid, non nt rem de industria tanquam præsentem auditoribus exponant, sed narratoribus rei memoria abreptis res tanquam præsens obversatur, tanquam præsentem igitur exponunt. Sed inter loquendum sæpe ad se rursum redeunt et ad auditores, atque temporis rationem agnoscunt, quo lacto ad præterita tempora verborum subito recurrunt, ut hoc fit loco nostro: xal idcov ev$vS napaxeXEvopai te avxolv Sapptiv xal £A syov. insita ipoiys idoxez ro* <Sov 6 7 } tovxo. Verba ro 6or 81 f xovto lineolia adhibitis a præcedentium et nb insequentium verborum iunctura seclusimus, no quis forte haco Verba ex i8oxei apta censeat. Ad iSoxst enim o JSa?xpdr?/f supplendum est ; Xo 6ov 81} TovX O autem absolute positum est prorsus nt ro' Af yopevov et aliao huiusmodi figuræ dicendi. Versus, ad quem respicit Alcibiades in Nubibus Aristophanicis fcoutinetur 561. oxi fipEvSvEi x iv xaitiiv 080IS xal XM<p$a\pGo napapaXÆiS, ad quæ verba Schol. annotat: fipevSvEt * anotispvvvEiS 6eavxov iv ro3 6xppaxi xal xavpij8ov opaS. xopitdBftiS xal yjtEpoizxixuS fiaSifyiS. Idem ad Aristoph. Pac. v. 25. xovxo 8* vito <ppovi]paxo£ ftpsvSvEtai xe xal <payEiv ovx a£,ioi annotat: ro fipsvSvEXai avii xov pkya (ppovEi. ol pb* ano (IpivSovS rosi cpvxov, ol 6f, (iique ialsisflpi quidem, ut patere opinor ex annotat, p.4. et 5.) pvpov E1S0S, c5 xpi ° v a 1 ywaixES xal in 9 avxcp piya <ppovov6iv. Timæus L. V. Pi. fipevSvopevoS • yavpovpivoS xal uyxvXopsvoS pexa fidpovS. Recte igitur Stalibaumis f ipev- Ivftads, Poev&viifitvog xal t(3q>9ak(id> xaQafidlkov, ygifia jrapafJjtojrcw xal tovg '<plkov g xal tovg xoki/ifovg, Sijlog <dv ttavt l xal 3taw it6$ga&ev, ort, «l Tig atpetai xovtov rov dvdgog, ftdXa i^gauivag apvvti tai. dio xal doqiaXag dstysi xal ovrog xal 6 etegog. a%t8bv ydg ti tav ovxa Siaxufttvav Iv tm ttoUfia ovdi axroytai, dkbx tovg itQoigaxddyv ysvyovta g Siuxovo:. C xokld (uv otw L > tig xal cikkcc typi Ecjxgaty Izm SveCBcn est, inquit, superbire maguoque cara fastu i u » cedere. Minus recte, at videtur, tcotp^aXfito napaftdX\oov esse ait torvo vultu oculos huc et illuo coniiciens, Recte Scliol. x avpT/dov dpti?. Bobus torvum vultum esse nemo concedet, qui huius animalis oculos accuratius inspexerit. Tavpqdov autem Scliol. dixit, ut esset, quocum tranquillitas vultus compararetur rov fipivSov. Exprimitur autem illa tranquillitas cum incessu superbo, tum oculis iu obliquum conversis, quales iu ciconiis persæpe auimad vertimus. Sententiæ nostræ verba favent t/pEpa TtapatixoTzeiov, quibus manifesta continetur proxime præcedentium explicatio. Miror autem, etiam Stallbaumiura probusso coniecturara Bekkeri, 7t epitixoirdjv scribentis, quæ, si quid video, e Fichii conversioue hausta est ; deinde mihi visus est> o Aristophanes, quod et ipse ais, ibi non aliter quam hic incedere superbus, et o cpl is. quiete omnia circumlustrans, cauteque examinans singula. Qui circumspicit, non providentiam solum prodit, quæ ipsa apud probos scriptores circumspectio audit, sed etiam timiditatem quandam animi quippe undecunque do periculo vitæ metneif. Ceterum xal dupliciter posito in comparutione: xal Ixel duxno peveOSai wSnep xal £v$a8t, nihil frequentius apud scriptores Græcos. xal rov? tpiXov? xal xov? ito\£ fiiovS. Eadem religio, qua scribæ propter insoquens 7to\Efjlov? scripsere qnMov?, recentioribus impedimento fuit, quominus, quod vulgo legitur, tpL\oi>? iu ordinem verborum recipereut. Yide annotat, 13. 8f/Xo? cjv itavv n J/3fia^Er, Similiter Apollodorus» qui Socratis incessura imitatus est xgjv ovv yvGopljx oov xi?, inquit, OKl6$E xaxid GJV p,E 710 P(J G0Sev ixaXs6Er, x. r. A. it por p ondbrjv . Annotat Schol. ad h I. npoxpoitdSijv TtpoSvflGD?, dpEXadXpETtti, /lEXtZ nporponij? r/ eI? xovpnpooHiY. Ficiuus verba convertit : Fer. ne enim qui ita incedunt, nemo eos iuvadit, sed eos, qui efl isa fuga deferuntur. Tt pronomen indefinitum ad perlinens, neque Latino neque vernaculo sermone reddi potest satas commode. Efficitur autem eo, ut ov verbi potestas paollisper imoiinuatur. Sensus est viocci xal davfiatiia • akXa t Crv fdv aXXtov iitmjStvHurav t u% uv ug xal itigl ciXlov rouzvra rfjtoi' ro de (itjStvl civ&Qu>ituv ofioiov tivai, (itjte uxrv utaX.ttlMV UljTB TCOV VVV OVTCuV, TOVTO CC^LOV ftttV TOg &aV- ficcrog. ciog yciQ ’A%iXlivg totius enuntiati ; Denn es geschieht ia wohl, dass auf die, welche sich so im Kriege benehmen, fast nicht einmal ein Angrili' gemncht wird, soudern nur die werdeu verfolgt, welche ia wilder Hast iliehen. TtoXXa fi\v ov v av xiS xal d XX a. E nostra loquendi consuetudine Alcibiadis verba audirent: noXXci a\Xa Savpdtita'. Vieles audere wunderbare. II cctius Græci xal vocula adhibita disiunxere verba, qua re edicitur, ut singulum quodque verbum suum pondus habeat propriamque potestatem accipiat. Persæpe Luiosmodi dictionis exempla reperiuntur; interdum tamen etiam, «]uue cum nostro usu loquendi couveniant, reperias. cfr, Symp, 195. B, iyoa 81 <Pai8poj xoXXd a A Xa opoXoy&v xovxo ovx bjzoXoydi x . t. A., quo loco rovzo pronominis vis nou passa est, opinor, ut xai addito 7toXkct «AA a verba validius emineant. Jb. 201. D. y xavxa te 6o<py yv xal dXXa 7toXXd. Cfr. præterea Matth. Gramm, ampl. 22a>xpdxy inaiv e6 at. "Vulgatæ lectioni 2(*>xpdxouS præferendum ducimus meliorum librorum scripturam) exquisita **uirn dictio est neque multo usu protrita inaivetv xivd xi, quam recte comparavit Astiu3 cum formula A dyuv xiva xi. Etiam io-tyivtxo, (i7C£ixcc(S£UV av tl$ fra 222. A. e melioribus libris recepimus a iyta 2<axpdxy InaivGj. S t a 1 1 b. «AAa xdov p.\y aXXcov littxydev p ctXGDV. Genitivus cum sequente xoiavxa cohæret; quod quo sensu dicatur ut iotelligas celerius : expletior oratio audit : aXXa x&v plv aXXcov Imxybevpdxwv a EÆyov, xdx civ xiS xal 7tF.pl aXXov xoiavxa efjroi. Huius genitivi absoluti qui quidem argumentum indicet sequentium verborum, multa exempla Matth. collegit Grapnm. ampl., quæ quidem omnia ita comparata esso videntur, ut e verbis facillime supplendis aptentur. Dubitari igitur licet, num Græci genitivo casu ita usi sint, ut eo posito expresserint, quod Latinis ia asu est: quod spectat ad, quod pertinet ad, cet. roiro d£ibv 7cavroS SavfxaxoS. Ficiuus vei ba reddidit : Verum illa præcipua io isto, per quæ nemini aliorum hominum neque antiquorum neque novorum esse similis reperitur. Quam conversionem si recte intelligo, Ficinus sensum verborum esse ait hunc: Præter ea, quæ in Socrate, esse Alcibiades dixerit, alia nova esse, quæ cum nemine comparari possint. Sed proreus aliud quid Alcibiadem dicere arbitror. Agit nimirum de integritate hominis, quam Di t>- «ai Bga6l8ccv xal aXXovg, xal otog av tlegixXijg, xai NiiSxoga xal 'Avxrjvoga, dal 81 xal txtgot, • xai x&vg d aXXovg xara ravx’ av ug djtBLxdfyi ' olog 8e ovxodl ytyovt. xrjv uxoidav av&gamog, xai avxog xal ot Xoyoi avxov, ov8’ iyyvg av tvgoi ug ir/xuv, ovxs xuv individualitatem vocant recentiores» Singala quidem ait, quæ in Socrate sint, passim apud alios quoque reperiri, integrum hominem autem si spectes, neminem esse, quocum Socratem comparare possis» Bp adiS av, Brasidas rir Juvenis fortissimus, dux Lacedæmoniorum, præmatura morte exstinctus in pugna ad Amphipolin. H. e. a.- Ceterum nota iuversum nominum ordinem, quo in altero enuntiati membro Achilles priori loco positus est, in altero posteriori Nestor et Antenor, quo nominum ordine hoc, opinor, indicatur I Antiquitas viros habet, qui cura nostrorum temporum hominibus quibusdam comparari possunt, rursum nostris temporibus sunt et fuertfnt, qui antiquitatis viris similes esse reperiuntur. oloS ovrodl ykyove xrjv dtonlav av$ pGoitoS, Ovxo 6 i paullo infra accuratius definitur verbis avxoS" xccl ol Xoyoi avxov, quibus verbis additis Alcibiades aditum paraturos est ad ea commemoranda, quæ in superioribus commemorare omisit» Sic paullo infra eodem modo legitur : avxov, avxov xal XovS XoyovS. Laudat Stallbaumius apposite Piat. Criton. 50. E. ovxl rpikxipoS rjtiSa $ot>Aof, avxos te xal ol 601 izpoyoroi; Soph» Oed. Coi, v, 452* iita&oS p\v OlSlitovf xaxoixtldai avxoS xe naidks $r* aib*. et . xoiyap 6l, xocvtov xal yk "vo? ro 6ov Becov d txavxa A evddojV "HXtos doitj filov xoiovxov . In hoc genere dicendi quoniam copulam bis posuisse videantar veteres, Riickerti industria etiam nostro loco dupliciter poni iubet, atque revera edidit avxov xe xal xovS A oyovSf quæ scriptura in aliquot codicibus comparet» Potuisse Platonem copulam bis ponere nemo negabit, qui exempla supra laudata legerit $ sed cur non item dicere licuerit Græcis avxov xal xov* A 6yovS> frustra rationem quæras. OVTE XGJV VVV OVXB X CQ V TCaXai gj v. Suspicionem moverit hæc verba depravationis, quæ fieri potuit facillime, ut e præcedentibus verbis 221. C. r 6 ptjdEvl avSpoditGov opotov elvai pijtE xdrv itaXocuav fnjiE Xgdv vvv ovxojp, huc transferrentur. Suspiciosa autem verba sunt, non, quod cum rls pronomine indefinito coniungi debeant, tjuo facto sane sententia existetet neUtiquam probabilis, neque, quod nimis remotum sit iyyvs iromen, ex quo genitivi illi pendent, tantam autem vim habet kyyvf principe enuntiati loco politum, ut huiuamodi structuræ vvv ovte tm> a ahxiuv, fl /w/ uga olg ly o Xeya> txxeixagoi rtg ttvxw, av^ganav fiiv /ir/devl, toij da 2,'ecXrjvolg xal EatvQoig, avtov xal tov$ Xoyovg. Cap. XXX VII. ICal yag ovv xal rovto iv roig XQoitoig nagtiutov. pondus facile sustineat, sed Platonem scripsisse arbitror, si verba addidisset ovte rc ov vvv ovte r&v tcaXaidctv : ovdiva ovd lyyvS dv evpoixiS ZtfXGor. Ficinus exhibet in conversione: Sed qualis Socratis est qoalisque eius mira dicendi ratio, nemo prope ad eius similitudinem accedet neque veterum neque eorum, qui nunc sunt. el ptr) dpa. Post dpa cod. Bodleianos aliique pauci ei habent, quod Bekkerus et Stallbaumius in ordinem verborum receperunt. Atque hic quidem ad ei firj apa e præcedentibus repetendum censet: evpoi xi$. Admodum dubito, num cuiquam lentorum placere possit, quod hoc supplemento edicitur, dicendi genus impeditissimum. Riickertus alterum hoc ei e textu semovit. Recte, ut videtur. xal yap ovv xal. Duplex xal ne quem offendat hoc loco : xal yap ovv xal ex eo dicendi genere esse contendimus, de quo supra dictum est annotat, 5. et 6. Recte autem nobis videmur ibi annotavisse, prius xal in liuiusmodi dicendi formulis expletivum esse, atque particularum quarundam levitatem ita aggravare, ut principis in enuntiatioue sedis gravitatem sustinere possint. In harum particularum numero etiam particula caussalia est, quam veteres nunquam in enuntiationis alicuius initio posuere. Alteram xal diximus gravitate quadam verbum, cui præpositum sit, ornar j, quæ cum aflirmatione sit coniuncta. Iatr» cum supra Alcibiades dixisset 215. A. iav pivxoi dvaut fivjjdxopevoS aWo a\\o$ev A iycj, pTjStv Savpadyf, verisimile est, eundem nunc ad ea respexisse, atque exemplo malam memoriam comprobasse. Kal yap ovv xal verborum paullo dilficilior vernacula conversio est. In Schleiermacheri conversione legitur l Und dies habe ich gleich zuerst noch ubergaogen, quod cum Græcis verbis minus convenire arbitror. Mens Alcibiadis respicientis, quod accurate tenendum est, ad verba. A., hæc est : Denn da ist ja nun der Beweis, dieses habe ich zn Anfang ausgelassen. T oiS dioiy ojiev oi$. Sæpius iam de usu verborum annotavimus, quo omittuntur alia quædam verba, quorum additamentum, secundum nostram loquendi consuetudinem si rem iudicas, ad rem necessarium est. Ut exemplo utar, dioiyexai dicitur pro 8iolye65ai Svvaxai, dioiyojiivovS pro StoiyeGSai dvvaptivovSy quibus exemplis statim edocearis, qua conditione hujuscemodi omissiones Græci scriptores admiserint. Fusius (ie hoc dicendi genere supra diximus annotat. ., al. ei yap t5e\ei zt$. Hæc ion xal ot loyoi avxov otiowxaxot tlst xolg SuXrjvoTg xolg dwiyofiivoig. tl yag IfthXet, xig ' xav Eaxgdxovg e uxoveiv Xoycov, qiavEitv av itaw ytkoloi x 6 xcgmov’ xoiavxa xal ovufiaxa xal gijfiaxa ^a&ev rtegia/ixe%ovxui Zcetvgov av uva vfigiGtov dogav. ovovg yag plurimorum atque optimorum codicum lectio est, præ qua multo deterius est, quod vulgo edebatur ISlkoi, Diximus de ei particula cum indicativo coniuncta, præcedente vel subsequente optativo et av 'annotat, 38. ibique potestatem huius structuræ explicavimus. Supra Alcibiades dixit 216. A. xal In ye'rvv Hvvoid' ipavzoo, ozi, ei i$6Xoifit itapexwv za atra, ovx av xapZ7fp//(Saipi x. r. A. et panllo infra filat ovv oa?nep ano zdav 2 'eipjjvcov, inidxopevo? za aræ oFxojuai tpevyoov x. z. A., quæ verba ideo laudo, ut melius perspicias, qui fiat, ut Alcibiades potissimum dicat ei yap iSehei T i? x. z. A, h, e, denn wenn einer wirklich das Ilerz hat, die Reden des Socrates zu veroehroen. Quivis alius, qui non expertus esset, quæ sibi accidisse Alcibiades narrat, non dixisset ei yap i$£\et zi? x, z. A, 2azvpov av xivavfipt6tov 6opav, h. e., Stallbaumius inquit, ol A oyoi avxov totavza ovopaza xal firjpaza ixovtiiv &snep av ei SZwSev 7tepiapn^x otyTO 2azvpov ziva vfipidxov dopav : sermones eius talibus nominibus et verbis compositi sunt, quasi Satyri quadam irrisoris pelle extrinsecus amicti sigt. Porro ne quis av particulam suspectum habeat, verbo omisso in oppositione po sita, sententiam hoc modo explicandam censet : oia av efrf Sazvpov zi? ijfipitfzov 6opa .Ceterum quo magis pateat, propriam dictionem cum tropica per elegantem quandara breviloquentiam conflatam esse, interpunctionem post nepiapnlxovzai vulgo positam delevit* Riickertus improbata hac omissione interpunctionis comparationis significationem in ziva' pronomine indefinito deprehendisse sibi videtur verbaque convertenda censet 1 talibus nominibus et verbis extrinsecus involuti sunt, quasi Satyri quadam pelle» Ficinus habet in conversione; Nomina quippe et verba exteriori aspectu Satyri cuiusdam contumeliosi habitum præ se ferunt. Satis nobis displicet ziva pronomen indefinitum, neque, quomodo interpretibus satisfacere potuerit istud: Satyri quadam pelle, intelligimus; FICINO (si veda) pronomine offensi liberior conversio: Satyri cuiusdam pelle; sed ne hoc quidem, si in Græcis legeretur XiVot, setia bene habere videtur. Respicitur enim ad Marsyam, cuius mentionem supra fecit Alcibiades. Av autem particula admodum dubito, num recte explicari possit* Pone recte a Stallbaumio explicatam esse: o£nf av eXrj 2a-> rvpov xi? vfipidtov &opd : hoc certissimum est, enuntiationem addita hac av particulæ notione frigidiorem fieri atque languinjATaNOs I xav&rjXiwe Afy» xal uvag xal dxvroropoug xal (IvQGodtipæ, xai au dia dSorem. Itaqne non dnbium eat nobis, quia verba dv ttva depravata sint. Scribendum est: totavtct xal 6v6f.ta.ta. xal faijfiatct HZaoSev 7t£piafi7texovtai f 2arvpov avtixa vftptdtov 8opav . Quam facile avtixa, cuius vocabuli usum non intelligereat librarii, in av tiva mutari potuerit, ipse, lector, vides. Adhibuere autem illud vocabulum scriptores ia exemplis argumentisque afferendis atque in comparatione haud raro. cfr. incerti auctoris Alcib. II. 138. C, tSsnep tov OiSinovv avtixa <pa6\v evB»a~ 6$ai SieXidZat ta na tpoHa tovS vlelS x . t. X. Ibid. 189. B. navtaS ovv av <pdv reS, oj AXxifiidSrj, rovS a<ppo vaS ftaivedSat, opSwS av (paitjpev. avtixa tc ov ddov 77 A 1 xtootcov et tiveS tvyxdvovdtv acppovLS ovteS, &Snep eidi, xal tgjv iti npedftvtipoov. Ibid. 144. C. ovxovv ol firjtopes a yrixa, ytoi eldotes &vftfiovXevetv rj obfSevteS eldivai x. t. A. Piat. Protag. 359. E. aXXd fikvtoi, i<prf, co 2c6xpateS, ntiv ye tovvavttov idtlv ini a ol te deiXol ipxovtai, xal ol av 6peioi. avtixa eis tov noXeftov ol fiev iSeXovdiv levat, ol 0 61 ovx iSiXovdtv. Piat. Gorg. 472. D. avtixa npcotov,nepl ov vvv 6 Xoyos idrl, dv ?}yet olov te eivai, elvat ftaxapiov avdpa adixovvta te xal d6txov, etnep x. r. X. fii loci accurate inspecti satis docent, per avtixa vocabulum exempla afferri talia, qualia loquentia animo illico offerantur. Quoniam autem exempla, tov avtav ta avtct <paiquæ loquentis animo inter loquendum offeruntor, non semper aptissima sunt neque omnium optima, quæ afferri potuissent : avtixa vocabulum indicat, alia exempla reperiri posse fortasse, quæ rectius nunc laudentur, sed loquentem, quod primum ipsi se obtulisset, id exhibuisse, Inest simul caussæ indicium, cur exemplum laudatum scriptoris animum primum subierit. Sic io Alcib. II. 139* B. quoniam cum Alcibiade loquitur So-crates, rjXixidotai Alcibiadis per avtixa vocabulum exempli caussa laudantur. In Piat. Prot. 559. E. SelXqjv et avSpeicov nomina ultro ad bellum laudandum loqoentem duxerunt. Rem extra dubitationem ponit, ut alios locos prætermittam, ACCADEMIA, LEONZIO (si veda). D. avtixa npdotov, nepl ov vvv 6 XoyoS idtiv. Neque mirum, Socraticos sermones cum Satyri pelle addito avtixa vocabulo comparari, cum ipse. Socrates paullo ante cum Marsya comparatus sit. Iam nostro loco avtixa pro dv ttva ubi posueris, verba vertenda sunt: So1che (b. e. so litcherliche) Worte und Satze haogen auswendig durum heram, eben eine wahresSatyrfell. Ceterum quod Stallbaumius censet nOn opus fuisse in hac comparatione 00 S particula : coS 2atv~ pov dv ttva vftptdtov dopav, quoniam et Græci, et Latini scriptores haud raro eam appositioni vim tribuerent, ut haberet simul comparatiqpis significationem : coS particulam nostro loco ne ferri quidem posse con veta* leyuv, agrs SltEigog «ai dv<njTog Sv9qox og zdg &v tuv f.6yav xcaayeXdaus. duuyopivwg 81 Id av av 222 Undtmn>. 'ili 2atvpan> Sopav foret : quasi Satyri peJle amicti sint; 2axvpov Sopav autem similitudinem ita auget, ut Satyri pelle r er er a amicti dicantur* Recte igitur a nobis in conversione additam nomen: wahr. Eodem modo loci explicandi sont, quos Stallbaumius laudat annotat, ed h. 1.: Aristopb. Aw. y. 169. et Plat. v. SI 4. dv 6* *ApidxvXXoS vitoxddxcov ipeiS t ad quæ yerba frustra Scliol. X sinet 81, Inquit, to coS 6 *ApidxvXXoS aiCxpovpyiaiS nexr}vo6s. Tibuli. ipse seram vites rusticus, quo loco illud ipse æram quasi rusticus admodum ieiunum foret. Horat. 6erm. I. 1. 99. hunc liberta • ecuri divisit medium fortissima Tyndaridarum. ovovS yap xavSTjXlovS Scliol. s. v. navSrjXiovS * xovS fipaSeiS, inquit, voijdai r) a <pvels ano navSavoS, oS idxiv tvoS, elprjpkvoi, oS naXiv ano to ov xav^njXiGov, xcjv inixiSefikvcov avtqS inindpnxcev B,vXa)v, xovxidxi daypdxoov, ovo paP t Exai ovxcoS. Idem sub T, fivpdo8kif>aS* tovS xas fivpdaS ipyapopkvovS nal paXazxov taS, Socraticum hunc morem, res vilissimas atque tritissimas cum aummis miscendi multi loci Platonis repræsentant. Sic io Piat. Euthyphr. p, 13. legitur: 2. nal naXdiS yk poi, cJ EvSvtppov, <paiY£i Xkyeiv. aXXa dpixpov rivoS ht Mei/S elpi. xrjv yap $epaneiav (sc. rc5v Seobv) oviccd G vritlfit rjvxiva ovopapaS. ov yap itov Xkyeif ye, oleti nep nal ai nepl za aXX* Sepanetai eidi, toiavxrjv nal nepl xovs SeovS. Xkyopev yap itov, olor (papev, innovS ov naS inidxaxat Scpaneveiv, aXX’ d inmxoS. r\ yap; E. navv ye, 2. r\ yap itov Innixi} Inncov Sepaneia; E. vai. 2. ov8k ye nvvaS naS inidxaxat Sepanev€iy, aXX* d xwipyenxds. E. ovxgos. 2. ij yap nov nvvrjyexim } xvvgoy Sepaneia; E vai. 2. t\ 8k ye fiorjXaxim/} ^ocov ; E. navv ye. 2. rj 81 6 q odtoxnS re xal evdkfieia Segov c o EvSvtppov ; ovxooS XkyeiS \ E. iycoye. nal dnvxoro fiovS cfr. Piat. Gorg. 490. E. rov dxvtoxdpov IdcoS pkyidxa Sei vno Sijpaxa xal nXetdxa vnoStSe pivov nepinaxeiv. K. nola vnoSipiaxa tpXvapeiS ix cor; quæ Callidis verba optime transtulit Stallbaumius annotat, ad h. 1. ed. 157. Was liast du nur, dass du doch immer von Schuhen achwazzest. Quæ seqnuntur verba xal dei 8id xcov avtcevxd avxa (paivezai Xkyeiv optimo probantur Callidis verbis in Piat. Gorg. 490. E. cos dei xavxa XkyeiS, gj 2cdxpaxeS. 2. ov po~ vov ye, cJ KaXXixXetS, aXXa nal nepl xdev avzaov. K. vi} rovS Seovf, dxexy&s ye æl tinvxkaS xs nal nvatpkaS nal payeipovS Xkycev nal ipcxpovS ov8lv navet coS nepl xovxcoy rpiiv dvxa xov Xoyov. StotyopkyovS dhiScev av xiS. Bekkerua pro av, quæ omnium librorum lectio est, av in ordinem verborum recepit. Eum secuti sunt Astius et Dindorhus. Recte Riickertus videtor ttg xccl fvrog «vrinv yiyvv/isvog ngcorov pev vovv fyorrag l'vdov (iwovg tv(n]au rav koycov, inuta ftuotdtovg xal nktloxa, ccycdjjiccta ugerrjg iv ctvrolg E%ovcag zcd Ini TtktiOtov ttlvovcag, (idXlov di Ini jtav, oGov ngogr/xu GxonBcv tc 3 [liXXovu, xcdco xayadqi iOECidcu. Tavt’ istiv, « avdgeg, a lya Evxgdr-q incava’ pcv particulam etiam eo nomine improbare, quod, si eam exhibuisset scriptor, alio loco popuisset : 8iozyo/.iivovs av idejy. Male autem {Scov av explicat : idv TiS I8y: si quis forte viderit. Nihil enim certius est, quam IScjv dv idem significare atque el fdot dv, quam dicendi formulam frustra negantur scriptores Græcos interdum adhibuisse, Alio tempore explicatius de idv TiS fd#, eI tiS I801 dv, Similibus dicendi formulis discemus, nunc hoc tantummodo annotare iuvat, eI particulam cum optativo et ay coniungi, ubi heri aliquid pouitur, quod vix heri possit, et quod si fiat, ex insperato accidisse putatio dum sit. h# 1 irroS ccvzgjv yiyvopEvoS. Hæc verba Schleiermacherus convertit: Wenn sie aber eiuer geoflhet sieht und inwendighineintritt. Hecte quidem verba Græca conversa sunt, sed hæc ipsa vehementer dubito, num bene se habeant. diotyojxevovS participium satis docet, Alcibiadem ad Silenos respicere in artificum officinis collocatos, Iam si quis (jtydXjiaux in illis recondita volebat intueri, epistomio ab utriusque lateris foramine remoto ad alterum foramen propius accedebat, non in concavum Silenum descendebat ; scribendum Igitur videtur esse: xa\ iyyvS Ctvtcoy yiyvojievoS. De ivtoS, iyyvS, al. sæpissima in libris commatatione vide aunotat. fiOYOVS evpjjaci TGOV X6ya)v. MuvovS Statlbaumius eodem modo dici censet, atque . C, pova HaTExzGSoti ItoiEi, h. e. eximie. Sed vide annotat, ad hæc verba. Hoc potius Alcibiades dixisse censendus est: Solum Socratis sermonem in se habere, quod vodv h. e. iutelligentiam fere divinam prodat. Quod ita dici ab Alcibiade nemo mirabitur, qui quidem legerit, quæ 215. D. et E» de Socratico seiraone dicuntur. Ey8ov Ruckertus additum censet propter oppositionem sophistarum, quorum orationes extrinsecus quidem splendeant, magnamque veri speciem præ se ferant, intus autem, si quis accuratius exploraverit, omni veritate careant. Dubito, num hac ratione ivdov vocabuli potestatem satis recte explicatura habeas, "Ev8ov potius additum, Ut lector moneatur significantius, sermones Socraticos cum Silenis comparari, qui in artificum officinis sedentes intus in se simulacra recondita habeant deorum. pdXXov 8 e . MdXXoy 8e eius est, qui arctioribus finibus circamscrih^t, quæ proxime præ- i by'Cyo<j[c zrMnosioN . 'acu ccv, 8 (lificpofifu <Svf lul^ccg, vfiiv ilitov a fis vj}gi6e. xal (dvtoi ovx Itis fiovov ratha nsxolrjxev, alia xa i XccQfildtjv rov riavxuvos xal EvftvSr]fiov rov a ho xltOvg xal allovg naw xollovg, ovg ovrog l^axarov c5g sgaGTrjs xaiSixa fiallov avzbg xu&iozutcu, dvz’ Iqu6tov. a 6rj xal Ool Isya, a ’Jyd&cn>, fitj locata cedentibus minus accurate erant atque latius patentia enarrata. Vide annotat, 15. tavx* £dtlv y qj avdpeS v (5 pld ev* Vulgo iuterpun ctio comparet post pipqiopai, quam BekJcerus iu textum recepit, Stallbaumius delevit, Riickertus post dvppi£>aS transponendam curavit. Nos et post dvp» pl&<xS et post av 3 quod cum inæquente eluor arctius coniungeudum est, comma ponendum curavimus. Sensus est: Hæo sunt, o viri, quæ mihi iu Socrate laude uda videntur et rursum dixi vobis, laudationi vitupcrium adjungendo, quanta superbia necum egerit. Quam Wolfins foci interpunctionem probavit : a iycj 2ooxpdxrf iitaivQa t xal av a pkpcpopai. tivppl&ctf vfiiv eItxov, a pe vfipidav, ea ne rectam quidem sententiam fandi t. X a ppiSijv rov r\av xcdvoS. J)e Gharmidc. Glauco uis lilio, vide ACCADEMIA, Charmidem, Xenopb. Memor, Sympos. III. 9-> IV. 29. coli. WyttenLach. ad Select. Princip. Ilistor, 411. Iuvenis fuit et genere nobilissimo Gritiarum oriundus et præclara animi indole præditus. Enthydemus intelligitur Dioclis filius j idem est, qui cum Socrate colloquens inducitor apud Xenoph, Mera. IV. 2. 40* Male eum Wolfius confudit cum Euthydemo Sophista, cuius nomine Platonis dialogus Euthydemus inscriptus est. Stallb. itaiSixa fiaXXov avr of. Socrates hominibus pulcris ita insidiari solebat, ut eorum amore captum se simulans ipsis vehementissimum amorem iniiceret sui. Respicitur ad hanc rem iu Piat. Alcib. I. fin. A. xal itpoS tovxoiS psvxoi toSe XeyG i, oxi XivdwEvdopEV fiExafiaXtiv xo 6]pjltu % g3 2<nxpocteS, ro plv dor £y<v, dv Sk xovpov . ov yap Idxiv oncoS ov itaidaya)yijdco ds ano xijsde trjS rjpipaS, dv 6* vit * ipov itaiSayayrjdEi. 2. yevvale, iceXapyov apa 6 ipoS ipnoS ov6lv dioidei 9 si itapa dol £vVEaxxtvdaS tpeoxa vitoitXEpov vito tovtov Ttakiv $Epa7tEVdsrau / a 8?j pr) £Za7tatad$ai vico tovtov. Bodleianus codex, in quo interdum manifesta indicia correctoris nou indocti reperiuutur, ttiaitaxa,dSe exhibet, quod quamquam aptum est et bonum, tamen recte postponitur lectioni vulgatæ. Per epexegesin enim pt } iZartaxadSeii verba præcedenti relativo pronomini apposita sunt, idque genus dicendi, quoniam i jiaathnoz raO&cn vito tovxov, ali' dxo rov fjpexiQav Tca&yfiuxav yvovtct tvXaptj&yvai, xal (itj xotzd vqv 71uqoiuluv, SgitEQ injTCiov, xu&bvrci yvuSvat. Cap. XXXVIII. C Ehtbvtog Srj xccvvu xov 'Alxifhudov, yikma ysvlaftcu Ini xy na^Qyisla ccvxov, on idoxei in Igcoxixws i%uv xov Suxquxovs. xov ovv Eaxqccxij, Ntj- suum quoddam pondus habet, Græcia adamatam est magno opere. Eius ut unam exemplum alleram, legitur io Sophocl. An*ig. v. 446. 8v 8’ tini poi pfj pijxoS j aAAd dvvxopa ySyS xd xrjpvx^ivxa, prj npatfætr r a8e ; Ceterum quod relativum prono*, mea attinet, quod ad præcedens tia semper refertur secundum præcepta grammaticorum, præclare Stallbaumius annotat, ad b. 1. Plene, inquit, Alcibiades dicere poterat sicj ex quibus quæ consequuntur, ea etium te moneo, videlicet ue ah hoc decipiaris, oxctxd rtjy TC a p oiplpr. Respicit Alcibiades ad Hom, Il. aXKd d’ iytuy dvaxooptj* davxa xe\eva> IS nXr/^vv liycu, pt/8’ mV xioS tdxad’ i/tuo nplr xi xaxdv naSietv- fieX$tr di xe yi/nios lyra, $cho]. nd Ii. 1. annotat; fiexShr Si Xf. vyttiQf iyvay ini reo r peia xu naSelr dvviivxajy xd apaptrjpa. figd xd avxd txipu papoipia' d «Atetifr n Ayyeis y ovy ipvdft. qxxGt ydp aXiia ayxidxpevorxa, inei~ Sdy dnddtp xo 5 A Ivoo xov ix$vv, xtf x n Pl npotayaydvxa xaxiXeir, ira prj <pvyg . xvvxo 61 dvrtjSatS noiovyxa vno dxopxtiov icXr/yrjvat' xal tine onXtiyels yovv cpvdetS, xal pr\yixt npoSayeiy ig ixetvov xtjv Xtipa. "E<Sxi xal xpixrj opaloidv prj naSyS, ov prj p aSr/S. iXix^t/ 61 ini Tipatrof Xov ptdavSptdnov ptjxhi npoStepirov x ovi xoXaxaS, Apud Hesiodum legitur, quod propius etiam videtur ad Platonis verba accedere Opp, 216. naStdy Si Xt vr/moS lyvat, ini xy nafi/tr/dlce avxov. Ipse Alcibiades 217, E. xd 8' ivxtvSttv, inquit, ovx av pov tjxovdaxe XiyovxoS, el ptj npdxor pb> xd A eydpeyov olyoS avev xe nalScov xal pexa naiSatv r/v dXt/Btjs, quibus verbis napfttjdiay excusari manifestum est. xdy ovv 2<» xpdrijt Mira arte, quæ sequuntur, excogitata sunt atque præcedentibus annexa- Etenim cum orationem Alcibiades finiisset^ quæ ingentem cautineret Socratis laudem, fieri non potuit, quin Socrates aliquid responderet. Exspectabas urio fer« quid responsurum esse, % m q>t tv (ioi tipxs Ig, tpavai, <o ‘AhufiiaSri’ ov yctg Sv nors ovza xouipcSg oxvxXty X£QifiaU.6[isvog utpavloai ivt%siQu; ov evexa zavza navza dgtjxag, xal cSg tv uaQtQycp drj Uyov ixl zetevpjs avxo Edjjxag, tog ov navza zovzov tvtxa elfnjxag, zov £(i'e xai h fya&ava tiucpaXluv, olofitvog deiv tfii (itv Cov Iqav xal fitjSs- o vog allov, 'Aya%ava 6'i vxo Oov iguodai xal ftijd’ i(p' tvog aU.ov. alX’ ovx tXadtg, akla zo UazvQixov quale, qui laudantur, edere solent, modestiæ documentum. Id si Socratem proferentem induxisset scriptor, verendum 6aue erat, ne rerum ab Alcibiade expositarum fides imminueretur vel vis atque vigor infringeretur. Contra si nihil respondeutem fecisset ad laudes illas, neminem esse arbitror, qui Socraticum silentium non superbiam et arrogantiam sit interpretaturus. Ne igitur ad laudes Socrates respondeat atque ne superbire videatur, finem Alcibiadeæ orationis aggredientem Piato fingit, atque a laudatione animos auditorum feliciter deflectentem. Qua ratione id fiat, exponere nolo} ipsi lectores verba examinent, studiose singula expendant, Platonisque artificium, quod ipsi deprehenderint perse nserintque, admirentur. ovx a xopip 00 ^ h. Stallbaumius inquit, tam scite artificiose. Idem xo/iqfreve6$ca rectissime annotat. ad Piat, de rep, IV, 4 36. D. de oratione festiva, arguta et ad capiendos auimos auditorum apta interpretatur Timæi laudans L, V. Pl. p, 154. seqq. Verba *«kAo>7 nepifiacXXopevoS esse docet multis orationis ambagibus usus. Fortasse ad Alcibiadis verba Socrates respicit. A. iav fUvxoi dvajJtipvTjtixopxvoS aWo aWoSev XSyco, fiTjdlv SavpdtiyS' ov yap xi fipSiov xrjv (??jv axoxiav gj< 5 ftovn evnopooS xai itpeZrjS xaxapi%pij6au De a<pavi6ai verbi potestate supra dictum est annotat. 561. x.al cJ s iv itaptpyop tdi} particulæ ironicam significationem. de qua vide Indices s. v. 6rj, etiam ex hoc loco cognoscere possis. Sensus est verborum : Et scilicet quasi præter propositum at* que consilium tuum, r ov ipl xal 'AydSoora § iap aWeiv . cfr. Piat. de. rep.. C. firj 6iafiaX\e, jjv 6* lyw, i/ih xal SpaQvpayov apxi (plXovX yeyovoxaf, Qvdfc Ttpq % ov i%$pov$ ortas, oiofteros 6elr tfil. D. (Uiv verbi potestate supra dictum est annotat, p, 12. Non sino acerbitate hoc loco positam est, simulque vanitas opinandi Alcibiadea perstringitur: indera du dir einbildest, ich miisse uuuragiinglich cet, Prorsus eodem tpodo Alcibiades paullo infra 222- E, oiexai pov 6elv navraxi KBpuwccu \ .* I Oov dQC!(ia tovto xal OeiXrjvixbv xataStjkov lyivEto. ' bAA’, tJ <plle 'Ayaftuv, fitjdlv ‘nUov avttp ytvrjtai, «AAa naoa<S>isva£ov, oxag ifih xal al [lydels 6ia(id At; Tov ovv Ayd&uva. tlmlv, Kal firjV, i b ZdxQatEq, xivdwt vug cckrj&rj i.tyuv ’ rtxfiatnouai, 5s xal «a g xateE xltvrj Iv pii 1(o sftou rs xal tSo v, Zva %aq\q jj/iag 6iuJLufiy. ovdsv ovv xkiov avtcS Sotai, «AA’ lyd xagd dAAa ro Sarvpixdv 6ov 8 p a p a tovto xal SeiXtjvixoy. Recte intellipet hæc verba qui meminerit, non nisi ante actis fabulis tragicis Spapaxa 2atvpixa edita esse. Duo autem sunt, quæ iis commemoratis Socrates reprehendit. Alterum, quod in fine orationis Alcibiades posuerit ea, quæ primarium locum obtinere debuissent, si apertius sensa sua ille depromere voluisset. Alterum, quod Satyri Silenorumque comparatio ea taatum de caussa instituta sit, ut orationis finis Alcibiadisque consilium facilius tegi possit atque velari. Satyricum illam poesin quod attinet, apud Zenob. legitur: tqvS SazvpovSv6TEp6v 28o%tv ccvToiS npQEtsdyEiv, foce jit) 8ox&Giy liti\avSavE(5Sai t od $eov. Probat hanc sententiam Wachsmuthius in libro: Hellen. Alterthumslr.: Ais die Tragocdie des urspriinglichen voti Dionysos haudelnden Inhalts sich entdussert hatte, und wie eia freigewahltes und au den Dioliysosfesten nur ausserlich hinzugefiigtes Kuustgcbilde erschien, vrurdp, man mogte sogen aus eiucr Art von religiosem Bedenken tmd zur Eriuneiung an die an*fftnglichc Beschafienheit des Chors das satyrische Drama eingefiihrt, das freilich rait seineu StolTeu auch nicht nuf den Kreia dionysischer Mythen beschrankt, und dessen iunerer Ton und Haltung tveder von dem tragischen Ernste noch dem komischen Scherze streng gesondert war, dessen eigenthiimliches Weseu daher wohl nnr in der Wiedereinfiihrung des ehemaligen Satyrchors zu suchen sein mochte. pTjdlv itXkor avTQj yk vrjxai, h. e, Stallbaumius inquit, opa, pt) te TcKtov avTGj ykvijrai. Dubito, nui n hao ratione veiba recte explicata sint. Scriptum certe exspectaveris : pt/8lv tc\Lqy atheo ykm/rai, xal xapadxF.vdctov, oizgdS ipk xat Ce pt/SsiS 8iafid\y. Non recte enim in eadem enuntiatione consociari videntur opa d A.A. d itapaCxeva£ov> Mj/81y ykvr/xai in eum potius cadere videtur, qui suarum rerum certissimus eloquitur, quod non sit futurum: Oewinn soli er da von tilcht huben, \ Zvct x&pl* vpds 8iaXdfty, Dictum hoc eleganter cum amphibolia qqadam, ut et de spatio possit cogitari et do animorum disiunctione, Stallb. a\X’ ei pt/ ti dAAo, g5 $ avpaCiE, Alcibiades cum Socratem se potiorexn esse animadverteret in capiendis hominum animi;, oj SavpdCu op ztmiiozion fi! iX&wv xccTaxhvfoofiai. Tlavv yi, <pavcu rov HaXQattj, Sivqo vnoxata ifiov xataxlivov. 'SI Xtv, cl~ mlv rov ’AXxi(iiadt]v, ola av na<S% co vxo rov uv&q<6jcov. o’uzai fiov Sslv xavzayfi «SQiBtvca * aXX’ tl (itj n aXXo, o) &avuc((hE, Iv pioco rj(i<av tu 'Ayu&avcc xataxslo&ca. 'A XX’ aSvvazov, (pavæ, rov JkaxQanj. <Sv filv yccQ lui httjVEGas, 8b t fi’ i(i's av rov Ixc dt^ta pellatione usus est, cnias potestatem aut non explicarunt interpretes, aut non satis recte* Gav/iageiv verbum haud raro ita adhibetur, ut rem magicam significari indicetur. Sio in Aristoph. Nubb. v. 180. ri 6t/t* ixetvov rov QaXrjr Sav/HxZojxev 5 De Thalete præstigiatore sermo est, quem axpov pr\xavix6v vocat Schol. ad hunc locum. Gavfiaxa præstigiæ sunt. cfr. Plat. de rep. VII.p. 514. B. xap* 7jv (sc. 060 ^) TEtxlov ita poDxodoppjnirov y coSTtep xolG $CtVpaTQ7tOlOlS 7CpO XCk)V CLV$pGD7tG)v ifpoxeixai xd napa 1 ppaypaxa, vitlp gov t a 2avpaxa SewvvaGiv. Sic etiam, opinor, SavpadioS hoc loco ita ab Alcibiade adhibetur, 'ut præstigiatorem significet Socratem, quippe qui mira arte hominum animos deliniat atque vel nolentes ad se trahat. figi 5* ij.th av rov iit\ 8 b£,zol. Vulgo avxov legitur pro av xoY, quod de Bekkeri coniectura hodie omnibus probatur. Patet autem, a principio ita consedisse Agathonem atque Socratem, ut hic ad Agathonis dextrum latus cubaret. Alcibiade accedente, quem medium inter utrumque consedisse rrperimus, ordo hic erat : Ad dextrum Alcibiadis latus consedit Socrates, ad sinistrum Agatho. Iam cum laudasset Alcibiades Socratem, et hic quidem Agathonem iuxta considere iussisset, patere opinor, ad dextrum latus ipsum considere iussisse quippe hominem laudatione ornaturus. Iam iutelligitur, «juid verba significent iv p&6a» 7JJ.IUV, Rogat enim Alcibiades, ut Agatho ad sinistrum latns Socratis considat, quo facto ille medius inter Alcibiadem atque Socratem consideret. Ilaic Socrates: Vellera quidem, inquit, tibi obsecundare, si possem; sed non possum ego. Etenim me laudando tu, qui es magister bibendi, legem edidisti, secundum quam dextrorsus alter alterum laudare debet. Necessitatem igitur milii impositam vides Agathonem laudandi. Iam.si medius inter nos Agatho consideret, me laudandi provincia ad eum abiret. Sed non sperandum est, qui modo a te laudatus sit, eum alteram laudationem ex Agathone auditurum esse. Sine igitur, Agatho ad dextram iuxta me considat, eiusque laudationi ne invideas. QV 6?} 7tov i fih za\iv iitatv i (Sex at. Supra diximus *\ (o ixaivuv. tav ovv ino <Joi xaraxhvy 'Ayaftav, ov 6rj nov ifih Ttctiw Incuvidtrox, nglv in’ tfiov (iaU.ov inaivt&ijvau aM.’ EaOov, d datfi6vis, xal [l t) <p&oS33 vrjdys *<? fiBigaxlco in’ ifiov Ixaws&rjvaL • xal yag naw iniAtvudi avtov lyxafuaGeu. 'Iov Iov, cpavat rov ‘Jya&ava, 'AXxifiuxSrj, ovx Ead’ onag av Iv&ade (tilvaifu, akka neturos (ia?.lov fiiravætTjOofiat, Zva ino JEaxgaxov g Inaivs&a. Tath’ bulva, (pavæ rov 'AAxipucdrpv, ta elaftoza ' Zaxgarovg na.gov tog rem da 67}7C0V Tocolarnm «ignifica dis fortunam commiseratos dltione annotat, p, 98. Provocat xisæ videri possit: Wchc, vrehe, entem plerumque ad alterius iu- armer Alcibiades, ich kann hier dicium, qni his voculis utitur, nicht blciben, soodern muss um ita, ut rem extra dubitationem alles den Platz wachseln, damit positam esse una significet. Jif Socrates mich lobt. Diilicile est eutem voculæ irouica potestas ad diiudicandum, utra explicatio satis manifesta est converti con- rectior sit. Hoc unum certum tra eum, qui forte, quod certis* est, contra Alcibiadem hæc omola simum sit, addubitare audeat vel dirigi, qui si commiseratione manegare. MdXXov ante incagis commoveri censebitur, quam veSijvat positum cohæret cum lætitia Agathonis, non dubium dicendi formula ^idXXov 8£, quam erit, quin iov iov hoc loco sit eius esse, qui ipse se corrigat, 6x*xXia6xtxdv inifjfiTjfia, xavxct ixeiva ra tlaoSora, Diximus de xavxa i XEiva verbis annotat, p.309., ixeiva autem dicitur, quia ad aliquid plerumque, quod prius est cum acerbitate respicitur, curavimus licet commate sequente; ea enim vis est syllabæ finalis, quæ accentus vigorem paullisper infringi non patiatur., %, IOV iov Mfifana est eorum, Mn xovxo xo xaxov, quorum animus subito com- 0 ^ cctzoXqoXexev. inoretur, lætitiamque non mi- Sed perrara sunt xovxo duplicinus, quam tristitiam exprimit. ter positi exetppla. Aliqua eaque Interpretes lætitiam iov iov vo- perpauca exempla Matthiæus lanculis Agathonem prodidisse nrbi- dat Gramm. anipl. §o471. 11. trantur, neque nos huius expli- Ceterum non diu quæcatiouis veritatem negamus : hoc renda fuit vernacula dictio, quatautummodo contendimus, etiam cum Græca verba comparare posde contraria animi commotione sis : Da haben wir das alte Lied. boo loco voculas accipi posse, Satis trita hæc hominum iuferioquatenus quidem Agutho Alcibia- rem ordinum locutio, cui eadem l Ad præsentem rem respicient Strepsiades in Aristoph. Nubb., ait ; supra annotavimus. Couvertenda igitur verba sunt: ante quam a me potius (rectius) laudatus sit. ' iov iov t tpdvai x 6 v 'AydSaova, *lov scribendum xaldiv petaXafciv dSvvcnov Skhp. xai vvv, tj? evaoqo£ xal niAtavwi loyov evpev, ogTB n cap uwr<p voviovi xaraxeuS&aa.. Tov (ilv ovv ‘Jya&ava tog xtctaxuOoptvov stupa b ta HcoxQatei avhSrcca&ai' 'li-aifpvrjg 6s xapcttitag ryxuv scap.stoD.ovg ixl rag fhjgag, xal ixixvyfivtuq avtaypivaig, kfciovtog uvog tig to uvtcxpvq, scoQtveti&at scapi atque Græcis verbis ironia plerumque admixta est. ojS evitopcj$ xal itt vov Xoyov. Duo suut, quæ miratur Alcibiades, unum, quod tam facile rationem invenit, alterum, quod tam probabilem et ad persnadendum aptam. Riickert. Tov plv ovv i£al<pvrjf. Supra iam diximus annotat. 318. de artificio, quo adhibito scriptor noster, quæ subito gesta esse narrantur, noa solum igacicpvTiS vocabuli usu exprimere, sed actionum felicissima iuuctura legentium oculis quodammodo exponere soleat atque vividissime describere. Sio cap. XXX. initio legitur: e/novxoS 61 ? ravta tov 2ojxpccrovS tovS jxlv inaivetVf tov 6& *Api6To<pavrf Xkyeiv tl liztxetpelv, oti ipvtj6^Tf avrov \£yoDV 6 2ooHpd T7/S izepi tov Aoyov, xal iZaitpvTjS %. r. A. Eodem modo hic lB,cd<pvr\S vocabulo actionis alicuius narratio præmissa est, cuius exitum eodem studio, atque illic Aristophanica verba, lectores prosequuntur: cum subito factum esse commemoratur, quod illius actionis tenorem illico interruperit. xoifiatitdf Ijxeiv TCajjt froAAovf. Grex comissatorum nemine vocanto poetæ cabicaluin ingressus incredibiles turbas excitat ordinemque omnem convivii pervertit. Noli mirari, quod aliqui ipsi se iuvitasse narrantur atque non vocati multo cum strepitu in Agathonis domicilium' !r* rupisse. Lenæis enim Dionysio sacris vino solebant largius se invitare homiues, ebriique per plateas vagari atque intrare, ubicunque fores adopertas reperireut, Neque erat, qui liuius rei miraretur insolentiam. Viui enim hausti virtus hæc est, ut homiucs cum hominibus arctius coniungat, omnesque sibi amicissimos reddat. Adde Agathonis liberalitatem, quam qui norunt, eo minus dubitarunt invocati eius domicilium adire. £B,ioytoS tivoS xo &v nxpvs, ico p ave 6$ at. Cum aliquis eorum, qui apud Agathonem essent, exire vellet, pessulo retracto fores aperiebat, atque per ens iam exiturus erat, cum continuo turba comissatorum intro se coniecit. Dubitant interpretes, utrum ad sequentia an tui præcedentia referenda sint verba eis to avTtxpvS. Sohleiermachcrus exhibet in conversione: iodem einer hinaosgegaogen ih 6(pag xal xataxXivtG%ai, «ai dogvflov ficata aavza elvai, «ai mixtu Iv xuGaco ovdcvl avayxa&G&ai. nlvuv Ttafinolvv olvov. rbv fitv ovv, EgvlLy.ayov xal tov OaldQov xal aU.ovg uvas %<pt] 6 'jQiatoSrjfios oi%eG&ui aiubvraq, 2 <5 e vtcvov lafieiv, xal xataSag-. C ©e iv navv xoXv, ats fiaxguv uov wxtuv ovabav, l^tygeG^ai 61 tcqos i/fiigav fidi] aXixxgvbvav aSovtav l&ygbfitvos de ISciv rovs fiiv aXXovg xa&evdov nen entgegen, waren sie eingedrungen. Apud Ficinum legitur: nam pauIlo ante quis coutra exierat. Stnllbaumius contra elS z 6 dvnxpvS cum TtopeveCSai conjungens verborum sensum esse ait: recta ad ipsos accessisse, quod explicandi genus minime probamus, neque placet, quod exhibuerunt, qui paullo supra laudati sunt. ’EZi6vroS nvoS eis to avzixpvS imaginem proponit comissatorum, contra nitente eo, qui iam exiturus erat, aditum vi expugnantium» Comma igitur, quod Riickertus post i%idvzoS TivoS ponendum curavit, recte expunxisse nobis videmur. dvayxd2e6$ ai ziveiv na pitoXvv olvov. Frustra subiectum quæras, quod ad d~ vayxaZeGSai referas ; quare Riickertus auuotat. ad h. 1. explicandum esse censit: Se et reliquos cogi coeptos esse. In recta, inquit, oratione avay 9ide}£6$ai foret rJvayxaZopsSa, Non se enim solum intelligere Aristodemum videmus ex eo, quod aliorum statim mentio fit ita, ut lioc quoque ad eos pertinuisse appareat; de solo coepto accipiendum esse item docent sequentia, ubi, quibus quisque viis necessitatem aut eviturit aut pertulerit, edocemur. Rectior loci explicatio hæc est: avayxa&6Sai verbum absolute positam est, ut idem fere significet atque dvdyxyv elvai. Hæc bibendi nova lex quibus displicebat, ii clanculum abierunt, quod moneo, ne quis forte Ruckerti sententiam probet censentis : de solo coepto dvayxd$e6$ai verbnm accipiendum esse. rov p\v ovv 'EpvgipaXOV . Eryximæhum et Phædram recte scriptor abeuntes fecit. Conf. verba 176. D. /pol plv yap 8rj zovzd ye olpai xazaSyXov yeyovivai ix zijs latpixijS, ori r oiS av^poS icoiS y piSy i6rl' xal ovte avzoS Ixcjv elvai noppaa iSeXy6ctif.n dv itieiv, ovte dWoo 6vp($ov\ev6aij.n, d/.XcjS ze xal xpaiTtaXaivza Izi ix zrjs nporepalaS . 9 JXXd pyv, £<py cpavai vno\a fiovza $aZ8pov rov Mvfifiivov6iov, iytayi 6oi etoSa nei$e6Sai ze xal azt r av ftepl iatpixijs XlyyS. dttiovz at, 5? dfc vtcvov Xafieiv, Vulgo legitur uitidvzas oUxaSe vtcvov Xaftelv, Optimi codices illud habent. Ut iuter se conciliaret utramqne lectionem, Comarius scribendam coniecit: aniovzaS oixade,,2 vtcvov Xafleiv. Sed verisimillimum videtur, olxa8e glossema esse, quod ras xal ol%ofitvovg, 'Ayaftava 8s xal 'Agiotoipavti xai 2-axQdtrj In fiovovg iygrjyoQtvai, xal nuvtiv ex qnulrjg [leyubjg ini da| ia. rov ovv Hay.Qazrj aviolg HialeyeG&cu. xal ra ixiv ulla 6 AgLGroSrjfiog ovx iqyq (isfivi}6&at. rcov loycov ovre yag t| ag^ijg nagayevitfOttt, vnovvGta^tiv re ’ x 6 {itvroi xeqxilaiov Etpij, 0 mgogavayxa&iv rov Zkoxgattj 8(ioloyelv avtoiig, rov tcvrov avdgog elvca xofiipSiav xal tgaycpSiav ini- sciolus olim margini ad scripserit, videlicet ut intelligerent lectores, Eryximachum atque Phædrum •ivisse domum. axe paxpcov rcor rvxxoor ovdair. cfr. Schol. ad Aristoph. Nubb. v. 2, au Zev ftadi\e v, x 6 XPW a TGJY VVXTQdV 06OY. Aiorvdtaxov yap ortos xov 6 papctxoS dvredtaA^ai xaS rvxraS avayxrj 6ux to xoiovxv xcnpcS xmoniitteir xd Aiorvdta. t/Stj dXexx pvo va>r ddorxcor. Hæc ut recte intelligantur, tenendum est, incolas terrarum versus Orientem sitarum ante solis ortum exsuscitari solere, qui gallorum gallinaceorum cantu iudicatur. cfr. Aristoph. Nubb. v. 4. xal pr\r TtaXai y dXexxpvo ros jjxovd ’ iyoj' ol 6 olxixai fiiyxovtiiy Igitur tardius se surrexisse Aristodemus narrat, utpote qui, cum galli gallinacei iam cecinissent diesqne illuxisset, somnum expulerit. iZeypoperos di idelr. De nominativo participii vide annotat. 22., qua explicatum reperies, cur participii structura non ad præcedens £ pronomen directa sit. Positum autem illud pronomen est, quod obiectum est, non aubiectum enuntiationis» xa^evSovtaS xal olxofilr ovS. Fipinus, quem receutiores interpretes omnes secuti sunt, verba convertit:. Somno excitum invenisse, quod alii quidem partim dormiebant partim discesserant. Qui sciunt, quum sæpe xai et ?j in libris commutata reperiantur propter scripturæ compendium, quo alterum vocabulum ab altero interdum vix dignoscitur, nimiæ audaciæ eum non accusabunt, qui forte scribendum censuerit : xaSevdorxaS rj ofrojxevovS. Cogitari potest etiam xai prima xaSevSorxaS participii syllaba Absorptum esse, ut integra verba audiant: xal xa$ev8orxaS xal olXouirovS . Sed nihil mutandum videtur. Præcedente euim personarum distinctione, Græci quippe orationis leniter ac leviter procedentis studiosi actionum distinctionem non admiserunt. Quam si addideris, vah, qnautum moræ verbis inferes! *Ay a5 cor a xai ' 'Api 6 x.o <p a rrj xal 2. Egregie hæc Socratis temperantiam, moderationem et constantiam declarant, qui quum per totam noctem cum hominibus epularum amant issimis bibisset, tamen sobrius neque vino vigiliisque confectus a convivio discessit. Ne talia quidem negligenda sunt iis, qui de dialogorum Platonicorum <Sxa6dai stoieTv, xal xov xtyyr) XQayuSonoiov ovxct xai KU/iuSonoiov tlvut, xavxa dq dvayxa£ofievovs ccvrov$ xal ot5 <S<po8Qa faopivov$ wOt xal hqcoxov ftev xaxadaQ&eiv xov ’AQi6roq>avri, ^8r/ 81 Tjiiegag yiyvo(jLtvt]g xov 'Ayddcava. xov ovv ZaxQaxt] xcczaxoLfirjdavx’ ixetvovg, avaiSxdvta aicdvai, xal avtog et gittQ eludet, foetidat, xal eXdovxa elg Avxetov, axoviipaftevov, ugmQ dlkoxt xrjv akX-qv 7](ieQav diaTQifhtv, xal o vra StaxQhpavta elg ttixigav olxoi avanavetidau argumento et consilio prudenter iudicare volunt. S t a 1 1 b. xa> ptp Siar xal xpaytpSiar initixatiSai noielv. Facillime intelligitur, qui factum sit, ut de hac materie Socrates disputarit. Ipsa Lenæa aasam dederunt de poesi ac de variis eius generibus disserendi, et quum Socrates cum Aristophane dissereret, comico poeta suæ ætatis celeberrimo, et cum Agathone, qui tragoediarum granditate nobilem se fecit, colloquium quasi ultro eo delatum est, ut inprimis de tragoedia atque de comoedia quæstiones instituerentur. Ceterum frustra Stallbaumius eorum sententiam impugnat, qui e Schol. ad Aristoph. Ran. aliisque locis colligunt, Agathouem non solum tragoedias sed etiam comoedias scripsisse. Nam quod etiam Agatho hoc loco narratur Socrati oblocutus esse censenti, et comoedias et tragoedias posse ab uno eodemque poeta scribi, id Iride, ne parum validum rei argumentum sit. Quid, si Agatho comoedias scripsit revera, quas ipse tragoediis a se scriptis multo deteriores esse intelligeret, nonne fortius potuit quippe experientia doctus Socraticam illam sententiam impugnare ? x p ay gj$ oit oiov ovxa xal x a pu>8on oior elvau Vulgo TpayGoSionoiov et xgo/zcoSzoffotoV, quæ formæ ab Atticorum usu alienissimæ sunt. Moeris habet: xoDpcodoitoioS' ! 'Atxixg xcoptpdiojzoioS' 'ivi-\7fVlX(k>S> xal avxoS, toiitep slcoSei, exedSat. B. xapayeyorei 6* iv xjj tivrov 6 i(f 2a)xpdTovS ipa6xj]^ dSv iv toti /uxAtdta xdov xoxe, gJ S ipol 6oxet. xal ovxa eli Av Xtiov. DE LYCEO, GYMNASIO extra urbem sito vide Wucbsmuthii librum ; Hellen. Alterthumsk. II, 2. 56. Ibi Socratem versatum Stallbaumius annotat propterea, quod sophistæ in eo scholas habebant, quorum inscitiam solebat couviucere, et quod plurimos illic adolescentes nansciscebatur, quibuscum sermones instituere posset. EXCURSUS Scribendam confecimus 179. C. : xa\ xovx* ipyatictpivTj r<> ipyov ovxcj xaXov £8o£er ipyadatiSai ov povov dr^pcaxoiC, a XX a kolL Scois, goSxe noXXdav itoX Xa -noti xaXa ipyadctplvwv evapiSyr/xoiS 81} xi6iv ZSotiav xovxo yipaS ol 3eol, IB, AiSov nctXiv dvikvat n)v ipvxyv, aXXa xijv ixeiyrjs ctveitiav avayxad$krx e £ tgo Ipyco. Ad hæc verba Scholiastes annotat : *AXxrjdxiS 7 } IleXiov Svycexrjp vnopcLvatiot vn\p tov l8iov av8poS XEXsvxydoct 'HpaxXkovS lni8r]pi)davroS iv ry ©ExxaXin. Stadco^sxai fiiadapkvov xovS *5oviovS SeovS xal dcpeXofiEVOv xrjv yvvaixa. Hic mythus veras esse videtur; quod Phædrus dedit, mythi artificiosa interpretatio est. Vix intellexit autem Scholiastes, quam utilis ille mythus faturus esset explicationi verborum supra laudatorum. Confirmat enim fiiadapkvov participium avayxad^kvxES scripturam, Herculem autem quod attiuet, doceri possis herois mentione, quomodo olim populi mythos genus hominum eruditius interpretatum sit. Recte nobis annotatione indicasse videmur: Phædrum hunc mythum pro consilii sui ratione ita interpretatum esse, ut Alcestidis virtutem cum Herculea virtute compararet, alteramque Alteri substitueret. Quo clarior res fiat atque ut simul iutelligas, artifices in artis operibns haud raro eruditorum, quam populi iudicium secutos esse magis, AMORIS imaginem gemmæ incisam infra addendam curavimus sub Nr. I, Petita hæc imago est e Winckelmanni libro: Monumens inedits de l’antxquite, Paris. Pellis leonina, qna Amor indutns est, et clava, quam gerit, Herculis insignia sunt. Claves quid sibi velint, iam videamus, Winckelmannus. hæc habet: L’Amour portait ces cies ou pourouvrir qtfermer a son gre 1’appartement de Venus, ou pour designer les plaisirs, dont il etait le dispensateur, On peut-dtre aussi pour faire al Iasion aux cies portes» par les pr£tres et les pr£ tresses. Horum nihil in nostram imaginem cadif, qnn« audaciam, constantiam, duritiem, non dnlce risn» Cupidinis prodit. Rectius igitur « laves gerere AMOREM censeas et clavam et leoninam pullem, quod Herculea vi inferos deos cogendo Orci p u r t n s recludit. De altera, quam apposuimus. Imagine Winckelmannus sio fodicat : Cette pierre gravie reprisente un petit amour avec un Jiam beau allumi, hatant sa marche pour embrasser un jeune homme extriment afflige, et dunt on aperpoit lea efforts pour fuir. Cette al ligor ie peut assur ement a' interpreter de diverses mani eres, et prepare des torturcs a Vcaprit des savans, Pour moi 9 j'y vois tout simplement l' expression de la passion de l’amour dont le disespoir est temperi par un rayon d’esperance. La jeune homme, abandonni par l’objet de ses tendres affectione cherche d mettre fin d ses peines. Le monte au, dont il s’enveloppe, annonce la froide humuditi de la nuit. L ’ attitude de son corps plii en avant etait, selon Aristophane Lysistr. r. 1002, propre d ceux qui, marclrant la nuit, portaient une lanterne, et tachaient d ’ empecher le vent d J en eteindre la lumiere, Le rocher, qu'on aperpoit, devient le symbole de V expedient 9 qiCil a choisi pour se donner la mort. Loraque le jeune homme veut se livrer d son desespoir, L’Amour en arrete /* ejfet sinistre en faisant briller Vcspirance d ses yeux ; son Jlambeau allumi devient le symbole du coeur de sa maf tresse, qui, blessee par V Amour, va brtcler pour lui du mime feu, dont il brhle pour elle. Les deux passions contraires de V espirance et du desespoir sont designees dans ce jeune homme, d’un cote, par l’attitude de son bras, qu*il tient iloigne de son visage, et de l ’ aut re coti, par son second bras, qui embrasse l’Amour. Habet hæc huius imaginis explicatio, quo admodum sese com- mendet. Quæritur tamen, num infertilissima illa rupes non etiam de vilitate unius rei amoris intelligi possit; fax certe elata et me- dia in imagiue posita non spei solius symbolum est, sed etiam my- steriorum, Iam cfr. 209, E. Tama p\v oZv x a. Ipooxixa tdaP, gj oxpaxeS, xav 6x> pvrjSdt}?, xa xlXea xai litonrixd, cov evena xcri xavxa Zdxiv, Iav xiS opSaiS per ovx 016’ el oloS r* av eVtjS. A Et yap xov op^GoS lovxa liti xovxo xo itpdypa apx^d^ai pkv vlov ovra levat lit\ xa xaXa dedpaxa, xal itpcoxov phv, iav opS goS ijyijxat d ijyovpevoS, kvo£ av xgov Oaopa- xojv ipav xal ivravSa yevvdv XoyovP xaAovS, liteixa Sei avxov xaxavorjdat, oxi xo xctXAoS xo liti oxgoovv dcdpaxi xgj liti Ixipo) dofpaxi abeXtpov Idxi x. r. X. Etenim non sine caussa duo Amores ab artifice exhibiti sunt, alter laterna, alter face insignes. Necessitas autem illa nimium unius corporis amorem remittendi quantos dolores amatoris animo afferat, amatoris effigie vividissime i expressam habes» Iam ipse, lector* vide, atram imago tibi proposita aliquid lacis e Platonis verbis laudatis accipiat necne. Nos unam boc addendum liabemas, Magna virium contentiouc opus est, •i quis primum initiationis gradum superare cupit. Quem ubi superaveri lætius, liberius circumspectius incedet, id quod alterius AMORE AMANTI AMATO figura repræsentatum est» Flamma autem facis ventis circumagitata, mox nimium effulgens, mox pæne exstincta, superato primo initiationis gradu laternæ inclusa temperatius quidem? sed æquabilius fulget. Legitur. A. xal itpo x ov t wSitep \£ym, ev 7/pty * wvl 8& Sta xrjy dSixiay SicpxiC^ifpey vito xov Seov, xctSditep 'ApxadeS vito AaxedatpovicDy. Hoc loco utuntur interpretes ad definiendum tempus, quo Symposium ACCADEMIA conscripserit. Alii post conscriptum censent, quo tempore scimus Mantineam a Lacedæmoniis eversam esse, alii ante hoc tempus compositum potant, sed denuo editum post 01» XCVIII. 4. Concidet hæc temporis definitio simulatque est demonstratum, verba depravata esse, ad quæ illa defiuitio directa est» Age igitur primum de anachronismo videamus verborum xa Saitep *Apxa8eS vito AaxedaipoyiGOV 9 quid statuendum sit. Anachronismos passim admisit Plato, de qua ro vide Engelhardti doctissimi annotationem ad Plat. Menex. 236. Eos cur admiserit, daplex caussa cogitari potest. Aut negligentia fecit atque per obli- vionem, aut de industria et assequendi alicuius finis studiosus. Atque iu Meuexeno quidem Socratem de re loquentem inducens, quæ post huius mortem facta est, anachronismum admisit, acer- bissimi ludibrii commodissimum vehiculum. Etenim in oratores invehitor, scriptores laudationum locis communibus refertarum quibus data occasione facili negotio atque satis leviter rei adaptatis ntercutor. Ipsa audi ACCADEMIA verba cap. II. init,: xot\ fiijv, <a Me- y{£eve, itoXXaxV xiySvvevei xaXuy elrai r 6 tv noXi.fiw dito- SrijtSxeiv. xal yap racpi/S xaXijS re xal peyaXoxpexovs rvyxa- vn, xal iay xivtjS riS cov reXevrt/ey, xal inaiyov av Ervx xal iav ipavXoS y vx’ dvSpcov 6oq>oiv re xal ovx elxy ijtaivovvreor, aXXa Ix iroXXov xpoyov XoyovS xapedxev a<5 pev cor, o? ooro xaXmS inaivo v 6 1 v, tSste xal ta hpoSoyra xal t a pij s tepl txa'6rov XlyovteS, xaXXuSr d xai toti ovopou >t xoixlXXov- TtS, yoqt evovdtr 1 } p <2v taS t/ivxaS x. t. X. Iam cam dixisset Menexenus, oratoris electionem subito fieri, quo facto orator non possit non subitaria oratione uti, Socrates omnibus oratoribas orationes, napepya otiosi temporis, recondita facere conten- dit, atque ipse huiusmodi orationem, h. e, sententiis communibus refertam profert, quam, quo acerbius vituperiura sonet, ab Aspasia sibi traditam narrat. Intelliges, opinor, anachronismi acumen. Ad nostrum locum ut revertar, nihil reperitur, quo anachronismum excusare possis. Huc accedit, quod omnem verisimilitudinem Platonicæ narrationis ita pervertit, ut et habitum revera sjmposinm docearis et non habitum. Negligentiane igitur anachronismum adhibitam censeamus atque maculam artificio præstantissimo additam? Credant, qui velint, nobis nunquam persuadebitur. Sed mittamus anachronismum, comparatio per verba xaSanep 'ApxaSeS vno AaxESaipoviatY instituta quid sibi velit, videamus. Nolo ApxadtS nomen nimiam premere j fieri enim potuit, ut avijp *A^rjvaloS de Mantineæ eversione illa loquens pro MavtireiS diceret ApxaSsS, sed, si eodem modo propter iniuriam homines dissecti esfce narrantur a deo, quo modo Mantineenses in varios pagos distributi sint a Lacedæmoniis, merito tertiam, quod vocatur, comparationis quæras. Caussam dissectionis si spectas: hominibus dissectis iniuria, qua ipsi utebantur, perniciei fuit, Mantineen.sibus iniuria Lacedæmoniorum; diremtum ipsum quod attinet, homines bifariam divisi sunt, Mantineenses Xenophonte teste Hell. TETpaxi/ > auctores diremtus his dii, illis Lacedæmonii fuere, divisi hic sunt omnes homines, illic Mantineenses. Una restat dissecandi dirimendique ratio. Utrique et humanum genus et Manti- neenses vi et ferro dissecti sunt. 8ed num verisimile est, eius rei describendæ gratia, quam ia prægressis expositam habes, et quæ ipsa per se intelligitur, allatam esse Mantineæ eversionem a Lacedæmoniis patratam? Ut paucis rem absolvam, scripsisse Plato videtur: yvvl 8 £ 8ia tijv adtxiav 8ia>xi6^7]pEv vno tov Seov, xa- Sdnep 'ApxabeS aito Aaxe8aipov}<aY. Arcadiam inter et Lacedæmonctn scimus montes altissimos sitos esse, quibus utriusque terræ arctior coniunctio prohibetur. Proverbialis autem dictio fuisse videtur xaSansp *Apxd8eS ano Aaxa8aipovia)Y f quo utebantur, qui naturalem firmitatem alicuius fissuræ describebant atque impossibilitatem, (venia sit verbo,) restituendæ integritatis. Annotatione. Platonis verba, quæ leguntur, hoc modo scribenda censuimus: pera 81 r a iititrj8&vpara iit i ra( imCnjfiaS dycty&v, 7va {8y av bn&cijp&v xaAAo?, xa\ fiXiitcov npoS itoXv ydrf tu xaXuv, pi\xkxi tu irap ' lv \, wsnep 0 ixiryfi ctyaitcSv itaiSaptov xaXXoS ij av^pamov rivo 5 rj iittrrjdev/xaxoS hrof, SovXevarv qiavXoS y xai opixpoXuyoS x. r. X. Constans omnium librorum lectio est c ZsitEp olxkxT/S, quod Stallbaumius ceteroqnin optime de huius loci explicatione meritas hoc modo explicandum censet, ut apte additum dicat, quod, qui unius tantum rei admiretur pulcritudiuem, is ei tanquam servus emancipatus rideatur. Sed scripsisset, opinor, Plato, si hoc exprimere voluisset, ooSTttp dudXoS. JovXoS enim nomen proprium est de contumeliosa servitute, quam hoo loco requirimus, et quæ explicatius descripta est a Pausania. A. ei ydp iSlXoi rtoieir olaxep 01 ipa6xecl itpoS x a iraidixd, ixexeiaS te xat dvxipoXi/tiEis: iv tolis 6et/(5£(ji Ttoiovpevoiy xal opxovS opvvvxeS xal xoifiijCEif iit\ SvpanS, xal iSkXovxaS SovXeiaS 8ov Xeveiv, oiaS ov8 av 8ov- Aof otldeif x. T. A. Olxixijf autem nomen apte cura LATINORVM familiaris confertur, de quo Macrob. Satum.: nam et maiores, inquit, nostri omnem dominis invidiam, omnem 6ervis contumeliam detrahentes dominum patrem familias, servos familiares appellaverunt. Non ignoramus quidem, hoc nominum discrimen hand raro Græcos scriptores neglexisse, atque multis io locis olxixrjS posuisse, ubi douAo? nomen exspectaveris. Sed hoc fecerunt de servis loquentes, non fecerunt io comparatione, qualis hoc loco reperitur. Quoniam igitur oix&TijS nomini hic nou locus est, ultro ad o lxk~ Tt/S scripturam ducti sumus, quæ et a corruptionis verisimilitudine maxime commendatur ( vide Iacobsii Comment. ad Antbolog. Gr. Melcagr. Epigr. XXXII, ) et ad significatum si respicis, ita apta reperitur, ut haud sciam, an aliud verbum, quod magis ad rem quadret, excogitari possit. Nota vis est amoris, Ea amatorum animi ita percellantur turbanturqæ, ut vitam non vitalem putent atque da salute desperent, si forte repnlsam tulerint. Quidvis igitur faciunt, fingunt, inveniant, at eius animum sibi concilient, qnem amant, neque, ut propitium sibi reddant, a precibns abstinent et a suppliciis, Quid multis? Huiusmodi AMATORE AMANTE simillimum esse reperimus homini, qni in summa vitæ versans discrimine ad deorum aras confugit, auxilium rogans, et vitam et salutem j apte igitur bdtTjy vocari censemus. Loci desunt, quibus de AMATORE AMASIUM perdite AMANTE Ixforjv nomen melioris «etatis scriptoribus in usu fnisse probemus, J Apud seriores sæpissime reperitur, v, c, apud Meleagrum Epigr., Aathol, Gr. lacobsii quod epigramma, quoniam falsissime a Iacobsio explicatum est, de rectiore carminis explicatione et emendatione age, iam videamus. Versus hoc modo apud Iacobsium leguntur; npoSoxai tfrvxv> tcoo^qov xrJvef, ailv £v ££$3 KvnpidoS otpSaXpol /JA ippaxa xptoptyoi, Tfpnadax 1 aAAov "Epoox, apves Xvxor, ola xopoovrj dxopnloy, cJs - r kfppy nvp vnoSocXnopeyoy. 6pa$' o xi nat fiovXedSe. r i poi ver oxtd pira Sdxpva, itpos 6* Inkxijy avxopoXelcs taxos; onxadS Iv xctXXet, xv<ped$‘ vnoxaiopiyox vvv, axpoS Inu ipvxyS idxl payeipoS "EpwS. Argumentum epigrammatis Iacobsius ait esse hoc! Poeta in oculos invehitur, novi semper amoris novique cruciatus auctores. Rectius dixeris argumeutum epigrammatis esse; Invehi in oculos poetam, qui, cum antea semper amasios petierint, uonc mutata consuetudiuo amatoris animnm pellexerint. Probatur hoc inprimis disticho secundo, quod huc modo scribendum est; i}pna0av 9 aXXoy "Epoax* t apyes A vxov, ola xopo&rrj dxopnloy, c Js xktppij nvp vnoSaXn operor. Non recte Iacobsius, apud quem x itppq legitur, sensum verborum esse ceuset uovura AMOREM rapuistis et excitastis veluti ignem sub cinere latentem; quæ explicatio cum præcedente disticho, in quo naidcjy nomen xorcodir habet, prorsus non convenit. Quid euim sibi vult hoc: Oculi, qui semper pulejis pueris insidiari soletis, novum amasium rapuistis; nonne frigero sentis atque languere ? AXXoS "EpooS haud dubium est, quin genus amandi mutatum indicet, ut, qui antea AMATOR AMANTE fuerit puerorum, is nunc subito amasius factus esse perhibeatur. Gopferri possis Æliani Var. Hist. II, 12. xal x <£> y p\r hxaip&y dnkdXTj (sc. 6 &epidxoxXijs ), r/pa 61 ipGoxa Sxepor, roV xijs noXixeiaS xcov A^rfraiaur. Insequentia exempla nostram interpretationem comprobant. ! ApveS Xvxor enim nihil aliud siguiEcut, quam amasium pellexisse amatorem. Sæpissime cum lupis amatores comparantur, cum ovibus amasii. Vido Stallbaumium ad ACCADEMIA. Phædr.V., Iacobsium ad Anthol. Gr. Ad luporum atque ovium comparationem, quæ in proverbium abiisse videtur, ceten^ exempla directa sunt ola xopoovtj dxopniov et ooS xk<pprj nvp vnoSaXno/ievov. Vides enim, quod debilius natura est, atque natu miuus, fortius e Y. x nata maius dlcl superasse. Nihil aptius est his exemplis ad describendam infirmitatem eius, qui, ot opud Platonem legitur, ro itap iv\ fiXbcoov contumeliosam servitutem In se suscepit. Sequens disticlion Brunckius ex Bouherii coniectura sio scribendum esse putat: 6pd5' ott xev fiov\jj<5$8. tl p .01 vevoti6peva xdxe daxpva, npoS 8* i\pxxr\v avxopoXelxe rdxce. censetque, suos poetam alloqui oculos, quorum in amore ditXTjdxiay et itoXvfiavlav incuset. Ingeniosa emendatio, Iacobsius inquit, et fortasse vera; quamvis et sic aliquid relinquitor, quod palatum paullo morosius offendat, cum e}px xi/S in hoc imaginum contextu vix satis apte mentio fiat. Recte Iacobsius xey et sequentem coniunctivum improbat, non recte pro ixlxrj v fortasse scribendum esse lipxiTjy putat. IxhrjS enim amator est, ad quem, poiita frustra reluctante, oculi quam celerrime sese convertunt. Iam intelligetur, quid sequens disticlion significet, quod sic scribendum est: Gj7ttd65 *Iv xaXXei, tv<pe6^ t vnoxoLioptvoi rvv t axpoS ii nl ipvxijs idx t pdyeipoS "EpcaS. Olim vobis ilammam attulit puerorum, quibus insidiamini, pulcritudo, nunc fumum et lacrymas excitat admota flamma eius, qui vobis insidiatur, nam sive amator sive amasius sis, animam Eros mi- sere coqait. Pausania, do not multiply loves beyond necessity – l’ambiguita di ‘amore’ – L’Afrodita celeste no participa della natura femmina, solo della natura ‘maschile’. Pausania parla solo a maschi, ai maschi virili, al maschio virile. L’amante o amatore e maschio virile, l’amato o l’innamorato e maschio virile. L’amore celeste (ouranios) participa solo della natura maschile. Criterio d’amabilita, l’amabile. Giuseppe Colombo. Keywords: idealismo Toscano, atto, attualismo, actualism, actum, senzo, sensus, sense, morale communitaria, pietra angolare, Chiesa d’Inghilterra, Cratilo, origine del linguaggio, glossogenia, glossotesi, gossogenetic, semio-genesi, il soteriologico, immanente/trascendente, aporia dell’amore platonico, eikesia, ‘Daddy wouldn’t buy be a wow wow’ true iff Daddy wouldn’t buy me a bow wow – correctness of iconicity of ‘daddy’ and ‘bow wow’ --. Heteroerotismo – Il discorso di Alcibiade – analisi del simposio, l’elogio dell’eros. Il discorso di Pausania. Ero demone, Ficino, il convito, convivium, Pausania, Alicibiade, puerile, uomo puerile, Socrate, Agatone, Aristofane, il mito, il maschio, il vocabolario dell’amore: amore, amare, amans, amante, amator, amatore, amatum, amicus, amasium, amore mutuo. Desiderio, il vocabolario latino, il vocabolario transliterato, erote, il vocabolario translato, il vocabolario in Toscano. Refs.: Luigi Speranza, “Grice e Colombo” – The Swimming-Pool Library. Colombo.

Villa Speranza

Welcome to Villa Speranza.

Search This Blog

Translate

Wednesday, January 8, 2025

GRICE ITALO A-Z C CO

No comments:

Post a Comment

Villa Speranza

Followers

Blog Archive

About Me

Villa Speranza

Subscribe To

Welcome to Villa Speranza.

Search This Blog

Translate

Wednesday, January 8, 2025

GRICE ITALO A-Z C CO

No comments:

Post a Comment

Villa Speranza

Followers

Blog Archive

About Me